الأسماء في صفحات التنقل
Male skylarks are more vocal than females. Skylarks are known for the complex songs employed by males. Song flight usually begins with a silent ascent. When they reach an altitude of 50-100 m they begin to hover and circle over territory while continuing to sing. They then begin a spiral descent and cease to sing once 10-20 m are reached. The song itself consists of loud, trli or dji whistles in varying pitch patterns. Frequent repetition occurs as well as trills and tremolos with varying speed, pitch, length, and timbre. Skylarks may also sing on the ground with much the same singing pattern but often quieter, shorter, and consisting of more warbling and pauses.
Skylarks also communicate through a dry chirrup, prriee and prreet call.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
The population size of skylarks introduced in North America is declining due to development in their habitats. Skylarks in Europe, Asia, Australia, New Zealand, and Hawaii are stable. In some areas agricultural practices, and loss of open grasslands and farmlands does threaten skylark populations.
US Migratory Bird Act: no special status
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Skylarks are known to ravage spring cabbage plants and consume corn and other crops cultivated by humans. The advantage of skylarks consuming pests and weed seeds outweighs the disadvantage of their taste for certain crops.
Negative Impacts: crop pest
Skylarks consume the seeds of weeds and detrimental plants as well as detrimental insects. This is advantageous to farmers.
Positive Impacts: controls pest population
Skylarks eat pests such as caterpillars and weed seeds that are detrimental to crops.
Skylarks are omnivores that eat seeds and insects. Skylarks are known to eat weed seeds and waste grain. They also eat invertebrates such as beetles, caterpillars, spiders, millipedes, earthworms, and slugs. They forage on the ground, searching for food visually.
Animal Foods: insects; terrestrial non-insect arthropods; mollusks; terrestrial worms
Plant Foods: seeds, grains, and nuts
Primary Diet: omnivore
Skylarks are native to North Africa, Asia, and Europe. British populations do not migrate, but populations from eastern Asia migrate to southeastern China and populations in the eastern Palearctic migrate to the northern Mediterranean. Skylarks have been introduced to Australia, Canada, Hawaii, and New Zealand.
Biogeographic Regions: nearctic (Introduced ); palearctic (Native ); australian (Introduced ); oceanic islands (Introduced ); pacific ocean (Introduced )
Skylarks live in areas of open country. They are generally found living in extensive croplands, marshes, or meadows. They prefer to live among cereal grasses or low green herbage. Skylarks avoid wooded areas, even areas with isolated trees seem to be unsuitable. Skylarks feed, nest, and do most other activities on the ground.
Range elevation: 1000 (high) m.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: savanna or grassland
Wetlands: marsh
Other Habitat Features: agricultural
The annual mortality rate for adult skylarks was measured as 33.5% in England. One skylark was documented as living to 8 years 5 months old.
Range lifespan
Status: wild: 10.2 (high) years.
Average lifespan
Status: captivity: 10.1 years.
The sexes are alike in the plumage, but males are slightly larger. Skylarks usually range in size from 18-19 cm. They have a wing-span of 30-36 cm. Females of the species can weight 17-47 g, while males can weigh 27-55 g. Their bills are short but strong. Skylarks generally have streaked black-brown plumage, some have a yellow or grey overall tone. Their underside is a buff-white. Skylarks have brown-streaked crown feathers that can be raised to a small crest.
Range mass: 17 to 55 g.
Range length: 18 to 19 cm.
Range wingspan: 30 to 36 mm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger
Average basal metabolic rate: 0.722 W.
Small falcons (Falco) prey on adult skylarks, but these predators are not common. Nestlings and eggs are taken by ground-dwelling predators, such as foxes (Vulpes) and snakes (Serpentes). Humans used to prey upon these birds, capturing them in clap-nets and selling them. This greatly reduced their numbers, but the practice has since been prohibited in England. Skylarks are cryptically colored, helping to camouflage them as they search for prey on the ground.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Male skylarks sing throughout the day, starting in the dawn hours. The song is mostly heard February through July, but a more faint song can be heard throughout the rest of the year. They usually begin their song after flying into the air 10-20 m. They then progress to flying 50-100 m up, then slowly spiral down with periods of hovering in the air. This can proceed for 10-15 minutes. The song itself usually consists of singing trills and cadenzas along with babbling and mimicry. It is used as a display to attract females.
Skylarks pair early in the year between April and July. Courting may include high-speed chases in the air and their renowned singing behaviors. The birds are monogamous but only about half of mating pairs remain together after a year.
Mating System: monogamous ; cooperative breeder
Skylark nests are often found near short vegetation and consist of a shallow depression in the ground. The depression is lined with stems and leaves, and the inner part is lined with finer materials like hair. The nest is built primarily by the female, although the male may help to form the depression in the ground. Skylarks lay 3-4, sometimes 5, eggs.
Breeding interval: Skylarks breed once yearly.
Breeding season: Skylarks breed from April to July.
Range eggs per season: 3 to 5.
Range time to hatching: 11 to 15 days.
Average time to hatching: 11 days.
Range fledging age: 8 to 10 days.
Average time to independence: 25 days.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Average eggs per season: 3.
Females build the nest with little help from males. Once the young are hatched both parents care for them. Adults gather food for the young by making a pile of insects on the ground. When enough insects are collected, they are carried away to young and the soft parts are fed to them. Females incubate eggs for a period of 11-14 days. Both males and females protect the nest. Hatchlings leave the nest between 8-10 days after they hatch. Skylarks often have two, and sometimes three, broods each season.
Parental Investment: pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Protecting: Male, Female)
Winter visitor.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
Alauda arvensis ye un ave de la familia Alaudidae, carauterizada por un tonu marrón pardu xeneral, salvu nel banduyu, que ye blancu; una banda ablancazada xuntu en cantu esternos de les ales; dos manches corites na cola; y una cresta na cabeza.
Distribúise per toa Europa menos n'Islandia; cría en yerbazales abiertos, en zones agraries, campos de ceberes y camperes.
La so voz ye chirriante, con un reclamu agudu, curtiu, melódicu.
El so ñeru ye en taza herbal, nel suelu, conteniendo de trés a cinco güevos puestos en dos o tres añeraes, d'abril a xunetu.
Aliméntase de granes, biltos y inseutos.
Alauda arvensis.
Alauda arvensis.
Ñeru de Alauda arvensis.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. Alauda arvensis ye un ave de la familia Alaudidae, carauterizada por un tonu marrón pardu xeneral, salvu nel banduyu, que ye blancu; una banda ablancazada xuntu en cantu esternos de les ales; dos manches corites na cola; y una cresta na cabeza.
Distribúise per toa Europa menos n'Islandia; cría en yerbazales abiertos, en zones agraries, campos de ceberes y camperes.
La so voz ye chirriante, con un reclamu agudu, curtiu, melódicu.
El so ñeru ye en taza herbal, nel suelu, conteniendo de trés a cinco güevos puestos en dos o tres añeraes, d'abril a xunetu.
An alc'hweder sant Pêr (liester : alc'hwedered sant Pêr)[1], pe alc'hweder-sant-Pêr[2], a zo ur spesad golvaneged bihan, brudet evit e gan, Alauda arvensis an anv skiantel anezhañ.
Dont a ra e anv skiantel eus an anv-gwan latin "arvēnsis" a dalv kement hag "er parkeier".
E-barzh Geriadur ar brezhoneg a-vremañ (Skol Vreizh, 2000, pajenn 796a) e skriv Frañsez Favereau e reer LAPOUSS/-S (PE EVN) SANT PER eus ar spesad alc'hwedered-mañ peurvuiañ. Savet eo bet an anv boutin brezhonek alc'hweder sant Pêr o veskañ daou anv poblek.
Ul labous brudet eo e Breizh. Ec'hweder zo un adstumm d'an anv, hag Eveder zo un adstumm all, deuet da vout anv-tiegezh. Labous Sant-Pêr zo un anv boas ivez, savet diwar ur vojenn : nijet e vefe an evn betek ar baradoz.
Ar spesad a gaver an unnek isspesad[3] anezhañ :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
An alc'hweder sant Pêr (liester : alc'hwedered sant Pêr), pe alc'hweder-sant-Pêr, a zo ur spesad golvaneged bihan, brudet evit e gan, Alauda arvensis an anv skiantel anezhañ.
L'alosa, terrerola,[1] terrola,[2] alosa vulgar o alosa comuna (Alauda arvensis) és una espècie de petit ocell passeriforme.
Cria a àmplies zones d'Europa i d'Àsia i també ho fa en les muntanyes de l'Àfrica del Nord. A l'Europa occidental no migra però si que ho fan les poblacions de l'Europa oriental que a l'hivern van cap al sud. L'alosa vulgar fa de 16 a 18 cm de llarg. És un ocell que prefereix els camps oberts als boscos i que passa molt de temps a terra, per això també rep el nom de “terrerol” a l'Urgell, “terrola”, “terrol·la” o “terròl·lera, torròl·lera” a les illes Balears[3] i "terrerola" al País Valencià. L'alosa construeix un niu d'herba a terra amagat entre la vegetació.
És un ocell esmentat a la literatura i els cançoners populars a causa del seu cant agradable, que s'associa a l'alegria.
Ocupava un lloc preeminent en la cultura dels gals, per això la primera legió romana de la zona va rebre el nom d'Alauda.[4] Probablement aquesta posició privilegiada venia pel fet que es lligava amb l'ascens al cel.
L'alosa, terrerola, terrola, alosa vulgar o alosa comuna (Alauda arvensis) és una espècie de petit ocell passeriforme.
Cria a àmplies zones d'Europa i d'Àsia i també ho fa en les muntanyes de l'Àfrica del Nord. A l'Europa occidental no migra però si que ho fan les poblacions de l'Europa oriental que a l'hivern van cap al sud. L'alosa vulgar fa de 16 a 18 cm de llarg. És un ocell que prefereix els camps oberts als boscos i que passa molt de temps a terra, per això també rep el nom de “terrerol” a l'Urgell, “terrola”, “terrol·la” o “terròl·lera, torròl·lera” a les illes Balears i "terrerola" al País Valencià. L'alosa construeix un niu d'herba a terra amagat entre la vegetació.
Mae'r Ehedydd (Alauda arvensis) yn aelod o deulu'r Alaudidae, yr ehedyddion. Mae'n aderyn cyffredin ac adnabyddus trwy Ewrop a rhan helaeth o Asia yn ogystal a mynyddoedd Gogledd Affrica.[1] Mae'r teulu hwn o adar o fewn yr urdd Passeriformes.[2][3]
Nid yw'r Ehedydd yn aderyn mudol yn y gorllewin fel rheol, heblaw bod yr adar sy'n nythu yn y rhannau mwyaf gogleddol yn symud tua'r de yn y gaeaf, ond yn y dwyrain mae'n mudo ymhellach i'r de yn y gaeaf.
Mae'r Ehedydd yn fwyaf adnabyddus oherwydd ei gân, ac yn aml mae'n codi yn uchel i'r awyr dan ganu, er ei fod hefyd yn canu oddi ar ben polyn neu unrhyw safle addas arall yn ogystal. Pan nad yw'n canu nid yw mor hawdd ei adnabod. Mae'n aderyn brown gyda bol mwy gwelw, 16–18 cm o hyd a gyda plu hirach ar y pen. Gall yr aderyn godi'r plu yma. Wrth iddo hedfan gellir gweld gwyn ar ochr y gynffon ac ar ran gefn yr adenydd.
Mae'n nythu ar dir agored, rhostir neu gaeau. Adeiledir y nyth ar lawr ac mae'n dodwy 3-6 wy. Hadau yw ei brif fwyd, ond mae'r cywion yn cael eu bwydo ar bryfed.
Mae'r Ehedydd yn aderyn cyffredin trwy Gymru, hyd yn oed yn uchel yn y mynyddoedd, ond mae ei nifer wedi gostwng yn yr 50 mlynedd diwethaf oherwydd newidiadau mewn amaethyddiaeth.
Yn ôl Trioedd Ynys Prydain roedd Brwydr Arfderydd yn un o 'Dri Ofergad Ynys Prydain'. Mae'r triawd yn dweud mai "o achaws nyth yr ychedydd" (o achos nyth yr ehedydd) yr ymladdwyd y frwydr. Mae rhai ysgolheigion yn cynnig fod hyn yn gyfeiriad at ymrafael yn llys Caerlaverock (tref yn Swydd Dumfries yn yr Alban heddiw), sef "Caer yr Ehedydd" ar lannau Moryd Solway.
Dywedir i gân yr Ehedydd ysbrydoli Dafydd y Garreg Wen i gyfansoddi'r alaw "Codiad yr Ehedydd". Ceir hefyd yr hen bennill "Marwnad yr Ehedydd":
Mi a glywais fod yr hedydd
Wedi marw ar y mynydd;
Pe gwyddwn i mai gwir y geirie,
Awn â gyr o wŷr ac arfe
I gyrchu corff yr hedydd adre.
Awgrymwyd y gallai'r ehedydd yma fod yn gyfeiriad at Owain Glyn Dŵr.[4]
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Ehedydd Angola Mirafra angolensis Ehedydd Ash Mirafra ashi Ehedydd coch y Gogledd Mirafra rufa Ehedydd Dupont Chersophilus duponti
,_adult.jpg)
Adar Asgelldroed • Adar Dail • Adar Deildy • Adar Dreingwt • Adar Drudwy • Adar Ffrigad • Adar Gwrychog • Adar Haul • Adar Morgrug • Adar Olew • Adar Paradwys • Adar Pobty • Adar Tagellog • Adar Telyn • Adar Tomen • Adar Trofannol • Adar y Cwils • Albatrosiaid • Apostolion • Asitïod • Barbedau • Brain • Brain Moel • Breision • Brenhinoedd • Brychion • Bwlbwliaid • Cagwod • Carfilod • Casowarïaid • Ceiliogod y Waun • Ceinddrywod • Chwibanwyr • Ciconiaid • Ciconiaid Pig Esgid • Cigfachwyr • Cigyddion • Ciwïod • Cnocellod • Coblynnod • Coblynnod Coed • Cocatwod • Cogau • Cog-Gigyddion • Colïod • Colomennod • Copogion • Copogion Coed • Cornbigau • Corsoflieir • Cotingaod • Crehyrod • Crehyrod yr Haul • Cropwyr • Crwydriaid y Malî • Cwrasowiaid • Cwroliaid • Cwtiaid • Cwyrbigau •
Seriemaid • Cynffonau Sidan • Delorion Cnau • Dreinbigau • Dringhedyddion • Dringwyr Coed • Dringwyr y Philipinau • Drongoaid • Drywod • Drywod Seland Newydd • Ehedyddion • Emiwiaid • Eryrod • Estrysiaid • Eurynnod • Fangáid • Ffesantod • Fflamingos • Fireod • Fwlturiaid y Byd Newydd • Garannod • Giachod Amryliw • Gïachod yr Hadau •
Golfanod • Gwanwyr • Gwatwarwyr • Gweilch Pysgod • Gweinbigau • Gwenoliaid • Gwenynysorion • Gwyachod • Gwybed-Ddaliwyr • Gwybedogion • Gwybedysyddion • Gwylanod • Gylfindroeon • Hebogiaid • Helyddion Coed • Hercwyr • Hirgoesau • Hirgoesau Crymanbig • Hoatsiniaid • Huganod • Hwyaid • Ibisiaid • Ieir y Diffeithwch • Jacamarod • Jasanaod • Llwydiaid • Llydanbigau • Llygadwynion • Llygaid-Dagell • Llysdorwyr • Lorïaid • Manacinod • Meinbigau • Mel-Gogau •
Mêl-Gropwyr Hawaii • Melysorion • Mesîtau • Motmotiaid • Mulfrain • Parotiaid • Pedrynnod • Pedrynnod • Pedrynnod Plymio • Pelicanod • Pengwiniaid • Pennau Morthwyl • Pibyddion • Pigwyr Blodau • Pincod • Piod Môr • Pitaod • Potwaid • Preblynnod • Prysgadar • Pysgotwyr • Rheaod • Rhedwyr • Rhedwyr • Rhedwyr y Crancod • Rhegennod • Rhesogion y Palmwydd • Rholyddion • Rholyddion Daear • Robinod Awstralia •
Seriemaid • Sgimwyr • Sgiwennod • Sgrechwyr • Sïednod • Siglennod • Tapacwlos • Teloriaid • Telorion y Byd Newydd • Teyrn-Wybedogion • Tinamwaid • Titwod • Titwod Cynffonhir • Titwod Pendil • Todiaid • Tresglod • Trochwyr • Trochyddion • Troellwyr • Troellwyr Llydanbig • Trogoniaid • Trympedwyr • Twcaniaid • Twinc Banana • Twracoaid • Tylluan-Droellwyr • Tylluanod • Tylluanod Gwynion •
Mae'r Ehedydd (Alauda arvensis) yn aelod o deulu'r Alaudidae, yr ehedyddion. Mae'n aderyn cyffredin ac adnabyddus trwy Ewrop a rhan helaeth o Asia yn ogystal a mynyddoedd Gogledd Affrica. Mae'r teulu hwn o adar o fewn yr urdd Passeriformes.
Nid yw'r Ehedydd yn aderyn mudol yn y gorllewin fel rheol, heblaw bod yr adar sy'n nythu yn y rhannau mwyaf gogleddol yn symud tua'r de yn y gaeaf, ond yn y dwyrain mae'n mudo ymhellach i'r de yn y gaeaf.
Mae'r Ehedydd yn fwyaf adnabyddus oherwydd ei gân, ac yn aml mae'n codi yn uchel i'r awyr dan ganu, er ei fod hefyd yn canu oddi ar ben polyn neu unrhyw safle addas arall yn ogystal. Pan nad yw'n canu nid yw mor hawdd ei adnabod. Mae'n aderyn brown gyda bol mwy gwelw, 16–18 cm o hyd a gyda plu hirach ar y pen. Gall yr aderyn godi'r plu yma. Wrth iddo hedfan gellir gweld gwyn ar ochr y gynffon ac ar ran gefn yr adenydd.
Mae'n nythu ar dir agored, rhostir neu gaeau. Adeiledir y nyth ar lawr ac mae'n dodwy 3-6 wy. Hadau yw ei brif fwyd, ond mae'r cywion yn cael eu bwydo ar bryfed.
Mae'r Ehedydd yn aderyn cyffredin trwy Gymru, hyd yn oed yn uchel yn y mynyddoedd, ond mae ei nifer wedi gostwng yn yr 50 mlynedd diwethaf oherwydd newidiadau mewn amaethyddiaeth.
Skřivan polní (Alauda arvensis) je malý druh zpěvného ptáka z čeledi skřivanovitých (Alaudidae).
Rozlišuje se 13 poddruhů:[2][3]
O něco větší než vrabec (délka těla 16–18 cm). Opeření je u obou pohlaví nenápadné, svrchu a na hrudi šedohnědé, tmavě čárkované, na břiše bílé. Na temeni je vztyčitelná tupá chocholka (podobný chocholouš obecný má chocholku delší a špičatější). V letu jsou nápadné bílé lemy krajních ocasních per a bělavý zadní okraj křídla. Létá ploše vlnitě, za zpěvu vystoupá na třepetajících se křídlech do výšky 50–100 m, odkud zase pomalu klesá a nakonec padá k zemi s přitaženými křídly.
Vábení je rozmanité, nejčastěji „príít“, „prrlyy“, „prry–yt“ aj. Zpěv tvoří dlouhá řada drnčivých, cvrlikavých a hvízdavých tónů, prokládaných imitacemi hlasů jiných druhů ptáků.[3][4]
Druh s palearktickým typem rozšíření. Areál sahá od jižní Evropy a severozápadní Afriky východně po Kamčatku a Japonsko. Zavlečen byl také na Nový Zéland, do Austrálie a Severní Ameriky. Je částečně tažný, zimoviště ptáků ze severních populací leží v západní Evropě, Středomoří, severní Indii a jižní Číně. Stavy ve většině evropských zemích zhruba od 60. let 20. století silně klesají. Příčinou je silná intenzifikace zemědělství, spojená s větším používáním hnojiv a chemických látek, dokonalejšími technologiemi a vznikem rozsáhlých monokultur. I přesto, že východoevropské populace zůstaly stabilní, byl skřivan polní v Evropě charakterizován jako zdecimovaný.[3][5]
Hnízdí v otevřené zemědělské krajině, na podzim a v zimě se často vyskytuje na strništích a úhorech.
V České republice hnízdí velmi početně od nížin až do alpínského pásma hor. V posledních desetiletích se jeho početnost snižuje; v letech 1985-89 byla velikost hnízdní populace odhadnuta na 800 000–1 600 000 párů, v období let 2001–03 na 700 000–1 400 000 párů.[3]
Potrava je smíšená. Na jaře a v létě požírá hlavně hmyz, na podzim a v zimě převážně zelené lístky a semena. Mláďata krmí výhradně živočišnou stravou. Potravu hledá většinou na zemi, méně i pod jejím povrchem nebo na rostlinách.[3]
Hnízdí jednotlivě a teritoriálně. Samci se na hnízdišti objevují průměrně o 13 dnů dříve než samice a krátce nato začínají obsazovat hnízdní revíry, které vyznačují hlasitým zpěvem v letu. Často využívá stejné okrsky více let po sobě. Je sociálně monogamní, vzácně se vyskytují i případy polygamie. Hnízdo je na zemi v nízkém porostu, většinou u hustšího trsu. Samice na hnízdišti hloubí hned několik důlků, z nichž 4–5 začne vystýlat materiálem a v 1 postaví hnízdo. Vystláno je většinou jen suchou trávou, listy a kořínky, méně často i žíněmi, chlupy, mechem a několika pírky. Stavba prvního hnízda trvá 8–10 dnů, druhé je hotové již za 4–5 dnů.
Hnízdí 2–3x ročně od března do července. Snůška čítá 3–4 (1–5) šedavá, nahnědlá a zřídka i bělavá, hustě tmavošedě nebo tmavohnědě skvrnitá vejce o rozměrech 22,84 x 16,85 mm. Snášena jsou denně v ranních hodinách, sezení začíná před snesením posledního vejce. Inkubace trvá 10–12 dnů, sedí pouze samice. Mláďata se líhnou během několika hodin a jsou krmena oběma rodiči. Hnízdo opouštějí po 7–11 dnech a plné vzletnosti dosahují ve stáří 18 dnů. Po osamostatnění se shlukují do menších hejn. Roční úmrtnost mláďat od dosažení vzletnosti je 38 %, dospělých ptáků 33,5 %. Většina ztrát je způsobená predátory, hlavně krkavcovitými, motáky, liškami, lasicemi a kunami, a dále zemědělskými stroji. Pohlavní dospělosti dosahují ve 2. kalendářním roce, nejvyšší známý věk je 9 let a 5 měsíců.[3]
Galerie skřivan polní ve Wikimedia Commons Obrázky, zvuky či videa k tématu skřivan polní ve Wikimedia Commons
Skřivan polní (Alauda arvensis) je malý druh zpěvného ptáka z čeledi skřivanovitých (Alaudidae).
Sanglærken (Alauda arvensis) er en spurvefugl på cirka 18 centimeter, der forekommer spontant i Europa, Nordafrika og dele af Asien og desuden er introduceret til andre verdensdele. Lærken er en af Danmarks almindeligste fugle, hvor den som oprindelig græssteppefugl har formået at tilpasse sig det åbne kulturlandskab.
Sanglærken er på oversiden brunt stribet med lyse fjerkanter. Halsen og brystet er gråbrune med tætte mørkebrune pletter, der fortsætter langs bugens sider. Resten af undersiden er gråhvid. Oversiden af svingfjerene er mørkebrune med lysebrune kanter og oversiden af vingen har en hvidlig bagkant, mens undersiden af vingen er gråhvid. Halen er trefarvet: de yderste fjer er i forskellig grad hvide, så følger nogle rent mørkebrune fjer, mens de midterste fjerpar har gråbrune bræmmer. Det gråbrune næb er svagt nedadbuet. Fødderne er lysebrune med en lang, lige bagklo.[3]
Han og hun er ens. Dog er hannen lidt større end hunnen. Lærken måler omkring 18 centimeter i længden, har et vingefang på 30-36 centimeter og vejer 33-45 gram.
Sangen foredrages hovedsageligt af hanner i sangflugt, som regel mindre end 100 meter over jorden. Sjældnere synges direkte fra jorden og i så fald i kortere tid. Sangen er lang og varieret, idet den oftest varer i flere minutter og består af en hurtig, uafbrudt række af afvekslende motiver, fine triller og kvidrende toner, hvor der indimellem indflettes imitationer af andre fugle.[4] Hannen synger fra midten af januar til slutningen af november måned, dog sjældnere i august/september, hvor fuglen fælder. Den synger fra morgen til aften (og nat [5]), men mest vedvarende om morgenen. Der er registreret hanner som kunne synge uafbrudt i over en time.[3] Hunnen synger også, dog svagere og fra jorden.[kilde mangler]
Sanglærken findes over næsten hele Palæarktis. Den er formentligt oprindeligt tilknyttet græsstepper i det sydøstlige Europa og Asien, men har siden bredt sig spontant sammen med agerbrugskulturen.[6] Udbredelsesområdet rækker fra Irland og Portugal i vest til Kamtjatka og Japan i øst. I nord-sydlig retning rækker arealet fra nordspidsen af Norge til Nordafrika, Italiens sydspids (inklusiv Sicilien) og det nordlige Grækenland; længere mod øst dækker området fra cirka 69 °N til det sydøstlige Tyrkiet, med isolerede forekomster indtil Centralasiens bjerge, Tian Shan, Mongoliet og Nordkorea.[kilde mangler]
Arten er introduceret til blandt andet New Zealand, det sydøstlige Australien (inklusiv Tasmanien), Canada og USA (Hawaii).[7]
I Danmark er sanglærken karakterfugl i det åbne opdyrkede landskab. Den kan desuden yngle på åbne heder, strandfælleder og sparsomt bevoksede klitter. Den forekommer i hele landet, også på mindre øer.[3] Bestanden er dog mere end halveret i de tre årtier, der er gået siden 1976. Siden dette år er arten blevet fulgt nøje af Dansk Ornitologisk Forening. Årsagen menes at være den ændrede landbrugsdrift, der har fjernet en del af sanglærkens fødegrundlag på grund af bl.a. pesticider.[8]
Sanglærken er Danmarks 3. mest almindelige fugl, og i 2011 blev antallet af ynglende par anslået til ca. 700.000.[9]
Sanglærken er en vejrfugl, der først trækker bort, når vejret er dårligt. Vinterkvarteret er Vest- og Sydvesteuropa. En del af bestanden er standfugle.[5] Der er desuden et stort gennemtræk af fugle fra den skandinaviske halvø og Finland, især i månederne marts og oktober.[10]
Føden består både af animalske og vegetabilske bestanddele. Om sommeren ædes især insekter, men også andre hvirvelløse dyr som spindlere, små snegle og regnorme. Om vinteren ernærer sanglærken sig overvejende vegetabilsk af frø og grønne blade.[3]
Sanglærken bygger sin rede af græs på jorden, oftest så langt væk fra buske og træer som muligt, fordi disse bruges som udkigsposter af rovfugle og kragefugle. Hunnen lægger 3-6 æg. I Danmark er fire æg det mest normale i første kuld, mens det er fem æg i andet kuld. Æggene har en hvidgrå til grågrøn bundfarve og er dækket af brune pletter. Hunnen ruger æggene alene i 11 dage. Ungerne forlader reden efter cirka 8 dage, endnu inden de kan flyve. De fodres stadig udenfor reden indtil de er omkring en måned gamle. Sanglærken lægger sædvanligvis to kuld om året. Et kuld lægges hurtigt om, hvis det bliver taget af en af sanglærkens fjender, f.eks. krage, skade, rørhøg, tårnfalk, ræv, lækat eller huskat.[3]
Undervisningsministeriet udnævnte sanglærken til nationalfugl i 1960, men Danmarks Radio kårede i 1984 ved en seerafstemning knopsvanen.[11]
Lærken (og her vil det næsten altid være sanglærken der henvises til, hvis der ikke bruges et mere artsbestemt udtryk) er blevet hyldet eller behandlet såvel litterært som musikalsk nogle gange meget direkte, andre gange ved at bruge sanglærkens karakteristika som et synonym for noget andet.
I Shakespeares skuespil nævnes lærken ved flere lejligheder.[12]
Også andre britiske forfattere og digtere har behandlet sanglærken med deres pen, som f.eks. digtet To a Skylark af Shelley (1820) og George Merediths digt The Lark Ascending (1881) foruden adskillige andre.[12]
I Goethes Faust optræder sanglærken også en enkelt gang.
I Henrik Ibsens skuespil Et dukkehjem (uropført på Det Kongelige Teater i 1879) omtaler den mandlige hovedfigur Thorvald Helmer sin kone Nora som sin lille lærkefugl eller sin lille sanglærke.
Vaughan Williams har lavet et kendt orkesterstykke om sanglærken The Lark Ascending (inspireret af førnævnte Merediths digt med samme titel). Oprindeligt var det et stykke for violin og piano (1914), men i 1920 orkestrerede han selv værket, og det er i denne form det fremdeles er bedst kendt.
I Danmark er lærken især kendt fra Harald Bergstedts sang fra 1921 Jeg ved en lærkerede med sin kendte melodi af Carl Nielsen fra 1924. Sangen stod i flere årtier som den første sang i skolesangbogen "Min egen sangbog" af Ejnar Jacobsen m.fl. (udgivet 1937-1973).
Endvidere kendes lærken fra Mads Nielsens befrielsessang En lærke letted og tusind fulgte fra 1945 med musik af Mathias Christensen.[13]
En sanglærke set forfra
Lærkerede med æg
En cirka 10 dage gammel lærkeunge
Sanglærken (Alauda arvensis) er en spurvefugl på cirka 18 centimeter, der forekommer spontant i Europa, Nordafrika og dele af Asien og desuden er introduceret til andre verdensdele. Lærken er en af Danmarks almindeligste fugle, hvor den som oprindelig græssteppefugl har formået at tilpasse sig det åbne kulturlandskab.
Die Feldlerche (Alauda arvensis) ist eine Vogelart aus der Familie der Lerchen (Alaudidae). Diese mittelgroße Lerchenart besiedelt fast die gesamte Paläarktis von Irland und Portugal bis Kamtschatka und Japan. Sie bewohnt nicht zu feuchte, weiträumige Offenflächen aller Art mit niedriger und gerne lückenhafter Vegetation und ist in Mitteleuropa weitgehend an landwirtschaftlich genutzte Flächen gebunden. Die Art ist je nach geografischer Verbreitung Standvogel bis Kurzstreckenzieher. Die Feldlerche ist in Europa ein sehr häufiger Brutvogel und gilt trotz teilweise deutlicher Bestandsrückgänge in Teilen des Verbreitungsgebietes weltweit als ungefährdet.
In den Jahren 1998 und 2019 wurde die Feldlerche in Deutschland zum „Vogel des Jahres“ gekürt.[1][2]
Feldlerchen sind mittelgroße, schlanke Lerchen mit recht langen Flügeln, einer beim Männchen aufstellbaren leichten Haube, kräftigem Schnabel, relativ langem Schwanz und langer Hinterkralle (Hinterzehennagel), dem sogenannten Lerchensporn. Die Körperlänge des Vogels beträgt 16 bis 18 cm bei einem Gewicht von 30 bis 45 g[3]. Die Grundfarbe der Oberseite ist beige bis rötlichbraun. Oberkopf und Rücken einschließlich Bürzel sind auf diesem Grund fein schwarzbraun längsgestreift und gestrichelt. Die obere Brust und die Flanken sind auf gelblich weißem oder hell bräunlichem Grund deutlich dunkel längsgestreift und gestrichelt, der übrige Bauch und die Flanken sind weiß.
Die Flügelspannweite reicht von 30 bis 35 cm[3]. Die Schwingen sind dunkel graubraun, die inneren Handschwingen und die Armschwingen haben eine schmale weißliche Endbinde. Der Schwanz ist graubraun, bei der von innen nach außen gezählt fünften Steuerfeder ist die Außenfahne schmal weißlich gesäumt, bei der äußersten (sechsten) Steuerfeder ist die Außenfahne fast vollständig weißlich und auch die Innenfahne auf der distalen Hälfte überwiegend weißlich.
Der gelblich weiße, kräftige Überaugenstreif endet an der Hinterkante der Ohrdecken. Diese sind kräftig rotbraun und hell umgrenzt. Der Bartstreif ist breit weiß, der schwach ausgebildete Kinnstreif ist dunkel graubraun, die Kehle weiß.
Die Beine sind hellbraun. Der Schnabel ist hornfarben, der Unterschnabel ist an der Basis aufgehellt. Die Iris ist bei adulten Feldlerchen dunkelbraun, im Jugendkleid hellbraun.
Der Vogelgesang wird von den Männchen überwiegend im Singflug vorgetragen; seltener und dann kürzer vom Boden aus. Er ist lang und über 3 bis 15 Minuten anhaltend und besteht aus einer schnellen, ununterbrochenen Folge von abwechselnd und zum Teil rhythmisch wiederholten rollenden, trillernden oder zirpenden Tönen, in die gelegentlich Imitationen (z. B. von Turmfalken) eingeflochten werden. Mit solchen Singflügen, die für Brüter in offenem Gelände charakteristisch sind und der Markierung des Reviers dienen, ersetzt das Männchen die in dieser Landschaft fehlenden Singwarten[3]. Die Männchen singen ab Ende Januar bis Mitte oder Ende Juli von der Morgendämmerung bis zum Abend. Weibchen singen ebenfalls, jedoch leiser als die Männchen und am Boden sitzend.
Die Feldlerche besiedelt fast die gesamte Paläarktis. Das Verbreitungsgebiet reicht in West-Ost-Richtung von Irland und Portugal bis Kamtschatka und Japan. In Nord-Süd-Richtung reicht das Areal von der Nordspitze Norwegens bis Nordafrika, bis zur Südspitze Italiens einschließlich Sizilien und bis in den Norden Griechenlands; weiter östlich von 68–69° N bis in den Südosten der Türkei, mit isolierten Vorkommen bis in die Gebirge Zentralasiens und den Tian Shan, in die Mongolei und bis Nordkorea.
Sie bewohnt nicht zu feuchte, weiträumige Offenflächen mit niedriger und gerne lückenhafter Vegetation aus Gräsern und Kräutern. In Mitteleuropa ist sie weitgehend an landwirtschaftlich genutzte Flächen gebunden, die Hauptbruthabitate sind gedüngte Wiesen, Weiden und Äcker.
Die Nahrung besteht sowohl aus tierischen als auch aus pflanzlichen Bestandteilen. Im Sommer werden vor allem Insekten gefressen, aber auch andere Wirbellose wie Spinnen, kleine Schnecken und Regenwürmer. Im Winter ernähren sich Feldlerchen überwiegend pflanzlich von Samen, Keimlingen, frisch austreibenden Gräsern und kleinen Blättern.
Das Nest wird am Boden versteckt angelegt, bevorzugt in Bereichen mit einer 15 bis 25 cm hohen Vegetation und einer Bodenbedeckung von 20 bis 50 %. Es besteht aus einer selbstgescharrten, bis 7 cm tiefen Mulde, die mit feinem pflanzlichen Material ausgekleidet wird. Die Eiablage erfolgt in Mitteleuropa frühestens Mitte oder Ende März, meist aber erst ab Mitte April. Zweitbruten sind in Mitteleuropa häufig, selten wurden Drittbruten nachgewiesen. Die letzten Gelege werden Mitte Juli bis Anfang August begonnen. Das Gelege besteht aus 2 bis 6 Eiern, die auf weißlichem bis hell bräunlichem Grund dicht grau bis bräunlich gefleckt sind. Die Brutzeit dauert 11 bis 12 Tage. Die Bebrütung erfolgt ausschließlich durch das Weibchen, auch die Nestlinge werden bis zum Alter von 5 Tagen nur vom Weibchen gehudert, danach aber von beiden Eltern gefüttert. Die Jungvögel verlassen mit 7 bis 11 Tagen das Nest und können nach 15 bis 20 Tagen schon kurze Strecken fliegen, nach 30 Tagen sind sie selbständig. Die Geschlechtsreife wird im ersten Lebensjahr erreicht.
Während der Brutzeit lebt die Feldlerche paarweise. Das Männchen verteidigt das Revier mit seinem Gesang gegen Artgenossen. Nach der Brutzeit bilden die Vögel oft große Schwärme, um in wärmere Regionen auszuweichen. Der Flug der Feldlerche ist sehr spezifisch. Der Vogel klettert sprichwörtlich an seinem Lied empor. Dabei steigt er unentwegt trillernd im Spiralflug in Höhen zwischen 50 und 100 Meter, verharrt lange Zeit in der Luft und fliegt dann plötzlich wieder herab, das letzte Stück mit angelegten Flügeln. Ihren Gesang unterbricht sie dabei nicht. Kurz über dem Boden entfaltet sie ihre Flügel und fängt den Sturzflug ab.[3]
Die Art ist je nach geografischer Verbreitung Standvogel bis Kurzstreckenzieher. Die Feldlerchen nördlich und östlich der 0-°C-Januar-Isotherme ziehen im Herbst nach Südwesteuropa, in den Mittelmeerraum, nach Afrika bis an den Nordrand der Sahara und nach Vorderasien. Südlich und westlich dieser Isotherme verstreichen die Tiere oder machen nur sehr kurze Wanderungen. In Gebieten ohne länger liegende Schneedecke, wie in Großbritannien und Irland sowie in Westeuropa, bleiben die Tiere ganzjährig. Der Wegzug skandinavischer Vögel beginnt Mitte September und erreicht Mitte Oktober seinen Höhepunkt. Der Heimzug beginnt Ende Januar bis Mitte Februar, gipfelt im März und endet Anfang Mai. In Mitteleuropa werden die Brutgebiete je nach Witterung meist Mitte Februar bis Anfang März besetzt, bei Kälteeinbrüchen kommt es zu Umkehrzügen.
Die Feldlerche ist der häufigste Offenlandvogel Mitteleuropas. Gesicherte Angaben zum Weltbestand gibt es nicht, die IUCN gibt als grobe Schätzung allein für den europäischen Bestand 40 bis 80 Mio. Brutpaare an. Der Bestand in Deutschland wurde für 2008 auf 2,1 bis 3,2 Mio. Paare geschätzt, die Art war damit die neunthäufigste Brutvogelart.[4]
Vor allem die starke Intensivierung der Landwirtschaft führte in Europa seit den 1970er Jahren zu starken Bestandsrückgängen, sodass die Bestände in Deutschland teils dramatisch um 50 bis 90 Prozent zurückgingen.[3] Weitere Gefährdungsursachen sind die Versiegelung der Landschaft und direkte Bejagung wie etwa in Südwestfrankreich. In Deutschland hat der Bestand zwischen 1980 und 2005 um etwa 30 Prozent abgenommen; die Feldlerche steht hier in der Roten Liste in Kategorie 3 („gefährdet“).[5] Weltweit ist die Art laut IUCN jedoch ungefährdet.
Als Gründe des Bestandrückgangs wurden in Deutschland, neben dem Verlust von Lebensräumen durch Überbauung für Verkehr, Siedlungen und Gewerbe, hauptsächlich die anhaltende Intensivierung der Landbewirtschaftung ausgemacht. Es kam in den letzten Jahrzehnten zur Beseitigung von Rainen und Brachen. Die Bewirtschaftungsschläge wurden immer mehr vergrößert. Es kam zur Einengung der Fruchtfolge mit verstärktem Einsatz von Pflanzenschutz- und Düngemitteln. Ungünstig ist auch der verstärkte Anbau von Mais, beispielsweise zur Nutzung als Energiepflanze, in dem Feldlerchen nicht brüten.[6]
Eine Maßnahme zum Schutz der Lerchen ist die Anlage von sogenannten Lerchenfenstern. Dabei werden nach einer in England entwickelten Methode kurze Streifen auf den Feldern bei der Aussaat von Raps oder Wintergetreide ausgelassen. Die Lerchen können dann dort ihre Nester anlegen und werden nicht vom aufwachsenden Getreide bei An- und Abflug behindert. Daher sind zwei bis drei Bruten pro Jahr in diesen Streifen möglich. Von der Maßnahme können auch andere Bodenbrüter profitieren.
Untersuchungen an Lerchenfenstern zeigten, dass messbare Erfolge für Feldlerche und andere Feldvögel teilweise ausblieben. In der Hellwegbörde zeigten sich hingegen eindeutige Erfolge bei geschaffenen Ackerbrachen, mit Luzerne begrünten Brachen und bei extensiv angebauten Sommergetreide und Winterweizen. Bei extensiv genutzten Sommergetreide und Winterweizen werden die Saatreihenabstände verdoppelt und es kommt zum Verzicht auf Pflanzenschutz- und Düngemittel.[7]
Bis zum Ende des 19. Jahrhunderts wurden Lerchen als Wildgeflügel vor allem im Leipziger Raum zu Tausenden gefangen, zum menschlichen Verzehr zubereitet und vermarktet.
Die Feldlerche (Alauda arvensis) ist eine Vogelart aus der Familie der Lerchen (Alaudidae). Diese mittelgroße Lerchenart besiedelt fast die gesamte Paläarktis von Irland und Portugal bis Kamtschatka und Japan. Sie bewohnt nicht zu feuchte, weiträumige Offenflächen aller Art mit niedriger und gerne lückenhafter Vegetation und ist in Mitteleuropa weitgehend an landwirtschaftlich genutzte Flächen gebunden. Die Art ist je nach geografischer Verbreitung Standvogel bis Kurzstreckenzieher. Die Feldlerche ist in Europa ein sehr häufiger Brutvogel und gilt trotz teilweise deutlicher Bestandsrückgänge in Teilen des Verbreitungsgebietes weltweit als ungefährdet.
In den Jahren 1998 und 2019 wurde die Feldlerche in Deutschland zum „Vogel des Jahres“ gekürt.
L'aloda[1] común (scientificament Alauda arvensis (L., 1758)) ye una au paseriforme d'a familia Alaudidae tipica d'espacios ubiertos, patros, campos agricolas y estepas, común en Europa y Asia.
Ye famosa por fer os niedos en tierra, entre a hierba, o que facilita la recolección d'es uevos pa consumo humano (actividat desaconsellable porque ye muit confrontada con a conservación d'a especie).
L'aloda ye un paixaro propiament dito (Passeriformes) de 17 cm de largo y entre 35 y 39 gramos de peso,[2] de color y mida parellana anque menos robusto que a fembra d'o gurrión.
Tiene a color parda de tot, estando mas fusca por a parte d'alto y mas clara por debaixo, sin mallas ni tacas vistables que la faigan identificar, difuera d'as plumas laterals d'a coda, que son blancas,[2] cosa que se gosa veyer sobre tot en o volido.
Como atras especies d'a familia Alaudidae, tiene una cresta de plumas que gosa poder-se estorrufar u abaixar como le agana.[2]
Totz os adultos, tanto masclos como fembras, cantan, y no i ha guaire dimorfismo sexual externo en a especie. Manimenos, en a primavera os masclos interpretan un volido nupcial muit caracteristico, puyando y puyando mientres vuelan firme en espiral sobre o campo sin deixar de cantar contino bells minutos,[3] y dimpués a la inversa, baixando sin parar de cantar. Con isto se miran de gritar a una fembra pa escomenzar a temporada de reproducción.
L'aloda ye una au fundamentalment herbivora, que alazeta la suya dieta en grano y simients variadas, pero que tamién consume fuellas y lulos (como bayas menudas) ocasionals.
En primavera, mientres alimentan a la suya cobada,[2] as alodas adultas incrementan l'aporte d'insectos de manera important. Os polletz s'alimentan quasi nomás d'insectos y atros invertebraus.[2]
As alodas viven en espacios ubiertos, como patros, feners y mesmo en estepas. A diferencia d'atros paixaros, y porque viven a on que i hai pocos árbols, se gosan posar muito en tierra, y emplegan qualsiquier penya, toza u cleta que tiengan amán como fitero pa posar-se, cosirar y guardar-se contra posibles depredadors.
Tamién fan o niedo en tierra, con branquetas y hierbas, y fican os uevos en numero de 3 dica 5.[2] Son aus nidicolas, pero o feito de vivir en tierra las ha feito prestas a brincar en pocos días: os polletz maduran a-escape y a cobada entera albandona o niedo en cosa de 10 días,[3] mesmo sin volar encara fino. Os chovens rematan por volar bien a os 20 días de vida.[3][2]
Qualques poblacions son migraderas y atras son sedentarias. En a Peninsula Iberica, como en buena cosa d'Europa y Asia templadas, os animals residents no se desplazan entre estacions. Manimenos, en o norte d'Eurasia y as estapas frías d'Europa de l'Este, as alodas s'agrupan en agüerro pa encetar a migración enta latitutz mas calidas. Muitos d'ixes paixaros hibernan en a cuenca mediterrania (Iberia inclusive) y Orient Meyo, que tornarán a formar bandadas quan plegue la primavera, por o que entre l'hibierno a población autoctona ye una suma d'as alodas residents y as estacionals que i son plegadas.
Volido. Se veiga las dos faixas blancas en a coda.
Niedo.
L'aloda común (scientificament Alauda arvensis (L., 1758)) ye una au paseriforme d'a familia Alaudidae tipica d'espacios ubiertos, patros, campos agricolas y estepas, común en Europa y Asia.
Ye famosa por fer os niedos en tierra, entre a hierba, o que facilita la recolección d'es uevos pa consumo humano (actividat desaconsellable porque ye muit confrontada con a conservación d'a especie).
Alhoehète[1] (Alauda arvensis) o Aloue, Aleude, Cascaÿoe, Pieuqhéte.
L’ aloye (on dit eto : alôre, ålouwete) [1], c’ est on ptit oujhea ki tchante e montant å cir.
No d' l' indje e sincieus latén : : Alauda arvensis (aloye ordinaire)
Gn a eto des des ôtès sôres d' aloye.
L' aloye fwait s’ ni al tere, dins ene culteure. Metans ås pîs d’ ene betråle. [2]
Les aloyes ont stî dzindjnêyes cwand on-z a cmincî a poudrijhî les dveres.
L’ aloye (on dit eto : alôre, ålouwete) , c’ est on ptit oujhea ki tchante e montant å cir.
No d' l' indje e sincieus latén : : Alauda arvensis (aloye ordinaire)
Gn a eto des des ôtès sôres d' aloye.
Cīrolis, čīrolis, vīturīs, vėvėrsīs (luotīnėškā: Alauda arvensis) īr nedėdlis cīroliniu šeimuos paukštis. Ėšplėtė̄s Euruopuo, Azėjuo, Šiaurės Afrėkuo ė Šiaurės Amerėkuo.
Gīven pėivūs, laukūs, dėrvuonūs. Lėzda sok ont žemės. Jied sieklas, kėrmėnus, vuombolius. Govos dėinuos čieso, skraidīdams ciren. Cīrolis īr vėins onkstīvūju pavasarė paukštiu.
At fiallaask (laask, (mo.) loosch, (sö.) lörke) (Alauda arvensis) as en fögel an hiart tu a laasken (Alaudidae).
Kegonpaniilind (latin.: Alauda arvensis) vai Järgeline kegonpaniilind om pen' kezalind, sugu mülüb Kegonpaniilindunvuiččed-sugukundha. Tetas ičeze komedas da melodižes pajatandaspäi.
Sugun erikod oma levutadud avaros. Lind vasttase Evrazijas i Afrikan pohjoižmägil. Kegonpaniilindun sugu om invazivine Pohjoižamerikan i Avstralijan päivlaskmas, Udes Zelandijas.
Putub vastha mecan päiči, no voib vastata mecanröunal.
Lind om järedamb mi paskač, i höunhišt kirjavamb. Sel'g om hahk mujul vai pakuiž-koričma, pucuhuden höunhišt om vauged. Pä om hahlakaz, tarkamb i henomb mi paskačul. Ižačud emäčuiden järedamba, vaiše ižačud pajatadas.
Kegonpaniilindud jodas kastet, södas tähkheiniden semnid tobjimalaz, mugažo penid gavedid da bumbakoid, vaiše maspäi.
Pandas pezad heinhä man pindanno, valitas peitsijid pöudoil, nituil vai heinäsižil sijil ku eile niid. Venäman keskuztazangišton kezalindud tehtas pezoid semendkun augotišes, vihandoiden orahaižiden ühtes. Toine äikerdoičend oleleb kezakus-heinkus. Letas tal'veks Evropan suvhe sügüz'kun keskes.
Kegonpaniilind (latin.: Alauda arvensis) vai Järgeline kegonpaniilind om pen' kezalind, sugu mülüb Kegonpaniilindunvuiččed-sugukundha. Tetas ičeze komedas da melodižes pajatandaspäi.
Kiuru (Alauda arvensis) on kiuruloin heimoh kuului pieni Europas, Aazies da Pohjas-Afrikas pezii pikkaraine lindu.
Kiuru on vähästy suurembi čiučoidu. Kiurun siivet ollah leviet, sendäh se hätken pyzyy yhtel kohtal ilmas. Kiuru on maksankarvaine kirjavu linduine. Se auttau olla nägymättömänny mual. Kiuru suvaiččou kävellä muadu myö, eläy mual, muale luadiu pezän.
Piduhus: 16-18 cm
Paino: 24-53 g
On moine ennustusmerki: kuuluu kiurun pajo – vuota poudua.
Kiuru (Alauda arvensis) on kiuruloin heimoh kuului pieni Europas, Aazies da Pohjas-Afrikas pezii pikkaraine lindu.
Leivvoš (Alauda arvensis) lea leivvožiide (Alaudidae) gullevaš loddi.
Lerkur (frøðiheiti - Alauda arvensis) líkist mest grátítlingi í útsjónd, morgráur við brúnum vangum og gulligum dámi í neðra. Á skallanum eru langar fjaðrar, sum hann av og á reisir upp til ein topp. Um veturin heldur hann sær í lýggjum londum; men longu áðrenn kavin kreymar, kemur hann til Norðurlondini í stórum flokkum. Í skógi dugir hann lítið, men á sløttum graslendi rennur hann skjótast av smáfuglum. Tá ið grasið er so frætt vaksið, at tað fjalir, ger hann sær eina lítla kullu til reiður og verpur 4—5 morgrá dimmprikkut egg. Sangari er hann frálíkur, reinmæltur og mjúkmæltur, hartil bæði áhaldin og harðmæltur. Frá tí hann kemur, til út at ólavsøku hoyrist allan dagin hansara fagri fjølbroytti songur, meðan hann hongur høgt í lofti, hækkandi og lækkandi seg líkt og grátítlingur. Morgun og kvøld — og um miðsummar alla náttina — situr hann og syngur spakuligari. Sjáldan sæst hann í Føroyum, og enn sjáldnari eigur hann, so her hevur fáur hoyrt hansara viðgitna song.[1]
Lerkur (frøðiheiti - Alauda arvensis) líkist mest grátítlingi í útsjónd, morgráur við brúnum vangum og gulligum dámi í neðra. Á skallanum eru langar fjaðrar, sum hann av og á reisir upp til ein topp. Um veturin heldur hann sær í lýggjum londum; men longu áðrenn kavin kreymar, kemur hann til Norðurlondini í stórum flokkum. Í skógi dugir hann lítið, men á sløttum graslendi rennur hann skjótast av smáfuglum. Tá ið grasið er so frætt vaksið, at tað fjalir, ger hann sær eina lítla kullu til reiður og verpur 4—5 morgrá dimmprikkut egg. Sangari er hann frálíkur, reinmæltur og mjúkmæltur, hartil bæði áhaldin og harðmæltur. Frá tí hann kemur, til út at ólavsøku hoyrist allan dagin hansara fagri fjølbroytti songur, meðan hann hongur høgt í lofti, hækkandi og lækkandi seg líkt og grátítlingur. Morgun og kvøld — og um miðsummar alla náttina — situr hann og syngur spakuligari. Sjáldan sæst hann í Føroyum, og enn sjáldnari eigur hann, so her hevur fáur hoyrt hansara viðgitna song.
De ljurk, ek: Liuwerik of Ljurts (Alauda arvensis) is in fûgel út it skaai fan de ljurken (Alaudidae).
Ljurken komme yn West- en Súd-Europa it hiele jier foar. Yn East-Europa komme se allinnich yn it briedseizoen.
It bysûndere oan de ljurk is dat hy al sjongend stiicht nei grutte hichte en dêr in skoftsje sjongend omfljocht om dan yn stilte wer te dalen. Dit docht hy om syn territoarium ôf te beakenjen.
Nêst
Ofbylden dy't by dit ûnderwerp hearre, binne te finen yn de kategory fan Wikimedia Commons. De ljurk, ek: Liuwerik of Ljurts (Alauda arvensis) is in fûgel út it skaai fan de ljurken (Alaudidae).
Ljurken komme yn West- en Súd-Europa it hiele jier foar. Yn East-Europa komme se allinnich yn it briedseizoen.
It bysûndere oan de ljurk is dat hy al sjongend stiicht nei grutte hichte en dêr in skoftsje sjongend omfljocht om dan yn stilte wer te dalen. Dit docht hy om syn territoarium ôf te beakenjen.
Pólny skòwarnk abò pólny skòwrónk (Alauda arvensis) – to je môłi ptôch z familëji skòwarnkòwatëch (Alaudidae). Czedës bëło jich wiele w Pòmòrzce. Głos pólnégò skòwrónka
Terragnòla (Napulitano) - X (Abbruzzese) - X (Calavrese) - Cucciarda (Lazziale) - X (Mulisane) - X (Pugliese) - X (Lucano)
'A terragnòla o cucciarda (Alauda arvensis Linnaeus, 1758) è n'auciello passeriforme d''a famiglia 'e ll'Alaudide[1]
Alauda arvensis L.
'A cucciarda o terragnòla è lònga cchiù o meno 16-18 cm e 36 cm nfra 'e punte d''e scelle e pesa 35-45 g. È culore marrone, ch''e striscie nire 'a part''e ncoppa e cchiù chiare 'a part''e sotto. Tene nu ciuffo ca se ngrifa si sta appaurata. Quanno vola se ponno vedé 'a coda curta pure 'e scelle luonghe e curte. Mascule e femmene s'arrassumigliano.
Terragnòla (Napulitano) - X (Abbruzzese) - X (Calavrese) - Cucciarda (Lazziale) - X (Mulisane) - X (Pugliese) - X (Lucano) 'A terragnòla o cucciarda (Alauda arvensis Linnaeus, 1758) è n'auciello passeriforme d''a famiglia 'e ll'Alaudide
Tha uiseag, topag, riabhag neo fosgag Moire (Laideann: Alauda arvensis) na h-eun beag donn a tha ann an òrdagh Passerine eunlaith an adhair. 'S e sin ri ràdh, gum bheil i na h-eun laighe.
Tha an uiseag eadar 16 is 18 cm a dh' fhaid. Tha a bràigh donn breac-bhallach ach a' bànachadh gu ruige a tarra. Tha cìrean gearr neo-gheur air a ceann; gabhaidh a togail agus a leigeil. Tha sgiathan an eòin fhireann nas leathainne na an t-eun boireann. Tha a sgiathan leathann gearr; is geal an oirean cùl agus a h-earball mar an ceudna.
'S tric a chìthear an uiseag ag iadhadh air iteig san adhar os cionn a' mhonaidh ann an Alba. Tha e cuideachd a' gabhail còmhnaidh ann am fearann tuathanachais, ach tha àireamhan an eòin seo air a dhol sìos ann am Breatainn anns na 30 bliadhna a dh' fhalbh ri linn atharrachaidhean ann an dòighean-àiteachaidh. 'S e is adhbhar dha sin, gum bheil an uiseag a' dèanamh a nid air feur sa ghrunnd. Gheibhear uaireannan i a' neadachadh ann an raineach.
Is e ceithir uighean a bhios aig an uiseag mar is trice. Ach uair is uair bidh a' còig aig tè is tè dhiubh. Is e, An Uiseag-Mhuire, a theirear ris an uiseig aig am bi na còig uighean. Gu math tric, bidh fear de na h-uighean anns nach bi eun. Nuair a thig na h-eòin às na h-uighean eile, thèid an t-ugh anns nach robh rùn a chur às an t-sealladh air dhòigh air choireigin; agus theireadh daoine bho shean gur e "cur anns an deicheamh" a rinn an uiseag air. Tha seo a' nochdadh gu soilleir dhuinn gun robh an uiseag air a meas na h-eun beannaichte aig an àm ud.
Bha an uiseag air a meas na h-eun beannaichte anns na linntean a dh' fhalbh. 'S e an t-adhbhar sònraichte airson an robh meas cho mòr air an uiseag, a chionn 's gun robh i a' tòiseachadh ri gairm anns a' mhadainn Latha Fhèill Brìde. Bha i mar seo ag innse gun robh an t-Earrach air tighinn. Bha na daoine a bh' ann bho chionn trì cheud bliadhna a' fàilteachadh na h-uiseig le briathran cho math agus cho freagarrach 's a b' urrainn dhaibh a chur ann an altaibh a chèile.
Bheir an rann a leanas gnè de bheachd dhuinn air a' mhòr-mheas a bh' aig daoine air an uiseag. Tha dlùth air trì ceud bliadhna bhon a rinneadh an rann seo. Bha e mar chleachdadh aig daoine a bhith ga ghabhail anns a' mhadainn Latha Fhèill Brìde, an uair a chluinneadh iad an uiseag a' gairm.
"Air sgiathaibh siùbhlach an àird nan speur,
Tha 'n uiseag bheusach, bhreac-bhallach, chliùteach,
A' seinn a ciùil dhuinn le deagh ghleus;
A' toirt sgeul an Earraich às ùr dhuinn,
An dèidh ga ciùrradh le fuachd bròin;
A' taisbeanadh maise, agus ùmhlachd
Do'n Triùir a tha 'n àird nan nèamh;
Mar fhianais an aghaidh nan slogh,
'S mar dhearbhadh air glòir nan nèamh.
Tha ribheid a cleibh a' toirt urraim air gach ceòl.
Truailleachd nàdair no gnìomh làmh
Cha chuirear mar thàir air a h-eòin.
Craobh mheangannach, dhosrach
O dhuslach na talmhainn,
Mar sin an duine 's e falbh ann an ceò;
Gun subhailc, neo-bheusach làn truailleachd
Tha 'n duine fo bhuaireadh mar sgleò,
Far nach fuaraich an gaol,
'S am maireann an ceòl -
Muire nan gràs,
Peadair is Pòl agus Eòin.
Amen"
Cha chreachadh duine sam bith a thàinig gu gliocas an nead aice airson rud sam bith. Bha feadhainn eadhon a' meas gun robh e na pheacadh nead na h-uiseig a chreachadh. An àm treabhaidh, nan tachradh gum biodh nead na h-uiseig ann an talamh a bha gu bhith air a threabhadh, rachadh am ploc dhen talamh anns am biodh an nead a thogail leis a' chaibe, agus a chur an àite sàbhailte air uachdar an treabhaidh. Nam biodh an uiseag air tòiseachadh ri gur air na h-uighean, chan fhàgadh i bhuaipe idir iad; ach mur bhitheadh, cha rachadh i nan còir tuilleadh.
Tha uiseag, topag, riabhag neo fosgag Moire (Laideann: Alauda arvensis) na h-eun beag donn a tha ann an òrdagh Passerine eunlaith an adhair. 'S e sin ri ràdh, gum bheil i na h-eun laighe.
Têtî, an jî Çûkê zad (Alauda arvensis), cureyekî torxeyan Alaudidaee.
Dirêjahîya wî 16 ta 18 sentîmetre heye û baskên yê nêr ji yê mê mestire, bi gelemperî li navçeyên çandinîyê dijî, firîna wî ta 50 û 100 metire bilind e û ta 2-3 xulekan didome, lê di werzê zayîne de bêhtir didome. Rengê pişt û baskên wî bi ser qehwe ve (qehwoşkî), bin zikê wî xetxet û bi ser sipî (sipîloşkî) ve diçe. Xwedî nikilekî qalind û tûj e û hêkên wî deqdeqî ne.
Çend têtî ketine gevzekê, baskên xwe li hev didin û li derdora xwe çeng dibin.
Li her deverên Kurdistanê dihên dîtin.
Alauda arvensis
Têtî, an jî Çûkê zad (Alauda arvensis), cureyekî torxeyan Alaudidaee.
Мэлыхъуэбзу (лат-бз. Alauda arvensis) — уэгунэбзу лъэпкъым щыщ лӀэужьыгъуэщ.
Унэбзум хуэдизынщ, и кӀыхьагъыр см. 18, дамэ лъэныкъуэр — 9,9-12,4; къешэч г. 40-м нэс. Быдэу зэхэщӀыхьащ, щхьэшхуэщ. И теплъэкӀэ гъуабжэщ, щхъуэ-гъуэжьыфэ-хужь ӀэпапӀэхэр хэлъу, дамэхэм хужь кусэ тӀурытӀ пхокӀ. Къабзий пхъашэ гъунэхэр хужьщ.
Щогъуалъхьэ мэкъупӀэхэм, мэз лъапэхэм, мэз гъуапэхэм. КӀэцӀын яухри мэгъуэлъхьэж мэлыжьыхьым и кӀэхэм. ЩӀыӀэм къигъэзэжу уэс къесмэ анэхэм шыӀэныгъэшхуэ яхэлъу абгъуэм тесщ икӀи хуабэм къигъэзэжыхуэнкӀэ джэдыкӀэхэр ягъэупщӀыӀукъым, ехъулӀэныгъэкӀи кърашын яхузэфӀокӀ.
Куэду яшх удзыжь жылэ, хьэцэпэцэ, гъавэ щхьэмыжым илъэлъахэр, мэкъуэмэш къэкӀыгъэхэм зэран яхуэхъу хьэпщхупщхэр.
Полската чучурлига e мала птица од врапчевидниот ред, од фамилијата на чучурлигите.
Ја има во Македонија.
Оваа чучурлига живее во Европа и Азија и на планините на северна АФрика. Азиските птици се појавуваат како скитници во Алјаска, a се имаат појавено и на Хаваите, северо-западна Америка, источна Австралија и Нов Зеланд.
Полската чучурлига е долга 16 до 18 cm со распон на крилјата 35 cm и тежи околу 37 гр. Ноктот на задниот прст на ногата е долг и заострен. Оди по земјата, а не потскокнува, исто како другите чучурлиги. Нема изразен полов диморфизам, односно не се разликуваат мажјаците од женките. Слично на другите чучурлиги и оваа е со кафени пердуви на грбот, а посветла е одоздола. Во лет се гледаат кратката опашка и кратките широки крилја. Опашката и задниот раб од крилјата се бели, кои се видливи кога птицата одлетува,но не кога се упатува кон набљудувачот. Има цврсти нозе и троши време на земјата барајќи семиња, вклучувајќи и инсекти во сезоната за гнездење.
Ова е птица сака отворено обработливо земјиште и топлина. Прави гнездо од трева на земјата,скриено меѓу вегетацијата. Понекогаш се вгездува во папрати, користејки ги за покривање. Генерално, гнездата се многу тешки за наогање. Снесуваат 3 до 6 јајца во јуни. Второ или трето легло може да се започне подоцна во годината. Јајцата се жолтеникаво-бели со кафеаво-виолетови точки со димензии 23х16 мм. Ги лежат 12–14 дена. Малечките се развиваат исклучително брзо и по 9–11 дена го напуштаат гнездото. Родителите ги хранат со инсекти.
Песната на чучурлигите е многу милозвучна, а мажјаците имаат малку поголеми крилја кои им овозможуваат да лебдат во воздух, дури и на висини над 100 метри. Тоа ги привлекува женките. Нивната песна трае 2-3 минути, а тогаш птицата која пее може да се појави како точка на небото гледано од земјата.
Во В.Британија, бројот на полските чучурлиги се намалил во текот на последните 30 години. Сега се само 10% од бројот кои биле присутни пред 30 години. Друштвото за заштита за птици покажа дека овој масовен пад на бројот е главно од промените во земјоделството и користење на пестицидите. Но, преземени се марки и англиските фармери сега се охрабрени и платени да создадат биодиверзитетот за подобрување на живеалиштето на евроазиската поларна чучурлига.[2]
Кога ќе се каже чучурлига, без посебно означување за кој вид се работи - тогаш мислиме на оваа, планинска чучурлига. Во англискиот јазик "skylark" (чучурлига), се користи во значење на занаетчија, а први започнале да го користат морнарите со значење на шегаџија, практичен шегаџија, некој што знае да прави трикови.
Полската чучурлига e мала птица од врапчевидниот ред, од фамилијата на чучурлигите.
Ја има во Македонија.
Полёвый жайворонок (Alauda arvensis) є малый співавый птах з родины жайворонковый.
Росте до векшой великости як воробель (18 - 19 цм). Є невыразно зафарбленый в різных надыхах бурой з поздовжным смужкованём на груди, світлишый мать лем спід тїла, краї хвоста і заднї краї крыл, як летить так годен відїти тыж ёго куртый хвіст і курты жырокы крыла. Ёго выразным ознаком є і курта стопорительна хохолка, довгы силны і ружово зафарблены ножкы з выразно довгым заднїм пазуром.
Полёвый жайворонок гнїздить на векшынї теріторії Европы, в Азії і в северній Африцї. На западї свого ареалу росшырїня є переважно сталый, выходны популації суть зясь наспак, веце стяговавы. Чоловіком быв тыж приволоченый на Гавай і запад Северной Америкы. Жыє на господарьскім ґрунтї, в зимі залїтавать і на угоры. Ёго чісло было в послїднїх роках ослаблене наслїдком новых господарьскых технік, як є наприклад силне гноїня або хоснованя гербіцідів, але і резултатом ничіня ремізків і лову в южній Европі і в Африцї.
Силны ножкы жайворонка полёвого наповідають, же ся часто стримує на земли, де глядать страву. Тоту творять найрізнїшы насїня а в часї розмножованя і хробакы. На ярь суть самцї розознательны дякуючі трепавому слизкаючому лїтаню у вышцї 50 - 100 м, при котрім ся выразно озывають. Спів при тых маневрах тырвать звычайно 2-4 минуты, даколи і довше. Гнїздить в меджах од апріля до авґуста, часто мать і 3 зношкы. Гнїздо будує добрї скрыте на земли і кладе до нёго 3-6 жовтастых яєць з дуже густыма бурыма фляками.
Полёвый жайворонок (Alauda arvensis) є малый співавый птах з родины жайворонковый.
Росте до векшой великости як воробель (18 - 19 цм). Є невыразно зафарбленый в різных надыхах бурой з поздовжным смужкованём на груди, світлишый мать лем спід тїла, краї хвоста і заднї краї крыл, як летить так годен відїти тыж ёго куртый хвіст і курты жырокы крыла. Ёго выразным ознаком є і курта стопорительна хохолка, довгы силны і ружово зафарблены ножкы з выразно довгым заднїм пазуром.
Полёвый жайворонок гнїздить на векшынї теріторії Европы, в Азії і в северній Африцї. На западї свого ареалу росшырїня є переважно сталый, выходны популації суть зясь наспак, веце стяговавы. Чоловіком быв тыж приволоченый на Гавай і запад Северной Америкы. Жыє на господарьскім ґрунтї, в зимі залїтавать і на угоры. Ёго чісло было в послїднїх роках ослаблене наслїдком новых господарьскых технік, як є наприклад силне гноїня або хоснованя гербіцідів, але і резултатом ничіня ремізків і лову в южній Европі і в Африцї.
Силны ножкы жайворонка полёвого наповідають, же ся часто стримує на земли, де глядать страву. Тоту творять найрізнїшы насїня а в часї розмножованя і хробакы. На ярь суть самцї розознательны дякуючі трепавому слизкаючому лїтаню у вышцї 50 - 100 м, при котрім ся выразно озывають. Спів при тых маневрах тырвать звычайно 2-4 минуты, даколи і довше. Гнїздить в меджах од апріля до авґуста, часто мать і 3 зношкы. Гнїздо будує добрї скрыте на земли і кладе до нёго 3-6 жовтастых яєць з дуже густыма бурыма фляками.
Награвка із співомМате проблем пустити авдіо? Посмотьте поміч
Сабан тургае (лат. Alauda arvensis) — сабан тургайлары ыругының вак кош. Көчле һәм ягымлы сайрау буенча билгеле.
Болыннар, далалар, таулар һәм кырларда яши. Тик аны урманнарда күренмисең.
Сабан тургае (лат. Alauda arvensis) — сабан тургайлары ыругының вак кош. Көчле һәм ягымлы сайрау буенча билгеле.
Болыннар, далалар, таулар һәм кырларда яши. Тик аны урманнарда күренмисең.
↑ Integrated Taxonomic Information System — 1996. ↑ таксономическая база данных Национального центра биотехнологической информации США / National Center for Biotechnology InformationУй тăри - çерçирен кăшт пысăкрах кайăк. Çерçисен йышне кĕрет. Уй-хирте пурăнать. Çăмартисем (4-5) сăрă тĕслĕ е хĕрлĕрех пулаççĕ, хĕрлисен тĕксĕм пăнчăсем пур. Пуса вăхăчĕ 12-14 талăк пырать, ами вăл вăхăтра çын пырсан та вĕçсе тармасть. Юлашки çулсенче тăрисен йышĕ пирĕн тăрăхра тепĕр хут ӳсме пуçларĕ.
Уй тăри - çерçирен кăшт пысăкрах кайăк. Çерçисен йышне кĕрет. Уй-хирте пурăнать. Çăмартисем (4-5) сăрă тĕслĕ е хĕрлĕрех пулаççĕ, хĕрлисен тĕксĕм пăнчăсем пур. Пуса вăхăчĕ 12-14 талăк пырать, ами вăл вăхăтра çын пырсан та вĕçсе тармасть. Юлашки çулсенче тăрисен йышĕ пирĕн тăрăхра тепĕр хут ӳсме пуçларĕ.
Һабан турғайы (рус. Полевой жаворонок,лат. Alauda arvensis) — турғайҙар төрөнә ҡараған ҡош. Түше ваҡ буй аҡ һыҙыҡтар менән сыбарланған, ҡойроғоноң ике яҡ ситендә аҡ һыҙыҡҡтар үтә. Бүрекле һабан турғайының бүрке бик бәләкәй була.
Яландарҙа, баҫыуҙарҙа йәшәй, тауышы бик тоноҡ була. Яҙғыһын һәм йәйгеһен бөжәктәр, көҙгә табан иген орлоҡтары һәм иген бөртөктәре менән туҡлана. Киң таралған күсмә ҡош. Ояны ғәҙәттә ерҙә соҡор урындарҙа яһай (7-8 см).
Ҡара таптар менән сыбарланған 4-5 һорғолт йәки ҡаҙыл-аҡ төҫтә йомортҡа һала.
Ҡайһы бер һөйләштәрҙә башҡорттар буҙ турғайы, ялпылдаҡ, сырлауыҡ, ашлыҡ турғайы, баҫыу турғайы, иген турғайы тип йөрөтәләр.
Һабан турғайы (рус. Полевой жаворонок,лат. Alauda arvensis) — турғайҙар төрөнә ҡараған ҡош. Түше ваҡ буй аҡ һыҙыҡтар менән сыбарланған, ҡойроғоноң ике яҡ ситендә аҡ һыҙыҡҡтар үтә. Бүрекле һабан турғайының бүрке бик бәләкәй була.
Яландарҙа, баҫыуҙарҙа йәшәй, тауышы бик тоноҡ була. Яҙғыһын һәм йәйгеһен бөжәктәр, көҙгә табан иген орлоҡтары һәм иген бөртөктәре менән туҡлана. Киң таралған күсмә ҡош. Ояны ғәҙәттә ерҙә соҡор урындарҙа яһай (7-8 см).
Ҡара таптар менән сыбарланған 4-5 һорғолт йәки ҡаҙыл-аҡ төҫтә йомортҡа һала.
Ҡайһы бер һөйләштәрҙә башҡорттар буҙ турғайы, ялпылдаҡ, сырлауыҡ, ашлыҡ турғайы, баҫыу турғайы, иген турғайы тип йөрөтәләр.
गोलासिनी भारद्वाज (Alauda arvensis) नेपालमा पाइने भारद्वाज प्रजातिको चरा हो। यो प्रजाति युरोपदेखि एसिया हुँदै न्युजिल्यान्ड, अष्ट्रेलिया तथा हवाइयन टापूसम्म पाइने गर्छ। यसको लम्बाई १८ देखि १९ सेन्टिमिटर (७.१ देखि ७.५ इन्च) हुन्छ।
गोलासिनी भारद्वाज (Alauda arvensis) नेपालमा पाइने भारद्वाज प्रजातिको चरा हो। यो प्रजाति युरोपदेखि एसिया हुँदै न्युजिल्यान्ड, अष्ट्रेलिया तथा हवाइयन टापूसम्म पाइने गर्छ। यसको लम्बाई १८ देखि १९ सेन्टिमिटर (७.१ देखि ७.५ इन्च) हुन्छ।
ဘီလုံးငှက် သည် ရုပ်ဆင်းသဏ္ဌာန်အားဖြင့် ထူးခြားလှပသော ငှက်မျိုးမဟုတ်သော်လည်း၊ သာယာစွာ အသံကျူးရင့် တေးဆိုတတ်သည်။ ထိုငှက်မျိုးသည် အလောဒီ ဒီးမျိုးရင်းတွင် ပါဝင်၍ မျိုးစိတ်ပေါင်း များစွာရှိသည်။ မြန်မာ နိုင်ငံ လယ်ကွက်များ၌ တွေ့ရတတ်သော ဘီလုံးငှက်မျိုးကို ပါဏဗေဒအမည်အားဖြင့် အလောဒါ ဂူလာဂူလာဟု ခေါ်လေ သည်။
ဘီလုံးငှက်၏ ပုံပန်းသဏ္ဌာန်သည် စာကလေးနှင့် ဆင်ဆင်တူသည်။ အပေါ်ပိုင်းမှ အညိုနုရောင် အမွှေး အတောင်များတွင် လည်းကောင်း၊ ရင်အုပ်တွင် လည်းကောင်း အညိုရင့်ရောင် အကန့်များ၊ အကြောင်းများရှိသည်။ စာကလေး ၏ အရွယ်ခန့် ၆.၁၂ - ၇ လက်မခန့်အလျားရှိသည်။ အမောက်ကလေးလိုလို ရှိတတ်ရာ၊ တစ်ခါ တစ်ရံ ထင်ထင် ရှားရှား တွေ့ရသည်။ အဖိုရော အမပါ ပုံပန်းသွင်ပြင် အတူတူ ပင် ဖြစ်သည်။
ဘီလုံးငှက်တို့ကို လယ်ကွင်းများ၊ မြက်ခင်းများ၊ လွင်ပြင်များ၌ အစုလိုက်၊ အုပ်လိုက် တွေ့ရတတ်သည်။ သို့သော် မြန်မာနိုင်ငံတွင် ယခုအခါ ဘီလုံးငှက်များ အတွေ့ရ နည်းသွားလေပြီ။ ယင်းတို့သည် မြန်မာနိုင်ငံ တောင်ပိုင်း လယ်ကွက်များ၌ ကျက်စားတတ်သော ငှက်မျိုးဖြစ်သော်လည်း၊ ရိုးပြတ်များထက် မြက်ခင်းများကို ပို၍ နှစ်သက်ဟန်တူသည်။ ဘီလုံးငှက်တို့သည် ပိုးမွှားများ၊ သစ်စေ့၊ စပါးစေ့များကို ရှာဖွေ စားသောက်တတ် လေသည်။
ဘီလုံးငှက်တို့သည် ကောင်းကင်သို့ပျံတက်နေစဉ် တေးဆိုတတ်ကြသည်။ အထူးသဖြင့် မိတ်လိုက်ချိန်တွင် ဘီလုံးငှက်ဖိုတို့သည် တေးသံစုံ ကျူးရင့်၍ အစွမ်းပြပြီးလျှင် လူပျိုလှည့်ကြသည်။ များသောအားဖြင့် နံနက်ခင်းနှင့် ညနေ ခင်းများတွင် အစွမ်းပြတတ်ကြသည်။ ဘီလုံးငှက်ဖိုသည် နားနေသည့် နေရာမှ တောင်ပံ တဖျပ်ဖျပ် ခတ်ပြီးလျှင် အပေါ်တည့်တည့်သို့ထိုး၍ ပျံသန်းယင်း တေးသံကျူးရင့် သွားလေရာ၊ တစ်ခါတစ်ရံ မှန်ပြောင်းနှင့်ကြည့်၍ မရအောင်ပင် မြင့်လှစွာ ပျံတက်သည်။ တေးသံကျူးရင့်ဆဲတွင် အခြားငှက်များ၏ အသံမျိုးကို လည်း ပြုနိုင်သည်။
အပေါ်ပျံတက်ရာမှ ရုတ်ခြည်း အောက်သို့ပျံမဆင်း သေးဘဲ၊ လေဘက်သို့ဦးခေါင်းလှည့်ကာ အပေါ်၌ တန့်နေ ပြီးသော် တစ်ခါတစ်ခါမှ အတောင်ကို ခတ်ယင်း ဆက်လက်၍ တေးသံကျူးနေတတ်သည်။ ၅ မိနစ်ခန့် ကြာမှ တောင်ပံကို ပိတ်၍ အောက်သို့စိုက်ချလိုက်၊ တောင်ပံကိုဖြန့်၍ ခတ်လိုက်၊ ပြန်ပိတ်၍ စိုက်ချလိုက်ရာမှ၊ မြေပြင်နှင့် နီးလာသောအခါ မူလပျံတက်နေသော နေရာသို့ရောက်အောင် တစ်ရှိန်ထိုး ပျံသွားတတ်လေသည်။ အမ တစ်ကောင်အတွက် အဖိုများစွာ တို့သည် တစ်ပြိုင်တည်း အစွမ်းပြတတ်ကြရာ၊ တကွင်းလုံး သည် ယင်းတို့အသံဖြင့် ဆူညံနေတတ်လေသည်။
ဘီလုံးငှက်တို့သည် မြေပြင်၌ နားနေဆဲတွင်လည်း တေးဆိုသည်ကို ရံဖန်ရံခါ တွေ့ရသည်။ လူတစ်စုံ တစ်ယောက်ကို မြင်လျှင် မပြေးဘဲ ဝပ်နေပြီးသော် ယင်းတို့ အားသွား၍ နှောင့်ယှက်လျှင် ကျစ်ကျစ်၊ ကျစ်ကျစ်နှင့် အော်မြည်ကာ မြေပြင်နှင့်ကပ်၍ နိမ့်ချည် မြင့်ချည် ပျံသန်း နေတတ်ကြသည်။ အဝေးသို့ပျံသန်းလိုလျှင်၊ ကောင်းကင်သို့ မြင့်စွာ ပျံတက်ကြလေသည်။
မြန်မာနိုင်ငံ၌ တွေ့ရသော ဘီလုံးငှက်မျိုး၏ အသံ သည် ပျော့၍စူးသည်။ အလောဒါဗဉာနယီမျိုးစိတ်ဝင် ဘီလုံး ငှက်တို့၏ တေးဆိုသံသည် ပို၍သာယာသည်။ ဘီလုံးငှက်တို့၏ သားပေါက်ချိန်သည် မတ်လမှ ဇူလိုင်လအထိ ဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်အတွင်း ၂ သား ပေါက် သည်။ ယင်းတို့၏ အသိုက်များကို ချုံဖုတ်များ၊ မြက်တောများ၊ အကာအကွယ်ရှိသော မြေချိုင့်ခွက်များထဲတွင် မြက်ခြောက်များ ခင်း၍ ပြုလုပ်ကြသည်။ တစ်မြုံလျှင် ဥ ၃ ဥမှ ၅ ဥအထိ ရှိတတ်သည်။ ဥတို့သည် ရှည်မျောမျောဖြစ်၍ ဥခွံချောမွတ် သည်။ ဝါညိုညို အစက်အပြောက်များ၊ ခရမ်းပြာ အစက် အပြောက်များ အများ အပြားပါရှိသည်။
ဘီလုံးငှက်မျိုးကို ဥရောပတိုက်တွင် လည်းကောင်း၊ တူရကီ၊ အိန္ဒိယ၊ သီဟိုဠ်၊ မြန်မာ၊ တိဗက်၊ တရုတ်၊ ယိုးဒယားစသော အာရှနိုင်ငံများတွင် လည်းကောင်း တွေ့ရှိ ရလေသည်။[၂]
ဘီလုံးငှက် သည် ရုပ်ဆင်းသဏ္ဌာန်အားဖြင့် ထူးခြားလှပသော ငှက်မျိုးမဟုတ်သော်လည်း၊ သာယာစွာ အသံကျူးရင့် တေးဆိုတတ်သည်။ ထိုငှက်မျိုးသည် အလောဒီ ဒီးမျိုးရင်းတွင် ပါဝင်၍ မျိုးစိတ်ပေါင်း များစွာရှိသည်။ မြန်မာ နိုင်ငံ လယ်ကွက်များ၌ တွေ့ရတတ်သော ဘီလုံးငှက်မျိုးကို ပါဏဗေဒအမည်အားဖြင့် အလောဒါ ဂူလာဂူလာဟု ခေါ်လေ သည်။
ဘီလုံးငှက်၏ ပုံပန်းသဏ္ဌာန်သည် စာကလေးနှင့် ဆင်ဆင်တူသည်။ အပေါ်ပိုင်းမှ အညိုနုရောင် အမွှေး အတောင်များတွင် လည်းကောင်း၊ ရင်အုပ်တွင် လည်းကောင်း အညိုရင့်ရောင် အကန့်များ၊ အကြောင်းများရှိသည်။ စာကလေး ၏ အရွယ်ခန့် ၆.၁၂ - ၇ လက်မခန့်အလျားရှိသည်။ အမောက်ကလေးလိုလို ရှိတတ်ရာ၊ တစ်ခါ တစ်ရံ ထင်ထင် ရှားရှား တွေ့ရသည်။ အဖိုရော အမပါ ပုံပန်းသွင်ပြင် အတူတူ ပင် ဖြစ်သည်။
ဘီလုံးငှက်တို့ကို လယ်ကွင်းများ၊ မြက်ခင်းများ၊ လွင်ပြင်များ၌ အစုလိုက်၊ အုပ်လိုက် တွေ့ရတတ်သည်။ သို့သော် မြန်မာနိုင်ငံတွင် ယခုအခါ ဘီလုံးငှက်များ အတွေ့ရ နည်းသွားလေပြီ။ ယင်းတို့သည် မြန်မာနိုင်ငံ တောင်ပိုင်း လယ်ကွက်များ၌ ကျက်စားတတ်သော ငှက်မျိုးဖြစ်သော်လည်း၊ ရိုးပြတ်များထက် မြက်ခင်းများကို ပို၍ နှစ်သက်ဟန်တူသည်။ ဘီလုံးငှက်တို့သည် ပိုးမွှားများ၊ သစ်စေ့၊ စပါးစေ့များကို ရှာဖွေ စားသောက်တတ် လေသည်။
ဘီလုံးငှက်တို့သည် ကောင်းကင်သို့ပျံတက်နေစဉ် တေးဆိုတတ်ကြသည်။ အထူးသဖြင့် မိတ်လိုက်ချိန်တွင် ဘီလုံးငှက်ဖိုတို့သည် တေးသံစုံ ကျူးရင့်၍ အစွမ်းပြပြီးလျှင် လူပျိုလှည့်ကြသည်။ များသောအားဖြင့် နံနက်ခင်းနှင့် ညနေ ခင်းများတွင် အစွမ်းပြတတ်ကြသည်။ ဘီလုံးငှက်ဖိုသည် နားနေသည့် နေရာမှ တောင်ပံ တဖျပ်ဖျပ် ခတ်ပြီးလျှင် အပေါ်တည့်တည့်သို့ထိုး၍ ပျံသန်းယင်း တေးသံကျူးရင့် သွားလေရာ၊ တစ်ခါတစ်ရံ မှန်ပြောင်းနှင့်ကြည့်၍ မရအောင်ပင် မြင့်လှစွာ ပျံတက်သည်။ တေးသံကျူးရင့်ဆဲတွင် အခြားငှက်များ၏ အသံမျိုးကို လည်း ပြုနိုင်သည်။
အပေါ်ပျံတက်ရာမှ ရုတ်ခြည်း အောက်သို့ပျံမဆင်း သေးဘဲ၊ လေဘက်သို့ဦးခေါင်းလှည့်ကာ အပေါ်၌ တန့်နေ ပြီးသော် တစ်ခါတစ်ခါမှ အတောင်ကို ခတ်ယင်း ဆက်လက်၍ တေးသံကျူးနေတတ်သည်။ ၅ မိနစ်ခန့် ကြာမှ တောင်ပံကို ပိတ်၍ အောက်သို့စိုက်ချလိုက်၊ တောင်ပံကိုဖြန့်၍ ခတ်လိုက်၊ ပြန်ပိတ်၍ စိုက်ချလိုက်ရာမှ၊ မြေပြင်နှင့် နီးလာသောအခါ မူလပျံတက်နေသော နေရာသို့ရောက်အောင် တစ်ရှိန်ထိုး ပျံသွားတတ်လေသည်။ အမ တစ်ကောင်အတွက် အဖိုများစွာ တို့သည် တစ်ပြိုင်တည်း အစွမ်းပြတတ်ကြရာ၊ တကွင်းလုံး သည် ယင်းတို့အသံဖြင့် ဆူညံနေတတ်လေသည်။
ဘီလုံးငှက်တို့သည် မြေပြင်၌ နားနေဆဲတွင်လည်း တေးဆိုသည်ကို ရံဖန်ရံခါ တွေ့ရသည်။ လူတစ်စုံ တစ်ယောက်ကို မြင်လျှင် မပြေးဘဲ ဝပ်နေပြီးသော် ယင်းတို့ အားသွား၍ နှောင့်ယှက်လျှင် ကျစ်ကျစ်၊ ကျစ်ကျစ်နှင့် အော်မြည်ကာ မြေပြင်နှင့်ကပ်၍ နိမ့်ချည် မြင့်ချည် ပျံသန်း နေတတ်ကြသည်။ အဝေးသို့ပျံသန်းလိုလျှင်၊ ကောင်းကင်သို့ မြင့်စွာ ပျံတက်ကြလေသည်။
မြန်မာနိုင်ငံ၌ တွေ့ရသော ဘီလုံးငှက်မျိုး၏ အသံ သည် ပျော့၍စူးသည်။ အလောဒါဗဉာနယီမျိုးစိတ်ဝင် ဘီလုံး ငှက်တို့၏ တေးဆိုသံသည် ပို၍သာယာသည်။ ဘီလုံးငှက်တို့၏ သားပေါက်ချိန်သည် မတ်လမှ ဇူလိုင်လအထိ ဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်အတွင်း ၂ သား ပေါက် သည်။ ယင်းတို့၏ အသိုက်များကို ချုံဖုတ်များ၊ မြက်တောများ၊ အကာအကွယ်ရှိသော မြေချိုင့်ခွက်များထဲတွင် မြက်ခြောက်များ ခင်း၍ ပြုလုပ်ကြသည်။ တစ်မြုံလျှင် ဥ ၃ ဥမှ ၅ ဥအထိ ရှိတတ်သည်။ ဥတို့သည် ရှည်မျောမျောဖြစ်၍ ဥခွံချောမွတ် သည်။ ဝါညိုညို အစက်အပြောက်များ၊ ခရမ်းပြာ အစက် အပြောက်များ အများ အပြားပါရှိသည်။
ဘီလုံးငှက်မျိုးကို ဥရောပတိုက်တွင် လည်းကောင်း၊ တူရကီ၊ အိန္ဒိယ၊ သီဟိုဠ်၊ မြန်မာ၊ တိဗက်၊ တရုတ်၊ ယိုးဒယားစသော အာရှနိုင်ငံများတွင် လည်းကောင်း တွေ့ရှိ ရလေသည်။
La siruldèina[1] (allodola in itagliàṅ, Alauda arvensis secònd la clasificasiòun dal Linnaeus, 1758) l'è 'n uślèin a forma 'd pàser dla famìja dai Alaudidae[2].
Cuma cagli ètri spéci 'd siròldi, 'l è facil catèr-la in mêś a di prê avèrt, despès śvèin a di spêć 'd àqua, indû la cata di sèm e di insêt da magnèr.
El siruldèini i gh'àn dal pèni marunsèini mìa sćiasóśi, cun na crestèina in sìm'a 'l cô.
I masć e 'l femni i pèren cumpàgn, a vèd'r-i.
La nn'è briśa in perìcol 'd estìngv'r-es.
Dla siruldèina a s in cnùs cal sòtaspéci chè[3]:
La siruldèina (allodola in itagliàṅ, Alauda arvensis secònd la clasificasiòun dal Linnaeus, 1758) l'è 'n uślèin a forma 'd pàser dla famìja dai Alaudidae.
Cuma cagli ètri spéci 'd siròldi, 'l è facil catèr-la in mêś a di prê avèrt, despès śvèin a di spêć 'd àqua, indû la cata di sèm e di insêt da magnèr.
El siruldèini i gh'àn dal pèni marunsèini mìa sćiasóśi, cun na crestèina in sìm'a 'l cô.
I masć e 'l femni i pèren cumpàgn, a vèd'r-i.
La nn'è briśa in perìcol 'd estìngv'r-es.
Dla siruldèina a s in cnùs cal sòtaspéci chè:
Alauda arvensis arvensis Linnaeus, 1758 Alauda arvensis sierrae Weigold, 1913 Alauda arvensis cantarella Bonaparte, 1850 Alauda arvensis harterti Whitaker, 1904 Alauda arvensis armenica Bogdanov, 1879 Alauda arvensis dulcivox Hume, 1872, Alauda arvensis kiborti Zaliesski, 1917 Alauda arvensis loennbergi Hachisuka, 1926 Alauda arvensis pekinensis Swinhoe, 1863 Alauda arvensis intermedia Swinhoe, 1863 Alauda arvensis japonica Temminck & Schlegel, 1848
The Eurasian skylark (Alauda arvensis) is a passerine bird in the lark family, Alaudidae. It is a widespread species found across Europe and the Palearctic with introduced populations in Australia, New Zealand and on the Hawaiian Islands. It is a bird of open farmland and heath, known for the song of the male, which is delivered in hovering flight from heights of 50 to 100 metres (160 to 330 ft). The sexes are alike. It is streaked greyish-brown above and on the breast and has a buff-white belly.
The female Eurasian skylark builds an open nest in a shallow depression on open ground well away from trees, bushes and hedges. She lays three to five eggs which she incubates for around 11 days. The chicks are fed by both parents but leave the nest after eight to ten days, well before they can fly. They scatter and hide in the vegetation but continue to be fed by the parents until they can fly at 18 to 20 days of age. Nests are subject to high predation rates by larger birds and small mammals. The parents can have several broods in a single season.
The Eurasian skylark was described by the Swedish naturalist Carl Linnaeus in 1758 in the tenth edition of his Systema Naturae and retains its original binomial name of Alauda arvensis.[2] It is one of the four species placed in the genus Alauda.[3] The genus name is from the Latin alauda, "lark". Pliny thought the word was originally of Celtic origin. The specific arvensis is also Latin, and means "of the field".[4] The results of a molecular phylogenetic study of the lark family Alaudidae published in 2013 suggested that Eurasian skylark is most closely related to the Oriental skylark Alauda gulgula.[5]
Formerly, many authorities considered the Japanese skylark as a separate species. It is now usually considered a subspecies of the Eurasian skylark.[6] Alternate names for the Eurasian skylark include northern skylark and sky lark.[7]
Eleven subspecies are recognized:[3]
Some authorities recognise the subspecies A. a. scotia Tschusi, 1903 and A. a. guillelmi Witherby, 1921.[8] In the above list scotia is included in the nominate subspecies A. a. arvensis and guillelmi is included in A. a. sierrae.[3]
The Eurasian skylark is 18–19 cm (7.1–7.5 in) in length.[9] Like most other larks, the Eurasian skylark is a rather dull-looking species, being mainly brown above and paler below. It has a short blunt crest on the head, which can be raised and lowered. In flight it shows a short tail and short broad wings. The tail and the rear edge of the wings are edged with white, which are visible when the bird is flying away, but not if it is heading towards the observer. The male has broader wings than the female. This adaptation for more efficient hovering flight may have evolved because of female Eurasian skylarks' preference for males that sing and hover for longer periods and so demonstrate that they are likely to have good overall fitness.
It is known for the song of the male, which is delivered in hovering flight from heights of 50 to 100 m, when the singing bird may appear as just a dot in the sky from the ground. The long, unbroken song is a clear, bubbling warble delivered high in the air while the bird is rising, circling or hovering.[10] The song generally lasts two to three minutes, but it tends to last longer later in the mating season, when songs can last for 20 minutes or more. At wind farm sites, male skylarks have been found to sing at higher frequencies as a result of wind turbine noise.[11]
This lark breeds across most of Europe and Asia and in the mountains of north Africa. It is mainly resident in the west of its range, but eastern populations are more migratory, moving further south in winter. Even in the milder west of its range, many birds move to lowlands and the coast in winter. Asian birds, subspecies A. a. pekinensis, appear as vagrants in Alaska.[12]
In the 19th century multiple batches of Eurasian skylarks were released in New Zealand beginning in 1864 in Nelson (in the South Island) and in 1867 in Auckland (in the North Island). The wild population increased rapidly and had spread throughout both the North and South Islands by the 1920s.[13][14]
In Australia the Eurasian skylark was introduced on multiple occasions beginning in 1850.[14] It is now widespread in the southeast of the continent. In New South Wales it mostly occurs south of 33°S. It is widespread throughout Victoria and Tasmania and also occurs in the south-eastern corner of South Australia around Adelaide.[15]
The Eurasian skylark was introduced to the southeastern Hawaiian Islands beginning in 1865. Although once common, it has declined in abundance on Oahu and is no longer found on Kauai. A study published in 1986 found European skylarks remained only on the islands of Hawaii and Maui and estimated a total population of 10,000 individuals.[16][17]
The Eurasian skylark was introduced to Vancouver Island off the west coast of Canada in 1903; additional birds were introduced in 1913.[18] The population grew and by 1962 there were around 1000 individuals.[19] The numbers have subsequently declined due to loss of habitat, and in 2007 there were estimated to be only around 100 individuals spread over four small areas of the Saanich Peninsula.[20][21]
Eurasian skylarks first breed when they are one year of age. Nesting may start in late March or early April. The nest is probably built by the female alone and is a shallow depression in the ground lined with grasses. The clutch is 3 to 5 eggs. The eggs of the nominate subspecies average 23.4 mm × 16.8 mm (0.92 in × 0.66 in) in size and weigh around 3.35 g (0.118 oz). They have a grey-white or greenish background and are covered in brown or olive spots. They are incubated only by the female beginning after the last egg is laid and hatch synchronously after 11 days.[22] The altricial young are cared for by both parents and for the first week are fed almost exclusively on insects.[23] The nestlings fledge after 18 to 20 days but they usually leave the nest after 8 to 10 days. They are independent of their parents after around 25 days. The parents can have up to 4 broods in a season.[22]
The Eurasian skylark walks over the ground searching for food on the soil surface. Its diet consists of insects and plant material such as seeds and young leaves. Unlike a finch (family Fringillidae) it swallows seeds without removing the husk. Insects form an important part of the diet in summer.[24]
In the UK, Eurasian skylark numbers have declined over the last 30 years, as determined by the Common Bird Census started in the early 1960s by the British Trust for Ornithology. As of 2017, they were estimated to have declined across the UK by 4-10% over the last 10 years, and by 6-28% over the last 22-25 years.[25] The RSPB have shown that this large decline is mainly due to changes in farming practices and only partly due to pesticides. In the past cereals were planted in the spring, grown through the summer and harvested in the early autumn. Cereals are now planted in the autumn, grown through the winter and are harvested in the early summer. The winter grown fields are much too dense in summer for the Eurasian skylark to be able to walk and run between the wheat stems to find its food.
A list of conservation interventions that could impact the species was published by the RSPB.[26] English farmers are now encouraged and paid to maintain and create biodiversity for improving the habitat for Eurasian skylarks. Natural England's Environmental Stewardship Scheme offers 5 and 10-year grants for various beneficial options. For example, there is an option where the farmer can opt to grow a spring cereal instead of a winter one, and leave the stubble untreated with pesticide over the winter. The British Trust for Ornithology likens the stubbles to "giant bird tables" – providing spilt grain and weed seed to foraging birds.[27]
When the word "lark" is used without specification, it usually refers to this species.[28] A collective noun for Eurasian skylarks is an "exaltation". Although the Oxford English Dictionary describes this usage as "fanciful", it traces it back to a quotation from John Lydgate dating from about 1430.[29] The verb "skylark", originally used by sailors, means "play tricks or practical jokes; indulge in horseplay, frolic". The verb and noun "lark", with similar meaning, may be related to "skylark" or to the dialect word "laik" (New Shorter OED).
The bird is the subject of poems by Percy Bysshe Shelley (To a Skylark), George Meredith (The Lark Ascending), Ted Hughes (Skylarks), and numerous others; and of pieces of music including The Lark Ascending by Ralph Vaughan Williams (inspired by the eponymous poem). It is also the bird emblem of Kumamoto Prefecture.[30] The Skylark of Space is a series of four science fiction novels by E.E. "Doc" Smith.
The Eurasian skylark (Alauda arvensis) is a passerine bird in the lark family, Alaudidae. It is a widespread species found across Europe and the Palearctic with introduced populations in Australia, New Zealand and on the Hawaiian Islands. It is a bird of open farmland and heath, known for the song of the male, which is delivered in hovering flight from heights of 50 to 100 metres (160 to 330 ft). The sexes are alike. It is streaked greyish-brown above and on the breast and has a buff-white belly.
The female Eurasian skylark builds an open nest in a shallow depression on open ground well away from trees, bushes and hedges. She lays three to five eggs which she incubates for around 11 days. The chicks are fed by both parents but leave the nest after eight to ten days, well before they can fly. They scatter and hide in the vegetation but continue to be fed by the parents until they can fly at 18 to 20 days of age. Nests are subject to high predation rates by larger birds and small mammals. The parents can have several broods in a single season.
La kampalaŭdo aŭ simple alaŭdo (Alauda arvensis) estas malgranda paserina birdo de la familio de Alaŭdedoj. Tiu alaŭdo reproduktiĝas tra plej parto de Eŭropo kaj Azio kaj en montaroj de norda Afriko. Ĝi estas ĉefe nemigranta okcidente de sia teritorio, sed orientaj populacioj estas pli migrantaj, moviĝante suden vintre. Eĉ en la plej mildaj okcidentaj partoj de sia teritorio, multaj birdoj moviĝas al malaltaj teroj kaj al marbordoj vintre. Aziaj birdoj ŝajnas vagantaj tiom malproksime kiom ĝis Alasko; tiu birdospecio estis enmetita ankaŭ en Havajo kaj okcidenta Nordameriko. Temas pri birdo de malfermaj kamparo kaj arbustejoj. Ĝi vivas en stepsimilaj medioj kun ne tro altaj herbecaj kreskaĵoj; tial la homoj kreis per siaj kampoj kaj paŝtejoj artefaritajn vivlokojn por ĝi kaj de ties originaj stepoj ĝi fariĝis kunulo de homaj kamparaj medioj.
La kampalaŭdo estas 16 al 18 cm longa. La kampalaŭdo, kiel plej parto de aliaj alaŭdoj, estas sufiĉe senkolora aŭ sablokolora specio surgrunda, kiu estas ĉefe bruna supre kaj pli pala sube. Ĝi havas mallongan senpintan kreston surkrone, kiu povas esti levita kaj mallevita. Dumfluge ĝi montras mallongan voston kaj mallongajn mallarĝajn flugilojn. La vosto kaj la malantaŭa bordo de la flugiloj estas borditaj je blanko, kio estas videbla kiam la birdo forflugas, sed ne se ĝi iras al la observanto. La kampalaŭdo havas fortajn krurojn kaj dedicas multe da tempo surgrunde al manĝado de semoj, suplemente kun insektojn en la reprodukta sezono.
Ambaŭ palearktisaj specioj estas tre similaj, nome ĉefe brunaj supre kaj pli palaj sube. Ambaŭ estas striitaj supre kaj en brusto -sub hela gorĝo-, sed la brustaj strioj de la kampalaŭdo estas pli klare markitaj malhele surhelbrune, dum ĉe la arbalaŭdo la striita parto markiĝas sur pli blankeca fono. La kampalaŭdo havas pli fortikan bekon kornokoloran, dum la arbalaŭdo havas pli sveltan kaj malhelan bekon. La kampalaŭdo havas kreston ne ĉiam videblan, sed ĉe la arbalaŭdo apenaŭ videblas; krome la kampalaŭdo havas pli malhelan kronon kie la strio apenaŭ markiĝas, dum ĉe la arbalaŭdo la strio estas pli markitaj, kaj same la hela strio superokula, kiu krome ĉe la arbalaŭdo kuniĝas ennuke kun la aliflanka. La arbalaŭdo havas nigroblankan makulon en bordo de flugiloj, dum la kampalaŭdo ne. Dumfluge tiu makulo videblas kiel kubuta malhela makulparto inter blankaj punkto kaj strio; same videblas la hela superokula strio. Ambaŭ specioj montras brunan voston pli hele centre kaj malhele ekstere kaj blanke enborde, sed ĉe la kampalaŭdo estas blankaj la tutaj bordoj, dum ĉe la arbalaŭdo nur la anguloj; krome ĉe la kampalaŭdo estas videblaj dumfluge ankaŭ la blankaj malantaŭaj bordoj de flugiloj, ĉe la arbalaŭdo tio ne ekzistas.
Alaŭdo (kampalaŭdo) famas pro sia maskla kantado. Kanti dumfluge estas komuna ĉe multaj specioj de alaŭdoj, sed neniu alia specio havas tiom riĉan, variigitan, ekzaltan, kaj ekzaltigan kanton, kiu estas elverŝita dum ŝveba flugado de alte en la ĉielo (el 50 al 100 m), el kie la birdo aspektas nur kiel punkto. La trilado ĝenerale daŭras el 2 al 3 minutojn, sed ĝi iĝas pli longdaŭra pli malfrue en la sezono. La masklo krome havas pli larĝajn flugilojn ol la ino. Tiu adaptiĝo al pli efika ŝvebado povus esti evoluinta ĉar la alaŭdinoj ŝajne preferas masklojn kiuj kantas kaj ŝvebas dum pli longaj periodoj kaj tiele montras, ke ili estas sanaj kaj fortaj. Tiu kantado iĝis temo de multegaj poemoj, tiom egale en la Folkloro kiom en la klasika Literaturo.
La kampalaŭdo faras elherberan neston surgrunde, kaŝite inter vegetaĵaro. Tiu troviĝas foje en filikoj, uzante ilin kiel kovrilo. Ĝenerale la nestoj estas malfacile troveblaj. La ino demetas el 3 al 6 ovojn en junio. Dua aŭ tria ovodemetado povas komenci pli malfrue. La ovoj estas flavblankecaj kun brunec/purpurajn punktojn ĉefe ĉe la pli larĝa fino. En la plej favoraj vivlokoj ties nestodenseco povas atingi po 1 nesto en hektaro, kun averaĝa distanco inter du nestoj de 100 metroj.
En Britio, la nombroj de kampalaŭdo malpliiĝis dum la lastaj 30 jaroj, kiel asertite de la censo komencita en fruaj 1960-aj jaroj de la British Trust for Ornithology. Estas nuntempe nur 10% de la nombroj de antaŭ 30 jaroj. La RSPB pruvis, ke tiu amasa malpliiĝo estas kaŭzata de ŝanĝoj en farmopraktiko kaj nur parte pro la uzado de pesticidoj. Pasintece oni plantis cerealojn printempe, kreskiĝis somere kaj estis kolektita en frua aŭtuno. Nuntempe oni plantas cerealojn aŭtune, kreskiĝas vintre kaj estas kolektitaj en frua somero. La kampoj vintre kreskiĝintaj estas tro densaj somere por ke la alaŭdoj povu piediri kaj kuri inter la tritikotigoj por trovi siajn manĝaĵojn.
Lastatempe en Britio oni klopodis, ke terkulturistoj denove ŝanĝu la metodojn plantado kaj rikoltado; eĉ oni pagis por tia ŝanĝo. Ankaŭ aliaj ŝanĝoj pro la metodoj prilabori la kampon povas efiki laŭ la konservo de tiu specio.
Laŭ Heraldika simbolismo, en heraldiko la alaŭdo simbolas sentojn kiel ĝojo, espero, feliĉo, bona fortuno kaj kreiveco.
La kampalaŭdo aperas en multaj kantoj, poemoj kaj aliaj verkoj de literaturo kaj arto.
La kampalaŭdo aŭ simple alaŭdo (Alauda arvensis) estas malgranda paserina birdo de la familio de Alaŭdedoj. Tiu alaŭdo reproduktiĝas tra plej parto de Eŭropo kaj Azio kaj en montaroj de norda Afriko. Ĝi estas ĉefe nemigranta okcidente de sia teritorio, sed orientaj populacioj estas pli migrantaj, moviĝante suden vintre. Eĉ en la plej mildaj okcidentaj partoj de sia teritorio, multaj birdoj moviĝas al malaltaj teroj kaj al marbordoj vintre. Aziaj birdoj ŝajnas vagantaj tiom malproksime kiom ĝis Alasko; tiu birdospecio estis enmetita ankaŭ en Havajo kaj okcidenta Nordameriko. Temas pri birdo de malfermaj kamparo kaj arbustejoj. Ĝi vivas en stepsimilaj medioj kun ne tro altaj herbecaj kreskaĵoj; tial la homoj kreis per siaj kampoj kaj paŝtejoj artefaritajn vivlokojn por ĝi kaj de ties originaj stepoj ĝi fariĝis kunulo de homaj kamparaj medioj.
La alondra común[2] (Alauda arvensis) es un ave paseriforme de la familia Alaudidae, caracterizada por: un tono marrón pardo general, salvo en el vientre, que es blanco; una banda blanquecina junto al borde externos de las alas; dos manchas negruzcas en la cola; y una cresta en la cabeza.
Se distribuye por Europa (menos en Islandia), Asia y por las montañas del norte de África; las poblaciones orientales son más migratorias, moviéndose más al sur en invierno; cría en herbazales abiertos, en zonas agrarias, campos de cereales y pastos. En España habita de forma continua en la mitad norte de la península.[3]
Su voz es chirriante, con un reclamo agudo, corto, melódico.
Maniobra en el aire con soltura, puede mantenerse quieta en el aire y ascender y descender con velocidad.[3]
Su nido es en taza herbácea, en el suelo, conteniendo de tres a cinco huevos puestos en dos o tres nidadas, de abril a julio.
Se alimenta de semillas, brotes e insectos.
Alauda arvensis.
Alauda arvensis.
Nido de Alauda arvensis.
Alondra emitiendo su canto.
La alondra común (Alauda arvensis) es un ave paseriforme de la familia Alaudidae, caracterizada por: un tono marrón pardo general, salvo en el vientre, que es blanco; una banda blanquecina junto al borde externos de las alas; dos manchas negruzcas en la cola; y una cresta en la cabeza.
Põldlõoke (Alauda arvensis) on lõolaste sugukonda lõokese perekonda kuuluv lind.
Esimesena kirjeldas põldlõokest teaduslikult Linnaeus 1758.
Põldlõoke elab Euraasia parasvöötmes ja lähistroopikas, samuti Põhja-Aafrikas. Inimene on ta sisse viinud Põhja-Ameerikasse ja Uus-Meremaale.[2][3]
Levila põhjaosas on ta rändlind, lõunaosas paigalind. Ta talvitub Lääne-Euroopas, Põhja-Aafrikas ja Aasia lõunaosas.[2][4]
Eestis on põldlõoke tavaline haudelind, tema pesitsusaegset arvukust hinnatakse 400–700 tuhandele paarile, talvist arvukust 1–10 isendile.[5]
Põldlõoke on varblasest natuke suurem[3]. Ta kaalub 40 g, tema keha pikkus on ligi 18 cm ja tiiva pikkus 11 cm[4]. Kere on jässakas, pea on suhteliselt suur, nokk seevastu koonusjas ja võrdlemini väike[3]. Sulestik on pruun, seljal heledate (kollakas- ja hallikasvalgete) ning tumedate (tumepruunide) laigukestega[3]. Pea, kurgualune, rinna eesosa ja küljed on roostekarva. Rinna alaosa ja kõhualune on kollakas- või hallikasvalged[3]. Tiibadel on kaks nõrka heledat vööti, äärmised tüürsuled on valged. Saba on tumepruun ja selle tipul on kerge väljalõige. Tagavarbal on pikk kannusetaoline küünis.[2]
Põldlõoke sarnaneb tuttlõokesega, kuid suletutt tema peas on lühem.
Lind tundub raskepärasena, aga jookseb kiiresti ja osavalt.[2][3]
Põldlõokese laul ei ole helide poolest rikas, kuid on meloodiline. Lõokese laulu peetakse ilusaks sellepärast, et lind kombineerib enda käsutuses olevat noodivaru mitmeti, lisaks laulab ta valjusti ja kaua.[2][3]
Põldlõoke laulab koidust ehani, vahel isegi kuuvalgetel öödel. Ta laulab lennates. Lõoke tõuseb ringe tehes järjest kõrgemale, kuni kaob silmist. Üksnes tema laul kostab, justkui heliseks taevas ise. Kui ta on jõudnud lennu kõrgeima punktini (150–400 m maapinnast[3], hakkab ta kiiresti alla tulema, ringe ta enam ei tee, aga tiibu liigutab ikkagi. Laskudes muutub laul katkendlikumaks ja valdavalt vilistavaks. Umbes 20 m kõrgusel laul katkeb, lind ajab tiivad laiali ja liugleb maapinnale.[2]
Laulab üksnes isaslind. Emane sel ajal toitub maapinnal või istub niisama. Emased näitavad end üldse harva.[2]
Lauluga märgistab põldlõoke territooriumi. Lauluperioon kestab peaaegu saabumisest alates kuni juulini.[3]
Põldlõoke laulab kõrgel taevas, aga toitu otsib ainult maapinnalt nii kõrgelt kui nokk ulatub.[2][3][4]
Kevadel ja suvel on lõoke putuktoiduline ja putukaid söödab ta oma poegadelegi. Ta hävitab suurel hulgal naksurlasi, kärsaklasi, poilasi ja teisi mardikaid, sipelgaid, lutikaid, liblikate röövikuid ning rohutirtse ja teisi sihktiivalisi. Enamik nendest on taimekahjurid ja nende hävitamisega toob põldlõoke põllumajandusele suurt kasu[3][4].[2]
Suve lõpul ja sügisel hakkavad põldlõokesed sööma peamiselt seemneid, vähem taimede haljaid osi. Suurel hulgal sööb ta põldudel umbrohtude seemneid ja on sellegagi põllumajandusele kasulik. Kasvavatest viljapeadest ta teri ei lüdi, vaid sööb üksnes mahakukkunuid teri. Sellega on ta toidukonkurent hiirelaadsetele närilistele.[2][3][4]
Põldlõokesed rändavad kevadel hõredate salkadena suures kõrguses. Pesapaikadesse saabub ta vara, kohe pärast lumevabade laikude tekkimist[4]. Rändavad nad päevavalges, aga loojanguks laskuvad lumevabadele kohtadele, kuhu jäävad kogu ööks. Esialgu pärast saabumist elavad lõokesed väheldastes salkades, mõne päeva pärast jagunevad nad paaridesse[4].[2]
Elupaikadena eelistavad nad lagendikke, vältides tiheda kõrge rohuga alasid. Eriti meeleldi elab ta põldudel, eriti teravilja- ja heinapõldudel. Sellega on põldlõoke tüüpiline kultuurmaastiku asukas. Ta elab ka niitudel, metsaservadel, lagerabades, steppides ja poolkõrbetes kinnistatud liivadel.[2][4]
Põldlõoke hakkab pesa ehitama siis, kui rohttaimed on nii kõrgeks kasvanud, et varjavad nende vahele ehitatava pesa ära. Pesa paikneb hõredas rohus maapinnalohus, mille teeb lind ise, aga võib kasutada ka suure looma sõra- või kabjajälge. Pesa asub puhma varjus, mis seda kaitseb ja varjab. Pesa võib välja näha rohmakas, ent on kohev ja kahekihiline[4]. Väliskiht on valmistatud rohttaimede vartest ja juurtest[4]. Sisekihi moodustavad loomne ja taimne vill ning karvad, mõnikord koos hobusejõhvidega.[2]
Täiskurnas on tavaliselt 3–5 muna[3] ja see saab valmis aprilli lõpul või mai algul[4]. Munal on peened pruunid tähnid kollakal või määrdunudvalgel taustal. Neid haub 14 päeva ainult emaslind[3][4]. Tavaliselt lahkuvad pojad pesast 10 päeva vanuselt, kui nad ei oska veel lennata[3][4]. See-eest jooksevad nad hästi ja peidavad end hädaohu korral rohu sisse ära[3]. Vanemad toidavad neid veel nädal aega pärast pesast lahkumist, seejärel hakkavad teist korda pesitsema[3][4]. Levila lõunaosas on põldlõokesel kolm kurna aastas.[2]
Noored linnud kogunevad salkadesse ja hulguvad ringi kuni äralennuni[3]. Põldlõokesed lahkuvad Eestist oktoobris[4].
Põldlõoke valiti 1960. aastal Taani rahvuslinnuks. 1984 valiti Taani uueks rahvuslinnuks kühmnokk-luik.
Ta on ka Jaapani Kumamoto ja Ibaraki prefektuuri tunnuslind.
Põldlõoke oli Venemaa kõigi aegade teine aasta lind: aastal 1997. Saksamaa aasta lind oli ta 1998. ja Luksemburgis 2010. aastal.
Hegatxabal arrunta (Alauda arvensis) Alaudidae familiako hegazti paseriformea da, Eurasia osoan eta iparraldeko Afrikan bizi dena. Migratzailea da eta Alaskan, Hawaiin, mendebaldeko Ipar Amerikan, ekialdeko Australian eta Zeelanda Berrian topatu dute[1].
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Hegatxabal arrunta (Alauda arvensis) Alaudidae familiako hegazti paseriformea da, Eurasia osoan eta iparraldeko Afrikan bizi dena. Migratzailea da eta Alaskan, Hawaiin, mendebaldeko Ipar Amerikan, ekialdeko Australian eta Zeelanda Berrian topatu dute.
Kiuru (Alauda arvensis) eli leivonen tai leivo on pienikokoinen vaaleanruskea Euroopassa, Aasiassa ja Pohjois-Afrikassa pesivä varpuslintu. Tunnusomaisena piirteenä kiurulla on päälaella sijaitseva pieni töyhtö. Kiuru on varhaisimpia Suomen keväisistä muuttolinnuista. Tämä on huomattu myös vanhan kansan loruissa (Kuu kiurusta kesään, / puoli kuuta peipposesta, / västäräkistä vähäsen, / pääskysestä ei päivääkään.). Kiurun vanha nimi on leivo eli leivonen ja paikallisesti sitä kutsutaan myös nimillä kirri, kirvu, tiuru, kivenpuottaja, kivenviiru, peltoleivonen.[2]
Kiuru on ruskeanharmaa ulkonäöltään vaatimaton lintu, joka tunnetaan laululennostaan: koiras nousee jopa 100 m:n korkeuteen ja laulaa sydämensä kyllyydestä. Päälaella on pieni töyhtö, jonka lintu kohottaa pystyyn ollessaan hermostunut tai valppaana. Koivet ovat vahvat ja takavarpaan kynsi hyvin pitkä, mikä on sopeutuma avomaalla kävelemiseen.
Äänet muistuttavat laulusta poimituilta pätkiltä: "driu", "priio", "kurrl". Varoittaa voimakkaasti "driy, dry-dry". Syysmuutolla voi kuulla kiuruparven ääntelyä öiseltä taivaalta.
Kiurun pituus on 17 cm, siipien kärkiväli 35 cm, paino noin 40 g. Koiras on hieman naarasta kookkaampi.
Aikuisilla kiuruilla on sulkasato elo-syyskuussa. Myös nuoret kiurut sulkivat täydellisesti alkusyksyllä, joten sulkasadon jälkeen ikäluokkia ei voi enää erottaa toisistaan.[3]
Vanhin suomalainen rengastettu kiuru on ollut 7 vuotta 8 kuukautta 13 päivää vanha.[4] Euroopan vanhin, Britteinsaarilla rengastettu kiuru, saavutti 9 vuoden ja 5 kuukauden iän.[5]
Kiuru pesii Euroopassa, Aasiassa ja Pohjois-Afrikan vuorilla. Pääosassa esiintymisaluettaan se on muuttolintu. Suomeen se palaa varhain keväällä ("Kuu kiurusta kesään..." ). Länsiosissa se on paikallismuuttaja siirtyen alavammille maille tai rannikoille. Suomessa kiuru pesii koko maassa, runsain se on lounaisessa pelto-Suomessa, harvinainen pohjoisimmassa Lapissa. Kiuru on paikoin voimakkaasti vähentynyt. Syysmuutto tapahtuu melko huomaamattomasti syys-lokakuussa. Joitakin yksilöitä jää vuosittain talvehtimaan. Suomalaiset kiurut talvehtivat Länsi-Euroopassa.
Suomen pesivä kiurukanta on 300 000–400 000 paria. Euroopan pesimäkanta on suuruudeltaan 28–35 miljoonaa paria, joista Britteinsaarilla 2,57 miljoonaa. Euroopan populaatio on kokonaisuudessaan 79–160 miljoonaa yksilöä. Euroopan maista kiuru puuttuu vain Islannista.
Kiuru lentää korkealla avoimen viljelysmaan tai nummien päällä. Pesii yleisenä myös avosoilla, laitumilla ja matalakasvuisilla rantaniityillä. Kiurua ei tavata pienillä metsäpelloilla. Runsaimmillaan kiuru on salaojittamattomilla heinäpelloilla ja laitumilla.
Pesä on matala kuoppa maassa, mättäässä tai ojanpenkalla, yleensä ylivuotisen heinän suojaama. Naaras tuo pesään kuivia heiniä ja juuria. Kiuru munii 3–5, keskimäärin 4 munaa. Muninta alkaa Etelä-Suomessa toukokuun alkupuolella. Useimmat kiuruparit pesivät toistamiseen kesä–heinäkuun vaihteessa. Naaras hautoo noin 11 vuorokautta. Poikasia ruokkivat molemmat emot, ja ne lähtevät pesästä lentokyvyttöminä noin 10 vuorokauden ikäisinä. Emot hoitavat niitä vielä viikon-pari.
Siemeniä ja versoja, matoja, etanoita, hyönteisiä ja niiden toukkia sekä kovakuoriaisia. Poikaset saavat vain eläinravintoa.
Kiuru (Alauda arvensis) eli leivonen tai leivo on pienikokoinen vaaleanruskea Euroopassa, Aasiassa ja Pohjois-Afrikassa pesivä varpuslintu. Tunnusomaisena piirteenä kiurulla on päälaella sijaitseva pieni töyhtö. Kiuru on varhaisimpia Suomen keväisistä muuttolinnuista. Tämä on huomattu myös vanhan kansan loruissa (Kuu kiurusta kesään, / puoli kuuta peipposesta, / västäräkistä vähäsen, / pääskysestä ei päivääkään.). Kiurun vanha nimi on leivo eli leivonen ja paikallisesti sitä kutsutaan myös nimillä kirri, kirvu, tiuru, kivenpuottaja, kivenviiru, peltoleivonen.
Alauda arvensis
L’Alouette des champs (Alauda arvensis) est une espèce d'oiseaux. Comme toutes les alouettes, elle appartient à la famille des Alaudidae. Bien que l'espèce soit relativement répandue en Europe, l'alouette des champs fait partie de la liste rouge des espèces menacées en France[1].
Selon le Littré, le mot « alouette » est le diminutif d'aloue qui provient du latin alauda, lui-même calqué sur le même nom en gaulois[2].
En français, Alauda arvensis est connue sous les noms vernaculaires d'alouette des champs, alouette commune ou ordinaire[3],
Alauda arvensis a une envergure de 35 cm pour un poids de 30 à 50 g. Pas de dimorphisme sexuel si ce n’est la taille supérieure du mâle qui peut atteindre 19 cm.
Le plumage de l’alouette des champs est peu voyant, brun strié de brun-noirâtre dans la partie supérieure avec une calotte un peu plus foncée et une gorge jaune, finement striée de brun foncé. La crête sur le sommet de la calotte se hérisse à certains moments. Les yeux brun foncé sont rehaussés d’un sourcil blanc-jaune, le bec est plutôt court et couleur corne. La partie inférieure du corps est crème sauf la poitrine chamois clair striée de brun-noir, la queue allongée et presque noire a les rectrices externes tachetées de blanc. Les ailes ont le liséré plus clair, pattes et orteils sont marron clair, le doigt arrière est plus long que les autres.
L’alouette court à ras le sol et s’y aplatit en cas de danger, le « trrlit » qui peut durer des minutes et le vol montant en spirale suivi d’une descente en piqué sont caractéristiques. L’alouette des champs chante — on dit aussi grisolle, tirelire ou turlutte — également au sol de façon très mélodieuse, parfois pendant plus d’une heure, et comme celui du rossignol, ce chant fascine les humains.
Des discussions ont dans le passé porté sur le caractère migrateur ou non de cette espèce. Selon Aristote et divers auteurs anciens, il s'agit d'un oiseau migrateur, mais c'est « une erreur manifeste, si on veut parler de l'alouette commune » affirment au XIXe siècle Pierre Garnier qui invoque Blaze, Deyeux, Toussenel, de Curel, J. La Valiée, A. d'Houdelot, docteur Chenu, etc. dans son Traité complet de la chasse des alouettes au miroir avec le fusil. Ces auteurs estiment que dans tous les cas, cet oiseau n'effectue que des mouvements (en automne et hiver) locaux ou subrégionaux et non de vraies migrations.
En fait, il semble que les hivers froids, l'alouette, en grands groupes grégaires mélangés avec d’autres espèces comme les pipits, les pinsons et les bruants, effectue parfois de vraies migrations ; La plupart des populations sont sédentaires, mais les hivers froids voient les populations nordiques migrer vers le Sud, rejoignant les résidents vivant dans ces zones. Si le temps est trop froid, les alouettes meurent en grand nombre.
L’alouette des champs vit sur le sol. Pour se nourrir, elle le fouille, cherchant sa nourriture à vue, un peu accroupie et avançant au fur et à mesure. Son plumage la rend presque invisible au sol.
Le mâle chante au-dessus ou sur son territoire, à environ 50 à 60 mètres du nid. Le chant est utilisé pour défendre le territoire et pour renforcer les liens entre les partenaires. Les couples sont monogames et restent ensemble pendant toute la saison de reproduction, mais s’ils survivent à l’hiver, ils pourront encore être ensemble l’année suivante. Les partenaires coopèrent pour élever les jeunes et leur procurer de la nourriture, à l’aide d’une parfaite connaissance de leur territoire. Les couples se forment en février, abandonnant les grands groupes hivernaux pour établir leur territoire, généralement le même que l’année précédente. À ce moment-là, les mâles commencent leurs vols nuptiaux, s’élevant du sol en spirale et en chantant fortement. Une fois à bonne hauteur, le mâle descend en spirale, alternant battements d’ailes et glissés, toujours en chantant. Quand il arrive à une hauteur moindre, il se laisse tomber sur le sol comme une pierre. Là, il effectue encore d’autres parades, marchant autour de la femelle avec la crête dressée, les ailes abaissées et la queue déployée en éventail. La parade nuptiale atteint son pic en mars et avril, et beaucoup plus après de fortes pluies, mais on ne sait pas pourquoi ! L’alouette des champs est territoriale pendant la saison de reproduction. L’oiseau effectue des parades de dissuasion au sol, gonflant ses plumes et hérissant sa crête, et quelques actions d’intimidation, mais aussi des parades aériennes telles que des séries de glissés montants avec des battements d’ailes vers l’intrus.
Sa présence est continue en Europe de l’Ouest ainsi que sur la bande côtière de l’Afrique du Nord, sur tout le pourtour de la mer Noire.
L’alouette vit dans les prés et les champs, en plaine comme en altitude, quittant les zones froides pour hiberner dans le sud de l’Europe ou l’Afrique du Nord et au Moyen-Orient.
À l’approche du printemps, les mâles sont les premiers à refaire la migration inverse pour reprendre possession de leur territoire estival, qui couvre toute l’Europe et la Russie[6].
Selon la directive habitats qui s'appuie sur les études effectuées par le réseau Natura 2000, l'alouette est susceptible d'habiter les zones suivantes répertoriées, ci-dessous [7] :
La disparition des zones ouvertes propices à la vie de l’alouette eurasienne, les techniques agricoles et la chasse encore pratiquée dans de nombreuses régions menacent cette espèce.
Une étude danoise (1981) a montré que cet oiseau peut aussi nicher dans les accotements routiers (qu'elle préfère même aux champs adjacents), et que le fauchage estival de ces accotements n'avait pas d'incidence significative sur le nombre d'oiseaux ou de leur distribution sur les accotements de la route[8]. S'il n'y a pas de biais d'observation (telle qu'une situation de piège écologique), cela laisse penser que les zones enherbées sont préférées aux champs pour l'élevage des petits.
Elle est considérée comme une espèce invasive à Hawaï, en Nouvelle-Zélande et en Australie du Sud-Est. Une petite population, introduite au début du XXe siècle, existe sur la côte ouest de l'Amérique du Nord. Elle occupe un territoire de 30 à 40 km2 entre l'île de Vancouver et les îles San Juan[9].
Cet oiseau possède un des répertoires les plus riches du monde des oiseaux avec plus de 600 notes et syllabes[13] articulées en phrases, correspondant à des informations à finalité biologique (interactions sexuelles, défense territoriale, alertes de présence d'un prédateur, etc.) et indiquant également des formes d'émotions. Celle-ci sont décelables en observant la rapidité des séquences chantées. Quand les temps de silence diminuent, l'alouette signifie à ses congénères qu’elle est en colère[14],[10]. L'ordre des séquences a aussi son importance : les alouettes intercalent dans leur chant des plages visant à informer de leur appartenance à un groupe commun, de telle sorte que des chercheurs ont pu parler de dialecte. Lorsque l'ordre des syllabes est expérimentalement modifié, les alouettes du groupe perçoivent l'émetteur comme un intrus[15].
L’alouette des champs vole à basse altitude au-dessus de la campagne, sur de courtes distances, tournant souvent près du sol tout en criant. Sur de longues distances, le vol devient ondulant, mais l’alouette a aussi un vol direct et puissant qui peut atteindre les 60 km/h[16]. Durant la période de migration, cet oiseau peut parcourir entre 30 et 80 kilomètres par jour[17].
L’alouette des champs se nourrit d’insectes et de larves, vers de terre, et graines et semences diverses. Une étude a montré qu'en hivernage en France, au milieu de l'hiver dans deux régions de l'ouest de la France, les gésiers étudiés contenaient trente-huit espèces de graines appartenant à 16 familles ; et toutes sauf une appartenaient à la catégorie des "mauvaises herbes" ; aucun gésier ne contenait de graine de céréales cultivées. Le régime alimentaire était légèrement différent selon le sexe de l'alouette, mais contrastait surtout selon la région et la période, semble-t-il en raison de leur occurrence relative dans le territoire d'hivernage de l'oiseau. Selon ce travail, chaque alouette doit manger environ 8 g/jour (soit 4200–5600 graines) pour répondre à leurs besoins quotidiens. (6,7 g/jour mesurés chez des alouettes captives qui dépensent moins d'énergie). Ceci confirme la dépendance de cette espèce aux champs riches en messicoles (non traités par des herbicides) et aux habitats riches en herbes sauvages, qui sont en forte régression dans les lieux d'hivernage de l'alouette depuis la révolution verte de l'Ouest de la France[18].
Deux voire trois couvées par an. Vol et parade nuptiale précèdent l’accouplement : le mâle monte et descend en spirale en chantant puis se laisse tomber sur le sol comme une pierre. Là, il parade autour de la femelle, crête dressée, ailes abaissées et queue déployée en éventail jusqu’à ce qu’elle accepte la fécondation. Le nid caché dans un trou sous l’herbe est fait à base d’herbes et de végétaux et tapissé de plumes, crins, poils, etc. La femelle y pond de deux à cinq œufs à la coquille gris jaune finement tachetée, elle les couve pendant onze jours.
Les deux parents participent à l’élevage des petits qui quittent le nid dix jours après l’éclosion et s’envolent définitivement à l’âge de trois ou quatre semaines pour mener une vie autonome. Les couvées sont souvent victimes des rapaces, serpents et autres prédateurs.
La couvée de l’alouette des champs est la proie de divers prédateurs (ex : petits rapaces, renards, félins, chiens, serpents).
Le plus grand danger pour cette espèce étant l'agriculture moderne et l'emploi intensif de pesticides, qui mettent cet oiseau en voie de disparition.
Les effectifs de l'alouette des champs ont connu, en France, une perte de 20 % en moins de 15 ans, faisant passer son statut en 2016 de “Préoccupation mineure” à “Quasi menacée”[1]. les récentes La population nicheuse d'alouettes est comprise, à l'échelle de la France, entre 1,3 et 2 millions de couples et à l'échelle de l'Europe, entre 40 et 90 millions de couples[19].
Bien que chassable en France (gibier relevant de la catégorie « oiseaux de passage »), l'alouette des champs n'est pratiquement plus chassée, si ce n'est à l'aide de pantes ou au miroir (modes de chasse traditionnel et localisés à quelques départements)[réf. nécessaire]
Pour des raisons mal comprises, les alouettes sont en effet attirées et fascinées par un miroir tournant à mouvement rotatoire et alternatif, (« oiseaux mireurs »[20]). Elles volent autour de lui ou l'observent en « daltant », c'est-à-dire en vol stationnaire dit « du Saint esprit » : « Quelquefois l'alouette restera immobile dans l'air au-dessus du miroir, les ailes déployées et les jambes pendantes, dans cette attitude de bonheur extatique particulière à la colombe, et qui l'a fait prendre dans la religion chrétienne pour l'emblème du Saint-Esprit[21] ». Cette chasse au miroir, répandue au XIXe siècle en France et exportée en Algérie, remonte au moins au début des années 1770[22].
Des miroirs tournants ont été utilisés pour attirer les alouettes dans un filet, ou pour les tirer au fusil. Dans le premier cas, le braconnage ou la surexploitation étaient faciles (la chasse au filet a d'ailleurs été interdite) et dans le second cas elle oblige à dépenser des cartouches et disperser de la grenaille de plomb (toxique) dans l'environnement. Cette chasse est aussi reconnue par l'un de ses plus grands amateurs comme source de dérangement pour les autres espèces-gibier ; « La chasse au miroir est sans doute fort amusante, mais un conservateur intelligent évite de la pratiquer au sein d'une plaine giboyeuse de peu d'étendue ; il choisit, hors des limites du terroir, un emplacement écarté ; les détonations, sans cesse renouvelées, effrayent le gibier au point de l'éloigner du canton. Gaspard Schwenckfeld, qui écrivait en 1600, prétendait que l'arquebuse, plus encore par le bruit que par la destruction, avait fait perdre à l'Allemagne plusieurs espèces d'oiseaux[23] ».
Le miroir n'attire vraiment les alouettes que par plein soleil[20], mais selon les expériences de Garnier, si les miroirs très brillants les attirent de loin, ce sont les miroirs moins brillants (bois foncé et poli et ciré) qui vont produire le mieux le mouvement stationnaire (en saint esprit) le plus long (le plus fatal pour l'oiseau dans le cas de la chasse). De tels miroirs de bois ciré ont aussi été utilisés pour chasser les corvidés qui semblent fascinés par leur image dans le « miroir » (bec-figues, étourneaux, hirondelles, sylvies, rubiettes, figuiers, proyers, pluviers et des vanneaux, pigeons sauvages, etc. sont aussi cités comme oiseaux mireurs (...)« Faites jouer cet instrument (le miroir) dans une basse-cour peuplée de volailles, faisans, paons, pintades, pigeons, etc., et vous obtiendrez des résultats qui vous émerveilleront[20] ».).
Le naturaliste Buffon se demande si les alouettes ne confondent pas les éclats de lumière avec une surface d'eau « mis en jeu que parce qu'elles croient cette lumière renvoyée par les eaux vives qu'elles recherchent dans la saison où on les chasse; aussi, dit-il, en prend-on tous les ans des quantités considérables pendant l'hiver aux environs des fontaines « chaudes. » ». Aujourd'hui l'hypothèse de la lumière polarisée pourrait être évoquée (le miroir est surtout actif le matin quand le soleil est bas sur l'horizon et un peu l'après-midi note Garnier[20]).
Les bons jours, alors que cet oiseau était encore très abondant, selon Garnier, des nuées d'alouettes pouvaient être attirées par un seul miroir ; « la condition essentielle du succès, je le répète à dessein, c'est un temps calme, ni chaud ni froid. Cela se rencontre rarement ; mais aussi quelle fusillade ! deux cents charges par tête et deux ou trois tireurs pour un seul miroir ne sont alors pas de trop[20]. »
Un texte ancien en rimes [24] décrit la chasse à l'alouette comme suit :
« Dès que l'alouette étonné»
Voit le soleil élincelant,
Dont la chaleur inoculée
Tournoie horizontalement,
L'alouette, qui, dans les nues,
Chaque malin à son réveil,
Jusqu'aux sphères inconnues
S'élève au-devant du Soleil,
Vers cette ardente image arrive;
Toutes d'un vol jaloux, rival,
Quittent le mont, .quittent tu rive,
Traversent le fleuve et le val,
Cherchent l'éclair devant la foudre,
Et, témoins du malheureux sort
De celles qui tombent en poudre,
Se précipitent sur la mort.
Le plomb meurtrier siffle, gronde
Sur les oiseaux audacieux
Qui se disputent à la ronde
Le miroir qui joue avec eux.
Elles se jettent, éperdues,
Sur ces diamants séducteurs;
Souvent leurs ailes étendues
Ne leur servent plus de moteurs.
Pendant que, du fond de la plume,
Vingt, trente foncent pour le voir,
Celle- ci se balance à peine,
Celle-là se pose au miroir,
Quitte et reprend la même place ;
On trouve encor au même lieu
Celle à qui le sort fit grâce
Alors que le chasseur fit feu. »
Les populations d’alouettes des champs sont menacées par la perte de leur habitat liée aux changements des pratiques agricoles et probablement par des difficultés à trouver leur nourriture là où les insecticides, désherbants et fongicides sont massivement utilisés. Cette hypothèse est étayée par le programme STOC (Suivi Temporel des Oiseaux Communs) qui a détecté un fort déclin des populations d'alouettes des champs ; de l'ordre de -22 % depuis 1989 (date du commencement du programme STOC) et une diminution de 10 % depuis 2001.
Cette tendance est globale et affecte l'ensemble des populations européennes[25].
De nuit, l'alouette se montre également sensible à la lumière lunaire et au cycle lunaire : son activité migratoire est plus intense quand la lune est en phase « lune gibbeuse »[26], qui, selon Buser et son équipe, « offre les meilleures conditions de migration puisqu’elle donne, dès le début de la nuit, l’horizon nécessaire aux individus pour naviguer et son éclairement facilite l’utilisation de repères topographiques. Elle garantit aussi à l’espèce de profiter de conditions d’éclairement optimales pendant à peu près une semaine »[26],[27]. La question d'une sensibilité particulière de cette espèce à la pollution lumineuse pourrait donc être posée.
D'après Alan P. Peterson, il existe onze sous-espèces :
Le test de L'Alouette, texte proposé par les orthophonistes, permet de mesurer certaines capacités en lecture.
Les légions romaines qui étaient essentiellement composées de Gaulois (Legio V Alaudae) avaient pour signe distinctif des ailes d’alouettes (bien que l'embl̠ème de leur section soit l'éléphant).
L'emblème français, le coq gaulois, ne fut choisi qu’à la Révolution française.
Le Chant de l’Alouette, peinture de 1884 de Jules Breton.
Deux pièces de théâtre portent le nom de l'animal généralement identifié par l'alouette des champs :
Paul Claudel l'évoque également, comme symbole chrétien, dans sa pièce L'Annonce faite à Marie (1912)[28].
Alauda arvensis
L’Alouette des champs (Alauda arvensis) est une espèce d'oiseaux. Comme toutes les alouettes, elle appartient à la famille des Alaudidae. Bien que l'espèce soit relativement répandue en Europe, l'alouette des champs fait partie de la liste rouge des espèces menacées en France.
A laverca[2][3], ou loia,[4] (Alauda arvensis), tamén chamada cotovía[Cómpre referencia], é un paxaro pequeno da familia dos aláudidos (Alaudidae) moi notable polo seu canto.
Laberquiña cantareira,
que voando nas alturas
énche-lo aire de dozuras
coas túas verbas feiticeiras.
Son paxaros de plumaxe pouco vistosa, duns 18 cm de lonxitude. Por riba son da cor da terra con listas negras. A parte inferior é abrancazada con debuxos negros no peito. A cola non é moi longa e ten as beiras brancas, coma as puntas das ás, que son curtas e anchas (máis nos machos que nas femias). Teñen unha crista pequena de plumas na cabeza que poden subir e baixar. As patas son fortes, adaptadas para andar polo chan, onde pasan a maior parte do tempo, procurando graos e insectos. No chan, desprázanse preto da terra, contra a que se agochan en caso de perigo.
O canto e un "trrlit" moi claro, que realiza voando alto en espirais sobre o seu territorio. Pode durar moitos minutos. Cando remata a demostración sonora baixa o chan coas ás pregadas, primeiro amodo e despois bruscamente.
Habita en campo aberto, sobre todo na estepa cultivada, campos de labranza, e prados de herba curta. Precisamente os cambios nos sistemas de cultivo dos cereais parecen estar afectando ás poboacións desta ave en moitas zonas da súa distribución e causando unha forte redución. Crían en toda Europa agás Islandia e no norte de África. No leste e norte de Europa é estacional, emigrando ó sur no inverno, que pasan na cunca do Mediterráneo e en Oriente Próximo
Fai un niño de herbas no chan, ben agochado entre a vexetación e difícil de atopar. Pon entre 3 e 6 ovos. En Europa adoitan poñer ovos en abril e en xuño. Poden criar máis dunha niñada en cada época reprodutiva, mesmo chegando ás tres. Os ovos son de cor branca amarelada con marcas castañas. Incuban uns 11 días, e os dous pais alimentan os polos, que deixan o niño ós 7 ou 9 días, uns dez días antes de poder voar. Son mantidos polos pais ata o mes de vida.
A laverca, ou loia, (Alauda arvensis), tamén chamada cotovía[Cómpre referencia], é un paxaro pequeno da familia dos aláudidos (Alaudidae) moi notable polo seu canto.
Poljska ševa (lat. Alauda arvensis) je mala ptica iz reda vrapčarki. Ove ševe rasprostranjene su velikom broju u Europi, Aziji i u planinama Sjeverne Afrike.
Poljska ševa duga je od 16-18 centimetara. Perje joj je na području trbuha smeđkastobijele boje, dok je na ostalim dijelovima tijela smeđa, s ponekim svjetlijim i tamnijim nijansama. Mužjak ima karakterističan pjev, koji se čuje na daljini od 50 do 100 metara. Obično traje od 2 do 3 minute, ali može trajati i duže. Krila su šira kod mužjaka nego kod ženke, što mu omogućuje dulji let. U letu pokazuje kratki rep i kratka, široka krila. Hrani se kukcima. Ženka u lipnju u travnato gnijezdo snese od 3 do 6 jaja. Jaja su žuta/bijela s smeđkastim/ljubičastim točkama. Gnijezdo je veoma teško naći.
Obično su stanovnici zapadnih regija, dok se istočne poljske ševe zimi sele, idući prema sjeveru. Na zapadu, poljske ševe se uvijek zimi nastane na nizinama i morskim obalama. Azijske ptice mogu se pojaviti u lutanju u Aljaski; ove ptice također se mogu sresti na Havajima i na zapadu u Sjevernoj Americi.
Poljska ševa (lat. Alauda arvensis) je mala ptica iz reda vrapčarki. Ove ševe rasprostranjene su velikom broju u Europi, Aziji i u planinama Sjeverne Afrike.
«La lòdola perduta nell'aurora
si spazia, e di lassù canta alla villa,
che un fil di fumo qua e là vapora.»
L'allodola (Alauda arvensis Linnaeus, 1758), detta anche lodola, è un uccello passeriforme della famiglia degli Alaudidi.[2]
L'allodola è lunga circa 16–18 cm, ha un'apertura alare che può raggiungere i 36 cm e pesa circa 35-45 g. È caratterizzata da un piumaggio di colore marrone leggermente striato di nero nella parte superiore, più chiaro in quella inferiore, nonché da un piccolo ciuffo erettile che mostra solo se allarmata. In volo mostra una coda corta e larghe ali corte. La coda e la parte posteriore delle ali sono bordate di bianco. I sessi sono simili.
È un uccello gregario e forma piccoli branchi, ha un volo possente e ondulato, alternando battiti d'ala a chiusure d'ala. Ama portarsi in volo a qualche centinaio di metri di altezza per poi ritornare verso terra ad ali chiuse, riaprendole solo a poca distanza dal suolo. Terragnola, cammina e saltella agilmente tenendo il corpo in posizione orizzontale.
Nidifica sul terreno costruendo un nido in una depressione naturale. Tra marzo e agosto la femmina depone 3-6 uova grigio-biancastre picchiettate di marrone-verdino e macchiettate di bruno che cova per 11-12 giorni. I piccoli, nutriti anche dal maschio, sono capaci di volare dopo circa 3 settimane dalla nascita. Effettua 2-3 covate all'anno.
Si nutre prevalentemente di semi, vegetali (semi, germogli, foglie), arricchendo la dieta con insetti durante il periodo riproduttivo. Gli insetti sono anche il cibo dei nidacei. Occasionalmente si nutre anche di piccoli animali. In primavera le allodole si cibano anche dei germogli della cicuta perché particolarmente ricchi di sostanze nutritive. La cicuta è una pianta tossica per l'uomo, ma non per l'allodola[3].
È diffuso in tutta Europa e Asia. Le popolazioni del nord e dell'est migrano in autunno verso l'Europa meridionale e il Nordafrica per poi ritornarvi alla fine dell'inverno; le popolazioni meridionali sono stanziali. L'allodola frequenta campagne più o meno coltivate, steppe, prati, pascoli e dune sabbiose, sia in pianura che in quota.
Sono note le seguenti sottospecie:[2]
Il comportamento dell'allodola, che al mattino della bella stagione si innalza in volo verticalmente a cantare per poi precipitare rapidamente e ritornare in alto riprendendo il canto, ha ispirato poeti e letterati e ha dato origine ad una ricca simbologia, facendone anche un animale araldico.
L'alouette è una filastrocca franco-canadese molto popolare fra i bambini ed il compositore rumeno George Enescu le dedicò una canzone intitolata Ciocarlia (romeno per allodola).
The Lark Ascending (l’allodola che si solleva in volo) è il titolo di un componimento per violino e orchestra del britannico Ralph Vaughan Williams, composto nel 1914, ed ispiratosi all’omonimo componimento di George Meredith del 1881.
È presente anche un'opera per pianoforte intitolata L'Allodola (in russo Жаворонок, 1864) composta da Milij Alekseevič Balakirev, trascrizione da Addio a San Pietroburgo n. 10 di Glinka.
In araldica l'allodola può comparire sia ferma che volante.
Il nome è rimasto famoso anche perché fu assegnato da Cesare alla Legio V Alauda costituita nel 52 a.e.v. e distrutta nella rivolta batava del 70 a.C..
Esopo dedica all'allodola una sua favola, L'allodola e il contadino.
Dante Alighieri nella sua Divina Commedia cita quest'uccello facendone addirittura una metafora dell'aquila, uccello già di per sé carico di simbolismi:
«Quale allodoletta che'n aere si spazia / prima cantando, e poi tace contenta / dell'ultima dolcezza che la sazia, / tal mi sembiò l'imago della 'mprenta / …»
(Dante Alighieri, Divina Commedia Paradiso, XX, 73-76)Il poeta e favolista francese La Fontaine fa dell'allodola la protagonista di una delle sue fiabe L'alouette et ses petits avec le maître d'un champ (L'allodola ed i suoi piccoli con il padrone di un campo).[4]
William Shakespeare la chiama «messaggera del mattino»; da Romeo e Giulietta, atto terzo, scena quinta:
Giulietta
«Vuoi già andar via? Il giorno è ancora lontano. È stato l'usignolo, non l'allodola, che ha colpito l'incavo del tuo orecchio timoroso.
Canta ogni notte, laggiù, su quell'albero di melograno. Credimi, amore, era l'usignolo.»
Romeo
«Era l'allodola, la messaggera del mattino, non l'usignolo...»
Percy Bysshe Shelley le ha dedicato un'ode: To a Skylark (Ad un'allodola):
«Salute a te, o spirito di gioia! / Tu che non fosti mai uccello, e dall'alto / del cielo, o vicino, rovesci / la piena del tuo cuore in generose / melodie di un'arte non premeditata. / Sempre più in alto, in alto ti vedo / guizzare dalla terra , una nube di fuoco, / e percorri con l'ali l'infinito azzurro, / ti levi nell'aria cantando, /e librandoti alta ancora canta. / …»
(Percy Bysshe Shelley, Ad un'allodola in Poesie, a cura di Roberto Sanesi, Milano, 1983)Il francese Victor Hugo utilizza il nome di quest'animale come soprannome alla piccola bambina Cosette, personaggio del romanzo storico I Miserabili.
Charles Baudelaire nella poesia Elevazione contenuta ne I fiori del male paragona il pensiero all'allodola.
Secondo una leggenda indiana il poeta Bahradvāja, uno dei saggi del Mahābhārata, fu nutrito da un'allodola.[5]
Nella mitologia nordica il fatto che l'allodola corra nei campi di grano quando questo è ancora verde, vi faccia il nido e da terra s'involi per cantare, l'ha resa incarnazione dello spirito del Grano.[6]
Il comportamento dell'allodola, che sale verticale in cielo a cantare è stato ripreso dalla simbologia cristiana medioevale, attribuendo all'allodola prima il simbolo della preghiera, che da terra si innalza verso Dio, poi l'immagine di Cristo, secondo le parole del Vangelo:[6]
«Sono uscito dal Padre e sono venuto nel mondo; ora lascio di nuovo il mondo e vado al Padre»
(Vangelo secondo Giovanni, 16, 28)Inoltre, poiché Plutarco narra della considerazione in cui erano tenute le allodole nell'isola di Lemno, in quanto si cibano di uova di locusta, divoratrice dei raccolti,[7] ed essendo la locusta una delle immagini del Male,[8] ecco che l'allodola, nell'immaginario medievale, fu vista anche per questo come simbolo del Cristo.[6]
per la letteratura ed il simbolismo:
L'allodola (Alauda arvensis Linnaeus, 1758), detta anche lodola, è un uccello passeriforme della famiglia degli Alaudidi.
Dirvinis vieversys (lot. Alauda arvensis, angl. Skylark, vok. Feldlerche) – vieversinių (Alaudidae) šeimos žvirblinis paukštis.
Eurazijoje paplitęs nuo Atlanto vandenyno vakaruose iki Ramiojo vandenyno rytuose. Šiaurėje arealas siekia Kolos pusiasalį, Pečioros aukštupį, Obės vidurupį, Jenisėjaus, Lenos ir Kolymos žemupius. Pietinė arealo riba driekiasi Korėjos pusiasaliu, Tarimo baseinu, Pamyru, šiaurės Afganistanu, Užkaukaze, Mažąja Azija, Viduržemio jūros pakrante. Gyvena Šiaurės Afrikoje, dalyje salų.
Žiemoja pietinėje Europoje, Afrikoje.
Lietuvoje labai dažnas. Labiausiai paplitęs šalies vidurio rajonuose, retesnis pietryčiuose. Lietuvoje gyvena porūšis Alauda arvensis arvensis.
Dirvinis vieversys šiek tiek didesnis už žvirblį. Patino ir patelės kūno viršutinė pusė pilkai rusva, galva ir nugara išmarginta tamsiomis išilginėmis dėmelėmis. Kūno apačia balsva, pagurklyje ir kūno šonuose yra juodi taškeliai. Sveria 38-44 g.
Gyvena pievose, dirvonuose, dykvietėse bei dirbamuosiuose plotuose. Į Lietuvą atskrenda kovą-balandį, išskrenda rugsėjį-spalį. Lizdą suka iš sausų žolių stiebelių, šaknelių ar smulkių lapelių gilioje duobutėje ir gerai paslepia po žolių kuokšteliu. Deda 3-6 pilkai žalsvus su nedidelėmis tamsesnėmis dėmelėmis kiaušinius. Išveda dvi vadas. Daug lizdų nukenčia nuo žmogaus ūkinės veiklos.
Minta vabzdžiais, miglinių augalų sėklomis, o rudenį ir ankstyvą pavasarį lesa augalų sėklas, šviežius lapus, daigų viršūnėles. Paukštis aktyvus šviesiu paros metu, todėl maloniai nuteikia jo čirenimas, girdimas nuo ankstyvo pavasario iki rugpjūčio vidurio.
Tautosakoje dirvinis vieversys vaizduojamas kaip pavasario skelbėjas, kviečiantis artoją į laukus, savo čirenimu žadinantis gamtą, atgimimo, jaunatviškumo simbolis. Liaudyje dar vadinamas vyturiu, cyruliu, voversiu[1].
Dirvinis vieversys (lot. Alauda arvensis, angl. Skylark, vok. Feldlerche) – vieversinių (Alaudidae) šeimos žvirblinis paukštis.
Lauku cīrulis (Alauda arvensis) ir cīruļu dzimtas (Alaudidae) dziedātājputns, kuram ir 11 pasugas.[1] Tā izplatības areāls ir ļoti liels: ligzdo plašā zonā pāri visai Eiropai un Āzijai līdz Tālajiem Austrumiem, kā arī Ziemeļāfrikas kalnos.[2] Lauku cīrulis nav sastopams Islandē un Sibīrijas ziemeļu daļā.[3]
Izplatības areāla rietumos lauku cīrulis ir nometnieks, bet austrumos lielākā daļa ir gājputni, kas ziemu pavada nedaudz siltākos reģionos virzienā uz dienvidiem vai rietumiem. Arī Rietumeiropas populācijas bieži pārlido nedaudz uz dienvidiem tuvāk pie jūras, kur klimats ziemas periodā ir maigāks, piemēram, pie Vidusjūras, savukārt Āzijas populācijas: Korejā un Japānā, arī Indijas ziemeļu daļā.[3] Reizēm Āzijas lauku cīruļus var novērot Aļaskā Ziemeļamerikā. Šī suga ir ļoti iecienīta tās melodiskās dziedāšanas dēļ un ir introducēta daudzās vietās: Havaju salās, ASV, Kanādā, Austrālijā un Jaunzēlandē.[2]
Latvijā mājo lauku cīruļa nominālpasuga - Alauda arvensis arvensis.[3] Tā ir visbiežāk sastopamā cīruļu suga Latvijā[4] un ir parasts ligzdotājs un caurceļotājs, neliels skaits reizēm pārziemo.[3] Tas ir viens no visagrākajiem gājputniem un no ziemošanas vietām Eiropas dienvidrietumos Latvijā atgriežas martā vai aprīlī. Reizēm lauku cīrulis sastopams pat februāra beigās.[5] Latvijā ligzdo 1 100 000—1 800 000 pāru.[5] Lauku cīruli parasti var novērot atklātā lauku ainavā – ganībās, zālājos un pļavās, kur tas virs laukiem dziedot plivinās gaisā.
Lauku cīrulis ir vidēji liels cīrulis, mazliet lielāks par zvirbuli. Tēviņi ir nedaudz lielāki nekā mātītes. Lauku cīruļa ķermeņa garums ir 18—19 cm, spārnu plētums 30—36 cm, svars tēviņam 27—55 g, mātītei 17—47 g.[6] Abi dzimumi izskatās vienādi, lai gan tēviņiem ir nedaudz platāki spārni. Apspalvojums ir dzeltenbrūni melnraibs, uz galvas neliels cekuls, pavēdere gaišāka. Knābis ir īss un spēcīgs. Astes un spārnu aizmugurējās daļas maliņa ir balta, bet tas ir redzams tikai lidojumā. Tā kā cīrulis daudz laika pavada uz zemes, tā kājas ir spēcīgas, piemērotas iešanai pa zemi.
Cīruļa dziesma ir melodiska un cilvēkiem patīkama, tā ir daudzveidīga vīterošana. Parasti tas dzied, ilgstoši plivinoties gaisā vai lidojumā, un var dziedāt nepārtraukti pat ilgāk par stundu.[5] Lauku cīruļa dziesmu var dzirdēt visas dienas garumā, sākot ar rīta gaismas parādīšanos līdz vakaram, reizēm arī vakara tumsā. Retos gadījumos cīrulis dzied, sēžot uz kāda mietiņa vai cita līdzīga paaugstinājuma.[5] Lauku cīrulis visbiežāk dzied, plivinoties gaisā uz vietas apmēram 50—100 metru augstumā, bet paceļoties tas pirmo reizi nodzied jau 10—20 metru augstumā.[6]
Lauku cīrulis barojas ar dažādiem kukaiņiem, to kāpuriem un citiem bezmugurkaulniekiem, kā arī ar augiem un sēklām.[5] Barību tas meklē uz zemes, apstaigājot ligzdas teritoriju. Reizēm var novērot cīruli sēžam auga stublājā, uzlasot sēklas. Riesta laikā lauka cīruļi ir teritoriāli agresīvi, vasaras beigās agresivitāte vairs nav novērojama. Agresivitātei ir raksturīga spalvu sabošana, cekuliņu izsliešana, draudēšana ar spārnu sasitieniem.[6]
Migrējot lauku cīruļi bieži veido barus, īpaši sliktos laika apstākļos. Barā parasti ir līdz 10 īpatņiem. Ja bars ir lielāks, tas sadalās mazākās grupiņās.[6]
Lauku cīruļi monogāmus pārus izveido agri pavasarī. Nākamajā gadā saglabājas apmēram puse no iepriekšējā gada pāriem.[6] Ligzdu lauku cīrulis būvē uz zemes nelielā iedobē, un tā parasti ir skatienam labi paslēpta. Ligzdas vīšanai tiek izmantoti zāļu stiebriņi, no iekšpuses tā tiek izoderēta ar sausām lapiņām, vilnu vai matiem. Ligzdu būvē mātīte, bet tēviņš tai palīdz izveidot zemē iedobi.[6] Gadā var būt 2—3 perējumi.[5] Dējumā ir 3—4 (reizēm 5) gaišas, pelēkdzeltenas olas, ar tumši brūniem raibumiņiem. Olas perē mātīte. Inkubācijas periods ilgst 11—14 dienas. Par putnēniem rūpējas abi vecāki, gan tos kopīgi barojot, gan aizsargājot ligzdas vietu. Putnēni tiek baroti ar kukaiņiem. Lauku cīruļi ar katru noķerto kukaini neskrien pie putnēniem, vispirms saķertie kukaiņi tiek uzkrāti, veidojot no tiem kaudzi. Kad kukaiņu ir pietiekami daudz, to mīkstākās ķermeņa daļas izbaro mazuļiem.[6] Putnēni aug ātri un ligzdu pamet apmēram 8—10 dienas veci.
Lauku cīrulis (Alauda arvensis) ir cīruļu dzimtas (Alaudidae) dziedātājputns, kuram ir 11 pasugas. Tā izplatības areāls ir ļoti liels: ligzdo plašā zonā pāri visai Eiropai un Āzijai līdz Tālajiem Austrumiem, kā arī Ziemeļāfrikas kalnos. Lauku cīrulis nav sastopams Islandē un Sibīrijas ziemeļu daļā.
Izplatības areāla rietumos lauku cīrulis ir nometnieks, bet austrumos lielākā daļa ir gājputni, kas ziemu pavada nedaudz siltākos reģionos virzienā uz dienvidiem vai rietumiem. Arī Rietumeiropas populācijas bieži pārlido nedaudz uz dienvidiem tuvāk pie jūras, kur klimats ziemas periodā ir maigāks, piemēram, pie Vidusjūras, savukārt Āzijas populācijas: Korejā un Japānā, arī Indijas ziemeļu daļā. Reizēm Āzijas lauku cīruļus var novērot Aļaskā Ziemeļamerikā. Šī suga ir ļoti iecienīta tās melodiskās dziedāšanas dēļ un ir introducēta daudzās vietās: Havaju salās, ASV, Kanādā, Austrālijā un Jaunzēlandē.
De veldleeuwerik (Alauda arvensis) is een zangvogel uit de familie van leeuweriken (Alaudidae). Kenmerkend is dat hij al zingend naar grote hoogte stijgt, daar enige momenten zingend rondvliegt om vervolgens in stilte te dalen. De vogel bakent zo zijn territorium af.
Een volwassen veldleeuwerik heeft een formaat tussen 18-19 cm[2], de lengte zit tussen die van een huismus en een spreeuw. De vogel heeft een korte kuif, die hij plat kan leggen. In tegenstelling tot die van de kuifleeuwerik zit deze meer achteraan en is ze korter. Bij de juveniel is de kuif minder ontwikkeld, en is de schubtekening op de veren opvallend. De vogel heeft een puntige, forse snavel en een bruingeel verenkleed. In vlucht zijn twee witte banden aan de buitenste zijde van de staartpen te zien. Onderaan de vleugels is er een witte band.
Het voedsel bestaat uit zaden, klaverbladeren, rupsen, larven, regenwormen en kevers.
Het legsel bestaat meestal uit drie tot zes lichtgele, lichtgroene, lichtbruine of lichtgrijze eieren met paarsgrijze ondervlekken met grijze en bruine vlekken.
Deze soort komt algemeen voor in Noord-Afrika, Europa en delen van Azië. In het westen en zuiden van Europa komen ze het hele jaar voor. In het oosten komen ze alleen in het broedseizoen. Ze zijn ingevoerd in Australië en Nieuw-Zeeland. Noordelijke populaties trekken in de winter zuidwaarts.
De soort telt 11 ondersoorten:
In de jaren 1970 was de veldleeuwerik de meest verspreid voorkomende vogel in Nederland. Een voorzichtige schatting van het aantal broedparen lag tussen de 500.000 en 750.000.[3] Tussen 1960 en 2000 is dit aantal met zeker 90% achteruitgegaan.[4] Volgens SOVON gaat deze achteruitgang gestaag verder met meer dan 5% per jaar in de periode 1990-2007. Rond 2007 broedden er nog ongeveer 60.000 paar in Nederland.[5] Deze leeuwerik is in 2004 als gevoelig op de Nederlandse Rode Lijst gezet. De veldleeuwerik staat als kwetsbaar op de Vlaamse Rode Lijst. De veldleeuwerik staat (nog) als niet bedreigd op de internationale Rode Lijst van de IUCN.[1]
De achteruitgang in aantal is vooral merkbaar in agrarisch cultuurland. Veldleeuweriken broeden sinds de jaren 1980 vooral in natuurgebieden zoals heidevelden. Als gevolg van gewijzigd grondgebruik, zoals maïsteelt ter vervanging van graanteelten zoals tarwe en gerst, waterpeilverlaging en hoge maaifrequentie is heel wat open cultuurland ongeschikt als broedgebied geworden.[4]
Veldleeuweriken die noordelijker broeden, overwinteren in Nederland in zachte winters. In Nederland broedende vogels overwinteren zuidelijker of ook in het land zelf. Als trekvogel en overwinteraar komt de veldleeuwerik nog in grote aantallen voor.[4]
Nederlandstalige Wikisource (Keulemans noemt de soort kortweg “leeuwerik”).De veldleeuwerik (Alauda arvensis) is een zangvogel uit de familie van leeuweriken (Alaudidae). Kenmerkend is dat hij al zingend naar grote hoogte stijgt, daar enige momenten zingend rondvliegt om vervolgens in stilte te dalen. De vogel bakent zo zijn territorium af.
Songlerka (Alauda arvensis) er ein fugl i lerkefamilien. Arten er ført opp på norsk raudliste 2006.
Songlerka er gråbrunt spraglete med lyse fjørkantar på oversida. Hals og bryst er kvite, med ein gul tone, og tette svartaktige flekkar som sluttar tvert mot den ustrekete buken som er kvit med svakare gul tone. Oversida av svingfjørene er svartaktige med raudbrune kantar og oversida av vengane har ein kvitaktig bakkant, medan undersidene av vengane er gråkvite. Velet er trefarga: dei ytre styrefjørene er i ulik grad kvite, sidan følgjer svarte styrefjør meda dei mellomste para er brunaktige. Songlerka er 16-18 cm lang, har eit vengespenn på 30-36 cm og veg 33-45 gram.
Hannen framfører songen oftast i ei songflukt, mindre ofte og samstundes kortare medan han sit på marka. Songen varer lenge, 3 -15 minutt, og er sett saman av ei rask ubroten følge av vekslande og delvis rytmiske rullande og trillande og zirpande tonar med nokre imitasjonar fløgt inn i det heile. Songen kan høyrast straks fuglen kjem om våren, og vidare framover til juli månad, og kjem frå morgongryet til kvelden. Hoa syng også iblant, men mindre intenst og berre medan ho sit på marka.
Arten er utbreidd i eit breidt belte frå Europa og Marokko mot aust til Kamtsjatka og Japan. Tolv underartar er skildra, og i Noreg er det nominatunderarten arvensis som hekkar. I Europa reknar ein 25-45 millionar par. Arten har vore i tilbakegang i heile det vestlege Europa, og ein reknar med at intensiveringa av jordbruket er årsaka.
Songlerka er knytt til kulturlandskap med kort vegetasjon. I Noreg er hovudutbreiinga på Austlandet rundt Oslofjorden og i Mjøs-traktene, vidare langs kysten av Sørlandet og opp til Trøndelag. Arten finst sparsamt lengre nord. I Noreg hekkar 100-400 tusen par, og arten er i tilbakegang.
Fuglen lever mest av frø og insekt, med dominans av insekt om sommaren.
I næringsrike område kan songlerka førekome i glisne koloniar men vanlegast er at dei hekkar kvar for seg. Sanglerka bygg reir av gras på marka, og hoa legg 3-6 egg som vert klekte etter rundt 11 døgn. Egga er grågrøne i botnen og er dekte av brune flekkar. Hoa rugar egga aleine. Ungane flyttar ut før dei er flygedyktige, etter ti døgn. Sanglerka legg ofte to kull per år.
Dei fleste fuglane flyg frå Noreg i siste halvdelen av september og i oktober. Somme kan overvintre, særleg på Jæren og Lista. Nominatunderarten overvintrar truleg langs vestkysten av det kontinentale Europa sør til den iberiske halvøya. Her møtast dei skandinaviske og dei nordaust- og austeuropeiske bestandane. Hoene startar trekket tidlegare om hausten enn hannane. Dei første songlerkene flyg frå vinterkvartera i januar, og kjem til Noreg i februar og mars. Hannane kjem først.
Songlerka (Alauda arvensis) er ein fugl i lerkefamilien. Arten er ført opp på norsk raudliste 2006.
Sanglerke (Alauda arvensis) er en fugl i lerkefamilien og regnes som en kortdistansetrekkfugl. Den hekker over hele Norge og overvintrer for det meste i Vest-Europa. Den blir ca. 18 cm lang.
Arten finnes i: Afghanistan, Albania, Algerie,Andorra, Armenia, Aserbajdsjan, Bahrain, Belgia, Bosnia-Hercegovina, Bulgaria, Danmark, Egypt, Estland. Finland, De forente arabiske emirater, Frankrike, Færøyene, Georgia, Gibraltar, Hellas, Hviterussland, India, Iran, Irak, Irland, Israel, Italia, Japan, Jordan, Kasakhstan, Kina, Kirgisistan, Nord-Korea, Sør-Korea, Kroatia, Kypros, Latvia, Libanon, Libya, Liechtenstein, Litauen, Luxembourg, Malta, Moldova, Mongolia, Montenegro, Marokko, Nederland, Nord-Makedonia, Norge, Oman, Pakistan, Palestina, Polen, Portugal, Qatar, Romania, Russland, San Marino, Saudi-Arabia, Serbia, Slovakia, Slovenia, Spania, Storbritannia, Sverige, Sveits, Syria, Tadsjikistan, Tunisia, Tsjekkia, Tyrkia, Tyskland, Turkmenistan, Ukraina, Ungarn, Usbekistan, Vest-Sahara og Østerrike.[2]
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Sanglerke (Alauda arvensis) er en fugl i lerkefamilien og regnes som en kortdistansetrekkfugl. Den hekker over hele Norge og overvintrer for det meste i Vest-Europa. Den blir ca. 18 cm lang.
Àutri nòm an piemontèis: lòdola, lòdna, parucia, vainëtta.
L'Alauda arvensis a l'é un cit osel migratòri.
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.
Da finì.
Àutri nòm an piemontèis: lòdola, lòdna, parucia, vainëtta.
L'Alauda arvensis a l'é un cit osel migratòri.
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.
Da finì.
Distribussion
Multimedia w Wikimedia Commons Skowronek zwyczajny, skowronek polny, skowronek, rolak (Alauda arvensis) – gatunek małego ptaka z rodziny skowronków (Alaudidae).
Wyróżniono kilkanaście podgatunków A. arvensis[3][4][5]:
Zamieszkuje Eurazję po wschodnią Syberię i Japonię oraz Afrykę Północną. Populacje zachodnie osiadłe, wschodnie wędrują zimą bardziej na południe, zwykle kilkaset kilometrów, tam gdzie dominuje łagodniejszy klimat. Przeloty od lutego do maja i od września do listopada. Zimują w basenie Morza Śródziemnego lub w Europie Zachodniej. Introdukowany w Kanadzie, Australii i Nowej Zelandii.
W Polsce bardzo liczny ptak lęgowy[6] krajobrazu rolniczego. Choć związany jest głównie z mozaiką pól, łąk i pastwisk, spotkać go można na biebrzańskich torfowiskach i wysoko położonych łąkach w Karkonoszach, choć góry zasiedla mniej licznie lub rzadko. Jest dominującym ptakiem na otwartych obszarach pól Wielkopolski, Mazur i Śląska. Ornitolodzy oszacowali najgęstsze tereny występowania tego ptaka na 8 par lęgowych zajmujących 10 ha powierzchni pól[7]. Corocznie odnotowuje się zimowanie stad do kilkudziesięciu osobników, zwłaszcza w zachodniej Polsce – na Dolnym Śląsku i w Wielkopolsce. Wiosenna migracja jest widoczna po bardzo licznym przelocie przez kraj. Ptaki grupują się wówczas w duże, liczące po kilkadziesiąt osobników, stada. W lutym, gdy jeszcze niewiele ptaków słychać, co jakiś czas widać przelatującego i śpiewającego skowronka (może być wtedy jedynym, którego słychać pośród pól). Migracje kończą się w pierwszych dniach maja.
samiec ok. 30–45 g, samica ok. 25–38 g
Śpiewa przede wszystkim w długim locie tokowym nad łąkami i polami, rzadziej siedząc na ziemi. Zdarza się to przy silnym wietrze, ale spłoszony wylatuje natychmiast z głośnym śpiewem w powietrze. Śpiew jest potoczysty, perlisty, złożony z szybkich, wysokich, wibrujących, świergocących treli, przyjemny dla ludzkiego ucha. Może zawierać naśladownictwa głosów innych ptaków. Najczęściej samiec podrywa się milcząco z ziemi prawie pionowo, po jakimś czasie na wysokości 10–20 m zaczyna śpiewać, następnie nie przerywając śpiewu wznosi się dalej prosto w górę, zataczając łuki, spiralnie, z szybkimi uderzeniami skrzydeł, na znaczną wysokość (100–200 m) i tam zawisa w jednym punkcie. Po kilku-kilkunastu minutach rozpościera skrzydła i powoli powraca spiralnym lotem ślizgowym na ziemię nadal śpiewając. Na wysokości 10–20 m przestaje śpiewać, składa skrzydła i szybko opada, przed samą ziemią wyhamowując przez rozłożenie skrzydeł i ogona. Lądowanie nie sprawia mu trudu. Skowronki śpiewają przez cały dzień. Zaczynają jeszcze przed wschodem słońca, a kończą po zachodzie. Ich śpiew można usłyszeć zaraz po przylocie z zimowisk (nawet w końcu lutego), a następnie przez całą porę toków i gniazdowania. Tylko podczas mgły milkną na pewien czas, podobnie jak w sierpniu i we wrześniu, w okresie pierzenia. W maju średni czas trwania śpiewu wynosi około 2 minut. Głównym jego celem jest oznaczenie terytorium (tak by inne samce go nie przekraczały) i wabienie samic. Śpiew jest typowy dla ptaków terenów otwartych, gdyż zastępuje melodie wykonywane z wysokich, eksponowanych miejsc.
W porze lęgowej broni terytorium, poza tym ptak towarzyski. Zachowuje ostrożność i skrytość. Wędruje zwykle w dużych, luźnych stadach, nawet do 1000 osobników. Najczęściej przesiaduje na ziemi, choć unika zupełnie nieporośniętych obszarów, gdyż roślinność służy mu za schronienie. Tylko wyjątkowo może usiąść na bardziej wyeksponowanym lub wyżej położonym punkcie w terenie, jak słupki i druty.
Średnio 3 lata, maksymalny odnotowany wiek – 10 lat.
Pierwotnym siedliskiem tego ptaka był step. Obecnie skowronek preferuje krajobraz rolniczy bez gęściej rosnących krzewów i drzew: pola uprawne (najlepiej gdy są obsiane zbożami), otwarte, porośnięte trawą pofałdowane pastwiska, nizinne i górskie łąki o umiarkowanej wilgotności, tereny bezleśne, odkryte bagna, pagórki. Mniej licznie występuje na torfowiskach, na całkowitych zrębach i otwartych terenach ruderalnych. Ponadto zamieszkuje tundrę. Gnieździć może się na wydmach i dużych porębach. Szczególnie dobre warunki znajduje nad morzami[potrzebny przypis], gdzie na ekstensywnie wykorzystywanych łąkach i pastwiskach, na których pasa się owce, znajduje dość miejsca na gniazda. Potrafi się też dostosować do dość ubogich moczarów na nizinach wewnątrz lądu.
Należy do niewielu gatunków, którym nie przeszkadzają zmiany zachodzące w rolnictwie, a co za tym idzie, intensywne przekształcenia w krajobrazie. Preferuje bowiem wielkopowierzchniowe uprawy roślin zbożowych i innych.
Głównie owady (dorosłe, poczwarki i larwy), pająki, wije i dżdżownice oraz inne bezkręgowce, jesienią i zimą uzupełnione o nasiona traw, chwastów i zbóż (głównie pszenicy) oraz zielone części roślin. Połowę diety stanowi pokarm zwierzęcy.
Skowronki zbierają owady na ziemi, z roślin, czasem wygrzebują je z gruntu. Zimą przeważa w znacznej mierze pokarm roślinny. W trakcie żerowania spokojnie chodzi lub biega po ziemi.
Skowronki na tereny lęgowe przylatują w lutym. W ciągu roku wyprowadza jeden lub najczęściej dwa, a nawet trzy lęgi: pierwszy w kwietniu, a ewentualne kolejne aż do sierpnia. Tworzone pary są monogamiczne.
Na terenie Polski jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[8].
W ostatnich latach[kiedy?] przynajmniej na zachodzie Polski liczebność skowronków spada[6]. Przyczyną może być zarówno intensyfikacja rolnictwa (wprowadzanie maszyn, nawozów sztucznych i trujących oprysków odbiera mu siedliska), jak i zaprzestanie użytkowania, np. na Pomorzu, Mazurach i Dolnym Śląsku. Obecnie sytuacja nie pogarsza się. Badania Monitoringu Pospolitych Ptaków Lęgowych wykazały umiarkowany wzrost populacji krajowej w latach 2000–2006. Proces spadku populacji ma nasilony charakter zwłaszcza w Europie Zachodniej, gdzie pola są duże, a uprawy są mało zróżnicowane. W Europie znajdują się regiony, gdzie gatunkowi grozi już nawet wymarcie.
Skowronek niegdyś był hodowany w domach i zjadany. Aż do początku XX wieku skowronki jadano także w Polsce i sąsiednich krajach. W Europie Środkowej jest to obecnie zabronione, ale w niektórych krajach południowej Europy nadal poluje się na skowronki.
Skowronek zwyczajny, skowronek polny, skowronek, rolak (Alauda arvensis) – gatunek małego ptaka z rodziny skowronków (Alaudidae).
A laverca[1] (Alauda arvensis) é uma ave passeriforme da família dos Alaudídeos, presente em Portugal, assumindo-se como o tipo de cotovia mais comum na Europa.
Dá ainda pelos seguintes nomes comuns: calhandra[2], também grafado calandra[3] (não confundir com outras espécies da família dos alaudídeos, como a Melanocorypha calandra e a Calandrella brachydactyla, que com ela partilham estes nomes); cotovia[4]; paspalhaça[5], também grafado paspalhás[6] (não confundir com a Coturnix coturnix que com ela partilha estes nomes); e caturreira.[7]
A plumagem da laverca é pouco vistosa, de cor castanha listrada de preto e castanho escuro na parte superior, com um barrete um pouco mais escuro e garganta amarelada, com estrias finas castanhas escuras.[8] A crista do barrete levanta em certos momentos. Os olhos castanhos escuros são realçados por uma sobrancelha branca amarelada, e o bico é curto, grosso e de cor acastanhada. A parte inferior do corpo é creme e o peito castanho claro com estrias castanhas escuras. A cauda é alongada e quase negra, com as rectrizes externas brancas. As patas são castanhas claras, e o dedo posterior é maior que os outros.
Tem um comprimento 17 a 19 cm, uma envergadura de 35 cm e um peso de 30 a 50 g. Não existe um dimorfismo sexual apreciável, excepto ser o macho ligeiramente maior que a fêmea.
A laverca vive em grande variedade de habitats, tanto em planícies como em altitude, em turfeiras, charnecas, campos e pântanos, abandonando as zonas frias para invernar no sul da Europa ou norte de África e Médio Oriente. Com o aproximar da primavera, os machos são os primeiros a fazer a migração inversa para tomar posse do seu território estival, que cobre toda a Europa e a Rússia.
Distribui-se continuamente por toda a Europa ocidental, assim como na faixa costeira do norte de África, na Turquia e em redor de todo o mar Negro.
A espécie é ameaçada pelo desaparecimento de áreas abertas que lhe são propícias, pelas técnicas agrícolas e a caça ainda praticada em numerosas regiões.
Observável em todo o território português, a laverca vai alternando a sua distribuição geográfica, conforme a estação do ano.[8] Dessarte, na pendência da Primavera e o Verão, encontra-se mormente sobretudo a Norte do Tejo, preferindo as zonas de grande altitude, especialmente acima dos 800 metros acima do nível do mar.[8] Em todo o caso, também pode ser observada junto ao nível do mar, ao pé das lezírias do Tejo.[8]
No volta-face, quando chega o Inverno, muda-se para as courelas agricultadas e restolhais, nas terras baixas sitas a Sul do país.[8]
É gregária fora da época de reprodução, juntando-se em bandos de até 100 espécimes, por vezes com outras espécies como petinhas, tentilhões e pintassilgos durante as migrações e no inverno. A laverca corre pelo chão e agacha-se em caso de perigo. Para se alimentar procura o seu alimento no solo um pouco inclinada para a frente e deslocando-se rapidamente. A sua plumagem torna-a quase invisível no solo.
A maioria das populações são sedentárias, mas as populações do norte migram para o sul, juntando-se às populações residentes. O macho canta por cima do seu território, a cerca de 50 a 60 metros do ninho. O canto tem o fim de defender o seu território e de fortalecer a ligação do casal. São monogâmicos e permanecem juntos durante toda a época da reprodução, tornando a juntar-se no ano seguinte, abandonando os bandos e fixando-se no seu território, normalmente o mesmo do ano anterior.
Emite um "trrlit" que pode durar minutos e voa em espiral ascendente até descer em voo picado. Desloca-se correndo no solo ou em voos ondulantes, a baixa altura, por vezes peneirando, mas também tem um voo directo. Canta de forma harmoniosa, em tom alto, por longos períodos de tempo.[9] Canta frequentemente em voo.
Nas migrações pode percorrer de 30 a 80 km por dia.
Voo e parada nupcial antes do acasalamento: o macho sobe e desce em espiral a cantar e depois deixa-se cair até ao chão como uma pedra. No solo executa uma marcha em redor da fêmea, com a crista levantada, as asas baixadas e cauda aberta em leque até ela aceitar a fecundação.
O ninho é escondido numa cova no chão, sob a erva, e é construído com ervas e vegetais e atapetado com penas, crinas, pelos etc. A fêmea põe dois a cinco ovos cinzentos amarelados com pequenas manchas, e incuba-os durante 11 dias. Os dois progenitores participam nos cuidados às crias que abandonam o ninho 10 dias após a eclosão e se tornam completamente autónomos ao fim de três ou quatro semanas. São feitas duas, por vezes três posturas por ano. As ninhadas são frequentemente vítimas de rapinas, cobras e outros predadores.
Alimenta-se de insectos e larvas, minhocas, grãos e sementes diversas.
A laverca (Alauda arvensis) é uma ave passeriforme da família dos Alaudídeos, presente em Portugal, assumindo-se como o tipo de cotovia mais comum na Europa.
Ciocârlia de câmp (Alauda arvensis) este o pasăre cântătoare mică din familia alaudide (Alaudidae), cu penele pestrițe, care are un ciripit caracteristic, în triluri. Are un areal extins în palearctic, din Africa de Nord prin toată Eurasia până în Kamceatka și Sahalin. Populațiile din regiunile nordice și estice ale arealului iernează în sudul Europei. Populațiile sudice nu sunt migratoare, dar în iernile cu temperaturi extrem de scăzute pot să se retragă spontan către regiuni mai sudice. Este comună în zonele deschise cu sol nivelat și umed, acoperit cu vegetație erbacee (inclusiv cerealele), terenuri cultivate, dar și pe pârloage, pășuni, lunci, la periferia terenurilor mlăștinoase, în stepe și dune. Evită însă pădurile. Specia este larg răspândită în România și Republica Moldova, preferând terenurile deschise, ajungând uneori și la 2.000 m altitudine (Bucegi etc.). Majoritatea ciocârliilor din România și Republica Moldova migrează în septembrie spre locurile de iernare din zone mediteraneene, foarte puține exemplare rămânând peste iarnă. În România numărul perechilor cuibăritoare este estimat la 2.000.000- 3.000.000. Populația cuibăritoare din Republica Moldova este estimată la 60.000-80.000 de perechi. Este o pasăre mică (mai mare decât vrabia), are o lungime de 16–19 cm și o greutate de 22-50 g. Longevitatea maximă înregistrată este de 10 ani. Femela este asemănătoare cu masculul și sexele nu se pot distinge după penaj. În penajul nupțial masculii au un moț scurt. Penajul pe partea superioară a corpului este brun, cu pete longitudinale late, întunecate, pe cea inferioară - alb, cu nuanță ruginie și striații închise pe piept. Coada lungă, brun-neagră tivită cu brun, rectricele externe parțial albe. Ciocârlie de câmp este o specie monogamă, o pereche având un teritoriu de 2-8 ha. Se reproduce de la sfârșitul lunii aprilie și începutul lui mai până în august-septembrie. Într-un sezon de reproducere sunt scoase 2-3 serii de pui (foarte rar 4). Cuibul este construit de femelă pe sol între ierburi mai mult sau mai mai puțin dezvoltate sau lângă o piatră mai mare. Întotdeauna se află într-o scobitură din sol. În culturile de cereale păioase, la începutul cuibăritului, cuibul este adesea ușor vizibil, însă, pe măsură ce cresc, plantele îl acoperă. Acesta are aspectul unui coșuleț subțire, împletit simplu din iarbă uscată, marginea sa superioară se află la același nivel cu suprafața solului. Fundul cuibului este minuțios căptușit cu fire subțiri de plante și uneori chiar păr de animale. Femela depune 3-5 ouă pământii, cu pete brune. Clocitul este asigurat numai de femelă timp de 10-13 zile, prima pontă fiind depusă în prima decadă a lunii aprilie. Puii din cuib sunt hrăniți de către ambele sexe și părăsesc cuibul după 8-10 zile, nefiind încă pe deplin zburători, ei alergă pe sol și se ascund în așteptarea hranei adusă încă de părinți până la vârsta de 19-20 zile, apoi zboară începând după câteva zile să ducă o viață independentă. Femela poate muta puii luându-i în cioc la câțiva metri de cuib, în cazul depistării cuibului de către răpitori sau de om. În timpul cuibăritului masculii cântă intens protejându-și propriul teritoriu de rivali. Începe să cânte încă de la primele ore ale dimineții, iar apoi poate fi auzit toată ziua. În general, începe să cânte de pe sol sau de pe un suport mai înalt, după care se ridică zburând tot mai sus, până nu se mai vede; cântă timp de 10-15 minute fără întrerupere, după care se lasă pe sol. Spre toamnă devine tăcut. În perioada de vară consumă diverse insecte, inclusiv dăunători ai câmpurilor cultivate, iar toamna se hrănesc cu semințele plantelor spontane și cultivate, la care iarna se adaugă și resturi vegetale sau frunze. Puii sunt hrăniți cu insecte, în special cu larvele acestora. Ciocârlie de câmp este o pasăre folositoare, consumând insecte dăunătoare agriculturii. Sunt recunoscute 13 subspecii. În România și Republica Moldova cuibărește subspecia Alauda arvensis cantarella, în pasajul de primăvară și de toamnă se întâlnește și subspecia Alauda arvensis arvensis.[2][3][4][5][6][7][8][9][10][11][12]
Ciocârlia de câmp (Alauda arvensis) este o pasăre cântătoare mică din familia alaudide (Alaudidae), cu penele pestrițe, care are un ciripit caracteristic, în triluri. Are un areal extins în palearctic, din Africa de Nord prin toată Eurasia până în Kamceatka și Sahalin. Populațiile din regiunile nordice și estice ale arealului iernează în sudul Europei. Populațiile sudice nu sunt migratoare, dar în iernile cu temperaturi extrem de scăzute pot să se retragă spontan către regiuni mai sudice. Este comună în zonele deschise cu sol nivelat și umed, acoperit cu vegetație erbacee (inclusiv cerealele), terenuri cultivate, dar și pe pârloage, pășuni, lunci, la periferia terenurilor mlăștinoase, în stepe și dune. Evită însă pădurile. Specia este larg răspândită în România și Republica Moldova, preferând terenurile deschise, ajungând uneori și la 2.000 m altitudine (Bucegi etc.). Majoritatea ciocârliilor din România și Republica Moldova migrează în septembrie spre locurile de iernare din zone mediteraneene, foarte puține exemplare rămânând peste iarnă. În România numărul perechilor cuibăritoare este estimat la 2.000.000- 3.000.000. Populația cuibăritoare din Republica Moldova este estimată la 60.000-80.000 de perechi. Este o pasăre mică (mai mare decât vrabia), are o lungime de 16–19 cm și o greutate de 22-50 g. Longevitatea maximă înregistrată este de 10 ani. Femela este asemănătoare cu masculul și sexele nu se pot distinge după penaj. În penajul nupțial masculii au un moț scurt. Penajul pe partea superioară a corpului este brun, cu pete longitudinale late, întunecate, pe cea inferioară - alb, cu nuanță ruginie și striații închise pe piept. Coada lungă, brun-neagră tivită cu brun, rectricele externe parțial albe. Ciocârlie de câmp este o specie monogamă, o pereche având un teritoriu de 2-8 ha. Se reproduce de la sfârșitul lunii aprilie și începutul lui mai până în august-septembrie. Într-un sezon de reproducere sunt scoase 2-3 serii de pui (foarte rar 4). Cuibul este construit de femelă pe sol între ierburi mai mult sau mai mai puțin dezvoltate sau lângă o piatră mai mare. Întotdeauna se află într-o scobitură din sol. În culturile de cereale păioase, la începutul cuibăritului, cuibul este adesea ușor vizibil, însă, pe măsură ce cresc, plantele îl acoperă. Acesta are aspectul unui coșuleț subțire, împletit simplu din iarbă uscată, marginea sa superioară se află la același nivel cu suprafața solului. Fundul cuibului este minuțios căptușit cu fire subțiri de plante și uneori chiar păr de animale. Femela depune 3-5 ouă pământii, cu pete brune. Clocitul este asigurat numai de femelă timp de 10-13 zile, prima pontă fiind depusă în prima decadă a lunii aprilie. Puii din cuib sunt hrăniți de către ambele sexe și părăsesc cuibul după 8-10 zile, nefiind încă pe deplin zburători, ei alergă pe sol și se ascund în așteptarea hranei adusă încă de părinți până la vârsta de 19-20 zile, apoi zboară începând după câteva zile să ducă o viață independentă. Femela poate muta puii luându-i în cioc la câțiva metri de cuib, în cazul depistării cuibului de către răpitori sau de om. În timpul cuibăritului masculii cântă intens protejându-și propriul teritoriu de rivali. Începe să cânte încă de la primele ore ale dimineții, iar apoi poate fi auzit toată ziua. În general, începe să cânte de pe sol sau de pe un suport mai înalt, după care se ridică zburând tot mai sus, până nu se mai vede; cântă timp de 10-15 minute fără întrerupere, după care se lasă pe sol. Spre toamnă devine tăcut. În perioada de vară consumă diverse insecte, inclusiv dăunători ai câmpurilor cultivate, iar toamna se hrănesc cu semințele plantelor spontane și cultivate, la care iarna se adaugă și resturi vegetale sau frunze. Puii sunt hrăniți cu insecte, în special cu larvele acestora. Ciocârlie de câmp este o pasăre folositoare, consumând insecte dăunătoare agriculturii. Sunt recunoscute 13 subspecii. În România și Republica Moldova cuibărește subspecia Alauda arvensis cantarella, în pasajul de primăvară și de toamnă se întâlnește și subspecia Alauda arvensis arvensis.
Škovránok poľný[3] (lat. Alauda arvensis) je druh z čeľade škovránkovité. Je rozšírený v celej Európe a na severe Afriky, smerom na východ až po Kamčatku a južnejšie od nej v Kórei a Japonsku. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov škovránok poľný patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej populácie je klesajúci vplyvom intenzifikácie v poľnohospodárstve, v Európe bol v rokoch 1980 – 2013 zaznamenaný mierny pokles stavov.[1]
Škovránok poľný meria 18 – 19 cm[4][5] a váži 44 – 46 g.[6] O niečo väčší ako škovránok stromový, od ktorého sa odlišuje tmavšími nadočnými pásikmi. Obe pohlavia sú rovnako hnedobelavo škvrnité a majú dlhší chvost. Na hrudi a prsiach majú hnedé čiarky. Zadná hrana krídla má bielu hranu viditeľnú počas letu.[5]
Škovránok poľný má čistý a melodický spev. Spieva veľmi vytrvalo, pritom najčastejšie lieta vysoko vo vzduchu. Niekedy spieva aj sediac na zemi.[5]
V horách hniezdia na lúkach a pasienkoch, kde dosahujú menšie hustoty ako na nížinách, hniezdia až na alpínskych lúkach[7], napríklad v Nízkych Tatrách bol zistený až v nadmorskej výške 1 955 m. Odhadovaný počet hniezdiacich párov je 200 000 - 400 000, zimujúcich jedincov 50 - 500. Veľkosť populácie i územie na ktorom sa vyskytuje sú stabilné, maximálna zmena do 20%. Ekosozologický status v roku 1995 žiadny. V roku 1998 žiadny. V roku 2001 žiadny.[8] V roku 2014 LC - menej dotknutý.[2][9][10] Európsky ochranársky status SPEC3 - druhy, ktorých globálne populácie nie sú koncentrované v Európe, ale majú tam nevhodný ochranársky status. Stupeň ohrozenia V - zraniteľný druh.[7]
Hniezdi na celom území Slovenska od nížin po vysokohorské lúky. Pomerne často i prezimuje, najmä na nížinách. Vyžaduje biotopy s nízkou bylinnou etážou.[7] Obýva suché kraje lesov susediacich s pasienkami, skalnými stráňami, horskými lúčkami a pod. Hniezdi na zemi dva razy do roka. Začiatok prvého hniezdenia je v apríli, druhého koncom mája alebo začiatkom júna. Znáša 4 – 5 na belavom podklade hnedočervenkasto škvrnitých vajec veľkosti 21x16 mm. Inkubačný čas 13 – 15 dní, výchova mladých v hniezde 10 dní[6], potom opustia hniezdo a rodičia sa o ne ďalej starajú 8 – 9 dní.
Potravou je hmyz, v menšej miere semená rastlín. Škovránok je všežravec a prispôsobuje svoj jedálny lístok ročnému obdobiu. Na jar sa živí hlavne hmyzom a kŕmi ním aj mladé. Na jeseň a v zime sú hlavnou zložkou jeho potravy semená burín a tráv, ozobáva aj spadnuté ovocie.[6]
Odlietajú hlavne do oblasti Stredozemného mora[6], Francúzska a Španielska a v prípade priaznivého počasia sa začínajú postupne vracať už od konca januára, húfne však až v týchto dňoch a počas apríla sa zahniezďujú. Mláďatá sú maskované páperím farby hliny a opúšťajú hniezdo už na 10-ty deň po vyliahnutí[6]. Vzhľadom na to, že v hniezdach na zemi sú vystavené predátorom, prežije ich len asi 10 percent.
Škovránok poľný sa živí malým hmyzom, a tým ma pozitívny vplyv pre poľnohospodárov.
Kompozitná fotografia - pomôcka na ľahšie spoznanie druhu
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Škovránok poľný
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Škovránok poľný
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Škovránok poľný
Škovránok poľný (lat. Alauda arvensis) je druh z čeľade škovránkovité. Je rozšírený v celej Európe a na severe Afriky, smerom na východ až po Kamčatku a južnejšie od nej v Kórei a Japonsku. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov škovránok poľný patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej populácie je klesajúci vplyvom intenzifikácie v poľnohospodárstve, v Európe bol v rokoch 1980 – 2013 zaznamenaný mierny pokles stavov.
Poljski škrjanec (znanstveno ime Alauda arvensis) je ptič pevec iz družine škrjancev, ki gnezdi v odprti kulturni krajini v večjem delu Evrope in Azije ter goratih predelih Severne Afrike.
V dolžino meri od 16 do 18 cm. Njegovo perje je sivkasto-rjavo progasto po vrhu telesa in prsih, trebuh pa je bel. Samci včasih (predvsem na tleh in med petjem) vzdignejo top greben na glavi, ki pa je manj očiten kot pri čopastem škrjancu. Med letom je opazen belkast zadnji rob peruti. Poznan je predvsem po petju, ki je dalo navdih mnogim umetniškim delom, pri čemer ima vlogo tudi dejstvo, da se poljski škrjanec pogosto zadržuje v kulturni krajini, v bližini človekovih bivališč. Samec občasno (predvsem ob zori) poje na dvignjenem mestu, pogosteje pa izvaja poseben »pevski manever«, kjer se med žvrgolenjem vzpenja v višave, kratek čas obstane v višini 50 do 100 (redkeje tudi do 150 m), nato pa se prične počasi spuščati in konča v tišini s hitrim spustom do tal. Poje od konca zime do srede poletja, od zore do večera. Njegov klic je zelo raznolik, s hitrim žvižganjem, žgolenjem, cvrkutanjem in drugimi zvoki. Občasno vpleta v pesem imitacijo zvokov drugih ptic, npr. kmečke lastovke, postovke, pikastega martinca ipd.
Poljski škrjanec je vsejed; prehranjuje se večinoma s semeni, prehrano pa dopolnjuje z žuželkami. Izvorno gnezdi v stepah, od koder se je razširil na ekstenzivno obdelovane travniške površine, zamočvirjene travnike in njivah z ozarami. Gnezdi po navadi od aprila do junija; gnezdo splete na tleh, kjer ga je zaradi varovalne barve težko odkriti. Junija se iz treh do štirih jajc izvalijo mladiči, ki ostanejo v gnezdu osem do deset dni; tudi po tem obdobju starša še skrbita zanje. Če so pogoji ugodni, imata lahko pozno poleti še eno leglo. Izven gnezditvenega obdobja se osebki združujejo v manjše jate. Gnezditveno območje zapustijo, če pade temperatura pod ničlo in se takoj, ko se otopli, tja tudi vrnejo. Zato lahko imajo težave, če pride do naknadnih zmrzali.
V Sloveniji je pogost, v nižinah se zadržuje vse leto. Na Slovenskem gnezdi po ocenah med 8000 in 12.000 parov, od tega jih prezimi od 500 do 1500, ostali se umaknejo južneje. Pozimi se zadržujejo predvsem v zahodni Sloveniji, v notranjosti so prisotni le naključno, odvisno od vremenskih razmer. Tudi drugod po svetu se pozimi umaknejo v bližino obal. Razširjeni so po vsem zmernem delu Evrope in Azije ter severni Afriki, občasno pa primerke iz Azije opazijo tudi na Aljaski. Vnešeni so bili še na Havaje in zahodni del Severne Amerike.
Poljski škrjanec (znanstveno ime Alauda arvensis) je ptič pevec iz družine škrjancev, ki gnezdi v odprti kulturni krajini v večjem delu Evrope in Azije ter goratih predelih Severne Afrike.
V dolžino meri od 16 do 18 cm. Njegovo perje je sivkasto-rjavo progasto po vrhu telesa in prsih, trebuh pa je bel. Samci včasih (predvsem na tleh in med petjem) vzdignejo top greben na glavi, ki pa je manj očiten kot pri čopastem škrjancu. Med letom je opazen belkast zadnji rob peruti. Poznan je predvsem po petju, ki je dalo navdih mnogim umetniškim delom, pri čemer ima vlogo tudi dejstvo, da se poljski škrjanec pogosto zadržuje v kulturni krajini, v bližini človekovih bivališč. Samec občasno (predvsem ob zori) poje na dvignjenem mestu, pogosteje pa izvaja poseben »pevski manever«, kjer se med žvrgolenjem vzpenja v višave, kratek čas obstane v višini 50 do 100 (redkeje tudi do 150 m), nato pa se prične počasi spuščati in konča v tišini s hitrim spustom do tal. Poje od konca zime do srede poletja, od zore do večera. Njegov klic je zelo raznolik, s hitrim žvižganjem, žgolenjem, cvrkutanjem in drugimi zvoki. Občasno vpleta v pesem imitacijo zvokov drugih ptic, npr. kmečke lastovke, postovke, pikastega martinca ipd.
Poljski škrjanec je vsejed; prehranjuje se večinoma s semeni, prehrano pa dopolnjuje z žuželkami. Izvorno gnezdi v stepah, od koder se je razširil na ekstenzivno obdelovane travniške površine, zamočvirjene travnike in njivah z ozarami. Gnezdi po navadi od aprila do junija; gnezdo splete na tleh, kjer ga je zaradi varovalne barve težko odkriti. Junija se iz treh do štirih jajc izvalijo mladiči, ki ostanejo v gnezdu osem do deset dni; tudi po tem obdobju starša še skrbita zanje. Če so pogoji ugodni, imata lahko pozno poleti še eno leglo. Izven gnezditvenega obdobja se osebki združujejo v manjše jate. Gnezditveno območje zapustijo, če pade temperatura pod ničlo in se takoj, ko se otopli, tja tudi vrnejo. Zato lahko imajo težave, če pride do naknadnih zmrzali.
V Sloveniji je pogost, v nižinah se zadržuje vse leto. Na Slovenskem gnezdi po ocenah med 8000 in 12.000 parov, od tega jih prezimi od 500 do 1500, ostali se umaknejo južneje. Pozimi se zadržujejo predvsem v zahodni Sloveniji, v notranjosti so prisotni le naključno, odvisno od vremenskih razmer. Tudi drugod po svetu se pozimi umaknejo v bližino obal. Razširjeni so po vsem zmernem delu Evrope in Azije ter severni Afriki, občasno pa primerke iz Azije opazijo tudi na Aljaski. Vnešeni so bili še na Havaje in zahodni del Severne Amerike.
Sånglärka (Alauda arvensis) är en fågel i familjen lärkor.
Sånglärkan är på ovansidan gråbrunspräcklig med ljusa fjäderkanter. Halsen och bröstet är vita, med gul anstrykning och täta, svartaktiga fläckar som slutar tvärt mot den ostreckade buken som är vit med svagare gul anstrykning. Ovansidan av vingpennorna är svartaktiga med rödbruna kanter och ovansidan av vingen har en vitaktig bakkant, medan undersidan av vingen är gråvit. Stjärten är trefägad: de yttersta pennorna är i olika grad vita, sedan följer svarta pennor medan de mellersta pennparen är brunaktiga. Lärkan mäter 16–18 centimeter på längden, har ett vingspann på 30–36 centimeter och väger 33–45 gram. Sånglärkan framför sin drillande sång under spelflykt då lärkan ryttlar högt upp i luften för att långsamt sänka sig ned mot marken.
Sånglärkan häckar i stora delar av Palearktis till största delen söder om polcirkeln och förutom i ökenområden. Merparten är flyttfåglar. Men i områden i västra Europa, så långt norr ut som Irland och utmed merparten av dess sydliga utbredningsområde förekommer den året om. Många av de nordliga flyttfåglarna övervintrar i dessa sydligare häckningsområden medan de sydligare populationerna drar sig ännu längre söderut om vintern och återfinns bland annat kring Medelhavet i norra Afrika, på Arabiska halvön, i Iran, Pakistan och Afghanistan och i nordöstra Kina.
Sånglärkan delas in i ett tiotal underarter med följande utbredning:[2]
Underarten scotica inkluderas ofta i arvensis samt guillelmi i sierrae.[3][4]
Underarten japonica har tidigare urskilts som egen art alternativt förts till mindre sånglärka (Alauda gulgula). Det finns indikationer på att det förekommer en sympatrisk utbredning mellan japonica och arvensis i Yagashiri, väster om norra Hokkaido[5]. Sibley & Monroe (1990) kategoriserar japonica som en egen art.
Sånglärkan är härdig och stannar om hösten kvar så länge vädret tillåter det. Den flyttar både dag- och nattetid och på våren återvände den till sina nordliga häckningsplatser innan all snö har smält som en av de första flyttfåglarna.
Individer från Storbritannien har introducerats till ett område nära Vancouver i Alaska där arten nu har etablerats.[6] Den har också introducerats till delstaten Victoria i södra Australien i början av 1850-talet och till andra delar av södra Australien under åren som följde.[7] Den är idag vanlig i området kring Melbourne och på Tasmanien, i sydöstra South Australia och södra delarna av New South Wales. Sånglärkan betecknas inte som invasiv i Australien då den inte anses utgöra något ekonomiskt eller ekologisk hot mot landets biotop. Populationen i Australien häckar från september till januari.
Andra försök till introduktion har skett till öarna i Sankta Helena, Ascension och Tristan da Cunha i södra Atlanten vid minst tre tillfällen under 1800-talet och till Hawaii och Nya Zeeland.
Denna lärka häckar allmänt ända upp i Lappland. Dess främsta häckningsbiotop är klövervallar och gräsängar vilket gör att den blir mer sällsynt norr om odlingsgränsen.
Sånglärkan anländer ofta till Sverige redan i februari-mars. I september-november flyttar de i Sverige häckande sånglärkorna till Västeuropa. Ett fåtal övervintrar dock i södra Sverige.
Sånglärkan häckar på åkrar, slätter, hedar och stäpp och är i stora delar av sin utbredning starkt knuten till kulturlandskapet. Den livnär sig på insekter och frön. Den äldsta individ som åldersbestämts med hjälp av ringmärkning var drygt 10 år.[källa behövs]
I näringsrika områden kan sånglärkan förekomma i glesa kolonier men vanligast är att de häckar enskilt. Sånglärkan bygger sitt bo av gräs på marken, och honan lägger tre till sex ägg som kläcks efter runt elva dygn. Äggen har en grågrön botten och är täckta av bruna fläckar. Honan ruvar äggen ensam. Ungarna lämnar boet ännu ej flygga efter tio dagar. Sånglärkan lägger vanligen två kullar per år.
Den globala populationen av sånglärka bedöms inte som hotad utan kategoriseras av IUCN som livskraftig (LC). Dock finns det många populationer som är hotade. Under de senaste 40 åren har antalet sånglärkor i Europa mer än halverats.[8] Sedan 1940- och 50-talet har lärkan minskat i Sverige. I 2010 års rödlista upptogs den som nära hotad (NT).[9]
För att bidra till en positiv utveckling för sånglärkan förekommer det olika projekt. Lantbrukare i exempelvis Storbritannien och Sverige har fått ersättning för att lämna osådda ytor på åkrar där sånglärkor kan landa och hitta mat - så kallade lärkrutor.[8] Det skapar den variation som fågeln behöver och kan bidra till att vända den negativa trenden. Antalet revirhävdande lärkor ökar med upp till 60 procent på fält med lärkrutor.[8] I Sverige är arbetet med lärkrutor ett samarbete mellan Sveriges Lantbruksuniversitet, WWF, BirdLife Sverige och Lantmännen.[8]
Sånglärkan är omskriven i en mängd prosa, lyrik och musik. Engelskspråkiga exempel är To a Skylark av Percy Bysshe Shelley, The Lark Ascending av George Meredith och Skylarks av Ted Hughes. På svenska skrev bland annat Johan Ludvig Runeberg Lärkan 1870[10] och i sången Alla fåglar kommit re'n, vilket är den svenska översättningen av Alle Vögel sind schon da från 1835 av Hoffmann von Fallersleben, förekommer den kända strofen Lärkan drillar högt i skyn.
Tidigare har den över hela Sverige ofta bara kallats för lärka.[11]
Tarla kuşu (Alauda arvensis), çayır kuşu, toygar, turgay[1] isimleri ile de bilinen, toygargiller (Alaudidae) familyasına ait küçük, ötücü bir kuş türü.[1]
100'e yakın kuş türünün sesini taklit ettiği söylenir.
Tohum, dane, salyangoz ve böceklerle beslenir.
Avrupa, Asya ve Kuzey Afrika'da yayılış gösterir. Türkiye'de de yaygın olarak görülürler.
Ötücü kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Tarla kuşu (Alauda arvensis), çayır kuşu, toygar, turgay isimleri ile de bilinen, toygargiller (Alaudidae) familyasına ait küçük, ötücü bir kuş türü.
Птах розміром більший за горобця. Маса тіла 34-43 г, довжина тіла до 18 см. Дорослий птах зверху світло-бурий, з темною строкатістю; на тім'ї короткий «чуб»; низ білуватий, воло вохристе, з чорними рисками; махові пера бурі, вздовж заднього краю другорядних махових пер проходить вузька біла смуга; хвіст чорний, на центральних стернових перах широка бура облямівка, крайні стернові пера білі; дзьоб темно-бурий; ноги жовтувато-бурі. Молодий птах строкатіший за дорослого, на волі краплеподібні плями.[1]
Цей вид жайворонків гніздиться по всій території Європи і Азії та у гірських районах Африки. Це осілий птах на заході свого ареалу, проте східні популяції більше схильні до міграцій (кочівні) та узимку пересуваються на південь. Зазвичай західні популяції мігрують до рівнинних районів, а азійські мігрують до Аляски. Також інтродуковані популяції існують на Гавайських островах та на заході Північної Америки.
Жайворонки України зимують в північній Африці або в Індії, вертаються в Україну на початку березня, а відлітають у жовтні. Живуть переважно в полях, там в'ють гніздо просто на землі. Самиця жайворонка кладе від 3 до 6 плямистих яєць. Починаючи співати, жайворонок швидким летом підіймається вгору, описуючи велику спіраль. Згори летить спочатку повільно, а потім раптово складає крильця і «каменем» падає додолу.
Живиться комахами, зернами злаків і насінням бур'янів. П'є росу з листя трави, що дозволяє йому жити і в посушливих степах південної України.
Це незавершена стаття з орнітології.Sơn ca Á-Âu hay sơn ca đồng (danh pháp hai phần: Alauda arvensis) là một loài chim thuộc Họ Sơn ca. Sơn ca Á-Âu sinh sản ở hầu hết châu Âu và châu Á và vùng núi phía bắc châu Phi. Loài này chủ yếu sinh sống ở phía tây của phạm vi phân bố của nó, nhưng quần thể phía đông có tính di cư nhiều hơn, di chuyển xa hơn về phía nam vào mùa đông. Ngay cả ở phần phía tây có khí hậu ôn hòa hơn trong phạm vi sinh sống của nó, nhiều cá thể chim cũng di chuyển xuống vùng đồng bằng và bờ biển vào mùa đông. Một số cá thể của loài ở phần châu Á xuất hiện như là loài chim sống lang thang ở Alaska, loài chim này cũng đã được du nhập vào Hawaii, phía tây Bắc Mỹ, phía đông Australia và New Zealand.
Sơn ca Á-Âu hay sơn ca đồng (danh pháp hai phần: Alauda arvensis) là một loài chim thuộc Họ Sơn ca. Sơn ca Á-Âu sinh sản ở hầu hết châu Âu và châu Á và vùng núi phía bắc châu Phi. Loài này chủ yếu sinh sống ở phía tây của phạm vi phân bố của nó, nhưng quần thể phía đông có tính di cư nhiều hơn, di chuyển xa hơn về phía nam vào mùa đông. Ngay cả ở phần phía tây có khí hậu ôn hòa hơn trong phạm vi sinh sống của nó, nhiều cá thể chim cũng di chuyển xuống vùng đồng bằng và bờ biển vào mùa đông. Một số cá thể của loài ở phần châu Á xuất hiện như là loài chim sống lang thang ở Alaska, loài chim này cũng đã được du nhập vào Hawaii, phía tây Bắc Mỹ, phía đông Australia và New Zealand.
Питаются полевые жаворонки растительной пищей в виде семян различных трав и злаковых растений. В рационе у них семена птичьей гречихи, пикульника, воробейника. Особое пристрастие питают эти птицы к семенам щетинника и другим диким видам проса. Когда созревают культурные злаковые, жаворонки с удовольствием совершают набеги на поля, засеянные овсом и пшеницей. Рожь и ячмень не пользуются у них такой популярностью, так как они более маслянисты, а полевые жаворонки предпочитают мучнистую пищу. Для того, чтобы твёрдые зёрна злаковых лучше переваривались в желудке, они, вместе с семенами, клюют небольшие камешки. Прилетая ранней весной, когда посевы только начинают прорастать, жаворонки пользуются и ими как пищей, пополняя организм витаминным кормом. Как только сходит снег и начинает пригревать солнце, появляются различные насекомые, которые пополняют рацион полевых жаворонков. Мелкие жучки, пауки, личинки различных насекомых, куколки бабочек — эти насекомые составляют основную пищу жаворонков всё лето. Охотится эта птица всегда на земле, не ловит насекомых в полёте, или тех, которые заползают высоко на стебли растений. Потребность в воде они удовлетворяют росой, которая оседает на растениях. Часто можно увидеть полевого жаворонка, купающегося в пыли или песке, они очень любят такие места и постоянно к ним возвращаются, чтобы очистить оперение.
Являясь полевой птицей, жаворонок устраивает гнездовье в лугах, на травянистых опушках, но самым лучшим местом для устройства гнездовий для этих птиц являются поля, засеянные в озимых и яровых хлебах. Гнездо очень простое, строится оно в ямке на земле, среди травы. В качестве строительного материала полевой жаворонок использует стебли и корешки травы, внутри гнездо укладывается мягкой шерстью, собранной птицей, конским волосом и пухом. Гнездо маскируется очень тщательно, его трудно обнаружить. Высота гнезда около 50 мм, самка откладывает от 4 до 6 яиц, которые имеют желтоватый цвет и покрыты мелкими коричневыми крапинками. Размер яйца около 23 х 17 мм. Строится гнездо в начале мая, когда появляются первые зелёные всходы. Самка высиживает яйца две недели, птенцы выводятся слепыми, они покрыты небольшим пухом. Растут они очень быстро и покидают гнездо уже через 10 дней, хотя летать ещё не могут. Только через несколько недель маленькие жаворонки обучаются этому искусству и начинают самостоятельно кормиться. Всё время, пока птенцы не поднимаются на крыло, они прячутся среди травы и стеблей злаковых, где их практически невозможно заметить, оперение молодых полевых жаворонков сливается с окружающей растительностью, превращая птиц в невидимок. В июне самка может отложить вторую кладку, птенцы которой начинают самостоятельную жизнь уже в июле. И молодые, и старые особи отлетают на зимовку начиная с сентября месяца. В середине октября уже, практически, не остаётся ни одной птицы. Зимовка проходит на юге Европы.
Если позволяют погодные условия, полевой жаворонок делает два вывода птенцов. Но пение самцов редко можно услышать в июле, когда второй выводок сходит с гнезда. После того, как на полях заканчивается жатва, можно увидеть стайки полевых жаворонков, питающихся опавшими зёрнами злаков. Основной «столовой» в это время для этих птиц становятся сжатые поля. Так и передвигаются эти небольшие, состоящие из 5—7 птиц, стайки, до тех пор, пока не наступает время отлёта на зимовку.
Пение высоко над землёй делает полевого жаворонка весьма уязвимым. Сокол-чеглок, главный враг этих маленьких птичек, охотится только в полёте и лучшей мишени, чем увлечённый пением самец жаворонка, трудно подыскать. Спасти маленького певца может только его знаменитое падение камнем на землю, но всё же множество самцов гибнет именно в разгар их знаменитой песни. Не только в небе, но и на земле у полевого жаворонка есть враги. Это такие хищники, как хорьки и ласка, горностаи и лисы, а луни и вороны очень любят разорять гнёзда маленького певца, пить яйца или поедать маленьких и беззащитных птенцов жаворонка.
Жаворонки относятся к перелётным птицам, но они не улетают далеко от места гнездовья и одними из самых первых возвращаются назад. Массовый прилёт начинается ещё тогда, когда не сошёл снег, в самом начале марта. Первыми прилетают самцы, именно самцы занимают первые, прогретые солнцем, проталины, где собираются группами и греются на солнце. Потом прилетают самки. Именно они ищут наиболее удобное место для гнездования, в то время, как самец занят охраной и пением.
Многие любители держат полевых жаворонков в неволе. Прирученный молодой самец способен петь по 8 часов в сутки. Живут эти птицы в неволе до 10 лет, чего в природе практически не встречается. Птица эта пуглива, содержать её могут только очень опытные птицеводы, способные обеспечить жаворонка правильным рационом питания, иначе птица будет пугаться и тот, кто её содержит, никогда не услышит знаменитой песни маленького певца. Естественно, человек не способен обеспечить того питания, какое есть у птицы в природе, но существует специальная зерносмесь для жаворонков, которая состоит из овсянки, проса, канареечного семени, рапса, сурепки, салата и льна. Кроме зерносмеси птицам необходим мягкий корм, который составляется из тёртой моркови, куриного яйца, сваренного вкрутую, добавляются в корм мучные черви, без которых самец отказывается петь. Для того, чтобы пополнять рацион минеральными кормами, в рацион включается мелкий ракушечник, мелкий речной песок и древесный уголь. Только что пойманных птиц кормят мучными червями и намоченным в молоке белым хлебом. Постепенно птицы становятся ручными и берут корм из рук хозяина.
Питаются полевые жаворонки растительной пищей в виде семян различных трав и злаковых растений. В рационе у них семена птичьей гречихи, пикульника, воробейника. Особое пристрастие питают эти птицы к семенам щетинника и другим диким видам проса. Когда созревают культурные злаковые, жаворонки с удовольствием совершают набеги на поля, засеянные овсом и пшеницей. Рожь и ячмень не пользуются у них такой популярностью, так как они более маслянисты, а полевые жаворонки предпочитают мучнистую пищу. Для того, чтобы твёрдые зёрна злаковых лучше переваривались в желудке, они, вместе с семенами, клюют небольшие камешки. Прилетая ранней весной, когда посевы только начинают прорастать, жаворонки пользуются и ими как пищей, пополняя организм витаминным кормом. Как только сходит снег и начинает пригревать солнце, появляются различные насекомые, которые пополняют рацион полевых жаворонков. Мелкие жучки, пауки, личинки различных насекомых, куколки бабочек — эти насекомые составляют основную пищу жаворонков всё лето. Охотится эта птица всегда на земле, не ловит насекомых в полёте, или тех, которые заползают высоко на стебли растений. Потребность в воде они удовлетворяют росой, которая оседает на растениях. Часто можно увидеть полевого жаворонка, купающегося в пыли или песке, они очень любят такие места и постоянно к ним возвращаются, чтобы очистить оперение.
云雀（学名：Alauda arvensis）又稱叫天子、告天子、告天鳥、阿蘭、大鷚、天鷚、朝天子等，隸屬於雀形目，百靈科。云雀體形似蒙古百靈，但個體較小，體長約19cm 左右，上體黑褐色，翅、尾各羽外緣淡棕色。最外側一對尾羽近純白色，緊挨著的一對外羽瓣為白色。下體白色，胸部淡棕色並有多數黑褐色斑點。其生活習性與蒙古百靈基本相似，云雀羽色雖不華麗，但鳴聲婉轉，歌聲嘹亮，能與蒙古百靈媲美，素有“南靈”之稱，是中國著名的籠鳥，在國外也深受養鳥者歡迎。
云雀属于小型鸣禽，体长大约15～20厘米。雌雄羽色相似，上体沙棕色或皮黄色，有的沾有灰褐色、具黑褐色羽干纹，其中头、枕、后颈及尾上覆羽黑褐色干羽较细，背部黑褐色羽干纹较粗。羽缘棕色或红棕色，头顶羽毛稍延长形成短的羽冠，具细纹，受惊时羽冠耸起较明显。眼先和眉纹白色或棕白色，颊和耳羽淡棕色杂以黑色细纹。翅上覆羽黑褐色具棕色羽缘和先端。飞羽黑褐色，尾上覆羽水棕色，最外侧一对飞羽近白色。其余尾羽黑褐色具白色羽缘。下体白色，胸多棕白色密缀黑褐色羽干纹，两胁微沾棕色，有的亦具棕褐色纵纹。内侧飞羽（三级飞羽）较长；尾羽中等长度，具浅叉，外侧尾羽常具白色。虹膜深褐色；嘴黑褐色；脚肉褐色。 与鹨类的区别在尾及腿均较短，具羽冠且立势不如其直。与日本云雀容易混淆。与小云雀易混淆但体型较大，后翼缘较白且叫声也不同。 大小量度：体重♂23～45g，♀25～40g；体长♂151～192mm，♀163～189mm；嘴峰♂10～13mm，♀10～13mm；翅♂102～118mm，♀98～116mm；尾♂62～81mm，♀63～78mm；跗蹠♂20～26mm，♀20～26mm。（注：♂雄性；♀雌性）
云雀（学名：Alauda arvensis）又稱叫天子、告天子、告天鳥、阿蘭、大鷚、天鷚、朝天子等，隸屬於雀形目，百靈科。云雀體形似蒙古百靈，但個體較小，體長約19cm 左右，上體黑褐色，翅、尾各羽外緣淡棕色。最外側一對尾羽近純白色，緊挨著的一對外羽瓣為白色。下體白色，胸部淡棕色並有多數黑褐色斑點。其生活習性與蒙古百靈基本相似，云雀羽色雖不華麗，但鳴聲婉轉，歌聲嘹亮，能與蒙古百靈媲美，素有“南靈”之稱，是中國著名的籠鳥，在國外也深受養鳥者歡迎。
この項目では、鳥類の種（Alauda arvensis）について説明しています。その他の用法については「ひばり」をご覧ください。 
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 亜目 : スズメ亜目 Oscines 科 : ヒバリ科 Alaudidae 属 : ヒバリ属 Alauda 種 : ヒバリ A. arvensis 学名 Alauda arvensis Linnaeus, 1758 和名 ヒバリ 英名 Eurasian skylarkヒバリ（雲雀[1]、Alauda arvensis）は、スズメ目ヒバリ科ヒバリ属に分類される鳥類。春を告げる鳥として古より洋の東西を問わず親しまれている。
古来から人の目に触れる機会が多い種であるため多くの地方名がある。主なものは、告天子（こうてんし、こくてんし、ひばり）[2][脚注 1] 、叫天子（きょうてんし）、天雀（てんじゃく）、姫雛鳥（ひめひなどり）、噪天（そうてん）、日晴鳥（ひばり）[3]など。
アフリカ大陸北部、ユーラシア大陸、イギリス、日本[a 1]。
日本では亜種ヒバリが周年生息（留鳥）し、亜種カラフトチュウヒバリや亜種オオヒバリが冬季に越冬のため本州以南へ飛来（冬鳥）する[4][5][6]。
全長17センチメートル[1][7][8][9][5][6]。翼開長32センチメートル[7][10]。後頭の羽毛は伸長（冠羽）する[7][4][5]。上面の羽衣は褐色で、羽軸に黒褐色の斑紋（軸斑）が入る[7][5]。下面の羽衣は白く、側頸から胸部にかけて黒褐色の縦縞が入る[7][5]。胸部から体側面にかけての羽衣は褐色[5]。外側尾羽の色彩は白い[9][5]。初列風切は長く突出する[7]。次列風切後端が白い[8][9][5]。
嘴は黄褐色で、先端が黒い[5]。後肢はピンクがかった褐色[7][5]。
卵の殻は灰白色で、灰色や暗褐色の斑点が入る[8]。オスは頭部の冠羽をよく立てるが、メスはオスほどは立てない[11]。
草原や河原、農耕地などに生息する[7][8][4][6]。種小名arvensisは「野原の、農耕地の」の意[1]。しかしながら近年大雪山の標高2,000メートル付近の高山帯をはじめ、北海道、本州の山岳地帯でも生息が確認されている[12]。
食性は植物食傾向の強い雑食で、主に種子を食べるが昆虫、クモなども食べる[8][4][6]。地表を徘徊しながら採食を行う[8]。
繁殖形態は卵生。上空を長時間停空飛翔したり[10]、草や石の上などに止まりながら囀る[6]。繁殖期が始まるとオスが囀りながら高く上がって行く「揚げ雲雀」と呼ばれる縄張り宣言の行動は古くから親しまれている[13]。和名は晴れた日（日晴り）に囀ることに由来する説や、囀りの音に由来する説もある[1]。地表（主に草の根元）に窪みを掘り植物の葉や根を組み合わせたお椀状の巣をメスが作り[4]、1回に3-5個の卵を産む[8]。抱卵期間は11-12日[8]。雛は孵化してから9-10日で巣立つ[8]。繁殖期にはつがいで生活し、非繁殖期には小さな群れで生活する[11]。
虫をくわえて飛行するヒバリ
巣と卵
囀り
日本の以下の都道府県でレッドリストの指定を受けている[14]。ヒバリは愛玩飼養の対象であったが、1979年にその対象から除外された[15]。環境省により鳥獣の保護及び狩猟の適正化に関する法律で、法第二十六条第二項の環境省令で定める鳥獣の対象になっている[16]。
大伴家持が万葉集で『うらうらに照れる春日に雲雀上がり心悲しも独りし思へば』と詠っている。松尾芭蕉（永き日を囀り足らぬひばりかな）や与謝蕪村などの句で、のどかな日本の田園風景の春の風物詩として多数詠われており[13]、春の季語ともなっている。囀りを日本語に置き換えた表現（聞きなし）として「日一分、日一分、利取る、利取る、月二朱、月二朱」というものがあり、この聞きなしと飛翔しながら囀る生態から太陽に金貸しをしているという民話もある[6]。春季に縄張りを主張するために鳴き声を挙げることから春の風物詩とされることもあり、本種をモチーフにした詩（例としてパーシー・ビッシュ・シェリーの「ひばりに寄せて」）などもある[4]。イギリスのレイフ・ヴォーン・ウィリアムズが作曲したヴァイオリンによるヒバリのさえずりを模擬した『揚げひばり』の楽曲がある[10]。またハイドンの弦楽四重奏曲第67番は、第1楽章冒頭の旋律がヒバリのさえずりに似て聞こえるため『ひばり』の名で呼ばれるようになった[20]。日本では飼い慣らしたヒバリを放ち、そのさえずりと高さを競わせる「揚げ雲雀」と呼ばれる遊びがあった。現在は鳥獣の保護及び狩猟の適正化に関する法律によりヒバリの愛玩目的の飼育は認められていない。
近年、世界的に減少傾向にあり[12]、ヨーロッパでは春播き小麦から秋播き小麦への転換で草丈が高くなることによる生息適地の減少や年間繁殖回数の減少、また農耕の大規模化にともなう環境の均質化が原因として考えられている[21]。日本の東京では、畑地面積が大きく減少しており、畑地の小面積化も進んでいる。作付け作物もヒバリにとっての生息適地となる麦から野菜へと変化しており、このような畑地の減少と質的な変化がヒバリの減少に大きく影響していると考えられている[21]。
日本の以下の自治体の指定の鳥である。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
종다리(영어: Eurasian skylark)는 종다리과에 속하는 새로 대한민국, 중국, 일본 등에서 흔히 볼 수 있는 텃새이다. 학명은 Alauda arvensis이다. 이전 명칭은 노고지리이며 종달새라 불리기도 한다. 고천자, 규천자, 운작, 종지조라고도 한다.
한국에서 흔히 번식하는 텃새이다. 몸길이는 18cm정도이며, 대체로 갈색을 띄며 무늬가 있다. 날개를 펼치면 끝부분에 흰색이 보이며 뒷발톱이 길다. 종다리는 흥분하면 머리깃을 세운다.
서식지는 농경지(논, 밭 등), 풀밭 등이며, 겨울철엔 무리를 지어다닌다. 둥지는 땅위에 지어 알은 한번에 3~6개를 낳고 알의 색은 회백색 바탕에 어두운색 반점이 있으며, 암수가 교대로 11일정도 품는다.
여름철에 만주, 연해주, 사할린, 시베리아 등 냉대, 아한대지역에서 번식하는 개체들은 겨울철에 한국, 중국, 일본 등 남쪽으로 이동하여 월동한다. 이 지역에서는 텃새로 생활하는 새도 있다.
종다리(영어: Eurasian skylark)는 종다리과에 속하는 새로 대한민국, 중국, 일본 등에서 흔히 볼 수 있는 텃새이다. 학명은 Alauda arvensis이다. 이전 명칭은 노고지리이며 종달새라 불리기도 한다. 고천자, 규천자, 운작, 종지조라고도 한다.
_-_Alauda_arvensis_(026b).jpg)
_by_Neil_Smith.jpg)
.jpg)
_-_Alauda_arvensis_(026b).jpg)
