Percarina maeotica és una espècie de peix pertanyent a la família dels pèrcids. Es troba a Ucraïna i Rússia: l'est i el nord-est del mar d'Azov i els deltes dels rius Kuban i Don (tot i que és rar en aquest darrer).[5][6][7] És un peix d'aigua dolça i salabrosa, bentopelàgic i de clima temperat.[6] El mascle pot arribar a fer 10 cm de llargària (normalment, en fa 5,3) i la femella 10,5 (normalment, 6). Tenen el cos pigmentat. Tenen 10-12 radis tous a l'aleta dorsal i 2 espines i 8-11 radis tous a l'anal. El dors i els flancs són de color gris amb nombrosos i petits punts foscos, els quals es fusionen per esdevenir més grans al llarg de la base de les aletes dorsals.[6][8][9] A partir dels 6 mm de llargada menja crustacis planctònics, quan fa entre 16 i 40 mm es nodreix de copèpodes i de Mysida, i a partir del segon any de vida s'alimenta de Knipowitschia longecaudata, Clupeonella cultriventis, cucs bentònics i larves d'insectes.[6] És depredat per siluriformes, Sander lucioperca i Pelecus cultratus.[10] Aconsegueix la maduresa sexual en arribar al primer any de vida i es reprodueix, si més no al golf de Taganrog, entre el juny i el juliol. Els ous són alliberats sobre fons fangosos i les larves desclouran al cap de dos dies, les quals romandran al fons al començament i es desplaçaran a la superfície després de quatre dies. Els adults migren a mar obert després de la posta.[11] És inofensiu per als humans i la seua esperança de vida és de 4 anys en les femelles i de 3 en els mascles.[12][6][11]
no vàlida; no s'ha proporcionat text per les refs amb l'etiqueta Maurice
Percarina maeotica és una espècie de peix pertanyent a la família dels pèrcids. Es troba a Ucraïna i Rússia: l'est i el nord-est del mar d'Azov i els deltes dels rius Kuban i Don (tot i que és rar en aquest darrer). És un peix d'aigua dolça i salabrosa, bentopelàgic i de clima temperat. El mascle pot arribar a fer 10 cm de llargària (normalment, en fa 5,3) i la femella 10,5 (normalment, 6). Tenen el cos pigmentat. Tenen 10-12 radis tous a l'aleta dorsal i 2 espines i 8-11 radis tous a l'anal. El dors i els flancs són de color gris amb nombrosos i petits punts foscos, els quals es fusionen per esdevenir més grans al llarg de la base de les aletes dorsals. A partir dels 6 mm de llargada menja crustacis planctònics, quan fa entre 16 i 40 mm es nodreix de copèpodes i de Mysida, i a partir del segon any de vida s'alimenta de Knipowitschia longecaudata, Clupeonella cultriventis, cucs bentònics i larves d'insectes. És depredat per siluriformes, Sander lucioperca i Pelecus cultratus. Aconsegueix la maduresa sexual en arribar al primer any de vida i es reprodueix, si més no al golf de Taganrog, entre el juny i el juliol. Els ous són alliberats sobre fons fangosos i les larves desclouran al cap de dos dies, les quals romandran al fons al començament i es desplaçaran a la superfície després de quatre dies. Els adults migren a mar obert després de la posta. És inofensiu per als humans i la seua esperança de vida és de 4 anys en les femelles i de 3 en els mascles.
Percarina maeotica (russisch: Азовская перкарина, Asow-Perkarina) ist ein im Süß- und Brackwasser vorkommender Knochenfisch aus der Familie der Echten Barsche (Percidae). Er wurde 1888 als eigene Art beschrieben, wird aber von verschiedenen Autoren oft nur als Unterart von Percarina demidoffii angesehen.
Percarina maeotica unterscheidet sich in den Körperproportionen und meristisch (d. h. in quantitativen Merkmalen) wenig von Percarina demidoffii. Die Kopfseiten sind im Gegensatz zu Percarina demidoffii beschuppt, was allein noch kein zureichender Grund ist, in dieser Population, die im Gebiet des Asowschen Meeres vorkommt, eine eigene Art zu sehen. Dazu kommen aber die dunklere Färbung und biologische Unterschiede.
Der Rumpf ist dunkelgrau mit zahlreichen schwarzen Punkten, die am Rücken dichter stehen und zum Teil zusammenfließen können, der Bauch ist hell. Der Fisch ist meist 5–6 cm lang, die größten Exemplare sind Weibchen im Alter von drei bis vier Jahren von 10,5 cm Länge. Männchen erreichen meist nur das Alter von etwas mehr als zwei Jahren, laichen also nur zweimal.
Flossenformel: D1 VIII–X, D2 II–III/10–12, A II/8–11.
Percarina maeotica ist ein benthopelagischer Schwarmfisch, der nicht überall im Asowschen Meer gleich häufig ist – nahe der Don-Mündung ist er ausgesprochen selten, häufig dagegen an der Kuban-Mündung. Der Fisch laicht z. B. gerne in der wenig brackigen Bucht von Taganrog im Frühsommer (bei Wassertemperaturen um 24 °C), und zwar wie Percarina demidoffii über schwarzem Schlamm, an den er in der Ernährung aber weniger gebunden ist, da er mehr im freien Wasser Plankton und Nekton jagt. Die abgelaichten Eier sind sehr klebrig, sinken zu Boden und liegen dem Schlamm ganz locker auf (so dass sie bei der leisesten Wasserbewegung umherrollen und sich mit Schlammpartikeln gegen Fressfeinde "tarnen"); auch die nach zwei Tagen geschlüpften Larven (4 mm) liegen noch etwa drei Tage – ehe sie zur Oberfläche aufsteigen und dann, mit ca. 6 mm Länge, Copepoden u. ä. Plankton zu fressen beginnen, später besonders Mysida. Diese Nahrung lässt sich mit der Bezahnung in Einklang sehen: Nach Seeley (1886) ist die reibeisenartige Bezahnung des Unterkiefers mit mehreren Reihen spitzer Zähne auffallend, die z. T. auch nach außen ragen – sie erinnert hiemit an die der Schnepfenaale, die auch hauptsächlich lang- und vielbeinige Garnelen fressen (es kommt darauf an, dass die "Schwebegarnelen" am Unterkiefer hängen bleiben und sich nicht durch Abreißen einzelner, leicht regenerierbarer Extremitäten mit ihrem Abdomen-Rückstoß aus dem Staube machen).- Ab dem Alter 1+ (über 4 cm lang) fressen sie auch Jungfische, etwa Knipowitschia (Gobiidae) und Clupeonella (Clupeidae) – das Maul ist ja relativ groß. Aus dem Schlamm holen sie daneben Würmer, Mollusken und Insektenlarven. Wichtige Fressfeinde sind Zander und Stichlinge.
Auch diese Art ist ein wichtiges Glied im Nahrungsgefüge des Ökosystems der Schwarzmeer-Limane. Durch menschliche Eingriffe ins Abflussgeschehen der südrussischen Ströme, insbesondere des Don, ist auch ihr Lebensraum potenziell gefährdet (Kottelat und Freyhoff 2007), da sie kaum außerhalb des Asowschen Meeres und der Unterläufe der Zubringer zu finden ist. Die IUCN stuft die Art derzeit aber als weitverbreitet und als nicht gefährdet ("Least Concern", LC) ein.[1]
Percarina maeotica wurde zunächst zwar als eigene Art beschrieben, dann aber lange bloß als Unterart von Percarina demidoffii aufgefasst (Percarina demidoffii maeotica Kuznetsov 1888). Lev S. Berg sah in seinem 1949 erschienenen Werk über die Fische der UdSSR wieder eine eigene Art.[2] Jekaterina D. Wasiljewa lehnt in ihrer Arbeit aus dem Jahr 2006 aufgrund einer Variationsanalyse der beiden Arten die Unterscheidung wieder als artifiziell ab.[3]
Das Artepitheton bezieht sich auf den palus Maeoticus, den „maiotischen Pfuhl“, wobei Maiotis (griechisch: Μαιῶτις) auch das Gebiet der heutigen Krim bedeutete.
Percarina maeotica (russisch: Азовская перкарина, Asow-Perkarina) ist ein im Süß- und Brackwasser vorkommender Knochenfisch aus der Familie der Echten Barsche (Percidae). Er wurde 1888 als eigene Art beschrieben, wird aber von verschiedenen Autoren oft nur als Unterart von Percarina demidoffii angesehen.
Azov percarina (Percarina maeotica) is a species of ray-finned fish in the family Percidae.
The Azov percarina is distinguished from the closely related common percarina, Percarina demidoffii, by its unique characteristics of having scaled cheeks, pigmented body back and grey flanks with numerous small dark dots, which may be fused into larger spots along base of the dorsal fins.[2]
The Azov percarina is found in the eastern and northeastern parts of the Sea of Azov, in the Gulf of Taganrog and Temryuk Bay, Bolshoi Akhtanizovski Liman, Kuban River delta, rare in Don River delta.[2]
The Azov percarina is foun in coastal fresh and brackish waters, the maximum salinity they are found in is 7 ppt, and in river mouths. It is a social species which is found in shoals. Smaller fish, with a standard length of 6 millimetres (0.24 in) feed actively on zooplankton, especially small crustaceans, Once they attain a standard length of 16 to 40 millimetres (0.63 to 1.57 in) they switch to feeding on larger crustaceans such as copepods and mysids. From their second year they are largely piscivorous feeding on Knipowitschia longecaudata and Clupeonella cultriventis as well as benthic worms, molluscs and insect larvae. They reach sexual maturity at a year old. They are known to spawn in the least saline part of the Gulf of Taganrog during June and July. Immediately following spawning the adults migrate to the open sea. The eggs are released over mud bottom and hatch in 2 days, after which the larvae lie on bottom, moving to the surface after 4 days.[2]
The Azov percarina was first formally described in 1888 by I.D. Kuznetsov with the type locality given as the northeastern Sea of Azov.[3] It is some times treated as a subspecies of the common percarina (Percarinde demidoffi) but morphological and habitat differences support its treatment as a valid species.[4] The common percarina has been recorded from the Ukraine, Moldova and Romania.[1]
Azov percarina (Percarina maeotica) is a species of ray-finned fish in the family Percidae.
Percarina maeotica Percarina generoko animalia da. Arrainen barruko Percidae familian sailkatzen da.
Percarina maeotica is een straalvinnige vissensoort uit de familie van echte baarzen (Percidae).[2] De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1888 door Kuznetsov.
De soort staat op de Rode Lijst van de IUCN als niet bedreigd, beoordelingsjaar 2008.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesПоширений у східній і північно-східній частинах Азовського моря, в затоках Таганрозькій і Темрюцькій, Ахтанізовському лимані, дельті Кубані, рідше в дельті Дону.
Солонуватоводна демерсальна риба. Здатна іноді підійматись у товщу води, де утворює спільні зграї разом із тюлькою. Статева зрілість наступає на другому році життя. Нерестує порційно з травня по липень, найінтенсивніше в червні і липні при температурі води 18-26°C. Ікра донна, дрібна, дещо клейка, вкривається частками мулу і залишається у розсипаному стані на дні. Плодовитість до 3 тисяч ікринок. Живлення змішане, переважно безхребетними (веслоногі ракоподібні, личинки молюсків, мізиди, тощо), також личинками та мальками риб.