الأسماء في صفحات التنقل
Daş kreveti[3] [4]. (lat. Palaemon elegans) — Əsl krevetlər infradəstəsinə (Caridea), Krevet (Palaemon) cinsinə daxil olan növ. Dənizlərin dayaz hissələrində, duzluğu 1 ‰-dən az olmayan sularda yayılırlar.
Əsas Afrikanın Atlantik okean sahillərində, Ümid burnuna qədər olan ərazilərdə yayılmışdır. Avropada isə Norveç sahili, o cümlədən Aralıq, Azov, Qara dənizlərində rastlanılır. 1950-ci illərdən bəri isə Xəzər və Aral dənizi kimi duzlu göllərdə də yayılmağa başlamışdır. XX əsrdə Baltik dənizini nqərb sahillərinidə fəth etmişdir. onlara Kalininqrad körfəzində də rastlanılır[5][6]. Xəzər dənizində yayılmış iki krevet növündən biridir[7].
Daş kreveti . (lat. Palaemon elegans) — Əsl krevetlər infradəstəsinə (Caridea), Krevet (Palaemon) cinsinə daxil olan növ. Dənizlərin dayaz hissələrində, duzluğu 1 ‰-dən az olmayan sularda yayılırlar.
Əsas Afrikanın Atlantik okean sahillərində, Ümid burnuna qədər olan ərazilərdə yayılmışdır. Avropada isə Norveç sahili, o cümlədən Aralıq, Azov, Qara dənizlərində rastlanılır. 1950-ci illərdən bəri isə Xəzər və Aral dənizi kimi duzlu göllərdə də yayılmağa başlamışdır. XX əsrdə Baltik dənizini nqərb sahillərinidə fəth etmişdir. onlara Kalininqrad körfəzində də rastlanılır. Xəzər dənizində yayılmış iki krevet növündən biridir.
Die Kleine Felsengarnele (Palaemon elegans) ist eine Garnelenart aus der Gattung der Felsengarnelen (Palaemon) innerhalb der Familie der Felsen- und Partnergarnelen (Palaemonidae).
Die Kleine Felsengarnele erreicht eine Länge bis 63 Millimeter. Das ziemlich gerade Rostrum weist bis zu 9 Dorsalzähne auf. Von diesen sitzen 2 oder 3 hinter den Augensockeln. Das Peraeopod 2 ist kräftig. Der Dactylus ist ein Drittel so lang wie der Propodus.
Die Art kommt von der Ostsee und Südwest-Norwegen bis zu den Azoren, dem Mittelmeerraum und dem Schwarzen Meer vor. Sie besiedelt die Gezeitenküste entlang von Felsküsten, ist selten aber auch im Sublitoral anzutreffen.
Die Kleine Felsengarnele (Palaemon elegans) ist eine Garnelenart aus der Gattung der Felsengarnelen (Palaemon) innerhalb der Familie der Felsen- und Partnergarnelen (Palaemonidae).
Palaemon elegans sometimes known by the common name rockpool shrimp, is a species of shrimp of the family Palaemonidae. It is native to the eastern North Atlantic (including Macaronesia), the Baltic, the Mediterranean and the Black Sea, and introduced in the Caspian and Aral seas. It is similar to three other members of the genus Palaemon: Palaemon serratus, Palaemon longirostris and Palaemon adspersus, and has displaced or replaced populations of Palaemon adspersus in some locations.[1][2] It is considered an invasive species in parts of the United States.[3]
Palaemon elegans sometimes known by the common name rockpool shrimp, is a species of shrimp of the family Palaemonidae. It is native to the eastern North Atlantic (including Macaronesia), the Baltic, the Mediterranean and the Black Sea, and introduced in the Caspian and Aral seas. It is similar to three other members of the genus Palaemon: Palaemon serratus, Palaemon longirostris and Palaemon adspersus, and has displaced or replaced populations of Palaemon adspersus in some locations. It is considered an invasive species in parts of the United States.
El camarón de charco (Palaemon elegans)[1] es un pequeño crustáceo de la familia palaemonidae. Su talla máxima es de 5 centímetros y vive en los charcos intermareales. También se encuentra en escolleras y en muelles hasta 2 metros de profundidad. En las Islas Canarias su interés pesquero es de carnada, especialmente viva, para la pesca de sargos, seifías, brecas y otras especies del litoral canario y se captura ocasionalmente para su consumo. Su carne es de buena calidad (parecida al krill).
,_Set%C3%BAbal,_Portugal,_2020-08-01,_DD_04.jpg)
,_Set%C3%BAbal,_Portugal,_2020-08-01,_DD_03.jpg)
El camarón de charco (Palaemon elegans) es un pequeño crustáceo de la familia palaemonidae. Su talla máxima es de 5 centímetros y vive en los charcos intermareales. También se encuentra en escolleras y en muelles hasta 2 metros de profundidad. En las Islas Canarias su interés pesquero es de carnada, especialmente viva, para la pesca de sargos, seifías, brecas y otras especies del litoral canario y se captura ocasionalmente para su consumo. Su carne es de buena calidad (parecida al krill).
Elegantne krevett (Palaemon elegans) on krevetlaste sugukonda kuuluv vähiliik.
Vähki on ka Eesti vetes.
Elegantne krevett (Palaemon elegans) on krevetlaste sugukonda kuuluv vähiliik.
Vähki on ka Eesti vetes.
Sirokatkarapu (Palaemon elegans) on pienehkö katkarapulaji. Se kasvaa 3–6 senttimetriä pitkäksi. Se on väriltään vihertävän tai kellertävän läpikuultava. Sirokatkarapu muistuttaa leväkatkarapua (Palaemon adspersus).[2]
Sirokatkaravun luontainen levinneisyysalue ulottuu Mustaltamereltä ja Välimereltä Atlantille Euroopan ja Afrikan rannikoille; pohjoisessa sitä esiintyy Norjassa ja Ruotsin länsirannikolla asti. Se on levinnyt 2000-luvulla Itämereen todennäköisimmin laivaliikenteen mukana, myös Suomen rannikoille.[2]
Sirokatkarapu (Palaemon elegans) on pienehkö katkarapulaji. Se kasvaa 3–6 senttimetriä pitkäksi. Se on väriltään vihertävän tai kellertävän läpikuultava. Sirokatkarapu muistuttaa leväkatkarapua (Palaemon adspersus).
Sirokatkaravun luontainen levinneisyysalue ulottuu Mustaltamereltä ja Välimereltä Atlantille Euroopan ja Afrikan rannikoille; pohjoisessa sitä esiintyy Norjassa ja Ruotsin länsirannikolla asti. Se on levinnyt 2000-luvulla Itämereen todennäköisimmin laivaliikenteen mukana, myös Suomen rannikoille.
Palaemon elegans, la Crevette rose, est l'espèce de crevettes la plus commune sur les estrans rocheux français. Les professionnels ne la confondent pas avec le bouquet (Palaemon serratus), de taille plus grande.
Cette crevette peut atteindre une longueur de 63 mm. Son rostre, très utile pour son identification, est rectiligne, ou très légèrement recourbé vers le haut. Il porte sur sa marge dorsale 7 à 9 dents et sur sa marge ventrale 3 (rarement 2 ou 4). Il est presque incolore ou présente un pointillé de taches sombres (chromatophores) très discrètes[1]. Sa longueur est, à peu de chose près, la même que celle des deux écailles antennaires entre lesquelles il est situé.
Le palpe de la mandibule est formé de deux articles.
Les deux premières paires de pattes sont munies de pinces de forme classique mais la première, très grêle, est peu apparente, tandis que la seconde très robuste se voit sans difficulté. Dans son ensemble le corps est translucide mais le céphalothorax (carapace) et l'abdomen sont parcourus par des lignes sombres (transversales pour l'abdomen) constituées de cellules pigmentées (les chromatophores) qui peuvent s'étaler ou se rétracter selon la couleur et la luminosité de l'environnement de l'animal qui peut paraître de ce fait plus ou moins clair ou foncé. Des zones pigmentées de bleu peuvent se voir notamment sur les grandes pinces.
Palaemon elegans est la crevette typique des estrans rocheux dans les zones marines où on la trouve approximativement à partir du niveau de mi-marée jusqu'à celui des basses mer de vive eau (éventuellement au-dessous, notamment en Méditerranée) mais elle commence alors à être remplacée par le bouquet, Palaemon serratus. Elle est commune sous le goémon (Fucus et Ascophyllum), sous les pierres, dans les flaques et les herbiers de zostères. Elle constitue souvent l'essentiel des prises réalisées à l'aide d'un haveneau sur l'estran.
Cette crevette supporte la dessalure jusqu'à la valeur de 16 et moins, ce qui lui permet d'entrer en milieu estuarien[2] mais elle est remplacée dans les milieux très dessalés ou à salinité très variable par Palaemon longirostris (la crevette blanche) ou par Palaemon varians (la crevette des marais).
Palaemon elegans est omnivore, elle se nourrit d'algues, de petits crustacés, de foraminifères, de cypris et de nauplii de balanes etc.
Les femelles ovigères (grainées) s'observent depuis les mois d'avril-mai jusqu'en août-septembre. Certaines femelles peuvent avoir deux portées dans la saison[1]. L'éclosion des œufs donne naissance à des larves zoés planctoniques.
Palaemon elegans se rencontre depuis les côtes du Sud-Ouest de l'Afrique jusqu'au Sud-Ouest de la Norvège. Elle pénètre en Baltique et est présente en Méditerranée[1]. La population de l'est de la Baltique est apparentée aux populations de Méditerranée et de la mer Noire et non à celle de l'Atlantique, ce qui traduit une introduction (récente : vers l'an 2000) par l'Homme[3].
Palaemon elegans, la Crevette rose, est l'espèce de crevettes la plus commune sur les estrans rocheux français. Les professionnels ne la confondent pas avec le bouquet (Palaemon serratus), de taille plus grande.
O camarón de praia,[1] Palaemon elegans, é unha especie de crustáceo malacostráceo da orde dos decápodos e familia dos palemónidos (Palaemonidae).
A especie foi descrita por primeira en 1837 vez polo científico alemánn Martin Rathke.[2]
Ademais de polo nome actualmente válido, a especie coñeceuse tamén polos sinónimos seguintes:
Ramonell dálle a esta especie o nome de camarón da praia,[3] igual que fai Daviña Facal,[4] mentres que Ríos Panisse só recolle para ela (citada polo sinónimo Palaemon squilla) o de camarón, sen adxectivos, en Laxe, e tamén apunta que así o denominan Valladares, Crespo e Cornide, aparecendo tamén recollido con este nome no dicionario da RAG dos anos 1930.[5]
Palaemon elegans é un camarón típico, co corpo cilíndrico, algo deprimido lateralmente, composto por un cefalotórax na parte dianteira e un abdome formado por seis segmentos. Ten o rostro ancho, curto e bastante recto (só lixeiramente arqueado cara a arriba), con distintivos dentes dorsais (6 ou 7, ás veces até 9) e ventrais (3 ou 4). Xusto debaixo dos grandes ollos compostos están as anténulas, que se dividen en tres partes e, por debaixo delas, as antenas; divididas en dúas partes.[6][3] Os dous primeiros pares de patas marchadoras rematan en quelas (pinzas).
É o máis pequeno dos camaróns galegos, alcanzando tan só 5 ou 6 cm de lonxitude (sen contar as antenas).[3]
A súa coloración é gris translúcida, con liñas de de cor verella apardazada, escuras, no cacho (cefalotórax), con algúns cromatóforos brancos, e o abdome con liñas transversais negras alternando con liñas de puntos brancos. Os segmentos quinto e sexto, e mais o telson, teñen manchas alaranxadas. O segundo par de patas ten os dáctilos de cor azul coas puntas amarelas, propodios tamén azuis, con cíurculos alaranxados e brancos.[3]
Palaemon elegans é moi semellante a Palaemon serratus, Palaemon longirostris e Palaemon adspersus, pero pode distinguirse destes outros camaróns polo número de dentes rostrais e o pedipalpo mandibular, que se compón de dous segmentos. A especie máis parecida é P. adspersus, que é de tamaño un pouco maior, 7 cm como máximo, mentres que P. serratus, o camarón "propiamente dito" chega até os 10 cm.[6][3]
Vive en pozas litorais e zonas rochosas de pouca profundidade (nunca a máis de 40 m) e con moita vexetación,[3] en augas de temperaturas entre os case 7 e os case 12 °C, e cunha salinidade de entre o 10 e o 35 ‰.[6]
É un camarón propio das augas do Atlántico nororiental, especialmente nas costas das illas Británicas, mar do Norte, Alemaña, Dinamarca e sur de Suecia e Noruega, e tamén se acha no Mediterráneo, especialmente no oriental, chagando até o mar Negro, pero tamén se estende polo sur polas costas africanas subtropicais e tropicais, desde Marrocos até Namibia.[6] É frecuente en todo o litoral da península Ibérica e, obviamente, nas rías galegas.[3]
O camarón de praia, Palaemon elegans, é unha especie de crustáceo malacostráceo da orde dos decápodos e familia dos palemónidos (Palaemonidae).
De gewone steurgarnaal (Palaemon elegans) is een garnalensoort uit de familie van de Palaemonidae.[1] De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1837 door Rathke.
Bronnen, noten en/of referenties
Krewetka atlantycka, krewetka elegancka (Palaemon elegans) – drugi co do wielkości (po krewetce bałtyckiej) gatunek krewetki, zamieszkujący Morze Bałtyckie.
Charakterystyczne, kontrastowe ubarwienie: ciało przezroczyste z ciemnobrązowożółtymi pasami, na kończynach żółte i niebieskie przepaski. Wyrostek czołowy prosty lub delikatnie zakrzywiony w górę, zaopatrzony po stronie grzbietowej w 7-9, a po spodniej – w przeważnie 3, czasem 2 lub 4 zęby. 3, a wyjątkowo 2 zęby górne umieszczone są za tylną krawędzią oczu. Z przodu karapaksu znajduje się kilka kolców. I para czułków rozgałęziona jest na 3 części, przy czym krótkie odgałęzienie zewnętrznego biczyka jest tej samej długości, co podstawa czułka. Jest ona prosta, a ok. 2/5 jej długości przypadają na odcinek zrośnięty z odgałęzieniem dłuższym. Głaszczek żuwaczkowy złożony z 2 członów. Krewetka atlantycka dorasta do 6,3 cm długości[4].
Krewetka atlantycka jest zwierzęciem wszystkożernym, żywiącym się glonami, drobnymi skorupiakami i innymi niewielkimi zwierzętami z larwami ryb włącznie, oraz otwornicami. Same padają łupem wielu gatunków ryb, jak węgorz, okoń, babka bycza, płoć, szczupak, sandacz czy węgorzyca[5]. Samice noszące jaja pod odwłokiem można spotkać od kwietnia do września, jednak krewetka ta może rozmnażać się 2 razy w ciągu sezonu. W rozwoju występuje larwa planktoniczna.
Krewetce atlantyckiej przypisuje się wypieranie rodzimej krewetki bałtyckiej. Nie jest to jednak pewne, choć faktem jest, że zastępuje ona ten gatunek na prawie wszystkich stanowiskach[4]. Warto zwrócić uwagę, że na obszarach pierwotnego występowania krewetki atlantyckiej żyją obok niej równolegle populacje krewetki bałtyckiej.
Krewetka atlantycka zamieszkuje płytkie, przybrzeżne morskie wody słone i słonawe do 1‰ włącznie, o różnym dnie, byle porośniętym roślinnością wodną. Pierwotny zasięg obejmował wschodnie wybrzeża Atlantyku wraz z morzami przybrzeżnymi (w Afryce po Przylądek Dobrej Nadziei i Europie do Norwegii włącznie), Morze Śródziemne i Czarne. Wiadomości o występowaniu tego gatunku w Bałtyku z okresu międzywojennego prawdopodobnie dotyczą w rzeczywistości krewetki bałtyckiej. W końcu XX wieku sporadycznie notowana u w zachodniej części tego morza, stopniowo zasiedla cały obszar Bałtyku wraz z przymorskimi zalewami (jest np. jedyną krewetką, żyjącą w Zalewie Wiślanym). Nie wiadomo, czy można ją traktować jako obcy gatunek inwazyjny, czy też raczej – z uwagi na bliskość pierwotnych stanowisk – mamy tu do czynienia z naturalnym rozszerzaniem zasięgu. Obecnie krewetka atlantycka dominuje wzdłuż całych polskich wybrzeży. W latach 50. XX wieku zawleczono ją również do jezior: Morza Kaspijskiego i Aralskiego[4].
Krewetka atlantycka może być używana jako przynęta wędkarska na ryby. Przy swojej atrakcyjności wizualnej nie jest zbyt trudna w hodowli akwaryjnej i może zyskać w Polsce pewne znaczenie jako morskie zwierzę akwariowe[5].
Krewetka atlantycka, krewetka elegancka (Palaemon elegans) – drugi co do wielkości (po krewetce bałtyckiej) gatunek krewetki, zamieszkujący Morze Bałtyckie.
Kortfingrad tångräka (Palaemon elegans)[2] är en kräftdjursart som beskrevs av Martin Heinrich Rathke 1837.[2][1] Andra trivialnamn som används om arten är elegant tångräka[2] och tigerstrimmig tångräka[3]. Kortfingrad tångräka ingår i släktet Palaemon och familjen Palaemonidae.[1][4][2]
Kortfingrad tångräka förekommer i Medelhavet, Svarta havet och Kaspiska havet och från Medelhavet norrut längs den europeiska atlantkusten till Brittiska öarna, Nordsjön, Västerhavet, Vestlandet i Norge och den sydligaste delen av Östersjön. Den förekommer från Medelhavet och söderut till vattnen runt Azorerna och vidare söderut längs den västafrikanska atlantkusten till Gabon.[5]
Arten är reproducerande i Sverige.[2]
Wikimedia Commons har media som rör Kortfingrad tångräka.
_cleaned.png){kind=small}
Denna kräftdjursrelaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Kortfingrad tångräka (Palaemon elegans) är en kräftdjursart som beskrevs av Martin Heinrich Rathke 1837. Andra trivialnamn som används om arten är elegant tångräka och tigerstrimmig tångräka. Kortfingrad tångräka ingår i släktet Palaemon och familjen Palaemonidae.
Kortfingrad tångräka förekommer i Medelhavet, Svarta havet och Kaspiska havet och från Medelhavet norrut längs den europeiska atlantkusten till Brittiska öarna, Nordsjön, Västerhavet, Vestlandet i Norge och den sydligaste delen av Östersjön. Den förekommer från Medelhavet och söderut till vattnen runt Azorerna och vidare söderut längs den västafrikanska atlantkusten till Gabon.
Arten är reproducerande i Sverige.
Первинний ареал охоплює атлантичне узбережжя Африки, на південь до мису Доброї Надії, і Європи на північ до Норвегії, включно, також Середземне і Чорне моря. У 1950-х роках вид було штучно інтродуковані види вселено до солоних озер: Каспійського моря і Аральського моря. Наприкінці XX століття вид був відзначений у західній частині Балтійського моря, після чого почала заселяти прибережні мілини та лагуни на схід, відзначена навіть у Віслинській затоці.[4][5]
Це незавершена стаття з карцинології.Первинний ареал охоплює атлантичне узбережжя Африки, на південь до мису Доброї Надії, і Європи на північ до Норвегії, включно, також Середземне і Чорне моря. У 1950-х роках вид було штучно інтродуковані види вселено до солоних озер: Каспійського моря і Аральського моря. Наприкінці XX століття вид був відзначений у західній частині Балтійського моря, після чого почала заселяти прибережні мілини та лагуни на схід, відзначена навіть у Віслинській затоці.
