الأسماء في صفحات التنقل
Regular passage visitor.
Die spotsanger (Hippolais icterina) is 'n redelike algemene Palearkties-broeiende trekvoël in ruigtes in savanne, dorre boomveld, droë rivierbeddings, plantasies en tuine. Hulle kom meestal een-een voor. Die voël is 13 – 14 cm groot en weeg 10 – 18 gram. In Engels staan die voël bekend as die Icterine Warbler.
Die spotsanger (Hippolais icterina) is 'n redelike algemene Palearkties-broeiende trekvoël in ruigtes in savanne, dorre boomveld, droë rivierbeddings, plantasies en tuine. Hulle kom meestal een-een voor. Die voël is 13 – 14 cm groot en weeg 10 – 18 gram. In Engels staan die voël bekend as die Icterine Warbler.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
'''Hippolais icterina ye una especie d'ave paseriforme de la familia Acrocephalidae qu'habita en Eurasia y África. La pallabra icterino procede del términu griegu ikteros (ictericia) en referencia a la so coloración amarellentada.
Cría na mayor parte continente Euroasiático occidental, sacante na zona circummediterránea onde ye movíu pola zarcero común. La so área de distribución estender por Europa dende'l nordeste de Francia al traviés de Suiza y el suroeste d'Escandinavia escontra l'este, a los montes del nordeste, hasta'l macizu de Altái.[2] Ye un ave migratoria de llarga distancia que pasa l'iviernu nel África subsaḥariana.
Esti pequeñu paseriforme alcuéntrase en montes abiertos con sotobosque arbustivo, amás de parques, xardinos y zones de monte baxu,[3] de cutiu cerca de l'agua.
Ye un páxaru de pequeñu tamañu, mide 12–13,5 cm y tien un pesu de 14–20 g. El so aspeutu ye bien similar al zarcero común. Los adultos tienen el llombu d'un tonu pardu verdosu, coles nales daqué más pálides y les partes inferiores de color amarellentáu. el picu ye llixeramente anaranxáu, fuerte y apuntiáu, y les pates son grises azulaes. Dambos sexos tienen el mesmu aspeutu, como la mayoría de los sos parientes, y les aves xuveniles presenten la barriga de color más pálidu.
La so llamada más común ye un «tec tec» agudu, anque produz una variedá de soníos mayor y ye capaz d'asonsañar el cantar d'otres aves.
Aliméntense principalmente d'arañes, inseutos y les sos canesbes que restolen nel suelu del monte, anque completen la so dieta con dalgún alimentu vexetal como les bayes.
La so temporada de cría principal ye de mayu a xunetu. Constrúi'l so nial con ramines y yerbes entretejidas escondíu nos árboles o parrotales. La fema pon de 4 a 6 güevos de color rosáu con llixos negros. Los güevos son guaraos de 12 a 14 díes por dambos proxenitores. Los pollos permanecen de 12 a 13 díes nel nial. Los mozos algamen el maduror sexual al añu.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. Hippolais icterina. 90sek. '''Hippolais icterina ye una especie d'ave paseriforme de la familia Acrocephalidae qu'habita en Eurasia y África. La pallabra icterino procede del términu griegu ikteros (ictericia) en referencia a la so coloración amarellentada.
Ar goapaer melen[1] a zo ur spesad golvaneged bihan, Hippolais icterina an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Sylvia icterina (kentanv) da gentañ-penn (e 1817) gant an evnoniour gall Louis Jean Pierre Vieillot (1748-1831).
.jpg)
Vioù goapaer melen. Bevañ a ra diwar amprevaned ha diwar hugennoù ivez.
Neizhañ a ra ar spesad eus Europa ar C'hreiz da gornôg Siberia ha hanternoz Iran ha nijal kuit da Afrika ar Su da c'hoañviñ[2].
Ar goapaer melen a zo ur spesad golvaneged bihan, Hippolais icterina an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Sylvia icterina (kentanv) da gentañ-penn (e 1817) gant an evnoniour gall Louis Jean Pierre Vieillot (1748-1831).
La bosqueta grossa o bosqueta icterina[1] (Hippolais icterina), és un ocell passeriforme de la família Acrocephalidae del Vell Món. La paraula icterina procedeix del terme grec ikteros (icterícia) en referència a la seva coloració groguenca.
Cria en la major part del continent Euro-asiàtic occidental, excepte a la zona mediterrània on és desplaçat pel Hippolais polyglotta. La seva àrea de distribució s'estén per Europa des del nord-est de França a través de Suïssa i el sud-oest d'Escandinàvia cap a l'est, a les muntanyes del nord-est, fins al Massís de l'Altai.[2] És un au migratòria de llarga distància que passa l'hivern a l'Àfrica subsahariana.
Aquest petit passeriforme es troba en boscos oberts amb sotabosc d'arbusts, a més de parcs, jardins i zones de muntanya baixa, [3] sovint prop de l'aigua.
És un ocell de petita grandària, mesura 12-13,5 cm i té un pes de 14-20 g. El seu aspecte és molt similar a la bosqueta vulgar. Els adults tenen l'esquena d'un to marró verdós, amb les ales una mica més pàl·lides i les parts inferiors de color groguenc. El bec és lleugerament ataronjat, fort i punxegut, i les potes són grises blavoses. Tots dos sexes tenen el mateix aspecte, com la majoria dels seus parents, i les aus juvenils presenten la panxa de color més pàl·lid.
El seu crit més comú és un «tec tec» agut, encara que produeix una varietat de sons major i és capaç d'imitar el cant d'altres aus.
La seva temporada de cria principal és de maig a juliol. Construeix el seu niu amb rametes i herbes entreteixides, en nius amagats en els arbres o arbustos. La femella posa de 4 a 6 ous de color rosat amb taques negres. Els ous són incubats de 12 a 14 dies per tots dos progenitors. Els pollastres romanen de 12 a 13 dies al niu. Els joves aconsegueixen la maduresa sexual a l'any.
La bosqueta grossa o bosqueta icterina (Hippolais icterina), és un ocell passeriforme de la família Acrocephalidae del Vell Món. La paraula icterina procedeix del terme grec ikteros (icterícia) en referència a la seva coloració groguenca.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Telor aur (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: telorion aur) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Hippolais icterina; yr enw Saesneg arno yw Icterine warbler. Mae'n perthyn i deulu'r Teloriaid (yr Hen Fyd) (Lladin: Sylviidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn H. icterina, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia, Ewrop ac Affrica.
Mae'r telor aur yn perthyn i deulu'r Teloriaid (yr Hen Fyd) (Lladin: Sylviidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Crombec aelwyn Sylvietta leucophrys Crombec pigfyr Somalia Sylvietta philippae Crombec torfelyn Sylvietta denti Crombec y gogledd Sylvietta brachyura Preblyn coed adeinwinau Stachyris erythroptera.jpg)
.jpg)
_(2).jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Telor aur (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: telorion aur) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Hippolais icterina; yr enw Saesneg arno yw Icterine warbler. Mae'n perthyn i deulu'r Teloriaid (yr Hen Fyd) (Lladin: Sylviidae) sydd yn urdd y Passeriformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn H. icterina, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia, Ewrop ac Affrica.
Sedmihlásek hajní (Hippolais icterina) je malý zpěvný pták z čeledi rákosníkovitých (Acrocephalidae).
Je menší než vrabec, štíhlý, nenápadně zbarvený. Dorůstá délky 12–14 cm, v rozpětí křídel měří 21–24 cm a váží 14–20 g. Svrchní stranu těla má zelenavě hnědou, se světlým polem v křídlech, spodinu a tenký nadoční proužek světle žlutý, delší, zašpičatělý zobák oranžový, oči černé a končetiny modrošedé. Obě pohlaví jsou zbarvena stejně, mladí ptáci pak mají bledší spodinu těla.
V západní a jižní Evropě žije blízce příbuzný sedmihlásek švitořivý (H. polyglotta), který světlé pole v křídlech postrádá a má i hnědé, nikoliv modrošedé končetiny a kratší křídla (ruční letky méně vyčnívající nad raménka).[2]
Zpěv, kterým se samci ozývají nejčastěji z vrcholů stromů, je rychlý a složený z řady žvatlavých, flétnovitých a chraptivých tónů a imitací jiných ptáků. Vábí pronikavým „čočovích“.
Hnízdí v Evropě a západní i střední Asii, v rozmezí od severovýchodní Francie severně po jihozápadní část Skandinávie, jižně po Švýcarsko, Rumunsko, severní Balkán, Ukrajinu a Krym a východně až po severozápadní úpatí pohoří Altaj.[3][4] Ve střední Evropě se vyskytuje od května do srpna. Je druhem tažným na dlouhou vzdálenost se zimovišti v subsaharské Africe.
Žije ve světlých listnatých lesích, remízcích, parcích a zarostlých zahradách s hustým podrostem, často blízko vody.
V České republice hnízdí na většině území v nižších polohách v počtu 50 000–100 000 párů.[5] Jeho početnost na českém území v posledních letech mírně klesá.[6]
Živí se hlavně hmyzem, ale požírá též pavouky, měkkýše a bobule. Potravu sbírá nejčastěji z větví stromů a keřů, na zem slétá jen zřídkakdy.
Pohlavně dospívá v druhém kalendářním roce. Ve střední Evropě hnízdí 1× ročně od května do srpna. Křehké, miskovité hnízdo ze stonků, listů, trávy a pavučin, které často obkládá tenkou březovou kůrou, staví ve vidlicích větví stromů nebo vysokých keřů. V jedné snůšce je 4–6 narůžovělých, černě skvrnitých, 18,4 × 13,5 mm velkých[5] vajec, na kterých sedí 12–14 dnů střídavě oba rodiče. Mláďata pak hnízdo opouštějí po 12–13 dnech.
Monotypický druh popsaný L. Vieillotem v roce 1817 pod názvem Sylvia icterina (z latinského icterus = nažloutlý).[3][7]
Obrázky, zvuky či videa k tématu sedmihlásek hajní ve Wikimedia Commons
Galerie sedmihlásek hajní ve Wikimedia Commons
Sedmihlásek hajní (Hippolais icterina) je malý zpěvný pták z čeledi rákosníkovitých (Acrocephalidae).
Gulbugen (Hippolais icterina) er en sanger af spurvefugle. Den når en længde på 13 cm. Den yngler i store dele af Europa, mens den trækker til Afrika syd for Sahara. Gulbugen lever hovedsageligt i løv- og blandingsskove, sommerhusområder, ældre haver og parker. Da den foretrækker tæt vegetation, ses den sjældent, men kan dog observeres i svirreflugt under jagt på føde eller enkelte gange i toppen af større træer.
Reden bygges i et mindre træ eller i en tæt busk 1-3 meter over jorden. I begyndelsen af juni måned lægger den 4-5 æg som udruges i løbet af 13 dage, og ungerne forlader reden efter yderligere 14 dage.
Gulbugens føde består hovedsageligt af insekter og, i efterårsperioden, også bær.
Gulbugen (Hippolais icterina) er en sanger af spurvefugle. Den når en længde på 13 cm. Den yngler i store dele af Europa, mens den trækker til Afrika syd for Sahara. Gulbugen lever hovedsageligt i løv- og blandingsskove, sommerhusområder, ældre haver og parker. Da den foretrækker tæt vegetation, ses den sjældent, men kan dog observeres i svirreflugt under jagt på føde eller enkelte gange i toppen af større træer.
Der Gelbspötter (Hippolais icterina) ist ein Singvogel aus der Familie der Rohrsängerartigen (Acrocephalidae). Dieser Spötter besiedelt Teile der westlichen und zentralen Paläarktis vom Nordosten Frankreichs, der Schweiz und dem Südwesten Skandinaviens nach Osten bis in das nordwestliche Vorland des Altai. Der Gelbspötter bewohnt ein breites Spektrum von Habitaten mit lockerem Baumbestand und höherem Gebüsch, in Mitteleuropa unter anderem Auwälder und feuchte Laubmischwälder, aber auch Feldgehölze, Friedhöfe und naturnahe Parkanlagen. Die Art ist Langstreckenzieher und überwintert im tropischen Zentral- und Südafrika.
Der Bestand gilt vor allem im Westen des Areals in Mitteleuropa als leicht rückläufig, als eine der Ursachen wird dort Konkurrenz mit dem zunehmenden und sich ausbreitenden Orpheusspötter vermutet. Weltweit wird der Gelbspötter von der IUCN aber aufgrund des großen Verbreitungsgebietes und des sehr hohen Gesamtbestandes als ungefährdet („least concern“) eingestuft.
Gelbspötter sind recht kleine, schlanke Singvögel mit eher großem Kopf, recht kräftigem Schnabel, langen Flügeln und relativ kurzem Schwanz. Sie sind verglichen mit anderen Spöttern recht auffallend gefärbt mit einer im frischen Gefieder bräunlich olivgrünen Ober- und einer hellgelben Unterseite, zeigen aber ansonsten wie alle Spötter keine auffallenden Zeichnungen. Die Geschlechter unterscheiden sich bezüglich Größe und Färbung nicht.
Mit einer Körperlänge von 12,0 bis 13,5 cm und einem Gewicht von 11 bis 19 g[1] ist die Art deutlich kleiner als ein Haussperling und nur etwa halb so schwer. Bei adulten Vögeln ist die gesamte Oberseite des Rumpfes sowie Hals und Kopf einfarbig bräunlich olivgrün. Die Zügelregion, der kurze Überaugenstreif sowie die Augenumgebung sind blassgelb. Die mittleren Armdecken sind dunkelbraun, die großen Armdecken olivbraun. Die Schwingen sind schwärzlich braun, die Handschwingen und die Schirmfedern zeigen schmale, die Armschwingen breitere gelbliche Säume an den Außenfahnen und gelbliche Spitzen. Die Steuerfedern sind dunkelbraun und sehr schmal heller braun gerandet. Die gesamte Rumpfunterseite, die Unterflügeldecken sowie die Unterschwanzdecken sind hell gelb, wobei die intensivere Gelbfärbung oft auf Kehle und Vorderbrust beschränkt ist. Brustseiten und Flanken zeigen einen bräunlichen Anflug.
Die Iris ist dunkelbraun. Der Schnabel ist deutlich zweifarbig; der Oberschnabel ist dunkelbraun, der gesamte Unterschnabel gelblich. Die Beine sind bleigrau.
Im Jugendkleid ist die Oberseite mehr braungrau und weniger oliv, die Unterseite blasser gelb mit ausgedehnter braunen Flanken. Schwingen, Steuerfedern und die Deckfedern der Oberseite sind warm bräunlich gerandet.
Die innerartliche Variation ist sehr gering und es werden keine Unterarten anerkannt.[2]
Der im westlichen Europa und westlichen Mittelmeergebiet einschließlich Italien vorkommende Orpheusspötter ist dem Gelbspötter sehr ähnlich. Die Verbreitungsgebiete dieser Arten überschneiden sich im nordwestlichen Frankreich, in Belgien, in den Niederlanden und auch zunehmend im südwestlichen Deutschland. Der Flügel des Gelbspötters, genauer gesagt die Federn der Handschwingen, sind jedoch länger. Mit etwas Erfahrung kann man an sitzenden Tieren die längere sogenannte "Handschwingenprojektion" erkennen. Die Schirmfedern des Gelbspötters sind außerdem hell gerandet und bilden beim sitzenden Vogel ein aufgehelltes Feld auf dem Flügel, das beim Orpheusspötter fehlt. In Gebieten wo beide Arten vorkommen besiedelt der Orpheusspötter eher Buschvegetation in offenen Landschaften, ein Biotop das für Gelbspötter ungewöhnlich ist. Alle anderen Spötterarten Europas haben keine grün-gelbe, sondern eine grau-weiße oder braune-weiße Färbung.
Für vogelkundliche Anfänger ähnelt der Gelbspötter auch verschiedenen Laubsängern, wie Fitis und Zilpzalp. Laubsänger sind jedoch kleiner und gedrungener, ihr Schnabel deutlich dünner und kürzer.
Der laute, schnelle und am Anfang der Brutzeit häufig lang anhaltende Gesang wird von den Männchen im Revier von einer Warte vorgetragen, die sich meist gut gedeckt im Laub von Büschen oder Bäumen befindet. Er enthält zahlreiche kurze Imitationen anderer Vogelgesänge oder -rufe. Charakteristisch werden dazwischen immer wieder kurze, nasale oder jammernde, mehrfach wiederholte Laute wie „GÍe-GÍe“ oder „hiäh“ sowie melodische, lange Pfeiftöne eingeflochten. Der Lockruf am Brutplatz ist ein melodisches, dreisilbiges „tä-tä-LÜÜit“, die Warnrufe sind scharf wie „täck“ oder gereiht „tä tä tä …“.[3][4]
Der Gelbspötter besiedelt Teile der westlichen und zentralen Paläarktis von der borealen bis in die gemäßigte Zone. In Ost-West-Richtung reicht die Verbreitung vom Nordosten Frankreichs und der Schweiz bis in das nordwestliche Vorland des Altai. Die Nordgrenze der geschlossenen Verbreitung verläuft von Südskandinavien, etwa 62° N in Südfinnland und etwa 61°30 N an der Petschora, bis Tomsk in Westsibirien; die Südgrenze vom Nordrand der Alpen über den Norden der Balkanhalbinsel bis in den Nordosten Bulgariens und dann entlang der Ost- und Nordküste des Schwarzen Meeres über die Krim, bis in den Bereich südöstlich des Asowschen Meeres und dann bei etwa 52° N an Ural und Wolga und etwa 52–54° N in Kasachstan bis zum Nordrand des Altai.[5]
Der Gelbspötter bewohnt ein breites Spektrum von Habitaten mit lockerem Baumbestand und höherem Gebüsch, bevorzugt mehrschichtige Laubgehölze mit einem geringen Deckungsgrad der Oberschicht. In Mitteleuropa besiedelt die Art unter anderem Auwälder und feuchte Laubmischwälder, aber auch Feldgehölze, Hecken, Friedhöfe und naturnahe Parkanlagen.[6]
Die Nahrung besteht in Mitteleuropa zur Brutzeit in erster Linie aus Insekten, seltener aus Webspinnen und selten aus kleinen Schnecken. Früchte werden offenbar nur ausnahmsweise verzehrt. Bei einer Untersuchung der Nestlingsnahrung von vier Brutpaaren in Burgund waren 87,4 % der Nahrungstiere Insekten, 9 % Spinnentiere, 3,2 % Schnecken und 0,45 % Schnurfüßer (Julidae). Unter den Insekten dominierten Fliegen mit 22,5 %, danach folgten Blattläuse mit 16,3 %, Mücken mit 14,1 % und Käfer mit 12,3 %.[7]
Die Nahrungssuche erfolgt in allen Schichten der Vegetation, aber überwiegend in Höhen zwischen 2 und 8 Metern. In den Baumkronen jagen Gelbspötter vor allem im äußeren Bereich. Beute wird meist im Flug, im Sitzen oder hüpfend von der Vegetation abgelesen, weniger häufig fliegend erbeutet und nur selten vom Ansitz aus in der Luft gefangen.[8]
Gelbspötter führen eine monogame Brut- oder Saisonehe. Das Nest wird in Bäumen und Sträuchern jeder Art im Zentrum oder im Randbereich der dichten Zweige und Blätter gebaut. Es wird meist auf einem Ast errichtet und dann durch feine Zweige gestützt, die in die Nestwandung eingeflochten werden, oder in einem kleinen Astquirl aufgehängt. Die Nester werden in Mitteleuropa meist in 1 bis 4 m Höhe errichtet, selten höher oder auf dem Boden in dichter Vegetation.[9] Das ordentliche, napfförmige und außen wie innen glattwandige Nest wird vorwiegend vom Weibchen meist aus Halmen und anderem feinen pflanzlichen Material gebaut, häufig werden auch Wollfäden, Papierstückchen und Ähnliches verbaut. Im äußeren Wandbereich können auch gröbere Materialien wie Rindenstücke, teilweise zersetzte Laubblätter oder grobe Haare verwendet werden. Die Nestwände werden durch außen aufgebrachte klebende oder elastische Stoffe wie Spinnweben, Kokons, Wollhaare und Ähnliches verfestigt. Zur Auskleidung der eigentlichen Nestmulde werden feine Pflanzenfasern, Tierhaare oder Federn verwendet. Die Nester haben einen Außendurchmesser von 60 bis 90 mm und eine Höhe von 50 bis 120 mm.[10]
Die Eiablage erfolgt je nach geografischer Lage variabel, in Mitteleuropa ausnahmsweise bereits um den 30. April, meist ab Mitte Mai und mit einem Höhepunkt Ende Mai bis Mitte Juni. Letzte Gelege werden Ende Juli begonnen. Zweitbruten kommen in Mitteleuropa wohl nur sehr selten vor. Das Gelege besteht aus 3 bis 7, meist 4 bis 5 Eiern, die auf heller oder dunkler rosarotem Grund locker schwarz oder dunkelbraun gepunktet sind. Die Brutzeit dauert 12 bis 14 Tage, die Bebrütung erfolgt ausschließlich durch das Weibchen. Beide Eltern füttern. Die Jungvögel verlassen mit 13,5 bis 15,5 Tagen das Nest und werden danach noch 8 bis 11 Tage lang von den Eltern geführt und mit Nahrung versorgt. Die Geschlechtsreife wird am Ende des ersten Lebensjahres erreicht.[11]
Die Art ist Langstreckenzieher. Der Wegzug mittel- und nordeuropäischer Vögel erfolgt Ende Juli bis Mitte September mit einem Höhepunkt Anfang August. Feststellungen im Oktober sind in Mitteleuropa bereits sehr selten. Die Weltpopulation des Gelbspötters überwintert im tropischen zentralen und südlichen Afrika südlich der Sahara unter Aussparung der Wüsten und des tropischen Regenwaldes. Das Winterquartier reicht vom Südosten der Demokratischen Republik Kongo nach Osten bis Ruanda und Tansania, nach Süden über Malawi und Sambia bis Namibia, Botswana und Transvaal. Die Art überwintert überwiegend in der Dornsavanne und in Akazienwäldern. Die ersten Heimzieher werden in Mitteleuropa ausnahmsweise schon Anfang oder Mitte April, im Normalfall aber erst Anfang bis Mitte Mai beobachtet. Der Heimzug erreicht im Mai seinen Höhepunkt und läuft Mitte Juni aus.[12]
Gesicherte Angaben zum Weltbestand gibt es nicht, BirdLife International gibt als grobe Schätzung 10 bis 30 Mio. Individuen an.[13] Der Bestand gilt vor allem im Westen des Areals in Mitteleuropa als leicht rückläufig, als eine der Ursachen wird dort Konkurrenz mit dem zunehmenden und sich ausbreitenden Orpheusspötter vermutet. Weltweit wird der Gelbspötter von der IUCN aber aufgrund des großen Verbreitungsgebietes und des sehr hohen Gesamtbestandes als ungefährdet („least concern“) eingestuft.
Der Gelbspötter (Hippolais icterina) ist ein Singvogel aus der Familie der Rohrsängerartigen (Acrocephalidae). Dieser Spötter besiedelt Teile der westlichen und zentralen Paläarktis vom Nordosten Frankreichs, der Schweiz und dem Südwesten Skandinaviens nach Osten bis in das nordwestliche Vorland des Altai. Der Gelbspötter bewohnt ein breites Spektrum von Habitaten mit lockerem Baumbestand und höherem Gebüsch, in Mitteleuropa unter anderem Auwälder und feuchte Laubmischwälder, aber auch Feldgehölze, Friedhöfe und naturnahe Parkanlagen. Die Art ist Langstreckenzieher und überwintert im tropischen Zentral- und Südafrika.
Der Bestand gilt vor allem im Westen des Areals in Mitteleuropa als leicht rückläufig, als eine der Ursachen wird dort Konkurrenz mit dem zunehmenden und sich ausbreitenden Orpheusspötter vermutet. Weltweit wird der Gelbspötter von der IUCN aber aufgrund des großen Verbreitungsgebietes und des sehr hohen Gesamtbestandes als ungefährdet („least concern“) eingestuft.
De giele hôfsjonger (Hippolais icterina; ek gielboarstke) is in moskeftige fûgel fan de famylje Acrocephalidae. De soarte briedt benammen yn it noarden en easten fan Europa oant West-Aazje ta en oerwinteret yn Afrika. It yn Fryslân algemien foarkommende fûgeltsje is fanôf maaie oant septimber op de klaai- en feangrûn te hearren op tradisjonele boerehiemen en yn parken, singels en houtwâlen. Sûnt 1975 nimt it tal fûgels fan de soarte yn West-Europa stadichoan ôf, mar fanwegen it ekstreem grutte areaal en de grutte populaasje rint de fûgel ynearsten noch gjin gefaar. BirdLife International rûst it tal eksimplaren tusken de 8.000.000 en 16.000.000.[1] De lêste jierren liket de populaasje yn Nederlân te stabilisearjen.[2]
De giele hôfsjonger is 12 oant 13,5 sintimeter lang en hat in gewicht fan 11 oant 19 gram. Dêrmei is it fûgeltsje dúdlik lytser as de mosk. Folwoeksen fûgels binne boppe hielendal brún-oliifkleurich en ûnder giel, dat nei de poatsjes en de sturt ta fealer wurdt. De fleugels en de boppekant fan de sturt binne donker- oant oliifbrún. Fan de snaffel nei each en om it donkerbrune each hinne rint in gieleftige streek. De poatsjes binne blaugriis.
Wat kleur oanbelanget is der gjin ûnderskie tusken mantsjes en wyfkes.
De giele hôfsjongers meie graach ynsekten, rûpen en spinnen, dy't fral fan de blêden fan beammen en strûken pikt wurde. Yn 'e simmer wurde beien oan it menu tafoege.
It sjongen fan de fûgel giet yn heech tempo. Typysk foar de soarte binne de tige lûde en lang oanhâldende sang. De fûgel stiet bekend om de imitaasjes fan oare fûgels, lykas de swel, klyster, gielegou en de putter. Ek sjongt de fûgel net allinne yn de briedtiid, mar ek yn de oerwinteringsgebieten as er nei it ferfearjen yn febrewaris of maart syn territoarium ôfbeakenet.
De rop is in fleurich trijedielich teh-teh-lüüit.
It biotoop fan de giele hôfsjonger wurdt foarme troch tunen, parken en in iepen lânskip mei beammen en hegere strûken. De foarkar jildt blêdferliezende strûken mei in tichte ûndergroei. Yn Midden-Europa komt de soarte foar yn wiete leafbosken, mar ek yn houtwâlen, tsjerkhôven en beammen yn it fjild.
Der wurde troch de giele hôfsjonger sa'n fjouwer oant seis aaikes lein, dy't nei likernôch twa wiken útkomme. De aaien binne rôze en hawwe donkerbrune oant swarte flekjes. nei't de aaien útkommen binne bliuwe de jongen noch twa wiken yn it nêst. Nei't se it nêst ferlitte hawwe, wurde se noch twa oant trije wiken troch de âlden fuorre.
Ein july of begjin augustus giet de fûgel op trek. De giele hôfsjonger siket dan it oerwinteringsgebiet op, dat súdlik fan de evener leit yn Namybje, Súd-Afrika, Mozambyk, Tanzania en Madagaskar. Dêr bliuwe se yn alle gefallen oant ein febrewaris en trekke dan wer nei harren briedgebieten yn it noarden, dêr't se begjin maaie oankomme.
De giele hôfsjonger (Hippolais icterina; ek gielboarstke) is in moskeftige fûgel fan de famylje Acrocephalidae. De soarte briedt benammen yn it noarden en easten fan Europa oant West-Aazje ta en oerwinteret yn Afrika. It yn Fryslân algemien foarkommende fûgeltsje is fanôf maaie oant septimber op de klaai- en feangrûn te hearren op tradisjonele boerehiemen en yn parken, singels en houtwâlen. Sûnt 1975 nimt it tal fûgels fan de soarte yn West-Europa stadichoan ôf, mar fanwegen it ekstreem grutte areaal en de grutte populaasje rint de fûgel ynearsten noch gjin gefaar. BirdLife International rûst it tal eksimplaren tusken de 8.000.000 en 16.000.000. De lêste jierren liket de populaasje yn Nederlân te stabilisearjen.
Tekst üüb Öömrang At seesje ((mo.) grute gööle fliigebiter, göölspooter) (Hippolais icterina) as en fögel ütj at famile faan a Acrocephalidae.
Seesje
Aier faan Hippolais icterina
Wikimedia Commons hää bilen of filmer tu: 
Wikispecies hää en artiikel tu: At seesje ((mo.) grute gööle fliigebiter, göölspooter) (Hippolais icterina) as en fögel ütj at famile faan a Acrocephalidae.
Жолтото гушанче (науч. Hippolais icterina) е мала врапчевидна птица од фамилијата на трскарите (Acrocephalidae), од родот на дрвните трскари (Hippolais). Се размножува низ Европа, со исклучок на југозападот, каде е заменет со неговиот западен пар мелодичниот трскар (Hippolais polyglotta). Оваа птица ја има во Македонија. Таа е птица преселница што зимува под Сахара, во Африка. Терминот icterine се однесува на неговата жолтеникава нијанса.
Жолтото гушанче е трскар со средна големина, долг 12 - 13,5 см. Горните делови му се светли, зеленикавокафеави со посветла линија на крилјата, а одоздола е светложолт. Има светла линија над окото. Клунот му е светлопортокалов, силин и остар, а нозете синосиви. Половите се исти, а младенчињата се побледи на стомакот. Песната му е брзо назално брборење во кое се вклучени и имитации на други птици. Повикот може да го опишеме како тик или тик-тик-тик.
Живеалиштето на оваа птица се отворените листопадни шуми со грмушки, како и парковите и градините, често во близина на вода.
Се храни со инсекти, пајаци, друга ситна храна и бобинки.
Гнездото го прави добро скриено во дрво или грмушки и несе 4-6 јајца.
Во Европа има 3.500.000-7.100.000 пара, или од 10.500.000 до 21.300.000 индивидуи.(BirdLife International 2004). Европската популација сочинува 75-94% од глобалната, па глобалната приближно би изнесувала 11.200.000-28.400.000 индивидуи.[2]. Според Црвениот список на МСЗП оваа птица е класифицирана како вид со најмала загриженост.
Жолтото гушанче (науч. Hippolais icterina) е мала врапчевидна птица од фамилијата на трскарите (Acrocephalidae), од родот на дрвните трскари (Hippolais). Се размножува низ Европа, со исклучок на југозападот, каде е заменет со неговиот западен пар мелодичниот трскар (Hippolais polyglotta). Оваа птица ја има во Македонија. Таа е птица преселница што зимува под Сахара, во Африка. Терминот icterine се однесува на неговата жолтеникава нијанса.
Әберсә турғайы, баҡса турғайы (урыҫ. зеленая пересмешка)— турғай һымаҡтар отрядындағы ҡошсоҡ.
Турғайҙан бәләкәйерәк. Ағас ботаҡтарында йәки ҡыуаҡтарҙа йөрөүсе теремек ҡош. Һырт яғы йәшкелт һоро. Ҡанат ҡауырһындарының сите аҡ ҡайыулы ҡара-көрән. Кәүҙәһенең аҫҡы яғы аҡһыл һары. Сырҡылдаҡ турғайҙан йәшкелт төҫө менән айырыла.
Тауышы көслө генә: «бит-бит-бит» йәки «тсе-тсе-титийит».
Төрлө ҡоштарҙың тауышына оҡшатып һайрай, һирәк ағаслы урмандарҙа, ҡыуаҡлыҡтарҙа йәшәй. Төрлө бөжәктәр, көҙгөһөн еләк-емеш менән туҡлана. Күсмә ҡош. Киң генә таралған. Ағас ботаҡтарында йәки ерҙә оялай. Ҡыҙғылт таплы 4—6 бөртөк алһыу йомортҡаһы була.
Әберсә турғайы, баҡса турғайы (урыҫ. зеленая пересмешка)— турғай һымаҡтар отрядындағы ҡошсоҡ.
The Icterine warbler (Hippolais icterina) is an Old World warbler in the tree warbler genus Hippolais. It breeds in mainland Europe except the southwest, where it is replaced by its western counterpart, the melodious warbler. It is migratory, wintering in sub-Saharan Africa.
A fairly big warbler with a large head, broad-based bill and long wings with a quite short square-ended tail. The upperparts are greyish-green and the underparts are uniformly light yellow. It has pale lores and a rather vague yellowish supercilium with a pale eye ring. Other distinguishing features include a panel on the folded wings formed by pale edges to the secondary feathers and tertiary feathers and the grey, sometimes bluish legs.[2]
The icterine warbler is a bird of woodland rather than forest, preferring woodland edge or glades, favouring the crowns of well-spaced trees with tall undergrowth. It prefers broad-leafed trees, but may be found in conifers mixed with broad-leafed trees. It will use copses, orchards, parks, gardens, shelterbelts and tall hedges interspersed with trees.[3]
The song is a fast nasal babbling incorporating mimicry of other species. The call is described as teck or tec, tec, tec.[2]
The icterine warbler has the most northerly and widespread distribution of the four Hippolais species; its breeding range extends from northern France and Norway through most of northern and eastern Europe, south as far as the northern Balkans mountains and Crimea mountains eastwards in a narrowing band to the River Ob.[3] It has bred in Scotland recently but it is normally a passage migrant in Great Britain and Ireland.[4]
It is a migratory species and the entire population winters in sub-Saharan Africa, mainly south of the equator. It begins its southward migration from late July, peaking in early August and then returns to the breeding range in late May.[3]
The icterine warbler is mainly insectivorous but will feed on fruit in late summer. It forages among the foliage taking insects either on the leaves or fluttering, and it will flycatch. In general it is clumsier than the smaller but superficially similar Phylloscopus warblers. Rather solitary, it is territorial on both the breeding and wintering grounds. Four to six eggs are laid in a nest in a tree or a bush.[3]
The genus name Hippolais is from Ancient Greek hupolais, as misspelt by Linnaeus. It referred to a small bird mentioned by Aristotle and others and may be onomatopoeic or derived from hupo,"under", and laas, "stone". The specific icterina is Greek for "jaundice-yellow". Icterus was an old word for jaundice, and also referred to a yellowish-green bird, perhaps the golden oriole, the sight of which was believed to cure the disease.[5][6] It is colloquially referred to by birders as icky.[7]
.jpg)
The scientific name was also spelt as Hypolais icterina.[8]
The Icterine warbler (Hippolais icterina) is an Old World warbler in the tree warbler genus Hippolais. It breeds in mainland Europe except the southwest, where it is replaced by its western counterpart, the melodious warbler. It is migratory, wintering in sub-Saharan Africa.
La Flava hipolao (Hippolais icterina) estas birdo de la grupo de la hipolaoj, membro de la akrocefalenaj hipolaoj, de la familio de la Akrocefaledoj, en la genro Hippolais . Ili reproduktiĝas en kontinenta Eŭropo escepte sudokcidente, kie ĝi estas anstataŭata de sia sudokcidenta kaj simila samgenrano, nome la Melodia hipolao. Ili estas migranta specio, kiu vintras en subsahara Afriko.
Tiu malgranda paserina birdo estas specio troviĝanta en malferma decidua arbaro kun arbustoj kaj ankaŭ ĉe parkoj kaj ĝardenoj, ofte ĉe akvo. La ino demetas 4 al 6 ovojn en nesto en arbo aŭ arbusto.
Tiu estas mezgranda hipolao, 12–13.5 cm longa, simila al la Melodia hipolao, tio estas plenkreskulo havas pli verdecbrunan dorson kun pli pala flugilbildo kun flaveca nuanco, kaj tre flavajn subajn partojn, kio nomigas la specion. La termino icterina en la latina scienca nomo aludas al ties flaveca koloro. Diference de la Melodia hipolao, tiu havas pli longajn flugilojn kaj blugrizajn krurojn anstataŭ brunecajn. La beko estas iom oranĝeca, forta kaj pinteca. Ambaŭ seksoj estas identaj, kiel ĉe plej parto de akrocefaledoj, sed junuloj estas pli palaj en ventro.
Kiel ĉe plej parto de akrocefaledoj, ankaŭ tiu specio estas insektovora, sed manĝas ankaŭ aliajn malgrandajn manĝerojn inklude berojn.
La kanto estas rapida nazeca balbutado kun imitado de aliaj specioj kaj ne tiom agrabla notoj enmetitaj. La alvoko estas priskribata kiel "tek- tek".
La Flava hipolao (Hippolais icterina) estas birdo de la grupo de la hipolaoj, membro de la akrocefalenaj hipolaoj, de la familio de la Akrocefaledoj, en la genro Hippolais . Ili reproduktiĝas en kontinenta Eŭropo escepte sudokcidente, kie ĝi estas anstataŭata de sia sudokcidenta kaj simila samgenrano, nome la Melodia hipolao. Ili estas migranta specio, kiu vintras en subsahara Afriko.
Tiu malgranda paserina birdo estas specio troviĝanta en malferma decidua arbaro kun arbustoj kaj ankaŭ ĉe parkoj kaj ĝardenoj, ofte ĉe akvo. La ino demetas 4 al 6 ovojn en nesto en arbo aŭ arbusto.
Tiu estas mezgranda hipolao, 12–13.5 cm longa, simila al la Melodia hipolao, tio estas plenkreskulo havas pli verdecbrunan dorson kun pli pala flugilbildo kun flaveca nuanco, kaj tre flavajn subajn partojn, kio nomigas la specion. La termino icterina en la latina scienca nomo aludas al ties flaveca koloro. Diference de la Melodia hipolao, tiu havas pli longajn flugilojn kaj blugrizajn krurojn anstataŭ brunecajn. La beko estas iom oranĝeca, forta kaj pinteca. Ambaŭ seksoj estas identaj, kiel ĉe plej parto de akrocefaledoj, sed junuloj estas pli palaj en ventro.
Kiel ĉe plej parto de akrocefaledoj, ankaŭ tiu specio estas insektovora, sed manĝas ankaŭ aliajn malgrandajn manĝerojn inklude berojn.
La kanto estas rapida nazeca balbutado kun imitado de aliaj specioj kaj ne tiom agrabla notoj enmetitaj. La alvoko estas priskribata kiel "tek- tek".
El zarcero icterino (Hippolais icterina) es una especie de ave paseriforme de la familia Acrocephalidae que habita en Eurasia y África. La palabra icterino procede del término griego ikteros (ictericia) en referencia a su coloración amarillenta.
Cría en la mayor parte del continente Euroasiático occidental, excepto en la zona circummediterránea donde es desplazado por el zarcero común. Su área de distribución se extiende por Europa desde el nordeste de Francia a través de Suiza y el suroeste de Escandinavia hacia el este, a los montes del nordeste, hasta el macizo de Altái.[2] Es un ave migratoria de larga distancia que pasa el invierno en el África subsahariana.
Este pequeño paseriforme se encuentra en bosques abiertos con sotobosque arbustivo, además de parques, jardines y zonas de monte bajo,[3] a menudo cerca del agua.
Es un pájaro de pequeño tamaño, mide 12–13,5 cm y tiene un peso de 14–20 g. Su aspecto es muy similar al zarcero común. Los adultos tienen la espalda de un tono pardo verdoso, con las alas algo más pálidas y las partes inferiores de color amarillento. el pico es ligeramente anaranjado, fuerte y puntiagudo, y las patas son grises azuladas. Ambos sexos tienen el mismo aspecto, como la mayoría de sus parientes, y las aves juveniles presentan la barriga de color más pálido.
Su llamada más común es un «tec tec» agudo, aunque produce una variedad de sonidos mayor y es capaz de imitar el canto de otras aves.
Se alimentan principalmente de arañas, insectos y sus larvas que rebuscan en el suelo del bosque, aunque completan su dieta con algún alimento vegetal como las bayas.
Su temporada de cría principal es de mayo a julio. Construye su nido con ramitas y hierbas entretejidas escondido en los árboles o arbustos. La hembra pone de 4 a 6 huevos de color rosado con motas negras. Los huevos son incubados de 12 a 14 días por ambos progenitores. Los pollos permanecen de 12 a 13 días en el nido. Los jóvenes alcanzan la madurez sexual al año.
El zarcero icterino (Hippolais icterina) es una especie de ave paseriforme de la familia Acrocephalidae que habita en Eurasia y África. La palabra icterino procede del término griego ikteros (ictericia) en referencia a su coloración amarillenta.
See artikkel räägib liigist; perekonna kohta vaata artiklit Käosulane (perekond) Käosulane (Hippolais icterina) on põõsalindlaste või Acrocephalidae sugukonda käosulase perekonda kuuluv lind.
Liigi kirjeldas 1817. aastal esimesena teaduslikult prantsuse ornitoloog Louis Jean Pierre Vieillot, pidades teda põõsalinnuks ja andes tema teaduslikuks nimeks Sylvia icterina. Šveitsi ornitoloog Thomas Conrad von Baldenstein kirjeldas 1827. aastal pöösalindlaste sugukonna all perekond käosulase (Hippolais), mis andis käosulase praeguse teadusliku liiginimetuse esimese poole. Tänapäeval eristatakse kolme käosulase alamliiki - Hippolais icterina (icterina), Hippolais icterina (alaris) ja Hippolais icterina (magnioculi).
Ööbikuköster, jõhvilind, heinalind, heinaniitja, vikatiluiskaja. [1]
Käosulase pesitsusaegne levila hõlmab Euraasia lääneosa. Eraldi levila on Iraani põhjaosas. Ta on rändlind ja talvitub troopilises Aafrikas peamiselt lõuna pool ekvaatorit. Eestis on käosulane võrdlemisi üldlevinud harilik haudelind, tema pesitsusaegset arvukust hinnatakse 120 000–200 000 paarile [2]. Käosulane saabub Eestisse enamasti mai keskel, enamus lahkuvad augusti jooksul, üksikud veel septembris.
Üldpikkus 12–14 cm. Üsna püstise kehahoiakuga lehelinnu sarnane laululind. Ülapool on pruunikashall ja alapool valkjaskollane, vähestel isenditel luitunud valkjas. Tiival on hele laik. Jalad on hallid. Isas- ja emaslind on sarnased. Hüpleb vilkalt lehestikus, turritades sageli peasulgi. Maapinnale tuleb harva. Kutsehüüd on järsk piti-üü või tekterüi. Käosulane laulab puuvõra keskmises või alumises osas, ta eelistab laulda ilusa ilmaga. Laul on vali, hoogne ja vaheldusrikas, selles korduvad tunnuslikud kõrged kääksuvad helid ja kutsehüüud. Iga fraas kordub 2–5 korda. Käosulane võib oma laulus jäljendada paljude teiste linnuliikide häälitsusi.
Käosulane asustab lopsaka alustaimestikuga salulehtmetsi, puisniite, parke, kalmistuid ja aedu, samuti alusmetsaga kuivi valgusrikkaid männikuid.
Käosulase pesitsusaeg on maist juulini. Pesa valmistab umbes ühe nädalaga puule või põõsasse. Hästi viimistletud õhukeste seintega tihe ja vastupidav kausjas pesa koosneb rohukõrtest, lehetükikestest, taimevillast ja ämblikuvõrgust. Sisevooderduses on peen rohi ja jõhv. Pesa on väljast sageli kaetud kasetohu helvestega. Kurnas on neli kuni kuus heleroosat, hõredate mustade tähnidega muna, mida mõlemad vanemad hauduvad 12–14 päeva. Poegi toidavad mõlemad vanemad.
Toiduks on mitmesugused putukad ja nende vastsed (sealhulgas kärbsed, liblikad ja nende röövikud), ämblikud ja sügise poole ka marjad.
Käosulane (Hippolais icterina) on põõsalindlaste või Acrocephalidae sugukonda käosulase perekonda kuuluv lind.
Sasi-txori horizta (Hippolais icterina) Hippolais generoko animalia da. Hegaztien barruko Acrocephalidae familian sailkatua dago. Eurasia eta Afrikan bizi da.
Sasi-txori horizta (Hippolais icterina) Hippolais generoko animalia da. Hegaztien barruko Acrocephalidae familian sailkatua dago. Eurasia eta Afrikan bizi da.
Kultarinta (Hippolais icterina) on kerttusten heimoon kuuluva varpuslintu.
Linnun pituus on noin 13,5 cm, siipien kärkiväli 20,5–24 cm ja paino keskimäärin noin 13 g. Kultarinta on keskikokoinen kerttu, jonka höyhenpuvussa silmiinpistävä on vaalean sitruunankeltainen alapuoli, oliviinvihreä selkä ja siivellä selvästi erottuva, tertiaalien reunoista muodostuva vaaleankeltainen paneeli. Sukupuolet ovat samanvärisiä. Syyspukuisen vanhan linnun keltainen väri on haalistunut ja nuorilla linnuilla keltaista on vain vähän. Laulu on monipuolista ja kiihkeää lehvästöstä kuuluvaa lavertelua, jossa on runsaasti matkintoja. Ääni on tunnusomainen nopea "dsädsäfii".
Vanhoilla kultarinnoilla on täydellinen sulkasato talvehtimisalueella, jossa se sulkii lopputalvella ennen kuin lähtee muutolle pohjoiseen. Myös nuoret linnut sulkivat täydellisesti talvella, joten keväällä ikäluokkia ei pysty erottamaan.[2]
Vanhin suomalainen rengastettu kultarinta on ollut 4 vuotta 11 kuukautta 9 päivää vanha.[3] Euroopan vanhin on ollut saksalainen, vähintään 10 vuotta 10 kuukautta vanha yksilö.[4]
Kultarinnan esiintymisalue ulottuu Euroopan länsiosasta itään päin kapenevana kiilana hieman Venäjän aasianpuoleiselle osalle. Euroopassa eteläraja kulkee linjaa Ranskan pohjoisosa-Sveitsi-Slovenia-Romania-Ukraina. Luoteessa se esiintyy Norjassa aina Tromssan korkeudelle saakka mutta ei pesi Isossa-Britanniassa.[5]
Etelä- ja Keski-Suomessa pesii noin 15 000–25 000 paria ja Suomen kanta on jonkin verran runsastunut viime vuosikymmeninä. Syysmuutto on heinä-elokuussa ja suuntautuu päiväntasaajan eteläpuoliseen Afrikkaan, josta kultarinnat palaavat touko-kesäkuussa.
Kultarinnan esiintymisalueen laajuus on 1–10 miljoonaa neliökilometriä, Euroopassa elää 6,9–14 miljoonaa yksilöä ja lajin kanta on elinvoimainen.[6]
Korkeapuustoisissa lehdoissa, kartanoilla ja lehtipuuvaltaisissa sekametsissä rannoilla, pellonreunoissa ja joenvarsilla.
Korsista, juurista, sammalista ja kasvikuiduista rakennettu pesämalja on usein korkealla lehtipuun oksanhangassa, joskus pensaassa, tavallisimmin 1-4 metrin korkeudella. Munia on 4-6, tavallisesti 5. Muna painaa 1,76 g. Naaras hautoo 13-15 vrk. Emot ruokkivat poikasia 21-27 vrk (pesässä 13-14 vrk).[5]
Hyönteiset, toukat, hämähäkit ja muut pienet selkärangattomat.[5]
Kultarinta (Hippolais icterina) on kerttusten heimoon kuuluva varpuslintu.
Hippolais icterina
L'Hypolaïs ictérine (Hippolais icterina) est une espèce de passereau de la famille des Acrocephalidae.
Cet oiseau vit dans toute l'Europe continentale à l'exception du sud-ouest.
Cette espèce consomme des insectes prélevés dans le feuillage et des baies arrachées avec le bec.
Boisements ouverts de feuillus, de résineux ou mixtes.
Coupe profonde suspendue à une branche d'arbre fourchue. 4 à 5 œufs en une ponte de mai à août.
L'espèce Hippolais icterina a été décrite par l'ornithologue français Louis Jean Pierre Vieillot en 1817, sous le nom initial de Sylvia icterina [1]
Son nom vient du grec ancien ikteros, c'est-à-dire jaune ou jaunisse (ictère) : Pline l'Ancien pensait que voir cet oiseau guérissait de la jaunisse.
C'est un sylvidé, appelé aussi jadis Sylvia ictérina, Salicaria, Motacilla, Curruca et Grand Contrefaisant, à tort par Buffon, fauvette des roseaux, classé autrefois dans les Motacillacea. Appelé aussi de nos jours Babillard, Hypolais des jardins, Contrefaisant à ailes longues, Contrefaisant à longues ailes, Rossignol bâtard, Bec-fin à poitrine jaune, Moqueur.
Hippolais icterina
L'Hypolaïs ictérine (Hippolais icterina) est une espèce de passereau de la famille des Acrocephalidae.
A folosa icterina[2] ou fulepa icterina[3] (Hippolais icterina) é un paseriforme arborícola do xénero Hippolais. Reprodúcese na zona continental europea excepto no suroeste, onde é substituído pola especie máis occidental, folosa amarela (Hippolais polyglotta). En Galicia é unha ave accidental rara.[3] É unha ave migratoria, que pasa o inverno na África subsahariana.
É un paxaro cantor relativamente grande cunha cabeza grande, bico con base ancha e ás longas cunha cola bastante curta e de extremos cadrados. A parte superior é verde griseira e a inferior uniformemente amarela clara. Ten loros claros e un difuminado superciliar amarelo cun anel claro arredor do ollo. Outras características distintivas inclúen un panel sobre as ás dobradas formado polas beiras claras das plumas secundarias e terciarias e unhas patas grises ou ás veces azuladas.[4]
É unha ave principalmente de bosques pouco densos, e gusta das beiras do bosque ou dos claros, preferindo as copas de árbores ben espazados con sotobosque alto. Prefire árbores de folla caduca ancha, pero pode encontrarse en zonas de coníferas mesturadas con árbores caducas. Usa arboredos, hortos de árbores froiteiros, parques, xardíns, cortaventos e setos altos entre árbores.[5]
A súa canción é un parloteo nasal rápido que incorpora imitacións doutras especies. A chamada descríbese como un tec ou tec, tec, tec.[4]
É a especie de Hippolais con distribución máis ampla e que chega máis ao norte, e a súa área de reprodución esténdese desde o norte de Francia e Noruega seguindo a través da maior parte do norte e leste de Europa, cara ao sur ata o norte das montañas da parte norte dos Balcáns e Crimea e cara ao leste nunha estreita banda ata o río Obi.[5] En Galicia é unha ave accidental rara e e reproduciuse recentemente en Escocia, pero normalmente é un migrante de paso en Gran Bretaña e Irlanda[6]
É unha especie migratoria e toda a poboación inverna na África subsahariana, principalmente ao sur do ecuador. Empeza a súa migración cara ao sur desde finais de xullo, chegando ao máximo a inicios de agosto e retornando ás zonas reprodutoras a finais de maio.[5]
É principalmente insectívoro, pero pode alimentarse de froita a finais do verán. Busca comida entre a follaxe capturando insectos nas follas ou voando. En xeral é máis torpe que os máis pequenos pero superficialmente similares Phylloscopus. É bastante solitario e é territorial tanto nos terreos de reprodución coma nos de invernada. Pon de 4 a 6 ovos nun niño feito nunha árbore ou arbusto.[5]
O nome do xénero Hippolais procede do grego antigo hupolais, unha palabra mal ortografada por Carl Linnaeus, que era unha denominación que mencionaba Aristóteles e outros e pode ser onomatopeica ou derivada de hupo,'debaixo' e laas, 'pedra'. Tamén se ten usado a ortografía Hipolais. O nome específico icterina vén do grego e significa "amarelo de ictericia". Icterus era unha antiga palabra que significaba ictericia, e tamén se refería a aves verde amareladas, como quizais o vichelocrego, cuxo avistamento se cría que curaba esa doenza.[7][8]
A folosa icterina ou fulepa icterina (Hippolais icterina) é un paseriforme arborícola do xénero Hippolais. Reprodúcese na zona continental europea excepto no suroeste, onde é substituído pola especie máis occidental, folosa amarela (Hippolais polyglotta). En Galicia é unha ave accidental rara. É unha ave migratoria, que pasa o inverno na África subsahariana.
Tošinukė (lot. Hippolais icterina, angl. Icterine Warbler, vok. Gelbspötter) – devynbalsinių (Sylviidae) šeimos paukštis.
Kūno viršutinė pusė žalsvai pilka, apatinė geltona. Antakis geltonas. Sparnai ir uodega pilki. Antsnapis tamsus, posnapis rausvas. Kojos melsvai pilkos. Jauniklių nugarinė pusė rusva, pilvinė matinė. Dydis 12-14 cm, svoris – 14-20 g. Moka imituoti daugelio kitų paukščių giesmes.
Lietuvoje dažna, aptinkama gegužės – rugpjūčio mėn. Gyvena šviesiuose miškuose, parkuose.
Tošinukė (lot. Hippolais icterina, angl. Icterine Warbler, vok. Gelbspötter) – devynbalsinių (Sylviidae) šeimos paukštis.
Kūno viršutinė pusė žalsvai pilka, apatinė geltona. Antakis geltonas. Sparnai ir uodega pilki. Antsnapis tamsus, posnapis rausvas. Kojos melsvai pilkos. Jauniklių nugarinė pusė rusva, pilvinė matinė. Dydis 12-14 cm, svoris – 14-20 g. Moka imituoti daugelio kitų paukščių giesmes.
Lietuvoje dažna, aptinkama gegužės – rugpjūčio mėn. Gyvena šviesiuose miškuose, parkuose.
Tošinukės giesmė
Iedzeltenais ķauķis (Hippolais icterina) ir neliels kāpelētājķauķu dzimtas (Acrocephalidae) dziedātājputns. Ģeogrāfisko variāciju nav.[1] Iedzeltenais ķauķis, salīdzinot ar citiem koku ķauķiem, mājo vistālāk ziemeļos. Ligzdo Eiropā, izņemot dienvidrietumus, un šaurā joslā uz austrumiem līdz Āzijas vidienei. Ziemo Subsahāras Āfrikā.[2]
Iedzeltenais ķauķis ir gājputns. Ligzdo Eiropas centrālajā daļā, uz rietumiem līdz Francijai (tikai austrumu daļā), uz ziemeļiem līdz Norvēģijas, Zviedrijas un Somijas vidienei, kā arī līdz Arhangeļskai Krievijā, savukārt dienvidos līdz Balkānu ziemeļdaļas kalniem (Bulgārijai un Maķedonijai) un Krimas kalniem.[3][4]
Ārpus Eiropas areāls šaurā joslā iesniedzas Sibīrijā līdz Omskai pie Irtišas un Tomskai pie Obas. Neliela, izolēta populācija mājo Kaspijas jūras dienvidrietumu malā, Azerbaidžānā un Irānas ziemeļos. Ziemo Āfrikas dienvidu daļā (uz dienvidiem no ekvatora).[3][4]
Iedzeltenais ķauķis Latvijā ir samērā parasts un izplatīts ligzdotājs.[3] Iedzeltenais ķauķis, līdzīgi kā citi ķauķi, atlido no ziemošanas vietām vēlu, bet Latviju atstāj agri, jau augustā.[5]
Iedzeltenais ķauķis ir vidēja auguma ķauķis ar smailu knābi, proporcionāli lielu, plakanu galvu, gariem spārniem un īsu, taisnstūrveida asti. Ļoti bieži spalvas pieres daļā saceltas augšup.[6][7] Ķermeņa garums 12—14 cm, spārnu plētums 20—24 cm, svars 11—16 g.[6][7][8]
Apspalvojums mugurpusē zaļganpelēks vai zaļganbrūns, apakšpusē gaiši dzeltens. Piere pelēka, ap acīm dzeltens gredzens, uzacs īsa un dzeltena. Salīdzinot ar citiem koku ķauķiem, iedzeltenais ķauķis ir viskošākais un zaļākais. Kad putns dzied, starp dzeltenajām kakla spalviņām vīd arī oranžas spalvas. Spārnu sekundārajām lidspalvām ir gaišas maliņas, tādējādi sakļautiem spārniem veidojas gaišs laukums, kas izdalās uz kopumā tumšajiem spārniem. Arī astes ārējām spalvām ir gaišas maliņas. Kājas zilganpelēkas, acis tumši brūnas, kā arī knābis ir brūns (apakšējā daļa dzeltenīgi rozā) ar platu pamatni. Abi dzimumi izskatās līdzīgi. Jaunajiem putniem apakšpuse ir gaišāk dzeltena vai var būt pat balta.[7][8]
Iedzeltenais ķauķis ārēji atgādina vītīti, bet ir par to lielāks un ar izteikti lielāku galvu. Tā kā jaunajiem putniem pavēdere ir balta vai ļoti viegli dzeltena, tad tie atgādina berberu ķauķi (Iduna opaca). Pēdējam ir daudz īsāki spārni.[7]
Iedzeltenais ķauķis galvenokārt mājo zemienēs, upju ielejās ar lieliem, augstiem kokiem (ozoliem, bērziem, dižskābaržiem, alkšņiem, u.c.), arī lielos parkos un dārzos. Mājo arī platlapu koku mežos, kas jaukti ar priedēm. Urālos sastopams augstāk kalnos nekā citviet. Labprātāk uzturas atklātās, saulainās, tomēr mitrās vietās ar dažiem kokiem vai mežmalās, vai meža lauču tuvumā, nekā meža biezoknī. Izplatības areāla ziemeļos sastopams arī bērzu birzīs, dienvidos ozolu mežos. Koku zaros nav tik izveicīgs kā ķauķīšu ģints (Phylloscopus) ķauķi.[2][8] Migrējot lido naktī un lido augstu.[5]
Iedzeltenais ķauķis ir kukaiņēdājs, barojas ar kukaiņiem un citiem bezmugurkaulniekiem, vasaras beigās nelielā daudzumā arī ar ogām.[2][9][8] Barību meklē koku un krūmu lapotnē, medī kukaiņus arī īsā lidojumā.[8]
Ligzdošanas sezona ilgst no maija līdz jūlijam.[2] Ligzdai kausveida forma, vīta cieši no zāles, saknītēm, mīkstiem zariņiem, sūnām, mizas gabaliņiem, ziediem un augu pūkām, no iekšpuses izklāta ar matiem, smalkiem zāļu stiebriņiem un saknītēm. Atrodas koku vai krūmu zaru žāklē, bieži augļu kokos, apmēram 1—4 m augstumā no zemes. Ligzda bieži piestiprināta pie smalkākiem koka zariņiem ar zāļu stiebru cilpiņām vai zirnekļu tīkla pavedieniem.[2][8]
Dējumā 4—7 olas, biežāk 4—5. Inkubācijas periods ilgst 11—16 dienas. Parasti perē tikai mātīte, lai gan dienas vidū reizēm uz īsu brīdi perēt mēdz arī tēviņš. Par mazuļiem rūpējas abi vecāki. Jaunie putni izlido 13—16 dienu vecumā.[7][8]
Iedzeltenais ķauķis (Hippolais icterina) ir neliels kāpelētājķauķu dzimtas (Acrocephalidae) dziedātājputns. Ģeogrāfisko variāciju nav. Iedzeltenais ķauķis, salīdzinot ar citiem koku ķauķiem, mājo vistālāk ziemeļos. Ligzdo Eiropā, izņemot dienvidrietumus, un šaurā joslā uz austrumiem līdz Āzijas vidienei. Ziemo Subsahāras Āfrikā.
De spotvogel (Hippolais icterina) is een zangvogel uit de familie Acrocephalidae. Het is een lange-afstandstrekker die voornamelijk broedt in Centraal-, Noord- en Oost-Europa en overwintert in Zuidelijk Afrika.[2] De spotvogel komt in Nederland en België hoofdzakelijk voor vanaf mei tot aan september en is een vrij algemene soort. Ze broeden met name op de klei- en veengronden in bosschages en op boerenerven.[3]
De spotvogel bereikt een lengte tussen de 12 en 13,5 cm en een vleugellengte van 69 tot 85 mm. De soort heeft grijsgroene bovendelen en kop, een lichtgele buik, wenkbrauwstreep en oogring en een vrij duidelijk zichtbaar bleek paneel op de vleugel. De poten zijn loodgrijs van kleur. Heeft net als de gelijkende orpheusspotvogel (Hippolais polyglotta) een vrij opvallende kopvorm, met een hoekig voorhoofd en een hoge, ronde kroon. De orpheusspotvogel heeft echter kortere vleugels en eerder bruingrijze poten. Het bleke paneel op de vleugel zorgt bij de spotvogel voor een dieper contrast en is bij de orpheusspotvogel minder opvallend.[4] Kan qua verenkleed ook met een fluiter (Phylloscopus sibilatrix) of jonge fitis (Phylloscopus trochilus) verward worden, maar deze soorten hebben een ander silhouet en missen de karakteristieke kopvorm van de spotvogel.[5]
De spotvogel staat bekend als een insectivoor. Hij zoekt zijn voedsel in het gebladerte van bomen en struikgewassen en vangt zijn prooi soms op een vliegenvangerachtige wijze. Ze eten hoofdzakelijk insecten en spinnen. Maar voordat de najaarstrek begint wordt de voedselopname gevarieerder en eten ze ook bessen.[5]
Het legsel bestaat meestal uit 4-5 (soms 3-7) bruingevlekte, roze eieren. De eieren worden gedurende 13-15 dagen geïncubeerd door het vrouwtje en soms een korte periode door het mannetje. De legperiode bevindt zich tussen eind mei en begin juli. Na het uitkomen worden de jongen nog een week lang bebroed door het vrouwtje. Het mannetje zorgt dan voor de aanvoer van voedsel. Na 13 à 14 dagen vliegen de jongen uit. De jongen zijn dan vooral in de boomtoppen te vinden en worden nog ongeveer 10 dagen door de ouders gevoerd. De eieren worden gelegd in een stevig, komvormig en goed verborgen nest. Het nest bestaat uit mos, gras en schors en wordt verweven met haartjes en stukjes plantenwortel.[2]
Het aantal spotvogels in Europa wordt geschat op 1.5 miljoen broedparen en in Rusland tussen de 2.5 en 5 miljoen broedparen.[2][5] De verspreiding van de spotvogel reikt van Noordoost-Frankrijk en de Benelux, door Centraal-Europa en delen van Scandinavië en het zuiden van Finland, oostwaarts tot aan de Irtysj t.h.v. Omsk en de rivier Ob t.h.v. Tomsk en Novosibirsk. De zuidelijke grenzen van het verspreidingsgebied liggen in Zwitserland, Oostenrijk, het noorden van Slovenië, Servië en Bulgarije en de Krim. Van daaruit verplaatst de zuidgrens zich in noordelijker richting ter hoogte van Dnjepropetrovsk in Oekraïne en de middenloop van de Wolga en Oeral in Zuid-Rusland. Heeft ook een disjunct voorkomen rondom het zuidwestelijke deel van de Kaspische Zee.[2]
Overwintert vooral in de tropische delen van Zuidelijk Afrika. Wordt vooral gevonden in het oosten en zuiden van Congo-Kinshasa, het zuiden van Oeganda, het zuidwesten van Kenia en West-Tanzania, zuidelijk tot aan het midden van Namibië, Botswana en het noorden en oosten van Zuid-Afrika. De meeste Europese broedvogels verlaten hun broedgebieden tussen eind juli en begin september. Siberische vogels blijven waarschijnlijk tot aan midden augustus. De trekroutes liggen voornamelijk in het oostelijke Middellandse Zeegebied en veel vogels trekken door Italië en via het Kaspische Zeegebied. Tot aan begin oktober kunnen zich spotvogels in Zuid-Europa bevinden. Doortrek door de noordelijke tropische gebieden zoals Tsjaad en Nigeria vindt in de regel plaats tussen augustus en midden september en gaat verder door met name Congo-Kinshasa en Zambia. Spotvogel komen tussen eind oktober en december aan in hun overwinteringsgebieden in Zuidelijk Afrika. Sommige vertrekken weer aan het eind van februari, maar de meeste blijven tot eind maart. Tussen eind maart en eind april passeren veel vogels opnieuw Congo-Kinshasa. Veel vogels pauzeren in Noord-Afrika, waar hun aantal piekt tussen eind april en begin mei. De aankomst in Centraal-Europa is doorgaans vanaf de tweede week van mei. In Noord-Rusland en West-Siberië komen ze pas tussen eind mei en begin juni aan.[2]
Kan soms erg algemeen zijn en in optimale loofhoutgebieden werden dichtheden van 1 paar per hectare vastgesteld. Vanaf het eind van de 20e eeuw is de spotvogel sterk afgenomen in Frankrijk, Zwitserland, België en Nederland. Hij is in de noordelijke gebieden daarentegen sterk toegenomen, zoals in Denemarken, Zweden, Finland en Wit-Rusland.[2][5] In Nederland en Vlaanderen neemt het aantal spotvogels sinds de jaren 1960 en 1970 af. Tussen 1984-2004 bedroeg de achteruitgang 85%. De sterkste afname is vooral waargenomen in loofbossen, waar de soort met 95% afnam. In agrarische gebieden nam de soort met circa 50% af.[6] Rond 2007 broedden er nog ongeveer 21.000 paar in Nederland.[7] Door de langdurige afname is de spotvogel in 2004 als gevoelig op de Nederlandse Rode Lijst gezet. De soort staat niet op de Vlaamse Rode Lijst en als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
De vogel leeft voornamelijk in halfopen landschappen en loofopslag aan de rand van vochtige gebieden. Zulke plekken kunnen ooibossen, populierenplantages, fruitboomgaarden, essenbronbossen, begraafplaatsen en parken en tuinen met dicht struikgewas zijn.[8] In Nederland broedt de spotvogel vooral in houtwallen, elzensingels en boerenerven.[6] In het Peelgebied bleken de vogels een sterke voorkeur te hebben voor braamstruiken om hun nest in te bouwen. Ook in de vlier werd vaak genesteld.[9]
De zang is snel, luid en gevarieerd. Er worden veel imitaties van andere (vogel)geluiden in verwerkt, maar karakteristiek voor de spotvogel is dat er altijd een nasaal gie gie... in terugkomt. Ook de roep van de spotvogel komt hier vaak in terug. Herhalingen (vaak 2-4) komen vaker voor dan bij de bosrietzanger (Acrocephalus palustris) en het tempo ligt lager dan bij deze soort.[4] Opvallend is dat er in de overwinteringsgebieden ook wordt gezongen. Dit gebeurt meestal in februari of maart na de ruiperiode en dient mogelijk om ook daar territoria te bezetten.[2] De roep is een vrolijk, driedelig teh-teh-lüüit. Brengt ook af en toe een klikkend tekk ten gehore. Wanneer angstig kan een herhaald te te te.. worden gehoord.[4]
Analyse van de zang in Tsjechië door Jůzlová en Riegert (2012) wees uit dat de spotvogel 76.2% van de tijd geluiden van andere soorten nabootst. In totaal imiteerden de tien onderzochte mannetjes 42 andere vogelsoorten, met een gemiddelde van 27 soorten per individu. Daarvan werden de boerenzwaluw (Hirundo rustica), merel (Turdus merula), torenvalk (Falco tinnunculus) en kramsvogel (Turdus pilaris) het meest geïmiteerd. Daarnaast werd ook de zang van waarschijnlijk exotische vogelsoorten nagebootst, maar dit bedroeg slechts 0.15% van de totale onderzoekstijd. Ook werd een mechanisch geluid vastgesteld (0.05% van de totale onderzoekstijd).[10]
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Hippolais icterina op Wikimedia Commons. De spotvogel (Hippolais icterina) is een zangvogel uit de familie Acrocephalidae. Het is een lange-afstandstrekker die voornamelijk broedt in Centraal-, Noord- en Oost-Europa en overwintert in Zuidelijk Afrika. De spotvogel komt in Nederland en België hoofdzakelijk voor vanaf mei tot aan september en is een vrij algemene soort. Ze broeden met name op de klei- en veengronden in bosschages en op boerenerven.
Gulsongaren (Hippolais icterina) er ein fugleart i kjerrsongarfamilien, Acrocephalidae.
Lengda er kring 12-14 cm. Vekt 14-20 gram. Oversida er grågrøn og undersida lyst gul. Beina er grå. Lang og spisst nebb. Kjønna ser like ut. Lokkelyden på hekkeplassen kan skrivast «tete hyi», «tekderehui» eller «hippolyit». Songen er hurtig og sterk med innslag av hermelydar frå songen til andre fugleartar. Lokkelyden inngår i songen. Også hermingar av fugleartar frå vinterkvarteret i Afrika vert vovne inn i songen. Folk som kjenner fuglesong ekstra godt kan bruke dette til å seie kvar i Afrika eit syngande individ overvintrar.
Gulsongar finst frå Ural og det vestlege Sibir i aust og vestover gjennom Sentral-Europa til det nordvestlege Frankrike, og mot nordvest til Fennoskandia. Totalt i Europa reknar ein 3,5 til 7,1 millionar par. Her har bestanden gått litt attende dei siste tiåra. Arten er monotypisk. Gulsongaren manglar i det sørvestlege Europa der spottesongaren tek over nisja.
Gulsongaren lever i ope skogslandskap med busker og frodig undervegetasjon, men held seg også i parkar og gamle hagar. Det aller beste er sørvende lauvskogslier eller oreskog. Hovudutbreiinga i Noreg er nord til Helgeland. Lengre nord finst fuglen berre på eit fåtal eigna lokalitetar. Den norske hekkebestanden er rekna til 50 000–300 000 par.
Først og fremst insekt og edderkoppar, som vert funne oppe i lauvverket. Om hausten også litt bær.
Fuglen er kjønnsmoden etter eit år. Hekkeperioden er frå mai til juli. Reiret, som vert gøymt i tre eller busker, er fint skålforma og laga av kvist, strå, lauv og gras. Hoa legg 4-6 egg som er rosa med svarte prikkar. Egga vert ruga av begge foreldra i 12-14 dagar. Ungane vert i reiret 12-13 dagar etter klekkinga. Gulsongaren kjenner lett att eit gaukegg og kastar det ut av reiret.
Gulsongaren er ein av dei siste trekkfuglane som kjem om våren. Dei fleste kjem i slutten av mai og i juni, og dei dreg frå hekkeplassane i slutten av juli og i august. I Sør-Noreg kan nokre individ enno sjåast tidleg i september. Heile verdsbestanden av gulsongarar overvintrar i det søraustre Afrika, for det meste sør for ekvator. Fuglane kjem til vinterområda i september-november. Dei nordvestlege bestandane flyg mot søraust om hausten, og dei nordaustlege flyg mot sørvest. Fuglane kjem til Afrika via Italia og Hellas. Vårtrekket frå vinterområda startar i februar-mars, gjennom Nigeria er trekket på det største seint i april. Gjennom Italia og det sentrale middelhavsområdet går trekket frå midt i april til midt i mai. Soleis ser fuglane ut til å ha same trekkruta vår og haust.
Gulsongaren (Hippolais icterina) er ein fugleart i kjerrsongarfamilien, Acrocephalidae.
Gulsanger (vitenskapelig navn Hippolais icterina) er en fugl i sangerfamilien.
Gulsangeren er omtrent 12 til 14 cm lang og veier 14 til 20 gram. Oversiden er grågrønn, og undersiden er lys gul. Beina er grå. Kjønnene er like i fargen. Sangen er nasal og låter nesten som «tætæ hyi». Den kan også herme andre fuglearters sang. Den livlige gulsangeren leter stadig etter næring og kommer sjelden ned på bakken. Gulsangeren trives i åpent skoglandskap med busker. Den hekker i store deler av Europa, bortsett fra i sørvest. Den er trekkfugl som overvintrer i Afrika sør for Sahara
Som de fleste sangere er gulsangeren insektetende, men den kan også ete f.eks bær.
Gulsangeren bygger et fint skålformet reir av kvister, står, løv og gress som den gjemmer i trær eller busker. Hunnen legger 4 til 6 rosafargede egg med svarte prikker. Gulsangeren kjenner godt igjen et gjøkegg og kaster det ut av boet.
Gulsanger (vitenskapelig navn Hippolais icterina) er en fugl i sangerfamilien.
Gulsangeren er omtrent 12 til 14 cm lang og veier 14 til 20 gram. Oversiden er grågrønn, og undersiden er lys gul. Beina er grå. Kjønnene er like i fargen. Sangen er nasal og låter nesten som «tætæ hyi». Den kan også herme andre fuglearters sang. Den livlige gulsangeren leter stadig etter næring og kommer sjelden ned på bakken. Gulsangeren trives i åpent skoglandskap med busker. Den hekker i store deler av Europa, bortsett fra i sørvest. Den er trekkfugl som overvintrer i Afrika sør for Sahara
Som de fleste sangere er gulsangeren insektetende, men den kan også ete f.eks bær.
Gulsangeren bygger et fint skålformet reir av kvister, står, løv og gress som den gjemmer i trær eller busker. Hunnen legger 4 til 6 rosafargede egg med svarte prikker. Gulsangeren kjenner godt igjen et gjøkegg og kaster det ut av boet.
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.
Da finì.
As treuva an Europa, an gavand an cola sud-ossidental. A passa l'invern ant l'Àfrica sot-saharian-a.
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.
AmbientDa finì.
DistribussionAs treuva an Europa, an gavand an cola sud-ossidental. A passa l'invern ant l'Àfrica sot-saharian-a.
Multimedia w Wikimedia Commons Zaganiacz zwyczajny (Hippolais icterina) – gatunek niewielkiego ptaka wędrownego z rodziny trzciniaków (Acrocephalidae), wcześniej zaliczany do pokrzewkowatych.
Zamieszkuje Europę na wschód od Sekwany (północna i wschodnia Francja), oprócz północnych , zachodnich i południowych krańców kontynentu (nie ma go w północnej Skandynawii i na południe od Alp), i zachodnią Syberię po rzekę Ob. Izolowana populacja na południe od Morza Kaspijskiego. To ptak wędrowny na duże dystanse - zimuje w środkowej Afryce na południe od wielkich wschodnioafrykańskich jezior i na południu Czarnego Kontynentu. Przelot w maju i sierpniu, na zimowiska najpóźniej wraca we wrześniu. Na lęgowiskach przebywa zatem krócej niż spokrewnione z nim śpiewające gatunki owadożerne.
Ten skromnie upierzony ptak przypomina z wyglądu świstunkę. Barwy mają maskować ptaka w otoczeniu pełnym listowia, toteż trudno go wypatrzeć pośród roślinności. Obie płci ubarwione jednakowo, nie różnią się też rozmiarami. Wierzch ciała zielonkawoszary ze słabo widoczną krótką, żółtą brwią nad oczami, jasny kantarek, spód - zielonożółty. Pióra na głowie są często lekko nastroszone. Skrzydła oliwkowe, a na jasnych brzegach piór na lotkach drugorzędowych widać rozjaśnienia. Nogi ołowianoszare. Dziób długi, szarobrązowy, podkreślony dość spłaszczonym wierzchem głowy. Tęczówki zaganiacza są ciemnobrązowe. Spód młodych ptaków jest zawsze bardziej blady, choć mają one podobne ubarwienie. Od podobnego zaganiacza wielomównego różnią go niebieskoszare nogi. Gdy trzyma się ptaka w ręku, oznacza się go biorąc pod uwagę długość skrzydeł (69-85 cm) i długości poszczególnych lotek. Pierwsza lotka pierwszorzędowa jest tak długa jak pokrywy, a czasem i dłuższa. Natomiast długość drugiej lotki pierwszego rzędu mieści się między długością trzeciej i piątej lotki.
ok. 14 g
Uważany jest za jednego z lepszych europejskich ptasich śpiewaków. Wydaje melodyjną, urozmaiconą, wyraźną, złożoną z powtarzanych kilka razy (najczęściej 3) fraz, czasami łatwo rozpoznawalną, miaukliwą głośną pieśń "bije bije bił bił" lub "de de hoi". Czasem może przypominać skrzeczenie. Jej urywki mogą przypominać trele innych ptaków, zasłyszane przez zaganiacza w okolicy. Gdy samiec śpiewa zajmuje eksponowane gałęzie (w okolicy gniazda) tak by był dobrze słyszany w całym swym rewirze. Zanim rozpocznie swoją melodię najpierw stroszy pióra na głowie, zwłaszcza na gardzieli i otwiera szeroko dziób, przez co widać jego pomarańczowe wnętrze dzioba oraz przełyku. Śpiewy zaganiacza słychać do wylęgu młodych, nawet w godzinach południowych, kiedy większość awifauny milczy (odpoczywa). Dźwięki wydaje nawet w trakcie żerowania, tzn. w trakcie licznych przerw w jedzeniu. Odgłos ostrzegawczy przypomina "ce da da wuj".
Wilgotne i umiarkowanie wilgotne obrzeża świetlistych lasów liściastych oraz mieszanych z dobrze rozwiniętym podszytem (głównie na nizinach) i niepełnym zwarciem koron drzew, tarasy zalewowe rzek z większymi skupiskami drzew, a także parki, sady, ogrody, zadrzewienia nadrzeczne i śródpolne, widne gaje, ogrody w bezpośrednim sąsiedztwie człowieka. W Polsce słyszany i widywany w olsach, parkach, zieleni miejskiej, zdziczałych sadach i na cmentarzach. Gatunek dużo rzadszy na powierzchniach bardziej zalesionych. W odróżnieniu od pozostałych pokrzewek unika ciernistych krzewów, trzymając się wyłącznie górnych partii krzewów i drzew. Większość czasu spędza gęstych zbiorowiskach kompleksów liściastych i krzewów.
To jeden z najpóźniej wracających z zimowisk krajowych ptaków - od początku maja do pierwszych dni czerwca. Wyprowadza jeden lęg w ciągu roku. Po przylocie z zimowisk samce zajmują swoje terytoria i zaczynają bardzo intensywnie śpiewać.
W miejscu dobrze zacienionym, uwite niewysoko w gęstwinie gałęzi na drzewie lub krzewie wyłącznie liściastym w pionowych, rozwidlonych gałązkach (są one trwale wbudowane w ściany gniazda). Zakładają je oboje rodzice niewysoko nad ziemią (przeważnie 2 metry nad ziemią). Gniazdo o ładnym, miseczkowatym kształcie nie jest zbyt okazałe i mocne, choć bardzo misternie uplecione z suchej trawy i liści wzmocnionych mchem, porostami, sierści ssaków, oprzędami gąsienic piór, włosia, puchu z topól i wierzb, a czasem i pajęczyną lub owadzimi kokonami. Brzeg czary udekorowany jest białymi paskami kory brzozowej. Wyścielenie stanowią pióra i włosie. Budulec nie tylko spełnia funkcje konstrukcyjne, ale i dobrze maskuje lęgowisko. Często pochodzi on głównie z drzewa na którym znajduje się gniazdo, np. gdy jest ulokowane na brzozie w uwiciu widać brzozową korę. Innymi miejscami gnieżdżenia się zaganiacza są krzewy bzu czarnego, zarośla tarniny i dzikiej róży, wierzby, leszczyny.
Od końca maja do połowy czerwca składa 4-6 jaj o średnich wymiarach 17x13 mm, różowofioletowych z nielicznymi, czarnymi plamkami. Ich ubarwienie jest charakterystyczne dla gatunku w porównaniu z ptakami gniazdującymi podobnie (oprócz zaganiacza szczebiotliwego).
Od złożenia ostatniego jaja trwa przez okres 12-13 dni i wykonuje tę czynność głównie samica. W tym czasie samiec ją dokarmia, a w wysiadywaniu pomaga jedynie sporadycznie. W gnieździe zaganiacza nigdy nie spotyka się jaja kukułki, gdyż jak stwierdził O. Heinorth, ptaki te potrafią rozpoznać podrzucone jajo, które natychmiast wyrzucają z gniazda. Pisklęta mają różowożółtą barwę paszczy, podobnie jak potomstwo rokitniczki, oraz czarne plamki na języku. Młode opuszczają gniazdo po 12-13 dniach. Karmione są jednak przez rodziców dalej, przez kolejne półtora tygodnia. Zaganiacze wracają na zimowiska już w sierpniu lub na początku września.
Owady w różnych stadiach rozwoju i inne drobne bezkręgowce, w tym pająki. Czasem je też jagody, owoce czereśni i innych drzew uprawnych, czarnego bzu i porzeczki.
Żeruje zwykle w koronach drzew.
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[6].
Zaganiacz zwyczajny (Hippolais icterina) – gatunek niewielkiego ptaka wędrownego z rodziny trzciniaków (Acrocephalidae), wcześniej zaliczany do pokrzewkowatych.
A felosa-icterina (Hippolais icterina) é uma ave da família Acrocephalidae. Identifica-se pela plumagem amarela, podendo confundir-se com a felosa-poliglota, à qual se assemelha.
Como nidificante, esta felosa distribui-se pela Europa central e oriental, a norte do paralelo 45 ºN. Ocorre também em parte da Fino-Escandinávia e na metade ocidental da Rússia. É uma espécie migradora que inverna em África a sul do Equador. Em Portugal a sua ocorrência pode ser considerada excepcional.
A espécie é monotípica (não são reconhecidas subespécies).
A felosa-icterina (Hippolais icterina) é uma ave da família Acrocephalidae. Identifica-se pela plumagem amarela, podendo confundir-se com a felosa-poliglota, à qual se assemelha.
Como nidificante, esta felosa distribui-se pela Europa central e oriental, a norte do paralelo 45 ºN. Ocorre também em parte da Fino-Escandinávia e na metade ocidental da Rússia. É uma espécie migradora que inverna em África a sul do Equador. Em Portugal a sua ocorrência pode ser considerada excepcional.
Frunzărița galbenă (Hippolais icterina), numită și frunzăriță gălbuie, frunzăriță comună, este o pasăre mică migratoare din familia acrocefalide (Acrocephalidae), care cuibărește în Europa Centrală și de Nord, România, Republica Moldova, Ucraina, nordul Balcanilor, Turcia și partea de vest a Rusiei. Migrează pe distanțe lungi, iernând în sudul Africii. Cuibărește în păduri, inclusiv în pădurile de stejar sau mixte cu subarboret, pâlcuri de mesteacăn sau pin, mărăcinișuri, sau în parcurile din localități, grădini, livezi. Preferă vecinătatea apelor din pădurile din câmpie și din văile râurilor. În România și Republica Moldova este răspândită mai ales la câmpie, în grădini și păduri cu frunze căzătoare, care au subarboret bogat, dar și în păduri mixte, manifestând o preferință pentru vecinătatea apelor. Populația din România este estimată la 15.000-30.000 de perechi cuibăritoare, iar cea din Republica Moldova 1.200-1.800 de perechi cuibăritoare. Frunzărița galbenă este o specie migratoare, oaspete de vară, ce sosește în România și Republica Moldova târziu la sfârșitul lunii aprilie, primele zile ale lunii mai, iar toamna pleacă foarte devreme spre sud la sfârșitul lunii august, prima decadă a lunii septembrie. Duce o viață ascunsă la nivelul coroanei, fiind greu observabilă, este mai ușor de recunoscut după glasul plăcut cu care imită tot felul de cântece de păsări. Cântă sus în coroana arborilor, în timpul zilei. Este o pasăre de talie mică, are o lungime de 12,5–14 cm și o greutate de 11–16 g. Longevitatea maximă în libertate este de 10 ani și 8 luni. Are ciocul lat la bază, capul relativ mare, aripile lungi, iar coada scurtă, retezată drept. Are obiceiul de a-și zbârli penele de pe creștet. Penajul este viu colorat: partea inferioară galbenă ca lămâia, spatele cenușiu-verzui, sprânceană alb-gălbuie, picioarele cenușiu-albăstrui. Primăvara pe aripa strânsă are o oglindă alară de culoare deschisă. Când cântă își ridică ciocul vertical, arătându-și astfel gâtlejul gălbui. Cele două sexe au colorit asemănător. Este o specie solitară, monogamă, perechile rămânând împreună toată viața. Sunt păsări teritoriale în perioada de cuibărire. Cuibul în formă de ceașcă și-l instalează la bifurcația unor ramuri, într-un copac sau arbust, la o înălțime de 1-4 m de sol, fiind foarte bine ascuns în vegetație. Este construit din diferite crenguțe, fire moi și uscate de graminee, fibre de scoarță, frunze uscate legate între ele cu pânză de păianjen și puf vegetal, iar partea interioară este căptușită cu bucățele fine de iarbă, păr de animale, rădăcinuțe și alte resturi vegetale fine. Ponta este depusă de la începutul lunii mai și conține 4-6 ouă roz-violacee, stropite cu puncte și pete întunecate. Clocitul este asigurat de ambele sexe, însă pe ouă stă mai mult femela, incubația durând 12-14 zile. Părinții hrănesc puii la cuib timp de 13-14 zile, după care aceștia devin zburători și părăsesc cuibul. Timp de zece zile ei continuă să fie hrăniți încă de părinți. O pereche depune o pontă pe an, însă când cuibul este distrus depun a doua pontă. Hrana constă din insecte adulte, dar și omizi, diverse larve, afide, melci, păianjeni etc. Toamna consumă și unele fructe ca cireșele, bobițele de soc și alte fructe moi (cătină sau coacăze). Culege hrana atât de pe frunze, cât și din zbor.[2][3][4][5][6][7][8][9][10][11]
Frunzărița galbenă (Hippolais icterina), numită și frunzăriță gălbuie, frunzăriță comună, este o pasăre mică migratoare din familia acrocefalide (Acrocephalidae), care cuibărește în Europa Centrală și de Nord, România, Republica Moldova, Ucraina, nordul Balcanilor, Turcia și partea de vest a Rusiei. Migrează pe distanțe lungi, iernând în sudul Africii. Cuibărește în păduri, inclusiv în pădurile de stejar sau mixte cu subarboret, pâlcuri de mesteacăn sau pin, mărăcinișuri, sau în parcurile din localități, grădini, livezi. Preferă vecinătatea apelor din pădurile din câmpie și din văile râurilor. În România și Republica Moldova este răspândită mai ales la câmpie, în grădini și păduri cu frunze căzătoare, care au subarboret bogat, dar și în păduri mixte, manifestând o preferință pentru vecinătatea apelor. Populația din România este estimată la 15.000-30.000 de perechi cuibăritoare, iar cea din Republica Moldova 1.200-1.800 de perechi cuibăritoare. Frunzărița galbenă este o specie migratoare, oaspete de vară, ce sosește în România și Republica Moldova târziu la sfârșitul lunii aprilie, primele zile ale lunii mai, iar toamna pleacă foarte devreme spre sud la sfârșitul lunii august, prima decadă a lunii septembrie. Duce o viață ascunsă la nivelul coroanei, fiind greu observabilă, este mai ușor de recunoscut după glasul plăcut cu care imită tot felul de cântece de păsări. Cântă sus în coroana arborilor, în timpul zilei. Este o pasăre de talie mică, are o lungime de 12,5–14 cm și o greutate de 11–16 g. Longevitatea maximă în libertate este de 10 ani și 8 luni. Are ciocul lat la bază, capul relativ mare, aripile lungi, iar coada scurtă, retezată drept. Are obiceiul de a-și zbârli penele de pe creștet. Penajul este viu colorat: partea inferioară galbenă ca lămâia, spatele cenușiu-verzui, sprânceană alb-gălbuie, picioarele cenușiu-albăstrui. Primăvara pe aripa strânsă are o oglindă alară de culoare deschisă. Când cântă își ridică ciocul vertical, arătându-și astfel gâtlejul gălbui. Cele două sexe au colorit asemănător. Este o specie solitară, monogamă, perechile rămânând împreună toată viața. Sunt păsări teritoriale în perioada de cuibărire. Cuibul în formă de ceașcă și-l instalează la bifurcația unor ramuri, într-un copac sau arbust, la o înălțime de 1-4 m de sol, fiind foarte bine ascuns în vegetație. Este construit din diferite crenguțe, fire moi și uscate de graminee, fibre de scoarță, frunze uscate legate între ele cu pânză de păianjen și puf vegetal, iar partea interioară este căptușită cu bucățele fine de iarbă, păr de animale, rădăcinuțe și alte resturi vegetale fine. Ponta este depusă de la începutul lunii mai și conține 4-6 ouă roz-violacee, stropite cu puncte și pete întunecate. Clocitul este asigurat de ambele sexe, însă pe ouă stă mai mult femela, incubația durând 12-14 zile. Părinții hrănesc puii la cuib timp de 13-14 zile, după care aceștia devin zburători și părăsesc cuibul. Timp de zece zile ei continuă să fie hrăniți încă de părinți. O pereche depune o pontă pe an, însă când cuibul este distrus depun a doua pontă. Hrana constă din insecte adulte, dar și omizi, diverse larve, afide, melci, păianjeni etc. Toamna consumă și unele fructe ca cireșele, bobițele de soc și alte fructe moi (cătină sau coacăze). Culege hrana atât de pe frunze, cât și din zbor.
Sedmohlások obyčajný (iné názvy: sedmihlások hájový, sedmohlások hájový[3]; lat. Hippolais icterina) je druh vtáka z čeľade trsteniarikovité (Acrocephalidae). Obýva najmä svetlé lesy a parky, je rozšírený v Európe. Zimuje v Afrike, južne od rovníka. Na Slovensku hniezdi skoro na celom území, hniezdenie bolo dokázané alebo pravdepodobné na 79,30 % mapovacích kvadrátov.[4] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov sedmohlások obyčajný patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková populácia je klesajúca, stavy v Európe v rokoch 1980 – 2013 mierne poklesli.[1]
Odhadovaný počet hniezdiacich párov je 10 000 - 20 000. Veľkosť populácie i územie na ktorom sa vyskytuje sú stabilné, maximálna zmena do 20%. Ekosozologický status v rokoch 1995, 1998[4] a 2001 žiadny.[5] V roku 2014 LC - menej dotknutý.[2][6][7] Európsky ochranársky status SPEC4 - druhy, ktorých globálne populácie sú koncentrované v Európe a majú tam vhodný ochranársky status. Stupeň ohrozenia S - vyhovujúci ochranársky status.[4]
Je zákonom chránený, spoločenská hodnota je 460 € (Vyhláška MŽP č. 24/2003 Z.z. v znení č. 492/2006 Z. z., 638/2007 Z. z., 579/2008 Z. z., 173/2011 Z. z., 158/2014 Z. z., účinnosť od 01.01.2015).[8] Druh je zaradený do Bonnského dohovoru (Príloha II) a Bernského dohovoru (Príloha II).[9]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Sedmohlások obyčajný
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Sedmohlások obyčajný
Wikislovník ponúka heslo Sedmohlások obyčajný
Sedmohlások obyčajný (iné názvy: sedmihlások hájový, sedmohlások hájový; lat. Hippolais icterina) je druh vtáka z čeľade trsteniarikovité (Acrocephalidae). Obýva najmä svetlé lesy a parky, je rozšírený v Európe. Zimuje v Afrike, južne od rovníka. Na Slovensku hniezdi skoro na celom území, hniezdenie bolo dokázané alebo pravdepodobné na 79,30 % mapovacích kvadrátov. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov sedmohlások obyčajný patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková populácia je klesajúca, stavy v Európe v rokoch 1980 – 2013 mierne poklesli.
Härmsångare (Hippolais icterina) är en fågel som tillhör familjen rörsångare (Acrocephalidae) som tidigare ingick i familjen sångare.
Härmsångaren är en medelstor sångare som mäter 12-13,5 cm[2] och väger 14-20 gram. Den har ganska stort huvud, långa vingar och ganska kort, tvärt avskuren stjärt.[2] Könen är lika tecknade med grågrön ovansida och jämnt ljusgul undersida.[2] Den har blygrå ben och lång bredbasig näbb med orange undre och grå övre näbbhalva.[2] Härmsångaren är till utseendet mycket lik polyglottsångaren som ersätter dess utbredningsområde i sydvästra Europa.[2] Förutom skillnader i sång har härmsångaren mycket längre handpenneprojektion (lika lång som tertiallängden), tydligt ljuskantade armpennor som skapar en ljus vingspegel på den hoplagda vingen och polyglottsångaren har brunaktiga eller gråbruna ben.[2] Juvenilen om hösten har en något ljusare fjäderdräkt.
Härmsångarens lockläte på häckningsplats låter ungefär "tä-tä-hyi" och vid oro ger den ifrån sig korta serier med "tä tä tä..."[2] Dess sång är snabb (dock långsammare än kärrsångaren) och ljudlig och den väver in härmningar av andra arters sång.[2] Trots sitt namn är den dock inte lika skicklig imitatör som exempelvis kärrsångaren. Ett återkommande sångläte är nasala gnälliga toner "gie gie gie" som kan associeras med lätet från en delfin. Den väver även in sitt igenkännbara lockläte i sången.[2] Eftersom den tillbringar vinterhalvåret, i Afrika, kan den även under sommartid i Sverige väva in härmningar från afrikanska fågelarter vilket gör att fågelskådare med stor kunskap om fågelsång i vissa fall kan utröna var i Afrika en individ övervintrat.
Härmsångaren häckar i Europa och Asien. Utbredningsområdet sträcker sig från nordöstra Frankrike i Väster, i stora delar av södra och mellersta Skandinavien men längre norrut utmed kusterna i Norge och Bottenviken. Som längst norrut häckar den i Narvik i Norge, lokalt norr om Rovaniemi i Finland och på Onegahalvön vid Vita havet. Vidare sträcker sig utbredningsområdet genom Centraleuropa så långt söderut som till bulgariska Svartahavskusten, och österut genom Europeiska Ryssland och norra Kazakhstan till allra västligaste delen av Altaj.[3] Det finns även en isolerad häckningspopulation i norra Iran.[3] Dess utbredningsområde ligger till 75–94% i Europa.[1] Den är en flyttfågel som övervintar i tropiska Afrika från Viktoriasjön i nordöstra Afrika till Angolas kust i väster, Malawisjön och Moçambiques kust i öster och Östra Kapprovinsen i söder.[3] I norra Europa förekommer den från maj till augusti.
Härmsångaren häckar i hela Sverige så långt norrut som till Skellefteå, men är vanligast i kustområdena i söder.[3][4] Härmsångaren befinner sig i genomsnitt bara 2,5 månader i Sverige per år vilket gör den till en av de häckfåglar som befinner sig kortaste tiden i landet.[4]
Härmsångaren förekommer främst i lummig lövskog med undervegetation av hägg, hassel och slån, gärna lite fuktig och av parkliknande karaktär. Men den häckar även i alkärr och exempelvis i renodlad björkskog med risig undervegetation, gärna angränsande till en vassjö.[4][5] Den föredrar att sitta högt uppe i ett träd och sjunga vilket den gör under dygnets ljusa timmar.[4] Den blir könsmogen efter ett år och den huvudsakliga häckningsperioden är från maj till juli. Den bygger ett välbyggt skålformat bo av kvistar, strån, löv och gräs som den placerar lågt i träd eller buskar.[5][4] Honan lägger 4-6 rosafärgade ägg med svarta prickar.[5] Äggen ruvas av båda föräldrarna i 13 dygn.[5][4] Juvenilerna blir flygga efter 13 dygn.[5][4] Härmsångaren känner lätt igen ett gökägg och kastar ut det ur boet. Den lägger bara en kull per häckningssäsong.[5]
Den livliga härmsångaren letar ständigt efter föda och befinner sig sällan på marken. Liksom de flesta sångarna är lever härmsångaren främst av insekter och spindlar, men kan även äta bär på sensommaren.[4]
I Europa uppskattas häckningspopulationen uppgå till 3 500 000–7 100 000 häckande par och en mycket grov uppskattning ger att den globala populationen uppgår till 11 200 000–28 400 000 individer.[1] Härmsångaren har ett mycket stort utbredningsområde och en stor global population så trots att utvecklingstrenden bedöms som negativ så kategoriserar Birdlife International arten som livskraftig (LC).[1]
Härmsångaren har även kallats för bland annat gulsångare, gulbrösta[6] och bastardnäktergal.
Wikimedia Commons har media som rör härmsångare.
Wikispecies har information om härmsångare.
Härmsångare (Hippolais icterina) är en fågel som tillhör familjen rörsångare (Acrocephalidae) som tidigare ingick i familjen sångare.
Sarı mukallit (Hippolais icterina), ötleğengiller (Sylviidae) familyasından Hippolais cinsine ait bir kuş türü.
Orta büyüklükte, 12-13.3 cm kadardırlar, kısakanatlı sarı mukallite benzerler. Erişkinin düz yeşilimsi kahverengi arkası, soluk kanatları ve sarımsı üst kısımları vardır. Turuncumsu gagaları, güçlü ve sivri uçludur. Mavi-yeşil bacakları vardır. Eşeyler aynıdır ama genç kuşların karın bölgesi daha soluktur.
Bu küçük kuş, çalılıklarla, açık dökülen ormanlık bölgede hem de park ve bahçelerde çoğunlukla suya yakın bulunan bir türdür. 4-6 yumurta, çalılıklar ve ağaçlarda bir yuvaya koyulur.
Böcekçildirler ama küçük yumuşak meyveler gibi diğer küçük yiyeceklerlede beslenirler.
Göçmendirler, kışı Afrika'da Sahra Çölünde geçirirler.
Virtual Birds'de Sarı mukallit kuşunun kuş sesi bulunur.
Ötücü kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Sarı mukallit (Hippolais icterina), ötleğengiller (Sylviidae) familyasından Hippolais cinsine ait bir kuş türü.
Невеликий (значно менший за горобця) зеленувато-оливковий зверху і світло-жовтий знизу птах. Маса тіла 11-15 г, довжина тіла близько 13 см. Дорослий птах зверху оливково-зелений; над оком невелика жовта «брова»; низ світло-жовтий; махові пера бурі, другорядні і третьорядні махові пера з широкою жовтуватою облямівкою; хвіст бурий; дзьоб зверху буруватий, знизу жовтогарячий; ноги сірі. Молодий птах подібний до дорослого, але верх з бурим або сірим відтінком; низ тьмяніший.
Від блідої та малої берестянок відрізняється жовтим і оливково-зеленим тонами оперення; від жовтобрового вівчарика — жовтими грудьми і черевом, довшим хвостом, а також піснею.[1]
Пісня безперервна. Імітує голоси інших птахів, характерним елементом пісні є крик «чі — чі — ей»; наполоханий птах подає голосне «вет — вет».
Ареал охоплює Західну Євразію від Скандинавії і східної Франції на схід до долини Обі і Салаїрського кряжу. На півночі до 67-ї паралелі, у Фінлянідї до 63-ї паралелі, до Онезької затоки Білого моря, району Архангельська, на схід у Європейській частині Росії і в області Уральського хребта до 58-ї паралелі; в Західному Сибіру до гирла Какви, районів Тюмені, Тари, Томська, в долині Обі до 58-ї паралелі. На південь до середземноморського узбережжя південно-східної Франції, середньої Італії, південної Югославії, південної Болгарії, північно-західного і північного узбережжя Чорного моря, Криму, північного підніжжя Великого Кавказу, в долині Волги до 52-ї паралелі, і північному Казахстані до 53-ї паралелі, до північно-західної і північної межі Алтаю. Ізольована ділянка ареалу охоплює гори Талиш і Ельбрус.
Зимує в південних частинах тропічної Африки.
В Україні гніздиться в лісовій і лісостеповій смугах, крім високогір'я Карпат, а також на значній частині степової смуги; мігрує скрізь.[1]
Виділяють 3 підвиди:
Чисельність станом на 2000 р. в Європі оцінена в 3,5—7,1 млн пар, в Україні — 57—78 тис. пар[2]. Популяція у світі орієнтовно оцінюється в 11,2-28,4 особин, вона має тенденцію до скорочення.
Населяє різноманітні листяні і мішані ліси. Віддає перевагу світлим і розрідженим ділянкам з підростом. Далеко вглиб лісових масивів, як правило, не заходить, частіше зустрічається по узліссях. Охоче оселяється в зелених насадженнях культурного ландшафту: у полезахисних і придорожніх лісосмугах, у старих парках, скверах — скрізь, де зростають високі дерева у поєднанні з кущами. Гніздиться поодинокими парами. Найчастіше гніздо розміщується на деревах підліску, рідше на старих деревах або на чагарниках. Його можна знайти на березі, липі, клені, осиці, тополі, вільсі, дубі, сосні, вербі, також на різних фруктових та декоративних деревах. З чагарників для гніздування звичайна берестянка використовує черемху, верболіз, калину, бузину, бузок, ліщину, глід, жостір, жимолость, тощо, а іноді навіть облаштовується на хмелі. Найчастіше гніздо розташоване на висоті 2-4 м над землею, в окремих випадках воно влаштоване всього лише в 1 м від поверхні землі; поблизу людей нерідко на висоті 6-10 м у кронах великих дерев. У більшості випадків гніздо звите серед відносно тонких гілок і розташоване в розвилці основного тонкого стовбура, між ним і бічними гілками, або між стовбуром і гілочками, що відходять від нього. Гніздо завжди міцно прикріплене рослинними волокнами, берестою і павутинням до гілок, які іноді виявляються навіть вплетеними в його стінки. Залежно від розташування серед гілок форма його варіює. Зазвичай гніздо має вигляд низенької бочечки з округлим дном. Якщо споруда затиснена гілками, то дно її дещо загострене й саме гніздо більш витягнуте по вертикалі, якщо вони розташоване на горизонтальній гілці, дно його плоске, а форма чашоподібна. Будівельними матеріалами для гнізда слугують сухі стеблинки трав, вузькі листя злаків, частини торішнього листя, береста, рослинний пух, шерсть, пір'я, кінський волос і павутина. Зовнішній шар сплетений з грубіших стебел, листя, берести, і скріплений павутиною і рослинним пухом. Внутрішній шар споруджений із ніжнішого матеріалу, лоток вистилається вовною, пір'ям і в деяких випадках кінським волосом. Стінки гнізда тонкі та інколи просвічуються.
Повна кладка складається з 4-5, рідко 6 рожевуватих або дещо буро-рожевих яєць, покритих ледь помітними бурими плямами і різко вираженими чорнуватими, чорно-бурими і червоно-бурими поверхневими цятками. Середні розміри яєць в Європі 18,55×13,60 мм.[3] Між часом прильоту і відкладанням яєць проходить близько 25 днів. Повні ненасиджені кладки можна знайти протягом червня. У звичайної берестянки одна кладка на рік, але при загибелі першої буває повторна. У таких випадках вибирається місце і будується нове гніздо, на що витрачається 7 днів. Термін насиджування 13 днів. Насиджує тільки самка. Пташенята вилуплюються абсолютно голими і червонуватими.
Раціон берестянки складається різних комах, переважно з комарів, мух і дрібних лускокрилих, восени вживає ягоди (бузину, крушину, смородину). Їжу збирає у кронах дерев, переважно скльовуючи її з листя.
Hippolais icterina là một loài chim trong họ Acrocephalidae.[1]
Зеленая пересмешка — мелкая, изящная птица с довольно большой головой, широким у основания клювом, длинными крыльями и относительно коротким хвостом. Длина тела — 12-13.5 см. Окраска ярче, чем у других пересмешек: низ тела зеленовато-желтый, верх — оливково-коричневый. Над глазом проходит неяркая желтоватая бровь.
Песня — подражание другим птицам и гнусавые крики. Поёт, запрокинув голову. Крик — громкое металлическое «вет», «трэк» или «це-це-те-тевин». Но и позыв её сразу же выдает. Он совсем не похож ни на крик пеночек, ни на позывы камышевок. Это громкий, как бы “насмешливый” выкрик: «чигрии», с пискливым растянутым окончанием.
Пересмешка держится почти все время на деревьях. Там она собирает пищу, склевывая её главным образом с листьев, как это делают пеночки. Нередко можно видеть, как птичка трепещет в воздухе у кончика ветки и тотчас же снова скрывается в листве. Это очень полезная птичка, особенно во фруктовых садах. “Бродя” по деревьям, она истребляет громадное количество мелких гусениц, жучков-листоедов, тлей и других вредителей листвы. Только осенью она начинает есть ягоды (например бузину, крушину, смородину), но большого ущерба садоводству этим не причиняет.
Для жизни пересмешки нужны не только кроны деревьев, но и кустарник под ними или по опушкам. Своё искусное гнездышко она вьет в лесном подседе или на небольших деревцах — на черемухе, рябине, сирени. Обычно оно помещается: в развилке двух ветвей, близко отходящих от главного ствола, и сделано из очень разнообразного материала. Наружные стенки бывают плотно сплетены из сухих стебельков, листьев и корешков, и все это перепутано паутиной гусениц, растительным пухом и “облицовано” тонкими курчавыми пленками березовой кожицы (бересты). Такая “облицовка”, часто под тон окружающих ветвей, делает гнездо очень мало заметным. Внутренняя выстилка бывает из волоса и перьев. Вся постройка очень плотна, в форме глубокой чашечки, стенки которой прикреплены к опорным ветвям. Полная кладка содержит 4-5 яиц, бледно-розоватых, с отчетливыми черновато-бурыми пятнышками (длина около 18 миллиметров). В средней полосе (в Московской области) в конце июня уже попадаются слетки. Так же, как родители, они мало заметны в листве кустарника, где держатся, но выдают своё присутствие низким и хриплым криком («чэээ-чэээ»).
Эти птицы не любят гнездиться близко и живут, не слыша ни песни, ни переклички друг друга. Близости птиц своего вида они предпочитают близость других птиц. Очень часто зеленые пересмешки гнездятся на окраине колоний дроздов-рябинников, рядом с зябликами, пеночками, зеленушками и многими другими птицами, собирающимися под защиту дроздов. Почти каждый такой мирок имеет свою зеленую пересмешку.
Весной пересмешки появляются на гнездовьях гораздо позже дроздов и многих других птиц, уже после того, как лес наполовину оденется листвой и "закроется", как говорят лесники и поэты. Чаще это случается в начале мая. Прилет продолжается не менее 10 дней, а пролет - до конца мая. Пение пересмешки слышится лишь спустя 5-10 дней после прилета, с середины мая. Это время совпадает с моментом образования брачных пар. Оно проходит в большом возбуждении при активном пении и криках самцов. Позже пение становится более спокойным, и ко второй половине июня постепенно слабеет, заканчиваясь при появлении слетков.
Песня пересмешки похожа на песни зеленушек и камышевок - она не оформлена и бесконечна, не имеет фиксированных структур и состоит из чередования собственных позывов, щебета и верещания, перемежающихся множеством заимствованных у других птиц звуков. Чаще всего пересмешка включает в песню сигналы тревоги птиц. Песни бывают двух типов: тихие и торопливые, похожие на невнятное бормотание под сурдинку и более громкие, чёткие, с размеренной расстановкой звуков. Отдельные самцы резко отличаются по богатству репертуара. Есть самцы с бедной и однообразной песней, в которой, помимо своих позывов и покриков, используются сигналы 3-5 видов других птиц. Есть самцы с особенно богатым репертуаром, в котором можно услышать до 20 сигналов и элементов песни 10-15 видов птиц. Конечно, такая песня не может сравниться с песней даже камышевки, но пересмешка может поразить слушателя таким четким и резким выкрикиванием чужих сигналов, которого не услышишь ни у жаворонка, ни у камышевки. Кроме сигналов обычных птиц, гнездящихся рядом с самой пересмешкой и особенно вместе с ней в колониях дроздов, очень любят некоторые пересмешки заимствовать крики кулика-черныша, коршуна, канюка и других хищных птиц, хотя и выкрикивают их существенно тише, словно вы слышите хищную птицу издалека. Очень любят зеленые пересмешки покрикивать сигналами тревоги дроздов, в колониях которых гнездятся, кричать иволгой и её птенцами, большим пестрым дятлом, скворцом, зябликом, пустельгой, горихвосткой, чеглоком, галкой, вальдшнепом, козодоем. Когда пересмешка поет тихую торопливую песню, она создает впечатление далекого тревожного хора птиц. Когда она переходит на громкий, а иногда и яростный покрик, её с полным правом можно назвать тихим ужасом зеленого леса. Эти чёткие, громкие сигналы тревоги без сомнения очень волнуют лесных птиц, которых пугает и дразнит встревоженный самец пересмешки. Нельзя, к сожалению, согласиться с тем, что птицам от покрика пересмешки бывает смешно, наоборот, им бывает страшно, а при встрече с сильным и коварным самцом пересмешки - ужасно. Но пугать и отталкивать рядом гнездящихся птиц - это лишь одна и, видимо, даже не главная функция песни и имитационного покрика пересмешки. Слишком уж редко встречаются такие страшные и коварные самцы. У имитационной песни пересмешки, видимо, много других положительных функций.
Вид зелёной пересмешки различает следующие подвиды:
Зеленая пересмешка — мелкая, изящная птица с довольно большой головой, широким у основания клювом, длинными крыльями и относительно коротким хвостом. Длина тела — 12-13.5 см. Окраска ярче, чем у других пересмешек: низ тела зеленовато-желтый, верх — оливково-коричневый. Над глазом проходит неяркая желтоватая бровь.
Песня — подражание другим птицам и гнусавые крики. Поёт, запрокинув голову. Крик — громкое металлическое «вет», «трэк» или «це-це-те-тевин». Но и позыв её сразу же выдает. Он совсем не похож ни на крик пеночек, ни на позывы камышевок. Это громкий, как бы “насмешливый” выкрик: «чигрии», с пискливым растянутым окончанием.
Пересмешка держится почти все время на деревьях. Там она собирает пищу, склевывая её главным образом с листьев, как это делают пеночки. Нередко можно видеть, как птичка трепещет в воздухе у кончика ветки и тотчас же снова скрывается в листве. Это очень полезная птичка, особенно во фруктовых садах. “Бродя” по деревьям, она истребляет громадное количество мелких гусениц, жучков-листоедов, тлей и других вредителей листвы. Только осенью она начинает есть ягоды (например бузину, крушину, смородину), но большого ущерба садоводству этим не причиняет.
Для жизни пересмешки нужны не только кроны деревьев, но и кустарник под ними или по опушкам. Своё искусное гнездышко она вьет в лесном подседе или на небольших деревцах — на черемухе, рябине, сирени. Обычно оно помещается: в развилке двух ветвей, близко отходящих от главного ствола, и сделано из очень разнообразного материала. Наружные стенки бывают плотно сплетены из сухих стебельков, листьев и корешков, и все это перепутано паутиной гусениц, растительным пухом и “облицовано” тонкими курчавыми пленками березовой кожицы (бересты). Такая “облицовка”, часто под тон окружающих ветвей, делает гнездо очень мало заметным. Внутренняя выстилка бывает из волоса и перьев. Вся постройка очень плотна, в форме глубокой чашечки, стенки которой прикреплены к опорным ветвям. Полная кладка содержит 4-5 яиц, бледно-розоватых, с отчетливыми черновато-бурыми пятнышками (длина около 18 миллиметров). В средней полосе (в Московской области) в конце июня уже попадаются слетки. Так же, как родители, они мало заметны в листве кустарника, где держатся, но выдают своё присутствие низким и хриплым криком («чэээ-чэээ»).
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 亜目 : スズメ亜目 Passeri 科 : ヨシキリ科 Acrocephalidae 属 : ウタイムシクイ属 Hippolais 種 : キイロウタムシクイ H. icterina 学名 Hippolais icterinaキイロウタムシクイ（Hippolais icterina）は、ヨシキリ科に属する鳥類の一種。
左がキイロウタムシクイ。（上はヤナギムシクイ、下はメボソムシクイ）
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(cropped).JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_-_Hippolais_icterina_(100b).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|date= (help)CS1 maint: Uses authors parameter
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 