الأسماء في صفحات التنقل
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
'''Phylloscopus schwarzi[2] ye una especie d'ave paseriforme de la familia Phylloscopidae que vive n'Asia. El so nome conmemora al astrónomu alemán Ludwig Schwarz (1822-1894).
Mide alredor de 14 cm de llargu.[3] Los adultos tienen les partes cimeres de color pardu llisu y les inferiores ablancazaes. Presenta una prominente llista superciliar ablancazáu amarellentada. El so picu ye apuntiáu, anque más anchu qu'el del so similar pariente'l mosquiteru aveséu. Amás les sos pates son más clares que les del visiegu y los sos deos son más grandes, de resultes del so estilu de vida más terrestre. Los dos sexos tienen un aspeutu similar, como ye habitual ente los mosquiteros, pero los xuveniles tienen les partes inferiores más amarellentaes.
La so llamada consiste nun nidiu chick.[4]
El mosquiteru de Schwarz ye un páxaru migratoriu que cría nel sur de la Siberia central y oriental, el norte de Mongolia, Manchuria, Corea del Norte y l'estremu oriental de Kazakstán y muévense a Indochina y el sureste de China pa pasar l'iviernu. Na so área reproductiva'l mosquiteru de Schwarz vive nos montes caducifolios abiertos con sotobosque y bordiaos per zones de carba, xeneralmente cerca de l'agua. Nos sos cuarteles ivernizos ocupa les llendes del monte, en zones de carba trupa cercanos a los árboles.[4] N'Europa ye un divagante raru.
Aliméntase principalmente d'inseutos.
Constrúi'l so nial ente les carbes baxes, onde pon alredor de cinco güevos. Los sos güevos son abuxaos densamente motudos en pardu verdosu y miden 17x13 mm.[4]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. '''Phylloscopus schwarzi ye una especie d'ave paseriforme de la familia Phylloscopidae que vive n'Asia. El so nome conmemora al astrónomu alemán Ludwig Schwarz (1822-1894).
Ar puig-Schwarz a zo un evn amprevanetaer, Phylloscopus schwarzi an anv skiantel anezhañ.
Gant evnoniourien 'zo e vez renket ar puig-Schwarz er c'herentiad Sylviidae c'hoazh.
Ar puig-Schwarz a zo un evn amprevanetaer, Phylloscopus schwarzi an anv skiantel anezhañ.
El mosquiter de Schwarz (Phylloscopus schwarzi) és un ocell de la família dels fil·loscòpids (Phylloscopidae) que habita la taigà, estepa amb arbres i arbusts del sud de Sibèria des del Massís de l'Altai, cap a l'est, Primórie i Sakhalín), Manxúria i nord de Corea. Passa l'hivern a Indoxina.
El mosquiter de Schwarz (Phylloscopus schwarzi) és un ocell de la família dels fil·loscòpids (Phylloscopidae) que habita la taigà, estepa amb arbres i arbusts del sud de Sibèria des del Massís de l'Altai, cap a l'est, Primórie i Sakhalín), Manxúria i nord de Corea. Passa l'hivern a Indoxina.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Telor Radde (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: telorion Radde) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Phylloscopus schwarzi; yr enw Saesneg arno yw Radde's bush warbler. Mae'n perthyn i deulu'r Teloriaid (yr Hen Fyd) (Lladin: Sylviidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. schwarzi, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r telor Radde yn perthyn i deulu'r Teloriaid (yr Hen Fyd) (Lladin: Sylviidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Crombec aelwyn Sylvietta leucophrys Crombec pigfyr Somalia Sylvietta philippae Crombec torfelyn Sylvietta denti Crombec y gogledd Sylvietta brachyura Preblyn coed adeinwinau Stachyris erythroptera.jpg)
.jpg)
_(2).jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Telor Radde (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: telorion Radde) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Phylloscopus schwarzi; yr enw Saesneg arno yw Radde's bush warbler. Mae'n perthyn i deulu'r Teloriaid (yr Hen Fyd) (Lladin: Sylviidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. schwarzi, sef enw'r rhywogaeth.
Budníček tlustozobý (Phylloscopus schwarzi) je malým druhem pěvce z čeledi budníčkovitých (phylloscopidae).
Od příbuzných druhů budníčků se liší béžově hnědou spodinou a výrazným nadočním proužkem, nejsvětlejším za okem. Zobák má krátký a silný, s tupou špičkou.
Na podzimním tahu se vzácně zatoulává do Evropy, jednou byl zjištěn také na českém území.[2][3]
Obrázky, zvuky či videa k tématu budníček tlustozobý ve Wikimedia Commons
Budníček tlustozobý (Phylloscopus schwarzi) je malým druhem pěvce z čeledi budníčkovitých (phylloscopidae).
Der Bartlaubsänger (Phylloscopus schwarzi) ist eine nordasiatische Art aus der Familie der Laubsängerartigen (Phylloscopidae). Es werden keine Unterarten beschrieben.
Obwohl die Brutgebiete des Bartlaubsängers mehr als 3.000 Kilometer entfernt liegen, werden Irrgäste sehr selten auch in Mitteleuropa beobachtet. Die Beobachtungen stammen überwiegend von der Nordseeküste.[1]
Der Bartlaubsänger erreicht eine Körperlänge von zwölf bis dreizehn Zentimeter. Männchen wiegen im Schnitt knapp vierzehn Gramm, die Weibchen dagegen dreizehn Gramm.
Das Verbreitungsgebiet des Bartlaubsängers reicht von der Region von Sachalin über das Amurland bis in den Nordosten der Volksrepublik China und den Norden Koreas. In westlicher Verbreitungsrichtung kommt der Bartlaubsänger durch den Süden Sibiriens bis nach Mittelsibirien am oberen Ob vor. Es gibt kein europäisches Brutvorkommen.
Das Winterquartier des Bartlaubsängers ist der Südosten Asiens von China bis Myanmar. Sie fangen ab September an, aus dem Brutgebiet wegzuziehen und erreichen den Nordrand ihres Winterquartiers Ende Oktober. Der Rückzug beginnt Mitte März und die Brutplätze werden ab Mitte Mai wieder erreicht.
Der Lebensraum sind lichte Wälder, die eine gut entwickelte Kraut- oder Strauchschicht aufweisen. Er kommt außerdem am Randgebiet dichter Taiga vor und siedelt in Gebirgen auch an der oberen Waldgrenze. Die Nahrung besteht aus Spinnen und Insekten. Die Nahrung wird überwiegend in der Kraut- und unteren Strauchschicht gesucht.
Der Bartlaubsänger (Phylloscopus schwarzi) ist eine nordasiatische Art aus der Familie der Laubsängerartigen (Phylloscopidae). Es werden keine Unterarten beschrieben.
Obwohl die Brutgebiete des Bartlaubsängers mehr als 3.000 Kilometer entfernt liegen, werden Irrgäste sehr selten auch in Mitteleuropa beobachtet. Die Beobachtungen stammen überwiegend von der Nordseeküste.
GóðskutryggingBirkiljómari (frøðiheiti - Phylloscopus schwarzi)
Birkiljómari (frøðiheiti - Phylloscopus schwarzi)
Sibirjálastavizar Phylloscopus schwarzi gullá lastavizariidda.
Radde's warbler (Phylloscopus schwarzi) is a leaf warbler which breeds in Siberia. This warbler is strongly migratory and winters in Southeast Asia. The genus name Phylloscopus is from Ancient Greek phullon, "leaf", and skopos, "seeker" (from skopeo, "to watch"). The specific schwarzi commemorates German astronomer Ludwig Schwarz (1822–1894).[2]
This is a warbler similar in size to a willow warbler. The adult has an unstreaked brown back and buff underparts. There is a very long prominent whitish supercilium, and the pointed bill is thicker than that of the similar dusky warbler. The legs are paler than dusky's, and the feet look large, reflecting the more terrestrial lifestyle of this warbler. The sexes are identical, as with most warblers, but young birds are yellower below. The call is a soft chick.[3]
Radde's warbler breeds in southern parts of Central and Eastern Siberia as far east as Korea and Manchuria. It is a migratory species and spends the winter in Bangladesh, Cambodia, Laos, Myanmar and Thailand. In its breeding range, Radde's warbler is found in open deciduous woodlands with some undergrowth and bushy woodland margins, often near water. In its winter quarters it occupies the fringes of forests, thick scrub and bushy places near woodland.[3] Like most Old World warblers, this small passerine bird is insectivorous.
The nest is built low in a bush and about five eggs are laid. They have a greyish background colour mottled and streaked with fine markings of brownish-olive, scattered evenly over the surface and which nearly obscures the base colour. They are approximately 17 by 13 millimetres (0.67 by 0.51 in).[3]
This small warbler is prone to vagrancy as far as western Europe in October, despite a 3000 km distance from its breeding grounds. It has been recorded from the Copeland Bird Observatory in County Down, Northern Ireland where it was first recorded for Northern Ireland in 2008.[4] It has also occurred as an accidental in Heligoland.[3]
Radde's warbler (Phylloscopus schwarzi) is a leaf warbler which breeds in Siberia. This warbler is strongly migratory and winters in Southeast Asia. The genus name Phylloscopus is from Ancient Greek phullon, "leaf", and skopos, "seeker" (from skopeo, "to watch"). The specific schwarzi commemorates German astronomer Ludwig Schwarz (1822–1894).
La Salikfiloskopo, Phylloscopus schwarzi, estas specio de la genro de filoskopoj aŭ Phylloscopus lastatempe konsiderata kiel tipa genro en la propra familio de Filoskopedoj kaj antaŭe enmetita en la familio de Silviedoj. Ĝi reproduktiĝas en Siberio. Tiu birdospecio estas tre migranta kaj vintras en sudorienta Azio.
Tiu estas birdo de malfermaj arbaroj kun iom da subkreskaĵaro ĉe akvo. La nesto estas konstruita malalte en arbusto, kaj la ino demetas 5-6 ovojn. Kiel plej parto de silviecaj birdoj, ankaŭ tiu malgranda paserino estas insektovora.
Tiu malgranda birdo pretas vaganteci tiom malproksimen kiom ĝis okcidenta Eŭropo en oktobro, spite la distancon de 3000 km del ties reproduktaj teritorioj.
Tiu estas filoskopo simila laŭ grando kaj formo al Fitiso. Plenkreskulo havas nestriecan brunan dorson kaj sablokolorajn subajn partojn. Elstaras tre longa blankeca superokula strio, kaj la beko estas pinteca kaj pli dika ol tiu de la simila Bruna filoskopo. La kruroj estas pli helaj ol tiuj de la Bruna filoskopo kaj la piedoj aspektas pli grandaj, rilate al la pli surgrundema vivstilo de tiu specio. Ambaŭ seksoj estas identaj, kiel ĉe plej parto de filoskopoj, sed junuloj estas pli flavecaj sube. Kiel plej parto de silviecaj birdoj, ankaŭ tiu ĉi estas insektovora, sed ili manĝas ankaŭ aliajn malgrandajn manĝerojn kiel beroj.
La alvoko estas milda ĉik.
La latina scienca nomo rememoras la germanan astronomon Ludwig Schwarz (1822-1894).
La Salikfiloskopo, Phylloscopus schwarzi, estas specio de la genro de filoskopoj aŭ Phylloscopus lastatempe konsiderata kiel tipa genro en la propra familio de Filoskopedoj kaj antaŭe enmetita en la familio de Silviedoj. Ĝi reproduktiĝas en Siberio. Tiu birdospecio estas tre migranta kaj vintras en sudorienta Azio.
Tiu estas birdo de malfermaj arbaroj kun iom da subkreskaĵaro ĉe akvo. La nesto estas konstruita malalte en arbusto, kaj la ino demetas 5-6 ovojn. Kiel plej parto de silviecaj birdoj, ankaŭ tiu malgranda paserino estas insektovora.
Tiu malgranda birdo pretas vaganteci tiom malproksimen kiom ĝis okcidenta Eŭropo en oktobro, spite la distancon de 3000 km del ties reproduktaj teritorioj.
Tiu estas filoskopo simila laŭ grando kaj formo al Fitiso. Plenkreskulo havas nestriecan brunan dorson kaj sablokolorajn subajn partojn. Elstaras tre longa blankeca superokula strio, kaj la beko estas pinteca kaj pli dika ol tiu de la simila Bruna filoskopo. La kruroj estas pli helaj ol tiuj de la Bruna filoskopo kaj la piedoj aspektas pli grandaj, rilate al la pli surgrundema vivstilo de tiu specio. Ambaŭ seksoj estas identaj, kiel ĉe plej parto de filoskopoj, sed junuloj estas pli flavecaj sube. Kiel plej parto de silviecaj birdoj, ankaŭ tiu ĉi estas insektovora, sed ili manĝas ankaŭ aliajn malgrandajn manĝerojn kiel beroj.
La alvoko estas milda ĉik.
La latina scienca nomo rememoras la germanan astronomon Ludwig Schwarz (1822-1894).
El mosquitero de Schwarz (Phylloscopus schwarzi)[2] es una especie de ave paseriforme de la familia Phylloscopidae que vive en Asia. Su nombre conmemora al astrónomo alemán Ludwig Schwarz (1822-1894).
Mide alrededor de 14 cm de largo.[3] Los adultos tienen las partes superiores de color pardo liso y las inferiores blanquecinas. Presenta una prominente lista superciliar blanquecino amarillenta. Su pico es puntiagudo, aunque más ancho que el de su similar pariente el mosquitero sombrío. Además sus patas son más claras que las del sombrío y sus dedos son más grandes, como consecuencia de su estilo de vida más terrestre. Los dos sexos tienen un aspecto similar, como es habitual entre los mosquiteros, pero los juveniles tienen las partes inferiores más amarillentas.
Su llamada consiste en un suave chick.[4]
El mosquitero de Schwarz es un pájaro migratorio que cría en el sur de la Siberia central y oriental, el norte de Mongolia, Manchuria, Corea del Norte y el extremo oriental de Kazajistán y se desplazan a Indochina y el sureste de China para pasar el invierno. En su área reproductiva el mosquitero de Schwarz vive en los bosques caducifolios abiertos con sotobosque y bordeados por zonas de matorral, generalmente cerca del agua. En sus cuarteles invernales ocupa los límites del bosque, en zonas de matorral denso cercanos a los árboles.[4] En Europa es un divagante raro.
Se alimenta principalmente de insectos.
Construye su nido entre los matorrales bajos, donde pone alrededor de cinco huevos. Sus huevos son grisáceos densamente moteados en pardo verdoso y miden 17x13 mm.[4]
El mosquitero de Schwarz (Phylloscopus schwarzi) es una especie de ave paseriforme de la familia Phylloscopidae que vive en Asia. Su nombre conmemora al astrónomo alemán Ludwig Schwarz (1822-1894).
Siberi lehelind (Phylloscopus schwarzi) on põõsalindlaste sugukonda kuuluv lind.
Eestis on ta eksikülaline.[1]
Siberi lehelind (Phylloscopus schwarzi) on põõsalindlaste sugukonda kuuluv lind.
Eestis on ta eksikülaline.
Txio mokolodia (Phylloscopus schwarzi) Phylloscopus generoko animalia da. Hegaztien barruko Phylloscopidae familian sailkatua dago.
Txio mokolodia (Phylloscopus schwarzi) Phylloscopus generoko animalia da. Hegaztien barruko Phylloscopidae familian sailkatua dago.
Siperianuunilintu (Phylloscopus schwarzi) on pieni uunilintuihin kuuluva varpuslintu.
Pieni pajulinnun kokoluokkaa oleva lintu, jonka pituus on 11–12 cm ja paino 12 g. Lajin entinen nimi oli schwarzinuunilintu.
Siperian havumetsäalue. Syksyisin harhautuu Eurooppaan, ja tavataan Suomessa vuosittain.
Siperianuunilintu (Phylloscopus schwarzi) on pieni uunilintuihin kuuluva varpuslintu.
Storasnapė pečialinda (lot. Phylloscopus schwarzi, angl. Raddes Warbler, vok. Bartlaubsänger) – devynbalsinių (Sylviidae) šeimos paukštis, priklausantis pečialindų genčiai. Tai gana stambi rūšis, kuri yra didesnė už pilkąją pečialindą. Peri Sibire. Mėgsta atviras vietas. Lizdą krauna žemai krūmuose. Minta vabzdžiais.
Žiemoja Pietryčių Azijoje. O į Lietuvą kartais atsitiktinai užklysta pavieniai paukščiai rudeninių migracijų metu.
Storasnapė pečialinda (lot. Phylloscopus schwarzi, angl. Raddes Warbler, vok. Bartlaubsänger) – devynbalsinių (Sylviidae) šeimos paukštis, priklausantis pečialindų genčiai. Tai gana stambi rūšis, kuri yra didesnė už pilkąją pečialindą. Peri Sibire. Mėgsta atviras vietas. Lizdą krauna žemai krūmuose. Minta vabzdžiais.
Žiemoja Pietryčių Azijoje. O į Lietuvą kartais atsitiktinai užklysta pavieniai paukščiai rudeninių migracijų metu.
Švarca ķauķītis jeb lielais ķauķītis (Phylloscopus schwarzi) ir neliels ķauķīšu dzimtas (Phylloscopidae) dziedātājputns, kas ligzdo galvenokārt Sibīrijā, bet ziemo Dienvidaustrumāzijā.[1] Ģeogrāfisko variāciju nav.[2]
Zinātniskais nosaukums Phylloscopus schwarzi atvasināts no sengrieķu valodas un latviski nozīmē "lapu pārmeklētājs, Švarca": Phyllon — 'lapa', scopus — 'pārmeklētājs' un schwarzi — 'Švarca', vārds sugas apzīmēšanai dots par godu vācu astronomam Ludvigam Švarcam (1822–1894).[3]
Švarca ķauķītis ir izteikts gājputns. Ligzdo Sibīrijas centrālās un austrumu daļas dienvidos, Mongolijas ziemeļos, Sahalīnā, Ķīnas ziemeļaustrumos un Korejas pussalas ziemeļos. Ziemo Bangladešā, Ķīnas dienvidos, Kambodžā, Laosā, Mjanmā un Taizemē.[4][5]
Rudens periodā Švarca ķauķītim raksturīgi veikt klejojumus rietumu virzienā. Neskatoties uz ievērojamo attālumu, ap 3000 km, ķauķitis klejojumos sasniedz pat Rietumeiropu, Īriju ieskaitot.[5][6][7]
Švarca ķauķītim Latvijā līdz šim bijis viens novērojums (Kolkā, 2013. gadā).[4]
Švarca ķauķītis ir viens no lielākajiem ķauķīšiem, ar salīdzinoši masīvu ķermeni, lielu galvu, spēcīgām, gaiši brūnām kājām un masīvu, smailu knābi. Ķermeņa garums 11—13 cm, spārnu plētums 15—21 cm, svars 8—17 g.[7][8][9]
Apspalvojums mugurpusē vienkrāsaini zaļganbrūns vai brūns, apakšpusē gaišā smilšu krāsā vai gaiši dzeltenā. Muguras lejas daļa dzeltenīgā olīvkrāsā. Sejā izceļas garās, gaišās uzacis, tumšās acis un gaišā svītra zem acs. Spārni proporcionāli īsi un noapaļoti, lidspalvas ar spīdumu. Aste samērā liela, gals noapļots. Spārni un aste brūni. Abi dzimumi izskatās līdzīgi, bet jaunajiem putniem ķermeņa apakšpuse ir dzeltenīga.[5][7][10]
Švarca ķauķītis ir līdzīgs čuņčiņam un tumšajam ķauķītim. Salīdzinoši pirmajam knābis ir masīvāks, galva lielāka, mugura platāka, kopumā izskatās druknāks. Arī pēdas Švarca ķauķītim ir nedaudz lielākas, kas liecina, ka tas daudz biežāk atrodas uz zemes. Kājas un apspalvojums gaišāki nekā tumšajam ķauķītim, kā arī muguras lejas daļa ir dzeltenīgi zaļa.[5][7]
Švarca ķauķītis ligzdošanas sezonā uzturas atklātos lapu koku mežos ar biezu pamežu un krūmainām mežmalām, ļoti bieži ūdenstilpes tuvumā. Ziemošanas areālā apmetas biezos krūmos un aizaugušās mežmalās. Migrācijas lidojumu veic nakts laikā. Barojoties ļoti kustīgs un aktīvs putniņš, parasti uzturas pa vienam.[5][7][9] Švarca ķauķītis ir arī uzmanīgs un bailīgs, tādēļ grūti dabā novērojams.[11]
Kopumā gandrīz visu mūžu tas pavada koku apakšējos zaros, krūmos un tuvumā augošos augos. Izņēmums ir ligzdošanas sezona, kad tēviņš izvēlas ligzdošanas teritoriju, iekārtojas uz kāda koka augšējā zara un tur visu laiku dzied, saucot mātīti. Ja tēviņu iztraucē, tas kā akmens ienirst koka vainagā. Pēc brīža pārvācas uz citu koku, apmēram 100 m attālumā no iepriekšējā.[11]
Švarca ķauķītis galvenokārt barojas ar kukaiņiem un to kāpuriem, arī ar zirnekļiem. Barību meklē koku apakšējos zaros vai krūmos, arī uz zemes un zemos augos.[8][9]
Ligzdošanas sezona ilgst no jūnija līdz augusta sākumam. Veido monogāmus pārus un katram pārim ir sava ligzdošanas teritorija.[8] Ligzda parasti atrodas krūmu apakšējos zaros vai spēcīgākos augu stublājos, apmēram 10—100 cm augstumā.[5][12] Raksturīga lodveida forma ar ieeju augšgala sānos, izrotāta ar smalkām labības vārpiņām. Ligzdai divi slāņi: ārējais ažūrs, vīts no smalkiem egļu zariņiem vai raupjiem labības stiebriem; iekšējais blīvs, vīts no smalkiem zāļu stiebriņiem, izklāta ar augu pūkām vai dzīvnieku vilnu.[11][12]
Sezonā viens perējums. Dējumā 3—6 (visbiežāk 5—6) gaiši pelēkas vai baltas olas ar gaiši brūniem vai olīvzaļiem raibumiņiem, reizēm arī ar melniem punktiņiem.[5][12] Inkubācijas periods ilgst 14—15 dienas, perē mātīte. Par mazuļiem rūpējas abi vecāki. Perēšanas laikā, ja cilvēks tuvojas ligzdai, mātīte laikus paslēpjas, nepielaižot cilvēku sev tuvumā, bet, ja putnēni ir jau izšķīlušies, tad vecāku uzvedība izmainās, tie sabožas un nelaižas prom, pielaižot cilvēku pavisam tuvu.[12]
Švarca ķauķītis jeb lielais ķauķītis (Phylloscopus schwarzi) ir neliels ķauķīšu dzimtas (Phylloscopidae) dziedātājputns, kas ligzdo galvenokārt Sibīrijā, bet ziemo Dienvidaustrumāzijā. Ģeogrāfisko variāciju nav.
Zinātniskais nosaukums Phylloscopus schwarzi atvasināts no sengrieķu valodas un latviski nozīmē "lapu pārmeklētājs, Švarca": Phyllon — 'lapa', scopus — 'pārmeklētājs' un schwarzi — 'Švarca', vārds sugas apzīmēšanai dots par godu vācu astronomam Ludvigam Švarcam (1822–1894).
Raddes boszanger (Phylloscopus schwarzi) is een kleine zangvogel uit de familie van Phylloscopidae.
Deze donkergekleurde vogel heeft een opvallende, lichte wenkbrauwstreep en een donkere oogstreep. De lichaamslengte bedraagt 13 cm.
Deze soort broedt in noordoostelijk Azië en overwintert in Zuidoost-Azië. De soort komt voor aan de rand van de taiga in bomen.
Bronnen, noten en/of referentiesRaddes boszanger (Phylloscopus schwarzi) is een kleine zangvogel uit de familie van Phylloscopidae.
Viersongar (Phylloscopus schwarzi) er ein mellomstor bladsongar i den biologiske slekta Phylloscopus, som hekkar i Sibir. Han er ein er sterkt trekkfugl og overvintrar i Søraust-Asia. Det vitskaplege namnet Phylloscopus på den biologiske slekta er frå gammalgresk og tyder bladsøkjar. Det spesifikke artsnamnet schwarzi heidrar den tyske astronomen Ludwig Schwarz (1822-1894).[1]
Dette er ein songar med storleik som ein lauvsongar, ca. 12,5 - 13,5 centimeter i kroppslengd og masse på 8 - 15 gram.[2] Vaksne fuglar har olivenbrun rygg og krone, og gulbrun underside. Dei er eit veldig langt framtredande lys augebrynstripe, supercilium, og det spisse nebbet er langt tjukkare enn hos den elles liknande brunsongaren. Beina er bleikare, og føtene ser store ut, noko som gjenspeglar det meir bakkenære leveområdet til denne songaren. Kjønna er like, som hos dei fleste songarar, men unge fuglar har meir gul underside. Lokkelætet er eit mjukt, nesten nasalt 'tjett'.
Viersongaren lever i sørlege delar av Sentral- og Aust-Sibir så langt aust som Korea og Mandsjuria. Det er ein trekkfugl og om vinteren held han til i Bangladesh, Kambodsja, Laos, Myanmar og Thailand. I hekkeperioden har han habitat i opne lauvskogar med litt undervekst og i utkant lågvaksen skog, ofte i nærleiken av vatn. I vinterkvarteret er det i ytterkantar av skog, i område med tette buskar eller høgt gras nær skog. Som andre i denne familien, er viersongaren ein insektetar.
Reiret er bygd lågt i ein busk og kullet er 4 eller 5 egg.
Denne vesle songaren kan streife så langt som til Vest-Europa i september - oktober, heile 3000 km frå hekkeplassane. Det finst ei registrering i Nord-Irland i 2008.[3] I Noreg er det gjort ca. 20 observasjonar av viersongar i perioden 1981 til 2017, siste gong på Røst i september 2017.[4]
Populasjonen er ikkje estimert og er trudd å vere stabil. Arten er klassifisert som globalt livskraftig.[5]
Viersongar (Phylloscopus schwarzi) er ein mellomstor bladsongar i den biologiske slekta Phylloscopus, som hekkar i Sibir. Han er ein er sterkt trekkfugl og overvintrar i Søraust-Asia. Det vitskaplege namnet Phylloscopus på den biologiske slekta er frå gammalgresk og tyder bladsøkjar. Det spesifikke artsnamnet schwarzi heidrar den tyske astronomen Ludwig Schwarz (1822-1894).
Viersanger (vitenskapelig navn Phylloscopus schwarzi) er en fugl i sangerfamilien. Dens vitenskapelige artsepitet har den fått til minne den tyske astronomen Ludwig Schwarz (1822–1894).
Den har sitt fremste utbredelsesområde i taigaen i sørøstlige Sibir, fra Novosibirsk og Altaj i vest, til Sakhalin øst og videre østover gjennom provinsen Heilongjiang i Kina til Nord-Korea. Arten er en trekkfugl som har sitt overvintringsområde i sørlige Asia.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Viersanger (vitenskapelig navn Phylloscopus schwarzi) er en fugl i sangerfamilien. Dens vitenskapelige artsepitet har den fått til minne den tyske astronomen Ludwig Schwarz (1822–1894).
Scientìfich: Phylloscopus schwarzi
Piemontèis : ...
Italian : Luì di Schwarz
Órdin: ---
Famija: ---
Géner: ---
Àutri nòm an piemontèis: ...
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.
Da finì.
Da finì.
Phylloscopus schwarzi
Świstunka grubodzioba (Phylloscopus schwarzi) – gatunek małego, wędrownego ptaka z rodziny świstunek (Phylloscopidae), wcześniej zaliczany do pokrzewkowatych.
Długość ciała wynosi około 12,5–13,5 cm, masa ciała 8–15 g[2]. Jest nieznacznie większa od świstunki brunatnej. Ubarwiona głównie w różnych odcieniach zieleni. Brew długa, dwukolorowa i dobrze widoczna. Od dzioba do oka jest żółtawa, za okiem kolor przechodzi w biały. Nogi różowopomarańczowe, jasne. Dziób gruby, krótki, na końcu lekko zaokrąglony. Pokrywy uszne lekko plamkowane. Pasek oczny ciemny, gruby. Od zielonkawego spodu ciała pokrywy podogonowe różnią się swoją żółtawopomarańczową barwą[4].
Świstunki grubodziobe są wędrowne. Gniazdują w południowo-centralnej i południowo-wschodniej Syberii (Nowosybirsk i rosyjska część Ałtaju po Pasmo Stanowe, Kraj Nadmorski, dorzecze Amuru i Sachalin) i dalej na południe po północną Mongolię, północno-wschodnie Chiny (Wielki Chingan i Mały Chingan) i północnej Korei. Poza sezonem lęgoym przebywają w północnej i centralnej Tajlandii, wschodniej Mjanmie na wschód po Indochiny, sporadycznie południowo-wschodnie Chiny (Guangdong)[2]. Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[5]. W Polsce stwierdzona tylko 5 razy, ostatnio (stan w 2015) tego samego ptaka schwytano dwukrotnie w październiku 2010 w Wiciu koło Sławna[4].
Świstunki grubodziobe gnieżdżą się na polanach w tajdze, w gęstej roślinności, w luźnych sosnowych lasach górskich, zaroślach rododendronów oraz rosnących wzdłuż rzek i strumieni zwartych zaroślach wierzbowych; unikają dużych i zwartych drzewostanów. W trakcie przelotów i na zimowiskach pojawiają się na obszarach podmokłych w zakrzewieniach, w dolinach rzek oraz trzcinowiskach, a nawet nad niewielkimi rowami melioracyjnymi. Żywią się głównie owadami oraz ich larwami. Żerują w gęstych, niskich zaroślach, co utrudnia obserwację. Okres lęgowy trwa od czerwca do sierpnia, gniazdo umieszczone jest w gęstym krzewie, około 1 m nad ziemią[4].
IUCN uznaje świstunkę grubodziobą za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzeranie od 1988 (stan w 2016). BirdLife International uznaje trend populacji za stabilny. Wymienia dwie ostoje ptaków IBA, w których stwierdzono świstunki grubodziobe, m.in. Jezioro Teleckie[6].
Świstunka grubodzioba (Phylloscopus schwarzi) – gatunek małego, wędrownego ptaka z rodziny świstunek (Phylloscopidae), wcześniej zaliczany do pokrzewkowatych.
Długość ciała wynosi około 12,5–13,5 cm, masa ciała 8–15 g. Jest nieznacznie większa od świstunki brunatnej. Ubarwiona głównie w różnych odcieniach zieleni. Brew długa, dwukolorowa i dobrze widoczna. Od dzioba do oka jest żółtawa, za okiem kolor przechodzi w biały. Nogi różowopomarańczowe, jasne. Dziób gruby, krótki, na końcu lekko zaokrąglony. Pokrywy uszne lekko plamkowane. Pasek oczny ciemny, gruby. Od zielonkawego spodu ciała pokrywy podogonowe różnią się swoją żółtawopomarańczową barwą.
Świstunki grubodziobe są wędrowne. Gniazdują w południowo-centralnej i południowo-wschodniej Syberii (Nowosybirsk i rosyjska część Ałtaju po Pasmo Stanowe, Kraj Nadmorski, dorzecze Amuru i Sachalin) i dalej na południe po północną Mongolię, północno-wschodnie Chiny (Wielki Chingan i Mały Chingan) i północnej Korei. Poza sezonem lęgoym przebywają w północnej i centralnej Tajlandii, wschodniej Mjanmie na wschód po Indochiny, sporadycznie południowo-wschodnie Chiny (Guangdong). Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową. W Polsce stwierdzona tylko 5 razy, ostatnio (stan w 2015) tego samego ptaka schwytano dwukrotnie w październiku 2010 w Wiciu koło Sławna.
Świstunki grubodziobe gnieżdżą się na polanach w tajdze, w gęstej roślinności, w luźnych sosnowych lasach górskich, zaroślach rododendronów oraz rosnących wzdłuż rzek i strumieni zwartych zaroślach wierzbowych; unikają dużych i zwartych drzewostanów. W trakcie przelotów i na zimowiskach pojawiają się na obszarach podmokłych w zakrzewieniach, w dolinach rzek oraz trzcinowiskach, a nawet nad niewielkimi rowami melioracyjnymi. Żywią się głównie owadami oraz ich larwami. Żerują w gęstych, niskich zaroślach, co utrudnia obserwację. Okres lęgowy trwa od czerwca do sierpnia, gniazdo umieszczone jest w gęstym krzewie, około 1 m nad ziemią.
IUCN uznaje świstunkę grubodziobą za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzeranie od 1988 (stan w 2016). BirdLife International uznaje trend populacji za stabilny. Wymienia dwie ostoje ptaków IBA, w których stwierdzono świstunki grubodziobe, m.in. Jezioro Teleckie.
Kolibiarik dlhochvostý (iné názvy: kolibiarik Schwarzov, kolibiar dlhochvostý, kolibkárik dlhochvostý, kolibkárik Schwarzov[2]; lat. Phylloscopus schwarzi) je malý druh spevavca z čeľade penicovité (Sylviidae).
Kolibiarik dlhochvostý bol prvýkrát zistený na Slovensku začiatkom októbra v roku 2016, pozorovanie bolo schválené faunistickou komisiou.[3]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Kolibiarik dlhochvostý
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Kolibiarik dlhochvostý
Kolibiarik dlhochvostý (iné názvy: kolibiarik Schwarzov, kolibiar dlhochvostý, kolibkárik dlhochvostý, kolibkárik Schwarzov; lat. Phylloscopus schwarzi) je malý druh spevavca z čeľade penicovité (Sylviidae).
Videsångare (Phylloscopus schwarzi) är en fågel i familjen lövsångare (Phylloscopidae).[2]
Tidigare placerades arten i familjen sångare (Sylviidae) men förs idag till familjen lövsångare (Phylloscopidae). Trots sitt stora utbredningsområde delas arten inte upp i några underarter utan behandlas som en monotypisk art.
Videsångaren har sitt främsta utbredningsområde på taigan i sydöstra Sibirien, från Novosibirsk och Altaj i väster, till Sachalin i öster och vidare söderut genom provinsen Heilongjiang i Kina till Nordkorea. Arten är en långflyttare vars övervintringsområde ligger i Sydostasien. Sällsynt men regelbundet uppträder videsångaren, precis som ett antal andra sibiriska arter som tajgasångare och kungsfågelsångare, i nordvästra Europa i månadsskiftet september-oktober, trots att de är 3000 kilometer från dess häckningsplatser.
I Sverige uppträder den årligen.[3]
Videsångaren är stor som en lövsångare. Den är morfologiskt lätt att förväxla med brunsångare men videsångaren har kraftigare kroppsbyggnad och större huvud med brantare panna. Näbben är kort, trubbig och kraftig, benen är grövre och ljusare. Ovansidan är rätt mörkbrun med olivgrå ton, undersidan smutsvit med varmt gulbeige på bröst, kroppssidor och undergump. Den har ett kraftigt ljust ögonbrynsstreck och mörkt ögonstreck. Till skillnad från brunsångare är den lite trögare i rörelserna och inte så rörlig som denna. Arten upptäcks främst på dess lockläte, som utgörs av ett lågmält och mjukt chick.
Fågeln trivs bäst i taigans gläntor, intill vattendrag med frodig undervegetation. Boet placeras lågt i en buske. Som många andra sångare är den insektsätare.
Det finns ingen genomförd populationstrend av världspopulationen av videsångaren, menn arten finns över ett mycket stort område som uppskattas till 1.000.000-10.000.000 km² och den beskrivs som vanlig i delar av detta utbredningsområde. Detta resulterar i att internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar den som livskraftig (LC) på sin lista över hotade fågelarter.[1]
Dess vetenskapliga artepitet har den fått för att hedra den tyske astronomen Ludwig Schwarz (1822-1894).[4]
Videsångare (Phylloscopus schwarzi) är en fågel i familjen lövsångare (Phylloscopidae).
Довжина тіла — близько 9 см. Вага — 6-7 г. У дорослого птаха верх оливково-бурий; через око проходить вузька темно-бура смуга; над оком широка жовтувата «брова», яка доходить до потилиці і ззаду дещо загнута вгору; горло білувате; низ сірувато-білий, з бурим відтінком на волі та боках тулуба; підхвістя жовтувате; махові і стернові пера бурі; дзьоб бурий, міцний; ноги світло-бурі, молодий птах схожий на дорослого, але весь низ з жовтим відтінком.
Ареал вівчарика товстодзьобого простягається від Сахаліну аж до північного сходу Китаю і півночі Кореї. Регіон зимівлі — південний схід Азії від Китаю до Бірми. В Україні рідкісний залітний птах, спостерігався на півострові Тарханкут. Оселяється в різноманітних світлих лісах та окраїнах тайги, вглиб якої не заходить.
Майже все життя вівчарик товстодзьобий проводить в приземній частині підліску, біля основи чагарників і довколишній трав'янистій рослинності, і тільки в період розмноження підіймається на дерева. Обережний і потайливий. Харчовий раціон складається з павуків і комах, яких птахи шукають в траві і чагарнику.
Шлюбний період вівчарика товстодзьобого починається з моменту прильоту співом самців, які обираючи гніздові ділянки, спершу пересуваються різними місцями. За 7-10 днів після прильоту самці співають вже в межах своїх ділянок на визначених місцях, які неохоче покидають і завжди до них повертаються. Гнізда зводять в кущах на висоті близько 75 см від поверхні землі. Складається гніздо з двох шарів — пухкого зовнішнього з тонких ялинових гілочок і грубих стебел злаків, і щільного внутрішнього із сухих стеблинок. Вхідний отвір гнізда птахи роблять ближче до його вершини й оповивають тоненькими стеблинками злаків. У гнізді близько п'яти білих яєць з блідими іржаво-блідо-жовтими плямами і цятками. Пташенята стають самостійними, залежно від регіону, від початку до кінці серпня.
Для збереження виду необхідна сувора охорона лісів та впровадження пермакультурних методів ведення лісового господарства. Вівчарик товстодзьобий охороняється Бернською конвенцією.
Це незавершена стаття з орнітології.Phylloscopus schwarzi là một loài chim trong họ Phylloscopidae.[1]
Phylloscopus schwarzi là một loài chim trong họ Phylloscopidae.
Phylloscopus schwarzi (Radde, 1863)
Охранный статус
Толстоклювая пеночка[1], или голосистая пеночка[1] (лат. Phylloscopus schwarzi) — певчая птица из семейства славковых (Sylviidae).
Толстоклювая пеночка достигает длины от 12 до 13 см. Вес самцов составляет в среднем почти 14 г, самок — 13 г.
Область распространения толстоклювой пеночки простирается от Сахалина вплоть до северо-востока Китая и севера Кореи. В Европе гнездовые популяции отсутствуют.
Регион зимовки — это юго-восток Азии от Китая до Бирмы. Миграция начинается с сентября, а в конце октября птицы прилетают в свои зимние квартиры. В середине марта птицы покидают места гнездования и, начиная с середины мая, возвращаются обратно.
Жизненное пространство — это светлые леса с густым подлеском. Кроме того, птицы обитают на окраине тайги и селятся также в горах у верхней границы леса.
Питание состоит из пауков и насекомых, которых птицы ищут в траве и кустарнике.
Толстоклювая пеночка, или голосистая пеночка (лат. Phylloscopus schwarzi) — певчая птица из семейства славковых (Sylviidae).
.jpg)
_(2).jpg)
_-_Flickr_-_Lip_Kee.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg){kind=small}
