الأسماء في صفحات التنقل
Migrant breeder, regular passage visitor and winter visitor?
Die Europese vlieëvanger (Muscicapa striata) is 'n algemene Palearkties-broeiende trekvoël na feitlik alle beboste habitats, van woudrande tot halfdorre savanne. Die voël is 13 – 14 cm groot en weeg 15 – 20 gram. In Engels staan die voël bekend as die Spotted Flycatcher.
Die Europese vlieëvanger (Muscicapa striata) is 'n algemene Palearkties-broeiende trekvoël na feitlik alle beboste habitats, van woudrande tot halfdorre savanne. Die voël is 13 – 14 cm groot en weeg 15 – 20 gram. In Engels staan die voël bekend as die Spotted Flycatcher.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
'''Muscicapa striata ye una especie d'ave paseriforme de la familia Muscicapidae. Ye de pequeñu tamañu, con un llargor de 13,5 a 15 cm.
El papamoscas busca zones arbolaes onde los árboles preséntense pocu mestos y con espacios ente les sos cañes. Tamién en zones urbanes, campu abierto, güertos, cultivos, xardinos, etc. L'hábitat difier d'una a otra rexón d'Europa.
El papamoscas gris aliméntase d'inseutos volantes, principalmente dípterus y himenópteros pero tamién lepidópteros, coleópteros...,etc. Tien una téunica de caza bien particular, atrapando a los inseutos al vuelu dende una caña qu'apodere'l so territoriu a la que volverá tres consiguir la presa, esto ye, realizando vuelos curtios. Los inseutos son cazaos nes cercaníes inmediates a los árboles, lo qu'esplica la necesidá de tener cañes esteriores llibres de fueyes sobre'l so territoriu. Frecuentemente caza dende un alambre del tendíu llétricu, una cuerda, una alambrada, un poste o un valláu. Más raramente, puede inxerir bayes de sabugu o otros parrotales.
La nidificación ye efectuada dende finales de mayu a finales de xunetu, dacuando hasta n'agostu pa les últimes niaraes. El nial, ta fechu de tarmos y raicillas seques y ye construyíu nos cuévanos de los árboles o más raramente en dalgún cuévanu mural, tando asitiáu a un altor bien variable. L'abertura del cuévanu tien de ser bastante ancha, lo qu'esplica que de cutiu les niaraes sían destruyíes por córvidos o royedores. Frecuentemente efectúen dos niaraes. El territoriu puede ser bien llindáu: de 0,2 a 1 hai.
Migratoriu transahariano. L'alimentación del papamoscas gris, convertir nun ave necesariamente migratoriu. Dexen Europa a partir d'agostu hasta mediaos d'ochobre pa establecese mientres l'iviernu n'África tropical, tantu en sabanes como en montes tropicales. La vuelta primaveral efectuar a principios de mayu. Los secaños de les últimes décades en Sahel y la desertización creciente provoca una mortalidá bien alzada nestes aves mientres les migraciones.
Les poblaciones de papamoscas gris tán en decadencia casi en tola so área de distribución. Les causes d'esta decadencia nun son del tou conocíes, cabiendo suponer qu'ente elles s'atopen los secaños estremos de Sahel (seques n'África), los branos fríu y húmedu nes sos árees de reproducción, la desapaición nel paisaxe d'elementos tales como les sebes o vergeles, según l'empléu de plaguicidas nes güertes, son unes causes bien probables. El caltenimientu de los vieyos vergeles ye pos una de les midíes de caltenimientu favorables pa la especie. Tamién faen esmornia nes poblaciones d'esta especie la caza illegal realizada por pajareros.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. '''Muscicapa striata ye una especie d'ave paseriforme de la familia Muscicapidae. Ye de pequeñu tamañu, con un llargor de 13,5 a 15 cm.
Ar flouper-kelien(Daveoù a vank) pe flouperig boutin (liester : flouperiged boutin)[1] a zo ur spesad golvaneged, Muscicapa striata an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Motacilla striata da gentañ-penn (e 1764) gant al loenoniour ha louzawour alaman Peter Simon Pallas (1741-1811).
Bevañ a ra diwar amprevaned hag a dap tra m'emañ o nijal : diptered ha himenoptered dreist-holl, met koleoptered ha lepidoptered ivez.
Ar spesad a vev ar seizh isspesad anezhañ[2] — Muscicapa striata balearica, Muscicapa striata inexpectata, Muscicapa striata mongola, Muscicapa striata neumanni, Muscicapa striata sarudnyi, Muscicapa striata striata ha Muscicapa striata tyrrhenica — en Eurazia dreist-holl.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar flouper-kelien(Daveoù a vank) pe flouperig boutin (liester : flouperiged boutin) a zo ur spesad golvaneged, Muscicapa striata an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Motacilla striata da gentañ-penn (e 1764) gant al loenoniour ha louzawour alaman Peter Simon Pallas (1741-1811).
El papamosques gris o matamosques (Muscicapa striata) és una espècie d'ocell de la família dels muscicàpids que es pot observar als Països Catalans. Al País Valencià és conegut com a mastegatatxes.[2]
A Mallorca rep els noms[3] de becafigues, becafigo, papafigues, papafiga, papafigo, papafígol, pagof(r)igo, menjafigues, figuer (Mall), figuerol, blanqueta, jua, juia d’estiu (àrea de Sóller, Alaró, Bunyola i alt.), llosca (comarca d’Artà), caçamosques (a ponent de les Balears), capçotí[4] (Menorca), matamosques (Son Servera, Son Carrió Manacor), enclotxamosques, menjamosques (Sant Joan i alt.), mosquero (Maria i voltants), pagofigo (Felanitx), petxeta.[5] (àrea de Biniamar, Selva i alt.), pillamosques (Felanitx, Petra, Sineu), tatxeta (àrea de Lloret i alt.), xícara, xixera, xiguera, etxiguera, xipret[4] (Menorca).
Fa 14 cm de llargària total i 24 cm d'envergadura alar. Pesa 17 g.[6] És bastant esvelt. Parts superiors de color bru grisenc i les inferiors blanquinoses amb el pit lleugerament llistat. Té unes estries fosques al cap, les ales llargues, les potes curtes i negres, el bec negre i el cap gros i arrodonit. Els exemplars immadurs són més marronosos que els adults.
Menja dípters i himenòpters, tot i que les mosques són el seu aliment predilecte i les captura després d'haver-les estat controlant des d'un lloc de guaita. És estiuenc i migrador. Pot arribar a viure 9 anys[7] Se situa sobre branques i pals des d'on se llança, en vol ràpid, a la caça d'insectes voladors. Sovint es pot sentir un "clac", com si fos un esclafit de llengua, quan la presa és aglapida amb el bec.[8]
Cria a Europa i hiverna a l'Àfrica tropical[9] i meridional, i/o a l'Índia. Als Països Catalans ocupa ambients diversos, com marges de boscos, conreus i jardins, però no es troba a les muntanyes més altes. És molt abundant als pinars. També és present a les garrigues costaneres sempre que tinguin arbres d'un cert port on fer els nius. És una de les poques espècies d'ocells que ocupa l'alzinar essent-hi l'espècie més abundant després del ferrerico blau (Parus caeruleus).
Fa un niu aixoplugat en arbres, en plantes enfiladisses, en murs, etc., emprant molsa, llana, pèls i ho cimenta tot amb teranyines. Al maig-juny la femella hi pon 3 o 5 ous, que ella mateixa, principalment, cova al llarg de 13 dies. Ambdós pares s'encarreguen d'encebar els petits, que als 12-13 dies volen. Realitzen dues postes.[10]
Exemplar immadur fotografiat a Alemanya
Exemplar fotografiat a Lituània
Exemplars fotografiats a Alemanya
Papamosques gris fotografiat a Polònia
El papamosques gris o matamosques (Muscicapa striata) és una espècie d'ocell de la família dels muscicàpids que es pot observar als Països Catalans. Al País Valencià és conegut com a mastegatatxes.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwybedog mannog (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gwybedogion mannog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Muscicapa striata; yr enw Saesneg arno yw Spotted flycatcher. Mae'n perthyn i deulu'r Gwybedogion (Lladin: Muscicapidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. striata, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia, Ewrop ac Affrica. Mae'r Gwybedog Brith yn aderyn mudol sy'n treulio'r gaeaf yn Affrica i'r de o anialwch y Sahara ac yn ne-ddwyrain Asia. Aderyn brown ydyw, gyda'r bol yn wyn, heb unrhyw nodwedd darawiadol. Maent yn nythu mewn coedwigoedd llydanddail, parciau a gerddi.
Er ei fod yn parhau i fod yn aderyn gweddol gyffredin yng Nghymru, mae ei niferoedd wedi gostwng yn sylweddol yn ystod y 30 mlynedd diwethaf.
Mae'r gwybedog mannog yn perthyn i deulu'r Gwybedogion (Lladin: Muscicapidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Bronlas Luscinia svecica Eos Luscinia megarhynchos-2.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwybedog mannog (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gwybedogion mannog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Muscicapa striata; yr enw Saesneg arno yw Spotted flycatcher. Mae'n perthyn i deulu'r Gwybedogion (Lladin: Muscicapidae) sydd yn urdd y Passeriformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. striata, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia, Ewrop ac Affrica. Mae'r Gwybedog Brith yn aderyn mudol sy'n treulio'r gaeaf yn Affrica i'r de o anialwch y Sahara ac yn ne-ddwyrain Asia. Aderyn brown ydyw, gyda'r bol yn wyn, heb unrhyw nodwedd darawiadol. Maent yn nythu mewn coedwigoedd llydanddail, parciau a gerddi.
Er ei fod yn parhau i fod yn aderyn gweddol gyffredin yng Nghymru, mae ei niferoedd wedi gostwng yn sylweddol yn ystod y 30 mlynedd diwethaf.
Lejsek šedý (Muscicapa striata) je malý druh pěvce z čeledi lejskovitých (Muscicapidae).
Je o něco menší než vrabec, dorůstá délky 13,5-14,5 cm, v rozpětí křídel měří 23–25 cm a váží asi 16 g.[2][3] Má štíhlé tělo, relativně velkou hlavu, dlouhá křídla a ocas. Svrchu je jednotvárně šedohnědý, spodinu těla má světlou, hruď nevýrazně hnědě pruhovanou. Končetiny, zobák i oči jsou tmavé. Obě pohlaví se zbarvením nijak neliší, mladí ptáci mají na svrchní straně těla světle hnědé skvrnění.
Vábí svižným „pst“. Zpěv je tvořen řadou krátkých tichých drsných tónů a v základě z ní asi jako „sip-sip-síh-siti-síh-sih“.[2][3]
Vyskytuje se téměř v celé Evropě, východně zasahuje až po Mongolsko. Izolované populace existují také v severní Africe. Je tažný se zimovišti v subsaharské Africe.[4] Žije ve světlých listnatých lesích, parcích, na hřbitovech a v zahradách. V České republice, kde hnízdí v počtu 30-60 tisíc párů po 1500 m n. m., se zdržuje od dubna do října.[3] Je zde zvláště chráněný jako ohrožený druh.[5]
Vyjma hnízdního období žije samotářsky. Živí se zejména létajícím hmyzem, na který číhá z vyvýšené pozorovatelny a kterého se zmocňuje v letu. Za příznivého počasí jsou touto taktikou uloveny až dvě třetiny kořisti, v opačném případě však po potravě pátrá zejména na stromech, v bylinném patře, na zdech nebo v kompostech. V jeho potravě je zastoupen zejména řád dvoukřídlí, ale objevuje se zde i široká škála jiných hmyzích druhů, včetně mšic, vážek, čmeláků, vos nebo motýlů. V malé míře jsou zde dále zastoupeny také žížaly a různé plody.[6]
Ve střední Evropě hnízdí 1× až 2× ročně od května do srpna. Je obvykle monogamní, u některých samců se však objevuje také bigamie. Miskovité hnízdo z mechu a kořínků vystlané zvířecími chlupy, peřím nebo vlnou staví převážně samice v polodutinách stromů nebo na budovách obvykle ve výšce 1–15 m, často obsazuje i polootevřené budky. V jedné snůšce je většinou 4-5 světlých, hnědě skvrnitých, 18,7 x 14,1 mm velkých vajec, na jejichž 11-15 denní inkubaci se podílí samotná samice. Mláďata, která hnízdo opouští po dalších 12-16 dnech, krmí oba rodiče. Pohlavně dospívá již v prvním roce života.
Vejce v hnízdě
Týden stará mláďata
Dospělý pták (vpravo) s mladým jedincem
Evropská populace je odhadována na 14-22 milionů párů. V letech 1970–1990 u ní byl zaznamenán viditelný pokles, v současné době je však již považována za stabilizovanou.
Obrázky, zvuky či videa k tématu lejsek šedý ve Wikimedia Commons
Galerie lejsek šedý ve Wikimedia CommonsLejsek šedý (Muscicapa striata) je malý druh pěvce z čeledi lejskovitých (Muscicapidae).
Den grå fluesnapper (Muscicapa striata) er en fluesnapper i ordenen af spurvefugle. Den når en længde på 14 cm. Den yngler i det meste af Europa og det vestlige Asien og overvintrer i Afrika og i det sydvestlige Asien.
Den grå fluesnapper (Muscicapa striata) er en fluesnapper i ordenen af spurvefugle. Den når en længde på 14 cm. Den yngler i det meste af Europa og det vestlige Asien og overvintrer i Afrika og i det sydvestlige Asien.
Der Grauschnäpper (Muscicapa striata) ist eine Vogelart aus der Familie der Fliegenschnäpper (Muscicapidae). Dieser Schnäpper besiedelt weite Teile der westlichen und zentralen Paläarktis von Portugal und Irland bis in den Nordosten der Mongolei und kommt in fast ganz Europa vor. Der Grauschnäpper ist an Bäume gebunden und bewohnt in erster Linie lichte Bereiche in Wäldern aller Art, aber auch Parks, Gärten und Alleen in Dörfern und Städten. Die Art ist Langstreckenzieher und überwintert im tropischen Afrika südlich der Sahara unter Aussparung des tropischen Regenwaldes.
Der europäische Bestand war zwischen 1970 und 1990 rückläufig und ist seitdem weitgehend stabil. In der Roten Liste der Brutvögel Deutschlands von 2015 wird die Art auf der Vorwarnliste geführt. Weltweit wird die Art von der IUCN aufgrund des großen Verbreitungsgebietes und des sehr hohen Gesamtbestandes als nicht gefährdet („least concern“) betrachtet.
Grauschnäpper sind recht kleine, schlanke Singvögel mit eher großem Kopf, relativ langen Flügeln und langem Schwanz. Sie sind insgesamt ziemlich einfarbig graubraun und haben keine auffallenden Zeichnungen. Die Geschlechter sind gleich gefärbt.
Mit einer Körperlänge von 13,5 bis 15 cm ist die Art etwa so groß wie ein Haussperling. Bei adulten Vögeln sind die gesamte Oberseite des Rumpfes einschließlich Hinterhals und Kopf sowie die kleinen Flügeldecken einfarbig dunkel- bis graubraun, nur das Gefieder auf Stirn und vorderem Oberkopf ist fleckiger braun mit dunklen Schaftstreifen und hellen Säumen. Schwingen und Steuerfedern sind dunkler grau. Die Handschwingen und die Steuerfedern haben oberseits schmale bräunliche Säume auf den Außenfahnen, die Armschwingen breitere und mehr weißliche Säume. Im frischen Gefieder zeigen die großen und mittleren Armdecken beige Spitzen und ebenso gefärbte Säume, mit zunehmender Abnutzung werden diese hellen Anteile immer undeutlicher. Die Kehle und die gesamte Rumpfunterseite sowie die Unterschwanzdecken sind schmutzig weiß, Kehle und Brustmitte sind auf diesem Grund fein, die hellbräunlich überhauchten Brustseiten und Flanken kräftiger dunkel gestrichelt. Die Iris ist dunkelbraun. Der recht lange Schnabel ist schwärzlich hornfarben, die Unterschnabelbasis ist aufgehellt. Die Beine sind schwarz.
Im Jugendkleid ist die Oberseite mehr braun mit hell rostbeigen bis isabellfarbenen Flecken. Die Armschwingen und die Armdecken haben rötlich braune Säume. Die Unterseite des Rumpfes zeigt auf isabellfarbenem Grund eine dunkle Fleckenzeichnung und kaum Streifen.
Der wenig auffallende Gesang wird von den Männchen meist nur an wenigen Tagen nach der Ankunft im Revier von einer exponierten Warte vorgetragen. Er besteht aus einer Aneinanderreihung einfacher, recht leiser und etwas gepresster oder rauer hoher Töne wie „sip-sip-srii – sriiti-srii-sip“, die in einem Abstand von knapp einer Sekunde ertönen, häufig sind diese Töne etwas trillernd. Wesentlich auffälliger sind die Rufe der Jungvögel nach dem Ausfliegen und die Warnrufe der Eltern. Die Bettelrufe der Jungvögel sind hoch und klingen etwa wie „zit“, bei Annäherung eines Altvogels mit Futter rufen die Jungvögel schnell gereiht „zi-zi-zi, zi-zi-zi“. Die Stimmfühlungslaute der Elternvögel klingen hoch und zirpend und kratzend wie „zieh“ oder „zit“.[1][2]
Dieser Schnäpper besiedelt weite Teile der westlichen und zentralen Paläarktis von der borealen bis in die mediterrane Zone. In Ost-West-Richtung reicht die Verbreitung von Portugal und Irland über fast ganz Europa bis in den Nordosten der Mongolei. In Nord-Süd-Richtung reicht das Areal im Westen von über 70° N in Nordskandinavien und Nordfinnland bis an den Nordrand der Sahara im Maghreb und umfasst Sizilien und Malta; weiter östlich sinkt die nördliche Verbreitungsgrenze auf 61° N im Bereich von Ural und Jenissej und das Areal erstreckt sich nach Süden bis Syrien und, unter großflächiger Aussparung der zentralasiatischen Steppenregion, bis in den Süden des Iran, Afghanistans, Pakistans und dann nach Norden abbiegend entlang des Nordwestrandes der Gebirge Mittelasiens etwa bis in den Südwesten der sibirischen Region Transbaikalien. Die nordöstliche Arealgrenze ist bisher nicht genau bekannt.[3]
Der Grauschnäpper ist an höhere Bäume gebunden, die durch eine große Zahl an Sitzwarten die Nutzung freier Lufträume für die Insektenjagd in der Luft und am Boden ermöglichen. Er bewohnt daher in erster Linie lichte Bereiche in Wäldern aller Art bis hin zu Feldgehölzen, aber auch Parks, Friedhöfe, Gärten und Alleen in Dörfern und Städten. Gebäude stellen durch das Angebot an Nistplätzen und das durch die Wärmeabstrahlung erhöhte Insektenangebot eine Habitatbereicherung dar. In Mitteleuropa brütet heute wohl der größere Teil des Bestandes im Bereich menschlicher Siedlungen, ältere Parkanlagen weisen hier meist die höchsten Brutpaardichten auf.[4]
Grauschnäpper jagen fast ausschließlich im Flug und überwiegend von exponierten Warten aus. Bei gutem Wetter wird bis zu zwei Drittel der Beute im freien Luftraum erjagt, der Rest wird im Flug von Bäumen, der Krautschicht, Hauswänden, Komposthaufen und Ähnlichem abgelesen. Bei schlechtem Wetter, wenn kaum Insekten fliegen, jagen die Tiere verstärkt in Bäumen und in Bodennähe.[5]
Die Nahrung besteht in erster Linie aus fliegenden Insekten, bevorzugt werden größere Dipteren wie Schweb- und Dungfliegen. Daneben wird ein weites Spektrum weiterer Insekten von Blattläusen bis hin zu Libellen, Hummeln, Faltenwespen und größeren Tagfaltern wie dem Tagpfauenauge erbeutet. Grauschnäpper schlagen große Insekten meist mehrfach gegen eine harte Unterlage und fressen sie erst dann, bei Hymenopteren mit Stacheln wird vorher der Hinterleib entfernt. Bei regnerischem und kaltem Wetter fressen Grauschnäpper ausnahmsweise auch Regenwürmer und etwa ab Mitte Juli auch verschiedene Früchte wie die von Hartriegel, Feuerdorn oder Gewöhnlicher Traubenkirsche. Der Kalkbedarf wird durch die gelegentliche Aufnahme von kleinen Schnecken, Asseln oder Doppelfüßern gedeckt.[6]
Grauschnäpper führen im Normalfall eine monogame Saisonehe, gelegentlich kommt es durch einen Revierwechsel der Männchen zu sukzessiver Bigynie. Das Nest wird sehr variabel, meist in oder an einem größeren Baum oder Bauwerk überwiegend in größeren nischenartigen oder halbhöhlenähnlichen Strukturen gebaut, die Nester können aber auch völlig frei stehen. Häufige Neststandorte sind an Bäumen zum Beispiel dichte Stammausschläge, größere Astlöcher, Astausbrüche oder Hohlräume hinter abstehender Rinde, an Gebäuden werden Nester in Mauerlöchern, auf Querbalken, Fensterläden oder in Blumenkästen gebaut sowie sehr gern an Bäumen wie an Bauwerken in Berankungen. Grauschnäpper nutzen auch häufig halboffene Nistkästen zur Brut. Die Nester werden meist in 1 bis 15 m Höhe, sehr selten auch auf dem Boden errichtet.
Das relativ lockere und unordentliche, napfförmige Nest wird vorwiegend vom Weibchen meist aus Halmen, kleinen Wurzeln und Ähnlichem, im Wald auch fast ausschließlich aus Moos gebaut. Im menschlichen Siedlungsbereich verwenden Grauschnäpper auch Plastikbänder, Bindfäden und Ähnliches für den Nestbau. Die eigentliche Nestmulde wird mit Tierhaaren, Federn oder Wolle ausgekleidet.
Die Eiablage erfolgt je nach geografischer Lage variabel, in Mitteleuropa ausnahmsweise bereits in der ersten Maidekade, meist ab Ende Mai. Zweitbruten kommen regelmäßig vor, die letzten Gelege werden Ende Juli oder Anfang August begonnen. Das Gelege besteht aus 2 bis 6, meist 4 bis 5 Eiern, die auf hellgrünlichem bis beigem Grund dunkler rostrot oder rostbraun und grau gefleckt sind. Die Brutzeit dauert 11 bis 15 Tage, die Bebrütung erfolgt ausschließlich durch das Weibchen. Beide Eltern füttern. Die Jungvögel verlassen mit 12 bis 16 Tagen das Nest. Die Geschlechtsreife wird im ersten Lebensjahr erreicht.
Die Art ist Langstreckenzieher. Der Wegzug mittel- und nordeuropäischer Vögel erfolgt Mitte Juli bis Mitte Oktober mit einem Höhepunkt Anfang August bis Ende September. Einzelne Nachzügler werden noch Ende Oktober oder Anfang November beobachtet. Die Weltpopulation des Grauschnäppers überwintert im tropischen Afrika südlich der Sahara unter Aussparung der Wüsten und des Regenwaldes. Das Winterquartier reicht vom Südrand der Feuchtsavanne zwischen Gambia im Westen und dem Mount-Kenya-Massiv im Osten nach Süden bis in den Nordosten Südafrikas. Die ersten Heimzieher werden in Mitteleuropa ausnahmsweise schon Mitte April, im Normalfall aber erst Ende April und Anfang Mai beobachtet. Der Heimzug erreicht Ende Mai/Anfang Juni seinen Höhepunkt und läuft Ende Juni aus.
Gesicherte Angaben zum Weltbestand gibt es nicht. In Europa ist der Grauschnäpper ein sehr häufiger Brutvogel, als grobe Schätzung für den europäischen Bestand gibt BirdLife International 14 bis 22 Millionen Brutpaare an. In Europa war die Bestandsentwicklung zwischen 1970 und 1990 rückläufig, seitdem ist sie weitgehend stabil. Insgesamt stuft BirdLife International den Bestand Europas daher noch als „reduziert“ („depleted“) ein.[7] In der Roten Liste der Brutvögel Deutschlands von 2015 wird die Art auf der Vorwarnliste geführt.[8] Aufgrund des großen Verbreitungsgebietes und des sehr hohen Gesamtbestandes wurde die weltweite Bestandssituation des Grauschnäppers 2018 in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN als „Least Concern (LC)“ = „nicht gefährdet“ eingestuft.[9]
Der Grauschnäpper (Muscicapa striata) ist eine Vogelart aus der Familie der Fliegenschnäpper (Muscicapidae). Dieser Schnäpper besiedelt weite Teile der westlichen und zentralen Paläarktis von Portugal und Irland bis in den Nordosten der Mongolei und kommt in fast ganz Europa vor. Der Grauschnäpper ist an Bäume gebunden und bewohnt in erster Linie lichte Bereiche in Wäldern aller Art, aber auch Parks, Gärten und Alleen in Dörfern und Städten. Die Art ist Langstreckenzieher und überwintert im tropischen Afrika südlich der Sahara unter Aussparung des tropischen Regenwaldes.
Der europäische Bestand war zwischen 1970 und 1990 rückläufig und ist seitdem weitgehend stabil. In der Roten Liste der Brutvögel Deutschlands von 2015 wird die Art auf der Vorwarnliste geführt. Weltweit wird die Art von der IUCN aufgrund des großen Verbreitungsgebietes und des sehr hohen Gesamtbestandes als nicht gefährdet („least concern“) betrachtet.
L' acella grisgia (Muscicapa striata) hè un acellu chì face parte di a famiglia di i Muscicapidae.
L'acella grisgia hè assai cumuna in Corsica.
Altri nomi corsi di l'acella grisgia sò: l' acella santa, u manghjamosca, u beccamosca o l' acella liscia.
Accade chì l'acella grisgia fussi citata in a litteratura è a cultura corsa. Per esempiu:
L' acella grisgia (Muscicapa striata) hè un acellu chì face parte di a famiglia di i Muscicapidae.
De feale miggesnapper (Muscicapa striata) is in sjongfûgel út de famylje fan de miggesnappers (Muscicapidae). It is de ienige út it skaai fan de Muscicapa dy't yn Europa foarkomt. Yn oktober ferdwine se nei it suden. Feale miggesnappers wurde sa'n 13,5 oant 15 sm grut. Se komme foar by bosken, yn parken en tunen. It mantsje en it wyfke ferskille net yn uterlik.
De feale miggesnapper sit opfallend rjochtop en lûkt dêrby skrikeftich mei flerken en sturt. As se op ynsekten út binne sykje se meast in takke dy't goed sicht jouwt op it jachtterrein en helje se de bút mei flugge linige útfallen binnen.
Feale miggesnappers meitsje harren nêst meast yn in beamholte, mar ek wol ûnder dakrânen en yn iepen nêstkastkes. Se lizze 3-4 bûnte aaikes dy't yn 12 oant 14 dagen útbred wurde. De jongen fleane binnen 2 wike út.
De feale miggesnapper is fan boppe ljochtbrún en ûnder ljocht glânzjend gielich-wyt, mei lichte streekjes op it boarst.
In nêst mei aaikes
Nêst mei fjouwer jongen
Jong eksimplaar
De feale miggesnapper (Muscicapa striata) is in sjongfûgel út de famylje fan de miggesnappers (Muscicapidae). It is de ienige út it skaai fan de Muscicapa dy't yn Europa foarkomt. Yn oktober ferdwine se nei it suden. Feale miggesnappers wurde sa'n 13,5 oant 15 sm grut. Se komme foar by bosken, yn parken en tunen. It mantsje en it wyfke ferskille net yn uterlik.
Gránápur (frøðiheiti - Muscicapa striata)
Tekst üüb Öömrang A grä fleegensnaper ((mo.) grae fliigesnåper) (Muscicapa striata) as en sjongfögel ütj at fleegensnaperfamile Muscicapidae.
Wikimedia Commons hää bilen of filmer tu: 
Wikispecies hää en artiikel tu: A grä fleegensnaper ((mo.) grae fliigesnåper) (Muscicapa striata) as en sjongfögel ütj at fleegensnaperfamile Muscicapidae.
The Muscicapa striata (egypt) is a smaw passerine bird in the Auld Warld fleecatcher faimily.
The Muscicapa striata (egypt) is a smaw passerine bird in the Auld Warld fleecatcher faimily.
Сивото муварче (науч. Muscicapa striata) е мала врапчевидна птица од фамилијата на муварчињата. Се размножува низ цела Европа (вклучувајќи ја и Македонија) и западна Азија, и е птица преселница, која зимува во Африка и југозападна Азија. Нејзиниот број опаѓа во делови од опсегот.
Сивото муварче има невпечатлив изглед со долги крилја и опашка. Возрасните имаат сивокафеави горни делови и белкави долни делови, со некои прошарувања на градите. Нозете им се кратки и црни, а клунот им е типичен за птиците што ловат инсекти во лет, широк и заострен на врвот. Младенчињата се покафеави од возрасните и имаат точки на горните делови од телото (оттаму во англискиот оваа птица се вика „точкасто муварче“).
Сивото муварче лови, стоејќи карактеристично исправено, од впечатливо место за перчење, правејќи смел лет веднаш штом ќе го забележи инсектот да прелета. Често, по ловот, повторно се враќа на истото забележливо место.
Оваа птица покажува нетипично митарење, менувајќи ги примарните и некои од секундарните пердуви по обратен редослед што е вообичаен за повеќето врапчевидни птици.[2]
Огласувањето на муварчињата е тенко, развлечено и меко, со многу висок тон цццииииииииииииииип, кое на крајот малку опаѓа.
Животната средина на сивото муварче се листопадните шуми, парковите и градините, со простор меѓу дрвјата. Градат отворено гнездо на соодветно место на дрвото или на ѕид, и ги прифаќаат куќичките за птици што имаат отвор однапред.
Несат 4-6 јајца.
Интересно, повеќето видови европски птици, не прават разлика меѓу сопствените и јајцата на другите видови. Но, исклучок се птиците кои биле домаќини на кукавицата, и кои ја развиле вештината на препознавање и заштита од ваквите гнездови паразити. Сивото муварче развило одличен инстинкт за препознавање на туѓите јајца, па овој некогашен чест домаќин на кукавичјите јајца, повеќе воопшто не е жртва на натрапникот.[3] За разлика од него обичното попче, кое најверојатно е домаќин од неодамна, не покажува никакво распознавање на јајцата.
Сивото муварче (науч. Muscicapa striata) е мала врапчевидна птица од фамилијата на муварчињата. Се размножува низ цела Европа (вклучувајќи ја и Македонија) и западна Азија, и е птица преселница, која зимува во Африка и југозападна Азија. Нејзиниот број опаѓа во делови од опсегот.
Соры чебенчел (лат. Muscicapa striata) — чебенчел кошлар семьялыгыннан чын чебенчелләр ыругының вак кошы.
Соры чебенчел чыпчык зурлыктагы күзгә ташланып тора тормаган төсендәге озын канатлы һәм озын койрыклы кош. Җиткән кошлар соры яки коңгырт соры төсле. Түше аксыл, сыек караңгы сызыклар белән. Аяклары кыска һәм томшык шикелле караңгы.
Русия, шул исәптән Татарстанда да очрый.
Соры чебенчел (лат. Muscicapa striata) — чебенчел кошлар семьялыгыннан чын чебенчелләр ыругының вак кошы.
Соры чебенчел чыпчык зурлыктагы күзгә ташланып тора тормаган төсендәге озын канатлы һәм озын койрыклы кош. Җиткән кошлар соры яки коңгырт соры төсле. Түше аксыл, сыек караңгы сызыклар белән. Аяклары кыска һәм томшык шикелле караңгы.
Русия, шул исәптән Татарстанда да очрый.
↑ Integrated Taxonomic Information System — 1996. ↑ таксономическая база данных Национального центра биотехнологической информации США / National Center for Biotechnology InformationҺоро себен турғайы[1] (лат. Muscicapa striata) — бәләкәс кенә, себен турғайҙары ғаиләлегендәге турғай ҙурлығындағы ҡош.
Төҫө күҙгә ташланмаған, оҙон ҡойроҡло ҙәм оҙон ҡанатлы ҡош. Оло ҡоштар һоро йәки көлһыу һоро ҡауырһынлы. Түше асыҡ, аҙ ғына тоноҡ һыҙаттары бар. Аяҡтары мороно кеүек үк ҡыҫҡа һәм ҡарағусҡыл. Ҡошсоҡтары инәләренә ҡарағанда һорораҡ төҫтә. моңо тыныс әммә киҫкен:«петь», «тсить».
Улар күберәген Европаның һәм Көнбайыш Азияның төбәктәрендә оялай. ҡышлауға Африкаға һәм көньяҡ-көнбайыш Азияға осалар.
Һоро себен турғайы осоусы бөжәктәр аулай.Күберәген ҡалҡыулыҡтарҙы ярата. Уны аулаған ваҡытында еңел танырға мөмкин. Бер урында елпенеп тора һәм ҡапыл ғына бөжәктәр аулау өсөн икенсе ергә күсә.[2].
Һоро себен турғайы урмандарҙа, парктарҙа, баҡсаларҙа асыҡ урындарҙы, һирәк ағаслы урындарҙы үҙ итә. Ояһы асыҡ, сеүәтә һымаҡ формала.Йомортҡаларын май урталарынан алып июль урталарына хәтле һала. 4- 6 йомортҡаһы була. Беренсе бәпкәләре осоп китеү менән икенсе тапҡыр йомортҡа һала башлай.
Башҡа бик күп ҡоштар менән сағыштырғанда, һоро себен турғайы, үҙенең йомортҡаларын башҡа ҡоштарҙыҡынан айыра ала. Шулай имтеп кәкүк йомортҡаларын ул ҡабул итмәй.
Һоро себен турғайы (лат. Muscicapa striata) — бәләкәс кенә, себен турғайҙары ғаиләлегендәге турғай ҙурлығындағы ҡош.
The spotted flycatcher (Muscicapa striata) is a small passerine bird in the Old World flycatcher family. It breeds in most of Europe and in the Palearctic to Siberia, and is migratory, wintering in Africa and south western Asia. It is declining in parts of its range.
This is an undistinguished looking bird with long wings and tail. The adults have grey-brown upperparts and whitish underparts, with a streaked crown and breast, giving rise to the bird's common name.[2] The legs are short and black, and the bill is black and has the broad but pointed shape typical of aerial insectivores. Juveniles are browner than adults and have spots on the upperparts.
The spotted flycatcher was described by the German naturalist Peter Simon Pallas in 1764 and given the binomial name Motacilla striata.[3][4][5] The genus name Muscicapa comes from the Latin musca, a fly and capere, to catch. The specific epithet striata is from the Latin striatus meaning striated.[6]
There are five recognised subspecies all of which winter in southern Africa. The breeding range is given below.[7][8]
Two other subspecies were previously recognised, M. s. tyrrhenica and M. s. balearica. However, a molecular phylogenetic study published in 2016 found that they were genetically similar to each other but significantly different from the other spotted flycatcher subspecies. The authors proposed that these insular subspecies should be considered as a separate species.[9] The International Ornithologists' Union has split the species and it is known as the Mediterranean flycatcher, while other taxonomic authorities still consider it to be conspecific.
The spotted flycatcher is a small slim bird, around 14.5 cm (5.7 in) in length, with a weight of 14–20 g (0.49–0.71 oz). It has dull grey-brown upperparts and off-white underparts. The crown, throat and breast are streaked with brown while the wings and tail feathers are edged with paler thin margins.[10] The subspecies M. s. tyrrhenica has paler and warmer plumage on the upperparts, with more diffuse markings on the head and breast.[11] The sexes are alike. Juveniles have ochre-buff spots above and scaly brown spots below.[8]
Spotted flycatchers hunt from conspicuous perches, making sallies after passing flying insects, and often returning to the same perch. Their upright posture is characteristic.
Most passerines moult their primary flight feathers in sequence beginning near the body and proceeding outwards along the wing. The spotted flycatcher is unusual in replacing the outer flight feathers before those nearer the body.[12][13]
The flycatcher's call is a thin, drawn out soft and high pitched tssssseeeeeppppp, slightly descending in pitch.
They are birds of deciduous woodlands, parks and gardens, with a preference for open areas amongst trees. They build an open nest in a suitable recess, often against a wall, and will readily adapt to an open-fronted nest box. 4-6 eggs are laid.
Most European birds cannot discriminate between their own eggs and those of other species. The exception to this are the hosts of the common cuckoo, which have had to evolve this skill as a protection against that nest parasite. The spotted flycatcher shows excellent egg recognition, and it is likely that it was once a host of the cuckoo, but became so good at recognising the intruder's eggs that it ceased to be victimised. A contrast to this is the dunnock, which appears to be a recent cuckoo host, since it does not show any egg discrimination.[14]
A study conducted at two different locations in southern England found that one third of nests were predated. The Eurasian jay (Garrulus glandarius) was the most common aerial predator, consuming both eggs and chicks. The domestic cat (Felis catus) predated a small fraction of the nests.[15]
Clutch
Spotted flycatcher nest.
A juvenile flycatcher shortly after leaving the nest.
Egg, Collection Museum Wiesbaden
Cuculus canorus canorus in a clutch of Muscicapa striata - MHNT
The spotted flycatcher (Muscicapa striata) is a small passerine bird in the Old World flycatcher family. It breeds in most of Europe and in the Palearctic to Siberia, and is migratory, wintering in Africa and south western Asia. It is declining in parts of its range.
This is an undistinguished looking bird with long wings and tail. The adults have grey-brown upperparts and whitish underparts, with a streaked crown and breast, giving rise to the bird's common name. The legs are short and black, and the bill is black and has the broad but pointed shape typical of aerial insectivores. Juveniles are browner than adults and have spots on the upperparts.
La Griza muŝkaptulo aŭ Striata muŝkaptulo, Muscicapa striata, estas malgranda specio de birdo de la familio de Muŝkaptuledoj kaj de ties plej tipa genro nome Muscicapa. Ili reproduktiĝas en plej parto de Eŭropo kaj okcidenta Azio, kaj estas migranta, kiu vintrumas en Afriko kaj sudokcidenta Azio. Ĝi malpliiĝas en partoj de sia teritorio, sed tutmonde ne estas minacata.
Temas pri nerimarkinda birdo kun longaj flugiloj kaj vosto. Plenkreskulo havas brunecajn suprajn partojn kaj blankecajn subajn partojn, kun kelka striado en brusto kaj flankoj, kio nomigas la specion en la latina scienca nomo. La kruroj estas mallongaj kaj nigraj, kaj la beko estas nigra kaj havas la larĝan sed akrapintan formon tipan de la insektomanĝantaj dumfluge. Junuloj estas pli brunaj ol plenkreskuloj kaj montras punktojn en supraj partoj.
Grizaj muŝkaptuloj ĉasas el rimarkindaj ripozejoj, saltante super preterpasantaj flugantaj insektoj, kaj ofte revenante al la sama ripozejo. La stara sinteno estas karaktera.
Ili estas birdoj de deciduaj arbaroj, parkoj kaj ĝardenoj, kun prefero por malfermaj areoj inter arboj. Ili konstruas malferman neston en taŭga truo, ofte ĉe muro, kaj pretas adaptiĝi al malferma nestoskatolo. La ino demetas 4-6 ovojn.
Kurioze plej parto de eŭropaj birdoj ne povas distingi siajn proprajn ovojn disde tiuj de aliaj specioj. La escepto estas la gastigantoj de la Komuna kukolo, kiuj devis evoluigi tiun kapablon kiel protekto kontraŭ la nestoparazitoj. La Griza muŝkaptulo montras efikegan ovorekonon, kaj tre verŝajne ĝi estis iam gastiganto de la kukolo, sed iĝis tiom efika je tio ke la kukolo serĉis aliajn viktimojn. Malo estas la Pronelo, kiu ŝajne estas ĵusa kukolgastiganto, ĉar ĝi ne montras ian ajn ovorekonon.
La kanto de tiu specio estas fajna, prilaborita milda kaj altatona cssssiiiipp, iom descenda laŭ tono.
La Griza muŝkaptulo aŭ Striata muŝkaptulo, Muscicapa striata, estas malgranda specio de birdo de la familio de Muŝkaptuledoj kaj de ties plej tipa genro nome Muscicapa. Ili reproduktiĝas en plej parto de Eŭropo kaj okcidenta Azio, kaj estas migranta, kiu vintrumas en Afriko kaj sudokcidenta Azio. Ĝi malpliiĝas en partoj de sia teritorio, sed tutmonde ne estas minacata.
El papamoscas gris (Muscicapa striata) es una especie de ave paseriforme de la familia Muscicapidae. Es de pequeño tamaño, con una longitud de 13,5 a 15 cm.
En enero del año 2017, en su versión 7.1, la IOC dividió esta especie en dosː
El papamoscas busca zonas arboladas donde los árboles se presenten poco densos y con espacios entre sus ramas. También en zonas urbanas, campo abierto, huertos, cultivos, jardines, etc. El hábitat difiere de una a otra región de Europa.
El papamoscas gris se alimenta de insectos volantes, principalmente dípteros e himenópteros pero también lepidópteros, coleópteros...,etc. Posee una técnica de caza muy particular, atrapando a los insectos al vuelo desde una rama que domine su territorio a la que volverá tras conseguir la presa, es decir, realizando vuelos cortos. Los insectos son cazados en las cercanías inmediatas a los árboles, lo que explica la necesidad de tener ramas exteriores libres de hojas sobre su territorio. Frecuentemente caza desde un alambre del tendido eléctrico, una cuerda, una alambrada, un poste o un vallado. Más raramente, puede ingerir bayas de saúco u otros arbustos.
La nidificación es efectuada desde finales de mayo a finales de julio, a veces hasta en agosto para las últimas nidadas. El nido, está hecho de tallos y raicillas secas y es construido en las cavidades de los árboles o más raramente en alguna cavidad mural, estando situado a una altura muy variable. La abertura de la cavidad debe ser bastante ancha, lo que explica que a menudo las nidadas sean destruidas por córvidos o roedores. Frecuentemente efectúan dos nidadas. El territorio puede ser muy limitado: de 0,2 a 1 ha.
Migratorio transahariano. La alimentación del papamoscas gris, lo convierte en un ave necesariamente migratorio. Dejan Europa a partir de agosto hasta mediados de octubre para establecerse durante el invierno en África tropical, tanto en sabanas como en bosques tropicales. La vuelta primaveral se efectúa a principios de mayo. Las sequedades de las últimas décadas en Sahel y la desertización creciente provoca una mortalidad muy elevada en estas aves durante las migraciones.
Las poblaciones de papamoscas gris están en decadencia casi en toda su área de distribución. Las causas de esta decadencia no son del todo conocidas, cabiendo suponer que entre ellas se encuentran las sequedades extremas de Sahel (sequías en África), los veranos fríos y húmedos en sus áreas de reproducción, la desaparición en el paisaje de elementos tales como los setos o vergeles, así como el empleo de plaguicidas en las huertas, son unas causas muy probables. La conservación de los viejos vergeles es pues una de las medidas de conservación favorables para la especie. También hacen mella en las poblaciones de esta especie la caza ilegal realizada por pajareros.
El papamoscas gris (Muscicapa striata) es una especie de ave paseriforme de la familia Muscicapidae. Es de pequeño tamaño, con una longitud de 13,5 a 15 cm.
Hall-kärbsenäpp (Muscicapa striata) on värvuliste seltsi kärbsenäplaste sugukonda kuuluv liik linde. Esmakirjeldus pärineb Peter Simon Pallaselt aastast 1764. Linnu keskmine eluiga on 2 aastat, teadaolev maksimaalne vanus on 8 aastat ja 3 päeva. Euroopas arvatakse elavat 6 kuni 10 miljonit paari hall-kärbsenäppe. [1]
Hall-kärbsenäpp on pruunikas ja tuhakarva, rinna pealt kahvatuvalge tooniga ning vöödiline. Ka linnu pea on vöödiline. Noorematel lindudel on pruunid täpikesed pea peal ja seljal. [2] Linnu pikkus on 14 cm, väljasirutatud tiibade ulatus 24 cm. Lind kaalub umbes 17 g.[1]
Hall-kärbsenäpi häälitsusi kirjeldatakse kui märkamatut, lühikest, kõrge helitasemega, kilejat, ühe- või kahesilbilist häält [3].
Hall-kärbsenäpp sööb lendavaid putukaid, näiteks koisid, liblikaid, taolistiivalisi ja sääriksääsklasi. Kiletiivalistest sööb ta mesilasi, herilasi ja tiibadega sipelgaid [3]. Halva ilma korral võib ta puudelt ja põõsastest otsida putuktoitu [4]. Hall-kärbsenäpp võib sügisel süüa ka marju [5].
Elab kogu Euroopas ning läänepoolses Aasias kuni Mongooliani, Aafrikas Vahemere ääres[6]. Hall-kärbsenäpp on rändlind. Talvitub Aafrikas.[4]
Hall-kärbsenäpi peamiseks elupaigaks on hõredad puistud, sealhulgas surnuaiad, pargid, aiad. Kõige enam võib neid leida metsalagendikel putukaid püüdmas. [4]
Hall-kärbsenäpp pesitseb Euroopas mai lõpust juuli keskpaigani. Soojemal aastal võib pesitsemine alata varem. [5] Hall-kärbsenäpp pesitseb tavaliselt külade ja karjamaade läheduses, leht- ja okasmetsades. Ta hakkab pesitsema alates esimesest eluaastast. Pesakondi on tal kaks ning kurna suurus on 4–5 muna [1]. Esimene hall-kärbsenäpi pesakond aitab tagada järgmise pesakonna. Kuivemal pesitsusperioodil võib kurna suurus olla tavalisest suurem [5]. Muna on 19×14 mm suur ja kaalub 1,9 g[1]. Hall-kärbsenäpp on üks väheseid linnuliike, kes on võimeline eristama oma kurna mune. Tänu sellele kohastumisele võib ta näiteks käomuna oma pesast välja lükata.[7]
Euroopas on hall-kärbsenäpp kuulutatud mitteohustatud linnuks (LC) Rahvusvahelise Looduskaitseliidu poolt (IUCN) [1]. Sellegipoolest on uuringud näidanud, et linnu arvukus on ajavahemikul 1970–1998 teadmata põhjustel 68% vähenenud. Arvatavad põhjused on metsaraie tõttu elupaikade kaotamine ning karjamaade ja karjapidamise vähenemise tõttu toidubaasi ehk putukate vähenemine. [2] Hall-kärbsenäpi arvukust mõjutavad ka linnupesade röövloomad, näiteks kassid ja oravad.[5]
Hall-kärbsenäpp jõuab Eestisse aprilli lõpus ja mais[8]. Meil pesitseb 100 000 – 200 000 paari hall-kärbsenäppe. Eestis pesitsevad linnud alustavad sügisrännet juba augustis, rännates öösiti.[9]
Hall-kärbsenäpp (Muscicapa striata) on värvuliste seltsi kärbsenäplaste sugukonda kuuluv liik linde. Esmakirjeldus pärineb Peter Simon Pallaselt aastast 1764. Linnu keskmine eluiga on 2 aastat, teadaolev maksimaalne vanus on 8 aastat ja 3 päeva. Euroopas arvatakse elavat 6 kuni 10 miljonit paari hall-kärbsenäppe.
Euli-txori grisa (Muscicapa striata) muscicapidae familiako hegazti paseriformea da, Europa eta mendebaldeko Asian bizi dena[1].
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Euli-txori grisa (Muscicapa striata) muscicapidae familiako hegazti paseriformea da, Europa eta mendebaldeko Asian bizi dena.
Harmaasieppo (Muscicapa striata) on sieppojen heimoon kuuluva varpuslintu. Se on hyönteissyöjä, joka elää avoimissa metsissä ja pihapiireissä. Lajia esiintyy laajalla alueella Euraasiassa ja Afrikassa.
Harmaasieppo on 13,5–15 cm pitkä.[2][3] Sen höyhenpuku on harmaanruskea, ja siltä puuttuvat silmiinpistävät tuntomerkit. Harmaasiepolla on pitkät siivet ja pyrstö sekä lyhyet mustat jalat. Lintu on selkäpuoleltaan kuviottoman harmaanruskea ja vatsapuoleltaan likaisen valkoinen. Rinnassa, kurkun sivuilla, otsalla ja päälaen etuosassa on kuitenkin tummaa, kapeaa viirutusta. Silmä on tumma, ja sen ympärillä on kapea, vaalea ja epäselvärajainen silmärengas. Sukupuolet ja ikäluokat ovat lähes samannäköiset, mutta nuorella yksilöllä on lyhyen aikaa pesästä lähdön jälkeen täplikäs nuoruuspuku.[3]
Harmaasieppo ääntelee paljon, mutta sen äänivalikoima on suppea ja äänet hiljaisia. Sen kutsuääni on lyhyt ja terävä ”tsri”, joka on samantapainen kuin monella muullakin linnulla. Varoitusääni on tyypillisempi ”hiis-tak-tak”.[3] Laulu on vaatimatonta ja hiljaista sirahtelua, joka koostuu lähinnä kutsu- ja yhteysäänistä. Koiraalla on kuitenkin lisäksi myös taidokas ja hyvin hiljainen visertävä puolilaulu.[2]
Vanhin suomalainen rengastettu harmaasieppo on ollut 11 vuotta 1 kuukautta 24 päivää vanha.Euroopan vanhin harmaasieppo.
Harmaasieppoa tavataan pesivänä Islantia lukuun ottamatta lähes koko Euroopassa. Idässä sen levinneisyysalue ulottuu Pakistaniin, Kiinaan ja Mongoliaan. Lisäksi laji pesii Luoteis-Afrikassa. Talvehtimisalueet sijatsevat Saharan eteläpuolisessa Afrikassa. Euroopassa arvioidaan pesivän 14–22 miljoonaa paria. Hyvin varovainen arvio koko maailman populaatioksi on 85,7–264 miljoonaa yksilöä. Vaikka lajin maailmanlaajuinen kanta on laskussa, harmaasieppo ei ole vaarassa, ja se on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1]
Suomessa harmaasieppo pesii yleisenä koko maassa. 1990-luvun lopulla Suomen harmaasieppokannaksi arvioitiin 1,4–1,8 miljoonaa yksilöä. Vuosien 2006–2010 Lintuatlaksessa arvioitiin Suomen harmaasieppokannan pysyneen vakaana tai hieman kasvaneen edellisen 35 vuoden aikana.[4]
Harmaasieppo pesii lähes kaikinlaisissa metsissä, jos ne vain eivät ole liian sulkeutuneita. Laji pesii myös asuintalojen pihoilla.[2]
Harmaasieppo tekee hätäisen näköisesti rakennetun pesänsä kantoon, oksanhankaan, sivusta avoimeen pönttöön tai kuistin, halkopinon tai muiden paikkojen sopukoihin. Naaras muniin touko-kesäkuussa 4–6 munaa, jotka ovat vaaleita ja punaruskeatäpläisiä. Se hautoo munia 12–14 päivää. Poikaset pysyvät pesässä 12–16 vuorokautta ja itsenäistyvät 2–3 viikon jälkeen pesästälähdön. Harmaasieppo voi joskus munia toisen pesyeen heinäkuussa.[2]
Harmaasieppo pyydystää lentäviä hyönteisiä niin, että se istuu oksalla, jolta on hyvä näkyvyys, tekee siitä lyhyen pyrähdyksen ohilentävän hyönteisen perään ja palaa sitten takaisin samalle istumapaikalleen. Tämä pyydystystapa, samanlainen kuin kirjosiepolla, on paras tapa erottaa harmaasieppo muista harmaista pikkulinnuista. Harmaasieppo syö toisinaan myös maassa olevia selkärangattomia ja syksyllä marjoja.
Harmaasieppo (Muscicapa striata) on sieppojen heimoon kuuluva varpuslintu. Se on hyönteissyöjä, joka elää avoimissa metsissä ja pihapiireissä. Lajia esiintyy laajalla alueella Euraasiassa ja Afrikassa.
Muscicapa striata
Le Gobemouche gris (Muscicapa striata) est une petite espèce d'oiseaux de 13,5 à 15 cm de longueur appartenant à la famille des muscicapidés.
Le Gobemouche gris recherche des zones boisées où les arbres sont bien espacés. On le trouve donc dans les peuplements feuillus peu denses, les futaies aérées de chênes, les lisières et clairières,… Il fréquente aussi les zones périurbaines et les grands parcs. En France méditerranéenne, il est surtout présent dans les ripisylves.
L’habitat diffère d’une région à l’autre de l’Europe. Les bois fermés et les surfaces cultivées sont désertés, ceux-ci ne lui permettant pas de chasser.
Le Gobemouche gris se nourrit d’insectes volants, principalement des diptères et des hyménoptères mais aussi des lépidoptères, coléoptères,... Il possède une technique de chasse bien particulière : il chasse les insectes en vol depuis un perchoir dominant son territoire. Les insectes sont donc chassés à proximité immédiate des arbres, ce qui explique la nécessité d’avoir des perchoirs dégagés sur son territoire. Plus rarement, il peut prendre des baies de sureau, de bourdaine,…
La nidification est effectuée de fin mai à fin juillet, parfois dans une anfractuosité murale et est situé à une hauteur très variable. Le nid est peu élaboré, rapidement construit en 2 à 6 jours[1]. L’ouverture de la cavité doit être assez large, ce qui explique que les nichées de gobe-mouches sont souvent détruites par les corvidés, les rongeurs et les pics. Ils effectuent très souvent deux nichées. Le territoire peut être très restreint : de 0,2 à 1 ha.
L’alimentation des gobemouches en font des oiseaux nécessairement migrateurs. Ils quittent l’Europe à partir d’août jusqu’à mi-octobre pour rejoindre leurs quartiers d’hiver en Afrique tropicale (migrateur transsaharien), tant en savanes qu’en forêts tropicales. Le retour printanier a lieu début mai. Les sécheresses des dernières décennies au Sahel et la désertification grandissante provoquent une mortalité très élevée des oiseaux lors des migrations.
Les populations de gobe-mouches gris sont en déclin dans presque toute son aire de répartition. Les causes de ce déclin ne sont pas tout à fait connues mais les extrêmes sécheresses du Sahel notamment en 1983 et 1984, la disparition dans le paysage d’éléments tels que les haies, les vergers,… ainsi que l’emploi de pesticides dans les potagers des particuliers sont des causes très probables[réf. nécessaire]. Le maintien des vieux vergers est donc une des mesures de conservation favorables à l’espèce.
Muscicapa striata
Le Gobemouche gris (Muscicapa striata) est une petite espèce d'oiseaux de 13,5 à 15 cm de longueur appartenant à la famille des muscicapidés.
O papamoscas cincento (Muscicapa striata) é unha especie de ave paseriforme, suborde dos Passeri, infraorde dos Passerida, superfamilia dos muscicapoideos e familia dos muscicápidos, pertencente ao xénero Muscicapa.
De pequeno tamaño, ten unha lonxitude de 13,5 a 15 cm.
O papamoscas busca zonas de arboredos onde as árbores preséntense pouco densas e con espazos entre as súas ponlas. Tamén en zonas urbanas, campo aberto, hortos, cultivos, xardíns etc. O hábitat difire dunha a outra rexión de Europa.
O papamoscas cincento aliméntase de insectos voantes, principalmente dípteros e himenópteros pero tamén lepidópteros, coleópteros etc. Posúe unha técnica de caza moi particular, atrapando aos insectos ao voo dende unha ponla que domine o seu territorio á que volverá tras conseguir a presa, é dicir, realizando voos curtos. Os insectos son cazados nas proximidades inmediatas ás árbores, o que explica a necesidade de ter ponlas exteriores libres de follas sobre o seu territorio. Frecuentemente caza dende un arame do tendido eléctrico, unha corda, un aramado, un poste ou un valado. Máis raramente, pode inxerir bagas de sabugueiro ou outros arbustos.
A nidificación é efectuada dende finais de maio a finais de xullo, ás veces até en agosto para as derradeira niñadas. O niño, está feito de talos e pequenas raíces secas e é construído nos buratos das árbores ou máis raramente nalgunha cavidade mural, estando situado a unha altura moi variable. A abertura da cavidade debe ser bastante ancha, o que explica que a miúdo as niñadas sexan destruídas por córvidos ou roedores. Frecuentemente efectúan dúas niñadas. O territorio pode ser moi limitado: de 0,2 a 1 ha.
Migratorio transahariano. A alimentación do papamoscas cincento, convérteo nunha ave necesariamente migratoria. Deixan Europa a partir de agosto até mediados de outubro para establecerse durante o inverno na África tropical, tanto en sabanas como en bosques tropicais. A volta primaveral efectúase a principios de maio. As sequedades das últimas décadas en Sahel e a desertización crecente provoca unha mortalidade moi elevada nestas aves durante as migracións.
As poboacións de papamoscas cincento están en decadencia case en toda a súa área de distribución. As causas desta decadencia non son totalmente coñecidas, cabendo supor que entre elas se atopan as sequedades extremas do Sahel (secas en África), os veráns fríos e húmidos nas súas áreas de reprodución, a desaparición na paisaxe de elementos tales como as sebes ou verxeis, así como o emprego de praguicidas nas hortas, son unhas causas moi probables. A conservación dos vellos verxeis é pois unha das medidas de conservación favorables para a especie. Tamén afectan ás poboacións desta especie a caza ilegal realizada por paxareiros.
O papamoscas cincento (Muscicapa striata) é unha especie de ave paseriforme, suborde dos Passeri, infraorde dos Passerida, superfamilia dos muscicapoideos e familia dos muscicápidos, pertencente ao xénero Muscicapa.
De pequeno tamaño, ten unha lonxitude de 13,5 a 15 cm.
Il pigliamosche comune (Muscicapa striata (Pallas, 1764)) è un piccolo uccello passeriforme della famiglia dei Muscicapidi.[2]
Taglia media di 14 cm di lunghezza, e 16 grammi di peso.[3] Il pigliamosche è un uccello che si distingue nell'aspetto con lunghe ali e una lunga coda. Gli uccelli adulti hanno nella parte superiore un piumaggio che va dal grigio al marroncino. Nella parte inferiore sono biancastri con striature deboli e scure. Le zampe sono corte e nerastre come il becco. I piccoli sono di colore più marroncino degli uccelli adulti. Sulla schiena hanno un margine chiaro nelle piume; il piumaggio è di aspetto completamente coperto di macchie (ecco perché in inglese il suo nome è Spotted Flycatcher).
Il pigliamosche caccia insetti volanti cogliendoli alla sprovvista. Si nota perché normalmente nella posizione di caccia arretra con le ali e la coda e poi vola verso l'alto per un paio di metri per catturare gli insetti.[3]
Costruiscono un nido a forma di ciotola all'aperto e accettano volentieri cassette per il nido aperte. La covata è composta di 4 - 6 uova. Nidificano da metà maggio a metà luglio[3].
A differenza di molti altri uccelli il pigliamosche riesce a distinguere tra le proprie uova e quelle di un'altra specie. Questa capacità è tipica soltanto di uccelli parassitari del nido quali il cuculo. Il pigliamosche tuttavia non viene sfruttato dal cuculo. Perciò si suppone che il pigliamosche un tempo appartenesse a quegli uccelli nei quali il cuculo deponeva con successo le sue uova. Al contrario delle altre specie di uccelli il pigliamosche ha imparato verosimilmente a distinguere tra le proprie uova e quelle del cuculo, tanto che oggi non fa più parte degli uccelli ospiti del cuculo.
Nidifica nella maggior parte delle regioni d'Europa del Nord Africa e dell'Asia occidentale[3]. Come uccello migratorio sverna in Africa subsahariana e nel sud-ovest dell'Asia. In Italia è sia nidificante, che di passo, anche se sta subendo una riduzione notevole.
I pigliamosche sono uccelli delle foreste soleggiate, dei parchi, dei giardini e dei frutteti e preferiscono le superfici aperte con una quantità di alberi sparsi.
Se ne conoscono sette sottospecie:[2]
Il pigliamosche comune (Muscicapa striata (Pallas, 1764)) è un piccolo uccello passeriforme della famiglia dei Muscicapidi.
Pilkoji musinukė (lot. Muscicapa striata, angl. Spotted Flycatcher, vok. Grauschnäpper) – musinukinių (Muscicapidae) šeimos žvirblinis paukštis. Viršutinė kūno pusė pilka, kakta ir viršugalvis neryškiai dryžuoti. Apatinė kūno pusė balsva su nežymiais dryželiais ant pagurklio ir krūtinės. Šonai rusvo atspalvio. Snapas ir kojos juosvos.
Peri daugelyje Europos regionų ir vakarų Azijoje. Migruojantys paukščiai – žiemoja Afrikoje ir pietvakarių Azijoje.
Lietuvoje dažna rūšis. Gyvena miškuose, parkuose. Lizdą krauna inkiluose, uoksuose, pastogėse ir kt. Deda 4-6 melsvai balsvus kiaušinius, išmargintus tamsesnėmis dėmelėmis. Peri 12-13 dienų. Po 11-14 dienų suaugę jaunikliai palieka lizdą. Išveda vieną vadą (gegužės – birželio mėn.). Minta skraidančiais vabdžiais.
Pilkoji musinukė (lot. Muscicapa striata, angl. Spotted Flycatcher, vok. Grauschnäpper) – musinukinių (Muscicapidae) šeimos žvirblinis paukštis. Viršutinė kūno pusė pilka, kakta ir viršugalvis neryškiai dryžuoti. Apatinė kūno pusė balsva su nežymiais dryželiais ant pagurklio ir krūtinės. Šonai rusvo atspalvio. Snapas ir kojos juosvos.
Peri daugelyje Europos regionų ir vakarų Azijoje. Migruojantys paukščiai – žiemoja Afrikoje ir pietvakarių Azijoje.
Lietuvoje dažna rūšis. Gyvena miškuose, parkuose. Lizdą krauna inkiluose, uoksuose, pastogėse ir kt. Deda 4-6 melsvai balsvus kiaušinius, išmargintus tamsesnėmis dėmelėmis. Peri 12-13 dienų. Po 11-14 dienų suaugę jaunikliai palieka lizdą. Išveda vieną vadą (gegužės – birželio mėn.). Minta skraidančiais vabdžiais.
Pelēkais mušķērājs (Muscicapa striata) ir neliela auguma mušķērāju dzimtas (Muscicapidae) dziedātājputns, kas sastopams Eiropā, Āzijā un Āfrikā.[1] Tam ir piecas pasugas.[2]
Pelēkais mušķērājs ir gājputns, ligzdo visā Eiropā, areālam austrumu virzienā plešoties pāri Urāliem un Sibīrijai līdz Baikālam un Mongolijas ziemeļu daļai. Ārpus Eiropas ligzdo arī Ziemeļāfrikas rietumos, vietām Tuvajos Austrumos, Aizkaukāzā un Vidusāzijā (Irānas ziemeļaustrumos, Turkmenistānā, Tjanšanā un Pamirā).[3]
Ziemo Āfrikā, plašā zonā uz dienvidiem no Sahāras, praktiski līdz kontinenta dienvidu galam.[3]
Pelēkais mušķērājs Latvijā ir parasts un izplatīts ligzdotājs. Līdzīgi bieži novērojams arī ceļošanas laikā.[3] Latvijā sastopama nominālpasuga Muscicapa striata striata.[3]
Pelēkais mušķērājs ir neliels dziedātājputns ar neuzkrītošu, pelēku apspalvojumu, gariem, smailiem spārniem un garu asti. Ķermeņa garums 13—15 cm, spārnu plētums 20—23 cm, svars apmēram 11—22 g.[4][5][6]
Apspalvojums pelēkbrūns: galva, mugura un spārnu virspuses tumšākas; pazode, krūtis, vēders un zemaste gaiši pelēki, gandrīz balti ar tumšāk pelēkām svītriņām. Arī uz pieres ir tumšas, smalkas svītriņas, uzacis gaišas. Īsās kājas melnas, knābis melns, smails un pie pamatnes paplatināts. Acis tumši brūnas. Abi dzimumi izskatās vienādi. Jaunie putni atgādina pieaugušos putnus, bet tiem viscauri ir izteikts, gaišs raibumojums.[4][5] Pelēkais mušķērājs ir ļoti veikls un akrobātisks lidotājs.[5]
Uzturas jebkura veida (gan lapu koku, gan skujkoku) atklātā, ne pārāk biezā mežā, mežmalās, upmalās, augļu koku dārzos, parkos, jebkuros pilsētas stādījumos ar kokiem. Priekšroku dod veciem, lieliem kokiem, no kuru zariem var tālu pārskatīt apkārtni.[1][5] Sastopams līdz 3000 metriem virs jūras līmeņa.[5] To parasti var novērot pa vienam vai pāros, kā arī ģimenes grupās. Migrācijas laikā pārvietojas lielos baros.[5]
Pelēkais mušķērājs barojas ar kukaiņiem (galvenokārt ar lidojošiem kukaiņiem), zirnekļiem, māņzirnekļiem, gliemežiem un sliekām. Iecienītākais medījums ir mušas un plēvspārņi. Nelielos daudzumos barojas arī ar nelieliem augļiem un ogām.[1][4][5]
Barojoties pelēkais mušķērājs vēro apkārtni no kāda koka zara, apmēram 1—2 m augstumā. Noskatītos upurus uzķer lidojumā, pēc tam atgriežas savā novērošanas postenī. Novērošanas vieta bieži tiek mainīta. Kukaiņi tiek uzlasīti arī no koka zariem, lapām un zemes. Ja pelēkais mušķērājs noķer biti vai lapseni, tas vispirms atbrīvojas no dzeloņa, kukaini sitot pret cietu virsmu.[5] Vēsā laikā, kad ir maz lidojošo kukaiņu, tos meklē koku lapotņu galotnēs.[4]
Ligzdošanas sezona Eiropā sākas maija vidū un beidzas augusta vidū. Ligzdai ir masīva kausa forma, tā vaļīgi sakrauta no smalkiem zariņiem, saknītēm, sausām lapām, mizas gabaliņiem, sūnām, sausas zāles un ķērpjiem, sasaistīta (caurvīta) ar matiem, no iekšpuses izklāta ar matiem, spalvām un citiem smalkiem materiāliem. Tā atrodas kaut kur augstāk par zemi: uz dabīgas vai mākslīgas dzegas, zaru žāklēs (atspiesta pret stumbru), uz celma, uz plata, liela zara, koka dobumā, sienas vai klinšu iedobē.[1][5] Ligzdu galvenokārt būvē mātīte, bet tēviņš reizēm tai palīdz.[5]
Ligzdošanas laikā pelēkie mušķērāji ir teritoriāli un pāri ligzdo attālināti viens no otra. Tie veido monogāmus pārus, un sezonā ir divi perējumi. Pāris aizsargā savu teritoriju un iecienītos apkārtnes novērošanas posteņus.[5] Dējumā ir 2—7 olas, biežāk 4—6 olas.[1] Inkubācijas periods ilgst 10—17 dienas, visbiežāk apmēram 13 dienas. Perē tikai mātīte, bet par mazuļiem rūpējas abi vecāki. Jaunie putni ligzdu atstāj 12—17 dienu vecumā. Vecāki kopumā par tiem rūpējas 12—32 dienas.[4][5]
Pelēkajam mušķērājam ir 5 pasugas:[2]
Pelēkais mušķērājs (Muscicapa striata) ir neliela auguma mušķērāju dzimtas (Muscicapidae) dziedātājputns, kas sastopams Eiropā, Āzijā un Āfrikā. Tam ir piecas pasugas.
De grauwe vliegenvanger (Muscicapa striata) is een kleine, onopvallende zangvogel uit de familie van vliegenvangers (Muscicapidae). Het is de enige uit het geslacht Muscicapa die in Europa voorkomt. De grauwe vliegenvanger is te zien op een Belgische postzegel ter waarde van 0,40 Euro
Het verenkleed is grijsbruin met een gevlekte kruin en een donkerbruine vleugeltekening zonder wit. Verder heeft de vogel een iets gestreepte borst.
Zijn zang is een laag en bescheiden geluid, als een knarsen van een rad.
Grauwe vliegenvangers komen tijdens het broedseizoen in heel Europa voor. Ze broeden in gevarieerde loofbossen, dorpen met oude bomen en kleinschalig agrarisch landschap. Het is een trekvogel die overwintert in tropisch Afrika. In Nederland arriveert de grauwe vliegenvangern in april/mei en in oktober zijn ze praktisch weer verdwenen.[2]
De soort telt 7 ondersoorten:
De soort staat als niet bedreigd op de internationale Rode Lijst van de IUCN[1] en als gevoelig op de Nederlandse Rode Lijst omdat de grauwe vliegenvanger sinds 1980 (en mogelijk al eerder) geleidelijk afneemt.[3] Hoewel de vogel ook in Vlaanderen achteruitgaat, staat hij (nog) niet op de Vlaamse Rode Lijst.
Nederlandstalige Wikisource (Keulemans gebruikt de wetenschappelijke naam Muscicapa grisola).
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Muscicapa striata op Wikimedia Commons. De grauwe vliegenvanger (Muscicapa striata) is een kleine, onopvallende zangvogel uit de familie van vliegenvangers (Muscicapidae). Het is de enige uit het geslacht Muscicapa die in Europa voorkomt. De grauwe vliegenvanger is te zien op een Belgische postzegel ter waarde van 0,40 Euro
Gråflugesnappar
Gråflugesnappar (Muscicapa striata) er ein trekkfugl i flugesnapparfamilien. Han hekkar i store delar av Europa og Vest-Asia, og overvintrar hovudsakleg i den sørlege delen av Afrika.
Oversida er gråbrun. Undersida lys grå. Mørkare striper i lengderetninga på brystet. Hovudet har svartbrune flekker. Lengd: 14 - 16 cm.
Høgste alder påvist ved funn av fugl ringmerka i Noreg er 7 år og 1 månad.
Gråflugesnappar finst stort sett over heile Noreg. Han er mindre vanleg i Troms og Finnmark. Ein reknar med at mellom 100 000 og 500 000 par hekkar i Noreg. Gråflugesnappar er ein typisk trekkfugl. Hausttrekket tek til i august. Det ser ut som dei fleste fuglane frå Noreg kryssar Middelhavet frå Italia. Gråflugesnappar forlet vinteropphaldsstaden i det sørlege Afrika i april, og kjem til Noreg i slutten av mai.
Gråflugesnappar er utbreidd over det meste av Europa. Han er å finne frå midtausten til Pakistan og frå den sentrale delen av Afrika austover mot Mongolia. I Europa reknar ein med at det er mellom 14 og 22 millionar par.
Han held seg helst i blandingsskog med opne område. Han er ofte å sjå i parkar. Reiret ligg ope til i tre, bergveggar, hus,vedstablar og liknande stader. Han kan hekke i fuglekasser, men vil ha stor opning. Hoa legg oftast fem egg. Dei er lysegrøne, blå, eller gulaktig med brune eller grålege flekkar.Egga vert lagde i slutten av mai eller i juni. Dei ver ruga i om lag 1 dagar. Ungane flyg etter om lag 2 veker. Dei vert mata av foreldra etter dei har forlate reiret. Føda er for det meste flygande innsekt.
Songen er svak og vekkjer lite merksemd.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Gråflugesnappar
Gråflugesnappar (Muscicapa striata) er ein trekkfugl i flugesnapparfamilien. Han hekkar i store delar av Europa og Vest-Asia, og overvintrar hovudsakleg i den sørlege delen av Afrika.
Gråfluesnapper (Muscicapa striata) tilhører fluesnapperfamilien og er en langdistansetrekkfugl. I Norge er den sommergjest, hovedsakelig fra mai til september. Den er en langdistansetrekker som overvintrer i områdene sør for Sahara i Afrika. I Europa finnes den stort sett i de fleste områder bortsett fra på Island og i de nordligste delene av Russland. Gråfluesnapperen finnes over det meste av Norge, men er vanligere i sør enn i nord. Den trives i litt åpen skog hvor det er godt med eksponerte sitteplasser som den kan jakte insekter fra. Reirplassen er som oftest også på steder hvor den kan ha god utsikt, for eksempel små avsatser i bergvegger, på grenkløfter eller rotvelter. Om man skal lage fuglekasse for gråfluesnapper bør den derfor ha stor og åpen front. Ellers finner den seg også til rette på bjelker under takskjegg o.s.v. i boligstrøk og på gårder.
Eggleggingen starter forholdsvis sent, i Sør-Norge som regel i første halvdel av juni. Hunnen legger vanligvis 4-6 egg, og det er hun som i hovedsak tar seg av rugingen mens hannen mater henne på reiret. Rugetiden er ca. 13 døgn, og ungene forlater reiret etter 12-15 dager.
Gråfluesnapperens fjærdrakt er forholdsvis anonym uten spesielle kjennetegn. Siden sangen også er monoton og relativt beskjeden er den lett å overse, i motsetning til sin mer karakteristiske slektning, svarthvit fluesnapper. Kjønnene og aldersgruppene er like og vanskelig å skille fra hverandre i felt. Nebbet er mørkt og ganske langt og kraftig. Øyet er rundt og svart med diffus, smal og lys øyering. Beina er svarte og forholdsvis korte. Kroppen gir som regel et slankt inntrykk. Gråfluesnapperen sitter ganske oppreist, gjerne helt åpent, når den holder utkikk etter flygende insekter. Etter et hurtig utfall snapper den et bytte for så å lande på samme eller en ny sitteplass.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Gråfluesnapper (Muscicapa striata) tilhører fluesnapperfamilien og er en langdistansetrekkfugl. I Norge er den sommergjest, hovedsakelig fra mai til september. Den er en langdistansetrekker som overvintrer i områdene sør for Sahara i Afrika. I Europa finnes den stort sett i de fleste områder bortsett fra på Island og i de nordligste delene av Russland. Gråfluesnapperen finnes over det meste av Norge, men er vanligere i sør enn i nord. Den trives i litt åpen skog hvor det er godt med eksponerte sitteplasser som den kan jakte insekter fra. Reirplassen er som oftest også på steder hvor den kan ha god utsikt, for eksempel små avsatser i bergvegger, på grenkløfter eller rotvelter. Om man skal lage fuglekasse for gråfluesnapper bør den derfor ha stor og åpen front. Ellers finner den seg også til rette på bjelker under takskjegg o.s.v. i boligstrøk og på gårder.
Eggleggingen starter forholdsvis sent, i Sør-Norge som regel i første halvdel av juni. Hunnen legger vanligvis 4-6 egg, og det er hun som i hovedsak tar seg av rugingen mens hannen mater henne på reiret. Rugetiden er ca. 13 døgn, og ungene forlater reiret etter 12-15 dager.
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.
Da finì.
Da finì.
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.
AmbientDa finì.
DistribussionDa finì.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Muchołówka szara (Muscicapa striata) – gatunek małego ptaka z rodziny muchołówkowatych (Muscicapidae).
Wyróżniono kilka podgatunków M. striata[4][2]:
Zamieszkuje w większej części Europy i zachodniej Azji oraz północno-zachodnie krańce Afryki, od Oceanu Atlantyckiego po Zachodnią Syberię (tam ma swoje lęgowiska). Wędrowny, migruje na duże odległości ze względu na pokarm. Zimuje w środkowej i południowej Afryce na południe od równika do Kapsztadu oraz w południowo-zachodniej Azji (przeloty od kwietnia do maja i od sierpnia do września). Wschodnie populacje swe zimowiska mają bliżej - na Półwyspie Arabskim i w Indiach. Wyróżnia się 7 podgatunków.
Największa z europejskich muchołówek. Obie płci ubarwione jednakowo - oliwkowoszare lub brudnoszare. Samca można wyróżnić tylko po śpiewie. Upierzenie na wierzchu ciała, skrzydłach i ogonie szarobrązowe, bez białego lusterka na skrzydle. Czoło, kark, pierś i wierzch głowy ciemno kreskowane, czasem nastroszone. Spód ciała brudnobiały z ciemnym kreskowaniem, na bokach brązowawy. Oczy czarne, dziób dość długi, matowy brązowoszary. Przy podstawie dzioba na krawędzi jamy ustnej znajdują się szczeciniaste piórka. Nogi są słabe i dość krótkie służąc głównie do siadania. Młode wyglądają podobnie jak dorosłe, ale mają bardziej beżowy wierzch głowy, żółtawo nakrapiany wierzch ciała (przypominają łuski) przed pierwszym pierzeniem i blado nakrapiany (a nie kreskowany) spód.
W porównaniu z wróblem ma smuklejszą budowę ciała, wielkości rudzika. Ma zaokrąglone skrzydła i dość długi ogon.
ok. 15–18 g
Odzywa się rzadko i cicho, toteż nie jest ptakiem dobrze znanym. Śpiew to krótki, powolny szczebiot, złożony z jedno- i dwusylabowych wysokich, syczących, szorstkich i skrzypiących tonów - "ci ci sri criu tsr" bez strofek. Głos wabiący: ciche proste pst pst lub niewyraźne, szorstkie tik tik i zaniepokojony: ostre "tk" lub "cek". Odgłosy te jednak nie budzą uwagi. Po opuszczeniu gniazda młode wydają ciche "cip cip".
Polując na owady, przesiaduje w punkcie obserwacyjnym (przez większość dnia), tzw. czatowni z dobrym widokiem na okolicę, w charakterystycznej wyprostowanej pozycji. Często "dyga", strzepuje skrzydłami i ogonem. Zazwyczaj dany ptak ma kilka ulubionych miejsc, wśród których są bezlistne gałązki, płoty, paliki, słupy elektryczne, druty itp. Nie prowadzi skrytego trybu życia, choć w lesie, gdy spokojnie siedzi na gałęzi jest trudna do zauważenia, bo zlewa się z cienistym otoczeniem. Uwagę zwraca śpiewem i wabieniem lub zwinnym lotem w pogoni za owadami, a czasem tylko pozostawionym gniazdem. To świetny lotnik. W przeciwieństwie do większości ptaków, przed odlotem na zimowiska nie gromadzi rezerw tłuszczu, ale poluje w trakcie migracji. Muchołówki szare wędrują nocą, pojedynczo lub w grupkach rodzinnych.
W niewoli odnotowano długość życia 11,8 roku[6].
Obrzeża prześwietlonych lasów, polany, stare parki, sady i ogrody z krzewami obok otwartych przestrzeni (podobnych siedlisk szukają w czasie migracji). Pierwotnie muchołówki szare zamieszkiwały głównie stare, przerzedzone drzewostany, zwłaszcza nadrzeczne. Obecnie spotykane w prawie wszystkich typach lasów, zwłaszcza na ich obrzeżach, oraz w zadrzewieniach śródpolnych i w pobliżu osad ludzkich, w parkach miejskich i podmiejskich, ogrodach, cmentarzach, alejach drzew. Zimuje w lasach akacjowych i ciernistych zaroślach. Nie przylatuje do karmnika. W Europie najczęściej spotykana na terenach rolnych i w obrębie zabudowań.
Owady, przeważnie muchówki, błonkówki, a rzadziej motyle, chrząszcze i ważki. Czatuje na ofiary siedząc na wyeksponowanym miejscu, w pozycji niemal pionowej. Po dostrzeżeniu owada zrywa się do krótkiego, zwinnego lotu i chwyta go kłapnięciem dzioba, po czym wzlatuje i powraca na to samo miejsce (stąd wzięła się nazwa ptaka). Może również zbierać owady z liści, zawisając w powietrzu, oraz z ziemi. Przed połknięciem często odłamuje im skrzydła. Jesienią i latem zjada też jagody, ale w przeciwieństwie do innych muchołówek mięsistymi owocami żywi się rzadko. W czasie chłodnych dni zmienia się jej rytm życia - poszukuje pokarmu w koronach drzew i zbiera martwe owady z ziemi.
Specjalizacja do chwytania owadów w locie objawia się przez szeroki u podstawy dziób, który powiększają dodatkowo długie szczecinki wyrastające z górnej szczęki.
Na lęgowiska wraca pod koniec kwietnia i w maju. W ciągu roku wyprowadza jeden lub dwa lęgi: pierwszy w maju, a ewentualny drugi w czerwcu. Okres lęgowy kończy się najpóźniej w lipcu.
Samiec wabi samicę zaczynając swą pieśń na wzniesionych elementach terenu. Pary są monogamiczne.
Półotwarte, płytkie dziuple i rozwidlenia grubszych konarów lub wnęki, krokwie i zakamarki budynków, zazwyczaj do wysokości 3 m budowane. Może być osadzone na belce stropowej dachu, okiennicy, w płytkiej wnęce muru, półjaskiniach, za pnącymi roślinami lub szczelinie, sęku, pnia drzewnego. Solidne gniazdo, o kształcie czarki, jest budowane przez samicę, wite ze źdźbeł, mchu, porostów, korzonków, piórek i włosia, kawałków sznurka znalezionego w okolicy spojone pajęczynami. Wyścielenie składa się z piór i włosia. Korzysta także z półotwartych skrzynek lęgowych (powinny być jednak zabezpieczone siatką ogrodzeniową aby sroka lub inny krukowaty nie zrabowały lęgu). Rzadko może też być ulokowane w rozwidleniach gałęzi.
Samica składa zwykle 4–5 jaj, bladoniebieskich lub zielonkawych z rdzawymi i brązowymi plamkami. Wysiadywanie trwa 12–14 dni i przeważnie jest wykonywane przez samicę. Pomoc samca w tym względzie jest sporadyczna. W tym czasie może on jednak dokarmiać przyszłą matkę. Zdarza się, że pada ofiarą pasożyta lęgowego jakim jest kukułka. Drugi lęg przypada na czerwiec lub początek lipca. Wykorzystywane jest zwykle poprzednie gniazdo.
Młode opuszczają gniazdo po 12-16 dniach. Przez ok. tydzień lub dwa są jeszcze karmione przez rodziców (samiec dołącza do wychowywania młodych), próbują też same łowić przelatujące owady nie podrywając się z gałęzi. Aż do odlotu na zimowiska nie są przeganiane z rewiru przez rodziców, ale karmione przez nich.
Gatunek nie jest zagrożony według danych IUCN (status LC - least concern).
W Polsce objęty jest ścisłą ochroną gatunkową[7].
Patrząc na potrzeby człowieka, muchołówka szara jest korzystnym ptakiem, bo eliminuje zbyt wysoką liczbę dwuskrzydłych.
Muchołówka szara (Muscicapa striata) – gatunek małego ptaka z rodziny muchołówkowatych (Muscicapidae).
O papa-moscas-cinzento (Muscicapa striata) é uma ave da família Muscicapidae.
Tem cerca de 14 – 15 cm de comprimento, caracterizando-se pela plumagem predominantemente castanha, com o peito riscado.
Frequenta meios florestais, mas também parques e jardins, nidificando em buracos ou saliências. Em Portugal é um visitante estival, que chega em Maio e parte no final do Verão. Inverna na África tropical.
São normalmente reconhecidas 7 subespécies de papa-moscas-cinzento:
O papa-moscas-cinzento (Muscicapa striata) é uma ave da família Muscicapidae.
Tem cerca de 14 – 15 cm de comprimento, caracterizando-se pela plumagem predominantemente castanha, com o peito riscado.
Frequenta meios florestais, mas também parques e jardins, nidificando em buracos ou saliências. Em Portugal é um visitante estival, que chega em Maio e parte no final do Verão. Inverna na África tropical.
Muscarul sur (Muscicapa striata) este o pasăre arboricolă insectivoră migratoare din familia muscicapidelor (Muscicapidae) de dimensiuni mici (12 cm, cât o vrabie), răspândită în Europa, Africa și Asia. Trăiește în păduri luminoase și rare, parcuri, grădini. Iernează în Africa, la sud de Sahara. Are irisul cafeniu, ciocul și picioarele negre; penajul este cenușiu cu galben-ruginiu și striații longitudinale pe piept. Sexele se aseamănă între ele. Cuibul în formă de cupă și-l fac între crengi. Din luna mai depune 4-5 ouă albastre-verzui sau smântânii pătate cu maroniu, care sunt clocite numai de femelă timp de circa 13-14 zile. Se hrănește cu insecte, pe care le prinde din zbor. Se postează pe o ramură uscată din vârf, la marginea unei poieni sau a unui loc deschis, de unde prind prăzile din zbor, cu mare precizie, apoi revin la locul de bază.
În România și Republica Moldova este o pasăre obișnuită. Apare ca pasăre de vară, sosind primăvara și migrează toamna în Africa. În România se găsește pe tot cuprinsul țării, mai ales în ținuturile pădurilor joase, străbătute de ape; este frecventă în Delta Dunării.
Sunt descrise 7 subspecii. În România și Republica Moldova trăiește o singură subspecie - Muscicapa striata striata
Mediu geografic în care trăiește muscarul sur este foarte divers, pasărea fiind mai ales legată de arbori.
La nordul Europei, muscarul sur adesea poate fi văzut în pădurile incendiate sau în pădurile de molid și pin, uneori, prin păduri dese, dar întotdeauna în apropierea marginilor de pădure și a poienilor, unde păsările vânează insecte.
În zona de mijloc a Europei această pasăre poate fi găsită în orice pădure rară sau în apropiere de poieni, în parcuri, grădini, localități, inclusiv în marile orașe. În stepă și silvostepă adesea este găsită în vâlcele împădurite.
La sud, de-a lungul râului Ural și în stepele din zona Mării Caspice, pasărea cuibărește în locuri neîmpădurite pe câmpuri deschise și se mulțumește cu adăpostul tufelor mici de pelin.
Muscarul sur nu se teme de apropierea oamenilor și adesea cuibărește în case. Un caz interesant a fost observat în cazul unei perechi de muscar, care a cuibărit 2 ani consecutiv într-unul dintre pasajele din centrul Moscovei. Păsările zburau în interior printr-un geam spart de pe acoperiș și vânau muște, zburând peste capetele vizitatorilor pasajului.
Muscarul sur prinde toate insectele care zboară pe lângă el, cu excepția gândacilor foarte mari pe care nu-i poate prinde cu ciocul lui mic. Când insectele sunt puține prinde chiar bondari mari. Când există o abundență a prăzii muscarul sur prinde selectiv insecte diptere, mai ales muște, de dimensiuni medii și mari. Hrana muscarului sur include așadar toată gama de insecte zburătoare din zonă.
La muscari, în general, în special la muscarul sur, compoziția hranei depinde de temperatura aerului, momentul zilei, iluminare și de alți factori care determină intensitatea zborului insectelor. Muscarul sur începe să vâneze insectele dimineața târziu, în locurile iluminate de soarele matinal al poienelor sau a marginii pădurii. În timpul zilei prinde și insectele din mijlocul pădurii. Seara se mută din nou în locurile iluminate de soarele vesperal.
Părinții în timpul zilei hrănesc puii cu muște, tăuni, fluturi de zi, libelule (din familiile Calopterygidae, Coenagrionidae, Gomphidae), omizi, Chrysopidae. Seara, după ora 20, hrănesc puii în special cu fluturi de noapte, iar în restul zilei prada principală a muscarului sur constă din diferite muște, care constituie, de obicei, cel puțin jumătate din totalul insectelor cu care hrănesc pui.
În zilele ploioase se modifică semnificativ hrana și metodele de vânătoare; când temperatura este scăzută, păsările adună insectele de pe ramuri și frunzele de copaci și, uneori, coboară jos la pământ.
Păsările năpârlesc de două ori pe an. Păsările tinere din partea de sud a Europei își schimbă penajul juvenil înainte de migrație (din 24 august până în prima decadă a lunii septembrie), însă, pot năpârli în timpul migrației. La păsările din nordul Europei năpârlirea are loc în timpul migrației sau în cartierele de iernare, deoarece puii din cuib pot zbura cu o săptămână înainte de migrație(în Laponia). Primăvara păsările adulte vin din cartierele de iernare din Africa pe deplin năpârlite, iar în iulie-septembrie ele năpârlesc parțial.
Evoluție și dispariție Comportament Liste ClasificareMuscarul sur (Muscicapa striata) este o pasăre arboricolă insectivoră migratoare din familia muscicapidelor (Muscicapidae) de dimensiuni mici (12 cm, cât o vrabie), răspândită în Europa, Africa și Asia. Trăiește în păduri luminoase și rare, parcuri, grădini. Iernează în Africa, la sud de Sahara. Are irisul cafeniu, ciocul și picioarele negre; penajul este cenușiu cu galben-ruginiu și striații longitudinale pe piept. Sexele se aseamănă între ele. Cuibul în formă de cupă și-l fac între crengi. Din luna mai depune 4-5 ouă albastre-verzui sau smântânii pătate cu maroniu, care sunt clocite numai de femelă timp de circa 13-14 zile. Se hrănește cu insecte, pe care le prinde din zbor. Se postează pe o ramură uscată din vârf, la marginea unei poieni sau a unui loc deschis, de unde prind prăzile din zbor, cu mare precizie, apoi revin la locul de bază.
În România și Republica Moldova este o pasăre obișnuită. Apare ca pasăre de vară, sosind primăvara și migrează toamna în Africa. În România se găsește pe tot cuprinsul țării, mai ales în ținuturile pădurilor joase, străbătute de ape; este frecventă în Delta Dunării.
Muchár sivý alebo muchárik sivý[3] (Muscicapa striata) je malý druh spevavca z čeľade muchárovité (Muscicapidae). Vyskytuje sa takmer v celej Európe, východne zasahuje až po Mongolsko. Izolované populácie existujú aj v Severnej Afrike. Je sťahovavý so zimoviskom v Subsaharskej Afrike.[4] V rokoch 1970 – 1990 bol u európskej populácii zaznamenaný viditeľný pokles, v súčasnej dobe je však už považovaná za stabilizovanú. Tieto výkyvy početnosti sú pripisované zmenám klímy, stratám vhodných biotopov, ako sú staré porasty a tiež nadmernému využívaniu insekticídov.[5] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov muchár sivý patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej populácie je klesajúci, stavy v Európe v rokoch 1980 – 2013 mierne klesali, populácia v Severnej a Strednej Európe klesá kvôli zmenám biotopov, chladnejším letám a strate dostatku hmyzu z dôvodu znečistania prostredia a používania insekticídov.[1]
Je o niečo menší ako vrabec, dorastá do dĺžky 13,5 – 14,5 cm, v rozpätí krídel meria 23 – 25 cm a váži asi 16 g.[6][7] Má štíhle telo, relatívne veľkú hlavu, dlhé krídla a chvost. Zvrchu je jednotvárne sivohnedý, spodinu tela má svetlú, hruď nevýrazne hnedo pruhovanú. Končatiny, zobák i oči sú tmavé. Obe pohlavia sa sfarbením nijako nelíšia, mladí vtáci majú na vrchnej strane tela svetlo hnedé škvrny.
Vábi svižným „pst“ alebo aj "cit čüp čüp"[8]. Spev je tvorený radom krátkych tichých drsných tónov a v základe znie asi ako „sip-sip-síh-siti-síh-SIH“.[6][7]
Na území Slovenska hniezdi v počte 65 až 150 tisíc kusov[9] a patrí medzi najrozšírenejšie druhy[5] (v Česku 30 až 60 tisíc a je chránený[10] a v Európe 6 – 19 / 14 – 22 mil.[9][11]) do 1 500 m n. m., sa zdržiava od apríla do októbra.[7]
Najvyššie hustoty boli zistené v lužných lesoch (až 9 párov / 10 ha), potom v dubovo-hrabových lesoch 12 párov na 100 ha, s pribúdajúcou nadmorskou výškou hustoty klesajú až na hodnoty 1 pár / 100 ha (horské smrečiny).[5]
Veľkosť populácie i územie na ktorom sa vyskytuje sú stabilné, maximálna zmena do 20%. Ekosozologický status v rokoch 1995, 1998[5] a 2001 žiadny.[12] V roku 2014 LC - menej dotknutý.[2][13][14] Európsky ochranársky status SPEC3 - druhy, ktorých globálne populácie nie sú koncentrované v Európe, ale majú tam nevhodný ochranársky status. Stupeň ohrozenia D - ustupujúci druh. Na Slovensku nie je ohrozený.[5]
Žije vo svetlých listnatých lesoch, parkoch, na cintorínoch a v záhradách. Obľubuje okraje lesov, aleje a sady [5].
Okrem obdobia hniezdenia žije samotársky. V Strednej Európe hniezdi 1x až 2x ročne od mája do augusta. Je obvykle monogamný, u niektorých samcov sa však objavuje aj bigamia. Miskovité hniezdo, z machu a korienkov vystlané zvieracími chlpmi, perím alebo vlnou, stavia prevažne samica v polodutinách stromov alebo na budovách obvykle vo výške 1 – 15 m, často obsadzuje i polootvorené búdky. V jednej znáške je väčšinou 4 – 5 svetlých, hnedo škvrnitých, 18,7 x 14,1 mm veľkých vajec, na ktorých 11 – 15 dňovej inkubácii sa podieľa samotná samica. Mláďatá, ktoré hniezdo opúšťajú po ďalších 12 – 16 dňoch, kŕmia obaja rodičia. Pohlavne dospievajú už v prvom roku života.
Väčšina európskych vtákov nerozozná svoje vajcia od iných, čo pre svoj prospech využíva kukučka. Muchár sivý má však vynikajúcu schopnosť rozpoznať cudzie vajcia a vie zistiť, že sa stal obeťou podvodu.[15]
Živí sa najmä lietajúcim hmyzom, na ktorý číha z vyvýšenej pozorovateľne a ktorého sa zmocňuje v lete. Za priaznivého počasia sú touto taktikou ulovené až dve tretiny koristi, v opačnom prípade však po potrave pátra najmä na stromoch, v tráve, na stenách alebo v komposte. V jeho potrave sú zastúpené najmä dvojkrídlovce, ale objavuje sa tu aj široká škála iných hmyzích druhov, vrátane vošiek, vážok, čmeľov, ôs alebo motýľov. V malej miere sú tu ďalej zastúpené aj dážďovky a rôzne plody.[16]
Je zákonom chránený, spoločenská hodnota je 460 € (Vyhláška MŽP č. 24/2003 Z.z. v znení č. 492/2006 Z. z., 638/2007 Z. z., 579/2008 Z. z., 173/2011 Z. z., 158/2014 Z. z., účinnosť od 01.01.2015).[17] Druh je zaradený do Bonnského dohovoru (Príloha II) a Bernského dohovoru (Príloha II).[18]
Krátky film, vidieť typický vzpriamený postoj, sivú čiarkovanú hlavu a čierne nožičky, viacero záberov na typický postriežkový lov
Vajcia v hniezde
Týždeň staré mláďatá
Dospelý vták (vpravo) s mladým jedincom
Kompozitná fotografia - pomôcka na ľahšie spoznanie druhu
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Muchár sivý
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Muchár sivý
Wikislovník ponúka heslo Muchár sivý
Muchár sivý alebo muchárik sivý (Muscicapa striata) je malý druh spevavca z čeľade muchárovité (Muscicapidae). Vyskytuje sa takmer v celej Európe, východne zasahuje až po Mongolsko. Izolované populácie existujú aj v Severnej Afrike. Je sťahovavý so zimoviskom v Subsaharskej Afrike. V rokoch 1970 – 1990 bol u európskej populácii zaznamenaný viditeľný pokles, v súčasnej dobe je však už považovaná za stabilizovanú. Tieto výkyvy početnosti sú pripisované zmenám klímy, stratám vhodných biotopov, ako sú staré porasty a tiež nadmernému využívaniu insekticídov. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov muchár sivý patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej populácie je klesajúci, stavy v Európe v rokoch 1980 – 2013 mierne klesali, populácia v Severnej a Strednej Európe klesá kvôli zmenám biotopov, chladnejším letám a strate dostatku hmyzu z dôvodu znečistania prostredia a používania insekticídov.
Grå flugsnappare (Muscicapa striata) är en liten tätting i familjen flugsnappare.[2] Den häckar i västra Asien och stora delar av Europa, dock inte på Island. Den är en flyttfågel och övervintrar i Afrika, söder om Sahara.
Precis som namnet syftar på så är den grå flugsnapparen grå. Den har ett rätt anonymt utseende och är gråbrun på ovansidan, med svartbruna fläckar på huvudet, undertill är den vit med mörkgrå, längsgående streck och fläckar på hals och bröst. Mörkare vingtäckare. Juvenil har ljusa fläckar på ryggen. Den är omkring 13–15 cm lång och väger ungefär 18 gram.
För den ovana kan den förväxlas med mindre flugsnappare bakifrån.
Lockläte ett kort, vasst "zri", kan lätt förväxlas med andra arter som bofink och rödhake.
Grå flugsnappare är en flyttfågel som häckar i nordvästligaste Afrika, Europa, och österut genom Sibirien till Transbajkal, Mongoliet och västra Xinjiang, och i Centralasien söderut till Iran, Afghanistan, och västra och norra Pakistan.[3] Den övervintrar i Afrika, söder om Sahara.[3]
Felflugna individer har observerats på Svalbard, Island, Färöarna, Madeira, Kap Verde, Annobon, Seychellerna och Aldabra.[3]
Den grå flugsnapparen brukar delas upp i sju underarter med följande utbredning:[2]
Genetiska, morfologiska och lätesmässiga skillnader gör att underartsgruppen tyrrhenica numera ibland urskiljs som den egna arten tyrrhensk flugnsnappare (Muscicapa tyrrhenica).
Den grå flugsnapparen häckar i hela Skandinavien, dit den anländer i början av maj eller något senare. I Sverige häckar mellan 100.000 och en miljon par.[källa behövs]
Fågeln föredrar de flesta typer av skogar, i gläntor, skogsbryn, parker och trädgårdar med lövträd. Den föredrar gles skog på torr mark och häckar ofta i närheten av bebyggelse.[4] Den häckar inte i hål, utan bygger sitt bo så att honan har fri sikt när hon ruvar. Kravet på boplats är inte så noga, det kan ligga på grenklykor, i buskar, ventiler mm. Häckar gärna i en öppen holk.
Den fångar insekter av många olika slag. I allmänhet är den ganska orädd, men när den blir skrämd beger den sig till närmaste träd, för att i nästa ögonblick åter vara sysselsatt med att fånga insekter. Den grå flugsnapparen ryttlar ofta. Den sitter ofta på öppna grenar där den spanar efter insekter som den sedan fångar under kortare flygturer. Den uppträder också på marken.
Båda könen deltar i bobyggandet. Boet är byggt av gräs, mossa, rottrådar och lavar. Ibland kan boet fogas ihop med spindelnät. De tre till sex äggen, som är gråaktiga med bruna fläckar läggs i slutet av maj eller början av juni. Honan ruvar äggen i 13 dagar, under tiden matas hon av hanen ett par gånger i timmen. Ungarna får därefter mat av båda föräldrarna. När ytterligare 13 dagar har gått blir ungarna flygfärdiga.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men tros minska i antal, dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.[1] Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).[1] I Europa tros det häcka 14,9-22,7 miljoner par.[1]
Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från Nordisk familjebok, 1904–1926.
Wikimedia Commons har media som rör grå flugsnappare.
Grå flugsnappare (Muscicapa striata) är en liten tätting i familjen flugsnappare. Den häckar i västra Asien och stora delar av Europa, dock inte på Island. Den är en flyttfågel och övervintrar i Afrika, söder om Sahara.
Benekli sinekkapan (Muscicapa striata), sinekkapangiller (Muscicapidae) familyasından açık alanlarda yaşayan açık renkli, kahverengimsi bir sinekkapan türü.
Başlığı kahverengi ve hafif çizgili, gözleri büyük ve koyu renk, sırtı desensiz kahverengi, kanatları ise daha koyudur ve açık renk göz alıcı telek kenarları vardır. Alt tarafı gümüş rengi-gri-kirli sarıdan oluşur ve göğsünde belli belirsiz, bulanık çizgiler vardır. Kuyruğu desensiz ve gri-kahverengidir. Koyu renkli gagası oldukça kalındır. Gencinin sırtı açık bej beneklidir. Sesi kendine özgü ve çok hafif titreşimli bir ‘zii’ ya da ‘zii-tiktik’; ötüşü tiz ve gıcırdamayı andıran düzgün aralıklı notalardan ibarettir.
Orman kenarlarında, parklarda, bahçelerde, tenis kortlarında ve mezarlıklarda bol bol tüner. Çok kısa olan bacaklarının üzerinde dimdik tüner, kuyruğu ve uzun kanat uçları aşağı doğrudur (ötleğenin tipik yatay pozu gibi değil; ayrıca, yapraklar ve yeşillikler üzerinde dolaşmaz ya da hoplamaz). Uçan böcekleri yakalamak için kendine özgü şekilde birden havalanır ve tüneğine hemen geri döner.
Benekli sinekkapan (Muscicapa striata), sinekkapangiller (Muscicapidae) familyasından açık alanlarda yaşayan açık renkli, kahverengimsi bir sinekkapan türü.
Невеликий птах, розміром дещо менший за горобця. Маса тіла 13-19 г. Довжина тіла близько 14 см. Статевий диморфізм не виражений. Дорослий птах зверху сірий, з темно-бурою строкатістю на голові; низ білуватий, з темними рисками па волі; махові і стернові пера темно-бурі; дзьоб і ноги темно-бурі. У молодого птаха пера верху світло-вохристі, з бурою облямівкою; низ сірувато-білий, на перах вола і боків тулуба темно-бура верхівкова облямівка.
Від самок дорослої та молодої строкатої і білошийої мухоловок відрізняється однотоннішим забарвленням за відсутності білих смуг на крилах; від самок дорослої та молодої малої мухоловки — більшими розмірами і відсутністю білого кольору па хвості; дуже характерним є спосіб полювання.[1]
Пісня — нетривале високотональне щебетання, поклик — різке «сіі».
Сіра мухоловка поширена в Північно-Західній Африці, майже по всій Європі, в Азії на схід до Забайкалля та Індії. Перелітний птах, зимує у тропічній Африці.
В Україні гніздиться на всій території, крім рівнинної частини Криму; мігрує скрізь[1].
Чисельність в Європі оцінена в 14—22 млн пар, в Україні — 555–625 тис. пар. Розмір популяції в цілому скорочується[2].
Сіра мухоловка населяє світлі високо стовбурові соснові бори, розріджені ліси різних типів — діброви, сосново-дубові, ялиново-широколистяні, вільшняки, березняки. Якщо гніздиться серед густого лісу, обов'язково поблизу лісових галявин, просік. Часто зустрічається поруч з людиною: в селах, селищах, містах, де гніздиться в парках, садах, у дворах зі старими деревами, на алеях тихих вулиць.
Гніздиться поодинокими парами. Гніздо завжди розміщується на горизонтальній опорі біля будь-якої вертикальної стінки, яка захищає його з одного боку: в напівзруйнованих дуплах дятлів, у неглибоких порожнинах стовбурів дерев, розгалуженні між стовбурами, на зламі стовбура. Інколи влаштовують гнізда в старих будівлях інших птахів — дроздів, зябликів, сільської ластівки. Біля житла людини мухоловка будує гніздо під карнизами будівель, за наличниками вікон, на виступах балок, в нішах стін тощо. Гніздо розміщується доволі відкрито на висоті 0,5-8 м (зазвичай 1,5-3 м). Нерідко воно буває неправильної форми (лоток зсунутий до краю) і являє собою невелику, неглибоку, чашоподібну пухку споруду. Будівельним матеріалом слугують суха трава, тонкі гілочки, луб'яні волокна, стебла моху, корінці, рідше лишайники, рослинний пух, соснова хвоя. Лоток вистилається тонкими травинками, волоссям, зрідка — пір'ям, сухим листям. У населених пунктах для будівництва використовується вата, нитки, мотузки, папір, ганчірки. Висота гнізда 3,5-5,0, глибина лотка 2,7-6,1, діаметр гнізда 7,5-9,5, діаметр лотка 4,5-6,5 см.
Повна кладка складається з 4-5 яєць, інколи з 6, зрідка із 3. Шкаралупа дещо блискуча, світла, зеленувато-сірого (майже оливкового) або рожево-пісочного кольору, рясно вкрита розпливчастими іржаво-коричневими та іржаво-бурими поверхневими плямами. Глибока плямистість сіро-фіолетового і сірого кольору. Середній розмір яєць 18,73×14,06 мм.
Більшість свіжих кладок з'являється в гніздах у третій декаді травня. Протягом року один виводок. Насиджують обидва з батьків протягом 12-14 діб. Вигодовування пташенят триває 12-13 діб.[3]
Сіра мухоловка має добре розвинені навички полювання на крилатих комах. Вона живиться комарами й мухами, ловить бджіл, ос, ґедзів, бабок, денних і нічних метеликів. Свою здобич сіра мухоловка зазвичай хапає на льоту. Здобич видивляється з присади. Побачивши комаху, мухоловка злітає й ловить її гострим дзьобом. Із здобиччю у дзьобі вона повертається на гілку або у гніздо до пташенят. Мухоловки рідко годуються на землі, збираючи комах. Таку картину можна спостерігати під час дощу, коли в повітрі немає комах.
Перебуває під охороною Бернської конвенції.
Кладка
Гніздо
Молодий птах невдовзі після залишення гнізда
Muscicapa striata là một loài chim trong họ Muscicapidae.[1]
_I-Haryana_IMG_8045.jpg){kind=small}
Bài viết liên quan đến Họ Đớp ruồi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Muscicapa striata là một loài chim trong họ Muscicapidae.
Muscicapa striata (Pallas, 1764)
Охранный статус
Се́рая мухоло́вка[1] (лат. Muscicapa striata) — небольшая, размером с воробья, птица семейства мухоловковых.
Серая мухоловка неброской окраски птица с длинными крыльями и хвостом. Взрослые птицы имеют серое, либо серо-бурое оперение. Брюхо светлое со слабыми, тёмными штрихами. Лапки короткие и темноватые, как и клюв. Птенцы более бурого цвета, чем взрослые птицы. Песня тихая с резкими звуками «петь», «тсить». По внешнему виду очень напоминает ширококлювую мухоловку[2][3].
Гнездится в большинстве регионов Европы и в Западной Азии. Зимует в Африке и на юго-западе Азии.
Серая мухоловка охотится на летающих насекомых с открытой возвышенности, на которую она чаще снова возвращается. Её легко узнать по тому, как она часто потряхивает крыльями и хвостом на охотничьем месте, а затем взлетает ввысь на несколько метров, чтобы поймать насекомое[4].
Серая мухоловка гнездится в лесах, парках, садах, предпочитая открытые места с редкими деревьями. Гнездо открытое, чашеобразной формы. Кладка происходит между серединой мая и до середины июля, состоит из 4 — 6 яиц. Когда первый выводок успешно покидает гнездо, оно используется повторно для второй кладки.
По сравнению со многими другими птицами серая мухоловка умеет ясно отличать собственные яйца от яиц других видов. Эта способность обычно присуща только тем птицам, чьим гнездовым паразитом является кукушка.
Се́рая мухоло́вка (лат. Muscicapa striata) — небольшая, размером с воробья, птица семейства мухоловковых.
斑鶲（学名：Muscicapa striata）为鶲科鶲属的鸟类。该物种的模式产地在荷兰。[1]
这是一篇與鳥類相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
회색딱새(Spotted flycatcher, Muscicapa striata)는 딱새과 참새목에 속하는 작은 새이다. 유럽 대부분 지역과 구북구에서 시베리아에 이르는 지역에 서식하며 아프리카와 아시아 남서부로 겨울을 나는 철새이다.
날개와 꼬리가 긴 새이다. 성체는 윗부분이 회갈색이고 아랫부분이 흰색이다. 다리는 짧고 검은색이며 부리는 검은색이다.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(7).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
