الأسماء في صفحات التنقل
Regular passage visitor and winter visitor.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
'''Luscinia svecica ye una pequeña especie d'ave paseriforme de la familia Muscicapidae. Bien escondidizo, el pechiazul ye bien dáu a caminar pel suelu, sobremanera les femes. Ye insectívoru. El machu presenta un carauterísticu coloríu azul nel pechu.
El pechiazul presenta un tamañu similar al del raitán, d'ente 13 a 14 cm y alredor de 20 gramos de pesu, de figura espodada. Les sos pates y el picu son bien finos, de color gisáceo ozcuro. Los güeyos son de color negru.
Nel so plumaxe, como'l so propiu nome indica la principal carauterística ye un llurdiu azul que va dende'l gargüelu hasta'l pechu, n'ocasiones presentando una manchita blanca en mediu dependiendo de la subespecie, pero terminando siempres nuna fina franxa de plumes negres y otra franxa más estendida escontra'l banduyu de color castañu anaranxáu.
Esti pintorescu pechu representa la gran diferencia ente los exemplares machos y femes, esistiendo por tantu un claru dimorfismu sexual, siendo les femes muncho menos llamatives y vistoses. En cuanto al restu del plumaxe, les partes más clares son primero unes franjitas ablancazaes o amarellentaes que suelen tar bien estremaes y que van dende la parte cimera del picu cruciando sobre los güeyos y siguiendo un pocu más la so trayeutoria, segundu'l banduyu y finalmente la cara que son de tonos grises y marrones ablancazaos, anque la cara ye abondo menos clara. Tocantes a la cabeza, ye marrón d'un tonu bien escuru al igual que'l llombu y les nales, tamién escures pero daqué más clares que la cabeza. Bien carauterísticu ye tamién el plumaxe de la cola, siendo les puntes de color negru, ente que les partes cimeres de la mesma son de color naranxa o colloráu anaranxáu.[2]
El pechiazul tuvo clasificáu mientres enforma tiempu dientro de la familia Turdidae pero que darréu foi movida y clasificada na familia Muscicapidae. La traducción lliteral de Luscinia svecica (llatín) ye "el ruiseñor suecu".[ensin referencies]
Cuenta con unes 11 subespecies reconocíes nun principiu, anque los espertos non se ncompletamente d'alcuerdu pa certificales toes. Dellos ornitólogos consideren qu'a pesar d'esistir clares diferencies nel aspeutu y plumaxe de les distintes poblaciones del pechiazul, toes elles son en realidá la mesma especie y nun ye necesariu estremala en distintes subespecies o cuantimenos non en tantes. Sicasí, nun son pocos los estudios xenéticos que según otros ornitólogos certifiquen la necesidá d'una clasificación más específica.[3]
Les subespecies a priori bautizaes, son les siguientes:
El pechiazul distribuyir por llatitúes ártiques y septentrionales del paleárticu, ocupando toa una franxa que va dende Escandinavia hasta Asia ya inclusive Alaska, y alcontrándose de forma bien estazada nos hábitats fayadizos d'Europa central y occidental, pero ensin llegar a superar llatitúes inferiores a los 37º N. Non asina, tratar d'una especie d'aves migratories, polo que suel envernar nel sur d'España ya Italia, en países del sur d'Asia como la India, ya inclusive en delles zones del norte d'África.[4]
Na dómina de cría habiten l'altu monte, desenvolviéndose perfectamente sobre los 1000 y 2000 metros d'altitú o inclusive más. Habita en banzaos o zones húmedes según nes sos proximidaes, en montes d'abeduriu y sauce, espacios con carbes como'l piorno o'l uz, xeneralmente en terrenes próximos a pradera abiertes y con ciertu grau de mugor o encharcamiento, pero casi siempres con abondosu maleza, yá seya cerca de ríos, regueros o llagunes, pudiendo apaecer tamién en marismes que presenten una óptima vexetación mientres la migración ya ivernada.[5][6][2][4]
Ye un ave insectívora polo que básicamente s'alimenta de los inseutos qu'atrapa, xeneralmente dende les escamplaes o posaderos de zones encharcadas, concretamente, aliméntase de pequeños coleópteros, inseutos acuáticos, dípteros, lepidópteros, lo mesmo que de canesbes, etc., tamién puede inxerir ciertos frutos de parrotales monteses, y en seronda consume delles granes.[5][2]
Multimedia: Oyer el cantar de Luscinia svecica
Presenta un trino estensu, agudu y melodiosu, siendo variáu anque non demasiáu ellaboráu. N'ocasiones emite un canto imitativo.[7] El pechiazul canta sobremanera pela mañana tempranu y cuando empieza a escurecer. La voz d'alerta suena como una especie de tac caltriante.
Nidifican en fasteres de sierres y montes construyendo'l nial nel suelu usualmente non llueñe de l'agua. Polo xeneral añeren so un parrotal o próximos a la base d'este, tamién ente la trupa vexetación. A mediaos de mayu produz la puesta, que consta d'unos 5 o 7 huevo de color verde en tonu azuláu con llurdios o finos llixos acolorataos. Tres la incubación que dura unos dos selmanes y que ye realizada conxuntamente en veces ente la madre y el padre, nacen los pollos, que pueden volar al mes de salir del güevu.[8]
Según los estudios realizaos por BirdLife International nel añu 2000, la población d'esta especie n'Europa podría tar ente les 880 000 y 2 400 000 pareyes. Ente que la población de pechiazul que cría n'España envalórase que podría ser alredor d'unes 9000 o 12 800 pareyes, según F. Purroy en 1997. Anque mientres la invernación el númberu d'estes aves aumenta considerablemente n'España.[9]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. '''Luscinia svecica ye una pequeña especie d'ave paseriforme de la familia Muscicapidae. Bien escondidizo, el pechiazul ye bien dáu a caminar pel suelu, sobremanera les femes. Ye insectívoru. El machu presenta un carauterísticu coloríu azul nel pechu.
Ar vronnlaz[1] a zo ur spesad golvaneged, Luscinia svecica an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Motacilla svecica da gentañ-penn (e 1758)[2] gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).
Bevañ a ra diwar amprevaned dreist-holl.
Ar spesad a gaver an daouzek isspesad anezhañ[3] :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar vronnlaz a zo ur spesad golvaneged, Luscinia svecica an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Motacilla svecica da gentañ-penn (e 1758) gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).
La cotxa blava (Luscinia svecica), coneguda com a pitblau al País Valencià i blaveta/blaueta a les Balears, és un moixó de la família dels muscicàpids (Muscicapidae). D'hàbits migradors, cria típicament al nord d'Euràsia o a menors latituds a zones de muntanya. No crien als Països Catalans, però poden ser observats, en molt petit nombre, en zones humides litorals durant les migracions o encara com hivernants.[1]
Habita zones arbustives, herbàcies, tundres i pantans de gran part d'Euràsia, criant des del nord d'Escandinàvia i Sibèria, fins a França, nord d'Itàlia, dels Balcans, de Turquia, de l'Afganistan, de Pakistan i de l'Índia, Xina i zona del Llac Baikal. La seva distribució arriba a l'oest i nord d'Alaska. En zones meridionals de la seva distribució, com el centre de la península Ibèrica, cria a zones de muntanya. En hivern migra a zones meridionals, com l'Àfrica subsahariana i septentrional, Orient Pròxim, Pakistan i el sud-est asiàtic.[3]
És un ocell bàsicament insectívor, que atrapa petis coleòpters, formigues, lepidòpters i llurs larves. També pot menjar algunes fruites i llavors a la tardor.
Entre els mesos de Maig i Juny, ponen 4 – 6 ous en un niu amb forma de tassa, fet a terra o a la base d'un arbust. La femella cova els ous durant 13 – 15 dies i cura dels pollets durant unes dues setmanes.[2]
S'han descrit unes 10 subespècies,[4] sovint clarament diferenciables pel disseny cromàtic del pit.
La cotxa blava (Luscinia svecica), coneguda com a pitblau al País Valencià i blaveta/blaueta a les Balears, és un moixó de la família dels muscicàpids (Muscicapidae). D'hàbits migradors, cria típicament al nord d'Euràsia o a menors latituds a zones de muntanya. No crien als Països Catalans, però poden ser observats, en molt petit nombre, en zones humides litorals durant les migracions o encara com hivernants.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Bronlas (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: bronleision) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Luscinia svecicus; yr enw Saesneg arno yw Bluethroat. Mae'n perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn L. svecicus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia, Ewrop ac Affrica.
Mae'r bronlas yn perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Brych crafog Psophocichla litsitsirupa Brych chwibanol Formosa Myophonus insularis
_-_Turdidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Bronlas (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: bronleision) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Luscinia svecicus; yr enw Saesneg arno yw Bluethroat. Mae'n perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae) sydd yn urdd y Passeriformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn L. svecicus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia, Ewrop ac Affrica.
Slavík modráček (Luscinia svecica) je malý druh pěvce z čeledi lejskovitých.
Druh s velmi složitou zeměpisnou proměnlivostí. Tvoří deset poddruhů, z nichž v Evropě hnízdí čtyři: slavík modráček tundrový (Luscinia svecica svecica) obývá celý sever areálu od Skandinávie po Aljašku, slavík modráček západoevropský (Luscinia svecica namnetum) jihozápadní a střední Francii, slavík modráček středoevropský (Luscinia svecica cyanecula) střední a jižní Evropu a slavík modráček jihoruský (Luscinia svecica volgae) severní Ukrajinu, odkud zasahuje dále na východ. Dalších šest poddruhů žije v Asii.[1]
O něco menší než vrabec (délka těla 13–14 cm), štíhlý, s poměrně dlouhýma nohama. Ve všech šatech má nápadný bělavý nadoční proužek a rezavě červené strany kořene ocasu. Samec má modrou náprsenku, lemovanou zespodu černým a rezavým proužkem, s červenou nebo bílou (někdy i žádnou) skvrnou uprostřed modrého zbarvení. Na podzim je hrdlo zčásti žlutavě bílé. Samice mají na hrudi většinou jen kresbu z černých skvrn (starší samice i modré zbarvení). Mladí ptáci jsou jemně světle skvrnití a připomínají mladou červenku, jdou však snadno odlišit díky charakteristickému zbarvení ocasu.[2]
Druh s palearktickým typem rozšíření, pronikl i do Severní Ameriky. Tažný, zimuje v severní Africe a Přední a jižní Asii.[1] V severní Evropě hnízdí mezi vrbami a ve vlhkých březových lesích, jinde v bažinatých místech u mokřadů a řek s porostem keřů, rákosí, olší apod.[2]
V České republice hnízdí dva poddruhy se zcela odlišnými ekologickými nároky. Slavík modráček středoevropský (Luscinia svecica cyanecula) hnízdí především v porostech rákosu, orobince a ostřic na okrajích rybníků. Pozorování tohoto poddruhu v hnízdní době se začala množit zejména po roce 1970 (jižní a jihozápadní Čechy), hnízdo bylo poprvé nalezeno v roce 1982 na Domažlicku. Poté počty výrazně rostly a modráčci se rozšířili i do dalších oblastí (jižní Morava, Ostravsko, Českomoravská vysočina, severozápadní a východní Čechy). Početnost byla odhadována v letech 1985–1989 na 90-140 párů, v letech 2001–2003 už na 400–600 párů. Slavík modráček tundrový (Luscinia svecica svecica) hnízdí u nás na rašeliništích na hřebeni Krkonoš, kde byl poprvé zaznamenán v roce 1978. Početnost se dále zvyšovala, až dosáhla vrcholu v roce 1989 (min. 40 samců a 21 samic). Od té doby došlo k výraznému poklesu, v letech 2001–2003 byla populace odhadována na 15–30 párů. V roce 1989 byl zjištěn zpívající samec na vrcholu Pradědu v Hrubém Jeseníku, hnízdění zde dosud nebylo doloženo.[3]
Hnízdí jednotlivě, s častým výskytem bigynie. Samci přilétají na hnízdiště o několik dní dříve než samice a krátce poté začínají zpívat. Setrvávají-li na hnízdišti dobré podmínky, využívají často stejnou lokalitu po mnoho let. Hnízdo staví samotná samice dobře ukryté v husté přízemní vegetaci. Hnízdí 2× ročně; snůška čítá zpravidla 5 (6–7) modrozelených, jemně červenohnědě skvrnitých vajec o velikosti 19,0 × 14,26 mm (ssp. cyanecula). Inkubace trvá 13–14 dnů, sedí pouze samice, výjimečně střídána samcem. Mláďata krmí oba rodiče; hnízdo opouštějí ve věku 14 dnů a spolu s rodiči zůstávají dalších asi 14 dnů. Pohlavně dospívají ve druhém roce života.[1]
Převážně živočišná; převládá hmyz, pavouci a měkkýši. Na podzim zahrnuje také různé plody. Potravu sbírá hlavně na bahnitých místech.[1]
Obrázky, zvuky či videa k tématu slavík modráček ve Wikimedia Commons
Galerie slavík modráček ve Wikimedia CommonsSlavík modráček (Luscinia svecica) je malý druh pěvce z čeledi lejskovitých.
Blåhals (Luscinia svecica) er en mindre spurvefugl, der yngler i store dele af Eurasien samt det nordvestlige Alaska. Hannen er kraftigt blå på bryst og strube med varierende sorte, rødbrune og hvide tegninger alt efter underart. Den er en nær slægtning til nattergalen.
Arten forekommer som to underarter i Danmark, nordlig blåhals (subsp. svecica) og sydlig blåhals (subsp. cyanecula). Den nordlige blåhals er normalt en fåtallig trækgæst i moseterræn fra de skandinaviske fjeldbirkeskove, mens sydlig blåhals er en fåtallig ynglefugl i marsklandet i Sydvestjylland. Nordlig blåhals har en rødbrun strubeplet, mens sydlig blåhals har en hvidlig strubeplet.
Blåhals ynglede første gang i Danmark i 1992 efter cirka hundrede års fravær og har siden bredt sig i Sydvestjylland med anslået 265 ynglepar i 2011.[1]
Blåhals (Luscinia svecica) er en mindre spurvefugl, der yngler i store dele af Eurasien samt det nordvestlige Alaska. Hannen er kraftigt blå på bryst og strube med varierende sorte, rødbrune og hvide tegninger alt efter underart. Den er en nær slægtning til nattergalen.
Das Blaukehlchen (Luscinia svecica, Syn.: Cyanecula svecica, Cyanosylvia svecica) ist eine Singvogelart aus der Familie der Fliegenschnäpper (Muscicapidae). Namensgebend ist die auffallende Blaufärbung von Kehle und Vorderbrust, die das Männchen im Brutkleid zeigt. Je nach Unterart befindet sich auf diesem Grund ein zentraler weißer oder roter „Stern“. Die zehn Unterarten werden daher in zwei Gruppen geteilt, das Weißsternige und das Rotsternige Blaukehlchen (Tundrablaukehlchen). Bei manchen Unterarten fehlt der Stern jedoch.
Das Blaukehlchen besiedelt busch- oder röhrichtbestandene Biotope meist an sehr feuchten Standorten und ernährt sich überwiegend von Insekten. Es kommt in weiten Teilen der Paläarktis vor und hat jenseits der Beringstraße auch einen Teil Nordalaskas besiedelt. In Europa ist das Verbreitungsgebiet stark zergliedert und die Art vielerorts durch Mangel an geeignetem Lebensraum bedroht.
Das Blaukehlchen ist ein Zugvogel. Die europäischen Blaukehlchen überwintern in Südspanien, Nordafrika, südlich der Sahara und in Südasien, wobei das Weißsternige Blaukehlchen eher ein Kurz- oder Mittelstreckenzieher und das Rotsternige Blaukehlchen Langstreckenzieher ist.
Das Blaukehlchen ist ein schlank gebauter, hochbeiniger Singvogel, mit 13–14 cm Körperlänge etwa rotkehlchengroß und somit etwas kleiner als die nah verwandte Nachtigall. Die Flügellänge beträgt beim Männchen durchschnittlich etwa 78 mm, die Schwanzlänge 54 mm. Beim Weibchen liegt die Flügellänge bei 74 mm, die Schwanzlänge bei 52 mm. Beide Geschlechter wiegen 16 bis 18 g.
Die Oberseite ist überwiegend dunkelgraubraun, Bürzel und Oberschwanzdecken sind etwas wärmer getönt. Von den dunkel gestrichelten Scheitelseiten hebt sich deutlich ein beiger Überaugenstreif ab. Zügel und Ohrdecken sind dunkel graubraun und tragen eine hellere Strichelung. Die Körperseiten sind blassbeige, Hinterbrust und Bauch weißlich und die Unterschwanzdecken rahmfarben. Bestes Artmerkmal in allen Kleidern sind die zweifarbigen Seiten des Stoßes. Die beiden mittleren Steuerfedern sind braun, bei allen äußeren ist die basale Hälfte rostrot, die terminale Hälfte schwarzbraun. Die ebenfalls schwarzbraunen Hand- und Armschwingen tragen helle Säume. An den dunkelbraunen Oberflügeldecken zeigen sich rötlich braune Säume. Der Unterflügel ist braun. Der dunkel hornbraune bis schwarzbraune Schnabel ist innen lebhaft zitronengelb gefärbt. Die Füße und Beine sind wie der Schnabel dunkel hornbraun, der Lauf ist rötlich durchscheinend. Die Iris ist schwarzbraun.
Beim Männchen im Brutkleid sind Kinn, Kehle, Bartstreif und obere Brust seidenglänzend und lebhaft blau. Die blaue Kehlzeichnung ist auch im ultravioletten Spektrum stark reflektierend, was offenbar entscheidenden Einfluss auf die Partnerwahl der Weibchen hat.[1] Unterhalb der Kehle liegt inmitten der blauen Färbung zentral ein nierenförmiger Fleck – „Stern“ genannt –, der je nach Unterart rostrot (Rotsterniges Blaukehlchen) oder weiß (Weißsterniges Blaukehlchen) ist, in der Ausdehnung variieren oder ganz fehlen kann. Der blaue Kehlfleck ist zum Bauch hin von einem dunklen Rand begrenzt, auf den ein beiges Band und eine rostrote Brustbinde folgen, die zum Bauch hin auslaufen. Kehlfleck und Brustband können von hellen Federsäumen durchsetzt sein. Im Ruhekleid ist die blaue Färbung weniger ausgeprägt, Kinn und Kehle sind keilförmig weiß mit schmalem, schwärzlich braunem Bartstreif.
Im Brut- und Ruhekleid des Weibchens sind die beim Männchen blauen Partien hellbeige und zeigen dazu kontrastierend den dunklen Bartstreif, der auch im Ruhekleid des Männchens sichtbar wird. Das Brustband ist dunkel gewölkt bis gestrichelt. Bei einigen Weibchen ist die Wölkung auch blassblau durchsetzt. Das rostrote Band zum Bauch hin ist allenfalls angedeutet.
Im Jugendkleid ist die Oberseite schwarzbraun mit einer keilförmigen, rostbeigen Fleckung, die Oberschwanzdecken sind rötlich braun. Kehle, Brust und Bauchseiten sind beige mit dunklen Spitzen, Bauch und Unterschwanzdecken weißlich.
Im ersten Winter ähnelt das Ruhekleid dem Kleid adulter Vögel, allerdings sind beim Männchen die weißen und schwarzen Partien ausgedehnter, das Blau auf den Bartstreif beschränkt und die rostrote Binde weniger ausgeprägt. Beim Weibchen sind die weißen Partien ausgedehnter, eine blaue Färbung ist höchstens sehr schwach angedeutet. Ebenso schwach ausgeprägt ist das dunkle und das rostrote Brustband.
Die Jugendmauser ist eine Teilmauser, bei der nur das Kleingefieder vermausert wird. Sie findet bei der Unterart L. s. svecica zwischen Mitte Juli und September, bei L. s. cyanecula ab Ende Juni statt. Die adulten Vögel vermausern ab Mitte Juli das gesamte Gefieder und sind deshalb Anfang August für kurze Zeit fast flugunfähig. Diese Vollmauser dauert zwischen 42 und 45 Tagen. Im Winterquartier findet zudem zwischen Ende Februar und Ende März eine Teilmauser statt, die sich auf das Kinn- und Kehlgefieder sowie die Kopfseiten beschränkt.
Der Gesang des Blaukehlchens[2] ist kräftig, trägt aber im Unterschied zu anderen Arten der Gattung nicht sehr weit. Er ist melodisch und rau und kann viele Elemente anderer Arten oder auch imitierte mechanische Geräusche enthalten. Besonders charakteristisch ist die Einleitung der Strophen, die mit einem zögernd gereihten djip-djip-djip oder zri-zri-zri beginnt, das dann schneller und kräftiger wird und in eine meist längere Passage von melodisch-flötenden, rohrsängerartig rauen oder hart klirrenden Lautfolgen mündet.[3][4] Da die Anzahl der eingeflochtenen Imitationen anderer Arten meist sehr groß ist und diese sehr vielfältig sind, fällt es oft schwer, die arttypischen Laute herauszuhören. Das Repertoire an Imitationen gibt die Zusammensetzung der Vogelwelt in der Umgebung des Brutortes gut wieder und kann auch von Tag zu Tag in der Zusammensetzung wechseln.[5]
Der Alarmruf – ein rohrsängerähnlich raues, manchmal schnalzendes rack oder track – ist härter als der entsprechende Ruf der Nachtigall. Er wird manchmal als hüi-dack[6] zweisilbig mit dem sanft pfeifenden Lockruf (huid, iht oder si) gepaart. Außerdem gibt es Rufreihen – etwa djüp-djüp-djüp – die der Einleitung der Gesangsstrophen ähneln und ebenfalls bei Erregung vorgebracht werden. Weiterhin sind ein erregtes chrää oder ein stark frequenzmoduliertes chiit zu hören.[4][7]
Das Blaukehlchen ist tag- und dämmerungsaktiv. Die größte Gesangsaktivität mitteleuropäischer Vögel setzt mit der Dämmerung ein und reicht bis nach Einbruch der Dunkelheit. Morgens beginnt der Gesang manchmal noch bei Dunkelheit und wird dann meist bis in die Morgenstunden fortgesetzt. Er wird von exponierten Warten aus vorgetragen. Bisweilen unternimmt das Männchen Singflüge, wobei es in einem flachen Bogen zu einer Warte fliegt. Es startet dabei meist von einer anderen Warte, manchmal auch vom Boden. Die Intensität von Gesang und Singflügen ist nach der Ankunft der Weibchen und vor der Eiablage am stärksten. Danach verstummt das Männchen fast vollständig. Männchen, die noch zu einem späteren Zeitpunkt singen, sind unverpaart geblieben. Aber auch bei Gelegeverlust kann die Gesangsaktivität später wieder einsetzen. Das frühe Verstummen des Gesangs, die Tatsache, dass sich Männchen durch den Gesang nicht gegenseitig stimulieren (wie bei Nachtigall und Sprosser) und dass sich das Weibchen durch den Gesang anlocken lässt, lassen vermuten, dass dieser nicht der Revierabgrenzung, sondern lediglich der Partnerwerbung dient.[8]
Das Blaukehlchen ist nicht scheu, lebt aber sehr versteckt. Die Fluchtdistanz liegt zwischen 10 und 30 m.[9] Auf dem Boden bewegt es sich ähnlich wie Nachtigall oder Rotkehlchen. Es steht gereckt mit vorgestreckter Brust, gestelztem Schwanz und leicht hängenden Flügeln. Die Fortbewegung erfolgt meist hüpfend, seltener mit wenigen Schritten laufend. Manchmal wirkt das schnelle Hüpfen über lange Strecken, als würde der Vogel laufen. Bei Erregung oder auch bisweilen scheinbar unmotiviert wird der Schwanz aufgestellt und gespreizt, wobei die roten Schwanzseiten sichtbar werden. Im Geäst oder Röhricht bewegt sich das Blaukehlchen schnell und ähnlich geschickt wie ein Schwirl.
Der Flug ist schnell und bogenförmig und erfolgt im freien Gelände meist dicht an der Deckung entlang. Hindernisse werden meist um-, nicht überflogen. Bei der Landung in der Deckung wird der Schwanz oft kurz aufgefächert, anschließend wechselt der Vogel rasch durch einige Sprünge den Ort.
Die Verbreitung des Blaukehlchens ist transpaläarktisch, weist aber in Europa große Lücken auf. Sie erstreckt sich vom Nordrand der Strauchtundra südwärts bis in die Steppenzone und in einige südpaläarktische Gebirgszüge. In der Nearktis gibt es ein kleines Kolonisationsvorkommen in Nordalaska.
In Westeuropa beschränkt sich das Vorkommen auf einige Gebirge der Iberischen Halbinsel sowie einige kleine, disjunkte Teilareale in Frankreich, vor allem einen 10 km breiten Streifen entlang der Atlantikküste (Unterart L. s. namnetum). Größere Areale gibt es in den Beneluxländern, nördlich der Alpen in Deutschland und Österreich und entlang der Donau im ungarischen Raum. Das mehr oder weniger geschlossene Areal reicht von Nordostdeutschland und Polen ostwärts. In Fennoskandien beschränkt sich die Verbreitung auf die Hochgebirge Norwegens, Nordschweden, Nordfinnland sowie die Halbinsel Kola und ist entlang der Küste des Weißen Meeres mit dem geschlossenen Areal verbunden. Dessen Nordgrenze verläuft ostwärts zwischen 70 und 72° Nord bis zur Tschuktschen-Halbinsel, nach Kamtschatka und Nordalaska. Im Süden reicht die dort teils sehr disjunkte Verbreitung bis in die Gebirgsregionen des nordwestlichen Kaukasus, des Zagros, des Pamir, Tian Shan, Altai, Tannu Ola und Changai. In Jakutien kommt die Art nur im Norden und sonst sehr lokal vor. Möglicherweise besteht hier eine zu große Konkurrenz zum Rubinkehlchen, das hier seinen Verbreitungsschwerpunkt hat.[10] Gelegentliche Brutversuche des Rotsternigen Blaukehlchens gab es in Nordschottland.
Die Unterarten unterscheiden sich deutlich in ihrem Zugverhalten. Während es sich bei L. s. svecica um einen ausgesprochenen Langstreckenzieher handelt, sind L. s. cyanecula und L. s. namnetum eher Kurz- bis Mittelstreckenzieher. Ähnliches gilt für die asiatischen Unterarten, deren Überwinterungsgebiete sich teilweise mit denen von L. s. svecica überschneiden.
Die Hauptüberwinterungsgebiete von L. s. svecica liegen auf dem indischen Subkontinent und reichen bis etwa 20° N, gelegentlich gibt es Nachweise bis nach Sri Lanka. Ostwärts gibt es Nachweise bis ins südöstliche China und ausnahmsweise bis Japan. Die westliche Ausdehnung des Gebiets reicht im Norden bis in den östlichen Mittelmeerraum. Südlich der Sahara überwintert diese Unterart aber bis Westafrika, wobei sich aber die meisten Vögel im Osten konzentrieren. Die Zugrichtungen können recht unterschiedlich sein und z. B. bei in Finnland brütenden Vögeln von Südosten bis Süd-Südwesten streuen.
Die Unterart L. s. cyanecula überwintert meist südlich und südwestlich des Brutgebietes. Der überwiegende Teil ist in Nordafrika, in den Oasen der Sahara und südlich derselben anzutreffen. Östlich wurden Überwinterer bis zum Persischen Golf festgestellt. Bei dieser Unterart konzentriert sich der größte Teil aber auf Westafrika, östlich bis Nigeria. Einzelne Vögel sind aber auch schon im Mittelmeerraum anzutreffen.
Bei L. s. namnetum sind die Zugwege am kürzesten, diese Unterart überwintert im Südwesten Portugals und im Maghreb. L. s. volgae bildet auch im Zugverhalten einen Übergang: im Winter sind diese Populationen im nordöstlichen Afrika und im südwestlichen Asien anzutreffen. Die Unterarten L. s. pallidogularis und L. s. kobdensis überwintern in Südwest- und Südasien, L. s. saturatior in Südasien. Die Winterquartiere von L. s. abotti liegen in Nordindien, die von L. s. przevalskii im Osten Chinas.
In der Zugphänologie unterscheiden sich die Unterarten wenig. Die Brutstandorte werden meist in der zweiten Julihälfte geräumt. Bis zum Wegzug, der vorwiegend ab Mitte August und im September erfolgt, halten sich die mausernden Vögel aber noch in deckungsreichen Lebensräumen wie beispielsweise Röhrichtflächen auf. Die Unterart L. s. svecica ist dann auch außerhalb der gebirgigen Brutareale im Tiefland anzutreffen. Spätestens Anfang Oktober ist der Wegzug aus den Brutgebieten abgeschlossen. Der Heimzug setzt in Mitteleuropa meist Ende März ein, ungewöhnlich frühe Heimkehrer erreichen den süddeutschen Raum manchmal schon im ersten Märzdrittel.[11] Der Durchzug ist in Mitteleuropa spätestens Mitte Mai abgeschlossen.
Eine auffällige Variation besteht bezüglich der Färbung des zentralen Kehlflecks bei den adulten Männchen. Man unterteilt daher die zehn Unterarten in zwei Subspezies-Gruppen: das Weißsternige Blaukehlchen (cyanecula-Gruppe), das vorwiegend im Süden und Westen des Verbreitungsgebietes zu finden ist, und das Rotsternige Blaukehlchen (svecica-Gruppe), das eher im Norden und Osten vorkommt. Dazwischen liegende Populationen variieren stark und zeigen bisweilen auch einen roten Stern mit weißer Basis. Bei manchen Populationen der cyanecula-Gruppe (z. B. L. s. magna) kann der Stern auch vollständig fehlen. Andere Merkmale wie Größe und Färbung der Oberseite variieren nur geringfügig.
Bisweilen werden zudem die spanischen Populationen als Unterart azuricollis abgegliedert.
Übergangspopulationen
Das Blaukehlchen wurde lange in eine eigene Gattung Cyanecula oder Cyanosilvia gestellt und die Unterarten oftmals als eigene Arten beschrieben.[12] Später wurde es bisweilen in die Gattung Erithacus und schlussendlich in die Gattung Luscinia eingeordnet, die aus mehreren Superspecies und einigen eigenständigen Arten besteht.[13][14] Eine solche Art ist das Blaukehlchen, das auch in eine monotypische Untergattung Cyanosilvia eingeordnet wird, deren Status – wie überhaupt die phylogenetischen Verhältnisse innerhalb der Gattung – nicht vollständig geklärt ist.
Die phylogenetischen Verhältnisse innerhalb der Art wurden 1998 und 2003 untersucht. Dabei wurde festgestellt, dass aufgrund der Vergleiche von Haplotypen lediglich eine grobe Trennung in eine nördliche und eine südliche Gruppe feststellbar ist und diese sich innerhalb der letzten 15.000 Jahre entwickelt haben müssen. Die geografische Variation des Phänotyps und die Einteilung in Unterarten wurden durch die genetischen Befunde nicht gestützt.[15]
Das Blaukehlchen besiedelt nasse Standorte, die eine Kombination aus schütterem Bewuchs und guter Deckung bieten. Bei letzterem muss es sich nicht wie bei der Nachtigall um dichtes Gebüsch handeln, sondern es reichen entsprechend dichte Bestände aus Altschilf oder Hochstauden. Gewässernähe ist nicht unbedingt erforderlich, jedoch werden solche Biotope vielerorts bevorzugt angenommen.
Bei den Primärhabitaten der Unterart L. s. cyanecula handelt es sich um zwei recht kurzlebige Sukzessionsstufen der Niedermoor- und Fließgewässerverlandung. Zum einen ist dies die Pflanzengesellschaft des Weiden-Faulbaum-Gebüsches (Frangulo-Salicetum cinereae), in dem Gebüsche aus Grau- und Ohr-Weide die Übergangsstufe vom Röhricht zum Erlenbruch darstellen. Zum anderen sind dies der Korbweidenbusch (Salicetum triandro-viminalis), in dem Korb- und Mandel-Weide entlang von Fließgewässern Gebüsche mit einer artenarmen Krautschicht bilden, und der Bruchweiden-Auwald (Salicetum fragilis), in dem Gebüsche aus Bruch-, Silber- oder Purpur-Weide an Fließgewässern oder Altarmen zum Auwald überleiten.[16][17]
In der Kulturlandschaft, wo diese Stadien aufgrund der Gewässerregulierung meist fehlen, ist das Blaukehlchen auf Biotope angewiesen, die kurzfristig durch menschliche Eingriffe entstehen und dann verbuschen oder mit Röhricht überwuchern. Dies können Baggerungen und Aufschüttungen in Kiesgruben, an Flussufern, Baggerseen oder Fischteichen sein. In der Agrarlandschaft werden bisweilen auch schilfbestandene Entwässerungsgräben, Wegränder, Nassbrachen und Ruderalflächen besiedelt. In den Marschlandschaften der Nordseeküste (Niederlande, Belgien und Deutschland) besiedelt die Art seit einigen Jahren erfolgreich Rapsfelder mit röhrichtbestandenen Gräben sowie trockene Gräben in Poldern.[18] An der französischen Atlantikküste brütet das Blaukehlchen in verlandenden und verbuschenden Salinen.[16] In Spanien werden trockene, steinige Gebirgshänge als Brutbiotop genutzt.[19]
Die Unterart L. s. svecica brütet in Skandinavien in sumpfigen Buschwäldern der Moor-Birke (Betula tortuosa), an sumpfigen Standorten mit Gestrüpp aus Weiden und Birke in Fjell und Tundra, in Zwergstrauchheiden sowie an Gewässern und Moorrändern der Nadelwaldzone. In den europäischen Gebirgen, wo diese Unterart seit Mitte der 1970er vorkommt, werden Hochmoore, Moorheiden und Kleinseggenriede mit mindestens 50 % Deckung aus Latschenkiefer besiedelt – so etwa im Riesengebirge, in der Tatra oder den Zentralalpen. In den Alpen brütet das Rotsternige Blaukehlchen auch in Blockhängen mit alpinen Sträuchern, die an Quellfluren oder nasse Runsen angrenzen. Die Höhenverbreitung liegt dort zwischen 1300 und 2100 Metern über dem Meer.[20]
Auf dem Zug sind alle europäischen Unterarten in Gebüschen und Röhrichten an Flussmündungen, Reisfeldern oder Gewässern anzutreffen.[16]
Für Mitteleuropa werden wesentliche Brutgebiete in Salzburger Land ausgewiesen. So findet man das Weißsternige Blaukehlchen im Europaschutzgebiet Weidmoos, das Rotsternige Blaukehlchen im Hundsfeldmoor in Obertauern.[21]
Zur Brutzeit beträgt der Raumbedarf der Unterart L. s. cyanecula zwischen 0,24 und über 2 ha.[9] In günstigen, dichtbesetzten Habitaten werden Brutdichten zwischen 5 und 6 Brutpaaren/10 ha erreicht, so in einer Verlandungszone mit anschließendem Bruchwald am Niederrhein. In den benachbarten Röhrichtflächen betrug die Dichte 1,4 Bp./10 ha.[22] Für L. s. svecica finden sich ähnliche Angaben mit 4,5–5 Bp./10 ha in feuchtem Bergbirkenwald am Rand von Zwergbirkenmoorland sowie demgegenüber 0,8–1,5 Bp./10 ha in trockenerem Birkenwald.[23] Der Raumbedarf von L. s. namnetum scheint mit Revieren ab 1,3 ha kleiner zu sein. In der Loire-Mündung wurden Dichten bis zu 8 Bp./10 ha erreicht.[22]
Das Blaukehlchen sammelt seine Nahrung überwiegend auf dem Boden und in der Krautschicht. Sie besteht zum großen Teil aus Insekten wie Zweiflüglern, Käfern, kleinen Heuschrecken und Kleinlibellen. Ergänzend kommen Spinnen, Würmer und kleine Schnecken hinzu. Anders als bei Nachtigall und Sprosser gehören Ameisen kaum zum Beutespektrum, Asseln, Hundert- und Tausendfüßer werden nur sehr selten gefressen. Ab dem Spätsommer kommen gelegentlich Beeren und Früchte hinzu.
Das Blaukehlchen führt für gewöhnlich eine monogame Saisonehe, bisweilen kommt Bigynie vor. Bei der Unterart L. s. cyanecula finden Zweitbruten statt, L. s. svecica brütet nur einmal.
Die Geschlechtsreife wird mit einem Jahr erreicht, jedoch scheinen nicht alle vorjährigen Männchen zu brüten oder ein Revier zu besetzen. So werden bisweilen auch während der Brutzeit noch mehrere Männchen in fremden Revieren oder für einen Tag singend in wenig geeigneten Habitaten festgestellt.[24]
Die Männchen treffen über einen Zeitraum von über zwei Wochen im Brutgebiet ein, die Weibchen folgen zwei bis zweieinhalb Wochen später. Bei schlechter Witterung kann sich die Reviergründung bis zu einer Woche hinziehen. In den nördlichen Populationen gehen Ankunft und Revierbildung meist schneller vonstatten. Bisweilen werden vorjährige Reviere wiederbesetzt.
Balz und Paarbildung finden gleich nach dem Eintreffen der Weibchen statt. Die Balz hat teils recht aggressive Züge, einige Verhaltensweisen ähneln solchen des agonistischen Verhaltens.[25] Im Unterschied zu Nachtigall und Sprosser, bei denen dieser fehlt, wird ein Imponierflug des Männchens beschrieben, der auffällig und schwirrend ist. Wird dabei ein Weibchen angesteuert, mündet dies oft in Verfolgungsflüge, bei denen das Weibchen meist aus dem Revier flüchtet. Kehrt es zurück, kann sich der Vorgang wiederholen.
Ein weiterer Bestandteil der Werbung ist das Imponierverhalten, bei dem das Männchen seine farbigen Partien deutlich zur Schau stellt, indem es Kehl- und Brustgefieder sträubt, Kopf und Hals aufrichtet, mit den Flügeln schlägt und den aufgefächerten Schwanz hebt. Bei intensivem Gesang ist deutlich das gelbe Innere des Schnabels sichtbar. Zudem wiegt sich das balzende Männchen hin und her. Das Weibchen wird umworben, am Boden oder von einem Zweig aus besungen und mitunter verfolgt.
Später signalisiert das Weibchen seinen Paarungswillen, verhält sich aber noch aggressiv gegenüber einem sich nähernden Männchen. Dieses versucht, mit halblautem Singen und durch Präsentieren des Kehlfelds den Abstand zu reduzieren, und überfliegt das Weibchen mit schwirrenden Flügeln. Nach ausgedehnter Bodenbalz des Männchens fordert das Weibchen schließlich unter Zirpen in vorgestreckter Haltung mit aufgestelltem Schwanz und vibrierenden Flügeln zur Paarung auf.
Das Nest wird ausschließlich vom Weibchen am Boden oder in Bodennähe gebaut. Es wird gut in der Vegetation verborgen, gerne auch in kleinen Höhlungen oder Vertiefungen errichtet – beispielsweise an Erosionskanten oder in Wurzelwerk. Das Nest ist napfförmig und misst zwischen 11 und 14 cm im Außendurchmesser und 7–10 cm in der Höhe. Die Mulde ist etwa 6 cm tief. Das Nest von svecica besteht aus dürren Halmen und Blättern der Rasenschmiele und seltener auch aus Moos.[23] Bei L. s. cyanecula werden Grashalme, Stücke von Schilf- oder Rohrkolben-Blättern und Schilfrispen, für die Mulde auch feinere Pflanzenfasern und Haare, verwendet.[26]
Das Gelege besteht aus 4–7, meist 5 oder 6 Eiern. Diese sind dunkel olivgrün, glänzend und meist einfarbig, seltener gewölkt oder rostbraun gesprenkelt. Die Maße liegen etwa bei 19 × 14 mm. Die Bebrütung dauert etwa zwei Wochen (bei svecica bis zu zwei Tage kürzer) und erfolgt durch das Weibchen. Sie beginnt nach Ablage des letzten Eis (bei svecica auch eher).
Die Nestlingszeit liegt zwischen 13 und 14 Tagen. Es füttern beide Partner. Die ausgeflogenen Jungen halten sich noch mindestens einen Monat im Revier der Eltern auf.
Bei einer Untersuchung in Finnland lag der Bruterfolg in zwei untersuchten Jahren jeweils bei etwa 75 %, trotz ungünstiger Witterung im zweiten Jahr. Der größte Teil der Verluste ging auf Prädatoren zurück, bei denen es sich in diesem Fall um Nebelkrähe, Merlin, Mauswiesel und Hermelin handelte. Eine Untersuchung an einer L. s. namnetum-Population ergab einen wesentlich geringeren Bruterfolg von 46,2 %. Neben Prädatoren, die sich hier aus Marderartigen, Vipern, Feldmäusen und Rabenvögeln zusammensetzten, war wohl auch das raue Atlantikwetter ursächlich.[27]
Der mit 8 Jahren und 9 Monaten älteste Ringvogel wurde in Schweden gefangen. In Gefangenschaft wurde ein Vogel 11 Jahre alt.[27]
Die Bestandsentwicklung für die Unterart L. s. cyanecula ist vermutlich etwa seit dem 19. Jahrhundert insgesamt negativ, da geeignete Lebensräume seltener und zunehmend zerstückelt wurden. Lokal und temporär können sich anthropogene Einflüsse jedoch auch positiv auswirken, da durch sie geeignete, allerdings oft sehr kurzlebige Sukzessionsstadien erst entstehen, so dass vielerorts die Bestände stark schwankten. Die Art verschwand aber zunehmend aus großen Teilen Mitteleuropas und konnte sich fast nur noch in größeren Flussniederungen halten. In den 1970er Jahren wurde schließlich ein Bestandstief erreicht. Das Blaukehlchen galt als Inbegriff einer vom Aussterben bedrohten Vogelart. Seit den 1980er Jahren ist die Entwicklung jedoch wieder positiv. Unter anderem in den Niederlanden konnten sich stabile Vorkommen etablieren, was in den 1990er Jahren zu einer starken Ausbreitung führte, die bis nach Dänemark und Süddeutschland zu spüren war. 2001 ergab eine landesweite Erfassung in Niedersachsen, dass die Art hier vor allem in den Marschlandschaften der Nordseeküste überraschend große Bestände aufweist. Sie konnte hier Rapsfelder mit röhrichtbestandenen Gräben als Sekundärlebensraum erobern und brütet somit erfolgreich in der Agrarlandschaft.[18][28]
Kurzfristige Bestandsanstiege und -abnahmen, die heimliche Lebensweise und das frühe Aussetzen des Gesangs schon im Mai machen eine flächendeckende Erfassung der Art schwierig. In Deutschland wird der Bestand auf 7.000–8.300 Brutpaare (2005) geschätzt. Der Bestandstrend von 1980 bis 2005 war positiv.[29] Bereits seit den 1950er und 1960er Jahren hat der Bestand in Frankreich, im Süden Mitteleuropas und in Rumänien zugenommen.
Die Gefährdungsursachen sind heute zum einen weiterhin die Aus- und Umbaumaßnahmen an Gewässern und in großen Flusslandschaften, die in großem Maße die für die Art wichtigen Verlandungszonen und Niedermoorbereiche vernichten. Zum anderen ist ein bedeutender Faktor in der Kulturlandschaft das Ausräumen von Entwässerungsgräben, die Entwässerung über unterirdische Rohrsysteme oder eine unkontrollierte Schilfmahd. Die Röhrichtbestände, die der Art in der Kulturlandschaft geeignete Brutmöglichkeiten bieten, werden dadurch beseitigt.[18]
Der Bestand von svecica ist vermutlich seit den 1970er Jahren relativ konstant geblieben. Die gesamteuropäische Population des Blaukehlchens wird auf 800.000–2.500.000 Brutpaare geschätzt, wovon etwa 95 % auf diese Unterart entfallen. Hiervon wiederum machen den größten Teil die Brutvögel Skandinaviens und Russlands aus.[19] Der schwedische Bestand wird mit 140.000–250.000 Bp., der finnische mit 100.000–200.000 beziffert.[30] In Skandinavien hat es vermutlich eine leichte Arealausdehnung gegeben. In diesem Zusammenhang gab es auch gelegentliche Brutversuche in Nordschottland. Seit Mitte der 1970er Jahre hat das Rotsternige Blaukehlchen einige europäische Gebirge besiedelt, so die Hohe Tatra, das Riesengebirge, die Alpen und die ukrainischen Karpaten.
Der Weltbestand des Blaukehlchens wird auf 30–100 Millionen Exemplare geschätzt und gilt als nicht gefährdet (“least concern”).[31]
Wie Nachtigall und Sprosser war das Blaukehlchen in historischen Zeiten als Stubenvogel beliebt.[32] Im Unterschied zu den ersteren stellt Christian Ludwig Brehm es 1832 in seinem „Handbuch für den Liebhaber der Stuben- und Hausvögel“ zu den „Sängern zweiten Ranges“, hebt aber auch die große Imitationsfähigkeit hervor. Es wurde vor allem auf dem Zug mit Schlagnetzen und Leimruten gefangen.
Andere Namen für diese Art waren Spiegelvögelchen, Wegflecklein, Blaukatel, Blaukröpfel oder Blaukropf, blaukehliger Sänger, Schildnachtigall, Wassernachtigall oder Carlsvogel.[32][33]
Der Asteroid (8443) Svecica wurde 1999 nach dem Blaukehlchen benannt.
Das Blaukehlchen (Luscinia svecica, Syn.: Cyanecula svecica, Cyanosylvia svecica) ist eine Singvogelart aus der Familie der Fliegenschnäpper (Muscicapidae). Namensgebend ist die auffallende Blaufärbung von Kehle und Vorderbrust, die das Männchen im Brutkleid zeigt. Je nach Unterart befindet sich auf diesem Grund ein zentraler weißer oder roter „Stern“. Die zehn Unterarten werden daher in zwei Gruppen geteilt, das Weißsternige und das Rotsternige Blaukehlchen (Tundrablaukehlchen). Bei manchen Unterarten fehlt der Stern jedoch.
Das Blaukehlchen besiedelt busch- oder röhrichtbestandene Biotope meist an sehr feuchten Standorten und ernährt sich überwiegend von Insekten. Es kommt in weiten Teilen der Paläarktis vor und hat jenseits der Beringstraße auch einen Teil Nordalaskas besiedelt. In Europa ist das Verbreitungsgebiet stark zergliedert und die Art vielerorts durch Mangel an geeignetem Lebensraum bedroht.
Das Blaukehlchen ist ein Zugvogel. Die europäischen Blaukehlchen überwintern in Südspanien, Nordafrika, südlich der Sahara und in Südasien, wobei das Weißsternige Blaukehlchen eher ein Kurz- oder Mittelstreckenzieher und das Rotsternige Blaukehlchen Langstreckenzieher ist.
Berşînk, sîngşîn an sêngşîn (latîn: Luscinia svecica), cureyekî mêşgirtan (Muscicapidae) û çûkekî fîkar e.
Ew jî wek çûkê bersorik terîrep e, lê sênga wî hêşîn e. Ev hêşînahî bi granî di ferdên nêr de he ye û havînê tîr dibe. Yên mêyan yan tune ye yan jî gelek hindik e. Bazikên gişan rengê qehwe û brûyên wan spî ye. Ciwanên wan deqdeqokî û qehweyê tarî ye.
Berşînk li kêlekên çirav û golan dihên dîtin. Bi maşot û kêzikan xwe xwedî dike. Dengê strana berşînkê mîmîk e.[1] Banga berşînk bi şêweyekî axaftinek wekî qijînê “chack” têye.
Berşînk, sîngşîn an sêngşîn (latîn: Luscinia svecica), cureyekî mêşgirtan (Muscicapidae) û çûkekî fîkar e.
It Blauboarstke (Luscinia svecica) is soarte út de famylje fan de Miggesnappers (Muscicapidae).
It Blauboarstke is in fynboude fûgel mei in fine skerpe snaffel lykas alle ynsekteniters. It mantsje is goed wer te kennen oan syn blauwe boarst mei dêrom hinne in swart en readbrune boarstbân. De wyfkes misse de opfallende blauwe kleur.
It Blauboarstke komt yn grutte dielen fan Jeropa foar, mar ek yn Aazje en sels yn Alaska en it westen fan de Yukon. It is in trekfûgel dy't yn Súd-Spanje, Noard-Afrika as yn it suden fan Aazje oerwinterje.
Der binne ferskillende rassen te ûnderskieden: de Readstjerblauboarst (Luscinia svecica svecica), mei in read kielplak, komme yn it noarden fan Jeropa en yn de Alpen foar. De Wytstjerblauboarst (Luscinia svecica cyanecula), mei in wyt plak op de kiel, komt yn de rest fan Jeropa foar. De Kaukasusblauboarst fan ûnder oaren Turkije (Luscinia svecica magna) hat gjin aparte flek yn de blauwe boarst.
Yn maaie leit it wyfke 6 oant 7 blaugriene aaikes mei readbrune stippen. De aaikes wurde troch beide âlden yn sa'n twa wike útbret.
– foto, fideo en harktriemmenIt Blauboarstke (Luscinia svecica) is soarte út de famylje fan de Miggesnappers (Muscicapidae).
D'Blobrëschtchen (Luscinia svecica) ass eng Sangvullenaart aus der Famill vun de Muscicapidae. Se huet hiren Numm wéinst der opfälleger bloer Faarf, déi d'Männercher am Hochzäitskleed vun der Strass bis op d'Broscht hunn. Déi 10 Ënneraarte ginn agedeelt, jee nodeem ob s'um bloe Fong an der Mëtt e wäissen, e rouden, oder guer kee Fleck hunn. An Europa liewen 3 Ënneraarten; déi mam wäisse Fleck éischter am Westen an an der Mëtt, déi mam rouden am Osten.
D'Blobrëschtche lieft a fiichte Biotope mat Traisch oder Lëtschen a frësst haaptsächlech Insekten. Se kënnt a groussen Deeler vun der Palearktis vir, sou wéi och déi aner Säit vun der Beringstrooss an engem Deel vun Nordalaska. An Europa ass se just op vereenzelte Plazen ze fannen, wou hire Liewensraum nach onberéiert ass.
D'Blobrëschtchen ass en Zuchvull. Déi Europäesch Blobrëschtercher iwwerwanteren a Südspuenien, Nordafrika, südlech vun der Sahara an a Südasien. Déi mam wäissse Punkt fléien éischter méi kuerz Strecken, iwwerdeems déi mam roude Punkt laang Distanzen zréckeeën.
D'Blobrëschtercher zu Lëtzebuerg si meeschtens där mat engem wäisse Fleck um Hals.
Uganks vum 20. Joerhonnert gouf fir d'éischt Kéier eng Blobrëschtchen am Land entdeckt. Zanterhir konnt awer keng eenzeg Koppel observéiert ginn, déi Jonker opzille géif. De Villchen huet schonn am Land als ausgestuerwe gegollt, ma 2017 gouf nees d'Presenz vun engem Männche festegestallt.
2018 gouf d'Blobrëschtchen zu Lëtzebuerg zum Vull vum Joer ernannt.[1]
D'Blobrëschtchen (Luscinia svecica) ass eng Sangvullenaart aus der Famill vun de Muscicapidae. Se huet hiren Numm wéinst der opfälleger bloer Faarf, déi d'Männercher am Hochzäitskleed vun der Strass bis op d'Broscht hunn. Déi 10 Ënneraarte ginn agedeelt, jee nodeem ob s'um bloe Fong an der Mëtt e wäissen, e rouden, oder guer kee Fleck hunn. An Europa liewen 3 Ënneraarten; déi mam wäisse Fleck éischter am Westen an an der Mëtt, déi mam rouden am Osten.
D'Blobrëschtche lieft a fiichte Biotope mat Traisch oder Lëtschen a frësst haaptsächlech Insekten. Se kënnt a groussen Deeler vun der Palearktis vir, sou wéi och déi aner Säit vun der Beringstrooss an engem Deel vun Nordalaska. An Europa ass se just op vereenzelte Plazen ze fannen, wou hire Liewensraum nach onberéiert ass.
D'Blobrëschtchen ass en Zuchvull. Déi Europäesch Blobrëschtercher iwwerwanteren a Südspuenien, Nordafrika, südlech vun der Sahara an a Südasien. Déi mam wäissse Punkt fléien éischter méi kuerz Strecken, iwwerdeems déi mam roude Punkt laang Distanzen zréckeeën.
Blákriki (frøðiheiti - Luscinia svecica)
A bläbük ((mo.) weenburst, (ha.) weene hamelfink ??) (Luscinia svecica) as en fögel ütj at fleegensnaperfamile Muscicapidae.
Li zabele, c' est èn oujhea avou ene bleuwe goidje eyet des blankès taetches.
No d' l' indje e sincieus latén : Luscinia svecica (divant : Ruticilla succica)
Сондорт гургалдай (Luscinia svecica) нь Намнаахайнхан овгийн шувуу юм.
Тэд нүүдлийн шувууд бөгөөд Европ, Ази, Аляскад хус мод, бут сөөгтэй чийглэг ойд амьдрах ба Африк, Энэтхэгт өвөлжинө. Дов сондуул, намхан бутанд үүрээ засдаг.
Сондорт гургалдай нь 13-14 см, нуруун хэсэг нь бор, хоёр хажуу нь улаан хар сүүлтэй. Эрэгчингийн энгэр нь хар эмжээртэй хөх цэнхэр өнгөтэй байна. Зарим нь, Евразийн хойд хэсгийн L. svecica svecica нь цэнхэр энгэрийн голд улаан толботой байдаг.
Харин L. svecica cyanecula зэрэг өмнөд ба төв Европын угсаа нь цэнхэр цээжний голд цагаан толботой юм. Туркийн L. svecica magna нь толбогүй.
Эрэгчин гургалдайн дуу, жиргээн нь чанга, олон янзын байх ба Зулбаран гургалдайнхтай төстэй юм.
Riyadh, KSA 1992
Эмэгчин.
Эмэгчин.
Эмэгчин, Энэтхэг.
Эмэгчин.
Эмэгчин.
Эмэгчин.
Энэтхэгт..
Эмэгчин.
Энэтхэгт.
Сондорт гургалдай (Luscinia svecica) нь Намнаахайнхан овгийн шувуу юм.
Тэд нүүдлийн шувууд бөгөөд Европ, Ази, Аляскад хус мод, бут сөөгтэй чийглэг ойд амьдрах ба Африк, Энэтхэгт өвөлжинө. Дов сондуул, намхан бутанд үүрээ засдаг.
Шиҡылдаҡ, һылыу һандуғас (урыҫ.варакушка).
Турғайҙан бер ни тиклем бәләкәйерәк. Ерҙә һәм ҡыуаҡтарҙа йөрөүсе төҙөк кәүҙәле матур ҡош. Ата ҡоштоң һырты, ҡанаттары ҡуйы көрән. Түшенең уртаһы ҡыҙыл, уның тирәһе ҡара, унан һуң күк төҫ. Ҡорһағы аҡ, ҡойроҡ аҫты ерән. Башҡа ҡоштар менән бутарлыҡ түгел.
Тауышы көслө генә: «шик-шик» йәки «шаҡ-шаҡ». һандуғасҡа оҡшатып һайрай.
Туғай һәм һыу буйындағы ҡыуаҡлыҡтарҙа йәшәй. Төрлө бөжәктәр менән туҡлана. Күсмә ҡош. Киң генә таралған. Ояһы ерҙә. Кө¬рән таплы 6—7 бөртөк һорғолт йәшел йомортҡа һала.
Шиҡылдаҡ, һылыу һандуғас (урыҫ.варакушка).
ਨੀਲਕੰਠੀ ਪਿੱਦੀ (ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ: Bluethroat) ਨੀਲਕੰਠੀ ਪਿੱਦੀ ਯੂਰੇਸ਼ੀਆ ਤੇ ਉੱਤਰੀ ਅਮਰੀਕਾ ਦੇ ਕੁਝ ਹਿੱਸਿਆਂ, ਖ਼ਾਸ ਕਰਕੇ ਅਲਾਸਕਾ ਵਿਚ ਮਿਲਣ ਵਾਲਾ ਪੰਛੀ ਏ। ਇਸਦਾ ਪਰਸੂਤ ਦਾ ਮੁੱਖ ਇਲਾਕਾ ਹੁਨਾਲ ਦੀ ਰੁੱਤੇ ਸਕੈਂਡੀਨੇਵੀਆ, ਰੂਸ ਸਾਈਬੇਰੀਆ ਹਨ। ਇਹ ਯੂਰਪ ਦੇ ਲਹਿੰਦੇ ਤੇ ਮੱਧ ਇਲਾਕਿਆਂ ਅਤੇ ਹਿਮਾਲਿਆ ਦੀ ਦੱਖਣੀ ਬਾਹੀ ਦੇ ਕੁਝ ਇਲਾਕਿਆਂ ਵਿਚ ਵੀ ਪਰਸੂਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਸਿਆਲ ਵਿਚ ਇਹ ਦੱਖਣੀ ਯੂਰਪ, ਅਫ਼ਰੀਕਾ, ਅਰਬ ਤੇ ਏਸ਼ੀਆ ਦੇ ਹੋਰਨਾਂ ਇਲਾਕਿਆਂ ਨੂੰ ਪਰਵਾਸ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਪੰਖੀ ਨੂੰ ਪੁਰਾਣੇ ਜ਼ਮਾਨੇ ਦੇ ਮੱਖੀਆਂ ਖਾਣ ਵਾਲੇ ਪੰਖੇਰੂਆਂ ਦੀ ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਵਿਚ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਤੇ ਇਸਦਾ ਵਿਗਿਆਨਕ ਨਾਂਅ Luscinia Svecica ਏ। ਇਸਦੀਆਂ ਅਗਾੜੀ 10 ਉਪ-ਜਾਤੀਆਂ ਮੰਨੀਆਂ ਗਈਆਂ ਹਨ ਜੋ ਗਲ਼ੇ ਦੀਆਂ ਧਾਰੀਆਂ ਤੇ ਪਰਾਂ ਦੇ ਰੰਗ ਦੇ ਫ਼ਰਕ ਨਾਲ ਵੱਖ ਵੱਖ ਇਲਾਕਿਆਂ ਵਿਚ ਮਿਲਦੀਆਂ ਹਨ।
ਇਸਦੀ ਲੰਮਾਈ 13-15 ਸੈਮੀ ਤੇ ਵਜ਼ਨ 12 ਤੋਂ 25 ਗ੍ਰਾਮ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਨਰ ਦੀ ਧੌਣ ਗਾਜਰੀ, ਕਾਲੀ, ਨੀਲੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਇਵੇਂ ਲਗਦੀ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਗਲ਼ ਵਿਚ ਹਾਰ ਪਾਇਆ ਹੋਵੇ। ਨਰ ਦੇ ਸਰੀਰ ਦਾ ਮਗਰਲਾ ਹਿੱਸਾ ਗਾਜਰੀ-ਭੂਰਾ ਤੇ 'ਗਾੜੀਓਂ ਚਿੱਟੇ ਰੰਗ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਏ। ਇਸਦਾ ਪੂੰਝਾ ਗਾਜਰੀ ਤੇ ਕਾਲ਼ਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਅੱਖੀਂ ਦੇ ਉੱਤੇ ਚਿੱਟੀ ਪੱਟੀ ਉੱਕਰੀ ਹੁੰਦੀ ਏ। ਮਾਦਾ ਦਾ ਰੰਗ ਭੂਰਾ-ਮਿੱਟੀ ਰੰਗਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਇਸਦੀਆਂ ਅੱਖੀਂ ਦੇ ਉੱਤੇ-ਥੱਲੇ ਦੋ ਚਿੱਟੀਆਂ ਪੱਟੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਕਿਸ਼ੋਰ ਪੰਖੇਰੂਆਂ ਦਾ ਰੰਗ ਭੂਰਾ ਹੁੰਦਾ ਜੇ।
ਇਸਦੀ ਖ਼ੁਰਾਕ ਕੰਗਰੋੜ-ਹੀਣ ਕੀਟ ਭੂੰਡੀਆਂ, ਮੱਕੜੀਆਂ, ਮੱਖੀਆਂ ਤੇ ਕੀੜੇ ਹਨ। ਉੱਡਦੇ ਹੋਏ ਪਤੰਗਿਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਹਵਾ ਵਿਚ ਹੀ ਬੁੱਚ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਵੀ ਵੇਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਪੀ ਇਹ ਗੰਡੋਇਆਂ, ਝੀਂਗਿਆਂ, ਨਿੱਕਿਆਂ ਡੱਡੂਆਂ ਤੇ ਨਿੱਕੇ ਘੋਗਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਛਕ ਜਾਂਦੀ ਏ। ਸਿਆਲ ਵਿਚ ਇਹ ਦਾਣੇ ਤੇ ਫ਼ਲ ਵੀ ਖਾਂਦੀ ਹੈ।
ਇਸਦਾ ਪਰਸੂਤ ਦਾ ਮੁੱਖ ਵੇਲਾ ਹੁਨਾਲ ਦੀ ਰੁੱਤੇ ਵਸਾਖ ਤੋਂ ਸਾਉਣ ਦੇ ਮਹੀਨੇ ਹਨ। ਆਲ੍ਹਣੇ ਨੂੰ ਮਾਦਾ ਹੀ ਘਾਹ 'ਤੇ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਨਿੱਕੇ ਝਾੜ ਤੇ ਬਣਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਆਲ੍ਹਣਾ ਡੂੰਘੀ ਪਿਆਲੀ ਵਰਗਾ ਘਾਹ, ਨਿੱਕੀਆਂ ਡਾਹਣੀਆਂ, ਜੜ੍ਹਾਂ ਤੇ ਕਾਈ ਤੋਂ ਬਣਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਆਲ੍ਹਣੇ ਦੀਆਂ ਡਾਹਣੀਆਂ, ਘਾਹ ਵਗੈਰਾ ਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹਣ ਲਈ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੇ,ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਗਾਈਆਂ ਤੇ ਹਰਨਾਂ ਦੇ ਵਾਲ ਵਰਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਮਾਦਾ ਇੱਕ ਵੇਰਾਂ 4 ਤੋਂ 7 ਆਂਡੇ ਦੇਂਦੀ ਹੈ, ਜਿਹਨਾਂ ਤੇ 13 ਦਿਨਾਂ ਲਈ ਬਹਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਬੋਟ ਆਂਡਿਆਂ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲਣ ਦੇ 'ਗਾੜਲੇ 2 ਹਫ਼ਤੇ ਆਲ੍ਹਣੇ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਖ਼ੁਰਾਕ ਵਜੋਂ ਭੂੰਡੀਆਂ, ਮੱਕੜੀਆਂ ਤੇ ਕੀਟਾਂ ਦੇ ਲਾਰਵੇ ਖਵਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।[2]
ਰਾਜਸਥਨ, ਭਾਰਤ ਵਿਖੇ
ਲਾਲ-ਨਿਸ਼ਾਨ ਵਾਲੀ ਨੀਲਕੰਠੀ ਚਿੜੀ
ਨੀਲਕੰਠੀ ਚਿੜੀ ਦੇ ਅੰਡੇ, ਜਰਮਨੀ
Riyadh, KSA 1992
The bluethroat (Luscinia svecica) is a small passerine bird that was formerly classed as a member of the thrush family Turdidae, but is now more generally considered to be an Old World flycatcher, Muscicapidae. It, and similar small European species, are often called chats.
It is a migratory insectivorous species breeding in wet birch wood or bushy swamp in Europe and across the Palearctic with a foothold in western Alaska. It nests in tussocks or low in dense bushes. It winters in north Africa and the Indian subcontinent.
The bluethroat bird is similar in size to the European robin at 13–14 cm. It is plain brown above except for the distinctive black tail with red side patches. It has a strong white supercilium. Despite the distinctive appearance of the males, recent genetic studies show only limited variation between the forms, and confirm that this is a single species.[2] Moults begins in July after breeding and are completed in 40–45 days, before the birds migrate.[3]
The male has a varied and very imitative song.[4] Its call is a typical chat chack noise.
See the Wikispecies page.
Females of all subspecies usually have just a blackish crescent on an otherwise cream throat and breast. Newly fledged juveniles are freckled and spotted dark brown above.
The genus name Luscinia is Latin for the common nightingale. The specific epithet svecica is from Neo-Latin Suecicus meaning "Swedish". The colours of the male's breast were thought to evoke the Swedish flag, the yellow in the flag being more orange hued in the 17th and 18th centuries.[5]
-_Female_at_Bharatpur_I_IMG_5484.jpg)
Female at Keoladeo National Park, Bharatpur, Rajasthan, India
Red-spotted race
Eggs, Collection Museum Wiesbaden, Germany
The bluethroat (Luscinia svecica) is a small passerine bird that was formerly classed as a member of the thrush family Turdidae, but is now more generally considered to be an Old World flycatcher, Muscicapidae. It, and similar small European species, are often called chats.
It is a migratory insectivorous species breeding in wet birch wood or bushy swamp in Europe and across the Palearctic with a foothold in western Alaska. It nests in tussocks or low in dense bushes. It winters in north Africa and the Indian subcontinent.
The bluethroat bird is similar in size to the European robin at 13–14 cm. It is plain brown above except for the distinctive black tail with red side patches. It has a strong white supercilium. Despite the distinctive appearance of the males, recent genetic studies show only limited variation between the forms, and confirm that this is a single species. Moults begins in July after breeding and are completed in 40–45 days, before the birds migrate.
The male has a varied and very imitative song. Its call is a typical chat chack noise.
La Blugorĝulo (Luscinia svecica) estas 14 cm longa birdo el muŝkaptuledoj kiu apartenas al la genro Luscinia kune kun la Najtingalo kaj la aliaj najtingaloj. Estas du tre konataj kaj diferencaj laŭ aspekto subspecioj, la Blankmakula blugorĝulo kaj Ruĝmakula blugorĝulo, kiu estas la nomiga subspecio. Ĝi estas timema specio, kiu emas ankaŭ surgrundiri, precipe la inoj. Ili estas insektomanĝantaj. La masklo prezentas belan kaj tre karakteran bluan koloron en brusto. Estas birdo de agrabla kanto. La latina scienca nomo Luscinia svecica signifas sveda najtingalo.
Laŭ grando estas simila al Ruĝgorĝulo, tio estas el 13 al 14 cm longa kaj ĉirkaŭ 20 g pezaj, svelta. La kruroj kaj beko estas fajnaj, malhelgrizaj. La okuloj estas nigraj. Ili havas grizbrunajn suprajn partojn kun hela superokula strio kaj grizeca vizaĝo kaj blankecajn subajn partojn. La vostobazo estas oranĝruĝa flanke kaj la vostobordo nigreca, ĉe ambaŭ seksoj.
Bluan brustoplumaron havas nur la masklaj birdoj, kaj pro tio eblas paroli pri seksa duformismo. En tiu plumaro, kiel la nomo sugestas la precipa karaktero estas blua makulo kiu kovras el la gorĝo al la brusto, foje montranta en la mezo blankan makulon foje ruĝan depende de la subspecio, sed ĉiam ĉirkaŭata de fajna nigra bordo kaj finanta per malgranda zono de nigraj plumetoj sube kaj pli sube de alia mallarĝa strio oranĝbruna.[1]
La raso L. svecica svecica (Ruĝamakula blugorĝulo) de norda Eŭrazio, havas ruĝan makulon en la centro de la blua brusto. La L. svecica cyanecula (Blankamakula blugorĝulo) de suda kaj centra Eŭropo, havas blankan makulon en la centro de la blua brusto. L. svecica magna en Turkio ne havas centran makulon. Spite la distingojn, ĵusaj genetikaj studoj montras, ke temas nur pri limigitaj variantoj inter formoj, kaj konfirmas, ke temas pri ununura specio.[2]
La femalaj birdoj havas blankan brustan plumaron, kun malhela randostrio kiu havas formon de U. Sed ĝenerale ili estas multe malpli koloraj kaj rimarkindaj.
Multimedia: Aŭskulti la kanton de Luscinia svecica
Estas etenda, penetra kaj melodia trilado, agrabla al aŭskultanto, varia, sed ne multe prilaborita. Foje estas imita kanto kiu memoras tiun de la Najtingalo. La blugorĝulo kantas ĉefe frumatene kaj ekkrepuske. La voĉo de alarmo sonas kiel penetra tak.
Tiu holarktisa birdo kovas en Eŭrazio, Alasko, travintrumas en Afriko kaj suda Azio. Ĝi distribuiĝas tra la Arkto kaj Nordo de la Palearktiso, okupante la zonon el Skandinavio al Azio kaj eĉ Alasko, kaj loke fragmentate en la taŭgaj habitatoj de centra kaj okcidenta Eŭropo, sed ne atingas malsuprajn latitudojn sub 37º N. Temas pri migrantaj birdoj, kiuj kutime vintras en la sudo de Hispanio kaj Italio, en landoj de la sudo de Azio kaj precipe Barato, eĉ en kelkaj zonoj de la nordo de Afriko.[3]
Ĝi vivas en arbustaj, akvaj lokoj, marĉoj ks. En la reprodukta epoko ili loĝas en alta montaro, inter 1000 kaj 2000 m de altitudo aŭ eĉ pli. Ili loĝas en marĉoj aŭ humidejoj aŭ ĉirkaŭe, en arbaroj de betuloj kaj salikoj, arbustejoj kiaj Citiso aŭ Eriko, ĝenerale en teroj ĉe malfermaj herbejoj iom humidaj aŭ kun flakoj, sed preskaŭ ĉian kun abunda makiso, ĉe riveroj, rojoj aŭ lagunoj, kaj aperas ankaŭ ĉe marmarĉoj kiuj prezentas taŭgan vegetaĵaron dum migrado kaj vintrumado.[4]
La blugorĝulo (Luscinia svecica), estas specio de birdoj de la ordo de paseroformaj kiu estis klasita dum multa tempo ene de la familio de Turdedoj sed kiu poste estis ŝanĝita kaj klasita en la familio de Muŝkaptuledoj, pli precize en la genro Luscinia.
La specio Luscinia svecica enhavas ĉirkaŭ 11 agnoskitajn subspeciojn, kvankam la ornitologoj ne entute samopinias pri ili. Kelkaj ornitologoj konsideras, ke ne necesas tiom da subspecioj kaj aliaj opinias, ke jes.[5]
La agnoskitaj subspecioj estas la jenaj:
La blugorĝulo nestumas en montaraj deklivoj kie konstruas neston surgrunde ne tre for de akvo. Ĝenerale ĉe arbusto aŭ inter densa vegetaĵaro. La ino demetas 5-7 bluverdecajn ovojn, jare dufoje. La idoj elkoviĝas post du semajnoj, ambaŭ gepatroj aktive kovas kaj poste nutras ilin. La birdidoj forlasas la neston post 13 tagoj, sed ekflugo okazas unu monaton post eloviĝo.[6]
Ĝi nutras sin per araneoj kaj insektoj, kiujn kaptas el klaraĵoj kaj ripozejoj ĉe marĉaj zonoj; pli precize ili manĝas etajn koleopterojn, akvinsektojn, dipterojn, lepidopterojn, kaj larvojn ktp.; ili povas manĝi ankaŭ fruktojn de naturaj arbustoj, kaj dum aŭtuno ili manĝas kelkajn semojn.
Tiuj birdoj suprenstaras, disetendas la vostajn plumojn.
Laŭ studoj de BirdLife International en 2000, la populacio de tiu specio en Eŭropo estus inter 880.000 kaj 2.400.000 paroj.
La Blugorĝulo (Luscinia svecica) estas 14 cm longa birdo el muŝkaptuledoj kiu apartenas al la genro Luscinia kune kun la Najtingalo kaj la aliaj najtingaloj. Estas du tre konataj kaj diferencaj laŭ aspekto subspecioj, la Blankmakula blugorĝulo kaj Ruĝmakula blugorĝulo, kiu estas la nomiga subspecio. Ĝi estas timema specio, kiu emas ankaŭ surgrundiri, precipe la inoj. Ili estas insektomanĝantaj. La masklo prezentas belan kaj tre karakteran bluan koloron en brusto. Estas birdo de agrabla kanto. La latina scienca nomo Luscinia svecica signifas sveda najtingalo.
El pechiazul (Luscinia svecica) es una pequeña especie de ave paseriforme de la familia Muscicapidae. Muy escondidizo, el pechiazul es muy dado a caminar por el suelo, sobre todo las hembras. Es insectívoro. El macho presenta un característico colorido azul en el pecho.
El pechiazul presenta un tamaño similar al del petirrojo, de entre 13 a 14 cm y alrededor de 20 gramos de peso, de figura esbelta. Sus patas y el pico son muy finos, de color gisáceo oscuro. Los ojos son de color negro.
En su plumaje, como su propio nombre indica la principal característica es una mancha azul que va desde la garganta hasta el pecho, en ocasiones presentando una manchita blanca en medio dependiendo de la subespecie, pero terminando siempre en una fina franja de plumas negras y otra franja más extendida hacia el vientre de color castaño anaranjado.
Este pintoresco pecho representa la gran diferencia entre los ejemplares machos y hembras, existiendo por tanto un claro dimorfismo sexual, siendo las hembras mucho menos llamativas y vistosas. En cuanto al resto del plumaje, las partes más claras son primero unas franjitas blanquecinas o amarillentas que suelen estar bien diferenciadas y que van desde la parte superior del pico cruzando sobre los ojos y continuando un poco más su trayectoria, segundo el vientre y finalmente la cara que son de tonos grises y marrones blanquecinos, aunque la cara es bastante menos clara. En cuanto a la cabeza, es marrón de un tono muy oscuro al igual que la espalda y las alas, también oscuras pero algo más claras que la cabeza. Muy característico es también el plumaje de la cola, siendo las puntas de color negro, mientras que las partes superiores de la misma son de color naranja o rojo anaranjado.[2]
El pechiazul estuvo clasificado durante mucho tiempo dentro de la familia Turdidae pero que posteriormente fue movida y clasificada en la familia Muscicapidae. La traducción literal de Luscinia svecica (latín) es "el ruiseñor sueco".[cita requerida]
Cuenta con unas 11 subespecies reconocidas en un principio, aunque los expertos no se ncompletamente de acuerdo para certificarlas todas. Algunos ornitólogos consideran que a pesar de existir claras diferencias en el aspecto y plumaje de las diferentes poblaciones del pechiazul, todas ellas son en realidad la misma especie y no es necesario dividirla en diferentes subespecies o cuanto menos no en tantas. No obstante, no son pocos los estudios genéticos que según otros ornitólogos certifican la necesidad de una clasificación más específica.[3]
Las subespecies a priori bautizadas, son las siguientes:
El pechiazul se distribuye por latitudes árticas y septentrionales del paleártico, ocupando toda una franja que va desde Escandinavia hasta Asia e incluso Alaska, y localizándose de forma muy fragmentada en los hábitats adecuados de Europa central y occidental, pero sin llegar a superar latitudes inferiores a los 37º N. No así, se trata de una especie de aves migratorias, por lo que suele invernar en el sur de España e Italia, en países del sur de Asia como la India, e incluso en algunas zonas del norte de África.[4]
En la época de cría habitan la alta montaña, desarrollándose perfectamente sobre los 1000 y 2000 metros de altitud o incluso más. Habita en pantanos o zonas húmedas así como en sus proximidades, en bosques de abedul y sauce, espacios con matorrales como el piorno o el brezo, generalmente en terrenos próximos a praderas abiertas y con cierto grado de humedad o encharcamiento, pero casi siempre con abundante maleza, ya sea cerca de ríos, arroyos o lagunas, pudiendo aparecer también en marismas que presenten una óptima vegetación durante la migración e invernada.[5][6][2][4]
Es una ave insectívora por lo que básicamente se alimenta de los insectos que atrapa, generalmente desde los claros o posaderos de zonas encharcadas, concretamente, se alimenta de pequeños coleópteros, insectos acuáticos, dípteros, lepidópteros, así como de larvas, etc., también puede ingerir ciertos frutos de arbustos silvestres, y en otoño consume algunas semillas.[5][2]
Multimedia: Oír el canto de Luscinia svecica
Presenta un trino extenso, agudo y melodioso, siendo variado aunque no demasiado elaborado. En ocasiones emite un canto imitativo.[7] El pechiazul canta sobre todo por la mañana temprano y cuando empieza a oscurecer. La voz de alerta suena como una especie de tac penetrante. Su canto es más variado y complejo cuando no tiene un objetivo funcional, como dirigirse a un rival o aparearse.[8]
Nidifican en laderas de sierras y montañas construyendo el nido en el suelo usualmente no lejos del agua. En general anidan bajo un arbusto o próximos a la base de este, también entre la densa vegetación. A mediados de mayo se produce la puesta, que consta de unos 5 o 7 huevos de color verde en tono azulado con manchas o finas motas rojizas. Tras la incubación que dura unas dos semanas y que es realizada conjuntamente en turnos entre la madre y el padre, nacen los pollos, los cuales pueden volar al mes de salir del huevo.[9]
Según los estudios realizados por BirdLife International en el año 2000, la población de esta especie en Europa podría estar entre las 880 000 y 2 400 000 parejas. Mientras que la población de pechiazul que cría en España se estima que podría ser alrededor de unas 9000 o 12 800 parejas, según F. Purroy en 1997. Aunque durante la invernación el número de estas aves aumenta considerablemente en España.[10]
El pechiazul (Luscinia svecica) es una pequeña especie de ave paseriforme de la familia Muscicapidae. Muy escondidizo, el pechiazul es muy dado a caminar por el suelo, sobre todo las hembras. Es insectívoro. El macho presenta un característico colorido azul en el pecho.
Sinirind (Luscinia svecica) on lind värvuliste seltsist.
Sinirinnal on kaks alamliiki: luha-sinirind (L. svecica cyanecula) ja tundra-sinirind (L. svecica svecica).
Sinirind (Luscinia svecica) on lind värvuliste seltsist.
Sinirinnal on kaks alamliiki: luha-sinirind (L. svecica cyanecula) ja tundra-sinirind (L. svecica svecica).
Paparurdina edo papourdina (Luscinia svecica) muscicapidae familiako hegazti paseriformea da, Eurasian eta mendebaldeko Alaskan bizi dena[1].
13 cm inguru luzea. Papo-urdin arraren lepoaldeko lumek kolore urdin bizia hartzen dute udaberrian. Bizkarraldekoak beti arreak izaten ditu eta sabelekoak zurixkak. Emeak luma beltzez osatutako eraztun moduko bat izaten du lepoan; gainerakoan arraren antzekoa izaten da. Uda Europako iparraldean eta erdialdean, eta Asian ematen du. Negu hasieran Afrikara nahiz Asiako hegoaldera migratzen du. Intsektuak eta arrak jaten ditu.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Paparurdina edo papourdina (Luscinia svecica) muscicapidae familiako hegazti paseriformea da, Eurasian eta mendebaldeko Alaskan bizi dena.
13 cm inguru luzea. Papo-urdin arraren lepoaldeko lumek kolore urdin bizia hartzen dute udaberrian. Bizkarraldekoak beti arreak izaten ditu eta sabelekoak zurixkak. Emeak luma beltzez osatutako eraztun moduko bat izaten du lepoan; gainerakoan arraren antzekoa izaten da. Uda Europako iparraldean eta erdialdean, eta Asian ematen du. Negu hasieran Afrikara nahiz Asiako hegoaldera migratzen du. Intsektuak eta arrak jaten ditu.
Sinirinta (Luscinia svecica) on koristeellisen näköinen pieni lintu.
Sinirinta on 13–15 cm pitkä.[2][3] Koiraalla on sininen kurkkulappu, jonka keskellä on Pohjois-Euroopassa pesivillä svecica-alalajin koirailla ruosteenpunainen täplä. Muilla alalajeilla täplä on punainen, tai se puuttuu kokonaan. Naarailla kurkun kuviointi vaihtelee. Useimmilla naarailla kurkussa on vain mustien pilkkujen muodostama kaari kellanvalkealla pohjalla. Joillain naarailla on kuitenkin rinnassa sinistä sekä musta ja ruosteenpunainen, rinnan yli kulkeva vyö. Ne naaraat, joilla on rinnassa eniten sinistä, voivat muistuttaa koiraita.[3]
Sinirinnalla on kaikissa puvuissa selvä, valkoinen silmäkulmanjuova, sekä laajat ruosteenpunaiset pyrstön tyvilaikut.[3]
Sinirinnan kutsuääni on kuiva ja epäpuhtaasti maiskahtava "trak". Hätääntyneenä se päästää lisäksi kivitaskumaista, viheltävää "hiit"- ääntä, ja toisinaan leppälintumaista "hyit"-ääntä. Sinirinnan laulu on voimakasta ja kirkasta, ja se alkaa usein kuuluvalla "zry"- tai "zri-zri-zrytt"-äänellä kiihtyen ja ryöpsähtäen nopeasti melodisiksi, sointuviksi ja kitiseviksi ääniksi. Lauluun sekoittuu usein taitavia matkintoja,[3] ja sinirintaa kutsutaan myös "Lapin satakieleksi".[3][2]
Vanhin suomalainen rengastettu sinirinta on ollut 5 vuotta 11 kuukautta 29 päivää vanha. Euroopan vanhin on ollut ruotsalainen vähintään 8 vuoden 10 kuukauden ikäinen yksilö.sulkasato alkaa heinäkuun puolivälissä ja kestää 41 vuorokautta, päättyen keskimäärin 24. elokuuta.
Sinirintaa tavataan pesivänä Pohjois- ja Keski-Euroopassa, Espanjassa sekä Keski-, Itä- ja Pohjois-Aasissa ja Alaskassa. Talvehtivana sitä esiintyy Etelä-Euroopassa, Afrikan pohjois- ja keskiosissa, Lähi-Idässä sekä Aasian eteläosissa. Euroopassa arvioidaan elävän 13,5–23,4 miljoonaa yksilöä, ja lajin kannankehitys on vakaa. Sinirinta on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1]
Suomessa sinirinta pesii pohjoisessa Metsä- ja Tunturi-Lapissa. Suomen kannaksi arvioidaan 30 000–80 000 pesivää paria. Suomen pesimäkanta on taantunut, ja sinirinta luokitellaan Suomessa silmälläpidettäväksi, kun se vielä vuoden 2000 uhanalaisuusluokituksessa luokiteltiin elinvoimaiseksi.[4]
Sinirinta pesii Pohjois-Euroopassa pajukoissa ja kosteissa tunturikoivikoissa. Muualla Euroopassa laji pesii kosteikkojen ja jokien kosteilla rannoilla, joilla kasvaa pensaita, ruovikkoa ja leppää. Joskus sitä tavataan myös vuoristoisemmissa ja kuivemmissa ympäristöissä.[3]
Sinirinta tekee pesänsä varvikkoon tai pensaan suojaan. Naaras munii touko-heinäkuussa 5–7 ruskeapilkkuista, harmaanvihertävää munaa. Se hautoo niitä 13–14 vuorokautta. Poikaset pysyvät pesässä 14 vuorokautta.[2]
Sinirinta käyttää ravinnokseen hyönteisiä, hämähäkkejä, matoja, marjoja ja siemeniä.[2]
Sinirinta on Lapin maakuntalintu.[5]
Sinirinta (Luscinia svecica) on koristeellisen näköinen pieni lintu.
Luscinia svecica
La Gorgebleue à miroir (Luscinia svecica), aussi orthographié Gorge-bleue, est une espèce de passereaux appartenant à la famille des Muscicapidae. Il existe de nombreuses sous-espèces, mais seules 3 d'entre elles sont présentes en Europe, et se distinguent aux couleurs de leur gorge[1].
Sa taille, variable selon les sous-espèces, est de 13 à 14 cm de long pour une masse de 14 à 23 grammes et une envergure de 22 à 23 cm. Les autres mensurations sont : 44 à 59 mm pour la queue, 11 à 16 mm pour le bec et 23 à 28 mm pour le tarse.
L'espèce est aisément reconnaissable à sa large bavette bleue, comportant généralement en son centre une pointe de blanc ou de roux, selon la sous-espèce. Elle est plus visible chez le mâle en livrée nuptiale, alors qu'elle apparaît très pâle, voire pas du tout, chez la femelle et les juvéniles. Cette bavette est bordée en dessous d'un croissant roux. Chez les deux sexes les parties supérieures sont brunes, ainsi que la tête, avec un sourcil blanc.
À l'exception de la bavette, le dessous du corps est blanc, teinté de crème aux flancs et aux sous-caudales et de roussâtre sous les ailes. Les rectrices médianes sont brun foncé, les autres roux vif avec le tiers distal brun foncé.
Les pattes sont noires à brun noir, le bec noirâtre et les iris brun foncé.
La Gorgebleue à miroir est principalement insectivore, mangeant insectes et leurs larves, vers et araignées. Il peut également se nourrir de baies.
En milieu littoral, la sous-espèce namnetum nourrit ses jeunes avec des diptères, des araignées, des chenilles, des grillons et des talitres.
Ces oiseaux reviennent de leur zone d'hivernage entre la mi-mars et la mi-avril.
La Gorgebleue a deux couvées par an, au printemps. La première ponte a lieu en mai, dans un nid en forme de coupe[2] construit par la femelle, à terre ou dans une cavité peu élevée, avec des herbes sèches, de la mousse, des feuilles mortes. La femelle couve de 5 à 6 œufs, ovales et légèrement piriformes, gris verdâtre et tachés de brun-rouge, dont la taille a pour valeurs extrêmes : 16,4-20,7 mm × 12,5-15,1 mm[3]. L'éclosion a lieu environ 2 semaines plus tard, et les deux parents participent à l'élevage. La femelle pond sa seconde couvée fin mai début juin.
Le chant de la gorgebleue à miroir est une suite variée de notes flûtées, bourdonnantes, roulées et stridentes. Le cri d'appel est un teck, le chant est constitué de trilles en dipdipdip[3]. Les cris de cette espèce incluent un tchak ou track incisif, un shtick-shtick et un tsi-tchak-tchak incisif[4].
Cet oiseau est capable d'imiter les voix d'autres espèces d'oiseaux (jusqu'à 35 pour un même mâle[5]) et peut-être aussi d'insectes[6]. On peut l'entendre sur l'audioblog de Sonatura.
La Gorgebleue vit presque partout en Eurasie, mais est aussi trouvé outre-Atlantique en Amérique du Nord en Alaska.Il existe une grande colonie aux Pays-Bays, dans le secteur de Kinderdijk.
Il migre en hiver en Espagne, dans la savane de l'Afrique, dans la péninsule arabique, en Inde, en Asie du Sud-Est continentale[7] et sur les côtes de la mer de Chine.
En période de reproduction, la Gorge-bleue à miroir fréquente les zones humides en particulier les milieux marécageux parsemés de buissons et de vasières, les rives des cours d'eau calmes et les bras morts, les bords des étangs peuplés de saules et de roseaux. La sous-espèce namnetum est inféodée aux marais littoraux et aux marais salants où elle peuple les fossés et les talus avec des tamaris. Dans le sud-ouest des Deux-Sèvres et le sud Vendée, elles nichent essentiellement dans les champs de colza. Dès que les fleurs se forment, il est facile d'observer les mâles qui s'y perchent pour chanter.
Lors des migrations, cet oiseau préfère également les milieux humides mais fréquente aussi les champs de pomme de terre, de betterave, de légumes et de maïs, les buissons et les landes.
L'espèce a originellement été décrite sous le taxon Cyanecula suecica Brehm.
Cet oiseau est représenté par 10 sous-espèces[8] :
D'autres sous-espèces ont été décrites mais sont considérées comme non valides : L. s. gaetkei (Kleinschmidt), L. s. luristanica Ripley, 1952 et L. s. tianshanica.
Cette espèce est classée par l'UICN en LC (Préoccupation mineure)[9].
La Gorgebleue à miroir bénéficie d'une protection totale sur le territoire français depuis l'arrêté ministériel du 17 avril 1981 relatif aux oiseaux protégés sur l'ensemble du territoire. Il est inscrit à l'annexe I de la directive Oiseaux de l'Union européenne. Il est donc interdit de le détruire, le mutiler, le capturer ou l'enlever, de le perturber intentionnellement ou de le naturaliser, ainsi que de détruire ou enlever les œufs et les nids, et de détruire, altérer ou dégrader son milieu. Qu'il soit vivant ou mort, il est aussi interdit de le transporter, colporter, de l'utiliser, de le détenir, de le vendre ou de l'acheter.
Luscinia svecica
La Gorgebleue à miroir (Luscinia svecica), aussi orthographié Gorge-bleue, est une espèce de passereaux appartenant à la famille des Muscicapidae. Il existe de nombreuses sous-espèces, mais seules 3 d'entre elles sont présentes en Europe, et se distinguent aux couleurs de leur gorge.
Is éan é an ghormphíb. Is baill d'fhine na Muscicapidae iad. Éan imirceach feithiditeach atá ann. Caitheann an ghormphíb an samhradh san Eoraip, i dtuaisceart na hÁise agus i gcuid bheag d'Alasca, agus aistríonn sé go dtí an Afraic agus áiteanna eile soir go foroinn na hIndia leis an ngeimhreadh a chaitheamh. Tá deich fospeiceas ann. Ó dhathanna an bhrollaigh a aithnítear iad ó chéile.
O papoazul (Luscinia svecica) é un paxaro pequeno da familia dos papamoscas (Muscipapidae). (Nalgún tempo foi considerado membro da familias Turdidae, da que fai parte, entre outros, o merlo)[2].
E de tamaño semellante ó papo vermello, mide uns 13 ou 14 cm. A súa constitución é delgada. As alas son curtas e arredondadas, coa terceira e cuarta plumas primarias máis longas cás outras.As patas son longas e finas.A cola é negra con manchas vermellas nas beiras. Ten unha mancha superciliar (cella) branca. O macho ten no papo unha mancha azul con bordos sucesivamente de cor negra, branca e da cor da ferruxe. Algunhas razas como L. svecica svecica do norte de Eurasia teñen no centro da mancha azul outra vermella. Noutras, como L. svecica cyanecula , do centro e sur de Europa esta mancha central e branca. A raza turca L. svecica magna non ten mancha.
As femias son de cores menos brillantes e teñen no papo da cor da crema ou cunha media lúa negra. Os inmaturos teñen manchas e puntos escuros pola parte inferior.
Malia as diferenzas de aspecto entre machos, estudios xenéticos recentes confirmaron que se trata dunha especie única.
Os machos teñen un canto forte, moi variado e, as veces, imitativo que recorda ó do reiseñor. Canta sobre todo pola maña cedo e cando empeza a escurecer.
Son activos durante o día e no crepúsculo. Cazan insectos sobre todo nas beiras cheas de lama dos ríos, en superficies cultivadas e entre o mato. Fas os niños agachados en xeral non lonxe da auga, nun furado no chan, entre herba ou arbustos mestos. a femia pon 6 ou 7 ovos de cor gris azulada clara con puntos castaño avermellados, que son chocados polos dous pais unhas dúas semanas.
Vive en zonas de bosque húmido ou zonas húmidas con arbustos de Eurasia, con algúns exemplares tamén en Alasca occidental. Son migratorios. No continente europeo a raza coa mancha vermella na gorxa vive no norte e nos Alpes; a raza coa mancha branca vive en Centroeuropa, sur da Europa occidental e parte do sur do continente.
Son migratorios. Os exemplares europeos pasan o inverno no sur de España, norte de África e sur de Asia.
O Papoazul só aniña no Sistema Central (dende as serras de Béjar e Candelario en Salamanca, ata Somosierra e serra de Ayllón) e Cordilleira Cantábrica, ocupando preferentemente os vales da cara sur. Como migrante destaca no sueste da península (procedente do sur do sahara) e nas Illas Baleares onde inverna un pequeno continxente de papoazuis procedentes doutros países europeos (das subespecies L. s. svecica e L. s. cyanecula).
A comezos dos anos 90 estimouse a poboación aniñante en España nunhas 9.000-12.800 parellas. En Europa as estimacións acadan un total de 530.000 parellas reprodutoras (1994). En Galiza aniña no Parque Natural do Invernadoiro.
Existen moi poucos datos sobre a abundancia da especie, así no Sistema Central, nas uceiras da Serra de Ayllón, obtivéronse 0,1 aves/10 ha (1986); no piñeirais de Gredos, entre 0,5 e 1,3 aves/10 ha, dependendo da altitude (1991). Nos uceirais subcantábricos de Palencia, 5 machos/10 ha (1991). Na Serra de Béjar, Salamanca, a densidade acadada é de 0,46 aves / 10 ha, como media.
Nos últimos anos semella que a súa poboación está a medrar no norte da península.
O papoazul (Luscinia svecica) é un paxaro pequeno da familia dos papamoscas (Muscipapidae). (Nalgún tempo foi considerado membro da familias Turdidae, da que fai parte, entre outros, o merlo).
Il pettazzurro (Luscinia svecica (Linnaeus, 1758)) è un uccello passeriforme della famiglia dei Muscicapidi.[2]
Сome dice anche il nome, la caratteristica principale del maschio è una macchia azzurra che va dal sottogola fino al petto e lo differenzia dalla femmina; cioè il dimorfismo sessuale è evidente. Il ventre ed il fianco sono giallini, quasi color avana, dorso ed ali marrone. Molto caratteristiche anche le timoniere che hanno le punte nere, mentre le parti superiori laterali sono rosse, e le centrali come il groppone sono marroni. La taglia è di 14 cm, per circa 20 grammi di peso.
Mangia principalmente insetti che riesce a prendere anche in volo, ma non disdegna bacche e larve.
Depone da 4 a 7 uova, che si schiudono dopo due settimane di cova, ed altri 15 giorni ci vogliono per il primo involo dei pulli.
Lo si trova nell'emisfero nord, in tutta Europa, Asia e Africa, sul continente americano solo nel Nord-Ovest. In Italia è possibile vederlo nelle stagioni invernali mentre sverna, oppure durante le migrazioni verso l'Africa. Alcuni esemplari nidificano in maniera discontinua nelle praterie d'alta quota in determinate aree dell'arco alpino.
Sono note le seguenti sottospecie:[2]
Il pettazzurro (Luscinia svecica (Linnaeus, 1758)) è un uccello passeriforme della famiglia dei Muscicapidi.
Mėlyngurklė (lot. Luscinia svecica, angl. Bluethroat, vok. Blaukehlchen) – musinukinių (Muscicapidae) šeimos žvirblinis paukštis. Anksčiau buvo priskiriama strazdinių (Turdidae) šeimai. Patinas lengvai atskiriamas pagal mėlyną krūtinės plotą, kuris apatinėje dalyje atskirtas juoda ir ryškiai ruda juostelėmis, pilvas baltas. Nugarinė pusė pilkai rusva. Antuodegis rudesnis. Viršugalvis išmargintas juosvomis dėmelėmis. Virš akies palšas antakis. Uodegos didesnė dalis ryškiai ruda. Gerklė ir pagurklis mėlynos spalvos, dažniausiai su balta ar ruda dėme viduryje. Patelė dažniausiai be mėlynos spalvos, gerklė ir krūtinė balsvos su juosvomis dėmelėmis.
Lietuvoje reta, įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą. Aptinkama balandžio – rugpjūčio mėn. Gyvena vandenų pakraščių krūmuose. Lizdą krauna gegužės mėn. ant žemės, gerai paslepia. Dėtyje būna 5-6 žalsvai pilki, išmarginti rusvomis dėmėmis kiaušiniai. Peri 13 dienų. Išsirtę jaunikliai lizde išbūna apie 13 dienų.
Mėlyngurklė (lot. Luscinia svecica, angl. Bluethroat, vok. Blaukehlchen) – musinukinių (Muscicapidae) šeimos žvirblinis paukštis. Anksčiau buvo priskiriama strazdinių (Turdidae) šeimai. Patinas lengvai atskiriamas pagal mėlyną krūtinės plotą, kuris apatinėje dalyje atskirtas juoda ir ryškiai ruda juostelėmis, pilvas baltas. Nugarinė pusė pilkai rusva. Antuodegis rudesnis. Viršugalvis išmargintas juosvomis dėmelėmis. Virš akies palšas antakis. Uodegos didesnė dalis ryškiai ruda. Gerklė ir pagurklis mėlynos spalvos, dažniausiai su balta ar ruda dėme viduryje. Patelė dažniausiai be mėlynos spalvos, gerklė ir krūtinė balsvos su juosvomis dėmelėmis.
Lietuvoje reta, įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą. Aptinkama balandžio – rugpjūčio mėn. Gyvena vandenų pakraščių krūmuose. Lizdą krauna gegužės mėn. ant žemės, gerai paslepia. Dėtyje būna 5-6 žalsvai pilki, išmarginti rusvomis dėmėmis kiaušiniai. Peri 13 dienų. Išsirtę jaunikliai lizde išbūna apie 13 dienų.
Zilrīklīte (Luscinia svecica) ir mušķērāju dzimtas (Muscicapidae) Latvijā sastopama dziedātājputnu suga, kas pieder pie čakstīšu apakšdzimtas (Saxicolinae). Tai ir 10 pasugas. Sastopama Eiropā, Āzijā (līdz Himalajiem dienvidos) un nelielā skaitā Ziemeļamerikā (Aļaskas rietumos). Galvenās ligzdojošās populācijas mājo Skandināvijā, Somijā, Austrumeiropā, Krievijā, Sibīriju ieskaitot, un Kaukāzā. Nelielā skaitā sastopama Rietumeiropā un Centrāleiropā. Ziemas periodā zilrīklīte migrē uz Āfriku, Eiropas dienvidiem, galvenokārt Portugāli, un uz Arābijas pussalu, un Āzijas dienvidiem.[1][2]
Zilrīklītes zinātniskais nosaukums Luscinia svecica latviski nozīmē — Zviedrijas lakstīgala.[3]
Zilrīklīte Latvijā ligzdo ļoti reti, galvenokārt Latgales pusē: Lubāna ezera krastā, pie Daugavpils.[4][5] Biežāk zilrīklīte novērojama caurceļojot, un migrācijas laikā ir novērojama samērā bieži. Latvijā līdz šim novērotas divas pasugas: dienvidu zilrīklīte (Luscinia svecica cyanecula) un ziemeļu zilrīklīte (Luscinia svecica svecica).[4] Ligzdojošie putni izvēlas ar krūmiem aizaugušu upju, ezeru un dīķu malas. Rakstos minēts, ka 19. gs. beigās un 20. gs. sākumā Daugavgrīvas apkārtnes salās šī suga bijusi parasta, kā arī regulāri novērota Jelgavas tuvumā.
Zilrīklīte ir aizsargājama putnu suga gan Latvijā, gan Eiropas Savienībā. Tā ir iekļauta Latvijas Sarkanās grāmatas 4. kategorijā — īpaši aizsargājamo sugu sarakstā.[5]
Zilrīklīte ir neliels, smalki veidots putniņš. Tā ķermeņa garums ir 13—15 cm, spārnu plētums 20—23 cm, svars 12—25 g.[2][6][7]
Zilrīklīšu apspalvojumam raksturīgs dzimumu dimorfisms. Tēviņi ir ļoti krāšņi ar koši zilu zodu un zili rudām krūtīm, ar melnu joslu vidusdaļā. Nelielais laukumiņš zilās pazodes centrā atkarībā no pasugas var būt ruds vai balts, vai vienkrāsains,[2][8] kā arī gar melno joslu apakšā var būt šaura balta josla. Mugura tēviņam ir pelēkbrūna, pavēdere gandrīz balta, virs acs gaiša uzacs.
Mātītes pamatā ir pelēkbrūnas ar baltām uzacīm, gaiši pelēku, gandrīz baltu pazodi, kuru ierobežo tumši pelēka josla. Reizēm šajā tumšajā joslā saskatāmi zilgani un rudi toņi, kas atgādina tēviņa krūšu krāsas.[2] Pavēdere gaišāka nekā mugura. Abiem dzimumiem pie astes ārējo spalvu pamatnes ir rudi plankumi, kas redzami putnam lidojumā vai sēžot uz zara ar paceltu asti.[2] Jaunie putni ir raibumoti tumši brūni.
Zilrīklīte pamatā sastopama biezi aizaugušās, krūmainās vietās, kas mijas ar nelieliem klajumiņiem. Visbiežāk tās mājo kārklu, alkšņu un bērzu biežņās, kādas ūdenstilpes (upes, ezera) tuvumā.[2] Ziemošanas reģionos zilrīklītes izteikti uzturas ūdenstilpju krastos. Zilrīklīte ir ļoti uzmanīga un to ir grūti novērot. Galvenokārt tā slēpjas aizaugušās, krūmainās vietās.[2] Dziesma zilrīklītei kā jau lakstīgalu ģints putniņam ir ļoti daudzveidīga. Tā atdarina daudzu citu putnu balsis, visbiežāk dzied, pakāpusies kāda sausa krūma galotnē, uz atsevišķa zara vai niedres.[8]
Zilrīklīte, ložņājot pa aizaugušām vietām, uz augu lapām un zariem vai uz zemes meklē dažādus kukaiņus (mušas, skudras, vaboles), zirnekļus, sliekas, vēžveidīgos, nelielus gliemežus un vardītes. Retos gadījumos tā medī lidojumā.[2] Ziemas periodā zilrīklīte barojas arī ar augu sēklām un augļiem.[2]
Zilrīklīte ligzdo no aprīļa līdz jūlijam. Ligzdu biezi auzaugušā vietā, uz mitras zemes būvē galvenokārt mātīte. Ligzdai ir dziļa, kausveida forma, tā savīta no lapām, sīkiem zariņiem, saknītēm, zāļu stiebriņiem, augu pūkām un sūnām. No iekšpuses ligzda izklāta ar dzīvnieku spalvām. Dējumā ir 4—7 olas, inkubācijas periods ilgst apmēram 13 dienas. Izšķīlušies mazuļi ir ligzdguļi un ligzdā paliek līdz 13—14 dienu vecumam. Mazuļus galvenokārt baro ar vabolītēm, zirnekļiem un kukaiņu kāpuriem.[2]
Zilrīklīte (Luscinia svecica) ir mušķērāju dzimtas (Muscicapidae) Latvijā sastopama dziedātājputnu suga, kas pieder pie čakstīšu apakšdzimtas (Saxicolinae). Tai ir 10 pasugas. Sastopama Eiropā, Āzijā (līdz Himalajiem dienvidos) un nelielā skaitā Ziemeļamerikā (Aļaskas rietumos). Galvenās ligzdojošās populācijas mājo Skandināvijā, Somijā, Austrumeiropā, Krievijā, Sibīriju ieskaitot, un Kaukāzā. Nelielā skaitā sastopama Rietumeiropā un Centrāleiropā. Ziemas periodā zilrīklīte migrē uz Āfriku, Eiropas dienvidiem, galvenokārt Portugāli, un uz Arābijas pussalu, un Āzijas dienvidiem.
Zilrīklītes zinātniskais nosaukums Luscinia svecica latviski nozīmē — Zviedrijas lakstīgala.
De blauwborst (Luscinia svecica) is een zangvogel uit de onderfamilie tapuiten (Saxicolinae) en is verwant aan de nachtegaal.
In het voorjaar heeft het mannetje een helderblauwe keel en borst, afgezet met een zwarte en roodbruine band. 's Winters vervaagt de blauwe kleur enigszins. De blauwborst meet van kop tot puntje van de staart circa 14 centimeter.
Zijn voedsel bestaat hoofdzakelijk uit insecten, in de nazomer eet hij ook wel bessen. Het is een snelle vlieger, die meestal verborgen leeft in de vegetatie.
Het nest is aan de binnenzijde gevoerd met paardenhaar of pluisjes en bevindt zich goed verborgen tussen de vegetatie op de bodem. Het legsel bestaat uit 5 tot 6 groenachtige eieren met fijne roodbruine stippen. De broedtijd neemt ongeveer 14 dagen in beslag. Beide ouders belasten zich met de zorg.
Het broedgebied ligt in noordelijk Europa. 's Winters trekt de vogel naar gebieden langs de Middellandse Zee of verder Afrika in.
De blauwborst is een stuk minder bekend dan de roodborst die tot dezelfde onderfamilie behoort. De soort broedt in moeilijk toegankelijk gebied en trekt 's winters weg. De blauwborst was tussen ca. 1900 en 1970 in Nederland en Vlaanderen een geleidelijk in aantal afnemende vogelsoort die broedde in kleine veenmoerassen, in broekbossen langs beken en in grienden. Deze biotopen werd steeds zeldzamer door drooglegging en herverkaveling. Na 1970 kwam er een kentering. Door afsluiting van het Haringvliet ontstonden verruigde, natte wilgenbossen in de Biesbosch. Ook in Flevoland ontstonden grote moerassige natuurgebieden. In het rivierengebied werd de situatie voor de vogel gunstiger als gevolg van de ideeën van Plan Ooievaar die vorm kregen bij het uitvoeren van projecten in het kader van Ruimte voor de rivier. Dit alles leidde ertoe dat de aanwezigheid van de blauwborst tussen ca. 1975 en 2000 spectaculair toenam. In het jaar 2000 werd het aantal broedparen geschat op ca. 10.000.[2][3]
In Vlaanderen komt de blauwborst voor in kreken, opgespoten vlaktes en riviervalleien. De soort breidt zich ook daar verder uit, zelfs naar beekoevers in verder intensief gebruikte landbouwgebieden.[4]
Witgesterde blauwborst, L.s. cyanecula (foto uit Hongarije).
Eieren van de Luscinia svecica svecica (Museum Wiesbaden)
Luscinia svecica svecica (foto uit Rusland)
Onderfamilie Saxicolinae
Er zijn tien ondersoorten. In Noord-Eurazië tot aan Alaska komt de nominaat voor, een roodgesterde vorm: L.s. svecica. In Nederland en Vlaanderen broedt de witgesterde ondersoort, L. s. cyanecula.
De blauwborst (Luscinia svecica) is een zangvogel uit de onderfamilie tapuiten (Saxicolinae) en is verwant aan de nachtegaal.
Blåstrupe (Luscinia svecica) er ein arktisk fugl. Hannen har ein kraftig blå flekk med eit rustraudt midtparti på strupen. Varselropet er «huitt tækk tækk tækk»; songen skal vere vakker og variert. Blåstrupen er ein slank fugl som vert om lag 14 cm lang og 18 gram tung.
Arten er vidt utbreidd innanfor palearktis frå Europa i vest og austover gjennom Asia. Han finst også i det vestre Alaska.
Blåstrupen finst i fjellet i Sør-Noreg og i fjellet og ut til kysten i Nord-Noreg. Han likar best irrgrøne fjellbjørkeskogslier og vierkjerr langs lågalpine våtmarker, men kan også treffast i skog der or, furu og gran dominerer. Det er helst i dei lyngrike skogvegetasjonstypane ein finn blåstrupen, men også i rikare skogutformingar så vel som i fuktig skog- og viervegetasjon. Den norske hekkebestanden er truleg på 500 000 til 1 million par.
Utsjånaden varierer etter årstid, alder og kjønn. Som namnet seier er strupe og bryst blått på hannen. I midten av det blå har hannen ein rustraud flekk. Hoa har ein svakare lyseblå farge i fjørdrakta si. På sidene av indre del av stjerten har begge kjønn rustraude felt.
Hannen syng sterkt, variert og med mange hermande innslag, og kan til dels minne om nattergalen, ein art som er klassifisert som nært i slekt. Mest typisk for songen er ein surrande låt, blanda med klare klokkeliknande tonar.
Blåstrupen gøymer reiret godt, helst i kratt nær vatn. Paret byter på å ruge dei 5-7 egga, som er bleikt grønaktige eller blågrøne med rustraude flekkar. Egga vert klekte etter fjorten dagar.
Føda er samansett av insekt i ulike stadium, både vaksne, larver og pupper. I tillegg et dei mykje markar. Maten finn blåstrupa på fuktige plassar og nær vatn.
Blåstrupen er ein trekkfugl som kjem til landet i april og flyg sørover i september. Fuglen opptrer skjult på trekket og er lett å oversjå. Truleg flyg dei skandinaviske fuglane søraustover mot det sørvestlege Asia.
Blåstrupe (Luscinia svecica) er ein arktisk fugl. Hannen har ein kraftig blå flekk med eit rustraudt midtparti på strupen. Varselropet er «huitt tækk tækk tækk»; songen skal vere vakker og variert. Blåstrupen er ein slank fugl som vert om lag 14 cm lang og 18 gram tung.
Blåstrupe (Luscinia svecica) er en fugl i fluesnapperfamilien. Arten er slank og blir cirka 14 cm lang og veier 18 gram. Den kalles også bjellefugl. Den lever av insekter, og som de fleste insektetende fugler er den en langdistansetrekkfugl. Vinterområdene for underarten som hekker i Norge befinner seg i det Sør-Europa (Spania og Sicilia), tropisk Afrika, Den arabiske halvøy og Sør- og Sørøst-Asia.
Blåstrupe finnes hovedsakelig i fuktig skog, gjerne langs bekkedrag. Arten finnes i spredte bestander over hele Europa, langs nordlige Asia og med en liten bestand i Alaska. Arten varierer ganske mye i utbredelsesområdet. Hannens stupe er blå, med forskjellig grad av rustrød, svart og hvit kanting og sentralflekk. Den skandinaviske underarten Luscinia svecica svecica har en rød sentralflekk uten hvite kanter og en lite markert svart nederkant på strupeflekken.
Arten finnes i: Afghanistan, Albania, Algerie, Armenia, Aserbajdsjan, Bahrain, Hviterussland, Belgia, Benin, Bosnia-Hercegovina, Bulgaria, Burkina Faso, Kambodsja, Canada, Tsjad, Kina, Kroatia, Kypros, Tsjekkia, Danmark, Egypt, Eritrea, Estland, Etiopia, Finland, Frankrike, ,Georgia, Tyskland, Ghana, Gibraltar, Hellas, Hongkong, Ungarn, India, Iran, Irak, Israel, Italia, Japan, Jemen, Jordan, Kasakhstan, Kuwait, Kirgisistan, Laos, Latvia, Libanon, Libya, Litauen, Luxembourg, Mali, Malta, Mauritania, Mongolia, Montenegro, Marokko, Myanmar, Nepal, Nederland, Nigeria, Norge, Oman, Pakistan, Palestina, Polen, Portugal, Qatar, Romania, Russland, Saudi-Arabia, Senegal, Serbia, Slovakia, Slovenia, Spania, Sri Lanka, Sudan, Sverige, Sveits, Syria, Tadsjikistan, Thailand, Tunisia, Tyrkia, Turkmenistan, Ukraina, De forente arabiske emirater, Storbritannia, USA, Usbekistan, Vietnam og Østerrike.[1]
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Blåstrupe (Luscinia svecica) er en fugl i fluesnapperfamilien. Arten er slank og blir cirka 14 cm lang og veier 18 gram. Den kalles også bjellefugl. Den lever av insekter, og som de fleste insektetende fugler er den en langdistansetrekkfugl. Vinterområdene for underarten som hekker i Norge befinner seg i det Sør-Europa (Spania og Sicilia), tropisk Afrika, Den arabiske halvøy og Sør- og Sørøst-Asia.
Blåstrupe finnes hovedsakelig i fuktig skog, gjerne langs bekkedrag. Arten finnes i spredte bestander over hele Europa, langs nordlige Asia og med en liten bestand i Alaska. Arten varierer ganske mye i utbredelsesområdet. Hannens stupe er blå, med forskjellig grad av rustrød, svart og hvit kanting og sentralflekk. Den skandinaviske underarten Luscinia svecica svecica har en rød sentralflekk uten hvite kanter og en lite markert svart nederkant på strupeflekken.
Àutri nòm an piemontèis: a l'é na balarin-a, o bërgeronëtta.
A l'é un cit osel migrateur.
Da finì.
Distribussion
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Podróżniczek (Luscinia svecica) – gatunek niewielkiego ptaka wędrownego z rodziny muchołówkowatych (Muscicapidae).
Wyróżniono dziesięć podgatunków L. svecica[4][2]:
Występuje w północnej i środkowej Eurazji, zimuje w północnej Afryce i w pasie od Iranu po Półwysep Indochiński. Podgatunek L. s. namentum zamieszkuje zachodnie wybrzeże Francji od Bretanii po Akwitanię. Zimuje w Portugalii. Przeloty w III – IV i IX.
W Polsce bardzo nieliczny ptak lęgowy[5]. Na niżu gnieździ się L. s. cyanecula, lecz podczas przelotów pojawia się również podgatunek północny, występujący na Półwyspie Skandynawskim – L. s. svecica, który w Polsce gniazduje skrajnie nielicznie jedynie w Karpatach i Karkonoszach oraz w rezerwacie Wielikąt.
Migruje na dość duże odległości – do Afryki (podgatunek L. s. cyanecula) lub południowej Azji[6] (pozostałe podgatunki), choć część osobników wędruje jedynie na Półwysep Iberyjski. Do Polski przylatuje na początku kwietnia, odlatuje zaś na przełomie sierpnia i września[6].
Nieco mniejszy od innych słowików występujących w Polsce – to ptak wielkości wróbla domowego. Wyraźny dymorfizm płciowy w upierzeniu – samiec w okresie godowym ma jaskrawoniebieską plamę na podgardlu i piersi obwiedzioną czarną i rdzawą obwódką. L. s. svecica ma na niebieskim polu rdzawą plamkę, a L. s. cyanecula białą. Spód ciała biały, kremowa brew, wierzch ciała brunatny, przy ogonie rdzawe plamy. W okresie spoczynkowym podgardla obu podgatunków bieleją. Samice mają natomiast brązowy wierzch ciała, biały spód z czarną przepaską na piersi, kremowym podgardlem i wąsem. Młodociane w odróżnieniu od samic mają podłużne, jasne kreski na całym ciele.
Śpiew podróżniczka jest melodyjny, jednak zupełnie inny niż ten wydawany przez inne słowiki. Składa się z wielokrotnie powtarzanego cii, cii, cii..., po którym następuje coś w rodzaju rechotu.
Preferuje miejsca wilgotne, nadbrzeżne zarośla, zakrzewione, podmokłe łąki, skraje lasów i parki. Najczęściej widywany jest w gąszczu trzcinowisk. Główne obszary występowania w takich miejscach w Polsce to doliny Biebrzy oraz Narwi. Poza tym podgatunek L. s. svecica może gniazdować nawet w górach, w zaroślach sosny górskiej.
Wyprowadza 1 - 2 lęgi w roku, najczęściej na początku maja.
Zbudowane na ziemi z butwiejących liści, suchych gałązek i traw oraz mchu, wysłane trawą, ukryte w roślinności zielnej.
Jeden do dwóch lęgów w roku (początek maja – koniec czerwca). Składa 5 do 7 jaj (zazwyczaj 6). Jaja wysiadywane są przez okres 13 do 14 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo po 13 do 14 dniach. Karmione są owadami i innymi małymi zwierzętami.
Owady, jesienią uzupełnione przez jagody.
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[7].
Podróżniczek (Luscinia svecica) – gatunek niewielkiego ptaka wędrownego z rodziny muchołówkowatych (Muscicapidae).
O pisco-de-peito-azul (Luscinia svecica) é uma ave da família Turdidae.
Tem cerca de 13–14 cm de comprimento e caracteriza-se pela mancha azul no peito, que contudo pode estar ausente na fêmea.
Frequenta sobretudo habitats aquáticos com alguma vegetação emergente, como sejam caniçais, sapais e margens de lagoas ou açudes.
Em Portugal o pisco-de-peito-azul é uma espécie sobretudo invernante, mas alguns indivíduos passam no território nacional a caminho de África.
Gușă albastră (Luscinia svecica) este o specie de pasăre care face parte din famila Muscicapidae, subfamilia Saxicolinae, genul Luscinia, în trecut fiind încadrată în familia sturzilor (Turdidae). Gușa albastră face parte din neamul privighetorilor, în România fiind o pasăre rară. Masculul are spatele cafeniu, pieptul albicios; pe bărbie și gușă are o pată albastră. Pasărea duce o viață foarte ascunsă de vederea omului. Gușa albastră trăiește în regiunile joase cu întinderi mari, inaccesibile, de mlaștină cu stufăriș. În România în anul 1968 a fost descoperit prima oară locul ei de cuibărit din delta Dunării. Pasărea își face cuibul ascuns în vegetația umedă, la marginea plaurului cu iarbă. Prin luna mai femela depune 5-6 ouă alb-verzui, cu puncte ruginii, pe care le clocește singură 13-14 zile. Toamna migrează în Africa de Nord și Asia de Sud-Vest.
Gușă albastră (Luscinia svecica) este o specie de pasăre care face parte din famila Muscicapidae, subfamilia Saxicolinae, genul Luscinia, în trecut fiind încadrată în familia sturzilor (Turdidae). Gușa albastră face parte din neamul privighetorilor, în România fiind o pasăre rară. Masculul are spatele cafeniu, pieptul albicios; pe bărbie și gușă are o pată albastră. Pasărea duce o viață foarte ascunsă de vederea omului. Gușa albastră trăiește în regiunile joase cu întinderi mari, inaccesibile, de mlaștină cu stufăriș. În România în anul 1968 a fost descoperit prima oară locul ei de cuibărit din delta Dunării. Pasărea își face cuibul ascuns în vegetația umedă, la marginea plaurului cu iarbă. Prin luna mai femela depune 5-6 ouă alb-verzui, cu puncte ruginii, pe care le clocește singură 13-14 zile. Toamna migrează în Africa de Nord și Asia de Sud-Vest.
Slávik modrák alebo modrák obyčajný[3] (Luscinia svecica) je malý vták z čeľade muchárovité. Obýva palearktídu a rozširuje sa aj v Severnej Amerike. Vytvára viacero poddruhov. Európu obýva poddruh slávik modrák stredoeurópsky (Luscinia svecica cyanecula) a slávik modrák tundrový (Luscinia svecica svecica).[4]
Má dĺžku tela asi 140 mm.
Slávik modrák patrí medzi hniezdičov a je sťahovavý. Poddruh slávik modrák stredoeurópsky žije iba na niektorých močaristých lokalitách na južnom Slovensku, slávik modrák tundrový veľmi vzácne hniezdi v horách severného Slovenska.
Odhadovaný počet hniezdiacich párov je 15 - 30. Veľkosť populácie i územie na ktorom sa vyskytuje vykazujú mierny nárast o 20 do 50%. Ekosozologický status v roku 1995 I - nezaradený. V roku 1998 VU:B2c - zraniteľný.[4] V roku 2001 VU - zraniteľný.[5] V roku 2014 EN* D - silne ohrozený.[2][6][7] Európsky ochranársky status nezaradený SPEC. Stupeň ohrozenia S - vyhovujúci ochranársky status.[4]
Slávik modrák stredoeurópsky (L. s. cyanecula) obýva močiaristé miesta s húštinami vŕb
Samček poddruhu slávik modrák stredoeurópsky (L. s. cyanecula) vo svadobnom šate
Samček v zimnom šate
Slávik modrák tundrový (L. s. svecica) žije v krovinatej vlhkej tundre
Samček slávik modráka tundrového
Mladý vták
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Slávik modrák
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Slávik modrák
Slávik modrák alebo modrák obyčajný (Luscinia svecica) je malý vták z čeľade muchárovité. Obýva palearktídu a rozširuje sa aj v Severnej Amerike. Vytvára viacero poddruhov. Európu obýva poddruh slávik modrák stredoeurópsky (Luscinia svecica cyanecula) a slávik modrák tundrový (Luscinia svecica svecica).
Blåhake (Luscinia svecica) är en tätting i familjen flugsnappare. Den är en flyttfågel som häckar i Europa och Asien, och som övervintrar i norra Afrika och södra Asien. Den bygger sitt bo i grästuvor eller lågt i täta buskage.
Blåhaken häckar i ett mycket stort område i taigazonen från Nord- och Mellaneuropa och österut till östra Sibirien och allra nordvästligaste Alaska och Yukon, och så långt söderut som södra Ryska fjärran östern och nordöstra Kina.[2]
I Norden har fågeln en vid häckningsutbredning, från Lappland och norra Finland, längs fjällen söderut till Dovre i Norge och Jämtland i Sverige. I Norden förekommer den även som häckningsfågel i södra Danmark, och då av underarten cyanecula.
Merparten av världspopulationen är flyttfåglar som om hösten flyttar till sina vinterkvarter, företrädesvis i ett område som sträcker sig från nordvästra Afrika (söder om Sahara), och österut över Arabiska halvön, Indien, sydöstra Kina och Sydostasien.[3][2]
Tidigare klassificerades blåhaken som en trast (Turdidae) men genetiska studier visar att den tillhör familjen flugsnappare (Muscicapidae). Genetiska studier har också visat att blåhakens närmaste släkting är vitbukig näktergal (Luscinia phaenicuroides).[4][5]
En mängd populationer av blåhake har beskrivits taxonomiskt och olika auktorer erkänner olika många underarter. Idag brukar antalet variera mellan åtta och tolv. Trots variationerna i utseende har genetiska studier bekräftat att det rör sig om en enda art.[6] Läs mer om dräktskillnader i stycket Utseende och läte. Här följer de underarter som erkänns av Clements et al 2014, som delar upp dem i fyra grupper:[7]
I Sverige häckar blåhaken av nominatformen svecica, främst i fjälltrakterna, från Lappland i norr och längs fjällen söderut till Jämtland. Under flytten observeras den över hela landet. En studie av blåhakar av underarten svecia som häckar i Norge och i Tjeckien visade att det övervintrar i Indien varför det är troligt att även svenska häckfåglar flyttar åt sydost.[8] Det har även funnits häckningsförsök av underarten cyanecula i Skåne.[9] Även detta taxon, som kallas vitstjärnig blåhake och första gången observerade i Sverige 1943 vid Oset, har observerats över stora delar av Sverige.[10]
Blåhaken är en ganska liten och slank fågel med långa ben.[11] Den har ett vingspann på 13–15 cm och den väger 12–25 gram.[2] Blåhakens utseende varierar mycket beroende på årstid, ålder och kön. Artens många underarter skiljer sig även åt vad gäller hanarnas utseende. Honorna är i stort sett identiska.[11] I alla dräkter har den dock ett tydligt vitaktigt ögonbrynsstreck och roströda fält på stjärtbasens sidor, där det senare främst syns när den flyger eller när den sittande knycker på stjärten.[11] Den har en tunn svart näbb och svarta ögon.[2]
Som namnet antyder är blåhakehanens strupe och övre bröst blått. I mitten av det blå finns hos hanarna av underartsgruppen svecica en roströd fläck medan den europeiska underartsgruppen cyanecula har en vit fläck. Underarten L. s. magna saknar helt fläck. Honan har inte det färgstarka blåa i sin fjäderdräkt utan mer otydligt ljusblått, eller saknar helt blått. Stjärten hos båda könen har roströda fält på stjärtbasens sidor.
Hanens fjäderdräkt blir på vintern mer lik honans. Hakan och strupen är då vita och av den blå fläcken återstår endast ett band nedtill på bröstet. Där bakom ligger då ett svart tvärband och bakom detta ett rödbrunt. Honan har endast i undantagsfall det rödbruna tvärbandet.
Blåhaken befinner sig ofta på marken och hoppar fram med lätt hängande vingar för att ibland stanna upp och knycka med stjärten.[12]
Hannen har en stark, varierad, härmande sång som ibland påminner om näktergalens, som är en nära släkting till blåhaken. Det mest utmärkande för sången är ett surrande läte, blandat med klarare, klocklika toner, som påminner om toner från stränginstrumentet lira. De olika underartsgrupperna går att särskilja på lätet.
I norra Europa föredrar den att häcka i viden och sank fjällbjörkskog medan övriga Europas blåhakar föredrar busk- eller vassområden i sanka områden vid våtmarker och åar. Det förekommer också att den häckar i torrare, bergig terräng.[11] Under höstflytten rastar den i vassar och i frodig vegetation nära vatten. Blåhaken gömmer sitt bo väl, lågt i busksnår eller direkt på marken i en grästuva i närheten av vatten.[12] Det skålformiga boet byggs av torrt gräs och torra blad, och fodras med fina strån.[12] Under 12–14 dagar ruvar honan de 5–7 äggen, som går i en blek grönaktig eller grönblå färg med roströda fläckar.[12] Båda föräldrarna tar hand om ungarna som lämnar boet efter 12–14 dagar.[12] Födan, som består av insekter, deras larver och puppor samt maskar, söker blåhaken oftast vid vatten och på fuktiga platser. På hösten kan den även äta bär.[12]
Den globala populationen av blåhake är inte hotad utan IUCN kategoriserar den som Livskraftig"(LC). Arten är inte heller upptagen på röda listan över hotade arter i Sverige.
På latin betyder det vetenskapliga namnet Luscinia svecica "den svenska näktergalen" och den kallas ibland för "Nordens näktergal"[11]. Blåhaken har förr kallats "blåhane".[13] Blåhaken är svenska Lapplands landskapsfågel.
Blåhake (Luscinia svecica) är en tätting i familjen flugsnappare. Den är en flyttfågel som häckar i Europa och Asien, och som övervintrar i norra Afrika och södra Asien. Den bygger sitt bo i grästuvor eller lågt i täta buskage.
Gökgerdan (Luscinia svecica), sinekkapangiller (Muscicapidae) familyasından eskiden Turdidae familyasında sınıflandırılan mavi önlüklü güzel sesli bir kuş türü.
Gökgerdan 13–14 cm uzunluğunda olup kızılgerdana benzer. Kırmızı yan yamalarıyla siyah kuyruğu dışında açık kahverengidir. Beyaz bir superciliumu vardır.
Kırmızı lekeli gökgerdan erkeğinin mavi önlüğü, hemen ardından gelen siyah, beyaz ve pas renkli lekeli çizgilerle sınırlanmıştır. (Kırmızı lekeli gökgerdan) L. svecica svecica gibi Kuzey Avrasya'da yaşayanların, mavi önlüğünün merkezinde kırmızı bir nokta vardır. Beyaz lekeli gökgerdan L. svecica cyanecula gibi güney ve Orta Avrupa'da yaşayan alt türde de mavi önlüğün merkezinde beyaz bir nokta gözükür. Türkiye'deki L. svecica magna alt türünün merkezinde ise herhangi bir nokta yoktur.
Bütün dişilerde, boğazından göğsüne kadar inen siyahımsı bir hilal bulunur, ve gaga altından göğse kadar kalan kısımlar da beyazdır. Yeni tüylenmiş yavrular çilli ve lekeli koyu kahverengindedir.
Erkeklerin ayırıcı görünüşüne rağmen, yeni yapılan kalıtsal çalışmalar sonucunda bütün formların tek bir türe ait olduğu doğrulanmıştır.
Avrupa, Asya ve Alaska'da nemli huş ormanlarında yaşayan göçmen böcekçil bir türdür. Genellikle ot öbeklerinde ve yoğun çalılıklarda yuva yapar. Kuzey Afrika ve Hindistan'da kışlar.
Erkeğin yüksek sesli, çeşitli nağmelere sahip ötüşü yakın bir akrabası olan bülbülü hatırlatır. Çağrı sesi "Chack" gibidir ve gürültülüdür.
Gökgerdan (Luscinia svecica), sinekkapangiller (Muscicapidae) familyasından eskiden Turdidae familyasında sınıflandırılan mavi önlüklü güzel sesli bir kuş türü.
Дорослий самець має яскраве та характерне забарвлення. Самець підвиду cyanecula зверху бурий; над оком біла «брова»; підборіддя, горло і воло сині, з білою плямою посередині, іноді без білої плями; на волі синій колір окреслений зверху чорним півкільцем під ним іржасте півкільце; груди і черево білуваті махові пера бурі; верхня частина хвоста руда, кінцева — темно-бура, центральні стернові пера цілком бурі; дзьоб чорний; ноги темно-бурі. У самців підвидів svecica та volgae пляма на межі горла і вола іржаста. У місцях, де відбувається природна гібридизація між особинами різних підвидів, пляма на межі горла і вола може бути світло-вохристою. У дорослої самиці горло білувате з темними смужками по боках; на волі темні риски і лише буре на півкільце, іноді в невеликій кількості присутній і синій колір. Молодий птах зверху темно-бурий, з численними світлими рисками; низ рудуватий, з темними рисками.
Має широкий гніздовий ареал, що охоплює більшу частину Європи та Азії. Гніздиться по всій Європі (крім Британських островів, південних районів Іспанії, Італії, півдня Балканського півострова, а також Криму та Кавказу) та Азії (крім пустельних районів Середньої та Малої Азії, Аравійського півострова, південних та південно-східних територій Азії). Місця зимівель розміщені у Північній Африці та Південній Азії.
В Україні гніздиться в лісовій і лісостеповій смугах, а також на значній частині степової смуги та у Закарпатті, під час міграцій трапляється на всій території. Підвид cyanecula гніздиться на більшій частині території країни; volgae гніздиться на сході країни; svecica трапляється під час міграцій.
Заселяє переважно узлісся заболочених вільхових лісів, густі вербові зарості серед заплавних луків та низинних боліт, зарості очерету, кущів, густі, але не надто зімкнені, високостеблові трави по берегах річок, стариць, озер, водосховищ, меліоративних каналів та заповнених водою канав. Трапляється також у сирих заростях кущів уздовж доріг, заростях кропиви на межі городів біля води.
Чисельність в Європі оцінено в 4,5—7,8 млн пар, в Україні — 235—280 тис. пар[1].
Гніздиться окремими парами. Гнізда розташовує на землі в затінених, добре укритих місцях, під куртиною густої та високої трави, під нависаючими гілками кущів, серед коренів верби, іноді при основі осокової кочки, на річкових наносах, що залишилися після весняного паводку.
Гніздова будівля досить велика та пухка. Її основою служать вербове та інше листя, тонкі гілочки. Зовнішня частина складається з торішнього листя дерев та кущів, стебел та листя трав, корінців, іноді з домішкою моху. Середня частина гнізда робиться з зеленого моху, переплетеного листям трав, рослинними волокнами та жилками перегнилого листя. Вистилка товста (до 1,5 см), складається з м'яких широких листків, трави, інколи рослинного пуху та окремих пір'їн.
До відкладання яєць приступає наприкінці квітня — на початку травня. Насиджує самка 13—14 діб. У повній кладці 4—7 (рідше 5—6) яєць. Шкаралупа злегка блискуча. Основний фон її світло-, сіро-, блакитнувато- або оливково-зеленого кольору, щільно усіяний численними іржаво-жовтими або червонувато-бурими, не дуже чіткими плямами, що згущуються біля тупого кінця.
Синьошийка — комахоїдний птах. У живленні переважають комахи та їхні личинки, що тримаються на землі. Восени значну частку раціону становлять ягоди.
Перебуває під охороною Бернської конвенції.
Виділяють наступні підвиди синьошийки:
Luscinia svecica là một loài chim trong họ Muscicapidae.[1]
_I-Haryana_IMG_8045.jpg){kind=small}
Bài viết liên quan đến Họ Đớp ruồi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Luscinia svecica là một loài chim trong họ Muscicapidae.
Вара́кушка[1] (лат. Luscinia svecica) — птица семейства мухоловковые отряда воробьинообразных. Ранее вместе со всем родом соловьи его относили к семейству дроздовых.
Размером чуть меньше домового воробья. Длина тела — около 15 см. Масса самцов — 15—23 г, самок 13—21 г. Спинка бурая или серовато-бурая, надхвостье рыжее. Горло и зоб у самца синие с рыжим пятном посередине; пятно может быть белым, или только окружено белым, может отсутствовать[2]. Синий цвет снизу окаймлён черноватым, а затем рыжими полукольцами поперёк груди. У самок горло беловатое с небольшою синевою[2]. Хвост рыжий с черноватой вершиной, средняя пара перьев хвоста бурые. Самка без синего и рыжего цветов. Горло беловатое, окаймлённое буроватым полукольцом. Клюв чёрный, ноги буро-чёрные.
Распространена в Северной Европе, Северной и Центральной Азии; в России — практически на всей территории[3]. Варакушка — перелётная птица. Зимует в Северной Африке, Азии, Южном Китае и Индии.
Наиболее охотно заселяют речные поймы, долины ручьёв, склоны оврагов, берега озёр, то есть местообитания влажные и заросшие кустарниками. В лесотундре более всего любят редколесья и негустые пойменные леса с ивняками или другими кустарниками. Гнездится на земле, в кустарнике и даже в кучах старых веток в непосредственной близости с жилищем на высоте до 1 м. Гнёзда вьют только из травы, иногда снаружи обкладывают мхом или изнутри пухом. В кладке 4—7 яиц. Окраска яиц — голубовато-серая или оливково-голубая, на тупом конце более тёмная. На многих кладках заметен слабый, более тёмный, иногда чуть красноватый крап. Высиживает только самка. Длительность насиживания в среднем 13 суток. Обе взрослые птицы выкармливают птенцов, которые покидают гнездо 11—13 дней от роду, имея рыжевато-бурую окраску с многочисленными охристыми пестринами. Ещё не умея летать, птенцы неделю докармливаются родителями поблизости от оставленного гнезда.
Осенняя миграция начинается в середине августа и заканчивается к середине сентября. Летят варакушки поодиночке, стай не образуют. Птицы независимо друг от друга, но в одном направлении, перелетают от одних зарослей кустарника к другим, стараясь придерживаться речных пойм. Пролёт почти незаметен, так как проходит он не высоко над землёй, а понизу; происходит ночью, за сутки птица преодолевает около 100 километров.
Прилетают в конце мая — начале июня, в одно время с другими насекомоядными птицами. Самцы, прилетающие немного раньше самок, вскоре начинают петь.
Поющий самец сидит на вершине куста, но иногда взлетает, совершая характерные токовые полёты. Пение продолжается всё светлое время суток, особенно интенсивно самцы поют в утренние часы. Пение звучное, включающее свисты, щебетание и щёлканье, множество заимствованных у других птиц звуков; исполняется в быстрой манере. В песне большинства варакушек есть часто повторяющееся «варак-варак-варак», отчего и происходит название птицы. Латинское название — Luscinia svecica (шведский соловей) — дал в 1758 году шведский учёный Карл Линней.
Варакушка — насекомоядная птица. В питании преобладают насекомые и их личинки, обитающие на земле. Осенью значительную долю в питании занимают ягоды.
У варакушки выделяют множество подвидов:
Ниже — описание некоторых подвидов.
Скандинавская варакушка, Luscinia svecica svecica L. У взрослого самца общая окраска верха весной бурая или серовато-бурая, надхвостье рыжее; средние рулевые бурые, остальные двуцветны — черноваты или тёмно-буры у вершины, рыжие у основания (рыжий цвет обычно занимает более половины длины пера); бровь беловатая; горло и зоб синие, с ржавчато-рыжим пятном на середине; рыжее пятно иногда окружено белым; синее поле окаймлено снизу черноватым полукольцом, за которым следует рыжее полукольцо, идущее поперёк груди; подкрылья охристые, остальной низ белый. Радужина бурая, ноги черноваты, клюв чёрный. В свежем осеннем пере верх самцов более сероватый, широкие светлые каёмки перьев более или менее прикрывают яркие цвета низа. Крыло крупное, около 70—80 мм. Скандинавия, в бывшем СССР — в Лапландии, точные границы не ясны. Зимовки в северо-восточной Африке и северо-западной Индии.
Североевропейская варакушка, Luscinia svecica grotei. Мельче предыдущей, крыло не длинней 75 мм. Северная полоса европейской части бывшего СССР от полуострова Канина на восток, Западная Сибирь до Таймыра. Южная граница около 60° с. ш. на западе, затем — до северных частей Московской области и средней Волги (к югу до бывшей Саратовской губернии), южная граница в Западной Сибири не выяснена. Зимует в Индии и Иране, быть может, в Египте.
Среднерусская варакушка, Luscinia svecica occidentalis. Бледней предыдущих форм, горловое пятно белое или бледно-ржавчатое; размеры некрупные, крыло около 66—74 мм. К югу и юго-востоку от предыдущей формы, к северу доходит до южной части Московской области (бывшая Рязанская губерния и южные уезды Московской), до среднего течения Дона на восток (Воронежская губерния). По А. Я. Тугаринову, спорадически доходит до Татарской республики (современный Татарстан, примерно бывшая Казанская губерния) и Куйбышевского края (бывшая Самарской губернии).
Среднеевропейская варакушка, Luscinia svecica cyanecula. Окраска тёмная; пятно на зобе белое или вовсе отсутствует (такие синегорлые особи описаны по экземплярам из Германии, как Sylvia wolfii Brehm. Beitr. z. Vog elk. II, 1822, стр. 173); в среднем чуть покрупней, чем grotei.
Светлогорлая варакушка, Luscinia svecica pallidogularis Окраска бледней, общий тон верха более серый, что особенно заметна на голове и шее; синий цвет на зобе и горле у самцов бледней, голубоватый. Гнездится от Заволжья и Башкирии по сибирской лесостепи до Урянхайского края (Тывы), Енисейска и Ангары; к югу до низовьев Волги и Урала, равнинного Туркестана. Зимует в Индии.
Якутская варакушка, Luscinia svecica robusta. От ближайших форм отличается более тёмной окраской, с рыжеватым тоном в свежем пере, синий цвет горла и зоба ярче, рыжее пятно на зобе темней, крыло до 78 мм, редко меньше 73 мм. От Таймыра на восток до Чукотского полуострова, Камчатки, Охотского побережья (Удской острог); к югу, по данным С. А. Бутурлина, не доходит до Якутска и верховьев Лены. Зимует в Индии и юго-восточной Азии.
Алтайская варакушка, Luscinia svecica altaica. Отличается от ближайших форм тем, что верх тёмный, но общий тон его серовато-бурый, без оливкового оттенка, на спине и крыльях летом хорошо выделяются светлые края перьев; белая бровь резко выделяется; голубой и рыжий цвет низа яркий и интенсивный. Высокогорная зона Алтая, Саяна и Хангая.
Тяньшанская варакушка, Luscinia svecica tianshanica. Мелкая форма — крыло около 63—72 мм; окраска верха серая, довольно тёмная; рыжее пятно на зобе невелико; белая бровь хорошо развита. Горный Туркестан — Тянь-Шань, Фергана, Памир. Кроме указанной формы и L. s. pallidogularis, в Туркестане на пролёте могут быть встречены и иные подвиды варакушки. Систематическое положение их остаётся часто неясным; среди них попадаются и белозвёздые особи, описанные Н. А. Зарудным как Cyanecula leucocyana turkestanica (Ornith. Monatsber., 1910, стр. 122, Ташкент).
Монгольская варакушка, Luscinia svecica kobdensis. Бледная и светлая, общий тон верха сероватый, горло бледней, чем у pallidogularis. Крыло 70—75 мм. Северо-западная Монголия, к западу, по А. Я. Тугаринову, доходит до Кара-Иртыша и Зайсана на запад. На пролёте найдена в западном Китае и Монголии.
Иранская варакушка, Luscinia svecica magna. Пятно на зобе белое, верх бледней и серей, чем у европейских форм и чем у pallidogularis, бровь широкая, белая; ржавчато-рыжая полоса на зобе сильно развита; бока и подхвостье рыжеваты. Крыло 75—83 мм, величина очень крупная. Южное Закавказье от Артвина до Арарата и Нахичевани, южный берег Каспийского моря, к югу — до юго-западного Ирана. Зимой до бывшей Абиссинии (современные Эритрея и Эфиопия).
Кавказская варакушка, Luscinia svecica caucasica. Окраска довольно бледная, верх буроватый с заметной примесью сероватого, ржавое пятно на голове небольшое. Крыло 65,5—72 мм. Систематическое положение не вполне ясно, равно как и неясно, не относится ли описание к пролётным птицам (может быть синонимом svecica или grotei). Северо-восточный Кавказ[4].
Вара́кушка (лат. Luscinia svecica) — птица семейства мухоловковые отряда воробьинообразных. Ранее вместе со всем родом соловьи его относили к семейству дроздовых.
蓝点颏（学名：Luscinia svecica）为鶲科歌鸲属的鸟类，俗名蓝脖子雀，台湾称蓝喉鸲，香港多稱藍喉歌鴝。分布範圍从欧洲北部、西伯利亚、东越白令海而到阿拉斯加西部，向南抵欧洲中部和中亚，冬时南迁至非洲北部、近東地区、伊朗、印度及亚洲东南部、中国等地。多栖息于芦苇或低矮灌木间，常见在地面上奔驰。该物种的模式产地在欧洲北部拉普兰。[1]
蓝点颏（学名：Luscinia svecica）为鶲科歌鸲属的鸟类，俗名蓝脖子雀，台湾称蓝喉鸲，香港多稱藍喉歌鴝。分布範圍从欧洲北部、西伯利亚、东越白令海而到阿拉斯加西部，向南抵欧洲中部和中亚，冬时南迁至非洲北部、近東地区、伊朗、印度及亚洲东南部、中国等地。多栖息于芦苇或低矮灌木间，常见在地面上奔驰。该物种的模式产地在欧洲北部拉普兰。
保全状況評価 LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 亜目 : スズメ亜目 Oscines 科 : ツグミ科 Turdidae 属 : Luscinia 種 : オガワコマドリ L. svecica 学名 Luscinia svecicaオガワコマドリ（小川駒鳥、学名:Luscinia svecica）は、スズメ目ツグミ科に分類される鳥である。和名は、本種を日本で初めて採集した小川三紀に因んで名づけられた。
ユーラシア大陸の中部以北に夏鳥として渡来、繁殖し、冬期はアフリカ中部からアラビア半島、東南アジアに渡り越冬する。日本の周辺では、ロシアの沿海州付近やシベリア東部でも繁殖している。
日本では以前は観察例の少ない迷鳥だったが、調査が進むにつれて記録が増え、現在ではまれな旅鳥または冬鳥とされている。日本海側の島嶼部での記録が多い。
全長約15cm。額から尾にかけての上面はオリーブ褐色で腰の部分が橙色がかっている。白い眉斑が目立つ。腹部は灰色。雄の喉は青く、喉から腹部との境にかけて黒、白、茶褐色の横帯がある。雌の喉は灰色で、胸部の横帯はなく、腹の黒褐色の縦縞がある。
日本における記録では、河川敷や湖沼縁の草地やアシ原で単独でいることが多い。地上で採餌しながら、近くに岩や杭にとまっており、危険を察知すると低く飛び草地に隠れる。
繁殖期には湿地の近辺の低木林などに生息し、番いで縄張りを持つ。
食性は主に動物食。昆虫類の幼虫を捕食することが多い。
繁殖形態は卵生。地面のくぼみに枯草などを用いて椀状の巣を作り、5-7卵を産む。抱卵日数は約13日で、雛は13-15日で巣立つ。
さえずりは「チュルチュル」、「チュリチュリ」等を組み合わせた複雑なもの。地鳴きは「タッ」「グッ」。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
흰눈썹울새(Luscinia svecica, bluethroat)는 과거에 개똥지빠귀과로 분류되었으나 지금은 일반적으로 딱새과로 분류되는 조그마한 철새이다.
흰눈썹울새는 크기가 13~14 센티미터로 유럽울새와 비슷하다. 위쪽 부분이 순갈색이지만, 꼬리는 검은색, 측면부는 빨간색이다. 눈썹이 하얀 것이 특징이다.
수컷은 다른 소리를 모방하며 노래를 부른다.[1][2]
-_Female_at_Bharatpur_I_IMG_5484.jpg)
-_Female_at_Bharatpur_I_IMG_5484.jpg)
_small.jpg)
-_Female_at_Bharatpur_I_IMG_5484.jpg)
_near_Hyderabad_W_IMG_4909.jpg)
-_Female_at_Bharatpur_I_IMG_5484.jpg)
Wikimedia Commons hää bilen of filmer tu: 
Wikispecies hää en artiikel tu: 
-_Female_at_Bharatpur_I_IMG_5484.jpg)
_near_Hyderabad_W_IMG_4912.jpg)
-_Female_at_Bharatpur_I_IMG_5483.jpg)
_at_Bharatpur_I_IMG_5459.jpg)
_at_Bharatpur_I_IMG_5457.jpg)
_at_Bharatpur_I_IMG_5455.jpg)
_at_Bharatpur_I_IMG_5452.jpg)
_in_Kolkata_W2_IMG_3385.jpg)
_near_Hyderabad_W_IMG_4909.jpg)
-_Female_at_Bharatpur_I_IMG_5484.jpg)
-_Female_at_Bharatpur_I_IMG_5484.jpg)
-_Female_at_Bharatpur_I_IMG_5484.jpg)
-_Female_at_Bharatpur_I_IMG_5483.jpg)
-_Female_at_Bharatpur_I_IMG_5484.jpg)
-_Female_at_Bharatpur_I_IMG_5484.jpg)
-_Female_at_Bharatpur_I_IMG_5484.jpg)
_small.jpg)
-_Female_at_Bharatpur_I_IMG_5484.jpg)
-_Female_at_Bharatpur_I_IMG_5484.jpg)
-_Female_at_Bharatpur_I_IMG_5484.jpg)
