الأسماء في صفحات التنقل
Acrocephalus familiaris és un ocell de la família dels acrocefàlids (Acrocephalidae) que habita praderies i arbusts de Nihoa, a les illes Hawaii.
Acrocephalus familiaris és un ocell de la família dels acrocefàlids (Acrocephalidae) que habita praderies i arbusts de Nihoa, a les illes Hawaii.
Der Hawaii-Rohrsänger (Acrocephalus familiaris), auch Südseerohrsänger genannt, ist eine Vogelart aus der Gattung der Rohrsänger. Der vom Aussterben bedrohte Nihoa-Rohrsänger, der auf der Hawaii-Insel Nihoa vorkommt, und der Laysan-Rohrsänger, der zwischen 1916 und 1923 ausgestorben ist, sind Unterarten des Hawaii-Rohrsängers. Er ist der einzige Vertreter der Rohrsängerartigen, der die Hawaii-Inseln besiedelt hat, jedoch gibt es keine fossilen Nachweise, die belegen, dass der Hawaii-Rohrsänger auch außerhalb von Laysan und Nihoa existiert hat.
Hawaii-Rohrsänger gehen langfristige Paarbindungen ein und verteidigen über viele Jahre ihre Reviere. Die Brutreviere können bis 0,95 ha groß sein, üblich sind jedoch Reviergrößen zwischen 0,19 und 0,40 ha. Die Brut findet zwischen Januar und September statt und ist vom Nahrungsangebot abhängig.
Es wurden zwei Unterarten des Hawaii-Rohrsängers beschrieben:
Die Nihoa-Unterart des Hawaii-Rohrsängers wird von der IUCN als vom Aussterben bedroht (Critically Endangered, CR) eingestuft, weil sie nur auf einer extrem kleinen Insel vorkommt und die Population aufgrund klimatischer Ereignisse stark schwankt. Die Freisetzung einer räuberischen Tierart oder die Ausbringung nicht einheimischer Pflanzen oder Insekten könnte auch die zweite Unterart – und damit die Art – zum Aussterben bringen.[1]
Der Hawaii-Rohrsänger (Acrocephalus familiaris), auch Südseerohrsänger genannt, ist eine Vogelart aus der Gattung der Rohrsänger. Der vom Aussterben bedrohte Nihoa-Rohrsänger, der auf der Hawaii-Insel Nihoa vorkommt, und der Laysan-Rohrsänger, der zwischen 1916 und 1923 ausgestorben ist, sind Unterarten des Hawaii-Rohrsängers. Er ist der einzige Vertreter der Rohrsängerartigen, der die Hawaii-Inseln besiedelt hat, jedoch gibt es keine fossilen Nachweise, die belegen, dass der Hawaii-Rohrsänger auch außerhalb von Laysan und Nihoa existiert hat.
Hawaii-Rohrsänger gehen langfristige Paarbindungen ein und verteidigen über viele Jahre ihre Reviere. Die Brutreviere können bis 0,95 ha groß sein, üblich sind jedoch Reviergrößen zwischen 0,19 und 0,40 ha. Die Brut findet zwischen Januar und September statt und ist vom Nahrungsangebot abhängig.
The millerbird (Acrocephalus familiaris) is a species of Old World warbler in the family Acrocephalidae endemic to the Hawaiian Islands.
It has two subspecies, A. f. kingi and A f. familiaris. The nominate subspecies, the Laysan millerbird, became extinct sometime between 1916 and 1923. The former, the critically endangered Nihoa millerbird, remains the only race left, inhabiting the small island Nihoa in Hawaiʻi, though it has since been reintroduced to Laysan. It is the only Old World warbler to have colonised Hawaiʻi, although there is no fossil evidence that the species ever had a distribution beyond these two islands.
Millerbirds form long-term pair bonds and defend territories over a number of years. Territories can be as large as 0.95 hectares (2.3 acres), although 0.19–0.40 hectares (0.47–0.99 acres) is more typical. Breeding occurs variably from January to September depending on food availability.
A small warbler that occurs only on Nihoa and Laysan in the Northwestern Hawaiian Islands. It is unlikely to be confused with any other species; the only other passerines on those islands are finches. It does not occur on the main Hawaiian Islands and prefers dense, low vegetation. It is usually secretive and hard to see well, but males sometimes sing from an exposed perch. The song and calls are harsh chirps and churring.
The millerbird (Acrocephalus familiaris) is a species of Old World warbler in the family Acrocephalidae endemic to the Hawaiian Islands.
La Havaja kanbirdo (Acrocephalus familiaris) estas birdo de la genro Acrocephalus aŭ kanbirdoj kiuj estas brunecaj birdoj kiuj loĝas en kareksejoj kaj apartenas al la familio de Akrocefaledoj, sed iam estis inkludataj en la grupo de Silviedoj. Ĝi havis du subspeciojn, A. f. kingi kaj A f. familiaris. Tiu lasta, la Lajsana kanbirdo, formortiĝis iam inter 1916 kaj 1923. La antaŭa, la draste endanĝerita Nihoa kanbirdo, restas la unura raso, kaj loĝas la malgrandan insulon de Nihoa en Havajo. Ĝi estas la ununura silviedo de la Malnova Mondo kiu koloniigis Havajon, kvankam ne estas fosilia pruvo ke tiu specio kavis iam distribuadon ie ajn krom tiuj du insuloj.
Havajaj kanbirdoj formas longdaŭrajn parojn kaj defendas teritoriojn dum kelkaj jaroj. Teritorioj povas esti tiom grandaj kiom ĝis 0.95 ha, kvankam 0.19 – 0.40 ha estas pli oftaj. Reproduktado okazas el januaro al septembro depende de la manĝodisponeblo.
La Havaja kanbirdo (Acrocephalus familiaris) estas birdo de la genro Acrocephalus aŭ kanbirdoj kiuj estas brunecaj birdoj kiuj loĝas en kareksejoj kaj apartenas al la familio de Akrocefaledoj, sed iam estis inkludataj en la grupo de Silviedoj. Ĝi havis du subspeciojn, A. f. kingi kaj A f. familiaris. Tiu lasta, la Lajsana kanbirdo, formortiĝis iam inter 1916 kaj 1923. La antaŭa, la draste endanĝerita Nihoa kanbirdo, restas la unura raso, kaj loĝas la malgrandan insulon de Nihoa en Havajo. Ĝi estas la ununura silviedo de la Malnova Mondo kiu koloniigis Havajon, kvankam ne estas fosilia pruvo ke tiu specio kavis iam distribuadon ie ajn krom tiuj du insuloj.
Havajaj kanbirdoj formas longdaŭrajn parojn kaj defendas teritoriojn dum kelkaj jaroj. Teritorioj povas esti tiom grandaj kiom ĝis 0.95 ha, kvankam 0.19 – 0.40 ha estas pli oftaj. Reproduktado okazas el januaro al septembro depende de la manĝodisponeblo.
El carricero familiar (Acrocephalus familiaris)[2] es una especie de ave paseriforme de la familia Acrocephalidae endémica de la isla Nihoa en Hawái.
El carricero hawaiano forma los vínculos de pareja a largo plazo y defiende sus territorios durante varios años. Los territorios pueden ser tan grandes como 0,95 hectáreas, aunque los de 0,19 a 0,40 hectáreas es el más típico. La reproducción tiene lugar de forma variable entre enero y, dependiendo de la disponibilidad de alimentos, de septiembre.
Se reconocen las siguientes subespecies:[3]
El carricero familiar (Acrocephalus familiaris) es una especie de ave paseriforme de la familia Acrocephalidae endémica de la isla Nihoa en Hawái.
Acrocephalus familiaris Acrocephalus generoko animalia da. Hegaztien barruko Acrocephalidae familian sailkatua dago.
Acrocephalus familiaris Acrocephalus generoko animalia da. Hegaztien barruko Acrocephalidae familian sailkatua dago.
Laysaninkerttunen (Acrocephalus familiaris) on Havaijin saariryhmällä elävä kotoperäinen kerttunen. Lajin historiallinen levinneisyysalue kattaa kaksi saarta, Laysanin ja Nihoan. Siitä on kuvattu kaksi alalajia, kingi Nihoalla ja familiaris Laysanilla, josta se kuoli sukupuuttoon. Lajia tavataan nykyisin taas molemmilla saarilla, koska Nihoan lintuja on siirretty Laysanille. Laysaninkerttunen luokitellaan äärimmäisen uhanalaiseksi. Walter Rothschild kuvaili lajin holotyypin Laysanilta 1892.[2]
Pienehkö ja hoikka kerttunen. Pituus on 14 cm ja paino 15–21,5 g. Muistuttaa kooltaan meikäläistä rytikerttusta. Laysaninkerttunen on väriltään harmaanruskea tai vhreänruskea, alapuoli vaalean harmaanvalkoinen. Yleisilmeeltään hyvin vaatimaton ilman yhtään silmiinpistävää diagnostista tuntomerkkiä. Lyhyt ja heikko silmäkulmajuova häviää pian silmän yläpuolella. Jalat ja nokka ovat tummanharmaat. Sukupuolet ovat samannäköiset. Laji ei muistuta mitään muuta lintua levinneisyysalueellaan. Nihoan ainoa toinen varpuslintu on nihoanpalila, johon sekoittaminen on mahdollista vain hyvin kaukaa.[3]
Hiljainen ja heikko laulu, joka ei luontaisessa ympäristössään kanna kauas. Laulu alkaa kuudella-seitsemällä ohuella metallisella 'tsit' -äänellä, joita seuraa rätisevä ja nopea 8–10 sekunnin laulujakso. Laulu on rakenteeltaan ja sävyltään tyypillinen kerttusen laulu ja sitä kuullaan pesimäaikaan tammikuusta syyskuulle.[3]
Muita ääniä heikko, usein toistettu 'tshik' ja hiljainen ja lyhyt 'sviiio'.[3]
Erittäin paikkauskollinen lintu, joka pysyy omalla reviirillään jopa koko elämänsä. Rengastetut linnut ovat pysytelleet 50 metrin etäisyydellä rengastuspaikasta vuosia. Laysaninkerttuset ovat monogamisia ja molemmat emot rakentavat pesän lähelle maata tiheään pensaaseen. Pesiminen tapahtuu tammi-syyskuun välillä, jolloin Nihoalla on enemmän sateita ja oletettavasti enemmän ravintoa. Munia syntyy yleensä kaksi ja molemmat emot hautovat niitä noin 16 päivää. Nuoretkaan linnut eivät luultavasti liiku kovin kauas syntymäpaikaltaan, koska lajia ei ole koskaan havaittu muilla kuin kotisaarillaan.[3]
Nihoa on alle neliökilometrin kokoinen pieni ja jyrkkä saari. Laysaninkerttuset pesivät Nihoan keskialueilla, joilla kasvillisuus on matalaa ja tiheää. Vain 40 hehtaaria Nihoasta on kasvillisuuden peitossa, mutta siitä suurin osa on kerttusille sopivaa alaa. Pesimäalueen kasvilajisto koostuu ennen muuta savikoista, koisoista, röllinurmikoista ja siidoista. Laysaninkerttuset syövät hyönteisiä, poimien niitä kasveilta ja maasta sekä pyydystäen niitä lennosta. Perhoset ovat suosituinta ravintoa. Englannikielinen nimi 'millerbird' viittaa yöperhosiin, joita Laysanilla kutsuttiin nimellä 'miller'.[3]
Alun perin laysaninkerttusia tavattiin kahdella saarella ja kullekin saarelle määritettiin oma alalajinsa:
Huolimatta siitä, että kerttuset ovat pieniä lintuja, joiden ei uskoisi pystyvän ylittämään suuria merialueita, ovat ne asuttaneet ison osan Tyynenmeren saarista. Omia kerttuslajejaan on muun muassa Pitcairnilla ja Cookinsaarilla. Laysaninkerttunen eroaa kuitenkin ulkonäöltään kaikista muista Tyynenmeren kerttusista ja on luultavasti lähtöisin eri aasialaisesta kantalajista kuin ne. Ulkonäöltään lähinnä oleva mahdollinen kantalaji on papyruskerttusen itäisin sumbae-alalaji, jonka levinneisyysalue yltää pitkälle Papua-Uuteen-Guineaan ja Salomonsaarille. Laysaninkerttusen siipirakenne kuitenkin viittaisi muuttavaan esi-isään, eikä Kaakkois-Aasian papyruskerttuset ole sellaisia.[3]
Laji kuvattiin tieteelle ensin Laysanilta 1892. Saarelle istutettiin kaniineja ja marsuja 1894, ja ne lisääntyivät räjähdysmäisesti tuhoten lähes kaiken kasvillisuuden. Laysaninkerttunen hävisi Laysanilta vuosien 1915 ja 1923 välillä.
Muutama kuukausi sen jälkeen, kun nimialalajin sukupuutto varmistui 1923, saman retkikunnan onnistui löytää lajin toinen populaatio Nihoalta. Nihoalla on ollut aikojen saatossa havaijilaisten asutusta, mutta saari on säästynyt tuhoisilta tulokaslajeilta lukuun ottamatta Schistocerca nitens -heinäsirkkaa, joka tuhosi kasvillisuutta vuosien 1999 ja 2003 välillä. Sinä aikana, kun laysaninkerttunen on tunnettu Nihoalla, ovat arviot sen populaatiokoosta vaihdelleet 30 ja 800 yksilön välillä. Pienessä populaatiossa satunnaisvaihtelut ovat suuria ja esimerkiksi heinäsirkkojen aiheuttama tuho näkyi laysaninkerttusten määrissä.[4]
Jotta lajin sukupuutto olisi vähemmän todennäköinen, on sitä siirretty takaisin Laysanille vuonna 2011. Kaniinit ja marsut on hävitetty Laysanilta ja saaren kasvillisuus on toipunut (lukuun ottamatta sukupuuttoon hävinneitä lajeja). Siirtoa valmisteltiin huolella vuosien ajan, lajin elinvaatimuksia tutkittiin ja kehitettiin tapoja määrittää laysaninkerttusten sukupuoli ja ikä. Näin pyrittiin varmistamaan, että Nihoan populaatiolle ei aiheuteta suurta vahinkoa ja että siirretyt linnut pystyvät selviytymään ja lisääntymään Laysanilla. Noin 50 yksilöä siirrettiin vuosien 2011 ja 2012 aikana ja siirretyt linnut ovat pesineet saarella.[4]
Laysaninkerttusten määrä on pieni ja rajoittunut hyvin pienelle alalle. Tämä tarkoittaa, että lajin säilymistä uhkaavat monet satunnaisilmiöt, kuten myrskyt, kuivuus tai tulipalo. Vieraslajit, niin kasvit kuin eläimetkin, voivat tuhota laysaninkerttusen elinympäristön erittäin lyhyessä ajassa. Taudit, kuten lintumalaria, voisivat myös johtaa sukupuuttoon. Siirtoistutetun Laysanin populaation vakiintuminen on vielä epävarmaa, mutta onnistuessaan se tuo huomattavaa lisäturvaa lajille.[4]
Laysaninkerttunen (Acrocephalus familiaris) on Havaijin saariryhmällä elävä kotoperäinen kerttunen. Lajin historiallinen levinneisyysalue kattaa kaksi saarta, Laysanin ja Nihoan. Siitä on kuvattu kaksi alalajia, kingi Nihoalla ja familiaris Laysanilla, josta se kuoli sukupuuttoon. Lajia tavataan nykyisin taas molemmilla saarilla, koska Nihoan lintuja on siirretty Laysanille. Laysaninkerttunen luokitellaan äärimmäisen uhanalaiseksi. Walter Rothschild kuvaili lajin holotyypin Laysanilta 1892.
Acrocephalus familiaris
Le Rousserolle obscure (Acrocephalus familiaris) est une espèce de passereaux endémique dans l'archipel d'Hawaï, en danger d'extinction.
L'espèce se composait de deux sous-espèces. A. f. familiaris s'est éteint entre 1916 et 1923 et A. f. kingui est considérée comme en danger critique d'extinction par l'UICN.
Cette espèce est présente uniquement sur l'île de Nihoa. Elle était également présente sur l'île de Laysan mais cette population s'est éteinte entre 1916 et 1923. A Nihoa, elle vit dans les buissons de Sida fallax et Solanum nelsonii. A Laysan, elle vivait plutôt dans les Scaevola taccada et Eragrostis variabilis[1].
D'après Alan P. Peterson, il existe deux sous-espèces :
Acrocephalus familiaris
Le Rousserolle obscure (Acrocephalus familiaris) est une espèce de passereaux endémique dans l'archipel d'Hawaï, en danger d'extinction.
L'espèce se composait de deux sous-espèces. A. f. familiaris s'est éteint entre 1916 et 1923 et A. f. kingui est considérée comme en danger critique d'extinction par l'UICN.
De hawaiikarekiet (Acrocephalus familiaris) is een zangvogel uit de familie van Acrocephalidae. Het is een endemische en ernstig bedreigde vogelsoort uit Hawaï.
De vogel is 13 cm lang en weegt gemiddeld 18,3 gram. Deze karekiet lijkt op de kleine karekiet, het is een onopvallend gekleurde vogel, van boven olijfkleurig bruin, donker vaalbruin op de stuit en van onder witachtig, op de borst rookkleurig grijs en op de flanken meer bruingrijs. De snavel is relatief klein met op de ondersnavel een donkere vlek. Verder een nogal onduidelijke lichte wenkbrauwstreep en olijfbruin gekleurde bandering op de staart- en vleugelpennen.[2]
Deze soort is endemisch op de Hawaïaanse eilanden en telde 2 ondersoorten:
Het leefgebied bestaat uit dicht struikgewas waarin de vogel zich ophoudt dicht bij de grond waar de vogel vooral foerageert op kleine soorten vlinders (motten).
De hawaiikarekiet heeft een zeer klein verspreidingsgebied en komt alleen nog voor op het eiland Nihoa. Van dit eiland is 68% van het oppervlak (0,43 km²) begroeid en binnen dit areaal komt deze karekiet plaatselijk in geschikt struikgewas voor. Exemplaren van de ondersoort A. f. kingi zijn in 2011 verplaatst naar Laysan in het kader van ecologisch herstel op dit eiland. De nominaat die op Laysan voorkwam (A. f. familiaris), stierf uit omstreeks 1920 doordat ingevoerde konijnen het leefgebied vernielden. De vogel wordt nauwkeurig bestudeerd, desondanks is het lastig de totale populatie te schatten. Men vermoedt dat er nu 350 tot 1500 individuen zijn en dat de trend in aanvalsverloop stabiel is. Door het kleine areaal blijft de kans op uitsterven groot en daarom staat de hawaiikarekiet als ernstig bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe hawaiikarekiet (Acrocephalus familiaris) is een zangvogel uit de familie van Acrocephalidae. Het is een endemische en ernstig bedreigde vogelsoort uit Hawaï.
Multimedia w Wikimedia Commons Trzciniak cienkodzioby[3] (Acrocephalus familiaris) – gatunek małego ptaka śpiewającego z rodziny trzciniaków. Endemiczny dla Wysp Hawajskich trzciniak cienkodzioby występuje tylko na dwóch niewielkich, odosobnionych wyspach: Nihoa (populacja pierwotna) i Laysan (reintrodukowany). Jest uznawany za gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem.
Wyróżniono dwa podgatunki trzciniaka cienkodziobego:
Podgatunek nominatywny, występujący na Laysan, został opisany naukowo przez Waltera Rotschilda w 1892 roku[4]. Ptaki te wymarły do lat 20. XX wieku, ale w 1924 roku Alexander Wetmore opisał trzciniaki żyjące na wyspie Nihoa, należące do drugiego podgatunku[5]. Bywają one też uznawane za dwa osobne, choć pokrewne gatunki[6].
Angielska nazwa millerbird wywodzi się od ciem z rodziny sówkowatych (rodzaj Agrotis), zwanych miller moths, którymi żywi się ten ptak[7][8]. Nie wiadomo, czy ptaki te miały pierwotnie nazwy w języku hawajskim, choć rdzenni Hawajczycy odwiedzali Nihoa w czasach przed kontaktem z Europejczykami. Współcześnie nazywa się je ulūlu („rosnące”, co odnosi się do nadziei na wzrost ich populacji), przy czym ptaki reintrodukowane na Laysan noszą nazwę ulūlu niau (epitet niau oznacza „łagodny, gładki ruch” i odnosi się do udanej translokacji)[9].
Trzciniak cienkodzioby jest małym ptakiem, mierzy około 13 cm długości. Ma ciemny, szarobrązowy wierzch ciała, najciemniejszy na szczycie głowy, oraz biały brzuch. Dziób jest ciemny i wąski. Obie płci są ubarwione jednakowo[2][8]. Kantarek u współcześnie żyjącego podgatunku A. f. kingi jest białawy. Masa ciała to 15–21,5 g, średnio 18,5 g[6].
Trzciniak cienkodzioby jest hawajskim endemitem. Zamieszkuje jedynie dwie niewielkie, odosobnione wyspy w łańcuchu Północno-Zachodnich Wysp Hawajskich: skalistą wyspę Nihoa, gdzie przetrwała pierwotna populacja, oraz atol Laysan, na który ptaki zostały reintrodukowane. Wyspy te dzieli około 1060 km. Nie ma dowodu, że trzciniaki kiedykolwiek występowały na innych wyspach archipelagu[7].
Ptaki te spędzają większość czasu polując na owady w niskiej roślinności, którą na Nihoa tworzą komosa Chenopodium oahuense, Sida fallax z rodziny ślazowatych i psianka Solanum nelsonii[2][8], zaś na Laysan Scaevola taccada z rodziny Goodeniaceae i miłka Eragrostis variabilis. Wyspa Nihoa jest skalista, ma strome brzegi, roślinność porasta na niej powierzchnię 43 ha (68% wyspy). Miejsca występowania trzciniaka cienkodziobego są rozrzucone niejednolicie na tym obszarze[2]. Wyspa Laysan jest płaska i piaszczysta, ma powierzchnię 407 ha, z czego 187 ha porasta roślinność[7].
Trzciniak cienkodzioby jest owadożerny. Na Nihoa ptak ten jada małe chrząszcze, pająki, karaczany i larwy owadów. Sądzono, że wymarła populacja z Laysan żywiła się głównie ćmami, ale obecnie uważa się, że ptak ten jest oportunistą i jada najłatwiej dostępne pożywienie[2].
Jest to ptak osiadły, nie migruje między wyspami[2][6]. Głos trzciniaka cienkodziobego jest opisywany jako „metaliczny”, „energiczny” i „bulgoczący”. Pieśń jest krótka i nieskomplikowana, ptak śpiewa ją z eksponowanej gałęzi[2][6][8]. Ptak ten jest rzadko słyszany, ze względu na hałas czyniony przez ptaki morskie i fale uderzające o brzeg[8]. Trzciniaki cienkodziobe są opisywane jako bardzo ruchliwe, uwijają się nieustannie w poszukiwaniu pokarmu[10].
Ptak ten jest monogamiczny i terytorialny. Rozród następuje w okresie od stycznia do września, głównie od w zimowych miesiącach – od stycznia do marca – i jest skorelowany z opadami. Gniazdo jest budowane w gęstej roślinności[2][6]. Budowa gniazda zajmuje do dwóch tygodni, uczestniczą w niej ptaki obu płci[6]. Zaobserwowano, że ptaki wykorzystują ponownie materiał z własnego gniazda z poprzedniego roku, a zdarza się, że ptaki z sąsiednich terytoriów podkradają ten materiał od sąsiadów[11]. Samica składa typowo dwa jaja. Mogą one paść łupem hawajki tęgodziobej (Telespiza ultima) z wyspy Nihoa, ale nie uważa się, aby stanowiło to zagrożenie dla gatunku[2].
Gatunek ten został wpisany w 1967 roku na listę gatunków zagrożonych w ramach Endangered Species Act[8]. Jest uznawany przez Międzynarodową Unia Ochrony Przyrody za krytycznie zagrożony wyginięciem ze względu na bardzo mały zasięg występowania i niską różnorodność genetyczną. Wiąże się ona z destrukcyjnym wpływem zjawisk klimatycznych, wpływem człowieka i sprowadzeniem na wyspy obcych gatunków zwierząt. Zagrożeniem są także pożary i choroby[2].
Wielkość populacji na Nihoa wydaje się być związana z natężeniem opadów, które ma wpływ na liczebność stawonogów. Przedłużająca się susza zmniejsza bazę pokarmową dostępną dla trzciniaków, ale też nadmierny rozrost populacji szarańczaków takich jak Schistocerca nitens w przeszłości doprowadził do zniszczenia 90% szaty roślinnej. W wyniku takich zdarzeń w latach 1994, 1996 i 2005 populacja trzciniaków cienkodziobych spadła poniżej 200 osobników. Ogółem ocenia się, że liczebność populacji na Nihoa wahała się od mniej niż 50 do ponad 800 osobników, co spowodowało spadek różnorodności genetycznej[2].
O groźbie wynikającej ze sprowadzenia obcych gatunków świadczy wyginięcie rodzimego podgatunku trzciniaka cienkodziobego z Laysan. W 1902 roku ptaki te były jednym z najczęściej spotykanych na wyspie[10]. Około 1903 roku ludzie sprowadzili na wyspę króliki, które wobec braku naziemnych drapieżników rozmnożyły się w sposób niekontrolowany i zniszczyły szatę roślinną wyspy. Utrata środowiska i pożywienia w ciągu 20 lat doprowadziła do wymarcia trzciniaków cienkodziobych[2][7].
Okazy podgatunku nominatywnego znajdują się w kolekcjach muzeów w: Bremie, Cambridge (Massachusetts), Chicago, Denver, Honolulu, Nowym Jorku, Pittsburgu, Tring i Waszyngtonie. Jaja znajdują się w muzeum w Tring[12].
Nihoa i Laysan leżą w obrębie obszaru chronionego Papahānaumokuākea Marine National Monument. Dostęp na wyspy jest możliwy tylko dla naukowców (w szczególności biologów) i rdzennych Hawajczyków, podlegających specjalnym procedurom bezpieczeństwa. Dla ochrony gatunku we wrześniu 2011 roku 24 ptaki zostały sprowadzonych z Nihoa na Laysan, aby odtworzyć drugą dziką populację. W w sierpniu 2012 dołączyło do nich dalsze 26 ptaków[2][8]. Obserwacje w następnych latach pokazały, że ptaki wyprowadziły lęgi i powoli zaczęły rozprzestrzeniać się na wyspie. We wrześniu 2014 szacowano, że na wyspie żyje już 160 ptaków[11]. W przyszłości możliwa jest także introdukcja ptaków na atol Kure i wyspę Lisianski[2].
Trzciniak cienkodzioby (Acrocephalus familiaris) – gatunek małego ptaka śpiewającego z rodziny trzciniaków. Endemiczny dla Wysp Hawajskich trzciniak cienkodzioby występuje tylko na dwóch niewielkich, odosobnionych wyspach: Nihoa (populacja pierwotna) i Laysan (reintrodukowany). Jest uznawany za gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem.
Hawaiisångare[2] (Acrocephalus familiaris) är en fågel i familjen rörsångare inom ordningen tättingar.[3]
Hawaiisångaren är en liten (13 cm), karaktärslös tunnäbbad rörsångare. Den är brun ovan, mörkast på hjässan, och vit under. Sången är en enkel ramsa av snabba, metalliska toner.[1]
Hawaiisångare delas in i två underarter:[3]
IUCN kategoriserar arten som akut hotad.[1]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Wikimedia Commons har media som rör hawaiisångare.
Wikispecies har information om Acrocephalus familiaris.
Hawaiisångare (Acrocephalus familiaris) är en fågel i familjen rörsångare inom ordningen tättingar.
Chích cối xay, tên khoa học Acrocephalus familiaris, là một loài chim trong họ Acrocephalidae.[2]
Chích cối xay, tên khoa học Acrocephalus familiaris, là một loài chim trong họ Acrocephalidae.
