الأسماء في صفحات التنقل
Eastern kingbirds use a variety of vocalizations to communicate, especially during the breeding season. In their winter range eastern kingbirds vocalize very little. Males sing a complex song in the pre-dawn hours, especially males in more dense populations. Calls are harsh and buzzing, often repeated "zeers." Males vocalize extensively when patrolling their nesting territory. Females vocalize as well, but males use vocalizations more frequently. Adults and juveniles will snap their bills at threats as well and they make whirring sounds with their wings occasionally. Courtship involves aerial displays between mates.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Eastern kingbirds are widespread and populations are large, they are considered "least concern" by the IUCN. They are protected by the U.S. Migratory Bird Act.
US Migratory Bird Act: protected
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
There are no adverse effects of eastern kingbirds on humans, although they may harass humans they perceive as threats near nests.
Eastern kingbird may help to control insect pest populations in some areas.
Positive Impacts: controls pest population
Eastern kingbirds are important predators of insects during the breeding season. They eat fruits and may disperse seeds as well. They forage with other Tyrannus species in their winter range in South America, including tropical kingbirds (Tyrannus melancholicus) and fork-tailed flycatchers (Tyrannus savanna). They may nest near Swainson's or ferruginous hawks (Buteo swainsoni, Buteo regalis), both of which prey on common nest predators, such as crows and blue jays. Hatchlings are parasitized by mites, otherwise there is little known about parasites. Eastern kingbird nests are parasitized by brown-headed cowbirds (Molothrus ater) and other eastern kingbirds.
Mutualist Species:
Commensal/Parasitic Species:
Eastern kingbirds eat insects during the breeding season and both insects and fruit outside of the breeding season. Insects make up 85% of the diet from May to September, including bees and wasps (Hymenoptera), beetles (Coleoptera), grasshoppers (Orthoptera), bugs (Hemiptera), and flies (Diptera). Insect prey is mainly taken by hawking from a perch. They dart out from perches to capture flying prey in their air. They will also take insects from the water or ground by hovering or gleaning. Small prey are eaten immediately, larger prey are taken back to the perch and smashed until they are subdued before being eaten. Larger prey are preferred. Fruit is taken in flight while hovering or gleaning as well. Eastern kingbirds do not seem to drink water.
Animal Foods: amphibians; insects
Plant Foods: fruit
Primary Diet: omnivore
Eastern kingbirds are the most widespread species in the genus Tyrranus. They breed throughout most of eastern North America, from the Gulf of Mexico north throughout much of southern and central Canada, as far east at the Atlantic seaboard to the Canadian maritime provinces, and as far west as central Texas, Colorado, northeastern Utah, eastern Oregon and Washington, and eastern British Columbia to the Yukon territories. They winter in South America, where their distribution is poorly understood but seems to be mainly in the western Amazon basin.
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); neotropical (Native )
Eastern kingbirds are found in open, savanna-like habitats, often near water. They occur in fields and grasslands with scattered tall trees for nesting and perching. Suitable habitats include parks, riparian forests, large burned areas or blowouts in forests, golf courses, and suburban and urban areas. Little is know about their migratory habits, but they are found in a wide variety of habitats while migrating. In winter they are found in forest-edge, riparian forest, and near wetlands.
Habitat Regions: temperate ; tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: savanna or grassland
Other Habitat Features: urban ; suburban ; agricultural ; riparian
Maximum lifespan is not reported for eastern kingbirds, but annual survival has been estimated at 54% for females and 69% for males. Most mortality in young is the result of predation. Causes of adult mortality are unclear, but may also be mainly predation.
Eastern kingbirds are relatively small members of the genus Tyrannus, from 19.5 to 23 cm long. Males and females are similar, although males are slightly larger in all measurements. Males are distinguished from females by the notching of their 9th and 10th primaries, whereas only the 10th primary is notched in females. They are striking birds, with rich, black plumage dorsally and white plumage ventrally. They have an inconspicuous grey band across the chest. Kingbirds have an erectile crest of feathers on their head, although it isn't always observed. Males tend to erect their crown feathers more than females. Eastern kingbirds also have a small red or orange patch of feathers on the crown, which is rarely seen. They have a distinctive white trailing edge on the tail. The bill, claws, and legs are black. There are no recognized subspecies, but there is geographic variation in some measurements and in the width of the white tail tips.
Range length: 19.5 to 23 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger
Most predators target eggs and nestlings. Eastern kingbird adults are sometimes taken by aerial predators, such as American kestrels (Falco sparverius). Eastern kingbirds are aggressive and will energetically attack perceived threats, such as large hawks, crows, blue jays, squirrels, and snakes, whenever they are nearby. They will dive at a threat with their crest raised, exposing the red crown feathers, and with the mouth wide open, exposing their bright red gape. They will repeatedly attack the threat until they retreat. Eggs and nestlings are preyed on by crows (Corvus), blue jays (Cyanocitta cristata), squirrels (Sciurus and Tamiasciurus), and arboreal snakes.
Known Predators:
Eastern kingbirds are monogamous, although they seem to have a skewed sex ratio, with fewer females than males. Male mates that are lost are quickly replaced by other males. There is some evidence of occasional extra pair copulations or quasiparasitism, where a second female mates with the resident male and lays eggs in the first female's nest. Males perform aerial displays to attract females, they fly in short, zig-zag patterns with their wings fluttering while vocalizing.
Mating System: monogamous
Eastern kingbirds breed from April to June, mostly in May. Females build nests of twigs, bark, and roots lined with softer material, like cattail down or willow catkins. Nests are constructed 2 to 8 m high in trees in open habitats. Females can lay 2nd or 3rd clutches if previous clutches are lost, but if a clutch is successful, there are no additional broods. Females lay 2 to 5, usually 3 cream colored eggs with reddish spots. Eggs are usually laid one per day until the clutch is complete. Incubation is for 14 to 17 days and young fledge 16 to 17 days after hatching. They can reproduce in their first year after hatching, although breeding may be delayed.
Breeding interval: Eastern kingbirds breed once each year.
Breeding season: Eastern kingbirds breed from April to June.
Range eggs per season: 2 to 5.
Average eggs per season: 3.
Range time to hatching: 14 to 17 days.
Range fledging age: 16 to 17 days.
Average time to independence: 30 days.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 1 (low) years.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 1 (low) years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Young are naked at hatching. Only females incubate and brood the young. Males and females feed nestlings, but females feed more than males. Young are fed insects as much as possible, but parents will provide fruit as well. They remove stingers from bees and wasps before feeding them to the young. Parents continue to feed and protect their young up to 5 weeks after fledging, at 7 to 8 weeks old. Young begin to feed themselves at about 4 weeks old.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female)
A medium-sized (8 inches) flycatcher, the Eastern Kingbird is most easily identified by its dark gray head and back, pale breast, and black tail with conspicuous white band on tip. This species is most easily distinguished from the related Western Kingbird (Tyrannus verticalis) by that species’ paler body and bright yellow belly. Male and female Eastern Kingbirds are similar to one another in all seasons. The Eastern Kingbird breeds across much of the United States and south-central Canada. This species is primarily absent as a breeding bird from the far north, the desert southwest, and the U.S. Pacific coast. Eastern Kingbirds spend the winter in the South American Amazon. Eastern Kingbirds breed in a variety of open and semi-open habitats, including forest edges, fields, and wetlands. During the winter, this species may be found in swampy or open habitats in humid tropical forests. Like most of their relatives, Eastern Kingbirds primarily eat small flying insects during the summer, but these birds also eat fruits and berries during the winter. In appropriate habitat, Eastern Kingbirds are most easily seen scanning the surrounding area from a prominent perch. These birds hunt by flying out from perches to capture prey in the air, displaying their characteristic white-on-black tail pattern as they do so. Eastern Kingbirds are primarily active during the day.
A medium-sized (8 inches) flycatcher, the Eastern Kingbird is most easily identified by its dark gray head and back, pale breast, and black tail with conspicuous white band on tip. This species is most easily distinguished from the related Western Kingbird (Tyrannus verticalis) by that species’ paler body and bright yellow belly. Male and female Eastern Kingbirds are similar to one another in all seasons. The Eastern Kingbird breeds across much of the United States and south-central Canada. This species is primarily absent as a breeding bird from the far north, the desert southwest, and the U.S. Pacific coast. Eastern Kingbirds spend the winter in the South American Amazon. Eastern Kingbirds breed in a variety of open and semi-open habitats, including forest edges, fields, and wetlands. During the winter, this species may be found in swampy or open habitats in humid tropical forests. Like most of their relatives, Eastern Kingbirds primarily eat small flying insects during the summer, but these birds also eat fruits and berries during the winter. In appropriate habitat, Eastern Kingbirds are most easily seen scanning the surrounding area from a prominent perch. These birds hunt by flying out from perches to capture prey in the air, displaying their characteristic white-on-black tail pattern as they do so. Eastern Kingbirds are primarily active during the day.
Distribucion General: Se reproduce desde el norte, parte central y sureste de Canadá hasta el sur y la parte central y sureste de E.U.A. Invierna desde Colombia hasta el norte de Chile y de Argentina.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
Tyrannus tyrannus), ye una especie de la familia de los tirandos.
Los adultos son de color gris a coritu nel envés, mientres el banduyu y el pechu son blancos. Tienen una llarga cola negra col estremu blancu y nales llargues y apuntiaes. Tienen un llurdiu coloráu na so corona, poques vegaes reparada. Algamen ente 19 y 23 cm de llargor , 33 a 38 cm de valumbu de les nales y un pesu d'ente 33 y 55 g.[4]
El so llamáu tien un tonu altu, con runfíos y chirridos pocu musicales, con frecuencia en comparaos colos d'una barrera llétrica.[5]
El so hábitat de crianza son les zones abiertes d'América del Norte. Faen un nial resistente en forma de taza nun árbol o parrotal, dacuando na parte cimera d'un tueru. Son aves agresives cuando defenden el so territoriu, inclusive en contra de les aves muncho más grandes.[6] Migren en bandaes hasta América del Sur pa safar l'iviernu del hemisferiu norte. Pasen por Centroamérica de norte a sur, dende fines d'agostu o empiezos de setiembre y hasta fines d'ochobre y depués, tornen dende fines de marzu hasta a mediaos de mayu.[7]
En sitios abiertos prinden inseutos en vuelu, dacuando baxando a recoyer comida de la vexetación. Principalmente nes sos zones d'ivernada, aliméntense tamién de bayes y frutes como les de la Bursera simaruba,[8] y con preferencia les del xéneru Ficus.[1]
Dellos tiranos faen los sos niales al campu, ente qu'otros esconder perbién. Nel sur de la Columbia Británica añeren en campos abiertos o nos parrotales sobre agües abiertes; a lo cimero d'árboles altos ya inclusive na parte cimera de tueros. Demostróse que les pareyes que s'escuenden los sos niales y tienden a ser menos agresives colos intrusos cerca del nial (seique en ficies de la cubierta del nial), ente que pareyes qu'añeren nel abiertu tienden a ser más abiertamente agresives contra los intrusos. Tanto'l machu como la fema participen na defensa del nial, pero les femes pueden permanecer nos niales bien ocultes.
Les pareyes qu'añeren al campu puede ser capaces de ver a los depredadores primero que lleguen y úsense el comportamientu agresivu pa protexer a les sos críes de depredadores como cuervos y cornejas. Son capaces d'identificar y retirar del so nial los güevos del tordu vaqueru. Sicasí dacuando llogren depredar el nial, la pega azul, el cuervu americanu, les esguiles y dalgunes culiebres . Los peñerines son depredadores probables de los adultos.[9]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. Tyrannus tyrannus), ye una especie de la familia de los tirandos.
El tirà de l'est[1] (Tyrannus tyrannus) és un ocell de la família dels tirànids (Tyrannidae) que habita boscos clars, terres de conreu i ciutats des de la Colúmbia Britànica i centre de Manitoba, cap a l'est, a través del sud de Canadà fins Nova Brunsvic, l'Illa del Príncep Eduard i Nova Escòcia cap al sud, a través del nord dels Estats Units fins al nord-est de Califòrnia, nord de Nevada, nord de Utah, Nou Mèxic, Texas i sud de Florida. Passa l'hivern a Sud-amèrica, des del sud-est de Colòmbia i oest de Brasil, a través de l'est de Perú i de Bolívia fins a Paraguai i el nord de l'Argentina.
El tirà de l'est (Tyrannus tyrannus) és un ocell de la família dels tirànids (Tyrannidae) que habita boscos clars, terres de conreu i ciutats des de la Colúmbia Britànica i centre de Manitoba, cap a l'est, a través del sud de Canadà fins Nova Brunsvic, l'Illa del Príncep Eduard i Nova Escòcia cap al sud, a través del nord dels Estats Units fins al nord-est de Califòrnia, nord de Nevada, nord de Utah, Nou Mèxic, Texas i sud de Florida. Passa l'hivern a Sud-amèrica, des del sud-est de Colòmbia i oest de Brasil, a través de l'est de Perú i de Bolívia fins a Paraguai i el nord de l'Argentina.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Teyrnaderyn y Dwyrain (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: teyrnadar y Dwyrain) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Tyrannus tyrannus; yr enw Saesneg arno yw Eastern kingbird. Mae'n perthyn i deulu'r Teyrn-wybedogion (Lladin: Tyrannidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn T. tyrannus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Mae'r teyrnaderyn y Dwyrain yn perthyn i deulu'r Teyrn-wybedogion (Lladin: Tyrannidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Llydanbig cribfelyn Platyrinchus coronatus Llydanbig gyddf-felyn Platyrinchus flavigularis
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Teyrnaderyn y Dwyrain (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: teyrnadar y Dwyrain) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Tyrannus tyrannus; yr enw Saesneg arno yw Eastern kingbird. Mae'n perthyn i deulu'r Teyrn-wybedogion (Lladin: Tyrannidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn T. tyrannus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Tyran královský (Tyrannus tyrannus; česky též tyran obecný) je až 23 cm velký hmyzožravý stěhovavý americký pták. Hnízdí napříč Severní Amerikou (od Floridy a mexickoamerické hranice po jižní pobřeží Hudsonova zálivu), zimuje v Karibiku a na severu Jižní Ameriky.
Otevřené hnízdo si s oblibou staví nad vodní hladinou. Snůšku obvykle představuje 2–5 bílých skvrnitých vajec, mláďata se líhnou asi 14–18 dnů po snesení.
Tyran královský je známý pro agresivitu, s níž rodiče tohoto druhu stráží své hnízdní teritorium před konkurenty a velkými dravými ptáky. Neváhají napadnout i jestřába nebo orla, který by jeho teritorium neopatrně narušil. Boj s tyranem zpravidla podstupují pouze mladí a nezkušení dravci, starší se zpravidla dávají na okamžitý ústup, protože si jsou vědomi toho, že proti mimořádně obratnému a agresívnímu soupeři nemají reálnou šanci na úspěch.
Při obraně hnízdního teritoria si rodiče dělí úkoly. Otec hraje úlohu předsunuté obrany: uplatňuje svou agresivitu i dále od hnízda a aktivně zahání a pronásleduje potenciální útočníky, zejména havranovité, dravce a hnízdní parazity. Matka se od hnízda příliš nevzdaluje, bojuje pouze v jeho blízkosti a při zahánění útočníka nepraktikuje na rozdíl od samce dlouhá pronásledování.
Boj tyrana královského s velkým dravcem poutavě vylíčil Ernest Thompson Seton ve své knize Dva divoši. Podobně nekompromisně reagují i na mláďatům nebezpečné savce, jako jsou například kočky.
Pokud známý americký hnízdní parazit vlhovec hnědohlavý (Molothrus ater) naklade vejce do hnízda tyranů královských, rodiče je jsou schopni rozeznat a vyhodí je ven.
Obrázky, zvuky či videa k tématu tyran královský ve Wikimedia Commons
Galerie tyran královský ve Wikimedia Commons
Tyran královský (Tyrannus tyrannus; česky též tyran obecný) je až 23 cm velký hmyzožravý stěhovavý americký pták. Hnízdí napříč Severní Amerikou (od Floridy a mexickoamerické hranice po jižní pobřeží Hudsonova zálivu), zimuje v Karibiku a na severu Jižní Ameriky.
Otevřené hnízdo si s oblibou staví nad vodní hladinou. Snůšku obvykle představuje 2–5 bílých skvrnitých vajec, mláďata se líhnou asi 14–18 dnů po snesení.
Tyran královský je známý pro agresivitu, s níž rodiče tohoto druhu stráží své hnízdní teritorium před konkurenty a velkými dravými ptáky. Neváhají napadnout i jestřába nebo orla, který by jeho teritorium neopatrně narušil. Boj s tyranem zpravidla podstupují pouze mladí a nezkušení dravci, starší se zpravidla dávají na okamžitý ústup, protože si jsou vědomi toho, že proti mimořádně obratnému a agresívnímu soupeři nemají reálnou šanci na úspěch.
Při obraně hnízdního teritoria si rodiče dělí úkoly. Otec hraje úlohu předsunuté obrany: uplatňuje svou agresivitu i dále od hnízda a aktivně zahání a pronásleduje potenciální útočníky, zejména havranovité, dravce a hnízdní parazity. Matka se od hnízda příliš nevzdaluje, bojuje pouze v jeho blízkosti a při zahánění útočníka nepraktikuje na rozdíl od samce dlouhá pronásledování.
Boj tyrana královského s velkým dravcem poutavě vylíčil Ernest Thompson Seton ve své knize Dva divoši. Podobně nekompromisně reagují i na mláďatům nebezpečné savce, jako jsou například kočky.
Pokud známý americký hnízdní parazit vlhovec hnědohlavý (Molothrus ater) naklade vejce do hnízda tyranů královských, rodiče je jsou schopni rozeznat a vyhodí je ven.
Der Königstyrann (Tyrannus tyrannus) ist ein ca. 20 cm große und sehr aggressive Vogelart aus der Familie der Tyrannen (Tyrannidae).
Der Königstyrann ist mit einer Länge von 20–23 cm einer der größten Tyrannen. Sein Kopf und die Oberseite sind schwarz. Die Kehle und das Schwanzende sind weiß, während die Brust weißgrau gefärbt ist. Wenn er seine Scheitelfedern sträubt, wird der rote, längliche Fleck sichtbar. Am Ansatz des breiten und flachen Schnabels sind dunkle dicke Haare erkennbar.
Der Königstyrann lebt in den Waldgebieten, Prärien und auch in den Gärten und Parks der großen Städte auf der gesamten Breite des Nordamerikanischen Kontinents vom südlichen Kanada bis Florida. Im Südwesten dehnt sich sein Lebensraum bis nach Texas und New Mexico aus. Im Herbst zieht er in großen Schwärmen nach Südmexiko und in den Nordwesten Südamerikas, um dort zu überwintern. In den Überwinterungsgebieten sind die Vögel sehr friedlich und wohnen in Gemeinschaften von mehreren tausend Vögeln.
Der Königstyrann trägt seinen Namen nicht grundlos. Selbst von den Indianern wird er wegen seiner Aggressivität und seines Mutes „Kleiner Häuptling“ genannt. Er attackiert sogar weitaus größere Greifvögel und schlägt Raben mit Krallen und Schnabel in die Flucht, aber paradoxerweise lässt er Schwalben auch im Brutrevier in Frieden. Man kann ihn oft auf Stacheldrahtzäunen sitzen sehen.
Die Brutzeit des Königstyrannen beginnt im Frühling direkt nach der Rückkehr aus den Überwinterungsgebieten. Die Männchen kämpfen heftig um die Herrschaft in den Revieren. Sobald ein Revierbesitzer ein passendes Weibchen gefunden hat, balzt er fliegend um seine Wunschpartnerin und stellt seine Scheitelfedern auf.
Das Nest wird von beiden Partnern, meistens auf einem Ast, gebaut. Dazu verarbeiten sie Zweige, Blätter, Gras und Rinde. Die Vertiefung wird vom Männchen mit Federn und weichem Gras ausgelegt, bevor das Weibchen 3–4 weiße oder rosafarbene Eier mit dunkelroten oder braunen Flecken legt. Die Brutdauer beträgt 16–20 Tage; die Nestlingsdauer weitere 14–21 Tage.
Die Nahrung des Königstyrannen besteht hauptsächlich aus Insekten wie Fliegen, Heuschrecken oder Grillen, aber auch Spinnen und Bienen. Gegen Bienenstiche sind sie anscheinend immun. Sie fressen auch Früchte, vor allem im Herbst. Ihre Hauptbeute, Insekten, werden vom Ansitz aus erspäht und blitzschnell erhascht.
Der Königstyrann (Tyrannus tyrannus) ist ein ca. 20 cm große und sehr aggressive Vogelart aus der Familie der Tyrannen (Tyrannidae).
ಪೂರ್ವ ರಾಜನೊಣಹಿಡುಕ (Eastern Kingbird), [ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಹೆಸರು: ಟೈರೆನಸ್ ಟೈರೆನಸ್ (Tyrannus tyrannus)] ಉತ್ತರ ಹಾಗು ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೆರಿಕ ಖಂಡಗಳಲ್ಲಿನ ಮೈನಾ ಗಾತ್ರದ, ಟೈರೆಂಟ್ ಫ್ಲೈ - ಕ್ಯಾಚರ್ (tyrant flycatcher) ವಂಶದ, ಕೀಟಭಕ್ಷಕ ಪಕ್ಷಿ. ಮೈಯ್ಯ ಮೇಲ್ಭಾಗದ ಬಣ್ಣ ಘಾಡ ಬೂದಿ ಮತ್ತು ಕೆಳ ಮೈಯ್ಯ ಬಣ್ಣ ಉಜ್ವಲ ಬಿಳಿಯಿಂದ ಕೂಡಿದೆ. ಬಾಲ ಉದ್ದ ಮತ್ತು ಕರಿ ಬಣ್ಣದಾಗಿದ್ದು ಅದರ ತುದಿ ಬಿಳಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ನೆತ್ತಿಯ ಮೇಲೆ ಸಿಂಧೂರದಂತೆ ಕೆಂಪು ಕಿರು ಪಟ್ಟೆ [೨], ಮತ್ತು ಒಮ್ಮುಖದ ರೆಕ್ಕೆಗಳು ಇದರ ಮೇಲ್ಮೈ ಸ್ವರೂಪ. ದೊಡ್ಡ ತಲೆ, ವಿಶಾಲ ಭುಜದ ಈ ಹಕ್ಕಿ ಹೆಸರಿಗೆ ತಕ್ಕಂತೆ ತನ್ನ ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಆಕ್ರಮಿಗಳಿಂದ ರಕ್ಷಿಸುತ್ತದೆ. ತನಗಿಂತ ದೊಡ್ಡ ಪಕ್ಷಿಗಳಾದ ಕೆಂಪು-ಬಾಲದ ಗಿಡುಗ, ಕಾಗೆ, ದೊಡ್ಡ ನೀಲಿ ಬಕ, ಅಳಿಲು ಮತ್ತು ಅನ್ಯ ಪ್ರಾಣಿ-ಪಕ್ಷಿಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸಿ, ದರ್ಪದಿಂದ ಹಿಯಾಳಿಸಿ, ಅಟ್ಟುತವೆ. ತಂತಿಗಳ ಮೇಲೆ ಕೂತಿದ್ದು, ಸುಳಿವೀಯದೇ ಹಾರಿ ಕೇಟಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದು ತಂದು ತಿನ್ನುವ ಇವು ಚಳಿ ಗಾಲದಲ್ಲಿ ಖಂಡದ ನಿತ್ಯ-ಹರಿದ್ವರ್ಣ ಕಾಡುಗಳಿಗೆ ವಲಸೆ ಹೋದಾಗ ಫಲಾಹಾರಿಗಳಾಗುತ್ತವೆ.
ಪೂರ್ವ ರಾಜನೊಣಹಿಡುಕ ಸಾಧಾರಣ ಘಾತ್ರವಿದ್ದು, ಕೊಕ್ಕಿನಿಂದ ಬಾಲದವರೆಗಿನ ಅಳತೆ 19–23 cm (7.5–9 in), ಹರಡಿದ ರೆಕ್ಕೆಗಳ ಒಟ್ಟು ಅಳತೆ 33–38 cm (13–15 in), ತೂಕ 33-55 g (1.2-1.9 ಔನ್ಸ್).[೩] ಇವುಗಳ ಕರೆ ಉಚ್ಚ ಕಂಠದ ಚಿಲಿಪಿಲಿ, ಗೂಂಗುಟ್ಟುವಿಕೆ, ವಿದ್ಯುತ್ ಬೇಲಿ-ತಂತಿಯ ಕಂಪನಕ್ಕೆ ಹೋಲುವ ಕೂಗು ಗಾನರಹಿತವಾಗಿರುತ್ತದೆ. [೪] ತನ್ನ ಪ್ರದೇಶಕ್ಕೆ ಪ್ರವೇಶಿಸಿದ ಪ್ರಾಣಿ, ಪಕ್ಷಿಗಳು ತನಗಿಂತಲೂ ದೊಡ್ಡದು ಹಾಗು ಬಲಶಾಲಿಯಾದರೂ ಆಪತ್ತನ್ನು ಗ್ರಹಿಸುತ್ತಲೇ ಪೂರ್ವ-ರಾಜನೊಣಹಿಡುಕ ಕೊಕ್ಕನ್ನು ತೆರೆದು ಒಳಬಾಯಿಯ ಕೆಂಬಣ್ಣವನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುತ್ತದೆ. ಮೇಲಿಂದ ಬಂದು ಕುಕ್ಕಿ ಆಪತ್ತನ್ನು ಅಟ್ಟುವ ಛಲ ಇವುಗಳದ್ದು. ಇವು ಕಪ್ಪೆಗಳನ್ನು ಅಥವಾ ಹಸಿರು ಮಿಡತೆಯಂತಹ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನು ಬೇಟೆಯಾಡಿದಾಗ ಅವುಗಳನ್ನು ಕಲ್ಲು ಇಲ್ಲವೇ ರೆಂಬೆಗಳಿಗೆ ಹೊಡೆಹೊಡೆದು ಅವುಗಳ ಮೂಳೆ ಇಲ್ಲವೇ ಮೈ ಕವಚವನ್ನು ಮುರಿದು ನುಂಗುತ್ತವೆ. ತಮ್ಮ ದೇಹಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ನೀರನ್ನು ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಕೀಟ ಮತ್ತು ಫಲಾಹಾರದಿಂದಲೇ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳು ನೀರುಕುಡಿಯುವುದು ಅತಿ ವಿರಳ.[೫][೬] ರಾಜ ಪಕ್ಷಿ “ಪಸೆರಿನೆಸ್” ಅಂದರೆ ರೆಂಬೆಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದು ಕೂರುವುದಕ್ಕೆ ಅನುಕೂಲವಾಗಿರುವ ಕಾಲಿನ ಮಾರ್ಪಾಡು ಹೊಂದಿರುವ ಪಕ್ಷಿಗಳ ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿವೆ. ಇವುಗಳ ಕರೆ ಸುಲಲಿತವಾದದ್ದಲ್ಲ. ಮರಿಗಳು 2 ವಾರಗಳಲ್ಲಿ ವಯಸ್ಕ ಪಕ್ಷಿಯಂತೆ ಕರೆಯತೊಡಗುತ್ತವೆ.[೫][೬]
ಪೂರ್ವ ರಾಜನೊಣಹಿಡುಕ ಸಹಜವಾಗಿ ಕೀಟ ಭಕ್ಷಕ. ಹಾರುತ್ತಲೇ ಕೀಟಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದು ತಂದು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ. ವಲಸೆ ಹೋಗುತ್ತಿರುವ ಕೀಟಗಳ ಗುಂಪು ಇಲ್ಲವೇ ಸಂತಾನ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗಾಗಿ ಒಗ್ಗೂಡಿ ಹಾರುತ್ತಿರುವ ಕೀಟಗಳನ್ನು ಗಾಳಿಯಲ್ಲೇ ಹಿಡಿದು ತರುತ್ತವೆ. ಹುಲ್ಲು ಗಾವಲುಗಳಲ್ಲಿ, ಹೊಲಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದಿರುವ ಹುಲ್ಲಿಗಿಂತಲೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಎತ್ತರದಲ್ಲಿ ಅಂದರೆ - ಬೇಲಿ, ತಂತಿ, ಕುರಚಲುಗಳ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತಿದ್ದು ಹಾರಿಬರುವ ಕೀಟಗಳಿಗಾಗಿ ಕಾದಿದ್ದು ಹಾರಿ ಗಾಳಿಯಲ್ಲೆ ಹಿಡುದು ತಂದು ಕೂತು, ತಂದ ಕೀಟ ಇಲ್ಲವೇ ಕಪ್ಪೆಗಳನ್ನು ಕುಳಿತ ಪೀಠಕ್ಕೆ ಹೊಡೆದು ಒಮ್ಮೆಲೆ ನುಂಗುತ್ತವೆ (ಕಿತ್ತಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪವಾಗಿ ತಿನ್ನುವುದಿಲ್ಲ). ಹಿಡಿದ ಕೀಟ ಚಿಕ್ಕದಾದರೆ ಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಹಾರುತ್ತಲೇ ಭಕ್ಷಿಸುತ್ತವೆ. ಇವು ಕೀಟಗಳನ್ನು ಒಮ್ಮೆಲೇ ನುಂಗುವುದರಿಂದ ಕೀಟಗಳ ಕವಚ ದೃಢವಾಗಿದ್ದಲ್ಲಿ ಕವಚವನ್ನು ಕಕ್ಕುವುದು ಸಾಮಾನ್ಯ. ಚಳಿಗಾಲದಲ್ಲಿ ಕೀಟಗಳು ಕಡಿಮೆಯಾದಾಗ ಫಲಾಹಾರಿಗಳಾಗಿ ಚಿಕ್ಕ ಚಿಕ್ಕ ಫಲಗಳಾದ, ಚರ್ರಿ, ರಾಸ್ಬೆರಿ ಯಂತಹ ಚಿಕ್ಕ ಚಿಕ್ಕ ಚಳಿಗಾಲದ ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ.[೫][೬]
ಪೂರ್ವ ರಾಜನೊಣಹಿಡುಕಗಳು, ಬಟ್ಟಲಾಕಾರದ ಆಳವಾದ ದೃಢ ಗೂಡನ್ನು ದಟ್ಟ ಮರಗಳಲ್ಲಿ, ಪೊದೆಗಳಲ್ಲಿ, ಕುರಚಲು ಗಿಡಗಳಲ್ಲಿ, ಕಂಬಗಳ ಮೇಲೆ ಹೀಗೆ ವಿಭಿನ್ನ ಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನು ಸಂತಾನಭಿವೃದ್ಧಿ ಕ್ಷೇತ್ರವಾಗಿ ಆರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಕೆನಡಾದ, ಬ್ರಿಟೀಷ್ ಕೊಲಂಬಿಯ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಇವು ತೆರೆದ ಹುಲ್ಲುಗಾವಲುಗಳಲ್ಲಿ, ನೀರಿನ ನಡುವಿನ ಕುರಚಲು ದ್ವೀಪಗಳಲ್ಲೂ ಗೂಡು ಕಟ್ಟುತ್ತವೆ. ತಮ್ಮ ಕ್ಷೇತ್ರವನ್ನು ಹೊಕ್ಕ ಯಾವುದೇ ಪ್ರಾಣಿ ಅಥವ ಪಕ್ಷಿಗಳಿಂದ (ಕಾಗೆ, ಅಳಿಲು, ಹಾವುಗಳು, ಅನ್ಯ ಹಕ್ಕಿಗಳು) ಆಪತ್ತಿನ ಸಾಧ್ಯತೆ ಕಂಡಲ್ಲಿ ಪರಾಕ್ರಮದಿಂದ ಆಪತ್ತನ್ನು ಎದುರಿಸಿ ಅಟ್ಟುತ್ತವೆ.[೭] ಗಂಡು ಮತ್ತು ಹೆಣ್ಣು ಹಕ್ಕಿಗಳೆರಡೂ ಕ್ಷೇತ್ರ ಪಾಲನೆಯಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳ ಕ್ಷೇತ್ರ ಪಾಲನೆಯ ಹೊಣೆಯನ್ನು ಪರಾಕ್ರಮದಿಂದ ನಿಭಾಯಿಸುವುದರಿಂದಾಗಿ ಕಾಗೆಗಳು ಇವುಗಳ ಸಂತಾನ ಪಾಲನಾ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಗೂಡನ್ನು ಹೂಡುವುದಿಲ್ಲ/ಹುಡುಕುವುದಿಲ್ಲ. ರಾಜ ನೊಣಹಿಡುಕ ತನ್ನ ಗೂಡಿನಲ್ಲಿ ಅನ್ಯ ಪಕ್ಷಿಗಳ (cowbird) ಮೊಟ್ಟೆಗಳಿದ್ದರೆ ಅವುಗಳನ್ನು ಪತ್ತೆಮಾಡಿ ಹೊರಹಾಕುತ್ತವೆ.[೮] ಹೆಣ್ಣು ಹಕ್ಕಿ ಎರಡು ವಾರಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳಗಿನ-ತಂಪು ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಗೂಡು ಕಟ್ಟುತ್ತವೆ. ಈ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಗಂಡು ಹಕ್ಕಿ ಹೆಣ್ಣು ಹಕ್ಕಿಯನ್ನು ಆಪತ್ತಿನಿಂದ ಕಾಯಲು ಮತ್ತು/ಅಥವಾ ಅನ್ಯ ಗಂಡು ಹಕ್ಕಿಗಳೊಂದಿಗಿನ ಮೈಥುನವನ್ನು ತಡೆಯಲು ಎಚ್ಚರಿಕೆವಹಿಸುತ್ತವೆ. ಕಡ್ಡಿ, ಬೇರು, ನಾರು, ಮರದ ತೊಗಟೆಯ ನಾರು, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಸಿಗರೇಟಿನ ಫಿಲ್ಟರ್ ಗಳು, ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ಮತ್ತು ನೂಲು ಹೀಗೆ ಹಲವು ವಸ್ತುಗಳಿಂದ ದೃಢವಾಗಿ ಕಟ್ಟಲ್ಪಟ್ಟ ಪೂರ್ವ ರಾಜನೊಣಹಿಡುಕದ ಗೂಡಿನ ಅಗಲ 7’’ ಮತ್ತು ಆಳ 6’’ (‘’ = ಇಂಚುಗಳು) ಇರುತ್ತದೆ. ಗೂಡಿನ ಒಳಭಾಗದ ತಳದಲ್ಲಿ ಮೃಧುವಾದ, ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಬೇರುಗಳು, ಹತ್ತಿನಾರು, ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಕೂದಲು ಹಾಸಲಾಗಿರುತ್ತದೆ.[೫][೬]
ಪೂರ್ವ ರಾಜನೊಣಹಿಡುಕಗಳು ನಿಪುಣ ವಾಯುಗಾಮಿ, ಇವು ಹಾರುವಾಗ ತೇಲುವುದಿಲ್ಲ. ಸಮೀಪದಲ್ಲಿ ಪೀಠವಾವುದೂ ಇಲ್ಲದಿದ್ದಲ್ಲಿ ಹುಲ್ಲಿನಲ್ಲಿನ ಕೀಟಗಳನ್ನು ಹಿಡಿಯುವಾಗ, ಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಏಕ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ರೆಕ್ಕೆಬಡಿಯುತ್ತ ಇದ್ದು ಕೀಟವನ್ನು ಸಂಪಾದಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಲ್ಲವು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಇವು, ಅನ್ಯ ರಾಜನೊಣಹಿಡುಕಗಳ ಗೂಡಿನಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಮೊಟ್ಟೆಯನ್ನು ಇಟ್ಟು ಸಂತಾನ ಪಾಲನೆಯ ಹೊಣೆಯನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ಗಮನಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇವುಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಪೂರ್ವ ಹಾಗು ದಕ್ಷಿಣದ ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಏರಿಳತಕ್ಕೆ ಗುರಿಯಾಗಿದ್ದರೂ ವಲಸೆ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಇವುಗಳ ಸಂಖ್ಯೆಗೆ ದಕ್ಕೆ ಕಂಡಿಲ್ಲದ ಕಾರಣ ಇವುಗಳು ಸಂತತಿ ದೃಢವಾಗಿದೆ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ. ಕಾಡುಗಳು ಮಾಯವಾಗಿ ಅವುಗಳ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ನಗರಗಳು ಬೆಳೆಯುತ್ತಿರುವಾಗ ಆಶ್ರಯ ಕಳೆದುಕೊಂಡ ರಾಜನೊಣಹಿಡುಕಗಳು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ರಸ್ತೆ ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಆಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ಮತ್ತು ಗೂಡು ಕಟ್ಟುವ ಸಾಮಗ್ರಿಗಳನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸುವಾಗ ವಾಹನಗಳ ಹೊಡೆತಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕಿ ಸಾಯುತ್ತವೆ. ಮಾನವ ತಿರಸ್ಕೃತ ವಸ್ತುಗಳನ್ನೂ ಗೂಡುಕಟ್ಟುವುದಕ್ಕೆ ಬಳಸುವುದರಿಂದ ಮರಿಗಳಿಗೂ ಮತ್ತು ಪಾಲಕರಿಗೂ ಹಾನಿ ಉಂಟಾಗಬಹುದು - ಗೂಡಿಗೆ ತಂದ ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ನೂಲಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿ ಹೆಣ್ಣು ಹಕ್ಕಿಯೊಂದು ಸತ್ತಿರುವುದನ್ನು ದಾಖಲಿಸಲಾಗಿದೆ.[೫][೬]
ಕೀಟವನ್ನು ಕಂಡಿತು
ಆಕ್ರಮಣ!
ಅದೇ ಆಸನ ಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಹಿಂದಿರುಗಿತು.
ಪೂರ್ವ ರಾಜನೊಣಹಿಡುಕ (Eastern Kingbird), [ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಹೆಸರು: ಟೈರೆನಸ್ ಟೈರೆನಸ್ (Tyrannus tyrannus)] ಉತ್ತರ ಹಾಗು ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೆರಿಕ ಖಂಡಗಳಲ್ಲಿನ ಮೈನಾ ಗಾತ್ರದ, ಟೈರೆಂಟ್ ಫ್ಲೈ - ಕ್ಯಾಚರ್ (tyrant flycatcher) ವಂಶದ, ಕೀಟಭಕ್ಷಕ ಪಕ್ಷಿ. ಮೈಯ್ಯ ಮೇಲ್ಭಾಗದ ಬಣ್ಣ ಘಾಡ ಬೂದಿ ಮತ್ತು ಕೆಳ ಮೈಯ್ಯ ಬಣ್ಣ ಉಜ್ವಲ ಬಿಳಿಯಿಂದ ಕೂಡಿದೆ. ಬಾಲ ಉದ್ದ ಮತ್ತು ಕರಿ ಬಣ್ಣದಾಗಿದ್ದು ಅದರ ತುದಿ ಬಿಳಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ನೆತ್ತಿಯ ಮೇಲೆ ಸಿಂಧೂರದಂತೆ ಕೆಂಪು ಕಿರು ಪಟ್ಟೆ , ಮತ್ತು ಒಮ್ಮುಖದ ರೆಕ್ಕೆಗಳು ಇದರ ಮೇಲ್ಮೈ ಸ್ವರೂಪ. ದೊಡ್ಡ ತಲೆ, ವಿಶಾಲ ಭುಜದ ಈ ಹಕ್ಕಿ ಹೆಸರಿಗೆ ತಕ್ಕಂತೆ ತನ್ನ ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಆಕ್ರಮಿಗಳಿಂದ ರಕ್ಷಿಸುತ್ತದೆ. ತನಗಿಂತ ದೊಡ್ಡ ಪಕ್ಷಿಗಳಾದ ಕೆಂಪು-ಬಾಲದ ಗಿಡುಗ, ಕಾಗೆ, ದೊಡ್ಡ ನೀಲಿ ಬಕ, ಅಳಿಲು ಮತ್ತು ಅನ್ಯ ಪ್ರಾಣಿ-ಪಕ್ಷಿಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸಿ, ದರ್ಪದಿಂದ ಹಿಯಾಳಿಸಿ, ಅಟ್ಟುತವೆ. ತಂತಿಗಳ ಮೇಲೆ ಕೂತಿದ್ದು, ಸುಳಿವೀಯದೇ ಹಾರಿ ಕೇಟಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದು ತಂದು ತಿನ್ನುವ ಇವು ಚಳಿ ಗಾಲದಲ್ಲಿ ಖಂಡದ ನಿತ್ಯ-ಹರಿದ್ವರ್ಣ ಕಾಡುಗಳಿಗೆ ವಲಸೆ ಹೋದಾಗ ಫಲಾಹಾರಿಗಳಾಗುತ್ತವೆ.
The eastern kingbird (Tyrannus tyrannus) is a large tyrant flycatcher native to the Americas. The bird is predominantly dark gray with white underbelly and pointed wings.[2] Eastern kingbirds are conspicuous and are commonly found in open areas with scattered trees and bushes, where they perch while foraging for insects.[3] The Eastern kingbird is migratory, with its breeding range spread across North America and its wintering range in Central and South America.[1]
The eastern kingbird measures 19-23 cm in length. The species, described by Carl Linnaeus in 1758, is monotypic with no recognized subspecies. Their diet consists of insects, which they catch in flight, as well as berries and fruit, particularly in their wintering areas. The birds aggressively defend their territory, with both male and female participating in nest defense. Known predators of kingbird nests include blue jays, American crows, squirrels, and tree-climbing snakes, while American kestrels may prey on adult kingbirds.
The eastern kingbird was described by the Swedish naturalist Carl Linnaeus in 1758 in the tenth edition of his Systema Naturae under the binomial name of Lanius tyrannus.[4] The present genus Tyrannus was introduced in 1799 by the French naturalist Bernard Germain de Lacépède with the eastern kingbird as the type species.[5] The species is monotypic; no subspecies are recognised.[6]
Adults are grey-black on the upperparts with light underparts; they have a long black tail with a white end and long, pointed wings. They have a red patch on their crown, seldom seen. They are of average size for a kingbird, at 19–23 cm (7.5–9.1 in), 33–38 cm (13–15 in) across the wings and weighing 33–55 g (1.2–1.9 oz).[2]
The call is a high-pitched, buzzing and unmusical chirp, frequently compared to an electric fence.[7]
Their breeding habitat is open areas across North America. They make a sturdy cup nest in a tree or shrub, sometimes on top of a stump or pole. These birds aggressively defend their territory, even against much larger birds.[8]
These birds migrate in flocks to South America. There are three European records, all from the British Isles: two from Ireland in October 2012 and September 2013, and one from Scotland in September 2016.
Some eastern kingbirds place their nests in the open, while others hide their nests well. Eastern kingbirds in southern British Columbia may nest in open fields, in shrubs over open water, high up in trees, and even in the tops of small stumps. Both male and female participate in nest defense, but females may stay on well-hidden nests longer than females with open nests, who may leave nests earlier to chase away predators. Those pairs nesting in the open may be able to see predators coming earlier and rely on aggressive behavior to protect their young.
The aggressive mobbing behavior of eastern kingbirds has been shown to keep ravens and crows from finding experimental nests placed near kingbird nests. Similar experimental nests placed further from the kingbird nests were more likely to be spotted by crows and ravens. Blue jays, American crows, squirrels, and tree-climbing snakes are on occasion kingbird nest predators. American kestrels likely prey on the adults.[9]
Eastern kingbirds wait on an open perch and fly out to catch insects in flight, sometimes hovering to pick prey off vegetation. They also eat berries and fruit, mainly in their wintering areas.[10]
Spots its prey
Attacks
Returns to exactly the same spot
Calling eastern kingbird, in central Virginia
The eastern kingbird (Tyrannus tyrannus) is a large tyrant flycatcher native to the Americas. The bird is predominantly dark gray with white underbelly and pointed wings. Eastern kingbirds are conspicuous and are commonly found in open areas with scattered trees and bushes, where they perch while foraging for insects. The Eastern kingbird is migratory, with its breeding range spread across North America and its wintering range in Central and South America.
The eastern kingbird measures 19-23 cm in length. The species, described by Carl Linnaeus in 1758, is monotypic with no recognized subspecies. Their diet consists of insects, which they catch in flight, as well as berries and fruit, particularly in their wintering areas. The birds aggressively defend their territory, with both male and female participating in nest defense. Known predators of kingbird nests include blue jays, American crows, squirrels, and tree-climbing snakes, while American kestrels may prey on adult kingbirds.
El pitirre americano, sirirí migrante, tirano viajero, tirano oriental o benteveo blanco y negro (Tyrannus tyrannus), es una especie de ave paseriforme de la familia Tyrannidae perteneciente al género Tyrannus.
Los adultos son de color gris a negruzco en el dorso, mientras el vientre y el pecho son blancos. Tienen una larga cola negra con el extremo blanco y alas largas y puntiagudas. Tienen una mancha roja en su corona, pocas veces observada. Alcanzan entre 19 y 23 cm de longitud , 33 a 38 cm de envergadura de las alas y un peso de entre 33 y 55 g.[4]
Su llamado tiene un tono alto, con zumbidos y chirridos poco musicales, con frecuencia en comparados con los de una barrera eléctrica.[5]
Su hábitat de crianza son las zonas abiertas de América del Norte. Hacen un nido resistente en forma de taza en un árbol o arbusto, a veces en la parte superior de un tronco. Son aves agresivas cuando defienden su territorio, incluso en contra de las aves mucho más grandes.[6] Migran en bandadas hasta América del Sur para evadir el invierno del hemisferio norte. Pasan por Centroamérica de norte a sur, desde fines de agosto o comienzos de septiembre y hasta fines de octubre y luego, regresan desde fines de marzo hasta a mediados de mayo.[7]
En sitios abiertos capturan insectos en vuelo, a veces descendiendo a recoger comida de la vegetación. Principalmente en sus zonas de invernada, se alimentan también de bayas y frutas como las de la Bursera simaruba,[8] y con preferencia las del género Ficus.[1]
Algunos tiranos hacen sus nidos al aire libre, mientras que otros los esconden muy bien. En el sur de la Columbia Británica anidan en campos abiertos o en los arbustos sobre aguas abiertas; en lo alto de árboles altos e incluso en la parte superior de troncos. Se ha demostrado que las parejas que se esconden sus nidos y tienden a ser menos agresivas con los intrusos cerca del nido (tal vez confiando en la cubierta del nido), mientras que parejas que anidan en el abierto tienden a ser más abiertamente agresivas contra los intrusos. Tanto el macho como la hembra participan en la defensa del nido, pero las hembras pueden permanecer en los nidos bien ocultas.
Los parejas que anidan al aire libre puede ser capaces de ver a los depredadores antes de que lleguen y se usan el comportamiento agresivo para proteger a sus crías de depredadores como cuervos y cornejas. Son capaces de identificar y retirar de su nido los huevos del tordo vaquero. Sin embargo ocasionalmente logran depredar el nido la urraca azul, el cuervo americano, las ardillas y algunas serpientes. Los cernícalos son depredadores probables de los adultos.[9]
El pitirre americano, sirirí migrante, tirano viajero, tirano oriental o benteveo blanco y negro (Tyrannus tyrannus), es una especie de ave paseriforme de la familia Tyrannidae perteneciente al género Tyrannus.
Tyrannus tyrannus Tyrannus generoko animalia da. Hegaztien barruko Tyrannidae familian sailkatua dago.
Tyrannus tyrannus Tyrannus generoko animalia da. Hegaztien barruko Tyrannidae familian sailkatua dago.
Pihatyranni, aikaisemmalta nimeltään kuningastyranni[2] (Tyrannus tyrannus) on tyrannien heimoon kuuluva pohjoisamerikkalainen varpuslintu. Carl von Linné kuvaili lajin holotyypin Etelä-Carolinasta vuonna 1758.[3] Pihatyranni on noin 23 senttiä pitkä, ja sen selkäpuoli on musta ja vatsapuoli ja pyrstön kärki ovat valkoiset.[2] Pihatyrannin laaja esiintymisalue käsittää pääosan Kanadaa ja Yhdysvaltoja. Se puuttuu Alaskasta, Kanadan pohjoisosista, sekä paikoin Yhdysvaltain lounais- ja länsiosista. Se on muuttolintu, joka talvehtii Etelä-Amerikassa.[3] Lintu pesii viljelysmailla.[2]
Pihatyranni, aikaisemmalta nimeltään kuningastyranni (Tyrannus tyrannus) on tyrannien heimoon kuuluva pohjoisamerikkalainen varpuslintu. Carl von Linné kuvaili lajin holotyypin Etelä-Carolinasta vuonna 1758. Pihatyranni on noin 23 senttiä pitkä, ja sen selkäpuoli on musta ja vatsapuoli ja pyrstön kärki ovat valkoiset. Pihatyrannin laaja esiintymisalue käsittää pääosan Kanadaa ja Yhdysvaltoja. Se puuttuu Alaskasta, Kanadan pohjoisosista, sekä paikoin Yhdysvaltain lounais- ja länsiosista. Se on muuttolintu, joka talvehtii Etelä-Amerikassa. Lintu pesii viljelysmailla.
Tyrannus tyrannus
Le Tyran tritri (Tyrannus tyrannus) est une espèce de passereau appartenant à la famille des Tyrannidae.
Le tyran tritri est reconnaissable à ses 8e et 9e primaires considérablement réduites à la pointe et la 7e légèrement sinuées à l'extrémité. La calotte et les côtés de la tête sont noirs, le centre de la calotte comporte une large tache dissimulée orange-rouge avec la base blanche. Les scapulaires et de la nuque au croupion, couleur ardoise noirâtre à ardoise avec le croupion terminé par un blanc très léger, le haut de la queue noir qui se finit par du blanc, la queue noire avec l'extrémité des rectrices achevée par une bande étroite de blanc et l'ensemble a de larges pointes blanches. Les ailes sont foncées, avec couvertures et secondaires conclues par une étroite bande blanche ou gris pâle. Le haut de la poitrine est gris pâle, le dessous est blanc. Le dessous des ailes est blanc, avec l'intérieur gris clair[1].
Le tyran tritri se rencontre au nord-ouest de l'Argentine (présence isolée), à Aruba, aux Bahamas, au Belize, en Bolivie (à l'exception du sud-est), à Bonaire, dans l'Est du Brésil, au Canada, aux îles Caïmans, au Chili, en Colombie, au Costa Rica, à Curaçao, à la Dominique (passage), dans le Nord de l'Équateur, aux États-Unis, aux îles Malouines, en Géorgie-du-Sud et les Iles-Sandwich-du-Sud (passage), au Groenland (passage), au Guatemala, au Guyana, au Honduras, en Jamaïque (passage), sur la côte ouest et dans le Sud du Mexique (inclus la péninsule du Yucatan), au Nicaragua, au Panama, au Paraguay, dans le Nord et dans l'Ouest du Pérou, à Porto Rico, à Saba, à Saint-Eustache, à Saint-Martin, à Saint-Kitts-et-Nevis (passage), à Saint-Pierre-et-Miquelon, au Salvador, au Surinam, aux îles Turks-et-Caïcos et dans l'Est et le Sud-Est du Venezuela[2].
Cette espèce fréquente les bords de forêts, les territoires ouverts avec des arbres éparpillés et des arbustes, les terres cultivées avec des buissons et les parcs[3].
L'espèce pond 3 à 5 œufs blanc crème partiellement tachés ou tachetés de noirâtre ou noisette et gris lilas léger dans un nid habituellement placé dans un arbre fruitier, proche de l'extrémité d'une branche. La structure est relativement bien faite avec de l'herbe, des mauvaises herbes, de la mousse, des racines fines, des lanières d'écorce de cep, de la ficelle, des feuilles, le tout fixé par des lanières d'écorce et du crin de cheval[4].
Le tyran tritri se reproduit au sud-ouest, au nord et au centre de la Colombie-Britannique (inclus l'île de Vancouver), au sud des monts Mackenzie, au nord du Saskatchewan, au centre du Manitoba, au centre de l'Ontario, au sud du Québec, au Nouveau-Brunswick, sur l'île du Prince-Édouard, du sud de la Nouvelle-Écosse à l'ouest de Washington, sur l'est de la côte de l'Oregon, au nord-est de la Californie (localement), au nord du Nevada (rarement), au nord de l'Utah, au Colorado, au nord-ouest et au centre du Nouveau-Mexique, au centre et à l'est du Texas, sur les côtes du Golfe du Mexique et au sud de la Floride.
Il hiverne du sud de la Colombie au nord du Chili et au nord de l'Argentine[3].
D'après la classification de référence (version 7.2, 2017) du Congrès ornithologique international, cette espèce ne compte pas de sous-espèces.
Tyrannus tyrannus
Le Tyran tritri (Tyrannus tyrannus) est une espèce de passereau appartenant à la famille des Tyrannidae.
Il tiranno orientale (Tyrannus tyrannus, Linnaeus, 1758) è un uccello passeriforme appartenente alla famiglia Tyrannidae.
Conosciuto anche con l'appellativo di "re dei tiranni orientale" raggiunge una lunghezza massima di circa 23 cm, superando la maggior parte delle specie della stessa famiglia per dimensioni. Le piume ricoprenti la parte superiore della testa sono grigio scuro, così come quelle del dorso, delle ali e della coda. L'addome, insieme alle penne timoniere della coda, è invece nettamente più chiaro, con tonalità tendenti al bianco. Può inoltre capitare che i maschi abbiano alcune piume rossicce sul capo. Il becco è corto, con una ranfoteca sulla parte sopra. Si tratta di un uncino che aiuta il tiranno nella caccia agli insetti, poiché ne facilita la presa. È una specie migratrice, perciò le ali sono lunghe ed appuntite, in maniera tale da facilitare il volo prolungato.
Il tiranno orientale si riproduce in Nord America e con l'arrivo dell'inverno si sposta in Sud America. Qui perde il suo carattere aggressivo e territoriale e si muove in stormi. I pigliamosche, uccelli affini vivono in Eurasia. Queste due specie vengono definite vicarie: svolgono ruoli simili in diverse zone del pianeta, senza entrare in conflitto fra di loro.
È insettivoro, tuttavia non disdegna frutti o bacche, specialmente durante il periodo che viene trascorso in America Meridionale. Caccia volando: rimane poggiato su un trespolo e, quando avvista un insetto, inizia subito ad inseguirlo. Dopo che questo viene preso torna al suo ramo per mangiarlo e, terminato il pasto, il ciclo ricomincia. Poiché ciascun individuo è capace di divorare un enorme numero di invertebrati ogni giorno, il tiranno orientale svolge un ruolo essenziale nel controllo della popolazione delle sue prede. Mentre gli adulti hanno pochi nemici, i piccoli di questa specie, soprattutto quando sono incapaci di volare, sono spesso attaccati da corvidi. Possono però contare sulla ferocia dei propri genitori che non esitano infatti a scagliarsi contro eventuali aggressori fugandoli.
Maschi e femmine sono quasi uguali, tranne per il fatto che queste ultime sono di dimensioni leggermente ridotte. Durante la stagione degli amori i maschi difendono tenacemente il proprio territorio e le proprie fonti di cibo dai rivali. Il nido assume solitamente una forma di tazza, viene costruito con rami intrecciati tra di loro ed è ricoperto di piume al suo interno. Le uova deposte possono arrivare ad un massimo di 5 ed il loro colore è un bianco costellato di macchioline marroni. Una volta nati, i pulcini sono assolutamente inermi e senza piume, per questo motivo i genitori li difendono costantemente e li accudiscono per un periodo che va dalle 6 alle 7 settimane.
Il tiranno orientale (Tyrannus tyrannus, Linnaeus, 1758) è un uccello passeriforme appartenente alla famiglia Tyrannidae.
De koningstiran (Tyrannus tyrannus) is een zangvogel uit de familie van de tirannen (Tyrannidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd als Lanius tyrannus in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.[2]
Het verenkleed is aan de onderzijde wit en aan de bovenzijde grijs. De staartpunt van de lange staart is wit. De lichaamslengte bedraagt 20 cm.[3]
In de zomer leeft deze vogel van insecten, in de winter doet hij zich tegoed aan vruchten. Deze vogel is territoriaal ingesteld en verdedigt zijn territorium zeer fel. Daarbij schroomt hij niet om andere vogels aan te vallen, door tijdens de vlucht op hun rug te landen.
Het schotelvormig nest wordt gebouwd van twijgen, in een boom of op een paal.
Deze vogel broedt in zuidelijk Canada en grote delen van de VS. Hij overwintert in Zuid-Amerika van Colombia tot noordelijk Argentinië. Meestal zit hij in opgerichte positie op kapvlaktes, boerderijen en grazig terrein met struikgewas, vaak dicht bij water.
Bronnen, noten en/of referentiesDe koningstiran (Tyrannus tyrannus) is een zangvogel uit de familie van de tirannen (Tyrannidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd als Lanius tyrannus in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.
Multimedia w Wikimedia Commons Tyran północny, tyran piripiri (Tyrannus tyrannus) – gatunek małego ptaka z rodziny tyrankowatych (Tyrannidae), zamieszkujący Amerykę Północną i Południową. Wędrowny, pospolity na obszarze swojego występowania. Gniazduje od południowej Kanady po Meksyk, odlatuje w stadach na zimowiska do Ameryki Środkowej i północnych części Ameryki Południowej.
Tereny otwarte, sady, zadrzewienia śródpolne i skraje większych zadrzewień. Często nad strumieniami. Potrzebuje otwartych przestrzeni, aby żerować, oraz drzew i krzewów dla założenia gniazda[4][5].
Odżywia się głównie owadami łapanymi w locie. Podczas żerowania przesiaduje na drutach lub tyczkach, zrywa się by złapać przelatującego owada i powraca na to samo miejsce. Na zimowiskach zjada również jagody i inne małe owoce, a zrywając je z krzewów zawisa w powietrzu[4].
Wyprowadza jeden lęg w roku, od początku czerwca do lipca.
Tyran północny, tyran piripiri (Tyrannus tyrannus) – gatunek małego ptaka z rodziny tyrankowatych (Tyrannidae), zamieszkujący Amerykę Północną i Południową. Wędrowny, pospolity na obszarze swojego występowania. Gniazduje od południowej Kanady po Meksyk, odlatuje w stadach na zimowiska do Ameryki Środkowej i północnych części Ameryki Południowej.
O suiriri-valente[1] (Tyrannus tyrannus) é uma espécie de ave da família Tyrannidae nativo da América do Norte.
O suiriri-valente foi descrita pelo naturalista sueco Carl Linnaeus em 1758, na décima edição de seu Systema Naturae, sob o nome binomial de Lanius tyrannus.[2] O gênero Tyrannus foi introduzido em 1799 pelo naturalista francês Bernard Germain de Lacépède, com o suiriri-valente como a espécie-tipo.[3] O suiriri-valente é monotípico.[4][5]
Seu habitat de reprodução são áreas abertas na América do Norte. Costumam fazer seus ninhos em forma de taça em árvore ou arbusto, às vezes em cima de troncos. Esses pássaros defendem agressivamente seu território, mesmo contra pássaros muito maiores.[6] Essas aves migram em bandos para a América do Sul.
|resumo-url= (ajuda) Page numbering starts at one for each of the three sections. O suiriri-valente (Tyrannus tyrannus) é uma espécie de ave da família Tyrannidae nativo da América do Norte.
Östlig kungstyrann[2] (Tyrannus tyrannus) är en nordamerikansk tätting i familjen tyranner.[3]
Östlig kungstyrann är en medelstor kungstyrann med en kroppslängd på 19–23 centimeter med relativt korta men spetsiga vingar. Adulta fåglar är gråsvarta ovan och ljusa under med en lång svart vitspetsad stjärt. Mitt på hjässan har den en gul, orange eller röd fläck (därav släktesnamnet kungstyrann), men denna är mycket svår att se.[4]
Sången är en serie höga och vassa elektriska toner som avslutas med en raspig summerton.[5]
Östlig kungstyrann häckar i centrala och östra delarna av Nordamerika och övervintrar i huvudsak i västra Amazonområdet.[3] Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.
Arten är en mycket sällsynt gäst i Europa, med endast två fynd på Irland 2012 och 2013 samt ett i Yttre Hebriderna i Skottland 2016.[6]
Fågeln förekommer i halvöppna miljöer med en mix av fält och träd, exempelvis fruktträdgårdar. Den ses sitta på en hög utkiksplats för att göra utfall mot någon insekt. Arten föredrar större insekter som den efter fångsten tar tillbaka till sin utkiksplats och slår ihjäl för att sedan svälja hela. På häckplats är den mycket territoriell och försvarar aggressivt reviret mot fåglar mycket större än den själv, som rödstjärtad vråk eller blåskrika.[4]
Honan östlig kungstyrann bygger sitt bo i träd som gran, hagtorn, äpple, alm och mullbärsträd. Däri lägger hon två till fem ägg som ruvas i 14–17 dagar. Ungarna är flygga efter ytterligare 16–17 dagar, men föräldrarna fortsätter att ta hand om dem, totalt i sju veckor. Det gör att östlig kungstyrann bara hinner med att lägga en kull om året.[4]
Östliga kungstyrannens bo.
Nyligen flygg unge.
Successivt under häckningen och framför allt inför flyttningen övergår fågeln till en mer fruktbaserad diet. I övervintringsområdena lever den uteslutande av frukt, dessutom i skarp kontrast mot under häckningen flockvis.[4]
Östlig kungstyrann är den i Nordamerika mest spridda arten i släktet och är relativt vanlig. Den har dock minskat i antal med nästan 50% mellan 1966 och 2015,[7] troligen på grund av urbanisering och besprutning.[4]. Denna minskning anses dock inte vara tillräckligt kraftig för att den ska betraktas som hotad.[1] Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).[1] Fågeln har en världspopulation på 27 miljoner häckande individer.[8]
Wikimedia Commons har media som rör östlig kungstyrann.
Wikispecies har information om Tyrannus tyrannus.
Östlig kungstyrann (Tyrannus tyrannus) är en nordamerikansk tätting i familjen tyranner.
Tyrannus tyrannus là một loài chim trong họ Tyrannidae.[1]
Bài viết liên quan đến họ chim Đớp ruồi bạo chúa này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Tyrannus tyrannus là một loài chim trong họ Tyrannidae.
Tyrannus tyrannus (Linnaeus, 1758)
Ареал
Ареал гнездования
Ареал зимовки
Королевский тиранн[1], или восточный тиранн[1] (лат. Tyrannus tyrannus) — певчая птица из семейства тиранновые.
Королевский тиранн длиной от 20 до 23 см. Голова и верхняя часть тела чёрные. Горло и кончик хвоста белые, в то время как грудь бледно-серого окраса. Когда птица топорщит свои перья на макушке головы, становится заметным красное, продолговатое пятно. У основания широкого и плоского клюва заметны тёмные толстые щетинки.
Королевский тиранн живёт в лесах, прериях, а также в садах и парках больших городов на всей территории Североамериканского континента от юга Канады до Флориды. На юго-западе ареал доходит до Техаса и Нью-Мехико. Осенью он мигрирует на зимовку большими стаями на юг Мексики и на северо-запад Южной Америки. В регионах зимовки птицы ведут себя очень мирно и живут стаями по несколько тысяч птиц.
Королевский тиранн известен своей агрессивностью. Он атакует даже намного больше его по размеру дневных хищных птиц и обращает в бегство когтями и клювом ворон, но, как ни парадоксально, он не трогает ласточек даже на гнездовом участке. Часто птиц можно наблюдать сидящими на заборах с колючей проволокой.
Питание королевского тиранна состоит преимущественно из насекомых, таких как мухи, саранча или сверчки, а также пауков и пчёл. Они, по-видимому, невосприимчивы к пчелиным укусам. Свою добычу птицы добывают, молниеносно набрасываясь на насекомых из засады. Также в рационе птиц, прежде всего осенью, присутствуют плоды.
Период размножения королевского тиранна начинается весной непосредственно после возвращения из регионов зимовки. Самцы борются за господство на участке. Как только хозяин участка находит подходящую самку, он начинает токовать, летая вокруг своей идеальной партнёрши и топорща свои перья на макушке головы.
Гнездо строят оба партнёра, чаще на ветви, используя ветки, листья, траву и кору. Углубление самец выкладывает перьями и мягкой травой, прежде чем самка отложит 3—4 белых или розовых яйца с тёмно-красными или коричневыми пятнами. Высиживание длится 16—20 дней, выводковый период составляет 14—21 день.
Королевский тиранн, или восточный тиранн (лат. Tyrannus tyrannus) — певчая птица из семейства тиранновые.
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 科 : タイランチョウ科 Tyrannidae 属 : Tyrannus 種 : オウサマタイランチョウオウサマタイランチョウ（学名：Tyrannus tyrannus）はスズメ目・タイランチョウ科に分類される鳥。
北アメリカで繁殖し、南アメリカで越冬する。
学名の語源が「暴君」を意味するTyrantからきていることから非常に攻撃的な性格で、自分よりも体の大きな鳥に対しても果敢に攻撃を仕掛けていく。
スズメ目 Passeriformes
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 オウサマタイランチョウ（学名：Tyrannus tyrannus）はスズメ目・タイランチョウ科に分類される鳥。
.jpg)
