الأسماء في صفحات التنقل
Kerc'heiz-noz Japan (Gorsachius goisagi) a zo un evn hirc'harek hag a vev e Sukorea, Japan, Sina, Filipinez, Taiwan, Indonezia, Palau ha Brunei.
El martinet de nit del Japó (Gorsachius goisagi) és un ocell de la família dels ardèids (Ardeidae) que habita pantans i corrents fluvials al bosc dens al sud del Japó, a Honshu i les illes Izu. Passa l'hivern a les Filipines.
El martinet de nit del Japó (Gorsachius goisagi) és un ocell de la família dels ardèids (Ardeidae) que habita pantans i corrents fluvials al bosc dens al sud del Japó, a Honshu i les illes Izu. Passa l'hivern a les Filipines.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Crëyr nos Japan (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: crehyrod nos Japan) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Gorsachius goisagi; yr enw Saesneg arno yw Japanese night heron. Mae'n perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn G. goisagi, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Mae'r crëyr nos Japan yn perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn bwn bach Ixobrychus exilis Aderyn bwn cefn rhesog Ixobrychus involucris
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Crëyr nos Japan (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: crehyrod nos Japan) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Gorsachius goisagi; yr enw Saesneg arno yw Japanese night heron. Mae'n perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn G. goisagi, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Der Rotscheitelreiher (Gorsachius goisagi) ist eine Art aus der Familie der Reiher, der zu den Nachtreihern zählt. Der überwiegend rotbraun gefärbte Vogel kommt ausschließlich in Ostasien vor und gilt als eine der seltenen Reiherarten. Er ist ein ausgeprägter Zugvogel. Da der Bestand möglicherweise nur noch 1.000 Individuen umfasst, wird der Rotscheitelreiher als bedrohte Art eingestuft.[1]
Der Rotscheitelreiher erreicht eine Körpergröße von 49 Zentimetern.[2] Der Kopf ist kastanienbraun mit einem kurzen ebenfalls kastanienfarbenen Federschopf. Der Schnabel ist verhältnismäßig kurz und für einen Reiher relativ breit. Der Oberschnabel ist dunkelbraun. Der Unterschnabel ist gelb. Die Iris sind gelb. Die Halsseiten sind gelbbraun, die Körperoberseite ist blass kastanienbraun gefärbt. Davon abgesetzt sind die dunkleren Flügel mit den schwärzlichen Handschwingen, die eine breite rotbraune Spitze haben. Die Körperunterseite ist braun mit einer dunkleren Längsstreifung. Die Flanken sind etwas gefleckt. Die Beine sind schwarzgrün.
Der Rotscheitelreiher ist als Brutvogel auf Japan beschränkt. Während des Winterhalbjahrs kommt er auch in Südchina, auf einigen indonesischen Inseln sowie auf den Philippinen vor. Der Zug in die Überwinterungsgebiete beginn Ende Oktober. In die Brutareale kehren die Vögel im Zeitraum März bis Mai zurück.
Der Rotscheitelreiher ist eine nachtaktive, an Wald gebundene Art. Er kommt ausschließlich an Flüssen und Sümpfen vor, deren Ränder dicht bewaldet sind. Diese Lebensräume sind mittlerweile in Japan sehr selten geworden; entsprechend ist der Reiher während der 1980er und 1990er Jahre aus vielen seiner traditionellen Brutareale verschwunden. Während der Überwinterungsphase scheint er ähnliche Lebensraumansprüche zu besitzen.
Das Nahrungsspektrum des Rotscheitelreiher umfasst überwiegend Krebse und andere Krustentiere. Hinzu kommen Insekten, Regenwürmer und kleine Fische. Seine Brutzeit fällt in den Zeitraum Mai bis Juli. Das Nest wird in hohen Bäumen errichtet. Er ist kein Koloniebrüter: Selbst bei geeigneten Lebensraumbedingungen stehen die Nester mindestens 250 Meter auseinander. Die Brutbiologie ist weitgehend unerforscht. Ein Gelege umfasst drei bis vier Eier. Die Brutzeit beträgt 17 bis zwanzig Tage und die Jungvögel scheinen mit 35 bis 37 Tagen flügge zu sein.
Der Rotscheitelreiher (Gorsachius goisagi) ist eine Art aus der Familie der Reiher, der zu den Nachtreihern zählt. Der überwiegend rotbraun gefärbte Vogel kommt ausschließlich in Ostasien vor und gilt als eine der seltenen Reiherarten. Er ist ein ausgeprägter Zugvogel. Da der Bestand möglicherweise nur noch 1.000 Individuen umfasst, wird der Rotscheitelreiher als bedrohte Art eingestuft.
The Japanese night heron (Gorsachius goisagi) is a species of night heron found in East Asia. It breeds in Japan, and winters in the Philippines and Indonesia. It is also seen in the spring and summer in Korea and the Russian Far East.
The Japanese night heron prefers dense, damp forest, in both its breeding and winter ranges. Common until the 1970s, this species is threatened by deforestation in its summer and winter ranges for timber and farmland. Other documented threats include the introduction of the Siberian weasel (Mustela sibirica) in its breeding range and nest predation by crows, due to the increasing crow populations. The current population is estimated at less than 1,000 mature individuals. Accordingly, the Japanese night heron is marked as a protected species in Japan and Hong Kong.
Future actions proposed to conserve this species include surveying its breeding habits throughout Japan and the Philippines, protecting its habitat, creating more public interest and awareness in the bird, and stopping invasive species from competing with it.
The Japanese night heron typically inhabits dense, coniferous and broad-leaved forests on hills and low mountains in close proximity to bodies of water, i.e. rivers and streams.[2] This habitat seems to be consistent between the breeding and non-breeding ranges. Generally, the altitudinal range of the Japanese night heron is between 50 and 240 meters. However, it has been reported at heights above 1,000 meters in Japan, where the habitat is scarce, and the Philippines.[3] During the winter, the heron shelters in dark and deeply shaded forests, which are near water and can be as elevated as 2,400 meters.[2]
The Japanese night heron's wingspan ranges between 43 and 47 centimeters, and the colors of the plumage vary between adult and juvenile herons. In adult herons, the head and neck feathers are russet in color and the wings' feathers are dark-brown in color.[2] In juvenile herons, the feathers on the head are more black in color than russet, while the feathers on the wings are lighter in color than those of the adult.[4] Both juvenile and adult herons share a wide beak and yellow skin on the outer layer of their eyes.[2] A unique feature of the Japanese night heron is the dense, black lines that irregularly go down the covert feathers of its wings.
The Japanese night heron feeds at dusk, solitarily or in small groups, rarely in the open. Its diet consists of soil animals on the forest floor, i.e. earthworms, snails, and small insects. The heron has been known to use its thick beak to dig earthworms and land snails out of the ground. The heron seems to selectively feed on more mature snails in order to avoid accidentally digesting the softer shells of immature snails. Although most of its nutrition comes from the forest floor, the heron hunts crustaceans and small fish in shallow water along the shorelines of swamps and rice paddies.
The Japanese night heron is usually found in the Philippines during the winter, but it can also be found in other East Asian countries like Korea, southern China, and Russia. It arrives at its breeding grounds in Japan between March and June, and it leaves between September and November for the Philippines. The Japanese night heron tends to migrate in a mixed flock of more than 1,000 other herons, including the black-crowned night heron. The Japanese night heron is a highly migratory species and has some dispersal tendencies. During its migration, it has been reported to sometimes overshoot its destination, the Philippines, and arrive at Indonesia and Palau instead.
There has only been one report of the Japanese night heron breeding in Taiwan. Normally, it breeds in Japan from May to July, depending on when it arrives at the breeding grounds. The heron nests up to 20 meters high in tall trees, such as cedar, cypress, and oak trees. It does so alone, rarely in close proximity to another heron for 17 to 20 days. The flimsy nests are made out of sticks stacked on top of each other with an abundance of leaves, laid horizontally on a branch. Eggs are laid from 3 to 5 per breeding season. The chicks do not hatch on the same day, because incubation starts for each egg when it is laid. When the chicks have been hatched for three days, the parents leave for periods that range from 7 to 9 hours to feed the chicks. After 20 days, the parents return once or twice a day, gradually returning more frequently until the newly hatched herons leave the nest after 35 to 37 days.[2]
The largest danger to the Japanese night heron is the deforestation of rural, lowland forests. Unchecked farmland development has particularly affected the heron's breeding and feeding ranges, adversely affecting its usual nesting habits. In addition, the night heron's nests fall within the predatory niche of the rapidly increasing crow population in the area.[5] Since 1901, when Siberian weasels were introduced to Hokkaido, the Japanese night heron has also faced both competition and predation from Siberian weasels, which are active hunters of the fish and insects that the heron preys on.[6] As a result, the Japanese night heron has seen a dramatic decline in the wild.[7]
The Japanese night heron is very rare, because of its restricted breeding area. The population of the heron has decreased down to a few thousand within the last decade.[8] For this reason, the Japanese night heron is legally protected by Japanese and Hong Kong Laws, and many programs have been proposed to counteract/steady the decline and create a revitalization of the species. The conservation acts propose public awareness, further study of the heron's home range within the seasons of breeding and inactivity, and control the sale of specimens. The control and inhibition of invasive species that impact the heron are also being addressed.[3]
The Japanese night heron (Gorsachius goisagi) is a species of night heron found in East Asia. It breeds in Japan, and winters in the Philippines and Indonesia. It is also seen in the spring and summer in Korea and the Russian Far East.
The Japanese night heron prefers dense, damp forest, in both its breeding and winter ranges. Common until the 1970s, this species is threatened by deforestation in its summer and winter ranges for timber and farmland. Other documented threats include the introduction of the Siberian weasel (Mustela sibirica) in its breeding range and nest predation by crows, due to the increasing crow populations. The current population is estimated at less than 1,000 mature individuals. Accordingly, the Japanese night heron is marked as a protected species in Japan and Hong Kong.
Future actions proposed to conserve this species include surveying its breeding habits throughout Japan and the Philippines, protecting its habitat, creating more public interest and awareness in the bird, and stopping invasive species from competing with it.
La Japana noktardeo, Gorsachius goisagi, estas birdospecio de noktardeo troviĝanta en Orienta Azio.
Ĝi reproduktiĝas en Japanio ĝis Jokohamo norde dum vagantoj atingas plej nordon, kaj vintrumas en Filipinoj, Tajvano, insuloj inter Ĉinio kaj Japanio, kaj kelkaj lokoj de plej sudorienta Ĉinio kaj Indonezio (norda Borneo). Ĝi vidiĝas printempe kaj somere ankaŭ en Koreio kaj en plej sudorienta Siberio. En plej suda Japanio koincidas la vintraj kaj someraj teritorioj. Foriras al vintrejoj oktobre kaj revenas marte al maje. Migrado povas esti de ĝis 3,000 km.
Tiu ĉi noktardeo (49 cm longa kaj pezo de 500-550 gr) estas bruna en supraj partoj (malhelbruna krono) kun flaveca ĉirkaŭokula areo (krom flavaj irisoj), hela gorĝareo kaj flavaj kruroj. La beko estas mallonga kompare kun aliaj ardeoj kaj kun bruna supra makzelo dum flava suba makzelo.
La Japana noktardeo preferas densajn, humidajn arbarojn, kaj kiel reproduktejo kaj kiel vintrejo. Ili reproduktiĝas en tre arbaraj areoj, inklude koniferajn, larĝafoliajn kaj degraditajn arbarojn, sur montetoj uax pli malaltaj deklivoj de montoj (ĝis 1,500 m super marnivelo), kie estas akvejoj aŭ akvorezervejaj areoj. Ili vintrumas en malhelaj, tre ombraj arbaroj ĉe akvo ĝis 2,400 m. Ili manĝas ĉefe en arbaroj, sed ankaŭ ĉe marĉoj, rizkampoj kaj farmoj kaj ili estas ĉefe krepuskuloj. Ili manĝas ĉefe eble tervermojn, sed ankaŭ helikojn, cikadojn, krabojn, kaj skarabojn.
Oni scias malmulte pri ties reproduktado. La ino adoptas botaŭran sintenon kaze de danĝero. Reprodukta sezono estas ĉirkaŭ majo, sed oni trovis funkciantajn nestojn multe poste, kio supozigas, ke tiu specio faras aŭ povas fari du kovadojn jare. Ili reproduktiĝas izole, sed en favoraj kondiĉoj proksime kun nur unu registrita kolonieto de ses enstoj ĉe la rivero Fuĵi. Por nesto ili uzas koniferojn, cedrojn, cipresojn aŭ eĉ kverkojn. La ino demetas 3 aŭ 4 ovojn, kiuj estas blankaj, longecaj kaj ĉirkaŭ 48 mm por 37. Kovado daŭras ĉirkaŭ 17 al 20 tagoj. La idoj ekflugas post 35 al 37 tagoj.
Komuna ĝis la 1970-aj jaroj, tiu specio estas minacata pro senarbarigo (ĉefe pro lignoproduktado kaj agrikulturo) en ties kaj someraj kaj vintraj teritorioj. Aliaj dokumentataj minacoj estas enmeto de siberia mustelo (Mustela sibirica) en ties reproduktaj teritorioj. Ankaŭ korvedoj predas ilin. La nuna populacio estas ĉirkaŭkalkulata je malpli ol 1,000 maturaj individuoj, sed eble estas pliaj ĝis dumil.
La Japana noktardeo, Gorsachius goisagi, estas birdospecio de noktardeo troviĝanta en Orienta Azio.
El martinete japonés (Gorsachius goisagi) es una especie de ave en la familia Ardeidae.
Se la encuentra en la zona este de Asia. Se reproduce en Japón, y pasa el invierno en las Filipinas e Indonesia. En la primavera y el verano también se la encuentra en Corea y el extremo este de Rusia.
Prefiere los bosques densos y húmedos, tanto en las zonas donde se reproduce como en aquellas donde pasa el invierno. Fue un ave común hasta la década de 1970, la especie se encuentra amenazada por procesos de deforestación. Otras amenazas incluyen la introducción de la comadreja siberiana (Mustela sibirica) en la zona donde se reproduce. Se estima que su población es de menos de 1000 ejemplares adultos.
Gorsachius goisagi Gorsachius generoko animalia da. Hegaztien barruko Ardeidae familian sailkatua dago.
Gorsachius goisagi Gorsachius generoko animalia da. Hegaztien barruko Ardeidae familian sailkatua dago.
Japaninhämyhaikara (Gorsachius goisagi) on Itä-Aasiassa tavattava erittäin uhanalainen haikaralaji. Lajia uhkaa erityisesti soveltuvien elinympäristöjen väheneminen.
Kooltaan japaninhämyhaikara on haikaraksi pieni ja kasvaa surimmillaan noin 49 cm pitkäksi ja sen siipiväli on 87 cm. Selästään ja siivistään laji on kasvanjanruskea ja pää, kaula ja niska ovat punaruskeat. Vatsa on vallea mustin juovin. Nuorilla linnuilla päälaki on musta ja kaulassa on raidoitusta. Siivissä on myös valkoisia höyheniä. Japaninhämyhaikaran nokka on lyhyehkö ja tukeva ja väriltään tumman harmaa. Lajin silmien ympärillä on kellertävän vihreä rengas. Ulkonäöltään japaninhämyhaikara muistuttaa etelänhämyhaikaraa (G. melanolophus), joka eroaa japaninhämyhaikarasta mustan päälaen, pitkän työhdön ja aikuisillakin linnuilla siipien valkoisen värin suurempana määränä. [2][3]
Japaninhämyhaikara pesii eteläisessä Japanissa, minkä lisäksi satunnaisia pesiviä yksilöita on raportoitu Taiwanista ja Etelä-Korealle kuuluvalta Jejun saaralta. Kesäisin sitä tavataan myös Venäjällä. Laji muuttaa talveksi Kiinan kautta Filippiineille ja Indonesiaan. Japaninhämyhaikara elää tiheissä havu- tai lehtuimetsissä vuorten rinteillä vesialueiden lähellä. Sitä tavataan aina 2 400 metrin korkeudella merenpinnasta. Lajia voidaan tavata myös soilta, heinikkomailta ja riisipelloilta. Japaninhämyhaikaran ravintoa ovat etanat, madot, kaskaat ja kovakuoriaiset. Pesimäaika on maaliskuulta heinäkuulle.[1][2][3]
Japaninhämyhaikara oli yleinen vielä 1970-luvun lopulle ja kanta taantui voimakkasti 1980- ja 1990-luvuilla. Syynä kannan taantumiseen ovat sopivien elinympäristöjen hakkuut puutavaraksi ja pelloiksi. Sitä myös metsästetään monin paikoin ja Miyake-jima- ja izusaarilla lajin kanta väheni saarelle levinneen siperiankärpän (Mustela sibirica) vuoksi, joka saalistaa japaninhämyhaikaran poikasia ja pesiä. Nykyäänkin varisten suorittama pesärosvous on uhka japaninhämyhaikarakannalle. Nykyisin japaninhämyhaikarakannan kooksi arvioidaan 1 000–2 500 yksilöä.[1][2]
Japaninhämyhaikara (Gorsachius goisagi) on Itä-Aasiassa tavattava erittäin uhanalainen haikaralaji. Lajia uhkaa erityisesti soveltuvien elinympäristöjen väheneminen.
Gorsachius goisagi
Le Bihoreau goisagi (Gorsachius goisagi) est une espèce d'oiseau de la famille des ardéidés qui se retrouve en Extrême-Orient.
Ce bihoreau ne se reproduit qu’au Japon. Il hiverne principalement aux Philippines et dans une moindre mesure au sud du Japon, à Taïwan et dans le sud-est de la Chine. Pendant la migration, il a tendance à se disperser et à se retrouver en dehors des aires de nidification ou d’hivernage habituelles comme en Corée du Sud et parfois dans l’est de la Russie ou en Indonésie.
Le Bihoreau goisagi fréquente les cours d’eau et les marais des milieux forestiers.
Il niche en solitaire dans des arbres de 7 à 20 mètres de haut. Le nid est un amalgame grossier de bâtonnets placé sur branche touffue. Les œufs sont au nombre de 3 à 4.
Le Bihoreau goisagi est rare et en danger d’extinction. On estime la population à moins de 1000 individus. La déforestation est la principale cause de son déclin.
Gorsachius goisagi
Le Bihoreau goisagi (Gorsachius goisagi) est une espèce d'oiseau de la famille des ardéidés qui se retrouve en Extrême-Orient.
La nitticora giapponese (Gorsachius goisagi (Temminck, 1836)) è un uccello della famiglia degli Ardeidi.[2]
Gorsachius goisagi è lunga circa 50 cm e ha una apertura alare di 87 cm.[3] Il piumaggio è prevalentemente bruno, simile a quello della nitticora della Malesia (G. melanolophus), da cui si differenzia per l'assenza della cresta nera, tipica di quest'ultima.
Si nutre prevalentemente di granchi e altri crostacei e anche di insetti e molluschi.[3]
La specie nidifica prevalentemente in Giappone, ma sono stati riportati casi di nidificazione anche a Taiwan (dove è presente come specie di passo) e sull'isola di Jeju (Corea del Sud). Il principale sito di svernamento è rappresentato dalle Filippine ed è segnalata come specie di passo anche nelle aree costiere della Cina e a Hong Kong. Occasionalmente si spinge sino all'Indonesia.[1]
La IUCN Red List classifica Gorsachius goisagi come specie in pericolo di estinzione (Endangered).[1]
La nitticora giapponese (Gorsachius goisagi (Temminck, 1836)) è un uccello della famiglia degli Ardeidi.
Japoninis baublys (lot. Gorsachius goisagi, angl. Japanese Night Heron, vok. Rotscheitelreiher) – garninių (Ardeidae) šeimos paukštis. Smulkus, trumpasnapis kaštoninės spalvos paukštis.
Smulkus, 47 cm ilgio, garninis paukštis. Viršugalvis ir kuodelis kaštoninės spalvos. Snapas trumpas ir storas. Antsnapis tamsiai rudas, o posnapis geltonas. Rainelė geltona. Pleišto formos odos plotas, kuris prasideda prie snapo pamato ir baigiasi už akies, žaliai geltonas. Kaklo šonai yra gelsvai rudi. Kūno viršus kaštoninis. Sparnai tamsesni, pirmųjų plasnojamųjų plunksnų viršūnės gelsvai rudos. Kūno apačia ir šonai rudi, išmarginti tamsiai rudos spalvos dryželiais. Kojos juodai žalios. Veisimosi apdarui būdinga: žydras pleišto formos odos plotas ir žaliai juodas snapas.
Paplitęs Kinijoje, Honkonge, Indonezijoje, Šiaurės Korėjoje, Pietų Korėjoje, Rusijos Tolimuosiuose Rytuose ir Taivane. Populiacijoje 600–1700 suaugę individai[2].
Naktinis miškų paukštis. Laikosi miškuose prie upių, upelių ar pelkėse. Dažniausiai aptinkamas 50 – 240 m aukštyje virš jūros lygio.
Migrantas. Į žiemojimo vietas traukia spalio mėnesį. Dalis lieka Kiūšiū saloje. Dauguma skrenda pro Kiniją į Filipinus. Žiemoja ūksminguose, tamsiuose miškuose, šalia vandens telkinių, 2400 m aukštyje virš jūros lygio[3]. Grįžta kovo – gegužės mėnesiais.
Minta krabais, vabzdžiais, kirmėlėmis ir smulkia žuvimi. Medžioja pavieniai arba nedidelėmis grupėmis. Grobio ieško lėtai vaikščiodamas tarp tankių žolių.
Veisiasi gegužės – liepos mėnesiais. Lizdus krauna kedruose, puskiparisiuose, ąžuoluose, skirpstuluose ir kaštainiuose, 7 – 20 m aukštyje. Lizdus krauna pavieniai. Dėtyje 3 – 4 balti kiaušiniai. Inkubacija trunka 17 – 20 dienų. 5 savaičių jaunikliai apsiplunksnuoja.
Pasaulinės gamtos apsaugos organizacijos duomenimis japoninis baublys yra nykstanti rūšis. Pagrindinės populiacijos mažėjimo priežastys: žemdirbystės plėtra ir miškų kirtimas. Japonijoje ir Honkonge paukščiai yra saugomi valstybės. Filipinuose rūšis globojama Kesono nacionaliniame parke.
Japoninis baublys (lot. Gorsachius goisagi, angl. Japanese Night Heron, vok. Rotscheitelreiher) – garninių (Ardeidae) šeimos paukštis. Smulkus, trumpasnapis kaštoninės spalvos paukštis.
De Japanse kwak (Gorsachius goisagi) is een vogel uit de familie der reigers (Ardeidae). Het is een bedreigde reigersoort die voornamelijk in Japan broedt.
De Japanse kwak is gemiddeld 49 cm lang. Het is een ietwat gedrongen, kleine reiger met een relatief korte en brede snavel. Zijn kop, rug en de bovenkant van de vleugels zijn kastanjebruin. Zijn hals, borst en buik zijn licht gekleurd met bruine strepen. De poten zijn donkergroen.[2]
De vogel broedt in Japan, er is een melding van een broedgeval op Taiwan en er zijn broedgevallen in Zuid-Korea. Verder zijn er waarnemingen in het voorjaar en de zomer gedaan in Rusland (Sachalin). Deze reiger overwintert voornamelijk op de Filipijnen, maar er zijn ook winterwaarnemingen uit Hongkong, Indonesië, Brunei en Palau. De Japanse kwak heeft als leefgebied dichte loofbossen maar altijd in de buurt van water. De vogel foerageert soms in moerassen, rijstvelden en akkerland. De vogel is alleen actief in de schemering.[2]
Zijn dieet bestaat voornamelijk uit regenwormen, slakken, krabben en kevers.
De Japanse kwak broedt van mei tot juli. Het vrouwtje legt drie of vier eieren in een nest hoog in de bomen. Na ongeveer 17 dagen komen de eieren uit en de jongen verlaten na 35 dagen het nest.
De Japanse kwak heeft een beperkt en bedreigd broedgebied en daardoor is de kans op uitsterven aanwezig. De grootte van de populatie werd in 2012 door BirdLife International geschat op 1000 tot 2500 individuen en de populatie-aantallen nemen door habitatverlies. Het leefgebied wordt aangetast door ontbossing waarbij natuurlijk bos wordt omgezet in gebied voor agrarisch gebruik en menselijke bewoning. Daarnaast is er nog jacht op deze reiger en worden eieren en jongen gepredeerd door ingevoerde Siberische wezel (Mustela sibirica). Om deze redenen staat deze soort als bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe Japanse kwak (Gorsachius goisagi) is een vogel uit de familie der reigers (Ardeidae). Het is een bedreigde reigersoort die voornamelijk in Japan broedt.
Japandverghegre (Gorsachius goisagi) er en fugl i hegrefamilien. Arten har et ganske kort og krumt nebb og viser en tydelig kjønnsdimorfisme.
Inndelingen under følger HBW Alive og er i henhold til Martínez-Vilalta & Motis (2018).[1] Norske navn på artene følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[2][3] Navn og beskrivelser i parentes er ikke offisielle, men kun foreløpige beskrivelser.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Japandverghegre (Gorsachius goisagi) er en fugl i hegrefamilien. Arten har et ganske kort og krumt nebb og viser en tydelig kjønnsdimorfisme.
Multimedia w Wikimedia Commons Ślepowron japoński (Gorsachius goisagi) – gatunek ptaka z rodziny czaplowatych (Ardeidae).
Występuje w południowej części Japonii, gdzie ma tereny lęgowe, natomiast w okresie zimowania odlatuje na teren Filipin. Występuje także przelotnie na terenie Tajwanu i w południowych Chinach. Odnotowano również w okresie lęgowym pojedyncze ptaki na terenie Korei i na Dalekim Wschodzie Rosji, a w okresie zimowym na terenie Indonezji.
W okresie lęgowym zamieszkuje na terenach silnie zalesionych, w lasach liściastych i iglastych, także mieszanych, w pobliżu rzek i strumieni lub terenów podmokłych, na wzgórzach i zboczach gór do wysokości 1500 m n.p.m. W okresie zimowania zamieszkuje silnie zacienione lasy z rzekami i strumieniami na obszarach do wysokości 2400 m n.p.m.
Średniej wielkości ptak o rozpiętości skrzydeł od 43 do 47 cm. Ubarwienie dorosłych ptaków – głowa i szyja jest koloru brunatnego, a skrzydła ciemnobrązowego. U młodych osobników głowa i szyja koloru czarnego, a skrzydła mają kolor ciemnobrązowy, lecz ciemniejszy niż osobniki dorosłe. Charakterystycznym znakiem tego gatunku są czarne nieregularne linie występujące na skrzydłach.
Osobniki dorosłe żerują o zmierzchu lub nocą samotnie lub w małych stadach. Żywią się głównie drobnymi zwierzętami żyjącymi w glebie lub na niej, są to głównie dżdżownice, ślimaki i małe owady. Przy czym potrafią dziobem rozkopywać ziemię w poszukiwaniu pokarmu.
Okres lęgowy trwa od marca do czerwca, okres zimowania od września do listopada. W pozostałych okresach ptaki te migrują z lub na obszary lęgowe.
Ślepowron japoński (Gorsachius goisagi) – gatunek ptaka z rodziny czaplowatych (Ardeidae).
Japansk natthäger[2] (Gorsachius goisagi) är en östasiatisk utrotningshotad fågel i familjen hägrar inom ordningen pelikanfåglar.[3]
Japansk natthäger är en liten (49 cm) och satt häger med kraftig näbb. Den är rostbrun på huvud och hals med svarta streck nedför halsen och bröstet. Ovansida och vingtäcakre är kastanjebruna med tunn, svart marmorering. Liknande malajnatthägern har svart hjässa och lång tofs samt vita inslag i handpennorna som syns i flykten.[1]
Japansk natthäger häckar huvudsakligen i södra Japan. En rapport om häckning finns dock från Taiwan och nyligen upptäcktes även en häckningsplats på sydkoreanska ön Cheju-do.[4] En stationär flock kan möjligen också finnas i Kinas inland.[5] Vidare har den påträffats vår och sommar i sydöstra Ryssland och passerar under flyttningen kustnära Kina, Hong Kong och Taiwan. Den övervintrar huvudsakligen i Filippinerna, men har även påträffats vintertid i Indonesien, mer tillfälligt i Brunei, Palau och Vietnam. Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.
Japansk natthäger häckar vid vattendrag och fuktområden i tät skog på sluttningar upp till 1500 meters höjd, vintertid 2400 meter. Den födosöker mestadels i skog i skymning och gryning, men använder även träsk, risfält och jordbruksfält, på jakt efter huvudsakligen daggmaskar, men även landlevande sniglar, cikador, krabbor och skalbaggar. Fågeln har konstaterats häcka från april till juli. En studie visar att nederbörd och mängden övergivna risfält är viktiga faktorer för artens förekomst.[1]
Arten var lokalt vanlig i Japan fram till 1970-talet, men försvann därefter från ett antal häckingslokaler. Idag uppskattas världspopulationen till endast mellan 600-1700 vuxna individer. Beståndet minskar dessutom till följd av skogsavverkning. Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar den därför som starkt hotad.[1]
Fågelns vetenskapliga artnamn kommer av det japanska namnet Goi-sagi för natthägern (Nycticorax nycticorax), ordagrant "femte rangs häger" (goi betyder "femte rang", sagi "häger"). I japansk folktro berordrade den omnipotente kejsar Daigo, som styrde Japan 897-930, en vassal att fånga en natthäger. Efter att ha hört kejsarens befallning underkastade sig natthägern och lät sig fångas. Kejsaren var så nöjd med att hägern hade bekräftat kejsarens allsmakt över både natur och människa att han gav den titeln "hägrarnas kung" och positionen som femte rang i hans hov, varefter han släppte den oskadd.[6]
Wikimedia Commons har media som rör japansk natthäger.
Wikispecies har information om Gorsachius goisagi.
Japansk natthäger (Gorsachius goisagi) är en östasiatisk utrotningshotad fågel i familjen hägrar inom ordningen pelikanfåglar.
Ardea goisagi
Dış bağlantılar
Wikimedia Commons'ta Gorsachius goisagi ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Gorsachius goisagi ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Gorsachius goisagi balıkçılgiller (Ardeidae) familyasından bir kuş türü. Üreme dönemini Japonya'da geçiren balıkçıl kışları Filipinler ve Endonezya'ya göçer. Bahar ve yaz aylarında Kore ile Rusya'nın uzakdoğu bölgesinde de görülebilir. Yoğun ormanlık bölgeleri tercih eden bu kuş türü, ormanların azalması ve üreme döneminde yaşadığı yerlere Mustela sibirica türü gelinciğin sokulması nedeniyle tehdit altındadır. Dünya Doğa ve Doğal Kaynakları Koruma Birliği tarafından "Tehlikedeki türler" listesine alınmıştır. Dünya popülasyonunun 1.000'den az olduğu sanılmaktadır.
Gorsachius goisagi balıkçılgiller (Ardeidae) familyasından bir kuş türü. Üreme dönemini Japonya'da geçiren balıkçıl kışları Filipinler ve Endonezya'ya göçer. Bahar ve yaz aylarında Kore ile Rusya'nın uzakdoğu bölgesinde de görülebilir. Yoğun ormanlık bölgeleri tercih eden bu kuş türü, ormanların azalması ve üreme döneminde yaşadığı yerlere Mustela sibirica türü gelinciğin sokulması nedeniyle tehdit altındadır. Dünya Doğa ve Doğal Kaynakları Koruma Birliği tarafından "Tehlikedeki türler" listesine alınmıştır. Dünya popülasyonunun 1.000'den az olduğu sanılmaktadır.
Gorsachius goisagi là một loài chim trong họ Diệc.[2]
Gorsachius goisagi
Temminck, 1836
Гнездовой ареал Круглогодично
Только зимой
Японская кваква[1], или японская выпь[2] (лат. Gorsachius goisagi) — птица из семейства цаплевых, обитающая на Японских островах (острова Идзу и Хонсю), регулярно залетает в Южное Приморье и на юг Сахалина.
Длина тела — 48—50 см[3], размах крыльев — 86—88 см. Голова каштаново-коричневого цвета с коротким хохолком также каштаново-коричневого цвета. Клюв относительно короткий, а для цапель относительно широкий. Надклювье тёмно-коричневое. Подклювье жёлтое. Радужная оболочка глаз жёлтая. Шея по бокам жёлто-коричневая, верхняя сторона тела имеет бледно-каштановую окраску. Крылья более тёмные с черноватыми перьями, вершина которых красно-коричневого цвета. Нижняя сторона тела коричневая с более тёмным оперение. Бока несколько пятнистые. Ноги тёмно-зелёные.
Японская выпь гнездится преимущественно в Японии. Во время зимнего полугодия она встречается также в Южном Китае, на нескольких индонезийских островах, а также на Филиппинах. Перелёт в регионы зимовки начинается в конце октября. В ареалы гнездования птицы возвращаются в период с марта по май.
Японская выпь ведёт ночной образ жизни. Она обитает исключительно на реках и болотах, берега которых плотно засажены лесом. Тем временем эти жизненные пространства стали очень редкими в Японии, соответственно японская выпь исчезла в период с 1980-х по 1990-е годы из многих своих традиционных ареалов гнездовья. Во время зимовки она предпочитает похожие жизненные пространства.
Спектр питания японской выпи преимущественно охватывает раков и других ракообразных. К ним прибавляются насекомые, дождевые черви и маленькие рыбы. Период гнездования приходится на период с мая по июль. Гнездо сооружается на высоких деревьях. Это не колониальная птица. Даже при подходящих условиях жизненного пространства гнёзда находятся друг от друга минимум на расстоянии 250 м. Биология высиживания абсолютно не исследована. В кладке от 3 до 4 яиц. Период высиживания составляет от 17 до 20 дней. Молодые птицы становятся самостоятельными через 35—37 дней.
Вид очень редок, внесён в Международную Красную книгу. Популяция насчитывает всего около 1 000 особей[4].
Японская кваква, или японская выпь (лат. Gorsachius goisagi) — птица из семейства цаплевых, обитающая на Японских островах (острова Идзу и Хонсю), регулярно залетает в Южное Приморье и на юг Сахалина.
栗头鳽（学名：Gorsachius goisagi，英文：Japanese Night Heron）为鹭科鳽属的鸟类，又名麻鹭，俗名粟头虎斑鳽、栗头夜鳽。牠們會到琉球群島和菲律賓等地過冬，飛行路線上海、福建和香港。目前分布于日本、印度尼西亚、菲律宾、台湾以及中国大陆的浙江、上海、福建、广东等地，一般栖息于海湾、河口及附近稻田、芦苇丛、树丛中。该物种的模式产地在日本。[2]據香港觀鳥會表示，現存栗鳽數量或少至一千隻，而且有下降趨勢。[3]
这是一篇與鳥類相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 栗头鳽（学名：Gorsachius goisagi，英文：Japanese Night Heron）为鹭科鳽属的鸟类，又名麻鹭，俗名粟头虎斑鳽、栗头夜鳽。牠們會到琉球群島和菲律賓等地過冬，飛行路線上海、福建和香港。目前分布于日本、印度尼西亚、菲律宾、台湾以及中国大陆的浙江、上海、福建、广东等地，一般栖息于海湾、河口及附近稻田、芦苇丛、树丛中。该物种的模式产地在日本。據香港觀鳥會表示，現存栗鳽數量或少至一千隻，而且有下降趨勢。
画像提供依頼：鳴き声の画像提供をお願いします。（2012年6月） ミゾゴイ 
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ペリカン目 Ciconiiformes 科 : サギ科 Ardeidae 属 : ミゾゴイ属 Gorsachius 種 : ミゾゴイ G. goisagi 学名 Gorsachius goisagi (Temminck, 1835) 和名 ミゾゴイ[2][3][4][5][6] 英名 Japanese night heron ミゾゴイ（溝五位、Gorsachius goisagi）は、ペリカン目サギ科ミゾゴイ属に分類される鳥類。別名をヤマイボという。
主に日本で繁殖し（台湾でも繁殖した例があり）、冬季になるとフィリピンへ南下し越冬するが台湾や日本（九州、南西諸島）でも少数個体が越冬する[3][4][5]
全長49センチメートル[2][3][4][5][6]。翼長25 - 29センチメートル[3]。翼開張80 - 90センチメートル[4]。体重490グラム[3]。頭部の羽衣は濃赤褐色や黒褐色[3][5]。上面の羽衣は暗赤褐色[2]。体下面の羽衣は淡褐色[3]。喉には細く黒い縦縞が入り、下面中央部には赤褐色の縦縞が入る[3]。風切羽は暗褐色で、先端が赤褐色[6]。
上嘴は黒や黒褐色、下嘴は黄色[5][6]。後肢は黒緑色[5][6]。繁殖期の個体は眼先の裸出部が青くなる[6]。
平地から低山地にかけての森林に生息する[2][4]。暗い森林を好む[5]。単独もしくはペアで生活する[5]。渡来直後のオスは夕方から夜間にかけて鳴くため夜行性と考えられていたものの、繁殖期の給餌時間や飼育下での非繁殖期の活動時間の観察例から本種を昼行性とする説もある[7]。危険を感じると頸部を伸ばして上を見上げて外敵に向かって下面を向け、木の枝に擬態する[3][5]。
食性は動物食で、魚類、昆虫、サワガニなどの甲殻類、ミミズなどを食べる[2][3][4][5]。森林内の河川、湿原、地表などを徘徊し獲物を捕食する[5]。
繁殖形態は卵生。太い樹上に木の枝を組み合わせた巣を作り、5 - 7月に3 - 4個の卵を産む[4]。抱卵期間は20 - 27日[3]。雛は34 - 37日で巣立つ[3][4]。
鳴き声からウシドリ、ウメキドリ、ヤマイボなどの方言名がある[3]。
森林伐採による生息地の破壊などにより、生息数が減少していると考えられている[5][6]。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
.jpg)
