الأسماء في صفحات التنقل
Keta[1] (lat. Oncorhynchus keta) — Qızılbalıqkimilər dəstəsindən balıq növü. Sakit okean sümüklüsü fəsiləsinə daxil olan növlər arasında Qorbuşadan sonra ən tez böyüyən və geniş arealda yayılmış balıqdır. Qiymətli sənaye balığı sayılır.
İndiyənə kimi qeydə alınmış ən uzun balıq 100 sm uzunluğa və 15,9 kq çəkiyə sahib olmuşdur. Ömür müddəti 7 ildir[2]. Digər məlumata əsasən Alyaskada 109 sm uzunluğa və 20,8 kq çəkiyə sahib balıqlar aşkarlanmışdır.
Bu balıqlar Sakit okean qızılbalıqları arasında ən böyük aereala malik olanlarıdır. Şimal Buzlu okeanda onlar Kolıma, İndigirka, Yana və Lena çaylarına girirlər. Kamçatka, Saxalin, Kuril adaları, Kanadada Makkenzi çayı, Kaliforniyada Monterey körfəzində yayılmışdır.
Qida rasionuna xərçəngkimilər, qnadayaq molyusklar, çəkiç balığı siyənəklər və s. daxildir.
Keçici balıqlardır və kürüləmə ərazisinə getməkdən ötrü min kilomtrlərlə üzə bilirlər. Amur limanınından Ussuri və Bikin çaylarına keçirlər. Kürüləmədən sonra balıqlar tələf olur.
Kürüləmə payızın sonları baş verir. əsasən dağ çayalında kürüləyirlər. Balaların okeanlara qədərki yolçuluqları 3 ay davam edir.
Keta qiymətli sənaye balığı sayılır. 1962-ci ildə Azərbaycanda yerləşən qızılbalıq zavoduna mayalanmış kürülər gətirilmiş və həmin ilcə bu zavoddan dənizə 450 min keta buraxılmışdır. Sonrakı illərdə isə bu balıqlar Samur və Qarasu çaylarına da buraxılır. 1964-cü ildə isə Qarasudan ilk yetkin fərdlər tutulmuşdur. Ketanın Azərbaycanın çaylarına daxil olması haqqında məlumatlar vardır.
Keta ovunun Dünya və Rusiya üzrə göstəriciləri[3] İl 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 Dünya üzrə ovu, min. t 284,48 308,32 321,79 370,17 354,07 317,83 361,58 327,52 296,31 359,04 313,28 Rusiyadakı ovu, min. t 30,77 29,65 37,59 32,08 30,16 32,94 48,97 54,27 63,7 93,73 88,54Qırmızı kürüsü qida kimi istifadə edilir.
Keta (lat. Oncorhynchus keta) — Qızılbalıqkimilər dəstəsindən balıq növü. Sakit okean sümüklüsü fəsiləsinə daxil olan növlər arasında Qorbuşadan sonra ən tez böyüyən və geniş arealda yayılmış balıqdır. Qiymətli sənaye balığı sayılır.
El salmó keta (Oncorhynchus keta) és una espècie de peix de la família dels salmònids i de l'ordre dels salmoniformes.[4]
Menja copèpodes, tunicats, eufausiacis, calamars i peixets. Els individus adults deixen d'alimentar-se quan són a l'aigua dolça.[8]
És depredat per Anotopterus pharao, Cottus aleuticus, Cottus asper, Tribolodon hakonensis, Platichthys stellatus, Oncorhynchus clarki, Oncorhynchus kisutch, Oncorhynchus mykiss, Salvelinus malma malma, Larus crassirostris i Larus schistisagus.[9][10]
Viu a zones d'aigües dolces, salobres i marines temperades (67°N-24°N, 130°E-110°W) fins a una fondària de 250 m.[11][7]
Es troba a Corea, el Japó,[12] el Mar d'Okhotsk, el Mar de Bering[13] i des d'Alaska[14] fins a San Diego (Califòrnia, Estats Units). Ha estat introduït a l'Iran[15][7]
Pot arribar a viure 7 anys.[13]
Es comercialitza enllaunat, fresc, en salaó, fumat i congelat, i es consumeix al vapor, fregit, rostit, bullit, al microones i al forn.[16] El seu caviar també és apreciat.[7]
El salmó keta (Oncorhynchus keta) és una espècie de peix de la família dels salmònids i de l'ordre dels salmoniformes.
Der Ketalachs (Oncorhynchus keta; russisch Кета́/Keta, wovon der wissenschaftliche Name abgeleitet wurde; englisch Chum salmon; deutsch auch Hundslachs) ist eine Art der im Pazifischen Ozean lebenden Lachse.
Der Ketalachs kann bis zu 100 Zentimeter lang werden und ein Gewicht von über 15 Kilogramm erreichen. Im Meer hat er eine silbrig blaugrüne Farbe und im Gegensatz zu anderen pazifischen Lachsarten weniger oder keine Punkte. Große Exemplare sind am Rücken stahlblau. Im Süßwasser haben die Männchen einen dunkelolivgrünen bis schwarzen Rücken, rötlichgraue Seiten mit vertikalen grünen Streifen und einen dunkelgrauen Bauch. Die Weibchen sind ähnlich gefärbt, aber mit undeutlicherer Zeichnung.
Die ungeteilte Rückenflosse besitzt 10 bis 14, die Afterflosse 13 bis 17 weiche Flossenstrahlen. An den ersten Kiemenbögen befinden sich 12 bis 15 Reusendornen.
Der Ketalachs kommt an der amerikanischen Küste des Pazifiks von Alaska bis Oregon, in geringerem Maße entlang der kalifornischen Küste bis etwa San Diego vor, an der asiatischen Küste im Beringmeer und Ochotskischen Meer südwärts bis Japan und Korea. Relativ wenige Ketalachse durchschwimmen die Beringstraße und erreichen die in die Tschuktschensee, Ostsibirische See und Laptewsee mündenden Flüsse bis zur Lena sowie die Beaufortsee bis zum Mackenzie.
Die Lachse werden in Seen und teils schnellfließenden Flüssen auf dem Festland geboren, verbleiben dort aber nur wenige Monate. Dann wandern sie ins Meer, was bis zu drei Jahre dauert. Dort bleiben sie zwei bis vier Jahre, bis sie zurück zu ihrem Geburtsgewässer schwimmen, dort laichen und danach sterben. Der Ketalachs erreicht ein Alter von vier bis sieben Jahren. Die weiten Wanderungen zwischen Geburtsgewässer und offenem Meer werden bei Ketalachs, Rotlachs und Königslachs auf deren Magnetsinn zurückgeführt.[1]
Das Weibchen legt 3000 bis 4500 bis zu neun Millimeter große Eier in eine bis über zwei Meter lange, mit dem Schwanz am Gewässergrund gegrabene Vertiefung ab, welche dann vom Männchen mit einem mehrere Quadratmeter großen Sandhügel bedeckt und einige Tage bewacht wird. Einige Lachse laichen im Juli bis August, andere wandern die Flüsse (z. B. den Amur und seine Nebenflüsse) bis zu 2000 Kilometer aufwärts und laichen erst im September bis Dezember. Bis zum Schlüpfen der Jungfische vergehen 60 bis 120 Tage.
Jungtiere ernähren sich von Zooplankton und Insekten, erwachsene Fische von Weichtieren, Krebsen und kleineren Fischen.
Der relativ häufige Ketalachs war lange Zeit die wirtschaftlich am wenigsten geschätzte pazifische Lachsart, insbesondere auf der amerikanischen Seite des Pazifik. Seit den 1980er-Jahren wuchs seine Bedeutung jedoch, vor allem wiederum in Japan und Russland. Besonders gefragt ist der großkörnige, rote Ketakaviar.
In Russland und in Japan ist der Ketalachsfang in Flüssen verboten.
Der Ketalachs (Oncorhynchus keta; russisch Кета́/Keta, wovon der wissenschaftliche Name abgeleitet wurde; englisch Chum salmon; deutsch auch Hundslachs) ist eine Art der im Pazifischen Ozean lebenden Lachse.
Ing chum salmon, Oncorhynchus keta, metung yang specie ning anadromous a asan keng salmon a familia. Metung yang Pacific salmon, kebaluan ya naman bilang dog salmon o kaya Keta salmon, at pamisali de keng lagyung Silverbrite salmon. Ing lagiung Chum Salmon manibat ya keng Chinook Jargon a katayang tzum, ing kabaldugan na "butlig" o kaya "taktatak".
Ing chum salmon, Oncorhynchus keta, metung yang specie ning anadromous a asan keng salmon a familia. Metung yang Pacific salmon, kebaluan ya naman bilang dog salmon o kaya Keta salmon, at pamisali de keng lagyung Silverbrite salmon. Ing lagiung Chum Salmon manibat ya keng Chinook Jargon a katayang tzum, ing kabaldugan na "butlig" o kaya "taktatak".
The chum salmon (Oncorhynchus keta), also known as dog salmon or keta salmon, is a species of anadromous salmonid fish from the genus Oncorhynchus (Pacific salmon) native to the coastal rivers of the North Pacific and the Beringian Arctic, and is often marketed under the trade name silverbrite salmon in North America. The English name "chum salmon" comes from the Chinook Jargon term tzum, meaning "spotted" or "marked"; while keta in the scientific name comes from Russian, which in turn comes from the Evenki language of Eastern Siberia.[1]
In Japan, chum salmon is also known as the white salmon (白鮭 シロサケ, shiro sake), autumn salmon (秋鮭 アキサケ, aki sake) or simply "the salmon" (鮭 サケ, sa ke), while historically it was known in kun'yomi as "stone katsura fish" (石桂魚 さけ, sa ke) up until the Meiji period.[2] In Greater China, it is known academically as the "hook-snout salmon" (Chinese: 钩吻鲑), but is more often called the damaha fish (simplified Chinese: 大马哈鱼; traditional Chinese: 大麻哈魚), which is borrowed from dawa ịmaχa, the Nanai name of the fish used by the Hezhe minority in northern Northeast China.
The body of the chum salmon is deeper than most salmonid species. In common with other species found in the Pacific, the anal fin has 12 to 20 rays, compared with a maximum of 12 in European species. Chum have an ocean coloration of silvery blue green with some indistinct spotting in a darker shade, and a rather paler belly. When they move into fresh water the color changes to dark olive green and the belly color deepens. When adults are near spawning, they have purple blotchy streaks near the caudal peduncle, darker towards the tail. Spawning males typically grow an elongated snout or kype, their lower fins become tipped with white and they have enlarged teeth.[3] Some researchers speculate these characteristics are used to compete for mates.
Adult chum salmon usually weigh from 4.4 to 10.0 kg (9.7 to 22.0 lb) with an average length of 60.0 cm (23.6 in). The all-tackle world record for chum recognized by the IGFA is 35 lb (15.88 kg) and 112.0 cm (44.1 in) caught by Todd Johansson on July 11, 1995 at Edye Pass (a channel between Prescott and Porcher Islands in the Hecate Strait) in the North Coast region of British Columbia;[4] while the all-tackle length world record is 71.0 cm (28.0 in) caught by Vicki D. Martin on October 20, 2021 at Wynoochee River in Washington.[4]
Chum live for an average of 3 to 5 years, and chum in Alaska mature at the age of 5 years.
Most chum salmon spawn in small streams and intertidal zones. Some chum travel more than 3,200 km (2,000 mi) up the Yukon River. Chum fry migrate out to sea from March through July, almost immediately after becoming free swimmers. They spend one to three years traveling very long distances in the ocean. These are the last salmon to spawn (November to January) in some regions. In Alaska they are the first to spawn in June and August and are then followed by pink and coho salmon. They die about two weeks after they return to the freshwater to spawn. They utilize the lower tributaries of the watershed, tend to build nests called redds, really little more than protected depressions in the gravel, in shallow edges of the watercourse and at the tail end of deep pools. The female lays eggs in the redd, the male sprays milt on the eggs, and the female covers the eggs with gravel. The female can lay up to 4000 eggs.
Juvenile chum eat zooplankton and insects. Recent studies show that they also eat comb jellies. As adults, they eat smaller fish.
Chum salmon have the largest natural range of any Pacific salmon. Chum are found all around the North Pacific, off the coasts of Japan, Korea, the Russian Far East, British Columbia in Canada, and from Alaska to California in the United States. They undergo the longest migrations within the genus Oncorhynchus, far up the Yukon River in Alaska and Canada, and deep into the Amur River basin in Northeast China and Russia. In lesser numbers they migrate thousands of kilometers up the Mackenzie River. In the Arctic Ocean they are found in limited numbers from the Laptev Sea to the Beaufort Sea.[5] In North America chum salmon spawn from the Mackenzie River in the Arctic[6] to as far south as the Umpqua River, Oregon, although they were also reported in the San Lorenzo River near Santa Cruz, California in 1915[7] and the Sacramento River in northern California in the 1950s.[8] In fall 2017 a half dozen chum salmon were counted in Lagunitas Creek about 25 miles (40 km) north of San Francisco, California.[9]
In the open ocean, chum salmon stay fairly high on the water column, rarely diving below 50 m (160 ft). Their typical swimming depths are 13 m (43 ft) from the surface during the day, and 5 m (16 ft) during the night.[10]
The registered total harvest of the chum salmon in the North Pacific in 2010 was some 313,000 tons, corresponding to 91 million fish. Half of the catch was from Japan, and about a quarter each from Russia and the United States. The chum salmon harvest was about 34% of the total harvest of all Pacific salmon species by weight.[11]
The chum salmon is the least commercially valuable salmon in North America. Despite being extremely plentiful in Alaska, commercial fishers often choose not to target them because of the low market value. Recent market developments have increased the demand for chum salmon, due to new markets developed from 1984 to 1994 in Japan and Northern Europe. They are a traditional source of dried salmon.
Two populations of chum salmon have been listed under the Endangered Species Act as threatened species. These are the Hood Canal Summer Run population and the Lower Columbia River population.[12][13]
Chum are thought to be fairly resistant to whirling disease, but it is unclear.
The chum salmon (Oncorhynchus keta), also known as dog salmon or keta salmon, is a species of anadromous salmonid fish from the genus Oncorhynchus (Pacific salmon) native to the coastal rivers of the North Pacific and the Beringian Arctic, and is often marketed under the trade name silverbrite salmon in North America. The English name "chum salmon" comes from the Chinook Jargon term tzum, meaning "spotted" or "marked"; while keta in the scientific name comes from Russian, which in turn comes from the Evenki language of Eastern Siberia.
In Japan, chum salmon is also known as the white salmon (白鮭 シロサケ, shiro sake), autumn salmon (秋鮭 アキサケ, aki sake) or simply "the salmon" (鮭 サケ, sa ke), while historically it was known in kun'yomi as "stone katsura fish" (石桂魚 さけ, sa ke) up until the Meiji period. In Greater China, it is known academically as the "hook-snout salmon" (Chinese: 钩吻鲑), but is more often called the damaha fish (simplified Chinese: 大马哈鱼; traditional Chinese: 大麻哈魚), which is borrowed from dawa ịmaχa, the Nanai name of the fish used by the Hezhe minority in northern Northeast China.
Ketao (latine Oncorhynchus keta), aŭ Ĉum-salmo, estas salmoneda fiŝo, tre komuna en Pacifika oceano. Ĝi estas plej grava industria specio el ĉiuj Pacifikaj salmoj (genro Oncorhynchus). Ĝia viando estas ruĝa je koloro kaj valora kiel delikataĵo. Ankaŭ tre valoras ketaa ruĝa kaviaro.
La nomo Ketao devenas de komuna vorto uzata por tiu fiŝo de diferaj popoloj de ekstreme Nord-Okcidenta Rusio - ĉukĉoj, korjakoj, evenoj ktp. Tiu vorto estas uzata kaj en scienca nomenklaturo, kaj en rusa kaj aliaj grandaj lingvoj. En angla lingvo ankaŭ estas uzata nomo Chum salmon. Ĝi devenas de vorto tzum, kiu en ĉinuka piĝino signifas makula. Tio estas iom mirinde, ĉar ketao estas probable la sola granda specio de salmo kiu ne havas makulojn.
Ketaoj kapteblas en nordaj partoj de Pacifika oceano en akvoj de Koreo, Japanio kaj Rusio, en Oĥocka Maro, Beringa Maro, apud bordoj de Kamĉatko, Ĉukotko, Kurilaj insuloj, Saĥaleno, Ĉemara kaj Ĥabarovska regionoj, apud bordoj de Nordameriko de Alasko ĝis Oregono.
La fiŝoj grandas proksimume ĉ. 60 cm kaj pezas inter 4.4 kaj 6.6 kilogramoj. Rekorde granda ketao estas kaptita en Edie Pass en Brita Kolumbio. Ĝi estis 102 cm longa kaj 16 kg peza.
Plej ofte ketaoj havas solidan koloron de verdece-bluo, kiel la oceana akvo. Antaŭ reproduktiĝo ĉe la fiŝoj aperas purpuraj markoj apud vosta naĝilo. Maskloj ankaŭ ekhavas longan rostron kaj ege pligrandigitajn dentojn.
Ketaoj reproduktiĝas nur unufoje, post kio ili mortas. Antaŭ reproduktiĝo ili povas vivi dum 3-7 jaroj, plej ofte ĉ. 4 jaroj.
Reproduktas ketaoj en riveroj. Kiam reprodukta periodo venas, ili amase migras en riveretoj de Saĥaleno, Siberio (alfluaĵoj de Amuro, Leno, Kolima, Indigirka kaj Jana) kaj Nordameriko (Jukono). Ofte ili naĝas grandan distancon antaŭ trovi indan reproduktlokon. Trovinte la lokon, inoj fosas kavojn de grando 2-3 m. Tie ili metas kelkmil ovojn, kiuj grandas 6,5 - 9,1 mm. Post kiam la maskloj fekundigas ilin, inoj enterigas la ovaron kaj eĉ konstruas monteton el grundo super ĝi.
Ĉar la fiŝoj iuokaze mortas post reproduktiĝo, tiu periodo estas vaste uzataj por kaptado. Ankaŭ la procedo estas multoble pli facila ol kapti fiŝojn en oceano, ĉar dum tiu periodo riveroj plenas pro amaso de fiŝoj. Tradicie, oni kaptas ketaojn per retoj kaj ĝuste tiam kolektas la kaviaron.
Tradicie oni opiniis, ke ketaoj estas ekster iu danĝero pro ilia granda tempo de reproduktiĝo. Sed nun aperas esplorojn, kiuj asertas ke la populacioj de ketao malkreskas. Plej probable tio okazas pro akvobaraĵoj, kiuj blokas kutimajn vojojn de migro por ketaoj. Du populacioj de ketaoj estas listigitaj kiel endanĝeritaj en Usono.
Ketao (latine Oncorhynchus keta), aŭ Ĉum-salmo, estas salmoneda fiŝo, tre komuna en Pacifika oceano. Ĝi estas plej grava industria specio el ĉiuj Pacifikaj salmoj (genro Oncorhynchus). Ĝia viando estas ruĝa je koloro kaj valora kiel delikataĵo. Ankaŭ tre valoras ketaa ruĝa kaviaro.
La nomo Ketao devenas de komuna vorto uzata por tiu fiŝo de diferaj popoloj de ekstreme Nord-Okcidenta Rusio - ĉukĉoj, korjakoj, evenoj ktp. Tiu vorto estas uzata kaj en scienca nomenklaturo, kaj en rusa kaj aliaj grandaj lingvoj. En angla lingvo ankaŭ estas uzata nomo Chum salmon. Ĝi devenas de vorto tzum, kiu en ĉinuka piĝino signifas makula. Tio estas iom mirinde, ĉar ketao estas probable la sola granda specio de salmo kiu ne havas makulojn.
El keta o salmón chum es la especie Oncorhynchus keta, un pez eurihalino marino y de agua dulce de la familia salmónidos, distribuidos por la costa norte del océano Pacífico, desde Corea, Japón, Siberia, Alaska hasta el sur en San Diego, California,[1] así como introducido por el hombre en Irán.[2]
La longitud máxima descrita fue de 100 cm,[3] aunque la longitud máxima normal es de unos 58 cm,[4]
Se distinguen de otros salmones por la falta de todo tipo de puntos negros en la espalda y en la cola, así como la presencia de 18 a 28 rastrillos en el primer arco branquial; la aleta caudal es truncada a ligeramente emarginada.[5] Los individuos de gran tamaño tienen el dorso de color azul metalizado con manchas negras, palteado en el lateral y blanco-plateado en el vientre; los machos tienen teñido de negro las puntas de las aletas caudal, anal y pectorales; los machos en edad reproductiva tienen el dorso verde oscuro a negro, los laterales rojo-gris con barras verticales verdes, y el vientre de color gris; las hembras en edad reproductiva se parecen a los machos, pero con coloraciones menos intensas.[1]
Son peces bentopelágicos y anádromos,[6] que viven en el mar y remontan los ríos para desovar. En el mar viven a profundidades entre 0 y 250 metros.[7]
Los alevines que descienden los ríos forman cardumenes en los estuarios, donde permanecen durante varios meses hasta que al final se dispersan por el mar; se alimentan principalmente de copépodos y tunicados, aunque también de calamares y pequeños peces; los adultos dejan de alimentarse en cuanto comienzan a remontar el río, para terminar muriendo, tanto los machos como las hembras, nada más depositar la puesta.[8]
Es una especie muy pescada, las capturas fundamentalmente se comercializan en lata de conserva, aunque también se puede vender fresco, en salazón, ahumado o congelado; se cocina de muy diversas maneras.[9] También se utilizan sus huevas para caviar.[1] Es cultiva por su alto precio en acuicultura marina, también se emplea en la pesca deportiva.[1]
.jpg)
|coautor= (ayuda) .jpg)
El keta o salmón chum es la especie Oncorhynchus keta, un pez eurihalino marino y de agua dulce de la familia salmónidos, distribuidos por la costa norte del océano Pacífico, desde Corea, Japón, Siberia, Alaska hasta el sur en San Diego, California, así como introducido por el hombre en Irán.
Keta (Oncorchynchus keta) on kalaliik idalõhe perekonnast.
See on perekonna liikidest kõige laiemalt levinud.
Täiskasvanud keta on keskmiselt 60–80 cm pikk ja kaalub 4,5–10 kg.
Ketad on tüüpilised siirdekalad, nad koevad Aasia ja Põhja-Ameerika magevetes. Noorkalad suunduvad Vaiksesse ookeani, kus kasvavad 3–5 aastaga suguküpseks. Suguküpsed kalad alustavad kudemisrännet jõgedesse, kus nad pärast esmakordest kudemist hukkuvad.
Meres on keta keha hõbedane, ilma vöötide ja tähnideta. Jões muutub värvus pruunikas-kollaseks, tumelillade või tumepunaste vöötidega. Rände ajal jões kalad ei toitu, elades vaid lihastesse kogunenud varuainete arvelt. Kuni 4 km pikkusel teekonnal kalad kõhnuvad, nende liha muutub valkjaks ja vesiseks. Keta liha on idalõhede seas üks lahjemaid. Siiski on seda kala aastasadu toiduks kasutatud.
Oncorhynchus keta Oncorhynchus generoko animalia da. Arrainen barruko Salmonidae familian sailkatzen da.
Oncorhynchus keta Oncorhynchus generoko animalia da. Arrainen barruko Salmonidae familian sailkatzen da.
Koiralohi (Oncorhynchus keta) on yksi tyynenmerenlohien suvun kalalajeista.
Meressä koiralohen väritys on hopeanhohtoisen sinivihreä. Kutuajan lähestyessä se saa purppuranvärisiä laikukkaita raitoja pyrstöevän tuntumaan. Kuteville koiraille kasvaa tyypillisesti suuri koukkuleuka ja ulostyöntyvät hampaat. Koiralohi voi elää 6-7-vuotiaaksi. Alaskan koiralohet saavuttavat sukukypsyyden viiden vuoden iässä. Aikuinen koiralohi painaa tyypillisesti 4,5 - 10 kiloa ja on keskipituudeltaan noin 60 cm. Suurin kiinni saatu koiralohi pyydystettiin Brittiläisestä Kolumbiasta ja se painoi 16 kiloa ja oli 102 cm pitkä
Suurin osa koiralohista kutee pienissä puroissa jokien alajuoksuilla. Osa koiralohista kuitenkin vaeltaa kutemaan 3200 kilometrin matkan Yukonjoessa. Koiralohen poikaset vaeltavat mereen maaliskuun ja heinäkuun välisenä aikana lähes heti kun kykenevät uimaan, toisin kuin muut tyynenmerenlohet. Ne viettävät meressä yhdestä kolmeen vuotta taivaltaen pitkiä matkoja. Koiralohi kutee tyynenmerenlohista viimeisenä marraskuusta tammikuuhun. Kuteneet kalat eivät palaa mereen vaan kuolevat noin kaksi viikkoa jokeen nousun jälkeen. Koiralohet rakentavat kudun aikana pesän, jonne naaras laskee mätimunansa. Tämän jälkeen pesäkuoppa peitetään soralla. Naaras voi laskea jopa 4000 mätimunaa.
Koiralohi esiintyy luontaisesti Tyynenmeren pohjoisosissa Koreassa, Japanissa, Ohotanmeressä, Beringinmeressä, Kamtšatkalla, Tšuktšien niemimaalla, Kuriileilla, Sahalinilla, Habarovskin ja Primorjen aluepiirien vesissä, Kanadassa Brittiläisessä Kolumbiassa sekä Yhdysvaltain alueella länsirannikolla Alaskasta Oregoniin.
Neuvostoliitossa koiralohta istutettiin myös Euroopan vesiin Itämereen ja Barentsinmeren Muurmannin rannikolle 1950-1960-luvuilla. Itämeren istutukset eivät menestyneet, mutta laji kotiutui Barentsinmeren vesistöihin. Sieltä peräisin olevia koiralohia on noussut viime vuosinakin Suomenkin puolelle Tenojokeen ja Näätämöjokeen ja ilmeisesti myös kutenut siellä. Ei kuitenkaan ole selvää ovatko kyseessä omat pysyvät lohikannat.[1]
Koiralohta ei taloudellisesti arvosteta yhtä paljon kuin muita tyynenmerenlohien lajeja. Vähäisen markkina-arvon takia lajia ei Alaskassa juuri kalasteta, sen runsaudesta huolimatta. Koiralohta on perinteisesti käytetty kuivakalana.
Koiralohi (Oncorhynchus keta) on yksi tyynenmerenlohien suvun kalalajeista.
Le saumon du Pacifique, saumon kéta ou saumon chien (Oncorhynchus keta) est une espèce de poissons de la famille des salmonidés.
Hundlax (fræðiheiti: Oncorhyncus keta) er fiskur af laxfiskaætt og næststærsta tegundin af Kyrrahafslaxi. Eins og aðrar laxategundir er hann ferskvatnssækinn, sem þýðir að hann hrygnir í lækjum og ám, síðan gengur hann til sjávar til að éta sig og vaxa (FishChoice, e.d.). Hann finns bæði í Asíu og Norð-Amerísku. Asíski stofninn skiptist í Japanskan stofn og Okhotskan stofn. Norður-Ameríski er skiptur í Alaska stofn og Bresk-Kólumbískan stofn (Fisheries and Aquaculture Department, e.d.).
Hundlaxinn er mest dreifði laxinn af öllum Kyrrahafslöxum. Eins og flestar tegundir af Kyrrahafslöxum eyðir hann mestum tíma ævi sinnar í saltvatni að næra sig, síðan þegar hann er orðinn þroskaður þá snýr hann aftur í ferskvatnið þar sem hann hrygnir. Flestir hundlaxar ferðast ekki á móti straumnum til að hrygna; samt sem áður, þá ferðast sumir allt að 3000 km á móti straumnum að aðvatni í Júkon ánni. Þó að hundlaxinn sé venjulega talinn sem einn af minnst eftirsóknarverðu tegundum af laxi, þá er hann mjög verðmætur sem hefðbundin uppspretta af þurrkuðum vetrarmat á Norðurheimsskauti-, norðvestur- og innanlands Alaska. Síðan árið 1980 þá hefur viðskipti í Alaska á hundlaxi meira en tvöfaldast og það er vegna fiskeldisstöðva og aukningu á erlendum sölum (Alaska Department og Fish and Game, e.d.).
Ólíkt öðrum laxategundum eyða seiðin ekki löngum tíma í ferskvatni og byrja að flytja sig aftur í ármynni og til sjávar aðeins nokkrum dögum eftir að þau fæðast og eru þá oftast um 2-5 cm á lengd. Þau hafa vel þróaðar felulitarendur meðfram hliðunum. Áður en þau flytja sig til sjávar, þá missa þau dökku rákina sem liggur meðfram síðunni og fá í staðinn dekkri bak og ljósari maga. Ungviðin nærast á skordýrum og hryggleysingjum á meðan þeir flytja sig neðar í ánna, í ármynni og einnig í kjörlendi nálægt sjó (FishChoice, e.d.). Ungviðin hafa 8-12 lóðréttar dökkar rendur sem ná oftast ekki fyrir neðan rákina (skynfæri á hliðum fiska). Heildarlitur ungviðanna er dökk grænbrúnn meðfram bakinu og fölur sanséraður grænn fyrir neðan rákina (Alaska Department of Fish and Game, e.d.).
Fullþroska hundlax getur orðið allt að 1,5 metra langur og allt að 13-16 kg að þyngd. Samt sem áður eru þeir fiskar sem veiddir eru á milli 3-7 kg að meðalþyngd og oftast 60-75 cm að lengd. Þeir ná fullum þroska 3-6 ára (FishChoice, e.d.) (Fisheries and Aquaculture Department, e.d.). Hundlaxinn hefur málmkenndan blágrænan lit meðfram bakinu og fyrir ofan rákina með litlum doppum. Sporðurinn er klofinn og ekki doppóttur eins og á öðrum tegundum af Kyrrahafslöxum. Sporðurinn hefur einnig silfur rákir meðfram ugganum. Þegar fullþroska hundlaxar flytja sig í ferskvatn til að hrygna, þá breytast litirnir á báðum kynjum. Karlkyns fiskarnir missa silfur útlit sitt og verða dökk ólífugrænir til brúnir að lit með rauðfjólubláum liðuðum, lóðréttum rákum. Þeir fá bogið trýni, stórar og miklar vígtennur. Kvenkyns hundlaxar verða brúnir til gráir að lit með breiða lárétta línu meðfram rákinni. Þeir fá einnig bogið trýni og stórar vígtennur en ekki eins sýnilegar og karlkyns hundlaxarnir fá. Fullþroska hundlaxar sem lifa í sjó nærast á smáum krabbadýrum, fiskum (síld, sandálum og smáfiskum af loðsílaætt), lindýrum, smokkfiskum og möttuldýrum. Þeir sem lifa í ferskvatni nærast ekki. (Alaska Department og Fish and Game, e.d.).
Að vetri til myndast þykkar torfur á meðan hrygningartímabil stendur yfir og töluverðir búferlaflutningar eiga sér stað; ungviðin lifa í ármynnum og flóum. Sumarstofninn kemur í árnar í byrjun júlí til enda ágúst. Hrygning er frá miðjum september frá 2-8 ára (oftast 3-4 ára). Frjósemi breytist mikið eftir stærð fiskanna, eggjafjöldi er á bilinu 2000-5000. Þróun eggjanna breytist einnig mikið eftir hita vatnsins. Frjóvgun til útdráttar eggjarauðunnar krefst 48 daga við 41,6°C (Fisheries and Aquaculture Department, e.d.).Hápunktur hrygningartímabils er í byrjun vetrar þegar mikið er í ánum. Hundlaxinn hreiðrar um sig nálægt ármynnum, u.þ.b. 100 km frá sjó og það er vegna þess að hann er svo stór og hefur takmarkaða hæfni til að stökkva ofar í ánna til að komast í grynnra vatn. Kvenkynsfiskurinn býr til mölhreiður á botni árinnar, þetta gerir fiskurinn til að leggja eggjum. Allir hundlaxar deyja eftir hrygningu, hræ fisksins er talið vera dýrmæt orkulind og næringarefni fyrir vistkerfi áa. Þetta ferli bætir vöxt hjá nýklöktum löxum og hæfni þeirra til að lifa af með því að stuðla að nitur og fosfór blöndu í vatnið (FishChoice, e.d.).
Alaska Department of Fish and Game. (e.d.). Chum salmon (Oncorhyncus keta). Sótt af http://www.adfg.alaska.gov/index.cfm?adfg=chumsalmon.main
FishChoice. (e.d.). Chum salmon. Sótt af http://www.fishchoice.com/buying-guide/chum-salmon
Fisheries and Aquaculture Department. (e.d.). Oncorhyncus keta. Sótt af http://www.fao.org/fishery/species/2931/en
Robin Barefield (2017). Chum Salmon. Kodiak Wildfire [stafræn mynd]. Sótt af http://robinbarefield.com/chum-salmon-oncorhynchus-keta/
Hundlax (fræðiheiti: Oncorhyncus keta) er fiskur af laxfiskaætt og næststærsta tegundin af Kyrrahafslaxi. Eins og aðrar laxategundir er hann ferskvatnssækinn, sem þýðir að hann hrygnir í lækjum og ám, síðan gengur hann til sjávar til að éta sig og vaxa (FishChoice, e.d.). Hann finns bæði í Asíu og Norð-Amerísku. Asíski stofninn skiptist í Japanskan stofn og Okhotskan stofn. Norður-Ameríski er skiptur í Alaska stofn og Bresk-Kólumbískan stofn (Fisheries and Aquaculture Department, e.d.).
Oncorhynchus keta (Walbaum, 1792) conosciuto comunemente come salmone keta[1], è una specie di pesce osseo marino e d'acqua dolce appartenente alla famiglia Salmonidae.
Il salmone keta è diffuso nell'Oceano Pacifico settentrionale, su entrambe le sponde. Sul lato asiatico vive in Corea, Giappone e lungo le rive dei mari di Bering e di Okhotsk, su quello americano si incontra dal versante artico dell'Alaska fino alla California (a sud fino a San Diego)[2]. È stato introdotto in vari stati tra cui l'Iran, il Cile e l'Europa settentrionale[3] Come tutti i salmoni è una specie anadroma che passa gran parte della vita in mare ed effettua migrazioni riproduttive verso le acque dolci, dove avviene la deposizione delle uova. In mare ha abitudini epipelagiche[2].
Appare simile agli altri salmoni del Pacifico e si può distinguere per l'assenza di punti scuri su dorso e pinna caudale. La pinna caudale ha bordo leggermente forcuto. Il dorso degli esemplari che vivono in mare è blu acciaio con chiazze indistinte nere, argenteo sul resto del corpo. Nei maschi le punte delle pinne caudale, anale e pettorali sono scure. La livrea nuziale del maschio è bruno scuro sul dorso e rossiccio sui fianchi, su cui risaltano delle barre verticali verdastre scure e ventre grigio scuro. Le pinne ventrali e l'anale hanno punte bianche. La femmina in livrea riproduttiva ha colorazione simile al maschio ma meno vivace[2].
Raggiunge il metro di lunghezza (la taglia media è poco inferiore ai 60 cm) per 16 kg circa di peso[2].
Può vivere fino a 7 anni[2].
Si nutre di copepodi, tunicati, krill, pteropodi, cefalopodi e pesci. Gli adulti in acqua dolce non si alimentano[2].
Avviene nella parte alta dei fiumi, in acque fredde, con forte corrente e una profondità di circa 3 metri. La deposizione delle uova avviene su fondi di sabbia o ghiaia dove la femmina scava un avvallamento. Ogni maschio e ogni femmina si possono accoppiare con diversi compagni. Ogni femmina depone da 300 a 3.500 uova. Circa una settimana dopo la riproduzione i riproduttori muoiono. Le larve scendono al mare la primavera successiva alla nascita, a una lunghezza di 2,7–5 cm e i primi tempi si tengono nei pressi della costa. La vita marina dura da 2 a 4 anni, dopo di che avviene una nuova migrazione che li porterà nel luogo esatto della nascita[2]
Specie di importanza elevata per la pesca professionale e per la pesca sportiva. Gli stati che catturano le maggiori quantità sono Giappone e Stati Uniti[2][4]. Le marinerie dell'Alaska che pescano questa specie hanno ricevuto la certificazione di sostenibilità e di buona gestione degli stock del Marine Stewardship Council[5]. La carne è ottima come quella del salmone atlantico e viene in gran parte inscatolata ma può essere commerciata anche fresca, congelata o affumicata[2][4].
Oncorhynchus keta (Walbaum, 1792) conosciuto comunemente come salmone keta, è una specie di pesce osseo marino e d'acqua dolce appartenente alla famiglia Salmonidae.
De chumzalm (Oncorhynchus keta) is een straalvinnige vis behorend tot de Pacifische zalmen. De vis kan een lengte bereiken van 100 cm. De hoogst geregistreerde leeftijd is 6 jaar.
In de open oceaan zijn de kleuren zilverachtig blauwgroen en ze hebben geen stippen zoals andere zalmen. Ze kunnen worden onderscheiden van de zilverachtige Cohozalm door de dunne staartwortel.
Als de volwassen dieren gaan paaien krijgen ze purperachtige vlekken langs de flanken.
De mannetjes krijgen een verlengde neus die "kype" genoemd wordt en de tanden worden vergroot. Er wordt gedacht dat deze aanpassing dient als wapen tegen andere mannelijke zalmen in de strijd om de voortplanting. Het mannetje op de foto (het bovenste dier) heeft flinke witte plekken op de flanken, die weleens het gevolg zouden kunnen zijn van beetwonden toegebracht door een mannelijke soortgenoot.
De chumzalm komt zowel in zoet als zout water voor. Ook in brak water is de soort waargenomen. De vis prefereert een polair klimaat en leeft hoofdzakelijk in de Grote Oceaan. De diepteverspreiding is van 0 tot 250 m onder het wateroppervlak.
Opvallend bij de chumzalm is dat de voortplanting meestal in getijdestromen en zeegrasvelden plaatsvindt. Voor zalmen is dat heel bijzonder omdat andere zalmen eigenlijk altijd op grindbedden in zoet water paaien. Ze trekken ook wel ver de rivier op om te paaien, Sommige dieren trekken wel 3200 km de Yukon op. De nesten liggen op de iets langzamer stromende gedeeltes van de rivier, langs de oeven en benedenstrooms van diepere gedeeltes.
Het is de zalmsoort die als laatste paait; vanaf november tot januari. Twee weken nadat ze zich hebben voortgeplant sterven ze. Ze leggen maximaal 4000 eitjes, die door het wijfje weer met grind worden bedekt.
Vanaf maart tot juli trekken de jonge zalmpjes meteen weer terug naar zee, waar ze ook grote afstanden afleggen.
De chumzalm wordt niet erg gewaardeerd voor consumptie. Het visvlees bevat relatief weinig vet, wat het wel mogelijk maakt de vis te drogen. Vette vis kan niet gedroogd worden door de oxidatie van vetten. De belangrijkste visserij is op Cohozalm met hooggewaardeerd vlees. Het rode vlees van de Sockeye zalm is ook erg gewaardeerd, maar deze soort is minder talrijk. Chumzalm wordt in Japan wel erg gewaardeerd en ook wel gebruikt om sushi van te maken.
De eieren van Chumzalm worden ook gebruikt om een soort kaviaar van te maken.
De chumzalm is voor de visserij van groot commercieel belang, maar de prijzen voor chumzalm zijn lager dan voor de andere soorten, zodat Amerikaanse vissers de visserij op cohozalm preferen. In Japan worden ook wel jonge visjes kunstmatig gekweekt, zodat daar erg veel chumzalmen geoogst kunnen worden.
De vis is de laatste tijd ook populair geworden bij vliegvissers. Ze worden groot en zijn bijzonder sterk en agressief.
Egg and membranes
Pas uitgekomen larven in het dooierzakstadium
Sushi
De chumzalm (Oncorhynchus keta) is een straalvinnige vis behorend tot de Pacifische zalmen. De vis kan een lengte bereiken van 100 cm. De hoogst geregistreerde leeftijd is 6 jaar.
Ketalaks (Oncorhynchus keta), som også kalles hundelaks, er en laksefisk i slekten stillehavslaks. Den lever hovedsakelig i Beringhavet og den nordligste delen av Stillehavet.
Opprinnelig fantes den bare i Stillehavet, men den har også blitt satt ut andre steder, blant annet i norske farvann. Den kan bli opp til 1 m lang og veie 15 kg. Benevnelsen hundelaks har den fått på grunn av sine hundelignende tenner.
Denne iktyologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Ketalaks (Oncorhynchus keta), som også kalles hundelaks, er en laksefisk i slekten stillehavslaks. Den lever hovedsakelig i Beringhavet og den nordligste delen av Stillehavet.
Opprinnelig fantes den bare i Stillehavet, men den har også blitt satt ut andre steder, blant annet i norske farvann. Den kan bli opp til 1 m lang og veie 15 kg. Benevnelsen hundelaks har den fått på grunn av sine hundelignende tenner.
Keta[2] (Oncorhynchus keta) – gatunek anadromicznej ryby z rodziny łososiowatych (Salmonidae).
Występuje w zlewiskach Oceanu Spokojnego i Oceanu Arktycznego. Podejmowano próby introdukcji tej ryby do Europy.
Ubarwienie zmienia się z wiekiem ryby. Dorosłe kety mają stalowoniebieski grzbiet. Osiągają długość do 1 m, zwykle ok. 70 cm, przy przeciętnej masie ciała 3–4 kg. Żywi się bezkręgowcami, głównie mięczakami.
Keta przebywa w morzu nawet do 5 roku życia. Do rzek wstępują masowo. Jest słabo przystosowana do pobytu w wodach słodkich. W czasie wędrówki pod prąd nie pobiera pokarmu. Tarło odbywają w spokojnych wodach. Dorosłe giną po tarle. Młode pozostają w gniazdach do kilkudziesięciu dni, po czym spływają do morza.
.jpg)
Poławiana gospodarczo na dużą skalę, hodowana w akwakulturze, poławiana przez wędkarzy. Ikra tego gatunku ma zabarwienie pomarańczowe[2], a jego mięso, a także pozyskiwany z ikry kawior są czerwone[3].
Keta (Oncorhynchus keta) – gatunek anadromicznej ryby z rodziny łososiowatych (Salmonidae).
O salmão-cão, salmão-keta ou simplesmente keta (Oncorhynchus keta) é um peixe do gênero Oncorhynchus. Nesta espécie, os dentes da frente dos machos são maiores do que nos outros salmões. Muda de coloração e de forma quando se aproxima dos rios onde vai desovar.
São distribuídos ao longo da costa norte do Oceano Pacífico, desde a Coreia, Japão, Sibéria, Alasca, ao sul de San Diego, Califórnia[1], e introduzido pelo um homem no Irã.[2]
.jpg)
O salmão-cão, salmão-keta ou simplesmente keta (Oncorhynchus keta) é um peixe do gênero Oncorhynchus. Nesta espécie, os dentes da frente dos machos são maiores do que nos outros salmões. Muda de coloração e de forma quando se aproxima dos rios onde vai desovar.
São distribuídos ao longo da costa norte do Oceano Pacífico, desde a Coreia, Japão, Sibéria, Alasca, ao sul de San Diego, Califórnia, e introduzido pelo um homem no Irã.
Hundlax (Oncorhynchus keta), chumlax eller chum[3] är en fiskart som först beskrevs av Johann Julius Walbaum 1792. Keta ingår i släktet stillahavslaxar (Oncorhynchus), och familjen laxfiskar.[4][5][6] Arten har ej påträffats i Sverige.[6] Inga underarter finns listade.[4]
Wikimedia Commons har media som rör Keta.
Denna artikel om laxfiskar saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Hundlax (Oncorhynchus keta), chumlax eller chum är en fiskart som först beskrevs av Johann Julius Walbaum 1792. Keta ingår i släktet stillahavslaxar (Oncorhynchus), och familjen laxfiskar. Arten har ej påträffats i Sverige. Inga underarter finns listade.
Köpek sombalığı (Oncorhynchus keta), alabalıkgiller (Salmonidae) familyasından anodrom deniz balığı türü.
Okyanusta rengi gümüşî mavi yeşil renktedir. Denizden tatlısudaki yumurtalama alanına göç ettikten sonra sırt yüzgeci yakınlarında mor lekeli çizgiler oluşur. Yumurtlama döneminde erkeklerin burnu uzar ve dişleri büyür. Ömrü 6-7 yıl olsa da Alaska'da 5 yıldır.
Büyük Okyanus kıyılarında yaşar.
Balık ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Köpek sombalığı (Oncorhynchus keta), alabalıkgiller (Salmonidae) familyasından anodrom deniz balığı türü.
Довжина тіла до 1 м, важить до 14 кг. Кета входить в гирла річок блискучою, сріблясте забарвлення без плям ("сріблянка"). Вгору по річках кета проходить шлях завдовжки до 3500 км. (Юкон, Амур), з швидкістю в середньому 47 кілометрів проходячи до 70-85 км за добу. При наближенні до нерестовищ змінюється колір і зовнішність риби. На боках з'являються лилові або малинові смуги ("строката" або "напівзубатка"). Спина у самця стає більш горбатою. До часу нересту тіло кети сплющується, у самця сильно збільшуються зуби. Риба стає абсолютно чорною, з білуватим, не придатним в їжу м'ясом ("зубатка"). Кета — цінна промислова риба; її засолюють, вона йде на балики, натуральні консерви; дає цінну червону ікру. Улови різко вагаються в різні роки. На запаси негативно впливає промисел в морі, що нераціонально ведеться Японією.
Поширена у північній частині Тихого океану: біля азіатських берегів — на південь до Кореї і острову Хонсю, біля американських — до затоки Монтерей. З весни, нагулюючись, мігрує. В невеликій кількості досягає річок басейну Льодовитого океану від річки Лени до Макензі.
Кета літня нереститься в липні — серпні, осіння — у вересні— жовтні, дуже рідко до грудня. Ікру (плодючість до 4,5 тис. ікринок) відкладає в гніздо у ґрунті, зверху засипає піском і галькою. На місцях з швидкою течією і галечниковим ґрунтом самки ударами хвоста вибивають ямки, викидають ікру, засипають її галечником і декілька днів охороняють. Таких кубел самка закладає, зазвичай, три. Глибина закладання ікри коливається від 20 до 30-35 см і навіть (рідко) до 40 см. Після нересту риба гине. Ікра зазвичай розвивається 60—120 діб. Зародки, що вилупилися, залишаються в гніздах до весни. У річках памолодь тримається близько місяця, харчується головним чином водними личинками комах.
Живиться ракоподібними, крилоногими молюсками, памолоддю риб (піщанки, корюшки, оселедці та ін.). Дозріває на 4—5-му році життя. Для розмноження заходить в річки, перестає живитися.
Cá hồi chó (danh pháp hai phần: Oncorhynchus keta) được biết đến như một loại cá hồi chum, keta, hay calico ở nhiều vùng tại Mỹ, là một loài cá thuộc họ Cá hồi. Loài này có phạm vi phân bố rộng nhất trong các loài cá hồi Thái Bình Dương:[1] phía nam tới tận Sông Sacramento ở California và đông Thái Bình Dương và đảo Kyūshū tại Biển Nhật Bản ở phía tây Thái Bình Dương; phía bắc tới Sông Mackenzie ở Canada, phía đông tới Sông Lena, phía tây tới Siberia.
.jpg)
Bài viết Lớp Cá vây tia này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Cá hồi chó (danh pháp hai phần: Oncorhynchus keta) được biết đến như một loại cá hồi chum, keta, hay calico ở nhiều vùng tại Mỹ, là một loài cá thuộc họ Cá hồi. Loài này có phạm vi phân bố rộng nhất trong các loài cá hồi Thái Bình Dương: phía nam tới tận Sông Sacramento ở California và đông Thái Bình Dương và đảo Kyūshū tại Biển Nhật Bản ở phía tây Thái Bình Dương; phía bắc tới Sông Mackenzie ở Canada, phía đông tới Sông Lena, phía tây tới Siberia.
Oncorhynchus keta Walbaum, 1792
Ке́та[1], или кета́[2][3] (лат. Oncorhynchus keta) — один из наиболее массовых среди лососёвых (второе место после горбуши) и самый распространённый из видов анадромных рыб семейства лососёвых[4]. Ценный объект промысла.
Максимальная зарегистрированная длина тела 100 см, масса — 15,9 кг; продолжительность жизни до 7 лет[5]. По другим данным самый крупный экземпляр кеты зафиксирован на Аляске — длиной 109 см с массой тела 20,8 кг[4].
Жаберных тычинок 19—25, жаберных лучей 12—15, пилорических придатков 135—185.
Самка кеты в «брачной» окраске.
Самки и самцы кеты.
У кеты наиболее широкий ареал среди всех представителей рода тихоокеанских лососей. В бассейне Северного Ледовитого океана заходит на нерест в реки Колыма, Индигирка, Яна, Лена. В западной части Тихого океана встречается от Берингова пролива на севере до Кореи на юге. Многочисленна на Камчатке, Сахалине, Курильских островах, в реках Охота и Амур. В Северной Америке распространена от реки Маккензи в Канаде до залива Монтерей в Калифорнии[6][7].
Рацион питания составляют ракообразные, крылоногие моллюски, молодь рыб (песчанки, корюшки, сельди и другие).
Проходная рыба, нерестится один раз в жизни, после нереста погибает. Кета в реках поднимается вверх по течению на сотни километров, например, от Амурского лимана до верховьев рек Бикин и Уссури.
На нерест кета входит в реки поздней осенью, до декабря включительно. Нерестится в верховьях горных рек и ручьёв, на ключах, крайне редко — в озёрах, в местах выходов грунтовых вод. Нагул её мальков в реках длится как правило не больше 3 месяцев[4].
Кета — ценная промысловая рыба. В России уловы кеты, тем не менее, значительно меньше по сравнению с промыслом горбуши. Добывают кошельковыми неводами, дрифтерными и ставными сетями, закидными неводами. В России основной промысел ведётся ставными неводами при подходе рыб к прибрежью. На больших реках, к примеру у Николаевска-на-Амуре, кета добывается ставными сетями в Амуре. Является объектом браконьерства.
В начале 1950-х годов японские рыбаки развернули на границе территориальных вод СССР более 15000 км рыболовных сетей, из-за чего тихоокеанский лосось не мог вернуться на места своего нереста — в озёра и реки Камчатки. Несмотря на то, что этот варварский промысел удалось остановить, запасы ценной рыбы были очень сильно подорваны. Остановилось множество рыбоперерабатывающих заводов, опустели рыбацкие поселения, многие так и не были восстановлены[8].
Мировые и российские уловы кеты[9] Год 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 Мировые уловы, тыс. т 284,48 308,32 321,79 370,17 354,07 317,83 361,58 327,52 296,31 359,04 313,28 Российские уловы, тыс. т 30,77 29,65 37,59 32,08 30,16 32,94 48,97 54,27 63,7 93,73 88,54В пищу употребляется также кетовая икра.
Промышленный лов кеты неводом в заливе Ольги, 1990
Отнерестившаяся и умершая кета послужит пищей для планктона, а планктон съедят мальки кеты
(в горных реках мало корма, Аввакумовка, Приморский край).
Маленькая горная река, в которой нерестится кета.
Жареная кета.
Ке́та, или кета́ (лат. Oncorhynchus keta) — один из наиболее массовых среди лососёвых (второе место после горбуши) и самый распространённый из видов анадромных рыб семейства лососёвых. Ценный объект промысла.
大麻哈魚[1]（學名：Oncorhynchus keta），又称日本鲑鱼、狗鮭[2][3][4]、秋鮭、白鮭[5]，為麻哈魚屬的一個種。
分布於北太平洋，從韓國、日本、西伯利亞東岸到白令海、中國黑龍江、圖們江、綏芬河等水系、加拿大英屬哥倫比亞和美國的阿拉斯加和俄勒岡州。生活于水深0至270公尺。
本魚體側扁，背腹外廓相對稱，紡錘型。頭長與體高略相等，口端位，口裂大，上頜骨後延至眼的後緣，斜向下方，似鳥喙狀。上下頜和犁骨皆有齒，頜齒大而鋒利。眼在體軸線的下方，較大。背鰭居於体中央稍後，腹鰭起點於背鰭後方，尾鰭分叉較淺。有脂鰭。
大麻哈鱼平时生活在海洋中，到了生殖期就集群溯河而上。他们逆水上游的能力很强，甚至可以越过瀑布，到达目的地。
溯河迴游時，體背側為黃綠色，腹部銀白色，隨著時間的推移，體色逐漸變暗，並在體側出現10至12條紫紅色縱斑紋的婚姻色。當到達產卵地時，整個體色變得黯淡。體長可達100公分。
大麻哈魚性成熟較早，個別的在3齡即成熟，絕大部分於4齡成熟。一生中產卵一次，產卵後便死亡。雄略多於雌。懷卵量不大，4齡魚平均懷卵量約4500顆左右。當魚群進入產卵地時，雄魚便游向雌魚，互相摩擦，當有第三者介入時，雄魚即進行驅逐，然後進行排卵受精於窩內，產卵後雌魚復以尾鰭撥打石礫，以此來覆蓋受精卵。卵大，成橘紅色。受精卵經過一冬低溫孵育。到翌年春天，冰雪融化，胚胎孵出，在產卵地逗留約一個月，卵黃被吸收完畢後，開始索食，約於7月隨江水歸入大海。
屬於世界名貴的經濟魚類，經鹽漬的魚子，具有豐富的蛋白質及卵磷脂，對人體的神經細胞的增補，防止脂肪代謝的紊亂均有重要作用，被譽為營養佳品。另外魚體可製成罐頭或乾燥鹽醃、煙燻與冷凍。適合清蒸、油炸、火烤等方式烹煮均美味。
鲑鱼分为很多类。前文所介绍到的这种大麻哈鱼(Chum Salmon)是商业价值最低的。因为它较低的市场价格，尽管极大数量的大麻哈鱼(Chum Salmon)在阿拉斯加州附近海域生存，当地渔民也一般不会选择捕捉。1984年到1994年之间，北欧和日本对其的市场进行挖掘大大提升了这种大麻哈鱼(Chum Salmon)的需求。它们是最传统的制作干三文鱼的鱼种。
.jpg)
サケ（鮭 Oncorhynchus keta）は、サケ目サケ科サケ属の魚。狭義には種としてのO. keta の標準和名であるが、広義にはサケ類一般を指すことが多い。
ここでは種としての「サケ」、通称「シロザケ」について解説する。
生鮮魚介類として流通する場合にはシロサケ、アキサケ、アキアジ（アイヌ語の「アキアチップ（秋の魚の意味）」に由来する[2]。）などの名称も用いられる[3]。このほかの別名としてイヌマス、サーモン、メジカ、トキシラズ、岩手県では南部鼻曲り鮭、ブナ（いずれも河川に遡上したものを指す）などがある。トキシラズ（時知らず）は産卵期以外の時期に取れる季節外れの鮭の呼称。産卵のために栄養が疲弊していないので旬のものより美味いとも言われる。
上記呼称を含めて地方名も多く、アキザケとアキアジは北海道や青森県、秋田県、トキシラズとナツザケとラシャマスは北海道で使われる。なお、一部ではシャケとも称される[4]が、シャケとサケの関係については諸説ある。
「サケ」の語源については「サケ類」も参照のこと。
遺伝的には地域差より河川毎の差が大きく、同一河川での年級毎（年ごと）の差は小さい。これは、高い母川回帰性のため河川間の交雑が起き難く、回帰個体の年齢にバラツキがあり年ごとの交配が行われていることを意味する[5]。
飼育下では標津サーモン科学館が淡水でのメスの成熟にも成功し、次世代を得たことがあり、2009年（平成21年）には千歳サケのふるさと館が2例目の淡水でのメス成熟と産卵の成功例となった。また、2012年（平成24年）には富山県立滑川高等学校が国内3例目の成功例となる淡水でのメス成熟と成熟卵の抱卵を確認するなど、生態の研究が進められている。
生息域は北太平洋（ベーリング海、オホーツク海、日本海を含む）と北極海の一部[6]。
日本近海のサケの圧倒的多数は、安定した漁業資源確保のために北海道・東北地方を中心に人工的に採卵・放流される孵化場産シロザケが占めている。稚魚の放流が行われず、自然産卵のみのサイクルが維持されている河川も北海道、北陸・近畿・山陰地方にいくつか存在する。
日本で定常的に遡上が認められる南限の河川は、太平洋側は千葉県の九十九里浜に注ぐ栗山川であり、「酒（サケ）は銚子（ちょうし）に限る」ということわざの語呂合わせから太平洋側の南限は銚子付近といわれる[7]。日本海側は島根県の江の川の支流濁川で、その他オホーツク海沿岸、北極海の一部、ユーラシア大陸側は朝鮮半島以北の日本海沿岸、ベーリング海沿岸、アメリカ合衆国オレゴン州の河川に遡上・繁殖する。
近縁のカラフトマスとは分布や産卵期が重複し、産卵床の至適条件が似ているため交雑が生じ交雑個体が捕獲されることがある。交雑個体はサケマスと呼ばれ外見は双方の特徴を併せ持っている[8]。産卵床が作られる河床環境は、カラフトマスよりも流速が遅く砂礫質で湧水のある河床が選ばれる[9]。また、サケの稚魚が日中移動するのに対し、カラフトマスは主に夜間移動することが報告されている。
日本でサケとして販売されている輸入品サケ類の一部は、元来は自然分布域ではなかった南アメリカ大陸のチリで、日本の国際協力機構(JICA)の支援により養殖されたものがある[10]が、シロザケではなく海面養殖されたニジマスやギンザケである[11]。
日本での遡上は高緯度地域ほど早く10月から12月で、北海道・東北地方の川が主であるが、本州中部から西部の日本海側や関東地方の川にも遡上し産卵する。水温8℃では、60日程度かかって孵化し50日程度で腹部の卵嚢の栄養分を吸収し終わると浮上する。浮上時は体長5cm程度でプランクトンを主とした捕食を開始する。浮上後から海水耐性が発達していて、3月から4月頃に日中に群れで移動し降海する[12]。
日本系シロザケでは降海した当年魚は北海道沿岸を離れ夏から秋には千島列島のごく沿岸かオホーツク海[13]の水温8℃前後の水域を生活域とし、水温が5℃程度になると北西太平洋の限られた水域[14]に移動し越冬をする。越冬後はアリューシャン列島からベーリング海中部を餌場として表層から100m程度の水深まで分布し、秋には体長37cm程度まで成長する。水温が低下する冬期はアラスカ湾を主な生活の場[14]としながら夏はオホーツク海から北部太平洋[15]を回遊する生活を成熟まで繰り返す。河川生活期の餌はえり好みをせず、口に入る大きさのカゲロウ、トビケラなどの水棲生物を[16]、海洋生活期の餌は、稚魚期には主にウミノミ類、カイアシ類、オキアミ類[17][16]、成長するとホッケ類、イワシ類（コヒレハダカ）、他のサケ科魚類の稚魚などと考えられている。なお、成長しても夏はプランクトン、秋はイワシ類と季節で変化しているとの調査報告がある[16]。
1-6年の海洋生活で成熟した個体は、母川に向け回帰し産卵活動を行う[18]。南下回帰時のルートは千島列島沿いとされ、1974年の調査では水深 5m から20m 程度の浅いところを泳いでいた[19]。産卵期の成魚の全長は平均で70 - 80cmだが、大きい個体では90cmを超えることもある。なお、成熟速度が著しく高く（早熟）、海洋回遊2年で母川へ回帰するオス成魚は、50cmに満たない。親魚は川を上っている間、餌を食べない。オスはその間に体高が高くなり（背っぱり）、上下の両顎が伸びて曲がる（鼻曲がり）。産卵・放精後の親魚は、1か月以上生きて産卵床を守るメスの個体もあるが、大半は数日以内に寿命が尽きて死ぬ。また、産卵期になると寿命が近く免疫力が低下するため、遡上中のみならず、まだ海中にいるものでも水カビ病に感染し上皮が白く変色することがある。個体によっては一見すると、まるで真っ白な別の魚のように見えることもある。
河川生活期は摂食可能な水棲生物を[16]、海洋生活期は周囲に生息する餌としやすい生物を利用している[16]。一方、サケ幼稚魚を捕食者としている生物は、汽水域でウグイ、海洋でホッケ、ヒラメおよびカラフトマスが確認され[20]、サクラマスも捕食している可能性が指摘されている[21]。また、海鳥類のウトウとウミネコは重要な捕食種と考えられている[20]。更に、河川遡上後のサケはヒグマの主要な食料と認識されているが、ヒグマの栄養源のうちサケが占める割合は北米沿岸部の個体群では栄養源全体の30%以上であるのに対し、知床半島に生息するヒグマでは栄養源全体の5%にすぎなくなっているとされ遡上減による生態系への影響が懸念されている[22]。
日本系サケと若干のマス類は、先史時代から漁獲の対象となってきた。
かつて山内清男が縄文文化が東日本でより高度に発達した理由をサケ・マス資源の豊富さに求める説を唱えた。この説に対し当初は批判が多かったが、その後の発掘調査において東日本各地の貝塚でサケの骨が発見されるにおよび評価されるようになった。なお、平安時代の「延喜式」にも日本海沿岸諸国からの河川遡上魚の献上の記事が載せられている。また、江戸幕府（松前藩）によるアイヌ統治時代には、コンブとサケはアイヌ民族から和人への重要交易品目であった。後、サケの回帰性に着目した越後国村上藩（現在の新潟県村上市）の下級武士、青砥武平治は、宝暦13年（1763年）に「種川の制」を敷き、三面川にサケの産卵場所を設置した人工川を設けて、サケの自然増殖に努めた。
日本におけるサケの人工孵化と放流は、1876年（明治9年）茨城県の那珂川で試験的に行ったのがはじまりで、1888年（明治21年）に千歳川に中央孵化場が建設され本格化した。回帰率は、北海道沿岸では概ね5%であるが本州太平洋側では3%、本州日本海側では1%程度、回帰数は1997年（平成9年）から2007年（平成19年）までの10年間の平均で年間6270万匹である。
日本による沖合漁業については、1950年代に発効した国際条約をきっかけに再開され、1970年代に漁獲量がピークを迎えたとされる。その後1990年代には「北太平洋における溯河性魚類の系群の保存のための条約」（1993年発効）により活動海域が日本とロシアの沿岸200海里以内に制限されることになり、2007年（平成19年）度の沿岸漁業での漁獲量は21万トンで、定置漁業権に基づいて行われる定置網での漁獲が90%以上を占め中心となっている。ちなみに、日本全体の定置網漁の38%がサケ・マス類である。なお、北海道の千歳川流域では、産卵のために川に上るサケをインディアン水車により捕獲しているが、これは稚魚の人工孵化を行うための親魚確保が目的であり、一定量の捕獲に限られている。
けいじと読む。けんちと呼ばれることもある[23]。知床〜網走付近で11月上旬、中旬に漁獲されるあぶらののった若いサケである。通常のサケと見分ける箇所は幽門垂である。腹を開けて胃袋の下側についている幽門垂の数を調べることで、その数が220個程度あれば「鮭児」である場合が多い。卵巣、精巣が未成熟である。漁獲量は普通のサケ1万匹に対して1 - 2匹程度しかなく、幻のサケといわれている。その身は大変に脂が乗っており（脂肪率が通常のサケの2 - 15%に対し、鮭児は20 - 30%である）、美味である。このため、高級食材として珍重されている。水産庁所轄の独立行政法人水産総合研究センターさけますセンター（現・水産総合研究センター北海道区水産研究所）の調査では、「鮭児」の遺伝子の解析結果より、日本の河川で生まれたものではなく、アムール川系のものであることが判明している[24]。
サケは程よく油がのったクセのない身をもち、加熱すると独特の食感があらわれる。それらの特徴を引き立たせる様々な料理がある。
サケの身は赤いが、生物学的には体側筋が遅筋から成る赤身魚ではなく、速筋から成る白身魚に分類される。サケの赤色は遅筋の色の原因である酸素結合性タンパク質、ミオグロビンによるものではなく、餌として摂取された甲殻類の外殻に含まれるカロテノイドであるアスタキサンチンによる。卵が赤いのもこの色素による。このアスタキサンチンは抗酸化作用などが注目され、多くのサプリメントや健康食品に利用されている。[25]
生食には、ノルウェー産などの完全養殖物のタイセイヨウサケが使用されることが多い。衛生管理の行き届いた無菌状態の生簀で完全養殖したタイセイヨウサケは日本へ輸出時に冷凍し、解凍される。
サケ類には裂頭条虫科のサナダムシや、アニサキスといった寄生虫がいることが多いため、冷凍処理を行わないものを生食すると感染のおそれが高い。アニサキスは鮭の身を加熱するか、ルイベのように（日本の厚生労働省や各国の公的機関が通達する手順で）一旦冷凍することで死滅する。死骸になってもゴムのような弾力があるが、見た目（寄生虫の死骸を口に入れるという心理的抵抗感）を除いて魚肉とともに食べても基本的には問題なく害もないが、アレルギーがある場合もあるので食べない方が良い。
寿司屋などで食される刺身は、生け簀で養殖された個体か原則的に冷凍されたものを解凍したものである。
産卵期に入ったものは旨み成分であるアミノ酸類や脂肪分が卵や白子の形成に使われてしまうため、ルイベや焼き物、煮物料理には上記の鮭児や沖合いの漁場を回遊中のトキシラズのほうが美味であるが、山漬や新巻など長期塩蔵加工するものには脂肪分が少なく脂焼けしにくいことから、遡上を開始する前後のブナ模様が発現しはじめた個体のほうが適している。
焼いた塩鮭は、日本の朝食の典型の一つと考えられることもある。旅館、民宿などでは海苔、生卵などと共に焼いた塩鮭が出されることも多い。焼いた塩鮭は他にも、握り飯の種や弁当のおかずなどにも用いられることが多い。塩味をつけたサケの身を崩したものはフレークとして、お茶漬けの具、ふりかけ、サラダなどにも用いられることがある。 秋田県の中央部～県南部では、焼いた塩鮭のことを「ぼだっこ」と呼ぶ。これは、佐竹義宣が関ヶ原の戦いの後に出羽国秋田郡へと転封された際、鮭の身の色を見て常陸国で食べた猪肉を思い出し「牡丹色のようだ」と言ったことが広まり、「牡丹っこ」が変化したものという説がある。
卵は塩漬けをした筋子として、あるいは粒をほぐしたイクラとして鮨などに用いられる。また雄の精巣（白子）は、DNAを豊富に含むため、抽出原料として核酸ドリンクや固形の健康食品のほか、医薬用、工業用に使われることが多い。
鮭の心臓は「どんぴこ」という名称で三陸沿岸で昔から食べられている。心臓のみならず肝臓の食感も、潮の香りの漂う鶏のモツといったところで、刻みネギとともにしょうゆ又は塩胡椒で味付けしたバター焼きや串焼きにすると美味である。また鮭の頭部の軟骨は「氷頭」（ひず、ひゅうずとも）言われ、これもマイナーながら通好みの食材として好まれている。氷頭は酢の物、膾として食べることが多い。頭部のゼラチン質の部分や眼の周りの脂肪分は焼き物や煮物にすると美味である。他にバター焼きにする、シチューの具に使うなどの調理法がある。この軟骨からプロテオグリカンを低コストで大量抽出する技術を、青森県の弘前大学と商社の角弘が開発し、サプリメントなどに利用されている[26]。
近年では鮭の背骨（中骨という）を柔らかく煮てそのまま食べられるように加工された物も存在する。これは主に缶詰として流通される。鱗は海洋性コラーゲンの製造原料になる。
このように捨てる部位がほとんどなく、内臓や骨なども料理の出汁になるのを含めれば事実上無駄になる部分はない貴重な魚ともいえる。また、前述の鮭の回帰性を発見した青砥武平治を生んだ新潟県村上市には、100種類以上にも及ぶ鮭料理が伝わっている。
北海道のアイヌ民族は鮭をカムイチェプ（神の魚）、またシペ（本当の食べ物）と呼び、生活の大半をその恵みに依存していた[27]。
漁期が近づけば天空の天の川を見上げて「天の石狩川」「天の天塩川」など、その地一番の大河になぞらえ、どこが一番濃く見えるかで漁の豊凶を占った。白老や登別付近では、頭がハゲたカラスが現れれば、豊漁の兆しとしてよろこんだ。
やがて最初に上って来た鮭を捕らえるや、それを神に捧げる「アシリチェプカムイノミ」（新たなる鮭の祈祷）を行い、イナウとトノト（どぶろく）を共に捧げて祈った。サケは回転式の銛「マレク」で突くか、ウライ（簗）で捕らえ、水量のあるところでは2艘の丸木舟の間に網を張って漕ぎ、サケを追い込む「ヤーシ漁」（網漁）を用いた。W字型をした天空のカシオペヤ座は2艘の舟と網に似ていることから、アイヌは「ヤーシ・ノッカ」（網曳き形の星）と呼ぶ。暴れるサケはそれ専用に作られた神聖な棍棒「イサパキクニ」で打って止めをさす。鎌などで引っ掛けることは神を冒涜するものとされた。漁期には物忌みが守られ、生理中の女性は川に近づくことを許されなかった。
サケは河口のコタンで独り占めはせず、上流部へもいきわたる様に節度を持って獲る。そしてチポロ（イクラ）やウプ（白子）を持った美味いサケを狙うのではなく、産卵を終えて弱ったサケ「ホッチャレ」を重点的に獲った。来年への資源確保も重要だが、脂肪が抜けきった「ホッチャレ」のほうが乾燥保存に向く、という事情もあった[28]。
こうして獲られたサケは、一部を当座の食用に回すほかはすべて保存食に加工した。腹を割いて内臓を取り除き、戸外の物干し棚にかけて乾燥させる。屋内の囲炉裏の上に吊り下げ、燻製にする。あるいは雪の中に埋めて凍らせる。乾燥サケを「サッ・チェプ」（乾いた魚）、もしくは「アタッ」と呼ぶ。食べる際は水に戻し、魚油を加えて旨味を足しながら煮込む。 凍ったサケが、有名なルイベである。食べる際はマキリ（小刀）で大まかに切り分け、ヤナギの串に刺して火にあぶって解かし、少量の塩で味をつけて食べる。塩は交易でのみ得られる貴重品なので、保存料として大量には使えなかった。アイヌの伝統的な食文化に、塩引き鮭、新巻鮭は存在しない。
アイヌの代表的な鮭料理としてはルイベのほか、「チェプオハウ」（鮭の煮込み汁）、「チタタプ」（エラと白子のたたき）、「チポロサヨ」（イクラ粥）が挙げられる。特に白米のチポロサヨは鮭の漁期に貴重な白米が入手できてこそ作られる料理であり、大変なごちそうだった。
サケ（鮭 Oncorhynchus keta）は、サケ目サケ科サケ属の魚。狭義には種としてのO. keta の標準和名であるが、広義にはサケ類一般を指すことが多い。
ここでは種としての「サケ」、通称「シロザケ」について解説する。
연어(鰱魚, 학명: Oncorhynchus keta, 영어: Salmon)는 연어목 연어과에 속하는 어류이다. 또한 어린 연어는 연어사리라 부른다.[1]
몸은 비교적 가늘고 위아래로 납작하다. 머리는 원뿔 형태이며, 주둥이가 약간 뾰족하게 나와있다. 해양에서의 몸빛은 등은 암청색, 몸 옆은 은백색이고, 몸과 지느러미에 검은 반점이 없다. 등지느러미와 꼬리지느러미 사이에는 작은 기름지느러미가 있다. 기름지느러미는 지방만으로 이루어져 있으며, 다른 지느러미처럼 움직일 수 없다. 연어의 뼈는 잉어와 붕어 등의 생선에 비해 물렁뼈의 비중이 크며, 특히 머리뼈는 물렁뼈만으로 이루어져 있다.
어린 연어의 경우 강에 사는 동안에는 '파마크'라고 불리는 타원형의 무늬를 가지고 있는데, 민물을 떠나 바다로 나갈 무렵이 되면 이 무늬가 없어지고 몸이 은백색으로 변화한다. 바다에 있는 동안에는 몸길이가 약 70cm까지 자란다.
양식 연어는 본래 회색빛의 살색을 띠나 아스타잔틴을 이용한 사료를 먹은 경우 연분홍빛 색상을 낸다. 꼬리지느러미에는 은백색의 방사선이 지나고 있다. 그러다가 산란기에 하천으로 거슬러 올라오면 은백색이 없어지고 몸 전체가 거무스름해지며 검정·노랑·분홍·보라가 섞인 불규칙한 줄무늬가 몸옆에 나타난다.
알은 3-4개월 만에 부화한다. 어린 연어는 배에 붙어 있는 난황낭에서 양분을 섭취하며 몇 주 동안 자갈 사이에 숨어 지낸다. 보통 부화한 후 1년 동안 강에서 살다가 바다로 내려가지만, 어떤 종은 자갈밭에서 나오자마자 민물을 떠나 바다로 나가고 어떤 종은 3년 정도 민물에 머물러 있으면서 곤충과 플랑크톤을 잡아먹는다. 자신이 태어난 민물을 떠난 어린 연어 중 아주 일부만이 바다에 도착한다. 곤줄메기, 물총새같은 다른 물고기와 새들한테 잡아먹히고, 오염된 물 때문에 죽기도 하며, 거대한 저수지를 빠져나가려다 많은 수가 죽는다. 바다에 도착한 연어는 그 곳에서 6개월~5년 동안 생활한다. 이 기간 동안 주로 새우, 오징어, 작은 물고기 등을 잡아먹는다.
성숙함에 따라서 머리가 길어지고 특히 수컷의 주둥이 끝은 아래쪽으로, 아래턱은 위쪽으로 굽고 양 턱의 이가 강해진다. 성숙한 알은 지름이 7-8mm, 빛깔은 붉은 빛이 도는 오렌지색이고, 한 배에 약 3,000개의 알을 품고 강의 중류에 산란한다. 부화한 치어(어린 고기)는 바다로 내려가서 성장한 다음 원래의 강으로 되돌아오는 습성이 있다. 연어는 민물에서 태어난 뒤 바다로 나가 일생의 대부분을 보내고, 다시 민물로 돌아와 산란한다. 이에 민물고기인지 바닷물고기인지 논란이 일지만 대부분 생애를 바다에서 보내 바닷물고기 쪽에 가깝다는 평이다.
이들은 성어가 되어 산란기에 이르면 다시 강으로 간다. 강으로 돌아가기 위해 세찬 물살과 소용돌이를 거슬러 올라가며 높이가 3m나 되는 폭포도 뛰어넘는다. 산란하려고 민물에 올라오면 아무것도 먹지 않으며, 몸에 저장된 지방에서 영양분을 얻는다. 많은 연어가 산란지에 도착하지 못하고 이동 중에 죽는다. 어선과 낚시꾼들에게 잡히고, 공장에서 배출한 오염 물질에 희생된다. 또 어도(魚道：물고기 사닥다리)를 통해 댐을 오르다가 지쳐서 죽기도 한다.
여름이나 가을에 산란하는데, 바다에서 여러 달 동안 수천km나 헤엄쳐서 산란지인 강 상류에 도착한다. 산란지에 도착한 암컷은 수심이 얕고 물결이 잔잔하게 이는 자갈밭에 구멍을 판다. 암컷이 꼬리를 앞뒤로 흔들어 접시 모양의 구멍을 파는 동안, 수컷은 주변을 돌며 암컷을 보호한다. 암컷이 구멍에 알을 낳으면, 수컷이 그 위에 정자를 뿌려 수정시킨다. 그러고 나면 암컷은 조금 더 앞으로 나아가서 다른 구멍을 파고 더 많은 알을 낳는다. 수컷과 암컷은 이러한 과정을 여러번 반복한다. 산란 후에는 구멍 옆의 자갈로 알을 잘 덮어 준다. 산란을 끝낸 암수는 지쳐서 모두 죽는다. 단, 알을 한번 낳고 죽는 종류는 태평양 연어로, 노르웨이 등에 분포하는 대서양 연어는 산란을 끝내도 죽지 않고 이후에 다시 산란하기도 한다.
연어는 살이 많고 맛이 좋기로 많이 알려져 있어서 특히 서양에서 훈제 및 구이 등으로 많이 먹어온 생선이다. 연어에는 비타민 A와 비타민 E 등이 많다.
크게 냉장연어와 냉동연어에 따라 구분할 수 있다. 연어회, 초밥, 생연어 등은 주로 냉장연어가 사용되고, 구이, 캔, 훈제, 피자, 파스타 등은 주로 냉동연어를 사용한다. 연어는 분류상으로는 흰살 생선에 해당되지만 몸이 붉은 경우가 많은데, 이는 연어가 주 먹이로 크릴 등의 갑각류를 먹으면서 갑각류의 붉은 색소가 몸에 배이기 때문이다. 이 영향으로 인해 알에도 연한 붉은 색을 띄게 된다. 양식 연어는 흰 살 생선을 먹이로 주기 때문에 붉은 색 연어로 만들기 위해 아스타잔틴을 이용한 사료를 추가로 먹이기도 한다.
연어 성체를 요리로 사용하기도 하지만, 연어 알 역시 식재료로 사용된다. 연어 알은 크기가 큰 편이고 껍질은 약간 단단한 수준이다. 씹히는 식감과 특유의 풍미 때문에 선호하는 사람들이 있다. 단, 연어가 다른 생선에 비해 많이 낳지 않은 편이며, 보통 한번 낳으면 거의 대부분 힘이 다해 죽기 때문에 희소 가치가 큰 편이다. 연어 알은 비타민 E를 많이 함유하고 있으며, 노화방지 화장품의 재료로 이용되기도 한다.
과거에는 한국의 동해안으로 흘러오는 강의 대부분에서 연어를 잡을 수 있었으나, 20세기에 들어서면서 연어 수요가 늘고 고기 잡는 기술의 발달로 연어를 한꺼번에 많이 잡아들여 개체 수가 줄어들었고, 특히 하천 개발로 인해 서식지가 파괴되는 곳이 많아 개체 수가 더욱 줄어들었다.
개체 수가 급격히 줄어든 연어 개체 수를 늘리기 위해 연어를 인공적으로 부화시키는 방법을 사용하여 치어를 번식 시킨 후 어느 정도로 자라면 강에 방류하는 사업을 시행하게 된다. 더불어 하천 개발로 인해 오염된 강을 정화시키는 사업과 더불어 연어 포획 관련 규제를 설정함으로써 1990년대 이후 회유하는 연어의 수가 점차 늘어나기 시작하였다.
한국에서 연어의 주 회유지로 동해안의 하천들이 많으며 강원도의 남대천과 남대천 그리고 울산의 태화강이 대표적이다.
차가운 한류가 흐르는 해역이 연어양식에 적합하다. 노르웨이, 캐나다, 칠레, 호주, 영국 등이 연어양식국가이며, 대한민국은 동해가 연어양식 적합지역이다. 강원도에서는 현재 먼바다 깊은 곳 외해 수중양식을 통해 연어를 양식하고 있다.
한국에서 잡히는 연어의 제철은 9~10월이다.
.jpg)
.jpg)
