الأسماء في صفحات التنقل
it is found in the indian subcontinent,parts of southeast asia is a member of the thrush family.and is nor a magpie or robin.it looks like.subspecies-ceylonnensis,andamensis,mindanensis,javensis and other.it is also found in eastern pakistan,china,thailand,malaysia.they are introduced in australia.iti s found closely to humans.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
La shama oriental (Copsychus saularis)[2][3] ye una especie d'ave paseriforme de la familia Muscicapidae. Distribúyese en cásique tol subcontinente indiu y partes del sudeste d'Asia, son aves comunes nos güertos urbanos y nos montes. Son especialmente conocíes polos sos cantares y dalguna vegada fueron populares como aves de xaula. Ye l'ave nacional de Bangladex.
Reconócense delles subespecies:[4]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. La shama oriental (Copsychus saularis) ye una especie d'ave paseriforme de la familia Muscicapidae. Distribúyese en cásique tol subcontinente indiu y partes del sudeste d'Asia, son aves comunes nos güertos urbanos y nos montes. Son especialmente conocíes polos sos cantares y dalguna vegada fueron populares como aves de xaula. Ye l'ave nacional de Bangladex.
Copsychus saularis[1] a zo ur spesad golvaneged bihan eus ar c'herentiad Muscicapidae.
Evn broadel Bangladesh an hini eo[2] ma vez graet "doel" (banglaeg : দোয়েল) anezhañ.
Anvet e voe Gracula Saularis (kentanv) da gentañ-penn (e 1758) gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778)[3].
Bevañ a ra diwar amprevaned ha divellkeineged dreist-holl.
Ar spesad a gaver ar seizh isspesad[4] anezhañ en Iskevandir India hag en ul lodenn eus Azia ar Gevred :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Copsychus saularis a zo ur spesad golvaneged bihan eus ar c'herentiad Muscicapidae.
Evn broadel Bangladesh an hini eo ma vez graet "doel" (banglaeg : দোয়েল) anezhañ.
Anvet e voe Gracula Saularis (kentanv) da gentañ-penn (e 1758) gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).
El rossinyol garser comú[1] (Copsychus saularis) és un ocell de la família dels muscicàpids (Muscicapidae) que habita boscos i terres de conreu de la zona indomalaia, al nord de Pakistan, Índia, Sri Lanka, sud de la Xina, Sud-est Asiàtic, illes Andaman, Sumatra, Java, Bali, Borneo i altres illes més petites.
El rossinyol garser comú (Copsychus saularis) és un ocell de la família dels muscicàpids (Muscicapidae) que habita boscos i terres de conreu de la zona indomalaia, al nord de Pakistan, Índia, Sri Lanka, sud de la Xina, Sud-est Asiàtic, illes Andaman, Sumatra, Java, Bali, Borneo i altres illes més petites.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Robin frith (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: robinod brithion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Copsychus saularis; yr enw Saesneg arno yw Magpie robin. Mae'n perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. saularis, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r robin frith yn perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Bronfraith Turdus philomelos Bronfraith Mongolia Turdus mupinensis
.jpg)
_(cropped).jpg)
-4.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Robin frith (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: robinod brithion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Copsychus saularis; yr enw Saesneg arno yw Magpie robin. Mae'n perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. saularis, sef enw'r rhywogaeth.
Šáma stračí (Copsychus saularis) je asi 20 cm[2] velký druh pěvce z čeledi lejskovitých (dříve řazen mezi drozdovité). Samci jsou svrchu černí se světlou spodinou těla a velkými bílými skvrnami na křídlech, samice jsou svrchu černo-šedé a i spodinu těla mají našedlou. Nápadným znakem je také její dlouhý ocas, který drží velmi často vzpřímený. Běžně se vyskytuje v zahradách, parcích a lesích[2] v jižní a jihovýchodní Asii v rozmezí od Bangladéše přes Indii, Srí Lanku a východní Pákistán až po Indonésii, Thajsko, jižní Čínu a Filipíny.[3] Jako nepůvodní druh je v současné době zastoupena i na australském kontinentě.[4] Je známá také svým výrazným melodickým zpěvem.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Oriental Magpie Robin na anglické Wikipedii.
Šáma stračí (Copsychus saularis) je asi 20 cm velký druh pěvce z čeledi lejskovitých (dříve řazen mezi drozdovité). Samci jsou svrchu černí se světlou spodinou těla a velkými bílými skvrnami na křídlech, samice jsou svrchu černo-šedé a i spodinu těla mají našedlou. Nápadným znakem je také její dlouhý ocas, který drží velmi často vzpřímený. Běžně se vyskytuje v zahradách, parcích a lesích v jižní a jihovýchodní Asii v rozmezí od Bangladéše přes Indii, Srí Lanku a východní Pákistán až po Indonésii, Thajsko, jižní Čínu a Filipíny. Jako nepůvodní druh je v současné době zastoupena i na australském kontinentě. Je známá také svým výrazným melodickým zpěvem.
Die Dajaldrossel (Copsychus saularis) ist ein Fliegenschnäpper Süd-, Südost-Asiens, Indiens, Indonesiens und der Philippinen. Die Dajaldrossel gilt offiziell als der Nationalvogel Bangladeschs.[1]
Die Männchen der etwa 19 bis 23 Zentimeter großen Dajaldrossel sind auffällig schwarz-weiß gefärbt. Auf dem Rücken, Kopf, Schwanzoberseite und dem Großteil der Flügel ist sie schwarz. Die Brust und die Unterseite des Schwanzes sowie ein schmaler Streifen auf dem Flügel sind weiß. Das Weibchen trägt bei gleicher Zeichnung ein dunkles Grau in den beim Männchen schwarz gefärbten Bereichen. Sie werden zwischen 29 und 41 Gramm schwer.
Oft leben die Drosseln in der Nähe menschlicher Siedlungen in Gärten und Parkanlagen. In dichten Wäldern bewohnen sie den Unterwuchs. Dort suchen sie ihre Nahrung, zu der hauptsächlich Insekten wie Grillen, Ameisen und Käfer gehören, dicht über dem Boden oder im offenen Feld.
Ihren schwarz-weiß gestreiften Schwanz schlägt sie oft hoch über den Rücken und markiert somit ihr Revier. In einer fremden Umgebung oder einem ungewohnten Käfig verringert sich das Schwanzschlagen drastisch.
Wegen ihres vollen und wohlklingenden Gesangs und der Fähigkeit, andere Vögel zu imitieren, werden sie zahlreich importiert und gezüchtet.
Die Dajaldrossel singt nicht so laut und kräftig wie die Schamadrossel aber in höherer Tonlage. Auch singt sie fast das ganze Jahr über, meistens mit einem recht abwechslungsreichen Repertoire. In der Natur wird der Gesang von einem aus dem Gehölz herausragenden Zweig oder auch im Fluge vorgetragen. Neben dem Gesang verfügt die Dajaldrossel über eine ganze Serie von Rufen.
Die Lebenserwartung beträgt zwischen 12 und 15 Jahren.
Zwischen Baumwurzeln oder in eine Baumhöhle wird ein napfförmiges Nest aus Zweigen und Wurzelfasern gebaut. Darin wird das Gelege, welches zwischen 3 und 6 (meist jedoch 5) Eiern enthalten kann, 12 bis 13 Tage von den Eltern bebrütet. Im Alter von zwölf Tagen verlassen die Jungen das Nest, werden aber weiterhin von beiden Elternteilen versorgt.
Die Dajaldrossel ist ein friedlicher Pflegling und kann mit anderen Vögeln ihrer Größe, aber auch mit kleineren Vögeln problemlos gehalten werden. Nur während der Brutzeit sollte ein Paar alleine gehalten werden, da sie gegenüber anderen Vögeln aggressiv werden.
Die Dajaldrossel (Copsychus saularis) ist ein Fliegenschnäpper Süd-, Südost-Asiens, Indiens, Indonesiens und der Philippinen. Die Dajaldrossel gilt offiziell als der Nationalvogel Bangladeschs.
Chăng-kō̤ Mìng-dĕ̤ng-ngṳ̄ Háng-cê gì bēng-buōng. / 參考閩東語漢字其版本。
Céng-nēu (進鳥)[1], sṳ̆k chiók-hìng-mŭk (雀形目) dŭng-kuŏ (鶇科). Găk sĕng-ŭk-hŏk gà̤-dēng hô̤ lā̤ chiók-gṳ̀ (鵲鴝).[2] Iâ giéu séng-nēu (信鳥), gū-cā bô hô̤ lā̤ chĭng-hī (青喜)[1].
Chăng-kō̤ Mìng-dĕ̤ng-ngṳ̄ Háng-cê gì bēng-buōng. / 參考閩東語漢字其版本。
Céng-nēu (進鳥), sṳ̆k chiók-hìng-mŭk (雀形目) dŭng-kuŏ (鶇科). Găk sĕng-ŭk-hŏk gà̤-dēng hô̤ lā̤ chiók-gṳ̀ (鵲鴝). Iâ giéu séng-nēu (信鳥), gū-cā bô hô̤ lā̤ chĭng-hī (青喜).
Kacer kalebu manuk ocèh-ocèhan cilik kang sadurungé kalebokaké ing kulawarga Turdidae (murai), nanging saiki kaanggep ing jinis Muscicapidae. Nduwèni rupa ireng lan putih, buntuté dawa lan kaangkat manawa sesaba ing lemah lan kadang uga nalika mencok. Manuk iki akèh tinemu ing Asia Kidul lan Asia Kidul-wétan. Lumrahé manuk iki akèh dunungé ing taman kutha, gampang dikenali amarga ocèhané.
Manuk iki asring uga karan kucica kampung', murai, murai kampung lan ing basa Inggris diarani Oriental Magpie Robin
Papan sumebare ing pulo Sumatra, kalebu pulo-pulo cilik ing sakupenge kaya pulo Simeulue, Nias, Batu, Bangka, lan Belitung; banjur ing Jawa Kulon, sarta wewengkon kidul lan kulon Kalimantan. Saliyané ing Indonesia, jinis iki uga sumebar ing Ujung Malaysia lan Thailand sisih kidul. Ras iki sok sinebut kacer dhadha putih, utawa kacer poci / sekoci.
Wewengkon sumebare jinis iku ya iku ing wewengkon wétan pulo Jawa lan ing Pulo Bali. Ras iki kalebu jinis kacer dhadha ireng, lan mung siji-sijiné ras kacer dhadha ireng kang habitate ing sanjabaning pulo Kalimantan.
Ras iki sumebare mung ing Pulo Kalimantan, mligine ing sisih lor, wétan, lan wétan-kidul. Uga ana ing Pulo Maratua, ya iku pulo cilik sacedhake Pulo Kalimantan.
Manuk kacer minangka fauna idhèntitas saka Kabupatèn Kulon Praga.
Kacer kalebu manuk ocèh-ocèhan cilik kang sadurungé kalebokaké ing kulawarga Turdidae (murai), nanging saiki kaanggep ing jinis Muscicapidae. Nduwèni rupa ireng lan putih, buntuté dawa lan kaangkat manawa sesaba ing lemah lan kadang uga nalika mencok. Manuk iki akèh tinemu ing Asia Kidul lan Asia Kidul-wétan. Lumrahé manuk iki akèh dunungé ing taman kutha, gampang dikenali amarga ocèhané.
Manuk iki asring uga karan kucica kampung', murai, murai kampung lan ing basa Inggris diarani Oriental Magpie Robin
दयाळ हा भारतीय उपखंडात व अशियाच्या बहुतांशी भागात आढळणारा पक्षी आहे. (शास्त्रीय नाव : Copsychus saularis ). ह्या पक्ष्याचे मोठे वैशिष्ट्य म्हणजे याचा सुरेख आवाज. पावसाळ्याच्या महिन्यात झाडीतून सुरेख आवाजात हा पक्षी गात असतो. एखादी सुरेख शीळ वाजवल्याप्रमाणे तो आवाज काढतो. तसेच शिळींमध्ये विविधता असते. याचे मुख्य खाद्य विविध प्रकारचे किडे व अळ्या हे आहे.
दयाळ पक्षी हा बांग्लादेशचा राष्ट्रीय पक्षी आहे. दयाळ (Oriental Magpie-Robin) या पक्ष्याचा म्युझिकापिडी (Musicapidae) या पक्षिकुलात आणि टर्डिडी या उपकुलात समावेश होतो. याचे शास्त्रीय नाव कॉप्सिकस सॉलॅरिस (Copsychus saularis) असे आहे. kopsukhos या ग्रीक शब्दाचा अर्थ कृष्णपक्षी आणि सोलॅरिस या लॅटिन शब्दाचा अर्थ सूर्याशी संबंधित.
दयाळ पक्षाची महाराष्ट्रात वापरली जाणारी मराठी पुल्लिंगी नावे :- उसळी/हजोर उसळी (गोडी भाषेत); काबरो (भिल्लांच्या भाषेत); कालाचिडी; कालो करालो (पारध्यांच्या भाषेत); काळचिडी (नाशिक); खापर्या चोर; डोमिगा; दयाळ (पुणे), दहीगोल (चंद्रपूर), दहेंडी; पदउसीर (माडिया भाषेत), बडा चिविंच (कोरकू भाषेत); मडवळ (सिंधुदुर्ग), सुई (भंडारा),
स्त्रीलिंगी नावे :- गवळण, गुमदडी (गोवा), सुईन (चंद्रपूर).न
अन्य भाषांतील नावे :- काली सुई चिडिया, ग्वालिन, दयाल, दहंगल, दहिंगल, दहियर, दहियल, दोयल, महरी (सर्व हिंदी); अश्वक, अश्वकश्रीवद्, अश्वाख्य, करेटु, कालकंठ कलविंग, दध्यंक, दाधिक, नीलकंठ, भारत दध्यंक, श्रीवद् पक्षी (सर्व संस्कृत); दैयड (गुजराती); पेद्द नलंचि, सरल गाडु (दोन्ही तेलुगू); उब्बेकुळ्ळ सुव्वि, मडिवाळ सुव्वि, मडिवाळ हक्कि (सर्व कानडी); गुंडू करिच्चान्, राबिन् (दोन्ही तामीळ).
दाधिक या संस्कृत शब्द अर्थ दही विकणारा. अंगावर दही सांडल्यासारखे डाग असलेला हा पक्षी, म्हणून याचे नाव दाधिक किंवा दध्यंक. दयाळ, दहीगोल, दहेंडी हे शब्द दधीवरून आले. अश्व म्हणजे घोडा. हा पक्षी घोड्यासारखी शेपटी उडवतो, म्हणून याचे नाव अश्वक, अश्वाख्य वगैरे. काळ्या रंगाचा असल्याने कॉप्सिकस, काबरो, कालाचिडी, कालो करालो, काळचिडी ही नावे.
राजस्थानचा रखरखीत प्रदेश सोडून भारतात दयाळ सगळीकडे आढळतो. डोंगराळ भागात १,२२० मीटर उंचीपर्यंत तो सापडतो. झाडीत राहणारा असल्यामुळे तो झाडांच्या राईत आणि बागांत असतो. गावात आणि खेड्यापाड्यांत तो नेहमी दिसतो.
दयाळ आकाराने बुलबुल पक्ष्याएवढा असतो. नर काळा-पांढरा असतो, तर मादी नरासारखीच पण काळ्या रंगाऐवजी गर्द राखी रंगाची असते. दोघेही नेहमी शेपटी हलविताना दिसतात.
दयाळ हा गाणारा पक्षी आहे. मधुर आणि लांबलचक शीळ घातल्यासारखे याचे गाणे असते. सकाळी व तिसर्या प्रहरी एखाद्या झाडावर उंच ठिकाणी बसून हा गात असतो व मधूनमधून शेपटी उभारीत असतो. इतर पक्ष्यांच्या आवाजाचीही हा नक्कल करतो.
पहा : प्राण्यांचे आवाज
धोबिनी चरा नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा Oriental Magpie-Robin भनिन्छ।
দহিকতৰা চৰাইৰ ইংৰাজী নাম Magpie Robin আৰু বৈজ্ঞানিক নাম: Copsychus saularis। এই চৰাইবিধ সাধাৰণতে নাতিশীতোষ্ণ দক্ষিণ এছিয়াৰ বাংলাদেশ, ভাৰত, পাকিস্তান, শ্ৰীলংকা, ইন্দোনেছিয়া, মালয়েছিয়া, চীনৰ দক্ষিণাঞ্চল আৰু ফিলিপাইনত দেখিবলৈ পোৱা যায়।[2] সচৰাচৰ গাঁও বা নগৰৰ জনবসতিৰ ওচৰে পাজৰেই ইহঁতক দেখা যায়৷ ই বাংলাদেশৰ ৰাষ্ট্ৰীয় চৰাই৷
এই সৰু চৰাইবিধৰ দৈঘ্য ১৯ চেণ্টিমিটাৰ(৭.৫ ইঞ্চি)৷ চঞ্চলভাৱে গছৰ ডাল, মাটিত জপিয়াই আহাৰ বিচাৰি ঘূৰি ফুৰা দেখা যায়৷ পাখিৰ পিছফালৰ ফানখন প্ৰায়ে ওপৰফালে দাং খাই থাকে৷ মূৰ, বুকু, পিঠি আদি নিমজ কলা চানেকীয়া আৰু বুকুৰ তলভাগৰ পৰা তলটলৈকে বগা৷ নেজডালৰ মধ্য অংশ দীঘলীয়াকৈ ক’লা, কাষ বগা৷ ঠোঁট ক’লা আৰু ঠেঙৰ ওপৰভাগ তাম বৰণীয়া। মতা চৰাইটোৰ কলা অংশ উজ্বল , মাইকী চৰাইজনীৰ অলপ ধূসৰ৷ পোৱালি অৱস্থাত এই অংশটোৰ ৰং মুগা বৰণৰ হয়৷
দক্ষিণ এছিয়াত দহিকতৰাৰ প্ৰজননকাল মাৰ্চ মাহৰ পৰা জুলাই মাহলৈ; আৰু দক্ষিণ-পূৱ এছিয়াত জানুৱাৰীৰ পৰা জুলাইলৈকে। প্ৰজননৰ সময়ত মতা দহিকতৰাৰ শৰীৰৰ ৰং উজ্বল হয় । গছৰ ডালত বহি মাইকী দহিকতৰা চৰাইজনীক আকৃষ্ট কৰাৰ বাবে পাখি ফুলাই ঠোঁট ওপৰলৈ কৰি নানাধৰণৰ সুৰৰ মাত মাতে৷[3] কণী পৰাৰ এসপ্তাহমানৰ আগে আগে গছৰ ধোন্দ, গছৰ খোৰোং, শিলৰ ফাক, আদিত ঘাঁহ, বন, আঁহ আদিৰে বাঁহ সাজে। বাঁহটোৰ এক বিশেষধৰণৰ গোন্ধ আছে৷[4] ইহঁতে মানুহে সাজি দিয়া কৃত্ৰিম বাঁহটো কণী পাৰি পোৱালি উলিওৱা দেখা যায়৷[5][6] এবাৰত সাধাৰণতে ৪/৫ টা কণী পাৰে৷ কণীৰ ৰং ধূসৰ নীলা, তাৰ ওপৰত বাদামী ৰঙৰ সাঁচ থাকে৷ প্ৰায় ১৪ দিনত কণীৰপৰা পোৱালি ওলায়৷ পোৱালি ওলাবৰ সময়ত মতা দহিকতৰাটো অলপ আক্ৰমণাত্মক হৈ পৰে আৰু অন্য চৰাবোৰক আশেপাশে আহিব নোৱাৰাকৈ পহৰা দি থাকে৷[7]
দহিকতৰাৰৰ প্ৰধান খাদ্য পোক-পৰুৱা আৰু অন্যান্য অমেৰুদণ্ডী জাতীয় প্ৰাণী আদি। ইহঁতে বতাহতে কীট-পতংগ ধৰিব পাৰে৷ এই চৰাইবিধে কেকোঁসাপো (gecko) ধৰি খায়৷[8][9] সন্ধিয়াৰ সময়ত ইহঁত বেচ সক্ৰিয় হৈ উঠে৷
মাত
দহিকতৰা চৰাইৰ ইংৰাজী নাম Magpie Robin আৰু বৈজ্ঞানিক নাম: Copsychus saularis। এই চৰাইবিধ সাধাৰণতে নাতিশীতোষ্ণ দক্ষিণ এছিয়াৰ বাংলাদেশ, ভাৰত, পাকিস্তান, শ্ৰীলংকা, ইন্দোনেছিয়া, মালয়েছিয়া, চীনৰ দক্ষিণাঞ্চল আৰু ফিলিপাইনত দেখিবলৈ পোৱা যায়। সচৰাচৰ গাঁও বা নগৰৰ জনবসতিৰ ওচৰে পাজৰেই ইহঁতক দেখা যায়৷ ই বাংলাদেশৰ ৰাষ্ট্ৰীয় চৰাই৷
ਧਿਆਲ ਚਿੜੀ (en:oriental magpie-robin:) (Copsychus saularis) ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਚਿੜੀ ਹੈ ਜੋ ਭਾਰਤੀ ਉਪ ਮਹਾਂਦੀਪ ਅਤੇ ਏਸ਼ੀਆ ਖਿੱਤੇ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਆਪਣੇ ਸੁਰੀਲੇ ਸੰਗੀਤ ਲਈ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਕਰ ਕੇ ਕਦੇ ਇਹ ਪਿੰਜਰਾ ਪੰਛੀ ਵਜੋਂ ਜਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਇਹ ਬੰਗਲਾਦੇਸ ਦਾ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਪੰਛੀ ਹੈ।
ਧਿਆਲ ਚਿੜੀ (en:oriental magpie-robin:) (Copsychus saularis) ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਚਿੜੀ ਹੈ ਜੋ ਭਾਰਤੀ ਉਪ ਮਹਾਂਦੀਪ ਅਤੇ ਏਸ਼ੀਆ ਖਿੱਤੇ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਆਪਣੇ ਸੁਰੀਲੇ ਸੰਗੀਤ ਲਈ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਕਰ ਕੇ ਕਦੇ ਇਹ ਪਿੰਜਰਾ ਪੰਛੀ ਵਜੋਂ ਜਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਇਹ ਬੰਗਲਾਦੇਸ ਦਾ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਪੰਛੀ ਹੈ।
દૈયડ(અંગ્રેજી-Magpie Robin) એ સોંગબર્ડ કુળનું એક પક્ષી છે જે પહેલા થ્રશ વર્ગમાં ગણવામાં આવતું હતું, પણ હવે તે માખીમાર વર્ગમાં ગણવામાં આવે છે. આ એક અનોખું કાળું-ધોળુ પક્ષી છે જેની પૂંછડી મોટેભાગે ઉંચી રાખે છે. આ પક્ષી લગભગ આખા ભારતીય ઉપમહાદ્વિપમાં જોવા મળે છે.
દૈયડ એ બાંગ્લાદેશનું રાષ્ટ્રીય પક્ષી છે.
આકારમાં તે એકદમ યુરોપિયન રોબીન જેવી જ હોય છે પણ દૈયડની પૂંછડી થોડી લાંબી હોય છે. તેની લંબાઈ લગભગ ૧૮-૨૦ સે.મી. જેટલી હોય છે. નરનો ઉપરનો ભાગ, ગળું અને માથું કાળું હોય છે. તેના ખભાના ભાગે સફેદ પટ્ટી હોય છે. માદા રાખોડી કાળી હોય છે. તે મોટેભાગે બગીચાઓમાં અને ખુલ્લા જંગલોમાં જોવા મળે છે.
દૈયડ મોટેભાગે ઉષ્ણકટિબંધીય દક્ષિણ એશિયામાં જોવા મળે છે. તે બાંગ્લાદેશ, લગભગ સંપુર્ણ ભારત, પુર્વીય પાકિસ્તાન, પુર્વીય ઇન્ડોનેશિયા, થાઇલેન્ડ અને શ્રીલંકામાં જોવા મળે છે. ઓસ્ટ્રેલિયામાં તેમને કૃત્રીમ રીતે વસાવવામાં આવ્યા છે.
તેઓ મોટેભાગે નાના જીવજંતુઓ પર નિર્ભર રહે છે. આ ઉપરાંત તેઓ ખુબ નાના ફળો અને અનાજના દાણાથી પણ કામ ચલાવી લે છે. જયારે તેઓ બચ્ચાઓને ખોરાક આપે છે ત્યારે મુખ્યત્વે જીવાંત અને ઈયળો આરોગે છે. ઉડતા-ઉડતા જ હવામાં જીવાંત પકડવામાં તે ખુબ જ કુશળ હોય છે.
તેઓનો સંવનનકાળ મુખ્યત્વે માર્ચથી જુલાઈ સુધીનો હોય છે. સંવનન સમયે નર પોતાના પીંછા અને શરીર ફુલાવી માદાને આકર્ષિત કરે છે. તેઓ માળો બનાવવા માટે ઝાડના પોલાણો, દીવાલ કે મકાનના ગોખલા અને પોલાણો પસંદ કરે છે. આ ઉપરાંત, માણસો દ્વારા કૃત્રીમ રીતે બનાવેલ "નેસ્ટ બોક્ષ"નો ઉપયોગ પણ કરે છે.
દૈયડ(અંગ્રેજી-Magpie Robin) એ સોંગબર્ડ કુળનું એક પક્ષી છે જે પહેલા થ્રશ વર્ગમાં ગણવામાં આવતું હતું, પણ હવે તે માખીમાર વર્ગમાં ગણવામાં આવે છે. આ એક અનોખું કાળું-ધોળુ પક્ષી છે જેની પૂંછડી મોટેભાગે ઉંચી રાખે છે. આ પક્ષી લગભગ આખા ભારતીય ઉપમહાદ્વિપમાં જોવા મળે છે.
દૈયડ એ બાંગ્લાદેશનું રાષ્ટ્રીય પક્ષી છે.
வண்ணாத்திக்குருவி கருப்பு வெள்ளைக்குருவி அல்லது குண்டுக்கரிச்சான் (Oriental magpie-robin, Copsychus saularis), இது வீட்டுத்தோட்டங்களிலும் காடுகளிலும் எளிதில் காணக்கூடிய ஒரு பாடுங்குருவி ஆகும். தன் வாலைத் தூக்கியபடி நிற்கும் இயல்புடைய இக்குருவி 19 செ.மீ நீளமுடையது. இலை, தழைகளுக்கிடையிலும் வீட்டுத்தோட்டங்களில் உள்ள சாக்கடைகளிலும் இருக்கும் பூச்சி, புழுக்கள் இவற்றின் முக்கிய உணவாகும். முள்ளிலவு, கலியாண முருக்கை ஆகிய மரங்களின் தேனையும் இவை உண்ணும்.
வண்ணாத்திக் குருவி மாந்தர் வாழும் இடங்களில் காணப்படும் ஒரு பறவை. பிப்ரவரி முதல் ஆகஸ்ட் வரை இதைப் பெரும்பாலும் காண இயலும். மற்ற மாதங்களில் இது பாடாது என்பதால், இதன் இருப்பை அறிந்து கொள்வது கடினம். பிப்ரவரி மாதம் அடர் கருப்பு-வெள்ளை நிறச் சிறகுத் தொகுதியுடன் ஆண் பறவை திடீரெனத் தோன்றி இலை உதிர்ந்த மரங்களின் உச்சாணிக்கிளைகளிலோ அல்லது மின் கம்பங்களிலோ அமர்ந்து பாட ஆரம்பிக்கும். முதலில் சுருதி சுத்தமற்று நாராசமாகக் கிளம்பும் சுரங்கள் போகப்போக காதுக்கினிய கீதங்களாக மாறும். சுருதி சுத்தமான கீதம் கிளம்பிய சில நாட்களுக்குள் இசையில் மயங்கிய பெண் குருவி தோன்றும். அவை ஒன்றையொன்று துரத்திப் பிடித்து விளையாடி பின்னர் கலவியில் ஈடுபடும். இரு ஆண் குருவிகள் சண்டையிடுவதும் அடிக்கடி நடக்கக்கூடிய ஒன்றே.
வண்ணாத்திக் குருவி மரப் பொந்துகளிலோ அல்லது வீட்டுச் சுவற்றில் உள்ள பொந்துகளிலோ தன் கூட்டினை அமைக்கும். கூடு காய்ந்த வேர்கள், புல் மற்றும் மயிர்களால் ஆன ஒரு தட்டை மேடை ஆகும். செம்புள்ளிகள் கொண்ட வெளிர் நீல நிறத்திலான மூன்று முதல் ஆறு வரையிலான முட்டைகளை இப்பறவை இடும். குஞ்சுகள் வெளிவந்தபின் தாய் தந்தை இரு பறவைகளுமே புழு பூச்சிகளைக் கொண்டுவந்து அவற்றுக்கு அளிக்கும்.
வண்ணாத்திக்குருவி கருப்பு வெள்ளைக்குருவி அல்லது குண்டுக்கரிச்சான் (Oriental magpie-robin, Copsychus saularis), இது வீட்டுத்தோட்டங்களிலும் காடுகளிலும் எளிதில் காணக்கூடிய ஒரு பாடுங்குருவி ஆகும். தன் வாலைத் தூக்கியபடி நிற்கும் இயல்புடைய இக்குருவி 19 செ.மீ நீளமுடையது. இலை, தழைகளுக்கிடையிலும் வீட்டுத்தோட்டங்களில் உள்ள சாக்கடைகளிலும் இருக்கும் பூச்சி, புழுக்கள் இவற்றின் முக்கிய உணவாகும். முள்ளிலவு, கலியாண முருக்கை ஆகிய மரங்களின் தேனையும் இவை உண்ணும்.
ಮಡಿವಾಳ ಹಕ್ಕಿ ( Copsychus saularis ) ಪ್ಯಾಸೆರೀನ್ ಜಾತಿಯ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಪಕ್ಷಿಯಾಗಿದೆ. ಹಿಂದೆ ಹಾಡುಹಕ್ಕಿ ಕುಟುಂಬ ಶಿಳ್ಳಾರ (Turdidae)ದ ಸದಸ್ಯವಾಗಿ ವರ್ಗೀಕರಿಸಲಾಗಿತ್ತು, ಆದರೆ ಅನಂತರ ನೊಣಹಿಡುಕ( ಫ್ಲೈಕ್ಯಾಚರ್) ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇವು ನೆಟ್ಟಗೆ ಎದ್ದಿರುವ ಉದ್ದ ಬಾಲದ, ಕಪ್ಪು ಮತ್ತು ಬಿಳಿ ಬಣ್ಣದ, ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಮೇಯುವ ಅಥವಾ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುವ ವಿಶಿಷ್ಟ ಪಕ್ಷಿಗಳು. ಭಾರತೀಯ ಉಪಖಂಡ ಮತ್ತು ಆಗ್ನೇಯ ಏಷ್ಯಾದ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ ಪಕ್ಷಿ. ಇವು ತೋಟಗಳಲ್ಲಿ ಹಾಗೂ ಕಾಡುಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಾಣಸಿಗುತ್ತವೆ. ಇವು ತಮ್ಮ ಇಂಪಾದ ಹಾಡು ದನಿಯಿಂದ ಹೆಸರುವಾಸಿಯಾಗಿವೆ ಮತ್ತು ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಪಂಜರದ ಹಕ್ಕಿಯಾಗಿ ಜನಪ್ರಿಯವಾಗಿತ್ತು. ಈ ಹಕ್ಕಿಯನ್ನು ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಪಕ್ಷಿ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ.
ಇವು ಗಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯ ಗುಬ್ಬಿಗಿಂತ ಸ್ವಲ್ಪ ದೊಡ್ಡದಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಗಂಡುಹಕ್ಕಿಗೆ ತಲೆಯಿಂದ ಎದೆಯವರೆಗೆ ಕಪ್ಪು ಹಾಗೂ ಅದರ ಕೆಳಗೆ ಬಾಲದ ತುದಿಯವರೆಗೆ ಬಿಳಿಯ ಬಣ್ಣವಿರುತ್ತದೆ. ಬೆನ್ನು ಪೂರ್ತಿ ಕಪ್ಪಾಗಿದ್ದು, ಭುಜದ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಬಿಳಿಪಟ್ಟಿಯಿರುತ್ತದೆ. ಹೆಣ್ಣುಹಕ್ಕಿಗೆ ತಲೆಯಿಂದ ಎದೆಯವರೆಗೆ ಬೂದುಬಣ್ಣವಿರುತ್ತದೆ. ಬಣ್ಣಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಮಟ್ಟಿನ ವೈವಿಧ್ಯತೆಗಳು ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ. ಮಾರ್ಚಿನಿಂದ ಜುಲೈವರೆಗೆ ಇವುಗಳ ಸಂತಾನಾಭಿವೃದ್ಧಿ ಕಾಲ. ಹೆಣ್ಣು ಗೂಡಿನಲ್ಲಿದ್ದು ಮರಿಗಳ ಆರೈಕೆ ನೋಡಿಕೊಂಡರೆ, ಗಂಡು ರಕ್ಷಣೆಯ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಕಲ್ಲು ಬಂಡೆಗಳ ಬಿರುಕುಗಳಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಮನೆಗಳ ಸೂರಿನ ಸಂದುಗೊಂದುಗಳಲ್ಲಿ ಹುಲ್ಲು ನಾರು ಇತ್ಯಾದಿಗಳಿಂದ ಬಟ್ಟಲಾಕಾರದ ಗೂಡು ಕಟ್ಟುತ್ತದೆ.[೩]
ಸಣ್ಣ ಹುಳುಗಳು, ಕೀಟಗಳು, ಮಕರಂದ, ಚಿಕ್ಕ ಮೀನುಗಳು ಇವುಗಳ ಆಹಾರ.
ಇಂಪಾದ ದನಿಯಿಂದ ಹಾಡುತ್ತವೆ. ಇತರ ಪಕ್ಷಿಗಳ ದನಿಯನ್ನು ಅನುಕರಿಸಿ ಕೂಗುತ್ತವೆ. ಕೂಗುವಾಗ ಇದರ ಬಾಲ ನೆಟ್ಟಗೆ ಎದ್ದು ನಿಲ್ಲುತ್ತದೆ.
ಮಡಿವಾಳ ಹಕ್ಕಿ ( Copsychus saularis ) ಪ್ಯಾಸೆರೀನ್ ಜಾತಿಯ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಪಕ್ಷಿಯಾಗಿದೆ. ಹಿಂದೆ ಹಾಡುಹಕ್ಕಿ ಕುಟುಂಬ ಶಿಳ್ಳಾರ (Turdidae)ದ ಸದಸ್ಯವಾಗಿ ವರ್ಗೀಕರಿಸಲಾಗಿತ್ತು, ಆದರೆ ಅನಂತರ ನೊಣಹಿಡುಕ( ಫ್ಲೈಕ್ಯಾಚರ್) ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇವು ನೆಟ್ಟಗೆ ಎದ್ದಿರುವ ಉದ್ದ ಬಾಲದ, ಕಪ್ಪು ಮತ್ತು ಬಿಳಿ ಬಣ್ಣದ, ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಮೇಯುವ ಅಥವಾ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುವ ವಿಶಿಷ್ಟ ಪಕ್ಷಿಗಳು. ಭಾರತೀಯ ಉಪಖಂಡ ಮತ್ತು ಆಗ್ನೇಯ ಏಷ್ಯಾದ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ ಪಕ್ಷಿ. ಇವು ತೋಟಗಳಲ್ಲಿ ಹಾಗೂ ಕಾಡುಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಾಣಸಿಗುತ್ತವೆ. ಇವು ತಮ್ಮ ಇಂಪಾದ ಹಾಡು ದನಿಯಿಂದ ಹೆಸರುವಾಸಿಯಾಗಿವೆ ಮತ್ತು ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಪಂಜರದ ಹಕ್ಕಿಯಾಗಿ ಜನಪ್ರಿಯವಾಗಿತ್ತು. ಈ ಹಕ್ಕಿಯನ್ನು ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಪಕ್ಷಿ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ.
Cicém pala paki nakeuh salah saboh jeunèh cicém pala nyang na di India, Bangladesh, Cina Barat Daya, Asia Teunggara, Malaya ngon Sunda Rayek. Di Tanoh Abèe cicém nyoe geukheun cicém pala èk geuleubok sabab kayém jidöng ateueh èk keubeue nyang ka thô.
Cicém nyoë meuseunipat seudang (20 cm) ngon cit dua boh wareuna itam ngon puteh. Cicém agam, ulèë, dada ngön ruëngjih meuwareuna itam birô meucahya. Jeunèh Ruja, Sunda ngön Kalimantan Barat, sayeuëp ngön bulèë teungöh iku itam, bulèë iku luwa ngön sutrép nyang meulinteuëng bak tôp sayeuëp putéh, pruët ngön tunggéng putéh. Jeunèh Jawa Timu, Kalimantan blah barôh ngön timu, pruët ngön tunggéng itam. Cicém inong lagèë cicém agam cit meutapi meuwareuna keulabèë seupak kön itam. Cicém muda meuhi cicém inong meutapi meubinték-binték.
Iris wareuna suklat, babah ngon gaki wareuna itam.[2]
Cicém pala paki nakeuh salah saboh jeunèh cicém pala nyang na di India, Bangladesh, Cina Barat Daya, Asia Teunggara, Malaya ngon Sunda Rayek. Di Tanoh Abèe cicém nyoe geukheun cicém pala èk geuleubok sabab kayém jidöng ateueh èk keubeue nyang ka thô.
Cicém nyoë meuseunipat seudang (20 cm) ngon cit dua boh wareuna itam ngon puteh. Cicém agam, ulèë, dada ngön ruëngjih meuwareuna itam birô meucahya. Jeunèh Ruja, Sunda ngön Kalimantan Barat, sayeuëp ngön bulèë teungöh iku itam, bulèë iku luwa ngön sutrép nyang meulinteuëng bak tôp sayeuëp putéh, pruët ngön tunggéng putéh. Jeunèh Jawa Timu, Kalimantan blah barôh ngön timu, pruët ngön tunggéng itam. Cicém inong lagèë cicém agam cit meutapi meuwareuna keulabèë seupak kön itam. Cicém muda meuhi cicém inong meutapi meubinték-binték.
Iris wareuna suklat, babah ngon gaki wareuna itam.
ಬೊಲ್ಲರ ಮಾನಿಗ ಒಂಜಿ ಪಕ್ಕಿ. ಪುಲ್ಯ ಕಾಂಡೆನೇ ವಿಸ್ಲ್ದ ಸೊರೊಟ್ಟು ರಾಗೊಡು ಪದ ಪನ್ಪುಂಡು. ಅವು ಬೇಲಿಡ್, ಸರಿಗೆಡ್, ಮರತ್ತ ಗೆಲ್ಲ್ ಡ್ ಕುಲ್ಲೊಂದು ನಾಲೈನ್ ಸೊರೊಟು ಪದ ಪನ್ಪುಂಡು. ನೆನ್ನ ವೈಜ್ಣಾನಿಕ ಪುದರ್ (Copsychus saularis ). ನೆನ್ನ್ ಸುರು ಕ್ಕು ಪದ ಪನ್ಪಿ ಪಕ್ಕಿಲೆನ ಕೂಟ (Turdidae) ಕೂಟಗ್ ಗ್ ಸೆರದಿತ್ತೆರ್ ಬುಕ್ಕ ಅವು ಪಾಂತೆ ಪತ್ತುನ ( ಫ್ಲೈಕ್ಯಾಚರ್) ಕೂಟಗ್ ಸೆರಯೆರ್ . ಉಂದ್ ನೆಲ್ಲ ಟ್ ಕುಲ್ಲು ನಾ, ನೆಲ್ಲ ಟ್ ಮೆಪು ಮಾನ್ಪುನ ಪಕ್ಕಿ ಅತುಂಡು.
ತುಳುತ ಜನೊ ಕುಲು ಈ ಪಕ್ಕಿ ನ್ 'ದೀಬೆರೆ ಪಕ್ಕಿ' ಪಂಡ್ ದ್ ಲಾ,'ಸ್ವರ್ಗದ ಪಕ್ಕಿ' ಪಂಡ್ದ್ ಲಾ ಲೆಪ್ಪುವೆರ್. ಕನ್ನಡೊ ಡು 'ಮಡಿವಾಳ ಹಕ್ಕಿ' ಪಂಡ್ ದ್ ಈ ಪಕ್ಕಿ ನ್ ಲೆಪ್ಪುವೆರ್. ಮಲಯಾಳ ಡ್ 'ಮಣ್ಣಾತ್ತಿ ಕಿಳಿ' ಪನ್ಪೆರ್. ಮ್ಯಾಗ್ಪಿ ರಾಬಿನ್ ಪಂಡ್ ದ್ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಪುದರ್ ಇತ್ತ್ ನ ಈ ಪಕ್ಕಿ ಕಾಪ್ಸಿಕಸ್ ಸೌಲಾರಿಸ್ ಕುಟುಮೊಗು ಸೇರ್ದ್ಂಡ್. ನಮ್ಮ ದೇಶಡ್ ನಾಲ್ ಜಾತಿದ ಈ ಪಕ್ಕಿಲು ಉಲ್ಲಂದ್ ಪಕ್ಷಿ ತಜ್ಞೆ ಸಲೀ ಅಲಿ ಪನ್ತೆರ್. ಇಂಡಿಯನ್ ರಾಬಿನ್, ಮಲಬಾರ್ ವಿಸಿಲಿಂಗ್ ಥ್ರಷ್, ಶಮಾ ಪನ್ಪಿನ ಪಕ್ಕಿಲು ಈ ಜಾತಿಗ್ ಸೇರುವ. [೨]
ಉಂದು ಬಾಂಗ್ಲಾ ದೇಶ ತ ರಾಷ್ಟ್ರ ಪಕ್ಷಿ. ಬಾಂಗ್ಲಾ ದೇಶದ ಟಕಾ ನೋಟುಡು (ಕರೆನ್ಸಿ) ಬೊಲ್ಲರ ಮಾನಿಗ ಪಕ್ಕಿದ ಒರು ಚಿತ್ರ ಉಂಡು.
ಉಂದು ತೂವಾ ರ ಗುರ್ಬಿತ್ ವೊಂತೆ ಮಲ್ಲೆ ಇಪ್ಪುಂಡು. ಬಿಸ ಬಿಸ ಅಂಚಿ ಇಂಚಿ ಪೊವೊಂತು ಮಸ್ತ್ ಚುರುಕ್ ಇಪ್ಪುಮಡು. ಅಣ್ ಪಕ್ಕಿ ಗ್ ತರೆತ್ ತಿಗಲೆ ಮುಟ್ಟ ಕಪ್ಪು ಬುಕ್ಕ ಅಯಿನ ಬಿಲೊ ಕೊಡಿ ಮುಟ್ಟ ಬೊಲ್ದು ಇಪ್ಪುಂಡು.
ತರೆ, ಬೆರಿ, ರೆಂಕೆ ಡ್ ಕಡುಪ್ಪ ನೀಲಿ ದೊಟ್ಟುಗು ಕಪ್ಪುದ ಬಣ್ನ. ಬಂಜಿ ತ ಅಡಿಟ್ಟ್ ಪೇರ್ದ ಬೊಲ್ದು. ರೆಂಕೆದ ಮಿತ್ತ್ ಬೊಲ್ದುದ ಪಟ್ಟೆ ಲಕ್ಕ್ ದ್ ತೋಜುಂಡು. ಪೊಣ್ಣು ಪಕ್ಕಿಗ್ ಕಪ್ಪು ರಂಗ್ ದ ಪಗರ ಬೂದಿ ಬಣ್ಣ ದ ಪುಳ್ಳಿ (ಬೊಟ್ಡ) ಉಂಡು. ಕಾರ್ದ ಬಣ್ಣೊ ಕಪ್ಪು ಅತುಂಡು. [೩]
ಪುರಿ, ಪಲ್ಲಿ, ಚೇರೆಂಟೆನ್ ತಿನ್ಪುಂಡು. ಅಪೂರ್ಪೊಗು ಒರೊರ ಪೂತ್ತ ರಸ ಪರ್ಪುಂಡು. ನೆಲತ್ತಡಿಟಿತ್ತನ ನಕ್ಕ್ ರ್ದ ಸೊರ ಕೇಂಡ್ದ್ ಒಕ್ಕ್ದ್ ತಿನ್ಪುಂಡು.
ಸಾದಾರ್ನ ಎಪ್ರಿಲ್ ತಿಂಗೊಳುಡ್ದು ಜೂನ್ ದುಲಯಿ ಕಲ್ಲ್ ಬಂಡೆದ ಇಡೆಟ್ಟ್, ಮರತ್ತ ಮಾಟೆಡ್, ಇಲ್ಲದ ಮಾಡ್ ದ ಸಿರೆಟ್ಟ್ ಪಂತಿ, ಪರ್ತಿ, ಕಂಟುದ ಚೂರು, ಸೂಯಿ ನ್ ಸೇರ್ಸಾದ್ ಬಟ್ಟಲ್ದ ಲೆಕೊ ಕಾರಿ( ಗೂಡು) ಕಟ್ಟುಂಡು. ಮೂಜೆಡ್ಡ್ ಐನ್ ನೀಲಿ ಬಣ್ಣದ ತೆತ್ತಿ ದೀದ್ ಪೊಣ್ಣು ಪಕ್ಕಿ ಮಾತ್ರ ಕಾಪು ಗು ಕುಲ್ಲುಂಡು. ಎಣ್ಮಡ್ದ್ ಪದಿ ನಾಲ್ ದಿನತ್ತ ಕಾಪು ಕರಿನ ಬೊಕ್ಕ ತೆತ್ತಿ ಪುಡಾದ್ ಕಿನ್ನಿಲಾಪ.
ಬೊಲ್ಲರ ಮಾನಿಗ ಪಕ್ಕಿ ನಮ್ಮ ದೇಶಡು ಅತ್ತಂದೆ ಶ್ರೀ ಲಂಕಾ, ಬರ್ಮಾ, ಥ್ಯಾಲೇಂಡ್, ಭೂತಾನ್, ಇಂಡೋನೇಷ್ಯಾ,ಹಾಂಗ್ ಕಾಂಗ್, ಚೈನಾ, ನ್ಯೂಜಿಲೇಂಡ್ ದೇಶೊಲೆಡ್ಲ ಉಲ್ಲ.
ಉಂದ್ ಪೊರ್ಲ ದನಿ ಕೊರು ತ್ ಬುಲಿಪುಂಡು. ಬೆತೆ ಪಕ್ಕಿಲೆನ ಬುಲಿಪುನ ಲೆಕೊಲ ಬುಲಿಪುಂಡು. ಬೊಲ್ಲರ ಮಾನಿಗೊ ಬುಲಿಪುನಗ ಅಯಿನ ಬಿಲೊ ಕುತ್ತ ಲಕ್ಕುತ್ ಉಂತುಂಡು.
ಬೊಲ್ಲರ ಮಾನಿಗ ಒಂಜಿ ಪಕ್ಕಿ. ಪುಲ್ಯ ಕಾಂಡೆನೇ ವಿಸ್ಲ್ದ ಸೊರೊಟ್ಟು ರಾಗೊಡು ಪದ ಪನ್ಪುಂಡು. ಅವು ಬೇಲಿಡ್, ಸರಿಗೆಡ್, ಮರತ್ತ ಗೆಲ್ಲ್ ಡ್ ಕುಲ್ಲೊಂದು ನಾಲೈನ್ ಸೊರೊಟು ಪದ ಪನ್ಪುಂಡು. ನೆನ್ನ ವೈಜ್ಣಾನಿಕ ಪುದರ್ (Copsychus saularis ). ನೆನ್ನ್ ಸುರು ಕ್ಕು ಪದ ಪನ್ಪಿ ಪಕ್ಕಿಲೆನ ಕೂಟ (Turdidae) ಕೂಟಗ್ ಗ್ ಸೆರದಿತ್ತೆರ್ ಬುಕ್ಕ ಅವು ಪಾಂತೆ ಪತ್ತುನ ( ಫ್ಲೈಕ್ಯಾಚರ್) ಕೂಟಗ್ ಸೆರಯೆರ್ . ಉಂದ್ ನೆಲ್ಲ ಟ್ ಕುಲ್ಲು ನಾ, ನೆಲ್ಲ ಟ್ ಮೆಪು ಮಾನ್ಪುನ ಪಕ್ಕಿ ಅತುಂಡು.
The Oriental magpie-robin (Copsychus saularis) is a small passerine bird that was formerly classed as a member of the thrush family Turdidae, but now considered an Old World flycatcher. They are distinctive black and white birds with a long tail that is held upright as they forage on the ground or perch conspicuously. Occurring across most of the Indian subcontinent and parts of Southeast Asia, they are common birds in urban gardens as well as forests. They are particularly well known for their songs and were once popular as cagebirds.
The oriental magpie-robin is considered the national bird of Bangladesh.
This species is 19 centimetres (7.5 in) long, including the long tail, which is usually held cocked upright when hopping on the ground. When they are singing a song the tail is normal like other birds. It is similar in shape to the smaller European robin, but is longer-tailed. The male has black upperparts, head and throat apart from a white shoulder patch. The underparts and the sides of the long tail are white. Females are greyish black above and greyish white. Young birds have scaly brown upperparts and head.
The nominate race is found on the Indian subcontinent and the females of this race are the palest. The females of the Andaman Islands race andamanensis are darker, heavier-billed and shorter-tailed. The Sri Lankan race ceylonensis (formerly included with the peninsular Indian populations south of the Kaveri River)[2] and southern nominate individuals have the females nearly identical to the males in shade. The eastern populations, the ones in Bangladesh and Bhutan, have more black on the tail and were formerly named erimelas.[3] The populations in Myanmar (Burma) and further south are named as the race musicus.[4] A number of other races have been named across the range, including prosthopellus (Hong Kong), nesiotes, zacnecus, nesiarchus, masculus, pagiensis, javensis, problematicus, amoenus, adamsi, pluto, deuteronymus and mindanensis.[5] However, many of these are not well-marked and the status of some of them is disputed.[6] Some, like mindanensis, have now been usually recognized as full species (the Philippine magpie-robin).[7] There is more geographic variation in the plumage of females than in that of the males.[8]
It is mostly seen close to the ground, hopping along branches or foraging in leaf-litter on the ground with a cocked tail. Males sing loudly from the top of trees or other high perches during the breeding season.[3]
The Indian name of dhyal or dhayal has led to many confusions. It was first used by Eleazar Albin ("dialbird") in 1737 (Suppl. N. H. Birds, i. p. 17, pls. xvii. xviii.), and Levaillant (Ois. d'Afr. iii. p. 50) thought it referred to a sun dial and he called it Cadran. Thomas C. Jerdon wrote (B. India, ii. p. 1l6) that Linnaeus,[9] thinking it had some connection with a sun-dial, called it solaris, by lapsus pennae, saularis. This was, however, identified by Edward Blyth as an incorrect interpretation and that it was a Latinization of the Hindi word saulary which means a "hundred songs". A male bird was sent with this Hindi name from Madras by surgeon Edward Bulkley to James Petiver, who first described the species (Ray, Synops. Meth. Avium, p. 197).[10][11]
This magpie-robin is a resident breeder in tropical southern Asia from Nepal, Bangladesh, India, Sri Lanka and eastern Pakistan, eastern Indonesia, Thailand, south China, Malaysia, and Singapore.[3]
The Oriental magpie-robin is found in open woodland and cultivated areas often close to human habitations.
Magpie-robins breed mainly from March to July in India and January to June in south-east Asia. Males sing from high perches during courtship. The display of the male involves puffing up the feathers, raising the bill, fanning the tail and strutting.[2] They nest in tree hollows or niches in walls or building, often adopting nest boxes. They line the cavity with grass. The female is involved in most of the nest building, which happens about a week before the eggs are laid. Four or five eggs are laid at intervals of 24 hours and these are oval and usually pale blue green with brownish speckles that match the color of hay. The eggs are incubated by the female alone for 8 to 14 days.[12][13] The nests are said to have a characteristic odour.
Females spend more effort on feeding the young than males. Males are quite aggressive in the breeding season and will defend their territory.[14] and respond to the singing of intruders and even their reflections.[15] Males spend more time on nest defense.[16] Studies of the bird song show dialects[17] with neighbours varying in their songs. The calls of many other species may be imitated as part of their song.[18][19] This may indicate that birds disperse and are not philopatric.[20] Females may sing briefly in the presence of a male.[21] Apart from their song, they use a range of calls including territorial calls, emergence and roosting calls, threat calls, submissive calls, begging calls and distress calls.[22] The typical mobbing calls is a harsh hissing krshhh.[2][3][23]
The diet of magpie-robins includes mainly insects and other invertebrates. Although mainly insectivorous, they are known to occasionally take flower nectar, geckos,[24][25] leeches,[26] centipedes[27] and even fish.[28]
They are often active late at dusk.[3] They sometimes bathe in rainwater collected on the leaves of a tree.[29]
This species is considered one of "least concern" globally, but in some areas it is declining.
In Singapore they were common in the 1920s, but declined in the 1970s, presumably due to competition from introduced common mynas.[30] Poaching for the pet bird trade and habitat changes have also affected them and they are locally protected by law.[31]
This species has few avian predators. Several pathogens and parasites have been reported. Avian malaria parasites have been isolated from the species,[32] while H4N3[33] and H5N1 infection has been noted in a few cases.[34] Parasitic nematodes of the eye have been described.[35]
Oriental magpie-robins were widely kept as cage birds for their singing abilities and for fighting in India in the past.[36] They continue to be sold in the pet trade in parts of Southeast Asia.
Aside from being recognized as the national bird of the country, in Bangladesh, the oriental magpie-robin is common and known as the doyel or doel (দোয়েল).[37] Professor Kazi Zakir Hossain of Dhaka University proposed to consider the Magpie Robin birds as the national bird of Bangladesh. The reasoning behind this is the Magpie Robin can be seen everywhere in towns and villages across the country. In that context, the Magpie Robin (doel) bird was declared as the national bird of Bangladesh.[38] It is a widely used symbol in Bangladesh, appearing on a currency note, and a landmark in the city of Dhaka is named as the Doel Chattar (meaning: Doel Square).[39][40]
In Sri Lanka, this bird is called Polkichcha.[41]
In southern Thailand, this bird is known locally as Binlha (Thai: บินหลา — with another related bird, the white-rumped shama). They are frequently mentioned in contemporary songs.[42]
The Oriental magpie-robin (Copsychus saularis) is a small passerine bird that was formerly classed as a member of the thrush family Turdidae, but now considered an Old World flycatcher. They are distinctive black and white birds with a long tail that is held upright as they forage on the ground or perch conspicuously. Occurring across most of the Indian subcontinent and parts of Southeast Asia, they are common birds in urban gardens as well as forests. They are particularly well known for their songs and were once popular as cagebirds.
The oriental magpie-robin is considered the national bird of Bangladesh.
La Orienta pigonajtingalo aŭ Orienta ŝamao, Copsychus saularis, estas specio de birdo de la familio de Muŝkaptuledoj (iam en Turdedoj) kaj genro Copsychus kiu enhavas speciojn kun longaj vostoj kaj nigraj supraj partoj. El tiu genro plej parto de la specioj loĝas en Azio, kelkaj en Afriko kaj multaj specioj estas endemioj en insuloj. Tiu estas distinge kaj tipe blankanigra birdo kun longa vosto kiu estas levata dum manĝado surgrunde aŭ ripozas videble. Distribuita en multaj partoj de tropika Suda kaj Sudorienta Azio, ili estas komunaj birdoj en urbaj ĝardenoj kaj arbaroj. Ili estas tre konata pro sia kanto kaj estis iam popularaj kiel kaĝobirdoj.
Tiu specio estas 19 cm longa, inklude la longan voston kiu estas kutime levata supren rekte. Ĝi estas simila en formo al la pli malgranda Eŭropa ruĝgorĝulo, sed ĝi estas pli longvosta. La masklo havas nigrajn suprajn partojn, kapon kaj gorĝon aparte blanka ŝultromakulo. La subaj partoj kaj flankoj de la longa vosto estas blankaj. Inoj estas grizecnigraj supre kaj grizecblankaj sube. Junuloj havas skvamecajn brunajn suprajn partojn kaj kapon.
La nomiga raso troviĝas en la Hindia Subkontinento kaj la inoj de tiu raso estas la plej palaj. La inoj de la andamana raso andamanensis estas pli malhelaj kaj la birdoj havas pli fortikajn bekojn kaj pli mallongajn vostojn. La srilanka raso ceylonensis kaj sudaj individuoj de la nomiga raso havas inojn preskaŭ identaj al maskloj en formo. La orientaj populacioj (Butano kaj Bangladeŝo) havas pli da nigro en vosto kaj estis iam nomitaj erimelas.[1] La populacioj de Birmo kaj iom pli sude estas nomitaj kiel raso musicus.[2] Nombro de aliaj rasoj estis nomitaj en la teritorio nome prosthopellus (Hongkongo), nesiotes, zacnecus, nesiarchus, masculus, pagiensis, javensis, problematicus, amoenus, adamsi, pluto, deuteronymus kaj mindanensis.[3] Tamen multaj el tiuj ne estas bone markitaj kaj la statuso de kelkaj estas pridisputata.[4]
Tiu specio videblas ĉefe proksime de la grundo, saltetante inter branĉoj aŭ manĝante inter la foliaro de la grundo havante levitan voston. Maskloj kantas laŭte el arbopintoj aŭ aliaj ripozejoj dum la reprodukta sezono.[1]
Tiu Orienta pigonajtingalo estas specio de loĝantaj birdoj en tropika suda Azio el Bangladeŝo, interna Barato, Srilanko kaj orienta Pakistano orienten ĝis Indonezio, Tajlando, suda Ĉinio kaj Filipinoj.[1] Ili estis enmetitaj en Aŭstralio.[5]
La Orienta pigonajtingalo troviĝas en malferma arbaro, terkultivejoj ofte ĉe homaj setlejoj.
La nomo dhyal aŭ dhayal estis konfuziga. Ĝi estis unuafoje uzata de Eleazar Albin en 1737 (Supl. N. H. Birds, i. p. 17, pls. xvii. xviii.), kaj Levaillant (Ois. d'Afr. iii. p. 50) pensis, ke ĝi aluda al suna dial kaj nomis ĝin Cadran. Thomas C. Jerdon verkis (B. India, ii. p.1l6) ke Linnaeus, pensinte ke ĝi havas ian konekton kun sunosfero, nomis ĝin solaris, kaj pro lapsus pennae (eraro de skribilo), saularis. Tio estis malĝusta, ĉar estis la hindia vorto saulari kio estis latinigita al saularis. Maskla birdo estis sendita kun tiu hindia nomo el Madras de la kirurgokuracisto Edward Buckley al James Petiver, kiu unuafoje priskribis la specion (Ray, Synops. Meth. Avium, p.197).[6][7]
Orientaj pigonajtingaloj reproduktiĝas ĉefe el marto al julio en Barato kaj el januaro al junio en Sudorienta Azio, nestumante en arbotruoj aŭ niĉoj en muroj aŭ konstruaĵoj. La ino respondecas pri plejparto de la nestokonstruado kio okazas ĉirkaŭ unu semajnon antaŭ la ovodemetado. La ino demetas 4 aŭ 5 ovojn laŭ intertempoj de 24 horoj; tiuj estas ovoformaj kaj kutime palbluaj aŭ verdaj kun brunecaj makuletoj. Nur la ino kovas la ovojn dum 8 al 14 tagoj.[8] La nestoj havas karakteran odoron.[9]
Inoj penas pli por manĝigado de idoj ol maskloj, kiuj tamen estas tre agresemaj en la reprodukta sezono kaj defendas sian teritorion.[10] kaj respondas la kanton de entruduloj kaj eĉ siajn respegulaĵojn.[11] Maskloj pasas pli da tempo en nestodefendado.[12] Studoj de la birdokanto montras dialektojn[13] kaj najbaroj varias siajn kantojn. La alvokoj de multaj aliaj specioj povas esti imitataj kiel parto de ties kanto.[14] Tio povas indiki, ke la birdoj disiĝas kaj ne estas filopatriaj.[15] Ŝajne ili uzas elementojn de la alvokoj de aliaj birdoj en siaj propraj kantoj.[16] Inoj povas kanti mallonge se masklo ĉeestas.[17] Krom la kanto, ili uzas serion de birdovoĉoj inklude alvokojn pri teritorio, emerĝo kaj ripozado, minaco, submetado, peto kaj doloro.[18] La tipa ĝeniga alvoko estas akra prifajfado krŝŝŝ.[1][19]
La manĝo de la Orienta pigonajtingalo konsistas ĉefe el insektoj kaj aliaj senvertebruloj. Oni scias, ke eventuale ili manĝas ankaŭ gekojn,[20][21] leeches,[22] centipedes[23] kaj eĉ fiŝojn.[24]
Ili estas ofte aktivaj malfrue krepuske.[1] Ili foje baniĝas en pluvakvo kolektita en la folioj de arbo.[25]
Tiu specio estas konsiderata kiel "malplej zorgiga" ĝenerale sed en kelkaj areoj la specio malpliiĝas.
En Singapuro kaj Hongkongo ili estis komunaj en la 1920-aj jaroj, sed malpliiĝis en la 1970-aj jaroj, supozeble pro konkurenco kun enmetita Akridotero,[26] Ankaŭ ĉasado por kaĝobirda komerco kaj ŝanĝoj de habitato afektis ilin kaj estas nun surloke protektitaj de leĝoj.[27]
Tiu specio havas malmultajn birdajn predantojn. Oni informis pri kelkaj patogenoj kaj parazitoj. Oni izoligis kelkajn parazitojn de la specio pri birdomalario[28] dum oni notis infekciojn pro H4N3[29] kaj H5N1 en kelkaj kazoj.[30] Oni priskribis ankaŭ parazitajn nematodojn de la okulo[31].
La Orienta pigonajtingalo estis iam amplekse havita hejme kiel kaĝobirdo pro sia kantoscipovo kaj por luktado en Barato.[32] Ankoraŭ estas maskotokomerco en partoj de Sudorienta Azio.
La Orienta pigonajtingalo estas la Nacia Birdo de Bangladeŝo, kie ĝi estas komuna kaj konata kiel populara simbolo, ĉar aperas en monbiletoj kaj monumento en la urbo de Dako estas nomita Dojela Placo, ĉar Dojelo estas la loka nomo de la specio.
La Orienta pigonajtingalo aŭ Orienta ŝamao, Copsychus saularis, estas specio de birdo de la familio de Muŝkaptuledoj (iam en Turdedoj) kaj genro Copsychus kiu enhavas speciojn kun longaj vostoj kaj nigraj supraj partoj. El tiu genro plej parto de la specioj loĝas en Azio, kelkaj en Afriko kaj multaj specioj estas endemioj en insuloj. Tiu estas distinge kaj tipe blankanigra birdo kun longa vosto kiu estas levata dum manĝado surgrunde aŭ ripozas videble. Distribuita en multaj partoj de tropika Suda kaj Sudorienta Azio, ili estas komunaj birdoj en urbaj ĝardenoj kaj arbaroj. Ili estas tre konata pro sia kanto kaj estis iam popularaj kiel kaĝobirdoj.
El shama oriental (Copsychus saularis)[2][3] es una especie de ave paseriforme de la familia Muscicapidae propia de la región indomalaya. Es el ave nacional de Bangladés.
Se distribuye por casi todo el subcontinente indio, incluida Ceilán, la mayor parte del sudeste asiático y el sur de China, llegando a las islas de Sumatra, Borneo, Java y Bali, además de islas menores circundantes. Se encuentra en gran variedad de bosques tropicales y subtropicales y zonas arbustivas, y también son aves comunes en los huertos urbanos y cultivos. Son especialmente conocidas por sus canciones y han sido populares como aves de jaula.
Se reconocen varias subespecies:[4]
El shama oriental (Copsychus saularis) es una especie de ave paseriforme de la familia Muscicapidae propia de la región indomalaya. Es el ave nacional de Bangladés.
Copsychus saularis Copsychus generoko animalia da. Hegaztien barruko Muscicapidae familian sailkatua dago.
Copsychus saularis Copsychus generoko animalia da. Hegaztien barruko Muscicapidae familian sailkatua dago.
Copsychus saularis
Le Shama dayal (Copsychus saularis) est un petit passereau appartenant à la famille des Muscicapidae vivant dans le sous-continent indien et en Asie du Sud-Est, commun en forêt comme en milieu urbain. C'est un oiseau particulièrement connu pour son chant, et autrefois très populaire comme animal de compagnie. Le Shama dayal est l'oiseau national du Bangladesh[1].
L'espèce mesure 19 centimètres de long, queue comprise, qu'il tient généralement relevée. Il ressemble par sa forme au Rouge-gorge familier, si ce n'est sa longue queue, ce qui explique son nom anglais, Oriental Magpie-robin.
Le shama dayal est un oiseau bicolore noir et blanc. Le mâle adulte a un haut noir, ailes, gorge, poitrine et tête, avec un barre blanche sur les ailes. Le dessous et les rectrices externes de sa queue sont blancs. Les femelles sont plus ternes, gris-foncé sur le dos et gris-clair en bas. Les jeunes ont des plages plus brunes sur le dos.
Les shamas dayal peuvent nicher de 1600 à 2000m d'altitude dans les contreforts de l'Himalaya. Mais à l'approche de l'hiver les oiseaux redescendent dans le nord-ouest de l'Inde. On les trouve partout, dans les jardins, les vergers et les plantations proche des hommes, mais aussi dans les forêts arides de feuillus et les jungles clairsemées. On les trouve en Inde, Bangladesh et dans la péninsule indochinoise.
Le shama dayal est insectivore, et ingurgite fourmis, papillons denuits, sauterelles, chenilles, mais consomme également des escargots, des vers de terre, de petits lézards ainsi que des matières végétales.
La parade nuptiale du shama dayal est remarquable : le mâle gonfle sa poitrine, raidit sa tête vers le ciel et se pavane la queue dressée au-dessus de son dos.
La saison de nidification se déroule surtout de mars à juillet. Le nid est une coupe assez désordonnée, placé dans un trou d'arbre, une cavité de berge, une fissure de mur, une gouttière ou sous l'avant-toit d'une maison. Il apprécie les nichoirs artificiels.
Les œufs, de 21 sur 12 mm sont vert pâle taché de brun-rouge, avec des marques gris-pourpre et lavande en second plan.
Les 2 parents couvent pendant un peu moins de deux semaines, puis s'occupent des jeunes ensemble.
Le chant du shama dayal est un sifflement fin, clair et varié structuré en courtes phrases plusieurs fois répétées. Ils imitent volontiers d'autres oiseaux, et se prêtent à l'improvisation.
Le nom indien dhyal ou dhayal a produit beaucoup de confusion. Il est d'abord décrit comme "dialbird" par le naturaliste anglais Eleazar Albin en 1737[2], puis l'ornithologue français François Levaillant pensant qu'il fait référence à un "sun dial" le traduit et l'appelle cadran[3]. Carl von Linné, pensant de même à une connexion avec le soleil le classe comme solaris, par lapsus, saularis. Edward Blyth retrouve l'étymologie exacte : le mot saulary vient d'un mot hindi signifint "cent chansons".
Le shama dayal est utilisé comme animal de compagnie reconnu pour son chant dans de larges parts du sud-est asiatique.
C'est l'oiseau national du Bangladesh, où il est connu comme doyel, ou doel (« দোয়েল »). Il y apparaît sur les billets, comme un monument de la capitale, Dacca, est appelé Doyel Chatwar, la place du Doyel.
Femelle
mâle
Juvénile
Copsychus saularis
Le Shama dayal (Copsychus saularis) est un petit passereau appartenant à la famille des Muscicapidae vivant dans le sous-continent indien et en Asie du Sud-Est, commun en forêt comme en milieu urbain. C'est un oiseau particulièrement connu pour son chant, et autrefois très populaire comme animal de compagnie. Le Shama dayal est l'oiseau national du Bangladesh.
Kucica kampung (bahasa Latin: Copsychus saularis) adalah burung pengicau kecil yang sebelumnya dikelompokkan sebagai anggota keluarga Turdidae (murai), tetapi kini dianggap sebaagi anggota Muscicapidae. Burung ini berwarna hitam dan putih dengan ekor yang panjang. Ekornya terangkat ke atas jika mereka sedang mencari makanan di tanah atau kadang ketika sedang bertengger. Burung ini banyak ditemukan di daerah Asia Selatan dan Asia tenggara. Di Indonesia burung ini mulai langka karena penangkapan yang berlebihan untuk dipelihara.
Nama Lain dari Kucica Kampung adalah kacer, Burung ini suka menjelajah di berbagai lingkungan yang kecepatan terbangnya bisa mengungguli kerabatnya murai batu. bahkan dari burung berbulu hitam,berekor panjang seperti lidi. Burung kacer banyak mendiami dataran rendah sampai ketinggian 1000 meter di atas permukaan laut. Bahkan tidak jarang ada yang terlihat di perumahan penduduk.
Di Jawa tengah dan Jawa timur, burung bertubuh gempal ini di kenal dengan sebutan srintil. Burung kacer terbilang sangat aktif mencari makan. Mulai dari pohon kelapa, randu, pisang atau ranting pohon kering burung ini terlihat sendiri akan tetapi akan selalu bersama pasanganya pada saat musim kawin.
Artikel bertopik burung ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya. Kucica kampung (bahasa Latin: Copsychus saularis) adalah burung pengicau kecil yang sebelumnya dikelompokkan sebagai anggota keluarga Turdidae (murai), tetapi kini dianggap sebaagi anggota Muscicapidae. Burung ini berwarna hitam dan putih dengan ekor yang panjang. Ekornya terangkat ke atas jika mereka sedang mencari makanan di tanah atau kadang ketika sedang bertengger. Burung ini banyak ditemukan di daerah Asia Selatan dan Asia tenggara. Di Indonesia burung ini mulai langka karena penangkapan yang berlebihan untuk dipelihara.
Nama Lain dari Kucica Kampung adalah kacer, Burung ini suka menjelajah di berbagai lingkungan yang kecepatan terbangnya bisa mengungguli kerabatnya murai batu. bahkan dari burung berbulu hitam,berekor panjang seperti lidi. Burung kacer banyak mendiami dataran rendah sampai ketinggian 1000 meter di atas permukaan laut. Bahkan tidak jarang ada yang terlihat di perumahan penduduk.
Di Jawa tengah dan Jawa timur, burung bertubuh gempal ini di kenal dengan sebutan srintil. Burung kacer terbilang sangat aktif mencari makan. Mulai dari pohon kelapa, randu, pisang atau ranting pohon kering burung ini terlihat sendiri akan tetapi akan selalu bersama pasanganya pada saat musim kawin.
Burung Murai Kampung (bahasa Inggeris: "Magpie Robin") merupakan salah satu daripada haiwan terlindung yang terdapat di Malaysia. Pemburuannya memerlukan lesen pemburuan. Nama sainsnya ialah Copsychus saulari.[2]. Murai Kampung ialah burung passerine kecil yang dahulunya dikelaskan sebagai ahli Thrush keluarga Turdidae, tetapi kini dianggap sebagai penangkap lalat Dunia Lama ("Old World flycatcher"). Ia merupakan burung menonjol dengan warna hitam putih dengan ekor yang menegak ketika ia mencari makan di tanah atau bertenggek dengan jelas. Taburan di kebanyakan benua India dan sebahagia Asia Tenggara, ia merupakan burung biasa di taman bandar dan juga di hutan. Ia dikenali bagi nyanyiannya dan pernah popular sebagai burung berlagu.
Burung Murai Kampung ialah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Burung Murai Kampung mempunyai paruh tanpa gigi.
Jantung Burung Murai Kampung terdiri daripada empat kamar seperti manusia. Kamar atas dikenali sebagai atrium, sementara kamar bawah dikenali sebagai ventrikel.
Sebagai burung, Burung Murai Kampung membiak dengan cara bertelur.Sarangnya biasanya boleh ditemui di ranting-ranting pokok yang sederhana tinggi. Telur yang dihasilkan mempunyai cangkerang keras di dalam sarang yang dibinanya. Dimasa ini juga, Burung Murai Kampung boleh dibiakan di dalam kurungan yang sesuai keluasannya agar Burung Murai Kampung boleh berasa selamat untuk membiak.
Kawasan persisir bandar atau pekan, hutan muda dan hutan tebal.
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z Burung Murai Kampung (bahasa Inggeris: "Magpie Robin") merupakan salah satu daripada haiwan terlindung yang terdapat di Malaysia. Pemburuannya memerlukan lesen pemburuan. Nama sainsnya ialah Copsychus saulari.. Murai Kampung ialah burung passerine kecil yang dahulunya dikelaskan sebagai ahli Thrush keluarga Turdidae, tetapi kini dianggap sebagai penangkap lalat Dunia Lama ("Old World flycatcher"). Ia merupakan burung menonjol dengan warna hitam putih dengan ekor yang menegak ketika ia mencari makan di tanah atau bertenggek dengan jelas. Taburan di kebanyakan benua India dan sebahagia Asia Tenggara, ia merupakan burung biasa di taman bandar dan juga di hutan. Ia dikenali bagi nyanyiannya dan pernah popular sebagai burung berlagu.
De dayallijster, wetenschappelijk Copsychus saularis, is een kleine zangvogel die vroeger tot de lijsters (Turdidae) werd gerekend, maar tegenwoordig wordt gerekend tot de vliegenvangers (Muscicapidae)
De vogel is het nationale symbool van Bangladesh. Hij komt verspreid over het Oriëntaals gebied voor. De vogels worden ook in volières gehouden.
Het mannetje en vrouwtje van de dayallijster zijn verschillend in uiterlijk. De mannetjes zijn zwart met een witte buik, onderstaart en vleugelstreep, terwijl de vrouwtjes een grijze kop en borst hebben. Het mannetje lijkt op een ekster in miniatuur, daarom heet de vogel in het Engels Magpie robin.
De vrouwtjes zijn wat kleiner. In volières zijn deze vogels sociaal ten opzichte van andere soorten vogels, maar ze kunnen in de broedperiode agressief worden tegen zowel andere vogelsoorten als soortgenoten.
De dayallijster heeft een groot verspreidingsgebied dat reikt van Pakistan tot aan de Filipijnen. Binnen dit gebied worden 13 ondersoorten onderscheiden.[2] Alleen al op Borneo komen drie verschillende ondersoorten voor. Het is een vogel van open landschappen, agrarisch gebied, parken en tuinen.
Ondersoorten:
De grootte van de wereldpopulatie is niet gekwantificeerd. Er is geen aanleiding te veronderstellen dat de soort in aantal achteruit gaat. Daarom staat de dayallijster als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Dayallijsters maken een nest van hooi, bladeren, haren en wortels waarin 4 tot 5 eitjes worden gelegd die blauwgroen gekleurd zijn met bruinige vlekken. De eieren worden 12 tot 14 dagen bebroed, waarna de jonge vogels door beide ouders worden gevoerd. De jongen vliegen na ongeveer twee weken uit.
Dayallijsters zijn insecteneters en eten vooral spinnen, torren, krekels en dergelijke.
De dayallijster, wetenschappelijk Copsychus saularis, is een kleine zangvogel die vroeger tot de lijsters (Turdidae) werd gerekend, maar tegenwoordig wordt gerekend tot de vliegenvangers (Muscicapidae)
De vogel is het nationale symbool van Bangladesh. Hij komt verspreid over het Oriëntaals gebied voor. De vogels worden ook in volières gehouden.
Multimedia w Wikimedia Commons Sroczek zmienny (Copsychus saularis) – gatunek ptaka z rodziny muchołówkowatych (Muscicapidae). Występuje w obszarach tropikalnych południowej Azji, od Pakistanu, Indii i Sri Lanki, do Indonezji, południowych Chin i Filipin.
Wyróżniono kilkanaście podgatunków C. saularis[4][5]:
Sroczek zmienny (Copsychus saularis) – gatunek ptaka z rodziny muchołówkowatych (Muscicapidae). Występuje w obszarach tropikalnych południowej Azji, od Pakistanu, Indii i Sri Lanki, do Indonezji, południowych Chin i Filipin.
Orientshama[2] (Copsychus saularis) är en vidd sprid och välkänd asiatisk fågel i familjen flugsnappare inom ordningen tättingar.[3]
Orientshaman är en 20 cm lång brokig tätting med lång och ofta rest stjärt. I alla dräkter har den vita vingfläckar och stjärtkanter. De flesta hanar har blåglansigt svart på huvud, ovansida och bröst med resten av undersidan vit, hos fåglar på östra Java och Borneo dock blåsvart även på buken. Honan är normalt blågrå där hanen är blåsvart, dock mörkare glansigt blå på Sri Lanka och Andamanerna, i den senare populationen även med rostfärgad anstrykning på undersidan. Ungfågeln har orangebeige anstrykning på undersidan med mörk fjällning på strupe och bröst, liksom diffusa orangebeige fläckar ovan. Sången är en fyllig och varierad ramsa som avges från en hög sittplats.[4][5]
Orientshama delas in i sju underarter med följande utbredning:[3]
Arten är även införd av människan till Taiwan. Underartsgruppen amoenus bildar en på vissa ställen relativt smal hybridzon med nominatgruppen och är något åtskild genetiskt[6] vilket skulle kunna tyda på att den utgör en egen art.[5]
Orientshaman hittas i öppen skogsmark, odlingsbygd och nära mänsklig bebyggelse. Open woodland, cultivated areas and around human habitation. Den tillbringar mycket tid på marken där den hoppar runt med ofta rest stjärt, födosökande efter insekter som syrsor, skalbaggar, fjärilslarver och myror men även getingar och termiter. Fågeln häckar mellan april och juli i Indien, i princip året runt på Sri Lanka, februari till augusti i Kina och januari till september i Sydostasien. Den bygger ett bo i ett hålutrymme, ofta i en mur, vari den lägger tre till sex ägg som ruvas av båda föräldrarna.[5]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling och tros inte vara utsatt för något substantiellt hot.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen har inte uppskattats men den beskrivs som generellt vanlig.[7]
Fågeln har på svenska även kallats skatnäktergal.
Wikimedia Commons har media som rör orientshama.
Wikispecies har information om Copsychus saularis.
Orientshama (Copsychus saularis) är en vidd sprid och välkänd asiatisk fågel i familjen flugsnappare inom ordningen tättingar.
Chích chòe than (danh pháp hai phần: Copsychus saularis) là một loài chim dạng sẻ nhỏ trước đây là phân loại như là một thành viên của họ Hoét, nhưng nay được xem là thuộc họ Đớp ruồi cựu thế giới nó là các loài chim đặc biệt màu đen và trắng với một cái đuôi dài được giữ thẳng đứng khi kiếm thức ăn trên mặt đất. Phân bố ở nhiều vùng nhiệt đới Nam và Đông Nam Á, chúng là các loài chim phổ biến trong các vườn đô thị cũng như rừng. Chúng đặc biệt nổi tiếng với những giọng hót hay đã từng phổ biến như các loài chim nuôi.
Chích chòe than có chiều dài khoảng 19 cm (7,5 in), bao gồm cả các đuôi dài thường hay dựng thẳng̣. Một tổ chích chòe than có thể có nhiều nhất là 7 con.Nó tương tự như loài chích chòe châu Âu nhỏ hơn, nhưng có đuôi dài hơn. chim trống trên lưng màu đen, đầu và cổ họng ngoài một mảng trắng trên vai. Các phần dưới và các bên của đuôi dài màu trắng. Con mái có màu xám đen ở trên và màu xám trắng. Chim non có màu nâu xếp như vảy trên lưng và đầu. Phân loài chỉ định được tìm thấy trên tiểu lục địa Ấn Độ và các con mái giống này có màu nhợt nhất. Các con mái của giống Andamans andamanensis có màu tối hơn, bụng nặng hơn và đuôi ngắn hơn. Một số loài Sri Lanka ceylonensis (trước đây là bao gồm các quần thể bán đảo Ấn Độ ở phía Nam sông Kaveri[2]) và các cá thể chỉ định miền Nam thì chim mái gần giống với những con trống về sắc thái. Một số loài phía đông (Bhutan và Bangladesh) có nhiều màu đen trên đuôi và được đặt tên trước đây là erimelas.[3]. Quần thể tại Myanma và xa hơn về phía nam là giống musicus.[4] Một số giống khác được đặt tên gồm prosthopellus (Hong Kong), nesiotes, zacnecus, nesiarchus, masculus, pagiensis, javensis, problematicus, amoenus, adamsi, pluto, deuteronymus and mindanensis.[5]. Tuy nhiên nhiều tên trong số này không rõ rệt và một số tên gây tranh cãi.[6] Có sự biến thể địa lý trong bộ lông của con cái hơn so với những con đực.[7] Chích chòe than chủ yếu là thấy gần mặt đất, tìm kiếm thức ăn trong rác xả trên mặt đất với đuôi dựng đứng̣. Chim trống hót to từ trên ngọn cây trong mùa sinh sản.
Loài chim này cư trú ở vùng nhiệt đới miền nam châu Á từ Bangladesh, Ấn Độ, Sri Lanka và miền đông Pakistan đông sang Indonesia, Thái Lan, phía nam Trung Quốc, Singapore và Philippines, Việt Nam. Chúng được du nhập vào Úc. Chích chòe than được tìm thấy trong rừng thưa, các khu vực canh tác thường gần các vườn tược gần con người và được con người nuôi như loài chim cảnh với tiếng hót to, dễ gần với người.
Chích chòe than (danh pháp hai phần: Copsychus saularis) là một loài chim dạng sẻ nhỏ trước đây là phân loại như là một thành viên của họ Hoét, nhưng nay được xem là thuộc họ Đớp ruồi cựu thế giới nó là các loài chim đặc biệt màu đen và trắng với một cái đuôi dài được giữ thẳng đứng khi kiếm thức ăn trên mặt đất. Phân bố ở nhiều vùng nhiệt đới Nam và Đông Nam Á, chúng là các loài chim phổ biến trong các vườn đô thị cũng như rừng. Chúng đặc biệt nổi tiếng với những giọng hót hay đã từng phổ biến như các loài chim nuôi.
Copsychus saularis (Linnaeus, 1758)
Охранный статус
Сорочий шама-дрозд[1], или сорочья славка[1], или индийская сорочья славка[1] (лат. Copsychus saularis) — певчая птица из семейства мухоловковых.
Самцы длиной примерно 19—23 см имеют яркую чёрно-белую окраску. Оперение на спине, голове, верхней стороне хвоста и большей части крыльев чёрное. Грудь и нижняя сторона хвоста, а также тонкие полосы на крыльях белые, у самки они окрашены в тёмно-серый цвет. Масса птиц составляет от 29 до 41 г.
Сорочий шама-дрозд распространён в Юго-Восточной Азии, Индии, Индонезии и на Филиппинах.
Часто дрозды живут вблизи поселений человека, в садах и парках. В густых лесах они населяют подлесок. Там они ищут своё питание, преимущественно насекомых, таких как сверчки, муравьи и жуки, либо на подстилке, либо в открытом поле. Птица часто взмахивает своим полосатым чёрно-белым хвостом высоко над спиной, отмечая таким образом свой участок. На чужом участке или в клетке количество взмахов хвоста заметно сокращается. За своё благозвучное пение и способность имитировать других птиц их в большом количестве выращивают и импортируют. Сорочий шама-дрозд поёт не так громко и сильно как белопоясничный шама-дрозд, однако, в более высокой тесситуре. Кроме того, он поёт почти круглый год, часто меняя свой репертуар. Наряду с пением сорочий шама-дрозд издаёт целую серию призывов. Продолжительность жизни составляет от 12 до 15 лет.
Гнездо в форме чашки из веток и волокон корней строится между корнями дерева или в дупле дерева. В кладке от 3 до 6 (чаще 5) яиц. Высиживают кладку оба родителя от 12 до 13 дней. В возрасте 12-ти дней птенцы покидают гнездо, однако, оба родителя продолжают и дальше снабжать их кормом.
Сорочий шама-дрозд, или сорочья славка, или индийская сорочья славка (лат. Copsychus saularis) — певчая птица из семейства мухоловковых.
鵲鴝（學名：Copsychus saularis），又名豬屎渣、吱渣、信鳥或四喜，屬鶇科鵲鴝屬。分佈於中國南部及南亚、东南亚国家。在印度它是一种观赏鸟[2]，更是孟加拉国的国鸟[3]。
鵲鴝雄鳥體長19厘米（7.5英寸），上半部為黑色，在翼處有白斑，下體前黑後白，時常豎起尾巴，把尾翼扭向前方，在地上則常以彈跳方式前進。
鵲鴝與喜鵲相似，但體形較為細小。鵲鴝性格活潑好動，覓食時常擺尾，不分四季晨昏，在高興時會在樹枝或大廈外牆鳴唱。因此在中國內地有「四喜兒」之稱。
.jpg){kind=small}
这是一篇與雀形目相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
保全状況評価 LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 亜目 : スズメ亜目 Oscines 科 : ツグミ科 Turdidae 属 : シキチョウ属 Copsychus 種 : シキチョウ C. saularis 学名 Copsychus saularisシキチョウ（四季鳥、学名：Copsychus saularis）は、スズメ目ツグミ科に分類される鳥類の一種である。
インドから、東南アジア、中国南部にかけて留鳥として分布する。オーストラリアにも生息するが、これは人為的に移入されたものである。
体長約19cm。比較的尾は長い。雄は頭部から背面にかけてと喉から胸は黒色で、腹部は白色である。翼に大きな白色の斑がある。この羽色がカササギに似ていることが英名の由来である（magpieはカササギを示す）。雌は頭部から背面にかけてと喉から胸は灰色で、腹部は灰色がかった白色である。
熱帯から亜熱帯にかけての開けた森林や耕作地に生息する。しばしば人家の庭にも現れる。
樹洞、土手や壁の穴、軒下などに植物の葉や枯れ枝で椀型の巣を作り、1腹3-6個（通常4-5個）の褐色地に濃い斑点のある卵を産む。抱卵日数は12-13日で、雌雄協同で抱卵する。
鳴き声が美しいため、飼い鳥とされることがある。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
_-Bangadesh-8.jpg)
-_Male_at_Kolkata_I_IMG_3003.jpg)
.jpg)
-_Female_after_bath_in_Kolkata_I_IMG_8021.jpg)
.JPG)
-_Female_after_bath_in_Kolkata_I_IMG_8021.jpg)
-_Female_after_bath_in_Kolkata_I_IMG_8021.jpg)
-_Male_sitting_over_nest_in_a_Lamp_post_in_Kolkata_I_IMG_8346.jpg)
-_Male_calling_in_the_rain_at_Kolkata_I_IMG_3746.jpg)
_(8678602942).jpg)
-_Female_after_bath_in_Kolkata_I_IMG_8021.jpg)
-_Male_calling_in_the_rain_at_Kolkata_I_IMG_3746.jpg)
_-Bangadesh-8.jpg)
.jpg)
