dcsimg

Lifespan, longevity, and ageing

المقدمة من AnAge articles
Maximum longevity: 21 years (wild) Observations: Record longevity has been reported to be 21 years (http://www.fishbase.org/).
ترخيص
cc-by-3.0
حقوق النشر
Joao Pedro de Magalhaes
محرر
de Magalhaes, J. P.
موقع الشريك
AnAge articles

Corrected appendix of St. Lawrence fish guide Tech Rep 2866 ( الإنجليزية )

المقدمة من EOL authors

Webpage with PDFs for correctly identified images of juvenile Leucoraja ocellata and Rajella fyllae. Original PDF resource with mistaken identification available at Fisheries and Oceans Canada digital library:http://www.dfo-mpo.gc.ca/libraries-bibliotheques/toc-tdm/339571-eng.htm

ترخيص
cc-publicdomain
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
EOL authors

Trophic Strategy ( الإنجليزية )

المقدمة من Fishbase
Prefers cool temperatures. Feeds on amphipods and polychaetes (important foods); also include fishes, decapods, isopods and bivalves. They are eaten by sharks, other rays and grey seals. Parasites of the species include 1 protozoan, 1 myxosporidian, 2 trematodes, 6 cestodes and 3 nematodes (Ref. 5951).
ترخيص
cc-by-nc
حقوق النشر
FishBase
Recorder
Arlene G. Sampang-Reyes
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Fishbase

Migration ( الإنجليزية )

المقدمة من Fishbase
Oceanodromous. Migrating within oceans typically between spawning and different feeding areas, as tunas do. Migrations should be cyclical and predictable and cover more than 100 km.
ترخيص
cc-by-nc
حقوق النشر
FishBase
Recorder
Rainer Froese
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Fishbase

Life Cycle ( الإنجليزية )

المقدمة من Fishbase
Oviparous, paired eggs are laid. Embryos feed solely on yolk (Ref. 50449). Distinct pairing with embrace. Young may tend to follow large objects, such as their mother (Ref. 205).
ترخيص
cc-by-nc
حقوق النشر
FishBase
Recorder
Susan M. Luna
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Fishbase

Diagnostic Description ( الإنجليزية )

المقدمة من Fishbase
Disk rounded, with many small dark spots on upper surface. Usually 1-4 ocelli on upper surface on each side of disk, each with a dark brownish center and pale edge. Young have long middorsal row of large spines on disk and tail. Upper jaw has 72 rows of teeth (Ref. 7251). Lower surface usually white but marked with irregular pale brownish blotches (Ref. 6902).
ترخيص
cc-by-nc
حقوق النشر
FishBase
Recorder
Arlene G. Sampang-Reyes
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Fishbase

Biology ( الإنجليزية )

المقدمة من Fishbase
Prefer sandy and gravelly bottoms in shoal water in the north range; to at least 90 m in south (Ref. 7251). Benthic (Ref. 5951). Those caught at Cans, Nova Scotia in Canada were found to have eaten dollarfish, cunner, and squid. Mostly inactive during daylight hours, but active under dark conditions (Ref. 10807). Oviparous. Distinct pairing with embrace. Young may tend to follow large objects, such as their mother (Ref. 205). Eggs are oblong capsules with stiff pointed horns at the corners deposited in sandy or muddy flats (Ref. 205). Egg capsules are 5.5-9.9 cm long and 3.5-5.3 cm wide (Ref. 41249, 7135, 71301).Electric organ discharge (EOD) activity seemed more frequent during dark periods (Ref. 10808). The individual EOD of this species is monophasic, head-negative, and lasts 217 ms (Ref. 10011). This species is used only for the manufacture of fish meal.
ترخيص
cc-by-nc
حقوق النشر
FishBase
Recorder
Rainer Froese
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Fishbase

Rajada ocel·lada ( الكتالونية )

المقدمة من wikipedia CA

La rajada ocel·lada (Leucoraja ocellata) és una espècie de peix de la família dels raids i de l'ordre dels raïformes.

Morfologia

  • Els mascles poden assolir 110 cm de longitud total i les femelles 80,6.
  • Cos en forma romboide, de color marró o gris i amb ocels de color clar a les aletes pectorals.[5][6]

Reproducció

És ovípar[5] i les femelles ponen càpsules d'ous, les quals presenten com unes banyes a la closca.[7]

Hàbitat

És un peix marí, de clima temperat (51°N-34°N, 79°W-55°W) i demersal que viu entre 0–90 m de fondària.[5][8]

Distribució geogràfica

Es troba a l'Oceà Atlàntic occidental: des de Terranova i el sud del Golf de Sant Llorenç (el Canadà) fins a Carolina del Nord (els Estats Units).[5][9][10][11][12][13][14][15][16][17]

Ús comercial

És emprat per a fer farina de peix.[5]

Observacions

És inofensiu per als humans.[5]

Referències

  1. Malm A. W., 1877. Göteborgs och Bohusläns fauna, Ryggradsdjuren. Göteborg. Göteborgs Bohusläns Fauna. 1-674.
  2. BioLib (anglès)
  3. Mitchill, S. L., 1815. The fishes of New York described and arranged. Transactions of the Literary and Philosophical Society of New York v. 1: 355-492, Pls. 1-6.
  4. «Leucoraja ocellata». Catalogue of Life. (anglès) (anglès)
  5. 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 FishBase (anglès)
  6. Robins, C.R. i G.C. Ray, 1986. A field guide to Atlantic coast fishes of North America. Houghton Mifflin Company, Boston, Estats Units. 354 p.
  7. Breder, C.M. i D.E. Rosen, 1966. Modes of reproduction in fishes. T.F.H. Publications, Neptune City, Nova Jersey, Estats Units. 941 p.
  8. Robins, C.R. i G.C. Ray, 1986.
  9. Bigelow, H.B. i W.C. Schroeder, 1953. Fishes of the Gulf of Maine. Fish. Bull. 53:1-577.
  10. Bowman, R.E., C.E. Stillwell, W.L. Michaels i M.D. Grosslein, 2000. Food of northwest Atlantic fishes and two common species of squid. NOAA Tech. Memo. NMFS-NE 155, 138 p.
  11. Coad, B.W., 1995. Encyclopedia of Canadian fishes. Canadian Museum of Nature and Canadian Sportfishing Productions Inc. Singapur.
  12. Funicelli, N.A., 1972. Egg cases of cartilaginous fishes of the Western North Atlantic. Long Island University. 57 p. M.S. thesis.
  13. Leim, A.H. i W.B. Scott, 1966. Fishes of the Atlantic coast of Canada. Bull. Fish. Res. Board Can. (155):485 p.
  14. Murdy, E.O., R.S. Birdsong i J.A. Musick, 1997. Fishes of Chesapeake Bay. Smithsonian Institution Press, Washington DC i Londres. 324 p.
  15. Scott, W.B. i M.G. Scott, 1988. Atlantic fishes of Canada. Can. Bull. Fish. Aquat. Sci. 219: 731 p.
  16. Sulikowski, J.A., M.D. Morin, S.H. Suk i W.H. Howell, 2003. Age and growth estimates of the winter skate (Leucoraja ocellata) in the western Gulf of Maine. Fish Bull. 101(2):405-413.
  17. Vladykov, V.D., 1936. Capsules d’oeufs de raies de l'Atlantique canadien appartenant au genre Raja. Nature Canadian 63: 211-231.


Bibliografia

  • Anònim, 2001. Base de dades de la col·lecció de peixos del National Museum of Natural History (Smithsonian Institution). Smithsonian Institution - Division of Fishes.
  • Anònim, 2002. Base de dades de la col·lecció de peixos del American Museum of Natural History. American Museum of Natural History, Central Park West, NY 10024-5192, Estats Units.
  • Bigelow, H.B. i W.C. Schroeder, 1953. Sawfishes, guitarfishes, skates and rays. Mem. Sears Found. Mar. Res. 1(2):1-514.
  • Bratton, B.O. i L.J. Ayres, 1987. Observations on the electric organ discharge of two skate species (Chondrichthyes: Rajidae) and its relationship to behavior. Environ. Biol. Fish. 220:241-254.
  • Compagno, L.J.V., 1999. Checklist of living elasmobranchs. p. 471-498. A W.C. Hamlett (ed.) Sharks, skates, and rays: the biology of elasmobranch fishes. Johns Hopkins University Press, Maryland, Estats Units.
  • Dulvy, N.K. i J.D. Reynolds, 1997. Evolutionary transitions among egg-laying, live-bearing and maternal inputs in sharks and rays. Proc. R. Soc. Lond., Ser. B: Biol. Sci. 264:1309-1315.
  • Frisk, M.G., T.J. Miller i M.J. Fogarty, 2002. The population dynamics of little skate Leucoraja erinacea, winter skate Leucoraja ocellata, and barndoor skate Dipturus laevis: predicting exploitation limits using matrix analyses. ICES J. Mar. Sci. 59:576-586.
  • Fritzsch, B. i P. Moller, 1995. A history of electroreception. p. 39-55. A: P. Moller (ed.) Electric fishes: history and behavior. Fish and Fisheries Series 17. Chapman & Hall, Londres.
  • Kotlyar, A.N., 1984. Dictionary of names of marine fishes on the six languages. All Union Research Institute of Marine Fisheries and Oceanography, Moscou. 288 p.
  • Link, J.S. i F.P. Almeida, 2002. Opportunistic feeding of longhorn sculpin (Myoxocephalus octodecemspinosus): are scallop fishery discards an important food subsidy for scavengers on Georges Bank? Fish. Bull. 100(2):381-385.
  • McEachran, J.D. i K.A. Dunn, 1998. Phylogenetic analysis of skates, a morphologically conservative clade of elasmobranchs (Chondrichthyes: Rajidae). Copeia (2):271-290.
  • Mortensen, F.J. i R.H. Whitaker, 1973. Electric discharge in free-swimming female winter skates (Raja ocellata). Am. Zool. 13:1266.
  • Møller, P.R., 1995. Electric fishes: history and behavior. Chapman & Hall, Londres. 584 p.
  • Nelson, J.S., E.J. Crossman, H. Espinosa-Pérez, L.T. Findley, C.R. Gilbert, R.N. Lea i J.D. Williams, 2004. Common and scientific names of fishes from the United States, Canada, and Mexico. American Fisheries Society, Special Publication 29, Bethesda, Maryland, Estats Units.
  • Riede, K., 2004. Global register of migratory species - from global to regional scales. Final Report of the R&D-Projekt 808 05 081. Federal Agency for Nature Conservation, Bonn, Alemanya. 329 p.
  • Robins, C.R., R.M. Bailey, C.E. Bond, J.R. Brooker, E.A. Lachner, R.N. Lea i W.B. Scott, 1980. A list of common and scientific names of fishes from the United States and Canada. Am. Fish. Soc. Spec. Publ. (12)1-174.
  • Robins, C.R., R.M. Bailey, C.E. Bond, J.R. Brooker, E.A. Lachner, R.N. Lea i W.B. Scott, 1991. Common and scientific names of fishes from the United States and Canada. Am. Fish. Soc. Spec. Pub. (20):183 p.
  • Sanches, J.G., 1989. Nomenclatura Portuguesa de organismos aquáticos (proposta para normalizaçao estatística). Publicaçoes avulsas do I.N.I.P. Núm. 14. 322 p.
  • Simon, J.E. i K.T. Frank, 1996. Assessment of the division 4VsW skate fishery. DFO Atlantic Fisheries Research Document 96/105. 51 p.
  • Wu, H.L., K.-T. Shao i C.F. Lai (eds.), 1999. Latin-Chinese dictionary of fishes names. The Sueichan Press, Taiwan.


Enllaços externs

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Rajada ocel·lada Modifica l'enllaç a Wikidata


ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autors i editors de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia CA

Rajada ocel·lada: Brief Summary ( الكتالونية )

المقدمة من wikipedia CA

La rajada ocel·lada (Leucoraja ocellata) és una espècie de peix de la família dels raids i de l'ordre dels raïformes.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autors i editors de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia CA

Winterrochen ( الألمانية )

المقدمة من wikipedia DE

Der Winterrochen (Leucoraja ocellata) ist ein Rochen aus der Familie der Echten Rochen (Rajidae), der im nordwestlichen Atlantik vor der östlichen US-Küste vorkommt.[1] Von der IUCN wird diese Art als stark gefährdet eingestuft.[2]

Merkmale

Der Winterrochen ist nachtaktiv und besitzt eine recht stumpfe und abgerundete Schnauze. Seine Brustflossenspitzen sind abgerundet und zur Schnauze hin konkav, im Gegensatz dazu sind sie zum Schwanz hin leicht konvex. Sein Schwanz ist mäßig schlank und ein wenig länger als sein Körper. Für gewöhnlich wird dieser Rochen ca. 105 Zentimeter lang und 7 Kilogramm schwer.[3] Die größten und ältesten Exemplare, mit einer maximalen Größe von 107 Zentimetern und einem maximalen Alter von 20,5 Jahren, leben an der östlichen US-Küste. Geschlechtsreife erreichen männliche Tiere bei einer Länge von ca. 70 Zentimetern in einem Alter von 11 Jahren und weibliche bei ca. 75 Zentimetern im Alter von 11 bis 12 Jahren. Die durchschnittliche Lebensdauer eines solchen Rochens beträgt 19 Jahre.[3] Die Größe und das maximale Lebensalter kann von Region zu Region unterschiedlich ausfallen.[4]

 src=
Skelett eines Winterrochens

Generell ähnelt der Winterrochen stark dem Kleinen Rochen, vor allem wenn die Körperlänge der Tiere weniger als 35 Zentimeter beträgt. Ein Unterscheidungsmerkmal wäre die Zeichnung der Tiere, Winterrochen besitzen meist 1 bis 4 dunkle Flecken mit weißen Rändern auf dem Rücken, in der Nähe des hinteren Teils der Brustmuskeln.[4] Die Zähne sind stumpfe Höcker, der Winterrochen besitzt 72 bis 110, im Gegensatz dazu besitzt der Kleine Rochen 38 bis 66.[5] Weibliche Exemplare besitzen eher stumpfe Zähne, männliche kegelförmige Höcker die ausgeprägter sind, die Anzahl der Zähne variiert nach der Größe der Tiere. Ein weiteres Unterscheidungsmerkmal sind die Anzahl der Zahnreihen im Oberkiefer. Winterrochen besitzen 63 oder mehr, während Kleine Rochen nur 30 bis 62 Reihen besitzen. Winterrochen besitzen zudem einen sanft gewölbten Mund, dieser ist meist gewölbter und breiter als beim Kleinen Rochen. Kleine weibliche Kleine Rochen besitzen zudem noch kleine Stacheln sehr nah an der Kloake, bei weiblichen Winterrochen sind diese am äußeren Rand der Beckenflossen. Männliche Winterrochen besitzen am Becken Dornen, männliche Kleine Rochen besitzen an dieser Stelle jedoch gar keine.[4] Junge Winterrochen besitzt drei bis vier größere Dornen an jeder Schulter und in der Nähe der Augen, entlang der Schnauze ebenso. Eine Reihe von 12 bis 16 Dornen zieht sich entlang seines Rückens und mündet in eine Reihe aus 16 bis 18 Dornen entlang des Schwanzes.[5] Erwachsene Tiere besitzen zwei bis drei unregelmäßige Reihen von Dornen auf jeder Seite der Mittellinie. Eine unregelmäßige dreieckige Gruppe von Stacheln liegt im Nacken und Schulterbereich.[4] Des Weiteren gibt es entlang des Brustgürtels eine Dornenreihe und an weiteren Stellen ihres Körpers können noch kleinere Dornen sein. Mit zunehmendem Alter nehmen bei männlichen Exemplaren die Dornen entlang des Schulterbereichs und der Augen ab, währenddessen bei weiblichen Exemplaren sich größere Dornen im hinteren Bereich der Brustflossen entwickeln.[5]

Färbung

Der männliche Winterrochen ist hellbraun und sein Rumpf, seine Bauchflossen und sein Schwanz sind mit dunklen Flecken gezeichnet. Manchmal befinden sich 1 bis 4 dunkle Flecken am hinteren Teil jeder Brustflosse die weiß eingefasst sind. Auf jeder Seite der Schnauze ist vor den Augen ein weißlich durchscheinender Bereich. Die Unterseite ist weiß, wobei es unregelmäßige hellbraune Flecken auf der hinteren Brustflosse und entlang des Schwanzes geben kann.[5]

Verbreitung und Habitat

Diese Rochen leben im nordwestlichen Atlantik vor der östlichen US-Küste von der Neufundlandbank und dem Sankt-Lorenz-Golf bis nach North Carolina. Es scheint vier Regionen zu geben an denen diese Rochen häufig vorkommen, im südlichen Sankt-Lorenz-Golf, beim Scotian Shelf, ein Kontinentalschelf südwestlich von der kanadischen Provinz Nova Scotia, im südlichen Golf von Maine und im Gewässer vor Massachusetts bis nach North Carolina.[2] Das Ausbreitungsgebiet ist etwas größer als beim Kleinen Rochen, dieser wird im Sankt-Lorenz-Golf und im nördlichen Teil des Scotian Shelf nicht gefunden.[4]

In der Regel kommen Winterrochen in seichten Gewässern bis zu einer Tiefe von 90 Metern vor.[5] Sie halten sich meist über sandigen oder kiesigen Böden auf, seltener über schlammigen und steinigen, und sind in der Nacht am aktivsten.[3] In der Nähe des Sankt-Lorenz-Golf wurde jedoch ein Exemplar in einer Tiefe von 370 Metern gefangen.[4] Sie halten sich in einer Wassertemperatur von −1,2 bis 19 °C auf, typischerweise in einer Temperatur von 9 bis 15 °C.[3] In den südlichen Ausbreitungsgebieten wurde es beobachtet, dass diese Rochen sich in den Sommermonaten in tiefere kältere Gewässer begeben, was darauf hinweist, dass sie kühlere Temperaturen bevorzugen. Es ist auch zu verzeichnen, dass eher der Substrattyp, über dem sie sich bewegen, determiniert wo sie sich aufhalten, und weniger die Tiefe.[2]

Lebensweise

Winterrochen fressen hauptsächlich Flohkrebse und Vielborster, aber auch Fische, wie Sandaale, Zehnfußkrebse, Asseln und Muscheln.[4] Je größer diese Rochen werden desto größer werden ihre Beutetiere. Obwohl der Winterrochen sehr dem Kleinen Rochen ähnelt und das Verbreitungsgebiet fast identisch ist, stellen sie sich gegenseitig bei der Nahrungssuche keine Konkurrenz dar. Winterrochen neigen die Infauna zu fressen, Kleine Rochen die Epifauna.[2]

Fortpflanzung

Diese Rochenart legt Eier. Die Eikapseln sind mit einer Länge von 55 bis 66 und einer Breite von 24 bis 45 Millimetern recht klein. Sie sind länglich und haben an den Spitzen kleine steife Hörner, wobei die vorderen länger sind als die hinteren.[3] Winterrochen im Golf von Maine zeigen einen teilweise definierten Fortpflanzungszyklus, im Juli erfolgen die meisten Paarungen und im September bis November erfolgt die maximale Eiablage. Männchen produzieren über das ganze Jahr reifes Sperma und meistens finden sich fortpflanzungsfähige Weibchen. Im Scotain Shelf besteht kein so definierter Fortpflanzungszyklus, da in dieser Region weniger fortpflanzungsfähige Weibchen leben.[4] Jedes Weibchen legt etwa 40 Eier pro Jahr, die jeweils einen Embryo enthalten. Die Eikapseln werden vom Weibchen in küstennahen Gewässern auf felsigen Untergrund gelegt.[5] Über die Jäger des Winterrochens ist wenig bekannt, sie werden von Haien, Kegelrobben und anderen Rochen gefressen. Parasiten die diesen Rochen befallen, sind Protozoen.[2] Beim Schlüpfen besitzen die Jungtiere etwa 11,2 bis 12,7 Zentimeter Körperlänge.[4]

Gefährdung

Wie bei anderen Rochenarten ist der Lebenszyklus des Winterrochens lange, späte Geschlechtsreife, geringe Fruchtbarkeit und langsames Wachstum der Populationszahlen sind Grund dafür, daher kann es bei zu starker Befischung zu gravierenden Folgen für den Bestand der Populationen kommen. Gezielt wird diese Art jedoch nicht gefangen. Die primäre Gefahr ist die Schleppnetzfischerei, besonders mit Grundschleppnetzen, bei der er als Beifang unbeabsichtigt mitgefangen wird. In seinem kanadischen Ausbreitungsgebiet unterscheidet sich der Status der Populationen je nach Gebiet und Intensivität der Fischerei. Im östlichen Scotian Shelf und im südlichen Sankt-Lorenz-Golf wird über eine Abnahme der Tiere von 90 bis 98 %, im Vergleich zu den frühen 1970er Jahren, berichtet. Diese starke Abnahme ist wahrscheinlich mit der nicht nachhaltigen und zu hohen Fang und Beifangquote zu erklären und wird weiter anhalten. Im Gegensatz dazu scheinen die Populationen im südlichsten Teil des kanadischen Verbreitungsgebiets, wie etwa im Western Scotian Shelf oder der Georges Bank, im Zeitraum, für den Daten vorliegen, relativ stabil zu sein. Gewonnene Rochenflossen der Tiere werden in den USA und Kanada konsumiert, jedoch meist nach Europa oder Asien exportiert. Junge Exemplare werden wahrscheinlich auch als Köderfische verwendet.

Aus diesen Gründen ist der Winterrochen als stark gefährdet eingestuft.[2]

Belege

  1. Winterrochen auf Fishbase.org (englisch)
  2. a b c d e f Leucoraja ocellata in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2017-3. Eingestellt von: Kulka, D.W., Sulikowski, J. & Gedamke, T., 2004-06-15.
  3. a b c d e David A. Ebert, Matthias F. W. Stehmann: SHARKS, BATOIDS AND CHIMAERAS OF THE NORTH ATLANTIC; Food and agriculture organization of the united nations, Rome 2013, ISBN 978-92-5-107466-4 (// PDF) S. 340–342.
  4. a b c d e f g h i Winter Skate. Fisheries and Oceans Canada (DFO), abgerufen am 13. Februar 2017 (englisch).
  5. a b c d e f Cathleen Bester: Leucoraja ocellata. Florida Museum of Natural History, abgerufen am 19. März 2018 (englisch).

Weblinks

 src=
– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
 title=
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia DE

Winterrochen: Brief Summary ( الألمانية )

المقدمة من wikipedia DE

Der Winterrochen (Leucoraja ocellata) ist ein Rochen aus der Familie der Echten Rochen (Rajidae), der im nordwestlichen Atlantik vor der östlichen US-Küste vorkommt. Von der IUCN wird diese Art als stark gefährdet eingestuft.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia DE

Winter skate ( الإنجليزية )

المقدمة من wikipedia EN

The winter skate (Leucoraja ocellata) is a globally-endangered species of skate found in the surrounding waters of northeastern North America. They inhabit shallow shelf waters and are prone to bycatch during commercial fishing.[2]

Description

The winter skate can reach a maximum size of 109 cm. It reaches maturity around 12 years of age, depending on the sex and area.[3]

Distribution and habitat

This skate can be found in the northwest Atlantic Ocean,[3] ranging from North of the Gulf of St. Lawrence to South of Newfoundland and Labrador.[2] Winter skates prefer sand and gravel habitats.[3] They are primarily found in depths below 111 m and up to 371 m[2] and in temperatures ranging between -1.2 and -15 C.[3]

A dried-up egg case of the winter skate on the shores of Newfoundland and Labrador in 2019.

The local populations of the winter skate are not all evenly distributed. They are facing extirpation in the Southern Gulf of St. Lawrence, for example,[4] resulting in a lot fewer egg cases found on local beaches. Their range has declined 99% from the 1980s to 2015 in that sector[5]

References

Wikimedia Commons has media related to Leucoraja ocellata.
  1. ^ "Leucoraja ocellata (Winter Skate)". IUCN Red List of Threatened Species. Retrieved 28 May 2022.
  2. ^ a b c COSEWIC (2015). "COSEWIC Assessment and Status Report on the Winter Skate (Leucoraja ocellata)" (PDF). Retrieved 2022-05-09.
  3. ^ a b c d Government of Canada, Fisheries and Oceans Canada (2016-12-19). "Winter Skate (Leucoraja ocellata)". www.dfo-mpo.gc.ca. Retrieved 2022-05-21.
  4. ^ Kelly, J. T.; Hanson, J. M. (March 2013). "Maturity, size at age and predator-prey relationships of winter skate Leucoraja ocellata in the southern Gulf of St Lawrence: potentially an undescribed endemic facing extirpation: BIOLOGY OF SGSL LEUCORAJA OCELLATA". Journal of Fish Biology. 82 (3): 959–978. doi:10.1111/jfb.12030. PMID 23464554.
  5. ^ Government of Canada, Public Services and Procurement Canada. "Information archivée dans le Web" (PDF). publications.gc.ca. Retrieved 2022-05-09.
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia EN

Winter skate: Brief Summary ( الإنجليزية )

المقدمة من wikipedia EN

The winter skate (Leucoraja ocellata) is a globally-endangered species of skate found in the surrounding waters of northeastern North America. They inhabit shallow shelf waters and are prone to bycatch during commercial fishing.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia EN

Leucoraja ocellata ( الإسبانية، القشتالية )

المقدمة من wikipedia ES

Leucoraja ocellata es una especie de peces de la familia de los Rajidae en el orden de los Rajiformes.

Morfología

  • Los machos pueden llegar alcanzar los 110 cm de longitud total y las hembras 80.6.
  • Cuerpo en forma romboide, de color marrón o gris.

Reproducción

Es ovíparo y las hembras ponen huevos envueltos en una cápsula córnea.[2][3]

Hábitat

Es un pez de mar y de Clima templado (51°N-34ºN,79°W-55°W) y demersal que vive entre 0–90 m de profundidad.

Distribución geográfica

Se encuentra en el Océano Atlántico occidental: desde Terranova y el sur del Golfo de San Lorenzo (Canadá) hasta Carolina del Norte (Estados Unidos).

Uso comercial

Es utilizado para hacer harina de pescado.

Observaciones

Es inofensivo para los humanos.

Referencias

  1. Kulka, D.W., Sulikowski, J. & Gedamke, T. (2004). «Leucoraja ocellata». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2010.3 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el Septiembre de 2010.
  2. Dulvy, N.K. i J.D. Reynolds, 1997. Evolutionary transitions among egg-laying, live-bearing and maternal inputs in sharks and rays. Proc. R. Soc. Lond., Ser. B: Biol. Sci. 264:1309-1315.
  3. Breder, C.M. i D.E. Rosen, 1966. Modes of reproduction in fishes. T.F.H. Publications, Neptune City, Nueva Jersey, Estados Unidos. 941 p.

Bibliografía

 title=
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autores y editores de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia ES

Leucoraja ocellata: Brief Summary ( الإسبانية، القشتالية )

المقدمة من wikipedia ES

Leucoraja ocellata es una especie de peces de la familia de los Rajidae en el orden de los Rajiformes.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autores y editores de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia ES

Leucoraja ocellata ( الباسكية )

المقدمة من wikipedia EU

Leucoraja ocellata Leucoraja generoko animalia da. Arrainen barruko Rajidae familian sailkatzen da.

Erreferentziak

  1. Froese, Rainer & Pauly, Daniel ed. (2006), Leucoraja ocellata FishBase webgunean. 2006ko apirilaren bertsioa.

Ikus, gainera

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipediako egileak eta editoreak
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia EU

Leucoraja ocellata: Brief Summary ( الباسكية )

المقدمة من wikipedia EU

Leucoraja ocellata Leucoraja generoko animalia da. Arrainen barruko Rajidae familian sailkatzen da.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipediako egileak eta editoreak
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia EU

Winterrog ( البلجيكية الهولندية )

المقدمة من wikipedia NL

De spiegel- of winterrog (Leucoraja ocellata) is een rog uit de familie Rajidae. Deze kraakbeenvis komt voor in kustwateren met een grind- of zandbodem, in het noordwestelijk deel van de Atlantische Oceaan van Labrador tot Zuid-Carolina. De winterrog is bij 70 cm geslachtsrijp en kan meer dan een meter lang worden. Jonge winterroggen lijken op de kleine rog. De winterrog heeft een groot aantal donkere stippels op de rug en op beide kanten van op de rug één tot vier grotere, donkerbruine stippels met een lichte rand ('ogen'). De onderzijde is wit, soms lichtbruin vlekkerig (wat bij meer roggensoorten voorkomt).

Natuurbeschermingsstatus

Winterroggen komen voor op een diepte tussen de 0 en 300 m, maar meestal onder de 150 m. De winterrog is gevoelig voor overbevissing door visserij met bodemsleepnetten, waarmee in de VS en Canada gericht gevist wordt op roggen. Hij wordt ook gevangen als bijvangst bij andere vormen van visserij. Voor de Canadese kust is een achteruitgang van 90-98% tussen 1970 en 2000 geconstateerd, wat neerkomt op ca. 9% achteruitgang per jaar. De soort staat als bedreigde diersoort op de internationale Rode Lijst van de IUCN.[1][2]

Externe links

Bronnen, noten en/of referenties
  1. a b (en) Winterrog op de IUCN Red List of Threatened Species.
  2. Kulka, D.W., Sulikowski, J. & Gedamke, T. 2004. Leucoraja ocellata. In: IUCN 2010. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2010.1. . Downloaded on 18 March 2010.
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia-auteurs en -editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia NL

Winterrog: Brief Summary ( البلجيكية الهولندية )

المقدمة من wikipedia NL

De spiegel- of winterrog (Leucoraja ocellata) is een rog uit de familie Rajidae. Deze kraakbeenvis komt voor in kustwateren met een grind- of zandbodem, in het noordwestelijk deel van de Atlantische Oceaan van Labrador tot Zuid-Carolina. De winterrog is bij 70 cm geslachtsrijp en kan meer dan een meter lang worden. Jonge winterroggen lijken op de kleine rog. De winterrog heeft een groot aantal donkere stippels op de rug en op beide kanten van op de rug één tot vier grotere, donkerbruine stippels met een lichte rand ('ogen'). De onderzijde is wit, soms lichtbruin vlekkerig (wat bij meer roggensoorten voorkomt).

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia-auteurs en -editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia NL

Большой зимний скат ( الروسية )

المقدمة من wikipedia русскую Википедию
Царство: Животные
Подцарство: Эуметазои
Без ранга: Вторичноротые
Подтип: Позвоночные
Инфратип: Челюстноротые
Группа: Рыбы
Подкласс: Эвселяхии
Инфракласс: Пластиножаберные
Надотряд: Скаты
Семейство: Ромбовые скаты
Род: Leucoraja
Вид: Большой зимний скат
Международное научное название

Leucoraja ocellata (Mitchill, 1825)

Синонимы
  • Raja ocellata Mitchill, 1815
Охранный статус Wikispecies-logo.svg
Систематика
на Викивидах
Commons-logo.svg
Изображения
на Викискладе
ITIS 564145NCBI 173042EOL 217218

Большой зимний скат[1], большой скат[2], или зимний скат[2] (лат. Leucoraja ocellata) — вид хрящевых рыб семейства ромбовых скатов отряда скатообразных. Обитают в умеренных водах центрально-западной и юго-западной Атлантики между 51° и 34° с. ш. и между 79° и 55° з. д. Встречаются на глубине до 317 м. Их крупные, уплощённые грудные плавники образуют диск в виде ромба. Максимальная зарегистрированная длина 110 см. Откладывают яйца. Представляют незначительный интерес для коммерческого промысла[3][4][5].

Таксономия

Впервые вид был научно описан в 1815 году как Raja ocellata[6]. Видовое название происходит от словалат. ocellus — «глазок». Leucoraja erinacea и Leucoraja ocellata являются симпатрическими видами, неполовозрелых скатов часто путают, с возрастом появляются различия[4].

Ареал

Эти демерсальные океанодромные скаты обитают у берегов Канады (Новая Шотландия, Лабрадор, Ньюфаундленд, Квебек) и США (Коннектикут, Делавэр, Мэн, Мэриленд, Массачусетс, Нью-Гэмпшир, Нью-Джерси, Северная Каролина). Предпочитают песчаное и гравелистое дно. Встречаются на глубине до 317 м, наиболее многочисленны в дипапзоне до 150 м. Температура в среде обитания 1,2—19 °C. [4].

Описание

Широкие и плоские грудные плавники этих скатов образуют округлый ромбический диск с притуплённым рылом с центральным кончиком. На вентральной стороне диска расположены 5 жаберных щелей, ноздри и рот. На тонком хвосте имеются латеральные складки. 2 спинных плавника и хвостовой плавник редуцированы[3]. Дорсальная поверхность диска покрыта многочисленными мелкими тёмными пятнышками. Ка каждом грудном плавнике имеется по 1—4 отметин в виде глазков с тёмно-коричневым центром и бледными краями. У молодых скатов вдоль позвоночника по диску и хвосту пролегает ряд крупных шипов. На верхней челюсти 72 зуба. Вентральная поверхность белая с бледно-коричневыми отметинами неправильной формы. Максимальная зарегистрированная длина 110 см[5].

Биология

Эти скаты ведут ночной образ жизни, проводя день неподвижно на дне под слоем осадков[7]. Рацион состоит в ракообразных и рыб. Большие зимние скаты откладывают яйца, заключённые в жёсткую роговую капсулу с выростами на концах. Длина капсулы 5,5—9,9 см, ширина 3,5—5,3 см[5]. На хвосте имеются органы, генерирующие слабое электрическое поле. Размножение круглый год, в заливе Мэн пик нереста приходится на летние месяцы. Самки откладывают 18—35 яиц ежегодно. Эти скаты становятся половозрелыми при длине 70—109 см. В южной части ареала самки достигают половой зрелости при длине 75 см[4].

Большие зимние скаты могут стать добычей акулы, другие скаты и длинномордые тюлени[4]. На них паразитируют моногенеи Empruthotrema raiae[8], цестоды Acanthobothrium coronatum, Anthobothrium cornucopia, Anthobothrium variabile и Echeneibothrium variabile, трематоды Otodistomum veliporum и Podocotyle atomonи нематоды Anisakis sp., Porrocaecum sp.и Pseudanisakis rotundata[9].

Взаимодействие с человеком

Эти скаты представляют незначительный интерес для коммерческого промысла. Некоторую часть улова реализуют на местных рынках, но основная часть экспортируется в Европу и Азию. Этих скатов используют в качестве приманки в ловушках на омаров и угрей. Попадаются в качестве прилова в донные тралы. Страдают от перелова. Международный союз охраны природы присвоил виду охранный статус «Вымирающий»[4].

Примечания

  1. Ведищева Е.В., Яржомбек А.А. Справочные материалы по росту рыб: Хрящевые и миноги. — ВНИРО, 2008. — 64 с. — ISBN 978—5—85382—346—4.
  2. 1 2 Решетников Ю. С., Котляр А. Н., Расс Т. С., Шатуновский М. И. Пятиязычный словарь названий животных. Рыбы. Латинский, русский, английский, немецкий, французский. / под общей редакцией акад. В. Е. Соколова. — М.: Рус. яз., 1989. — С. 42. — 12 500 экз.ISBN 5-200-00237-0.
  3. 1 2 Froese, Rainer, and Daniel Pauly, eds. Family Rajidae - Skates (неопр.). FishBase.
  4. 1 2 3 4 5 6 Leucoraja ocellata (англ.). The IUCN Red List of Threatened Species.
  5. 1 2 3 Leucoraja ocellata (англ.) в базе данных FishBase.
  6. Mitchill S. L. The fishes of New York described and arranged. — 1. — Transactions of the Literary and Philosophical Society of New York, 1815. — P. 355—492.
  7. Leucoraja ocellata (неопр.). Florida Museum of Natural History. Проверено 3 сентября 2016.
  8. L. A. Chisholm, I. D. Whittington. A revision of the Merizocotylinae Johnston and Tiegs, 1922 (Monogenea: Monocotylidae) with descriptions of new species of Empruthotrema Johnston and Tiegs, 1922 and Merizocotyle Cerfontaine, 1894 // Journal of Natural History. — 1999-01-01. — Т. 33. — Vol. 1. — P. 1—28. — ISSN 0022-2933. — DOI:10.1080/002229399300452.
  9. Betty J. Myers. Parasites from Elasmobranch Hosts from the Magdalen Islands Region of the Gulf of St. Lawrence // Canadian Journal of Zoology. — 1959-06-01. — Т. 37. — Vol. 3. — P. 245—246. — ISSN 0008-4301. — DOI:10.1139/z59-029.
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Авторы и редакторы Википедии
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia русскую Википедию

Большой зимний скат: Brief Summary ( الروسية )

المقدمة من wikipedia русскую Википедию

Большой зимний скат, большой скат, или зимний скат (лат. Leucoraja ocellata) — вид хрящевых рыб семейства ромбовых скатов отряда скатообразных. Обитают в умеренных водах центрально-западной и юго-западной Атлантики между 51° и 34° с. ш. и между 79° и 55° з. д. Встречаются на глубине до 317 м. Их крупные, уплощённые грудные плавники образуют диск в виде ромба. Максимальная зарегистрированная длина 110 см. Откладывают яйца. Представляют незначительный интерес для коммерческого промысла.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Авторы и редакторы Википедии
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia русскую Википедию

Diet ( الإنجليزية )

المقدمة من World Register of Marine Species
Especially crustaceans and amphipods, though polychaetes, molluscs and fishes are also consumed.

مرجع

North-West Atlantic Ocean species (NWARMS)

ترخيص
cc-by-4.0
حقوق النشر
WoRMS Editorial Board
مساهم
Kennedy, Mary [email]
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
World Register of Marine Species

Distribution ( الإنجليزية )

المقدمة من World Register of Marine Species
Newfoundland Banks and southern Gulf of St. Lawrence to North Carolina

مرجع

North-West Atlantic Ocean species (NWARMS)

ترخيص
cc-by-4.0
حقوق النشر
WoRMS Editorial Board
مساهم
Kennedy, Mary [email]
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
World Register of Marine Species

Habitat ( الإنجليزية )

المقدمة من World Register of Marine Species
Preferred depth of 37-90m and temperature range of 5-9 C.

مرجع

North-West Atlantic Ocean species (NWARMS)

ترخيص
cc-by-4.0
حقوق النشر
WoRMS Editorial Board
مساهم
Kennedy, Mary [email]
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
World Register of Marine Species

Habitat ( الإنجليزية )

المقدمة من World Register of Marine Species
benthic

مرجع

North-West Atlantic Ocean species (NWARMS)

ترخيص
cc-by-4.0
حقوق النشر
WoRMS Editorial Board
مساهم
Kennedy, Mary [email]
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
World Register of Marine Species