Anas poecilorhyncha Forster & JR 1781

L'ànec becpintat (Anas poecilorhyncha) és un ocell de la família dels anàtids (Anatidae) que habita aiguamolls, rius i llacs del subcontinent indi, Tibet, Sri Lanka, Birmània, Laos i nord de Vietnam. Era considerat conespecífic d'Anas zonorhyncha.

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Ànec becpintat de l'Índia

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Hwyaden bigfannog (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: hwyaid pigfannog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Anas poecilorhyncha; yr enw Saesneg arno yw Spotbill duck. Mae'n perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae) sydd yn urdd y Anseriformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. poecilorhyncha, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r hwyaden bigfannog yn perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Alarch gyddfddu Cygnus melancoryphus Alarch utganol Cygnus buccinator

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Die Fleckschnabelente (Anas poecilorhyncha) ist eine Vogelart aus der Gattung der eigentlichen Schwimmenten (Anas). Diese eher große und massig gebaute Entenart ist ausschließlich in Asien beheimatet. Sie ist weit verbreitet und zahlreich. Es werden drei Unterarten unterschieden, die sich in ihrem Körpergefieder leicht unterscheiden. Der Name der Ente bezieht sich auf zwei orangerote Punkte, die sich an beiden Seiten der Schnabelwurzel befindet.

Erscheinungsbild

Die Körperlänge der Fleckschnabelente beträgt 58 bis 63 Zentimeter. Die Männchen wiegen zwischen 1230 und 1500 Gramm. Weibchen sind deutlich leichter und wiegen zwischen 780 und 1360 Gramm.^[1]

Ausgewachsene Fleckschnabelenten haben ein bräunlich-schwarzes Gefieder, einen weißen Bauch und ein weißes Gesicht. Die Beine und Füße der Ente sind orangerot. Charakteristisch ist der gelbe vordere Schnabel der Fleckschnabelente. In ihrem Erscheinungsbild ähneln die Fleckschnabelenten den Weibchen der der Stockente. Sie sind braun und gelbbraun gefleckt, haben eine dunkle, klar abgegrenzte Stirn und Scheitel sowie einen gut erkennbaren Augenstreif. Weibchen unterscheiden sich durch eine weniger ausgeprägte Färbung des Gefieders, ansonsten ist der Geschlechtsdimorphismus nur gering ausgeprägt. Beide Geschlechter tragen ein Ganzjahreskleid. Über den Mauserverlauf liegen bislang keine ausreichenden Untersuchungen vor.^[2]

Die Chinesische Flachschnabelente (Anas poecilorhyncha zonorhyncha) ist etwas brauner und dunkler als die beiden südlicher auftretenden Unterarten. Bei ihr fehlt der leuchtend weiße Streif am inneren Spiegelrand, der bei den beiden anderen Unterarten das auffälligstes Erkennungsmerkmal ist. Auch die beiden namensgebenden orangeroten Punkte an der Schnabelwurzel fehlen bei dieser Unterart.

Verbreitung

Die Fleckschnabelente kommt in Asien, insbesondere in China, Mongolei, Südsibirien, Bangladesch, Kambodscha, Laos, Vietnam, Burma und Indien vor.

Die Nominatform ist auf dem indischen Subkontinent beheimatet. Ihr Verbreitungsgebiet reicht im Süden bis nach Sri Lanka und in östlicher Richtung bis Bangladesch, Assam und Manipur. Die Unterart A. poecilorhyncha haringtoni, die auch als Burmesische Fleckschnabelente bezeichnet wird, ist in Burma sowie Südchina und Vietnam beheimatet. Sie kommt vermutlich auch in Laos vor, ist außerdem in Kambodscha zu finden und erreicht den extremen Süden von Vietnam. Die Chinesische Flachschnabelente (Anas poecilorhyncha zonorhyncha) kommt in den meisten Regionen Chinas vor. Sie brütet auch in Südsibirien, in Korea und Japan.

Die nördlichen Populationen in China, Mongolei und Sibirien beheimateten Populationen sind Zugvögel. Sie ziehen im Winterhalbjahr nach Süden und erreichen dann auch Kambodscha und Thailand. Irrgäste finden sich gelegentlich auf den Inseln vor Alaska ein und erreichen gelegentlich auch den Norden der Philippinen.^[3]

Für 2005 wurden aus Deutschland 3–4 Brutpaare gemeldet, welche von entflogenen Zuchttieren abstammen. Die Art wird als invasive Art, nach Bundesnaturschutzgesetz (BNatSchG) § 40 betrachtet, welche heimische Arten gefährdet. Es wird für Deutschland eine Beseitigung gefordert, damit sich keine größeren Populationen aufbauen.^[4]

Lebensraum

Fleckschnabelenten präferieren seichte Süßwassergewässer und Sumpfgebiete, die eine sehr dichte Unterwasservegetation aufweisen. An Flüssen halten sie sich nur gelegentlich auf. Die chinesische Fleckschnabelente kommt auch in Küstengewässern vor. Allerdings scheinen Fleckschnabelenten Brackwasser oder gar Salzwasser grundsätzlich zu meiden. In Regionen, in denen auch die Stockente vorkommt, kommt es nur selten zu einem gemeinsamen Auftreten. Dies wird als Hinweis gewertet, dass die Fleckschnabelente andere Anforderungen an ihren Lebensraum stellt als diese Art.^[5]

Lebensweise

In ihrem Verhalten ähnelt die Fleckschnabelente der Stockente sehr weitgehend. Sie hält sich in kleinen Scharen und Familienverbänden bevorzugt an seichtem, sumpfigen Gewässern auf. Ihre Nahrung sucht sie gründelnd. Ihre Nahrung ist überwiegend pflanzlich und häufig ist die Fleckente auch in Reisfeldern zu finden. In Japan ist sie sogar die einzige Entenart, die regelmäßig in oder an Reisfeldern brütet. Die Fleckschnabelente ernähren sich überwiegend von pflanzlichen Stoffen. Sie fressen grüne Wasser-, Ufer- und Landpflanzen, aber auch Sämereien, Früchte, Insekten, Kaulquappen, Laich, kleine Fische, Frösche und Würmer.

Fortpflanzung

Die Paarungszeit ist das Frühjahr. Die Fleckschnabelenten bauen ihr Nest aus Pflanzen an einer Uferböschung. Die Weibchen brüten einmal im Jahr und legen 8 bis 14 Eier. Die Brutzeit liegt zwischen Mai und Dezember und beträgt 26 bis 28 Tage. Über den durchschnittlichen Bruterfolg, die Entwicklungsweise der Küken und Jungvögel liegen bislang keine ausreichenden Untersuchungen vor. Man geht aber davon aus, dass frisch geschlüpfte Küken nach 49 bis 56 Tagen flügge sind.^[6]

Unterarten

• A. poecilorhyncha haringtoni (Oates, 1907) (Burmesische Fleckschnabelente)
• A. poecilorhyncha poecilorhyncha (Indische Fleckschnabelente)
• A. poecilorhyncha zonorhyncha (Swinhoe, 1866) (Chinesische Fleckschnabelente, gelegentlich auch Östliche Fleckschnabelente genannt)

Belege

Literatur

• Janet Kear (Hrsg.): Ducks, Geese and Swans. Oxford University Press, 2005, ISBN 0-19-854645-9.
• Hartmut Kolbe: Die Entenvögel der Welt. Ulmer Verlag 1999, ISBN 3-8001-7442-1.
• John Gooders und Trevor Boyer: Ducks of Britain and the Northern Hemisphere. Dragon's World Ltd, Surrey 1986, ISBN 1-85028-022-3.

Einzelnachweise

1. ↑ Kear, S. 539
2. ↑ Kear, S. 539
3. ↑ Kear, S. 539
4. ↑ Klemens Steiof: Handlungserfordernisse im Umgang mit nichtheimischen und mit invasiven Vogelarten in Deutschland. Berichte zum Vogelschutz 47/48, 2011: 93-118.
5. ↑ Kear, S. 540
6. ↑ Kear, S. 540

De Placksnavelaante (Anas poecilorhyncha) is en Aante ut dat Geslecht vun de Aanten an sik (Anas). Se is tämlich groot un stebig un kummt bloß man in Asien vor. Dor leevt se in grote Deele vun den Kontinent un is in grote Tahl to finnen. Dat gifft dree Unneraarden, de ehr Fedderkleed sik en beten verschelen deit. Den Naam hett de Aante vun twee orangene Placken vun her, de an beide Sieten vun den Snavel an den siene Spitzen to finnen is.

Kennteken

Dat Lief vun de Placksnavelaante is 58 bit 63 cm lang. De Waarten weegt twuschen 1230 un 1500 g, bi de Seken liggt dat Gewicht twuschen 780 un 1360 g. Waart un Aante verscheelt sik nich groot. Beide dreegt se ehr Fedderkleed dat ganze Johr. Wie un wo se rusen doot, is bitherto noch nich good unnersocht.^[1]

Wo se vorkamen deit

De Placksnavelaante is in China, de Mongolei, Süüdsibirien, Bangladesch, Kambodscha, Laos, Vietnam, Burma un Indien veel to finnen. De Nominatform is up Indien sien Subkontinent tohuse. Dor leevt se bit Sri Lanka in'n Süden hen, un na Osten to bit Bangladesch, Assam un Manipur. De Unneraart A. poecilorhyncha haringtoni leevt in Burma, in Süüdchina un in Vietnam. Se warrt ok Placksnavelaante ut Burma nömmt. Wohrschienlich kummt se ok in Laos un Kambodscha vor. De Chinees'sche Placksnavelaante (Anas poecilorhyncha zonorhyncha) leevt in de meisten Gemarken vun China. Bröden deit se ok in Süüdsibirien, in Korea un in Japan. De Populatschonen ganz in'n Norden vun China, in de Mongolei un in Sibirien sünd Treckvagels. In dat Winterhalfjohr treckt se na Süden hen un kaamt denn bit Kambodscha un Thailand. Hen un wenn verbiestert sik de wecken Vagels ok bit na de Eilannen vor Alaska siene Küste hen. Af un an mol kaamt se ok bit na de Philippinen hen.^[2] In dat Johr 2005 sünd in Düütschland 3-4 Brödelpaare mellt wurrn. Se stammt af vun Aanten, de as Smuckvagels holen wurrn un denn utbüxt sünd. De Aart warrt as invasive Aart ankeken, na Bundsnaturschutzgesett (BNatSchG) § 40. De Vagels schöllt in Düütschland bi Siet maakt weern, warrt seggt, vunwegen datt sik hier keen gröttere Populatschoon upboon schall^[3]

Wo se leven deit

Placksnavelaanten möögt geern flacke Söötwaters un Bröke mit veel Unnerwaterplanten. An Ströme hoolt se sik bloß hen un wenn mol up. De chinees'sche Unneraart kummt woll ok an Küstenwaters vor, man Brack- un Soltwater möögt se nich. Wenn blangen de Placksnavelaante in de wecken Länner ok de Graue Aante vorkamen deit, treedt se nich tosamen up. Dat warrt dor as Henwies up ankeken, datt Placksnavelaanten un Graue Aanten annere Ansprüch an ehr Umto stellt.^[4]

Wie se leven deit

Na de Aart, wie se sik upföhren deit, sleiht de Placksnavelaante na de Graue Aante. Se leevt geern in lüttje Gruppen un Familienverbänn an flack Water un in Bröke. Ehr Freten finnt se bi dat Grünneln. Meist fritt se Planten un faken is de Placksnavelaante ok in Riesfeller to finnen. In Japan is se sogor de eenzigst Aantenaart, de in Riesfeller bröden deit. Blangen gröne Water-, Över- un Landplanten fritt se ok Saat, Früchte, Insekten, Pielepoggen, Glidder, lüttje Fische, Poggen un Wörm.

Vermehren

Paaren doot sik de Aanten in't Vörjohr. Se boot ehr Nest ut Planten an'n Wall. De Seken bröödt eenmol in't Johr un leggt 8 bit 14 Eier. Bröden doot se twuschen Mai- un Dezembermaand. Dat duert 26 bit 28 Dage. Wenn de Küken utkrapen sünd, so warrt annahmen, duert dat 49 bit 56 Dage un se könnt flegen.^[5]

Literatur

• Janet Kear (Rutg): Ducks, Geese and Swans. Oxford University Press, 2005, ISBN 0-19-854645-9
• Hartmut Kolbe; Die Entenvögel der Welt, Ulmer Verlag 1999, ISBN 3-8001-7442-1
• John Gooders und Trevor Boyer: Ducks of Britain and the Northern Hemisphere, Dragon's World Ltd, Surrey 1986, ISBN 1-85028-022-3

Weblenken

Belege

1. ↑ Kear, S. 539
2. ↑ Kear, S. 539
3. ↑ Klemens Steiof: Handlungserfordernisse im Umgang mit nichtheimischen und mit invasiven Vogelarten in Deutschland. Berichte zum Vogelschutz 47/48, 2011: 93-118.
4. ↑ Kear, S. 540
5. ↑ Kear, S. 540

Kiek ok bi

• List vun Vagels

Зэрлэгшир нугас, Anas poecilorhyncha, нь Нугасныхан овгийн шувуу бөгөөд зүүн Азид нутаглана. Нийт 3 дэд зүйл бий: A. poecilorhyncha poecilorhyncha (Энэтхэгийн), A. poecilorhyncha zonorhyncha (Хятадын), мөн A. poecilorhyncha haringtoni (Бирмийн)

Энэхүү нугас нь тархацынхаа өмнөд бүсийн хэсэг нь суурин ба хойд хэсгийн дэд зүйл нь нүүдлийн юм. Зэрлэгшир нугас биеийн хэмжээгээр зэрлэг нугастай ойр, сааралдуу зүсмийн ба толгой, хүзүү хэсэг нь цайвар, шар үзүүртэй хар хошуутай. Залуу нугаснууд нь бордуу өнгөтэй байна.

Зэрлэгшир нугас нь цэнгэг уст нуур цөөрөм, намгархаг газар нутаглаж, голдуу ургамлаар хооллоно. Усны дэргэд өвс ургамалтай газар үүрээ засаж, 8-14 өндөг гаргадаг.

Зургийн цомог

• A. p. poecilorhyncha

• A. p. poecilorhyncha

• A. p. poecilorhyncha

• A. p. poecilorhyncha

• A. p. poecilorhyncha

• A. p. poecilorhyncha

• A. p. poecilorhyncha

• A. p. poecilorhyncha

• A. p. poecilorhyncha

• A. p. poecilorhyncha

• A. p. poecilorhyncha

• A. p. poecilorhyncha

• 
• A. p. poecilorhyncha

नादुन हाँस (वैज्ञानिक नाम: Anas poecilorhyncha)^{[२][३][४][५][६]} नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा स्पट बिल्ड डक (Spot-billed Duck) भनिन्छ ।

तस्विर संग्रह

• 
• 
• 
• 
• 
• 

यो पनि हेर्नुहोस्

सन्दर्भ सामग्रीहरू

बाह्य लिङ्कहरू

हळदी कुंकू किंवा घनवर (इंग्रजीत, स्पॉटबिल डक, शास्त्रीय नाव - Anas poecilorhyncha) हे भारतात सर्वाधिक आढळणारे बदक असून याला भारतातले स्थानिक बदक मानण्यात येते. इतर बदकांप्रमाणे हे लांबवर स्थलांतर करत नाही. जर हवापाणी व अन्न व्यवस्थित मिळाले तर आयुष्यभर एकाच पाणथळ जागेत राहते.

पिसांवर खवल्या-खवल्यांसारखी पिवळट व गडद उदी रंगाची चिन्हे असतात. पंखाची बाजू पांढऱ्या व तकतकीत हिरव्या रंगाच्या दुरंगी पट्ट्याने उठून दिसते. पाय नारिंगी-तांबडे असतात. काळ्या चोचीचे टोक पिवळे असून चोचीच्या बुडाशी कपाळाच्या दोन्ही बाजूंना दोन पिवळे-नारिंगी रंगाचे ठिपके उठून दिसतात. या बदकांना त्यांच्या चोचीवरील मोठ्या पिवळ्या ठिपक्यानेच ओळखता येते. तसेच हे बदक जंगली बदकांमध्ये सर्वाधिक मोठे असून कदाचित त्यामुळेच ते स्थलांतर करत नसावे.

महाराष्ट्रातील बहुतेक पाणथळ जागांमध्ये यांचे अस्तित्व आढळून येते. कर्नाटकात आणि काश्मीरमध्येही ते आढळते. जुलै ते सप्टेंबर-ऑक्टोबर या काळात घनवर पक्ष्यांची वीण होते. तळी, नद्या आणि सरोवरे ही त्यांची निवासस्थाने आहेत. विदर्भातल्या पैनगंगा अभयारण्यात ही बदके मोठ्या प्रमाणात दिसतात.

1. ^ साचा:Cite iucn

বৰমূগী হাঁহ (ইংৰাজী: Spot-billed Duck, বৈজ্ঞানিক নাম-Anas poecilorhyncha) বিষূৱীয় অঞ্চল সমূহত প্ৰজনন কৰা এবিধ হাঁহৰ প্ৰজাতি৷ ইয়াক প্ৰধানত: এছিয়া মহাদেশত দেখা পোৱা যায়৷

বিৱৰণ

বৰমূগী হাঁহৰ আকাৰ মজলীয়া, ইয়াৰ দেহৰ দৈৰ্ঘ্য ৫৫-৬৩ ছে:মি: আৰু ওজন প্ৰায় ৭৯০-১৫০০ গ্ৰাম হয়৷^[2][3] ইয়াৰ দেহৰ বৰণ মুগা৷ মূৰ আৰু ডিঙিৰ ৰং শেঁতা, ঠোঁটটো ক'লা আৰু আগঅংশ উজ্জ্বল হালধীয়া বৰণৰ৷ ইয়াৰ ডেউকা দুখন বগা৷ ঠেং বগা বৰণৰ৷ মতা বৰমূগী হাঁহৰ ঠোঁটৰ গুৰি অংশত ৰঙা দাগ থাকে যিটো মাইকী হাঁহৰ ক্ষেত্ৰত দেখা পোৱা নাযায়৷ পোৱালিবোৰ মটিয়া আৰু পূৰ্ণবয়স্ক হাঁহতকৈ শেঁতা বৰণৰ হয়৷

টেক্স'নমি

বৰমূগী হাঁহৰ তিনিটা উপপ্ৰজাতি দেখা যায়-

• Indian Spot-billed Duck (A. poecilorhyncha poecilorhyncha)
• Eastern Spot-billed Duck (A. poecilorhyncha zonorhyncha) আৰু
• Burmese Spot-billed Duck (A. poecilorhyncha haringtoni)

বিতৰণ

এই হাঁহৰ প্ৰজাতিটো পাকিস্তান, ভাৰতৰ পৰা জাপান লৈকে স্থানীয় চৰাই হিচাপে পোৱা যায়৷ আনহাতে Eastern Spot-billed Duck (A. p. zonorhyncha) নামৰ উপ-প্ৰজাতিটোৱে দক্ষিণ-পূব এছিয়াত পৰিভ্ৰমণ কৰে৷ ই প্ৰায়ে জাক পাতি বাস কৰে৷ ইয়াৰ একেবাৰে উত্তৰৰ জনবসতি শেহতীয়াকৈ বিংশ শতাব্দীত অধিক উত্তৰলৈ বিস্তৃত হৈছে৷^[4]

বাসস্থান

বৰমূগী হাঁহে মূলত: মুকলি জলাশয় যেনে হ্ৰদ, নৈ-উপনৈ, বিল আদিত বাস কৰে৷ ইহঁতে সাধাৰণতে জলজ উদ্ভিদৰ বিভিন্ন অংশ নিশাৰ ভাগত খাই জীয়াই থাকে৷ পানীৰ কাষৰ জোপোহাত ই বাহ সাজে৷ এবাৰত ৮-১৪ টাকৈ কণী পাৰে৷ মতা আৰু মাইকী দুয়োবিধ হাঁহৰে মাত আমৰ'লীয়া হাঁহৰ সৈতে একে৷

তথ্য সংগ্ৰহ

புள்ளி மூக்கு வாத்து (spot-billed duck) அல்லது புள்ளி மூக்கன், நீரின் மேற்பரப்பில் உணவருந்தும் சில வாத்து வகைகளுள் ஒன்றாகும். அலகின் (அலகின்) நுனியில் ஒரு மஞ்சள் நிறப்புள்ளி உள்ளது இவைகளின் தனிச்சிறப்பு.

உருவமைப்பு

உடலளவுகள்

புள்ளி மூக்கு வாத்து மல்லார்ட் (Mallard) எனப்படும் பச்சை கழுத்து வாத்தின் அளவே உள்ளன. இவை மனிதரிடம் இருக்கும் வாத்துகளின் அளவையும் ஒத்துள்ளன. இவ்வினம் 55-63 செ.மீ. நீளமும், 83-95 செ.மீ. அகல இறக்கையும், 790-1,500 கிராம் எடையும் கொண்டிருக்கின்றன^[2][3].

நிறங்களின் கலவை

இவை பொதுவாக பழுப்பு நிறமுடைய வாத்துக்கள். இவற்றின் தலையும் முகமும் சற்றே வெளுத்திருக்க, இதன் அலகு கருத்தும் நுனியில் பிரகாசமான மஞ்சள் நிறமும் கொண்டுள்ளது. சிறகுகள் வெள்ளை நிறமும், கருத்த பறக்கும் இறகுகளும் இருக்க, மேலிருந்து பார்க்கையில் வெள்ளை நிறம் சூழப்பட்ட பச்சை வண்ண இறகுகள் உள்ளன. ஆண் பறவைகள் அலகும் முகமும் இணையும் இடத்தில் ஒரு பெரிய சிவப்பு நிற அடையாளம் உள்ளது. பெண்களும் ஆணைப்போல் இருப்பினும் சற்றே பளிச்சிடும் தன்மை குறைந்து இருக்கின்றன. இளம் பறவைகளும் குஞ்சுகளும் உடல்முழுதும் இளஞ்சிவப்பு நிறம் கொண்டுள்ளன. கிழக்கு புள்ளி-மூக்கு வாத்து சிறிது கருமையான வண்ணமும் இளஞ்சிவப்பு நிறமும் கொண்டிருக்க பசிஃபிக் கருப்பு வாத்து போன்றும் இருக்கும். இவை அலகில் சிவப்பு புள்ளி இருக்காது, மற்றும் பச்சைக்கு பதில் நீல வண்ண மேல் இறகுகள் கொண்டிருக்கின்றன.

ஒலி

ஆண், பெண் இருபாலரும் ஒரே வகையான ஒலியை எழுப்புகின்றன.

குணாதிசியங்கள்

பொதுவாக திறந்த வெளி நன்னீர் ஏரிகள் மற்றும் சதுப்பு நிலங்களில் நீருக்கு அடியில் சென்று உணவு தேடாது. நீரின் மேற்புறத்திலேயே இருக்கும் பாசி, சின்னச் சின்னத் தாவரங்கள் போன்றவையே இவற்றின் உணவு. வட இந்தியாவில் சூலை முதல் செப்டம்பர் வரையிலும், தென் இந்தியாவில் நவம்பர் முதல் திசம்பர் வரையிலும் இந்தப் பறவைகள் இனப்பெருக்கம் செய்யும். இந்தியா முழுக்க நீர்நிலைகளில், எல்லாப் பருவ காலத்திலும் காணப்படும் பறவையான இது, வலசை செல்லும் பறவை கிடையாது. எப்போதும் ஆண், பெண் பறவைகள் இணையாக இணைந்துதான் இரை தேடும். காலை, மாலை வேளையில்தான் இவை இரைதேடும். மதிய நேரத்தில், கண்ணை மூடி, தண்ணீரிலேயே தூங்கும் வழக்கம் கொண்டது.^[4]

துணை இனங்கள்

1. A. p. poecilorhyncha; Forster, 1781, இந்திய புள்ளி மூக்கு வாத்து
2. A. (p.) zonorhyncha; Swinhoe, 1866, கிழக்கு புள்ளி மூக்கு வாத்து
3. A. p. haringtoni; Oates, 1907, பர்மா புள்ளி மூக்கு வாத்து

பரம்பல்

மித வெப்ப மற்றும் கிழக்கு ஆசியாவில் பரவலாகக்காணப்படும் இவ்வாத்துக்களின் துணை இனங்களுக்கேற்ப காணப்படுகின்றன. இவை தெற்கு பகுதிகளில் இந்தியா மற்றும் பாகிஸ்தானிலும் ஜப்பானில் தெற்கு வரையிலும் வாழ்கின்றன. எனினும் இதன் வடக்கு பிராந்தீய துணை இனமான கிழக்கு புள்ளி-மூக்கு வாத்து வலசை வரக்கூடியதாகையால் இவை குளிர்காலத்தை தென்கிழக்கு ஆசியாவில் கழிக்கின்றன. இவை இனவிருத்தி காலங்கள் தவிர ஏனைய நேரங்களில் சிறு கூட்டங்களாக வாழ விழைகின்றன. புவியின் தட்பவெப்ப மாற்றத்தின் காரணமாக (உலக வெப்பமாதலால்) வடக்கில் வாழும் கூட்டங்கள் 500 கி.மீ. வடக்கே தன் எல்லைகளை அதிகரித்துள்ளன^[5].

உணவு

நீரின் மேற்பரப்பில் உள்ள பாசிகள் மற்றும் பயிர் வகைகளை உண்ணும் இவை, சிறிது தலையை மூழ்கியும் சாப்பிடும். பெரும்பாலும் இவை குளுமையான காலை மற்றும் மாலை வேளைகளில் உணவுண்டு, பின் தகிக்கும் பகலில்

இனவிருத்தி

கூடு

கூடு பொதுவாக நீரின் அருகாமையில் உள்ள புல்தரையில் அமைக்கின்றன.

முட்டை

ஒவ்வொரு பெண் பறவையும் 8-14 முட்டைகள் வரை இடும்.

வேட்டையாடிகள்

பருந்துகளும் கழுகுகளும் சில வகை பாலூட்டிகளும் சிறு குஞ்சுகளை வேட்டையாடினாலும், இவை சற்று வளர்ந்த பின்னர் இவைகட்கு எதிரிகள் அவ்வளவாக இல்லை எனலாம்.

உசாத்துணை

கோப்புகள்

• ஆண் (முன்னால் இருக்கும் பறவை) மற்றும் பெண் (பின்னால் இருக்கும் பறவை) கிழக்கு புள்ளி மூக்கு வாத்துக்கள் (A. (p.) zonorhyncha)

မြန်မာနိုင်ငံ အမြို့မြို့အရွာရွာတွင် ဝမ်းဘဲကိုတွေ့နိုင်သည်။ အမြီးနှင့် အနောက်ဘက်ပိုင်းတွင် အလွန်နက်သည့် အရောင်ရှိပြီးလျှင် အတောင်များကို ပိတ်ထားသောအခါတွင် အဖြူစင်းကြီးရှိသဖြင့် ဝမ်းဘဲသည်ထူးခြားသည်။ ခြေထောက်များမှာ တောက်ပသည့် အနီရောင်၊ လိမ္မော်ရောင်အထိ ရှိတတ်သည်။ ဝမ်းဘဲ၏ သာမန်အော်သံမှာ 'ဂတ်ဂတ်ဂတ်' ဖြစ်သည်။ ဧရာဝတီမြစ်နှင့် ရွှေလီမြစ်ကဲ့သို့သော မြစ်ကြီးများတွင် ဝမ်းဘဲကို တွေ့ နိုင်ပေသည်။ ဝမ်းဘဲသည် အခြားငှက်များနှင့် ရော၍နေလေ့မရှိချေ။ သို့သော် ဘဲခေါင်းစိမ်း (ဘဲခြေနီ)နှင့်ကား ရော၍နေထိုင်သည်ကို တွေ့ရသည်။ ထုံးအိုင်များ၌လည်း ဝမ်းဘဲကို တွေ့မြင်နိုင်သည်။ ဝမ်းဘဲသည် ရေမျက်နှာပြင်တွင်သာ အစာရှာဖွေသော ငှက်မျိုးဖြစ်သည်။ ထုံးအိုင်ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ စပါးပင်များကို စားပစ်သည်ထက် ခြေနှင့်နင်းပစ်ခြင်းကြောင့် ပို၍ပျက်စီး စေသည်။ ဝမ်းဘဲ၏ အနှစ်သက်ဆုံးအစာမှာ ရေပိုးရေမွှားများ၊ ဖားများနှင့် တီကောင်များဖြစ်သည်။

ဝမ်းဘဲသည် အသိုက်ကို အပင်များ ဖုံးအုပ်နေသော မြေကြီးပေါ်တွင် ပြုလုပ်လေ့ရှိသည်။ ထိုအသိုက်များသည် ရေနှင့်အတော်ဝေးဝေးတွင် ရှိတတ်သည်။ ဘဲရိုင်းများသည် သားပေါက်ချိန်၌ အတောင်နှင့် အမြီးရှိ အတောင်ရှည်များ လဲလှယ်ရန် ကျွတ်ကုန်ကြလေသည်။ ထိုသို့ အတောင်များကျွတ်နေစဉ်တွင် ဝမ်းဘဲသည် အသိုက်မှ အလွန်ထွက်ခဲသည်။ တစ်ခါ အုလျှင် ဝမ်းဘဲသည် ရှစ်ဥမှ ဆယ်ဥအထိ အုတတ်သော်လည်း တစ်ခါတစ်ရံတွင်မူ ၁၄ ဥအထိ အုတတ်လေသည်။

ဝမ်းဘဲသည် အာရှတိုက် အရှေ့တောင်ပိုင်း၊ ဩစတြေးလျတိုက်၊ ပစိဖိတ်ကျွန်းစုများနှင့် မြောက်ဘက်တွင် တရုတ်နိုင်ငံနှင့် ဆိုက်ဗီးရီးယား အရှေ့ပိုင်းအထိ ပျံ့နှံ့လျက်ရှိသည်။ ဝမ်းဘဲသည် အန်ဆာရီဖောမီး မျိုးစဉ်တွင် အနာတီဒီး မျိုးရင်းနှင့် အနာတီနီး မျိုးရင်းခွဲတို့တွင် ပါဝင်ပြီးလျှင် ယင်းကို သတ္တဗေဒ(ပါဏဗေဒ‎) အလိုအားဖြင့် အနပ် ပီစီလောရင်းချား ပီစီလောရင်းချား ဟုခေါ်သည်။ ဝမ်းဘဲနှင့် မျိုးစဉ်တူ၊ မျိုးရင်းတူနှင့် မျိုးရင်းခွဲတူ အခြားဘဲတစ်မျိုးမှာ ဘဲခေါင်းစိမ်း၊ဘဲရစ်၊ဘဲအ၊ တို့ဖြစ်သည်။ ^[၂]

ကိုးကား

1. ↑ BirdLife International (2004). Anas poecilorhyncha. 2006. IUCN Red List of Threatened Species. International Union for Conservation of Nature 2006. www.iucnredlist.org. Retrieved on 11 May 2006. Database entry includes justification for why this species is of least concern
2. ↑ မြန်မာ့စွယ်စုံကျမ်း၊ အတွဲ(၁၂)

Ӏаьржа акха бад — ( Anas poecilorhyncha ). Iаьржачу акха бедах оьрсаша "Черная кряква" олу. ЦIахь кхобучу бедачулла ду Iаьржачу бедан дегI. Бедан нIаьна а, стиэ бад а цхьана басахь ю, мокхачу месаш тIехь Iаьржа тIедарчий а долуш. Жимма сирло ю чукIело. ЗIок Iаьржа ю, можа йоьхьиг а йолуш. Хишца, Iаьмнашца хуьлуш ю Iаьржа акха бедаш. Баннаш дар а хин тогIешкахь ду. Май баттахь хIоьаш до 7-10.

Суьрташ

• 
• 
• 
• Buorşa bad h́alha, ste bad t́eh́a

• Kegiyri h̗umnaş yuuş

• Beda ḱorneş şay nanna t́eh́a yólhaş yu

• Ǵalara jam çoh́

• Bedaş qúaş yu ǵalara jámnaş çoh́

• Sadojuş yu

• 
• 
• 
• 
• 

Хьажа. кхин

Билгалдахарш

The Indian spot-billed duck (Anas poecilorhyncha) is a large dabbling duck that is a non-migratory breeding duck throughout freshwater wetlands in the Indian subcontinent. The name is derived from the red spot at the base of the bill that is found in the mainland Indian population. When in water it can be recognized from a long distance by the white tertials that form a stripe on the side, and in flight it is distinguished by the green speculum with a broad white band at the base. This species and the eastern spot-billed duck (A. zonorhyncha) were formerly considered conspecific, together called the spot-billed duck (A. poecilorhyncha).

Taxonomy

The Indian spot-billed duck was described by the naturalist Johann Reinhold Forster in 1781 under its current binomial name Anas poecilorhyncha.^[2][3] The name of the genus Anas is the Latin word for a duck. The specific epithet poecilorhyncha combines the classical Greek words poikilos meaning "pied" or "spotted" and rhunkhos meaning a "bill".^[4]

A molecular phylogenetic study published in 2009 that compared mitochondrial DNA sequences from ducks, geese and swans in the family Anatidae found that the Indian spot-billed duck was a sister species to a clade containing the Mexican duck, the American black duck, the mottled duck and the mallard.^[5] A 2014 study, however, shows that there is discordance between the phylogenies obtained using nuclear DNA sequences; the Indian spot-bill appears to be closer to the Laysan and Hawaiian ducks and forming a sister clade to the New World and Old World mallards and the Mexican, American black and mottled ducks. There is significant hybridization between Old World mallards and eastern spot-billed ducks, leading to a closeness in their mitochondrial DNA that alters the apparent phylogenies.^[6]

Two subspecies are recognised although intergradation is possible (intermediates between haringtoni and eastern spot-billed duck have been recorded^[7]):^[8]

• A. p. poecilorhyncha Forster, 1781 – India and Sri Lanka
• A. p. haringtoni (Oates, 1907) – Myanmar to southern China and Laos (named after Herbert Hastings Harington (1868–1916)^[9])

The eastern spot-billed duck was formerly considered as a third subspecies. Fieldwork carried out at Hong Kong in southern China and published in 2006 found that although both the eastern spot-billed duck and the Indian spot-billed duck (subspecies A. p. haringtoni) bred in the region at the same time, mixed pairs were only very rarely observed.^[10] Based on this observation most taxonomists now treat the eastern spot-billed duck as a separate species.^[8][11][12]

Description

This duck is around the same size as a mallard and has a scaly patterned body with a green speculum bordered by white. At rest the white stripe stands out and the long neck and the bill with yellow tip and orange red spots at the base are distinctive in the nominate subspecies. The red spots at the base of the bills are absent in haringtoni. It measures 55–63 cm (22–25 in) in length and 83–95 cm (33–37 in) across the wings, with a body mass of 790–1,500 g (1.74–3.31 lb).^[13][14] These are mainly grey ducks with a paler head and neck and a black bill tipped bright yellow. The wings are whitish with black flight feathers below, and from above show a white-bordered green The male has a red spot on the base of the bill, which is absent or inconspicuous in the smaller but otherwise similar female. The male does not have an eclipse plumage. The legs and feet are bright orange to coral red. Juveniles are browner and duller than adults.^[15]

The eastern spot-billed duck is darker and browner; its body plumage is more similar to the Pacific black duck. It lacks the red bill spot, and has a blue speculum.^[15][16]

Both males and females undergo a complete post-breeding moult, dropping all their wing feathers simultaneously.^[15]

Distribution

This duck is a resident throughout Pakistan and India in freshwater wetlands. They tend to avoid very large patches of open water and prefer medium-sized wetlands with vegetation cover. Some individuals may however migrate as a bird ringed at Bharatpur in Rajasthan on 5 December 1969 was recovered near Novosibirsk in August 1970.^[15][17] It is quite gregarious outside the breeding season and forms small flocks. The northernmost populations have expanded their range northwards by more than 500 km since the early 20th century, possibly in reaction to global warming.^[18]

Biology

It is a bird of freshwater lakes and marshes in fairly open country and feeds by dabbling for plant food mainly in the evening or at night. The breeding season varies with rainfall and water condition but is July to September in northern India and November to December in southern India. Multiple broods may be raised.^[19] It nests on the ground hidden within in vegetation near water, and lays 8-14 eggs. Nests have sometimes been seen on tree branches covered by creepers.^[20] Incubation begins after the last egg is laid (allowing the chicks to hatch simultaneously) and the young hatch after about 24 days. The chicks are black with a yellow back and resemble those of mallards but with a wider eyestripe.^[15]

Both the male and female have calls similar to that of the mallard. Mallards and eastern spot-billed ducks have been known to hybridize in the wild in eastern Russia and their genetic closeness has been examined in many studies.^[21][22] Indian spot-billed ducks feed on plants, including crops such as rice, as well as invertebrates including snails. Through snails such as Lymnaea luteola, they also get infected by cercarian trematodes such as Echinoparyphium bagulai. Adult trematodes emerge from the duck after about 21 days.^[23] Other trematodes recorded in the species include Psilochasmus oxyurus^[24] while helminths include Opisthorchis obsequens, Notocotylus babai, N. linearis, Echinoparyphium clerci, Amidostomum skrjabini, and Hymenolepis wardlei.^[25][26]

They are seen isolated from other species and usually in pairs or small groups and when disturbed they can take off easily and nearly vertically from the water. They were hunted extensively in British India, noted for their excellent taste. When shot at, especially when in moult, they are known to dive and remain underwater to evade capture. A local name for it was "gheret-pai"^[27] or "garam-pai".^[28] In southern India, a method of hunting involved using floating bundles of rushes on which the hunters lay in wait.^[29] Natural predators of the ducks include birds of prey and terrestrial predators including pythons and otters.^[30][31]

Gallery

• 

  Duck showing spot on bill

• 

  At Jamnagar, India

• 

  At Jamnagar, India

References

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Indian_spot-billed_duck&oldid=1154979845"

La Punktobeka anaso (Anas poecilorhyncha) konata ankaŭ kiel Punktobekulo, estas birdospecio de la grupo de plaŭdanasoj kiu reproduktiĝas en tropika kaj orienta Azio. Tiu specio ege rimarkindas kaj diferenciĝas pro sia bunta bekobildo, kiu nomigas la specion.

Distribuado

Ĝi havas tri subspeciojn: nome la Hindia punktobeka anaso (A. poecilorhyncha poecilorhyncha), la Orienta punktobeka anaso (A. poecilorhyncha zonorhyncha), kaj la Birma Punktobeka anaso (A. poecilorhyncha haringtoni).

Tiu anaso havas populacion de loĝantaj birdoj en la suda parto de sia teritorio el Pakistano kaj Barato al suda Japanio, sed la norda subspecio, nome la Orienta punktobeka anaso (A. p. zonorhyncha), estas migranta, kaj vintras en Sudorienta Azio. Ĝi estas tre gregema for de la reprodukta sezono kaj formas malgrandajn arojn. La plej nordaj populacioj etendis siajn teritoriojn norden pli da 500 km ekde la komenca 20a jarcento, eble kiel reago al la tutmonda varmiĝo.^[1]

Resume ĝi povas troviĝi en Bangladeŝo, Kamboĝo, Ĉinio, Barato, Laoso, Birmo, Nepalo, Pakistano, Srilanko, Tajlando kaj Vjetnamio, sen konsideri la orientan subspecion kiu estas aparta por kelkaj fakuloj.

Priskribo

Tiu anaso estas ĉirkaŭ samgranda kun la Platbeka anaso. Ĝi estas 55 – 63 cm longa kaj 83 – 95 cm interflugile, kun korpomaso de 790 – 1500 g.^[2][3] Tiuj estas ĉefe grizaj anasoj kun pli palaj kapo kaj kolo (en kapo estas pli malhelaj krono kaj ĉefa traokula strio, ĉe orienta eĉ mustaĉa) kaj bunta nigra beko kun la pinto (al lasta triono) brilflava kaj ege kontrasta. La suba brusto kaj ĉefa dorso estas de malhelbrunaj plumoj kun sablokoloraj bordoj, pli malgrandaj ĉe la pli malhelbrunaj dorso kaj flankoj). La flugiloj estas blankecaj kun nigraj flugilplumoj sube, kaj el supre montras blankabordan verdan speguleton kaj blankajn triarangajn. La kruroj estas ruĝecoranĝaj. La irisoj estas malhebrunaj.

Krome la masklo havas rimarkindan rugan punkton en la bazo de la beko, kiu forestas aŭ estas malfacile videbla ĉe la pli malgranda, sed aliflanke tre simila ino. Temas do pri specio kun malgranda seksa duformismo. Junuloj estas pli brunaj kaj senkoloraj ol plenkreskuloj. La bunta beko de la masklo nomigas la specion laŭ la latina scienca nomo (kie kunmetaĵo estas de du radikoj el la antikva greka signife respektive “bunta” kaj “beko”) kaj laŭ la komuna nomo.

La Orienta punktobeka anaso estas pli malhela kaj pli malhelbruna; ties plumaro estas pli simila al la Pacifika brovanaso. Ĝi ne havas la ruĝan bekopunkton, kaj havas bluan speguleton. Pro tio oni studas ĉu vere temas pri aparta specio.

Ĝi estas birdo de fluantakvaj lagoj kaj marĉoj en malferma kamparo kaj manĝas per plaŭdado plantomaterialon ĉefe vespere aŭ nokte. Ili nestumas surgrunde inter vegetaĵaro ĉe akvo, kaj la ino demetas 8-14 ovojn.

Kaj la masklo kaj la ino havas birdalvokojn similajn al tiuj de la Platbeka anaso.

Sistematiko

La lokigo per filogenetiko de tiu specio estas enigma. La Orienta punktobeka anaso estas ofte konsiderata distinga specio fare de multaj taksonomiistoj (ekz. Johnson & Sorenson 1999). Kaj kvankam molekulaj analizoj kaj biogeografio indikas, ke plej specioj de la grupo de la Platbeka anaso en la genro Anas formas du distingajn kladojn, hibridiĝo inter ĉiuj el tiuj specioj estas regule okazanta fenomeno kaj la hibridoj estas kutime tute fekundaj. Oni scias, ke tiu ĉi specio produktas fekundajn hibridojn kun la Pacifika brovanaso kaj la Filipina anaso en kaptiveco,^[4] kaj nature hibridiĝas kun la Platbeka anaso kie ties teritorioj koincidas en la Ĉemara Regiono pro la nordena etendo de la Punktobekulo.^[1]

La tialo por tio estas ke la grupo de la Platbeka anaso evoluis tre rapide al stirpojn kiuj diferencas laŭ aspekto kaj kutimaro, sed estas ankoraŭ kongrueblaj genetike. Tiele vagantaj individuoj de ĉiu ajn specio de la grupo de la Platbeka anaso tendencas pariĝi sukcese kun loĝantaj populacioj; tio igas ke la informo el DNA estas de dubinda valoro por determini la rilatarojn, ĉefe ĉar molekulaj studoj kutime havas tre malaltan ekzemplokvanton.

La problemo ĉe tiu ĉi specio kuŝas ĉe la fakto ke ties situo en la grupo de la Platbeka anaso estas ambigua. La stirpoj de de la Platbeka anaso nepovas esti fidinde separataj laŭ kutimaro, sed nur laŭ biogeografio, kaj estas nur ĉe la radiado en Pacifiko kie estas specioj kun distinga maskla reprodukta plumaro. Tamen, kvankam tiu specio, laŭ ties distribuado, ŝajnas aparteni al la azia grupo, ĝi loĝas tre proksime al la Beringa Markolo kaj oni ne povas forgesi pri origina nordamerika deveno.

Komenca studo pri DNA, uzante po unu individuon el la Hindia kaj el la Orienta punktobekaj anasoj, sugestis, ke tiuj estis tre distingaj kaj ke la unua estis el pli ĵusa diverĝo el la prauloj de la Platbeka anaso, kaj ambaŭ estis solide lokigitaj ene de la Pacifika klado.^[5]

Sed alia studo,^[1] uzante bonan ekzemplarojn de specimenoj de Orienta punktobeka anaso kaj de Platbeka anaso el la areo de kontakto, kaj analizinte la DNA de la kontrolregiono trovis, ke A. (p.) zonorhyncha estas pli proksime rilata al la amerika klado, kui enhavas speciojn kiaj la Makulanaso kaj la Oranĝkrura anaso. Krome ĝi rivelis, ke, male al tio antaŭe supozita, la inoj de la Punktobekaj anasoj ŝajne ne preferas la brilkolorajn masklojn de Platbeka anaso al la maskloj de sia propra specio, kaj hibridoj estas plej ofte ne de maskloj de Punktobeka anaso kaj de inoj de Platbeka anaso, sed tio povus simple okazi ĉar la pli fortaj vagantaj maskloj malpliiĝas – reprezente en la nordena etenda populacio.

Konklude ŝajnas klare ke la studo de Johnson & Sorenson de 1999 ne povas esti fidinda: la vidita rilataro kiel prezentata tie estas ŝulda plej verŝajne al la malgranda ekzemplaro. Sed la ŝajnaj similecoj al la amerikaj specioj estas ankaŭ miskonduka: per de analizoj de DNA de la haplotipoj de la kontrolregiono ^[1][6] oni konkludis, ke la similecoj inter la Punktobeka anaso kaj la amerikaj "mallardines" ŝuldas al konverĝa evoluo je molekula nivelo. Pli ol esti devenaj el la nordamerika klado, tiu Punktobekulo ŝajnas havi filogenetikan situon proksiman al la punkto kie la pacifikaj kaj la amerikaj stirpoj separiĝis, evoluante sendepende el tie escepte pro eventuala hibridiĝaj okazaĵoj kun la Platbeka anaso, kvankam la rilatoj de zonorhyncha al la Pacifika brovanaso meritas pluan studon.

Referencoj

El ánade picopinto o pato australiano (Anas poecilorhyncha)^[2]​ es una especie de ave anseriforme de la familia Anatidae ampliamente distribuido en el sur de Asia. Tiene tres subespecies que se diferencian ligeramente en el color de las plumas.

Distribución

Es originario de Asia, principalmente de China, Mongolia, Siberia meridional, Bangladés, Camboya, Laos, Vietnam, Birmania y la India. Su gama se extiende hasta el sur de Sri Lanka.

La subespecie A. poecilorhyncha haringtoni es originaria de Birmania, el sur de China y Vietnam. La subespecie Anas poecilorhyncha zonorhyncha se distribuye en la mayor parte de China, también se reproduce en el sur de Siberia, en Corea y Japón. Las poblaciones del norte de China, Mongolia y Siberia son migratorias. Migran en los meses de invierno hacia el sur, llegando hasta Camboya y Tailandia. Aves vagabundas llegan ocasionalmente a las islas de Alaska y pueden alcanzar el norte de Filipinas.^[3]​

Hábitat

Prefieren las aguas poco profundas y humedales de agua dulce que tienen una vegetación acuática muy densa. A los ríos pasan solo de vez en cuando. En China también puede encontrarse en aguas costeras. Sin embargo parece que los patos de esta especie evitan las extensiones de agua salada e incluso agua salobre. En las regiones donde existe también el ánade real, rara vez viven juntas las dos especies.^[4]​

Referencias

Anas poecilorhyncha Anas generoko animalia da. Hegaztien barruko Anatidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Anas
• Anatidae

Täplänokkasorsa (Anas poecilorhyncha)^[2] on sorsien sukuun kuuluva lintulaji. Joissakin lähteissä se on jaettu kahteen lajiin: Anas poecilorhyncha ja Anas zonorhyncha,^[1] kun taas joissakin lähteissä jälkimmäistä pidetään ensimmäisen alalajina.^[3]

Levinneisyys

Täplänokkasorsaa tavataan laajalla alueella Etelä- ja Itä-Aasiassa. Sitä esiintyy Bangladeshissa, Hongkongissa, Intiassa, Kambodžassa, Kiinassa, Laosissa, Myanmarissa, Nepalissa, Pakistanissa, Sri Lankassa, Thaimaassa ja Vietnamissa, ja sen levinneisyysalueen pinta-ala on noin 5 230 000 km². Lajin kannan arvioidaan olevan 150 000–1 100 000 yksilöä, ja se on luokiteltu elinvoimaiseksi.

Lähteet

Aiheesta muualla

• Laji.fi: Täplänokkasorsa (Anas poecilorhyncha)
• ITIS: Anas poecilorhyncha (englanniksi)

Anas poecilorhyncha

Le Canard à bec tacheté (Anas poecilorhyncha) est une espèce d'oiseaux de la famille des Anatidae.

Description

Cette espèce ressemble à une femelle de Canard colvert au plumage cependant plus sombre et plus contrasté. Le bec est noir avec une tache rouge de chaque côté de la base et une grande tache jaune à l'extrémité.

Répartition et sous-espèces

D'après Alan P. Peterson, cette espèce est constituée des deux sous-espèces suivantes :

• A. p. poecilorhyncha Forster, JR, 1781 : sous-continent indien ;
• A. p. haringtoni (Oates, 1907) : Indochine et sud de la Chine.

Is éan í an lacha spotghobach Is baill d'fhine na Anatidae iad.

Il germano beccomacchiato o anatra dal becco macchiato (Anas poecilorhyncha J. R. Forster, 1781) è un uccello appartenente al genere delle anatre di superficie (Anas). È un'anatra abbastanza grande e di costituzione massiccia, diffusa unicamente in Asia, dove è molto numerosa e occupa un vasto areale. Ne esistono tre sottospecie, che differiscono unicamente per lievi differenze nella colorazione del piumaggio. Deve il nome a due macchie di colore rosso-arancione presenti alla base del becco.

Tassonomia

Com'è già stato detto, gli studiosi riconoscono tre sottospecie di germano beccomacchiato:

• A. p. poecilorhyncha J. R. Forster, 1781 - germano beccomacchiato indiano;
• A. p. haringtoni (Oates, 1907) - germano beccomacchiato della Birania;
• A. p. zonorhyncha Swinhoe, 1866 - germano beccomacchiato della Cina od orientale.

Descrizione

Il germano beccomacchiato misura 58–63 cm di lunghezza. I maschi pesano 1230-1500 g e le femmine, molto più piccole, pesano 780-1360 g^[2].

Gli esemplari adulti hanno il corpo ricoperto da un piumaggio marrone-nerastro, con ventre e faccia bianchi. Le zampe e i piedi sono arancioni. Caratteristica della specie è la parte anteriore del becco di colore giallo. Nell'aspetto generale, tuttavia, i germani beccomacchiato ricordano molto la femmina del germano reale. Il ventre è screziato di macchie marrone e giallo-marrone, e sulla testa sono presenti tre strisce scure, una sulla sommità del capo e altre due ai lati, all'altezza degli occhi. Le femmine si distinguono per la colorazione meno vivida del piumaggio, ma per il resto il dimorfismo sessuale non è molto pronunciato. Entrambi i sessi indossano lo stesso piumaggio tutto l'anno. Riguardo alla muta, finora non sono stati ancora effettuati studi adeguati^[2].

Il germano beccomacchiato della Cina (A. p. zonorhyncha) ha una colorazione più marrone e con toni più scuri di quella delle altre due sottospecie meridionali, ma si riconosce soprattutto per la mancanza della striscia bianco brillante lungo il bordo interno dello specchio. È inoltre privo delle due macchie arancioni alla base del becco alle quali la specie deve il nome.

Distribuzione e habitat

Il germano beccomacchiato è diffuso in Asia, in particolare in Cina, Mongolia, Siberia meridionale, Bangladesh, Cambogia, Laos, Vietnam, Birmania e India.

La sottospecie nominale è originaria del continente indiano. Il suo areale si estende fino allo Sri Lanka a sud e a Bangladesh, Assam e Manipur a est. La sottospecie A. p. haringtoni, nota anche come germano beccomacchiato della Birmania, è nativa di Birmania, Cina meridionale e Vietnam. Vive probabilmente anche in Laos, nonché in Cambogia, e si spinge fino all'estremità meridionale del Vietnam. Il germano beccomacchiato della Cina (A. p. zonorhyncha) si incontra in gran parte della Cina. Si riproduce nel sud della Siberia, in Corea e in Giappone.

Le popolazioni presenti nel nord della Cina, in Mongolia e in Siberia sono migratrici. Si spostano verso sud, in Cambogia e Thailandia, per trascorrere i mesi invernali. Esemplari erratici raggiungono occasionalmente le isole al largo dell'Alaska e le isole più settentrionali delle Filippine^[2].

I germani beccomacchiato prediligono acque poco profonde e zone umide d'acqua dolce, con una fitta vegetazione subacquea. Solo raramente si incontrano nei fiumi. Gli esemplari della sottospecie cinese vivono anche in acque costiere. Tuttavia, sembra che per principio le anatre di questa specie evitino le distese di acqua salata e perfino di acqua salmastra. Nelle regioni in cui è presente anche il germano reale, raramente le due specie vivono assieme. Ciò sta a indicare che il germano beccomacchiato richiede un habitat dalle esigenze diverse^[2].

Biologia

Il comportamento del germano beccomacchiato non si discosta da quello del germano reale. Vive in piccoli stormi o gruppi familiari, preferibilmente in acque basse e paludose. Si alimenta in acqua mettendosi in posizione verticale con il solo tronco immerso. La dieta è composta principalmente da sostanze vegetali e spesso un gran numero di anatre si radunano nelle risaie. In Giappone il germano beccomacchiato è l'unica specie che si riproduce regolarmente nelle risaie o nei loro dintorni. Si nutre delle parti verdi di piante acquatiche, ripariali e terrestri, ma anche di semi, frutta, insetti, girini, uova, piccoli pesci, rane e vermi.

La riproduzione avviene tra maggio e dicembre. I germani beccomacchiato costruiscono il nido tra le piante che crescono sulle rive dei fiumi. Le femmine depongono un'unica covata all'anno, composta da 8-14 uova. Il periodo di incubazione dura 26-28 giorni. Riguardo al tasso riproduttivo e alle modalità di sviluppo dei pulcini e dei giovani non abbiamo ancora notizie precise. Si presume tuttavia che i piccoli si involino dopo 49-56 giorni dalla nascita^[2].

Note

Bibliografia

• Hartmut Kolbe, Die Entenvögel der Welt, Ulmer Verlag 1999, ISBN 3-8001-7442-1.
• John Gooders and Trevor Boyer, Ducks of Britain and the Northern Hemisphere, Dragon's World Ltd, Surrey 1986, ISBN 1-85028-022-3.

Vogels

De Indische vlekbekeend (Anas poecilorhyncha) is een eend die voorkomt in grote delen van het Oriëntaals gebied. Sinds 2006 beschouwt ook BirdLife International de afsplitsing van deze soort van de Chinese vlekbekeend (A. zonorhyncha)

Kenmerken

De beide geslachten zijn vrijwel gelijk. De kruin is donkerbruin en de kop en hals zijn grijswit. De oogstreep is bruin, De rug- en schouderveren zijn donkerbruin met lichte randjes. De spiegel is groen met daarboven een witte vlek. De snavel is zwart, de bovensnavelbasis is rood en het uiteinde geel. De lichaamslengte bedraagt 45 tot 60 cm.

Leefwijze

Het voedsel is zowel dierlijk als plantaardig.

Voortplanting

Het legsel bestaat meestal uit acht tot veertien eieren, die gedurende 28 dagen worden bebroed.

Verspreiding en leefgebied

De Indische vlekbekeend komt voor op het Indiase subcontinent en omringende landen zoals Cambodja, Laos, Thailand en Vietnam. De habitat van de Indische vlekbekeend bestaat uit ondiepe meren, plassen en vijvers met wilde begroeiing.

De soort telt 2 ondersoorten:

• A. p. poecilorhyncha: India en Sri Lanka.
• A. p. haringtoni: van Myanmar tot zuidelijk China en Laos.

Status

De Indische vlekbekeend heeft een enorm groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) gering. De grootte van de populatie wordt geschat op 150.000 tot 1.100.000 individuen. De aantallen lopen echter terug. Echter, het tempo van achteruitgang ligt onder de 30% in tien jaar (minder dan 3,5% per jaar). Om deze redenen staat deze grondeleend als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Houden en fokken

Deze fraai gekleurde soort grondeleend is zo groot is als de wilde eend. Ondanks zijn tropische herkomst is de vogel winterhard en kan daardoor in Nederland en België in buitenvolières gehouden worden. Houders van deze watervogels moeten deze vogel apart houden omdat de Indische vlekbekeend gemakkelijk kruist met wilde eenden.

De broedtijd is half april met ongeveer 8 tot 14 witte, bruinachtige of bleekgroene eieren. De broedduur is ongeveer 26 tot 28 dagen. De dieren zijn geslachtsrijp aan het eind van het eerste levensjaar.

Bronnen, noten en/of referenties

Multimedia w Wikimedia Commons

Kaczka pstrodzioba (Anas poecilorhyncha) – gatunek dużego ptaka z rodziny kaczkowatych. W dwóch podgatunkach zamieszkuje południowo-wschodnią Azję. Nie jest zagrożony wyginięciem.

Taksonomia

Po raz pierwszy gatunek opisał Johann Reinhold Forster w 1781 na podstawie holotypu ze Sri Lanki. Nowemu gatunkowi nadał nazwę Anas poecilorhyncha^[3]. Jest ona obecnie (2017) podtrzymywana przez Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC)^[4]. Niegdyś kaczka chińska (Anas zonorhyncha) i kaczka pstrodzioba uznawane były za jeden gatunek^[3]. IOC wyróżnia obecnie tylko dwa podgatunki kaczki pstrodziobej^[4].

Podgatunki i zasięg występowania

IOC wyróżnia następujące podgatunki^[4]:

• A. p. poecilorhyncha Forster, JR, 1781 – Subkontynent Indyjski od doliny Indusu (Pakistan) na wschód po zachodni Asam^[3]
• A. p. haringtoni (Oates, 1907) – wschodni Asam i Mjanma na wschód po południowe Chiny i południowy Wietnam^[3]

Morfologia

Długość ciała wynosi 58–63 cm, rozpiętość skrzydeł 83–94 cm, masa ciała samców 1230–1500 g, samic 790–1360 g^[3]. W upierzeniu dymorfizm płciowy prawie nie występuje. Ptaki podgatunku A. p. haringtoni wyróżniają się białymi krawędziami piór, które nadają im łuskowany wygląd. Ciemię czarne, u samic bardziej paskowane. Od dzioba przez oko biegnie biały pas. Policzki jasnokremowe, niemal białe, upstrzone licznymi ciemnymi kropkami Broda i gardło brudnobiałe. Większość pozostałego upierzenia ciemnoszara. Pióra w dolnej części szyi, piersi, górnej części grzbietu i po bokach ciała oraz barkówki mają grube obrzeżenia barwy kremowej do brudnobiałej. Tył i boki szyi jasnoszare, paskowane. Dolna część grzbietu niemal czarna, szczególnie u samców. Lotki III rzędu mają białe chorągiewki zewnętrzne. Sterówki czarnobrązowe z jaśniejszymi krawędziami. Spód ciała jasny, mniej paskowany i kropkowany od wierzchnich części ciała. Okolice kloaki i pokrywy podogonowe mają barwę od brązowej po czarną. Dziób czarny z nasadą koloru od pomarańczowego do czerwonego i z żółtą końcówką^[5].

Ekologia i zachowanie

Kaczki pstrodziobe zamieszkują płytkie słodkowodne jeziora i mokradła, rzadziej spotykane bywają także na rzekach^[5]. Żywią się głównie materią roślinną: nasionami i źdźbłami traw, cibor i roślinności wodnej. Okazjonalnie zjadają owady wodne i ich larwy. Pora lęgów zmienna w zależności od miejsca występowania; w północnych Indiach okres lęgowy trwa od czerwca do października, w południowych Indiach od listopada do grudnia^[3]. Gniazdo najczęściej ulokowane jest na ziemi. Zniesienie liczy od 3 do 14 jaj. Wymiary średnie dla 127 jaj: 49–61 na 37–44 mm. Inkubacja trwa 24–28 dni (zależnie od źródła)^[5].

Status

IUCN uznaje kaczkę pstrodziobą za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 2011 roku (stan w 2017)^[6].

Przypisy

Indisk fläcknäbband^[2] (Anas poecilorhyncha) är en fågel i familjen änder inom ordningen andfåglar.^[3]

Utbredning och systematik

Arten delas upp i två underarter med följande utbredning:^[3]

• A. p. poecilorhyncha – förekommer på den Indiska subkontinenten och Sri Lanka
• A. p. haringtoni – förekommer från Burma och Assam till sydligaste Kina och Laos

Länge behandlades den tillsammans med östlig fläcknäbband som arten fläcknäbband (Anas poecilorhyncha).

Status

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).^[1] Den tros minska i antal, men inte tillräckligt snabbt för att arten ska betraktas som hotad.^[1] Världspopulationen uppskattades 1999 till mellan 150.000 och 1.100.000 individer.^[1]

Noter

1. ^ [a b c d e] Birdlife International 2012 Anas poecilorhyncha Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-08-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör indisk fläcknäbband.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Anas poecilorhyncha.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Vịt mỏ đốm^[1] (tên khoa học: Anas poecilorhyncha) là một loài chim trong họ Vịt.^[2]

Chú thích

Tham khảo

Царство: Животные

Подцарство: Эуметазои

Без ранга: Двусторонне-симметричные

Без ранга: Вторичноротые

Тип: Хордовые

Подтип: Позвоночные

Инфратип: Челюстноротые

Надкласс: Четвероногие

Класс: Птицы

Подкласс: Настоящие птицы

Инфракласс: Новонёбные

Отряд: Гусеобразные

Подотряд: Пластинчатоклювые

Надсемейство: Anatoidea

Семейство: Утиные

Подсемейство: Настоящие утки

Триба: Anatini

Род: Речные утки

Вид: Пестроносая кряква

Вызывающие наименьшие опасения
IUCN 3.1 Least Concern: 22736541

• 1 Распространение и подвиды
• 2 Поведение
• 3 Описание
• 4 Питание
• 5 Размножение
• 6 Таксономия
• 7 Чёрная кряква в культуре
• 8 Фотогалерея
• 9 Примечания
• 10 Ссылки

二名法 Anas poecilorhyncha
Forster, 1781 亞種

• A. p. poecilorhyncha
• 緬甸斑嘴鴨
  A. p. haringtoni

斑嘴鸭(Anas poecilorhyncha)，别名花嘴鸭、谷鸭、黄嘴尖鸭、火燎鸭，属鸭科动物。

特征

体大（60厘米）深褐色鸭。头色浅，顶及眼线色深，嘴黑而嘴端黄且于繁殖期黄色嘴端顶尖有一黑点为本种特征。喉及颊皮黄。白色的三级飞羽有时停栖时可见，飞行时甚明显。两性同色，但雌鸟较黯淡。虹膜褐色，嘴黑色而端黄，脚珊瑚红。

分布

分布于欧亚大陆及非洲北部，包括整个欧洲、北回归线以北的非洲地区、阿拉伯半岛以及喜马拉雅山－横断山脉－岷山－秦岭－淮河以北的亚洲地区。印度次大陆及中国的西南地区，包括印度、孟加拉、不丹、锡金、尼泊尔、巴基斯担、斯里兰卡、马尔代夫以及中国西藏的东南部地区等。中南半岛和中国的东南沿海地区，包括缅甸、越南、老挝、柬埔寨、泰国以及中国的东南沿海地区、香港、海南岛。太平洋诸岛屿，包括台湾、南海诸岛以及菲律宾、文莱、马来西亚、新加坡、印度尼西亚的苏门答腊、爪哇岛以及巴布亚新几内亚。

食物

杂食种子、水草、昆虫。

外部連結

维基共享资源中相关的多媒体资源：斑嘴鸭 这是一篇與鳥類相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。

取自“https://zh.wikipedia.org/w/index.php?title=斑嘴鸭&oldid=50325086”

カルガモ 保全状況評価^[1] LEAST CONCERN
(IUCN Red List Ver.3.1 (2001))
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : カモ目 Anseriformes 科 : カモ科 Anatidae 属 : マガモ属 Anas 種 : カルガモ A. zonorhyncha 学名 Anas zonorhyncha 和名 カルガモ（軽鴨） 英名 Grey duck
Spotbill duck 亜種

• 詳細は本文の分類を参照

カルガモ（軽鴨^[2]、Anas zonorhyncha）は、鳥綱カモ目カモ科マガモ属に分類される鳥類。

形態[編集]

全長53-63センチメートル^[3]。翼開長83-91センチメートル^[4]。全身の羽衣は黒褐色^[4]。

分類[編集]

本種の学名は、日本産鳥類目録改訂第7版で Anas poecilorhyncha から Anas zonorhyncha に変更された。

以前の分類では3亜種に分けられる。その場合、それぞれの特徴は下記を参照のこと。また、マミジロカルガモを本種に含める説もあった^[3]。

A. poecilorhyncha haringtoni　ビルマカルガモ

中華人民共和国（雲南省）、ベトナム、ミャンマー、ラオス^[5][1]に分布。

翼長オス24.5-26.8センチメートル、メス23.7-25.5センチメートル^[5]。

上嘴基部の赤い隆起は小型、もしくはない^[5]。

A. poecilorhyncha poecilorhyncha　アカボシカルガモ

インド、スリランカ^[4][3]に分布。

翼長オス26-28センチメートル、メス25-26.8センチメートル^[5]。次列風切の光沢は緑紫色で、次列風切や三列風切外縁（羽縁）の白色部が明瞭^[5]。

オスは上嘴基部に赤い隆起がある^[5]。

A. poecilorhyncha zonorhyncha　カルガモ

日本、ロシア東部^[5]、中華人民共和国、朝鮮民主主義人民共和国、大韓民国に分布。

日本では主に本州以南に周年生息（留鳥）する^[3][6]。和名は「軽の池」（奈良県橿原市大軽周辺とする説もあり）で夏季も含めて見られたカモであったことに由来すると考えられている^[2]。

翼長オス25.4-27.6センチメートル、メス24.3-26センチメートル^[5]。次列風切の光沢は青紫色で、次列風切や三列風切羽縁の白色部が小型で不明瞭^[5]。

少なくとも亜種カルガモはオスの腹部の羽衣が濃褐色で、羽毛外縁（羽縁）の淡色部が小型になり胸部との差異が明瞭^[7]。尾羽基部を被う羽毛（上尾筒、下尾筒）が光沢のある黒^[7]。メスは胸部と腹部の羽衣の差異が不明瞭で、上尾筒や下尾筒が黒褐色で羽縁が淡色だったり淡色の斑紋が入る^[7]。

生態[編集]

湖沼、河川などに生息し、冬季になると海洋にも生息する^[3][6]。渡りは行わないが、北部個体群は冬季になると南下する^[5][3]。

食性は植物食傾向の強い雑食で、種子、水生植物、昆虫、小魚などを食べる^[6]。狩猟で撃ち落とされた本種で、3.2-6.6センチメートルのオイカワを30尾食べていた例もある^[8]。水面でも陸上でも採食を行う^[3]。

繁殖形態は卵生。亜種カルガモでは集団繁殖地（コロニー）を形成することもある^[5]。水辺に巣を作る^[5][3]。基亜種は7-9個、亜種カルガモは10-12個の卵を産む^[5]。亜種カルガモの抱卵期間は26-28日^[5]。少なくとも基亜種においてはオスも育雛を行った例がある^[5]。雛は孵化してから2か月で飛翔できるようになる^[3]。

繁殖地が高密度になると、雌が同種他個体の子を殺す（子殺し）ことが報告されている^[9]。このときには、他種（オカヨシガモ）の雛も殺している^[9]。親が自分の子を殺す場合もある^[要出典]。

繁殖期前期（交尾から営巣地の探索程度まで）はつがいで行動するが、メスが抱卵・育雛を行っている間、オスは概ねオスだけの群れを形成する。繁殖期が終わると、まずメス親とヒナとの関係が消失する。その後は不透明であるが、越冬期前には、雌雄で構成される大群を形成する。

人間との関係[編集]

イネなどを食害する害鳥とみなされることもある^[5]。

本種は雑食性の性質が強く、植物質のエサ以外にタニシなども好んで食べ肉に臭みが出るので日本ではマガモのように賞味される機会は少ないものの、マガモより食味が極端に落ちるようなことはなく、植物食の傾向が強い時期の肉は、マガモと並んでうまいとされる。

日本では1984年以降、数年間に渡って東京都千代田区大手町にある三井物産ビルのプラザ池から皇居和田倉堀へ引っ越す本種の親子をメディアが取り上げ、ブームとなったことがある。2013年現在^[10][11]においても、同社では同池に営巣する本種を観察し、それを記録するためのカルガモレディなる女性を雇用している^[12]。また、一列に並んで歩く親子の様子から、複数の車両が同様に走行することやそれを悪用した反則行為を「カルガモ走行」（カルガモそうこう）と称するようになった^[13]。

日本のカルガモはアヒルとの種間雑種が存在しているとされる^{[注 1]}。アヒルの原種はマガモであり、3代も野生で放置されると飛翔するほどになるが、日本のカルガモもアヒルと交雑することで、元々は狩猟の対象であり、ヒトを恐れていたはずのカルガモも前述のようなヒトを恐れない行動をとるようになっていったと考えられ、都市部のカルガモの多くがアヒルとの雑種であり、遺伝子汚染が進行している。照明の多い都市部では夜間に飛翔する個体もある。

外形に関する遺伝形質はカルガモの方が強いため、見た目はカルガモでも性格はアヒルに近いものが現れたと分析される^[14]。

1994年（平成6年）1月13日から2014年（平成26年）3月31日まで販売された90円普通切手の意匠になった^[15]。

脚注[編集]

ウィキスピーシーズにカルガモに関する情報があります。 ウィキメディア・コモンズには、カルガモに関連するメディアおよびカテゴリがあります。

注釈[編集]

出典[編集]

흰뺨검둥오리(학명: Anas poecilorhy­ncha)는 오리과 오리속에 속하는 조류의 일종이다. 논·소택지에서 흔히 관찰되는 새로서, 전국 어디에서나 관찰할 수 있는 흔한 새이다.

생김새

몸길이는 약 61cm로 청둥오리와 비슷하고 등과 허리는 검은 갈색이며 머리·목·몸 아랫면은 옅은 갈색이고, 눈썹선은 짙은 갈색이다. 암수 구별이 어려우나 위꼬리덮깃과 아래꼬리덮깃이 수컷 쪽이 더 어두우며, 수컷의 뺨이 더 선명하게 보인다. 발에는 물갈퀴가 있고, 다리는 주황색이며 부리는 검으나 끝은 노란색이다.

서식

논·호수·간척지·하천·하구·해안·연못·물가의 풀밭 등에 살지만 창포 등의 수생 식물들이 풍부한 습지에서 특히 많이 포착된다. 갈대밭에 둥지를 틀고 풀씨·나무 열매 같은 식물성 먹이와 곤충·무척추동물 같은 동물성 먹이를 혼식한다. 물 속에 있는 먹이를 먹을 때는 깊게 잠수하지 않으며, 주로 물 표면에 떠 있는 먹이를 부리로 쓸어담듯이 먹는다.

산란기

산란기는 6월 하순 ~ 7월 초순이고 흰색 알을 10-12개 낳으며 품은 지 26일이 지나면 부화한다. 알을 품는 것은 암컷의 몫이며 수컷은 포식자에 대비해 망을 본다. 어린 개체는 생후 200일 정도 되면 생식능력을 얻는다.

기타

비행이 가능하며 시속 50km로 날 수 있다. 한국·일본·중국·러시아·사할린 등 동아시아 일대에 분포하며, 동남아시아에서 월동한다. 한국에서는 대체적으로 텃새이지만, 겨울이 되면 북녘에서 번식하던 흰뺨검둥오리들이 집단으로 월동을 하러 남하하기 때문에 관찰 기회가 더 많아진다. 흰뺨검둥오리를 이용한 해충 박멸 농법에도 애용되는 오리로, 벼멸구, 메뚜기 등의 해충을 포식할 수 있다.

흰빰검둥오리의 먹이섭취방식

같이 보기

• 흰뺨오리
• 검둥오리
• 가마우지

외부 링크