The crested caracara is about the same size as an osprey, but it has shorter wings. It has a length of approximately 53 to 58 centimeters, with a wingspan of approximately 1.2 meters. Caracaras can be identified by thier long yellow legs, and their large, hooked, bluish bill. Caracaras have black crowns and crests, with red facial skin. Thier tails are banded, alternating black and white, with a wide black terminal band. The ends of the primaries and at the base of the neck are also banded. Immature birds appear similar, but their coloring is duller overall. Both sexes of the birds are similarily plumaged.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Range lifespan
Status: wild: 25.8 (high) years.
Average lifespan
Status: wild: 211 months.
The crested caracaras are birds of open countryside. Their typical habitats are either comprised of dry prairie with some wetter areas or agricultural environments. Caracaras spread themselves thinly over a wide area, with each pair maintaining a large territory.
Terrestrial Biomes: savanna or grassland
Caracaras are present along the Mexican - American Border, from Baja California to Eastern Texas, then south to Panama. There are also isolated populations in Cuba, the Isle of Pines, Louisiana, and in Central Florida
The caracara is an opportunistic feeder, its diet consists of both carrion and living prey. The living prey is usually small turtles, turtle eggs, fish, insects, frogs, lizard, snakes, small birds, and some small mammals. Sometimes, when trying to capture a larger animal, pairs will unite their forces. Caracaras have also been observed eating with vultures.
There is not any documented evidence that Caracara cheriway benefits humans economically.
There is not any documented evidence that Caracara cheriway hinders the human economy.
Due to the drastic decrease in habitat, the caracara population has plummeted. The development of citrus groves, tree plantations, improved pastures, and other commercial and agricultural uses are destroying the caracara's natural habitat. Also, the increase amount of traffic in the caracara's natural habitat has resulted in many birds being hit by automobiles. Another significant factor into the decline of the caracara population is the fact that they have a low reproductive rate and face a small gene pool.
Many caracaras live on private lands in Florida, a few wandering to the east into Cape Canaveral and Merritt Island. Some pairs are being monitored on Federal Land, the Air Force's Avon Park bombing range in Polk and Highlands County.
US Federal List: endangered
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: no special status
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Some Interesting Facts About the Crested Caracara:
o Put onto the Endangered Species List in August, 1987.
o Also known as the Mexican Eagle, Mexican Buzzard, and Audubon's Caracara.
o The genus and species name of the crested caracara changed from Polyborus to Caracara. The reason for this change was because the generic name, Caracara, has been found to have been published validly and had received substantial use in literature, predating the generic name Polyborus.
Bonds between adult caracaras are strong, persisting until one of the mates dies. Together, the pair of caracaras will maintain a large territory. The nesting site is usually in a cabbage palm tree, and the nest is a bulky structure made with slender vines and sticks. The breeding season for caracaras is from January to March, and the usual clutch being two or three eggs. Incubation is about 32 days, and the young do not leave the nest until they are at least eight weekes old. The family of caracaras can be observed together for at least three months after the young fledge. There is usually only one brood, but two are not unusual.
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
The Northern Crested Caracara (Caracara cheriway), also called the Northern Caracara, Crested Caracara or Audubon’s Caracara, is a non-migratory, diurnal, neotropical bird of prey in the family Falconidae. It has a characteristic crest, strong banding on its chest, and long legs.Common especially in arid open country in Northern South America as far south as Central Brazil and Central Peru, throughout Central America, Cuba, and much of Mexico, the Northern Crested Caracara is also resident in the United States in southern parts of Texas, Arizona and Florida (an isolated population thought to be a relic from the ice ages).
The closely related Southern Caracara (C. plancus) and the extinct Guadalupe Caracara (C. lutosa) were previously lumped together with C. cheriway as a single species but the three species have since been split.While the range of the southern South American C. plancus does overlap with that of C. cheriway, only limited interbreeding occurs.
Like vultures, the Northern Crested Caracara generally scavenges for its food, eating mostly carrion, but also is an opportunist hunter of injured or young small mammals, birds, reptiles, amphibians and invertebrates.It frequently is found with vultures at a food source, but is dominant to them and will chase them from a roadkill or other carrion.They will steal food from other birds.Unlike other falcons, Crested Caracaras fly low to the ground and hunt mainly by hopping along on foot, usually alone or in family groups up to five birds.Adults maintain a home range averaging about 1500 hectares, but juveniles can be nomadic and found in larger congregations.
The Federal Government and Florida State have listed the Florida population as threatened in recognition of decline to an estimated 500 individuals, due primarily to habitat loss.Other US populations have experienced significant decline in the past but appear to have stabilized (with the caveat that it is difficult to census population numbers).Changes in land use that increase pasture and some agricultural land sometimes benefit the Crested Caracara.However these birds are vulnerable to hunting, trapping and poisoning as their scavenging habits are widely considered undesirable. Habitat decline is still a real factor in their survival as human populations increase and land is converted from prairie and pasture to housing developments and agriculture with tree farms or orchards.Crested Caracaras are also reportedly affected by increasing traffic due to the fact that they spend much time on road-side carrion.
(BirdLife International 2012; Cornell Lab of Ornithology Staff 2011; Morrison 1996; Morrison 2001; Morrison and Dwyer 2012; US Fish and Wildlife Service; Florida Fish and Wildlife Conservation Commission; Wikipedia 2013)
Karakara-kuch an hanternoz (Caracara cheriway) a zo un evn-preizh eus kerentiad ar Falconidae.
Bevañ a ra al labous en Amerika (eus kreisteiz SUA da hanternoz Amazonia)[1].
Diouzh an evnoniourien e vez renket ar c'harakaraed en urzhiad Falconiformes pe Ciconiiformes.
Karakara-kuch an hanternoz (Caracara cheriway) a zo un evn-preizh eus kerentiad ar Falconidae.
El caracarà crestat septentrional (Caracara cheriway) és un ocell de la família dels falcònids (Falconidae).
Habita sabanes, praderies i garrigues d'ambdues Amèriques, a Florida, Cuba i l'Illa de la Juventud, i des de Baixa Califòrnia, sud d'Arizona, Sonora i Louisiana, cap al sud, a través d'Amèrica Central fins a Panamà, i en Amèrica del Sud a Colòmbia, Veneçuela, Trinitat i Guaiana, cap al sud fins al nord de Perú, est d'Equador i nord de Brasil.
El caracarà crestat septentrional (Caracara cheriway) és un ocell de la família dels falcònids (Falconidae).
Der Karibikkarakara (Caracara cheriway) ist ein falkenartiger Vogel aus dem südlichen Nordamerika, Mittelamerika und dem nördlichen Südamerika. Die Art wird in zwei Unterarten geteilt, im Norden Caracara cheriway auduboni, im Süden Caracara cheriway cheriway.
Der Karibikkarakara wird 51 bis 60 cm lang und erreicht eine Flügelspannweite von 107 bis 132 cm. Die Schwanzlänge beträgt 22 bis 25 cm. Männchen bleiben kleiner, sie erreichen etwa 97 % der Größe der Weibchen (errechnet aus den Mittelwerten der Flügelspannweite). Der Kopf ist groß und flach, der Schnabel groß und schmal. der Scheitel ist schwarz, das Gesicht nackt und rot. Füße und Beine sind gelb, die der Jungvögel grau.
Bei C. c. auduboni ist die Oberseite schwarzbraun, Nacken und Brust cremefarben und schwarzbraun gebändert. C. c. cheriway ist oben schwärzer, Wange und Kehle sind weiß, Nacken und Brust sind weiß und schwarz gebändert. Die dunklen Bänder sind breiter.
Jungvögel sind brauner, insgesamt weniger kontrastreich gefärbt, die Brust ist mehr gestrichelt als gebändert.
Die nördliche Unterart des Karibikkarakara (C. c. auduboni) lebt auf Kuba, mit Ausnahme des Peténes, Belizes, und des östlichen Panama in ganz Mittelamerika und in Mexiko, mit Ausnahme des östlichen Yukatan, des zentralen nördlichen Mexiko und des nördlichen Baja California. In den USA lebt er an der Küste Texas und in einen kleinen Gebiet in Mittelflorida. C. c. cheriway, die südliche Unterart, lebt vom nördlichen Costa Rica über Venezuela bis zu den drei Guayanas, sowie im westlichen, pazifischen Kolumbien und Ekuador, auf den Niederländischen Antillen und auf Trinidad. Der Karibikkarakara bevorzugt offene Landschaften, wie Savannen, Rinderfarmen und geht in Gebirgen in Höhen bis 2500 Metern, maximal bis 3800 Meter.
Der Karibikkarakara lebt einzeln, in einigen Gegenden aber in Gruppen von bis zu 50 Tieren. Er läuft gut und verbringt viel Zeit am Boden. Er ernährt sich vor allem von Aas, das er auch an Straßenrändern sucht. Manchmal ist er zusammen mit Geiern an größeren Kadavern anzutreffen, wo er auch Maden auspickt. Außerdem erbeutet er Jungvögel, Eier, kranke Tiere und jagt Greifvögeln die Beute ab. Er ist meist still, stößt bei Streitigkeiten in der Luft ein schrilles „kiiier“ aus, gibt ratternde Laute bei der Balz von sich und ruft am Nest ein einzelnes oder doppeltes trockenes „tschak“.
Der Karibikkarakara (Caracara cheriway) ist ein falkenartiger Vogel aus dem südlichen Nordamerika, Mittelamerika und dem nördlichen Südamerika. Die Art wird in zwei Unterarten geteilt, im Norden Caracara cheriway auduboni, im Süden Caracara cheriway cheriway.
The crested caracara (Caracara plancus) is a bird of prey in the family Falconidae. It is found through Central and South America but has been found in northern Minnesota to Tierra del Fuego. It was formerly placed in the genus Polyborus.
The crested caracara has a total length of 50–65 cm (20–26 in) and a wingspan of 120–132 cm (47–52 in). Its weight is 0.9–1.6 kg (2.0–3.5 lb), averaging 1,348 g (2.972 lb) in seven birds from Tierra del Fuego.[3][4] Individuals from the colder southern part of its range average larger than those from tropical regions (as predicted by Bergmann's rule) and are the largest type of caracara. In fact, they are the second-largest species of falcon in the world by mean body mass, second only to the gyrfalcon.[4] The cap, belly, thighs, most of the wings, and tail tip are dark brownish, the auriculars (feathers surrounding the ear), throat, and nape are whitish-buff, and the chest, neck, mantle, back, upper tail coverts, crissum (the undertail coverts surrounding the cloaca), and basal part of the tail are whitish-buff barred dark brownish. In flight, the outer primaries show a large conspicuous whitish-buff patch ('window'), as in several other species of caracaras. The legs are yellow and the bare facial skin and cere are deep yellow to reddish-orange. Juveniles resemble adults, but are paler, with streaking on the chest, neck, and back, grey legs, and whitish, later pinkish-purple, facial skin and cere.
Eggs, MHNT
A bold, opportunistic raptor, the crested caracara is often seen walking around on the ground looking for food. It mainly feeds on carcasses of dead animals, but steals food from other raptors, raids bird and reptile[5] nests, and takes live prey if the possibility arises (mostly insects or other small prey [such as small mammals, small birds, amphibians, reptiles, fish, crabs, other shellfish, maggots, and worms],[6][7][8] but at least up to the size of a snowy egret). It may also eat fruit. It is dominant over the black and turkey vulture at carcasses. It also pirates food from them and from buteos, as well as from brown pelicans, ibises, and spoonbills, chasing and harrying until they regurgitate or drop food.[9] The crested caracara takes live prey that has been flushed by wildfire, cattle, and farming equipment. Locally, it has even learnt to follow trains or cars for food thrown out.[10] The opportunistic nature of this species means that the crested caracara seeks out the phenomena associated with its food, e.g. wildfires and circling vultures.[11] It is typically solitary, but several individuals may gather at a large food source (e.g. dumps). Breeding takes place in the Southern Hemisphere spring/summer in the southern part of its range, but timing is less strict in warmer regions. The nest is a large, open structure, typically placed on the top of a tree or palm, but sometimes on the ground. The typical clutch size is two eggs.
Being mobbed by a fork-tailed flycatcher
Young adult perched on a cactus, Bonaire, BES Islands
Northern crested caracara (Caracara plancus cheriway), Attwater Prairie Chicken National Wildlife Refuge, Colorado County, Texas, USA
An adult in Panama Viejo, Panama foraging for food.
The crested caracara occurs from Tierra del Fuego in southernmost South America to the southern United States, Mexico, and Central America. An isolated population occurs on the Falkland Islands. It avoids the Andean highlands and dense humid forest, such as the Amazon rainforest, where it is largely restricted to relatively open sections along major rivers. Otherwise, it occurs in virtually any open or semi-open habitat and is often found near humans.
Reports have been made of the crested caracara as far north as San Francisco, California.[12] and, in 2012, near Crescent City, California.[13] Some are believed to possibly be living in Nova Scotia, with numerous sightings throughout the 2010s.[14] In July 2016 a northern caracara was reported and photographed by numerous people in the upper peninsula of Michigan, just outside of Munising.[15][16][17] In June 2017, a northern caracara was sighted far north in St. George, New Brunswick, Canada.[18] A specimen was photographed in Woodstock, Vermont in March 2020. The species has recently become more common in central and north Texas and is generally common in south Texas and south of the US border. It can also be found (nesting) in the Southern Caribbean (e.g. Aruba, Curaçao and Bonaire), Mexico, and Central America.
Florida is home to a relict population of northern caracaras that dates to the last glacial period, which ended around 12,500 BP. At that time, Florida and the rest of the Gulf Coast were covered in an oak savanna. As temperatures increased, the savanna between Florida and Texas disappeared.[19] Caracaras were able to survive in the prairies of central Florida and the marshes along the St. Johns River. Cabbage palmettos are a preferred nesting site, although they also nest in southern live oaks.[20] Their historical range on the modern-day Florida peninsula included Okeechobee, Osceola, Highlands, Glades, Polk, Indian River, St. Lucie, Hardee, DeSoto, Brevard, Collier, and Martin counties.[21] They are currently most common in DeSoto, Glades, Hendry, Highlands, Okeechobee, and Osceola Counties.[22] It has been seen on the East Coast as far as extreme eastern Seminole County, Florida (Lake Harney), where it is now considered a resident, but listed as threatened. In February 2023 a crested caracara was identified in St, Johns County, Florida and documented by The St. Johns County Audubon Society on their social media page.
Mexican ornithologist Rafael Martín del Campo proposed that the northern caracara was possibly the sacred "eagle" depicted in several pre-Columbian Aztec codices, as well as the Florentine Codex. This imagery was adopted as a national symbol of Mexico, but it is not the bird depicted on the flag, which is a golden eagle (Aquila chrysaetos), the national bird.[23]
Balduin Möllhausen, the German artist accompanying the 1853 railroad survey (led by Lt. Amiel Weeks Whipple) from the Canadian River to California along the 35th parallel, recounted observing what he called the "Texan Eagle", which, in his account, he identified as Audubon's Polyborus vulgaris. This sighting occurred in the Sans Bois Mountains in southeastern Oklahoma.[24] Many Texans incorrectly refer to the caracara as the “Mexican eagle”.[25]
Throughout most of its range, its occurrence is common to very common. It is likely to benefit from the widespread deforestation in tropical South America, so is considered to be of least concern by BirdLife International.
The crested caracara (Caracara plancus) is a bird of prey in the family Falconidae. It is found through Central and South America but has been found in northern Minnesota to Tierra del Fuego. It was formerly placed in the genus Polyborus.
La Norda karakaro, Norda karakarao, Norda kresta karakaro aŭ Norda kresta karakarao (Caracara cheriway), nomita iam Aŭdubona karakaro, estas rabobirdo de la familio de Falkedoj. Ĝi estis iam konsiderata sampecifa kun la Suda karakaro (C. plancus) kaj la formortigita Guadalupa karakaro (C. lutosa) kiel "Kresta karakaro" – nomo ankoraŭ komune uzata ĉu por la Norda karakaro ĉu por la Suda.[1][2][3] Kial ĝiaj parencoj, la Norda karakaro estis iam lokiigta en la genro Polyborus, kiu nomigis la subfamilion de Poliborenoj. Malkiel la falkoj de la genro Falco de la sama familio, la karakaroj ne estas rapidaj flugantaj ĉasistoj, sed pli bone lantaj kaj ofte manĝantoj de kadavraĵoj.
La Norda karakaro estas birdospecio de loĝantaj birdoj en Kubo, norda Sudameriko (suden al norda Peruo kaj norda Amazonio Brazilo) kaj plej parto de Centrameriko kaj Meksiko, ĝuste ĝis la plej sudaj partoj de Usono, inklude Floridon, kie ĝi estas loĝanta sed listita kiel minacata. Estis informoj pri la Kresta karakaro tiom norde kiom ĝis San Francisco, Kalifornio.[4] Sude de la usona landlimo ĝi estas ĝenerale komuna. Tiu estas birdo de malferma kaj duonmalferma kamparo.
La Norda karakaro havas longon de 49–58 cm, enverguron de 120 cm, kaj pezas ĉirkaŭ 1050-1300 g.[5] Ĝi havas larĝajn flugilojn kaj longan voston. Ĝi havas ankaŭ longajn krurojn kaj ofte piediras kaj kuras surgrunde. Ĝi estas tre krucoforma dumfluge.
Plenkreskulo havas nigrajn korpon, flugilojn, kreston kaj kronon. La kolareo, pugo kaj rimarkindaj flugilmakuloj estas blankaj, kaj la vosto estas blanka kun nigra strieco kaj larĝa fina bendo. La brusto kaj supra dorso estas blankaj, tre fajne striecaj je nigra. La beko estas dika, helgriza kaj hokoforma, kaj la kruroj estas flavaj sed pli helaj ol la vizaĝo. La areo de la vaksaĵo kaj vizaĝa haŭtaĵo estas tre flavaj (ĉe bekobazo) al oranĝecruĝaj (ĉe la bruna okulo) depende de aĝo kaj bonfarto. La blanka kolareo ege kontrastas inter la oranĝeca vizaĝo kaj la nigraj kronokresto kaj ŝultroj, krom laŭgrade strieca areo sub kolareo
Ambaŭ seksoj estas similaj, sed nematuruloj estas pli brunaj, havas sablokolorajn kolon kaj gorĝon, helan bruston striecan/makuletecan kun brunaj, grizecblankaj kruroj kaj grizecaj aŭ sablokolore rozecpurpuraj vizaĝa haŭtaĵo kaj vaksaĵo. La voĉo de tiu specio estas mallaŭta krakado.
Plenkreskuloj povas esti separataj el la simila Suda karakaro pro sia malpli etenda kaj pli punkteca strieco en brusto, pli uniformaj nigrecaj dorsaj (brunecaj kaj ofte iom makuletecaj/striecaj ĉe Suda), kaj nigreca suba dorso (hela kun malhela strieco ĉe Suda). Oni scias pri individuoj montrantaj intermezajn karakterojn el la malgranda areo de kontakto en nord-centra Brazilo, sed interreproduktado inter ambaŭ specioj estas ĝenerale limigita.
La Norda karakaro estas ĉiomanĝanta kadavromanĝanto, kiu manĝas kadavraĵojn, sed ankaŭ malgrandajn mamulojn, amfibiojn, reptiliojn, fiŝojn, krabojn, insektojn, tervermojn kaj junajn birdojn. Krom ĉasado de sia propra manĝo surgrunde, la Norda karakaro povas ŝteli el aliaj birdoj.
Nordaj karakaroj konstruas grandajn nestojn el bastonetoj en arboj kiaj prozopoj kaj palmoj, kaktoj, aŭ surgrunde kiel lasta eblo.[6] La ino demetas 2 al 3 rozecbrunajn ovojn kun malhelaj malkuletoj, kiuj estas kovataj dum 28–32 tagoj.[7]
Kvankam la Nordaj karakaroj nuntempaj ne estas dividataj en subspecioj ĉar ties variado estas klina, estas konataj prahistoriaj subspecioj. Pro la konfuza taksonomio historia de la krestaj karakaroj, ties rilato kun la modernaj birdoj estas necesa restudo:
La komenca preskaŭ certe reprezentas birdojn kiuj estas rektaj prauloj de la nune vivanta populacio. La lasta povus fakte esti praulo de la Guadalupa karakaro.
La subŝtato de Florido en Usono estas hejmo de resta populacio de Nordaj karakaroj kiu datas el la lasta glaciperiodo, kiu finis ĉirkaŭ 12,500 a.K.. Tiam Florido kaj la resto de la Golfa marbordo estis kovrata de kverka savano. Dum temperaturoj plialtiĝis, la savano inter Florido kaj Teksaso malaperis.[8] Karakaroj povis survivi en la prerioj de centra Florido same kiel ĉe la marĉoj ĉe la rivero St. Johns. Ĉe palmetto estas la preferata nestoloko, kvankam ili nestumas ankaŭ ĉe Virginia kverko.[9]
Ties historiaj teritorioj de la nuna Florida duoninsulo inkludis la kantonojn Okeechobee, Osceola, Highlands, Glades, Polk, Indian River, St. Lucie, Hardee, Desoto, Brevard, Collier, kaj Martin.[10] Ili estas nune plej komunaj ĉe la kantonoj DeSoto, Glades, Hendry, Highlands, Okeechobee kaj Osceola.[11] Perdo de taŭga habitato kaŭzis ke la populacio de Florida karakaro malpliiĝas kaj estis listita kiel minacata fare de la United States Fish and Wildlife Service en 1987.[10]
La meksika ornitologo Rafael Martín del Campo proponis, ke la Norda karakaro estas probable la sankta "aglo" pentrata en kelkaj antaŭkolumbaj Aztekaj kodeksoj kiel ekzemple ĉe la Florenca Kodekso. Tiu imago estis adoptata kiel nacia simbolo de Meksiko, kaj aperas en la flago inter aliaj simboloj. Ĉar la pentraĵoj estis interpretataj kiel montrante ekzempleron de la Reĝa aglo, tiu iĝis la nacia birdo.[12]
La Norda karakaro, Norda karakarao, Norda kresta karakaro aŭ Norda kresta karakarao (Caracara cheriway), nomita iam Aŭdubona karakaro, estas rabobirdo de la familio de Falkedoj. Ĝi estis iam konsiderata sampecifa kun la Suda karakaro (C. plancus) kaj la formortigita Guadalupa karakaro (C. lutosa) kiel "Kresta karakaro" – nomo ankoraŭ komune uzata ĉu por la Norda karakaro ĉu por la Suda. Kial ĝiaj parencoj, la Norda karakaro estis iam lokiigta en la genro Polyborus, kiu nomigis la subfamilion de Poliborenoj. Malkiel la falkoj de la genro Falco de la sama familio, la karakaroj ne estas rapidaj flugantaj ĉasistoj, sed pli bone lantaj kaj ofte manĝantoj de kadavraĵoj.
El caracara norteño (Caracara cheriway) es una especie de ave de presa que pertenece a la familia Falconidae. Es nativo de América del Sur, el Caribe, América Central, y América del Norte hasta el sur de los Estados Unidos se reconocen varias subespecies.[1] Era anteriormente considerado conespecífico con C. plancus y C. lutosa.[4][5][6]
En 2021 se ha vuelto a proponer el uso de Caracara plancus como taxón mayor, y cheriway como su conespecífico norte y centroamericano. Siendo ligeramente menor en tamaño que la nominal (del hemisferio sur del continente), un poco más oscuro, con el barrado pectoral más disperso y de apariencia general más estilizada.[7] Aun así sus vocalizaciones son bastante diferentes y su comportamiento difiere en ciertos aspectos.
Esta ave tiene una longitud de 49-58 cm, envergadura de 120 cm y pesa 1,050-1,300 g. [8] Es de cola larga y alas anchas. Sus patas largas le permiten caminar y correr con frecuencia en el suelo. Adultos con cuerpo, alas, cresta y corona color negro; cuello, rabadilla y alas con manchas blancas. Cola de color blanco con negro y una franja terminal. Pecho blanco finamente barrado con negro. Pico grueso color gris y patas amarillas. Cera y piel del rostro color amarillo oscuro a naranja-rojo (dependiendo de la edad y el estado de ánimo). Sin dimorfismo sexual. Aves inmaduras color marrón con el pecho pálido y manchas color café, piernas blanco grisáceo y cera y piel del rostro color grisáceo o rosado-púrpura opaco. En México el caracara se ha observado en todos los estados del país. Esta ave de ambiente terrestre es considerada por la IUCN 2019-1 como de Preocupación menor.[9]
Caracara cheriway es nativo de Aruba, Antillas Neerlandesas, Islas Caimán, Cuba, Trinidad y Tobago, la parte norte de América del Sur (Colombia, Ecuador,Perú, Bolivia, Venezuela, se lo observa con frecuencia en el sur de Ecuador, Guyana, Guyana Francesa, Suriname y el norte del Brasil amazónico), la mayor parte de América Central (Panamá, Costa Rica, Nicaragua, Honduras, El Salvador, Guatemala) y México, hasta la parte sur de los Estados Unidos.[1][10]
C. cheriway tiene una longitud de 49-58 cm, una envergadura de 120 cm, y pesa 1050-1300 g.[8] Tiene una a cola larga, y alas anchas. Sus patas son largas, y camina y corre con frecuencia en el suelo. Adultos tienen el cuerpo, las alas, la cresta y corona de color negro. Tiene manchas blancas en el cuello, rabadilla y las alas. La cola es de color blanco con negro y una franja terminal. El pecho es de color blanco, finamente barrado con negro. El pico es grueso, de color gris, y las patas son de color amarillo. La cera y la piel del rostro son de color amarillo oscuro a naranja-rojo, dependiendo de la edad y el estado de ánimo.
No hay dimorfismo entre los sexos, pero las aves inmaduras son de color marrón, con el pecho pálido con manchas de color café, piernas de color blanco grisáceo, y la cera y la piel del rostro es grisáceo o rosado-púrpura opaco.
No son cazadores aéreos rápidos; su vuelo es más bien lento. Tiene una dieta muy amplia que incluye carroña. Caza pequeños mamíferos, anfibios, reptiles, peces, cangrejos, insectos y lombrices de tierra. También trata de robar las presas de otras aves. Construye grandes nidos en árboles como mezquites y palmas, cactus, o en el suelo como último recurso.[11] Pone de 2 a 3 huevos, de color rosado-marrón con manchas más oscuras, que son incubados durante 28-32 días.[12]
El caracara norteño (Caracara cheriway) es una especie de ave de presa que pertenece a la familia Falconidae. Es nativo de América del Sur, el Caribe, América Central, y América del Norte hasta el sur de los Estados Unidos se reconocen varias subespecies. Era anteriormente considerado conespecífico con C. plancus y C. lutosa.
En 2021 se ha vuelto a proponer el uso de Caracara plancus como taxón mayor, y cheriway como su conespecífico norte y centroamericano. Siendo ligeramente menor en tamaño que la nominal (del hemisferio sur del continente), un poco más oscuro, con el barrado pectoral más disperso y de apariencia general más estilizada. Aun así sus vocalizaciones son bastante diferentes y su comportamiento difiere en ciertos aspectos.
Esta ave tiene una longitud de 49-58 cm, envergadura de 120 cm y pesa 1,050-1,300 g. Es de cola larga y alas anchas. Sus patas largas le permiten caminar y correr con frecuencia en el suelo. Adultos con cuerpo, alas, cresta y corona color negro; cuello, rabadilla y alas con manchas blancas. Cola de color blanco con negro y una franja terminal. Pecho blanco finamente barrado con negro. Pico grueso color gris y patas amarillas. Cera y piel del rostro color amarillo oscuro a naranja-rojo (dependiendo de la edad y el estado de ánimo). Sin dimorfismo sexual. Aves inmaduras color marrón con el pecho pálido y manchas color café, piernas blanco grisáceo y cera y piel del rostro color grisáceo o rosado-púrpura opaco. En México el caracara se ha observado en todos los estados del país. Esta ave de ambiente terrestre es considerada por la IUCN 2019-1 como de Preocupación menor.
Caracara cheriway Caracara generoko animalia da. Hegaztien barruko Falconidae familian sailkatua dago.
Caracara cheriway Caracara generoko animalia da. Hegaztien barruko Falconidae familian sailkatua dago.
Caracara cheriway
Le Caracara du Nord (Caracara cheriway) est une espèce d'oiseaux de la famille des falconidés.
Cet oiseau mesure environ 61 cm de longueur. Il présente un plumage noir (dont une forte huppe) et blanc (notamment au niveau des rémiges primaires), de longues et fortes pattes jaunes, tout comme le bec massif. Sa face est jaunâtre, orangée ou rougeâtre. Il n'y a pas de dimorphisme sexuel.
Le juvénile est plus brun que l'adulte.
Cette espèce est présente dans le nord de l'Amérique du Sud, à Cuba, au Mexique, dans la plupart des états de l'Amérique centrale (Costa Rica...) et dans quelques parties du sud des États-Unis (notamment la Floride).
Ce rapace au vol puissant passe beaucoup de temps au sol.
Cet oiseau chasse en terrain découvert, mais se nourrit également de charognes avec les urubus.
L'espèce était autrefois considérée comme une sous-espèce du Caracara huppé.
Caracara cheriway
Le Caracara du Nord (Caracara cheriway) est une espèce d'oiseaux de la famille des falconidés.
O caracará do norte[4] (Caracara cheriway) é unha especie de ave de rapina que pertenece á familia Falconidae. É nativo de América do Sur, o Caribe, América Central, e América do Norte até o sur dos Estados Unidos.[1] Outrora, estivo considerado conespecífico con C. plancus e C. lutosa.[5][6][7]
C. cheriway ten unha lonxitude de 49-58 cm, unha envergadura de 120 cm, e pesa 1050-1300 g.[8] Ten unha cola longa, e ás anchas. As súas patas son longas, e camiña e corre a miúdo no chan. Os adultos teñen o corpo, as ás, a crista e a coroa de cor negro. Teñen manchas brancas no pescozo, rabadilla e as ás. A cola é de cor branca con negro e unha franxa terminal. O peito é de cor branca, finamente barrado con negro. O peteiro é groso, de cor agrisada, e as patas son de cor amarelo. A cera e a pel da faciana son de cor amarela escura a laranxa-vermella, dependendo da idade e o estado de ánimo.
Non hai dimorfismo entre os sexos, pero as aves inmaduras son de cor marrón, co peito pálido con manchas de cor café, pernas de cor branca agrisada, e a cera e a pel da faciana é agrisada ou rosada-púrpura opaca.
O caracará do norte (Caracara cheriway) é unha especie de ave de rapina que pertenece á familia Falconidae. É nativo de América do Sur, o Caribe, América Central, e América do Norte até o sur dos Estados Unidos. Outrora, estivo considerado conespecífico con C. plancus e C. lutosa.
Il caracara crestato (Caracara cheriway (Jacquin, 1784)) è un uccello rapace della famiglia dei Falconidi.[2]
È un rapace di grande taglia, lungo 49–58 cm e con un'apertura alare di 107–130 cm. Le femmine sono più grandi e pesanti dei maschi (1037–1387 g vs 907–1305 g).[3]
È una specie opportunista, che si nutre di una ampia varietà di prede, talora anche di carogne.[3]
Questa specie ha un ampio areale che si estende dall'estremo sud degli Stati Uniti (Texas e Florida) e dal Messico, sino alla parte settentrionale del Sud America (Bolivia, Brasile, Colombia, Ecuador, Guiana Francese, Guyana, Perù, Suriname, Venezuela), comprendendo l'America centrale (Belize, Costa Rica, El Salvador, Guatemala, Honduras, Nicaragua, Panama) e le isole caraibiche di Aruba, Cuba, Trinidad e Tobago e le isole Cayman.[1]
Il caracara crestato (Caracara cheriway (Jacquin, 1784)) è un uccello rapace della famiglia dei Falconidi.
De noordelijke kuifcaracara (Caracara cheriway) is een roofvogel uit de familie van de Falconidae (valkachtigen).
De Noordelijke kuifcaracara is een relatief grote roofvogel met een overwegend zwart en wit verenkleed. Volwassen exemplaren hebben een witte keel en nek én een grijze snavel met een opvallende, gele basis. De poten zijn stevig gebouwd en geel/oranje van kleur. De lengte van een volwassen exemplaar bedraagt gemiddeld 49 tot 58 cm met een spanwijdte van 107 tot 130 cm. Een volwassen vogel weegt circa 850 tot 1500 gram. In tegenstelling tot de volwassen vogels, hebben jonge exemplaren een grijze snavel met een paars/roze basis in plaats van een gele basis. Deze paarse kleur zal vervangen worden door geel in de loop van de tijd. Ook hebben de jonge vogels in plaats van een witte nek een bruine nek in tegenstelling tot de volwassenen die een witte nek hebben.
Deze soort komt voor van de zuidelijke Verenigde Staten tot noordelijk Zuid-Amerika. De soort komt het meest voor in de buurt van veeboerderijen met verdeelde bomen en kleine bossen, mits er niet te veel mensen aanwezig zijn. Het typerende leefgebied voor deze soort zijn open, laaggelegen vlaktes. Ze komen ook voor in andere soorten landbouwgebieden, prairies, kustwouden (inclusief mangrovebossen), kokosnootplantaties, en open vlaktes.
Hier is een tabel waarin alle landen staan aangegeven waarin deze vogelsoort voorkomt:
Verenigde staten Aruba Belize Bonaire Brazilië Colombia Costa Rica Cuba Curaçao Ecuador El Salvador Frans Guyana Guatemala Guyana Hondarus Mexico Nicaragua Panama Peru Suriname Trinidad en Tobago VenezuelaCaracara's zijn opportunisten. Het zijn zowel aaseters, als efficiënte jagers. Caracara's kunnen een dood dier van ver opmerken en zwermen er dan samen met gieren opaf. Als de Noordelijke kuifcaracara zelf op jacht gaat staan er meestal knaagdieren, andere jonge vogeltjes, schildpadden, hagedisjes, kikkers, eieren, wormen en insecten op het menu. Caracara's staan er om bekend om vaak voedsel van andere roofvogels zoals, gieren, lepelaars, buizerds, pelikanen en ibissen te stelen. Dit doen ze op een zeer agressieve manier. Een noordelijke kuifcaracara kan makkelijk een gier aan, mits de gier alleen is natuurlijk. Ook kenmerkend voor caraca's is dat ze, in tegenstelling tot de meeste andere roofvogels, op land, rennend achter hun prooi aan jagen. Ze jagen dus niet vanuit de lucht in tegenstelling tot hun meeste soortgenoten uit de roofvogel familie.
Caracara's leven het grootste deel van hun leven solitair. Sommigen leven echter in paren, of in kleine familiegroepjes bestaande uit ongeveer 3 tot 5 leden. Het paarseizoen duurt van December tot Mei, maar in het tropische gebied begint het eerder. Ze bouwen grote, zeer stevige nesten van gras, takken, hooi en uitwerpselen van andere dieren. De nesten zijn 60 tot 100 cm breed en 15 tot 40 cm diep. Het vrouwtje legt gewoonlijk 2 tot 3 roze-bruine, donker gevlekte eieren. De eieren worden 28 tot 32 dagen gebroed door het vrouwtje.
De noordelijke kuifcaracara (Caracara cheriway) is een roofvogel uit de familie van de Falconidae (valkachtigen).
O carcará-do-norte (Caracara cheriway), é uma ave de rapina da família Falconidae. Era anteriormente considerado coespecífico com o carcará (C. plancus) e o extinto carcará-de-guadalupe (C. lutosa). Como os seus parentes, o carcará-do-norte era anteriormente colocada no gênero Polyborus. Ao contrário das espécies do gênero Falco, da mesma família, os carcarás não são caçadores aéreos de voo rápido, mas são bastante lentos e frequentemente necrófagos.
O carcará-do-norte é um residente em Cuba, no norte da América do Sul (do sul até o norte do Peru e norte da Amazônia brasileira) e na maior parte da América Central e México, atingindo o extremo sul dos Estados Unidos, incluindo a Flórida, onde tem sido visto na costa leste e é agora considerado um residente, mas é listado como ameaçado. Tem sido encontrado cada vez mais ao norte, havendo diversos registros que vão até o Canadá.[3] Pode ser encontrado nidificando no sul do Caribe (Aruba, Curaçao e Bonaire).
Os carcarás-do-norte atuais não são divididos em subespécies porque sua variação é clinal, mas são reconhecidas subespécies pré-históricas. Devido à sua confusa história taxonômica, as relações do carcará-do-norte com as aves modernas requerem novos estudos.
Uma análise de ADN de ossos de 2500 anos do recentemente extinto Caracara creightoni mostra que esta espécie era proximamente aparentada com o carcará-do-norte e com o carcará. As três espécies possuem um ancestral comum que existiu de 1,2 a 0,4 milhão de anos atrás.[4]
O carcará-do-norte mede de 49 até 63 cm, sua envergadura pode chegar a 132 cm, e pesa de 701 até 1387 g.[5][6][7][8] A média de peso da espécie é consideravelmente maior ao norte e menor nos trópicos.[9] Entre os carcarás, é o segundo em comprimento e só perde para o carcará.[10] Além de uma asa larga e cauda longa, também possui pernas longas e frequentemente anda pelo solo. Durante o voo toma forma de cruz. O adulto tem corpo, asas, crista e coroa pretos. Possui pescoço, traseiro e manchas na asa brancos, a cauda é branca com barra preta e uma larga banda terminal. O peito é branco, finamente barrado com preto. O bico é grosso, cinzento e em forma de gancho, e as pernas são amarelas. A cera e a pele facial são amarelas a laranja-vermelho, dependendo da idade e do humor. Os dois sexos são similares, mas os imaturos são amarronzados, possuem o peito pálido listrado com amarelo, pernas branco-acinzentadas e cera e pele facial de cor rosa-acinzentada. A voz é um chocalho baixo.
Adultos podem ser diferenciados do carcará por sua plumagem no peito menor e mais manchada, escapulares mais uniformes e mais escuros (marrons e frequentemente manchados na outra espécie), além da parte inferior das costas mais escura (pálida com barra escura no carcará). Indivíduos que mostram características intermediárias são conhecidos na pequena área de contato entre as duas espécies no centro-norte do Brasil, mas intergradação entre as duas é geralmente limitada.
Os carcarás-do-norte habitam vários tipos de campos abertos e semiabertos. Eles vivem principalmente em áreas de baixa altitude, mas podem chegar a elevações médias no norte dos Andes. A espécie é mais comum em fazendas de gado com árvores espalhadas, cortinas de abrigo e pequenas matas, onde há presença humana limitada. Eles também podem ser encontrados em outros tipos de terra para agricultura, como pradarias, restingas (incluindo mangues) e plantações de coco.
O carcará-do-norte é um saprófago que se alimenta principalmente de carniça, mas ocasionalmente pode comer frutas. As presas vivas que são caçadas estão na maior parte das vezes imóveis, feridas, incapacitadas ou jovens. Suas possíveis presas incluem pequenos mamíferos, anfíbios, répteis, peixes, caranguejos, insetos e suas larvas, minhocas, crustáceos e aves jovens. As espécies de aves que são abatidas podem ser de grande porte, aves que nidificam em colônias como cegonhas e garças até pequenos pássaros. Os répteis incluem frequentemente cobras, lagartos e pequenas tartarugas de água doce, além de jovens aligátores-americanos.[6] Essa espécie, como outros carcarás, é uma das poucas aves de rapina que caçam no chão, frequentemente virando ramos e pedaços de estrume de gado para achar comida. Além de caçar seu próprio alimento no solo, o carcará-do-norte rouba comida de outras aves, incluindo urubus, gaviões, pelicanos, íbis e colhereiros. Por estar perto do solo até enquanto voa, ele frequentemente disputa a carniça com urubus do gênero Cathartes e pode agressivamente expulsar de pequenas carcaças urubus solitários da maioria das espécies. Ele também domina grupos de corvos em lugares com carniça, mas se submete à águia-careca, que é muito maior.[11] Ocasionalmente também segue trens ou automóveis para pegar restos de comida que são jogados para fora.[10]
O carcará-do-norte costuma ser visto sozinho ou em grupos familiares de 3 a 5 indivíduos. Ocasionalmente poleiros podem ter mais de uma dúzia de indivíduos e fontes abundantes de comida chegam a juntar mais de 75. A temporada de reprodução é de dezembro até maio e é um pouco mais cedo quando as aves vivem perto dos trópicos. A espécie constrói ninhos volumosos e desarrumados, que medem de 60 até 100 cm de comprimento e possuem até 40 cm de profundidade em árvores como Prosopis e palmeiras, cactos, ou no chão como último recurso.[10][12] São postos 2 ou 3 ovos (raramente 1 ou 4) rosa-amarronzados com manchas escuras, que são incubados entre 28 e 32 dias.[13] Apesar de mesopredadores como guaxinins e corvos da espécie Corvus ossifragus poderem roubar ovos e filhotes na Flórida, os adultos não têm nenhum predador natural conhecido.[14] Formigas-de-fogo exóticas são outros predadores conhecidos de filhotes.[15]
|coautores=
(ajuda) O carcará-do-norte (Caracara cheriway), é uma ave de rapina da família Falconidae. Era anteriormente considerado coespecífico com o carcará (C. plancus) e o extinto carcará-de-guadalupe (C. lutosa). Como os seus parentes, o carcará-do-norte era anteriormente colocada no gênero Polyborus. Ao contrário das espécies do gênero Falco, da mesma família, os carcarás não são caçadores aéreos de voo rápido, mas são bastante lentos e frequentemente necrófagos.
Nordlig tofskarakara[2] (Caracara cheriway) är en fågel i familjen falkar inom ordningen falkfåglar.[3]
Nordlig tofskarakara delas in i tre underarter:[3]
Tillfälligt har den påträffats i Jamaica.[1]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, och tros öka i antal.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1]
Nordlig tofskarakara (Caracara cheriway) är en fågel i familjen falkar inom ordningen falkfåglar.
Kuzey karakarası (caracara cheriway) gündüz yırtıcı kuşları (falconiformes) takımının doğangiller (falconidae) familyasından, gagası ve göz çevresi kırmızı; kafası, sırtı ve kanatları koyu mavi, karnı ten rengi ve karnında küçücük siyah lekeler olan bir karakaradır. Kuzey ve Güney Amerika'da yaşar; martı ve penguenlerin yumurtaları ile leşlerle beslenir. Bacakları hafif uzundur.
Kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.Caracara cheriway là một loài chim trong họ Falconidae.[3]
|coauthors=
bị phản đối (trợ giúp)
Caracara cheriway là một loài chim trong họ Falconidae.