الأسماء في صفحات التنقل
Nocturnal. The species is very agile on overhanging and smooth surfaces. The depressed head and body might be an adaptation allowing the species to utilize narrow crevices and cracks, where potential predators or interspecific competitors would be excluded.
Least Concern
A medium-sized gecko with a notably depressed head. Maximum recorded SVL 55 mm ( female). A rather depressed lizard; head notably depressed; snout moderately long and notably depressed in profile. Rostral wider than long. Nostril bordered by rostral, first upper labial and 3 nasals, upper nasals separated by a large rectangular scale. There are 11-13 supralabials; 8-9 infralabials. Two pairs of postmentals present, the suture between the anterior pair is shorter than the mental. There are 40-45 uniform, smooth gulars. Back covered with fine, smooth, granular scales, intermixed with rather small, round, weakly keeled tubercles, regularly arranged in 14-16 longitudinal rows. Dorsal tubercles are widely spaced, separated from each other by 3-7 small scales. There are 40-50 ventrals across mid-abdomen. Limbs moderately long and slender. Digital pads rather moderately expanded, free distal phalanges of digits relatively long, extending well beyond the basal dilation. Lamellae under first toe 6-8, under fourth toe 10-11. Tail slender, cylindrical, with regular segments. Dorsal caudal tubercles are rather small, moderately keeled and widely separated by smaller scales, extending almost to the tail tip; transverse row of 6 tubercles reach the seventh segmwnt. Subcaudals are transversely expanded along the medial line. Postanal sacs present, fringed laterally by 3 large tubercles on each side. All males examined (n=5) had 6 preanal pores. Basic dorsal background coloration translucent grayish pink. Dorsal pattern composed of 4 broad cross-bands of dark brown tubercles (each assuming an indistinct" X" shape), interspresed by wider areas occupied by whitish tubercles. Tail with nine broad alternating dark, and light transverse bands, whose contrast increases posteriorly, those on the posterior half of the tail being black and white. All ventral sides white.
All known specimens come from the high mountain range of South Sinai, within a radius of 50 kms from the highest peak of Gebel Katrina (2641 m). In addition to the holotype and paratype collection localities mentioned above, animals belonging to this species were observed and photographed at Wadi Gebal and the "Blue Valley".
The species is hitherto known only from the high mountains of South Sinai.
Found in the rugged mountainous desert of South Sinai, largely in or near relatively mesic microhabitats. Elevation of collected and observed animals ranging between 600 m at Wadi Feiran and 2,000 m at Wadi Gebal. Animals were found in natural caves, inside abandoned and occupied traditional dwellings and on some modern buildings in the town of St. Katherine. In Wadi Gebal it was observed on the wadi bed. One specimen was found crossing the tarmac road traversing the palm groves of Wadi Feiran at night.
Appears to be rather rare, secretive, and localized. The fact that no Hemidactylus has been reported from the high mountains of South Sinai by the many workers investigating the region attest to this. The only known Hemidactylus specimen claimed to be collected from "Mount Sinai" (holotype of H. sinaitus) is certainly in error (Arnold 1977).
Gekon turecký (Hemidactylus turcicus) je zástupce čeledi gekonovití. Je to noční, hmyzožravý gekon, který dorůstá délky do 18 cm. Má veliké oči bez očních víček s eliptickými zornicemi. Má žlutou, nebo žlutohnědou pokožku s černými flíčky.
Gekon turecký se dožívá 10 až 20 let a dorůstá 9–18 cm.
hmyz, pavouci, mouční červy, malí cvrčci
Pobřeží a ostrovy Středozemního moře, Chorvatsko, Bulharsko, Rumunsko, Malta, Albánie, Bosna a Hercegovina. Introdukce do subtropických oblastí celého světa, ale vyskytuje se i v jiných zemích jako třeba Česká republika, Egypt a Indie. Zavlečení do České republiky (Morava, Slezsko) či USA (Louisiana, Alabama, Texas, Arizona, Florida, Arkansas, Mississippi, Jižní Karolína, Georgia, Oklahoma, Virginia, Maryland, Kalifornie, Nevada, Nové Mexiko, Kansas, Tennessee, Severní Karolína) ukazuje přizpůsobivost tohoto gekona mrazům a rozličným podmínkám. Vyskytuje se též v Severní a východní Africe (včetně Kanárských ostrovů), jihozápadní (včetně Kypru) a jižní Asii. Vyjma USA je znám i z Mexika, Panamy, Portorika, Belize a Kuby.
Obrázky, zvuky či videa k tématu gekon turecký ve Wikimedia Commons
Gekon turecký (Hemidactylus turcicus) je zástupce čeledi gekonovití. Je to noční, hmyzožravý gekon, který dorůstá délky do 18 cm. Má veliké oči bez očních víček s eliptickými zornicemi. Má žlutou, nebo žlutohnědou pokožku s černými flíčky.
Europæisk halvfingergekko (også set kaldet tyrkisk halvfingergekko eller tyrkisk husgekko) er en lille natteaktiv gekko som er almindelig ved Middelhavet og er blevet spredt til mange dele af verdenen. Dens latinske navn er Hemidactylus turcicus.
Den er natteaktiv og insektspisende og bliver sjældent længere end 15 cm. Den har store øjenslågsløse øjne med elliptiske pupiller - og er gul- eller blegbrun-farvet hud med sorte prikker, ofte med striper på halen. Den mave eller undersider er delvis gennemsigtig. I lande hvor arten er blevet introduceret, betragtes de ikke som invasive grundet deres vaner og lille størrelse; de truer sjældent indfødte dyrepopulationer. De er ivrige rovdyr efter natsværmere og små kakerlakker, som tiltrækkes af udendørsbelysning og derfor også af gekkoerne. De udsender distinkte højfrekvente kald lidt ligesom en fugl.
Forskning i Portugal fandt at H. turcicus kun er natteaktiv, med højeste aktivitet omkring kl.2 om natten.[1]
I mange dele af verden øges udbredelsen af H. turcicus og i modsætning til mange andre krybdyr, ser de ud til at være yderst resistente overfor pesticider.
Den europæiske halvfingergekko er en af de mest succesfulde arter af gekkoer i verden. Den er indfødt i det sydlige Europa - og den har eller er blevet spredt over det meste af verden og har etableret stabile populationer langt fra sin oprindelse. Europæisk halvfingergekko kan findes i Portugal, Spanien, Frankrig, Italien (inklusiv Lampedusa øen, Elba), Israel, Albanien, Grækenland, (inkl. Kalymnos, Paros, Antiparos, Despotiko, Lesbos, Chios, Limnos, Samos, Samothraki, Milos, Tinos, Kreta), Malta, Makedonien, Kroatien (undtagen vestlige Istria), Adriatiske øer, Montenegro, dele af Albanien, Cypern, Tyrkiet, nordlige Marokko, Alger, Tunesien, Palæstina, Jordan, Syrien, Libyen, Egypten, Libanon, nordlige Yemen, Somalia, Eritrea, Kenya, sydlige Iran, Irak, Oman, Qatar, Pakistan, Indien, Baleariske Øer, Kanariske Øer (introduceret til Gran Canaria og Tenerife), Panama, Puerto Rico, Belize, Mexico (Baja California, Chihuahua, Durango, Nuevo Leon, Yucatan; introduceret), Cuba (introduceret). Den er også blevet introduceret til det sydlige USA (Louisiana, Alabama, Texas, Arizona, Florida, Arkansas, Mississippi, South Carolina, Georgia, Oklahoma, Virginia, Maryland, Californien, Nevada, New Mexico, Kansas, Tennessee)[2]
Europæisk halvfingergekko (også set kaldet tyrkisk halvfingergekko eller tyrkisk husgekko) er en lille natteaktiv gekko som er almindelig ved Middelhavet og er blevet spredt til mange dele af verdenen. Dens latinske navn er Hemidactylus turcicus.
Den er natteaktiv og insektspisende og bliver sjældent længere end 15 cm. Den har store øjenslågsløse øjne med elliptiske pupiller - og er gul- eller blegbrun-farvet hud med sorte prikker, ofte med striper på halen. Den mave eller undersider er delvis gennemsigtig. I lande hvor arten er blevet introduceret, betragtes de ikke som invasive grundet deres vaner og lille størrelse; de truer sjældent indfødte dyrepopulationer. De er ivrige rovdyr efter natsværmere og små kakerlakker, som tiltrækkes af udendørsbelysning og derfor også af gekkoerne. De udsender distinkte højfrekvente kald lidt ligesom en fugl.
Forskning i Portugal fandt at H. turcicus kun er natteaktiv, med højeste aktivitet omkring kl.2 om natten.
I mange dele af verden øges udbredelsen af H. turcicus og i modsætning til mange andre krybdyr, ser de ud til at være yderst resistente overfor pesticider.
Der Europäische Halbfinger, auch Türkischer Halbfingergecko (Hemidactylus turcicus), oft auch als „Hausgecko“ bezeichnet, ist einer der am häufigsten vorkommenden Geckos. Er lebt versteckt in Häusern und ernährt sich von Insekten. Erwachsene Halbfingergeckos können eine Kopf-Rumpf-Länge von acht und eine Gesamtlänge von 15 cm erreichen. Als versteckt lebender, dämmerungs- und nachtaktiver Jäger hat der Türkische Halbfingergecko große lidlose Augen. Die Haut wirkt je nach Untergrund und Lichteinfall sandfarben gelblich, rötlich bis dunkelbraun, hat dunkle, fast schwarze Flecken und helle Tuberkelschuppen, die die Form des Geckos gegenüber dem Untergrund auflösen und eine fast perfekte Tarnung auf Holz und Stein bieten. Wie alle Halbfingergeckos hat auch der türkische Halbfingergecko neben Haftzehen auch Krallen und kann sowohl auf glattem als auch auf rauem Untergrund laufen.
Als Kulturfolger und Neozoon ist der Europäische Halbfinger hochgradig invasiv. Die erste große Verbreitungswelle wurde in der Antike durch griechische und phönizische Seefahrer ausgelöst und dehnte das Verbreitungsgebiet auf den gesamten Mittelmeerraum aus. Ein zweiter Verbreitungsschub mit Beginn der Neuzeit führte zur Besiedelung der spanischen und portugiesischen Kolonien. Durch Flug- und Schiffsverkehr ist das Tier seit dem Zweiten Weltkrieg auf jedem Kontinent und auf fast jeder Insel in tropischen oder mediterranen Klimaten zu finden. Weibchen können Sperma für ein Jahr auf Vorrat speichern und damit ca. 6 Gelege mit je 2 Eiern produzieren. Es ist zu erwarten, dass durch den modernen Flugtourismus und internationalen Warenverkehr in Innenräumen weitere Populationen entstehen.
Der Europäische Halbfinger wird durch die Bundesartenschutzverordnung geschützt. Die Haltung von in Menschenobhut gezüchteten Tieren ist zulässig, erfordert aber eine Anmeldung bei den zuständigen Landesbehörden.
Auf Grund der weiten Verbreitung ist Hemidactylus turcicus in den meisten Ländern nicht geschützt. Dies führt dazu, dass Wildfänge z. B. als Hemidactylus brookii oder unter Fantasienamen importiert und im Zoohandel als „Futtergeckos“ angeboten werden.
Der Europäische Halbfinger lebt in Kolonien, in denen die Männchen ihre Reviere gegen andere Männchen und artfremde Futterkonkurrenten, z. B. andere Geckos, aber auch gegen Spinnen verteidigen. Zumeist nutzt die gesamte Kolonie ein Gemeinschaftsklo, wo es genauso wie an den Sonnenplätzen selten zu Streit kommt.
In der Literatur wird der Halbfingergecko als nachtaktiv bezeichnet. Doch man kann das Verhalten auch als scheu und versteckt lebend beschreiben. Steigt die Populationsdichte durch den Mangel an Raubtieren, wie Hunden oder Katzen, an, können die Jagdgewohnheiten in einer Wohnung dreister werden. Z. B. wird dann auch in Lampen oder in der Nähe von Kerzen gejagt. Im Terrarium bleiben die Geckos meist scheuer als in Wohnungen.
Der Fußboden oder von oben offene Flächen werden zumeist gemieden. Eher finden sich die Geckos unter Tischen, Regalen, unter den Blättern von Zimmerpflanzen oder in anderen Verstecken. Die Sonnenplätze sind meist nur vom Winkel der Sonne einsehbar, häufig ist jedoch das Gemeinschaftsklo in einer versteckten Ecke am Boden oder in Bodennähe.
Zum Schlafen braucht der Europäische Halbfinger eine Spalte, die sowohl Bauch- als auch Rückenkontakt bietet. Tagsüber wird mehrmals der Platz zur passiven Thermoregulation gewechselt. Nachts bleibt der Gecko bis ca. 15 °C Raumtemperatur aktiv. Die Tage nach der Fütterung kann ein indirektes (z. B. unter einem Blatt) oder direktes Sonnen bei 25 bis 30 °C beobachtet werden, das zum Erreichen der Verdauungstemperatur nötig ist. Bei zu hohen Tagestemperaturen ziehen sich die Geckos in tiefere, feuchtere oder schattigere Ecken zurück. Bei der Jagd oder anderen Erregungszuständen ist ein hektisches Luftpumpen mit der Kehle zu beobachten.
Bei Krankheiten ist ein reptilienkundiger Tierarzt zu konsultieren.
Eimeria turcicus ist eine für Hemidactylus turcicus normale Coccidienart. Dieser Einzeller sollte nicht behandelt werden, sondern im Gegenteil sollte Jungtieren die Möglichkeit gegeben werden, das Klo der Elterntiere zu besuchen, um eine normale Darmflora zu bekommen. Bei anderen Reptilien kann Eimeria turcicus jedoch die Galle befallen. Eine solche Infektion kann zum Tode führen, weswegen Europäische Halbfinger nicht mit anderen Reptilien vergesellschaftet oder gar als Futtergeckos verfüttert werden sollten. Eimeria ist durch eine Trivialuntersuchung einer Kotprobe festzustellen, die genaue Artbestimmung der Eimeria ist jedoch nur im Labor möglich.
Die normale Lebenserwartung bei guter Pflege im Terrarium beträgt ca. 10 Jahre. Zu diesem Zeitpunkt setzt häufig ein Erblinden ein, welches selbständiges Jagen verhindert. Futterzahme Tiere können doppelt so alt werden.
Der Europäische Halbfinger, auch Türkischer Halbfingergecko (Hemidactylus turcicus), oft auch als „Hausgecko“ bezeichnet, ist einer der am häufigsten vorkommenden Geckos. Er lebt versteckt in Häusern und ernährt sich von Insekten. Erwachsene Halbfingergeckos können eine Kopf-Rumpf-Länge von acht und eine Gesamtlänge von 15 cm erreichen. Als versteckt lebender, dämmerungs- und nachtaktiver Jäger hat der Türkische Halbfingergecko große lidlose Augen. Die Haut wirkt je nach Untergrund und Lichteinfall sandfarben gelblich, rötlich bis dunkelbraun, hat dunkle, fast schwarze Flecken und helle Tuberkelschuppen, die die Form des Geckos gegenüber dem Untergrund auflösen und eine fast perfekte Tarnung auf Holz und Stein bieten. Wie alle Halbfingergeckos hat auch der türkische Halbfingergecko neben Haftzehen auch Krallen und kann sowohl auf glattem als auch auf rauem Untergrund laufen.
Apik, apapika malan, apapika gurî, apapika derya sipî ya navîn, gegoyê gurî (Hemidactylus turcicus), cureyekî apapikan e.
Apik cureyekî apapikên tewr navdar e li parzemînên erdê ku têne dîtin li gelek welatên Ewropay,Afrîka, Asya û Amerîkayan. Apik li Yewnan,Portugal, Spaniya, Îtaliya, Tirkiye, Kurdistan, Îraq,Îran, Sûrî, Îsraîl, Urdun, Felestîn, Libnan, Misr, Erebistanê Siyûdî, Sudan,Yemen, Somalia, Eritrea, Kenya, Oman, Qatar, Pakistan, Hind, Balearic Islands, Giravên Qenariyê, Panama, Puerto Rico, Belize, Meksîk, Kuba û başûra DYAdijî ye [1].
Dirêjiya apikê digihêje heta 15 cm.
Bi gelemperî, di êvarê de çalak dibe û tê dîtin. Da ku apik di êvaran de xwe baş veşêrîne rengê xwe ne tu balkêş e da ku tu canewer wî nebîne.
Çavên xwe di êvare de pir baş dibînin û bîboka çavan wekî bîokên qelisî xuya dike. Li gorî zanyaran apik, canewerek e ku dikane reng jî bibîne, ye (bi piranî heywan nikarin rengan bibînin). Herwiha, apik pir hîşyar e û bêtewş tevdigere. Ji ber porikên xwe yên pir biçuk ên ku di bin lingên xwe de peyda ne, apik kare xwe li dîwaran bizeliqîne û bê dijwarî li ser dîwaran bimeşe. Bi alîkariya ev porikan apik kare hêzên Van der Waalsê (hêzeke fîzîkî) bikarbîne û heta li ser pencereyan bile hilmeşe.
Apik, apapika malan, apapika gurî, apapika derya sipî ya navîn, gegoyê gurî (Hemidactylus turcicus), cureyekî apapikan e.
Το Μεσογειακό σαμιαμίδι (Hemidactylus turcicus, Linnaeus, 1758) είναι μικρόσωμη σαύρα της οικογένειας Gekkonidae. Απαντά στη Μεσόγειο, ενώ έχει επεκταθεί σε πολλά μέρη του κόσμου, με ανθρωπογενή κυρίως μέσα.
Πρόκειται για ένα από τα πιο ευπροσάρμοστα ερπετά του κόσμου. Είναι νυκτόβιο ερπετό και ιδιαίτερα ευκίνητο και γρήγορο. Τις κρύες μέρες του χειμώνα γίνεται νωχελικό. Σε περίπτωση που νοιώσει απειλή παράγει ήχους κινδύνου.[1] Είναι ένα από τα ελάχιστα ερπετά που παράγουν ήχους.
Το σαμιαμίδι είναι ένα ερπετό εντελώς ακίνδυνο και παράλληλα ωφέλιμο. Τρέφεται με μικρά αρθρόποδα και έντομα όπως π.χ. μύγες, κουνούπια, σκόρους συμβάλλοντας έτσι στον έλεγχο των πληθυσμών τους.
Το Μεσογειακό σαμιαμίδι εντοπίζεται σε χώρες της Μεσογείου (Πορτογαλία, Ισπανία, Γαλλία, Τσεχία, Ιταλία, Μάλτα, Ελλάδα, Αλβανία, Σκόπια,
Κροατία, Βοσνία & Ερζεγοβίνη, Μαυροβούνιο, Κύπρος, Τουρκία, Ιορδανία, Ισραήλ, Συρία, Λίβανος, Αίγυπτος, Μαρόκο, Αλγερία, Τυνησία, Λιβύη), αλλά επίσης και στην Ασία (Ιράν, Ιράκ, Υεμένη, Πακιστάν κ.α.) και την Αφρική (Κένυα, Σομαλία κ.α.). Έχει επίσης εισαχθεί σε πολυάριθμα μέρη του πλανήτη, όπως στην Αμερική (Παναμάς, Πουέρτο Ρίκο, Μεξικό, Κούβα, Η.Π.Α. κ.α.).
Στην Κύπρο ονομάζεται μισιαρός.
Το μήκος τους φτάνει συνήθως τα 10 cm μαζί με την ουρά. Το δέρμα του είναι ημιδιάφανο και καλύπτεται από μικροσκοπικές φολίδες. Το χρώμα του είναι συνήθως φαιό ως λευκόφαιο, αλλά έχει και τη δυνατότητα να προσαρμόζεται στο περιβάλλον που ζει (για παράδειγμα σαμιαμίδι που ζει σε σε σκουρόχρωμο έδαφος ή πέτρωμα μπορεί να έχει σκούρο καφέ χρώμα).
Το κεφάλι του είναι κοντό και πλατύ, τα μάτια του μαύρα, χωρίς κινητά βλέφαρα, αλλά με μια προστατευτική μεμβράνη, σχετικά μεγάλα κατάλληλα για νυκτόβια διαβίωση και η ουρά του ιδιαίτερα μακριά σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα.[2]
Τα τέσσερα πόδια του στα πέλματα σχηματίζουν σειρές από φυλλώδεις δομές (lamellae) οι οποίες αποτελούν συστοιχίες από τριχίδια (setae)[3], καθένα εκ των οποίων αποτελείται από ένα κύριο σώμα το οποίο καταλήγει σε πολυάριθμες σπαθοειδείς διακλαδώσεις (spatulae)[4]. Λόγω αυτού συγκολλώνται πολύ ισχυρά σε μία επιφάνεια χωρίς να χάνουν τη δυνατότητα ταχείας αποκόλλησης. Αυτό δίνει τη δυνατότητα να περπατά η και να μένει ακίνητο επάνω σε τοίχους η και στην οροφή. Μπορεί ακόμα να σκαρφαλώσει και σε λείες επιφάνειες όπως το γυαλί.
Τα θηλυκά γεννούν συνήθως 1-2 αυγά, 2 με 3 φορές το χρόνο. Τα αυγά είναι μικρά, σφαιρικά και σκληρά και προσκολλώνται σε επιφάνειες.
Εχθροί του είναι σχεδόν όλα τα μεγαλύτερά του σαρκοφάγα ζώα που είναι αρκετά γρήγορα για να το πιάσουν. Συνήθως αν πιαστεί από έναν εχθρό ρίχνει την ουρά του, η οποία κινείται για λίγο, ώστε να τραβήξει την προσοχή του εχθρού και η σαύρα να φύγει. Η ουρά μπορεί να αναγεννηθεί αργότερα. Πάντως, πρόκειται για δειλό ζώο που εμφανίζεται λίγες φορές τις στιγμές δηλαδή που ψάχνει για τη τροφή του.
|title= (βοήθεια) Το Μεσογειακό σαμιαμίδι (Hemidactylus turcicus, Linnaeus, 1758) είναι μικρόσωμη σαύρα της οικογένειας Gekkonidae. Απαντά στη Μεσόγειο, ενώ έχει επεκταθεί σε πολλά μέρη του κόσμου, με ανθρωπογενή κυρίως μέσα.
Πρόκειται για ένα από τα πιο ευπροσάρμοστα ερπετά του κόσμου. Είναι νυκτόβιο ερπετό και ιδιαίτερα ευκίνητο και γρήγορο. Τις κρύες μέρες του χειμώνα γίνεται νωχελικό. Σε περίπτωση που νοιώσει απειλή παράγει ήχους κινδύνου. Είναι ένα από τα ελάχιστα ερπετά που παράγουν ήχους.
Το σαμιαμίδι είναι ένα ερπετό εντελώς ακίνδυνο και παράλληλα ωφέλιμο. Τρέφεται με μικρά αρθρόποδα και έντομα όπως π.χ. μύγες, κουνούπια, σκόρους συμβάλλοντας έτσι στον έλεγχο των πληθυσμών τους.
The Mediterranean house gecko (Hemidactylus turcicus) is a species of house gecko common to the Mediterranean area which has spread to many parts of the world. It is commonly referred to as the Turkish gecko[1] as represented in its Latin name and also as the moon lizard because it emerges in the evening.
A study in Portugal found H. turcicus to be totally nocturnal, with the highest activity peak around 02:00.[2] They are insectivorous, rarely exceeding 15 cm (5.9 inches) in length, have large, lidless eyes with elliptical pupils, and purple - or tan-colored skin with black spots, often with stripes on the tail. Their bellies or undersides are somewhat translucent. It is currently unknown what impact the geckos have on native wildlife in the regions they have been introduced to.[3]
In many parts of the world the range of H. turcicus is increasing,[1] and unlike many other reptiles, they appear to be highly resistant to pesticides. The increase may be explained as a consequence of having few predators in places where they have been introduced, and also of their tendency to take shelter in the cracks and unseen areas of human homes, for example inside walls. Reliance on human habitation has thus contributed to their proliferation, similar to rodents. In some Eastern Mediterranean countries such as Turkey and Cyprus it is a taboo to harm them due to their benign nature and they are often kept as house pets.
The Mediterranean gecko is a very small lizard generally measuring between 10–13 cm (4–5 inches) in length,[4] with sticky toe pads, vertical pupils, and large eyes that lack eyelids.[5] Snout rounded, about as long as the distance between the eye and the ear opening, 1.25 to 1.3 the diameter of the orbit; forehead slightly concave; ear-opening oval, oblique, nearly half the diameter of the eye. Body and limbs moderate. Digits variable in length, the inner always well developed; 6 to 8 lamellae under the inner digits, 8 to 10 under the fourth finger, and 9 to 11 under the fourth toe. Head with large granules anteriorly, posteriorly with minute granules intermixed with round tubercles. Rostrum four-sided, not twice as broad as deep, with medial cleft above; nostril pierced between the rostrum, the first labial, and three nasals; 7 to 10 upper and 6 to 8 lower labials; mental large, triangular, at least twice as long as the adjacent labials, its point between two large chin-shields, which may be in contact behind it; a smaller chin shield on each side of the larger pair. Upper surface of body covered with minute granules intermixed with large tubercles, generally larger than the spaces between them, suboval, trihedral, and arranged in 14 or 16 pretty, regular longitudinal series. Abdominal scales small, smooth, roundish-hexagonal, imbricate. Males with a short angular series of 4 to 10 (exceptionally 2) preanal pores. Tail cylindrical, slightly depressed, tapering, covered above with minute scales and transverse series of large keeled tubercles, beneath with a series of large transversely dilated plates. Light brown or grayish above, spotted with darker; many of the tubercles white, lower surfaces white.[6] They may be completely translucent except for the spotting. Some are darker.
They often seek darkness when fleeing. They may be seen singularly or in a group ranging from 2 to 5 together.
Native to the Mediterranean region, the "Med gecko" is one of the most successful species of geckos in the world. It has spread over much of the world and established stable populations far from its native range; it holds no threatened or endangered status. It can be found in countries with Mediterranean climates,[7] such as Portugal , Spain, France, Italy, Greece, Israel, Albania, Malta, Bulgaria, North Macedonia, coastal Croatia (except western Istria), Bosnia and Herzegovina, the Adriatic islands, coastal Montenegro, the coastal part of Albania, Cyprus, Turkey, northern Morocco, Algeria, Tunisia, Jordan, Syria, Libya, Egypt, Lebanon, northern Yemen (the Socotra Archipelago), Somalia, Eritrea, Kenya, southern Iran, Iraq, Oman, Qatar, Saudi Arabia, Pakistan, India, the Balearic Islands (Island Addaya Grande), the Canary Islands (introduced to Gran Canaria and Tenerife), Panama, Puerto Rico, Belize, and Cuba.
As of 2016 it was known from across the Southern United States including Arizona, California, Nevada, and New Mexico in the southwest,[8] and Alabama, Arkansas, Florida, Georgia, Kansas, Kentucky, Louisiana, Maryland, Mississippi, Missouri, North Carolina, Oklahoma, South Carolina, Texas, and Virginia, being particularly well-established in Gulf Coast states in the east.[9] More recently records have been published from several localities in Pennsylvania,[10] and Tennessee.[11][12][13][14][15] It was also reported from Indiana in 2019 but, it was unknown at that time if the individual represented an established population or not.[16]
In Mexico, introductions are known to the states Tamaulipas, Veracruz, Tabasco, Campeche, Yucatán,[17] Baja California,[8] Chihuahua, Coahuila, Sonora,[18] Durango,[19] and Nuevo León.[20]
Mediterranean house geckos inhabit a wide range of habitats. They can be found in areas near human presence such as university campuses, cemeteries, coastal regions, and shrublands. In these urban or suburban areas, they are typically seen in the cracks of old brick buildings. They can also be found in other areas like mountain cliffs and caves. Their nests can be found in trash piles, attics, or under the baseboards of buildings (Klawinski, 1992).
Mediterranean house geckos are nocturnal (Klawinski 1992). They emit a distinctive, high-pitched call somewhat like a squeak or the chirp of a bird, possibly expressing a territorial message. Because of this aggressive behavior, juveniles avoid most interaction with adult geckos (Klawinski, 1992). They are voracious predators on moths and small roaches, and are attracted to outdoor lights in search of these prey. They are also attracted by the call of a male decorated cricket (Gryllodes supplicans) even though the males are usually safely out of reach in a burrow, because female crickets attracted to the male's call can be intercepted and eaten.[21]
Mediterranean house geckos reach sexual maturity within four months to a year. Male house geckos produce clicking sounds to attract a mate, with the female responding in her own squeaks. They also display copulatory biting, with stronger bites resulting in higher fertilization success. Fertilization is internal. Breeding season is typically from April to August each year and eggs are laid mid-May to August in an average clutch size of two. Female house geckos experience delayed fertilization and can store sperm in a funnel shaped organ called the infundibulum for up to five months. Because of this, exact gestation time is unknown but is estimated to be around 40 days. Neither males nor females have been observed providing any parental care, with males going as far as to bite the juveniles. [22]
Primary prey of Mediterranean house geckos has been noted to include crickets, grasshoppers, cockroaches, spiders, beetles, moths, butterflies, ants, isopods, and snails.[4] These geckos are visual hunters; prey selection depends on whether it is alive or dead. A study by Barbour and Rose found that Mediterranean house geckos are more likely to choose living prey over dead.[22]
.jpg)
Mediterranean house gecko, Mugla province, Turkey.
Scan of the ventral side of a Mediterranean house gecko, showing details of skin and toepads
_(Mediterranean_House_Gecko),_Paphos,_Cyprus_-_3.jpg)
Close up of a foot and toe pads of Mediterranean house gecko, Paphos, Cyprus
Gecko with prey (longhorn beetle, Cerambycidae) on a wall in Messenia, Greece
A young Mediterranean house gecko in the process of moulting
The Mediterranean house gecko (Hemidactylus turcicus) is a species of house gecko common to the Mediterranean area which has spread to many parts of the world. It is commonly referred to as the Turkish gecko as represented in its Latin name and also as the moon lizard because it emerges in the evening.
A study in Portugal found H. turcicus to be totally nocturnal, with the highest activity peak around 02:00. They are insectivorous, rarely exceeding 15 cm (5.9 inches) in length, have large, lidless eyes with elliptical pupils, and purple - or tan-colored skin with black spots, often with stripes on the tail. Their bellies or undersides are somewhat translucent. It is currently unknown what impact the geckos have on native wildlife in the regions they have been introduced to.
In many parts of the world the range of H. turcicus is increasing, and unlike many other reptiles, they appear to be highly resistant to pesticides. The increase may be explained as a consequence of having few predators in places where they have been introduced, and also of their tendency to take shelter in the cracks and unseen areas of human homes, for example inside walls. Reliance on human habitation has thus contributed to their proliferation, similar to rodents. In some Eastern Mediterranean countries such as Turkey and Cyprus it is a taboo to harm them due to their benign nature and they are often kept as house pets.
La salamanquesa rosada (Hemidactylus turcicus) es una especie de gecos de la familia Gekkonidae presente en buena parte de los países mediterráneos e introducida en diversas regiones del mundo.[2] Son nocturnos e insectívoros. Tienen ojos enormes sin párpados y una piel pálida con manchas negras en su cuerpo y a menudo con la cola jaspeada. Su vientre es un poco traslúcido. En América del Norte, las Antillas Mayores y Centroamérica es una especie invasora.[1]
Se reconocían las siguientes según The Reptile Database (aunque ahora se han elevado al rango de especies):[2]
Imagen en la que pueden apreciarse las almohadillas adhesivas.
La salamanquesa rosada (Hemidactylus turcicus) es una especie de gecos de la familia Gekkonidae presente en buena parte de los países mediterráneos e introducida en diversas regiones del mundo. Son nocturnos e insectívoros. Tienen ojos enormes sin párpados y una piel pálida con manchas negras en su cuerpo y a menudo con la cola jaspeada. Su vientre es un poco traslúcido. En América del Norte, las Antillas Mayores y Centroamérica es una especie invasora.
Hemidactylus turcicus Hemidactylus generoko animalia da. Narrastien barruko Gekkonidae familian sailkatuta dago.
Hemidactylus turcicus Hemidactylus generoko animalia da. Narrastien barruko Gekkonidae familian sailkatuta dago.
Levyvarvasgekko[2] eli kotigekko[3] (Hemidactylus turcicus) on gekkojen heimoon kuuluva kiipeilevä liskolaji. Se on kotoisin Välimeren rannikolta ja Lähi-idästä. Levyvarvasgekko on levinnyt vieraslajina Yhdysvaltoihin 1950-luvulla. Se kasvaa 10–13 senttiä pitkäksi, josta noin puolet on hännän osuutta. Se on vaaleana valkoinen tai läpikuultavan vaaleanpunainen, tummana harmaanruskea. Laji on aktiivinen öisin ja hämärän aikaan, ja elää usein ihmisasutusten liepeillä, missä se saalistaa pienikokoisia selkärangattomia.[4]
Levyvarvasgekko eli kotigekko (Hemidactylus turcicus) on gekkojen heimoon kuuluva kiipeilevä liskolaji. Se on kotoisin Välimeren rannikolta ja Lähi-idästä. Levyvarvasgekko on levinnyt vieraslajina Yhdysvaltoihin 1950-luvulla. Se kasvaa 10–13 senttiä pitkäksi, josta noin puolet on hännän osuutta. Se on vaaleana valkoinen tai läpikuultavan vaaleanpunainen, tummana harmaanruskea. Laji on aktiivinen öisin ja hämärän aikaan, ja elää usein ihmisasutusten liepeillä, missä se saalistaa pienikokoisia selkärangattomia.
Hémidactyle verruqueux, Gecko nocturne
Hemidactylus turcicus est une espèce de geckos de la famille des Gekkonidae[1]. Il est parfois appelé Gecko nocturne ou Hémidactyle verruqueux.
Cette espèce se rencontre[1] :
Elle a été introduite dans le sud des États-Unis, au Mexique, à Cuba, au Panama, à Porto Rico, aux îles Baléares et aux îles Canaries.
En France on la trouve sur toute la façade méditerranéenne de Perpignan à Menton du bord de mer jusqu’aux environs de 1000 mètres d’altitude[2]. À Nîmes on trouve ce gecko en compagnie de la Tarente commune Tarentola mauritanica, un autre gecko beaucoup plus présent. Ils ont chacun un territoire bien défini, mais cohabitent parfois dans un même quartier, voire sur la même bâtisse[3].
Ces geckos vivent dans des climats méditerranéens, avec des étés chauds et des hivers généralement tempérés. Mais ils sont adaptables et se sont installés dans de nombreux pays avec des climats similaires.
C'est un gecko insectivore qui a une coloration grise parfois rosée avec des points sombres et se trouve sur les murs et les rochers.
Cette espèce peut vivre environ cinq ans dans la nature. En captivité cet animal peut vivre jusqu'à dix ans.
C'est une espèce très adaptable, qui voyage facilement grâce à la résistance de ses œufs. Sensible aux pesticides, son aire de répartition est actuellement en recul.
Bien que nocturne, ce reptile profite fréquemment du soleil et début et fin de journée afin de réguler sa température.
Les mâles peuvent pousser des clics sonores.
Les femelles peuvent stocker le sperme des mâles pour toute la saison, et féconder les œufs même sans acte reproductif additionnel. Les femelles pondent des séries de deux œufs, jusqu'à six fois dans la saison.
La sous-espèce Hemidactylus turcicus lavadeserticus[4] a été élevée au rang d'espèce par Moravec et al.[5], la sous-espèce Hemidactylus turcicus spinalis[6] a été placée en synonymie avec Hemidactylus turcicus tandis que Hemidactylus granosus était relevée de sa synonymie[7].
Le nom de cette espèce vient du latin turicus, de Turquie, pays où l'on trouve (entre autres) ce reptile[1].
Hémidactyle verruqueux, Gecko nocturne
Hemidactylus turcicus est une espèce de geckos de la famille des Gekkonidae. Il est parfois appelé Gecko nocturne ou Hémidactyle verruqueux.
Il geco verrucoso (Hemidactylus turcicus (Linnaeus, 1758)) è un sauro della famiglia dei Gekkonidi, diffuso sulle coste del mediterraneo.[2]
Rispetto al geco comune, da cui si può facilmente distinguere perché possiede un artiglio al termine di ogni dito, è più piccolo e slanciato, infatti raggiunge al massimo i 10–12 cm. Il corpo è grigio-rosato con macchie marroni ed i tubercoli sono giallo pallido; l'addome è biancastro. La coda, in particolare nei giovani, ha una livrea ad anelli neri e bianchi alternati.
Come la maggior parte dei gechi ha una struttura lamellare sulla parte inferiore delle falangi che gli permette di arrampicarsi agilmente aderendo alle pareti.
Questo geco ha l'abitudine di alzare la coda verso l'alto quando si sente minacciato, il che attira i predatori sull'estremità che può essere amputata volontariamente per autotomia. Se catturati possono emettere un sibilo.
Il geco verrucoso emette un peculiare suono acuto, simile al pigolio o al cinquettio di un uccello, possibilmente allo scopo di marcare il territorio.
Se condivide lo stesso ambiente con la Tarentola mauritanica, tende a vivere più in basso sui muri o le rocce. È un sauro prevalentemente notturno anche se nei luoghi più freddi esce allo scoperto all'alba o al crepuscolo per riscaldarsi con il leggero tepore dei raggi solari di queste ore. Uno studio in Portogallo ha mostrato come il picco di attività sia intorno alle 2 di notte[3].
Sono insettivori e cacciano piccoli insetti ed aracnidi[4], come falene e scarafaggi, e sono attratte dalle luci esterne in cerca di tali prede. Sono attratti anche dal richiamo del grillo Gryllodes supplicans, anche se i maschi sono di solito al sicuro in rifugi. I grilli femmina, invece, attratti dal richiamo del maschio possono essere intercettati e mangiati.[5]
Le pupille sono verticali ed il muso è arrotondato. Il corpo è ricoperto da piccoli tubercoli arrotondati. Possiedono 5 dita per zampa.
La maturità sessuale è raggiunta intorno ai sei mesi di vita. L'accoppiamento avviene dopo il letargo invernale e dopo alcune settimane vengono deposte una o due uova in anfratti di muri, rocce o alberi, oppure tra le foglie marcescenti. Le femmine possono deporre fino a tre volte all'anno.[4]
Le uova misurano circa 12 mm in lunghezza e 10 mm in larghezza e si schiudono dopo 6-12 settimane d'incubazione. I piccoli alla nascita misurano circa 4 cm di lunghezza ed hanno una pelle molto delicata e di un colore rosato che lascia intravedere la sacca degli organi interni.
Il suo areale originario comprende le coste del bacino del Mediterraneo. Si trova in Portogallo meridionale, Spagna, Francia, Italia, Marocco, Algeria, Tunisia, Libia, Egitto, Albania, Grecia, Malta, Croazia, Montenegro, Slovenia, Bosnia ed Erzegovina, Turchia, Cipro, Israele, Libano, Giordania, Siria e Arabia Saudita. È stato introdotto in alcuni paesi del Nuovo Mondo, ovvero Stati Uniti, Cuba, Porto Rico, Messico e Panama e nelle Isole Canarie[1].
In Italia è presente in Sicilia ed isole satelliti, in Sardegna, nell'arcipelago toscano e nelle altre isole tirreniche. Nella penisola si trova in Liguria, Toscana, Lazio, Umbria, Campania, Basilicata, Calabria, Puglia, nella laguna di Venezia, sulla costa presso Trieste, nelle Marche, costa abruzzese e nell'area del Delta del Po.
Pare introdotto anche in Yemen, nell'arcipelago di Socotra, Somalia, Eritrea, Kenya, Iran, Iraq, Oman, Pakistan, India[2].
In molte parti del mondo, le aree di diffusione di H. turcicus sono in aumento[1].
Frequenta alberi, zone rocciose, zone costiere, muretti a secco, aree urbane, giardini e zone rurali.
Sono note le seguenti sottospecie:[2]
Il geco verrucoso (Hemidactylus turcicus (Linnaeus, 1758)) è un sauro della famiglia dei Gekkonidi, diffuso sulle coste del mediterraneo.
Tyrkisk halvfingergekko er en vanlig gekkoart i middelhavsområdet. Den er en nattaktiv art, som ofte holder til i bebyggelse, og som lever av insekter. Arten er sterkt knyttet til middelhavskysten, men finnes også i Nildalen, og langs kysten av det nordlige Rødehavet.
Ettersom tyrkisk halvfingergekko lever tett innpå mennesker, har den kunnet spre seg med skip, lastebil og fly til nye steder. I antikken fulgte den med skipene til fønikerne og grekerne slik at den nå lever rundt hele Middelhavet. I nyere tid har den spredd seg til Kanariøyene, USA og Mellom-Amerika.
Hemidactylus robustus fra kysten av Øst-Afrika, Arabia, Iran og Pakistan, ble tidligere regnet til H. turcicus, men er nå skilt ut som en egen art.
Tyrkisk halvfingergekko er en vanlig gekkoart i middelhavsområdet. Den er en nattaktiv art, som ofte holder til i bebyggelse, og som lever av insekter. Arten er sterkt knyttet til middelhavskysten, men finnes også i Nildalen, og langs kysten av det nordlige Rødehavet.
Ettersom tyrkisk halvfingergekko lever tett innpå mennesker, har den kunnet spre seg med skip, lastebil og fly til nye steder. I antikken fulgte den med skipene til fønikerne og grekerne slik at den nå lever rundt hele Middelhavet. I nyere tid har den spredd seg til Kanariøyene, USA og Mellom-Amerika.
Hemidactylus robustus fra kysten av Øst-Afrika, Arabia, Iran og Pakistan, ble tidligere regnet til H. turcicus, men er nå skilt ut som en egen art.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Gekon turecki (Hemidactylus turcicus) – gatunek gada z rodziny gekonów występujący w południowej i południowo-wschodniej części Półwyspu Iberyjskiego i południowej Francji, na północno-wschodnim wybrzeżu Adriatyku, Półwyspie Bałkańskim, a także na wyspach Morza Śródziemnego i Egejskiego. Występuje też na Wyspach Kanaryjskich, w Azji Mniejszej i na Półwyspie Arabskim. Został zawleczony także do Ameryki Północnej i Środkowej.
Ubarwienie gekona jest zmienne, zależy od środowiska i nastroju zwierzęcia. Zazwyczaj waha się od brązowo-różowego po żółty. Na grzbiecie brązowy wzór, ogon paskowany. Brzuch jasny, białawy. Łuski drobne, pomiędzy nimi znajdują się rzędy dużych tarczek. Ciało smukłe, na palcach znajdują się przylgi umożliwiające zwierzęciu wspinanie się po stromych powierzchniach.
Żyje w wielu różnorodnych siedliskach, zarówno na nizinach, jak i w górach. Może zamieszkać w pobliżu siedzib ludzkich.
Nocny, lądowy tryb życia.
Żywi się owadami i pajęczakami, rzadko zjada małe jaszczurki. Czasem korzysta ze sztucznych źródeł światła, by łowić zwabione blaskiem owady.
Zwierzę rozmnaża się od kwietnia do sierpnia. Samica składa 2-3 jaja w szczelinach i zagłębieniach skalnych. Młode wykluwają się po 37-45 dniach.
Gekon turecki (Hemidactylus turcicus) – gatunek gada z rodziny gekonów występujący w południowej i południowo-wschodniej części Półwyspu Iberyjskiego i południowej Francji, na północno-wschodnim wybrzeżu Adriatyku, Półwyspie Bałkańskim, a także na wyspach Morza Śródziemnego i Egejskiego. Występuje też na Wyspach Kanaryjskich, w Azji Mniejszej i na Półwyspie Arabskim. Został zawleczony także do Ameryki Północnej i Środkowej.
A Osga-turca (Hemidactylus turcicus) é uma espécie de osga. São animais nocturnos e insectívoros, raramente excedendo seis polegadas de tamanho, e têm olhos grandes e sem pálpebras e pele amarela ou bege com pintas pretas, muitas vezes com riscas na cauda. As suas barrigas são algo translúcidas.
A sua distribuição natural inclui toda a zona do Sul da Europa, incluindo Portugal, mas está actualmente distribuído por grande parte do mundo, sendo considerada invasora. Apesar deste estatuto, e devido ao seu pequeno tamanho e aos seus hábitos, não constitui uma ameaça aos animais nativos.
Apesar de tecnicamente ser espécie invasora nos Estados Unidos, raramente são uma ameaça para as populações de animais nativos devido aos seus hábitos e pequeno tamanho. São as únicas osgas nos Estados Unidos com pupilas elípticas. Predadores vorazes de traças pequenas e baratas, são atraídas por luzes exteriores em busca deles. Emitem um chamamento distintivo agudo parecido com o chilrear de um pássaro, possivelmente expressando uma mensagem territorial.
Estão a propagar-se prontamente pelo sul dos Estados Unidos, tirando a Flórida, de onde foram expulsos por outras osgas invasoras. O sucesso das Osgas-turcas resulta de terem poucos predadores e de ter se proteger em rachas e áreas não visíveis em casas de pessoas (por exemplo, dentro de paredes). A sua dependência de habitações humanas tem contribuído para a sua proliferação, semelhante ao que acontece com roedores.
Na América do Norte, tal como noutros locais do mundo, a sua área de distribuição está a aumentar, e ao contrário de muitos outros répteis, parecem ser bastante resistentes a pesticidas. Isto pode ser explicado como consequência da sua tendência de esconder em ranhuras altas durante o dia e de passar as noites nas paredes de prédios.
Estes animais têm um focinho arredondado, aproximadamente do mesmo comprimento que a distância entre o olho e o tímpano, 1,25 a 1,3 vezes o diâmetro da órbita; a testa é ligeiramente côncava; a abertura auricular é oval, oblíqua, com cerca de metade do diâmetro da órbita. Corpo e membros médios. Dedos variam em comprimento, sendo o interior sempre bem desenvolvido; seis a oito lamelas sob os dígitos interiores, oito a dez debaixo do quarto dedo do membro anterior, e nove a onze sob o quarto dedo dos membros posteriores. A cabeça tem grânulos grandes na parte anterior, e pequenos na zona posterior misturada com tubérculos redondos. Rostrum com quatro lados, quase duas vezes mais largo do que fundo, com uma cova mediana acima; narinas furadas ente o rostrum, o primeiro labial, e três nasais; 7 a 10 labia superiores e 6 a 8 inferiores; escama mental grande, triangular, pelo menos duas vezes tão comprida como as escamas labiais adjacentes, a sua ponta está entre duas grandes placas no queixo, que podem estar em contacto por trás; uma placa menor encontra-se de cada lado do par maior. A superfície superior do corpo coberta com grânulos minúsculos misturados com tubérculos grandes, geralmente maiores do que os espaços entre eles, suboval, trihedral, e disposto em séries regulares longitudinis de 14 a 16. Machos com séries angulares curtas de 4 a 10 (excepcionalmente 2) poros pré-anais. Cauda cilíndrica, coberta com escamas pequenas e séries transversais de grandes tubérculos, com uma série de placas dilatas transversalmente na face inferior. Castanho claro ou acinzentado em baixo, com manchas mais escuras; muitos dos tubérculos são brancos, superfície inferior branca.[1]
A osga-turca é uma das espécies de osga mais bem sucedida no mundo. É nativa da Europa do sul, espalhou-se pela maior parte d mundo e estabeleceu populações estáveis longe das suas origens. Devido a isto não possui nenhum estatuto de espécie ameaçada ou em perigo. Pode ser encontrada em Portugal, Espanha, França, Itália (incluindo Lampedusa, Elba), Albânia, Grécia (incluindo Kalymos, Paros, Antiparos, Despotiko, Lesbos, Quios, Limnos, Samos, Samothraki, Milos, Tinos), Malta, Croácia costeira (excepto Istria ocidental), ilhas adriáticas, Turquia, norte de Marrocos, Argélia, Tunísia, Líbia, Egipto, Israel, norte do Iémen (Socotorá), Somália, Eritreia, Quénia, sul do Irão, Iraque, Omã, Paquistão, Índia, Ilhas Baleares (Ilha Addaya Grande), Ilhas Canárias (introduzida na Gran Canaria e Tenerife), Panamá, Porto Rico, Belize, México (Baja California, Chihuahua, Durango, Nuevo León, Yucatan; introduzida), Cuba (introduzida). Foi também introduzida no sul dos Estados Unidos (Louisiana, Alabama, Texas, Arizona, Flórida), Arkansas, Mississippi, Carolina do Sul, Geórgia, Oklahoma, Virgínia, Maryland, Califórnia, Nevada, Novo México, Kansas)
A Osga-turca (Hemidactylus turcicus) é uma espécie de osga. São animais nocturnos e insectívoros, raramente excedendo seis polegadas de tamanho, e têm olhos grandes e sem pálpebras e pele amarela ou bege com pintas pretas, muitas vezes com riscas na cauda. As suas barrigas são algo translúcidas.
Akdeniz sakanguru (Hemidactylus turcicus), Gekkonidae familyasından Balkanlarda, Anadolu ve Akdeniz'de yaşayan bir tür sakangur türü.Görünüş itibarıyla rahatsız edici olsa da insanlara hiçbir zararları yoktur.Halk arasında "Süleymancık" ve "Türk Keleri" olarak da bilinirler.[1]
Ortalama boyları 9–10 cm kadar olur, gözbebekleri dikeydir. Sırt bölgesinin renkleri açık kahverengiyle gri arasında değişir. Sırtta ayrıca koyu renkte benekler bulunur. Bunlar kuyruk üzerinde de devam eder. Alt tarafı kirli beyaz renktedir. Ayak parmaklarının dip kısmı dar, uç kısımında genişlemiş plaklar vardır. Geceleri renkleri oldukça saydamlaşır. Tehlikeli bir durumda kuyruklarını yukarı doğru bükerek beklerler.Aynı zamanda geceleri insanların evlerine girerek sivrisinek ve böceklerle beslenirler.
Taş altı, kaya yarıkları ile evlerde ve harabelerde yaşar.
Besinlerini böcek ve örümcek türleri teşkil eder. Daha çok geceleri avlanırlar.
Dişiler bir defada 2 tane yumurta bırakırlar. Bu olay yılda birkaç defa tekrarlanabilir. Yavrular yumurtadan 3 ay içerisinde çıkarlar. Yavrular 6 ay içinde erginleşir. Yumurtalarını kayalıklardaki oyuklara, yarıklara, uygun taş altlarına bırakırlar.
Akdeniz ve Karadeniz sahillerinden Hindistan’a kadar yayılmıştır. Dikey dağılışı 1000 m’ye ulaşır. Meksika'da[2] da bulunur ve burada "egzotik" hayvanlar kategorisindedir.
Türkiye’nin bütün sahil bölgelerinde bulunur.
Akdeniz sakanguru (Hemidactylus turcicus), Gekkonidae familyasından Balkanlarda, Anadolu ve Akdeniz'de yaşayan bir tür sakangur türü.Görünüş itibarıyla rahatsız edici olsa da insanlara hiçbir zararları yoktur.Halk arasında "Süleymancık" ve "Türk Keleri" olarak da bilinirler.
Hemidactylus turcicus là một loài thằn lằn trong họ Gekkonidae. Loài này được Linnaeus mô tả khoa học đầu tiên năm 1758.[1]
.jpg)
Hemidactylus turcicus là một loài thằn lằn trong họ Gekkonidae. Loài này được Linnaeus mô tả khoa học đầu tiên năm 1758.
지중해집도마뱀붙이(Mediterranean house gecko)는 세계 곳곳에 퍼진, 지중해에 흔히 서식하는 작은 도마뱀붙이의 일종이다. 이 도마뱀붙이는 흔히 종명을 따라 터키도마뱀붙이(Turkish gecko)[2], 밤에 나타나서 달도마뱀(Moon Lizard)이라고도 불린다.[출처 필요] 아시아에 주로 분포하는 집도마뱀붙이와는 다르다.
포르투갈에서 행해진 연구는 이 녀석들이 완전히 야행성이며, 새벽 2시에 제일 활발하다는 것을 밝혔다.[3] 이 녀석들은 충식동물(en:Insectivore)이며, 몸길이가 15 센티미터 (5.9 in) 정도까지 자라며, 큼지막한 눈에는 눈꺼풀이 없고, 동공은 타원형이며, 황갈색 피부 위에는 검은 점이 점점이 나있고, 대개 꼬리에 줄무늬가 나있다. 아랫배와 밑부분은 살짝 반투명하다. 이 녀석들이 퍼진 나라들에서는, 서식지도 서식지인데다 크기가 작아서 토착 동물들의 개체수를 거의 위협하지 않아 침입종으로 간주되지 않는다.[출처 필요]
지중해집도마뱀붙이의 분포는 세계 곳곳에서 늘어나고 있다.[2] 그 비결은 퍼진 곳에 포식자가 별로 없고, 이 녀석들이 주택의 벽 내부 같은 보이지 않는 구석에 은신하는 경향이 있으며, 다른 수많은 파충류와는 달리 살충제 내성이 강하기 때문인 것 같다. 인류의 거주지를 선호하는 경향 덕택에 설치류처럼 폭증할 수 있었다. 터키, 키프로스와 같은 몇몇 동지중해 국가들에서는 성질이 유순하기 때문에 이 녀석들을 해하는 것이 터부시되며 흔히 애완동물로 길러진다.
주둥이는 둥그스름하고, 길이는 눈과 귓구멍 사이의 거리와 비슷하며, 밑동 단면은 지름 1.25에서 1.3의 타원형이다; 이마는 살짝 오목하고, 귓구멍은 비스듬한 타원형이며 크기는 눈의 지름의 절반에 이른다. 몸과 사지의 굵기는 평범하다. 발가락의 길이는 제각각이고, 안쪽 발가락은 잘 발달되어있다. 안쪽 발가락 밑에 6-8개, 네 번째 발가락 밑에 9-11개의 박판(en:lamellae)이 있다. 머리 앞에는 큰 요철 모양 비늘이, 뒤에는 작은 요철 모양 비늘과 둥그스름한 결절이 섞여 돋아있다. 주둥이비늘(en:Rostral scale)은 사각형이고, 너비는 높이의 두 배가 안 되며, 가운데는 위로 갈라져있다; 턱비늘(en:mental scale)은 크고, 삼각형이며, 인접한 입술비늘의 두 배 이상 길고, 턱비늘의 모서리는 턱큰비늘(en:Chinshield)쌍 가운데를 향하는데, 턱큰비늘과 턱비늘은 맞닿을 수 있다. 큰 턱큰비늘 쌍 양 옆에 작은 턱큰비늘이 돋아나있다. 몸의 윗부분은 결절 사이의 공간의 크기보다 크고, 타원형에 가깝고, 삼면체형인 큰 결절이 머리쪽에서 꼬리쪽으로 14 개나 16 개씩 꽤나 고른 가로지르는 열들을 이루며 작은 요철 모양(granular) 비늘과 섞여 돋아있다. 복부의 비늘은 작고 부드럽고 둥그스름한 사각형이며 서로 겹쳐져있다. 수컷은 4 - 10 개, 드물게는 2개의 항문전공(preanal pores)이 열을 이루고 있다. 꼬리는 원통형이고, 살짝 쳐져있으며, 점점 가늘어지고, 윗부분은 작은 비늘과 큰 용골진(keeled) 결절이 모인 가로지르는 열들로 뒤덮여있으며, 밑부분은 가로로 늘어난 판 모양의 비늘로 뒤덮여있다. 윗부분의 체색은 밝은 갈색이나 회색 바탕에 좀 더 어두운 색이 점점이 찍혀있는 모양새다; 대부분의 결절은 흰색이다.[4] 어두운 색이 점점히 찍힌 부분 말고는 완전히 반투명하다. 어떤 개체들은 색이 좀 더 짙다. 달아날 때는 어두운 곳을 찾는다. 혼자 살거나, 2 - 5 마리씩 뭉쳐 지낸다.
지중해 원산의 "지중해 게코"는 세계에서 제일 널리 퍼진 도마뱀붙이 중 하나이며, 원산지에서 멀리 떨어진 곳에 여기저기 자리잡아서, 멸종위기에 처할 걱정이 없다. 이 녀석들은 포르투갈, 프랑스, 엘바&람페두사섬과 이탈리아, 이스라엘, 알바니아, 그리스, 몰타, 마케도니아, 이스트리아 서부를 제외한 크로아티아 해안지역, 체코의 모라바&체코령 실레시아의 따뜻한 지역, 보스니아 헤르체고비나, 아드리아해의 섬들, 몬테네그로 해안가, 알바니아 해안가, 사이프러스, 터키, 모로코 북부, 알제리, 튀니지, 요르단, 시리아, 리비아, 이집트, 레바논, 예멘 북부의 소코트라 군도, 소말리아, 에리트레아, 이란 남부, 이라크, 오만, 카타르, 파키스탄, 인도, 발레아레스 제도의 아다야 그란데 섬, 카나리아 제도의 그란카나리아&테네리페섬, 파나마, 푸에르토리코, 벨리즈, 멕시코의 바하칼리포르니아&치와와&두랑고&누에보레온&유카탄반도, 쿠바 등의 지중해성 기후[5]를 지닌 국가에 퍼졌다.[출처 필요] I미국 남부 (루이지애나, 앨라배마, 텍사스, 애리조나, 플로리다, 캘리포니아,[5] 아칸소, 미시시피, 사우스캐롤라이나, 조지아, 오클라호마, 버지니아, 메릴랜드, 네바다, 뉴멕시코, 캔자스, 테네시, 노스캐롤라이나, 미주리)에도 퍼져나갔으며, 때때로 북쪽으로는 오하이오에서도 발견된다.[출처 필요]
지중해집도마뱀붙이는 마치 새의 지저귐처럼 높은 음으로 또렷하게 짖는데, 대개 자기 영역을 주장하기 위함이다. 이 녀석들은 나방과 작은 바퀴벌레를 게걸스레 먹어치우며, 빛에 이끌리는 벌레들을 잡아먹기 위해 광원으로 향한다. 짝을 찾아 울어제끼는 Gryllodes supplicans(희시무루귀뚜라미(en:Gryllodes sigillatus)와 같은 속) 수컷이 굴에서 멀리 떨어진 안전한 곳에 있더라도, 수컷의 울음소리에 이끌리는 암컷 귀뚜라미가 굴 근처를 지나가다 먹힐 수 있다.[6]
지중해집도마뱀붙이(Mediterranean house gecko)는 세계 곳곳에 퍼진, 지중해에 흔히 서식하는 작은 도마뱀붙이의 일종이다. 이 도마뱀붙이는 흔히 종명을 따라 터키도마뱀붙이(Turkish gecko), 밤에 나타나서 달도마뱀(Moon Lizard)이라고도 불린다.[출처 필요] 아시아에 주로 분포하는 집도마뱀붙이와는 다르다.
포르투갈에서 행해진 연구는 이 녀석들이 완전히 야행성이며, 새벽 2시에 제일 활발하다는 것을 밝혔다. 이 녀석들은 충식동물(en:Insectivore)이며, 몸길이가 15 센티미터 (5.9 in) 정도까지 자라며, 큼지막한 눈에는 눈꺼풀이 없고, 동공은 타원형이며, 황갈색 피부 위에는 검은 점이 점점이 나있고, 대개 꼬리에 줄무늬가 나있다. 아랫배와 밑부분은 살짝 반투명하다. 이 녀석들이 퍼진 나라들에서는, 서식지도 서식지인데다 크기가 작아서 토착 동물들의 개체수를 거의 위협하지 않아 침입종으로 간주되지 않는다.[출처 필요]
지중해집도마뱀붙이의 분포는 세계 곳곳에서 늘어나고 있다. 그 비결은 퍼진 곳에 포식자가 별로 없고, 이 녀석들이 주택의 벽 내부 같은 보이지 않는 구석에 은신하는 경향이 있으며, 다른 수많은 파충류와는 달리 살충제 내성이 강하기 때문인 것 같다. 인류의 거주지를 선호하는 경향 덕택에 설치류처럼 폭증할 수 있었다. 터키, 키프로스와 같은 몇몇 동지중해 국가들에서는 성질이 유순하기 때문에 이 녀석들을 해하는 것이 터부시되며 흔히 애완동물로 길러진다.
.png){kind=small}
