الأسماء في صفحات التنقل
Carcharhinus leiodon és una espècie de peix de la família dels carcarínids i de l'ordre dels carcariniformes.
Els mascles poden assolir els 75 cm de longitud total.[3]
Es troba al sud d'Aràbia (Golf d'Aden).[3]
Carcharhinus leiodon és una espècie de peix de la família dels carcarínids i de l'ordre dels carcariniformes.
Der Glattzahn-Schwarzspitzenhai (Carcharhinus leiodon) ist eine Art der Gattung Carcharhinus innerhalb der Requiemhaie (Carcharhinidae). Er ist bislang nur durch den Fang eines männlichen Tieres im Golf von Aden sowie durch 47 weitere Exemplaren, die 2008 auf Fischmärkten der gesamten Arabischen Halbinsel aufgespürt wurden, bekannt[1]. Es handelt sich um einen kleinen Hai; der Holotyp hatte eine Gesamtlänge von etwa 75 Zentimetern, die auf den Fischmärkten gefundenen Exemplare waren bis 165 cm[1] groß. Wie alle Arten der Gattung besitzen die Tiere fünf Kiemenspalten und haben kein Spritzloch.
Über die Lebensweise der Art ist nichts bekannt. Wahrscheinlich ernährt er sich wie alle anderen Arten der Gattung räuberisch von Fischen und Wirbellosen. Auch ist er wahrscheinlich lebendgebärend und bildet eine Dottersack-Plazenta aus (plazental vivipar).
Für den Glattzahn-Schwarzspitzenhai (C. leiodon) wurde eine Zugehörigkeit zu der ehemaligen Gattung der Nachthaie aufgrund der Zahnform diskutiert. Damit ist er wahrscheinlich in die Verwandtschaft des Atlantischen Nachthais (C. signatus), des Pondicherryhais (C. hemiodon) und des Hartnasenhais (C. macloti) einzuordnen.
Der Glattzahn-Schwarzspitzenhai (Carcharhinus leiodon) ist eine Art der Gattung Carcharhinus innerhalb der Requiemhaie (Carcharhinidae). Er ist bislang nur durch den Fang eines männlichen Tieres im Golf von Aden sowie durch 47 weitere Exemplaren, die 2008 auf Fischmärkten der gesamten Arabischen Halbinsel aufgespürt wurden, bekannt. Es handelt sich um einen kleinen Hai; der Holotyp hatte eine Gesamtlänge von etwa 75 Zentimetern, die auf den Fischmärkten gefundenen Exemplare waren bis 165 cm groß. Wie alle Arten der Gattung besitzen die Tiere fünf Kiemenspalten und haben kein Spritzloch.
The smoothtooth blacktip shark (Carcharhinus leiodon) is a species of requiem shark in the family Carcharhinidae. It is known only from the type specimen caught from the Gulf of Aden, off eastern Yemen, and a handful of additional specimens caught from the Persian Gulf, off Kuwait. Reaching 1.3 m (4.3 ft) in length, this species has a stocky greenish-colored body, a short snout, and black-tipped fins. It can be distinguished from similar species by its teeth, which are narrow, erect, and smooth-edged.
Little is known of the smoothtooth blacktip shark's natural history; it likely inhabits shallow waters and feeds on small bony fishes. It is presumably viviparous like other members of its family. The International Union for Conservation of Nature last assessed this species as endangered. Although more specimens have since been discovered, the conservation status of this species remains precarious due to heavy fishing and habitat degradation within its range.
The first known specimen of the smoothtooth blacktip shark was a 75-cm-long, immature male caught by Wilhelm Hein in 1902 and deposited at the Naturhistorisches Museum in Vienna. The location was recorded as the Gulf of Aden near "Gischin", which likely refers to the town of Qishn in eastern Yemen. In 1985, the shark was examined and described as a new species by New Zealand ichthyologist Jack Garrick in a National Oceanic and Atmospheric Administration technical report. He gave it the specific epithet leiodon, from the Greek leios meaning "smooth", and odon meaning "tooth".[3] This species was known only by the single specimen until 2008, when fishery surveys in Kuwait uncovered several more specimens.[2]
Based on morphology, Leonard Compagno in 1988 tentatively grouped the smoothtooth blacktip shark with the spinner shark (C. brevipinna), the blacktip shark (C. limbatus), the graceful shark (C. amblyrhynchoides), and the finetooth shark (C. isodon).[4] Using molecular phylogenetic techniques on mitochondrial DNA sequences, Alec Moore and colleagues reported in 2011 that this species is closely related to the graceful shark, the blacktip shark, and the Australian blacktip shark (C. tilstoni).[2]
Superficially, the smoothtooth blacktip shark resembles the blacktip reef shark (C. melanopterus). It is rather robust in build, with a short and blunt snout. The large nostrils are preceded by well-developed, triangular flaps of skin. The small, circular eyes are equipped with nictitating membranes. The mouth forms a wide arch and has very short furrows at the corners. Sixteen upper and 14–15 lower tooth rows are on either side, along with two or three small teeth at the symphysis (center) of either jaw. The teeth are distinctive in shape, having narrow, upright cusps without serrations; finetooth sharks and juvenile spinner sharks are the only other members of Carcharhinus with similar teeth. The five pairs of gill slits are long.[2][3]
The fairly long and pointed pectoral fins are slightly sickle-shaped (falcate) and originate between the fourth and fifth gill slits. The first dorsal fin is medium-sized and triangular with a pointed apex, and originates over the rear of the pectoral fin bases. The second dorsal fin is small and positioned opposite the anal fin. No ridge exists between the dorsal fins. The pelvic fins are triangular and larger than the anal fin, which has a deep notch in the trailing margin. A crescent-shaped notch is present on the caudal peduncle at the upper caudal fin origin. The caudal fin is asymmetrical, with a well-developed lower lobe and a longer upper lobe with a ventral notch near the tip. The dermal denticles are slightly overlapping and bear three prominent horizontal ridges leading to three or five marginal teeth. This species is greenish-yellow to greenish-gray above, sometimes with a scattering of tiny dark dots. The underside is white, which extends in a pale band onto the flanks. All the fins have sharply defined black tips, and a broad, dark midline stripe runs from the second dorsal fin base to the tip of the upper caudal fin lobe. The largest recorded specimen is 1.2 m (3.9 ft) long.[2][3]
The smoothtooth blacktip shark has only been recorded from eastern Yemen and Kuwait, some 3,000 km (1,900 mi) apart. These two locations differ markedly: the Gulf of Aden near Yemen is over 2.5 km (1.6 mi) deep with a narrow continental shelf and no permanent riverine inputs, while the Persian Gulf near Kuwait is entirely shallower than 40 m (130 ft) and receives abundant fresh water from the Tigris-Euphrates-Karun river system. The Kuwait specimens were obtained from fish markets; given the practices of Kuwaiti speedboat fishers, this shark can be supposed to inhabit shallow, coastal waters. Still, these waters encompass a range of habitats from estuaries to coral reefs, thus the habitat requirements of the smoothtooth blacktip shark remain largely unknown.[2]
Considering its resemblance to the blacktip reef shark, the smoothtooth blacktip shark may play an equivalent shallow-water ecological role within its range. It is known to feed on marine catfish,[2] and its diet probably also includes other small bony fishes. This species is presumably viviparous like all other Carcharhinus species, with the developing young sustained to term by a placental connection to the mother.[5] Judging from the available specimens, males reach sexual maturity at some point between 0.9 and 1.2 m (3.0 and 3.9 ft) long.[2]
Prior to the finding of additional specimens in Kuwait, the International Union for Conservation of Nature assessed the smoothtooth blacktip shark as Endangered based on its presumed small range and population.[1] Despite the discovery of a second subpopulation off Kuwait, this species likely still warrants an Endangered assessment because the waters around the Arabian Peninsula are subject to heavy fishing pressure and habitat degradation. Gillnet and other fisheries off Kuwait are known to take the smoothtooth blacktip shark as bycatch, while intensive Yemeni and Somalian shark fisheries operate in the Gulf of Aden. The status of the Yemen subpopulation is uncertain because no further specimens have been recorded since the original over a century ago.[2]
The smoothtooth blacktip shark (Carcharhinus leiodon) is a species of requiem shark in the family Carcharhinidae. It is known only from the type specimen caught from the Gulf of Aden, off eastern Yemen, and a handful of additional specimens caught from the Persian Gulf, off Kuwait. Reaching 1.3 m (4.3 ft) in length, this species has a stocky greenish-colored body, a short snout, and black-tipped fins. It can be distinguished from similar species by its teeth, which are narrow, erect, and smooth-edged.
Little is known of the smoothtooth blacktip shark's natural history; it likely inhabits shallow waters and feeds on small bony fishes. It is presumably viviparous like other members of its family. The International Union for Conservation of Nature last assessed this species as endangered. Although more specimens have since been discovered, the conservation status of this species remains precarious due to heavy fishing and habitat degradation within its range.
El tiburón dentiliso de punta negra (Carcharhinus leiodon) es una especie de tiburón de la familia Carcharhinidae
Los machos pueden alcanzar los 75 cm de longitud total.[3]
Se encuentra en el sur de Arabia (Golfo de Aden).[3]
El tiburón dentiliso de punta negra (Carcharhinus leiodon) es una especie de tiburón de la familia Carcharhinidae
Carcharhinus leiodon Carcharhinus generoko animalia da. Arrainen barruko Carcharhinidae familian sailkatzen da.
Carcharhinus leiodon Carcharhinus generoko animalia da. Arrainen barruko Carcharhinidae familian sailkatzen da.
Carcharhinus leiodon est une espèce de requin de la famille des Carcharhinidae. Il est connu uniquement par le spécimen type capturé dans le Golfe d'Aden au large de l'est du Yémen, et par une poignée de spécimens supplémentaires pris dans le Golfe Persique au large du Koweït. Atteignant 1,2 m de long, cette espèce a un corps trapu de couleur verdâtre, un museau court et des ailerons à pointes noires. Elle se distingue des espèces semblables par ses dents, qui sont étroites, droites et à bord lisse.
On sait peu de chose de la biologie du Carcharhinus leiodon, il vit probablement dans des eaux peu profondes et se nourrit de petits poissons osseux. Il est probablement vivipare comme les autres membres de sa famille. L'Union internationale pour la conservation de la nature (UICN), dans sa dernière évaluation, a classé cette espèce vulnérable, alors que seulement le spécimen type était connu. Bien que plusieurs spécimens ont été découverts depuis, le statut de sauvegarde de cette espèce reste précaire en raison de la pêche intensive et de la dégradation de l'habitat dans son aire de répartition.
Le spécimen type de Carcharhinus leiodon était un jeune mâle de 75 cm de long capturé par Wilhelm Hein en 1902 et déposé au Muséum d'histoire naturelle de Vienne de Vienne. Il a été collecté dans le Golfe d'Aden, près de la ville de Qishn dans l'est du Yémen. En 1985, le requin a été examiné et décrit comme une nouvelle espèce par l’ichtyologiste néo-zélandais Jack Garrick dans un rapport technique de la National Oceanic and Atmospheric Administration. Il lui a donné l'épithète spécifique leiodon venant du grec leios signifiant « lisse », et odon qui signifie « dent »[1]. Cette espèce n'est connue que par le spécimen type jusqu'en 2008, lorsque des enquêtes halieutiques au Koweït ont découvert plusieurs autres spécimens[2].
En se basant sur la morphologie de ces animaux, Leonard Compagno a provisoirement regroupé en 1988 Carcharhinus leiodon avec le Requin tisserand (C. brevipinna), le Requin bordé (C. limbatus), le Requin gracile (C. de amblyrhynchoides), et le Requin à petites dents (C. isodon)[3]. En utilisant des techniques d'analyses moléculaires phylogénétiques sur les séquences d'ADN mitochondrial, Alec Moore et son équipe ont rapporté en 2011 que cette espèce est étroitement liée au Requin gracile, au Requin bordé et à Carcharhinus tilstoni[2].
À première vue, Carcharhinus leiodon ressemble au Requin à pointes noires (C. melanopterus). Il a un corps assez robuste, avec un museau court et émoussé. Les grandes narines sont précédées par des rabats de peau bien développés. Les petits yeux circulaires sont équipés de membranes nictitantes. La gueule forme un large arc avec des sillons très courts à ses extrémités. Il y a 16 rangées de dents de chaque côté de la mâchoire supérierue et 14 à 15 rangées de dents de chaque côté de la mâchoire inférieure, ainsi qu de deux à trois petites dents au niveau de la symphyse (au centre) de l'une et l'autre des mâchoires. Les dents se distinguent par leur forme, avec leurs pointes droites étroites sans dentelures ; le Requin à petites dents et les jeunes Requins tisserands sont les seuls autres membres du genre Carcharhinus avec des dents semblables. Les cinq paires de fentes branchiales sont longues[2],[1].
Les nageoires pectorales sont assez longues et pointues, et légèrement falciformes. Elles prennent naissance entre les quatrième et cinquième fentes branchiales. La première nageoire dorsale est de taille moyenne et triangulaire avec un sommet pointu, et est implantée à l'arrière de la base des nageoires pectorales. La deuxième nageoire dorsale est petite et située à l'opposé de la nageoire anale. Il n'y a pas de crête entre les nageoires dorsales. Les nageoires pelviennes sont triangulaires et plus grandes que la nageoire anale, qui a une profonde entaille dans la bordure arrière. Une entaille en forme de croissant est présente à la base de la nageoire caudale supérieure. La nageoire caudale est asymétrique, avec un lobe inférieur bien développé et un lobe supérieur plus grand et présentant une encoche ventrale près de la pointe. Les denticules cutanées se chevauchent légèrement et portent trois arêtes horizontales menant à trois ou cinq dents marginales. Cette espèce est jaune verdâtre à gris verdâtre dessus, parfois avec une dispersion de petits points sombres. Le dessous est blanc et s'étend en une bande pâle sur les flancs. Tous les ailerons ont nettement des pointes noires bien nettes, et il y a une large bande sombre allant de la base de la deuxième nageoire dorsale à la pointe du lobe supérieur de la nageoire caudale. Le plus grand spécimen enregistré mesurait 1,2 m de long[2],[1].
Carcharhinus leiodon n'a été enregistrée qu'à deux endroits, dans l'est du Yémen et au large du Koweït, éloignés de 3 000 km. Ces deux endroits sont très différents : le Golfe d'Aden, près du Yémen, présente une profondeur de 2,5 kmavec un plateau continental étroit et aucun apport fluvial permanent, tandis que le Golfe Persique, près du Koweït, à une profondeur qui n'excède pas 40 m et reçoit de l'eau douce abondante en provenance du Tigre, de l'Euphrate et du Karun. Les spécimens ont été observés sur le marché au poisson du Koweït ; étant donné les pratiques des pêcheurs koweïtiens, ce requin vit certainement dans les eaux côtières peu profondes. Pourtant, ces eaux englobent une gamme d'habitats allant des estuaires aux récifs coralliens, et l'habitat préféré du Carcharhinus leiodon demeure largement inconnu[2].
Compte tenu de sa ressemblance avec le Requin à pointes noires, Carcharhinus leiodon peut occuper une niche écologique similaire en eau peu profonde au sein de son aire de répartition. On sait qu'il se nourrit par exemple d'Ariidae[2], et son régime alimentaire comprend probablement aussi d'autres petits poissons osseux. Cette espèce est probablement vivipare comme toutes les autres espèces de requin du genre Carcharhinus, l'embryon se développant grâce à une connexion placentaire à la mère, et naissant formé[4]. À en juger par les spécimens disponibles, les mâles atteignent la maturité sexuelle à une taille comprise entre 0,9 et 1,2 m de long[2].
Avant la découverte de spécimens supplémentaires au Koweït, l'Union internationale pour la conservation de la nature (UICN) a évalué Carcharhinus leiodon comme vulnérable du fait de son aire de répartition réduite, du moins de ce qu'on en connaît aujourd'hui[5]. En dépit de la découverte d'une deuxième sous-population au Koweït, cette espèce n'a pas vu son statut de sauvegarde évoluée, car les eaux de le péninsule arabique font l'objet d'une forte pression de pêche et de dégradation de l'habitat. Carcharhinus leiodon est une prise accessoire des filets maillants et autres pêcheries au large du Koweït, alors que les pêcheries de requins yéménites et somaliennes intensives opèrent dans le golfe d'Aden. L'état de la sous-population du Yémen est incertaine car aucun autre spécimen n'a été enregistré depuis le spécimen type il y a plus d'un siècle[2].
Carcharhinus leiodon est une espèce de requin de la famille des Carcharhinidae. Il est connu uniquement par le spécimen type capturé dans le Golfe d'Aden au large de l'est du Yémen, et par une poignée de spécimens supplémentaires pris dans le Golfe Persique au large du Koweït. Atteignant 1,2 m de long, cette espèce a un corps trapu de couleur verdâtre, un museau court et des ailerons à pointes noires. Elle se distingue des espèces semblables par ses dents, qui sont étroites, droites et à bord lisse.
On sait peu de chose de la biologie du Carcharhinus leiodon, il vit probablement dans des eaux peu profondes et se nourrit de petits poissons osseux. Il est probablement vivipare comme les autres membres de sa famille. L'Union internationale pour la conservation de la nature (UICN), dans sa dernière évaluation, a classé cette espèce vulnérable, alors que seulement le spécimen type était connu. Bien que plusieurs spécimens ont été découverts depuis, le statut de sauvegarde de cette espèce reste précaire en raison de la pêche intensive et de la dégradation de l'habitat dans son aire de répartition.
Lo squalo dalle punte nere e dai denti lisci (Carcharhinus leiodon Garrick, 1985) è una specie di squalo del genere Carcharhinus e della famiglia Carcharhinidae, conosciuta solamente per un esemplare giovane di 75 cm catturato nel Golfo di Aden. Assomiglia per forma e colore al Carcharhinus melanopterus, ha le stesse punte nere sulle pinne, ma ha un muso più appuntito e sottile, e denti senza dentellature su entrambe le mascelle. La sua attività riproduttiva è sconosciuta. La specie è stata definita vulnerabile dalla International Union for Conservation of Nature (IUCN) sulla base dell'areale molto ristretto.
Il tipo nomenclaturale per la specie fu un maschio non ancora maturo catturato da Wilhelm Hein nel 1902, e descritto con criteri scientifici dall'ittiologo neozelandese Jack Garrick nel suo rapporto del 1985 per la National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA). Ha scelto l'epiteto leiodon, dal Greco leios, che significa liscio, ed odon, cioè dente[1]. Come per molti altri Carcharhinus, la collocazione filogenetica della specie p alquanto dubbia. Nel 1988, Leonard Compagno l'ha collocata in un gruppo fenetico non ufficiale con il Carcharhinus brevipinna, il Carcharhinus limbatus, il Carcharhinus amblyrhynchoides ed il Carcharhinus isodon[2]. Ad ogni modo, le affinità con i primi due e l'ultimo sono state successivamente provate da uno studio molecolare[3].
La località dove è stato rinvenuto l'unico tipo nomenclaturale era una certa Gischin nel Golfo di Aden, probabilmente in riferimento a Qishn, che si trova nello Yemen orientale[1]. Il tipo nomenclaturale è stato probabilmente catturato vicino alla terraferma[4].
Ad un primo sguardo, questo squalo ricorda un Carcharhinus melanopterus con un muso più appuntito ed una dentatura leggermente differente. Ha 16 file di denti su ambo i lati della mascella superiore, 15 su quelli della mascella inferiore, con tre piccoli denti sulla simfisi (al centro) sia superiore che inferiore. I denti sono dotati di cuspidisottili ed erette, ma non dentellate. Il C. isodon ed il C. brevipinna sono gli unici del loro genere con denti simili sulla mascella superiore. Le narici sono come delle fessure salvaguardate da appositi lembi di pelle, piccoli ed appuntiti. Sono presenti 5 paia di fessure branchiali piuttosto lunghe[1].
Le pinne pettorali sono piuttosto corte, appuntite e a forma di falce, e si originano tra le quarte e le quinte fessure branchiali. La prima pinna dorsale è di dimensioni medie, con l'apice a punta sopra la metà posteriore del margine interno delle pinne pettorali. La seconda dorsale e la pinna anale sono piuttosto grandi e opposte l'una all'altra. Non è presente la cresta interdorsale. I dentelli demrmici sono ovali e leggermente sovrapposti, con tre creste orizzontali prominenti che danno origine a cinque denti marginali. Il colore del tipo nomenclaturale ancora conservato è bruno giallastro sul dorso e più chiaro sul ventre, con due aree chiare anche sui fianchi. Tutte le pinne sono chiaramente marchiate di nero, colore che ricopre anche tutto il margine della pinna caudale. L'animale è lungo circa 75 cm.[1].
Le informazioni sull'attività riproduttiva della specie sono piuttosto scarse[4], ma presumibilmente si tratta di un animale viviparo come gli altri membri della famiglia[5].
Per via del suo areale che sembra molto ristretto e concentrato in acque dove l'attività ittica è molto intensa, nonché per le dimensioni ridotte della popolazione, l'International Union for Conservation of Nature (IUCN) ha stabilito che la specie è vulnerabile. Molto probabilmente viene catturata inavvertitamente da pescherecci specializzati in altri pesci[4].
Lo squalo dalle punte nere e dai denti lisci (Carcharhinus leiodon Garrick, 1985) è una specie di squalo del genere Carcharhinus e della famiglia Carcharhinidae, conosciuta solamente per un esemplare giovane di 75 cm catturato nel Golfo di Aden. Assomiglia per forma e colore al Carcharhinus melanopterus, ha le stesse punte nere sulle pinne, ma ha un muso più appuntito e sottile, e denti senza dentellature su entrambe le mascelle. La sua attività riproduttiva è sconosciuta. La specie è stata definita vulnerabile dalla International Union for Conservation of Nature (IUCN) sulla base dell'areale molto ristretto.
De gladtandzwarttiphaai[3] (Carcharhinus leiodon) is een haai uit de familie van de requiemhaaien.[2][4] De soort is slechts van één vondst uit 1902 bekend. Ze lijkt sterk op de zwartpuntrifhaai maar heeft een puntiger snuit en minder brede tanden.
Bronnen, noten en/of referenties
Multimedia w Wikimedia Commons Carcharhinus leiodon – gatunek dużej drapieżnej ryby chrzęstoszkieletowej z rodziny żarłaczowatych (Carcharhinidae). Występuje w północno-zachodnich wodach Morza Arabskiego, w Zatoce Perskiej oraz Zatoce Adeńskiej. Preferuje płytkie wody przybrzeżne o głębokości nie przekraczającej 30-40 metrów. Posiada dobrze zbudowany wrzecionowaty korpus oraz wydłużoną stosunkowo szeroką głowę o tępo zakończonym pysku z małym U-kształtnym otworem gębowym. Podobnie jak sympatryczny C. amblyrhynchoides posiada charakterystyczne ciemniejsze końcówki każdej z płetw. Zaobserwowano u tego gatunku nienaturalne deformacje płetw, których przyczyną może być chów wsobny lub zanieczyszczenie środowiska. Dorosłe samice mogą osiągać 1,65 m długości.
Podobnie jak inne żarłaczowate, jest żyworodny. Kopulacja odbywa się za pomocną pterygopodium, narządu płciowego samca. Samica rodzi od 4 do 6 młodych. Głównym składnikiem diety C. leiodon są małe ryby kostnoszkieletowe, takie jak mugilowate czy ariusowate, na które poluje w pobliżu dna morskiego. Poławiany jest prawdopodobnie na całym obszarze swojego występowania, choć z uwagi na małą ilość danych oraz brak monitorowania połowów rekinów na niektórych obszarach, ciężko określić dokładny stan i liczebność jego populacji oraz wpływ rybołówstwa. Mięso, płetwy, szczęki i skóry wykorzystywane są lokalnie lub eksportowane na wschód. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznała w 2005 roku, że C. leiodon jest gatunkiem narażonym na wyginięcie (VU), choć część późniejszych autorów wskazuje, że dane te są nieaktualne i wymagają dokładniejszych badań. W mięsie oraz wątrobie wielu osobników występuje niebezpiecznie wysokie stężenie metali ciężkich i innych pierwiastków śladowych.
Pierwszym znanym osobnikiem tego gatunku (i zarówno okazem typowym) był niedojrzały samiec mierzący 75 cm długości. Został on zebrany przez Wilhelma Heina w 1902 roku, oznaczony numerem katalogowym NMW 61465 i umieszczony w zbiorach Muzeum Historii Naturalnej w Wiedniu. Jako lokalizację okazu podano Zatokę Adeńską niedaleko „Gischin”, jednakże taka nazwa nie funkcjonuje dla żadnego regionu czy miejscowości. Najprawdopodobniej jest to fonetyczny zapis miasta Qishn leżącego na wschodnim wybrzeżu Jemenu[2]. W 1985 roku rekin ten został przebadany i opisany jako nowy gatunek Carcharhinus leiodon przez nowozelandzkiego ichtiologa Jacka Garricka na łamach raportu technicznego Amerykańskiej Narodowej Służby Oceanicznej i Meteorologicznej. Epitet gatunkowy pochodzi od greckich słów leios oznaczającego „gładki” oraz odon czyli „ząb”[3]. Gatunek ten znany był jedynie z pojedynczego osobnika aż do 2008 roku, kiedy to u wybrzeży Kuwejtu wyłowiono kolejne okazy[2].
W 1988 roku Leonard Compagno bazując na cechach morfologicznych zgrupował C. leiodon wraz z żarłaczem czarnopłetwym (C. limbatus), Carcharhinus brevipinna, C. amblyrhynchoides i C. isodon[4]. W 2011 roku Alec Moore wraz z współpracownikami opierając się na analizie filogenetycznej mitochondrialnego DNA uznali, że C. leiodon jest taksonem siostrzanym dla kladu który tworzą C. limbatus, C. tilstoni i C. amblyrhynchoides[2]. Analiza mitochondrialnego locus NADH-2 przeprowadzona w 2012 przez Gavina Naylora i innych potwierdziła to założenie[5].
Rekin ten posiada dobrze zbudowany wrzecionowaty korpus oraz wydłużoną stosunkowo szeroką głowę o tępo zakończonym pysku z małym U-kształtnym otworem gębowym. W szczękach mieści się kilka rzędów małych zębów – pierwszy z nich ułożony jest pionowo, a każdy kolejny coraz bardziej pochylony ku tyłowi. W razie utraty któregoś z zębów na jego miejsce przesuwa się następny z kolejnego rzędu. Górne zęby są nieznacznie większe od dolnych, choć wydłużone horyzontalnie. Krawędzie blaszki zęba są ostre i gładkie. Na brzegach podstawy zęba mieszczą się nieregularne guzkowate wyrostki. W górnej szczęce mieści się 34-35 zębów, a w dolnej od 31 do 33. Niewielkie nozdrza osadzone są po bokach spodniej strony pyska, posiadają małe trójkątne fałdy skórne. Stosunkowo małe, okrągłe oczy wyposażone są w fałdy półksiężycowate spojówek. Źrenice są zwężone i wydłużone wertykalnie. Po bokach głowy mieści się pięć niedużych równych szczelin skrzelowych. Na spodzie pyska rekin posiada liczne elektroreceptory zwane ampułkami Lorenziniego[2][6].
Dość duża płetwa grzbietowa ma kształt sierpa i wolną końcówkę na dole dystalnej krawędzi. Druga romboidalna płetwa grzbietowa jest kilkukrotnie mniejsza od pierwszej. Umiejscowiona jest tuż nad płetwą odbytową. Pomiędzy płetwami grzbietowymi występuje wyraźny międzygrzbietowy łuk. Płetwy piersiowe są większe i szersze od pierwszej płetwy grzbietowej i posiadają nieznacznie wygiętą ku tyłowi dystalną krawędź. Ulokowane są tuż pod czwartą parą szczelin skrzelowych. Większe od drugiej płetwy grzbietowej płetwy brzuszne mają trójkątny kształt. U samca z wewnętrznej, tylnej części płetw brzusznych wykształcił się narząd kopulacyjny zwany pterygopodium. Płetwa odbytowa jest nieco większa od drugiej płetwy grzbietowej, lecz mniejsza od płetw brzusznych. Posiada zaokrąglony sierpowaty wierzchołek oraz zagiętą dystalną krawędź, która zakończona jest długą wolną końcówką. Na końcu ogona mieści się proporcjonalnie mała heterocerkiczna płetwa ogonowa. Na końcu jej górnego płata mieści się duży, szeroki trójkątny fałd skórny, poprzedzony wyraźnym wcięciem[2][6].
Skórę rekina pokrywają romboidalne połyskujące łuski plakoidalne. Grzbiet rekina przybiera różną barwę, od szarozielonej po zielonożółtą. Spód i boki są nieco jaśniejsze, barwy jasnoszarej lub białej. Głowa oraz przednia krawędź płetwy ogonowej są ciemniejszej barwy niż reszta ciała. Charakterystyczną cechą dla tego gatunku są ciemniejsze od reszty ciała końcówki każdej z płetw. Są one wyraźne zarówno u młodych jak i dorosłych osobników. Rekin ten może być mylony z blisko spokrewnionymi gatunkami, takimi jak C. amblyrhynchoides czy C. limbatus, które występują na tym samym obszarze co C. leiodon. Rekiny te można odróżnić jedynie po dokładniejszym badaniu i porównaniu pewnych cech zębów oraz zliczeniu kręgów. Największy wyłowiony osobnik mierzył 165 cm długości[2][6].
Moore i inni zaobserwowali pewne anormalne zmiany w budowie płetw u samca wyłowionego w 2012 roku u wybrzeży Omanu. Wierzchołki pierwszej płetwy grzbietowej, płetw piersiowych i płetwy odbytowej były zniekształcone i pogrubione, a ich dystalne krawędzie były nieregularne. W miejscach tych zmian występował również czerwony pigment. Poza tym okaz ten pod względem ogólnej morfologii ciała czy ubarwienia nie odbiegał od innych osobników wyłowionych w tamtym regionie. Badaczom nie udało się ustalić przyczyny tych deformacji. Zmiany takie zaobserwowano również u innych gatunków występujących na niewielkich obszarach, dlatego też przypuszcza się, że mogą być one skutkiem chowu wsobnego. Inną przyczyną może być zanieczyszczenie środowiska, w tym obecność wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych (WWA), których wysoki poziom odnotowano w wodach Zatoki Perskiej[6].
Większość znanych osobników zostało wyłowionych w północno-zachodnich wodach Zatoki Perskiej u wybrzeży Kuwejtu oraz na północy Zatoki Adeńskiej u wybrzeży Jemenu[2]. Jednakże fragmentaryczne dane z innych miejsc wskazują, że zasięg występowania tego rekina rozciąga się od południowo-zachodnich wybrzeży Jemenu przez Oman, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Katar, Bahrajn, Arabię Saudyjską i Kuwejt, aż po północno-zachodnie wybrzeża Iranu na wschodzie Zatoki Perskiej[6]. Z uwagi na to, że większość osobników zostało pozyskanych od rybaków lub zakupionych na miejscowych rynkach rybnych, a nie bezpośrednio wyłowionych przez naukowców, ciężko określić typ siedliska preferowany przez C. leiodon. Środowisko różni się znacznie na różnych obszarach występowania tego gatunku – Zatoka Adeńska u wybrzeży Jemenu jest głębokim na ponad 2,5 km zbiornikiem wodnym z wąskim szelfem kontynentalnym, bez stałych ujść rzecznych; w przeciwieństwie do niej północno-wschodnie wybrzeża Zatoki Perskiej obfitują w płytkie nie przekraczające 40 m głębokości akweny, do których wpływają duże ilości słodkiej wody z systemu rzecznego Tygrysu-Eufratu-Karunu. Moore i inni w 2014 roku zasugerowali, że rekin ten, podobnie jak żarłacz czarnopłetwy, toleruje szeroki zakres siedlisk, w tym muliste zatoki, rafy koralowe czy płytkie wybrzeża o piaskowym dnie[2][6]. Informacje pozyskane od rybaków na temat miejsc połowów oraz obserwacje blisko spokrewnionych przedstawicieli rodzaju Carcharhinus sugerują, że C. leiodon preferuje płytkie wody o głębokości nie przekraczającej 30-40 metrów[6][7].
Głównym składnikiem pokarmu C. leiodon są małe ryby kostnoszkieletowe, takie jak solowate (Euryglossa orientalis), mugilowate, ariusowate i płaskogłowowate. Młode osobniki odżywiają się odpowiednio mniejszymi rybami, w tym małymi gatunkami z rodziny Mugilidae. Opierając się na zawartości żołądka uznano, że rekin ten poluje bliżej dna morskiego, niż powierzchni[6].
Podobnie jak inne żarłaczowate jest żyworodny. Samice rodzą od 4 do 6 młodych[6]. Zapłodnienie odbywa się za pomocą pterygopodium, narządu wykształconego z dystalnych fragmentów płetw brzusznych samców. Embriony w ciele matki zużywają zapasy żółtka z pęcherzyka żółtkowego. Po pewnym czasie pęcherzyk żółtkowy łączy się ze ścianą macicy, tworząc tzw. łożysko żółtkowe, dzięki któremu dostarczane jest pożywienie z organizmu matki, aż do momentu porodu[8]. Młode w trakcie narodzin mierzą 35-50 cm długości[7]. Poród ma miejsce od kwietnia do sierpnia na zachodzie Zatoki Perskiej[6] oraz około grudnia na wschodzie[9] – dane te wymagają jednak potwierdzenia. Obok nowo narodzonych młodych, na wiosnę oraz wczesnym latem u wybrzeży Kuwejtu zaobserwować można również podrośnięte osobniki o długości 65-85 cm. Opierając się na danych dotyczących zbliżonego wielkością i blisko spokrewnionego C. tilstoni, u którego młode przez pierwszy rok życia rosną o 15-17 cm długości, naukowcy wywnioskowali, że są to osobniki roczne lub dwuletnie. Sugeruje to, że noworodki przebywają przez dłuższy – niż u innych gatunków – czas na obszarach na którym przyszły na świat. Samice osiągają dojrzałość płciową przy długości 1,3 metra lub mniejszej, a samce między 0,9, a 1,1 metra[6] lub przy długości 1,2 m[7][10].
Gatunek ten poławiany jest prawdopodobnie na całym obszarze swojego występowania. Określenie dokładnego stanu oraz liczebności populacji uniemożliwia mała ilość danych oraz brak monitorowania połowów rekinów m.in. w wodach Zatoki Adeńskiej[11]. Wykorzystywane są zarówno płetwy, jak i mięso, szczęki oraz skóry. Mięso trafia zwykle na rynki lokalne lub eksportowane jest na Sri Lankę, a płetwy wraz z płetwami innych gatunków są licytowane i transportowane do Hongkongu lub Chin, gdzie służą do produkcji zup z płetw rekina. W latach 2010-2012 na terenie Omanu zanotowano połów 19 osobników, co stanowi jedynie 0,28% połowów wszystkich gatunków rekinów na tamtym obszarze[12]. Brak dokładnych danych na temat połowów w wodach Zatoki Perskiej. Moore i inni odnotowali, że gatunek ten stanowi rzadkość na lokalnych rynkach rybackich w Kuwejcie[11]. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznała w 2005 roku, że C. leiodon jest gatunkiem narażonym na wyginięcie (VU)[1], choć część późniejszych autorów wskazuje, że dane te są nieaktualne i wymagają dokładniejszych badań[6][11]. Jabado wraz z współpracownikami zasugerował wdrożenie systemu indywidualnej ochrony dla tego gatunku[12].
W 2015 roku przebadano siedem osobników C. leiodon wyłowionych w okolicach Kuwejtu (dwa dorosłe i pięć niedojrzałych) na obecność 11 śladowych pierwiastków. Wyniki ukazały bardzo wysokie stężenie ołowiu, żelaza, arsenu, rtęci i manganu, zarówno w mięśniach, jak i wątrobie. Co więcej badanie to wykazało wzrost stężenia tych pierwiastków wraz z wzrostem rekina. Poziom arsenu i rtęci był większy niż u jakiegokolwiek wcześniej przebadanego spodoustego i znacznie przekraczał limity Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności. Również stężenie selenu, który może hamować toksyczność rtęci, było wysokie. Wyniki te sugerują występowanie potencjalnie niebezpiecznego stężenia rtęci oraz innych zanieczyszczeń u rekinów zamieszkujących wybrzeża Kuwejtu i północno-zachodnią część Zatoki Perskiej, zagrażającego zarówno populacji rekinów jak i ludziom spożywającym ich mięso[11].
Carcharhinus leiodon – gatunek dużej drapieżnej ryby chrzęstoszkieletowej z rodziny żarłaczowatych (Carcharhinidae). Występuje w północno-zachodnich wodach Morza Arabskiego, w Zatoce Perskiej oraz Zatoce Adeńskiej. Preferuje płytkie wody przybrzeżne o głębokości nie przekraczającej 30-40 metrów. Posiada dobrze zbudowany wrzecionowaty korpus oraz wydłużoną stosunkowo szeroką głowę o tępo zakończonym pysku z małym U-kształtnym otworem gębowym. Podobnie jak sympatryczny C. amblyrhynchoides posiada charakterystyczne ciemniejsze końcówki każdej z płetw. Zaobserwowano u tego gatunku nienaturalne deformacje płetw, których przyczyną może być chów wsobny lub zanieczyszczenie środowiska. Dorosłe samice mogą osiągać 1,65 m długości.
Podobnie jak inne żarłaczowate, jest żyworodny. Kopulacja odbywa się za pomocną pterygopodium, narządu płciowego samca. Samica rodzi od 4 do 6 młodych. Głównym składnikiem diety C. leiodon są małe ryby kostnoszkieletowe, takie jak mugilowate czy ariusowate, na które poluje w pobliżu dna morskiego. Poławiany jest prawdopodobnie na całym obszarze swojego występowania, choć z uwagi na małą ilość danych oraz brak monitorowania połowów rekinów na niektórych obszarach, ciężko określić dokładny stan i liczebność jego populacji oraz wpływ rybołówstwa. Mięso, płetwy, szczęki i skóry wykorzystywane są lokalnie lub eksportowane na wschód. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznała w 2005 roku, że C. leiodon jest gatunkiem narażonym na wyginięcie (VU), choć część późniejszych autorów wskazuje, że dane te są nieaktualne i wymagają dokładniejszych badań. W mięsie oraz wątrobie wielu osobników występuje niebezpiecznie wysokie stężenie metali ciężkich i innych pierwiastków śladowych.
Slättandad svartspetshaj (Carcharhinus leiodon) är en haj i familjen gråhajar som endast är vetenskapligt beskriven från ett enda exemplar, en 75 centimeter lång juvenil hane fångad i Adenviken. Av Internationella naturvårdsunionen är den rödlistad som sårbar, på grund av dess mycket begränsade utbredningsområde. Det antas att populationens storlek är liten och dess biologi och levnadssätt är okänt.[1]
Typexemplaret fångades av Wilhelm Hein (1902) och beskrevs av Jack Garrick (1985). Artepitetet leiodon kommer av grekiskans leios, med betydelsen "slät", och odon, med betydelsen "tand".[2]
Wikimedia Commons har media som rör slättandad svartspetshaj.
Slättandad svartspetshaj (Carcharhinus leiodon) är en haj i familjen gråhajar som endast är vetenskapligt beskriven från ett enda exemplar, en 75 centimeter lång juvenil hane fångad i Adenviken. Av Internationella naturvårdsunionen är den rödlistad som sårbar, på grund av dess mycket begränsade utbredningsområde. Det antas att populationens storlek är liten och dess biologi och levnadssätt är okänt.
Typexemplaret fångades av Wilhelm Hein (1902) och beskrevs av Jack Garrick (1985). Artepitetet leiodon kommer av grekiskans leios, med betydelsen "slät", och odon, med betydelsen "tand".
Загальна довжина досягає 1,2 м. Доволі схожа на чорноперу рифому акулу. Голова відносно коротка. Морда загострена. Очі маленькі, круглі, з мигательною перетинкою. У ніздрів є носові клапани у вигляді трикутних шкіряних складок. Рот серпоподібний. У кутах рота є губні борозни. Особливістю є будова зубного апарату. Зуби вузькі, вертикальні, з рівними крайками. На обох щелепах по 14-15 рядків зубів. У неї 5 пар зябрових щілин. Тулуб кремезний, веретеноподібний. шкіра луска трохи перекриває одна одну, з 3 горизонтальними хребцями. Грудні плавці довгі, трохи серпоподібні, з гострими кінчиками. Має 2 спинних плавця. Передній спинний плавець значно перевершує задній. Має середнього розміру, трикутної форми. Задній спинний плавець розташовано навпроти анального плавця. Хвостовий гетероцеркальний, верхня лопать більш витягнута ніж нижня.
Забарвлення спини сіре або жовтувато-коричневе із зеленим відливом. Ні тілі розкидані темні плямочки. З боків, від заднього спинного плавця до кінчика верхньої лопаті хвостового плавця, проходить ледь помітна темна смуга. Усі плавця мають темну облямівку та чорні кінчики. Звідси походить інша назва цієї акули.
Воліє до прибережних вод, мілини, гирл річок. Живиться дрібними костистими рибами, кальмарами, каракатицями, ракоподібними, морськими черв'ями.
Статева зрілість настає при розмірах 0,9-1,2 м. Це живородна акула.
Не становить загрози для людини.
Мешкає біля Аравійського півострова — в Аденській затоці, у Перській затоці (узбережжя Саудівської Аравії та Кувейту).
Carcharhinus leiodon Garrick, 1985
Ареал
Carcharhinus leiodon — один из видов рода серых акул одноимённого семейства Carcharhinidae отряда кархаринообразных (Carcharhiniformes). Известны лишь описания особи, пойманной в Аденском заливе у восточного побережья Йемена, а также несколько дополнительных экземпляров, пойманных в Персидском заливе у берегов Кувейта.
Этот вид достигает 1,2 м, у него коренастое тело зеленоватого оттенка, короткая морда и чёрные кончики плавников. Его можно отличить от аналогичных видов по форме зубов. У Carcharhinus leiodon зубы вертикально стоящие, узкие, с ровными краями.
Об образе жизни этой акулы известно очень мало. Вероятно, она обитает на мелководье и питается мелкими костистыми рыбами. Предположительно это живородящий вид, подобно другим членам семейства Carcharhinidae. Международный союз охраны природы (МСОП) оценил охранный статус этого вид, как «Уязвимый» (VU). Сохранность этого вида остается нестабильной из-за интенсивного промысла и ухудшения условий среды обитания.
Первый известный экземпляр Carcharhinus leiodon представлял собой неполовозрелого самца длиной 75 см, пойманного в 1902 году и сданного на хранение в Музей естественной истории в Вене. Местом поимки был записан Аденский залив возле "Gischin", название, которое, вероятно, относится к городу Qishn в восточном Йемене. В 1985 году акула была изучена и описана как новый вид новозеландским ихтиологом Джеком Гарриком в техническом отчете для National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA). Он дал виду название leiodon от греческих слов λείος — гладкий и ὀδούς — зуб[1]. До 2008 года, пока исследователи не выловили у берегов Кувейта несколько особей, этот вид был известен только по одному экземпляру[2].
Согласно морфологическим особенностям Леонард Компаньо в 1988 году поместил Carcharhinus leiodon в одну группу с короткопёрой серой акулой (Сarcharhinus brevipinna), чернопёрой акулой (Carcharhinus limbatus), Carcharhinus amblyrhynchoides и равнозубой серой акулой (Carcharhinus isodon)[3]. На основе анализа ДНК в 2011 году была обнаружена тесная связь Carcharhinus leiodon с Carcharhinus amblyrhynchoides, чернопёрой акулой и Carcharhinus tilstoni[1][2].
На первый взгляд Carcharnihus leiodon напоминает мальгашскую ночную акулу (Сarcharhinus melanopterus). У этого вида крепкое тело с короткой и тупой мордой. Перед большими ноздрями расположены развитые треугольные кожные складки. Маленькие круглые глаза оснащены мигательной мембраной. Рот образует широкую арку, по углам пролегают короткие борозды. Во рту 16 верхних 14—15 нижних зубных рядов по обеим сторонам челюстей, с двумя-тремя мелкими зубами на симфизе челюсти. Зубы узкие, треугольной формы, с острыми вертикальными остриями, края зубов гладкие. Аналогичные зубы в семействе Carcharhinus имеются только у равнозубых и неполовозрелых короткопёрых серых акул. У Carcharhinus leiodon пять пар длинных жаберных щелей[1][2].
Довольно длинные и заостренные грудные плавники имеют форму серпа и расположены на уровне между четвертой и пятой жаберной щелью. Первый спинной плавник среднего размера, треугольной формы, с заостренной вершиной, его основание лежит за каудальным краем грудных плавников. Второй спинной плавник небольшой и расположен напротив анального плавника. Гребень между первым и вторым спинными плавниками отсутствует.
Брюшные плавники треугольной формы, крупнее анального плавника, который имеет глубокую выемку на каудальном крае. На хвостовом стебле имеется выемка в виде полумесяца у основания верхней лопасти хвостового плавника. Хвостовой плавник асимметричный, с хорошо развитой нижней и большой верхней лопастями; у кончика верхней лопасти имеется с вентральная выемка. Плакоидные чешуи слегка перекрывают друг друга и несут по три горизонтальных гребня, оканчивающихся 3—5 зубчиками. Окраска варьирует от зеленовато-желтой до зеленовато-серой, иногда с россыпью крошечных тёмных точек. Брюхо белое; белая окраска также заходит на бока. Все плавники имеют чёткую тёмную окантовку. По средней линии от второго спинного плавника до кончика верхней лопасти хвостового плавника проходит тёмная полоса.
Крупнейший зарегистрированный экземпляр имел в длину 1,2 м[1][2].
Акулы, принадлежащие к виду Carcharhinus leiodon, были обнаружены только у восточного побережья Йемена и Кувейта, на расстоянии приблизительно 3000 км. Эти два места заметно отличаются друг от друга: глубина Аденского залива близ Йемена составляет более 2,5 км с узким континентальным шельфом и постоянным речным стоком, а глубина в Персидском заливе близ Кувейта не более 40 м, в него стекает пресная вода из Тигра, Евфрата и Каруна. Экземпляры из Кувейта были получены с рыбных рынков; учитывая особенности местного рыболовства можно предположить, что эти акулы населяют мелкие прибрежные воды. Тем не менее, хотя ареал этого вида приурочен как к устьям рек, так и к коралловым рифам, его предпочтения в целом остаются неизвестными[2].
Учитывая сходство с мальгашскими ночными акулами, Carcharhinus leiodon может играть аналогичную экологическую роль в ареале своего обитания. Как известно, эти акулы питаются морскими сомами[2]. Вероятно, их рацион также включает других мелких костных рыб. Предположительно это живородящий вид[4]. Судя по имеющимся экземплярам, самцы достигают половой зрелости при длине от 0,9 до 1,2 м[2].
До нахождения дополнительных образцов в Кувейте, Международный союз охраны природы (МСОП) оценивал статус сохранности Carcharhinus leiodon как «Уязвимый» (VU)на основании ограниченности его ареала и малочисленности популяции[5]. Несмотря на обнаружение второй подгруппы у берегов Кувейта, этот вид, вероятно, всё еще заслуживает оценки статуса «Уязвимый», поскольку фауна прибрежных вод Аравийского полуострова подвергается сильному давлению со стороны рыболовства, кроме того происходит ухудшение условий среды обитания. Акула вида Carcharhinus leiodon попадает в жаберные сети у берегов Кувейта в качестве прилова. Интенсивный промысел также ведётся йеменскими и сомалийскими рыбаками в Аденском заливе. Статус йеменской субпопуляции является неопределенным, поскольку единственный экземпляр этого вида был получен более века назад[2].
Carcharhinus leiodon — один из видов рода серых акул одноимённого семейства Carcharhinidae отряда кархаринообразных (Carcharhiniformes). Известны лишь описания особи, пойманной в Аденском заливе у восточного побережья Йемена, а также несколько дополнительных экземпляров, пойманных в Персидском заливе у берегов Кувейта.
Этот вид достигает 1,2 м, у него коренастое тело зеленоватого оттенка, короткая морда и чёрные кончики плавников. Его можно отличить от аналогичных видов по форме зубов. У Carcharhinus leiodon зубы вертикально стоящие, узкие, с ровными краями.
Об образе жизни этой акулы известно очень мало. Вероятно, она обитает на мелководье и питается мелкими костистыми рыбами. Предположительно это живородящий вид, подобно другим членам семейства Carcharhinidae. Международный союз охраны природы (МСОП) оценил охранный статус этого вид, как «Уязвимый» (VU). Сохранность этого вида остается нестабильной из-за интенсивного промысла и ухудшения условий среды обитания.
