الأسماء في صفحات التنقل
Cvrček polní (Gryllus campestris) je druh hmyzu z řádu rovnokřídlých. Žije na mezích, na travnatých stráních a sušších loukách. Do země si vyhrabává díry, kde se chvílemi zdržuje. Na jaře u vchodu do těchto chodeb pronikavě cvrká. Sameček je veliký 18-27 mm, samička bývá větší, kolem 19-27 mm. Řadí se do třídy hmyzu. Samička klade do půdy velké množství vajíček, ze kterých se vylíhnou larvy, které v půdě přezimují. Cvrček polní má černou barvu s obvyklou žlutou bází krytek a načervenalou zadní stranu stehen. Cvrčci polní mají krytky. Sameček má krytky dlouhé 8-16 mm, samička 10–17 mm. V České republice žije 11 druhů cvrčků. Používá se jako potrava pro agamy, chameleony, pavouky, hady atd.
Cvrček polní má černou barvu těla s obvyklou žlutou bází krytek a načervenalou zadní stranou stehen. Křídla jsou převážně kratší než krytky. Samečkové vyluzují zvuk třením prvního páru křídel. V České republice žije 11 druhů cvrčků.
Nymfy žijí po jedné v malých chodbičkách, kde také přezimují. Po dospění samečci zůstávají v chodbičce ale samičky chodbičku opouštějí a lezou volně po terénu. Samečci vyluzují melodické cvrkání kterým vymezují území a zároveň lákají samičky. Po spáření samička klade 600 vajíček dlouhým kladélkem do země. Cvrček polní se živí výhonky, jemnými lístky a trávou. Občas si svůj jídelníček zpestří drobným hmyzem.
Ve staré Číně se pořádaly cvrččí zápasy. Využívalo se bojovnosti samců, kteří při spatření jiného samečka začnou bojovně cvrkat. Pokud žádný ze soupeřů neustoupí, pustí se cvrčci do sebe kousáním. Vítězní samečci byli ukládáni do stříbrných klícek. Tato tradice v Číně přetrvala dodnes.
Obrázky, zvuky či videa k tématu cvrček polní ve Wikimedia Commons
Galerie cvrček polní ve Wikimedia Commons
Tento článek potřebuje úpravy. Můžete Wikipedii pomoci tím, že ho vylepšíte. Jak by měly články vypadat, popisují stránky Vzhled a styl, Encyklopedický styl a Odkazy. Cvrček polní (Gryllus campestris) je druh hmyzu z řádu rovnokřídlých. Žije na mezích, na travnatých stráních a sušších loukách. Do země si vyhrabává díry, kde se chvílemi zdržuje. Na jaře u vchodu do těchto chodeb pronikavě cvrká. Sameček je veliký 18-27 mm, samička bývá větší, kolem 19-27 mm. Řadí se do třídy hmyzu. Samička klade do půdy velké množství vajíček, ze kterých se vylíhnou larvy, které v půdě přezimují. Cvrček polní má černou barvu s obvyklou žlutou bází krytek a načervenalou zadní stranu stehen. Cvrčci polní mají krytky. Sameček má krytky dlouhé 8-16 mm, samička 10–17 mm. V České republice žije 11 druhů cvrčků. Používá se jako potrava pro agamy, chameleony, pavouky, hady atd.
Die Feldgrille (Gryllus campestris) ist eine Art aus der Familie der Echten Grillen (Gryllidae) innerhalb der Ordnung der Heuschrecken (Orthoptera). Sie war 2003 das Insekt des Jahres in Deutschland und 2014 das Tier des Jahres in der Schweiz.
Männliche Feldgrillen sind 18 bis 26 mm lang, Weibchen erreichen 19 bis 27 mm[1] und deren nach hinten ragende Legeröhre (Ovipositor) erreicht zusätzlich noch eine Länge von 8 bis 12 mm. Diese Grillenart ist glänzend schwarz gefärbt und von gedrungener, zylindrischer Gestalt mit kräftigen Beinen. Der Kopf ist kugelförmig, breiter als der Halsschild und trägt kräftige Beißwerkzeuge, etwa 20 mm lange, dünne Antennen und drei helle Punktaugen (Ocelli) auf der Stirn; der Halsschild ist von oben betrachtet rechteckig. Die bräunlichen bis tiefschwarzen, an der Basis gelben Vorderflügel sind gut ausgebildet und zu Tegmina verhärtet. Sie sind schwarz geädert und werden von den Männchen zur Stridulation benutzt. Die Vorderflügel sind morphologisch in ein Dorsalfeld und in ein Lateralfeld gegliedert. Das Dorsalfeld liegt horizontal über dem Abdomen, das Lateralfeld steht nahezu senkrecht dazu und überdeckt teilweise die Seite des Abdomens. Zumeist wird in Beschreibungen nicht zwischen den beiden Teilen unterschieden. Angaben über den Vorderflügel beziehen sich zumeist nur auf das Dorsalfeld. Wie bei allen Grillen liegt der dorsale Teil des rechten Vorderflügels über dem linken, die Flügel überdecken das Abdomen fast vollständig. Die bräunlichen Hinterflügel hingegen sind verkümmert und erreichen nur zwei Drittel der Abdomenlänge, nur bei der Variation (Gryllus campestris var. caudata) sind auch diese voll ausgebildet. Diese Variation kommt bei südeuropäischen Populationen häufiger vor, in Mitteleuropa dagegen sehr selten. Kaudal am Abdomen befinden sich zwei Cerci (Abdominalanhänge). Die Hinterschenkel sind ventral (bäuchlings) rötlich. In den Vorderschienen ist jeweils ein großes und ein kleines Trommelfell ausgebildet. Sie dienen dem Hören und Orten von Rivalen in der Nachbarschaft.
Feldgrillen springen verhältnismäßig selten und dann nur kurze Strecken. Sie sind aber flinke Läufer. Schwerfällig fliegen, wie die mediterrane Schwesterart Gryllus bimaculatus, kann die Feldgrille jedoch im Normalfall nicht. Lediglich die Variation (Gryllus campestris var. caudata) ist hierzu in der Lage.
Die Feldgrille liebt warme, sonnige und trockene Hänge, Wiesen, Kiesgruben und Heiden sowie lichte Kiefernwälder. Die Tiere graben 10 bis 20 cm tiefe und zirka 2 cm breite Röhren in die Erde, genannt werden auch 30 bis 40 cm tiefe Röhren. Die Art ist von Nordafrika über Mittel- und Südeuropa bis zum Kaukasus zu finden.[2] In den Küstenregionen Süd-Europas kommt sie gemeinsam mit der Mittelmeer-Feldgrille vor, die jedoch keine Röhren gräbt und meist einer in Siedlungsnähe zu finden ist.[1] In Süddeutschland ist die Feldgrille häufiger als in Norddeutschland, wo sie in einigen Bundesländern in einer Gefährdungskategorie der Roten Liste geführt wird.
Die Feldgrille ist ein Allesfresser, nimmt aber überwiegend pflanzliche Nahrung auf. Nymphen und Imagines ernähren sich von Blättern und Wurzeln verschiedener Pflanzen und Kräuter. Sie fressen aber auch kleine Bodentiere und deren Kadaver.
Die Feldgrille verfügt über eine hochentwickelte akustische Kommunikation, die sich auf differenzierte Laut- und Gehörorgane stützt. Nur die geschlechtsreifen Männchen sind zu Lautäußerungen befähigt, die als Gesang, Zirpen oder Stridulation bezeichnet werden, der Vorgang der Schallbildung dementsprechend als Singen, Zirpen oder Stridulieren. Die Männchen singen vor allem nachmittags und abends vor ihrer Wohnröhre, deren Eingang sie so gestalten, dass die Akustik optimiert wird.
Zur Schallbildung benutzen die Männchen die Dorsalfelder der Vorderflügel, die spezialisierte Strukturen aufweisen, die fast das gesamte Dorsalfeld einnehmen.[3] Dazu gehört die Schrillader, die von der Flügelbasis ausgeht, zunächst wie die anderen großen Adern nach hinten zieht und nach kurzem Verlauf zum Innenrand des Flügels abbiegt. Etwa von dem Bogen bis fast zum Ende der Ader ist sie auf der Unterseite mit in Reihe angeordneten Zähnchen besetzt, den Schrillzähnen oder Lamellen. Der mit Zähnchen besetzte Teil der Schrillader bildet die Schrillleiste. Bei der Feldgrille ist sie im Mittel 4,35 mm lang und mit durchschnittlich 138 Schrillzähnen ausgestattet, die aus Chitin bestehen und speziell geformt sind.[3] Im Mittelabschnitt der Schrillleiste beträgt der Abstand zwischen den Schrillzähnen 40 µm und verringert sich bis auf 25–30 µm zu den beiden Enden hin.[4] Neben dem Ende der Schrillader tritt am Flügelrand ein kleiner, verdickter und pigmentierter Abschnitt hervor, die Schrillkante. Im Anschluss an die Schrillader befinden sich auf dem Flügel Strukturen, die der Verstärkung der Laute dienen. Als Harfe oder Diagonalfeld wird der Teil des Flügels bezeichnet, durch den einige wellenförmig verlaufende Adern ziehen, daran schließt der Spiegel an, ein großes, annähernd rundes Feld, das von einer Ader durchquert wird. Der Endabschnitt des Flügels (Apikalfeld) ist von einem Netz kleiner und unregelmäßig verlaufender Adern durchzogen.[3]
Beide Flügel sind mit einer kompletten und gleichartig gebauten Singgarnitur ausgestattet. Lange galt die Auffassung, dass die Grillenmännchen wahlweise eine der beiden Schrillleisten und die Schrillkante des jeweils anderen Flügels zum Stridulieren benutzen. Das trifft nicht zu, wie Untersuchungen bei der Mittelmeer-Feldgrille ergeben haben (vergl. dort). Da der rechte Flügel stets über dem linken liegt, streicht bei der Schallbildung die Schrillleiste des rechten Flügels über die Schrillkante des linken Flügels. Zum Stridulieren heben die Männchen beide Vorderflügel 45–60° an, spreizen sie nach der Seite etwas ab und bewegen sie anschließend rhythmisch gegeneinander.
Der Lockgesang weist zwei Intensitätsmaxima auf, ein schmales Maximum bei 4–5 kHz und ein breites bei 10–16 kHz.[4] Für die Abstrahlung des Schalls hat die Harfe die größte Bedeutung. Nach Entfernen der Harfen auf den beiden Flügeln ging der Schalldruckpegel um durchschnittlich 46 dB zurück. Die Abtragung der Spiegelzellen wirkte sich auf das breite Maximum bei 10–16 kHz aus. Nach dem Abtrennen der Lateralfelder verminderte sich der Schalldruckpegel beider Maxima, der des schmalen um 8–15 dB. Wurden die experimentell entfernten Harfen und Lateralfelder durch 5 µm dünne PVC-Folien („Prothesen“) ersetzt, nahm der Schallpegel wieder zu, erreichte den normalen Wert allerdings nicht. Diese bei der Feldgrille erzielten Ergebnisse gelten auch für Gryllus bimaculatus und Acheta domesticus.[4]
Weibliche Grillen können nicht stridulieren, da sie keine Laut erzeugenden Einrichtungen besitzen. Ihre Vorderflügel weisen ein gleichmäßiges Muster aus kleinen Rauten auf.
Die Feldgrille verfügt über mehrere Gesangsformen mit biologischer Bedeutung: Gewöhnlicher oder Lockgesang, Rivalen- und Werbegesang.
Lockgesang: Am häufigsten ist der Lockgesang zu hören, den die Männchen meist am Eingang ihrer Höhle, den Kopf einwärts gerichtet, oft mit großer Ausdauer abgeben. Die Männchen zirpen, wenn sie eine mit Spermien gefüllte Spermatophore gebildet haben und somit begattungsbereit sind. Der Gesang ist etwa 50–200 m weit zu hören. Er besteht aus Einheiten von drei bis sechs, zumeist vier, rasch aufeinander folgenden Silben, die durch Intervalle getrennt sind. Die Männchen sind von Mai bis Ende Juni oder bis in den Juli akustisch aktiv.[5] Die Aktivität am Tage hängt vornehmlich von der Außentemperatur ab. An sonnigen und warmen Tagen ist der Gesang vom späten Vormittag bis in die Nachtstunden zu hören. Besonders aktiv werden die Tiere kurz vor einem Hitzegewitter.
Rivalengesang: Treffen beim Umherstreifen im Gelände zwei Männchen aufeinander, betasten sie sich mit den Fühlern und teilen bald darauf mit diesen Schläge aus. Schließlich beginnt der Revierinhaber mit dem Rivalengesang, der aus einer langen Folge gleichartiger Schallsignale besteht. Auf diese hin weicht der Eindringling in der Regel. Andernfalls kann es zu sehr heftigen, gar tödlichen Kämpfen kommen.
Werbegesang: Der Werbegesang vor einem Weibchen ist verhältnismäßig leise. Er besteht aus kurzen Impulsen, die in unregelmäßiger Folge und mit unterschiedlicher Lautstärke abgegeben werden. Die Stridulationsbewegungen der Flügel sind dabei entsprechend unregelmäßig.
Die paarigen Gehörorgane (Tympanalorgane) befinden sich in den Schienen (Tibien) der Vorderbeine. Zu jedem Organ gehören zwei ungleich große Trommelfelle, die äußerlich zu erkennen sind, da sie nicht in Gruben versenkt sind. Die Trommelfelle dienen der Schallaufnahme und der Ortung relevanter Schallquellen. Innen liegt an den Trommelfellen die Beintrachee an, mit der zirka 40 Sinneszellen in Verbindung stehen, die in Reihe angeordnet sind und die Hörleiste bilden. Ihre ableitenden Fasern stellen den Hör- oder Tympanalnerven dar.
Zur Paarung wandert ein Weibchen aus einer Entfernung von bis zu 10 m auf ein singendes Männchen zu. Die Anwanderung erfolgt in einer Zickzacklinie, dennoch ist die Hauptrichtung auf das Männchen gerichtet. Auch in hohem und dichtem Gras findet das Weibchen zum Männchen. Unterbricht dieses seinen Gesang, verharrt das Weibchen oder wandert ungerichtet umher, bis das Männchen den Lockgesang fortsetzt. Ist das Weibchen beim Männchen angekommen, schließt sich das Betasten mit den Fühlern an, danach beginnt das Männchen mit dem Werbegesang und wendet dabei sein Körperende dem Weibchen zu. Bei der Paarung steigt das Weibchen von hinten auf das Männchen, das daraufhin seinen Hinterleib nach oben biegt und das Weibchen begattet. Dabei befestigt es in etwa einer Minute die 2,3 mm lange, birnenförmige Spermatophore (Spermienträger) in der Genitalöffnung des Weibchens. Nachdem das Weibchen abgestiegen ist, vollführt das Männchen ein bis zwei Stunden lang eine sogenannte Nachbalz, wobei es mit Antennenzittern begleitete, ruckartige Bewegungen vollführt. Mit der Eiablage beginnt das Weibchen drei bis vier Tage nach der Begattung. Mithilfe seiner Legeröhre vergräbt es die Eier einzeln in der Erde. Im Lauf des Lebens legt eine weibliche Grille einige Hundert Eier ab.
Dass der Lockgesang der Männchen der Anlockung paarungsbereiter Weibchen dient, hat J. Regen bereits 1913 in einem Versuch nachgewiesen. Mit einem Mikrofon registrierte er den Lockgesang eines Männchens und spielte ihn in einem anderen Raum, in dem sich ein Weibchen befand, über einen Telefonhörer ab. Das Weibchen lief auf den Telefonhörer zu, da es dort ein Männchen vermutete.[6]
Zwei bis drei Wochen nach der Eiablage schlüpfen die Larven. Sie bleiben noch einige Zeit beisammen und leben zunächst oberirdisch unter Steinen, in Erdröhren oder in anderen Verstecken. Sie häuten sich mehrmals, bis sie sich im Herbst trennen und einzeln eingraben. Im April des folgenden Jahres, wenn der Boden wieder wärmer wird, häuten sich die Larven zum zehnten oder elften Mal zur Imago und werden geschlechtsreif.
Zunehmender Verlust des Lebensraumes zumeist durch intensive Landwirtschaft führt dazu, dass in vielen Regionen die Grillenpopulationen zurückgegangen sind. In manchen Gebieten sind sie bereits ausgestorben. In einigen Regionen wurde die Art jedoch erfolgreich wieder angesiedelt.[7] In den letzten Jahren kam es aufgrund des günstigen Klimas auch zu natürlichen Ausbreitungsprozessen[8]
Die Feldgrille (Gryllus campestris) ist eine Art aus der Familie der Echten Grillen (Gryllidae) innerhalb der Ordnung der Heuschrecken (Orthoptera). Sie war 2003 das Insekt des Jahres in Deutschland und 2014 das Tier des Jahres in der Schweiz.
Dat Grasheemke oder Gressheemke (Overledingerland), pl.: Grasheemken oder Grasheemkes) (Gryllus campestris) is en Aart ut de Familie vun de Echten Heemken (Gryllidae) un höört to de Ornen vun de Haupeer (Orthoptera) mit to. 2003 is se Insekt vun dat Johr in Düütschland ween.
Plattdüütsche Naams for düt Deert gifft dat en ganzen Barg. So heet dat ok Werre, Schrotworm, Ämel un Kornwolp[1].
Heken sünd 19 bit 23 Millimeters lang, Seken könnt 17 bit 22 mms lang weern. Bi de Seken kummt dor denn noch dat Leggrohr (Ovipositor) mit siene 8 – 12 mms hento. Dat Grasheemke glimmert swatt oder hen un wenn ok bruun, is stevig boot un hett dannige Been. De Kopp lett na en Kogel mit deftige Bieters dor an. De Föhlspriete sünd dünn un könnt bit hen to 20 mms lang weern. Up’e Steern sitt dree helle Punktogen (Ocelle). De Vörflunken sünd bruun bit hen to swatt, un an’n Grund geel. Se sünd good utbillt un wat harder. So deent se as Deekflunken. Bi de Heken weert se ok to'n Singen (Stridulatschoon) bruukt. De Achterflunken sünd wat bruun un vermickert, se langt bloß man over twee Drüddels vun dat Achterlief hen. Bloß bi de Form Gryllus campestris var. caudata sünd ok de Achterflunken heel un deel utbillt. In Süüdeuropa kummt düsse Form fökener, in Middeleuropa is se man roor. De Achterschenkels sünd na’n Buuk to rood. In de Vörschenen sitt en groot un en lütt Trummelfell to’n Hören.
Dat is man selten, datt Grasheemken jumpen doot un wenn, denn man bloß korte Strecken. Man lopen könnt se gau. Normolerwiese könnt se nich flegen, bloß man de Form Gryllus campestris var. caudata kriggt dat hen.
Dat Grasheemke mag dat an Schreegden, wo dat warm un dröge is un wo de Sunne up schient. Ok in helle Föhrenwolden föhlt sik dat tohuse. De Deerter buddelt 10 bit 20 cms deepe un bi 2 cms breede Gäng in’e Eer. Hen un wenn könnt de ok bit hen to 30 oder 40 cms deep ween. Düsse Aart is to finnen vun Noordafrika over Middel- un Süüdeuropa bit na’n Kaukasus hen.[2] In de Küstengemarken rund um de Middellannsche See to kummt se vor tohopen mit dat Middellannsche-See-Heemke. In Süüddüütschland is dat Grasheemke fökener antodrepen, as in Noorddüütschland.
Dat Grasheemke fritt allens, man tomeist neiht dat Planten weg. De Budden un de utwussenen Deerter vertehrt Blöder un Wuddeln vun allerhand Planten un Kruud. Man ok lüttje Eerddeerter un de ehre Overreste versmaht se nich.
Bloß de geslechtsriepen Heken könnt Luud geven. Dat warrt denn Gesang, Zirpen oder Stridulatschoon nömmt.
Bi de Paarung kladdert dat Seken vun achtern up dat Heken rup. Dat Heken buugt denn sien Achterlief na boven un befrucht dor denn dat Seken bi. Dree bit veer Dage later geiht dat Seken bi un fangt an, de Eier aftoleggen. Mit dat Leggrohr warrt jummers een Ei in’e Eer leggt un denn tobuddelt. In ehr ganzet Leven leggt en Seken vun de Grasheemken en poor Hunnert Eier af.
Wenn de Eier leggt wurrn sünd, denn duert dat twee bit dree Weken un de Budden kruupt ut. Se kaamt eerst tohopen un leevt tosamen unner Steen, in Eerdgänge oder annerwegens, wo se sik versteken könnt. Se treckt en poor Mol de Huud ut un gaht denn in’n Harfst ut’neen un buddelt sik, elk for sik, in’e Eer in. In dat neegste Johr, wenn dat in’n Aprilmaand wedder warmer warrt, treckt se to’n teinten oder olbenten Mol de Huud ut un sünd denn utwussen un geslechtsriep.
De Landweertschop warrt jummers intensiver bedreven un vundeswegen verleert de Grasheemken jummers mehr Platz to’n Leven. In allerhand Regionen loopt de Populatschonen torüch, in de wecken Gemarken sünd se al utstorven. Vundeswegen staht se in de Rode List for Deerter in Gefohr in de Bundsrepublik Düütschland unner Kategorie 3 (in Gefohr).[3]
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. Dat Grasheemke oder Gressheemke (Overledingerland), pl.: Grasheemken oder Grasheemkes) (Gryllus campestris) is en Aart ut de Familie vun de Echten Heemken (Gryllidae) un höört to de Ornen vun de Haupeer (Orthoptera) mit to. 2003 is se Insekt vun dat Johr in Düütschland ween.
Çirçirka zevî (bi latînî, Gryllus campestris) cureyekî çirçirkan (Gryllidae) e .
Dirêjbûna nêr 19-23 mm e û ya mê jî 17-22 mm e. Li havînan çîreçîra nêrên çirçirkan tê bihîstin.
Çirçirka zevî (bi latînî, Gryllus campestris) cureyekî çirçirkan (Gryllidae) e .
Grigliu (Gryllus campestris), insettu, chi s'agatat in tottue. De 2-3 centimetros, sa conca bastante manna, niedda, cun antennas; sas ancas desegus longas po saltiare, alas de colore grogu iscuru, sa ucca adatta po trinciare s'erva e su fenu. Est unu animale canterinu, e in s'istiu cantat a de die e a de notte, cun su versu solitu, chi produet cun dun'ala. In calchi logu (Giappone) sos griglios los allevant in gabbia e los bendent.
Çırçıle, (be Latinki: Gryllus campestris) yew heşereyo. Rengê cı siyayo. Serey cı gıloro u perrê cı kılmê.
Çırçıle, (be Latinki: Gryllus campestris) yew heşereyo. Rengê cı siyayo. Serey cı gıloro u perrê cı kılmê.
Gryllus campestris, the European field cricket or simply the field cricket in the British Isles,[2] is the type species of crickets in its genus and tribe Gryllini. These flightless dark colored insects are comparatively large; the males range from 19 to 23 mm and the females from 17 to 22 mm.
Gryllus campestris used to be common over most of Western Europe. It prefers dry, sunny locations with short vegetation, like dry grasslands.[2] At the northern edge of its range, it is restricted to heathlands and oligotrophic grasslands. The species is flightless and unable to migrate long distances, and it therefore does not commonly recover on its own from local extinction.
The reproductive season of the univoltine species lasts from May to July. The males make a burrow with a platform at the entrance from which they attract females with their courtship stridulation. They chirp during daytime as well as the first part of the night, only when the temperature is well above 13 °C. Nymphs hatch in June till mid July and hibernate during their tenth or eleventh instar. The final moult takes place at the end of April or at the beginning of May. Males are territorial and defend their burrows fiercely, while females are vagrant and are attracted by singing males. They lay their eggs in bare ground either close to a burrow or inside the burrow. Populations of G. campestris are known to undergo extreme fluctuations and are strongly affected by weather conditions.
Gryllus campestris has long been considered the most endangered cricket species in the British Isles, occurring only in southern England.[2] It is declining and red-listed in large parts of Central and Northern Europe, such as the United Kingdom, Germany, the Netherlands, Belgium, Luxembourg, and Lithuania. It has declined severely in part of its northern range due to the disappearance of its heathland habitat; by the early 1990s, the species was reduced in the UK to a single surviving colony of just 100 individuals in Coates, West Sussex, and it is considered extirpated from Denmark.
Fragmentation of habitats and loss of (sub)populations have been recognized as main threats for many species, including the Field cricket. The artificial establishment of new populations is, therefore, a consistent method for enhancing the survival probability of a species. The aim of translocation projects is usually to reduce the risk of extinction for an endangered species by creating additional self-sustaining populations. Studies of translocation and natural populations of G. campestris in Germany[3] have shown that translocation does not result in a significant loss of genetic diversity. Translocation of nymphs from different subpopulations may in fact be a suitable method to decrease the loss of genetic diversity and reduce the risk of inbreeding, and large numbers of nymphs may be translocated without negative effect on the source population.[4]
Field crickets are one of the species in the Back from the Brink project, which in 2018 translocated crickets to RSPB Pulborough Brooks to form a new population.[5]
Sound of Gryllus campestris Field recording in the Netherlands 32s Problems playing this file? See media help. 
G. campestris and its burrow Late instar nymph Gryllus campestris, the European field cricket or simply the field cricket in the British Isles, is the type species of crickets in its genus and tribe Gryllini. These flightless dark colored insects are comparatively large; the males range from 19 to 23 mm and the females from 17 to 22 mm.
Gryllus campestris es uno de los muchos grillos conocidos como grillos de campo. Estos insectos no voladores de color oscuro son comparativamente grandes; los machos varían de 19 a 23 mm y las hembras de 17 a 22 mm.
Gryllus campestris solía ser común en la mayor parte de Europa occidental. Prefiere lugares secos y soleados con vegetación corta, como pastizales secos. En el extremo norte de su área de distribución, se limita a las landas y praderas oligotróficas. La especie no vuela y es incapaz de migrar largas distancias, por lo que no suele recuperarse por sí sola de la extinción local.
La estación reproductora de la especie univoltina dura de mayo a julio. Los machos hacen una madriguera con una plataforma en la entrada desde la cual atraen a las hembras con su estridulación de cortejo. Chirriando durante el día, así como la primera parte de la noche, solo cuando la temperatura está muy por encima de 13 °C. Las ninfas incuban en junio hasta mediados de julio e hibernan durante su décimo o undécimo estadio. La muda final tiene lugar a finales de abril o principios de mayo. Los machos son territoriales y defienden ferozmente sus madrigueras, mientras que las hembras son errantes y son atraídas por los machos cantores. Ponen sus huevos en el suelo desnudo, ya sea cerca de una madriguera o dentro de la madriguera. Se sabe que las poblaciones de G. campestris sufren fluctuaciones extremas y están fuertemente afectadas por las condiciones climáticas.
G. campestris es la especie de grillo más amenazada en Gran Bretaña. Está en declive y está en la lista roja en grandes partes de Europa Central y del Norte, como el Reino Unido, Alemania, Holanda, Bélgica, Luxemburgo, Dinamarca y Lituania. Ha disminuido severamente en parte de su rango del norte debido a la desaparición de su hábitat del brezo; A principios de la década de 1990, la especie se redujo en el Reino Unido a una única colonia sobreviviente de solo cien individuos en Coates, West Sussex.
La fragmentación de hábitats y la pérdida de subpoblaciones han sido reconocidas como las principales amenazas para muchas especies, incluyendo el grillo de campo. El establecimiento artificial de nuevas poblaciones es, por lo tanto, un método consistente para aumentar la probabilidad de supervivencia de una especie. El objetivo de los proyectos de translocación suele ser reducir el riesgo de extinción de una especie en peligro de extinción al crear poblaciones autosostenibles adicionales. Estudios de translocación y poblaciones naturales de G. campestris en Alemania[2] han demostrado que la translocación no da lugar a una pérdida significativa de la diversidad genética. La translocación de ninfas de diferentes subpoblaciones puede ser de hecho un método adecuado para disminuir la pérdida de diversidad genética y reducir el riesgo de endogamia, y un gran número de ninfas pueden ser trasladadas sin efectos negativos sobre la población fuente.[3]
Gryllus campestris es uno de los muchos grillos conocidos como grillos de campo. Estos insectos no voladores de color oscuro son comparativamente grandes; los machos varían de 19 a 23 mm y las hembras de 17 a 22 mm.
Maakilk (Gryllus campestris) sihktiivaliste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukat on Eestist leitud vaid üks kord.[1]
Maakilk (Gryllus campestris) sihktiivaliste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukat on Eestist leitud vaid üks kord.
Belardi-kilkerra (Gryllus campestris) Gryllidae familiako ortopteroa da, Europa osoan bizi dena[1].
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Belardi-kilkerra (Gryllus campestris) Gryllidae familiako ortopteroa da, Europa osoan bizi dena.
Gryllus campestris, le grillon champêtre, est une espèce d'insectes orthoptères appartenant à la famille des Gryllidae.
Le grillon a un corps très rond et trapu. Mis à part la base de ses élytres qui est un peu plus claire et quasi jaune, il est presque totalement noir. Le prothorax du grillon champêtre est bien visible mais contrairement à celui du grillon provençal Gryllus bimaculatus, il est plus étroit que la tête. Vue de face, cette dernière ressemble à un casque et est brillante. Le grillon champêtre est pourvu d'ailes mais vit exclusivement au sol et se déplace très rapidement en préférant la course au saut. Les femelles se distinguent des mâles par leur oviscapte bien visible. Les mâles atteignent la taille de 18 à 26 mm, les femelles de 19 à 27 mm. Les cerques à l'extrémité de l'abdomen sont longs et filamenteux aussi bien chez le mâle que chez la femelle.
Le grillon se retrouve en Europe occidentale.
Le biotope du grillon champêtre est un terrain ensoleillé, sec et peu pourvu de végétation. Dans son aire de répartition septentrionale ce grillon est presque exclusivement présent dans des prairies oligotrophes et les plaines de bruyère. Le grillon champêtre aime la chaleur et son habitat naturel se situe sur le sol. Il ne vole ni ne grimpe. Pour se protéger, c’est le seul grillon à se construire un terrier qui consiste en un conduit cylindrique de 15 mm de diamètre. À l'extrémité de ce conduit qui a souvent une longueur de 20 à 30 cm, se trouve une chambre un peu plus spacieuse où le grillon se réfugie lorsqu'il est en danger, les jours de pluie et de froid, et pour y passer l'hiver, bouchant alors l'entrée[1].
Après sa dernière mue, à partir du mois d'avril, le mâle se fabrique une sorte de plate-forme, juste devant l'entrée du souterrain, où la terre est battue et débarrassée de tout obstacle. Si la présence de la végétation environnante est plus importante, cette plate-forme se prolonge souvent par un couloir, caché entre les herbes, à droite ou à gauche. C'est sur cette plate-forme que le grillon se chauffe au soleil, chante pour attirer les femelles et s'accouple. Ces dernières creusent aussi une galerie, mais ne tardent pas à la quitter aux premières chaleurs printanières, afin d'aller à la rencontre des mâles. Après la parade nuptiale la ponte a lieu généralement en juin, parfois encore en juillet. La femelle enfonce son oviscapte dans la terre meuble et y dépose une trentaine d'œufs. Elle répète cette opération plusieurs fois. Après deux semaines, ces œufs donnent naissance à de petites nymphes d'un millimètre de long, semblables pour la couleur et la forme aux adultes, et qui restent d'abord plus ou moins en troupe, se dissimulant ici ou là dans des trous, sous les pierres ou les feuilles. L’adulte apparaît 9 à 10 mois après la naissance, après dix mues[1]. Comme les grillons meurent tous pendant l'été, les nouveaux venus issus de la ponte de l'année et grandissant rapidement, trouvent à leur disposition de nombreux trous préparés par leurs prédécesseurs. Chaque année cependant, d'autres se creusent un nouveau terrier, se servant pour cela de leurs mandibules grosses et robustes.
Le grillon adulte s'observe de mai à juillet. Le mâle chante par stridulation dès que la température le lui permet, bien souvent entre onze heures du matin et une heure de la nuit. Pour ce faire il soulève soudain ses deux ailes supérieures et les referme rapidement en frottant les deux bords internes l'un sur l'autre pour les ouvrir encore et recommencer. L'élytre droit chevauche toujours le gauche. Contrairement aux criquets, le grillon n'emploie donc pas ses pattes pour striduler. Le bord externe des élytres étant replié à angle droit de la partie supérieure, il forme, avec cette dernière et l'abdomen, une boîte de résonance faisant un cri.. cri.. cri.. caractéristique qui porte à près de 50 mètres[1].
Le grillon champêtre se nourrit de racines et de végétaux de tout genre, mais il complète volontiers son menu de protéines sous forme d'autres arthropodes rencontrés au hasard, comme des pucerons ou même un petit animal mort.
En Belgique et en France, l'espèce est en régression et n'est plus commune comme autrefois à cause de la disparition de son biotope, essentiellement menacé, d'un côté par la fragmentation écopaysagère, de l'autre par l'eutrophisation du sol, causée par un engraissage trop copieux provoquant une végétation plus haute qui empêche la chaleur du soleil de pénétrer jusqu'au sol. Pour restaurer le biotope, il y aurait lieu d'ôter la couche supérieure fertile du terrain visé, afin de faire réapparaître le sol pauvre en sels minéraux.
En Basse-Saxe (Allemagne), il n'y avait plus qu'une dizaine de populations de grillons connues vers les années 1990. Comme le grillon ne se déplace que très lentement, ne sachant ni voler ni grimper, un nombre limité de nymphes dans un stade avancé de leur développement fut capturé et délocalisé vers d'autres réserves naturelles. Ces individus ont formé avec succès la base de nouvelles populations florissantes. Le même procédé est utilisé dans l'état fédéré de la Hesse.
En Grande-Bretagne, à la fin du siècle passé, il n'y avait plus qu'un seul endroit connu qui était peuplé d'une centaine de grillons seulement, et ceci dans le comté du Sussex de l'Ouest. Il n'est pas encore établi si cette population isolée sur l'île britannique ne forme pas une sous-espèce. Ici, les grillons sont élevés ex situ au Zoo de Londres et les nymphes sont relâchées au début de l'automne. Au total, plus de 15 000 nymphes ont été libérées dans des biotopes conformes à leurs exigences. Ce programme d'élevage a sauvé l'espèce d'une disparition certaine et la population britannique atteint à présent le millier d'adultes pendant la bonne saison.
Gryllus campestris, le grillon champêtre, est une espèce d'insectes orthoptères appartenant à la famille des Gryllidae.
Il grillo campestre (Gryllus (Gryllus) campestris Linnaeus, 1758) è un insetto ortottero appartenente alla famiglia Gryllidae, diffuso in Eurasia e Nordafrica.[1]
È un insetto nero con le tegmine (ali) brune, dal corpo breve e leggermente appiattito, testa grande e globosa con lunghe antenne e zampe posteriori atte al salto. I maschi hanno sul turbercolo superiore un organo stridulante. Nelle femmine l'ovopositore è a sciabola. Si tratta del cosiddetto grillo canterino che, insieme al grillo del focolare (Acheta domesticus), costituisce un noto sottofondo sonoro nel periodo estivo, particolarmente di giorno e nella prima parte della serata.
Tradizionalmente in passato, veniva rinchiuso in gabbiette di sughero e filo di ferro in alcune festività locali collegate all'Ascensione, per rallegrare i bimbi col suo canto. La festa del grillo di Firenze è la maggiormente nota. Tutela animale e rarefazione della specie hanno pressoché estinto l'usanza.
Il grillo campestre (Gryllus (Gryllus) campestris Linnaeus, 1758) è un insetto ortottero appartenente alla famiglia Gryllidae, diffuso in Eurasia e Nordafrica.
Dirvinis svirplys (lot. gryllus campestris) – svirplinių (gryllidae) šeimos vabzdys. Kūnas kresnas, tamsus. Sparnai nesiekia užpakalinių šlaunų viršūnės, juodi. Patelės turi kiaušdėtę. Patinai 19-23 mm ir patelės 17-22 mm ilgio. Mėgsta sausas, saulėtas vietoves su žema augmenija. Gyvena urvuose, pievose. Patinai svirpia. Lietuvoje nedažnas, gausesnis Žemaitijoje.
Dirvinis svirplys (lot. gryllus campestris) – svirplinių (gryllidae) šeimos vabzdys. Kūnas kresnas, tamsus. Sparnai nesiekia užpakalinių šlaunų viršūnės, juodi. Patelės turi kiaušdėtę. Patinai 19-23 mm ir patelės 17-22 mm ilgio. Mėgsta sausas, saulėtas vietoves su žema augmenija. Gyvena urvuose, pievose. Patinai svirpia. Lietuvoje nedažnas, gausesnis Žemaitijoje.
De veldkrekel (Gryllus campestris) is een insect uit de familie krekels (Gryllidae). De soort werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Carolus Linnaeus in 1758. Oorspronkelijk werd de wetenschappelijke naam Acheta campestris gebruikt.[1]
De veldkrekel heeft vleugels maar leeft voornamelijk op en in de bodem. Hij heeft een rond lichaam en een gedrongen bouw. Kop en halsschild zijn zeer stevig en glanzend zwart, de voorzijde lijkt enigszins op een helm. Bij het mannetje is de vleugelbasis lichter tot geel terwijl bij het vrouwtje de vleugels overwegend bruin zijn. Met haar relatief grote achterlijf heeft zij een plomper uiterlijk.
De mannetjes worden 18 tot 26 mm lang, vrouwtjes worden 19 tot 27 mm.[2]
De mannetjes zijn echter ook makkelijk van de vrouwtjes te onderscheiden doordat deze laatste een duidelijk zichtbare legbuis hebben waarmee de eitjes in de bodem worden afgezet. De legbuis heeft bij deze soort een verdikking aan het uiteinde. Bij jonge nimfen is seksuele differentiatie op zicht zo goed als onmogelijk. De cerci zijn zowel bij de mannetjes als bij de vrouwtjes relatief lang en draadvormig. De volwassen veldkrekel is doorgaans te zien (en te horen) van begin mei tot uiterlijk eind juli. De veldkrekel is daarmee de eerste sprinkhaanachtige die in het seizoen gehoord wordt.
De veldkrekel is door het zwarte lichaam en plompe voorkomen alleen met de zuidelijke veldkrekel (Gryllus bimaculatus) te verwarren. Deze laatste soort heeft een halsschild dat even breed is als de kop, bij Gryllus campestris is het halsschild smaller dan de kop. De zuidelijke veldkrekel komt in de Lage Landen in het wild normaal gezien niet voor.
De veldkrekel komt voor in centraal- en zuidelijk Europa, noordelijk Afrika en westelijk Azië.
In Nederland komt de veldkrekel voor in Het Gooi, de duinen van Voorne-Putten en Schouwen-Duiveland, de Veluwe, Noord-Brabant en Zuid-Limburg.[3]
In Vlaanderen is de soort bedreigd[4] en wordt hij voornamelijk opgemerkt in de provincie Limburg en de Antwerpse Kempen waar er plaatselijk nog vrij grote metapopulaties voorkomen. Met enkele middelgrote populaties in de omgeving van Diest maar ook kleine en dus erg kwetsbare relictpopulaties zoals bijvoorbeeld in Kessel-Lo - waar hij in het gazon van twee kleine aanpalende tuinen voorkomt - en in Keerbergen (Kruisheide), is deze insectensoort zeldzaam tot zeer zeldzaam in Vlaams-Brabant. In Oost-Vlaanderen zijn er nog twee gekende vindplaatsen (een grote populatie in Stekene tegen de Nederlandse grens en een relictpopulatie op een oude zandheuvel van een golfterrein in Sint-Martens-Latem).[5] In West-Vlaanderen leek de soort sinds 1980 uitgestorven te zijn, maar in 2016 werd hij herontdekt op de Schobbejakshoogte.[6][7]
Het biotoop van de veldkrekel bestaat uit zonnige, droge en schrale, licht begroeide plaatsen. In zijn noordelijk verspreidingsgebied komt hij bijna uitsluitend voor in oligotroof grasland en heidegebieden. De veldkrekel is een warmteminnende en bodembewonende soort die noch vliegt, noch klimt. Om zich te beschermen graaft hij een verticale gang onder graspollen of plantenwortels en maakt hiervoor gebruik van zijn sterke kaken of mandibels. Eén per één werkt hij achterwaarts kruipend een hoopje aarde naar buiten. De vochtige zandkorrels worden zo goed en zo kwaad mogelijk bijeengehouden door ze tussen kop en borststuk tegen de bodem te drukken en naar buiten te slepen. Eenmaal enkele centimeters van de ingang verwijderd, verspreidt de krekel het aangesleepte materiaal door hevig met zijn achterste poten te bewegen, zodanig dat het uitgegraven zand tussen de vegetatie niet opvalt. De tunnel is gewoonlijk tussen de 20 en 30 cm diep met een diameter van ongeveer 15 mm en eindigt in een kleine ronde ruimte waarin overwinterd wordt. Door zijn deels ondergrondse levenswijze verdraagt de veldkrekel een hoge begrazingsdruk[8] en verkiest dit zelfs wegens de ijle, schrale vegetatie met hier en daar kale plekken die daardoor ontstaat[9] en waardoor de krekel zijn temperatuur snel kan doen stijgen zonder zich al te ver van de ingang van het hol te moeten verwijderen. Tegelijkertijd kan het geluid dat door mannetjes geproduceerd wordt, verder dragen.[10] Hoewel de holletjes naar alle windrichtingen wijzen, zullen de meeste naar het zuiden, zuidoosten of zuidwesten gericht zijn.[8]
Veldkrekels zijn semelpare of univoltiene insecten, waarbij enkel de nimf overwintert. Na de laatste vervelling, bij warm weer vanaf half april, knagen ze vlak voor het hol planten weg om een soort podium, arena genoemd, te maken. De oppervlakte van dit podium varieert tussen de 3 cm² en 72 cm².[11] Hier zit de krekel te zonnen en –wat de mannetjes betreft– te tjirpen, maar bij het minste gevaar schiet hij terug zijn schuilplaats in. Bij een ietwat hogere begroeiing van de habitat zal er links of rechts van het arena een kort gangetje door de vegetatie heen geknaagd worden. Veldkrekels zijn helemaal niet strikt aan hun territorium gebonden en zullen regelmatig andere holtes bezoeken om een partner te vinden of er hun rivalen uit te verdrijven. Beide geslachten zijn immers erg territoriaal en een holte wordt enkel gedeeld met een exemplaar van het andere geslacht. Gemiddeld bezetten mannetjes maar 2,8 dagen hetzelfde arena, een kleine minderheid blijft meer dan 10 dagen de holte trouw.[12] Op vlakten met een hoge veldkrekeldensiteit, komen er een gelijk aantal aan het hol tjirpende, aan het hol niet tjirpende en dolende mannetjes voor. Niet tjirpende mannetjes die bij een arena op wacht staan, hebben in dit geval meer kans op paren.[13] Bij een lage veldkrekeldensiteit echter, zal de populatie de neiging hebben om zich te groeperen,[12] en zullen er verhoudingsgewijs meer tjirpende mannetjes voorkomen. In dat geval hebben zij meer kans om een vrouwtje aan te trekken dan de dolende of passieve mannetjes.[13] Mannetjes die geen eigen onderkomen meer hebben, zijn kwetsbaar en moeten ofwel op hun beurt een nieuwe holte inpalmen ofwel een andere schuilplaats zoeken. Dit kan onder een wortel, een steen of enig ander beschermend voorwerp, zoals zelfs bouwafval onder de vorm van plastieken platen of planken zijn. De gangen die evenwel tijdens het paarseizoen gegraven worden, zijn doorgaans niet meer zo diep.
De mannetjes zingen vanaf een temperatuur van 12-13 °C, zowel overdag als tijdens het eerste deel van de nacht. Het geluid ontstaat door stridulatie en is typisch krekelachtig; kri..kri..kri waarbij altijd de linkervleugel onder de rechtervleugel wordt geschoven.
Eenmaal een vrouwtje in de buurt opduikt, begint het mannetje zachter en hoger te tjirpen waarbij hij haar met kleine rukjes achterwaarts nadert. Indien zij paringsbereid is, wurmt het mannetje zich onder haar en deponeert hij een zaadpakketje in het geslachtsorgaan van zijn partner. Dit wit pakketje is met wat geluk ook goed te zien, na uiterlijk een half uur wordt het donkerder. Na de bevruchting wordt de balts hervat om te verhinderen dat een ander mannetje het pakketje zou verwijderen[14], hierbij wordt het vrouwtje ook intens door het mannetje gevolgd.
De vrouwtjes leggen reeds in mei hun eitjes die in kleine pakketjes van 20 tot 40 stuks met behulp van hun legboor in de grond worden gedeponeerd, zo’n 1.000 in totaal.[15] Dit gebeurt zowel in de nabijheid van het hol als verder het veld in. Na gemiddeld 26 dagen[15] (gewoonlijk in juni) komen de eerste nimfen uit de grond gekropen, zij zijn dan reeds 1 mm lang, groeien zeer snel en kunnen na een zestal weken 20 mm bereiken. Veldkrekelnimfen doorlopen 11 verschillende stadia.[16] Om te vervellen gaan jonge nimfen met hun kop omlaag gericht aan een grasspriet of enig andere lage plant hangen. Vlak na de vervelling hebben ze een vuile bruinrode kleur. Het vervellingshuidje (of exuvia) wordt gewoonlijk opgegeten. De laatste 2 stadia verlopen na de winter. Pas bij het voorlaatste stadium -in onze contreien rond eind maart, begin april- zal de seksuele differentiatie met het blote oog kunnen vastgesteld worden omdat de vrouwtjes een korte legbuis vertonen. Omdat de imagines doorgaans tegen eind juli sterven, gebruiken de grotere nimfen de holtes van hun voorgangers, maar elk jaar zullen er ook nieuwe gegraven worden. De geslachtsverhouding verloopt ongelijk : voor elk vrouwtje komen er ongeveer 1,25 mannetjes voor. [16]
Door de schraalheid van zijn biotoop is de veldkrekel niet erg kieskeurig en mag zelfs een polyfaag en opportunist genoemd worden. Zijn voedsel bestaat dan ook uit wat hij in zijn onmiddellijke omgeving kan vinden. Grassen en kruiden die hij in zijn habitat tegenkomt, vormen het hoofdbestanddeel van zijn menu, maar ook hun wortels, zaden en kiemen worden verorberd. Met zijn stevige kaken gaat hij zelfs ietwat grotere zaden eerst van hun zaadhuid ontdoen om het voedzame kiemwit te kunnen bereiken. Indien voorhanden, zullen zowel de nimfen als de imagines een voorkeur hebben voor het proteïnerijke handjesgras of ook het raaigras. Van de paardenbloem worden de bladeren niet gegeten terwijl hun voedzame zaadjes soms zelfs actief opgezocht worden. Hoewel de veldkrekel zijn holte kan delen met een occasionele spin, zullen dierlijke eiwitten in de vorm van kleine, trage geleedpotigen of zelfs een dood (zoog)diertje niet versmaad worden.
In België en Nederland gaat de soort al lange tijd achteruit en is niet meer overal algemeen. Door het verdwijnen van zijn biotoop, hoofdzakelijk veroorzaakt door habitatfragmentatie en eutrofiëring van de bodem door overbemesting, wordt de soort in onze contreien steeds zeldzamer en dringen beschermingsmaatregelen zich op. Het plaggen, het inzetten van schapen en eventueel het kleinschalig gecontroleerd branden,[17] gecombineerd met het verplaatsen van deze niet vliegende insecten, bieden een oplossing.
In Nedersaksen (Duitsland), met eind vorige eeuw nog maar 10 bekende populaties, werden nimfen in een laat stadium van hun onvolledige gedaanteverwisseling met succes verplaatst naar andere natuurreservaten[18] . In de nabijgelegen deelstaat Hessen wordt een soortgelijk initiatief met succes toegepast.
In Groot-Brittannië was er tegen 1990 nog maar één bekende vindplaats in Coates, West Sussex die minder dan 100 volwassen individuen telde. Van deze populatie werden veldkrekels ex situ in de Londense zoo gekweekt en in de vroege herfst uitgezet. In totaal werden over 8 seizoenen meer dan 17.000 nimfen in geschikte biotopen gereïntroduceerd. Dit kweekprogramma heeft deze soort voorlopig van een zekere ondergang gered en de Britse veldkrekelpopulatie bereikt nu zo'n 1.000 adulten.[15]
In dichtbevolkte delen van Europa zoals Nederland en Vlaanderen, maar ook in grotere landen zoals Spanje, Duitsland en Polen, werden populaties verdrongen of door habitatfragmentatie van elkaar gescheiden en overleven de overblijvende veldkrekels in soms erg kleine biotopen. Onderzoek heeft aangetoond dat in tegenstelling tot de zuidelijke vorm Gryllus bimaculatus,[19] onze veldkrekel geen mechanisme heeft om inteelt te vermijden. Het paringsgebeuren berust op toevallige ontmoetingen tussen de individuen onderling (panmixie) die de (kleine) populatie uitmaken.[20] Omdat de meeste veldkrekels doorgaans weinig mobiel zijn en zich minder dan 10 meter van hun geboorteplaats verwijderen, is het gevaar op inteelt zeer groot. Tevens veroorzaken periodieke populatie-instortingen, waarschijnlijk naar aanleiding van slechte weersomstandigheden,[21] een genetische flessenhals waarbij de populatie met 2/3 kan krimpen. Echter kon er bij Gryllus campestris geen negatieve gevolgen door inteelt vastgesteld worden, wat entomologen toch voor een raadsel stelt.[22] Aan de andere kant blijkt de veldkrekel zich onder gunstige omstandigheden ook weer zeer snel te kunnen herstellen. Na een warme zomer en een koude winter bleek een populatie zich van 200 naar 25.000 individuen vermeerderd te hebben.[2]
Veldkrekels converteren de schrale vegetatie in water en kostbare eiwitten en worden dus zowel door ongewervelden als zoogdieren en vogels gepredeerd. Zij bevatten zoals veel insecten niet alleen een zeer hoog proteïnegehalte maar wegen bovendien doorgaans tussen 1,2 en 2 gram. Er zijn meldingen van de wolfspin, de spitsmuis, het roodborstje, de ekster, de klauwier, de klapekster[23] en de roodborsttapuit om er maar enkele te noemen. Van alle sprinkhaanachtigen, bestaat het dieet van de Iberische klapekster tijdens de broedperiode uit niet minder dan 85,5% veldkrekels.[24] Ongepaarde vrouwtjes en mannetjes hebben dezelfde kans om ten prooi te vallen aan een hongerige predator. Veldonderzoek[25] heeft echter aangetoond dat de aanwezigheid van een vrouwtje een grote invloed heeft op de wijze waarop het mannetje de ruimte in en rond de holte gebruikt. Mannetjes blijven niet alleen langer met wijfjes die enige gewilligheid tot paring aan de dag leggen, ze zijn ook succesvoller in het verdrijven van indringers. Singles, zowel mannetjes als vrouwtjes, komen in een populatie 6 maal meer voor dan gepaarde exemplaren en beide geslachten gebruiken in dat geval de ruimte rond het arena op dezelfde wijze; ze blijven op een veilige afstand van de holte. Bij gepaarde veldkrekels zal het mannetje de neiging hebben om zich verder te verwijderen en minder in de holte te schuilen. Dit laat het wijfje toe om het arena dicht tegen de ingang te bezetten om te foerageren of om haar eieren te deponeren. Het gevolg is dat het mannetje 3,9 keer meer kans heeft om ten prooi te vallen aan een predator omdat hij ofwel geen tijd heeft om zich te verschuilen of omdat hij als eerste uit de gang gegraven kan worden (bvb door een spitsmuis), terwijl de sterftekans voor het vrouwtje 5,6 keer kleiner is. Bovendien worden gepaarde veldkrekels 4 keer meer aangevallen dan ongepaarde. Dit voor het mannetje ogenschijnlijk nadelig beschermingsgedrag verhoogt echter aanzienlijk zijn kansen om zijn genen door te geven terwijl de winst voor het vrouwtje volledig is: zij wordt niet gedwongen om bij een bepaald mannetje te blijven en kan dus naar believen van holte veranderen.
Ondanks het feit dat de veldkrekel sessiel is, zullen in iedere (meta)populatie wel enkele migrerende individuen voorkomen die zich 200, 500 of 1.000 m verder zullen vestigen.[26] Dit fenomeen kan dan weer leiden tot een stichtereffect met inteelt tot gevolg. Echter na tien jaar kunnen zulke nieuw gestichte populaties reeds genetisch afzonderlijke clusters vormen.[27]
Slechts af en toe, vooral in grote populaties, worden langvleugelige exemplaren aangetroffen,[28][29][30] maar deze zijn uiterst zeldzaam[20] en nog nooit in Nederland waargenomen.[2] Op die manier kunnen de grote populaties zich ruimer verspreiden. Optimaal beheer van voor deze soort geschikte gebieden kan de populaties doen groeien, het voorkomen van langvleugelige exemplaren in de hand werken en zo de verspreiding van de veldkrekel ten goede komen.[9]
Er zijn echter ook gevallen van zoöchorie gekend waarbij de verspreiding gebeurt via schapen. Deze dieren, maar ook geiten, koeien en paarden, worden immers veel gebruikt om natuurgebieden op een ecologische wijze te beheren. Nimfen kunnen in hun vacht als toevallige "blinde passagiers" de voor hen onoverkomelijke afstanden of hindernissen overwinnen.[31][32][33]
Referenties
Bronnen
De veldkrekel (Gryllus campestris) is een insect uit de familie krekels (Gryllidae). De soort werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Carolus Linnaeus in 1758. Oorspronkelijk werd de wetenschappelijke naam Acheta campestris gebruikt.
Multimedia w Wikimedia Commons Świerszcz polny (Gryllus campestris) – zachodniopalearktyczny gatunek owada prostoskrzydłego z rodziny świerszczowatych (Gryllidae). W Polsce jest powszechny na obszarze całego kraju z wyjątkiem Kotliny Nowotarskiej i Tatr[1]. Blisko spokrewnionym gatunkiem jest Gryllus bimaculatus – często hodowany w laboratoriach, również w Polsce.
Samce świerszcza polnego osiągają od 19 do 23 mm długości, a samice od 17 do 22 mm i do tego dochodzi jeszcze wystające z tyłu pokładełko (ovipositor) o długości od 8 do 12 mm. Ubarwienie czarne do jasnobrązowego, kształt ciała cylindryczny, nogi silne. Głowa kulista z mocnym aparatem gryzącym, cienkie czułki ok. 20 mm i trzecie oczko grzbietowe (ocellus) nad czołem. Przedtułów (prothorax) jest kwadratowy, druga para skrzydeł zredukowana.
Tylko u samców u podstawy skrzydeł występuje żółta plama. Świerszcz polny stosunkowo rzadko skacze pokonując tylko krótkie odcinki, a za to dobrze biega. Samce wyznaczają terytorium, którego bronią przed innymi samcami. Wydają głośne dźwięki pocierając pierwszą parą sztywnych skrzydeł, na których znajdują się aparaty strydulacyjne. Owad ten spożywa pokarm typowo roślinny – liście oraz łodygi, na przykład buraka. Również larwy odżywiają się tego typu pożywieniem. Zdarza się czasem, że osobnik dorosły pożera także drobne bezkręgowce.
Na Czerwonej Liście Zwierząt Ginących i Zagrożonych w Polsce świerszcz polny zaklasyfikowany został w kategorii NT czyli (bliski zagrożenia)[2].
Świerszcz pobiera pokarm roślinny, rzadziej zwierzęcy.
Świerszcz polny (Gryllus campestris) – zachodniopalearktyczny gatunek owada prostoskrzydłego z rodziny świerszczowatych (Gryllidae). W Polsce jest powszechny na obszarze całego kraju z wyjątkiem Kotliny Nowotarskiej i Tatr. Blisko spokrewnionym gatunkiem jest Gryllus bimaculatus – często hodowany w laboratoriach, również w Polsce.
Samce świerszcza polnego osiągają od 19 do 23 mm długości, a samice od 17 do 22 mm i do tego dochodzi jeszcze wystające z tyłu pokładełko (ovipositor) o długości od 8 do 12 mm. Ubarwienie czarne do jasnobrązowego, kształt ciała cylindryczny, nogi silne. Głowa kulista z mocnym aparatem gryzącym, cienkie czułki ok. 20 mm i trzecie oczko grzbietowe (ocellus) nad czołem. Przedtułów (prothorax) jest kwadratowy, druga para skrzydeł zredukowana.
Tylko u samców u podstawy skrzydeł występuje żółta plama. Świerszcz polny stosunkowo rzadko skacze pokonując tylko krótkie odcinki, a za to dobrze biega. Samce wyznaczają terytorium, którego bronią przed innymi samcami. Wydają głośne dźwięki pocierając pierwszą parą sztywnych skrzydeł, na których znajdują się aparaty strydulacyjne. Owad ten spożywa pokarm typowo roślinny – liście oraz łodygi, na przykład buraka. Również larwy odżywiają się tego typu pożywieniem. Zdarza się czasem, że osobnik dorosły pożera także drobne bezkręgowce.
Na Czerwonej Liście Zwierząt Ginących i Zagrożonych w Polsce świerszcz polny zaklasyfikowany został w kategorii NT czyli (bliski zagrożenia).
Świerszcz pobiera pokarm roślinny, rzadziej zwierzęcy.
O grilo-do-campo (Gryllus campestris) é um grilo dos campos da Europa central e meridional.[1][2] Tais insetos apresentam hábitos diurnos e subterrâneos e um canto peculiarmente estridente.
O grilo-do-campo (Gryllus campestris) é um grilo dos campos da Europa central e meridional. Tais insetos apresentam hábitos diurnos e subterrâneos e um canto peculiarmente estridente.
Svrček poľný (Gryllus campestris) je druh hmyzu z čeľade svrčkovité (Gryllidae).
Je to najväčší svrček žijúci na Slovensku, dorastá do rozmerov 20 – 26 mm. Prevažne býva sfarbený do čierna. Výrazná guľovitá hlava a zavalitejšie valcovité telo sú prispôsobené k životu v podzemných dierach. Sluchové orgány má umiestnené na predných holeniach.Obidve pohlavia žijú v samostatných chodbách. Samčeky počas letných nocí sedia pred chodbami a cvrlikajú pomocou predných blanitých krídel - snažia sa prilákať samice. Samice sa vyznačujú typickým kladielkom. Svrček poľný žije v kolóniách.
Obľúbeným prostredím sú suchšie lúky a trávnaté stráne. Je rozšírený v celej strednej Európe, na niektorých miestach môže byť dosť hojný.
Je veľmi plachý. Svrček poľný si v zemi vyhrabáva diery. Vydáva cvrlikavý zvuk, ktorý vzniká trením krídel. Živí sa článkonožcami a rastlinnou potravou. Samička znáša do podzemných dier relatívne veľké množstvo vajíčok. Larvy v dierach prezimujú.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Svrček poľný
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Svrček poľný
Svrček poľný (Gryllus campestris) je druh hmyzu z čeľade svrčkovité (Gryllidae).
Poljski muren (znanstveno ime Gryllus campestris) je vrsta neletečih kobilic, ki je razširjena po travnikih Evrope in Azije.
Odrasli samci dosežejo dolžino med 19 in 23 mm, samice pa med 17 in 22 mm. Gre za vsejede žuželke, ki se hranijo tako z rastlinami, kot tudi z manjšimi žuželkami. Za poljske murne je značilno »petje« samca, ki z drgnjenjem svojih kratkih, ravnih kril[1] (stridulacijo) proizvaja značilen zvok, s katerim privablja samice. Oglaša se čez dan in v prvem delu noči, pri temperaturah nad 13 °C. Samci so izjemno teritorialni in svoje rove zavzeto branijo pred vsiljivci. Po parjenju samica izleže od 20 do 60 jajčec[1] v tla rova, kjer se v nekaj tednih, med junijem in sredino julija, razvijejo ličinke. Le-te so v vseh stadijih podobne odraslim žuželkam. Med desetim in enajstim stadijem hibernirajo. Zadnjič se levijo med aprilom in majem naslednje leto.
Poljski muren (znanstveno ime Gryllus campestris) je vrsta neletečih kobilic, ki je razširjena po travnikih Evrope in Azije.
Тіло самця завдовжки 20—28 мм (іноді до 32 мм), самицi 25 - 40 мм, довжина яйцеклада в самиці 11—14 мм. Голова велика куляста, ширша за передньоспинку. Вусики дещо довшi за тулуб. Надкрила трохи коротшi за черевце, у самців наявний звуковий апарат, що утворений видозміненими жилками. Заднi крила можуть бути коротшими за надкрила й тодi повнiстю схованi пiд ними, а iнодi (рідше) значно довшi за надкрила й виглядають з-пiд них у виглядi двох гострих пiк (бо складаються повздовж багаторазово у виглядi вiяла). Проте навiть особини з довгими крилами не здатнi до польоту, оскiльки досить важкi. Забарвлення тулуба чорне, з матовим блиском, стегна заднiх кiнцiвок червонуватi, надкрила зазвичай так само чорнi, як i тiло (проте в деяких популяцiях бувають особини з жовтувато-коричневими надкрилами), зазвичай біля основи мають оранжеві або жовтi плями. У самок крила можуть бути сіруватими.
Цей вид відомий в Центральній та Південній Європі, Малій та Західній Азії, Північній Африці. В Україні живе по всій території, утворює кілька географічних рас, що відрізняються розміром та забарвленням надкрил (у Степу та Лісостепу особини дещо більші та з чорними надкрилами, на Поліссі, в Карпатах та деяких районах Степу живуть дещо дрібніші особини, з жовтими боками надкрил, у деяких з них надкрила жовто-коричневі).
Приємне цвіркання цього виду можна почути в травні — червні на піщаних пагорбах, по узліссях, цiлинних степах, на межах полiв та городiв, у свiтлих садах, виноградниках, степових сонячних схилах і сухих луках. Звук дуже голосний, надзвичайно мелодійний та дзвінкий, нагадує цвірінькання птаха. Цвiрчати починають з 15 години дня, як пiд спекотним сонцем, так i в похмуру погоду, аби не було дощу. З настанням темряви звуки стають ще голоснiшими, й особливо сильно лунають уночi (тривають до 3 - 4 години ранку). Самець, що співає, сидить біля входу в нірку. Якщо його потривожити, він одразу блискавично забігає до неї. Звуковий апарат є лише в самців. Комахи здатнi дуже швидко бiгати, у той же час стрибають важко й недалеко, не лiтають. Живуть у похилих нірках 8—10 см завдовжки (часом до 33 см). Всеїдні, проте в природі живляться переважно рослинною їжею, але бійки між самцями часто закінчуються тим, що переможець з'їдає переможеного. Самиця відкладає до 600 яєць, занурюючи яйцеклад у землю. Личинки з'являються через 25—35 днів, вони дуже нагадують за формою й забарвленням дорослих комах у мініатюрі, лише позбавлені крил. Протягом першого року життя вони линяють 3—4 рази, а в травнi - на початку літа наступного року, після останньої линьки, стають дорослими.
Gryllus campestris là một loài dế mèn. Loài côn trùng có màu tối và không biết bay tương đối lớn; con đực dài khoảng 19–23 mm và con cái 17–22 mm.
Gryllus campestris đã từng rất phổ biến trên hầu hết các nước Tây Âu. Loài này ưa thích các địa điểm khô có nắng với thảm thực vật ngắn, giống như đồng cỏ khô. Ở rìa phía bắc của phạm vi phân bố, loài này giới hạn trong heathland và đồng cỏ nghèo dinh dưỡng. Đây là loài không biết bay và không thể di chuyển một quãng đường dài, và do đó nó không thường hồi phục ở những nơi chúng bị tuyệt chủng cục bộ.
Mùa sinh sản một lứa kéo dài từ tháng năm đến tháng bảy. Con đực đào cái hang với một nền ở lối vào từ đó thu hút con cái với tiếng kêu tán tỉnh của mình. Chúng kêu vào ban ngày cũng như phần đầu của đêm, chỉ khi nhiệt độ cao hơn 13 °C. Ấu trùng nở vào tháng sáu đến giữa tháng Bảy và ngủ đông dưới dạng nhộng thứ 10 hoặc thứ 11 của chúng. Ấu trùng lột xác vào cuối tháng hoặc đầu tháng. Con đực có tính giữ lãnh thổ và bảo vệ hang một cách quyết liệt, trong khi con cái đi đang lang thang và bị tiếng kêu của con đực thu hút. Chúng đẻ trứng trong đất trống hoặc gần hang hoặc bên trong hang.
Gryllus campestris là loài dế nguy cấp nhất tại Anh. Loài này đang suy giảm và được liệt kê vào danh sách đỏ trong phần lớn của miền Trung và Bắc Âu, như Anh, Đức, Hà Lan, Bỉ, Luxembourg, Đan Mạch và Lithuania. Loài này đã giảm nghiêm trọng trong một phần của phạm vi phía bắc của nó do sự biến mất của môi trường sống heathland của nó; vào đầu những năm 1990, loài đã bị suy giảm ở Anh còn lại một quần thể còn sống sót duy nhất của chỉ 100 cá thể trong Coates, West Sussex.
Gryllus campestris là một loài dế mèn. Loài côn trùng có màu tối và không biết bay tương đối lớn; con đực dài khoảng 19–23 mm và con cái 17–22 mm.
Полевой сверчок[1][2] (лат. Gryllus campestris) — вид прямокрылых насекомых из семейства сверчков.
Распространён в Центральной и Южной Европе, Малой Азии, Северной Африке и Западной Азии. Предпочитает тёплые, солнечные луга и поля, светлые сосновые леса. Роет в земле норы глубиной 10—20 см и диаметром 2 см.
Длина тела самцов от 19 до 23 мм, самок — от 17 до 22 мм, яйцеклад самок достигает в длину от 8 до 12 мм. Тело блестяще-чёрное, реже коричневого цвета. Голова шаровидная с тонкими антеннами и тремя светлыми оцеллиями на лбу.
Всеяден, предпочитает растительную пищу. Личинки и имаго питаются листьями и корнями различных травянистых растений. Поедают также мелких наземных животных и их трупы.
У сверчков хорошо развита акустическая коммуникация. Подавать сигналы способны только половозрелые самцы. Издаваемые сверчками сигналы служат для привлечения самок, для ухаживания за самкой или для отпугивания других самцов.
Полевой сверчок (лат. Gryllus campestris) — вид прямокрылых насекомых из семейства сверчков.
.jpg)
