الأسماء في صفحات التنقل
Ar sourouc'han lost begek a zo un evn hirc'harek, Calidris acuminata an anv skiantel anezhañ.
Bevañ a ra e biz Siberia ; goañviñ a ra en Okeania[1].
Diouzh an evnoniourien e vez renket ar sourouc'han lost begek en urzhiad Charadriiformes pe Ciconiiformes.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar sourouc'han lost begek a zo un evn hirc'harek, Calidris acuminata an anv skiantel anezhañ.
El territ acuminat[1] (Calidris acuminata) és un ocell de la família dels escolopàcids (Scolopacidae) que habita en estiu la tundra del nord-est de Sibèria des del riu Yana fins al Kolyma i durant l'hivern els pantans, aiguamolls i estanys d'Australàsia.
El territ acuminat (Calidris acuminata) és un ocell de la família dels escolopàcids (Scolopacidae) que habita en estiu la tundra del nord-est de Sibèria des del riu Yana fins al Kolyma i durant l'hivern els pantans, aiguamolls i estanys d'Australàsia.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pibydd cynffonfain (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pibyddion cynffonfain) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Calidris acuminata; yr enw Saesneg arno yw Sharp-tailed sandpiper. Mae'n perthyn i deulu'r Pibyddion (Lladin: Scolopacidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. acuminata, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia ac Awstralia.
Mae'r pibydd cynffonfain yn perthyn i deulu'r Pibyddion (Lladin: Scolopacidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Cyffylog Scolopax rusticola Gïach Cyffredin Gallinago gallinago
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pibydd cynffonfain (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pibyddion cynffonfain) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Calidris acuminata; yr enw Saesneg arno yw Sharp-tailed sandpiper. Mae'n perthyn i deulu'r Pibyddion (Lladin: Scolopacidae) sydd yn urdd y Charadriiformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. acuminata, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia ac Awstralia.
Spidshalet ryle (Calidris acuminata) er en vadefugl, der yngler i det nordøstlige Asien. Den overvintrer i Sydøstasien og Australasien, og er kun truffet nogle få gange i Danmark.
Spidshalet ryle bliver af nogle forskere henført til slægten Limicola og menes nært beslægtet med Philomachus (brushøns) [1].
Der Spitzschwanzstrandläufer (Calidris acuminata) ist eine Art aus der Familie der Schnepfenvögel. Die IUCN stuft den Spitzschwanzstrandläufer als ungefährdet (least concern) ein und schätzt den Bestand auf 160.000 geschlechtsreife Individuen.[1]
Der Spitzschwanzstrandläufer erreicht eine Größe von 17 bis 21 Zentimeter. Der Flügelspannweite beträgt 42 bis 48 Zentimeter. Das Gewicht variiert zwischen 55 und 85 Gramm.[2]
Im Prachtkleid haben Spitzschwanzstrandläufer einen kastanienfarbenen Oberkopf, der schwarz gestrichelt ist. Vom Auge bis zum Schnabel verläuft ein dunkler Strich, die Ohrdecken sind bräunlich. Der übrige Kopf sowie der Nacken sind cremefarben bis blass bräunlich mit einer feinen braunen Strichelung. Die Vorderbrust ist blass rötlichbraun mit dunkelbraunen Flecken. Auf der Unterbrust, dem Bauch und den Flanken sind die Flecken pfeilspitzenartig geformt. Die übrige Körperunterseite ist weiß. Der Rumpf und die Oberschwanzdecken sind wie die mittleren Schwanzfedern dunkelbraun. Die Rumpfseiten sind auf weißen Grund dunkelbraun gefleckt. Der Mantel ist dunkelbraun, wobei die einzelnen Federn breit kastanienbraun und blass rötlichbraun gesäumt sind.
Der Schnabel ist leicht nach unten gebogen, er ist an der Spitze dunkelbraun und hellt zur Basis zu einem Gelbbraun auf. Die Iris ist dunkelbraun, der Augenring ist weißlich.
Im Schlichtkleid sind die Spitzschwanzstrandläufer insgesamt etwas blasser gefärbt als im Prachtkleid. Insbesondere fehlen die pfeilförmigen Flecken auf der Körperoberseite und die kastanienfarbenen Federsäume auf der Körperunterseite. Die Jungvögel haben einen rötlich-kastanienbraunen Oberkopf, die Strichelung auf dem Kopf und dem Nacken ist weniger ausgeprägt. Die Vorderbrust ist blass kastanienfarben, es fehlen weitgehend die dunklen Flecken. Die Federn der Körperoberseite weisen breite kastanienbraune Säume auf. Das Dunenkleid der Küken ist rötlich-braun und weist schwarze Flecken auf.
Das Verbreitungsgebiet des Spitzschwanzstrandläufer überlappt sich mit dem des Graubruststrandläufers. Insbesondere im Schlichtkleid können diese beiden Arten miteinander verwechselt werden.
Das Verbreitungsgebiet des Spitzschwanzstrandläufers beschränkt sich auf den Osten Russlands. Spitzschwanzstrandläufer brüten nur im Norden von Sacha zwischen den Flüssen Lena und Kolyma. Der Spitzschwanzstrandläufer ist ein Zugvogel, der im Winterhalbjahr nach Neuguinea, Australien und Neuseeland zieht. Er hält sich dort überwiegend in Sumpfgebieten, Flussmündungen und Buchten der Küste auf.
Der Spitzschwanzstrandläufer frisst im Frühjahr überwiegend die Larven von Insekten. Im Sommer spielen auch ausgewachsene Insekten eine größere Rolle in der Ernährung.
Im Winterhalbjahr lebt der Spitzschwanzstrandläufer überwiegend gesellig. Häufig ist er mit anderen Strandläufern vergesellschaftet. In den Brutgebieten lebt der Spitzschwanzstrandläufer einzelgängischer, auch wenn die Nistdichte in einigen Gebieten sehr hoch ist. Die Männchen sind polygam und verpaaren sich mit mehreren Weibchen, von denen jede ein Gelege großzieht. Das Nest findet sich an feuchten Stellen in der Tundra und ist dort zwischen Vegetation gut versteckt. Das Nest ist eine flache Mulde, die mit Pflanzenmaterial ausgelegt ist. Das Gelege besteht aus vier Eiern. Diese haben eine olivbraune Schalenfarbe und sind dunkelbraun gesprenkelt. Sie werden für 19 bis 23 Tage allein vom Weibchen bebrütet. Die Küken sind Nestflüchter, die vom Weibchen geführt werden. Sie sind mit etwa zwanzig Tagen flügge.
Der Spitzschwanzstrandläufer (Calidris acuminata) ist eine Art aus der Familie der Schnepfenvögel. Die IUCN stuft den Spitzschwanzstrandläufer als ungefährdet (least concern) ein und schätzt den Bestand auf 160.000 geschlechtsreife Individuen.
The sharp-tailed sandpiper (Calidris acuminata) (but see below) is a small-medium migratory wader or shorebird, found mostly in Siberia breeding over summer (June - August) and Australia for wintering (September - March).
A review of data has indicated that this bird should perhaps better be placed into the genus Philomachus – as P. acuminatus – which now contains only the ruff, but if the sharp-tailed sandpiper is merged into it, it would need to accommodate the broad-billed sandpiper.[2]
While the latter is a peculiar calidrid, the sharp-tailed sandpiper is much more similar to other Calidris/Erolia species such as the pectoral sandpiper. On the one hand, its larger size and long-legged stance, and the breast pattern which gradually fades away on the belly as in the ruff instead of having a fairly sharp border as in the Calidris/Erolia stints indicate that placement in Philomachus may be correct. Still, it is just as possible that – given the fairly common instances of hybridization in calidrines – mitochondrial DNA data has given a false picture of this species' true affinities. The curlew sandpiper, which is a proposed parent of the hybrid called "Cooper's sandpiper" ("Calidris" × cooperi) together with the sharp-tailed sandpiper, is another unusual calidrid that is hard to place systematically.
The genus name is from Ancient Greek kalidris or skalidris, a term used by Aristotle for some grey-coloured waterside birds. The specific acuminata is from Latin acuminatus, 'sharp, pointed'.[3]
A small-medium wader, the portly sandpiper has a pot belly, flat back and somewhat drawn-out rear end.[4] They have a mottled chestnut-brown upperbody with sharp looking feathers with a dark centre. Chestnut cap on their heads and brown stripe though the eye. Dark grey to black straight bills and olive to yellow coloured legs. The underparts are white or paler in colour with the similar mottling on the breast and sides of the belly.[5] The plumage is duller during winterting and more vivid during the breeding season.[6][7] The juveniles are more bright and sharp during wintering than adults. Having sharper feathers, brighter chestnut coloured crowns contrasting the white mantle stripes and bright buffy chests.[5]
This bird looks a lot like the pectoral sandpiper, within whose Asian range it breeds. It differs from that species in its breast pattern, stronger supercilium and more chestnut crown. It has some similarities to the long-toed stint, but is much larger than the stint.
Measurements:[8]
Sharp-tailed sandpipers are strongly migratory, breeding solely in eastern Siberia from the Taimyr Penninsula to Chaun Bay in Chukotka. They have a complex migration, with Adults departing Siberia in July and juveniles in August to head south, where the majority of the population winters in Australasia. They largely take two routes with the majority of post-breeding adults flying south in flocks of less than 1000, east of Lake Baikal, to the Pacific coast of Russia and the Yellow Sea coasts of China and Korea. They mostly all fly direct to Micronesia and New Guinea in late August, departing here with the onset of the wetseason to north-west Australia in mid September. They start moving towards south-east Australia with numbers peaking in December to February. The other route heads east, taking most juveniles but a few adults into Alaska across the Bering Strait. Staying here from mid August to late October to fatten, it is presumed they take a direct non-stop trans-Pacific flight of more than 10,000 km to reach Australia and New Zealand. Some will continue south along the Pacific coast of North America into Washington state, less frequently to California and possibly into Latin America but only two recent records occur in Panama and Bolivia.[9][5]
It occurs as a rare autumn migrant to North America, but in western Europe only as a very rare vagrant with records in 11 different countries, mostly in the United Kindgom between August and October. It has been recorded in the Middle East and Central Asia, six times in Kazakhstan, once in Yeman and Oman. Within the Indian Ocean they have been documented at Christmas Island four times, totalling 16 birds between October and December. Three recorded observations at Cocos Island in Novmeber and December. Five records at the Chagos archipelago from September to December. Five records at the Seychelles, one in July, two in September to February overwintering and two on passage in November. They have been recently documented in Mozambique southern Africa for the first time in 2018.[9]
In Siberia the breeding ground are mostly tundra made up of peat-hummock and lichen. On passage between breeding and wintering areas they favor the muddy edges of shallow freshwater or brackish wetlands with grass, emergent or inundated sedges, saltmarsh or other low vegetation. These include swamps, lakes, lagoons, and pools near coasts, waterholes, dams, saltpans and hypersaline salt lakes inland.[9] In Alaska they seem to prefer coastal moist graminoid meadows and riverine intertidally exposed mudbanks.[10] In Australia they are largely found around wetlands, preferring freshwater inland wetlands with grassy edges.[7] Once these epheneral terrestrial wetlands have dried out they tend to be on coastal mudflats, salt marsh and brackish lagoons and less often on similar wet fields of short grass.[9] Other areas they have been spotted in Australia include around sewage farms, flooded fields, mangroves, rocky shores and beaches.[7]
Little is known about the behavious of the Sharp-tailed sandpiper but its behavious and structure are most similar to the Pectoral Sandpiper.[5]
They breed from to June to August in the short Siberian summer, making shallow hollow lined nests with leave and grass that are hidden on the ground. The clutch size is usually four eggs, with the females incubating and raising the chicks.[6] The breeding plumage is more vivid, with breast feathers greater in chestnut colour and their chevron-shaped markings becoming more defined.[7]
These birds forage on the edge of wetlands, intertidal mudflats, either on sand or bare wet mud and in shallow water. They will also forage among inundated vegetation of grass, sedges or saltmarsh. After rain they can be found in paddocks of short grass, well away from water. At low tides they can be found on the intertidal mudflats, before moving inland to freshwater wetlands at the high tide. Occasionaly they forage on dry or wet mats of algae, among rotting seaweed or seagrass on beaches, edges of stony wetlands and exposed reefs.[4] Picking up food by sight or sometimes by probing, they mainly eat aquatic insects, molluscs, crustaceans, worms, occasionally seeds and other invertebrates.[7]
The sharp-tailed sandpiper (Calidris acuminata) (but see below) is a small-medium migratory wader or shorebird, found mostly in Siberia breeding over summer (June - August) and Australia for wintering (September - March).
La Pintvosta kalidro, Calidris acuminata aŭ Philomachus acuminatus, (ĉar vidu sube) estas eta vadbirdo.
Lastatempe revizio de datumoj indikis, ke tiu birdo estu eble pli bone klasita en la genro Philomachus -kiel P. acuminatus- genro kiu enhavas nun nur la Duelbirdon sed se la La Pintvosta kalidro estus enmetita en ĝi, devus veni tien ankaŭ la Larĝbeka kalidro (Thomas et al., 2004).
Dum la lasta birdo estas certe la plej diferenciga kalidro, la Pintvosta kalidro estas pli simila al aliaj kalidroj de la specioj Calidris/Erolia kiel la Striokalidro. Aliflanke ties pli granda larĝo kaj longkrureco kaj la brusta bildo kiu ŝvenas laŭgrade en la ventro kiel ĉe la Duelbirdo anstataŭ havi pli precizan bordon kiel ĉe la kalidroj Calidris/Erolia indikaa, ke la lokigo en genro Philomachus povas pravi. Tio taŭgas sen forgesi, ke la multaj eblaj kazoj de hibridiĝo povus esti formintaj konfuzigan bildon de la diferencoj kaj similaĵoj inter specioj. La Rustokalidro, kiu estas proponita parenco de la hibrido nomita "Kupera kalidro" ("Calidris" × cooperi) kune kun la Pintvosta kalidro estas alia nekutima kalidro malfacile lokebla laŭ sistemo.
Ĝi reproduktiĝas en marĉa tundro de Rusio, centra Azio kaj Siberio, sed precipe de nordorienta Azio kaj estas regula kaj forta migranta birdo, kiu vintras en sudaj Afriko kaj Azio -precipe sudorienta- kaj plej granda parto en Aŭstralazio. Ĝi venas kiel rara aŭtuna migranto al Norda Ameriko, sed al okcidenta Eŭropo nur kiel tre rara vagulo.
Reproduktantaj plenkreskuloj estas tre brunaj dorse kun pli malhelaj plumoj centre kaj blankaj sube escepte de brunmakulita brusto. Ili havas malhelan bekon, helan supraokulan strion kaj tre ruĝavelkoloran kronon. Kruroj estas verdecaj. Vintre la Pintvosta kalidro estas griza supre. Junuloj estas tre brile markitaj dorse kaj pli ruĝavelkoloraj ĉe brusto; ili montras blankajn striojn dorse. Ili longas ĉirkaŭ 21 cm kaj pezas ĉirkaŭ 60 g.
Tiu birdo multe aspektas kiel la Striokalidro en kies azia teritorio la Pintvosta kalidro reproduktiĝas. Tiu diferenciĝas el la alia specio pro la brusta bildo -sen klara limo-, pli forta supraokula strio kaj pli ruĝeca krono. Ĝi havas ankaŭ kelkajn similaĵojn kun la Nana kalidro, sed ĝi estas pli granda ol tiu eta kalidro.
Oni konas malmulte de la reprodukta kutimaro de tiu palearktisa specio, sed ili konstruas la neston surplanke kaj la masklo montras ceremoniajn flugojn. La ino kovas la 4 ovojn kaj zorgas la idojn.
Tiuj birdoj manĝas en herbejoj kaj kotejoj, kiel la Striokalidro plukante manĝaĵon per rigardo kaj foje per tuŝoprobado. Ili manĝas ĉefe insektojn kaj aliajn senvertebrulojn.
La Pintvosta kalidro, Calidris acuminata aŭ Philomachus acuminatus, (ĉar vidu sube) estas eta vadbirdo.
Lastatempe revizio de datumoj indikis, ke tiu birdo estu eble pli bone klasita en la genro Philomachus -kiel P. acuminatus- genro kiu enhavas nun nur la Duelbirdon sed se la La Pintvosta kalidro estus enmetita en ĝi, devus veni tien ankaŭ la Larĝbeka kalidro (Thomas et al., 2004).
Dum la lasta birdo estas certe la plej diferenciga kalidro, la Pintvosta kalidro estas pli simila al aliaj kalidroj de la specioj Calidris/Erolia kiel la Striokalidro. Aliflanke ties pli granda larĝo kaj longkrureco kaj la brusta bildo kiu ŝvenas laŭgrade en la ventro kiel ĉe la Duelbirdo anstataŭ havi pli precizan bordon kiel ĉe la kalidroj Calidris/Erolia indikaa, ke la lokigo en genro Philomachus povas pravi. Tio taŭgas sen forgesi, ke la multaj eblaj kazoj de hibridiĝo povus esti formintaj konfuzigan bildon de la diferencoj kaj similaĵoj inter specioj. La Rustokalidro, kiu estas proponita parenco de la hibrido nomita "Kupera kalidro" ("Calidris" × cooperi) kune kun la Pintvosta kalidro estas alia nekutima kalidro malfacile lokebla laŭ sistemo.
Ĝi reproduktiĝas en marĉa tundro de Rusio, centra Azio kaj Siberio, sed precipe de nordorienta Azio kaj estas regula kaj forta migranta birdo, kiu vintras en sudaj Afriko kaj Azio -precipe sudorienta- kaj plej granda parto en Aŭstralazio. Ĝi venas kiel rara aŭtuna migranto al Norda Ameriko, sed al okcidenta Eŭropo nur kiel tre rara vagulo.
Reproduktantaj plenkreskuloj estas tre brunaj dorse kun pli malhelaj plumoj centre kaj blankaj sube escepte de brunmakulita brusto. Ili havas malhelan bekon, helan supraokulan strion kaj tre ruĝavelkoloran kronon. Kruroj estas verdecaj. Vintre la Pintvosta kalidro estas griza supre. Junuloj estas tre brile markitaj dorse kaj pli ruĝavelkoloraj ĉe brusto; ili montras blankajn striojn dorse. Ili longas ĉirkaŭ 21 cm kaj pezas ĉirkaŭ 60 g.
Tiu birdo multe aspektas kiel la Striokalidro en kies azia teritorio la Pintvosta kalidro reproduktiĝas. Tiu diferenciĝas el la alia specio pro la brusta bildo -sen klara limo-, pli forta supraokula strio kaj pli ruĝeca krono. Ĝi havas ankaŭ kelkajn similaĵojn kun la Nana kalidro, sed ĝi estas pli granda ol tiu eta kalidro.
Oni konas malmulte de la reprodukta kutimaro de tiu palearktisa specio, sed ili konstruas la neston surplanke kaj la masklo montras ceremoniajn flugojn. La ino kovas la 4 ovojn kaj zorgas la idojn.
Tiuj birdoj manĝas en herbejoj kaj kotejoj, kiel la Striokalidro plukante manĝaĵon per rigardo kaj foje per tuŝoprobado. Ili manĝas ĉefe insektojn kaj aliajn senvertebrulojn.
El correlimos acuminado (Calidris acuminata) es un ave limícola perteneciente a la familia Scolopacidae. Habita en el sudeste de Asia y en Australasia.
Según estudios recientes, el correlimos acuminado podría considerarse una especie del género Philomachus - su nombre científico sería P. acuminatus -, que por ahora contiene solo al combatiente. Si este cambio llega a producirse, entonces el correlimos falcinelo también debería considerarse como miembro del género Philomachus.[1]
Mientras que el último es un correlimos bastante peculiar, el correlimos acuminado es mucho más similar a las demás especies de Calidris/Erolia, como el playerito pectoral. Por un lado, su tamaño, sus patas largas y la coloración de las plumas del pecho, que va atenuándose a medida que va llegando al vientre (en vez de mantenerse siempre del mismo tono) indican que sería correcto categorizarlo dentro del género Philomachus. Sin embargo, ya que las aves de diferentes especies pero de la misma familia pueden reproducirse entre sí, es posible que el ADN mitocondrial haya dado una imagen falsa del verdadero genoma del correlimos acuminado. El correlimos zarapitín, que se cree que se relaciona con el híbrido conocido como "correlimos de Cooper" ("Calidris" × cooperi) y el acuminado, es otro correlimos raro difícil de categorizar.
Habita en la tundra cenagosa del noreste de Asia. Es un ave migratoria que pasa los inviernos en el sureste de Asia y en Australasia; también puede migrar hacia América del Norte y Europa Occidental durante el otoño, pero únicamente como ave accidental.
Los adultos son de color pardo con plumas más oscuras en la parte superior, vientre blanco y pecho amarillento; además, tienen una lista superciliar blanca sobre los ojos y una cresta de color castaño. En invierno, el plumaje adquiere una coloración gris en la parte superior. Los pichones, por su parte, tienen plumas más brillantes, con colores más claros y rayas blancas en su parte posterior.
Esta ave se parece mucho al playerito pectoral, y ambas especies conviven en la misma zona de distribución. Se diferencia de esta especie en el color de las plumas del pecho, en su lista superciliar más marcada y en su cresta más gruesa. También tiene algunas similitudes físicas con el Erolia subminuta, pero es de mayor tamaño que este último.
Se sabe poco acerca de los hábitos reproductivos de estas aves; anida a nivel del suelo y el macho realiza un vuelo para avistar posibles peligros.
Estas aves escarban sobre los pastizales y las marismas, como el playerito pectoral; elige su alimento mediante la vista y a veces por instinto. Se alimenta principalmente de insectos y otros invertebrados.
El correlimos acuminado (Calidris acuminata) es un ave limícola perteneciente a la familia Scolopacidae. Habita en el sudeste de Asia y en Australasia.
Älverüdi ehk älverisla (Calidris acuminata) on kurvitslaste sugukonda kuuluv lind.
Eestis on ta eksikülaline.[1]
Älverüdi ehk älverisla (Calidris acuminata) on kurvitslaste sugukonda kuuluv lind.
Eestis on ta eksikülaline.
Calidris acuminata Calidris generoko animalia da. Hegaztien barruko Scolopacidae familian sailkatua dago.
Calidris acuminata Calidris generoko animalia da. Hegaztien barruko Scolopacidae familian sailkatua dago.
Suippopyrstösirri (Calidris acuminata) on Siperiassa esiintyvä pienikokoinen kahlaajalintu. Lajin nimesi ja kuvaili tieteelle Thomas Horsfield vuonna 1821.
Suippopyrstösirrin pituus on 17–22 cm, siipien kärkiväli 42–48 cm ja paino 45–100 g.
Suippopyrstösirri pesii Siperian tundralla Janajoelta itään ainakin Kolymalle saakka ja talvehtii Kaakkois-Aasiassa ja etenkin Kaakkois-Australiassa. Maailmanpopulaation koko on noin 160 000 yksilöä, ja lajin kanta on elinvoimainen.[1] Syysmuuton aikana suippopyrstösirri saattaa harhautua Pohjois-Amerikkaan tai jopa Eurooppaan. Suomessa on tehty kaksi havaintoa: 23.–24.8.1984 Kotkassa ja 27.–30.8.2010 Maarin lintutornissa Espoon Otaniemessä.lähde?
Pesimäaikana suippopyrstösirri elää arktisen tundran palsasoilla ja kuivemmilla lyhytkortisilla, jäkäläisillä ja sammaleisilla avoimilla alueilla.
Pesä on maassa kasvillisuuden suojassa, ja munia on yleensä neljä.
Suippopyrstösirrit syövät hyönteisiä ja muita pieniä selkärangattomia mudasta ja maasta.
Suippopyrstösirri (Calidris acuminata) on Siperiassa esiintyvä pienikokoinen kahlaajalintu. Lajin nimesi ja kuvaili tieteelle Thomas Horsfield vuonna 1821.
Calidris acuminata
Le Bécasseau à queue pointue, Calidris acuminata, est une espèce d’oiseaux limicoles assez petit appartenant à la famille biologie) des Scolopacidae et à la sous-famille des Calidridinae.
Cet oiseau mesure 17 à 21 cm de longueur. En plumage nuptial, il présente une calotte roux vif striée de sombre contrastant avec les sourcils blancs striés finement.
Ce bécasseau se nourrit souvent dans la végétation à la manière du Bécasseau tacheté.
Calidris acuminata
Le Bécasseau à queue pointue, Calidris acuminata, est une espèce d’oiseaux limicoles assez petit appartenant à la famille biologie) des Scolopacidae et à la sous-famille des Calidridinae.
Il piro-piro siberiano (Calidris acuminata, Horsfield 1821) è un uccello della famiglia degli Scolopacidae.
Calidris acuminata non ha sottospecie, è monotipica. Recenti studi pongono questa specie all'interno del genere Philomachus.
Questo uccello vive in Asia orientale e meridionale, dalla Russia al Vietnam e dall'India all'Indonesia, compresi Giappone e Filippine; è presente anche in Oceania (Australia, Nuova Zelanda e numerose isole) e sulla costa occidentale di Stati Uniti e Canada. È di passo nell'Europa occidentale e settentrionale e nella parte centro-orientale del Nord America.
Il piro-piro siberiano (Calidris acuminata, Horsfield 1821) è un uccello della famiglia degli Scolopacidae.
Burung Kedidi Ekor Tajam ialah salah satu daripada haiwan yang boleh di dapati di Malaysia. Nama sainsnya Calidris acuminata.[1]
Burung Kedidi Ekor Tajam adalah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (vertebrata), kelas : burung. Burung Kedidi Ekor Tajam adalah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Paruh Burung Kedidi Ekor Tajam tidak bergigi.
Burung Kedidi Ekor Tajam membiak dengan bertelur. Telur Burung Kedidi Ekor Tajam bercengkerang keras.
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z Burung Kedidi Ekor Tajam ialah salah satu daripada haiwan yang boleh di dapati di Malaysia. Nama sainsnya Calidris acuminata.
De Siberische strandloper (Calidris acuminata) is een vogel uit de familie van snipachtigen (Scolopacidae).
Deze soort broedt in het noordoosten van Siberië en overwintert in het Australaziatisch gebied en Polynesië.
De Siberische strandloper (Calidris acuminata) is een vogel uit de familie van snipachtigen (Scolopacidae).
Spisshalesnipe (Calidris acuminata) er ein vadefugl i snipefamilien. Arten hekkar i nordaustre Sibir og trekker til Ny-Guinea og Australia.
Spisshalesnipa måler 17-21 cm centimeter,[1] og veg 60 gram.[2] Ho er ei brunspetta snipe med raudbrun krone, mørk øyestripe, kvit augebryn og kvit augering. Undersida er kvit, beina gulgrøne og nebbet er gråbrunt med grønleg base og svakt det er nedbøygd. I hekkedrakt er oversida farga med nøttebrunt og gulbrune fjørkanter, brystet er oransjebeige. Brystet og kroppsidene er kraftig svartflekka. Ikkje-hekkedrakt er utan svarte flekker på strupe bryst og sider, og drakta har blassare farger. Ungfuglar er meir raudlege enn vaksne utan hekkedrakt.
Spisshalesnipa er ein sterk trekkfugl, hekkar i Sibir, mellom elvane Lena og Kolyma, og trekker til Australia, Ny-Guinea, nokre få til New Zealand, Vanuatu, Fiji og Ny-Caledonia. Utanom hekketida beitar og kviler spisshalesniper i flokkar saman med andre vadefuglartar ved ferskvass og saltvasslaguner. Spisshalesnipa er ein sjeldan streiffugl til Vest-Europa.
Populasjonen er estimert til ca. 100 000 hekkande par i Sibir, (2009) og er stabil.[3]
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Spisshalesnipe Spisshalesnipe (Calidris acuminata) er ein vadefugl i snipefamilien. Arten hekkar i nordaustre Sibir og trekker til Ny-Guinea og Australia.
Spisshalesnipa måler 17-21 cm centimeter, og veg 60 gram. Ho er ei brunspetta snipe med raudbrun krone, mørk øyestripe, kvit augebryn og kvit augering. Undersida er kvit, beina gulgrøne og nebbet er gråbrunt med grønleg base og svakt det er nedbøygd. I hekkedrakt er oversida farga med nøttebrunt og gulbrune fjørkanter, brystet er oransjebeige. Brystet og kroppsidene er kraftig svartflekka. Ikkje-hekkedrakt er utan svarte flekker på strupe bryst og sider, og drakta har blassare farger. Ungfuglar er meir raudlege enn vaksne utan hekkedrakt.
Spisshalesnipa er ein sterk trekkfugl, hekkar i Sibir, mellom elvane Lena og Kolyma, og trekker til Australia, Ny-Guinea, nokre få til New Zealand, Vanuatu, Fiji og Ny-Caledonia. Utanom hekketida beitar og kviler spisshalesniper i flokkar saman med andre vadefuglartar ved ferskvass og saltvasslaguner. Spisshalesnipa er ein sjeldan streiffugl til Vest-Europa.
Populasjonen er estimert til ca. 100 000 hekkande par i Sibir, (2009) og er stabil.
Spisshalesnipe (vitenskapelig navn Calidris acuminata) er en fugl.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Spisshalesnipe (vitenskapelig navn Calidris acuminata) er en fugl.
Scientìfich: Calidris acuminata
Piemontèis : ...
Italian : Piro-piro siberiano
Àutri nòm an piemontèis: ...
La Calidris acuminata a l'é un cit osel migrator.
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.
Da finì.
As treuva an Asia e Australia an invern, e an istà an América Setentrional ed Euròpa.
Da finì.
Calidris acuminata
Multimedia w Wikimedia Commons Biegus ostrosterny (Calidris acuminata) – gatunek ptaka z rodziny bekasowatych (Scolopacidae).
Biegus ostrosterny (Calidris acuminata) – gatunek ptaka z rodziny bekasowatych (Scolopacidae).
Spetsstjärtad snäppa (Calidris acuminata) är en stor Calidris-vadare.[2]
Spetsstjärtad snäppa påminner om andra mindre Calidris-vadare som tuvsnäppan men är större och mer långbent. Dess bröstteckning har också en klinal övergång mot buken vilket är ovanligt hos många andra Calidris-vadare. Den mäter i genomsnitt 17–21 centimeter och har ett vingspann på 36–43 centimeter.[3] Hanarna väger 53-114 gram och honorna 39-105 gram.[3]
Adulta i häckningsdräkt har rödbrun, kraftigt streckad hjässa och ett tydligt vitt ögonbrynsstreck, speciellt bakom ögat. Den har en varmt ockrabrun ovansida med mörka fjädercentra och vit undersida. Bröstet är upptill kraftigt streckat och fläckat i svart mot en varmt gulbeige botten.[4] Den saknar en tydlig uppdelning mellan bröstteckningen och det ljusa bröstet.[4] På kroppssidan och undergumpen övergår strecken i tydliga pilspetsfläckar och vinkelstreck.[4]
I vinterdräkt är den gråare på ovansida än i häckningsdräkt men behåller den rödbruna hjässan.[4] Juvenilen har ett kontrastrikt tecknat, ljust "ansikte". Den har i övrigt en liknande teckning som den adulta men är mindre mörktecknad på det varmt beigefärgade bröstet, och saknar helt de mörka markeringarna på kroppssida och undergump. Skulderfjädrarna har en vit nedre bräm och den har ett vitt "V" på manteln.[4] I alla dräkter har den ganska långa gul- till grönaktiga ben och lätt nedåtböjd mörk näbb med brun- eller rosa-aktig nedre näbbas och en tunn vit orbitalring.[3]
På häckningsplatsen har den ett högfrekvent kvitter som påminner om ladusvalans.[3] Dess lockläte är en pipande vissling.[5]
Spetsstjärtad snäppa är en långflyttare som häckar i nordöstra Asien. Merparten övervintrar långt söderut i Australien, Nya Zeeland, Nya Guinea och på öar i Polynesien, Mikronesien, Melanesien och Hawaii, men vissa övervintrar så lång norrut som Taiwan.[3][6] I Australien är den en av de mest vanliga migrerande vadarfåglarna och den förekommer såväl utmed kusterna som över hela kontinenten i lämpliga biotoper. Under höstflytten passerar arten årligen Alaska och observeras även längre söderut i Nordamerika. Adulta fåglar flyttar över inlandet medan juvenilerna flyttar utefter kusten.[3]
I Västeuropa är spetsstjärtad snäppa en mycket sällsynt gäst. I Sverige påträffades arten första gången i Hallstavik, Uppland i juli 1975. Därefter har den med säkerhet observerats ytterligare sju gånger, senast på Öland 2008.[7]
Spetsstjärtad snäppa förs idag till släktet Calidris. En studie från 2004 indikerar att den dess närmsta släktingar är brushane och myrsnäppa som idag också förs till släktet Calidris.[8] Spovsnäppan är tillsammans med spetsstjärtad snäppa förälder till den ovanliga vadarhybriden coopersnäppa ("Calidris"×cooperi).
Den häckar på den södra arktiska och subarktiska tundran, i kuperad miljö med fuktig växtlighet och videbuskage.[3] Häckningssäsongen infaller kring juni månad och inleds med att hanen ägnar sig åt spelflykt. Boet är en uppskrapad grund grop i marken som fodras med några videlöv och den lägger fyra oliv- till brunfärgade ägg som är fläckade i mörkbrunt.[5] I övervintringsområdena förekommer den vid våtmarker, risfält och gyttjiga tidvattenstränder. Vid våtmarker uppträder den ofta på torrare område vid ytterkanten.[3][9]
Den lokaliserar sina byten med hjälp av synen och plockar bytena på ytan med näbben, ibland födosöker den även djupare med näbben i gyttja eller mjuk jord. Arten lever främst av insekter och mindre ryggradslösa djur.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen uppskattas till fler än 160 000 individer.[1]
Wikimedia Commons har media som rör Spetsstjärtad snäppa.
Wikispecies har information om Calidris acuminata.
Гніздиться в болотистій тундрі на північному сході Азії. На зимівлю мігрує до Південно-Східній Азії та Австралії. Як рідкісний осінній мігрант зустрічається у Північній Америці та Західній Європі.
Розміром трохи менше дрозда, вага тіла 51-76 г, довжина крила 122—140 мм. Нагадує Calidris melanotos, але дрібніше, дзьоб коротший, ніж у інших побережників, у весняному забарвленні присутній червонувато-іржавий відтінок. На боках чітко виражені V-подібні плями. Черево дуже поцятковане сіро-бурими поздовжніми смужками. Хвіст клиноподібний, всі кермові пір'їни із загостреними кінцями. Ноги оливково-темні. У зимовому вбранні рудий відтінок тьмяніший. Самець і самиці забарвленні досить схожі, молоді птахи схожі на дорослих, але їхня шапочка на голові яскраво-руда.
Тундровий вид, краще за інших побережників пристосований до дуже зволожених ділянок. Гніздовий біотоп — сира мохово-пухкова тундра, на літніх кочівлях — грязьові, мулисті береги водойм. Шлюбні ігри самців і спаровування відбуваються відразу після прильоту, ще до розташування пар на гніздових ділянках. У гнізді 4 яйця.
Це незавершена стаття з орнітології.Dẽ đuôi nhọn[2] (tên khoa học: Calidris acuminata) là một loài chim trong họ Scolopacidae.[3] Loài chim này sinh sống trong các vùng lãnh nguyên lầy lội của Đông Bắc Á và là loài di cư nhiều, chúng trú đông ở Đông Nam Á và Úc. Đây là loài hiếm khi di trú sang Bắc Mỹ, nhưng chỉ là loài lang thang ở Tây Âu.
Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Dẽ đuôi nhọn (tên khoa học: Calidris acuminata) là một loài chim trong họ Scolopacidae. Loài chim này sinh sống trong các vùng lãnh nguyên lầy lội của Đông Bắc Á và là loài di cư nhiều, chúng trú đông ở Đông Nam Á và Úc. Đây là loài hiếm khi di trú sang Bắc Mỹ, nhưng chỉ là loài lang thang ở Tây Âu.
Calidris acuminata (Horsfield, 1821)
Охранный статус
Острохвостый песочник (лат. Calidris acuminata) — мелкий кулик, представитель семейства бекасовых. Гнездовой эндемик России: размножается в тундрах Восточной Сибири. Типичная перелётная птица, зимует в Австралии, Новой Зеландии, Новой Гвинее и островах Меланезии. Биология, особенно репродуктивная, изучена слабо.
Систематическое положение острохвостого песочника вызывает вопросы. Внешне он похож на нескольких представителей рода Calidris, особенно на дутыша. Однако есть и особенности, в частности более крупные размеры (самец крупнее самки), длинные ноги, плавный переход окраски оперения от груди к брюху. Эти характеристики сближают острохвостого песочника с турухтаном. В 2004 году сотрудники британского Университета Бата[en], построившие филогенетическое дерево всех куликов, поместили песочника и грязовика в один род с турухтаном, который традиционно рассматривается как монотипичный[1].
Достаточно крупный песочник: длина 17—22 см, размах крыльев 36—43 см, масса самцов 53—114 г, масса самок 39—105 г[2]. От других близких видов отличается более угловатым телосложением и относительно коротким, слегка загнутым книзу клювом, а также некоторыми деталями оперения[3]. Авторы чаще всего сравнивают острохвостого песочника с дутышем, поскольку оба вида не только имеют близкие размеры и пропорции, но также обладают схожей окраской перьев. У обоих видов верх буровато-чёрный со светлыми каёмками перьев, только у острохвостого песочника на плечах и голове присутствует рыжевато-охристый оттенок. Особенно эта разница отражена на темени, которое у дутыша однотонное бурое, тогда как у песочника с хорошо заметной рыжиной[4][5]. У обеих птиц над глазом развита беловатая полоска, которая у описываемого вида выглядит ярче и чётче, расширяется ближе к заднему краю[3]. Передняя часть груди и бока рыжевато-палевые с V-образным тёмным рисунком, нижняя часть груди и брюхо преимущественно белые. В отличие от дутыша, у острохвостого песочника граница между тёмными и светлыми участками оперения на груди нечёткие, с плавным переходом[4]. Половой диморфизм в окраске оперения не проявляется. Зимний наряд отличается от летнего несколько более тусклыми красками, при этом перьевой рисунок сохраняется. Молодые — одни из самых пёстрых песочников. В целом они похожи на взрослых, однако выделяются большим развитием рыжих и охристых тонов на темени, в передней части шеи и на груди[3].
Своим русским названием песочник обязан ступенчатому хвосту, в котором средние рулевые значительно длиннее крайних[4]. Крылья узкие и тоже острые. Ноги желтовато-зелёные либо буроватые[2].
Гнездится в тундрах Восточной Сибири в промежутке между дельтой Лены на западе и Чаунской губой на востоке[6]. В сезон размножения населяет кочковатые, сильно увлажнённые низменности и мохово-осоковые болота с островками кустарника. Зимует в Австралии, Новой Зеландии и островах Меланезии к востоку до Новой Каледонии и островов Тонга[2]. В Австралии в соответствующий сезон это широко распространённый и один из наиболее многочисленных куликов[3]. На зимовках выбирает разнообразные околоводные ландшафты, в том числе временные: травянистые берега заливов, ватты, грязевые и песчаные дельты рек, марши, разливы[2]. Встречается не только в узкой полосе побережья, но и далеко в глубине материка: например, российский орнитолог Елизавета Козлова указывала о наблюдении куликов в 500 км от побережья в северной Австралии[7].
Широкий выбор кормов животного происхождения. Питается насекомыми на всех стадиях развития, двустворчатыми моллюсками, улитками, ракообразными и многощетинковыми червями, а также семенами трав[2].
Острохвостый песочник (лат. Calidris acuminata) — мелкий кулик, представитель семейства бекасовых. Гнездовой эндемик России: размножается в тундрах Восточной Сибири. Типичная перелётная птица, зимует в Австралии, Новой Зеландии, Новой Гвинее и островах Меланезии. Биология, особенно репродуктивная, изучена слабо.
尖尾滨鹬（学名：Calidris acuminata）为鹬科滨鹬属的鸟类。在中国大陆，分布于华东等地。该物种的模式产地在爪哇。[1]
这是一篇鴴形目相關小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
保全状況評価 LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : チドリ目 Charadriiformes 科 : シギ科 Scolopacidae 属 : オバシギ属 Calidris 種 : ウズラシギウズラシギ（鶉鴫、学名:Calidris acuminata）は、チドリ目シギ科に分類される鳥類の一種である。
成鳥で全長20cm程度、翼長は15cm程度となる。
名前の由来は、ウズラぐらいの大きさであることから。
ユーラシア大陸北東部のツンドラ地帯で繁殖し、冬期はニューギニアからオーストラリアへ渡りをおこない越冬する。
日本へは春と秋に渡りの途中の旅鳥として飛来する。群れにはならず1羽か数羽の小群で行動するが、100羽程度の群が観察された記録もある。
水中や水際で貝類や甲殻類、昆虫類を捕食する。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
