الأسماء في صفحات التنقل
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Petrisen Dawria (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: petris Dawria) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Perdix dauuricae; yr enw Saesneg arno yw Daurian partridge. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. dauuricae, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ewrop.
Caiff ei fagu er mwyn ei hela.
Mae'r petrisen Dawria yn perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Ceiliog coedwig coch Gallus gallus Ceiliog coedwig gwyrdd Gallus varius
.jpg)
_Male.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Petrisen Dawria (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: petris Dawria) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Perdix dauuricae; yr enw Saesneg arno yw Daurian partridge. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. dauuricae, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ewrop.
Caiff ei fagu er mwyn ei hela.
Das Bartrebhuhn (Perdix dauurica) ist eine Art aus der Familie der Fasanenartigen, das Strauchbiotope in Waldsteppen, Steppen und Halbwüsten Innerasiens bewohnt.
Es werden zwei Unterarten unterschieden. Es ist eng mit dem Rebhuhn verwandt, das es im Osten der Paläarktis ersetzt. Die beiden Arten überlappen sich in einem großen Gebiet. Trotz der auffälligen Ähnlichkeiten kommt es aber verhältnismäßig selten zu natürlichen Hybriden.[1]
Das Bartrebhuhn erreicht eine Körperlänge von 28 bis 30 Zentimetern und wiegt zwischen 200 und 340 Gramm.[2] Es hat einen graubraunen Schnabel und braune Augen. Die nackte Haut hinter und unter den Augen ist rot, was besonders bei den Männchen auffällt. Die Beine sind gräulich fleischfarben. Der Sexualdimorphismus ist nur sehr gering ausgeprägt. Weibchen sind grundsätzlich etwas blasser gefärbt.
Die Stirn und die Kopfseiten sowie das Kinn und die Kehle sind zimtfarben. Der hintere Nacken sowie die Nackenseiten und die Brust sind fein grau gezeichnet. In der Mitte der Unterbrust findet sich ein schwarzbrauner bis schwarzer hufeisenförmiger Fleck. Der Unterbauch ist blass bräunlich. Die Körperoberseite ist matt graubraun.
Vom Rebhuhn lässt sich das Bartrebhuhn durch den sehr dunklen (nicht bräunlichen) Bauchfleck sowie die hellrötliche Färbung auf der Brust und am oberen Abschnitt des Bauches unterscheiden.[3]
Das Verbreitungsgebiet des Bartrebhuhns erstreckt sich über die Steppen- und Halbwüstengebiete Innerasiens von Fergana und Semiretschje bis zur Ussurimündung, im Süden bis zum östlichen Tienschan, dem Oberlauf des Gelben Flusses und den Provinzen Shaanxi und Shanxi in der Volksrepublik China.[4] Mit dem Rebhuhn überlappt es sich in Zentralsibirien, im Westen Chinas und im Osten von Kasachstan. Es sind offenbar unterschiedliche Anforderungen an das Brutareal, die verhindern, dass die beiden Arten in diesen Regionen stärker hybridisieren. So kommt das Rebhuhn in Kasachstan beispielsweise in den Ebenen vor, während das Bartrebhuhn strauchbestandene Hänge und stärker baumbestandene Gebiete bevorzugt.
Das Bartrebhuhn bewohnt eine große Bandbreite unterschiedlicher Habitate, zeigt aber eine Präferenz für strauchbestandene oder licht baumbestandene Gebiete, die an Grasland angrenzen. Es kommt aber auch in baumbestandener Steppe, grasbewachsenen Waldlichtungen, in Strauchregionen entlang von Fließgewässern sowie in Agrarland vor. In einzelnen Gebieten kommt es auch auf semiariden Steinhängen vor, grundsätzlich meidet es aber Wüstenregionen. In Zentralasien kommt das Bartrebhuhn auch an Salzsümpfen mit Salzsträuchern vor. An den Steppenhängen von Bergen brütet es örtlich in Höhen bis zu 2400 Meter über NN.[5]
Der größte Teil der Population sind Standvögel. Nur im äußersten Norden des Verbreitungsgebietes verlassen Bartrebhühner im Winter ihr Brutgebiet und wechseln in südlichere, schneelose Gebiete.
Das Bartrebhuhn ist ein Hühnervogel, der den größten Teil des Jahres sozial lebt. Es kommt gewöhnlich in Ketten (Rebhuhnfamilien in der Jägersprache) von 15 bis 30 Individuen vor. Im Winterhalbjahr können die Ketten jedoch auch bis zu 200 Individuen (der Jäger spricht dann von Volk) umfassen. Es hat ein monogames Paarungsverhalten. Die Auflösung der Wintertrupps in einzelne Paare vollzieht sich über drei bis vier Wochen. Dabei beginnen alte Individuen etwas früher als die jungen mit der Fortpflanzung.[6] Das Nest ist eine mit Gras, Blättern, Wurzeln und weichen Federn ausgelegte Bodenmulde. Das Gelege umfasst in der Regel 18 bis 20 Eier. Gelege mit weniger als 12 Eiern sind sehr selten. In Form und Farbe sind die Eier von den Eiern des Rebhuhns nicht zu unterscheiden. Anders als beim Rebhuhn werden die Küken vom Weibchen und vom Männchen geführt. Die Jungen können in einem Alter von einer Woche bereits flattern.
Das Bartrebhuhn (Perdix dauurica) ist eine Art aus der Familie der Fasanenartigen, das Strauchbiotope in Waldsteppen, Steppen und Halbwüsten Innerasiens bewohnt.
Es werden zwei Unterarten unterschieden. Es ist eng mit dem Rebhuhn verwandt, das es im Osten der Paläarktis ersetzt. Die beiden Arten überlappen sich in einem großen Gebiet. Trotz der auffälligen Ähnlichkeiten kommt es aber verhältnismäßig selten zu natürlichen Hybriden.
The Daurian partridge (Perdix dauurica), also known as steppe partridge, Asian grey partridge or bearded partridge,[2] is a gamebird in the pheasant family Phasianidae of the order Galliformes (gallinaceous birds). Its name derives from the Dauria region of Russia, which forms part of their distribution.
It is a rotund bird measuring roughly 28–30 cm (11–12 in) long. In the fall, males weigh about 200–340 grams (7.1–12.0 oz) and 290–330 grams (10–12 oz) for females.[3] Both sexes have a sandy-orange face and long feathers under the beak, forming a 'beard'. The rest of the head and underparts are pale slate-grey with a buff line on the chest and black belly patch. The female has a smaller belly patch and is slightly duller than the male. Their song sounds like a higher-pitched, sped-up version of the grey partridge's; a shrill, grating kieerr-ik![4]
There are multiple subspecies, differing mainly in the plumage becoming darker and more rufous further east.
This partridge breeds generally on open grassland or steppe including farmland across much of temperate East Asia from Kyrgyzstan and extending eastward to China and Mongolia. It is a non-migratory terrestrial species, which forms flocks outside the breeding season in Autumn and Winter. In parts of its range, it overlaps with the very similar and closely related grey partridge, with which it forms a superspecies. They inhabit open country, ideally with some adjacent bushes or open woodland.
Daurian partridges forage and move most actively during morning/evening hours and rest at mid-day, depending on weather.
Females usually lay around the second to third week of May. The nest is lined with grasses and twigs on the ground under a bush or in tall grass, and the typical clutch size is somewhere around 13–20 olive-brown eggs.[5] Chicks are a pale yellow-brown dappled with shades of dark brown and rufous.[6]
This is a seed-eating species, but the chicks in particular consume insects as an essential protein supply. They are capable of flying short distances around 2 weeks of age. When disturbed, it springs upward with whirring wings in a rapid, explosive manner, then it flies off to nearby cover, all while sounding off an alarmed staccato hek-hek-hek![7]
The daurian partridge has two recognized subspecies:[8]
The Daurian partridge is not globally threatened, but may be over-hunted in parts of its range.
.jpg)
{{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) The Daurian partridge (Perdix dauurica), also known as steppe partridge, Asian grey partridge or bearded partridge, is a gamebird in the pheasant family Phasianidae of the order Galliformes (gallinaceous birds). Its name derives from the Dauria region of Russia, which forms part of their distribution.
La Dauria perdriko, Perdix daurica, estas birdo de la familio de Fazanedoj de la ordo de Kokoformaj kaj subfamilio de Perdrikenoj. La nomo devenas el la regiono Daurio aŭ Transbajkalo.
Tiu specio de la grupo de perdrikoj reproduktiĝas en farmoterenoj de multe de moderklimata orienta Azio el suda Kirgizio, Kazaĥio, Taĝikio, Altajo orienten al centra Siberio, norda Ĉinio (provincoj najbaraj de Mongolio) kaj Mongolio. Ĝi estas surterema nemigranta specio, sed moviĝas al valoj kaj subaj teroj kaze de granda neĝokvanto kaj formas arojn for de la reprodukta sezono el 15 al 30 individuoj kaj ariĝas vintre ĝis grupoj de 200. En partoj de sia teritorio, ĝi koincidas kun la tre simila kaj proksime rilata Griza perdriko, kun kiu ĝi formas superspecion.
La dauria perdriko estas birdo de malferma kamparo, kun iome da apudaj arbustoj aŭ maldensa arbaro. Sed ankaŭ loĝas en vario de biotopoj, kiaj herbejbordoj, stepoj, arbarklarejoj, ĉerivera arbaro, farmoj, terkultivejoj, duondezertaj ŝtonecaj montetoj ktp., sed ili evitas la plej dezertajn areojn. Ĝi loĝas ĝis 3000 m. super marnivelo.
Tiu palearktisa specio estas monogama. La nesto estas grunda depresio kovrita de herboj, de folioj, de radikoj kaj de plumoj, en aŭ ĉe ŝirmaĵo, kaj la tipa ovaro estas de 18-20 (neniam malpli da 12) olivecbrunaj ovoj. La ovodemetado varias laŭtempe depende de la regionoj. Kovado daŭras 25 tagoj kaj ambaŭ gepatroj idozorgas.
Ĝi estas fortika birdo, 28–30 cm longa, grizdorsa kun bruna suba dorso kaj flugiloj tre striecaj, kun oranĝecaj vizaĝo kaj hirta mentona “barbo” en la reprodukta sezono. La resto de la kapo (krono, nuko, kolflankoj) kaj de la subaj partoj estas grizaj kun ankaŭ oranĝeca centra brusto kaj nigra ventra makulo hufumforma. En flankoj estas ruĝecbruna strieco. La beko estas kornogriza, la iriso bruna kaj estas nuda ruĝa haŭtaĵo antaŭ kaj malantaŭ la okulo.
La ino havas pli malgrandan ventromakulon kaj estas pli senkolora ol la masklo. Junuloj de Dauria perdriko estas esence grizbrunaj, kaj ne havas la distingan vizaĝon kaj markojn de subaj partoj. La kanto estas akra kieerr-ik.
Estas tri subspecioj diferencaj ĉefe pri plumaroj kiuj iĝas des pli malhelaj kaj pli ruĝecaj ju pli orienten.
Tiu estas semomanĝanta specio, sed junuloj manĝas ĉefe insektojn kiel esenca fonto de proteinoj. Kaze de ĝenado, kiel ĉe plej parto de ĉasbirdoj, ankaŭ tiu ekflugas mallongdistance per rondoformaj flugiloj, ofte alvokante rik rik rik dum ĝi startas.
La Dauria perdriko ne estas tutmonde minacata, sed povas esti troĉasata en partoj de sia teritorio.
La Dauria perdriko, Perdix daurica, estas birdo de la familio de Fazanedoj de la ordo de Kokoformaj kaj subfamilio de Perdrikenoj. La nomo devenas el la regiono Daurio aŭ Transbajkalo.
Tiu specio de la grupo de perdrikoj reproduktiĝas en farmoterenoj de multe de moderklimata orienta Azio el suda Kirgizio, Kazaĥio, Taĝikio, Altajo orienten al centra Siberio, norda Ĉinio (provincoj najbaraj de Mongolio) kaj Mongolio. Ĝi estas surterema nemigranta specio, sed moviĝas al valoj kaj subaj teroj kaze de granda neĝokvanto kaj formas arojn for de la reprodukta sezono el 15 al 30 individuoj kaj ariĝas vintre ĝis grupoj de 200. En partoj de sia teritorio, ĝi koincidas kun la tre simila kaj proksime rilata Griza perdriko, kun kiu ĝi formas superspecion.
La dauria perdriko estas birdo de malferma kamparo, kun iome da apudaj arbustoj aŭ maldensa arbaro. Sed ankaŭ loĝas en vario de biotopoj, kiaj herbejbordoj, stepoj, arbarklarejoj, ĉerivera arbaro, farmoj, terkultivejoj, duondezertaj ŝtonecaj montetoj ktp., sed ili evitas la plej dezertajn areojn. Ĝi loĝas ĝis 3000 m. super marnivelo.
Tiu palearktisa specio estas monogama. La nesto estas grunda depresio kovrita de herboj, de folioj, de radikoj kaj de plumoj, en aŭ ĉe ŝirmaĵo, kaj la tipa ovaro estas de 18-20 (neniam malpli da 12) olivecbrunaj ovoj. La ovodemetado varias laŭtempe depende de la regionoj. Kovado daŭras 25 tagoj kaj ambaŭ gepatroj idozorgas.
Ĝi estas fortika birdo, 28–30 cm longa, grizdorsa kun bruna suba dorso kaj flugiloj tre striecaj, kun oranĝecaj vizaĝo kaj hirta mentona “barbo” en la reprodukta sezono. La resto de la kapo (krono, nuko, kolflankoj) kaj de la subaj partoj estas grizaj kun ankaŭ oranĝeca centra brusto kaj nigra ventra makulo hufumforma. En flankoj estas ruĝecbruna strieco. La beko estas kornogriza, la iriso bruna kaj estas nuda ruĝa haŭtaĵo antaŭ kaj malantaŭ la okulo.
La ino havas pli malgrandan ventromakulon kaj estas pli senkolora ol la masklo. Junuloj de Dauria perdriko estas esence grizbrunaj, kaj ne havas la distingan vizaĝon kaj markojn de subaj partoj. La kanto estas akra kieerr-ik.
Estas tri subspecioj diferencaj ĉefe pri plumaroj kiuj iĝas des pli malhelaj kaj pli ruĝecaj ju pli orienten.
Tiu estas semomanĝanta specio, sed junuloj manĝas ĉefe insektojn kiel esenca fonto de proteinoj. Kaze de ĝenado, kiel ĉe plej parto de ĉasbirdoj, ankaŭ tiu ekflugas mallongdistance per rondoformaj flugiloj, ofte alvokante rik rik rik dum ĝi startas.
La Dauria perdriko ne estas tutmonde minacata, sed povas esti troĉasata en partoj de sia teritorio.
La perdiz dáurica, (Perdix dauurica), es una especie de ave galliforme de la familia Phasianidae. Su nombre hace referencia a la región de Dauria en Rusia.
Es un ave corpulenta que mide unos 28 a 30 cm de largo, su dorso es marrón, su cara tiene un tono naranja con una incipiente "barba" anaranjada durante la temporada de reproducción. El resto de la cabeza y las partes inferiores son grises con el centro del pecho beige-amarillento y una mancha negra en el vientre. La hembra tiene una mancha blanca más reducida en el vientre y es menos vistosa que el macho. Los ejemplares juveniles son de un color gris amarronado, y no tiene las marcas distintivas en la cara y zonas inferiores. Su canto es un grueso kieerr-ik.
Existen tres subespecies que se diferencian principalmente por su plumaje el cual se torna más rufo y oscuro cuanto más al este viven.
Se reproduce en praderas en gran parte de las áreas templadas del este de Asia desde Kirguistán hasta China y Mongolia. Es un ave terrestre no migratoria, que forma bandadas fuera de la temporada de reproducción. En partes de las zonas donde habita, las cuales se superponen con las habitadas por la perdiz pardilla, con la cual forma una superespecie.
La perdiz dáurica prefiere los terrenos abiertos, idealmente con algunos arbustos en las adyacencias o bosquecillos abiertos. El nido es una depresión en el terreno forrada con pastos cerca de alguna cubierta, la puesta típica consiste de 18 a 20 huevos.
Es una especie que se alimenta de semillas, aunque los ejemplares jóvenes también consumen insectos los cuales les proveen proteínas. Si se la molesta, de manera similar a la mayoría de las aves de caza, levanta un corto vuelo, a menudo gritando un rick rick rick al despegar.
Si bien la perdiz dáurica no se encuentra amenazada a nivel global, en ciertas regiones puede sufrir una caza excesiva.
La perdiz dáurica, (Perdix dauurica), es una especie de ave galliforme de la familia Phasianidae. Su nombre hace referencia a la región de Dauria en Rusia.
Eper bizardun (Perdix dauurica) Perdix generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.
Eper bizardun (Perdix dauurica) Perdix generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.
Perdix dauurica
La Perdrix de Daourie (Perdix dauurica) est une espèce d'oiseaux de la famille des Phasianidae.
La perdrix de Daourie a une vaste distribution dans les steppes de Russie, de Mongolie et du nord de la Chine : Monts Altai, Sibérie centrale et méridionale, est du Tadjikistan, Kirghizistan, Bouriatie, sud de la Russie jusqu’au lac Khanka à l’est, Mongolie, Mongolie intérieure, nord-ouest et nord de la Chine. C'est une espèce sédentaire, mais qui migre en altitude selon l'enneigement.
La perdrix de Daourie se rencontre dans divers habitats de plaine et de montagne jusqu’à 3 000 m d’altitude, mais elle marque une préférence pour les zones buissonneuses, les herbages forestiers ou les bois clairs bordant des prairies. Elle peut être observée dans les steppes et prairies arbustives, les clairières enherbées, les jachères mais rarement dans les zones complètement découvertes. Elle s’aventure toutefois dans les cultures, en automne et en hiver, pour y chercher sa nourriture (Hennache & Ottaviani 2011).
Son alimentation consiste en végétaux et aussi insectes au moment de la reproduction et de l’élevage des jeunes : racines fraîches, jeunes feuilles, bourgeons, graines diverses, baies, céréales (Zhao et al. 1992).
Ses mœurs sont assez mal connues, mais supposées similaires à celles de la perdrix grise. En dehors de la saison de reproduction, cette perdrix vit en troupes importantes de 7 à 50 oiseaux, habituellement 15 à 25, mais pouvant compter jusqu'à plus de 200 individus en hiver (Zhao et al. 1992).
Le chant est présumé semblable à celui de la perdrix grise, mais il n’y a aucune étude précise à ce sujet.
La perdrix de Daourie est monogame. Elle niche à la base d’un arbre, à l’abri d’un buisson ou d’herbes épaisses, dans une dépression garnie d’herbes, de racines, de feuilles et de plumes de duvet. Les deux conjoints participent à la confection du nid. La période de nidification varie suivant les régions : en mars dans les Monts Altaï, avec une ponte en avril ; entre mai et fin-juin dans le centre nord et est de la Chine (Zhao et al. 1992).
Cette espèce n’est pas considérée comme menacée, bien que son statut soit mal connu sauf dans l’est de la Chine où elle serait commune en certaines régions (Jelin, Hebei, Heilongjiang). La chasse intensive qui lui est faite partout peut représenter une menace de même que les modifications d’habitat (Zhao et al. 1992, Madge & McGowan 2002).
Perdix dauurica
La Perdrix de Daourie (Perdix dauurica) est une espèce d'oiseaux de la famille des Phasianidae.
Perdix dauurica, coñecida vulgarmente como perdiz dáurica, é unha especie de ave da orde dos galiformes, familia dos fasiánidos e subfamilia dos perdicinos, unha das tres que integran o xénero Perdix.
É unha perdiz corpulenta, que mide de 28 a 30 cm de longo. A plumaxe do seu dorso é marrón, a cara amosa unha tonalidade alaranxada cunha incipiente "barba", que se volve tamén alaranxada durante a época da reprodución. O resto da cabeza e as partes inferiores do corpo son grises, co centro da peituga beixe-amarelada, e cunha gran mancha negra no ventre. A femia ten unha mancha branca máis reducida no ventre, e é menos vistosa que o macho. Os xuvenís son dunha cor gris apardazada, e non teñen as marcas distintivas na cara e nas zonas inferiores.[2]
Habita e se reproduce en pradarías en gran parte das zonas temperadas do leste de Asia, desde Quirguicistán até Mongolia e a China. É unha ave terrestre non migratoria, que forma bandadas fóra da temporada de reprodución. Nalgunhas partes das zonas onde habita, as súas poboacións superpóñense coas habitadas pola perdiz charrela, coa cal forma unha superespecie.[2]
A perdiz dáurica prefire os terreos abertos, especialmente os que teñen algúns arbustos nas proximidades ou pequenos bosques abertos. O niño é unha depresión no terreo forrada con herbas cerca dalgunha matogueira que lle serve de cuberta. A posta típica e de entre 18 e 20 ovos. Aliméntase de sementes, aínda que os espécimes xuvenís tamén consomen insectos qiue lles subministran proteínas. Cande son molestadas, de maneira similar á maioría das aves de caza, levántanse nun curto voo.[2]
Aínda que a perdiz dáurica non se encontra ameazada a nivel global, en certas rexións pode sufrir unha caza excesiva.[2]
A especie foi descrita en 1811 polo médico, zoólogo e botánico alemán, célebre polos seus traballos realizados en Rusia, na súa obra Zoographia Rosso-Asiatica: sistens omnium animalium in extenso Imperio Rossico, etc.
Para a do xénero, véxase Perdix.
O epíteto específico, dauuriuca, fai alusión á á rexión rusa de Dauria (en ruso Даурия, Dauriya) rexión montañosa localizada ao leste do lago Baikal. Este nome, Dauria, deriva do etnónimo dos nativos da zona.[Cómpre referencia]
Dentro desta especis recoñécense as dúas subespecies seguintes:[3]
Perdix dauurica, coñecida vulgarmente como perdiz dáurica, é unha especie de ave da orde dos galiformes, familia dos fasiánidos e subfamilia dos perdicinos, unha das tres que integran o xénero Perdix.
.jpg)
