الأسماء في صفحات التنقل
Evolution: The quetzal is a member of the Trogon family. It is hypothesized that a possible ancestor of this group is Coraciiformes (Kingfisher), based on fossils from the Upper Eocene of Oligocene of France.
(Birkhead and Brooke 1991, Campbell and Lack 1985)
Latin Name Explanation: Pharomachrus mocino. Pharos (Greek) mantle, a cloak. Makros (Greek) long, refers to the tail.
(Gotch 1981)
Cultural Significance: The quetzal is and has been important to the people of Central America for many years. Some natives call it The Rare Jewel Bird of the World. This bird is also closely associated with Quetzalcoatl (Mexican wind god and culture hero). The name was derived from Nahuatlquetzali, meaning tail feather and cohuatl meaning snake. This god was depicted as a plumed serpent, the quetzal was symbolic of the cloud, while the snake symbolized the wind. The common name of the quetzal was derived from ancient Indian cultures.
The bird was always thought to be unable to survive in captivity, so it came to represent liberty and freedom to the Indians of Mexico and Central America. The brilliant green feathers signified fertility to these cultures, and only nobles and priest were allowed to wear them. Anyone found in possession of quetzal feathers was killed. The Mayas considered the feathers worth gold, so killing a quetzal was a capital crime. The great green was also symbolic of water (life-giving fluid) and of maize a crop of many Meso-Americans.
The quetzal was also thought as a sign of liberty and freedom during the colonial period. Popular folklore relates how the quetzal got its dazzling blood-red breast: in 1524, when the Spanish conquistador Pedro de Alvarado defeated the Mayan chieftan Tecun Uman, a gilt-and-green quetzal alighted on the Indian's chest at the moment he fell mortally wounded; when the bird took off again, his breast was stained with the brilliant crimson blood of the Mayan.
(Grolier 1996)
Significance to Guatemala: The quetzal is the national bird of Guatemala because of its connection with freedom. The bird appears in the coat of arms, of the country. It is also displayed on the Order of Quetzal, the highest decoration of the country. The currency in Guatemala is called the quetzal. In Guatemala, the quetzal image also surfaces on the flag, and postage stamps. The attention given to the quetzal by Guatemala has been detrimental to the species, as many desire to capture the bird for display, rather than preserve it in its natural habitat.
(Grolier 1996)
Size: 14 in. (35cm) from bill to base of tail. Males' magnificent tail can be up to as much as 3ft. (90cm) long. Excluding tail, the length of the quetzal is comparable in size to a Magpie, Grosbeak, or Pigeon.
(Grolier 1996, Grzimek 1972)
Coloration: The most extravagant feature of the male quetzal is its iridescent tail plumes, which can add up to 3 ft. to the birds length. The head, neck, chest, back and wings of the males are a metallic green, while the breast and belly are bright crimson. The male has a distinct tuft of bristly upstanding golden green feathers on top of his head, forming a crestlike structure.
The female quetzal is very similar in color, yet far less conspicuous than males. The head of the female ranges from smoky-gray to bronze tinged with green at the edgings. The breast is sometimes gray or a muted shade of red far less vibrant than the males. Often the brilliant green that the males display is replaced with browns and buff tones in the female.
(Grolier 1996, Middleton and Perrins 1985, Skutch and Stiles 1989, Skutch 1983)
Feet: The feet of the quetzal are very unusual, yet quintessential to the Trogon family. They have olive-gray colored feet with four toes on each foot (two in front and two in back). The first and second toes have been shifted to the rear, while the third and fourth are directed forward. This makes their feet very weak and the first and second toes immovable.
(Birkhead and Brooke 1991, Grzimek 1972, Skutch and Stiles 1989)
Skin: The skin of Pharomachrus mocino is very flimsy, thin and quite easily torn. Because of the fragile skin, feathers fall out excessively while being prepared in museums. Rapid fading of feather colors also make the quetzal a poor species for display.
(Birkhead and Brooke 1991)
Beak: The beak of the quetzal is significant to the name of its order and family; Trogon meaning gnawing in Greek. The quetzal's beak is fairly short although very powerful. The male bird has a yellow beak while the female's is black. Males and females use their small beaks primarily for nesting and gnawing.
(Grzimek 1972, Skutch and Stiles 1989)
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
The Quetzal is a relatively inactive bird who lives among lush vegetation, in very moist rainforest zones. They often choose high mountain ranges (4,000-10,00 ft.) that are cool. They live in the trees that form the canopy of the rainforest. Pharomachrus mocino prefers to inhabit decaying trees, stumps, and sometimes old woodpecker hollows. The biosterously loud colors of the quetzal are somewhat camouflaged by their natural habitat in the rainforest.
(Grolier 1996, Grzimek 1972, Skutch 1983)
Terrestrial Biomes: rainforest
Cloud forest and montane forests of Central America. Range from Southern Mexico to Panama.
(Gotch 1981)
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
The quetzal is preferentially a frugivore, yet it often must commit to omnivorous practices. The favored fruits and berries of the quetzal are produced by the laurel family, whose fruits resemble miniature avocados. The aguacatillo is an example of a laurel fruit in the quetzal's diet. Quetzals maintain a mutualistic relationship with the laurel family, as the plants depend on the bird to disperse seeds in their droppings. Many birds may meet at one tree at the same time. The Ira Rose Tree is a common source of food for quetzals. When fruits are not available the quetzal resorts to eating a variety of foods such as insects, small frogs, and lizards. The quetzal is a great hunter: it swoops down and grasps its food (prey, or fruit) and engulfs it while in the air.
(http, Skutch 1983, Skutch and Stiles 1989)
The quetzal is very important to tourism in Central American countries. In places such as Guatemala and Costa Rica the quetzal is often held in captivity to attract tourists. These practices are very profitable for humans, however they are very detrimental to the population of the threatened quetzal.
(Grolier 1996)
The quetzal is legally protected in Mexico, Guatemala, Costa Rica, and Panama, although enforcement in remote areas where birds are found is nearly impossible. In Costa Rica, national parks have been set up to protect the endangered quetzal. Braulio Corrillo, Pos, Chirripo, La Amistad, Monteverde and the Los Angeles cloud reserves all cooperate in the preservation of the Resplendent Quetzal.
The population of quetzals has greatly decreased due to factors such as cloud forest destruction, hunting, and capture of these birds for trade. The quetzal however, is still somewhat common in very remote areas of Central America.
(King 1977)
IUCN Red List of Threatened Species: near threatened
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Breeding: The breeding season of the quetzal is from March to June. During this time males perform courtship dances, calls and loud singing in order to attract females. The male's call during this season sounds like "very-good very-good." Quetzals are hole-brooders that use their beaks to excavate holes in decaying bark, but they do not fill the brood with nesting materials such as thatch or leaves, they simply deposit their clutches on the bare floor of the chamber. Both male and female quetzals assist in the nest building. These simple nests are usually located 15-45 ft. from ground level, and are about 4-4 1/2 in. (10-11.4cm) in diameter.
Once a pair is established and the two have built a nest together, they mate inside the chamber. The female lays her eggs, usually two, on the floor of the chamber. The eggs are light-blue, globular in shape, and 35x30mm. Parental care is exhibited by both quetzals, during the incubation period of 17-18 days. The pair shares incubation duties, separating the times of day each cares for the clutch. The female broods during the night and midday, while the male broods in early morning and late afternoon. It was throught by native people that the quetzal built two entrances to the chamber so the male would not damage his fabulous plumes during incubation, but this idea has been discarded because male quetzals are often seen with tattered tails during mating season.
(Grolier 1996, Gzimek 1972, Skutch 1983, Skutch and Stiles 1989)
Hatchlings: After about 17-18 days, the quetzals eggs hatch exposing naked hatchlings with closed eyes and a white egg tooth near the tip of the upper mandible. The eyes remained closed for the entire first week after hatching. The hatchlings develop rapidly, and by two weeks they are profusely covered with feathers excluding their heads. The feathers of the young quetzal are very soft and pale in tone. They closely resemble the female in her muted tones of grays and dull greens. The young birds also lack the traces of crimson on the breast that both adult birds possess. During the first week the hatchlings are fed almost exclusively insects by both parents. Any debris or waste from hatchlings is removed from the chamber and the nest is kept very clean. When the young reach about two weeks of age, fruits and small vertebrates (frogs, lizards, and snails) are introduced to them. The nestlings stay in brooding chamber, and under the care of their parents for approximately three weeks, with the parents feeding them alternately as demonstrated in incubation. The juvenile birds approach the entrance of the chamber at about three weeks, and soon they are taught to fly usually by the male bird. The male feeds and tends to the bird which attempts to fly first, and the second is usually ignored until it too flies from the nest. Soon after, the birds can fly with confidence and they leave the nest permanently. The young birds, however, continue to spend time with their parents. The juvenile quetzals do not develop their vibrant colors for some time and male quetzals do not fully develop their plumes for three years.
(Grzimek 1972, Skutch 1983)
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
This taxon occurs in the Talamancan montane forests, an ecoregion situated along the mountainous spine of the Cordillera Talamanca within Costa Rica and Panama. These forests represent one of Central America’s most intact habitats. The steep slopes, remoteness and relatively cool temperatures have limited the impact of agriculture and human development in most of this area.
This region exhibits considerable floral and faunal species diversity, many of which taxa are endemic. Over 30 percent of the ecoregion's flora, including over 10,000vascular and 4000 non-vascular plant species, are endemic to this area, as are a number of fauna species. Nearly 75 percent of original forest cover remains intact, with forty percent protected by national and international parks.
The rainfall and temperature in this area of Central America is a direct result of the elevation and orientation north or south side of the mountain range. The average temperature and rainfall for this part of Costa Rica varies from 25°C and 2000 millimetres (mm) at the Caribbean Sea level to –8° C and >6000 mm at the highest peaks including Cerro Chirripo, the highest point in southern Central America at 3820 m. The high humidity and precipitation (which averages between 2500 and 6500 mm annually), steep slopes, and cool temperatures have limited agricultural and urban development, making these highland moist forests one of Central America's most intact ecosystems.
The forest habitats of this ecoregion include Atlantic slope "aseasonal" rainforest, Pacific slope seasonally dry but mostly evergreen forest, and "perpetually dripping cloud forest" on the mountain tops, above approximately 1500 m. The high annual rainfall, wind-blown mist, and frequent presence of clouds, probably the most outstanding characteristic of these montane forests, produce a lush, dense forest with a broken canopy and high species diversity. Abundant epiphytes cover tree branches, and tree ferns are common. Dominant tree groups include the Lauraceae family, especially in the northern section of the ecoregion, and endemic oaks (Quercus spp.), especially in the south. The unique oak forest stands in this ecoregion are characterized by majestic, tall trees (up to 50 m tall), heavily dominated by two species: Quercus costaricensis and Q. copeyensis, while Magnolia, Drymis, and Weinmannia are also important tree elements. The understory is characterized by the presence of several species of dwarf bamboo (Chusquea). Higher peaks and ridges exposed to moisture-laden trade winds support an elfin, or dwarf forest characterized by thick mats of bryophytes covering short, dense gnarled trees.
Seismically induced phenomena, volcanism, and landslides (triggered by torrential rains or earthquakes) are the major natural disturbances influencing the montane forest units within the Talamancan Range. The resulting steep slopes and nutrient-deficient soils insure that this ecoregion harbors some of the most intact in Central America. The La Amistad International Park, one of the largest reserves in Central America, consists of over 400,000 hectares of relatively intact montane forest. These larger blocks of intact forest are essential for preserving remnant populations of harpy eagles (Harpia harpyja) and they protect breeding grounds of threatened and endangered birds endemic to the highland forests of this ecoregion, such as: resplendent quetzal (Pharomacrus mocinno), three-wattled bellbird (Procnias tricarunculata), bare-necked umbrellabird (Cephalopterus glabricollis), and black guan (Chamaepetes unicolor). The first three of these birds migrate seasonally to lower elevations, demonstrating the importance of not only maintaining intact highland habitats but also connecting them to neighboring intact middle and lower elevations. In fact, over 65 (or over ten percent) of the bird species found here migrate altitudinally.
The Atlantic middle elevations also contain some of the most rare species ofbutterflies Central America, as well as some of the world's highest butterfly species richness. Populations of crested eagle and painted parakeet were recently discovered in Cerro Hoya on the Azuero Peninsula.
Distribucion General: Se encuentra desde el sur de México hasta el oeste de Panamá.
Su nido es una cavidad profunda y desnuda, parecida a la de los "pájaros carpinteros" (Picidae), con una entrada lateral única, ubicado de 4.3 a 27 m de altura sobre un tronco en descomposición en el bosque o en un claro cercano IMAGEDB.GET_BFILE_IMAGE?p_imageId=16083&p_imageResolutionId=2">(ver">http://attila.inbio.ac.cr:7777/pls/portal30IMAGEDB.GET_BFILE_IMAGE?p_imageId=16083&p_imageResolutionId=2">(ver imagen). Ponen 2 huevos de color azul claro que miden 38.9 por 30.2 mm. El período de incubación dura entre 17 y 18 días. Se reproducen de marzo a junio (con frecuencia dos nidadas por año).
Las crías son atendidas por ambos padres y dejan el nido después de 23-29 días.
Durante el período reproductivo, el macho asciende a lo alto del bosque en un despliegue de vuelo y ruido (comportamiento conocido solo en esta especie).
En la Reserva Biológica de Monteverde se estima una población de 100 a 150 parejas que anidan (200 a 300 individuos).
Pharomachrus mocinno (lat. Pharomachrus mocinno) - pharomachrus cinsinə aid quş növü.
Pharomachrus mocinno (lat. Pharomachrus mocinno) - pharomachrus cinsinə aid quş növü.
Ar c'hetzal skedus(Daveoù a vank) a zo ur spesad evned, Pharomachrus mocinno an anv skiantel anezhañ.
Bevañ a ra diwar frouezh dreist-holl hep ober fae ouzh amprevaned, glazarded, melc'hwed-krogennek ha raned bihan ivez[1].
Ar spesad a gaver an daou isspesad[2] anezhañ :
Ar c'hetzal skedus eo loen arouez Guatemala hag arouez he frankiz pa lavarer n'hall ket ar c'hetzaled skedus bevañ bac'het hag e kavjent gwelloc'h mervel eget bezañ sparlet. Ar quetzal eo ivez anv moneiz ar vro.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar c'hetzal skedus(Daveoù a vank) a zo ur spesad evned, Pharomachrus mocinno an anv skiantel anezhañ.
El quetzal esplèndid (Pharomachrus mocinno) és un ocell de la família dels trogònids (Trogonidae) que habita la selva humida i boscos de les muntanyes del sud de Mèxic i Amèrica Central, fins a l'oest de Panamà.
El quetzal esplèndid (Pharomachrus mocinno) és un ocell de la família dels trogònids (Trogonidae) que habita la selva humida i boscos de les muntanyes del sud de Mèxic i Amèrica Central, fins a l'oest de Panamà.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cwetsal y Gogledd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cwetsalod y Gogledd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Pharomachrus mocinno; yr enw Saesneg arno yw Resplendent quetzal. Mae'n perthyn i deulu'r Trogoniaid (Lladin: Trogonidae) sydd yn urdd y Trogoniformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. mocinno, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Mae'r cwetsal y Gogledd yn perthyn i deulu'r Trogoniaid (Lladin: Trogonidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Cwetsal cribog Pharomachrus antisianus Cwetsal cynffonfrith Pharomachrus fulgidus.jpg)
.jpg)
_(1).jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cwetsal y Gogledd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cwetsalod y Gogledd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Pharomachrus mocinno; yr enw Saesneg arno yw Resplendent quetzal. Mae'n perthyn i deulu'r Trogoniaid (Lladin: Trogonidae) sydd yn urdd y Trogoniformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. mocinno, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Kvesal chocholatý (Pharomachrus mocinno) je největší zástupce řádu trogonů.[2] Ocasní pera tohoto ptáka sloužila v minulosti jako prostředek obchodu s mayskou civilizací. Dnes tohoto ptáka Guatemalané považují za svého národního ptáka[3], dokonce je vyobrazen na guatemalském státním znaku a tamní měna - quetzal - je pojmenována po něm.
Dorůstá 36 cm a váží asi 210 g. Samci jsou převážně leskle zelení s červeným břichem, prodlouženým peřím na křídlech a žlutým zobákem. Jejich nejvýraznějším znakem je však až 64 cm dlouhý ocas - ve skutečnosti prodloužené svrchní krovky ocasní. Samice mají v porovnání se samci výrazně kratší ocas, tmavý zobák a zcela postrádají prodloužené opeření na křídlech.[4]
Žije v horských mlžných lesích na území Střední Ameriky - v rozmezí od jižního Mexika po západní Panamu. V současné době je považován za téměř ohrožený druh[5].
V mimohnízdním období se zdržuje samostatně. Živí se převážně ovocem, ale požírá také hmyz (vosy, mravence, larvy) a žáby. Největší zastoupení mají v jeho potravě avokáda a plody jiných rostlin čeledi vavřínovité.
Hnízdí v dutinách ve ztrouchnivělých stromech. V jedné snůšce jsou 2 světle modrá vejce, na jejichž 18 denní inkubaci se podílí oba rodiče, samec zpravidla ve dne a samice v noci. Dlouhá ocasní pera přitom musí mít samec vystrčená z hnízdní dutiny ven a na první pohled tak vypadají jako kapradiny. Mláďata následně krmí ovocem, bobulemi, hmyzem, ještěrkami a malými žábami. Často se však stává, že samice svá mláďata opustí ještě před jejich vylítnutím a o mláďata následně pečuje samotný samec. Úmrtnost mláďat je navíc velmi vysoká, celých 80 % se jich nedožije dospělosti.[4]
Samec
Samec (všimněte si výrazně prodloužených svrchních krovek ocasních)
Samice
Kvesal chocholatý (Kostarika)
Jako Zeleného boha větru, laskavosti a světla jej uctívali již Aztékové a Mayové.[6] Dle legendy je vtělen do opeřeného hada Quetzalcoatla.[7]
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Resplendent Quetzal na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu kvesal chocholatý ve Wikimedia Commons
Galerie kvesal chocholatý ve Wikimedia CommonsKvesal chocholatý (Pharomachrus mocinno) je největší zástupce řádu trogonů. Ocasní pera tohoto ptáka sloužila v minulosti jako prostředek obchodu s mayskou civilizací. Dnes tohoto ptáka Guatemalané považují za svého národního ptáka, dokonce je vyobrazen na guatemalském státním znaku a tamní měna - quetzal - je pojmenována po něm.
Der Quetzal ([kɛˈt͜sal][1], Pharomachrus mocinno) ist ein grün- und scharlachrot gefärbter Vogel aus der Familie der Trogone. Weitere vier Arten dieser Gattung leben in Lateinamerika.[2]
Der Quetzal ist 35–38 cm lang und etwa 210 g schwer, die Männchen mit Schwanzfedern können eine Länge von bis zu 1 m erreichen.[3] Die Bauchseite des Weibchens ist einfarbig grün. Bei den Männchen der beiden Unterarten P. m. mocinno und P. m. costaricensis bilden sich während der Fortpflanzungszeit stark verlängerte Oberschwanzdecken, die den Schwanz verdecken und nach der Brutzeit wieder ausfallen. Die Federn können bis zu 80 cm lang werden. Vor allem während der Brutzeit führen die Quetzalmännchen spektakuläre, wenige Sekunden dauernde Balzflüge aus. Aus den Bäumen im Kammbereich der Berge steigen sie rufend in welligem Flug nach oben, um dann im Sturzflug wieder in den Kronen zu verschwinden. Bei der Brut und Versorgung der meistens zwei Jungen wechseln sich die Geschlechter ab. Nach der Brutzeit wandern die Quetzale in tiefer gelegene Bereiche der Gebirge ab. Die stachelbeergroßen Früchte wild wachsender Avocadobäume (Lauraceae) nehmen einen hohen Anteil in seinem Nahrungsspektrum ein. Der Quetzal besetzt eine Schlüsselfunktion in der Verbreitung dieser Baumarten.
Der Quetzal lebt ausschließlich in den Wolken- und Nebelwäldern Mittelamerikas. Das immerfeuchte Klima ermöglicht die Verrottung abgebrochener, toter Baumstümpfe, so dass der Quetzal seine Bruthöhle in das morsche Holz graben kann. Noch existieren ausgedehnte feuchte Gebirgswälder als Lebensraum des Quetzals in Costa Rica, El Salvador, Guatemala, Honduras, Mexiko, Nicaragua und Panama.
Der Quetzal wurde von den präkolumbischen Kulturen wegen seiner prachtvollen langen Schwanzfedern, die als Kopfschmuck für ihre Priester dienten, gejagt. Beispielhaft ist die Verwendung seiner Federn – neben Federn anderer Vogelarten – bei der sogenannten Federkrone Moctezumas. Da die Tolteken und nach ihnen die Azteken in Mexiko den Vogel als Gottheit Tlahuizcalpantecuhtli bzw. Quetzalcoatl verehrten, wurde er jedoch nicht getötet. Die Vögel wurden gefangen und die langen Oberschwanzdecken wurden ausgerissen. Wer einen Quetzal tötete, wurde mit dem Tode bestraft. Heute werden Quetzale noch illegal gejagt und getötet.
In den mündlichen Überlieferungen der Quiché besaß der Quetzal ursprünglich ein ausschließlich grünes Federkleid. Seine scharlachrote Brust erhielt er nach der Eroberung des Quiché-Reiches durch den spanischen Conquistador Pedro de Alvarado in den Jahren 1524–1525. Der Quetzal soll im Blut des ermordeten letzten Königs der Quiché, Tecun Uman, gebadet haben. Dadurch färbte sich die Brust des männlichen Quetzal scharlachrot und gilt seither als Symbol für die Trauer um den letzten König der Quiché, Tecun Uman, und den daraus resultierenden Verlust der Freiheit des Volkes.
Eine Legende besagt, dass sich der Quetzal in Gefangenschaft selbst tötet. Aus diesem Grund gilt er auch als ein Symbol der Freiheit. Die eigentliche Todesursache liegt aber wohl in einer Pilzerkrankung der Atemwege, die in Gefangenschaft häufig auftritt. Allerdings gelang es einem Zoo in Mexiko, diesen Vogel seit 1992 zu halten, 2004 gelang die Brut in Gefangenschaft.
Der Quetzal wurde das Wappentier Guatemalas. Die guatemaltekische Währung trägt seinen Namen.
Lebend dient der Quetzal heute dem sanften Tourismus als Sehenswürdigkeit. Der Beobachtungserfolg ist sehr vom Glück und von der Jahreszeit abhängig.
Pharomachrus kann mit „grellbunter Mantel“ übersetzt werden (gr. pharos „Stoffstück“, machlos „geil, grell, wild“; mocinno ist José Mariano Mociño (1757–1820) gewidmet[4], einen mexikanischen Naturforscher und Freund des Erstbeschreibers). ñ wurde früher als nn geschrieben. Zum Nominativ s. Galeocerdo cuvier.- Das Nahuatl-Wort quetzalli könnte etwa „leuchtende Schwanzfedern“ bedeuten.
Der Quetzal ist durch die Zerstörung seines Lebensraumes stark gefährdet. Die mittelamerikanischen Staaten gehören zu den Gebieten mit der höchsten Waldrückgangsrate. Die Ausdehnung der Agrarflächen lässt die ohnehin isolierten und natürlicherweise begrenzten Nebelwaldgebiete zu winzigen Fragmenten schrumpfen. Durch die Umwandlung von tiefer gelegenen Wäldern in Agrarflächen werden die Überwinterungsgebiete zerstört. Diese rasant voranschreitende Vernichtung seiner Lebensräume gilt neben der Bejagung wegen seiner prachtvollen Federn als die Hauptgefährdung des Quetzals. Seit dem Jahre 2000 steht er auf der Roten Liste der IUCN.
Der Quetzal steht unter dem Schutz des Washingtoner Artenschutzübereinkommens. Die folgenden Gebiete sind die letzten gesicherten Rückzugsgebiete des Quetzal in Guatemala. In der Nähe von Coban (Alta Verapaz) im Biotopo del Quetzal (Mario Dary Biotopo) in der Sierra de Chama auf einer Höhe von 1500 bis 2300 m ü. NN sind 1550 ha dieses Nebelwaldes als Nationalpark seit 1977 geschützt. Seit 1997 gibt es auch ein privates Naturschutzgebiet, die Reserva Privada Chelemhá mit einer Größe von 500 ha, weiterhin das Projekt Ecologico Quetzal im Hochland von Yalijux, Guaxac, Caquipec, Cham und in den drei angrenzenden Gemeinschaften des Laguna Lachu National Parks in Alta Verapaz. Von einigen wenigen anderen Populationen wird nördlich und südlich des Lago de Atitlán berichtet.
Es sind zwei Unterarten bekannt:[5]
Der Quetzal ([kɛˈt͜sal], Pharomachrus mocinno) ist ein grün- und scharlachrot gefärbter Vogel aus der Familie der Trogone. Weitere vier Arten dieser Gattung leben in Lateinamerika.
Tekst üüb Öömrang Di Ketsal as en fögel uun det famile faan a Trogonidae. Hi lewet uun Madelameerikoo an as di natjunaalfögel faan Guatemaala.
Di Ketsal as en fögel uun det famile faan a Trogonidae. Hi lewet uun Madelameerikoo an as di natjunaalfögel faan Guatemaala.
Lo quetzal resplendent (Pharomachrus mocinno) es un aucèl de la familha dels trogonids. Se trapa del sud de Mexic fins a l'oèst de Panamà (contrariament als autres quetzals del genre Pharomachrus, que se trapan en America del Sud e a l'èst de Panamà). Es famós per son plumatge colorat. Existisson doas sosespècias, P. m. mocinno e P. m. costaricensis.
Lo quetzal joga un ròtle important dins las mitologias mesoamericanas. Lo quetzal resplendent es l'aucèl nacional de Guatemala, e son imatge es sus la bandièra e sus l'escut de Guatemala. Es tanben lo nom de la moneda del país (abreviacion GTQ).
Квезал (лат. Pharomachrus mocinno) — Америка куштарынын бир түрү.
ప్రపంచంలోనే అందమైనదిగా గుర్తింపు పొందిన పక్షి.గ్వాటెమాల దేశ జెండా, ఆయుధాలు, కరెన్సీ నోట్లపై క్వెట్జల్ పక్షి చిత్రం ఉంటుంది.గ్వాటెమాల జాతీయ పక్షి.ఈ పక్షిని మొట్టమొదటిసారిగా మెక్సికన్ ప్రకృతి శాస్త్రవేత్త పాబ్లో డి లా లేవ్వే 1832 లో గుర్తించారు.[1]
ప్రపంచంలోనే అందమైనదిగా గుర్తింపు పొందిన పక్షి.ఈ పక్షుల్లో చాలా రకాలున్నాయి. కానీ అందులో ఈ పక్షి మాత్రమే ప్రపంచంలో అందమైన పక్షిగా గుర్తింపు పొందింది.అమెరికాలోని అడవుల్లో కనిపించే ఈ పక్షి ఆకుపచ్చ, నీలం, ఎరుపు రంగుల్లో ఉంటుంది.[2]వీటి ఆహారం పండ్లు,చిన్న చిన్న కీటకాలను ఇవి ఆహారంగా తీసుకుంటాయి. వీటిలో మగ పక్షులకు పొడవైన తోకలు ఉంటాయి. ఇవి మూడు అడుగుల వరకు పొడవు పెరుగుతాయి. మగపక్షికి హెల్మెట్ మాదిరిగా తలపై పెద్ద కుచ్చు ఉంటుంది.[3]
గ్వాటెమాల దేశ సంస్కృతితో పక్షికి ప్రత్యేక అనుబంధం ఉంది.అందమైన పక్షిగా పేరుగాంచినది కానీ తక్కువ ఎత్తు మాత్రమే ఎగురుతుంది. ఈ పక్షి యెక్క ఈకలు చాలా పవిత్రమైనవిగా ఆదేస ప్రజలు భావిస్తారు. పూజారులు వేడుకల్లో ఆ ఈకలను ధరిస్తారు. ఈ అందమైన పక్షులు అంతరించిపోకుండా చూసుకోవడం కోసం పరిశోధకులు కృషి చేస్తున్నారు.
The resplendent quetzal (Pharomachrus mocinno) is a small bird found in southern Mexico and Central America that lives in tropical forests, particularly montane cloud forests. They are part of the family Trogonidae and have two recognized subspecies, P. m. mocinno and P. m. costaricensis. Like other quetzals, the resplendent is mostly omnivorous; its diet mainly consists of fruits of plants in the laurel family, Lauraceae, but it occasionally also preys on insects, lizards, frogs and snails.
The species is well known for its colorful and complex plumage that differs substantially between sexes. Males have iridescent green plumes, a red lower breast and belly, black innerwings and a white undertail, whilst females are duller and have a shorter tail. Grey lower breasts, bellies, and bills, along with bronze-green heads are characteristic of females. These birds hollow holes in decaying trees or use ones already made by woodpeckers as a nest site. They are known to take turns while incubating, males throughout the day and females at night. The female usually lays one to three eggs, which hatch in 17 to 19 days. The quetzal is an altitudinal migrant, migrating from the slopes to the canopy of the forest. This occurs during the breeding season, which varies depending on the location, but usually commences in March and extends as far as August.
The resplendent quetzal is considered near threatened on the IUCN Red List, with habitat destruction being the main threat. It has an important role in Mesoamerican mythology, and is closely associated with Quetzalcoatl. Presently, it is the national animal of Guatemala, being pictured on the flag and coat of arms; it also gives its name to the country's currency, the Guatemalan quetzal.
The resplendent quetzal was first described by Mexican naturalist Pablo de La Llave in 1832.[4] It is one of five species of the genus Pharomachrus, commonly known as quetzals.[5] Quetzal is usually specifically used to refer to the resplendent, but it typically applies to all members of the genera Pharomachrus and Euptilotis.[6][7][8] Some scholars label the crested quetzal as a very close relative of the resplendent, and either suggest the crested quetzal to be subspecies of the resplendent or the two form a superspecies.[9] The quetzal clade is thought to have fanned out from where it emerged in the Andes, the resplendent quetzal being the youngest species.[9] The name of the genus, Pharomachrus, refers to the physical characteristics of the bird, with pharos meaning "mantle" and makros meaning "long" in Ancient Greek. The word "quetzal" came from Nahuatl (Aztec), where quetzalli (from the root quetza, meaning "stand") means "tall upstanding plume" and then "quetzal tail feather"; from that, Nahuatl quetzaltotōtl means "quetzal-feather bird" and thus "quetzal".[10]
Two subspecies are recognized, P. m. mocinno and P. m. costaricensis, although there is an ongoing debate in the scientific community about whether costaricensis should be recognized as a distinct species.[11] The specific epithet mocinno is a Latinization of the name of the biologist José Mariano M. Mociño, a mentor of his.[note 1]
The resplendent quetzal is the largest trogon.[12] It is 36 to 40 cm (14–16 in) long; in the nominate subspecies, the tail streamers measure between 31 cm (12 in) and 100.5 cm (39.6 in), with the median being 75 cm (30 in) for males. The nominate subspecies weighs about 210 g (7.4 oz), while the subspecies costaricensis is slightly smaller than the nominate race, with shorter wings and bills. The tail plumes are shorter and narrower, measuring between 32 cm (13 in) and 86 cm (34 in), with the median being 63 cm (25 in).[13]
Resplendent quetzals have a green body (showing iridescence from green-gold to blue-violet) and a red lower breast and belly. Depending on the light, quetzal feathers can shine in a variant of colors: from green, cobalt, lime, and yellow to ultramarine.[14] Their green upper tail coverts hide their tails and are particularly splendid in breeding males, being longer than the rest of the body. Though the quetzal's plumage appears green, they are actually brown due to the pigment melanin.[11] The primary wing coverts are also unusually long and have a fringed appearance. The male has a helmet-like crest. The bill, which is partly covered by green filamentous feathers, is yellow in mature males and grey in females. Their iridescent feathers, which cause them to appear shiny and green like the canopy leaves, are a camouflage adaptation to hide within the canopy during rainy weather.[14] The quetzal's skin is very thin and easily torn,[15] so it has evolved thick plumage to protect its skin. It has large eyes, adapted to see in the dim light of the forest.[16] Their song is an array of full-toned, mellow, slurred notes in plain patterns and is often remarkably melodious: keow, kowee, keow, k'loo, keeloo.[17]
This species inhabits amidst lush vegetation, in specially moist rainforests at high elevations (900–3,200 m (3,000–10,500 ft)).[note 2][1] They populate trees that make up the canopy and subcanopy of the rainforest, though they can also be found in ravines and cliffs.[1] It prefers to live in decaying trees, stumps, and abandoned woodpecker hollows.[1] The vivid colors of the quetzal are disguised by the rainforest.[15] The resplendent quetzal can be found from southern Mexico (southernmost Oaxaca and Chiapas) to western Panama (Chiriquí).[18] The ranges of the two subspecies differ: P. m. mocinno is found in southern Mexico, northern El Salvador, and northwestern Nicaragua, Guatemala and Honduras, while P. m. costaricensis is found in Costa Rica and western Panama.[13] The geographical isolation between the two subspecies is caused by the Nicaraguan depression, a 50 km (31 mi) wide, 600 km (370 mi) long bottomland that contains the two largest lakes in Central America, Lake Managua and Lake Nicaragua, and the deficiency of the breeding habitats in regions adjoining to.[18] The quetzal migrates from its breeding areas in the lower montane rainforest to the pre-montane rainforest on the Pacific slopes for three to four months (July–October), after which they move across the continental divide to the Atlantic slopes.[19]
A 2006 study showed that quetzal's abundance in its mating areas was correlated with the total number of fruiting species, although the correlation between quetzal abundance and the number of fruiting Lauraceae species was only marginal.[20]
Resplendent quetzals generally display shy and quiet behaviour to elude predators.[21] In contrast, they are rather vocal during the mating season and their behavior is designated to exhibit and attract mates. Their known predators include the ornate hawk-eagle, golden eagle, and other hawks and owls as adults, along with emerald toucanets, brown jays, long-tailed weasels, squirrels, and kinkajous as nestlings or eggs.[21][22]
Resplendent quetzals are considered specialized fruit-eaters, feeding on 41 to 43 species, although they also feed on insects (primarily wasps, ants, and larvae), frogs, lizards, and snails.[1][23] Particularly important are the Symplococarpon purpusii and wild avocados, as well as other fruits of the laurel family, which the birds swallow whole before regurgitating the pits, which helps to disperse these trees.[24] Quetzals feed more frequently in the midday hours.[24] The adults eat a more fruit-based diet than the chicks, who eat insects primarily and some fruits.[24] Over fifty percent of the fruit they eat are laurels.[25] Quetzals use the methods of "hovering" and "stalling" in order to selectively pick the fruit from near the tips of the branches.[24]
Resplendent quetzals create their nests over 200 feet (60 m) up in the air and court in the air with specific calls.[14] Six specific vocal calls have been recorded: the two-note whistle, gee-gee, wahc-ah-wahc, wec-wec, whistle, coouee, uwac, chatter, and buzzing.[14] The first call is related to male territorial behavior, while the coouee whistle is a mating call.[14] Resplendent quetzals usually live alone when not breeding. They are monogamous territorial breeders, with the size of their territory in Guatemala being 6–10 ha (15–25 acres).[14] They are also seasonal breeders, with the breeding season lasting from March to April in Mexico, May to June in El Salvador, and March to May in Guatemala.[26] When breeding, females lay one to three pale blue eggs with a mean of 38.9 millimetres (1.53 in) x 32.4 millimetres (1.28 in) in a nest placed in a hole which they carve in a rotten tree.[14] Resplendent quetzals tend to lay two clutches per year and are known to have a high rate of nest failure, 67-78%.[27] One of the most important factors when choosing a nest location for the quetzal is that the tree must be in a stage of decomposition and decay. They often reuse their previous sites.[11] The height of nest stubs is 41 feet (10 m) and the nest holes 31 feet (9 m).[14]
Both parents take turns at incubating, with their long tail coverts folded forwards over out of the hole, giving them the appearance of a bunch of fern growing out of the hole. The incubation period lasts about 17 to 19 days,[1] during which the male generally incubates the eggs during the day while the female incubates them at night.[28] When the eggs hatch, both parents take care of the young, feeding them entire fruits, such as berries and avocados, as early as the second day. However, chicks are primarily fed insects, lizards, snails and small frogs.[22] It was observed that males generally give more food, namely insects, than females.[17] Nestlings are often neglected and even abandoned by females near the end of the rearing period, leaving it up to the male to continue caring for the offspring until they are ready to survive on their own.[17] During the incubation period, parents land and rotate their heads side to side before entering the nest, a process known as "bowing in".[14] This process ends when the chicks hatch.[14] Young quetzals begin flying after a month, but the distinctive long tail feathers can take three years to develop in males.[29]
The population trend varies between subpopulations but is generally decreasing although certain populations may be increasing or are at least stable. It is classified as being near threatened on the IUCN Red List, with an estimated population of 20,000–49,999 individuals.[1] Due to the remote habitat of the quetzal, more monitoring is required to confirm the rate of decline, and depending on the results it could lead to it moving to a higher threat category.[1] In 2001, the quetzal survived only in 11 small, isolated patches of forest.[30] Its biggest threats are habitat loss because of deforestation, forest fragmentation, and agricultural clearing.[1] The quetzal is also sometimes hunted for food and trapped for illegal trading.[1][31] Cloud forests, the resplendent quetzal's habitat, are one of the most threatened ecosystems in the world,[32] but the species occurs in several protected areas and is a sought-after species for birdwatchers and ecotourists.[1]
It was thought that the resplendent quetzal could not be bred or held for a long time in captivity, and was noted for usually dying soon after being captured or caged as a result of assimilation of iron through water ingestion, with this now understood they are now given tannic acid and iron is avoided in their diet.[21] For this reason, it is a traditional symbol of liberty.[33] The national anthem of Guatemala even includes the verse "Antes muerto que esclavo será" (Be rather dead than a slave). However, the scientific discovery about the bird's susceptibility to iron has allowed some zoos, including Miguel Álvarez del Toro Zoo in Tuxtla Gutiérrez, Chiapas, to keep this species. Breeding in captivity was announced in 2004.[34]
The resplendent quetzal is of great importance to Guatemalan culture, being present in various legends and myths. It was considered divine and associated with Quetzalcoatl, a feathered serpent and god of life, light, knowledge and the winds, by pre-Columbian Mesoamerican civilizations.[21] Its scintillating green tail feathers, symbolizes spring plant sprout, were venerated by the Aztec and Maya.[31] The Maya also regarded the quetzal as figurative of freedom and wealth on account of quetzals deceasing in captivity and the worth of their feathers along with jade, correspondingly.[35] Mesoamerican rulers and some high ranked nobles wore diadems created from quetzal feathers, symbolically linking them to Quetzalcoatl.[33] Since the killing of quetzals was forbidden under the Mayas and Aztec criminal law, the bird was merely seized, its prolonged tail feathers deplumed, and was set loose.[21] In ancient Mayan culture, the quetzal feathers were considered so precious that they were even used as a medium of exchange.[21] Thus the name of the Guatemala currency, the quetzal.[36] In various Mesoamerican languages, the word quetzal can as well mean precious, sacred, or king, warrior, prince.[37]
One Mayan legend has it that a resplendent quetzal accompanied the hero, Tecún Umán, prince of the Quiché (K'iche') Maya, during his battle against Spanish conquistador Pedro de Alvarado. Tecún, equipped with just an arrow and bow, nevertheless is able to incapacitate Alvarado's horse on the first strike. Alvarado was then given a second horse and counter-charged against Tecún, running his chest through with a spear. The quetzal flew down and alighted on Tecún's body, drenching its chest in his blood. It was then that the species, which used to be completely green, obtained its characteristic red chest feathers. Additionally, from that day on, the quetzal, which sang delightfully before the Spanish conquest, has been mute ever since; it will sing anew solely when the land is fully liberated.[15][38]
Male standing on a branch
Male displaying his long tail
Male leaving a nest hole
_(5772514472).jpg)
Male at Savegre in Costa Rica
The resplendent quetzal (Pharomachrus mocinno) is a small bird found in southern Mexico and Central America that lives in tropical forests, particularly montane cloud forests. They are part of the family Trogonidae and have two recognized subspecies, P. m. mocinno and P. m. costaricensis. Like other quetzals, the resplendent is mostly omnivorous; its diet mainly consists of fruits of plants in the laurel family, Lauraceae, but it occasionally also preys on insects, lizards, frogs and snails.
The species is well known for its colorful and complex plumage that differs substantially between sexes. Males have iridescent green plumes, a red lower breast and belly, black innerwings and a white undertail, whilst females are duller and have a shorter tail. Grey lower breasts, bellies, and bills, along with bronze-green heads are characteristic of females. These birds hollow holes in decaying trees or use ones already made by woodpeckers as a nest site. They are known to take turns while incubating, males throughout the day and females at night. The female usually lays one to three eggs, which hatch in 17 to 19 days. The quetzal is an altitudinal migrant, migrating from the slopes to the canopy of the forest. This occurs during the breeding season, which varies depending on the location, but usually commences in March and extends as far as August.
The resplendent quetzal is considered near threatened on the IUCN Red List, with habitat destruction being the main threat. It has an important role in Mesoamerican mythology, and is closely associated with Quetzalcoatl. Presently, it is the national animal of Guatemala, being pictured on the flag and coat of arms; it also gives its name to the country's currency, the Guatemalan quetzal.
Tiu ĉi artikolo temas pri la birdospeco kecalo. Pri la samnoma valuto de la ŝtato Gvatemalo, kiu ricevis sian nomon laŭ la birdo, vidu la artikolon Gvatemala kecalo. Kecalo, brilkecalo aŭ kvecalo estas speco de birdo (Pharomachrus mocinno) el la ordo de trogonoformaj, kun longa vosto, belkolora plumaro, vivanta en Centrameriko.
Temas pri buntaspekta birdo de la familio de trogonedoj. Ĝi troveblas de suda Meksiko (sub Jukatano kaj ĉe la pacifika marbordo) ĝis okcidenta Panamo. Malkiel aliaj kecaloj, kiuj troviĝas ankaŭ en Sudameriko kaj orienta Panamo), la brilkecalo vivas nur en Centrameriko. Ekzistas du subspecioj: la pli norde hejma P. m. mocinno (Pablo de la Llave, 1832[1]) kaj P. m. costaricensis (Cabanis, 1869), la brilkecalo de Kostariko. Kostariko kaj Panamo estas la nuraj landoj, kie vivas konstante abundaj populacioj.
Tiu neotropisa birdo ludas gravan rolon en la mitoj de Mezameriko.
La brilkecalo mezuras 36 cm je longeco, aldone de ĝis 64 cm de la vosto ĉe la masklo. Ĝi pezas ĉirkaŭ 210 gramojn. Tiel ĝi estas la plej granda reprezentanto de la ordo de trogonoformaj birdoj.[2]
La kecalo havas verdan korpon, montrante brilegon de orverda ĝis bluviola, kaj ruĝan bruston. Ĝiaj verdaj supravostaj kovrilplumoj (la subvosto estas blanka) kaŝas sian voston kaj ĉe reproduktantaj maskloj estas aparte belaj kaj grandiozaj, kaj pli longaj ol la resto de la korpo.
Ankaŭ la unuarangaj flugilplumoj estas eksterordinare longaj kaj havigas al ĝi franĝan aspekton. La masklo havas kaskecan kreston. La beko de maskla plenkreskulo estas flava kaj tiu de ino nigra.
La kanto estas trebla silabo priskribita kiel kiuuu aŭ kiel plorema pap, ofte farita pare, kio estas ripetita monotone. La kecalo havas ankaŭ aliajn nemuzikajn voĉojn.
La kecalo estas konsiderata specializita fruktomanĝanto, kvankam ĝi aldonas al sia dieto insektojn (ĉefe vespojn, formikojn kaj larvojn) kaj ranojn. Precize gravaj estas naturaj avokadoj kaj aliaj fruktoj de la familio de laŭracoj, kiujn ili englutas enteraj antaŭ ol vomi la kernojn, kio helpas disvastigi tiujn arbojn.
La biotopo de la kecalo estas montetaj nubarbaroj de Centrameriko (de Suda Meksikio al Panamo). La kecalo kutime vivas sola, kiam ĝi ne reproduktiĝas. Dum reproduktado (ĉirkaŭ aprilo) la masklo montras siajn plej belajn kolorojn kaj plumojn, dum la ino demetas du palbluajn ovojn en nesto lokita en truo, kiun ili elfosis en putrinta arbo. Arbo en taŭga stato de putriĝo estas vundebla de vetero kaj la disponeblo de taŭgaj arboj povas limigi la populacion de kecaloj.
Ambaŭ gepatroj laŭvice kovas kun siaj longaj vostokovriloj falditaj supren super la dorso kaj elstarantaj el la truo, ŝajnigantaj foliojn de filiko kreskantajn el la truo. La kovoperiodo daŭras ĉirkaŭ 18 tagojn, dum kiuj la masklo ĝenerale kovas la ovojn dumtage dum la ino kovas dumnokte. Post eloviĝo, ambaŭ gepatroj prizorgas la idaron per fruktoj, beroj, insektoj, lacertoj, kaj etaj ranoj. Tamen, la ino ofte forgesas kaj eĉ foje abandonas la idaron antaŭ la fino de la prizorgoperiodo, lasante la masklon daŭrigi la prizorgadon de la idaro, ĝis kiam tiuj pretas supervivi propraforte.
Kecalo estas malforta fluganto. Komunaj predantoj estas ornata akcipitraglo, strigoj, smeralda tukaneto, sciuroj, kaj la kinkajuo (Pribor 1999).
Kecalo estis konsiderata dieca, asociata al la "serpenta dio", Kecalkoatlo de antaŭkolumbaj centramerikaj civilizoj. Ĝiaj brilegaj verdaj vostoplumoj, simbolo de printempa plantorekresko, estis adorataj de la antikvaj Majaoj kaj Aztekoj, kiuj rigardis la kecalon kiel dio de la aero kaj simbolo de dieco kaj lumo. Regantoj en Mezameriko kaj duarangaj nobeluloj vestis sin per kapornamaĵoj faritaj el kecalplumoj, simbole konektante ilin al Kecalkoatlo. Ĉar estis krimo mortigi kecalon, la birdo estis nur kaptita, la longaj vostoplumoj plukitaj, kaj la birdo liberigita. Kecalkoatlo estis la kreinta dio kaj dio de la vento, ofte priskribata kun griza hararo. En kelkaj mezamerikaj lingvoj, la termino por kecalo povas signifi ankaŭ valorega, sakra aŭ starigita.
Ĝis ĵuse, oni supozis, ke la kecalon oni ne povas bredi aŭ teni longe en kaptiveco, kaj ja oni observis, ke ĝi kutime memmortigas sin tuj post kapto aŭ enkaĝigo. Pro tio, ĝi estas tradicia simbolo de libereco. Tamen bestoĝardeno en Meksiko sukcesis havi tiun specion ekde 1992, kaj en 2004 oni anoncis, ke ili sukcesis atingi ties reprodukton en kaptiveco (Orellana, 2004).
La kecalo, P. mocinno, estas la nacia birdo de Gvatemalo, kaj bildo de ĝi estas en la flago de Gvatemalo kaj en la blazono de Gvatemalo. Ĝi estas ankaŭ la nomo de la loka monunuo (mallongigite GTQ).
Tiu birdo gravegas en la gvatemala kulturo, ekzemple kiel rolulo en la tre disvastigita populara legendo de la loka heroo Tecún Umán, princo kaj militisto de Kiĉeoj dum la lastaj epokoj de la hispana konkero de Jukatano. Tiu kecalo estis lia navalo (spirita gvidanto).
La Kiĉeoj repuŝis kelkajn atakojn el la hispana armeo, eĉ superitaj laŭ armiloj (pafiloj, armaĵoj kaj kavalerio kontraŭ lancoj kaj sagoj).
Legendo diras, ke la tagon kiam la konkistadoro Pedro de Alvarado luktis kontraŭ Tecún Umán, kecalo superflugis la scenon. Je la unua atako Tecún Umán, stare, sukcesis elĉevaligi Pedron de Alvarado. Alvarado ricevis alian ĉevalon kaj je la dua atako li ĵetis lancon en la bruston de Tecún Umán.
La kecalo malsuprenflugis kaj alterigis ĉe Tecún Umán, malsekigante sian bruston en la sango de la milita princo. Tiel la birdo akiris sian distingajn ruĝajn brustoplumojn. [1]
Alia gvatemala legendo asertas, ke la kecalo kantis belege antaŭ la hispana konkero, sed ĝi silentiĝis de tiam — sed denove rekantos, kiam la lando reliberiĝos.
Preparitaj specimenoj estas montrataj en riĉaj hejmoj de Gvatemalo kaj en muzeoj, kontribuante al la malofteco de la specio.
La nomo de la kecalo devenas de la majaa dio, Kecalkoatlo, la plumoserpento, unu el liaj aspektoj. La kecalo estis sankta birdo de la aztekoj.
La adjekto mocinno estas latinigo de la biologo J. M. Mociño instruisto de Llave. (Ĝi estas foje literumita mocino, sed "ñ" estis iam literumita "nn" en la hispana, pro tio la literumado kun "nn" estas ĝusta kaj ĉiukaze nun oficiala.[2], [3])
La nomo kecal devenas de la navatla kvecalli, "granda brila vostoplumo" (American Heritage Dictionary) aŭ "vostokovriloj de kecalo" (Merriam-Webster Collegiate Dictionary), el navatla etimo kvec = "stari" uzata por aludi la starajn vostoplumojn.
Pharomachrus devenas el antikva greka pharos, "mantelo", kaj makros, "longa", rilate al la flugiloj kaj la vostokovriloj de la Brilkecalo.
Kecalo, brilkecalo aŭ kvecalo estas speco de birdo (Pharomachrus mocinno) el la ordo de trogonoformaj, kun longa vosto, belkolora plumaro, vivanta en Centrameriko.
Temas pri buntaspekta birdo de la familio de trogonedoj. Ĝi troveblas de suda Meksiko (sub Jukatano kaj ĉe la pacifika marbordo) ĝis okcidenta Panamo. Malkiel aliaj kecaloj, kiuj troviĝas ankaŭ en Sudameriko kaj orienta Panamo), la brilkecalo vivas nur en Centrameriko. Ekzistas du subspecioj: la pli norde hejma P. m. mocinno (Pablo de la Llave, 1832) kaj P. m. costaricensis (Cabanis, 1869), la brilkecalo de Kostariko. Kostariko kaj Panamo estas la nuraj landoj, kie vivas konstante abundaj populacioj.
Tiu neotropisa birdo ludas gravan rolon en la mitoj de Mezameriko.
El quetzal guatemalteco (Pharomachrus mocinno),[2] también conocido simplemente como quetzal,[3] es una especie de ave de la familia de los trogones (Trogonidae). Su área de distribución geográfica incluye México y América Central, donde habita los bosques nubosos no perturbados. Se distinguen dos subespecies reconocidas. La palabra quetzal viene del náhuatl quetzalli, que puede traducirse como "cola larga de plumas brillantes"[4] o bien "cola cubierta del quetzal".[5] Anteriormente "quetzal" se aplicaba solo a la especie Pharomachrus mocinno, pero en la actualidad se utiliza como nombre genérico común para todos los integrantes de los géneros Pharomachrus. Es el ave nacional de Guatemala.
Se distribuye desde el oriente del Istmo de Tehuantepec en el sur de México hasta el oeste de Panamá, incluidos la zona centro de Guatemala, en todo Honduras, Oriente de El Salvador, norte de Nicaragua y centro de Costa Rica.[1] En su área de distribución vive únicamente en bosques nubosos montanos entre 1000 y 3000 msnm.[1]
Es un ave de mediano tamaño de 36–40 cm de largo. El macho tiene además una cola serpentina de hasta 65 cm de largo. Tiene un peso de aproximadamente 210 g. Es el mayor representante del orden de los trogoniformes.[6] La subespecie P. m. costaricensis es ligeramente menor que la especie nominal y tiene plumas de cola algo más finas y cortas.
El plumaje del cuerpo es de color verde iridiscente, con reflejos que varían de oro hasta azul-violeta, con el pecho y vientre de color rojo carmesí intenso. Las plumas coberteras superiores de la cola son verdes y muy largas, escondiendo la cola, y en los machos en la temporada de cría son más largas que el resto del cuerpo. Las coberteras primarias de las alas también son inusualmente largas y dan una apariencia de flecos. El macho tiene una cresta erizada en la cabeza, que consiste de plumas erectas y comprimidas unas con otras. El pico, que está parcialmente cubierto de plumas filamentosas verdes, es de color amarillo en los machos adultos y negro en las hembras. Sus patas tienen un aspecto oscuro y son muy cortas; tienen los primeros dos dedos hacia atrás y los otros dos hacia delante lo que hace las clasifica como verdaderos perchadores.
Los colores de la hembra son más modestos que el macho y sus plumas están manchadas de color oscuro, con el pecho rojo. También tiene una cola mucho más corta que la del macho. La cabeza es de color café pardo, y el pico es negro en vez de amarillo. Suele llamársele Quetzalí.
Un estudio con microscopio electrónico de barrido mostró que en las plumas, las bárbulas verdes tienen forma de gruesas cintas segmentadas que se vuelven ligeramente sobre el eje longitudinal y terminan en un filamento bífido o de tres puntas. Las bárbulas pigmentadas son más simples y pueden tener aletas laterales. En la interfase café-verde, las bárbulas cambian gradualmente de un tipo a otro. Aunque el mecanismo de coloración es interno, tiene una influencia significativa en la forma general de la pluma, la cual está limitada por la selección hacia mayor resistencia y termorregulación[7]
Los pichones tienen uñas vestigiales en la articulación del ala, como el Archaeopteryx, que pierden cuando maduran.
No puede volar con mucha velocidad. Entre los depredadores naturales de las aves adultas se incluye el águila azor blanca (Spizaetus ornatus) y diferentes especies de búhos. El tucán esmeralda (Aulacorhynchus prasinus), Chara Papán (Cyanocorax morio), comadreja de cola larga (Mustela frenata), ardillas (Sciuridae), y el kinkajú (Potos flavus) son depredadores de los polluelos o los huevos.[8]
El canto del quetzal centroamericano es un silbido o grito agudo, cuya onomatopeya es quiau (u otras similares), que frecuentemente canta de dos en dos y a veces repitiéndolos de manera monótona. También tiene otros cantos pocos musicales.
Es considerada una especie esencialmente frugívora (se alimenta principalmente de fruta), aunque mezcla su dieta con insectos (en particular avispas, hormigas y larvas). De particular importancia son los aguacates y otras frutas silvestres de la familia del laurel (Laurácea), que las aves tragan entero antes de regurgitar las pepitas, lo que contribuye a la dispersión de estas especies de árboles.[9]
Es un ave solitaria fuera de la época de cría. Durante la época de cría es un ave territorial monógamo. El tamaño de su territorio, tal y como se ha medido en Guatemala, oscila entre 6 y 10 ha. La temporada de cría es de marzo a abril en México, de marzo a mayo en Guatemala y de mayo a junio en El Salvador.[10] Las hembras suelen poner dos huevos de color azul pálido en un agujero tallado en un árbol podrido. Un árbol en la etapa de descomposición requerida para la anidación es susceptible a daños por el clima, y la disponibilidad de árboles adecuados puede limitar la población del Quetzal.
Ambos padres se turnan en la incubación, con su larga cola de plumas doblada hacia delante sobre la espalda y saliendo del agujero, donde parecen a helechos que crecen en el árbol. El período de incubación dura unos 18 días, durante el cual el macho incuba los huevos por lo general durante el día, mientras que la hembra los incuba por la noche. Cuando los huevos eclosionan, los padres alimentan a sus crías con frutas, bayas, insectos, lagartijas y pequeñas ranas. Sin embargo, la hembra a menudo descuida e incluso abandona a las aves juveniles al final del período de cría, dejando al macho la tarea de seguir cuidándolos hasta que estén listos para sobrevivir por sí mismos.
Es una especie que se considera casi amenazada de acuerdo a la UICN.[1] Ha también sido incluido en CITES Apéndice I.[1] En territorio mexicano, según la Norma Oficial Mexicana (NOM-059-SEMARNAT-2010), el quetzal se encuentra en peligro de extinción (P).[11] En Baja Verapaz, Guatemala, se encuentra un biotopo de quetzales para su reproducción, que también es un lugar turístico.
Es el ave nacional de Guatemala desde 1871 y su imagen figura en la bandera y el escudo de Guatemala. "Quetzal" es también el nombre de la moneda de dicho país. Tiene también un papel importante en los mitos de la región.
En las civilizaciones precolombinas de Mesoamérica, era considerada un ave divina asociada a Quetzalcoatl, la deidad "serpiente emplumada". Los antiguos mexicas y mayas vieron el quetzal como el "dios del aire" y como un símbolo de la bondad y la luz, y sus plumas de cola verde iridiscentes fueron veneradas como símbolos para el crecimiento de las plantas en la primavera. Los gobernantes de Mesoamérica y algunos otros rangos de la nobleza, llevaban tocados de plumas del quetzal como símbolo de su relación con Quetzalcóatl. Como era un crimen matar a un quetzal, el ave fue únicamente capturado para sacarle algunas plumas y luego puesto en libertad. En varios idiomas mesoamericanos, el término para quetzal también tiene el significado de "sagrado", "precioso" o "erigido".
Fue descrito por primera vez por el naturalista mexicano Pablo de la Llave en 1832. Es una de las cinco especies del género Pharomachrus. El término quetzal originalmente se aplicaba solo a la especie P. mocinno, pero en la actualidad se usa para nombrar a todos los integrantes de los géneros Pharomachrus y Euptilotis.
En cuanto a su nombre científico, la palabra Pharomachrus se deriva del griego antiguo pharos y makros, "manta", "largo", en referencia a las aletas y la cola cubierta del ave. La palabra mocinno hace referencia a José Mariano Mociño Suárez Lozano, naturalista de la Nueva España, mentor de Pablo de la Llave.[12][13]
Se distinguen dos subespecies reconocidas:[14]
El quetzal guatemalteco (Pharomachrus mocinno), también conocido simplemente como quetzal, es una especie de ave de la familia de los trogones (Trogonidae). Su área de distribución geográfica incluye México y América Central, donde habita los bosques nubosos no perturbados. Se distinguen dos subespecies reconocidas. La palabra quetzal viene del náhuatl quetzalli, que puede traducirse como "cola larga de plumas brillantes" o bien "cola cubierta del quetzal". Anteriormente "quetzal" se aplicaba solo a la especie Pharomachrus mocinno, pero en la actualidad se utiliza como nombre genérico común para todos los integrantes de los géneros Pharomachrus. Es el ave nacional de Guatemala.
Artikulu hau Pharomachrus mocinnori buruzkoa da; beste esanahietarako, ikus «Ketzal».
Ketzala (Pharomachrus mocinno) Pharomachrus generoko animalia da. Hegaztien barruko Trogonidae familian sailkatua dago.
Erdialdeko Amerikako hegazti igokaria da, goialdean luma berde distiratsuak eta behealdean gorriak dituena.[3]
Artikulu hau Pharomachrus mocinnori buruzkoa da; beste esanahietarako, ikus «Ketzal».
Ketzala (Pharomachrus mocinno) Pharomachrus generoko animalia da. Hegaztien barruko Trogonidae familian sailkatua dago.
Erdialdeko Amerikako hegazti igokaria da, goialdean luma berde distiratsuak eta behealdean gorriak dituena.
Mayaketsaali, aikaisemmalta nimeltään kvesaali[2] (Pharomachrus mocinno) on trogonien heimoon kuuluva keskiamerikkalainen lintulaji. Pablo de La Llave kuvaili lajin holotyypin Meksikon Chiapasista ja Guatemalasta vuonna 1832.[3] Mayaketsaali on Guatemalan kansallislintu.[2] Lajista tunnetaan kaksi alalajia.[3]
Koiraan rinta ja yläosat ovat väriltään metallinhohtoisen vihreät. Vatsapuoli on punainen ja valkoinen. Naaras on ulkonäöltään vaatimaton. Koiraalle muodostuu pesimäaikana metallinhohtoinen lisäpyrstö, joka koostuu pyrstön neljästä pidentyneestä yläpeitinhöyhenestä. Lisäpyrstö ulottuu 60 senttiä pyrstönkärjen yli.[2]
Mayaketsaalin esiintymisalue ulottuu Meksikon eteläosasta Panamaan.[3] Kuten muutkin trogonit, mayaketsaali pesii puunkoloihin. Koiras hautoo munia pää osoittaen ulospäin. Lisäpyrstö on liian pitkä pesäkoloon, joten se sojottaa sieltä ulos.[2]
Mayaketsaali, aikaisemmalta nimeltään kvesaali (Pharomachrus mocinno) on trogonien heimoon kuuluva keskiamerikkalainen lintulaji. Pablo de La Llave kuvaili lajin holotyypin Meksikon Chiapasista ja Guatemalasta vuonna 1832. Mayaketsaali on Guatemalan kansallislintu. Lajista tunnetaan kaksi alalajia.
Koiraan rinta ja yläosat ovat väriltään metallinhohtoisen vihreät. Vatsapuoli on punainen ja valkoinen. Naaras on ulkonäöltään vaatimaton. Koiraalle muodostuu pesimäaikana metallinhohtoinen lisäpyrstö, joka koostuu pyrstön neljästä pidentyneestä yläpeitinhöyhenestä. Lisäpyrstö ulottuu 60 senttiä pyrstönkärjen yli.
Mayaketsaalin esiintymisalue ulottuu Meksikon eteläosasta Panamaan. Kuten muutkin trogonit, mayaketsaali pesii puunkoloihin. Koiras hautoo munia pää osoittaen ulospäin. Lisäpyrstö on liian pitkä pesäkoloon, joten se sojottaa sieltä ulos.
Pharomachrus mocinno
Le quetzal resplendissant (Pharomachrus mocinno) est une espèce d'oiseau de la famille des Trogonidae.
Il figure sur les Armoiries du Guatemala, dont il est l'oiseau national, et donne son nom à la monnaie du pays, le quetzal.
Cet oiseau mesure environ 32 cm (sans compter les plumes sous-caudales du mâle qui atteignent un mètre de long) et se reconnaît à première vue à la huppe de plumes effilochées qui surmonte sa tête et au développement des couvertures caudales, qui n'atteignent leur taille maximale qu'à l'âge de quatre ans et le font ressembler à un oiseau du paradis. Sa couleur dominante est le vert émeraude. Le ventre est rouge, les rémiges noires et les rectrices externes blanches. Sa queue peut mesurer plus de 50 cm. Sur la tête du mâle, se situent deux sortes de disques de plumes dressés à la verticale, autour de ses yeux. Ils forment une courte crête en se rejoignant sur sa calotte. Le bec du mâle, un peu caché par ses plumes, est jaune tandis que celui de la femelle est noirâtre. Celle-ci est d'un vert plus terne que le mâle et a la poitrine brun gris et le dessous de la queue barré noir et blanc.
Encore commun dans les régions restées sauvages, le quetzal passe le plus clair de son temps dans les arbres très feuillus où il reste perché sur les branches basses, presque immobile, tournant de temps à autre la tête de droite et de gauche, ou encore ouvrant et refermant sa queue qui pend presque verticalement.
Il est répandu dans les forêts humides de montagne, séjournant habituellement entre 2 000 et 2 700 mètres d'altitude.
Quand cet oiseau aperçoit un fruit mûr, il va le cueillir en voletant sur place, puis retourne sur son perchoir. Il consomme essentiellement des avocats sauvages.
Le quetzal fait entendre des sons divers, parmi lesquels un sifflement étouffé dont l'intensité augmente graduellement pour diminuer ensuite.
Lors de la parade nuptiale, le mâle attire l'attention de la femelle en volant de manière spectaculaire au-dessus de la voute des arbres et en émettant des appels sonores évoquant une poule affolée[1].
Cet oiseau est représenté par 2 sous-espèces :
Pharomachrus mocinno
Le quetzal resplendissant (Pharomachrus mocinno) est une espèce d'oiseau de la famille des Trogonidae.
Il figure sur les Armoiries du Guatemala, dont il est l'oiseau national, et donne son nom à la monnaie du pays, le quetzal.
O Pharomachrus mocinno é un paxaro da familia dos trogonidae. Atópase dende o sur de México até o oeste de Panamá (a diferenza doutros quetzais do xénero Pharomachrus, que viven no leste de Panamá e América do Sur). É moi coñecido pola súa plumaxe colorida. Ten dúas subespecies, o P. m. mocinno e o P. m. costaricensis.
O pharomachrus mocinno xoga un papel moi importante na mitoloxía de Mesoamérica e é un dos símbolos nacionais de Guatemala, xa que aparece na súa bandeira e emblema. Tamén dá nome á súa moeda.
O Pharomachrus mocinno é un paxaro da familia dos trogonidae. Atópase dende o sur de México até o oeste de Panamá (a diferenza doutros quetzais do xénero Pharomachrus, que viven no leste de Panamá e América do Sur). É moi coñecido pola súa plumaxe colorida. Ten dúas subespecies, o P. m. mocinno e o P. m. costaricensis.
O pharomachrus mocinno xoga un papel moi importante na mitoloxía de Mesoamérica e é un dos símbolos nacionais de Guatemala, xa que aparece na súa bandeira e emblema. Tamén dá nome á súa moeda.
Dugorepi kvecal (lat. Pharomachrus mocinno) prelijepa je ptica upadljivo zelenog i crvenog perja iz porodice trogona koja obitava u gustim šumama srednje Amerike.
Legendarni kvecal je sveta ptica Maya i Quicha, predstavljena na mnogim crtežima i reljefima iz vremena kad je civilizacije ovih naroda bila na vrhuncu. Prema vjerovanju Maya i Asteka Quetzalcoatl ili "pernata zmija" predstavljao je boga vjetra i simbol neprestanog obnavljanja života. Asteci koji su živjeli od zemljoradnje obožavali su ovu pticu i smatrali je osnivačem njihove civilizacije. Među skupocjenim darovima koje je španjolski moreplovac Hernan Cortez dobio od astečkog vladara Montezume izdvaja se raskošna perjanica od 200 zelenih pera iz repa kvecala, dugačkih po jedan metar. Ovoj rijetkoj ptici posvećena je i nacionalna himna Gvatemale, a njen lik je punih 80 godina bio predstavljan na poštanskim markama ove zemlje.
U vrijeme parenja mužjaci kvecala izvode spektakularan let dug samo nekoliko sekundi. Iz krošnji drveća dižu se uvis lelujavim letom uz glasno javljanje. Nakon toga, obrušavaju se i ponovo nestaju u krošnjama. Leglo ima najčešće dva mladunca, o čijem podizanju brinu oba roditelja. Nakon tog razdoblja, koje ptice provode u višim područjima, ponovo se vraćaju u nizine.
Glavna hrana su im bobičasti plodovi stabala divljeg avokada (Lauraceae). Time kvecal ima ključnu ulogu u širenju ove vrste stabala.
Kvecal živi isključivo u oblačnim šumama Srednje Amerike. Neprekidno vlažan okoliš osigurava dovoljno slomljenih, natrulih ostataka stabala u kojima kvecal može iskopati duplju za gnijezdo. Još postoje prostrane oblačne šume kao njihov životni okoliš u Kostariki, Salvadoru, Gvatemali, Hondurasu, Meksiku, Nikaragvi i Panami.
U vrijeme pretkolumbijanskih kultura prekrasno pokrovno perje iz repova kvecala služilo je svećenicima za izradu ukrasa za glavu. Kako su Asteci štovali kvecala kao božanstvo, nisu ih ubijali. Lovili su ih i čupali im duga pokrovna pera. Ubijanje kvecala kažnjavalo se smrću. Danas ih se lovi i ubija, iako je to kažnjivo.
Danas se kvecale smatra privlačnim za ekološki turizam. No, mogućnost promatranja kvecala jako ovisi o sreći i godišnjem dobu. Može ih se vidjeti samo vrlo rano ujutro, u vrijeme izlaska sunca, a u to vrijeme je šuma još puna magle i mračna.
Prije dolaska Europljana, kvecal je bio obožavan i štovan, pa je time automatski bio i zaštićen. No, sad je uništavanjem šuma vrlo ugrožen. Srednjeameričke države spadaju u područja s najvećim stupnjem smanjena površina pod šumama. Širenje poljoprivrednih površina razdvaja i usitnjava ionako, prirodnim uvjetima, ograničena područja pokrivena oblačnim šumama. Ovo se odnosi prije svega na niža područja u kojima kvecal provodi zimu. Pored lova zbog prekrasnog perja, ovo smanjenje životnog prostora smatra se glavnim razlogom njegove ugroženosti. Od 2000te godine kvecal je na crvenom popisu ugroženih vrsta IUCNa, i stavljen je pod zaštitu Washingtonskog sporazuma.
Dugorepi kvecal (lat. Pharomachrus mocinno) prelijepa je ptica upadljivo zelenog i crvenog perja iz porodice trogona koja obitava u gustim šumama srednje Amerike.
Legendarni kvecal je sveta ptica Maya i Quicha, predstavljena na mnogim crtežima i reljefima iz vremena kad je civilizacije ovih naroda bila na vrhuncu. Prema vjerovanju Maya i Asteka Quetzalcoatl ili "pernata zmija" predstavljao je boga vjetra i simbol neprestanog obnavljanja života. Asteci koji su živjeli od zemljoradnje obožavali su ovu pticu i smatrali je osnivačem njihove civilizacije. Među skupocjenim darovima koje je španjolski moreplovac Hernan Cortez dobio od astečkog vladara Montezume izdvaja se raskošna perjanica od 200 zelenih pera iz repa kvecala, dugačkih po jedan metar. Ovoj rijetkoj ptici posvećena je i nacionalna himna Gvatemale, a njen lik je punih 80 godina bio predstavljan na poštanskim markama ove zemlje.
Il quetzal splendente o trogone splendido (Pharomachrus mocinno De la Llave, 1832) è un uccello appartenente alla famiglia Trogonidae, diffuso in America Centrale.[2]
Il maschio è caratterizzato da colori vivaci, avendo il piumaggio verde rosa con becco giallo e copritrici della coda allungate fino a raggiungere persino 105 cm di lunghezza, anch'esse verdi.
La femmina ha un piumaggio smorto, con piume verde pallido e marrone, senza le lunghe copritrici superiori. La lunghezza definitiva delle copritrici è raggiunta dal maschio al terzo anno di età, ma il solo corpo del volatile raggiunge i 45 cm e i 200 g.
Ha abitudini prevalentemente gregarie, eccetto durante il periodo della riproduzione.
Depone una covata all'anno (raramente due) in cavità degli alberi, soprattutto nei tronchi fradici. Maschio e femmina collaborano nella cova delle due uova di colore celeste per circa venti giorni. I nidiacei rimangono nel nido una trentina di giorni.
Il quetzal splendente si nutre di sostanze vegetali ma anche di rane, invertebrati e lucertole.
Il quetzal splendente vive nelle foreste montane di Messico, Guatemala, Honduras, El Salvador, Nicaragua, Costa Rica e Panama, tra i 1000 e i 3000 m di quota.[1]
Sono state individuate due sottospecie:[2]
Tra il 2008 e il 2009, nello zoo della capitale del Chiapas, la regione più a sud nel Messico, sono nati dei pulcini di quetzal splendente in cattività.[3]
Venerato presso i Maya e gli Aztechi, il quetzal è il simbolo del Guatemala. Tale simbologia non è casuale: la tradizione locale lo considera simbolo di libertà poiché preferisce morire di fame piuttosto che vivere prigioniero.
Le monete dello stato stesso, che nel 1924 sostituirono il Peso guatemalteco, hanno il suo nome in quanto le sue piume erano considerate talmente preziose da essere usate come moneta di scambio.
Con le sue penne, il quetzal ha ispirato il mito del serpente piumato e del dio Quetzalcoatl, divenendo un uccello sacro di molte culture mesoamericane.
Nel 2012 è diventato la mascotte di Ubuntu 12.10.
È uno degli animali di rappresentanza di una squadriglia scout.
Il quetzal splendente o trogone splendido (Pharomachrus mocinno De la Llave, 1832) è un uccello appartenente alla famiglia Trogonidae, diffuso in America Centrale.
Šis straipsnis apie paukštį. Apie Gvatemalos valiutą skaitykite straipsnyje Gvatemalos kecalis.
Kecalis (lot. Pharomachrus mocinno, angl. Resplendent Quetzal) – spalvingas trogoninių (Trogonidae) šeimai priklausantis, tropinių Centrinės Amerikos sričių paukštis. Paplitęs nuo pietų Meksikos iki Panamos.
Kūno ilgis 36 cm, uodegos – 64 cm. Svoris iki 210 g. Plunksnos blizgiai žalios, krūtinė – raudona. Patinų snapas geltonas, patelių – juodas. Minta daugiausia vaisiais, kartais vabzdžiais, varlėmis.
Kecalis – svarbi Centrinės Amerikos mitų būtybė. Siejamas su actekų dievu Kecalkoatliu. Indėnų kultūrose kecalis buvo laikomas šventu paukščiu, jį buvo draudžiama žudyti, įkalinti, tik jo uodegos plunksnos buvo naudojamos papuošimui. Dėl to šis paukštis laikomas ir laisvės simboliu. Kecalis yra nacionalinis Gvatemalos simbolis, vaizduojamas herbe, jo garbei pavadinta šalies valiuta.
Kecalis (lot. Pharomachrus mocinno, angl. Resplendent Quetzal) – spalvingas trogoninių (Trogonidae) šeimai priklausantis, tropinių Centrinės Amerikos sričių paukštis. Paplitęs nuo pietų Meksikos iki Panamos.
Kūno ilgis 36 cm, uodegos – 64 cm. Svoris iki 210 g. Plunksnos blizgiai žalios, krūtinė – raudona. Patinų snapas geltonas, patelių – juodas. Minta daugiausia vaisiais, kartais vabzdžiais, varlėmis.
Kecalis – svarbi Centrinės Amerikos mitų būtybė. Siejamas su actekų dievu Kecalkoatliu. Indėnų kultūrose kecalis buvo laikomas šventu paukščiu, jį buvo draudžiama žudyti, įkalinti, tik jo uodegos plunksnos buvo naudojamos papuošimui. Dėl to šis paukštis laikomas ir laisvės simboliu. Kecalis yra nacionalinis Gvatemalos simbolis, vaizduojamas herbe, jo garbei pavadinta šalies valiuta.
De quetzal (Pharomachrus mocinno) is een vogel uit Midden-Amerika, die behoort tot de familie van de trogons. Het is de nationale vogel van het Midden-Amerikaanse land Guatemala.
Lengte: kop-romp 35–40 cm,[2] staart tot 100 cm. Gewicht: 200-225 g.
De quetzal is volgens velen de mooiste soort uit de familie van de trogons. Zowel de mannetjes als de vrouwtjes hebben een metaalglanzende groene kop, rug en vleugels, een helderrode borst en witte onderstaartveren. Bij de wijfjes zijn de kleuren overigens wel wat minder uitbundig dan bij de mannetjes en vaak is het metaalgroen vervangen door bruine veren. Bij mannetjes groeien in de paartijd vier staartdekveren uit tot erg lange, sierlijke groene slierten die buitenboord hangen als ze in het nesthol zitten. De poten van de quetzal zijn grijs en hebben vier tenen aan iedere voet. Twee tenen zijn naar voren, de andere twee zijn naar achteren gericht. De snavel van de quetzal is kort, maar wel erg sterk. Mannelijke vogels hebben een gele bek, wijfjes een zwarte.
De quetzal voedt zich voornamelijk met vruchten en dan vooral wilde avocado’s. Die worden geheel ingeslikt, waarna het vruchtvlees in de maag wordt verteerd. De grote pit wordt weer uitgespuugd, waardoor de quetzal bijdraagt aan de verspreiding van avocado-bomen. Quetzals eten daarnaast insecten, spinnen, kleine boomkikkers en gekko’s.
Deze vogels houden zich vooral op in de boomkruinen. De mannelijke quetzal claimt iedere dag opnieuw zijn territorium met zijn kenmerkende roep, die vooral bij zonsopgang, midden op de morgen en bij zonsondergang te horen is.
Het broedseizoen loopt van maart tot juni. De quetzal nestelt vaak in boomholten die door spechten verlaten zijn. Er worden twee tot vier lichtblauw gekleurde eieren gelegd, waarop de ouders om beurten broeden. De jongen komen na ongeveer achttien dagen uit het ei en worden door beide ouders opgevoed. Ze hebben nog niet de prachtige kleuren van hun ouders en de jongen worden voornamelijk gevoed met kleine insecten. Na een maand vliegen de kleine quetzals uit, hoewel ze een tijd nog vaak met hun ouders optrekken.
Beboste gebieden van 1200 tot 3000 meter hoogte, zoals nevelwouden, vormen het leefgebied van de quetzals.
De soort telt twee ondersoorten:
De quetzal maakt deel uit van veel Indiaanse legenden en deze vogel is vooral sterk verbonden met Quetzalcoatl, de god van de wind en de cultuur bij de Azteken, wiens naam gevederde slang betekent. Op het doden van een quetzal stond de doodstraf. Ook bij de Maya’s stond de quetzal hoog in aanzien als symbool voor vrijheid, mede omdat de quetzal in gevangenschap altijd sterft. De rode borst zou de quetzal volgens de legenden hebben gekregen tijdens de komst van de Spaanse conquistadores (veroveraars) zoals Hernán Cortés. Toen de Spanjaarden de Maya’s versloegen, zouden de quetzals geland zijn op de bebloede Indianen om hen te beschermen. Door het bloed kleurde de borst van de quetzal helderrood.
De quetzal is een symbool in de nationale vlag en het wapen van Guatemala, ook hier omdat deze vogel steeds sterft als hij gekooid wordt. Ook is er in 1935 een Orde van de Quetzal ingesteld, de hoogste onderscheiding van Guatemala.
Mannetje
Vrouwtje bij nest
Vrouwtje
De quetzal (Pharomachrus mocinno) is een vogel uit Midden-Amerika, die behoort tot de familie van de trogons. Het is de nationale vogel van het Midden-Amerikaanse land Guatemala.
Praktketsal (vitenskapelig navn Pharomachrus mocinno) er en fugleart som lever i Mellom-Amerika fra Mexico til Panama. Den er hovedsakelig grønn, men med noen røde fjær. Halefjærene kan bli opptil en meter lange. Praktketsalen er nasjonalfugl i Guatemala og var også en hellig fugl i Aztekerriket.
Myntenheten i Guatemala er oppkalt etter fuglen.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Praktketsal (vitenskapelig navn Pharomachrus mocinno) er en fugleart som lever i Mellom-Amerika fra Mexico til Panama. Den er hovedsakelig grønn, men med noen røde fjær. Halefjærene kan bli opptil en meter lange. Praktketsalen er nasjonalfugl i Guatemala og var også en hellig fugl i Aztekerriket.
Myntenheten i Guatemala er oppkalt etter fuglen.
Multimedia w Wikimedia Commons Kwezal herbowy, quetzal (Pharomachrus mocinno) – gatunek ptaka z rodziny trogonów (Trogonidae) zamieszkujący tereny od południowego Meksyku po Kostarykę i zachodnią część Panamy. Najliczniejszy w Gwatemali i Hondurasie. Odgrywał znaczącą rolę w wierzeniach ludów Mezoameryki.
Przedstawiciele obu płci są krępymi ptakami o dużych głowach. Samiec kwezala herbowego jest powszechnie uważany za jednego z najpiękniejszych ptaków na świecie. Ma jaskrawe upierzenie – połyskujący zielony wierzch i karmazynowy spód ciała. Ma też niezwykle długie pokrywy nadogonowe, sięgające poza sterówki i tworzące sięgający 60 cm długości tren[3]. Pokrywy podogonowe są śnieżnobiałe. Na wierzchu głowy posiada krótkie, stojące i włosowate pióra tworzące rodzaj „fryzury”. Samica upierzona jest nieco skromniej: nie posiada trenu, ani stojących piór na głowie, pierś jest bardziej szara a karmazynowy kolor znajduje się tylko w dolnej części brzucha. Wierzch ciała opalizujący, zielony jak u samca[4]. Kwezal często długi czas przesiaduje bez ruchu, dlatego też mimo jaskrawego upierzenia trudno go dostrzec.
Długość ciała ok. 35–40 cm (bez ozdobnych piór ogona u samca), masa ok. 210 g.
Pierwotne lasy deszczowe Ameryki Środkowej na wysokości od 1300 do 3000 m n.p.m.[4]
Głównie owoce, ale także owady chwytane na ziemi lub gałęzi z lotu[5], rzadziej żaby lub jaszczurki[6].
Gnieżdżą się w dziuplach, gdzie samica składa 2 jaja[5]. Wysiadywaniem zajmują się obydwoje rodzice – samce w dzień, samice w nocy, przy czym długi tren samca w trakcie wysiadywania zagina się nad głową i wystaje z dziupli. Po 18 dniach wykluwają się nagie i niedołężne pisklęta. Karmią je zarówno samiec, jak i samica, przy czym często zdarza się, że w momencie dorastania piskląt samica zaprzestaje karmienia wcześniej, zanim młode są samodzielne i na koniec karmi je tylko samiec.
Odgrywał ważną rolę w mitologii prekolumbijskiej (Azteków i Majów). Nazwa ptaka pochodzi z języka nahuatl używanego przez Azteków. Majowie zabicie ptaka karali śmiercią, zaś sami po złapaniu i wyrwaniu ozdobnych i cenionych piór wypuszczali ptaka na wolność. Konkwistadorzy znieśli zakaz zabijania kwezali i przez kolejne 400 lat przebywania w obrębie jego zasięgu ograniczyli występowanie gatunku do wysoko położonych górskich lasów[3].
Dziś jego wizerunek znajduje się na fladze i w godle Gwatemali, nazwę „kwezal” nosi również miasto w tym kraju i jego waluta.
Kwezal herbowy, quetzal (Pharomachrus mocinno) – gatunek ptaka z rodziny trogonów (Trogonidae) zamieszkujący tereny od południowego Meksyku po Kostarykę i zachodnią część Panamy. Najliczniejszy w Gwatemali i Hondurasie. Odgrywał znaczącą rolę w wierzeniach ludów Mezoameryki.
O quetzal-resplandecente (Pharomachrus mocinno), por vezes chamada de "serpente de penas" é uma ave trogoniforme, típica da América Central.[1]
O quetzal-resplandecente tem um comprimento médio de 36 cm, acrescentado de mais cerca de 60 cm de cauda. É uma ave de modo de vida solitário, procurando frutos ou insectos nas árvores da floresta. O macho possuí rectrizes extraordinárias que o ajudam a atrair a fêmea.
Seu habitat são as florestas do México, da Guatemala e Costa Rica.
Os antigos povos da Mesoamérica - Maias e Astecas - prestavam culto ao quetzal como ave sagrada e hoje em dia é a ave nacional da Guatemala.
O quetzal-resplandecente (Pharomachrus mocinno), por vezes chamada de "serpente de penas" é uma ave trogoniforme, típica da América Central.
O quetzal-resplandecente tem um comprimento médio de 36 cm, acrescentado de mais cerca de 60 cm de cauda. É uma ave de modo de vida solitário, procurando frutos ou insectos nas árvores da floresta. O macho possuí rectrizes extraordinárias que o ajudam a atrair a fêmea.
Seu habitat são as florestas do México, da Guatemala e Costa Rica.
Os antigos povos da Mesoamérica - Maias e Astecas - prestavam culto ao quetzal como ave sagrada e hoje em dia é a ave nacional da Guatemala.
Praktquetzal[2] (Pharomachrus mocinno) är en fågel i familjen trogoner inom ordningen trogoner.[3]
Den är Guatemalas nationalfågel och återfinns i landets statsvapen och flagga samt har gett namn åt valutan i landet.[4]
Praktquetzal delas in i två distinkta underarter:[3]
IUCN kategoriserar arten som nära hotad.[1]
Fågelns vetenskapliga artnamn hedrar José Mariano Mociño y Losada (1757-1819), mexikansk botaniker och naturforskare.[5]
.jpg)
Praktquetzal, Costa Rica, 2016
Wikimedia Commons har media som rör praktquetzal.
Wikispecies har information om Pharomachrus mocinno.
Praktquetzal (Pharomachrus mocinno) är en fågel i familjen trogoner inom ordningen trogoner.
Den är Guatemalas nationalfågel och återfinns i landets statsvapen och flagga samt har gett namn åt valutan i landet.
Це незавершена стаття з орнітології.Nuốc nữ hoàng,[2] danh pháp khoa học là Pharomachrus mocinno, là một loài chim trong họ Trogonidae.[3] Đây là loài quốc điểu của Guatemala, hình ảnh của nó xuất hiện trong quốc kỳ và quốc huy của nước này.
Nuốc nữ hoàng, danh pháp khoa học là Pharomachrus mocinno, là một loài chim trong họ Trogonidae. Đây là loài quốc điểu của Guatemala, hình ảnh của nó xuất hiện trong quốc kỳ và quốc huy của nước này.
Pharomachrus mocinno De la Llave, 1832
Охранный статус
Квезаль[1], или квеза́л[2], или кетсаль[2] (лат. Pharomachrus mocinno) — самая крупная птица отряда трогонообразных.
Длина до конца хвоста — 35 см, такой же длины два самых длинных надхвостовых пера, два других пера покороче. Самец сверху ярко-зелёный с золотистым оттенком и с металлическим блеском. Перья на голове распушены в виде невысокого, но широкого хохла. Большие зелёные кроющие перья крыла удлинены и свисают над тёмными крыльями. Брюхо и подхвостье густого малинового цвета. Хвост снизу белый. К концу гнездового сезона оперение самца снашивается и теряет своё великолепие.
Самка лишена хохла и надхвостовых длинных перьев. Сверху зелёная, но без золотистого оттенка, снизу коричнево-бурая, хвост снизу испещрён бурыми полосками.
Питается почти исключительно плодами окотеи, которые глотает целиком, но при случае поедает насекомых, маленьких древесных лягушек, ящериц и улиток. Сидит неподвижно на ветвях непосредственно под пологом леса и время от времени делает выпады, чтобы схватить оказавшееся рядом насекомое или поклевать плоды на деревьях. Перелетая с ветки на ветку, совершает прыжки назад.
Гнездится в дуплах. В кладке 2—4 бледных яйца. При насиживании яиц птица сидит в гнезде так, что голова обращена наружу, а кроющие перья хвоста выходят из гнезда над головой.
Населяет холодные горные леса от Южной Мексики до Панамы. В сухой сезон этих птиц можно встретить на высоте до 3000 метров над уровнем моря, а в сезон дождей они спускаются с высокогорья на высоты до 1000 м. Гнездится квезаль на кронах высоких деревьев, отыскивая дупла как минимум в 50 м над землёй, а иногда и выше.
В брачный сезон самец квезаля громкими криками призывает самку к выбранному им месту для устройства гнезда. Местом для гнезда обычно становится покинутое прежним хозяином дупло в стволе гнилого дерева, хотя изредка птицы делают дупла сами.
Самец описывает в воздухе широкие круги, издавая призывные крики. Партнёры делают гнездо сообща, после спаривания самка откладывает 2—4 круглых яйца с блестящей скорлупой. В течение 17—18 дней кладку насиживают оба родителя. Птенцы вылупляются голыми, но быстро покрываются пухом. В первые дни жизни родители кормят птенцов насекомыми, а позднее начинают приносить фрукты, лягушек, улиток или ящериц. Молодь остаётся в гнезде около 20 дней, пока полностью не оперится, а половой зрелости достигает примерно в трёхлетнем возрасте.
В прошлом квезали почитались ацтеками и во множестве водились в тропических лесах. Когда Кортес разгромил империю ацтеков, на птиц началась охота, и они оказались на грани полного исчезновения. Сегодня квезаль включён в международную Красную книгу исчезающих видов, однако для сохранения вида этой меры явно недостаточно. Люди продолжают вырубать тропические леса — единственное место обитания квезаля, а разводить их в неволе не удаётся: пойманные птицы быстро погибают.
Священная птица у древних майя и ацтеков. Они считали его богом воздуха и его длинные зелёные надхвостовые перья использовали в религиозных церемониях. Однако птиц для этого никогда не убивали, а ловили живьём, вырывали у них перья и отпускали.
В современной Гватемале квезаль — государственный символ страны, национальный символ свободы. Среди жителей распространено глубоко укоренённое убеждение, что, будучи лишённой свободы, эта птица умирает от разрыва сердца. Квезаль изображён на гербе государства, денежная единица там называется кетсаль.
Квезаль, или квеза́л, или кетсаль (лат. Pharomachrus mocinno) — самая крупная птица отряда трогонообразных.
Ref: ITIS 553589
鳳尾綠咬鵑（學名：Pharomachrus mocinno），是咬鵑科中一種十分華麗的鳥類。其他咬鵑科的鳥都是在南美洲及東巴拿馬中出現，只有此種鳥出沒在南墨西哥到西巴拿馬等地。共有兩個亞種，分別是指名亞種P. m. mocinno及哥斯達黎加亞種P. m. costaricensis。此鳥在中部美洲神話當中佔有重要的一席位。
鳳尾綠咬鵑一般體長36厘米，在繁殖季節時的雄鳥連同獨有的尾羽可達64厘米長。體重約為210克。有指牠也是咬鵑科中體形最大的鳥。胸部為紅色，羽毛則為綠色（在不同角度觀看可看到由金屬綠至藍紫色不等）。一般情況下一級飛翼的羽毛會遮掩了尾羽，而只有繁殖季節時的雄性才會看到長長的尾羽。雄性並有一個如頭盔般的冠毛。雄性成鳥的喙為黃色，雌性則為黑色。 由於鳳尾綠咬鵑的皮層較薄及易於撕裂，因此牠們必須進化出較厚的羽毛去保護牠們。與其他同科鳥類一樣，牠們都有一雙大眼睛以應付森林內較暗淡的環境。 其嗚叫聲異常高音，常用kyow去形容這種尖銳的叫聲。常雙雙兩兩的共同嗚叫，而且毫無變化地不繼重複。
鳳尾綠咬鵑是一種特化的食果动物（英语：frugivore），偶而也會吃一些昆蟲（主要是黃蜂、螞蟻及幼蟲）及蛙類，但對牠們來說最重要的食物就是營養極豐富的牛油果及其家族中的成員。牠們會把整個果嚥下後才再用反芻的方式把果實吐出，這做法也簡接地幫助了種子間的傳播。
棲息於中美洲（從南墨西哥到巴拿馬）雲海繚繞的深山森林內，鳳尾綠咬鵑在非繁殖季節時較喜愛獨處。而每逢繁殖季節過後，雌性就在腐爛的大樹上鑿出容得下牠們的小洞，並誕下兩只淡藍色的鳥蛋。由於鳳尾綠咬鵑的雌鳥僅在這些遭受破壞的大樹上下蛋，因此是否有足夠的大樹遭到惡劣天氣破壞也間接影響了此鳥的繁殖率。
父母雙方均會進行孵育的工作，尾巴上長長的覆羽既會捲摺在洞內，一小部分則會喬裝成一束由洞內長出的蕨類。孵化約需18天，一般雄性在日間進行孵化，而雌性則在晚間留在洞內繼續工作。孵化後父母雙方就會四出尋覓食物，如果類、漿果、昆蟲、蜥蜴及細小的蛙類等。雖然如此，但一般雌性對照顧幼小興趣不大，即使是最脆弱的時期也常漠視牠們的需要，而把一切的重擔留給雄性照料，直至牠們獨立為止。
鳳尾綠咬鵑不是一種強壯的鳥類，飾冠鷹鵰、貓頭鷹、綠寶小鵎鵼、松鼠及蜜熊等均對牠們虎視眈眈（Pribor 1999）。
其種加詞mocinno來自發表者Pablo de la Llave為紀念其恩師──José Mariano Mociño，而將這種鳥以其恩師名字的拉丁化後命名。雖然有時這種加詞會被串成mocino，但在從前的西班牙文中ñ多串成nn，所以現時nn這串法已被認定為合法及唯一的官方名稱[1]、[2]。 其英文俗名quetzal則來自納瓦特爾語，當中quetzalli意指長而挺拔的羽毛，quetzaltotōtl指擁有長而挺拔的羽毛的鳥，從而簡化出quetzal這個名詞[1]。
鳳尾綠咬鵑（學名：Pharomachrus mocinno），是咬鵑科中一種十分華麗的鳥類。其他咬鵑科的鳥都是在南美洲及東巴拿馬中出現，只有此種鳥出沒在南墨西哥到西巴拿馬等地。共有兩個亞種，分別是指名亞種P. m. mocinno及哥斯達黎加亞種P. m. costaricensis。此鳥在中部美洲神話當中佔有重要的一席位。
この項目では、鳥類について説明しています。通貨については「ケツァル」をご覧ください。 
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : キヌバネドリ目 Trogoniformesケツァール (スペイン語・英語 quetzal、ナワトル語 quetzalli) は、鳥類キヌバネドリ科の一種である。学名 Pharomachrus mocinno。カザリキヌバネドリの和名もある。
鮮やかな色彩をもつ美しい鳥として知られている。
ケツァールはアステカの主要言語だったナワトル語由来で、「大きく輝いた尾羽」[1]または「ケツァールの尾の雨おおい羽」[2]という意味である。語根の quetz は、「立つ」という意味で、羽を立てた状態を意味する。
ケツァールは本来はこの種を意味し、日本語などでは主にその意味で使う。しかし、スペイン語や英語では主にケツァール属 Pharomachrus の総称で、さらにアメリカ鳥学会 (AOU) は Euptilotis 属をケツァールに含めている。そのため、この種の英語名は Quetzal ではなく Resplendent Quetzal（輝くケツァール）である。
種小名 mocinno は記載者パブロ・デ・ラ・ジャーベ (Pablo de La Llave) の恩師ホセ・モシーニョ (José Mariano Mociño) の姓のラテン語化である。
メキシコ南部からパナマにかけての山岳地帯の森林に生息している。
体長は35センチメートル程度だがオスは長い飾り羽をもち、これを含めると全長は90 - 120センチメートルにもなる。頭から背にかけて光沢のある濃緑色をしており、腹部が鮮やかな赤色である。
古代アステカではケツァールは農耕神ケツァルコアトルの使いであり、ケツァールの羽毛を身につけることは最高位の聖職者と王だけに許された特権であった。
ケツァールはグアテマラの国鳥で、通貨単位名でもある。ただし日本では、通貨としては「ケツァル」と言うことが多い。
静岡朝日テレビのマスコットキャラクターとして、ケツァールをモチーフにしたキャラクター「アーサー」が、1993年10月1日〜2005年3月末まで使われていた。
また、鳳凰の一種とも言われる鸞の外観について、ケツァールに合致するとの指摘もある。（笹間良彦 『図説・日本未確認生物事典』 柏書房、1994年、163頁。ISBN 978-4-7601-1299-9）
北海道テレビ放送の番組「水曜どうでしょう」には、ケツァールを撮影するためにコスタリカで苦闘する企画がある（該当項参照のこと）。
ケツァール
雄の剥製
剥製
飛翔
ケツァール (スペイン語・英語 quetzal、ナワトル語 quetzalli) は、鳥類キヌバネドリ科の一種である。学名 Pharomachrus mocinno。カザリキヌバネドリの和名もある。
鮮やかな色彩をもつ美しい鳥として知られている。
케찰(스페인어: Quetzal, 학명: Pharomachrus mocinno)은 비단날개새과에 속하는 새로, 중앙아메리카 멕시코 남부에서 파나마 서부 산악 지대까지에 이르는 지역에 서식한다. 전체적으로 녹색과 적색을 띄고 있다. 몸 길이는 평균 36cm, 꼬리 길이는 약 60cm이며 주로 나무 위에서 열매를 따먹거나 곤충, 작은 동물을 잡아먹으면서 생활한다.
중앙아메리카의 마야 문명과 아스텍 문명에서 신성한 새로 여겨졌다. 과테말라에서는 자국을 상징하는 나라새(국조(國鳥))로 여겨지고 있으며 과테말라의 국장에 그 모습을 새기고 자국의 통화(화폐) 단위 이름을 케찰로 정하고 있다. 아스텍 신화에 나오는 날개달린 뱀의 형상을 한 신인 케찰코와틀은 여기서 따온 이름이다.
.jpg)
.jpg)
