الأسماء في صفحات التنقل
Accidental visitor.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
'''Emberiza rustica[2][3] ye una especie d'ave paseriforme de la familia de los escribanos (Emberizidae). Reproduzse nel norte d'Europa y Asia. Ye migratoriu, envernando nel sur esti d'Asia, Xapón y l'este de China. Ye un vagamundu raru a Europa occidental.
Reproduzse en montes húmedos de coníferes. La fema pon de 4 a 6 güevos nun nial construyíu nun parrotal o nel suelu. El so alimentu natural compónse d'inseutos y granes.
Esta ave ye similar en tamañu al escribán palustre (Emberiza schoeniclus). Les partes inferiores son blanques colos lladrales acolorataos, pates rosadas y el quexal inferior de color rosa. Nel branu'l machu tien la cabeza negra, el gargüelu blancu, la ceya y una franxa nel pechu son acolorataes.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. '''Emberiza rustica ye una especie d'ave paseriforme de la familia de los escribanos (Emberizidae). Reproduzse nel norte d'Europa y Asia. Ye migratoriu, envernando nel sur esti d'Asia, Xapón y l'este de China. Ye un vagamundu raru a Europa occidental.
Reproduzse en montes húmedos de coníferes. La fema pon de 4 a 6 güevos nun nial construyíu nun parrotal o nel suelu. El so alimentu natural compónse d'inseutos y granes.
Esta ave ye similar en tamañu al escribán palustre (Emberiza schoeniclus). Les partes inferiores son blanques colos lladrales acolorataos, pates rosadas y el quexal inferior de color rosa. Nel branu'l machu tien la cabeza negra, el gargüelu blancu, la ceya y una franxa nel pechu son acolorataes.
Brean an taiga (liester : breaned an taiga)[1] a zo ur spesad golvaneged, Emberiza rustica (pe Schoeniclus rusticus) an anv skiantel anezhañ.
Bevañ a ra diwar c'hreun ha had ; pakañ a ra amprevaned da reiñ boued d'e bloged.
.
Gouennañ ar spesad en Europa an Norzh hag Azia ha nijal kuit da Azia ar gevred, Japan ha reter Sina da c'hoañviñ.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Brean an taiga (liester : breaned an taiga) a zo ur spesad golvaneged, Emberiza rustica (pe Schoeniclus rusticus) an anv skiantel anezhañ.
El repicatalons rústic[1] (Emberiza rustica) és un ocell de la família dels emberízids (Emberizidae) que habita zones arbustives, matolls, boscos i taigà prop de rierols des del nord de Suècia cap a l'est, per Finlàndia, Rússia europea i Sibèria fins Txukotka i Kamtxatka pel nord i Mongòlia, Massís de l'Altai, Tuva i nord de l'illa Sakhalín, pel sud.
El repicatalons rústic (Emberiza rustica) és un ocell de la família dels emberízids (Emberizidae) que habita zones arbustives, matolls, boscos i taigà prop de rierols des del nord de Suècia cap a l'est, per Finlàndia, Rússia europea i Sibèria fins Txukotka i Kamtxatka pel nord i Mongòlia, Massís de l'Altai, Tuva i nord de l'illa Sakhalín, pel sud.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Bras gwledig (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: breision gwledig) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Emberiza rustica; yr enw Saesneg arno yw Rustic bunting. Mae'n perthyn i deulu'r Breision (Lladin: Emberizidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn E. rustica, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia ac Ewrop.
Mae'r bras gwledig yn perthyn i deulu'r Breision (Lladin: Emberizidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Bras corun-goch Aimophila ruficeps Bras gwinau America Aimophila rufescens
.jpg)
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Bras gwledig (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: breision gwledig) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Emberiza rustica; yr enw Saesneg arno yw Rustic bunting. Mae'n perthyn i deulu'r Breision (Lladin: Emberizidae) sydd yn urdd y Passeriformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn E. rustica, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia ac Ewrop.
Strnad rolní (Emberiza rustica) je středně velký severský druh pěvce z čeledi strnadovitých. Podobá se strnadu rákosnímu, od něhož se liší bílým břichem, červenohnědým kostřecem, červenohnědými tečkami na bocích a růžově hnědýma nohama. Samec má červenohnědý pás přes hruď a zadní část krku, černou hlavu s bílým nadočním proužkem a malou skvrnkou v příuší; samice mají tváře a temeno zbarvené více dohněda. Dospělí ptáci v prostém šatu a mladí ptáci jsou obtížně odlišitelní od strnada rákosního. Hnízdí v bažinatých lesích, zimuje v jihovýchodní Asii.[2]
Výjimečně zalétl také do České republiky, kde byl dosud zjištěn třikrát – v dubnu 1982 byl pozorován zpívající samec u Hroznětína (okres Karlovy Vary), v březnu 1986 zpívající samec u Dolní Lutyně (okres Karviná a v březnu 2001 opět samec u Ostravy-Heřmanic.[3]
Obrázky, zvuky či videa k tématu strnad rolní ve Wikimedia Commons
Galerie strnad rolní ve Wikimedia Commons
Strnad rolní (Emberiza rustica) je středně velký severský druh pěvce z čeledi strnadovitých. Podobá se strnadu rákosnímu, od něhož se liší bílým břichem, červenohnědým kostřecem, červenohnědými tečkami na bocích a růžově hnědýma nohama. Samec má červenohnědý pás přes hruď a zadní část krku, černou hlavu s bílým nadočním proužkem a malou skvrnkou v příuší; samice mají tváře a temeno zbarvené více dohněda. Dospělí ptáci v prostém šatu a mladí ptáci jsou obtížně odlišitelní od strnada rákosního. Hnízdí v bažinatých lesích, zimuje v jihovýchodní Asii.
Výjimečně zalétl také do České republiky, kde byl dosud zjištěn třikrát – v dubnu 1982 byl pozorován zpívající samec u Hroznětína (okres Karlovy Vary), v březnu 1986 zpívající samec u Dolní Lutyně (okres Karviná a v březnu 2001 opět samec u Ostravy-Heřmanic.
Pileværling (Emberiza rustica) er en 15 centimeter stor spurvefugl, der yngler fra det nordlige Skandinavien og mod øst gennem Sibirien til stillehavskysten. Arten ligner rørspurv, men har et rødbrunt brystbånd og varm kastanjebrun overgump.
I Norden yngler pileværling i fugtige nåleskove og skovkanter i Sverige og Finland samt sjældent i Norge. Det er en trækfugl, der har sit vinterkvarter i Sydøstasien og den er derfor kun en tilfældig gæst i Danmark.
Pileværling (Emberiza rustica) er en 15 centimeter stor spurvefugl, der yngler fra det nordlige Skandinavien og mod øst gennem Sibirien til stillehavskysten. Arten ligner rørspurv, men har et rødbrunt brystbånd og varm kastanjebrun overgump.
I Norden yngler pileværling i fugtige nåleskove og skovkanter i Sverige og Finland samt sjældent i Norge. Det er en trækfugl, der har sit vinterkvarter i Sydøstasien og den er derfor kun en tilfældig gæst i Danmark.
Die Waldammer (Emberiza rustica) ist eine Vogelart aus der Familie der Ammern (Emberizidae).
Die Waldammer hat recht kräftige Farben und ist leicht von anderen Arten zu unterscheiden. Sie hat jedoch Ähnlichkeiten mit der Rohrammer.
Auf der Oberseite sind die Tiere bräunlich mit dunklen Streifen. Der Kopf ist beim Männchen schwarz, mit einem weißen Überaugenstreif und einer weißen Kehle. Beim Weibchen ist der Kopf eher braun gefleckt und nicht schwarz. Die Kopffedern bilden eine erkennbare Haube, die unter Ammern einzigartig ist. Der Nacken, die Brust sowie die Flanken sind rotbraun.
Die Waldammer ist etwa 15 cm lang und 16–21 g schwer. Die Flügellänge beträgt 7,5–8,5 cm.
Die Waldammer ist ein Zugvogel. Seine Sommerreviere liegen in den nördlichen Breiten – er kommt von Skandinavien über Nordrussland bis zur Beringstraße vor. Seine Überwinterungsgebiete liegen im südlichen Ostasien. Hier findet man ihn in Ostchina und Japan. Diese Ammer brütet mit Vorliebe in den feuchten borealen Nadelwäldern.
Der Gesang ähnelt dem des Rotkehlchens oder der Heckenbraunelle. Die Rufe sind hoch „twüit“ oder hart und kurz „tik-tik...“. Die Nahrung besteht überwiegend aus Sämereien und Insekten sowie Beeren.
Gebrütet wird einmal im Jahr. Das Nest, ein Napf aus Halmen und Moos, ist mit feinem Gras und Haaren ausgelegt. Es befindet sich meistens am Boden oder in Bodennähe im dichten Bewuchs. 4 bis 5 weiß bis grünlichblaue oder auch graubraun bis olivfarbene Eier werden 12 bis 13 Tage lang bebrütet. Nach 9 bis 10 Tagen sind die Jungen flügge.
Харшанаа хөмрөг, Emberiza rustica, урьд Цагаан хөмсөгт хөмрөг гэж байсан, нь Хөмрөгийнхөн овгийн шувуу юм. Тэд Европ, Азийн хойд хэсгээр нутаглаж, зүүн өмнөд Ази, Япон, зүүн Хятадад өвөлждөг. Ховор тохиолдолд баруун Европт хэрмэл байдлаар таарна.
Харшанаа хөмрөг чийглэг шилмүүст модон ойд амьдрах ба үүрээ газар, бутанд засаж 4-6 өндөг гаргадаг. Ангаахайгаа тэжээх үед хорхой шавьж авлах ба бусад үед голдуу ургамлын үрээр хооллодог.
Энэхүү шувуу нь Цагаанхүзүүт хөмрөгтэй хэмжээгээр адил юм. Өвөр хэсэг нь цагаан ба хажуу бөөр нь улаавтар. Хөл, эрүү нь ягаан байна. Зуны улиралд эрэгчин хөмрөг хар толгой, цагаан хоолойтой болдог.
Эмэгчин нь судалтай бор нуруу, бор нүүр, хажуу бөөр нь улаавтар судалтай.
Харшанаа хөмрөг, Emberiza rustica, урьд Цагаан хөмсөгт хөмрөг гэж байсан, нь Хөмрөгийнхөн овгийн шувуу юм. Тэд Европ, Азийн хойд хэсгээр нутаглаж, зүүн өмнөд Ази, Япон, зүүн Хятадад өвөлждөг. Ховор тохиолдолд баруун Европт хэрмэл байдлаар таарна.
Харшанаа хөмрөг чийглэг шилмүүст модон ойд амьдрах ба үүрээ газар, бутанд засаж 4-6 өндөг гаргадаг. Ангаахайгаа тэжээх үед хорхой шавьж авлах ба бусад үед голдуу ургамлын үрээр хооллодог.
चित्रशिर बगेडी नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो।
चित्रशिर बगेडी टड्कारो देखिने टाउकोको बुट्टाहरू (चौडा आँखीभौँ, तालुछेउ र कानढकनीको गाढा किनारा) छातीमा कैला ठाडा धर्सा, सेता पेट, कैलो गर्दन र स्पष्ट सेतो मध्य ढकनीरेखी भएको हुन्छ । तालुका प्वाँखहरु बारम्बार उठाउँदा कल्की परेकको देखिने हुन्छ ।
चित्रशिर बगेडी उत्तरी युरोप तथा एसियाका १४ वटा देशहरूमा पाइएको अभिलेख छ । यो चरा हिउँदको समयमा नेपाल लगायत दक्षिण-पूर्वी एसिया, पूर्वी चिन र जापानमा बसाई सर्ने गर्छ ।
चित्रशिर बगेडी खेतबारीका झाडी तथआ जङ्गलका खुल्ला भागहरुमा पाइने गर्छ । यो प्रजातीले सल्ला, भोजपत्र तथा बैँश भएका अथवा अन्य पतझड रूखहरू भएका तल्लो ओसिलाभूभागमा प्रजनन् गर्दछ ।
विश्वमै दुर्लभ मानिने यो प्रजाती संरक्षणका हिसाबले संवेदनशील अवस्थामा रहेको छ । वासस्थानको विनासका कारण पनि यिनीहरुको संख्यामा गिरावट आएको छ ।
The rustic bunting (Emberiza rustica) is a passerine bird in the bunting family Emberizidae, a group now separated by most modern authors from the finches, Fringillidae. The genus name Emberiza is from Old German Embritz, a bunting. The specific rustica is Latin for "rustic, simple".[2]
It breeds across the northern Palearctic. It is migratory, wintering in south-east Asia, Japan, Korea, and eastern China. It is a rare wanderer to western Europe.
It breeds in wet coniferous woodland. Four to six eggs are laid in a nest in a bush or on the ground. Its natural food consists of seeds, and when feeding young, insects.
This bird is similar in size to a reed bunting. It has white underparts with reddish flank, pink legs and a pink lower mandible. The summer male has a black head with a white throat and supercilium and a reddish breast band.
The female has a heavily streaked brown back and brown face with a whitish supercilium. She resembles a female reed bunting, but has the reddish flank streaks, a chestnut nape and a pink, not grey, lower mandible.
The call is a distinctive zit, and the song is a melancholic delee-deloo-delee.
Emberiza rustica MHNT The rustic bunting (Emberiza rustica) is a passerine bird in the bunting family Emberizidae, a group now separated by most modern authors from the finches, Fringillidae. The genus name Emberiza is from Old German Embritz, a bunting. The specific rustica is Latin for "rustic, simple".
It breeds across the northern Palearctic. It is migratory, wintering in south-east Asia, Japan, Korea, and eastern China. It is a rare wanderer to western Europe.
It breeds in wet coniferous woodland. Four to six eggs are laid in a nest in a bush or on the ground. Its natural food consists of seeds, and when feeding young, insects.
This bird is similar in size to a reed bunting. It has white underparts with reddish flank, pink legs and a pink lower mandible. The summer male has a black head with a white throat and supercilium and a reddish breast band.
The female has a heavily streaked brown back and brown face with a whitish supercilium. She resembles a female reed bunting, but has the reddish flank streaks, a chestnut nape and a pink, not grey, lower mandible.
The call is a distinctive zit, and the song is a melancholic delee-deloo-delee.
La Arbaremberizo [1] aŭ Rustika emberizo, Emberiza rustica, estas birdo de la grupo de emberizoj el la ordo de paseroformaj birdoj kaj genro de la familio de Emberizedoj kiu iam estis enmetitaj en Fringedoj.
Ĝi reproduktiĝas en nordaj Eŭropo (Svedio, Finnlando kaj norda Rusio) kaj Azio. Ĝi estas migranta specio, kiu vintrumas en sudorienta Azio, Japanio kaj orienta Ĉinio kien ĝi moviĝas al terkultivejoj, deciduaj arbaroj, koniferaj kaj miksitaj. Ĝi estas rara vaganto en okcidenta Eŭropo.
Ili reproduktiĝas en humida arbaro de koniferoj. La ino demetas 4-6 ovojn kiuj estas bluec- aŭ grizverdecaj kun grizbrunaj punktoj en bulforma nesto en arbusto aŭ surgrunda farita el herboj kaj arbaraj grunderoj. La reprodukta sezono estas ĉefe ĉirkaŭ junio.
Ties natura manĝo konsistas el insektoj dum idomanĝigado kaj for de la reprodukta sezono semoj.
Tiu palearktisa birdo estas simila laŭ grando al la Kanemberizo. Ĝi havas blankajn subajn partojn kun ruĝecaj flankoj, rozkoloraj kruroj kaj suba makzelo, dum supra estas grizbruna, pli malhela somere. La somera masklo havas nigran kapon kun blankaj gorĝo kaj superokula strio kaj ruĝecan brustozonon. La pugo estas bruna kaj la vosto brunnigreca.
La ino havas tre striecan brunajn dorson kaj vizaĝon kun blankecaj superokula kaj mustaĉa strioj krom gorĝareon. Ŝi similas inon de Kanemberizo, sed havas ruĝecan flankan striecon, brunan nukon kaj rozkoloran, ne grizan, suban makzelon. Ĉiaj plumaroj montras malgrandan blankam makuleton fine de orelareo.
La alvoko estas distinga zit, kaj la kanto estas melankolia delii-deluu-delii.
La Arbaremberizo aŭ Rustika emberizo, Emberiza rustica, estas birdo de la grupo de emberizoj el la ordo de paseroformaj birdoj kaj genro de la familio de Emberizedoj kiu iam estis enmetitaj en Fringedoj.
Ĝi reproduktiĝas en nordaj Eŭropo (Svedio, Finnlando kaj norda Rusio) kaj Azio. Ĝi estas migranta specio, kiu vintrumas en sudorienta Azio, Japanio kaj orienta Ĉinio kien ĝi moviĝas al terkultivejoj, deciduaj arbaroj, koniferaj kaj miksitaj. Ĝi estas rara vaganto en okcidenta Eŭropo.
Ili reproduktiĝas en humida arbaro de koniferoj. La ino demetas 4-6 ovojn kiuj estas bluec- aŭ grizverdecaj kun grizbrunaj punktoj en bulforma nesto en arbusto aŭ surgrunda farita el herboj kaj arbaraj grunderoj. La reprodukta sezono estas ĉefe ĉirkaŭ junio.
Ties natura manĝo konsistas el insektoj dum idomanĝigado kaj for de la reprodukta sezono semoj.
Tiu palearktisa birdo estas simila laŭ grando al la Kanemberizo. Ĝi havas blankajn subajn partojn kun ruĝecaj flankoj, rozkoloraj kruroj kaj suba makzelo, dum supra estas grizbruna, pli malhela somere. La somera masklo havas nigran kapon kun blankaj gorĝo kaj superokula strio kaj ruĝecan brustozonon. La pugo estas bruna kaj la vosto brunnigreca.
La ino havas tre striecan brunajn dorson kaj vizaĝon kun blankecaj superokula kaj mustaĉa strioj krom gorĝareon. Ŝi similas inon de Kanemberizo, sed havas ruĝecan flankan striecon, brunan nukon kaj rozkoloran, ne grizan, suban makzelon. Ĉiaj plumaroj montras malgrandan blankam makuleton fine de orelareo.
La alvoko estas distinga zit, kaj la kanto estas melankolia delii-deluu-delii.
El escribano rústico (Emberiza rustica)[2][3] es una especie de ave paseriforme de la familia de los escribanos (Emberizidae). Se reproduce en el norte de Europa y de Asia (no en zonas árticas). Es migratorio, invernando en el este-sudeste de Asia (Corea, Japón y el este de China). Es un vagabundo raro a Europa occidental.
Se reproduce en bosques húmedos de coníferas. La hembra pone de 4 a 6 huevos en un nido construido en un arbusto o en el suelo. Su alimento natural se compone de insectos y semillas.
Esta ave es similar en tamaño al escribano palustre (Emberiza schoeniclus). Las partes inferiores son blancas con los flancos rojizos, patas rosadas y el maxilar inferior de color rosa. En el verano el macho tiene la cabeza negra, la garganta blanca, la ceja y una franja en el pecho son rojizas.
El escribano rústico (Emberiza rustica) es una especie de ave paseriforme de la familia de los escribanos (Emberizidae). Se reproduce en el norte de Europa y de Asia (no en zonas árticas). Es migratorio, invernando en el este-sudeste de Asia (Corea, Japón y el este de China). Es un vagabundo raro a Europa occidental.
Se reproduce en bosques húmedos de coníferas. La hembra pone de 4 a 6 huevos en un nido construido en un arbusto o en el suelo. Su alimento natural se compone de insectos y semillas.
Esta ave es similar en tamaño al escribano palustre (Emberiza schoeniclus). Las partes inferiores son blancas con los flancos rojizos, patas rosadas y el maxilar inferior de color rosa. En el verano el macho tiene la cabeza negra, la garganta blanca, la ceja y una franja en el pecho son rojizas.
Põhjatsiitsitaja (Emberiza rustica) on linnuliik tsiitsitajalaste sugukonnast tsiitsitaja perekonnast.
Liik on levinud kogu Euraasia taigavööndis Soomest läbi Siberi kuni Vaikse ookeanini. Talvitub Ida- ja Kagu-Aasias.[1]
Põhjatsiitsitaja on rootsiitsitaja suurune, ka välimuselt temaga mõnevõrra sarnane. Täiskasvanud isaslind erineb teiste tsiitsitajaliikide isastest musta pea, valge kulmutriibu, pruuni selja ja pruuni rinnavöödi poolest. Kõht on hall. Linnu üldpikkus 13–14,5 cm, kaal 17–22 g.[1]
Põhjatsiitsitaja elab soistes metsades. Pesapaika saabub ta areaali eri osades märtsi lõpu ja mai alguse vahel. Esialgu elab ta üksikuna, alles mõnda aega pärast saabumist otsib paarilise.[1]
Põhjatsiitsitaja teeb pesa maapinnale mätaste vahele või madalale puuõõntesse. Pesa punutakse kuivadest kõrtest ja lehtedest ning vooderdatakse kõrrekeste ja jõhvidega.[1]
Kurnas on 4–6 kahkjat pruunitähnilist muna. Jämedas otsas on munal tähne rohkem. Vanemad hauvad mune 12-13 päeva ja jäävad veel 14 päevaks pessa. Pojad kooruvad mais ja juunis.[1]
Põhjatsiitsitaja sööb suvel peamiselt putukaid ja teisi selgrootuid, sügisel aga seemneid ja pungi.[1]
Põhjatsiitsitaja (Emberiza rustica) on linnuliik tsiitsitajalaste sugukonnast tsiitsitaja perekonnast.
Baso-berdantza (Emberiza rustica) Emberiza generoko animalia da. Hegaztien barruko Emberizidae familian sailkatua dago.
Baso-berdantza (Emberiza rustica) Emberiza generoko animalia da. Hegaztien barruko Emberizidae familian sailkatua dago.
Pohjansirkku (Schoeniclus rusticus) on varpuslintu, joka kuuluu sirkkujen heimoon.
Kooltaan ja muodoltaan tyypillinen sirkku. Kupeilla punaruskeaa viirutusta. Koiraalla pää voimakkaan mustavalkokuvioitu ja selkä punaruskea. Naaras ja nuori huomattavasti himmeämpiä, pajusirkkumaisia, mutta kupeiden viirutus punaruskeaa ja päänkuviot korostuneemmat.
Pohjansirkku pesii taigavyöhykkeellä Siperiassa ja siitä itään aina Tyynellemerelle saakka. Suomessa pohjansirkku on yleisimmillään Oulun läänin ja Metsä-Lapin alueilla, etelässä sitä on suurten suoalueiden reunoilla. Suomessa pesiväksi kannaksi on arvioitu noin 200 000 paria.[2]
Vuonna 2015 julkistetun tutkimuksen perusteella pohjansirkun yksilömäärä on selvässä laskussa. Koko maailmassa arvioitiin olevan 6 800 000 - 8 300 000 sukukypsää pohjansirkkua. Lajin yksilömäärien arvioitiin kuitenkin vähentyneen ainakin 30–49 prosenttilla vuodesta 2005.[1]
Pohjansirkku pesii rämeiköissä ja soiden reunojen vaikeakulkuisissa tiheissä kitukasvuisissa metsissä.
Pohjansirkku tekee pesänsä maahan. Hyvinä kesinä se voi kasvattaa kaksikin poikuetta.
Pohjansirkut ovat lähinnä siemensyöjiä, mutta emot ruokkivat poikasiaan myös hyönteisravinnolla.
Pohjansirkku (Schoeniclus rusticus) on varpuslintu, joka kuuluu sirkkujen heimoon.
Emberiza rustica
Le Bruant rustique (Emberiza rustica) est une espèce de passereaux de la famille des emberizidés.
Son aire de répartition s'étend de l'Europe à l'Asie, nichant dans les forêts boréales humides de conifères.
Il se nourrit de graines et d'insectes.
Emberiza rustica
Le Bruant rustique (Emberiza rustica) est une espèce de passereaux de la famille des emberizidés.
Šiaurinė starta (Emberiza rustica) – startinių šeimos paukštis. Visuose apdaruose išsiskiria šilko baltumo apačia su didelėmis dėmėmis per krūtinę ir šonuose. Patinas juoda galva su centrine viršugalvio linija, baltu antakiu ir dėmėmis užsausyje, ryškiai ruda krūtine, šonais ir antuodegiu, šviesiomis baltomis juostomis sparnuose ir uodegos šonuose. Patelės ir jaunikliai išsiskiria mažiau, neturi galvos rašto, tik plačias rudas juostas šonuose ir šviesiai rudą antuodegį.
Įsikuria drėgnose ir miškingose žemumose. Žiemoja gana vėsiuose regionuose atvirose ar miškingose vietovėse.
Lietuvoje neperi, retai stebimas rugsėjo – spalio mėnesiais.
Šiaurinė starta (Emberiza rustica) – startinių šeimos paukštis. Visuose apdaruose išsiskiria šilko baltumo apačia su didelėmis dėmėmis per krūtinę ir šonuose. Patinas juoda galva su centrine viršugalvio linija, baltu antakiu ir dėmėmis užsausyje, ryškiai ruda krūtine, šonais ir antuodegiu, šviesiomis baltomis juostomis sparnuose ir uodegos šonuose. Patelės ir jaunikliai išsiskiria mažiau, neturi galvos rašto, tik plačias rudas juostas šonuose ir šviesiai rudą antuodegį.
Įsikuria drėgnose ir miškingose žemumose. Žiemoja gana vėsiuose regionuose atvirose ar miškingose vietovėse.
Lietuvoje neperi, retai stebimas rugsėjo – spalio mėnesiais.
Meža stērste (Emberiza rustica) ir neliela auguma stērstu dzimtas (Emberizidae) dziedātājputns, kas sastopams Eiropā un Āzijā.[1] Ģeogrāfisko variāciju nav.[2]
Meža stērste ligzdo taigas zonā Skandināvijas ziemeļos, Somijā un Krievijā līdz Kamčatkai. Areāla dienvidu robeža Sibīrijā aptuveni seko 60° ziemeļu paralēlei, taču paplašinās centālajā daļā, ietverot Altaju un Sajānus. Ligzdo arī Sahalīnas ziemeļu daļā un, iespējams, Ķīnas ziemeļaustrumos.
Ziemo Ķīnas ziemeļrietumos, Korejā un Japānā, mazākā skaitā arī Tjanšana piekalnēs Kazahstānas dienvidos un Ķīnas rietumos. Rudens migrācijā regulāri ieceļo rietumu un centrālajā Eiropā, kā arī Tuvajos Austrumos.[1][3]
Meža stērste Latvijā ir reta ieceļotāja un, domājams, ļoti reta ligzdotāja. Bijuši 7 novērojumi, viens no tiem pierādīts ligzdošanas gadījums (1985. gadā).[3]
Meža stērste ir neliela auguma stērste. Ķermeņa garums 13—15 cm, spārnu plētums 21—25 cm, svars 15,5—24,3 g.[4][5][6]
Ligzdošanas sezonas laikā tēviņam galva ir melna ar baltām vaigu joslām, platām, baltām uzacīm un baltu pazodi. Uz krūtīm sarkanbrūna josla. Mugura sarkanbrūna bez svītrām, vēders balts, uz saniem sarkanbrūnas svītras. Spārni tumši brūni vai melni, bet spalvām ir gaišas, sarkanbrūnas maliņas. Mātīte un jaunie putni nav tik koši kā tēviņš. Melno spalvu vietā tiem ir brūnas spalvas. Abiem dzimumiem kājas ir sārtas, acis tumši brūnas, knābis brūns ar gaiši sārtu pamatni.[4]
Meža stērste ir gājputns, kas ligzdo ziemeļu reģiona mežos (egļu un priežu, jaukti ar bērziem, vītoliem un citiem lapu kokiem). Vislabprātāk uzturas mitros zemieņu mežos, kuros aug vītoli un bērzi, skujkoku mežmalās vai upju un bebru slīkšņu krastu krūmos, dumbrājos un sfagnu sūnājos. Meža stērste ligzdo vietās ar pamežu, kuru veido kosas un dažādi krūmi. Ziemā uzturas ne tikai mežos, bet arī atklātākās vietas.[1][6] Migrācijas pārlidojumu veic gan dienā, gan naktī.[4]
Barojas galvenokārt ar sēklām, bet ligzdošanas sezonā ar kukaiņiem (iecienītas vienādspārnu spāres un dažādspārnu spāres), zirnekļiem un ūdens bezmugurkaulniekiem. Barību meklē uz zemes un krūmos, visbiežāk mitrās, pārpurvotās vietās. Meklējot barību uz zemes, mēdz cilāt un mest sāņus vecās koku lapas.[6]
Ligzdošanas sezona ilgst no maija vidus līdz jūnijam vai jūlijam. Ligzda parasti atrodas uz zemes, ļoti bieži kādas ūdenstilpes krastā. Tā noslēpta kuplākā zāļu cerā vai sūnu spilvenā starp koku saknēm. Pār ligzdu parasti liecas krūmu vai koku zari, grīšļu vai garu zālaugu skaras. Reizēm tā atrodas zemā kokā. Ligzda vīta no zāles, grīšļiem, kosām, sūnām, lapām, ķērpjiem un skujām. No iekšpuses izklāta ar smalkākiem stiebriņiem, matiem un reizēm ar spalvām.[1][6]
Dējumā 4—6 olas. Inkubācijas periods ilgst 11—13 dienas. Perē un par mazuļiem rūpējas abi vecāki, lai gan galvenokārt perē mātīte. Jaunie putni ligzdā paliek 7—12 dienas. Pēc tam, kad jaunie putni pamet ligzdu, vecāki turpina par tiem rūpēties papildu 15 dienas, līdz tie sāk lidot.[1][4][6]
Meža stērste (Emberiza rustica) ir neliela auguma stērstu dzimtas (Emberizidae) dziedātājputns, kas sastopams Eiropā un Āzijā. Ģeogrāfisko variāciju nav.
De bosgors (Emberiza rustica) is een als dwaalgast in West-Europa voorkomend lid van de familie der gorzen (Emberizidae).
De bosgors meet van het puntje van de snavel tot het uiteinde van de bruinzwarte staart 14,5 centimeter en weegt gedurende het broedseizoen tussen de 17 en 22 gram. De soort is dus van een vergelijkbare grootte als de rietgors. Zij is van deze soort te onderscheiden door de roze pootjes en onderste snavelhelft die bij de rietgors grijs zijn. De bovenkop en oorstreek zijn zwart, in de winter iets bruinachtig. Kin, keel en wenkbrauwstreep zijn wit. Ze hebben een witte buikzijde met op de borst onregelmatige, roestrode banden en gevlekte flanken. Op de vleugels bevinden zich twee onduidelijke dwarsbandjes. Op de buitenste staartpennen bevindt zich veel wit.
De roep is een karakteristiek herhalend zit; de zang een weemoedig delie-deloe-delie.
Het nest bestaat uit een kommetje van mos en gras, gevoerd met fijner materiaal zoals haar. Het legsel bestaat uit 4 of 5 bleekblauwe of -groene donkerder gevlekte eitjes die 20 millimeter groot zijn. De jongen worden in een dag of twaalf door het vrouwtje uitgebroed, waarna ze nog een week of twee door beide ouders worden verzorgd.
De soort broedt in de Euraziatische taiga, van Finland oostwaarts tot in Siberië. De soort overwintert in Zuidoost-Azië, Japan en het oosten van China in open bossen of open terreinen. De soort wordt tijdens de migratie regelmatig op de Aleoeten gezien en incidenteel langs de Noord-Amerikaanse westkust tot in Californië. De bosgors broedt in naaldwoud op of vlak boven de grond in de ondergroei, vaak in de buurt van water.
De bosgors is in Nederland een dwaalgast die met enige regelmaat wordt waargenomen of gevangen door ringers. Tussen 2000 en 2008 zijn er 21 bevestigde waarnemingen.[2]
De bosgors heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) gering. De grootte van de populatie wordt geschat op 37,3 tot 120 miljoen individuen. Mogelijk breidt de soort zich westwaarts uit. Echter, de bosgors gaat elders in aantal achteruit maar het tempo ligt onder de 30% in tien jaar (minder dan 3,5% per jaar). Om deze redenen staat deze gors als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe bosgors (Emberiza rustica) is een als dwaalgast in West-Europa voorkomend lid van de familie der gorzen (Emberizidae).
Viersporv (Emberiza rustica) er ein fugl i busksporvfamilien som lever i fuktige habitat i den nordlege barskogregionen frå Skandinavia i vest til Anadyr og Kamtsjatkahalvøya i aust. Arten er relativt ny i Noreg, men storeiken på populasjonen er sterkt minkande og arten er derfor klassifisert som nasjonalt kritisk truga.[1]
Viersporvar har kroppslengd på 13-14,5 cm, omtrent som sivsporven. Kroppsvekta er ca. 16-24 gram. Vaksne hannar er umiskjennelege med sitt svarte hovud, kraftige, kvite augebrynstripe, eit breitt, rustbrunt bryst og nakkeband, og dessutan svarte øyredekkarar med ein tydeleg markert kvit flekk. Hoene er meir nøytralt farga i brunt, og skiljast frå sivsporv på rustbrunt bryst og nakkeband, ustreka, rustbrun overgump, rustbrune kroppssider, heilt kvit buk, kvite vengband, rosa undernebb og rosaaktige bein.
I kjernebestanden frå Finland og austover kan arten treffast i nær sagt alt slags fuktig barblandingsskog i tilknyting til myr, men tettleiken er størst på grandominerte myrar. I Hedmark og sør i Sverige har arten viktigaste hekkemiljø knytt til tett, lauvrik sumpgranskog langs stilleflytande vassdrag i myrlendt terreng. Typisk er skogbotn med vatn ståande mellom tuene store delar av hekketida. Beverdammar utgjer ein betydeleg del av habitata i dei delane av utbreiingsområdet til arten som ligg lengst sørvest i Noreg. Arten finst sjeldan over 600 meter over havet.
Viersporvar er hovudsakleg frøetarar, men i hekketida et dei òg insekt og edderkoppdyr. Virvellause dyr knytet til vatn synest å vere viktig. Ungane blir mata med blant anna sommarfugllarvar, mygg og plantekvefsar. Viersporven søkjer mest føde på bakken.[2]
I motsetnad til dei fleste andre artar som trekkjer sørover om hausten frå Skandinavia, trekker viersporven austover. Overvintringsområdet er hovudsakleg Japan, men òg søraustlege Kina og Koreahalvøya.[3]
Arten har nyleg innvandra frå aust frå eit utbreiingsområde som i 1880 stod halvveges inn i Finland, og som nokre tiår seinare hadde nådd Jämtland i Midt-Sverige. Første hekkefunn i Noreg vart gjort så seint som i 1960. I Noreg og i Sør-Sverige, var truleg bestanden på topp på 1980- og 1990-talet, men etter ca. tusenårsskiftet har arten gått kraftig tilbake over heile Fennoskandia. Statusen til arten i Russland, der størstedelen av hekkepopulasjonen finst, er uklår.[3]
I Finland har viersporvbestanden gått kraftig attende etter ca. 1945. Bestanden var i 2012 redusert med ca. 70 % målt mot storleiken i 1980.
I Sverige er òg bestanden markert redusert etter tusenårsskiftet.
I Noreg var populasjonen estimert til mellom 100 og 500 hekkande par i 1994.[2] Per 2011 er storleiken estimert til 15-20 par i Hedmark.[4] Det blei ikkje registrert observasjonar av arten i Artsobservasjoner i 2015.[5] Ein trur forklaringar for den store reduksjon i populasjonen i Fennoskandia kan søkjast i omstende ved trekk- og overvintringsområda.[3]
Globalt trur ein at populasjonen av viersporv har minka med 75 til 87 % i perioden 1984 til 2014. Ein ser dette i samanheng med ulovleg fangst på sibirsporv i Kina.[2] Sibirsporven er klassifisert som globalt sterkt truga, EN, mens viersporv framleis er klassifisert som livskraftig, LC av IUCN.[6]
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Viersporv Viersporv (Emberiza rustica) er ein fugl i busksporvfamilien som lever i fuktige habitat i den nordlege barskogregionen frå Skandinavia i vest til Anadyr og Kamtsjatkahalvøya i aust. Arten er relativt ny i Noreg, men storeiken på populasjonen er sterkt minkande og arten er derfor klassifisert som nasjonalt kritisk truga.
Vierspurv (Emberiza rustica) er en art i buskspurvfamilien (Emberizidae) som trives i fuktige habitater i det nordlige barskogbeltet, fra Fennoskandia i vest til Anadyrland og Kamtsjatkahalvøya i øst. Vierspurven er i 2017 Norges mest truede fugl, og vil trolig forsvinne som regelmessig hekkefugl innen kort tid.
Vierspurv blir 13–14,5 cm lang og veier typisk 15,5–24,3 g,[3] eller omtrent som sivspurv.
Voksne hanner har svart krone med ei distinkt hvit stripe på oversiden av øyene og bakover mot nakken, et bredt rustbrunt bryst- og nakkebånd, samt svarte øredekkere med en tydelig avsatt hvit flekk.[3]
Hanner i sitt andre kalenderår (2K-fugler) ligner voksne hanner, men har mangelfullt utfargede øredekkere med brunnyanser og gjerne, men ikke alltid, mindre utviklet brystbånd.[4].
Hunnene er mer nøytralt farget i brunt, men skilles fra sivspurv på rustbrunt bryst-(smalt) og nakkebånd, ustreket, rustbrun overgump, rustbrune kroppsider, helt hvit buk, hvite vingebånd, rosa undernebb og rosa-aktige bein[4].
To underarter aksepteres; rustica (nominatformen) og latifascia.[3] Sistnevnte rase skiller seg fra nominatformen, kun ved ei mørkere og mer rikelig utfarget fjærdrakt og ørlite større nebb i snitt. Blant annet er den sorte hodekrona mer intens sort og strekmønstret i fjærdrakta noe tyngre.[3]
Inndelingen følger HBW Alive og er i henhold til Copete et al. (2017).[3] Den geografiske variasjonen som danner grunnlag for de to underartene er svak. Noen velger derfor heller å betrakte arten som monotypisk.[3]
Vierspurv blir også av og til plassert i slekten Schoeniclus, og tidligere også i slekten Ocyris.[3]
Vierspurven har hatt størst utbredelse i Hedmark. På resten av Østlandet har imidlertid utbredelsen blitt sterkt redusert i senere år, sammenlignet med det området som ble skissert i Norsk fugleatlas.[5] Tidligere lokaliteter i Oppland er forlatt, og den resterende delbestanden i Sør-Norge har de siste årene vært vært å finne i sentrale deler av Hedmark.[6][7][8][9][10][11][12][13].
Også nord i Sverige har vierspurven forsvunnet fra flere områder.[14] Trolig må man nord til Jämtland for å finne et sammenhengende utbredelsesområde for arten.[7][8][9][10][11][12][13] Arten har også forsvunnet fra store deler av det sørlige Finland.[15]
Foretrekker sumpgranskog, men i kjernebestanden fra Finland og østover synes ikke arten å være spesielt kresen i habitatvalg. I Nord-Sverige og i Finland kan arten påtreffes i nær sagt all slags fuktig bar-/blandingsskog i tilknytning til myr, men tettheten er størst på grandominerte myrer[16]. I Hedmark og sør i Sverige har arten snevrere habitatkrav. Viktigste hekkemiljø i disse områdene er løvrik sumpgranskog langs stilleflytende vassdrag i myrlendt terreng. Tresjiktet er nokså tett og busksjiktet lite utviklet. Det mest typiske trekket, som går igjen på nesten alle vierspurvlokalitetene, er en svært tuet skogbunn, som hovedsakelig består av stolpestarr (Carex juncella), med vann stående mellom tuene store deler av hekketiden.[17][18][6][19]
Beverdammer utgjør en betydelig del av habitatene i de sørvestligste delene av artens utbredelsesområde. Over 50 % av territoriene som ble registrert i Hedmark i 2009 var i tilknytning til en beverdam[6]. Både flommarks- og beverpåvirkede habitater er oftest sterkt påvirket av grunnvann fra omkringliggende myrer[20]. Arten forekommer sjelden over 600 meter over havet.[17][4][18][6]
Utenfor hekketiden opptrer vierspurven ofte i mindre grupper, spesielt under trekket. Om vinteren hender det at arten kan danne større flokker, av og til på opp mot 400 individer.
Hekketiden begynner i mai eller tidlig i juni. Arten hekker i sumpmark med gran- (Picea) og furuskog (Pinus) innblandet noe bjørk (Betula), vier (Salix) og annen lauvskog, krattskog langs elvebanker og torvmoser.[3]
Redet bygges trolig eksklusivt av hunnen, men hannen hjelper til med å hente byggematerialer. Han har ikke blitt observert å hjelpe til med byggingen. Byggematerialene består typisk av gress, strå, åkersnelle, moser, lav, løv og barnåler. Redet fôres innvendig med mykere gress og mykt plantemateriale, av og til også myke fjær. Det plasseres vanligvis godt gjemt på bakken, nær vann.[3]
Hunnen legger normalt ei klynge med 4–6 egg, som er kamuflasjefarget og ruges av begge foreldrene i 11–13 dager. Hannen ruger imidlertid gjerne i noe kortere økter. Begge foreldrene mater avkommet, som forlater redet etter cirka 7–10 dager (før de er flygedyktige). Foreldrene mater imidlertid ungene i ytterligere cirka 15 dager.[3]
Vierspurven livnærer seg hovedsakelig fra frø, men i hekketiden spiser den også insekter og edderkoppdyr. Virvelløse dyr knyttet til vann synes å være viktig i hekketiden. Ungene mates med blant annet sommerfugllarver, mygg og planteveps. Vierspurven søker mest føde på bakken[4], men i hekketiden fanger den også mye målerlarver i bjørk.
I motsetning til de fleste andre arter som trekker sørover om høsten, trekker vierspurven østover.[4] Høsttrekket begynner tidlig, fra sent i juli til midten av september i de nordligste utbredelsesområdene. De vestlige bestandene trekker først østover langs egnede habitat, til de når når Øst-Sibir, da det snur sørover og går gjennom østre deler av Mongolia og videre sørover og østover til de når overvintringsplassene.[3]
Overvintringsområdene ligger i østre deler av Kina (fra Hebei og Shandong til Fujian, Sichuan og Shaanxi), samt Korea og Japan (fra Hokkaido til Kyushu).[3] En liten populasjon overvintrer også rundt Tien Shan, i det sørlige Kasakhstan, og i det vestre Xinjiang, i Nordvest-Kina.[3]
Arten er også registrert i Storbritannia (regelmessig), på Svalbard, Island og i en rekke andre vesteuropeiske land, men i de fleste tilfeller regner man med at det er snakk om tilfeldigheter i trekket. I så måte er den også registrert i Midtøsten, Egypt, Afghanistan, Nordvest-India, Nepal og Hongkong, samt i Alaska, Sørvest-Canada (Britisk Columbia) og i det vestre USA (Washington, Oregon, California).[3]
HBW Alive melder at den internasjonale bestanden av vierspurv trolig er i drastisk tilbakegang.[21] BirdLife International melder at bestanden i europeisk Russland minst er halvert siden 1980.[22] Man vet imidlertid lite om bestandene i resten av Russland og Sibir, men analysen til Edenius et al. (2016) og data fra japanske og kinesiske ringmerkingsprogrammer, antyder at tilbakegangen kan være på hele 75–87% de siste 30 årene (noe som minner om kollapsen i sibirspurvbestanden for noen år siden).[23]
Den europeiske bestanden (inkludert europeisk Russland) ble i 2015 anslått til å bestå av omkring 681 000–831 000 par av BirdLife International, mot 6 100 000–10 000 000 hekkende par i 2004.[3] Denne delen av totalbestanden utgjør normalt cirka 20%.[3]
Arten har relativt nylig innvandret til Norge østfra, fra en utbredelse som i 1880 dekket halve Finland[24], og som noen tiår senere hadde nådd Jämtland i Midt-Sverige. Første hekkefunn i Norge ble gjort så seint som i 1960[25]. I Norge og i Sør-Sverige, var trolig bestanden på topp på 1980- og 1990-tallet, men fra omkring år 2000 har arten vært i tilbakegang over hele Fennoskandia[26][27][18][6][7][8][9][10][11][12][13][20][28].
I Finland har vierspurvbestanden gått kraftig tilbake siden midten av 1900-tallet. Bestanden var i 2012 mer enn halvert siden 1990, redusert med ca. 70 % siden 1980[29] og redusert med over 80 % siden 1940-tallet ([27], R.A. Väisänen pers. medd.). Den årlige nedgangen er på ca. 4 %.
I Sverige har også bestanden gått markert tilbake fra slutten av 90-tallet. Fra 1998 til 2012/2013 viser resultatene fra standardrutene til Svensk Fågeltaxering en årlig nedgang på hhv. 6,7/5,3 %[26][30], hvilket tilsvarer en nedgang på hhv. 62/56 %. De frie punktrutene går lenger tilbake i tid (1975-) og indikerer en større nedgang, men de er ikke representative for landet som helhet og har tidvis svært lav dekningsgrad[26]. Det er siden begynnelsen av 1990-tallet også registrert en kraftig nedgang i fangstindeks på vierspurv under høsttrekket ved Østersjøen[31].
Standardrutene gir et noe misvisende bilde av nedgangen i bestanden. Vierspurven fordeler seg i landskapet på en måte som gjør arten lite egnet til slike generelle bestandssimuleringer. I tillegg er det nok en del tilfeldigheter som spiller inn. Vierspurvindeksen, som er basert på data fra standardrutene, har svingt en del fra år til år, noe som tyder på at det er stor usikkerhet i dataene. Den høye indeksen de fire siste årene skyldes nok delvis det høye antallet takseringsruter i de nordøstlige delene av landet, hvor vierspurvbestanden er tettest, og delvis tilfeldigheter. De få registreringene som er gjort av vierspurv på standardrutene de siste 17 årene er hovedsakelig fra kjerneområdene i Nord-Sverige.
Nedgangen siden årtusenskiftet, som har vært størst i sør og vest, er i svært liten grad med i datagrunnlaget for standardrutene. Fra 1998 til 2007 viste de svenske dataene ingen signifikant nedgang,[32] til tross for at nedgangen i den norske og finske bestanden var henholdsvis minst 80 %[7] og minst 30 %[29] i samme periode. Det har ført til at den reelle nedgangen i den svenske vierspurvbestanden antas å være større enn det som rapporteres av Lindström & Green (2014, 2015)[30][33] og i Green et al. (2016, 2017).[34][35]
Kvalitative analyser fra et bredt utvalg av nåværende og tidligere lokaliteter indikerer at vierspurvbestanden i Hedmark er redusert med minst 70 % i perioden 1998–2008 (K. Hansen upublisert).[18] Den negative trenden fortsatte i tidsrommet 2008–2017, da bestanden sank med ytterligere minst 98 %[13]. For landet som helhet kan bestanden ha blitt redusert med mer enn 99,8 % de siste 14–18 årene[13].
Tidligere bestandsestimater har vært sprikende og usikre. På 1990-tallet regnet man med 100–500 par i Norge,[36] hvorav 50–200 par i Hedmark.[5] Estimatet for Hedmark er imidlertid noe forsiktig, da tidligere funn vitner om at det i artens storhetstid kan ha vært 200–300 eller kanskje 400–500 territorier i fylket (K. Hansen upublisert). Siden det er lite som tyder på at det finnes vierspurv andre steder enn i Hedmark i dag, gjenstår det kanskje ingen eller kun ett par i landet.[13]
Både habitatødeleggelser, miljøgifter og en ikke-bærekraftig høsting av bestanden i overvintringsområdene kan være mulige årsaker til artens tilbakegang. Hvilken faktor som har størst betydning er ikke kjent. Bestandene kan være påvirket av habitatødeleggelser i andre deler av verden. Omfattende hogst og grøfting av myr og sumpskog ble tidligere antatt å være årsakene til artens bestandsnedgang i Sverige,[19] men disse faktorene kan ikke alene forklare artens systematiske endringer i utbredelse og bestand over hele Fennoskandia. Det er derfor nærliggende å også søke forklaringer i trekk- og overvintringsområdene.[18][20][28]
Miljøødeleggelser i østre deler Asia er velkjente, men hvorvidt aktiviteten påvirker vierspurvens overvintringsbiotoper er uvisst. Arten benytter seg av alt fra naturlige til kunstige våtmarker (rismarker), stubbåkre, fuktige buskmarker, skog og kantsoner i overvintringsområdene[37][4]. Arten finnes også i byparker om vinteren.[38]
Ulovlig fangst av ville dyr og fugler er utbredt i både Kina og Korea. Årlig fanges det trolig flere titalls millioner av trekkende og overvintrende, små spurvefugler i disse områdene[39]. Vierspurv utgjør trolig en betydelig del, siden artens trekkrute ligger i de nordøstre delene av Kina, der fangstaktiviteten tilsynelatende er størst.
Vierspurv blir på IUCNs rødliste regnet som «sårbar» globalt.[22][3] I Sverige regnes den som «sterkt truet»,[40] mens den i Finland regnes som «nær truet».[41]
I Norge ble arten oppgradert fra «sterkt truet» til «kritisk truet» i 2015,[2] fordi bestanden da utgjorde færre enn 10 reproduserende individer.[13] Vierspurven har vært funksjonelt utdødd i Norge i flere år. Vierspurvprosjektet mener at arten kan forsvinne helt fra norsk fauna, om den ikke alt er borte.[18][6][20][7][8][9][10][11][12][13][28]
Vierspurv (Emberiza rustica) er en art i buskspurvfamilien (Emberizidae) som trives i fuktige habitater i det nordlige barskogbeltet, fra Fennoskandia i vest til Anadyrland og Kamtsjatkahalvøya i øst. Vierspurven er i 2017 Norges mest truede fugl, og vil trolig forsvinne som regelmessig hekkefugl innen kort tid.
Scientìfich: Emberiza rustica
Piemontèis : ...
Italian : Zigolo boschereccio
Órdin: ---
Famija: ---
Géner: ---
Àutri nòm an piemontèis: ...
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.
Da finì.
Da finì.
Emberiza rustica
Multimedia w Wikimedia Commons Trznadel czubaty[3] (Schoeniclus rusticus) – gatunek ptaka z rodziny trznadli (Emberizidae).
Ptak ma charakterystyczny czubek, podobnie do czubatki (w locie bardzo widoczny). Tak jak trznadel zwyczajny, za skrzydłami ma rdzawą plamkę, a nad czarnymi oczami biały pasek. Żywi się głównie ziarnem.
Do Polski zalatuje sporadycznie, stwierdzony 24 razy[4]. Pomimo to, tak jak prawie wszystkie wróblowe, gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[5].
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) do 2016 klasyfikowała trznadla czubatego jako gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). W 2016 status zmieniono na narażony (VU, Vulnerable). Od okolic 2000 roku liczebność populacji zmniejszyła się o około ⅓. Zagrożenie dla trznadli czubatych stanowi wycinka drzew oraz osuszanie osuszanie środowiska na terenach lęgowych oraz rozwój rolnictwa i odłów na zimowiskach[6].
Trznadel czubaty (Schoeniclus rusticus) – gatunek ptaka z rodziny trznadli (Emberizidae).
Ptak ma charakterystyczny czubek, podobnie do czubatki (w locie bardzo widoczny). Tak jak trznadel zwyczajny, za skrzydłami ma rdzawą plamkę, a nad czarnymi oczami biały pasek. Żywi się głównie ziarnem.
Do Polski zalatuje sporadycznie, stwierdzony 24 razy. Pomimo to, tak jak prawie wszystkie wróblowe, gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) do 2016 klasyfikowała trznadla czubatego jako gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). W 2016 status zmieniono na narażony (VU, Vulnerable). Od okolic 2000 roku liczebność populacji zmniejszyła się o około ⅓. Zagrożenie dla trznadli czubatych stanowi wycinka drzew oraz osuszanie osuszanie środowiska na terenach lęgowych oraz rozwój rolnictwa i odłów na zimowiskach.
A escrevedeira-rústica (Emberiza rustica) é uma ave da família Fringillidae.
Nidifica em latitudes boreais do Velho Mundo, distribuindo-se principalmente pela Ásia. Atinge na Europa o limite ocidental da sua área de distribuição, tendo uma população substancial na Suécia e na Finlândia.
As populações desta escrevedeira são totalmente migradoras, invernando no extremo sueste da Ásia (China, Coreia e Japão).
São reconhecidas 2 subespécies:
A escrevedeira-rústica (Emberiza rustica) é uma ave da família Fringillidae.
Nidifica em latitudes boreais do Velho Mundo, distribuindo-se principalmente pela Ásia. Atinge na Europa o limite ocidental da sua área de distribuição, tendo uma população substancial na Suécia e na Finlândia.
As populações desta escrevedeira são totalmente migradoras, invernando no extremo sueste da Ásia (China, Coreia e Japão).
Strnádka roľná alebo strnádka poľná[2] (lat. Emberiza rustica) je druh spevavca z čeľade strnádkovité. Hniezdi v palearktíde. Na Slovensku je to veľmi vzácny nehniezdiaci spevavec.
Prvý doložený výskyt, potvrdený fotografiou, pochádza z 1. októbra 2019 z Chráneného vtáčieho územia Ondavská rovina.[3] V minulosti boli trikrát pozorované v období migrácie, ani jeden z týchto záznamov nebol akceptovaný faunistickou komisiou, prípadne nebol vôbec komisii zaslaný alebo sa nezachoval iný dôkaz.[4]
Vajíčka
Ukážka typického biotopu, Nórsko
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Strnádka roľná
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Strnádka roľná
Strnádka roľná alebo strnádka poľná (lat. Emberiza rustica) je druh spevavca z čeľade strnádkovité. Hniezdi v palearktíde. Na Slovensku je to veľmi vzácny nehniezdiaci spevavec.
Gozdni strnad (znanstveno ime Emberiza rustica) je ptica pevka, ki je velika približno kot domači vrabec. Ima bel trebuh z rdeče-rjavim pasom čez prsi. Samec ima črna, samica pa rjava lica.
Je ptica selivka. Občasno se pojavlja v Sloveniji, sicer pa živi v hladnejših krajih. Zadružje se v močvirnatih dolinah v tajgi in mešanem gozdu. Hrani se s semeni. Gnezdi na tleh in izleže 5-6 jajc.
Gozdni strnad (znanstveno ime Emberiza rustica) je ptica pevka, ki je velika približno kot domači vrabec. Ima bel trebuh z rdeče-rjavim pasom čez prsi. Samec ima črna, samica pa rjava lica.
Je ptica selivka. Občasno se pojavlja v Sloveniji, sicer pa živi v hladnejših krajih. Zadružje se v močvirnatih dolinah v tajgi in mešanem gozdu. Hrani se s semeni. Gnezdi na tleh in izleže 5-6 jajc.
Videsparv (Emberiza rustica) är en tätting som tillhör ordningen fältsparvar. Den häckar på den sibiriska taigan i ett bälte från Skandinavien och österut.
Videsparven blir upp till 15 centimeter och har ett vingspann på mellan 21 och 25 centimeter. Den är en liten, kraftig fågel med kort stjärt. Oavsett kön eller ålder är videsparven kraftigt streckad i rödbrunt på sidorna av buken. En gammal hane har på våren vit strupe, ett rostrött bröstband, svart hjässa och kinder. Han har också ett vitt streck vilket börjar vid ögat och slutar på hjässan. Honan är blekare med ett gulvitt ögonbrynsstreck. Ungfåglarna av båda könen är honfärgade under hösten.
Sången är behaglig och snabb och olik andra arter i samma familj. Den sjunger rörigt med ljusa toner och sången påminner om järnsparvens och steglitsens fast med en "knorr" på slutet. En sångstrof kan bokstaveras tuliti-ti pli pli tuliti plip-ipli. Locklätet är likt taltrastens och utgörs av ett zikk.
Arten placeras traditionellt i släktet Emberiza, men vissa auktoriteter delar upp detta i flera mindre släkten. Videsparven förs då tillsammans med exempelvis sävsparv och gyllensparv till Schoeniclus.
Videsparven häckar på taiga i ett bälte från norra Skandinavien österut till Berings sund. Under 1900-talet har den spridit sig västerut. Man beräknar att det finns 220 000-370 000 häckande par i nordöstra Europa.
Den är flyttfågel och en extrem långflyttare. Under vintern förekommer den i Centralasien såväl som i östra Kina, Korea och Japan.
Videsparven behandlas antingen som monotypisk[3] eller delas in i två underarter med följande utbredning[4]:
I Sverige häckar den från Dalarna, Västmanland och Uppland och norrut, främst i de östra delarna, men även sparsamt i de västra delarna av Norrland.[5] Dock ses den sällan runt den skandinaviska fjällkedjan. I Finland förekommer den i hela landet förutom i de norra och mest sydvästliga delarna.
Den är en av ett fåtal svenska häckfågelarter som flyttar österut för att övervintra. Höststräcket sker i slutet av augusti och under hela september. Den kommer sedan tillbaka som tidigast i början av april men merparten av videsparvarna anländer i maj.
Den trivs i fuktig blandskog, sumpig granskog samt i björkskogar i anslutning till myrar och åar. Häckning påbörjas strax efter ankomsten till häckningsområdena. Boet placeras på marken, ofta vid en tuva eller dolt i en buske vid sumpskogar. Det består av grova växtdelar som fräken, mossa och grässtrån, och fodras med djurhår. Kullen består av 4-5 ägg och ruvas av både hanen och honan i 12-13 dygn. Ungarna stannar cirka 14 dagar i boet innan de blir flygfärdiga. Detta kan, i Skandinavien, ske från mitten av juni. Adulta fåglar äter bland annat frön och säd. Ungarna matas med insekter.
Fram tills 2016 kategoriserade internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig, men för den numera till kategorin sårbar på grund av att den minskar kraftigt i antal i världen, möjligen på grund av skogsavverkning i häckningsområden samt fångst och omvandling av jordbruket i övervintringsområdet.[1]
I Sverige upptogs videsparven som nära hotad på 2010 års rödlista.[6] I 2015 års rödlista listas den som sårbar (VU).[7]
Videsparv (Emberiza rustica) är en tätting som tillhör ordningen fältsparvar. Den häckar på den sibiriska taigan i ett bälte från Skandinavien och österut.
Ak kaşlı kiraz kuşu[1][2] (Emberiza rustica), kiraz kuşugiller (Emberizidae) familyasına ait bir ötücü kuş türü. Günümüzde bazı araştırmacılar tarafından ispinozgiller familyasından ayrı olarak sınıflandırılmışlardır. Ayrıca ak kaşlı çinte[3] olarak da adlandırılır.
Ak kaşlı kiraz kuşları, göz üzerlerinde belirgin olan beyaz çizgi dolayısıyla bu ismi almışlardır. Ak kaşlı kiraz kuşu, bataklık kiraz kuşu türüne oldukça benzer boyutlardadır. Türün alt kısımları beyaz, yan tarafları kırmızımsı, bacakları ve gaga kenarları pembemsidir. Yazları erkekler siyah başlarında beyaz boyun ve kaş bölgesine ve kırmızımsı göğüs çizgisine sahiptirler. Dişiler, daha belirgin kahverengi sırta ve beyaz kaş çizgileriyle belirgin yüze sahiptirler.
Ak kaşlı kiraz kuşları, açık tohumlu nemli ormanlıklarda yaşarlar. Kuşlar, yere ya da çalı içine yaptıkları yuvalarına 4-6 yumurta yumurtlarlar. Kuşların doğal yiyeceği, tohumlar, yavruları beslerken böceklerle birlikte tohumlardır.
Sesleri ayırt edici ve zit olarak, şakımaları melankolik dlii-dloo-dlii şeklinde duyulabilir.
Kuzey Avrupa ve Asya boyunca yerleşim gösterirler. Kışları göç ederek, güneydoğu Asya, Japonya ve doğu Çin'de görülürler. Avrupa'nın batısında az olarak bulunurlar.
Virtual Birds'de Ak kaşlı kiraz kuşu kuşunun kuş sesi bulunur. Ak kaşlı kiraz kuşu (Emberiza rustica), kiraz kuşugiller (Emberizidae) familyasına ait bir ötücü kuş türü. Günümüzde bazı araştırmacılar tarafından ispinozgiller familyasından ayrı olarak sınıflandırılmışlardır. Ayrıca ak kaşlı çinte olarak da adlandırılır.
Маса тіла: близько 18 г, довжина тіла: близько 15 см. Самець у шлюбному вбранні має лоб, тім'я спереду і на боках, вуздечку й щоки чорні; тім'я ззаду, потилицю, «брови», горло і смуги, які знизу окреслюють щоки, білі; шия і воло в нього каштанові; спина і верхні покривні пера крил рудувато-бурі, з темною строкатістю; на покривних перах крила дві світлі смужки, утворені білими верхівками; поперек і надхвістя каштанові; боки тулуба білі, з каштановими поздовжніми смугами; решта низу біла; махові пера бурі, зі світлою облямівкою; хвіст темно-бурий, на крайніх стернових перах біла барва; дзьоб сірий; ноги жовтувато-бурі; в позашлюбному оперенні чорний і каштановий кольори на голові й нижній частині тулуба замінені бурим. У самки в шлюбному оперенні верх голови, крім білуватої смуги на тім'ї й потилиці, темно-бурий; щоки рудувато-бурі; шия і воло руді. У позашлюбному оперенні така, як позашлюбний самець. Молодий птах подібний до дорослого в позашлюбному оперенні.
Від очеретяної вівсянки відрізняється білими тім'ям і потилицею, а також каштановими попереком і надхвістям; до того ж, дорослий самець у шлюбному оперенні від дорослого самця очеретяної вівсянки — білими горлом і «бровами». У позашлюбному оперенні від самки і молодої очеретяної вівсянки — також двома світлими смугами на покривних перах крила, хоча достовірне визначення ускладнене.[2]
Вівсянка-ремез — це перелітний птах. Місця гніздування розташовані в північних широтах. Вона поширена від Скандинавії через північну частину Росії аж до Берингової протоки. Регіони її зимівлі розташовані на півдні Східної Азії. Тут вона зустрічається в Східному Китаї і Японії. Ця вівсянка воліє гніздитися у вологих бореальних хвойних лісах. В Україні рідкісний залітний. Зареєстровано в Криму й на Львівщині.
Зволожені ліси з відкритими просторами, болота. У позагніздовий період тримається зграйками.
Пісня — короткий мелодійний свист; зрідка подає поклик — різке «чіт» або «ті-ті».
Гніздиться раз на рік. Гніздо, чашка з стеблинок і моху, викладене тонкою травою і волоссям. Воно знаходиться частіше на землі або ближче до землі в густій рослинності. У кладці від 4 до 5 яєць від білого до зеленувато-синього або навіть від сіро-коричневого до оливкового кольору. Період висиджування триває від 12 до 13 днів. Через від 9 до 10 днів пташенята стають самостійними.
Живиться комахами та насінням.
Це незавершена стаття з орнітології.Emberiza rustica là một loài chim trong họ Emberizidae.[2]
Гнездится раз в год. Гнездо, чашка из стебельков и мха, выложено тонкой травой и волосами. Оно находится чаще на земле или ближе к земле в густой растительности. В кладке от 4 до 5 яиц от белого до зеленовато-синего или даже от серо-коричневого до оливкового цвета. Период высиживания длится от 12 до 13 дней. Через от 9 до 10 дней птенцы становятся самостоятельными.
Гнездится раз в год. Гнездо, чашка из стебельков и мха, выложено тонкой травой и волосами. Оно находится чаще на земле или ближе к земле в густой растительности. В кладке от 4 до 5 яиц от белого до зеленовато-синего или даже от серо-коричневого до оливкового цвета. Период высиживания длится от 12 до 13 дней. Через от 9 до 10 дней птенцы становятся самостоятельными.
田鹀（学名：Emberiza rustica）为鵐科鹀属的鸟类，俗名花九儿、花嗉儿、田雀、花眉子、白眉儿。分布于欧洲从挪威、芬兰至美国、向东经西伯利亚至勘察加半岛、南至日本、朝鲜半岛以及中国大陆的内蒙古、东北、宁夏、甘肃、河北、陕西、河南、山东、安徽、湖北、湖南、四川、江苏、浙江、福建、新疆等地，多生活于平原杂木林、人工林、灌木丛和沼泽草甸中以及也在长白山海拔800-1000m 的低山区和山麓及开阔田野中。该物种的模式产地在Dauria。[1]
田鹀（学名：Emberiza rustica）为鵐科鹀属的鸟类，俗名花九儿、花嗉儿、田雀、花眉子、白眉儿。分布于欧洲从挪威、芬兰至美国、向东经西伯利亚至勘察加半岛、南至日本、朝鲜半岛以及中国大陆的内蒙古、东北、宁夏、甘肃、河北、陕西、河南、山东、安徽、湖北、湖南、四川、江苏、浙江、福建、新疆等地，多生活于平原杂木林、人工林、灌木丛和沼泽草甸中以及也在长白山海拔800-1000m 的低山区和山麓及开阔田野中。该物种的模式产地在Dauria。
保全状況評価[1] VULNERABLE
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 科 : ホオジロ科 Turdidae 属 : ホオジロ属 Emberiza 種 : カシラダカ E. rustica 学名 Emberiza rusticaカシラダカ（頭高、学名：Emberiza rustica）は、スズメ目ホオジロ科に分類される鳥類の一種である。和名の由来は、興奮すると頭頂部の羽を立たせることによる。
スカンジナビア半島からカムチャッカ半島までのユーラシア大陸高緯度地域と、アリューシャン列島で繁殖し、冬季は中国東部に渡り越冬する。また、中央アジアに渡る個体もある。
体長が約15 cm、翼開長が約24 cm[3]。後頭部に短い冠羽がある。雄の夏羽は、頭部が黒く目の上から白い側頭線がある。体の上面は茶色で黒い縦斑がある。体の下面は白色である。雄の冬羽と雌は、頭部と体の上面に淡褐色になる。外観はホオジロのメスに似ている。
平地から山地の明るい林や林縁、草地、農耕地、アシ原に生息する。繁殖期はつがいで生活するが、それ以外は数羽から100羽程の群れを作って過ごす。
巣は地上または枝の上に椀形ものを作る。卵数は4～6個である。
越冬時は地上を跳ね歩きながら時々冠羽を立てて、草木の種子を採食している。
地鳴きは「チッ、チッ」。越冬期の後期では日本でも囀りを聴くことができる。ホオジロやアオジ等より早口で複雑な囀りである。囀りを日本語で表記するのは簡単ではない。
国際自然保護連合（IUCN）のレッドリストでは、2016年から危急種（VU）の指定を受けている[1]。日本の高知県で、準絶滅危惧（NT）の指定を受けている[4]。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
.jpg)
.png)
