Regular passage visitor and winter visitor.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Aderyn drycin Cory (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: adar drycin Cory) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Calonectris borealis; yr enw Saesneg arno yw Cory's shearwater. Mae'n perthyn i deulu'r Pedrynnod (Lladin: Procellariidae) sydd yn urdd y Procellariformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. diomedea, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ewrop ac Affrica.
Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.
Mae'r aderyn drycin Cory yn perthyn i deulu'r Pedrynnod (Lladin: Procellariidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Pedryn Cynffon-fforchog Oceanodroma leucorhoa Pedryn drycin Hydrobates pelagicus Pedryn drycin cynffonfforchog Oceanodroma furcata Pedryn drycin du Oceanodroma melania Pedryn drycin gyddfwyn Nesofregetta fuliginosa Pedryn drycin Madeira Oceanodroma castro Pedryn drycin Matsudaira Oceanodroma matsudairae Pedryn drycin torchog Oceanodroma hornbyi Pedryn drycin Tristram Oceanodroma tristrami Pedryn drycin tywyll Oceanodroma markhami Pedryn drycin wynebwyn Pelagodroma marina Pedryn drycin y Galapagos Oceanodroma tethysAderyn a rhywogaeth o adar yw Aderyn drycin Cory (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: adar drycin Cory) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Calonectris borealis; yr enw Saesneg arno yw Cory's shearwater. Mae'n perthyn i deulu'r Pedrynnod (Lladin: Procellariidae) sydd yn urdd y Procellariformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. diomedea, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ewrop ac Affrica.
Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.
Makaronezienliidäi (Calonectris borealis) on valgeiliidäjien suguh kuului lindu.
Cory's shearwater (Calonectris borealis) is a large shearwater in the seabird family Procellariidae. It breeds colonially of rocky islands in the eastern Atlantic. Outside the breeding season it ranges widely in the Atlantic. It was formerly considered to be conspecific with Scopoli's shearwater.
Cory's shearwater was formally described in 1881 by the American ornithologist Charles B. Cory from a specimen collected off Chatham Island, Massachusetts. He coined the binomial name Puffinus borealis.[2] Cory's shearwater is now placed in the genus Calonectris that was introduced in 1915 by the ornithologists Gregory Mathews and Tom Iredale.[3][4] The genus name combines the Ancient Greek kalos meaning "good" or "noble" with the genus name Nectris that was used for shearwaters by the German naturalist Heinrich Kuhl in 1820. The name Nectris comes from the Ancient Greek word nēktris meaning "swimmer". The specific epithet borealis is Latin and means "north".[5][6] The species is considered to be monotypic: no subspecies are recognised.[4]
The Cape Verde shearwater C. edwardsii (Oustalet, 1883) was once considered a subspecies of Cory's shearwater but has been split off as a separate species (Snow, Perrins & Gillmor 1998). It is endemic to the Cape Verde Islands and has an all dark, slim bill, and darker head and upperparts than Cory's. The flight has been described as rather more typically shearwater-like than the Cory's, with stiffer and more rapid wing beats.
Scopoli's shearwater and Cory's shearwater were previously considered as conspecific. They formed the Cory's shearwater complex (Calonectris diomedea). Based on the lack of hybridization and differences in mitochondrial DNA, morphology and vocalization, the complex was split into two separate species. The English name "Cory's shearwater" was transferred to Calonectris borealis while what was previously the nominate subspecies became Scopoli's shearwater (Calonectris diomedea).[4][7]
This shearwater is identifiable by its size, at 45–56 cm (18–22 in) in length and with a 112–126 cm (44–50 in) wingspan. It has brownish-grey upperparts, white underparts and a yellowish bill. It lacks the brown belly patch, dark shoulder markings and black cap of the great shearwater.
This species breeds on Madeira, the Azores and the Berlengas Archipelago in Portugal and the Canary Islands in Spain.
This bird flies with long glides, and always with wings bowed and angled slightly back, unlike the stiff, straight-winged flight of the similarly sized great shearwater.
They nest on open ground or among rocks or less often in a burrow where one white egg is laid. The burrow is visited at night to minimise predation from large gulls. In late summer and autumn, most birds migrate into the Atlantic as far north as the south-western coasts of Great Britain and Ireland. They return to the Mediterranean in February. The biggest colony is located in Savage Islands, Madeira.
Cory's shearwater feeds on fish, molluscs and offal, and can dive deep (15 m (49 ft) or more) in search of prey. It readily follows fishing boats, where it indulges in noisy squabbles. This is a gregarious species, which can be seen in large numbers from ships or appropriate headlands. The Bay of Biscay ferries are particularly good for this species. It is silent at sea, but at night the breeding colonies are alive with raucous cackling calls.
Egg from MHNT
A group 200 nm east of Madeira
Nest site on Selvagem Pequena Island
Cory's shearwater (Calonectris borealis) is a large shearwater in the seabird family Procellariidae. It breeds colonially of rocky islands in the eastern Atlantic. Outside the breeding season it ranges widely in the Atlantic. It was formerly considered to be conspecific with Scopoli's shearwater.
La pardela atlántica o pardela canaria (Calonectris borealis) es una especie de ave procelariforme de la familia Procellariidae propia del Atlántico y sus proximidades. Anteriormente se consideraba una subespecie de la pardela cenicienta (Calonectris diomedea). El nombre del género Calonectris deriva del Griego clásico kalos, "Buen" y nectris, "nadador", mientras que el nombre específico borealis es del Latín "norte".[3]
Es un ave marina que pasa la mayor parte del año mar adentro y cría en las islas del norte de la Macaronesia. Se alimenta principalmente de calamares y peces, que pesca mediante zambullidas de hasta 15 metros de profundidad. Es una pardela de gran tamaño, con las partes superiores de tonos pardos, como indica su nombre, mientras que sus partes inferiores son blancas, salvo los bordes de sus largas alas que son pardos.
La pardela atlántica mide entre 48 y 56 cm de largo y tiene una envergadura alar de entre 113 - 124 cm. Sus partes superiores son de color pardo grisáceo oscuro, y sus partes inferiores son de color blanco, salvo los bordes de las alas que son oscuros. Su pico es amarillento con la punta parduzca.
Es más grande que la pardela cenicienta y tiene el pico más robusto. Carece de la mancha parda en el vientre, y las manchas oscuras a la altura de los hombros y píleo de la pardela capirotada.
La pardela atlántica es una de las cuatro especie del género Calonectris, perteneciente a la familia de las pardelas y petreles, Procellariidae, dentro del orden Procellariiformes.[2] Anteriormente se consideraba una subespecie de la pardela cenicienta (Calonectris diomedea). Originalmente la pardela atlántica había sido descrita científicamente por el ornitólogo estadounidense Charles B. Cory en 1881,[4] como una especie con el nombre de Puffinus borealis.[5] Pero posteriormente fue trasladada como subespecie dentro de Calonectris diomedea. Tras la nueva separación a inicios del siglo XXI, no se reconocen subespecies.[2]
El nombre del género, Calonectris, es un término en el que se combina la palabra griega kalos (bueno) con el nombre del género Nectis (en griego: «nadador», y sinónimo de Puffinus),[6] mientras su nombre específico «borealis» es la palabra latina que significa «norteño». Por su parte, la palabra española «pardela» procede de la palabra portuguesa «pardela» que designa al mismo ave.[7]
Esta especie cría en los archipiélagos de la Macaronesia : Madeira, Islas Salvajes, Azores (de Portugal) y las Canarias (de España); además de las Berlengas junto a la costa portuguesa. A finales del verano y el otoño la mayoría de la población migra adentrándose en el Atlántico, llegando por el norte a las costas occidentales de Irlanda y Gran Bretaña; y por el sur llega a la altura de Uruguay y Sudáfrica, penetrando en el Índico sudoccidental.
Se alimenta de calamares y peces, y puede zambullirse hasta los 15 metros para alcanzar sus presas. Suele seguir a los barcos pesqueros para comerse los desperdicios. Es una especie gregaria que puede verse en grandes bandadas.
Suelen anidar en el suelo o entre las rocas, y con menos frecuencia en madrigueras. La puesta suele constar de un solo huevo blanco. Los padres acuden a alimentar al polluelo de noche para minimizar los ataques de las gaviotas.
La pardela atlántica o pardela canaria (Calonectris borealis) es una especie de ave procelariforme de la familia Procellariidae propia del Atlántico y sus proximidades. Anteriormente se consideraba una subespecie de la pardela cenicienta (Calonectris diomedea). El nombre del género Calonectris deriva del Griego clásico kalos, "Buen" y nectris, "nadador", mientras que el nombre específico borealis es del Latín "norte".
Es un ave marina que pasa la mayor parte del año mar adentro y cría en las islas del norte de la Macaronesia. Se alimenta principalmente de calamares y peces, que pesca mediante zambullidas de hasta 15 metros de profundidad. Es una pardela de gran tamaño, con las partes superiores de tonos pardos, como indica su nombre, mientras que sus partes inferiores son blancas, salvo los bordes de sus largas alas que son pardos.
Calonectris borealis Procellariidae familiako itsas-hegaztia da, Ozeano Atlantikoan bizi dena.[1].
Madeirako, Azoreetako eta Berlengetako kostaldetan jaioak, 45–56 cm-ko luzera dute. Lehen gabai arrearen azpiespezietzat zuten.[2]
Calonectris borealis Procellariidae familiako itsas-hegaztia da, Ozeano Atlantikoan bizi dena..
Madeirako, Azoreetako eta Berlengetako kostaldetan jaioak, 45–56 cm-ko luzera dute. Lehen gabai arrearen azpiespezietzat zuten.
Calonectris borealis
Le Puffin cendré (Calonectris borealis) est une espèce d'oiseaux de la famille des Procellariidae.
Cette espèce et le Puffin du Cap-Vert (Calonectris edwardsii) étaient autrefois considérées comme des sous-espèces de Calonectris diomedea et l'espèce qu'elles formaient toutes les trois était aussi connue sous le nom normalisé de Puffin cendré.
D'après le Congrès ornithologique international, c'est une espèce monotypique.
Présente avec trois sous-espèces dans divers îlots et îles de la Méditerranée et de l'Ouest de l'Atlantique, cette espèce est une grande migratrice. Les populations méditerranéennes vont hiverner le long des côtes atlantiques de l'Afrique en passant par le détroit de Gibraltar. La population nidificatrice méditerranéenne est estimée à environ 100 000 couples répartis en 50 à 60 colonies plus ou moins peuplées. Le puffin cendré se rencontre au large des côtes françaises en été, jusqu'au golfe de Gascogne.
Cet oiseau pélagique s'approche des zones côtières rocheuses pour se reproduire. Les colonies se forment surtout au large, dans des îlots rocheux et le long des côtes escarpées riches en fissures, anfractuosités et grottes.
Cet oiseau aux habitudes nocturnes fréquente les sites de reproduction spécialement les nuits sans lune. Monogame, il pond un œuf blanc unique dans une anfractuosité de rocher, parmi les pierres ou plus rarement dans une vaste grotte. Il forme en général des colonies très peuplées occupées, année après année, par les mêmes sujets. La ponte a lieu la deuxième quinzaine de mai et l'incubation dure environ 53 jours. Le petit reste dans le nid 3 mois environ, ses parents l'abandonnant peu de temps avant son envol de manière qu'il perde du poids et parvienne à quitter le nid.
Calonectris borealis
Le Puffin cendré (Calonectris borealis) est une espèce d'oiseaux de la famille des Procellariidae.
Cette espèce et le Puffin du Cap-Vert (Calonectris edwardsii) étaient autrefois considérées comme des sous-espèces de Calonectris diomedea et l'espèce qu'elles formaient toutes les trois était aussi connue sous le nom normalisé de Puffin cendré.
D'après le Congrès ornithologique international, c'est une espèce monotypique.
Kuhls pijlstormvogel (Calonectris borealis) is één van de zeldzaamste vogelsoorten in Nederland. Het is een zeevogel die soms langs de kust voorbijvliegt.
Volgens de IOC World Bird List zijn er nu twee soorten, de Kuhls pijlstormvogel (C. borealis) en de Scopoli's pijlstormvogel (C. diomedea). Deze opsplitsing wordt door BirdLife International niet gevolgd, daarom hebben beide soorten dezelfde status als niet bedreigde soort.
De vogel heeft een dikke kop, en lange, naar voren gebogen vleugels. De spanwijdte bedraagt 1 tot 1,5 meter. Zijn lijf is 45-56 cm lang.[2] Hij zweeft en vliegt langzaam, met een grote gele snavel en overwegend witte ondervleugels.
Hij eet vis, garnalen, inktvis, kwallen en is ook te zien achter vissersboten om het afval van het wateroppervlak op te pikken.
De vogel maakt in zijn broedgebied luide, klagelijke geluiden, maar is op zee stil. Kuhls pijlstormvogel nestelt tussen de stenen op puinhellingen, waar hij alleen 's nachts op het ene ei broedt. Hij legt slechts eenmaal per seizoen, dat loopt van maart tot juli.
Er werden voorheen twee ondersoorten onderscheiden, een die voorkomt in het Middellandse Zeegebied (C. diomedea diomedea) en een die rond de Azoren, Madeira en de Canarische Eilanden verbleef (C. diomedea borealis). De eerste ondersoort wordt nu apart gezien als Scopoli's pijlstormvogel.
In Nederland zijn zeven gevallen waargenomen tot en met het jaar 1998. In de periode daarna ongeveer drie. De laatste waarneming in Nederland vond plaats op 8 oktober 2003. De vogel werd gezien op Texel, Westerslag, 's morgens.
Bronnen, noten en/of referentiesExterne links
Kuhls pijlstormvogel (Calonectris borealis) is één van de zeldzaamste vogelsoorten in Nederland. Het is een zeevogel die soms langs de kust voorbijvliegt.
O Calonectris borealis[1] (Cory, 1881), também referido como cagarra-grande, cagarro, cagarra-do-atlântico,[2] pardela-de-bico-amarelo,[3] é uma ave procelariiforme migratória da família dos procelariídeos encontrada em grande quantidade no Oceano Atlântico, na região do arquipélago dos Açores. É uma espécie que vem nidificar às ilhas do Atlântico Norte, apresenta características que a distinguem da espécie Calonectris diomedea, que utiliza o mar Mediterrâneo para esse fim, nomeadamente na região da Sicília, Grécia e ilha de Creta, e que recentemente permitiram a sua separação enquanto espécie. Existe outra espécie de cagarra atlântica, a Calonectris edwardsii (Oustalet, 1883), conhecida pelo nome comum de cagarra-de-cabo-verde, que alguns autores afirmam nidificar também na ilha da Madeira.
O cagarro é a ave marinha mais abundante nos Açores, totalizando atualmente (2010) cerca de 188 000 casais reprodutores.[4]
A população nidificante açoriana representa 75% da população mundial da espécie "Calonectris borealis".[4] Para além dos Açores, esta ave nidifica nos arquipélagos da Madeira, Canárias e nas Berlengas,[5] ao longo do litoral de todas as ilhas e em alguns ilhéus.
No Brasil, onde a ave é considerada visitante, o Comitê Brasileiro de Registros Ornitológicos (CBRO) atribuiu-lhe o nome vernáculo de "cagarra-grande".[6]
Sobre os cagarros na ilha de Santa Maria, encontram-se referidos por Gaspar Frutuoso em diversas passagens, a saber:
A propósito do Ilhéu da Vila:
E, a propósito do Ilhéu de São Lourenço, onde nidificam:
Posteriormente, inspirado naquela mesma fonte, Frei Agostinho de Monte Alverne refere:
O escritor Vitorino Nemésio na crónica Corsário das Ilhas (1956) dedica-lhes um capítulo, intitulado "Agarra: é ilhéu", e descreve Santa Maria, num outro capítulo, com o título "O primeiro Cagarro".
Conforme descrição do "Centro de Jovens Naturalista de Santa Maria", a ave apresenta
Trata-se de uma ave adaptada à vida em alto-mar, vindo a terra, à sua colónia, na época da reprodução, durante a noite. A envergadura das suas asas varia entre 100 e 125 centímetros. O seu voo é caracterizado pelos poucos movimentos de asas e pela agilidade com que rasa as ondas. Em contrapartida, quando aterram e têm de se deslocar em terra são muito desajeitados.
As fêmeas pesam em média 780 gramas e os machos, maiores do que as fêmeas, aproximam-se das 900 gramas. Podem viver até 40 anos.
Os seus cantos são peculiares e inconfundíveis.
O seu ciclo reprodutor tem uma duração de quase 9 meses, estendendo-se desde finais de fevereiro até finais de outubro, e apresenta grande sincronia entre as diferentes fases. Para fazer o ninho escolhe preferencialmente cavidades naturais e fendas na rocha, podendo também reutilizar luras de coelhos no solo ou escavar o seu próprio buraco, que pode atingir alguns metros de profundidade. Nidifica sempre no mesmo ninho, preferencialmente naquele em que nasceu, e forma casal para toda a vida.
A postura dos ovos (um por casal, de cor branca) ocorre de fins de maio a início de junho. O ovo é incubado durante 50 a 55 dias, alternadamente pelo macho e pela fêmea, em turnos com duração de 2 a 8 dias. A eclosão regista-se nos finais de julho e a emancipação dos juvenis entre finais de outubro e início de novembro. Neste momento, a cria é abandonada pelos pais, para se tornar independente. A mortalidade destes juvenis é alta, estimando-se que apenas um ovo em dez produzirá um adulto capaz de se reproduzir.
Os cagarros reúnem-se em grande bandos e efectuam migrações transequatoriais, nomeadamente, para a costa do Brasil e do Uruguai, e para o sul da África.
No mar, onde passam a maior parte do tempo em busca de alimento, é frequente observar bandos de cagarros ("jangadas") a alimentar-se em associação com outros predadores marinhos, tais como cetáceos e tunídeos, que dirigem as potenciais presas para a superfície. Na sua dieta incluem-se pequenos peixes pelágicos (como por exemplo, o chicharro ou cavala, pequenas lulas e crustáceos).
O grande declínio que as suas populações mundiais registaram nas últimas décadas levam a considerar a espécie como vulnerável. Em Portugal encontra-se listada no Livro Vermelho dos Vertebrados de Portugal com o estatuto de "Vulnerável", e está inscrita no Anexo I da Directiva 79/408/CEE "Aves Selvagens". Globalmente, porém, está classificada como Preocupação Menor pela União Internacional para a Conservação da Natureza.
A subespécie "Calonectris diomedea borealis" encontra-se protegida legalmente pelos seguintes diplomas:
Na Região Autónoma dos Açores a espécie encontra-se classificada como protegida.
Com apenas três meses de idade o cagarro juvenil sai do ninho pela primeira vez e enfrenta diversos perigos. Orientado essencialmente pelas estrelas, confunde-se com as luzes artificiais dos automóveis e das povoações, nas noites nubladas de outubro. Muitos acabam por colidir ou por serem atropelados.
A Campanha SOS Cagarro decorre anualmente na Região Autónoma dos Açores entre 1 de outubro e 15 de novembro, período que coincide com a saída dos cagarros juvenis dos seus ninhos para o primeiro voo transoceânico. Está organizada em duas vertentes: a de Educação Ambiental e a de Conservação da Natureza. Por estímulo do Doutor Luís Monteiro, investigador da Universidade dos Açores, depois de uma primeira actividade iniciada em 1991 com a Câmara Municipal de Vila do Corvo e, em 1993, com o Governo Regional dos Açores e a organização não governamental "Amigos dos Açores",[10] a Campanha, que decorre regularmente desde 1995, tem como principal objectivo envolver as entidades e o público em geral no salvamento dos cagarros juvenis encontrados junto às estradas e nas suas proximidades. Nesse período, muitos dos cagarros juvenis resgatados nas ilhas açoriana no âmbito da campanha já regressaram ao arquipélago para acasalar e ter as suas crias.
A conduta a seguir para o salvamento de um cagarro juvenil encontrado é:[4]
Enquanto estiver na sua posse, a ave deverá ser mantida protegida na caixa, em local tranquilo e escuro, ao abrigo de animais domésticos como cães e gatos. Neste momento, a ave não necessita de alimento ou água.
|acessodata=
requer |url=
(ajuda) !CS1 manut: Nomes múltiplos: lista de autores (link) O Calonectris borealis (Cory, 1881), também referido como cagarra-grande, cagarro, cagarra-do-atlântico, pardela-de-bico-amarelo, é uma ave procelariiforme migratória da família dos procelariídeos encontrada em grande quantidade no Oceano Atlântico, na região do arquipélago dos Açores. É uma espécie que vem nidificar às ilhas do Atlântico Norte, apresenta características que a distinguem da espécie Calonectris diomedea, que utiliza o mar Mediterrâneo para esse fim, nomeadamente na região da Sicília, Grécia e ilha de Creta, e que recentemente permitiram a sua separação enquanto espécie. Existe outra espécie de cagarra atlântica, a Calonectris edwardsii (Oustalet, 1883), conhecida pelo nome comum de cagarra-de-cabo-verde, que alguns autores afirmam nidificar também na ilha da Madeira.
O cagarro é a ave marinha mais abundante nos Açores, totalizando atualmente (2010) cerca de 188 000 casais reprodutores.
A população nidificante açoriana representa 75% da população mundial da espécie "Calonectris borealis". Para além dos Açores, esta ave nidifica nos arquipélagos da Madeira, Canárias e nas Berlengas, ao longo do litoral de todas as ilhas e em alguns ilhéus.
No Brasil, onde a ave é considerada visitante, o Comitê Brasileiro de Registros Ornitológicos (CBRO) atribuiu-lhe o nome vernáculo de "cagarra-grande".