نقشارة الجبال

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Siff-siaff y mynydd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: siff-siaffod y mynydd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Phylloscopus sindianus; yr enw Saesneg arno yw Eastern chiffchaff. Mae'n perthyn i deulu'r Teloriaid (yr Hen Fyd) (Lladin: Sylviidae) sydd yn urdd y Passeriformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. sindianus, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r siff-siaff y mynydd yn perthyn i deulu'r Teloriaid (yr Hen Fyd) (Lladin: Sylviidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Crombec aelwyn Sylvietta leucophrys Crombec pigfyr Somalia Sylvietta philippae Crombec torfelyn Sylvietta denti Crombec y gogledd Sylvietta brachyura Preblyn coed adeinwinau Stachyris erythroptera Preblyn coed Austen Stachyris oglei Preblyn coed bronwyn Stachyris grammiceps Preblyn coed gyddfddu Stachyris nigricollis Preblyn coed gyddflwyd Stachyris nigriceps Preblyn coed torchddu Stachyris melanothorax Preblyn corun cennog Malacopteron cinereum Stachyris strialata Stachyris strialata

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Der Bergzilpzalp (Phylloscopus sindianus) ist ein Singvogel aus der Gattung der Laubsänger (Phylloscopus) aus der Familie der Laubsängerartigen (Phylloscopidae). Er ist vor allem im Kaukasus und im Himalaya verbreitet und weist molekulargenetische und gesangliche Unterschiede mit dem äußerlich ähnlichen Zilpzalp auf, weshalb er eine eigene Art der Laubsänger darstellt.

Vorkommen und Unterarten

Man unterscheidet zwischen zwei Unterarten: Der Phylloscopus sindianus lorenzii (Lorenz, T, 1887)^[1] (Vorkommen im Kaukasus, Nordwesten Irans und Nordosten der Türkei) und der Phylloscopus sindianus sindianus Brooks, WE, 1801^[2] (Vorkommen in Tadschikistan, Norden Pakistans, Westen Chinas und Nordwesten Indiens).^[3] Der Bergzilpzalp ist häufig in Fichten zu sehen.

Aussehen und Gesang

Mit einer Größe von 10 bis 11,5 cm zählt der Bergzilpzalp zu den kleineren Laubsängern. Die Oberseite ist braun und die Unterseite cremeweiß. Der Schnabel und die Füße sind schwarz. Sein Gesang weist ein schnelles Tempo auf und besteht aus kurzen Silben.

Nahrung

Dieser Laubsänger ernährt sich von Insekten, vor allem Fliegen. Darüber hinaus verzehrt er Früchte.

Gefährdung

Die IUCN stuft den Bergzilpzalp als nicht gefährdet (least concern) ein.

Literatur

• J. F. Clements, T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, B.L. Sullivan, C. L. Wood, D. Roberson: The Clements checklist of birds of the world: Version 6.6 (2011)
• William Edwin Brooks: Ornithological Observations in Sikkhim, the Punjab and Sind. In: Stray feathers. Journal of ornithology for India and its dependencies. Band 8, Nr. 6, 1879, S. 464–489 (biodiversitylibrary.org [abgerufen am 14. April 2015]).
• Theodore K. Lorenz: Beitrag zur Kenntnis der ornithologischen Fauna an der Nordseite des Kaukasus. Pr. von E. Liessner & J. Romahn, Moskau 1887.

Einzelnachweise

1. ↑ Theodore K. Lorenz, S. 28, Tafel 2, Figuren 2–4.
2. ↑ William Edwin Brooks, S. 476.
3. ↑ IOC World Bird List Bushtits, leaf warblers & reed warblers

The mountain chiffchaff or eastern chiffchaff (Phylloscopus sindianus) is a species of leaf warbler found in the Caucasus (P. s. lorenzii) and Himalayas (P. s. sindianus), and is an altitudinal migrant, moving to lower levels in winter. The nominate subspecies is similar to the Siberian chiffchaff, but with a finer darker bill, browner upperparts and buff flanks; its song is almost identical to the common chiffchaff, but the call is a weak psew. P. s. lorenzii is warmer and darker brown than the nominate race; it is sympatric with common chiffchaff in a small area in the Western Caucasus, but interbreeding occurs rarely, if ever. The mountain chiffchaff differs from tristis in vocalisations, external morphology and mtDNA sequences. Its two subspecies appear to be distinct vocally, and also show some difference in mtDNA sequences.

References

• (German) Martens, Jochen (1982): Ringförmige Arealüberschneidung und Artbildung beim Zilpzalp, Phylloscopus collybita. Das lorenzii-Problem. Zeitschrift für Zoologische Systematik und Evolutionsforschung 20: 82–100.
• German) Martens, Jochen; Hänel, Sabine (1981): Gesangformen und Verwandtschaft der asiatischen Zilpzalpe Phylloscopus collybita abietinus und Ph. c. sindianus. Journal für Ornithologie 122 (4): 403–427. [with English abstract] doi:10.1007/BF01652928
• Sangster, George; Knox, Alan G.; Helbig, Andreas J.; Parkin, David T. (2002). "Taxonomic recommendations for European birds". Ibis 144 (1): 153–159. doi:10.1046/j.0019-1019.2001.00026.x. https://doi.org/10.1046/j.0019-1019.2001.00026.x
• Helbig, Andreas J.; Martens, Jochen; Seibold, I.; Henning, F.; Schottler, B; Wink, Michael (1996). "Phylogeny and species limits in the Palearctic Chiffchaff Phylloscopus collybita complex: mitochondrial genetic differentiation and bioacoustic evidence". Ibis 138 (4): 650–666. http://www.uni-heidelberg.de/institute/fak14/ipmb/phazb/pubwink/1996/13_1996.pdf.

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Mountain_chiffchaff&oldid=1127161520"

El mosquitero montano (Phylloscopus sindianus)^[2]​ es una especie de ave paseriforme de la familia Phylloscopidae propia de las montañas del Caucaso y Asia Occidental y Central.

Descripción

El mosquitero montano es un pájaro pequeño que mide alrededor de 11 cm de largo. Sus partes superiores son de color pardo grisáceo con las inferiores blanquecinas. Presenta largas listas superciliares blancas. Su pico es negro, fino y puntiagudo. Su canto es casi idéntico al del mosquitero común, pero su llamada consiste en un débil psew.

Distribución y subespecies

El mosquitero montano tiene dos subespecies con áreas de distribución separadas:

• P. s. lorenzii - de plumaje más castaño y oscuro que la subespecie nominal. Cría en el Caucaso y montañas adyacentes, pasa el invierno en el golfo pérsico
• P. s. sindianus - cría en las montañas que circundan el oeste de la meseta tibetana (Altái Pamir, Karakórum, Hindú Kush e Himalaya occidental), pasa el invierno en altitudes inferiores y montañas del suroeste del subcontinente indio.

Referencias

Bibliografía

• Martens, Jochen (1982): Ringförmige Arealüberschneidung und Artbildung beim Zilpzalp, Phylloscopus collybita. Das lorenzii-Problem. Zeitschrift für Zoologische Systematik und Evolutionsforschung 20: 82–100. (en alemán)
• Martens, Jochen; Hänel, Sabine (1981): Gesangformen und Verwandtschaft der asiatischen Zilpzalpe Phylloscopus collybita abietinus und Ph. c. sindianus. Journal für Ornithologie 122 (4): 403–427. [with English abstract] doi:10.1007/BF01652928 (en alemán)
• Sangster, George; Knox, Alan G.; Helbig, Andreas J.; Parkin, David T. (2002). "Taxonomic recommendations for European birds". Ibis 144 (1): 153–159. doi:10.1046/j.0019-1019.2001.00026.x. https://web.archive.org/web/20190913061731/http://www.blackwell-synergy.com/doi/pdf/10.1046/j.0019-1019.2001.00026.x (en inglés)
• Helbig, Andreas J.; Martens, Jochen; Seibold, I.; Henning, F.; Schottler, B; Wink, Michael (1996). "Phylogeny and species limits in the Palearctic Chiffchaff Phylloscopus collybita complex: mitochondrial genetic differentiation and bioacoustic evidence". Ibis 138 (4): 650–666. http://www.uni-heidelberg.de/institute/fak14/ipmb/phazb/pubwink/1996/13_1996.pdf. (en inglés)

Phylloscopus sindianus Phylloscopus generoko animalia da. Hegaztien barruko Phylloscopidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Phylloscopus
• Phylloscopidae

Idänvuoritiltaltti (Phylloscopus sindianus) eli aiemmalta nimeltään vuoritiltaltti on uunilintujen heimoon kuuluva aasialainen varpuslintu. Aiemmin vuoritiltaltti (P. sindianus) jaettiin kahteen alalajiin sindianus ja lorenzii. Sittemmin nämä on erotettu kahdeksi lajiksi idänvuoritiltaltti P. sindianus ja vuoritiltaltti P. lorenzii. Idänvuoritiltaltti elää Tienšanin eteläosista ja Tadžikistanista itään Karakorumiin, sekä Pakistanin ja Intian pohjoisosien Himalajalle. Vuoritiltaltti elää lännempänä, Kaukasukselta Koillis-Turkkiin ja Luoteis-Iraniin. Aikaisemmin laji luokiteltiin tiltaltin alalajiksi. William Edwin Brooks kuvaili lajin holotyypin Pakistanin Sindhin Sukkurista vuonna 1879.^[2]

Lähteet

Phylloscopus sindianus

Le Pouillot montagnard (Phylloscopus sindianus) est une espèce de petits oiseaux que l'on rencontre dans le Caucase (P. s. lorenzii) et dans l'Himalaya (P. s. sindanius).

Taxonomie

Autrefois considéré comme une sous-espèce du Pouillot véloce (Phylloscopus collybita), il est aujourd'hui reconnu comme espèce à part entière sous la dénomination scientifique Phylloscopus sindianus, se démarquant du Pouillot véloce par sa morphologie et son chant. Des analyses ADN ont confirmé la divergence de ces deux espèces. P. s. lorenzii est sympatrique du Pouillot véloce dans certains endroits de l'ouest du Caucase.

Sous-espèces

Selon la classification de référence du Congrès ornithologique international (version 3.3, 2013)^[1], cet oiseau est représenté par deux sous-espèces :

• Phylloscopus sindianus lorenzii (T. Lorenz, 1887) ;
• Phylloscopus sindianus sindianus W.E. Brooks, 1880.

Notes et références

Vogels

De bergtjiftjaf (Phylloscopus sindianus) is een zangvogel uit de familie Phylloscopidae.

Verspreiding en leefgebied

Deze soort komt voor van uiterst westelijk China (zuidwestelijk Xinjiang) tot noordelijk Pakistan en noordelijk India en telt 2 ondersoorten:

• P. s. lorenzii: de Kaukasus, noordoostelijk Turkije en noordwestelijk Iran.
• P. s. sindianus: van Tadzjikistan en noordelijk Pakistan tot westelijk China en noordwestelijk India.

Externe link

• Avibase

Bronnen, noten en/of referenties

Multimedia w Wikimedia Commons

Świstunka szarawa (Phylloscopus sindianus) – gatunek małego ptaka z rodziny świstunek. Występuje w górach Azji, od Tadżykistanu po Chiny. Nie jest zagrożony wyginięciem.

Taksonomia

Po raz pierwszy gatunek opisał William Keith Brooks w 1879; opis ukazał się na łamach Stray Feathers. Holotyp pochodził z Sukkur w Pakistanie. Autor zbadał więcej niż jednego osobnika. Nadał nowemu gatunkowi nazwę Phylloscopus sindianus^[3]. Jest ona obecnie (2016) podtrzymywana przez Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny^[4].

Świstunka szarawa bywała uznawana za jeden gatunek z pierwiosnkiem (P. collybita), jednak istnieją znaczące różnice w budowie, morfologii, głosie i mtDNA. Na obszarach, gdzie współwystępują te dwie świstunki, są one rozdzielone barierą wysokościową, np. w północno-wschodniej Turcji świstunki szarawe lęgną się wyżej, niż pierwiosnki. Przedstawiciele P. s. lorenzii różnią się w głosie i nieco w genetyce od przedstawicieli podgatunku nominatywnego. Niektórzy autorzy uznają te ptaki za osobne gatunki, jednak taka klasyfikacja wymaga dalszych badań^[5]. IOC wyróżnia 2 podgatunki^[4].

Morfologia

Długość ciała wynosi 10,5–12 cm; masa: 5,5–8,5 g^[5]. U dorosłego wierzch ciała jednolicie szarobrązowy, niekiedy z oliwkowym nalotem na kuprze. Nie występuje w ogóle barwa oliwkowobrązowa. Brew jest dość długa i szeroka, łatwo widoczna. Z przodu biaława, nad i za okiem barwa przechodzi w płową. Kantarek czarniawy, jakby przydymiony; za okiem przechodzi w czarny pasek. Obrączka oczna płowobiała. Pokrywy szaropłowe z ciemniejszą otoczką. Spód ciała brudnobiały, z płowym nalotem na piersi i bokach. Pokrywy podogonowe i nogawice białobrązowe. Sterówki, lotki, pokrywy skrzydłowe i skrzydełko mają brązowooliwkowe krawędzie zewnętrzne, pokrywy skrzydłowe duże często zakończone są białawą lub szarą plamką, co stwarza wrażenie istnienia delikatnego paska skrzydłowego. Pokrywy podskrzydłowe jasnożółte, niekiedy kremowe. Dziób czarny, nasada żuchwy i krawędzie dzioba mają barwę żółtobrązową. Nogi czarne, czasami czarnobrązowe^[6]. Tęczówka ciemnobrązowa^[3][6].

Długość skrzydła wynosi 48–63 mm u samca, 47–56 mm u samicy; długość ogona: 41–52 mm, dzioba: 10–12 mm, skoku: 18–20 mm^[6].

Zasięg występowania

Świstunki szarawe zamieszkują góry Pamiro-Ałaj w Tadżykistanie na wschód po Tienszan, Kunlun, Ałtyn-Tag w chińskim regionie Sinciang oraz północno-zachodnie Himalaje w indyjskim stanie Himachal Pradesh i Kaszmirze. Zimą wędrują na niższe wysokości lub do wybrzeży Iranu, Omanu i pakistańskich prowincji Sindh i Pendżab^[6].

Ekologia i zachowanie

Środowiskiem życia tych ptaków są obszary górskie na wysokości 2500–4400 m n.p.m., takie jak zarośla wierzb i topoli, tamaryszków (wzdłuż strumieni), brzóz, sosen i olszy. Również zarośla rododendronów, wysokich traw, zakrzewione zbocza półpustynnych dolin górskich, sady i ogrody. Ogólne zachowanie podobne jest do pierwiosnka. Pieśń przypomina tę pierwiosnka. Zawołanie to płaczliwe, lekko dwusylabowe huit lub hłiit, podobne do tego pierwiosnka, ale zaczyna się na wyższej częstotliwości, która za to szybko spada^[6]. Świstunki szarawe jedzą małe owady i pajęczaki, prawdopodobnie jesienią również jagody. Ich odżywanie się jest słabo poznane^[5].

Status i zagrożenia

IUCN uznaje świstunkę szarawą za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 2004 (stan w 2016)^[7].

Przypisy

Berggransångare^[2] (Phylloscopus sindianus) är en fågel i familjen lövsångare inom ordningen tättingar.^[3]

Utbredning och systematik

Berggransångare delas in i två underarter med skilda utbredningsområden:^[3]

• Phylloscopus sindianus lorenzii (berggransångare) – förekommer från sydvästra Asien (östra Turkiet till Kaukasus, Transkaukasien och nordöstra Iran)
• Phylloscopus sindianus sindianus (kashmirgransångare) – förekommer från allra västligaste Kina (sydvästra Xinjiang) till norra Pakistan och norra Indien

Båda underarter flyttar till lägre höjder på vintern. Den är sympatrisk med gransångaren i ett litet område i västra Kaukasus, men hybrider förekommer sällan, om någonsin.^[4] Vissa auktoriteter, bland annat Sveriges ornitologiska förening, delar upp taxonet i två arter, kashmirgransångare P. sindianus och berggransångare P. lorenzii.

Utseende och levnadssätt

Nominatformen liknar gransångare av underarten P. c. tristis, men med smalare mörkare näbb, brunare ovansida och mattgula sidor. P. s. lorenzii är varmare och mörkare brun än nominatformen.^[5] Berggransångarens sång är nästan identisk med gransångarens, men locklätet är ett svagt psuu.

Under häckningssäsongen återfinns berggransångaren i tall- och björkskog, pilsumpskog, vassbälten, poppellundar och alar utmed åar och forsar, men även i trädgårdar, buskage med havtorn, Myricaria elegans eller rhododendron samt på sluttningar med en och bland dvärgbjörk vid trädgränsen.^[1] Den häckar från maj till början av augusti och lägger två till fem ägg.^[1] Det är osäkert vad den livnär sig av, men troligen småinsekter, spindlar och under hösten bär.^[1]

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).^[1] I Europa tros det häcka 82.000-320.000 par. Eftersom Europa antas motsvara ungefär 35% av artens utbredningsområde uppskattas världspopulationen till 468.000-1.829.000 vuxna individer.^[1]

Referenser

1. ^ [a b c d e f g] Birdlife International 2016 Phylloscopus sindianus Från: IUCN 2016. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2016.3 www.iucnredlist.org. Läst 2016-12-11.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-02-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2016) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2016 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-08-11
4. ^ (tyska) Martens, Jochen (1982): Ringförmige Arealüberschneidung und Artbildung beim Zilpzalp, Phylloscopus collybita. Das lorenzii-Problem. Zeitschrift für Zoologische Systematik und Evolutionsforschung 20: 82–100.
5. ^ Baker, Kevin (1997). Warblers of Europe, Asia and North Africa (Helm Identification Guides). sid. 256–259. ISBN 0713639717

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör berggransångare.
  Bilder & media
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Kafkas çıvgını (Phylloscopus sindianus), ötleğengiller (Sylviidae) ya da Phylloscopidae familyasına ait kuş türü.

Kafkas bölgelerinde (P. s. lorenzii) ve Himalaya dağları etrafında (P. s. sindianus) olmak üzere iki alt türü vardır. Bu alt türler eskiden bayağı çıvgın (Phylloscopus collybita) türünün bir alt türü olarak sınıflandırılıyordu.

Morfoloji

Boyu 10-11.5 cm dir. Tepe ve sırtı kahverengi, gri, alt tarafı kirli beyazdır. Yeşil tonları olmayan, açık renk bir kanat çizgisi bulunabilen bir türdür. Yalnız uçuş tüylerinin yanında zeytin yeşili tonlar bulunur. Çok belirgin kaş çizgileri vardır,gagası ve ayakları siyahtır.

Habitat

Genellikle ladin ağaçlarının bulunduğu dağlık yerlerde görülür, kış zamanı daha alçak bölgelere inerler.

Hirihai'nin gözlemlerine göre Kafkas çıvgınını Mayıs aylarında Gelinkaya civarındaki dere boylarında diğer ötücülerle beraber gözlemlemek çok olasıdır.

Yayılışı

Türkiye'de Doğu Anadolu Bölgesi ve Karadeniz Bölgesi'nde nadir olarak görülür, en yoğun oldukları yer Kafkaslar'dır.

Beslenme

En çok sineklerle beslenir. Bunun yanında, yemişler de yediği besinler arasındadır.

Göç

Kış mevsiminde soğuktan korunmak için alçak bölgelere göç ederler.

Popülasyonu

Türkiye'de 2600 m üzerinde üreyen çıvgınların çoğu Kafkas çıvgınıdır.

Ötüşü

Ötüşü çıvgınınkine benzer ancak daha hızlı bir tempoda ve daha kısa hecelidir.

Phylloscopus sindianus là một loài chim trong họ Phylloscopidae.^[1]

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Phylloscopus sindianus tại Wikispecies

二名法 Phylloscopus sindianus
(Brooks, 1879)^[2]

东方叽咋柳莺（学名：Phylloscopus sindianus）为鶲科柳莺属的鸟类。分布于东亚，西伯利亚，以及中国大陆新疆、西藏等地^[2]。它原来是叽咋柳莺的亚种，2003年被认定为独立物种^[1]。

参考文献

维基物种中的分类信息：东方叽咋柳莺 这是一篇與雀形目相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。

取自“https://zh.wikipedia.org/w/index.php?title=东方叽咋柳莺&oldid=48230439”