ذعرة بيضاء

't Akkermannetjen

Akkermannetjen in Nederlandsche Vogelen, deel 2 (1789)

't Akkermannetjen (Latien: Motacilla alba alba) is een zangvoegel uut de femilie van de piepers en kwikstarten (Motacillidae). Ze hen een wit gezicht, zwarte bef, grieze rug en een zwarte "helm". 's Wienters slapen groepen akkermannetjes soms samen op gebouwen en in bomen. Ze kommen veur in open velden, meestentieds in de buurt van waoter, oek zie-j ze vaak op boederiejen en in daarpen. Bie de voortplanting nestelen akkermannetjes in muurnissen, tussen klimopranken, en gao zo mar deur. Akkermannetjes kommen in grote antallen veur in de hele Beneluxregio.

Nedersaksisch

D Wasserstelze (Notacilla alba; alemanischi Näme) isch e Zugvogel wo i Mitteleuropa brüetet und mitti November as Mittelmeer flüügt und mitti Horner wider zruggcheert. S gitt aber au Wasserstelze wo im Winter nöd wegflüüget. I de Alpe chunnt si bis zonere Hööchi vo 2600 müM vor.

Uussie

D Wasserstelze isch e schwarz-grauu-wiisse Vogel, miteme graue Rogge und eme wiisse Buuch. Si wippet hüüffig mit em lange schwarze Schwanz. Si werd 16 bis 19 cm grooss, het e Spannwiiti vo 25 bis 30 cm und wögt 19 bis 27 Gramm.

Lebeswiis

D Wasserstelze chunnt eener i Wassernööchi vor, uf Wise und Felder i Sidligsnööchi. S Nest baut si a gschützte Stele und Nische.

Literatur

• J. Alonso, I. Henderson, F. Purroy: White Wagtail (Motacilla Alba) in W. J. M. Hagemeijer, M. J. Blair: The EBCC Atlas of European Breeding Birds – their distribution and abundance, T & A D Poyser, London 1997, ISBN 0-85661-091-7, S. 498–499
• Hans-Günther Bauer, Einhard Bezzel und Wolfgang Fiedler (Hrsg.): Das Kompendium der Vögel Mitteleuropas: Alles über Biologie, Gefährdung und Schutz. Band 2: Passeriformes – Sperlingsvögel, Aula-Verlag Wiebelsheim, Wiesbaden 2005, ISBN 3-89104-648-0
• Urs N. Glutz von Blotzheim, Kurt M. Bauer: Handbuch der Vögel Mitteleuropas (HBV). Band 10/II, Passeriformes (1. Teil), Motacillidae – Prunellidae, AULA-Verlag, 1985/2001, ISBN 3-923527-00-4
• J. Hölzinger (Hrsg.): Die Vögel Baden-Württembergs, Bd. 3.1 Singvögel, Verlag Eugen Ulmer GmbH & Co., Stuttgart 1999, ISBN 3-8001-3493-4
• Stefan Ineichen (Hrsg.): Stadtfauna, 600 Tierarten der Stadt Zürich; Bern 2010; ISBN 978-3-258-07561-7
• Helmut Ölschlegel: Die Bachstelze, Die neue Brehm-Bücherei, A. Ziemsen Verlag, Wittenberg Lutherstadt 1985, (ISBN 3-89432-359-0, unveränderte Neuauflage von 2005)
• Heinz Staffelbach: Handbuch Schweizer Alpen; Bern 2008.ISBN 978-3-258-06895-4

Beštor

Beštor (Motacilla alba) lea beštoriidda (Motacillidae) gullevaš loddi.

• Beštora eaŋlándalaš vuollešládja (M. alba yarrellii)

• Nuorra beštor

• Beštora eurohpálaš vuollešládja (M. alba alba)

It Boumantsje (Motacilla alba) is in 18 sm grutte fûgel út de famylje fan de piperfûgels.

Foarkommen

It boumantsje sit opfallend swart-wyt in de fearren. Hy hat in wite kop mei in swarte kiel en kape. Fierder hat er in grize rêch en syn wjukken hawwe swart-wite streken. Hy hat in wite búk. De fûgel hat lange fine poaten en in lange swarte sturt. It is in drok fûgeltsje dat op de grûn rûntripket en dan sa no en dan stil stean bliuwt wêrby't hy karakteristike wippende bewegingen makket mei syn sturt. Fandêr ek de namme boumantsje wipsturt.
It Swart Boumantsje wurd ek wol as ûndersoarte fan it boumantsje rekkene. Hy ferskilt fan it boumantsje troch syn swarte rêch (by boumantsje griis). Dêrtroch liket er folle donkerder.

Fersprieding

De boumantsjes binne in protte yn it iepen fjild te finen, meast yn de buert fan wetter. Ek komme se wol tichtby de minsken yn doarpen, op buorkerijen ensfh. It boumantsje komt foar yn hiel Europa. Yn it noarden, easten en sintraal Jeropa is it in trekfûgel mar yn it westen en suden komt er it hiele jier foar.

Iten

It Boumantsje yt meastentiids ynsekten, foaral miggen, neven en mychammels.

Fuortplanting

It wyfke bout in nêst yn in holte, bygelyks yn in muorre, in hol yn in beam, in stapel boumateriaal. Meastentiids wurde twa kear per jier 5-6 aaien útbret. It wyfke sit sa'n 12 oant 15 dagen op de aaien te brieden. Dêrnei wurde de jongen twa wike lang troch beide âlden fuorre foardat se útfleane.

'S e eun beag a tha ann am breac an t-sìl^[1][2] (Laideann: Motacilla alba, Beurla: white wagtail; Motacilla cinerea, grey wagtail; motacilla alba yarrellii, pied wagtail) a chrathas earball. Tha ainmean eile air:

• Breacan-buidhe (motacilla flava, yellow wagtail; motacilla alba, white wagtail; motacilla cinerea, grey wagtail; agus motacilla alba yarrellii, pied wagtail)^[1]
• Cubhag-bhogaidh
• Glaisean seilich
• Glasag (motacilla alba yarrellii, pied wagtail)^[2]
• Tachailleag^[1]

Iomraidhean

1. ↑ ^{1.0 1.1 1.2 1.3 1.4} Dwelly, Edward (1911), Faclair Gàidhlig gu Beurla le Dealbhan/Dwelly's Illustrated Gaelic to English Dictionary 1988, Glaschu: Gairn Publications, ISBN 978-0901771926, ISBN 901771929
2. ↑ ^{2.0 2.1 2.2 2.3} Bauer, Mìcheal. "Am Faclair Beag"

Dealbhan

• Motacilla alba

• Motacilla alba

• Motacilla alba

• Motacilla alba

• Motacilla alba

• Pùdach na Motacilla alba

• Pùdach na Motacilla alba

• Uighean na breac an t-sìl (Motacilla alba)

• Motacilla alba yarrellii

• Motacilla alba yarrellii

• Motacilla alba yarrellii

• Motacilla alba yarrellii

• Motacilla alba yarrellii

• Motacilla alba yarrellii

• Motacilla alba yarrellii agus eala

• Ugh na breac an t-sìl (Motacilla alba yarrellii)

• Motacilla cinerea

• Motacilla cinerea

• Motacilla cinerea

• Motacilla cinerea

• Motacilla cinerea

• Motacilla cinerea

• Motacilla cinerea

• Uighean na breac an t-sìl (Motacilla cinerea)

• Motacilla flava

• Motacilla flava

• Motacilla flava

• Motacilla flava

• Motacilla flava

• Motacilla flava

• Pùdach na Motacilla flava

• Uighean na breac an t-sìl (Motacilla flava)

A codizennula (Motacilla alba) hè un aceddu chì faci partita di a famiglia di i Motacillidae. Misura trà 15 è 19 cm. Pesa circa 25 grammi. A codizennula hè codilonga.

A codizènnula nichja in a miò parti di l'Auropa è di l'Asia, è ancu in certi parti di l'Africa di u Nordu.

A codizènnula hè insittivora è mangna sopratuttu moschi, musculini, furmiculi è zinzali.

Sistematica

Cumprendi i siguenti sottuspezii:

• M. a. yarrellii Gould, 1837 monachella nera (sottuspezia endemica di a Gran'Britagna è di l'isula vicini)
• M. a. alba Linnaeus, 1758
• M. a. subpersonata Meade-Waldo, 1901
• M. a. personata Gould, 1861
• M. a. baicalensis Swinhoe, 1871
• M. a. ocularis Swinhoe, 1860
• M. a. lugens Gloger, 1829
• M. a. leucopsis (Gould, 1838)
• M. a. alboides Hodgson, 1836

In Corsica

A codizennula hè cumuna è prisenti tuttu l'annu in Corsica. A codizennula hè ancu chjamata in corsu: a codizingula, a codibattula, a coditremula, a codipennula.

Citazioni

A codizennula hè stata mintuvata calchì volta in a litteratura è u cantu corsu. Par asempiu:

• in i Canti d'aceddi di Monsignori Di La Fuata:

Ziazì fà la civetta

Codizennula vizzetta.

Rifarenzi

• Della Foata, Paulu Matteiu, 1973, "Poesie Giocose in lingua vernacula della pieve d'Ornano"
• Thibault, Jean-Claude, Les oiseaux de Corse - L'aceddi di Corsica, PNRC, 1983 (in francesu)
• Versini, Saveriu, Parolle di Corsica, 2001, DCL

Liami

• L'acelli - Les oiseaux, Ghjuvan Petru Battestini, Adecec, 1982

Da veda dinò

• aceddi di Corsica

Erla kongsdóttir (frøðiheiti: Motacilla alba) er lítið spurvaslag við longum veli. Hon flýgur dandandi, og tá ið hon situr, nikkar hon við høvdinum og slettir alla tíðina velið upp og niður. Hon rennur skjótt og veiðir flugur bæði niðri í fjøruni og uppi í luftini. Erlur eru vanliga einsamallar ella í smáum flokkum. Tær halda mest til við áir og við sjóvarmálan, har tær eisini hava reiður. Bara eini 10-20 pør eiga í Føroyum. Erlur halda ofta til niðri í fjøruni, tá ið bútíðin er av. Um veturin eru tær í Afrika.

Erla kongsdóttir kemur um somu tíð sum steinstólpan, og hon hevur longri vegin, tí hon er sunnari í Afrika um veturin. Hon er vakur og snotiligur fuglur. Nakkin og velið eru svørt, pannan og vangarnir og búkurin hvít, kápan reinlitt grá; hálsurin og bringan og veingirnir eru svørt og hvít.

Sí eisini

• Fuglar í Føroyum

Hoechqhu o Lochqhu, Asteuqheute, Blancqheue, Batmàr, Cachcàrue (Motacilla alba)

Ledspėra

Ledspėra (luotīnėškā: Motacilla alba, lietovėškā (b.k.): Baltoji kielė) - īr žvėrbliniu būrė paukštis. Ėšplėtė̄s Euruopuo, Azėjuo, Šiaurės Afrėkuo. Žemaitėjuo ledspėras tonkės; atskrend kuova mėnesie, ėšskrend spalie. Gīven šalep gīvenvėitiu, paopiūs, pri ežerū. Pera 5-6 kiaušius. Jied daugomuo vabzdius, kėrmėnus.

Motacilla alba es un specie de Motacilla.

Sëwô plëszka

Gniôzdo sëwi plëszczi

Sëwô plëszka (pòtomstwò)

Sëwô plëszka (Motacilla alba) – môłi ptôch z rodzëznë plëszkòwatëch. Òna żëje m. jin. na Kaszëbach ë tu mòże miec gniôzdo.

Lëteratura

• Przewodnik do rozpoznawania roślin i zwierząt na wycieczce / tekst Ute E. Zimmer, Alfred Handel ; oprac. całości Wilhelm i Dorothee Eisenreich ; [przekł. Ewa Rachańska, Piotr Kreyser] Warszawa : Multico, 1996, s. 338.

Pol discramiaedje des årtikes avou l' mot "tchirou", loukîz cial

Motacilla alba yarrellii

Tchirou en Nederlandsche Vogelen" (Oiseaux des Pays Bas), Tome 2 (1789)

Li tchirou ou gris hosse-cou ou grijhe hosse-cawe, c' est l' pus corant des hosse-cou.

No d' l' indje e sincieus latén : Motacilla alba

Dizo-indjes

Gn a beacôp des dzo-indjes (M.a. alba, M.a. yarellii d' Inglutere, M.a. subpersonata do Marok, M.a. vidus d' Edjipe). ^[1]

Lomaedjes

• tchirou : a cåze di s' criyaedje.
• blanc ou gris (dabôrd k' i gn a des sôres cåzu tote noeres) : po mete di l' adire avou li djaene hosse-cou
• wåde-vatche, vatchî : sovint veyou dilé les vatches po magnî les viers dins les flates.
• hosse-cou d' purea : minme idêye, dilé les pårdjires
• marixhå (paski noer et blanc)
• floreye blanke (cafloreye noere et blanke)

Discrijhaedje

C' est l' seul sovdriyî al longue cawe k' est noer et blanc. Li dos et l' cawe sont gris ou tot noers (M.a. yarellii d' Inglutere).

Criyaedje

Cwand i vole, li tchirou evoye èn awiyant "tchirr", nén repeté; did la si no "tchirou".

Vicaedje

Si rescontere voltî dins les cinses, aprume dilé l' ansinî. C' est la k' ele magne des halenes et des påpåds-lôlôs.^[2]

Rilomêye di s' no

Li pårti politike "princevekisse" di Lidje, e 17inme sieke, ki poirtént en noere mousseure, estît lomés les Tchirous. I spotchît li revintreye des Grignous e 1646. Did la, li no d' "tchirou" al compote di pemes, al sirôpe, ou a on må-rivnant.

Sourdants

1. ↑ live Heinzel p. 215.
2. ↑ ALW 8, p.

Tûtirwask , balavîk, zîçbalavîk ^[2] an jî qûnhejhejoka spî (Motacilla alba), cureyekî qûnhejhejokan (Motacillidae) e.

Taksonomî

Belavbûna binecureyên tûtirwaskan

Şayes

Reftar

Parêzî

Pirbûn

Jîngeh

Belavbûn

Navên cudayî yên qûnhejhejokan

• Dûvlerzîn
• Dûvrepik
• Qûnhejok

Pêşangeh

Çavkanî

Alaerikoiden pezoitelendan arealad.

Vagolind (latin.: Motacilla alba), mugažo Ojalind paginoiš, om levitadud kezalind. Mülütadas Vagolindunvuiččed-sugukundha heimon tipižeks erikoks. Erištadas läz kümned alaerikoid.

Ümbrikirjutand

Täuz'kaznu hibj om 16..19 sm pitte, 20..23 grammad vedutte, pit'känke händanke. Hibjan üläpala om hahk, alapala — vauged mujul. Pä om vauged mustanke kurkunke i ülähanke.

Elädas kümnehe vodhesai, stajas igä voib olda 12 vot.

Söte i äikerdoičend

Vagolind söb penid kaks'suugaižid gavedid tobjimalaz (säs'ked, kärbhaižed), mugažo bumbakoid, semnid i marjoid harvoin.

Sädab pezoid süvendusiš (seiniden haugelmasiš, ondusiš, räusthiden al, parziden varažomiš). Pandas 5..6 munad pezha, kahtišti sezonas paksus. Emäč haudutab munindad 12..14 päiväd. Molembad kazvatajad söttas poigaižid, heiden höunhišt oleskeleb täudeks videstoštkümnes päiväs i om vaumiž kävutamha lendandas.

Kacu mugažo

• Jouhlinduine

Homaičendad

Valgeipästärikki

Valgeipästärikki (lat. Motacilla alba L., ven. белая трясогузка) kuuluu pästärikkilöin pereheh. Se on muuttolindu. Karjalas sidä on kaikkiel da äijy.

Muut nimet

Suurimas vuitis karjalan paginluadulois linnun nimi perustuu nimilöin pä(i)stärikki^[1] da väistärikki^[2] eri muunnoksih. Randusuvi-Suomengi paginluadulois on tunnettu nimi väistäräkki.^[3] Salmis lindustu on kučuttu sežo nimel jiänpotkiene.^[4]

Ulgonägö

Valgeipästärikki on pieni linduine. Sil on hoikku, piduličču rungu. Piä on kaidu, n’okku – hoikku, terävy da oigei. Siivet ollah pitkättävät, hoikat. Linnul ollah pitkät kynnet. Tädä linduu tunnet terväh, astujes se puaksuh kumardeleh da lekuttau händiä. Valgienpästäräkin väri on enimyölleh valgei, harmai da mustu. Piä on valgei da mustu. Selgy on harmai, rinnas on suuri mustu tačmu, vačču on valgei.

Leviendy

Karjalas valgiedu pästärikkii on enämbi vezistölöin rannikkoloil. Pezoitundan aigah se voi eliä kuadunuzien meččien kohtal, ojazilluo. Toiči eläy meččykylis da linnoisgi.

Muutandu

Suvi-Karjalah nämä linnut tullah aijoi, sulakuun enzimäzinny päivinny libo sulakuun keskipuoles. Pohjazeh tullah vaiku sulakuun lopus-oraskuun allus.

Pezoitundu

Luadimah peziä nämä linnut ruvetah aijoi da kezäs ehtitäh kaksi kerdua hauduo paigazii. Enzimäine havvondu algavuu oraskuun puolivälis, toine – kezäkuun lopus-heinykuun allus. Linnut luajitah peziä kivilöin alle, kallivoloin ragoloih, puuloin juurih, toiči kololoih. Kylis da linnos luajitah pezii levoloin alle, ikkunoin naličniekoin tuakse, halgoloih.

Karjalaine siän ennustus

Kuu kiurus kezäh, puoĺi kuudu peibozes, pästärikis ei ni päiviä.

Literatuuru

В.Б. Зимин, Э.В. Ивантер. Птицы. Петрозаводск, 2002

Lähtiet

1. ↑ http://kaino.kotus.fi/cgi-bin/kks/karjala.cgi?a=p%C3%A4ist%C3%A4rikk%C3%B6
2. ↑ http://kaino.kotus.fi/cgi-bin/kks/karjala.cgi?a=v%C3%A4ist%C3%A4rikk%C3%B6
3. ↑ http://skvr.fi/#/%7B%22id%22:%22skvr13053050%22,%22page%22:2,%22per-page%22:10%7D
4. ↑ http://kaino.kotus.fi/cgi-bin/kks/karjala.cgi?a=je%C3%A4npotkiene

The willie-wagtail (Motacilla alba) is a smaw passerine bird in the wagtail faimily Motacillidae. The speshies breeds in muckle o Europe an Asie an pairts o North Africae. It haes a taehauld in Alaska as a scarce breeder. It is resident in the mildest pairts o its range, but itherweys migrates tae Africae. In Ireland an Great Breetain, the daurker subspeshies, M. a. yarrellii predominates. In tot, thare are atween 9 an 11 subspeshies.

The willie-wagtail is an insectivorous bird o appen kintra, eften near habitation an watter.^[2] It prefers bare auries for feedin, whaur it can see an pursue its prey. In urban auries it haes adaptit tae foragin on pavit auries sic as caur pairks. It nests in crevices in stane waws an seemilar naitural an man-made structurs.^[2]

It is the naitional bird o Latvie an haes featurt on the stamps o several kintras.^[3] Tho it is 'o least concern', thare are several threits against it, lik bein keept as pets an bein uised as fuid.

References

At wipstört (öö. blä moonk, ^(mo.) bliibüker, blii-wipstjart, go. wipsteert) (Motacilla alba) as en fögel ütj at famile faan a piipern (Motacillidae).

Bilen

• Jongfögel

Ferwisang efter bütjen

Wikimedia Commons hää bilen of filmer tu:

Wikispecies hää en artiikel tu:

Nen witte kwiksteirt (Motacilla alba) es nen veugel van de familie van piepers en kwiksteirtn. Zyne mêest in et ôog springende eignschap es zyn rap ip en neer goand steirtje.

Uutzicht

De witte kwiksteirt of peirdewachter es oungeveer 18 cm grôot. Ze zyn vrêe nerveus, zowel o ze vliegn als o ze ip de ground zittn (me et bekende steirtje). De boovnkant es grys, en zyne steirt es wit. Zyne kop en buuk es wit, moar ie eit wel nen zwarte eisenpanne en borst.

Verspreidienge

Ie komt een bitje overol vôorn, zelfs dichte by uuzn, allêene nie in de sterk bebouwde zones. Witte kwiksteirtn trekkn in de winter noo warmere zuudelyke streekn.

Šera spliska (Motacilla alba) jo ptašk ze swójźby Motacillidae.

Motacilla alba alba

Motacilla alba yarrellii

Wopis

Šera spliska jo wujšpurny, carno-běły ptašk, kótaryž stawnje z wopušku cympoco. Wóna dośěgnjo wjelikosć wót 18 cm. Jeje kśebjat jo šery (Motacilla alba alba) abo carny (Motacilla alba yarrellii). Šyja a chochoł stej carnej, mjaztym až wenkowne wopušowe pjera su běłe. Coło, boka głowy a brjuch su běłe.

Ganja z nygajucej głowu a cyni naraz skoki za cas góńtwy na insekty. Lětajucy jo južo z dalokosći k spóznaśeju na dłujkej wopušce ale teke na ekstremnem žwałkatem lětanju z nadpadnymi serijami pjerchotow. Pśi lětanju woła typiski „tśi-lit“ abo „tśu-wij“.

Ptašk wustupujo cesto blisko wódy, ale teke na pólach, na burskich žywnosćach, w parkach, na sportnišćach, na nadroznych kšomach a na kšywach domow.

Nožki

1. ↑ W internetowem słowniku: Singvogel
2. ↑ W internetowem słowniku: Bachstelze

Žrědło

• Chris Kightley, Steve Madge, Dave Nurney: Taschenführer Vögel, Alle Arten Mitteleuropas, ISBN 3-405-15320-4, bok 201 (nim.)

Η Λευκοσουσουράδα είναι στρουθιόμορφο πτηνό της οικογενείας των Σεισοπυγιδών, που απαντά και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Motacilla alba και περιλαμβάνει 11 υποείδη. ^[3]

Στην Ελλάδα απαντά το υποείδος Motacilla alba alba Linnaeus, 1758. ^[4]

Τάση παγκόσμιου πληθυσμού

• Σταθερή → ^[5]

Ονοματολογία

Η επιστημονική ονομασία του γένους, Motacilla (παραλλαγές: Matacilla, Metacilla, Motacitta, Mottacilla ^[6]) είναι λατινική και έχει ως ρίζα το ρήμα moto «κινώ», με σαφή αναφορά στη χαρακτηριστική κίνηση του οπισθίου τμήματος του πτηνού. ^[7] Αυτό ισχύει και για την αγγλική ονομασία wagtail «κινώ την ουρά».

Η ίδια σημασία αποδίδεται και στην ελληνική λαϊκή ονομασία «σουσουράδα», με ενδιαφέρουσα ετυμολογία: [ΕΤΥΜ. < σεισουράδα (με προληπτ. αφομοίωση) < σεισούρα (< σείω, πβ; αόρ. έ-σεισ-α, + ουρά) + παραγ. επίθημα -άδα]. ^[8] Επίσης, η λόγια ονομασία του πτηνού «σεισοπυγίς», έχει τα ίδια εννοιολογικά χαρακτηριστικά: [ΕΤΥΜ. < μτγν. σεισοπυγίς, -ίδος < σεισο- (< αρχ. σείω, πβ. αόρ. σεΐσ-ai) + - πυγίς < αρχ. πυγή ≪οπίσθια≫. ^[9]

Τόσο η επιστημονική alba, όσο και οι λαϊκές ονομασίες του είδους, ελληνική και αγγλική, συσχετίζονται με το χαρακτηριστικό ασπρόμαυρο πτέρωμα του πτηνού.

Συστηματική ταξινομική

Το είδος περιγράφηκε από τον Λινναίο, στο περίφημο έργο του Systema Naturae (Σουηδία, 1758). ^[10]

Φυλογενετικά, το είδος φαίνεται να είναι στενά συνδεδεμένο με τα είδη Motacilla grandis, M. madaraspatensis, M. samveasnae και M. aguimp, σχηματίζοντας υπερείδος μαζί τους. Ωστόσο, δεδομένα κυτοχρώματος b mtDNA και ακολουθίας NADH αφυδρογονάσης (υπομονάδα 2), δείχνουν ότι το είδος ανήκει σε πολυφυλετική ή παραφυλετική ομάδα. ^[11]

Η ταξινομική του είδους παραμένει αρκετά προβληματική, με διάσταση απόψεων μεταξύ των ερευνητών, για την ύπαρξη ή όχι κάποιων υποειδών. Στο παρόν λήμμα, ακολουθείται η κατά Howard & Moore ταξινομική (3rd, 4th ed.) (βλ. Πίνακα). Το κύριο στοιχείο που κρίνει τις διαφορές μεταξύ των υποειδών, είναι ο χρωματισμός και το γενικότερο παρουσιαστικό του κεφαλιού στα αρσενικά, κατά την αναπαραγωγική περίοδο, όπως και ο γενικότερος χρωματισμός της ράχης. Σύμφωνα με αυτές τις διαφορές, τα ανά τον κόσμον υποείδη κατατάσσονται σε 3 μεγάλες ταξινομικές ομάδες (groups):

• Ομάδα alba: περιλαμβάνει τα υποείδη 1, 4, 10 και 11
• Ενδιάμεση (Intermediate) Ομάδα: περιλαμβάνει τα υποείδη 3,7, 8 και 9
• Ομάδα lugens: περιλαμβάνει τα υποείδη 2, 5 και 6 (βλ. Πίνακα).

Στις θέσεις όπου οι πληθυσμοί των διαφορετικών υποειδών αλληλοεπικαλύπτονται, υπάρχει ανάμιξη ατόμων και παραγωγή υβριδίων, αλλά οι διαφορές τους από τους αμιγείς πληθυσμούς δεν είναι τέτοιες που να στοιχειοθετούν νέα υποείδη, τουλάχιστον κατά τους περισσότερους ερευνητές, ωστόσο πάντοτε υπάρχουν διαφωνίες και διαφορετικές απόψεις.

Γεωγραφική κατανομή

Χάρτης εξάπλωσης των υποειδών του Motacilla alba, με σχηματοποιημένες τις μορφολογικές διαφορές τους (εμφανίζονται μόνον οι περιοχές αναπαραγωγής τους, ενώ οι περιοχές διαχείμασης είναι διαφορετικές)

Η λευκοσουσουράδα είναι ανάλογα με το υποείδος, πλήρως, μερικώς μεταναστευτικό ή και επιδημητικό πτηνό, αν και σε γενικές γραμμές, οι περισσότεροι πληθυσμοί είναι αποδημητικοί, με ευρεία κατανομή σε όλο τον Παλαιό Κόσμο, ιδιαίτερα στην Ευρασία, ενώ κάποιοι πληθυσμοί φθάνουν μέχρι τον Βερίγγειο πορθμό και τη Δ Αλάσκα, στην Αμερική. Η αναπαραγωγική του επικράτεια εκτείνεται σε μεγάλα γεωγραφικά πλάτη, μέχρι τις 75° περίπου, λίγο πριν τις αρκτικές περιοχές, ενώ βρίσκεται σε όλα τα ενδιαιτήματα πλην των ερημικών. ^[12]

Στην Ευρώπη απαντά είτε ως επιδημητικό πτηνό, είτε ως καλοκαιρινός αναπαραγόμενος επισκέπτης, σε όλη την ήπειρο, ακόμη και στην Ισλανδία, ενώ φθάνει μέχρι και τις ανατολικές ακτές της Γροιλανδίας.

Πηγές: ^[13][14][15]

(σημ. με έντονα γράμματα το υποείδος που απαντά στον ελλαδικό χώρο)

Μεταναστευτική συμπεριφορά

Γενικός χάρτης εξάπλωσης του είδους Motacilla alba (ανεξαρτήτως υποειδών)
Κίτρινο = Καλοκαιρινές περιοχές αναπαραγωγής
Πράσινο = Mόνιμο (επιδημητικό)
Μπλέ = Περιοχές διαχείμασης

Η καταγραφή των μεταναστευτικών οδών των διαφόρων πληθυσμών είναι αρκετά δύσκολη, δεδομένου ότι, πρακτικά, σε κάθε γεωγραφική περιοχή αναμιγνύονται άτομα που προέρχονται από διαφορετικά μέρη, ιδιαίτερα στις ενδιάμεσες κεντροασιατικές θέσεις. Ειδικά, το καλώς μελετημένο ευρωπαϊκό υποείδος Motacilla alba alba, ακολουθεί δύο μεταναστευτικές οδούς: η μία ανήκει στους δυτικούς και κεντρικούς ευρωπαϊκούς πληθυσμούς με νοτιοδυτική κατεύθυνση, και διαχείμαση στη Δ. Μεσόγειο και Δ. Αφρική. Αντίθετα, οι βόρειοι και ανατολικοί ευρωπαϊκοί πληθυσμοί, κινούνται νοτιοανατολικά και διαχειμάζουν στην Α. Μεσόγειο, την Α. Αφρική και την Αραβική χερσόνησο. Οι κεντροευρωπαϊκοί πληθυσμοί διαχειμάζουν κυρίως σε μία ευρεία ζώνη που εκτείνεται απο τη ΝΔ. Ευρώπη, μέχρι το Μαρόκο και την Αλγερία.

Η μετανάστευση των ευρωπαϊκών πληθυσμών προς τα εδάφη διαχείμασης αρχίζει από το Σεπτέμβριο, κορυφώνεται στα μέσα Οκτωβρίου, ενώ οι τελευταίοι, μικροί πληθυσμοί φεύγουν το πρώτο δεκαπενθήμερο του Νοεμβρίου. Η εαρινή αποδημία στα εδάφη αναπαραγωγής αρχίζει τον Φεβρουάριο, με την άφιξη να πραγματοποιείται το 2ο ή 3ο δεκαήμερο του Μαρτίου, ενώ έχει ολοκληρωθεί μέχρι τα μέσα Απριλίου. Τα πουλιά ταξιδεύουν σε χαμηλό ύψος και ακολουθούν το γεωγραφικό ανάγλυφο ^[16], με την εαρινή αποδημία να γίνεται τη νύκτα και την φθινοπωρινή, την ημέρα. ^[17]

Τυχαίοι, περιπλανώμενοι επισκέπτες έχουν αναφερθεί μεταξύ άλλων από τον Καναδά, την Αυστραλία, τη Γκαμπόν και το Μπουρούντι, τις Σεϋχέλλες και τα νησιά Παλάου. ^[18]

• Στην Ελλάδα, η λευκοσουσουράδα είναι κυρίως επιδημητική, μένει δηλαδή μόνιμα στη χώρα καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, αλλά υπάρχει ανάμιξη πληθυσμών και από άλλες χώρες κατά τις μεταναστεύσεις. ^[19][20] Από την Κρήτη δεν αναφέρεται, ενώ στην Κύπρο απαντά ως διαβατικός ή χειμερινός επισκέπτης, με λίγα ζευγάρια να αναπαράγονται στο νησί. ^[21] (βλ. και Κατάσταση στην Ελλάδα)

Βιότοπος

Αναπαραγωγική περίοδος

Η λευκοσουσουράδα συχνάζει σε ημι-ανοικτούς ή ανοικτούς χώρους, αλλά πρακτικά μπορεί να βρίσκεται παντού, εκτός από τα σκοτεινά, πυκνά δάση, ακόμη και στα πυκνοδομημένα κέντρα των πόλεων. ^[22] Μεγάλη σημασία έχουν οι εκτάσεις χωρίς, ή με πολύ χαμηλή βλάστηση που απαιτούνται για αναζήτηση τροφής, αλλά και οι ανθρωπογενείς δομές, όπως κτήρια ή δενδροστοιχίες για την κατασκευή της φωλιάς. ^[23]

Γενικά, προτιμώνται περιοχές κοντά σε νερό, ιδιαίτερα με διάσπαρτες πέτρες, όπως είναι οι λασπώδεις, αμμώδεις ή χαλικώδεις όχθες δίπλα σε ποτάμια. ^[24][25] Σήμερα, το διαμορφωμένο τοπίο παρέχει κατάλληλες θέσεις σε μεγάλο βαθμό, όπως λιβάδια, χωράφια, αγροτικούς δρόμους, ανοικτές αγροτικές ή χέρσες περιοχές, ακόμη και ασφαλτοστρωμένες περιοχές ή λατομεία.

• Στις ορεινές περιοχές του Νεπάλ, το είδος μπορεί να εμφανίζεται ακόμη και μέχρι τα 2400-4800 μέτρα, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, ενώ το χειμώνα βρίσκεται κάτω από τα 1500 μέτρα. ^[26]

Μη αναπαραγωγική περίοδος

Το είδος συχνάζει σε υγρές θέσεις όλων των ειδών, αλλά και στα οργωμένα χωράφια. Τα σμήνη που δημιουργούνται, συνήθως, κουρνιάζουν σε περιοχές με καλαμιές, ιτιές ή άλλες προστατευμένες τοποθεσίες. Ειδικά στα βόρεια γεωγραφικά πλάτη, τα διαχειμάζοντα πουλιά αρέσκονται σε φωτεινές θέσεις, όπως και σε χώρους που φωτίζονται τη νύχτα, σε αστικές περιοχές, ώστε να έχουν ένα θερμότερο «μικροκλίμα». Στις περιοχές διαχείμασης της Β. Αφρικής, η λευκοσουσουράδα συχνάζει στην ακτή, σε αλυκές, οάσεις, πηγάδια και καταυλισμούς των νομάδων. ^[27]

Στο Ηνωμένο Βασίλειο η στατιστική ανάλυση των 5 πρώτων προτιμητέων οικοσυστημάτων, δίνει τα εξής αποτελέσματα: Χωριά, Λιβάδια, Καλαμώνες, Πόλεις και Ρεικότοποι. ^[28]

• Στην Ελλάδα, η λευκοσουσουράδα ανευρίσκεται σε ποτάμια, ρυάκια, αγρούς και λιβάδια, ^[29] κήπους, ακόμη μέσα στις πόλεις ^[30] ιδιαίτερα κατά την διάρκεια του χειμώνα. Απαντά από το επίπεδο της θάλασσας μέχρι και τα 1.600 μ. ^[31] Αναπαράγεται σε βραχώδεις ακτές, βραχονησίδες κοντά στην ακτή, παράκτιους και ηπειρωτικούς υγροτόπους, υγρούς λειμώνες, χαλικώδεις και μερικώς ξηρές κοίτες ρεμάτων, καθώς και σε ανθρωπογενείς ανοικτές εγκαταστάσεις, όπως λιμάνια και αεροδρόμια. ^[32]

Μορφολογία

Eνήλικη αρσενική λευκοσουσουράδα (μη-αναπαραγωγικό πτέρωμα)

Η λευκοσουσουράδα είναι ένα από τα χαρακτηριστικότερα μικρά πουλιά της υπαίθρου και των πόλεων, εύκολα αναγνωρίσιμο από τη σιλουέτα του, με το λεπτό σώμα, τους ασπρόμαυρους χρωματισμούς και την μακριά ουρά που την κινεί συνεχώς πάνω-κάτω, κάτι που έδωσε την ονομασία στο είδος. Επίσης κινεί και το κεφάλι μπρος-πίσω όταν περπατάει, όπως κάνουν τα περιστέρια. Εμφανίζεται μικρός φυλετικός και εποχικός διμορφισμός, χωρίς όμως κάτι το εξαιρετικά διαφορετικό. Η μακριά ουρά έχει γυαλιστερό μαύρο χρώμα, με μόνο τα δύο εξωτερικά ζεύγη πτερών να είναι λευκά, κάτι ιδιαίτερα εμφανές όταν το πουλί είναι στον αέρα. Το ράμφος, οι ταρσοί και τα πόδια είναι σταχτόμαυρα και η ίριδα μαύρη.

Αναπαραγωγική περίοδος

Ο γενικός χρωματισμός είναι γκρίζα ράχη, λευκή κοιλιά και ασπρόμαυρο κεφάλι με μαύρη κορυφή, γκρίζο τράχηλο, λευκό πρόσωπο και μαύρο λαιμό και στήθος (bib), αλλά αυτά τα τελευταία στοιχεία είναι εκείνα που διαφοροποιούν τα υποείδη μεταξύ τους. Στο αρσενικό είναι πολύ έντονο το γυαλιστερό μαύρο πηγούνι, ο λαιμός και το στήθος, με σαφή οριοθέτηση από τις κατάλευκες περιοχές του προσώπου και του γκρίζου τραχήλου και ράχης. Το ουροπύγιο είναι γκρι στο χρώμα του σχιστόλιθου προς μαύρο, καθώς και τα άνω καλυπτήρια της ουράς, οι πλευρές των οποίων καλύπτονται από λευκό. Τα γκρι φτερά των ώμων οριοθετούνται από το καθαρό λευκό της κάτω επιφανείας του στήθους και των πλευρών (flanks). Οι πτέρυγες είναι καφέ-μαύρες αλλά με λευκές περιοχές, έτσι ώστε να φαίνονται ασπρόμαυρες από κάποια απόσταση.

Το θηλυκό μοιάζει με το αρσενικό στο φτέρωμα αναπαραγωγής, αλλά τα λευκά μέρη του προσώπου δεν είναι συνήθως τόσο σαφώς διαχωρισμένα από τις μαύρες περιοχές και εν μέρει, φέρει στίγματα γκριζωπά. Το μαύρο χρώμα του λαιμού δεν οριοθετείται, επίσης, τόσο καλά από τη γκρίζα ράχη, ενώ και πτέρυγες δεν κάνουν την έντονη αντίθεση μαύρου-λευκού όπως στο αρσενικό. Η κορυφή του κεφαλιού είναι και αυτή μαύρη, αλλά δεν εκτείνεται σε όλο το εύρος της όπως στο αρσενικό, ενώ αναμιγνύεται με το γκρίζο του τραχήλου στο τέλος της. Πάντως, σε ορισμένα θηλυκά, το σχέδιο του κεφαλιού μπορεί να είναι απαράλλακτο με των αρσενικών.

Ενήλικη λευκοσουσουράδα του υποείδους M. a. leucopsis (μη αναπαραγωγικό πτέρωμα)

Η λευκοσουσουράδα είναι εξαιρετικά ποικιλόμορφο είδος, με κάποια υποείδη πιθανό να έχουν προκύψει λόγω μερικής γεωγραφικής απομόνωσης, όπως το βρετανικό υποείδος M. a. yarrellii. Αυτό, διαφέρει από το κύριο ευρωπαϊκό υποείδος M. a. alba, από τη μαύρη (ή πολύ σκούρα γκρι στα θηλυκά) ράχη, αλλά κατά τα άλλα είναι ίδιο στην εμφάνιση. Τα άλλα υποείδη, που η ύπαρξη ορισμένων από αυτά είναι αμφισβητήσιμη, διαφέρουν ως προς το χρώμα των πτερύγων, της ράχης και του κεφαλιού, ή κάποιων άλλων επί μέρους χαρακτηριστικών. Ιδιαίτερα στους ασιατικούς πληθυσμούς, μπορεί να είναι εξαιρετικά δύσκολο να γίνει διάκριση μεταξύ τους. ^{[33][34][35][36]} Φυλογενετικές μελέτες μιτοχονδριακού DNA δείχνουν ότι ορισμένα μορφολογικά χαρακτηριστικά έχουν εξελιχθεί περισσότερο από μία φορά, όπως της ράχης και του χρώματος του λαιμού.

Μη αναπαραγωγική περίοδος

Στο χειμερινό τους πτέρωμα, τα ενήλικα στερούνται των έντονων μαύρων περιοχών στο κεφάλι και στο στήθος, ειδικά στο τελευταίο, που περιορίζεται σε μία ημισεληνοειδή ζώνη. Το μέτωπο είναι «βρώμικο» λευκό προς γκρι, ενώ η κορυφή του κεφαλιού και ο τράχηλος ανάλογα με το φύλο έχουν μαύρο ή γκρίζο χρώμα. Το υπόλοιπο του πτερώματος μοιάζει με το πτέρωμα αναπαραγωγής. Το αρσενικό διαφέρει από το θηλυκό μόνο από την πιο πιο σκούρα κορυφή του κεφαλιού, ενώ κατά το πρώτο έτος της ζωής τους, τα αρσενικά έχουν ωχροκίτρινο πρόσωπο.

Ενήλικη λευκοσουσουράδα του υποείδους M. a. subpersonata

Στα νεαρά άτομα η άνω επιφάνεια του σώματος είναι κυρίως γκρίζα με κάποια ελαφρά κίτρινη απόχρωση και με τη ράχη λίγο πιο φωτεινή, ενώ η κορυφή του κεφαλιού και ο λαιμός έχουν ελαφρώς καφετί χρώμα. Η περιοχή πίσω από το μάτι φέρει μιαν ανοιχτόχρωμη λωρίδα, ενώ οι πλευρές του λαιμού, το πηγούνι και το μπροστινό του τμήμα είναι «βρώμικα» λευκά. Το στήθος φέρει μία σταχτοκίτρινη κεντρική περιοχή, ενώ οι πλευρές του στήθους είναι γκρι. Οι πτέρυγες και τα φτερά της ουράς μοιάζουν με των ενηλίκων, αλλά ξεθωριάζουν γρήγορα και στη συνέχεια δείχνουν μικρή αντίθεση μεταξύ των κέντρων και των ραφών τους.

Βιομετρικά στοιχεία

• Μήκος σώματος μαζί με την ουρά: (16,5-) 18 έως 19 (-21) εκατοστά (τα ασιατικά υποείδη είναι λίγο μεγαλύτερα)
• Μήκος χορδής πτέρυγας: ♂ 9,1 ± 0,2 εκατοστά [Εύρος 8,7 – 9,5 εκατοστά (σε δείγμα Ν=3.223 ατόμων στο Ηνωμένο Βασίλειο)], ♀ 8,8 ± 0.2 εκατοστά [Εύρος 8,4 – 9,2 εκατοστά (Ν=2.640)]
• Μήκος ουράς: 9 εκατοστά
• Βάρος: ♂ 20,7 – 26,5 γραμμάρια (Ν=2.825), ♀ 19,7 – 25,0 γραμμάρια (Ν=2.348) ^[37]

(Πηγές: ^{[38][39][40][41][42][43][44][45][46][47][48][49]}

Τροφή

Η ακριβής σύνθεση της διατροφής του είδους ποικίλλει ανά περιοχή, αλλά τα χερσαία και υδρόβια έντομα και άλλα μικρά ασπόνδυλα αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της. Περιλαμβάνονται σκαθάρια, λιβελούλες, μικρά σαλιγκάρια, αράχνες, σκουλήκια, καρκινοειδή, Δίπτερα και οι προνύμφες τους. ^[50] Μικρoί γόνοι ιχθύων έχουν επίσης καταγραφεί στη λεία του πτηνού. Η λευκοσουσουράδα είναι κάπως ασυνήθιστη σε εκείνες τις περιοχές όπου δεν είναι αποδημητική, δεδομένου ότι είναι εντομοφάγο πουλί που συνεχίζει να τρέφται με έντομα κατά τη διάρκεια του χειμώνα (τα περισσότερα άλλα εντομοφάγα πτηνά σε εύκρατα κλίματα μεταναστεύουν ή στρέφονται σε φυτικά υλικά). ^[51] Ωστόσο, σπάνια μπορεί να τρώγονται και μικροί καρποί ή σπέρματα

Η αναζήτηση της τροφή τους γίνεται, κυρίως σε ανοικτές περιοχές με μικρή ή καθόλου βλάστηση, σχεδόν πάντοτε στο έδαφος, σπανιότερα στον αέρα όπως κάνουν οι μυγοχάφτες. ^[52] Αυτές μπορεί να είναι παραθαλάσσιες περιοχές, οικισμοί με κοντινά νερά, δρόμοι, μονοπάτια ή λιβάδια. Συλλαμβάνεται μόνο εκτεθειμένη λεία, ιδιαίτερα εκείνη που προέρχεται από το σκάψιμο ή τη διαταραχή που προκαλούν με την κίνησή τους στο έδαφος διάφορα μεγάλα ζώα, όπως αγελάδες πρόβατα και άλογα. ^[53][54][55]

Πτήση

Ενήλικη λευκοσουσουράδα του υποείδους M. a. yarrellii

Η πτήση της λευκοσουσουράδας είναι πολύ χαρακτηριστική, με ταχύτατη και ακριβή απογείωση και προσγείωση. Πετάει πολύ κυματιστά (undulating), ενώ όσο βρίσκεται στον αέρα αρθρώνει χαρακτηριστική φωνή. Όσο βρίσκεται στο έδαφος τρέχει πολύ γρήγορα και βρίσκεται πάντοτε σε επιφυλακή.

Ηθολογία

Η χαρακτηριστική κίνηση της ουράς της λευκοσουσουράδας, όπως άλλωστε και όλων των σουσουράδων έχει μελετηθεί αρκετά, αλλά δεν έχει δοθεί κάποια ικανοποιητική εξήγηση της αιτίας που την προκαλεί. Κάποιοι ερευνητές υποθέτουν ότι, αυτό συμβαίνει για να προκαλέσει τον αιφνιδιασμό των εντόμων, που είναι η βασική της λεία. Άλλοι υποστηρίζουν ότι είναι μία κίνηση συμβολικής ιεραρχικής σημασίας μέσα σε ένα σμήνος, ενώ τελευταίες μελέτες υποστηρίζουν ότι είναι ένα «σήμα» επιφυλακής απέναντι σε πιθανούς θηρευτές. ^[56]

Φωνή

• Δείγματα φωνής (εξωτερικός σύνδεσμος)

Αναπαραγωγή

Οι λευκοσουσουράδες αποκτούν σεξουαλική ωριμότητα από το 1ο έτος της ζωής τους, είναι μονογαμικά πτηνά και υπερασπίζονται τις περιοχές αναπαραγωγής τους, ^[57] ωστόσο, έχουν καταγραφεί και περιπτώσεις πολυγυνίας. ^[58][59] Η αναπαραγωγική περίοδος για τους περισσότερους πληθυσμούς είναι από τον Απρίλιο έως τον Αύγουστο, με την περίοδο να αρχίζει αργότερα στις βόρειες περιοχές. Και τα δύο φύλα είναι υπεύθυνα για την κατασκευή της φωλιάς, με το αρσενικό συνήθως να αρχίζει και, το θηλυκό να ολοκληρώνει τη διαδικασία.

Στα εδάφη όπου αναπαράγεται (βλ. Βιότοπος), η λευκοσουσουράδα φωλιάζει σε τρύπες ή κοιλότητες που πρακτικά μπορεί να βρίσκονται παντού, όπως σε κτήρια, τοίχους, αχυροσκεπές, σωλήνες, όχθες, γκρεμούς, δένδρα, συστάδες από αμμόφιλες πόες, αλλά ακόμη και φωλιές άλλων πτηνών, κυρίως χελιδονιών. ^[60] Η φωλιά είναι μία πρόχειρη κυπελοειδής κατασκευή από κλαδιά, χόρτα , φύλλα, ρίζες και βρύα. Επιστρώνεται με μαλακά υλικά, όπως τρίχες, φτερά και μαλλί από ζώα.

• Μια φωλιά βρέθηκε κατασκευασμένη μέσα στο κρανίο ενός θαλάσσιου ίππου, ενώ μπορεί να εκμεταλλεύεται τα φράγματα από τους κάστορες, ή και τις παλιές φωλιές χρυσαετών. ^[61]

Η ωοτοκία πραγματοποιείται άπαξ στις βόρειες περιοχές, αλλά δύο φορές στις νότιες -σπάνια μέχρι και τρεις- και, η γέννα αποτελείται από 5-6, κάποιες φορές από 3-7 αυγά, διαστάσεων 20,6×15,3 χιλιοστών και βάρους 2,3 γραμμαρίων, εκ των οποίων ποσοστό 6% είναι κέλυφος. Η επώαση πραγματοποιείται μόνον από το θηλυκό, κυρίως τη νύχτα, πολύ σπάνια με τη συμμετοχή του αρσενικού και, διαρκεί 12-14 ημέρες. ^[62][63]

Φωλιά λευκοσουσουράδας με νεοσσούς

Οι νεοσσοί είναι φωλεόφιλοι, γεννιούνται δηλαδή ανήμποροι, με υποτυπώδες χνούδι και χρήζουν της άμεσης προστασίας των γονέων. Και οι δύο γονείς φροντίζουν για τη διατροφή των νεοσσών μέχρι να μπορούν να πετάξουν σε περίπου 13-16 ημέρες, ενώ συνεχίζουν να επιτηρούνται για άλλη μια εβδομάδα μετά την ανάπτυξη του πρώτου πτερώματος. ^[64]

• Αν και είναι γνωστό ότι η λευκοσουσουράδα είναι ένα είδος-ξενιστής του κούκου, εγκαταλείπει συνήθως τη φωλιά, αν έχει παρασιτιστεί. Οι επιστήμονες θεωρούν πως αυτό συμβαίνει επειδή η λευκοσουσουράδα είναι πολύ μικρή για να ωθήσει τα ξένα αυγά έξω από τη φωλιά, και με πολύ μικρό ράμφος για να τα καταστρέψει με ραμφισμούς. ^[65]

Κατάσταση πληθυσμού

Το μέγεθος του παγκόσμιου πληθυσμού είναι άγνωστο, αλλά πιστεύεται ότι είναι μεγάλο, με το είδος να περιγράφεται ως «κοινό», τουλάχιστον σε κάποιες θέσεις της επικράτειάς του. Οι πληθυσμικές τάσεις δεν έχουν ποσοτικοποιηθεί, αλλά το είδος δεν πιστεύεται ότι θα προσεγγίσει τα κατώτατα όρια για το κριτήριο μείωσης του πληθυσμού του στην Κόκκινη λίστα του IUCN (δηλαδή μείωση κατά περισσότερο από 30% μέσα σε δέκα χρόνια ή τρεις γενεές). Για τους λόγους αυτούς, το είδος αξιολογείται ως Ελαχίστης Ανησυχίας (LC). ^[66] Το είδος έχει προσαρμοστεί καλά στις αλλαγές στο περιβάλλον που προκαλέι ο άνθρωπος και, στην πραγματικότητα, τις εκμεταλλεύεται προς όφελός του.

Τους μεγαλύτερους καταγεγραμμένους αναπαραγωγικούς πληθυσμούς στην Ευρώπη, διαθέτουν η Ρωσία (χώρα-«κλειδί»), η Γαλλία, η Ρουμανία, η Λευκορωσία και η Γερμανία. ^[67]

Κατάσταση στην Ελλάδα

Παρόλο που οι λευκοσουσουράδες αναπαράγονται σχεδόν σε όλο τον ηπειρωτικό χώρο από την Πελοπόννησο και βορειότερα, καθώς και στα περισσότερα νησιά -ωστόσο, είναι σπάνιες στο Ιόνιο-, η παρουσία τους είναι αρκετά σποραδική και διακεκομμένη. Κατά την διάρκεια του χειμώνα παρατηρούνται πολύ περισσότερο, αφ’ ενός λόγω της υψομετρικής μετακίνησης των περισσοτέρων ορεινών πληθυσμών προς τις περιοχές με μικρότερο υψόμετρο, αφ’ ετέρου λόγω της εισροής των μεταναστευτικών πληθυσμών από τις βορειότερες χώρες. ^[68] Σε αυτή την περίπτωση είναι πολύ δύσκολο να διακριθούν οι επιδημητικοί από τους μεταναστευτικούς πληθυσμούς, αν και είναι βέβαιο ότι οι πρώτοι είναι, σχετικά, ολιγάριθμοι.

Οι χειμωνιάτικες συναθροίσεις του είδους, φθάνουν σε μεγάλα νούμερα, ακόμη και εντός του οικιστικού ιστού. Οι αφίξεις αρχίζουν ήδη από τις τελευταίες ημέρες του Σεπτεμβρίου, για να κορυφωθούν στα τέλη Οκτωβρίου. Αντιστρόφως, οι διαχειμάζοντες πληθυσμοί αναχωρούν για τις αναπαραγωγικές επικράτειες κατά το πρώτο 15νθήμερο του Μαρτίου, αναμιγνυόμενοι σε μεγάλα μεταναστευτικά σμήνη, από τα τέλη Μαρτίου μέχρι τα μέσα Απριλίου. ^[69]

Καθεστώς προστασίας

Συμπεριλαμβάνεται στα είδη του Παραρτήματος ΙΙ της Σύμβασης της Βέρνης για τη διατήρηση της ευρωπαϊκής άγριας ζωής και των φυσικών βιοτόπων.

Άλλες ονομασίες

Η λευκοσουσουράδα απαντά στον ελλαδικό χώρο και με τις ονομασίες Κωλοσούσα, Ασπροσουσουράδα, Σεισούρα, Σεισουράδα, Σεισουρήθρα, Τσιλιβήθρα, ^[70] Σκαλιφούρτα, Τσικλαρίδα και Τσίνα. ^[71]

Παραπομπές

Πηγές

• Akhtar,Syed Asad; Prakash,Vibhu (1989). Streakeyed Pied Wagtail, Motacilla alba ocularis Swinhoe from Harike Lake, Punjab. J. Bombay Nat. Hist. Soc. 86 (2): 246.
• Ahas, R.; Aasa, A. 2006. The effects of climate change on the phenology of selected Estonian plant, bird and fish populations. International Journal of Biometeorology 51: 17-26.
• Alstrom, P. & Mild, K. (2003). Pipits and wagtails. Princeton Univ. Press.
• Badyaev, A. V.; Gibson, D. D. and Kessel, B. (1996). White Wagtail (Moticilla alba) . The Birds of North America Online. Ithaca: Cornell Lab of Ornithology. doi:10.2173/bna.236. Retrieved 16 April 2010.
• Davies, N.B. (1976). Food, Flocking and Territorial Behaviour of the Pied Wagtail (Motacilla alba yarrellii Gould) in Winter. The Journal of Animal Ecology 45 (1): 235–253. doi:10.2307/3777. JSTOR 3777.
• del Hoyo, J.; Elliot, A. & Christie D. (editors). (2004). Handbook of the Birds of the World. Volume 9: Cotingas to Pipits and Wagtails. Lynx Edicions. ISBN 84-87334-69-5
• Hans-Günther Bauer, Einhard Bezzel und Wolfgang Fiedler (Hrsg.): Das Kompendium der Vögel Mitteleuropas: Alles über Biologie, Gefährdung und Schutz. Band 2: Passeriformes – Sperlingsvögel, Aula-Verlag Wiebelsheim, Wiesbaden 2005, ISBN 3-89104-648-0
• Helmut Ölschlegel: Die Bachstelze, Die neue Brehm-Bücherei, A. Ziemsen Verlag, Wittenberg Lutherstadt 1985, (ISBN 3-89432-359-0, unveränderte Neuauflage von 2005)
• IUCN Red List: http://www.iucnredlist.org/
• J. Alonso, I. Henderson, F. Purroy: White Wagtail (Motacilla Alba) in W. J. M. Hagemeijer, M. J. Blair: The EBCC Atlas of European Breeding Birds – their distribution and abundance, T & A D Poyser, London 1997, ISBN 0-85661-091-7, S. 498–499
• J. Hölzinger (Hrsg.): Die Vögel Baden-Württembergs, Bd. 3.1 Singvögel, Verlag Eugen Ulmer GmbH & Co., Stuttgart 1999, ISBN 3-8001-3493-4
• Jenkins, D.; Watson, A. 2000. Dates of first arrival and song of birds during 1974-1999 in mid-Deeside, Scotland. Bird Study 47: 249-251.
• Jenni, L.; Kery, M. 2003. Timing of autumn bird migration under climate change: advances in long-distance migrants, delays in short-distance migrants. Proceedings of the Royal Society of London Series B 270(1523): 1467-1471.
• Moksnes, Arne; Eivin Roskaft & Anders T. Braa (April 1991). Rejection Behavior by Common Cuckoo Hosts Towards Artificial Brood Parasite Eggs (PDF). Auk 108 (2): 248–254.
• Pittie,Aasheesh; Kulkarni,MS; Mathew,Rajeev (1998). Range extension of White Wagtail Motacilla alba leucopsis at Pocharam Lake, Medak District, Andhra Pradesh. J. Bombay Nat. Hist. Soc. 95 (2): 347–348.
• Randler, C (2006). "Is tail wagging in white wagtails, Motacilla alba, an honest signal of vigilance?" Animal Behaviour 71 (5): 1089–1093 Abstract
• Simms, Eric (Author); Arlott, Norman (Illustrator) (1992). Larks, Pipits and Wagtails (Collins New Naturalist). Harper Collins. pp. 233–252. ISBN 000219871 Check |isbn= value (help).
• Sokolov, L. V.; Gordienko, N. S. 2008. Has recent climate warming affected the dates of bird arrival to the Il'men Reserve in the Southern Urals? Russian Journal of Ecology 39: 56-62.
• Ticehurst, CB (1922). Notes on Indian wagtails. J. Bombay Nat. Hist. Soc. 28 (4): 1082–1090.
• Tryjanowski, P.; Kuzniak, S.; Sparks, T. H. 2002. Earlier arrival of some farmland migrants in western Poland. Ibis 144: 62-68.
• Tyler, S. (2004) Family Motacillidae (Pipits and Wagtails) pp.777–778 in del Hoyo, J.; Elliot, A. & Christie D. (editors). (2004). Handbook of the Birds of the World. Volume 9: Cotingas to Pipits and Wagtails. Lynx Edicions. ISBN 84-87334-69-5
• Urs N. Glutz von Blotzheim, Kurt M. Bauer: Handbuch der Vögel Mitteleuropas (HBV). Band 10/II, Passeriformes (1. Teil), Motacillidae – Prunellidae, AULA-Verlag, 1985/2001, ISBN 3-923527-00-4
• Vahatalo, A. V.; Rainio, K.; Lehikoinen, A.; Lehikoinen, E. 2004. Spring arrival of birds depends on the North Atlantic Oscillation. Journal of Avian Biology 35: 210-216.
• Voelker, Gary (2002). Systematics and historical biogeography of wagtails: Dispersal versus vicariance revisited. Condor 104 (4): 725–739. doi:10.1650/0010-5422(2002)104[0725:SAHBOW]2.0.CO;2.

Βιβλιογραφία

• «Το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλουμένων Σπονδυλοζώων της Ελλάδας» (RDB), Αθήνα 1992
• Bertel Bruun, Birds of Britain and Europe, Hamlyn 1980.
• Bob Scott and Don Forrest, The Birdwatcher’s Key, Frederick Warne & Co, 1979
• Christopher Perrins, Birds of Britain and Europe, Collins 1987.
• Colin Harrison & Alan Greensmith, Birds of the World, Eyewitness Handbooks, London 1993
• Colin Harrison, Nests, Eggs and Nestlings Of British and European Birds, Collins, 1988.
• Dennis Avon and Tony Tilford, Birds of Britain and Europe, a Guide in Photographs, Blandford 1989
• Detlef Singer, Field Guide to Birds of Britain and Northern Europe, The Crowood Press, Swindon 1988
• Enticott Jim and David Tipling: Photographic Handbook of the Seabirds of the World, New Holland, 1998
• Gray, Mary Taylor The Guide to Colorado Birds, Westcliffe Publishers, 1998
• Handrinos & Akriotis, The Birds of Greece, Helm 1997
• Hermann Heinzel, RSR Fitter & John Parslow, Birds of Britain and Europe with North Africa and Middle East, Collins, 1995
• Howard and Moore, Checklist of the Birds of the World, 2003.
• Jim Flegg, Field Guide to the Birds of Britain and Europe, New Holland, London 1990
• Jobling, J. 1991. A dictionary of scientific bird names. University Press, Oxford.
• Killian Mullarney, Lars Svensson, Dan Zetterström, Peter J. Grant, Τα Πουλιά της Ελλάδας Της Κύπρου και της Ευρώπης, ΕΟΕ, 2007
• Killian Mullarney, Lars Svensson, Dan Zetterström, Peter J. Grant, Τα Πουλιά της Ελλάδας Της Κύπρου και της Ευρώπης, Collins
• Linnaeus, Carolus (1758). Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Tomus I. Editio decima, reformata (in Latin). Holmiae (Laurentii Salvii).
• Peter Colston and Philip Burton, Waders of Britain and Europe, Hodder & Stoughton, 1988
• R. Grimmett, C. Inskipp, T. Inskipp, Birds of Nepal, Helm 2000
• Rob Hume, RSPB Complete Birds of Britain and Europe DK, 2002
• Valpy, Francis Edward Jackson, An Etymological Dictionary of the Latin Language
• Βασίλη Κλεισούρα, Εργοφυσιολογία, εκδ. Συμμετρία, Αθήνα 1990
• Γεωργίου Δ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Αθήνα 2002
• Χανδρινός Γ. και Δημητρόπουλος Α.: Τα Αρπακτικά Πουλιά της Ελλάδας, εκδ. Ευσταθιάδης, Αθήνα, 1982
• Γιώργος Σφήκας, Πουλιά και Θηλαστικά της Κρήτης, Ευσταθιάδης, 1989
• Γιώργος Σφήκας, Πουλιά και Θηλαστικά της Κύπρου, Ευσταθιάδης, 1991
• Ιωάννη Όντρια (I), Πανίδα της Ελλάδας, τόμος Πτηνά.
• Ιωάννη Όντρια (II), Συστηματική Ζωολογία, τεύχος 3.
• Ιωάννου Χατζημηνά, Επίτομος Φυσιολογία, εκδ. Γρ. Παρισιάνου, Αθήνα 1979
• Ντίνου Απαλοδήμου, Λεξικό των ονομάτων των πουλιών της Ελλάδας, 1988.
• Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, εκδ. 1996 (ΠΛΜ)
• Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963 (ΠΛ)
• Σημαντικές Περιοχές για τα Πουλιά της Ελλάδας (ΣΠΕΕ), ΕΟΕ 1994
• Χανδρινός Γιώργος (Ι), «Το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλουμένων Σπονδυλοζώων της Ελλάδας»

Ак чәперчек, сиртмәкойрык (кәмәрчен, бозтишкеч, лат. Motacilla alba) — сиртмәкойрыклар гаиләлегеннән, Австралиядан башка бөтен илләрдә яши торган, бөҗәкләр белән тукланучы, йорт тирәсендә еш оялый торган, җирдә йөргәндә койрыгын селкетеп йөри торган чуар кош.

Характеристикасы

Чыпчыктан зурлык. Озын койрыклы һәм төз гәүдәле матур кош. Койрыгын тоташ сикертеп, туктый-туктый йөгереп йөри. Аркасы аксыл соры, түбәсе, җилкәсе куе соры. Тамагы, түше, канатлары һәм койрыгы кара. Канатларында, койрыгының ике як кырыйларында ак сызыклар бар, корсак ягы ак. Башка сиртмәкойрыклардан гомуми ак төсе белән аерыла.

Тавышы

Тавышы яңгыравыклы: «тити-три», «тирли».

Яшәү рәвеше

Елга буйларында яши. Бөҗәкләр белән туклана. Күчмә кош. Киң таралган. Таш араларында, агач куышларында, иске корылмаларда оялый, соры тимгелле 5-6 ак йомырка була.

Әдәбият

Э. Ф. Ишбирзин. Башкортостан коштары китабы. Уфа,1986 ел. ИБ № 3478 28.693.35 И 90

1. ↑ ^{1,0 1,1 1,2} Integrated Taxonomic Information System — 1996.
   https://wikidata.org/wiki/Track:Q82575">https://wikidata.org/wiki/Track:P815">
2. ↑ ^{2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 2,13 2,14 2,15 2,16 2,17 2,18 2,19 2,20 2,21 2,22 2,23 2,24 2,25} IOC World Bird List. Version 6.3 — 6.3 — 2016. — doi:10.14344/IOC.ML.6.3
   https://wikidata.org/wiki/Track:Q27042747">
3. ↑ ^{3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 3,10 3,11 3,12 3,13 3,14 3,15 3,16 3,17 3,18 3,19 3,20 3,21 3,22 3,23 3,24 3,25} IOC World Bird List, Version 6.4 — 2016. — doi:10.14344/IOC.ML.6.4
   https://wikidata.org/wiki/Track:Q27907675">
4. ↑ IOC World Bird List. Version 7.2 — 2017. — doi:10.14344/IOC.ML.7.2
   https://wikidata.org/wiki/Track:Q29937193">
5. ↑ Gwefan Llên Natur
   https://wikidata.org/wiki/Track:Q23002367">
6. ↑ ^{6,0 6,1 6,2 6,3} Кызыл китап — 1964.
   https://wikidata.org/wiki/Track:P627">https://wikidata.org/wiki/Track:Q32059">
7. ↑ ^{7,0 7,1 7,2 7,3} Бельгийский список видов
   https://wikidata.org/wiki/Track:P7202">https://wikidata.org/wiki/Track:Q64007131">
8. ↑ Finnish Biodiversity Information Facility
   https://wikidata.org/wiki/Track:Q72729671">https://wikidata.org/wiki/Track:P7552">
9. ↑ The IUCN Red List of Threatened Species 2019.3 — 2019.
   https://wikidata.org/wiki/Track:Q80825288">
10. ↑ https://www.birdlife.cz/co-delame/akce-pro-verejnost/ptak-roku/
11. ↑ Per G P Ericson Flight speeds among bird species: allometric and phylogenetic effects // PLoS Biol. / J. A. Eisen — Public Library of Science, 2007. — ISSN 1544-9173; 1545-7885 — doi:10.1371/JOURNAL.PBIO.0050197 — PMID:17645390
    https://wikidata.org/wiki/Track:Q21504273">https://wikidata.org/wiki/Track:Q2000017">https://wikidata.org/wiki/Track:Q233358">https://wikidata.org/wiki/Track:Q1771695">https://wikidata.org/wiki/Track:Q28757434">

Белата тресиопашка (науч. Motacilla alba) е мала врапчевидна птица, од фамилијата на тресиопашките (Motacillidae). Видот е распространет речиси низ цела Европа и Азија, и во делови на северна Африка. Ја има и во Македонија. Во умерените краишта е постојан жител, но во постудените е птица преселница која зимува во Африка.

Таа е инсектојадна птица на отворената земја, која претпочита во близина да има вода. Сака голи предели каде може да го види пленот. Во урбаните средини се прилагодува и се храни на поплочените паркинзи. Гнезди во дупките на камените ѕидови и слични вештачки или природни места.

Белата тресиопашка е национална птица на Латвија.^[2]

Таксономија и систематизација

Рaспространетост на расите

Белата тресиопашка е еден од многуте видови за првпат опишани од Карл Лине во неговата книга од 18 век Systema Naturae, и сè уште го носи своето оригинално научно име Motacilla alba.^[3]

Во моментов се издвојуваат 9 или 11 подвида. Разликите во боите на перјето и распространетоста на подвидот се прикажани подолу: ^[4]

Опис

Возрасен со пиле во Казахстан

Белата тресиопашка е тенка, витка птица, со должина од 16.6 до 19 см (источноазиските се подолги и достигаат до 21 см), со карактеристична долга опашка која постојано се тресе. Нејзината просечна тежина е 25 грама, а животен век околу 12 години.^[6] Номинираниот подвид Motacilla alba alba, во основа е сива одозгора и бела одоздола, со бело лице, црна капа и црн врат.

Таа има повеќе подвидови кои се разликуваат во шарките на перјето на крилјата, грбот или главата. Некои раси покажуваат полов диморфизам за време на сезоната на парење. Околу 6 подвида може да бидат присутни во Индија или југоисточна Азија за зимување и тука тешко може да се распознаваат.^{[7][8][9][10]}

Повикот е остро чисик, а песната е пријатно црцорење.^[11]

Распространетост и живеалиште

Распространетост. Жолто - лете; зелено - преку цела година; сино - зимување.

Овој вид се размножува низ Евроазија до 75° северна географска ширина, а единствено го нема во Арктикот каде температурата во јули е помалку од 4 °C. Исто така, се размножува во планините на Мароко и западна Алјаска. Живеалиштата му се разновидни и единствено го нема во пустините.^[11]

Белата тресиопашка е постојан жител во умерените делови на својот опсег, како западна Европа и Медитеранот, но е птица преселница во остатокот од својата распространетост. Северноевропските птици зимуваат околу Медитеранот и во тропска и субтропска Африка,^[12] а азиските птици мигрираат во Среден Исток, Индија,^[5] и југоисточна Азија.^[13] Птиците од северна Америка, исто така, мигрираат во тропска Азија.^[14]

Однесување

Највидлива и најкарактеристична навика на оваа птица е постојано тресење на опашката, од каде и го добила името на својата фамилија. Но сепак, покрај очигледноста на ваквото однесување, сè уште не е сосема јасно зошто го прави тоа. Се сугерира дека можеби така го разбркува пленот или покажува покорност кон другите тресиопашки. Во неодамнешна студија, пак, се претпоставува дека на тој начин ја покажува својата будност пред потенцијалните предатори.^[15]

Исхрана

Исхраната на белата тресиопашка варира според локацијата, но земните и водните инсекти, како и останатите без’рбетници се основата на нејзината исхрана. Јаде разни бубачки, вилини коњчиња, мали полжави, пајаци, црви, ракчиња, и најважно - муви.^[5] Не е невообичаено да јадат и мали рипчиња. На некој начин, исхраната на белата тресиопашка е невообичаена, затоа што онаму каде што е постојан жител и преку зимата продолжува да се храни со без’рбетници, за разлика од другите птици кои во тој период јадат растителна храна.^[16]

Размножување

МладенчеM. a. yarrellii во Англија. Има сиво лице и сиво на градите

Младенче M. a. alba во Норвешка со сиво лице и гради

Белите тресиопашки се моногамни птици кои си ја бранат територијата за размножување.^[5] Сезоната на парење трае од април до август, а започнува малку подоцна во посеверните краишта. Двата родитела се одговорни за градењето на гнездото, мажјакот е оној што го започнува, а женката го завршува процесот. При второто легло кај подвидот personata женката сама го гради второто гнездо, а мажјакот ги доодгледува младенчињата од првото.^[17] Гнездото претставува груба чашка направена од гранчиња, трева, лисја и други растителни материјали. Внатре е послано со меки материјали, вклучувајќи и животински влакна. Го сместуваат во пукнатина или дупка, по можност веднаш до река или ров, но, исто така, се прилагодуваат во урбани услови, па гнездат во ѕидови, мостови и згради. Едно гнездо е пронајдено во череп на морж, а многу често овие птици ги прават гнездата и во внатрешноста на поголеми гнезда од други птици, како на пример, на златен орел.^[17] Несат 3-8 јајца, но обично 4-6. По боја се кремави со синозелен или тиркизен сјај и со црвеникави многубројни точки.^[18] Обата родитела ги квачат јајцата, иако женката тоа го прави повеќе, инкубирајќи ги ноќе. Јајцата се испилуваат по 12 (најдоцна 16) дена. Пилињата ги хранат двајцата родители додека тие да се оперјат по 14 дена, и уште една недела потоа.

Познато е дека оваа птица е често домаќин на кукавицата, но таа откако ќе забележи дека гнездото ѝ е со паразит, го напушта. Научниците теоретизираат дека ова се случува затоа што тресиопашката е многу мала за да го истурка јајцето и има премал клун за да го уништи.^[19]

Статус

Овој вид има широка распространетост, на повеќе од 10 милиони км². Големината на популацијата не е позната, но се верува дека е многу голема опишувајќи го овој вид како вообичаен во поголемиот дел од нејзиниот опсег. Статусот на белата тресиопашка е вид со најмала загриженост.^[1] Популацијата во Европа е стабилна.^[12] Видот добро се адаптира кон промените предизвикани од човекот и ги користи градежните структури за свои места за гнездење, а отворените поплочени површини за исхрана.^[5] Во многу градови, впечатливо во Даблин, на пример, големи јата доаѓаат да презимуваат.

Галерија

Наводи

Плиска біла

Плиска біла (Motacilla alba) є малый співавый птах з родины кониковых. Є в списку храненых IUCN.

Росшырїня

Богато є росшырена на россяглій теріторії Европы, Азії і северной Африкы. Про жывот потребує одкрыты, як ся дасть вогкы локаліты, зато ся часто находить близко рік, потоків, озер і рыбників, де їмать передовшыткым дрібных хробаків, в послїднї добі ся зачав росшырёвати і до векшых міст. Гнїздить в природный і умелых дутинах, де звычайно кладе 5 -6 яєць.

З правила є перелїтна, европскы птахы реґуларно міґрують напрямом до далекой Африкы, одкы ся до середнёй Европы зачінають вертати в малых чіслах уж в януарі. В дакотрых роках можуть даякы екземплары в зимі і перебыти, переважно коло незамерзаючіх вод.

Ознакы

Самець мать біле чоло, лиця і бріх, білы краї довгого, чорного хвоста, білы краї пірок в крыли і чорну верьхню часть головы і тыл, чорну грудь і сивы крижы. Самічка є задарбена подобно, але мать сивый тыл. Молоды птахы не мають чорны ознакы на голові і груди. В першій зимі жывота мають молоды птахы чорну грудь.

Референції

1. ↑ Motacilla alba. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2007. International Union for Conservation of Nature. 2004. http://www.iucnredlist.org/apps/redlist/details/53103. Одказ перевіреный 22 May 2007.

धोबिन (अंगरेजी: White wagtail, बै॰:Motacilla alba) चिरइन के एगो प्रजाति बाटे।

संदर्भ

परीट

परीट अथवा धोबी पक्षी (इंग्रजी: White Wagtail) (शास्त्रीय नावः Motacilla alba) हा स्थलांतरित पक्षी आहे. हिवाळ्यात पाणथळी जागांजवळ हा पक्षी दिसतो. सारख्या आपटणाऱ्या शेपटीमुळे याचे नावे परीट असे पडले आहे.इंग्रजी नावावरुन 'सतत शेपटी हालविणारा' असा अर्थ ध्वनित होतो.

বগা বালিমাহী, (ইংৰাজী: White Wagtail, বৈজ্ঞানিক নাম-Motacilla alba) এটা সৰু আকাৰৰ বালিমাহী চৰাইৰ প্ৰজাতি৷ ই ঘাইকৈ ইউৰোপ, এছিয়া আৰু উত্তৰ আফ্ৰিকাত প্ৰজনন কৰে৷ বগা বালিমাহী পতংগভোজী৷ ইহঁতে প্ৰধানকৈ জলাশয় বা পানীৰ অন্যান্য উৎসৰ আশে পাশে চৰে৷

বিৱৰণ

The White Wagtail is a slender bird, 16.5–19 cm (6½–7½ in) in length (East Asian subspecies are longer, measuring up to 21 cm (8¼ in), with the characteristic long, constantly wagging tail of its genus. Its average weight is 25 g (0.88 oz) and the maximum lifespan in the wild is ca. 12 years.^[2] The nominate subspecies Motacilla alba alba is basically grey above and white below, with a white face, black cap and black throat. he call of the White Wagtail is a sharp chisick, slightly softer than the version given by the Pied Wagtail. The song is a pleasant twittering, more regular in White than Pied, but with little territorial significance, since the male uses a series of contact calls to attract the female.^[3]

টেক্স'নমি

Nine or eleven subspecies are currently recognised. Information on the plumage differences and distribution of the subspecies of the White Wagtail is shown below.^[4]

বিতৰণ

Worldwide distribution of the White Wagtail. Yellow denotes summer range, green year round range, blue winter range.

This species breeds throughout Eurasia up to latitudes 75°N, only being absent in the Arctic from areas where the July isotherm is less than 4 °C. It also breeds in the mountains of Morocco and western Alaska.

বাসস্থান

It occupies a wide range of habitats, but is absent from deserts.^[3]

আচৰণ

The most conspicuous habit of this species is a near-constant tail wagging, a trait that has given the species, and indeed the genus, its common name. In spite of the ubiquity of this behaviour, the reasons for it are poorly understood. ^[9]

খাদ্য

The exact composition of the diet of White Wagtails varies by location, but terrestrial and aquatic insects and other small invertebrates form the major part of the diet. These range from beetles, dragonflies, small snails, spiders, worms, crustaceans, to maggots found in carcasses and, most importantly, flies in the order Diptera.^[5] Small fish fry have also been recorded in the diet. ^[10]

প্ৰজনন

A juvenile M. a. yarrellii in England. It has a grey face and grey area on its chest

Juvenile M. a. alba in northern Norway, showing the grey face and chest

White Wagtails are monogamous and defend breeding territories.^[5] The breeding season for most is from April to August, with the season starting later further north. Both sexes are responsible for building the nest, with the male responsible for initiating the nest building and the female for finishing the process. The nest is set into a crevice or hole; traditionally in a bank next to a river or ditch, but the species has also adapted to nesting in walls, bridges and buildings. One nest was found in the skull of a walrus. They species will nest in association with other animals, particularly where available the dams of beavers and also inside the nests of Golden Eagles.^[11] Around 3–8 eggs are laid, with the usual number being 4–6. Its eggs are cream-coloured, often with a faint bluish-green or turquoise tint, and heavily spotted with reddish brown; they measure, on average, 21×15 mm (0.83×0.59 inches).^[12] Both parents incubate the eggs, although the female generally does so for longer and incubates at night. The eggs begin to hatch after 12 days (sometimes as late as 16 days). Both parents feed the chicks until they fledge at around 14 days, and the chicks are fed for another week after fledging.

স্থিতি

This species has a large range, with an estimated extent of more than 10 million km² (3.8 sq mi). The population size is unknown, but it is believed to be large, as the species is described as "common" in at least parts of its range. Population trends have not been quantified, but the species is not believed to approach the thresholds for the population decline criterion of the IUCN Red List (i.e. declining more than 30% in ten years or three generations). For these reasons, the species is evaluated as Least Concern.^[1] The population in Europe appears to be stable.^[13]

আলোকচিত্ৰৰ ভঁৰাল

• White wagtail, Moscow region, Russia 2007

• White Wagtail at Moscow region Russia April 2007

• near Hodal in Faridabad District of Haryana, India.

• Non-breeding- leucopsis race in Kolkata, West Bengal, India.

• Non-breeding- leucopsis race in Kolkata, West Bengal, India.

• Non-breeding- leucopsis race in Kolkata, West Bengal, India.

• Non-breeding- leucopsis race in Kolkata, West Bengal, India.

• Non-breeding- leucopsis race in Kolkata, West Bengal, India.

• Non-breeding- leucopsis race at Jayanti in Buxa Tiger Reserve in Jalpaiguri district of West Bengal, India.

• Male (Non-breeding- personata race) at Hodal in Faridabad District of Haryana, India.

• Male (Non-breeding- personata race) at Hodal in Faridabad District of Haryana, India.

• Male (Non-breeding- personata race) at Hodal in Faridabad District of Haryana, India.

• White Wagtail (M. a. alba)

• Pied Wagtail (M. a. yarrellii)

• Hybrid between yarrelii and alba, or a yarrelli female

• Motacilla alba yarrellii, Pied Wagtail in SE England.

• Non-breeding M. a. leucopsis in India.

• Male non-breeding M. a. personata race India

• White wagtail (Motacilla alba) at Jelgava, Latvia.

তথ্যসুত্ৰ

ਚਿੱਟਾ ਮਮੋਲਾ ਜਾਂ ਵਾਈਟ ਵੈਗਟੇਲ (ਮੋਟੇਸਿਲਾ ਐਲਬਾ) ‘ਮੋਟੇਸਿਲੀਡੇਈ’ ਵੈਗਟੇਲ ਪਰਿਵਾਰ ਇੱਕ ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਚਿੜੀ ਹੈ। ਇਹ ਲਾਤਵੀਆ ਦਾ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਪੰਛੀ ਹੈ।^[2] ਇਹ ਆਪਣੀ ਪੂਛ ਵੀ ਕਿਸੇ ਕੱਪੜੇ ਧੋਣ ਵਾਲੇ ਧੋਬੀ ਵਾਂਗ ਹੇਠ ਉੱਪਰ ਕਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਇਸ ਲਈ ਇਸ ਨੂੰ ਚਿੱਟੀ ਧੋਬਣ ਵੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ।ਇਸ ਪੰਛੀ ਦੇ ਹੋਰ ਵੀ ਕਈ ਨਾਮ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ‘ਮਾਮੋਲਾ’, ‘ਖੰਜਣ’ ਅਤੇ ‘ਬਾਲਕਤਰਾ’। ਲਾਟਵੀਆਂ ਨੇ ਇਸ ਧੋਬਣ ਚਿੜੀ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਪੰਛੀ ਐਲਾਨਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਇਹ ਚਿੜੀ ਸਰਦੀਆਂ ਵਿੱਚ ਮੈਦਾਨਾਂ ਅਤੇ ਗਰਮੀਆਂ ਵਿੱਚ ਠੰਡੇ ਪਹਾੜਾਂ ’ਤੇ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਪੰਛੀ ਦੀ ਉਮਰ 10 ਤੋਂ 12 ਸਾਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਕੀੜੇ ਖਾਣ ਕਰਕੇ ਕਿਸਾਨਾਂ ਦੀਆਂ ਮਿੱਤਰ ਹਨ।

ਅਕਾਰ

ਇਸ ਛੋਟੀ ਗਰਦਨ ਵਾਲੀ ਚਿੜੀ ਦਾ ਕੱਦਕਾਠ ਕਿਸੇ ਘਰੇਲੂ ਚਿੜੀ ਜਿੰਨਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਪਰ ਇਸ ਦੀ ਪੂਛ ਅਤੇ ਪੰਜੇ ਬਹੁਤ ਲੰਮੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਪੂਛ ਸਣੇ ਇਸ ਦੀ ਲੰਬਾਈ 17 ਤੋਂ 19 ਸੈਂਟੀਮੀਟਰ ਅਤੇ ਭਾਰ ਕੋਈ 25 ਗ੍ਰਾਮ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਸਰਦੀਆਂ ਵਿੱਚ ਇਹ ਬਹੁਤੀ ਕਾਲੀ-ਸਲੇਟੀ ਭਾਹ ਮਾਰਦੀਆਂ ਹਨ ਜਦੋਂਕਿ ਗਰਮੀਆਂ ਵਿੱਚ ਇਹ ਸਲੇਟੀ ਬਹੁਤੀ ਅਤੇ ਕਾਲੀ ਭਾਹ ਘੱਟ ਮਾਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਲੰਮੀ ਕਾਲੀ ਚੁੰਝ ਅਤੇ ਕਾਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਾਲੀਆਂ ਚਿੜੀਆਂ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਅਤੇ ਲੰਮੇ ਪੰਜੇ ਕਾਲੇ ਹੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਮੱਥਾ, ਗੱਲ੍ਹਾਂ ਅਤੇ ਸਰੀਰ ਦਾ ਹੇਠਲਾ ਪਾਸਾ ਚਿੱਟਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਸਿਰ ਅਤੇ ਗਰਦਨ ਕਾਲੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਖੰਭ ਸਲੇਟੀ, ਚਿੱਟੇ ਅਤੇ ਕਾਲੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਸਰਦੀਆਂ ਵਿੱਚ ਦਰਿਆਵਾਂ ਦੇ ਕੰਢਿਆਂ, ਛੱਪੜਾਂ ਦੁਆਲੇ, ਘਾਹ ਦੇ ਮੈਦਾਨਾਂ, ਹਲ ਵਾਹੇ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦੀਆਂ ਹਨ।ਰਾਤ ਨੂੰ ਇਹ ਸਰਕੰਢਿਆਂ ਅਤੇ ਗੰਨੇ ਦੇ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਸੌਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਗਿੱਲੀ ਜ਼ਮੀਨ ਫਰੋਲ ਕੇ ਜਾਂ ਥੋੋੜ੍ਹੇ ਪਾਣੀ ’ਚੋਂ ਜਾਂ ਹਵਾ ਵਿੱਚੋਂ ਵੀ ਉਡਾਰੀ ਮਾਰ ਕੇ ਕੀੜੇ ਜਾ ਛੋਟੇ ਜੀਵ ਫੜ੍ਹ ਲੈਂਦੀਆਂ ਹਨ।

ਅਗਲੀ ਪੀੜ੍ਹੀ

ਨਰ ਮਮੋਲਾ ਗਰਮੀਆਂ ਵਿੱਚ ਉੱਚੇ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਵੱਡੀਆਂ ਸਿਲਾਂ ਦੀਆਂ ਵਿਰਲਾਂ, ਛੋਟੇ ਪੱਥਰਾਂ ਦੇ ਢੇਰਾਂ ਵਿੱਚ, ਦਰਿਆਵਾਂ ਦੇ ਕੰਢਿਆਂ ’ਤੇ ਜਾਂ ਪੁਲਾਂ ਹੇਠ ਜੜ੍ਹਾਂ ਅਤੇ ਘਾਹ ਨਾਲ ਗੋਲ ਪੋਲਾ ਅਤੇ ਮੁਲਾਇਮ ਆਲ੍ਹਣਾ ਬਣਾਉਣਾ ਅਤੇ ਮਾਦਾ ਨਾਲ ਲੱਗ ਕੇ ਮੱਦਦ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਮਾਦਾ ਆਲ੍ਹਣੇ ਵਿੱਚ ਚਿੱਟੇ ਰੰਗ ਦੇ 4 ਤੋਂ 6 ਅੰਡੇ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਅੰਡਿਆਂ ਉੱਤੇ ਲਾਖੇ-ਭੂਰੇ ਧੱਬੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਮਾਦਾ ਇਕੱਲੀ ਅੰਡਿਆਂ ਨੂੰ 14 ਦਿਨ ਸੇਕ ਕੇ ਬੱਚੇ ਕੱਢ ਲੈਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਅਗਲੇ 14 ਦਿਨ ਦੋਵੇਂ ਜੀਅ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵੱਡਾ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਨ।

ਵੱਖ ਵੱਖ ਝਲਕੀਆਂ

• ਮਾਸਕੋ ਖੇਤਰ, ਰੂਸ, 2007

• White Wagtail- (Non-breeding- leucopsis race) at Kolkata।।MG 3546.jpg

  Non-breeding- leucopsis race in Kolkata, West Bengal,।ndia

• ਐਮ ਏ ਐਲਬਾ

• Motacilla alba by।gors Jefimovs.jpg

  ਯੇਲਗਾਵਾ, ਲਾਤਵੀਆ ਵਿੱਚ

• M. a. yarrellii, Farmoor Reservoir, Oxfordshire

• M. a. yarrellii with insect, Farmoor Reservoir, Oxfordshire

• ਮੋਟੇਸਿਲਾ ਐਲਬਾ ਲੁਗੇਨਜ਼ ਜਾਪਾਨ ਵਿੱਚ

• Pied Wagtail from the Crossley।D Guide Britain and।reland.jpg

  ID composite, Britain

• Pied wagtail, ਬੁਕਾਨ, ਇਰਾਨ

• Pied wagtail, ਬੁਕਾਨ, ਇਰਾਨ

• ਮੋਟੇਸਿਲਾ ਐਲਬਾ ਐਲਬਾ 2016

• ਮੋਟੇਸਿਲਾ ਐਲਬਾ ਐਲਬਾ 2016

ਹਵਾਲੇ

வெள்ளை வாலாட்டிக் குருவி (white wagtail) என்பது வாலாட்டிக் குருவிக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஒரு பறவையாகும். இப்பறவை ஐரோப்பா, ஆசியா, வட ஆப்பிரிக்கா பகுதிகளில் காணப்படுகிறது.

விளக்கம்

இப்பறவை சிட்டுக்குருவியின் பருமன் உள்ளது. மெலிந்த உடலும், நீண்ட வாலும் உள்ளது. மேல்பாகம் சாம்பல் நிறத்திலும், அடிப்பாகம் வெள்ளை நிறத்திலும் இருக்கும. முன் கழுத்தில் கறுப்பாக இருக்கும். வாலை அடிக்கடி ஆட்டியபடி இருக்கும்.

மேற்கோள்கள்