الأسماء في صفحات التنقل
Eurasian treecreepers have cryptic coloration that help them blend in with tree trunks to avoid being spotted by predators. Treecreepers' nests also camouflage with the habitat. Potential nest predators include great spotted woodpeckers, least weasels, and stoats. Breeding treecreepers will use a "tjii"-alarm call, a high-pitched, narrow frequency call to silence their nestlings first before actively defending the nest. The call is difficult for predators to detect and serves to avoid alerting the predators of the nest’s location.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Eurasian treecreepers are 12 to 15 cm in length and weigh an average of 10 g. Male and female treecreepers are similar in appearance. The head and upper body are mottled with black, dark brown, tan, and white. Their brown upper bodies contrast sharply with their unmarked, white throats, bellies and under tail coverts. They also feature broad, white supercilia and thin, decurved bills. Treecreepers have long, stiff tail feathers that support them while climbing and foraging on trees.
Range mass: 7.6 to 12.9 g.
Average mass: 10 g.
Range length: 12 to 15 cm.
Average length: 12 cm.
Average wingspan: 19 cm.
Range basal metabolic rate: .19 (low) cm3.O2/g/hr.
Average basal metabolic rate: .29 cm3.O2/g/hr.
Other Physical Features: endothermic ; heterothermic ; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike
The oldest known wild Eurasian treecreeper lived 8 years and 2 months, but the average life expectancy is 2 years.
Range lifespan
Status: wild: 8.1 (high) years.
Average lifespan
Status: wild: 2 years.
Average lifespan
Status: captivity: 2 years.
Eurasian treecreepers inhabit deciduous and coniferous woodlands but primarily breed in pine or spruce forests. These birds have three times higher breeding densities in old-growth forests than in managed forests. In general, treecreepers are poor fliers and are better suited for climbing vertically up tree trunks. Therefore they are abundant in mature forests or parks with high densities of large, mature trees. These birds inhabit higher elevations of 400 to 2135 m above sea level.
Range elevation: 400 to 2135 m.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: forest
Eurasian treecreepers (Certhia familiaris) reside within the Palearctic region. They are found throughout most of Europe as well as select regions of Asia. Their range stretches from Germany and Norway westward to the Pacific coast of Russia and Korea. These birds also reside in the United Kingdom and Japan. Eurasian treecreepers are found as far south as Turkey and Iran and as far north as Norway, Sweden and Russia.
Biogeographic Regions: palearctic (Native )
Eurasian treecreepers forage on insects, spiders, and other arthropods. Eurasian treecreepers' slim curved bills allow them to reach insects hidden behind the crevices in tree trunks.
In the winter when food is scarce, Eurasian treecreepers search for food on the ground and incorporate seeds into their diets.
Animal Foods: insects; terrestrial non-insect arthropods
Plant Foods: seeds, grains, and nuts
Primary Diet: carnivore (Insectivore )
Eurasian treecreepers feed on insect and arthropod populations, thereby reducing the population of arboreal pests. When these birds incorporate seeds into their diets during winter, they may also serve as seed dispersers.
Eurasian treecreepers likely help humans, specifically the timber industry, by controlling populations of wood-boring insects.
Positive Impacts: controls pest population
There are no known adverse affects of Eurasian treecreepers on humans.
Currently Eurasian treecreepers are abundant and not considered a vulnerable species. However, they are extremely sensitive to forest fragmentation because they rely on mature forests for foraging and breeding. Deforestation also alters the birds' vegetation and climate conditions.
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Male Eurasian treecreepers are known to sing complete and incomplete songs. These incomplete songs, also known as mixed songs, contain a mix of both Eurasian treecreeper and short-toed treecreeper songs and occur where the two species overlap. This occurs when the song is being transmitted from parent to offspring. If the offspring hears another species’ song during song transmission, it will learn a mixed song due to error in copying. The purpose of singing among male treecreepers is primarily to deter rival males from entering the territory during breeding season.
Eurasian treecreepers exhibit low song variation and complexity. Some male individuals sing shortened and mixed variants of the same song type. There is no specific song repertoire among treecreepers.
Like most birds, Eurasian treecreepers use sight, sound, touch, smell and taste to perceive their environment.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Eurasian treecreepers are monogamous. Male treecreepers sing to attract female partners. These calls are a sequence of shrill and high-pitched sounds. It is unknown if pair-bonds last longer than one season.
Mating System: monogamous
For Eurasian treecreepers, the breeding season occurs between March and late June. Eurasian treecreepers are known to make cryptic nests in tree crevices and behind pieces of loose bark. Their nests are typically made using twigs, vegetation, cocoon parts, spider egg cases, bark, fibers, leaves, mosses, and feathers. They produce two broods per breeding season, with each clutch consisting of 1 to 6 eggs that weigh approximately 1.2 g and measure 16 by 12 mm. Eggs are white with pink or reddish brown spots. Female treecreepers incubate the eggs until they hatch after 13 to 17 days. After hatching, the chicks develop in the nest for 13 to 18 days before they fledge. Time to independence is currently unknown. Juvenile Eurasian treecreepers are able to reproduce at 1 year old.
Breeding interval: Eurasian treecreepers breed once yearly.
Breeding season: The breeding season for Eurasian treecreepers occurs between March and late June.
Range eggs per season: 5 to 6.
Average eggs per season: 5.
Range time to hatching: 13 to 17 days.
Range fledging age: 13 to 18 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 1 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 1 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Eurasian treecreepers are monogamous. Both parents care for the offspring and defend the nest during the first brood, but in most cases only the female defends the second brood. The females incubate the eggs. Once hatched, the altricial young are helpless on their own and have only a little bit of down on their heads. Only female treecreepers brood the hatchlings. Male and female treecreepers take turns feeding their young, but the female parents feed the nestlings more than the males. Males invest most of their time in defending the nest and surrounding territory from rival males and predators. Male and female parents take care of the chicks for 13 to 18 more days until fledging.
Parental Investment: altricial ; male parental care ; female parental care ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female)
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
L'esguilón montés NOA (Certhia familiaris[2][3] ye una especie d'ave de la familia Certhiidae que vive n'Eurasia. Ye un axilosu esguilador d'árboles de color parduzu motudu nes partes cimeres y les partes inferiores ablancazaes, con un picu finu y curváu escontra baxo y una cola llarga y ríxida qu'usa como sofitu nos tueros. Anque'l so aspeutu ye asemeyáu al d'otros esguilones estrémase fácilmente pol so cantar, del esguilón (común) col que coincide en gran parte de la so área de distribución europea.
Reconócense siquier nueve subespecies d'esguilón montés distribuyíes poles rexones templaes d'Eurasia. Esta especie alcuéntrase en tou tipu de montes, pero nes rexones onde coincide col esguilón "común" ye más probable atopalu nos montes de coníferes o en zones altes. Añera en buecos de los árboles o ente la so corteya. La fema pon xeneralmente cinco o seis güevos blancos con llixos rosaos. Les sos niaraes son vulnerables al ataque de los picatueros y mamíferos, como los esguiles.
Los esguilones monteses son insectívoros y engaten pelos tueros de los árboles a la gueta d'inseutos qu'atrapa col so picu curváu ente los resquiebros de la corteya. Entós vuela a la bas d'otru árbol con un vuelu erráticu carauterísticu. Esta ave ye solitaria pel iviernu, pero puede formar dormideros comunales cuando'l tiempu ye fríu.
Al igual que los demás esguilones, L'esguilón montés ye un ave de pequeñu tamañu coles partes cimeres del cuerpu de color pardu motudu, obispillu acoloratáu y partes inferiores ablancazaes. Tienen picos llargos y curvaos y les plumes de la so cola son ríxides lo que-yos apurre soporte cuando engaten pelos tueros a la gueta d'inseutos.[4]
L'esguilón montés mide unos 12,5 cm de llargu y pesa ente 7,0–12,9 g. Les sos partes cimeres marrones tienen un entrevesgáu motudu con pintes negres, blanques y de color crema, anque la so cola ye de color pardu llisu. Si banduyu, pechu y lladrales son ablancazaos con matices crema. Dambos sexos tienen un aspeutu asemeyáu, anque los xuveniles tienen les partes cimeres de colores más apagaes que los adultos, y les sos partes inferiores ablancazaes tienen llixos escuros nos lladrales.[4]
La so llamada de contautu ye sit agudu y apagáu, anque la so llamada más distintiva ye un tsrii vibrante y dacuando repetitivu. El cantar del machu empieza con un srrih, srrih siguíu por dellos trinos, una nota llarga, ondulante y descendente, y un xiblíu que xube y baxa.[4]
La área de distribución del esguilón montés asolapa col d'otros esguilones colos que puede tracamundiase. N'Europa comparte munchu de la so área de distribución col esguilón común. Comparáu con esta especie les sos partes inferiores son d'un color blancu más intensu, y les cimeres son d'un color marrón más templáu y más motudes, tien una llista superciliar más clara y el so picu ye llixeramente más curtiu. Ye difícil estremalu visualmente, inclusive teniéndolos na mano, a munchos de los sos individuos. Sicasí los sos cantares son bien distintos, anque se sabe que dambes especies pueden emitir los soníos de la otra.[4]
Hai tres subespecies d'esguilón montés del Himalaya que davezu considérense como especies estremaes, como'l esguilón de Hodgson,[5] anque toes son estremables del restu d'especies d'esguilones d'Asia. La cola llisa del esguilón montés estrémase del esguilón del Himalaya, que tien la cola llistada, y el so gargüelu blancu ye una diferencia evidente respectu al esguilón de gargüelu castañu. L'esguilón nepalés ye más malu d'estremar del esguilón montés, anque tien los lladrales de color canela más llamativu en llugar de crema.[4]
Nunca se rexistró la presencia n'Europa del esguilón americanu, pero un divagante de seronda sería malu d'estremar inclusive pol cantar, yá que anque'l so aspeutu ye más asemeyáu al esguilón común el so cantar ye más paecíu al del esguilón montés.[4]
L'esguilón montés describióse científicamente col so actual nome por Linneo na so obra Systema naturae en 1758.[6] El so nome binomial deriva del griegu kerthios, un pequeñu ave que vivía nos árboles descritu por Aristóteles ente otros, y la pallabra llatina familiaris, que significa familiar o común, por ser l'esguilón más común nel norte y centru d'Europa.[7]
Esta especie ye bien paecida al restu de los componentes del xéneru Certhia. Reconócense anguaño ocho especies dientro del xéneru de los esguilones, procedentes de dos llinaxes evolutivos: una caña holártica y otra nel sur d'Asia. El cantar del grupu del holárticu ye más garlleru, siempres empieza y termina con un chillón sriih (sacante los C. familiaris de China). Sicasí les especies del grupu del sur tienen un trino de ritmu más rápidu ensin el soníu sriih. Toles especies tienen vocalizaciones carauterístiques y delles subespecies foron alzaes al rangu d'especie basándose nos sos cantares.[8]
L'esguilón montés pertenez al grupu de norte, xuntu al esguilón americanu de Norteamérica, el esguilón común, d'Europa occidental y el esguilón de Hodgson del sur del Himalaya.[9]
L'esguilón americanu consideróse dalguna vegada una subespecie del esguilón montés, pero ta más próximu al esguilón común, y xeneralmente agora ye tratáu como una especie dafechu independiente.[4] Propúnxose más apocayá que se dixebrara al esguilón de Hodgson por cuenta d'estudios de les secuencies d'ADN mitocondrial del citocromu b y la estructura del so cantar qu'indicaron que podría ser una especie distinta de C. familiaris.[9]
Reconócense de nueve a doce subespecies d'esguilón montés, dependiendo del puntu de vista taxonómicu usáu, toes elles son bien asemeyaes y crúciense nes zones onde s'asolapen les sos árees de distribución. Polo xeneral hai un enclín clinal na apariencia a midida que vase dende l'oeste escontra l'este d'Eurasia, reparándose que les subespecies van teniendo les sos partes cimeres más abuxaes y más blanques les sos partes inferiores, pero esti enclín inviértese al este del ríu Amur. Les subespecies anguaño reconocíes son:[4]
Subespecie Distribución Notes[4] C. f. britannica Gran Bretaña ya Irlanda Los esguilones d'Irlanda son llixeramente más escuros que los de Gran Bretaña y dacuando considerar otra subespecie C. f. macrodactyla Europa occidental, incluyíu'l norte d'España Ye más pálidu nes zones cimeres y más blancu nes inferiores que C. f. britannica C. f. corsa Córcega Tien les partes inferiores con matices crema y les cimeres con más contrastes que C. f. macrodactyla C. f. familiaris Escandinavia y Europa oriental hasta Siberia occidental Ye la subespecie nominal. Más pálidu nes partes cimeres que C. f. macrodactyla, y les sos partes inferiores son blanques C. f. daurica Siberia oriental y norte de Mongolia Más pálidu y abuxáu que la subespecie nominal C. f. orientalis Cuenca del ríu Amur basin, nordés de China y Corea Asemeyáu a la subespecie nominal, pero más motudu na parte cimera C. f. japonica Xapón Más escuru y acoloratáu que C. f. duarica C. f. persica Dende Crimea y Turquía oriental hasta'l norte d'Irán Coloración más apagada y menos acoloratada que la subespecie nominal C. f. tianchanica Noroeste de China y rexones axacentes Más pálidu y más acoloratáu que la subespecie nominalL'esguilón montés ye la especie más estendida del so xéneru, cría nos montes templaos a lo llargo de toa Eurasia dend'Irlanda a Xapón. Prefier los árboles vieyos y na mayor parte d'Europa onde comparte territoriu col esguilón común apaecer principalmente nos bosque de coníferes, especialmente picees y abetos. Sicasí onde ye la única especie de esguilón, como nes rexones europees de Rusia,[4] o les islles britániques,[7] tamién frecuenta los bosques frondosos y mistos. N'España onde'l esguilón común ocupa la mayor parte del territoriu'l esguilón montés llindar a les viesques de monte de la metá norte, principalmente nos Pirineos, a lo que debe'l so nome.
L'esguilón montés cría cerca n'altitúes baxes en partir norte de la so área de distribución pero tiende a ser ser una especie d'altitúes altes nes rexones del sur. Nos Pirineos cría percima de los 1.370 metros d'altor, en China de 400–2,100 metros y nel sur de Xapón de 1,065–2,135 metros.[4] Les árees de cría atópense en rexones qu'en xunetu tienen isotermes ente 14–16 °C y 23–24 °C.[10]
L'esguilón montés ye un ave sedentaria nes rexones occidentales y suriegues de clima templáu, pero delles aves del norte muévense al sur pel iviernu, y los individuos que críen nos montes baxen a altitúes más baxes pel iviernu. Los sos desplazamientos de dispersión ivernices y tres la estación de cría pueden conducilos a parolar fora de la so área de distribución normal. Rexistráronse migradores ivernizos nes subespecies d'Asia en Corea del Sur y China, y la subespecie nominal apaeció tan al oeste de la so zona de distribución normal como Orkney, n'Escocia. L'esguilón montés tamién apaeció como divagante nes islles de la Canal (onde la especie residente ye'l esguilón común), Mallorca y les islles Feroe.[4]
Al ser un pequeñu páxaru forestal con plumaxe crípticu y llamaes discretes, L'esguilón montés puede pasar inalvertíu fácilmente, según les sos ascensiones verticales polos tueros a mou de mur que fai saltinos y usando la so cola ríxida como sofitu. Sicasí nun ye un páxaru demasiáu roceanu y amuésase indiferente énte la presencia de los humanos.[4] Amuesa un vuelu erráticu y ondulante carauterísticu, alternando aleteos asemeyaos a los de les caparines con planeos llaterales y cayíes. Les aves migradores pueden volar de día o de nueche, anque la estensión de los sos desplazamientos xeneralmente ye amazcarada poles poblaciones residentes. Ye solitariu pel iviernu, pero cuando'l clima ye más fríu puede atopase más d'una docena d'individuos durmiendo xuntos en resquiebros afayadizos.[10]
Los esguilones monteses críen a partir de la edá d'un añu. Añeren nos resquiebros y tres les corteyes de los tueros.[7] Onde tán presentes les secuoyes xigantes de Norteamérica prefieren los cuévanos d'estos grandes árboles introducíos como llugares d'añeramientu polo fácil que ye faer buecos na so blanda corteya.[11] Dacuando usen los resquiebros d'edificios y murios, y los niales artificiales nos montes de coníferes.[4] El so nial tien una bas de ramines y aguyes de pinu, fierves y corteces, y el so interior ta forráu con materiales más nidios como plumes, pelo, mofu, líquenes o teles d'araña.
N'Europa la niarada xeneralmente faise ente marzu y xunu y suel constar de cinco o seis güevos, ente qu'en Xapón ponen de trés a cinco güevos ente mayu y xunetu.[4] Los güevos son blancos con finos llixos de color arrosáu principalmente nos estremos,[4] miden 16 x 12 mm y pesen 1,2 g de los que'l 6% ye'l pesu de la cáscara.[7] Los güevos son guaraos solamente pola fema mientres 13–17 díes hasta qu'eclosionen los sos pollos altriciales cubiertos de pelusa. Los pollos son alimentaos polos sos dos proxenitores anque namái la fema dar calor. Tarden unos 15–17 díes en desenvolvese.[7] Los xuveniles tornen al nial les primeres nueches tres d'abandonalu. Aprosimao un 20% de les pareyes, principalmente del sur y l'oeste, cría una segunda niarada.[4]
Ente los depredadores de niaraes y pollos de esguilones monteses inclúyense los picatueros, los esguiles coloraos y los pequeños mustélidos, y los efeutos de la depredación son unes tres vegaes más altos nos montes estazaos que nos montes trupu y estensu (32,4% escontra'l 12.0% nos montes estazaos). Les tases de predación amóntense cuando'l nial ta cerca del cantu del monte, y la presencia de tierres de cultivu cercanes aumenta'l grau de predación en dambos casos probablemente por un mayor númberu d'ataques de mustélidos.[12] Esta especie ye parasitada nel nial pola pulga de la gallineta (Dasypsyllus gallinulae).[13] La tasa de supervivencia de los xuveniles d'esta especie desconozse, magar que'l 47,7% de los adultos sobreviven cada añu. La llonxevidá típica de la especie ye de dos años, rexistrándose una llonxevidá máxima d'ocho años y diez meses.[7]
L'esguilón montés suel buscar invertebraos nos tueros de los árboles p'alimentase, empezando pola base del tueru y xubiendo per él ayudáu pola so cola ríxida como sofitu. A diferencia de los trepadores nun baxen polos tueros cabeza abaxo sinón que vuelen hasta la base d'otru árbol cercanu. Usen los sos llargos y finos picos pa sacar los inseutos y les arañes d'ente los resquiebros de les corteyes. Anque de normal busquen la so comida nos árboles dacuando tamién cacen nos murios el suelu o ente les aguyes de los pinos cayíos. Arriendes puede añader les granes de les coníferes ente la so dieta nos meses más fríos.[10]
Les femes del esguilón común avecen alimentase principalmente nes partes cimeres de los tueros de los árboles, ente que los machos usen les partes inferiores. Un estudiu fechu en Finlandia afayó que si'l machu d'una pareya sume, la fema desapareyada va cazar n'altores más baxos, va pasar menos tiempu en cada árbol y va tener sesiones de gueta d'alimentu más curtiu qu'una fema empareyada.[14]
Esta ave dacuando puede incorporase a bandaes d'alimentación mistes pel iviernu, anque nun paez que compartan los recursos alimenticios atopaos colos sos acompañantes los páridos y reyezuelos, sinón que más bien benefíciense de la vixilancia estra qu'apurre la bandada.[10] Les formigues coloraes y los demás miembros del so subxéneru comparten l'hábitat colos esguilones monteses, y tamién s'alimenten d'invertebraos nos tueros de los árboles. Investigadores finlandeses afayaron qu'onde cazaron les formigues coloraes hai menos artrópodos, y que los machos de los esguilones pasen menos tiempu nos tueros que visitaron estes formigues.[15]
Esta especie ta estendida per una enantada zona de distribución d'unos 10 millones de km². Tien una población mundial, con unos 11–20 millones d'individuos namái n'Europa. Nun se determinó l'enclín de la so población pero nun se cree qu'esta especie s'avere a los criterios de descensu de población qu'afita la Llista Colorada de la UICN (descensu de más del 30% en diez años o tres xeneraciones). Por estes razones esta especie ta catalogada col parámetru d'esmolición menor.[1]
Ye un ave común en gran parte de la so área de distribución, anque nes zones más al norte ye rara, yá que ye vulnerable a los iviernos duros, especialmente si les sos posibilidaes d'alimentación tórguense poles xelaes o les agües xelices. Tamién ye pocu común en Turquía y el Cáucasu. Nel oeste de la so área de distribución estendiéronse hasta les Hébrides Esteriores n'Escocia, aportando hasta Noruega, y criaron per primer vegada nos Países Baxos en 1993.[4]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. L'esguilón montés NOA (Certhia familiaris ye una especie d'ave de la familia Certhiidae que vive n'Eurasia. Ye un axilosu esguilador d'árboles de color parduzu motudu nes partes cimeres y les partes inferiores ablancazaes, con un picu finu y curváu escontra baxo y una cola llarga y ríxida qu'usa como sofitu nos tueros. Anque'l so aspeutu ye asemeyáu al d'otros esguilones estrémase fácilmente pol so cantar, del esguilón (común) col que coincide en gran parte de la so área de distribución europea.
Reconócense siquier nueve subespecies d'esguilón montés distribuyíes poles rexones templaes d'Eurasia. Esta especie alcuéntrase en tou tipu de montes, pero nes rexones onde coincide col esguilón "común" ye más probable atopalu nos montes de coníferes o en zones altes. Añera en buecos de los árboles o ente la so corteya. La fema pon xeneralmente cinco o seis güevos blancos con llixos rosaos. Les sos niaraes son vulnerables al ataque de los picatueros y mamíferos, como los esguiles.
Los esguilones monteses son insectívoros y engaten pelos tueros de los árboles a la gueta d'inseutos qu'atrapa col so picu curváu ente los resquiebros de la corteya. Entós vuela a la bas d'otru árbol con un vuelu erráticu carauterísticu. Esta ave ye solitaria pel iviernu, pero puede formar dormideros comunales cuando'l tiempu ye fríu.
Ar c'hraperig-koad a zo un evn krimper, Certhia familiaris an anv skiantel anezhañ.
El raspinell pirinenc, Certhia familiaris, és un ocell menut passeriforme
Aquest ocell té nou o més subespècies que crien en diferents parts de la seva zona de distribució que és l'Euràsia temperada. És un ocell insectívor que s'enfila pels troncs dels arbres tot buscant insectes.
Similar a altres raspinells, fa uns 12,5 cm de llarg i pesa de 7 a 13 grams. Mascle i femella són molt semblants.
El raspinell pirinenc cria a nivell de mar en la part nord de la seva àrea de distribució però en els Pirineus cria per sobre dels 1.400 m d'altitud.[1] Les àrees de cria tenen isotermes de juliol entre 14–16 °C i 23–24 °C.[2]
És un ocell no migrador quan es troba en climes suaus. Pot anar al sud a l'hivern o baixar d'altitud.
El raspinell pirinenc, Certhia familiaris, és un ocell menut passeriforme
Aquest ocell té nou o més subespècies que crien en diferents parts de la seva zona de distribució que és l'Euràsia temperada. És un ocell insectívor que s'enfila pels troncs dels arbres tot buscant insectes.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Dringwr bach (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: dringwyr bach) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Certhia familiaris; yr enw Saesneg arno yw Common treecreeper. Mae'n perthyn i deulu'r Dringwyr coed (Lladin: Certhiidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. familiaris, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'n aderyn cyffredin trwy'r rhan fwyaf o Ewrop a gogledd Asia, ac mae naw is-rywogaeth i gyd.
Nid yw'r Dringwr Bach yn aderyn mudol. Mae'n aderyn cyffredin mewn coedwigoedd neu gymysgedd o goed a thir agored. Ei brif fwyd yw pryfed, a'i ddull arferol o fwydo yw hedfan i waelod coeden ac yna ei dringo, cyn hedfan i waelod coeden arall i ail-ddechrau. Mae'n aderyn gweddol fychan, 12.5 cm o hyd.
Mae'n aderyn cyffredin yng Nghymru, er nad yw'n adnabyddus iawn i'r mwyafrif, ac mae'n ymddangos fod ei niferoedd wedi cynyddu'n sylweddol yn ystod y ganrif ddiwethaf.
Mae'r dringwr bach yn perthyn i deulu'r Dringwyr coed (Lladin: Certhiidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Gwybed-ddaliwr Califfornia Polioptila californica Gwybed-ddaliwr Ciwba Polioptila lembeyei
_(16875128691).jpg)
.jpg)
.jpg)
_(16688757420).jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Dringwr bach (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: dringwyr bach) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Certhia familiaris; yr enw Saesneg arno yw Common treecreeper. Mae'n perthyn i deulu'r Dringwyr coed (Lladin: Certhiidae) sydd yn urdd y Passeriformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. familiaris, sef enw'r rhywogaeth.
Mae'n aderyn cyffredin trwy'r rhan fwyaf o Ewrop a gogledd Asia, ac mae naw is-rywogaeth i gyd.
Nid yw'r Dringwr Bach yn aderyn mudol. Mae'n aderyn cyffredin mewn coedwigoedd neu gymysgedd o goed a thir agored. Ei brif fwyd yw pryfed, a'i ddull arferol o fwydo yw hedfan i waelod coeden ac yna ei dringo, cyn hedfan i waelod coeden arall i ail-ddechrau. Mae'n aderyn gweddol fychan, 12.5 cm o hyd.
Mae'n aderyn cyffredin yng Nghymru, er nad yw'n adnabyddus iawn i'r mwyafrif, ac mae'n ymddangos fod ei niferoedd wedi cynyddu'n sylweddol yn ystod y ganrif ddiwethaf.
Šoupálek dlouhoprstý (Certhia familiaris) je malý zpěvný pták z čeledi šoupálkovití. Je obtížně odlišitelný od příbuzného šoupálka krátkoprstého, nejlépe podle hlasu a zpěvu. Dává přednost hustšímu porostu a jehličnatým lesům. Trhavým pohybem šplhá po stromech a větvích.[2]
Ptáček zbarvený jako kůra se špičatým, zakřiveným zobákem. Ve zbarvení jsou značné individuální i místní rozdíly od šedé až po červenohnědou. Spodní strana těla je bělavá s určitým leskem. Má tuhý opěrný ocásek. (Jeho hlas je: cié) Zpěv nejdříve klesá, pak opět stoupá a končí trylkem. Mladí ptáci jsou na hřbetě spíše skvrnití než žíhaní. Mimo dobu párování jsou velmi tiší.
Jehličnaté, listnaté a smíšené lesy se starými stromy převážně ve vyšších polohách, v horách až po horní lesní hranici. V zimě i v nížinách.
V březnu začínají samečkové zpívat a obsazují hnízdní revíry. Hnízdo si staví jako šoupálek krátkoprstý většinou pod odchlípenou kůrou, ale také v puklinách kmenů, ve štěrbinách zdí a za okenními rámy. Můžete mu přilepšit čtvercovitou budkou s otvorem při kmeni stromu, nebo trojúhelníkovitou budkou se štěrbinovitým vletovým otvorem na jejím vrcholu. Hnízdo je plošinka z větviček a stébel. Samička snáší 5 až 6 bílých, červeně skvrnitých vajíček. Po 13 až 15 dnech se líhnou mláďata, která vylétnou po 16 až 17 dnech.
Jako šoupálek krátkoprstý. Hmyz a pavouci, po nichž ptáci slídí ve štěrbinách v kůře. Spirálovitě šplhají po kmeni vzhůru. Na ptačí krmítko se stahují jen zřídka a nepravidelně. I v zimě nacházejí pod kůrou dostatek hmyzu a jeho larev.
Obrázky, zvuky či videa k tématu šoupálek dlouhoprstý ve Wikimedia Commons
Tento článek potřebuje úpravy. Můžete Wikipedii pomoci tím, že ho vylepšíte. Jak by měly články vypadat, popisují stránky Vzhled a styl, Encyklopedický styl a Odkazy. Šoupálek dlouhoprstý (Certhia familiaris) je malý zpěvný pták z čeledi šoupálkovití. Je obtížně odlišitelný od příbuzného šoupálka krátkoprstého, nejlépe podle hlasu a zpěvu. Dává přednost hustšímu porostu a jehličnatým lesům. Trhavým pohybem šplhá po stromech a větvích.
Træløberen (Certhia familiaris) er 12,5 cm lang spurvefugl, der er almindelig i skove og parker i Danmark. Den findes desuden i det meste af Europa og Asien.
Træløberen var tidligere den eneste træløberart i Danmark, men i de sidste 50 år er også den korttåede træløber begyndt at yngle i det sydvestlige Danmark. Den ligner træløberen meget og adskilles bedst på stemmen.
Træløberen inddeles i ti underarter [1]:
Træløberen (Certhia familiaris) er 12,5 cm lang spurvefugl, der er almindelig i skove og parker i Danmark. Den findes desuden i det meste af Europa og Asien.
Træløberen var tidligere den eneste træløberart i Danmark, men i de sidste 50 år er også den korttåede træløber begyndt at yngle i det sydvestlige Danmark. Den ligner træløberen meget og adskilles bedst på stemmen.
Der Waldbaumläufer (Certhia familiaris) ist eine Vogelart der Gattung der Eigentlichen Baumläufer (Certhia) aus der Familie der Baumläufer (Certhiidae).
Der Waldbaumläufer ist einer der kleinsten Vögel in Europa; er wird 12 bis 13 cm groß. Das Gewicht beträgt 9 g. Vom Aussehen her kann man ihn kaum vom Gartenbaumläufer unterscheiden, aber seine Hinterzehenkralle ist länger als bei diesem. Außerdem hat der Waldbaumläufer einen kürzeren Schnabel, eine reinere weiße Unterseite und Überaugenstreif, sowie eine weißere, kontrastreichere Fleckung auf seinem Mantel. Eine zuverlässige Unterscheidung kann durch die Stimme erfolgen.[1]
Sein spitzer Schnabel ist nach unten gebogen und wird 12 bis 14 mm lang. Zum Abstützen und Steuern benutzt er die bis zu 5 cm langen Schwanzfedern. Die Körperunterseite ist weiß, die Oberseite rindenfarbig und der Überaugenstreif weiß. Männchen und Weibchen sind gleichgefärbt. Sein Ruf klingt wie "siih" oder "tih". Die kurze Gesangsstrophe ist eine abfallende, zum Ende ansteigende Reihe leiser Pfeiftöne und erinnert an die Lautäußerungen von Blaumeise und Fitis. Waldbaumläufer können bis zu sieben Jahre alt werden.
Der Waldbaumläufer bewohnt ganzjährig Nadel- und Mischwälder in Europa (außer der iberischen Halbinsel südlich der Pyrenäen), bevorzugt in dichteren Bereichen.[1] In Asien erstreckt sich sein Verbreitungsgebiet vom Ural durchs südliche Sibirien bis nach Japan und Nordchina. Der europäische Bestand wird auf 5,7 bis 11 Mio. Brutpaare geschätzt (25–50 % des Weltbestandes).[2]
Der Waldbaumläufer frisst hauptsächlich Insekten und Spinnen. Zur Nahrungssuche klettert er ruckartig und schraubenförmig an Stämmen und dicken Ästen hoch und stochert mit seinem Schnabel in Ritzen in und hinter der Rinde.
Die Geschlechtsreife tritt nach einem Jahr ein. Die Brutzeit erstreckt sich von März bis Juli. Das Nest wird aus Reisern, Moos, Tierhaaren und Federn in Baumspalten und hinter loser Rinde gebaut. Das Weibchen legt fünf bis acht Eier und wärmt sie zwei Wochen, bis die Jungvögel schlüpfen. Nach 14 bis 15 Tagen verlassen die Jungen das Nest und werden noch eine längere Zeit von den Erwachsenen betreut.
Der Waldbaumläufer ruft wiederholt, fein, klingelnd trillernd "srri" (zarter und unauffälliger als ein ähnlicher Amselruf), manchmal auch locker wiederholt dünn und sauberer (ohne "r") "tiih". Der Gesang ist eine 2–3 Sekunden dauernde hohe Strophe (im Klang wie eine Blaumeise), abfallend mit Schnörkel oder Triller am Ende.[1]
Der Waldbaumläufer (Certhia familiaris) ist eine Vogelart der Gattung der Eigentlichen Baumläufer (Certhia) aus der Familie der Baumläufer (Certhiidae).
The tree-speeler (Certhia familiaris) (an aa baurk-speeler, speelock, wid-pecker) is a smaw passerine bird.
The tree-speeler (Certhia familiaris) (an aa baurk-speeler, speelock, wid-pecker) is a smaw passerine bird.
Trætølpur (frøðiheiti - Certhia familiaris)
Къащ (лат-бз. Certhia familiaris) — къащ лъэпкъым щыщщ.
Инкъым. ЩӀыбыр щхъуэ-гъуабжафэщ, хужь ӀэпапӀэ цӀыкӀухэр хэгъэтӀысхьащ, ныбэ щӀагъыр шылэ-хужьыфэщ, щхьэбгъухэм ирокӀуэкӀ кусэ хужь. ТеплъэкӀэ ещхь дыдэщ и лъэпкъэгъу къащныбэхум. Пэ кӀыхьщ, гъубжэ сурэту гъэшауэ.
Къаукъазым къинэмыщӀауэ щопсэу Урысейм, Еуропэмрэ Азиэмрэ я мэзхэм. Абгъуэ щещӀ жыг гъуанэжьхэм, пхъафэ къыкӀэрыкӀыпӀэхэм. ШыщхьэӀум и пэхэм ин хъуа я шырхэр ящӀыгъуу къащхэр гуп-гупу мэӀэпхъуэ шхын лъыхъуэу. Апщыгъуэм щыплъагъунущ паркхэм, жыг хадэхэм, псыӀуфэ зэщӀэкӀахэм.
Ӏусым нэхъыбэу хохьэ цӀыв, хьэпӀацӀэ жьгъей, нэхъ мащӀэу — бэдж, щыгъыныхь, н.къ. бжыхьэм куэду яшх удз жылэ. Къащхэр хуабжу мэщхьэпэ мэзым, жыг хадэм.
Обичниот ползач или евроазискиот ползач (науч. Certhia familiaris) е мала врапчевидна птица од фамилијата на ползачките (Certhiidae). Тешко може да го разликуваме од краткопрстиот ползач, освен по пеењето. Распространет е низ умерена Евроазија, вклучувајќи ја и Македонија.
Сите птици од фамилијата на ползачките се слични по изглед; тие се мали со избразденошарени и точкави кафеави горни делови од телото, светлопортокалови над опашката и белкави долни делови. Имаат долг искривен, кукест клун и долга цврста опашка која им овозможува потпора кога се качуваат по кората на дрвјата барајќи инсекти.
Долги се околу 12.5 см, а тешки 7-12.5 грама. Кафеавите горни делови се прошарани со црно, бело и портокалово, а опашката е еднобојнокафеава. Стомакот, слабините и задникот имаат кремавопортокалова нијанса. Половите се исти, а младенчињата се со побледи горни делови, а одоздола белкави, со потемни точки на слабините.
Повикот за контакт е многу тивко, тенко и високо сит, но највпечатлив повик е продорното црии, со вибрирање, понекогаш повторувано во серија. Песната на мажјакот почнува со срри, срри, проследено со неколку чрчорливи ноти, подолг опаѓачки бран и свиркање што опаѓа, а потоа се крева.
Обичниот ползач под своето научно име, за првпат е опишан од Linnaeus во неговата Systema naturae во 1758.[2] Името произлегува од грчкото kerthios, мала птица што ползи по дрво, опишана од Аристотел и други, и латинското familiaris, фамилијарно или обично.[3] Има 9 до 12 подвида (зависно чиј таксономски поглед ќе се земе предвид):
Обичниот ползач е најраспространет вид од родот, кој се размножува низ умерениот појас од Ирска до Јапонија. Претпочита зрели дрвја, зимзелени, каде ја дели територијата со краткопрстиот ползач, а листопадни и мешани, каде е единствен член на фамилијата. Понасевер од опсегот живее на пониска надморска височина, но на Пиринејскиот Полуостров го има и над 1.370 метри. Во умерените области оваа птица е постојан жител, а птиците од посеверните краишта мигрираат кон југ, а оние од повисоките планински предели може да се симнат во потоплите подножја.
Како мала шумска птица со криптични пердуви и тивок повик, оваа птица може да не ја забележиме како вертикално потскокнува качувајќи се полека нагоре по стеблото на дрвото, помагајќи си со вкочанетата опашка и широко раширените прсти на нозете. Таа не е многу внимателна и плашлива и речиси е рамнодушна кон присуството на луѓето. Има карактеристичен непредвидлив брановиден лет, со наизменични замавнувања со крилјата, сличен на пеперугите. Зимно време живеат сами, но кога е многу студено може да се соберат по повеќе од десетина птици да спијат заедно на заштитено место за да се греат меѓусебно.
Обичниот ползач се храни со без'рбетници од стеблата на дрвјата. Почнува од долу и се движи нагоре, и за разлика од лазачките, не се симнува надолу со главата, туку летнува до основата на некое друго блиско дрво. Го користи својот долг, тенок клун за да ги извади инсектите и пајаците од пукнатините во кората. Иако обично се хранат на дрвјата, повремено го ловат пленот на ѕидови, гола земја или меѓу паднатите борови иглички, па и додава некое иглолисно семе во својата исхрана во постудените месеци.
Женките обично се хранат на погорните делови од стеблото, а мажјаците на подолните. Ако мажјакот исчезне, неспарената женка ќе се храни во подолните делови на дрвото, задржувајќи се пократко време на секое дрво. [4]
Зимно време може да се придружат кон мешано јато птици, но не сакаат да го делат изворот на храна со придружните сипки и кралчиња и можеби само ја искористуваат можноста за поголема заштита.
Сексуална зрелост достигаат на едногодишна возраст. Гнездото го прават во дупка во дрвото или пукнатина од кората. Ако е присутна, ја претпочитаат џиновската секвоја, зашто лесно може да го ископаат мекото дрво.[5] Понекогаш користат пукнатини во ѕидови и згради, како и куќички за птици. Гнездото го постилаат со гранчиња, борови иглички, трева и помеки материјали како пердуви, волна, мов, лишај или пајажина. Несат 5-6 јајца, бели со многу ситни розовикави светки на поширокиот дел. Ги инкубира само женката 13–17 дена, а потоа пилињата ги хранат обата родитела, но и понатаму ги грее само женката додека да се оперјат по 15-17 дена. Околу 20% од паровите на југ и запад имаат и второ легло. Животниот век на овие птици е 2 години, но максимален забележан е 8 години и 10 месеци.
Обичниот ползач има широк опсег од околу 10 милиони км² и многубројна популација од 11 - 20 милиони поединци само во Европа. Според Црвениот список на МСЗП, ова е вид со најмала загриженост од изумирање.[1]
Обичниот ползач или евроазискиот ползач (науч. Certhia familiaris) е мала врапчевидна птица од фамилијата на ползачките (Certhiidae). Тешко може да го разликуваме од краткопрстиот ползач, освен по пеењето. Распространет е низ умерена Евроазија, вклучувајќи ја и Македонија.
Токур тумус (нууч. Обыкновенная пищуха, лат. Certhia familiaris) — Токур тумустар уустарыгар киирэр уһун токур тумустаах чыычаах.
Атыыра уонна тыһыта майгыннаһаллар. Аллараа өттө үрүҥ, үөһээ өттө кытархайдыҥы-хоҥор. Саха Сиригэр олохсуйара биллибэт, Ленскэй улууска 1977 сыллаахха көрбүттэр[1].
The Eurasian treecreeper or common treecreeper (Certhia familiaris) is a small passerine bird also known in the British Isles, where it is the only living member of its genus, simply as treecreeper. It is similar to other treecreepers, and has a curved bill, patterned brown upperparts, whitish underparts, and long stiff tail feathers which help it creep up tree trunks. It can be most easily distinguished from the similar short-toed treecreeper, which shares much of its European range, by its different song.
The Eurasian treecreeper has nine or more subspecies which breed in different parts of its range in the Palearctic. This species is found in woodlands of all kinds, but where it overlaps with the short-toed treecreeper in western Europe it is more likely to be found in coniferous forests or at higher altitudes. It nests in tree crevices or behind bark flakes, and favours introduced giant sequoia as nest sites where they are available. The female typically lays five or six pink-speckled white eggs in the lined nest, but eggs and chicks are vulnerable to attack by woodpeckers and mammals, including squirrels.
The Eurasian treecreeper is insectivorous and climbs up tree trunks like a mouse, to search for insects which it picks from crevices in the bark with its fine curved bill. It then flies to the base of another tree with a distinctive erratic flight. This bird is solitary in winter, but may form communal roosts in cold weather.
Similar in appearance, all treecreepers are small birds with streaked and spotted brown upperparts, rufous rumps and whitish underparts. They have long decurved bills, and long rigid tail feathers that provide support as they creep up tree trunks looking for insects.[2]
The Eurasian treecreeper is 12.5 cm (4.9 in) long and weighs 7.0–12.9 g (0.25–0.46 oz). It has warm brown upperparts intricately patterned with black, buff and white, and a plain brown tail. Its belly, flanks and vent area are tinged with buff. The sexes are similar, but the juvenile has duller upperparts than the adult, and its underparts are dull white with dark fine spotting on the flanks.[2]
The contact call is a very quiet, thin and high-pitched sit, but the most distinctive call is a penetrating tsree, with a vibrato quality, sometimes repeated as a series of notes. The male's song begins with srrih, srrih followed in turn by a few twittering notes, a longer descending ripple, and a whistle that falls and then rises.[2]
The range of the Eurasian treecreeper overlaps with that of several other treecreepers, which can present local identification problems. In Europe, the Eurasian treecreeper shares much of its range with the short-toed treecreeper. Compared to that species, it is whiter below, warmer and more spotted above, and has a whiter supercilium and slightly shorter bill. Visual identification, even in the hand, may be impossible for poorly marked birds. A singing treecreeper is usually identifiable, since short-toed treecreeper has a distinctive series of evenly spaced notes sounding quite different from the song of Eurasian treecreeper; however, both species have been known to sing the other's song.[2]
Three Himalayan subspecies of Eurasian treecreeper are now sometimes given full species status as Hodgson's treecreeper, for example by BirdLife International,[3] but if they are retained as subspecies of Eurasian, they have to be distinguished from three other South Asian treecreepers. The plain tail of Eurasian treecreeper differentiates it from bar-tailed treecreeper, which has a distinctive barred tail pattern, and its white throat is an obvious difference from brown-throated treecreeper. Rusty-flanked treecreeper is more difficult to separate from Eurasian, but has more contrasting cinnamon, rather than buff, flanks.[2]
The North American brown creeper has never been recorded in Europe, but an autumn vagrant would be difficult to identify, since it would not be singing, and the American species' call is much like that of Eurasian treecreeper. In appearance, brown creeper is more like short-toed than Eurasian, but a vagrant might still not be possible to identify with certainty given the similarities between the three species.[2]
The Eurasian treecreeper was first described under its current scientific name by Linnaeus in his Systema naturae in 1758.[4] The binomial name is derived from Ancient Greek kerthios, a small tree-dwelling bird described by Aristotle and others, and Latin familiaris, familiar or common.[5]
This species is one of a group of very similar typical treecreeper species, all placed in the single genus Certhia. Eight species are currently recognised, in two evolutionary lineages: a Holarctic radiation, and a southern Asian group. The Holarctic group has a more warbling song, always (except in C. familiaris from China) starting or ending with a shrill sreeh. Species in the southern group, in contrast, have a faster-paced trill without the sreeh sound. All the species have distinctive vocalizations and some subspecies have been elevated to species on the basis of their calls.[6]
The Eurasian treecreeper belongs to the northern group, along with the North American brown creeper, C. americana, the short-toed treecreeper, C. brachydactyla, of western Eurasia, and, if it is considered a separate species, Hodgson's treecreeper, C. hodgsoni, from the southern rim of the Himalayas.[7]
The brown creeper has sometimes been considered to be a subspecies of Eurasian treecreeper, but has closer affinities to short-toed treecreeper, and is normally now treated as a full species.[2] Hodgson's treecreeper is a more recent proposed split following studies of its cytochrome b mtDNA sequence and song structure that indicate that it may well be a distinct species from C. familiaris.[7]
There are nine to twelve subspecies of Eurasian treecreeper, depending on the taxonomic view taken, which are all very similar and often interbreed in areas where their ranges overlap. There is a general cline in appearance from west to east across Eurasia, with subspecies becoming greyer above and whiter below, but this trend reverses east of the Amur River. The currently recognised subspecies are as follows:[2]
The Eurasian treecreeper is the most widespread member of its genus, breeding in temperate woodlands across the Palearctic from Ireland to Japan. It prefers mature trees, and in most of Europe, where it shares its range with short-toed treecreeper, it tends to be found mainly in coniferous forest, especially spruce and fir. However, where it is the only treecreeper, as in European Russia,[2] or the British Isles,[5] it frequents broadleaved or mixed woodland in preference to conifers. It is also found in parks and large gardens.
The Eurasian treecreeper breeds down to sea level in the north of its range, but tends to be a highland species further south. In the Pyrenees it breeds above 1,370 metres (4,490 feet), in China from 400–2,100 metres (1,300–6,900 ft) and in southern Japan from 1,065–2,135 metres (3,494–7,005 ft).[2] The breeding areas have July isotherms between 14–16 °C and 23–24 °C (73–75 °F) and 72–73 °F).[8]
The Eurasian treecreeper is non-migratory in the milder west and south of its breeding range, but some northern birds move south in winter, and individuals breeding on mountains may descend to a lower altitude in winter. Winter movements and post-breeding dispersal may lead to vagrancy outside the normal range. Wintering migrants of the Asian subspecies have been recorded in South Korea and China, and the nominate form has been recorded west of its breeding range as far as Orkney, Scotland. The Eurasian treecreeper has also occurred as a vagrant to the Channel Islands (where the short-toed is the resident species), Majorca and the Faroe Islands.[2]
The Eurasian treecreeper breeds from the age of one year, nesting in tree crevices or behind bark flakes.[5] Where present, the introduced North American giant sequoia is a favourite nesting tree, since a nest cavity can be easily hollowed out in its soft bark.[9] Crevices in buildings or walls are sometimes used, and artificial nest boxes or flaps may be preferred in coniferous woodland.[2] The nest has a base of twigs, pine needles, grass or bark, and a lining of finer material such as feathers, wool, moss, lichen or spider web.
Eggs, Collection Museum Wiesbaden
Certhia familiaris familiaris - MHNT
Certhia familiaris brittanica - MHNT
In Europe, the typical clutch of five–six eggs is laid between March and June, but in Japan three–five eggs are laid from May to July.[2] The eggs are white with very fine pinkish speckles mainly at the broad end,[2] measure 16 mm × 12 mm (0.63 in × 0.47 in) and weigh 1.2 g (0.042 oz) of which 6% is shell.[5] The eggs are incubated by the female alone for 13–17 days until the altricial downy chicks hatch; they are then fed by both parents, but brooded by the female alone, for a further 15–17 days to fledging.[5] Juveniles return to the nest for a few nights after fledging. About 20% of pairs, mainly in the south and west, raise a second brood.[2]
Predators of treecreeper nests and young include the great spotted woodpecker, red squirrel, and small mustelids, and predation is about three times higher in fragmented landscapes than in solid blocks of woodland (32.4% against 12.0% in less fragmented woodlands). The predation rate increases with the amount of forest edge close to a nest site, and also the presence of nearby agricultural land, in both cases probably because of a higher degree of mustelid predation.[10] This species is parasitised in the nest by the moorhen flea, Dasypsyllus gallinulae.[11] The juvenile survival rate of this species is unknown, but 47.7% of adults survive each year. The typical lifespan is two years, but the maximum recorded age is eight years and ten months.[5]
The Eurasian treecreeper typically seeks invertebrate food on tree trunks, starting near the tree base and working its way up using its stiff tail feathers for support. Unlike a nuthatch, it does not come down trees head first, but flies to the base of another nearby tree. It uses its long thin bill to extract insects and spiders from crevices in the bark. Although normally found on trees, it will occasionally hunt prey items on walls, bare ground, or amongst fallen pine needles, and may add some conifer seeds to its diet in the colder months.[8]
The female Eurasian treecreeper forages primarily on the upper parts of the tree trunks, while the male uses the lower parts. A study in Finland found that if a male disappears, the unpaired female will forage at lower heights, spend less time on each tree and have shorter foraging bouts than a paired female.[12]
This bird may sometimes join mixed-species feeding flocks in winter, but it does not appear to share the resources found by accompanying tits and goldcrests, and may just be benefiting from the extra vigilance of a flock.[8] Wood ants share the same habitat as the treecreeper, and also feed on invertebrates on tree trunks. The Finnish researchers found that where the ants have been foraging, there are fewer arthropods, and male treecreepers spent a shorter time on spruce trunks visited by ants.[13]
As a small woodland bird with cryptic plumage and a quiet call, the Eurasian treecreeper is easily overlooked as it hops mouse-like up a vertical trunk, progressing in short hops, using its stiff tail and widely splayed feet as support. Nevertheless, it is not wary, and is largely indifferent to the presence of humans.[2] It has a distinctive erratic and undulating flight, alternating fluttering butterfly-like wing beats with side-slips and tumbles. Migrating birds may fly by day or night, but the extent of movements is usually masked by resident populations. It is solitary in winter, but in cold weather up to a dozen or more birds will roost together in a suitable sheltered crevice.[8]
This species has an extensive range of about 10 million km2 (3.8 million square miles). It has a large population, including an estimated 11–20 million individuals in Europe alone. Population trends have not been quantified, but the species is not believed to approach the thresholds for the population decline criterion of the IUCN Red List (declining more than 30% in ten years or three generations). For these reasons, the species is evaluated as Least Concern.[1]
It is common through much of its range, but in the northernmost areas it is rare, since it is vulnerable to hard winters, especially if its feeding is disrupted by an ice glaze on the trees or freezing rain. It is also uncommon in Turkey and the Caucasus. In the west of its range it has spread to the Outer Hebrides in Scotland, pushed further north in Norway, and first bred in the Netherlands in 1993.[2]
The Eurasian treecreeper or common treecreeper (Certhia familiaris) is a small passerine bird also known in the British Isles, where it is the only living member of its genus, simply as treecreeper. It is similar to other treecreepers, and has a curved bill, patterned brown upperparts, whitish underparts, and long stiff tail feathers which help it creep up tree trunks. It can be most easily distinguished from the similar short-toed treecreeper, which shares much of its European range, by its different song.
The Eurasian treecreeper has nine or more subspecies which breed in different parts of its range in the Palearctic. This species is found in woodlands of all kinds, but where it overlaps with the short-toed treecreeper in western Europe it is more likely to be found in coniferous forests or at higher altitudes. It nests in tree crevices or behind bark flakes, and favours introduced giant sequoia as nest sites where they are available. The female typically lays five or six pink-speckled white eggs in the lined nest, but eggs and chicks are vulnerable to attack by woodpeckers and mammals, including squirrels.
The Eurasian treecreeper is insectivorous and climbs up tree trunks like a mouse, to search for insects which it picks from crevices in the bark with its fine curved bill. It then flies to the base of another tree with a distinctive erratic flight. This bird is solitary in winter, but may form communal roosts in cold weather.
La Longfingra certio aŭ Arbara certio, Certhia familiaris, estas eta paserina birdo konata ankaŭ kiel Eŭrazia certio, Komuna certio aŭ en la Brita Insularo kie ĝi estas la ununura vivanta membro de tiu genro, simple certio aŭ arbogrimpulo. Ĝi estas simila al aliaj arbogrimpuloj, kaj havas subenkurbecan bekon, markitajn brunajn suprajn partojn, blankecajn subajn partojn kaj longajn rigidajn vostoplumojn kiuj helpas ĝin grimpi supren la arbotrunkojn. Ili povas esti facile distingeblaj el la simila Mallongfingra certio, kiu kunhavas multe de ties teritorio en Eŭropo, danke al la diferencaj kantoj.
La Longfingra certio havas 9 aŭ pliajn subspeciojn kiuj reproduktiĝas en diversaj partoj de sia teritorio en moderklimata Eŭrazio. Tiu specio troviĝas en ĉiaj arbaroj, sed kie ĝi koincidas kun la Mallongfingra certio en okcidenta Eŭropo ĝi troviĝas plej ofte en arbaroj de koniferoj aŭ je pli altaj altitudoj. Ili nestumas en arbokavaĵoj aŭ malantaŭ arboŝeleroj kaj akceptas ekzemperojn de la enmetita Giganta sekvojo kiel nestolokoj kie ili estas disponeblaj. La ino ĝenerale demetas 5 aŭ 6 rozkolormakulitajn blankajn ovojn en la kovrita nesto, sed ovoj kaj idoj estas minacataj de atakoj de pegoj kaj mamuloj, inklude sciuroj.
La Longfingra certio estas insektomanĝanto kaj suprengrimpas arbotrunkojn kvazaŭ muso, serĉe de insektoj kiujn ĝi plukas el fendoj en arboŝelo per sia maldika kurveca beko. Ili poste flugas al la bazon de alia arbo per specifa vaganta flugmaniero. Tiu birdo estas solema vintre, sed multaj formas komunajn ripozejojn dum malvarma vetero.
Similaj laŭ aspektoj, ĉiuj arbogrimpuloj estas etaj birdoj kun striitaj kaj punktomarkitaj brunaj supraj partoj, ruĝecaj pugoj kaj blankecaj subaj partoj. Ili havas longajn subenkurbecajn bekojn, kaj longajn rigidajn vostoplumojn kiuj havigas al ili apogon dum ili suprengrimpas arbotrunkojn serĉe de insektoj.[1]
La Longfingra certio estas 12.5 cm longa kaj pezas 7.0 al 12.9 g. Ili havas tre brunajn suprajn partojn tre markitajn de nigro, sablokoloro kaj blankeco, kaj tre brunan voston. La ventro kaj flankoj estas nuancokrecaj. Ambaŭ seksoj estas similaj, sed junuloj havas pli senkolorajn suprajn partojn ol plenkreskuloj, kaj ties subaj partoj estas blankecaj kun malhela punktetado ĉe flankoj.[1]
La kontaktalvoko estas tre silenteca, mallaŭta kaj altatona sit, sed plej distinga alvoko estas penetranta crii, foje ripetata kiel serio de notoj. La maskla kanto komencas per srrih, srrih sekvata laŭvice de kelkaj babilecaj notoj, pli longa descenda murmuraĵo kaj fajfo kiu falas kaj poste leviĝas.[1]
La teritorio de la Longfingra certio koincidas kun tiuj de aliaj kelkaj arbogrimpuloj, kiuj povas prezenti lokajn identigoproblemojn. En Eŭropo, la Longfingra certio kunhavas multe de sia teritorio kun la Mallongfingra certio. Kompare al tiu specio, ĝi estas pli blanka sube, pli bruna kaj pli punkteca supre, kaj havas pli blankan superokulan strion kaj iom pli mallongan bekon. Vida identigo, eĉ kun la birdo enmane, povas esti neebla pro manko de nekonfuzigaj markoj. Kantanta arbogrimpulo estas pli facile identigebla, ĉar la Mallongfingra certio havas distingan serion de regulaj nesekvaj notoj laŭsone tre diferencaj el la kanto de la Longfingra certio; tamen oni scias, ke ambaŭ specioj povas kanti la kanton de la alia.[1]
Tri himalajaj iamaj subspecioj de la Longfingra certio estas nuntempe konsiderataj kiel plena specio nome Hodgsona certio, ekzemple de BirdLife International,[2] sed se ili estas ankoraŭ konsiderataj kiel subspecioj de la Longfingra certio, ili devas esti distingitaj el tri aliaj sudaziaj arbogrimpuloj. La senmarka vosto de la Longfingra certio diferencigas ĝin el la Himalaja certio, kiu havas distingan striecan vostobildon, kaj ties blanka gorĝo estas evidenta diferenco el la Sikima certio. La Nepala certio estas pli malfacile separebla el la Longfingra certio, sed ĝi havas pli kontrastajn cinamokolorajn, pli ol sablokolorajn, flankojn.[1]
La nordamerika Amerika certio neniam estis detektita en Eŭropo, sed aŭtunaj vagantoj estus malfacile identigeblaj, ĉar tiam ili ne kantas, kaj la alvoko de la amerika specio estas ege simila al tiu de la Longfingra certio. Laŭ aspekto tiu amerika Bruna certio estas pli kia la Mallongfingra certio ol kia la Longfingra certio, sed vaganto povus esti neidentigebla pro simileco inter la tri specioj.[1]
. La Longfingra certio estis unuafoje priskribita laŭ sia nuntempa scienca nomo de Linnaeus en lia Systema Naturae en 1758.[3] La dunoma nomo devenas el la greka kerthios, eta arboloĝanta birdo priskribita de Aristotelo kaj aliaj, kaj de la latina familiaris, familiara aŭ komuna.[4] Tiu specio estas unu de la grupo de ege similaj specioj de tipaj arbogrimpuloj, ĉiuj lokitaj en la ununura genro Certhia. Estas agnoskataj 8 specioj nuntempe, en du stirpoj laŭ evoluo: nome unu de Holarkta radiado, kaj unu sudazia grupo. La Holarkta grupo havas pli trilan kanton, ĉiam (escepte en C. familiaris el Ĉinio) komencante aŭ finante per strida sriih. Specioj de la suda grupo, kontraste, havas pli rapide nesekvan trilon sen la sono sriih. Ĉiuj specioj havas distingajn voĉojn kaj kelkaj subspecioj supreniris al la statuso de specio sur la bazo de siaj alvokoj.[5]
La Longfingra certio apartenas al la norda grupo, kun la nordamerika Bruna certio, C. americana, la Mallongfingra certio, C. brachydactyla, de okcidenta Eŭrazio, kaj, se ĝi estas konsiderata separata specio, la Hodgsona certio, C. hodgsoni, el la suda bordo de Himalajo.[6]
La Bruna certio estis foje konsiderata subspecio de la Longfingra certio, sed ĝi havas pli proksiman similecon kun la Mallongfingra certio, kaj estas kutime traktata kiel vera specio.[1] La Hodgsona certio estis ĵus pli studita laŭ disigaj analizoj de DNA kaj de kantostrukturo kiuj indikas, ke ĝi estu distinga specio el C. familiaris.[6]
Estas 9 al 12 subspecioj de Longfingra certio, depende de la taksonomia vidpunkto, kiuj estas ĉiuj ege similaj kaj ofte interreproduktiĝas en areoj kie iliaj teritorioj koincidas. Estas ĝenerala klino laŭ aspekto el okcidento orienten tra Eŭrazio, kaj la subspecioj iĝas pli grizaj supre kaj pli blankaj sube, sed tiu tendenco invertiĝas oriente de la Rivero Amuro. La nuntempe agnoskitaj subspecioj estas la jenaj:[1]
Subspecioj Teritorioj Notoj[1] C. f. britannica Britio kaj Irlando Irlandaj arbogrimpuloj, iom pli malhelaj ol la britaj, ricevis foje statuson de subspecio C. f. macrodactyla Okcidenta Eŭropo Pli pala supre kaj pli blanka sube ol la C. f. britannica C. f. corsa Korsiko Sablonuancaj subaj partoj kaj pli kontrastaj supraj partoj ol la C. f. macrodactyla C. f. familiaris Skandinavio kaj orienta Eŭropo orienten al okcidenta Siberio Nomiga subspecio. Pli pala supre ol la C. f. macrodactyla, blankaj subaj partoj C. f. daurica Orienta Siberio, norda Mongolio Pli pala kaj griza ol la nomiga subspecio C. f. orientalis Amura baseno, nordorienta Ĉinio kaj Koreio Simila al la nomiga, sed kun pli markita striado supre C. f. japonica Japanio Pli malhela kaj pli ruĝeca ol la C. f. duarica C. f. persica Krimeo kaj Turkio orienten al norda Irano Pli senkolora kaj malpli ruĝeca ol la nomiga formo C. f. tianchanica Nordokcidenta Ĉinio kaj najbaraj regionoj de la iama Sovetunio Pli pala kaj pli ruĝeca ol la nomiga subspecio C. f. hodgsoni Okcidenta Himalajo ĉe Kaŝmiro Ofte traktata kiel vera specio, nome Hodgsona certio, C. hodgsonii.[6] C. f. mandellii Orienta Himalajo de Barato, Nepalo Ofte nuntempe traktata kiel subspecio de la Hodgsona certio C. f. khamensis Ĉinio, Siĉuano Ofte nuntempe traktata kiel subspecio de la Hodgsona certioLa Longfingra certio estas la plej disvastigata membro de sia genro, kiu reproduktiĝas en moderklimataj arbaroj de Eŭrazio el Irlando tra Skandinavio, centra kaj orienta Eŭropo, Turkio, suda Siberio al Manĉurio kaj Japanio. Tiele ties teritorio estas multe pli ampleksa ol tiu de la parenca Mallongfingra certio, kiu loĝas nur ĝis orienta Eŭropo. Ili preferas maturajn arbojn, kaj en plej parto de Eŭropo, kie ili kunhavas teritorion kun la Mallongfingra certio, ili kutime troviĝas ĉefe en arbaroj de konifero, ĉefe piceo kaj abio. Tamen, kie ili estas la ununuraj arbogrimpuloj, kiel en eŭropa Rusio,[1] aŭ la Brita Insularo,[4] ili preferas larĝafoliajn aŭ miksitajn arbarojn prefere anstataŭ koniferoj.
La Longfingra certio reproduktiĝas ĝis marnivelo norde de sia teritorio, sed estas specio de pli altaj teroj pli sude. En la Pireneoj ili reproduktiĝas sur 1,370 m, en Ĉinio el 400 al 2,100 m kaj en suda Japanio el 1,065 al 2,135 m.[1] La reproduktaj areoj havas juliajn isotermojn inter 14 kaj 16 °C kaj 23 al 24 °C.[7]
La Longfingra certio estas nemigrantaj en pli mildaj okcidento kaj sudo de sia reprodukta teritorio, sed kelkaj nordaj birdoj moviĝas suden vintre, kaj individuoj kiuj reproduktiĝas en montaroj povas descendi al pli malaltaj altitudoj vintre. Vintraj movoj kaj postreprodukta disigo povas vagantigi birdojn for de la kutima teritorio. Vintraj migruloj de aziaj subspecioj estis konstatitaj en Suda Koreio kaj Ĉinio, kaj la nomiga formo estis konstatita okcidente de sia reprodukta teritorio tiom malproksime kiom ĝis Orkadoj, Skotio. La Longfingra certio estis kiel vaganto ankaŭ en la Kanalinsuloj (kie la Mallongfingra certio estas la loĝanta specio), Majorko kaj la Ferooj.[1]
Tiu specio havas etendan teritorion de ĉirkaŭ 10 milionoj de km2. Ili estas granda populacio, inklude ĉirkaŭ 11 al 20 milionoj de individuoj nur en Eŭropo. Populacia tendenco ne estis kontrolita, sed oni supozas, ke la specio ne alproksimiĝis al la sojlo de la populacimalpliiĝaj kriterioj de la IUCN Ruĝa Listo (malpliiĝo de pli da 30% en 10 jaroj aŭ 3 generacioj). Laŭ tiuj kialoj tiu specio estas taksita kiel Malplej Zorgiga.[8]
Ĝi estas komuna tra multe de sia teritorio, sed en la plej nordaj areoj ĝi estas rara, ĉar ĝi estas sensiva al akraj vintroj, ĉefe se la manĝaĵo estas malhelpita de glacio en arboj aŭ frosta pluvo. Ĝi estas nekomuna ankaŭ en Turkio kaj la Kaŭkazo. Okcidente de sia teritorio ili disvastiĝis al la Foraj Hebridoj en Skotio, poste pli norde al Norvegio, kaj unuafoje reproduktiĝis en Nederlando en 1993.[1]
La Longfingra certio reproduktiĝas post la unua jaro, kaj nestumas en arbofendoj aŭ malantaŭ arboŝeleroj.[4] Kie estas, la enmetita nordamerika Giganta Sekvojo estas la preferata nestarbo, ĉar oni povas facile elfosi nestokavaĵon en ties milda arboŝelo.[9] Foje ili uzas ankaŭ fendojn en konstruaĵoj aŭ muroj, kaj ankaŭ artefaritajn nestoskatolojn aŭ tegmentorandojn en koniferaj arbaroj.[1] La nesto havas bazon de bastonetoj, pinpingloj, herberoj aŭ arboŝelo, kovritan de pli milda materialo kia plumetoj, lano, musko, likeno aŭ araneretoj.
En Eŭropo, la ino demetas tipe 5 aŭ 6 ovojn el marto al junio, sed en Japanio 3 al 5 el majo al julio.[1] La ovoj estas blankaj kun etaj rozecaj punktetoj ĉefe en la larĝa pinto,[1] 16 al 12 mm kaj pezas 1.2 g el kio 6% estas ŝelo.[4] Nur la ino kovas la ovojn dum 13–17 tagoj ĝis kiam la nefrumaturaj lanugaj idoj eloviĝas; poste ili estas manĝigataj de ambaŭ gepatroj, sed kovataj nur de la ino, dum pliaj 15–17 tagoj antaŭ elnestiĝo.[4] Junuloj revenas al nesto dum kelkaj noktoj post elnestiĝo. Ĉirkaŭ 20 % de paroj, ĉefe sude kaj okcidente zorgas duan ovodemetadon.[1]
Predantoj de arbogrimpulaj nestoj kaj idoj inkludas la speciojn de Granda buntpego, Rufa sciuro kaj malgrandaj Musteledoj, kaj predado estas ĉirkaŭ trioble pli alta en fragmentitaj arbarzonoj ol en ampleksaj zonoj de arbaroj (32.4% kontraŭ 12.0% en malpli fragmentita arbaro). La indico de predado pliiĝas laŭ la kvanto de arbarbordo ĉe la nestoloko, kaj ankaŭ la esto de apuda agrikultura zono, en ambaŭ kazoj probable pro alta grado de predado fare de musteledoj.[10] La survivindico de junuloj de tiu specio estas nekonata, sed 47.7% de plenkreskuloj survivas ĉiun jaron. La tipa vivdaŭro estas de du jaroj, sed la maksimuma konstatita aĝo estas de 8 jaroj kaj 10 monatoj.[4]
La Longfingra certio tipe serĉas senvertebrulojn sur arbotrunkoj, komence ĉe la arbobazo kaj suprenirante laŭ spirala irmaniero helpe de la rigidaj vostoplumoj. Malkiel sitoj, ili ne malsupreniras kapaltere, sed ili flugas al la bazo de alia apuda arbo. Ili uzas sian longan maldikegan bekon por elpreni insektojn kaj araneojn el la fendoj de la arboŝelo. Kvankam kutime ili troviĝas sur arboj, ili eventuale predas ankaŭ sur muroj, sur grundo aŭ inter falitaj pinpingloj, kaj povas aldoni ankaŭ kelkajn konifersemojn al sia dieto en pli malvarmaj monatoj.[7] Ili profitas sian malgrandecon vintre ĉar ili povas viziti la plej malgrandajn fendojn kie insektetoj kaŝiĝas kaj tiele ili povas pluteni sian insektobazan dieton.
La ino de Longfingra certio manĝas ĉefe en la supraj partoj de la arbotrunkoj, dum maskloj uzas la plej malsuprajn partojn. Studo en Finnlando trovis, ke se la masklo malaperas, la senpara ino manĝas je pli malaltaj lokoj, pasas malpli da tempo je ĉiu arbo kaj havas pli mallongajn monĝomomentojn ol para ino.[11]
Tiu birdo povas foje kuniĝi al manĝantaroj de miksitaj specioj vintre, sed ŝajne ili ne kunmanĝas same kiel la akompanantaj paruoj kaj regoloj, sed povas ĝuste profiti la kroman vigladon de la aro.[7] La grupoj de Ruĝa formiko kunhavas la saman habitaton kun la arbogrimpuloj, kaj manĝas ankaŭ senvertebrulojn sur arbotrunkoj. La finnaj priserĉantoj trovis, ke kie formikoj estis manĝintaj, restis pli malmultaj artropodoj, kaj la masklaj arbogrimpuloj pasas pli mallongan tempon ĉe tiuj trunkoj jam vizititaj de formikoj.[12]
Kiel malgranda arbarbirdo kun kamufla plumaro kaj silenteca alvoko, la Longfingra certio estas facile preterkonstatata dum ĝi saltetas kvazaŭ muso supren vertikalan trunkon, progrese laŭ mallongaj saltetoj, uzante siajn rigidajn vostoplumojn kaj ampleksajn piedojn kiel apogilojn. Tamen ĝi ne estas timidaj kaj estas ege indiferentaj al la homesto.[1] Ili havas distingan vagantecan kaj ondecan flugmanieron, alterne flugilfrapojn kvazaŭ de papilioj kun side-slips and tumbles. Ili estas vagemaj aŭ migrantetecaj birdoj kiuj povas flugi ĉu tage ĉu nokte, sed la longo de la movoj estas kutime maskita de la loĝantaj birdoj. Ili estas solecaj vintre, sed dum malvarma vetero ĝis dekduo aŭ plie da birdoj povas ripozi kune en taŭga ŝirmita fendo.[7]
La Longfingra certio aŭ Arbara certio, Certhia familiaris, estas eta paserina birdo konata ankaŭ kiel Eŭrazia certio, Komuna certio aŭ en la Brita Insularo kie ĝi estas la ununura vivanta membro de tiu genro, simple certio aŭ arbogrimpulo. Ĝi estas simila al aliaj arbogrimpuloj, kaj havas subenkurbecan bekon, markitajn brunajn suprajn partojn, blankecajn subajn partojn kaj longajn rigidajn vostoplumojn kiuj helpas ĝin grimpi supren la arbotrunkojn. Ili povas esti facile distingeblaj el la simila Mallongfingra certio, kiu kunhavas multe de ties teritorio en Eŭropo, danke al la diferencaj kantoj.
La Longfingra certio havas 9 aŭ pliajn subspeciojn kiuj reproduktiĝas en diversaj partoj de sia teritorio en moderklimata Eŭrazio. Tiu specio troviĝas en ĉiaj arbaroj, sed kie ĝi koincidas kun la Mallongfingra certio en okcidenta Eŭropo ĝi troviĝas plej ofte en arbaroj de koniferoj aŭ je pli altaj altitudoj. Ili nestumas en arbokavaĵoj aŭ malantaŭ arboŝeleroj kaj akceptas ekzemperojn de la enmetita Giganta sekvojo kiel nestolokoj kie ili estas disponeblaj. La ino ĝenerale demetas 5 aŭ 6 rozkolormakulitajn blankajn ovojn en la kovrita nesto, sed ovoj kaj idoj estas minacataj de atakoj de pegoj kaj mamuloj, inklude sciuroj.
La Longfingra certio estas insektomanĝanto kaj suprengrimpas arbotrunkojn kvazaŭ muso, serĉe de insektoj kiujn ĝi plukas el fendoj en arboŝelo per sia maldika kurveca beko. Ili poste flugas al la bazon de alia arbo per specifa vaganta flugmaniero. Tiu birdo estas solema vintre, sed multaj formas komunajn ripozejojn dum malvarma vetero.
El agateador norteño o euroasiático[2] (Certhia familiaris)[3] es una especie de ave de la familia Certhiidae que vive en Eurasia. Es un ágil trepador de árboles de color parduzco moteado en las partes superiores y las partes inferiores blanquecinas, con un pico fino y curvado hacia abajo y una cola larga y rígida que usa como soporte en los troncos. Aunque su aspecto es similar a otros agateadores se diferencia fácilmente por su canto del agateador común con el que coincide en gran parte de su área de distribución europea.
Se reconocen al menos nueve subespecies de agateador norteño distribuidas por las regiones templadas de Eurasia. Esta especie se encuentra en todo tipo de bosques, pero en las regiones donde coincide on el agateador común es más probable encontrarlo en los bosques de coníferas o en zonas altas. Anida en huecos de los árboles o entre su corteza. La hembra pone generalmente cinco o seis huevos blancos con motas rosadas. Sus nidadas son vulnerables al ataque de los pájaros carpinteros y mamíferos, como las ardillas.
Los agateadores norteños son insectívoros y trepan por los troncos de los árboles en busca de insectos que atrapa con su pico curvado entre las grietas de la corteza. Entonces vuela a la base de otro árbol con un vuelo errático característico. Esta ave es solitaria en invierno, pero puede formar dormideros comunales cuando el tiempo es frío.
Al igual que los demás agateadores, el agateador norteño es un ave de pequeño tamaño con las partes superiores del cuerpo de color pardo moteado, obispillo rojizo y partes inferiores blanquecinas. Tienen picos largos y curvados y las plumas de su cola son rígidas lo que les proporciona soporte cuando trepan por los troncos en busca de insectos.[4]
El agateador norteño mide unos 12,5 cm de largo y pesa entre 7,0–12,9 g. Sus partes superiores marrones tienen un intrincado moteado con pintas negras, blancas y de color crema, aunque su cola es de color pardo liso. Si vientre, pecho y flancos son blanquecinos con matices crema. Ambos sexos tienen un aspecto similar, aunque los juveniles tienen las partes superiores de colores más apagados que los adultos, y sus partes inferiores blanquecinas tienen motas oscuras en los flancos.[4]
Su llamada de contacto es sit agudo y apagado, aunque su llamada más distintiva es un tsrii vibrante y a veces repetitivo. El canto del macho empieza con un srrih, srrih seguido por varios trinos, una nota larga, ondulante y descendente, y un silbido que sube y baja.[4]
El área de distribución del agateador norteño solapa con el de otros agateadores con los que se puede confundir. En Europa comparte mucho de su área de distribución con el agateador común. Comparado con esta especie sus partes inferiores son de un color blanco más intenso, y las superiores son de un color marrón más cálido y más moteadas, tiene una lista superciliar más clara y su pico es ligeramente más corto. Es difícil diferenciar visualmente, incluso teniéndolos en la mano, a muchos de sus individuos. En cambio sus cantos son muy diferentes, aunque se sabe que ambas especies pueden emitir los sonidos de la otra.[4]
Tres subespecies de agateador norteño del Himalaya con frecuencia son consideradas como especies aparte, como el agateador de Hodgson,[5] aunque todas son distinguibles del resto de especies de agateadores de Asia. La cola lisa del agatador norteño lo diferencia del agateador del Himalaya, que tiene la cola listada, y su garganta blanca es una diferencia evidente respecto al agateador de garganta castaña. El agateador nepalés es más difícil de diferenciar del agateador norteño, aunque tiene los flancos de color canela más llamativo en lugar de crema.[4]
Nunca se ha registrado la presencia en Europa del agateador americano, pero un divagante de otoño sería difícil de diferenciar incluso por el canto, ya que aunque su apariencia es más parecida al agateador común su canto es más parecido al del agateador norteño.[4]
El agateador norteño fue descrito científicamente con su actual nombre por Linneo en su obra Systema naturae en 1758.[6] Su nombre binomial deriva del griego kerthios, un pequeño ave que vivía en los árboles descrito por Aristóteles entre otros, y la palabra latina familiaris, que significa familiar o común, por ser el agateador más común en el norte y centro de Europa.[7]
Esta especie es muy parecida al resto de los componentes del género Certhia. Se reconocen actualmente ocho especies dentro del género de los agateadores, procedentes de dos linajes evolutivos: una rama holártica y otra en el sur de Asia. El canto del grupo del holártico es más gorjeante, siempre empieza y termina con un chillón sriih (excepto los C. familiaris de China). En cambio las especies del grupo del sur tienen un trino de ritmo más rápido sin el sonido sriih. Todas las especies tienen vocalizaciones características y algunas subespecies han sido elevadas al rango de especie basándose en sus cantos.[8]
El agateador norteño pertenece al grupo de norte, junto al agateador americano de Norteamérica, el agateador común, de Europa occidental y el agateador de Hodgson del sur del Himalaya.[9]
El agateador americano fue considerado alguna vez una subespecie del agateador norteño, pero está más próximo al agateador común, y generalmente ahora es tratado como una especie totalmente independiente.[4] Se ha propuesto más recientemente que se separara al agateador de Hodgson debido a estudios de las secuencias de ADN mitocondrial del citocromo b y la estructura de su canto que indicaron que podría ser una especie distinta de C. familiaris.[9]
Se reconocen de nueve a doce subespecies de agateador norteño, dependiendo del punto de vista taxonómico usado, todas ellas son muy similares y se cruzan en las zonas donde se solapan sus áreas de distribución. En general hay una tendencia clinal en la apariencia a medida que se va desde el oeste hacia el este de Eurasia, observándose que las subespecies van teniendo sus partes superiores más grisáceas y más blancas sus partes inferiores, pero esta tendencia se invierte al este del río Amur. Las subespecies actualmente reconocidas son:[4]
El agateador norteño es la especie más extendida de su género, cría en los bosques templados a lo largo de toda Eurasia desde Irlanda a Japón. Prefiere los árboles viejos y en la mayor parte de Europa donde comparte territorio con el agateador común aparecer principalmente en los bosques de coníferas, especialmente piceas y abetos. Sin embargo donde es la única especie de agateador, como en las regiones europeas de Rusia,[4] o las islas británicas,[7] también frecuenta los bosques de frondosas y mixtos. En España donde el agateador común ocupa la mayor parte del territorio el agateador norteño se limita a los bosques de montaña de la mitad norte, principalmente en los Pirineos, a lo que debe su nombre.
El agateador norteño cría cerca en altitudes bajas en la parte norte de su área de distribución pero tiende a ser una especie de altitudes altas en las regiones del sur. En los Pirineos cría por encima de los 1.370 metros de altura, en China de 400–2,100 metros y en el sur de Japón de 1,065–2,135 metros.[4] Las áreas de cría se encuentras en regiones que en julio tienen isotermas entre 14–16 °C y 23–24 °C.[10]
El agateador norteño es un ave sedentaria en las regiones occidentales y sureñas de clima templado, pero algunas aves del norte se desplazan al sur en invierno, y los individuos que crían en las montañas descienden a altitudes más bajas en invierno. Sus desplazamientos de dispersión invernales y tras la estación de cría pueden conducirlos a divagar fuera de su área de distribución normal. Se han registrado migradores invernales en las subespecies de Asia en Corea del Sur y China, y la subespecie nominal ha aparecido tan al oeste de su zona de distribución normal como Orkney, en Escocia. El agateador norteño también ha aparecido como divagante en las islas del Canal (donde la especie residente es el agateador común), Mallorca y las islas Feroe.[4]
Al ser un pequeño pájaro forestal con plumaje críptico y llamadas discretas, el agateador norteño puede pasar inadvertido fácilmente, así como sus ascensiones verticales por los troncos a modo de ratón que realiza a saltitos y usando su cola rígida como apoyo. Sin embargo no es un pájaro demasiado receloso y se muestra indiferente ante la presencia de los humanos.[4] Muestra un vuelo errático y ondulante característico, alternando aleteos similares a los de las mariposas con planeos laterales y caídas. Las aves migradoras pueden volar de día o de noche, aunque la extensión de sus desplazamientos generalmente es enmascarada por las poblaciones residentes. Es solitario en invierno, pero cuando el clima es más frío se puede encontrar más de una docena de individuos durmiendo juntos en grietas apropiadas.[10]
Los agateadores norteños crían a partir de la edad de un año. Anidan en las grietas y tras las cortezas de los troncos.[7] Donde están presentes las secuoyas gigantes de Norteamérica prefieren las cavidades de estos grandes árboles introducidos como lugares de anidamiento por lo fácil que es hacer huecos en su blanda corteza.[11] A veces usan las grietas de edificios y muros, y los nidos artificiales en los bosques de coníferas.[4] Su nido tiene una base de ramitas y agujas de pino, hiervas y cortezas, y su interior está forrado con materiales más suaves como plumas, pelo, musgo, líquenes o telas de araña.
En Europa la nidada generalmente se realiza entre marzo y junio y suele constar de cinco o seis huevos, mientras que en Japón ponen de tres a cinco huevos entre mayo y julio.[4] Los huevos son blancos con finas motas de color rosáceo principalmente en los extremos,[4] miden 16 x 12 mm y pesan 1,2 g de los cuales el 6% es el peso de la cáscara.[7] Los huevos son incubados solamente por la hembra durante 13–17 días hasta que eclosionan sus pollos altriciales cubiertos de pelusa. Los pollos son alimentados por sus dos progenitores aunque solo la hembra los da calor. Tardan unos 15–17 días en desarrollarse.[7] Los juveniles regresan al nido las primera noces tras abandonarlo. Aproximadamente un 20% de las parejas, principalmente del sur y el oeste, cría una segunda nidada.[4]
Entre los depredadores de nidadas y pollos de agateadores norteños se incluyen los picos picapinos, las ardillas rojas y los pequeños mustélidos, y los efectos de la depredación son unas tres veces más altos en los bosques fragmentados que en los bosques densos y extensos (32,4% contra el 12.0% en los bosques fragmentados). Las tasas de predación se incrementan cuando el nido está cerca del borde del bosque, y la presencia de tierras de cultivo cercanas aumenta el grado de predación en ambos casos probablemente por un mayor número de ataques de mustélidos.[12] Esta especie es parasitada en el nido por la pulga de la gallineta (Dasypsyllus gallinulae).[13] La tasa de supervivencia de los juveniles de esta especie es desconocida, aunque el 47,7% de los adultos sobreviven cada año. La longevidad típica de la especie es de dos años, habiéndose registrado una longevidad máxima de ocho años y diez meses.[7]
El agateador norteño suele buscar invertebrados en los troncos de los árboles para alimentarse, empezando por la base del tronco y ascendiendo por él ayudado por su cola rígida como apoyo. A diferencia de los trepadores no bajan por los troncos cabeza abajo sino que vuelan hasta la base de otro árbol cercano. Usan sus largos y finos picos para sacar los insectos y las arañas de entre las grietas de las cortezas. Aunque normalmente buscan su comida en los árboles ocasionalmente también cazan en los muros el suelo o entre las agujas de los pinos caídos. Además puede añadir las semillas de las coníferas entre su dieta en los meses más fríos.[10]
Las hembras del agateador común se suelen alimentan principalmente en las partes superiores de los troncos de los árboles, mientras que los machos utilizan las partes inferiores. Un estudio realizado en Finlandia descubrió que si el macho de una pareja desaparece, la hembra desparejada cazará en alturas más bajas, pasará menos tiempo en cada árbol y tendrá sesiones de búsqueda de alimento más cortas que una hembra emparejada.[14]
Esta ave a veces se puede incorporar a bandadas de alimentación mixtas en invierno, aunque no parece que compartan los recursos alimenticios encontrados con sus acompañantes los páridos y reyezuelos, sino que más bien se benefician de la vigilancia extra que proporciona la bandada.[10] Las hormigas rojas y los demás miembros de su subgénero comparten el hábitat con los agateadores norteños, y también se alimentan de invertebrados en los troncos de los árboles. Investigadores finlandeses han descubierto que donde han cazado las hormigas rojas hay menos artrópodos, y que los machos de los agateadores pasan menos tiempo en los troncos que han visitado estas hormigas.[15]
Esta especie está extendida por una amplia zona de distribución de unos 10 millones de km². Tiene una población mundial, con unos 11–20 millones de individuos solo en Europa. No se ha determinado la tendencia de su población pero no se cree que esta especie se aproxime a los criterios de descenso de población que establece la Lista Roja de la UICN (descenso de más del 30% en diez años o tres generaciones). Por estas razones esta especie está catalogada con el parámetro de preocupación menor.[1]
Es un ave común en gran parte de su área de distribución, aunque en las zonas más al norte es rara, ya que es vulnerable a los inviernos duros, especialmente si sus posibilidades de alimentación se interrumpen por las heladas o las lluvias gélidas. También es poco común en Turquía y el Caucaso. En el oeste de su área de distribución se han extendido hasta las Hébridas Exteriores en Escocia, llegando hasta Noruega, y criaron por primera vez en los Países Bajos en 1993.[4]
.jpg)
_(cropped_version).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(cropped_version).jpg)
.jpg)
|coautores= (ayuda) |coautores= (ayuda) |coautores= (ayuda) 1411–1416 El agateador norteño o euroasiático (Certhia familiaris) es una especie de ave de la familia Certhiidae que vive en Eurasia. Es un ágil trepador de árboles de color parduzco moteado en las partes superiores y las partes inferiores blanquecinas, con un pico fino y curvado hacia abajo y una cola larga y rígida que usa como soporte en los troncos. Aunque su aspecto es similar a otros agateadores se diferencia fácilmente por su canto del agateador común con el que coincide en gran parte de su área de distribución europea.
Se reconocen al menos nueve subespecies de agateador norteño distribuidas por las regiones templadas de Eurasia. Esta especie se encuentra en todo tipo de bosques, pero en las regiones donde coincide on el agateador común es más probable encontrarlo en los bosques de coníferas o en zonas altas. Anida en huecos de los árboles o entre su corteza. La hembra pone generalmente cinco o seis huevos blancos con motas rosadas. Sus nidadas son vulnerables al ataque de los pájaros carpinteros y mamíferos, como las ardillas.
Los agateadores norteños son insectívoros y trepan por los troncos de los árboles en busca de insectos que atrapa con su pico curvado entre las grietas de la corteza. Entonces vuela a la base de otro árbol con un vuelo errático característico. Esta ave es solitaria en invierno, pero puede formar dormideros comunales cuando el tiempo es frío.
See artikkel räägib liigist; perekonna kohta vaata artiklit Porr (perekond). Porr (Certhia familiaris) on porlaste sugukonda kuuluv värvuline. Eestis pesitseb 20 000...50 000 paari.
Porr toitub peamiselt putukatest, talviti teinekord ka seemnetest. Elab kuusikutes ja kuuse segametsades, aga ka puistutes ja parkides. Pesa ehitab eraldunud puukoore või okste hargnemiskohtade vahele. Muneb 4–8 kirjut muna, mida emaslind haub 13–15 päeva.
Keha pikkus 11...17 cm, tiiva pikkus 6,4...6,7 cm, kehamass 8,0...9,5 g.
Porr on Eestis tavaline lind, tema pesitsusaegset arvukust on hinnatud 100 000 – 200 000 paarile, talvist arvukust 150 000 – 300 000 isendile [2].
Porr (Certhia familiaris) on porlaste sugukonda kuuluv värvuline. Eestis pesitseb 20 000...50 000 paari.
Porr toitub peamiselt putukatest, talviti teinekord ka seemnetest. Elab kuusikutes ja kuuse segametsades, aga ka puistutes ja parkides. Pesa ehitab eraldunud puukoore või okste hargnemiskohtade vahele. Muneb 4–8 kirjut muna, mida emaslind haub 13–15 päeva.
Keha pikkus 11...17 cm, tiiva pikkus 6,4...6,7 cm, kehamass 8,0...9,5 g.
Porr on Eestis tavaline lind, tema pesitsusaegset arvukust on hinnatud 100 000 – 200 000 paarile, talvist arvukust 150 000 – 300 000 isendile .
Basoetako gerri-txoria (Certhia familiaris) certhiidae familiako hegazti paseriformea da, Eurasiako baso epeletan bizi dena[1].
Basoetako gerri-txoriak azpiespezie hauek ditu:
Azpiespezie Hedapena Certhia familiaris britannica Britainia Handia eta Irlanda Certhia familiaris macrodactyla Mendebaldeko Europa Certhia familiaris corsa Korsika Certhia familiaris familiaris Eskandinavia eta mendebaldeko Siberia Certhia familiaris daurica EKialdeko Siberia eta iparraldeko Mongolia Certhia familiaris orientalis Amur arroa, iparraldeko Txina eta Korea Certhia familiaris japonica Japonia Certhia familiaris persica Krimea, ekialdeko Turkia eta iparraldeko Iran Certhia familiaris tianchanica Ipar-mendebaldeko Txina eta inguruko eskualdeak Certhia familiaris hodgsoni Mendebaldeko Himalaia eta Kaxmir Certhia familiaris mandellii Ekialdeko Himalaia eta Nepal Certhia familiaris khamensis Sichuan
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Basoetako gerri-txoria (Certhia familiaris) certhiidae familiako hegazti paseriformea da, Eurasiako baso epeletan bizi dena.
Puukiipijä (Certhia familiaris) on pieni käyränokkainen varpuslintu.
Puukiipijän voi tavata poikki Euroopan ja Aasian, Irlannista Japaniin ulottuvalla alueella. Se pesii miltei koko Euroopassa, meillä maan etelä- ja keskiosassa Etelä-Lappia myöten. Suomen pesimäkanta oli 1990-luvun lopulla 70 000 – 150 000 paria. Euroopan kanta on 2,7–3,6 miljoonaa paria, joista Britteinsaarilla 200 000. Osa puukiipijöistämme talvehtii meillä, osa muuttaa syys–lokakuussa lounaaseen, Ruotsiin ja läntiseen Eurooppaan. Talvisin lyöttäytyy tiaisparviin. Kovat pakkasjaksot aiheuttavat talvehtivalle kannallemme suuria tappioita.
Havumetsät, puistot ja vanhat lehtimetsät.
Pesä on yleensä jossain rakosessa, usein kuolleen männyn repsottavan kaarnan alla, katkenneen puun kannossa, rungon halkeamassa, seinälaudoituksen raossa tms. Pesii mielellään erityiseen puukiipijälle tehtyyn linnunpönttöön. Muninta alkaa huhtikuussa. Naaras munii 3–9 munaa, joita haudotaan 13–15 vrk. Poikaset lähtevät pesästä 2-viikkoisina. Usein toinen pesue kesäkuussa.
Puukiipijän ruokavalioon kuuluvat pääasiassa hämähäkit, hyönteiset ja muut pienet selkärangattomat, talvisin myös siemenet. Voi myös käydä ruokintapaikoilla syömässä rasvaa.
² Rengastajan vuosikirja 2005.
Puukiipijä (Certhia familiaris) on pieni käyränokkainen varpuslintu.
Certhia familiaris
Le Grimpereau des bois (Certhia familiaris), aussi appelé Grimpereau familier, est une espèce de passereaux de la famille des Certhiidae. Il est physiquement semblable à d'autres grimpereaux, avec un bec recourbé, les parties supérieures brunes, comportant des motifs plus clairs, les parties inférieures blanchâtres, et une queue constituée de longues plumes raides, qui l'aident à grimper aux troncs d'arbre. Le meilleur moyen de le distinguer du Grimpereau des jardins (Certhia brachydactyla), avec lequel il partage une grande partie de sa répartition européenne, reste son chant.
Plus d'une vingtaine de sous-espèces ont été nommées pour cette espèce, bien que leur validité soit plus ou moins discutée à l'heure actuelle. Elles sont réparties dans différentes zones de son aire de distribution en Eurasie tempérée. Cet oiseau est plutôt sédentaire, et vit dans toutes sortes de régions boisées, mais là où il partage son habitat avec le Grimpereau des jardins, en Europe occidentale, on le trouve plus facilement dans les forêts de conifères ou à des altitudes plus élevées. Il niche dans les trous d'arbre ou derrière une écorce soulevée, dans les résineux ou les vieux arbres, qui lui fournissent des emplacements pour son nid. La femelle pond généralement cinq ou six œufs blancs, tachetés de rouge, mais les œufs et les poussins sont vulnérables face aux pics et à divers mammifères, dont les écureuils.
Le Grimpereau des bois est insectivore et monte vers le haut des troncs comme une souris, pour chercher les invertébrés qu'il trouve dans les fissures de l'écorce avec son fin bec incurvé. Il vole alors à la base d'un autre arbre avec un vol erratique caractéristique. Cet oiseau peu sociable est solitaire en dehors de la saison nuptiale, mais peut rester en groupes par les temps les plus froids. L'espèce n'est pas menacée mais est sensible à la qualité de son habitat, et sert ainsi notamment d'indicateur biologique du morcellement des forêts.
C'est un petit oiseau, mesurant 12,5 cm de long, du bec à la queue[2], pour une envergure allant de 17,5 à 21 cm et un poids compris entre 7 et 13 g. La queue mesure jusqu'à 6,5 cm. Le bec, d'une taille de 1,1 à 1,4 cm, est long comparativement à la taille de l'oiseau[3].
D'aspect similaire, tous les grimpereaux sont reconnaissables à leur long bec incurvé vers le bas, adapté à leur mode d'alimentation, et aux longues et rigides rectrices, les plumes de leur queue, leur fournissant un appui lorsqu'ils grimpent aux troncs d'arbre à la recherche d'insectes[4]. Également comme les autres grimpereaux, le Grimpereau des bois ne présente pas de dimorphisme sexuel apparent, mâle et femelle ayant un plumage discret, avec les parties supérieures brunes, striées et tachetées de blanc, de noir et de brun foncé, le croupion roux et les parties inférieures blanchâtres. Lorsqu'il vole, on peut alors voir sa barre alaire fauve clair[5].
Le sourcil est blanc, large et bien marqué, au-dessus de l'œil à l'iris brun[3]. La queue est brune, nuancée de roux, et plate. Le bec est aussi haut que large à sa base, avec la mandibule supérieure sombre, l'inférieure claire et foncée en son bout. Les pattes sont larges pour pouvoir grimper aux troncs, avec de longs doigts effilés, dont les deux antérieurs sont légèrement soudés à leur base[3].
Le jeune ressemble aux adultes, mais son bec est plus court et moins courbé, et les parties inférieures sont d'un blanc plus sale. Chez le juvénile, les flancs peuvent également être légèrement striés[3].
Le Grimpereau des bois est souvent confondu avec une espèce très voisine, le Grimpereau des jardins (Certhia brachydactyla), d'aspect très semblable. Il s'en différencie cependant à son bec plus court, et à son sourcil et ses parties inférieures plus blancs. De plus fins détails peuvent aider à les distinguer, comme le doigt postérieur, plus long chez familiaris, ou encore le bout de la mandibule foncé, alors qu'il est aussi clair que le reste chez brachydactyla[6]. Même l'identification visuelle avec l'oiseau dans la main peut rester difficile pour des individus peu caractérisés. C'est donc à la voix que les deux espèces se reconnaissent le mieux, le Grimpereau des jardins ayant un chant aux notes régulièrement espacées, très différent du chant du Grimpereau des bois, constitué de trilles et d'accélérations (voir le paragraphe Chant). Cependant, les deux espèces sont également connues pour s'imiter l'une l'autre[4].
Le grimpereau des bois et le grimpereau des jardins sont issus d'un ancêtre commun, au terme d'un processus de spéciation. Au Quaternaire, la population de cet ancêtre a été séparée en deux groupes lors d'une glaciation, qui ont donné les deux espèces actuelles. Leur aire de répartition est aujourd'hui partagée, mais l'hybridation n'est plus possible, les deux taxons ayant perdu l'interfécondité originelle[7].
Le Grimpereau brun (Certhia americana), nord-américain, ressemble aux grimpereaux européens. Cette espèce n'a cependant jamais été enregistrée en Europe, mais si un individu s'y trouvait à l'automne, il serait difficile à identifier, puisqu'il ne chanterait pas et que son appel est presque identique à celui du Grimpereau des bois. Même s'il ressemble physiquement davantage au Grimpereau des jardins, un Grimpereau brun resterait difficile à identifier avec certitude étant donné les fortes ressemblances entre ces trois espèces[4].
Grimpereau des bois
(C. familiaris)
Grimpereau des jardins
(C. brachydactyla)
Grimpereau brun
(C. americana)
Il est principalement insectivore, attrapant insectes, cloportes, araignées, larves, chrysalides et œufs. Il peut trouver de quoi se nourrir sur un même territoire en toute saison, sa petite taille limitant ses besoins, et sa méthode de prospection limitant la concurrence. Cet avantage lui permet de rester sédentaire dans certaines aires de sa répartition. Il peut cependant également ajouter quelques graines de conifères à son régime lors des mois plus froids[8].
Le Grimpereau familier trouve sa nourriture dans les fissures d'écorce des arbres. Il commence à fouiller depuis la base du tronc, puis remonte en décrivant une spirale[2],[9]. Il se sert de sa queue rigide comme appui, et de son bec fin et recourbé pour pénétrer dans les fentes les plus étroites et y dénicher ses proies.
Contrairement aux sittelles, il ne descend pas tête en bas : une fois arrivé au sommet au niveau des premières branches, il vole simplement au bas d'un arbre voisin et se remet à l'œuvre. Il cherche également de temps en temps ses proies sur des murs, au sol ou dans les aiguilles de conifères et autres débris végétaux, et peut également attraper quelques proies en vol[10].
Selon certaines estimations, ce petit oiseau pourrait visiter 250 à 300 arbres en une seule journée, grimpant donc sur deux à trois kilomètres de troncs et de branches[10].
La femelle inspecte principalement les parties supérieures des troncs, alors que le mâle fouille plutôt sur les parties inférieures. Une étude menée en Finlande a constaté que si un mâle disparaissait, la femelle esseulée se mettra à chercher au bas des troncs, passera moins de temps sur chaque arbre et sa prospection sera plus courte qu'une femelle appariée[11].
Durant l'hiver, ils se nourrissent parfois en volées mixtes d’alimentation, c'est-à-dire en compagnie d'individus appartenant à d'autres espèces, mais ils ne semblent pas partager les ressources qu'ils trouvent en accompagnant les mésanges ou les Roitelets huppés (Regulus regulus), et tirent simplement bénéfice de la vigilance accrue d'une bande[8].
Les fourmis rousses partagent le même habitat que le Grimpereau des bois, et se nourrissent également d'invertébrés, sur les troncs d'arbre. Les chercheurs finlandais ont constaté que là où les fourmis avaient prospecté, il y avait moins d'arthropodes, et que les grimpereaux masculins ont passé moins de temps sur les troncs d'épicéas visités par les fourmis[12].
Ce Grimpereau chante de février à juin[6].
Le cri de contact est très doux, fin et aigu, en ssrrî, mais l'appel le plus distinctif est un tsree profond, parfois répété comme une série de notes. Le chant du mâle commence par srrih, srrih, suivi alternativement de quelques notes gazouillantes, d'une plus longue ondulation en décrescendo, et d'un sifflement, tombant puis remontant[4], traduit en ti-t-ti-teu-toî-tititirrrrr…tui.
Le chant peut faire penser à celui du Troglodyte mignon (Nannus troglodytes) et aux trilles de la Mésange bleue (Cyanistes caeruleus)[2]. Le Grimpereau des bois peut également imiter le Grimpereau des jardins.
C'est un oiseau discret, au plumage à la coloration cryptique et au cri d'appel calme. Il est facilement remarquable lorsqu'il saute à cloche-pied, grimpant vers le haut d'un tronc vertical, progressant par petits bonds et utilisant sa queue raide et ses pattes aux longs doigts effilés pour se soutenir. Néanmoins, il est peu farouche, et en grande partie indifférent à la présence humaine[4].
Il a un vol erratique et ondulatoire distinctif, alternant les battements d'ailes semblables à ceux d'un papillon avec des glissades et des chutes. Les individus migrants peuvent voler de jour comme de nuit, mais l'ampleur des déplacements n'est pas mesurable, car brouillée par les populations sédentaires.
Ce sont des oiseaux peu sociables, souvent solitaires en dehors de la période de reproduction. Par temps froid, ils peuvent toutefois se regrouper en dortoirs d'une douzaine d'individus voire plus, se perchant ensemble dans une crevasse abritée[8], souvent près d'un lieu riche en nourriture[5].
À la mi-avril, la femelle du Grimpereau des bois construit son nid derrière une écorce détachée[13], dans une cavité telle un trou dans un arbre[2], dans la fente d'une souche[3], ou même dans le trou d'un mur, ou encore dans des nichoirs, notamment dans les bois de conifères[4]. Le nid à deux entrées est constitué de brindilles, d'aiguilles de pin, d'herbe ou d'écorce, et le fond est tapissé de poils et de plumes[2], de lichen, de mousse ou même de toiles d'araignées. Cet oiseau apprécie tout particulièrement les conifères, mais aussi les vieux arbres, qui présentent davantage de fissures dans l'écorce ou des décollements de celle-ci, ainsi que de plus nombreuses cavités[14].
En Europe, la femelle pond en mai-juin cinq à huit œufs, généralement cinq ou six, mais au Japon la ponte a plutôt lieu de mai à juillet, ne comprenant que trois à cinq œufs. Ces œufs sont ovales, blancs tachetés de rouge-brun ou de gris, de manière plus dense en allant vers le bout le plus arrondi[3],[4]. Leur taille a pour valeurs extrêmes : 14,0-16,7 mm × 11,0-13,0 mm[2], pour un poids de 1,2 g, dont 6 % de coquille[13].
D'après des observations de biologistes finlandais, la répartition des sexes semble être influencée par certains facteurs environnementaux. Ce phénomène serait expliqué par la plus grande taille des mâles, plus difficiles à nourrir, et accusant alors un taux de mortalité deux fois supérieur à celui des femelles[15]. La proportion de jeunes mâles serait directement reliée à l'abondance de nourriture, et donc au type d'habitat. En effet, les araignées, nourriture importante chez le grimpereau, sont par exemple de 38 % plus concentrées sur les troncs lisses que sur des troncs de conifères[15]. Dans ce genre de biotopes, la fréquence de nourrissage est également plus faible, et les couvées produisent davantage de femelles que de mâles. En revanche, les nichées sur des territoires couverts d'arbres à feuilles caduques ou de forêts mêlées ont tendance à produire des mâles en plus grand nombre[15].
La femelle couve les œufs seule, durant 13 à 15 jours[2]. Les petits sont nidicoles, et sont donc nourris par leurs parents, d'insectes, de larves et d'araignées. Ils quitteront le nid à l'âge de 15 ou 16 jours[2], errant à proximité, mais la femelle continuera à les nourrir le temps qu'ils s'emplument[13]. Durant cette période, ils reviendront passer quelques nuits dans leur nid d'origine.
Une fois l'élevage des jeunes terminé, les parents pourront avoir une seconde couvée, généralement en juin, ce comportement ne s'observant que dans 20 % des couples, généralement dans le sud et dans l'ouest de la distribution[4]. Les jeunes sont matures au bout d'un an, et commenceront donc à se reproduire dès l'année suivant leur naissance[2].
Parmi les prédateurs des œufs et des jeunes, on compte des oiseaux tels que le Pic épeiche (Dendrocopos major) ou certains rapaces (Éperviers, Chouettes hulottes[10]), ainsi que des mammifères comme l'Écureuil roux (Sciurus vulgaris) ou de petits mustélidés. Le taux de réussite des couvées n'est pas connu avec précision, mais il se pourrait que seule la moitié des couvées aboutissent à l'envol des jeunes[10].
Cette prédation est environ trois fois plus forte dans les secteurs morcelés que dans les secteurs boisés compacts : respectivement 12,0 % et 32,4 % des couvées sont importunées par les prédateurs. Le taux de prédation est d'autant plus fort que le nid est installé près d'une lisière de forêt, et augmente avec la présence de terrains agricoles à proximité, dans les deux cas probablement en raison d'une plus grande prédation par les mustélidés, alors plus nombreux[16].
L'espèce peut être parasitée par le trématode Collyriclum faba, notamment lors de ses migrations, le parasite en profitant pour étendre sa répartition[17].
Le Grimpereau des bois a une espérance de vie moyenne de deux ans, pouvant atteindre 7 ans[9], l'âge record enregistré étant de 8 ans et 10 mois[13]. Seuls 47,7 % d'adultes survivent chaque année[4].
Le Grimpereau des bois est l'espèce la plus répandue de son genre, avec une aire de répartition estimée à 10 000 000 km2, voire à 20 500 000 km2[18]. Il vit dans les régions boisées et tempérées d'Eurasie, depuis l'Irlande jusqu'au Japon. Le Grimpereau familier s'est étendu à l'ouest jusqu'aux Hébrides extérieures en Écosse, et plus au nord en Norvège, commençant à se reproduire aux Pays-Bas dès 1993[4].
L'aire de répartition du Grimpereau des bois recoupe celles de plusieurs autres grimpereaux, entraînant immanquablement des problèmes locaux d'identification. En Europe, il partage notamment une grande part de son aire de répartition avec le Grimpereau des jardins.
Le Grimpereau familier est une espèce non migratoire dans l'ouest tempéré et dans le sud de son aire de reproduction, mais en hiver, quelques oiseaux des régions nordiques se déplacent vers le sud, et les individus vivant dans les montagnes peuvent descendre à de plus basses altitudes, par exemple dans les Balkans[5]. Ces déplacements hivernaux, ainsi que la dispersion suivant la période de reproduction peuvent mener au vagabondage en dehors de la distribution géographique standard. Par exemple, des oiseaux de la sous-espèce asiatique ayant migré en hiver ont été enregistrés en Corée du Sud et en Chine, et la sous-espèce type a été enregistrée à l'ouest de son aire de répartition jusque dans les Orcades, en Écosse. Il a également vagabondé sur les îles Anglo-Normandes (où l'espèce résidente est normalement le Grimpereau des jardins), à Majorque et aux îles Féroé[4].
Le Grimpereau des bois préfère les vieux arbres à l'écorce lisse, en forêt dense et garnie d'arbustes[19]. Dans la majeure partie de l'Europe, là où il partage son territoire avec le Grimpereau des jardins, il semble préférer les forêts de conifères, et plus particulièrement les épicéas (pessières) et les sapins. En revanche, là où il est le seul grimpereau, comme dans la partie européenne de la Russie[4], ou dans les îles Britanniques[13], il fréquente les bois de feuillus (hêtraies, chênaies), ou les forêts mixtes, de préférence mêlées de conifères, telles les hêtraies-sapinières[9].
Il se reproduit à de basses altitudes, au niveau de la mer dans le nord de sa répartition, mais dans la partie sud peut nicher en montagne. Dans les Pyrénées par exemple, il se reproduit au-dessus de 1 370 mètres, en Chine entre 400 et 2 100 mètres, et dans le sud du Japon entre 1 065 et 2 135 mètres[4]. Les aires de reproduction sont comprises entre les isothermes 14-16 °C et 23-24 °C en juillet[8].
Le Grimpereau des bois a été décrit la première fois sous son nom scientifique actuel par Carl von Linné dans son Systema Naturae, en 1758[20]. Le nom binominal est dérivé du grec kerthios, un petit oiseau vivant dans les arbres mentionné chez Aristote, et du latin familiaris, signifiant « familier » ou « commun »[4].
Cette espèce est l'une d'un groupe de grimpereaux très semblables, tous placés dans un seul genre, Certhia.
Plus d'une vingtaine de sous-espèces, peu différenciées, ont été nommées, mais elles ne sont pas toutes reconnues selon les auteurs. À titre d'exemple, sept seulement sont reconnues par l'ITIS[21], Avibase en reconnaît une dizaine[22]. Elles se distinguent principalement par leur répartition, les différences de coloration ou de taille étant très ténues. Aux endroits où leurs répartitions se recouvrent, les sous-espèces peuvent s'hybrider entre elles. On distingue une cline systématique dans l'apparence des sous-espèces, de l'est à l'ouest de l'Eurasie, les individus devenant de plus en plus gris dessus et blancs dessous mais cette tendance s'inverse à l'est du fleuve Amour.
Trois sous-espèces posent notamment problème : C. (f.) hodgsoni Brooks, 1871, C. (f.) mandellii Brooks, 1874 et C. (f.) khamensis Bianchi, 1903. C. (f.) hodgsoni est en effet considérée comme une espèce à part entière, le Grimpereau de Hodgson (Certhia hodgsoni), par certains auteurs suivant les travaux de Tietze et al. (2006)[23]. Des études portant sur la séquence ADN du cytochrome b du génome mitochondrial, ainsi que sur la structure du chant. C. (f.) mandellii et khamensis seraient alors des sous-espèces de C. hodgsoni[22]. C. f. hodgsoni vit dans la partie occidentale de l'Himalaya, notamment dans le Cachemire. C. (f.) mandellii vit plutôt dans la partie orientale en Inde, au Népal et khamensis en Chine, au Sichuan.
Dix sous-espèces sont reconnues par le congrès ornithologique international :
Les relations de parenté entre ces différentes sous-espèces ont été étudiées en 2015[24].
D'autres taxons sont aujourd'hui considérés comme synonymes de l'une ou l'autre des dix sous-espèces précitées :
Il est commun dans une grande partie de sa répartition, sa population européenne étant à elle seule comprise entre 11 et 20 millions d'individus. Il se raréfie dans les secteurs les plus septentrionaux, étant vulnérable aux hivers rudes[5], plus particulièrement si son alimentation est perturbée par la glace se déposant sur les arbres, ou par la pluie verglaçante. Il est rare également en Turquie et dans le Caucase. Même si les tendances de l'évolution de ses populations ne sont pas connues précisément[18], il ne connaît pas de déclin numérique supérieur à 30 % en 10 ans ou en trois générations, et est donc classé par l'UICN en LC (préoccupation mineure)[1],[18].
Les menaces potentielles pesant sur les grimpereaux sont liées à leur dépendance d'espèces clés, elles-mêmes dépendantes du bois mort qui s'est beaucoup raréfié au XXe siècle du fait d'une sylviculture souvent intensive. Les pics par exemple, par leur activité excavatrice, peuvent jouer un rôle au niveau de leur alimentation, fournissant par ailleurs au grimpereau des emplacements pour nidifier[19].
Mais la menace la plus grande pour le Grimpereau des bois, tout autant que pour le Grimpereau des jardins et le Grimpereau brun, est due à la grande sensibilité de ces espèces à la structure de leur biotope et à la taille des boisements qu'elles habitent et à leur richesse en gros bois indispensables à la nidification[19] et en bois mort qui se trouvent principalement dans les rares peuplements forestiers âgés. Il peut également être victime de sa stratégie alimentaire, à savoir une spécialisation sur les troncs lui fournissant une nourriture beaucoup moins abondante que dans les frondaisons, qui le force à prospecter sur de vastes territoires. Cette particularité le rend sensible à la déforestation, et plus précisément à la fragmentation de l'habitat forestier.
Ces oiseaux sont si sensibles à ces paramètres que ceux-ci se reflètent dans leur stress physiologique, notamment au niveau de leur défense immunitaire[25]. Ils peuvent ainsi servir d'indicateurs biologiques de la structure d'un biotope, mettant en évidence les mauvaises gestions forestières ou aidant dans certains projets de gestion conservatoire qui en font parfois même un enjeu[26].
Comme les pics et toutes les espèces dépendantes du bois mort, le Grimpereau des bois profite de la restauration des bois morts et arbres sénescents en forêt, quand elle existe ; c'est ce qu'ont montré les monitorings de la « Station ornithologique suisse » : les populations reproductrices des espèces forestières dépendantes de plusieurs types de bois mort (Pic noir, Pic épeiche, Pic mar, Pic épeichette, Pic vert, Pic tridactyle ainsi que Mésange huppée, Mésange boréale et Grimpereau des bois) se sont confortées - de 1990 à 2008 - là où le bois mort a été conservé (bien dans une mesure variant selon ces espèces). Le Pic à dos blanc a même fortement élargi son aire dans l’est de la Suisse. Pour toutes les espèces suivies, hormis pour le Pic vert et le Pic mar, la disponibilité croissante en bois mort semble être le facteur explicatif le plus important. Ces espèces consommant les insectes parasites des arbres, on peut supposer que la résilience écologique des forêts en sera améliorée[27].
L'oiseau figure sur certains timbres, par exemple d'Albanie en 1964, et de Micronésie[28].
.« C. supra grisea, subtus alba, remigibus fuscis, decemris macula alba. »
Certhia familiaris
Le Grimpereau des bois (Certhia familiaris), aussi appelé Grimpereau familier, est une espèce de passereaux de la famille des Certhiidae. Il est physiquement semblable à d'autres grimpereaux, avec un bec recourbé, les parties supérieures brunes, comportant des motifs plus clairs, les parties inférieures blanchâtres, et une queue constituée de longues plumes raides, qui l'aident à grimper aux troncs d'arbre. Le meilleur moyen de le distinguer du Grimpereau des jardins (Certhia brachydactyla), avec lequel il partage une grande partie de sa répartition européenne, reste .
Plus d'une vingtaine de sous-espèces ont été nommées pour cette espèce, bien que leur validité soit plus ou moins discutée à l'heure actuelle. Elles sont réparties dans différentes zones de son aire de distribution en Eurasie tempérée. Cet oiseau est plutôt sédentaire, et vit dans toutes sortes de régions boisées, mais là où il partage son habitat avec le Grimpereau des jardins, en Europe occidentale, on le trouve plus facilement dans les forêts de conifères ou à des altitudes plus élevées. Il niche dans les trous d'arbre ou derrière une écorce soulevée, dans les résineux ou les vieux arbres, qui lui fournissent des emplacements pour son nid. La femelle pond généralement cinq ou six œufs blancs, tachetés de rouge, mais les œufs et les poussins sont vulnérables face aux pics et à divers mammifères, dont les écureuils.
Le Grimpereau des bois est insectivore et monte vers le haut des troncs comme une souris, pour chercher les invertébrés qu'il trouve dans les fissures de l'écorce avec son fin bec incurvé. Il vole alors à la base d'un autre arbre avec un vol erratique caractéristique. Cet oiseau peu sociable est solitaire en dehors de la saison nuptiale, mais peut rester en groupes par les temps les plus froids. L'espèce n'est pas menacée mais est sensible à la qualité de son habitat, et sert ainsi notamment d'indicateur biologique du morcellement des forêts.
O gabeador norteño (Certhia familiaris) é un paxaro de pequeño tamaño da familia dos gabeadores (Certhiidae).
Os gabeadores norteños están entre as aves máis pequenas de Europa e son moi semellantes os gabeadores comúns. Dos que é moi difícil diferencialos a.simple vista . Miden entre 12 e 13 cm., e pesan .uns 9 gramos. O seu bico, aguzado e curvado cara abaixo, mide de 12 a 14 mm. A cola é relativamente longa, medindo ata 5 cm. A plumaxe é branca na parte inferior do corpo; na superior e da cor da casca das árbores. Teñen unha marca superciliar branca . Femias e machos son semellantes de aspecto. Os gabeadores norteños poden vivir ata sete anos.
As subespecies hodgsoni, mandellii e khamensis, da beira sur do Himalaia, foron clasificadas recentemente dentro dunha especie separada , o gabeador de Hodgson (C. hodgsoni) (Tietze et al., 2006).
Viven en boa parte da Europa temperada e en partes de Asia. En xeral máis ó norte có gabeador común, co que, por´rn, coinciden nunha ampla zona da Europa occidental. É a única especie de gabeador presente nas illas Británicas e en máis de Escandinavia.
Viven en zonas boscosas, con preferencia polos bosques de coníferas ou os mixtos Nas zonas onde ámbolos dous coinciden, o gabeador común adoita preferir as coníferas.
Buscan insectos e outros artrópodos que atrapan co bico (especialmente xeitoso para este tipo de tarefa) entre a casca das árbores agatuñando en espirais polos troncos.
Maduran sexualmente ó ano de idade. A época reprodutora va ide marzo a xullo. Fan un niño de coteliños, musgo, pelos de mamífero e plumas, agachado entre cascas soltas das árbores. Poñen entre 5 e oito ovos, que chocan nas femias unhas dúas semanas. Os polos tardan 14 ou 15 días en deixa-lo niño, pero son coidados polos pais aínda durante un tempo.
O gabeador norteño (Certhia familiaris) é un paxaro de pequeño tamaño da familia dos gabeadores (Certhiidae).
Il rampichino alpestre (Certhia familiaris Linnaeus, 1758) è un uccello passeriforme della famiglia Certhiidae[2].
Il nome scientifico della specie, familiaris, significa "familiare" in latino ed è legato al fatto che si tratta della specie tipo del genere Certhia.
Misura 12,5 cm di lunghezza, per 7,8-10 g di peso[3].
Si tratta di uccelletti dall'aspetto paffuto e arrotondato, muniti di grossa testa piriforme (arrotondata sulla nuca e allungata nel senso del becco) che sembra incassata direttamente nel torso, becco piuttosto lungo e sottile incurvato verso il basso, ali appuntite, coda squadrata piuttosto lunga e dalle penne rigide e forti zampe dalle lunghe dita artigliate: nel complesso, il rampichino alpestre è molto simile al rampichino comune, rispetto al quale presenta unghie (soprattutto la posteriore) più lunghe, colorazione ventrale più opaca, coda e remiganti più chiare.
Il piumaggio è sobrio e mimetico. Fronte, vertice, dorso e ali sono di colore bruno con variegature beige e biancastre, somiglianti alle screziature della corteccia sulla quale questi animali sono soliti muoversi: copritrici e remiganti sono di colore bruno scuro (così come l'area scapolare, che è però screziata di bianco) con punta orlata di bruno-nocciola tendente al dorato. Il sopracciglio è grigio-biancastro, mentre ai lati del becco parte una banda bruna che si congiunge al bruno della nuca attraversando gli occhi e le guance, a formare una mascherina: gola, petto, ventre e sottocoda sono di colore bianco-grigiastro, mentre la coda è dello stesso bruno delle ali.
Sussiste una certa variabilità intraspecifica nella tonalità della colorazione, con una tendenza ad aumentare la saturazione della colorazione dorsale (soprattutto su fronte e vertice) dal centro nord agli estremi orientali e occidentali dell'areale[3].
Il becco presenta mandibola superiore nerastra e mandibola inferiore di color grigio-rosato: gli occhi sono di colore bruno scuro, mentre le zampe sono di color carnicino.
Il rampichino alpestre è un uccelletto dalle abitudini diurne, che vive in genere da solo, passando la maggior parte della giornata saltellando attorno ai tronchi e i rami degli alberi seguendo caratteristici percorsi elicoidali, utilizzando le forti zampe con lunghe dita per trattenersi al tronco (con gli artigli ricurvi che funzionano come veri e propri ramponi) e la coda rigida per tenersi appoggiato ai tronchi in posizione verticale. Sul far della sera i rampichini si ritirano in tane ricavate da cavità dei tronchi o della corteccia, dove specialmente durante le notti più fredde possono ammassarsi fino a una dozzina di esemplari, che poi si separano il mattino seguente.
Il canto di questi uccelli è acuto e pigolante, costituito dalla stessa nota ripetuta tre volte per periodi più o meno prolungati.
Il rampichino alpestre è un uccello essenzialmente insettivoro, che si nutre di insetti, larve, ragni ed altri piccoli invertebrati, rinvenuti ispezionando col becco le spaccature e le fessure della corteccia: durante i mesi invernali, questi uccelli possono inoltre cibarsi di pinoli[3].
Generalmente il cibo viene cercato fra gli alberi, coi maschi che ispezionano la parte più bassa della pianta e le femmine che reperiscono il cibo nella chioma[4]: i rampichini possono però percorrere alla ricerca di cibo anche muri, rocce o scendere al suolo, sondando il terreno nudo o i depositi di aghi di pino.
Si tratta di uccelli monogami, la cui stagione riproduttiva va da marzo a giugno (in Giappone è sfasata di un mese, cominciando in maggio e terminando in luglio[3]): durante questo periodo viene generalmente portata avanti una singola covata, sebbene circa un quinto delle coppie (soprattutto nelle porzioni occidentale e meridionale dell'areale) tenti di portare avanti una seconda nidiata[3].
Il nido viene costruito nelle cavità dei tronchi degli alberi e nelle fessure della corteccia, sotto i pezzi di quest'ultima che si stanno staccando. Per costruire il nido, i rampichini alpestri tendono a evitare le conifere (sebbene, quando presente, questi uccelli privilegino l'introdotta wellingtonia, in virtù della sua corteccia relativamente morbida e facile da scavare), accettando in questo caso di buon grado le cassette-nido artificiali[5][6]: talvolta, questi uccelli costruiscono il nido nelle spaccature della roccia o in cavità dei muri.
Il nido è a forma di coppa, costruito intrecciando grossolanamente rametti sottili, pezzetti di corteccia e aghi di pino e foderando l'interno con materiale soffice come piumino, muschio, licheni e ragnatela: al suo interno la femmina depone 3-6 uova di colore biancastro con rada maculatura rosata al polo ottuso, che provvede a covare da sola (imbeccata dal maschio, che rimane sempre nei pressi) per 13-17 giorni, al termine dei quali schiudono pulli ciechi ed implumi.
I nidiacei vengono imbeccati da ambedue i genitori ma accuditi dalla sola femmina, involandosi a 15-17 giorni dalla schiusa: dopo l'involo, tuttavia, essi continuano a fare ritorno al nido per la notte e a seguire i genitori nei loro spostamenti, prima di allontanarsene definitivamente.
La specie presenta un tasso di sopravvivenza annuo del 47,7%, con una speranza di vita che può sfiorare i 9 anni.
Il rampichino alpestre occupa un areale piuttosto vasto, che comprende una vasta porzione dell'Eurasia, dalla penisola iberica al Giappone attraverso i Pirenei, il Massiccio Centrale, l'arco alpino, gli Appennini, la Corsica, l'Illiria, l'Europa centrale e Europa orientale, il Caucaso, le aree costiere del golfo di Botnia, la Siberia, il Tian Shan e il Pamir, il nord della Mongolia, la Manciuria a nord fino al golfo della Uda, Sakhalin; lo si trova anche in Cina centro-settentrionale e nelle isole britanniche (pur mancando dalle Orcadi, dalle Shetland e dalle Scilly). In Italia, il rampichino alpestre è presente nelle aree pedemontane di Alpi e Appennini, a sud fino all'Abruzzo.
Residente in gran parte del proprio areale, alcune delle popolazioni russe migrano verso sud-est durante i mesi più freddi, svernando in Kazakistan nord-occidentale e Mongolia orientale[3], mentre le popolazioni montane possono scendere di quota durante l'inverno.
L'habitat di questi uccelli è rappresentato dai boschi e dalle foreste ben maturi, preferibilmente primari, con presenza di grossi alberi o prevalenza di specie che tendono a presentare spaccature e screpolature nella corteccia: dove il rampichino alpestre vive in simpatria col rampichino comune, esso tende a frequentare le pinete e i boschi di conifere (soprattutto a prevalenza di pecci e abeti) per evitare la competizione interspecifica, mentre dove tale convivenza manca esso è diffuso anche nei boschi misti e a prevalenza di latifoglie.
La specie è osservabile fino a oltre 2000 m di quota: tuttavia, il rampichino alpestre si riproduce solo nelle aree dove l'isoterma di luglio va dai 14 ai 24 °C, sicché specialmente nel sud del proprio areale questi uccelli tendono a salire in quota per nidificare.
Se ne riconoscono dieci sottospecie[2]:
Femmina impagliata della sottospecie brittanica.
Maschio impagliato della sottospecie macrodactyla.
Maschio impagliato della sottospecie daurica.
Maschio impagliato della sottospecie tianschanica.
Alcuni autori riconoscerebbero inoltre le sottospecie kurilensis delle isole Curili, rossica della Siberia occidentale e orientalis del territorio del Litorale (sinonimizzate con daurica)[3], mentre altri accorperebbero tianschanica e persica alla nominale[3]: le sottospecie hodgsoni, khamensis e mandellii sono state classificate come specie a sé stante col nome di Certhia hodgsoni[2].
La sottospecie corsa, seppur quasi indistinguibile morfologicamente dalle altre, a livello genetico ha mostrato di rappresentare, assieme a caucasica, l'ultimo rappresentante esistente di una prima ondata di colonizzazione dei rampichini alpestri in Europa, poi scomparso da questo ambiente, che è stato ricolonizzato successivamente da nuove popolazioni sempre di origine asiatica[7].
Il rampichino alpestre (Certhia familiaris Linnaeus, 1758) è un uccello passeriforme della famiglia Certhiidae.
Eurazinis liputis (lot. Certhia familiaris, angl. Common Treecreeper, vok. Waldbaumläufer) – liputinių (Certhiidae) šeimos paukštis.
Kūno viršutinė pusė rusvai pilka, išmarginta išilginiais balsvais dryželiais. Antuodegis vienspalvis, rusvas. Antakis ir pilvinė dalis baltos spalvos. Uodega standi, iš smailių plunksnų. Snapas plonas, išlinkęs, rusvas. Kojos stiprios, pilkai rudos. Jauniklių apatinė pusė balsva, viršus daugiau dėmėtas negu suaugusių.
Lietuvoje dažnas, aptinkamas ištisus metus. Laipioja medžių kamienais, kopinėdamas remiasi uodega. Lizdą susikrauna medžių plyšiuose, uoksuose, po atskilusia žieve. Deda 5-6 kiaušinius, kurie balsvi ir su rausvomis dėmelėmis. Peri 13-15 dienų. Jaunikliai lizde išbūna 16-17 dienų. Išveda dvi vadas.
Minta įvairiais vabzdžiais.
Eurazinis liputis (lot. Certhia familiaris, angl. Common Treecreeper, vok. Waldbaumläufer) – liputinių (Certhiidae) šeimos paukštis.
Kūno viršutinė pusė rusvai pilka, išmarginta išilginiais balsvais dryželiais. Antuodegis vienspalvis, rusvas. Antakis ir pilvinė dalis baltos spalvos. Uodega standi, iš smailių plunksnų. Snapas plonas, išlinkęs, rusvas. Kojos stiprios, pilkai rudos. Jauniklių apatinė pusė balsva, viršus daugiau dėmėtas negu suaugusių.
Lietuvoje dažnas, aptinkamas ištisus metus. Laipioja medžių kamienais, kopinėdamas remiasi uodega. Lizdą susikrauna medžių plyšiuose, uoksuose, po atskilusia žieve. Deda 5-6 kiaušinius, kurie balsvi ir su rausvomis dėmelėmis. Peri 13-15 dienų. Jaunikliai lizde išbūna 16-17 dienų. Išveda dvi vadas.
Minta įvairiais vabzdžiais.
Mizložņa jeb Eirāzijas mizložņa (Certhia familiaris) ir neliels mizložņu dzimtas (Certhiidae) dziedātājputns, kas bieži sastopams lielā daļā Eirāzijas, arī Latvijā.[1] Izdala 10 pasugas, kas pakāpeniski nomaina viena otru izplatības areālā.[2]
Mizložņa izplatīta lielā daļā Eirāzijas. Eiropā nav sastopama tikai tās galējos ziemeļos, Islandē un Pireneju pussalas dienvidos. Āzijā areāls stiepjas pāri tās centrālajai daļai Krievijā, Kazahstānā un Mongolijā, sastopama arī Sahalīnā, Japānā, Korejas pussalas ziemeļos un Ķīnas ziemeļaustrumos. Fragmentētas populācijas arī Turcijā, Aizkaukāzā, Irānā, Vidusāzijā un Ķīnas centrālajā daļā. Ziemo izplatības areālā: lielākā daļa populācijas ir nometnieki, bet ziemeļu populācijas pārlido dienvidu virzienā.[1][3]
Mizložņa ziemeļu reģionos uzturas zemienēs jūras līmenī, bet, jo tālāk uz dienvidiem, jo augstāk kalnos tā mājo. Pirenejos sastopama līdz 1370 m virs jūras līmeņa, Ķīnā līdz 2100 m, Japānā līdz 2135 m.[4]
Latvijā mizložņa ir viena no parastākajām ligzdojošo putnu sugām, sastopama dažādu mežu tipos, parkos, kapsētās. Nometniece, sastopama arī ziemā. Atsevišķos gados novērojamas invāzijas.[3] Latvijā sastopama nominālpasuga C. f. familiaris.[3]
Mizložņa ir neliels dziedātājputns, garums ap 12,5 cm, spārnu plētums 18—21 cm, masa 7—12 g.[5][6]
Tāpat kā citām mizložņām arī šai sugai raksturīgs salīdzinoši garš, smails, līks knābis, kas piemērots kukaiņu meklēšanai koku mizas spraugās, un stīvas astes spalvas, pret kurām putns atbalstās. Apspalvojums mugurpusē brūns ar dzeltenbrūnu raibumojumu, pazode, vēders un spārnu apakša — balti, muguras lejasdaļa (virsaste) gaiši ruda. Virs acīm baltas uzacis. Pakaļējā pirksta nags garāks par 9 mm, garāks nekā pirksts. Abi dzimumi izskatās vienādi. Jaunie putni līdzīgi pieaugušajiem, bet reizēm mēdz būt gaiši brūns vēders.[5][7]
Visas mizložņu sugas savstarpēji ir ļoti līdzīgas un grūti atšķiramas. Latvijā ieceļo īspirkstu mizložņa. Vizuālas atšķirības starp šīm sugām konstatējamas, tikai turot putnu rokās, drošākā atšķiršanas pazīme dabā — dziesma. Mizložņai vēders ir baltāks, mugura raibumotāka un siltāk brūna, knābis nedaudz īsāks un pirksti garāki, uzacis košāk baltas nekā īspirkstu mizložņai.[7]
Mizložņa galvenokārt mājo vecu koku mežos. Īpaši iecienīti ir veci egļu meži un citi skujkoku meži. Sastopama arī lapu koku mežos, augļu dārzos un parkos.[1][8]
Barojoties pa koka stumbru pārvietojas spirālveidā ar īsiem lēcieniem un plati ieplestām kājām no lejas uz augšu, ko palīdz darīt garie nagi un stīvās astes spalvas. Tās skrējiens atgādina peles skriešanu. Atšķirībā no dzilnīša mizložņa neskrien pa stumbru uz leju ar galvu pa priekšu. Sasniegusi koka galotni, mizložņa laižas lejup un atkal skrien pa cita koka stumbru uz augšu.[4] Lidojums viļņveidīgs, atgādinot tauriņa lidojumu. Mizložņa ir drošs putniņš un neuztraucas par cilvēka klātbūtni. Ziemas periodā uztras zīlīšu baros. Aukstā laikā nakšņošanas vietās uz kopīgu guļu sapulcējas vairāki īpatņi. Tie var būt 15 vai vairāk putnu.[5][7][8]
Mizložņa galvenokārt barojas ar kukaiņiem un to kāpuriem, arī ar zirnekļiem un nelielā daudzumā ar sēklām (priežu un egļu).[1] Barību parasti meklē koka stumbru mizas spraugās un zem mizas, lai gan reizēm pārbauda arī mūra sienu spraugas un uzlasa barību no zemes.[4]
Mizložņas veido monogāmus pārus, un katram pārim ir sava ligzdošanas teritorija, kura tiek agresīvi aizsargāta. Ligzdošanas sezona ilgst no marta beigām līdz jūnijam. Ligzdo koku spraugās starp mizu un stumbru, mūra spraugās, reizēm biezi augošos augos vai vecos dzeņu dobumos. Izmanto arī speciālos putnu būrīšus. Ligzdu pāris kopīgi būvē no zariem, skujām, zāles, mizas gabaliņiem un koka skaidām. No iekšpuses tā izklāta ar spalvām, matiem, dūnām, smalkām saknītēm, zirnekļu tīkliem, kukaiņu olām un kūniņām, sūnām un ķērpjiem, oderējumu veic tikai mātīte. Ligzda parasti atrodas līdz 2,5 m augstumam, bet var būt arī 16 m augstumā no zemes.[1][5][7]
Sezonā parasti divi perējumi. Dējumā 4—7 baltas olas ar sarkanbrūniem raibumiņiem.[1][5][8] Inkubācijas periods ilgst 13—15 dienas, perē galvenokārt mātīte. Reizēm tēviņš tai palīdz, lai gan tam nav īpašā krūšu apspalvojuma, kas nepieciešams olu perēšanai. Par mazuļiem rūpējas abi vecāki, bet mazuļus silda un apkopj tikai mātīte. Jaunie putni izlido 15—18 dienu vecumā. Ja pārim ir otrais perējums, tad tikmēr, kamēr mātīte rūpējas par pirmā perējuma mazuļiem, tēviņš sāk būvēt otru ligzdu. Kad pirmie mazuļi ir 10—12 dienas veci, par tiem sāk rūpēties tēviņš, bet mātīte pabeidz būvēt ligzdu.[7][4][8] Mūža ilgums 2—3 gadi.[5]
Mizložņai ir 10 pasugas:[2]
Mizložņa jeb Eirāzijas mizložņa (Certhia familiaris) ir neliels mizložņu dzimtas (Certhiidae) dziedātājputns, kas bieži sastopams lielā daļā Eirāzijas, arī Latvijā. Izdala 10 pasugas, kas pakāpeniski nomaina viena otru izplatības areālā.
De taigaboomkruiper of kortsnavelboomkruiper (Certhia familiaris) is een zangvogel uit de familie van echte boomkruipers (Certhiidae). Voor Linnaeus was het de meest vertrouwde soort, vandaar de wetenschappelijke naam Certhia familiaris. In Nederland en Vlaanderen is de gewone boomkruiper de algemeenste soort, de taigaboomkruiper is veel zeldzamer. De verschillen tussen de twee soorten zijn klein. Het geluid van de kortsnavelboomkruiper is anders, verder is de onderzijde lichter wit en de snavel is iets korter.
De taigaboomkruiper heeft witte flanken en wordt ongeveer 12,5 cm lang.[2]
In tegenstelling tot de gewone boomkruiper komt de taigaboomkruiper voor in een uitgestrekt gebied in Azië tot en met Japan. Binnen dit enorme gebied worden 12 ondersoorten onderscheiden (zie tabel en kaartje). De ondersoorten in de Himalaya worden tegenwoordig vaak als aparte soort (Certhia hodgsoni) gezien (magenta op het kaartje).
Ondersoort Broedgebied C. f. britannica Groot-Brittannië en Ierland C. f. macrodactyla West-Europa C. f. corsa Corsica C. f. familiaris Scandinavië en Oost-Europa tot West Siberië C. f. daurica Oost-Siberië, noordelijk Mongolië C. f. orientalis Amoergebied, Noordoost-China en Korea C. f. japonica Japan C. f. persica De Krim en Turkije oostelijk tot Noord-Iran C. f. tianchanica Noordwest-China en aangrenzend ex-Sovjet-Unie C. f. hodgsoni Westelijk Himalayagebied van Kashmir C. f. mandellii Oostelijk Himalayagebied van India, Nepal C. f. khamensis China, SichuanIn Nederland komen twee ondersoorten voor: de taigaboomkruiper (C. f. familiaris) en de kortsnavelboomkruiper (C. f. macrodactyla). De taigaboomkruiper is een vogel die jaarlijks wordt waargenomen, vooral in Noord-Nederland (Waddeneilanden). Deze vogels zijn waarschijnlijk afkomstig uit Scandinavië, waar dit een vrij algemene bosvogel is. Er zijn tussen 1800 en 1994 140 bevestigde waarnemingen.[3]
De andere ondersoort die voor het gemak maar de oude naam kortsnavelboomkruiper heeft gehouden, is een vrij zeldzame broedvogel. Dit werd pas in 1993 ontdekt. Toen waren er al 16 territoria met zingende kortsnavelboomkruipers in de bossen bij Vaals (Zuid-Limburg). Deze ondersoort is verder een niet zeldzame broedvogel in de bossen op hellingen in heuvelland van de Ardennen en in Duitsland en de rest van West-Europa. Het aantal broedparen in Nederland wordt nu geschat op 75 tot 100.[3][4] Omdat de vogel als broedvogel kort geleden is aangetroffen, staat de kortsnavelboomkruiper als gevoelig op de Nederlandse rode lijst, maar ontbreekt op de Vlaamse rode lijst.
De taigaboomkruiper of kortsnavelboomkruiper (Certhia familiaris) is een zangvogel uit de familie van echte boomkruipers (Certhiidae). Voor Linnaeus was het de meest vertrouwde soort, vandaar de wetenschappelijke naam Certhia familiaris. In Nederland en Vlaanderen is de gewone boomkruiper de algemeenste soort, de taigaboomkruiper is veel zeldzamer. De verschillen tussen de twee soorten zijn klein. Het geluid van de kortsnavelboomkruiper is anders, verder is de onderzijde lichter wit en de snavel is iets korter.
Trekrypar (Certhia familiaris) er ein sporvefugl i trekryparfamilien.
Utbreiingsområdet strekker seg gjennom dei tempererte delane av Eurasia frå Irland til Japan. I vestre delen av utbreiingsområdet har fuglen spreitt seg til Ytre Hebridane i Skottland, trengt lengre nord i Noreg, og første kjende hekking i Nederland fann stad i 1993. Trekryparen hekkar ned til havnivå i den nordlege delen av utbreiingsområdet, lengre sør er fuglen helst å finne i fjelltrakter. I Pyrenéane finn ein fuglane hekkande over 1370 m.o.h. Typiske hekkeområde har julitemperaturar normalt mellom 14–24°C. I alt finst det 23 underartar.
Fuglen hekkar vanlegast på Austlandet og i Trøndelag, ikkje fullt så vanleg på Sørlandet og Vestlandet, og meir spreidd nord til Bardu. Ein reknar med 20-100 tusen par i landet.
Trekryparen har bøygd nebb, mønstrete brun overside, kvitaktig underside og lange stive styrefjør som fuglen brukar for å balansere opprett på trestammer og greiner. Han er ikkje så lett å få auge på. Han klatrar i spiral rundt trestammane på leiting etter mat.
Kontaktlæta er eit lågmælt tynt og kvast sit, men den mest høyrde læta er eit gjennomtrengande tsri, iblant oppatteke som ein serie notar. Hannen sin song vert innleia med srrih, srrih etterfølgd i tur av eit fåtal kvitrande notar, ei lengre dalande pludring, og ei visling som fell og sidan stig.
Arten kan treffast i alle slags skog.
Trekryparen er insektetar og klatrar opp trestammer som ei mus på leiting etter insekt som fuglen plukkar frå sprekker i borken med sin fine bøygde nebb. Fuglen kjem eit stykke opp på treet før han flyg til foten av neste tre med ei karakteristisk uregelmessig flukt. Fuglane lever kvar for seg om vinteren, men held gjerne saman med meiseflokkar, og trekryparane kan finne sams soveplassar i kalde tider.
Trekryparen hekkar frå eit års alder. Reiret vert gøymt i holrom i tre eller bakom borkflak, og er bygd av kvistar, granbar og gras eller bork, og fora med finare material som fjør, ull, mose, lav eller spindelvev. Hoa legg 5-6 kvite egg med rosa prikkar og vert mata av hannen medan ho rugar, men egg og ungar er sårbare for angrep frå spetter og dyr som ekorn og små mårdyr. Trekryparen kan ha to kull.
Trekryparen er standfugl i dei mildare vestlege og sørlege delane av hekkeutbreiinga, men somme individ i nord flyttar sørover om vinteren, og populasjonar som hekkar i fjelltrakter kan flytte lågare ned til vinteren. I Noreg overvintrar mange trekryparar, men nokre trekk sørover i september-oktober.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Trekrypar
Trekrypar (Certhia familiaris) er ein sporvefugl i trekryparfamilien.
Trekryper (Certhia familiaris) er en art i trekryperfamilien (Certhiidae) og tilhører ordenen med spurvefugler (Passeriformes). Arten deles i ti underarter, hvorav nominatformen (C. f. familiaris) hekker i store deler av Fennoskandia.[1] Arten er nært knyttet til skog, og den brune fuglen kan minne om en mus når den klatrer på trestammene.
Amerikatrekryper (C. americana) og rododendrontrekryper (C. hodgsoni) er tidligere blitt regnet som underarter av Certhia familiaris, men begge skiller seg fra trekryperen gjennom både genetikken og sangen. Av de ti underartene, som nå anerkjennes, regnes spesielt C. f. corsa som distinktiv, men den ser ut til være nærmest beslektet med C. f. macrodactyla.[1]
Trekryperen blir omkring 12,5 cm og veier typisk 7,8–10 g.[1] Den har brunspettet overside og hvit underside, lang stjert og et spisst, svakt nedoverbøyd og halvlangt nebb. Lemmene er korte, men tærne (tre framover- og en bakovervendt) og klørne er kraftige, spesielt baktåen og kloen på denne. Det er denne kombinasjon som gjør arten så klatredyktig. Fuglen bruker den lange stjerten som støtte når den klatrer.[1]
Inndelingen og utbredelsen av underartene følger Handbook of the Birds of the World Alive og er i henhold til Harrap (2016). De tidligere underartene i Himalaya og Nord-Amerika er nå skilt ut som egne arter.[1]
Trekrypere klatrer i spiralform oppover trestammene og plukker edderkopper og insekter av morken bark. Om vinteren kan den også spise frø, spesielt av furu og gran. I kalde vintre dør mange av disse små fuglene, men bestanden bygger seg raskt opp igjen. Arten er stort sett standfugl i Norge, men noen fugler trekker til De britiske øyer og Mellom-Europa. Om vinteren opptrer den nesten alltid som medlem av meiseflokker, sammen med granmeis, svartmeis, toppmeis og fuglekonge.[2]
Trekryperen finnes i de fleste skogstyper, men er oftest å finne i tilknytning til eldre barskog. I store deler av Europa overlapper utbredelsen med kortklotrekryper (C. brachydactyla), og da er trekryper som regel begrenset til barskog og høyereliggende strøk. Arten lever i store deler av Eurasia, fra Irland i vest til Japan i øst. I Norge er den vanlig i store deler av Sør-Norge. Den avtar i antall nord for Trøndelag, og i Finnmark finnes den knapt. Den får 1-2 kull i løpet av året. Reiret legges helst bak et løsnet barkflak på en trestamme. Den legger 4–6 egg som ruges av hunnen i 14-16 dager. Begge foreldrene mater ungene, som forlater reiret etter 15–17 døgn. Ekorn, røyskatt og flaggspett tømmer ofte reirene, mens de voksne er et vanlig bytte for spurvehauk.[2]
Trekryper (Certhia familiaris) er en art i trekryperfamilien (Certhiidae) og tilhører ordenen med spurvefugler (Passeriformes). Arten deles i ti underarter, hvorav nominatformen (C. f. familiaris) hekker i store deler av Fennoskandia. Arten er nært knyttet til skog, og den brune fuglen kan minne om en mus når den klatrer på trestammene.
Amerikatrekryper (C. americana) og rododendrontrekryper (C. hodgsoni) er tidligere blitt regnet som underarter av Certhia familiaris, men begge skiller seg fra trekryperen gjennom både genetikken og sangen. Av de ti underartene, som nå anerkjennes, regnes spesielt C. f. corsa som distinktiv, men den ser ut til være nærmest beslektet med C. f. macrodactyla.
Scientìfich: Certhia familiaris
Piemontèis : ...
Italian : Rampichino alpestre
Multimedia w Wikimedia Commons Pełzacz leśny (Certhia familiaris) – gatunek małego ptaka z rodziny pełzaczy (Certhiidae).
Wyróżniono następujące podgatunki C. familiaris[3][4]:
Zamieszkuje większość Europy łącznie z Wyspami Brytyjskimi (bez obszaru północno-zachodniej Francji, Holandii, półwyspów Iberyjskiego, Islandii i Apenińskiego), leśną strefę Azji do Japonii i Amerykę Północną. W porównaniu do pełzacza ogrodowego zamieszkuje tereny o chłodniejszym klimacie, położone bardziej na północy i wschodzie, jednak na dość dużym obszarze w centrum Europy zasięgi występowania obu gatunków pokrywają się. Zasadniczo osiadły, czasem koczujący. Zimuje w Europie.
Ptak o bardzo smukłej sylwetce, którą podkreśla jeszcze długi ogon i dziób. Obie płci ubarwione jednakowo i równie niepozornie (nie do odróżnienia w terenie). Upierzenie z wierzchu brązowe, nakrapiane jaśniejszymi plamkami, od spodu białe (często szaro lub brązowo przybrudzone od dotykania pni po których chodzi) doskonale maskuje wspinającego się po korze drzewa ptaka. Skrzydła paskowane beżowo, czarno i biało. Ogon brązowy, z długimi i sztywnymi sterówkami, którymi ptak podpiera się chodząc po pniach drzew. Nad okiem biała pręga sięgająca aż do podstawy dzioba, który jest długi i lekko zakrzywiony w dół.
Bardzo podobny do pełzacza ogrodowego, od którego różni się kilkoma trudnymi do zaobserwowania z daleka cechami: trochę jaśniejszym odcieniem upierzenia, barwą kupra (u p. ogrodowego beżowobrązowy, u leśnego - biały), długością pręgi nad okiem, dzioba i tylnego pazura (u p. ogrodowego pręga krótsza i o barwie jakby przybrudzonej, dziób dłuższy i smuklejszy, tylny pazur krótszy niż u p. leśnego), długością ogona (krótszy u p. leśnego), szerszą białą brwią. Inny jest też nieco układ pasków i plamek na skrzydłach. Jest o wiele mniejszy od wróbla.
To ptak ruchliwy i mało płochliwy. Nie kryje się przed człowiekiem, choć maskujące upierzenie utrudnia zauważenie. Zimą i po okresie lęgowym często przyłącza się do innych gatunków tworząc stada mieszane - z sikorami, raniuszkami, kowalikami, dzięciołami i mysikrólikami. Razem szukają pokarmu i wzajemnie ostrzegają się przed drapieżnikami. Nie obserwuje się jednak grup złożonych tylko z tego gatunku. Szczególnie zimą kryje się też w dziuplach, a czasem nocuje w grupach po kilka osobników. Pełzacze układają się wtedy głowami do środka, a ogonami na zewnątrz. Gdy na danym terenie nie ma dziupli schronienia przed wiatrem i miejsca na noclegowisko szukają w odpowiadających im rozmiarem zagłębieniach w korze.
Najpewniejszą cechą rozpoznawczą jest głos: u pełzacza leśnego śpiew składa się z opadającej sekwencji bardzo wysokich dźwięków - delikatnego szczebiotu, a następnie wysokiego długiego trelu stopniowo opadającego z końcowym zwrotem melodii. Wabi cienkim tsjuuu. W terenie jedynie po czystym szczebiocie zakończonym przyjemnym trelem można rozpoznać, że dany osobnik jest samcem. Strofy śpiewu pełzacza leśnego są dłuższe i cichsze niż u pełzacza ogrodowego. Samiec śpiewa na drzewie w ruchu w trakcie szukania pokarmu.
Nagranie z Surrey, Wielka Brytania
Problem z odtwarzaniem pliku? Zobacz Pomoc.
ok. 8-10 g
Lasy iglaste, liściaste i mieszane bogate w starodrzewy, jak też mniejsze zadrzewienia. Preferuje lasy górskie i subalpejskie, gdzie rzadziej występuje pełzacz ogrodowy. Omija jednak zadrzewienia miejskie i parki. Choć nazwa gatunkowa wskazuje, że pełzacz leśny z ogrodowym wymijają się siedliskami w których występują nie zawsze jest to prawdziwe i nie można sugerować się przy oznaczaniu. W kraju zasiedla olsy, grądy, łęgi i stare bory, zarówno ich obrzeża jak i wnętrza. W parkach i ogrodach można go zobaczyć gdy dominują tam drzewa iglaste.
Na drzewie, w szparach i załomach pękniętej kory, dziuplach, szczelinach budynków, stertach kamieni, za stropowymi belkami, w stertach ułożonego drewna. Gniazdo wyścielone jest cienko drobnymi gałązkami, piórami, sierścią, mchem i źdźbłami traw. Budują je suche gałązki, kawałki kory, igły sosnowe, łyko i drewna. Korzysta także ze skrzynek lęgowych. W sztucznych stanowiskach łatwo go zauważyć, ponieważ w podstawie gniazda wplecione są suche patyczki i cała konstrukcja jest dość duża. Za większość budowy lęgowiska odpowiedzialna jest samica. Tworzone pary są monogamiczne.
1-2 lęgi w kwietniu–maju (czasem przeciąga się do czerwca). Składa 5–6 (nawet do 8) jaj o wymiarach 16x12 mm, brudnobiałych, brązowych z delikatnymi rdzawymi cętkami.
Jaja wysiadywane są przez okres 13 do 17 dni wyłącznie przez samicę. Kolejne 2 tygodnie rodzice karmią swoje młode w gnieździe. Gdy potomstwo wyleci dokarmiane jest jeszcze kilka dni. Lotność uzyskują po 13-18 dniach. Jest to okres w którym młode pełzacze potrafią już przelatywać przynajmniej pomiędzy pobliskimi drzewami.
Owady i ich larwy, poczwarki, jaja, pająki i drobne nasiona jesienią oraz zimą. Charakterystyczny sposób zbierania pokarmu: zaczynając od podstawy pnia, ruchem okrężnym spiralnie głową do góry wspina się po drzewie wokół i w górę pnia podskokami do korony, wyszukując w korze owady i pająki, a następnie przelatuje na podstawę pnia kolejnego drzewa. To zachowanie umożliwiają ptakowi silne palce o długich pazurach. We wspinaczce pomagają też potężne sterówki, którymi się podpiera.
Dieta i sposób spożywania najróżniejszych bezkręgowców z powierzchni kory drzew i wyciąganie ich pincetowatym, cienkim i zakrzywionym dziobem ze szczelin przypomina zachowania blisko spokrewnionego pełzacza ogrodowego. Czasem żeruje na ziemi. Tylko wyjątkowo łapie owady w locie.
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[6].
A trepadeira-do-bosque (Certhia familiaris), é uma pequena ave passeriforme. É semelhante a outras trepadeiras, possuindo um bico curvo, padrão castanho no dorso, esbranquiçado no ventre e uma cauda comprida e firme de penas que a ajudam a trepar os troncos das árvores. Pode ser distinguida do seu parente próximo, a trepadeira-comum, com quem partilha a maior parte do seu território europeu, pelo canto diferente.
A espécie está dividida em pelo menos nove subespécies, que nidificam em diferentes partes da Eurásia temperada. A trepadeira-dos-bosques pode ser encontrada em florestas de todos os tipos, mas quadno o seu território se sobrepõe ao da trepadeira-comum na Europa Ocidental, é mais provável encontrá-la em florestas de coníferas ou a altitudes mais elevadas. Nidifica em reentrâncias nas árvores, ou por trás de bocados de casca solta, tendo preferência por sequóias gigantes introduzidas nos locais de nidificação, quando presentes. A fêmea deposita normalmente cinco ou seis ovos brancos sarapintados de rosa no ninho, mas tanto estes, como as crias, são vulneráveis à predação por parte de pica-paus e mamíferos, incluindo esquilos.
É uma espécie insectívora que trepa os troncos das árvores como um rato, em busca de insectos que apanha em fendas e buracos na casca, com o seu bico fino e curvo. Depois voa em direcção à base de outra árvore com um característico voo errático. Apesar de ser um pássaro solitário durante o Inverno, pode formar aninhamentos comunais sob clima frio. É comum, não se encontrando ameaçada[1]
A trepadeira-do-bosque (Certhia familiaris), é uma pequena ave passeriforme. É semelhante a outras trepadeiras, possuindo um bico curvo, padrão castanho no dorso, esbranquiçado no ventre e uma cauda comprida e firme de penas que a ajudam a trepar os troncos das árvores. Pode ser distinguida do seu parente próximo, a trepadeira-comum, com quem partilha a maior parte do seu território europeu, pelo canto diferente.
A espécie está dividida em pelo menos nove subespécies, que nidificam em diferentes partes da Eurásia temperada. A trepadeira-dos-bosques pode ser encontrada em florestas de todos os tipos, mas quadno o seu território se sobrepõe ao da trepadeira-comum na Europa Ocidental, é mais provável encontrá-la em florestas de coníferas ou a altitudes mais elevadas. Nidifica em reentrâncias nas árvores, ou por trás de bocados de casca solta, tendo preferência por sequóias gigantes introduzidas nos locais de nidificação, quando presentes. A fêmea deposita normalmente cinco ou seis ovos brancos sarapintados de rosa no ninho, mas tanto estes, como as crias, são vulneráveis à predação por parte de pica-paus e mamíferos, incluindo esquilos.
É uma espécie insectívora que trepa os troncos das árvores como um rato, em busca de insectos que apanha em fendas e buracos na casca, com o seu bico fino e curvo. Depois voa em direcção à base de outra árvore com um característico voo errático. Apesar de ser um pássaro solitário durante o Inverno, pode formar aninhamentos comunais sob clima frio. É comum, não se encontrando ameaçada
Cojoaica de pădure sau cojoaica comună (Certhia familiaris) este o pasăre insectivoră, cățărătoare, sedentară, din ordinul paseriformelor răspândită în Eurasia, inclusiv în România și Republica Moldova. În România rămâne și iarna și este răspândita aproape în toate pădurile, la șes și la munte, unde urcă până în zona coniferelor; preferă pădurile mari cu arbori bătrâni. De asemenea, în parcuri, grădini, chiar livezi, însă numai unde sunt copaci bătrâni. Cuibărește în găuri mici din arbori sau sub scoarța lor. Este o specie sedentară, iarna fiind înclinată spre eratism.
Este o pasăre mică cu o lungime de 11-14,4 cm și o greutate de 7-10 g. De culoarea scoarței copacilor, este greu de observat când se urcă în spirală pe trunchiuri, scotocind cu ciocul fin și curbat prin crăpături, în căutarea insectelor. Spatele este cafeniu cu striuri ruginii mai deschise, iar partea ventrală a corpului este în întregime albă. Deasupra ochiului are o sprânceană (dunga supraciliară) albă, vizibilă. Fruntea și creștetul capului cu multe pete; rahisul acestora albicios. Ciocul fin și arcuit. Gheara degetului posterior este mai lungă de 8–10 mm.
Prin luna aprilie-mai, depune 5-6 ouă albe cu pete ruginii, care sunt clocite de femelă, timp de circa 15 zile. Scoate pe sezon, două generații de pui. Strigătul este un "tsii-tsii" fin și pătrunzător, iar cântecul un ciripit subțire și rapid, accelerat spre final.
Sunt descrise 10 subspecii, în România și Republica Moldova trăiește Certhia familiaris familiaris
Subspecii:
Evoluție și dispariție Comportament Liste ClasificareCojoaica de pădure sau cojoaica comună (Certhia familiaris) este o pasăre insectivoră, cățărătoare, sedentară, din ordinul paseriformelor răspândită în Eurasia, inclusiv în România și Republica Moldova. În România rămâne și iarna și este răspândita aproape în toate pădurile, la șes și la munte, unde urcă până în zona coniferelor; preferă pădurile mari cu arbori bătrâni. De asemenea, în parcuri, grădini, chiar livezi, însă numai unde sunt copaci bătrâni. Cuibărește în găuri mici din arbori sau sub scoarța lor. Este o specie sedentară, iarna fiind înclinată spre eratism.
Kôrovník dlhoprstý[3] (lat. Certhia familiaris) je veľmi malý vták z čeľade kôrovníkovité (Certhiidae). Obýva Európu a Áziu. Hniezdi na väčšine územia Slovenska do 1 620 m n. m..[4] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov kôrovník dlhoprstý patrí medzi najmenej ohrozené druhy, populácia je stabilná (Európa v rokoch 1980 – 2013), nepravidelné kolísanie v severnej a východnej oblasti rozšírenia je pravdepodobne závislé od veľkosti úrody semien smreka.[1]
Kôrovník dlhoprstý meria 125 mm.[5] a váži 6 - 9,5 g.[6] Na chrbtovej strane je samček aj samička hnedej farby s hnedými čiarkami a škvrnkami. Spodná časť tela je biela so striebristým leskom. Zobák je zahnutý nadol.[7] Nadchvostové krovky majú hrdzavú farbu. Mladé vtáky majú spodok tela žltobiely.[6]
Vábenie je jemné "siit"[7] alebo "srii"[5]. Spev trvá asi 3 s a možno rozlíšiť dve časti "zi-zi zisirri zrisirirr"[5].
Je to stály druh a v mimohniezdnom období robí potulky v okolí hniezdiska.[4]
Odhadovaný počet hniezdiacich párov je 100 000 - 150 000, zimujúcich jedincov 300 000 - 600 000. Veľkosť populácie i územie na ktorom sa vyskytuje sú stabilné, maximálna zmena do 20%. Ekosozologický status v roku 1995 žiadny. V roku 1998 žiadny. V roku 2001 žiadny.[8] V roku 2014 LC - menej dotknutý.[2][9][10] Európsky ochranársky status nezaradený SPEC. Stupeň ohrozenia S - vyhovujúci ochranársky status.[4]
Žije najmä v ihličnatých a zmiešaných lesoch. Hniezdi aj v listnatých lesoch a parkoch.[4]
Hniezdo si stavia pod odlúpenou kôrou, v škárach stromov a pod brečtanom.[7] Stavia iba samica a umiestňuje ho vo výške od 1 do 3 m. Používa drobné konáriky a kúsky kôry, vo vnútri jemné rastlinné časti, srsť a perie, na spájanie používa pavučinu. Kladie 5 - 7 bielych vajíčok s hrdzavými škvrnkami. Škvrnky sa zahusťujú na širšom konci vajíčka. Samica sedí na vajíčkach a samec ju kŕmi. Mláďatká sa vyliahnu za 13 - 15 dní. Obaja rodičia ich kŕmia 15 - 16 dní. Hniezda dva krát za rok, v apríli a v máji a potom v júni, júli.[6]
Živí sa hmyzom alebo článkonožcami na kôre stromov v rôznom štádiu života - vajíčka, larvy aj kukly.[6] Pri hľadaní potravy sa pohybujú skackavo a špirálovite hore po kôre. Preletia na susedný strom, na spodnú časť kmeňa a opäť smerujú nahor.[5]
Podobne ako kôrovník krátkoprstý užitočný hmyzožravý druh. Obidva druhy treba všemožne chrániť.
██ Kôrovník dlhoprstý, stály
██ Kôrovník dlhoprstý, zimujúci
██ Kôrovník horský
Kompozitná fotografia - pomôcka na ľahšie spoznanie druhu
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Kôrovník dlhoprstý
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Kôrovník dlhoprstý
Kôrovník dlhoprstý (lat. Certhia familiaris) je veľmi malý vták z čeľade kôrovníkovité (Certhiidae). Obýva Európu a Áziu. Hniezdi na väčšine územia Slovenska do 1 620 m n. m.. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov kôrovník dlhoprstý patrí medzi najmenej ohrozené druhy, populácia je stabilná (Európa v rokoch 1980 – 2013), nepravidelné kolísanie v severnej a východnej oblasti rozšírenia je pravdepodobne závislé od veľkosti úrody semien smreka.
Trädkrypare (Certhia familiaris) är en fågelart inom familjen trädkrypare (Certhiidae).
Den liknar andra arter inom familjen, med böjd näbb, mönstrad brun ovansida, vitaktig undersida och långa styva stjärtpennor som den använder för kunna balansera upprätt på trädstammar och grenar. Den kan lättast urskiljas från den likartade trädgårdsträdkryparen, som delar en stor del av dess utbredning i Europa, genom skillnaden i sång.
Trädkryparen har nio eller fler underarter som häckar i olika delar av dess utbredningsområde i de tempererade delarna av Eurasien. Arten återfinns i alla sorters skogsmarker, men där den överlappar med trädgårdsträdkryparen i Västeuropa återfinns den med större sannolikhet i barrskogar eller på högre höjder. Den häckar i trädhålor eller bakom barkflagor, och föredrar introducerade mammutträd som häckningsplatser där sådana finns tillgängliga. Honan lägger vanligen fem eller sex vita ägg med rosa prickar i det fodrade boet, men ägg och ungar är sårbara för angrepp från hackspettar och däggdjur, däribland ekorrar.
Trädkryparen är insektsätare och klättrar uppför trädstammar som en mus, för att leta efter insekter som den plockar från skrevor i barken med sin fint böjda näbb. Den flyger sedan till foten av ett annat träd med en distinkt oregelbunden flykt. Fågeln lever ensam på vintern, men kan bilda gemensamma sovplatser under kallt väder.
Trädkryparen beskrevs första gången under sitt nuvarande vetenskapliga namn av Linné i hans Systema naturae 1758.[2] Det vetenskapliga namnet härrör från grekiska kerthios, en liten trädlevande fågel som beskrivits av Aristoteles med flera, och latinets familiaris, välbekant eller vanlig.[3]
Denna art tillhör en grupp mycket likartade arter av trädkrypare som alla placeras i släktet Certhia där idag åtta arter erkänns. Släktet består av två evolutionära utvecklingslinjer, en holarktisk utvecklingslinje och en sydasiatisk utvecklingslinje med utbredningsområde söder och öster om Himalaya.
Trädkryparen tillhör den nordliga holarktiska utvecklingslinjen, tillsammans med amerikansk trädkrypare (C. americana) och trädgårdsträdkryparen (C. brachydactyla), i västra Eurasien.
Utöver dessa tre arter av den holarktiska utvecklingslinjen så finns det ett komplex med tre taxa i Himalaya vilka tidigare har kategoriserats som underarter till trädkryparen men som idag allmänt ges ställning som den egna arten hodgsonträdkrypare (Certhia hodgsoni), exempelvis av BirdLife International.[4] Detta förslag grundar sig på studier av komplexets DNA och sångstruktur.[5]
Amerikansk trädkrypare har ibland kategoriserats som en underart av trädkrypare, men har närmare samhörighet med trädgårdsträdkrypare, och behandlas numera vanligen som egen art.[6]
Trädkryparen är den mest spridda arten i sitt släkte. Den häckar i hela Eurasien från Irland till Japan. I den västra delen av utbredningsområdet har den spritts till Yttre Hebriderna i Skottland, trängt längre norrut i Norge, och första kända häckningen i Nederländerna skedde 1993.[6]
Trädkryparen är en stannfågel i de mildare västra och södra delarna av häckningsutbredningen, men vissa individer i norr flyttar söderut på vintern, och populationer som häckar på berg kan flytta till lägre höjd på vintern. Vinterrörelser och spridning efter häckningen kan leda till kringflackande utanför den normala utbredningen. Övervintrande flyttfåglar av den asiatiska underarten har observerats i Sydkorea och Kina, och nominatformen har observerats väster om sin häckningsutbredning så långt bort som Orkneyöarna i Skottland. Trädkryparen har också förekommit som gäst på Kanalöarna (där trädgårdsträdkryparen är den lokala arten), Mallorca och Färöarna.[6]
I Sverige är den vanlig i barrskogar och blandskogar i större delen av landet.[7]
Det finns nio till tolv underarter av trädkrypare, beroende på val av taxonomisk ståndpunkt, vilka alla är mycket lika och olika underarter häckar med varandra i områden där deras utbredningar överlappar. De för närvarande erkända underarterna är som följer:[6]
Hodgsonträdkrypare (C. hodgsoni) betraktades tidigare som en underart till trädkrypare, men anses nu allmänt vara en egen art.[5]
Alla arter i familjen trädkrypare är likartade i utseende. De är små fåglar med bruna ovansidor med streck och prickar, rödaktiga gumpar och vitaktiga undersidor. De har långa böjda näbbar och långa styva stjärtpennor som ger stöd när de kryper upp för trädstammar för att söka efter insekter.[6]
Trädkryparen är 12,5 cm lång och väger 7,0–12,9 gram. Den har varmt brun ovansida som är intrikat mönstrad i svart, brungult och vitt, och enfärgat brun stjärt. Buken, sidorna och kloakområdet skiftar i brungult. Könen är lika, men ungfågeln har mattare ovansida än den adulta fågeln, och dess undersida är matt vit med mörka fina fläckar på sidorna.[6]
Kontaktlätet är ett mycket lågmält, tunt och gällt sit, men det mest utmärkande lätet är genomträngande tsri, ibland upprepat som en serie noter. Hanens sång inleds med srrih, srrih åtföljt i turordning av ett fåtal kvittrande noter, ett längre fallande porlande, och en vissling som faller och sedan stiger.[6]
Trädkryparens utbredningsområde överlappar med flera andra arters i samma släkte, vilket kan medföra lokala problem vid artbestämning. Den holarktiska gruppen av familjen har en mer kvittrande sång och börjar och slutar alltid med ett gällt sriih. Detta gäller dock inte komplexet hodgsoni i områdena kring Himalaya och Kina. Arterna i den sydliga gruppen har däremot en drill i högre tempo utan sriih-ljudet.
I Europa delar trädkryparen en stor del av sitt utbredningsområde med trädgårdsträdkryparen. Jämfört med denna är trädkryparen vitare på undersidan, varmare och mer fläckig ovan, har vitare ögonbrynsstreck, något kortare näbb och längre bakklo. Att enbart med synen artbestämma en individ, till och med en som man håller i handen, kan vara omöjligt för svagt tecknade fåglar. En sjungande trädkrypare kan vanligen identifieras, eftersom trädgårdsträdkryparen har en utmärkande serie jämnt fördelade noter som låter ganska annorlunda jämfört med trädkryparens sång. Båda arterna kan dock sjunga den andres sång.[6]
Amerikansk trädkrypare har aldrig observerats i Europa, men en sådan i Europa om hösten skulle vara mycket svår att särskilja. Under denna tiden på året sjunger inte trädkryparna varför en särskiljning på det viset är omöjligt och övriga läten från den amerikanska artens påminner mycket om trädkryparens. Till utseendet är amerikansk trädkrypare mer lik trädgårdsträdkryparen än trädkryparen, men att särskilja dem med säkerhet, speciellt i fält, är förmodligen en omöjlighet.[6]
Vad gäller morfologiska skillnader mellan trädkryparens underarter finns det en generell klinal variation i utseende från väster till öster över Eurasien, där underarterna blir gråare på ovansidan och vitare på undersidan, men denna trend kastas om öster om Amurfloden. Kompelxet hodgsoni är brunare på ovansidan är familiars-gruppen och har en kontrasterande rödbrun övergump.
Den häckar i tempererade skogsmarker i hela Eurasien och föredrar mogna träd. Där den delar utbredningsområde med trädgårdsträdkrypare, vilket är större delen av Europa, tenderar den att finnas främst i barrskog, särskilt gran och ädelgran. I de områden där den är den enda arten av trädkrypare, som i Europeiska Ryssland,[6] och Brittiska öarna,[3] föredrar den lövskog eller blandskog framför barrskog.
Trädkryparen häckar ned till havsnivå i den norra delen av sin utbredning, men tenderar att leva i högländer längre söderut. I Pyrenéerna häckar den över 1,370 meter, i Kina från 400–2 100 meter och i södra Japan från 1 065–2 ,135 meter.[6] Häckningsområdena har temperaturer i juli på mellan 14 och 16 °C och 23–24 °C.[9]
Trädkryparen häckar från ett års ålder. Boet byggs i sprickor i träd eller bakom barkstycken.[3] Där sådana finns är introducerade nordamerikanska mammutträd favoritträd för häckning, eftersom en hålighet för häckning enkelt kan gröpas ur dess mjuka bark.[10] Sprickor i byggnader eller murar används ibland, och konstgjorda fågelholkar eller luckor kan föredras i barrskogsområden.[6] Boet har en bas av kvistar, tallbarr, gräs eller bark, och är fodrat med finare material såsom fjädrar, ull, mossa, lav eller spindelnät.
I Europa läggs vanligen fem till sex ägg mellan mars och juni, men i Japan läggs tre till fem ägg från maj till juli.[6] Äggen är vita med mycket fina rosaaktiga prickar främst vid den breda änden,[6] mäter 16 x 12 mm och väger 1,2 g , varav 6% är skal.[3] Äggen ruvas av enbart honan i 13–17 dagar tills de duniga ungarna kläcks. Ungarna är bostannare. De utfodras sedan av båda föräldrar, men värms av endast honan, i ytterligare 15–17 dagar tills de blir flygga.[3] Ungfåglarna återvänder till boet några nätter därefter. Omkring 20% av paren, främst i söder och väster, föder upp en andra kull.[6]
Bland predatorer på trädkrypares bon och ungar finns större hackspett, ekorre och små mårddjur, och predationen är omkring tre gånger högre i splittrade landskap än i sammanhängande skogsområden (32,4% gentemot 12,0% i mindre splittrade skogslandskap). Predationsnivån ökar med mängden skogsbryn nära en boplats, och även närvaro av jordbruksmark i närheten, i båda fallen troligen på grund av en högre grad av predation från mårddjur.[11] Andelen överlevande ungfåglar är okänd för denna art, men 47,7% om året av de adulta fåglarna överlever. Den typiska livslängden är två år, men den högsta belagda åldern är åtta år och tio månader.[3]
Trädkryparen söker karakteristiskt ryggradslösa djur som byten på trädstammar. Den börjar nära trädets bas och arbetar sig uppåt med de styva stjärtfjädrarna som stöd. Till skillnad från nötväckan klättrar den inte nedför träd med huvudet före, utan flyger till basen av ett annat träd i närheten. Den använder sin långa tunna näbb till att dra ut insekter och spindlar från sprickor i barken. Den återfinns vanligen på träd, men jagar ibland byten på väggar, bar mark eller bland fallna tallbarr, och kan utöka sin föda med frön från barrträd under de kallare månaderna.[9]
Trädkryparhonan födosöker främst på de övre delarna av trädstammar, medan hanen utnyttjar de lägre delarna. En studie i Finland fann att om en hane försvinner födosöker den oparade honan på lägre höjder, tillbringar mindre tid på varje träd och har kortare födosökstillfällen än en hona i ett par.[12]
Trädkrypare ansluter sig ibland till flockar av olika fågelarter på vintern (meståg), men den tycks inte dela den föda som hittas av medföljande mesar och kungsfåglar, och drar kanske bara fördel av den ökade säkerheten i en flock.[9] Skogsmyror delar habitat med trädkryparen, och livnär sig också på ryggradslösa djur på trädstammar. De finländska forskarna fann att där myrorna hade letat föda fanns färre leddjur, och trädkryparhanar tillbringade mindre tid på granstammar som hade besökts av myror.[13]
Som liten skogsfågel med oansenlig fjäderdräkt och lågmält lockläte är trädkryparen lätt att missa då den hoppar muslikt uppför en trädstam, i korta skutt där den använder sin styva stjärt och brett utspärrade ben som stöd. Ändå är den inte skygg och är i stor utsträckning likgiltig inför mänsklig närvaro.[6] Den har en utmärkande ojämn och vågformig flykt, där fladdrande fjärilslika vingslag växlar med vingglidningar. Flyttande fåglar kan flyga på dagen eller på natten, men förflyttningarnas storlek döljs ofta av bofasta populationer. Den lever ensam på vintern, men i kallt väder kan upp till ett dussin eller fler fåglar sova tillsammans i en lämplig skyddad hålighet.[9]
Denna art har en omfattande utbredning på omkring 10 miljoner km². Den har en stor population, varav uppskattningsvis 11–20 miljoner individer förekommer enbart i Europa. Trenderna för populationsutvecklingen har inte kvantifierats, men arten anses inte närma sig trösklarna för IUCN:s rödlistningskriterium om populationsminskning (minskning på mer än 30% under tio år eller tre generationer). Av dessa anledningar klassificeras arten som livskraftig (LC).[1]
Den är vanlig över en stor del av sitt utbredningsområde, men i de nordligaste områdena är den sällsynt, eftersom den är sårbara för svåra vintrar, särskilt om dess födosök avbryts av isyta på träden eller kallt regn. Den är också ovanlig i Turkiet och Kaukasus.[6]
Då den liknar hackspettarna har den kallats för "hackspittunge".[14] "Trädrännare" har både trädkrypare och nötväcka kallats i Närke. I Västergötland har den kallats "trädlus" och i Dalarna och på andra håll för "eklus", "furuknatt", "furulus" och "lavlus".[14] Den har även kallats "krypare" och "bomkrypare".[15]
I Frankrike är trädkryparen helgad åt Sankt Martin och har därför kallats l'oiseau de St Martin, det vill säga "St Martins fågel".[14]
Wikimedia Commons har media som rör trädkrypare.
Trädkrypare (Certhia familiaris) är en fågelart inom familjen trädkrypare (Certhiidae).
Den liknar andra arter inom familjen, med böjd näbb, mönstrad brun ovansida, vitaktig undersida och långa styva stjärtpennor som den använder för kunna balansera upprätt på trädstammar och grenar. Den kan lättast urskiljas från den likartade trädgårdsträdkryparen, som delar en stor del av dess utbredning i Europa, genom skillnaden i sång.
Trädkryparen har nio eller fler underarter som häckar i olika delar av dess utbredningsområde i de tempererade delarna av Eurasien. Arten återfinns i alla sorters skogsmarker, men där den överlappar med trädgårdsträdkryparen i Västeuropa återfinns den med större sannolikhet i barrskogar eller på högre höjder. Den häckar i trädhålor eller bakom barkflagor, och föredrar introducerade mammutträd som häckningsplatser där sådana finns tillgängliga. Honan lägger vanligen fem eller sex vita ägg med rosa prickar i det fodrade boet, men ägg och ungar är sårbara för angrepp från hackspettar och däggdjur, däribland ekorrar.
Trädkryparen är insektsätare och klättrar uppför trädstammar som en mus, för att leta efter insekter som den plockar från skrevor i barken med sin fint böjda näbb. Den flyger sedan till foten av ett annat träd med en distinkt oregelbunden flykt. Fågeln lever ensam på vintern, men kan bilda gemensamma sovplatser under kallt väder.
Orman tırmaşık kuşu (Certhia familiaris), ötücü kuşlar takımından bir kuş türüdür.
Avrupa'nın ılıman kesimlerinde ve Asya'nın bazı bölgelerinde görülürler. Tırmaşık kuşugillerden bir türdür.
Yaklaşık 12,5 – 14 cm boyunda, küçük, üst kısmı çizgili kahverengi, alt kısmı beyaz kuşlardır. Uzun, kalın bir kuyruğu vardır, kuyruk tüyleri ağaç kovuklarına girmesine yardımcı olur. Kuşun gagası uzun ve kıvrıktır.
Orman tırmaşık kuşu (Certhia familiaris), ötücü kuşlar takımından bir kuş türüdür.
Avrupa'nın ılıman kesimlerinde ve Asya'nın bazı bölgelerinde görülürler. Tırmaşık kuşugillerden bir türdür.
Yaklaşık 12,5 – 14 cm boyunda, küçük, üst kısmı çizgili kahverengi, alt kısmı beyaz kuşlardır. Uzun, kalın bir kuyruğu vardır, kuyruk tüyleri ağaç kovuklarına girmesine yardımcı olur. Kuşun gagası uzun ve kıvrıktır.
Всі підвиди звичайного підкоришника є доволі схожими зовнішньо: невеликі птахи в сторкато-плямистому оперенні верхньої частини тіла, рудуватим охвістям, та сірувато-білим забарвленням черева. Дзьоб відносно довгий, загнутий донизу; довгі та жорсткі хвостові пера допомагають утримуватись вертикально на стовбурах дерев[1]. Пісня — мелодійне свистіння, з коротким «віт» на кінці, поклик — високотональне «цііт».
Ареал звичайного підкоришника накладається на ареали кількох інших видів роду, що може спричинювати проблеми з видовим визначенням на ряді територій. На території Європи звичайний підкоришник на більшій частині території співіснує з підкоришником короткопалим. У порівнянні з останнім видом, звичайний підкоришник має світлішу нижню частину тіла, яскравішу та строкатішу верхню частину, світліші брови (supercilium), та трохи коротший дзьоб. Візуальна ідентифікація, тим не менше, є досить складною навіть для впійманих у пастки птахів. Набагато легше розрізнити ці два види за їхнім співом; але за деякими спостереженнями, обидва види іноді можуть видавати спів, характерний для іншого з них[1].
Три гімалайські підвиди підкоришника звичайного останнім часом часто виділяються в окремий вид — підкоришник Ходжсона (Certhia hodgsoni)[2]; але, якщо відносити їх до підкоришника звичайного, то основними ознаками, що їх відрізняють від трьох інших південно-азійських видів роду, будуть такі: рівномірне забарвлення хвоста на відміну від підкоришника смугастохвостого, або гімалайського (Certhia himalayana), білясте горло на відміну від підкоришника коричневогорлого (Certhia discolor), та темніші боки на відміну від рудобокого, або непальського підкоришника (Certhia nipalensis)[1].
Північноамериканський коричневий підкоришник (Certhia americana), дуже схожий на звичайного зовні, в Європі ніколи не спостерігався, але на осінніх перельотах його дуже важко відрізнити від підкоришника звичайного, особливо з огляду на те, що в цей період він практично не співає[1].
Звичайний підкоришник був вперше описаний під своєю сучасною назвою Карлом Ліннеєм в книзі «Systema naturae» в 1758 році[3]. Біноміальна назва виду походить від грецького слова kerthios, яким позначалась описана Аристотелем маленька пташка, що живе на стовбурах дерев, та латинського слова familiaris — «звичайний»[4].
Цей вид є одним з приблизно восьми близько споріднених видів, що формують рід Підкоришник (Certhia). Вісім видів роду формують дві еволюційні групи: голарктичну та південно-азійську. Для голарктичної групи характерний мелодійніший спів, що завжди (окрім C. familiaris з китайського ареалу) починається або закінчується треллю «цріі». Види південно-азійської групи, навпаки, мають коротші фрази співу без трелі «цріі». Всі види мають досить видоспецифічний спів, і деякі підвиди були таксономічно підвищені до рангу видів, базуючись саме на особливостях співу[5].
Звичайний підкоришник належить до голарктичної групи, разом з американським коричневим підкоришником (C. americana), короткопалим підкоришником (C. brachydactyla) з західної частини Євразії, та, у випадку виділення його в окремий вид, підкоришником Ходжсона (C. hodgsoni) з південної та південно-західної межі Гімалаїв[6].
Звичайний підкоришник поділяється на 9-12 підвидів, залежно від таксономічної системи; всі підвиди дуже схожі, та часто схрещуються на територіях, де їхні ареали збігаються. У зовнішньому вигляді птахів спостерігається географічний градієнт із заходу на схід Євразії, згідно з яким у східних підвидів є сірішою верхня половина тіла та більш білястою — нижня, але ця тенденція стає оберненою на схід від ріки Амур. На сьогодні виділяють такі підвиди:
Підвид Ареал Примітки[1] C. f. britannica Велика Британія та Ірландія Ірландські підкоришники, що трохи темніші за британських, іноді виділяються в окремий підвид C. f. macrodactyla Західна Європа Тьмяніші зверху та світліші знизу, ніж C. f. britannica C. f. corsa Острів Корсика Ділянки рудуватого кольору в нижній частині тіла та контрастніше забарвлення верхньої частини, ніж у C. f. macrodactyla C. f. familiaris Скандинавія та східна Європа на схід до західного Сибіру Номінативний підвид. Тьмяніша верхня половина тіла, ніж у C. f. macrodactyla, сірувато-білий знизу C. f. daurica Східний Сибір, Монголія Тьмяніший та сіріший, ніж номінативний підвид C. f. orientalis Басейн Амура, північно-східний Китай, Корея Схожий на номінативний підвид, але з яскравішими смужками на верхній частині тіла C. f. japonica Японія Темніший та рудуватіший за C. f. duarica C. f. persica Крим та Туреччина, на схід до північного Ірану Менш яскравий та менш рудуватий за номінативний підвид C. f. tianchanica Північно-східний Китай та прилеглі частини колишнього СРСР Тьмяніший та більш рудуватий за номінативний підвид C. f. hodgsoni Західні Гімалаї (Індія), Кашмір Часто номінується як окремий вид, C. hodgsonii.[6] C. f. mandellii Східні Гімалаї (Індія), Непал Часто номінується як окремий вид, C. hodgsonii.[6] C. f. khamensis Китай, Сичуань Часто номінується як окремий вид, C. hodgsonii.[6]Звичайний підкоришник є найширше розповсюдженим представником роду; гніздиться в лісах помірного кліматичного поясу практично на всій Євразії від Ірландії до Японії, його загальний ареал має площу близько 10 млн км²[7]. Цей птах віддає перевагу старим деревам і, в більшій частині Європи, де його ареал накладається на ареал короткопалого підкоришника, притаманніший хвойним лісам, особливо сформованим ялиною та ялицею; тим не менше, на територіях, де цей вид є єдиним підкоришником, наприклад в європейській частині Росії[1] та на Британських островах[4], він віддає перевагу широколистяним та мішаним лісам порівняно з хвойними.
В Україні підкоришник звичайний мешкає в лісових і лісостепових смугах, північній степовій смузі, в пониззях Дніпра, Дністра і Дунаю (зокрема, зустрічається в Дунайському Біосферному заповіднику), а також в Кримських горах. Перевагу надає лісам, але можна його зустріти і в парках.
Звичайний підкоришник гніздиться аж до рівня моря в північній частині ареалу, але далі на південь його гніздування стає притаманним, в середньому, більшим висотам. В Піренеях нижньою межею гніздування є ізолінія 1370 метрів, в Китаї — 400—2100 метрів, в південній Японії — 1065—2135 метрів[1]. Територія гніздування обмежена ізотермами липня 14-16 °C та 23-24 °C[8].
Звичайний підкоришник є осілим птахом у західній та південній частинах ареалу, але деякі північні птахи взимку відкочовують на південь, а особини, що гніздяться в горах, часто з настанням холодів спускаються до менших висот. Зимові міграції та розселення молодих птахів призводить до спостережень зальотів підкоришника за межами усталеного ареалу. Зимові мігранти азіатських підвидів відмічені в Південній Кореї та південному Китаї, а номінативний підвид спостерігався на захід від свого постійного ареалу — аж до Оркнейських островів та Шотландії. Також звичайний підкоришник спостерігався на зальотах на Нормандських островах (де постійна популяція існує лише у підкоришника короткопалого), на Мальорці та Фарерських островах[1].
Цей вид має дуже великий ареал (площа близько 10 мільйонів квадратних кілометрів) та чисельну популяцію: тільки чисельність підкоришника звичайного в Європі оцінюється в 11-20 мільйонів особин. Тенденції зміни чисельності виду не описані, але, судячи зі всього, він не знаходиться під загрозою зникнення згідно з критеріями Червоного Списку МСОП (скорочення чисельності популяції на 30 % на протязі 10 років або трьох поколінь).
Птах є досить звичайним практично на всій території розповсюдження, крім північної межі ареалу, де він відносно рідкісний з огляду на занадто холодні для нього зими, особливо якщо харчуванню заважає утворення криги на стовбурах дерев. Також цей птах є відносно рідкісним в Туреччині та на Кавказі. Західною межою ареалу є Зовнішні Гебриди (Шотландія), та Норвегія. Перший випадок розмноження в Нідерландах зареєстрований в 1993 році[1].
Звичайний підкоришник починає розмножуватись у віці один рік, роблячи гнізда в дуплах, тріщинах дерев або під корою старого дерева (береза, осика, липа[4]). В місцях, де був акліматизований американський секвоядендрон, це дерево є улюбленим гніздовим об'єктом, тому що в його м'якій корі легко утворюються пустоти[9]. Подеколи для гніздування використовуються тріщини в будівлях, стінах, та штучні гніздов'я[1]. Намагається робити гніздо невисоко від землі — від 0,5 до 4 метрів. Нижня частина гнізда — пухка основа, що складається з тонких гілочок і шматочків кори. Стінки гнізда — з трави, волокна дерева, вузьких листочків змішаних із шматочками кори, деревини, моху. Підстилка зроблена з дрібного пір'я, павутиння, коконів, вовни, лишайників. За бідності підстилки може і не бути. Гніздо має приплюснуту форму розміром 6-8 см завширшки і 8-20 см заввишки. Іноді підкоришники роблять за літо дві кладки[10].
В Європі типова кладка налічує 5-6 яєць, що відкладаються від березня до червня, в Японії — з травня до липня.
В Україні підкоришник гніздиться доволі рано, в кінці квітня вже присутня кладка з 5-7 білих яєць з червоно-коричневими плямками і крапочками, кількість яких збільшується до тупого краю яйця. Яйця розмірами 1,4-1,6 на 1,1-1,2 см. Висиджуються близько двох тижнів тільки самкою, після чого пташенята ще два тижні лишаються у гнізді. Перед тим, як навчитися літати, пташенята починають повзати навколо гнізда і пищать при появі батьків. В кінці травня — початку червня пташенята вже літають, але ще кілька днів повертаються до гнізда на ночівлю.[1]
Природними ворогами підкоришника, що особливо небезпечні для кладок та нелітаючих пташенят, є великий строкатий дятел (Dendrocopos major), вивірки обох видів, що зустрічаються в Європі (місцева руда та американська сіра), та дрібні куницеві. Втрати від хижаків приблизно в три рази більші неоднорідних лісах, розсічених вирубками та галявинами, аніж в щільних масивах (32.4 % та 12.0 % відповідно). Втрати від хижаків зростають у старих лісових масивів та поблизу сільськогосподарських об'єктів, вірогідно завдяки підвищеній щільності популяцій дрібних куницевих в таких місцях[11]. Відсоток виживання молодняка достеменно невідомий, але проміж дорослих птахів виживають 47.7 % кожного наступного року.
Типова тривалість життя в природі — два роки, максимальна зареєстрована тривалість життя — вісім років та 10 місяців[4].
Харчується переважно комахами, але також і іншими безхребетними — птах стрибає по стовбурах дерев знизу догори по спіралі. Закінчивши огляд дерева, перелітає на низ іншого. На відміну від повзика, ніколи не спускається деревами вниз головою. Хоча в більшості випадків харчування спостерігається на деревах, також воно можливе і на стінах, а також на землі, особливо серед опалих голок хвойних дерев; в холодні зими підкоришник звичайний може додавати до свого харчування деяку кількість насіння хвойних порід[8].
Самки звичайного підкоришника харчуються переважно на верхній частині стовбура, в той час як самці — на нижній. Дослідження, проведене у Фінляндії, показало, що за відсутності самця самотня самка харчується на меншій висоті, витрачає менше часу на кожне дерево, і має коротші харчувальні періоди, аніж самка, що має пару[12].
Підкоришник взимку час від часу може приєднуватись до міжвидових кормових зграй, але при цьому не долучається до поїдання корму, знайденого синицями або корольками, а лише використовує переваги безпечнішого середовища в зграї (завдяки щільнішому спостереженню за оточенням)[8]. Фінські дослідники довели, що в місцях, де харчуються великі групи мурах, чисельність безхребетних, придатних для харчування підкоришників, істотно зменшується; отже, лісові мурахи є харчовим конкурентом цих птахів[13].
Підкоришник звичайний — невеликий лісовий птах з камуфлюючим оперенням та неголосним співом, завдяки чому легко лишається непоміченим. Характерним для нього рухом є мишоподібне пересування короткими ривками вертикально по стовбурах та товстих гілках дерев, з використанням довгого жорсткого хвоста та широко розведених ніг як трикутника опори. Тим не менше, цей птах не дуже обережний і часто не звертає уваги на присутність людини[1]. В нього характерний нерівний пульсуючий політ, в якому чергуються метеликоподібні серії змахів крилами із сковзанням на крило та падіннями. Мігруючі птахи можуть летіти вдень і вночі, але загальний обсяг міграції звичайно маскується завдяки наявності місцевих осілих популяцій. Цей птах взимку веде, звичайно, поодинокий спосіб життя, але в холодну погоду в доброму притулку можуть формуватись зграї, що налічують один-два десятки підкоришників[8].
Certhia familiaris là một loài chim trong họ Certhiidae.[2]
.jpg)
Certhia familiaris là một loài chim trong họ Certhiidae.
Certhia familiaris Linnaeus, 1758
Ареал
Обыкновенная пищуха[1] (лат. Certhia familiaris) — маленькая птица из отряда воробьинообразных, представитель рода Пищухи. Имеет изогнутый клюв, фигурные коричневые надкрылья, белые подкрылья. Жёсткие хвостовые перья помогают взбираться вверх по стволам деревьев. Значительно отличается от сходного вида короткопалой пищухи (Certhia brachydactyla) по пению.
Обыкновенная пищуха имеет около девяти подвидов, которые свободно скрещиваются на территории Евразии. Подвиды обитают в лесах разных типов, в то время как сходный вид Certhia brachydactyla обитает обычно в хвойных лесах и на более высоких широтах. Обыкновенная пищуха гнездится в щелях коры деревьев, особенно на секвойядендроне[источник не указан 366 дней]. Самки обычно откладывают пять или шесть крапчатых розовых яиц.
Все подвиды обыкновенной пищухи довольно похожи внешне: небольшие птицы с пёстро-пятнистым оперением верхней части тела, рыжеватым охвостьем и серовато-белой окраской брюха. Клюв относительно длинный, изогнутый книзу; длинные и жёсткие хвостовые перья помогают удерживаться вертикально на стволах деревьев[2]. Песня — мелодичный свист, с коротким «вет» на конце, зов — высокотональный «циит».
Ареал обыкновенной пищухи накладывается на ареалы некоторых других видов рода, что может вызвать проблемы с видовым определением на ряде территорий. На территории Европы обыкновенная пищуха на большей части территории сосуществует с короткопалой пищухой. По сравнению с последним видом обыкновенная пищуха имеет светлую нижнюю часть тела, более яркую и пеструю верхнюю часть, светлые брови (supercilium) и покороче клюв. Визуальная идентификация, тем не менее, является достаточно сложной даже для пойманных в ловушки птиц. Гораздо легче различить эти два вида по их пению, но, по некоторым наблюдениям, оба вида иногда могут издавать пение, характерное для них обоих[2].
Три гималайских подвида пищухи обыкновенной в последнее время часто выделяются в отдельный вид — пищуха Ходжсона[en] (Certhia hodgsoni)[3], но, если относить их к пищухе обыкновенной, то основными признаками, которые отличают её от трёх других южно-азиатских видов рода, будут такие: равномерная окраска хвоста, в отличие от пищухи гималайской (Certhia himalayana); белёсое горло, в отличие от пищухи коричневогорлой (Certhia discolor); и тёмные бока, в отличие от непальской пищухи (Certhia nipalensis)[2].
Североамериканская коричневая пищуха (Certhia americana) очень похожа на обыкновенную снаружи, в Европе никогда не наблюдалась, но в период осенних перелетов её очень трудно отличить от пищухи обыкновенной, особенно учитывая то, что в этот период она практически не поёт[2].
Вид обыкновенная пищуха был впервые описан Карлом Линнеем в его монографии Systema naturae в 1758 году.[4] Латинское название вида происходит от греч. kerthios, малой птицы, обитающей в деревьях, описанной Аристотелем и лат. familiaris, обыкновенный.[5]
Классифицируют от девяти до двенадцати подвидов обыкновенной пищухи, все подвиды сходны морфологически и свободно скрещиваются. Современное представление о подвидах следующее:[6]
Подвиды Ареал Примечания[2] C. f. britannica, британская форма Великобритания и Ирландия Ирландские пищухи темнее британских C. f. macrodactyla, крупнопалая форма Западная Европа Окрас темнее сверху и белее внизу, чем у британской формы C. f. corsa, корсиканская форма остров Корсика Buff-tinged underparts and more contrasted upperparts than C. f. macrodactyla C. f. familiaris, обычная форма Скандинавия и Восточная Европа до Сибири Основной подвид. Окрас темнее снизу, чем у C. f. macrodactyla, белый низ C. f. daurica, даурская форма Восточная Сибирь, север Монголии Окрас более тёмный и более серый, чем у обычной формы C. f. orientalis, восточная форма Бассейн Амура, северо-восток Китая и Кореи Сходна с обычной формой, но с более чёткими полосками на спине C. f. japonica, японская форма Япония Более тёмная и более рыжая, чем C. f. daurica C. f. persica, персидская форма Крым и Турция на востоке, север Ирана Тусклая и менее рыжая, чем обычная форма C. f. tianchanica Северо-запад Китая и прилежащие районы России и Казахстана Более тёмная и более рыжая, чем обычная форма C. f. hodgsoni Западная часть Гималаев в Индии и Кашмире Часто выделяют в отдельные вид C. hodgsonii[7] C. f. mandellii Восточная часть Гималаев в Индии и Непале Часто относят к подвиду пищухи Ходгсона C. f. khamensis Китай, Сихуань Часто относят к подвиду пищухи Ходгсона
Обыкновенная пищуха является широко распространённым представителем рода; гнездится в лесах умеренного климатического пояса практически на всей Евразии от Ирландии до Японии, её общий ареал имеет площадь около 10 млн км2[8]. Эта птица предпочитает старые деревья и, в большей части Европы, где её ареал накладывается на ареал короткопалой пищухи, обитает в хвойных лесах, особенно в зарослях ели и пихты; тем не менее, на территориях, где этот вид является единственной пищухой, например в европейской части России[2] и на Британских островах[5], он предпочитает хвойным широколиственные и смешанные леса.
Обыкновенная пищуха гнездится на уровне моря в северной части ареала, на юге гнездование характеризуется большими высотами. В Пиренеях нижней границей гнездования служит изолиния 1370 метров, в Китае — 400—2100 метров, в южной Японии — 1065—2135 метров[2]. Территория гнездования ограничена изотермами июля 14—16 °C и 23—24 °C[9].
Обыкновенная пищуха является оседлой птицей в западной и южной частях ареала, но некоторые северные птицы зимой перелетают на юг, а особи, гнездящиеся в горах, часто с наступлением холодов спускаются на меньшие высоты. Зимние миграции и расселения молодых птиц приводят к наблюдаемым залётам пищухи за пределы устоявшегося ареала. Зимние мигранты азиатских подвидов отмечены в Южной Корее и южном Китае, а номинативный подвид наблюдался на запад от своего постоянного ареала — до Оркнейских островов и Шотландии. Также наблюдались залёты обыкновенной пищухи на Нормандские острова (где постоянная популяция существует только у пищухи короткопалой), на Майорку и Фарерские острова[2].
Этот вид имеет очень большой ареал (площадь около 10 миллионов квадратных километров) и многочисленную популяцию: только численность пищухи обыкновенной в Европе оценивается в 11—20 миллионов особей. Тенденции изменения численности вида не описаны, но, судя по всему, он не находится под угрозой исчезновения согласно критериям Красной книги (сокращение численности популяции на 30 % в течение 10 лет или трех поколений).
Птица встречается довольно часто практически на всей территории распространения, кроме северной границы ареала, где она относительно редка ввиду слишком холодной для неё зимы, особенно если питанию мешает образование льда на стволах деревьев. Также эта птица является относительно редкой в Турции и на Кавказе. Западной границей ареала являются Внешние Гебриды (Шотландия) и Норвегия. Первый случай размножения в Нидерландах зарегистрирован в 1993 году[2].
Обыкновенная пищуха начинает размножаться в возрасте один год, делая гнёзда в дуплах, трещинах деревьев или под корой старого дерева (берёза, осина, липа[5]). В местах, где был акклиматизирован американский секвойядендрон, это дерево является излюбленным гнездовым объектом, потому что в его мягкой коре легко образуются пустоты[10]. Иногда для гнездования используются трещины в зданиях, стенах и искусственные гнездовья[2]. Пытается делать гнездо невысоко от земли — от 0,5 до 4 метров. Нижняя часть гнезда — рыхлая основа, состоящая из тонких веточек и кусочков коры. Стенки гнезда — из травы, волокна дерева, узких листочков, смешанных с кусочками коры, древесины, мха. Подстилка сделана из мелкого пера, паутины, коконов, шерсти, лишайников. Гнездо имеет приплюснутую форму размером 6—8 см в ширину и 8—20 см высотой. Иногда пищухи делают за лето две кладки[11].
В Европе типичная кладка насчитывает 5—6 яиц, откладываемых от марта до июня, в Японии — с мая до июля.
Естественными врагами пищухи, которые особенно опасны для кладочных и нелетающих птенцов, являются большой пестрый дятел (Dendrocopos major), белки обоих видов, встречающихся в Европе (обыкновенная и каролинская), и мелкие куньи. Потери от хищников примерно в три раза больше в неоднородных лесах, рассеченных вырубками и полянами, чем в плотных массивах (32,4 % и 12,0 % соответственно). Потери от хищников растут в старых лесных массивах и вблизи сельскохозяйственных объектов, вероятно из-за повышенной плотности популяций мелких куньих в таких местах[12]. Процент выживания молодняка доподлинно неизвестен, но из взрослых птиц выживают 47,7 % каждый последующий год.
Типичная продолжительность жизни в природе — два года, максимальная зарегистрированная продолжительность жизни — восемь лет и 10 месяцев[5] .
Питается преимущественно насекомыми, но также и другими беспозвоночными — птица прыгает по стволам деревьев снизу вверх по спирали. В питании преобладают яйца насекомых и пауков, куколки и малоподвижные личинки, которых птица извлекает даже из узких и глубоких щелей[13]. Закончив осмотр дерева, она перелетает на низ другого. В отличие от поползня, никогда не спускается по деревьям вниз головой. Хотя в большинстве случаев питание наблюдается на деревьях, также оно возможно и на стенах, а также на земле, особенно среди опавших иголок хвойных деревьев; в холодные зимы обыкновенная пищуха может добавлять к своему питанию некоторое количество семян хвойных пород[9].
Самки обыкновенной пищухи питаются преимущественно на верхней части ствола, в то время как самцы — на нижней. Исследование, проведённое в Финляндии, показало, что при отсутствии самца одинокая самка питается на меньшей высоте, тратит меньше времени на каждое дерево и имеет более короткие питательные периоды, чем самка, имеющая пару[14].
Пищуха зимой время от времени может присоединяться к межвидовым кормовым стаям, но при этом не присоединяется к поеданию корма, найденного синицами или корольками, а лишь использует преимущества безопасной среды в стае (благодаря плотному наблюдению за обстановкой)[9]. Финские исследователи доказали, что в местах, где питаются большие группы муравьёв, численность беспозвоночных, пригодных для питания пищуг, существенно уменьшается, следовательно, лесные муравьи являются пищевым конкурентом этих птиц[15].
Обыкновенная пищуха — небольшая лесная птица с камуфлирующим оперением и негромким пением, благодаря чему легко остаётся незамеченной. Характерным для неё движением являются мышеподобные передвижения короткими рывками вертикально по стволам и толстым ветвям деревьев, с использованием длинного жёсткого хвоста и широко разведённых ног в качестве треугольника опоры. Тем не менее, эта птица не очень осторожна и часто не обращает внимания на присутствие человека[2]. Для неё характерен неровный пульсирующий полёт, в котором чередуются бабочковидная серия взмахов крыльями со скольжением на крыле и падениями. Мигрирующие птицы могут лететь днем и ночью, но общий объём миграции обычно маскируется благодаря наличию местных оседлых популяций. Эта птица зимой ведёт одиночный образ жизни, но в холодную погоду в хорошем убежище могут формироваться стаи, насчитывающие один-два десятка пищух[9].
.jpg)
.jpg)
_(cropped_version).jpg)
.jpg)
_forest_from_Vestfold_county_in_Norway.jpg)
.jpg)
_(Eurasian_Treecreeper),_Vlieland,_the_Netherlands.jpg)
.jpg)
.jpg)
|coauthors= (справка) |month= (справка) |month= (справка) |month= (справка) Обыкновенная пищуха (лат. Certhia familiaris) — маленькая птица из отряда воробьинообразных, представитель рода Пищухи. Имеет изогнутый клюв, фигурные коричневые надкрылья, белые подкрылья. Жёсткие хвостовые перья помогают взбираться вверх по стволам деревьев. Значительно отличается от сходного вида короткопалой пищухи (Certhia brachydactyla) по пению.
Обыкновенная пищуха имеет около девяти подвидов, которые свободно скрещиваются на территории Евразии. Подвиды обитают в лесах разных типов, в то время как сходный вид Certhia brachydactyla обитает обычно в хвойных лесах и на более высоких широтах. Обыкновенная пищуха гнездится в щелях коры деревьев, особенно на секвойядендроне[источник не указан 366 дней]. Самки обычно откладывают пять или шесть крапчатых розовых яиц.
旋木雀（学名：Certhia familiaris）为旋木雀科旋木雀属的鸟类，俗名爬树鸟。
体长约15厘米，较麻雀瘦小，嘴细小下曲；背部羽毛淡烟褐色，具有白色纵纹，腹部银白色；尾羽坚硬，爪长能沿着树干作螺旋式的攀爬运动。
分布于欧洲至前苏联、蒙古、朝鲜、日本、印度至缅甸、北美洲以及中国大陆的河北、辽宁、吉林、黑龙江、湖北、陕西、甘肃、青海、新疆、四川、云南、西藏等地，一般生活于高山阔叶林、针叶林和混交林间以及在山丘林缘或开阔的田野亦能见到。该物种的模式产地在瑞典。[2]
保全状況評価[1] LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 科 : キバシリ科 Certhidae 属 : キバシリ属 Certhia 種 : キバシリ C. familiaris 学名 Certhia familiarisキバシリ（木走、学名：Certhia familiaris）はスズメ目キバシリ科に分類される鳥類の一種である。木の幹に縦にとまり、登る姿からキバシリ（木走）の名が付けられた。
ユーラシア大陸や北アメリカ大陸の温帯から亜寒帯に生息する。生息地では基本的には留鳥だが、北方で繁殖したものは冬季南方へ渡る。北アメリカに生息する亜種は、別種（アメリカキバシリ、学名：Certhia americana)とする説が有力である。
日本では北海道、本州、四国、九州の亜高山帯の針葉樹林に留鳥として生息する。繁殖地はやや局地的で、個体数は多くない。冬季はやや標高の低い場所に移動する。北海道では平地の林に生息するものもある。
全長11-15.5cm。スズメより小さく細身。体の上面は褐色地に白色にのまだらで、樹皮に似た色をしている。腹面は白色、尾は長く褐色。くちばしは細長く下に湾曲している。雌雄同色である。
低山から亜高山帯の針葉樹林内に生息する。
木の幹に住む小さな昆虫類やクモを主食としている。幹に尾をつけて体を支え、這うような姿勢で幹をらせん状に上下し、餌となる虫をあさる。
木の割れ目や樹洞に、朽木の破片をクモの巣で繋いで椀状の巣を作る。産卵時期は3-5月で、産卵数は4-5個。抱卵日数は14-15日で、雌が抱卵する。雛は14-16日で巣立ちする。
非繁殖期にも単独、またはつがいで行動することが多いが、シジュウカラ等の他のカラ類の混群に混じっていることもある。
25亜種に分類される。日本に分布する亜種は以下の2種である。
キタキバシリとキバシリの見た目はほとんど同じで、野外での識別は困難。
