الأسماء في صفحات التنقل
El mabea nana o mabea de Java[2] (Microcarbo niger) ye una especie asiática d'ave pelecaniforme de la familia del mabea, estendida dende Paquistán hasta China, Filipines ya Indonesia.
Mide 50 cm de llargor. El plumaxe ye negru brillante con dellos llurdios blancos. Presenta una cresta curtia na parte posterior de la cabeza. Los machos tienden a ser más grandes.[3]
Esta especie foi clasificada por dellos espertos dientro del xéneru Phalacrocorax, pero, acordies con los analises d'ADN,[4][5][6][7] foi incluyida dientro del xéneru Microcarbo.[8]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. El mabea nana o mabea de Java (Microcarbo niger) ye una especie asiática d'ave pelecaniforme de la familia del mabea, estendida dende Paquistán hasta China, Filipines ya Indonesia.
El 'corb marí de Vieillot (Microcarbo niger) és un ocell de la família dels falacrocoràcids (Phalacrocoracidae) que habita llacs, rius, aiguamolls i manglars de Pakistan, l'Índia, Sri Lanka, Bangladesh, sud-oest de la Xina i Sud-est Asiàtic fins a Java.
El 'corb marí de Vieillot (Microcarbo niger) és un ocell de la família dels falacrocoràcids (Phalacrocoracidae) que habita llacs, rius, aiguamolls i manglars de Pakistan, l'Índia, Sri Lanka, Bangladesh, sud-oest de la Xina i Sud-est Asiàtic fins a Java.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Mulfran Jafa (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: mulfrain Jafa) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Phalacrocorax niger; yr enw Saesneg arno yw Javanese cormorant. Mae'n perthyn i deulu'r Mulfrain (Lladin: Phalacrocoracidae) sydd yn urdd y Pelecaniformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. niger, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r mulfran Jafa yn perthyn i deulu'r Mulfrain (Lladin: Phalacrocoracidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Mulfran Phalacrocorax carbo Mulfran Dagellog Leucocarbo carunculatus
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Mulfran Jafa (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: mulfrain Jafa) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Phalacrocorax niger; yr enw Saesneg arno yw Javanese cormorant. Mae'n perthyn i deulu'r Mulfrain (Lladin: Phalacrocoracidae) sydd yn urdd y Pelecaniformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. niger, sef enw'r rhywogaeth.
Die Kleinscharbe (Microcarbo niger, Syn.: Phalacrocorax niger), früher als Mohrenscharbe bezeichnet, ist ein Vogel aus der Familie der Kormorane. Sie ist eine der kleinsten Kormoranarten und ist weiträumig im südasiatischen Raum verbreitet. Die IUCN führt die Kleinscharbe zur Zeit als ungefährdet (least concern).
Die Kleinscharbe ist 51–56 cm lang und wiegt 360–525 g.[1] Sie ist damit noch etwas kleiner als die in ähnlichen Gebieten vorkommende Braunwangenscharbe (Phalacrocorax fuscicollis), hat aber eine weniger steile Stirn und einen kürzeren und dickeren Schnabel als diese. Die Flügelspannweite der Kleinscharbe beträgt etwa 90 cm.
Im Brutkleid haben die adulten Vögel ein glitzernd schwarzes Gefieder mit wenigen weißen Federn an Kopf und Halsseite.[2] Die Iris und die federlosen Hautpartien um Schnabel und Auge sind von dunkler Farbe. Bei nichtbrütenden Vögeln und Jungvögeln ist das Gefieder allgemein etwas bräunlicher und auch die federlosen Hautpartien sind etwas heller. An der Kehle ist bei diesen Vögeln ein mehr oder weniger auffälliger weißer Fleck sichtbar.
Der Geschlechtsdimorphismus ist schwach ausgeprägt und feldornithologisch kaum erkennbar. Männchen sind tendenziell etwas größer als Weibchen.[3] Am westlichen Rand des Verbreitungsgebietes in Pakistan kann als Ausnahmegast auch die sehr ähnliche Zwergscharbe (Microcarbo pygmaeus) auftreten, die schwierig von der Kleinscharbe zu unterscheiden ist.[4]
Die Kleinscharbe kommt in geeigneten Habitaten in Indien, Sri Lanka, Bangladesch, Pakistan und dem Tiefland Nepals vor. Ebenso findet man die Vogelart in Myanmar, Thailand, Laos, Kambodscha und Vietnam. Auf den indonesischen Inseln kommt die Art östlich bis Java vor. In den Höhenlagen des Himalaya kommt die Art nicht vor, allerdings wurden Ausnahmegäste in Ladakh und Afghanistan gesichtet.[1][5] Die Kleinscharbe bewohnt in ihrem Verbreitungsgebiet Feuchtgebiete aller Größe, vom kleinen Dorfteich bis zu größeren Seen, und teilweise auch Flussästuare.[6]
Kleinscharben sind Fischfresser, die oft in kleineren Gruppen, aber häufig auch allein jagen. Der Vogel schwimmt nach Kormoranart tief im Wasser, so dass nur Hals und Kopf „periskopartig“ aus dem Wasser ragen. Die Beute wird tauchend gemacht und besteht neben Fischen auch aus Amphibien und allerlei Wirbellosen. Beim Tauchen wird der Vortrieb durch die mit Schwimmhäuten versehenen Ruderfüße erzielt.[2] Eine Studie aus Nordindien hat gezeigt, dass die Jagdgewässer vorzugsweise weniger als einen Meter Wassertiefe aufweisen. Die erbeuteten Fische sind oft 2–8 cm lang.[7] Erbeutete Fische werden meist zunächst an die Oberfläche gebracht, um sie dort zu verschlucken. Andere Kormorane, Buntstörche, Reiher oder Möwen schmarotzen dabei relativ häufig die erfolgreichen Fischjäger.[8]
Wie alle Kormorane und auch die nah verwandten Schlangenhalsvögel begeben sich Kleinscharben nach dem Verlassen des Wassers zu einem Ruheplatz, breiten dann stehend ihre Flügel weit aus und verbleiben in dieser Position minutenlang. Dieses familientypische Verhalten wird meist als Flügeltrocknen beschrieben, aber diese Interpretation wurde auch schon angezweifelt. Eine in Sri Lanka vor allem an Kleinscharben durchgeführte Studie hat allerdings gezeigt, dass die Zeit, die mit dem Flügelspreizen verbracht wird, in direktem Verhältnis zur Lufttemperatur und -feuchtigkeit steht. Diese Ergebnisse unterstützen die klassische Hypothese, dass das Flügelspreizen dem Trocknen dient.[9][10]
Am Schlafplatz sind die Vögel sehr gesellig und teilen sich diesen oft auch mit anderen Wasservögeln. Die Scharben sind stimmfreudig in Nestnähe und an ihren Schlafplätzen, indem sie tiefe dröhnende Laute von sich geben. Daneben produzieren sie auch grunzende und stöhnende Laute, in etwa ein tiefes ah-ah-ah und kok-kok-kok.[6][11]
Die Brutzeit ist von den lokalen Gegebenheiten im tropischen und subtropischen Verbreitungsgebiet abhängig. In Pakistan und Nordindien liegt sie zwischen Juli und September, in Südindien zwischen November und Februar, in Sri Lanka zwischen Dezember und Mai.[6] In Bangladesch brüten die Vögel von Mai bis Oktober.
Kleinscharben brüten meist in Baumnestern im Wasser oder in Wassernähe. Selten wird auch Nestbau in Schilfzonen beobachtet. Allgemein finden sich die Vögel in größeren Kolonien zusammen, oft auch in Gesellschaft anderer koloniebildender Vogelarten, insbesondere Reihern. Das Nest besteht aus Zweigen und kleineren Stöcken, die einen flachen Teller bilden. Im Verhältnis zur Größe der Vögel ist das Nest recht klein ist; oft wird auch ein altes Reiher- oder Krähennest zum Ausbau genutzt.[2] Beide Elternvögel nehmen am Nestbau teil, der etwa zwei Wochen dauert. Das Männchen zeigt flatternd einen möglichen Nistplatz an, wobei es den Kopf zurückwirft, sodass der Schnabel nach oben zeigt, und dann den Schnabel wieder senkt. Nach erfolgter Paarung kommt es zur Balzfütterung, bei der das Männchen dem Weibchen Nahrung anbietet.[10][12] Die 2–6 länglichen Eier haben eine grünliche Schale, die von einer weißlichen kalkigen Schicht überzogen ist. Im Nest nehmen die Eier schnell eine gelbliche oder bräunliche Farbe an. Die kalkige Schicht bröselt zuweilen ab, so dass die darunter liegende grüne Farbe sichtbar wird. Die Elternvögel beginnen schon bei der ersten Eiablage mit dem Brüten und das Weibchen legt dann etwa alle zwei Tage nach, so dass es nach einer Dauer von 15–21 Tagen zum asynchronen Schlupf kommt. Die Nestlinge unterscheiden sich dadurch deutlich in Alter und Größe. Die Dunenküken haben einen nackten roten Kopf. Nach etwa einem Monat können die Jungvögel das Nest verlassen.[12][13]
Die Art wurde zuerst von Louis Pierre Vieillot im Jahr 1817 als Hydrocorax niger beschrieben. Der Gattungsname Hydrocorax bedeutet wörtlich „Wasserkrähe“. Später wurde die Art der großen Gattung Phalacrocorax zugeordnet und dort teilweise auch als Unterart der sehr ähnlichen Zwergscharbe geführt. Neuere Systematik stellt sie aber zusammen mit der Zwergscharbe, der Kräuselscharbe, der Riedscharbe und der Kronenscharbe in die Gattung Microcarbo (wörtlich „Kleinstscharben“).[14][15]
Die Art ist monotypisch, d. h., es werden keine Unterarten unterschieden.[1]
Die Kleinscharbe (Microcarbo niger, Syn.: Phalacrocorax niger), früher als Mohrenscharbe bezeichnet, ist ein Vogel aus der Familie der Kormorane. Sie ist eine der kleinsten Kormoranarten und ist weiträumig im südasiatischen Raum verbreitet. Die IUCN führt die Kleinscharbe zur Zeit als ungefährdet (least concern).
सानो जलेवा नेपालमा पाइने जलेवाको प्रजातिको एक चरा हो । सानो जलेवा समुन्द्री चराहरूको जलेवा परिवारको सदस्य हो।
सानो जलेवा लगभग ५० सेन्टिमिटर (२० इन्च) लामो हुन्छ र यो केवल भारतीय सानो जलेवा भन्दा केहि सानो हुन्छ।
सानो जलेवा भारत, श्रीलङ्का, बंगलादेश, पाकिस्तान र नेपालको तराई मैदानमा पाइन्छ। यो बर्मा, थाइल्याण्ड, लाओस, कम्बोडिया र इन्डोनेशियाका केही भागमा पनि पाइन्छ। यो हिमालय क्षेत्रमा पाइदैन भने यो भारतको जम्मु, कश्मिर क्षेत्रमा देखा पर्दछ।[१] यो सानो गाँउ तालाबहरु भन्दा ठूलो झीलहरूमा, र कहिलेकाहिँ ज्वारल ईन्टोनियरिङ्हरु, लिलामीहरू बसोबास गर्दछ।.[२] यो सानो गाँउका तालाहरु देखि ठुला तालहरू र कहिलेकाहिँ ज्वारहरुमा बसोबास गर्ने गर्दछ।[२]
सानो कालो जलेवा (जकार्ता बे)
प्रजन अवस्थामा (कोलकता, भारत)
पंख फैल्याएको (कोलकता, भारत)
पौंडी रहेको जलेवा
सानो जलेवा नेपालमा पाइने जलेवाको प्रजातिको एक चरा हो । सानो जलेवा समुन्द्री चराहरूको जलेवा परिवारको सदस्य हो।
পানীকাউৰী[1] (ইংৰাজী: Little Cormorant, বৈজ্ঞানিক নাম-Microcarbo niger) এটা জলচৰ চৰাইৰ প্ৰজাতি৷ দৈকলা (Indian Cormorant) তকৈ ইয়াৰ আকাৰ সৰু আৰু ঠোঁট চুটি৷ ই ভাৰত উপ-মহাদেশত বহুলভাৱে বিস্তৃত হৈ আছে৷ ই সাধাৰণতে অকলশৰে বা সৰু গোটত জলাশয় সমূহত চৰে৷
পানীকাউৰীৰ দেহৰ দৈৰ্ঘ্য প্ৰায় 50 ছে:মি: হয়৷ পূৰ্ণবয়স্ক মতা পানীকাউৰীৰ দেহটো জিলিকি থকা ক'লা বৰণৰ৷ ইয়াৰ মুখত কিছুমান বগা ফুট থকা দেখা যায়৷ ইয়াৰ মূৰ অংশত সৰুকৈ মুকুট (crest) এটাও থাকে৷ ইয়াৰ চকু আৰু মুখ গাঢ় বৰণৰ৷ প্ৰজনন নোহোৱা কালত পোৱালি আৰু পূৰ্ণবয়স্ক পানীকাউৰীৰ গাৰ বৰণ মটিয়া হয়৷ তাৰোপৰি ইয়াৰ মুকুটটোও অস্পষ্ট হৈ থাকে৷[2]
পোনপ্ৰথমে ভেইলট (Veillot) এ ১৮১৭ চনত পানীকাউৰীক Hydrocorax niger হিচাপে বৰ্ণনা কৰিছিল আৰু ইয়াক Hydrocorax গোটৰ অন্তৰ্ভুক্ত কৰিছিল৷ পৰৱৰ্ত্তী কালত ইয়াক Phalacrocorax গোটৰ অন্তৰ্ভুক্ত কৰা হয়৷ [3]
পানীকাউৰী ভাৰত, শ্ৰীলংকা, বাংলাদেশ আৰু নেপালত প্ৰধানকৈ বিস্তৃত হৈ আছে৷ তাৰোপৰি বাৰ্মা, থাইলেণ্ড, লাওছ, ইণ্ডোনেছিয়া আদিৰ কিছু কিছু অংশতো ইয়াক দেখিবলৈ পোৱা যায়৷[4]
পানীকাউৰীয়ে প্ৰধানকৈ সৰু বৰ সকলো জলাশয় যেনে সৰু পুখুৰীৰ পৰা হ্ৰদ, নৈ আদিত চৰিবলৈ পছন্দ কৰে৷ [5]
পানীকাউৰী নিজৰ বাহ আৰু জিৰণি লোৱা ঠাইৰ আশে পাশে হুলস্থুলীয়া হৈ থাকে৷ ইয়াৰ মাতটো এস-এস-এস আৰু কেতিয়াবা কঅক-কঅক-কঅক ধৰণৰ৷ ই সাধাৰণতে অন্য জলচৰ চৰাইবোৰৰ লগতে বৃহৎ গোটত জিৰণি লোৱা দেখা যায়৷[5][6]
পানীকাউৰীয়ে সাধাৰণতে দলীয়া ভাৱে চৰা দেখা যায়৷ কেতিয়াবা ইহঁতে অকলশৰেও খাদ্যৰ সন্ধান কৰে৷ ই চিকাৰ ধৰিবলৈ পানীৰ তলতো সাঁতুৰিব পাৰে৷ ই হাঁহ ধৰে যোৰপতা ঠেঙেৰে (webbed) পানী ঠেলি আগবাঢ়ি যায়৷[7] ইয়াৰ প্ৰধান খাদ্য মাছ৷ মাছ পানীৰ পৰা চিকাৰ কৰি আনি ই পাৰত খায়হি৷ ফলত অন্য চৰাই যেনে দৈকলা, বগলী আদিয়ে ইয়াৰ পৰা চিকাৰ চুৰ কৰা বুলিও জনা যায়৷[8] ই পানীৰ পৰা ওলায়ে ডেউকা দুখন বহলকৈ মেলি ধৰি লৰচৰ নকৰাকৈ ৰৈ থাকে৷ এনে আচৰণৰ প্ৰধান উদেশ্য ডেউকা শুকুওৱা বুলি ধাৰণা কৰা হয়৷
পানীকাউৰীৰ প্ৰজনন কাল সাধাৰণতে পাকিস্তান আৰু উত্তৰ ভাৰতত জুলাইৰ পৰা ছেপ্টেম্বৰ মাহ আৰু দক্ষিণ ভাৰতত নৱেম্বৰৰ পৰা ফেব্ৰুৱাৰী মাহ৷ শ্ৰীলংকাত ই ডিচেম্বৰৰ পৰা মে মাহলৈকে প্ৰজনন কৰে৷ [5] নিজৰ বাহৰ আশে পাশে প্ৰজননৰ সময়ত মতা পানীকাউৰীয়ে ডেউকা জোকাৰি আৰু ঠোঁট তল-ওপৰ কৰি মাইকী জনীখ আকৰ্ষিত কৰিবলৈ প্ৰদৰ্শন কৰে৷ তাৰোপৰি ই মাইকীজনীক আহাৰো যচা দেখা যায়৷[9] মতা-মাইকী উভয়ে বাহ সজাত অংশ লয়৷ ইয়াৰ বাহটো সাধাৰণতে গছৰ সৰু ডালি আদিৰে সাজে৷ এবাৰত দুটাৰ পৰা ছটাকৈ বগা বৰণৰ কণী পাৰে৷ ১৫-২১ দিনৰ ভিতৰত কণী ফুটি পোৱালী জগে৷ এমাহমানৰ ভিতৰত পোৱালীয়ে বাহ এৰে৷ [10][9]
পানীকাউৰী (ইংৰাজী: Little Cormorant, বৈজ্ঞানিক নাম-Microcarbo niger) এটা জলচৰ চৰাইৰ প্ৰজাতি৷ দৈকলা (Indian Cormorant) তকৈ ইয়াৰ আকাৰ সৰু আৰু ঠোঁট চুটি৷ ই ভাৰত উপ-মহাদেশত বহুলভাৱে বিস্তৃত হৈ আছে৷ ই সাধাৰণতে অকলশৰে বা সৰু গোটত জলাশয় সমূহত চৰে৷
નાનો જળ કાગડો કે નાનો કાજિયો (અંગ્રેજી: Little Cormorant, સંસ્કૃત: લઘુ જલકાક, હિન્દી: પાણ કૌઆ, જોગ્રાબી) (Microcarbo niger) એ જળપક્ષીઓનાં કાજિયા કુટુંબનું પક્ષી છે. આ પક્ષી કદમાં કાળો જળ કાગડોથી જરાક નાનું હોય છે. તેની ચાંચ ટૂંકી હોય છે અને માથું અણીદાર હોતું નથી. તે સમગ્ર ભારતીય ઉપખંડ અને જાવામાં જોવા મળે છે. જાવામાં આ પક્ષીને ક્યારેક જાવાનિઝ કૉર્મરન્ટ (Javanese Cormorant) તરીકે પણ ઓળખાવાય છે.
નાનો જળ કાગડો આશરે 50 centimetres (20 in) લંબાઈ ધરાવતો હોય છે જે કાળો જળ કાગડોથી જરાક ઓછી છે. માદા 415–435 millimetres (16.3–17.1 in) લંબાઈ, 125–140 mm (4.9–5.5 in) લાંબી પૂંછડી, અને 76–77 millimetres (3.0–3.0 in) લાંબુ માથું ધરાવે છે. નર 420–455 millimetres (16.5–17.9 in) લંબાઈ, 137–150 mm (5.4–5.9 in) લાંબી પૂંછડી, અને 79–82 millimetres (3.1–3.2 in) લાંબુ માથું ધરાવે છે.[૧]
બચ્ચુ
પાંખોની સુકવણી
તરણ
નાનો જળ કાગડો કે નાનો કાજિયો (અંગ્રેજી: Little Cormorant, સંસ્કૃત: લઘુ જલકાક, હિન્દી: પાણ કૌઆ, જોગ્રાબી) (Microcarbo niger) એ જળપક્ષીઓનાં કાજિયા કુટુંબનું પક્ષી છે. આ પક્ષી કદમાં કાળો જળ કાગડોથી જરાક નાનું હોય છે. તેની ચાંચ ટૂંકી હોય છે અને માથું અણીદાર હોતું નથી. તે સમગ્ર ભારતીય ઉપખંડ અને જાવામાં જોવા મળે છે. જાવામાં આ પક્ષીને ક્યારેક જાવાનિઝ કૉર્મરન્ટ (Javanese Cormorant) તરીકે પણ ઓળખાવાય છે.
சிறிய நீர்க்காகம் (Microcarbo niger, little cormorant), கரண்டம், அர்க்கம்[1] என்றழைக்கப்படும் பறவை தெற்காசியாவில் இனப்பெருக்கம் செய்கின்றது; தெற்கு பாகிஸ்தானில் தொடங்கி இந்தியா, இலங்கை வழியே கிழக்கு இந்தோனேசியா வரை இதன் இனப்பெருக்க வாழ்விடங்கள் அமைந்துள்ளன. நன்னீர் ஈரநிலங்கள், கடற்கரையோரங்களில் இனப்பெருக்கம் செய்கின்றன. மூன்றிலிருந்து ஐந்து முட்டைகள் வரை இடப்படும். 55 செ.மீ வரை வளரும் இவை நீர்க்காக வகைகளில் மிகச்சிறியவை. செவ்வக வடிவத்தலை, சிறிய அலகு ஆகிய குணநலன்கள் இப்பறவையை கொண்டை நீர்க்காகத்திலிருந்து (Indian Cormorant or Shag) வேறுபடுத்திக் காட்டுகின்றன.
அதிக எண்ணிக்கையில் காணப்படும் சிறிய நீர்க்காகங்கள் சிவப்புப் பட்டியலில் அக்கறை வேண்டாதவை பிரிவில் வைக்கப்பட்டுள்ளன.
வங்கதேசத்தில் மேற்கொள்ளப்பட்ட ஆய்வின் முடிவுகள்:[3]
அலகின் இருபுறமும் குஞ்சம் வைத்தாற்போல் கரும் முள்மயிர்களும் வெண்ணிற கண்ணிமை முடியும் காணப்பட்டன; கன்றிப்போன கண்ணிமைகளும் பதிவு செய்யப்பட்டன.
நீர்க்காகங்கள் தம் கூடுகளை குருட்டுக் கொக்குகள், சிறுவெண் கொக்குகளுடன் கட்டுகின்றன (அதாவது, அதே மரங்களில்); பிற பறவை ஆய்வாளர்களின் முடிவுகளில் கொக்குகள், பாம்புத்தாராக்கள், நாரைகள், வெளவால்கள் ஆகியவற்றுடன் கூடுகளைக் கட்டுவதாகத் தெரிகின்றது.
கொண்டைவாகை (Albizia procera), மா (Mangifera indica), அரச மரம் (Ficus spp.), குட்டிப்பலா (அ) பிராய் (Strebulus asper), தென்னை (Cocos nucifera) [4]
மிளகாய் (Capsicum frutescens), Eucalyptus citriodora, கொத்தமல்லி (Coriandrum sativum), அருகம்புல் (Cynodon dactylon), Enhydra fluctuans, காட்டுத்துத்தி (Corchorus olitorius), இலந்தை (Zizyphus jujuba), மா (Mangifera indica), Polygonum spp. ஆகிய மரங்கள், செடிகளின் இலைகள், குச்சிகள் கூடு கட்டப் பயன்படுத்தப் பட்டன.
ஆண், பெண் இரண்டுமே கூடு கட்ட உழைக்கின்றன. கூடு கட்டும் பொருள்களை மார்பாலும் கால்கள்/அலகாலும் முட்டுக் கொடுத்து கூடு கட்டுகின்றன. ஏறக்குறைய 8 முதல் 15 நாட்கள் எடுத்துக் கொள்கின்றன.
சராசரியாக நாள் ஒன்றிற்கு ஒரு முட்டை வீதம் இடப்படுகின்றது; இவ்வாய்வில் ஒரே நாளில் இரு முட்டைகள் இடப்பட்டது குறிப்பிடத்தக்கது. சராசரியாக ஒரு கூட்டில் 2 - 6 முட்டைகள் இருந்தன. முட்டைகள் நீள்வட்ட வடிவம் கொண்டிருந்தன; ஒரு முனை கூராகவும் மறுமுனை மழுங்கியும் காணப்பட்டன.
சீனா, ஜப்பான் ஆகிய நாடுகளில் பாரம்பரியமாக மீன்பிடி தொழிலில் நீர்க்காகங்கள் பயன்படுத்தப்பட்டு வருகின்றன. நீர்க்காகத்தின் கழுத்தில் சுருக்குக் கயிற்றைக் கட்டி விடுவர்; இதனால் பிடிக்கும் மீன்களை காகங்களால் விழுங்க இயலாது. பிறகு, அள்ளிய மீன்களுடன் படகிற்கு இழுக்கப்படும் நீர்க்காகங்களின் தொண்டையிலிருந்து மீன்களைக் கக்க வைத்து விடுவர். கூலியாக சில மீன்கள் அளிக்கப்படும். ஆனால் தற்போது முதன்மையாக மீன்பிடி தொழிலிற்கு இவ்வழக்கம் பயன்படுத்தப் படுவதில்லை; மாறாக, சுற்றுலா வரும் பயணிகளுக்கு களிப்பூட்டும் செயல்பாடாக இவ்வழக்கம் மாறி விட்டது. en:Cormorant fishing
பசிபிக் பெருங்கடலில் அமைந்துள்ள தீவுக்குழுமமான கலபகோசு தீவுகளில் காணப்படும் பெரிய நீர்க்காகங்கள் (Phalacrocorax harrisi) பரிணாம வளர்ச்சியில் பறக்குந்தன்மையை இழந்து விட்டன. இவற்றின் இறக்கைகள் குட்டையானவை. மற்றபடி, இவை நீரில் மூழ்கும், நீந்தும் திறமையை இழக்கவில்லை.
இறகுகளைக் கோதிவிடுதல்
இறகுகளைக் காயப் போடுதல்
நீர்ப்பரப்பின் மேல் பறத்தல்
குளித்தல்
சிறிய நீர்க்காக்கை
சிறிய நீர்க்காக்கை
வேட்டையின் போது
வேட்டைக்குப் பிறகு காய்தல்
பறக்கவியலாத நீர்க்காகம்
நீந்தும் போது
சிறிய நீர்க்காகம் (Microcarbo niger, little cormorant), கரண்டம், அர்க்கம் என்றழைக்கப்படும் பறவை தெற்காசியாவில் இனப்பெருக்கம் செய்கின்றது; தெற்கு பாகிஸ்தானில் தொடங்கி இந்தியா, இலங்கை வழியே கிழக்கு இந்தோனேசியா வரை இதன் இனப்பெருக்க வாழ்விடங்கள் அமைந்துள்ளன. நன்னீர் ஈரநிலங்கள், கடற்கரையோரங்களில் இனப்பெருக்கம் செய்கின்றன. மூன்றிலிருந்து ஐந்து முட்டைகள் வரை இடப்படும். 55 செ.மீ வரை வளரும் இவை நீர்க்காக வகைகளில் மிகச்சிறியவை. செவ்வக வடிவத்தலை, சிறிய அலகு ஆகிய குணநலன்கள் இப்பறவையை கொண்டை நீர்க்காகத்திலிருந்து (Indian Cormorant or Shag) வேறுபடுத்திக் காட்டுகின்றன.
'ನೀರು ಕಾಗೆ' ಇದಕ್ಕೆ ಸಂಸ್ಕೃತದಲ್ಲಿ 'ಜಲ ಕಾಕ' ಎಂಬ ಹೆಸರಿದೆ. ವೈಜ್ನಾನಿಕ ವಾಗಿ "ಫಲಾಕ್ರೋಕರಾಕ್ಸ್ ನೈಜರ್ " ಎಂಬ ಹೆಸರಿದೆ. ಇದು ಒಂದು ಸಮುದ್ರ ಪಕ್ಷಿ. ದಕ್ಷಿಣ ಏಷಿಯಾ ಪ್ರದೇಶದ ವಾಸಿ.
ಹದ್ದಿಗಿಂತ ಚಿಕ್ಕದು. ಆದರೆ ಕಾಗೆಗಿಂತ ದೊಡ್ಡದಾಗಿದೆ. ತಿಳಿ ಬೂದು ಬಣ್ಣ, ಕೊಕ್ಕಿನ ತುದಿ ಕೊಕ್ಕೆಯಂತಿರುತ್ತದೆ. ನೀಳವಾದ ಕತ್ತನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ನೀರಾಶ್ರಯವಿರುವೆಡೆ ನೀರು, ಮರ, ಬಂಡೆ ಮುಂತಾದ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತದೆ. ಕಡ್ಡಿಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದ ವೃತ್ತಾಕಾರದ ಗೂಡನ್ನು ಕಟ್ಟುತ್ತದೆ.
Non-breeding in Kolkata, West Bengal, India
Preening in Kolkata, West Bengal, India
Drying its wings in Kolkata, West Bengal, India
Bird in flight over water in Kolkata, West Bengal, India
Bathing in Kolkata, West Bengal, India
Little Cormorant
On the Hunt
Drying wings after a hunt
'ನೀರು ಕಾಗೆ' ಇದಕ್ಕೆ ಸಂಸ್ಕೃತದಲ್ಲಿ 'ಜಲ ಕಾಕ' ಎಂಬ ಹೆಸರಿದೆ. ವೈಜ್ನಾನಿಕ ವಾಗಿ "ಫಲಾಕ್ರೋಕರಾಕ್ಸ್ ನೈಜರ್ " ಎಂಬ ಹೆಸರಿದೆ. ಇದು ಒಂದು ಸಮುದ್ರ ಪಕ್ಷಿ. ದಕ್ಷಿಣ ಏಷಿಯಾ ಪ್ರದೇಶದ ವಾಸಿ.
ಲಕ್ಷಣಗಳುಹದ್ದಿಗಿಂತ ಚಿಕ್ಕದು. ಆದರೆ ಕಾಗೆಗಿಂತ ದೊಡ್ಡದಾಗಿದೆ. ತಿಳಿ ಬೂದು ಬಣ್ಣ, ಕೊಕ್ಕಿನ ತುದಿ ಕೊಕ್ಕೆಯಂತಿರುತ್ತದೆ. ನೀಳವಾದ ಕತ್ತನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ನೀರಾಶ್ರಯವಿರುವೆಡೆ ನೀರು, ಮರ, ಬಂಡೆ ಮುಂತಾದ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತದೆ. ಕಡ್ಡಿಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದ ವೃತ್ತಾಕಾರದ ಗೂಡನ್ನು ಕಟ್ಟುತ್ತದೆ.
ಛಾಯಾಂಕಣNon-breeding in Kolkata, West Bengal, India
Preening in Kolkata, West Bengal, India
Drying its wings in Kolkata, West Bengal, India
Bird in flight over water in Kolkata, West Bengal, India
Bathing in Kolkata, West Bengal, India
Little Cormorant
On the Hunt
Drying wings after a hunt
ಬಾಹ್ಯ ಸಂಪರ್ಕಗಳು IUCN Redlist from http://www.iucnredlist.org/ Seabirds by Harrison, ISBN Birds of India by Grimmett, Inskipp and Inskipp, ISBN Photographs and other media
အော်ယောငှက်
Non-breeding in Kolkata, West Bengal, India
Preening in Kolkata, West Bengal, India
Drying its wings in Kolkata, West Bengal, India
Bird in flight over water in Kolkata, West Bengal, India
Bathing in Kolkata, West Bengal, India
Little Cormorant
On the Hunt
Drying wings after a hunt
အော်ယောငှက်
Non-breeding in Kolkata, West Bengal, India
Preening in Kolkata, West Bengal, India
Drying its wings in Kolkata, West Bengal, India
Bird in flight over water in Kolkata, West Bengal, India
Bathing in Kolkata, West Bengal, India
Little Cormorant
On the Hunt
Drying wings after a hunt
The little cormorant (Microcarbo niger) is a member of the cormorant family of seabirds. Slightly smaller than the Indian cormorant it lacks a peaked head and has a shorter beak. It is widely distributed across the Indian Subcontinent and extends east to Java, where it is sometimes called the Javanese cormorant. It forages singly or sometimes in loose groups in lowland freshwater bodies, including small ponds, large lakes, streams and sometimes coastal estuaries. Like other cormorants, it is often found perched on a waterside rock with its wings spread out after coming out of the water. The entire body is black in the breeding season but the plumage is brownish, and the throat has a small whitish patch in the non-breeding season. These birds breed gregariously in trees, often joining other waterbirds at heronries.
_I_IMG_7438.jpg)
The little cormorant is about 50 centimetres (20 in) long and only slightly smaller than the Indian cormorant (Phalacrocorax fuscicollis). The Indian cormorant has a narrower and longer bill which ends in a prominent hook tip, blue iris and a more pointed head profile. The breeding adult bird has a glistening all black plumage with some white spots and filoplumes on the face. There is also a short crest on the back of the head. The eyes, gular skin and face are dark. In the non-breeding bird or juvenile, the plumage is brownish and the bill and gular skin can appear more fleshy. The crest becomes inconspicuous and a small and well-marked white patch on the throat is sometimes visible. Towards the west of the Indus River valley, its range can overlap with vagrant pygmy cormorants (Microcarbo pygmaeus), which can be difficult to differentiate in the field and are sometimes even considered conspecific. The sexes are indistinguishable in the field, but males tend to be larger.[1] Some abnormal silvery-grey plumages have been described.[2][3]
The species was described by Vieillot in 1817 as Hydrocorax niger. The genus Hydrocorax literally means water crow. It was later included with the other cormorants in the genus Phalacrocorax but some studies place the smaller "microcormorants" under the genus Microcarbo.[4]
The little cormorant is found across India, Sri Lanka, Bangladesh, Pakistan and lowland Nepal. It is also found in parts of Myanmar, Thailand, Laos, Cambodia and Indonesia. It is not found in the Himalayas, but vagrants have been seen in Ladakh.[5] It inhabits wetlands, ranging from small village ponds to large lakes, and sometimes tidal estuaries.[6]
Little cormorants tend to forage mainly in small loose groups and are often seen foraging alone. They swim underwater to capture their prey, mainly fish. A study in northern India found that the little cormorant fished in water which was less than a metre deep and captured fishes of about 2–8 centimetres (0.79–3.15 in) length. They propel themselves underwater using their webbed feet.[7] Captured fishes are often brought up to the surface to swallow them and during this time other birds including other little cormorants, painted storks, gulls and egrets may attempt to steal them. Indian cormorants tend to fish communally in larger groups.[8] Like all other cormorants, they will emerge from water and will hold out their wings and stay immobile for a while. The behaviour has been suggested to be for wing-drying, but this interpretation is debated. A study in Sri Lanka found that the time spent with spread wings was always after they had spent some time underwater, and that the duration was related to time spent underwater and inversely related to the temperature and dryness of air. These observations support the theory that the studied behaviour aids drying of the wings.[9][10]
The breeding season of the little cormorant is between July and September in Pakistan and northern India and between November and February in southern India. In Sri Lanka it is December to May.[6] A study in Bangladesh found them to breed from May to October. Males display at the nest site by fluttering their wings while holding their head back and bill raised. They then lower the bill, and after pairing the male also provides food to the female in courtship feeding.[10][11] Both parents take part in building the nest, which is a platform of sticks placed on trees and sometimes even on coconut palms. They may nest beside Indian pond herons and little egrets in colonies. The nest is built in about two weeks. The whitish eggs turn muddy with age and incubation begins when the first egg is laid. This leads to asynchronous hatching and the chicks in a nest can vary considerably in age. The clutch size can vary from two to six eggs laid at intervals of about two days. The eggs hatch after 15 to 21 days. The downy chicks have a bare red head. The young birds are able to leave the nest after about a month.[11][12]
Little cormorants are vocal near their nest and roosts where they produce low roaring sounds. They also produce grunts and groans, a low pitched ah-ah-ah and kok-kok-kok calls. They roost communally often in the company of other waterbirds.[6][13]
Parasitic bird lice, Pectinopygus makundi, have been described from little cormorant hosts.[14] Endoparasitic helminths, Hymenolepis childi and Dilepis lepidocolpos have been described from Sri Lankan birds[15][16] while others like Neocotylotretus udaipurensis and Syncuaria buckleyi have been described from Indian birds.[17][18]
The little cormorant (Microcarbo niger) is a member of the cormorant family of seabirds. Slightly smaller than the Indian cormorant it lacks a peaked head and has a shorter beak. It is widely distributed across the Indian Subcontinent and extends east to Java, where it is sometimes called the Javanese cormorant. It forages singly or sometimes in loose groups in lowland freshwater bodies, including small ponds, large lakes, streams and sometimes coastal estuaries. Like other cormorants, it is often found perched on a waterside rock with its wings spread out after coming out of the water. The entire body is black in the breeding season but the plumage is brownish, and the throat has a small whitish patch in the non-breeding season. These birds breed gregariously in trees, often joining other waterbirds at heronries.
La Eta kormorano (Microcarbo niger aŭ antaŭe Phalacrocorax niger) estas birdospecio, membro de la familio de kormoranoj nome grupo de marbirdoj. Iomete pli malgranda ol la Hindia kormorano ĝi ne havas pintan kapon kaj havas pli mallongan bekon. Ĝi troviĝas amplekse distribuata tra la Hindia Subkontinento kaj etende orienten al Javo kie ĝi estas foje nomata Java kormorano. Ĝi manĝas sole aŭ foje en izolaj grupoj en nesalakvaj akvejoj de malaltaj teroj inklude malgrandajn lagetojn, grandajn lagojn, rojojn kaj foje marbordajn estuarojn. Kie ĉe aliaj kormoranoj, ĝi ofte troviĝas ripoze sur ĉeakva roko havante siajn flugilojn etende malfermaj post eliri el akvo. La tuta korpo estas nigra en la reprodukta sezono, sed la plumaro estas bruneca kaj la gorĝo havas malgrandan blankecan makulon for de la reprodukta sezono. Etaj kormoranoj reproduktiĝas gregeme sur arboj, ofte kun aliaj akvobirdoj ĉe ardearejoj.
La Eta kormorano estas ĉirkaŭ 50 cm longa kaj nur iomete pli malgranda ol la Hindia kormorano (Phalacrocorax fuscicollis). La Hindia kormorano havas pli mallarĝan kaj pli longan bekon kun fino en elstata hokoforma pinto, bluajn irisojn kaj pli pintecan kapoprofilon. La reprodukta plenkreskulo havas brilan tutnigran plumaron kun kelkaj blankaj punktoj kaj harplumoj en la vizaĝo. Estas ankaŭ mallonga kresto en la dorso de la kapo. La okuloj, gorĝa haŭtaĵo kaj vizaĝo estas malhelaj. Ĉe nereproduktanta birdo aŭ junulo, la plumaro estas bruneca kaj la beko kaj gorĝa haŭtaĵo povas aspekti pli karneca. La kresto iĝas nevidebla kaj malgranda kaj la tre markata blanka makulo de la gorĝo estas foje videbla.
Okcidente de la rivervalo de Induso, ties teritorio povas koincidi kun vagantaj Pigmeaj kormoranoj (Microcarbo pygmaeus) kiuj povas esti malfacile diferenceblaj en naturo kaj estas foje eĉ konsiderataj samspecifaj. Ambaŭ seksoj estas nedistingeblaj en naturo sed la maskloj tendencas esti pli grandaj.[1] Oni priskribis kelkajn aberaciajn arĝento-grizajn plumarojn.[2][3]
La specio estis priskribita de Vieillot en 1817 kiel Hydrocorax niger. La genro Hydrocorax laŭvorte signifas akva korako. Ĝi estis poste inkludata kun aliaj kormoranoj en la genro Phalacrocorax sed kelkaj studoj lokigas la pli malgrandajn "mikrokormoranojn" en la genron Microcarbo.[4]
La Eta kormorano troviĝantas tra Barato, Srilanko, Bangladeŝo kaj malaltaj teroj de Nepalo. Ĝi troviĝas ankaŭ en partoj de Birmo, Tajlando, Laoso, Indonezio. Ĝi ne troviĝas en Himalajo sed oni vidis vagantojn en Ladako.[5] Ili troviĝantas en gamo de humidejoj el malgrandaj vilaĝaj lagetoj al grandaj lagoj kaj foje en tajdaj estuaroj.[6]
Etaj kormoranoj tendencas manĝi ĉefe en malgrandaj izolaj grupoj kaj estas ofte vidataj manĝantaj solaj. Ili subnaĝas por kapti sian predon, ĉefe fiŝojn. Studo en norda Barato trovis, ke la Eta kormorano fiŝkaptantis en akvo kiu estas malpli ol unu metron profunda kaj kaptis fiŝojn ĉirkaŭ 2–8 cm longajn. Ili elpelas sin subakve uzante siajn retecajn piedojn.[7] Kaptitaj fiŝoj estas ofte alportitaj al la surfaco por pli facile engluti ilin kaj dume aliaj birdoj kiaj aliaj Etaj kormoranoj, la Blankakapa mikterio, mevoj kaj egretardeoj povas klopodi ŝteli la predojn. La hindiaj kormoranoj tendencas fiŝkaptadi komunume en pli grandaj grupoj.[8] Kiel ĉe ĉiuj aliaj kormoranoj, ili eliras el akvo, tenas siajn flugilojn malferme etendajn kaj restas senmovaj dum momento. Oni sugestis, ke tiu kutimo celas sekigi la flugilojn, sed tio estas pridisputata. Studo en Srilanko trovis, ke la tempo pasata kun etendaj flugiloj estas ĉiam post kiam ili pasis iome da tempo subakve kaj ke la daŭro rilatis al tempo pasita subakve kaj inverse rilata al la temperaturo kaj sekeco de la aero, kio subtenus la teorion ke tiu kutimo helpas al la sekigo de la flugiloj.[9][10]
La reprodukta sezono de la Eta kormorano estas inter julio kaj septembro en Pakistano kaj norda Barato kaj en novembro al februaro en suda Barato. En Srilanko estas en decembro al majo.[6] Studo en Bangladeŝo trovis ilin reproduktante el majo al oktobro. Maskloj memmontradas ĉe la nestoloko skuante siajn flugilojn dum tenas siajn kapojn reen kaj la bekon alten. Ili poste subigas la bekon kaj post pariĝadi la masklo ankaŭ havigas manĝon al la ino kiel pariĝada nutrado.[11][10] Ambaŭ gepatroj partoprenas en la nestokonstruado, nome de platformo el bastonetoj situanta sur arboj kaj foje eĉ sur kokospalmoj. Ili povas nestumi ĉe la Hinda ardeo aŭ ĉe la Malgranda egreto en kolonioj. La nesto estas konstruita dum ĉirkaŭ du semajnoj. La blankecaj ovoj iĝas kotecaj laŭ la daŭro kaj la kovado startas kiam la unua ovo estas demetita. Tio kondukas al nesamtempa eloviĝo kaj la idoj ĉeneste povas varie laŭ aĝo konsiderinde. La ovarkvanto povas ankaŭ varii el 2 al 6 ovoj demetitaj je intervaloj de ĉirkaŭ du tagoj. Eloviĝo okazas post periodo de 15 al 21 tagoj. La lanugaj idoj havas nudan ruĝan kapon. La junuloj kapablas elnestiĝi post ĉirkaŭ unu monato.[12][11]
Etaj kormoranoj estas voĉemaj ĉe siaj nestoj kaj ripozejoj kie ili produktas mallaŭtajn krepitajn sonojn. Ili produktas ankaŭ gruntojn kaj graŭlojn, malaltatonajn alvokojn ah-ah-ah kaj kok-kok-kok. Ili ripozas komunume ofte en akompano de aliaj akvobirdoj.[6][13]
Oni priskribis parazitajn birdolaŭsojn, Pectinopygus makundi, el gastigantaj Etaj kormoranoj.[14] Endoparazitaj helmintoj, Hymenolepis childi kaj Dilepis lepidocolpos estis priskribitaj el srilankaj kormoranoj[15][16] dum aliaj kiaj Neocotylotretus udaipurensis kaj Syncuaria buckleyi estis priskribitaj el birdoj el Barato.[17][18]
La Eta kormorano (Microcarbo niger aŭ antaŭe Phalacrocorax niger) estas birdospecio, membro de la familio de kormoranoj nome grupo de marbirdoj. Iomete pli malgranda ol la Hindia kormorano ĝi ne havas pintan kapon kaj havas pli mallongan bekon. Ĝi troviĝas amplekse distribuata tra la Hindia Subkontinento kaj etende orienten al Javo kie ĝi estas foje nomata Java kormorano. Ĝi manĝas sole aŭ foje en izolaj grupoj en nesalakvaj akvejoj de malaltaj teroj inklude malgrandajn lagetojn, grandajn lagojn, rojojn kaj foje marbordajn estuarojn. Kie ĉe aliaj kormoranoj, ĝi ofte troviĝas ripoze sur ĉeakva roko havante siajn flugilojn etende malfermaj post eliri el akvo. La tuta korpo estas nigra en la reprodukta sezono, sed la plumaro estas bruneca kaj la gorĝo havas malgrandan blankecan makulon for de la reprodukta sezono. Etaj kormoranoj reproduktiĝas gregeme sur arboj, ofte kun aliaj akvobirdoj ĉe ardearejoj.
El cormorán de Java[2] (Microcarbo niger) es una especie de ave suliforme de la familia Phalacrocoracidae propia del sur de Asia, que se extiende desde Pakistán hasta China, Filipinas e Indonesia.
Mide 50 cm de longitud. El plumaje es negro brillante con algunas manchas blancas. Presenta una cresta corta en la parte posterior de la cabeza. Los machos tienden a ser más grandes.[3]
Esta especie ha sido clasificada por algunos expertos dentro del género Phalacrocorax, pero, de acuerdo con los análisis de ADN,[4][5][6][7] ha sido incluida dentro del género Microcarbo.[8]
El cormorán de Java (Microcarbo niger) es una especie de ave suliforme de la familia Phalacrocoracidae propia del sur de Asia, que se extiende desde Pakistán hasta China, Filipinas e Indonesia.
Microcarbo niger Microcarbo generoko animalia da. Hegaztien barruko Phalacrocoracidae familian sailkatua dago.
Microcarbo niger Microcarbo generoko animalia da. Hegaztien barruko Phalacrocoracidae familian sailkatua dago.
Jaavanmerimetso (Microcarbo niger)[2] on eteläaasialainen merimetso. Sen esiintymisalue käsittää Intian niemimaan eteläisestä Pakistanista ja Sri Lankasta Indokiinaan ja läntiseen Indonesiaan. Louis Jean Pierre Vieillot kuvaili lajin holotyypin Bengalista vuonna 1817.[3]
Jaavanmerimetso (Microcarbo niger) on eteläaasialainen merimetso. Sen esiintymisalue käsittää Intian niemimaan eteläisestä Pakistanista ja Sri Lankasta Indokiinaan ja läntiseen Indonesiaan. Louis Jean Pierre Vieillot kuvaili lajin holotyypin Bengalista vuonna 1817.
Microcarbo niger
Le Cormoran de Vieillot est une espèce d'oiseaux d'eau présente de l'Afghanistan à la Chine et au sud jusqu'en Inde et au Laos. Son nom en français commémore son descripteur, l'ornithologue français Louis Jean Pierre Vieillot (1748-1831).
Microcarbo niger
Le Cormoran de Vieillot est une espèce d'oiseaux d'eau présente de l'Afghanistan à la Chine et au sud jusqu'en Inde et au Laos. Son nom en français commémore son descripteur, l'ornithologue français Louis Jean Pierre Vieillot (1748-1831).
Pecuk-padi kecil (Microcarbo niger), dahulu disebut pecuk padi atau pecuk kecil, adalah sejenis burung laut anggota suku Phalacrocoracidae. Berukuran sedikit lebih kecil dari pecuk india, burung ini tak memiliki jambul dan berparuh lebih pendek. Pecuk-padi kecil menyebar luas di pesisir dan laut, dari wilayah India di barat hingga ke Jawa di sebelah timur. Oleh sebab itu, selain dikenal sebagai Little Cormorant dalam bahasa Inggris, burung ini kadang-kadang juga disebut Javanese Cormorant.
Burung pecuk berukuran kecil, dari paruh ke ekor sekitar 56 sentimeter (22,0 in), dengan bulu-bulu berwarna hitam. Bulu musim kawin: hijau kehitaman, dengan beberapa bulu putih kecil di sisi kepala, di sisi leher, dan di atas mata. Di luar musim berbiak, bulu-bulu kecil tidak ada, tetapi dagu –dan kadang-kadang tenggorokan– berwarna putih. Burung muda berwarna lebih cokelat di punggung dan lebih putih di dadanya.[1]
Dibedakan dari pecuk-padi hitam melalui ukurannya yang lebih kecil, penutup sayap yang lebih seragam, dan paruhnya yang lebih padat[1]. Sementara, pecuk india memiliki paruh yang lebih panjang dan sempit, iris mata berwarna biru, dan profil kepala yang lebih runcing. Pecuk-padi kecil hampir tak terbedakan dari pecuk-padi kerdil, dan sebagian pakar menganggapnya sebagai sinonim.[2]
Pecuk-padi kecil mendiami hutan bakau, danau, rawa tergenang, dan muara sungai. Umumnya burung ini berada dalam kelompok-kelompok kecil. Menyelam berulang-ulang untuk memburu ikan, ketika berenang di permukaan biasanya hanya kepalanya yang terlihat.[1]
Ikan yang didapat biasanya dibawa ke permukaan air, untuk kemudian dimakannya dan ditelan di sana. Dalam pada itu, ikan tersebut ada kemungkinan dirampas oleh sesama pecuk padi, bangau, kuntul, atau bahkan oleh burung camar.[3]
Setelah beberapa lama berenang dan menyelam berulang-ulang dalam air, sebagaimana kebiasaan pecuk pada umumnya, pecuk-padi kecil pun kemudian mencari tempat bertengger untuk berjemur dan merentangkan sayap-sayapnya. Suatu kajian di Srilanka memperlihatkan bahwa lama perilaku berjemur ini berbanding lurus dengan lamanya waktu berenang dan menyelam, serta berbanding terbalik dengan temperatur dan lengas udara rata-rata; membuktikan bahwa perilaku ini berhubungan dengan upaya untuk mengeringkan bulu-bulu dan sayapnya.[4][5]
Wilayah sebarannya meliputi India, Tiongkok, Asia Tenggara, dan Sunda Besar. Tercatat di Sumatra, yang kemungkinan pendatang dari Jawa. Kehadirannya di Kalimantan selatan diketahui dari spesimen yang dikoleksi pada masa lalu.[1]
Burung ini berbiak dalam koloni besar, bercampur dengan burung-burung air lainnya. Sarangnya kecil, terbuat dari ranting-ranting dan daun segar pada puncak pohon-pohon yang berdaun; sering pada pohon yang tergenang. Di wilayah Jawa Timur, masa berbiaknya tercatat berlangsung antara Desember – Mei; sedangkan di Jawa Barat antara Maret – Juni. Telurnya berjumlah antara tiga sampai lima (biasanya empat) butir, hijau pucat dan lonjong, serta hampir selalu tertutupi lapisan kapur yang kotor.[6]
Artikel bertopik burung ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya. Pecuk-padi kecil (Microcarbo niger), dahulu disebut pecuk padi atau pecuk kecil, adalah sejenis burung laut anggota suku Phalacrocoracidae. Berukuran sedikit lebih kecil dari pecuk india, burung ini tak memiliki jambul dan berparuh lebih pendek. Pecuk-padi kecil menyebar luas di pesisir dan laut, dari wilayah India di barat hingga ke Jawa di sebelah timur. Oleh sebab itu, selain dikenal sebagai Little Cormorant dalam bahasa Inggris, burung ini kadang-kadang juga disebut Javanese Cormorant.
Il cormorano minuto (Microcarbo niger Vieillot, 1817) è un uccello appartenente alla famiglia dei Falacrocoracidi ampiamente diffuso in tutta l'ecozona orientale[2].
Lungo circa 56 cm, presenta piumaggio completamente nero, becco corto e lunga coda.
Vive in India ed Indonesia[1].
Il cormorano minuto (Microcarbo niger Vieillot, 1817) è un uccello appartenente alla famiglia dei Falacrocoracidi ampiamente diffuso in tutta l'ecozona orientale.
Burung Dendang Kecil adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Phalacrocorax niger.[1]
Burung Dendang Kecil ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (vertebrata), kelas : burung. Burung Dendang Kecil adalah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Paruh Burung Dendang Kecil tidak bergigi.
Burung Dendang Kecil membiak dengan bertelur. Telur Burung Dendang Kecil bercangkerang keras.
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z Burung Dendang Kecil adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Phalacrocorax niger.
De Indische dwergaalscholver (Microcarbo niger, synoniem: Phalacrocorax niger) is een vogel uit de orde van Suliformes.
Deze soort komt wijdverspreid voor in Azië, met name van India tot Zuidoost-Azië en noordelijk Java.
De Indische dwergaalscholver (Microcarbo niger, synoniem: Phalacrocorax niger) is een vogel uit de orde van Suliformes.
Orientdvergskarv (Microcarbo niger) er en fugl i skarvefamilien.
Orientdvergskarven er en liten skarv, ca. 50 cm. lang. Den ligner på en bengalskarv, men den er større.
Orientdvergskarven finnes i India, Sri Lanka, Bangladesh og Nepal. Den er også funnet i Myanmar, Thailand, Laos og Indonesia.
(en) Orientdvergskarv i Encyclopedia of Life
Multimedia w Wikimedia Commons Kormoran skromny (Microcarbo niger) – gatunek ptaka z rodziny kormoranów (Phalacrocoracidae). Zamieszkuje obszary Indii i Azji południowo-wschodniej.
Kormoran skromny (Microcarbo niger) – gatunek ptaka z rodziny kormoranów (Phalacrocoracidae). Zamieszkuje obszary Indii i Azji południowo-wschodniej.
Charakterystyka Długość ciała około 56 cm. Upierzenie jednolicie czarne; dziób krótki, ogon długi. Ochrona W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (Least Concern - gatunek najmniejszej troski) pod nazwą Phalacrocorax niger.Småskarv[2] (Microcarbo niger) är en asiatisk fågel i familjen skarvar inom ordningen sulfåglar.[3]
Fågeln är som namnet avslöjar en liten skarv med en kroppslängd på 51 centimeter. Jämfört med indisk skarv (Phalacrocorax fuscicollis), som den delar utbredningsområdet med, är småskarven mindre, har kortare näbb, mer rektangulärt huvud och kortare hals. Den saknar också den gula strupsäcken.
Adult fågel i häckningsdräkt är helsvart med några få vita plymer på pannan och sidan av huvudet. Utanför häckningstid är den brunare, saknar plymerna och har en vitaktig haka. Ungfågeln har likaså vitaktig haka, och hals och bröst är något blekare än ovansidan.[4]
Dvärgskarven är lite större och kraftigare, med tydligare vita plymer i häckningsdräkt. Utanför häckningstid är den lite brunare på kroppen, mer vitfläckig på undersidan samt har en mjukare övergång från vit haka till brun hals.[4]
Fågeln förekommer på lågland från Indien till Sydostasien och norra Java.[3] Den betraktas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter. Tidigare har den tidvis behandlats som underart till dvärgskarv.
Fram tills nyligen placerades den liksom flera andra små kortnäbbade skarvar i det stora skarvsläktet Phalacrocorax. De ledande taxonomiska auktoriteterna liksom Sveriges ornitologiska förening[5] för dessa nu till Microcarbo eftersom de utgör en tydlig grupp som skildes från övriga skarvar för 12 miljoner år sedan.[6][7][8]
Skarvarnas taxonomi har varit omdiskuterad. Traditionellt har de placerats gruppen i ordningen pelikanfåglar (Pelecaniformes) men de har även placerats i ordningen storkfåglar (Ciconiiformes). Molekulära och morfologiska studier har dock visat att ordningen pelikanfåglar är parafyletisk.[9] Därför har skarvarna flyttats till den nya ordningen sulfåglar (Suliformes) tillsammans med fregattfåglar, sulor och ormhalsfåglar.[3]
Artens populationstrend är oklar, men utbredningsområdet är relativt stort liksom världspopulationen. Internationella naturvårdsunionen IUCN anser inte att den är hotad och placerar den därför i kategorin livskraftig.[1]
Wikispecies har information om Microcarbo niger.
Wikimedia Commons'ta Microcarbo niger ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Microcarbo niger ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Microcarbo niger karabatakgiller (Phalacrocoracidae) familyasından bir kuş türüdür. Hint altkıtasına yayılmıştır ve doğuda Cava'ya kadar yaşam alanı uzanır.
Boyu 50 cm. civarındadır ve Phalacrocorax fuscicollis türünden çok az daha küçük boyutludur. Üreme döneminde erişkin kuşun siyah tüyleri parlaktır ve yüzünde bazı beyaz lekeler görülebilir. Kafasının arkasında küçük bir tepelik bulunur. Gözler, gaga ve boğazı koyu renklidir. Üreme dönemi dışında erişkin kuşlar ve genç kuşlar kahverengi tüylere sahiptir. Tepelikleri belli belirsizdir ve boğazlarında beyaz tüysüz deri belirginleşir. Erkek ve dişi kuş aynı tüylere sahiptir ancak erkekler biraz daha iricedir.[1] Gümüş gri tüylere sahip bireylerin de olduğu gözlemlenmiştir.[2][3]
Hindistan, Sri Lanka, Bangladeş, Nepal, Myanmar, Tayland, Laos ve Endonezya'da bulunur.[4] Küçük köy gölcüklerinden büyük göllere ve bazen gelgit haliçlerine kadar su havzalarında yaşar.[5]
Microcarbo niger karabatakgiller (Phalacrocoracidae) familyasından bir kuş türüdür. Hint altkıtasına yayılmıştır ve doğuda Cava'ya kadar yaşam alanı uzanır.
Cốc đen (danh pháp hai phần: Phalacrocorax niger) là một loài chim trong họ Cốc.[1]
Loài này được tìm thấy khắp Ấn Độ, Sri Lanka, Bangladesh và vùng đất thấp Nepal. Chúng cũng được tìm thấy ở một số nơi ở Myanma, Thái Lan, Lào, Indonesia. Nó không được tìm thấy ở Himalaya nhưng thỉnh thoảng có những con được nhận thấy ở Ladakh.[2] Chúng được tìm thấy ở các vùng đất ngập nước rừ các hồ nhỏ ở làng đến các hồ lớn và đôi khi các cửa sông thủy triều.[3]
_-_20070322.jpg)
_in_Hyderabad_W_IMG_8389.jpg)
_I_IMG_7438.jpg)
_I_IMG_7438.jpg)
_in_Hyderabad_W_IMG_8781.jpg)
.jpg)
_I_IMG_7438.jpg)
_I_IMG_7438.jpg)
_I_IMG_7438.jpg)
_I_IMG_7438.jpg)
_I2_Picture_250.jpg)
.JPG)
_-Isabela.jpg)
_-swimming.jpg)
_I2_Picture_250.jpg)
_I_IMG_7438.jpg)
_I2_Picture_250.jpg)
_I_IMG_7438.jpg)
_I_IMG_7438.jpg)
_in_Hyderabad_W_IMG_8781.jpg)
|unused_data= (trợ giúp); |tựa đề= trống hay bị thiếu (trợ giúp)
Cốc đen (danh pháp hai phần: Phalacrocorax niger) là một loài chim trong họ Cốc.
Loài này được tìm thấy khắp Ấn Độ, Sri Lanka, Bangladesh và vùng đất thấp Nepal. Chúng cũng được tìm thấy ở một số nơi ở Myanma, Thái Lan, Lào, Indonesia. Nó không được tìm thấy ở Himalaya nhưng thỉnh thoảng có những con được nhận thấy ở Ladakh. Chúng được tìm thấy ở các vùng đất ngập nước rừ các hồ nhỏ ở làng đến các hồ lớn và đôi khi các cửa sông thủy triều.
黑颈鸬鹚（学名：Phalacrocorax niger）为鸬鹚科鸬鹚属的鸟类，俗名小鸬鹚。分布于自加里曼丹、爪哇岛、印度、孟加拉国、中南半岛以及中国大陆的云南等地，多生活于低地的淡水区、包括湖泊、池塘、江河、沼泽地及稻田等以及亦见于沿海地带及河口、红树林间。该物种的模式产地在孟加拉国。[2]
这是一篇鵜形目小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 黑颈鸬鹚（学名：Phalacrocorax niger）为鸬鹚科鸬鹚属的鸟类，俗名小鸬鹚。分布于自加里曼丹、爪哇岛、印度、孟加拉国、中南半岛以及中国大陆的云南等地，多生活于低地的淡水区、包括湖泊、池塘、江河、沼泽地及稻田等以及亦见于沿海地带及河口、红树林间。该物种的模式产地在孟加拉国。
_-_20070322.jpg)
保全状況評価 LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ペリカン目 Pelecaniformes 科 : ウ科 Phalacrocoracidae 属 : Phalacrocorax 種 : アジアコビトウ P. niger 学名 Phalacrocorax nigerアジアコビトウ（学名：Phalacrocorax niger）は、ペリカン目ウ科に分類される鳥類の一種。
ウの仲間。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
