dcsimg

Lifespan, longevity, and ageing

المقدمة من AnAge articles
Observations: Not much is known about the longevity of these animals, though they have been reported to live up to 7.2 years in the wild (http://www.euring.org/data_and_codes/longevity.htm). There is also one reported longevity record of 8.6 years (Moller 2006). Considering the longevity of similar species, however, maximum longevity could be significantly underestimated.
ترخيص
cc-by-3.0
حقوق النشر
Joao Pedro de Magalhaes
محرر
de Magalhaes, J. P.
موقع الشريك
AnAge articles

Status in Egypt ( الإنجليزية )

المقدمة من Bibliotheca Alexandrina LifeDesk

Resident breeder? and winter visitor.

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
Bibliotheca Alexandrina
مؤلف
BA Cultnat
مقدم المحتوى
Bibliotheca Alexandrina
موقع الشريك
Bibliotheca Alexandrina LifeDesk

Serinus serinus ( الأستورية )

المقدمة من wikipedia AST
Map marker icon – Nicolas Mollet – Birds – Nature – white.png Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

'''Serinus serinus ye una especie d'ave paseriforme de la familia de los frinxílidos (Fringillidae), que se distribúi per bona parte d'Europa, norte d'África y oeste d'Asia. Nun ta amenazada y la so población europea cifrar ente 17 000 000 y 40 000 000 d'exemplares.[1]

Descripción

Ye'l más pequeñu de los frinxílidos, mide unos 11-12 cm. Ye un pariente cercanu al canariu. El plumaxe ye de colores parduscos ente que el banduyu ye d'un fuerte color mariellu, cuantimás nel machu (la especie presenta dimorfismu sexual).[2]

Les plumes nel machu adultu son verdoses, con estríes más escures, nes zones del envés, les nalas y la cola, según pela parte interior de la cabeza y los llaterales. Les de la frente presenten coloración amarellentada, al igual que les ceyes y daqué del pescuezu, como coles mesmes el gargüelu, el pechu y el obispillo, anque nesta zona la tonalidá ye más viva. Les femes son un pocu más pequeñes y el coloríu del so plumaxe nun ye tan brillosu. Escarecen, por casu, de les tonalidaes marielles, y el llombu ye pardusca, col pechu y la zona central buxos.

Namái s'amuesen daqué más reticentes a los acercamientos en dómines de celu. Entós puede ser belicosu n'estremu, nes lluches con individuos de la so mesma familia apostando les femes.

Cantar

El so cantar ye un chirrido, bien rápido y llargu, sobremanera na temporada del celu.

Vuelu

El so vuelu ye rápido, con un rápidu bater de nales que describe una trayeutoria de vuelu ondulada; mientres el periodu nupcial, el vuelu ye, sicasí, más pausáu y lentu.[3]

Taxonomía

Describióse por Linneo en 1766 sol nome de Fringilla serinus.[4] Ye una especie monotípica, esto ye, ensin subespecies descrites,[5][6] anque delles fontes menten una subespecie Serinus serinus flaviserinus.[4]

Distribución

El verducu mora na mayor parte d'Europa, siendo una especie residente na cuenca Mediterránea, ente que nel norte habita namái en dómina de cría. Anque la so área de distribución aníciase o da empiezu nel Mediterraneu, el verducu estendióse dende'l norte d'África hasta'l sur d'Europa, ya inclusive por Europa continental y Asia Menor. Foi nos sieglos XIX y XX, cuando'l verducu empezó a ampliar la so área de distribución por Europa Central y Occidental, empecipiando tamién la colonización d'Oriente Mediu. Güei día puede atopase nos países bálticos, y n'Oriente, alcontrar en Bielorrusia y Ucrania, estendiendo la so distribución de forma xeneral escontra la mariña del Mar Negru. La so espansión escontra'l sur dio llugar a la instalación d'esta especie nes Islles Baleares, les Islles Canaries, les islles del Exéu, Xipre, según nel norte de Marruecos, Tunicia, Arxelia y Exiptu.

Hábitat

Se aposenta igualmente nun monte que nun xardín; nun güertu que nun árbol. Convive bien con animales de gran tamañu en comparanza col suyu, siempres que nun demuestren una agresividá manifiesta. Vése-y delles vegaes entemecíu coles bandaes de xilgueros y tamién con pardillos, etcétera.

Suel atopase en parques y xardinos, güertos de frutales, zones cultivaes con arboláu esvalixao, llenderos forestales, sotos riberanos, etc.[3]

Comportamientu

 src=
Exemplar nuevu.

Alimentación

La so dieta ye básicamente granívora, alimentándose de too tipu de granes y frutos de plantes añales, árboles y parrotales, etc.; sicasí, dacuando tamién prinda invertebraos, sobremanera mientres cebar de los pollos.

Reproducción

Celo y apareamiento

El celu empieza en xineru o febreru y enllargar hasta xunu. Puede vese el so vuelu amorosu o de cortexu, que ye bien paecíu al de les camparines con xiros rápidos y retayos.

El periodu prenupcial tien llugar ente los meses de marzu y abril, y el posnupcial producir ente ochobre y payares.

Nidificación, eclosión y cría

Fai la so nial con casi cualquier cosa de pequeñu tamañu. Nél haise llegáu a atopar dende pelo humanu, hasta les hilachas d'una escoba. Suelen faer el so nial con yerbes, teles d'araña y liquen nuna fina forqueta de les cañes d'un árbol o parrotal.[3]

La fema pon y curia esmeradamente cuatro o cinco güevos. Nun salen del nial, nin siquier ante la proximidá d'un peligru. A los trelce díes nacen los pitucos.

Cría d'abril a xunu.

Referencies

  1. 1,0 1,1 BirdLife International. «Serinus serinus» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2013.2.
  2. Mullarney,K.; Svensson, L.; Zetterström, D; y Grant, P.J. (2003). Guía de Campu de les Aves d'España y d'Europa. Editorial Omega. ISBN 84-282-1218-X.
  3. 3,0 3,1 3,2 Beltrán de Ceballos Vázquez y Antonio Güeya Gallegos (2005). Guía de Campu de les Aves de Doñana. ISBN 84-609-4913-3.
  4. 4,0 4,1 «Ficha del verducu». Consultáu'l 22 de payares de 2008. «Avibase»
  5. Zoonomen. «Birds of the World -- current valid scientific avian names.» (inglés). Consultáu'l 15 d'agostu de 2009.
  6. Cornell Lab of Ornithology. «Clement's Checklist 6.3» (inglés). Consultáu'l 15 d'agostu de 2009.

Enllaces esternos

Protonotaria-citrea-002 edit.jpg Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia AST

Serinus serinus: Brief Summary ( الأستورية )

المقدمة من wikipedia AST
Serinus serinus Map marker icon – Nicolas Mollet – Birds – Nature – white.png Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

'''Serinus serinus ye una especie d'ave paseriforme de la familia de los frinxílidos (Fringillidae), que se distribúi per bona parte d'Europa, norte d'África y oeste d'Asia. Nun ta amenazada y la so población europea cifrar ente 17 000 000 y 40 000 000 d'exemplares.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia AST

Seran penn melen ( البريتانية )

المقدمة من wikipedia BR

Ar seran penn melen a zo un evn bihan, Serinus serinus an anv skiantel anezhañ.

Doareoù pennañ

Boued

Annez

Bevañ a ra dreist-holl e koadeier digor Europa[1][2].

Liammoù diavaez


Commons
Muioc'h a restroù diwar-benn

a vo kavet e Wikimedia Commons.

Notennoù ha daveennoù

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia BR

Seran penn melen: Brief Summary ( البريتانية )

المقدمة من wikipedia BR

Ar seran penn melen a zo un evn bihan, Serinus serinus an anv skiantel anezhañ.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia BR

Gafarró ( الكتالونية )

المقدمة من wikipedia CA

El gafarró (Serinus serinus), també denominat serí a Menorca,[1] és un ocell de l'ordre dels passeriformes que és un resident comú arreu dels Països Catalans, des del nivell del mar fins a l'alta muntanya. Es distribueix naturalment a gran part d'Europa, des de la Mediterrània, on és sedentari (i a les nostres contrades molt comú[2][3]) fins a Europa Central, on només es troba a l'estiu.

Morfologia

 src=
Anellament d'un gafarró a Portimão (Portugal)

És un ocell d'uns 12 cm, parent del canari. Té el bec fort, curt i cònic, i és d'un color bru groguenc llistat de negre amb el carpó, el front, la llista ocular, el pit i la gola de color groc. Les femelles i els joves són d'un color bru vermellós, amb un disseny que recorda el dels mascles però sense groc.

Ecologia

Viu a llocs habitats (és comú als barris més o menys enjardinats i als parcs) i també li agraden els llocs oberts amb arbres. Al final d'hivern, els mascles es fan notar pel seu cant ràpid i eloqüent, que solen cantar des de l'extrem superior dels arbres despullats de fulles, o des d'altres punts elevats i visibles. S'alimenta de llavors i erugues que troba als conreus, que han d'estar propers als seus boscos.

Nidifica sobretot entre el fullam espès dels arbres per tota l'extensió continental i insular dels Països Catalans, llevat de Menorca.[4]

La femella s'encarrega de construir un niu de petites dimensions en una branca prima. Utilitza herba seca, molsa, liquen i teranyines, que cova durant 13 dies. Al seu torn, el mascle és l'encarregat d'alimentar la femella i els polls, almenys al llarg dels primers dies de l'època de la cria. Després de 14-16 dies ja poden volar. Fan dues postes.[5]

Curiositats i renoms

La relació del gafarró amb els Països Catalans i el seu coneixement ve d'antic i això ho demostra l'ús popular de la llengua. Per exemple, a la població de Premià de Mar, els seus habitants reben el renom de "gafarrons". L'origen d'aquest renom es diu que ve dels anys 1830-1850, quan a Premià de Mar es va criar el gafarró intensament com a ocell cantaire, i es va fer popular a les parades d'ocells de la Rambla de Barcelona.[6]

Referències

  1. «Anuari ornitològic de les Balears». Grup Balear d'Ornitologia i Defensa de la Naturalesa, 2003. [Consulta: 13 març 2019].
  2. Del Hoyo, J., Sargatal, J., et al. On observar ocells a Catalunya Barcelona, 1989. ISBN 84-87334-01-6
  3. Atles dels ocells nidificants de Catalunya 1999-2002 - Gafarró SCOC, (català)
  4. Llorente, Gustavo: Els vertebrats de les zones humides dels Països Catalans. Editorial Pòrtic, S.A. Col·lecció Conèixer La Natura, núm. 6, plana 140. Desembre del 1988,Barcelona,ISBN 84-7306-354-6
  5. Lalueza i Fox, Jordi: El llibre dels ocells de Catalunya,pàgina 107. Editorial De Vecchi - Edicions Cap Roig. Barcelona, 1987. ISBN 84-315-0434-X
  6. «Com ens diem al Maresme?» (en català). Biblioteques Municipals del Maresme. [Consulta: 22 abril 2015].

Enllaços externs

En altres projectes de Wikimedia:
Commons
Commons (Galeria)
Commons
Commons (Categoria) Modifica l'enllaç a Wikidata
Viquidites
Viquidites
Viquiespècies
Viquiespècies
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autors i editors de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia CA

Gafarró: Brief Summary ( الكتالونية )

المقدمة من wikipedia CA

El gafarró (Serinus serinus), també denominat serí a Menorca, és un ocell de l'ordre dels passeriformes que és un resident comú arreu dels Països Catalans, des del nivell del mar fins a l'alta muntanya. Es distribueix naturalment a gran part d'Europa, des de la Mediterrània, on és sedentari (i a les nostres contrades molt comú) fins a Europa Central, on només es troba a l'estiu.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autors i editors de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia CA

Llinos frech ( الويلزية )

المقدمة من wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Llinos frech (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: llinosiaid brych) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Serinus serinus; yr enw Saesneg arno yw European serin. Mae'n perthyn i deulu'r Pincod (Lladin: Fringillidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. serinus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia ac Ewrop.

Teulu

Mae'r llinos frech yn perthyn i deulu'r Pincod (Lladin: Fringillidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Acepa Loxops coccineus Aderyn pigbraff Maui Pseudonestor xanthophrys
Pseudonestor xanthophrys.jpg
Mêl-gropiwr Molokai Paroreomyza flammea
Paroreomyza.flammea.jpg
Pinc Laysan Telespiza cantans
Laysanfinchr.jpg
Pinc Nihoa Telespiza ultima
NihoaFinch.jpg
Diwedd y rhestr a gynhyrchwyd yn otomatig o Wicidata.

Gweler hefyd

Cyfeiriadau

  1. Gwefan Cymdeithas Edward Llwyd; adalwyd 30 Medi 2016.
  2. Gwefan Avibase; adalwyd 3 Hydref 2016.
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Awduron a golygyddion Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia CY

Llinos frech: Brief Summary ( الويلزية )

المقدمة من wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Llinos frech (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: llinosiaid brych) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Serinus serinus; yr enw Saesneg arno yw European serin. Mae'n perthyn i deulu'r Pincod (Lladin: Fringillidae) sydd yn urdd y Passeriformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. serinus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia ac Ewrop.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Awduron a golygyddion Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia CY

Zvonohlík zahradní ( التشيكية )

المقدمة من wikipedia CZ

Zvonohlík zahradní (Serinus serinus) je malý druh pěvce z čeledi pěnkavovitých.

Taxonomie

Monotypický druh.[2]

Popis

Výrazně menší než vrabec (délka těla 11–12 cm).[2][3] Svrchní strana těla, břicho a boky jsou vždy hustě čárkované; výrazný nadoční proužek se v týle spojuje s proužkem, lemujícím tváře; uprostřed tváře je světlá skvrna. Kostřec je u samce výrazně žlutý, u samice zelenožlutý. Samec má jasně žluté čelo a kresbu na hlavě, samice má tyto partie žlutobílé.[4]

Rozšíření

Zvonohlík zahradní měl původně středomořský typ rozšíření, ale během 19. století se expanzivně rozšířil přes Alpy až do střední Evropy a později i dále: na sever až do Polska a jižního Švédska a na východ do Pobaltí, k Černému moři, do Turecka, na Kypr a do Libanonu. Částečně tažný druh, ptáci ze severnějších populací zimují ve Středomoří včetně Afriky.[2][5]

Výskyt v ČR

V České republice se jako hnízdící druh objevuje až v 1. polovině 19. století. Hnízdí po celém území, nejhojněji v nižších a středních polohách, vystupuje však také vysoko do hor (max. 1250 m n. m.). Jeho početnost je dlouhodobě odhadována na 450-900 tisíc párů.[6]

Přílet na naše území probíhá od poloviny března do dubna, odlet od září do října.[2]

Prostředí

Hnízdí na různých místech se skupinkami stromů.[4]

Hnízdění

Hnízdí jednotlivě a teritoriálně. Hnízdo je obvykle na stromech, zvláště jehličnatých, také na keřích. Staví jej většinou samotná samice ze stonků, listů, kořínků a lýka rostlin, pavučin a lišejníků a zevnitř jej vystýlá rostlinným chmýřím, srstí a peřím. Ročně mívá 2, možná i 3 snůšky po 4 (3-5) špinavě bílých, tmavohnědě až černohnědě skvrnitých a vlnkovaných vejcích o rozměrech 16,5 x 12,2 mm. Jejich inkubace trvá obvykle 13 dnů, na vejcích sedí samotná samice. Mláďata jsou krmena oběma rodiči a hnízdo opouštějí po 14-16 dnech. Dalších asi 9 dnů jsou krmena mimo něj, poté se rodina rozpadá. Pohlavně dospívají v 1. roce života.[2]

Potrava

V potravě převažují semena a části plevelů i kulturních rostlin, příležitostně požírá také bezobratlé. Potravu sbírá většinou na zemi.[2]

Reference

  1. Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
  2. a b c d e f HUDEC, K. a kol. Fauna ČR. Ptáci 3. Praha: Academia, 2005. ISBN 80-200-1113-7.
  3. SVENSSON, L. a kol. Ptáci Evropy, severní Afriky a Blízkého východu. 2.. vyd. Praha: Ševčík, 2012. ISBN 978-80-7291-224-7.
  4. a b SVENSON, L. a kol. Ptáci Evropy, severní Afriky a Blízkého východu. Praha: Svojtka&Co, 2004. ISBN 80-7237-658-6. S. 352-353.
  5. CEPÁK, J. a kol. Atlas migrace ptáků České a Slovenské republiky. Praha: Aventinum, 2008. ISBN 978-80-86858-87-6.
  6. ŠŤASTNÝ, Karel; BEJČEK, Vladimír; HUDEC, Karel. Atlas hnízdního rozšíření ptáků v České republice 2001-2003. Praha: Aventinum, 2006. ISBN 80-86858-19-7.

Externí odkazy

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia autoři a editory
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia CZ

Zvonohlík zahradní: Brief Summary ( التشيكية )

المقدمة من wikipedia CZ

Zvonohlík zahradní (Serinus serinus) je malý druh pěvce z čeledi pěnkavovitých.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia autoři a editory
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia CZ

Gulirisk ( الدانماركية )

المقدمة من wikipedia DA

Gulirisk (Serinus serinus) er en lille spurvefugl i familien finker. Den er udbredt i Europa, Nordafrika og Mellemøsten med Danmark og Sverige som de nordligste ynglesteder. I Danmark findes arten som en sjælden ynglefugl i f.eks. lyse og tørre fyrreskove ved kysten i den sydøstlige del. Gulirisk er tæt beslægtet med kanariefugl, og hører til blandt de mindste finker.

Udseende og stemme

Den kun 11 centimeter store gulirisk har et meget lille næb, men et forholdsvist stort rundt hoved. De to køn har forskellig fjerdragt. Hannen har kraftigt gul pande, bryst og øjenbrynsstribe, mens hunnen er blegere farvet. Begge er stribede med gul overgump. Ungfuglene er endnu kraftigere stribede og brungrønne uden gult.

Sangen er svag og i et højt toneleje. Den består af en hurtig, 3-10 sekunder lang kvidren, der ofte fremføres i sangflugt. Lokkekaldet minder om lyden af klirrende glasskår.

Gnome-speakernotes.svg
Sang fra gulirisk
format=Ogg

Er der problemer med lyden? Se da eventuelt Hjælp:Ogg Vorbis eller "Media help" (engelsk)

Forekomst og yngleforhold

Gulirisken var oprindeligt (i 1800-tallet) kun udbredt i middelhavsområdet, men har siden bredt sig både mod nord og øst. Den yngler nu i hele Europa på nær de Britiske Øer og hovedparten af Norden. I Danmark blev den første gang fundet ynglende i 1948. Den lille bestand findes langs kysten, specielt i den sydøstlige del af landet. Bestanden blev i 2000 vurderet til at være 5-7 par.

De sydligste bestande af gulirisk er standfugle, mens f.eks. de danske fugle trækker mod syd om vinteren.

Arten forsvarer så vidt det vides ikke et territorium. Fuglene færdes i småflokke året rundt. Dette gælder dog som regel ikke for de få danske fugle. Reden anlægges i mindst to meters højde, ofte i et fyrretræ. I maj lægges de 3-4 æg, der udruges af hunnen på knap to uger. Ungerne bliver i reden i ligeledes omkring to uger, og de fodres med frø, der først er blødgjort i forældrefuglens kro (en udvidelse af spiserøret).

Føde

Gulirisken søger oftest føde i trækronerne eller på jorden nær et træ. Den lever af bl.a. frø og insekter. Om foråret især af knopper fra elm eller frø fra birk og mælkebøtte.

Kilder/Eksterne henvisninger

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia-forfattere og redaktører
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia DA

Gulirisk: Brief Summary ( الدانماركية )

المقدمة من wikipedia DA

Gulirisk (Serinus serinus) er en lille spurvefugl i familien finker. Den er udbredt i Europa, Nordafrika og Mellemøsten med Danmark og Sverige som de nordligste ynglesteder. I Danmark findes arten som en sjælden ynglefugl i f.eks. lyse og tørre fyrreskove ved kysten i den sydøstlige del. Gulirisk er tæt beslægtet med kanariefugl, og hører til blandt de mindste finker.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia-forfattere og redaktører
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia DA

Girlitz ( الألمانية )

المقدمة من wikipedia DE
 src=
Dieser Artikel behandelt die Tierart Girlitz, zur dazugehörigen Gattung siehe Girlitze.

Der Girlitz (Serinus serinus) ist die kleinste europäische Art aus der Familie der Finken (Fringillidae) und ist nahe mit dem Kanarengirlitz verwandt. Sein etwas hektisch wirkender und klirrender Ruf „zr-r-rilitt“ hat dem Vogel den Namen gegeben. Die leicht stereotypen und mehrfach hintereinander wiederkehrenden, zyklischen Gesangsstrophen des Girlitzes sind unter den Stieglitzartigen (Carduelinae) ungewöhnlich.[1] Der Girlitz besiedelt Nordafrika, Kontinentaleuropa und Kleinasien. Seine Nahrung setzt sich hauptsächlich aus Knospen und Samen zusammen. Die Art gilt derzeit als nicht gefährdet. BirdLife Österreich kürte den Girlitz zum Vogel des Jahres 2021.

Beschreibung

Der Girlitz ist wie alle Vertreter der Gattung von rundlicher Gestalt mit kurzem Hals. Kennzeichnend sind ein stumpfer Kegelschnabel und ein leuchtend gelber Bürzel. Der Schwanz ist etwas länger und weniger tief gegabelt als bei Zeisigen. Die mittleren Steuerfedern sind einheitlich dunkel, die Füße rötlich bis dunkelbraun, die Iris der Augen braun. Girlitze weisen eine Körperlänge von gut 11 Zentimetern und eine Flügelspannweite von gut 20 Zentimetern auf. Das Körpergewicht liegt bei 11–13 Gramm.

 src=
Männchen
 src=
Weibchen

Der Girlitz weist einen Geschlechtsdimorphismus auf. Das Männchen trägt ein gelbes, mehr oder weniger intensiv gestreiftes Gefieder. Die Stirn, die Kehle und die Brustmitte sind ungestreift gelb, direkt nach der Jugendmauser im Herbst jedoch durch dunklere Federsäume verdeckt. Am Scheitel finden sich undeutliche schwärzliche Schaftstreifen und gelblichgrüne Säume. An den Ohrdecken kann er durch ein schmales, gelbes Nackenseitenband begrenzt sein. Der grob schwarz längsgestreifte Rücken weist an den seitlichen Federrändern meist eine gelbliche Färbung auf. Der lebhaft gelbe Bürzel zeigt auf den vorderen Federn einzelne schmale, scharf abgesetzte Schaftstriche und eine zwischen die graue Federbasis und den gelben Spitzenabschnitt eingeschaltete weiße Querbinde. Der zu einem Drittel graue Schwanz weist im Rest eine gelblichgrüne mit braunem Schaftbereich und grauem Spitzensaum versehene Färbung auf. Die gelben Brustseiten sind nach hinten zunehmend blasser gefärbt; die gelblichweißen Flanken sind durch schwärzliche Schaftstriche gekennzeichnet. Der Bauch ist weißlich. Die fahlen Unterschwanzdecken sind grünlichgelb oder weißlich mit grünlichgelbem Anflug. Die braunen Steuerfedern weisen einen schmalen gelbgrünen Außen- und hellbeigen Innenfahnen- und Spitzensaum auf, die Schwung- und Deckfedern sind an der Flügeloberseite braun. Während die Handschwingen einen schmalen grünen, teilweise beigen Außenfahnensaum aufweisen, zeigen die Armschwingen einen grünlichbeigen Außenfahnen- und Spitzensaum. Die Handdecken und alle großen Armdecken sind (gelb)grünlichbeige gefärbt; die Innenfahne an der Spitze ist (gelb)grünlichbeige. Die mittleren Arm- und Randdecken weisen ein intensiveres Gelbgrün auf. Die Schwungfedern sind unterseits graubraun gefärbt; die großen Unterflügeldecken sind hell graubeige. Die restlichen Deckfedern können einen starken grünlichgelben Anflug zeigen.

Das Weibchen hat ein gelbes Gefieder, das blasser als beim Männchen ist. Abgesehen vom meist ungezeichneten intensiv hellgelben Bürzel ist das Gefieder überall schwarzbraun längsgestreift. Kräftige Streifen finden sich an Brust und Rücken. Durch gelbliche Federsäume wird ein Nackenband angedeutet; Scheitel und Rücken sind sonst hellbräunlich bis beige. Selten weist es einen ausgeprägten Grünton auf. Im Flügel zeigen die beim Männchen grünlichen Säume einen beigeren Ton mit grünlichem Anflug.

Jungvögel sind bis zur Jugendmauser im Herbst zimtbraun bis rotbräunlich mit dunklen Längsstreifen gefärbt und haben keinen gelben Bürzel. Die zimtbraunen Oberkopf-, Hals-, Rücken- und Schulterfedern weisen breite braunschwarze Schaftstreifen auf; Nacken und Wangen sind ähnlich hell und gelblich wie die Unterseite. Der zimtbraune oder gelbe Hinterrücken ist durch braunschwarze Schaftstreifen gekennzeichnet. Der Schwanz ist graubraun gefärbt und mit einem breiten zimtbraunen Saum versehen. Kinn, Kehle und Vorderbrust sind hell zimtbraun gefärbt, an der Vorderbrust gelbweiß bis gelblichbeige. Auffallend ist der markante schwarze Schaftstreif. Während der Bauch gelblichrahmfarben gehalten ist, zeigen die hell zimtbraunen Flankenfedern einen markant abgesetzten, dunkel braungrauen Schaftstreif. Die beigen Unterschwanzdecken sind durch einen spitz auslaufenden, dunkel braungrauen Schaftstreif gekennzeichnet. Die Steuerfedern sind braun gefärbt und sind durch einen schmalen grünlichgelben Außenfahnensaum und beigen Spitzen- und Innenfahnensaum gekennzeichnet. Während die dunkelbraunen Handschwingen einen schmalen grünlichgelben Außenfahnen- und zimtbraunen Spitzensaum aufweisen, sind die Armschwingen in der Hälfte mit rostbraunem Außenfahnen- und Spitzensaum mit grünlichgelbem Anflug versehen. Die dunkelbraunen Handdecken weisen einen grünlichzimtbraunen Außenfahnensaum auf. Die großen und mittleren Armdecken sind dunkelbraun gefärbt und zeigen einen markant abgesetzten rostigzimtbraunen Außenfahnen- und Spitzensaum. Die Deckfedern der Flügelunterseite sind bräunlichgrau. Der Schnabel ist horngrau oder hornbraun; die Schnabelwülste rahmgelb.

Während die Jugendmauser in Mitteleuropa eine Teilmauser darstellt, ist sie auf der Iberischen Halbinsel umfassender, jedoch keine Vollmauser. In der Schweiz geht die Jugendmauser von Mitte Juli bis über Ende Oktober hinaus.

Der Flug des Girlitzes ist auffallend wellenförmig und entspricht dem typischen Flugbild der Finken.

Stimme und Gesang

Gesang, aufgenommen bei Ystad (Schweden)

Der Name „Girlitz“ leitet vom zwei- bis dreisilbigen Stimmfühlungsruf des Vogels[2] ab, der aus hohen lauten Trillern besteht. Er klingt wie „tirrilillit“ oder „zirrirrilit“. Der Kontaktaufnahme oder dem Locken dienen Klänge wie „tschizick“, „tschit-tschittschit“. Um Artgenossen zu warnen, gibt der Girlitz ein einzeln oder mehrmals wiederholtes, etwas gequetschtes „nätsch“ oder nasales „wäji“ von sich. Diese Rufe werden gegebenenfalls zwischen Gesangsstrophen eingeschoben.

Der Bettelruf der flüggen Jungvögel setzt sich aus einem zweisilbigen hohen „prrrp“ oder „zii“, „ziiz“ und „ziz“ (einzeln oder gereiht) zusammen. Bei Erregung klingt er eher wie „ziiz-ziiz, ziz-ziz-zii“.

Der klirrend-sirrende Vollgesang[3] setzt sich aus einer dichten und sehr schnellen Folge kurzer, hoher Laute zusammen, die diesem Vogel die Bezeichnungen „Glasschneider“ und „Hirngrill“ eingetragen haben. Die Tonhöhe liegt hauptsächlich zwischen fünf und neun Kilohertz. Das Gesangsrepertoire umfasst über 50 komplexe Silben, die in einem sehr schnellen Tempo und einer sehr stereotypen Reihenfolge eigene Lieder bilden. Starke Variationen finden sich im Übergang von einer Tour (zusammenhängenden Abfolge von Silben, also (Teil-)Strophe) in eine andere (Modulation). Das Gesangsrepertoire ist unter den Stieglitzartigen (Carduelinae) einzigartig.[1] Zudem umfasst es eine variable Menge an Silben, die auch im Gesang anderer Vögel verwendet werden. Es konnte bewiesen werden, dass die Komposition des Repertoires geographisch variiert.[1]

Der Gesang ist in Zyklen strukturiert (Periodizität), die keine feste zeitliche Struktur aufweisen und jederzeit abrupt gestoppt werden können. In einem wiederkehrenden Intervall können an einer begrenzten Anzahl von Stellen neue Elemente integriert werden. Die Strukturierung in Phrasen (Phrase: selbständiger Abschluss eines Musikstücks) ist jedoch wenig ausgeprägt. In den Strophen finden sich sowohl Triller-Touren, die sich aus kurzen Trillern oder schwirrenden „rirr“-, „sirr“-, „sis“-, „sii“-Klängen und „zirr“-, „lirr-“, „lil“- und „lit“-Lauten zusammensetzen, als auch schnelle, wiederholungsfreie Touren mit steilflankigen Elementen (dichte, sehr schnelle Silbenabfolge kurzer, hoher Laute). Letztere stellen im Sonagramm den wichtigsten Teil des Liedes dar. Beide Gesangselemente weisen Unterschiede in Bezug auf den durchschnittlichen Gebrauch von interelementaren Intervallen (Übergang von einer Tour in eine andere) auf. Zudem differenzieren sie wahrscheinlich auch in Bezug auf die Atembewegungen.[1] Die Strophendauer schwankt in der Regel erheblich. Dabei verwendet der Girlitz oft kurze Strophen, insbesondere zu Beginn des Gesangs. Während beim Balz- und Reviergesang zwischen die Strophen manchmal eine klangvollere perlende Tour eingeschoben wird, dominieren insbesondere den Kontergesang fast direkt hintereinander gesetzte Strophen, die in der Regel durch ein „zirrirrilit“ voneinander abgetrennt werden.

Der Girlitz trägt die Strophen mit offenem Schnabel und leicht angehobenem Schwanz entweder von einer Singwarte aus oder im Singflug vor. Während des Singflugs bebt er am ganzen Körper und wendet den Kopf immer wieder von einer Seite zur anderen. Oft singt er im Flug von einer Warte zur anderen weiter, häufig macht er auch im Ausdrucksflug langsame und weit ausholende Flügelschläge und wirft sich nach rechts und links.

In der Regel beginnt der Reviergesang in Mitteleuropa im Februar, besonders aber in der zweiten Märzhälfte. Von Anfang Juli bis Anfang August verringert sich die Zahl der singenden Vögel zunehmend, auch wenn einzelne Exemplare bis Ende Juli den Vollgesang vortragen und Singflüge zeigen. Von Ende August bis in den Januar hinein lässt der Girlitz vereinzelt den rauen, kratzigen Herbst- und Wintergesang hören, der dem Jugendgesang entspricht. Sowohl im Winterquartier als auch im April im Brutgebiet steigert er sich bisweilen zum Chorgesang. Auf der Rast während des Heimzuges ertönt auch häufig Gesang.

Verbreitung

 src=
Verbreitungsgebiet von Serinus serinus:
  • Brutgebiete
  • Ganzjähriges Vorkommen
  • Überwinterungsgebiete
  • Der Girlitz ist in Nordafrika und Kontinentaleuropa sowie in Kleinasien verbreitet. Das ursprüngliche Verbreitungsgebiet liegt im Mittelmeerraum und reicht von Nordafrika bis nach Südeuropa. Im 19. und 20. Jahrhundert begann der Girlitz sein Verbreitungsgebiet nach Mittel- und Westeuropa zu erweitern und den Nahen Osten zu besiedeln. Auch im Baltikum ist der Girlitz zu finden. Im Osten ist er in Belarus, der Ukraine und bis an die Küste des Schwarzen Meeres verbreitet. Im Süden besiedelt er die Balearen, die Kanarischen Inseln, die Inseln der Ägäis, Zypern, aber auch den Norden Marokkos, Tunesiens und Algeriens sowie Ägyptens.

    Wanderungen

    Girlitze sind in Südeuropa und Nordafrika Standvögel. In Mitteleuropa und in Kleinasien sind sie Teilzieher und in Teilen Dänemarks und Südschwedens Zugvögel. Die von November bis Februar genutzten Winterquartiere liegen in West- und Südeuropa, in Nordafrika sowie im Nahen Osten.

    Arealausweitung

    Der Girlitz weitete sein Verbreitungsgebiet vor allem im 20. Jahrhundert wesentlich nach Norden und Nordosten aus. Die Ausbreitung, insbesondere in Großbritannien, wird jedoch widersprüchlich beschrieben. Während die Schweden[4] davon ausgehen, dass der Girlitz in den 1940er bis 1950er Jahren von südlichen Gebieten der Ostsee- und der Kanalküste Teile Dänemarks und Südschweden erreichte, legen die Briten[5] den Beginn der Expansion Großbritanniens und Südskandinaviens in die 1970er Jahre.

    Nach Brown[6] wurde bereits 1852 der erste Girlitz in Großbritannien gesichtet, jedoch erst im Jahre 1967 in Dorset das erste Brutpaar beobachtet. Seitdem erscheinen einer Quelle[7] zufolge jährlich etwa 60 Vögel, meist im Frühjahr, und weniger Exemplare im Herbst. Einer anderen Quelle[4] zufolge wurden bisher nur zwei nachgewiesene Brutpaare festgestellt, obwohl mehrere auf den Britischen Inseln vermutet werden. Dem widerspricht eine weitere Quelle,[5] nach der auf Jersey 20 Paare gezählt und in Devon einige Paare gesichtet wurden. Die erwartete Kolonisation fand bisher jedoch nicht statt. In den letzten Jahren wurden lediglich einige singende Männchen, aber kein weiterer Beweis für das Brüten gefunden. Schließlich ermittelt eine Quelle[8] für den Zeitraum von 1958 bis 2003 genau 368 Vögel in Großbritannien.

    Lebensraum

    Der Lebensraum in Mitteleuropa reicht von der Meeresküste bis in 2000 m Höhe. Die bevorzugten Habitate des Girlitzes sind offene Landschaften in flachen Regionen oder Hanglagen. Dort bieten Bäume und Büsche, die von Krautflächen umgeben sind, Versteckmöglichkeiten, hohe Singwarten und eine ausreichende Nahrungsgrundlage. Er besiedelt aber auch Moore, Berglandschaften, Büsche und Dickichte an Flüssen und Bächen, die Randlagen verschiedenster Waldgesellschaften und das Innere lichter Wälder.

    Der Girlitz besiedelt in Mitteleuropa als Kulturfolger kleinräumig und abwechslungsreich bewirtschaftete Siedlungsräume. Er weist die größten Siedlungsdichten in Großstadtvororten und mehr ländlichen Siedlungen mit Gärten, Alleen, Parks, Friedhöfen, Baumschulen, Olivenhainen, traditionellen Weinbaugebieten und Obstgärten auf, solange diese nicht überwiegend aus Niedrigstammkulturen bestehen. Auch Eisenbahnanlagen und Industriegelände mit Lagerflächen können als Bruthabitate dienen. Seltener ist die Art in Dörfern mit rein ländlichem Charakter oder in der Nähe von Einzelhöfen zu finden. Randferne Waldzonen werden in der Regel ebenso gemieden wie Großstadtzentren und geschlossene Waldgebiete. Überwinterer besiedeln überwiegend Ruderalfluren mit Beifuß und anderen samentragenden Stauden und Kräutern. Sie sind aber auch auf Schutt-, Bau- und Trümmerplätzen sowie an Kläranlagen und Bahndämmen zu finden, wenn Bäume in der Nähe sind.

    In Spanien ist der Girlitz bis in 2500 m Höhe und den Pyrenäen bis in 2080 m Höhe verbreitet. Er bevorzugt dort Wälder und baumreiche Landschaften. Er besiedelt dort vor allem Auen- und Steineichenwälder, aber auch Eschenbestände und Orangenhaine. Bis zur oberen Baumgrenze dienen ihm Wälder als Habitate. Auf dem Balkan ist der Girlitz nur im (Pirin-)Gebirge bis 2500 m Höhe zu finden. Im Süden der Halbinsel und in Kleinasien besiedelt er ausschließlich Gebirgsnadelwälder. In Griechenland sind dies hauptsächlich Tannenwälder, in Anatolien auch Wälder der Kalabrischen Kiefer und der Libanon-Zeder. Außerhalb der Brutzeit zieht der Girlitz vor allem Krautflächen und Ruderalfluren vor.

    Im Hohen Atlas stellen auch die höher gelegenen Weidegebiete und Ginster- und Wacholder-Heiden geeignete Lebensräume dar.

    Ernährung

     src=
    Brutpaar beim gemeinsamen Fressen von Vogelfutter

    Der Girlitz sucht seine Nahrung normalerweise ganzjährig auf dem Boden und manchmal auf Stauden oder in Birken. Er ernährt sich hauptsächlich von Knospen und Samen, vor allem im Sommer auch von kleinen Insekten. Der Girlitz frisst bevorzugt Wiesen-Löwenzahn, Vogelmiere, Vogel-Knöterich und Hirtentäschelkraut. Seine Nahrung besteht ferner aus folgenden Wildkräutern: Beifuß, Echtes Mädesüß, Wiesen-Sauerampfer, Acker-Gänsedistel, Weißer Gänsefuß und Gewöhnliches Knäuelgras. Er frisst auch Birken-, Erlen-, Ulmen- sowie Sonnenblumensamen. Außerdem ernährt er sich von Blüten, Blättern und Blattläusen.

    Fortpflanzung

    Der Girlitz führt eine monogame Brutehe. Die Brutzeit dauert in Mitteleuropa von Mitte März bis Mitte Mai. Es gibt Hinweise darauf, dass Überwinterer ihre Reviere früher beziehen als Heimzieher.

    Balz und Paarung

    Das Männchen leitet die Balz ein. Dazu sitzt es meist in einer zwei bis vier Meter hohen Astgabel in einem Busch oder Baum. Dabei verstärkt es den Gesang und lässt die Flügel hängen, während es sich um die eigene Achse dreht. Sobald es mit seinem Gesang ein Weibchen angelockt hat, sträubt es die Kehlfedern, lässt die Flügel hängen und breitet die Schwanzfedern aus, wobei es fortwährend seinen Körper nach links und rechts dreht. Dann erhebt es sich unerwartet und fliegt singend in die Höhe. Dabei flattert es mit langsam schlagenden Flügeln in größeren Kreisen um seinen Standbaum oder von einer Singwarte zur nächsten. Ist es dort gelandet, wird das Balzritual fortgesetzt, das das Weibchen zum Nestbau anregen soll. Während des Werbens lässt das Weibchen häufig seinen trillernden Lockruf hören und schlägt mit den Flügeln. Es ist ständig in Bewegung und fordert meistens zur Paarung auf.

    Nestbau und Brut

     src=
    Gelege, Sammlung Museum Wiesbaden

    Nachdem das Weibchen in Begleitung des Männchens mögliche Nistplätze geprüft hat, beginnt es den Nestbau. Dabei bevorzugt der Girlitz gut versteckte Orte in Verbindung mit einem guten Ausblick. In Mittelgebirgen ist auch der Schutz gegen die Hauptwindrichtung von Bedeutung. Oft wählt der Girlitz einen Nistplatz in Nadelbäumen oder dichten Bäumen und Büschen aus. Aber auch Halt und Deckung versprechende Äste und Astgabeln von Laubbäumen werden genutzt. In Mittel- und Westeuropa nisten die meisten Girlitze in Lebensbäumen (Thuja spp.), weniger Exemplare in Buchsbäumen (Buxus), im Wacholder (Juniperus) oder in Ahornen (Acer spp.).[9][10] Das kleine napfförmige Nest wird vom Weibchen aus feinen Reisern, kleinen Wurzeln, dürren Halmen, Blattrippen, Blütenrispen von Gräsern, Blütenköpfchen von Kräutern, grünem Moos, Pflanzenfasern, Samenhaaren, Tier- und/oder Pflanzenwolle gebaut. Es werden weiterhin Spinnweben, Wollfäden, Schnüre, Papierschnipsel und Stoffreste genutzt. Die Nestmulde wird mit feinen Wurzeln und/oder Halmen und Grannenhaaren, Fasern, Wollhaaren, Federn, Watte, Wollfäden gepolstert. Je nach Angebot können die Materialien variieren. Der Nestbau beginnt in der Regel Mitte April und dauert etwa drei bis sechs Tage. Während der Brutzeit bewacht das Männchen das Weibchen und den Brutbaum oder -busch gegen Artgenossen.

    Sobald das Weibchen das Nest fertig gestellt hat, legt es das erste Ei und etwa jeden Tag ein neues. Girlitze brüten erst, wenn das Gelege mit drei bis fünf Eiern vollständig ist. Die Eier haben eine grünliche oder bläuliche Grundfarbe und sind braunrot und hellviolett gefleckt. Ihre Größe liegt zwischen 14,4 × 11,0 mm² und 17,6 × 12,5 mm².[11][12] Die Weibchen sind in Europa von April bis August, in Afrika von Februar bis Mai in Brutstimmung. Dementsprechend brüten sie ein bis zweimal im Jahr. Charakteristisch ist ein enger Paarzusammenhalt. Das Weibchen brütet allein und wird nicht vom Männchen abgelöst. Es verlässt das Nest kurz am Morgen und am Abend, um Kot abzusetzen und zu trinken. Die restliche Zeit versorgt das Männchen das Weibchen mit Nahrung aus dem Kropf. Die Weibchen sitzen normalerweise sehr fest und ausdauernd auf den Eiern. Die Brutzeit dauert etwa zwölf bis vierzehn Tage.

    Der Bruterfolg in Mitteleuropa liegt ohne Berücksichtigung der Totalverluste bei etwa 70,5 Prozent. Dabei liegt der Anteil der geschlüpften Jungvögel bei 90,3 Prozent. Im Vergleich dazu sind in Polen nur 42,2 Prozent der Bruten erfolgreich.[11] Die hohe Erfolgsrate der Bruten kann durch die geringe Größe des Nestes, das allein schon guten Sichtschutz gewährt, erklärt werden. Häufige Verlustursachen stellen die Predation durch Rabenvögel und Katzen, Ameisenbefall sowie starke Winde dar. Dauerregen kann zum Tod nicht mehr gehuderter, älterer Nestlinge führen. Der Anteil der Predation nimmt im Laufe der Brutperiode zu, dennoch ist der geringe Bruterfolg gegen Ende der Saison vor allem auf hitze- und trockenheitsbedingte Verluste zurückzuführen. Die häufigsten Nesträuber stellen die Hausratte (Rattus rattus), Rabenvögel und die Eidechsennatter (Malpolen monspessulanus) dar. Im Vergleich zu Mitteleuropa zeigt sich in den südeuropäischen Orangenhainen im Laufe der Brutsaison eine stärkere Abnahme der Gelegegröße. Im Sommer verschlechtern sich die Umweltbedingungen derart, dass sich nur bisher erfolglos brütende Paare an weiteren Brutversuchen beteiligen.[11]

    Entwicklung der Jungen

    Das Schlüpfen der Brut kann sich über einen Zeitraum von bis zu drei Tagen erstrecken. Am Schlupftag leben die Jungen vom Dottersack. Zur Inspektion des Nestes unterbricht das Weibchen das Hudern regelmäßig. Beide Partner füttern die Nestlinge ein- bis zweimal pro Tag mit aus dem Kropf hervorgewürgter Nahrung. In dieser Phase benötigen die Jungvögel zusätzlich tierisches Eiweiß, so dass sie auch mit kleinen Insekten, Käfern, Raupen und Blattläusen versorgt werden. Zudem bekommen sie viele Blätter und Knospen zu fressen. Die Augen der Nestlinge öffnen sich am vierten Tag schlitzförmig, die Ohren ab dem fünften Tag. Größere Nestlinge betteln laut und ausdauernd. Nach etwa einer Woche suchen die Jungen den Nestrand, stemmen sich daran hoch und koten über den Rand. Nach dem 14. Lebenstag regt sich der Fluchttrieb, so dass die Jungen bei Störungen aus dem Nest springen können. Sie haben abgesehen von einem Stummelschwanz und Flaumendaunen am Kopf ein vollständiges Federkleid. Über den 16. bis 17. Tag fliegen die Jungen aus und verteilen sich in der Umgebung des Nestbaumes. Sie werden aber bis zum 23. Tag noch von ihren Eltern gefüttert. Oft versorgt das Männchen die Jungen allein und bringt ihnen bei, auf Nahrungssuche zu gehen und selbstständig zu fressen. Währenddessen beginnt das Weibchen mit der zweiten Brut.

    Nach zwei bis drei Monaten haben die flüggen, das heißt selbstständigen Jungvögel die Jugendmauser, in der nur das Kleingefieder ohne Flügel- und Schwanzfedern ausgetauscht wird, abgeschlossen und sind zum Ausgang des ersten Lebensjahres geschlechtsreif. Gefahr droht ihnen von Katzen, Greifvögeln und Mardern. Freilebende Vögel werden maximal acht bis neun Jahre alt.

    Nachdem alle Altvögel die Mauser im Spätsommer nach sechs bis acht Wochen abgeschlossen haben, schließen sich mitteleuropäische Girlitze in größeren Schwärmen zusammen und ziehen im Oktober nach Südeuropa. Im März kehren sie zurück.

    Verhalten

    Girlitze sind tagaktiv. Sie verlassen ihren Schlafast mit Tagesbeginn, mit Sonnenuntergang suchen sie ihn wieder auf. In den frühen Morgenstunden ist die Nahrungssuche am intensivsten. Der Girlitz kann sogar im Hochsommer am frühen Nachmittag intensiv singen. Die Aktivitätsphase wird häufig durch Ruhe- und Putzphasen unterbrochen. Häufig geht der Girlitz zum Trinken und Baden an Wasserstellen. Bei den südeuropäischen Vögeln beginnt im Winter die Aktivitätsphase deutlich später und endet früher.

    Sozialverhalten

    Girlitze kommunizieren über Rufe und auch Gesang. Sie sind sehr friedliche und verträgliche Vögel. Sehen sie Fressfeinde, fliegen sie in den Schutz von Büschen und Bäumen und stoßen einen Warnruf aus. Verpaarte Vögel suchen die Nahrung gemeinsam, das Männchen manchmal allein. Bei Streitigkeiten, vor allem um begehrtes Futter, Sitzplätze oder Nistmaterial, beschränken sich die Rivalen auf gegenseitiges Drohen, wonach der Unterlegene aufgibt. Reicht das Abspreizen der Flügel nicht aus, hacken sie aggressiv mit den Schnäbeln und jagen sich manchmal. Ergibt sich einer der Rivalen, streckt er seinen Körper und legt sein Gefieder eng an. Auch wenn ein Girlitz stark erschreckt wird, zeigt er dieses Demutsverhalten. Vor allem zur Paarungszeit kommt es zu Schnabelgefechten und Verfolgungsjagden.

    Wenn sich Girlitze große Zuneigung bekunden wollen, schnäbeln sie miteinander. Putzen sie sich auch noch gegenseitig, bekunden sie damit ihre Sympathie füreinander. Sie bieten ihrem Partner zur Pflege häufig Körperpartien an, die sie beim Putzen mit dem Schnabel nicht erreichen. Als Aufforderung zum Putzen streckt einer dem anderen also Nacken, Kopf oder Kehle entgegen. Der Partner zieht nun an der dargebotenen Stelle eine Feder nach der anderen durch den Schnabel. Berührt er aber einmal andere Körperstellen, wird der Geputzte sogleich unruhig, pickt nach ihm oder fliegt fort.

    Der Girlitz hat eine ausgeprägte Körpersprache entwickelt, die teilweise mit der Körperpflege verwechselt werden kann. So kann das Abspreizen der Flügel zum Einen der Drohung seinen Artgenossen gegenüber dienen, um Nahrung, das Revier oder ein Weibchen für sich zu beanspruchen, aber zum Anderen auch nur ein Strecken sein, um sich abzukühlen. Ein aufgesperrter Schnabel dient entweder genauso der Drohung oder ist ein Mittel zur Abkühlung (Hecheln). Auch das Wetzen des Schnabels an einem Ast kann einerseits der Beschwichtigung aggressiver Artgenossen dienen, andererseits aber auch lediglich der Reinigung desselben dienen. Hält er seinen Kopf schief, fordert er seinen Partner zum Kraulen auf oder beobachtet seine Umgebung mit einem Auge.

    Territorialverhalten

    Zur Brutzeit verhält sich der Girlitz territorial. In seinem Territorium singt das Männchen gerne auf erhöhten Singwarten mit uneingeschränkter Sicht über das Revier, so dass er bei Gesang und Balzflug von Weibchen und Rivalen gesehen wird. Je nach Habitat enden Auseinandersetzungen zwischen benachbarten Männchen im Laufe von Stunden oder Tagen. Während anfangs Singflüge noch in Verfolgungsjagden enden können, beschränken sich Reviernachbarn später auf den Kontergesang. Im Herbst entstehen Schlafgemeinschaften von bis zu 150 Exemplaren, die im Winter auch mit Schwärmen von Bluthänfling, Stieglitz und Grünling vermischt sein können.

    Die Siedlungsdichte des Girlitzes variiert selbst bei flächendeckender Verbreitung sehr stark und hängt wegen des dicht gedrängten Vorkommens in günstigen Habitaten von der Wahl und Größe der Kartierungsflächen ab. In bevorzugten Habitaten liegen die Mittelpunkte benachbarter Reviere durchschnittlich etwa 80 m auseinander; benachbarte Nester sind durchschnittlich etwa 25 bis 75 m voneinander entfernt. Singflüge können über Strecken bis zu 500 m führen.[11] Die durchschnittliche Siedlungsdichte liegt je nach Habitat zwischen 2 und 14 Brutpaaren auf 10 Hektar.[11][13][14] Die Reviergrößen sind demzufolge ungefähr zwischen 0,7 Hektar und 5 Hektar anzunehmen. Während auf mitteleuropäischen Friedhöfen durchschnittlich 2 Brutpaare auf 10 Hektar registriert werden,[11] leben auf polnischen Friedhöfen und in Stadtparks im Durchschnitt 5 bis 8 Brutpaare auf 10 Hektar.[11][14] Während in Stadtgebieten, die gewöhnlich eine sehr ungleiche Verteilung mit lokalen Konzentrationen von bis zu 5 Brutpaaren pro Hektar aufweisen, die Siedlungsdichte großflächig kaum 2 Brutpaare auf 10 Hektar übersteigt,[11][13] liegt sie in ländlichen Gegenden bei bis zu 2,5 Brutpaaren auf 10 Hektar. Im Zerr-Eichen-Mischwald leben durchschnittlich 13,7 Brutpaare auf 10 Hektar.[11]

    Systematik

    Externe Systematik

    Durch DNA-Untersuchungen des mitochondrialen Cytochrom b[15][16] wurde festgestellt, dass die Gattung Serinus nah mit der Gattung Carduelis verwandt ist. Weitere phylogenetische Untersuchungen[17] mitochondrialen Cytochrom b an 20 Arten der Gattung Serinus bezogen die molekulare Uhr mit in ihre Analyse ein. Die DNA-Dendrogramme weisen darauf hin, dass die Gattung Serinus vor neun Millionen Jahren im Miozän erstmals aufgetreten ist. Die Herausbildung der Unterarten begann demnach vor zwei Millionen Jahren im Pleistozän. Im Durchschnitt beträgt die Divergenz in der DNA des Zellkerns zwischen den verschiedenen Serinus-Arten etwa vier Prozent. Dieser Wert legt eine im Vergleich zu anderen Singvögel-Gattungen bemerkenswert zügige Ausbreitung der Arten nahe. Im Rückschluss auf phylogenetische Dendrogramme der meisten Carduelis- und Serinus-Arten[18] zeigt sich, dass die Ausbreitungsradien beider Gattungen im Entwicklungszeitraum verschränkt sind und auch nicht monophyletisch sind. Die ersten Serinus-Arten traten etwa eine halbe Million Jahre nach den Carduelis-Arten auf.

    Diese Untersuchungen im Zusammenhang mit geographischen und phänotypischen Datensätzen der Gattung Serinus weisen auf fünf Gruppen hin:

    1. mediterrane Girlitze, ohne die isoliert lebenden Arten Zitronengirlitz (Serinus citrinella) und korsischer Zitronengirlitz (Serinus corsicanus), die der Gattung Carduelis zugeordnet werden;
    2. asiatisch-afrikanische mittelgroße Girlitze, enthält die Arten Alariogirlitz (Serinus alario), Gelbscheitelgirlitz (Serinus canicollis) und Rotstirngirlitz (Serinus pusillus);
    3. kleine afrikanische Girlitze;
    4. große afrikanische Girlitze;
    5. ausgestorbene Girlitze.

    Die nächste Verwandtschaft des Girlitzes (Serinus serinus) sieht demnach folgendermaßen aus:[17][19]

    Serinus

    Serinus serinus



    Serinus canaria


    Serinus canaria forma domestica






    Serinus canicollis


    Serinus alario




    Serinus pusillus


    Serinus syriacus





    Die Abtrennung des Girlitzes vom Kanarengirlitz (Serinus canaria) erfolgte vor 3,5 bis 4,3 Millionen Jahren.[17] Die Hybride zwischen beiden Vögeln erweisen sich als unbegrenzt fruchtbar miteinander.[20] Weitere nahe Verwandte sind der Gelbscheitelgirlitz (Serinus canicollis), Rotstirngirlitz (Serinus pusillus) und der Alariogirlitz (Serinus alario).

    Aktuelle Untersuchungen[21] des mitochondrialen Cytochrome b der Gattung Serinus sensu lato (inkluse der putativen Gattungen Alario, Pseudochloroptila, Serinops, Ochrospiza, Dendrospiza und Crithagra) stellen zwei Gruppen fest:

    1. Palearktische und afrotropische Taxa, enthält Serinus serinus, Serinus canaria, Alario alario (früher: Serinus alario) und den Serinus canicollis-Komplex (S. c. canicollis, S. c. thompsonae, S. c. flavivertex)
    2. Endemische afrotropische Taxa Pseudochloroptila, Serinops, Ochrospiza, Poliospiza, Dendrospiza und Crithagra spp.

    Beide Gruppen werden durch Carduelis-Taxa voneinander getrennt, so dass Serinus sensu lato als paraphylitisch angesehen wird und heute mehrheitlich als zwei Gattungen (Serinus und Crithagra) angegeben wird.

    Interne Systematik

    Für den Girlitz werden nach ITIS[22] keine Unterarten beschrieben. Andere Quellen[23] gehen jedoch von zwei Unterarten aus:

    • Serinus serinus serinus ist die Nominatform.
    • Serinus serinus flaviserinus wird gewöhnlich als invalid betrachtet.[24]

    Bestand und Bestandsentwicklung

    Das weltweite Verbreitungsgebiet des Girlitzes wird auf 4.510.000 km² geschätzt. Der große weltweite Bestand umfasst etwa 30.000.000 bis 80.000.000 Individuen. Daher wird die Art als nicht gefährdet (LC)[25] eingestuft.

    Die europäische Brutpopulation macht mehr als 75 Prozent der weltweiten Verbreitung aus. Sie ist mit mehr als 8.300.000 Paaren sehr groß und nahm zwischen 1970 und 1990 zu. Obwohl es zwischen 1990 und 2000 Rückgänge in Frankreich und Malta gab, waren die Trends in anderen Ländern Europas stabil oder zunehmend, einschließlich der Schlüsselpopulation in Spanien. Da die Population im Ganzen stabil ist, wird der Girlitz konsequenterweise als sicher (Secure)[26] geführt.

    In Deutschland nimmt die Population im Westen zu und verhält sich im Osten konstant. Der ostdeutsche Bestand umfasst etwa ein Drittel bis ein Viertel aller deutschen Individuen, so dass der nach der geschätzten Gesamtpopulation gewichtete Trend für das ganze Land positiv ist. Nach der Neubesiedlung Deutschlands in den 1930er bis 1970er Jahren kam es seit Ende der 1970er Jahre besonders im Nordwesten teilweise wieder zu deutlichen Bestandsrückgängen.

    In Österreich nahm der Bestand seit 1998 um 80 Prozent ab. Die Vogelschutzorganisation BirdLife Österreich nennt die Bodenversiegelung an den Stadträndern, den übertriebenen Ordnungssinn in manchen Gärten und Grünanlagen – mit dem Drang zur sterilen Gestaltung – sowie den Verlust an Brachflächen als Gründe für den Rückgang.[27]

    Girlitz und Mensch

     src=
    Beringung eines Girlitzes

    Im Jahre 1766 gab Carl von Linné dem Vogel den lateinischen Namen Fringilla serinus. Von der Antike bis ins 15. Jahrhundert hinein war der Girlitz wegen seines Gesanges ein besonders beliebter Käfigvogel. Als in dieser Zeit der Import des Kanarengirlitzes einsetzte, sank jedoch die Nachfrage. Dennoch konnten die Kreuzungen beider Arten zu erschwinglichen Preisen an einen gehobeneren Kundenkreis verkauft werden. Auch heute wird der Girlitz noch als Ziervogel gehalten; doch diese Mischlinge stellen keine Zuchtziele mehr dar.

    Bevor Interesse beim Züchter geäußert wird, sollte die notwendige Weiterbildung durch geeignete Literatur vor der Anschaffung dieser Vögel erfolgen. Die Haltung entspricht weitgehend der des Kanarienvogels. Unterschiede zeigen sich in einer veränderten Nahrungszusammensetzung und einer erhöhten Anfälligkeit für Darmkrankheiten, die durch Kokzidien hervorgerufen werden. Die Vergesellschaftung mit Bluthänfling, Stieglitz, Grünling, Birken- und Erlenzeisig sowie Gimpel ist möglich, auch wenn die gleichzeitige Zusammenbringung von Gimpel und Stieglitz unbedingt vermieden werden sollte.

    Während in Deutschland Wildfänge nach dem § 20d BNatSchG illegal sind, darf der Girlitz auf Malta nach dem EG-Übereinkommen über die Erhaltung der europäischen wild lebenden Pflanzen und Tiere und ihrer natürlichen Lebensräume vom 19. September 1979, dem Malta 1994 beigetreten ist, vom 1. September bis zum 31. Januar legal gefangen werden. Tatsächlich wird diese Erlaubnis jedoch lediglich auf die Zeit vom 1. Oktober bis 10. April nach maltesischem Recht angewendet. Dabei werden unter anderem Girlitze durch Vogeljagd und Fallenstellen („trapping“) lebend gefangen,[28] um später in kleinen Käfigen privat gehalten oder auf Vogelmärkten in Valletta verkauft zu werden.

    Einzelnachweise

    1. a b c d P. G. Mota, G. C. Cardoso: Song organisation and patterns of variation in the serin (Serinus serinus). Acta ethologica, Volume 3, Number 2 / April 2001:141-150, Springer Berlin / Heidelberg, 2004, doi:10.1007/s102110000034.
    2. Klangbeispiel (WAV; 89 kB), Spektrogramm
    3. Klangbeispiel, Vogelwarte Sempach
    4. a b ArtDatabanken@1@2Vorlage:Toter Link/www.artdata.slu.se (Seite nicht mehr abrufbar, Suche in Webarchiven)  src= Info: Der Link wurde automatisch als defekt markiert. Bitte prüfe den Link gemäß Anleitung und entferne dann diesen Hinweis. , 30. Mai 2006
    5. a b Birdguides: Serin Serinus serinus#population (Memento vom 31. August 2006 im Internet Archive)
    6. A. Brown, British Birds 100: 214-243, 2007
    7. BTO Birdfacts:Serinus serinus (Linnaeus, 1766)
    8. Scarce Migrant Birds in Britain
    9. R. Srámek-Husek: Pfiíspûvky k sociologii a ochranû ptactva I. Ptactvo mûsta âáslavû [A contribution to an oecological study of birds in relation to bird protection. I. Birds of âáslav town]. Rozpravy II. tfiídy âeské akadémie 53, 17: 1–39, 1944
    10. R. Srámek-Husek, Z. Duben: Pfiíspûvky k sociologii a ochranû ptactva II. Ptactvo hfibitova a polních remízkÛ u âáslavû (A contribution to an oecological study of birds in relation to bird protection. II. Birds of a semmatory area and birds nesting in field-bushes in the vicinity of âáslav). Sylvia 8: 25–36, 1946
    11. a b c d e f g h i von Blotzheim 1997 – Handbuch der Vögel Mitteleuropas (HBV) Bd. 14/2: S. 462–501.
    12. The Birdhouse: Girlitz (Memento vom 6. März 2016 im Internet Archive)
    13. a b Durchschnitt aus acht Jahren Beobachtung: a) Steingrube von 8,3 Hektar: 1,375 Reviere, also 0,2 Brutpaare (BP)/ha; b) Vorstadt-Flächen von insgesamt 11,2 Hektar: 4,375 Reviere, also 0,4 BP/ha;
      Quelle: Thomas Sattler, Michael Tobler: Bestandsentwicklung und Strukturabhängigkeit von Brutvögeln in zwei Wohnquartieren der Stadt Solothurn. Der Ornithologische Beobachter 101: 177-192, 2004, Weblink@1@2Vorlage:Toter Link/www.conservation.unibe.ch (Seite nicht mehr abrufbar, Suche in Webarchiven)  src= Info: Der Link wurde automatisch als defekt markiert. Bitte prüfe den Link gemäß Anleitung und entferne dann diesen Hinweis.
    14. a b Auf drei Friedhöfen durchschnittlich 0,4 BP/ha; 7,96 % Dominanz (relative Abundanz);
      Quelle: Ludovít Kociani, Danka Némethová, Dana Melicherová, Adriana Matusková: Breeding bird communities in three cemeteries in the City of Bratislava (Slovakia). Folia Zool. 52(2): 177–188, 2003, Weblink (Memento vom 24. April 2006 im Internet Archive) (PDF; 91 kB)
    15. Antonio Arnaiz-Villena, J. Guillén, V. Ruiz-del-Valle, E. Lowy, J. Zamora, P. Varela, D. Stefani, L. M. Allende: Phylogeography of crossbills, bullfinches, grosbeaks, and rosefinches. Cellular and Molecular Life Sciences Vol. 58: 1159–1166, 2001, Weblink (PDF; 277 kB)
    16. Antonio Arnaiz-Villena: Tempo of evolution and phylogeography of canaries and goldfinches. Dept Immunology and Molecular Biology, H. 12 de Octubre, Universidad Complutense, Madrid, Spanien, 1999, Weblink (Memento vom 17. Dezember 2007 im Internet Archive)
    17. a b c Antonio Arnaiz-Villena, M. Álvarez-Tejado, V. Ruíz-del-Valle, C. García-de-la-Torre, P. Varela, M. J. Recio, S. Ferre, J. Martinez-Laso: Rapid Radiation of Canaries (Genus Serinus). Department of Immunology and Molecular Biology, Universidad Complutense, Madrid, Spanien, 1998, Weblink (PDF; 435 kB)
    18. A. Arnaiz-Villena, M. Álvarez-Tejado, V. Ruíz-del-Valle, C. García-de-la-Torre, P. Varela, M. J. Recio, S. Ferre, J. Martinez-Laso: Phylogeny and rapid northern and southern hemisphere speciation of Goldfinches during the Miocene and Pliocene epochs. Cell. Mol. Life Sci. 54:1031–1041, 1998
    19. D. Zuccon, R. Prŷs-Jones, P.Rasmussen und P. Ericson: The phylogenetic relationships and generis Limits of finches (Fringillidae). In: Molecular Phylogenetics and Evolution. Band 62, Nr. 2, Februar 2012, S. 581–596, doi:10.1016/j.ympev.2011.10.002 (nrm.se [PDF]).
    20. Alfred Kühn: Physiologie der Vererbung und Artumwandlung. Naturwissenschaften Vol. 23: 1-10, 1935
    21. P. G. Ryan, D. Wright, G. Oatley, J. Wakeling, C. Cohen, T. L. Nowell, R. C. K. Bowie, V. Ward, T. M. Crowe: Systematics of Serinus canaries and the status of Cape and Yellow-crowned Canaries inferred from mtDNA and morphology. Ostrich – Journal of African Ornithology Vol. 75: 288-294(7), 2004, Weblink (Memento vom 12. November 2007 im Internet Archive)
    22. ITIS Report: Serinus serinus (Linnaeus, 1766)
    23. Avibase Database: Girlitz (Serinus serinus) (Linnaeus, 1766)
    24. Avibase Database: Serinus serinus flaviserinus (Trischitta, 1939)
    25. Birdlife Factsheet: European Serin
    26. Birds in Europe: European Serin
    27. Vogel des Jahres 2021 | Birdlife Österreich. Abgerufen am 14. März 2021.
    28. euronatur: Zugvogeljagd (Memento vom 27. September 2007 im Internet Archive) (PDF; 1,2 MB)
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autoren und Herausgeber von Wikipedia
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia DE

    Girlitz: Brief Summary ( الألمانية )

    المقدمة من wikipedia DE
     src= Dieser Artikel behandelt die Tierart Girlitz, zur dazugehörigen Gattung siehe Girlitze.

    Der Girlitz (Serinus serinus) ist die kleinste europäische Art aus der Familie der Finken (Fringillidae) und ist nahe mit dem Kanarengirlitz verwandt. Sein etwas hektisch wirkender und klirrender Ruf „zr-r-rilitt“ hat dem Vogel den Namen gegeben. Die leicht stereotypen und mehrfach hintereinander wiederkehrenden, zyklischen Gesangsstrophen des Girlitzes sind unter den Stieglitzartigen (Carduelinae) ungewöhnlich. Der Girlitz besiedelt Nordafrika, Kontinentaleuropa und Kleinasien. Seine Nahrung setzt sich hauptsächlich aus Knospen und Samen zusammen. Die Art gilt derzeit als nicht gefährdet. BirdLife Österreich kürte den Girlitz zum Vogel des Jahres 2021.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autoren und Herausgeber von Wikipedia
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia DE

    Gulígða ( الفاروية )

    المقدمة من wikipedia emerging languages

    Gulígða (frøðiheiti - Serinus serinus)

    Sí eisini

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia authors and editors
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia emerging languages

    Gulígða: Brief Summary ( الفاروية )

    المقدمة من wikipedia emerging languages

    Gulígða (frøðiheiti - Serinus serinus)

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia authors and editors
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia emerging languages

    Serinus serinus ( الأوكيتانية (بعد 1500) )

    المقدمة من wikipedia emerging languages

    Serinus serinus es un ausèl largament espadit en Euròpa pròche del seresin de las Canàrias.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia authors and editors
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia emerging languages

    Timezmleft ( القبايلية )

    المقدمة من wikipedia emerging languages

    Timezmleft neɣ Ihiẓaw neɣ Tamuzbuzt (Assaɣ ussnan: Serinus serinus) d talmest n iylalen meẓẓiyen yeṭṭafaren tawacult n tbenferriwin. Timizrmleft d talmest yellan s waṭas deg Uruppa ula di tmurt n Iqbayliyen maca mači s tuget am Uruppa. Dɣa talmest-a d tin id yettilin i temzemleft tawraɣt

    Aglam

    Timezmleft d agmam meẓẓiyen yakk deg twacult n tbenferriwin (gar n telmas timezdiyin yakk) acku tiddi-ynes d tin yettawṭen ar 11,5 cm

    Sufel n wanect-a. Tafekka n wegṭiṭ-a d tin igan d tamezdayt (tamdewrant) d uqamum-is meẓẓiyen

    Awtem d win ilan aqerru d awraɣ. D yidmaren Malén ad tizzegzut yakk d timɣilt (tameccact ar iylalen). Imuyag-is d adalen (azegza am uzemmur). Azagur-is d wafriwen-is d izunɣiden malen ar tizzegzut

    Tawtemt d tin id s-yettemcabin acemma maca initen-is msullsen (qessiḥ-it) cwiya

    Taẓuni

    Tinigt

    Asčewčwe

    Asegdef (amyaraw)

    Ẓeṛ daɣen

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia authors and editors
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia emerging languages

    Timezmleft: Brief Summary ( القبايلية )

    المقدمة من wikipedia emerging languages

    Timezmleft neɣ Ihiẓaw neɣ Tamuzbuzt (Assaɣ ussnan: Serinus serinus) d talmest n iylalen meẓẓiyen yeṭṭafaren tawacult n tbenferriwin. Timizrmleft d talmest yellan s waṭas deg Uruppa ula di tmurt n Iqbayliyen maca mači s tuget am Uruppa. Dɣa talmest-a d tin id yettilin i temzemleft tawraɣt

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia authors and editors
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia emerging languages

    Обично жолтарче ( المقدونية )

    المقدمة من wikipedia emerging languages

    Обичното жолтарче (науч. Serinus serinus) е најмал член на европската фамилија ѕвингалки (Fringillidae). Се размножува низ јужна и централна Европа и северна Африка. Ја има и во Македонија. Јужните и птиците од крајбрежјето на Атлантикот се постојани жители, но оние од посеверните краишта се птици преселници што зимуваат понајуг.

    Опис

    Обичното жолтарче е слично на обичната зеленушка, но е малку помало и пожолтеникаво. Долго е 11-12 см. Има изразен полов диморфизам, мажјаците се разликуваат од женките. Горните делови им се жолтеникави, избраздени со потемни, сиви линии. Долните делови, исто така, се избраздени со вертикални шари, бело и жолтеникаво кај мажјаците, бело и сиво кај женките. Над опашката имаат поголема жолта дамка. Кај мажјаците жолтото е поизразено, тоа е еднобојно жолто на челото, грлото и градите, а малку прошарано на главата и тилот. Кај женките сите овие делови се многу прошарани со жолто и сиво и затоа изгледаат побледо. Преку зима, кај мажјаците жолтите делови се прошаруваат, па разликата меѓу половите се намалува. Младенчињата се како женките. Клунот на оваа птица е многу мал и краток, сив како и нозете.[2]

    Однесување

    Живеалиштето на обичното жолтарче се парковите и градините во урбаните средини,[3] како и отворениште шумски предели мешани со иглолисни дрвја. Претежно се храни со пупки и семиња, а во сезоната на парење со инсекти. Песната му е брзо чрчорење. Гнездото го прави во крошната на дрвото и несе 3-5 јајца. Вон сезоната на парење формира јата, понекогаш мешани со други видови. Многу се активни и впечатливи.

    Наводи

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Автори и уредници на Википедија
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia emerging languages

    Обично жолтарче: Brief Summary ( المقدونية )

    المقدمة من wikipedia emerging languages

    Обичното жолтарче (науч. Serinus serinus) е најмал член на европската фамилија ѕвингалки (Fringillidae). Се размножува низ јужна и централна Европа и северна Африка. Ја има и во Македонија. Јужните и птиците од крајбрежјето на Атлантикот се постојани жители, но оние од посеверните краишта се птици преселници што зимуваат понајуг.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Автори и уредници на Википедија
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia emerging languages

    European serin ( الإنجليزية )

    المقدمة من wikipedia EN

    The European serin, or simply the serin (Serinus serinus), is the smallest species of the family of finches (Fringillidae) and is closely related to the Atlantic canary. Its diet consists mainly of a combination of buds and seeds.

    Taxonomy

    The European serin was described by Carl Linnaeus in 1766 in the 12th edition of his Systema Naturae under the binomial name Fringilla serinus.[2][3] The Latin serinus comes from the French word serin for a canary. The French word may be a corruption of the Latin word citrinus meaning "lemon-coloured".[4]

    Description

    The European serin is a small short-tailed bird, 11–12 cm in length. The upper parts are dark-streaked greyish green, with a yellow rump. The yellow breast and white belly are also heavily streaked. The male has a brighter yellow face and breast, yellow wing bars and yellow tail sides. The song of this bird is a buzzing trill, very familiar in Mediterranean countries.

    It breeds across southern and central Europe and North Africa. Southern and Atlantic coast populations are largely resident, but the northern breeders migrate further south in Europe for the winter. Open woodland and cultivation, often with some conifers, is favoured for breeding. It builds its nest in a shrub or tree, laying 3–5 eggs. It forms flocks outside the breeding season, sometimes mixed with other finches.

    The food is mainly seeds, and, in the breeding season, insects. This small serin is an active and often conspicuous bird.

    Egg, collection of the Museum Wiesbaden, Germany

    References

    1. ^ BirdLife International (2018). "Serinus serinus". IUCN Red List of Threatened Species. 2018: e.T22720049A132136209. doi:10.2305/IUCN.UK.2018-2.RLTS.T22720049A132136209.en. Retrieved 12 November 2021.
    2. ^ Linnaeus, C. (1766). Systema Naturæ per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis, Volume 1 (in Latin). Vol. 1 (12th ed.). Holmiae:Laurentii Salvii. p. 320.
    3. ^ Paynter, Raymond A. Jnr., ed. (1968). Check-list of birds of the world, Volume 14. Vol. 14. Cambridge, Massachusetts: Museum of Comparative Zoology. p. 210.
    4. ^ Jobling, James A (2010). The Helm Dictionary of Scientific Bird Names. London: Christopher Helm. p. 354. ISBN 978-1-4081-2501-4.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia authors and editors
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia EN

    European serin: Brief Summary ( الإنجليزية )

    المقدمة من wikipedia EN

    The European serin, or simply the serin (Serinus serinus), is the smallest species of the family of finches (Fringillidae) and is closely related to the Atlantic canary. Its diet consists mainly of a combination of buds and seeds.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia authors and editors
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia EN

    Eŭropa kanario ( إسبرانتو )

    المقدمة من wikipedia EO

    La Eŭropa kanario, aŭ simple Serino, kiel plej tipa specio de la genro, (Serinus serinus) estas la plej malgranda eŭropa paserina birdo de la familio de Fringedoj kaj genro de Serinoj kiu enhavas la faman specion de la Kanario kaj aliajn similajn speciojn. Ĝi fakte estas tre proksime rilata al la Kanario.

    Aspekto

    Ĝi estas malgranda mallongvosta birdo, 11–12 cm longa. La supraj partoj estas malhelstriecaj grizecverdaj, kun tre rimarkinda flava pugo. La flava brusto kaj blankeca ventro estas ankaŭ tre striecaj ĉefe flanke. En kapo videblas flaveca superokula strio inter pli grizeca krono kaj grizeca vizaĝo, dum la mentono estas pli flava. La flugiloj estas verdegrizecaj. La masklo havas pli brilajn flavajn vizaĝon kaj bruston, du flavecajn flugilstriojn kaj flavajn vostobordojn. La kanto de tiu birdo estas virtuoza rapidega zumanta trilado, plej ofte elsendita el plej altaj arbopintoj, tre familia en la landoj ĉirkaŭ Mediteraneo. La masklo tion faras dumlonge sentime de proksimaj homoj.

    Simila specio kaj koincida en multaj landoj estas la Verda kardelo, sed tiu estas pli granda, havas pli malhelajn kronon kaj mentonon kaj pli grandan bekon, krom diferencan vostobildon.

    Disvastiĝo

    Ili reproduktiĝas tra suda kaj centra Eŭropo kaj norda Nordafriko. La populacioj sudaj kaj de marbordo de Atlantiko (Iberio, Italio, Balkanio, sudokcidenta duono de Francio, mediteraneaj marbordoj de Turkio kaj Mezoriento kaj el norda Maroko al nordokcidenta Libio) estas tre loĝantaj birdoj, sed la nordaj reproduktuloj (de nordorienta Francio al Baltio kaj Ukrainio aŭ eĉ al Belorusio) migras suden de Eŭropo (inklude regionojn de Kurdistano, Sinajo, malsupra nila valo kaj nordorienta Libio) por vintro. Tiu specio ne estas minacata kaj ties eŭropa populacio estas ĉirkaŭkalkulita inter 17.000.000 kaj 40.000.000 ekzempleroj.[1]

    La disvastiĝo de tiu specio okazis en la 19a kaj 20a jarcentoj al la nordorientaj landoj el kiuj ili migras. Same en Mezorienton.

    Kutimaro

    Ili preferas por reproduktiĝo malfermajn arbarojn kaj terkultivejojn, ofte kun iom da koniferoj. Ili konstruas sian neston en arbusto aŭ arbo; la ino demetas 3-5 ovojn. Ili formas arojn for de la reprodukta sezono, foje en miksitaj kunmanĝantaroj kun aliaj fringoj.

    Ties dieto konsistas ĉefe el kombino de burĝonoj kaj semoj, kaj, en la reprodukta sezono, insektoj. Tiu malgranda membroj de la grupo de serinoj estas aktiva kaj ofte videbla birdo.

    Taksonomio

    Tiu specio estis priskribita de Linneo en 1766 laŭ la nomo de Fringilla serinus.[2] Estas specio monotipa, tio estas, sen agnoskitaj subspecioj,[3][4] kvankam kelkaj fontoj mencias subspecion Serinus serinus flaviserinus.[2]

    Notoj

    1. iucn
    2. 2,0 2,1 http://avibase.bsc-eoc.org/species.jsp?lang=ES&id=C6FAA71A3A174E05&ts=1227360667422&sec=summary Ficha del verdecillo, konsultita la 22a de novembro de 2008, Avibase
    3. http://www.zoonomen.net/avtax/frame.html Birds of the World -- current valid scientific avian names. Konsultita la 15an de aŭgusto de 2009, Zoonomen, en angla.
    4. http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/Clements%20Checklist%206.3.2%20December%202008.xls/view Clement's Checklist 6.3. Konsultita la 15an de aŭgusto de 2009, Cornell Lab of Ornithology, en angla.

    Referencoj

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia EO

    Eŭropa kanario: Brief Summary ( إسبرانتو )

    المقدمة من wikipedia EO

    La Eŭropa kanario, aŭ simple Serino, kiel plej tipa specio de la genro, (Serinus serinus) estas la plej malgranda eŭropa paserina birdo de la familio de Fringedoj kaj genro de Serinoj kiu enhavas la faman specion de la Kanario kaj aliajn similajn speciojn. Ĝi fakte estas tre proksime rilata al la Kanario.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia EO

    Serinus serinus ( الإسبانية، القشتالية )

    المقدمة من wikipedia ES

    El verdecillo o serín verdecillo (Serinus serinus)[2]​ es una especie de ave paseriforme de la familia Fringillidae propia de Europa, norte de África y oeste de Asia. No está amenazada y su población europea se estima entre diecisiete y cuarenta millones de ejemplares.[1]

    Descripción

    Es el más pequeño de los fringílidos, mide unos 11-12 cm. Es un pariente cercano al canario. El plumaje es de colores parduscos mientras que el vientre es de un fuerte color amarillo, en especial en el macho (la especie presenta dimorfismo sexual).[3]

    Verdecillo Macho
    Verdecillo Macho

    Las plumas en el macho adulto son verdosas, con estrías más oscuras, en las zonas del dorso, las alas y la cola, así como por la parte interior de la cabeza y los laterales. Las de la frente presentan coloración amarillenta, al igual que las cejas y algo del cuello, como asimismo la garganta, el pecho y el obispillo, aunque en esta zona la tonalidad es más viva. Las hembras son un poco más pequeñas y el colorido de su plumaje no es tan brillante. Carecen, por ejemplo, de las tonalidades amarillas, y la espalda es pardusca, con el pecho y la zona central grisáceos.

    Sólo se muestran algo más reticentes a los acercamientos en épocas de celo. Entonces puede ser belicoso en extremo, en las luchas con individuos de su misma familia disputando las hembras.

    Canto

    Su canto es un chirrido, muy rápido y largo, sobre todo en la temporada del celo.

    Vuelo

    Su vuelo es rápido, con un rápido batir de alas que describe una trayectoria de vuelo ondulada; durante el período nupcial, el vuelo es, sin embargo, más pausado y lento.[4]

    Taxonomía

    Fue descrito por Linneo en 1766 bajo el nombre de Fringilla serinus.[5]​ Es una especie monotípica, es decir, sin subespecies descritas,[6][7]​ aunque algunas fuentes mencionan una subespecie Serinus serinus flaviserinus.[5]

    Distribución

    El verdecillo reside en la mayor parte de Europa, siendo una especie residente en la cuenca Mediterránea, mientras que en el norte habita únicamente en época de cría. Aunque su área de distribución se origina o da comienzo en el Mediterráneo, el verdecillo se ha extendido desde el norte de África hasta el sur de Europa, e incluso por Europa continental y Asia Menor. Fue en los siglos XIX y XX, cuando el verdecillo comenzó a ampliar su área de distribución por Europa Central y Occidental, iniciando también la colonización de Oriente Medio. Hoy día puede encontrarse en los países bálticos, y en Oriente, se localiza en Bielorrusia y Ucrania, extendiendo su distribución de forma general hacia la costa del Mar Negro. Su expansión hacia el sur dio lugar a la instalación de esta especie en las Islas Baleares, las Islas Canarias, las islas del Egeo, Chipre, así como en el norte de Marruecos, Túnez, Argelia y Egipto.

    Hábitat

    Se aposenta igualmente en un bosque que en un jardín; en un huerto que en un árbol. Convive bien con animales de gran tamaño en comparación con el suyo, siempre que no demuestren una agresividad manifiesta. Se le ve algunas veces mezclado con las bandadas de jilgueros y también con pardillos, etcétera.

    Suele encontrarse en parques y jardines, huertos de frutales, zonas cultivadas con arbolado disperso, linderos forestales, sotos ribereños, etc.[4]

    Comportamiento

     src=
    Ejemplar joven.

    Alimentación

    Su dieta es básicamente granívora, alimentándose de todo tipo de semillas y frutos de plantas anuales, árboles y arbustos, etc.; no obstante, ocasionalmente también captura invertebrados, sobre todo durante la ceba de los pollos.

    Reproducción

    Celo y apareamiento

    El celo comienza en enero o febrero y se prolonga hasta junio. Se puede ver su vuelo amoroso o de cortejo, que es muy parecido al de las mariposas con giros rápidos y recortes.

    El periodo prenupcial tiene lugar entre los meses de marzo y abril, y el posnupcial se produce entre octubre y noviembre.

    Nidificación, eclosión y cría

    Hace su nido con casi cualquier cosa de pequeño tamaño. En él se ha llegado a encontrar desde pelo humano, hasta las hilachas de una escoba. Suelen hacer su nido con hierbas, telas de araña y líquenes en una fina horquilla de las ramas de un árbol o arbusto.[4]

    La hembra pone y cuida esmeradamente cuatro o cinco huevos. No salen del nido, ni siquiera ante la proximidad de un peligro. A los trece días nacen los polluelos.

    Cría de abril a junio.

    Referencias

    1. a b BirdLife International (2012). «Serinus serinus». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2013.2 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 16 de mayo de 2014.
    2. De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J (2010). «Nombres en castellano de las aves del mundo recomendados por la Sociedad Española de Ornitología (Decimoquinta parte: Orden Passeriformes, Familias Ploceidae a Parulidae)». Ardeola. Handbook of the Birds of the World (Madrid: SEO/BirdLife) 57 (2): 449-456. ISSN 0570-7358. Consultado el 3 de mayo de 2016.
    3. Mullarney,K.; Svensson, L.; Zetterström, D; y Grant, P.J. (2003). Guía de Campo de las Aves de España y de Europa. Editorial Omega. ISBN 84-282-1218-X.
    4. a b c Beltrán de Ceballos Vázquez y Antonio Ojea Gallegos (2005). Guía de Campo de las Aves de Doñana. ISBN 84-609-4913-3.
    5. a b «Ficha del verdecillo». Consultado el 22 de noviembre de 2008. «Avibase».
    6. Zoonomen. «Birds of the World -- current valid scientific avian names.» (en inglés). Consultado el 15 de agosto de 2009.
    7. Cornell Lab of Ornithology. «Clement's Checklist 6.3» (en inglés). Archivado desde el original el 8 de septiembre de 2009. Consultado el 15 de agosto de 2009.

     title=
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autores y editores de Wikipedia
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia ES

    Serinus serinus: Brief Summary ( الإسبانية، القشتالية )

    المقدمة من wikipedia ES

    El verdecillo o serín verdecillo (Serinus serinus)​ es una especie de ave paseriforme de la familia Fringillidae propia de Europa, norte de África y oeste de Asia. No está amenazada y su población europea se estima entre diecisiete y cuarenta millones de ejemplares.​

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autores y editores de Wikipedia
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia ES

    Koldvint ( الإستونية )

    المقدمة من wikipedia ET

    Koldvint (Serinus serinus) on linnuliik vintlaste sugukonnast.

    Levila

    Koldvint on levinud Vahemere maades, Lääne- ja Kesk-Euroopas põhja suunas kuni Lõuna-Rootsi ja Lõuna-Soomeni. Koldvint on viimase paarisaja aasta jooksul oma levilat laiendanud pidevalt põhja suunas. 19. sajandi algul oli ta levinud ainult Lõuna-Euroopas, 1875. aastaks oli ta jõudnud Kesk-Euroopasse ja 1925. aasta paiku jõudis Läänemere lõunarannikuni. Eestisse jõudis koldvint hiljemalt 1927. aastal. Tänapäeval on koldvint Eestis harv haudelind, keda pesitseb siin hinnanguliselt 100–300 paari[2]. Peamised pesitsuspiirkonnad on Liivi lahe ja Soome lahe äärsed rannamännikud ja pargid. Saabub meile aprillis, lahkub septembris-oktoobris.

    Välimus

    Linnu üldpikkus on 11–12 cm. Väike, suhteliselt suure pea ja pisikese nokaga vint. Isaslinnu pea, kurgualune ja rind on sidrunkollased, ülapool triibuline kollase päranipualaga, alapool valge mustade triipudega. Emaslind heledam, tuhmi kollakashalli peaga. Noorlind on pruunim, tal puudub kollane värvus. Häälitsused mitmesugused, lennul on tunnuslik tjililili. Laul on pikk ja väga kiire kliriseva kõlaga siristus. Laulab tavaliselt puu väljaulatuval oksal, traadil, lennul ja harva ka maas. Laul on kõige aktiivsem keskpäeval ja õhtupoolikul. Tegutseb sageli paariti või väikestes seltsingutes.

    Elupaik

    Koldvint asustab kultuurmaastiku puistuid. Lõuna-Euroopas leidub teda ka mägedes.

    Pesitsemine

    Suve jooksul pesitseb koldvint kaks korda. Pesitsemise ajal laulab isaslind sageli puuvõrade vahel käänakulisel mängulennul end ühelt küljelt teisele pöörates. Emaslinnu kõrval oksal mängides laiutab ta saba, ajab pugusulestiku kohevile ja keerab end ühtelugu siia-sinna. Pesa paikneb tihti puu ladvas või külgoksal tüvest eemal. Pesa on väga väike ja koosneb pehmest taimsest materjalist. Kurnas 3–6 muna, mis on sinakasvalge taustaga ja pruunide kuni mustjate laikudega. Poegi toidavad mõlemad vanemad.[3]

    Toitumine

    Toiduks on puude ja rohttaimede seemned.

    Viited

    1. 1,0 1,1 BirdLife International (2012). Serinus serinus. IUCNi punase nimistu ohustatud liigid. IUCN 2013.1. Kasutatud: 30. august 2013
    2. 2,0 2,1 "Eesti lindude staatus, pesitsusaegne ja talvine arvukus 2003–2008". Hirundo, 1/2009. Eesti Ornitoloogiaühing. Failitüüp: PDF.
    3. Rootsmäe, L., Veroman, H. Eesti laululinnud. Tallinn Valgus, 1974

    Välislingid

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Vikipeedia autorid ja toimetajad
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia ET

    Koldvint: Brief Summary ( الإستونية )

    المقدمة من wikipedia ET

    Koldvint (Serinus serinus) on linnuliik vintlaste sugukonnast.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Vikipeedia autorid ja toimetajad
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia ET

    Txirriskila arrunt ( الباسكية )

    المقدمة من wikipedia EU

    Txirriskila arrunta (Serinus serinus) fringillidae familiako hegazti paseriformea da, hegoaldeko Europan eta iparraldeko Afrikan bizi dena[1].

    Kanarioaren senide hurbila da. Kolore berde-horixka du. Bizkarrean berde ilunagoak diren lumak azaltzen ditu eta azpialdea horiagoa da. Buruan bekain hori fina dauka. 11-12 zentimetrotako luzera du. Emearen koloreak apalagoak dira.

    Moko lodia du, honek fruitu eta haziak jaten dituela erakusten du. Hala ere intsektuak harrapatzen ditu tarteka, kumeak elikatu behar dituen garaian bereziki.

    Erreferentziak

    1. BirdLife International (2004). Serinus serinus. 2006. IUCN Red List of Threatened Species. IUCN 2006



    Biologia Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz.
    (RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipediako egileak eta editoreak
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia EU

    Txirriskila arrunt: Brief Summary ( الباسكية )

    المقدمة من wikipedia EU

    Txirriskila arrunta (Serinus serinus) fringillidae familiako hegazti paseriformea da, hegoaldeko Europan eta iparraldeko Afrikan bizi dena.

    Kanarioaren senide hurbila da. Kolore berde-horixka du. Bizkarrean berde ilunagoak diren lumak azaltzen ditu eta azpialdea horiagoa da. Buruan bekain hori fina dauka. 11-12 zentimetrotako luzera du. Emearen koloreak apalagoak dira.

    Moko lodia du, honek fruitu eta haziak jaten dituela erakusten du. Hala ere intsektuak harrapatzen ditu tarteka, kumeak elikatu behar dituen garaian bereziki.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipediako egileak eta editoreak
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia EU

    Keltahemppo ( الفنلندية )

    المقدمة من wikipedia FI

    Keltahemppo (Serinus serinus) on pieni varpuslintu.

    Koko ja ulkonäkö

    Keltahemppo on kellertävä 11–12 cm pitkä lintu, joka painaa 10–14 g. Nokka on lyhyt ja tylppä siemensyöjän nokka. Kaikissa puvuissa yläperä keltainen. Siivellä ei ole voimakkaita vaaleita kuviointeja. Koiras on ruumiista kirkkaankeltainen, viiruinen. Keltainen yläperä ja tummat siivet. Naaras ja nuori ovat paljon himmeämpiä, rusehtavanharmaita. Laulu on korkeata viserrystä, muistuttaen hieman vihervarpusen laulua.

    Vanhoilla linnuilla on täydellinen sulkasato loppukesällä, nuorilla osittainen, mutta jotkut nuoret saattavat sulkia osan siipisulista ja/tai kaikki pyrstösulat.

    Euroopan vanhin rengastettu keltahemppo on ollut espanjalainen vähintään 7 vuoden 3 kuukauden ikäinen yksilö.

    Levinneisyys

    Keltahemppo pesii Keski- ja Etelä-Euroopassa ja Pohjois-Afrikassa. Euroopan populaation koko on 10–14 miljoonaa paria eli 17–40 miljoonaa yksilöä. Pohjoisimmat pesijät talvehtivat etelämpänä. Suomessa vuosittainen satunnaisharhailija, muutamia pesintöjäkin on varmistettu.

    Elinympäristö

    Viihtyy erilaisissa havupuita kasvavissa ympäristöissä, kuten puistoissa, pihoilla ja vuorenrinteillä.

    Lisääntyminen

    Keltahemppo tekee pesän havu- tai sitruspuuhun ja munii siihen 3–5 munaa. Naaras hautoo noin 12 päivää. Poikaset lähtevät pesästä 13–17 päivän ikäisinä. Pesii tavallisesti kahdesti kesässä. Sukukypsä 1–vuotiaana.

    Ravinto

    Keltahemppo syö siemeniä, pesimäkaudella myös hyönteisiä.

    Lähteet

    1. BirdLife International: Serinus serinus IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.2. 2012. International Union for Conservation of Nature, IUCN, Iucnredlist.org. Viitattu 31.1.2014. (englanniksi)

    Aiheesta muualla

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedian tekijät ja toimittajat
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia FI

    Keltahemppo: Brief Summary ( الفنلندية )

    المقدمة من wikipedia FI

    Keltahemppo (Serinus serinus) on pieni varpuslintu.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedian tekijät ja toimittajat
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia FI

    Serin cini ( الفرنسية )

    المقدمة من wikipedia FR

    Serinus serinus

    Le Serin cini (Serinus serinus) est une espèce d'oiseaux de la famille des Fringillidae. C'est une espèce largement répandue en Europe, proche du Serin des Canaries.

    Description

    Le Serin cini est le plus petit représentant de la famille des fringillidés[1](parmi les espèces les plus communes) puisqu'il mesure environ 11,5 cm de longueur.

    Outre sa petite taille, ce passereau d’humble apparence se distingue par sa silhouette plutôt ronde et son bec très court, de forme conique.

    Le mâle a la tête et la poitrine d’un jaune vif avec des reflets verdâtres, de même que le croupion. Ses joues sont vert olive. Le dos et les ailes gris-vert sont rayés de stries sombres tout comme le ventre qui est de teinte plus claire. À l’automne son plumage perd toutefois en éclat, le jaune de la face et du poitrail s’atténue jusqu’à disparaître complètement.

    La femelle est à peu près similaire, mais plus terne et plus nettement striée.

    Les jeunes ont une robe brunâtre et rayée qui ne présente aucune caractéristique susceptible d’attirer l’attention, et sont de ce fait plus difficiles à identifier.

    Les yeux sont marron foncé et les pattes gris foncé.

    Répartition et habitat

     src=
    • habitat permanent (et hivernage)
    • zones d'hivernage
    • habitat d'été, uniquement

    Répartition

    Ce petit passereau discret s'est révélé être un conquérant, au cours du XXe siècle.

    L'espèce a en effet connu une expansion remarquable : jadis confinée au sud de l’Europe (en France, jusque dans le Dauphiné), elle a progressivement conquis le reste du continent et n'est absente que de la Scandinavie. Elle reste néanmoins plus abondante dans les régions méridionales.

    Elle est également présente dans une partie de l'Afrique du Nord et de l'Asie mineure.

    Le Serin cini est sédentaire dans le bassin méditerranéen et ses îles : Afrique du nord-ouest, Espagne, Portugal, France (toute une large zone côtière), Italie, toute la bande côtière de la Yougoslavie, Albanie, Grèce et Turquie (côte ouest et sud). Il est nicheur et estivant dans tout le reste de l’Europe jusqu’en Lituanie au nord et en Ukraine au sud, et dans le centre et le nord de la Turquie. Quelques poches de présence sont situées légèrement au-delà. Cet oiseau hiverne sur la frange côtière de l’est de l’Afrique du Nord (des environs de Misurata en Libye jusqu’au nord de la Syrie).

    Habitat

    Il vit surtout dans les villages et les villes, aimant la proximité des installations humaines, où les boqueteaux, les jardins et les parcs, les cimetières et les vergers lui offrent un habitat apprécié.

    Dans les régions méridionales, où il abonde le plus, il est l’hôte des oliveraies, des clairières, du maquis et des broussailles. Là on l’entend chanter du levant au couchant dans les pinèdes et les massifs de chênes verts ou les allées de cyprès.

    Expansion de l’espèce

     src=
    Mâle
     src=
    Femelle
     src=
    Jeune

    Originaire du bassin méditerranéen, de Corse et de la vallée du Rhône, le serin cini a commencé à se répandre vers le nord dans les années 1850. Il atteint les régions parisienne et nantaise dans les années 1860 puis on le dit nicheur de l’ensemble de la France sauf la Bretagne, la Mayenne, la Normandie et le territoire situé au nord de la Somme. Dans les années 1950-1960, il s’implante en Bretagne et en Normandie puis, dans les années 1970-1980, l’ensemble de la France est occupé. Il est signalé nicheur pour la première fois aux Pays-Bas en 1922, dans le nord de l’Allemagne en 1931, en Lituanie en 1938, dans le sud de la Suède en 1942 et dans les îles danoises en 1948. Il investit l’Angleterre en 1967. À cette extension septentrionale se superpose une expansion orientale qui atteint actuellement l’est de l’Ukraine, l’ouest de la Russie, Chypre et la Turquie. Malgré cette progression spectaculaire, tant dans la répartition que dans les effectifs, le serin cini a gardé des traces de ses origines car il a une densité beaucoup plus forte dans les contrées méridionales.

    Plusieurs hypothèses ont été avancées pour tenter d’expliquer ce phénomène : une mutation génétique favorisant l’espèce sur le plan de la mobilité, l’extension des cultures maraîchères, l’ouverture des milieux forestiers, un réchauffement progressif du climat des régions colonisées ou sa propension à l’anthropophilie. Selon Ottaviani (2011), il semble bien que l’espèce a su tirer profit surtout de la mise en culture des terres et du développement des espaces verts urbains[2].

    Chant

    Le chant du mâle consiste en de longs trilles « Sisisisi » sur des notes aigües s’enchaînant alertement, espacés de brefs silences, émis d’un endroit élevé.

    Au printemps, le mâle se distingue par son vol démonstratif, chaloupé et majestueux qu’il effectue au-dessus des cimes des arbres en chantant à tue-tête.

    Écologie et comportement

    Comportement

    Il est paisible, sociable et peu farouche. Assez mobile et actif, le cini aime flâner en petites troupes à l’instar des autres fringillidés : pinsons, linottes, verdiers, chardonnerets, auxquels il se joint volontiers.

    Alimentation

    Il se nourrit le plus souvent à terre, picorant de menues graines d’herbes sauvages telles que plantain, séneçon, mouron et diverses graminées qu’il recueille en se faufilant parmi les herbes folles, au bord des chemins, dans les jachères, les gazons un peu sauvages, les foins et les vignes.

    Dans les potagers, il se régale bien volontiers des graines des laitues et des plantes maraîchères (radis, navets…). Les petites semences d’arbres comme celles des bouleaux et des aulnes, ou quelquefois des conifères lui procurent une pitance d’appoint.

    Presque exclusivement granivore, il complète toutefois son menu d’un peu de verdure et de quelques chenilles consommées à l’occasion.

    Reproduction

    Parade nuptiale

    Posté bien en vue sur un perchoir surélevé, souvent au voisinage des habitations (cime d’arbre, antenne ou fil téléphonique), le mâle débite ses longs trilles aigus et métalliques, les ailes abaissées et la queue relevée, tout en faisant vibrer ses ailes et en se contorsionnant de droite à gauche. Puis il prend son essor et continue à chanter à gorge déployée dans les airs au cours d’un vol nuptial nerveux et typiquement papillonnant, décrivant des courbes et comportant parfois aussi des acrobaties aériennes puis il regagne son perchoir pour finir sa strophe. Grâce à son chant très vif et son vol nuptial démonstratif, dissuasif pour tous les congénères du même sexe, le mâle défend son territoire (environ un hectare) avec beaucoup d’ardeur. On peut parfois observer un combat aérien entre deux mâles. Enfin, il exerce sur la femelle une étroite surveillance lors de la construction du nid en l’escortant lors de ses allées et venues puis il reprend son poste de chant et de guet[2].

    Nidification

    Serin cini filmé aux Pays-Bas

    Au printemps, l’oiseau perd de sa sociabilité. Son instinct territorial devient alors très fort, le mâle défend un territoire d’environ un hectare. Il repousse fermement les intrus et exerce sur la femelle une surveillance étroite lors de la construction du nid qu’elle élabore seule, avec soin, en à peine six jours.

    Le nid est un minuscule berceau composé de mousse, lichens, brindilles, herbes et radicelles assemblés avec des toiles d’araignées et de petites plumes. L’intérieur en est garni de matériaux plus doux. Il se trouve généralement bien dissimulé dans un buisson ou un arbre au feuillage dense, sur l’extrémité d’une branche, à faible hauteur.

    La femelle y dépose trois ou quatre œufs bleu-pâle, parfois cinq, qu’elle couve pendant un peu moins de deux semaines. Le mâle la ravitaille durant cette période. Les parents nourrissent leur progéniture pendant deux semaines. Le régime consiste essentiellement en graines toutes petites et est complété de quelques insectes.

    Deux ou trois couvées se succèdent au cours de la belle saison.

    Migration

    À l’automne, le Serin cini redevient grégaire. Les individus forment de petites troupes de migrateurs se dirigeant vers le sud pour hiverner dans les régions méditerranéennes jusqu’en Afrique du Nord. Leur retour a lieu d’ordinaire à la mi-mars.

    Le Serin cini est sédentaire dans le Midi et parfois aussi dans les régions plus au nord quand l’hiver est clément.

    Ottaviani (2011) observe que le serin cini descend moins loin vers le sud lors d’hivers cléments, ce qui suggère, si le réchauffement climatique global se confirme, qu’il sera peut-être sédentaire dans des régions situées plus au nord.[2]

    Références

    1. Collins pocket guide. Birds of Britain and Europe with North Africa and the Middle East/Hermann Heinzel, RSR Fitter and John Parslow. - Norwich, 1995 - p.340.-384p.
    2. a b et c Ottaviani, M., Monographie des Fringilles (carduélinés), vol. 3, Editions Prin, 2011, 320 p.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Auteurs et éditeurs de Wikipedia
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia FR

    Serin cini: Brief Summary ( الفرنسية )

    المقدمة من wikipedia FR

    Serinus serinus

    Le Serin cini (Serinus serinus) est une espèce d'oiseaux de la famille des Fringillidae. C'est une espèce largement répandue en Europe, proche du Serin des Canaries.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Auteurs et éditeurs de Wikipedia
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia FR

    Xirín común ( الجاليكية )

    المقدمة من wikipedia gl Galician

    O xirín común (Serinus serinus), chamado xirín ou nabiñeiro[2] é unha especie de ave paseriforme da familia dos frinxílidos (Fringillidae), que se distribúe por boa parte de Europa, norte de África e oeste de Asia. Non está ameazada e a súa poboación europea cífrase entre 8,3 e 20 millóns de parellas reprodutoras, o que equivalería a entre 24,9 e 60 millóns de individuos[3].

    Taxonomía

    Foi descrito por Linneo en 1766 baixo o nome de Fringilla serinus.[4] É unha especie monotípica, é dicir, sen subespecies descritas,[5][6] aínda que algunhas fontes mencionan unha subespecie Serinus serinus flaviserinus.[4]

    Descrición

    É o máis pequeno dos frinxílidos, mide uns 11–12 cm. É un parente próximo ao canario. O manto e a cabeza son de cores parduscas mentres que o ventre é dunha forte cor amarela, en especial no macho (a especie presenta dimorfismo sexual).[7]

    Distribución

    Nese chan á beiramar
    no pracer adormentada,
    ou encantada,
    arregálante un sin fin
    de paxaros ben cantores,
    reiseñores,
    o xílgaro e o xirín.

    O xirín reside na meirande parte de Europa, sendo unha especie residente na conca Mediterránea, mentres que no norte habita unicamente en época de cría. Aínda que a súa área de distribución orixínase ou dá comezo no Mediterráneo, o xirín estendeuse dende o norte de África até o sur de Europa, e mesmo pola Europa continental e Asia Menor. Foi nos séculos XIX e XX, cando o xirín comezou a ampliar a súa área de distribución pola Europa Central e Occidental, iniciando tamén a colonización do Oriente Medio. Hoxe día pode atoparse nos países bálticos, e no Oriente, localízase en Belarús e Ucraína, espallando a súa distribución de forma xeral cara á costa do Mar Negro. A súa expansión cara ao sur deu lugar á instalación desta especie nas Illas Baleares, as Illas Canarias, as illas do Exeo, Chipre, así como no norte de Marrocos, Tunes, Alxeria e Exipto.

    Notas

    1. BirdLife International (2008). "Serinus serinus". Lista Vermella da IUCN de Especies en Perigo (en inglés). IUCN 2008. Consultado o 15 de agosto de 2009.
    2. Na@iñeiro, na base histórica de dicionarios galegos.
    3. Serinus serinus, na Lista Vermella da IUCN de especies ameazadas, consultada en maio de 2011 sobre datos de 2004.
    4. 4,0 4,1 "Ficha do xirín". Consultado o 22 de xuño de 2010. Avibase
    5. Zoonomen. "Birds of the World -- current valid scientific avian names." (en inglés). Consultado o 22 de xuño de 2010.
    6. Cornell Lab of Ornithology. "Clement's Checklist 6.3" (en inglés). Consultado o 22 de xuño de 2010.
    7. Mullarney,K.; Svensson, L.; Zetterström, D; e Grant, P.J. (2003). Guía de Campo das Aves de España e de Europa. Editorial Omega. ISBN 84-282-1218-X.
    8. Penas Patiño, Xosé M.; Pedreira López, Carlos (1980). Guía das aves de Galicia. Ficha do xirín. Ilustrado por Calros Silvar. Vigo: Editorial Galaxia. p. 89. ISBN 84-7154-379-6.

    Véxase tamén

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autores e editores de Wikipedia
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia gl Galician

    Xirín común: Brief Summary ( الجاليكية )

    المقدمة من wikipedia gl Galician

    O xirín común (Serinus serinus), chamado xirín ou nabiñeiro é unha especie de ave paseriforme da familia dos frinxílidos (Fringillidae), que se distribúe por boa parte de Europa, norte de África e oeste de Asia. Non está ameazada e a súa poboación europea cífrase entre 8,3 e 20 millóns de parellas reprodutoras, o que equivalería a entre 24,9 e 60 millóns de individuos.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autores e editores de Wikipedia
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia gl Galician

    Žutarica ( الكرواتية )

    المقدمة من wikipedia hr Croatian

    Žutarica, obična (obična žutarica, verzulin; lat. Serinus serinus) je vrsta ptice koja pripada porodici Zeba (lat. Fringillidae)[1].

    Područje rasprostranjenosti u svijetu i RH

    Žutarica je rasprostranjena u gotovo cijeloj Europi. Mediteranske populacije, pa tako i one Hrvatske, gnjezdarice su i stanarice, prisutne tijekom cijele godine. Ptice koje su rasprostranjene u središnjoj Europi zimuju na Mediteranu. U jesen migriraju od rujna do studenog, a u proljeće se vraćaju na sjeveru od veljače do svibnja.

    Veličina RH populacije

    100 000 – 500 000 parova.

    Stanište

    Obitava na rubovima šuma, u šumarcima, voćnjacima, gradskim parkovima, vrtovima, od planina do predgrađa.

    Fenologija vrste i biologija vrste

    Žutarica je najmanja od široko rasprostranjenih zeba u Europi, odozdo je žuta do žutozelena s tamnijim prugama i izrazito žutom trticom. Mužjak ima jako žutu glavu i prsa. Ova vrsta ima vrlo kratak i debeli kljun. Na repu nema žutih rubova. Duljina tijela je 11.5.cm, a raspon krila 20 – 23 cm.

    Druževna ptica tijekom cijele godine, a jedinke se sakupljaju u jata do 100 ptica. Za vrijeme migracije ih može biti i više. Polažu jaja tijekom ožujka, a uobičajena su 2 legla u jednoj sezoni s 3 – 4 jaja po leglu. Najradije gnijezde u čempresima i drugom vazdazelenom drveću. Grade malo i kompaktno gnijezdo od grančica, koje se nalazi na vanjskim granama drveća.

    Žutarice se hrane sjemenkama i drugim biljnim materijalom. Hrane se najčešće na tlu, ali hranu mogu potražiti i na drveću.

    IUCN kategorija ugroženosti i zakonska zaštita

    Žutarica prema Crvenoj knjizi ptica Hrvatske (Tutiš i sur. 2013.) ima kategoriju ugroženosti: najmanje zabrinjavajuća (LC) vrsta. Sukladno Zakonu o zaštiti prirode (80/13) i Pravilniku o strogo zaštićenim vrstama (NN 114/13) žutarica je strogo zaštićena vrsta u RH.[2]

    Logotip Zajedničkog poslužitelja
    Na Zajedničkom poslužitelju postoje datoteke vezane uz: Žutarica
    Logotip Wikivrsta
    Wikivrste imaju podatke o: Serinus serinus

    Izvori

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autori i urednici Wikipedije
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia hr Croatian

    Žutarica: Brief Summary ( الكرواتية )

    المقدمة من wikipedia hr Croatian

    Žutarica, obična (obična žutarica, verzulin; lat. Serinus serinus) je vrsta ptice koja pripada porodici Zeba (lat. Fringillidae).

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autori i urednici Wikipedije
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia hr Croatian

    Serinus serinus ( الإيطالية )

    المقدمة من wikipedia IT

    Il verzellino (Serinus serinus Linnaeus, 1766) è un uccello passeriforme della famiglia Fringillidae[2].

    Etimologia

     src=
    Maschio al suolo.
     src=
    Femmina a Las Palmas.

    Il nome scientifico della specie, serinus, è un tautonimo, in quanto ripetizione di quello del genere.

    Descrizione

    Dimensioni

    Lunghezza 11,4-12,2 cm; ala 6,7-7,5 cm; apertura alare 20–23 cm; coda 4,7-5,1 cm; tarso 13–14 mm; becco 6–7 mm; peso 8,5-14 g[3]. Rappresenta uno dei Fringillidi di minori dimensioni, ed è sicuramente uno dei nostrani più piccoli.

    Aspetto

    Si tratta di uccellini dall'aspetto paffuto e arrotondato, muniti di testa rotonda, corto becco conico, ali appuntite e coda dalla punta lievemente forcuta.

    Il piumaggio è dominato dai toni del giallo-verdastro: di colore giallo carico sono fronte, sopracciglio, bordi della faccia, guance, gola, petto, codione e fianchi, mentre faccia, calotta e nuca sono verdastre, il dorso è di colore bruno e il sottocoda è bianco, mentre il ventre è bianco e (così come i fianchi e la parte inferiore del petto) presenta penne dalle punte di colore bruno scuro, a dare un effetto screziato. Ali e coda sono di colore bruno scuro, le prime con copritrici orlate di biancastro e giallo-verdastro.

    Il dimorfismo sessuale è abbastanza evidente, coi maschi dalla colorazione gialla molto più carica ed estesa, la quale nelle femmine si limita alla testa ed alla parte superiore del petto, che per il resto è grigio-biancastro.
    In ambedue i sessi, le zampe sono di colore carnicino, il becco è di colore carnicino-nerastro e gli occhi sono di colore bruno scuro.

    Biologia

    Maschio canta in Svezia.
     src=
    Maschio sotto la pioggia.

    Si tratta di uccelletti molto vispi e vivaci, che all'infuori della stagione riproduttiva si muovono in stormi anche piuttosto consistenti, che passano la maggior parte della giornata alla ricerca di cibo al suolo o fra i cespugli, facendo poi ritorno sul far della sera su posatoi fra gli alberi dove cercare riparo per la notte.

    Il canto è verio e gorgheggiato, piuttosto simile a quello dei canarini selvatici. Il volo è ondulato e danzante, più rapido in primavera.

    Alimentazione

     src=
    Coppia si nutre al suolo.

    Il verzellino è un uccello essenzialmente granivoro: la sua dieta si compone di una varietà di semi di piante erbacee, nonché di semi di essenze arboree (per esempio di salice ed ontano[3]). Specialmente in primavera, quando il fabbisogno energetico aumenta per via della riproduzione, questi uccelli si cibano anche di piccoli insetti.

    Riproduzione

    La stagione degli amori va da febbraio ad agosto, con le coppie che si formano già durante l'inverno: si tratta di uccelli monogami, coi maschi che attraggono le femmine cantando a squarciagola da posatoi in evidenza (alberi solitari, rocce, antenne TV), per poi corteggiare le eventuali interessate sopraggiunte dondolando il corpo ed arruffando le penne, fino a che esse non acconsentono all'accoppiamento.

     src=
    Nido in museo a Valencia.
     src=
    Uovo di verzellino.

    Il nido viene costruito dalla sola femmina, col maschio che talvolta può fornire parte del materiale da costruzione: a forma di coppa, esso viene ubicato fra i rami di un albero o un cespuglio (per esempio mirti e ginepri, pur prediligendo i cipressi), e consta di uno strato esterno di rametti e fibre vegetali intrecciate e da una parte interna concava foderata di piumino e lanugine.

     src=
    Maschio su nido con pulli.

    All'interno del nido, la femmina depone 3-7 uova di colore azzurrino molto chiaro, con presenza di screziature brune in particolar modo sul polo ottuso: le uova vengono covate esclusivamente dalla femmina per circa due settimane, col maschio che staziona di guardia nei pressi del nido e si occupa di reperire il cibo per sé e per nutrire la compagna.
    I pulli sono ciechi ed implumi alla schiusa: essi vengono imbeccati ed accuditi da ambedue i genitori, che si alternano nel cercare il cibo e stazionare presso il nido. In tal modo, i nidiacei sono pronti per l'involo attorno alla terza settimana di vita: tuttavia, difficilmente essi si allontanano in maniera definitiva dal nido prima del mese e mezzo dalla schiusa, stazionando nei pressi di esso, seguendo i genitori nei loro spostamenti e chiedendo sempre più sporadicamente l'imbeccata, soprattutto al padre.

    In generale, i verzellini sono soliti portare avanti una singola covata l'anno, tuttavia, soprattutto in Europa centrale, non sono infrequenti le coppie che svezzano due nidiate[3].

    Distribuzione e habitat

     src=
    Verzellino su una conifera.
     src=
    Femmina al suolo a Roda de Berà.

    Il verzellino occupa un areale che comprende praticamente tutta l'Europa (ad eccezione delle isole britanniche e della stragrande maggioranza della Fennoscandia) dalla Spagna (comprese le isole di Tenerife e Gran Canaria, nelle Canarie) ad est fino alle coste meridionali ed orientali del Mar Baltico, alla Bielorussia e alla Crimea, oltre al Nordafrica (dal Marocco centro-occidentale alla Tripolitania, oltre a popolazioni svernanti in Cirenaica e nel delta del Nilo) e al Vicino Oriente (penisola anatolica, svernante lungo le coste levantine dalla Siria alla Giordania ad est fino all'Iraq[4]). In Italia, questo uccello nella bella stagione è più frequente al nord, altrimenti nel centro e al sud.

    L'habitat di questi uccelli è rappresentato dalle aree di pianura e collina con presenza di aree boschive non eccessivamente fitte, sia decidue che sempreverdi, ed intervallate con macchia mediterranea, aree erbose e cespugliose. Questi uccelli tollerano molto bene la presenza dell'uomo, pur essendo piuttosto timidi, colonizzando senza problemi le piantagioni, le campagne, i parchi e i giardini, ma evitando le aree troppo antropizzate.

    Sistematica

    In passato ne venivano riconosciute due sottospecie (Serinus serinus serinus e Serinus serinus flaviserinus), tuttavia attualmente si tende a considerare il verzellino una specie monotipica[2].

    Rapporti con l'uomo

    Può e viene allevato e riprodotto con successo come uccello ornamentale e per essere reintrodotto. In cattività non è un volatile estremamente frequente negli allevamenti, anche per effetto delle norme che ne limitano la detenzione e l'allevamento. Solo di recente è stata introdotte la mutazione bruna non attraverso il meticciamento con il canarino di cui è comunque geneticamente affine, bensì attraverso la riproduzione di un soggetto mutato rinvenuto in natura.

    Risente della minaccia dell'intossicazione da parte di semi trattati con veleni agricoli.

    Note

    1. ^ (EN) BirdLife International 2012, Serinus serinus, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.
    2. ^ a b (EN) Gill F. and Donsker D. (eds), Family Fringillidae, in IOC World Bird Names (ver 9.2), International Ornithologists’ Union, 2019. URL consultato l'11 maggio 2014.
    3. ^ a b c (EN) European Serin (Serinus serinus), su Handbook of the Birds of the World. URL consultato l'11 maggio 2017.
    4. ^ Blair, M.; Porter, R.; Preddy, S; Aspinall, S., OSME Region List of Bird Taxa, vol. 3.1, 2015.

     title=
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autori e redattori di Wikipedia
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia IT

    Serinus serinus: Brief Summary ( الإيطالية )

    المقدمة من wikipedia IT

    Il verzellino (Serinus serinus Linnaeus, 1766) è un uccello passeriforme della famiglia Fringillidae.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autori e redattori di Wikipedia
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia IT

    Svilikėlis ( اللتوانية )

    المقدمة من wikipedia LT

    Svilikėlis (lot. Serinus serinus, angl. European Serin, vok. Girlitz) – kikilinių (Fringillidae) šeimos paukštis.

    Kūno ilgis 11 cm, svoris apie 12 g. Išvaizda panašus į alksninuką, nuo kurio skiriasi trumpu snapu, uodegos šonai negeltoni ir viršugalvis nejuodas. Patino kakta, dėmės už akių, smakras, gerklė, pagurklis, krūtinė ir antuodegis geltonai žalsvi; krūtinė ir šonai su išilginiais tamsiais dryžiais. Nugarinė pusė rusvai žalsva, išilgai dėmėta. Sparne 2 šviesios skersinės juostelės. Patelė panaši į patiną, geltonai žalia, bet blankesnės spalvos. Jaunikliai panašūs į patelę, tik labiau dėmėti, rusvesni.

    Lietuvoje nedažna rūšis, bet plinta. Aptinkamas balandžiorugsėjo mėn. Gyvena parkuose, soduose. Šaukia čerškiančiu balsu „girlitt girlitt… ". Lizdą krauna 2-5 m aukštyje. Vidų iškloja plaukais, plunksnomis, šonai iš žolių stiebelių ir samanų. Deda 3-5 kiaušinius, kurie melsvai balti ir su rudais taškeliais. Peri 13 dienų. Išveda dvi vadas. Minta vabzdžiais ir sėklomis.

    Svilikėlio giesmė


    Vikiteka

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia LT

    Ģirlicis ( اللاتفية )

    المقدمة من wikipedia LV

    Ģirlicis (Serinus serinus) ir neliela auguma žubīšu dzimtas (Fringillidae) dziedātājputns, kas sastopams Eiropā, Āzijas rietumos un Ziemeļāfrikā.[1] Ģeogrāfisko variāciju nav.[2]

    Izplatība

     src=
    Ģirlicis galvenokārt sastopams Eiropā
     src=
    Bieži novērojams Rīgas nomalēs
     src=
    Abiem dzimumiem mugura (plecu daļa) zaļpelēka ar tumšākām, brūnpelēkām svītrām, muguras lejas daļa dzeltena, attēlā mātīte

    Ģirlicis ligzdo Rietumeiropā, Centrāleiropā, Austrumeiropas rietumu daļā un Vidusjūras reģionā, Ziemeļāfriku ieskaitot. Virzienā uz ziemeļiem areāls sasniedz Zviedrijas dienvidus un Igauniju, austrumu virzienā Krievijas rietumus, Baltkrieviju, Turciju un Gruzijas centrālo daļu.[3] Areāla rietumu un dienvidu populācijas ir nometnieki, pārējās galvenokārt gājputni, reizēm ziemo ligzdošanas areālā.[1]

    Ziemo Eiropas rietumos un dienvidos, Ziemeļāfrikā, Turcijā, vietām Izraēlā un Irākas ziemeļos. Pēdējos 100 gados ligzdošanas areāls ievērojami paplašinājies ziemeļu un austrumu virzienā un lēnām turpina paplašināties joprojām.[3] Reizēm ieklejo Islandē, Īrijā, Norvēģijā un Irānā.[1]

    Latvijā

    Ģirlicis Latvijā ir izplatīts nevienmērīgi — vietām parasts ligzdotājs, vietām nav sastopams nemaz. Ligzdošanas laikā regulāri novērojams piejūras pilsētās un ciemos, bieži Rīgas nomalēs, vietām arī iekšzemē. Pavasarī diezgan parasts ceļošanas laikā Kolkasragā, kā arī rietumu piekrastē rudenī, kad migrācijas maksimuma laikā septembrī — oktobrī ģirliča balsi var dzirdēt gandrīz ikdienas. Bijuši trīs novērojumi ziemas mēnešos.[3]

    Izskats

    Ģirlicis ir neliels, kompakts dziedātājputns ar īsu knābi, noapaļotiem spārniem un šķeltu asti. Ķermeņa garums 11—12 cm, spārnu plētums 20—23 cm, svars 8,5—14 g.[4][5][6]

    Apspalvojums abiem dzimumiem kopumā zaļi dzeltens, lai gan raksturīgs dzimumu dimorfisms: mugura (plecu daļa) zaļpelēka ar tumšākām, brūnpelēkām svītrām, muguras lejas daļa dzeltena, vēders gaiši dzeltens vai balts. Tēviņam koši dzeltena piere, pakakle, krūtis, gredzenveida apkakle un uzacis.

    Mātīte kopumā tumšāka, brūnāka, ar izteiktāku svītrojumu un blāvāk dzeltena. Aste abiem dzimumiem tumši brūnpelēka, spārni brūnpelēki bez baltām pazīmēm, lidspalvām gaišas maliņas. Kājas un acis tumši brūnas. Jaunajiem putniem muguras lejasdaļa nav dzeltena kā pieaugušajiem.[4][5]

    Uzvedība

    Ģirlicis mājo zemienēs un zemu kalnu mežotajos pakalnos. Uzturas priežu mežos, kas jaukti ar kadiķiem, ciedriem, balteglēm, cipresēm un tūjām. Bieži sastopams arī olīvu un citrusu birzīs, augļu koku dārzos, vīnogulāju tīrumos, atklātās lauksaimniecības zemēs ar dzīvžogiem un krūmu joslām, pilsētu parkos un ceļmalu stādījumos.[1]

    Ģirlicis ir kustīgs, enerģisks putniņš, kurš ik pa brīdim pārlaižas no zara uz zaru. Lidojums viļņveidīgs.[4] Ziemas periodā veido lielus barus (arī ar citu sugu sēklēdāju putniem), kas kopīgi barojas.[5]

    Barība

     src=
    Tēviņš pie ligzdas ar mazuļiem

    Ģirlicis galvenokārt barojas ar sēklām, pumpuriem, asniem un ziediem, retāk ar sīkiem bezmugurkaulniekiem.[1][5] Barību meklē uz augiem un uz zemes, kokos un krūmos galvenokārt pavasarī.[5]

    Ligzdošana

    Ligzdošanas sezona ilgst no februāra līdz augusta sākumam. Ligzda atrodas vai nu koku un krūmu lapotnes vainaga ārējos zaros, vai cieši blakus stumbram, apmēram 2—9 m augstumā. Tā ir neliela, kompakta platforma, vīta no smalkiem zariņiem, mizas stērbelītēm, saknītēm, zāles, sunām, ķērpjiem, dzīvnieku vilnas, spalvām un augu pūkām.[1][4][5]

    Sezonā var būt divi perējumi. Dējumā ir 2—5 gaiši zilas vai gaiši zaļas olas ar tumši brūniem vai violetiem raibumiņiem.[1][5] Inkubācijas periods ilgst 11—13 dienas, perē tikai mātīte. Par mazuļiem rūpējas abi vecāki. Jaunie putni izlido 12—14 dienu vecumā.[5]

    Atsauces

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia autori un redaktori
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia LV

    Ģirlicis: Brief Summary ( اللاتفية )

    المقدمة من wikipedia LV

    Ģirlicis (Serinus serinus) ir neliela auguma žubīšu dzimtas (Fringillidae) dziedātājputns, kas sastopams Eiropā, Āzijas rietumos un Ziemeļāfrikā. Ģeogrāfisko variāciju nav.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia autori un redaktori
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia LV

    Europese kanarie ( البلجيكية الهولندية )

    المقدمة من wikipedia NL

    Vogels
    Video van een Europese kanarie.
    Video van een Europese kanarie.

    De Europese kanarie (Serinus serinus) is een zangvogel uit de familie van vinkachtigen (Fringillidae).

    Kenmerken

    De Europese kanarie is een kleine vogel, met een lengte van slechts 11 tot 12 centimeter. Hij heeft een zwaar gestreepte rug, buik en flanken. Het mannetje is citroengeel op de kop, hals en borst. Het vrouwtje is hier vaal geelwit. Bij beide geslachten is de stuit geel en de staart geheel donker. De snavel is zeer kort, dik en grijs.

    Verspreiding en leefgebied

    De Europese kanarie komt voor in Midden- en Zuid-Europa (zie kaartje).De Europese kanarie leeft in boomgroepen, bosranden, tuinen, parken, boomgaarden en begraafplaatsen, bij voorkeur met enkele coniferen. Vanuit deze coniferen zingt het mannetje graag zijn liedje, een razendsnelle stroom van piepende, scherpe en rinkelende klanken.

    Voorkomen in Nederland en Vlaanderen

    Europese kanaries kunnen in de zomermaanden in Nederland en België aangetroffen worden. Volgens SOVON zijn er onvoldoende gegevens om iets te zeggen over trends in het aantal broedparen. Dit wordt rond het jaar 2000 geschat op 400 tot 450 paar, vooral in Zuid-Limburg en verder langs de oostgrens van Nederland. Het aantal waarnemingen buiten de broedtijd was relatief hoog in 1997, daalde de volgende drie jaar, en steeg daarna licht. Maar tussen 2003 en 2007 was er weer een sterke daling.[2] De Europese kanarie is in 2004 als niet op de Nederlandse Rode Lijst gezet. De soort staat wel op de Vlaamse Rode Lijst als onvoldoende gekend. De Europese kanarie staat als niet bedreigd op de internationale Rode Lijst van de IUCN.[1]

    Bronnen, noten en/of referenties
    1. a b (en) Europese kanarie op de IUCN Red List of Threatened Species.
    2. SOVON Europese kanarie: Verspreiding en aantalsontwikkeling in Nederland
    Externe links
    Wikimedia Commons Zie de categorie Serinus serinus van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia-auteurs en -editors
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia NL

    Europese kanarie: Brief Summary ( البلجيكية الهولندية )

    المقدمة من wikipedia NL
    Video van een Europese kanarie. Video van een Europese kanarie.

    De Europese kanarie (Serinus serinus) is een zangvogel uit de familie van vinkachtigen (Fringillidae).

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia-auteurs en -editors
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia NL

    Gulirisk ( النرويجية )

    المقدمة من wikipedia NN

    Gulirisk (Serinus serinus) er den minste og den europeiske arten i slekta Serinus i finkefamilien. Han er nært nærskyldt kanariirisk.

    Skildring

    Gulirisken er liten fink med relativt stort hovud og butt nebb, 11-12 centimeter i kroppslengd, og veg 8,5 til 14 gram. Fjørdrakta har mørke striper på grågrøn overside, og einsfarga lysgul overgump. Det gule brystet og kvite buken er òg sterkt streka. Hannar har eit lysare gult andlet og bryst, gule vengeband og gult på sidene av halsene. Hoer har svakare gulfarge. Kontaktlætet er ei summande lys og klår trille, songen ein intens straum av kvasse tonar.[1]

     src=
    Omtrentleg geografisk utbreiing av arten gulirisk.[2] ██ Berre hekking ██ Lever her året rundt ██ Overvintring

    Leveområdet er i Europa sør for Skandinavia og sør for Storbritannia, men inkludert Baltikum i nordaust, Nordvest-Afrika i sørvest, Anatolia og kystområda frå Egypt til Tyrkia i søraust. Sørlege og vestlege populasjonar er i stor grad standfuglar, nord og nordaust vil dei trekke sør om vinteren.[3] Gulirisk er ein sjeldan streiffugl i Noreg, med typisk færre enn fem godkjente observasjonar per år, dei fleste i Akershus og Vest-Agder.[4] Føretrekte hekkehabitat er ei blanding av opne område og skog av nåletre. Føda er hovudsakleg frø, med tillegg av planteskot, blomar og noko insekt.

    Denne vesle fuglen verkar aktiv og rastlaus, er iaugefallande, men òg ein noko sky fugl. Utanom hekketida kan dei danne flokkar, deltar også i fleirartsflokkar saman med til dømes steinsporv og middelhavssporv.[3]

    Populasjonen er estimert til mellom 45 og 75 millionar individ og er trudd å vere minkande. Arten er klassifisert som globalt livskraftig.[5]

    Kjelder

    Referansar
    1. Svensson, Lars et al (2011). Gyldendals store fugleguide. Gyldendal norsk forlag. ISBN 9788205418820.
    2. Beaman/Madge, Handbuch der Vogelbestimmung. Ulmer 1998; side 770
    3. 3,0 3,1 Clement, P. (2018) European Serin (Serinus serinus) I: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.) (2016). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. Henta den 26. august 2018
    4. «Artsobservasjoner - rapportsystem for arter i Norge». Henta 26. august 2018.
    5. BirdLife International (2018) Species factsheet: Serinus serinus. Henta frå http://www.birdlife.org den 26. august 2018

    Bakgrunnsstoff

    Commons-logo.svg Commons har multimedia som gjeld: Gulirisk
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia authors and editors
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia NN

    Gulirisk: Brief Summary ( النرويجية )

    المقدمة من wikipedia NN

    Gulirisk (Serinus serinus) er den minste og den europeiske arten i slekta Serinus i finkefamilien. Han er nært nærskyldt kanariirisk.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia authors and editors
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia NN

    Gulirisk ( النرويجية )

    المقدمة من wikipedia NO
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia forfattere og redaktører
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia NO

    Serinus serinus ( Pms )

    المقدمة من wikipedia PMS
    Drapò piemontèis.png Vos an lenga piemontèisa Për amprende a dovré 'l sistema dle parlà locaj ch'a varda sì.


    Vërzlin

    Vërzlin Girlitz.jpg Classificassion sientìfica Domini: Eukaria Regn: Animalia Phylum: Chordata Class: Aves Órdin: Passeriformes Famija: Fringillidae Géner: Serinus Specie: serinus Nomenclatura binaria Serinus serinus
    (Linnaeus, 1766)


    Version dël nòm Sientìfich : Serinus serinus Piemontèis : Vërzlin Autri nòm an piemontèis : Italian : Verzellino Anglèis : Serin, European Serin Fransèis : Serin cini Alman : Girlitz

    Varietà

    • Serinus serinus serinus
    • Serinus serinus flaviserinus

    Descrission

    Ël vërzlin a l'é un cit osel, strèit parent dël canarin. A l'ha un piumagi giaun e verd, con dle righe nèire e brun-e. Ël mas-cc a l'é d'un giaun pì intens e a l'ha lë stòmi bianch e giaun ciàir. La fumela a l'è d'un giaun pì dëstiss e le strissie a tendo pì al brun. A l'é longh 11 cm e a peisa apopré 13 gram. La soa alimentassion a l'é pì che autr faita dë smens, ma a mangia ëdcò fruta e inset. A fa ël nì da mars a agost, e a riess a completé almanch doi nià. Ant ël nì a depon an media 4 euv ëd color ciàir. J'euv as dësboco apress a 14 dì ëd covada. Ël dëspupagi a l'è soagnà da tuti e doi i genitor e a finiss apress 25 dì.

    Ambient

    A viv ant ij bòsch duvert (sovens ëd conìfere) e davsin a le coltivassion, ma a l'è cò fàssil trovelo ant ij sènter abità.

    Distribussion

    A viv an gran part ëd l'Euròpa e dl'area mediterànea. Com as peul vëdde ant la figura, as dësserno tre diferente region: an verd a son indicà le region ant le quaj ël vërzlin a viv stabilment, an arancion a son indicà le region andova che a viv mach l'istà e an bleu a son indicà le region andova ch'a viv mach l'invern.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia authors and editors
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia PMS

    Kulczyk zwyczajny ( البولندية )

    المقدمة من wikipedia POL
     src= Ten artykuł dotyczy kulczyka zwyczajnego. Zobacz też: inne znaczenia nazwy Kulczyk. Commons Multimedia w Wikimedia Commons

    Kulczyk zwyczajny[4], kulczyk (Serinus serinus) – gatunek małego ptaka wędrownego z rodziny łuszczakowatych (Fringillidae). Zamieszkuje zachodnią, południową i środkową Europę i północną Afrykę. Populacje południowe osiadłe, północne – wędrowne, zimują w południowej Europie (przeloty III–V i IX–XI). Poza sezonem lęgowym tworzy stada, często mieszane z czyżami i innymi łuszczakami. W Polsce średnio liczny lub nieliczny ptak lęgowy, o liczebności zróżnicowanej zależnie od regionu (liczny na Pogórzu Karpackim i w większych miastach, nieliczny na wschodzie kraju)[5].

    Cechy gatunku
    Najmniejszy z europejskich łuszczaków, zbliżony wielkością do czyża zwyczajnego. Samce mają kuper, pierś i czoło cytrynowożółte, a brzuch biały. Grzbiet, głowa i boki wyraźnie kreskowane. Przez skrzydła przechodzą dwie jaśniejsze pręgi. Upierzenie samicy podobne do samca, ale bledsze, zielonoszare.
    Wymiary średnie
    • Długość ciała ok. 11 cm
    • Rozpiętość skrzydeł ok. 20 cm
    • Masa ciała ok. 12 g
    Biotop
    Obrzeża borów i lasów mieszanych, parki, otwarte przestrzenie ze skąpą, niską roślinnością.
    Gniazdo
    Starannie uwite i umieszczone na wysokości 3–8 metrów nad ziemią w okółku bocznej gałęzi.
    Jaja
    W maju składa 3–4 jaja o średnich wymiarach 11x16 mm, białe z odcieniem niebieskawym i nielicznymi, słabo widocznymi, czerwonymi plamkami.
    Wysiadywanie
    Od zniesienia ostatniego jaja trwa 10–13 dni. Pisklęta przebywają w gnieździe przez okres 2 tygodni.
    Pożywienie
    Wyłącznie nasiona chwastów.
    Ochrona
    Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[6].

    Przypisy

    1. Serinus serinus, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
    2. European Serin (Serinus serinus) (ang.). IBC: The Internet Bird Collection. [dostęp 2013-02-23].
    3. BirdLife International 2012, Serinus serinus [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015 [online], wersja 2015-4 [dostęp 2015-12-10] (ang.).
    4. P. Mielczarek, M. Kuziemko: Plemię: Carduelini Vigors, 1825 (wersja: 2015-07-08). W: Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2015-12-10].
    5. Ludwik Tomiałojć, Tadeusz Stawarczyk: Awifauna Polski. Rozmieszczenie, liczebność i zmiany. Wrocław: PTPP "pro Natura", 2003, s. 743. ISBN 83-919626-1-X. Według skali przyjętej przez autorów, dla okresu lęgowego średnio liczny oznacza zagęszczenie 10–100 par na 100 km², a nieliczny – 1–10 par na 100 km².
    6. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 28 września 2004 r. w sprawie gatunków dziko występujących zwierząt objętych ochroną Dz.U. z 2004 r. nr 220, poz. 2237

    Zobacz też

    Linki zewnętrzne

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autorzy i redaktorzy Wikipedii
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia POL

    Kulczyk zwyczajny: Brief Summary ( البولندية )

    المقدمة من wikipedia POL

    Kulczyk zwyczajny, kulczyk (Serinus serinus) – gatunek małego ptaka wędrownego z rodziny łuszczakowatych (Fringillidae). Zamieszkuje zachodnią, południową i środkową Europę i północną Afrykę. Populacje południowe osiadłe, północne – wędrowne, zimują w południowej Europie (przeloty III–V i IX–XI). Poza sezonem lęgowym tworzy stada, często mieszane z czyżami i innymi łuszczakami. W Polsce średnio liczny lub nieliczny ptak lęgowy, o liczebności zróżnicowanej zależnie od regionu (liczny na Pogórzu Karpackim i w większych miastach, nieliczny na wschodzie kraju).

    Cechy gatunku Najmniejszy z europejskich łuszczaków, zbliżony wielkością do czyża zwyczajnego. Samce mają kuper, pierś i czoło cytrynowożółte, a brzuch biały. Grzbiet, głowa i boki wyraźnie kreskowane. Przez skrzydła przechodzą dwie jaśniejsze pręgi. Upierzenie samicy podobne do samca, ale bledsze, zielonoszare. Wymiary średnie Długość ciała ok. 11 cm Rozpiętość skrzydeł ok. 20 cm Masa ciała ok. 12 g Biotop Obrzeża borów i lasów mieszanych, parki, otwarte przestrzenie ze skąpą, niską roślinnością. Gniazdo Starannie uwite i umieszczone na wysokości 3–8 metrów nad ziemią w okółku bocznej gałęzi. Jaja W maju składa 3–4 jaja o średnich wymiarach 11x16 mm, białe z odcieniem niebieskawym i nielicznymi, słabo widocznymi, czerwonymi plamkami. Wysiadywanie Od zniesienia ostatniego jaja trwa 10–13 dni. Pisklęta przebywają w gnieździe przez okres 2 tygodni. Pożywienie Wyłącznie nasiona chwastów. Ochrona Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową.
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autorzy i redaktorzy Wikipedii
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia POL

    Chamariz ( البرتغالية )

    المقدمة من wikipedia PT

    O chamariz, milheirinha-europeia, serrazina ou grasina (Serinus serinus) é um pequeno pássaro da família Fringillidae.

    Descrição

    É comum em toda a Europa, encontrado em parques, jardins e matas de coníferas. Plumagem malhada de castanho escuro e amarelo. No verão, o amarelo intensifica-se, e a cabeça fica quase completamente amarela. O juvenil não possui amarelo, apenas riscas de castanho e branco. Mede cerca de 11 a 12 cm de comprimento,[1][2] e pesa de 8,5 a 14g.[2] O bico é curto e de cor clara, a cabeça é grande, o dorso, o manto e os flancos são listrados de escuro; o uropígio é amarelo vivo no macho e amarelo-esverdeado na fêmea; no macho a testa, os lados do pescoço, e o peito são amarelo-limão enquanto na fêmea são branco-amarelados.[1][3]

    Distribuição

    Outrora um pássaro tipicamente mediterrânico, tem-se expandido por toda a Europa, chegando à Suécia e Inglaterra, a norte, à Ucrânia, Balcãs e Ásia Menor, a leste, e a Marrocos, a sul. Na Península Ibérica é comum em todas as estações do ano.[4] Reproduz-se por toda a Europa ( com excepção das Ilhas Britânicas e da maior parte da Fino-Escandinávia), para leste até ao Báltico, oeste da Rússia e Bielorrússia, para sul até às ilhas do Mediterrâneo, à Turquia (norte, oeste, e centro-sul), à Geórgia central, às Canárias, ao norte de África, ao Líbano e a Israel; passa o inverno no sul e sudoeste da Europa, no norte de África e no Iraque.[5]

    Taxonomia

    Descrito por Linnaeus, em 1766, na Suíça, com o nome de Fringilla Serinus. Sem subespécies.[5]

    Habitat

    O chamariz frequenta jardins, parques, pomares, pequenos bosques, de preferência com coníferas.[1][3] Gosta também das orlas dos bosques, das clareiras, plantações, terrenos cultivados. Podemos encontrá-lo em áreas urbanas, mas também em ravinas e gargantas com árvores e arbustos até altitudes de 2000-2500m.[2]

    Alimentação

    Alimenta-se principalmente de sementes, gomos, rebentos e alguns insetos,[2][3][6] como aranhas, afídios e larvas de traças.[2] Durante o inverno consome maioritariamente sementes de gramíneas, na primavera come rebentos tenros de arbustos e árvores como o ulmeiro e a bétula. No inverno encontra-se em grandes bandos, nos campos alimentando-se de sementes de dente-de-leão (Taraxacum officinale). Também come sementes de Capsella, Polygonum e Artemisia vulgaris.[4]

     src=
    Fêmea

    Nidificação

    A fêmea constrói o ninho num ramo de uma conífera, árvore de fruto ou arbusto,[3][4] em forma de pequena taça, com ervas secas, musgos, líquenes, raízes, forrado com penugem vegetal, penas e pelos.[2][6] A postura consiste em 3 a 4 ovos esbranquiçados com pintas escuras, incubados pela fêmea durante 12 a 13 dias ; ambos os progenitores alimentam as crias, mas nos primeiros dias o macho alimenta a fêmea e as crias.[2][6] Os juvenis deixam o ninho com 15-18 dias e tornam-se independentes 9 a 10 dias depois.[2]

    Comportamento

    Pássaro muito enérgico, é dócil, apenas na época de acasalamento se torna mais agressivo e territorial. As aves meridionais são residentes. O voo é rápido e ondulado.[3] Possui um canto repetitivo e prolongado, áspero e com um ritmo rápido, lembrando vidro a partir.

    Filogenia

    Foi obtida por Antonio Arnaiz-Villena et al.[7][8][9]

    Referências

    1. a b c Svensson, L.; Mullarney, K.; Zetterström, D. (2009). Guia de Aves – Guia de Campo das Aves de Portugal e da Europa, 2ª ed., setembro 2012, Assírio & Alvim, Porto, Portugal. ISBN 978-972-0-79214-3. Pp. 382-383.
    2. a b c d e f g h Oiseaux-birds European serin Consultado em 27 de Novembro de 2013
    3. a b c d e Oiseaux.net serin cini Consultado em 27 de Novembro de 2013
    4. a b c Pajaricos.es verdecillo Consultado em 27 de Novembro de 2013
    5. a b The Internet Bird Collection European serin Consultado em 2 de Dezembro de 2013
    6. a b c Pajaricos.es verdecillo Consultado em 27 de Novembro de 2013
    7. Zamora, J; Moscoso J, Ruiz-del-Valle V, Ernesto L, Serrano-Vela JI, Ira-Cachafeiro J, Arnaiz-Villena A (2006). «Conjoint mitochondrial phylogenetic trees for canaries Serinus spp. and goldfinches Carduelis spp. show several specific polytomies» (PDF). Ardeola. 53(1): 1–17 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautor= (ajuda)
    8. Arnaiz-Villena, A.; Arnaiz-VillenaA.; Alvarez-Tejado M.; Ruiz-del-Valle V.; García-de-la-Torre C.; Varela P.; Recio M. J.; Ferre S.; Martinez-Laso J. (1999). «Rapid Radiation of Canaries (Genus Serinus)» (PDF). Mol. Biol. Evol. 16: 2–11 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautor= (ajuda)
    9. Arnaiz-Villena, A.; Ruiz-del-Valle V.; Areces C. (2012). «El Origen de los Canarios» (PDF). Ornitología Práctica. 53: 3-11 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautor= (ajuda)

    Fotos

    Videos

     title=
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autores e editores de Wikipedia
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia PT

    Chamariz: Brief Summary ( البرتغالية )

    المقدمة من wikipedia PT

    O chamariz, milheirinha-europeia, serrazina ou grasina (Serinus serinus) é um pequeno pássaro da família Fringillidae.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autores e editores de Wikipedia
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia PT

    Kanárik poľný ( السلوفاكية )

    المقدمة من wikipedia SK

    Kanárik poľný (iné názvy: vrzlík, kanárik záhradný[3][4][5]; lat. Serinus serinus) je malý druh spevavca z čeľade pinkovité (Fringillidae). Hniezdi v juhozápadnej Palearktíde od severnej Afriky až po západné Rusko. Je sťahovavý, živí sa semienkami. Žije na celom Slovensku v parkoch a sadoch, na okrajoch lesov od lužných až po horské.[6] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov kanárik poľný patrí medzi najmenej ohrozené druhy, v rokoch 19822013 bol u európskej populácii zaznamenaný mierny pokles.[1]

    Opis

    Kanárik poľný meria 11 cm[7][8] a váži 11 – 14 g [9].

    Hlas

    Spev

    50 s, Švédsko, okrem švitorivého spevu kanárika poľného počujeme kolibiarika spevavého, drozda čierneho, zelienky obyčajnej, žltochvosta hôrneho a pinky obyčajnej.

    Spieva neustálym švitorivým, vŕzgavým hlasom pripomínajúcim zvuk presýpania sklených črepín. Obľubuje pritom vysoké, otvorené miesto alebo lieta zvláštnym motýlim letom. Počas letu vydáva tiež ľahko rozpoznateľné "Tirrillillit" alebo "Zr'r'rilitt", tiež iný zvuk, pripomínajúci zelienku obyčajnú "Djüi".[7]

    Výskyt a stav na Slovensku

    Vyskytuje sa na celom území Slovenska od nížin až po 1 300 m n. m. (Poľana (pohorie))[6] a hniezdo bolo nájdené v 1 200 m n. m. (Nízke Tatry)[9]. Je to sťahovavý druh, prilieta od konca marca do polovice apríla a odlieta od konca septembra do novembra.[6][9]

    Odhadovaný počet hniezdiacich párov je 30 000 – 60 000, zimujúcich jedincov 10 – 100. Veľkosť populácie i územie na ktorom sa vyskytuje sú stabilné, maximálna zmena do 20 %. Ekosozologický status v rokoch 1995, 1998[6] a 2001[10] žiadny. V roku 2014 LC - menej dotknutý.[2][11][12] Európsky ochranársky status SPEC4 – druhy, ktorých globálne populácie sú koncentrované v Európe a majú tam vhodný ochranársky status. Stupeň ohrozenia S – vyhovujúci ochranársky status.[6]

    Biotop

    Kanárik poľný sa vyhýba súvislým lesom, hniezdi na okrajoch lesov, v poľných lesíkoch, v stromových pobrežnej vegetácie potokov a riek. Najmä pri ľudských sídlach v rôznych druhov zelene, od jednotlivých stromov v rušných uliciach, v pásoch stromov pri cestách až súvislejšiu zeleň parkov, sadov, záhrad a cintorínov.[6][9]

    Hniezdenie

    Samček obhajuje revír spevom a motýlim letom, samička vyberie miesto pre budúceho hniezdo, sama stavia hniezdo, samček ju pritom sprevádza. Potom znesie 3 – 5 vajíčok s nazelenalým či modrastým podkladom na ktorom sú hrdzavé škvrnky a bodky, vytvárajú na hrubom konci veniec. Ani inkubácie sa samček nezúčastňuje. Po 13 dňoch sa vyliahnu mláďatá o ktoré sa starajú obaja rodičia 2 týždne. Hniezdia dvakrát do roka, v apríli a máji, potom v júni a júli. Zaujímavosťou je, že na rozdiel od väčšiny spevavcov, kanárik poľný neodnáša trus z hniezda.

    Potrava

    Kanárik poľný sa živí najmä semienkami rôznych rastlín, často burín. Mláďatá kŕmi hmyzom.[9]

    Ochrana

    Je zákonom chránený, spoločenská hodnota je 140 € (Vyhláška MŽP č. 24/2003 Z.z. v znení č. 492/2006 Z. z., 638/2007 Z. z., 579/2008 Z. z., 173/2011 Z. z., 158/2014 Z. z., účinnosť od 01.01.2015).[13] Druh je zaradený do Bernského dohovoru (Príloha II).[14]

    Galéria

    Referencie

    1. a b IUCN Red list 2018.2. Prístup 15. decembra 2018
    2. a b Demko M., Krištín A. & Pačenovský S. 2014: Červený zoznam vtákov Slovenska. SOS/BirdLife Slovensko, 52 pp. [online]. vtaky.sk, 2014, [cit. 2018-03-03]. Dostupné online.
    3. KOVALIK, Peter, et al. Slovenské mená vtákov sveta [online]. Bratislava : SOS/BirdLife Slovensko, 2010 (2016), rev. 2016-10-23, [cit. 2016-12-12]. Dostupné online.
    4. 80/1965 Zb. Vyhláška Ministerstva školstva a kultúry z 13. júla 1965 o ochrane voľne žijúcich živočíchov dostupné online
    5. vrzlík. In: Česko - německý slovník Fr. Št. Kotta. Ústav pro jazyk český Akademie věd ČR, v. v. i. dostupné online (pôvodne: KOTT, F. Š. Česko-německý slovník zvláště grammaticko-fraseologický (Díl první – sedmý; Dodatky). Praha: František Šimáček, 1878-1893).
    6. a b c d e f DANKO, Štefan; DAROLOVÁ, Alžbeta; KRIŠTÍN, Anton, et al. Rozšírenie vtákov na Slovensku. Bratislava : Veda, 2002. Autor druhu Dušan Karaska. ISBN 80-224-0714-3. Kapitola Kanárik poľný, s. 602 – 604.
    7. a b JONSSON, Lars. Die Vögel Europas und des Mittelmeerraumes. Stuttgart : Franckh-Kosmos, 1992. ISBN 3-440-06357-7. (po nemecky)
    8. PETERSON, R. T.; MOUNTFORT, G.; HOLLOM, P. A. D.. Európa madarai. Budapest : Gondolat, 1986. ISBN 978-80-7234-292-1. (preklad do maďarčiny)
    9. a b c d e FERIANC, Oskár. Vtáky Slovenska 2. Bratislava : Veda, 1979.
    10. BALÁŽ, Daniel; MARHOLD, Karol; URBAN, Peter. Červený zoznam rastlín a živočíchov Slovenska. 1. vyd. Banská Bystrica : Štátna ochrana prírody Slovenskej republiky, 2001. 160 s. Dostupné online. ISBN 80-89035-05-1. Kapitola Červený (ekosozologický) zoznam vtákov (Aves) Slovenska: Anton Krištín, Ľudovít Kocian, Peter Rác (en: Red (Ecosozological) List of Birds (Aves) of Slovakia), s. 150 - 153.
    11. DEMKO, Miroslav; KRIŠTÍN, Anton; PUCHALA, Peter. Červený zoznam vtákov Slovenska. Tichodroma, roč. 25, čís. 2013, s. 69 - 78. Dostupné online [cit. 2018-03-03].
    12. JEDLIČKA, Ladislav; KOCIAN, Ľudovít; KADLEČÍK, Ján; FERÁKOVÁ, Viera. Hodnotenie stavu ohrozenia taxónov fauny a flóry [online]. Bratislava : Štátna ochrana prírody SR, Banská Bystrica, Univerzita Komenského v Bratislave, vydavateľstvo Faunima, online in vtaky.sk, 2007, [cit. 2018-03-04]. Dostupné online.
    13. Vyhláška Ministerstva životného prostredia Slovenskej republiky č. 24/2003 Z. z., ktorou sa vykonáva zákon č. 543/2002 Z. z. o ochrane prírody a krajiny v znení neskorších predpisov (č. 492/2006 Z. z., 638/2007 Z. z., 579/2008 Z. z., 173/2011 Z. z., 158/2014 Z. z.) s účinnosťou od 01.01.2015 [online]. epi.sk, [cit. 2020-02-18]. Dostupné online.
    14. BirdLife International (2020) Species factsheet: Serinus serinus [online]. datazone.birdlife.org, [cit. 2020-02-18]. Dostupné online. (En)

    Iné projekty

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autori a editori Wikipédie
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia SK

    Kanárik poľný: Brief Summary ( السلوفاكية )

    المقدمة من wikipedia SK

    Kanárik poľný (iné názvy: vrzlík, kanárik záhradný; lat. Serinus serinus) je malý druh spevavca z čeľade pinkovité (Fringillidae). Hniezdi v juhozápadnej Palearktíde od severnej Afriky až po západné Rusko. Je sťahovavý, živí sa semienkami. Žije na celom Slovensku v parkoch a sadoch, na okrajoch lesov od lužných až po horské. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov kanárik poľný patrí medzi najmenej ohrozené druhy, v rokoch 19822013 bol u európskej populácii zaznamenaný mierny pokles.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autori a editori Wikipédie
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia SK

    Grilček ( الإسبانية، القشتالية )

    المقدمة من wikipedia SL

    Grilček (znanstveno ime Serinus serinus) je majhna ptica pevka iz družine ščinkavcev, ki živi v Sredozemlju in v Evropi severno do Baltika.

    Je majhen ptič; skupaj s kratkim repom meri 11 do 12 cm v dolžino in je najmanjši evropski predstavnik ščinkavcev. Ima razmeroma veliko glavo in droben kljun sive barve. Po hrbtu, bokih in trebuhu je močno progast. Bleda nadočesna proga je podaljšana navzdol in naprej, tako da obkroža progasto lice s svetlo pego v sredini. Trtica je živorumena pri samcih in zelenkasto rumena pri samicah, prav tako ima samica manj živo rumeno obarvanost ostalega telesa, vendar je razlika pogosto vidna šele ob neposredni primerjavi. Vsi predeli telesa, ki so pri odraslih rumeni, so pri mladičih beli.

    Grilček gnezdi na robu gozdov in v manjših sestojih dreves, najraje tam, kjer so prisotni iglavci (cipresa, klek, bela jelka ipd.). Je zelo aktivna žival in ga je enostavno opazovati ko se spreletava naokoli. Gnezdo splete na drevesu ali v grmu, vanj samica izleže 3 do 5 jajc. Izven gnezditvenega obdobja se osebki združujejo v jate, včasih mešane z drugimi ščinkavci. Prehranjuje se večinoma s semeni, med gnezditvijo pa tudi z žuželkami.

    Viri

    • Mullarney, K. s sod. (1999). Birds of Europe. Princeton: Princeton University Press. ISBN 0-691-05053-8.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Avtorji in uredniki Wikipedije
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia SL

    Grilček: Brief Summary ( الإسبانية، القشتالية )

    المقدمة من wikipedia SL

    Grilček (znanstveno ime Serinus serinus) je majhna ptica pevka iz družine ščinkavcev, ki živi v Sredozemlju in v Evropi severno do Baltika.

    Je majhen ptič; skupaj s kratkim repom meri 11 do 12 cm v dolžino in je najmanjši evropski predstavnik ščinkavcev. Ima razmeroma veliko glavo in droben kljun sive barve. Po hrbtu, bokih in trebuhu je močno progast. Bleda nadočesna proga je podaljšana navzdol in naprej, tako da obkroža progasto lice s svetlo pego v sredini. Trtica je živorumena pri samcih in zelenkasto rumena pri samicah, prav tako ima samica manj živo rumeno obarvanost ostalega telesa, vendar je razlika pogosto vidna šele ob neposredni primerjavi. Vsi predeli telesa, ki so pri odraslih rumeni, so pri mladičih beli.

    Grilček gnezdi na robu gozdov in v manjših sestojih dreves, najraje tam, kjer so prisotni iglavci (cipresa, klek, bela jelka ipd.). Je zelo aktivna žival in ga je enostavno opazovati ko se spreletava naokoli. Gnezdo splete na drevesu ali v grmu, vanj samica izleže 3 do 5 jajc. Izven gnezditvenega obdobja se osebki združujejo v jate, včasih mešane z drugimi ščinkavci. Prehranjuje se večinoma s semeni, med gnezditvijo pa tudi z žuželkami.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Avtorji in uredniki Wikipedije
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia SL

    Gulhämpling ( السويدية )

    المقدمة من wikipedia SV

    Gulhämpling (Serinus serinus) är en liten tätting som tillhör familjen finkar (Fringillidae) och som huvudsakligen förekommer i Europa.[2]

    Utseende och läte

     src=
    Gulhämpling, adult hane.
    Gulhämpling sjunger i talltopp.

    Gulhämplingen är mycket liten, 11-11,5 centimeter lång och väger 11-13 gram. Vingspannet är på 20-23 centimeter. Fågeln känns igen på sin korta och djupna kluvna stjärt. Näbben är kort och tjock. Ovansidan är grågrön med mörkare streckning och gumpen är gul. Det gula bröstet och den vita magen är också streckade. Hannen är mer lysande gul i ansiktet och på bröstet och har gult på vingarna och stjärtsidorna. Ungfåglarna saknar helt de gula färgerna och är mer brun- grönaktiga.

    Locklätet hörs ofta i flykten, ett rätt steglitslikt drillande trillililit. Sången består av upprepande, gnisslande strofer och framförs från toppen av något högt träd. Detta kan liknas vid det ljud som upptstår då man gnider två glasskivor mot varandra.

    Utbredning

    Ursprungligen påträffades gulhämplingen runt medelhavsländerna, norra Afrika och mellersta Europa men har under 1800- och 1900-talet expanderat norrut. Populationer i norra och mellersta Europa är flyttfåglar och övervintrar i Mellanöstern. Fåglar som häckar i Sydeuropa är stannfåglar.

    I Norden lever den i länderna runt Östersjökusten, inklusive Baltikum, delar av Danmark och Sydsverige. I öst är den spridd från Vitryssland och Ukraina till Svarta havets kust.

    Förekomst i Sverige

    Gulhämplingen har häckat i södra Skåne sedan 1940-talet, då det första häckningsfyndet konstaterades vid Falsterbo 1942. Från och med 1958 har den häckat regelbundet i landskapet.

    Ekologi

    Gulhämplingen föredrar öppet skogsland och odlad mark, gärna med barrträd, som häckningsplatser. Den bygger sitt bo i barrträd eller citrusträd och lägger tre till fem ägg. Föda är mestadels frön och under häckningssäsongen insekter. Gulhämplingen är en aktiv och ofta märkbar fågel. Den håller mest till i höga träd och upptäcks ofta på lätet.

    Häckning

    Honan bygger boet som är skålformat av rottrådar och bast och läggs i ett barr eller lövträd. Kullen består av tre till fyra ägg vilka ruvas av honan i tolv till 14 dagar. Ungarna brukar lämna boet efter 14-16 dygn. Ungarna matas med uppstötta frön som har mjukats upp i föräldrarnas kräva.

    Status och hot

    Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men tros minska i antal, dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.[1] IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).[1] I Europa tros det häcka mellan knappt 21 miljoner till 31,5 miljoner par.[1]

    Källor

    Texten bygger delvis på en översättning av engelskspråkiga wikipedias artikel Engelskspråkiga Wikipedia, artikeln European Serin, läst 20 november 2015

    Noter

    1. ^ [a b c d] BirdLife International 2012 Serinus serinus Från: IUCN 2013. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.1 www.iucnredlist.org. Läst 7 januari 2014.
    2. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2015-08-11

    Källor

    Externa länkar

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia författare och redaktörer
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia SV

    Gulhämpling: Brief Summary ( السويدية )

    المقدمة من wikipedia SV

    Gulhämpling (Serinus serinus) är en liten tätting som tillhör familjen finkar (Fringillidae) och som huvudsakligen förekommer i Europa.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia författare och redaktörer
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia SV

    Küçük iskete ( التركية )

    المقدمة من wikipedia TR

    Küçük iskete (Serinus serinus), ispinozgiller (Fringillidae) familyasından Avrupa'da, Türkiye'de ve Kuzey Afrika'da yaygın bir kanarya türü. Yaban kanaryası (Serinus canaria) ile çok yakın akrabadır.

    Özellikleri

    Küçük iskete 11-11,5 cm uzunluğuna ve 11-13 g ağırlığa ulaşır. Kanat açıklığı 20–23 cm olur. Erkek kuşlarda göğüs, boğaz ve gözlerinin üstü sarı renktedir. Vücutlarının geri kalan kısımlarıda yeşilimsi sarı çizgili ve kuyrukları koyu kahverengidir. Dişilerin biraz daha yeşilimsi bir sarı renkleri vardır ve göğüsleri gri ve sırtları kahverengimsidir.

    Ötüşü

    Ötüşleri „tirrilillit“ ve „zirrirrilit“ gibidir. Diğer kuşlarla iletişim kurmak için „çizik“, „çit-çitçit“ şeklinde öter. Diğer kuşları tehlikelere karşı uyarmak için „neç“ ya da „veyi“ gibi bir ses çıkarır. Bu sesleri şarkı söylerken, uyarmak için şarkısının arasına da ekliyebilir.

    Dağılımı

    Küçük isketeye Kuzey Afrika, Türkiye ve Avrupa'da rastlanır. 19. ve 20. yüzyıllarda eski dağılım alanını Güney Avrupa'dan kuzeye doğru genişletmeye başlamıştır.

    Dış bağlantılar

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia yazarları ve editörleri
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia TR

    Küçük iskete: Brief Summary ( التركية )

    المقدمة من wikipedia TR

    Küçük iskete (Serinus serinus), ispinozgiller (Fringillidae) familyasından Avrupa'da, Türkiye'de ve Kuzey Afrika'da yaygın bir kanarya türü. Yaban kanaryası (Serinus canaria) ile çok yakın akrabadır.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia yazarları ve editörleri
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia TR

    Щедрик (птах) ( الأوكرانية )

    المقدمة من wikipedia UK

    Поширення

    Область гніздування весь час змінюється. Зараз поширені в західній і центральній Європі (на північ до Санкт-Петербурга, на схід до центральних областей України), в північно-західній Африці, на Азорських і Канарських островах, у Туреччині і Сирії. У північних районах зони поширення птахи перелітні, в південних — осілі, частково кочові. В Україні поширені як гніздові птахи в західних областях, у Карпатах, у центральних районах Полісся, Лісостепу. Розселяються на схід. Залітають і східні райони.

    Зовнішній вигляд

    У природі визначаються за малими розмірами і зелено-жовтим забарвленням нижньої частини тіла. У самців дуже характерна токова поведінка: вони розпускають хвіст і крила, крутяться на гілках дерев і в повітрі, весь час співають. Пісенька характерна, тріскотлива, складається з коротких складів І дзюркотливих трелей. Трохи подібна до крику цикад. Позивні крики, які птахи подають, коли летять, коротенькі «тірлі» або «жьюіі». Вірогідно, саме через характер швидкомовної пісні птах отримав свою українську назву «щедрик».

    Річний цикл

    На місця гніздування прилітають у кінці березня — на початку квітня. Гнізда на деревах, невисоко над землею. Вони майстерно сплетені зі стебел трав, корінців, моху і лишайників, вимощені кінським волосом, рослинним пухом, пір'ям. Повна кладка з 4—5 білувато-блакитних, з темними крапками і рисками яєць, двічі за сезон, у травні і в кінці червня — на початку липня. Насиджує самка, 13 днів, самець весь час годує її. Пташенята залишаються в гнізді близько двох тижнів.

    Осінній відліт починається у вересні і закінчується в жовтні. Птахи з України зимують у країнах Середземномор'я.

    Живлення

    Живляться насінням і бруньками рослин. Навесні і влітку поїдають також дрібних комах. Пташенят вигодовують комахами.

    Охорона

    Корисні і декоративні птахи. Потребують охорони, їх можна приваблювати, насаджуючи дерева з густою кроною.

    Галерея

    Джерела

    Фесенко, Г. Птахи садів і парків Києва. 2010 р.

    Птах Це незавершена стаття з орнітології.
    Ви можете допомогти проекту, виправивши або дописавши її.
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Автори та редактори Вікіпедії
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia UK

    Bạch yến châu Âu ( الفيتنامية )

    المقدمة من wikipedia VI

    Serinus serinus là một loài chim trong họ Fringillidae.[1]

    Chú thích

    1. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, B.L. Sullivan, C. L. Wood, and D. Roberson (2012). “The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.7.”. Truy cập ngày 19 tháng 12 năm 2012.

    Tham khảo


    Hình tượng sơ khai Bài viết liên quan đến họ Sẻ thông này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia tác giả và biên tập viên
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia VI

    Bạch yến châu Âu: Brief Summary ( الفيتنامية )

    المقدمة من wikipedia VI

    Serinus serinus là một loài chim trong họ Fringillidae.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia tác giả và biên tập viên
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia VI

    Канареечный вьюрок ( الروسية )

    المقدمة من wikipedia русскую Википедию
    Царство: Животные
    Подцарство: Эуметазои
    Без ранга: Вторичноротые
    Подтип: Позвоночные
    Инфратип: Челюстноротые
    Надкласс: Четвероногие
    Класс: Птицы
    Подкласс: Настоящие птицы
    Инфракласс: Новонёбные
    Инфраотряд: Passerida
    Надсемейство: Passeroidea
    Семейство: Вьюрковые
    Подсемейство: Щеглиные
    Триба: Щеглиные
    Вид: Канареечный вьюрок
    Международное научное название

    Serinus serinus (Linnaeus, 1766)

    Синонимы
    • Fringilla Serinus (Linnaeus, 1766)[1]
    • Serinus hortulanus (Koch, 1816)[2][3]
    • Serinus orientalis (Brehm, 1831)[3]
    • Serinus meridionalis (Brehm, 1831)[3]
    • Serinus islandicus (Brehm, 1831)[3]
    • Serinus flavescens (Gould, 1837)[3]
    • Serinus occidentalis (Brehm, 1855)[3]
    • Serinus luteolus (Homeyer, 1873)[3]
    • Serinus canaria germanicus (Laubmann, 1913)[3]
    • Serinus canaria polonicus (Domaniewski, 1917)[3]
    • Carduelis (Serinus) canaria woltersi (Laubmann, 1954)[4][3]
    Ареал

    изображение

    Охранный статус Wikispecies-logo.svg
    Систематика
    на Викивидах
    Commons-logo.svg
    Изображения
    на Викискладе
    ITIS 562967NCBI 37602EOL 1050691FW 369325
    У этого термина существуют и другие значения, см. Желтозобик.

    Канареечный вьюрок[5], европейский вьюрок[5] или желтозобик[6][7][8] (лат. Serinus serinus) — небольшая птица из отряда воробьинообразных[9]. Распространена преимущественно в западной части палеарктического региона.[10].

    Морфология

    Отличается малыми размерам тела, достигая в длину 11,5 сантиметров. В Европе — самый маленький вид из распространённых вьюрков[11]. Окраска тёмно-зелёная, крылья бурые, с пестринами. У самцов пестрины — мелкие серые полоски располагаются на спине и боках, у самок — на груди.

    Экология

    Селится в парках, садах, рощах. В целом тяготеет к культурным ландшафтам. Зимуют либо в Южной части Европы, либо в Африке[10]

    Примечания

    1. European Serin (Serinus serinus) | the Internet Bird Collection
    2. NBN Gateway - Taxon
    3. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Европейский вьюрок в информационно-поисковой системе сайта ИПЭЭ РАН
    4. Новое имя для Serinus canaria germanicus Laubmann — преоккупировано Carduelis germanica (Brehm, 1831), если объединять Serinus и Carduelis.
    5. 1 2 Бёме Р. Л., Флинт В. Е. Пятиязычный словарь названий животных. Птицы. Латинский, русский, английский, немецкий, французский / Под общ. ред. акад. В. Е. Соколова. — М.: Рус. яз., «РУССО», 1994. — С. 438. — 2030 экз.ISBN 5-200-00643-0.
    6. Желтозобик // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона : в 86 т. (82 т. и 4 доп.). — СПб., 1890—1907.
    7. Желтозобик // Малый энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона : в 4 т. — СПб., 1907—1909.
    8. Жизнь животных по А. Э. Брэму в переработке В. И. Язвицкого и М. А. Гремяцкого. Под редакцией Н. С. Понятского. Том II. Птицы
    9. Птицы. Энциклопедия природы России / В. Е. Флинт. — 2-е. — М.: ABF, 1997. — С. 385. — 430 с.
    10. 1 2 The EBCC Atlas of European Breeding Birds / Ward Hagemeijer, Michael J. Blair. — London: T&AD Poyser, 1997. — С. 709. — 903 с. — ISBN 0-85661-091-7.
    11. Collins pocket guide. Birds of Britain and Europe with North Africa and the Middle East/Hermann Heinzel, RSR Fitter and John Parslow. — Norwich, 1995-с. 340
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Авторы и редакторы Википедии
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia русскую Википедию

    Канареечный вьюрок: Brief Summary ( الروسية )

    المقدمة من wikipedia русскую Википедию
    У этого термина существуют и другие значения, см. Желтозобик.

    Канареечный вьюрок, европейский вьюрок или желтозобик (лат. Serinus serinus) — небольшая птица из отряда воробьинообразных. Распространена преимущественно в западной части палеарктического региона..

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Авторы и редакторы Википедии
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia русскую Википедию

    セリン (鳥) ( اليابانية )

    المقدمة من wikipedia 日本語
    セリン Girlitz.jpg 分類 : 動物界 Animalia : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata : 鳥綱 Aves : スズメ目 Passeriformes : アトリ科 Fringillidae : カナリア属 Serinus : セリン S. serinus 学名 Serinus serinus (Linnaeus, 1766) 英名 European Serin

    セリン(Serine, 学名 Serinus serinus)またはヨーロッパセリン (european serine) はスズメ目アトリ科の小型の鳥である。

    分布[編集]

    ヨーロッパ南部から中央部、および北アフリカにかけて分布する。南部や大西洋沿岸部に住む種類は留鳥だが、北部の品種はヨーロッパ南部に向かって渡りを行う。 繁殖期外には群れを形成し、しばしばマヒワなど他のスズメ目と混成する。

    分布状況 [編集]

    中央ヨーロッパのセリンは、標高2000メートルから海岸沿いまでと幅広く棲息している。 スペインのセリンは、標高2500メートルの高度まで棲息している。ピレネー山脈の標高2080mといったとこにも棲息している。 バルカン半島のセリンは、ピリン山脈の標高2500m地点で、ギリシャのセリンは、アナトリア半島モミ林、レバノンスギを主に棲息している。


    生態[編集]

    開けた森林や耕作地、特に針葉樹のある林に好んで生息する。針葉樹や柑橘類の樹上に巣を作り、3個から5個の卵を産む。

    体格[編集]

    小さく短い尾を持ち、体長は11–12センチメートル程度である。体の上部は黒い縞のある灰色がかった緑色で、臀部は黄色い。胸は黄色、腹部は白く、ここにも多数の縞が入っている。オスは顔と胸がより明るい黄色であり、黄色の線が入った翼と側部が黄色の尾を持つ。 騒々しい声でさえずり、その鳴き声は地中海の国々で慣れ親しまれている。 小型のセリンは活発に動き、よく目にされる鳥である。


    摂食[編集]

    餌は主に植物の種子で、繁殖期には昆虫も捕食する。 メドウタンポポハコベタデナズナヨモギシモツケコモンソレルアザミシロザカモガヤカバノキハンノキニレヒマワリの種を食べる。 また、アブラムシを餌をすることもある。

     title=
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    ウィキペディアの著者と編集者
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia 日本語

    セリン (鳥): Brief Summary ( اليابانية )

    المقدمة من wikipedia 日本語

    セリン(Serine, 学名 Serinus serinus)またはヨーロッパセリン (european serine) はスズメ目アトリ科の小型の鳥である。

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    ウィキペディアの著者と編集者
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia 日本語