سثروب جبار

El cucu tucán^[2] (Scythrops novaehollandiae) ye una especie d'ave cuculiforme de la familia Cuculidae. Habita nel norte y este d'Australia, Papúa Nueva Guinea ya Indonesia (dende Célebes a les Moluques y Nueva Guinea Occidental); envierna tamién en Timor Oriental. Ye la única especie del xéneru Scythrops.^[3][4]

Distribución y subespecies

Reconócense les siguientes:^[4]

• S. n. fordi Mason, 1996 - Célebes ya islles de la so redolada *

S. n. novaehollandiae Latham, 1790 - norte y este d'Australia, Nueva Guinea y les Moluques

• S. n. schoddei Mason, 1996 - islles Bismarck

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Scythrops novaehollandiae.
• Australasian Bird Image Database: Channel-billed Cuckoo

Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.

El cucut tucà (Scythrops novaehollandiae) és un ocell de la família dels cucúlids (Cuculidae) i única espècie del gènere Scythrops. Habita boscos, pantans i matolls des de Sulawesi i Moluques Septentrionals, cap al sud-est fins a les illes Petites de la Sonda més orientals, illes Aru, Nova Guinea, illes Bismarck, i nord i est d'Austràlia.

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Cucut tucà

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cöel pigrychog (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cöeliaid pigrychog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Scythrops novaehollandiae; yr enw Saesneg arno yw Channel-billed cuckoo. Mae'n perthyn i deulu'r Cogau (Lladin: Cuculidae) sydd yn urdd y Cuculiformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. novaehollandiae, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r cöel pigrychog yn perthyn i deulu'r Cogau (Lladin: Cuculidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Cog beunaidd Dromococcyx pavoninus Cog bigddu Coccyzus erythropthalmus Cog ddaear adeingoch Neomorphus rufipennis Cog ddaear bicoch America Neomorphus pucheranii Cog ddaear dingoch Neomorphus geoffroyi Cog ddaear gennog y Dwyrain Neomorphus squamiger Cog ddaear gennog y Gorllewin Neomorphus radiolosus Cog emrallt Chrysococcyx cupreus Cog fadfallod fawr Coccyzus merlini Cog fadfallod Puerto Rico Coccyzus vieilloti Cog ffesantaidd Dromococcyx phasianellus Cog mangrof Coccyzus minor Rhedwr Geococcyx californianus Rhedwr bychan Geococcyx velox

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Kukačka obrovská (Scythrops novaehollandiae) je druh kukačky z monotypického rodu Scythrops (starořecky „hněvivé oko“), který obývá východ a sever Austrálie, Novou Guineu, Bismarckovo souostroví, Moluky, Sulawesi a Malé Sundy, jedinci byli zastiženi také na Novém Zélandu a Nové Kaledonii.

Vyznačuje se mohutným zahnutým zobákem, dlouhým až 8 cm. Obě pohlaví mají peří převážně popelavě šedé, na křídlech šedohnědé a na břiše bělavě zbarvené. Dosahuje váhy 550–930 g, délky 60–67 cm a rozpětí křídel okolo jednoho metru, je tak největší kukačkou a největším ze všech hnízdních parazitů na světě.^[2] Vejce klade do hnízd flétňáka australského, medosavky hlučné, vrány hrubozobé, kavčíka bělokřídlého nebo krahujce rudolímcového. Žije stromovým způsobem života, živí se převážně ovocem (fíky, moruše) a semeny blahovičníku, jídelníček si zpestřuje hmyzem a vejci jiných ptáků.

V severní Austrálii připadá tah kukačky obrovské na začátek období dešťů, což jí vyneslo přezdívku „stormbird“ (bouřkový pták).^[3] Druh je poměrně hojný: obývá převážně řídké lesy a mangrovy, ale stěhuje se i do blízkosti lidských sídel. Kukačky obrovské jsou poměrně plaché, ale v období rozmnožování se ozývají celou noc nezaměnitelným hlasitým křikem.^[4]

Poddruhy

• Scythrops novaehollandiae novaehollandiae
• Scythrops novaehollandiae fordi
• Scythrops novaehollandiae schoddei

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
2. ↑ New Zealand Birds Online Dostupné online
3. ↑ Birds in Backyards Dostupné online
4. ↑ Australian Birdlife Dostupné online

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu kukačka obrovská ve Wikimedia Commons
• Taxon Scythrops novaehollandiae ve Wikidruzích
• Internet Bird Collection

Der Fratzenkuckuck (Scythrops novaehollandiae) ist eine australasiatische Vogelart aus der Familie der Kuckucke innerhalb der Ordnung der Kuckucksvögel und gilt als die größte Art innerhalb dieser Ordnung.^[1] Wie viele Arten in der Familie der Kuckucke ist der Fratzenkuckuck ein obligatorischer Brutschmarotzer, der seine Jungvögel nicht selber groß zieht. Es sind drei Unterarten bekannt.

Von der IUCN wird der Fratzenkuckuck als „nicht gefährdet“ (least concern) eingestuft.^[2]

Merkmale

Der Fratzenkuckuck ist schlanker und mit einer Körperlänge zwischen 60 und 70 Zentimetern ein sehr großer Kuckuck. Auf den Schwanz entfallen davon rund 26 Zentimeter.^[3] Es gibt keinen auffälligen Geschlechtsdimorphismus, Männchen haben jedoch einen etwas größeren Schnabel. Im Schnitt beträgt die Schnabellänge bei ihnen 8,6 Zentimeter während Weibchen eine Schnabellänge von durchschnittlich 7,4 Zentimeter haben.^[3] Das Körpergewicht liegt zwischen 535 und 777 Gramm.^[4]

Der Fratzenkuckuck hat einen im Verhältnis zur Körpergröße relativ großen Kopf. Auffällig ist der große Schnabel, der in seiner Form an die Schnäbel von Nashornvögel erinnert. Die Spitze des Schnabels ist hakenartig nach unten gebogen. Der Schnabel des Fratzenkuckucks ist graubraun, die Füße sind hellgrau. Von der rot umrandeten Mundspalte zieht sich ein roter nackter Hautstreif bis zum Auge, wo er einen nackten Augenring bildet.

An der Kehle sind bartartige Federn ausgebildet. Seine Füße sind kurz und schwach und tragen vier Zehen, von denen zwei nach vorne und zwei nach hinten weisen. Kopf, Hals und obere Brust sind hell blaugrau oder grau gefärbt. Die Flügel sind auf dunkelgrauem bis graubraunem Grund schwarz gefleckt, wobei sich die Flecken auf den Spitzen der Armschwingen – und -decken – befinden. Die Handschwingen sind dunkelbraun. Die untere Brust sowie der Bauch sind leicht schmutzig weiß. Die Flanken weisen eine graue Querstreifung auf, die aber nicht weit am Körper herunter reicht. Die Unterschwanzdecken sind grau gestreift, die Unterseiten der Steuerfedern sind schwarz und weiß gefleckt, bzw. gestreift. Auf dem Schwanz befindet sich hinten eine sehr breite schwarze Querbinde, die nach hinten in eine weiße Endbinde übergeht. Der restliche Schwanz ist dunkelgrau mit leicht bläulichem Ton.

Jungvögel sind deutlich bräunlicher als die adulten Vögel gefärbt. Ihr Vorderkörper ist statt hellgrau gelbbraun oder hellbraun. Die Flügel weisen eine braune Querstreifung über die Armfedern auf und sind insgesamt dunkler als bei den Altvögeln. Die Handschwingen haben gelbliche Spitzen. Die Endbinde vom Schwanz ist schmutzig weißlichbraun gefärbt. Ansonsten gleicht das Gefieder dem der Altvögel. Im Lauf von Jahrmillionen haben sich als Anpassung an sein Brutschmarotzen ähnliche Körpermerkmale wie bei seinen Wirtsvögeln entwickelt, dazu gehört unter anderem der Schnabel.

Verbreitung

Der Fratzenkuckuck bewohnt tropische und subtropische Wälder in der Australis. Seine Brutgebiete liegen im nördlichen und östlichen Australien, auf Neuguinea, dem Bismarck-Archipel, den Molukken, Sulawesi, den östlichen Sundainseln und anderen Inseln im östlichen australasiatischen Raum. Südlich kommt er bis etwa auf Höhe von Canberra vor. Die südlich brütenden Populationen ziehen in der klimatisch ungünstigen Jahreszeit nach Neuguinea und Indonesien. Eine Ausnahmeerscheinung ist er im übrigen Australien, auf den Samoa-Inseln, Neukaledonien, Neuseeland und im westlichen Indonesien.

Lebensweise

Während der Brutzeit ist der Fratzenkuckuck einzeln oder in Paaren zu beobachten. Außerhalb der Brutzeit ruhen sie häufig in kleinen Trupps in hohen Bäumen. Auch während der Zugzeit bilden sich Trupps. In Bensbach auf Papua-Neuguinea werden gelegentlich im November Trupps von mehr als 60 Fratzenkuckucken beobachtet. Vermutet wird, dass sie sich dort versammeln, bevor sie die Torres-Straße, eine etwa 185 km breite Meerenge zwischen der nordostaustralischen Halbinsel Cape York und der Südküste von Neuguinea, überqueren. Auch bei der gemeinsamen Nahrungssuche hat man schon mehr als 60 versammelte Fratzenkuckucke gezählt.^[5]

Seine Hauptaktivitätszeit liegt in der Morgen- und Abenddämmerung, gelegentlich fliegt er auch nachts. Im Flug stößt er schnelle laute Rufe aus. Er geht in den Baumkronen auf Nahrungssuche und ernährt sich dort von Früchten wie zum Beispiel Feigen und von Insekten. Seltener erbeutet er auch Eier und Junge anderer Vogelarten.^[6] Er ist ein Zugvogel.

Fortpflanzung

Der Fratzenkuckuck ist wie viele Kuckucke ein Brutschmarotzer. Er legt seine Eier bevorzugt in Nester von ihm ähnlichen Vogelarten, so z. B. schmarotzt er bei Würgerkrähen, Würgatzeln, Krähen und Flötenvögeln. Das Männchen lenkt die Wirtsvögel jeweils ab während das Weibchen das Ei in das Nest legt. Bislang wurde nicht beobachtet, dass der Nestling des Fratzenkuckuck Eier oder Nestlinge des Wirtsvogels aus dem Nest wirft wie es bei anderen brutschmarotzenden Kuckucken beobachtet wird. Es gibt jedoch nur wenige Nachweise, dass neben dem Jungvogel des Fratzenkuckucks auch Jungvögel des Wirtsvogels groß werden. In der Regel sind Nestlinge des Wirtsvogels innerhalb einer Woche nach Schlupf des Fratzenkuckucks verschwunden.^[7]

Vermutet wird, dass die Jungvögel des Fratzenkuckucks schneller heranwachsen als die Nestlinge ihrer Wirtseltern und damit erfolgreicher als diese um die Nahrung konkurrieren, die die Wirtsvögel ans Nest bringen. Ähnliches ist beispielsweise ausführlich für den zu den Schopfkuckucken gehörenden Häherkuckuck dokumentiert, der wie der Fratzenkuckuck überwiegend Raben und Krähen parasitiert.^[8]

Systematik

Es sind drei Unterarten bekannt:

• S. n. novaehollandiae - Latham, 1790 - ist die oben beschriebene Nominatform. Die Brutgebiete dieser Unterart befinden sich entlang der Küste Nord-Ost Australiens, ganzjährig im Süden von Neuguinea, Überwinterungsgebiete im Norden von Neuguinea und den Kleinen Sundainseln
• S. n. fordi - Mason,IJ, 1996 - ganzjährig auf Sulawesi, Muna und Tukang Besi. Die Unterart ist größer als die Nominatform.
• S. n. schoddei - Mason,IJ, 1996 - ganzjährig auf Neubritannien^[5] Diese Unterart ist ebenfalls deutlich größer als die Nominatform. Die Schnabellänge beträgt durchschnittlich 8 Zentimeter, der Schwanz hat eine Länge von 27,5 Zentimeter.^[5]

Bilder

• Fratzenkuckuck im Flug

• Ein Jungvogel wird gefüttert

• Video

Literatur

• N. B. Davies: Cuckoos, Cowbirds and Other Cheats. T & AD Poyser, London 2000, ISBN 0-85661-135-2.
• Colin Harrison & Alan Greensmith: Vögel. Ravensburger Buchverlag, Otto Maier GmbH, 1994, ISBN 3-473-46076-1.
• Paul A. Johnsgard: The Avian Brood Parasites - Deception at the Nest. Oxford University Press, Oxford 1997, ISBN 0-19-511042-0.
• Johannes Erritzoe, Clive F. Mann, Frederik Brammer, Richard A. Fuller: Cuckoos of the World (Helm Identification Guides). Christopher Helm Publishers Ltd, London 2012, ISBN 978-0-7136-6034-0.

Einzelnachweise

1. ↑ Mark Cocker, David Tipling: Birds and People. Jonathan Cape, London 2013, ISBN 978-0-2240-8174-0. S. 263
2. ↑ Scythrops novaehollandiae in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2012. Eingestellt von: BirdLife International, 2012. Abgerufen am 13. November 2012.
3. ↑ ^{a b} Erhitzøe, Mann, Brammer, Fuller: Cuckoos of the World. S. 334.
4. ↑ Johnsgard: The Avian Brood Parasites. S. 268.
5. ↑ ^{a b c} Erhitzøe, Mann, Brammer, Fuller: Cuckoos of the World. S. 335.
6. ↑ Erhitzøe, Mann, Brammer, Fuller: Cuckoos of the World. S. 336.
7. ↑ Johnsgard: The Avian Brood Parasites. S. 296.
8. ↑ Davies: Cuckoos, Cowbirds and Other Cheats. S. 104.

The channel-billed cuckoo (Scythrops novaehollandiae) is a species of cuckoo in the family Cuculidae. It is monotypic within the genus Scythrops.^[3] The species is the largest brood parasite in the world, and the largest cuckoo.^[4]

It is found in Australia, New Guinea and Indonesia; additionally, it is vagrant in New Caledonia and New Zealand. The species is migratory over part of its range. There are three subspecies, one migratory, the other two resident. The species is listed as least concern by the IUCN.

Taxonomy

Captain Arthur Phillip wrote of this (at the time) mysterious bird—calling it the 'psittaceous hornbill'—in his 1789 work The voyage of Governor Phillip to Botany Bay, consulting with ornithologist John Latham and deliberating that it had features of a parrot, hornbill or toucan, though conceding there were no toucans in the region.^[5] He gave it the name Scythrops novaehollandiae in 1790.^[6][3] Its generic name is derived from the Ancient Greek skuthro-/σκυθρο- 'angry' or 'sullen', and ops/ωψ 'face', 'eye' or 'countenance'.^[7] The specific epithet novaehollandiae means of New Holland, hence Australian.^[8] John White, the surgeon-general of the First Fleet to New South Wales, wrote A Journal of a Voyage to New South Wales in 1790, including this bird, which he termed 'anomalous hornbill".^[9]

Three subspecies are recognised:^[10] the nominate Scythrops novaehollandiae novaehollandiae of Australia, New Guinea and the Moluccas, Scythrops novaehollandiae fordi in Sulawesi, and Scythrops novaehollandiae schoddei in the Bismarck Archipelago.^[11]

The only member of the genus Scythrops, the species is most closely related to the long-tailed cuckoo (Urodynamis taitensis), which breeds in New Zealand and winters in the Pacific islands, according to Sorenson and Payne (2005).^[12]

"Channel-billed cuckoo" has been designated as the official common name for the species by the International Ornithologists' Union (IOC).^[10] Latham gave it the name "channel-bill" after a groove in its upper mandible ^[8]

Description

The world's largest cuckoo, the channel-billed cuckoo measures between 56–70 cm (22–28 in) long, with a 88–107 cm (35–42 in) wingspan, and weighing between 560–935 g (1.235–2.061 lb).^[13] 24 adults were found to have averaged 684 g (1.508 lb) in body mass.^[14] According to a manual on avian body masses, another species of cuckoo, the buff-headed coucal, may have a mean body mass some 11% higher than the channel-billed cuckoo.^[14] The bill is bi-coloured, with a grey base becoming straw-coloured at the tip. The bill is large slightly curved and reminiscent of the bills of hornbills; in fact, the bird is sometimes erroneously referred to as a hornbill.^[15] The plumage of the adult is pale grey on the head, chest, belly and back, becoming paler and barred lower down on the belly. The wings are darker grey with dark tips on the feathers. The tail is dark grey on top and barred underneath with a black band and white tip at the end. The feet and legs are black, and the eye is surrounded by prominent red skin. While most other very large cuckoos are rather terrestrial (i.e. roadrunners or the genus Neomorphus), the channel-billed cuckoo is fairly arboreal and is capable both in trees and on the ground.^[16] The channel-billed cuckoo is a strong flier, with a distinctive, almost hawk-like cross-shaped (cruciform) flight silhouette.^[13] There is some sexual dimorphism in both plumage and dimensions, the female having a smaller bill and paler, more barred undersides.

The juvenile is similar to the adult but has pale tips to the feathers of the wings, and the rest of the plumage is buff instead of pale grey. The bill is less massive and dirty pink in colour, and the skin around the eye is not red.

Distribution and habitat

The channel-billed cuckoo has a widespread distribution across northern and eastern Australia, New Guinea, the Bismarck Archipelago, and the islands of eastern Indonesia as far west as Sulawesi. The species is a permanent resident in the Bismarck Archipelago, Flores and Sulawesi. Elsewhere within its range it is migratory. Birds breeding in Australia range from north eastern Western Australia through the Northern Territory and Queensland down into eastern New South Wales as far as Sydney. In recent years, the breeding range of these cuckoos appears to have extended further down the south coast of NSW. A few stragglers reach the eastern tip of Victoria, but are not thought to breed there. Vagrant birds have reached New Zealand and New Caledonia.^[17][18]

After the breeding season, in March and April, birds breeding in Australia begin to migrate northwards to their wintering grounds in New Guinea and Indonesia. Birds breeding in New South Wales begin leaving earlier, in February and March.^[19] The migration route is across the Torres Strait, travelling individually or in small groups. From New Guinea they migrate across the nearby islands as far as Timor and the Moluccas. It is not known if the species breeds in New Guinea, as some birds are present there all year. Migrating channel-billed cuckoos begin to return to Australia in August and September.^[19]

Behaviour

The channel-billed cuckoo is often shy, remaining hidden in tree canopies feeding on fruit and most active in early morning and evening. Its loud raucous call makes it more often heard than seen. Other birds such as crows harass and chase it when they encounter it.^[13]Miner birds and crows and some other species also swoop them

Breeding

Channel-billed cuckoos are brood parasites; instead of raising their own young, they lay eggs in the nests of other birds. They are thought to form pair bonds for the duration of a breeding season.^[20] Their mating behaviour has been described as involving calling and gift-giving, with the male presenting items of food such as insects to the female. Pairs also work together in order to aid the laying of eggs in host nests; the male will fly over the nest in order to provoke the nest occupants into a mobbing response, whereupon the female will slip into the nest and lay an egg. Alternatively the pair may work together by attacking an incubating bird, driving it off the nest and allowing the female to lay.

The host species varies depending on the location; the most commonly targeted hosts are ravens, currawongs, butcherbirds and Australian magpies.^[21] Several eggs can be laid in a single nest, sometimes by different females. Often resembling those of currawongs and magpies (but not ravens), the eggs vary in colour and pattern, measuring 48 x 32 mm. They can be a reddish- or yellowish-brown to dull white, with darker brown splotches.^[22] The incubation period for this species is unknown. Upon hatching the chicks are altricial, being blind and naked. Unlike many other cuckoos, the chicks of the channel-billed cuckoo do not eject the other host eggs upon hatching or kill the host's chicks, but these seldom survive as the cuckoo chick is able to monopolise the supply of food. The chicks are fully feathered within four weeks, and leave the nest to clamber about on the branches, although chicks are fed for a number of weeks by the host parents after fledging.

Diet

Unusually for cuckoos, which generally take insect prey, but like the closely related koels, fruit forms a major part of the diet of channel-billed cuckoos.^[23] Fruits taken include those of several species of Ficus, including Moreton Bay fig (F. macrophylla), Port Jackson fig (F. rubiginosa), cluster fig (F. racemosa), strangler fig (F. watkinsiana) and sweet sandpaper fig (F. opposita), the fruits of trees in the mistletoe family Loranthaceae as well as the fruits of the introduced black mulberry (Morus nigra).^[24] Also taken are insects, including beetles, butterflies and grasshoppers, and the nestlings and eggs of birds, including apostlebirds, magpie-larks and noisy miners. Birds typically feed in the canopy of large trees, sometimes in groups and occasionally with other fruit eating birds such as Australasian figbirds and cuckoo-shrikes.

Relationship with humans

In northern Australia their migration coincides with the beginning of the rainy season, leading to the species being given a range of colloquial names such as storm-bird, flood-bird or rain-bird.^[17] The frugivorous habits of the species, coupled with its raptor-like appearance, have also resulted in it being known as the fig hawk.^[8]

The channel-billed cuckoo is not considered threatened by human activities, and as such is listed as least concern by the IUCN.^[1] In fact, it has benefited from human activities; along with the Australian koel its numbers have increased in some parts of its range due to increases in host species caused by extensive planting of gardens around Australian cities.^[25]

References

La Kanalbeka kukolo aŭ tukankukolo (Scythrops novaehollandiae) estas specio de la kukoledoj, familio de la ordo de birdoj, nome Cuculiformes, kiuj inkludas ankaŭ la vojkurulojn, la aniojn, la centropojn kaj la hoacinon. Ĝi estas unutipa ene de la genro Scythrops. Tiu ĉi specio estas la plej granda nestoparazito en la mondo kaj la plej granda kukolo.^[1]

Disvastiĝo

Ĝi troviĝas en Aŭstralio, Papuo-Nov-Gvineo kaj Indonezio; krome, ĝi estas vaganto en Novkaledonio kaj Novzelando. Tiu ĉi specio estas migranta en parto de sia teritorio. Estas tri subspecioj, unu migranta, kaj la aliaj du loĝantaj. Ties natura habitato estas subtropikaj aŭ tropikaj humidaj arbaroj de malaltaj teroj kaj subtropikaj aŭ tropikaj manglejoj. Tiu ĉi specio estas listita kiel malpli zorgiga de IUCN.

Taksonomio

La ununura membro de la genro Scythrops, la Kanalbeka kukolo estis unuafoje priskribita de ornitologo John Latham en 1790. La genra nomo devenas el Antikva greka skuthro-/σκυθρο- 'kolera' aŭ 'aspra', kaj ops/ωψ 'vizaĝo', 'okulo' aŭ 'mieno'.^[2] La specifa nomo novaehollandiae signifas Nova Holando, iam de Aŭstralio.

Estas tri subspecioj: la nomiga Scythrops novaehollandiae novaehollandiae de Aŭstralio, Nov-Gvineo kaj Molukoj, Scythrops novaehollandiae fordi en Sulaveso, kaj Scythrops novaehollandiae schoddei en la Bismarkoj.^[3]

Aspekto

La Kanalbeka kukolo estas fortika kukolo, inter 58 kaj 66 cm longa kaj peza inter 550 kaj 930 gramoj.^[4] La beko estas dukolora, kun griza bazo kiu iĝas pajlkolora ĉepinte. La beko estas granda, iome kurva kaj iom simila al bekoj de kornobekuloj; fakte tiu ĉi birdo estis foje erare rilatita al kornobekuloj.^[5] La plumaro de la plenkreskulo estas helgriza ĉekape, bruste, ventre kaj dorse, iĝante pli pala kaj striita pli sube en la ventro. La flugiloj estas pli malhelgrizaj kun malhelaj plumopintoj. La vosto estas malhelgriza supre kaj striita sube kun nigra bendo kaj blanka pinto fine. La piedoj kaj kruroj estas nigraj, kaj la okuloj estas ĉirkaŭitaj de rimarkinda ruĝa haŭtaĵo.

Junuloj estas similaj al plenkreskuloj, sed ili havas palajn plumopintojn en flugiloj kaj la resto de la plumaro estas sablokolora anstataŭ helgriza. La beko estas malpli fortika kaj la ĉirkauokula haŭtaĵo ne estas ruĝa.

Distribuado kaj movoj

La Kanalbeka kukolo havas ampleksan distribuadon tra norda kaj orienta Aŭstralio, Nov-Gvineo, la Bismarkoj, kaj la insuloj de orienta Indonezio tiom okcidenten kiom ĝis Sulaveso. La specio estas konstanta loĝanto en la Bismarkoj, Floreso (Indonezio) kaj Sulaveso. Aliloke ene de sia teritorio ĝi estas migranta. Birdoj kiuj reproduktiĝas en aŭstralia teritorio el nordorienta Okcidenta Aŭstralio tra la Norda Teritorio kaj Kvinslando suben ĝis orienta Novsudkimrio suben tiom malproksime kiom ĝis Sidnejo. Kelkaj malfruantoj atingas la orientan pinton de Viktorio, sed oni supozas, ke ili ne reproduktiĝas tie. Vagantaj birdoj atingis Novzelandon kaj Novkaledonion.^[6][7]

Post la reprodukta sezono, en marto kaj aprilo, birdoj reproduktintaj en Aŭstralio ekmigras norden al siaj vintraj teritorioj de Nov-Gvineo kaj Indonezio. Birdoj reproduktintaj en Novsdkimrio ekforiras pli frue, en februaro kaj marto.^[4] La migrovojo estas tra la la Toresa markolo, kiun ili trapasas ĉu individue aŭ laŭ etaj grupoj. El Nov-Gvineo ili migras tra la proksimaj insuloj tiom malproksime kiom ĝis Timoro kaj la Molukoj. Oni ne certas ĉu la specio reproduktiĝas en Nov-Gvineo, ĉar kelkaj birdoj ĉeestas tie la tutan jaron. Migrantaj loĝantaroj de Kanalbeka kukolo ekrevenas al Aŭstralio en oktobro.

Dieto

Eksterordinare ĉe kukoloj, kiuj kutime manĝas insektojn, sed kiel la tre rilataj koeloj, frukto formas plejan parton de la dieto de la Kanalbeka kukolo.^[8] Tiuj manĝitaj fruktoj inkludas tiujn de diversaj specioj de figoj, la semojn de la eŭkaliptoj, la fruktojn de arboj de la familio Lorantacoj kaj la fruktoj de la enmetita moruso.^[4] Ili manĝas ankaŭ insektojn, inkludante skarabojn, papiliojn kaj saltulojn, kaj la idojn kaj ovojn de birdoj, inkludante apostolbirdojn, pigviojn kaj bruminbirdojn. Tiu ĉi specio manĝas plej ofte en la branĉaro de grandaj arboj, foje laŭ grupoj kaj eventuale kun aliaj fruktomanĝantaj birdoj kiel la sfekoterojn aŭ kampefagedojn.

Reprodukta kutimaro

La Kanalbeka kukolo estas nestoparazito; anstataŭ zorgi la idaron, ili demetas siajn ovojn en la nestoj de aliaj birdoj. Oni supoxzas, ke ili formas stabilan paron dum la reprodukta sezono.^[4] La pariĝada kutimaro estis priskribita kiel inkludantan birdalvokojn kaj donacadon, kun la masklo prezentante manĝaĵojn kiel insektojn al la ino. La paroj funkcias ankaŭ kune por la demeto de la ovoj en la nestojn de la gastigontoj; la masklo flugas super la nesto por provoki la nestokupantoj al respondo al persekuto, dum la ino enŝovas ŝin en la nesto kaj demetas ovon. Krome la paro povas funkcii kune ankaŭ por ataki la kovantan birdon, elnestigonte ĝin por permesi la inon ovodemeti.

La gastigantaj specioj varias depende el la loko; la plej komune celataj gastigantoj estas korvoj, kuravongoj, buĉobirdoj kaj aŭstralipigoj.^[9] Kelkaj ovoj povas esti demetitaj en ununura nesto foje de diversaj inoj. Ofte kun simila aspekto al tiuj de la kuravongoj kaj pigoj (sed ne korvoj), la ovoj povas varii en koloro kaj bildo, mezurantaj 48 x 32 mm. Ili povas esti ruĝec- aŭ flavecbrunaj al blankecaj, kun pli malhelbrunaj makuletoj.^[10] La kovoperiodo ĉe tiu ĉi specio estas nekonata. Post eloviĝo la idoj estas malfrumaturaj, blindaj kaj nudaj. Malkiel multaj aliaj kukoloj, la idoj de la Kanalbeka kukolo ne elnestigas la aliajn ovojn post eloviĝo nek mortigas la idojn de la gastigantoj, sed tiuj apenaŭ survivas ĉar la kukolido povas monopoli la manĝodisponeblon. La idoj estas plenplumaj post kvar semajnoj kaj elnestiĝas por ĉirkaŭvagi sur la branĉaro, kvankam la idoj estos manĝigataj plue dum kelkaj semajnoj pliaj de la gastigantaj gepatroj post elnestiĝo.

Rilatoj kun homoj

La Kanalbeka kukolo estas ofte timida kaj retirema kaj estas pli konata pro sia voĉo. En norda Aŭstralio ties migrado koincidas kun la komenco de la pluvsezono, kaj tio havigas la specion de multnombraj popolaj nomoj kiel stormobirdo, inundobirdo aŭ pluvobirdo.^[6] La fruktomanĝanta kutimaro de la specio, kune kun aspekto de rabobirdo havigis la specion ankaŭ la nomon de figakcipitro.

La Kanalbeka kukolo ne estas konsiderata minacata de homa agado, kaj tiele estas listita kiel malpli zorgiga de la IUCN.^[11] Fakte, ĝi profitis el homa agado; kune kun la Aŭstralia koelo la loĝantaro pliiĝis en kelkaj partoj de sia teritorio pro la malpliigo de gastiguntaj specioj kaŭzata de la ekstensiva plantado de ĝardenoj ĉirkaŭ la urboj de Aŭstralio.^[12]

Notoj

1. ↑ Payne, R.B (2005) The Cuckoos. Oxford University Press: Oxford ISBN 0198502133 P. 6
2. ↑ Liddell, Henry George kaj Robert Scott. (1980) A Greek-English Lexicon (Mallongigita eldono). Britio: Oxford University Press. ISBN 0-19-910207-4.
3. ↑ Mason I.J., Forrester R.I. (1996) "Geographical differentiation in the Channel-billed Cuckoo Scythrops novaehollandiae Latham, with description of two new subspecies from Sulawesi and the Bismarck Archipelago" Emu 96(4): 217-233
4. ↑ ^{4,0 4,1 4,2 4,3} Higgins, P.J. (ed) 1999. Pp. 782-791 Handbook of Australian, New Zealand and Antarctic Birds. Volume 4: Parrots to Dollarbird. Oxford University Press, Melbourne. ISBN 0-19-553071-3
5. ↑ Pizzey G & Knight F (2003) The Field Guide to the Birds of Australia Harper Collins:Sydney ISBN 0-207-19821-7
6. ↑ ^{6,0 6,1} Tennyson, A & Brackenbury G. (1998). "Channel-billed Cuckoos in New Zealand in spring 1996". Notornis 45: 223-226. [1]
7. ↑ Barré N., Bachy P.. (2003). "Complement of the list of the birds of New Caledonia" Alauda, 71 (1) : 31-39. Abstract
8. ↑ Corlett R & Ping I (1995) "Frugivory by koels in Hong Kong" Memoirs of the Hong Kong Natural History Society 20 221-222
9. ↑ Davies N.B. (2000). Cuckoos, Cowbirds and other Cheats. Princeton University Press. ISBN 0856611352.
10. ↑ Beruldsen, G. (2003) Australian Birds: Their Nests and Eggs. Kenmore Hills, Qld: self, p. 259. ISBN 0-646-42798-9.
11. ↑ BirdLife International 2004. Scythrops novaehollandiae. 2006 IUCN Ruĝa Listo de Minacataj Specioj. 24a Julio 2007.
12. ↑ Payne, R.B (2005) P. 11

El cuco tucán^[2]​ (Scythrops novaehollandiae) es una especie de ave cuculiforme de la familia Cuculidae. Habita en el norte y este de Australia, Papúa Nueva Guinea e Indonesia (desde Célebes a las Molucas y Nueva Guinea Occidental); inverna también en Timor Oriental. Es la única especie del género Scythrops No se conocen subespecies.^[3]​^[4]​

Distribución y subespecies

Se reconocen las siguientes:^[4]​

• S. n. fordi Mason, 1996 - Célebes e islas de su entorno
• S. n. novaehollandiae Latham, 1790 - norte y este de Australia, Nueva Guinea y las Molucas
• S. n. schoddei Mason, 1996 - islas Bismarck

Referencias

Scythrops novaehollandiae Scythrops generoko animalia da. Hegaztien barruko Cuculidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Scythrops
• Cuculidae

Scythrops novaehollandiae

Le Coucou présageur (Scythrops novaehollandiae) est une espèce d'oiseau de la famille des Cuculidae. C'est le seul représentant du genre Scythrops.

Habitat et répartition

Il fréquente la canopée de bordure ou de rivage.
Son aire s'étend sur e nord et l'est de l'Australie, les Moluques et la Nouvelle-Guinée. Il est erratique en Nouvelle-Calédonie et en Nouvelle-Zélande.

Mensurations

C'est le plus grand coucou, mesurant 60 cm pour environ 610 g (mâles : 604 g, femelles : 623 g).

Alimentation

Il se nourrit de fruits et d'insectes, particulièrement de figues, de phasmes, de locustes et de scarabés.

Sous-espèces

D'après Alan P. Peterson, il en existe 3 sous-espèces :

• Scythrops novaehollandiae fordi I.J. Mason, 1996
• Scythrops novaehollandiae novaehollandiae Latham, 1790
• Scythrops novaehollandiae schoddei I.J. Mason, 1996

Références

• Coucou présageur sur HBW

Karakalo australia (Scythrops novaehollandiae) adalah spesies pada familia tekukur, kangkok, karakalo, dan sejenisnya, yaitu cuculidae. Ia berada dalam taksonomi monotipe pada genus scythrops.^[1] Spesies ini merupakan spesies parasitisme seinduk terbesar di dunia, dan juga tekukur terbesar.^[2]

Ia ditemukan di Australia, Guinea Baru dan Indonesia; selain itu, ia adalah burung pengembara di Kaledonia Baru dan Selandia Baru. Spesies ini pengembara di ujung persebaran. Ada tiga subspesies, satu pengembara, dua yang lainnya penetap. Habitat alaminya adalah hutan dataran rendah tropis atau subtropis dan hutan mangrove subtropis atau tropis. Spesies ini terdaftar sebagai Risiko Rendah oleh IUCN.

Taxonomi

Satu-satunya anggota genus Scythrops, yaitu Karakalo australia pertama kali dideskribsikan oleh John Latham pada 1790.^[3] Nama umumnya berasal dari Yunani Kuno skuthro-/σκυθρο- 'marah' atau 'cemberut', dan ops/ωψ 'muka', 'mata' atau 'wajah'.^[4] Julukan khusus novaehollandiae berarti dari New Holland, yang ada di Australia.

Ada tiga subspesies karakalo australia: yang ternominasi Scythrops novaehollandiae novaehollandiae dari Australia, Guinea Baru dan Maluku, Scythrops novaehollandiae fordi di Sulawesi, dan Scythrops novaehollandiae schoddei di Kepulauan Bismarck.^[5]

Deskripsi

Ukuranny besar (56 cm).^[6] Saat terbang terlihat sayap, paruh, dan ekor yang panjang; berbulu pucat, dengan tubuh bagian bawahnya bergaris-garis melintang; iris dan lingkaran mata berwarna merah.^[6] Warna paruhnya ada 2, dengan warna dasar abu-abu dan berwarna jerami pada ujung paruh. Paruhnya besar, sedikit melengkung dan mengingatkan kita pada paruh rangkong; bahkan, burung tersebut kadangkala keliru disebut sebagai rangkong.^[7] Suaranya berupa teriakan “gaak” juga “graah-graah” yang khas, keras, tidak enak didengar. Juga rangkaian teriakan sengau tinggi mirip teriakan jenis-jenis Elang-alap yang diulang-ulang.^[6]

Referensi

Daftar bacaan

• Payne, Robert B. (2005). The Cuckoos. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-850213-5.

Pranala luar

• Australasian Bird Image Database: Channel-billed Cuckoo

Il cuculo becco scanalato (Scythrops novaehollandiae Latham, 1790) è un uccello della famiglia Cuculidae e unico rappresentante del genere Scythrops^[1].

Sistematica

Scythrops novaehollandiae ha tre sottospecie^[1]:

• Scythrops novaehollandiae fordi
• Scythrops novaehollandiae novaehollandiae
• Scythrops novaehollandiae schoddei

Distribuzione e habitat

Questo uccello vive in Indonesia e Papua Nuova Guinea.

Note

Bibliografia

• (EN) BirdLife International 2012, Scythrops novaehollandiae, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.

Vogels

De reuzenkoekoek (Scythrops novaehollandiae) is een vogel uit de familie Cuculidae (koekoeken).

Verspreiding en leefgebied

Deze soort komt voor in Australië en een deel van Indonesië en telt 3 ondersoorten:

• Scythrops novaehollandiae fordi: Celebes, de Banggai-eilanden en Tukangbesi.
• Scythrops novaehollandiae novaehollandiae: noordelijk en oostelijk Australië.
• Scythrops novaehollandiae schoddei: de Bismarck-archipel.

Externe link

• Avibase

Bronnen, noten en/of referenties

Multimedia w Wikimedia Commons

Żłobianka^[4] (Scythrops novaehollandiae) – gatunek dużego ptaka z rodziny kukułkowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Scythrops^[4]. Występuje w Indonezji i Nowej Gwinei, zimuje w północnej i wschodniej Australii. Ma duży, gruby i łukowato zagięty dziób oraz długi ogon. Miejscowa ludność przypisuje sobie zdolność przepowiadania deszczów na podstawie zachowania żłobianek. Zachowują się one bardzo hałaśliwie podczas sezonu lęgowego, przez całą noc wydając głośne okrzyki.

Rozmnażanie

Tak jak wiele innych gatunków kukułkowatych, żłobianka jest pasożytem lęgowym. Składa jaja do gniazd dzierzbowronów, kurawong czarnych i różnych gatunków krukowatych. W odróżnieniu od innych gatunków kukułek, młode żłobianki nie wyrzucają z gniazda jaj i piskląt gospodarzy. Pisklę żłobianki rośnie za to szybciej od piskląt gospodarzy i dostaje większość pokarmu, przez co pozostałe pisklęta często głodują.

Wielkość

Żłobianka jest największą kukułką świata. Waży 550-930 g przy długości ciała 55-86 cm. Rozpiętość skrzydeł wynosi ok. 1 metra.

Pożywienie

Żłobianka jest wszystkożerna. Je głównie figi i inne owoce. Oprócz tego zjada małe zwierzęta oraz jaja i pisklęta innych ptaków.

Przypisy

Bibliografia

• (en) Strahan, R. (ed) 1994. Cuckoos, Nightbirds and Kingfishers of Australia. Angus and Robertson/Australian Photographic Index of Australian Wildlife, Sydney.

Linki zewnętrzne

• Zdjęcia żłobianki

Scythrops novaehollandiae é uma espécie de ave da família Cuculidae. É a única espécie do género Scythrops.

Pode ser encontrada nos seguintes países: Austrália, Indonésia, Nova Caledónia, Nova Zelândia e Papua-Nova Guiné.^[1]

Os seus habitats naturais são: florestas subtropicais ou tropicais húmidas de baixa altitude e florestas de mangal tropicais ou subtropicais.^[1]

Referências

Jättegök^[2] (Scythrops novaehollandiae) är en fågel i familjen gökar inom ordningen gökfåglar.^[3] Den placeras som enda art i släktet Scythrops. Den förekommer från Sulawesi till norra och östra Australien, övervintrar på Moluckerna, Nya Guinea.^[3] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.^[1]

• 
• 
• 
• 
• 

Noter

1. ^ [a b] Birdlife International 2012 Scythrops novaehollandiae Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2016) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter Arkiverad 18 oktober 2014 hämtat från the Wayback Machine., läst 2016-02-10
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör jättegök.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Scythrops novaehollandiae.
  Artförteckning

Cu cu mỏ cong (danh pháp hai phần: Scythrops novaehollandiae) là một loài chim thuộc họ Cu cu (Cuculidae).^[2]. Chúng là loài duy nhất trong chi đơn loài Scythrops.^[3] Nó là loài chim đẻ nhờ lớn nhất thế giới, là loài cu cu lớn nhất.^[4]

Loài chim này được tìm thấy ở Úc, Papua New Guinea và Indonesia; và lang thang ở Nouvelle-Calédonie và New Zealand. Nó là loài di cư. Có 3 phân loài, một phân loài di cư và hai phân loài di cư. Môi trường sinh sống của nó là rừng đất thấp ẩm nhiệt đới hoặc cận nhiệt đới và rừng ngập mặn nhiệt đới hoặc cận nhiệt đới.

Loài này cân nặng 630 g và dài 63 cm, với thân hình mảnh dẻ, đuôi dài và chân khỏe. Chân của chúng dạng bốn ngón với hai ngón giữa hướng về phía trước và hai ngón ngoài hướng về phía sau.

Hình ảnh

• 
• 
• 
• 

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Cu cu mỏ cong tại Wikispecies

Размером примерно с во́рона, исполинская кукушка — самая крупная птица в семействе кукушковых. Общая длина взрослой особи варьирует в пределах от 58 до 66 см, вес от 550 до 930 г^[9]. Одна из характерных особенностей птицы — массивный изогнутый клюв, благодаря которому её иногда ошибочно принимают за птицу-носорога^[10]. От основания надклювья до вершины с левой и правой стороны развиты канавки, благодаря которым птица приобрела своё англоязычное название «Channel-billed Cuckoo». Клюв серый в основании и более светлый, рогового цвета на вершине. Благодаря длинному хвосту и длинным крыльям своим силуэтом летящая кукушка напоминает распятие^[11]. Полёт быстрый по прямой линии, с мощными взмахами крыльев^[12].

Самцы в среднем крупнее самок, однако других внешних отличий почти не проявляют. Голова, затылок, горло и верхняя часть груди пепельно-серые без какого-либо рисунка. Спина, крылья надхвостье и хвост более тёмные — цвета мокрого асфальта; перья кроющих крыла имеют чёрные вершины, из-за чего крылья выглядят более пёстрыми. Нижняя часть груди, брюхо и бока окрашены в более светлые оттенки серого, на боках и в нижней части хвоста развиты широкие чёрные поперечные полосы^[11]. Молодые птицы выделяются рыжевато-жёлтыми пятнами на голове, шее и крыльях. Вокруг глаза и на уздечке имеются участки неоперённой кожи, которые у взрослых птиц окрашены в красновато-розовый, у молодых — в серовато-коричневый цвет. Соответственно, радужина у половозрелых особей красная, у молодых — коричневая^[5].

Голос

Исполинские кукушки чрезвычайно шумливы в предбрачный период, особенно в тёмное время суток. Чаще всего можно услышать серию затяжных свистов с возрастающей частотой, следующих за громким гортанным криком «куак». Другая вокальная партия — затихающая серия двусложных булькающих звуков, передаваемых как «клу-клу-клу…»^[13][11].

• Звуки исполинской кукушки на сайте xeno-canto.org

Распространение

Ареал

Гнездовой ареал охватывает северную и восточную Австралию к западу до Кимберли, к югу до района Сиднея, Новую Гвинею, острова Архипелага Бисмарка и восточной Индонезии к западу до Сулавеси (в частности, Малые Зондские и Молуккские острова)^[14]. На Зелёном континенте отдельные особи могут достигать восточных окраин штата Виктория, однако случаев размножения там не зафиксировано. Случайные залёты известны в Новой Зеландии и Новой Каледонии^[15][16].

Исполинская кукушка склонна к частым перемещениям, часть из которых имеет сезонный характер, другая часть — кочевой. В течение года более или менее равномерно птица представлена в северо-западной части ареала, в так называемом регионе Уоллесия (Сулавеси, Малые Зондские и Молуккские острова) и на острове Новая Британия (Архипелаг Бисмарка). На Новой Гвинее пик численности наблюдается в феврале—марте за счёт размножающихся птиц, и октябре-ноябре за счёт птиц, прилетающих их Австралии. Часть кукушек вне сезона размножения перемещается на небольшие острова к западу и северо-востоку от Новой Гвинеи — Мисоол, Вайгео, Кофиау, Манам и Каркар. В Архипелаге Бисмарка (за исключением Новой Британии) также заметно сильное колебание численности с максимумом с февраля по май. В Австралии кукушка лишь гнездится с сентября или октября по апрель, в остальное время мигрирует на север — в Новую Гвинею, на Тимор и Молуккские острова^[14].

Места обитания

Населяет равнинные светлые леса с доминированием эвкалипта и других высоких деревьев, обычно с присутствием посадок инжира. Часто селится вдоль рек и ручьёв, на окраинах лесных массивов, опушках, а также в мангровых рощах. Отдаёт предпочтение умеренно-влажным и полузасушливым биотопам, а также лесам возле морский побережий. Во внутренних аридных районах Австралии редка и держится лишь в галерейных лесах^[12].

Питание

Как и у родственных коэлей, основу рациона составляют мягкие плоды древесных растений, в первую очередь инжира^[17], омелы, интродуцированной шелковицы чёрной, деревьев семейства Ремнецветниковые, а также семена эвкалипта. Среди животных кормов большую часть составляют насекомые — жуки, палочники, бабочки, кузнечики. Иногда поедает яйца и птенцов мелких птиц, таких как снегирёвая сойка (Struthidea cinerea), австралийская граллина (Grallina cyanoleuca) и черношапочная манорина (Manorina melanocephala). Рацион птенцов полностью зависит от кормовой специализации приёмных родителей — например, у ворон-флейтистов (Strepera) он состоит из плодов, у врановых птиц — из насекомых и падали^[18][12]. Птицы кормятся стайками до 20 птиц в кронах деревьев, изредка образуя смешанные ассоциации с фиговыми иволгами или личинкоедовыми.

Размножение

Гнездится весной и летом (соответствует осенним и зимним месяцам в северном полушарии), однако более точное время откладки яиц варьирует в разных регионах. Одно из брачных проявлений самца — так называемое демонстративное кормление, при котором он преподносит самке крупное насекомое^[12]. Самка самостоятельно яйца не насиживает, но подкладывает одно или два в гнёзда других крупных певчих птиц, при этом зачастую уничтожает хозяйскую кладку. Яйца кукушки внешним видом имитируют яйца выбранных жертв — они могут быть окрашены в голубовато-зелёный, глинистый, розовато-серый или тускло-белый цвета со столь же разнообразным краплением. Появившиеся на свет птенцы кукушки не спихивают с гнезда птенцов настоящих родителей, но за счёт быстрого роста и агрессивного поведения не дают им доступа к приносимому корму. Как показывают наблюдения, в недельном возрасте птенец кукушки уже не имеет других соперников. Через 17—24 он начинает летать, однако ещё около месяца подкармливается приёмными родителями, прежде чем становится полностью самостоятельным^[19].

На Сулавеси жертвой кукушки часто становится малый ворон, на островах Флорес и Сумба — флоресский ворон и большеклювая ворона, на Новой Британии — австралийский ворон^[19]. Последний вид, а также и другие врановые птицы — австралийская ворона и беннетов ворон, также часто фигурируют в сообщениях из Австралии. Кроме них, на Зелёном континенте приёмными родителями становятся ошейниковый ястреб (Accipiter cirrocephalus), белокрылая галка (Corcorax melanorhamphos), австралийская граллина (Grallina cyanoleuca), ворона-свистун и пестрохвостая ворона-флейтист^[11].

Примечания

オオオニカッコウ 保全状況評価 LEAST CONCERN
(IUCN Red List Ver.3.1 (2001))
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : カッコウ目 Cuculiformes 科 : カッコウ科 Cuculidae 属 : オオオニカッコウ属 Scythrops 種 : オオオニカッコウ
S. novaehollandiae 学名 Scythrops novaehollandiae
Latham, 1790 和名 オオオニカッコウ 英名 Channel-billed Cuckoo

オオオニカッコウ(Scythrops novaehollandiae)はカッコウ目カッコウ科の鳥類の一種である。この種はオオオニカッコウ属の模式種である。オオオニカッコウは托卵を行う種では最大種であり、カッコウ類でも最大種である^[1]。

オオオニカッコウはオーストラリア、パプアニューギニアおよびインドネシアに分布する。また、ニューカレドニアやニュージーランドで観察された例もある。この種は分布域内で移動を行う留鳥である。種内には3亜種が確認されており、1亜種は渡り鳥、2亜種は定住性である。オオオニカッコウの生息地は亜熱帯雨林、熱帯雨林、亜熱帯マングローブ、熱帯マングローブに生息する。オオオニカッコウはIUCNによって、軽度懸念（LC）にランク付けされており、絶滅の危険性は低いとされている。

分類[編集]

オオオニカッコウはオオオニカッコウ属（Scythrops）唯一の種であり、1790年に鳥類学者のJohn Lathamによって、最初に記載された。この属名は古代ギリシア語の「怒る」、「不機嫌な」という意味のskuthro-（σκυθρο）、および「顔」、「目」もしくは「顔つき」という意味のops（ωψ）から来ている^[2]。この特別な通り名novaehollandiaeはニューホランド、つまりオーストラリアを意味する。この種は、

• S. n. novaehollandiae：オーストラリア、ニューギニア島およびモルッカ諸島に分布

• S. n. fordi：スラウェシ島に分布

• S. n.schoddei：ビスマルク諸島に分布

の3亜種が確認されている^[3]。

形態[編集]

オオオニカッコウは世界最大のカッコウ類であり、体長は58-66cm、体重は550-930gである^[4]。くちばしは藁色のチップのある灰色の二色をしている。くちばしは大きく、わずかに湾曲しており、サイチョウ科のくちばしによく似ている。事実、この鳥は時々サイチョウ科の一種として見誤られることがある^[5]。成鳥の羽は、頭部、胸部、腹部、および背面は淡い灰色で、腹部のほうになるにつれ淡く、模様がつく。翼は灰色で、羽毛に褐色の斑が入る。また翼の先端に行くに従い、濃い灰色となる^[6]。尾羽は全体に灰色で先端に白色の帯、その白色の帯の上に濃い灰色の帯がある。脚は黒色で、アイリングは明るい赤色。力強く飛翔し、他種と明確に区別でき、飛翔中のシルエットは猛禽類のような十字型である。飛翔中の、翼開長は約1メートル。

この種は、羽と大きさに性的二形が見られ、メスはより小さいくちばしを持ち、色が淡く、腹部にはより縞模様がある。

若鳥は成鳥に似ているが、翼には淡黄色の斑があり、他の羽毛は淡い灰色ではなく黄褐色である。くちばしはより小さく、くすんだピンク色であり、目の周りの皮膚は赤色ではない。

分布[編集]

オオオニカッコウはオーストラリアの北部および東部、ニューギニア島、ビスマルク諸島およびスラウェシ島西部までのインドネシア東部まで、広く分布する。

この種はビスマルク諸島、フローレス島およびスラウェシ島では留鳥であり、他の地域では渡りを行う渡り鳥である。繁殖地は西オーストラリア州北西部から北部準州、クイーンズランド州、シドニー近くまでのニューサウスウェールズ州東部にかけてである。少数がビクトリア州の西部に来ることがあるが、そこでは繁殖は行わない。迷鳥はニュージーランドやニューカレドニアなどでも確認されている^[7][8]。

繁殖期後の、3月から4月にかけて、オーストラリアの繁殖地から、ニューギニアやインドネシアへ越冬のために渡りを行う。ニューサウスウェールズ州で繁殖を行った鳥はより早い、1月から3月にかけて移動を開始する^[4][6]。 渡りは、1～数羽の小さな群れで移動を行い、トレス海峡を渡る。ニューギニアを経て、ティモール島やモルッカ諸島に近い島々を経由する。この種はニューギニアで一年中見られるが、繁殖しているかどうかは知られていない。渡りを行うオオオニカッコウは10月にオーストラリアへ戻り始める。

繁殖期以外は小さな群れで生活する^[6]。

食性[編集]

昆虫類を捕食するカッコウ類としては珍しいが、近縁のオニカッコウ類と同様に、オオオニカッコウの食物の大部分は果実である^[9]。採食される果実には、イチジク属、ユーカリ類の種、オオバヤドリギ科の実、移入種であるクロミグワ(Morus nigra)などが含まれる^[4]。また、コウチュウ類、チョウ類、バッタなどの昆虫類、ハイイロツチスドリ、ツチスドリ、クロガオミツスイなどの鳥の雛や卵なども捕食する。ときおり群れで、まれにメガネコウライウグイス、サンショウクイ類などの他の果実食の鳥類とともに、通常は大きな木の樹幹で採食する。

繁殖[編集]

オオオニカッコウは托卵、つまり彼らの幼鳥を彼ら自身で育てる代わりに、他の鳥の巣へ産卵することを行う。この種は繁殖期の期間、つがいを形成すると考えられている^[4]。

繁殖行動はさえずりを行うほか、オスがメスへ昆虫類のような食料をプレゼントする求愛給餌が知られている。

つがいは宿主になる鳥の巣へ産卵するのを協力して行う。つまり、メスが宿主の巣の中に入り込み、産卵する間、オスは宿主を挑発するためにモビング（疑攻撃）を行いながら巣の上を飛翔する。オスが抱卵している宿主である鳥を疑攻撃することにより、宿主である鳥を巣から立ち去らせ、その間にメスが産卵を行う。宿主は場所によって様々であり、通常はカラス類、フエガラス類、モズガラス類、カササギフエガラス、チャイロハヤブサ、アカエリツミなどである^[6][10]。

異なったメスにより、一つの巣に複数の卵が、托卵されることがある。卵はカラス類以外のフエガラス類やカササギフエガラスなどによく似ており、様々な色や模様があり、大きさは約48mm x 32mmである。これらは赤褐色や黄褐色からくすんだ白色で、濃褐色の斑がある^[11]。

この種の抱卵期間は知られていない。幼鳥は晩生性であり、孵化直後は目が閉じており、羽毛が生えそろっていない。他の多くのカッコウ類とは違い、オオオニカッコウの幼鳥は宿主の卵や幼鳥を排除したりはしないが、稀に他のカッコウ類の幼鳥と同じように給餌される餌を独占し、生き残る。幼鳥は4週間以内に羽毛が生えそろい、巣を去って、木の枝へよじ登るが、幼鳥は巣立ち後も仮親に数週間、給餌される。

人との関わり[編集]

1. ^ Payne, R.B (2005) The Cuckoos. Oxford University Press: Oxford ISBN 0198502133 P. 6
2. ^ Liddell, Henry George and Robert Scott (1980). A Greek-English Lexicon (Abridged Edition). United Kingdom: Oxford University Press. ISBN 0-19-910207-4.
3. ^ Mason I.J., Forrester R.I. (1996) "Geographical differentiation in the Channel-billed Cuckoo Scythrops novaehollandiae Latham, with description of two new subspecies from Sulawesi and the Bismarck Archipelago" Emu 96(4): 217-233
4. ^ ^{a b c d} Higgins, P.J. (ed) 1999. Pp. 782-791 Handbook of Australian, New Zealand and Antarctic Birds. Volume 4: Parrots to Dollarbird. Oxford University Press, Melbourne. ISBN 0-19-553071-3
5. ^ Pizzey G & Knight F (2003) The Field Guide to the Birds of Australia Harper Collins:Sydney ISBN 0-207-19821-7
6. ^ ^{a b c d e} Field Guide to Australian Birds, Michael Morcombe, Steve Panish Publishing, 2004, ISBN 9781740215596
7. ^ ^{a b} Tennyson, A & Brackenbury G. (1998). "Channel-billed Cuckoos in New Zealand in spring 1996". Notornis 45: 223-226. [1]
8. ^ Barré N., Bachy P.. (2003). "Complement of the list of the birds of New Caledonia" Alauda, 71 (1) : 31-39. Abstract
9. ^ Corlett R & Ping I (1995) "Frugivory by koels in Hong Kong" Memoirs of the Hong Kong Natural History Society 20 221-222
10. ^ Davies N.B. (2000). Cuckoos, Cowbirds and other Cheats. Princeton University Press. ISBN 0856611352.
11. ^ Beruldsen, G (2003). Australian Birds: Their Nests and Eggs. Kenmore Hills, Qld: self. pp. p. 259. ISBN 0-646-42798-9.
12. ^ BirdLife International 2004.Scythrops novaehollandiae. 2006 IUCN Red List of Threatened Species. Downloaded on 24 July 2007.
13. ^ Payne, R.B (2005) P. 11

「https://ja.wikipedia.org/w/index.php?title=オオオニカッコウ&oldid=68780889」から取得