الأسماء في صفحات التنقل
Ar c'hwibon gouzoug du(Daveoù a vank) a zo un evn hirc'harek bras, Ephippiorhynchus asiaticus an anv skiantel anezhañ.
Al labous a vev an daou isspesad anezhañ en Aostralia, Azia ar Gevred hag Azia ar Su[1]:
Ar c'hwibon gouzoug du(Daveoù a vank) a zo un evn hirc'harek bras, Ephippiorhynchus asiaticus an anv skiantel anezhañ.
El jabirú asiàtic (Ephippiorhynchus asiaticus) és un gran ocell camallarg de la família dels cicònids (Ciconiidae) que habita rius, llacs, aiguamolls i manglars de la zona indomalaia, Nova Guinea i Austràlia. És una cigonya de bona grandària, que fa 130 – 150 cm d'alçada i 230 cm d'envergadura, amb una mitjana de pes de 4,1 kg. Els adults tenen cap i coll negre blavós iridescent, plomes secundàries i cua negres, capell de color marró rogenc i abdomen blanc. Bec negre amb la mandíbula superior lleugerament còncava. Potes de color vermell brillant. Els sexes són idèntics, excepte l'iris, groc en el cas de les femelles i més fosc els mascles.
Se n'han descrit dues subespècies:
El jabirú asiàtic (Ephippiorhynchus asiaticus) és un gran ocell camallarg de la família dels cicònids (Ciconiidae) que habita rius, llacs, aiguamolls i manglars de la zona indomalaia, Nova Guinea i Austràlia. És una cigonya de bona grandària, que fa 130 – 150 cm d'alçada i 230 cm d'envergadura, amb una mitjana de pes de 4,1 kg. Els adults tenen cap i coll negre blavós iridescent, plomes secundàries i cua negres, capell de color marró rogenc i abdomen blanc. Bec negre amb la mandíbula superior lleugerament còncava. Potes de color vermell brillant. Els sexes són idèntics, excepte l'iris, groc en el cas de les femelles i més fosc els mascles.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ciconia gyddfddu (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: ciconiaid gyddfddu) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ephippiorhynchus asiaticus; yr enw Saesneg arno yw Black-necked stork. Mae'n perthyn i deulu'r Ciconiaid (Lladin: Ciconiidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn E. asiaticus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia ac Awstralia.
Mae'r ciconia gyddfddu yn perthyn i deulu'r Ciconiaid (Lladin: Ciconiidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Ciconia Abdim Ciconia abdimii Ciconia amryliw Mycteria leucocephala
_21-Mar-2007_7-37-51_AM_21-Mar-2007_7-37-52.JPG)
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ciconia gyddfddu (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: ciconiaid gyddfddu) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ephippiorhynchus asiaticus; yr enw Saesneg arno yw Black-necked stork. Mae'n perthyn i deulu'r Ciconiaid (Lladin: Ciconiidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn E. asiaticus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia ac Awstralia.
Čáp černokrký (Ephippiorhynchus asiaticus) je velký brodivý pták z čeledi čápovitých. Vyskytuje se na území jižní Asie a Oceánie v rozmezí od Indie po Novou Guineu a severní část Austrálie.
Dorůstá 130 - 150 cm, v rozpětí křídel měří průměrně 230 cm a jeho hmotnost se pohybuje kolem 4,1 kg. Je výrazně zbarvený. Hlavu, krk a letky křídel má tmavé, zbytek těla s výjimkou červených končetin bílý. Pohlaví se přitom mezi sebou nijak výrazně neliší, samice mají pouze žlutě zbarvené oči, které jsou u samců hnědé. Mladí ptáci jsou převážně hnědí se světlou spodinou těla a tmavými končetinami.
Hnízdí v mokřadech. Hnízdo z větví si staví vysoko na stromech a následně do něj klade 3 - 5 vajec. Požírá zejména ryby, obojživelníky a velký hmyz, v menší míře i drobné savce, plazy a malé ptáky. Čáp černokrký je vysoce citlivý na změnu životního prostředí, jako je znečištění a vysušování vodních ploch. V Červeném seznamu IUCN je v současné době zařazen mezi téměř ohrožené druhy.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Black-necked Stork na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu čáp černokrký ve Wikimedia Commons
Čáp černokrký (Ephippiorhynchus asiaticus) je velký brodivý pták z čeledi čápovitých. Vyskytuje se na území jižní Asie a Oceánie v rozmezí od Indie po Novou Guineu a severní část Austrálie.
Dorůstá 130 - 150 cm, v rozpětí křídel měří průměrně 230 cm a jeho hmotnost se pohybuje kolem 4,1 kg. Je výrazně zbarvený. Hlavu, krk a letky křídel má tmavé, zbytek těla s výjimkou červených končetin bílý. Pohlaví se přitom mezi sebou nijak výrazně neliší, samice mají pouze žlutě zbarvené oči, které jsou u samců hnědé. Mladí ptáci jsou převážně hnědí se světlou spodinou těla a tmavými končetinami.
Hnízdí v mokřadech. Hnízdo z větví si staví vysoko na stromech a následně do něj klade 3 - 5 vajec. Požírá zejména ryby, obojživelníky a velký hmyz, v menší míře i drobné savce, plazy a malé ptáky. Čáp černokrký je vysoce citlivý na změnu životního prostředí, jako je znečištění a vysušování vodních ploch. V Červeném seznamu IUCN je v současné době zařazen mezi téměř ohrožené druhy.
Sorthalset stork (latin: Ephippiorhynchus asiaticus) er en storkefugl, der lever i det sydlige Asien og Oceanien.
Taksonomi fra Wikispecies Sorthalset stork (latin: Ephippiorhynchus asiaticus) er en storkefugl, der lever i det sydlige Asien og Oceanien.
Der Riesenstorch oder Großstorch (Ephippiorhynchus asiaticus) ist eine der beiden Arten in der Gattung der Großstörche (Ephippiorhynchus). Es handelt sich um einen auffälligen, sehr großen und schwarz-weiß gefiederten Storch mit glänzend schwarzem Hals und Kopf und einem sehr langen Schnabel.
Die IUCN führt den Riesenstorch auf der Vorwarnstufe near threatened, da der Bestand in Asien seit Mitte der 1950er Jahre abgenommen hat. Die Population in Australien gilt dagegen als stabil. Der Bestand wird auf 10.000 bis 21.000 geschlechtsreife Individuen geschätzt.[1]
Bis 1985 wurde die Art in die Gattung Xenorhynchus gestellt, weil ihm der Schnabelaufsatz fehlte, der für den Sattelstorch (Ephippiorhynchus senegalensis) charakteristisch ist.
Der Riesenstorch erreicht eine Körperlänge von 110 bis 137 Zentimetern. Auf den Schnabel entfallen dabei 30 Zentimeter. Die Flügelspannweite beträgt 190 bis 218 Zentimeter.[2]
Am Kopf, Hals und den Schwingfedern ist das Gefieder schwarz, der Rest ist weiß. Die Farbe des Schnabels ist schwarz, die der Beine hellrot. Bis auf die gelbe Iris des Weibchens und die braune des Männchens sehen beide Geschlechter gleich aus. Die Jungvögel haben ein hellbraunes Gefieder und dunkle Beine.
Riesenstörche leben einzeln, in Paaren oder kleinen Familiengruppen und halten sich gewöhnlich in Gewässernähe auf. Sie gehen gewöhnlich sehr langsam mit maximal einem Schritt pro Sekunde. Die Schrittweite beträgt dabei 80 Zentimeter bis 1,2 Meter. Fliehende Beute wird auch in einem schnelleren Lauf verfolgt, dabei sind die Flügel ausgebreitet. Riesenstörche fliegen häufig aus dem Stand auf. Dabei stehen die Störche aufrecht mit leicht angehobenem Schnabel und angelegtem Gefieder, sie lehnen sich dann nach vorne und senken Hals und Kopf ab, öffnen die Flügel und springen ab. Aufgeschreckte Störche fliegen auch aus dem Lauf auf, dabei laufen sie flügelschlagend einige Schritte.[3] Wie die meisten Störche fliegt der Riesenstorch mit ausgestrecktem Hals.
Der Riesenstorch lebt als einziger Storch im Indo-Australischen Raum. Er ist dort von Südindien über Vietnam bis nach Australien verbreitet.
In Pakistan war er früher häufig und brütete im Indusdelta noch bis in die 1970er Jahre, mittlerweile leben dort nur noch wenige Individuen, in Indien ist er weit verbreitet, aber grundsätzlich überall ein seltener Vogel, in Bangladesch kommt er nur noch als Irrgast vor und auf Sri Lanka leben weniger als fünfzig geschlechtsreife Individuen. In Thailand und Laos ist er mittlerweile fast ausgestorben. In Kambodscha war er früher relativ häufig, mittlerweile brüten dort nur noch wenige Vögel. Auf Papua-Neuguinea ist der Riesenstorch regional noch häufig. In Australien ist der Verbreitungsschwerpunkt der Norden. Dort kommen die meisten Riesenstörche vor, der Bestand in Südostasien wird dagegen auf weniger als 1.000 Individuen geschätzt.[1]
Der Lebensraum des Riesenstorchs sind Feuchtgebiete in der tropischen und subtropischen Klimazone. Er bewohnt außerdem auch Flussmündungen sowie Grasland und locker waldbestandene Regionen. Er benötigt für seine Nahrungssuche Süß- und Salzwasser mit einer Gewässertiefe von bis zu 0,5 Meter. Er präferiert aber Habitate mit Süßwasser. Auch kleine künstliche Gewässer wie Wasserspeicher und Rieselfelder werden vom Riesenstorch genutzt.
In Australien ist der Lebensraum auf Grund zunehmender Entwässerung zurückgegangen. Problematisch wirkt sich außerdem die eingeführte Mimosenart Mimosa pigra aus. Ebenfalls negativ wirkt sich die große Zahl verwilderter Wasserbüffel aus, die in den Marschregionen an Australiens Nordküste grundsätzlich ein gravierendes ökologisches Problem darstellen. Wasserbüffel verstärken durch ihre Trampelpfade und ihre Suhlen die Bodenerosion, veränderten durch ihr Fressverhalten die Zusammensetzung der lokalen Flora und erleichtern durch ihr Suhlen das Eindringen von Salzwasser in Süßwasserhabitate. Sie veränderten damit ihren Lebensraum so nachhaltig, dass hierdurch Flächen, die einen geeigneten Lebensraum für Riesenstörche darstellen, rückläufig sind.[3]
In Australien sind Riesenstörche überwiegend Standvögel. Es sind überwiegend Jungvögel, die sehr weit von ihrem Geburtsort abwandern und in Regionen beobachtet werden, die gewöhnlich nicht zum Verbreitungsgebiet gehören.
Die Fortpflanzung des Riesenstorchs ist bislang nur unzureichend untersucht. Der Riesenstorch brütet einzeln entweder in Feuchtgebieten oder in ihrer Randzone. Die Fortpflanzungszeit ist nicht genau bekannt, im Northern Territory ist der Höhepunkt der Fortpflanzungszeit vermutlich April bis Juni.
Riesenstörche legen ihre Nester in Bäumen an. Der Nistbaum steht gewöhnlich im Wasser, das Nest befindet sich meist sehr hoch oben in der Baumkrone. In Mangrovensümpfen befinden sich Nester gelegentlich auch nur in einer Höhe von vier Metern. Das Nest ist sehr groß und misst zwischen 1,2 und 2 Meter im Durchmesser. Es wird aus dünnen Ästen und Stöckchen errichtet und mit trockenem Gras und Schilf ausgelegt. Häufig ist das Nest vollständig flach. Vermutlich sind beide Elternvögel am Bau des Nests beteiligt.[4] Das Weibchen legt 3 – 5 Eier in Horste mit 2 Meter Durchmesser. Beide Elternteile teilen sich das Brüten und die Aufzucht der Jungen.
Das Nahrungsspektrum des Riesenstorchs ist noch nicht abschließend untersucht. Die Nahrung besteht aus Fischen, Fröschen, großen Insekten aber auch kleinen Vögeln, Schlangen, Eidechsen und Nagetieren. Während der Nahrungssuche läuft der Riesenstorch gewöhnlich sehr langsam durch die Flachwasserzone und sucht mit dem Schnabel die Wasseroberfläche und Unterwasservegetation ab. Der Schnabel wird dabei leicht offen gehalten. Findet er unter der Wasseroberfläche Beutetiere, schließt sich der Schnabel sehr schnell. Der Kopf wird angehoben und die Beute mit einer Rückwärtsbewegung des Kopfes heruntergeschluckt.[5]
Gelegentlich steht der Riesenstorch bewegungslos und wartet darauf, dass Beutetiere in seine Nähe geraten. Fängt er Schlangen, dann werden diese durch heftige Kopfbewegungen so lange geschüttelt und auf den Boden geschlagen, bis sie tot sind. Sie werden dann ganz heruntergeschluckt. Riesenstörche trinken, indem sie sich herabbeugen, mit offenem Schnabel Wasser aufnehmen, den Kopf in waagerechter Haltung anheben und dann das Wasser schlucken. Gelegentlich tragen sie auch Wasser zu ihrem Nest und benetzen damit Eier und Jungtiere.[5]
In Australien gilt die Art als gefährdet. Gefahr geht von Wasserverschmutzung, Lebensraumzerstörung und Störung durch Menschen in Brutgebieten aus.
Man unterscheidet zwei Unterarten:
Der Riesenstorch oder Großstorch (Ephippiorhynchus asiaticus) ist eine der beiden Arten in der Gattung der Großstörche (Ephippiorhynchus). Es handelt sich um einen auffälligen, sehr großen und schwarz-weiß gefiederten Storch mit glänzend schwarzem Hals und Kopf und einem sehr langen Schnabel.
Die IUCN führt den Riesenstorch auf der Vorwarnstufe near threatened, da der Bestand in Asien seit Mitte der 1950er Jahre abgenommen hat. Die Population in Australien gilt dagegen als stabil. Der Bestand wird auf 10.000 bis 21.000 geschlechtsreife Individuen geschätzt.
Bis 1985 wurde die Art in die Gattung Xenorhynchus gestellt, weil ihm der Schnabelaufsatz fehlte, der für den Sattelstorch (Ephippiorhynchus senegalensis) charakteristisch ist.
कृष्णकण्ठ गरुड नेपाल लगायतका दक्षिण र पूर्वी एसिया तथा अष्ट्रेलियाका भूभागमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो ।
कृष्णकण्ठ गरुडको उचाई १२९-१५० सेन्टिमिटर (५१-६० इन्च) हुन्छ । यसको तौल लगभग ४१०० ग्राम हुन्छ ।
घुँगीफोर गरुड
कृष्णकण्ठ गरुड नेपाल लगायतका दक्षिण र पूर्वी एसिया तथा अष्ट्रेलियाका भूभागमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो ।
लोहजंघा (अंगरेजी: Black-necked stork, बै॰:Ephippiorhynchus asiaticus) चिरइन के स्टॉर्क परिवार के एगो प्रजाति बाटे।
তেলীয়া সাৰেংৰ ইংৰাজী নাম: Black-necked Stork আৰু বৈজ্ঞানিক নাম: Ephippiorhynechus asiaticusasiaticus। ইয়াৰ ঠেং দীঘল, ডিঙি দীঘল আৰু গোটেই গাটোৰ আকাৰ প্ৰায় ১৪০-১৫০ ছেণ্টিমিটাৰ। ওখ প্ৰায় ২৩০ ছেণ্টিমিটাৰ। ঠোঁট ক’লা আৰু দীঘল। ঠেং উজ্বল ৰঙা, মূৰ ডিঙি ডেউকাৰ মাজৰ পাখি ক’লা (অলপ চিকচিকিয়া ডাঠ নীলা)৷ পিঠি, পেট আৰু ডেউকা বগা ক’লাৰ মিশ্ৰিত বৰণৰ। ইহঁত প্ৰায় ৪,১০০ গ্ৰাম গধুৰ হয়। [2] দেখাত মতা মাইকী একেই যদিও মাইকী সাৰেং চৰাইজনীৰ চকুৰ মণি হালধীয়া আৰু মতাটোৰ ক’লা ৷ উৰন্ত অৱস্হাত ভৰি দুখন পাছলৈ আৰু ডিঙিটো আগলৈ দি একে সমতাত ৰাখি উৰে৷
পোনপ্ৰথমে জন লাথামে (John Latham) এই চৰাইবিধক Mycteria asiatica হিচাপে নামকৰণ কৰিছিল৷ পৰৱৰ্তী কালত ইয়াক দৈহিক গঠনৰ ভিত্তিত Xenorhynchus নামৰ গোত্ৰৰ অন্তৰ্ভুক্ত কৰা হয়[3]৷ আচৰণৰ ভিত্তিত, কাহলে (Kahl) Ephippiorhynchus গোত্ৰত অন্তৰ্ভুক্তিৰ প্ৰস্তাৱ আগবঢ়ায়৷ পৰৱৰ্তী কালত কৰা বিভিন্ন বৈজ্ঞানিক অধ্যয়নে এই প্ৰস্তাৱৰ সপক্ষে যথেষ্ট তথ্য আগবঢ়াবলৈ সক্ষম হয় [4] [5] এই প্ৰজাতি বিধৰ দুবিধ উপ-প্ৰজাতি পোৱা যায়-
•Ephippiorhynchus asiaticus asiaticus
•Ephippiorhynchus asiaticus australis –মূলত: নিউগিনি আৰু অষ্ট্ৰেলীয়াত পোৱা যায়[6]
প্ৰধানকৈ দঃ এচিয়া, নিউগিনি আৰু অষ্ট্ৰেলিয়াত সাৰেং চৰাইৰ অৱস্থিতি দেখা যায়৷ বিশেষকৈ অষ্ট্ৰেলিয়াত ইহঁতৰ সংখ্যা আটাইতকৈ বেছি৷ ভাৰতত বিশেষকৈ গংগা নদী অৱবাহিকা আৰু অসমত তেলীয়া সাৰেঙৰ অৱস্থিতি দেখা যায়৷ উত্তৰ প্ৰদেশৰ কেয়'লেডো ৰাষ্ট্ৰীয় উদ্দ্যানত ২৯ বৰ্গ কিলোমিটাৰত প্ৰায় ছয় যোৰাকৈ সাৰেং পক্ষী দেখা গৈছে৷ [7]শ্ৰীলংকাৰ ৰোহুনা (Ruhuna) ৰাষ্ট্ৰীয় উদ্যানত মাত্ৰ ৪-৫ যোৰা সাৰেং চৰাই দেখা গৈছে ৷ [8] বাংলাদেশ [9] আৰু থাইলেণ্ডত [10] ই লুপ্তপ্ৰায় হিচাবে চিহ্নিত হৈছে৷
সাধাৰণতে চেপ্তেম্বৰ-জানুৱাৰী মাহৰ ভিতৰত ইহঁতে বাঁহ সাজে৷ বিল, জলাশয়, দ পথাৰ আদিৰ কাষত বা অকণমান আঁতৰতে থকা ওখ পুৰণি ফেৰেঙণি থকা গছত গছৰ ডাল-পাত ,ঘাঁহ-বন আদি গোটাই ইহঁতে বাঁহ সাজে। বাঁহ সাজোতে বাঁহটোত বোকা মাটিৰ লেপন একোটাও দিয়া দেখা যায় ৷ একেটা বাঁহকে কেইবাবাৰু ব্যৱহাৰ কৰে৷ প্ৰতিবাৰে ৪টাকৈ কণী পাৰে যদিও কেতিয়াবা ১-৫ টাও হ'ব পাৰে৷[11] কণীৰপৰা পোৱালি ওলাবৰ বাবে প্ৰায় ৩০ দিন লাগে ৷ প্ৰথমে পোৱালিবোৰৰ পাখিৰ ৰং বগা থাকে যদিও পাছলৈ ক্ৰমে উজ্বল ধোঁৱা বৰণীয়া হৈ গৈ থাকে৷ পোৱালিক সলনা-সলনিকৈ মতা মাইকী দুয়োটা চৰায়ে খাদ্য যোগায়৷ কেতিয়াবা ঠোঁটত পানী কঢ়িয়াই অনাও দেখা যায়৷[12] পোৱালিকেইটাৰ ৪ মাহমানৰ পাছত উৰিব পৰা হ'লে খাদ্য যোগান বন্ধ কৰে৷ প্ৰায় এবছৰ কাল পোৱালিবোৰ পৰিয়ালৰ লগতে থকে। পৰিয়ালটোৰ লগতে এইবিধ চৰাইৰ সম্পৰ্ক সীমাবদ্ধ৷ ইহঁতে জাক পাতি নুফুৰে৷ জলাশয় বিলাকত দূৰে দূৰে দুই চাৰিটাকৈ চৰি ফুৰা দেখা যায়৷ দিনৰ ভাগত কেতিয়াবা ভৰি দুটা বেকা কৰি জিৰণি লয়৷
তেলীয়া সাৰেং চৰাইবিধ মাংসহাৰী (carnivor)ৰ অন্তৰ্ভুক্ত বুলিব পাৰি৷ পানী বা মাটিৰ সৰু জীৱ প্ৰজাতি ইহঁতৰ খাদ্য ৷ ভেকুলী, সৰু সৰীসৃপ জাতীয় প্ৰাণী ,পানীত চৰা সৰু চৰাই,,[13][14] মাছ, পোক, পৰুৱা, গছৰ গুটি আদি ইহঁতৰ খাদ্য ।
তেলীয়া সাৰেং ,ভৰি দুটা বেকা কৰি জিৰণি লোৱা অৱস্থাত
তেলীয়া সাৰেং, পানীত খাদ্যৰ সন্ধানত
উৰন্ত অৱস্হাত তেলীয়া সাৰেং
অষ্ট্ৰেলীয়াৰ পাৰ্থ চিৰিয়াখানা (Perth Zoo)ত এটা মতা তেলীয়া সাৰেং
তেলীয়া সাৰেংৰ ইংৰাজী নাম: Black-necked Stork আৰু বৈজ্ঞানিক নাম: Ephippiorhynechus asiaticusasiaticus। ইয়াৰ ঠেং দীঘল, ডিঙি দীঘল আৰু গোটেই গাটোৰ আকাৰ প্ৰায় ১৪০-১৫০ ছেণ্টিমিটাৰ। ওখ প্ৰায় ২৩০ ছেণ্টিমিটাৰ। ঠোঁট ক’লা আৰু দীঘল। ঠেং উজ্বল ৰঙা, মূৰ ডিঙি ডেউকাৰ মাজৰ পাখি ক’লা (অলপ চিকচিকিয়া ডাঠ নীলা)৷ পিঠি, পেট আৰু ডেউকা বগা ক’লাৰ মিশ্ৰিত বৰণৰ। ইহঁত প্ৰায় ৪,১০০ গ্ৰাম গধুৰ হয়। দেখাত মতা মাইকী একেই যদিও মাইকী সাৰেং চৰাইজনীৰ চকুৰ মণি হালধীয়া আৰু মতাটোৰ ক’লা ৷ উৰন্ত অৱস্হাত ভৰি দুখন পাছলৈ আৰু ডিঙিটো আগলৈ দি একে সমতাত ৰাখি উৰে৷
ငှက်ကုလားသည် လည်ပင်းနက်သော ငှက်ကျားမျိုး ဖြစ် သည်။ ပါဏဗေဒအမည်မှာ 'ဇီနော်ရင်းခပ် အေရှ တီကပ် အေရှတီကပ်' ဖြစ်သည်။
အလျား ၅၂ လက်မရှိ၏။ ဦးခေါင်း၊ လည်တိုင်နှင့် အမွေး အတောင်တို့၏ အရောင်မှာ နက်၏။ ကိုယ်ပေါ်၌ အဖြူရောင် အကွက်များရှိသည်။ ပျံသည့်အခါတွင် အဖြူနှင့် အနက်ရောင် နှစ်မျိုးစလုံးကို ထင်ရှားစွာ မြင်ရသည်။ စ၍ ပျံချိန်တွင် တောင်ပံကို မှန်မှန်ခတ်ရိုက်လျက် ပျံသည်။ အရှိန်ရသောအခါ တွင် လေဟုန်စီးကာ ပျံသန်းသည်။
ငှက်ကုလားသည် အအုပ်အသင်းနှင့် နေလေ့မရှိချေ။ တစ်ကောင်တည်း ဖြစ်စေ၊ စုံတွဲဖြစ်စေသာ နေလေ့ရှိသည်။ သစ်ပင်ထိပ်ဖျား၊ မြစ်ကမ်းနား၊ ရေအိုင်၏ အနီးအနားတို့၌ ၂ ကောင်တွဲ၍ နေတတ်သည့်အလေ့မှာ အခြားမျိုးတူငှက်များနှင့် မတူသော ထူးခြားချက်ဖြစ်သည်။
ငှက်ကုလားသည် ငါး၊ ဖား၊ တီကောင်၊ ကနန်းနှင့် ခရုတို့ ကို စားသည်။ အသိုက်ကို သစ်ပင်ထက်၌ ပြုလုပ်တတ်သည်။ တစ်မြုံလျှင် ၃ မှမှ ၅ ဥအထိ ရှိတတ်သော်လည်း ၄ ဥကိုသာ အတွေ့ရများသည်။ ဥ၏ အရောင်သည် ပထမတွင် ဖြူဖွေး နေသော်လည်း နောက်တွင် တဖြည်းဖြည်း ညိုမည်း၍ လာသည်။ ငှက်အကောင်ကြီးသည့်အလျောက် ဥ၏အရွယ်မှာလည်း ပျမ်းမျှအလျား ၂ ဒသမ ၉ဝ လက်မနှင့် ၂ ဒသမ ၁ဝ လက်မ ရှိသည်။ဒီဇင်ဘာလနှင့် ဇန်နဝါရီလများတွင် သားပေါက် တတ်သည်။
ငှက်ကုလားသည် သီရိလင်္ကာနိုင်ငံနှင့် အိန္ဒိယနိုင်ငံများမှ ဩစတြေးလျတိုက်အထိ ပျံနှံ့စွာနေသည်။ မြန်မာနိုင်ငံတွင် ငှက် ကုလားကို ယင်းနှင့် ရာသီဥတုသင့်လျော်သော ဒေသများ၌ တွေ့ရသည်။[၂]
ငှက်ကုလားသည် လည်ပင်းနက်သော ငှက်ကျားမျိုး ဖြစ် သည်။ ပါဏဗေဒအမည်မှာ 'ဇီနော်ရင်းခပ် အေရှ တီကပ် အေရှတီကပ်' ဖြစ်သည်။
အလျား ၅၂ လက်မရှိ၏။ ဦးခေါင်း၊ လည်တိုင်နှင့် အမွေး အတောင်တို့၏ အရောင်မှာ နက်၏။ ကိုယ်ပေါ်၌ အဖြူရောင် အကွက်များရှိသည်။ ပျံသည့်အခါတွင် အဖြူနှင့် အနက်ရောင် နှစ်မျိုးစလုံးကို ထင်ရှားစွာ မြင်ရသည်။ စ၍ ပျံချိန်တွင် တောင်ပံကို မှန်မှန်ခတ်ရိုက်လျက် ပျံသည်။ အရှိန်ရသောအခါ တွင် လေဟုန်စီးကာ ပျံသန်းသည်။
ငှက်ကုလားသည် အအုပ်အသင်းနှင့် နေလေ့မရှိချေ။ တစ်ကောင်တည်း ဖြစ်စေ၊ စုံတွဲဖြစ်စေသာ နေလေ့ရှိသည်။ သစ်ပင်ထိပ်ဖျား၊ မြစ်ကမ်းနား၊ ရေအိုင်၏ အနီးအနားတို့၌ ၂ ကောင်တွဲ၍ နေတတ်သည့်အလေ့မှာ အခြားမျိုးတူငှက်များနှင့် မတူသော ထူးခြားချက်ဖြစ်သည်။
ငှက်ကုလားသည် ငါး၊ ဖား၊ တီကောင်၊ ကနန်းနှင့် ခရုတို့ ကို စားသည်။ အသိုက်ကို သစ်ပင်ထက်၌ ပြုလုပ်တတ်သည်။ တစ်မြုံလျှင် ၃ မှမှ ၅ ဥအထိ ရှိတတ်သော်လည်း ၄ ဥကိုသာ အတွေ့ရများသည်။ ဥ၏ အရောင်သည် ပထမတွင် ဖြူဖွေး နေသော်လည်း နောက်တွင် တဖြည်းဖြည်း ညိုမည်း၍ လာသည်။ ငှက်အကောင်ကြီးသည့်အလျောက် ဥ၏အရွယ်မှာလည်း ပျမ်းမျှအလျား ၂ ဒသမ ၉ဝ လက်မနှင့် ၂ ဒသမ ၁ဝ လက်မ ရှိသည်။ဒီဇင်ဘာလနှင့် ဇန်နဝါရီလများတွင် သားပေါက် တတ်သည်။
ငှက်ကုလားသည် သီရိလင်္ကာနိုင်ငံနှင့် အိန္ဒိယနိုင်ငံများမှ ဩစတြေးလျတိုက်အထိ ပျံနှံ့စွာနေသည်။ မြန်မာနိုင်ငံတွင် ငှက် ကုလားကို ယင်းနှင့် ရာသီဥတုသင့်လျော်သော ဒေသများ၌ တွေ့ရသည်။
The black-necked stork (Ephippiorhynchus asiaticus) is a tall long-necked wading bird in the stork family. It is a resident species across the Indian Subcontinent and Southeast Asia with a disjunct population in Australia. It lives in wetland habitats and near fields of certain crops such as rice and wheat where it forages for a wide range of animal prey. Adult birds of both sexes have a heavy bill and are patterned in white and irridescent blacks, but the sexes differ in the colour of the iris with females sporting yellow irises and males having dark-coloured irises. In Australia, it is sometimes called a jabiru although that name refers to a stork species found in the Americas. It is one of the few storks that are strongly territorial when feeding and breeding.[3][4]
First described by John Latham as Mycteria asiatica, this species was later placed in the genus Xenorhynchus based on morphology.[5] Based on behavioural similarities, Kahl[6] suggested the placement of the species in the genus Ephippiorhynchus, which then included a single species, the saddle-billed stork. This placement of both the black-necked stork and saddle-billed stork in the same genus was later supported by osteological and behavioural data,[7] and DNA-DNA hybridisation and cytochrome–b data.[8] The genera Xenorhynchus and Ephippiorhynchus were both erected at the same time, and as first revisor, Kahl[6] selected the latter as the valid genus for the two species. This and the saddle-billed stork Ephippiorhynchus senegalensis are the only stork species that show marked sexual dimorphism in iris colour.[6]
Two subspecies are recognized E. a. asiaticus of the Oriental region and E. a. australis of south New Guinea and Australia.[2] Charles Lucien Bonaparte erected the genus Xenorhynchus in 1855 and placed two species in it, X. indica and X. australis.[9] This treatment was carried on into later works.[10][11] James Lee Peters in his 1931 work treated them as subspecies.[12] In 1989, McAllan and Bruce[13] again suggested the elevation of the two subspecies into two species: E. asiaticus or the green-necked stork of the Oriental region, and E. australis or the black-necked stork of the Australian and New Guinean region. This recommendation was based on the disjunct distributions and differences in the iridescent colouration of the neck which the authors suggested might reflect different behavioural displays. This recommendation has not been followed and a subsequent study did not find consistent differences in the colours.[14] Analysis of the cytochrome b mitochondrial sequences however showed significant genetic divergence.[8] The genetic distance of a stork presumed to be Ephippiorhynchus asiaticus asiaticus from a confirmed individual of E. a. australis was 2.1%, much greater than the genetic distances between individual storks of the same species. The conservative treatment as two subspecies has been followed in the Australian faunal list by Christidis and Boles.[15]
The black-necked stork is a large bird, 129–150 cm (51–59 in) tall having a 230-centimetre (91 in) wingspan.[1] The only published weight for this species was a single specimen at 4,100 g (9.0 lb), but this is nearly 35% less than the mean body mass of the closely related and similar sized saddle-billed stork. Therefore, this specimen of black-necked stork could have been at the low end of sizes attainable or perhaps somewhat malnourished.[2][14] The plumage patterns are conspicuous with younger birds differing from adults. Adults have a glossy bluish-black iridescent head, neck, secondary flight feathers and tail; a coppery-brown crown; a bright white back and belly; bill black with a slightly concave upper edge; and bright red legs. The sexes are identical but the adult female has a yellow iris while the adult male has it brown. Juveniles younger than six months have a brownish iris; a distinctly smaller and straighter beak; a fluffy appearance; brown head, neck, upper back, wings and tail; a white belly; and dark legs. Juveniles older than six months have a mottled appearance especially on the head and neck where the iridescence is partly developed; dark-brown outer primaries; white inner primaries that forms a shoulder patch when the wings are closed; a heavy beak identical in size to adults but still straighter; and dark to pale-pink legs.[16] Like most storks, the black-necked stork flies with the neck outstretched, not retracted like a heron. In flight it appears spindly and a black bar running through the white wings (the somewhat similar looking migratory black stork has an all black wing)[17] with black neck and tail make it distinctive.[18][19]
In India, the species is widespread in the west, central highlands, and northern Gangetic plains extending east into the Assam valley, but rare in peninsular India and Sri Lanka.[20][21][22][23] This distinctive stork is an occasional straggler in southern and eastern Pakistan, and is a confirmed breeding species in central lowland Nepal.[24][25][26] It extends into Southeast Asia, through New Guinea and into the northern half of Australia.[2][14] Compared to other large waterbirds like cranes, spoonbills and other species of storks, black-necked storks are least abundant in locations that have a high diversity of large waterbird species.[27][28]
The largest population of this species occurs in Australia, where it is found from the Ashburton River, near Onslow, Western Australia, across northern Australia to north-east New South Wales. It extends inland in the Kimberley area to south of Halls Creek; in the Northern Territory to Hooker Creek and Daly Waters; and in Queensland inland to the Boulia area and the New South Wales border, with some records as far south as the north-west plains of New South Wales, along the coast of Sydney and formerly bred near the Shoalhaven River.[29][30] It is rare along the south-east extremity of its range, but common throughout the north. An estimated 1800 occur in the Alligator Rivers region of the Northern Territory, with overall numbers during surveys being low in all seasons.[27] A combination of aerial surveys and ground counts in the middle Fly River floodplain, Papua New Guinea estimated 317 (December 1994) and 249 (April 1995) storks.[31]
The largest known breeding population occurs in the largely agricultural landscape of south-western Uttar Pradesh in India.[3] Densities of about 0.099 birds per square kilometre have been estimated in this region made up of a mosaic of cultivated fields and wetlands.[28] About six pairs were found to use the 29 square kilometres of the Keoladeo National Park.[32] One breeding pair has been observed in Bhagalpur district, western Bihar.[33]
In Sri Lanka, the species is a rare breeding resident, with 4–8 breeding pairs in Ruhuna National Park.[34] It is exceedingly rare, and possibly no longer breeding in Bangladesh[35] and Thailand.[36]
Black-necked storks forage in a variety of natural and artificial wetland habitats. They frequently use freshwater, natural wetland habitats such as lakes, ponds, marshes, flooded grasslands, oxbow lakes, swamps, rivers and water meadows.[2][14] Freshwater, artificial wetland habitats used by these storks include flooded fallow and paddy fields, wet wheat fields, irrigation storage ponds and canals, sewage ponds, and dry floodplains.[2][14][4] Small numbers are also seen in Indian coastal wetland habitats, including in mangrove creeks and marshes.[23][37] In cultivated areas, they prefer natural wetlands to forage in, though flooded rice paddies are preferentially used during the monsoon, likely due to excessive flooding of lakes and ponds.[4] Nests are usually on trees located in secluded parts of large marshes[2][14][32] or in cultivated fields as in India and lowland Nepal.[26][3][33]
This large stork has a dance-like display. A pair stalk up to each other face to face, extending their wings and fluttering the wing tips rapidly and advancing their heads until they meet. They then clatter their bills and walk away. The display lasts for a minute and may be repeated several times.[38][39]
Nest building in India commences during the peak of the monsoon with most of the nests initiated during September – November, with few new nests built afterwards until January.[3] They nest on large trees, sometimes isolated in large marshes, or in agricultural landscapes, on which they build a platform. On agricultural landscapes, human disturbance can cause nesting adults to abandon nests in some locations, but storks in other locations nest successfully.[3][26][33] The nest is large, as much as 3 to 6 feet across and made up of sticks, branches and lined with rushes, water-plants and sometimes with a mud plaster on the edges. Nests may be reused year after year. The usual clutch is four eggs which are dull white in colour and broad oval in shape, but varies from one to five eggs.[17][39] The exact incubation period is not known but is suspected to be about 30 days. The chicks hatch with white down which is replaced by a darker grey down on the neck within a week. The scapular feathers emerge first followed by the primaries. Fledged young birds make a chack sound followed by a repeated wee-wee-wee call that has a ventriloquistic quality.[40] Adult birds take turns at the nest and when one returns to relieve the other, they perform a greeting display with open wings and an up and down movement of the head.[6] Food is brought for the young chicks by the adults and regurgitated onto the nest platform.[41] Adults stop feeding the young at the nest and begin to show aggression towards the chicks after they are about 3 or 4 months old. The young birds may stay on nearby for about a year but disperse soon. Typically one to three chicks fledge from successful nests, but up to five chicks fledge in years with high rainfall.[3][26][42][43] The number of stork pairs that succeed in raising chicks, and the average size of fledged broods, are strongly related to monsoonal and post-monsoon rainfall, improving in years with more rainfall.[43]
At the nest trees, which are typically tall with large boles and a wide-canopy, the birds in Bharatpur competed with Indian white-backed vultures sometimes failing to nest due to the vultures.[32] While many wetland birds are flushed by birds of prey, these storks are not usually intimidated[44] and can be quite aggressive to other large water-birds such as herons and cranes.[45] Adults aggressively defend small depressions of deep water against egrets and herons (at Malabanjbanjdju in Kakadu National Park, Australia[46]), and drying wetland patches against waterbirds such as spoonbills and woolly-necked storks (at Dudhwa National Park, Uttar Pradesh, India[47]).
The black-necked stork is a carnivore and its diet includes water-birds such as coots,[48][49] darters,[50] little grebes,[23] northern shoveller, pheasant-tailed jacana,[32] and a range of aquatic vertebrates including fish, amphibians, reptiles[18] and invertebrates such as crabs and molluscs.[17] They also prey on the eggs and hatchlings of turtles. In the Chambal River valley they were observed to locate nests of Kachuga dhongoka buried under sand (presumably by moistness of the freshly covered nest) and prey on the eggs of the turtle.[51] In Australia, they also forage at night feeding on emerging nestlings of marine turtles.[52] Stomach content analyses of nine storks in Australia showed their diet to contain crabs, molluscs, insects (grasshoppers and beetles), amphibians, reptiles and birds. The storks had also consumed a small piece of plastic, pebbles, cattle dung, and plant material.[53] In well-protected wetlands, both in Australia and India, black-necked storks feed almost exclusively on fish[46][47] but in the agriculture-dominated landscape of Uttar Pradesh in India they feed on a wider range of prey including fish, frogs and molluscs; storks obtained fish in wetlands, frogs from roadside ditches and molluscs from irrigation canals.[54] Although predominantly diurnal, they may forage at night, and have been known to forage on moonlit nights on sea turtle hatchlings on Australian beaches.[55]
They sometimes soar in the heat of the day or rest on their hocks.[41] When disturbed, they may stretch out their necks.[6] Their drinking behaviour involves bending down with open bill and scooping up water with a forward motion followed by raising the bill to swallow water. They sometimes carry water in their bill to chicks at the nest or even during nest building or egg stages.[6]
Like other storks, they are quite mute except at nest where they make bill-clattering sounds. The sounds produced are of a low-pitch and resonant and ends with a short sigh.[18] Juveniles fledged from the nests can occasionally call using a mildly-warbling, high-pitched series of whistles, accompanied with open, quivering wings. These calls and behaviour are directed at adult birds and are a display to solicit food, particularly in drought years when younger birds are apparently unable to find food on their own easily.[38][56]
Black-necked storks are largely non-social and are usually seen as single birds, pairs and family groups.[4] Flocks of up to 15 storks have been observed in Australia and India, and these possibly form due to local habitat conditions such as drying out of wetlands.[16]
The black-necked stork is the type-host for a species of ectoparasitic Ischnoceran bird louse, Ardeicola asiaticus[57] and a species of endoparasitic trematode Dissurus xenorhynchi.[58]
The black-necked stork is widely scattered and nowhere found in high densities, making it difficult for populations to be reliably estimated. The Sri Lankan population has been estimated to be about 50 birds while the species has become very rare in Thailand, Myanmar, Laos and Cambodia. They may be extinct in the Sundaic region. The combined South and South-east Asian population is placed at less than 1000 birds. A 2011 study found the population in south-western Uttar Pradesh to be stable, although population growth rates may decline with an increase in the number of dry years or land use changes that permanently remove the number of breeding pairs.[43] The Australian population has been suggested to have about 20,000 birds, but the lack of systematic estimates has meant a wide variation in the guesses ranging from 10,000 to 30,000 birds. They are threatened by habitat destruction, the draining of shallow wetlands, disturbance at nests, overfishing, pollution, collision with electricity wires and hunting.[26][38][59] However, healthy breeding populations are found in unprotected and intensively cultivated agricultural landscapes (especially in south Asia) and cattle raising areas (as in north-east Australia). Suggestions abound in literature regarding Black-necked Storks requiring undisturbed wetlands, but these appear valid only in areas where hunting of wildlife is common (like in some countries in south-east Asia). Few breeding populations with high breeding success are known primarily due to lack of field work.[3] It is evaluated as near threatened on the IUCN Red List.[1]
The Mir Shikars, traditional bird hunters of Bihar, India had a ritual practice that required a young man to capture a black-necked stork "Loha Sarang" alive before he could marry. A procession would locate a bird and the bridegroom-to-be would try to catch the bird with a limed stick. The cornered bird was a ferocious adversary. The ritual was stopped in the 1920s after a young man was killed in the process.[60] Young birds have been known to be taken from the nest for meat in Assam.[61]
In Australia, an aboriginal creation myth describes the origin of the bill of the "jabiru" from a spear that went through the head of a bird.[62] The Binbinga people often consider the meat of the bird as taboo and eating its meat would cause an unborn child to cause the death of its mother. The jabiru is known as "karinji" and is the totem of a group known as the Karinji people.[63]
The difference in iris colour among the sexes was noted in 1865 by A D Bartlett, the superintendent in charge of the collection at the Zoological Society of London. The similarity in this aspect with the African saddle-billed stork was noted by Bartlett and commented on by J. H. Gurney.[64] Charles Darwin who corresponded with Bartlett was well aware of this and used it as one of the examples of sexual dimorphism among birds.[65] John Gould in his handbook to the birds of Australia noted that the meat of the bird "... has a fishy flavour, too over-powerful to admit of its being eaten by any one but a hungry explorer."[66]
The black-necked stork (Ephippiorhynchus asiaticus) is a tall long-necked wading bird in the stork family. It is a resident species across the Indian Subcontinent and Southeast Asia with a disjunct population in Australia. It lives in wetland habitats and near fields of certain crops such as rice and wheat where it forages for a wide range of animal prey. Adult birds of both sexes have a heavy bill and are patterned in white and irridescent blacks, but the sexes differ in the colour of the iris with females sporting yellow irises and males having dark-coloured irises. In Australia, it is sometimes called a jabiru although that name refers to a stork species found in the Americas. It is one of the few storks that are strongly territorial when feeding and breeding.
La Nigrakola selbekulo, Azia selbekulo, Nigrakola cikonio aŭ Azia jabiruo (Ephippiorhynchus asiaticus) estas alta longkola vadbirdo de la familio de cikonioj nome Cikoniedoj. Ĝi estas specio de loĝantaj birdoj en Suda kaj Sudorienta Azio kun disa populacio en Aŭstralio. Ili loĝas en habitatoj de humidejoj por manĝi ampleksan gamon de animala predo. Plenkreskuloj de ambaŭ seksoj havas fortikan bekon kaj montras blankanigran brilan plumaron, sed ambaŭ seksoj diferencas en la koloro de la iriso. En Aŭstralio, ĝi estas foje nomata Jabiruo kvankam tiu nomo plej precize aludas al specio de cikonio kiu troviĝas en Ameriko. Ĝi estas unu el malmultaj cikonioj kiuj estas tre teritoriema dummanĝe.
La Nigrakola selbekulo estas granda birdo, 129–150 cm alta kiu havas enverguron de 230 cm.[1] La averaĝa pezo estas ĉirkaŭ 4100 g.[2][3] La bildo de plumaro estas tre rimarkinda kun junuloj tre diferencaj el plenkreskuloj. Tiuj havas brilajn bluecnigrajn irizecajn kapon, kolon, duarangajn flugoplumojn kaj voston; kuprecbrunan kronon; brile blankajn dorson kaj ventron; nigran bekon kun ioma konkava supra bordo; kaj brilruĝajn krurojn. Ambaŭ seksoj estas identaj sed la ina plenkreskulo havas flavan irison dum la maskla plenkreskulo havas ĝin bruna.
Junuloj malpliaĝaj ol 6 monatoj havas brunecan irison; distinge pli malgrandan kaj pli rektan bekon; kaj pluŝecan aspekton; brunajn kapon, kolon, supran dorson, flugilojn kaj voston; blankan ventron; kaj malhelajn krurojn. Junuloj pli aĝaj ol 6 monatoj havas makulecan aspekton ĉefe ĉe kapo kaj kolo kie irizeco jam parte disvolviĝis; malhelbrunajn eksterajn unuarangajn; blankajn internajn unuarangajn kiuj formas ŝultran makulon kiam la flugiloj estas fermitaj; fortikan bekon identan laŭgrande al tiu de plenkreskulo sed ankoraŭ pli rektan; kaj malhelajn al helrozkolorajn krurojn.[4]
Kiel plej cikonioj, ankaŭ la Nigrakola selbekulo fluĝas havante la kolon etende, ne kuntirita kiel ardeo. Dumfluge ĝi aspektas longega kaj nigra makulstrio tra la blankaj flugiloj (iome simila, la migranta Nigra cikonio havas tutnigran flugilon[5]) kun nigraj kolo kaj vosto faras ĝin ege distinga.[6][7]
Unuafoje priskribita de John Latham kiel Mycteria asiatica, tiu specio estis poste lokita en la genron Xenorhynchus baze sur morfologio.[8] Baze sur kutimaraj similecoj, Kahl[9] sugestis la lokigon de tiu ĉi specio en la genron Ephippiorhynchus, kiu tiam enhavis ununuran specion, nome la Selbekulon. Tiu lokigo kaj de la Nigrakola selbekulo kaj de la Afrika selbekulo en la saman genron estis poste subtenita de osteologia kaj kutimara informaro,[10] kaj de hibridiĝo DNA-DNA kaj de informo pri citokromo - b.[11] La genroj Xenorhynchus kaj Ephippiorhynchus estis ambaŭ starigitaj samtempe, kaj kiel unua revizianto, Kahl[9] selektis tiun lastan kiel valida genro por ambaŭ specioj. Tiu ĉi kaj la Afrika selbekulo Ephippiorhynchus senegalensis estas la ununuraj specioj de cikonioj kiuj montras markatan seksa dimorfismon en iriskoloro.[9]
Estas du agnoskataj subspecioj nome E. a. asiaticus de la orientazia regiono kaj E. a. australis de suda Novgvineo kaj Aŭstralio.[2] Charles Lucien Bonaparte starigis la genron Xenorhynchus en 1855 kaj lokis du speciojn en ĝi, X. indica kaj X. australis.[12] Tiu traktado sekvis en postaj verkoj.[13][14] James Lee Peters en sia verko de 1931 traktis ilin kiel subspecioj.[15] En 1989, McAllan kaj Bruce[16] denove sugestis la plialtigon de ambaŭ subspecioj al du specioj: E. asiaticus aŭ Verdakola selbekulo de la orientazia regiono, kaj E. australis aŭ Nigrakola selbekulo de la regiono de Aŭstralio kaj Novgvineo. Tiu rekomendo estis bazata sur la disaj distribuadoj kaj diferencoj en irizeca koloro de la kolo kiu laŭ tiuj sugestoj povus speguli diferencajn kutimarajn memmontradojn. Tiu rekomendo ne estis sekvata kaj sekva studo ne trovis konsistajn diferencojn en la koloroj.[3] Analizoj de la mitokondriaj sekvencoj de la citokromo b tamen montris signifan genetikan diverĝon.[11] La genetika distanco de cikonio supozeble Ephippiorhynchus asiaticus asiaticus el konfirmita individuo de E. a. australis estis 2.1% multe pli granda ol la genetikaj distancoj inter individuaj cikonioj de la sama specio. La konservativa traktado kiel du subspecioj estis sekvata en la aŭstralia faŭna listo de Christidis kaj Boles.[17]
Estas agnoskataj du subspecioj:
En Barato, ĝi estas disvastigata en okcidento, centraj altaj teroj kaj nordo de Gangaj ebenaĵoj al valo de Asamo, sed iome rara en duoninsula Barato kaj Srilanko.[18][19][20] Tiu distinga cikonio estas eventuala perdovaganta en suda kaj orienta Pakistano.[21] .
Ĝi etendas al Sudorienta Azio, tra Novgvineo kaj al la norda duono de Aŭstralio.[2][3] Kompare kun aliaj grandaj akvobirdoj kiaj gruoj, plataleoj kaj aliaj specioj de cikonioj, la Nigrakolaj selbekuloj estas abundaj almenaŭ en lokoj kun alta diverseco de specioj de akvobirdoj.[22][23]
La plej granda populacio de tiu specio loĝas en Aŭstralio, kie ĝi troviĝas el rivero Ashburton, ĉe Onslow, Okcidenta Aŭstralio tra norda Aŭstralio al nordorienta Novsudkimrio. Ĝi etendas interne en la areo de Kimberley al sudo de Halls Creek; en la Norda Teritorio al Hooker Creek kaj Daly Waters; kaj en Kvinslando interne al areo de Boulia kaj al la limo kun Novsudkimrio, kun kelkaj registroj tiom sude kiom ĝis nordokcidentaj ebenaĵoj de Novsudkimrio, laŭlonge de la marbordo de Sidnejo kaj iam reproduktanta ĉe la rivero Shoalhaven.[24][25] Ĝi estas rara laŭlonge de la sudorienta pinto de sia teritorio, sed komuna tra la nordo. Ĉirkaŭkalkule 1800 birdoj loĝis en la regiono de la rivero Aligatoro de la Norda Teritorio, kun ĝeneralaj nombroj dum enketoj pli malaltaj en ĉiuj sezonoj.[22]
La plej granda konata reprodukta populacio loĝas en la tre kultivata pejzaĝo de sudokcidenta Utar Pradeŝo en Barato.[26] Densecoj de ĉirkaŭ 0.099 birdoj por km² estis ĉirkaŭkalkulata en tiu regiono formata de mozaiko de kultivataj kampoj kaj humidejoj.[23] Ĉirkaŭ ses paroj uzis la 29 km² de la Nacia Parko Keoladeo.[27]
En Srilanko, la specio estas rara reproduktanta de loĝantaj birdoj, kun nur 4-8 reproduktantaj paroj en la Nacia Parko Ruhuna.[28] Ĝi estas multe pli rara, kaj eble formortinta, kiel reproduktanta birdospecio, en Bangladeŝo[29] kaj Tajlando.[30]
La Nigrakola selbekulo manĝas en vario de naturaj kaj artefaritaj humidejaj habitatoj. Ili ofte uzas nesalakvajn, naturajn humidejajn habitatojn kiaj lagoj, flakoj, marĉoj, inundataj herbejoj, meandraj lagoj, riveroj kaj akvoprerioj.[2][3] Nesalakvaj, artefaritaj humidejaj habitatoj uzataj de tiuj cikonioj estas inundataj stoplejoj kaj rizkampoj, humidaj tritikejoj, irigaciaj rezervejoj kaj kanaloj, elakvejoj kaj sekaj inundebenaĵoj.[2][3][31] En kultivataj areoj, ili preferas naturajn humidejojn por manĝi, kvankam inunditaj rizkampoj estas prefere uzataj dum musono, verŝajne pro la troa inundo de lagoj kaj flakoj.[31] Nestoj estas kutime en arboj kiuj estas en izolaj partoj de grandaj marĉoj[2][3][27] aŭ en kultivataj kampoj kiel en Barato.[26]
Tiu granda cikonio havas dancecan memmontradon. Paro frontogvatas unu la alian, etendante siajn flugilojn, skuante siajn flugilpintojn rapide kaj antaŭigante siajn kapojn ĝis ili kuniĝas. Ili poste frapas siajn bekojn kaj foriras. La memmontrado daŭras unu minuton kaj povas esti ripetata kelkajn fojojn.[32]
Nestokonstrado komencas dum la pinto de musono kun plej el la nestoj komencaj dum septembro al novembro, kaj kelkaj novaj nestoj konstruataj poste ĝis januaro. Ili nestumas en grandaj kaj izolaj arboj sur kiuj ili konstruas platformon. La nesto estas granda, ĝis 3 al 6 futojn larĝa kaj formata el bastonetoj, branĉoj kaj kovritaj el junkoj, akvoplantoj kaj foje per kototavolo sur la bordoj. Nestoj povas esti reuzata jaron post jaro. La kutima ovaro estas de 4 ovoj kiuj estas blankecaj kaj larĝaj ovalformaj, sed varias el 1-5 ovoj.[5][32] La preciza periodo de kovado ne estas konata sed supozeble daŭras ĉirkaŭ 30 tagojn. La idoj eloviĝas havante blankan lanugon kiu estas anstataŭata de pli malhelgriza lanugo en kolo post unu semajno. La skapulaj plumoj eliras unue sekve de la unuarangaj. Junuloj faras sonon ĉak sekve de ripetaj alvokoj ŭii-ŭii-ŭii.[33] Plenkreskuloj faras vicojn en la nesto kaj kiam oni revenas anstataŭi unu la alian, ili plenumas salutan memmontradon per malfermaj flugiloj kaj suprenajn kaj subenajn movojn de kapo.[9] Ambaŭ plenkreskuloj alportas nutron al idoj kaj vomas ĝin sur la nestan platformon.[34] Plenkreskuloj ĉesas nutradon de junuloj ĉe nesto post ili estas ĉirkaŭ 3 aŭ 4 monatojn aĝaj post kio plenkreskuloj tendencas esti agresemaj. Junuloj restas proksime dum ĉirkaŭ unu jaro sed tuje disiĝas. Tipe 1-3 idoj elnestiĝas el sukcesaj nestoj, sed ĝus 4 idoj povas elnestiĝi en jaroj kun eksterordinara alta pluvokvanto.[26][35]
Ĉe nestarboj, kiuj estas tipe altaj kun grandaj trunkoj kaj ampleksa kanopeo, la birdoj de Bharatpur konkurencas kun la Bengala gipo foje suferanta nestomalsukceson pro ili.[27] Dum multaj birdoj de humidejoj estas fortimigitaj de rabobirdoj, tiuj cikonioj ne estas kutime timigitaj[36] kaj aliflanke povas esti tre agresemaj al aliaj grandaj akvobirdoj kiaj ardeoj kaj gruoj.[37] Plenkreskuloj agreseme defendas malgrandajn depresiojn de neprofunda akvo kontraŭ egretardeoj kaj ardeoj (ĉe Malabanjbanjdju en la Nacia Parko Kakadu, Axustralio[38]), kaj sekiĝantajn humidejajn makulojn kontraŭ akvobirdoj kiaj plataleoj kaj la Lankolaj cikonioj (ĉe Nacia Parko Dudhwa, Utar Pradeŝo, Barato[39]).
La Nigrakola selbekulo estas karnomanĝulo kaj ties dieto estas akvobirdoj kiaj fulikoj,[40][41] kaj specioj kiaj la Malgranda grebo,[42] la Kuleranaso, la Longvosta jakanao,[27] gamo de akvaj vertebruloj inklude fiŝojn, amfibiojn kaj reptiliojn[6] kaj senvertebrulojn kiaj kraboj kaj moluskoj.[5] Ili predas ankaŭ ovojn kaj idojn de testudoj. En la valo de rivero Ĉambal ili estis observataj dum lokigo de nestoj de la testudo Kachuga dhongoka enterigitaj sub sablo (supozeble pro la humideco de la freŝe kovrita nesto) kaj predado de la ovoj de la testudo.[43] En Aŭstralio, ili estis vidataj nokte dummanĝe de elirantaj idoj de martestudoj.[44] Stomakenhavaj analizoj de naŭ cikonioj en Aŭstralio montris ke ties dieto enhavis krabojn, moluskojn, insektojn (akridoj kaj skaraboj), amfibiojn, reptiliojn kaj birdojn. Tiuj cikonioj estis ankaŭ konsumintaj malgrandajn pecojn de plasto, ŝtonetojn, gregofekojn kaj plantomaterialon.[45] Nigrakolaj selbekuloj manĝas preskaŭ nur fiŝojn en humidejoj situantaj ene de kontrolitaj, protektitaj areoj en Aŭstralio kaj Barato.[38][39]
Ili foje ŝvebas dum la varmo de la tago aŭ ripozas sur siaj poplitoj.[34] Kaze de ĝenado, ili povas foretendi siajn kolojn.[9] Ties trinkokutimaro konsistas en subenigo de malferma beko kaj kolekto de akvo per antaŭeniga movo sekve de bekolevo por engluti akvon. Ili foje portas akvon en siaj bekoj por la idoj al la nesto aŭ eĉ dum la nestokonstruado aŭ ovodemetado.[9]
Kiel ĉe aliaj cikonioj, ankaŭ tiuj ĉi estas silentaj escepte ĉeneste kie ili faras bekofrapadajn sonojn. La produktitaj sonoj estas altatonaj kaj resonaj kaj finas per mallonga spiro.[6] Junuloj elnestiĝintaj povas foje alvoki uzante mildan trilan, altatonan serion de fajfoj, kutime akompane de malfermaj, tremblaj flugiloj. Tiuj alvokoj kaj kutimaro estas direktata al plenkreskuloj kaj estas memmontrado por manĝopeto, ĉefe en sekegaj jaroj kiam pli junaj birdoj estas ŝajne nekapablaj trovi manĝon per si mem facile.[46][47]
Nigrakolaj selbekuloj estas tre nesociaj kaj estas kutime vidataj kiel solaj birdoj, paroj kaj familiaj grupoj.[31] Aroj de ĝis 15 cikonioj estis observataj en Aŭstralio kaj Barato, kaj ŝajne formiĝas pro lokaj habitatokondiĉoj kiaj sekegoj for el humidejoj.[4]
La Nigrakola selbekulo estas la tipa gastiganto de specio de ektoparazitaj birdolaŭsoj de la subordo “Ischnocera” nome Ardeicola asiaticus [48] kaj de specio de endoparazita trematodo Dissurus xenorhynchi.[49]
La Nigrakola selbekulo estas amplekse disa kaj nenie troviĝanta en altaj densecoj, kio malfacilas ĉirkaŭkalkuli fidinde la populaciojn. La Srilanka populacio estis ĉirkaŭkalkulata je ĉirkaŭ 50 birdoj dum la specio iĝis tre rara en Tajlando, Birmo, Laoso kaj Kamboĝo. Eble ĝi iĝis formortinta en la Sunda regiono. Kombine la sudazia kaj sudorientazia populacioj estas ĉirkaŭkalkulataj je malpli da 1000 birdoj. La Aŭstralia populacio estis optimisme ĉirkaŭkalkulata je ĉirkaŭ 20,000 birdoj dum pli konservema ĉirkaŭkalkulo sugestas ĉirkaŭ 10,000 birdojn. Ili estas minacataj pro habitatodetruo, sekigado de neprofundaj humidejoj, troa fiŝkaptado, poluado, kolizio kun elektraj kabloj kaj ĉasado.[46][50] Oni konas malmultajn reproduktantajn populaciojn kun alta reprodukta sukceso.[26] Ĝi estas taksata kiel "Preskaŭ Minacata" ĉe la IUCN Ruĝa Listo.[51]
La Mir Ŝikaroj, tradiciaj birdoĉasistoj de Biharo en Barato havis ritan praktikon kiu postulis ke edziĝonta junulo kaptu vivantan Nigrakolan selbekulon "Loha Sarang". Procesio lokigus birdon kaj la edziĝonto klopodu kapti la birdon per glueca bastoneto. La ĉikanata birdo estis terura kontraŭulo. Tiu rito estis ĉesita en la 1920-aj jaroj post kiam junulo estis mortigita dum la ĉasceremonio.[52] Oni scias, ke oni kaptis birdajn junulojn el nestoj por viando en Asamo.[53]
En Aŭstralio, indiĝena kreomito priskribas la originon de la beko de la "jabiruo" el lanco kiu eniris la kapon de birdo.[54] La Binbinga popolo ofte konsideras la viandon de tiu birdo kiel tabuo kaj manĝi ties viandon kaŭzus ke naskiĝonta bebo kaŭzos la morton de sia patrino. La Jabiruo estas konata kiel "Karinji" kaj estas la totemo de grupo konata kiel Karinji popolo.[55]
La diferenco en iriskoloro inter ambaŭ seksoj estis notata jam en 1865 de A D Bartlett, la direktoro zorge de la kolekto ĉe la Zoologia Societo de Londono. La simileco en tiu aspekto kun la Afrika selbekulo estis notata de Bartlett kaj komentata de J. H. Gurney.[56] Charles Darwin kiu korespondis kun Bartlett bone konis tion kaj uzis ĝin kiel unu el ekzemploj de seksa dimorfismo inter birdoj.[57] John Gould en sia gvidlibro pri la birdoj de Aŭstralio notis, ke la viando de tiu birdo "... has a fishy flavour, too over-powerful to admit of its being eaten by any one but a hungry explorer" (havas fiŝecan guston, tro forta por esti manĝata se ne de tro malsata esploristo)[58]
La Nigrakola selbekulo, Azia selbekulo, Nigrakola cikonio aŭ Azia jabiruo (Ephippiorhynchus asiaticus) estas alta longkola vadbirdo de la familio de cikonioj nome Cikoniedoj. Ĝi estas specio de loĝantaj birdoj en Suda kaj Sudorienta Azio kun disa populacio en Aŭstralio. Ili loĝas en habitatoj de humidejoj por manĝi ampleksan gamon de animala predo. Plenkreskuloj de ambaŭ seksoj havas fortikan bekon kaj montras blankanigran brilan plumaron, sed ambaŭ seksoj diferencas en la koloro de la iriso. En Aŭstralio, ĝi estas foje nomata Jabiruo kvankam tiu nomo plej precize aludas al specio de cikonio kiu troviĝas en Ameriko. Ĝi estas unu el malmultaj cikonioj kiuj estas tre teritoriema dummanĝe.
El jabirú asiático[1] (Ephippiorhynchus asiaticus) es una especie de ave ciconiforme de la familia Ciconiidae ampliamente distribuida por Asia y Australasia; se encuentra en un amplio territorio que se extiende desde la India hasta el norte de Australia.[2]
Se reconocen dos subespecies de Ephippiorhynchus asiaticus:[3]
El jabirú asiático (Ephippiorhynchus asiaticus) es una especie de ave ciconiforme de la familia Ciconiidae ampliamente distribuida por Asia y Australasia; se encuentra en un amplio territorio que se extiende desde la India hasta el norte de Australia.
Ephippiorhynchus asiaticus Ephippiorhynchus generoko animalia da. Hegaztien barruko Ciconiidae familian sailkatua dago.
Ephippiorhynchus asiaticus Ephippiorhynchus generoko animalia da. Hegaztien barruko Ciconiidae familian sailkatua dago.
Aasiansatulahaikara (Ephippiorhynchus asiaticus)[2] on ainoa haikaralaji, joka esiintyy Australiassa. Pohjois-Australiassa lajia kutsutaan perinteisesti "Jabiruksi", mutta tämä ei ole alkuperäiskansan nimi, kuten usein oletetaan, vaan se on brasilialainen nimi, joka viittaa täysin eri lajeihin, jotka esiintyvät Etelä- ja Keski-Amerikassa.[3]
Aasiansatulahaikara on ainoa haikara, joka elää Australiassa. Sillä on mustavalkoinen keho, kiiltävä tummanvihreä ja violetti kaula ja musta takamus. Se on helposti tunnistettavissa kaikista muista australialaisista linnuista. Jalat ovat pitkät ja punaiset.[3] Naaraspuolisen linnun erottaa sen keltaisen silmän avulla. Se voi kasvaa 129–150 senttimetrin pituiseksi sen siipiväli on 230 senttimetriä ja sen paino neljä kiloa.[2][4]
Aasiansatulahaikara parittelevat maaliskuusta lokakuuhun. Ne rakentavat huomattavan suuria, 1,8 metrin leveitä, oksista tehtyjä pesiä. Yleensä ne rakentavat pesänsä lähelle vettä. Ne saavat yleensä 2–4 valkoista munaa. Molemmat vanhemmat huolehtivat munia ja poikasia. Ne ovat yleensä eristyksistä muista.[2][4]
Aasiansatulahaikaroita elää Australian pohjois- ja itärannikolta, joskus Sydneyn eteläpuolella, mutta tämä ei ole yleistä. Ne asuvat makean veden soilla ja kosteikkoilla.[2][5]
Kukin lintu metsästää itsenäisesti kahlaten matalassa vedessä ja tunnustellen suurella voimakkaalla nokallaan. Ne syövät yleensä kaloja, pieniä äyriäisiä, matelijoita ja jopa raatoja.[2][5]
Aasiansatulahaikara (Ephippiorhynchus asiaticus) on ainoa haikaralaji, joka esiintyy Australiassa. Pohjois-Australiassa lajia kutsutaan perinteisesti "Jabiruksi", mutta tämä ei ole alkuperäiskansan nimi, kuten usein oletetaan, vaan se on brasilialainen nimi, joka viittaa täysin eri lajeihin, jotka esiintyvät Etelä- ja Keski-Amerikassa.
Ephippiorhynchus asiaticus
Le Jabiru d'Asie (Ephippiorhynchus asiaticus) est une espèce de grands oiseaux échassiers de la famille des Ciconiidae. C'est une espèce très répandue qui a une zone de reproduction comprenant le sud de l'Asie et l'Australasie depuis l'est de l'Inde jusqu'à la Nouvelle-Guinée et la moitié nord de l'Australie. En Australie, il est aussi appelé Jabiru mais il ne doit pas être confondu avec l'oiseau américain du même nom qui appartient à un genre différent.
Le Jabiru d'Asie est un oiseau de grande taille (120 à 150 cm de haut) avec une envergure de 230 cm et un poids de 4,100 kg. Il a un plumage spectaculaire. La tête, le cou, les ailes et la queue sont noirs alors que le reste du plumage est blanc. Le bec puissant est noir alors que les pattes sont rouges. Les sexes sont identiques à la seule exception des yeux : l'iris des femelles est jaune alors qu'il est brun chez le mâle. Les jeunes sont surtout beiges avec le ventre blanc et les pattes noires.
Ephippiorhynchus asiaticus
Le Jabiru d'Asie (Ephippiorhynchus asiaticus) est une espèce de grands oiseaux échassiers de la famille des Ciconiidae. C'est une espèce très répandue qui a une zone de reproduction comprenant le sud de l'Asie et l'Australasie depuis l'est de l'Inde jusqu'à la Nouvelle-Guinée et la moitié nord de l'Australie. En Australie, il est aussi appelé Jabiru mais il ne doit pas être confondu avec l'oiseau américain du même nom qui appartient à un genre différent.
Bangau leher-hitam (Ephippiorhynchus asiaticus) adalah spesies burung bangau dalam famili Ciconiidae. Burung ini tersebar India, Asia tenggara, Papua, dan Australia.[2]
Bangau leher-hitam (Ephippiorhynchus asiaticus) adalah spesies burung bangau dalam famili Ciconiidae. Burung ini tersebar India, Asia tenggara, Papua, dan Australia.
Il becco a sella asiatico (Ephippiorhynchus asiaticus, Latham 1790) è un uccello della famiglia dei Ciconiidae dell'ordine dei Ciconiiformi.
Ephippiorhynchus asiaticus ha due sottospecie:
È una specie stanziale molto diffusa, con un areale che comprende l'Asia meridionale e l'Australasia, dall'India fino alla Nuova Guinea e alla metà settentrionale dell'Australia. In quest'ultimo Paese è noto anche come jabiru, ma non deve essere confuso con un uccello simile diffuso nelle Americhe, appartenente a un genere diverso.
Il becco a sella asiatico è un uccello piuttosto grande, alto generalmente 130–150 cm e con un'apertura alare di 230 cm. Pesa circa 4100 grammi. Ha un piumaggio molto variopinto: la testa, il collo, una striscia sulle ali e la coda sono neri, ma il resto del corpo è bianco. L'enorme becco è nero e le zampe sono rosso brillante. I sessi sono identici e si differenziano solo per il colore dell'iride, gialla nelle femmine e marrone nei maschi. I giovani sono marrone chiaro, con il ventre bianco e le zampe scure.
Come quasi tutte le cicogne, vola tenendo il collo disteso e non ripiegato come gli aironi.
Nidifica nelle paludi e in altre zone umide delle pianure tropicali. Costruisce un nido di ramoscelli sugli alberi e vi depone da tre a cinque uova. Spesso forma piccole colonie. La sua dieta è composta soprattutto di pesci, rane e grossi insetti, ma anche di piccoli roditori.
Questo uccello è l'unica specie di cicogna presente in Australia, ma purtroppo proprio in quel Paese è considerato minacciato. Il becco a sella asiatico è molto sensibile ai cambiamenti ambientali, come l'inquinamento idrico, la distruzione dell'habitat e dei siti di nidificazione. Nella Lista Rossa della IUCN è valutato come "specie prossima alla minaccia".
_near_Hodal_I_Picture_2021.jpg)
Il becco a sella asiatico (Ephippiorhynchus asiaticus, Latham 1790) è un uccello della famiglia dei Ciconiidae dell'ordine dei Ciconiiformi.
Indinis balnasnapis (lot. Ephippiorhynchus asiaticus, angl. Black necked stork, vok. Riesenstorch) – stambus gandrinių (Ciconiidae) šeimos paukštis. Aptinkamas Indijoje, Pietryčių Azijoje ir Australijoje. Laikosi šlapynėse, ryžių laukuose. Ilgakojis, ilgakaklis ir ilgasnapis. Maisto ieško braidydami, savo teritorijoje. Yra du porūšiai:
Paplitęs Australijoje, Butane, Kambodžoje, Indijoje, Laose, Mianmare, Nepale, Papua Naujojoje Gvinėjoje, Šri Lankoje. Išnykęs Pakistane ir Tailande. Populiacijoje 31 000 individų. Biotopas – pelkės, ežerai, tvenkiniai, plačios upės, irigaciniai kanalai, ryžių laukai, mangrovės. Pastebimas 1 200 m aukštyje virš jūros lygio.
Stambesnis už baltąjį gandrą. Kūno aukštis 129–137 cm, atstumas tarp sparnugalių yra 230 cm. Sveria 4 kg. Galva ir kaklas juodi, žalio ar purpurinio žvilgesio. Trumpa uodega yra juoda. Likusi kūno dalis balta, tik išilgai sparnų yra juoda juosta. Snapas yra ilgas, masyvus, juodos spalvos. Patinų akys rudos, o patelių – geltonos[2] . Kojos ir pėdos raudonos spalvos.
Jaunikliai yra tamsiai rudos ar rudos spalvos, kojos tamsios.
Nėra labai socialūs: laikosi pavieniui arba nedidelėmis grupėmis. Nemigruoja. Laisvėje gyvena 16,1 metų. Skrenda ištiesęs kaklą ir kojas.
Pagrindinis maistas – 4 – 6 cm ilgio žuvys[3], vėžiagyviai ir varliagyviai, taip pat minta ropliais, stambiais vabzdžiais, vėžliais, graužikais ir maita. Grobio ieško braidydami vandenyje stebėdami arba lytėdami.
Poras sudaro keliems metams ar visam gyvenimui. Kiekvienais metais naudoja tą patį lizdą, nuolat jį taisydami. Lizdavietė pelkėje arba netoli gėlo vandens. Lizdą krauna žaliuojančiuose ar nudžiuvusiuose medžiuose[4], 25 m aukštyje. Lizdas yra 2 m skersmens. Dėtyje 2 – 4 balti, kūgiški kiaušiniai. Peri abu tėvai. Jauniklius maitina abu tėvai, 3 – 4 mėnesius.
Pasaulinės gamtos apsaugos organizacijos duomenimis indinis balnasnapis yra beveik nykstanti rūšis.
Populiacijos mažėjimo priežastys:
Apsaugos priemonės:
Indinis balnasnapis (lot. Ephippiorhynchus asiaticus, angl. Black necked stork, vok. Riesenstorch) – stambus gandrinių (Ciconiidae) šeimos paukštis. Aptinkamas Indijoje, Pietryčių Azijoje ir Australijoje. Laikosi šlapynėse, ryžių laukuose. Ilgakojis, ilgakaklis ir ilgasnapis. Maisto ieško braidydami, savo teritorijoje. Yra du porūšiai:
Ephippiorhynchus asiaticus asiaticus Ephippiorhynchus asiaticus australisBurung Botak Leher Hitam adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Ephippiorhynchus asiaticus.
Burung Botak Leher Hitam (Ephippiorhynchus asiaticus) merupakan burung meranduk tinggi berleher panjang dalam keluarga pucung. Ia merupakan spesies tempatan sepanjang Asia Selatan dan Asia Tenggara dengan populasi terasing di Australia. Ia tinggal di habitat berpaya memburu sejumlah besar pelbagai haiwan mangsa. Burung dewasa kedua-dua jantina memiliki paruh yang berat dan berpola putih dan hitam berkilat, tetapi kedua jantina berbeza dari segi warna iris. Di Australia, ia kadang kala digelar Jabiru sungguhpun nama tersebut merujuk kepada spesies pucung yang terdapat di Amerika. Ia merupakan salah satu keluarga pucung yang menjaga kawasan semasa makan.
Burung Botak Leher Hitam ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (vertebrata), kelas : burung. Burung Botak Leher Hitam ialah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan badan yang dilitupi bulu pelepah. Paruh Burung Botak Leher Hitam tidak bergigi.
Burung Botak Leher Hitam merupakan burung yang besar, setinggi 130–150 cm (51–60 inci) dan memiliki lebar sayap 230-cm (91-inci). Berat purata sekitar 4,100 gram.[1][2] Pola jambul adalah jelas dengan burung muda berbeza dari dewasa. Burung dewasa memiliki kepala, leher, pelepah penerbangan kedua dan ekor biru-kehitaman berkilauan licin; atas kepala perang tembaga; perut dan belakang putih melepak; paruh hitam dengan bahagiang atas cembung sedikit; dan kaki merah menyala. Kedua jantina serupa tetapi burung Bangau Leher Hitam betina memiliki iris kuning sementara yang janta memiliki iris perang. Burung muda kurang dari enam bulan memiliki iris keperangan; paruh yang kecil sedikit dan lebih lurus; kepala, leher, bahagian atas belakang, sayap dan ekor bewarna perang, kelihatan agak kusut; perut putih; dan kaki yang gelap. Burung muda lebih dari 6 bulan memiliki rupa bertompok terutama pada bahagian kepala dan leher di mana kilauan separa terbentuk; pelepah utama luaran perang-gelap; pelepah utama dalaman putih yang membentuk tompok bahu ketika sayap kucup; paruh berat sama saiz dengan dewasa tetapi masih lebih lurus, dan kaki antara gelap ke merah jambu pucat.[3] Sepertimana kebanyakan pucung, burung Botak Leher Hitam terbang dengan leher terjulur tidak ditarik masuk seperti heron. Ketika terbang ia kelihatan kurus dan palang hitam merentasi sayap putih (yang menyerupai Pucung Hitam ("Black Stork") berhijrah yang memiliki sayap hitam sepenuhnya[4]) dengan leher dan ekor hitam yang membezakannya.[5][6]
Burung Botak Leher Hitam pertama kali digambarkan oleh pakar burung John Latham sebagai Mycteria asiatica, spesies ini kemudiannya diletakkan dalam genus Xenorhynchus berasaskan morfologi.[7] Berdasarkan persamaan tingkah laku, Kahl[8] mencadangkan meletakkan spesies dalam genus Ephippiorhynchus, yang termasuk spesies tunggal, Saddle-billed Stork. Meletakkan kedua-dua Burung Botak Leher Hitam dan Saddle-billed Stork di bawah genera yang sama kemudiannya disokong oleh kedua-dua data osteologikal dan tingkah laku,[9] and DNA-DNA hybridisation and Cytochrome - b data.[10] Genera Xenorhynchus dan Ephippiorhynchus kedua-duanya dicipta pada masa yang sama, dan penilai pertama, Kahl[8] memilih yang terkemudian sebagai genus sah bagi kedua-dua spesies. Burung Botak Leher Hitam dan Saddle-billed Stork Ephippiorhynchus senegalensis adalah spesies pucung yang menunjukkan sexual dimorphism pada warna iris.[8]
Burung Botak Leher Hitam membiak dengan bertelur. Telur Burung Botak Leher Hitam bercangkerang keras.
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z Burung Botak Leher Hitam adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Ephippiorhynchus asiaticus.
Burung Botak Leher Hitam (Ephippiorhynchus asiaticus) merupakan burung meranduk tinggi berleher panjang dalam keluarga pucung. Ia merupakan spesies tempatan sepanjang Asia Selatan dan Asia Tenggara dengan populasi terasing di Australia. Ia tinggal di habitat berpaya memburu sejumlah besar pelbagai haiwan mangsa. Burung dewasa kedua-dua jantina memiliki paruh yang berat dan berpola putih dan hitam berkilat, tetapi kedua jantina berbeza dari segi warna iris. Di Australia, ia kadang kala digelar Jabiru sungguhpun nama tersebut merujuk kepada spesies pucung yang terdapat di Amerika. Ia merupakan salah satu keluarga pucung yang menjaga kawasan semasa makan.
De zwarthalsooievaar (Ephippiorhynchus asiaticus), ook wel zwartnekooievaar of jabiru genoemd, is een vogelsoort uit de familie Ooievaars (Ciconiidae). De zwarthalsooievaar wordt ook wel als Xenorhynchus asiaticus tot een eigen geslacht Xenorhynchus gerekend.
De zwarthalsooievaar is 120-170 cm hoog en deze soort heeft een spanwijdte van ongeveer twee meter. Het is een zwart-witte ooievaar met een wit lichaam, zwarte vleugels, nek en staart, een purperzwarte nek en kop, rode poten en een sterke zwarte snavel. Mannelijke zwarthalsooievaars hebben donkergekleurde ogen, terwijl de ogen bij vrouwelijke zwarthalsooievaars geel zijn.
De volgende twee ondersoorten komen voor:[2]
De zwarthalsooievaar voedt zich voornamelijk met vissen, maar ook kikkers, reptielen en krabben worden gegeten. Deze vogel leeft alleen of in paren. Een paartje van de zwarthalsooievaar blijft elkaar het hele leven trouw.
De zwarthalsooievaar leeft in India, Zuidoost-Azië (met name Vietnam), Nieuw-Guinea en Australië. Het is een bewoner van moerasgebieden. In Australië leeft de zwarthalsooievaar langs de noordkust, globaal van Broome in West-Australië tot Newcastle in Nieuw-Zuid-Wales. De plaats Jabiru in het Noordelijk Territorium is naar deze vogel vernoemd.
De zwarthalsooievaar heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op uitsterven klein. De grootte van de populatie van de ondersoort E. a. asiaticus werd in 2006 geschat op 1000 individuen en die van E. a. australis op 20.000 individuen. In Australië wordt de soort dan ook als niet bedreigd beschouwd,[3] hoewel de vogel aan de rand van zijn verspreidingsgebied in Nieuw-Zuid-Wales weer als bedreigde soort geldt.[4]
Vooral de Aziatische ondersoort gaat in aantal achteruit, door een complex van factoren zoals het droogleggen van draslanden, kappen van bossen waarin de vogels nestelen, overbevissing, overbegrazing, jacht en vogelvangst (voor dierenparken). Om deze redenen staat deze ooievaar als gevoelig op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe zwarthalsooievaar (Ephippiorhynchus asiaticus), ook wel zwartnekooievaar of jabiru genoemd, is een vogelsoort uit de familie Ooievaars (Ciconiidae). De zwarthalsooievaar wordt ook wel als Xenorhynchus asiaticus tot een eigen geslacht Xenorhynchus gerekend.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Żabiru czerwononogi (Ephippiorhynchus asiaticus) – gatunek dużego ptaka z rodziny bocianowatych. Występuje w Azji południowo-wschodniej, Indonezji i Australii. Bliski zagrożenia.
Gatunek formalnie opisał po raz pierwszy w 1790 John Latham. Swój opis zamieścił w drugim tomie Index ornithologicus, gdzie przydzielił żabiru czerwononogiemu nazwę Mycteria asiatica. Za miejsce pozyskania holotypu podał Indie (dalsza lokacja niewzmiankowana). Wcześniej opisał ptaka w Supplement to the General Synopsis of Birds (1787) pod nazwą „Indian Jabiru”[3]. Obecnie (2014) IOC umieszcza ptaka w rodzaju Ephippiorhynchus jako E. asiaticus i jeden z dwóch gatunków[4]. Wyróżniono dwa podgatunki[4][5][1].
Niektórzy autorzy (np. Legge w Birds of Ceylon, Hume w Nest and Eggs of Indian Birds[6] czy Sharpe w Catalogue of Birds in the British Musem[6]) stosują synonim Xenorhynchus asiaticus, umieszczając ptaka w monotypowym rodzaju Xenorhynchus Bonaparte, 1855. Wykazuje podobieństwa wobec żabiru afrykańskiego (E. senegalensis) pod kątem gniazdowania, zachowania i morfologii, co wskazuje na słuszność obecnej klasyfikacji, gdzie oba gatunki należą do jednego rodzaju[5].
IOC wyróżnia następujące podgatunki[4]:
Status ptaka w różnych krajach zmieniał się na przestrzeni lat. Do lat 70. XX w. żabiru czerwononogi gniazdował w Pakistanie w delcie Indusu, będąc ogólnie pospolitym w południowym stanie Sindh. Obecnie jedynie zalatuje. W nepalskim Teraju lęgowy; niekiedy rzadki gość w trakcie zimowania. W Indiach szeroko rozprzestrzeniony, jednak według danych z 2003 lokalny; w południowej części kraju przypuszczalnie nieobecny w większości dawnych miejsc występowania. Do Bhutanu i Bangladeszu zdaje się jedynie zalatywać. Na Cejlonie mniej niż 50 osobników osiadłych, głównie na suchych nizinach[7]. W Mjanmie rzadki. Niegdyś gniazdował na południu Laosu, poza tym zalatywał, obecnie skrajnie rzadki. Regularnie stwierdzany w Kambodży, gniazduje. W Indonezji występował na Wyspach Sundajskich, gdzie wymarł, natomiast w południowej Papui obecna jest populacja licząca ponad 650 ptaków. W Wietnamie brak obserwacji od 1987, z wyjątkiem dwóch ptaków stwierdzonych w 2003 na terenie PN Yok Don[7].
Żabiru czerwononogi zasiedla rozległe mokradła, także okolice rzek, starorzecza, laguny, podmokłe obszary trawiaste, zalewy, jeziora powstałe poprzez zmianę koryta rzeki (billabong). Niekiedy pojawia się na obszarach zalewowych, kiedy akurat są suche, na nawadnianych polach uprawnych lub terenach trawiastych z otwartymi zadrzewieniami. Rzadki na wybrzeżu, spotykany w namorzynach, na plażach, słonych mokradłach i obszarach pokrytych naniesionym przez wodę błotem[5].
Pewien osobnik będący uciekinierem z niewoli, mimo że żył na bagnach Everglades (Floryda, USA) zachowywał się podobnie, co dzikie ptaki we właściwym zasięgu: przez większość roku pozostawał mniej więcej w jednej okolicy, zaś w trakcie pory suchej udawał się na oddalone o 30 km głębsze wody[8].
Długość ciała w przedziale 110–113 cm[5]; ptak stojąc osiąga 129–150 cm wysokości[8]. Wymiary szczegółowe (ptaki obu płci, n=4): długość skrzydła 488–625 mm, dzioba 288–300 mm, ogona 235–250 mm, skoku 313 mm[8]. Rozpiętość skrzydeł wynosi 190–218 cm[5].
Większą część wierzchu ciała – od tyłu szyi po obszar górnych pokryw nadogonowych – porastają białe pióra. Biała barwa charakteryzuje również pokrywy skrzydłowe małe, tworzące barwną plamę na skrzydle. Pokrywy skrzydłowe średnie i duże, podobnie jak i najbardziej wewnętrzne lotki II rzędu, pióra optycznie „u góry” skrzydła (scapulars) oraz sterówki cechuje barwa czarna. Skrzydełko czarne, lotki I rzędu i pióra na krawędzi skrzydła białe. Na czarnych piórach dostrzec można metaliczną opalizację: na głowie i szyi niebieskozieloną, na szyi bliższą purpurze, zaś na potylicy i karku brązowo-fioletową. Spód ciała, w tym pokrywy podskrzydłowe, czysto biały. Dziób czarny, nogi czerwone[6]. Samce zauważalnie większe. Prócz tego występuje u nich brązowa tęczówka, natomiast u samic – żółta[8].
Na dietę składają się w większości ryby, w tym węgorzokształtne i sumokształtne. Prócz tego zjada płazy, węże, młode żółwie, słodkowodne żółwie i ich jaja, kraby, skorupiaki wodne, chrząszcze i inne stawonogi. Może łapać inne ptaki, jak perkozki zwyczajne (Tachybaptus ruficollis) i łyski (Fulica atra); połyka je w całości. Węże są przez żabiru przebijane dziobem lub zabijane uderzeniami o twardą powierzchnię. Zwykle E. asiaticus szuka pożywienia w płytkiej wodzie do około 50 cm głębokości. Czasami zamiera w bezruchu, innym razem niezgrabnie biega lub skacze celem złapania ofiary. W PN Kakadu obserwowano te ptaki, gdy układały na wybrzeżu zbudowaną z segmentów (filamentous) roślinność wodną celem zwabienia małych ryb[5].
W locie żabiru czerwononogi trzyma szyję wyprostowaną, nogi wysunięte w tył, w trakcie lotu wykonuje 167 uderzeń skrzydłami na minutę. Klekocze, na gnieździe odzywa się chrząknięciami, prócz tego wydaje z siebie stłumione dudnienie[8]. Zwykle przebywa parami lub w pojedynkę; także w grupach rodzinnych z potomstwem. Rzadko w stadach; w Australii stada pojawiają się częściej, niż w Indiach, ale za to na wspomnianym obszarze cechuje je mniejszy rozmiar (do 15 osobników wobec 17 w Indiach). Żerujące osobniki mogą bronić głębszych miejsc w wodzie przed osobnikami swojego gatunku albo innymi ptakami wodnymi, jak czaple[5].
Gniazduje od kwietnia do czerwca w Australii, od sierpnia do czerwca w Indiach[5]. Gniazduje na drzewach. Buduje gniazdo o średnicy bliskiej 2 m i głębokości 1 m[5], 6–25 m nad ziemią. Do drzew, na których odnaleziono konstrukcje tego ptaka, należy Acanthocephalus kadamba, Ficus religiosa, Bombax malabarica i Delbergia sissoo. W Australii napotykano gniazda na eukaliptusach, Nauclea orientalis i przedstawicielach Melaleuca[8]. W budowie trwającej niekiedy ponad miesiąc uczestniczą oba ptaki z pary. Drzewo przeznaczone na gniazdo powinno być wysokie i w miarę odizolowane od innych ze względu na duże rozmiary tego gatunku ptaka. Ptaki łączą się na lata, niekiedy na całe życie (w niewoli te żabiru dożywają 34 lat). Występuje ceremonia powitalna: obaj partnerzy stają naprzeciw siebie z rozpostartym skrzydłami, wykonując nimi poziome ruchy; do tego klekoczą. Takie zachowania są rzadko obserwowane, niekiedy mają miejsce poza gniazdem[8].
Kopulacja trwa 15 do 32 sekund (4 obserwacje). W trakcie samiec klekocze i delikatnie porusza skrzydłami, aby utrzymać równowagę, a samica trzyma skrzydła częściowo lub całkowicie rozłożone[8]. W zniesieniu przeciętnie 2–3 jaja (zakres 2–5)[5]. Ich wymiary to 67–76 na 51–57 mm. Średnia masa dla 50 zbadanych jaj wynosi 115 g[8]. Mają kształt szerokiego owalu. Początkowo skorupka biała, matowa; po kilku dniach od roślinności wyściełającej gniazdo przybiera żółtawy kolor[8]. Młode pokrywa szary puch[5], okres inkubacji nie jest znany. Młode są w pełni opierzone po 100–115 dniach, jednak nadal domagają się karmienia przez rodziców[8].
IUCN umieszcza gatunek w kategorii gatunku bliskiego zagrożenia (NT, Near Threatened). Do 1994 utrzymywano klasyfikację gatunku najmniejszej troski (LC, Least Concern)[7]. Wedle szacunków z 2006 populacja podgatunku nominatywnego liczy blisko 10 tys. osobników, zaś do lęgów przystępuje blisko 20 tys. ptaków podgatunku australis; daje to łączną populację liczącą około 31 tys. ptaków. Do zagrożeń przyczyniających się do zmniejszania liczebności należy osuszanie terenów podmokłych, rozwój rolnictwa, zaprzestanie istnienia (z różnych przyczyn) drzew stanowiących potencjalne miejsce na gniazdo, nadmierne rybołówstwo i wypas zwierząt gospodarskich, kłusownictwo i odłów dzikich ptaków celem sprowadzenia ich do ogrodów zoologicznych. Populacja azjatycka maleje, australijska zdaje się być stabilna[7].
BirdLife International wymienia 14 ostoi ptaków IBA, w których występuje żabiru czerwononogi. Jest to m.in. Park Narodowy Bardia i PN Chitwan (Nepal) oraz sztuczne jezioro Argyle (Australia)[7].
Żabiru czerwononogi (Ephippiorhynchus asiaticus) – gatunek dużego ptaka z rodziny bocianowatych. Występuje w Azji południowo-wschodniej, Indonezji i Australii. Bliski zagrożenia.
Svarthalsad stork[2] (Ephippiorhynchus asiaticus) är en fågel som tillhör familjen storkar.[3] som förekommer i södra och sydöstra Asien vidare mot Australasien. I Australien kallas fågeln jabiru, vilket inte ska förväxlas med jabirustorken som tillhör ett annat släkte.
Svarthalsad stork är en mycket stor fågel som i snitt mäter 121-135 centimeter. Den adulta fågeln har en praktfull fjäderdräkt, där det svarta huvudet och halsen skimrar i blått och grönt. I övrigt har den svart stjärt och svarta större täckare och handtäckare vilket ger den ett kraftiga svart band som kontrasterar mot den i övrigt vita vingen. Benen är klarröda och näbben svart. Könen är lika, förutom att honan har gul iris, medan hanen har brunsvart. Juvenilen är huvudsakligen ljusbrun, med vit buk och mörka ben.
Svarthalsad stork delas in i två underarter med följande utbredning:[3]
De två underarterna har föreslagits utgöra två olika arter. Svarthalsad stork har tidvis placerats i det egna släktet Xenorhynchus, men anses stå tillräckligt nära den afrikanska arten sadelnäbbsstork för att placeras i samma släkte som denna, Ephippiorhynchus
Arten har ett stort utbredningsområde men en relativt liten population som dessutom minskar relativt kraftigt. IUCN kategoriserar därför arten som nära hotad (NT).[1] Världspopulationen uppskattas till mellan 15.000 och 35.000 individer.[1]
Delar av denna artikel är baserad på en översättning från engelska Wikipedia Läst 20061002.
Wikimedia Commons har media som rör svarthalsad stork.
Svarthalsad stork (Ephippiorhynchus asiaticus) är en fågel som tillhör familjen storkar. som förekommer i södra och sydöstra Asien vidare mot Australasien. I Australien kallas fågeln jabiru, vilket inte ska förväxlas med jabirustorken som tillhör ett annat släkte.
Hạc cổ đen hay cò châu Á (danh pháp hai phần: Ephippiorhynchus asiaticus) là một loài chim thuộc họ Hạc. Loài này cư trú ở Nam Á và Đông Nam Á, ngoài ra có một quần thể tách rời ở Australia. Môi trường sống của hạc cổ đen là các vùng đất ẩm có nhiều thức ăn là động vật. Chim trưởng thành có mỏ dài và lông một phần màu trắng, một phần đen bóng. Con trống và con mái khác nhau về màu mắt.
Hạc cổ đen là loài chim lớn, cao 130–150 cm (51–60 inch) với sải cánh 230-cm (91-inch). Thể trọng trung bình khoảng 4,1 kg.[2][3]
Hạc cổ đen được John Latham mô tả lần đầu với tên Mycteria asiatica, sau đó nó được chuyển vào chi Xenorhynchus dựa vào hình thái học.[4] Dựa trên tập tính, Kahl[5] đề nghị đưa loài này vào chi Ephippiorhynchus, vốn là một chi đơn loài. Việc này đã được thực hiện trên cơ sở các dữ liệu về xương và tập tính,[6] cũng như dữ liệu lai ghép ADN-ADN và các dữ liệu sắc tố tế bào - b.[7] Các chi Xenorhynchus và Ephippiorhynchus được công bố đồng thời, và Kahl[5] đã chọn tên thứ hai làm tên chi của 2 loài.
Có 2 phân loài đã được công nhận là E. a. asiaticus ở Nam Á và Đông Nam Á, và E. a. australis ở nam New Guinea và Australia.[2]
.jpg)
Hạc cổ đen hay cò châu Á (danh pháp hai phần: Ephippiorhynchus asiaticus) là một loài chim thuộc họ Hạc. Loài này cư trú ở Nam Á và Đông Nam Á, ngoài ra có một quần thể tách rời ở Australia. Môi trường sống của hạc cổ đen là các vùng đất ẩm có nhiều thức ăn là động vật. Chim trưởng thành có mỏ dài và lông một phần màu trắng, một phần đen bóng. Con trống và con mái khác nhau về màu mắt.
Ephippiorhynchus asiaticus
(Latham, 1790)
Азиатский ябиру[1] (лат. Ephippiorhynchus asiaticus) — околоводная птица из отряда аистообразных, один из двух видов аистов рода седлоклювых ябиру (Ephippiorhynchus).
Азиатский ябиру достигает длины тела в 130—150 сантиметров и имеет размах крыльев в 230 сантиметров. Голова, шея и маховые перья его чёрного цвета, остальные перья — белые. Клюв также чёрный, длинные ноги — ярко-красного цвета. Пол птицы можно различить по её цвету глаз: у самок они жёлтые, у самцов — коричневые. У птенцов перья — светло-коричневые, на ногах — тёмно-коричневые. В полёте азиатский ябиру вытягивает свою длинную шею вперёд.
Азиатский ябиру имеет два подвида:
Азиатский ябиру является единственным видом аистов, живущим в южной и юго-восточной Азии. Распространён от южной Индии и до Вьетнама. Южная граница его обитания — северная Австралия.
Азиатские ябиру гнездятся и откладывают яйца в болотах и на берегах водоёмов в тропической зоне Азии и Австралии, и в этот период живут небольшими колониями. В гнезде диаметром в 2 метра самка откладывает от 3 до 5 яиц. Высиживают яйца и воспитывают птенцов оба родителя. Эти птицы питаются рыбой, лягушками, крупными насекомыми, а также в редких случаях — мелкими грызунами и птицами, ящерицами.
В Австралии этот вид считается находящимся под угрозой исчезновения (в первую очередь в связи с загрязнением водной среды обитания и вторжением человека в места гнездования).
_-_Fogg_Dam_-_Northern_Territory_-_Australia.jpg)
,_Australia_Zoo_(3341175686).jpg)
_-_Flickr_-_Lip_Kee_(1).jpg)
.jpg)
Азиатский ябиру (лат. Ephippiorhynchus asiaticus) — околоводная птица из отряда аистообразных, один из двух видов аистов рода седлоклювых ябиру (Ephippiorhynchus).
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : コウノトリ目 Ciconiiformes 科 : コウノトリ科 Ciconiidae 属 : Ephippiorhynchus 種 : セイタカコウセイタカコウ（背高鸛、学名:Ephippiorhynchus asiaticus）は、コウノトリ目コウノトリ科に分類される鳥類の一種。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
.jpg)
_near_Hodal_I_Picture_2021.jpg)
.jpg)
_-_Fogg_Dam_-_Northern_Territory_-_Australia_%26_Juvenile_Pied_Heron_in_flight.jpg)
