طيطونية

Tyto is 'n genus van uile in die familie van nonnetjiesuile (Tytonidae). Die genus omvat 15 spesies, waarvan die bekendste die nonnetjie-uil is.^[1]

Spesies

Die genus omvat die volgende spesies:

• Tyto alba - Nonnetjie-uil
• Tyto aurantia
• Tyto capensis - Grasuil
• Tyto delicatula
• Tyto deroepstorffi
• Tyto glaucops
• Tyto inexspectata
• Tyto longimembris
• Tyto manusi
• Tyto nigrobrunnea
• Tyto novaehollandiae
• Tyto rosenbergii
• Tyto sororcula
• Tyto soumagnei
• Tyto tenebricosa

Sien ook

• Alfabetiese lys van Suid-Afrikaanse voëls
• Lys van Suid-Afrikaanse voëls (Groepeer)
• Lys van Suider-Afrikaanse voëls volgens wetenskaplike name

Verwysings

Alabayquş (lat. Tyto) — Bayquşkimilər dəstəsinin alabayquşlar fəsiləsinə aid quş cinsi.

Tyto a zo ur genad e rummatadur an evned, krouet e 1828 gant al loenoniour ha louzawour svedat Gustaf Johan Billberg (1772-1844).

Spesadoù hag an isspesadoù anezhe^[1]

C'hwezek spesad kaouenned a ya d'ober ar genad :

• ar c'hrell voutin (Tyto alba)
  • T. a. alba, T. a. bargei, T. a. bondi, T. a. contempta, T. a. detorta, T. a. erlangeri, T. a. ernesti, T. a. furcata, T. a. gracilirostris, T. a. guatemalae, T. a. guttata, T. a. hellmayri, T. a. hypermetra, T. a. insularis, T. a. javanica, T. a. nigrescens, T. a. niveicauda, T. a. poensis, T. a. pratincola, T. a. punctatissima, T. a. schmitzi, T. a. stertens, T. a. thomensis ha T. a. tuidara,
• Tyto aurantia,
• Tyto capensis,
• Tyto delicatula
  • T. d. crassirostris, T. d. delicatula, T. d. interposita, T. d. meeki ha T. d. sumbaensis,
• Tyto deroepstorffi,
• Tyto glaucops,
• Tyto inexspectata,
• Tyto longimembris
  • T. l. amauronota, T. l. chinensis, T. l. longimembris, T. l. papuensis ha T. l. pithecops,
• Tyto manusi,
• Tyto multipunctata,
• Tyto nigrobrunnea,
• Tyto novaehollandiae
  • T. n. calabyi, T. n. castanops, T. n. galei, T. n. kimberli, T. n. melvillensis ha T. n. novaehollandiae,
• Tyto rosenbergii
  • T. r. pelengensis ha T. r. rosenbergii,
• Tyto sororcula
  • T. s. almae, T. s. cayelii ha T. s. sororcula,
• Tyto soumagnei,
• Tyto tenebricosa
  • T. t. arfaki ha T. t. tenebricosa.

Seizh isspesad ha daou-ugent (47) en holl.

Notennoù ha daveennoù

Tyto és un gènere de mussol de la família Tytonidae i de l'ordre dels estrigiformes que forma per ell a soles la subfamília dels tinonins (Tytoninae). Tenen els discs facials units formant-ne un d'únic en forma de cor, a l'interior del qual també hi ha el bec. Hi ha unes 15 espècies vives d'aquest gènere.

Espècies

S'han descrit unes 13 espècies dins aquest gènere:^[1]

• òliba comuna (Tyto alba).
• òliba de Seram (Tyto almae)
• òliba daurada (Tyto aurantia).
• òliba camallarga del Cap (Tyto capensis).
• òliba de la Hispaniola (Tyto glaucops).
• òliba de Minahassa (Tyto inexspectata).
• òliba camallarga oriental (Tyto longimembris).
• òliba cendrosa (Tyto multipunctata).
• òliba de Taliabu (Tyto nigrobrunnea).
• òliba australiana (Tyto novaehollandiae).
• òliba de Sulawesi (Tyto rosenbergii).
• òliba de Madagascar (Tyto soumagnei).
• òliba tenebrosa (Tyto tenebricosa).

Espècies fòssils

• Tyto gigantea Ballmann, 1973
• Tyto robusta Ballmann, 1973
• Tyto balearica
• Tyto sanctialbani
• Tyto mourerchauvireae
• Tyto cavatica
• Tyto noeli
• Tyto riveroi
• Tyto ostologa
• Tyto pollens
• Tyto cf. novaehollandiae
• Tyto letocarti
• Tyto melitensis

Referències

Bibliografia

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Tyto

• Ballmann, Peter (1969): Les Oiseaux miocènes de la Grive-Saint-Alban (Isère) [The Miocene birds of Grive-Saint-Alban (Isère)]. Geobios 2: 157-204. [French with English abstract] doi:10.1016/S0016-6995(69)80005-7 (HTML abstract)
• Bruce, M.D. (1999): Family Tytonidae (Barn-owls). In: del Hoyo, J.; Elliott, A. & Sargatal, J. (eds): Handbook of Birds of the World Vol. 5 (Barn-owls to Hummingbirds): 34-75, plates 1-3. Lynx Edicions, Barcelona. ISBN 84-87334-25-3
• Mlíkovský, Jirí (2002): Cenozoic Birds of the World, Part 1: Europe. Ninox Press, Prague. PDF fulltext
• Olson, Storrs L. (1985): Section IX.C. Strigiformes. In: Farner, D.S.; King, J.R. & Parkes, Kenneth C. (editors): Avian Biology 8: 129-132. Academic Press, New York.
• Steadman, David William (2006): Extinction and Biogeography of Tropical Pacific Birds. University of Chicago Press. ISBN 0226771423.

Die Schleiereulen (Tyto) sind eine artenreiche Gattung innerhalb der Familie der Schleiereulen. Die Gattung ist nahezu weltweit verbreitet.

Merkmale

Schleiereulen sind durch ihre auffälligen herzförmigen Gesichtsschleier gekennzeichnet.^[1] Dies unterscheidet sie unter anderem von den Maskeneulen, bei denen der Gesichtsschleier eher V-förmig ist. Schleiereulen sind langbeinige Eulen mit verhältnismäßig langen Flügeln und einem relativ kurzen Schwanz. Für die gesamte Familie ist charakteristisch, dass die nach hinten gerichtete innere Zehe genauso lang ist wie die Mittelzehe.^[1]

Die Gefiederfärbung ist höchst unterschiedlich. Einzelne Schleiereulenarten weisen eine sehr helle Körperoberseite auf. Zu den hellsten zählen die Schleiereulen-Unterart Tyto alba ernesti, die im Mittelmeerraum vorkommt, und die Australien-Schleiereule. Zu den dunkelsten Arten gehört die Rußeule, die auf Neuguinea und im Südosten Australiens beheimatet ist. Die größte Art ist die Tasmanien-Schleiereule. Sie erreicht eine Körperlänge von 47 bis 55 Zentimetern und wiegt zwischen 600 und 1.200 Gramm.^[2]

Verbreitung

Die Gattung kommt auf allen Kontinenten außer in der Antarktis vor. Die größte Vielfalt an Arten gibt es in Australien, Neuguinea und Indonesien. Dagegen fehlt die Gattung in Zentral-, Nord- und im größten Teil von Ostasien völlig.

Zu den Arten mit einem sehr großen Verbreitungsgebiet zählt die auch in Mitteleuropa vorkommende Schleiereule. Ihr Verbreitungsgebiet erstreckt sich über Europa, Südasien und Afrika. Das Verbreitungsgebiet der Amerika-Schleiereule, die in älterer Literatur als Unterart der Schleiereule gesehen wird, erstreckt sich über Süd- und Nordamerika.

Zahlreiche Schleiereulen haben ein äußerst kleines Verbreitungsgebiet. Dies gilt beispielsweise für die Curaçao-, die Hispaniola- und die Kleine-Antillen-Schleiereule. Diese auf wenige, kleine Inseln beschränkten Arten sind durch Lebensraumvernichtungen in besonderem Maße bedroht. Über die spezifische Lebensweise dieser endemischen Arten ist bislang meist nur wenig bekannt. Da sie lange Zeit als Unterarten der Schleiereule galten, wurden bislang wenige Anstrengungen unternommen, ihr spezifisches Nahrungsspektrum, ihr Lautrepertoire oder ihre Fortpflanzungsbiologie zu untersuchen.

Arten

Die Systematik der Familie ist stark im Umbruch begriffen. Einzelnen Arten, wie der in Mitteleuropa vorkommenden Schleiereule, werden sehr viele Unterarten zugeordnet. Auf Basis von DNA-Untersuchungen wird von einigen Autoren verschiedenen Unterarten mittlerweile ein Art-Status zuerkannt. Die Anzahl der Arten schwankt entsprechend je nach Autor. Auch die Zuordnung von Arten zur Gattung der Maskeneulen oder Gattung der Schleiereulen ist strittig. So wird die in der Nähe des afrikanischen Tanganjikasees vorkommende Kongomaskeneule von einigen Autoren den Maskeneulen zugeordnet. Hier wurde der Aufteilung des International Ornithological Congress gefolgt.^[3]

Im Einzelnen gehören zur Gattung:

• Rußeule (T. tenebricosa)
• Flecken-Rußeule (T. multipunctata)
• Minahassa-Schleiereule (T. inexpectata)
• Taliabu-Schleiereule (T. nigrobrunnea)
• Tanimbar-Schleiereule (T. sororcula)
• Manus-Schleiereule (T. manusi)
• Goldeule (T. aurantia)
• Neuhollandeule (T. novaehollandiae)
• Sulawesi-Schleiereule (T. rosenbergii)
• Malegasseneule (T. soumagnei)
• Schleiereule (T. alba)
• Amerika-Schleiereule (T. furcata)
• Sunda-Schleiereule (T. javanica)
• Andamanen-Schleiereule (T. deroepstorffi)
• Östliche Graseule (T. longimembris)
• Afrika-Graseule (T. capensis)
• Hispaniola-Schleiereule (T. glaucops)

Einige bei König und Weick aufgeführte eigenständige Arten gelten beim IOC als Unterarten, darunter die Curaçao-Schleiereule (Tyto furcata bargei), die Kleine-Antillen-Schleiereule (Tyto furcata insularis), die Galápagos-Schleiereule (Tyto furcata punctatissima), die Kap-Verde-Schleiereule (Tyto alba detorta), die São-Tomé-Schleiereule (Tyto alba thomensis), die Australien-Schleiereule (Tyto javanica delicatula), die Boang-Schleiereule (Tyto javensis crassirostris), die Serameule (Tyto sororcula almae) und die Tasmanien-Schleiereule (Tyto novaehollandiae castanops).

Folgen Arten sind fossil bzw. subfossil bekannt:

• Bahamas-Eule (T. pollens), subfossil von Andros Island, Bahamas
• Barbuda-Schleiereule (T. neddi) †
• Tyto melitensis

Belege

Einzelbelege

1. ↑ ^{a b} König et al., S. 209
2. ↑ König et al., S. 225
3. ↑ IOC World Bird List 9.1

Literatur

• Claus König, Friedhelm Weick: Owls of the World. Christopher Helm, London 2008, ISBN 978-0-7136-6548-2

Weblinks

De goudûlen (Tyto) foarmje in skaai yn de famylje fan de goudûlefûgels.

In ferskil mei it skaai fan de maskerûlen, út deselde famylje, is dat goudûlen wat grutter binne, en dat it antlit net dield is.

Klassifikaasje

• Famylje: goudûlefûgels (Tytonidae)
  • Skaai: goudûlen (Tyto)
    • Soarte: Madagaskargoudûle (Tyto soumagnei)
    • Soarte: goudûle (Tyto alba)
    • Soarte: Spaanske goudûle (Tyto glaucops)
    • Soarte: Selebesgoudûle (Tyto rosenbergii)
    • Soarte: neumanngoudûle of Neumann's goudûle (Tyto nigrobrunnea)
    • Soarte: Minahassagoudûle (Tyto inexpectata)
    • Soarte: Molukske goudûle (Tyto sororcula)
    • Soarte: Manusgoudûle (Tyto manusi)
    • Soarte: Tasmaanske goudûle (Tyto castanops)
    • Soarte: grutte goudûle (Tyto novaehollandiae)
    • Soarte: Papoeagoudûle (Tyto aurantia)
    • Soarte: grize goudûle (Tyto tenebricosa)
    • Soarte: sprinkelde goudûle (Tyto multipunctata)
    • Soarte: Afrikaanske gersûle (Tyto capensis)
    • Soarte: Aziatyske gersûle (Tyto longimembris)
    • Soarte †: rinûle (Tyto pollens)

Tyto (Billberg, 1828) ye un chenero d'aus rapinyaderas nocturnas en a familia Tytonidae d'a orden Strigiformes. En aragonés reciben o nombre patrimonial de babiecas^[1] (con diferents variants diatopicas, como «babiacas», «babiegas», «babuecas» u «fabiacas» en diferents puntos d'o territorio d'Aragón), anque en as zagueras decadas s'ha diu expardiendo l'uso d'o castellanismo lexico «lechuza», alleno de raso a o romance local aragonés.

Son aus de mida meyana, d'entre 35 y 40 centimetros de lonchitut, y d'entre 80 y 90 cm d'envergadura d'alas. O peso meyo d'os adultos ye d'entre 200 y 350 g, y en garra caso se reconoix bell caracter de dimorfismo sexual externo que i siga envistable. Suelen presentar a parte superior d'o cuerpo de colors más fuscas que no a cara inferior, que en a especie que más asobén se troba en a Peninsula Iberica, Tyto alba, gosa estar de blanco lempido. Altras especies d'o chenero presentan colors claras anque diferents d'o blanco, a obén con piquetas en a ventresca.

As babiecas son aus muit adaptables, bien capables ta colonizar medios diferents y que s'adaptan bien en as condicions de vida d'os medios con presencia humana. Ista caracteristica las ye feito animals muit comuns en os lugars y dica en as ciudatz, podendo-se-ne trobar exemplars en bordas y campanals, y dica en as falsas d'as casas habitadas. A la contra que os suyos parients os bubons, as babiecas que viven en entornos humanizaus son animals bien quiestos por a suya eficencia en consumindo radedors domesticos, por el que tradicionalment se las i respecta y se les deixa meter as cobadas en os niedos que se descubren en edificios habitaus.

Como son animals tan comuns, os pichons que s'esvolutan en as bordas u as falsas son fácils de capturar quan encara no vuelan. Mesmo por ixo, en l'Alto Aragón, se las considera animals pandos y de poca intelichencia.

Denominacions populars

En a mayor parte de l'Alto Aragón se i conoix a istes animals con o nombre de «babiecas», con diferents formas diatopicas d'o termino en variaus puntos d'o territorio: «babiacas», «fabiacas»,^[2] «babuecas», etc. Tamién con sonorización d'a consonant oclusiva xorda intervocalica en «babiega» y «babiaga». Formas d'iste termino se sienten en diferents poblacions d'a Chacetania, l'Alto Galligo, as Cinco Villas, a Plana de Uesca, y dica en os estremos más orientals de Sobrarbe (p. ex. Chistén).^[1]

En part de Ribagorza, Litera y o Semontano de Balbastro (zonas más orientals d'a destribución d'a luenga aragonesa) se i decumenta un termino diferent: «choliba», que en l'ámbito lingüistico aragonés s'ha de considerar exclusivament oriental, muit pareixido y talmente enfluido por o francés chouette y por o catalanismo lexico «òliba», que ye a parola más extendida ta decir-ne d'istes animals en a vecina Catalunya. En catalán se sabe que deriva d'o francico UWWILA> HUWILA, igual como o francés hulotte^[3] (Strix aluco), y se remonta a la mesma radiz chermanica que ha dau en anglés owl (au rapinyadera nocturna en cheneral).

Imáchens

• Tyto novaehollandiae

• Tyto alba

• Tyto capensis

• T. alba

• Exemplar chovenón de T. capensis

• T. novaehollandiae

• Pollet de T. alba

• Tyto alba

Se veiga tamién

• Crabero.
• Bubón.
• Mochuelo.
• Au rapinyadera.

Referencias

Tyto is a genus of birds consisting of true barn owls, grass owls and masked owls that collectively make up all the species within the subfamily Tytoninae of the barn owl family, Tytonidae.

Taxonomy

The genus Tyto was introduced in 1828 by the Swedish naturalist Gustaf Johan Billberg with the western barn owl as the type species.^[1][2] The name is from the Ancient Greek tutō meaning "owl".^[3]

The barn owl (Tyto alba) was formerly considered to have a global distribution with around 28 subspecies.^[4] In the list of birds maintained by Frank Gill, Pamela Rasmussen and David Donsker on behalf of the International Ornithological Committee (IOC) the barn owl is now split into four species: the western barn owl (Tyto alba) (10 subspecies), the American barn owl (Tyto furcata) (12 subspecies), the eastern barn owl (Tyto javanica) (7 subspecies) and the Andaman masked owl (Tyto deroepstorffi).^[5] This arrangement is followed here. Some support for this split was provided by a molecular phylogenetic study by Vera Uva and collaborators published in 2018 that compared the DNA sequences of three mitochondrial and one nuclear loci.^[6] This split has not been adopted by other taxonomic authorities such as the Clements Checklist of Birds of the World maintained by members of Cornell University or by the list maintained by BirdLife International that is used by the International Union for Conservation of Nature.^[7][8]

The cladogram below is based on the 2018 phylogenetic study. The Andaman masked owl (Tyto deroepstorffi) and Itombwe owl (Tyto prigoginei) were not sampled. The Manus masked owl (Tyto manusi) was embedded in a clade with subspecies of the Australian masked owl.^[6]

Tyto

Minahasa masked owl (Tyto inexspectata)

Eastern grass owl (Tyto longimembris)

African grass owl (Tyto capensis)

Greater sooty owl (Tyto tenebricosa)

Lesser sooty owl (Tyto multipunctata)

Golden masked owl (Tyto aurantia)

Moluccan masked owl (Tyto sororcula)

Australian masked owl (Tyto novaehollandiae)

Red owl (Tyto soumagnei)

Sulawesi masked owl (Tyto rosenbergii)

Eastern barn owl (Tyto javanica)

Taliabu masked owl (Tyto nigrobrunnea)

Western barn owl (Tyto alba)

Ashy-faced owl (Tyto glaucops)

American barn owl (Tyto furcata)

Throughout their evolutionary history, Tyto owls have shown a better capability to colonize islands than other owls. Several such island forms have become extinct, some long ago, but some in comparatively recent times. A number of insular barn owls from the Mediterranean and the Caribbean were very large or truly gigantic species.

Extant species

Seventeen species are recognized:^[5]

Extinct species

Known from ancient fossils

• Tyto sanctialbani (Middle - Late Miocene of Central Europe) - formerly in Strix; includes T. campiterrae
• Tyto robusta (Late Miocene/Early Pliocene of the Gargano Peninsula, Italy)
• Tyto gigantea (Late Miocene/Early Pliocene of the Gargano Peninsula, Italy)
• Tyto balearica (Late Miocene - Middle Pleistocene of the west-central Mediterranean)
• Tyto mourerchauvireae (Middle Pleistocene of Sicily, Mediterranean)
• Tyto jinniushanensis (Pleistocene of Jing Niu Shan, China)
• Tyto maniola – Cuban Dwarf Barn Owl (Late Pleistocene of Cuba)^[9]
• Tyto sp. 1
• Tyto sp. 2

Late prehistoric extinctions usually known from subfossil remains

• Mussau barn owl (Tyto cf. novaehollandiae) found in Mussau^[10]
• New Ireland greater barn owl (Tyto cf. novaehollandiae) found in New Ireland
• New Ireland lesser barn owl (Tyto cf. alba/aurantiaca) found in New Ireland^[10]
• New Caledonian barn owl (Tyto letocarti) found in New Caledonia - tentatively placed here
• Puerto Rican barn owl (Tyto cavatica) found in Puerto Rico - may still have existed up to 1912; possibly a subspecies of the ashy-faced owl (Tyto glaucops)
• Noel's barn owl (Tyto noeli) found in Cuba
• Rivero's barn owl (Tyto riveroi) found in Cuba
• Cuban barn owl (Tyto sp.) found in Cuba
• Hispaniolan barn owl (Tyto ostologa) found in Hispaniola
• Bahaman barn owl (Tyto pollens) found in Little Exuma, New Providence, and maybe Andros Island, the Bahamas - may have survived into the 16th century
• Barbuda barn owl (Tyto neddi) found in Barbuda and possibly Antigua
• Maltese barn owl (Tyto melitensis) found in Malta - formerly in Strix; possibly a paleosubspecies of Tyto alba

Former species

A number of owl fossils were at one time assigned to the present genus, but are nowadays placed elsewhere. While there are clear differences in osteology between typical owls and barn owls, there has been parallel evolution to some degree and thus isolated fossil bones cannot necessarily be assigned to either family without thorough study. Notably, the genus Strix has been misapplied by many early scientists as a "wastebasket taxon" for many owls, including Tyto.^[11]

• Tyto antiqua (Late Eocene/Early Oligocene of Quercy? - Early Miocene of France) was a barn owl of the prehistoric genus Prosybris; this taxon might be a nomen nudum, as the species was originally described in Strix, this requires confirmation^[12]
• Tyto edwardsi (Late Miocene of Grive-Saint-Alban, France) was a strigid owl, but has not yet been reliably identified to a genus; it might belong in Strix or the European Ninox-like group.
• Tyto ignota (Middle Miocene of Sansan, France) was a strigid owl of unclear affinities; while it might belong into Strix, this requires confirmation^[12]
• "TMT 164", a distal left tarsometatarsus of a supposed Tyto from the Middle Miocene Grive-Saint-Alban (France); might also belong in Prosybris, as it is similar to Tyto antiqua^[13]

Description

They are darker on the back than the front, usually an orange-brown colour, the front being a paler version of the back or mottled, although there is considerable variation even amongst species. Tyto owls have a divided, heart-shaped facial disc, and lack the ear-like tufts of feathers found in many other owls. Tyto owls tend to be larger than bay owls. The name tyto (τυτώ) is onomatopeic Greek for owl.

Footnotes

References

• Ballmann, Peter (1969). Les Oiseaux miocènes de la Grive-Saint-Alban (Isère) [The Miocene birds of Grive-Saint-Alban (Isère)]. Geobios 2: 157–204. [French with English abstract] doi:10.1016/S0016-6995(69)80005-7 (HTML abstract)
• Bruce, M.D. (1999). Family Tytonidae (Barn-owls). In: del Hoyo, J.; Elliott, A. & Sargatal, J. (eds): Handbook of Birds of the World Vol. 5 (Barn-owls to Hummingbirds): 34–75, plates 1–3. Lynx Edicions, Barcelona. ISBN 84-87334-25-3
• Mlíkovský, Jirí (2002). Cenozoic Birds of the World, Part 1: Europe. Ninox Press, Prague. ISBN 80-901105-3-8 PDF fulltext Archived 2011-05-20 at the Wayback Machine
• Olson, Storrs L. (1985). Section IX.C. Strigiformes. In: Farner, D.S.; King, J.R. & Parkes, Kenneth C. (eds.): Avian Biology 8: 129–132. Academic Press, New York.
• Steadman, David William (2006). Extinction and Biogeography of Tropical Pacific Birds. University of Chicago Press. ISBN 0-226-77142-3.

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Tyto&oldid=1151969696"

La Turstrigoj estas tre disvastigataj; ili malestas nur el la norda ekstremo de Nordameriko, el la Saharo kaj el kelkaj areoj de Azio. La plej parto de la 14 specioj de turstrigoj estis malmulte pristudata kaj kelkaj, kiel Tyto soumagnei, apenaŭ estis vidataj post ties malkaŝo; la komuna turstrigo (Tyto alba) tamen estas unu de la specioj plej bone konataj de turstrigoj.

5 specioj de titonedoj estas minacataj, kaj kelkaj insulaj specioj formortis, kiel Tyto letocarti. La turstrgioj estas ĉefe noktemaj kaj ne migrantaj; ili loĝas solaj aŭ laŭ paroj.

Oni distingas la jenajn speciojn:

• Tyto - Turstrigo
  • Tenebra turstrigo, Tyto tenebricosa
  • Malgranda tenebra turstrigo,Tyto multipunctata
  • Aŭstralia turstrigo, Tyto novaehollandiae
  • Ora turstrigo, Tyto aurantia
  • Manusa turstrigo,Tyto manusi
  • Taliabua turstrigo,Tyto nigrobrunnea
  • Minahasa turstrigo,Tyto inexspectata
  • Sulavesa turstrigo,Tyto rosenbergii
  • Turstrigo, Tyto alba
  • Cindrovizaĝa turstrigo,Tyto glaucops
  • Madagaskara turstrigo,Tyto soumagnei
  • Afrika turstrigo,Tyto capensis
  • Longkrura turstrigo,Tyto longimembris ^[1]

Referencoj

Literaturo

• BERNIS, F., DE JUANA, E., DEL HOYO, J., FERNÁNDEZ-CRUZ, M., FERRER, X., SÁEZ-ROYUELA, R. & SARGATAL, J. Nombres en castellano de las aves del mundo recomendados por la Sociedad Española de Ornitología (Quinta parte: Stringiformes, Caprimulgiformes y Apodiformes). Ardeola 47(1), 2000, 123-130.
• Bruce, M. D. (1999): Family Tytonidae (Barn-owls). In: del Hoyo, J.; Elliott, A. & Sargatal, J. (eds): Handbook of Birds of the World, Volume 5: Barn-owls to Hummingbirds: 34-75, plates 1-3. Lynx Edicions, Barcelona. ISBN 84-87334-25-3
• Steadman, David William (2006): Extinction and Biogeography of Tropical Pacific Islands Birds. University of Chicago Press. ISBN 0-226-77142-3.

Tyto es un género de aves estrigiformes de la familia Tytonidae. El género agrupa alrededor de 13^[1]​ a 15^[2]​ especies distribuidas en casi todo el mundo. El número exacto de especies incluidas es algo en discusión. Al igual que todos los titónidos, los miembros del género son aves de presa nocturnas de tamaño mediano-grande y tienen una cabeza relativamente grande con la cara en forma de corazón. Sus patas son largas y equipadas de fuertes garras bien desarrolladas. El plumaje es generalmente de color marrón, beige y crema o blanco, con manchas o rayas. El nombre genérico tyto viene del griego onomatopéyico (τυτο) para búho.

Especies

De acuerdo con la clasificación de referencia (versión 2.5, 2010) del Congreso Ornitológico Internacional se distinguen las siguientes especies (en orden filogenético):^[2]​

• Tyto tenebricosa (Gould, 1845) -- Lechuza tenebrosa
• Tyto multipunctata (Mathews, 1912) -- Lechuza moteada
• Tyto inexspectata (Schlegel, 1879) -- Lechuza de Minahasa
• Tyto nigrobrunnea Neumann, 1939 -- Lechuza de la Taliabu
• Tyto sororcula (P. L. Sclater, 1883) -- Lechuza de las Tanimbar
• Tyto manusi Rothschild & Hartert, 1914 -- Lechuza de la Isla Manus
• Tyto aurantia (Salvadori, 1881) -- Lechuza dorada
• Tyto novaehollandiae (Stephens, 1826) -- Lechuza australiana
• Tyto almae^[3]​ Jønsson et al., 2013 -- Lechuza de Ceram
• Tyto rosenbergii (Schlegel, 1866) -- Lechuza de Célebes
• Tyto soumagnei (A. Grandidier, 1878) -- Lechuza malgache
• Tyto alba (Scopoli, 1769) -- Lechuza común
• Tyto delicatula Gould, 1837
• Tyto deroepstorffi (Hume, 1875)
• Tyto glaucops (Kaup, 1852) -- Lechuza de la Española
• Tyto capensis (A. Smith, 1834) -- Lechuza de El Cabo
• Tyto longimembris (Jerdon, 1839) -- Lechuza patilarga
• Tyto furcata (Temminck, 1827) -- Lechuza americana (a veces reconocida como subespecie de Tyto alba)

Especies extintas

• Tyto sanctialbani (Lydekker, 1893)
• Tyto gigantea Ballmann, 1973
• Tyto balearica Mourer-Chauviré, Alcover, Moyà e Pons, 1980
• Tyto mourerchauvireae Pavia, 2004
• Tyto jinniushanensis Hou, 1993
• Tyto pollens Wetmore 1937
• Tyto ostologa Wetmore, 1922
• Tyto riveroi Arredondo, 1972
• Tyto noeli Arredondo, 1972
• Tyto neddi Steadman e Hilgartner, 1999
• Tyto cavatica Wetmore, 1920
• Tyto letocarti Balouet e Olson, 1989

Referencias

Bibliografía

• Ballmann, Peter (1969): Les Oiseaux miocènes de la Grive-Saint-Alban (Isère) [The Miocene birds of Grive-Saint-Alban (Isère)]. Geobios 2: 157-204. [French with English abstract] doi 10.1016/S0016-6995(69)80005-7 (HTML abstract)
• Bruce, M.D. (1999): Family Tytonidae (Barn-owls). In: del Hoyo, J.; Elliott, A. & Sargatal, J. (eds): Handbook of Birds of the World Vol. 5 (Barn-owls to Hummingbirds): 34-75, plates 1-3. Lynx Edicions, Barcelona. ISBN 84-87334-25-3
• Mlíkovský, Jirí (2002): Cenozoic Birds of the World, Part 1: Europe. Ninox Press, Prague. ISBN 80-901105-3-8 PDF fulltext
• Olson, Storrs L. (1985): Section IX.C. Strigiformes. In: Farner, D.S.; King, J.R. & Parkes, Kenneth C. (eds.): Avian Biology 8: 129-132. Academic Press, New York.
• Steadman, David William (2006): Extinction and Biogeography of Tropical Pacific Birds. University of Chicago Press. ISBN 0226771423.

Tyto Tytonidae familiako hegazti generoa da, ia mundu osotik hedatuta dagoena.

Espezieak

• Tyto tenebricosa (Gould, 1845)
• Tyto multipunctata (Mathews, 1912)
• Tyto inexspectata (Schlegel, 1879)
• Tyto nigrobrunnea Neumann, 1939
• Tyto sororcula (P. L. Sclater, 1883)
• Tyto manusi Rothschild & Hartert, 1914
• Tyto aurantia (Salvadori, 1881)
• Tyto novaehollandiae (Stephens, 1826)
• Tyto rosenbergii (Schlegel, 1866)
• Tyto soumagnei (A. Grandidier, 1878)
• Tyto alba (hontz zuria) (Scopoli, 1769)
• Tyto delicatula Gould, 1837
• Tyto deroepstorffi (Hume, 1875)
• Tyto glaucops (Kaup, 1852)
• Tyto capensis (A. Smith, 1834)
• Tyto longimembris (Jerdon, 1839)

Iraungitako espezieak

• Tyto sanctialbani (Lydekker, 1893)
• Tyto robusta Ballmann, 1973
• Tyto gigantea Ballmann, 1973
• Tyto balearica Mourer-Chauviré, Alcover, Moyà eta Pons, 1980
• Tyto mourerchauvireae Pavia, 2004
• Tyto jinniushanensis Hou, 1993
• Tyto pollens Wetmore 1937
• Tyto ostologa Wetmore, 1922
• Tyto riveroi Arredondo, 1972
• Tyto noeli Arredondo, 1972
• Tyto neddi Steadman e Hilgartner, 1999
• Tyto cavatica Wetmore, 1920
• Tyto letocarti Balouet e Olson, 1989

Tornipöllöt (Tyto) on tornipöllöjen heimoon kuuluva lintusuku. Siihen kuuluvien lajien määrässä on hajontaa. BirdLife Suomen listauksessa sukuun kuuluu 18 lajia.^[2] BirdLife Internationalin tietokannassa lajeja on 13.

Tornipöllölajit

Sekä BirdLife Suomen että BirdLife Internationalin listauksessa

• Aasianruohopöllö (Tyto longimembris)
• Afrikanruohopöllö (Tyto capensis)
• Celebesintornipöllö (Tyto rosenbergii)
• Hispaniolantornipöllö (Tyto glaucops)
• Madagaskarintornipöllö (Tyto soumagnei)
• Minahassantornipöllö (Tyto inexspectata)
• Naamiotornipöllö (Tyto novaehollandiae)
• Nokipöllö (Tyto tenebricosa)
• Pikkunokipöllö (Tyto multipunctata)
• Sulantornipöllö (Tyto nigrobrunnea)
• Tornipöllö (Tyto alba)
• Täplätornipöllö (Tyto aurantia)

Vain BirdLife Suomen listauksessa

• Afrikanviitapöllö (Tyto prigoginei), luokitellaan usein viitapöllöihin^[3]
• Andamaanientornipöllö (Tyto deroepstorffi), pidetään usein tornipöllön alalajina^[4]
• Manusintornipöllö (Tyto manusi), yhdistetty naamiotornipöllöön^[5]
• Tasmaniantornipöllö (Tyto castanops), pidetään usein naamiotornipöllön alalajina^[6]
• Tenimberintornipöllö (Tyto sororcula), yhdistetty naamiotornipöllöön^[7]
• Vaaleatornipöllö (Tyto delicatula), pidetään usein tornipöllön alalajina.^[4]

Vain BirdLife Internationalin listauksessa

• Tyto almae

Lähteet

• Högmander, H., Björklund, H., Hintikka, J., Lokki, J., Södersved, J. & Velmala, W.: Maailman lintulajien suomenkieliset nimet 2018. BirdLife Suomi. Viitattu 25.3.2018.
• Search Results: Tyto BirdLife International. Viitattu 25.3.2018.

Viitteet

Tyto

Les effraies sont des chouettes à grosse tête et au disque facial en forme de cœur. Leurs pattes sont longues et munies de doigts puissants, habituellement avec des serres bien développées. Le plumage est généralement brun fauve et crème ou blanc, tacheté, moucheté ou barré.

Les effraies appartiennent au genre Tyto, qui à lui seul constitue la sous-famille des Tytoninae, l'une des deux sous-familles des tytonidés.

Étymologie

Le nom vernaculaire de ces chouettes vient d'orfraie (du latin ossifraga « [oiseau] briseur d'os ») qui désignait certaines espèces de rapaces pêcheurs diurnes. Depuis le XVI^e siècle et en particulier chez Ronsard, ce terme orfraie existe déjà, mais pour désigner un rapace nocturne. Sous l'influence du verbe effrayer, il s'est déformé en effraie^[1].

Liste des espèces

D'après la classification de référence (version 3.4, 2013) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :

• Tyto tenebricosa – Effraie ombrée
• Tyto multipunctata – Effraie piquetée
• Tyto inexspectata – Effraie de Minahassa
• Tyto nigrobrunnea – Effraie de Taliabu
• Tyto sororcula – Effraie des Tanimbar
• Tyto manusi – Effraie de Manus
• Tyto aurantia – Effraie dorée
• Tyto novaehollandiae – Effraie masquée
• Tyto rosenbergii – Effraie des Célèbes
• Tyto soumagnei – Effraie de Soumagne
• Tyto alba – Effraie des clochers
• Tyto delicatula – (?) (séparée de T. alba)
• Tyto deroepstorffi – (?) (séparée de T. alba)
• Tyto glaucops – Effraie d'Hispaniola
• Tyto capensis – Effraie du Cap
• Tyto longimembris – Effraie de prairie (séparée de T.capensis)

• Tyto alba

• Tyto aurantia

• Tyto capensis

• Tyto deroepstorffi

• Tyto furcata

• Tyto glaucops

• Tyto inexspectata

• Tyto javanica

• Tyto longimembris

• Tyto multipunctata

• Tyto novaehollandiae

• Tyto rosenbergii

• Tyto soumagnei

• Tyto tenebricosa

Espèces éteintes

Connu des anciens fossiles

• Tyto sanctialbani (milieu - fin du Miocène de l'Europe centrale) - anciennement dans Strix, comprend T. campiterrae
• Tyto robusta (fin du Miocène/début du Pliocène de la péninsule du Gargano, Italie)
• Tyto gigantea (Miocène tardif / Pliocène précoce de la péninsule du Gargano, Italie)
• Tyto balearica (Miocène tardif - Pléistocène moyen du WC méditerranéen)
• Tyto mourerchauvireae (Pléistocène moyen de Sicile, Méditerranée)
• Tyto jinniushanensis ((Pléistocène de Jing Niu Shan, Chine)

Extinctions préhistoriques tardives généralement connues à partir de restes subfossiles

• Chouette effraie de Mussau (Tyto cf. novaehollandiae) trouvée sur Mussau [2]
• La chouette effraie de Nouvelle-Irlande (Tyto cf. novaehollandiae) trouvée en Nouvelle-Irlande
• Le Petit-duc d'Irlande (Tyto cf. alba/aurantiaca) trouvé en Nouvelle-Irlande [2]
• Chouette effraie de Nouvelle-Calédonie (Tyto letocarti) trouvée en Nouvelle-Calédonie - provisoirement placée ici
• Chouette effraie de Porto Rico (Tyto cavatica) trouvée à Porto Rico - existait peut-être encore en 1912 ; peut-être une sous-espèce de la chouette effraie (Tyto glaucops)
• La chouette effraie de Noel (Tyto noeli) trouvée à Cuba
• La chouette effraie de Rivero (Tyto riveroi) trouvée à Cuba
• Chouette effraie de Cuba (Tyto sp.) trouvée à Cuba
• Chouette effraie hispanique (Tyto ostologa) trouvée sur Hispaniola
• La chouette effraie des Bahamas (pollens de Tyto) trouvée à Little Exuma, New Providence, et peut-être sur l'île d'Andros, Bahamas - a peut-être survécu jusqu'au XVI^e siècle
• Chouette effraie des granges (Tyto neddi) trouvée à Barbuda, peut-être à Antigua
• Hibou des granges (Tyto melitensis) trouvé à Malte - anciennement à Strix, probablement une paléosous-espèce de Tyto alba

Anciennes espèces

Un certain nombre de fossiles de chouettes ont été à un moment attribués au genre actuel, mais sont aujourd'hui placés ailleurs. Bien qu'il y ait des différences évidentes en ostéologie entre les hiboux véritables et les effraies, il y a eu une évolution parallèle dans une certaine mesure et donc les os fossiles isolés ne peuvent pas nécessairement être attribués à l'une ou l'autre famille sans une étude approfondie. Le genre Strix a notamment été utilisé à tort par de nombreux scientifiques de la première heure comme un "taxon poubelle" pour de nombreux hiboux, dont Tyto^[2].

• Tyto antiqua (Eocène tardif / Oligocène précoce du Quercy ? - Miocène précoce de la France) était un hibou grand-duc du genre préhistorique Prosybris ; ce taxon pourrait être un nomen nudum car l'espèce a été décrite à l'origine dans Strix ; cela demande confirmation^[3].
• Tyto edwardsi (Miocène tardif de Grive-Saint-Alban, France) était un hibou strigide mais son genre n'a pas encore été identifié de manière fiable ; il pourrait appartenir au groupe Strix ou au groupe européen de type Ninox.
• Tyto ignota (Miocène moyen de Sansan, France) était une chouette strigide aux affinités peu claires ; bien qu'elle puisse appartenir au groupe Strix, cela nécessite une confirmation^[3].
• Le "TMT 164", un tarsométatarse distal gauche d'un Tyto supposé du Miocène moyen Grive-Saint-Alban (France) pourrait également appartenir à Prosybris car il est similaire au Tyto antiqua.

Description

Elles sont plus foncés sur le dos que sur le devant, généralement de couleur orange-marron, le devant étant une version plus pâle du dos ou tacheté, bien qu'il y ait des variations considérables même entre les espèces. Les chouettes tyto ont un disque facial divisé, en forme de cœur, et n'ont pas les touffes de plumes en forme d'oreille que l'on trouve chez de nombreuses autres chouettes. Les chouettes tétras sont généralement plus grandes que les chouettes lapones. Le nom tyto (τυτώ) est un mot grec onomatopéique qui signifie "chouette".

Notes et références

Tyto (Billberg, 1828) è un genere di uccelli della famiglia Tytonidae, comunemente noti come barbagianni. È l'unico genere della sottofamiglia Tytoninae.

Descrizione

Questi uccelli hanno una colorazione più scura sul dorso, di solito un colore arancio-marrone, che sul ventre quasi sempre bianco o comunque più chiaro, talvolta screziato, anche se c'è una considerevole variazione considerevole tra le specie. I gufi del genere Tyto sono caratterizzati da un disco facciale a forma di cuore, e sono privi di ciuffi di penne simili a orecchie che si trovano in molti altri gufi. Tendono inoltre ad essere più grandi dei barbagianni del genere Phodilus. Il nome Tyto (τυτώ) è un onomatopeico dal greco per gufo.^[1]

Tassonomia e sistematica

Durante la loro storia evolutiva, i gufi del genere Tyto hanno dimostrato una migliore capacità di colonizzazione delle isole rispetto ad altri gufi. Molte di queste forme isolane si sono estinte, di cui alcune in tempi relativamente recenti. Un certo numero di barbagianni insulari del Mediterraneo e dei Caraibi erano specie molto grandi e in alcuni casi rappresentavano i superpredatori del loro habitat.

Specie viventi

Il genere comprende le seguenti specie viventi:^[2]

• Tyto tenebricosa (Gould, 1845) - barbagianni fuligginoso
• Tyto multipunctata Mathews, 1912 -
• Tyto inexspectata (Schlegel, 1879) - barbagianni di Minahassa
• Tyto nigrobrunnea Neumann, 1939 - barbagianni di Sula
• Tyto sororcula (Sclater, 1883) - barbagianni minore
• Tyto manusi Rothschild & Hartert, 1914 - barbagianni di Manus
• Tyto aurantia (Salvadori, 1881) - barbagianni della Nuova Britannia
• Tyto novaehollandiae (Stephens, 1826) - barbagianni australiano
• Tyto rosenbergii (Schlegel, 1866) - barbagianni di Rosenberg
• Tyto soumagnei (A.Grandidier, 1878) - barbagianni del Madagascar
• Tyto alba (Scopoli, 1769) - barbagianni comune
• Tyto furcata (Temminck, 1827) - barbagianni americano
• Tyto javanica (J.F.Gmelin, 1788) - barbagianni australiano
• Tyto deroepstorffi (Hume, 1875) - barbagianni delle Andamane
• Tyto glaucops (Kaup, 1852) - barbagianni facciagrigia
• Tyto capensis (A.Smith, 1834) - barbagianni delle erbe africano
• Tyto longimembris (Jerdon, 1839) - barbagianni erbe orientale

Specie estinte

Conosciute da resti fossili

• † Tyto sanctialbani (Miocene medio-superiore dell'Europa) - precedentemente assegnato al genere Strix, include T. campiterrae;
• † Tyto robusta (Miocene superiore/Pliocene inferiore della penisola del Gargano, Italia)
• † Tyto gigantea (Miocene superiore/Pliocene inferiore della penisola del Gargano, Italia)
• † Tyto balearica (Miocene superiore/Pleistocene medio del Mediterraneo)
• † Tyto mourerchauvireae (Pleistocene medio della Sicilia, Mediterraneo)
• † Tyto jinniushanensis (Pleistocene di Jing Niu Shan, Cina)
• † Tyto sp. 1
• † Tyto sp. 2

Estinzioni recenti conosciute da resti subfossili

• † Barbagianni del Mussau (Tyto cf. novaehollandiae), ritrovato a Mussau;^[3]
• † Barbagianni della Nuova Irlanda (Tyto cf. novaehollandiae), ritrovato nella Nuova Irlanda;
• † Barbagianni della Nuova Irlanda minore (Tyto cf. alba/aurantiaca), ritrovato in Nuova Irlanda;^[3]
• † Barbagianni della Nuova Caledonia (Tyto letocarti) ritrovato in Nuova Caledonia;
• † Barbagianni di Puerto Rico (Tyto cavatica) ritrovato a Porto Rico (forse sopravvissuto fino al 1912; possibile sottospecie di T. glaucops);
• † Barbagianni di Noel (Tyto noeli), ritrovato a Cuba;
• † Barbagianni di Rivero (Tyto riveroi) ritrovato a Cuba;
• † Barbagianni cubano (Tyto sp.) ritrovato a Cuba;
• † Barbagianni di Hispaniola (Tyto ostologa) ritrovato ad Hispaniola;
• † Barbagianni di Andros, anche conosciuto come Barbagianni delle Bahamas, Barbagianni maggiore delle Bahamas, o Chickcharney (Tyto pollens) ritrovato ad Andros, Bahamas (potrebbe essere sopravvissuto fino al XVI secolo);
• † Barbagianni di Barbuda (Tyto neddi) ritrovato a Barbuda, e forse ad Antigua;
• † Barbagianni maltese (Tyto melitensis ) ritrovato a Malta (precedentemente assegnato al genere Strix, forse rappresenta una paleosottospecie di Tyto alba);

Specie riassegnate

Un certo numero di fossili di gufo furono al tempo assegnate al genere Tyto, ma oggi sono state ricollocate in altri generi. Anche se ci sono chiare differenze nell'osteologia tra i veri gufi e i barbagianni, c'è stata un'evoluzione parallela in una certa misura e quindi le ossa fossili isolate non possono essere necessariamente assegnate a nessuna famiglia senza uno studio approfondito. In particolare, il genere Strix è stato applicato erroneamente da molti primi scienziati come "refugium peccatorum" per molti gufi incluso Tyto.^[4]

• † Tyto antiqua (Eocene superiore/Oligocene inferiore di Quercy? - Miocene inferiore della France) era un barbagianni del genere preistorico Prosybris; questo taxon potrebbe essere un nomen nudum in quanto la specie è stata originariamente ascritta al genere Strix, ma ciò richiede conferma;^[5]
• † Tyto edwardsi (Miocene superiore da Grive-Saint-Alban, Francia) era un gufo strigidae non ancora assegnato a nessun genere; potrebbe appartenere al genere Strix o al gruppo europeo simile Ninox;
• † Tyto ignota (Miocene medio di Sansan, Francia) era un gufo strigidae di affinità poco chiare; potrebbe appartenere al genere Strix, ma ciò richiede conferma;^[5]
• † "TMT 164", un tarsometatarso sinistro distale di un presunto Tyto dal Miocene medio di Grive-Saint-Alban (Francia) potrebbe anche appartenere a Prosybris poiché è simile a Tyto antiqua;^[6]

Note

Plīvurpūces, plīvurpūču ģints (Tyto) ir pūčveidīgo (Strigiformes) putnu ģints, kas pieder plīvurpūču dzimtai (Tytonidae). Plīvurpūču ģintī ir 17 mūsdienās dzīvojošas sugas,^[1][2] no kurām visbiežāk sastopamā ir parastā plīvurpūce (Tyto alba). Andamanu plīvurpūce (Tyto deroepstorffi) nesenā pagātnē tika klasificēta kā viena no parastās plīvurpūces pasugām.^[3]

Plīvurpūces ir sastopamas visos kontinentos, izņemot Antarktīdu. Latvijā reizēm var novērot parasto plīvurpūci, kas ieklejo no Eiropas dienvidrietumiem.^[4]

Izskats un īpašības

Plīvurpūcēm mugura ir tumšāka nekā vēders. Visbiežāk tās ir oranžīgi brūnas, turklāt gaišais vēders ir tādā pašā krāsā kā mugura tikai gaišāks. Plīvurpūcēm ir raksturīgs sirdsveida sejas disks, kā arī tām nav ausu pušķi vai kā citādi izceltas ausis, kas ir raksturīgs daudzām citām pūcēm. Plīvurpūces ir lielākas nekā brūnās plīvurpūces, kas ir otra plīvurpūču dzimtas ģints. Salīdzinot ar citiem pūčveidīgajiem putniem, plīvurpūces ir izplatījušās daudz plašāk un veiksmīgāk, un tās ir spējušas ne tikai iedzīvoties gandrīz visos kontinentos, bet arī sasniegt dažādas salas okeānos.^[5]

Sistemātika

Plīvurpūču ģints (Tyto)^[1][2]

• Amerikas plīvurpūce (Tyto furcata)
• Andamanu plīvurpūce (Tyto deroepstorffi)^[3]
• Austrālijas plīvurpūce (Tyto novaehollandiae)
• Austrumu plīvurpūce (Tyto javanica)
• Dienvidu plīvurpūce (Tyto longimembris)
• Lielā pelēkā plīvurpūce (Tyto tenebricosa)
• Madagaskaras plīvurpūce (Tyto soumagnei)
• Manusas plīvurpūce (Tyto manusi)
• Mazā pelēkā plīvurpūce (Tyto multipunctata)
• Minahasu plīvurpūce (Tyto inexspectata)
• Moluku plīvurpūce (Tyto sororcula)
• Pelēksejas plīvurpūce (Tyto glaucops)
• Plīvurpūce (Tyto alba)
• Savannas plīvurpūce (Tyto capensis)
• Sulavesi plīvurpūce (Tyto rosenbergii)
• Taliabu plīvurpūce (Tyto nigrobrunnea)
• Zeltainā plīvurpūce (Tyto aurantia)

Atsauces

Vogels

Tyto is een geslacht van uilen binnen de familie kerkuilen (Tytonidae), met als bekende soort de 'gewone' kerkuil. Het geslacht telt 16 soorten.^[1]

Soorten

• Tyto alba (Scopoli, 1769) – kerkuil
• Tyto aurantia (Salvadori, 1881) – new-britainkerkuil
• Tyto capensis (Smith, A, 1834) – Kaapse grasuil
• Tyto deroepstorffi (Hume, 1875) – andamanenkerkuil
• Tyto furcata (Temminck) – Amerikaanse kerkuil
• Tyto glaucops (Kaup, 1852) – hispaniolakerkuil
• Tyto inexspectata (Schlegel, 1879) – minahassakerkuil
• Tyto javanica (Gmelin, 1788) – oostelijke kerkuil
• Tyto longimembris (Jerdon, 1839) – Aziatische grasuil
• Tyto manusi Rothschild & Hartert, 1914 – manuskerkuil
• Tyto multipunctata (Mathews, 1912) – kleine zwarte kerkuil
• Tyto nigrobrunnea Neumann, 1939 – Neumanns kerkuil
• Tyto novaehollandiae (Stephens, 1826) – Australische kerkuil
• Tyto rosenbergii (Schlegel, 1866) – sulawesikerkuil
• Tyto sororcula (Sclater, PL, 1883) – Molukse kerkuil
• Tyto soumagnei (Grandidier, A, 1878) – madagaskargrasuil
• Tyto tenebricosa (Gould, 1845) – zwarte kerkuil

Fossiele soorten

Uilen die behoren tot het geslacht Tyto hebben in de loop van de evolutie een betere aanpassing ontwikkeld om eilanden te koloniseren - vandaar de vele, verschillende soorten en ondersoorten op de Indonesische Archipel -en dit in tegenstelling tot de andere uilen (Strigidae). In de loop van de verdere evolutie evenwel zijn een aantal van deze eilandsoorten dan weer uitgestorven, sommige reeds heel lang geleden, andere dan weer in recentere tijden. Een aantal van deze 'eiland'kerkuilen, voorkomend in het Mediterrane of het Caribisch gebied hadden echt grote tot reusachtige afmetingen. Enkele erkende soorten zijn:

• Tyto gigantea Ballmann, 1973: Van deze uil werden fossiele resten gevonden op het Gargano schiereiland ( Italië), daterend uit het Laat-Mioceen. Deze uil wordt groter geschat dan de huidige Oehoe (Bubo bubo).
• Tyto robusta Ballmann, 1973: fossiele resten bekend van het Gargano schiereiland in Italië, uit het Laat-Mioceen, wordt door sommige auteurs beschouwd als een synoniem van T. gigantea.
• Tyto balearica : fossiele resten uit Laat-Mioceen - Midden Pleistoceen
• Tyto sanctialbani: fossiele resten gevonden in Frankrijk, daterend uit het Laat - Mioceen
• Tyto mourerchauvireae: fossiele resten gevonden op Sicilië, daterend uit Midden - Pleistoceen
• Tyto cavatica
• Tyto noeli
• Tyto riveroi
• Tyto ostologa
• Tyto pollens
• Tyto cf. novaehollandiae
• Tyto letocarti
• Tyto melitensis

Bronnen, noten en/of referenties

Tyto (tårnugler eller slørugler) er den mest tallrike slekten i tårnuglefamilien (Tytonidae). Slekten består av arter med et karakteristisk stort hode i forhold til kroppen. Ansiktet har en parabollignende krans av fjær som er hjerteformet.

Inndeling

Ingen arter hekker i Norge, men det hender at tårnugle gjester Sør-Norge. Inndelingen under følger i hovedsak Dickinson & Remsen (2013)",^[1] med unntak av en art (se note⁽¹⁾) Norske navn følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008).^[2]

• Tytonidae, tårnuglefamilien
  • Tyto
    • T. prigoginei, kivuslørugle (note⁽²⁾)
    • T. longimembris, engslørugle
    • T. capensis, gresslørugle
    • T. tenebricosa, sotslørugle
    • T. multipunctata, fantomslørugle (note⁽¹⁾)
    • T. novaehollandiae, storslørugle
    • T. aurantia, gullslørugle
    • T. manusi, manusslørugle
    • T. sororcula. tanimbarslørugle
    • T. nigrobrunnea, taliabuslørugle
    • T. inexspectata, minahasaslørugle
    • T. rosenbergii, sulawesislørugle
    • T. delicatula, (østtårnugle) (tidl. javanica)
    • T. deroepstorffi, aprikosslørugle
    • T. soumagnei, okerslørugle
    • T. alba, tårnugle
    • T. glaucops, hispaniolaslørugle

Note

⁽¹⁾ Fantomslørugle (T. multipunctata) blir av noen regnet som en underart av sotslørugle (T. tenebricosa),^[1] men den behandles som en egen art av HBW Alive^[3] og blir derfor også behandlet slik her.

⁽²⁾ Kivuslørugle (T. prigoginei) har tidligere blitt regnet til slekten Phodilus, men den er ikke nært beslektet med disse artene og er når flyttet som en basal art i Tyto.^[1]

Referanser

Eksterne lenker

• (sv) Tyto hos Dyntaxa
• (en) Tyto i Encyclopedia of Life
• (en) Tyto i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Tyto hos Fossilworks
• (en) Tyto hos Fauna Europaea
• (en) Tyto hos NCBI
• (en) Tyto hos ITIS
• (en) Kategori:Tyto – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Tyto – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Tyto – detaljert informasjon på Wikispecies

Multimedia w Wikimedia Commons

Płomykówki^[6] (Tytoninae) – monotypowa podrodzina ptaków z rodziny płomykówkowatych (Tytonidae).

Zasięg występowania

Podrodzina obejmuje gatunki występujące na całym świecie (oprócz Antarktydy)^[7].

Morfologia

Długość ciała 23–51 cm; masa ciała samców 187–800 g, samic 195–1260 g; rozpiętość skrzydeł 63–103 cm^[8][9].

Systematyka

Etymologia

• Tyto: gr. τυτω tutō, τυτους tutous „sowa, nocna sowa”^[10].
• Aluco: łac. ulucus „skrzecząca sowa”, od ulula skrzecząca sowa^[11]. Gatunek typowy: Strix flammea Linnaeus, 1766 = Strix alba Scopoli, 1769.
• Hybris: gr. ὑβρις hubris, ὑβριδος hubridos „rodzaj sowy”, prawdopodobnie puchacz^[12]. Gatunek typowy: Strix flammea Linnaeus, 1766 = Strix alba Scopoli, 1769.

Podział systematyczny

Do rodzaju należą następujące gatunki^[6]:

• Tyto prigoginei – płomykówka malutka
• Tyto inexspectata – płomykówka rdzawolica
• Tyto capensis – płomykówka ziemna
• Tyto longimembris – płomykówka długonoga
• Tyto tenebricosa – płomykówka przydymiona
• Tyto multipunctata – płomykówka falista
• Tyto aurantia – płomykówka złotawa
• Tyto almae^[13] – płomykówka seramska
• Tyto castanops – płomykówka tasmańska
• Tyto manusi – płomykówka atolowa
• Tyto sororcula – płomykówka molucka
• Tyto novaehollandiae – płomykówka duża
• Tyto soumagnei – płomykówka madagaskarska
• Tyto alba – płomykówka zwyczajna
• Tyto glaucops – płomykówka szarolica
• Tyto deroepstorffi – płomykówka andamańska – takson wyodrębniony ostatnio z T. alba^[14][15][16]
• Tyto rosenbergii – płomykówka szarogłowa
• Tyto nigrobrunnea – płomykówka brunatna
• Tyto delicatula – płomykówka nadobna – takson wyodrębniony ostatnio z T. alba^[16][14][17]

Przypisy

Bibliografia

1. J.A. Jobling: Key to Scientific Names in Ornithology. W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie & E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2016. [dostęp 2017-10-14]. (ang.)

Tyto é um gênero de corujas da família Tytonidae. São corujas cosmopolitas, mais difundidas nas regiões quentes.

Espécies

Espécies recentes

O número de espécies no gênero Tyto varia conforme o autor: Sibley e Monroe (1990; 1993) listavam 15; Howard e Moore (2003) 13; Clements (2007) 14; Global Owl Project (2008) 17; Bird Life International (2008) 13; Avibase (2008) 17.

• Tyto tenebricosa (Gould, 1845)
• Tyto multipunctata ^[1] (Mathews, 1912)
• Tyto novaehollandiae (Stephens, 1826)
• Tyto castanops ^[2] (Gould, 1837)
• Tyto aurantia (Salvadori, 1881)
• Tyto manusi (Rothschild e Hartert, 1914)
• Tyto sororcula (Sclater, 1883)
• Tyto nigrobrunnea (Neumann, 1939)
• Tyto inexspectata (Schlegel, 1879)
• Tyto rosenbergii (Schlegel, 1866)
• Tyto alba (Scopoli, 1769)
• Tyto deroepstorffi ^[3] (Hume, 1875)
• Tyto detorta ^[4] (Hartert, 1913)
• Tyto glaucops (Kaup, 1852)
• Tyto soumagnei (A. Grandidier, 1878)
• Tyto capensis (A. Smith, 1834)
• Tyto longimembris ^[5] (Jerdon, 1839)
• Tyto furcata (Temminck, 1827)

Espécies extintas

• Tyto sanctialbani (Lydekker, 1893)
• Tyto gigantea Ballmann, 1973
• Tyto balearica Mourer-Chauviré, Alcover, Moyà e Pons, 1980
• Tyto mourerchauvireae Pavia, 2004
• Tyto jinniushanensis Hou, 1993
• Tyto pollens Wetmore 1937
• Tyto ostologa Wetmore, 1922
• Tyto riveroi Arredondo, 1972
• Tyto noeli Arredondo, 1972
• Tyto neddi Steadman e Hilgartner, 1999
• Tyto cavatica Wetmore, 1920
• Tyto letocarti Balouet e Olson, 1989

Notas

Referências

• Tree of Life Web Project. 2007. Tytonidae. Barn Owls, Masked Owls, and relatives. Version 04 June 2007 (temporary). in The Tree of Life Web Project.
• The Owl Pages. Tyto Species. Acessado em 14 de junho de 2008. in The Owl Pages.
• Bird Life International (2008). Tyto Species. Acessado em 14 de junho de 2008. in Bird Life International.
• Global Owl Project (2008). Tyto. Acessado em 14 de junho de 2008. in Global Owl Project.
• Avibase. 2008. Tyto Species. Acessado em 14 de junho de 2008. in Avibase.

Tyto este un gen care include toate bufnițele de hambar (familia Tytonidae), cu excepția celor din subfamilia Phodilinae. Ele au pene mai întunecate în spate decât în față, având în general o culoare maronie-oranj.Cele din față par a fi o versiune mai deschisă a celor din spate. Bufnițele Tyto au o față divizată, în formă de inimă și nu au smocuri în urechi (în timp ce cele din genul Phodilus au). Numele tyto (τυτο) este onomatopeeul grecesc pentru bufniță.

Sistematic

Specii care trăiesc și care au dispărut recent :

• T. tenebricosa
• T. multipunctata
• Bufnița australiană mascată, T. novaehollandiae
  • T. novaehollandiae troughtoni - incert, probabil disparută (anii 60)
• T. aurantia
• T. sororcula
  • T. (sororcula) cayelii - probabil disparută
• T. manusi
• T. nigrobrunnea
• T. inexspectata
• T. rosenbergii
  • T. rosenbergii pelengensis - probabil disparută (mijlocul secolului 20)
• Bufnița de hambar - T. alba
  • T. (alba) delicatula
  • Tyto (alba) deroepstorffi
• T. glaucops
• T. soumagnei
• T. capensis
• T. longimembris

Dispariții de la începutul preistoriei

• Tyto sanctialbani (Matur-Târziu Miocen)
• Tyto robusta (Miocen Târziu/Pliocen Timpuriu în Italia)
  • Tyto (robusta) gigantea'' (Miocen Târziu/ Pliocen Timpuriu în Italia)
• Tyto balearica (Miocen Târziu - Pleistocen Matur)
• Tyto mourerchauvireae (Pleistocen Matur în Sicilia)
• Tyto jinniushanensis (Pleistocen în Jing Niu Shan, China)
• Tyto sp. 1
• Tyto sp. 2

Referințe

• Ballmann, Peter (1969): Les Oiseaux miocènes de la Grive-Saint-Alban (Isère) [Păsările miocene de la Grive-Saint-Alban (Isère)]. Geobios 2: 157-204. [Franceză] doi:10.1016/S0016-6995(69)80005-7 (HTML abstract)
• Bruce, M.D. (1999): Familia Tytonidae (Bufnițe de hambar). In: del Hoyo, J.; Elliott, A. & Sargatal, J. (eds): Handbook of Birds of the World Vol. 5 (Barn-owls to Hummingbirds): 34-75, plates 1-3. Lynx Edicions, Barcelona. ISBN 84-87334-25-3
• Olson, Storrs L. (1985): Section IX.C. Strigiformes. In: Farner, D.S.; King, J.R. & Parkes, Kenneth C. (eds.): Avian Biology 8: 129-132. Academic Press, New York.
• Steadman, David William (2006): Extinctia și biogeografia a păsărilor pacifice tropicale. Universitatea Chicago Press. ISBN 0226771423.

Tyto är ett släktet i familjen tornugglor inom ordningen ugglor. Släktet, som beskrev 1828 av Gustaf Johan Billberg är det dominerande inom familjen med utbredning över stora delar av världen utom Antarktis.^[1]

Arter inom släktet

Artgränserna inom släktet är under diskussion, framför allt kring tornuggla (T. alba). Nedanstående lista följer International Ornithological Congress:^[1][2]

• Större sottornuggla (Tyto tenebricosa)
• Mindre sottornuggla (Tyto multipunctata) – betraktas ofta som underart till T. tenebricosa
• Minahassatornuggla (Tyto inexspectata)
• Taliabutornuggla (Tyto nigrobrunnea)
• Mindre masktornuggla (Tyto sororcula) – betraktas ibland som underart till T. novaehollandiae
• Manustornuggla (Tyto manusi) – betraktas ibland som underart till T. novaehollandiae
  • "Seramtornuggla" (Tyto [n.] almae) – urskiljs ibland som egen art
• Gyllentornuggla (Tyto aurantia)
• Masktornuggla (Tyto novaehollandiae)
  • "Tasmantornuggla" (Tyto [n.] castanops) – urskiljs ibland som egen art
• Sulawesitornuggla (Tyto rosenbergii)
• Madagaskartornuggla (Tyto soumagnei)
• Tornuggla (Tyto alba)
• Amerikansk tornuggla (Tyto furcata) – betraktas ofta som underart till T. alba
• Östlig tornuggla (Tyto javanica) – betraktas ofta som underart till T. alba
• Andamantornuggla (Tyto deroepstorffi)
• Hispaniolatornuggla (Tyto glaucops)
• Afrikansk gräsuggla (Tyto capensis)
• Orientgräsuggla (Tyto longimembris)

I släktet återfinns även en handfull arter som dog ut under förhistorisk tid, tidigare under holocen, de flesta tidigare förekommande i Västindien:

• Maltatornuggla (Tyto melitensis)
• Puertoricotornuggla (Tyto cavatica)
• Haititornuggla (Tyto ostologa)
• Västindisk tornuggla (Tyto pollens)
• Noeltornuggla (Tyto noeli)
• Cravestornuggla (Tyto cravesae)
• Nyakaledonientornuggla (Tyto letocarti)

Referenser

1. ^ [a b] Gill, F & D Donsker (Eds). 2015. IOC World Bird List (v 5.4). doi : 10.14344/IOC.ML.5.4.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2018) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2018-02-14

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör Tyto.
  Bilder & media

Peçeli baykuş, peçeli baykuşgiller (Tytonidae) familyasından Tyto cinsini oluşturan renkleri, beyaz veya kahverengi olan baykuş türlerinin ortak adı.

Türler

• Büyük peçeli baykuş (Tyto tenebricosa)
• Küçük peçeli baykuş (Tyto multipunctata)
• Avustralya peçeli baykuşu (Tyto novaehollandiae)
• Altuni peçeli baykuş (Tyto aurantia)
• Moluk peçeli baykuşu (Tyto sororcula)
• Manus peçeli baykuşu (Tyto manusi)
• Taliabu peçeli baykuşu (Tyto nigrobrunnea)
• Minahassa peçeli baykuşu Tyto inexspectata
• Sulawesi peçeli baykuşu (Tyto rosenbergii)
• Bayağı peçeli baykuş (Tyto alba) Türkiye.
• Soluk yüzlü peçeli baykuş (Tyto glaucops)
• Madagaskar peçeli baykuşu (Tyto soumagnei)
• Afrika peçeli baykuşu (Tyto capensis)
• Doğu peçeli baykuşu (Tyto longimembris)

Сипу́ха (Tyto) — рід птахів родини Сипухові (Tytonidae) ряду Совоподібні (Strigiformes).

Загальна характеристика

Представники роду зустрічаються у жаркому та частково помірному поясах обох півкуль. Населяють різноманітні ландшафти, нерідко зустрічаються у населених пунктах. Осілі птахи. Кладку з 6 — 8 білих видовжених яєць насиджує самка. У віці двох тижнів пташенята змінюють ембріональний пух на другий пуховий наряд, а потім вдягають пір'євий наряд. Живляться мишовидними гризунами, землерийками, комахами, у містах полюють на дрібних птахів та кажанів.

Систематика

За різними класифікаціями рід нараховує 9 — 20 видів. В Україні зустрічається один — сипуха.

• Tyto tenebricosa
• Tyto multipunctata
• Tyto novaehollandiae
• Tyto aurantia
• Tyto sororcula
• Tyto manusi
• Tyto nigrobrunnea
• Tyto inexspectata
• Tyto rosenbergii
• Сипуха (Tyto alba)
• Tyto glaucops
• Tyto soumagnei
• Tyto capensis
• Tyto longimembris

Посилання

• Фауна мира: птицы: Справочник / Галушин В. М., Дроздов Н. Н., Ильичев В. Д. и др. — М. : Агропромиздат, 1991. — 311 с.
• (1999): Family Tytonidae (Barn-owls). In: del Hoyo, J.; Elliott, A. & Sargatal, J. (eds): Handbook of Birds of the World Vol. 5 (Barn-owls to Hummingbirds): 34-75, plates 1-3. Lynx Edicions, Barcelona. ISBN 84-87334-25-3

Chi Cú lợn, tên khoa học Tyto, là một chi chim trong họ Tytonidae.^[1]

Các loài

Nguồn:^[2]

• Tyto alba (Scopoli, 1769)
• Tyto almae^[3] Jønsson et al., 2013
• Tyto aurantia (Salvadori, 1881)
• Tyto capensis (A. Smith, 1834)
• Tyto delicatula Gould, 1837
• Tyto deroepstorffi (Hume, 1875)
• Tyto glaucops (Kaup, 1852)
• Tyto inexspectata (Schlegel, 1879)
• Tyto longimembris (Jerdon, 1839)
• Tyto manusi Rothschild & Hartert, 1914
• Tyto nigrobrunnea Neumann, 1939
• Tyto novaehollandiae (Stephens, 1826)
• Tyto rosenbergii (Schlegel, 1866)
• Tyto sororcula (P. L. Sclater, 1883)
• Tyto soumagnei (A. Grandidier, 1878)
• Tyto tenebricosa (Gould, 1845)

Các loài đã tuyệt chủng

• Tyto balearica Mourer-Chauviré, Alcover, Moyà e Pons, 1980
• Tyto cavatica Wetmore, 1920
• Tyto gigantea Ballmann, 1973
• Tyto jinniushanensis Hou, 1993
• Tyto letocarti Balouet e Olson, 1989
• Tyto mourerchauvireae Pavia, 2004
• Tyto neddi Steadman e Hilgartner, 1999
• Tyto noeli Arredondo, 1972
• Tyto ostologa Wetmore, 1922
• Tyto pollens Wetmore 1937
• Tyto riveroi Arredondo, 1972
• Tyto sanctialbani (Lydekker, 1893)

Chú thích

Tham khảo

Wikispecies có thông tin sinh học về Chi Cú lợn Wikimedia Commons có thư viện hình ảnh và phương tiện truyền tải về Chi Cú lợn

Научная классификация Международное научное название

Tyto Billberg, 1828

Систематика
на Викивидах
Изображения
на Викискладе ITIS 177850NCBI 56312EOL 18463FW 39409

Сипухи (лат. Tyto) — один из двух родов хищных птиц семейства сипуховых. Верхняя часть тела более тёмная, чем нижняя, обычно рыже-бурых тонов. Нижняя часть туловища обычно с тёмными крапинками, однако их рисунок может значительно различаться у отдельных видов. Лицевой диск в форме сердца, и в отличие от близких им масковых сипух (Phodilus) и многих других видов сов, перья в виде ушей у них отсутствуют. Как правило, настоящие сипухи более крупные, чем масковые. Известны с миоцена, в плиоцене и плейстоцене получили своё развитие. Ранние формы сипух были крупнее, а некоторые островные виды имели гигантские по сравнению с нынешними размеры. Наибольшее биоразнообразие видов наблюдается в Австралии. Реликтовые виды сохранились в Африке, на Мадагаскаре и в Юго-Восточной Азии.

Отличительные особенности

Силуэт более тонкий по сравнению с "классическим" образом совы. Лицевой диск характерной сердцевидной формы. Ноги обычно с длинной цевкой и зазубренным когтем третьего пальца, одинаковым по длине со вторым. В отличие от многих сов, ушные капсулы симметричны. На заднем крае грудины имеется только одна пара вырезок, притом иногда зарастающих у взрослых особей.

Виды

На данный момент специалисты выделяют 16 видов сипух:^[1]

• • Вид Tyto alba Scopoli, 1769 — Обыкновенная сипуха
  • Вид Tyto glaucops Kaup, 1852 — Пепельнолицая сипуха
  • Вид Tyto soumagnei Grandidier, 1878 — Мадагаскарская сипуха
  • Вид Tyto aurantia Salvadori, 1881 — Золотистая сипуха
  • Вид Tyto nigrobrunnea Neumann, 1939 — Талиабуская сипуха, или чёрно-бурая сипуха^[2]
  • Вид Tyto longimembris Jerdon, 1839 — Восточная травяная сипуха
  • Вид Tyto capensis A. Smith, 1834 — Капская сипуха
  • Вид Tyto sororcula Sclater, 1883 — Малая масковая сипуха
  • Вид Tyto novaehollandiae Stephens, 1826 — Австралийская сипуха
  • Вид Tyto rosenbergii Schlegel, 1866 — Сулавесская сипуха
  • Вид Tyto inexpectata Schlegel, 1879 — Минахасская сипуха, или целебесская сипуха
  • Вид Tyto multipunctata Mathews, 1912
  • Вид Tyto tenebricosa Gould, 1845 — Чёрная сипуха
  • Вид Tyto manusi Rothschild & Hartert, 1881 — Манусская сипуха
  • Вид Tyto javanica Gmelin, JF, 1788
  • Вид Tyto deroepstorffi Hume, 1875

Ареал

Наиболее обширный ареал имеет обыкновенная сипуха, он включает Европу (в том числе Калининградскую область России, Белоруссию, западные и центральные области Украины и Молдавию), Африку, Ближний Восток, Южную и Юго-Восточную Азию, Новую Гвинею и Австралию, и всю Америку, за исключением северных районов Канады и Аляски.

Tyto glaucops — эндемик острова Гаити в Карибском бассейне. Капская сипуха обитает в Южной и Центральной Африке, Мадагаскарская — на Мадагаскаре.

Ареал чёрной и австралийской сипух охватывет Новую Гвинею и влажные районы Австралии, Tyto multipunctata, схожая с чёрной сипухой — эндемик Австралии. Золотистая сипуха — эндемик острова Новая Британия, Tyto manusi — острова Манус, Tyto nigrobrunnea — островов Сула, Tyto sororcula — островов Танимбар. Сулавесская и минахасская сипухи обитают на Сулавеси.

Сипухи отсутствуют на Крайнем Севере, обширных районах Азии, в Антарктике и в Новой Зеландии.

Примечания

种

另见内文。

草鸮属（学名：Tyto），是鸟纲鸮形目草鸮科中的一个属。

辨識特徵

全身羽色大致呈棕色或褐色，通常腹部羽色明顯較淺（一些種類甚至有斑點）。面盆明顯呈心形，面盆羽毛沿鳥喙而上隆起生長（在中國一帶的草鴞屬鳥類由於臉與猴子的臉很相像，因此常被當地居民稱做「猴面鷹」或「猴子鷹」）。腳爪與翅膀細長，中心腳爪內側邊緣有梳狀構造，附蹠背面硬毛往上發展^[1]。

分布地區

現存的種類主要分布於東南亞、紐幾內亞、澳洲與附近的島嶼（少數種類分布於其他地區），且分布範圍通常都侷限於特定的棲地形態或島嶼上^[1]。

分類學

現存種（不包含亞種）

• 乌草鸮 Tyto tenebricosa
• 銀草鸮 Tyto multipunctata
• 南島草鸮 Tyto novaehollandiae
• 金仓鸮 Tyto aurantia
• 小倉鴞 Tyto sororcula
• 斯蘭草鴞 Tyto almae
• 馬努斯草鴞 Tyto manusi
• 塔島草鴞 Tyto nigrobrunnea
• 米纳草鸮 Tyto inexspectata
• 苏拉仓鸮 Tyto rosenbergii
• 仓鸮 Tyto alba
• 灰面草鸮 Tyto glaucops
• 马岛草鸮 Tyto soumagnei
• 草鴞 Tyto capensis
• 东方草鸮 Tyto longimembris

已絕種

早期（新近紀時期）

（目前已知的化石種類與標本）

• Tyto sanctialbani 化石發現於法國（中新世中期～晚期，原本被歸為林鴞屬）
• 碩草鴞 Tyto robusta 化石發現於義大利（中新世晚期～上新世早期）
  • 大草鴞 Tyto （robusta） gigantea 化石發現於義大利（中新世晚期）
• 地中海草鴞 Tyto balearica 化石發現於義大利、法國與伊比利亞半島一帶（中新世晚期～上新世中期）
• Tyto mourerchauvireae 化石發現於西西里島（上新世中期）
• Tyto jinniushanensis 化石發現於中國大陸（上新世）
• Tyto sp. 1
• Tyto sp. 2

晚期（258.8萬年前至今）

（大部分標本為亞化石）

美拉尼西亞一帶的種類：

• 穆島草鴞 Tyto cf. novaehollandiae 可能僅分布於穆紹島^[2]
• 島鴞 Tyto cf. alba/aurantiaca 分布於新愛爾蘭一帶^[2]
• 萊氏倉鴞 ?Tyto letocarti 分布於新喀里多尼亞一帶

加勒比地區的種類：

• 波多黎各草鴞 Tyto cavatica 可能僅分布於波多黎各 - 是否已經絕種仍有待研究
• 諾氏倉鴞 Tyto noeli 分布於古巴一帶
• 理氏倉鴞 Tyto riveroi 分布於古巴一帶
• 古巴倉鴞 Tyto sp. 分布於古巴一帶
• 伊島倉鴞 Tyto ostologa 可能僅分布於伊斯帕尼奧拉島
• 巴哈馬倉鴞 Tyto pollens 可能僅分布於巴哈馬的安德羅斯島（推測於16世紀絕種）
• 巴布達草鴞 Tyto neddi 可能僅分布於巴布達島

地中海一帶的種類：

• 馬爾他倉鴞 Tyto melitensis 分布於馬爾他一帶 - 原本被歸為林鴞屬，可能為今日現存的倉鴞

参考文獻

• Ballmann, Peter (1969): Les Oiseaux miocènes de la Grive-Saint-Alban (Isère) [The Miocene birds of Grive-Saint-Alban (Isère)]. Geobios 2: 157-204. [French with English abstract] doi:10.1016/S0016-6995(69)80005-7 (HTML abstract)
• Bruce, M.D. (1999): Family Tytonidae (Barn-owls). In: del Hoyo, J.; Elliott, A. & Sargatal, J. (eds): Handbook of Birds of the World Vol. 5 (Barn-owls to Hummingbirds): 34-75, plates 1-3. Lynx Edicions, Barcelona. ISBN 978-84-87334-25-2
• Mlíkovský, Jirí (2002): Cenozoic Birds of the World, Part 1: Europe. Ninox Press, Prague. ISBN 80-901105-3-8 PDF fulltext
• Olson, Storrs L. (1985): Section IX.C. Strigiformes. In: Farner, D.S.; King, J.R. & Parkes, Kenneth C. (eds.): Avian Biology 8: 129-132. Academic Press, New York.
• Steadman, David William (2006): Extinction and Biogeography of Tropical Pacific Birds. University of Chicago Press. ISBN 978-0-226-77142-7.

取自“https://zh.wikipedia.org/w/index.php?title=草鸮属&oldid=50406466”