الأسماء في صفحات التنقل
White-billed divers, also known as yellow-billed loons, are found in northwestern North America and in northern Eurasia. Their breeding range includes the northern parts of Russia, Canada, and Alaska. White-billed divers are densely populated in the Alaskan petroleum factory regions extending from the Coleville River west to Wainwright, AK. Their winter range includes northern coastal regions of the Pacific Ocean. This includes the west coast of the United States and Canada, the northern coast of Finland, and sometimes coastal areas of Japan and China as well. However, their summer range has expanded and they are now also found in large lakes or reservoirs in many US states including Nevada, Arkansas, Montana, Arizona, New Mexico, Utah, Illinois, west Texas, Colorado and Washington. They have been found as far south as central Mexico.
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); palearctic (Native ); arctic ocean (Native ); pacific ocean (Introduced )
Other Geographic Terms: holarctic
White-billed divers communicate with other members of their species using several unique calls. The choice of vocalization is determined by an individual's standing in a family group (e.g., a mother loon communicating with her young), by environmental conditions like weather, and other outside forces, such as the presence of territorial intruders. A low call is a very low-pitched call performed in calm weather situations. A slower call named tremolo is performed in times of danger. Different sexes and stages of life share different vocalizations. Generally vocalizations performed by males are slower and lower in pitch than those performed by females. A pair of males, one of which is young and the other an adult, performs choked yodeling but less is known about the purpose of this call. Young white-billed divers develop their vocalization skills and sense of territory while spending time with their parents. Chirping, another form of vocalization is only performed by young loons. Moaning is most often used between a breeding pair to communicate, or between a parent and its young. Wailing which is like yodeling but with a monotone pitch, can be used by a loon defending its territory. There are two types of yodels: long yodels, which are used mostly by males for long-distance communication (for example between lakes), and short yodels which are truncated versions of the long yodels, and less is known about their use.
When other white-billed divers invade their territory, they perform a variety of ritualized behaviors and postures intended to fend off the intruder. These include raising their neck and front, dipping their bill, swimming with a jerking motion, diving to make splashes, and running along the water's surface while flapping wings. These displays are used to communicate territorial boundaries.
Communication Channels: visual ; acoustic
Other Communication Modes: duets ; choruses
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
In some parts of their range, populations are drastically declining. The IUCN Red List states that they are “near threatened." Russia is the only country which considers them endangered. The United States considered them “not at risk" in 2009, though they are protected under the Migratory Bird Act. White-billed divers are at risk partly because they have a very low annual reproductive rate and are highly susceptible to disturbance. Most of their breeding and wintering habitats are within the areas of Alaskan and Russian oil companies. Disturbances from oil companies such as pedestrian and vehicle traffic cause them to flee from their nests. Lake drawdowns by oil companies for drilling, the use of pesticides, and overfishing are continuously affecting the fish populations that loon consume. Oil spills affect their lives in every way. In Alaska alone, there were 3,696 oil spills from July 1995 to June 2005 that leaked 6.8 million liters of oil into the environment. If the oil reaches and coats the eggs at the shore it suffocates unhatched chicks and kills them. Many loons drown because of exhaustion and dehydration trying to clean the oil off their body by over-preening. Oil also kills their prey and the shore vegetation and shrubs where they nest. Although white-billed divers are affected by diseases such as avian cholera, aspergillosis, avian botulism, and avian influenza, it isn’t a major cause of death. Hunting of multiple loon species is still going on, even though it is prohibited by United States law and those of other countries.
US Migratory Bird Act: no special status
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
There are no known negative effects of white-billed divers on humans.
White-billed divers are illegally hunted primarily for taxidermy, even though it is prohibited to hunt loons. In some arctic areas, loons are hunted as a food source. Their skin and feathers are used in decorations, arts and crafts, and for ceremonial purpose like religious rituals. Because they are considered rare by birdwatchers, white-billed divers also generate economic value through ecotourism.
Positive Impacts: food ; body parts are source of valuable material; ecotourism
White-billed divers loons host many internal and external parasites. Flukes (Pseudopsilostoma varium, Diplostromum colymbi), tapeworms (Digramma interrupta, Polypoceohalus, Diphyllobothrium ditremum, Ligula colymbi, Ligula insttinalis) spiny headed worms (Andracantha gravida, Andracantha mergi, Andracantha phalacrocoracis, Corynosoma strumosum), roundworms (Eustrongylides tubifex, Baruscapillaria carbonis, Baruscapillaria mergic, Cyathosta phenisci) and tongue worms (Reighardia lomviae, Reighardia sternae) are thier internal parasites. External parasites include leeches (Placobdella ornata), mites (Brephosceles forficiger), lice (Craspedonirmus colymbinus) and flies (Simulium euryadminiculum, Pseudolfesin fumipennis). They are also prone to infection by avian cholera, aspergillosis, avian botulism, and avian influenza.
Commensal/Parasitic Species:
White-billed divers are primarily carnivores that eat small to mid-size fish up to about 25 cm long. They rarely feed on invertebrates and vegetation. They prefer clear water lakes and rivers to catch their prey because they are visual and diurnal predators. Specific information about their diet is classified as limited and anecdotal. In marine waters they eat Pacific staghorn sculpins (Leptocottus armatus), sculpins, Pacific tomcods (Microgadus proximus), isopods, and shrimp. In fresh water lakes along the Colville River Delta in Alaska, they eat ninespine sticklebacks (Pungitius pungitius) and Alaska blackfish (Dallia pectoralis). In Russia, they eat sticklebacks and salmon. White-billed divers also sometimes eat gastropods and spiders. Loons have a much smaller feeding territory during the summer than they do in winter. They also have to dive deeper in the summer. The larger feeding territory and a shorter dive in depth compared to the summer dive indicate that there is more food abundance in the coastal areas during the winter.
Because they are highly dependent on their sight for catching prey, foraging only takes place before sunset. Even though most prey is caught near the surface, larger white-billed divers can dive as deep as 250 feet taking an average of 40 seconds. A pair of the white-billed divers and their young may consume up to 908 kg of fish during the breeding season. They also regularly swallow pebbles to aid their digestive system.
Animal Foods: fish; insects; terrestrial non-insect arthropods; mollusks; aquatic crustaceans
Primary Diet: carnivore (Piscivore )
White-billed divers live in low-lying tundra regions along freshwater and saltwater coastlines. Their choice of habitat is highly dependent on their safety from predators, protection from egg and nest damage caused by strong waves and food availability. They are most commonly found on the shoreline because they prefer to fish in shallow water and nest along the shorelines.
Average elevation: 580 m.
Range depth: 61 (high) m.
Habitat Regions: polar ; saltwater or marine ; freshwater
Terrestrial Biomes: tundra
Aquatic Biomes: lakes and ponds; rivers and streams; coastal
Wetlands: marsh ; swamp
Other Habitat Features: riparian ; estuarine
The lifespan of white-billed divers is not well studied. In the wild their lifespan is around 18 years, but they can live up to 25 or 30 years. There is no information on the lifespan of yellow-billed loons in captivity.
Range lifespan
Status: wild: 25 to 30 years.
Average lifespan
Status: wild: 18 years.
White-billed divers are distinguished by yellow and white stripes along the chest and neck. Common loons (Gavia immer), which they are often confused with, have fewer and thinner white stripes. White-billed divers are the largest of the loon species. Compared to other loons, they have much wider white spots on their back, sides and lower rear. They have smaller eyes as well. Their heads and bills remain in a mostly tilted-up position. Their necks are much thicker than other loons, and they have a visible forehead bump. In the non-breeding season, the black part of their body changes to a lighter brown color. Their bodies are well-designed for their aquatic lifestyle. Their legs are found at the very rear part of their body and are designed to push water rather than for use in walking. The position of their legs actually makes it impossible for them to take flight from the land. Young white-billed divers are miniatures of the adults, except that they are much paler in coloration. Males typically weigh 4 to 5.8 kg while females are slightly larger and weigh 4.025 to 6.4 kg. Males are 838 to 920 mm long and females are 774 to 831 mm long.
Range mass: 4 to 6.4 kg.
Range length: 838 to 920 mm.
Range wingspan: 361 to 395 mm.
Average basal metabolic rate: unknown cm3.O2/g/hr.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: female larger
There are no reported predators of adult white-billed divers. However, their eggs and chicks are vulnerable to predation. Common predators are glaucous gulls (Larus hyperboreus), jaegers (Stercorarius parasiticus), common ravens (Corvus corax), arctic foxes (Vulpes lagopus), snowy owls (Nyctea scandiaca), ermine (Mustela erminea), mink (Neovison vison), red foxes (Vulpes vulpes), grizzly bears (Ursus horribilis), northern pike (Esox lucius), and humans (Homo sapiens). Some of their adaptations to avoid predation are by lying low if predators like arctic foxes or humans approach the nest. If the predator keeps approaching or stays near the nest, they start yodel or make tremolo calls which are calls in times of danger. Sometimes they rush after intruders and try to chase them away.
Known Predators:
White-billed divers form a mating pair when they arrive at their breeding territory, which is around late May or early June. They are seasonally monogamous but their sex ratio is unknown. The courtship display is not well understood but jerk swimming has been documented prior to copulation. The male follows the female ashore and copulation lasts 12 to 19 seconds. Then, the male returns to the water and the female stays on shore. At a later date, the male returns and assists the female with nest site selection.
Mating System: monogamous
in mid-June, male and female white-billed divers work together to construct a nest made of material they find nearby. Females usually lay 2 eggs that are 89.40 mm long by 15.15 mm wide, on average. Eggs weigh 146 to 161 g and are mostly brown with dark brown spots. Incubation periods are 27 to 28 days long. The time interval between the laying of the first and second eggs is not known. About 1 day prior to hatching, chicks begin pecking inside the eggs. Precocial chicks weigh 146 to 151 g at birth, are fully feathered with down, and can swim almost immediately. White-billed diver chicks fledge in 30 to 55 days. They are independent of their parents at around 5 weeks. Reproductive maturity is approximately 4 years.
Breeding interval: White-billed divers breed once yearly.
Breeding season: White-billed divers breed between late May an early June.
Range eggs per season: 1 to 2.
Range time to hatching: 27 to 28 days.
Range fledging age: 30 to 55 days.
Average time to independence: 5 weeks.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 4 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 4 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Males and females share responsibilities for raising young. Females are present for 52.1% of the incubation period, and males are present of 47.8% of the time. After hatching, parents work together to care for the young during the 3 days they spend in the nest. Parents care for the young full-time for the first 9 days after the young leave the nest, and then care slowly decreases. Some chicks are found on their parents' back for up to a few weeks after hatching, but is uncommon after a the first few days. Adults forage deep in the water to feed the young for about 45 days. The pair bonding between parents lasts up to the fall migration.
Parental Investment: precocial ; pre-hatching/birth (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female)
El colimbo de Adams[2] (Gavia adamsii) ye una especie d'ave gaviforme de la familia Gaviidae qu'habita nel norte d'Eurasia y norte de Norteamérica, envernando hasta en norte de Baxa California; Nun se reconocen subespecies.[3]
Tien un plumaxe axedrezáu en branu, con un picu curvado escontra riba y de tonalidá blancu-amarellentada y carente de cresta. Tien unos 80 cm de llargor y 130 cm de valumbu.
N'Europa raramente devasa'l sur de Noruega. Comúnmente acomuñada a llagos, captura pequeñes preses somorguiándose nes sos agües.
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. El colimbo de Adams (Gavia adamsii) ye una especie d'ave gaviforme de la familia Gaviidae qu'habita nel norte d'Eurasia y norte de Norteamérica, envernando hasta en norte de Baxa California; Nun se reconocen subespecies.
Ar splujer beg gwenn a zo un evn dour, Gavia adamsii an anv skiantel anezhañ.
La calàbria de bec pàl·lid (Gavia adamsii), és la major de les calàbries, que són espècies del gènere Gavia, a la família dels gàvids (Gaviidae). No s'han descrit subespècies. És una mica més gran que la calàbria grossa, amb qui de vegades es confon.
Com totes les calàbries, aquesta espècie captura les seves preses sota l'aigua i s'alimenta principalment de peixos, però també d'invertebrats aquàtics.
Vola amb el coll estirat i generalment neda amb el bec una mica aixecat.
En hivern és una au prou silenciosa. El seu crit és com un miol, o una queixa, semblant a la de la calàbria grossa però més aguda. Alguns crits de vegades semblen rialles.
Té un comportament molt territorial: les parelles defensen el seu territori, no sols contra la resta d'espècies de calàbries, sinó també contra espècies d'ànec.
Tots dos pares tenen cura de la incubació i alimentació dels petits.
Nia a la tundra àrtica (Rússia, Alaska i Canadà), al llarg de llacs i rius tranquils.
Passa l'hivern al mar, sobretot davant les costes de Noruega i l'oest de Canadà, però a vegades és possible veure-ho en grans llacs interiors o al Mar Bàltic.
És un ocell migratori que arriba a les zones de reproducció abans de la fusió completa del gel. A continuació s'introdueix en l'aigua oberta, però no dubten en cabussar-se'n sota el gel a la recerca de llurs preses.
La calàbria de bec pàl·lid (Gavia adamsii), és la major de les calàbries, que són espècies del gènere Gavia, a la família dels gàvids (Gaviidae). No s'han descrit subespècies. És una mica més gran que la calàbria grossa, amb qui de vegades es confon.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Trochydd pigwyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: trochyddion pigwyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Gavia adamsii; yr enw Saesneg arno yw White-billed diver. Mae'n perthyn i deulu'r Gaviidae (Lladin: Gaviidae) sydd yn urdd y Gaviiformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng Nghymru, Asia ac Ewrop.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn G. adamsii, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r trochydd pigwyn yn perthyn i deulu'r Gaviidae (Lladin: Gaviidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Trochydd gyddfddu Gavia arctica Trochydd gyddfgoch Gavia stellata
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Trochydd pigwyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: trochyddion pigwyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Gavia adamsii; yr enw Saesneg arno yw White-billed diver. Mae'n perthyn i deulu'r Gaviidae (Lladin: Gaviidae) sydd yn urdd y Gaviiformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng Nghymru, Asia ac Ewrop.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn G. adamsii, sef enw'r rhywogaeth.
Potáplice žlutozobá (Gavia adamsii) je největší druh potáplice, vodního ptáka ze stejnojmenného řádu. Ve všech šatech se velmi podobá potáplici lední; liší se především žlutavě bílým zobákem, který drží zvednutý mírně nahoru. V prostém šatu jsou strany krku a hlavy světlejší (včetně okolí oka a příuší). V opeření zůstává několik černobíle skvrnitých krovek. Hnízdí podél arktického pobřeží Ruska, zimuje v malém počtu u severního pobřeží Norska, vzácně dále na jih.[2]
Výjimečně zalétla také do České republiky, dosud byla zaznamenána čtyřikrát – v lednu 1935 střelena samice u Bukovky (okres Pardubice), v lednu 1942 střelen samec u Roudnice nad Labem, v prosinci 1942 střelena samice u Lobodic (okres Přerov) a v únoru 1976 pozorován 1 ex. u Děčína.[3]
Obrázky, zvuky či videa k tématu potáplice žlutozobá ve Wikimedia Commons
Galerie potáplice žlutozobá ve Wikimedia Commons
Potáplice žlutozobá (Gavia adamsii) je největší druh potáplice, vodního ptáka ze stejnojmenného řádu. Ve všech šatech se velmi podobá potáplici lední; liší se především žlutavě bílým zobákem, který drží zvednutý mírně nahoru. V prostém šatu jsou strany krku a hlavy světlejší (včetně okolí oka a příuší). V opeření zůstává několik černobíle skvrnitých krovek. Hnízdí podél arktického pobřeží Ruska, zimuje v malém počtu u severního pobřeží Norska, vzácně dále na jih.
Den hvidnæbbede lom (Gavia adamsii) er en fugl i lomslægten. Den har en længde på 77-90 cm med et vingefang på 135-150 cm og er dermed det største medlem af lommerne. Fuglen yngler i Arktis, Rusland, Alaska og Canada og overvintrer til havs hovedsageligt ved kysterne af Norge og det vestlige Canada. Den er en sjælden trækgæst i Danmark om vinteren. Indtil 1990 var der opgjort 149 fund her i landet.
Den hvidnæbbede lom (Gavia adamsii) er en fugl i lomslægten. Den har en længde på 77-90 cm med et vingefang på 135-150 cm og er dermed det største medlem af lommerne. Fuglen yngler i Arktis, Rusland, Alaska og Canada og overvintrer til havs hovedsageligt ved kysterne af Norge og det vestlige Canada. Den er en sjælden trækgæst i Danmark om vinteren. Indtil 1990 var der opgjort 149 fund her i landet.
Der Gelbschnabeltaucher oder Gelbschnabel-Eistaucher (Gavia adamsii) ist eine Vogelart aus der Gattung der Seetaucher (Gavia). Die Art brütet in der küstennahen Tundra Russlands und Nordamerikas und überwintert an nördlichen Küsten. Der Gelbschnabeltaucher kann ausnahmsweise auch in Mitteleuropa beobachtet werden, vor allem im Winter an den Küsten von Nord- und Ostsee. Der wissenschaftliche Artname ehrt den englischen Marinearzt und Naturforscher Edward Adams (1824–1856).
Der Gelbschnabeltaucher ist die größte Art der Gattung Gavia. Er erreicht eine Körperlänge von 77–90 cm und eine Spannweite von 135–150 cm. Die Tiere wiegen nach den wenigen bisher vorliegenden Daten 3,7–6,4 kg und sind damit deutlich schwerer als eine Graugans.
Im Prachtkleid ist die Art unverwechselbar. Grundfarbe der gesamten Oberseite und von Kopf und Hals ist schwarz. Der obere Rücken zeigt dichte Reihen großer weißer Vierecke, der hintere Rücken und die Flanken zeigen feine weiße Punktreihen. Der Hals hat an den Seiten ein querovales Feld aus weißen Längslinien, an der Kehle befindet sich eine schmale Linie aus weißen Punkten. Brust, Bauch und die Unterflügeldecken sind rein weiß.
Namensgebend ist der große, hellgelbe oder elfenbeinfarbene und leicht aufgeworfene Schnabel, der beim Schwimmen durch eine entsprechende Kopfhaltung meist leicht schräg nach oben ragt. Die Beine und die Füße sind grau. Die Iris ist weinrot.
Im Schlichtkleid ist die gesamte Oberseite dunkelgrau, häufig sind jedoch noch weiß gesprenkelte Flügeldecken vorhanden. Kopf und Hinterhals sind schmutzig hell graubraun, die dunkle Färbung geht nach vorn an Kehle und Hals in weiß über. Um das Auge befindet sich ein recht großer weißer Bereich. Der Schnabel ist blassgrau, an der Basis und dort vor allem auf dem First dunkler. Die Stirn ist steil aufgeworfen.
Das Jugendkleid ähnelt sehr dem Schlichtkleid, die Vögel sind jedoch insgesamt oberseits mehr gelbbraun, die Konturfedern der Oberseite und der Flanken sind außerdem hell gerandet und zeigen dadurch eine saubere Wellenzeichnung. Der Schnabel ist oft noch nicht ganz ausgewachsen und blassgrau bis hellgelb.
Die Flugrufe ähneln wie die anderer Seetaucher denen von Gänsen. Die Revierrufe sind weittragend jodelnd oder heulend. Warnlaut ist ein tiefes Lachen.
Das Verbreitungsgebiet der Art umfasst die küstennahe Tundra Russlands und Nordamerikas. Das russische Areal reicht von der Murmanküste nach Osten bis zur Tschuktschenhalbinsel. In Nordamerika kommt die Art im zentralen nördlichen Kanada sowie an der Nordküste Alaskas vor. Zur Brutzeit bewohnt die Art Binnengewässer in den Niederungen.
Die Nahrung wird tauchend erjagt und besteht überwiegend aus Fischen, daneben werden Frösche, Krebstiere und Weichtiere erbeutet. Der Kot wird am Ufer ablegt.
Die Paare des Gelbschnabeltauchers leben über lange Zeiträume monogam, wie dies auch bei anderen Seetaucher der Fall ist. Die Nester werden am Gewässerufer gebaut und bestehen meist nur aus einer Bodenmulde, die manchmal auch mit Pflanzenteilen ausgelegt wird. Kopulation geschieht auf dem Ufer, ohne Balzverhalten bis auf gegenseitiges Schnabeleintauchen. Die Eiablage erfolgt Mitte Juni bis Mitte Juli. Das Gelege besteht im Normalfall aus zwei Eiern. Die Brutzeit dauert mindestens 27 Tage; die Eier werden von beiden Eltern bebrütet und die Küken dann auch gemeinsam geführt. Wird nicht genügend gefüttert, kämpfen die Jungen intensiv, oft überlebt nur eins.
Gelbschnabeltaucher sind offenbar überwiegend Mittel- bis Kurzstreckenzieher. Der Abzug aus dem Brutgebiet wird eingeleitet, wenn die Jungen flugfähig sind, etwa drei Monate nach der Ankunft. Erste Überwinterer werden schon im Oktober beobachtet. Die russischen Vögel überwintern zum einen an der nördlichen asiatischen Pazifikküste, zum anderen vor der Küste Norwegens, aber offenbar auch regelmäßig in der nördlichen Ostsee. Die Populationen Nordamerikas überwintern vor der amerikanischen Pazifikküste vom südlichen Alaska bis zum mittleren Kalifornien. Die Rückkehr in die Brutgebiete erfolgt ab Mitte Mai. Die Art wird in Mitteleuropa sehr selten von Oktober bis April nachgewiesen, vor allem an den Küsten von Nord- und Ostsee und nur ausnahmsweise im Binnenland auf größeren Seen.
Die IUCN stuft den Gelbschnabeltaucher seit 2010 als in einem geringen Maße gefährdet ein. Sowohl in weiten Teilen des Brut- als auch des Überwinterungsgebietes wird Öl gefördert. Ölunfälle können daher negative Bestandseinflüsse haben. Das gilt vor allem für die Population in Alaska, wo 90 Prozent des Bestands in einer Region brütet, die für den Abbau von Öl- und Gasvorräten vorgesehen ist.[1]
Der Gelbschnabeltaucher wird auch von der indigenen Bevölkerung in seinem Verbreitungsgebiet gejagt. Es gibt unterschiedliche Einschätzungen darüber, inwieweit diese Jagd eine Bedrohung für diese Art darstellt.[2]
Der Gelbschnabeltaucher oder Gelbschnabel-Eistaucher (Gavia adamsii) ist eine Vogelart aus der Gattung der Seetaucher (Gavia). Die Art brütet in der küstennahen Tundra Russlands und Nordamerikas und überwintert an nördlichen Küsten. Der Gelbschnabeltaucher kann ausnahmsweise auch in Mitteleuropa beobachtet werden, vor allem im Winter an den Küsten von Nord- und Ostsee. Der wissenschaftliche Artname ehrt den englischen Marinearzt und Naturforscher Edward Adams (1824–1856).
Jiäkuikku libo jiäguikku (Gavia adamsii) on suurin kuikkien heimoh kuului lindu.
Piduhus: 77-90 cm
Siibien agjuväli: 135-150 cm
Paino: 5,8 kg
Jiäkuikku muniu muniu kaksi jäiččiä. Uročču da emäččy havvotah jäiččii yhtes nelli nedälii. Poigazet opastutah lendämäh kudakui 70 päivän ijäs.
Euraazien alovehel jiäkuikku pezoittuu enimyölleh Pohjas-Sibiris. Pohjas-Amerikas se pezoittuu Pohjas-Kanuadas da Pohjas-Al'askas. Suomes voibi nähtä muan läbi muuttujii jiäkuikkii eritengi keviäl da harvembah sygyzylgi.[1]
Nevgulur lómur (frøðiheiti - Gavia adamsii)
Vilgesnjunáhpedovtta (Gavia adamsii) lea čáhceloddi, mii lea stuorimus doktagiin.
Үрүҥ тумустаах куоҕас (лат. Gavia adamsii, нууч. Белоклювая гагара) - Куоҕастар уустарыгар киирэр көтөр.
Бөдөҥ куоҕас. Ыйааһына: 4050-6400 г. Саха сиригэр туундараҕа үөскүүр сэдэхтик көстөр кус. Балыгынан аһылыктанар. Үс сааһыгар сымыыттыыр кыахтанар. Уйатын күөллэргэ туттар, уйаламмат кэмигэр байҕал кытылыгар эмиэ сылдьар. Уйатын уу кытыытыгар сиргэ туттар. 1-2 сымыыттаах буолар.
Саха сирин уонна Арассыыйа Кыһыл кинигэлэригэр, иккиэннэригэр III хаттыгаска, киирэр.
Үрүҥ тумустаах куоҕас (лат. Gavia adamsii, нууч. Белоклювая гагара) - Куоҕастар уустарыгар киирэр көтөр.
Бөдөҥ куоҕас. Ыйааһына: 4050-6400 г. Саха сиригэр туундараҕа үөскүүр сэдэхтик көстөр кус. Балыгынан аһылыктанар. Үс сааһыгар сымыыттыыр кыахтанар. Уйатын күөллэргэ туттар, уйаламмат кэмигэр байҕал кытылыгар эмиэ сылдьар. Уйатын уу кытыытыгар сиргэ туттар. 1-2 сымыыттаах буолар.
Саха сирин уонна Арассыыйа Кыһыл кинигэлэригэр, иккиэннэригэр III хаттыгаска, киирэр.
An sedher pig gwynn (Gavia adamsii) yw eghen a edhen dhowr divroansek a'n hantergylgh kledh. I a vag y'n tiredhyow Arktik dre vras hag i a wav yn arvoryow Keynvor Hebask ha Norgagh ha treweythyow yn lynnyn bras. 76-97 centimeter (30-38 meusva) yw aga hys, 135-160 centimeter (53-63 meusva) yw aga askelva, ha 4-6.4 kilogram (8.8 to 14.1 peuns) yw aga poos, an brassa sedher y'n bys yw an sedhoryon ma. I a omhevel sedher pig gwynn mes yma pig gwynn dhe'n sedher pig gwynn dihaval orth an sedher bras. Yn prys maga yma penn du, isrannow gwynn ha mantell vrith gwynn ha du dhedha. Yn prysyow erel aga fluv yw moy disliw gans konna gwynn. An moyha a'ga boos yw puskes, mes prevyon ha divellkeynoges erel yw dybrys treweythyow ynwedh.
The yellow-billed loon (Gavia adamsii), also known as the white-billed diver, is the largest member of the loon or diver family. Breeding adults have a black head, white underparts and chequered black-and-white mantle. Non-breeding plumage is drabber with the chin and foreneck white. Its main distinguishing feature is the long straw-yellow bill which, because the culmen is straight, appears slightly uptilted.
It breeds in the Arctic and winters mainly at sea along the coasts of the northern Pacific Ocean and northwestern Norway; it also sometimes overwinters on large inland lakes. It occasionally strays well south of its normal wintering range, and has been recorded as a vagrant in more than 22 countries. This species, like all divers, is a specialist fish-eater, catching its prey underwater. Its call is an eerie wailing, lower pitched than the common loon.
First described by English zoologist George Robert Gray in 1859 based on a specimen collected in Alaska, the yellow-billed loon is a monotypic species, with no subspecies despite its large Holarctic range.[2] It is closely related to the common loon, which it strongly resembles in plumage and behaviour; some taxonomists consider the two species to be allopatric forms of the same superspecies. Both are thought to have evolved from a population of black-throated loons which colonized the Nearctic and were subsequently cut off from other populations.[3]
The genus name Gavia comes from the Latin for "sea mew", as used by ancient Roman naturalist Pliny the Elder. The specific epithet adamsii honours Edward Adams, a British naval surgeon and naturalist who sketched and collected numerous species, including this one,[4] on several trips to the Arctic.[5] The word "loon" is thought to have derived from the Swedish lom, the Old Norse or Icelandic lómr, or the Old Dutch loen, all of which mean "lame" or "clumsy", and is a probable reference to the difficulty that all loons have in moving about on land.[6] "Diver" refers to the family's underwater method of hunting for prey, while "yellow-billed" and "white-billed" are references to the bird's distinctively pale bill.[5]
With a length of 76 to 97 cm (30 to 38 in), a wingspan of 135 to 160 cm (53 to 63 in), and a weight ranging from 4 to 6.4 kg (8.8 to 14.1 lb), the yellow-billed loon is the largest member of the loon (diver) family.[2][7][8] The adult is primarily black and white in breeding plumage, with a purple gloss on its head and neck.[9]
The yellow-billed loon is an Arctic species, breeding primarily along the coasts of the Arctic Ocean as far north as 78° N and wintering on sheltered coastal waters of the northern Pacific Ocean and the northwestern coast of Norway.[2] It has been recorded as a breeding bird in Russia, Canada and the United States.[1] Though it winters primarily to the north of 50° N, its winter range extends south to 35° N off the coast of Japan,[2] and it has been recorded as a vagrant in more than 20 countries,[1] including some as far south as Mexico[10] and Spain.[1]
Like other loons, it forms long-lasting pairs. Though it prefers freshwater pools or lakes in the tundra, the yellow-billed loon will also breed along rivers, estuaries or the coast in low-lying areas of the Arctic; in general, it avoids forested areas. Breeding typically starts in early June, though it is dependent on the timing of the spring thaw. Like all members of its family, the yellow-billed loon builds a nest of plant material very close to the edge of the water. Copulation takes place on land, without any specific courtship. The pair defends its large territory intensively against intruders, but may later in the breeding season gang up with other birds on good fishing spots.[2]
The female lays two eggs measuring 89 by 55 millimetres (3.5 by 2.2 in). The eggs are strongly oval, and are a light purple-brown with darker blotches interspersed. This colour camouflages with the soil and vegetation that this bird nests near. Most of the time, however, the egg is not visible due to incubation, which takes around 27 to 29 days.[11]
The yellow-billed loon is a specialist fish eater, yet it also takes crustaceans, molluscs and annelids,[2] especially for its young.[11] It dives in pursuit of prey, which is caught underwater.[2] Probably as a way to avoid spreading parasites, it defecates ashore, in the breeding lake.
In 2010, the IUCN (International Union for the Conservation of Nature) changed the status of the yellow-billed loon from Least Concern to Near Threatened, as the species appears to be in a "moderately rapid" population decline. An unsustainable level of subsistence harvesting by indigenous peoples was specifically named as the main threat.[1]
The yellow-billed loon is one of the species to which the Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA) applies;[12] in the Americas, it is protected by the Migratory Bird Treaty Act of 1918.[13]
Sjölander, Sverre. The reproductive Behavior of the Yellow-billed Loon, Gavia adamsii. (With G. Ågren). The Condor 78:454-463. 1976.
The yellow-billed loon (Gavia adamsii), also known as the white-billed diver, is the largest member of the loon or diver family. Breeding adults have a black head, white underparts and chequered black-and-white mantle. Non-breeding plumage is drabber with the chin and foreneck white. Its main distinguishing feature is the long straw-yellow bill which, because the culmen is straight, appears slightly uptilted.
It breeds in the Arctic and winters mainly at sea along the coasts of the northern Pacific Ocean and northwestern Norway; it also sometimes overwinters on large inland lakes. It occasionally strays well south of its normal wintering range, and has been recorded as a vagrant in more than 22 countries. This species, like all divers, is a specialist fish-eater, catching its prey underwater. Its call is an eerie wailing, lower pitched than the common loon.
La Blankbeka kolimbo aŭ Flavbeka kolimbo (Gavia adamsii) estas holarktisa birdo, nome la plej granda el la familio de Gaviedoj.
Ili reproduktiĝas en Arkto kaj vintrumas ĉefe mare laŭlonge de marbordoj de norda Pacifika Oceano kaj nordokcidenta Norvegio; ĝi foje vintrumas ankaŭ ĉe grandaj internaj lagoj. Ĝi foje aperas tre sude de sia normala vintra teritorio, kaj estis registrita kiel vaganto en pli ol 22 landoj. Tiu specio, kiel ĉiuj kolimboj, estas specialista fiŝomanĝanto, kiu kaptas sian predon subakve. Ties alvoko estas feeca krio, pli malaltatona ol tiu de la Granda kolimbo.
Unuafoje priskribita de la angla zoologo George Robert Gray en 1859 baze sur specimeno kolektita en Alasko, la Flavbeka kolimbo estas monotipa specio, sen agnoskitaj subspecioj spite ties granda teritorio tra la tuta Holarkto.[1] Ĝi estas proksime rilata al la Granda kolimbo, kiu estas tre simila laŭ plumaro kaj kutimaro; kelkaj taksonomiistoj konsideras ambaŭ speciojn alopatriaj formoj de la sama superspecio. Supozeble ambaŭ evoluis el populacio de Nigragorĝa kolimbo kiu koloniigis la Nearkton kaj restis eltranĉita el la aliaj populacioj.[2]
La genronomo Gavia devenas el la latina por la Blanka merĝo, "Mergellus albellus", kiel estis uzata de antikva romia naturalisto Plinio la Maljuna. La specifa epiteto adamsii omaĝas Edward Adams, brita ŝipkuracisto kaj naturalisto kiu skizis kaj kolektis nombrajn speciojn, inter ili tiu ĉi,[3] dum kelkaj veturoj al Arkto.[4]
Pro sia longo de 76 al 97 cm, enverguro de 135 al 160 cm kaj pezo de 4 al 6.4 kg, la Flavbeka kolimbo estas la plej granda membro de la kolimba familio.[1][5][6] La plenkreskulo estas ĉefe nigrablanka en reprodukta plumaro, kun purpureca brilo en kapo kaj kolo,[7] blankaj subaj partoj kaj ŝkeca nigrablanka dorso. La nereprodukta plumaro estas pli senkolora kun mentono kaj antaŭa kolo blankeca.
Ĝi similas al la Granda kolimbo, sed ĝi estas iomete pli granda. Ĝia frunto ofte ŝajnas esti ŝveliĝanta. Ĝia beko estas flavblanka, ne nigra kiel ĉe la Granda kolimbo. Kvankam vintre la beko de la Granda kolimbo estas bluecblanka, ne eblas konfuzo deproksime ĉar tiu estas rekta, dum la beko de la malofta Blankbeka kolimbo iomete kliniĝas supren, aŭ tio ŝajnas ĉar la supra bordo estas tute rekta.
La okuloj de la Blankbeka kolimbo ŝajne estas malpli grandaj ol tiu de la Granda kolimbo, sed ĝi havas kelkfoje malhelan okulmakulon.
La Flavbeka kolimbo estas arkta specio, kiu reproduktiĝas ĉefe laŭlonge de la marbordoj de la Arkta Oceano tiom for norde kiom ĝis 78° N kaj vintrumas en ŝirmaj marbordaj akvoj de norda Pacifika Oceano kaj la nordokcidentaj marbordoj de Norvegio.[1] Ĝi estis registrita kiel reproduktantaj birdoj en Rusio, Kanado kaj Usono.[8] Kvankam ili vintrumas ĉefe norde de 50° N, ties vintraj teritorioj etendas suden ĝis 35° N ĉe la marbordoj de Japanio,[1] kaj ĝi estis registrita kiel vaganto en pli ol 20 landoj,[8] kiaj kelkaj tiom for sude kiom ĝis Meksiko[9] kaj Hispanio.[8]
La kutimoj, voĉoj, kovejo similas al tiuj de la Granda kolimbo. Ĝi vintre retiriĝas el la nordaj kovejoj ĝis la norvega marbordo.
Kvankam ĝi preferas nesalakvajn lagetojn aŭ lagojn en tundro, la Flavbeka kolimbo reproduktiĝas ankaŭ laŭlonge de riveroj, estuaroj aŭ marbordoj en malaltaj areoj de Arkto; ĝenerale, ili evitas arbarajn areojn. Reproduktado tipe ekas komence de Junio, kvankam ĝi dependas el la tempo de la printempa malfrostiĝo. Kiel ĉe ĉiuj membroj de ties familio, la Flavbeka kolimbo konstruas neston el planta materialo tre proksime al la akvobordo. La ino demetas du ovojn.[1]
La Flavbeka kolimbo estas specialista fiŝomanĝanto, kvankam ĝi kaptas ankaŭ krustulojn, moluskojn kaj anelidojn. Ili plonĝas persekute de predo, kiu estas kaptata subakve.[1]
En 2010, la IUCN (International Union for the Conservation of Nature) ŝanĝis la statuson de la Flavbeka kolimbo el Malplej Zorgiga al Preskaŭ Minacata, ĉar la specio ŝajne montras "modere rapidan" populacimalpliiĝon. Neeltenebla nivelo de pormanĝa kolektado fare de indianoj estis specife konsiderita kiel ĉefa minaco.[8]
La Flavbeka kolimbo estas specio al kiu aplikiĝas la Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA);[10] en Ameriko, ĝi estas protektita de la Migratory Bird Treaty Act of 1918.[11]
La Blankbeka kolimbo aŭ Flavbeka kolimbo (Gavia adamsii) estas holarktisa birdo, nome la plej granda el la familio de Gaviedoj.
Ili reproduktiĝas en Arkto kaj vintrumas ĉefe mare laŭlonge de marbordoj de norda Pacifika Oceano kaj nordokcidenta Norvegio; ĝi foje vintrumas ankaŭ ĉe grandaj internaj lagoj. Ĝi foje aperas tre sude de sia normala vintra teritorio, kaj estis registrita kiel vaganto en pli ol 22 landoj. Tiu specio, kiel ĉiuj kolimboj, estas specialista fiŝomanĝanto, kiu kaptas sian predon subakve. Ties alvoko estas feeca krio, pli malaltatona ol tiu de la Granda kolimbo.
El colimbo de Adams (Gavia adamsii)[2] es una especie de ave gaviforme de la familia Gaviidae que habita en el Holártico. Es un ave acuática migratoria que cría en el norte de Eurasia y norte de Norteamérica, y pasa el invierno en las costas del Pacífico norte y Escandinavia.
En verano posee un plumaje negro en las partes superiores con un denso moteado blanco a modo de damero, mientras que sus partes inferiores son blancas, y rodeando su cuello presenta una banda, de fino listado blanco y negro, a modo de collar incompleta por detrás. Se caracteriza por su pico ligeramente curvado hacia arriba y de tonalidad blanca o amarillenta, que le diferencia del resto de colimbos. Mide unos 80 cm de largo y 130 cm de envergadura alar. En invierno sus partes superiores se vuelven grisáceas y su garganta y cuello se tornan blancas como el resto de las partes inferiores.
El colimbo de Adams es una de las cinco especie del género Gavia, el único género de la familia Gaviidae y el orden Gaviiformes.[3] El colimbo Adams fue descrito científicamente por el zoólogo inglés George Robert Gray en 1859,[3] con el nombre de Colymbus adamsii. Durante mucho tiempo estuvo clasificado, como el resto de su familia, junto los somormujos en el orden Colymbiformes. Cuando se invalidó el género Colymbus y se separaron a los colimbos y los somormujos en dos órdenes, Gaviiformes y Podicipediformes respectivamente, sus integrantes se trasladaron al género Gavia, propuesto por Johann Reinhold Forster en 1788. Se no se reconocen subespecies de Adams a pesar de su amplia distribución.[4] Está próximamente emparentado con el colimbo grande.
Los colimbos son aves acuáticas que suelen tener un tamaño mayor que el de un pato, con plumajes en las partes superiores con patrones de color negro moteados en blanco, y las inferiores blancas, aunque algunos de sus miembros tienen la cabeza y el cuello grises. Los colimbos nadan con el cuerpo semisumergido y tienen la cola corta. Tienen las patas cortas situadas muy atrás y con dedos palmeados, lo que les convierte en grandes buceadores, pero les hace torpes en tierra. Sus picos son rectos y puntiagudos.
El nombre del género, Gavia, es un término latino que designaba a un ave marina no identificada en la actualidad,[5] mientras que su nombre específico, adamsii, es el genitivo latino que significa «de Adams», en honor al médico naval y naturalista inglés Edward Adams,[6] que en varios viajes por el ártico dibujó y recolectó ejemplares de varias especies, incluida esta.[7] Por su parte la palabra española «colimbo» procede del griego κόλυμβος (kólymbos) que significa «buceador».[8]
El colimbo de Adams es una especie que cría principalmente en las costas del Ártico, llegando hasta el paralelo 78° N, y pasa el invierno en las aguas costeras del Pacífico norte y del noroeste de Noruega.[9] Su cría se registra en Rusia, Canadá y Estados Unidos.[1] Aunque pasa el invierno principalmente al norte del paralelo 50° N, su área de invernada se extiende hacia el sur hasta el paralelo 35° N en las costas de Japón,[9] y se ha registrado como divagante en más de 20 países,[1] incluidos algunos tan al sur como México y España.[10][1]
El colimbo de Adams se alimenta principalmente de peces, aunque también come crustáceos, moluscos y anélidos. Atrapa a sus presas bucando.[9]
Como los demás colimbos forma parejas duraderas. Aunque prefiere las charcas y lagos de agua dulce de la tundra, el colimbo de Adams también cría en los ríos, estuarios y costas bajas del ártico. En general evita las zonas forestales. La época de cría suele empiezar en junio, aunque depende de la época en que se produzca el deshielo primaveral. Como los demás miembros de su familia el colimbo de Adams anida cerca de la orilla del agua. La cópula tiene lugar en tierra, sin un cortejo complejo. La hembra suele poner dos huevos. Durante la época de cría pareja defiende un territorio grande de los intrusos, aunque más adelante pueden unirse a otros individuos en los puntos de buena pesca.[9]
El colimbo de Adams (Gavia adamsii) es una especie de ave gaviforme de la familia Gaviidae que habita en el Holártico. Es un ave acuática migratoria que cría en el norte de Eurasia y norte de Norteamérica, y pasa el invierno en las costas del Pacífico norte y Escandinavia.
Tundrakaur (Gavia adamsii) on kaurlaste sugukonda kauri perekonda kuuluv veelind.
Eestis on tundrakaur peaaegu iga-aastane haruldane läbirändaja[1].
Esimesena kirjeldas tundrakauri teaduslikult George Robert Gray 1859 Alaskalt kogutud isendi põhjal. Tema perekonnanimi Gavia tähendab ladina keeles merikajakat ja esines juba Plinius vanema teostes. Liiginimi adamsii on pandud briti mereväekirurgi ja loodusteadlase Edward Adamsi (1824–56) auks, kes joonistas ja kogus Arktikas palju linnuliike ning oli 3 aastat varem Sierra Leones tüüfusesse surnud. Just tema oligi hankinud selle isendi, mille põhjal Gray tundrakauri uue liigina kirjeldas.
Tundrakaur on monotüüpne liik ehk teisisõnu tal ei eristata alamliike, kuigi ta on levinud suurel alal kogu Holarktises.
Tundrakaur on lähedalt sugulane jääkauriga. Nad on sarnased nii sulestiku kui käitumise poolest ja mõnikord ühendatakse nad samasse ülemliiki. Mõlemad arvatakse pärinevat järvekauri asurkondadest, mis kaotasid läbikäimise teiste asurkondadega ja seejärel koloniseerisid kogu Arktika.
Tundrakaur pesitseb Põhja-Jäämeres kuni 78. põhjalaiuseni, näiteks Venemaal, Kanadas ja USA-s.
Ta talvitub peamiselt Vaikse ookeani ja Norra varjulistel rannikutel tavaliselt kuni 50. põhjalaiuskraadini, aga Jaapanis kuni 35. põhjalaiuseni. Eksikülalisena on teda kohatud paarikümnes riigis, sealhulgas isegi Hispaanias ja Mehhikos.
Pesitseda eelistab tundrakaur mageveetiikidel ja -järvedel, kuid võib seda teha ka jõekaldal, deltas või mererannikul. Metsa ta väldib.
Tundrakaur on 76–97 cm pikk ja 4–6,4 kg raske. Tema tiibade siruulatus on 135–160 cm. Niisuguste näitajate poolest on ta kauride perekonna suurim liik.
Pulmasulestikus täiskasvanud linnud on musta peaga. Keha alapool on valge ja ülapool musta-valgekirju. Muul ajal on sulesti kahvatu, lõug ja kaela eesosa valged.
Tundrakaur erineb jääkaurist peamiselt pikema ja õlgkollase noka poolest. Nokk tundub olevat kergelt ülespoole suunatud.
Tema põhiliseks toiduks on kalad[1]. Kuid ta sööb ka koorikloomi, molluskeid ja rõngusse. Toitu jälitades suudab ta sukelduda.
Tundrakaur asub pesitsema juuni alguses, aga see sõltub sellest, kas lumi on selleks ajaks juba sulanud. Nagu teisedki kaurid, ehitab ta pesa taimsest materjalist veele väga lähedale. Emaslind muneb sinna 2 muna.
2010 muutis Rahvusvaheline Looduskaitseliit tundrakauri seisundi ohulähedaseks, arvestades seda, et tema arvukus kahaneb "mõõdukalt kiiresti". Peamiseks ohuks nimetas looduskaitseliit pesarüüstamist inimeste poolt.
Tundrakaur (Gavia adamsii) on kaurlaste sugukonda kauri perekonda kuuluv veelind.
Eestis on tundrakaur peaaegu iga-aastane haruldane läbirändaja.
Aliota mokozuri (Gavia adamsii) Gavia generoko animalia da. Hegaztien barruko Gaviidae familian sailkatua dago. Iparraldeko Ipar Amerikan eta Eurasian bizi da.
Aliota mokozuri (Gavia adamsii) Gavia generoko animalia da. Hegaztien barruko Gaviidae familian sailkatua dago. Iparraldeko Ipar Amerikan eta Eurasian bizi da.
Jääkuikka (Gavia adamsii) on kuikista suurin.
Jääkuikan väritys on musta-valkokirjava: pää on musta, vatsapuoli valkea ja vartalo mustan ja valkean kuvioima. Nokka on banaaninkeltainen. Lajin pituus on noin 77–90 cm, siipien kärkiväli 135–150 cm ja paino 5,8 kiloa.
Jääkuikka pesii Siperiassa, Alaskassa ja Kanadassa ja talvehtii Norjan rannikolla, Japanin ja Kamtshatkan välisellä merialueella sekä Pohjois-Amerikan länsirannikolla. Venäjän Euroopan puoleisessa osassa pesii 50-100 paria. Suomessa jääkuikka on keväisin ja syksyisin erittäin vähälukuinen läpimuuttaja ja talvella hyvin harvinainen vieras. Vuosittain Suomessa tavataan joitain kymmeniä jääkuikkia, pääosin Suomenlahden ja Pohjanlahden rannikoilla huhti-toukokuussa.
Pohjois-Amerikan populaatio on kooltaan noin 16 000 yksilöä.
Puuton tundra; sekä merenrannikoilla, isoilla järvillä että jokien suistoissa.
Pesä on maassa. Molemmat emot hautovat kahta munaa 4 viikkoa. Poikaset viipyvät pesässä 3 päivää, minkä jälkeen ne lähtevät emojen mukana uimaan. Emot ruokkivat poikasia 1½ kuukautta. Sukukypsä 4–5-vuotiaana.
Jääkuikka syö kalaa.
Jääkuikka (Gavia adamsii) on kuikista suurin.
Gavia adamsii
Le Plongeon à bec blanc (Gavia adamsii), aussi appelé Plongeon à bec jaune et au Québec Huart à bec blanc ou Huart à bec jaune, est une espèce d'oiseaux de la famille des Gaviidae. C'est le plus grand des gaviidés, bien qu’il ne soit que légèrement plus grand que le Plongeon huard, avec lequel il est souvent confondu.
Sa longueur varie de 77 à 90 cm, avec une envergure allant de 124 à 150 cm et une masse moyenne de 5,4 kg[1].
Les adultes nicheurs ont la tête noire, le ventre blanc et le dos orné d’un dessin en damier noir et blanc. Leurs yeux sont rouges. Le caractère qui le différencie du Plongeon huard est le bec jaunâtre, et non noir, et tenu au-dessus de l’horizontale.
Le plumage internuptial est plus terne et brunâtre. Les joues et la gorge deviennent plus pâles ; le passage entre les zones de plumage clair à celles de plumage sombre se fait graduellement (contrairement au plumage internuptial du Plongeon huard). Le bec devient plus pâle, blanc jaunâtre, les yeux moins rouges et plus bruns.
Le juvénile du 1er hiver ressemble à un adulte en plumage internuptial, mais les plumes du dos présentent un liseré pâle qui confère à l'oiseau un aspect écailleux.
Cette espèce, comme tous les plongeons, capture ses proies sous l’eau ; il est un essentiellement piscivore, mais se nourrit aussi d'invertébrés aquatiques.
Il vole avec le cou tendu. Lorsqu'il nage, il tient généralement le bec un peu relevé.
Cet oiseau est plutôt muet en hiver. Son cri ressemble à un miaulement, ou à une plainte, plus aigüe que celle du plongeon huard. Il émet parfois des cris ressemblant des rires sonores.
Cet oiseau a un comportement très territorial : les couples défendent leur territoire contre les toutes les espèces de plongeons, mais aussi contre les canards plongeurs[2].
Les deux parents prennent soin de l'incubation et de l'alimentation des petits[2].
Il niche dans la toundra arctique (Russie, Alaska et Canada), en bordure de lacs et de rivières à faible courant.
Il hiverne en mer, surtout au large des côtes de Norvège et de l’Ouest du Canada mais on peut parfois le rencontrer sur des grands lacs de l’intérieur des terres ou dans la mer Baltique.
Cet oiseau migrateur arrive sur les zones de nidification avant la fonte complète des glaces. Il se nourrit alors dans les zones d'eau libre mais n'hésite pas à plonger sous la glace à la recherche de ses proies[2].
Des individus erratiques ont été signalés en Europe occidentale et méridionale, comme en Espagne ou en Yougoslavie[3]
Plongeon vient du latin plumbicare, s'enfoncer. Le nom de bec blanc (ou plutôt ivoire en réalité) permet de le distinguer du plongeon huard auquel il ressemble beaucoup. Gavia est un terme latin cité par Pline et Apulée, désignant un oiseau de mer. Le nom scientifique de cet oiseau est formé sur celui d’un chirurgien de marine et naturaliste, Edward Adams (1824-1856), explorateur de l'Arctique[4].
Cet oiseau est protégé:
L'UICN place cet oiseau dans la catégorie "préoccupation mineure", et estime sa population mondiale à 22 000 ou 25 000 individus[7], ce qui est un nombre bien inférieur à ceux estimés pour les autres plongeons. Son aire de répartition est estimée à 1 à 10 millions de km².
De même, l'Agence européenne pour l'environnement a classé cette espèce dans la catégorie "sécurisée"[8].
Birdlife international estime la population européenne à 500 individus hivernants, principalement près des côtes norvégiennes. La population hivernante semble stable.
Gavia adamsii
Le Plongeon à bec blanc (Gavia adamsii), aussi appelé Plongeon à bec jaune et au Québec Huart à bec blanc ou Huart à bec jaune, est une espèce d'oiseaux de la famille des Gaviidae. C'est le plus grand des gaviidés, bien qu’il ne soit que légèrement plus grand que le Plongeon huard, avec lequel il est souvent confondu.
Žutokljuni plijenor (Morski gnjurac žutokljuni; lat. Gavia adamsii) je najveći član reda plijenora. Dug je 76-97 centimetara, a težak je 4-6.5 kilograma. Raspon krila iznosi mu 135-160 centimetara. Obično je veći od dosta sličnog velikog plijenora.
Gnijezdi se na Arktiku u Rusiji, Aljaskoj i Kanadi, a prezimljava na moru, uglavnom oko obala Norveške ili zapadne Kanade. Ponekad slučajno odluta malo južnije od normalnog raspona u SAD, pa čak i daleko na jug, do Arizone.
Gnijezdeći odrasli imaju crnu glavu, bijele donje dijelove i kockasti crno-bijeli plašt. Izvan sezone parenja, perje je sivlje, s bijelom bradom i prednjim dijelom vrata. Glavna razlika između njega i velikog plijenora je boja kljuna. Kljun je oblika slamke i žute je boje, zbog čega je dobio naziv žutokljuni plijenor. Znanstveni naziv Gavia adamsii, pak dobiva po mornaričkog kirurgu Edwardu Adamsu.
Žutokljuni plijenor (Morski gnjurac žutokljuni; lat. Gavia adamsii) je najveći član reda plijenora. Dug je 76-97 centimetara, a težak je 4-6.5 kilograma. Raspon krila iznosi mu 135-160 centimetara. Obično je veći od dosta sličnog velikog plijenora.
Gnijezdi se na Arktiku u Rusiji, Aljaskoj i Kanadi, a prezimljava na moru, uglavnom oko obala Norveške ili zapadne Kanade. Ponekad slučajno odluta malo južnije od normalnog raspona u SAD, pa čak i daleko na jug, do Arizone.
Gnijezdeći odrasli imaju crnu glavu, bijele donje dijelove i kockasti crno-bijeli plašt. Izvan sezone parenja, perje je sivlje, s bijelom bradom i prednjim dijelom vrata. Glavna razlika između njega i velikog plijenora je boja kljuna. Kljun je oblika slamke i žute je boje, zbog čega je dobio naziv žutokljuni plijenor. Znanstveni naziv Gavia adamsii, pak dobiva po mornaričkog kirurgu Edwardu Adamsu.
La strolaga beccogiallo (Gavia adamsii G.R.Gray, 1859) è un uccello che appartiene alla famiglia Gaviidae.[2]
Descritta per la prima volta dallo zoologo inglese George Robert Gray nel 1859 sulla base di un esemplare raccolto in Alaska, la strolaga beccogiallo è una specie monotipica, senza sottospecie nonostante la sua ampia gamma di diffusione. È strettamente correlata alla strolaga maggiore, a cui assomiglia molto per piumaggio e comportamento; alcuni tassonomi considerano le due specie come forme allopatiche delle stesse superspecie. Si pensa che entrambi si siano evoluti da una popolazione di strolaghe dalla gola nera che colonizzò il Neartico e furono successivamente tagliate fuori da altre popolazioni. Il nome del genere Gavia deriva dal latino "miagolio del mare", usato dall'antico naturalista romano Plinio il Vecchio. L'epiteto specifico adamsii onora Edward Adams, un chirurgo navale e naturalista britannico che ha disegnato e raccolto numerose specie, inclusa questa, in diversi viaggi nell'Artico. Si pensa che la parola inglese "loon" derivi dal lom svedese, dal norvegese antico o dal lómr islandese, o dall'antico olandese, in cui significa "zoppo" o "goffo", ed è un probabile riferimento alla difficoltà che tute le strolaghe si muovano sulla terra in maniera impacciata si riferisce al metodo "sottomarino" della famiglia di cacciare le prede, mentre "becco giallo" è un riferimento alla fattura distintamente pallida dell'uccello.
Lunghezza: 80–90 cm.
Peso: 4.100-6.000 g.
Apertura alare: 140–150 cm.
La strolaga beccogiallo è la più grande strolaga, dalle dimensioni paragonabili a quelle di un'oca. Gli adulti hanno una testa nera, bianca nelle parti inferiori e manto bianco e nero a quadretti. Il piumaggio invernale è marroncino con il mento e il collo bianchi. Il principale tratto distintivo, per cui si distingue dalla strolaga maggiore, è il becco bianco-avorio, che presenta la mandibola superiore diritta e quella inferiore più angolata. È la strolaga più rara e meno conosciuta. Il verso rispetto alla strolaga maggiore sembra più acuto e meno pieno.
La strolaga becco giallo è una specie artica, che si riproduce principalmente lungo le coste dell'Oceano Artico a nord del 78 ° parallelo Nord e sverna sulle acque costiere riparate dell'Oceano Pacifico settentrionale e sulla costa nord-occidentale della Norvegia. È stata registrata come nidificante in Russia, Canada e Stati Uniti. Sebbene sverni principalmente a nord del 50 ° parallelo Nord, la sua fascia invernale si estende a sud fino a 35 ° parallelo Nord al largo delle coste del Giappone, ed è stata registrata come errante in più di 20 paesi, compresi alcuni nel lontano sud come il Messico e la Spagna. In Italia è stata registrata come accidentale con poco più di 4 osservazioni.
Nel 2010, l'IUCN (Unione Internazionale per la Conservazione della Natura) ha cambiato lo status della strolaga beccogiallo da minore preoccupazione a quasi minacciato, in quanto la specie sembra essere in un declino demografico "moderatamente rapido". Un livello insostenibile di raccolta di sussistenza da parte delle popolazioni indigene è stato specificamente indicato come la principale minaccia. La strolaga dal becco giallo è una delle specie alle quali si applica l'Accordo sulla conservazione degli uccelli acquatici migratori eurasiatici africani (AEWA), nelle Americhe, è protetta dal Trattato sugli uccelli migratori del 1918.
La strolaga beccogiallo (Gavia adamsii G.R.Gray, 1859) è un uccello che appartiene alla famiglia Gaviidae.
Geltonsnapis naras (lot. Gavia adamsii, angl. White-billed Diver, Yellow-billed Loon, vok. Gelbschnabel-Eistaucher) – narinių (Gaviiformes) būrio paukštis, kuris yra didžiausias iš visų narų. Snapas gelsvai baltas, antsnapio pagrindas tamsus. Kaklo šonuose esančios išilginės baltos ir juodos juostelės yra platesnės ir jų yra mažiau nei pas ledinį narą.
Veisiasi vidutinio dydžio ir dideliuose ežeruose palei Arkties vandenyną. Aptiktas Lietuvos pajūryje.
Geltonsnapis naras (lot. Gavia adamsii, angl. White-billed Diver, Yellow-billed Loon, vok. Gelbschnabel-Eistaucher) – narinių (Gaviiformes) būrio paukštis, kuris yra didžiausias iš visų narų. Snapas gelsvai baltas, antsnapio pagrindas tamsus. Kaklo šonuose esančios išilginės baltos ir juodos juostelės yra platesnės ir jų yra mažiau nei pas ledinį narą.
Veisiasi vidutinio dydžio ir dideliuose ežeruose palei Arkties vandenyną. Aptiktas Lietuvos pajūryje.
Dzeltenknābja gārgale (Gavia adamsii) ir liela auguma gārgaļu dzimtas (Gaviidae) migrējošs ūdens putns, kas ligzdo Arktikā, bet ziemo galvenokārt Klusā okeāna ziemeļu krastos un Atlantijas okeāna austrumu krastā pie Norvēģijas.
Dzeltenknābja gārgale ligzdo Holarktikas ziemeļos (ASV, Kanādā un Krievijā), galvenokārt gar Ziemeļu ledus okeāna piekrasti līdz 78° ziemeļu paralēlei.[1] Tā ziemo Klusā okeāna ziemeļrietumu un ziemeļaustrumu piekrastes ūdeņos, kā arī Norvēģijas ziemeļrietumu piekrastē.[2] Lielākā daļa populācijas ziemo uz ziemeļiem no 50° ziemeļu paralēles, bet ziemošanas areāls pie Japānas sasniedz 35° ziemeļu paralēli.[3] Reizēm ziemo lielos iekšzemes ezeros. Dzeltenknābja gārgale ziemas laikā reizēm aizceļo samērā tālu uz dienvidiem, un ir novērota vairāk kā 20 valstīs, Meksiku[4] un Spāniju ieskaitot.[1]
Latvijā tai pagaidām bijuši tikai daži novērojumi. Tomēr tā tiek regulāri novērota Igaunijas ūdeņos, tādēļ, visticamākais, ka dzeltenknābja gārgale ir ikgadēja, bet reta ieceļotāja.[2]
Dzeltenknābja gārgale ir lielākā no visām gārgalēm.[5] Tās ķermeņa garums ir 76—97 cm, spārnu izplētums 135–160 cm, svars 4—6,4 kg.[3] Abi dzimumi izskatās vienādi, bet tēviņi ir nedaudz garāki.[6][7] Arī kakls, salīdzinot ar pārējām gārgalēm ir masīvāks, spēcīgāks. Piere izteikti velvēta uz āru. Knābis smalks, taisns un ass, gaiši dzeltenā krāsā. Gārgalei ir raksturīgi turēt galvu tā, ka knābis ir viegli izsliets gaisā.[8]
Līdzīgi kā pārējām gargalēm, arī dzeltenknābja gārgalei ir proporcionāli garš ķemenis, vidēji garš kakls un kājas anatomiski novietotas tālu ķermeņa aizmugurē. Pēdas ir platas un pleznotas, ķermenis saplacināts, atgādinot plostu, un, kuļot pēdas kā propellerus, putns veikli peld.[8] Kāju novietojuma dēļ, gārgale ir ļoti laba peldētāja un nirēja, bet neveikla uz zemes. Tā nespēj pacelties spārnos no sauszemes un, lai paceltos no ūdens virsmas, tai ir jāieskrienas.[5]
Vairošanās sezonas laikā dzeltenknābja gārgalei ir melni balts apspalvojums (melna galva, kakls un mugura ar baltu, gandrīz rūtiņveida raibumojumu, balts vēders), uz melnā kakla ir balti, labi pamanāmi pusgredzeni, viens pazodē šaurāks, otrs uz kakla platāks.[5] Pusgredzenos ir skaidri saskatāmas smalkas, melnas garenvirziena līnijas. Melnajai galvai un kaklam ir metālisks, lillīgi zaļš spīdums.[9] Ārpus vairošanās sezonas apspalvojums kļūst gaišāks, pelēkbrūngans, uz kakla izzūd kontrastējošie pusgredzeni. Jaunie putni atgādina pieaugušos ārpus vairošanās sezonas.
No ļoti līdzīgās polārās gārgales dzeltenknābja gārgali var atšķirt pēc knābja krāsas: polārajai gārgalei tas ir melns, bet dzeltenknābja gārgalei dzeltens, kā arī polārā gārgale ir nedaudz mazāka.[10]
Dzeltenknābja gārgale ir aktīva diennakts gaišajā laikā. Tā kā daudz drošāk putns jūtas uz ūdens nekā uz sauszemes, jo no sauszemes tas gaisā nevar pacelties, tad migrācijas laikā tas pamatā lido gar krasta līniju un atpūšas lielās ūdenstilpēs. Tomēr migrācija notiek arī pāri iekšzemes teritorijām.[5] Dzeltenknābja gārgales pamatā ir vientuļnieces un migrē pa vienam vai vaļīgās grupās.[5] Šī suga ir arī izteikti teritoriāla un padzen no barošanās teritorijas gan savas sugas pārstāvjus, gan svešas. Kā iebiedēšanas paņēmiens tiek izmantota atkārtota un ātra knābja iemērkšana ūdenī līdz acīm vai lēna peldēšana pretinieka virzienā, vienlaicīgi ieraujot un izslienot kaklu.[5] Vasaras periodā barošanās teritorijas ir daudz mazākas nekā ziemā.[5]
Barošanās parasti notiek seklos, piekrastes ūdeņos. Dzeltenknābja gārgale barojas galvenokārt ar nelielām zivīm, līdz 25 cm. Retos gadījumos tā barojas arī ar ūdens bezmugurkaulniekiem un augiem.[5] Lai ķertu zivis, dzeltenknābja gārgale ienirst zem ūdens. Upuri tā noskata, izmantojot redzi, tādēļ izvēlas dzidrus un tīrus ūdeņus. Pieaugušie īpatņi var ienirt līdz 75 metru dziļumam un uzturēties zem ūdens līdz 40 sekundēm,[5] bet visbiežāk tie nirst tikai 10 cm dziļumā.[11] Viens gārgaļu pāris kopā ar mazuļiem vasaras sezonas laikā nomedī līdz 908 kg zivju.[5] Lai uzlabotu gremošanu, regulāri tiek norīti arī nelieli olīši.
Dzeltenknābja gārgales ligzdo tundrā gar saldūdens ūdenstilpņu un jūras krasta līniju.[5] Ligzdošanas teritorijās tās ierodas maijā un jūnija sākumā. Dzeltenknābja gārgales veido monogāmus pārus uz vienu sezonu. Pāris kopīgi izvēlas ligzdas atrašanās vietu, kā arī to kopīgi uzbūvē no materiāliem, kas atrodas tās tuvumā. Dējumā ir 2 olas, kuras ir gaiši brūnas ar tumšiem raibumiņiem. Inkubācijas periods ilgst 27—28 dienas, perē abi vecāki. Izšķiļoties mazuļus klāj tumšas dūnas, un tie ir spējīgi peldēt uzreiz pirmajā dienā, lai gan pirmās trīs dienas viens no vecākiem visu laiku uzturas ligzdā. Par putnēniem rūpējas abi vecāki. Reizēm var novērot, ka pieaugušie putni pirmo dienu laikā uz savas muguras vizina mazuļus. Jaunie putni sāk lidot apmēram 55 dienu vecumā, bet vecāki par tiem rūpējas apmēram 45 dienas. Pāra attiecības saglabājas līdz rudens migrācijas laikam. Dzimumbriedumu jaunie putni sasniedz 4 gadu vecumā.[5] Dzeltenknābja gārgales parasti dzīvo apmēram 18 gadus, bet var sasniegt 25—30 gadu vecumu.[5]
Dzeltenknābja gārgale (Gavia adamsii) ir liela auguma gārgaļu dzimtas (Gaviidae) migrējošs ūdens putns, kas ligzdo Arktikā, bet ziemo galvenokārt Klusā okeāna ziemeļu krastos un Atlantijas okeāna austrumu krastā pie Norvēģijas.
De geelsnavelduiker (Gavia adamsii) is de grootste vertegenwoordiger binnen de familie der duikers. De vogel broedt in gebieden met een toendraklimaat rondom de Noordelijke IJszee, van West-Siberië tot Alaska.
De lengte van de vogel is 77- 90 cm (exclusief poten) , de spanwijdte: 135-150 cm. De vogel lijkt sterk op de ijsduiker. De geelsnavelduiker is iets groter en heeft een zware geel gekleurde snavel in de broedtijd. In de winter is het onderscheid lastig. Kenmerkend blijft de duidelijk grote, lichtgele snavel die bij het zwemmen schuin naar boven gehouden wordt.[2]
Het is een broedvogel van de arctische kusten in Noord-Siberië en Noord-Alaska. De vogel trekt naar het zuiden in september-december (voornamelijk in oktober in Zuidelijke Oostzee / Barentszzee) en de Pacifische kust van Noord-Amerika en Oost-Azië. De voorjaarstrek vindt plaats van eind april tot begin juni.
De vogel overwintert regelmatig maar in een erg klein aantal langs de Noorse kust en in de Oostzee. De soort is zeldzaam in Nederland en in landen rondom de Noordzee. In Nederland zijn tot 2008 36 bevestigde waarnemingen.[2]
De grootte van de populatie werd rond 2007 geschat op 16.000 tot 32.000 individuen. De aantallen gaan achteruit. Het broedgebied in de Noordelijke IJszee wordt bedreigd door vervuiling die optreedt bij de oliewinning. Om deze redenen staat de geelsnavelduiker als gevoelig op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Geelsnavelduiker op haar nest in Nationaal Aardoliereservaat Alaska.
Geelsnavelduiker in winterkleed.
De geelsnavelduiker (Gavia adamsii) is de grootste vertegenwoordiger binnen de familie der duikers. De vogel broedt in gebieden met een toendraklimaat rondom de Noordelijke IJszee, van West-Siberië tot Alaska.
Gulnebblom (Gavia adamsii) er den største medlemmen av lomfamilien. I hekkedrakta har gulnebblommar svart hovud og hals, kvit underside og svart overside med kvite flekker. Vinterdrakta manglar kontrastar, oversida er mørk utan flekker, framsida av halsen er lys med jamn overgang til mørkt gråbrunt mot nakke og oversida av hovudet. Eit viktig kjenneteikn som skil gulnebblom frå islom er det strågule nebbet som synast svakt oppeikande fordi oversida av nebbet er rett, men undersida oppkurva.
Arten hekkar i Arktis frå nordlege Sibir og austover til Nord-Amerika, så langt aust som austlege fastland i Nunavut, Canada.[1] Han overvintrar hovudsakleg på sjøen langs kystar av det nordlege Stillehavet og i små mengder langs norskekysten, hovudsakleg frå jærkysten til Troms.[2] Gulnebblommen ein spesialisert fiskeetar, og fangar byttet under vatn. Songen er ein serie klagande tonar, liknande islom, men han har òg varsellæte.
Med ei lengd på 76 til 91 cm, eit vengespenn på 137 til 152 cm og ei kroppsvekt som varierer mellom 4 og 6,4 kg, er gulnebblommen den største medlemmen av lomfamilien. Vaksne er først og fremst svarte og kvite i hekkedrakta, med ein lilla til blåleg glans på halsen.[1]
Gulnebblom er ein arktisk art, han hekkar hovudsakleg i eit belte ved kysten av Nordishavet så langt nord som 78 ° N og overvintrar innanfor skjerma farvatn på den nordlege stillehavkysten og langs nord og vestkysten av Noreg.[3] Arten er hekkefugl i Russland, Canada og USA.[4] Sjølv om han overvintrar først og fremst nord for 50 ° N, kan einskilde fuglar utvide vinterområdet sør til 35 ° N ved kysten av Japan,[3] og langs Nord-Amerika sør forbi øya Vancouver til kysten av nordvestlege Washington. Men streiffuglar kan oppdagast spreitt utanfor kjerneområdet, inkludert sør til Mexico og Spania.[4]
Som andre lommar, dannar dei langvarige par. Sjølv om dei føretrekker ferskvassbasseng eller innsjøar på tundraen, vil gulnebblommen òg hekke langs elver, ved elvemunningar eller mot havet i lågtliggande område av Arktis; generelt unngår dei skogkledde område. Hekkinga startar i byrjinga av juni, avhengig av snø og issmelting. Som alle andre medlemmer av familien, byggjer gulnebblommen eit reir av plantematerialar svært nær kanten av vatnet. Hoa legg vanlegvis to egg i kullet. Paring føregår på land, utan noko bestemt spel. Paret forsvarar det store territoriet sitt intensivt mot inntrengjarar.[3]
Gulnebblommen er ein spesialisert fiskeetar, men tar òg krepsdyr, blautdyr og leddormar. Han dukkar og tar byttet under vatn.
Frå 2010 endra IUCN statusen for gulnebblommen frå livskraftig (LC) til nær truga (NT), ettersom arten synest å vere i ein populasjonsnedgang.[4] Den globale bestanden er estimert til 11000 - 21000 individ og er minkande.[5] Vinterpopulasjonen langs norskekysten er rekna å vere meir enn 1500 individ.[6]
Gulnebblom er ein av artane som er omfatta av Avtalen om vern av migrerande sjøfuglar i Afrika og Eurasia;[7] i Amerika kjem han inn under ein liknande traktat for vern av trekkfuglar.[8]
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Gulnebblom Gulnebblom (Gavia adamsii) er den største medlemmen av lomfamilien. I hekkedrakta har gulnebblommar svart hovud og hals, kvit underside og svart overside med kvite flekker. Vinterdrakta manglar kontrastar, oversida er mørk utan flekker, framsida av halsen er lys med jamn overgang til mørkt gråbrunt mot nakke og oversida av hovudet. Eit viktig kjenneteikn som skil gulnebblom frå islom er det strågule nebbet som synast svakt oppeikande fordi oversida av nebbet er rett, men undersida oppkurva.
Arten hekkar i Arktis frå nordlege Sibir og austover til Nord-Amerika, så langt aust som austlege fastland i Nunavut, Canada. Han overvintrar hovudsakleg på sjøen langs kystar av det nordlege Stillehavet og i små mengder langs norskekysten, hovudsakleg frå jærkysten til Troms. Gulnebblommen ein spesialisert fiskeetar, og fangar byttet under vatn. Songen er ein serie klagande tonar, liknande islom, men han har òg varsellæte.
Gulnebblom (vitenskapelig navn Gavia adamsii) er en kystbunden dykkende sjøfugl som tilhører gruppen lommer.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Gulnebblom (vitenskapelig navn Gavia adamsii) er en kystbunden dykkende sjøfugl som tilhører gruppen lommer.
Scientìfich: Gavia adamsii
Piemontèis : ...
Italian : Strolaga beccogiallo
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Nur białodzioby (Gavia adamsii) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny nurów (Gaviidae), zamieszkujący tundrę wokół całej Arktyki. Zasadniczo osiadły, do Polski zalatuje sporadycznie.
Ubarwienie godowe: pstry, czarno-biały grzbiet. Głowa i górna część szyi czarne o zielonkawym połysku, poniżej czarna opaska i półopaska na tle podłużnego, biało-czarnego prążkowania. Ubarwienie spoczynkowe: wierzch szarobrunatny, spód biały. Bardzo ipodobny do nura lodowca, od którego różni go jasny, żółtobiaławy dziób.
Porośnięte tundrą brzegi jezior i mórz oraz ujścia rzek.
Bardzo małe, często brak, bezpośrednio na brzegu.
Głównie ryby, mięczaki, skorupiaki i inne bezkręgowce morskie.
W Polsce jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[3].
Nur białodzioby (Gavia adamsii) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny nurów (Gaviidae), zamieszkujący tundrę wokół całej Arktyki. Zasadniczo osiadły, do Polski zalatuje sporadycznie.
A mobelha-de-bico-amarelo (Gavia adamsii) é uma ave da família Gaviidae.[2] É a maior entre todas as outras mobelhas. Nidifica no ártico, na Rússia, Alasca e Canadá, e inverna no mar, principalmente nas costas da Noruega e no oeste do Canadá.[1]
A mobelha-de-bico-amarelo (Gavia adamsii) é uma ave da família Gaviidae. É a maior entre todas as outras mobelhas. Nidifica no ártico, na Rússia, Alasca e Canadá, e inverna no mar, principalmente nas costas da Noruega e no oeste do Canadá.
Cufundarul cu cioc alb (Gavia adamsii) este o pasăre migratoare acvatică din familia gaviidelor, ordinul gaviiformelor, care cuibărește în regiunea arctică din Rusia, Alaska (SUA) și Canada și iernează pe mare în apropierea țărmului, în principal în largul coastelor vestice a Norvegiei, vestului Americii de Nord (de la sudul Alaskăi spre sud până în Insula Vancouver și nord-vestul statului Washington) și pe coasta estică a Asiei (Japonia, Coreea și China). Cuibărește în special în bălțile sau lacurile cu apă dulce din tundră, mai rar pe țărmurile arctice aflate la altitudine joasă, râuri și estuare, evită de obicei ținuturile împădurite. Populația globală este considerată că numără 16.000-32.000 de indivizi, din care 3.000-4.000 în Alaska, 20.000 în Canada și 8.000 în Rusia. Aparițiile accidentale sunt înregistrate rar pe teritoriul SUA și în mai multe țări din Europa. Pe 19 ianuarie 2018 ornitologul român József Szabó a identificat o apariție accidentală a acestui cufundar pe râul Olt. Este cel mai mare cufundar, având o lungime de 76-91 cm și o greutate de 4050–6400 g; anvergură aripilor 137-152 cm. Sexele sunt asemănătoare. Adultul în penajul nupțial (primăvara și vara) are capul și gâtul negricioase cu un luciu purpuriu și albăstrui, pe porțiunea superioară a gâtlejului are un colier din 4-6 pete albe, iar pe laturile gâtului are un gulerul vădit din 10-12 linii paralele albe. Părțile superioare sunt negricioase, fiecare pană cu o pată albă mică, pe penele scapulare aceste pete formează rânduri mari de pătrate predominant albe; tectricele supraalare negricioase pătate cu alb, partea inferioară a aripii mai palidă; coada negricioasă. Partea inferioară a gâtului are linii longitudinale negre și albe, cele albe formează rânduri de pete mici pe laturi, porțiunea inferioară centrală a părții anterioare a gâtului și toată partea inferioară pur albe, cu excepția unui negru pe tectricele subcodale. Ciocul lung este galben deschis sau albicios de culoarea fildeșului; unghiul gonidial al ciocului (unghiul bărbiei) este pronunțat, maxila adesea dreaptă, prin urmare ciocul pare într-o oarecare măsură curbat în sus; când înoată, ține ciocul îndreptat în sus și această curbură se accentuează. Picioarele sunt cenușiu-brunii, cenușiu deschis pe jumătatea interioară. Irisul este roșu. Adultul în penajul postnupțial (toamna și iarna) are calota și ceafa brun-cenușiu închise, în jurul ochiului alb-cremoasă, părțile superioare sunt cenușiu-brunii, cu un desen vag de pătrate pe penele scapulare și cu pete albe pe tectricele alare; partea inferioară a gâtului brunie, formând un guler vag definit și cu întreruperi; bărbia, partea inferioară și anterioară a gâtului albicioase, partea centrală a pieptului și abdomenul albe. Subadultul iarnă este asemănător cu adultul în penajul postnupțial, dar nu are pete albe pe tectricele aripilor. Se hrănește mai ales cu pești, inclusiv cu zglăvoace, cod mic de Pacific și cod de Atlantic; dar consumă și crustacee, moluște și viermi marini. Se cufundă adesea sub apă unde prinde peștii după o urmărire. Este o specie solitară. Cuibul format dintr-o grămadă de materii vegetale este construit lângă marginea apei, de obicei pe malul unui lac cu apă limpede, cu o vizibilitate bună a zonelor înconjurătoare. Reproducerea începe după topirea gheții, în principal la începutul lui iunie. Ponta constă din două ouă. Puii au puful brun închis, mai palid pe abdomen. Strigătele de contact și alarmă sunt puternice, urlătoare sau plângătoare, și se aud la o distanță de până la opt kilometri.[2][3][4][5][6][7][8][9][10][11][12][13][14]
Cufundarul cu cioc alb (Gavia adamsii) este o pasăre migratoare acvatică din familia gaviidelor, ordinul gaviiformelor, care cuibărește în regiunea arctică din Rusia, Alaska (SUA) și Canada și iernează pe mare în apropierea țărmului, în principal în largul coastelor vestice a Norvegiei, vestului Americii de Nord (de la sudul Alaskăi spre sud până în Insula Vancouver și nord-vestul statului Washington) și pe coasta estică a Asiei (Japonia, Coreea și China). Cuibărește în special în bălțile sau lacurile cu apă dulce din tundră, mai rar pe țărmurile arctice aflate la altitudine joasă, râuri și estuare, evită de obicei ținuturile împădurite. Populația globală este considerată că numără 16.000-32.000 de indivizi, din care 3.000-4.000 în Alaska, 20.000 în Canada și 8.000 în Rusia. Aparițiile accidentale sunt înregistrate rar pe teritoriul SUA și în mai multe țări din Europa. Pe 19 ianuarie 2018 ornitologul român József Szabó a identificat o apariție accidentală a acestui cufundar pe râul Olt. Este cel mai mare cufundar, având o lungime de 76-91 cm și o greutate de 4050–6400 g; anvergură aripilor 137-152 cm. Sexele sunt asemănătoare. Adultul în penajul nupțial (primăvara și vara) are capul și gâtul negricioase cu un luciu purpuriu și albăstrui, pe porțiunea superioară a gâtlejului are un colier din 4-6 pete albe, iar pe laturile gâtului are un gulerul vădit din 10-12 linii paralele albe. Părțile superioare sunt negricioase, fiecare pană cu o pată albă mică, pe penele scapulare aceste pete formează rânduri mari de pătrate predominant albe; tectricele supraalare negricioase pătate cu alb, partea inferioară a aripii mai palidă; coada negricioasă. Partea inferioară a gâtului are linii longitudinale negre și albe, cele albe formează rânduri de pete mici pe laturi, porțiunea inferioară centrală a părții anterioare a gâtului și toată partea inferioară pur albe, cu excepția unui negru pe tectricele subcodale. Ciocul lung este galben deschis sau albicios de culoarea fildeșului; unghiul gonidial al ciocului (unghiul bărbiei) este pronunțat, maxila adesea dreaptă, prin urmare ciocul pare într-o oarecare măsură curbat în sus; când înoată, ține ciocul îndreptat în sus și această curbură se accentuează. Picioarele sunt cenușiu-brunii, cenușiu deschis pe jumătatea interioară. Irisul este roșu. Adultul în penajul postnupțial (toamna și iarna) are calota și ceafa brun-cenușiu închise, în jurul ochiului alb-cremoasă, părțile superioare sunt cenușiu-brunii, cu un desen vag de pătrate pe penele scapulare și cu pete albe pe tectricele alare; partea inferioară a gâtului brunie, formând un guler vag definit și cu întreruperi; bărbia, partea inferioară și anterioară a gâtului albicioase, partea centrală a pieptului și abdomenul albe. Subadultul iarnă este asemănător cu adultul în penajul postnupțial, dar nu are pete albe pe tectricele aripilor. Se hrănește mai ales cu pești, inclusiv cu zglăvoace, cod mic de Pacific și cod de Atlantic; dar consumă și crustacee, moluște și viermi marini. Se cufundă adesea sub apă unde prinde peștii după o urmărire. Este o specie solitară. Cuibul format dintr-o grămadă de materii vegetale este construit lângă marginea apei, de obicei pe malul unui lac cu apă limpede, cu o vizibilitate bună a zonelor înconjurătoare. Reproducerea începe după topirea gheții, în principal la începutul lui iunie. Ponta constă din două ouă. Puii au puful brun închis, mai palid pe abdomen. Strigătele de contact și alarmă sunt puternice, urlătoare sau plângătoare, și se aud la o distanță de până la opt kilometri.
Potáplica bielozobá (iné názvy: potáplica Adamsova, potáplica bledozobá[2] lat. Gavia adamsii) je stredne veľký druh potáplice. Obýva holarktídu. Na Slovensku bola zistená do roku 1999 iba dva krát, na rieke Orave v roku 1884 a na rieke Dunaj v roku 1997 od 8. januára do 13. februára[3] (chybne uvádzané aj v roku 1994[4]). V zozname vzácnych ornitologických pozorovaní podliehajúcich hláseniu Faunistickej komisii nie sú žiadne novšie záznamy [5]
Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov potáplica bielozobá patrí medzi takmer ohrozené druhy, trend celkovej populácie je klesajúci, chýbajú cielené prieskumy ale na základe sčítaní na zimoviskách v Beringovom mori a vychádzajúc z informácií o zmenšení ich areálu výskytu v Rusku sa predpokladá rýchlosť poklesu stavov o 1 – 19% za obdobie troch generácií (29 rokov). Tento predpoklad je potrebné doložiť cieleným prieskumom.[1]
Na hniezde, National Petroleum Reserve–Alaska
Mladý vták
Kompozitná fotografia – pomôcka na ľahšie spoznanie druhu
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Potáplica bielozobá
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Potáplica bielozobá
Potáplica bielozobá (iné názvy: potáplica Adamsova, potáplica bledozobá lat. Gavia adamsii) je stredne veľký druh potáplice. Obýva holarktídu. Na Slovensku bola zistená do roku 1999 iba dva krát, na rieke Orave v roku 1884 a na rieke Dunaj v roku 1997 od 8. januára do 13. februára (chybne uvádzané aj v roku 1994). V zozname vzácnych ornitologických pozorovaní podliehajúcich hláseniu Faunistickej komisii nie sú žiadne novšie záznamy
Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov potáplica bielozobá patrí medzi takmer ohrozené druhy, trend celkovej populácie je klesajúci, chýbajú cielené prieskumy ale na základe sčítaní na zimoviskách v Beringovom mori a vychádzajúc z informácií o zmenšení ich areálu výskytu v Rusku sa predpokladá rýchlosť poklesu stavov o 1 – 19% za obdobie troch generácií (29 rokov). Tento predpoklad je potrebné doložiť cieleným prieskumom.
Vitnäbbad islom (Gavia adamsii) är den största fågelarten i familjen lommar.[2]
Vitnäbbad islom är 77–90 centimeter lång och har ett vingspann på 135–150 centimeter. Den är därmed endast något större än svartnäbbad islom.
Häckande adulta fåglar har svart huvud, vit undersida och svart- och vitrutig rygg. Fjäderdräkten utanför häckningssäsongen är mer oansenlig, med vitt på hakan och halsen. Det som mest särskiljer den från svartnäbbad islom är den ljust gula näbben som hålls snett uppåtriktad. Den flyger med utsträckt hals.
Revirlätet är ett spöklikt klagande ljud, djupare än lätet från svartnäbbad islom. Det låter som tu-u-i'-ti, tu-i'-ti, tu-i'-ti, liknande den svartnäbbade islommen. Ett skrattande varningsläte förekommer också, och ett lågt råmande läte, likaså vid fara.
Arten häckar i Arktis i Ryssland, Alaska och Kanada och övervintrar till havs mestadels utanför Norges och västra Kanadas kuster.
I Sverige är den en regelbunden gäst, oftast sedd utmed de svenska kusterna under vår- och höststräcket.
Liksom andra lommar är denna art specialiserad på att äta fisk som den fångar under vattnet. Den är parbildande, oftast för livet, och könen ser likadana ut. Parningen sker på land, men annars tillbringar fågeln sin tid på vattnet, även om spillningen avges på land. Paren försvarar reviret intensivt mot andra lommar. De båda äggen ruvas i ca 24 dagar. Ungarna slåss om de inte matas tillräckligt, och ofta överlever bara en unge. Mot slutet av häckningen samlas de vuxna i flockar som fiskar gemensamt. Ungarna är flygga runt 70 dagar.
Arten har ett stort utbredningsområde, men är relativt fåtalig med en världspopulation på endast 16.000-32.000 och minskar dessutom relativt kraftigt i antal.[1] Det gör att internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar den som nära hotad (NT).[1] Det största hoten mot arten utgörs av oljeindustrin, både framtida exploatering i dess häckningsområde och risken för att drabbas av oljeutsläpp.[1]
Det vetenskapliga namnet Gavia adamsii är efter marinkirurgen Edward Adams.[3]
Wiktionary har ett uppslag om vitnäbbad islom.
Wikimedia Commons har media som rör vitnäbbad islom.
Найбільша з гагар. Довжина крила 365–405 мм, маса до 5-6 кг. Голова і шия великі, товсті, чорні з пурпуровим відтінком. Дзьоб масивний, жовтувато-білий, злегка кирпатий. У польоті здається більш масивною і довгокрилою, ніж інші гагари. На горлі і шиї невеликі поперечні ділянки чорно-білого поздовжнього штрихування. Верх тіла у шлюбному вбранні чорний з великими білими плямами, низ перлинно-білий з чорними поздовжніми смужками на боках грудей. Взимку верх темно-бурий, спина світліше голови.
З води піднімається порівняно легко. Літає високо, до крутих поворотів в польоті не здатна. При небезпеці воліє пірнати. Під водою гребе тільки лапами, крила щільно притиснуті до тіла. Найбільш обережна і мовчазна з гагар. Голос навесні на воді схожий на голос інших гагар, але грубіше і голосніше (в тиху погоду чутний на 2 кілометри), іноді нагадує іржання, іноді це звичайні для гагар стогони і крики. У польоті видає особливий крик, що нагадує сміх, схожий на «хараре … хараре …».
Гніздиться у рівнинній і горбистій тундрі і лісотундрі, обов'язково поблизу від водойм, багатих рибою. З озер воліє середні і великі (до 2-3 км в довжину) з прозорою водою, піщаними і кам'янистими берегами (Кречмар, 1966). Білодзьобі гагари гніздяться і на невеликих тундрових озерцях, які раніше звільняються від льоду і розташовані недалеко від більших, багатих рибою водойм (Сироечковский, Рогачова, 1995).
Це незавершена стаття з орнітології.Gavia adamsii là một loài chim trong họ Gaviidae.[2] Loài này sinh sản ở Bắc Cực và trú chủ yếu trên biển dọc theo bờ biển phía bắc Thái Bình Dương và tây bắc Na Uy; đôi khi nó cũng tràn ngập trên các hồ nội địa lớn. Nó thỉnh thoảng đi lạc về phía nam của phạm vi trú đông bình thường của nó, và đã được ghi nhận là một người mơ hồ ở hơn 22 quốc gia. Loài này, giống như tất cả các loài chim lặn, là một chuyên gia ăn cá, bắt con mồi dưới nước
Gavia adamsii là một loài chim trong họ Gaviidae. Loài này sinh sản ở Bắc Cực và trú chủ yếu trên biển dọc theo bờ biển phía bắc Thái Bình Dương và tây bắc Na Uy; đôi khi nó cũng tràn ngập trên các hồ nội địa lớn. Nó thỉnh thoảng đi lạc về phía nam của phạm vi trú đông bình thường của nó, và đã được ghi nhận là một người mơ hồ ở hơn 22 quốc gia. Loài này, giống như tất cả các loài chim lặn, là một chuyên gia ăn cá, bắt con mồi dưới nước
Почти не изучено. Питается в основном рыбой, ныряя и преследуя добычу под водой. Обычно кормится на озерах; если гнездо находится близко от побережья, то может кормиться и на море. Кроме рыбы, может поедать моллюсков и ракообразных. Иногда в желудках гагар находят гравий.
Половой зрелости достигают на третьем году жизни. На места гнездования гагары возвращаются в середине июня. Белоклювые гагары очень консервативны: из года в год они гнездятся на одном и том же месте, используя нередко прошлогоднее гнездо. Причём на водоёме, как правило, в течение нескольких лет селится только одна и та же пара птиц. Для устройства гнезд Белоклювая гагара чаще всего избирает низменные мыски или острова. Высиживание птенцов у белоклювой гагары происходит дольше, нежели у других видов гагар, и она вынуждена приступать к размножению раньше. Это делает её гнезда очень уязвимыми к внезапным подъемам воды, к подвижкам льда и прочим неблагоприятным факторам.
Устраивают гнезда, когда установится уровень воды на водоемах после весеннего половодья. Гнезда — выложенные мхом и осокой площадки — располагаются в 30—40 см от воды, в месте, защищенном от волн, под прикрытием кустов карликовой березы и ив. Кладка с конца июня, когда озера еще стоят подо льдом. В кладке два, иногда одно яйцо. Яйца похожи на яйца чернозобой гагары, но немного крупнее (длина 87—88 мм). Основной фон скорлупы темный, оливково-бурый (без зеленоватых тонов); по нему беспорядочно разбросаны четкие, неправильной формы буровато-черные крапинки и пятна. Насиживает главным образом самка, днем самец сменяет её на 2—3 часа. Он находится неподалеку и отгоняет от гнезда врагов. Птенцы вылупляются в конце июля.
Появившиеся птенцы покрыты темно-бурым пухом. Почти сутки они находятся в гнезде, затем сходят на воду, и хотя могут плавать и нырять, родители первое время перевозят их на спине и кормят, принося им в клюве рыб и беспозвоночных.
В гнездовое время взрослые гагары иногда добываются аборигенным населением в пищу или ради шкурок. Главный лимитирующий фактор — гибель гагар в рыболовных сетях, приобретающая в ряде районов Чукотки катастрофический масштаб. Велика гибель кладок и новорождённых птенцов от наземных (песцы) и пернатых (крупные чайки, вороны) хищников. Зачастую эта гибель бывает спровоцирована людьми, поскольку Белоклювые гагары при беспокойстве надолго покидают гнезда и длительное время не возвращаются к ним.
Занесена в Приложения двусторонних соглашений, заключенных Россией с Японией, США, Республикой Корея и КНДР об охране мигрирующих птиц. Охраняется в ряде арктических заповедников. Занесена в Красную книгу Российской Федерации как вид третьей категории (редкий, спорадично распространенный вид).
Почти не изучено. Питается в основном рыбой, ныряя и преследуя добычу под водой. Обычно кормится на озерах; если гнездо находится близко от побережья, то может кормиться и на море. Кроме рыбы, может поедать моллюсков и ракообразных. Иногда в желудках гагар находят гравий.
白嘴潜鸟（学名：Gavia adamsii），又名黄嘴潜鸟，英文名Yellow-billed Loon（黄嘴潜鸟）或White-billed Diver（白嘴潜鸟），是潜鸟科中体型最大的一种，体长77-100厘米，平均体重为5.3公斤，翼展为135-160厘米。
嘴上扬，上颚有浅色中线，头较上身色浅。有白色颈环。头和身体呈流线型，有利于潜水捕鱼，在岸上则十分笨拙。虹膜呈红色；嘴呈象牙色；脚呈黑色。叫声似哭又似笑。在海上无声，但在繁殖地会发出假声的尖叫。
单独于淡水区域繁殖，常以水边低矮植物材料筑巢。在沿海水域过冬。白嘴潜鸟性警惕，即便睡觉时脚也在划水，眼睛睁开一条缝。[2]
生活在水中，可以潜入深水中捕捉鱼类。
繁殖于欧亚大陆及北美洲极北部，冬抵太平洋的东西两方的沿海地带。在中国主要分布在辽东半岛（柳树屯）、福建（福安）等地。
白嘴潜鸟（学名：Gavia adamsii），又名黄嘴潜鸟，英文名Yellow-billed Loon（黄嘴潜鸟）或White-billed Diver（白嘴潜鸟），是潜鸟科中体型最大的一种，体长77-100厘米，平均体重为5.3公斤，翼展为135-160厘米。
ハシジロアビ（嘴白阿比、学名：Gavia adamsii）は、アビ目アビ科に分類される鳥類の一種。
ユーラシア大陸極北部、北アメリカ大陸極北部で繁殖し、冬季はやや南下してスカンジナビア半島沿岸、千島列島から日本沿岸、北アメリカ西海岸などに渡り越冬する。
日本では、冬鳥として渡来するが数は少ない。北海道から岩手県の三陸海岸付近にかけての地域では、比較的よく観察される。
体長約89cm。アビ目の中で最大種である。嘴はやや太めで黄色みがかった白色で、やや上に反り返っている。成鳥夏羽は、頭部から頸にかけては光沢のある黒色で、喉と側頸に白と黒の縦じま模様がある。体の上面は黒く白斑が点在し、体の下面は白い。成鳥冬羽は、体の上面が灰色で、体の下面は白い。幼鳥は体の上面が褐色がかっている。雌雄同色である。
越冬時は、海上で生活している。港湾に入ることもある。
鳴き声は「アァーッ」。
右がハシジロアビ。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
흰부리아비(영어: yellow-billed loon 또는 white-billed diver, Gavia adamsii)는 아비목 아비속에 속하는 새이다. 유라시아 대륙 북부, 특히 북아메리카 대륙 극북부에서 서식한다. 겨울에는 스칸디나비아반도 연안, 쿠릴 열도, 일본 연안, 한국, 북아메리카 서해안 등지로 남하하는데 바다에서 겨울을 보낸다. 드물게 황해에서 월동하기도 한다.
몸 길이는 약 89cm이며 아비목에 속하는 새 중에서 가장 큰 종이다. 부리는 다소 두껍고 노란색 또는 흰색을 띠고 있는데 윗부분이 약간 휘어져 있다. 어른이 된 새는 여름에 날개, 머리, 목에 광택이 나는 검은색을 띠고 목구멍과 목 옆에는 하얀색과 검은색 세로 줄무늬가 있다. 몸의 윗부분에는 검은 점이 있고 몸의 아랫부분은 흰색을 띠고 있다. 어른이 된 새는 겨울에 몸의 윗부분은 회색, 몸의 아랫부분은 흰색을 띠고 있다. 어린 새는 몸의 윗부분이 갈색을 띠고 있고 암컷과 수컷 모두 같은 색을 띠고 있다.
_1.jpg)
_1.jpg)
_2.jpg)
.jpg)
_1.jpg)
_(6989258286).jpg)
.jpg)
.jpg)
