الأسماء في صفحات التنقل
Regular passage visitor.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
'''Phylloscopus bonelli ye una especie d'ave de la familia Phylloscopidae qu'habita n'Europa suroccidental y África. Recibió'l so nome específicu n'honor del ornitólogu italianu Franco Andrea Bonelli.
Mientres enforma tiempu consideróse que Phylloscopus bonelli incluyía dos subespecies que criaben caúna nuna metá de la rexón circunmediterránea, pero los estudios realizaos por George Sangster y el so equipu en 2002 y David Parkin en 2003, concluyeron que l'aves que vivíen nel este y l'oeste, a pesar de la so similar apariencia, pertenecíen a especies distintes. Polo que les poblaciones occidentales caltuvieron el nome científicu de Phylloscopus bonelli y les poblaciones orientales, enantes P. b. orientalis, pasaron a considerase dende entós una especie estreme, el mosquiteru oriental (Phylloscopus orientalis).
La área de cría del mosquiteru papialbo estiéndese dende'l norte de Marruecos y Arxelia pola península ibérica hasta'l norte de Francia y la Europa Central sudoccidental hasta los Alpes ya Italia como llende oriental. El so llende norte ta ente'l norte de Francia y el sur de Bélxica, d'Alemaña y d'Austria. Son aves migratories que los sos cuarteles d'iviernu tán el África subsaḥariana.
El so hábitat reproductor son los montes abiertos de terrenes secos y les zones montascoses hasta 2000 m d'altitú.
Los mosquiteros papialbos son páxaros pequeños, con un llargor corporal de 11 cm y un valumbu alar de 18-19 cm. El so pesu averáu va de 7 a 9 gramos. La parte cimera del so cuerpu ye de color pardu y les partes inferiores del picu a lo cabero son blanques. Una llista blanca crucia los sos güeyos escuros y tienen el obispillo verdosu. Los sos picos son pequeños y apuntiaos y les sos pates son de color marrón. Los machos y les femes presenten la mesma coloración. Los mosquiteros papialbos y mosquiteros orientales tienen aspeutu bien similar. Los papialbos presenten una coloración cimera d'un pardu más escuru y el so llargor ye daqué menor que la de los orientales, pero onde s'estremen totalmente ye nos sos cantares. La llamada de los papialbos ye un soníu doble como «pu-it» ente que la de los orientales suena como «chup».
Los mosquiteros papialbos como indica'l so nomes son principalmente insectívoros.
El so periodu de cría principal ye ente mayu y xunetu. Constrúin un nial en forma de fornu entretegiendo tarmos, fueyes y yerbes, que despinten nel suelu ente les yerbes. Ponen de 4-6 güevos blancos con llixos marrones. La fema guara los güevos mientres 13 a 14 díes. Los pollos permanecen nel nial de 11-13 díes. Los xuveniles algamen el maduror sexual al añu.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. '''Phylloscopus bonelli ye una especie d'ave de la familia Phylloscopidae qu'habita n'Europa suroccidental y África. Recibió'l so nome específicu n'honor del ornitólogu italianu Franco Andrea Bonelli.
Ar puig-Bonelli a zo un evn amprevanetaer, Phylloscopus bonelli an anv skiantel anezhañ.
Gant evnoniourien 'zo e vez renket c'hoazh ar puig-Bonelli er c'herentiad Sylviidae.
Ar puig-Bonelli a zo un evn amprevanetaer, Phylloscopus bonelli an anv skiantel anezhañ.
El mosquiter pàl·lid o ull de bou pàl·lid (Phylloscopus bonelli) és un ocell de l'ordre dels passeriformes comú a la Catalunya continental i migratori a les Balears. Habita l'Europa Central i mediterrània, i hiverna a l'Àfrica Occidental. Viu a la majoria dels boscos catalans, tot i que prefereix els de coníferes, i, fins i tot, és un dels comptadíssims ocells insectívors que s'habitua als boscos de repoblació.
Fa 11 cm de llargària total. És grisós per sobre i blanc immaculat per sota. Té les bandes de sobre l'ull de color crema i el carpó groguenc. Primàries i rectrius amb marges verd groguenc clar. Secundàries amb marges clars que creen un panell pàl·lid amb l'ala plegada. Terciàries fosques amb contrastats marges blanquinosos. Anell ocular pàl·lid no trencat. Auriculars gris clar i brides clares. Cella pàl·lida molt poc marcada. Potes gris terroses.[1]
Menja insectes, larves i aràcnids. A la tardor també menja baies.Per a niar cerca els vessants més assolellats i lluminosos dels boscos amb clarianes i, a terra, la femella basteix un niu cobert, amb fulles, arrels, molsa i pèl. Al maig pon 4-6 ous, els quals seran covats durant 13 dies, dos més que els que necessiten els pollets nounats per aprendre a volar.[2]
El mosquiter pàl·lid o ull de bou pàl·lid (Phylloscopus bonelli) és un ocell de l'ordre dels passeriformes comú a la Catalunya continental i migratori a les Balears. Habita l'Europa Central i mediterrània, i hiverna a l'Àfrica Occidental. Viu a la majoria dels boscos catalans, tot i que prefereix els de coníferes, i, fins i tot, és un dels comptadíssims ocells insectívors que s'habitua als boscos de repoblació.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Telor Bonelli (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: telorion Bonelli) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Phylloscopus bonelli; yr enw Saesneg arno yw Bonelli's warbler. Mae'n perthyn i deulu'r Teloriaid (yr Hen Fyd) (Lladin: Sylviidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. bonelli, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r telor Bonelli yn perthyn i deulu'r Teloriaid (yr Hen Fyd) (Lladin: Sylviidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Drywbreblyn Borneo Ptilocichla leucogrammica Drywbreblyn Godwin-Austin Spelaeornis chocolatinus
.jpg)
.jpg)
_at_Hodal_Iws_IMG_1034.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Telor Bonelli (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: telorion Bonelli) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Phylloscopus bonelli; yr enw Saesneg arno yw Bonelli's warbler. Mae'n perthyn i deulu'r Teloriaid (yr Hen Fyd) (Lladin: Sylviidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. bonelli, sef enw'r rhywogaeth.
Budníček horský (Phylloscopus bonelli), někdy nazýváný budníček horní, je malý pták z čeledi budníčkovití.
Monotypický druh, dříve spojovaný do jediného druhu s budníčkem balkánským (Phylloscopus orientalis)[2][3].
Samička i sameček jsou zbarveni stejně. Vršek těla je světle zelenavě šedohnědý, má málo výrazný smetanový nadoční proužek. Kostřec je žlutavý, rýdovací pera hnědá s výraznými světle žlutozelenými lemy. Spodek čistě bílý, včetně hrdla, boky můžou být našedlé. Letky jsou hnědé, výrazné žlutozelené lemy, ohbí křídla a spodní křídelní krovky žluté. Mívá délku 10,5 - 12 cm, hmotnost 6-9 g.[2]
Zpívá skoro stejně jako budníček lesní, vypadá velmi podobně jako budníček větší, proto se velmi špatně určuje.[4]
Žije většinou ve světlých lesích na horách a pahorkatinách, dává přednost příkrým, suchým a k jihu obráceným svahům. Hnízdí jednou, menšina párů pravděpodobně i 2× ročně.[2] Do hnízda v trávě na zemi snáší v květnu a červnu 5-6 vajec, sedí jen samice 13 dní. Mláďata krmí oba rodiče 12 dní v hnízdě a po vylétnutí ještě pár dní v okolí. Z hnízdiště odlétají od července do začátku září, přílet probíhá od poloviny dubna.
Živí se hlavně hmyzem, především létajícím.
Vyskytuje se v Severní Africe, v Evropě od Pyrenejského po Apeninský poloostrov a na sever po střední Evropu. Po roce 1940 se začali šířit k severu, ojediněle pozorován na polské straně Krkonoš nebo na bavorské straně Šumavy.[2] Je to tažný druh, zimuje v savanách mezi Saharou a rovníkem. Z ČR pochází docela velké množství zpráv o výskytu již od konce 19. století, žádná však nebyla spolehlivě potvrzena.[2][4] Dosud tak existuje jediný spolehlivě doložený záznam - 2. srpna 2009 byl jeden pták odchycen v Praze-Kunraticích.[5]
Budníček horský (Phylloscopus bonelli), někdy nazýváný budníček horní, je malý pták z čeledi budníčkovití.
Der Berglaubsänger (Phylloscopus bonelli) ist ein Singvogel aus der Gattung der Laubsänger (Phylloscopus) und der Familie der Laubsängerartigen (Phylloscopidae). Es werden keine Unterarten unterschieden.
Der Berglaubsänger ist etwa 11 bis 12 cm lang und hat eine Flügelspannweite von 18 bis 19 cm. Das Gewicht beträgt etwa 7 bis 9 Gramm. Die Oberseite ist graubraun und die Unterseite weiß gefärbt. Der kleine Vogel hat einen undeutlichen, weißen Überaugenstreif und einen gelblichen Bürzel. Männchen und Weibchen haben die gleiche Färbung. Sein Ruf klingt in etwa wie „pü ieh“.
Das Verbreitungsgebiet des Berglaubsängers erstreckt sich vom westlichen Mittelmeergebiet bis nach Nordfrankreich und dem Südwesten Mitteleuropas. Die nördliche Verbreitungsgrenze verläuft durch Nordfrankreich, Südbelgien, den Süden Deutschlands und Österreich. In Mitteleuropa weist der Berglaubsänger geschlossene Verbreitungsgebiete nur in den Alpen, im Jura und im südlichen Schwarzwald auf. Nördlich davon gibt es nur unregelmäßige Einzelvorkommen.[1] Seine Winterquartiere liegen in Afrika südlich der Sahara. Abreisezeit und Zugrichtung sind ihm angeboren. Der Berglaubsänger lebt in trockenen Laub-, Nadel- und Mischwäldern in Berglandschaften bis 2000 m Höhe.
Berglaubsänger kehren jedes Jahr zu ihren alten Revieren zurück. Die Reviergrößen betragen drei bis vier Hektar.[2]
Der Berglaubsänger ernährt sich von Spinnen, Weichtieren, Insekten und deren Larven.
Die Geschlechtsreife tritt nach einem Jahr ein. Die Hauptbrutzeit ist Mai bis Juli. Das aus Halmen, Laub und Gras erbaute, backofenförmige Nest ist am Boden im Gras versteckt. Das Weibchen legt 4 bis 6 weiße Eier mit braunen Punkten. Die Eier werden 13 bis 14 Tage lang vom Weibchen bebrütet. Die Jungvögel bleiben 11 bis 13 Tage im Nest.
Der Berglaubsänger (Phylloscopus bonelli) ist ein Singvogel aus der Gattung der Laubsänger (Phylloscopus) und der Familie der Laubsängerartigen (Phylloscopidae). Es werden keine Unterarten unterschieden.
Eyggulríputur ljómari (frøðiheiti - Phylloscopus bonelli)
The western Bonelli's warbler (Phylloscopus bonelli) is a warbler in the leaf warbler genus Phylloscopus. It was formerly regarded as the western subspecies of a wider "Bonelli's warbler" species, but as a result of modern taxonomic developments, they are now usually considered to be two species:[2][3]
The breeding ranges of the two species do not overlap; while their appearance and songs are very similar, the calls are completely different (see below). They also show marked difference in mtDNA sequence.[4]
The species is migratory, wintering in sub-Saharan Africa. It is a rare vagrant in Northern Europe.
The genus name Phylloscopus is from Ancient Greek phullon, "leaf", and skopos, "seeker" (from skopeo, "to watch").[5] The English name and the specific bonelli are for the Italian ornithologist Franco Andrea Bonelli.[6]
.jpg)
Western Bonelli's warbler is a small passerine bird, found in forest and woodland. Four to six eggs are laid in a nest on the ground. The eggs are white with reddish-brown markings and are laid in clutches of 3-5 eggs. The incubation period is around 14 days long, and the chicks fledge after 10-14 days.[7] Cuckoo nest predation and brood parasitism are major hazards to the breeding success of western Bonelli's warblers.[8] Like most warblers, western Bonelli's warbler is insectivorous.
The adult has a plain grey-green back, green-toned rump and wings and whitish underparts. The bill is small and pointed and the legs brown. The sexes are identical, as with most warblers.
The western Bonelli's warbler has a browner tinge to the upperparts than the eastern Bonelli's warbler; the latter sometimes has a greenish tinge instead. The song is a fast monotone trill, only slightly different from eastern Bonelli's, and also with some similarity to the wood warbler. The call of the western Bonelli's warbler is a disyllabic hu-it, differing from that of the eastern Bonelli's warbler which is a hard chup, reminiscent of a crossbill or a house sparrow.[9]
The western Bonelli's warbler (Phylloscopus bonelli) is a warbler in the leaf warbler genus Phylloscopus. It was formerly regarded as the western subspecies of a wider "Bonelli's warbler" species, but as a result of modern taxonomic developments, they are now usually considered to be two species:
Western Bonelli's warbler, Phylloscopus bonelli, which breeds in southwest Europe and north Africa Eastern Bonelli's warbler, Phylloscopus orientalis, which breeds in southeast Europe and Asia MinorThe breeding ranges of the two species do not overlap; while their appearance and songs are very similar, the calls are completely different (see below). They also show marked difference in mtDNA sequence.
The species is migratory, wintering in sub-Saharan Africa. It is a rare vagrant in Northern Europe.
The genus name Phylloscopus is from Ancient Greek phullon, "leaf", and skopos, "seeker" (from skopeo, "to watch"). The English name and the specific bonelli are for the Italian ornithologist Franco Andrea Bonelli.
La Montfitiso, Montofitiso aŭ Okcidenta montofitiso, Phylloscopus bonelli, estas specio de la genro de filoskopoj aŭ Phylloscopus lastatempe konsiderata kiel tipa genro en la propra familio de Filoskopedoj kaj antaŭe enmetita en la familio de Silviedoj. Ĝi estis iam konsiderata kiel okcidenta subspecio de pli ampleksa specio "Montofitiso", sed kiel rezulto de moderna taksonomia pristudo, tiu palearktisa specio estas nuntempe kutime konsiderata kiel du specioj (Sangster et al. 2002, Parkin 2003):
La reproduktaj teritorioj de ambaŭ specioj ne koincidas; dum ties aspektoj kaj kantoj estas tre similaj, sed la alvokoj estas tute diferencaj (vidu sube). Ili montras ankaŭ markatan diferencon en sekvencoj de DNA (Helbig et al. 1995).
Tiu specio estas migranta, kaj vintras en subsahara Afriko. Ĝi estas rara vaganto en Norda Eŭropo.
La Montofitiso estas malgranda paserina birdo, troviĝanta en arbaroj. La ino demetas 4-6 ovojn en nesto surgrunda. Kiel plej parto de silviecaj birdoj, ankaŭ la Montofitiso estas insektovora.
Ĝi estas malgranda silvieca birdo. Plenkreskulo havas senmarkan grizverdecan dorson, helverdecan pugon, malhelverdecajn flugilojn kaj blankecajn subajn partojn. La beko estas malgranda kaj pinteca kaj la kruroj brunaj. Ambaŭ seksoj estas identaj, kiel ĉe plej parto de silviecaj birdoj.
La Montofitiso havas pli brunan nuancon en la supraj partoj ol la Orienta montofitiso; tiu lasta foje havas verdecan nuancon anstataŭe. La kanto estas monotona trilado, nur iome diferenca el tiu de la Orienta montofitiso, kaj ankaŭ estas iom simila al tiu de la Arbarfiloskopo. La alvoko de la Montofitiso estas dusilaba hu-it, diferenca el tiu de la Orienta montofitiso, kiu estas tute diferenca akra ĉap, simila al tiu de Krucbekulo aŭ de Dompasero.(Helb et al. 1982)
La latina scienca nomo de tiu birdo devenas el la italia ornitologo Franco Andrea Bonelli.
Montofitiso La Montfitiso, Montofitiso aŭ Okcidenta montofitiso, Phylloscopus bonelli, estas specio de la genro de filoskopoj aŭ Phylloscopus lastatempe konsiderata kiel tipa genro en la propra familio de Filoskopedoj kaj antaŭe enmetita en la familio de Silviedoj. Ĝi estis iam konsiderata kiel okcidenta subspecio de pli ampleksa specio "Montofitiso", sed kiel rezulto de moderna taksonomia pristudo, tiu palearktisa specio estas nuntempe kutime konsiderata kiel du specioj (Sangster et al. 2002, Parkin 2003):
Okcidenta montofitiso, Phylloscopus bonelli, kiu reproduktiĝas en sudokcidenta Eŭropo kaj norda Afriko. Orienta montofitiso, Phylloscopus orientalis, kiu reproduktiĝas en sudorienta Eŭropo kaj Turkio.La reproduktaj teritorioj de ambaŭ specioj ne koincidas; dum ties aspektoj kaj kantoj estas tre similaj, sed la alvokoj estas tute diferencaj (vidu sube). Ili montras ankaŭ markatan diferencon en sekvencoj de DNA (Helbig et al. 1995).
Tiu specio estas migranta, kaj vintras en subsahara Afriko. Ĝi estas rara vaganto en Norda Eŭropo.
La Montofitiso estas malgranda paserina birdo, troviĝanta en arbaroj. La ino demetas 4-6 ovojn en nesto surgrunda. Kiel plej parto de silviecaj birdoj, ankaŭ la Montofitiso estas insektovora.
Ĝi estas malgranda silvieca birdo. Plenkreskulo havas senmarkan grizverdecan dorson, helverdecan pugon, malhelverdecajn flugilojn kaj blankecajn subajn partojn. La beko estas malgranda kaj pinteca kaj la kruroj brunaj. Ambaŭ seksoj estas identaj, kiel ĉe plej parto de silviecaj birdoj.
La Montofitiso havas pli brunan nuancon en la supraj partoj ol la Orienta montofitiso; tiu lasta foje havas verdecan nuancon anstataŭe. La kanto estas monotona trilado, nur iome diferenca el tiu de la Orienta montofitiso, kaj ankaŭ estas iom simila al tiu de la Arbarfiloskopo. La alvoko de la Montofitiso estas dusilaba hu-it, diferenca el tiu de la Orienta montofitiso, kiu estas tute diferenca akra ĉap, simila al tiu de Krucbekulo aŭ de Dompasero.(Helb et al. 1982)
La latina scienca nomo de tiu birdo devenas el la italia ornitologo Franco Andrea Bonelli.
El mosquitero papialbo (Phylloscopus bonelli)[2] es una especie de ave paseriforme de la familia Phylloscopidae que habita en Europa suroccidental y África. Recibió su nombre específico en honor del ornitólogo italiano Franco Andrea Bonelli.
Durante mucho tiempo se consideró que Phylloscopus bonelli incluía dos subespecies que criaban cada una en una mitad de la región circunmediterránea, pero los estudios realizados por George Sangster y su equipo en 2002 y David Parkin en 2003, concluyeron que las aves que vivían en el este y el oeste, a pesar de su similar apariencia, pertenecían a especies diferentes. Por lo que las poblaciones occidentales conservaron el nombre científico de Phylloscopus bonelli y las poblaciones orientales, anteriormente P. b. orientalis, pasaron a considerarse desde entonces una especie aparte, el mosquitero oriental (Phylloscopus orientalis).
El área de cría del mosquitero papialbo se extiende desde el norte de Marruecos y Argelia por la península ibérica hasta el norte de Francia y la Europa Central sudoccidental hasta los Alpes e Italia como límite oriental. Su límite norte está entre el norte de Francia y el sur de Bélgica, de Alemania y de Austria. Son aves migratorias cuyos cuarteles de invierno están el África subsahariana.
Su hábitat reproductor son los bosques abiertos de terrenos secos y las zonas montañosas hasta 2000 m de altitud.
Los mosquiteros papialbos son pájaros pequeños, con una longitud corporal de 11 cm y una envergadura alar de 18-19 cm. Su peso aproximado va de 7 a 9 gramos. La parte superior de su cuerpo es de color pardo y las partes inferiores del pico a la cola son blancas. Una lista blanca cruza sus ojos oscuros y tienen el obispillo verdoso. Sus picos son pequeños y puntiagudos y sus patas son de color marrón. Los machos y las hembras presentan la misma coloración. Los mosquiteros papialbos y mosquiteros orientales tienen aspecto muy similar. Los papialbos presentan una coloración superior de un pardo más oscuro y su longitud es algo menor que la de los orientales, pero donde se diferencian totalmente es en sus cantos. La llamada de los papialbos es un sonido doble como «pu-it» mientras que la de los orientales suena como «chup».
Los mosquiteros papialbos como indica su nombres son principalmente insectívoros.
Su periodo de cría principal es entre mayo y julio. Construyen un nido en forma de horno entretegiendo tallos, hojas y hierbas, que ocultan en el suelo entre las hierbas. Ponen de 4-6 huevos blancos con motas marrones. La hembra incuba los huevos durante 13 a 14 días. Los pollos permanecen en el nido de 11-13 días. Los juveniles alcanzan la madurez sexual al año.
El mosquitero papialbo (Phylloscopus bonelli) es una especie de ave paseriforme de la familia Phylloscopidae que habita en Europa suroccidental y África. Recibió su nombre específico en honor del ornitólogo italiano Franco Andrea Bonelli.
Txio lepazuria (Phylloscopus bonelli) phylloscopidae familiako hegazti paseriformea da, erdialdeko eta hegoaldeko Europan bizi dena[1].
Bizkarraldea gris-arrea, lepoa zuri-horixka eta sabelaldea arre argia ditu.[2]
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Txio lepazuria (Phylloscopus bonelli) phylloscopidae familiako hegazti paseriformea da, erdialdeko eta hegoaldeko Europan bizi dena.
Bizkarraldea gris-arrea, lepoa zuri-horixka eta sabelaldea arre argia ditu.
Vuoriuunilintu (Rhadina bonelli) on uunilintujen heimoon kuuluva pieni varpuslintu.
Linnun pituus on 11–12 cm ja paino 7–9 g. Kooltaan tiltaltin suuruusluokkaa. Väritys päältä vihertävänharmaa, alta valkea. Yläperä tavallisesti kellanvihreä erottuen harmaammasta selkäpuolesta. Muistuttaa suuresti balkaninuunilintua, jota ennen pidettiin vuoriuunilinnun itäisenä alalajina.
Vuoriuunilinnuilla on täydellinen sulkasato talvehtimisalueella, ja osittainen sulkasato kesällä.
Etelä-Eurooppa ja Pohjois-Afrikka. Muuttolintu, joka talvehtii Saharan eteläpuolisessa Afrikassa. Suomessa laji on tavattu kahdesti: 17.6.2000–25.6.2000 Hangon Tulliniemessä laulava koiras, joka myös rengastettiin, sekä 23.10.2005 Helsingin Kaisaniemessä.
Pesii monenlaisissa metsissä, sekä alavilla mailla että vuorten rinteillä.
Pesä on maassa ruohokasvillisuuden suojassa. Munia on 4–6, joita naaras hautoo 12–13 päivää. Poikaset lähtevät pesästä lentokyvyttöminä 11–12 päivän ikäisinä.
Hyönteissyöjä.
Vuoriuunilintu (Rhadina bonelli) on uunilintujen heimoon kuuluva pieni varpuslintu.
Phylloscopus bonelli
Le Pouillot de Bonelli (Phylloscopus bonelli) est une espèce de passereaux appartenant à la famille des Phylloscopidae.
Le pouillot de Bonelli mesure 11 à 12 cm pour une envergure de 18 - 19 cm. Son poids est de 7 à 9 g. La partie supérieure est brun gris et la partie inférieure est de couleur blanche. Il présente une bande blanc mat au-dessus des yeux et une queue jaunâtre. Les femelles et les mâles ont la même couleur. Son chant est un trille rapide, ressemblant à celui du Bruant zizi.
Cet oiseau est présent dans presque toute l'Europe centrale, surtout dans les zones montagneuses. Il s'agit d'un migrateur présent d'avril à septembre. Il passe l'hiver au sud du Sahara. Le temps du voyage et la direction de migration lui sont innés. Le pouillot blanc vit dans les bouches de conifères, d'arbres taillis et mixtes en milieux montagneux jusqu'à 2 000 m d'altitude. Les pouillots de Bonelli reviennent tous les ans dans les zones qu'ils ont quittées pour la migration.
Le pouillot de Bonelli se nourrit d'insectes, d'araignées et de leurs larves.
La maturité sexuelle est atteinte à un an. La ponte a lieu de mai à juillet. Le nid de forme ovoïde est fait de brins d'herbe et est posé à même le sol, sous une touffe ou contre un talus. La femelle pond 4 à 6 œufs tachetés de petits points marron. Ils sont couvés par la femelle pendant 11 à 13 jours.
Phylloscopus bonelli
Le Pouillot de Bonelli (Phylloscopus bonelli) est une espèce de passereaux appartenant à la famille des Phylloscopidae.
O picafollas de Bonelli (Phylloscopus bonelli) é un pequeno paxaro que vive en Europa e África, pertencente á familia Phylloscopide (antes estaba clasificado dentro de Sylviidae).
O picafollas de Bonelli ten unha lonxitude duns 11,5 cm e pesa uns 8 gramos. É lixeiramente máis pequeno có picafollas musical. O corpo enteiro é de cor pardo con tonalidades amarelas. A parte inferior é máis clara, chegando nalgúns individuos a un ton branco. As patas son de cor carne pálida. Os machos e femias non presentan diferenzas morfolóxicas. Habita en bosques de coníferas e mixtos, chegando ata ó límite de altitude das especies arbóreas. Aliméntase de insectos e de arañas.
A época de cría corresponde ós meses de maio e xuño, sendo a posta duns 5-6 ovos. Necesítanse 13 días para chocar os ovos. Os polos permanecerán 12 días no niño antes de abandonalo.
Presente en Europa Occidental dende a Península Ibérica ata o sur de Alemaña e os Balcáns Occidentais, durante os meses de abril a setembro. Inverna no oeste de Africa Tropical.
O picafollas de Bonelli (Phylloscopus bonelli) é un pequeno paxaro que vive en Europa e África, pertencente á familia Phylloscopide (antes estaba clasificado dentro de Sylviidae).
Il luì bianco (Phylloscopus bonelli (Vieillot, 1819)) è un uccello passeriforme in passato inquadrato nella famiglia Sylviidae, ma da una recente revisione filogenetica attribuito alla famiglia Phylloscopidae[2][3].
L'epiteto specifico rende omaggio all'ornitologo italiano Franco Andrea Bonelli (1784-1830).
Il luì bianco è lungo 11 - 12 cm e ha un'ampiezza alare di 18 - 19 cm. Il peso ammonta a circa 7 - 9 grammi. La parte superiore è marrone grigia e ha una parte inferiore di colore bianco. L'uccellino ha una striscia al di sopra degli occhi di colore indistintamente bianco e un groppone giallastro. Le femmine e i maschi hanno la stessa colorazione.[4]
Il suo richiamo assomiglia ad un lu-ìf, mentre il canto è una rapida ripetizione di una stessa nota: svi-svi-svi-svi-svi-svi.[4][5]
Il luì bianco si nutre di insetti, molluschi, ragni e delle loro larve.
La maturità sessuale subentra dopo un anno. Il periodo principale per la cova va da maggio a luglio. Il nido a forma di forno in cotto fatto di fili d'erba, fogliame ed erba è nascosto nel terreno fra l'erba. La femmina depone 4 - 6 uova con puntini marroni. Le uova vengono riscaldate dalla femmina per 13 - 14 giorni. Gli uccelli giovani restano nel nido per 11 - 13 giorni.
Il luì bianco è un uccello migratore: nidifica nei paesi del Mediterraneo, dove è presente da aprile a settembre, per poi svernare in Africa, poco più a sud del Sahara. La popolazione globale è stimata in una decina di milioni di individui.[1]
Il suo habitat di nidificazione è costituito da boschi aperti di conifere o querce, con abbondante sottobosco. Nella parte meridionale del suo areale nidifica in montagna, mentre nella parte settentrionale lo si può trovare anche a bassa quota.[4]
I luì bianchi tornano ogni anno nei loro vecchi territori.
Il luì bianco (Phylloscopus bonelli (Vieillot, 1819)) è un uccello passeriforme in passato inquadrato nella famiglia Sylviidae, ma da una recente revisione filogenetica attribuito alla famiglia Phylloscopidae.
L'epiteto specifico rende omaggio all'ornitologo italiano Franco Andrea Bonelli (1784-1830).
De bergfluiter (Phylloscopus bonelli) is een zangvogel uit de familie Phylloscopidae. De wetenschappelijke naam is een eerbetoon aan de Italiaanse ornitholoog Franco Andrea Bonelli.
Het is een vrij kleine boszanger, iets kleiner dan een fitis, 10,5 tot 12 cm lang. Kenmerkend is een gelige stuit en verder is de vogel grijsbruin en lichter grijs van onder.[2]
Bergfluiters komen voor het zuiden van Europa, in de Alpenlanden, verder geheel Italië, Frankrijk, Spanje, Portugal en Griekenland. In het noorden van zijn areaal is het een vogel van half open bossen, vaak eikenbossen, in het zuiden vaak hogerop in de hellingbos met naaldhout. Het is een uitgesproken trekvogel die alleen in Europa broedt en 's winters in Afrika verblijft.
In Nederland en België is deze vogelsoort een zeer zeldzame broedvogel. In Nederland zijn tussen 1980 en 1996 13 gedocumenteerde waarnemingen (mogelijk broedpogingen) gemeld.[3]
Tot in de jaren 1990 werd een op de Balkan voorkomende balkanbergfluiter als ondersoort P. bonelli orientalis beschouwd.[4] De roep van de bergfluiter verschilt van de roep van de balkanbergfluiter, de zang niet. Uit moleculair genetisch onderzoek bleek dat dit verschil in de genen zit en daarom heeft de balkanbergfluiter nu de soortstatus.[5]
De bergfluiter (Phylloscopus bonelli) is een zangvogel uit de familie Phylloscopidae. De wetenschappelijke naam is een eerbetoon aan de Italiaanse ornitholoog Franco Andrea Bonelli.
Eikesanger (Phylloscopus bonelli) er en fugl.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Eikesanger (Phylloscopus bonelli) er en fugl.
Scientìfich: Phylloscopus bonelli
Piemontèis : ...
Italian : Luì bianco
Órdin: ---
Famija: ---
Géner: ---
Àutri nòm an piemontèis: ...
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.
Da finì.
Da finì.
Phylloscopus bonelli
Multimedia w Wikimedia Commons Świstunka górska[5] (Rhadina bonelli) – gatunek niewielkiego ptaka wędrownego z rodziny świstunek (Phylloscopidae), wcześniej zaliczany do podrodziny gajówek w rodzinie pokrzewkowatych. W Polsce jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[6].
Długość ciała tego ptaka wynosi około 11–12 cm, a rozpiętość skrzydeł 16–20 cm. Masa ciała waha się w przedziale od 7 do 12 gramów. Wielkością dorównuje pierwiosnkowi, od którego jest jednak bardziej szara. Trudno ją zauważyć w koronach drzew i łatwo pomylić z innymi świstunkami.
Upierzenie jest typowe dla większości świstunek: biały spód ciała (w tym podgardle i pierś, co odróżnia ją od bardzo podobnej świstunki leśnej), żółtozielona plama na skrzydle, wierzch ciała jasnoszarobrązowy o szarooliwkowym odcieniu z szarą głową oraz często występującą żółtą plamą na kuprze. Lotki i sterówki są żółtozielonoprążkowane. Dziób jest różowy, kantarek jasny, a duże i ciemne oczy wyróżniają się z niezaznaczonych wyraźnie białych brwi. Nogi są brunatnoszare.
Żywi się owadami i innymi bezkręgowcami, które zbiera z gałęzi drzew.
Przyjemny głos i specyficzne wabienie są istotnymi cechami pozwalającymi rozróżnić ten gatunek w terenie. To monotonna zwrotka z powtarzanym dźwiękiem tji.
Zamieszkuje centralną, zachodnią, południowo-wschodnią i południową Europę (zwłaszcza wschodnie Włochy i Półwysep Bałkański) oraz północno-zachodnią Afrykę (Algierię i Maroko). Wschodnia granica zasięgu przebiega szerokim przybrzeżnym pasem w Azji Mniejszej i przez sąsiadującą z nim częścią regionu śródziemnomorskiego. Terytorium występowania świstunki górskiej jest dużo mniejsze niż w przypadku innych świstunek (np. pierwiosnka), choć w pewnym stopniu pokrywa się z ich terenami zasiedlania. Nie konkurują one jednak tam ze sobą ani o pokarm, ani o miejsca lęgowe, gdyż świstunki górskie preferują suchsze i rzadsze lasy. Stykają się ze sobą dopiero w czasie migracji na zimowiska. Zimują one bowiem w Afryce, na rozległych sawannach leżących na południe od Sahary.
Wykazuje dość specyficzne wymagania środowiskowe. W okresie lęgowym zasiedla tereny górskie i podgórskie. Spotkać ją można w widnych i rzadkich lasach liściastych i iglastych na nizinach i na zboczach o południowej wystawie w górach. Ich brak w nadbrzeżnych górach na Bałkanach powoduje prawdopodobnie, że tych regionów nie zamieszkuje.
W Polsce to ptak nielicznie lęgowy. Jest gatunkiem południowym i zalatuje rzadko. Można ją spotkać od kwietnia do przełomu sierpnia i września, głównie w grądach, borach i reglach.
Gatunek ten gnieździ się na ziemi, ukryty w gęstej roślinności. Gniazdo jest kopulastą budowlą z bocznym otworem, uplecioną z suchej trawy z domieszką liści i mchu, wyścieloną miękkim materiałem (np. włosami). Wyglądem przypomina lęgowisko świstunki leśnej, choć mało prawdopodobne jest aby oba gatunki świstunek gnieździły się i wychowywały młode w tym samym typie kompleksu leśnego.
Świstunki górskie w ciągu sezonu wyprowadzają jeden lęg. Samice składają w maju 5–6 białych jaj z czerwono-brązowymi plamkami. Wysiadują je przez 12–13 dni. Po wykluciu pisklęta, karmione przez obojga rodziców, pozostają w gnieździe jeszcze przez około 2 tygodnie.
Świstunka górska (Rhadina bonelli) – gatunek niewielkiego ptaka wędrownego z rodziny świstunek (Phylloscopidae), wcześniej zaliczany do podrodziny gajówek w rodzinie pokrzewkowatych. W Polsce jest objęty ścisłą ochroną gatunkową.
A felosa-de-bonelli (Phylloscopus bonelli) é uma ave da família Phylloscopidae.[1]
Tem cerca de 11,5 cm de comprimento e o seu aspecto é semelhante ao da felosa-comum, da qual se distingue pelos tons mais acinzentados da plumagem.
É uma espécie florestal, que aprecia sobretudo carvalhais e montados de sobro, com sub-bosque. Estival, chega em Abril e parte em Agosto ou Setembro, passando o Inverno em África.
A felosa-de-bonelli (Phylloscopus bonelli) é uma ave da família Phylloscopidae.
Tem cerca de 11,5 cm de comprimento e o seu aspecto é semelhante ao da felosa-comum, da qual se distingue pelos tons mais acinzentados da plumagem.
É uma espécie florestal, que aprecia sobretudo carvalhais e montados de sobro, com sub-bosque. Estival, chega em Abril e parte em Agosto ou Setembro, passando o Inverno em África.
Kolibiarik horský (iné názvy: kolibkárik horský, kolibkárik vrchovský[2]; lat. Phylloscopus bonelli) je malý druh spevavca z čeľade penicovité (Sylviidae). Európsky druh, hniezdi v svetlých, suchých lesoch s dobrým podrastom.[3]
Kolibiarik horský sa len náhodne zatúla na Slovensko. Existujú 3 výskyty schválené faunistickou komisiou z 20. storočia a to v rokoch 1934, 1952 a 1954[3]. V 21. storočí bolo akceptované pozorovanie z roku 2009.[4]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Kolibiarik horský
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Kolibiarik horský
Kolibiarik horský (iné názvy: kolibkárik horský, kolibkárik vrchovský; lat. Phylloscopus bonelli) je malý druh spevavca z čeľade penicovité (Sylviidae). Európsky druh, hniezdi v svetlých, suchých lesoch s dobrým podrastom.
Bergsångare (Phylloscopus bonelli) är en sångare som häckar i Europa och Nordafrika och som tillhör släktet Phylloscopus. Fram till mitten av 1990-talet kategoriserades vanligtvis taxonet balkansångare (Phylloscopus orientalis) som en underart till bergsångare.
Bergsångaren placerades tidigare i familjen sångare (Sylviidae). Denna artrika familj har idag splittats upp i ett tiotal familjer och bergsångaren har, tillsammans med de andra arterna i släktena Phylloscopus och Seicercus, placerats i familjen lövsångare (Phylloscopidae).
Bergsångare häckar i de västra delarna av centrala och södra Europa i ett område som österut sträcker sig till södra Italien och Kroatien. Den häckar även i Marocko, Algeriet och Tunisien i Nordafrika. Balkansångare (P. orientalis) som häckar i sydöstra Europa och mindre Asien kategoriserades länge som en underart till bergsångare. Utseendemässigt är de mycket lika men dessa båda arters häckningsområden överlappar inte varandra och deras lockläten är totalt olika. Data från jämförelser av mtDNA från cytokrom b visar på sådana markanta skillnader som 8,3-8,8% vilket är lika stort som mellan dessa båda taxa och grönsångare (Phylloscopus sibilatrix).[2] 1997 beslutade British Ornithologists' Union (BOU) att kategorisera bergsångare och balkansångare som två goda arter och 2003 beslutade även Sveriges ornitologiska förening (SOF) att kategorisera dem på samma sätt.[3] Bergsångaren är en flyttfågel och övervintrar söder om Sahara i tropiska Afrika. Den är sällsynt norr om sitt utbredningsområde.
Efter att SOF delade upp taxonen bonelli och orientalis i två arter kräver man beskrivningar av lockläte för att med säkerhet kunna avgöra huruvida det rör sig om bergsångare eller balkansångare. Detta gäller även för äldre observationer. Fram till sista januari 2007 har det observerats tre säkerställda bergsångare i Sverige.[4] Ett antal observationer av P. bonelli/orientalis som tidigare räknades som bergsångare men som inte särskilt den från balkansångare, exempelvis den första svenska observationen från Ottenby 3 september 1953, förs till gruppen obestämda berg-/balkansångare.[5]
Den är en liten sångare med en längd på 10,5–12 cm.[6] De adulta individerna har en matt grågrön hjässa och rygg, gulgrön övergump, ovansidan av vingen och stjärten är gröntonad med svarta inslag och tertialerna är ljuskantade. Strupen, bröstet, buken och undergumpen är vit. Näbben är liten och vass och benen är ljust gråbruna. Likt de flesta sångarna så finns det inga skillnader i teckning hos könen.
Det arttypiska locklätet, som distinkt skiljer bergsångaren från balkansångaren, är ett tydligt tvåstavigt visslande "hy-if" eller "hu-it".[6] Balkansångarens lockläte är istället ett entavigt tonlöst "tjipp" eller "chup" och påminner om gråsparvens eller korsnäbbarnas lockläten.[7] Det finns inget dokumenterat fall av en individ som använt sig av båda taxonens lockläten.[3] Båda arternas sång består av en snabb och monoton drill av ljusa toner som initialt påminner om grönsångarens sång men utan att accelerera mot slutet. Bergsångarens och balkansångarens sång ter sig som mycket lika men innehåller konstanta strukturskillnader vilka framgår i jämförande sonogram. En undersökning genomförd i södra Tyskland visade att bergsångare inte alls reagerade på uppspelning av varken sång eller lockläte av balkansångare.[7]
Bergsångaren återfinns i skog och skogsmark och är inte en utpräglad bergsfågel vilket namnet felaktigt kan få en att tro. Den lägger i genomsnitt 5–6 ägg i ett sfäriskt rede på marken som honan själv ruvar i 12–13 dygn.[8] Efter att ungarna kläckts tar båda föräldrar hand om dem tills de är flygga efter 12–13 dygn.[8] Likt de flesta sångarna livnär sig bergsångaren på mask och insekter.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling och tros inte vara utsatt för något substantiellt hot.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen uppskattas till mellan 1,5 och 4 miljoner häckande par.[1]
Släktesnamnet kommer av grekiskans phullon (löv) och skopos (sökare), medan bonelli syftar på Prof. Franco Andrea Bonelli (1784–1830), en italiensk naturforskare och samlare.[9]
Bergsångare (Phylloscopus bonelli) är en sångare som häckar i Europa och Nordafrika och som tillhör släktet Phylloscopus. Fram till mitten av 1990-talet kategoriserades vanligtvis taxonet balkansångare (Phylloscopus orientalis) som en underart till bergsångare.
Boz çıvgın, Phylloscopus cinsine ait kuş türleri.
Modern taksonomik gelişmelerinin sonucunda, şimdi genellikle iki tür olarak düşünülmektedir (Sangster et al. 2002, Parkin 2003):
Her iki türde göçmendir, alt Sahra Çölü-Afrika'da kışı geçirirler. Kuzey Avrupa'da nadir serserilerdir.
Bu küçük ötücü kuşlara ait kuşlar, orman ve ormanlık bölgede bulunurlar. 4-6 yumurta yerde bir yuvaya koyulur. Ötleğenlerin çoğu gibi, böcekçildirler. Küçük ötleğenlerdir. Her iki türün erişkinlerinin, açık gri-yeşil bir arkası, yeşil-tonlu sağrısı ve kanatları, ve beyazımsı alt parçaları vardır. Gaga küçük ve sivri uçludur ve bacaklar kahverengidir. Eşeyler aynıdır.
Batı Bonelli'nin çıvgınının, Doğu Bonelli'nin çıvgınından üst parçalarda daha kahverengi bir belirtisi vardır; sonrakinin bazen kahverengi yerine yeşilimsi bir belirtisi vardır.
Adlarını İtalyan ornitolog Franco Andrea Bonelli'ye ithafen almışlardır.
Boz çıvgın, Phylloscopus cinsine ait kuş türleri.
Modern taksonomik gelişmelerinin sonucunda, şimdi genellikle iki tür olarak düşünülmektedir (Sangster et al. 2002, Parkin 2003):
Boz çıvgın, Phylloscopus bonelli, güney batı Avrupa ve kuzey Afrika'da ürerler. Boz söğütbülbülü, Phylloscopus orientalis, güney doğu Avrupa ve Anadolu'da ürerler.Her iki türde göçmendir, alt Sahra Çölü-Afrika'da kışı geçirirler. Kuzey Avrupa'da nadir serserilerdir.
Bu küçük ötücü kuşlara ait kuşlar, orman ve ormanlık bölgede bulunurlar. 4-6 yumurta yerde bir yuvaya koyulur. Ötleğenlerin çoğu gibi, böcekçildirler. Küçük ötleğenlerdir. Her iki türün erişkinlerinin, açık gri-yeşil bir arkası, yeşil-tonlu sağrısı ve kanatları, ve beyazımsı alt parçaları vardır. Gaga küçük ve sivri uçludur ve bacaklar kahverengidir. Eşeyler aynıdır.
Batı Bonelli'nin çıvgınının, Doğu Bonelli'nin çıvgınından üst parçalarda daha kahverengi bir belirtisi vardır; sonrakinin bazen kahverengi yerine yeşilimsi bir belirtisi vardır.
Adlarını İtalyan ornitolog Franco Andrea Bonelli'ye ithafen almışlardır.
Раніше розглядали як вид, що включає два підвиди. Проте завдяки останнім дослідженням молекулярних біологів вид розділено на два[1][2]:
Ареали двох видів не перекриваються, вони також відрізняються за послідовністю мітохондріальної ДНК.
Птах менший за горобця — маса тіла 7-9 г, довжина тіла біля 11 см. Оперення верху сірувато-оливкове; над оком білувата «брова»; поперек і надхвістя зеленкувато-жовті; низ білий; махові і стернові пера бурі; дзьоб бурий; ноги темно-бурі.
Від інших вівчариків відрізняється контрастом між зеленкувато-жовтими попереком і надхвістям та сірувато-оливковою спиною, а також голосом.[4]
Пісня — коротка дзвінка трель, поклик — свистове «тюі — тюі».
Ареал вівчарика світлочеревого охоплює Балканський півострів на північ до Північної Македонії та південної Болгарії, західну частину Малої Азії на схід до Анкари, Палестину і Синайський півострів. Зимує в Північно-Східній Африці. В Україні рідкісний залітний вид, трапляється на заході та півдні країни.
У гніздовий період населяє листяні ліси, що складаються з дубів (Quercus), берез (Betula), буків (Fagus) та каштанів (Castanea); інколи з домішкою сосен (Pinus), ялин (Picea) або модрин (Larix) із добре розвиненою наземною рослинністю. У Середземномор'ї це часто це ліси, що складаються з коркового дуба та кедрів (Cedrus). У західній частині ареалу це зарості сосни та дуба, де зростають також ожина, барбарис та ялівець. Гніздиться на висоті до 2 тис. метрів.
Світлочереві вівчарики є перелітними, зимують у вузькій смузі на південь від Сахари.
У позагніздовий період, в Африці, світлочереві вівчарики зустрічаються серед відкритих лісових біотопів, заростей у сухих степах, саванни з кущами та в оазах із кущів акації.[5]
Чисельність виду оцінюють у 3—8 млн статевозрілих особин (1,5—4 млн пар), протягом 2009—2013 рр. вона є стабільною[5].
Гніздовий період триває з кінця квітня до серпня. Гніздо кулястої форми з маленьким бічним вхідним отвором зролене з трави та домішками листя, моху і волосся. Гніздо на землі, як правило на березі, добре приховано навислою рослинністю, нахиленим деревом або гілками. Повна кладка з 4—6 яєць білого кольору з темним крапками на кінцях. Насиджує самка 12-13 днів. Приблизно через стільки ж часу після вилуплення пташенята залишають гніздо. Протягом року одна, іноді дві кладки.[5]
Живиться комахами та іншими безхребетними.
Основними загрозами для виду є надмірна експлуатація лісових екосистем. Для охорони пропонується збільшення різноманітності деревостану у місцях гніздування, що буде покращувати середовище існування.[5]
Вівчарик світлочеревий занесено до Бернської конвенції (Додаток ІІ) та Боннської конвенції (Додаток ІІ).
Phylloscopus bonelli là một loài chim trong họ Phylloscopidae.[1]
Phylloscopus bonelli là một loài chim trong họ Phylloscopidae.
Phylloscopus bonelli (Vieillot, 1819)
Охранный статус
Светлобрюхая пеночка[1] (лат. Phylloscopus bonelli) — певчая птица семейства славковых. Видовой эпитет дан в честь итальянского орнитолога Франко Андреа Бонелли (1784—1830).
Светлобрюхая пеночка длиной примерно от 11 до 12 см, размах крыльев составляет от 18 до 19 см. Вес составляет примерно от 7 до 9 г. Верхняя часть тела бурая, а нижняя окрашена в белый цвет. У птицы имеется белая нечёткая «бровь» и желтоватая гузка. Половой диморфизм отсутствует. Голос звучит как «пю-ии».
Область распространения светлобрюхой пеночки простирается от западной части Средиземного моря до севера Франции и юго-запада Центральной Европы. Северная граница распространения проходит через север Франции, юг Бельгии, юг Германии и Австрии. На зимовку вид мигрирует в Африку к югу от Сахары. Живёт в сухих лиственных, хвойных и смешанных лесах в горных ландшафтах на высоте до 2000 м.
Питается пауками, беспозвоночными, насекомыми и их личинками.
Половая зрелость наступает через один год. Период гнездования длится с мая по июль. Гнездо, свитое из стебельков, листьев и травы, укрыто в траве на земле. Самка кладет от 4-х до 6-и белых яиц с коричневыми крапинами. Самка высиживает яйца от 13 до 14 дней. Молодые птицы пребывают в гнезде от 11 до 13 дней.
Светлобрюхая пеночка (лат. Phylloscopus bonelli) — певчая птица семейства славковых. Видовой эпитет дан в честь итальянского орнитолога Франко Андреа Бонелли (1784—1830).
.jpg)
