الأسماء في صفحات التنقل
Regular passage visitor.
Distribucion General: Se reproduce desde el noreste de E.U.A. hasta Costa Rica, norte de Venezuela y Antillas Mayores (se ha observado que el alcance de su reproducción se ha ampliado en los últimos años). Invierna desde el sureste de E.U.A. hasta el norte de Norteamérica.
Die Glansibis (Plegadis falcinellus) is 'n voël in die ibis-familie, Threskiornithidae. Daar word geglo dat die glansibis oorspronklik uit die Ou Wêreld kom en deur natuurlike verspreiding na Afrika en die Noordelike dele van Suid-Amerika versprei het tydens die 19de eeu.
Die glansibis is 'n groot voël met 'n lengte van 55 – 65 cm en 'n 88 – 105 cm vlerkspan. Parende volwassenes het rooibruin tot pers liggame en glansende bottelgroen vlerke. Nie-parende voëls en onvolwassenes het ietwat dowwer liggame. Die spesie het 'n donker bek, asook 'n donker gesigsvel wat bo en onder begrens word deur 'n blou-groen kleur in nie-parende voëls en 'n kobaltblou kleur in parende voëls. Glansibisse het rooibruin bene. Ibisse vlieg met uitgestrekte nekke (anders as reiers) en swerms vlieg gereeld in reguit lyne.
Die glansibisse bou hulle neste in bome en woon in kolonies, ook saam met reiers. Die voëls verkies bome naby damme, vlei-gebiede en moerasagtige areas.
Die glansibis is 'n karnivoor en jag visse, paddas en ander waterskepsels en sal ook nou en dan insekte vreet.
Die glansibis is die mees-verspreide van die ibis-spesies. Die voëls paar in 'n verskeie warm streke van Europa, Asië, Afrika, Australië en aan die kusgebiede naas die Atlantiese oseaan asook in die omgewing van die Karibiese eilande en omliggende dele van die Amerikas. Die spesie migreer met die seisoene: die meeste Europese voëls spandeer die winter in Afrika. In Noord-Amerika spandeer voëls noord van Noord-Carolina die winter meer suid.
Die glansibis is 'n redelike stil voël, maar sal maak nou en dan 'n kok-kok-kok geluid, asook 'n grrrr-geluid tydens paring.
Die Glansibis (Plegadis falcinellus) is 'n voël in die ibis-familie, Threskiornithidae. Daar word geglo dat die glansibis oorspronklik uit die Ou Wêreld kom en deur natuurlike verspreiding na Afrika en die Noordelike dele van Suid-Amerika versprei het tydens die 19de eeu.
Plegadis falcinellus ye una especie d'ave pelecaniforme de la familia Threskiornithidae[2][3] de color escuru, que frecuenta güelgues costeres. Nun se conocen subespecies.
Topar n'árees esvalixaes del sur d'Europa, les zones caloroses d'África, Asia, Australia, y les rexones atlántica y caribeña d'América.
N'España puede vése-y en puntos de les mariñes catalanes, levantinas y, especialmente, d'Andalucía, onde cría en Doñana y nel Brazu del Este del Guadalquivir. Nestes zones pueden reparase bandaes d'hasta 400 exemplares d'esta especie.
Un númberu importante d'estes aves pasen regularmente a Marruecos y nos estuarios de los ríos Souss y Massason particularmente frecuentes los avistamientos d'aves marcaes en Doñana.
Créese que ye natural del Vieyu Mundu y que nel sieglu XIX arrobinar de manera natural a Suramérica septentrional, dende onde s'estendió escontra'l norte. N'América llámase ibis polencu, ibis cara escura, etc.
Aliméntase de inseutos, viermes, moluscos, xaronques, etc. y nidifica n'árboles, en colonies xuntu con otres especies d'aves como les garces. Les sos puestes son d'ente 3 a 6 güevos.
Fai diversos gazníos y gurníos, incluyendo un berru roncu, que la so onomatopeya ye "grrrr"', mientres la dómina de reproducción.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Plegadis falcinellus ye una especie d'ave pelecaniforme de la familia Threskiornithidae de color escuru, que frecuenta güelgues costeres. Nun se conocen subespecies.
Adi qaranaz (lat. Plegadis falcinellus) — İbislər ailəsindən olan geniş areala yayılmış quş.
Ciconiformes (Leyləkkimilər, Hero) dəstəsinin threskiornitidae (İbislər, Ibises) fəsiləsindən olan adi qaranaz yoxa çıxmaqda olan quşlardan. Rəngi metal kimi parlaq tünd-qəhvəyidir. Dimdiyi aşağıya tərəf qövs kimi əyridir. Başı, boynu və qarın tərəfi qırmızımtıl–qəhvəyi, qanadları və quyruğu göy–yaşıl metal rəngli qaradır. Bel və quyruqüstü lələklərin yaşıl–bənövşəyi çaları vardır.
Bütün qitələrdə yayılıb. Azərbaycanda Kür-Araz və Lənkəran ovalıqlarının su hövzələrində məskunlaşır.
Su hövzələrindəki qarğı və qamışlıqlar, sahillərdəki açıq bataqlıqlar yaşayış yerləridir. Azərbaycanda yuvalayan və ötüb keçən quşdur. Adətən sürü halında yaşayır. Gündüz və alaqaranlıqda fəal olur. Monoqamdır. Cütlər əmələ gətirir, cinsi oyunlar edir, yuva qurur və yumurta qoyur. Cəngəlliklərdə və digər kolluqlarda yuva qurur. 2-5 yumurta qoyur. Birinci yumurtanı qoyduğu gündən kürt yatır. Kürtyatmada həm erkək, həm də dişi fərd iştirak edir. Kürtyatma müddəti 21 gündür. 30 günlüкdə cücələri pərvazlanır. Azərbaycana yuvalama yerlərinə martda uçub gəlir, sentyabrda isə qışlaq yerlərinə köçüb gedir. Martın axırlarından yuva tikir, yumurta qoyur. Aprelin axırlarından may və iyun aylarının əvvəllərində cücələri görünməyə başlayır. Onlar iyunun axırı, iyulda pərvazlanır. Tam lələkdəyişmə iyun–noyabr aylarında, natamam lələkdəyişmə isə yanvar-may aylarında gedir. Əsas yemini su cücüləri, xərçənglər, ilbizlər, qismən də xırda balıq və qurbağa təşkil edir.
Reproduksiya dövründə sayı Qızılağac Dövlət Təbiət Qoruğunda 1957–ci ildə 155300, 1977–ci ildə 6400, 2007–ci ildə 3540 fərd, Ağgöl Milli Parkında 1962–ci ildə 8000, 2002-ci ildə Varvara su anbarında 2200 fərd olmuşdur.
Su-bataqlıq biotoplarının qurudulması, çirkləndirilməsi və qamışlıqların yandırılması növü təhlükə ilə üzbəüz qoyub. Ramsar, Bern, Bonn konvensiyalarına və AEWA sazişinə daxil edilmişdir. Qızılağac Dövlət Təbiət Qoruğunda, Şirvan, Abşeron, Ağgöl Milli Parklarında və su-bataqlıq sahələrini əhatə edən yasaqlıqlarda qorunur.
Azərbaycanda qorunması üçün Yenikənd subasarına, Mahmudçala-Ağçala və Sarısu göllərinə qoruq, Kürün deltasına isə yasaqlıq statusunun verilməsi vacibdir.
Adi qaranaz (lat. Plegadis falcinellus) — İbislər ailəsindən olan geniş areala yayılmış quş.
Ciconiformes (Leyləkkimilər, Hero) dəstəsinin threskiornitidae (İbislər, Ibises) fəsiləsindən olan adi qaranaz yoxa çıxmaqda olan quşlardan. Rəngi metal kimi parlaq tünd-qəhvəyidir. Dimdiyi aşağıya tərəf qövs kimi əyridir. Başı, boynu və qarın tərəfi qırmızımtıl–qəhvəyi, qanadları və quyruğu göy–yaşıl metal rəngli qaradır. Bel və quyruqüstü lələklərin yaşıl–bənövşəyi çaları vardır.
An ibiz du a zo ur spesad evned hirc'harek, Plegadis falcinellus an anv skiantel anezhañ.
E-touez ar spesadoù ibized eo an ibiz du emañ an tiriad ledanañ gantañ. Bevañ a ra e rannvedoù tomm ar pemp kevandir[1].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
El capó reial o ibis (negre) a les Balears (Plegadis falcinellus), conegut al País Valencià amb els noms de picaport, siglot i torrellat, és una especie d'ibis, una subfamília d'aus limícoles inclosa dins la família dels tresquiornítids (Threskiornithidae).
Es tracta d'un ocell de 55-65 centímetres de llarg i una envergadura de 88 a 105 centímetres, amb el coll i les potes llargues. El seu plomatge és fosc, entre marronós i porpra, amb reflexos d'una tonalitat verdosa a les ales. Varia entre l'hivern, l'estiu i el període nupcial. El bec és característicament llarg i recorbat.
El seu hàbitat natural són les zones humides i càlides, principalment litorals. Nidifica en els arbres o els canyissars, formant colònies o al costat d'agrons, becplaners i corbs marins. La femella pon tres o quatre ous, de color blau gris, en una posta anual. La incubació dura de tres a quatre setmanes.
S'alimenta principalment de peixos i granotes, tot i que la seva dieta pot incloure insectes i crustacis.
El capó reial és l'ibis més estès sobre la superfície terrestre, que es troba de de manera esparsa a les regions càlides d'Àfrica, Europa, Àsia, Austràlia i les costes atlàntiques i caribenyes d'Amèrica. Hom considera que és originari del vell continent i que no fou fins al segle XIX que migrà fins a les costes septentrionals de Sud-amèrica, i d'allà fins a les costes de Carolina del Nord.
A Catalunya, es considerava el 2010 com a nidificant recent al delta de l'Ebre i com a espècie en estat de conservació vulnerable, amb una població de 23 parelles,[1] però ha augmentat espectacularment en els darrers 15 anys, i el 2015 ha passat de 200 a més de 2.000 exemplars, cosa en part afavorida pel fet que és una au que ha incorporat el cargol poma tacat, molt freqüent al delta, a la seva dieta.[2] Se n'ha observat freqüentment als aiguamolls de l'Empordà i al delta del Llobregat, i més puntualment al Baix Ter, a l'estany de Sils, a la desembocadura de la Tordera, a la Torre d'en Dolça (Vila-seca) i fins i tot a Bellcaire d'Urgell.[3]
Tradicionalment, el capó reial, juntament amb la resta d'ibis i becplaners que formen la família dels Threskiornithidae, ha estat inclòs dins l'ordre dels ciconiiformes, i que enclou ocells de llargs becs i potes. Això no obstant, diversos estudis genètics apunten que aquesta família pertany a l'ordre dels pelecaniformes.[4] Per raó d'aquestes investigacions, el Congrés Internacional d'Ornitologia ha inclòs la família del capó reial dins l'ordre dels pelecaniformes.[5]
Exemplar adult al Keoladeo N.P., Bharatpur, Rajasthan, Índia
Exemplar al llac Kolleru, Andhra Pradesh, Índia
Exemplar al llac Kolleru, Andhra Pradesh, Índia
Exemplar al llac Kolleru, Andhra Pradesh, Índia
Exemplar al llac Kolleru, Andhra Pradesh, Índia
Exemplar al llac Kolleru, Andhra Pradesh, Índia
Exemplar al llac de Pocharam, Andhra Pradesh, Índia
Exemplar junt a una Pseudibis papillosa al llac de Pocharam, Andhra Pradesh, Índia
El capó reial o ibis (negre) a les Balears (Plegadis falcinellus), conegut al País Valencià amb els noms de picaport, siglot i torrellat, és una especie d'ibis, una subfamília d'aus limícoles inclosa dins la família dels tresquiornítids (Threskiornithidae).
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ibis du (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: ibisiaid duon) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Plegadis falcinellus; yr enw Saesneg arno yw Glossy ibis. Mae'n perthyn i deulu'r Ibisiaid (Lladin: Threskiornithidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae hefyd i'w ganfod yng Nghymru. Dyma aderyn sydd i'w gael ar draethau arfordir Cymru. Yr hen enw arno oedd y Crymanbig Ddu.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. falcinellus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America, Asia, Ewrop, Affrica ac Awstralia. ar draethau arfordir Cymru.
Grymanbig Ddu - mwy cyffredin yma ar un adeg?
Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Lleiaf o Bryder' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth.[7]
Mae'r ibis du yn perthyn i deulu'r Ibisiaid (Lladin: Threskiornithidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Ibis coch Eudocimus ruber Ibis cribog Madagasgar Lophotibis cristata
_in_Tirunelveli.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ibis du (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: ibisiaid duon) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Plegadis falcinellus; yr enw Saesneg arno yw Glossy ibis. Mae'n perthyn i deulu'r Ibisiaid (Lladin: Threskiornithidae) sydd yn urdd y Ciconiformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae hefyd i'w ganfod yng Nghymru. Dyma aderyn sydd i'w gael ar draethau arfordir Cymru. Yr hen enw arno oedd y Crymanbig Ddu.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. falcinellus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America, Asia, Ewrop, Affrica ac Awstralia. ar draethau arfordir Cymru.
Ibis hnědý (Plegadis falcinellus) je malý druh brodivého ptáka z čeledi ibisovitých. Je celý zbarvený rezavě hnědě se zeleným nádechem opeření. Zobák je dlouhý a dolů zahnutý. Hnízdí v koloniích v mělkých zarostlých močálech.[2] Ohrožen může být jejich vysoušením.[3]
Ze všech ibisovitých pátků má největší areál rozšíření, který zahrnuje území na všech kontinentech s výjimkou Antarktidy.[3] Vzácně zaletuje do Česka, kde byl po roce 1989 zjištěn min. desetkrát.[4]
Živí se bezobratlými živočichy.[3]
Ibis hnědý je chován ve více než šesti desítkách evropských zoo. V rámci Česka se jedná o čtyři zařízení:
Ibis hnědý se do Zoo Praha prvně dostal za druhé světové války, konkrétně v roce 1941. Po této epizodě trvající do roku 1946 následovalo období 1949–1972, kdy byl tento druh také chován.[5] Další evidence není dostatečně přesná. Současný chov započal v roce 2004. První odchov se podařil o dva roky později (2006).[3] Do roku 2011 bylo odchováno 78 mláďat.[6] Na konci května roku 2018 se narodilo zatím poslední mládě.[7]
Druh je chován v expoziční voliéře Delta ve spodní části zoo.[6]
Obrázky, zvuky či videa k tématu ibis hnědý ve Wikimedia Commons
Galerie ibis hnědý ve Wikimedia Commons
Ibis hnědý (Plegadis falcinellus) je malý druh brodivého ptáka z čeledi ibisovitých. Je celý zbarvený rezavě hnědě se zeleným nádechem opeření. Zobák je dlouhý a dolů zahnutý. Hnízdí v koloniích v mělkých zarostlých močálech. Ohrožen může být jejich vysoušením.
Ze všech ibisovitých pátků má největší areál rozšíření, který zahrnuje území na všech kontinentech s výjimkou Antarktidy. Vzácně zaletuje do Česka, kde byl po roce 1989 zjištěn min. desetkrát.
Živí se bezobratlými živočichy.
Der Braune Sichler (Plegadis falcinellus), oft auch Braunsichler oder nur Sichler genannt, ist ein weltweit verbreiteter Ibis.
Braune Sichler erreichen eine Körperlänge von 55 bis 65 Zentimeter und haben eine Flügelspannweite von 80 bis 95 Zentimetern. Sie wiegen durchschnittlich 500 Gramm.[1] Der überwiegend dunkle Vogel mit der typischen Ibis-Gestalt hat ein braunes, purpurglänzendes Gefieder. Flügel und Schwanz glänzen metallisch. Der lange, abwärts gebogene Schnabel ist eine Anpassung an die Futtersuche in Schlamm und Wasser.
Der Braune Sichler weist große Ähnlichkeit mit dem Brillensichler auf. Von diesem ist er jedoch daran zu unterscheiden, dass die nackte Zügelhaut im Prachtkleid beim Braunen Sichler bläulich grau ist (beim Brillensichler rot), dass die weiße Zügelumrandung bis zum Auge reicht und nicht wie beim Brillensichler um das Auge herum. Die Beine des braunen Sichlers sind außerdem rötlich-braun (nicht rot wie beim Brillensichler). Nestlinge und eben flügge gewordene Jungvögel haben außerdem einen auffällig hell fleischfarbenen Schnabel.
Der Braune Sichler kommt in Afrika, Europa, Asien, Australien sowie Nord-, Mittel- und Südamerika vor, stammt jedoch wohl aus der Alten Welt.
Der Braune Sichler ist als Brutvogel sehr unbeständig. Er brütet an einigen Stellen in großer Zahl, verlässt diesen Brutplatz dann aber ohne erkennbaren Grund für einige Zeit oder auch für immer.
Zu den Lebensräumen des Braunen Sichlers zählen Feuchtgebiete, Seen, Sümpfe, Lagunen und Flüsse.
In Europa ist der Braune Sichler ein Zugvogel. Am Brutplatz trifft er erst im April aus den Überwinterungsgebieten im Mittelmeergebiet und dem tropischen Afrika ein und verlässt diesen im August oder September. Beide Geschlechter beteiligen sich beim Bau des Nests. Bei der Brut lösen sich Männchen und Weibchen ab, wobei das Männchen vorwiegend nachts brütet.
Die Brutzeit für die zwei bis fünf, maximal sieben Eier beträgt 20 bis 23 Tage.
Die Jungen sind nach sechs bis sieben Wochen flugfähig.
Der Braune Sichler (Plegadis falcinellus), oft auch Braunsichler oder nur Sichler genannt, ist ein weltweit verbreiteter Ibis.
Bognev (frøðiheiti - Plegadis falcinellus)
Bronzuiibis (Plegadis falcinellus) on lindu.
Chàrlo[1] (Plegadis falcinellus)
Ang Plegadis falcinellus ay isang lumakad sa tubig ibon sa pamilya ng ibis na Threskiornithidae.
Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Η Χαλκόκοτα (Plegadis falcinellus) (Λινναίος 1766) ανήκει στην οικογένεια των Θρησκειορνιθιδών (Threskiornithidae) και θεωρείται προστατευόμενο είδος που κινδυνεύει με εξαφάνιση. Είναι μεταναστευτικό είδος που ξεχειμωνιάζει νότια της Σαχάρας και επιστρέφει στην Ευρώπη στα μέσα του Απρίλη. Σχηματίζει μικρές αποικίες φωλιάζοντας σε πυκνούς καλαμιώνες ή συστάδες δέντρων. Γεννά 3 με 6 αυγά που τα επωάζει κυρίως το θηλυκό για 21 περίπου ημέρες. Τρέφεται κυρίως με υδρόβια έντομα, βδέλλες, σκουλήκια, μικρά καρκινοειδή και σπάνια με μικρά ψάρια και αμφίβια.
Έχει σκούρο καστανοκόκκινο φτέρωμα που από μακριά μοιάζει με μαύρο. Την αναπαραγωγική περίοδο αποκτά κυανοπορφυρές μεταλλικές ανταύγειες στα καλυπτήρια των φτερούγων της. Διαθέτει μακρύ ράμφος κυρτό προς τα κάτω. Πετάει πάντα με το λαιμό τεντωμένο, τα πόδια απλωμένα και το μέγεθος της φτάνει τα 56 εκατοστά.
Φωλιάζει σε υγροβιότοπους γλυκού νερού με πυκνή υδροχαρή βλάστηση, καλαμιώνες μαζί με ερωδιούς.
Απαντάται. συνήθως στους υγροβιότοπους Λίμνες Πρέσπες, λίμνη Κερκίνη και στον Αμβρακικό κόλπο. Κατά την ανοιξιάτικη μετανάστευση απαντάται και στον Αξιό ή στη Λέσβο ενώ τόσο μεταναστευτικά άτομα ,όσο και φωλιάζοντα απαντώνται και στη Νάξο.
Στην Ελλάδα το 1994 είχαν παρατηρηθεί 5–15 αναπαραγωγικά ζέυγη.
Υπάρχει 1 Υποείδος:
Museum specimen - Bitola, Macédoine
Η Χαλκόκοτα (Plegadis falcinellus) (Λινναίος 1766) ανήκει στην οικογένεια των Θρησκειορνιθιδών (Threskiornithidae) και θεωρείται προστατευόμενο είδος που κινδυνεύει με εξαφάνιση. Είναι μεταναστευτικό είδος που ξεχειμωνιάζει νότια της Σαχάρας και επιστρέφει στην Ευρώπη στα μέσα του Απρίλη. Σχηματίζει μικρές αποικίες φωλιάζοντας σε πυκνούς καλαμιώνες ή συστάδες δέντρων. Γεννά 3 με 6 αυγά που τα επωάζει κυρίως το θηλυκό για 21 περίπου ημέρες. Τρέφεται κυρίως με υδρόβια έντομα, βδέλλες, σκουλήκια, μικρά καρκινοειδή και σπάνια με μικρά ψάρια και αμφίβια.
Каравайка (па-лацінску: Plegadis falcinellus) — шырока распаўсюджаная птушка зь сямейства ібісавых. На Беларусі рэдкі, залётны від.
Каравайка мае ў даўжыню 56 см. Дарослыя птушкі пафарбаваны ў цёмна-буры колер з бронзавым і зялёным мэталічным адценьнем. Маладыя — бурыя без адценьня, на галаве і шыі белая штрыхоўка, зьнікае з узростам.
Месцапражываньне караваек — прэсныя і слабасалёныя вадаёмы, шырокія балоты, ліманы, плыткаводзьдзі і заліўныя лугі.
Каравайка шырока распаўсюджаная ў Эўразіі, Афрыцы, Аўстраліі, Паўночнай Амэрыцы.
Каравайка ў гарадзенскім заапарку
Марка СССР, 1968
Museum specimen - Bitola, Macédoine
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
Каравайка (па-лацінску: Plegadis falcinellus) — шырока распаўсюджаная птушка зь сямейства ібісавых. На Беларусі рэдкі, залётны від.
Црниот ибис или блескав ибис (Plegadis falcinellus) е широко распространета птица од фамилијата ибиси. Го има во Македонија.
Црниот ибис е средно голема птица, долга од 48-66 cm, со распон на крилјата од 80 до 105 cm.[2][3] Тежат од 485 до 970 грама. Возрасните птици се темнокафеави со бронзен и зелен метален одблесок. Младите се кафеави без одблесок, на главата и вратот поседуваат бела нијанса која исчезнува кај возрасните.
Широко е распространет во Евроазија, Африка, Австралија, Северна Америка. Презимува во Африка и Азија, каде се храни од плитките води со калливо дно обраснати со трска, понекогаш на оризовите полиња и влажните ливади.
Живеат во слатки и слабосолени водни басени, широки блата, естуари, плитки потопени и влажни ливади.
Црниот ибис се исхранува со водни без‘рбетници - водни инсекти, пијавици, дождовни црви; понекогаш со риби и водоземци.
Црниот ибис се гнезди во густи колонии заедно со други птици - чапји лажичарки, пеликани, чапји.
Црниот ибис или блескав ибис (Plegadis falcinellus) е широко распространета птица од фамилијата ибиси. Го има во Македонија.
Шэмэджыпэбзу (лат-бз. Plegadis falcinellus) — мысырбзу лъэпкъым щыщ лӀэужьыгъуэщ.
ПӀащэщ. Хъухэм я дамэ лъэныкъуэр см. 54 нос. И пэ кӀыхьыр (см. 10-14 нэсыр) хуэшэмэджыпэу гъэшащ. Теплъэр гъуабжэщ.
Дэнэ щӀыпӀи щопсэу. Къаукъазым деж Псыжьыпэм, Тэрчыпэм, Тэныпэм, Хы МыутӀэм и ипщэ-къуэкӀыпӀэм Индыл и пэм деж ущыпӀэщӀэхуэнущ.
Ӏус нэхъыщхьэр гъудэбадзэхэр, мацӀэхэр, хьэндыркъуакъуэщӀэ, къакъыжьей, псыдыуэхэр, бдзэжьей цӀыкӀухэрщ.
Шэмэджыпэбзу (лат-бз. Plegadis falcinellus) — мысырбзу лъэпкъым щыщ лӀэужьыгъуэщ.
साधारण ६० सें. मी. आकाराचा मोर शराटी पक्षी दूर अंतरावरून काळा दिसत असला तरी प्रत्यक्षाता काळ्यासह हिरवट-तांबूस रंगाचा आहे. वीण काळातील नराचे रंग जास्त चमकदार असतात एरवी नर-मादी दिसायला सारखेच असतात. हे पक्षी पाणथळ भागात थव्याने राहतात.
मोर शराटी हा भारताच्या महाराष्ट्र, मध्यप्रदेश, उत्तरप्रदेश, गुजरात, ओडिशा, आसाम, मणिपूर, पश्चिम बंगाल, आंध्र प्रदेश, केरळ या राज्यात प्रामुख्याने तसेच नेपाळ, पाकिस्तान, बांगलादेश, श्रीलंका या आशियाई देशात हिवाळी पाहुणे म्हणून युरोपमधून स्थलांतर करून येतात. दलदलीचे प्रदेश, सरोवरांच्या भागात आढळणारा हा पक्षी काळा अवाक, पांढरा अवाक तसेच बगळ्यांसह राहतो. सकाळ-संध्याकाळ एखाद्या झाडावर सर्व एकत्र जमतात. अशा जागेला सारंगागार म्हणतात.
उथळ पाण्यात चोच बुडवून एकट्याने आणि लहान-मोठ्या थव्याने हे पक्षी दिवसभर खाद्य शोधत फिरतात. सरडे, गोगलगाय, बेडूक, मासोळ्या, खेकडे वगैरे पाण्यात राहणारे जीव हे मोर शराटी पक्ष्याचे खाद्य आहे.
साधारणपणे नोव्हेंबर ते फेब्रुवारी-मार्च हा काळ चिमणा अवाक पक्ष्यांचा वीण काळ आहे. यांचे घरटे पाण्यात उभ्या असलेल्या किंवा जवळच्या झाडांवर, मोठ्या काटक्या वापरून केलेले असते. अशाच झाडांवर बहुधा बगळ्यांचे घरटेही असते. अवाक पक्ष्याची मादी एकावेळी २ ते ४ हिरवट निळया रंगाची अंडी देते. अंडी उबविण्यापासून पिलांच्या संगोपनाची सर्व कामे नर-मादी मिळून करतात.
प्रजनन काळ नसतांनाचा नर
_in_AP_W2_IMG_3644.jpg)
Museum specimen - Bitola, Macédoine
सानो साँवरी नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो। यसलाई अङ्ग्रेजीमा ग्लसी अाइबिस (Glossy ibis) भनिन्छ।
सानो साँवरी नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो। यसलाई अङ्ग्रेजीमा ग्लसी अाइबिस (Glossy ibis) भनिन्छ।
'அரிவாள் மூக்கன் (Plegadis falcinellus) திரெஸ்கியோர்நித்திடே(Threskiornithidae) என்ற அரிவாள் மூக்கன் குடும்பத்தைச் சார்ந்த ஒரு கரைப்பறவை (shore bird or wader) ஆகும்.[1]
இப்பறவையே ஐபிஸ் இனத்தில் பரவலாகக் காணப்படும் இனமாகும். இது ஐரோப்பா, ஆசியா, ஆப்பிரிக்கா, ஆஸ்திரேலியா மற்றும் அமெரிக்காவின் அட்லாண்டிக் பெருங்கடல், கரீபியன் பகுதிகளில் ஆங்காங்கு காணப்படுகின்றன. இது பழைய உலகின் பகுதிகளில் தோன்றிப் பின் இயற்கையாக ஆப்பிரிகாவிலிருந்து 19ம் நூற்றாண்டில் தென் அமெரிக்காவிற்குப் பரவியதாக நம்பப்படுகிறது. இவ்வினமானது புலம் பெயரக்கூடியது; ஐரோப்பிய இனம் குளிர்காலங்களில் ஆப்பிரிக்காவிலும், வட அமெரிக்க இனம் கரோலினாவின் வடக்கிலிருந்து தெற்கு நோக்கியும் பெயர்கின்றன. பிற இனங்கள் இனச்சேர்க்கைக் காலங்கள் அல்லாத பிறகாலங்களில் பரவலாகப் பெயர்கின்றன.
அன்றில் பறவை மரக்கிளைகளில் பிற கொக்குகளோடு கூட்டமாக முட்டையிடுகின்றன. சதுப்பு நிலங்களில் மந்தையாக இரை தேடக்கூடியவை இவை; மீன், தவளை மற்றும் பிற நீர்வாழ் உயிர்களையும், அவ்வப்போது பூச்சிகளையும் இரையாகக் கொள்கின்றன.
இவ்வினம் 55–65 செ.மீ. நீளமும் 88–105 செ.மீ. இறக்கை வீச்சளவும் கொண்டிருக்கும். பருவம்வந்த பறவைகள் செந்நிற உடலும் ஒளிரும் கரும்பச்சை இறக்கைகளையும் கொண்டிருக்கின்றன. பருவம் வராத இளம் பறவைகள் பழுப்பு நிறத்தில் காணப்படுகின்றன. இவ்வினம் மரப்பழுப்பு நிற அலகினையும், கறுத்த மேற்புறமும், நீலப் பழுப்பு நிறத்திலிருந்து நீலம் வரையிலான கீழ்ப்புறமும், சிவந்த பழுப்பு நிறக் கால்களையும் கொண்டு காணப்படுகிறது. கொக்குகளைப் போல் அல்லாமல், அன்றில் பறவைகள் கழுத்தை நீட்டியும், பெரும்பாலும் வரிசைகளிலும் பறக்கின்றன.
பொதுவாக அமைதியான அன்றில் பறவை இனப்பெருக்கக் காலங்களில் கரகரப்பான உறுமல் போன்ற கிர்ர்ர் என்ற ஒலியினை ஏற்படுத்துகின்றது.
அன்றில், ஆபிரிக்க-யுரேசிய இடம்பெயர் நீர்ப்பறவைகள் பாதுகாப்பு ஒப்பந்தம் (AEWA) [1] பொருந்தும் இனங்களுள் ஒன்றாகும்.
தன்னைப்போல் துணையைப் பிரிந்து அகவுகிறதோ என்றும், தான் துணையைப் பிரிந்திருப்பதால் தன்மேல் இரக்கப்பட்டு அகவுகிறாயோ என்றும் இரவில் எழுப்பும் இதன் குரலை அகப்பாடல் தலைவிகள் கற்பனை செய்து பேசுகின்றனர்.
இரும்பு குதிரை (திரைப்படம்) (2014) பாடல்:"பெண்ணே பெண்ணே.." கவிஞர்:தாமரை இசை:ஜி.வி.பிரகாஷ் குமார் "பெண்ணே பெண்ணே அலைகிறேன் அன்றிலாகி அழுகிறேன்.."
என்.ஜி.கே. (திரைப்படம்) (2019) பாடல்:"அன்பே பேரன்பே.." கவிஞர்:உமா தேவி இசை:யுவன் சங்கர் ராஜா "உறவே நம் உறவே ஒரு அனுவின் பிரிவில் அன்றில் ஆகுதே ஆகுதே.."
பருவம் வந்த அன்றில் பறவை, பாரத்பூர், ராஜஸ்தான், இந்தியா.
குஜராத் மாநிலம் தொல் பகுதியில்
கொல்லேறு ஏரி, ஆந்திரப் பிரதேசம், இந்தியா.
கொல்லேறு ஏரி, ஆந்திரப் பிரதேசம், இந்தியா.
கொல்லேறு ஏரி, ஆந்திரப் பிரதேசம், இந்தியா.
கொல்லேறு ஏரி, ஆந்திரப் பிரதேசம், இந்தியா.
கொல்லேறு ஏரி, ஆந்திரப் பிரதேசம், இந்தியா.
போச்சாரம் ஏரி, ஆந்திரப் பிரதேசம், இந்தியா.
கருப்பு அன்றிலுடன் (Pseudibis papillosa) - போச்சாரம் ஏரி, ஆந்திரப் பிரதேசம், இந்தியா.
Museum specimen - Bitola, Macédoine
முழவு முதல் அரைய தடவு நிலைப் பெண்ணைக்
கொழு மடல் இழைத்த சிறு கோற் குடம்பைக்
கருங் கால் அன்றிற் காமர் கடுஞ்சூல்
வயவுப் பெடை அகவும் பானாட் கங்குல்,- குறுந்தொகை 301
'அரிவாள் மூக்கன் (Plegadis falcinellus) திரெஸ்கியோர்நித்திடே(Threskiornithidae) என்ற அரிவாள் மூக்கன் குடும்பத்தைச் சார்ந்த ஒரு கரைப்பறவை (shore bird or wader) ஆகும்.
The glossy ibis (Plegadis falcinellus) is a water bird in the order Pelecaniformes and the ibis and spoonbill family Threskiornithidae. The scientific name derives from Ancient Greek plegados and Latin, falcis, both meaning "sickle" and referring to the distinctive shape of the bill.[2]
This is the most widespread ibis species, breeding in scattered sites in warm regions of Europe, Asia, Africa, Australia, and the Atlantic and Caribbean regions of the Americas.[3][4] It is thought to have originated in the Old World and spread naturally from Africa to northern South America in the 19th century, from where it spread to North America.[5] The glossy ibis was first found in the New World in 1817 (New Jersey). Audubon saw the species just once in Florida in 1832. It expanded its range substantially northwards in the 1940s and to the west in the 1980s.[5] This species is migratory; most European birds winter in Africa, and in North America birds from north of the Carolinas winter farther south.[6] Though generally suspected to be a migratory species in India, the glossy ibis is resident in western India.[7] Birds from other populations may disperse widely outside the breeding season. It is increasing in Europe.[1] It disappeared as a regular breeding bird in Spain in the early 20th century, but re-established itself in 1993 and has since rapidly increased with thousands of pairs in several colonies.[8] It has also established rapidly increasing breeding colonies in France, a country with very few breeding records before the 2000s.[9] An increasing number of non-breeding visitors are seen in northwestern Europe, a region where glossy ibis records historically were very rare.[10] For example, there appears to be a growing trend for birds to winter in Britain and Ireland, with at least 22 sightings in 2010.[11] In 2014, a pair attempted to breed in Lincolnshire, the first such attempt in Britain [12] A few birds now spend most summers in Ireland, but there is no present evidence of breeding. In New Zealand, a few birds arrive there annually, mostly in the month of July; recently a pair bred amongst a colony of Royal Spoonbill.[13]
Glossy ibises undertake dispersal movements after breeding and are highly nomadic. The more northerly populations are fully migratory and travel on a broad front, for example across the Sahara Desert. Glossy ibis ringed in the Black Sea seem to prefer the Sahel and West Africa to winter, those ringed in the Caspian Sea have been found to move to East Africa, the Arabian peninsula and as far east as Pakistan and India.[14] Numbers of glossy ibis in western India varied dramatically seasonally with the highest numbers being seen in the winter and summers, and drastically declining in the monsoon likely indicating local movements to a suitable area to breed.[7] Populations in temperate regions breed during the local spring, while tropical populations nest to coincide with the rainy season. Nesting is often in mixed-species colonies. When not nesting, flocks of over 100 individuals may occur on migration, and during the winter or dry seasons the species is usually found foraging in small flocks. Glossy ibises often roost communally at night in large flocks, with other species, occasionally in trees which can be some distance from wetland feeding areas.
Glossy ibises feed in very shallow water and nest in freshwater or brackish wetlands with tall dense stands of emergent vegetation such as reeds, papyrus or rushes) and low trees or bushes. They show a preference for marshes at the margins of lakes and rivers but can also be found at lagoons, flood-plains, wet meadows, swamps, reservoirs, sewage ponds, paddies and irrigated farmland. When using farmlands in western India, glossy ibis exhibited strong scale-dependent use of the landscape seasonally preferring using areas with>200 ha of wetlands during the summer, and using areas that had intermediate amounts of wetlands (50-100 ha) in the other seasons.[7] It is less commonly found in coastal locations such as estuaries, deltas, salt marshes and coastal lagoons. Preferred roosting sites are normally in large trees which may be distant from the feeding areas.
The nest is usually a platform of twigs and vegetation positioned at least 1 m (3.3 ft) above water, sometimes up to 7 m (23 ft) in tall, dense stands of emergent vegetation, low trees or bushes. 3 to 4 eggs (occasionally 5) are laid, and are incubated by both male and female birds for between 20 and 23 days. The young can leave the nest after about 7 days, but the parents continue to feed them for another 6 or 7 weeks. The young fledge in about 28 days.[1]
The diet of the glossy ibis is variable according to the season and is very dependent on what is available. Prey includes adult and larval insects such as aquatic beetles, dragonflies, damselflies, grasshoppers, crickets, flies and caddisflies, Annelida including leeches, molluscs (e.g. snails and mussels), crustaceans (e.g. crabs and crayfish) and occasionally fish, amphibians, lizards, small snakes and nestling birds.[1]
This species is a mid-sized ibis. It is 48–66 cm (19–26 in) long, averaging around 59.4 cm (23.4 in) with an 80–105 cm (31–41 in) wingspan.[15][16] The culmen measures 9.7 to 14.4 cm (3.8 to 5.7 in) in length, each wing measures 24.8–30.6 cm (9.8–12.0 in), the tail is 9–11.2 cm (3.5–4.4 in) and the tarsus measures 6.8–11.3 cm (2.7–4.4 in).[16] The body mass of this ibis can range from 485 to 970 g (1.069 to 2.138 lb).[16] Breeding adults have reddish-brown bodies and shiny bottle-green wings. Non-breeders and juveniles have duller bodies. This species has a brownish bill, dark facial skin bordered above and below in blue-gray (non-breeding) to cobalt blue (breeding), and red-brown legs. Unlike herons, ibises fly with necks outstretched, their flight being graceful and often in V formation. It also has shiny feathers.
Sounds made by this rather quiet ibis include a variety of croaks and grunts, including a hoarse grrrr made when breeding.
_in_flight.jpg)
_in_flight_2.jpg)
in flight, Huelva, Spain
_flock_in_flight.jpg)
Glossy Ibis, John J. Audubon, Brooklyn Museum
Egg, Collection Museum Wiesbaden
The glossy ibis is one of the species to which the Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA) applies. Glossy ibises can be threatened by wetland habitat degradation and loss through drainage, increased salinity, groundwater extraction and invasion by exotic plants.[1]
The common name black curlew may be a reference to the glossy ibis and this name appears in Anglo-Saxon literature.[17] Yalden and Albarella do not mention this species as occurring in medieval England.[18]
The glossy ibis (Plegadis falcinellus) is a water bird in the order Pelecaniformes and the ibis and spoonbill family Threskiornithidae. The scientific name derives from Ancient Greek plegados and Latin, falcis, both meaning "sickle" and referring to the distinctive shape of the bill.
La Bruna ibiso aŭ Glacea ibiso (Plegadis falcinellus) el la ordo de Cikonioformaj birdoj (aŭ de Pelikanoformaj depende de la sistematiko) estas birdospecio de la familio de Treskiornitedoj
Ĝi loĝas en lagoj aŭ marĉoj de Eŭropo, Azio, Afriko, Aŭstralio kaj Ameriko. Ĝi hazarde montriĝas en Fuĝjan- kaj Ĝeĝjang-provincoj de Ĉinio.
Tiu estas la plej disvastigata ibisospecio, kiu reproduktiĝas en disaj lokoj de varmaj regionoj de Eŭropo (ĉefe Mediteraneo kaj ĉefe Orienta Mediteraneo, Balkanio kaj Kaŭkazo), Azio, Afriko, Aŭstralio, kaj en la atlantika kaj kariba regiono de Ameriko. Oni supozas ke ĝi originiĝis en la Malnova Mondo kaj disvastiĝis nature el Afriko al norda Sudameriko en la 19a jarcento, el kie ĝi disvastiĝis al Nordameriko.[1] Tiu specio estas migranta; plej eŭropaj birdoj vintrumas en Afriko, kaj en Nordameriko birdoj el nordo de Norda Karolino vintrumas pli sude. Birdoj el aliaj populacioj povas disiĝi amplekse for de la reprodukta sezono. Kvankam ĝenerale malpliiĝanta en Eŭropo, ĝi ĵus setlis kiel reprodukta kolonio en Suda Hispanio, kaj ŝajne estas kreska tendeco ĉe la hispanaj birdoj el kiuj kelkaj vintras en Britio kaj Irlando, kun almenaŭ 22 vidaĵoj en 2010.[2] Fakte kvankam dekomence la reproduktado okazis nur en ĉemarbordaj areoj kiaj Doñana, la Delto de Ebro kaj la Salejoj de Santa Pola, printempe al somero de 2012 estis registrita unua kazo post multaj jardekoj de reproduktado en interna areo nome ĉe tre granda urbo Badajoz ĉe la limo kun Portugalio: fakte la kolonio manĝas ĉe rizkampoj de Alfarofia sude de Elvas, dum ripozas ĉe Badajoz. La kolonio de ĉirkaŭ 30 individuoj havis ĉirkaŭ naŭ nestojn sed plej parto estis abandonataj kaj reproduktado finfina okazis nur en unu nesto kun tri eloviĝintoj kaj elnestiĝintoj.[3] Post tio la kolonio kreskiĝis kaj en 2014 ankoraŭ estis kvin nestoj en Julio kaj Aŭgusto 2014 en Badajoz ĉe la rivero Guadiana, dume ĉe proksimaj rizkampoj de Gévora vidiĝis ĝis 68 ekzempleroj.[4]
La Bruna ibiso manĝas en tre neprofunda akvo kaj nestumas en nesalaj aŭ saletaj humidejoj kun altaj densaj tufoj de emerĝa vegetaĵaro kia kareksoj, papirusciperoj aŭ junkoj kaj malaltaj arboj aŭ arbustoj. Ili montras preferon por marĉoj ĉe bordoj de lagoj kaj riveroj sed povas troviĝi ankaŭ ĉe lagunoj, inunditaj herbejoj, malsekaj prerioj, marĉoj, akvorezervejoj, akvelfluejoj, rizkampoj kaj irigaciaj terkultivejoj. Ĝi troviĝas malpli komune en marbordaj lokoj kiaj estuaroj, deltoj, salmarĉoj kaj marbordaj lagunoj. Preferataj ripozejoj estas normale en grandaj arboj kiuj povas esti dise malproksime el manĝareoj.
Ĝi estas mezgranda vadbirdo, kun longeco de 48–66 cm kaj averaĝe ĉirkaŭ 59.4 cm kaj enverguro de 80–105 cm.[5][6] Ĝiaj beko kaj kolo estas longaj kaj kurbaj. La supra bekobordo estas 9.7 al 14.4 cm longa, kaj ĉiu flugilo 24.8-30.6 cm, la vosto 9-11.2 cm, kaj la tarso 6.8-11.3 cm.[6] La korpomaso de tiu ibiso povas gami el 485 al 970 g.[6] La nigrecbruna plumaro brilas purpure, verde kaj brunruĝe, ĉefe verdecaj briloj estas en flugiloj kaj helbrunaj en kapo, kolo kaj dorso de reproduktaj plenkreskuloj. Vintre la plumaro perdas brunan koloron, sed konservas iom da briloj. Junaj birdoj havas nekurban bekon kaj pli nebrilajn plumojn ĉe la malsupra korpo.
Tiu specio havas brunecan bekon, malhelan bridan haŭtaĵon borde supre kaj sube en blu-griza (nereproduktulo) al brilblua (reproduktulo), kaj ruĝecbrunajn krurojn. Malkiel ĉe ardeoj, ibisoj flugas havante kolon etende, kaj ties flugmaniero estas gracia kaj ofte en V-formado.
Sonoj farataj de tiu sufiĉe silentema ibiso inkludas varion de grakadoj kaj gruntoj, inklude raŭkan grrrr dum reproduktado.
La Brunaj ibisoj vivas grupe. Ili estas rapidmovaj. Ili entreprenas disigajn movojn post reproduktadi kaj estas tre nomadecaj. La plej nordaj populacioj estas tute migrantaj kaj veturas laŭ larĝa fronto, ekzemple tra la Sahara Dezerto. Populacioj de moderklimataj regionoj reproduktiĝas dum la loka printempo, dum tropikaj populacioj nestumas koincide kun la pluvsezono. Nestumado okazas ofte en specimiksaj kolonioj. For de la reprodukta sezono povas vidiĝi aroj de ĉirkaŭ 100 individuoj dum migrado, kaj dum vintro aŭ sekaj sezonoj tiu specio troviĝas kutime manĝe en malgrandaj aroj. Ili ripozas ofte komune nokte en grandaj aroj, kun aliaj specioj, eventuale en arboj kiuj povas esti malproksime de humidejaj manĝareoj.
Oni ofte vidas, ke ili vadas en malprofunda akvo per grandaj paŝoj kaj subite enpikas en akvon aŭ ŝlimon sian bekon por kapti ĉasaĵon. Fiŝoj, amfibioj (ranoj), salikokoj, larvaj insektoj (kiaj akvaj skaraboj, libeloj, zigopteroj, lokustoj, griloj, muŝoj, triĥopteroj), hirudoj, moluskoj (helikoj kaj mituloj), krustuloj (kraboj kaj kankroj), lumbrikoj, kaj eĉ akvaj serpentoj aŭ malgrandaj birdidoj estas iliaj manĝaĵoj.[7] La dieto dependas el la sezono kaj el la manĝodisponeblo. Ilia loĝejo longe distancas de loko, kie ili serĉas manĝaĵon, kaj ili flugas tien kaj reen grupe inter la du lokoj. Dum flugado ili etendas la kapon kaj kolon antaŭen, jen svingas la flugilojn, jen glisas per disetenditaj flugiloj. Ili svingas la flugilojn pli rapide kaj pli pene ol ardeoj. Ilia kriado similas al la mekado de ŝafido.
Brunaj ibisoj generas amase en marco aŭ humida kaj malalta loko. Iam ili mikse loĝas kun ardeoj. Somero estas tempo por ilia genero. Ili konstruas sian platforman neston inter fragmitoj, sur arboj aŭ arbedoj, el velkintaj fragmitoj, herboj kaj branĉetoj, almenaŭ 1 m superakve, sed foje ĝis 7 m alte, en densaj tufoj de emerĝa vegetaĵaro, malaltaj arboj aŭ arbustoj.[7] La birdino demetas 3-5 bluverdetajn ovojn. La gepatraj birdoj alterne faras kovadon. Post tri semajnoj elkoviĝas idoj, kiujn nutras iliaj gepatroj. Forlasinte la neston, la junaj birdoj agas kune kun siaj gepatroj. En la fino de somero ili forlasas sian generan lokon.
La Bruna ibiso estas specio al kiu aplikiĝas la Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA). Tiu specio estas minacata pro habitata degradado de humidejoj kaj habitatoperdo pro sekigado, pliiĝanta saleco, grundakva elfosado kaj invado de ekzotaj plantoj. Ĝi estas minacata ankaŭ surloke pro ĉasado, ĝenado kaj uzado de pesticidoj.[7]
La Bruna ibiso aŭ Glacea ibiso (Plegadis falcinellus) el la ordo de Cikonioformaj birdoj (aŭ de Pelikanoformaj depende de la sistematiko) estas birdospecio de la familio de Treskiornitedoj
El morito común (Plegadis falcinellus)[2] es una especie de ave pelecaniforme de la familia Threskiornithidae propia del sur de Eurasia, África, Australasia, el Caribe y la costa atlántica norteamericana.[3][4] Es un ibis de color pardo rojizo oscuro, que frecuenta humedales costeros.
El morito común fue descrito científicamente por Carlos Linneo en la duodécima edición de su obra Systema Naturae, de 1766,[4] con el nombre científico de Tantalus falcinellus.[5] En 1829 el naturalista alemán Johann Jakob Kaup lo trasladó al género Plegadis.[4] El morito cariblanco fue considerado una subespecie del morito común pues se sabía de híbridos de ambas especies en cautividad pero, a pesar de que sus rangos se superponen en libertad, no se conoce que lleguen a cruzarse en estado salvaje. También se ha sugerido que las poblaciones de Filipinas, Indonesia y Australia formen la subespecie P. f. peregrinus, pero estudios recientes demuestran que las diferencias no son las suficientes para esta separación. Por lo tanto, a pesar de su amplia distribución, no se reconocen subespecies diferenciadas.[6]
El nombre de su género, Plegadis, procede de la palabra griega plegados, que significa «hoz», en alusión a la forma curvada característica del pico de estos ibis.[7] Una etimología similar a la de su nombre específico, falcinellus, que es el diminuvo de la palabra latina falx que también significa «hoz».[8]
El morito común es un ibis de tamaño medio. Mide entre 48–66 cm de largo, con una media de 59,4 cm y una envergadura alar de 80–105 cm.[9] [10] El culmen de su pico mide entre 9,7 y 14,4 cm, cada ala mide entre 24,8-30,6 cm, su cola mide entre 9-11,2 cm y sus tarsos miden entre 6,8-11,3 cm.[10] Su peso oscila entre 485 y 970 g.[10] Los adultos reproductores tienen el plumaje pardo rojizo oscuro en la mayor parte del cuerpo y verde botella en las alas con brillos broncíneos. El plumaje fuera de la época reproductora y el de los juveniles es más apagado. Su pico es grisáceo, y presenta un lorum oscuro desnudo en forma de V, de color gris azulado (en la época no reproductiva) que se torna de color azul cobalto enmarcado por dos líneas blancas. Sus patas son de color pardo rojizo. A diferencia de las garzas, los ibis vuelan con el cuello y las patas extendidos. Su vuelo es grácil y suelen colocarse en formación de V cuando vuelan en grupo.
Aunque es bastante silencioso emite diversos graznidos y gruñidos, incluyendo un grito ronco, cuya onomatopeya es "grrrr"', durante la época de reproducción.
El morito común es la especie de ibis de mayor área de distribución, ya que está diseminado por la zonas cálidas del sur de Eurasia, África, Australasia, y las regiones caribeñas y atlánticas norteamericanas.[11] Originalmente era autóctono del Viejo mundo, pero se extendió de forma natural desde África a la Sudamérica septentrional en el siglo XIX, desde donde se diseminó hasta Norteamérica.[12] La primera vez que se registró al morito común en América fue en 1817, en Nueva Jersey. Audubon lo avistó solo una vez en Florida en 1832. Se ha expandido sustancialmente hasta el norte durante la década de 1940 y hacia el oeste en la de 1980.[12] Es una especie migratoria en las zonas septentrionales. La mayoría de las poblaciones europeas pasan el invierno en África, y en Norteamérica los moritos desde Carolina del Norte pasan el invierno en el sur.[13] las poblaciones de Asia pasan el invierno en el subcontinente indio y el sudeste asiático. En cambio, las demás poblaciones son dispersivas fuera de la época de cría.
En España se puede avistar en puntos de las costas catalanas, valencianas y, especialmente, de Andalucía, donde cría en Doñana, en el Brazo del Este del Guadalquivir y en la laguna de Fuente Del Rey. En estas zonas se pueden observar bandadas de hasta cuatrocientos ejemplares de esta especie. Un número importante de estas aves pasan regularmente a Marruecos y en los estuarios de los ríos Souss y Massason particularmente frecuentes los avistamientos de aves marcadas en Doñana. Las aves que crían en el sur de España también se disperan hacia el norte, y se avistan en las islas británicas.[14][15]
El morito común se alimenta en aguas poco profundas y anidan en humedales de agua dulce o salobre con abundancia de vegetación alta y densa como juncos, carrizo o papiro. Muestran preferencia por las marismas en las márgenes de lagos y ríos, pero también se pueden encontrar en lagunas, llanuras aluviales, prados inundables, pantanos, embalses, estanques artificiales y tierras de cultivo bien irrigadas. Se encuentra con menos frecuencia en lugares costeros como estuarios, deltas, marismas y lagunas costeras. Los sitios preferidos de descanso normalmente están en árboles grandes que pueden estar distantes de las áreas de alimentación.
El morito común realiza movimientos dispersivos tras la época de cría, y suele ser nómada. Las poblaciones más septentrionales son totalmente migratorias y viajan al sur, a veces a través de grandes distancias (por ejemplo atravesando el Desierto del Sahara). En las de las regiones templadas crían durante la primavera, mientras que las poblaciones tropicales anidan coincidiendo con la época de lluvias. Suelen anidar en colonias mixtas en árboles junto a otras especies, como las garzas. En la época de cría pueden juntarse en colonias de hasta cien ejemplares pero en el invierno y durante las estaciones secas se concentran en pequeños grupos. Con frecuencia duermen comunalmente en grandes grupos, también con otras especies de aves, en árboles que pueden llegar a estar a distancias considerables de los humedales donde se alimentan.
La dieta del morito común es variable en función de la estación y del alimento disponible. Se alimenta principalmente de insectos adultos y larvas (como los escarabajos acuáticos, libélulas, saltamontes, grillos, dípteros y tricópteros), aunque entre sus presas también se encuentran anélidos (como sangüijuelas), moluscos (por ejemplo caracoles y mejillones), gusanos, crustáceos (cangrejos de río y mar), ranas, renacuajos, lagartijas y pequeñas serpientes, además de polluelos de otras aves.[1]
El nido suele ser una plataforma de ramitas y vegetación colocada al menos a 1 m sobre el agua, a veces hasta 7 m en árboles o arbustos. Se ponen de tres a cuatro huevos (ocasionalmente 5), y son incubados por los padres durante veinte a veintitrés días. Los jóvenes pueden abandonar el nido después de unos siete días, pero los padres continúan alimentándolos durante otras seis o siete semanas. El joven podrá volar en unos veintiocho días.
El morito común está clasificado por la UICN como de preocupación menor debido a que se encuentra ampliamente extendido por todos los contienentes. Sin embargo, la tendencia de la población global es decreciente y se estima que entre 200.000 y 2.300.000 ejemplares viven en libertad. A pesar de esta tendencia, las poblaciones de Norteamérica y Europa se encuentran en buen estado y en crecimiento. Las amenazas para esta especie son principalmente el cambio climático y la contaminación de las agua que ponen en riesgo la calidad y extensión de sus hábitats.
El morito común (Plegadis falcinellus) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Threskiornithidae propia del sur de Eurasia, África, Australasia, el Caribe y la costa atlántica norteamericana. Es un ibis de color pardo rojizo oscuro, que frecuenta humedales costeros.
Tõmmuiibis ehk läikiibis (Plegadis falcinellus) on iibislaste sugukonda kuuluv linnuliik.
Teda on üliharva kohatud ka Eestis.
Tõmmuiibis ehk läikiibis (Plegadis falcinellus) on iibislaste sugukonda kuuluv linnuliik.
Teda on üliharva kohatud ka Eestis.
Beltzarana (Plegadis falcinellus) Plegadis generoko animalia da. Hegaztien barruko Threskiornithidae familian sailkatua dago.
Beltzarana (Plegadis falcinellus) Plegadis generoko animalia da. Hegaztien barruko Threskiornithidae familian sailkatua dago.
Pronssi-iibis eli vanhalta nimeltään mustaiibis (Plegadis falcinellus) on laajimmalle levinnyt iibislintu, joka on toisinaan käynyt Suomessakin.
Pituus 50–60 cm, siipien kärkiväli 95–100 cm, paino 530–770 grammaa.
Pronssi-iibis on muuttolintu. Se pesii hajanaisissa paikoissa Euroopassa, Aasiassa, Afrikassa, Australiassa ja Pohjois- ja Etelä-Amerikassa.
Pronssi-iibikset ruokailevat matalassa rantavedessä ja pesivät puissa.
Pronssi-iibikset pesivät suurina ryhminä puissa. Ne saavat maalis-toukokuussa 2–7 munaa, joita haudotaan noin kolme viikkoa.
Pronssi-iibis syö kaloja ja sammakoita ja muita pieniä vesieläimiä, sekä toisinaan hyönteisiä.
Pronssi-iibis eli vanhalta nimeltään mustaiibis (Plegadis falcinellus) on laajimmalle levinnyt iibislintu, joka on toisinaan käynyt Suomessakin.
Plegadis falcinellus
L’Ibis falcinelle (Plegadis falcinellus) est une espèce d'oiseaux de la famille des Threskiornithidae.
Il niche en général au-dessus de l'eau, dans la végétation dense qu'offre les saules ou les roseaux émergents, ou dans de petits arbres ou arbustes à proximité de l'eau. Il peut former des colonies mixtes lors de la nidification, souvent avec d'autres hérons, spatules et cormorans. L'ibis construit un nid à partir de fines branches. Entre mai et juillet la femelle pond 3 ou 4 œufs d'un profond gris-bleu (1 nidification par an). L'incubation dure 3 semaines. Les petits peuvent voler au bout d'un mois et demi ; ils quittent ensuite le nid, rejoignent le groupe et sont nourris par tous les adultes. Géroudet a fait état d'une colonie de près de 200 couples de 60 ans dans le delta du Danube, des zones humides d'importance internationale, représentant un bastion de l'espèce avec plusieurs milliers de couples. Toutefois, cette population est en déclin comme la région de la mer Caspienne et de la mer Noire.
L'Ibis falcinelle bénéficie d'une protection totale sur le territoire français depuis l'arrêté ministériel du 17 avril 1981 relatif aux oiseaux protégés sur l'ensemble du territoire. Il est inscrit à l'annexe I de la directive Oiseaux de l'Union européenne. Il est donc interdit de le détruire, le mutiler, le capturer ou l'enlever, de le perturber intentionnellement ou de le naturaliser, ainsi que de détruire ou enlever les œufs et les nids et de détruire, altérer ou dégrader leur milieu. Qu'il soit vivant ou mort, il est aussi interdit de le transporter, colporter, de l'utiliser, de le détenir, de le vendre ou de l'acheter. Toutefois depuis l'arrêté d'octobre 2009, ces interdictions ne concernent que les oiseaux sauvages vivant libres dans le milieu naturel.
Cet oiseau vit de manière permanente en Afrique, en Australie et en Asie du Sud-Est, ainsi qu'en Floride[1] et en Amérique tropicale. Il niche en Asie centrale et hiverne en Asie méridionale.
charlot-d'espagna, ibis falcinelle, par M. Jean Crespon
Plegadis falcinellus
L’Ibis falcinelle (Plegadis falcinellus) est une espèce d'oiseaux de la famille des Threskiornithidae.
O mazarico negro (Plegadis falcinellus) é unha especie de ave pelecaniforme da familia Threskiornithidae propia do sur de Eurasia, África, Australasia, o Caribe e a costa atlántica norteamericana.[2][3] É un ibis de cor parda avermellada escura, que é común en zonas húmidas costeiras. Malia a súa ampla distribución non se coñecen subespecies.
O mazarico negro (Plegadis falcinellus) é unha especie de ave pelecaniforme da familia Threskiornithidae propia do sur de Eurasia, África, Australasia, o Caribe e a costa atlántica norteamericana. É un ibis de cor parda avermellada escura, que é común en zonas húmidas costeiras. Malia a súa ampla distribución non se coñecen subespecies.
Crni ibis ili blistavi ibis (lat. Plegadis falcinellus) je raširena ptica iz porodice ibisa.
Crni ibis je srednje velika ptica, dužine 48 do 66 cm, s rasponom krila od 80 do 105 cm.[1] Teži 485-970 grama. Odrasle ptice su tamnosmeđe s brončanim i zelenkastim metalik odsjajem. Mlade ptice imaju neuglednije perje od odraslih jedinki, sposobnih za razmnožavanje.
To je široko rasprostranjena ptica u Euroaziji, Africi, Australiji i Sjevernoj Americi. Prezimljava u Africi i Aziji, gdje se hrani u plićacima s muljevitim dnom, koje je obraslo trskom, ponekad na rižinim poljima i vlažnim livadama.
Obitava u slatkim i slaboslanim slivovima, širokim močvarama, ušćima rijeka i plitkim poplavljenim vlažnim livadama.
Crni ibis hrani se vodenim beskralješnjacima - vodenim kukcima, pijavicama, kišnim glistama, ponekad i ribom i vodozemcima.
Gnijezdi se u gustim kolonijama, zajedno s drugim pticama kao što su: čaplje i pelikani.
Ibis rokoroko (Plegadis falcinellus) adalah spesies burung dalam famili Threskiornithidae. Burung ini tersebar luas di dunia. Di Indonesia tercatat sebagai burung vagran di Kalimantan Selatan. Tidak umum dan terbatas di dataran rendah di Jawa, koloni yang tersisa hanya ada di Pulau Dua, Jawa Barat.[2]
Menghuni rawa – rawa, sawah, pinggiran danau, dan padang rumput tergenang. Biasanya hidup dalam kelompok kecil, bergerak maju berlahan-lahan, menusuk-nusuk dengan paruhnya yang panjang. Memakan ikan, katak, reptil kecil dan invertebrata. Pada waktu malam, terbang sejajar atau dalam formasi, menuju tempat bertengger. Bersarang dalam koloni bersama burung kuntul dan cangak. Sarang berupa tumpukan ranting atau rumput, berdiameter sekitar 30 cm, biasanya pada pohon yang menjorok ke perairan. Biasanya jumlah telur 2-4 tiap periode berbiak, yang dierami oleh kedua induk selama 20-23 hari.[2]
Ibis rokoroko (Plegadis falcinellus) adalah spesies burung dalam famili Threskiornithidae. Burung ini tersebar luas di dunia. Di Indonesia tercatat sebagai burung vagran di Kalimantan Selatan. Tidak umum dan terbatas di dataran rendah di Jawa, koloni yang tersisa hanya ada di Pulau Dua, Jawa Barat.
Il mignattaio (Plegadis falcinellus (Linnaeus, 1766)), è un uccello della famiglia Threskiornithidae[2]. Il nome scientifico deriva dal greco antico "plegados" e dal latino "falcis", che significano entrambi "falce" e si riferisce alla forma distintiva del becco.
Museum specimen - Bitola, Macédoine
Uccello di medie dimensioni (altezza 53–65 cm, apertura alare 80–95 cm.), caratterizzato dal lungo becco ricurvo verso il basso e dalle lunghe zampe tipiche dei trampolieri. Il maschio e la femmina sono indistinguibili dalla livrea, che nell'aspetto estivo ha dorso, petto, collo, spalle, parte dell'addome e testa rosso mattone, con riflessi verdi metallici. Le ali e le altre parti sono prevalentemente nerastre, la faccia verdastra con striatura doppia bianca a partire dall'occhio sino al becco. Le zampe presentano colore rosa scuro. La livrea invernale, così come quella degli individui giovani, ha aspetto più dimesso, essendo prevalentemente sul marrone con picchiolettatura chiara.
Il mignattaio è visibile in tutti i continenti. In Italia esistono rare nidificazioni nella Pianura padana, in ambienti con presenza di acqua. Una numerosa popolazione è osservabile presso la Riserva naturale orientata Biviere di Gela. Dal 1999 è tornato a nidificare il bacino del Lago di Chiusi nella bassa Val di Chiana in Toscana. Nel maggio del 2011 è stato osservato un gruppo di 4 esemplari nelle risaie del Pavese, vicino a Vigevano. Nella primavera 2014 alcune coppie hanno nidificato presso le zone umide attorno a Castelvolturno. Anche nella primavera 2017 il mignattaio ha nidificato in provincia di Caserta, non lontano da Castelvolturno. Attualmente se ne possono osservare nel parco regionale del Delta Del Po, presso valle Mandriole.
Nidifica in primavera inoltrata.
Il mignattaio (Plegadis falcinellus (Linnaeus, 1766)), è un uccello della famiglia Threskiornithidae. Il nome scientifico deriva dal greco antico "plegados" e dal latino "falcis", che significano entrambi "falce" e si riferisce alla forma distintiva del becco.
Plegadis falcinellus, vulgo ibis, est avis vadens familiae Threskiornithidarum. Quae habitat in Africa, Asia, Australia, Europa, Oceano Atlantico, et Mari Caribico, atque in nonnullis Americae regionibus.
Plegadis falcinellus
Plegadis falcinellus
Plegadis falcinellus
Plegadis falcinellus
Ova in museo Bitolae Macedoniae
Plegadis falcinellus, vulgo ibis, est avis vadens familiae Threskiornithidarum. Quae habitat in Africa, Asia, Australia, Europa, Oceano Atlantico, et Mari Caribico, atque in nonnullis Americae regionibus.
Rudasis ibis (lot. Plegadis falcinellus, angl. Glossy Ibis, vok. Brauner Sichler) – ibisinių (Threskiornithidae) šeimos paukštis.
Rudasis ibis yra mažesnis už pilkąjį garnį. Patinas tamsiai rausvai rudas, metalo blizgesio. Sparnai ryškesnės žalsvos spalvos, purpurinio blizgesio. Kūno apačia raudonai ruda. Snapas lyg dalgis nulinkęs žemyn, rusvas. Kojos rusvos. Rainelė rausvai ruda. Patelė panaši į patiną, tik jos apdaras rudesnis. Jauniklių kaklas pilkai rudas, kartais – su baltais taškučiais. Trumpesnis snapas.
Arealas pertrauktas. Eurazijoje paplitęs nuo Balkanų pusiasalio iki Mianmaro. Šiaurėje arealas siekia Vengriją, Dunojaus, Volgos deltą, Aralo jūrą, pietinę Himalajų papėdę. Į pietus paplitęs iki Indostano pusiasalio, Irano, Mažosios Azijos. Taip pat gyvena Šiaurės Amerikoje, Afrikoje, Australijoje.
Žiemoja Karibų jūros salose, Afrikoje, Viduržemio jūros pakrantėse.
Lietuvoje matytas tik kelis kartus.
Gyvena atvirose pelkėse, gausiai apaugusiose vandens augalija, upių pakrantėse, ežerų bei jūrų įlankose. Maitinasi įvairiuose vandens telkiniuose, tačiau ten turi būti dvi būtinos sąlygos – atviras kraštovaizdis ir plačios seklumos. Aktyvus dieną. Maistą renka dumblėtose seklumose. Baikštus ir tylus paukštis, laikosi būreliuose. Peri kolonijomis su kitais garniais, naktikovais, girnovėmis, kormoranais. Rečiau – ir atskiromis kolonijomis.
Lizdą suka abu poros nariai sunkiai prieinamose vietose tarp pernykščių nendrių, tarp krūmų. Neretai užima senus garnių lizdus. Dėtyje paprastai būna 3–4 kiaušiniai, perimi abiejų paukščių apie 22 dienas. Patinas neša maistą, o patelė maitina jauniklius maždaug mėnesį. Palikę lizdą, vieni jaunikliai laikosi su suaugusiais, o kiti pasklinda po kitus regionus.
Minta vabzdžiais ir jų lervomis, vėžiagyviais, kirmėlėmis, moliuskais, varliagyviais, mailiumi, augalų šaknimis. Mityba kinta priklausomai nuo sezono. Kai pasirodo daugiau buožgalvių, skėrių, rudasis ibis tuojau ima jais maitintis. Vikiteka
Rudasis ibis (lot. Plegadis falcinellus, angl. Glossy Ibis, vok. Brauner Sichler) – ibisinių (Threskiornithidae) šeimos paukštis.
Brūnais ibiss (Plegadis falcinellus) ir ibisu dzimtas (Threskiornithidae) pelikānveidīgais putns. Tā ir visplašāk sastopamā ibisu suga pasaulē.[1] Brūnais ibiss ligzdo Eiropas, Āzijas siltākajos reģionos, Āfrikā un Austrālijā, Ziemeļamerikas un Dienvidamerikas austrumu krastā.[1] Latvijā brūnais ibiss ir rets ieceļotājs. Sākot ar 19. gadsimtu, tam bijuši vismaz vienpadsmit novērojumi.[2]
Brūnā ibisa ligzdošanas areālu veido izkaisītas populācijas no Eiropas dienvidiem līdz Āfrikas dienvidiem un Madagaskarai, bet austrumu virzienā līdz Centrālāzijai un Dienvidāzijai, sasniedzot Filipīnas, Sulavesi un Javas salas, Jaungvinejas dienviddaļu un Austrāliju. Brūnais ibiss ligzdo arī Ziemeļamerikas Atlantijas okeāna piekrastes dienviddaļā un Dienvidamerikas piekrastes ziemeļdaļā, kā arī Karībus salās.[1][2][3]
Eiropā ligzdojošie ibisi ir gājputni un ziemo Āfrikā, kā arī Ziemeļamerikā vairāk uz ziemeļiem ligzdojošās populācijas ziemas periodā migrē uz dienvidiem.
Brūnais ibiss ir vidēji liels ibiss ar samērā garu, slaidu ķermeni, garu knābi, kaklu un kājām. Tā ķermeņa garums ir 48—66 cm, spārnu izplētums 80—105 cm, svars 485—980 g.[4][5] Abi dzimumi izskatās vienādi, vienīgi mātītes parasti ir nedaudz mazākas. Jaunie putni izskatās līdzīgi pieaugušajiem ārpus vairošanās sezonas.[4]
Riesta laikā pieaugušajiem īpatņiem ir sarkanbrūns apspalvojums uz galvas, kakla, pavēderes un muguras priekšējās daļas, bet muguras aizmugurējā daļa, aste un spārni ir tumši zaļi ar metālisku spīdumu.[4] Ārpus vairošanās sezonas apspalvojums zaudē spīdumu un košumu. Garais, izliektais knābis ir tumši brūns vai pelēks, sejas āda tumša ar zilganpelēku toni ārpus vairošanās sezonas un zili melns ar gaiši zilu maliņu gar knābi vairošanās sezonas laikā, bet kājas ir sarkanbrūnas vai tumši olīvzaļas.[4] Atšķirībā no līdzīgajiem gārņiem ibisi lido ar taisnu kaklu.
Brūnais ibiss uzturas seklās, ar niedrēm vai papirusu aizaugušās ūdenstilpnēs, kas var būt gan saldūdens, gan viegli sāļas ūdenstilpnes. Krastos bagātīgi aug koki un krūmi. Brūnais ibiss mājo arī slapjās pļavās un purvos. Pēc vairošanās sezonas brūnais ibiss aktīvi klejo. Migrējot uz dienvidiem tie veido samērā lielus barus, kuros var būt pat vairāk nekā 100 īpatņi. Nonākuši ziemošanas vietās brūnie ibisi sadalās mazākās grupās, kas kopīgi barojas un pārlido barības meklējumos. Naktīs tie atkal pulcējas lielā barā, kas var būt kopīgs ar citām putnu sugām. Reizēm tiek nakšņots kokā, kas atrodas barošanās vietas tuvumā.
Barību tas meklē, ar garo, jutīgo knābi iztaustot dūņas un dubļus. Sataustot upuri, knābis zibenīgi aizcērtas un cieši satver medījumu, ko palīdz noturēt rievotā knābja mala, pēc tam tas tiek norīts vesels.[4]
Brūnais ibiss barojas ar dažādiem bezmugurkaulniekiem, piemēram, ūdens kukaiņiem un to kāpuriem (vabolēm, spārēm, sienāžiem, siseņiem, mušām u.c.), moluskiem, vēžveidīgajiem, reizēm arī ar zivīm, abiniekiem, ķirzakām, nelielām čūskām un putniem.[1][4] Brūnais ibiss barojas arī ar augiem, piemēram, rīsiem un sorgo.[4]
Brūnie ibisi ligzdo kolonijās, kas bieži jauktas ar citām putnu sugām. Šādā kolonijā var būt pat vairāki tūkstoši putnu.[4] Atkarībā no izplatības areāla vairošanās sezona ir atšķirīgos laikos. Eiropā tā ir no marta līdz maijam, Austrālijā no oktobra līdz februārim, bet tropos lietus sezonā. Brūnie ibisi veido monogāmus pārus, kas kopīgi būvē ligzdu. Tā ir no zariem vai niedrēm sakrauta platforma, kas parasti atrodas lielā kokā, vismaz vienu metru virs ūdens, bet reizēm augstums sasniedz 7 metrus virs ūdens virsmas.[1] Ligzdas iekšpuses tiek izklāta ar lapām un citiem mīkstākiem augiem.
Dējumā ir 3—4 olas, perē abi vecāki, lai gan mātīte perē lielāko daļu no kopējā laika. Inkubācijas periods ilgst 20—23 dienas. Putnēni ligzdu spēj pamest 8 dienu vecumā, lai arī vēl nelido. Lidot tie sāk 25—28 dienu vecumā. Abi vecāki rūpējas par mazuļiem, tos barojot 6—7 nedēļas, līdz jaunie putni kļūst patstāvīgi.[4]
Brūnais ibiss (Plegadis falcinellus) ir ibisu dzimtas (Threskiornithidae) pelikānveidīgais putns. Tā ir visplašāk sastopamā ibisu suga pasaulē. Brūnais ibiss ligzdo Eiropas, Āzijas siltākajos reģionos, Āfrikā un Austrālijā, Ziemeļamerikas un Dienvidamerikas austrumu krastā. Latvijā brūnais ibiss ir rets ieceļotājs. Sākot ar 19. gadsimtu, tam bijuši vismaz vienpadsmit novērojumi.
De zwarte ibis (Plegadis falcinellus) is een vogelsoort uit de familie van de ibissen en lepelaars. Hij is goed herkenbaar door het donkerbruine verenkleed, dat ook paarse en groene tinten vertoont. Het is een bewoner van ondiepe draslanden en kustgebieden. De vogel nestelt vooral in bomen of in rietvelden.
De vogel is 55 tot 65 cm lang en heeft een spanwijdte van 88 tot 105 cm. De vogel heeft het formaat en enigszins het uiterlijk van een wulp, maar met vrijwel egaal zwart verenkleed. Het is echter geen steltloper. Op korte afstand zijn kop, bovendelen, vleugels en staart glanzend groen. ’s Winters doffer met kop en nek onopvallend wit gestreept; juveniel gelijk maar bruiner en met minder witte streping. Vliegt met brede, afgeronde vleugels, met neergebogen snavel, gestrekte nek en iets afhangende poten; wisselt snelle vleugelslagen af met glijvluchten, als aalscholver.[2]
Meestal zwijgzaam, maar soms een krassend, kraai-achtig ’gra-a-ak’.
Plaatselijk algemene broedvogel in kleine tot grote kolonies. Hij komt voor in warme gebieden in Europa, Afrika, Amerika, Australië en Azië. Volgens BirdLife International neemt op wereldschaal de populatie in aantal af omdat in veel landen natte natuurgebieden worden bedreigd door grondwaterpeilverlaging, drooglegging, omzetting in land voor agrarisch gebruik, waterkrachtcentrales en verstoring door jacht en recreatie en bovendien is de vogelsoort zeer gevoelig voor bepaalde vogelgriepvirussen. De afname in aantal en areaal blijven echter binnen de grenzen (kleiner dan 3,5% per jaar) die worden gesteld aan de status niet bedreigd.[1]
De zwarte ibis was in de 20ste eeuw een dwaalgast in Nederland die bijna jaarlijks werd gezien. Sinds het eind van de jaren 1980 neemt het aantal waarnemingen sterk toe. Tot 1999 beoordeelde een speciale commissie de waarnemingen van deze dwaalgast, daarna verloor de zwarte ibis de status dwaalgast. Mogelijk heeft deze toename te maken met uitbreiding van de populaties in Frankrijk en Spanje.[3][4]
Nestelt in bomen, struiken of hoog riet in de buurt van water. Bezoekt ondiepe meren, lagunes, vloedlanden, delta’s, rivieren en mondingen, geïrrigeerde landbouwgrond, rijstvelden.
Voornamelijk insecten: vliegen, kevers, sprinkhanen, krekels, libellen, etcetera. Ook bloedzuigers, schelpdieren, wormen en garnalen.
Zonder tekening, basiskleur diep groenblauw, soms lichtblauw. Schaal glad, aanvankelijk dof. Vorm subelliptisch/kort subelliptisch. Formaat 52 × 37 mm (46-59 × 33-40), gewicht 31-39 g.
Bronnen, noten en/of referentiesDe zwarte ibis (Plegadis falcinellus) is een vogelsoort uit de familie van de ibissen en lepelaars. Hij is goed herkenbaar door het donkerbruine verenkleed, dat ook paarse en groene tinten vertoont. Het is een bewoner van ondiepe draslanden en kustgebieden. De vogel nestelt vooral in bomen of in rietvelden.
Bronseibis (vitenskapelig navn Plegadis falcinellus) er en fugl.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Bronseibis (vitenskapelig navn Plegadis falcinellus) er en fugl.
Scientìfich: Plegadis falcinellus
Piemontèis : ...
Italian : Mignattaio
Órdin: Ciconiiformes
Famija: Threskiornithidae
Géner: Plegadis
Multimedia w Wikimedia Commons Ibis kasztanowaty (Plegadis falcinellus) – gatunek dużego ptaka brodzącego z rodziny ibisów (Threskiornithidae).
To gatunek południowy występujący na prawie wszystkich kontynentach, oprócz Ameryki Południowej i Antarktydy. Zamieszkuje wyspowo południowo-wschodnią Europę, Azję Południową i Środkową, Australię, Afrykę, wschodnią Amerykę Północną i Amerykę Środkową. Zimowiska ibisa znajdują się na południe od Sahary, choć pojedyncze osobniki nad Morzem Śródziemnym.
Jedynym krajem Europy Środkowej, gdzie jest to ptak lęgowy (nieliczny) są Węgry.
Upierzenie brązowoczarne z purpurowym, metalicznym połyskiem na skrzydłach w szacie godowej. Lotki ciemniejsze, z zielonkawym połyskiem, nogi i dziób ciemne. Dziób zgięty ku dołowi. Na kantarku widać nagi fragment skóry o ciemnoniebieskiej barwie. Wokół niego znajdują się (zarówno od dołu, jak i od góry) białe paski. Szata spoczynkowa u ibisa przybiera ciemniejszy odcień brązu, a głowa i cienka szyja są kreskowane na biało. Kantar pozostaje jednak jednolicie ciemny. Młode bez połysku, bardziej brązowe. Z daleka przypomina kulika wielkiego - pod względem długiego i zakrzywionego dzioba. Różni się jednak proporcjonalnie dłuższą szyją i nogami oraz jednolicie ciemnym ubarwieniem. Jest niewiele mniejszy od czapli siwej. W locie nogi wystają daleko poza ogon.
Zasiedla tereny podmokłe i zalewowe - Bagna, trzcinowiska, mokradła słodkowodne, mokradła słone, brzegi rzek, delty, płytkie, obficie porośnięte zbiorniki, jak jeziora zarówno słodkie jak i słone, laguny i zarośla mangrowe. Areał lęgowy charakteryzuje się silnym rozczłonkowaniem - ulokowane przy brzegach jezior i rzek. Po okresie lęgowym prowadzi koczowniczy tryb życia.
Gniazdo buduje na drzewie, krzewie na łące lub w gęstych trzcinach. Tworzy kolonie, zakładając gniazda tak blisko siebie, że często się zlewają w jedną platformę. Nie są one często jednogatunkowe, bo nierzadko lęgną się wraz z czaplami, warzęchami lub kormoranami małymi.
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w różnorodnych porach roku (zależy od regionu, w Europie w marcu - maju) 3-4 niebieskozielonych jaj o długości 52 mm[7].
Jaja wysiadywane są przez okres 20-23 dni przez obydwoje rodziców. W karmieniu młodych również pomaga matce jej partner. Potomstwo w wieku 4 tygodni potrafi już latać, choć jeszcze przez 3 tygodnie porusza się w okolicy gniazda. Potem młode odlatują.
Żywią się bezkręgowcami, takimi jak owady i ich larwy, mięczaki, robaki i raki. Sporadycznie chwytają też małe kręgowce - drobne ryby, płazy i gady. Żerowiska znajdują się zwykle na niewielkich stawach w strefach płytkiej wody, jak też na zalanych łąkach.
W Polsce jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[8].
Ibis kasztanowaty (Plegadis falcinellus) – gatunek dużego ptaka brodzącego z rodziny ibisów (Threskiornithidae).
O íbis-preto (Plegadis falcinellus) é uma ave pelecaniforme[1] da família Threskiornithidae.
É a espécie de íbis mais comum nidificando na Europa, Ásia, África, Austrália, e no oceano Atlântico nas Caraíbas e zonas costeiras da América.
Pensa-se que esta espécie tenha vindo do velho mundo e se tenha espalhado pelos restantes territórios. É uma espécie migradora: as aves da Europa migram para África no inverno e as aves das zonas costeiras da América migram para a Carolina do Norte.
Fazem o ninho nas árvores formando colónias, frequentemente junto com outras aves da família das Ardeidae.
Alimentam-se nas zonas pantanosas e ribeirinhas e caçam peixes, rãs e outros animais aquáticos e ocasionalmente insectos.
Esta ave mede 55–65 cm de altura e têm uma envergadura de asas de 88–105 cm. Caracteriza-se pelas patas longas e pelo seu bico longo e curvo. Os adultos têm corpos castanho-avermelhados e asas verde-preto iridiscente, sempre muito escuro, dando a ideia de uma ave negra. Os juvenis apresentam coloração geral acastanhada escura.
Até à década de 1990 esta espécie era muito rara em Portugal, contudo nos anos mais recentes houve um aumento substancial da população que nidifica no sul de Espanha (especialmente em Doñana), o que levou a que a íbis-preta se tenha tornado uma espécie mais frequente em Portugal. Em 2005 houve mesmo dois casos de nidificação.
Plegadis falcinellus - MHNT
O íbis-preto (Plegadis falcinellus) é uma ave pelecaniforme da família Threskiornithidae.
É a espécie de íbis mais comum nidificando na Europa, Ásia, África, Austrália, e no oceano Atlântico nas Caraíbas e zonas costeiras da América.
Pensa-se que esta espécie tenha vindo do velho mundo e se tenha espalhado pelos restantes territórios. É uma espécie migradora: as aves da Europa migram para África no inverno e as aves das zonas costeiras da América migram para a Carolina do Norte.
Fazem o ninho nas árvores formando colónias, frequentemente junto com outras aves da família das Ardeidae.
Alimentam-se nas zonas pantanosas e ribeirinhas e caçam peixes, rãs e outros animais aquáticos e ocasionalmente insectos.
Esta ave mede 55–65 cm de altura e têm uma envergadura de asas de 88–105 cm. Caracteriza-se pelas patas longas e pelo seu bico longo e curvo. Os adultos têm corpos castanho-avermelhados e asas verde-preto iridiscente, sempre muito escuro, dando a ideia de uma ave negra. Os juvenis apresentam coloração geral acastanhada escura.
Até à década de 1990 esta espécie era muito rara em Portugal, contudo nos anos mais recentes houve um aumento substancial da população que nidifica no sul de Espanha (especialmente em Doñana), o que levou a que a íbis-preta se tenha tornado uma espécie mais frequente em Portugal. Em 2005 houve mesmo dois casos de nidificação.
Țigănușul (Plegadis falcinellus) este o pasăre migratoare, singura reprezentantă a genului Plegadis.
Țigănușul este răspândit în regiunile de țărm sau luncă din zonele calde din sudul Europei, Africa, Asia, Australia și în zona caraibiană și atlantică a continentului America.
În România este oaspete de vară în delta Dunării și în restrânse locuri din estul țării.
Țigănușul este o pasăre de 55-65 cm cu o anvergură a aripilor deschise de 88-105 cm, cu gâtul și picioarele lungi și subțiri. Coloritul penajului este de la negru la maro cu reflexii verzui mai ales la aripi. Pliscul este lung și curbat.
Țigănușul clocește în luna mai între 3 și 6 ouă. Ouăle sunt de culoare albăstrui-cenușii. Perioada de incubație la țigănuși este de 3-4 săptămâni. Țigănușul își face cuibul în copaci sau arbuști în colonii, uneori mixte împreună cu stârcii.
Țigănușii se hrănesc cu pești mici, broaște, insecte, viermi, moluște, etc.
Evoluție și dispariție Comportament Liste ClasificareȚigănușul (Plegadis falcinellus) este o pasăre migratoare, singura reprezentantă a genului Plegadis.
Ibisovec hnedý alebo ibis hnedý[2] (lat. Plegadis falcinellus) je druh brodivca z čeľade ibisovité (Threskiornithidae). Hniezdi v južnej časti Európy, v Afrike a v Austrálii. V Indii sa objavuje ako nehniezdiaci.[3] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov ibisovec hnedý patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej populácie je klesajúci, avšak niektoré populácie majú stúpajúci trend, napríklad Európska. V severnej Amerike bol zaznamenaný štatisticky významný nárast, za obdobie 40 rokov sa zvýšili stavy o 3800% (150% na dekádu). Prieskum bol vykonaný na časti populácie menšej ako 50% celkovej.[1]
Ibisovec hnedý sa na Slovensku nepravidelne objavuje ako migrant. Najčastejšie na východnom Slovensku[4] a do 100 m n. m., no bol pozozorovaný aj v iných častiach Slovenska[3], aj v hornatejších oblastiach, napríklad na priehrade Liptovská Mara[5] aj na západnej časti nášho územia.[6]
Ekosozologický status v roku 1995 Im - nezaradený migrant, resp. nehniezdič. Ekosozologický status v rokoch 1998[3],2001[7] a v roku 2014[8][9][10] žiadny. Európsky ochranársky status SPEC3 - druhy, ktorých globálne populácie nie sú koncentrované v Európe, ale majú tam nevhodný ochranársky status. Stupeň ohrozenia D - ustupujúci druh.[3]
Je zákonom chránený, spoločenská hodnota je 3220 € (Vyhláška MŽP č. 579/2008 Z.z.).
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Ibisovec hnedý
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Ibisovec hnedý
Ibisovec hnedý alebo ibis hnedý (lat. Plegadis falcinellus) je druh brodivca z čeľade ibisovité (Threskiornithidae). Hniezdi v južnej časti Európy, v Afrike a v Austrálii. V Indii sa objavuje ako nehniezdiaci. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov ibisovec hnedý patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej populácie je klesajúci, avšak niektoré populácie majú stúpajúci trend, napríklad Európska. V severnej Amerike bol zaznamenaný štatisticky významný nárast, za obdobie 40 rokov sa zvýšili stavy o 3800% (150% na dekádu). Prieskum bol vykonaný na časti populácie menšej ako 50% celkovej.
Bronsibis[2] (Plegadis falcinellus) är en våtmarkslevande fågel och den geografiskt mest spridda arten inom familjen ibisar.[3]
Bronsibisen påminner i formen om en stor spov med lång och smal hals, långa grönbeiga ben och en lång nedåtböjd näbb. Dess fjäderdräkt är glänsande i mörkt grönt och rött och könen är lika.
Den adulta fågeln har en djupt purpurfärgad kropp med grön glans på vingarna. Näbben är grå vid näbbroten och orange i spetsen. Den har en gråblå tygel som är vitkantad upptill och nedtill.
Den adulta icke-häckande fågeln saknar mycket av det purpurröda och är snarare matt brun och huvud och hals är beströdd med vita fläckar. Även näbben är mattare, snarast rosa och inte lika orange på spetsen och den har en mörk tygel. Juvenila fåglar påminner om adulta icke-häckande men de är ljusare bruna undertill och ännu mattare bruna på huvud och hals.
I flykten sticker benen tydligt ut bakom stjärten och halsen är lång och smal. De flyger ofta i oregelbundna flockar eller i en böljande linje. De har en spovlik flykt med snabba mekaniska vingslag och korta glid.
Bronsibisen häckar i varmare områden utspritt runt om i världen; i Europa, Asien, Australien, Afrika, Nordamerika, Västindien, Centralamerika och i Sydamerika. Trots denna stora utbredning anses den vara monotypisk, det vill säga den delas inte in i några underarter. Man tror att den härstammar från gamla världen och att den spred sig från Afrika till norra delarna av Sydamerika under 1800-talet. Den palearktiska populationen är flyttfåglar och övervintrar i subtropiska och tropiska områden. Även vissa populationer i Nordamerika flyttar söderut om vintern.
Bronsibisen har i det närmaste årligt observerats i Sverige sedan 1980-talet. De äldsta källorna i Sverige beskriver fynd av fågeln på inlandslokaler på Gotland i slutet av 1700-talet och Sven Nilsson beskriver i sin bok Foglarna från 1835 om en observation i Skåne och en i Södermanland. Det vanligaste är att den observeras i södra men även i mellersta Sverige, men 1975 fann man en individ så långt norrut som Jämtland. I den senare halvan av oktober 2017 observerades en bronsibis i en hästhage strax sydost om Söderhamn, Hälsingland.[4]
Bronsibisen häckar i kolonier, ofta tillsammans med hägrar i grunda träsk där de bygger sina plattformsliknande bon uppe i träd eller i vassen. De lägger oftast tre till fyra ägg, men ibland upp till sex, som paret gemensamt ruvar mellan 20 och 23 dygn. När ungarna är kläckta tar båda föräldrar hand om dem.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men tros minska i antal, dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.[1] IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen uppskattas till mellan 230.000 och 2.220.000 individer, varav det i Europa tros häcka 28.300-37.700 par.[1]
Fågeln har på svenska även kallats svart ibis.[5]
Bronsibis (Plegadis falcinellus) är en våtmarkslevande fågel och den geografiskt mest spridda arten inom familjen ibisar.
Bayağı aynak (Plegadis falcinellus), aynakgiller (Threskiornithidae) familyasından bir kuş türü.
Büyüklükleri 55–65 cm, kanat açıklıkları 88-105 cmdir. Üreme dönemi erişkinlerinin, kırmızımsı-kahverengi vücutları ve parlak-yeşil kanatları vardır. Üreme dönemi tüylerine sahip olmayan erişkinlerin ve yavruların vücutları daha soluk renklidir. Bu türün, kahverengimsi bir gagası var, koyu yüz derisi ve kırmızı-kahverengi bacakları vardır. Balıkçıllardan farklı olarak aynaklar boyunları sonuna kadar gerilmiş şekilde uçarlar ve çoğunlukla sürüler halinde çizgilerde uçarlar.
Çoğunlukla balıkçıllarla kolonileler halinde ağaçlarda yuva yaparlar. Balık, kurbağalar ve diğer su yaratıklarını avlarlar ara sıra böcekleri de yerler.
En yaygın aynak türüdür, ılık Avrupa bölgeleri, Asya, Afrika, Avustralya'da dağınık yerlerde ve Amerika'nın Atlantik ve Karayiplerde görülürler. Göçmendirler.
Bayağı aynak (Plegadis falcinellus), aynakgiller (Threskiornithidae) familyasından bir kuş türü.
Птах з довгим, вигнутим дзьобом довжиною близько 100–140 мм. Довжина тіла в середньому: у самок — 553 мм, самців — 635 мм. Розмах крил в середньому: у самців — 1014 мм, самок — 917 мм. Вага — 530–768 г. У шлюбному вбранні голова, шия, тулуб і частина покривних пер крил шоколадно-коричневі з пурпуровим металічним полиском; махові і великі покривні пера крил темно-зелені з полиском, хвіст чорний з пурпуровим полиском; дзьоб і ноги бурі. У позашлюбному вбранні голова, шия, тулуб темно-бурі з білими рисками
Перелітний птах. До України прилітає в квітні. Оселяється в заплавах з заростями очерету, луками та лісами, вербовими чагарниками. Гніздиться колоніями разом з чаплями і бакланами. Своє гніздо мостить на заломах очерету або на деревах чи кущах. Кладку робить в травні з 3—5 блакитно-зеленкуватих яєць які насиджують самець і самка 21 добу. Пташенята вилітають з гнізд у червні-липні. Відлітає в серпні-вересні. Живиться коровайка водяними комахами та іншими безхребетними, яких здобуває на мілководді, рідше мальками риб, пуголовками, дрібними жабами.
Коровайка поширена в Південній Європі, Північній Африці, Південно-Західній, Середній Азії, Австралії, Америці. Зимує в країнах Тропічної Африки, на півострові Індостан. В Україні гніздиться на озерах Кугурлуй, Картал, Китай, острові Малий Татару, в Стенцівсько-Жебриянських плавнях, дельтах Дністра та Дніпра, верхів'ях Тилігульського лиману, заплаві Інгула, на Лебединих островах, Сиваші, в дельті Молочної.
Чисельність в Європі становить 16—22 тис. пар[1]. На території України гніздиться близько 1,5-2 тисяч пар, найбільші колонії в дельті Дунаю та на Сиваші. Чисельність виду скорочується через забір води для зрошування, випалювання очерету, забудову прибережних смуг, влаштування рибницьких ставків на місці кормових біотопів, застосування пестицидів, посилення фактора непокою в період розмноження та браконьєрство.
Вид включено до Конвенції про охорону дикої флори і фауни та природних середовищ існування в Європі (Берн, 1979) (Додаток ІІ), Конвенцію про збереження мігруючих видів диких тварин (Бонн, 1979) (Додаток ІІ).
В Україні нечисленна, полювати на неї заборонено і занесено до Червоної книги України (2009) де має природоохоронний статус вразливий.
Plegadis falcinellus là một loài chim trong họ Threskiornithidae.[2] Đây là loài cò quăm phổ biến nhất, sinh sản trong các địa điểm nằm rải rác ở các vùng ấm áp của châu Âu, châu Á, châu Phi, Australia và Đại Tây Dương và Caribbean và các vùng của châu Mỹ. Chúng được cho là có nguồn gốc từ Cựu thế giới lây lan một cách tự nhiên từ châu Phi tới miền bắc Nam Mỹ trong thế kỷ XIX, từ nơi nó lan sang Bắc Mỹ
Plegadis falcinellus là một loài chim trong họ Threskiornithidae. Đây là loài cò quăm phổ biến nhất, sinh sản trong các địa điểm nằm rải rác ở các vùng ấm áp của châu Âu, châu Á, châu Phi, Australia và Đại Tây Dương và Caribbean và các vùng của châu Mỹ. Chúng được cho là có nguồn gốc từ Cựu thế giới lây lan một cách tự nhiên từ châu Phi tới miền bắc Nam Mỹ trong thế kỷ XIX, từ nơi nó lan sang Bắc Mỹ
Plegadis falcinellus (Linnaeus, 1766)
Охранный статус
Карава́йка[1] (лат. Plegadis falcinellus) — широко распространённая птица из семейства ибисовых.
Каравайка — птица среднего размера. Длина тела 48—66 см (в среднем около 56 см), размах крыльев 88—105 см, длина крыла 25—30 см, длина клюва 9—11 см. Масса тела может варьировать от 485 до 970 г. Взрослые птицы окрашены в тёмно-бурый цвет с бронзовым и зелёным металлическим отливом. Молодые — бурые без отлива, на голове и шее белая штриховка, пропадающая с возрастом.
Каравайка широко распространена в Евразии, Африке, Австралии, Северной Америке. В России встречается на юге — в дельтах рек Кубань, Дон, Терек, Волга. Зимуют каравайки в Африке и южной Азии, изредка некоторые особи остаются на зимовку в дельте Кубани.
Места обитания караваек — пресные и слабосолёные водоёмы, обширные болота, лиманы, мелководья и заливные луга. Держатся стаями, иногда до 100 птиц, кормятся на поросших тростником мелководьях с илистым дном, иногда на рисовых полях, сырых лугах. Ночуют на деревьях.
Птица с яйцом
Каравайка питается водными беспозвоночными: насекомыми, пиявками, дождевыми червями; иногда рыбой и земноводными.
Каравайка гнездится в густых зарослях плотными колониями с другими птицами — колпицами, пеликанами, цаплями. Кладку из 3—6 тёмных зеленовато-голубых яиц насиживают оба партнёра. Через три недели вылупляются птенцы. Оба родителя кормят птенцов отрыгнутой пищей, которую птенцы достают, залезая прямо в пищевод к родителям. Часто в случае гибели кладки каравайки делают повторную кладку. После того, как птенцы становятся на крыло, старые и молодые птицы образуют большие стаи и кочуют в пределах района гнездования.
Вид занесён в Красные книги России и Казахстана[2].
彩鹮（学名：Plegadis falcinellus）为鹮科彩鹮属的鸟类。分布于欧洲南部、亚洲、非洲、美洲中部，包括中国大陆的上海、浙江、福建、广东等地，主要生活于栖息在湖沼间。该物种的模式产地在奥地利、意大利。[2]
彩鹮（学名：Plegadis falcinellus）为鹮科彩鹮属的鸟类。分布于欧洲南部、亚洲、非洲、美洲中部，包括中国大陆的上海、浙江、福建、广东等地，主要生活于栖息在湖沼间。该物种的模式产地在奥地利、意大利。
保全状況評価 LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ペリカン目 Pelecaniformes 科 : トキ科 Threskiornithidae 亜科 : トキ亜科 Threskiornithinae 属 : ブロンズトキ属 Plegadis 種 : ブロンズトキ P. falcinellus 学名 Plegadis falcinellus (Linnaeus, 1766) 英名 Glossy Ibis ブロンズトキ（学名：Plegadis falcinellus）は、ペリカン目トキ科に分類される鳥類の一種。別名カマハシトキ（鎌嘴朱鷺）。
分布域は広く、オーストラリア・東南アジア・南アジア・アフリカ・マダガスカル・ヨーロッパからアメリカ大陸大西洋岸の熱帯・温帯域にかけて生息している。新大陸の個体群は比較的最近（19世紀）になってアフリカから自然に分布を広げたものだと考えられている。ヨーロッパで繁殖した個体は、冬期アフリカに渡り越冬する。
全長48-65cm。繁殖個体は赤褐色の身体に暗緑色の翼をもつが、非繁殖個体と若年個体は暗い体色のままである。
内陸の沼地や湿地の多い草原に生息する。熱帯地方では、海岸のマングローブの林の中でもよく観察される。
集団繁殖地（コロニー）を形成して繁殖する。しばしばサギ類と共同でコロニーを作る。雄が巣材を集め、雌が水辺の樹上などに巣を作る。1腹3-6個の卵を産み、抱卵期間は20-23日である。抱卵、育雛とも雌雄共同で行う。雛は孵化後約20日で巣立ちし、約40日で飛べるようになる。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
_at_Bharatpur_I_IMG_5376.jpg)
_in_AP_W_IMG_3918.jpg)
_in_AP_W_IMG_3835.jpg)
_in_AP_W_IMG_3644.jpg)
_in_AP_W_IMG_3523.jpg)
_in_AP_W2_IMG_3644.jpg)
_in_flight_W2_IMG_9755.jpg)
_with_Black_Ibis_(Pseudibis_papillosa)_W_IMG_0042.jpg)
).jpg)
_at_Bharatpur_I_IMG_5384.jpg)
_at_Bharatpur_I_IMG_5384.jpg)
-_juvenile_asking_for_food_from_adult_W_IMG_3343.jpg)
_at_Bharatpur_I_IMG_5376.jpg)
_in_AP_W_IMG_3918.jpg)
_in_AP_W_IMG_3835.jpg)
_in_AP_W_IMG_3644.jpg)
_in_AP_W_IMG_3523.jpg)
_in_AP_W2_IMG_3644.jpg)
_in_flight_W2_IMG_9755.jpg)
_with_Black_Ibis_(Pseudibis_papillosa)_W_IMG_0042.jpg)
_at_Bharatpur_I_IMG_5384.jpg)
).jpg)
.jpg)
_background_blurred.jpg)
.JPG)
_background_blurred.jpg)
_in_AP_W_IMG_3918.jpg)
_at_Lake_Woodruff_-_Flickr_-_Andrea_Westmoreland.jpg)
_at_Lake_Woodruff_-_Flickr_-_Andrea_Westmoreland.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
Wiktionary har ett uppslag om _at_Bharatpur_I_IMG_5376.jpg)
_at_Bharatpur_I_IMG_5384.jpg)
