Cichla és un gènere de peixos de la família dels cíclids i de l'ordre dels perciformes originari de les conques de l'Amazones, de l'Orinoco i dels rius de les Guaianes.[2] Les espècies d'aquest gènere són entre els cíclids més grossos d'Amèrica del Sud, com ara Cichla temensis que pot arribar als 99 cm de llargària i als 12,2 kg de pes.[3]
Cichla és un gènere de peixos de la família dels cíclids i de l'ordre dels perciformes originari de les conques de l'Amazones, de l'Orinoco i dels rius de les Guaianes. Les espècies d'aquest gènere són entre els cíclids més grossos d'Amèrica del Sud, com ara Cichla temensis que pot arribar als 99 cm de llargària i als 12,2 kg de pes.
Cichla ist eine Gattung der Buntbarsche (Cichlidae), die im tropischen Südamerika östlich der Anden vorkommt.
Cichla-Arten unterscheiden sich von allen anderen Buntbarschen durch ihren tiefen Einschnitt zwischen dem hartstrahligen und dem weichstrahligen Teil der Rückenflosse. Ihre Afterflosse hat drei Hartstrahlen. Der Kopf ist groß, mit tiefer Maulspalte, die Zähne sind konisch. Sie sind mit Längen von 26 bis 99 Zentimetern die größten südamerikanischen Buntbarsche. Alle Arten haben einen Geschlechtsdimorphismus, Männchen werden größer und haben eine steilere Stirn oder entwickeln einen Stirnbuckel. Auch zwischen Jugend- und Erwachsenenfärbung gibt es deutliche Unterschiede. An der Schwanzwurzel befindet sich ein Augenfleck.
Die Fische ernähren sich räuberisch von kleineren Fischen. Sie sind Substratlaicher, die ihr mit mehreren tausend Eiern sehr großes Gelege offen auf einen Stein ablegen. Das Weibchen kümmert sich um das Gelege, während das Männchen das Revier verteidigt.
Cichla-Arten sind als Speisefische beliebt und werden geangelt. Vom Menschen wurden einige Arten in Mittelamerika, der südlichen USA und Hawaii ausgesetzt.
Innerhalb der südamerikanischen Buntbarsche gilt Cichla als ursprüngliche Gattung.[1]
Nach Fishbase gibt es 15 beschriebene Arten von denen 9 erst 2006 von Kullander & Ferreira beschrieben wurden[2]:
Cichla ist eine Gattung der Buntbarsche (Cichlidae), die im tropischen Südamerika östlich der Anden vorkommt.
Wakupa[1] (genus Cichla, kastilla simipi Tucunaré) nisqakunaqa huk challwakunam, Amarumayu sach'a-sach'a suyupi mayukunapi kawsaq, runap mikhusqan.
Wakupa (genus Cichla, kastilla simipi Tucunaré) nisqakunaqa huk challwakunam, Amarumayu sach'a-sach'a suyupi mayukunapi kawsaq, runap mikhusqan.
Peacock bass or Brazilian tucunaré are large freshwater cichlids of the genus Cichla.[3][4] These are diurnal predatory fishes native to the Amazon and Orinoco basins, as well as rivers of the Guianas, in tropical South America.[2] They are sometimes referred to in English by their Brazilian name tucunaré or their Spanish name pavon.[4] Despite the common name and their superficial similarity, they are not closely related to other fish known as bass, such as the North American largemouth bass (Micropterus salmoides).[5][6]
Peacock bass are important food fish and also considered valuable game fish. This has resulted in their accidental (escapees from fish farms) or deliberate (release by fishers) introduction to regions outside their native range,[7] both elsewhere in South America,[8][9] and in warm parts of North America and Asia.[10][11] Singles have been caught elsewhere, including Australia,[12] but do not appear to have become established there.[13] Where established as an introduced species, they may become invasive and damage the ecosystem because of their highly predatory behavior, feeding extensively on smaller native fish.[14][15]
The largest species in the genus, the speckled peacock bass (C. temensis), reaches up to 13 kg (29 lb) in weight and 1 m (3.3 ft) in length, possibly making it the largest species of cichlid[16] (others suggest that prize goes to the African giant cichlid, Boulengerochromis microlepis).[17] Other peacock bass species are smaller.[18] They are sometimes kept in aquariums, but even the smaller species require a very large tank.[6][19]
Following a taxonomic review published in 2006,[2] 15 Cichla species are recognized by FishBase:[18]
In addition, possibly undescribed species of peacock bass are known from the Travessão and Paru Rivers in Brazil.[22][23]
Traditionally, only five peacock bass were recognized, but in the review in 2006, nine new species were described and C. nigromaculata was revalidated.[2] In general, the various species are similar in proportions and most meristics, but differ in colour pattern (and range). This is similar to other diurnal cichlids, where visual clues play an important role in the behavior, including breeding.[2] The speckled or three-barred peacock bass (C. temensis) in particular has caused problems due to its extensive variation, but the speckled pattern has now been shown to be present in nonbreeders and the three-barred when breeding.[4] Although minor variations are known from adults of other peacock bass species, none shows the extreme variation of the speckled/three-barred peacock bass.[4]
A genetic study published in 2012 has cast doubt on the validity of some of the species recognized in the review in 2006.[3] Aside from limited hybridization among many species, in both natural and human-altered environments, several species do not show sufficient differentiation to imply reproductive isolation and/or a history of independent evolution.[3] Among the species implicated as probable "good" species were C. intermedia, C. orinocensis, C. temensis, C. melaniae, C. mirianae, and C. piquiti. The other species were suggested to be part of two widespread meta-species or species complexes, called Cichla pinima sensu lato (including C. jariina, C. thyrorus, and C. vazzoleri) and C. ocellaris sensu lato (including C. monoculus, C. nigromaculata, C. pleiozona, and C. kelberi).[3] In contrast, a genetic study published in 2007 suggested that two of those demoted taxa, C. monoculus and C. pleiozona, are valid species (this study lacked samples from some of the more localized proposed species).[24]
A 2020 study described a new species, C. cataractae.[20]
The peacock bass genus Cichla has been placed by some authorities as the only genus in the monogeneric tribe Cichlini.[25]
Many common names are used for these fish in Brazil, the country of their largest native region. The most popular of these is tucunaré. In Spanish, the generic common name for these cichlids is pavόn. Pavón, in Spanish, means "peacock", while the Brazilian name comes from Tupi, an indigenous language of Brazil, meaning "friend of the tree", as this peacock bass usually stays close to submerged trees to hunt and to protect itself and its nests.
The speckled peacock bass is the largest species and can grow to 1 m (3.3 ft) in length, and may be the largest of all cichlid fishes. Most display a color pattern based on a theme of three wide vertical stripes on their bodies, sometimes with smaller intermediate bands, only a grey, brown, yellow, or green background. They also exhibit a spot on their tail fins that resembles the eyes on a peacock's tail feathers—a feature which resulted in their common names (this "ocellus" is a common feature of South American cichlids, and is thought to deter predators and fin-biting piranhas). In addition, many adult fishes (primarily males, but also some females) develop a pronounced hump on their foreheads (nuchal hump) shortly before and during the rainy season, when the fishes generally spawn. Other physical traits can vary greatly, depending on the species, individual, and stage of development. These include dark rosettes instead of stripes, light speckles, and impressive shades of bright green, orange, blue, and gold. Very young fish exhibit dark horizontal stripes down half (C. orinocensis, C. ocellaris, et al.) or the whole (C. temensis, C. pinima, et al.) body.
The IUCN has not investigated the conservation status of any peacock bass species. Therefore, they do not appear on its red list.[26] Some of the species have relatively small distributions,[2] and C. melaniae is restricted to the lower Xingu River in an area that will be heavily affected by the Belo Monte Dam.[27][28]
Sport fishermen have made these cichlids prized game fish for their fighting qualities, so much so that many travel agencies now arrange fishing trips to Brazil and Florida specifically to catch peacock bass.
Renowned American peacock bass fisherman and fishing author, Larry Larsen, refers to them as "freshwater bullies" due to their ferocious nature when hunting and their tendency to damage and sometimes destroy fishing gear when striking.
The most common techniques for catching these cichlids are similar to those for catching largemouth bass, with the notable exception that peacock bass usually will not strike artificial worms, a widely used lure among largemouth bass fisherman. In addition, fly fishing techniques, including lures such as poppers and large streamers, are becoming increasingly popular for catching them.
Peacock bass have been identified as invasive species and cause of ecological imbalances in some of their introduced areas.[29][7][15]
Peacock bass introduction in the Rosana Reservoir and upper Paraná River, both in Brazil, resulted in a 95% decline in native fish density and 80% decline in richness in only two years.[14]
Few measures can protect native fish once peacock bass have been introduced. Reduction in native species' richness in lakes with introduced peacock bass was observed in all of the Gatun-area lakes, regardless of the presence of macrophyte refugia.[30] After initial increases in abundance, introduced peacock bass often deplete local prey and resort to cannibalism.[31][32][33]
Cichla cf. ocellaris was introduced into Panama via a freshwater creek in the Rio Chagres drainage region unintentionally in the late 1950s (experts are not certain of the exact date). A well-known aquarist and medical doctor began raising peacock bass in a small pond in his back yard for sale as aquarium fish. Within a year, heavy rains flooded the pond, causing some fry to escape into a nearby creek which drained into Gatun Lake. By 1964, the lake and nearby rivers and creeks were overrun with the cichlids, providing sport fishing opportunities that had not existed previously. Since then, C. cf. ocellaris has become the dominant sport fish species in the area.
The presence of peacock bass in Panama has caused significant damage to the native fish assemblage, by eliminating seven of eleven previously common fish species, and significantly reducing three others. Local extinctions and a decrease in abundance of many species led to cascading second-order effects on zooplankton and tertiary consumer communities.[34] Malaria incidence was reported to have risen significantly in the area around Gatun following the elimination of prey fishes that had previously kept the mosquito population at lower levels.[34] This is an example of how species introductions can have explicit consequences for human health.
In 1984, after 10 years of study, Florida officials deliberately introduced butterfly peacock bass and speckled peacock bass to the southern region of that state[35] to prey on other non-native species, including the oscar (Astronotus ocellatus), Midas cichlid (Amphilophus citrinellus), and spotted tilapia (Tilapia mariae). Their introduction also provided additional sport fishing opportunities for anglers. While the butterfly peacock bass has flourished in Florida, the speckled peacock bass has not. Therefore, it is now illegal to kill or possess speckled peacock bass in Florida. The butterfly peacock bass tends to flourish in the canals and fresh waterways throughout south Florida.
Because of their tropical origins, peacock bass cannot tolerate low water temperatures. This has prevented them from becoming abundant in Florida outside of Palm Beach, Broward, and Miami-Dade Counties. However, reports of them have extended to other counties in South Florida such as Collier, Lee County, Florida, and Hendry counties. Especially near Alligator Alley.
Tilapia farmers sometimes keep peacock bass to eat any spawn that occur among their fish, in addition to eating any invasive fish that pose a threat to young tilapia (e.g. sunfish, piranha). Spawning and brood-raising reduce the growth rate of the tilapia, so introduction of Cichla is thought to maintain a high growth rate in the tilapia.
They are also raised commercially for the aquarium trade. Asia is one of the main sources for aquacultured peacock bass.
Peacock bass prey on any species that catches their eye, but those in which they seem most interested are tilapia, crayfish, tadpoles, mosquitofish, minnows, and guppies. Also, they will eat their own young when other fish are scarce.
Their eating quality is very good. Their flesh is white and sweet when cooked, and has very little oil, making it similar in taste to snapper or grouper. Also, they are not excessively bony. However, most professional American anglers recommend practicing catch and release for these species to protect their numbers in the United States. To help ensure this, Florida Fish and Wildlife Conservation Commission officers strictly enforce bag limits for these fish.
{{cite journal}}
: CS1 maint: uses authors parameter (link) {{cite web}}
: CS1 maint: uses authors parameter (link) Peacock bass or Brazilian tucunaré are large freshwater cichlids of the genus Cichla. These are diurnal predatory fishes native to the Amazon and Orinoco basins, as well as rivers of the Guianas, in tropical South America. They are sometimes referred to in English by their Brazilian name tucunaré or their Spanish name pavon. Despite the common name and their superficial similarity, they are not closely related to other fish known as bass, such as the North American largemouth bass (Micropterus salmoides).
Peacock bass are important food fish and also considered valuable game fish. This has resulted in their accidental (escapees from fish farms) or deliberate (release by fishers) introduction to regions outside their native range, both elsewhere in South America, and in warm parts of North America and Asia. Singles have been caught elsewhere, including Australia, but do not appear to have become established there. Where established as an introduced species, they may become invasive and damage the ecosystem because of their highly predatory behavior, feeding extensively on smaller native fish.
The largest species in the genus, the speckled peacock bass (C. temensis), reaches up to 13 kg (29 lb) in weight and 1 m (3.3 ft) in length, possibly making it the largest species of cichlid (others suggest that prize goes to the African giant cichlid, Boulengerochromis microlepis). Other peacock bass species are smaller. They are sometimes kept in aquariums, but even the smaller species require a very large tank.
Cichla o tucunaré, conocidos por este nombre en el Brasil, es un género de quince especies descritas de peces de la familia de las Cichlidae. Kullander & Ferreira (2006) describieron a nueve especies hace poco [1] y sugieren que el género puede incluir a 5-15 más especies, aún por describir.
El género incluye importantes peces de pecera, como Cichla orinocensis. Las especies de Cichla están entre los más grandes cíclidos, con una especie, (C. temensis), de más de 90 cm. Son ampliamente conocidas por ser especies típicas de pesca deportiva donde son conocidos como "peacock bass", además de ser criados en la piscicultura por su sabrosa carne, además de ser los únicos controles biológicos efectivos contra las tilapias, debido a su enorme tamaño(120 a 180 cm), su feroz comportamiento y voraz apetito. Fueron introducidos, en general en embalses,[1] en varias cuencas alrededor del mundo debido al interés de la pesca deportiva.[2] Generan impactos en la comunidad de peces nativos cuando son introducidos, reduciendo la diversidad, especialmente de las espécies de talla pequeña.[3]
Cichla o tucunaré, conocidos por este nombre en el Brasil, es un género de quince especies descritas de peces de la familia de las Cichlidae. Kullander & Ferreira (2006) describieron a nueve especies hace poco [1] y sugieren que el género puede incluir a 5-15 más especies, aún por describir.
El género incluye importantes peces de pecera, como Cichla orinocensis. Las especies de Cichla están entre los más grandes cíclidos, con una especie, (C. temensis), de más de 90 cm. Son ampliamente conocidas por ser especies típicas de pesca deportiva donde son conocidos como "peacock bass", además de ser criados en la piscicultura por su sabrosa carne, además de ser los únicos controles biológicos efectivos contra las tilapias, debido a su enorme tamaño(120 a 180 cm), su feroz comportamiento y voraz apetito. Fueron introducidos, en general en embalses, en varias cuencas alrededor del mundo debido al interés de la pesca deportiva. Generan impactos en la comunidad de peces nativos cuando son introducidos, reduciendo la diversidad, especialmente de las espécies de talla pequeña.
Cichla est un genre de poissons sud-américains de la famille des Cichlidae.
Cichla Bloch & J. G. Schneider, 1801 è un genere di pesci d'acqua dolce appartenente alla famiglia Cichlidae ed alla sottofamiglia Cichlinae.
Al momento nel genere sono riconosciute 15 specie[1]:
Cichla Bloch & J. G. Schneider, 1801 è un genere di pesci d'acqua dolce appartenente alla famiglia Cichlidae ed alla sottofamiglia Cichlinae.
Ciklės (lot. Cichla) – daugiaspalvių ešeržuvių (Cichlidae) šeimos žuvų gentis.
Ciklės (lot. Cichla) – daugiaspalvių ešeržuvių (Cichlidae) šeimos žuvų gentis.
Cichla is een geslacht van vissen in de familie Cichliden (Cichlidae). Kullander & Ferreira (2006) beschreven negen soorten in 2006 [1] en stellen voor dat het geslacht 5 tot 15 andere soorten kan omvatten, die nog moeten worden beschreven. Het geslacht omvat belangrijke sportvissen, zoals de Cichla orinocensis, en is ook van belang voor aquariumhouders die soorten van het geslacht Cichla houden. De soorten van Cichla zijn een van de grootste Cichliden, met één soort (Cichla temensis) die meer dan 90 cm lang kan worden.
Cichla is een geslacht van vissen in de familie Cichliden (Cichlidae). Kullander & Ferreira (2006) beschreven negen soorten in 2006 [1] en stellen voor dat het geslacht 5 tot 15 andere soorten kan omvatten, die nog moeten worden beschreven. Het geslacht omvat belangrijke sportvissen, zoals de Cichla orinocensis, en is ook van belang voor aquariumhouders die soorten van het geslacht Cichla houden. De soorten van Cichla zijn een van de grootste Cichliden, met één soort (Cichla temensis) die meer dan 90 cm lang kan worden.
Cichla er en gruppe ciklider. De er fisk som lever i ferskvann i Sør-Amerika, øst for Andes. Gruppen inneholder matfisk som Cichla orinocensis. Den har også interesse for akvarister som holder ciklider.
Cichla-artene er blant de største ciklidene. Cichla temensis blir over 90 cm lang.
Det er forskjeller på kjønnene hos alle artene. De er rovfisk og har øyeflekk ved haleroten.
Cichla er en gruppe ciklider. De er fisk som lever i ferskvann i Sør-Amerika, øst for Andes. Gruppen inneholder matfisk som Cichla orinocensis. Den har også interesse for akvarister som holder ciklider.
Cichla-artene er blant de største ciklidene. Cichla temensis blir over 90 cm lang.
Det er forskjeller på kjønnene hos alle artene. De er rovfisk og har øyeflekk ved haleroten.
Cichla – rodzaj słodkowodnych ryb z rodziny pielęgnicowatych z rzędu okoniokształtnych. Występują w Ameryce Południowej.
Gatunki zaliczane do tego rodzaju [2]:
Cichla – rodzaj słodkowodnych ryb z rodziny pielęgnicowatych z rzędu okoniokształtnych. Występują w Ameryce Południowej.
Tucunaré, do Tupi "tucun" (árvore) e "aré" amigo (por extensão, "semelhante"), ou seja, "semelhante ao tucum", Cichla spp., é uma espécie de peixe presente nos rios da América do Sul, em especial do Brasil, também conhecida como tucunaré-açu, tucunaré-paca, tucunaré-pinima, tucunaré-pitanga, tucunaré-vermelho ou tucunaré-pretinho.
Obs. A definição "amigo da árvore", já arraigada entre os pescadores, vem sendo usada de forma equivocada, pois decorre erroneamente de uma tese que sustenta o pescador ambientalista, Domingos Fiorante Bomediano, a partir da ideia de que a maioria das palavras indígenas, sobretudo tupis-guaranis, surgem da junção de outras duas ou mais palavras. Assim sendo, "tucunaré" nada mais seria do que a junção de "tucum" e "aré", sendo a primeira palavra para designar uma palmeira muito espinhenta, comum nas barrancas dos rios e, a segunda palavra, para designar "amigo", que por extensão, leva a amizade, familiaridade, que por sua vez, conduz finalmente a "semelhança". Então, partindo desta suposição, conclui o pescador que tucunaré deve significar "semelhante ao tucum", pois o tucunaré tem a nadadeira dorsal raiada de espinhos cuja ação é bastante dolorida, a ponto de remeter à lembrança da famosa palmeira espinhenta.
Os tucunarés são peixes escamosos e de médio porte com comprimentos entre 30 centímetros e 1 metro. Todos apresentam como característica um ocelo redondo no pedúnculo caudal e são peixes ósseos.
Os tucunarés são sedentários e vivem em lagos, lagoas, rios, reservatórios[1] e estuários, preferindo zonas de águas lentas ou paradas.[2] Na época de reprodução formam casais que partilham a responsabilidade de proteger o ninho, ovos e juvenis. São peixes diurnos que se alimentam de qualquer coisa pequena que se movimenta e outros peixes e até pequenos crustáceos. Ao contrário da maioria dos peixes da Amazônia, os tucunarés perseguem a presa até conseguir o sucesso.
O tucunaré é um peixe popular em pesca desportiva. Por conta disso, uma série de espécies foi introduzida por várias bacias brasileiras e também em regiões fora do Brasil, como Flórida (EUA), Malásia, entre outros.[1] A espécie C. orinocensis foi introduzida em Singapura com este mesmo propósito, mas com consequências trágicas para a fauna endêmica da região.
Os tucunarés são peixes que atraem pescadores por conta da dificuldade encontrada para capturá-los. Eles têm como habitat natural a bacia amazônica, porém ele foi introduzido nas represas do sudeste nos anos 80.[1] Porém, impactos da sua presença nos sistemas onde foi introduzido pelo homem têm aumentado, demonstrando efeitos sobre o comportamento e padrão de distribuição de espécies nativas, além de redução da diversidade de peixes nesses locais.[3] Isso trouxe alguns problemas, como o desaparecimento de algumas espécies do pantanal de Mato Grosso do Sul, em Corumbá, que passaram a ser capturadas pelos tucunarés. Hoje, a sua pesca torna-se cada vez mais difícil devido à poluição dos rios. Os tucunarés são peixes que atacam tanto iscas vivas como artificiais em movimento, pois elas lhes chamam a atenção.[4]
Quando os filhotes nascem, eles têm três pintas pretas ao longo do corpo que, após algum tempo, passam a uma linha contínua. Apenas quando vão se tornando maiores (acima de alguns centímetros), eles começam a formar as barras verticais. Aliás, o pigmento dessas barras varia em função do estado de espírito do peixe. Quando as condições são bastante satisfatórias, elas são bastante ressaltadas.[4]
Normalmente atingem de 50 cm ou 60 cm, mas já foram encontrados exemplares com mais de 70 cm. O peso fica entre 3 kg e 10 kg. Há registros de tucunarés com mais de 66,5 cm; o que parece ser o recorde. No Centro-Oeste do Brasil, na cidade de Caçu, em Goiás, no segundo torneio de pesca da cidade, da espécie Cichla piquiti, chamado de tucunaré-azul, dos peixes encontrados nas represas do sul do Brasil todavia, apenas o azul e o amarelo são abundantes,[5] e o peso médio dos peixes é de 1 a 3 kg.[4]
O tucunaré é uma espécie territorial e relativamente sedentária, realizando migrações num perímetro de até 40 quilômetros de extensão. Distribui-se geograficamente entre as bacia Amazônica e Tocantins-Araguaia, mas foi introduzido nos reservatórios da bacia do Prata, no rio Paraná, em algumas áreas do Pantanal, no rio São Francisco e nos açudes do Nordeste. Na bacia Amazônica, quando os rios estão com as águas baixas, o tucunaré perde a proteção da mata inundada (igapó ou mata de várzea), que só ocorre durante as cheias, tornando-o presa fácil de pescadores. Nas lagoas, durante o início da manhã e final do dia, quando a água já está mais fria, se alimentam próximo às margens. Quando a água esquenta, passam para o centro das lagoas. O tucunaré não aprecia águas correntes: então, em rios, pode ser encontrado em remansos. Nas represas, prefere viver junto às margens, nos locais onde podem ser encontradas “tranqueiras”, que no linguajar dos pescadores, são galhadas, plantas flutuantes e outras estruturas submersas que formam um refúgio. Em represas do estado de São Paulo, pescadores notaram um comportamento peculiar: a quase total falta de tucunarés grandes nas margens quando estas estão coalhadas com filhotes da espécie.[4]
Os tucunarés têm hábitos diurnos: eles dormem rente ao chão e apenas quando está escuro. São peixes muito territorialistas, da família dos ciclídeos. Independente da espécie ou tamanho, eles enfrentam qualquer peixe para garantir seu território.[4]
O tucunaré é um peixe voraz, que ocupa os níveis superiores das cadeias alimentares dos rios. Alimenta-se de peixes adultos, filhotes, pitus e provavelmente toda sorte de insetos e aranhas que caiam na água. São caçadores ativos que perseguem a presa, ou seja, após iniciar o ataque, não desistem até conseguir capturá-las. Pescadores artesanais da represa de Três Marias, no rio São Francisco, citam que o Tucunaré come todos os outros (peixes). Este fato foi apontado por pescadores do reservatório de Furnas, médio Rio Grande, como sendo uma das principais causas da diminuição dos recursos pesqueiros, pois é uma espécie invasora.[6] Pescadores experientes afirmam que a melhor época para a pesca do tucunaré é no período de desova, pois é nessa época que eles se encontram mais ariscos, atacando iscas por alimento, assim como por defesa dos filhotes.
O tucunaré é canibal, ou seja, alimenta-se de seu semelhante. Porém, somente o fazem quando são pequenos, apenas involuntariamente, quando não reconhecem os peixes da mesma espécie. Quando o filhote cresce e aparece a mancha redonda da cauda, não há mais canibalismo.[4]
Estudos têm mostrando que o período de reprodução do tucunaré é longo. Nos açudes do Nordeste, há um pico de reprodução, que ocorre no inverno, quando as águas dos açudes ficam menos quentes.
Os tucunarés fazem uma espécie de ninho utilizando pequenas pedras. Normalmente, a fêmea fica tomando conta do local, enquanto o macho circula em volta para evitar a entrada de intrusos no seu raio de ação. Os filhotes de tucunaré são protegidos pelos pais até atingirem aproximadamente dois meses de idade e um comprimento médio de 6 cm. Enquanto estão protegidos pelos pais, os alevinos não possuem a pinta na cauda, uma das características mais marcantes no tucunaré. Nessa ocasião, predomina uma faixa preta longitudinal ao longo do corpo. Apenas quando se separam, começam a aparecer tanto a pinta como as listras verticais. Nessa ocasião, habitam as vegetações nas margens. Os filhotes, após serem abandonados pelos pais seguem aos milhares, em cardume, para regiões de águas quentes, se protegendo em locais de densa vegetação.
Durante a desova, normalmente o tucunaré se alimenta pouco, dedicando-se basicamente à proteção de seu ninho e, posteriormente, de suas crias. Durante este período, não é bom pegar-se o tucunaré porque ele está cuidando de seus filhotes. É interessante que nesta fase — especialmente na pesca com iscas artificiais —, o peixe, quando é pego, normalmente é fisgado por fora da boca, ou mesmo pelo corpo.[4]
Segundo revisão proposta por Kullander e Ferreira (2006), existem cerca de 15 espécies de tucunaré, entre as quais:
Porém, estudos mais recentes, envolvendo ferramentas moleculares,[7] têm demonstrado que esse número de espécies é menor (nove),[1] pois há muita hibridização entre as espécies de tucunarés. Além disso, recentemente uma nova espécie foi descrita[8]: Cichla cataractae para a região do rio Essequibo no norte da América do Sul.
O tucunaré vive em cardumes ou é solitário? Quando os peixes são pequenos, os cardumes são muito grandes. Ao atingirem um tamanho médio, o número passa a ser da ordem de duas dezenas ou pouco mais. Já adultos, em fase de acasalamento ou não, andam sozinhos ou em pares.
Esta tese é colocada quando se fala de tucunarés de rio, porque os tucunares de represas e lagos, ficam em médios cardumes, nadando pelas margem e saida das aguas das represas a procura de alimento, isto geralmente ocorre pela manha, e pela tarde no pôr do sol.
Como já foi observado pelo experiente pescador Antônio Milton da Silva (Miltinho/Arcos-MG), ao estarem em cardumes o comportamento do Tucunaré ao caçar suas presas, se torna agressivo quando se trata de caçar piabas e lambaris (peixes pequenos). Neste instante da caça, observa-se que as presas fogem e saltam fora d'água para tentar escapar das embocaduras. Observa-se também que esta espécie tem preferência para a reprodução em lugares com troncos, capins e arbustos sub-aquáticos. Ao chocar, não abandonam o ninho e o defendem à qualquer custo.[4]
Tucunaré, do Tupi "tucun" (árvore) e "aré" amigo (por extensão, "semelhante"), ou seja, "semelhante ao tucum", Cichla spp., é uma espécie de peixe presente nos rios da América do Sul, em especial do Brasil, também conhecida como tucunaré-açu, tucunaré-paca, tucunaré-pinima, tucunaré-pitanga, tucunaré-vermelho ou tucunaré-pretinho.
Obs. A definição "amigo da árvore", já arraigada entre os pescadores, vem sendo usada de forma equivocada, pois decorre erroneamente de uma tese que sustenta o pescador ambientalista, Domingos Fiorante Bomediano, a partir da ideia de que a maioria das palavras indígenas, sobretudo tupis-guaranis, surgem da junção de outras duas ou mais palavras. Assim sendo, "tucunaré" nada mais seria do que a junção de "tucum" e "aré", sendo a primeira palavra para designar uma palmeira muito espinhenta, comum nas barrancas dos rios e, a segunda palavra, para designar "amigo", que por extensão, leva a amizade, familiaridade, que por sua vez, conduz finalmente a "semelhança". Então, partindo desta suposição, conclui o pescador que tucunaré deve significar "semelhante ao tucum", pois o tucunaré tem a nadadeira dorsal raiada de espinhos cuja ação é bastante dolorida, a ponto de remeter à lembrança da famosa palmeira espinhenta.
Os tucunarés são peixes escamosos e de médio porte com comprimentos entre 30 centímetros e 1 metro. Todos apresentam como característica um ocelo redondo no pedúnculo caudal e são peixes ósseos.
Os tucunarés são sedentários e vivem em lagos, lagoas, rios, reservatórios e estuários, preferindo zonas de águas lentas ou paradas. Na época de reprodução formam casais que partilham a responsabilidade de proteger o ninho, ovos e juvenis. São peixes diurnos que se alimentam de qualquer coisa pequena que se movimenta e outros peixes e até pequenos crustáceos. Ao contrário da maioria dos peixes da Amazônia, os tucunarés perseguem a presa até conseguir o sucesso.
O tucunaré é um peixe popular em pesca desportiva. Por conta disso, uma série de espécies foi introduzida por várias bacias brasileiras e também em regiões fora do Brasil, como Flórida (EUA), Malásia, entre outros. A espécie C. orinocensis foi introduzida em Singapura com este mesmo propósito, mas com consequências trágicas para a fauna endêmica da região.
Cichla là một chi cá hoàng đế có 15 loài. Kullander & Ferreira (2006) miêu tả 9 loài trong một bài báo gần đây [1] và đề xuất chi này có thể chứa 5 đến 15 loài khác chưa được miêu tả. Chi này bao gồm một số loài có giá trị như game fish, peacock bass, và cũng bao gồm các loài cá cảnh được yêu thích. Các loài Cichla là những loài các lớn, trong đó loài C. temensis lớn hơn 90 cm.
Cichla là một chi cá hoàng đế có 15 loài. Kullander & Ferreira (2006) miêu tả 9 loài trong một bài báo gần đây [1] và đề xuất chi này có thể chứa 5 đến 15 loài khác chưa được miêu tả. Chi này bao gồm một số loài có giá trị như game fish, peacock bass, và cũng bao gồm các loài cá cảnh được yêu thích. Các loài Cichla là những loài các lớn, trong đó loài C. temensis lớn hơn 90 cm.
공작농어속(Cichla 키클라[*])은 키클라과 키클라아과에 속하는 어류 속의 하나이다. 제일 잘 알려져 있는 종류인 오셀라리스에서부터 오리노엔시스,사진의 종류인 테멘시스, 골든 바히야와 시클라 피쿼티까지 종류가 많다. 이중 가장 쉽게 접할 수 있는 종류는 오셀라리스로,가격이 다른 종류에 비해서 싸다. 틸라피아와 더불어서 피라니아의 천적으로 잘 알려져 있다. 이중 테멘시스는 성어의 크기가 무려 1M에 달한다고 한다. 커다란 몸집으로 낚싯고기로 유명하다. 때문에 파라나 강과 플로리다에 외래종으로 유입되었다. 몸길이 75cm로 가장 큰 시클리드 중 하나이다.[1]
다음은 공작농어아과의 계통 분류이다.[2]
키클라아과 헤로스족Hypselecara
Hoplarchus
중앙아메리카 분류군
북아메리카 분류군