الأسماء في صفحات التنقل
When isolated from each other, males and females will call to one another. Males utter a loud "whit-whit-wheet, whit-whit wheet-whit," and females answer with "quick-ic" or "queet-ic" (Trollope, 1966). When flushed from hiding, a squeaky "kree" is heard (Clancy, 1967).
Communication Channels: acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Harlequin quail affect both the plants they eat and the prey they feed on.
Harlequin quail consume weed seeds and help prevent growth of unwanted plants.
Harlequin quail eat a variety of weed and grass seeds including mixed millets and maw (Trollope, 1967) and shoots and leaves of plants (Clancy, 1967). They also eat small worms, insects and their larvae (such as white worms, maggots, and mealworms) (Trollope, 1966) and small land mollusks (Clancy, 1967).
Animal Foods: insects; mollusks; terrestrial worms
Plant Foods: leaves; seeds, grains, and nuts
Primary Diet: carnivore (Insectivore , Molluscivore ); herbivore (Folivore , Granivore ); omnivore
Harlequin quail are found in Kenya, Uganda (Jackson, 1926), east to the Ivory Coast and to south Africa (Clancy, 1967; Alderton, 1992) except for the Congo basin and Namibia (Johnsgard, 1988). They are also found in most of Madagascar (Johnsgard, 1988).
Biogeographic Regions: ethiopian (Native )
These quail are tropical, terrestrial species that inhabit open grasslands (Jackson, 1926; Alderton, 1992). Their habitat, and therefore their distribution is restricted by forested areas (Kuz'mina, 1992). However, these quail will inhabit cultivated areas (Clancy, 1967).
Habitat Regions: tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: savanna or grassland
Other Habitat Features: agricultural
We do not have information on lifespan/longevity for this species at this time.
Male harlequin quail have a black and white facial mask, black chest edged with rufous-colored feathers, black abdomen, and rufous-colored flanks. Females have a faint black necklace, brown-spotted abdomen, and lightly rufous-colored flanks (Jackson, 1926; Trollope, 1966). These quail range in length from 16 (Alderton, 1992) to 20 cm (Jackson, 1926) and weigh 57 to 71 g.
Range mass: 57 to 71 g.
Range length: 16 to 20 cm.
Sexual Dimorphism: sexes colored or patterned differently
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
We do not have information on predation for this species at this time.
There are no known adverse affects of harlequin quail on humans.
Harlequin quail are not listed by either the IUCN or CITES.
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Harlequin quail were first bred in captivity by D. Seth-Smith in 1906 in England (Hopkinson, 1926; Trollope, 1966).
Harlequin quail exhibit what is called tidbitting, whereby the male offers an insect to the female. The male will also raise his wings slightly and chase the female (Trollope, 1966). Males are aggressive toward one another in preparation for the breeding season (Clancy, 1967). The pair-bond between males and females is very strong (Johnsgard, 1988).
Mating System: monogamous
Harlequin quail nest on the ground in a scrape lined with weeds. Usually, the nest is hidden within grassy vegetation (Trollope, 1966; Clancy, 1967).
The hen lays from three (Alderton, 1992) to nine eggs in a clutch (Jackson, 192; Trollope, 1966). The eggs are light buff or cream-colored to olive brown with heavy reddish-brown, dark chestnut, or purple-brown markings and are 27 to 31 mm long by 22 to 25 mm wide (Jackson, 1926; Trollope, 1966). Incubation lasts 17 to 18 days (Clancy, 1967; Alderton, 1992). The hen may lay two to three clutches per season (Alderton, 1992).
In southern Africa, these quail breed from October to March, most breeding occurs in late December to January. Rain is the main factor controlling the breeding season (Clancy, 1967; Alderton, 1992).
Breeding interval: These quail breed yearly and may have two or three clutches per year.
Breeding season: Breeding occurs from October to March.
Range eggs per season: 3 to 9.
Range time to hatching: 17 to 18 days.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; oviparous
Chicks are precocial, and are a yellowish-buff color with heavy dark-brown stripes and are reared by the female. They can scratch for food on their own at thirteen days old and will take dust baths at fifteen days old (Trollope, 1966).
Parental Investment: no parental involvement; precocial ; pre-fertilization; pre-hatching/birth (Protecting); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female)
Die Bontkwartel (Coturnix delegorguei) is 'n voël wat voorkom in Zimbabwe, noordelike Namibië, noordelike Botswana en noord en sentraal Suid-Afrika. Die voël word 14 – 18 cm groot en weeg 68 - 90 gram. Die voël is donkerder as die Afrikaanse kwartel. Die voël leef in grasvelde, vogtige velde en savanne. In Engels staan die voël bekend as Harlequin quail.
Die Bontkwartel (Coturnix delegorguei) is 'n voël wat voorkom in Zimbabwe, noordelike Namibië, noordelike Botswana en noord en sentraal Suid-Afrika. Die voël word 14 – 18 cm groot en weeg 68 - 90 gram. Die voël is donkerder as die Afrikaanse kwartel. Die voël leef in grasvelde, vogtige velde en savanne. In Engels staan die voël bekend as Harlequin quail.
Ar goailh harlikin(Daveoù a vank) a zo ur spesad evned, Coturnix delegorguei an anv skiantel anezhañ.
Dougen a ra anv an evnoniour ha naturour gall Adulphe Delegorgue (1814-1850) en devoa e zeskrivet evit ar wech kentañ.
Bevañ a ra diwar c'heot, greun ha had[1].
Ar spesad a gaver an tri isspesad[2] anezhañ :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar goailh harlikin(Daveoù a vank) a zo ur spesad evned, Coturnix delegorguei an anv skiantel anezhañ.
Dougen a ra anv an evnoniour ha naturour gall Adulphe Delegorgue (1814-1850) en devoa e zeskrivet evit ar wech kentañ.
La guatlla arlequí (Coturnix delegorguei) és un ocell de la família dels fasiànids (Phasianidae) que habita praderies de l'Àfrica subsahariana, des de Senegal, Mali, sud de Sudan, Etiòpia i el sud d'Aràbia, cap al sud fins a Sud-àfrica, incloent l'illa de Bioko, i també Madagascar.
La guatlla arlequí (Coturnix delegorguei) és un ocell de la família dels fasiànids (Phasianidae) que habita praderies de l'Àfrica subsahariana, des de Senegal, Mali, sud de Sudan, Etiòpia i el sud d'Aràbia, cap al sud fins a Sud-àfrica, incloent l'illa de Bioko, i també Madagascar.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Sofliar fraith Affrica (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: soflieir brith Affrica) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Coturnix delegorguei; yr enw Saesneg arno yw Harlequin quail. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. delegorguei, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Affrica.
Mae'r sofliar fraith Affrica yn perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Ffesant Phasianus colchicus Ffesant werdd Phasianus versicolor
.jpg)
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Sofliar fraith Affrica (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: soflieir brith Affrica) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Coturnix delegorguei; yr enw Saesneg arno yw Harlequin quail. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. delegorguei, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Affrica.
Harlekinvagtlen (Coturnix delegorguei) er en fugleart i familien af fasanfugle. Den findes i Afrika syd for Sahara. Den bliver 16-19 cm lang. Hannerne når en vægt fra 49 til 81 gram, mens hunnerne når en vægt fra 63 til 94 gram. Hunnen udruger de 4 til 8 æg, som hun lægger på 14-18 dage. Hannen bliver i nærheden og forsøger at jage potentielle fjender væk. Føden består af græs- og ukrudtsfrø samt små hvirvelløse dyr.
Harlekinvagtlen (Coturnix delegorguei) er en fugleart i familien af fasanfugle. Den findes i Afrika syd for Sahara. Den bliver 16-19 cm lang. Hannerne når en vægt fra 49 til 81 gram, mens hunnerne når en vægt fra 63 til 94 gram. Hunnen udruger de 4 til 8 æg, som hun lægger på 14-18 dage. Hannen bliver i nærheden og forsøger at jage potentielle fjender væk. Føden består af græs- og ukrudtsfrø samt små hvirvelløse dyr.
Die Harlekinwachtel (Coturnix delegorguei) ist ein im tropischen Afrika südlich der Sahara, in Madagaskar und Südarabien heimischer Hühnervogel. Lebensraum sind offenes Grasland und landwirtschaftliche Flächen mit niedriger Vegetation.
Die Harlekinwachtel wird 16 bis 19 cm lang. Männchen erreichen ein Gewicht von 49 bis 81 Gramm, Weibchen werden 63 bis 94 Gramm schwer. Männchen haben besonders an der Kopf- und Kehlpartie eine kontrastreiche schwarz-weiße Färbung. Die Kehle der Männchen ist weiß mit schwarzer, ankerförmiger Zeichnung. Die Hennen sind unscheinbar braun.
Die Brutzeit liegt in der Regenzeit und ist von Region zu Region unterschiedlich. Die Hennen legen an einem geschützten Ort etwa 4 bis 8 gesprenkelte Eier, die 14 bis 18 Tage vom Weibchen bebrütet werden. Die kleinen Küken sind Nestflüchter. Der Hahn bleibt in der Nähe und versucht, potenzielle Feinde auf Distanz zu halten.
Harlekinwachteln ernähren sich vor allem von Gras- und Unkrautsamen, sowie von Gliedertieren wie Grashüpfern, Käfer, Wanzen, Ameisen, Termiten, Tausendfüßern und von kleinen Schnecken.
Es werden drei Unterarten unterschieden:
Die Harlekinwachtel (Coturnix delegorguei) ist ein im tropischen Afrika südlich der Sahara, in Madagaskar und Südarabien heimischer Hühnervogel. Lebensraum sind offenes Grasland und landwirtschaftliche Flächen mit niedriger Vegetation.
The harlequin quail (Coturnix delegorguei) is a species of bird in the family Phasianidae. It occurs in sub-Saharan Africa and in the Arabian Peninsula.[4] The species is named after the collector, Adulphe Delegorgue.
There are three subspecies:[5][4]
The uncontrolled introduction of domestic Japanese quail breeds into Kenya, as well as a noticeable population size reduction of wild African harlequin quail numbers in parts of Western Kenya has been reported.[6]
The harlequin quail (Coturnix delegorguei) is a species of bird in the family Phasianidae. It occurs in sub-Saharan Africa and in the Arabian Peninsula. The species is named after the collector, Adulphe Delegorgue.
La Arlekena koturno (Coturnix delegorguei) estas specio de koturno (el la birda familio de Fazanedoj) troviĝanta en Afriko.
Temas pri birdospecio mezgranda, diketa kaj ĝenerale malhelbruna kun flavaj strioj ĉefe en flankoj. La kapo montras rimarkindan bildon konsistan je malhelbrunaj krono kaj nuko intre du tre markataj kaj tre blankaj superokulaj strioj kiuj flaviĝas en la nukoflankoj; el beko estas nigreca al malhela traokula strizono al orelareo kaj kolflanko super tre blanka fajna subokula strieto kiu kontrastas kun nigreca mustaĉa strio, siavice rimakinde kompare kun la tre blanka gorĝareo: tiu havas sube unue malhelan horizontalan zonon kaj pli sube finan tre blankan zonon antaŭ la malhelaj brusto kaj subaj partoj. El la kombino de tiom da blankaj kaj nigraj zonoj devenas la komuna nomo kun metaforo al arlekeno.
La Arlekena koturno (Coturnix delegorguei) estas specio de koturno (el la birda familio de Fazanedoj) troviĝanta en Afriko.
Temas pri birdospecio mezgranda, diketa kaj ĝenerale malhelbruna kun flavaj strioj ĉefe en flankoj. La kapo montras rimarkindan bildon konsistan je malhelbrunaj krono kaj nuko intre du tre markataj kaj tre blankaj superokulaj strioj kiuj flaviĝas en la nukoflankoj; el beko estas nigreca al malhela traokula strizono al orelareo kaj kolflanko super tre blanka fajna subokula strieto kiu kontrastas kun nigreca mustaĉa strio, siavice rimakinde kompare kun la tre blanka gorĝareo: tiu havas sube unue malhelan horizontalan zonon kaj pli sube finan tre blankan zonon antaŭ la malhelaj brusto kaj subaj partoj. El la kombino de tiom da blankaj kaj nigraj zonoj devenas la komuna nomo kun metaforo al arlekeno.
La codorniz arlequín (Coturnix delegorguei),[2][3] es una especie de ave galliforme de la familia Phasianidae. Está ampliamente distribuida en el sur de África, desde Costa de Marfil a Etiopía en el norte, hasta Sudáfrica y Madagascar en el sur, algunos especímenes también viven en la península arábiga.
Se reconocen tres subespecies:[4]
La codorniz arlequín (Coturnix delegorguei), es una especie de ave galliforme de la familia Phasianidae. Está ampliamente distribuida en el sur de África, desde Costa de Marfil a Etiopía en el norte, hasta Sudáfrica y Madagascar en el sur, algunos especímenes también viven en la península arábiga.
Galeper arlekin (Coturnix delegorguei) Coturnix generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.
Galeper arlekin (Coturnix delegorguei) Coturnix generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.
Afrikanviiriäinen (Coturnix delegorguei) on peltokanaheimoon ja viiriäisten sukuun kuuluva kanalintu. Lajia esiintyy Afrikassa. Afrikanviiriäisen ruoka koostuu ruohokasvien siemenistä ja pienistä selkärangattomista.
Afrikanviiriäinen (Coturnix delegorguei) on peltokanaheimoon ja viiriäisten sukuun kuuluva kanalintu. Lajia esiintyy Afrikassa. Afrikanviiriäisen ruoka koostuu ruohokasvien siemenistä ja pienistä selkärangattomista.
Coturnix delegorguei
La Caille arlequin (Coturnix delegorguei) est une espèce d'oiseaux de la famille des Phasianidae.
Cet oiseau mesure 15 à 17 cm de longueur. Il présente un dimorphisme sexuel : le mâle présente des dessins sur la gorge absents chez la femelle.
La Caille arlequin vit en Afrique sub-saharienne, en évitant les zones forestières. Elle y est erratique à migrante dans toute la partie ouest et centrale ainsi qu’en Arabie saoudite. On la rencontre aussi en Afrique de l’est et du Sud. Elle est résidente à São Tomé (îles Chocolat) dans le Golfe de Guinée. C’est un visiteur d’été dans la partie ouest de Madagascar. De rares observations ont été faites jusqu’au nord du Sénégal (Hennache & Ottaviani 2011).
D'après la classification de référence (version 5.2, 2015) du Congrès ornithologique international, cette espèce comprend les trois sous-espèces suivantes :
La Caille arlequin fréquente les étendues herbeuses, cultivées ou non, les savanes arbustives, les bords de fleuves, les plaines alluviales. On la trouve généralement au-dessous de 1 200 m bien qu’il y en ait eu des observations à 2 000 m dans le sud de l’Afrique (Urban et al. 1986). Langrand (1990) la signale toujours à moins de 200 m d’altitude à Madagascar.
La Caille arlequin a un comportement très semblable à celui de la Caille des blés (Coturnix coturnix), avec laquelle on la rencontre parfois, bien que les deux espèces ne s’hybrident pas et que la seconde monte à des altitudes plus élevées. Elle est aussi plus grégaire que la Caille des blés et il n’est pas rare de rencontrer des groupes d’une vingtaine d’oiseaux voire beaucoup plus en période migratoire, jusqu’à 200. À l’instar de la Caille nattée (C. coromandelica), la Caille arlequin est nomade, ses déplacements dépendant des pluies ; elle se disperse dans une région dès l’arrivée des pluies pour s’y reproduire puis s’y répandre par groupes de une ou plusieurs familles. Dans le sud de l’Afrique ces cailles arrivent en octobre puis remontent vers le nord en avril, après avoir effectué une mue postnuptiale (Hennache & Ottaviani 2011).
La saison de reproduction dépend de la latitude et de la saison des pluies : avril à juin en Éthiopie, Juillet au Soudan, août à septembre au Zaïre, novembre à décembre en Tanzanie, janvier à mars au Zimbabwe, toute l’année à São Tomé. Le mâle est monogame, parfois bigame ; il devient très pugnace en période de reproduction, n’hésitant pas à se battre violemment avec des concurrents à grand renforts de coups de bec et de sauts en l’air (Urban et al. 1986).
La Caille arlequin n’est pas considérée comme menacée. Elle est commune dans toute son aire de répartition bien qu’il y ait d’importantes fluctuations de population d’une année à l’autre.
Coturnix delegorguei
La Caille arlequin (Coturnix delegorguei) est une espèce d'oiseaux de la famille des Phasianidae.
Coturnix delegorguei je vrsta prepelice iz porodice fazanki koja živi u tropskoj subsaharskoj Africi. Staništa su joj otvoreni travnjaci i poljoprivredne površine s niskim raslinjem.
Duga je 16-19 centimetara. Mužjaci su teški 49-81 grama, a ženke 63-94 grama. Mužjaci na vratu imaju posebno izražen kontrast crne i bijele boje, na kojem je "crtež" u obliku sidra. Kokoš je neprimjetno smeđe boje.
Sezona parenja je tijekom kišne sezone, od listopada do ožujka. U sakrivenom gnijezdu nalazi se 4-8 jaja koja inkubira isključivo kokoš. Inkubacija traje 14-18 dana. Pilići brzo napuštaju gnijezdo. Mužjak stoji u blizini gnijezda u slučaju da gnijezdo napadnu prirodni neprijatelji.
Postoje tri podvrste ove prepelice
Coturnix delegorguei je vrsta prepelice iz porodice fazanki koja živi u tropskoj subsaharskoj Africi. Staništa su joj otvoreni travnjaci i poljoprivredne površine s niskim raslinjem.
La quaglia arlecchino (Coturnix delegorguei Delegorgue, 1847) è un uccello galliforme della famiglia dei Fasianidi[2].
Misura 16-19 cm di lunghezza per 49-93 g di peso nei maschi e 63-95 g nelle femmine[3].
Il maschio presenta parti inferiori nere e castano chiaro, che contrastano nettamente con i motivi bianchi e neri della faccia. Le piume della fronte e del vertice sono bruno-nerastre con le estremità bruno-camoscio. Le parti superiori sono di colore variabile dal grigio-bruno al marrone scuro con abbondanti macchie nerastre, barre camoscio e caratteristiche strisce camoscio-crema bordate di nero. Le copritrici alari sono marrone scuro con sottili strie e barre camoscio. Le primarie e le secondarie presentano una colorazione marrone uniforme. La coda, appena sporgente, è marrone scuro barrata di camoscio.
Nella femmina è assente la macchia nera sulla gola e la briglia nera facciale è meno larga. La faccia e le parti inferiori presentano una colorazione più marroncina. Nel complesso l'aspetto è molto simile a quello della quaglia comune, fatta eccezione per i fianchi, che sono più rossi. Il petto presenta macchie piuttosto evidenti e un aspetto leggermente «squamoso». I giovani somigliano alla madre, ma hanno la nuca più chiara e parti inferiori più grigiastre. La gola e il petto sono abbondantemente ricoperte da barre[3].
Il richiamo del maschio è più veloce, più ruvido e più acuto di quello della quaglia comune. Ogni nota ha un suono metallico e viene ripetuta in serie di tre. Il canto può anche cominciare con 2 note semplici e proseguire per 2 serie di 3: wit, wit, wit-wit-wit, wit-wit-wit. Talvolta la femmina risponde con un debole quik-ik. Quando si lancia precipitosamente in volo, la quaglia arlecchino emette uno stridulo skreeeee[3].
Malgrado sia più gregaria - vive anche in gruppi di 6-20 individui al di fuori della stagione della riproduzione -, le sue abitudini sono molto simili a quelle della quaglia comune. La quaglia arlecchino è molto sensibile alle precipitazioni. Proprio come la quaglia delle piogge (Coturnix coromandelica), talvolta dà luogo a vere e proprie invasioni nelle regioni che hanno ricevuto piogge abbondanti. Nel corso di incursioni particolarmente eccezionali, si possono vedere alzarsi in volo anche stormi comprendenti fino a 200 uccelli. Questa specie nidifica quasi subito dopo il suo arrivo. L'insediamento delle colonie è preceduta da numerosi scontri tra i maschi. Quando si sposta, la quaglia arlecchino è spesso attratta dalle luci artificiali. Nelle notti particolarmente nebbiose gli incidenti mortali sono molto numerosi. Tuttavia, non tutte le quaglie arlecchino hanno uno stile di vita nomade. Alcune popolazioni sono più resistenti alla siccità e rimangono nello stesso posto per tutto l'anno[3].
Il menu della quaglia arlecchino include una percentuale significativa di invertebrati. Cavallette, coleotteri, cimici, formiche, termiti e loro larve ne costituiscono la parte principale. Vengono ingeriti anche piccoli molluschi. Semi, giovani germogli e foglie costituiscono un complemento vegetale della dieta non trascurabile[3].
Le quaglie sono generalmente monogame, ma può accadere che due femmine depongano la loro covata nello stesso nido. Quest'ultimo consiste in una piccola depressione scavata nel suolo della prateria. L'interno è foderato con erba ed è spesso ricoperto da una cupola. La femmina si dedica da sola alla sua costruzione. La covata comprende in media 5 uova, ma essa può variare da 4 a 8. Quando più femmine si associano insieme, all'interno di un unico nido si possono rinvenire fino a 22 uova. Queste sono di colore camoscio-crema con macchie o schizzi di colore bruno-violaceo. Il loro aspetto appare più rugoso di quelle della quaglia comune. La femmina si dedica da sola alla loro cova per 14-18 giorni. Essa depone un'unica covata per stagione. La deposizione delle uova avviene subito dopo l'arrivo delle prime piogge e di conseguenza varia notevolmente a seconda delle regioni. Le quaglie arlecchino nidificano a quanto sembra in ogni periodo dell'anno a São Tomé, da agosto a settembre nella Repubblica Democratica del Congo, in luglio in Sudan e da aprile a giugno in Etiopia. In Kenya e in Tanzania la deposizione delle uova ha luogo da maggio a giugno e da novembre a dicembre. Essa avviene da gennaio a marzo in Zimbabwe, da ottobre a giugno in Zambia, da luglio a settembre in Namibia e da ottobre a marzo in Sudafrica. Il maschio partecipa alla cura e alla difesa dei piccoli[3].
Le quaglie arlecchino frequentano le praterie aperte, i pascoli umidi, le savane ricche di alberi e i bassopiani soggetti ad inondazioni temporanee. Occasionalmente occupano anche i terreni coltivati. Si trovano generalmente ad altitudini inferiori ai 1500 metri. A quote superiori sono rimpiazzate generalmente dalle quaglie comuni (Coturnix coturnix).
Le quaglie arlecchino sono originarie del continente africano, a sud del Sahara. Nidificano dalla Costa d'Avorio fino al sud del Sudan e sono sedentarie in un'ampia fascia di territorio che dall'Etiopia si spinge fino all'Angola ed al Natal. Sono assenti nelle foreste equatoriali (Gabon, nord della Repubblica Democratica del Congo), in Namibia e nelle province occidentali del Sudafrica (Provincia del Capo). Ne vengono più o meno riconosciute tre sottospecie: C. d. delegorguei, la sottospecie nominale (ampiamente diffusa in tutto l'areale), C. d. histrionica (endemica di São Tomé) e C. d. arabica (endemica della penisola arabica). La validità di quest'ultima forma è particolarmente dubbia, in quanto la maggior parte delle quaglie che si trovano in Arabia sono probabilmente esemplari migratori provenienti dall'Africa[3].
Come già ricordato, ne esistono tre sottospecie[2]:
Le quaglie arlecchino sono comuni, talvolta molto abbondanti durante i periodi di invasione, ma i loro effettivi variano notevolmente a seconda dei mesi. Le colonie temporanee occupano relativamente poco spazio e una grande superficie di territorio apparentemente sfruttabile rimane inutilizzata. La popolazione totale non è stata quantificata, ma la specie viene considerata dalla IUCN come «a rischio minimo» (Least Concern)[1].
La quaglia arlecchino (Coturnix delegorguei Delegorgue, 1847) è un uccello galliforme della famiglia dei Fasianidi.
De Harlekijnkwartel (Coturnix delegorguei) is een hoenderachtige vogel uit de kwartelfamilie (Phasianidae / Odontophorinae). De in Nederland gefokte kwartels kunnen ook goed tegen de Nederlandse temperatuur.
De harlekijnkwartel is iets groter dan de Chinese dwergkwartel. De vogel heeft een lengte van 15 cm en weegt ongeveer 70 gram. De haan heeft een bruinzwarte kop, met daaroverheen een lichtbruine streep. Bij het oog bevindt zich een duidelijk zichtbare zwarte en vrij lange oogstreep. De wenkbrauwstreep is wit. De keel en wangen zijn helder wit. Op de wangen bevindt zich een zwartbruine streep, die naar de buik loopt via de keel en borst. De borst is zwart en de flanken zijn roodachtig bruin met zwarte tekeningen. De buik en onderstaartdekveren zijn roestachtig bruin. De bovenzijde is sterk donkerbruin tot zwart, en is versierd met lichtbruine, in schelpvorm staande tekeningen. Op de bovenzijde en de schouders bevinden zich smalle, geelbruine lengtestrepen. De ogen zijn bruin, de snavel is bruinzwart en de poten geelachtig bruin. Het hennetje is geelachtig wit en mist de zwarte koptekening en de zwarte veren aan de keel. De onderzijde heeft een bruine kleur en de veerranden zijn geelachtig bruin. Ook de schelptekening is iets vager.
Overdag scharrelt de harlekijnkwartel wat rond op de grond naar voedsel. Het voedsel wat ze vinden is niet echt iets wat je bijzonder zou kunnen noemen. Zoals de meeste vogels eten deze kwartels ook insecten. Maar het voornamelijke voedsel waar deze vogeltjes van leven is toch meer groenvoer. Namelijk brandnetels en andere onkruidsoorten.
De hennetjes leggen op een beschutte plaats in een kuiltje ongeveer 4 tot 8 gespikkelde eitjes, die in 16 tot 18 dagen uitgebroed worden. De onooglijk kleine kuikentjes kunnen vrijwel direct met de moeder mee scharrelen om zo aan hun eventuele vijanden te ontkomen. Het haantje blijft in de buurt van zijn gezin en houdt eventuele vijanden op een afstand.
Deze kwartel komt voor in Afrika, ruwweg uit een gebied dat zich uitstrekt van de onderkant van de Sahara-woestijn tot en met Zuid-Afrika en Madagaskar. Het dier leeft in graslanden en agrarische gebieden met lage plantengroei.
De soort telt 3 ondersoorten:
De Harlekijnkwartel (Coturnix delegorguei) is een hoenderachtige vogel uit de kwartelfamilie (Phasianidae / Odontophorinae). De in Nederland gefokte kwartels kunnen ook goed tegen de Nederlandse temperatuur.
A Codorniz-arlequim (Coturnix delegorguei) é uma espécie de ave da família Phasianidae.
Pode ser encontrada nos seguintes países: Angola, Botswana, Burundi, Camarões, República Centro-Africana, Chade, Comoros, República do Congo, República Democrática do Congo, Costa do Marfim, Guiné Equatorial, Eritreia, Etiópia, Gabão, Gambia, Gana, Quénia, Lesoto, Libéria, Madagáscar, Malawi, Mali, Moçambique, Namíbia, Nigéria, Omã, Ruanda, São Tomé e Príncipe, Senegal, Somália, África do Sul, Sudão, Essuatíni, Tanzânia, Uganda, Iémen, Zâmbia e Zimbabwe.
A Codorniz-arlequim (Coturnix delegorguei) é uma espécie de ave da família Phasianidae.
Harlekinvaktel[2] (Coturnix delegorguei) är en huvudsakligen afrikansk fågel i familjen fasanfåglar inom ordningen hönsfåglar.[3]
Harlekinvaktel är en liten hönsfågel och med sin kroppslängd på endast 16 centimeter något mindre än sin nära släkting vakteln. Jämfört med denna är undersidan mer enfärgad och mycket mörkare brun. Den ses sällan annat än i flykten när den skräms upp, varvid man kan notera dess smalare vingar. Hanen har ett brett, svart fält mitt på bröstet, svartstreckade kastanjefärgade flanker samt svartvitt mönster på huvudet. Honan har en otecknad beige strupe samt varmare rostbrunt på nedre bröst och buk utan svartaktiga fläckar.[4]
Harlekinvaktelns läte liknar vaktelns, men är mer metalliskt.[4]
Harlekinvaktel delas in i tre underarter med följande utbredning:[3]
Arten har även tillfälligt setts i Oman.[1]
Arten ses i öppna gräsmarker upp till 1850 meters höjd[1] med spridda buskar eller palmer, men även i jordbruksbygd. Häckningen sker oregelbundet i samband med kraftigt regnfall. Arten lever av frön från gräs och ogräs.[6]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling och tros inte vara utsatt för något substantiellt hot.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen har inte uppskattats men den beskrivs som vanlig eller till och med mycket vanlig i vissa områden.[7][8]
Fågelns vetenskapliga artnamn hedrar Louis-Adulphe-Joseph Delegorgue (1814-1849), fransk jägare och naturforskare i tropiska Afrika 1839-1849.[9]
Wikimedia Commons har media som rör harlekinvaktel.
Wikispecies har information om Coturnix delegorguei.
Harlekinvaktel (Coturnix delegorguei) är en huvudsakligen afrikansk fågel i familjen fasanfåglar inom ordningen hönsfåglar.
Coturnix delegorguei là một loài chim trong họ Phasianidae.[2]
Coturnix delegorguei là một loài chim trong họ Phasianidae.
Coturnix delegorguei Delegorgue, 1847
Охранный статус
Перепел-арлекин[1] (лат. Coturnix delegorguei) — птица подсемейства куропатковых.
Перепел-арлекин длиной от 16 до 19 см. Самцы достигают веса от 49 до 81 гр, самки весом от 63 до 94 гр. У самцов особенно в области головы и горла контрастная чёрно-белая окраска. Горло самцов белое с чёрным рисунком в форме якоря. У самок неприметная коричневая окраска.
Перепел-арлекин распространён в тропической Африке к югу от Сахары, на Мадагаскаре и юге Аравии. Жизненное пространство — это открытые луга и сельскохозяйственные площади с низкой растительностью.
Период гнездования проходит в сезон дождей и разный от региона к региону. Самка откладывает в защищённом месте примерно от 4 до 8 яиц в крапинку, которые высиживает затем от 14 до 18 дней. Маленькие птенцы — выводковые птицы. Самец остаётся поблизости и пытается держать на расстоянии потенциальных врагов.
Перепел-арлекин питается, прежде всего, семенами трав, а также членистоногими, такими как кузнечики, жуки, клопы, муравьи, термиты, многоножки и маленькие улитки.
Различают три подвида:
Перепел-арлекин (лат. Coturnix delegorguei) — птица подсемейства куропатковых.
.png){kind=small}
