قنبرة الماء

Daşçevirən (lat. Arenaria Briss., 1760) cinsi Quşlar (Aves) sinfinin Bozcalar (Charadriidae) fəsiləsinə, Cüllütkimilər (Charadriiformes) dəstəsinə aiddir^[1].

Təsnifatı

Azərbaycanda Daşçevirən cinsinə 1 növ daxildir:

1. Sahil daşçevirəni (Arenaria interpress Linn., 1758)

Həmçinin bax

Sahil daşçevirəni
Çığırqan çökükburun
Çibiş bibikinə
Çökükburun ağquyruq
Hindistan bəzəklicəsi

Xarici keçidlər

Arenaria interpres - Harri iraularia - Vuelvepiedras

Ədəbiyyat

1. Azərbaycanın heyvanlar aləmi. III cild, Onurğalılar. Bakı: "Elm", 2004.-620 səh.

İstinadlar

Ar morfedenned eo an evned a ya d'ober ar genad Arenaria.

Spesadoù

2 spesad morfedenned a zo:

• morfedenn driliv Arenaria interpres
• morfedenn zu Arenaria melanocephala

Arenaria és un gènere d'ocells de la família dels escolopàcids (Scolopacidae).^[1]

Llista d'espècies

S'han descrit dues espècies:

• remena-rocs comú (Arenaria interpres).
• remena-rocs fosc (Arenaria melanocephala).

Particularitats

N'hi ha dues espècies. Es coneixen amb els noms de "picaplatges" o "remena-rocs". L'últim nom és una traducció de llur nom anglès turnstone.

Referències

• Thomas, Gavin H.; Wills, Matthew A. & Székely, Tamás (2004): A supertree approach to shorebird phylogeny. BMC Evol. Biol. 4: 28. doi:10.1186/1471-2148-4-28 PDF fulltext Supplementary Material
• Alexander Wetmore (1937): The Eared Grebe and other Birds from the Pliocene of Kansas. Condor 39(1): 40. PDF fulltext DjVu fulltext

Referències

Enllaços externs

En altres projectes de Wikimedia: Commons (Galeria) Commons (Categoria) Viquiespècies

• Ruddy Turnstone - Cornell Lab of Ornithology
• Ruddy Turnstone Arenaria interpres - USGS Patuxent Bird Identification InfoCenter
• Ruddy Turnstone Information - South Dakota Birds and Birding
• Turnstones feeding and bathing

Arenaria er en slægt af vadefugle. Slægten omfatter bare to arter i verden. I Danmark er stenvender en sjælden yngletrækfugl, men en ret almindelig trækgæst fra Fennoskandinavien. Navnet Arenaria kommer af det latinske arena = 'sand'.

Kilder

• Gill, F & D Donsker (Eds). 2012. IOC World Bird Names (v 3.2). www.worldbirdnames.org
• Klaus Malling Olsen, Danmarks fugle – en oversigt, Dansk Ornitologisk Forening 1992, ISBN 87-87604-98-1.

Stub

Die Steinwälzer (Arenaria) sind eine Gattung innerhalb der Familie der Schnepfenvögel. Die Gattung umfasst mit dem Steinwälzer und dem Schwarzkopf-Steinwälzer lediglich zwei rezente Arten, von denen eine Art zirkumpolar verbreitet und die zweite auf die Nearktis begrenzt ist. Für den Steinwälzer werden mehrere Unterarten unterschieden, der Schwarzkopf-Steinwälzer ist dagegen monotypisch.

Erscheinungsbild

Der auch in Mitteleuropa vorkommende Steinwälzer erreicht eine Körperlänge von 22 bis 24 Zentimetern. Die Flügelspannweite erreicht 45 bis 56 Zentimeter und das Gewicht liegt im Bereich 80 bis 190 Gramm. Der Schwarzkopf-Steinwälzer ist fast gleich groß und erreicht eine Körperlänge von 22 bis 25 Zentimetern. Die Flügelspannweite beträgt 50 bis 55 Zentimeter. Das Gewicht variiert zwischen 100 und 140 Gramm.^[1]

Die Beine sind bei beiden Arten im Verhältnis zur Körpergröße für einen Regenpfeiferartigen ungewöhnlich kurz. Die Gestalt wirkt insgesamt gedrungen. Im Prachtkleid ist das Männchen des Steinwälzers auf der Körperoberseite leuchtend kastanienbraun und schwarz gemustert. Der Kopf und die Körperunterseite sind weiß mit einer schwarzen Strichelung auf dem Scheitel und einer schwarzen, unregelmäßigen Zeichnung an den Wangen, Halsseiten und auf der Brust. Das Weibchen ist insgesamt etwas matter gefärbt und weist im Genick einen rahmfarbenen Fleck auf. Die Brustzeichnung ist beim Weibchen weniger leuchtend. Der Schwarzkopf-Steinwälzer ist weniger farbenprächtig als der Steinwälzer. Er hat im Prachtkleid einen schwarzen Kopf mit einer sehr feinen Strichelung auf dem Oberkopf und dem Nacken. Auffällig ist vor allem der weiße Fleck an der Schnabelbasis. Der Schnabel ist schwarz, die Iris ist dunkelbraun. Die Kehle und die Brust ist schwarz, einzelne Federn sind jedoch weiß gesäumt, so dass diese dicht weiß gefleckt wirken. Die Körperunterseite ist weiß, lediglich die oberen Flanken weisen eine der Brust ähnliche Färbung auf. Der Rücken, der Rumpf und die Oberschwanzdecken sind weiß, der Schwanz ist schwarz.

Im Schlichtkleid ist der Schwarzkopf-Steinwälzer ähnlich dem Prachtkleid gefärbt, jedoch ist die feine weiße Fleckung deutlich reduziert und es fehlt vor allem der weiße Fleck an der Schnabelbasis. Beim Steinwälzer fehlen im Prachtkleid die kräftigen rotbraunen und schwarzen Farben. Der Kopf, die Körperoberseite und die Brust sind dann graubraun mit einer deutlich weniger ausgeprägten schwärzlichen Fleckung.^[2]

Verbreitung

Das Verbreitungsgebiet des Steinwälzers erstreckt sich im Norden über Eurasien bis in das arktische Nordamerika und Grönland. Er brütet zum Teil hocharktisch noch bis zum 83. nördlichen Breitengrad (Grönland) und 80. nördlichen Breitengrad auf Spitzbergen.^[3] Der Schwarzkopf-Steinwälzer kommt nur im Westen und Süden Alaskas vor. Er präferiert als Lebensraum felsigere Küsten als der Steinwälzer.

Beide Arten sind Langstreckenzieher. Der Schwarzkopf-Steinwälzer hält sich im Winterhalbjahr an der Westküste der Vereinigten Staaten und Niederkaliforniens auf. Die Überwinterungsquartiere des Steinwälzers liegen an den Küsten Westeuropas, an den Küsten der Baltischen Staaten sowie im Osten des Mittelmeers, in Vorderasien und an den Küsten des Indischen Ozeans bis in den Süden Afrikas. Zu den bedeutenden Überwinterungsgebieten des Steinwälzers zählen unter anderem das Wattenmeer der Nordsee, das Rhein-Maas-Delta, die belgische Küste, die Bucht von Goulven im Nordwesten der Bretagne, die Île de Ré, die Küste der Isle of Thanet, der Osten von Sanday, die Morecambe Bay und die Bucht von Morlaix.^[4]

Lebensweise

Die beiden Arten unterscheiden sich leicht in ihrer Ernährungsweise. Beide fressen Wirbellose, beim Steinwälzer spielen jedoch Muscheln und Krustentiere eine größere Rolle.^[5] Der Schwarzkopf-Steinwälzer frisst gelegentlich auch die Eier kleinerer Vögel.

Bei beiden Arten ist das Nest eine flache Mulde, die mit etwas Pflanzenmaterial ausgelegt wird. Das Gelege umfasst zwei bis vier Eier. Die Brutzeit ist mit 20 bis 22 Tagen beim Schwarzkopf-Steinwälzer etwas kürzer als beim Steinwälzer. Bei beiden Arten sind beide Elternvögel an der Brut beteiligt. Die Jungvögel des Steinwälzers sind bereits mit 19 bis 21 Tagen flügge, die Jungvögel des Schwarzkopf-Steinläufers erst mit 25 bis 30 Tagen.^[6]

Belege

Literatur

• Hans-Günther Bauer, Einhard Bezzel und Wolfgang Fiedler (Hrsg.): Das Kompendium der Vögel Mitteleuropas: Alles über Biologie, Gefährdung und Schutz. Band 1: Nonpasseriformes – Nichtsperlingsvögel. Aula-Verlag Wiebelsheim, Wiesbaden 2005, ISBN 3-89104-647-2.
• Peter Colston, Philip Burton: Limicolen – Alle europäischen Watvogel-Arten, Bestimmungsmerkmale, Flugbilder, Biologie, Verbreitung. BlV Verlagsgesellschaft, München 1989, ISBN 3-405-13647-4
• Simon Delany, Derek Scott, Tim Dodman, David Stroud (Hrsg.): An Atlas of Wader Populations in Afrika and Western Eurasia. Wetlands International, Wageningen 2009, ISBN 978-90-5882-047-1
• Richard Sale: A Complete Guide to Arctic Wildlife, Verlag Christopher Helm, London 2006, ISBN 0-7136-7039-8

Einzelbelege

1. ↑ Sale, S. 223
2. ↑ Colston et al., S. 211
3. ↑ Bauer et al., S. 518
4. ↑ Delany et al., S. 356 und S. 357
5. ↑ Sale, S. 222
6. ↑ Sale, S. 223

Vigeuzamawe ni ndege wa jenasi Arenaria katika familia Scolopacidae. Wanafanana na chamchanga lakini ni wanene zaidi. Rangi yao ni kahawia na nyeusi mgongoni, nyeupe chini na nyeusi kidarini. Kigeuzamawe mweusi ana nyeusi zaidi mgongoni kuliko kigeuzamawe kahawia, na yule wa pili ana kichwa cheupe takriban kabisa. Spishi mbili zote huzaa katika kande za kaskazini za dunia na huhamia kusini nje ya majira ya kuzaa. Hula wadudu hasa wakati wa majira ya kuzaa; chakula kingine ni gegereka, konokono, nyungunyungu, mayai, mizoga na vipande vya mimea na miani. Hugeuza mawe na vitu vingine ili kutafuta mawindo (asili ya jina lao). Jike huyataga mayai 2-5 ardhini katikati ya mafunjo au manyasi karibu na maji.

Spishi ya Afrika (na Ulaya)

• Arenaria interpres, Kigeuzamawe Kahawia (Turnstone)

Spishi ya Amerika

• Arenaria melanocephala (Black Turnstone)

Picha

• Kigeuzamawe asiye na manyoya ya kuzaa

• Black turnstone aliye na manyoya ya kuzaa

• Black turnstone asiye na manyoya ya kuzaa

Steenlopers (Arenaria) sünd en Geslecht ut de Familie vun de Snippenvagels (Scolopacidae). Dor höört twee Aarden to.^[1]

Aarden

• Steenloper (A. interpres)
• Swattkopp-Steenloper (A. melanocephala)

Kiek ok bi

• List vun Vagels, mit allerhand plattdüütsche Vagelnaams un Naams ut de Naberspraken
• Projekt: Deerternaams up Platt

Belege

1. ↑ Gill, F., Wright, M. & Donsker, D. (2010). IOC World Bird Names (version 2.6). (engelsch)

Χαλικοκυλιστής είναι η γενική ονομασία χαραδριόμορφων καλοβατικών πτηνών της οικογενείας των Σκολοπακιδών. Η επιστημονική ονομασία του γένους είναι Arenaria και περιλαμβάνει 2 είδη. ^[1]

Ονοματολογία

Η επιστημονική ονομασία του γένους arenaria «αρεναρία» ^[2] προέρχεται πιθανότατα από τη λατινική hărēnārĭus, -a - um, [adj.] < harena, που σημαίνει «αυτός που σχετίζεται με την αρένα» -και κατ’επέκτασιν με την άμμο της αρένας- και παραπέμπει στα ενδιαιτήματα του πτηνού. ^[3]

Είδη

• Χαλικοκυλιστής (Κοινός) (Arenaria interpres)
• Μαύρος χαλικοκυλιστής (Arenaria melanocephala)

Συστηματική ταξινομική

Το γένος Arenaria περιγράφηκε από τον Γάλλο ζωολόγο Μ. Μπρισόν (Mathurin Jacques Brisson, 1723 – 1806), το 1760. ^[4] Αποτελεί διακριτό κλάδο εντός της οικογενείας των Σκολοπακιδών, την υποοικογένεια Arenariinae, που περιλαμβάνει μόνο το συγκεκριμένο γένος (μονοτυπικό). ^[5]. Ο, φυλογενετικά, πλησιέστερος συγγενής του γένους Arenaria είναι το γένος Calidris, ^[6] με το οποίο, πιθανόν, να σχηματίζουν το taxon Calidriini. ^[7]

Ένα αποσπασματικό απολίθωμα (ανατομική και φυσιολογία πτηνών|ταρσομεταταρσίου]] (tarsometatarsus) που βρέθηκε στην Κομητεία Edson Sherman, του Κάνσας, εμφανίζει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που θυμίζουν «χαλικοκυλιστές» και χρονολογείται από τα μέσα της περιόδου Blancan, περίπου 4 - 3.000.000 χρόνια πριν. ^[8]

Γεωγραφική κατανομή

Πηγές: ^{[9][10][11][12]}

ΠΜ = Πλήρως μεταναστευτικό, ΜΜ = Μερικώς μεταναστευτικό, ΕΠ = Επιδημητικό (καθιστικό/μόνιμο)

(σημ: με έντονα γράμματα η μορφή μετακίνησης της πλειονότητας των πληθυσμών, σε παρένθεση το μικρότερο ποσοστό και με έντονα πλάγια γράμματα το είδος που απαντά στον ελλαδικό χώρο)

Βιότοπος

Οι χαλικοκυλιστές είναι καλοβατικά πτηνά παράκτιων θέσεων που, κινούνται σε μια ζώνη 1-2 χλμ. από τα σημεία που σκάει το κύμα και, σπάνια, απαντούν στα ηπειρωτικά. Βέβαια, κατά τις μεταναστεύσεις παρατηρούνται αναγκαστικά σε εσωτερικά ύδατα (συνήθως όχθες λιμνών και ποταμών), ιδιαίτερα όταν το μεταναστευτικό ταξίδι περιλαμβάνει σταθμούς ανάπαυλας.

Γενικά, φωλιάζουν σε βραχώδεις ακτές, αμμώδεις παραλίες με ξεβρασμένα φύκια, παράλια αλίπεδα με πόες του γένους Cyperaceae (βούρλα κ.ο.κ.), τούνδρα με νανώδεις θάμνους, κ.λπ.

Μορφολογία

Όλες οι χαλικοκυλιστές, χαρακτηρίζονται από το «κοντόχονδρο» παρουσιαστικό τους , με χαρακτηριστικό μοτίβο στο πτέρωμα και ασπρόμαυρους ή καφέ-λευκούς χρωματισμούς. Το ράμφος τους είναι κοντό, αλλά λεπταίνει από την βάση προς το άκρο και έχει οξύ, ελαφρώς ανασηκωμένο άκρο.

Οι ταρσοί είναι κοντοί, πορτοκαλί ή κοκκινωποί και τα φύλα παρόμοια, που εμφανίζουν εποχικό διμορφισμό, με διαφορετικό πτέρωμα στην περίοδο αναπαραγωγής. (βλ. λεπτομέρειες στα επί μέρους είδη)

Βιομετρικά στοιχεία

• Μήκος σώματος: (21-) 22 έως 25 (-26)εκατοστά
• Άνοιγμα πτερύγων: (43-) 50 έως 55 (-57) εκατοστά.
• Βάρος: 100 έως 160 (-170) γραμμάρια

(Πηγές: ^{[13][14][15][16][17][18]})

Τροφή

Οι χαλικοκυλιστές είναι πτηνά που, κατά βάσιν, τρέφονται με ασπόνδυλα (invertivores), κυρίως καρκινοειδή, θηκόστρακα, πεταλίδες, μαλάκια, εχινόδερμα και μικρά ψάρια. Επίσης, με Δίπτερα έντομα (ενήλικα και προνύμφες), καθώς και προνύμφες από Λεπιδόπτερα, Υμενόπτερα, Κολεόπτερα και αράχνες, ενώ κατά καιρούς περιλαμβάνεται επίσης φυτικό υλικό, ^[19] κυρίως στην αρχή της σεζόν, ^[20] αβγά πουλιών και θνησιμαία.

Οι χαλικοκυλιστές υιοθετούν ποικιλία τεχνικών για να εντοπίσει και να συλλάβει το θήραμα, κυρίως όμως, αναποδογυρίζουν πέτρες ή άλλα αντικέιμενα -τεχνική στην οποία οφείλει τη λαϊκή του ονομασία- με το ράμφος του, για να αποκαλύψουν κυρίως γαστερόποδα του γένους Littoraria και αμφίποδα της οικογενείας Gammaridae.

Υπάρχουν ενδείξεις ότι οι χαλικοκυλιστές «κινούνται» μεταξύ αυτών των τεχνικών διατροφής, με βάση την ατομική προτίμηση, το φύλο και την κοινωνική θέση, σε σχέση με άλλα άτομα του ιδίου είδους. Σε μελέτη πληθυσμού, τα κυρίαρχα άτομα έτειναν να υιοθετούν την πρώτη τεχνική (περιήγηση) ενώ, ταυτόχρονα, παρεμπόδιζαν τα κατώτερα στην ιεραρχία άτομα να κάνουν το ίδιο. Όταν αυτά τα κυρίαρχα άτομα απομακρύνθηκαν προσωρινά, μερικοί από τους «υφισταμένους» άρχισαν να εφαρμόζουν το ίδιο, ενώ άλλοι δεν έδειξαν καμία αλλαγή στην στρατηγική αναζήτησης τροφής. (βλ. λεπτομέρειες στα επί μέρους είδη)

Φωνή

(βλ. δείγματα φωνής στα λήμματα των επί μέρους ειδών).

Αναπαραγωγή

Παρόλο που οι χαλικοκυλιστές αναπαράγονται κατά τα καλοκαίρια των αντιστοίχων οικοζωνών, σε κάποιες περιοχές του Νοτίου Ημισφαιρίου, η περίοδος φωλιάσματος, είναι μεταβλητή, ανάλογα με τις βροχοπτώσεις και τη διαθεσιμότητα του νερού. Είναι μονογαμικά πτηνά και η ωοτοκία πραγματοποιείται άπαξ σε κάθε αναπαραγωγική περίοδο.

Οι χαλικοκυλιστές φωλιάζουν σε μοναχικά ζυγάρια ή κατά χαλαρές αποικίες, ακόμη και αν δείχνουν έντονη διάθεση προστασίας του ζωτικού τους χώρου, με διαμάχες μεταξύ γειτονικών ζευγαριών, ενώ πριν το ζευγάρωμα προηγούνται τελετουργικά ερωτοτροπίας. Η φωλιά δεν είναι παρά μια ρηχή κοιλότητα, εντελώς άδεια από υλικό επίστρωσης ή, κάποιες φορές, υπάρχει λιγοστό, νεκρό φυτικό υλικό.

Η ωοτοκία πραγματοποιείται άπαξ σε κάθε περίοδο φωλιάσματος. Η γέννα αποτελείται από 4 υποελλειπτικά προς οβάλ, κηλιδωτά και ελειοπράσινα αβγά, η επώαση πραγματοποιείται και από τα δύο φύλα και, διαρκεί 21 έως 25 ημέρες. Οι νεοσσοί είναι φωλεόφυγοι, αφήνουν σχεδόν αμέσως την φωλιά, επιτηρούνται στενά από τους γονείς και, πολύ σύντομα τρέφονται μόνοι τους.

Κατάσταση πληθυσμού

Γενικά, το γένος δεν κινδυνεύει σε παγκόσμιο επίπεδο και η IUCN κατατάσσει τα είδη στα Ελαχίστης Ανησυχίας (LC).

Σημειώσεις

i. ^{^} Σπάνια λόγια ονομασία κατά Harriet I. Jorgensen, Nomina Avium Europaearum. Copenhagen, 1958 ^[21] Ωστόσο, η συγκεκριμένη απόδοση είναι παντελώς τεχνητή και ουδεμία σχέση έχει με την λατινική ονομασία του πτηνού (βλ. Ονοματολογία)

Παραπομπές

Πηγές

• Thomas, Gavin H.; Wills, Matthew A. & Székely, Tamás (2004). "A supertree approach to shorebird phylogeny". BMC Evolutionary Biology 4: 28. doi:10.1186/1471-2148-4-28. PMC 515296. PMID 15329156. Supplementary Material
• Delany, S.; Scott, D. 2006. Waterbird population estimates. Wetlands International, Wageningen, The Netherlands.
• del Hoyo, J., Elliott, A., and Sargatal, J. 1996. Handbook of the Birds of the World, vol. 3: Hoatzin to Auks. Lynx Edicions, Barcelona, Spain.
• Dunning, John Jr. CRC Handbook of Avian Body Masses by John B. Dunning Jr. (Editor). CRC Press (1992), ISBN 978-0-8493-4258-5.
• IUCN. 2012. IUCN Red List of Threatened Species (ver. 2012.1). Available at:http://www.iucnredlist.org. (Accessed: August 2015).
• Snow, D.W. and Perrins, C.M. 1998. The Birds of the Western Palearctic, Volume 1: Non-Passerines. Oxford University Press, Oxford.
• Wetmore, Alexander (1937). "The Eared Grebe and other Birds from the Pliocene of Kansas" (PDF). Condor 39 (1): 40. doi:10.2307/1363487

Βιβλιογραφία

• «Το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλουμένων Σπονδυλοζώων της Ελλάδας» (RDB), Αθήνα 1992
• Bertel Bruun, Birds of Britain and Europe, Hamlyn 1980.
• Bob Scott and Don Forrest, The Birdwatcher’s Key, Frederick Warne & Co, 1979
• Christopher Perrins, Birds of Britain and Europe, Collins 1987.
• Colin Harrison & Alan Greensmith, Birds of the World, Eyewitness Handbooks, London 1993
• Colin Harrison, Nests, Eggs and Nestlings Of British and European Birds, Collins, 1988.
• Dennis Avon and Tony Tilford, Birds of Britain and Europe, a Guide in Photographs, Blandford 1989
• Detlef Singer, Field Guide to Birds of Britain and Northern Europe, The Crowood Press, Swindon 1988
• Enticott Jim and David Tipling: Photographic Handbook of the Seabirds of the World, New Holland, 1998
• Gray, Mary Taylor The Guide to Colorado Birds, Westcliffe Publishers, 1998
• Handrinos & Akriotis, The Birds of Greece, Helm 1997
• Hermann Heinzel, RSR Fitter & John Parslow, Birds of Britain and Europe with North Africa and Middle East, Collins, 1995
• Howard and Moore, Checklist of the Birds of the World, 2003.
• Jim Flegg, Field Guide to the Birds of Britain and Europe, New Holland, London 1990
• Jobling, J. 1991. A dictionary of scientific bird names. University Press, Oxford.
• Killian Mullarney, Lars Svensson, Dan Zetterström, Peter J. Grant, Τα Πουλιά της Ελλάδας Της Κύπρου και της Ευρώπης, ΕΟΕ, 2007
• Killian Mullarney, Lars Svensson, Dan Zetterström, Peter J. Grant, Τα Πουλιά της Ελλάδας Της Κύπρου και της Ευρώπης, Collins
• Linnaeus, Carolus (1758). Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Tomus I. Editio decima, reformata (in Latin). Holmiae (Laurentii Salvii).
• Peter Colston and Philip Burton, Waders of Britain and Europe, Hodder & Stoughton, 1988
• R. Grimmett, C. Inskipp, T. Inskipp, Birds of Nepal, Helm 2000
• Rob Hume, RSPB Complete Birds of Britain and Europe DK, 2002
• Valpy, Francis Edward Jackson, An Etymological Dictionary of the Latin Language
• Βασίλη Κλεισούρα, Εργοφυσιολογία, εκδ. Συμμετρία, Αθήνα 1990
• Γεωργίου Δ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Αθήνα 2002
• Γιώργος Σφήκας, Πουλιά και Θηλαστικά της Κρήτης, Ευσταθιάδης, 1989
• Γιώργος Σφήκας, Πουλιά και Θηλαστικά της Κύπρου, Ευσταθιάδης, 1991
• Ιωάννη Όντρια (I), Πανίδα της Ελλάδας, τόμος Πτηνά.
• Ιωάννη Όντρια (II), Συστηματική Ζωολογία, τεύχος 3.
• Ιωάννου Χατζημηνά, Επίτομος Φυσιολογία, εκδ. Γρ. Παρισιάνου, Αθήνα 1979
• Ντίνου Απαλοδήμου, Λεξικό των ονομάτων των πουλιών της Ελλάδας, 1988.
• Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, εκδ. 1996 (ΠΛΜ)
• Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963 (ΠΛ)
• Σημαντικές Περιοχές για τα Πουλιά της Ελλάδας (ΣΠΕΕ), ΕΟΕ 1994
• Χανδρινός Γιώργος (Ι), «Το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλουμένων Σπονδυλοζώων της Ελλάδας»

Таш тинткичтер (лат. Arenaria) — чулдуктардын бир тукумчасы, буларга өкүл катары кадимки таш тинткич (лат. Arenaria interpres) кирет.

Колдонулган адабияттар

• А. А. Алдашев. Биология терминдеринин жана айбанат аттарынын орусча-кыргызча сөздүгү. - Бишкек, 1998. ISBN 9967-11-027-9

Turnstones are two bird species that comprise the genus Arenaria in the family Scolopacidae. They are closely related to calidrid sandpipers and might be considered members of the tribe Calidriini.^[1]

The genus Arenaria was introduced by the French zoologist Mathurin Jacques Brisson in 1760 with the ruddy turnstone (Arenaria interpres) as the type species.^[2][3] The genus name arenaria is from Latin arenarius, "inhabiting sand", from arena, "sand".^[4]

The genus contains two species: the ruddy turnstone (Arenaria interpres) and the black turnstone (Arenaria melanocephala).^[5] Both birds are waders. Their length is typically between 20 and 25 cm, with a wingspan between 50 and 60 cm and a body mass between 110 and 130g. For waders their build is stocky, with short, slightly upturned, wedge shaped bills. They have white patches on the back, wings and tail. They are high Arctic breeders, and are migratory. Their strong necks and powerful, slightly upturned bills are adapted to their feeding technique. As the name implies, these species overturn stones, seaweed, and similar items in search of invertebrate prey.^[6] They are strictly coastal, prefer stony beaches to sand, and often share beach space with other species of waders such as purple sandpipers.

Species

Ruddy turnstone

The ruddy turnstone (or just turnstone in Europe), Arenaria interpres, has a circumpolar distribution, and is a very long distance migrant, wintering on coasts as far south as South Africa and Australia. It is thus a common sight on coasts almost everywhere in the world. It is one of the species to which the Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA) applies.

In breeding plumage, this is a showy bird, with a black-and-white head, chestnut back, white underparts and red legs. The drabber winter plumage is basically brown above and white below. This is a generally tame bird and is an opportunist feeder. Unlike most waders, it will scavenge, and has a phenomenal list of recorded food items, including human corpses and coconut. The call is a staccato tuck- tuck- tuck.

Black turnstone

The black turnstone (Arenaria melanocephala) has a similar structure to its widespread relative, but has black upperparts and chest, and white below. It has a much more restricted range than the ruddy turnstone, breeding in western Alaska, and wintering mainly on the Pacific coast of the United States.

There exists a fossil bone, a distal piece of tarsometatarsus found in the Edson Beds of Sherman County, Kansas. Dating from the mid-Blancan some 4-3 million years ago, it appears to be from a calidriid somewhat similar to a pectoral sandpiper, but has some traits reminiscent of turnstones.^[7] Depending on which traits are apomorphic and plesiomorphic, it may be an ancestral representative of either lineage.

References

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Turnstone&oldid=1112038177"

Ŝtonturnuloj estas du specioj de birdoj, la Koluma ŝtonturnulo (Arenaria interpres) kaj la Nigra ŝtonturnulo (Arenaria melanocephala), de la familio de Skolopedoj kaj ordo de Karadrioformaj. Ili estas proksima parencoj de la kalidroj (Thomas et al., 2004).

Ambaŭ birdoj estas tre diferencigaj mezgrandaj vadbirdoj. Ili estas bredantoj en norda Arkto kaj migrantoj. Tiuj fortikaj povaj birdoj havas fortajn kolojn kaj bekojn tre taŭgaj por ties manĝa tekniko. Kiel la nomoj kaj en kelkaj naciaj lingvoj kaj en esperanto, tiuj specioj vere turnas ŝtonojn aŭ algojn serĉante kaŝitajn senvertebrulojn. Ili estas regulaj marbordanoj kiuj preferas ŝtonajn strandojn anstataŭ sablo kaj ofte troviĝas kun ekzempleroj de Markalidro.

Ties aspekto estas rimarkinda dumfluge, kun blankaj makuloj dorse (laŭlonge), en flugiloj (horizontala laŭlonge kaj vertikala pli malgranda kaj malpli rimarkebla en kuniĝo kun dorso) kaj vosto (antaŭ malhela fino).

La Koluma ŝtonturnulo (aŭ nur Ŝtonturnulo en Eŭropo ĉar tie estas konata tiu specio per la nomo de la genro), Arenaria interpres, estas pli bunta birdo ol la la Nigra ŝtonturnulo (Arenaria melanocephala), kun ruĝbruna kaj nigra dorso kaj blankonigraj kapo, kolo kaj brusto.

La Nigra ŝtonturnulo (Arenaria melanocephala), spite samgenrecon estas malpli bunta birdo, malhelbruna supre -preskaŭ nigra- kaj blanka sube.

Referencoj

• Thomas, Gavin H.; Wills, Matthew A. & Székely, Tamás (2004): A supertree approach to shorebird phylogeny. BMC Evol. Biol. 4: 28. COI:10.1186/1471-2148-4-28 PDF plena teksto Kroma Materialo

Arenaria es un género de aves de la familia Scolopacidae, e integrado por solo dos especies, las que son conocidas vulgarmente con el nombre de vuelvepiedras.^[1]​

Habitan en playas marinas de todo el mundo, aunque nidifican solo en regiones árticas.^[2]​

Descripción

Miden entre 20 y 25 cm de largo, y tienen una envergadura de 42 a 50 cm Poseen un cuerpo compacto, con sus patas, y cuello cortos, este último también grueso. Su pico, también de escasa longitud, tiene una forma específicamente evolucionada para facilitar al ave la búsqueda de alimento.

Su coloración varía con las estaciones, siendo, dependiendo de la especie, más viva, contrastada, o colorida en la temporada reproductiva (el verano boreal). Su aspecto es también llamativo en vuelo, al mostrar manchas blancas en el dorso, las alas y la cola.

Costumbres

Son aves estrictamente costeras, prefiriendo las playas rocosas o arenosas, en donde comparten el hábitat con otras especies de limícolas. Tal como indica su nombre vulgar, es un género con un pico especialmente adaptado para que puedan fácilmente dar vuelta a las piedras o algas que en las costas marinas encuentran, y de este modo queden expuestos los invertebrados que bajo esos restos se ocultan y que constituyen el alimento de estas aves, dieta que complementan con pescado en descomposición.

Al alimentarse, pueden hacerlo de manera aislada, en grupos pequeños, o incluso en grandes bandadas; esta última es la manera en que realizan sus migraciones.

Construyen nidos solitarios cerca de la costa. Esconden su nido entre la vegetación. Las hembras pone huevos verdosos con manchas parduzcas, que son empollados por ambos progenitores. Los huevos eclosionan luego de 22 a 24 días.

Distribución

Ejemplares de este género nidifican entre mayo y principios de agosto en regiones árticas de Alaska, Canadá, Groenlandia, Islandia, el norte de Europa continental y Asia. En el invierno migran hacia el sur en busca de climas más amenos, llegando hasta la costa pacífica de Estados Unidos, en el caso del vuelvepiedras negro, y en el común a las costas de África, Asia, Europa, Oceanía, América, hasta el archipiélago de Tierra del Fuego. Una parte de la población que llega al hemisferio sur no regresa al norte al llegar el otoño austral, pasando todo el invierno en las mismas playas donde invernan, y cambiando su plumaje por el reproductivo, aunque no manifiestan actitudes de nidificación.

Taxonomía

Este género fue creado por Mathurin Jacques Brisson en el año 1760. Lo conforman dos especies:

• Arenaria interpres es el vuelvepiedras común o rojizo
• Arenaria melanocephala es el vuelvepiedras oscuro

Referencias

Karikukot (Arenaria) ovat kurppien heimoon kuuluva lintusuku. Karikukkojen sukuun kuuluu kaksi lajia.

Karikukkoihin (Arenaria) kuuluvat lajit

• Alaskankarikukko (Arenaria melanocephala)
• Karikukko (Arenaria interpres)

Lähteet

Arenaria est un genre d'oiseaux limicoles de la famille des Scolopacidae. Les deux espèces de ce genre ont pour nom normalisé tournepierre. À marée descendante, ils se nourrissent fréquemment dans la laisse de mer.

Liste des espèces

D'après la classification de référence (version 2.2, 2009) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :

• Tournepierre à collier – Arenaria interpres
• Tournepierre noir – Arenaria melanocephala

Is éan é an piardálaí trá Is baill d'fhine na Scolopacidae iad.

Is síol é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Má tá alt níos forbartha le fáil i dteanga eile, is féidir leat aistriúchán Gaeilge a dhéanamh.

Arenaria Brisson, 1760 è un piccolo genere di uccelli della famiglia Scolopacidae.^[1]

Tassonomia

Comprende solo due specie:^[1]

• Arenaria interpres (Linnaeus, 1758) - voltapietre
• Arenaria melanocephala (Vigors, 1829) - voltapietre testanera

Note

Akmeņtārtiņi (Arenaria) ir sloku dzimtas (Scolopacidae) tārtiņveidīgo putnu ģints, kas apvieno 2 sugas.^[1] Šīs ģints tuvākie radinieki ir šņibīši (Calidris).^[2] Akmeņtārtiņu abas sugas ligzdo arktiskajā joslā, bet ziemas periodā tās migrē uz dienvidiem. Akmeņtārtiņi uzturas jūru krastos, priekšroku dodot akmeņainai pludmalei, nevis smilšainai. Tie bieži veido jauktus barus ar jūras šņibīti (Calidris maritima).

Latvijā sastopama viena akmeņtārtiņu ģints suga — akmeņtārtiņš (Arenaria interpres). Tas nelielā skaitā regulāri caurceļo Latviju. Biežāk to var novērot pie jūras, bet reizēm arī iekšzemē. Divas reizes akmeņtārtiņš ir novērots ziemā rietumu piekrastē.^[3]

Izskats un īpašības

Abas sugas ir vidēji lieli slokveidīgie putni. To ķermeņa garums ir 21 – 26 cm.^[4][5] Akmeņtārtiņi ir enerģiski putni, ar spēcīgiem kakliem un knābjiem, kas piemēroti to barošanās veidam. Kā jau to nosaukums norāda, akmeņtārtiņi ar knābi griež apkārt akmentiņus vai jūras zāles, zem tiem meklējot paslēpušos bezmugurkaulniekus.

Sistemātika

• Akmeņtārtiņi (Arenaria)
  • Akmeņtārtiņš (Arenaria interpres)
  • Melnais akmeņtārtiņš (Arenaria melanocephala)

Galerija

• Akmeņtārtiņš (Arenaria interpres)

• Melnais akmeņtārtiņš (Arenaria melanocephala)

Atsauces

Vogels

Arenaria is een geslacht van vogels uit de familie strandlopers en snippen (Scolopacidae). Het geslacht telt 2 soorten.^[1]

Soorten

• Arenaria interpres (Steenloper)
• Arenaria melanocephala (Zwarte steenloper)

Bronnen, noten en/of referenties

Steinvendarar er to fugleartar i den biologiske slekta Arenaria i snipefamilien. Dei er mykje nærskylde til småsniper i slekta Calidris.

Skildring

Begge fuglane er karakteristiske mellomstore vadefuglar, ca 22-25 centimeter lange. Dei er hekkefuglar i høy-Arktis, og er trekkfuglar. Desse tettbygde, kraftige fuglane har sterk nakke og nebb godt eigna til beiteteknikken dei nyttar. Som namnet tilseier, desse artane kan lett snu steinar eller tang på jakt etter skjulte virvellause dyr. Dei er sterkt knytt til kysten, og føretrekk steina strender framfor sand, og er ofte funne saman med andre vadarar som fjøreplytt.

Utsjånaden deira er slåande i flukt, med kvite flekker på rygg, venger og hale.

Artar

Arten steinvendar, Arenaria interpres, har ei sirkumpolar utbreiing, og er ein langdistansetrekkfugl, overvintrar på kysten så langt sør som Sør-Afrika og Australia. Han er derfor eit vanleg syn på kysten nesten overalt i verda.

I hekkedrakta er dette ein prangande fugl, med eit svart-kvitt hovud, kastanjefarga rygg, kvit underside og raude bein. Den grålege vinterfjørdrakta er eigenleg brun over og kvit under.

Dette er ein generelt tillitsfulle fuglar og er opportunistiske i søk etter føde. I motsetnad til dei fleste andre vadarar kan dei leve av avfall, og har ein fenomenal liste over moglege matkjelder, inkludert kokos.

Læte frå arten er ein stakkato 'tøkk-tøkk-tøkk'.

Arten steinvendar er ein av artane som vert omfatta av avtalen Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds, (AEWA).

Svartsteinvendar, Arenaria melanocephala, har ein liknande struktur som sin meir utbreidde slektning, men har svart overside og bryst, og kvit underside. Han har ei mykje meir avgrensa rekkjevidd enn steinvendar, hekkar i vestlege Alaska, og overvintrar hovudsakleg på Stillehavskysten av USA.

Kjelder

Multimedia w Wikimedia Commons

Arenariini – monotypowe plemię ptaków z rodziny bekasowatych (Scolopacidae).

Zasięg występowania

Plemię obejmujący gatunki występujące w Ameryce Północnej i Eurazji^[3].

Morfologia

Długość ciała 21–26 cm; masa ciała 84–190 g; rozpiętość skrzydeł 48–57 cm^[4].

Systematyka

Etymologia

Łac. arenarius – związane z piaskiem, od arena (prawidłowo harena) – piasek^[5].

Podział systematyczny

Do rodzaju należą następujące gatunki^[6]:

• Arenaria interpres – kamusznik zwyczajny
• Arenaria melanocephala – kamusznik czarnogłowy

Przypisy

För växtsläktet Arenaria, se Narvar

Roskarlar (Arenaria) är ett litet släkte med fåglar i familjen snäppor inom ordningen vadarfåglar.^[1]

Släktet roskarlar omfattar två arter:^[1]

• Roskarl (A. interpres)
• Svart roskarl (A. melanocephala)

Referenser

1. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2014) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.9 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2015-01-01

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör roskarlar.
  Bilder & media

Arenaria là một chi chim trong họ Scolopacidae.^[1]

Các loài

• Arenaria interpres
• Arenaria melanocephala

Chú thích

Tham khảo

Wikispecies có thông tin sinh học về Arenaria (chi choi choi) Wikimedia Commons có thư viện hình ảnh và phương tiện truyền tải về Arenaria (chi choi choi)

• Thomas, Gavin H.; Wills, Matthew A. & Székely, Tamás (2004). “A supertree approach to shorebird phylogeny”. BMC Evolutionary Biology 4: 28. PMC 515296. PMID 15329156. doi:10.1186/1471-2148-4-28. Supplementary Material
• Wetmore, Alexander (1937). “The Eared Grebe and other Birds from the Pliocene of Kansas” (PDF). Condor 39 (1): 40. doi:10.2307/1363487.

Liên kết ngoài

• Ruddy turnstone – Cornell Lab of Ornithology
• Ruddy turnstone Arenaria interpres – USGS Patuxent Bird Identification InfoCenter
• Turnstones feeding and bathing

Царство: Животные

Подцарство: Эуметазои

Без ранга: Двусторонне-симметричные

Без ранга: Вторичноротые

Тип: Хордовые

Подтип: Позвоночные

Инфратип: Челюстноротые

Надкласс: Четвероногие

Класс: Птицы

Подкласс: Настоящие птицы

Инфракласс: Новонёбные

Отряд: Ржанкообразные

Подотряд: Scolopaci Stejneger, 1885

Семейство: Бекасовые

Род: Камнешарки

• Arenaria interpres (Linnaeus, 1758) — камнешарка
• Arenaria melanocephala (Vigors, 1829) — чёрная камнешарка

Источник — https://ru.wikipedia.org/w/index.php?title=Камнешарки&oldid=77765423