نورس أسود الرأس كبير

Ar Gouelan penn du Rusia^[1] (liester: Gouelini penn du Rusia) a zo un evn-mor. Ichthyaetus ichthyaetus eo e anv skiantel.

Doareoù pennañ

Boued

Annez

Rummatadur

Liammoù diavaez

Daveoù ha notennoù

El gavinot capnegre^[1] (Ichthyaetus ichthyaetus) és un ocell de la família dels làrids (Laridae) que habita, en estiu, les vores dels mars interiors i llacs salats d'Àsia Central, a Crimea, costa dels Mars Caspi i d'Aral, nord del Kazakhstan, sud-est del Massís de l'Altai, Muntanyes del Pamir i Mongòlia. Passa l'hivern a les costes d'Àsia Meridional i Àfrica nord-oriental, des del Mar Roig cap a l'est fins a Birmània i Tailàndia.

Referències

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwylan benddu fawr (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: gwylanod penddu mawr) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Larus ichthyaetus; yr enw Saesneg arno yw Great black-headed gull. Mae'n perthyn i deulu'r Gwylanod (Lladin: Laridae) sydd yn urdd y Charadriiformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn L. ichthyaetus, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r gwylan benddu fawr yn perthyn i deulu'r Gwylanod (Lladin: Laridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Racek velký

Racek velký (Larus ichthyaetus) je jedním z největších druhů racků. Dospělí ptáci ve svatebním šatu mají černou hlavu a nápadně zbarvený žlutý zobák s černou a červenou páskou na špičce. Mladí ptáci se na první pohled podobají mladým rackům stříbřitým a podobným druhům, mají však bílý ocas s černou páskou na konci. Racek velký hnízdí ve vnitrozemí od severního Černého moře přes Kaspické moře po jezera střední Asie. Zimuje na jižním pobřeží Asie od Izraele a Rudého moře na východ po Barmu. Velmi vzácně zaletuje na západ do střední Evropy, pravidelně se objevuje v Polsku a Maďarsku.^[2] Výjimečně zalétl také do České republiky, kde byl dosud zjištěn dvakrát.^[3]

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
2. ↑ OLSEN, K. M. O.; LARSSON, H. Gulls of North America, Europe and Asia. Princeton & Oxford: Princeton University Press, 2003. ISBN 0-691-11327-0.
3. ↑ http://fkcso.sweb.cz/larich.htm Přehled pozorování v ČR na stránkách FK ČSO

• Obrázky, zvuky či videa k tématu racek velký ve Wikimedia Commons

Die Fischmöwe (Ichthyaetus ichthyaetus, Syn.: Larus ichthyaetus) ist eine Art der Möwen. Diese sehr große Art brütet in den Halbwüsten und Steppen Mittelasiens und überwintert überwiegend im südlichen Asien und auf der Arabischen Halbinsel. In Mitteleuropa ist die Fischmöwe eine extrem seltene Ausnahmeerscheinung.

Merkmale

Mit einer Körperlänge von 58–67 cm und einer Spannweite von 146–162 cm ist diese Art fast so groß wie eine Mantelmöwe, wirkt aber schlanker und langflügeliger als diese. Auffallend ist die flach abfallende Stirn. Männchen wiegen 1130–2000 g, Weibchen 960–1500 g. Im Prachtkleid ist der Kopf schwarz, ober- und unterhalb des Auges befindet sich jeweils ein schmaler weißer Fleck. Der Rücken und die oberen Flügeldecken sind hellgrau, der übrige Rumpf und der Schwanz sind weiß. Die Armschwingen sind hellgrau und breit weiß gerandet. Die Handschwingen sind silbrig weiß, die äußeren Handschwingen zeigen jeweils eine schmale schwarze Subterminalbinde. Der Schnabel ist dreifarbig; die Basis ist dunkel gelb, dann folgt zur Spitze hin eine schmale schwarze und anschließend eine schmale rötliche Binde, die Spitze ist wieder gelb. Die Iris ist dunkel, die Beine sind gelb.

Im Schlichtkleid sind nur die Augenregion, der Oberkopf und Hinterhals diffus schwärzlich gefärbt, außerdem fehlt die rote Schnabelbinde.

Fischmöwe im Jugendkleid

Im Jugendkleid ist der Kopf im Bereich der Augen und am Hinterkopf diffus bräunlich gefärbt, die weißen Augenklammern sind bereits vorhanden. Der Rücken sowie die kleinen und mittleren Oberflügeldecken sind braun geschuppt. Die braunen Brustseiten heben sich deutlich vom ansonsten weißen Rumpf ab. Auffallend ist oberseits ein großes, hellgraues Flügelfeld auf den großen Armdecken. Die Schwingen sind oberseits überwiegend dunkel braungrau, auf der Unterseite überwiegend weiß und nur an den Spitzen braungrau. Der Schwanz ist an der Basis reinweiß und zeigt eine breite, scharf abgesetzte schwarze Endbinde. Der Schnabel ist gelblich rosa und hat eine breite und scharf abgesetzte, schwarze Spitze; die Beine sind gräulich rosa. Im Alter von vier Jahren sind die Vögel ausgefärbt.

Häufigster Ruf ist ein tief krächzendes "kräh-äh". Der Balzruf ist ein gereihtes, jaulendes "kjauu-kjauu-kjauu".

Verbreitung und Lebensraum

Das Verbreitungsgebiet der Art liegt im mittleren Asien und reicht vom Kaspischen Meer und dem Aralsee bis nach Nordwest-China und in die westliche Mongolei. Westlich dieses Gebietes gibt es einzelne Brutvorkommen bis zur Krim und nordöstlich von Wolgograd.

Die Fischmöwe brütet in Brackwasserlagunen sowie Salzseen und Sodaseen in Halbwüsten und Steppen überwiegend im Flachland, im Tianschan- und im Altaigebirge aber auch in Hochtälern bis in 1600 bis 1700 m Höhe. Während des Zuges und im Winterquartier hält sich die Art vor allem an Meeresküsten auf, seltener an großen Seen und Flüssen.

Nahrung

Hauptnahrung der Art sind Fische, die meist aus einem niedrigen Rüttelflug heraus stoßtauchend erbeutet, aber auch tot oder halbtot aufgenommen werden. Vor allem in Brutkolonien in Steppenseen können jedoch auch Nagetiere die wichtigste Beute bilden. Daneben werden auch kleinere Vögel und Vogeleier, Reptilien, schwärmende Insekten und Fischereiabfälle als Nahrung genutzt. Vor allem im Winter ernähren sich Fischmöwen auch kleptoparasitisch und versuchen vor allem Raubseeschwalben und kleineren Möwen, aber auch Blässrallen und Lappentauchern die Beute abzujagen. Abfälle auf Müllkippen und an ähnlichen Plätzen werden im Gegensatz zu anderen großen Möwenarten nur selten genutzt.

Fortpflanzung

Eier

Fischmöwen brüten vorwiegend in Kolonien, die 20 bis 2000 Paare umfassen können. Die Kolonien liegen ausnahmslos auf weit vom Ufer entfernten und damit für Bodenprädatoren unzugänglichen Inseln, die meist keine oder nur wenig Vegetation aufweisen. Die Nester sind meist nur 15–50 cm voneinander entfernt. Das Nest ist gelegentlich nur eine von wenigen Grashalmen begrenzte Mulde, häufig aber auch eine 5–15 cm hohe und 50–70 cm breite Struktur aus Gras- und Salzpflanzenhalmen. Die Eiablage erfolgt je nach geographischer Lage Anfang April bis Mitte Mai. Das Gelege besteht meist aus 3, seltener aus nur einem oder zwei Eiern. Die Eier messen im Mittel 77,8 × 53,6 mm und sind auf beigem bis olivgrauem Grund dunkel gefleckt und gestrichelt. Beide Partner brüten, das Weibchen jedoch mit größerem Anteil. Die Brutzeit beträgt 23 bis 29 Tage. Die Jungvögel sind nach ca. 45 Tagen flügge.

Wanderungen

Die Fischmöwe ist ein Zugvogel. Der Abzug aus den Brutgebieten beginnt Anfang Oktober. Einige Individuen überwintern bereits am Westrand des Kaspischen Meeres, der Großteil der Population überwintert jedoch in einem Areal, das vom südwestlichen Burma über Sri Lanka, Bangladesch, Pakistan, den Persischen Golf und das Rote Meer bis zum südöstlichen Mittelmeer reicht. In Mitteleuropa ist die Art eine extrem seltene Ausnahmeerscheinung, die meisten Beobachtungen betreffen offensichtlich einzelne weit umherstreifende Nichtbrüter.

Bestand und Gefährdung

Die IUCN gibt den Weltbestand für 2002 grob mit 97.000–220.000 Individuen an. Gesicherte Daten zur Bestandsentwicklung gibt es nicht, jedoch auch keine Hinweise auf einen deutlichen Bestandsrückgang; die IUCN stuft die Art daher als ungefährdet ein.

Literatur

• Peter H. Barthel, Paschalis Dougalis: Was fliegt denn da? Franckh-Kosmos Verlags GmbH & Co. KG, Stuttgart 2006.
• Einhard Bezzel: Kompendium der Vögel Mitteleuropas. Nonpasseriformes – Nichtsingvögel. Aula, Wiesbaden 1985, ISBN 3-89104-424-0, S. 514–515 und 760.
• Urs N. Glutz von Blotzheim, Kurt M. Bauer: Handbuch der Vögel Mitteleuropas. Band 8/I: Charadriiformes. 3. Teil: Schnepfen-, Möwen- und Alkenvögel. Aula, Wiesbaden 1999, ISBN 3-923527-00-4, S. 402–412.
• Lars Svensson, P. J. Grant, K. Mullarney, D. Zetterström: Der neue Kosmos Vogelführer. Kosmos, Stuttgart 1999, ISBN 3-440-07720-9, S. 176–177.

Weblinks

– Sammlung von Bildern

• Larus ichthyaetus in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2018. Eingestellt von: BirdLife International, 2018. Abgerufen am 13. September 2021.
• Videos, Fotos und Tonaufnahmen zu Larus ichthyaetus in der Internet Bird Collection
• Federn der Fischmöwe

Итэлгэн цахлай, Ichthyaetus ichthyaetus, нь томхон биет цахлай юм. Урьд бусад ихэнх цахлайн адил Larus төрөл гэгдэж байв. Энэ зүйл цахлай нь Оросын өмнөд хэсгээс Монголын гол, нуур, намгархаг газраар тархан амьдардаг. Нүүдлийн шувуу бөгөөд өвлийн улиралд зүүн Газар дундын тэнгис, Арабын хойг болон Энэтхэгийг зорино. Итэлгэн цахлай голдуу газар үүрээ засаж 2-4 өндөг гаргадаг. Ховор тохиолдолд баруун Европт таарна.

Залуу цахлай

Гадаад төрх

Энэхүү цахлайн биеийн урт 58-65 см ба далавчаа дэлгэхэд 1.4 -1.6 м юм. Нас бие гүйцсэн шувууд нь саарал нуруу, далавчтай, хөл нь шар, улаан хошуутай.

Итэлгэн цахлай загас, үе хөлтөн, шавьж, жижиг хөхтөн барьж иддэг.

Зургийн цомог

Ном зүй

• Pons J.M., Hassanin, A., and Crochet P.A.(2005). Phylogenetic relationships within the Laridae (Charadriiformes: Aves) inferred from mitochondrial markers. Molecular phylogenetics and evolution 37(3):686-699

Чоң кара баштуу чардак (Larus ichtyaetus), (Pallas, 1773):

Жалпы жана өлкөдө таралышы

Крымдан жана Азов деңизинен чыгышты карай Маркаколго, түндүк-батыш Монголияда Чоң Көлдөрдүн ойдуңуна, Урюгнорго жана Кукунорго чейин. Түндүктөн Россия Федерациясынын европалык бөлүгүндө 47-параллелге чейин, Волга-Урал дарыя арасында Камыш-Самар көлдөрүнө, Уилдин бассейнине, Ик, Салтаим, Чаны көлдөрүнө чейин. Түштүктөн Каспий деңизинин түштүк жээгине, Амударыянын чатына, Ысыккөлгө, Кукунорго чейин. Кыргызстанда негизинен Чүй өрөөнүндө жана Ысыккөл ойдуңунда регулярдуу түрдө кездешет. . Соңкөлдө жаш канаттууларды кездештирүү анын уялоосу жөнүндө айтып турат.

Жашаган аймактары

Көл жана көлмөлөрдүн, кээде дарыялардын жээктери .

Саны

Чүй өрөөнүндө чоң карабаштуу чардак 2004-жылдын февралынан апрелң айына чейин регулярдуу түрдө жума сайын байкоо жүргүзүүлөрдө 2 ден 55 ке чейинки санда кездешкен . Ысыккөлдө Кара-Булуң тумшугунун айланасында көп санда кездешчү (10 км жээк сызыгында 27 особ). 1972-жылдын күзүндө жалгыз чоң карабаштуу чардак Чатыркөл көлүндө байкалган . ==Жашоо тиричилиги (жашоо циклдары)==Адатта тиричилигин жалгыз, кээде, өзгөчө учуп өтүү маалында, чоң эмес үйүрлөр менен жүргүзөт. Башка чардактарга караганда чоң көлмөлөрдү артыксынтат. Балык, майда рак сымалдар жана коңуздар менен азыктанат. Пиратчылыктан жийиркенбейт .

Чектөөчү факторлор

Уялоого ылайыктуу жерлерде тынчсыздандыруучу факторлордун күчөшү: көлмөлөрдүн жээктерин рекреациялык колдонуу, түздөн-түз кыруу жана уяларын бузуу. Конкуренттери, мителери жана оорулары жөнүндө маалымат жок.

Көбөйтүү (колдо багуу)

Кыргыз Республикасында колдо багылбайт.

Уюштурулган коргоо аракеттери

Кыргызстанда бул түрдү коргоо боюнча атайын чаралар колдонулган эмес.

Коргоо үчүн зарыл аракеттер

Уялоо аймактарын картага түшүрүү жана кичи заказниктер катары өзгөчө корголуучу территориялардын реестрине киргизүү керек. Уялоо жана учуп өтүү жерлерин коргоо, жергиликтүү жашоочулардын, балыкчы жана аңчылардын арасында түшүндүрүү иш- аракеттерин жүргүзүү зарыл.

Статусу

VI Near Threatened, NT: R.. Кыргыз Республикасында уруунун 6 түрүнүн бири. Монотиптүү түр.

Колдонулган адабияттар

• Кыргыз Республикасынын Кызыл китеби 2-басылышы – Бишкек: 2006. – 544 б. – ISBN 9967-23-367-2

Ҙур ҡарабаш сарлаҡ (лат. Larus ichthyaetus) — сарлаҡтар ғаиләһенә ҡараған ҡош.

Ҡылыҡһырлама

Бөтә Ер шарында таралған. Күсмә ҡош. Кәүҙә оҙонлоғо 57—60 см, ауырлығы — 2 кг тиклем, ҡанатының ҡоласы — 170 см тиклем. Башы бәрхәт-ҡара төҫтә, күҙе тирәләй ҙур булмаған аҡ таптары бар, күҙ ҡабағының ситтәре сағыу ҡыҙыл. Суҡышы һары, осона табан ҡыҙыл төҫтә, ҡара таҫмалы. Арҡаһы күкһел һоро, ҡанат остары ҡара. Муйыны, ҡойроҡ өҫтө, ҡойроғо һәм ҡорһағы аҡ. Аяғы һары йәки йәшкелт һары. Йәш ҡоштарҙың башы асыҡ төҫтә, кәүҙәһенең өҫкө өлөшө көрәнһыу һоро (ҡауырһын остары асыҡ төҫтә), аҫты — аҡ. Моногам.

Үрсеүе

Колониялар менән оя ҡора. Ояһы — ылымыҡтар менән үлән түшәлгән бәләкәй соҡор. Йылына 1 тапҡыр бала сығара, ғәҙәттә 3 һорғолт шәмәхә һәм ҡарағусҡыл таплы һарғылт йомортҡа һала. Инә һәм ата ҡош 25—29 көн баҫа. Көндөҙгө ҡош.

Туҡланыуы

Балыҡ, ҡайһы берҙә ваҡ кимереүселәр, бөжәктәр, һыу ҡоштарының балалары менән туҡлана.

Йәшәйеше

Ярымсүл, дала, һирәгерәк урманлы далаларҙың тоҙло һәм аҙ тоҙло күлендә, һыуһаҡлағыстарҙа тереклек итә. Йылы яҡҡа киткәндә-ҡайтҡанда, күсеп йөрөгәндә Башҡортостан Республикаһы Ҡарағайлы, Сыбаркүл, Талҡаҫ күлдәренең тирә-яғында осрай. Башҡортостан Республикаһының һәм Рәсәй Федерацияһының Ҡыҙыл китаптарына индерелгән.

Иҫкәрмәләр

Һылтанмалар

• Позвоночные животные России: Черноголовый хохотун

राजा गंगाचील (Ichthyaetus ichthyaetus) नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा पल्लासस गल (Pallas's Gull) भनिन्छ ।

यो पनि हेर्नुहोस्

सन्दर्भ सामग्रीहरू

बाह्य लिङ्कहरू

Pallas's gull (Ichthyaetus ichthyaetus), also known as the great black-headed gull, is a large bird species. As is the case with many gulls, it has traditionally been placed in the genus Larus.^[2] The scientific name is from Ancient Greek. Ichthyaetus is from ikhthus, "fish", and aetos, "eagle".^[3]

Distribution

at Kutch

This species breeds in colonies in marshes and islands from southern Russia to Mongolia. It is migratory, wintering in the eastern Mediterranean, Arabia and India. This gull nests on the ground, laying between two and four eggs.

It occurs in western Europe only as a vagrant. In Great Britain a recent review left a single occurrence in 1859 as the only acceptable record of this bird. The species also occurs as a vagrant in differing parts of the Indian Ocean, south of its normal range, and along the northern and eastern coasts of Africa, where it visits annually on an irregular basis.^[4]

Description

This is a very large gull, being easily the world's largest black-headed gull and the third largest species of gull in the world, after the great black-backed gull and the glaucous gull. It measures 55–72 cm (22–28 in) in length with a 142 to 170 cm (56 to 67 in) wingspan.^[5][6][7] Weight can vary from 0.96–2.1 kg (2.1–4.6 lb), with an average of 1.6 kg (3.5 lb) in males and 1.22 kg (2.7 lb) in females.^[8] Among standard measurements, the wing chord is 43.5 to 52 cm (17.1 to 20.5 in), the bill is 4.7 to 7.3 cm (1.9 to 2.9 in) and the tarsus is 6.5 to 8.4 cm (2.6 to 3.3 in).^[6] Summer adults are unmistakable, since no other gull of this size has a black hood. The adults have grey wings and back, with conspicuous white "mirrors" at the wing tips. The legs are yellow and the bill is orangey-yellow with a red tip.

In all other plumages, a dark mask through the eye indicates the vestiges of the hood. The call is a deep aargh cry. Young birds attain largely grey upperparts quite rapidly, but they take four years to reach maturity.

Ecology

This bird has a deep, rather nasal flight-call which resembles the call of the lesser black-backed gull. Although they are noisy at colonies, Pallas's gulls are mostly silent when breeding.

These birds are predatory, taking fish, crustaceans, insects and even small mammals.

The Pallas's gull is one of the species to which the Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA) applies.

• 

  Egg, collection Museum Wiesbaden, Germany

• 

  Adult with chick, Kalmykia, Russia.

• 

  juvenile

• 

  adult with juvenile, Romania

• 

  First-winter in India

References

La Granda nigrakapa mevo aŭ Palasa mevo, Larus ichthyaetus, estas granda mevo, tio estas birdo de la familio de Laredoj kaj ordo de Karadrioformaj.

Disvastiĝo

Tiu specio reproduktiĝas kolonie en marĉoj, mar- aŭ lagobordoj kaj insuloj el sudaj Rusio kaj Ukrajnio, prefere salaj kaj en sekegaj areoj, tra la grandaj lagoj de Centra Azio, ĉefe la Kaspio, ĝis nordokcidenta Ĉinio kaj Mongolio. Ĝi estas migranta birdo, kiu vintras en orienta Mediteraneo, la Ruĝa Maro, Mezoriento, Arabio ĝis nordokcidenta Barato kaj ĝis Egiptio kaj Nepalo. Tiam la specio ĉeestas marbordojn, grandajn riverojn, havenojn, fiŝejojn kaj fiŝmagazenojn.

Ĝi venas al okcidenta Eŭropo nur kiel rara vagulo. En Britio estis vidata nur en 1859 kiel akceptebla vidaĵo.

Aspekto

Tiu estas granda mevo, preskaŭ tiom granda kiom la Nigramantela mevo. Ĝi estas 57–65 cm longa kun enverguro de 1,4 ĝis 1,7 m kaj pezo de 900 ĝis 2000 g. Somera plenkreskulo estas nekonfuzebla ĉar neniu mevo tiom granda havas nigran kapon. Krome ĝi havas grizajn dorson kaj flugilojn, tiuj mallarĝaj kaj kun blankaj pintoduono kaj nigraj pintoj kun blankaj “speguloj”. Kolo, brusto, ventro kaj vosto estas blankaj. La kruroj estas verdoflavaj kaj ankaŭ la beko, tre longa, dika kaj hoka kun ruĝaj pintoj en ambaŭ makzeloj kaj antaŭpinta nigra ringo. La okuloj havas okulan mallarĝan ringon, sed pli rimarkindajn blankajn duonringojn tre kontrastajn kun la nigra kapo.

En ĉiu alia plumaro, mahela masko tra la okulo indikas ŝpurojn de la nigra kapo. Ekzemple vintruloj perdas la ruĝajn bekopintojn en ambaŭ makzeloj sed ne perdas la antaŭpintan nigran ringon. Junuloj atingas la grizajn suprajn partojn sufiĉe rapide, sed ili atingas la entutan plenkreskulan plumaron nur post kvar jaroj.

Kutimoj

La voĉo estas akra kraak krio kaj alia “kiu”; tiu specio estas tre silenta for de reprodukta sezono. Tiu mevo faras neston surgrunde el sekaj plantoj kaj plumoj, plej ofte inter rokoj, plantoj aŭ la duna sablo, en multnombraj kolonioj de 3,000 paroj, foje proksime de la Arĝentmevo (larus argentatus), sed ne inter ili. La ino demetas 2-4 ovojn. Kovado daŭras pli ol 3 semajnoj kaj estas farata ĉefe de la ino.

Tiuj birdoj predas fiŝojn, krustulojn, insektojn kaj eĉ etajn mamulojn, birdetojn, ovojn kaj reptiliojn. Ankaŭ rabas al aliaj birdoj aŭ manĝas restaĵojn en havenoj aŭ eĉ semojn dum malvarmo.

La Granda nigrakapa mevo aŭ Pallasa mevo, Larus ichthyaetus, estas specio protektita de la Traktato por la Konservado de Afrika-Eŭraziaj Migrantaj Akvobirdoj (AEWA).

Referencoj

• BirdLife International (2004). Larus ichthyaetus. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 11 May 2006.

Larus ichthyaetus - MHNT

El gavión cabecinegro o gavión de cabeza negra (Ichthyaetus ichthyaetus)^[2]​^[3]​ es una especie de ave charadriforme de la familia Laridae.

La especie cría en marismas e islas desde el sur de Rusia a Mongolia. Es migratoria, inverna en el Mediterráneo oriental, Arabia y la India. Se puede encontrar en Europa occidental sólo como vagabundo raro.

Se alimenta de peces, crustáceos, insectos e incluso pequeños mamíferos.

El gavión cabecinegro es una de las especies a las que se aplica el Acuerdo sobre la conservación de aves acuáticas migratorias (AEWA).

Referencias

Ichthyaetus ichthyaetus Ichthyaetus generoko animalia da. Hegaztien barruko Laridae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

Kanpo estekak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Ichthyaetus
• Laridae

Mustapäälokki (Larus ichthyaetus, myös Ichthyaetus ichthyaetus) on euraasialainen lokkilaji. Sen esiintymisalue ulottuu Mustanmeren Krimin niemimaalta itään aina Luoteis-Mongoliaan. Mahdollisesti se pesii myös Pohjois-Kiinassa ja Tiibetissä. Lajin holotyypin kuvaili Peter Simon Pallas Kaspianmereltä vuonna 1773.^[2]

Lähteet

Nuori mustapäälokki

Ichthyaetus ichthyaetus

Œuf de Larus ichthyaetus - Muséum de Toulouse

Le Goéland ichthyaète (Ichthyaetus ichthyaetus) est une espèce d'oiseaux de la famille des laridés. Contrairement à la plupart des représentants de sa famille, ce n'est pas à proprement parler un oiseau de mer puisqu'il se reproduit en Russie et en Asie centrale et ne devient maritime que pendant l'hiver.

Larus ichthyaetus

Il gabbiano del Pallas (Ichthyaetus ichthyaetus, Pallas, 1773) è un uccello della famiglia dei Laridi.

Sistematica

Ichthyaetus ichthyaetus non ha sottospecie, è monotipico.

Distribuzione e habitat

Questo gabbiano vive in quasi tutta l'Asia continentale (ad eccezione di Vietnam, Corea e Turkmenistan), in Sri Lanka e nell'Africa orientale tra Egitto e Kenya. È di passo in gran parte dell'Europa, Italia compresa, in Tunisia, Uganda, Somalia, Siria, Libano, sulle Maldive, in Giappone e nel Laos.

Bibliografia

• (EN) BirdLife International 2008, Ichthyaetus ichthyaetus, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.

Kiras kvatoklis (Larus ichthyaetus) – kirinių (Laridae) šeimos paukštis iš kirų genties. Tai beveik balnotojo kiro dydžio, 58–65 cm ilgio. Sparnų ilgis 1,4–1,6 m. Kojos geltonos.

Gyvena kolonijomis pelkėse ir salose nuo pietinės Rusijos iki Mongolijos. Tai migruojantys paukščiai, žiemojantys Viduržemio jūros regione, Arabijos pusiasalyje ir Indijoje. Lizdą suka ant žemės, deda 2–4 kiaušinius.

Tai plėšrūs paukščiai, gaudantys žuvis, vabzdžius, vėžiagyvius ir net nedidelius žinduolius.

De reuzenzwartkopmeeuw (Ichthyaetus ichthyaetus synoniem: Larus ichthyaetus) is een zeer grote vogel uit de familie van de meeuwen (Laridae). Tot voor kort werd de soort bij het geslacht Larus ingedeeld, maar aan de hand van onderzoek aan mitochondriaal DNA is gebleken dat dit niet correct is.^[2]

Volwassen reuzenzwartkopmeeuw in vlucht.

Kenmerken

De reuzenzwartkopmeeuw wordt 58-67 centimeter en is daarmee groter dan de zilvermeeuw. Hij heeft lange gele poten en een lange, gele, stevige snavel met rode stip en een zwart dwarsbandje. In zomerkleed hebben ze een zwarte kop en vleugelpunten, een wit lichaam, grijs verenkleed en witte oogleden. In winterkleed geen zwarte kop, maar slechts een zwarte oorstreek als bij zwartkopmeeuw. Juveniele vogels hebben een bruine borst, witte onderdelen, geschubde bovendelen en een zwarte eindband aan de staart.

Verspreiding en leefgebied

De reuzenzwartkopmeeuw broedt op eilandjes in meren en lagunen, gelegen in steppes en halfwoestijnen van Centraal-Azië tot de Zwarte Zee, soms broedt hij ook op bergplateaus. Ze overwinteren in het Midden-Oosten en Zuidwest-Azië, buiten de broedtijd leven ze langs kusten in het binnenland. De herfsttrek vindt plaats in oktober en november, in februari en maart keren ze weer terug naar hun broedgebied.

Voorkomen in Europa

In Midden-Europa een schaarse, maar bijna jaarlijkse wintergast. In West-Europa een zeldzame dwaalgast. Ook gezien in België en Nederland. In Nederland maar twee keer tussen 1940 en 2011.^[3]

Broeden

Reuzenzwartkopmeeuwen broeden in kolonies die erg variëren in grootte , van tien paren tot enkele duizenden paren. Het niet beklede nest wordt gemaakt tussen laaggroeiende vegetatie op de grond. De 2-3 eieren worden in april of mei gelegd, ze zijn groengrijs van kleur met grijze en bruine vlekken. Beide ouders broeden en na 23-29 dagen komen de eieren uit. De jongen kunnen na ongeveer 45 dagen vliegen.

Voedsel

Reuzenzwartkopmeeuwen eten vooral vissen, krabben en kreeftachtigen, maar ook kleine zoogdieren, hagedissen, eieren en insecten.

Status

De reuzenzwartkopmeeuwheeft een groot verspreidingsgebied en daardoor is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd maar gaat in aantal achteruit. Echter, het tempo ligt onder de 30% in tien jaar (minder dan 3,5% per jaar). Om deze redenen staat deze meeuw als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Gelijkende soorten

• Zwartkopmeeuw

Steppemåke (Ichthyaetus ichthyaetus) er en art i gruppen måker. Den er sett kun én gang i Norge, i Bjørvika og på Vaterland i Oslo.^[1]Den er litt større enn gråmåke, den er ca. 58-70 cm.

Referanser

Eksterne lenker

• (en) Steppemåke i Encyclopedia of Life
• (en) Steppemåke hos NCBI
• (en) Steppemåke hos ITIS
• (en) Kategori:Ichthyaetus ichthyaetus – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Ichthyaetus ichthyaetus – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Ichthyaetus ichthyaetus – detaljert informasjon på Wikispecies

Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den.
Det finnes mer utfyllende artikkel/artikler på .

Vos an lenga piemontèisa Për amprende a dovré 'l sistema dle parlà locaj ch'a varda sì.

Larus ichthyaëtus

Àutri nòm an piemontèis: gabian, ochëtta, muliné.
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.

Ambient

Da finì.

Distribussion

Da finì.

Arferiment bibliogràfich për chi a veul fé dj'arserche pì ancreuse

Larus ichthyaëtus

Aiuto per
la lettura Ayuda para
la lectura Help for
Reading Rintré ant
la Piòla Contaté
j'Aministrator Lìber për
Amprende Coression
ortogràfica Tastadura
piemontèisa Portaj
e Proget Agiut pr'ij
Contributor Travajòt
sempi

Mewa orlica, orlica (Ichthyaetus ichthyaetus) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny mewowatych (Laridae), zamieszkujący wyspowo w pasie od Morza Czarnego po Bałchasz i Mongolię. Być może gnieździ się również w Chinach. Zimuje na wybrzeżach od wschodniej części Morza Śródziemnego poprzez Morze Czerwone, południową część Morza Kaspijskiego po północną część Oceanu Indyjskiego między Somalią a Mjanmą. Do Polski zalatuje wyjątkowo.

Cechy gatunku

Wierzch ciała i skrzydeł popielaty, końcówki czarne z białymi "oczami". Dziób z charakterystycznym czarnym paskiem w 3/4 długości. Końcówka pomarańczowa, nasada żółta. Nogi żółte, reszta ciała biała. W szacie godowej głowa czarna, z białą obwódką wokół czerwonego oka. W szacie spoczynkowej głowa brudnopopielata. Osobniki młodociane wierzch ciała mają w brązowy deseń, na końcu białego ogona szeroki czarny pas. Dziób szary z czarnym końcem, nogi szarocieliste.

Wymiary średnie

• Długość ciała ok. 60-70 cm
• Rozpiętość skrzydeł ok. 145-170 cm
• Masa ok. 0,9-2,0 kg

Biotop

Nagie wysepki i wybrzeża na brzegach słodkich i słonawych zbiorników śródlądowych (również wielkich jezior Azji Centralnej). Poza okresem lęgowym wybrzeża, głównie w ujściach wielkich rzek, porty oraz wysypiska śmieci.

Gniazdo

Często na gołej skale, czasem w niskiej roślinności. Tworzy kolonie liczące do 3 tysięcy par. Czasem lokalizuje je w pobliżu kolonii mew srebrzystych, lecz nigdy nie są to kolonie mieszane.

Jaja

W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w kwietniu-czerwcu 2-3 jaja.

Wysiadywanie

Jaja wysiadywane są przez okres około 25 dni, głównie przez samicę.

Pożywienie

Wszystkożerna. W diecie przeważają kręgowce i bezkręgowce, zarówno wodne jak i lądowe. Czasem odbiera zdobycz innym ptakom. W okresie chłodniejszej pogody dietę uzupełnia nasionami roślin. Nie gardzi odpadkami i padliną.

Ochrona

W Polsce objęty ścisłą ochroną gatunkową^[4].

Przypisy

Čajka orlia alebo čajka rybia^[2] (lat. Ichthyaetus ichthyaetus syn. Larus ichthyaetus) je veľmi veľký druh čajky z čeľade čajkovité. Žije v strednej Ázii, hniezdi od Krymu, v okolí Kaspického mora až po západné Mongolsko.^[1] Na Slovensku bola pozorovaná a doložená fotodokumentáciou v novembri v roku 2016 na lokalite Kamenný mlyn pri Trnave určená ako juvenil v prvom zimnom šate.^[3]. Existuje aj skoršie pozorovanie dvoch dospelých jedincov z apríla v roku 1996 na Domaši pri obci Bžany, no nebolo dostatočne dokumentované ani podané na schválenie faunistickou komisiou.^[4]

Referencie

1. ↑ ^{a b} IUCN Red list 2018.1. Prístup 12. novembra 2018
2. ↑ KOVALIK, Peter, et al. Slovenské mená vtákov [online]. Bratislava : SOS/BirdLife Slovensko, 2010 (2016, 2018), rev. 2018-02-25, [cit. 2018-11-12]. Dostupné online.
3. ↑ KVETKO, Richard; & FK SOS/BIRDLIFE SLOVENSKO. 17. správa Faunistickej komisie Slovenskej ornitologickej spoločnosti/BirdLife Slovensko / The 17th report of the Rarities Committee of the Slovak Ornithological Society/BirdLife Slovakia. Tichodroma, roč. 29, čís. 2017, s. 42 - 48. Dostupné online [cit. 2018-09-16].
4. ↑ DANKO, Štefan; DAROLOVÁ, Alžbeta; KRIŠTÍN, Anton, et al. Rozšírenie vtákov na Slovensku. Bratislava : Veda, 2002. Autori druhu Štefan Danko, Dušan Karaska. ISBN 80-224-0714-3. Kapitola Čajka rybia, s. 642.

Iné projekty

• Commons ponúka multimediálne súbory na tému Čajka orlia
• Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Čajka orlia

Svarthuvad trut^[2] (Ichthyaetus ichthyaetus)^[3] är en stor trut som häckar i kolonier vid sötvattensbiotoper i Asien och övervintrar vid kusterna av östra Medelhavsområdet, Arabiska halvön och Indien.

Utseende och läte

Adult svarthuvad trut i häckningsdräkt.

Svarthuvad trut är en stor trut, som med en längd på 58-65 cm och ett vingspann på 1.4-1.6 m nästan är lika stor som havstruten. Adulta fåglar i sommardräkt är omisskännliga, då ingen annan trut av denna storlek har helsvart huvud. I övrigt har den grå vingovansida och rygg, med mycket vitt på den i övrigt svarta vingspetsen, och vit undersida. Den har gula ben och röd näbb.

I alla andra dräkter har den en mörk mask bakom ögat som antyder den adulta svarta huvan. Den har en snabb dräktutveckling i jämförelse med många andra stora trutar och juvenilen anlägger en jämngrå rygg redan under första vintern. I denna dräkt uppvisar den även ett knivskarpt svart, ganska brett ändband på den vita stjärten. I andra vinterdräkt är även ovansidan av vingarna övervägande jämnt grå och det svarta stjärtbandet är nästan borta. Det tar fyra år innan den anlägger adult fjäderdräkt. Dess läte är ett djupt skrikande aargh.

Ekologi

Arten brukar anlända till sina häckningslokaler i maj och påbörja häckningen i början av april. Den häckar vid sötvatten i kolonier i våtmarker och på flacka öar. Kolonierna består ofta av minst 10 par där 150-300 par är vanligt, och i extremfall upp till 3000 par. Det förekommer också att enstaka par häckar i kolonier med andra trutarter. Utanför häckningstid uppträder den ofta ensam eller i mindre grupper på 3-4 individer men övernattar ofta i större grupper. Den placerar sitt bo direkt på marken och lägger två till fyra ägg. Den lever av fisk, kräftdjur, insekter och ibland även mindre däggdjur.^[1]

Utbredning

Arten är en flyttfågel som häckar från södra Ryssland till Mongoliet. Den övervintrar vid kusten i östra Medelhavsområdet, på Arabiska halvön och i Indien. Många av de subadulta trutarna stannar kvar i vinterkvarteren över sommaren.

Den förekommer mycket sällsynt i västra Europa och har bland annat observerats i Belgien, Danmark, Norge, Frankrike och Portugal. Efter en genomgång av rapporterna av observationer i Storbritannien kvarstod bara en accepterad observation av arten, vilket skedde 1859. Den har även observerats i Somalia, Uganda, Maldiverna och Hongkong.^[1]

Svarthuvad trut i Sverige

I Sverige har arten endast observerats vid fyra tillfällen, första gången på Gotland i juli 2008.^[4]

Status och hot

Svarthuvad trut har ett mycket stort utbredningsområde och en stor global population, men minskar i antal. Den är bland annat är den numera utdöd i Turkmenistan. Minskningen bedöms dock vara så kraftig att den utgör ett hot mot arten. Utifrån dessa kriterier bedöms arten av IUCN vara livskraftig (LC).^[1]

Taxonomi

Precis som merparten av trutarna har svarthuvad trut traditionellt placerats i släktet Larus. Data från studier av DNA har visat att denna grupp är polyfyletisk och därför placeras svarthuvad trut, tillsammans med ett antal svarthuvade måsfåglar som förekommer i södra Palearktis, numera oftast i det nya släktet Ichthyaetus.^[5]

Svarthuvad trut beskrevs taxonomiskt första gången 1773 av Peter Simon Pallas utifrån ett specimen infångat vid Kaspiska havet.

Noter

1. ^ [a b c d] BirdLife International 2012 Larus ichthyaetus Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-11.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-02-14
3. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2016) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2016 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-08-11
4. ^ Svarthuvad trut, Birdlife Sveriges raritetskatalog.
5. ^ Pons J.M., Hassanin, A., and Crochet P.A.(2005). Phylogenetic relationships within the Laridae (Charadriiformes: Aves) inferred from mitochondrial markers. Molecular phylogenetics and evolution 37(3):686-699

Büyük karabaş martı (Larus ichthyaetus), martıgiller (Laridae) familyasından bir martı türü.

Özellikler

Büyük bir martıdır, neredeyse büyük kara sırtlı martı ile aynı büyüklüktedirler. 58–65 cm büyüklüğünde, 1.4-1.6 m kanat açıklığına sahiptirler. Erişkinlerin gri kanatları ve arkası, sarı bacakları ve kırmızı gagaları vardır. Genç kuşların olgunlaşması 4 yılı alır.

Beslenme ve yuva

Yerde yuva yaparlar ve 2-4 yumurta koyarlar. Bu kuşlar yırtıcıdır, balık, kabuklular, böcekler ve hatta küçük memeliler ile beslenirler.

Yayılış

Koloniler halinde güney Rusya'dan Moğolistan'a bataklık ve adalarda görülürler. Göçmendirler. Kışı doğu Akdeniz, Arabistan ve Hindistan'da geçirirler. Batı Avrupa'da nadir olarak görülürler.

• 1 Опис
• 2 Ареал виду та його поширення в Україні
• 3 Чисельність і причини її зміни
• 4 Особливості біології
• 5 Охорона
• 6 Посилання
• 7 Література
• 8 Джерела

1. ↑ Зубакин В. А. Черноголовый хохотун // Птицы СССР. Чайковые. — М.: Наука, 1988. — С. 57-69.
2. ↑ BirdLife International. Birds in Europe: population estimates, trends and conservation status. — Cambridge, UK: BirdLife International, 2004. — 374 pp. (BirdLife Conservation Series No. 12).

Mòng biển Pallas (danh pháp khoa học: Ichthyaetus ichthyaetus) là một loài chim trong họ Laridae.^[2]

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Ichthyaetus ichthyaetus tại Wikispecies

Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

• Larus ichthyaetus Pallas, 1773

• 1 Образ жизни
• 2 Охранный статус
• 3 Факты
• 4 Примечания
• 5 Ссылки

渔鸥（学名：Ichthyaetus ichthyaetus）为鸥科渔鸥属的鸟类。在中国大陆，分布于青海、内蒙古、新疆、甘肃、四川、西藏、广东等地。该物种的模式产地在里海。^[2]以前曾被分类在鸥科鸥属。

参考文献

オオズグロカモメ（大頭黒鴎、学名：Larus ichthyaetus）は、チドリ目カモメ科に分類される鳥類の一種である。

分布[編集]

ロシア南部から中央アジアにかけて局地的に繁殖する。冬期は紅海からインド沿岸に渡り越冬する。

日本では主に九州地方に冬鳥として渡来するが、数は少なく局地的である。現在定期的に渡来が確認されているのは、熊本県の球磨川河口付近だけである。

形態[編集]

全長約69cm。セグロカモメよりも大型なカモメである。夏羽は頭部が黒く眼の上下に白色部があり、背中や翼上面は青灰色で体の下面は白色である。嘴は黄色で先端部に黒色の帯がある。冬羽では頭部は白く、眼の周囲から後頭部にかけて黒斑が散らばっている。ただし、他の種類と比べて夏羽に換羽する時期が早く、2月頃に夏羽に換羽している個体もある。雌雄同色である。

生態[編集]

繁殖期には、内陸の湖沼や河川の周囲に生息する。非繁殖期には、内湾、干潟、河口に生息する。日本では、セグロカモメの群れに混じって1、2羽でいることが多い。

食性は動物食で、魚類、小哺乳類、昆虫類を捕食する。

繁殖形態は卵生。繁殖期は5-7月で地上に営巣し、2-3卵を産む。

鳴き声はアアー。

類似種と識別点[編集]

冬羽はキアシセグロカモメと似ているが、体が一回り大きいことと、顔に黒斑があること、翼先端の黒色部が小さいことから区別できる。

夏羽では、体の大きさから他種区別できる（頭部が黒いカモメ類の中では、本種は特に大型である）。

Sibley分類体系上の位置[編集]

参考文献[編集]

• 桐原政志 『日本の鳥550 水辺の鳥』、文一総合出版、2000年
• 真木広造、大西敏一 『日本の野鳥590』、平凡社、2000年

関連項目[編集]

• 日本の野鳥一覧