أبو منجل أسود الرأس

An ibiz penn du a zo ur spesad evned hirc'harek, Threskiornis melanocephalus an anv skiantel anezhañ.

Doareoù pennañ

Boued

Annez

Kavout a reer al labous e ledenez Indez, Manchouria hag Azia ar Gevred^[1].

Liammoù diavaez

• (en) Threskiornis melanocephalus war al lec'hienn BirdLife International.
• (en) Threskiornis melanocephalus war al lec'hienn IUCN

Notennoù ha daveennoù

L'ibis capnegre (Threskiornis melanocephalus) és un ocell de potes llargues de la família dels tresquiornítids (Threskiornithidae) que es va considerar conespecífic amb l'ibis sagrat.^[1]

Morfologia

• Fan uns 75 cm de llarg, essent els mascles una mica majors que les femelles.
• Sense dimorfisme sexual.
• Color general del plomatge blanc, amb algunes zones grises a les ales. Cap i part anterior del coll nus, amb la pell negra.
• El bec, gros a la base i corbat cap a baix és de color groc fosc. Potes negres
• Els joves són semblants però amb el coll i el cap amb més zona emplomada.

Distribució

Habita aiguamolls, llacs i llacunes, rius i terres de conreu. Cria a Pakistan, Índia, Nepal, Sri Lanka, centre i nord-est de la Xina, Birmània, Tailàndia i Java.^[2]

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Ibis capnegre

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ibis penddu (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: ibisiaid penddu) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Threskiornis melanocephalus; yr enw Saesneg arno yw Oriental ibis. Mae'n perthyn i deulu'r Ibisiaid (Lladin: Threskiornithidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn T. melanocephalus, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r ibis penddu yn perthyn i deulu'r Ibisiaid (Lladin: Threskiornithidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Ibis coch Eudocimus ruber Ibis cribog Madagasgar Lophotibis cristata Ibis cysegredig Threskiornis aethiopicus Ibis du Plegadis falcinellus Ibis hadada Bostrychia hagedash Ibis moel Geronticus calvus Ibis moel y Gogledd Geronticus eremita Ibis penddu Threskiornis melanocephalus Llwybig Platalea leucorodia Llwybig gwridog Platalea ajaja Llwybig pigfelyn Platalea flavipes

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Indisk ibis (latin: Threskiornis melanocephalus) er en storkefugl, der lever i det sydlige og sydøstlige Asien.

Noter

• Avibase - the world bird database

Eksterne henvisninger

• Wikimedia Commons har flere filer relateret til Indisk ibis

Stub

Der Schwarzkopfibis (Threskiornis melanocephalus), auch als Schwarzhals-Ibis bezeichnet, gehört zu den Ibissen und lebt in Indien, Pakistan, Burma und Thailand.

Aussehen

Der Schwarzkopfibis hat eine Gesamtlänge von ca. 50 bis 90 cm, Männchen sind etwas größer als Weibchen.

Das Gefieder ist komplett weiß gefärbt mit teilweise gräulichen Spitzen. Der vordere Teil des Halses sowie der Kopf sind unbefiedert, an diesen Stellen tritt schwarze Haut zutage. Beide Geschlechter haben die gleiche Gefiederfärbung.

Der Schnabel ist lang, schmal und nach unten gebogen.

Verbreitung

Der Schwarzkopfibis lebt in Indien, Pakistan, Burma und Thailand. Seine nächsten Verwandten sind der Heilige Ibis und der Molukkenibis.

Die Vögel leben vorzugsweise in der Nähe von Gewässern, auf die sie als Nahrungsquelle angewiesen sind.

Vermehrung

Der Schwarzkopfibis brütet in Kolonien, z. T. mit anderen Ibisarten. Das Nest befindet sich am Boden, im Unterholz oder in Bäumen. Das Weibchen legt zwischen 2 und 4 Eiern, die etwa 21 Tage bebrütet werden. Bei der Fütterung durch die Elterntiere greift das Jungtier mit seinem Schnabel mehrfach an den des Elterntiers, worauf dieses den Schlundinhalt für das Küken hervorwürgt. Die Jungvögel sind nach etwa fünf bis sechs Wochen flügge.

Nahrung

Mit seinem langen Schnabel stöbert der Schwarzkopfibis im Boden bzw. Sediment nach Insekten, Krebsen und anderen Kleinlebewesen. Gelegentlich können zu seiner Beute auch kleine Nagetiere oder Reptilien gehören.

Sonstiges

Die Schwarzkopfibisse fliegen zumeist in linien- oder keilförmigen Formationen.

Literatur

• Bernhard Grzimek (Hrsg.): Grzimeks Tierleben. 2. Auflage. Deutscher Taschenbuch Verlag, Frankfurt 1979/80, (Band 7, S. 229 ff.).

Weblinks

• Threskiornis melanocephalus in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2008. Eingestellt von: BirdLife International, 2008. Abgerufen am 31. Januar 2009.
• Videos, Fotos und Tonaufnahmen zu Threskiornis melanocephalus in der Internet Bird Collection

Индия иибиһэ (лат. Threskiornis melanophalus, нууч. Индийский ибис) — Ытык иибистэр уустарыгар киирэр көтөр. ССРС-ка иккитэ эрэ көрбүттэр, онтон биир түбэлтэ Саха сиригэр буолбут. Төҥүлү күөлгэ 7 көтөр сылдьыбытыттан биирин СГУ зоомузейыгар аҕалбыттара^[1].

Индияҕа, Соҕуруу Кытайга уйаланар. Уйатын лабааларга туттар. Түөрт сымыыттаах буолар. Аһылыгын сүнньэ - үөн-көйүүр.

Өссө маны көр

Быһаарыылар

काळ्या डोक्याचा शराटी हा एक पाणपक्षी आहे. याला पांढरा अवाक, कंकर असेही म्हणतात.

वर्णन

कोंबडीपेक्षा मोठा साधारण ७५ सें. मी. आकाराचा काळ्या डोक्याचा शराटी पक्षी मुख्यत्वे काळ्या आणि पांढर्‍या रंगाचा आहे. याची चोच, डोके आणि मान तसेच पाय काळ्या रंगाचे असून उर्वरीत पक्षी पांढर्‍या रंगाचा आहे. याची चोच लांब आणि बाकदार असते. वीण काळात नराच्या पाठीकडील भाग आणि पंख काळपट करड्या रंगाचे होतात. एरवी नर-मादी दिसायला सारखेच असतात. हे पक्षी पाणथळ भागात थव्याने राहतात.

वास्तव्य/आढळस्थान

भारतासह नेपाळ, पाकिस्तान, बांगलादेश, श्रीलंका, म्यानमार, जपान पर्यंत दक्षिण आशियाई देशात काळ्या डोक्याचा शराटी पक्ष्याचे वास्तव्य आहे. हे भारतात निवासी आणि स्थानिक स्थलांतर करणारे आहेत. दलदलीचे प्रदेश, सरोवरांच्या भागात आढळणारा हा पक्षी काळा अवाक तसेच बगळ्यांसह राहतो. सकाळ-संध्याकाळ एखाद्या झाडावर सर्व एकत्र जमतात. अशा जागेला सारंगागार म्हणतात.

खाद्य

उथळ पाण्यात चोच बुडवून एकट्याने आणि लहान-मोठ्या थव्याने हे पक्षी दिवसभर खाद्य शोधत फिरतात. सरडे, गोगलगाय, बेडुक, मासोळ्या, खेकडे वगैरे पाण्यात राहणारे जीव काळ्या डोक्याचा शराटी पक्ष्यांचे खाद्य आहे.

प्रजनन काळ

उत्तर भारतात जून ते सप्टेंबर आणि दक्षिण भारतात नोव्हेंबर ते फेब्रुवारी-मार्च हा काळ या पक्ष्यांचा वीण काळ आहे. यांचे घरटे पाण्यात उभ्या असलेल्या किंवा जवळच्या झाडांवर, मोठ्या काटक्या वापरून केलेले असते. सहसा अशा झाडांवर बगळ्यांचे घरटेही असते. मादी एकावेळी २ ते ४ निळसर किंवा हिरवट पांढर्‍या रंगाची त्यावर क्वचित तपकिरी ठिपके असलेली अंडी देते. अंडी उबविण्यापासून पिलांच्या संगोपनाची सर्व कामे नर-मादी मिळून करतात.

चित्रदालन

• 
• 

सेतो साँवरी (वैज्ञानिक नाम: Threskiornis melanocephalus)^{[२][३][४]} नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो। यसलाई अङ्ग्रेजीमा ब्ल्याक-हेडेड इबिस (Black-headed ibis) भनिन्छ।

तस्विर संग्रह

• 
• 
• 
• 
• 
• 

यो पनि हेर्नुहोस्

सन्दर्भ सामग्रीहरू

வெள்ளை அரிவாள் மூக்கன் அல்லது கருந்தலை அரிவாள் மூக்கன் (Black-headed Ibis) இப்பறவை அரிவாள் மூக்கன் என்ற இனத்தைச் சார்ந்த ஒரு பறவையாகும். இதன் குடும்பப்பெயர் திரிச்கொனிதிடெ (Threskiornithidae) என்பதாகும். இந்தியாவில் தமிழ் நாட்டுப்பகுதியைச் சார்ந்த பறவையான இது இந்திய துணைக் கண்டப்பகுதி, தென் மேற்கு ஆசியப் பகுதி, வடக்கு இந்தியா, வங்காளதேசம், நேபாளம், இலங்கை, மேலும் ஜப்பான் போன்ற கீழ்திசை நாடுகளில் பரவியுள்ளது. பெரிய மரக்கிளைகளின் மேல் கூடுகட்டி 2 முதல் 4 முட்டைகள் வரை இடுகிறது. நீர் நிலைகளுக்கு அருகில் அமைந்துள்ள புல்வெளிகளில் காணப்படும் பூச்சிகள், சிறிய தவளைகளைப் பிடித்து உட்கொள்கிறது. மென்மையான தனது பாதங்களைக் கொண்டு குறைவான நீர் நிலைகளின் தனது வளைந்த அலகால் உணவுகளைப் பிடிக்கிறது. தனது உணவைத் தேடும்போது சன்னமாக ஒலி எழுப்புகிறது.இவற்றில் ஆண் பறவை 75 செமீ உயரம் வரை வளருகிறது. உடல் முழுவதிலும் வெள்ளை நிறத்தில் இருந்தாலும் இதன் அலகு மட்டும் அருமையான நிறம் கொண்டு காணப்படுகிறது.

படக்காட்சி

• உணவைத் தேடுகிறது

• பறந்த நிலையில்

• இந்தியாவில் ஒரு மரத்தில்

• உயரத்தில் பறக்கிறது.

மேற்கோள்கள்

மேலும் படிக்க

• Grimmett, Inskipp and Inskipp; Birds of India. ISBN 0-691-04910-6

ಕಂಚಗಾರ ಕೊಕ್ಕರೆ (Black-headed ibis).ಇವುಗಳ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಹೆಸರು Threskiornis melanocephalus.

ವಿವರಣೆ

ಕಂಚಗಾರ ಕೊಕ್ಕರೆಗಳಲ್ಲಿ ತಲೆ ಕಪ್ಪು ಇರುವವೂ, ಪೂರ್ತಿ ಕಪ್ಪು ಇರುವವೂ (Pseudibis papillosa) ಇವೆ.

ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿ

ಮೊಟ್ಟೆ ಇಡುವ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಇವು ಪಕ್ಷಿಧಾಮಗಳಲ್ಲಲ್ಲದೆ ಪಟ್ಟಣಗಳ ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ಮರಗಳ ಮೇಲೂ, ಎತ್ತರವಾದ ತಂತಿ ಕಂಬ ಮತ್ತು ಬಹುಮಹಡಿ ಕಟ್ಟಡಗಳ ಮೇಲೆ ಸಹ ಗೂಡು ಕಟ್ಟುವುದುಂಟು.

1. ↑ BirdLife International (2012). "Threskiornis melanocephalus". IUCN Red List of Threatened Species. Version 2012.1. International Union for Conservation of Nature. Retrieved 16 July 2012.

The black-headed ibis (Threskiornis melanocephalus), also known as the Oriental white ibis, Indian white ibis, and black-necked ibis, is a species of wading bird of the ibis family Threskiornithidae which breeds in the South and Southeast Asia from India to the west and as far east as Japan.^[1] It is the only native ibis species in its range that has an overall white plumage with a black neck and head. The down-curved beak and legs are also black. Though often referred to as a wetland species, the black-headed ibis forages in a range of natural and man-made habitats. This species of ibis nests only during the rainy season.

Description

The black-headed ibis is one of several large waterbird species in south and south-east Asia, with adults measuring 65–76 cm in length.^[2] The white plumage is starkly contrasted against a conspicuous naked black neck and head, and black down-curved beak. Tails of adults bear light grey ornamental feathers that turn jet black during the breeding season. During the breeding season, bare patches under the wing turn blood-red. The head of some breeding adults gain a blueish tinge, or very rarely have a pink or bright red patch behind the neck.^[3][4] Some breeding adults also develop tufts of white feathers behind the neck, and rarely also get a yellowish colouration on the breast and back. Sexes are identical but juveniles are identifiable from adults in having greyish feathering on the neck and speckled brown-grey feathering on the wings and back. Like storks and spoonbills, it lacks a true voice-producing mechanism and is silent except for ventriloquistic grunts uttered by pairs at the nest.^[2]

Distribution and habitat

Black-headed ibis are native to the following countries: Bangladesh, Cambodia, China, Hong Kong, India, Indonesia, Malaysia, Myanmar, Nepal, Pakistan, Philippines, Russian Federation, Sri Lanka, Thailand and Vietnam. They are migratory or vagrant in Japan, Republic of Korea, Lao People's Democratic Republic and Mongolia.^[1] The species is a widespread breeding bird in India, Sri Lanka, Nepal and Myanmar, and has declined considerably to few locations or breeding colonies in Cambodia, Indonesia, Malaysia, Thailand, and Vietnam. The most rapid decline in recent times is suspected to be the population in Sumatra.^[5]

The black-headed ibis is very versatile being able to use a large variety of natural and man-made habitats. These include freshwater and salt-water marshes, lakes and ponds, as also rice fields, freshly ploughed crop fields, irrigation canals, riversides, reservoirs, urban lakes, open sewage gutters, grazing lots, and garbage dumping sites.^[3][6][7][8] Ibis alter use of varied preferred foraging habitats by season in agricultural landscapes such as in south-western Uttar Pradesh in India. In summer, they largely use and prefer natural marshes and fallow fields, but in the monsoon, spread out more evenly to also use a variety of agricultural fields.^[8] In landscapes that have more forests and rocky hills as in southern Rajasthan, wetlands are the preferred habitats year-round.^[6] Open sewage lines are used more during the dry summers, and ibis increase the use of grazing lands during the monsoon.

It nests in heronry colonies near wetlands. It builds a platform nest of sticks, lined with grass and threads.^[7]

Gallery

• 

  Ibis landing on a tree, India

• 

  Ibis in flight

References

La Nigrakapa ibiso (latine Threskiornis melanocephalus) estas birdospecio kiu apartenas al la ibisoj kaj vivas ĉefe en Barato, Pakistano, Birmo kaj Tajlando. Ne estas agnoskataj subspecioj. Ĝi estas specio tre simila al aliaj samgenranoj kaj ĉefe al la Aŭstralia blanka ibiso. Fakte ĉiuj tiuj ibisoj havas nigrajn kapojn, do same egalas nomigi ilin ĉu kiel blankaj ibisoj ĉu kiel Nigrakapa ibiso; fakte la elekto dependas ankaŭ ke ĉe tiu ĉi kazo la latina scienca nomo kongruas, ĉar melanocephalus estas kunmetaĵo de du radikoj el la antikva greka signife respektive "nigra" kaj "kapo".

Aspekto

Nigrakapaj ibisoj havas kompletan longon de inter 50 ĝis 90 centimetroj (averaĝe 75 cm longaj), masklaj birdoj iom pli grandas ol inaj.

La plumaro komplete blankas, aparte de foje iom grizeca nuanco de la falsaj vostaj plumoj, kiuj estas reale la flugilpintoj. La kolo kaj la kapo estas senplumaj: en tiuj lokoj videblas nigra haŭto. Dumfluge videblas ankaŭ ruĝa haŭtaĵo subflugile. La birdoj de ambaŭ seksoj havas samspecan plumaron kaj ne sekse diferencigeblas laŭ ĝi. Junuloj havas pluman kolon ĉefe ĝis la gorĝareo; poste ili perdas tiujn plumjn laŭ maturiĝo. La beko estas longa, mallarĝa kaj subenkurba.

Disvastiĝo

La Nigrakapa ibiso vivas en Barato, Pakistano, Birmo kaj Tajlando, sed ankaŭ en la tuta Hinda subkontinento kaj en Sud-Orienta Azio, nome el norda Barato, Bangladeŝo, Nepalo kaj Srilanko orienten ĝis Filipinoj kaj Japanio. La birdo preferas vivi proksime de lagoj aŭ riveroj. En ili ĝi manĝas fiŝojn, ranojn kaj en ties borda grundo ĝi serĉas insektojn, krabojn kaj aliajn bestetojn por manĝado. Foje ĝi ankaŭ manĝas etajn ronĝulojn aŭ reptiliojn.

Kutimaro

Ili konstruas neston el bastonetoj en arbo; la ino demetas 2–4 ovojn.

Ili loĝas en marĉaj humidejoj interne kaj ĉe marbordo. Ili piediras aktive ĉe marĉaj areoj kie ili tuŝoserĉas per sia beko en milda koto kaj ofte manĝas en neprofunda akvo havante kapon iome submerĝe. Kiel ĉe cikonioj kaj plataleoj, ili ne havas veran voĉoproduktajn mekanismojn kaj estas silentaj birdoj escepte pro pekuliara ventra gruntado elsendata dum reproduktado.

Bildaro

El ibis cabecinegro (Threskiornis melanocephalus) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Threskiornithidae^[1]​^[2]​ propia de Asia; se encuentra desde Japón y Filipinas hasta Pakistán. No se conocen subespecies.

Referencias

Threskiornis melanocephalus Threskiornis generoko animalia da. Hegaztien barruko Threskiornithidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Threskiornis
• Threskiornithidae

Threskiornis melanocephalus

L'Ibis à tête noire (Threskiornis melanocephalus (Latham, 1790)) est une espèce d'oiseaux de la famille des Threskiornithidae.

Galerie

L'ibis testanera (Threskiornis melanocephalus (Latham, 1790)) è un uccello della famiglia Threskiornithidae, diffuso nell'Asia sud-orientale.^[1][2]

Descrizione

Questo uccello raggiunge la lunghezza di 65–76 cm. Il piumaggio è prevalentemente biancastro, con aree grigiastre sulle penne copritrici. La testa, il collo e le zampe sono nere.^[3]

Biologia

Alimentazione

Si nutre di rane, girini, lumache, vermi, adulti e larve di insetti, pesci e crostacei.^[3]

Riproduzione

La stagione riproduttiva varia in rapporto all'andamento stagionale dei monsoni e va da giugno ad ottobre nell'India settentrionale, da novembre a marzo nell'India meridionale e a Sri Lanka.^[3]

Distribuzione e habitat

Questa specie nidifica in Pakistan (regione del delta dell'Indo), Nepal, India, Sri Lanka, Vietnam, Cambogia e nella penisola malese. È inoltre segnalato come visitatore non nidificante in Bangladesh, Myanmar, Thailandia, Laos, Cina (Heilongjiang, Sichuan e Yunnan), Hong Kong, Giappone, Filippine meridionali, Indonesia (Sumatra e Borneo settentrionale).^[1]

Popola paludi, aree soggette a inondazioni stagionali, sponde di fiumi e laghi, risaie.^[3]

Conservazione

La IUCN Red List classifica Threskiornis melanocephalus come specie prossima alla minaccia di estinzione (Near Threatened).^[1]

Note

Binomas Threskiornis melanocephalus

Juodagalvis ibis arba Azijinis ibis^[2] (lot. Threskiornis melanocephalus , angl. Black-headed Ibis , vok. Schwarzhalsibis ) – ibinių (Threskiornithidae) šeimos paukštis.

Išvaizda

Mažesnis už baltajį gandrą. Kūno ilgis 65 – 76 cm, atstumas tarp sparnugalių 130 cm. Visas kūnas baltas, tik plačios uodegos plunksnos yra pilkos spalvos. Plunksnomis neapaugę galva ir kaklas ir kojos juodos spalvos. Ilgas, masyvus snapas juodos spalvos.

Veisimosi metu plika oda po sparnais yra kraujo raudonumo spalvos. Galva įgauna mėlyną atspalvį, o kojos pradeda žvilgėti. Kaklo apačios plunksnos rusvos, o krūtinės ir nugaros - blyškiai gelsvos.

Jauniklių galvos plunksnos pilkos, o kaklas baltas. Po trijų metų nesiskiria nuo suaugusių individų.

Paplitimas

Aptinkamas Indijoje, Pakistane, Šri Lankoje, Nepale, Kinijoje, Bangladeše, Vietname ir Kambodžoje. Užklystantis paukštis Japonijoje, Indonezijoje ir Filipinuose. Žiemoja Kinijos pietuose, Tailande, Korėjoje, Japonijoje, Sumatroje ir Filipinuose.

Biologija

Biotopas – pelkės; upių ir ežerų pakrantės; lankos ir ryžių laukai. Kartais aptinkamas jūros užliejamose dumblėtose seklumose, lagūnose ir mangrovėse . Migrantas. Maitinasi ir veisiasi grupėse.

Minta varlėmis, buožgalviais, sraigėmis, vabzdžiais ir kirmėlėmis. Pakrančių populiacijos minta žuvimi ir vėžiagyviais. Kartais maitinasi augalais. Grobio ieško vandenyje ir ant žemės. Sekdami besiganančius [buivolas|buivolus]] sulesa jų pabaidytus vabzdžius.

Peri mišriose kolonijose kartu su garniniais ir gandriniais paukščiais. Veisimosi periodas prasideda iš kart po liūčių. Paukščių tuoktuvių metu gana triukšmingi. Lizdą krauna medžiuose ar krūmuose, netoli vandens. Lizdas 30 cm diametro. Dėtyje 2 – 4 kaušiniai. Inkubacija trunka 25 – 23 dienas. Apsiplunksnuoja 40 dienų.

Kartos trukmė – 10,1 metai.

Apsaugos būklė

Pasaulinės gamtos apsaugos organizacijos duomenimis yra beveik nykstanti rūšis. populiacijoje yra 10000-19999 suaugusių individų.

Populiacijos mažėjimo priežastys: drenažas; trikdymas, medžioklė ir kiaušinių rinkimas; žemės ūkio plėtra.

Rūšies apsaugos priemonės:

• Nuo 2011 metų Pietų Azijoje paukščių buveinėse vykdomas kraštovaizdžio stebėjimas. Monitoringą koordinuoja Tarptautinis gervių fondas ir Indijos gamtos apsaugos fondas.
• Prek Toalo paukščių draustinyje (Kambodža) draudžiamas paukščių trikdymas, kiaušinių rinkimas ir medžioklė.
• Mianmare ribojama paukščių medžioklė.

Šaltiniai

Nuorodos

Wildscreen Arkive.Black-headed-ibis

Vikiteka

Burung Sekendi Kepala Hitam (bahasa Inggeris: Black-headed Ibis) ialah salah satu spesies burung randuk daripada famili Threskiornithidae yang membiak di bahagian selatan Asia dari India dan Sri Lanka ke Jepun. Nama sainsnya Threskiornis melanocephalus.

Burung Sekendi Kepala Hitam membina sarang daripada dahan-dahan di atas pokok dan mengeluarkan dua hingga empat biji telur. Burung ini biasa terdapat di tanah lembap daratan yang berpaya serta di pantai, dan makan berbagai-bagai jenis ikan, katak, dan haiwan air yang lain, serta serangga.

Panjang burung dewasa biasanya sehingga 75 sentimeter, dengan warna kelabu di beberapa bahagian sayapnya. Kepala yang tidak berbulu, dan leher serta kaki burung ini berwarna hitam. Paruh yang lengkok dan tebal berwarna kuning muram. Kedua-dua jantina burung dewasa kelihatan sama sahaja, tetapi warna leher untuk anak burung ini adalah lebih putih dan paruhnya berwarna hitam.

Rujukan

• BirdLife International (2006). Threskiornis melanocephalus. Senarai Merah Spesies Terancam IUCN 2006. IUCN 2006. www.iucnredlist.org. Dicapai pada 11 Mei 2006. Kemasukan pangkalan data termasuk alasan ringkas tentang mengapa spesies ini hampir terancam.
• Grimmett, Inskipp and Inskipp; Birds of India (Burung-burng India). ISBN 0-691-04910-6

^ "Threskiornis melanocephalus". Senarai Merah Spesies Terancam IUCN Versi 2013.2. Kesatuan Pemuliharaan Alam Sekitar Antarabangsa. 2012. Dicapai 26 November 2013.

Vogels

De Indische witte ibis ook bekend onder de naam zwartkopibis (Threskiornis melanocephalus) is een vogel uit de familie van de ibissen en lepelaars (Threskiornithidae). De vogel komt voor in een groot gebied in Azië van India tot Japan.

Herkenning

De Indische witte ibis lijkt sterk op de heilige ibis. Het is een overwegend witte vogel met een zwarte nek. Hij is gemiddeld 75 cm lang. De snavel van volwassen vogels is donker vuilgeel en hij heeft geen zwarte uiteinden aan de slagpennen. De sierveren bij de staart zijn leigrijs en wat minder ontwikkeld dan bij de heilige ibis.^[2]

Verspreiding en leefgebied

De Indische witte ibis broedt op het Indische Subcontinent en Zuidoost-Azië van Noord-India en Bangladesh, Nepal en Sri-Lanka en verder in Myanmar, Zuid-Thailand, het schiereiland Malakka, West- en Zuid-Sumatra en West-Java een noordoostelijk in China.^[1]

Status

De Indische witte ibis heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) beperkt. De grootte van de populatie wordt geschat op 10.000 individuen en hij gaat in aantal achteruit. Het leefgebied wordt aangetast door het droogleggen van moerassen, andere vormen van omvorming tot landbouwgebied, jacht, verstoring en het verzamelen van eieren en nestjongen. Om deze redenen staat de Indische witte ibis als gevoelig op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Bronnen, noten en/of referenties

Multimedia w Wikimedia Commons

Ibis siwopióry (Threskiornis melanocephalus) – gatunek dużego, częściowo wędrownego ptaka z rodziny ibisów. Występuje w Azji – na Półwyspie Indyjskim, Półwyspie Indochińskim oraz we wschodniej Azji, gdzie niegdyś był bardziej rozpowszechniony. Klasyfikowany jako gatunek bliski zagrożenia wyginięciem (NT, Near Threatened) nieprzerwanie od 1994 (stan w 2018). Zagrożenie dla tych ptaków stanowi osuszanie terenu, niepokojenie przez ludzi, zanieczyszczenie środowiska, przekształcanie środowiska ich życia w tereny rolnicze, odłów oraz wybieranie jaj i młodych z gniazd.

Ibisy siwopióre to średniej wielkości przedstawiciele rodziny. Ich upierzenie w większości jest białe, wyróżnia się naga, czarna skóra głowy i szyi oraz zagięty, czarny dziób. Nieopierzona skóra występuje również po bokach ciała i pod skrzydłami, jej kolor jest zmienny. W szacie godowej owe nagie połacie skóry zwracają uwagę swoją krwiście czerwoną barwą, nie zaś, jak poza okresem lęgowym, pomarańczową. Do tego w okresie lęgowym ptaki zyskują ozdobne wydłużone pióra u nasady szyi, szare barkówki, zmienia się barwa nóg, lotki II rzędu wymieniane są na inne, dające wrażenie postrzępionych. Ibisy siwopióre są częściowo wędrowne, nie poznano jednak dokładnie charakteru ich wędrówek. Obszary lęgowe rozciągają się od Pakistanu (dokładniej południowej prowincji Sindh) i Nepalu przez Indie po Cejlon. Prawdopodobnie ibisy siwopióre zamieszkują północno-wschodnie Chiny (Heilongjiang). Występują także w Kambodży, południowym Wietnamie, na Jawie i być może na Sumatrze. Zimowiska ciągną się przez południowe Chiny, Mjanmę, Tajlandię, Sumatrę i Filipiny. W niektórych krajach zasięg występowania się zmniejszył. W części państw ibisy siwopióre przebywają tylko w określonych porach roku.

Ibisy te zasiedlają różnorodne środowiska, zarówno na wybrzeżu, jak i w głębi lądu, zmienna jest także ich wilgotność. Widywane są w siedliskach ludzkich, w tym na polach ryżowych. Żyją głównie na terenach nizinnych, choć odnotowywano je do 950 m n.p.m. Pożywienia szukają głównie w stadach lub niewielkich grupach, rzadziej w parach. Ich pokarmem są niewielkie zwierzęta, zarówno bezkręgowce, jak i kręgowce; uzupełniają dietę o materię roślinną. Gniazdują w koloniach z ptakami wodnymi innych gatunków (czapliskach). Gniazdo może być umieszczone zarówno na drzewie wystającym ponad lustro wody, jak i bambusie. Ma formę platformy z gałęzi. Zniesienie liczy 2–4 jaja. Okres inkubacji zmienny w zależności od źródła: 23–25 lub 27–29 dni. Młode opierzają się w pełni po blisko 40 dniach życia, szatę dorosłą uzyskują w wieku około 3 lat.

Taksonomia

Po raz pierwszy gatunek opisał John Latham w 1790, w drugim tomie Index ornithologicus. Holotyp pochodził z Indii. Nowemu gatunkowi Latham nadał nazwę Tantalus melanocephalus^[3]. Gatunek opisał już wcześniej w suplemencie do General synopsis of birds (1787), jednak bez nadania mu dwuczłonowej nazwy^[4]. W 1846 Brian Houghton Hodgson umieścił ibisa siwopiórego w rodzaju Threskiornis^[5], który wyodrębnił George Robert Gray cztery lata wcześniej^[6]. Klasyfikacja ta jest obecnie (2018) podtrzymywana przez Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny^[7]. Niektórzy autorzy, w tym Snow (1978), Lowe & Richards (1991) oraz Hancock, Kushan & Kahl (1992), uznają ibisa siwopiórego za jeden z taksonów w nadgatunku obejmującym prócz niego ibisa czczonego (T. aethiopicus) oraz czarnopiórego (T. molucca)^[8]. Dawniej niektórzy autorzy uznawali go za jeden gatunek w połączeniu z ibisem czczonym^[9][10], jak Ali & Ripley (1978)^[11]. Odrębność zarówno od ibisów czczonych, jak i czarnopiórych – mimo ich bliskiego kontaktu z siwopiórymi w okolicach Celebesu i Moluków – została dostrzeżona na początku lat 90. XX wieku w seriach okazów muzealnych^[10].

Genetyka

W kariotypie ibisów siwopiórych 2n=68, podobnie jak u ibisów czczonych (T. aethiopicus)^[12], żółtoszyich (T. spinicollis) oraz czarnopiórych (T. molucca)^[13]. Zidentyfikowano i zamieszczono w projekcie GenBank część regionów kodujących (CDS) genów CHD1W i CHD1Z^[14][15], genów chromohelikazy wiążącej DNA; badanie ich intronów ma znaczenie przy ustalaniu płci badanych ptaków neognatycznych^[16]. Według De Boer & Van Brinka (1982) ibis czarnopióry (T. molucca) może być przodkiem zarówno ibisów siwopiórych, jak i czczonych (T. aethopicus); miałyby oddzielić się od ibisów czarnopiórych niezależnie względem siebie^[13]. Podawano w literaturze przypadki hybrydyzacji ibisów siwopiórych i ibisów żółtoszyich (T. spinicollis) lub czczonych (T. aethiopicus) oraz ibisów siwopiórych i warzęchy małej (Platalea minor)^[17]. Jedna z hybryd ibisa siwopiórego i warzęchy małej wykluła się w ogrodzie zoologicznym w Berlinie. Był to samiec, przypominający budową dzioba ibisa-ojca, zaś pod względem upierzenia matkę-warzęchę. Miał skrzyżować się z warzęchą różową (Platalea ajaja) i wydać potomstwo^[18] (u warzęchy różowej 2n=72^[19]).

Morfologia

Długość ciała wynosi 65–76 cm^[9]. Wymiary szczegółowe dla nieokreślonej liczby osobników z nieznanej lokalizacji (zbiory Bakera): długość skrzydła 343–370 mm, długość dzioba (od piór u nasady) 139–170 mm, długość skoku 99–115 mm, długość ogona 133–145 mm^[11]. Przynajmniej do 2007 roku nie odnotowano masy ciała^[20]. W porównaniu do innych ibisów siwopióre są średniej wielkości. Upierzenie w większości jest białe. Zwraca uwagę naga, czarna skóra głowy i szyi oraz zagięty w dół dziób^[10]. W porównaniu do innych ptaków rodzaju Threskiornis, miewających dziób o mocnej budowie lub smukłej sylwetce, ibisy siwopióre mają dziób o pośredniej sylwetce. Na szyi nie występuje worek skórny^[21].

Występuje zróżnicowanie szat na spoczynkową i godową. Brak dymorfizmu płciowego^[11][10]. Upierzenie w większości śnieżnobiałe. Wyróżniają się barwne nagie obszary po bokach ciała oraz pod skrzydłem – w szacie spoczynkowej pomarańczowe, w godowej zaś krwistoczerwone. Tęczówka w okresie spoczynkowym ma barwę czerwonobrązową, nogi zaś od szarej po czarną. Dziób czarny. Wraz z nadejściem sezonu godowego pojawiają się szare barkówki, ptaki zyskują również wydłużone i postrzępione lotki II rzędu. Na szyi, u nasady^[11], wyłaniają się ozdobne pióra przypominające źdźbła. Skóra głowy i szyi nabiera niebieskawego odcienia, nogi i stopy zmieniają barwę na połyskliwą czerń, na krótko także na czerwień. Sterówki i podbarkówki mają wówczas jasną, żółtobrązową barwę. Osobniki młodociane wyróżnia zakres nieopierzonej skóry – obejmuje wyłącznie okolice oka i boki głowy, resztę szyi porastają białe pióra z brązowymi i czarnymi wzorami. Ponadto ich tęczówki są brązowe, a dzioby krótsze, niż u dorosłych ptaków^[10]. U młodych ptaków występuje na bokach ciała i pod skrzydłami naga czarna skóra^[11].

W 2008 w Gudźarat zaobserwowano dwadzieścia ptaków z nietypowymi czerwonymi elementami w górnej części grzbietu, na szyi, gardle i kantarku. Wcześniej w literaturze nie było o nich wzmianek^[22]. Ptaki z czerwonymi plamami o różnym zasięgu obserwowano również w 2003 (informacja słowna), 2005 (zdjęcie), 2010 i 2011 (zdjęcia oraz artykuł)^[23][24]. Simon Bruslund, pracownik Weltvogelpark Walsrode mającego też w kolekcji ibisy Threskiornis, zaobserwował podobne plamy u samicy ibisa białookiego (T. bernieri). Samoczynnie zniknęła po kilku tygodniach. Poza tym zachowane zostały fotografie ibisów czarnopiórych z czerwonymi elementami szyi^[23]. Nie jest znana przyczyna ich powstawania ani rola, jaką pełnią^[23][24]. W 2016 w Bhilwara zauważono i sfotografowano leucystycznego osobnika. Traktujący o tej obserwacji artykuł z 2017 był prawdopodobnie pierwszym opisem przypadku aberracji barwnej u ibisa siwopiórego w literaturze^[25].

Zasięg występowania

Ibisy siwopióre są częściowo wędrowne. Obszary lęgowe ciągną się od Pakistanu (południowa prowincja Sindh) i Nepalu przez Indie po Cejlon. Prawdopodobnie występują również w północno-wschodnich Chinach (Heilongjiang). Występują także w Kambodży, południowym Wietnamie, na Jawie i prawdopodobnie Sumatrze. Zimowiska ciągną się przez południowe Chiny, Mjanmę, Tajlandię, Sumatrę i Filipiny^[9]. W niektórych krajach zasięg występowania uległ pomniejszeniu. Pory występowania w różnych obszarach są odmienne^[26].

W Pakistanie rozprzestrzeniony rzadko, głównie w dolinie Indusu; obecny całorocznie^[26]. W Nepalu to częsty ptak osiadły, szczególnie liczny w południowo-wschodniej części kraju^[26][27][28]. W Indiach ibisy siwopióre są szeroko rozprzestrzenione, w zachodniej części kraju pospolitsze. W latach 90. XX wieku podejrzewano, że mogą lokalnie poszerzać zasięg ze względu na tworzone przez ludzi tereny podmokłe^[26]. Już pod koniec XIX wieku odnotowano rozpowszechnienie tych ptaków w Indiach^[29]. Na Cejlonie pospolity na nizinach, szczególnie w suchszych obszarach^[26]. Pod koniec XIX wieku podobny nizinny zasięg na Cejlonie odnotował Legge (żołnierz i ornitolog okresu kolonialnego); wspominał między innymi o występowaniu tego ptaka w kilku miejscach na wybrzeżu^[29].

Do Japonii sporadycznie ibisy siwopióre zalatują w sezonie zimowym^[26] – od października do kwietnia. Odnotowywano je od Hokkaido do Riukiu, częściej jednak w południowych obszarach. Źródło z 2018 roku nie wspomina o liczbie tych obserwacji^[30]. Od 1874 do 1985 miało miejsce 77 obserwacji w Japonii, dotyczyły łącznie 115 osobników. W latach 80. XX wieku zanotowano wzrost obserwacji w stosunku do lat poprzednich, co wyjaśniono wzrostem zainteresowania obserwacjami ptaków^[31]. Gniazdowanie w Heilongjiang (północne Chiny) nie jest potwierdzone^[26], choć w 1990 Archibald poinformował o 25 gniazdach w kolonii w północnych obszarach tej prowincji^[32]. W Chinach poza sezonem lęgowym widuje się ibisy siwopióre, choć nieczęsto, wzdłuż wschodnich i południowych wybrzeży. Niekiedy zapuszczają się w głąb lądu, do prowincji Junnan i Syczuan. W Hongkongu ibisy regularnie zjawiają się zimą, okazjonalnie również latem. Ptaki te odnotowywano też w Korei Południowej^[26]; w 2004 miało miejsce pierwsze stwierdzenie w tym kraju od ponad 20 lat^[33]. W większości północnej części zasięgu ibisy siwopióre migrują lub ulegają jakiemuś rodzajowi dyspersji; ich przemieszczanie się nie jest dokładnie poznane. Ptaki wyprowadzające lęgi w Mandżurii tradycyjnie zimowały w południowej i wschodniej części Chin oraz w Japonii. Współcześnie zasięg w Chinach jest mocno ograniczony, w Japonii zaś to jedynie rzadko zalatujący ptak^[32].

W Bangladeszu ibisy siwopióre występują lokalnie, pojawiają się u wybrzeża i w północno-wschodniej części kraju. Na Filipinach notowane są rzadko, poza sezonem lęgowym i w południowej części kraju. W Mjanmie nieczęste, ale szeroko rozprzestrzenione poza okresem lęgowym. W Tajlandii liczebność spadła, w latach 90. XX wieku był to już nieczęsty gość w okresie zimowym. Z Laosu pochodzi tylko jedno stwierdzenie sprzed 1950. Wietnamska populacja pod koniec XX wieku ograniczona była do kilku kolonii. W Kambodży były to ptaki pospolite jeszcze na początku lat 60. XX wieku, w latach 90. XX wieku gniazdowało w tym kraju już niewiele ptaków; skupione były głównie wokół Tonle Sap. Co więcej, także i liczebność w Malezji zmalała, prawdopodobnie dawniej ibisy gniazdowały na zachodzie kraju. W Indonezji ibisy siwopióre miały, według informacji z lat 90. XX wieku, pojawiać się z rzadka zimą na Sumatrze – gdzie być może gniazdowały – i północnym Borneo^[26]. Jedna niepotwierdzona obserwacja miała miejsce na Celebesie^[34]. Na Jawie na początku XX wieku obecne były liczne kolonie lęgowe, pod koniec tamtego stulecia ibisy występowały już lokalnie, a liczebność spadała^[26]. Potwierdzają to informacje z 2012^[34].

Ekologia i zachowanie

Ibisy siwopióre wybierają różnorodne środowiska życia, mogą żerować zarówno w pobliżu wód, jak i nad wodą, i w interiorze, i na wybrzeżu. Żerują niekiedy i na suchych obszarach, szukają też odpadków przy kanałach lub na ulicach^[35]. Osiedlają się na słodkowodnych mokradłach, jeziorach, rzekach, podmokłych terenach trawiastych, polach ryżowych, przy strumieniach, błotnych równinach, słonych mokradłach i przybrzeżnych lagunach. W większości ptaki te żyją na nizinach, jednak dostrzegane były i w okolicy 950 m n.p.m.^[26] W Nepalu występują na wysokości 75–200 m n.p.m.^[28] (starsze dane z 2001 mówią o 120–150 m n.p.m.^[27]). Na ogół ibisy siwopióre żerują w stadach, małych grupach lub w parach, niekiedy samotnie^[35]. W badaniu nad ptakami wodnymi Uttar Pradesh zaobserwowano 141 grup tych ibisów i liczyły one średnio 8,6 osobnika^[36]. Wzbijając się do lotu ibisy siwopióre gwałtownie uderzają skrzydłami, co generuje świszczące dźwięki^[29].

Pożywienie

Na większość pożywienia ibisów siwopiórych składają się zwierzęta – ryby, płazy bezogonowe, mięczaki, bezkręgowce i niewielkie gady^[35]. Używanie tradycyjnych na subkontynencie indyjskim bambusowych sieci do łowienia ryb wpływa pozytywnie na zagęszczenie ibisów siwopiórych^[37]. W 2016 udokumentowano żerowanie na truchle bydlęcym przez dwa młodociane ibisy. Wcześniej spośród wszystkich ibisów tylko u dwóch gatunków obserwowano zjadanie padliny^[38]. Ibisy siwopióre pobierają także pokarm roślinny^[35]. W jednym z ogrodów zoologicznych zauważono, jak ibis siwopióry zjada liście wierzby (Salix), a także wróbla (Passer domesticus)^[39].

Lęgi

Okres lęgowy zmienny w zależności od regionu występowania. W Nepalu trwa od czerwca do października^[27][28], w północnych Indiach od czerwca/lipca do października, w południowych Indiach i na Cejlonie od listopada do lutego/marca^[11]. Nowsze dane, z 2004, mówią o innej porze lęgowej. Na czaplisku w Kumarakom w stanie Kerala (południowe Indie) gniazda odnotowywano od czerwca do września – nie wspomniano jednak, do kiedy aktywne – zaś w międzyczasie widywano pisklęta i młode osobniki^[40]. Według doniesień rdzennych mieszkańców na Sumatrze ibisy siwopióre gniazdują (lub gniazdowały, bowiem ich status na tej wyspie nie jest pewny) dwa miesiące po innych ptakach wodnych – od września do grudnia^[34]. W zachodniej części Jawy jaja znajdywano od kwietnia do sierpnia^[10]. Aktywność lęgową ibisy siwopióre rozpoczynają od lotów tokowych. Ibisy przerywają je na krótko, wówczas stoją w grupie innych ibisów z rozłożonymi ogonami, opuszczonymi skrzydłami i rozłożonymi ozdobnymi piórami. Podczas lotów tokowych dużą rolę odgrywa ozdobna krwistoczerwona naga skóra na spodzie skrzydła. Samce „pojedynkują się” z innymi poprzez przybieranie poziomego położenia ciała i pozorowanie ataku otwartym dziobem w ich stronę. Niekiedy stoją tuż obok innych samców, niemal dotykając ich i patrząc w tę samą stronę z dziobem wzniesionym ku górze, odzywają się chrapliwym głosem. Do samic zalecają się poprzez gwałtowne zamykanie szeroko otwartego dzioba, niekiedy z trzaśnięciem (ang. bill popping) i przechyleniem głowy do tyłu tak mocno, że dotyka grzbietu, z jednoczesnym skierowaniem dzioba ku górze (co ma miejsce częściej). Samice mogą się odwdzięczać podobnymi zachowaniami, gdy zbliżą się do proponowanych przez samca miejsc na gniazdo. Jeśli samica zbliży się do tokującego samca, może zostać przepędzona lub ten będzie kontynuował swoje zaloty poprzez ukłony z wyciągniętą szyją i głową; szyje i dzioby potencjalnych partnerów mogą krzyżować się. Następnie ptaki czyszczą się, lecz nie wzajemnie^[35].

Ibisy siwopióre gniazdują w czapliskach wraz z ptakami wodnymi innych gatunków, niekiedy jednak tylko w towarzystwie innych ibisów siwopiórych^[10][41]. W koloniach prócz ibisów mogą gniazdować czaple złotawe (Bubulcus ibis), czaple białe (Ardea alba), kormorany skromne (Phalacrocorax niger), czaple nadobne (Egretta garzetta), warzęchy zwyczajne (Platalea leucorodia), kleszczaki azjatyckie (Anastomus oscitans), dławigady indyjskie (Mycteria leucocephala) i ślepowrony zwyczajne (Nycticorax nycticorax)^[41]. Przeważnie ibisy umieszczają swoje gniazda wyżej od czapli i kormoranów. Budowane są głównie na średniej wielkości drzewach, jak akacje (Acacia), jadłoszyny (Prosopis), kebeny (Barringtonia)^[35], tamaryndowiec indyjski (Tamarindus indica), Pithecellobium dulce (mimozowe)^[41], rosnących nieopodal wody, a niekiedy na częściowo zanurzonych krzewach, na przykład głożynie (Zizyphus) czy kaparach Capparis zeylanica^[10]. Mogą być umieszczane na bambusach^[42]. Znajdywano również gniazda na roślinach namorzynowych – Sonneratia caseolaris, ketmii lipowatej (Talipariti tiliaceum), Annona glabra i Flagellaria indica^[40]. Ptaki zaczynają kopulować ze sobą – zarówno w parze, jak i poza (promiskuityzm) – jeszcze przed budową gniazda. Podczas niej samica pozostaje w miejscu, gdzie ma powstać gniazdo, zaś samiec dostarcza jej materiały do budowy^[10], trwającej 4–6 dni. Łączenie materiałów przeznaczonych na gniazdo jest zadaniem obydwu ibisów z pary, choć tylko samiec je zbiera. Według jednego z badań, dziennie dostarczanych jest w wybrane miejsce 27–29 gałązek; odpowiednich gałązek samiec zaczyna poszukiwać tuż po wschodzie słońca^[43]. Samica może podbierać gałęzie z innych gniazd. Gniazda mają formę platformy z gałęzi o średnicy 25–30 cm. Nierzadko położone są one bardzo blisko siebie, nieraz w odległości kilku centymetrów, co prowadzi do agresywnych potyczek w ich okolicy^[10]. W koloniach lęgowych ibisy siwopióre starają się tworzyć skupiska gniazd własnego gatunku, by nie przeplatały się one z gniazdami innych ptaków^[42]. Zdarzają się przypadki ponownego używania gniazd^[39][43].

Zniesienie liczy od 2 do 4 jaj. Średnie wymiary dla 150 jaj: 63,5 na 43,1 mm. Skorupka, owalna w kształcie, ma barwę kredowobiałą z niebieskawym odcieniem. Zdobią ją drobne plamki, jasno- i ciemnobrązowe, najgęściej rozmieszczone na szerszym końcu jaja. Dane na temat okresu inkubacji są zmienne; podawana jest długość 23–25 dni^[10][11] i 27–29 dni (dotyczy ptaków w niewoli)^[44]. W wysiadywaniu biorą udział obydwa ptaki z pary^[39]. Podczas upałów wysiadujący czy stojący na krawędzi gniazda ptak częściowo otwiera dziób, zaś jego gardło ustawicznie pulsuje^[11]. Po wykluciu się piskląt opiekę nad nimi sprawują obydwa ptaki z pary. Młode, prosząc o pokarm, łapią dziób rodzica, a gdy ten otworzy dziób, wtykają swój do gardła dorosłego. Ten karmi potomka zwróconym pokarmem^[10]. W żołądkach młodych, pokrytych jeszcze puchem piskląt znajdowano papkowatą materię rośliną – zieloną i oliwkowobrązową – oraz pokrywy niewielkich, blisko półcentymetrowych, czarniawych chrząszczy^[11]. Zazwyczaj w najgorętszej porze dnia rodzice nie karmią potomstwa, zamiast tego stoją – nierzadko w dwójkę – na gnieździe i osłaniają je od palącego słońca^[10]. Tygodniowe pisklęta mają jasnoróżowe dzioby. U młodych w wieku 2–3 tygodni na jaśniejszej szyi obecne są czarne plamy. Wraz z rozwojem młodych ptaków plamy te poszerzają swój zasięg póki cała szyja i głowa nie sczernieją^[39]. Młode są w pełni opierzone po blisko 40 dniach życia^[39]. Osobniki młodociane tracą szatę młodocianą w wieku blisko 3 lat^[10].

W 1994 najstarszy znany ibis siwopióry przeżył 28 lat i 3 miesiące; przebywał w ogrodzie zoologicznym w Amsterdamie^[45]. W Opel-Zoo (Königstein im Taunus, Hesja) stwierdzono przypadek czasowego nachodzenia się kolejnych lęgów, nie jest jednak wiadome, czy dzieje się tak w naturze^[39].

Na sukces lęgowy ibisów siwopiórych pozytywny wpływ mają odpowiednie opady czy żerowiska. Na przeżywalność młodych w koloniach oddziałuje drapieżnictwo, głównie ze strony ptaków szponiastych^[44]. Jajami i pisklętami pożywiają się wrony orientalne (Corvus splendens), bieliki wschodnie (Haliaeetus leucoryphus) i orliki grubodziobe (Clanga clanga)^[11]. Ibisy w koloniach dręczone są też przez wrony wielkodziobe (C. macrorhynchos)^[10], kanie bramińskie (Haliastur indus) i makaki królewskie (Macaca mulatta)^[42].

Status i zagrożenia

IUCN uznaje ibisa siwopiórego za gatunek bliski zagrożenia wyginięciem (NT, Near Threatened) nieprzerwanie od 1994 (stan w 2018)^[46]. W 2016, kiedy IUCN opublikowało aktualizację Czerwonej Listy ptaków, w całym rodzaju Threskiornis jedynie ibis siwopióry miał nadaną tę rangę – trzy taksony uznano za gatunki najwyższej troski, dwa zaś miały wyższe statusy (zagrożony i wymarły)^[47]. W Chinach w 2015 w lokalnej Czerwonej Księdze gatunek widniał jako krytycznie zagrożony^[48]. Na populację ibisów siwopiórych negatywny wpływ ma osuszanie terenu, niepokojenie przez ludzi, zanieczyszczenie środowiska, przekształcanie środowiska ich życia w tereny rolnicze, odłów oraz wybieranie jaj i młodych z gniazd^[26]. Na początku lat 90. XX wieku ochronę ibisów siwopiórych Hancock i Kushan ocenili jako wystarczającą jedynie w przypadku populacji indyjskiej i wietnamskiej^[10].

Szacunki dotyczące liczebności są różne. BirdLife International podawało w oparciu o dane z lat 1995 i 2002 przybliżoną liczebność ibisów siwopiórych we wschodniej Azji – gdzie miały być ekstremalnie rzadkie – i dla Azji Południowo-Wschodniej, gdzie w 1995 miało żyć nie więcej niż 10 tys. osobników^[46]. Podczas Asian Waterbird Census 2006 zaobserwowano następującą liczbę ibisów w danych państwach: Malezja – 2; Tajlandia – 2; Mjanma – 252–340. Zdaniem autorów artykułu z 2012 dotyczącego spadku liczebności tych ptaków w Indonezji, poprzednie dane o liczebności w Azji Południowo-Wschodniej były mocno przeszacowane. Według Iqbala i Hasudungana mogło ich być wówczas mniej niż 1000^[34].

Ibisy siwopióre występują w licznych rezerwatach, parkach narodowych i innych obszarach chronionych (w nawiasie podano datę obserwacji lub publikacji materiałów źródłowych), między innymi:

• Nepal: Rezerwat Przyrody Koshi Tapu (2001)^[27]
• Indie: Park Narodowy Keoladeo^[32], Park Narodowy Keibul Lamjao (w 2018 odnotowany tam po raz pierwszy po 16 latach w stanie Manipur)^[49], Park Narodowy Bhitarkanika (2010)^[50], Park Narodowy Sultanpur (2016)^[51], Park Narodowy Dudhwa (1991–1944; rzadki)^[52], Park Narodowy Kaziranga (1998–1999)^[53], Ostoja ptaków Ranganathittu^[32], Ostoja ptaków Gudavi (2009)^[43]
• Sri Lanka: Park Narodowy Chundikkulam (1989)^[54]
• Chiny: Rezerwat Przyrody Zhalong (przed 1992 jako gniazdujący w niewielkiej liczbie^[32]; 2001^[55]), Rezerwat Przyrody Dajiahe (2004)^[56]
• Tajlandia: Khuan Khi Sian (1999; mokradła objęte konwencją ramsarską)^[57]

Przypisy

Bibliografia

• James A. Hancock, James A. Kushan, M. Philip Kahl: Storks, Ibises and Spoonbills of the World. Princeton University Press, 1992. ISBN 978-0-12-322730-0.

O íbis-de-cabeça-negra (Threskiornis melanocephalus) é uma espécie de íbis da família Threskiornithidae que se reproduz no sul e sudeste da Ásia da Índia para o oeste e no extremo leste até o Japão. É a única espécie de íbis nativa em sua gama que tem uma plumagem geral branca com pescoço e cabeça pretos. O bico e as pernas curvados para baixo também são pretos. Esta espécie de íbis nidifica apenas durante a estação das chuvas (ou monções).^[2]

Referências

Orientibis^[2] (Threskiornis melanocephalus) är en fågel i familjen ibisar inom ordningen pelikanfåglar.^[3]

Utseende

Orientibisen är en satt, huvudsakligen vit ibis med kraftig, nedåtböjd svart näbb. Adult fågel i häckningsdräkt har bart, svart huvud och vita plymer på nedre delen av halsen. Vidare har den varierande gulaktig anstrykning på mantel och bröst samt grå skapularer och förlängda tertialer. Utanför häckningstid är kroppen helvit och saknar plymer. Ungfågeln har grå fjädrar på huvud och hals samt svarta vingspetsar. Kroppslängden är 75 cm.^[4]

• 
• 

Utbredning

Orientibisen häckar från Pakistan (södra Sind) och Nepal genom Indien till Sri Lanka, även i Sydostasien i Kambodja, södra Vietnam samt på Java och möjligen Sumatra.^[5] Förmodligen häckar den även i nordöstra Kina, i Heilongjiang.^[5] Vintertid ses den även i södra Kina, Myanmar, Thailand, Filippinerna och på Sumatra.^[5] Orientibisen har tillfälligt påträffats i Japan, Sydkorea, Laos och Mongoliet.^[1]

Systematik

Orientibisen är nära släkt med helig ibis (Threskiornis aethiopicus), madagaskaribis (T. bernieri) och australisk ibis (T. molucca). Tidigare har de alla fyra behandlats som en och samma art. Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.

Levnadssätt

Orientibisen hittas i öppet landskap i våtmarker, träsk, översvämmande områden, risfält och vid flod- och sjökanter. Födan består av grodor, grodyngel, sniglar, insekter och deras larver samt maskar, men även fisk och kräftdjur. Häckningssäsongen varierar beroende på vattentillgång, men vanligen juni-oktober i norra Indien, november-mars i södra Indien och Sri Lanka samt oktober-april i Sydostasien. Den placerar sitt bo i ett träd eller i en buske, vari den lägger två till fyra kritvita ägg.^[5][6]

Status och hot

Liksom de flesta andra stora våtmarksfåglar i Asien tros orientibisen minska i antal, troligen rätt kraftigt. Den utsätts för en rad olika hot, från jakt och störningar vid häckningskolonier till utdikning och omvandling av dess födosökningsområden till jordbruk. Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar den därför som nära hotad, men konstaterar att den ökar i vissa områden och att mer information krävs för att bekräfta om hela populationen minskar i mindre omfattning än vad man tror idag.^[1]

Noter

1. ^ [a b c] Birdlife International 2012 Threskiornis melanocephalus Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2018) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2018-09-30
3. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11
4. ^ Grimmett, R.; Inskipp,C. & Inskipp, T. 1999. Birds of the Indian Subcontinent. Oxford University Press
5. ^ [a b c d] Matheu, E., del Hoyo, J., Garcia, E.F.J. & Boesman, P. (2019). Black-headed Ibis (Threskiornis melanocephalus). I: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (hämtad från https://www.hbw.com/node/52754 31 januari 2019).
6. ^ Craig Robson (2007) Birds of South-east Asia, New Holland Publisher, London, sid:178-179, ISBN 978-1-84330-746-4

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör orientibis.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Threskiornis melanocephalus.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Binominal adı Threskiornis melanocephalus
(Latham, 1790)

Threskiornis melanocephalus, aynakgiller familyasından bir aynak türüdür. Asya'ya özgü bir kuş olup, Hindistan, Pakistan, Myanmar ve Tayland'da yaşar.

Dış bağlantılar

• Zoonomen - Threskiornis melanocephalus.
• Avibase - Threskiornis melanocephalus.
• ITIS - Threskiornis melanocephalus.
• Animal Diversity Sitesi - Threskiornis melanocephalus.

Wikimedia Commons'ta Threskiornis melanocephalus ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. Wikispecies'te Threskiornis melanocephalus ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.

• 1 Опис
• 2 Поширення
• 3 Розмноження
• 4 Живлення
• 5 Інше
• 6 Примітки
• 7 Література

1. ↑ Фесенко Г. В. Вітчизняна номенклатура птахів світу. — Кривий Ріг : ДІОНАТ, 2018. — 580 с. — ISBN 978-617-7553-34-1.

Cò quăm đầu đen, tên khoa học Threskiornis melanocephalus, là một loài chim trong họ Threskiornithidae.^[2]

Hình ảnh

• 
• 
• 
• 
• 
• 

Chú thích

Tham khảo

Wikimedia Commons có thư viện hình ảnh và phương tiện truyền tải về Cò quăm đầu đen Wikispecies có thông tin sinh học về Cò quăm đầu đen

• Grimmett, Inskipp and Inskipp; Birds of India. ISBN 0-691-04910-6
• Bernhard Grzimek (Hrsg.): Grzimeks Tierleben. 2. Auflage. Deutscher Taschenbuch Verlag, Frankfurt 1979/80, (Band 7, S. 229 ff.).
• Cò quăm đầu đen tại Hệ thống Thông tin Phân loại Tích hợp (ITIS).
• Tham khảo Animal Diversity Web : Threskiornis melanocephalus (tiếng Anh)

Царство: Животные

Подцарство: Эуметазои

Без ранга: Двусторонне-симметричные

Без ранга: Вторичноротые

Тип: Хордовые

Подтип: Позвоночные

Инфратип: Челюстноротые

Надкласс: Четвероногие

Класс: Птицы

Подкласс: Настоящие птицы

Инфракласс: Новонёбные

Отряд: Аистообразные

Семейство: Ибисовые

Подсемейство: Ибисовые

Род: Черношейные ибисы

Вид: Черноголовый ибис

Близки к уязвимому положению
IUCN 3.1 Near Threatened: 22697516

• 1 Описание
• 2 Распространение
• 3 Размножение
• 4 Питание
• 5 Прочее
• 6 Примечания
• 7 Литература
• 8 Ссылки

二名法 Threskiornis melanocephalus
Latham, 1790

黑頭白鹮（学名：Threskiornis melanocephalus）为鹮科白鹮屬下的一个种。

参考文献

扩展阅读

维基共享资源中相關的多媒體資源：黑頭白鹮（分類） 这是一篇與动物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。

取自“https://zh.wikipedia.org/w/index.php?title=黑頭白鹮&oldid=50258310”

クロトキ 保全状況評価 NEAR THREATENED
(IUCN Red List Ver.3.1 (2001))
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ペリカン目 Pelecaniformes 科 : トキ科 Threskiornithidae 亜科 : トキ亜科 Threskiornithinae 属 : クロトキ属 Threskiornis 種 : クロトキ T. melanocephalus 学名 Threskiornis melanocephalus
(Latham, 1790) 英名 Black-headed Ibis

クロトキ （黒朱鷺、学名：Threskiornis melanocephalus ）は、ペリカン目トキ科に属する鳥類の一種。

形態[編集]

全長約70cm。体色は白色で、くちばしから顔にかけては黒色である。脚も黒い。頭部から上頸にかけては成長と共に羽が抜けて禿げ上がり、黒い皮膚が裸出する。幼鳥では、頭部等に灰黒色の羽毛が生えている。

分布[編集]

中国東部、東南アジアの限られた地域と、インド、スリランカで繁殖し、中国で繁殖した個体は冬季東南アジアへ渡り越冬する。

日本には稀な冬鳥として渡来するが近年は記録が減少気味で、西日本にまれに渡来するに過ぎない。幼鳥が渡来する例が多い。かつては日本でも繁殖していたらしく、江戸時代の絵画で描かれたサギ山に本種が描かれているものがある。また、幾つかの古文書で「カマサギ」「ナベカムリ」「クロクビ」などの呼称でクロトキが紹介されている。

生態[編集]

湖沼、水田、干潟などで見られ、魚類、昆虫などの小動物を捕食する。

頸と脚を一直線に伸ばして飛ぶ。

群れで行動することを好み、繁殖も集団で行うことが多い。水辺の樹林でサギ類と混合コロニーをつくって繁殖することが多い。

「グワァ」と響く声で鳴くことがある。

Sibley分類体系上の位置[編集]

シブリー・アールキスト鳥類分類

保全状態評価[編集]

• NEAR THREATENED (IUCN Red List Ver. 3.1 (2001))
  
• 情報不足（DD）（環境省レッドリスト）
  

参考文献[編集]

• 真木広造他　『日本の野鳥590』　平凡社
• 高野伸二他 『山溪カラー名鑑　日本の野鳥』、山と溪谷社

関連項目[編集]

ウィキメディア・コモンズには、クロトキに関連するメディアおよびカテゴリがあります。 ウィキスピーシーズにクロトキに関する情報があります。

• アフリカクロトキ
• オーストラリアクロトキ
• 日本の野鳥一覧

外部リンク[編集]

• クロトキ画像 (Google)

この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。

「https://ja.wikipedia.org/w/index.php?title=クロトキ&oldid=65114148」から取得

검은머리흰따오기(영어: black-headed ibis)는 저어새과 따오기아과 검은머리흰따오기속에 딸린 종으로, 인도에서 일본에 이르는 넓은 지역에 분포한다.^[2] 우기 또는 장마철에만 둥지를 짓는다.

각주