Microcarbo melanoleucos (Vieillot 1817)

Microcarbo melanoleucos^[2][3] ye una especie d'ave suliforme de la familia Phalacrocoracidae común en Australasia. Ye atopáu en redol a les mariñes, islles, estuarios y agües interiores d'Australia, Nueva Guinea, Nueva Zelanda, Malasia ya Indonesia y alredor de les islles del sur-oeste del Pacíficu y la rexón subantártica. Hasta apocayá tiempu la mayoría de les autoridaes referir a esta especie como Phalacrocorax melanoleucus.

Taxonomía

Foi orixinalmente descritu pol naturalista francés Louis Jean Pierre Vieillot en 1817. El so epítetu específicu derivar del griegu antiguu melano- «negru», y leukos «blancu».^[4] En 1931, l'ornitólogu estauxunidense James Lee Peters foi'l primeru en considerar esta especie nun xéneru separáu xuntu cola mabea pigmea (Microcarbo pygmaeus), la mabea de Java (Microcarbo niger) y la mabea africana (Microcarbo africanus). De magar, el trabayu molecular por Sibley y Ahlquist amosó que les pequeñes mabees de dellos colores y cola llarga formaben un grupu que diverxera d'otres mabees. Esti grupu de «microcormoranes» asumió'l nome de Microcarbo, primeramente descritu pol naturalista francés Charles Lucien Bonaparte en 1855.^[5] El nome del xéneru derivar del griegu antiguu mikros «pequeños», y del llatín carbo «negru».

Trés subespecies son comúnmente reconocíes:

• M. m. melanoleucos (Vieillot, 1817), residente en tola so área de distribución, sacante en Nueva Zelanda y les islles subantártiques.
• M. m. brevicauda (Mayr, 1931), endémica de la islla Rennell, nes Islles Salomón.
• M. m. brevirostris (Gould, 1837), residente en toa Nueva Zelanda y vistu regularmente nes islles subantártiques. Delles autoridaes traten esta forma como una especie distinta, P. brevirostris.

Descripción

Ye una mabea de tamañu pequeñu, midiendo 56–58 cm de llargor, el picu ye d'unos 3 cm y tien una pequeña cresta negra. Atopóse en dos morfos distintes en Nueva Zelanda. Les subespecies melanoleucos y brevicauda namái s'atopen nun morfo de dellos colores, negru (con un tinte llixeramente verde) percima y blancu per debaxo. Esto tamién s'atopa na subespecie brevirostris, pero nesta forma'l morfo melanistico ye muncho más común. Nesta forma toa'l plumaxe ye negru con un tinte verdosu sacante'l llaos de la cabeza, el cazu, el gargüelu y la parte cimera del pescuezu; el picu ye de color mariellu con negru na parte cimera. Tamién s'atopen formes entemedies.^[6]

La forma de dellos colores ye negru brillante percima cola cara, les partes inferiores y les zanques blanques. El picu y la piel desnudo alredor de la cara son de color mariellu. En dambes formes les pates y pies son de color negru.^[7]

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Microcarbo melanoleucos .

Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.

El corb marí beccurt (Microcarbo melanoleucos) és una espècie d'ocell marí de la família dels falacrocoràcids (Phalacrocoracidae) que habita costes, illes, estuàris, llacs, aiguamolls, estanys i pantans de les illes de la Sonda (excepte Sumatra i Borneo). Illes Waigeo, Salawati i Misool, Nova Guinea, Numfor. Illes Palau, Salomó i Santa Cruz (Galápagos). Nova Caledònia. Austràlia, Tasmània. Nova Zelanda amb l'illa Stewart i Campbell.

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Corb marí beccurt

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Mulfran fraith fach (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: mulfrain brithion bach) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Phalacrocorax melanoleucos; yr enw Saesneg arno yw Little pied cormorant. Mae'n perthyn i deulu'r Mulfrain (Lladin: Phalacrocoracidae) sydd yn urdd y Pelecaniformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. melanoleucos, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia ac Awstralia.

Teulu

Mae'r mulfran fraith fach yn perthyn i deulu'r Mulfrain (Lladin: Phalacrocoracidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Mulfran Phalacrocorax carbo Mulfran Dagellog Leucocarbo carunculatus Mulfran eurgoch Leucocarbo chalconotus Mulfran fraith Phalacrocorax varius Mulfran Wynebddu Phalacrocorax fuscescens Mulfran Ynys Campbell Leucocarbo campbelli

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Kormorán černobílý (Phalacrocorax melanoleucos^[1][2], příp. Microcarbo melanoleucos^[3]) je druh veslonohého ptáka. Tento kormorán vyniká kontrastním černobílým zbarvením, podle čehož získal i název.^[1]

Vyskytuje se v Austrálii (mimo vnitrozemí)^[1] a na okolních ostrovech včetně Nového Zélandu, Nové Guinei či Indonésie.^[3]

Živí se rybami a vodními druhy bezobratlých.^[5] Žije zejména u sladké vody, při pobřeží moře vzácněji. Hnízdí v koloniích na stromech a v keřích (popř. na skalách) poblíž vodních ploch.^[3] Snáší tři až pět vajec.^[1][3]

Chov v zoo

V zoo je chován velmi zřídka. V rámci celé Evropy je k vidění jen v sedmi zoo^[6] (tři německé, jedna francouzská, jedna španělská, jedna česká a jedna britská zoo^[2]). Největší skupina je přitom v Zoo Praha.^[6]

Chov v Zoo Praha

První kormoráni černobílí byli dovezeni v roce 2013.^[2] Reálný chov tohoto druhu v Zoo Praha však začal až v roce 2016. Tehdy bylo získáno 14 dospělých jedinců ze dvou zoo v Nizozemsku – v Arnhemu a Veldhovenu. V obou zmíněných zařízeních s chovem druhu skončili. První pražská mláďata se vylíhla v půlce června roku 2018. Jednalo se o první odchov v rámci Unie českých a slovenských zoologických zahrad.^[6] Do venkovní voliéry se tři odchovaná mláďata dostala v závěru července 2018. Zatímco otec mláďat pochází z francouzské zoo Parc du Oiseaux ve Villars les Dombes, matka se narodila v Austrálii, tedy v oblasti výskytu druhu, byť v lidské péči (*2004, Healesville Sanctuary). ^[7].

Na podzim 2018 tak bylo chováno 17 jedinců, což je nejvíce z celé Evropy. Toto množství dokonce tvoří takřka polovinu populace v evropských zoo.^[8]

Kormorán černobílý je k vidění v expozičním celku Ptačí mokřady v dolní části zoo.

Odkazy

Reference

1. ↑ ^{a b c d} Kormorán černobílý - lexikon zvířat. www.zoopraha.cz [online]. [cit. 2018-10-22]. Dostupné online. (česky)
2. ↑ ^{a b c} www.Zootierliste.de. zootierliste.de [online]. [cit. 2018-10-22]. Dostupné online.
3. ↑ ^{a b c d} BioLib: Biological library. www.biolib.cz [online]. [cit. 2018-10-22]. Dostupné online. (česky)
4. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
5. ↑ Kormorán černobílý. zoozapra.wz.cz [online]. [cit. 2018-10-22]. Dostupné online.
6. ↑ ^{a b c} VAIDL, Antonín. Trio kormoránů. Trojský koník. 2018, čís. 3, s. 3.
7. ↑ Nové prvenství pražské ZOO: Pyšní se největším hejnem kormoránů v Evropě. National Geographic Česko [online]. [cit. 2018-10-22]. Dostupné online.
8. ↑ Vzácný kormorán černobílý byl poprvé odchován v pražské zoo — PražskýDEN.cz. PražskýDEN.cz. 2018-08-07. Dostupné online [cit. 2018-10-22]. (česky)

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu kormorán černobílý ve Wikimedia Commons

Die Australische Zwergscharbe oder Kräuselscharbe (Microcarbo melanoleucos, Syn.: Phalacrocorax melanoleucos) gehört zur Familie der Kormorane (Phalacrocoracidae). Sie kommt vor allem an Küsten Australiens und Neuseelands vor und erreicht gelegentlich auch die in der Subantarktis liegenden neuseeländischen Inseln.

Die IUCN stuft die Australische Zwergscharbe als nicht gefährdet (least concern) ein.

Erscheinungsbild

Die Australische Zwergscharbe erreicht eine Körperlänge von 55 bis 65 Zentimeter. Die Flügellänge beträgt 22 bis 24,6 Zentimeter. Das Gewicht variiert zwischen 410 und 880 Gramm. Männchen sind tendenziell etwas größer als Weibchen.^[1]

Insgesamt ist die australische Zwergscharbe eine kleine, kompakt gebaute Kormoranart. Charakteristisch für die Art ist außerdem der lange Schwanz. Es werden mehrere Farbmorphen unterschieden. Die weißkehlige Morphe ist im Prachtkleid auf der Körperoberseite schwarzgrau mit einem grünlichen Schimmer. Auch der Oberkopf, der Hinterhals und die Halsseiten sowie der untere vordere Hals sind schwarz. Dagegen ist das Gesicht bis über die Augen sowie der Vorderhals weiß. Die übrige Körperunterseite ist schwärzlich. Die sogenannte elsternfarbene Morphe ist dagegen auch auf der Körperunterseite weiß. Der Schnabel ist kurz und kräftig und variiert in seiner Färbung zwischen gelblich, grünlich oder bräunlich.

Australische Zwergscharben sind sowohl an der Küste als auch in Binnengewässern zu beobachten und nutzen auch kleinere Gewässer und Flüsse zur Nahrungssuche. Sie ruhen und nisten in Bäumen und Sträuchern in Gewässernähe und baumen auch auf Zaunpfählen, auf den Mastbäumen von Booten und auf Telefonleitungen auf. Ihr Gang an Land ist watschelnd. Sie sind verhältnismäßig häufig einzeln zu beobachten.^[2] Australische Zwergscharben können in einem Winkel von 45 Grad auffliegen, was etwa doppelt so steil wie der Aufflug anderer australasiatischer Kormorane ist.^[3]

Die Australische Zwergscharbe ist durch ihren kurzen gelben Schnabel und den keilförmigen Schwanz verhältnismäßig gut zu identifizieren. Verwechslungsmöglichkeiten bestehen innerhalb des Verbreitungsgebietes mit der Elsterscharbe und der Schwarzgesichtscharbe. Beide Arten sind jedoch deutlich größer und haben einen längeren Schnabel. Die unbefiederte Gesichtshaut ist bei der Schwarzgesichtsscharbe außerdem schwarz.

Verbreitungsgebiet und Lebensraum

Die Australische Zwergscharbe kommt von Indonesien über Neuguinea bis zu den Salomonen, Australien und Neuseeland vor. Irrgäste erreichen gelegentlich auch die Lord-Howe-Insel, die Norfolkinsel sowie Campbell Island.^[4]

Ihr Lebensraum sind sowohl geschützte Küstenabschnitte als auch Gewässer im Innenland. Sie nutzt eine große Bandbreite unterschiedlicher natürlicher und künstlicher Gewässer, dazu zählen, Sümpfe, Staugewässer, Billabongs, Kanäle, Teiche, Viehtränken und Zierteiche. Ihr präferierter Lebensraum sind offene Süßwasserseen sowie permanente oder kurzzeitig bestehende Überschwemmungsflächen. An der Küste ist die Australische Zwergscharbe an Buchten und Flussmündungen und Häfen zu finden. Sie kommt auch in Salzpfannen und Mangrovensümpfen vor. Selten kommt sie dagegen an Küstenabschnitten vor, die dem Wind ungeschützt ausgesetzt sind.

Das Verbreitungsgebiet der Australischen Zwergscharbe hat sich sowohl in Australien als auch in Neuseeland vergrößert. Sie kommt dort vor, wo bewaldete Regionen abgeholzt und Wasserspeicher errichtet wurden. Der Bestand ist jedoch insgesamt zurückgegangen, weil die verbliebenen und geschaffenen Feuchtgebiete ihr insgesamt weniger Lebensraum bieten, als sie vor der Besiedelung durch Europäer hatte.^[5]

Das Verhalten der Jungvögel ist überwiegend dismigrativ. Beringte Jungvögel wurden zwei Monate nach der Beringung größtenteils bis zu 125 Kilometer vom Niststandort entfernt aufgefunden. Nach sechs Monaten halten sie sich in einer Region auf, die durchschnittlich 300 Kilometer vom Geburtsort entfernt liegt. Einige von ihnen kehren jedoch zu ihrem Geburtsort zurück. Generell ist die Dismigration bei Jungvögeln, die in Brutkolonien im Innenland heranwachsen, ausgeprägter als bei solchen, die in Brutkolonien nahe der Küste aufwachsen.^[6]

Ernährung

Die Nahrung der Australischen Zwergscharbe besteht aus kleinen Fischen. Im Norden Australiens frisst sie in großem Maße auch eingeführte Fischarten wie den Karpfen und den Flussbarsch.

Die Nahrung wird tauchend gefangen. Die Australische Zwergscharbe befindet sich durchschnittlich 16 Sekunden unter Wasser. Die Pause zwischen den einzelnen Tauchgängen ist sehr kurz und beträgt durchschnittlich 7 Sekunden.^[7] Kleine Beutetiere frisst sie noch unter Wasser, größere werden an die Gewässeroberfläche gebracht und dort gefressen. Wenn Fische zu groß sind und nicht auf einmal verschluckt werden können, werden sie an den Gewässerrand gebracht. Die Scheren von Krustentieren werden durch Schüttelbewegungen entfernt, bevor sie von der Scharbe verschluckt werden.

Australische Zwergscharben suchen normalerweise einzeln nach Nahrung, allerdings wurden sie auch schon bei der Gemeinschaftsjagd beobachtet. Diese Jagdtrupps zählten bis zu 200 Individuen.^[8] Die Bildung solcher Trupps ist möglicherweise auf ein überreiches Nahrungsangebot zurückzuführen. Häufig kommt es vor, dass Australische Zwergscharben in der Nähe von Schwarzscharbentrupps nach Nahrung suchen, auch rastende Australische Zwergscharben sind oft mit dieser Kormoranart vergesellschaftet.^[9]

Fortpflanzung

Die Australische Zwergscharbe nutzt eine Reihe sehr unterschiedlicher Gewässer für ihre Fortpflanzung. Nistbäume befinden sich an den Ufern von Seen, Billabongs, Flüssen und in Sümpfen. Gelegentlich brütet die Australische Zwergscharbe auch mit anderen Kormoranarten vergesellschaftet auf Inseln vor der Küste. Brutkolonien können zwischen 5 und mehr als 1000 Nester umfassen. Die Zwergscharben brüten jedoch gelegentlich auch einzeln. Die meisten Brutkolonien bestehen aus weniger als 100 Nestern.^[10] In ihren Kolonien brüten häufig auch andere Kormoranarten sowie Reiher, Löffler, Schlangenhalsvögel und Ibisse. Die Eiablage innerhalb der Großkolonie ist nicht synchronisiert im Gegensatz zu Subkolonien innerhalb solcher Kolonien.^[11]

Australische Zwergscharben gehen eine monogame Paarbeziehung ein, die mehr als eine Fortpflanzungssaison bestehen kann. Die bisherigen Untersuchungen zur Fortpflanzungszeit haben kein einheitliches Ergebnis ergeben: Sie liegt überwiegend im Zeitraum Oktober bis November, aus Südaustralien liegen auch Beobachtungen vor, die auf den Monat Mai verweisen, und aus dem australischen Bundesstaat Victoria ist belegt, dass diese Vögel auch im August brüten. Wahrscheinlich sind Australische Zwergscharben nicht an eine bestimmte Fortpflanzungszeit gebunden und können sich im ganzen Jahr fortpflanzen, wenn die Lebensraumbedingungen dies zulassen.

Das Nest wird auf Ästen oder in Astgabeln von Bäumen des Eukalyptus, der Mangroven, Kasuarinen oder Myrtenheiden errichtet. Gewöhnlich stehen die Nistbäume am Gewässerrand und die Nester befinden sich im Durchschnitt 2,8 Meter oberhalb der Gewässeroberfläche.^[12]

Die Gelegegröße ist bislang nicht abschließend untersucht, vermutlich beträgt sie drei bis fünf Eier.^[13] Die Eier sind elliptisch und rau. Ihre Schalen sind blass bläulich und haben weiße Kalkflecken. Die Brutdauer ist nicht bekannt. Frisch geschlüpfte Nestlinge sind zunächst nackt und haben eine schwarze Haut und an der Kehle befindet sich ein roter Fleck. Sie sind nach wenigen Tagen von schwarzen Dunen bedeckt. Sobald sich das erste Alterskleid andeutet, stürzen sie sich bei Störungen aus dem Nest und tauchen im Wasser unter. Wie lange die Jungvögel im Nest bleiben und wie sich die männlichen und die weiblichen Elternvögel an der Aufzucht beteiligen, ist nicht bekannt.

Über den Bruterfolg liegen bislang nur wenige Untersuchungen vor. In einer Brutkolonie wurde beobachtet, dass aus 24 Eiern 14 Küken schlüpften, in zwei gründlicher beobachteten Nestern schlüpften aus 8 Eiern 7 Küken, von denen 6 flügge wurden. Zu den Prädatoren zählen Krähen und die Keilschwanzweihe.

Literatur

• P. J. Higgins (Hrsg.): Handbook of Australian, New Zealand & Antarctic Birds, Band 1, Ratites to Ducks, Oxford University Press, Oxford 1990, ISBN 0195530683
• Hadoram Shirihai: A Complete Guide to Antarctic Wildlife. The Birds and Marine Mammals of the Antarctic Continent and Southern Ocean. Alula Press, Degerby 2002, ISBN 951-98947-0-5.

Einzelbelege

1. ↑ Shirihai, S. 205
2. ↑ Higgins, S. 902 und S. 903
3. ↑ Higgins, S. 902
4. ↑ Higgins, S. 903
5. ↑ Higgins, S. 903
6. ↑ Higgins, S. 906
7. ↑ Higgins, S. 905
8. ↑ Higgins, S. 905
9. ↑ Higgins, S. 906
10. ↑ Higgins, S. 904
11. ↑ Higgins, S. 906
12. ↑ Higgins, S. 908
13. ↑ Higgins, S. 909

The little pied cormorant, little shag or kawaupaka (Microcarbo melanoleucos) is a common Australasian waterbird, found around the coasts, islands, estuaries, and inland waters of Australia, New Guinea, New Zealand, Timor-Leste, and Indonesia, and around the islands of the south-western Pacific and the subantarctic. It is a small short-billed cormorant usually black above and white below with a yellow bill and small crest, although a mostly black white-throated form predominates in New Zealand. Three subspecies are recognised. Until recently most authorities referred to this species as Phalacrocorax melanoleucos.

Taxonomy

The species is known as the little pied cormorant in Australia, and as the little shag or by the Māori name of kawaupaka in New Zealand. The term white-throated shag is also reserved for the melanistic form there.^[2]

The little pied cormorant was originally described by French naturalist Louis Jean Pierre Vieillot in 1817. In 1931, American ornithologist James Lee Peters was the first to consider this in a separate genus along with the pygmy cormorant (M. pygmaeus), little cormorant (M. niger), and the long-tailed cormorant (M. africanus). Since then, molecular work by Sibley and Ahlquist showed the little pied and long-tailed cormorants formed a group which had diverged early on from other cormorants. This group of "micro-cormorants" assumed the genus name Microcarbo, initially described by French naturalist Charles Lucien Bonaparte in 1855.^[3] The generic name is derived from the Ancient Greek mikros "small", and Latin carbo "black". However, most older authorities refer to this species as Phalacrocorax melanoleucus.

In the now-extinct Waray language spoken along the Adelaide River in North Arnhem Land, the species was known as mawa.^[4]

Three subspecies are commonly recognised:

• M. m. melanoleucos. Resident throughout the species range except in New Zealand and the sub-Antarctic islands
• M. m. brevicauda Mayr 1931. Endemic to Rennell Island, in the Solomon Islands
• M. m. brevirostris Gould 1837 (little shag). Resident throughout New Zealand and regularly seen on sub-Antarctic islands; has bred on Campbell Island. Some authorities treat this form as a distinct species, P. brevirostris.

Description

The little pied cormorant is a small cormorant measuring 56–58 cm (22–23 in) with a shorter 3 cm (1.2 in) bill and longer tail than the little black cormorant; it has a small black crest. It is found in two morphs in New Zealand. Subspecies melanoleucos and brevicauda are found only in a pied morph, black (with a slight green tinge) above and white beneath. This is also found in subspecies brevirostris, but in this form the melanistic morph is much more common. In this form the entire plumage is black with a greenish tinge except for the sides of the head, chin, throat and upper neck; the bill is yellow with black on top. Intermediate forms are also found.^[2]

The pied form is glossy black above with white face, underparts and thighs. The bill and bare skin around the face are yellow. In both forms the legs and feet are black.^[5] The pied form is rare in New Zealand, and is most common there in Northland, where it makes up one in every four birds or so.^[2]

Chicks have dark brown down, with pied morph having patches of paler down. Immature birds are a dull blackish brown, with pied morph birds having paler underparts.^[2]

The little pied cormorant makes a low cooing during courtship.^[2]

Similar species include the black-faced cormorant (slightly larger) and the Australian pied cormorant (substantially larger).^[6]

Distribution and habitat

The species ranges across New Zealand, from Stewart Island to Northland,^[2] and across mainland Australia (although not in the arid interior of the west of the country) and Tasmania. It is also present in Papua New Guinea, Palau, Timor-Leste, the Solomon Islands, New Caledonia, and Vanuatu. In eastern Indonesia, the little pied cormorant's range includes Sulawesi, the Lesser Sunda Islands, Maluku Islands, and Western New Guinea, with non-breeding birds recorded in Java, Bali, and once off the coast of East Kalimantan.^[5] Widespread and common, it lives near bodies of water such as swamps, lakes, lagoons, estuaries and the coastline.^[2][5]

Feeding

The little pied cormorant is a benthic feeder, i.e. it finds its prey on the sea floor. It is a solitary feeder, normally diving in relatively shallow water, often near the shore. Dive times are short, around 15 to 20 seconds, with recovery times on the surface of 5 to 10 seconds unless prey are being swallowed. It takes a variety of fish prey but an unusually high proportion (nearly 30% by weight on average, and up to 80% in some individuals) of crustaceans. In New Zealand waters it is most often seen preying on the local flounder and other small flatfish. Eels and insect larvae are also consumed. These are brought to the surface to be swallowed: the bird will sometimes put a fish down on the surface of the water in order to re-orient it and swallow it head first. Because of this habit, they suffer some kleptoparasitism from red-billed gulls.

Breeding

Breeding occurs once a year in spring or early summer in southern areas of its range (southern Australia and New Zealand), and after the monsoon in tropical regions. The nest is a platform built of branches and sticks, often still green with leaves in the forks of trees, usually eucalypts that are standing in water. Nests are often located near other waterbirds such as other cormorants, herons, ibises or spoonbills. Four or five pale blue oval eggs measuring 46 x 31 mm are laid. The eggs are covered with a thin layer of lime, giving them a matte white coated appearance. They become increasingly stained with faeces, as does the nest, over the duration of the breeding season.^[7]

Gallery

• 

  Close-up of the head

• 

  Melanistic morph, New Zealand

• 

  An individual with a dark bill, atypical of little pied cormorants

• 

  Roosting, Tasmania

References

• Johnsgaard, P. A. (1993). Cormorants, Darters and Pelicans of the World. Washington, D.C., Smithsonian Institution Press.

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Little_pied_cormorant&oldid=1149931423"

La Blanknigra kormorano, Blanknigra tufkormorano aŭ Kavaupaka (Microcarbo melanoleucos aŭ Phalacrocorax melanoleucos) estas komuna akvobirdo de Aŭstralazio, troviĝanta ĉe la marbordoj, insuloj, estuaroj, kaj internaj akvoj de Aŭstralio, Nov-Gvineo, Novzelando, Malajzio, kaj Indonezio, kaj ĉe insuloj de sudokcidenta Pacifiko kaj ĉe Ĉeantarkto. Ĝi estas malgranda mallongbeka kormorano ĉefe nigra supre kaj blanka sube kun flava beko kaj malgranda kresto, kvankam ĉefe nigra blankagorĝa formo hegemonias en Novzelando. Oni agnoskas tri subspeciojn. Ĝis ĵuse plej fakuloj menciis tiun specioj kiel Phalacrocorax melanoleucus.

Taksonomio

La specio estas konata kiel Blanknigra kormorano en Aŭstralio, kaj kiel Malgranda tufkormorano aŭ per la maoria nomo de Kavaupaka en Novzelando. La termino Blankagorĝa tufkormorano estas uzata ankaŭ por la melanisma formo tie.^[1]

La Blanknigra kormorano estis origine priskribita de la franca naturalisto Louis Jean Pierre Vieillot en 1817. Ties latina specifa epiteto devenas el la grekaj vortoj melano- "nigra", kaj leukos "blanka".^[2] En 1931, usona ornitologo James Lee Peters estis la unua kiu konsideris ĝin en separata genro kun la Pigmea kormorano (M. pygmaeus), la Eta kormorano (M. niger), kaj la Longavosta kormorano (M. africanus). Ekde tiam, molekulaj studoj fare de Sibley kaj Ahlquist montris, ke la Eta kormorano kaj la Longavosta kormorano formis grupon kiu frue evoluis disde la aliaj kormoranoj. Tiu grupo de "mikro-kormoranoj" ricevis la genran nomon de Microcarbo, dekomence priskribita de la franca naturalisto Charles Lucien Bonaparte en 1855.^[3] La genra nomo devenas el la antikva greka mikros "malgranda", kaj el la latina carbo "karbonigra". Tamen, plej maljunaj fakuloj ankoraŭ aludas al la specio kiel Phalacrocorax melanoleucus.

Komune oni agnoskas tri subspeciojn:

• M. m. melanoleucos. Loĝanta tra la teritorio de la specio escepte en Novzelando kaj la ĉeantarktaj insuloj
• M. m. brevicauda Mayr 1931. Endemia de la insulo Rennell, en la Salomonoj
• M. m. brevirostris Gould 1837 (Malgranda tufkormorano). Loĝanta tra Novzelando kaj regule vidata en la ĉeantarktaj insuloj; reproduktiĝis sur la Kampbela Insulo. Kelkaj fakuloj traktas tiun formon kiel distinga specio, P. brevirostris.

Aspekto

La Blanknigra kormorano estas malgranda kormorano 56–58 cm longa kun pli mallonga beko 3 cm kaj pli longa vosto ol la Eta kormorano; ĝi havas malgrandan nigran kreston. Estas du morfoj en Novzelando. Subspecioj melanoleucos kaj brevicauda troviĝas nur en nigrablanka morfo, nigra (kun iomete da verda nuanco) supre kaj blanka sube. Tio troviĝas ankaŭ en subspecio brevirostris, sed en tiu formo la melanisma morfo estas multe pli komuna. En tiu formo la tuta plumaro estas nigra kun verdeca nuanco escepte ĉe la flankoj de la kapo, mentono, gorĝo kaj supra kolo; la beko estas flava kun nigra supre. Troviĝas ankaŭ intermezaj formoj.^[1]

La nigrablanka formo estas brile nigra supre kun blankaj vizaĝo, subaj partoj kaj femuroj. La beko kaj nuda senpluma haŭtaĵo ĉirkaŭ la vizaĝo estas flavaj. En ambaŭ formoj la kruroj kaj piedoj estas nigraj.^[4] La nigrablanka formo estas rara en Novzelando, kaj estas plej komuna tie en Nordio, kie ĝi estas ĝis unu el kvar birdoj pli malpli.^[1]

La idoj havas malhelbrunan lanugon, kun nigrablanka morfo havanta makulojn el pli pala lanugo. Nematuraj birdoj estas senkoloraj nigrecbrunaj, kun nigrablankaj morfobirdoj havantaj pli palajn subajn partojn.^[1]

La Blanknigra kormorano faras mallaŭtan kveradon dum pariĝado.^[1]

Distribuado kaj habitato

La specio havas teritorion tra Novzelando, el insulo Stevardo al Nordio,^[1] kaj tra kontinenta Aŭstralio (kvankam ne en la arida interno de okcidento de la lando) kaj Tasmanio kaj Indonezio.^[4] Disvastigata kaj komuna, ĝi loĝas ĉe akvejoj kiaj marĉoj, lagoj, lagunoj, estuaroj kaj la marbordo.^[1][4]

Manĝo

La Blanknigra kormorano estas benta manĝanto, tio estas, ĝi trovas sian predon en la marfundo. Ĝi estas solema manĝanto, normale plonĝante en relative neprofunda akvo, ofte ĉe la bordo. Plonĝotempoj estas mallongaj, de ĉirkaŭ 15 al 20 sekundoj, kun rekuperaj tempoj en la surfaco de 5 al 10 sekundoj se la predoj ne estas englutata. Ili kaptas varion de fiŝpredon sed malkutima alta proporcio (preskaŭ 30% laŭpeze averaĝe, kaj ĝis 80% en kelkaj individuoj) de krustuloj. En Novzelandaj akvoj ili estas plej ofte vidataj predante lokajn soleojn kaj aliajn malgrandajn ebenfiŝojn. Ili konsumas ankaŭ angilojn kaj insektajn larvojn. Tiuj estas alportataj al la surfaco por esti englutataj: la birdo foje metas fiŝon sur la akvosurfacon por re-orientiĝi ĝin kaj engluti unue la kapon. Pro tiu kutimo, ili suferas iome da kleptoparazitado fare de la mevo Tarapungo.

Reproduktado

Reproduktado okazas unufoje jare printempe aŭ komence de somero en sudaj areoj de ties teritorio (suda Aŭstralio kaj Novzelando), kaj post la musono en tropikaj regionoj. La nesto estas platformo konstruita el branĉetoj kaj bastonetoj, ofte ankoraŭ verdaj kun folioj sur la forkoj de arboj, kutime eŭkaliptoj kiuj staras sur akvo. Nestoj estas ofte lokataj ĉe tiuj de aliaj akvobirdoj kiaj aliaj kormoranoj, ardeoj, ibisoj aŭ plataleoj. La ino demetas 4 al 5 palbluajn ovalformajn ovojn kiuj estas 46 x 31 mm. La ovoj estas kovrataj per fajna tavolo de kalko, kiu havigas ilin blankan senbrilan ŝirman aspekton. Ili iĝas pli kaj pli makulitaj per fekaĵoj, kiel la nesto, dum la daŭro de la reprodukta sezono.^[5]

Referencoj

El cormorán piquicorto o cormorán australiano (Microcarbo melanoleucos)^[2]​^[3]​ es una especie de ave suliforme de la familia Phalacrocoracidae común en Australasia. Es encontrado en torno a las costas, islas, estuarios y aguas interiores de Australia, Nueva Guinea, Nueva Zelanda, Malasia e Indonesia y alrededor de las islas del sur oeste del Pacífico y la región subantártica. Hasta hace poco tiempo la mayoría de las autoridades se referían a esta especie como Phalacrocorax melanoleucus.

Taxonomía

Fue originalmente descrito por el naturalista francés Louis Jean Pierre Vieillot en 1817. Su epíteto específico se deriva del griego antiguo melano- «negro», y leukos «blanco».^[4]​ En 1931, el ornitólogo estadounidense James Lee Peters fue el primero en considerar esta especie en un género separado junto con el cormorán pigmeo (Microcarbo pygmaeus), el cormorán de Java (Microcarbo niger) y el cormorán africano (Microcarbo africanus). Desde entonces, el trabajo molecular por Sibley y Ahlquist mostró que los pequeños cormoranes de varios colores y cola larga formaban un grupo que había divergido de otros cormoranes. Este grupo de «microcormoranes» asumió el nombre de Microcarbo, inicialmente descrito por el naturalista francés Charles Lucien Bonaparte en 1855.^[5]​ El nombre del género se deriva del griego antiguo mikros «pequeños», y del latín carbo «negro».

Tres subespecies son comúnmente reconocidas:

• M. m. melanoleucos (Vieillot, 1817), residente en toda su área de distribución, excepto en Nueva Zelanda y las islas subantárticas.
• M. m. brevicauda (Mayr, 1931), endémico de la isla Rennell, en las Islas Salomón.
• M. m. brevirostris (Gould, 1837), residente en toda Nueva Zelanda y visto regularmente en las islas subantárticas. Algunas autoridades tratan esta forma como una especie distinta, P. brevirostris.

Descripción

Es un cormorán de tamaño pequeño, midiendo 56–58 cm de longitud, el pico es de unos 3 cm y tiene una pequeña cresta negra. Se ha encontrado en dos morfos diferentes en Nueva Zelanda. Las subspecies melanoleucos y brevicauda sólo se encuentran en un morfo de varios colores, negro (con un tinte ligeramente verde) por encima y blanco por debajo. Esto también se encuentra en la subespecie brevirostris, pero en esta forma el morfo melanistico es mucho más común. En esta forma todo el plumaje es negro con un tinte verdoso a excepción de los lados de la cabeza, la barbilla, la garganta y la parte superior del cuello; el pico es de color amarillo con negro en la parte superior. También se encuentran formas intermedias.^[6]​

La forma de varios colores es negro brillante por encima con la cara, las partes inferiores y los muslos blancos. El pico y la piel desnuda alrededor de la cara son de color amarillo. En ambas formas las patas y pies son de color negro.^[7]​

Referencias

Microcarbo melanoleucos Microcarbo generoko animalia da. Hegaztien barruko Phalacrocoracidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Microcarbo
• Phalacrocoracidae

Australianmerimetso (Microcarbo melanoleucos)^[2] on merimetso, jonka esiintymisalue ulottuu Itä-Indonesiasta Salomonsaarille ja Uuteen-Kaledoniaan, Australiaan, Tasmaniaan ja Uuteen-Seelantiin. Lajista tunnetaan kolme alalajia. Louis Jean Pierre Vieillot kuvaili lajin holotyypin Uudesta Etelä-Walesista vuonna 1817.^[3]

Lähteet

Microcarbo melanoleucos

Le Cormoran pie (Microcarbo melanoleucos) est une espèce d'oiseau de mer endémique d'Australasie et Malaisie.

Répartition

Il vit sur les côtes, les îles, les estuaires et les eaux intérieures de l'Australie, la Nouvelle-Guinée, la Nouvelle-Zélande,la Nouvelle-Calédonie,la Malaisie et l'Indonésie et dans les îles du sud-ouest de l'océan Pacifique et dans les zones sub-antarctiques.

Habitat

Cette espèce ce rencontre dans les marécages, lacs, lagunes, mangroves, les iles et estuaires de son aire de répartition.

Description

Il s'agit d'un petit cormoran à bec court généralement noir sur le dessus et blanc sur le dessous avec un petit bec jaune et une petite crête, bien que la forme noire avec la gorge blanche prédomine en Nouvelle-Zélande. La queue est formée de quelques longues plumes noires.

Alimentation

Comme beaucoup de cormoran cette espèce est une très bonne chasseuse de poissons et autres crustacés.

Reproduction

La femelle cormoran-pie pond entre 3 et 5 œufs par ponte.

Sous-espèces

On en connaît trois sous-espèces :

• Microcarbo melanoleucos melanoleucos ;
• Microcarbo melanoleucos brevicauda ;
• Microcarbo melanoleucos brevirostris.

Galerie

• 
• Ménagerie du jardin des plantes - Paris/France

• 
• 
• 
• 
• 
• 

Références

• (en) Nelson, J.B., 2005. Pelicans, cormorants, and their relatives - The Pelecaniformes. Oxford University Press, 661 p. (ISBN 0 19 857727 3)

Pecuk-padi belang (Microcarbo melanoleucos), atau juga dikenal sebagai pecuk belang kecil, adalah sejenis burung laut anggota suku Phalacrocoracidae. Berwarna hitam dan putih, pecuk ini biasa ditemukan di badan-badan air di pesisir di wilayah Australasia. Dalam bahasa Inggris dikenal sebagai Little Pied Cormorant, Little Shag atau Kawaupaka.

Pengenalan

Burung pecuk berukuran sedang, dari paruh ke ekor sekitar 60 sentimeter (23,6 in), dengan bulu-bulu berwarna hitam dan putih. Di wilayah Indonesia, pecuk ini adalah satu-satunya yang memiliki bulu putih di sisi bawah tubuhnya. Namun ciri utamanya adalah paruh dan kulit wajahnya yang berwarna kuning; karena ada juga individu yang tanpa atau hanya sedikit warna putih. Burung remaja memiliki garis mata, mahkota, dan bercak sisi lambung berwarna hitam. Iris mata hijau biru, dan kaki hitam.^[1]

Anak jenis dan agihan

Pecuk-padi belang merupakan burung penetap di Selandia Baru, Australia, Papua, Maluku, Nusa Tenggara dan Sulawesi. Burung pengunjung kadang-kadang mencapai Jawa dan Bali.^[2]

Microcarbo melanoleucos mempunyai tiga anak jenis (subspesies):

• M. m. melanoleucos. Penghuni tetap di seluruh wilayah sebaran jenis ini kecuali di Selandia Baru dan pulau-pulau sekitar Antartika.
• M. m. brevicauda Mayr 1931. Endemik di Pulau Rennell, Kepulauan Solomon.
• M. m. brevirostris Gould 1837. Penghuni tetap di Selandia Baru dan pengunjung pulau-pulau sekitar Antartika. Beberapa ahli memasukkannya dalam jenis tersendiri, Phalacrocorax brevirostris.

Burung ini adalah jenis pecuk-padi yang paling tersebar luas di Papua. Merupakan penetap dan pengunjung lokal di seluruh dataran rendah Pulau Irian dan pulau-pulau sekitarnya, seperti Kepulauan Aru, Salawati, Waigeo, Misool, dan Numfor. Ditemukan pula pada elevasi yang lebih tinggi, sampai 3.400 m dpl, namun kurang umum.^[3]

Di kawasan Wallacea, pecuk-padi belang merupakan burung yang tersebar luas, umum secara lokal, dan berbiak lokal. Ditemukan mulai dari Sangihe di utara, hingga Timor dan Rote di selatan; mulai dari Kepulauan Kai dan Halmahera di timur, hingga Pulau Lombok di barat.^[4]

Ekologi dan kebiasaan

Serupa dengan kebiasaan burung pecuk yang lainnya^[1]. Pecuk ini sering terlihat sendirian atau dalam kelompok kecil; umumnya sibuk mencari krustasea di rawa-rawa, sungai, dan pesisir. Terdapat di seluruh habitat perairan tawar, dan sering bersama dengan pecuk-padi hitam.^[3]

Bersarang dalam koloni di pohon-pohon, pecuk-padi belang adalah satu-satunya jenis pecuk yang mengunjungi bantaran sungai di zona alpin.^[3]

Burung ini terutama pemakan benthos, yakni organisme yang hidup di dasar perairan. Pecuk-padi belang biasanya menjelajah dan menyelami perairan dangkal, tidak jauh dari tepian. Menyelam sebentar-sebentar, antara 15–20 detik, dan kemudian beristirahat di permukaan sekitar 5–10 detik di luar waktu untuk menelan makanannya. Mangsanya amat bervariasi, namun dengan proporsi krustasea yang di luar kebiasaan, yakni rata-rata mendekati 30%, bahkan ada yang hingga 80% bobot total makanan. Selain itu, pecuk-padi belang juga memangsa berbagai jenis ikan, belut, dan tempayak serangga air.

Musim berbiak berlangsung sekali setahun, di musim semi atau awal musim panas di selatan, atau setelah musim pancaroba di wilayah tropika. Sarangnya berupa panggung terbuat dari rerantingan, terkadang masih berdaun, yang disusun di percabangan pohon; biasanya jenis ekaliptus yang tumbuh di wilayah tergenang. Sering pula sarang ini berdekatan dengan sarang-sarang burung air lainnya seperti jenis pecuk yang lain, cangak, ibis, dan ibis-sendok. Telur-telurnya berwarna biru pucat, keputih-putihan karena lapisan kapur, bulat telur berukuran sekitar 46 x 31 mm, dan berjumlah 4-5 butir.^[5]

Referensi

• BirdLife International (2004). Phalacrocorax melanoleucos. 2006 IUCN Red List of Threatened Species. IUCN 2006. Diakses 12 May 2006. Database entry includes justification for why this species is of least concern
• Johnsgaard, P. A. (1993). Cormorants, darters and pelicans of the world. Washington, D.C., Smithsonian Institution Press.

Artikel bertopik burung ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya.

Il cormorano bianconero minore (Microcarbo melanoleucos (Vieillot, 1817)) è un uccello acquatico della famiglia Phalacrocoracidae, diffuso in Australasia.^[2]

Distribuzione e habitat

L'areale di questa specie comprende Indonesia, Nuova Guinea, Australia, Nuova Zelanda, Timor e si estende nell'oceano Pacifico sud-occidentale sino a Nuova Caledonia, Palau, Isole Salomone e Vanuatu.^[1]

Tassonomia

Comprende le seguenti sottospecie:^[2]

• Microcarbo melanoleucos melanoleucos (Vieillot, 1817)
• Microcarbo melanoleucos brevicauda (Mayr, 1931)
• Microcarbo melanoleucos brevirostris (Gould, 1837)

Note

Burung Little Pied Cormorant, Little Shag atau Kawaupaka (Microcarbo melanoleucos) adalah sejenis burung air umum Australasia, ditemui di sekitar pantai, pulau, muara, dan perairan pedalaman Australia, New Guinea, New Zealand, Malaysia dan Indonesia, dan di sekitar pulau-pulau barat daya Pasifik dan sub-Antartik. Ini adalah burung dendang berparuh pendek kecil, biasanya warna hitam di atas dan putih di bawah dengan paruh kuning dan jambul kecil. Tiga sub-spesies diiktiraf. Sampai saat ini banyak pihak yang menyebut spesies ini sebagai Phalacrocorax melanoleucus.

Taksonomi

Tiga subspesies yang diiktiraf ialah:

• M. m. melanoleucos.
• M. m. brevicauda Mayr 1931.
• M. m. brevirostris Gould 1837 (Little Shag). Juga dinamakan P. brevirostris.

Makanan

Burung dendang ini mencari makanan di zon bentos, iaitu di dasar laut atau tasik.

Rujukan

Wikimedia Commons mempunyai media berkaitan: Little Pied Cormorant.

Vogels

De kleine bonte aalscholver (Microcarbo melanoleucos, synoniem: Phalacrocorax melanoleucos) is een vogel uit de orde van Suliformes.

Verspreiding en leefgebied

Deze soort komt wijdverspreid voor in Australië en telt 3 ondersoorten:

• Microcarbo melanoleucos melanoleucos: van de Kleine Soenda-eilanden tot Australië.
• Microcarbo melanoleucos brevicauda: Rennell (de Salomonseilanden).
• Microcarbo melanoleucos brevirostris: Nieuw-Zeeland.

Externe link

• Avibase

Bronnen, noten en/of referenties

Kortnebbskarv (Phalacrocorax melanoleucos) er ein skarv og er ein vanleg australasiatisk vassfugl, funne rundt kystar, ved øyar, elvemunningar og i vassdrag i Australia, på Ny-Guinea, New Zealand, Malaysia og Indonesia, og rundt øyane det sørvestlege Stillehavet og dessutan som streiffuglar på subantarktiske øyar som Aucklandøyane. Som det norske namnet ymtar om er dette en skarv med kort nebb, vanlegvis med svart overside og kvit underside med gult nebb og ein kort, svart kam eller fjørtufs på hovudet, sjølv om ei svart form med kvit strupe dominerer på New Zealand. Inntil nyleg refererte dei fleste autoritetar til denne arten som Phalacrocorax melanoleucus, i dag nyttar mange namnet Microcarbo melanoleucos, til dømes IOC World Bird List.

Skildring

Kortnebbskarv er ein liten skarv som måler 56-58 cm med eit nebb på berre 3 cm, og relativt lang hale, lengre hale enn hos lagfiskeskarv. På New Zealand finst både den svartkvite forma og ein mørk morf med mellomformer. Den svartkvite morfen har svart overside med grønleg skjer, undersida med bryst, strupe kinn til over auga er i kvitt. I den mørke forma er heile fjørdrakta svart med eit grønaktig skjer med unntak av kvitt på sidene av hovudet, haka, halsen og øvre nakke. Auga og beina er svarte hos alle fargeformer.

Ungfuglane er mørkebrune eller svarte, den svartkvite morfen har bleikare fjører på undersida.^[1] Unge fuglar har mørkt nebb.^[2]

Kortnebbskarvar gjev ein låg 'kuuing' under paringsleik,^[1] elles er dei støyande ved reirplassen med varierande lydytringar.^[2]

Distribusjon og habitat

Den mørke morfen finst berre på New Zealand, der begge former eksisterer med fordeling etter breiddegrad. På Nordøya er 15 % av polulasjonen svartkvit, bortsett frå lengst nord der heile 60 % er i denne forma. På Sørøya er berre 8 % svartkvite. Arten er distribuert over heile New Zealand, frå Stewart Island til Northland, på Campbelløyane og tvers over fastlandet av Australia, men ikkje i den tørre, indre vestlege delen av landet, Tasmania og Indonesia.^[3] Han er vanleg i leveområdet, der han lever nær vatn som sumpar, innsjøar, laguner, elvemunningar og ved kysten.^[1][3]

Kortnebbskarven lever av føde han fangar under dukking. Dukka kan vere på 5 til 10 sekund med pausar på 2-3 sekund i mellom. I ferskvatn tar dei krepsdyr og småfisk, i havet mest vanleg loddefiskar og fiskeyngel.^[2]

Hekking

Hekkinga skjer ein gong i året på våren eller tidleg sommar i store koloniar i den sørlege delen av utbreiingsområdet, det vil seie sørlege Australia og New Zealand, og etter monsunen i tropiske regionar. Reiret er ei plattform bygd av greiner og pinnar, ofte med enno grøne med blad, vanlegvis i eukalyptustre som står i vatn. Reirplassane er ofte plassert i nærleiken av andre vassfuglar, inkludert andre skarveartar som australskarv, hegrar, ibisar eller skeistorkar. Vanlegvis legg dei fire eller fem lyseblå ovale egg. Egga blir dekt med eit tynt lag av kalk, noko som gjev dei ein mattkvit utsjånad. Gjennom hekkeperioden blir både egga og reiret meir farga av avføring.^[4]

Kjelder

Referansar

Bakgrunnsstoff

• BirdLife International (2013) Species factsheet: Phalacrocorax melanoleucos. Henta frå http://www.birdlife.org den 12. januar 2013.

Kortnebbskarv (Microcarbo melanoleucos) er en skarv som lever i Australia, New Zealand, Ny-Guinea, Malaysia, Indonesia og flere øyer i Stillehavet.

Beskrivelse

Kortnebbskarven er 56-58 cm. lang. Den har fått sitt navn på grunn av sitt nebb på 3 cm. Den har tre underarter, M. m. melanoleucos, M. m. brevicauda og M. m. brevirostris. Det finnes flere varianter av arten, deriblant melanistiske varianter og skarver med svarte nebb.

Habitat

Kortnebbskarven lever nær vannforekomster som innsjøer, laguner, elvemunninger, sumper og kystlinjer. Den finnes i New Zealand, Fastlands-Australia og Tasmania, Indonesia, Ny-Guinea og Malaysia. Den finnes også på flere øyer i området.

Hekking

Hekkingen skjer sør i Australia og i New Zealand. Reiret er bygget av greiner og blader og plasseres i eukalyptus-trær som står i vannet. Den legger fire eller fem egg.

Eksterne lenker

(en) Kortnebbskarv – oversikt og omtale av artene i WORMS-databasen

• (en) Kortnebbskarv i Encyclopedia of Life
• (en) Kortnebbskarv i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Kortnebbskarv hos Fossilworks
• (en) Kortnebbskarv hos NCBI
• (en) Kortnebbskarv hos ITIS
• (en) Kategori:Microcarbo melanoleucos – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Microcarbo melanoleucos – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Microcarbo melanoleucos – detaljert informasjon på Wikispecies

Multimedia w Wikimedia Commons

Kormoran białolicy (Microcarbo melanoleucos) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny kormoranów (Phalacrocoracidae). Zamieszkuje głównie kontynent australijski, gdzie jest pospolity. Można go spotkać także w Nowej Gwinei, Nowej Zelandii, Indonezji i na pobliskich wysepkach południowo-zachodniego Pacyfiku oraz na obszarze subantarktycznym. Jest to niewielki, krótko-dzioby kormoran, zazwyczaj ubarwiony czarno na grzbiecie i biało poniżej. Ma żółty dziób i niewielki grzebień.

Etymologia nazwy

Gatunek jest znany w Australii, jako Little Pied Cormorant, natomiast w Nowej Zelandii Little Shag, lub z maori – Kawaupaka^[3].

Kormoran białolicy został pierwotnie opisany przez francuskiego naturalistę Louisa Jeana Pierre Vieillota w 1817 roku. Epitet gatunkowy pochodzi z greki klasycznej od słowa melano- "czarny" i leukos "biały"^[4]. Natomiast nazwa rodzajowa Microcarbo wprowadzona przez Karola Lucjana Bonaparte w 1855^[5] odnosi się do staro-greckiego słowa mikros "mały" i łacińskiego carbo "czarny". Jednakże, większość starszych ksiąg systematycznych opisuje gatunek jako Phalacrocorax melanoleucus.

Wyróżniane są powszechnie trzy podgatunki:

• kormoran białolicy (M. m. melanoleucos) – zamieszkuje na całym obszarze występowania gatunku, poza Nową Zelandią i wyspami subantarktycznymi.
• kormoran żółtodzioby (M. m. brevicauda) Mayr 1931 – gatunek endemiczny dla wyspy Rennel oraz Wysp Salomona.
• kormoran krótkodzioby (M. m. brevirostris) Gould 1837 – zamieszkuje Nową Zelandię i wyspy subantarktyczne. Niektórzy systematycy wydzielają tę formę, jako odrębny gatunek - P. brevirostris.

Morfologia

Kormoran białolicy jest jednym z mniejszych gatunków, w obrębie swojej rodziny. Mierzy od 56 do 58 cm, dziób ma 3 cm, ogon jest dłuższy niż u kormorana bruzdodziobego.

Ptak podczas toków nisko grucha^[3].

Ochrona

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (najmniejszej troski) pod nazwą Phalacrocorax melanoleucos^[2].

Przypisy

Svartvit skarv^[2] (Microcarbo melanoleucos) är en fågel i familjen skarvar inom ordningen sulfåglar.^[3]

Utbredning och systematik

Svartvit skarv delas in i tre underarter:^[3]

• M. m. melanoleucos - förekommer från Små Sundaöarna till Salomonöarna, Australien och Tasmanien
• M. m. brevicauda - förekommer på Rennel (Salomonöarna)
• M. m. brevirostris - förekommer på Nya Zeeland, Stewartön och Campbellöarna

Status

IUCN kategoriserar arten som livskraftig.^[1]

Noter

1. ^ [a b] Birdlife International 2012 Microcarbo melanoleucos Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2016) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter Arkiverad 18 oktober 2014 hämtat från the Wayback Machine., läst 2016-02-10
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2016) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2016 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-08-11

Externa länkar

• Wikispecies har information om Microcarbo melanoleucos.
  Artförteckning

Binominal adı Microcarbo melanoleucos
Vieillot, 1817 Sinonimler Dış bağlantılar Wikimedia Commons'ta Microcarbo melanoleucos ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. Wikispecies'te Microcarbo melanoleucos ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur.

Microcarbo melanoleucos karabatakgiller (Phalacrocoracidae) familyasından bir kuş türüdür. Avustralya, Yeni Gine, Yeni Zelanda, Malezya ve Endonezya ile birlikte Pasifik Okyanusu'nun güneybatısında yaşar. Küçük gagalı bir karabatak türü olan bu kuş genellikle üstü siyah altı beyazdır. Gagası sarıdır ve küçük bir tepeliği vardır.

Taksonomi

İlk olarak Fransız doğabilimci Louis Jean Pierre Vieillot tarafından 1817 yılında tanımlanmıştır. Epitet adı Grekçe "siyah" anlamına gelen melano- ve "beyaz" anlamına gelen leukos kelimelerinden türetilmiştir. 1931 yılında Amerikalı ornitolog James Lee Peters bu türü küçük karabatak (M. pygmaeus), Microcarbo niger ve Microcarbo africanus ile birlikte ayrı bir cins içinde sınıflandırmıştır.

Üç alt türü tanınmaktadır:

• M. m. melanoleucos. Yeni Zelanda ve Antarktika yakınındaki adalar haricinde türün bulunduğu tüm bölgelerde yaşar
• M. m. brevicauda Mayr 1931. Solomon Adaları'nda Rennell Adası'na endemiktir
• M. m. brevirostris Gould 1837 , Yeni Zelanda ve Antarktika yakınındaki adalarda yaşar. Bazı otoriteler P. brevirostris adı ile ayrı bir tür olarak sınıflandırırlar.

Fiziksel özellikleri

Boyu 56 ila 58 cm, gagası 3 cm. olan küçük bir karabatak türüdür. Küçük siyah tüylerden oluşan bir tepeliği vardır. Yeni Zelanda'da iki fenotipi bulunur. İki alt türü melanoleucos ve brevicauda yalnızca üstü siyah altı beyaz türlerden oluşan fenotip olarak görülür. Bu fenotipe brevirostris alt türünde de rastlansa, daha yaygın fenotip kafa, çene, boğaz ve boynun üstündeki beyaz tüyler haricinde tamamen siyah tüylerden oluşur. Gaga sarı ama üstü siyahtır. Geçiş formlarına da rastlanır.^[1]

En yaygın rastlanan fenotipin üst tüyleri siyahtır. Yüz, alt tüyler ve kalçalar beyazdır. Gaga ve yüzün yanlarındaki tüysüz deri sarıdır. Her iki fenotipte de ayaklar ve bacaklar siyahtır.^[2]

Yavrular koyu kahverengi hav tüylerle kaplıdır. Erişkin olmayan kuşların tüyleri mat siyahımsı kahverengidir.^[1]

Dağılımı ve yerleşim alanı

Yeni Zelanda'da Stewart Adası'ndan Northland Bölgesi'ne kadar,^[1] Avustralya'nın kurak iç kısımları hariç anakarada, Tazmanya ve Endonezya'da yaşarlar.^[2] Yaygın olan ve sık rastlanan bu kuşlar bataklıklar, göller, lagünler, haliçler ve kıyılar gibi su kenarlarında bulunurlar.^[1][2]

Beslenme

Bentik bölgede beslenir. Tek başına avlanır ve görece sığ sularda, genellikle kıyıya yakın yerlerde yüzeyden dalarak avlanır. Dalma süreleri 15 ila 20 saniye arasındadır ve dalışlar arasında su yüzeyinde 5 ila 10 saniye ara verir. Çeşitli balıkların yanı sıra kabukluları da avlar.

Üreme

Bulunduğu yerlerin güney kısmında bahar ya da yaz aylarında, tropikal bölgelerde de musonlardan sonra yılda bir kere ürerler. Genellikle su üzerinde olan okaliptüs ağaçlarının çatallarına dallardan oluşan platform şeklinde yuva yaparlar. Yuvaları genellikle diğer karabataklar, balıkçıllar ve aynaklar gibi su kuşlarının yuvalarının yanına yapılır. Bir kerede 46 x 31 mm. boyutlarında soluk mavi dört ila beş adet yumurta yumurtlanır.^[3]

Notlar

Phalacrocorax melanoleucos là một loài chim trong họ Phalacrocoracidae.^[2]

Chú thích

Wikimedia Commons có thư viện hình ảnh và phương tiện truyền tải về Microcarbo melanoleucos

Царство: Животные

Подцарство: Эуметазои

Без ранга: Двусторонне-симметричные

Без ранга: Вторичноротые

Тип: Хордовые

Подтип: Позвоночные

Инфратип: Челюстноротые

Надкласс: Четвероногие

Класс: Птицы

Подкласс: Настоящие птицы

Инфракласс: Новонёбные

Отряд: Олушеобразные

Семейство: Баклановые

Род: Бакланы

Вид: Малый пёстрый баклан

Phalacrocorax melanoleucos

Вызывающие наименьшие опасения
IUCN 3.1 Least Concern: 22696743

• 1 Описание
• 2 Распространение
• 3 Питание
• 4 Примечания
• 5 Литература

シロハラコビトウ 保全状況評価 LEAST CONCERN
(IUCN Red List Ver.3.1 (2001))
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ペリカン目 Pelecaniformes 科 : ウ科 Phalacrocoracidae 属 : Phalacrocorax 種 : シロハラコビトウ
P. melanoleucos 学名 Phalacrocorax melanoleucos
Vieillot, 1817 和名 シロハラコビトウ 英名 Little Pied Cormorant

シロハラコビトウ（白腹小人鵜、学名：Phalacrocorax melanoleucos）は、ペリカン目（Sibley分類ではコウノトリ目に属する）・ウ科に分類される鳥類の一種。フランスのルイ・ジャン・ピエール・ヴィエイヨーによって命名された。マオリ語では「Kawaupaka」と呼ばれている。鵜飼いに使われる鵜としても知られる。

形態[編集]

体長は56～58cmで、ウの仲間としては小型。背と翼の上面は光沢のある黒色。頬と腹は白色。くちばしは黄色。

亜種によって若干異なる。

分布[編集]

オーストラリア大陸、ニュージーランド、インドネシア、パプアニューギニアなどに分布する。日本には迷鳥として飛来することがある。

分類[編集]

本種はPhalacrocorax属としてウ科の仲間に分類されることが多いが、分子生物学的解析の結果から、Microcarbo属として扱うことを主張している研究者もいる。ちなみにMicrocarboとは、ラテン語のMicro（小さい）とcarbo（黒い）をあわせた属名である。

また、生息域が異なる以下の3亜種が知られている。

P. m. melanoleucos ： ニュージーランドなどを除く地域に生息。

P. m. brevicauda Mayr 1931 ： ソロモン諸島のレンネル島の固有種。

P. m. brevirostris Gould 1837 ： ニュージーランドや亜南極諸島に生息。

Sibley分類体系での位置[編集]

シブリー・アールキスト鳥類分類

画像[編集]

• 顔面のアップ

• くちばしが灰色の個体

この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。

「https://ja.wikipedia.org/w/index.php?title=シロハラコビトウ&oldid=51844979」から取得