الأسماء في صفحات التنقل
The red-necked phalarope was formerly known as the Northern phalarope.
Phalaropes have short webs between the bases of their front toes (semi-palmated) and all four toes are expanded and have a fringe of scales, much like the lobed feet of a coot. In fact, the name 'phalarope' comes from the Greek phalaris, meaning coot, and pous, meaning foot, hence "coot foot".
Red-necked phalaropes are the only true oceanic shorebirds. Phalaropus lobatus form close-knit flocks that congregate at sea, chiefly in coastal or off-shore waters, and quickly lose their nuptial plumage. Due to the fact that they spend much of the year on the ocean, they have salt glands and a dense layer of down that provides a raft of trapped air. This provides waterproofing, and also allows them to float high (cork-like) on the water. However, this additional buoyancy makes submerging difficult, so these birds do not dive. The phalarope is also able to rest and sleep while they are in this floating position. Because the phalarope is so light, these birds are at risk of being caught in gales while water-borne, so they tend to be driven leeward.
The male alone broods and tends the chicks because their development depends on the typically female hormone prolactin, of which the male secretes more than the female. In addition, the bright plumage of the females is regulated by the hormone testosterone, which is normally a male hormone.
Graul et al (1977) formulated a reason for the evolution of polyandry in the red-necked phalaropes. They believe that because the food resources are often sparse, and the breeding season is so short, the female will not have enough energy to both produce and incubate the eggs. Because the male can independently incubate and hatch the eggs, the female will likely survive, and the population will remain viable. Graul also states that in a spring where food resources are abundant, the female is able to produce two batches of eggs and recruit two males to incubate them, thereby increasing her reproductive success.
(del Hoyo et al 1996, Campbell and Lack 1985, Terres 1980, Cameron and Harrison 1978, Graul et al. 1977)
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
The red-necked phalarope is not globally threatened. The total breeding populations of Eurasia and the Nearctic exceed one million birds. The numbers in the Bay of Fundy are decreasing, but the cause is unknown and it has yet to affect their status overall.
(del Hoyo et al 1996)
US Migratory Bird Act: protected
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
The red-necked phalarope is of little economic importance to humans. Probably the most economically significant feature of the phalarope is that it will eat the larvae of mosquitoes. As mosquitoes are a serious pest in certain locations around the world, the presence of the red-necked phalarope may have a small impact on these populations. However, because their diet is much more diverse than just mosquitoes, and they spend only a short time on wetlands and lakes in close proximity to people, they have little impact.
In freshwater environments during the breeding season, the red-necked phalarope eats aquatic insect larvae (primarily mosquitoes), as well as dipteran flies, beetles, caddisflies, ants, annelid worms, snails, as well as some seeds. When at sea during the non-breeding period, the birds will feed on zooplankton, including euphausiids and calanoid copepods as well as crustaceans, tiny fish, and even jellyfish. Red-necked phalaropes particularily like ocean slicks and areas where there is an accumulation of organisms because it usually means an abundance of food.
Birds in the Phalaropus genus forage by wading, walking, and swimming. They use their needle-like bill and slender neck to peck at the prey on the surface or below the water as well as pluck flying insects out of the air. In picking the food items out of the water, the phalarope will use the water surface tension to transport the prey from the bill to their mouth.
One of the most unique features of members of this genus of birds is the method by which they capture their food. The red-necked phalarope will stir up its food using the rapid swimming movements of its feet, all the while spinning their bodies round and round on the water at many revolutions per minute. As they turn, they make quick jabbing motions to pick up the food they have brought to the surface. Occasionally you may see the phalarope up-end (like a dabbling duck) to retrieve food beneath the water, but this is not as common.
(del Hoyo et al 1996, Campbell and Lack 1985, Cameron and Harrison 1978)
The red-necked phalarope (Phalaropus lobatus) is the most abundant and widely distributed species of the genus Phalaropus. It has a circumpolar distribution and is found in both boreal and tundra zones between 60 and 70 degrees latitude. These phalaropes can be found in coastal regions of the Arctic Ocean, south to the Aleutians and Northwest to Britain. In the winter, the red-necked phalarope spends most of its time on the ocean. During this non-breeding season, phalaropes can be found off central-west South America, in the Arabian Sea and from central Indonesia to western Melanesia.
(del Hoyo et al 1996) (Cameron and Harrison 1978)
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); palearctic (Native ); oriental (Native ); ethiopian (Native ); neotropical (Native ); australian (Native ); oceanic islands (Native ); arctic ocean (Native ); indian ocean (Native ); atlantic ocean (Native ); pacific ocean (Native )
Other Geographic Terms: holarctic
During the breeding season, the red-necked phalaropes inhabit the tundra/forest tundra areas near lakes or wetlands with marshy riparian zones that include an abundance of grasses, moss, and sedges. They have also been found in sparsely vegetated lava deserts in Iceland, coastal moorlands, on floodplains of large rivers, as well as bogs. During migration these birds will find saline lakes to use, and the winter season is spent at sea in upwelling zones and ocean slicks.
(del Hoyo et al 1996)
Terrestrial Biomes: tundra
Aquatic Biomes: lakes and ponds
Average lifespan
Status: wild: 60 months.
This species of phalarope is the smallest of the genus Phalaropus, with a length of 18-19 cm, and a wingspan of 31-34 cm. The red-necked phalarope exhibits reverse sexual dimorphism, meaning the females are more brightly colored in their breeding plumage than the males. The female has a grey head, neck, and sides of the breast, with a chestnut colored collar and a white throat; the wings are buff colored, there is a small white band above the eye, and the stomach is completely white. The males are much duller in color as they have a brown head, neck, and upperparts. The non-breeding plumage of the phalarope includes dull grey upperparts, and the head is mainly white with a black patch through and behind the eye. The juveniles have brown head, neck, upperparts and eyepatches. Their breast appears to be "washed" buff color, and the rest of the underparts are white.
(del Hoyo et al 1996)
Range mass: 20 to 48 g.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
In general, the red-necked phalarope employs a monogamous mating system. However, when males are in excess, the female will mate with many males (polyandrous mating system). The P. lobatus females will arrive at the Artic breeding grounds in May to mid-June before the males and will compete among themselves and display in small parties. The females will often seek and defend a male mate. Once they have copulated, both will build one or more nests, and the female will lay the eggs. Their nest consists of a scrape on the ground that is lined with stems and leaves, often in close proximity to water.
The female will lay 4 (occasionally 3) eggs at intervals of 24-30 hours. If the relationship is monogamous the eggs are singly brooded, but if the mating system is polyandrous, the eggs are double-brooded. The male incubates the eggs himself, starting with the fourth egg laid, and tends to the chicks once hatched. Just before his incubation begins, the male will molt the feathers from his abdomen to produce two brood patches. These patches will become engorged with blood, and act to keep the eggs warm while he sits on them.
Once the chicks hatch, the females will leave for their winter breeding grounds, which is as early as the end of June. The males will remain for another two weeks, after which they too will leave. The chicks fledge at 18-21 days and will start their migration in August. The 1 year old chick will breed in its first season, and can live up to 5 years.
(del Hoyo et al 1996, Terres 1980)
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Regular passage visitor.
A medium-sized (7-8 inches) wader, the male Red-necked Phalarope in summer is most easily identified by its gray back, pale breast, dark gray crown, and white chin with patchy rust-colored throat patch. Unusually for birds, the female Red Phalarope is somewhat more brightly colored than the male, having a solid black head, gray flanks, and a rusty throat. Winter birds of both sexes are dark gray above and white below with a black crown and conspicuous black eye-stripes. This species is unmistakable in summer; in winter, it may be separated from the related Red Phalarope (Phalaropus fulicarius) and Wilson’s Phalarope (Phalaropus tricolor) by its darker body and wings. The Red-necked Phalarope breeds along arctic and sub-arctic coastlines across North America and Eurasia. In winter, this species is found far offshore, mostly in tropical waters in the Atlantic, Pacific, and Indian oceans. Small numbers spend the winter in waters off the coast of Florida and California, in the Gulf of Mexico, and in the Salton Sea. Red-necked Phalaropes breed in marshy portions of coastal and inland tundra. In winter, this species is exclusively marine, being found in deep water far from shore. This species primarily eats insects during the breeding season, switching to an entirely plankton-based diet during the winter. Due to this species’ remote breeding and wintering grounds, Red-necked Phalaropes are seen by relatively few birdwatchers. In summer, this species may be seen walking in shallow water while picking food off of vegetation or the surface of the water. In winter, Red-necked Phalaropes may be seen in large flocks, swimming gull-like while picking plankton off the water’s surface. This species has been known to wait for large baleen whales to locate plankton before helping themselves to leftovers. Red-necked Phalaropes are primarily active during the day.
A medium-sized (7-8 inches) wader, the male Red-necked Phalarope in summer is most easily identified by its gray back, pale breast, dark gray crown, and white chin with patchy rust-colored throat patch. Unusually for birds, the female Red Phalarope is somewhat more brightly colored than the male, having a solid black head, gray flanks, and a rusty throat. Winter birds of both sexes are dark gray above and white below with a black crown and conspicuous black eye-stripes. This species is unmistakable in summer; in winter, it may be separated from the related Red Phalarope (Phalaropus fulicarius) and Wilson’s Phalarope (Phalaropus tricolor) by its darker body and wings. The Red-necked Phalarope breeds along arctic and sub-arctic coastlines across North America and Eurasia. In winter, this species is found far offshore, mostly in tropical waters in the Atlantic, Pacific, and Indian oceans. Small numbers spend the winter in waters off the coast of Florida and California, in the Gulf of Mexico, and in the Salton Sea. Red-necked Phalaropes breed in marshy portions of coastal and inland tundra. In winter, this species is exclusively marine, being found in deep water far from shore. This species primarily eats insects during the breeding season, switching to an entirely plankton-based diet during the winter. Due to this species’ remote breeding and wintering grounds, Red-necked Phalaropes are seen by relatively few birdwatchers. In summer, this species may be seen walking in shallow water while picking food off of vegetation or the surface of the water. In winter, Red-necked Phalaropes may be seen in large flocks, swimming gull-like while picking plankton off the water’s surface. This species has been known to wait for large baleen whales to locate plankton before helping themselves to leftovers. Red-necked Phalaropes are primarily active during the day.
Descansan mientras flotan.
Distribucion General: Se reproduce en Alaska y el norte de Canadá. Invierna en el mar, sobre todo en el Pacífico sur y Atlántico sur. Se encuentra ampliamente distribuido en el Viejo Mundo.
Die Rooihalsfraiingpoot (Phalaropus lobatus) is 'n waadvoël wat skaars is en slegs gesien word in die somer by plekke soos mere, soutpanne en rioolplase. Die voël word selde by die see gesien. In Engels staan die voël bekend as die Red-necked phalarope.
Die Rooihalsfraiingpoot (Phalaropus lobatus) is 'n waadvoël wat skaars is en slegs gesien word in die somer by plekke soos mere, soutpanne en rioolplase. Die voël word selde by die see gesien. In Engels staan die voël bekend as die Red-necked phalarope.
Phalaropus lobatus ye una especie d'ave Charadriiforme de la familia Scolopacidae qu'emigra a grandes distancies. Come animales acuáticos nos estanques de la tundra en primavera, y plancton pel hibiernu. La so distribución ye práuticamente cosmopolita, sacante l'Antártida. La so población envalórase nunos 3.500.000 d'exemplares.[1] Cría nes rexones ártiques, y envierna nos mares tropicales del hemisferiu sur.[2]
Ye una limícola pequeña, mide de 17 a 19 cm de llargor, y tien un valumbu alar d'ente 30 y 34 cm. Pel hibiernu tienen un plumaxe pocu llamativu, gris penriba y más ablancazáu nes partes inferiores; y presenta una llista negra nel güeyu, según daqué de negru tamién nel pileu. Pel branu el pechu, gargüelu, nuca, mexelles, y el mantu son de color gris plomiz; el banduyu ye blancu; y pol pescuezu hasta los llaos del pechu amuesa un llurdiu de color coloráu, que ye más llamativa nes femes que nos machos. El so picu ye bien finu (como indica'l so nome común) y ye dafechu negru.[2]
Los falaropos picofino tienen un métodu d'axugamientu infrecuente, nel que los roles sexuales tán invertíos. Ye un sistema poliándricu nel que los machos encargar de la incubación y de curiar de los pollos, y les femes compiten polos machos.[3]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Phalaropus lobatus ye una especie d'ave Charadriiforme de la familia Scolopacidae qu'emigra a grandes distancies. Come animales acuáticos nos estanques de la tundra en primavera, y plancton pel hibiernu. La so distribución ye práuticamente cosmopolita, sacante l'Antártida. La so población envalórase nunos 3.500.000 d'exemplares. Cría nes rexones ártiques, y envierna nos mares tropicales del hemisferiu sur.
Dəyirmiburun üzərçə (lat. Phalaropus lobatus) — Mələrcüllütlər fəsiləsinə aid quş növü.
An teleg beg moan a zo un evn, Phalaropus lobatus an anv skiantel anezhañ.
Bevañ a ra al labous el lec'hioù gleb.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
An teleg beg moan a zo un evn, Phalaropus lobatus an anv skiantel anezhañ.
L'escuraflascons becfí (Phalaropus lobatus) és un migrador regular, però escàs, al delta de l'Ebre. A la resta del territori és molt rar o ocasional i, a l'interior, excepcional. És un hivernant excepcional al delta de l'Ebre.
Menja animals aquàtics dels estanys a la primavera i plàncton a l'hivern.
L'escuraflascons becfí (Phalaropus lobatus) és un migrador regular, però escàs, al delta de l'Ebre. A la resta del territori és molt rar o ocasional i, a l'interior, excepcional. És un hivernant excepcional al delta de l'Ebre.
Menja animals aquàtics dels estanys a la primavera i plàncton a l'hivern.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Llydandroed gyddfgoch (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: adar llydandroed gyddfgoch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Phalaropus lobatus; yr enw Saesneg arno yw Red-necked phalarope. Mae'n perthyn i deulu'r Pibyddion (Lladin: Scolopacidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. lobatus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America, Asia, Ewrop ac Awstralia.
Mae'r llydandroed gyddfgoch yn perthyn i deulu'r Pibyddion (Lladin: Scolopacidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Cyffylog Scolopax rusticola Gïach Cyffredin Gallinago gallinago
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Llydandroed gyddfgoch (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: adar llydandroed gyddfgoch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Phalaropus lobatus; yr enw Saesneg arno yw Red-necked phalarope. Mae'n perthyn i deulu'r Pibyddion (Lladin: Scolopacidae) sydd yn urdd y Charadriiformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. lobatus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America, Asia, Ewrop ac Awstralia.
Lyskonoh úzkozobý (Phalaropus lobatus) je malý bahňák z čeledi slukovitých. Podobá se lyskonohu ploskozobému, ve všech šatech má však velmi tenký zobák, který je vždy celý tmavý. Ve svatebním šatu je pestře zbarvený – temeno, tváře, zadní část krku, strany hrudi s hřbet jsou šedé, strany krku do různé míry rezavé (více u samic), hrdlo a skvrna nad okem jsou bílé. V prostém šatu má šedivý hřbet s bělavými lemy, trochu černé barvy má v týle a za okem. Hnízdí v bažinách, nad hranicí lesa a v tundře; zasahuje dále do vnitrozemí a výše do hor než lyskonoh ploskozobý. Do České republiky se zatoulává hlavně na podzim.[2]Mají neobvyklý polyandrický systém páření, kde samci se starají o vejce a mláďata a jasně zbarvené samice
Obrázky, zvuky či videa k tématu lyskonoh úzkozobý ve Wikimedia Commons
Galerie lyskonoh úzkozobý ve Wikimedia Commons
Lyskonoh úzkozobý (Phalaropus lobatus) je malý bahňák z čeledi slukovitých. Podobá se lyskonohu ploskozobému, ve všech šatech má však velmi tenký zobák, který je vždy celý tmavý. Ve svatebním šatu je pestře zbarvený – temeno, tváře, zadní část krku, strany hrudi s hřbet jsou šedé, strany krku do různé míry rezavé (více u samic), hrdlo a skvrna nad okem jsou bílé. V prostém šatu má šedivý hřbet s bělavými lemy, trochu černé barvy má v týle a za okem. Hnízdí v bažinách, nad hranicí lesa a v tundře; zasahuje dále do vnitrozemí a výše do hor než lyskonoh ploskozobý. Do České republiky se zatoulává hlavně na podzim.Mají neobvyklý polyandrický systém páření, kde samci se starají o vejce a mláďata a jasně zbarvené samice
Odinshane (Phalaropus lobatus) er en vadefugl, der forår og efterår er en sjælden trækgæst fra det nordlige Skandinavien på vej til overvintring i den Persiske Bugt og ud for den Arabiske Halvø i den nordlige del af det Indiske Ocean.
Odinshane minder om thorshane, men har et langt, nåletyndt og lige næb, hvor thorshane har et tykkere og højere næb. Hunnen i sommerdragt er rød fra øjet og ned under struben, hvor thorshane er rød på hele halsen og undersiden. Hannen er mere dæmpet farvet. Odinshane ses under trækket ved lavvandede kyster, søer og laguner, og den virker ofte tillidsfuld.
Das Odinshühnchen (Phalaropus lobatus) ist eine Art aus der Gattung der Wassertreter. Es zählt zu den arktischen Schnepfenvögeln und kann gelegentlich während seiner Zugzeit in den Monaten August und September sowie April und Mai an der deutschen Nordseeküste beobachtet werden.
Der deutsche Trivialname leitet sich vom nordischen Gott Odin ab.
Das Odinshühnchen zeichnet sich durch ein unverwechselbares Brutkleid aus. Seine Oberseite ist beim Weibchen schiefergrau, beim Männchen graubraun. Die Unterseite und die Kehle sind weiß. Auffällig ist ein Fleck auf dem Vorderhals, der bis zu den Wangen hinaufreicht und beim Weibchen orangerot, beim Männchen orangebraun und kleiner ist. Im Brutkleid ist damit das Odinshühnchen eindeutig vom Thorshühnchen zu unterscheiden, das nach heute allgemein üblichem Verständnis die zweite Art in der Gattung der Wassertreter ist. Der früher gleichfalls dieser Gattung zugerechnete Wilson-Wassertreter wird heute meist als einzige Art in die Gattung Steganopus gestellt.
Nach der Mauser in der Zeit vom August bis Dezember wechselt das Odinshühnchen in das Ruhekleid, in dem die Geschlechter nicht mehr auseinanderzuhalten sind. Auch die Unterschiede zum Thorshühnchen sind nun weniger offensichtlich. Im Ruhekleid ist der Unterkörper weiß gefärbt; beim Odinshühnchen endet das Weiß auf dem Oberkopf vor der Scheitellinie. Der Rücken ist hellgrau, allerdings dunkler als beim Thorshühnchen.
Die Verbreitung des Odinshühnchens ist längst nicht so hocharktisch wie beim Thorshühnchen. So finden sich Brutvorkommen auch auf Island, den Färöern, den Shetlandinseln, den Orkneys und den Hebriden sowie auf dem Festland Norwegens, Schwedens und Finnlands. Das Odinshühnchen brütet mitunter weit im Landesinneren und nicht zwingend so küstennah wie das Thorshühnchen.
Odinshühnchen gelten als Langstreckenzieher, wobei ihre Winterquartiere allerdings nur teilweise bekannt sind. Sie liegen verstreut über tropische und subtropische Meere, aber auch an den Küsten Patagoniens und des südlichen Japans, wobei einzelne auch in Australien und Neuseeland gesichtet wurden. Weibchen ziehen Ende Juni und Männchen erst Ende Juli von den Brutplätzen ab. Den Heimzug treten sie im April bis Ende Mai an und treffen, je nach Sommerquartier, Mitte Mai bis Anfang Juli ein. Dieser wird überwiegend nachts durchgeführt.[1] Auf seinen Zügen ist es immer wieder am Neusiedlersee zu beobachten.
Das Odinshühnchen zeichnet sich durch eine für Vögel ungewöhnliche Lebensweise aus. Das Weibchen sucht sich aktiv den Partner aus und wirbt um ihn in einem auffälligen Balzflug. Die Männchen führen außerdem die Jungvögel. Diese Verhaltensweise ist auch für das Thorshühnchen typisch. Die Fortpflanzung und die Form des Nahrungserwerbs ist daher ausführlich in dem Hauptartikel Wassertreter (Vögel) beschrieben.
Der europäische Brutbestand wird zu Beginn des 21. Jahrhunderts auf 85.000 bis 220.000 Brutpaare geschätzt. Zu den Ländern mit mehr als 10.000 Brutpaaren zählen Russland, Grönland, Island, Finnland, Norwegen und Schweden.[2]
Das Odinshühnchen gilt wie viele andere Schnepfenvögel auch als eine der Arten, die vom Klimawandel besonders betroffen sein wird. Ein Forschungsteam, das im Auftrag der britischen Umweltbehörde und der Royal Society for the Protection of Birds die zukünftige Verbreitungsentwicklung von europäischen Brutvögeln auf Basis von Klimamodellen untersuchte, geht davon aus, dass bis zum Ende des 21. Jahrhunderts das Verbreitungsgebiet des Odinshühnchen um fast zwei Drittel schrumpfen und sich nach Nordosten verschieben wird. Neue potentielle Verbreitungsgebiete entstehen nach diesen Prognosen auf Svalbard und Novaya Zemlya, jedoch können sie die Arealverluste in Island, Finnland und im Süden von Norwegen nicht kompensieren.[3]
Das Odinshühnchen (Phalaropus lobatus) ist eine Art aus der Gattung der Wassertreter. Es zählt zu den arktischen Schnepfenvögeln und kann gelegentlich während seiner Zugzeit in den Monaten August und September sowie April und Mai an der deutschen Nordseeküste beobachtet werden.
Der deutsche Trivialname leitet sich vom nordischen Gott Odin ab.
Helsareyði (frøðiheiti - Phalaropus lobatus)
Чоҕулҕан чырыт (лат. Phalaropus lobatus, нууч. Круглоносый плавунчик) — Үгүрүөтүҥүлэр кэргэннэригэр киирэр дьоҕус бадараан көтөрдөрүн көрүҥэ. Саха сирин туундаратыгар барытыгар уйаланар.
Тыһыта атыырынааҕар бөдөҥ. Тыһытын көхсө харатыҥы, кытархай дьураалардаах. Төбөтө хараҥа бороҥ, моонньугар дьэбинниҥи кытархай чуоҕурдаах. Хабарҕата уонна өрөҕөтө үрүҥ. Кынатын уһуна — 107-117 мм, Этин-сиинин ыйааһына — 28-35 г. Тыһыта кынатын уһуна — 105-119 мм, ыйааһына — 30-40 г.
Саха сирин киин өттүгэр ардыгар ааһан иһэн көстөр. Туундараҕа көлүйэлэр кытылларыгар олохсуйар. Уйаланар сиригэр ыам ыйын эргэтигэр кэлэр. Атырдьах ыйын эргэтигэр кыстыгар барар.
Чоҕулҕан чырыт (лат. Phalaropus lobatus, нууч. Круглоносый плавунчик) — Үгүрүөтүҥүлэр кэргэннэригэр киирэр дьоҕус бадараан көтөрдөрүн көрүҥэ. Саха сирин туундаратыгар барытыгар уйаланар.
Тыһыта атыырынааҕар бөдөҥ. Тыһытын көхсө харатыҥы, кытархай дьураалардаах. Төбөтө хараҥа бороҥ, моонньугар дьэбинниҥи кытархай чуоҕурдаах. Хабарҕата уонна өрөҕөтө үрүҥ. Кынатын уһуна — 107-117 мм, Этин-сиинин ыйааһына — 28-35 г. Тыһыта кынатын уһуна — 105-119 мм, ыйааһына — 30-40 г.
Саха сирин киин өттүгэр ардыгар ааһан иһэн көстөр. Туундараҕа көлүйэлэр кытылларыгар олохсуйар. Уйаланар сиригэр ыам ыйын эргэтигэр кэлэр. Атырдьах ыйын эргэтигэр кыстыгар барар.
लालकण्ठे फालारोप नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो। यसलाई अङ्ग्रेजीमा रेड-नेक्ड फालारोप (Red-necked Phalarope) भनिन्छ ।
लालकण्ठे फालारोप नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो। यसलाई अङ्ग्रेजीमा रेड-नेक्ड फालारोप (Red-necked Phalarope) भनिन्छ ।
The red-necked phalarope (Phalaropus lobatus), also known as the northern phalarope and hyperborean phalarope,[2] is a small wader. This phalarope breeds in the Arctic regions of North America and Eurasia. It is migratory, and, unusually for a wader, winters at sea on tropical oceans.
In 1743 the English naturalist George Edwards included an illustration and a description of the red-necked phalarope in the first volume of his A Natural History of Uncommon Birds. He used the English name "The coot-footed tringa". Edwards based his hand-coloured etching on a specimen that had been collected off the coast of Maryland.[3] When in 1758 the Swedish naturalist Carl Linnaeus updated his Systema Naturae for the tenth edition, he placed the red-necked phalarope with the phalaropes and sandpipers in the genus Tringa. Linnaeus included a brief description, coined the binomial name Tringa lobata and cited Edwards' work.[4] The red-necked phalarope is now placed in the genus Phalaropus that was introduced by the French zoologist Mathurin Jacques Brisson in 1760.[5][6] The English and genus names come through French phalarope and scientific Latin Phalaropus from Ancient Greek phalaris, "coot", and pous, "foot". Coots and phalaropes both have lobed toes. The specific lobatus is Neo-Latin for "lobed".[7][8] The species is monotypic: no subspecies are recognised.[6]
The red-necked phalarope is about 18 cm (7.1 in) in length, with lobed toes and a straight, fine bill. The breeding female is predominantly dark grey above, with a chestnut neck and upper breast, black face and white throat. They have a white wing stripe which helps distinguish this bird from the similar Wilson's phalarope. The breeding male is a duller version of the female. They have lobed toes to assist with their swimming. Young birds are grey and brown above, with buff underparts and a black patch through the eye. In winter, the plumage is essentially grey above and white below, but the black eyepatch is always present. They have a sharp call described as a whit or twit.
In the three phalarope species, females are larger and more brightly coloured than males. The females pursue and fight over males, and will defend their mate from other females until the clutch is complete and the male begins incubation. The males perform all incubation and chick-rearing activities, while the females may attempt to find another mate. If a male loses his eggs to predation, he may re-pair with his original mate or a new female to try again. Once it becomes too late in the breeding season to start new nests, females begin their southward migration, leaving the males to incubate the eggs and look after the young.
The nest is a grass-lined depression at the top of a small mound. Clutch size is usually four splotchy olive-buff eggs, but can be fewer. Incubation is about 20 days.[9] The young mainly feed themselves and are able to fly within 20 days of hatching.
When feeding, a red-necked phalarope will often swim in a small, rapid circle, forming a small whirlpool. This behaviour is thought to aid feeding by raising food from the bottom of shallow water. The bird will reach into the centre of the vortex with its bill, plucking small insects or crustaceans caught up therein. On the open ocean, they are often found where converging currents produce upwellings. During migration, some flocks stop over on the open waters at the mouth of the Bay of Fundy to take advantage of food stirred up by tidal action.
Almost all of the nonbreeding season is spent in open water. As this species rarely comes into contact with humans, it can be unusually tame.
The red-necked phalarope is one of the species to which the Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA) applies.
The red-necked phalarope is a rare and localised breeding species in Ireland and Britain, which lie on the extreme edge of its world range. The most reliable place for them is Shetland, particularly the Loch of Funzie on Fetlar, with a few birds breeding elsewhere in Scotland in the Outer Hebrides (e.g. at Loch na Muilne, where a "phalarope watchpoint" has been set up) and sometimes the Scottish Mainland in Ross-shire or Sutherland. They have also bred in western Ireland since about 1900, where the population reached a peak of about 50 pairs. There have been very few breeding records in Ireland since the 1970s, but breeding was reported from County Mayo in 2015, involving a male and three females.
The tracking of a tagged bird from Fetlar unexpectedly revealed that it wintered with a North American population in the tropical Pacific Ocean; it took a 16,000 mi (26,000 km) round trip across the Atlantic via Iceland and Greenland, then south down the Eastern seaboard of America, across the Caribbean and Mexico, before ending up off the coast of Ecuador and Peru. For this reason, it is suspected that the Shetland population could be an offshoot of a North American population rather than the geographically closer Scandinavian population that is believed to winter in the Arabian Sea.[11]
The red-necked phalarope (Phalaropus lobatus), also known as the northern phalarope and hyperborean phalarope, is a small wader. This phalarope breeds in the Arctic regions of North America and Eurasia. It is migratory, and, unusually for a wader, winters at sea on tropical oceans.
La Ruĝkola falaropo aŭ maldikbeka falaropo aŭ mallarĝbeka falaropo, Phalaropus lobatus, estas eta vadbirdo de la genro Phalaropus kaj la familio de Skolopedoj. Ĝi estas la plej abunda kaj disvastigita specio de la genro.
Tiu falaropo reproduktiĝas en la deltoj, lagoj, marĉoj kaj ĉemaraj tundroj de arktaj regionoj de Norda Ameriko -nordaj Alasko, Kanado, suda Groenlando- kaj norda Eŭrazio, tio estas Islando -ĝis Britio-, nordaj Skandinavio kaj Siberio. Temas pri simila teritorio al tiu de la Ruĝa falaropo, sed iom pli suda. Ĝi estas migranta birdo kaj, malkutime por vadbirdo, ĝi migras ĉefe tra maraj vojoj kaj vintras enmare en tropikaj oceanoj, tio estas de Meksiko kaj Peruo ĝis Argentino en Ameriko kaj en Hinda Oceano -Arabio kaj Omano- kaj Pacifika Oceano tra Indonezio kaj Filipinoj ĝis Novgvineo kaj Melanezio; pli malofte en Atlantika Oceano ekde suda Maroko ĝis Gvineo.
La ruĝkola falaropo estas ĉirkaŭ 18 cm longa kaj estas la plej malgranda specio de la genro. Ĝi havas retajn fingrojn kaj rektan bekon, kiu estas iomete pli maldika ol tiu de la Ruĝa falaropo. La reproduktanta ino estas ĉefe helgriza sube kaj brik-ruĝa ĉe kolo kaj supra brusto kun griza larĝa strio sub tio. La dorso estas malhelgriza. La vizaĝo -ĝis sub okulo-, krono, fronto kaj nuko estas nigra granda makulo; sub ĝi estas blanka gorĝo ĝis la brik-ruĝa parto. La beko estas nigra kaj multe pli maldika ol tiu de la Ruĝa falaropo.
La reproduktanta masklo estas senkolora similaĵo de la ino. Junuloj estas grizaj kaj brunaj supre kun palaj subaj partoj kaj malhela makulo ĉirkaŭ okulo. Vintre la plumaro estas ĉefe griza supre kaj blanka sube, sed la nigra okulmakulo plurestas. La kruroj estas grizaj. Dumfluge la pintakraj flugiloj aperas nigre sube kun blanka centra strio ĉebaze. Ili havas retfingrojn por pli facile naĝi.
La tipaj birdaj sekso-roloj estas inversigitaj ĉe la tri falaropoj. Inoj estas pli grandaj kaj brilkoloraj ol maskloj. La inoj persekutas la masklojn, konkurencas pro nestaj teritorioj kaj defendos agreseme la nestojn kaj la elektitajn partnerojn ĉar foje demetas duneste. Kiam la ino demetis la ovojn, ŝi komencas sian sudenan migradon forlasinte la masklon kiu kovos dum preskaŭ 3 semajnoj kaj zorgos la idojn. Ŝi demetas tri ĝis kvar brunverdajn ovojn en surplanka nesto en marĉa areo. La idoj ĉefe manĝas ili mem kaj kapablas flugi 20 tagojn post eloviĝo.
Por manĝado la Ruĝkola falaropo kutimas naĝi laŭ eta rapida cirklo formante etan akvokirlon. Tiu kutimo, oni supozas, ke helpas manĝadon pro suprenigado de manĝeroj el fundo de neprofunda akvo. Tiele la birdo atingos la centron de la kirlo per sia beko plukante etajn insektojn aŭ krustulojn. Ili foje flugas por kapti insektojn dumfluge. En malferma oceano ili troviĝas en zonoj kie kuniĝantaj maraj fluoj produktas kirlojn kie ili trovas manĝaĵojn. Ili bonege flosas sed ne merĝas.
For de la reprodukta sezono, ili ofte vojaĝas laŭ aroj. Dum migrado kelkaj aroj haltas en malfermaj akvoj ĉe enirejo de la Golfo de Fundy por profiti akvojn kirlitajn de tajda agado. Preskaŭ la tutan tempon de nereproduktanta sezono ili pasas ĉe malfermaj akvoj. Tiu specio estas ofte tre maltimida kaj alproksimigebla.
La voĉo estas mallonga tuit.
La Ruĝkola falaropo estas unu el la specioj protektitaj de internacia traktato por “Protektado de Afrikeŭraziaj Migrantaj Akvobirdoj (AEWA), kvankam la specio ne estas konsiderata minacata; estas pli ol unu miliono da birdoj.
La Ruĝkola falaropo estas rare lokita reproduktanta specio en la Brita Insularo, kiu estas ĉe la fina bordo de ĝia monda teritorio. La plej taŭga loko por ili estas la insularo Ŝetlandoj, ĉefe la Loch Funzie en Fetlar, kun kelkaj birdoj reproduktantaj ankaŭ en Skotio en la Hebridoj (ĉe Loch na Muilne, kie oni starigis rigardejon de falaropoj) kaj foje en propra Skotio en Ross-shire aŭ Sutherland. Ili reproduktiĝis iam ankaŭ en okcidenta Irlando.
La Ruĝkola falaropo aŭ maldikbeka falaropo aŭ mallarĝbeka falaropo, Phalaropus lobatus, estas eta vadbirdo de la genro Phalaropus kaj la familio de Skolopedoj. Ĝi estas la plej abunda kaj disvastigita specio de la genro.
El falaropo picofino(ver otros nombres) (Phalaropus lobatus)[3] es una especie de ave caradriforme perteneciente a la familia de las escolopácidas. Son aves limícolas de pequeño tamaño que a diferencia del resto de escolopácidos capturan su alimento mientras nadan sobre la superficie del agua, impulsándose con sus pies semipalmeados. Se alimenta de pequeños crustáceos, insectos, y larvas pero durante el invierno su dieta se compone casi exclusivamente de diversas especies de zooplancton.
Al igual que las otras dos especies del género Phalaropus, presentan un dimorfismo sexual inverso; las hembras son más vistosas y adoptan algunos de los roles de cortejo y reproductivos típicos de los machos, siendo estos los encargados de incubar la puesta. Se reproduce durante el verano boreal en las regiones árticas y subárticas de América del Norte, Asia y Europa; generalmente entre los 60° y 70° de latitud, en una franja que rodea al hemisferio norte desde el sur de las islas Aleutianas hasta el extremo septentrional de las islas británicas.[4] Son aves migratorias y al finalizar su periodo reproductor inicia una larga migración hacia las costas de los mares cálidos situados a lo largo de la región intertropical, siguiendo rutas que en algunos casos les llevan a recorrer más de 20 000 km al año.
Su población se estima entre los 3 600 000 y los 4 500 000 ejemplares,[1] más de la mitad de los cuales (unos 2 500 000) se reproducen en Alaska, Canadá y el sur de Groenlandia.[5] Su estado de conservación se ha catalogado como de preocupación menor.
El falaropo picofino está presente a lo largo del año en todos los continentes del globo, a excepción de en la Antártida.
Se trata de una especie migratoria que se reproduce en las regiones árticas y subárticas del norte de Europa, Asia y América; en Alaska, Canadá, Groenlandia, Islandia, Gran Bretaña, Noruega, Suecia, Finlandia y Rusia.
Establece sus áreas de cría cerca del litoral costero y en zonas del interior, pero siempre en entornos húmedos de agua dulce, con lagunas, praderas inundadas o en las proximidades de cursos de agua.[6]
Invernan en alta mar, a lo largo de la franja intertropical, aunque durante este periodo pueden avistarse ejemplares en cualquier océano al sur del trópico de Cáncer, llegando incluso hasta las costas patagónicas de América del Sur.
El grueso de la migración invernal se dirige hacia cuatro zonas en las que se concentran la mayor cantidad de ejemplares:
Hasta el año 2012 se sabía que muchos falaropos de Norteamérica pasaban el invierno en el sudeste del océano Pacífico;[8] asimismo, se creía que las poblaciones europeas de falaropos pasaban el invierno en la costa occidental de África o en el mar Arábigo, pero se conocían muy pocos detalles del recorrido y longitud de las rutas migratorias. Los métodos tradicionales de seguimiento de aves mediante colocación de anillas en ejemplares juveniles pueden aportar información acerca del retorno de ejemplares tras la migración invernal, así como una aproximación estadística sobre su tasa de supervivencia, pero son completamente inútiles a la hora de establecer con precisión el tránsito completo de los ejemplares que realizan una migración oceánica.
En junio de 2012 la Royal Society for the Protection of Birds (RSPB) y el Instituto Ornitológico Suizo pusieron en marcha un programa,[9] dirigido por los ornitólogos Malcolm Smith, Mark Bolton y Pete Ellis (entre otros), para trazar con exactitud el itinerario migratorio de esta especie, colocando unos geolocalizadores de apenas 0,6 g de peso[8] en diez ejemplares juveniles capturados en las islas Shetland durante la temporada de cría de ese año, que permitieron trazar por fin con precisión el recorrido exacto y completo de su viaje migratorio. El estudio reveló que los falaropos picofinos nacidos en las Shetland habían iniciado su migración por etapas a finales del mes de julio de 2012, con una primera parada de varias semanas en un área de descanso y sedimentación frente al litoral este de los Estados Unidos. Desde allí continuaron hacia el sur hasta llegar, durante el mes de octubre, a su lugar de invernada definitivo en las costas del Pacífico de Ecuador y Bolivia. El viaje de retorno siguió la misma ruta en sentido inverso y con la misma escala en la costa atlántica de Estados Unidos, lo que supone un desplazamiento total de más de 25 000 km.[8][10]
Estudios similares realizados durante los años 2013 y 2014 con los falaropos de la Reserva Natural de Vindelfjällen (Suecia), establecieron que su ruta migratoria cruza Europa en dirección al mar Negro y Caspio y desde allí continúa en dirección sur hasta el mar Arábigo, con un longitud total de más de 14 000 kilómetros.[11]
El falaropo picofino es un ave neognata del orden Charadriiformes, que se encuadra en la familia Scolopacidae, en la que constituye el género Phalaropus junto con otras dos especies: el falaropo picogrueso (Phalaropus fulicarius) y el falaropo de Wilson o falaropo tricolor (Phalaropus tricolor).[12]
Fue descrita de forma científica por primera vez en 1758 por Carlos Linneo, en su obra Systema naturæ, con el nombre de Tringa tobata (sic).[13] En 1760 se reclasificó en el género Phalaropus, creado por el zoólogo francés Mathurin Jacques Brisson,[14] cuyo nombre proviene de la unión de las palabras griegas phalaris ('focha') y pous ('pies'), «pies de focha», en referencia a la similitud de los pies de las tres especies de falaropos con los de las aves del género Fulica. El término lobatus (lobulado) hace referencia a la forma de los dedos del pie del falaropo picofino.[4]
Es la de menor tamaño de las tres especies de falaropos. Mide unos 18 cm de longitud, pesa entre 20 y 48 g y tiene una envergadura alar de 30-34 cm, siendo la hembra ligeramente más grande que el macho. Su pico, totalmente negro, es fino y puntiagudo; el iris es marrón rojizo muy oscuro y el anillo ocular es negro durante todo el año; las patas son de color gris oscuro en los ejemplares adultos y rosa azulado en los jóvenes.[15] Posee un denso plumaje en su zona ventral, el cual le permite atrapar una gran cantidad de aire que actúa como una capa impermeabilizante y le proporciona una gran flotabilidad, a la vez que le imposibilita para sumergirse.[4]
Durante la época invernal ambos sexos poseen un plumaje similar y poco llamativo, con la cabeza, cuello, pecho y vientre de color blanco o blanco levemente grisáceo; el plumaje de color gris ceniza, con los bordes de las plumas coberteras secundarias y escapulares ribeteados en blanco. Las alas están cruzadas por una franja blanca que es muy visible en vuelo y que también mantienen durante el verano. En la cabeza poseen una mancha negra que abarca desde el píleo hasta la nuca y un parche ocular alargado, también de color negro, que se extiende hacia atrás, trazando una ligera curva en dirección a los laterales del cuello.[16] Los avistamientos de ejemplares con este plumaje en territorio europeo son sumamente escasos.[17]
El plumaje de las hembras durante el periodo de cría es de un colorido mucho más intenso que el de los machos, presenta la cabeza, cuello y laterales del pecho de color gris oscuro, con una pequeña mancha superciliar de color blanco. Posee una mancha, también de color blanco, en la garganta bajo la base del pico, bordeada por debajo por otra más amplia, de color marrón rojizo, y que cubre los laterales del cuello; el manto es gris oscuro con dos franjas longitudinales de color amarillento y los bordes de las coberteras están ribeteados en marrón amarillento.[15]
El plumaje nupcial del macho es más discreto y de tonos más pálidos: su cabeza es de color gris, de un tono más claro que la de la hembra y que va aclarándose a medida que desciende por el cuello y pecho, hasta volverse totalmente blanco en el vientre. Al igual que la hembra posee una mancha blanca sobre el ojo y también en la garganta, pero la franja que la bordea por debajo es de un marrón rojizo menos intenso que la de la hembra. A menudo lucen unas pequeñas y poco definidas manchas blancas delante de los ojos. Su manto es gris oscuro, con manchas de color marrón pálido.[17]
Normalmente silencioso, durante la época reproductora la hembra despliega una danza nupcial para atraer a los machos que incluye vocalizaciones monosilábicas y un zumbido que ejecuta con las alas.[16]
Por su comportamiento único y característico plumaje es muy difícil de confundir con cualquier otro limícola durante la época reproductora. En el periodo migratorio e invernal su aspecto es semejante al del falaropo picogrueso (Phalaropus fulicaria), que luce un plumaje básico muy parecido pero que posee un pico más grueso y menos puntiagudo que el de P. lobatus.[18]
Otras especies similares en plumaje invernal y que comparten rutas migratorias con el falaropo picofino son el correlimos común (Calidris alpina), de tamaño similar, pico ligeramente curvado hacia abajo y manto, cabeza y cuello de color pardo; el correlimos zarapitín (Calidris ferruginea), de mayor tamaño, con plumaje similar al de C. alpina pero con patas y pico de mayor longitud y el correlimos tridáctilo (Calidris alba), del que se diferencia fácilmente por tener este la cabeza totalmente blanca.[19]
Durante la época de cría la alimentación del falaropo picofino se basa en las larvas de insectos de agua dulce, principalmente mosquitos. También consumen tricópteros, hormigas, anélidos y gusanos poliquetos , ocasionalmente, semillas. En los meses de invernada en aguas oceánicas se nutren exclusivamente de zooplancton en áreas en las que las corrientes marinas lo hacen emerger a la superficie, principalmente copédpodos del orden Calanoida y Euphausiacea (kril), así como pequeños peces y medusas, que capturan solo ocasionalmente.[4]
Al contrario que la mayoría de limícolas, las tres especies del género Phalaropus se alimentan casi exclusivamente mientras nadan sobre la superficie del agua, utilizando una técnica de captura única entre las aves consistente en nadar trazando círculos cerrados para crear remolinos que hagan aflorar el alimento a la superficie[4] desde una profundidad de hasta 50 cm,[20] momento en el que es capturado mediante rápidos movimientos del pico y transportado a la boca aprovechando la tensión superficial del agua.[21]
El rasgo más distintivo de los falaropos picofinos, así como de las otras dos especies de falaropos, es su dimorfismo sexual inverso, que se caracteriza por la diferencia de sus plumajes nupciales y por su infrecuente método de emparejamiento, en el que muchos de los roles sexuales están invertidos, recayendo sobre los ejemplares machos las tareas de incubación de los huevos y cuidado de los pollos hasta su emancipación.[22]
Este peculiar y poco habitual comportamiento se da también en algunas otras aves del orden Charadriiformes, como en las de la familia Turnicidae o Jacanidae.[23] Según el estudio de los biólogos Owens y Hartley,[24] el dimorfismo sexual en las aves en lo que se refiere a la diferente coloración del plumaje, está íntimamente relacionado con el comportamiento reproductor, el cuidado de la prole y la selección natural, primando las características crípticas en aquellos individuos encargados de la incubación de la puesta y cuidado de los pollos.
Durante el periodo reproductor son aves generalmente solitarias y poco territoriales, salvo para defender su nido o a su compañero. Durante el tránsito migratorio y la época de invernada su comportamiento se torna tremendamente gregario.[4]
Las poblaciones de falaropos juegan un papel fundamental en el ecosistema ártico como depredadores de los dípteros, así como de sus larvas, que eclosionan en las lagunas y charcas de la tundra ártica durante su breve verano. El lago Myvatn (Islandia) y su sistema hídrico anejo es un importante lugar de cría para el falaropo picofino, tanto por las favorables condiciones climáticas del lugar como por la extraordinaria abundancia de presas durante los momentos más críticos de la fase reproductiva. Se calcula que en el lago existen 100 000 larvas de la especie Chironnomidae islandicus por metro cuadrado,[25] que constituyen la base alimenticia de los falaropos picofinos y de otras muchas especies que se reproducen en esa zona.
Los falaropos picofinos se reproducen en las zonas árticas y subárticas de todo el hemisferio norte, en torno a charcas, lagunas y lagos someros de agua dulce o pequeños cursos de agua poco caudalosos.[26] La llegada de los primeros ejemplares a los territorios de cría se produce a lo largo de la segunda quincena del mes de mayo,[27] con su máximo durante la última semana de ese mes y la primera semana de junio.[28] La formación de las parejas reproductoras ocurre habitualmente durante el tránsito migratorio y aquellos ejemplares que no han logrado emparejarse durante la migración, lo consiguen a los pocos días de su llegada a la zona de cría.[28] Las hembras de falaropo picofino son las encargadas de seleccionar los lugares adecuados para establecer el nido[5] y las que cortejan y luchan por atraer a los machos. Una vez que la hembra ha logrado captar la atención de un macho, ambos se dirigen al agua para copular,[4] comenzando inmediatamente la construcción de un nido que consiste en un simple hoyo en el suelo, forrado con tallos de hierba, musgo y líquenes y situado muy cerca del agua, con clara preferencia por las zonas con juncos o hierba de mediana altura frente a otras con arbustos o vegetación muy tupida.[5]
Las hembras son poliándricas y con frecuencia intentarán atraer otros machos y asentar otros nidos tan pronto como hayan finalizado la puesta anterior. A menudo los huevos de un mismo nido han sido fecundados por dos o más machos distintos.[29] En caso de depredación del nido, los machos pueden volver a emparejarse con la misma u otra hembra para intentar sacar adelante la nidada por segunda vez. A menudo, la hembra comienza su migración inmediatamente tras finalizar la puesta.[4]
La puesta consiste en cuatro huevos (a veces solo tres) de color verde oliva a marrón claro, con abundantes manchas irregulares de color marrón oscuro[19] y de 12 mm de anchura por 39 mm de longitud.[30] Son incubados exclusivamente por el macho, que desarrolla dos parches de incubación en el vientre para facilitar la transferencia de calor.[4] A los 17-21 días del inicio de la incubación los huevos comienzan a eclosionar en días sucesivos. Las crías son nidífugas, abandonan el nido a las pocas horas de haber roto el cascarón y aunque son capaces de desplazarse y buscar alimento por sí solas desde el primer momento, permanecerán bajo la custodia y protección del macho durante otros 18-22 días hasta su emancipación definitiva.[5] Los polluelos retornarán al año siguiente al mismo territorio de cría como adultos reproductores.
Su esperanza de vida es de cinco años, con un máximo de nueve.[31]
Se estima que el número de ejemplares de esta especie se halla entre los 3 600 000 y los 4 500 000 individuos. La tendencia es decreciente[1] como consecuencia de diversos factores, entre los que se halla la contaminación industrial —en las regiones árticas— y los pesticidas agrícolas, la pesca intensiva, y los vertidos de petróleo. Diversos estudios parecen indicar que los Phalaropus lobatus son especialmente sensibles a las variaciones en el hábitat de sus áreas de cría y que estos cambios traen aparejados un descenso en la tasa de reproducción de la especie. Algunos estudios citan el incremento de las poblaciones de ánsar nival (Chen caerulescens) en Canadá y el consiguiente sobrepastoreo en las praderas subárticas como una de las causas probables del descenso del número de parejas reproductoras.[5]
Por el contrario, la paulatina disminución de la actividad ganadera en el norte de las islas Británicas también se relaciona con la progresiva disminución de la población estival de falaropo picofino. El cese del pastoreo ha ocasionado en este caso la proliferación y crecimiento descontrolado de la vegetación que ha invadido y colmatado las charcas y lagunas utilizadas por los falaropos para asentar sus nidos.[32] La restauración de esas charcas y la reintroducción del ganado ovino en la isla Fetlar del archipiélago de las Shetland ha tenido un efecto beneficioso inmediato en la recuperación de la población de falaropos.[33]
El saqueo de sus nidos está prohibido en Gran Bretaña desde 1954 por la Protection of Birds Act.[34] En Estados Unidos está protegida por la Migratory Bird Treaty Act[35] y en Canadá por la Migratory Birds Convention Act.[36]
Su estado de conservación se ha catalogado como de preocupación menor.[1]
Al tratarse de un ave con tan amplia distribución geográfica ha recibido multitud de nombres locales. En la siguiente tabla se recogen los más significativos.
.jpg)
_(15225243522).jpg)
.jpg)
_(5783822344).jpg)
|fechaacceso= requiere |url= (ayuda) |fechaacceso= requiere |url= (ayuda) |fechaacceso= requiere |url= (ayuda) |fechaacceso= requiere |url= (ayuda) |fechaacceso= requiere |url= (ayuda) |fechaacceso= requiere |url= (ayuda) El falaropo picofino(ver otros nombres) (Phalaropus lobatus) es una especie de ave caradriforme perteneciente a la familia de las escolopácidas. Son aves limícolas de pequeño tamaño que a diferencia del resto de escolopácidos capturan su alimento mientras nadan sobre la superficie del agua, impulsándose con sus pies semipalmeados. Se alimenta de pequeños crustáceos, insectos, y larvas pero durante el invierno su dieta se compone casi exclusivamente de diversas especies de zooplancton.
Al igual que las otras dos especies del género Phalaropus, presentan un dimorfismo sexual inverso; las hembras son más vistosas y adoptan algunos de los roles de cortejo y reproductivos típicos de los machos, siendo estos los encargados de incubar la puesta. Se reproduce durante el verano boreal en las regiones árticas y subárticas de América del Norte, Asia y Europa; generalmente entre los 60° y 70° de latitud, en una franja que rodea al hemisferio norte desde el sur de las islas Aleutianas hasta el extremo septentrional de las islas británicas. Son aves migratorias y al finalizar su periodo reproductor inicia una larga migración hacia las costas de los mares cálidos situados a lo largo de la región intertropical, siguiendo rutas que en algunos casos les llevan a recorrer más de 20 000 km al año.
Su población se estima entre los 3 600 000 y los 4 500 000 ejemplares, más de la mitad de los cuales (unos 2 500 000) se reproducen en Alaska, Canadá y el sur de Groenlandia. Su estado de conservación se ha catalogado como de preocupación menor.
Veetallaja (Phalaropus lobatus) on kurvitslaste sugukonda kuuluv lind. Ta on Eestis arvatud III kaitsekategooriasse (2012).
Ta on Eestis väga haruldane suvilind (varem ka pesitses seal) ja väikesearvuline läbirändaja[1]. Ta talvitub India ookeanil ja Pärsia lahel[1].
Veetallaja (Phalaropus lobatus) on kurvitslaste sugukonda kuuluv lind. Ta on Eestis arvatud III kaitsekategooriasse (2012).
Ta on Eestis väga haruldane suvilind (varem ka pesitses seal) ja väikesearvuline läbirändaja. Ta talvitub India ookeanil ja Pärsia lahel.
Mendebal-txori mokomehea (Phalaropus lobatus) scolopacidae familiako hegazti zangaluzea da[1]
Iparraldeko Eurasian eta Ipar Amerikan bizi den hegazti hau neguan ozeano tropikaletara migratzen da.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Mendebal-txori mokomehea (Phalaropus lobatus) scolopacidae familiako hegazti zangaluzea da
Iparraldeko Eurasian eta Ipar Amerikan bizi den hegazti hau neguan ozeano tropikaletara migratzen da.
Vesipääsky (Phalaropus lobatus) on pieni kurppien heimoon kuuluva pohjoisten alueiden kahlaajalintu.
Vesipääskyn pituus on 17–19 cm, paino 20-45 g. Linnun pää on musta, leuan alla on valkea kohta. Niska on punainen. Siivet ovat kirjavat. Poikkeuksellisesti naaras on isompi ja värikkäämpi kuin koiras. Kahlaajaksi vesipääsky on siitä poikkeuksellinen, että se ruokailee uimasillaan. Sen talvehtiminen on myös täysin pelagiaalista eli ulapalla tapahtuvaa. Vanhin suomalainen rengastettu vesipääsky on ollut 5 vuotta 14 päivää vanha.[2] Euroopan vanhin on ollut 9 vuotta 11 kuukautta vanha islantilainen lintu.[3]
Vesipääsky pesii Euraasian ja Pohjois-Amerikan arktisilla alueilla ja talvehtii trooppisilla valtamerillä. Euroopassa pesii 65 000–95 000 paria vesipääskyjä,[4] joista Suomessa 7000-9000 paria.[5] Maailman populaation kooksi arvioidaan 3,5 miljoona yksilöä ja lajin kanta on elinvoimainen.[1] Suomessa vesipääskyä tavataan pääasiassa Pohjois-Suomessa ja pääasiallisesti se asustaa Lapin soilla. Vaihtelevaa esiintymistä on myös etelämmässä, pitkin rannikkoa Vaasan tasolle saakka. Vesipääskyn levinneisyysalue on kahden viimeisimmän atlastarkastelun välissä supistunut voimakkaasti. [5] Suomessa vesipääsky on luokiteltu vaarantuneeksi [6].
Suomeen vesipääskyt saapuvat touko-kesäkuussa. Syysmuutto alkaa jo kesäkuussa naaraiden poistumisella, koiraat ja nuoret linnut lähtevät heinä-elokuussa, ja viimeiset tavataan syyskuussa. Suomalaiset vesipääskyt talvehtivat todennäköisesti Arabianmerellä ja muutto suuntautuu sinne Itäisen Euroopan kautta[7] . Grönlannin, Islannin ja Koillis-Kanadan vesipääskyt pysähtyvät muuttomatkallaan Fundynlahdelle (New Brunswick) Kanadan itärannikolle, ja touko-elokuussa siellä voi tavata jopa 250 000 yksilöä.[8]
Vesipääsky pesii arktisilla suoalueilla. Pohjanlahdella myös kareilla ja rantaniittyjen lammikoissa.
Pesii usein yhdyskunnittain, joissa linnuilla ei ole omaa reviiriä. Naaras munii 3–4 munaa maassa olevaan pesään ja lähtee usein saman tien muuttomatkalle etelään. Koiras jää hautomaan ja huolehtimaan poikasista, haudonta-aika on 18-20 vrk. Poikaset oppivat lentämään 3–4 viikoon ikäisinä. Naaras saattaa munia toisen pesueen eri koiraalle.
Ruokaillessaan vesipääsky ui pientä ympyrää. Sen ajatellaan saavan näin liikkeelle vesihyönteisiä, joita se käyttää ravinnokseen. Valtamerillä parvet seurailevat valaita ja suuria kalaparvia planktonia syöden.
Vesipääsky (Phalaropus lobatus) on pieni kurppien heimoon kuuluva pohjoisten alueiden kahlaajalintu.
Phalaropus lobatus
Le Phalarope à bec étroit (Phalaropus lobatus) ou phalarope hyperboré, est une espèce d'oiseaux de la famille des Scolopacidae.
C'est une espèce polyandre et les femelles sont plus colorées et grandes que les mâles[1]. Des combats violents entre femelles peuvent avoir lieu pour la maîtrise de territoires et des mâles qui les occupent.
Il habite les régions arctiques et subarctiques.
Il mesure 18 - 19 cm pour un poids de 20 - 48 g et une envergure de 32- 41 cm.
Il se nourrit entre autres d'insectes : de diptères, de trichoptères, etc.
L'actuel record de capture-recapture d'un Phalarope à bec étroit est de 11 ans (oiseau bagué au Royaume-Uni et recapturé 11 ans après[2]). Le record précédent était de 10 ans[2].
Le Phalarope à bec étroit est inscrit à l'annexe I de la directive Oiseaux de l'Union européenne.
Phalaropus lobatus
Le Phalarope à bec étroit (Phalaropus lobatus) ou phalarope hyperboré, est une espèce d'oiseaux de la famille des Scolopacidae.
O falaropo bicofino[3] ou falaropo mouro[4] (Phalaropus lobatus) é unha especie de ave caradriforme pertencente á familia dos escolopácidos. Son aves limícolas de pequeno tamaño que, a diferenza do resto de escolopácidos, capturan o seu alimento mentres nadan sobre a superficie da auga, impulsándose cos seus pés semipalmados. Aliméntase de pequenos crustáceos, insectos e larvas, pero durante o inverno a súa dieta componse case exclusivamente de diversas especies de zooplancto.
Igual que as outras dúas especies do xénero Phalaropus, presentan un dimorfismo sexual inverso; as femias son más rechamantes e adoptan algúns dos roles de cortexo e reprodutivos que na maioría das espeies de aves son típicos dos machos, os cales son os encargados de chocar os ovos. Reprodúcese durante o verán boreal nas rexións árticas e subárticas de América do Norte, Asia e Europa; xeralmente entre os 60° e 70° de latitude, nunha banda que rodea o hemisferio norte desde o sur das illas Aleutianas ata o extremo setentrional das illas británicas.[5] Son aves migratorias e ao finalizaren o seu período reprodutor inician unha longa migración cara ás costas dos mares cálidos situados ao longo da rexión intertropical, seguindo rutas que nalgúns casos lles fan percorrer máis de 20 000 km ao ano. En Galicia é unha especie accidental.[4]
A súa poboación estímase que é de 3 600 000 a 4 500 000 de individuos,[1] máis da metade dos cales (uns 2 500 000) reprodúcense en Alasca, Canadá e o sur de Groenlandia.[6] O seu estado de conservación catalogouse como "pouco preocupante".
O falaropo bicofino está presente ao longo do ano en todos os continentes, a excepción da Antártida.
Trátase dunha especie migratoria que se reproduce nas rexiónes árticas e subárticas do norte de Europa, Asia e América; en Alasca, Canadá, Groenlandia, Islandia, Gran Bretaña, Noruega, Suecia, Finlandia e Rusia.
Establece as súas áreas de cría preto da costa e en zonas do interior, mais sempre en zonas húmidas de auga doce, con lagoas, pradeiras inundadas ou nas proximidades de cursos de auga.[7]
Invernan en alta mar, ao longo da zona intertropical, aínda que durante este período poden enxergarse exemplares en calquera océano ao sur do trópico de Cáncer, chegando mesmo ata as costas patagónicas de América do Sur.
O groso da migración invernal diríxese cara a catro zonas nas que se concentran a maior cantidade de exemplares:
Ata o ano 2012 sabíase que moitos falaropos de Norteamérica pasaban o inverno no sueste do océano Pacífico;[9] ademais, críase que as poboacións europeas de falaropos pasaban o inverno na costa occidental de África ou no mar Arábigo, pero coñecíanse moi pocos detalles do percorrido e lonxitude das rutas migratorias. Os métodos tradicionais de seguimento de aves por medio da colocación de aneis nas patas de exemplares xuvenís poden achegar información sobre o retorno de exemplares trala migración invernal, así como unha aproximación estatística sobre a súa taxa de supervivencia, pero son completamente inútiles á hora de establecer con precisión o tránsito completo dos exemplares que realizan unha migración oceánica.
En xuño de 2012 a Royal Society for the Protection of Birds (RSPB) e o Instituto Ornitolóxico Suízo puxeron en marcha un programa,[10] dirixido polos ornitólogos Malcolm Smith, Mark Bolton e Pete Ellis (entre outros), para trazar con exactitude o itinerario migratorio desta especie, colocando uns xeolocalizadores de só 0,6 g de peso[9] en dez exemplares xuvenís capturados nas illas Shetland durante a tempada de cría dese ano, que permitiron trazar por fin con precisión o percorrido exacto e completo da súa viaxe migratoria. O estudo revelou que os falaropos bicofinos nados nas Shetland inician a súa migración por etapas a finais do mes de xullo de 2012, cunha primeira parada de varias semanas nunha área de descanso fronte ao litoral leste dos Estados Unidos. Desde alí continuaron cara ao sur ata chegar, durante o mes de outubro, ao seu lugar de invernada definitivo nas costas do Pacífico de Ecuador e Perú. A viaxe de retorno seguiu a mesma ruta en sentido inverso e coa mesma escala na costa atlántica de Estados Unidos, o que supón un desprazamento total de máis de 25 000 km.[9][11]
Estudos similares realizados durante os anos 2013 e 2014 cos falaropos da Reserva Natural de Vindelfjällen (Suecia), estableceron que a súa ruta migratoria cruza Europa en dirección ao mar Negro e Caspio e desde alí continúa en dirección sur cara ao mar de Arabia, cunha lonxitude total de máis de 14 000 km.[12]
O falaropo bicofino é unha ave neognata da orde Charadriiformes, que se encadra na familia Scolopacidae, na que constitúe o xénero Phalaropus, xunto con outras dúas especies: o falaropo bicogroso (Phalaropus fulicarius) e o falaropo de Wilson (Phalaropus tricolor).[13]
Describiuna cientificamente por primeira vez en 1758 Carl Linnaeus na súa obra Systema naturae, co nome de Tringa tobata (sic).[14] En 1760 reclasificouse no xénero Phalaropus, creado polo zoólogo francés Mathurin Jacques Brisson,[15] cuxo nome provén da unión das palabras gregas phalaris, 'galiñola', e pous 'pés', 'pés de galiñola', en referencia á semellanza entre os pés dos falaropos e das galiñolas (Fulica). O termo lobatus (lobado) fai referencia á forma das dedas do falaropo bicofino.[5]
É a especie de menor tamaño das tres especies de falaropos. Mide uns 18 cm de lonxitude, pesa entre 20 e 48 g e ten unha envergadura alar de 30–34 cm, e a femia é lixeiramente meirande que o macho. O seu bico é totalmente negro, fino e bicudo; o iris é marrón avermellado moi escuro e o anel ocular é negro durante todo o ano; as patas son de cor gris escura nos exemplares adultos e rosa azulada nos xoves.[16] Posúe unha densa plumaxe na súa zona ventral, o cal lle permite atrapar unha gran cantidade de aire que actúa como unha capa impermeabilizante e proporciónalle unha gran flotabilidade, á vez que lle impide mergullarse.[5]
Durante a época invernal ambos os sexos posúen unha plumaxe similar e pouco rechamante, coa cabeza, pescozo, peito e ventre de cor branca ou branca levemente griseira; a plumaxe de cor cinza, coas bordos das plumas coberteiras secundarias e escapulares beirados de branco. As ás están cruzadas por unha faixa branca que é moi visible en voo e que tamén manteñen durante o verán. Na cabeza posúen unha mancha negra que abrangue desde o píleo ata a caluga e un parche ocular alongado, tamén de cor negra, que se estende cara atrás, trazando unha lixeira curva en dirección aos laterais do pescozo.[17] As observacións de exemplares con esta plumaxe en territorio europeo son sumamente escasas.[18]
A plumaxe das femias durante o período de cría é dun colorido moito máis intenso que a dos machos, presenta a cabeza, pescozo e laterais do peito de cor gris escura, cunha pequena mancha superciliar de cor branca. Posúe unha mancha, tamén de cor branca, na gorxa baixo a base do bico, beireada por debaixo por outra máis ampla, de cor marrón avermellado, e que cobre os laterais do pescozo; o manto é gris escuro con dúas bandas lonxitudinais de cor amarelada e as beiras das coberteiras son marróns amareladas.[16]
A plumaxe nupcial do macho é máis discreta e de tons máis claros: a súa cabeza é de cor gris, dun ton máis claro que a da femia e que vai aclarándose a medida que descende polo pescozo e peito, ata volverse totalmente branca no ventre. Igual que a femia, posúe unha mancha branca sobre o ollo e tamén na gorxa, mais a banda que a beirea por debaixo é dun marrón avermellado menos intenso que a da femia. A miúdo locen unhas pequenas e pouco definidas manchas brancas diante dos ollos. O seu manto é gris escuro, con manchas de cor marrón claro.[18]
Normalmente silencioso, durante a época reprodutora a femia realiza unha danza nupcial para atraer os machos que inclúe vocalizacións monosilábicas e un son rumbante que executa coas ás.[17]
Polo seu comportamento único e característica plumaxe é moi difícil de confundir con calquera outro limícola durante a época reprodutora. No período migratorio e invernal o seu aspecto é semellante ao do falaropo bicogroso (Phalaropus fulicarius), que loce unha plumaxe básica moi parecida pero que posúe un bico máis groso e menos bicudo que o de P. lobatus.[19]
Outras especies similares en plumaxe invernal e que comparten rutas migratorias co falaropo bicofino son o pilro curlibico (Calidris alpina), de tamaño similar, bico lixeiramente curvado cara abaixo e manto, cabeza e pescozo de cor parda; o pilro ferruxento (Calidris ferruginea), de maior tamaño, con plumaxe similar ao de C. alpina pero con patas e bico de maior lonxitude e o pilro bulebule (Calidris alba), do que se diferencia doadamente por ter este a cabeza totalmente branca.[20]
Durante a época de cría a alimentación do falaropo bicofino baséase nas larvas de insectos de auga doce, principalmente mosquitos. Tamén consomen tricópteros, formigas, anélidos e vermes poliquetos, e ocasionalmente sementes. Nos meses de invernada en augas oceánicas nútrense exclusivamente de zooplancto en áreas nas que as correntes mariñas o fan emerxer á superficie, principalmente copédpodos da orde Calanoida e Euphausiacea (kril), así como pequenos peixes e medusas, que capturan só ocasionalmente.[5]
Ao contrario que a maioría de limícolas, as tres especies do xénero Phalaropus aliméntanse case exclusivamente mentres nadan sobre a superficie da auga, utilizando unha técnica de captura única entre as aves consistente en nadar trazando círculos pechados para crear remuíños que fagan aflorar o alimento á superficie[5] desde unha profundidade de ata 50 cm,[21] momento no que é capturado con rápidos movementos do bico e transportado á boca aproveitando a tensión superficial da auga.[22]
O trazo máis distintivo dos falaropos picofinos, así como das outras dúas especies de falaropos, é o seu dimorfismo sexual inverso, que se caracteriza pola diferenza de plumaxes nupciais entre os sexos e polo seu infrecuente método de emparellamento, no que moitos dos roles sexuais están invertidos, recaíndo sobre os machos as tarefas de incubación dos ovos e coidado dos polos ata a súa emancipación.[23]
Este peculiar e pouco habitual comportamento dáse tamén nalgunhas outras aves da orde Charadriiformes, como nas das familias Turnicidae ou Jacanidae.[24] Segundo o estudo dos biólogos Owens e Hartley,[25] o dimorfismo sexual nas aves no que se refire á diferente coloración da plumaxe, está intimamente relacionada co comportamento reprodutor, o coidado da prole e a selección natural, primando as características crípticas naqueles individuos encargados da incubación dos ovos e coidado dos fillos.
Durante o período reprodutor son aves xeralmente solitarias e pouco territoriais, agás para defender o seu niño ou ao seu compañeiro. Durante o tránsito migratorio e a época de invernada o seu comportamento tórnase tremendamente gregario.[5]
As poboacións de falaropos xogan un papel fundamental no ecosistema ártico como depredadores dos dípteros, así como das súas larvas, que eclosionan nas lagoas e pozas da tundra ártica durante o seu breve verán. O lago Myvatn (Islandia) e o seu sistema hídrico anexo é un importante lugar de cría para o falaropo bicofino, tanto polas favorables condicións climáticas do lugar coma pola extraordinaria abundancia de presas durante os momentos máis críticos da fase reprodutiva. Calcúlase que no lago existen 100 000 larvas de dípteros da especie Chironnomidae islandicus por metro cadrado,[26] que constitúen a base alimenticia dos falaropos bicofinos e doutras moitas especies que se reproducen nesa zona.
Os falaropos bicofinos reprodúcense nas zonas árticas e subárticas de todo o hemisferio norte, arredor de pozas, lagoas e lagos pouco profundos de auga doce ou pequenos cursos de auga pouco caudalosos.[27] A chegada dos primeiros exemplares aos territorios de cría prodúcese ao longo da segunda quincena do mes de maio,[28] co seu máximo durante a última semana dese mes e a primeira semana de xuño.[29] A formación das parellas reprodutoras ocorre habitualmente durante o tránsito migratorio e aqueles exemplares que non puideron emparellarse durante a migración, conségueno aos poucos días da súa chegada á zona de cría.[29] As femias de falaropo bicofino son as encargadas de seleccionar os lugares axeitados para establecer o niño[6] e son as que cortexan e loitan por atraer aos machos. Unha vez que a femia conseguiu atraer a atención dun macho, ambos os dous diríxense á auga para copular,[5] comezando inmediatamente a construción dun niño que consiste nun simple burato no chan, tapizado con herbas, musgo e liques e situado moi preto da auga, con clara preferencia polas zonas con xuncos ou herbas de mediana altura fronte a outras con arbustos ou vexetación moi densa.[6]
As femias son poliándricas e con frecuencia intentan atraer outros machos e establecer outros niños en canto finalicen a posta anterior. A miúdo dáse o caso de que os ovos dun mesmo niño foron fecundados por dous ou máis machos.[30] En caso de depredación do niño, os machos poden volver a emparellarse coa mesma ou outra femia para intentar sacar adiante unha rolada por segunda vez. A miúdo, a femia comeza a súa migración inmediatamente tras rematar a posta.[5]
A posta consiste en catro ovos (ás veces só tres) de cor verde oliváceo a marrón claro, con abundantes manchas irregulares de cor marrón escura[20] e de 12 mm de anchura por 39 mm de lonxitude.[31] Son incubados exclusivamente polo macho, que desenvolve dous parches de incubación no ventre para facilitar a transferencia de calor.[5] Aos 17-21 días do inicio da incubación os ovos comezan a eclosionar en días sucesivos. As crías son nidífugas, xa que abandonan o niño ás poucas horas de romper o cascavello e, aínda que poden desprazarse e procurar alimento de seu desde o primeiro momento, permanecerán baixo a vixilancia e protección do macho durante outros 18-22 días ata a súa emancipación definitiva.[6] Os polos tornarán ao ano seguinte ao mesmo territorio de cría como adultos reprodutores.
A súa esperanza de vida é de cinco anos, cun máximo de nove.[32]
Estímase que o número de exemplares desta especie está entre os 3 600 000 e os 4 500 000 individuos. A tendencia é decrecente[1] como consecuencia de diversos factores, entre os que están a contaminación industrial (nas rexións árticas) e os pesticidas agrícolas, a pesca intensiva, e as verteduras de petróleo. Diversos estudos parecen indicar que os Phalaropus lobatus son especialmente sensibles ás variacións no hábitat das súas áreas de cría e que estes cambios traen aparellados un descenso na taxa de reprodución da especie. Algúns estudos citan o incremento das poboacións do ganso Chen caerulescens en Canadá e o conseguinte sobrepastoreo nas pradeiras subárticas como unha das causas probables do descenso do número de parellas reprodutoras.[6]
Ao contrario, a progresiva diminución da actividade gandeira ovina no norte das illas británicas tamén se relaciona coa progresiva diminución da poboación estival de falaropo bicofino. O cesamento do pastoreo ocasionou neste caso a proliferación e crecemento descontrolado da vexetación que invadiu e colmatou as pozas e lagoas utilizadas polos falaropos para construír os seus niños.[33] A restauración desas pozas e a reintrodución do gando ovino na illa Fetlar do arquipélago das Shetland tivo un efecto beneficioso inmediato na recuperación da poboación de falaropos.[34]
A ave conta con protección en moitos dos países onde cría. O saqueo dos seus niños está prohibido en Gran Bretaña desde 1954 pola Lei de Protección das Aves.[35] En Estados Unidos está protexida pola Lei do Tratado de Aves Migratorias[36] e en Canadá pola Lei da Convención de Aves Migratorias.[37]
O seu estado de conservación catalogouse como "pouco preocupnte" pola IUCN.[1]
.jpg)
.jpg)
_(15225243522).jpg)
.jpg)
|data-acceso= require |url= (Axuda) |data-acceso= require |url= (Axuda) |data-acceso= require |url= (Axuda) |data-acceso= require |url= (Axuda) |data-acceso= require |url= (Axuda) |data-acceso= require |url= (Axuda) O falaropo bicofino ou falaropo mouro (Phalaropus lobatus) é unha especie de ave caradriforme pertencente á familia dos escolopácidos. Son aves limícolas de pequeno tamaño que, a diferenza do resto de escolopácidos, capturan o seu alimento mentres nadan sobre a superficie da auga, impulsándose cos seus pés semipalmados. Aliméntase de pequenos crustáceos, insectos e larvas, pero durante o inverno a súa dieta componse case exclusivamente de diversas especies de zooplancto.
Igual que as outras dúas especies do xénero Phalaropus, presentan un dimorfismo sexual inverso; as femias son más rechamantes e adoptan algúns dos roles de cortexo e reprodutivos que na maioría das espeies de aves son típicos dos machos, os cales son os encargados de chocar os ovos. Reprodúcese durante o verán boreal nas rexións árticas e subárticas de América do Norte, Asia e Europa; xeralmente entre os 60° e 70° de latitude, nunha banda que rodea o hemisferio norte desde o sur das illas Aleutianas ata o extremo setentrional das illas británicas. Son aves migratorias e ao finalizaren o seu período reprodutor inician unha longa migración cara ás costas dos mares cálidos situados ao longo da rexión intertropical, seguindo rutas que nalgúns casos lles fan percorrer máis de 20 000 km ao ano. En Galicia é unha especie accidental.
A súa poboación estímase que é de 3 600 000 a 4 500 000 de individuos, máis da metade dos cales (uns 2 500 000) reprodúcense en Alasca, Canadá e o sur de Groenlandia. O seu estado de conservación catalogouse como "pouco preocupante".
Óðinshani (fræðiheiti: Phalaropus lobatus) er lítill vaðfugl sem verpir á Norðurslóðum. Hann er farfugl sem heldur sig úti á sjó í hitabeltinu yfir vetrartímann. Kvenfuglinn á frumkvæði að mökun, velur varpstæði og maka og ver þau fyrir öðrum kvenfuglum. Um leið og hún er búin að verpa hverfur hún á braut en karlfuglinn ungar eggjunum út.
Il falaropo beccosottile (Phalaropus lobatus, Linnaeus 1758) è un uccello della famiglia degli Scolopacidae dell'ordine dei Charadriiformes.
Phalaropus lobatus non ha sottospecie, è monotipico ed è poliandrico.
Il falaropo beccosottile (Phalaropus lobatus, Linnaeus 1758) è un uccello della famiglia degli Scolopacidae dell'ordine dei Charadriiformes.
Apvaliasnapis plaukikas (lot. Phalaropus lobatus, angl. Red-necked Phalarope) – tilvikinių (Scolopacidae) šeimos paukštis, kuris lengvai atpažįstamas pagal ryškiai rudą pagurklį. Patelės viršutinė pusė juosvai pilka, rudai dėmėta. Krūtinė ir pilvas balti. Sparnuose balta juostelė. Snapas plonas, apvalus, juodas. Kojos tamsios, priekiniai pirštai su skiautėmis. Patinas už patelę blankesnių spalvų.
Gyvena palei Arkties vandenyno pakrantę, Eurazijoje nuo Skandinavijos pusiasalio iki Beringo sąsiaurio, Šiaurės Amerikoje, Grenlandijoje, Svalbardo ir Islandijos salose, Škotijoje.
Į Lietuvą retkarčiais užklysta traukimo metu. Gyvena tundroje, vandens telkinių pakrantėse.
Apvaliasnapis plaukikas (lot. Phalaropus lobatus, angl. Red-necked Phalarope) – tilvikinių (Scolopacidae) šeimos paukštis, kuris lengvai atpažįstamas pagal ryškiai rudą pagurklį. Patelės viršutinė pusė juosvai pilka, rudai dėmėta. Krūtinė ir pilvas balti. Sparnuose balta juostelė. Snapas plonas, apvalus, juodas. Kojos tamsios, priekiniai pirštai su skiautėmis. Patinas už patelę blankesnių spalvų.
Gyvena palei Arkties vandenyno pakrantę, Eurazijoje nuo Skandinavijos pusiasalio iki Beringo sąsiaurio, Šiaurės Amerikoje, Grenlandijoje, Svalbardo ir Islandijos salose, Škotijoje.
Į Lietuvą retkarčiais užklysta traukimo metu. Gyvena tundroje, vandens telkinių pakrantėse.
Burung Kedidi Paruh Jarum merupakan sejenis burung randuk kecil yang membiak di kawasan Artik di Amerika Utara dan Eurasia. Ia berhijrah ke kawasan tropika seperti Malaysia pada musim sejuk. Nama sainsnya ialah Phalaropus lobatus.
Burung Kedidi Paruh Jarum ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup bertulang belakang (vertebrata). Burung Kedidi Paruh Jarum ialah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan badan yang dilitupi bulu pelepah. Paruh Burung Kedidi Paruh Jarum tidak bergigi.
Makanan utama Kedidi Paruh Jarum terdiri daripada siput, ketam, serangga kecil dan cacing.
Burung Kedidi Paruh Jarum membiak dengan bertelur. Telur Burung Kedidi Paruh Jarum adalah sebanyak 4 biji.
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z Burung Kedidi Paruh Jarum merupakan sejenis burung randuk kecil yang membiak di kawasan Artik di Amerika Utara dan Eurasia. Ia berhijrah ke kawasan tropika seperti Malaysia pada musim sejuk. Nama sainsnya ialah Phalaropus lobatus.
De grauwe franjepoot (Phalaropus lobatus) is een vogel uit de familie van franjepoten (Phalaropodidae).
In Europa is de grauwe franjepoot alleen in het broedseizoen aanwezig. Ze broeden in IJsland, Noorwegen, Estland, Letland en Litouwen, maar ook in noordelijk Canada, noordelijk Alaska en noordelijk Azië.
De grauwe franjepoot trekt in uiterst klein aantal door Nederland en wordt dan gezien in ondiep zoet water, vooral in Noord-Holland, de Waddeneilanden, het westen van Friesland en Noord-Groningen.[2]
Zomerkleed
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Phalaropus lobatus op Wikimedia Commons. De grauwe franjepoot (Phalaropus lobatus) is een vogel uit de familie van franjepoten (Phalaropodidae).
Symjesnipe (Phalaropus lobatus) er ein liten vadefugl og sjøfugl. Arten hekkar i arktiske strøk av Nord-Amerika og Eurasia. Symjesnipa er trekkfugl, til likskap med polarsymjesnipa er ho pelagisk og overvintrar på tropiske hav.
Symjesnipa er ca. 18 cm i lengd, har «symjeflikar» på tærne og eit rett, tynnt nebb. Hekkande hofuglar er mest mørkegrå på oversida, med ein kastanjefarga nakke og øvre bryst, svart andlet og kvit strupe. Hannen har meir avdempa farger. Ungfuglar er grå og brune på oversida, med brungul underside og svart augeflekk og svart isse. Om vinteren har fjørdrakta er grå over og kvit under, kvita band på oversida, men den svarte augeflekken er alltid til stades. Lyden er skarpe tjikk.
Hos alle tre symjesnipeartar, Phalaropus, finn ein at kjønnrollene er omvendte i forhold til det vanlege hos fuglar, dei har poliandrisk sosialt system. Hoene er større med flottare fargeprakt enn hannane. Hoene jagar hannfuglar, konkurrerer om territorium, og er aggressive i å verne reir og valte makar. Etter at egglegginga er avslutta, startar hoene kurtisering av nye hannar for å få fleire kull, og lèt hannane ruge egga og gje omsorg for avkommet. Kvart kull er på tre til sju egg som leggast på bakken nær eit myrlendt område. Ungane er stort sett i stand til å finne føda sjølv og kan flyge innan 20 dagar etter klekkinga.
Når symjesnipa jagar føde, sym ho raskt rundt i sirklar. Insekt og krepsdyr som er innanfor plukkast opp. På ope hav finn ein ofte symjesniper der det er konvergerande havstraumar som gjev oppvellingar. Under trekket sørover tar somme flokkar stopp i ope farvatn ved munningen av Fundybukta for å dra nytte av mat som rørast opp av tidevatnet.
Denne arten nyttar nesten all tid utanom hekkinga til havs. Fuglane er ofte særs tamme og enkle å komme nær.
Symjesnipa hekkar i fjellet i Noreg, i Nord-Sverige og i Nord-Finland. Desse fuglane trekker austleg i retning Svartehavet og overvintrar i Arabiahavet.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Symjesnipe Symjesnipe (Phalaropus lobatus) er ein liten vadefugl og sjøfugl. Arten hekkar i arktiske strøk av Nord-Amerika og Eurasia. Symjesnipa er trekkfugl, til likskap med polarsymjesnipa er ho pelagisk og overvintrar på tropiske hav.
Symjesnipa er ca. 18 cm i lengd, har «symjeflikar» på tærne og eit rett, tynnt nebb. Hekkande hofuglar er mest mørkegrå på oversida, med ein kastanjefarga nakke og øvre bryst, svart andlet og kvit strupe. Hannen har meir avdempa farger. Ungfuglar er grå og brune på oversida, med brungul underside og svart augeflekk og svart isse. Om vinteren har fjørdrakta er grå over og kvit under, kvita band på oversida, men den svarte augeflekken er alltid til stades. Lyden er skarpe tjikk.
Hos alle tre symjesnipeartar, Phalaropus, finn ein at kjønnrollene er omvendte i forhold til det vanlege hos fuglar, dei har poliandrisk sosialt system. Hoene er større med flottare fargeprakt enn hannane. Hoene jagar hannfuglar, konkurrerer om territorium, og er aggressive i å verne reir og valte makar. Etter at egglegginga er avslutta, startar hoene kurtisering av nye hannar for å få fleire kull, og lèt hannane ruge egga og gje omsorg for avkommet. Kvart kull er på tre til sju egg som leggast på bakken nær eit myrlendt område. Ungane er stort sett i stand til å finne føda sjølv og kan flyge innan 20 dagar etter klekkinga.
Når symjesnipa jagar føde, sym ho raskt rundt i sirklar. Insekt og krepsdyr som er innanfor plukkast opp. På ope hav finn ein ofte symjesniper der det er konvergerande havstraumar som gjev oppvellingar. Under trekket sørover tar somme flokkar stopp i ope farvatn ved munningen av Fundybukta for å dra nytte av mat som rørast opp av tidevatnet.
Denne arten nyttar nesten all tid utanom hekkinga til havs. Fuglane er ofte særs tamme og enkle å komme nær.
Symjesnipa hekkar i fjellet i Noreg, i Nord-Sverige og i Nord-Finland. Desse fuglane trekker austleg i retning Svartehavet og overvintrar i Arabiahavet.
Svømmesnipe (vitenskapelig navn Phalaropus lobatus) er en liten vadefugl. Denne svømmesnipen hekker i arktiske regioner i Nord-Amerika og Eurasia. Den er trekkfugl, og uvanlig for en vadefugl, overvintrer den på sjøen i tropiske havområder.
Svømmesnipa er omtrent 18 cm i lengde, med et rett nebb. Den hekkende hunnen er overveiende mørk grå på oversiden, med et kastanjebrunt øvre bryst og nakke, svart ansikt og en hvit hals. Den hekkende hannen har en mer anonym fjærdrakt. De har lapper rundt tærne for å hjelpe til med svømminga. Ungfuglene er grå, men har en brun overside, med en brungul buk og en svart øyelapp. I vinteren er fjærdrakten hovedsakelig grå over og hvit på undersiden, men den svarte øyelappen er til stede.
Hos svømmesnipene er kjønnsrollene reversert. Hunnene er større og mer fargerike enn hannene. Hunnene forfølger hannene, kjemper om hekkeområder, og vil aggressivt forsvare reiret og valgte partnere. Etter at hunnene har lagt eggene, begynner hunnene på trekket sørover og overlater ansvaret til hannene med å ruge eggene og ta av ungene. Hunnen legger tre til sju egg på bakken nær et våtmarksområde. Ungene finner som regel maten selv og er i stand til å fly 20 dager etter klekking.
De lever av små insekter eller krepsdyr.
Nesten hele den tiden hvor de ikke hekker, tilbringer de på åpent vann. Arten er ofte veldig tam, og tilnærmelig.
Svømmesnipe er en av artene hvor AEWA (Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds) gjelder.
Svømmesnipe (vitenskapelig navn Phalaropus lobatus) er en liten vadefugl. Denne svømmesnipen hekker i arktiske regioner i Nord-Amerika og Eurasia. Den er trekkfugl, og uvanlig for en vadefugl, overvintrer den på sjøen i tropiske havområder.
Svømmesnipa er omtrent 18 cm i lengde, med et rett nebb. Den hekkende hunnen er overveiende mørk grå på oversiden, med et kastanjebrunt øvre bryst og nakke, svart ansikt og en hvit hals. Den hekkende hannen har en mer anonym fjærdrakt. De har lapper rundt tærne for å hjelpe til med svømminga. Ungfuglene er grå, men har en brun overside, med en brungul buk og en svart øyelapp. I vinteren er fjærdrakten hovedsakelig grå over og hvit på undersiden, men den svarte øyelappen er til stede.
Hos svømmesnipene er kjønnsrollene reversert. Hunnene er større og mer fargerike enn hannene. Hunnene forfølger hannene, kjemper om hekkeområder, og vil aggressivt forsvare reiret og valgte partnere. Etter at hunnene har lagt eggene, begynner hunnene på trekket sørover og overlater ansvaret til hannene med å ruge eggene og ta av ungene. Hunnen legger tre til sju egg på bakken nær et våtmarksområde. Ungene finner som regel maten selv og er i stand til å fly 20 dager etter klekking.
De lever av små insekter eller krepsdyr.
Nesten hele den tiden hvor de ikke hekker, tilbringer de på åpent vann. Arten er ofte veldig tam, og tilnærmelig.
Svømmesnipe er en av artene hvor AEWA (Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds) gjelder.
Scientìfich: Phalaropus lobatus
Piemontèis : ...
Italian : Falaropo beccosottile
Multimedia w Wikimedia Commons Płatkonóg szydłodzioby (Phalaropus lobatus) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny bekasowatych (Scolopacidae).
W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej[3].
Płatkonóg szydłodzioby (Phalaropus lobatus) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny bekasowatych (Scolopacidae).
Występowanie Zamieszkuje wybrzeża Morza Arktycznego, w Eurazji od Półwyspu Skandynawskiego po Cieśninę Beringa, w Ameryce Północnej, na Grenlandii, Svalbardzie i Islandii oraz w Szkocji. Zimuje na otwartym morzu pojawiając się na wybrzeżach: pacyficznym Ameryki Środkowej, Morza Arabskiego, afrykańskich oraz Półwyspu Malajskiego i wysp Indonezji. W Polsce nieliczny ptak spotykany na przelotach w maju-czerwcu i lipcu-październiku pojedynczo lub w małych grupkach, najliczniej nad Zatoką Gdańską. Na wybrzeżu częsty, w głębi lądu rzadko. Cechy gatunku To dość oryginalny ptak jeśli chodzi o dymorfizm, zachowania godowe i opiekę na młodymi, gdyż role obu płci są odwrotne w stosunku do tych panujących u większości ptaków. W szacie godowej samica nieco większa od samca i ubarwiona bardziej jaskrawo. Wierzch ciała łupkowoczarny o szarawym nalocie, na grzbiecie rudobrązowe, podłużne kresy. Pierś szara, spód ciała biały, na szyi i bokach głowy szeroka rdzawa przepaska (kołnierz), policzki i podgardle białe. Samiec natomiast ma węższy kołnierz koloru szarobrązowego. W szacie spoczynkowej obie płci ubarwione jednakowo. Wierzch ciała szaropopielaty z białymi podłużnymi pasami, spód biały, przez oko przechodzi czarny pasek. Osobniki młodociane mają wierzch ciała brązowoczarny, a spód biały (podobnie jak osobniki dorosłe w upierzeniu spoczynkowym). Płatkonogi mają wąski dziób, a nogi szare z płatkowatą błoną pławną, od której wzięła się nazwa ptaka. W locie widać na ciemnych skrzydłach biały pas i białe prążkowanie grzbietu w kształcie dwóch liter V zwróconych czubkami do siebie. Odzywa się przenikliwym "pit pit pit". Od płatkonoga płaskodziobego jest mniejszy i zgrabniejszy, ma poza tym czarny, ostry i cieńszy dziób. Wielkością dorównuje biegusowi zmiennemu. Wymiary średnie dł. ciała ok. 17-20 cmO falaropo-de-bico-fino (Phalaropus lobatus), também conhecido como pisa-n'água-de-pescoço-vermelho (no Brasil),[1] tal como os outros géneros da mesma espécie, é uma ave invulgar por a fêmea ser mais colorida que o macho e ter papel dominante na corte. Na maior parte das outras aves, passa-se o contrário. Também é o macho que encuba os ovos e cuida das crias, podendo estas desembaraçar-se sozinhas cerca de 3 semanas depois.
Quando o Inverno do Ártico se instala, estes falaropos migram para sul, para zonas mais quentes.
A espécie é monotípica (não são reconhecidas subespécies).
BirdLife International (2009). Phalaropus%20lobatus 'Phalaropus lobatus' (em inglês). IUCN 2009. Lista Vermelha de Espécies Ameaçadas da IUCN de 2009 . Página visitada em 15 de Setembro de 2011.
O falaropo-de-bico-fino (Phalaropus lobatus), também conhecido como pisa-n'água-de-pescoço-vermelho (no Brasil), tal como os outros géneros da mesma espécie, é uma ave invulgar por a fêmea ser mais colorida que o macho e ter papel dominante na corte. Na maior parte das outras aves, passa-se o contrário. Também é o macho que encuba os ovos e cuida das crias, podendo estas desembaraçar-se sozinhas cerca de 3 semanas depois.
Quando o Inverno do Ártico se instala, estes falaropos migram para sul, para zonas mais quentes.
Lyskonoh úzkozobý[2] (lat. Phalaropus lobatus) je druh vtáka z čeľade Slukovité (Scolopacidae). Hniezdi v holarktíde.[3]
Lyskonoh úzkozobý patrí na Slovensku k pravidelným a nehojným migrantom.[3]
Ekosozologický status v roku 1995 Im - nezaradený migrant, resp. nehniezdič. V rokoch 1998[3], 2001[4] a 2014[5][6][7] žiadny. Európsky ochranársky status nezaradený SPEC. Stupeň ohrozenia S - vyhovujúci ochranársky status.[3]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Lyskonoh úzkozobý
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Lyskonoh úzkozobý
Lyskonoh úzkozobý (lat. Phalaropus lobatus) je druh vtáka z čeľade Slukovité (Scolopacidae). Hniezdi v holarktíde.
Smalnäbbad simsnäppa (Phalaropus lobatus) är en liten vadarfågel i släktet Phalaropus i gruppen simsnäppor.[2]
Den smalnäbbade simsnäppan är omkring 18–19 centimeter lång och har ett vingspann på ungefär 35 centimeter. Den väger 25–50 gram. Den har flikiga tår och rak, smal näbb. Sommardräkten hos den könsmogna fågeln har en spräckligt mörkgrå ovansida med rödbruna teckningar på nackens sidor, svart ansikte och vit hals. De rödbruna teckningarna är mindre framträdande hos hanen som har en diskretare färgning.
Ungfåglarna är grå och bruna upptill, med brungul undersida och en svart fläck över ögat. På vintern är fjäderdräkten i stort sett grå på ovansidan och vit undertill, men den svarta ögonfläcken är alltid närvarande.
Under flyttningen har den ett hackspettlikt läte eller ett kvittrande "pritt pritt".
Den häckar i arktiska områden i norra Europa, Asien och Nordamerika. Den är en flyttfågel som, ovanligt nog för en vadarfågel, övervintrar i kustnära hav i tropiska och subtropiska områden i exempelvis i Indiska Oceanen och utanför Nordafrikas kust.
Smalnäbbad simsnäppa är den enda art av de tre simsnäpporna som häckar i Sverige. Den häckar främst i små vattensamlingar i fjälltrakterna i norr och i mindre utsträckning även i kustområden i Norrbotten. På våren anländer den under sista veckan i maj/juni. I sydligare delar av Sverige syns den sällsynt men regelbundet under flyttningen. Artens höststräck pågår från juni till slutet av september. Populationen i fjälltrakterna är troligtvis stabil. Det svenska beståndet beräknas till cirka 15 000 par. Dock är osäkerheten stor och antagligen kan det kan finnas upp mot 25 000 häckande par.
Arten är ofta orädd och lätt att närma sig.
De typiska könsrollerna bland fåglar är omvända bland simsnäppor. Honor är större och mer bjärt färgade än hanarna. Honorna uppvaktar hanarna, konkurrerar om boplatser och försvarar aggressivt sitt bo och sin hane. Honan lägger tre till sju päronformade ägg, som är 30 millimeter stora och ljusgröna till brungula med mörkare fläckar. Boet är en grop i marken, fodrad med exempelvis gräs, nära ett sankt område. När honorna lagt sina ägg påbörjar de flytten söderut och låter hanarna ta över ruvningen, samt ta hand om ungarna. Ungarna livnär sig mestadels själva och kan flyga inom 18–20 dagar efter födelsen. Efter ett år blir de könsmogna.
Under häckningssäsongen utgörs födan huvudsakligen av insekter, särskilt flugor och myggor, både larver och fullbildade insekter. På menyn står även skalbaggar, nattsländor, myror, halvvingar, sniglar, kräftdjur, maskar och en del frön. När en smalnäbbad simsnäppa söker föda brukar den ofta simma runt i en snabb cirkel (alltid motsols) så att en liten strömvirvel bildas. Man tror att detta beteende underlättar födoinsamling genom att det rör upp mat från botten i grunda vatten. Fågeln kan sedan sträcka näbben mot virvelns mitt och plocka små insekter eller kräftdjur som blivit infångade där.
Utanför häckningssäsongen består födan mest av lysräkor och hoppkräftor. De smalnäbbade simsnäpporna finns då på öppet hav, de ses ofta där sammanflytande strömmar åstadkommer uppåtströmmar, som för med sig föda till ytvattnet.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men tros minska i antal, dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.[1] Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen uppskattas till 3,6-4,5 miljoner individer.[1] I Europa tros det finnas mellan 590.000 och 1,28 miljoner vuxna individer.[1]
Wikimedia Commons har media som rör smalnäbbad simsnäppa.
Smalnäbbad simsnäppa (Phalaropus lobatus) är en liten vadarfågel i släktet Phalaropus i gruppen simsnäppor.
Deniz düdükçünü (Phalaropus lobatus), çullukgiller (Scolopacidae) familyasından bir kum kuşu türü.
Küçük bir yağmur kuşudur. Büyüklükleri yaklaşık 18 cm kadardır. Loplu ayak parmakları ve düz, ince gagaları vardır. Üreme dönemi dişileri, baskın olarak koyu gri yukarılara, kestane rengi bir boyna ve göğüs üstüne, siyah yüz ve beyaz boğaza sahiptir. Erkekler ise dişilerin soluk bir kopyasıdır. Loplu ayak parmakları yüzmelerine yardımcıdır. Genç kuşlar, gri ve kahverengi yukarılara, kahverengimsi sarı alt parçalara ve göz boyunca siyah bir yamaya sahiptir. Kışta, kuşlar gri yukarılara ve beyaz aşağılara sahiptir ama siyah göz yaması her zaman mevcuttur. Dişiler daha büyüktür ve erkeklere göre daha parlak renkleri vardır.
Dişiler erkekleri takip ederler, bölgede yuva yapmak için yarışırlar ve saldırgan bir tutumla yuvalarını ve seçilen eşlerini savunurlar. Dişiler yumurtalarını koydukları andan itibaren güneye doğru göçe başlarlar, yumurtaları kuluçkaya yatırmak ve yavruya bakmak için erkekleri bırakırlar. Üç ila yedi yumurta bataklık bir alanın yakınında bir yer yuvasına koyulur. Yavrular çoğunlukla, kendilerini beslerler ve 20 gün içinde uçabilirler.
Ötüşleri tiz bir whit ya da twit olarak tanımlanabilir.
Arktik Kuzey Amerika bölgeleri ve Avrasya'da görülürler. Göçmendirler, diğer yağmur kuşlarına göre olağan dışı olarak çoğunlukla okyanusa ait rotalarda göç ederler ve tropikal okyanuslarda denizde kışı geçirirler.
Deniz düdükçünü (Phalaropus lobatus), çullukgiller (Scolopacidae) familyasından bir kum kuşu türü.
Невеликий кулик з відносно короткими ногами, цівка яких сплющена, а пальці, включаючи задній, мають шкіряні плавальні лопаті. Маса тіла 34-45 г, довжина тіла 18-19 см, розмах крил 31-34 см. Самки більші і яскравіше забарвлені, ніж самці. У дорослої самки в шлюбному вбранні голова темно-сіра; від очей, через боки шиї, до вола проходить руда смуга; горло і нижня частина щік білі; спина і покривні пера крил сірувато-чорні, з рудуватими смугами; надхвістя темно-сіре, по краях біле; воло темно-сіре; решта низу білувата, з темно-сірими плямами на боках тулуба; зверху на крилі вздовж основи другорядних махових пер проходить біла смуга, яку видно в польоті; махові пера темно-сірі; стернові пера темно-сірі, центральні — темніші; дзьоб чорний; ноги темно-сірі; у позашлюбному оперенні голова і шия білі, з темно-сірою плямою на тім'ї і потилиці та темними смугами за очима; спина сіра, з білими поздовжніми смугами; низ білий. Дорослий самець у шлюбному вбранні схожий на шлюбну дорослу самку, але смуги на боках шиї рудуваті; у позашлюбному оперенні такий, як позашлюбна доросла самка. Молодий птах зверху темно-бурий, з вохристими смугами; тім'я, потилиця, задня частина шиї, смуги біля очей чорні; лоб, вуздечка, горло і щоки білі; воло по боках сіре; решта низу біла. Дорослий птах у позашлюбному вбранні від дорослого плоскодзьобого плавунця відрізняється тоншим дзьобом, білими поздовжніми смугами на спині, світлішою плямою на тім'ї і потилиці, а у шлюбному — білим горлом і білим низом з темно-сірими плямами по боках тулуба; молодий від молодого плоскодзьобого плавунця — контрастнішими темними плямами на голові та виразними поздовжніми вохристими смугами на спині і плечах.[1]
Поклик — пискливе «кіть»; шлюбний крик — трель, яка складається з серії покликів.
Євразія від Скандинавії на схід до Чукотського півострова, узбережжя Анадирської затоки і Камчатки. На північ до арктичного узбережжя. На південь в Скандинавії до 62-ї паралелі, у Фінляндії до 64-ї паралелі, до затоки Матсалу і острова Сааремаа, району Вологди, на узбережжі Білого моря і в долині Обі до 65-ї паралелі, в долині Єнісею до 64-ї паралелі, до північного узбережжя Охотського моря, південного краю Камчатки. Острови: Гренландія, Ісландія, Фарерські, Оркнейські, Шетландські, Гебридські, Шпіцберген, Оленій, Карагінський, Командорські, Врангеля, Сахалін.
Північна Америка від Аляски на схід до Лабрадору. На північ до арктичного узбережжя. На південь до північно-західної частини Британської Колумбії, південної частини Юкону, Маккензі, північного Саскачевану, північної Манітоби, північного Онтаріо, затоки Джеймс, Північного Квебеку. Острови: Алеутські, південна частина Вікторії, Саутгемптон, південна частина Баффінової Землі.
Зимує по узбережжю Середземного моря. На Азорських островах, біля південних берегів Ірану, Аравійського півострова, Індії, на південь до Нової Гвінеї. В Америці зимує в морі південніше Каліфорнії до узбережжя Чилі.[2]
В Україні круглодзьобий плавунець є нечисленним осіннім і в більшості районів дуже рідкісним весняним перелітним птахом. У найбільшій кількості буває під час перельотів на морському узбережжі.[1]
Чисельність в Європі оцінена в 85—220 тис. пар[3]. Світову популяцію оцінюють у 3,6-4,5 млн особин. Чисельність виду скорочується.[4]
Весняний переліт круглодзьобого плавунця в Україні починається у квітні і триває до кінця травня. Летять весною ці кулики майже завжди невеликими щільними зграйками. Самки з'являються приблизно на тиждень раніше за самців. Осінній переліт починається в Україні ще в липні. Під час осіннього перельоту плавунці тримаються, зазвичай, зграйками, зупиняються на затоках річок, на солоних озерцях і лиманах морського узбережжя, у відкритому морі.
Гніздиться в тундрі і лісотундрі по берегам озер і на заболочених ділянках. Як і у всіх інших видів плавунчиків, типові ролі самки і самця в статевій поведінці інвертовані. Самки приваблюють самців, конкурують за територію і агресивно захищають гніздо. Відклавши яйця, вони мігрують на південь, залишаючи самців висиджувати пташенят і піклуватися за молодняком. На місця гніздування прилітають у кінці травня — на початку червня. Відразу після прильоту починається утворення пар. Гнізда влаштовують завжди у вологих місцях, близько біля води, серед осоки, пухівки або іншої рослинності. На верхівці купинки плавунець витоптує заглиблення і приминає траву, яка служить вистилкою, або вистилає його сухими травинками. У повній кладці чотири оливкових з темними плямами яйця. Розміри яєць 27–34 х 18–23 мм. Повні кладки зустрічаються починаючи з першої половини червня. Насиджує самець, проте самка тримається біля гнізда і, ймовірно, іноді теж сідає на кладку яєць. Насиджування триває 20—21 день. Пташенят, що вилупилися, самець веде до води, де вони ховаються серед прибережної рослинності. У віці 25—27 днів пташенята літають і плавають, як дорослі птахи.
Повне линяння у деяких птахів починається в липні, але частина ще в першій половині серпня має повне шлюбне вбрання. Першими линяють махові пера і пера нижньої сторони тіла. У кінці серпня у частини птахів линяння закінчується, але деякі особини линяють до жовтня. Молоді птахи линяють і вкриваються зимовим оперенням у вересні і жовтні. Передшлюбне линяння відбувається на місцях зимівлі.
Плавунці живляться, зазвичай, плаваючи на воді і збираючи корм з поверхні води або з її поверхневих шарів. Вони поїдають водяних жуків, клопів, наземних комах, які потрапили у воду, іноді донні форми личинок комарів-дзвінців і волохокрильців. На морі живляться також бокоплавами, деякими молюсками. Крім тваринної їжі, ймовірно, нерідко їдять нитчасті водорості.
Dẽ cổ đỏ (danh pháp hai phần: Phalaropus lobatus) là loài dẽ nhỏ thuộc họ Dẽ. Mùa sinh sản, chúng phân bố tại vùng cực ở Bắc Mỹ và đại lục Á Âu. Đây là loài chim di cư, mùa đông chúng thường di chuyển xuống các vùng biển nhiệt đới.
Dẽ cổ đỏ dài khoảng 18 cm, có móng chân thẳng và mỏ khỏe. Trong mùa sinh sản, chim mái có bộ lông màu xám đậm, cổ và ngực màu hạt dẻ, mặt đen và họng trắng.
Tại Việt Nam, dẽ cổ đỏ không phổ biến, chủ yếu ở biển Nghĩa Hưng và vườn quốc gia Xuân Thủy. Năm 2011, loài này đã được ghi nhận tại các vùng ven biển tỉnh Ninh Thuận và Khánh Hòa[2].
.jpg)
_(5783822344).jpg)
|month= bị phản đối (trợ giúp)
Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Dẽ cổ đỏ (danh pháp hai phần: Phalaropus lobatus) là loài dẽ nhỏ thuộc họ Dẽ. Mùa sinh sản, chúng phân bố tại vùng cực ở Bắc Mỹ và đại lục Á Âu. Đây là loài chim di cư, mùa đông chúng thường di chuyển xuống các vùng biển nhiệt đới.
Dẽ cổ đỏ dài khoảng 18 cm, có móng chân thẳng và mỏ khỏe. Trong mùa sinh sản, chim mái có bộ lông màu xám đậm, cổ và ngực màu hạt dẻ, mặt đen và họng trắng.
Tại Việt Nam, dẽ cổ đỏ không phổ biến, chủ yếu ở biển Nghĩa Hưng và vườn quốc gia Xuân Thủy. Năm 2011, loài này đã được ghi nhận tại các vùng ven biển tỉnh Ninh Thuận và Khánh Hòa.
Phalaropus lobatus (Linnaeus, 1758)
Ареал
Круглоносый плавунчик[1] (лат. Phalaropus lobatus) — вид небольших болотных птиц семейства бекасовые (Scolopacidae).
Это плавунчик обитает в арктических районах Северной Америки и Евразии. На зиму мигрирует и, что необычно для болотных птиц, зимует на берегах тропических морей.
Круглоносый плавунчик составляет около 18 см в длину, с перепончатыми пальцами и прямым клювом. Самки преимущественно темно-серые сверху, с каштановой шеей и грудкой, чёрным лицом и белым горлышком. Самец окрашен менее ярко.
У птиц данного вида перепончатые пальцы, что помогает им плавать. Птенцы серо-коричневые сверху, коричневато-рыжие снизу, с тёмным ободком вокруг глаз.
Как и у всех остальных видов круглоносых плавунчиков, типичные роли самки и самца в половом поведении инвертированы. Самки более крупные и яркоокрашенные, чем самцы. Самки завлекают самцов, конкурируют за территорию и агрессивно защищают гнездо и выбранного самца. Отложив яйца, они мигрируют на юг, оставляя самцов высиживать птенцов и заботиться о молодняке.
В гнезде на земле в болотистой местности обычно находится от трёх до семи яиц. Юные плавунчики самостоятельно кормятся и способны летать через 20 дней после рождения.
Почти всё время вне периода гнездования проводят в открытой воде. Эти птицы часто очень ручные и доверчивые.
Круглоносый плавунчик является одним из видов, которые охраняются Соглашением об охране афро-евразийских мигрирующих водно-болотных птиц[en].
Плавунчик круглоносый
Птенец
Круглоносый плавунчик (лат. Phalaropus lobatus) — вид небольших болотных птиц семейства бекасовые (Scolopacidae).
红颈瓣蹼鹬（学名：Phalaropus lobatus），又名红领瓣足鹬，为鹬科瓣足鷸屬的鸟类。在中国大陆，分布于新疆、青海、黑龙江、山东、江苏、福建、广东、西藏、海南等地。该物种的模式产地在加拿大。[2]
这是一篇鴴形目相關小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 红颈瓣蹼鹬（学名：Phalaropus lobatus），又名红领瓣足鹬，为鹬科瓣足鷸屬的鸟类。在中国大陆，分布于新疆、青海、黑龙江、山东、江苏、福建、广东、西藏、海南等地。该物种的模式产地在加拿大。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : チドリ目 Charadriiformes 亜目 : チドリ亜目 Charadrii 科 : ヒレアシシギ科 Phalaropodidae 属 : ヒレアシシギ属 Phalaropus 種 : アカエリヒレアシシギ P. lobatus 学名 Phalaropus lobatusアカエリヒレアシシギ（赤襟鰭足鴫、学名：Phalaropus lobatus）は、鳥綱チドリ目ヒレアシシギ科（シギ科に含める説もあり）ヒレアシシギ属に分類される鳥。
アフリカ大陸、オーストラリア大陸、北アメリカ大陸、南アメリカ大陸、ユーラシア大陸、インドネシア、キューバ、日本、ハイチ、パプアニューギニア、フィリピン、ブルネイ
北アメリカ大陸北部やユーラシア大陸北部で繁殖し、冬季になるとアフリカ大陸や南アメリカ大陸等で越冬する。日本には渡りの途中に飛来する（旅鳥）。明石海峡では春・秋の渡りの時期に多いときには１万羽を越える群れが観察されることもある。
全長19cm。背面の羽毛には褐色の斑点が入る。咽頭部や腹部の羽毛は白い。嘴は細い。
夏羽は腰に1対の白い斑紋がある。頸部の羽毛は赤く、和名や英名の由来と思われる。頸部の羽毛の赤味はメスの方が強い。冬羽は頭部が頭頂部を除いて白く、嘴から眼を通り側頭部にかけて筋模様（過眼線）が入る。過眼線は黒い。体格はメスの方が大きい。
海岸や河川、湖、池沼等に生息する。鳴き声は日本語圏では、「プリープリー」と聞こえる。
ヒレアシシギ属の鳥類一般にあてはまることであるが、繁殖期にはメス同士が産卵場所をめぐって争い、交尾相手のオスと巣を激しく防衛する。産卵を終えたメスはすぐに南への渡りを開始し、抱卵と育雛はオスのみが行う。巣は沼地の付近の地面につくられる。雛は自ら餌を取ることが多く、孵化後20日以内に飛翔できるようになる。
冬羽
지느러미발도요(red-necked phalarope)는 도요과에 속하며 학명은 Phalaropus lobatus이다. 물갈퀴가 있는 발로 헤엄을 치고 아래쪽의 깃털은 공기를 품고 있어 헤엄칠 때 물 위에 떠 있을 수 있다. 암컷은 수컷보다 몸집이 크고 화려한 색을 띤다. 암컷이 구애행동을 하고, 텃세권을 정하면 수컷은 둥지를 짓고 알을 품고 암수가 함께 새끼를 돌본다.
북극을 둘러싸는 지역에서 번식하며, 겨울에는 대서양과 태평양의 바다에서 월동한다. 한국에서는 봄과 가을에 볼 수 있다.
지느러미발도요(red-necked phalarope)는 도요과에 속하며 학명은 Phalaropus lobatus이다. 물갈퀴가 있는 발로 헤엄을 치고 아래쪽의 깃털은 공기를 품고 있어 헤엄칠 때 물 위에 떠 있을 수 있다. 암컷은 수컷보다 몸집이 크고 화려한 색을 띤다. 암컷이 구애행동을 하고, 텃세권을 정하면 수컷은 둥지를 짓고 알을 품고 암수가 함께 새끼를 돌본다.
북극을 둘러싸는 지역에서 번식하며, 겨울에는 대서양과 태평양의 바다에서 월동한다. 한국에서는 봄과 가을에 볼 수 있다.
