Pelophylax és un gènere d'amfibi anur de la família Ranidae. Va ser descrit per primera vegada per Leopold Fitzinger en 1843 per organitzar les granotes verdes del Vell Món, nom amb el qual es coneix a aquest grup. Habita des d'Europa fins a Extrem Orient, des d'ambients humits a oasis en deserts.
Pelophylax és un gènere d'amfibi anur de la família Ranidae. Va ser descrit per primera vegada per Leopold Fitzinger en 1843 per organitzar les granotes verdes del Vell Món, nom amb el qual es coneix a aquest grup. Habita des d'Europa fins a Extrem Orient, des d'ambients humits a oasis en deserts.
Als Wasserfrösche, auch Grünfrösche, werden vorwiegend halbaquatisch lebende Vertreter der Familie der Echten Frösche (Ranidae) zusammengefasst. Viele Autoren führen diese neuerdings in einer eigenen Gattung Pelophylax und trennen sie damit taxonomisch deutlicher von anderen Echten Fröschen der Gattung Rana ab, zu der auch die Wasserfrösche traditionell gezählt werden. Alternativ wird Pelophylax weiterhin nur als Untergattung innerhalb von Rana behandelt. Darüber hinaus wird die Bezeichnung „Wasserfrosch“ gelegentlich als Synonym für die Hybride Teichfrosch (Pelophylax „esculentus“) verwendet. Ferner kann sich der unscharfe Trivialname „Wasserfrosch“ auch auf andere ganzjährig in Gewässernähe lebende Froschlurche beziehen.
Die unter dem Begriff hier verstandenen Frösche der Gattung bzw. Untergattung Pelophylax sind in Europa, Nordafrika und Asien verbreitet. Sie zeichnen sich typischerweise, aber nicht obligat durch eine grüne Färbung und eine eng an Gewässerufer gebundene Lebensweise aus. Es handelt sich um einen systematisch sehr „schwierigen“ Formenkomplex mit noch nicht abschließend erforschten Verwandtschaftsbeziehungen und diversen Hybridisierungen untereinander. Dabei ist das Phänomen der Entstehung von hybridogenetischen Hybriden, die sich auch unabhängig von ihren beiden Elternarten reproduzieren können, besonders bemerkenswert.
Erwachsene Wasserfrösche erreichen je nach Art, Geschlecht und Alter eine Kopf-Rumpf-Länge zwischen 4,5 und 14 (in sehr seltenen Fällen: 18) Zentimetern, wobei die Weibchen oft etwas größer werden als die Männchen. Es kann eine auch innerartlich sehr starke Variabilität der Färbung und Zeichnung vorhanden sein. Häufig dominiert eine grüne Grundfärbung der Oberseite und der Extremitäten, jedoch sind unter anderem auch Braun- und Grautöne möglich. Der Rücken ist oft unregelmäßig mit dunklen Punkten oder Flecken versehen; bei vielen Individuen mehrerer Arten ist außerdem eine helle Linie von der Schnauze bis zur Kloake ausgeprägt. Entlang des seitlichen Rückens verläuft beiderseits je eine erhabene Rückendrüsenleiste. Die Schnauze ist in der Regel recht lang und zugespitzt. Die Augen stehen etwas enger zusammen als bei den Braunfröschen und sind mehr nach oben gerichtet als bei diesen. Die im ruhenden Zustand an den Rumpf angelegten, „eingeklappten“ Hinterbeine sind sehr muskulös und ermöglichen den Tieren weite Sprünge oder auch kräftige Schwimm- und Tauchbewegungen, unterstützt durch gut ausgebildete Schwimmhäute zwischen den Zehen. Charakteristisch bei den Männchen sind paarige seitliche Schallblasen unter den Mundwinkeln, die sie zum Erzeugen verschiedener Rufe hervorstülpen und als Resonanzverstärker einsetzen.
Für die äußere Unterscheidung der einzelnen Arten sind auch bestimmte Körperproportionen und biometrische Indizes von Bedeutung, etwa das rechnerische Verhältnis der Kopf-Rumpf- zur Unterschenkellänge, das Verhältnis der Unterschenkellänge zur Breite des Fersenhöckers auf der Fußsohle sowie die Form und Größe des Fersenhöckers in Relation zur Länge der ersten (inneren) Zehe des Hinterfußes. Trotzdem ist wegen komplizierter genetischer Sachverhalte innerhalb des Wasserfroschkomplexes (stark verkürzt und vereinfacht: siehe unten) nicht in allen Fällen eine phänotypisch sichere Artbestimmung möglich, zumal häufig Mischpopulationen auftreten.
Mitte der 1960er-Jahre entdeckte zuerst der polnische Herpetologe Leszek Berger, dass der bis dahin als normale Art behandelte Teichfrosch eigentlich eine aus natürlichen Kreuzungen zwischen dem Seefrosch und dem Kleinen Wasserfrosch hervorgegangene Bastardform (Hybride) darstellt. Zahlreiche Kreuzungsexperimente sowie biochemische Untersuchungen bestätigten diese Hypothese. Später wurden weitere Hybridformen unter den europäischen Wasserfröschen identifiziert. Experimentell konnte sogar gezeigt werden, dass sämtliche Wasserfroscharten miteinander kreuzbar sind und fertile Nachkommen hervorbringen können. Dies wird auf die Tatsache zurückgeführt, dass es sich durchweg um evolutionär betrachtet relativ junge Arten handelt, die noch über keine ausreichenden reproduktiven Isolationsmechanismen verfügen. Damit erfüllen die Vertreter der Wasserfrösche nicht alle Kriterien einer biologischen Art.[1]
Besonders aus dem Rahmen fallen aber die drei bisher bekannten hybridogenetischen Hybriden, die sich auch dauerhaft ohne die Anwesenheit beider Elternarten fortpflanzen können. Dies gelingt ihnen, weil während der Keimzellenbildung ein vollständiger elterlicher Chromosomensatz eliminiert und nur der andere (hemi-)klonal an die nächste Generation vererbt wird. Dadurch enthalten die Keimzellen dieser Tiere lediglich die Erbinformationen einer Elternart (beispielsweise die des Seefrosches; P. ridibundus), aus Paarungen mit einem Vertreter der anderen Elternart (hier: Kleiner Wasserfrosch; P. lessonae) gehen folglich wiederum hybride Formen (hier: Teichfrösche) hervor.
Darüber hinaus gibt es triploide Teichfrösche, die den vollständigen Chromosomensatz einer Elternart aufweisen und diese dadurch quasi ersetzen können. Paart sich beispielsweise ein triploider Teichfrosch, der über ein lessonae-dominantes Genom verfügt, mit einem „normalen“, diploiden Teichfrosch (der nur Seefrosch-Erbinformationen weitergibt), entstehen wiederum Teichfrösche. Dieser Vererbungsmodus, der gelegentlich auch als „genetischer Parasitismus“ umschrieben wird, ermöglicht es, dass speziell in Mittel- und Osteuropa Wasserfroschpopulationen existieren, die fast nur oder sogar ausschließlich aus Teichfroschhybriden bestehen und entgegen den Mendelschen Regeln über die F1-Generation hinaus dauerhaft überlebensfähige Nachkommen zeugen. Die Hybriden sind oft sogar ökologisch wesentlich potenter und anpassungsfähiger und dadurch entsprechend abundanter verbreitet als die Elternarten. In Mitteleuropa beispielsweise trifft dies auf den Teichfrosch zu, der viel häufiger als der Kleine Wasserfrosch und als der Seefrosch anzutreffen ist. Entweder kommt er in Reinpopulationen ohne Anwesenheit der Elternarten vor (s. o.) oder ist mit einer der beiden (aber nur selten syntop mit beiden gleichzeitig) vergesellschaftet. Umgekehrt sind in Beständen des Seefrosches sowie in solchen des Kleinen Wasserfrosches sehr oft auch Teichfrösche vorhanden.
Wasserfrösche des Taxons Pelophylax sind in Europa (unter weitgehender Aussparung der Britischen Inseln und Skandinaviens, aber einschließlich diverser Mittelmeerinseln), in Nordafrika (zusätzlich auf einigen Kanarischen Inseln ausgesetzt), Vorder- und Mittelasien sowie im fernen Osten Asiens bis nach Japan verbreitet. Isolierte Populationen finden sich sogar in Wüstenoasen Saudi-Arabiens und Bahrains; der Schwerpunkt der Verbreitung liegt aber in gemäßigten Zonen Eurasiens.
Die Systematik und Taxonomie der Wasserfrösche befindet sich fortlaufend im Umbruch. Viele Fragen sind noch nicht geklärt und der Status mancher Formen ist umstritten. Dies gilt insbesondere für die Artengruppe um den Seefrosch (Pelophylax ridibundus sensu lato; dazu zählen P. bedriagae, P. cretensis, P. epeiroticus, P. kurtmuelleri, P. ridibundus und P. terentievi). Von den derzeit beschriebenen etwa 25 Arten und hybridogenetischen Hybriden sind die nachfolgend aufgelisteten in Europa verbreitet. (Hinweis: Die Verwendung der Gattungsbezeichnung Rana anstelle von Pelophylax ist auch weiterhin gebräuchlich; in diesem Fall ist ggf. die männliche Endung -us des Artnamens durch ein weibliches -a zu ersetzen. Fettformatierung: Vorkommen auch in Deutschland/Österreich/Schweiz.)
Die Hybridformen Pelophylax „esculentus“ (hervorgegangen aus P. lessonae und P. ridibundus), P. „grafi“ (Elternarten: P. perezi und P. ridibundus) sowie P. „hispanicus“ (Elternarten: P. bergeri und P. ridibundus) sind keine biologischen Arten und auch keine Taxa im klassischen Sinne. Dies kann durch die Schreibweise des Artepithetons in Anführungszeichen oder auch durch ein „kl.“ (für „Klepton“; vergleiche: Teichfrosch) zwischen dem Gattungs- und dem Artnamensteil zum Ausdruck gebracht werden – allerdings haben insbesondere angelsächsische Autoren diese formalen Vorschläge bisher oft nicht übernommen. In manchen systematischen Übersichten werden die Hybriden überhaupt nicht separat aufgeführt, sondern taxonomisch nur als Synonyme der jeweiligen Elternarten aufgefasst.
Für Vorder-, Zentral- und Ostasien sowie Nordafrika werden mindestens folgende weiteren Arten unterschieden:
Einzelne zwischenzeitlich ebenfalls als Pelophylax benannte Arten werden nun anderen Gattungen wie Babina, Odorrana oder auch Rana (R. shuchinae) zugeordnet.[2]
Die Mehrzahl der Wasserfrösche hält sich mehr oder weniger dauerhaft im direkten Umfeld offener Gewässer auf. Einzelne Arten wie der Kleine Wasserfrosch oder ganz allgemein die Jungtiere legen allerdings auch längere Phasen terrestrischer Lebensweise weit abseits von Tümpeln und Weihern ein. Bevorzugte Aufenthaltsplätze der meisten Wasserfrösche sind Sitzwarten an sonnenexponierten, nicht zu stark bewachsenen Uferkanten oder auf Schwimmblattvegetation. Dort sonnen sich die Tiere – gerne auch gesellig – und lauern unter anderem auf Insekten wie etwa Libellen, die sie durch Anspringen und mit Hilfe ihrer dabei vorschnellenden Zunge erbeuten. Es werden aber auch kleinere Amphibien – inklusive der eigenen Art – gefressen. Wasserfrösche selbst gehören zum Nahrungsspektrum zahlreicher Wasservögel, Säugetiere oder auch Schlangen wie der Ringelnatter. Bei Störungen und Gefahr springen die Frösche mit einem weiten Satz ins Wasser und tauchen in den Schlamm oder zwischen krautige Wasserpflanzen ab. Im Winter wird je nach Region eine Kältestarre eingelegt, die entweder in Erdlöchern und anderen frostsicheren Schlupfwinkeln an Land oder – insbesondere bei Seefröschen – auch im Sediment des Gewässergrundes stattfindet. Bei aquatischer Überwinterung erfolgt der Gasaustausch des stark heruntergefahrenen Stoffwechsels über Hautatmung.
Zur Fortpflanzungszeit bilden Wasserfroschmännchen verschiedener Arten lautstarke Rufchöre, die tagsüber, aber auch nachts weit zu hören sind. Dabei sind unter anderem Revierrufe zur Territorialabgrenzung gegenüber Rivalen und Paarungsrufe zur Anlockung von Weibchen zu unterscheiden. In Mitteleuropa gehören die Wasserfroscharten zu den am spätesten balz- und laichaktiven Amphibien – der Schwerpunkt liegt im Mai und Juni. Der Amplexus von Männchen und Weibchen erfolgt wie bei allen höheren Froschlurchen axillar. Die hellbräunlich gefärbten Eier werden in mehreren gallertigen Ballen pro Weibchen unter Wasser an Pflanzen geheftet. Dieser Laich ist viel weniger auffällig als etwa die großen, auf dem Wasser treibenden „Fladen“ des im zeitigen Frühjahr laichenden Grasfrosches. Die Kaulquappen können im Laufe des Sommers eine beachtliche Größe erreichen, bevor sie eine sogenannte „Schrumpfungsmetamorphose“ zum umgewandelten Jungfrosch vollziehen. Mitunter sind regelrechte Riesenlarven von mehr als zehn (im Extremfall über 18) Zentimetern Gesamtlänge zu beobachten. Dabei handelt es sich meist um hormonell gestörte Exemplare mit einer verzögerten Metamorphose, die gelegentlich sogar im Larvenstadium überwintern.
Auch in Mitteleuropa standen Wasserfrösche lange auf dem Speisezettel des Menschen, was sich nicht zuletzt in dem durch Carl von Linné 1758 geprägten wissenschaftlichen Namen des Teichfrosches widerspiegelt: Rana esculenta bedeutet „essbarer Frosch“. Und noch heute werden speziell in frankophonen Regionen wie der Schweiz, Belgien und Frankreich, aber auch Italien große Mengen von „Froschschenkeln“ verzehrt. Dabei kommen neben anderen – insbesondere asiatischen – Arten nach wie vor Wasserfrösche zum Einsatz. Diese Tiere werden mehrheitlich vom Balkan und aus Anatolien importiert. Allein die Türkei führte im Jahr 2009 etwa 13,4 Millionen Wasserfrösche nach Westeuropa aus.[3] Ungezählte Wasserfrösche dienten in Universitäten, Schulen und Laboren als Versuchstiere und anatomische Anschauungsobjekte. Inzwischen genießen zumindest die mitteleuropäischen Formen einen gewissen gesetzlichen Schutz, etwa durch die deutsche Bundesartenschutzverordnung und das Bundesnaturschutzgesetz. Danach handelt es sich um „besonders geschützte“ Arten, die nicht einfach gefangen, verletzt oder getötet werden dürfen. Der Kleine Wasserfrosch ist sogar EU-weit „streng geschützt“ und hat zudem Eingang in Rote Listen gefährdeter Arten gefunden.[4] Dies ist vor allem eine Folge seiner enger definierten Lebensraumansprüche, die durch Landschaftsveränderungen des Menschen negativ beeinflusst werden. Die Hybride Teichfrosch ist dagegen an vielen Still- und Fließgewässern eine häufige Erscheinung, selbst kleinere künstliche Gartenteiche werden von ihr besiedelt.
Problematisch ist die anthropogene Aussetzung gebietsfremder Wasserfrösche in der freien Landschaft. Einheimische Amphibienarten können durch Konkurrenz und Prädationsdruck verdrängt werden; zudem wird in das lokal gewachsene genetische Gefüge der natürlicherweise vorhandenen Wasserfroschpopulationen eingegriffen. Hinzu kommt, dass sich durch solche Aussetzungsaktionen die Gefahr der Einschleppung und Weiterverbreitung von Krankheiten wie der am weltweiten Amphibiensterben beteiligten Chytridiomykose erhöht. Neben Natur- und Artenschutzaspekten sowie der wirtschaftlichen Nutzung befinden sich Wasserfrösche heute vor allem im Blickfeld von Evolutionsbiologen und Genetikern.[5]
In Wohngebieten kann es manchmal zu Nachbarschaftskonflikten kommen, wenn sich Anwohner durch nächtliches Gequake von Wasserfröschen in Gartenteichen gestört fühlen. Diese Geräusche sind aber als naturgegeben hinzunehmen, zumal, wenn es sich um von selbst zugewanderte Tiere handelt.
Als Wasserfrösche, auch Grünfrösche, werden vorwiegend halbaquatisch lebende Vertreter der Familie der Echten Frösche (Ranidae) zusammengefasst. Viele Autoren führen diese neuerdings in einer eigenen Gattung Pelophylax und trennen sie damit taxonomisch deutlicher von anderen Echten Fröschen der Gattung Rana ab, zu der auch die Wasserfrösche traditionell gezählt werden. Alternativ wird Pelophylax weiterhin nur als Untergattung innerhalb von Rana behandelt. Darüber hinaus wird die Bezeichnung „Wasserfrosch“ gelegentlich als Synonym für die Hybride Teichfrosch (Pelophylax „esculentus“) verwendet. Ferner kann sich der unscharfe Trivialname „Wasserfrosch“ auch auf andere ganzjährig in Gewässernähe lebende Froschlurche beziehen.
Die unter dem Begriff hier verstandenen Frösche der Gattung bzw. Untergattung Pelophylax sind in Europa, Nordafrika und Asien verbreitet. Sie zeichnen sich typischerweise, aber nicht obligat durch eine grüne Färbung und eine eng an Gewässerufer gebundene Lebensweise aus. Es handelt sich um einen systematisch sehr „schwierigen“ Formenkomplex mit noch nicht abschließend erforschten Verwandtschaftsbeziehungen und diversen Hybridisierungen untereinander. Dabei ist das Phänomen der Entstehung von hybridogenetischen Hybriden, die sich auch unabhängig von ihren beiden Elternarten reproduzieren können, besonders bemerkenswert.
Bangkong héjo (Pelophylax); Edible frog nyaéta bangkong anu sabagian gedé tina awakna mibanda kelir héjo paselang kelir coklat.[1] Bangkong héjo endemik ti Indonesia (pituin), dagingna semu konéng, loba kapanggih hirup di sawah, rawa, jeung susukan.[1] Di alam bébas bangkong héjo panjangna bisa nepikeun ka 15 cm.[1] Bangkong héjo aya ogé anu ngahaja dipiara dimangpaatkeun pikeun bahan ''konsumsi'' anu disebut swike.[2] [3]
Sanajan lain komoditas unggulan, bangkong héjo kaasup kana komoditas ékspor hususna di Sumatra Kidul.[4] Henteu kurang ti 500 ton unggal taun bangkong héjo diékspor ka nagara-nagara di Eropa (Walanda, Inggris, Prancis) ogé nepika Amérika Kidul.[4] Bangkong anu diékspor beunang meresihan tur dina kaayaan beku.[4]
Bangkong héjo kaasup sato ampibi, habitat hirupna di sawah, rawa, susukan, jeung kamalir.[5] Utamana mangsa usum hujan bangkong jalu sok raéng disarada ngagentraan bikangna.[5] Pikeun sabagéan jalma, raéng na sora bangkong mangrupa tangara kana kaayaan lingkungan anu masih kénah bersih tur séhat henteu ruksak ku polousi.[5]
Sanajan sapopoé bangkong héjo hirupna nyorangan bari jeung nyumput dina liang atawa handapeun dangdaunan, témpona datang usum begér jeung kawin mah, barijil tina panyumputan.[6] Mangsa geus manjing ka peuting garumpul dina kulah, balong, susukan atawa rawa-rawa di mana waé tempat anu mibanda cai bersih.[6] Kituna téh ramé disarada patémbal-témbal jeung pada baturna bari ngarendog.[6] Nepi ka waktuna megar endog robah jadi anak bangkong anu disebut buruy hirupna di jero cai.[6] Sababaraha bulan ti harita buruy téh ngalaman Métamorfosis taya lian parobahan anu aya dina awakna dicirikeun ku bijilna suku hareup jeung tukang, éta buruy robah ngaranna jadi bancét.[5] Hirupna mimiti kaluar ti cai, pindah ti hiji tempat ka tempat séjén ku jalan aclog-aclogan.[6]
Bangkong héjo (Pelophylax); Edible frog nyaéta bangkong anu sabagian gedé tina awakna mibanda kelir héjo paselang kelir coklat. Bangkong héjo endemik ti Indonesia (pituin), dagingna semu konéng, loba kapanggih hirup di sawah, rawa, jeung susukan. Di alam bébas bangkong héjo panjangna bisa nepikeun ka 15 cm. Bangkong héjo aya ogé anu ngahaja dipiara dimangpaatkeun pikeun bahan ''konsumsi'' anu disebut swike.
Sanajan lain komoditas unggulan, bangkong héjo kaasup kana komoditas ékspor hususna di Sumatra Kidul. Henteu kurang ti 500 ton unggal taun bangkong héjo diékspor ka nagara-nagara di Eropa (Walanda, Inggris, Prancis) ogé nepika Amérika Kidul. Bangkong anu diékspor beunang meresihan tur dina kaayaan beku.
Groene puutn zyn e sôorte va puutn die in hêel Europa vôornkomn en oek West-Vloandern. 't Zyn der wel nie zovele lik van 'n brune puutn.
De noame groen puut is eigentlik e verzoamelnoame van twêe sôortn puutn en de bastoardn die uut de twêe vorskomn. Beisn 'n latstn Ystyd zyn de twêe sôortn die ier leevn ountstoan ('n grôotn groen puut (toet 17 cm, AN meerkikker) en 'n klêen groen puut (toet zeevn cm, AN poelkikker)), mo ze zyn genetisch zoedoanig gelykig ebleevn, dan ze achter 'n Ystyd nog kusn poarn. 'n Bastoard noemn ze oek wel middelstn groen puut of eetboarn groenn puut en dien is zevve oek vruchtboar.
E groene puut is mêestol groene, mor vou nem te verkenn van e bruun, moe je kykn achter nunder oogn: atter er bruun-zworte plekke is, is 't e bruunn, aars nie. Up nundern rik en ze mêestol e lichtgroene striepe.
Groene puutn leevn mêestol in 'n omtrek van woater (mêestol me vele groenigeid in en round), 'n grôotn nog mêer of 'n klêenn. Ze joagn doa up olle sôortn fernient, slekkn en wormes. De groddere bêestn durvn oek wel e ki muuzn, visschn of amfiebieën kokkeduunn.
'n Klêen puut overwientert mêestol up 't land, 'n grôotn up de ground van e pit.
Groene puutn leggn under eiers redelik loate (in meie). De dikkoptjes zyn groene en bruun van kleur. Mêestol veraarn ze in puutn teegn oest.
Groene puutn zyn e sôorte va puutn die in hêel Europa vôornkomn en oek West-Vloandern. 't Zyn der wel nie zovele lik van 'n brune puutn.
De noame groen puut is eigentlik e verzoamelnoame van twêe sôortn puutn en de bastoardn die uut de twêe vorskomn. Beisn 'n latstn Ystyd zyn de twêe sôortn die ier leevn ountstoan ('n grôotn groen puut (toet 17 cm, AN meerkikker) en 'n klêen groen puut (toet zeevn cm, AN poelkikker)), mo ze zyn genetisch zoedoanig gelykig ebleevn, dan ze achter 'n Ystyd nog kusn poarn. 'n Bastoard noemn ze oek wel middelstn groen puut of eetboarn groenn puut en dien is zevve oek vruchtboar.
Pelophylax ye un chenero d'amfibio anuro d'a familia Ranidae. Fue descrito por Leopold Fitzinger en 1843. Pelophylax abarca as ranas tipicas verdes aquaticas. En Aragón ye representato por Pelophylax perezi y a rana hibrida Pelophylax kl. grafi.[1]
O suyo mapa de distribución abarca dende o norte d'Africa, Eritrea y Europa temperata dica Orient Meyo, Rusia y Afganistán dica o sud de o extremo oriental ruso. De China a Coreya, Chapón, Taiwán, Cambocha, Laos, Vietnam, oeste y norte de Tailandia, norte de Birmania y noreste d'a India. Bi ha poblacions anisolatas en o Alto Asir y en oasi en o este d'Arabia Saudí y Bahrein. Ye introducito en as Canarias.
Pelophylax ye un chenero d'amfibio anuro d'a familia Ranidae. Fue descrito por Leopold Fitzinger en 1843. Pelophylax abarca as ranas tipicas verdes aquaticas. En Aragón ye representato por Pelophylax perezi y a rana hibrida Pelophylax kl. grafi.
Pelophylax is a genus of true frogs widespread in Eurasia, with a few species ranging into northern Africa. This genus was erected by Leopold Fitzinger in 1843 to accommodate the green frogs of the Old World, which he considered distinct from the brown pond frogs of Carl Linnaeus' genus Rana.
They are also known as water frogs, as they spend much of the summer living in aquatic habitat; the pond frogs can be found more often, by comparison, on dry land, as long as there is sufficient humidity. Yet there are species of Eurasian green frogs – the Central Asian P. terentievi, or the Sahara frog (P. saharicus) – which inhabit waterholes in the desert.
Most authors throughout the 19th and 20th century disagreed with Fitzinger's assessment. The green frogs were included again with the brown frogs, in line with the tendency to place any frog similar in habitus to the common frog (R. temporaria) in Rana. That genus, in the loose circumscription, eventually became a sort of "wastebin taxon".
Around 2000, with molecular phylogenetic studies becoming commonplace, it was discovered that Fitzinger's assessment was correct after all – not only is Pelophylax an independent genus, but it does in fact belong to a lineage of Raninae not particularly close to Rana. But it also turned out that these Eurasian green frogs might not form a monophyletic lineage. The sheer number of species involved in the group of Pelophylax and its closest relatives means that it will probably be some time until the definite circumscription of this genus is resolved.[1][2][3]
The Pelophylax frogs belong to a group of moderately advanced Raninae – possibly a clade – that also includes such genera as Babina, Glandirana, Hylarana, Pulchrana, Sanguirana, Sylvirana, as well as Hydrophylax which like Pelophylax is suspected of being not monophyletic. These genera were formerly also included in Rana by most authors, and several of them have only been established in the 1990s. And as regards the possible paraphyly of Pelophylax, it seems that some species assigned there are very close to Hylarana, and thus it might simply be a matter of moving them to that genus. But hybridogenic speciation is running rampant in the Old World green frogs, and this obfuscates the data gained from DNA sequence analyses.[1][2][3]
Including named klepta (hybridogenic species), Pelophylax sensu lato contains 25 species:[3]
Named klepta (hybridogenic species) of Pelophylax are:
In addition, one species has been described that is sometimes assigned to Pelophylax, but must be considered a nomen oblitum:
Pelophylax is a genus of true frogs widespread in Eurasia, with a few species ranging into northern Africa. This genus was erected by Leopold Fitzinger in 1843 to accommodate the green frogs of the Old World, which he considered distinct from the brown pond frogs of Carl Linnaeus' genus Rana.
They are also known as water frogs, as they spend much of the summer living in aquatic habitat; the pond frogs can be found more often, by comparison, on dry land, as long as there is sufficient humidity. Yet there are species of Eurasian green frogs – the Central Asian P. terentievi, or the Sahara frog (P. saharicus) – which inhabit waterholes in the desert.
Pelophylax es un género de anfibios anuros de la familia Ranidae. Fue descrito por primera vez por Leopold Fitzinger en 1843 para organizar las ranas verdes del Viejo Mundo, nombre con el que se conoce a este grupo. Habita desde Europa hasta Extremo Oriente, desde ambientes húmedos a oasis en desiertos.
Su mapa de distribución abarca desde el norte de África, Eritrea y Europa templada hacia Oriente Medio, Rusia por el Cáucaso y Afganistán hasta el sur del extremo oriental ruso. De China a Corea, Japón, Taiwán, Camboya, Laos, Vietnam, oeste y norte de Tailandia, norte de Birmania y noreste de India. Existen poblaciones aisladas en el Alto Asir y en oasis del este de Arabia Saudí y Baréin. Ha sido introducido en las Canarias.[1]
Fitzinger consideraba a las ranas verdes distintas de las pardas, ahora adscritas al género Rana. Describió el género con la especie Rana esculenta, nombre que actualmente se considera sinónimo de las especies Pelophylax lessonae (Camerano, 1882) y Pelophylax ridibundus (Pallas, 1771). Por tanto, la especie tipo es Rana esculenta Linnaeus, 1758.
Casi ningún autor de los siglos XIX y XX estuvo de acuerdo con la propuesta de Fritzinger por lo que las ranas verdes volvieron a incluirse en el género Rana, siguiendo la tendencia de incluir en este género todas las ranas de similares hábitos y aspecto, lo que hizo de Rana un cajón de sastre.
Hacia 2000, cuando los estudios de genética molecular se hicieron más frecuentes y comunes, se descubrió que Fritzinger estaba en lo cierto. No sólo Pelophylax es un género independiente sino que pertenece a un linaje de Ranidae alejado de Rana. Además se puso de manifiesto que las ranas verdes eurasiáticas podrían no formar un linaje monofilético. El número exacto de especies del género Pelophylax y sus allegados más próximos tardará en establecerse con precisión.[2]
En cualquier caso, se podría decir que las ranas pertenecientes a este género pertenecen a un grupo moderadamente avanzado de Ranidae —posiblemente un clado— que incluiría a otros géneros como Babina, Glandirana, Hylarana y Sanguirana. Estos géneros estuvieron también incluidos en Rana y no han sido géneros independientes hasta los años 1990. Y, como recuerda la posible parafilia de Pelophylax, parece que algunas especies asignadas aquí están muy próximas a Hylarana, así que podrían cambiar de género. Pero la especiación hibridogenética está muy extendida entre las ranas verdes del Viejo Mundo, lo que confunde los datos obtenidos en los análisis de ADN.[2]
La especiación del género Pelophylax tuvo lugar a partir de 2,4 millones de años, favorecida por las oscilaciones climáticas del Plioceno y Pleistoceno. La fauna y flora europea se refugió durante los máximos glaciares en las tres penínsulas del sur: ibérica, itálica y balcánica.[4] Donde dieron lugar a las siguientes especies:
Al final de la glaciación estas especies se expandieron hacia el norte colonizando amplias áreas y permitiendo la hibridación entre las distintas especies.
|coautores=
(ayuda)
Pelophylax es un género de anfibios anuros de la familia Ranidae. Fue descrito por primera vez por Leopold Fitzinger en 1843 para organizar las ranas verdes del Viejo Mundo, nombre con el que se conoce a este grupo. Habita desde Europa hasta Extremo Oriente, desde ambientes húmedos a oasis en desiertos.
Vihersammakot (Pelophylax) on aitosammakoiden heimoon kuuluva suku. Sukuun kuuluvia Suomessakin tavattuja lajeja ovat:
Muita sukuun kuuluvia lajeja:
Vihersammakot (Pelophylax) on aitosammakoiden heimoon kuuluva suku. Sukuun kuuluvia Suomessakin tavattuja lajeja ovat:
Mölysammakko (Pelophylax ridibundus) Syötävä sammakko eli ruokasammakko (Pelophylax kl. esculentus) Lessonansammakko eli pikkuvihersammakko (Pelophylax lessonae)Muita sukuun kuuluvia lajeja:
Levantinvihersammakko (Pelophylax bedriagae) Italianvihersammakko (Pelophylax bergeri) Pelophylax caralitanus Karpathoksenvihersammakko (Pelophylax cerigensis) Pelophylax chosenicus Kreetanvihersammakko (Pelophylax cretensis) Kyproksenvihersammakko (Pelophylax cypriensis) Pelophylax demarchii Epeiroksenvihersammakko (Pelophylax epeiroticus) Pelophylax fukienensis Pyreneidenvihersammakko (Pelophylax kl. grafi) Pelophylax hubeiensis Balkaninvihersammakko (Pelophylax kurtmuelleri) Pelophylax lateralis Pelophylax nigromaculatus Iberianvihersammakko (Pelophylax perezi) Pelophylax plancyi Pelophylax porosus Pelophylax saharicus Albanianvihersammakko (Pelophylax shqipericus) Pelophylax tenggerensis Pelophylax terentieviPelophylax est un genre d'amphibiens de la famille des Ranidae[1]. Ce genre a été créé pour rassembler les grenouilles vertes d'Europe.
Le terme Pelo.phylax est composé des deux noms grecs pelos « boue » et phulax « sentinelle ».
Le genre Pelophylax a été créé en 1843 par le zoologiste autrichien Leopold Fitzinger pour rassembler les grenouilles vertes d'Europe qu'il tenait à distinguer des grenouilles brunes du genre Rana créé par Linné. Mais la plupart des auteurs du XIXe et XXe siècle ne suivirent pas Fitzinger: Ils ont classé les grenouilles vertes avec les grenouilles brunes dans le genre Rana.
Au début du XXe siècle, le terme de "grenouille verte" désignait l'unique espèce reconnue par Linné en 1758, à savoir Rana esculenta, la grenouille comestible[2]. Cette grenouille avec ses "variétés" était considérée comme répandue dans toute l'Europe. On reconnut ensuite comme espèce valide, une grenouille verte de grande taille, la Grenouille rieuse (Rana ridibunda) puis une grenouille de petite taille, la Grenouille de Lessona (Rana lessonae).
Il fallut attendre la deuxième moitié du XXe siècle, pour que les travaux d'un chercheur polonais, Leszek Berger (1966, 1973), commencent à éclaircir la compréhension de la grande variété des grenouilles vertes d'Europe. Les croisements qu'il fit entre la forme de grande taille R. ridibunda Pallas (1771) et la forme de petite taille R. lessonae Camerano (1882) lui a fait considérer Rana esculenta comme leur hybride apparu au nord de l'Europe il y a 10 000 ans. Pour de nombreux caractères, R. esculenta apparaît comme intermédiaire entre les deux autres formes[3].
En 1992, Dubois[4] rassemble les grenouilles vertes du Paléarctique dans le sous-genre Pelophylax (du genre Rana).
Ce n'est qu'avec l'arrivée d'outils moléculaires plus sophistiqués dans les années 2000 que l'affiliation taxonomique des individus a été rendue plus facile. Dans leur révision phylogénétique des amphibiens du monde, Frost et al.[5] en 2006 ont montré que le genre Rana est composé de nombreuses lignées divergentes qui méritent un statut générique. L'espèce-type du genre Rana Linné 1758, étant Rana temporaria, le groupe des vraies grenouilles brunes européennes restent dans le genre Rana et les grenouilles vertes sont placées dans le genre Pelophylax[6].
Si, comme Leszek Berger, on croise une P. lessonae (génotype LL) avec une P. ridibundus (génotype RR) on obtient un hybride (RL) qui n'obéit pas aux lois de la génétique de Mendel. En effet, on observe qu'une femelle hybride RL croisée avec un mâle lessonae LL, possède une descendance qui est essentiellement formée d'hybrides RL alors que la loi de Mendel prédit qu'une moitié doit être de type lessonae LL et l'autre moitié de type RL hybride (fig. 1). Dubois et Günther[7] appelèrent kleptons (du grec Κλεπτω "voler, dérober"), ces hybrides interspécifiques qui peuvent se reproduire avec leurs espèces parentales pour redonner des hybrides. Ainsi le statut de klepton de la grenouille comestible est notifié dans la nomenclature binomiale par kl., dans l'appellation Rana kl. esculenta ou maintenant après la révision de Frost et al de 2006 Pelophylax kl. esculentus.
Ces résultats non mendéliens étaient tellement inattendus que Berger attendit plusieurs années pour les publier[8]. La grande confiance qu'il avait dans ses observations lui permit d'insister suffisamment auprès des rédactions de journaux pour finalement l'emporter sur l'orthodoxie génétique de son époque.
Les individus hybrides sont viables, fertiles (par rétrocroisements), sont des deux sexes[9] et possèdent une certaine vigueur hybride mais la reproduction des kleptons entre eux n'est généralement pas viable, les descendants RR ne sont généralement pas viables car ils sont homozygotes pour les mutations délétères récessives. Les mâles RL (XY) sont en général peu fertiles, les croisements se perpétuent principalement par les femelles (RL). Les croisements donnent :
RL x LL → RLLa différence avec un hybride mendélien se situe au moment de la reproduction : il se produit une élimination systématique du génome d'un de ses parents et la seule transmission du génome de l'autre parent, en général le génome ridibundus. Sur la figure 1, on voit que les gamètes L (marqués par une croix) de l'hybride RL sont désavantagés par rapport aux gamètes R. La perpétuation de la lignée hybride se fait par rétrocroisement avec l'espèce parentale dont le génome L a été éliminé afin de le réintroduire lors de la gamétogenèse.
Il s'agit d'une hérédité hémiclonale puisque pour ces individus, le génome d'une espèce parentale est exclu de leurs cellules germinales et qu'ils produisent des gamètes haploïdes, avec un génome de l'autre espèce parentale qui est fonctionnel, intact et non recombiné. La fécondation n'est pas suivie d'une recombinaison entre les génomes parentaux parce que le génome paternel est exclu de la lignée germinale avant la méiose alors que le génome maternel est transmis clonalement. Le soma de l'hybride est donc composé du génome paternel sexuel et du génome maternel clonal mais la lignée germinale ne contient que ce dernier[10]. Le caractère hybride ne peut se maintenir que par une restauration à chaque génération par rétrocroisement avec l'espèce paternelle.
Le système P. lessonae - P. kl. esculentus (L-E) est le complexe d'hybridation le plus répandu dans l'Europe de l'Ouest. C'est celui illustré figure 1 et résumé par :
P. ridibundus x P. lessonae → P. kl. esculentusLe klepton vit en sympatrie avec la seconde espèce parentale ou avec les deux. Le génome de P. lessonae est exclu des cellules germinales au cours de la production des gamètes. P. ridibundus d'abord confiné en Europe orientale, a envahi l'Europe occidentale par l'intermédiaire de son génome "parasitant" le génome de lessonae dans la forme de l'hybride.
Des populations hybrides pures peuvent se développer indépendamment des espèces parentales en prenant des formes triploïdes (LLR, LRR). Plusieurs cas de populations de grenouilles vertes triploïdes ont été observés dans l'ouest de la France même si la démographie s'effondre rapidement après quelques années s'il n'y a pas d'apport génétique extérieur[11].
Le système P. ridibundus - P. kl. esculentus (R-E) est un complexe d'hybridation qui s'est développé dans des zones géographiques limitées (Allemagne de l'Est, Pologne du nord-ouest). Il est formé de mâles diploïdes de P. esculentus (produisant des gamètes L ou R ou un mélange des deux) et de grenouilles rieuses P. ridibundus des deux sexes. La recombinaison[12] des génomes L et R dans les hybrides se fait alors à une fréquence très basse (2-3 %).
Un autre complexe d'hybridation[13] P. perezi se situe dans l'ouest et le sud de la France où le génome ridibundus a changé d'hôte en parasitant P. perezi.
P. ridibundus x P. perezi → P. kl. grafiLa formation de nombreuses espèces a eu lieu durant les oscillations climatiques qui se sont déroulées ces derniers 2,4 millions années. Au cours des périodes glaciaires du Pliocène et Pléistocène, la faune et la flore européenne se sont réfugiées dans trois régions plus chaudes du sud de l'Europe. Durant la dernière glaciation, le Würm (80 000 à 8000 BP), le groupe ancestral des grenouilles vertes s'est réfugié dans trois zones refuges méridionales[14]. Ces groupes sont ensuite restés séparés de nombreuses années et ont pu ainsi évoluer vers trois espèces différentes :
À la fin de la période glaciaire, ces trois espèces ont migré vers le nord de l'Europe et ont formé des zones d'hybridation en entrant en contact les unes avec les autres.
Les 21 espèces de ce genre se rencontrent dans en Afrique du Nord, en Europe et en Asie[1].
En Europe, il existe neuf espèces du genre Pelophylax et trois hybrides formant avec les espèces parentales un complexe "hybridogénétique"[13].
En France, le Comité scientifique de validation[15] Muséum national d'histoire naturelle et Société Herpétologique de France a mis dans sa "Liste taxinomique actualisée des amphibiens et reptiles de France" sous le genre Pelophylax 3 espèces (P. lessonae, Camerano 1882, P. perezi Seoane 1885, P. ridibundus, Pallas 1771) et 2 complexes d'hybridation (Pelophylax kl. esculentus Linné, 1758, Pelophylax kl. grafi Crochet, Dubois, Ohler et Tunner, 1995).
Selon Amphibian Species of the World (30 septembre 2014)[16] :
Le nom de genre Pelophylax dérive du grec "pelos" πηλος «boue, argile» et phylax gardien.
Pelophylax est un genre d'amphibiens de la famille des Ranidae. Ce genre a été créé pour rassembler les grenouilles vertes d'Europe.
Pelophylax é un xénero de anfibios anuros da familia Ranidae. Foi descrito por primeira vez por Leopold Fitzinger en 1843 para organizar as ras verdes do Vello Mundo, nome co que se coñece este grupo. Viven desde Europa ata o Extremo Oriente, nunha ampa gama de hábitats, desde ambientes húmidos a oasis en desertos. Destas ras verdes só unha especie vive en Galicia, Pelophylax perezi.
O seu mapa de distribución abrangue desde o norte de África, Eritrea e Europa temperada cara a Oriente Medio, Rusia polo Cáucaso e Afganistán ata o sur do extremo oriental ruso. De China a Corea, Xapón, Taiwán, Camboxa, Laos, Vietnam, oeste e norte de Tailandia, norte de Birmania e nordeste de India. Existen poboacións illadas no Alto Asir e en oasis do leste de Arabia Saudí e Bahrein. Foron introducidas nas illas Canarias.[1] [2]
Fitzinger consideraba as ras verdes distintas das vermellas ou pardas, agora adscritas ao xénero Rana. Describiu o xénero coa especie Rana esculenta, nome que actualmente se considera sinónimo das especies Pelophylax lessonae (Camerano, 1882) e Pelophylax ridibundus (Pallas, 1771). Por tanto, a especie tipo é Rana esculenta Linnaeus, 1758.
Case ningún autor dos séculos XIX e XX estivo de acordo coa proposta de Fritzinger polo que as ras verdes volveron a incluírse no xénero Rana, seguindo a tendencia de incluír neste xénero todas as ras de similares hábitos e aspecto, o que fixo de Rana un caixón de xastre.
Cara o ano 2000, cando os estudos de xenética molecular se fixeron máis frecuentes e comúns, descubriuse que Fritzinger tiña razón. Non só Pelophylax é un xénero independente senón que pertence a unha liñaxe de Ranidae afastada de Rana. Ademais, púxose de manifesto que as ras verdes eurasiáticas poderían non formar unha liñaxe monofilética. O número exacto de especies do xénero Pelophylax e os outros máis relacionados tardará en establecerse con precisión.[3]
En calquera caso, poderíase dicir que as ras pertencentes a este xénero forman parte dun grupo moderadamente avanzado de Ranidae (posiblemente un clado) que incluiría outros xéneros como Babina, Glandirana, Hylarana e Sanguirana. Estes xéneros estiveron tamén incluídos en Rana e non se constituíron como xéneros independentes ata a década de 1990. E, como lembra a posible parafilia de Pelophylax, parece que algunhas especies asignadas aquí están moi próximas a Hylarana, así que poderían cambiar de xénero. Pero a especiación hibridoxenética está moi estendida entre as ras verdes do Vello Mundo, o que confunde os datos obtidos nas análises de ADN.[3]
A continuación ofrécense as sinonimias, as especies recoñecidas occidentais e orientais e as especies hibridoxénicas ou cleptons que foron nomeadas:
A especiación do xénero Pelophylax tivo lugar desde hai 2,4 millóns de anos, favorecida polas oscilacións climáticas do Plioceno e Plistoceno. A fauna e flora europea refuxiouse durante os máximos glaciares nas tres penínsulas do sur: Ibérica, Itálica e Balcánica.[5] Alí deron lugar ás seguintes especies:
Ao final da glaciación estas especies espalláronse cara ao norte colonizando amplas áreas e permitindo a hibridación entre as distintas especies.
Pelophylax é un xénero de anfibios anuros da familia Ranidae. Foi descrito por primeira vez por Leopold Fitzinger en 1843 para organizar as ras verdes do Vello Mundo, nome co que se coñece este grupo. Viven desde Europa ata o Extremo Oriente, nunha ampa gama de hábitats, desde ambientes húmidos a oasis en desertos. Destas ras verdes só unha especie vive en Galicia, Pelophylax perezi.
Pelophylax Fitzinger, 1843 è un genere di anfibi anuri, appartenente alla famiglia Ranidae.[2]
Le specie di questo genere sono diffuse in Nordafrica, Europa ed Asia.[2]
Comprende le seguenti 22 specie:[2]
Pelophylax (lot. Pelophylax – varlių (Ranidae) šeimos varliagyvių gentis.
Lietuvoje gyvena trys vietinės rūšys:
Lietuvos vabalai: | juodvabaliai (Tenebrionidae) | minkštavabaliai (Cantharidae) | Boružės (Coccinellidae)
Pelophylax (lot. Pelophylax – varlių (Ranidae) šeimos varliagyvių gentis.
Lietuvoje gyvena trys vietinės rūšys:
Didžioji kūdrinė varlė (Pelophylax kl. esculentus) Mažoji kūdrinė varlė (Pelophylax lessonae) Ežerinė varlė (Pelophylax ridibundus)Dīķa vardes jeb zaļās vardes (Pelophylax) ir varžu dzimtas (Ranidae) ģints, kas apvieno 21 mūsdienās dzīvojošu varžu sugu un 2 hibrīdsugas.[1] Saskaņā ar jaunākajiem ģenētiskajiem pētījumiem varžu dzimtai ir veikta revīzija un no brūno varžu ģints (Rana) tika izdalīta dīķa varžu ģints.[1][2]
Dīķa vardes sastopamas Ziemeļāfrikā, Eiropā un Āzijā, austrumos sasniedzot Kluso okeānu. Izolētas populācijas mājo Eritrejā, Saūda Arābijas rietumos Asīra kalnu reģionā, kā arī Saūda Arābijas austrumu oāzēs un Bahreinā. Dīķa vardes introducētas arī Kanāriju salās.[1] Latvijā sastopamas 3 dīķa varžu ģints sugas: ezera varde (Pelophylax ridibundus), dīķa varde (Pelophylax lessonae) un zaļā varde (Pelophylax kl. esculentus).[3]
Dīķa vardes galvenokārt uzturas ūdenī, bet tās ir novērojamas arī uz sauszemes, ja ir pietiekami daudz mitruma. Divas sugas — Centrālāzijas dīķa varde (Pelophylax terentievi) un Sahāras varde (Pelophylax saharicus) mājo tuksnesī, apdzīvojot ūdens bedres. Šīs ģints sugas galvenokārt ir aktīvas krēslā un naktī, bet novērojamas arī gaišajā dienas laikā. Barojas ar dažādiem sauszemes bezmugurkaulniekiem.
Dīķa vardes ir vidēji lielas un lielas vardes. Mātītes ir lielākas nekā tēviņi. Purna daļa šīm vardēm ir smaila un pagarināta. Acis atrodas tuvāk viena otrai nekā brūnajām vardēm. Pakaļkājas garas un muskuļotas. Ādas krāsa galvenokārt ir zaļa, lai gan sastopamas arī pelēcīgas un brūnganas sugas. Uz muguras daudzām sugām tumšāki plankumi, bet uz galvas var būt košu krāsu raibumi.[4]
Šo varžu grupai ir raksturīgas vairoties spējīgas hibrīdsugas. Ezera vardes un dīķa vardes pēcnācējus sauc par zaļajām vardēm (Pelophylax kl. esculentus), kā arī par zaļajām vardēm sauc zaļās vardes un dīķa vardes pēcnācējus. Ezera vardes un Ibērijas dīķa vardes (Pelophylax perezi) pēcnācējus sauc par Grafa vardēm (Pelophylax kl. grafi), kā arī par Grafa vardēm sauc Grafa vardes un Ibērijas dīķa vardes pēcnācējus.
Kādreiz tika izdalīta arī Itālijas zaļā varde (Pelophylax kl. hispanicus), kas saskaņā ar jaunāko sistemātiku ir Itālijā dzīvojoša zaļā varde (Pelophylax kl. esculentus). Par Itālijas zaļajām vardēm sauca Itālijas dīķa vardes (Pelophylax bergeri) un zaļās vardes pēcnācējus, bet, tā kā Itālijas dīķa varde mūsdienās tiek uzskatīta par dīķa vardes paveidu un vairs netiek izdalīta kā atsevišķa suga,[1] tad arī hibrīds vairs netiek izdalīts kā atsevišķs taksons.
Dīķa varžu ģints (Pelophylax)[1]
Dīķa varžu hibrīdsugas:
Dīķa vardes jeb zaļās vardes (Pelophylax) ir varžu dzimtas (Ranidae) ģints, kas apvieno 21 mūsdienās dzīvojošu varžu sugu un 2 hibrīdsugas. Saskaņā ar jaunākajiem ģenētiskajiem pētījumiem varžu dzimtai ir veikta revīzija un no brūno varžu ģints (Rana) tika izdalīta dīķa varžu ģints.
Groene kikkers[1] (Pelophylax) zijn een geslacht van kikkers uit de familie echte kikkers (Ranidae). De groep werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Leopold Fitzinger in 1843. Oorspronkelijk werd de wetenschappelijke naam Palmirana gebruikt.[2]
Er zijn 22 soorten, de verschillende vertegenwoordigers van het geslacht hebben een enorm verspreidingsgebied. De soorten komen voor van noordelijk Afrika en grote delen van Europa, Azië en het Midden-Oosten.[3]
Tot in het recente verleden werden de groene kikkers tot het geslacht Rana gerekend, net als de bruine kikker (Rana temporaria). Volgens recente inzichten, gebaseerd op DNA-onderzoek, worden de groene kikkers nu apart gezet in het geslacht Pelophylax, dat alleen de meer aan elkaar verwante soorten omvat.
De ogen zijn dicht bij elkaar geplaatst en zijn wat hoger op de kop gepositioneerd. De rug is meestal groenig en op het midden van de rug is bijna altijd een lichtgroene streep aanwezig. Bij het trommelvlies of tympanum zit over het algemeen geen zwarte vlek.
Vrijwel alle soorten zijn groen van kleur en hebben verschillende tekeningen. Van sommige soorten zijn echter ook bruine variaties bekend.
Moderne systematici plaatsen de groene kikkers bij elkaar in het geslacht Pelophylax. Sommigen zien dit geslacht nog als ondergeslacht van het geslacht Rana. In het geslacht Rana blijken veel nauwelijks met elkaar verwante soorten bij elkaar te zijn geplaatst. Aangezien de meeste gidsen en het RAVON nog de naam Rana aanhouden, wordt deze nog vaak gebruikt.
In de Benelux komen drie soorten voor, waarvan er één een hybride van de andere twee is, die zich wel zelfstandig voort kan planten. De hybride is soms ook triploïd en heeft dan kenmerken die doen denken aan de oudersoort waarvan het chromosomenaantal het grootst is. Op plekken waar alle drie de soorten voorkomen is de hybride veel talrijker dan de oudersoorten.
De drie soorten die in de Benelux voorkomen zijn:
Deze laatste kikker is geen eigenlijke soort maar een hybride.
Binnen het geslacht Pelophylax zijn er diverse complexen van soorten waartussen hybridisatie voorkomt; kruisingen tussen twee soorten, waarvan de jongen zich op hun beurt voortplanten met andere triploïde hybrides of met de oudersoorten. Deze hybride-kikkers worden niet als echte soorten beschouwd, vooral omdat geen vermenging van het genetische materiaal optreedt en omdat nakomelingen van twee diploïde hybriden niet levensvatbaar zijn.[4]
Voorbeelden zijn de Italiaanse middelste groene kikker (Pelophylax kl. hispanica), Graf's middelste groene kikker (Pelophylax kl. grafi) en de middelste groene kikker (Pelophylax kl. esculentus), deze laatste soort is het bekendst en komt ook in Nederland en België voor. Het tussenvoegsel kl. staat voor klepton, dat stelen betekent.
Op plekken waar alle drie de soorten voorkomen is de hybride meestal veel talrijker dan de oudersoorten. Bijzonder aan de klepton hybrides is dat er geen vermenging van de chromosoomsets van de oudersoorten optreedt. Bij Rana klepton esculenta (LR) worden geen L (Lessonae)-gameten gevormd in de plaatsen waar de poelkikker (LL) voorkomt en in plaatsen met overwegend meerkikkers (RR) worden geen geslachtscellen met het R-chromosoomset gevormd. In beide gevallen resulteert de kruising tussen de hybride soorten (meestal) tot niet levensvatbare homozygoten. De kruising met de oudersoorten of triploïden levert dan weer de hybridesoort op (LR) die een grote levensvatbaarheid heeft. De hybriden zijn soms ook triploïd en hebben dan kenmerken die doen denken aan de oudersoort waarvan het chromosomenaantal het grootst is. In sommige populaties nemen ze de plaats in van die oudersoort. In het veld zijn de triploïden niet of nauwelijks van de zuivere soort te onderscheiden. De kleine groengele poelkikkers in het filmpje zouden dus ook triploïde exemplaren (LLR) kunnen zijn. In regio's waar ook deze triploïde dieren voorkomen is het onmogelijk om op uiterlijk de soort poelkikker vast te stellen.[5]
De poelkikker en de meerkikker kunnen vrij gemakkelijk van elkaar worden onderscheiden, maar het onderscheid tussen bastaardkikkers en de beide oudersoorten is niet zo duidelijk. Als de mannetjes kwaken is het verschil in geluid duidelijk. De meerkikker maakt een hard stotend (lachend) geluid. De poelkikker maakt een rustig regelmatig sonoor geluid. De bastaardkikker wisselt beide soorten gekwaak op een onregelmatige wijze af.
De kwaakblazen van de meerkikker zijn erg donkergrijs tot bijna zwart, die van de poelkikker zuiver wit. De kwaakblazen van de bastaardkikker zijn variabel van kleur.
Bij gevangen dieren kan de voetwortelknobbel geïnspecteerd worden. Die van de poelkikker is hoog en vormt ongeveer een halve cirkel. De voetwortelknobbel van de meerkikker is laag. De knobbel van de bastaardkikker is vaak asymmetrisch van vorm.
Deze kenmerken zijn echter vrij specialistisch en moeten voor een zekere identificatie ook nog gekoppeld worden aan andere kenmerken. Voor de zekerheid dienen ook meerdere exemplaren uit een populatie onderzocht te worden. Voor leken en zelfs experts is het ondoenlijk om aan de hand van een foto of zelfs van een enkel gevangen exemplaar altijd tot een juiste determinatie te komen.
Geslacht Pelophylax
*) Wordt ook wel beschouwd als een ondersoort van de poelkikker.
Wijfje meerkikker
Mannetje poelkikker
Jonge meerkikker, Rondehoep
Groene kikkers (Pelophylax) zijn een geslacht van kikkers uit de familie echte kikkers (Ranidae). De groep werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Leopold Fitzinger in 1843. Oorspronkelijk werd de wetenschappelijke naam Palmirana gebruikt.
Er zijn 22 soorten, de verschillende vertegenwoordigers van het geslacht hebben een enorm verspreidingsgebied. De soorten komen voor van noordelijk Afrika en grote delen van Europa, Azië en het Midden-Oosten.
Tot in het recente verleden werden de groene kikkers tot het geslacht Rana gerekend, net als de bruine kikker (Rana temporaria). Volgens recente inzichten, gebaseerd op DNA-onderzoek, worden de groene kikkers nu apart gezet in het geslacht Pelophylax, dat alleen de meer aan elkaar verwante soorten omvat.
Pelophylax – rodzaj płazów bezogonowych z rodziny żabowatych (żab właściwych), obejmujący tzw. żaby zielone, występujące w Europie Afryce i Azji[1].
Do rodzaju należą następujące gatunki[1]:
Pelophylax – rodzaj płazów bezogonowych z rodziny żabowatych (żab właściwych), obejmujący tzw. żaby zielone, występujące w Europie Afryce i Azji.
Pelophylax Fitzinger, 1843 é um género de rãs da família Ranidae com distribuição natural alargada na Eurásia, desde a Península Ibérica ao Extremo Oriente, e com algumas espécies no norte de África. O género agrupa as rãs com vida predominantemente aquática e coloração em geral esverdeada, o que lhes mereceu os nomes comuns de rãs-aquáticas e rãs-verdes. O taxon foi inicialmente proposto por Leopold Fitzinger, em 1843, para acomodar as rãs do Velho Mundo que considerava distintas das rãs-castanhas do género Rana proposto por Carl Linnaeus. Esta distinção foi rejeitada pela maioria dos taxonomistas dos séculos XIX e XX, mas o recurso às técnicas da filogenia molecular confirmou que a semelhança morfológica entre os grupos se deve essencialmente a convergência evolutiva, não constituindo um grupo monofilético com Rana.[1][2][3] Dependentes da presença de água doce, as espécies deste géneros ocorrem numa vasta gama de habitats, desde ambientes húmidos nas regiões temperadas e temperadas frias a oásis em desertos.
As rãs adultas do género Pelophylax alcançam um comprimento corporal (medido do focinho à região anal) que, dependendo da espécie, sexo e idade, varia entre 4,5 e 14 cm, atingindo, em casos muito raros, os 18 cm. As fêmeas são muitas vezes um pouco maiores do que os machos.
Embora a coloração predominante seja o verde, pode haver também uma forte variabilidade intra-específica de cor e padrão da coloração. A maioria das espécies apresenta uma coloração dominada por uma base de cor verde na face dorsal do corpo e nas extremidades, mas em algumas espécies dominam os tons de castanho e cinza, entre outras cores. A parte posterior do corpo é frequentemente caracterizada pela presença de pontos ou manchas escuras irregulares. Em várias espécies predominam os indivíduos que ostentam uma pronunciada linha brilhante desde o focinho até à cloaca. Ao longo do rebordo lateral da face dorsal, prolongando-se para ambos os lados, existe uma linha de glândulas salientes.
O focinho é geralmente bastante longo e pontiagudo. Os olhos estão posicionados um pouco mais juntos do que nas rãs-castanhas e orientados mais para cima do que naquelas.
Quando dobradas com o corpo em repouso, as pernas traseiras são visivelmente musculosas, o que permitir a estes animais saltos longos e uma natação vigorosa, acompanhada de movimentos de rápido mergulho. As extremidades apresentam dedos com membranas interdigitais bem desenvolvidas.
Os machos apresentam grandes sacos vocais, com a forma de grandes bochechas emparelhadas abaixo de ambos os lados da boca, usados como um amplificador de som para gerar vários tipos de chamamentos.
Dada a grande semelhança morfológica entre as espécies deste género, a utilização da morfologia exterior para a distinção entre espécies depende de determinadas proporções corporais, as quais são em geral avaliadas através da aplicação de índices biométricos, tais como a proporção do comprimento da cabeça em relação ao resto do corpo, a relação entre o comprimento corporal e o comprimento da perna, e diversas medidas das patas e das estruturas digitais. No entanto, devido às complexas composições genéticas que caracterizam a maioria das populações das espécies de Pelophylax, não é possível em todos os casos recorrendo apenas ao fenótipo proceder a uma identificação confiável das espécies, já que com frequência ocorrem populações mistas.
As espécies deste género distribuem-se por uma vasta região centrada na Eurásia, que abarca desde o norte de África, Eritreia e Europa temperada até ao Oriente Médio, Rússia, Cáucaso e Afeganistão até ao sul do extremo oriente russo. Abrange ainda importantes áreas da China e Coreia, Japão, Taiwan, Camboja, Laos, Vietname, oeste e norte da Tailândia, norte da Birmânia e nordeste da Índia. Existem populações isoladas no Alto Asir e em oásis do leste da Arábia Saudita e Barém. Foi introduzido nas Canárias,[4] Madeira e Açores.
Já em 1843 Leopold Fitzinger considerava a as rãs-verdes distintas das rãs-castanhas (e cinzentas), grupo que agora está adscrito ao género Rana. Deu corpo a essa distinção descrevendo o género Pelophylax nome que actualmente se considera sinónimo das espécies Pelophylax lessonae (Camerano, 1882) e Pelophylax ridibundus (Pallas, 1771). Ao tempo tomou como espécie tipo o táxon Rana esculenta Linnaeus, 1758 (hoje reconhecido como o grupo hibridogénico Pelophylax kl. esculentus).
Apesar disso, dada a semelhança morfológica entre os membros de ambos os grupos, quase nenhum autor dos séculos XIX e XX esteve de acordo com a proposta de Fritzinger, pelo que as rãs-verdes voltaram a ser incluídas no género Rana, mantendo-se a tendência de incluir neste género todas as rãs de hábitos e aspecto similar, o que fez do género Rana um grupo com as características de taxon do tipo caixote do lixo, onde eram colocadas todas as espécies que apresentavam a clássica morfologia do tipo rã.
Contudo, na década de 2000, quando os estudos de genética molecular se tornaram mais frequentes e confiáveis, descobriu-se que Fritzinger estava certo ao erigir as rãs-verdes como um género separado. Esses estudos vieram demonstrar que Pelophylax não só é um género independente como ainda pertence a uma linhagem de Ranidae filogeneticamente afastada de Rana. Além disso demonstrara que as rãs-verdes eurasiáticas poderiam não formar uma linhagem monofilética. Dada a complexidade do agrupamento e a presença no seu seio de numerosos grupos hibridogénicos, o número exacto de espécies do género Pelophylax e dos seus taxa mais próximos tardará a ser estabelecido com precisão.[5]
Em qualquer caso, pode-se afirmar que as rãs integradas neste género pertencem a um grupo moderadamente avançado de Ranidae – possivelmente um clado – que incluirá outros géneros como Babina, Glandirana, Hylarana e Sanguirana. Estes géneros estiveram também incluídos em Rana e não foram considerados géneros independentes até aos anos da década de 1990. Em resultado da possível parafilia de Pelophylax, parece que algumas espécies presentemente assignadas ao género estão muito próximas de Hylarana, podendo assim ser recolocadas naquele género. Esta matéria é ainda tornada mais complexa pela presença de abundantes casos de especiação hibridogenética entre as rãs verdes do Velho Mundo, o que confunde os dados obtidos pela análise de ADN.[5]
A especiação do género Pelophylax teve lugar a partir de 2,4 milhões de anos atrás, favorecida pelas oscilações climáticas do Plioceno e Pleistoceno. A fauna e flora europeia refugiaram-se durante os máximos glaciares nas três penínsulas do sul: Ibérica, Itálica e Balcânica.[6] Cada um desses refúgios glaciais deu origem a uma espécie:
No final da glaciação estas espécies expandiram-se para norte, colonizando amplas áreas coincidentes, o que propiciou a hibridação entre as distintas espécies.
|coautores=
(ajuda)
Pelophylax Fitzinger, 1843 é um género de rãs da família Ranidae com distribuição natural alargada na Eurásia, desde a Península Ibérica ao Extremo Oriente, e com algumas espécies no norte de África. O género agrupa as rãs com vida predominantemente aquática e coloração em geral esverdeada, o que lhes mereceu os nomes comuns de rãs-aquáticas e rãs-verdes. O taxon foi inicialmente proposto por Leopold Fitzinger, em 1843, para acomodar as rãs do Velho Mundo que considerava distintas das rãs-castanhas do género Rana proposto por Carl Linnaeus. Esta distinção foi rejeitada pela maioria dos taxonomistas dos séculos XIX e XX, mas o recurso às técnicas da filogenia molecular confirmou que a semelhança morfológica entre os grupos se deve essencialmente a convergência evolutiva, não constituindo um grupo monofilético com Rana. Dependentes da presença de água doce, as espécies deste géneros ocorrem numa vasta gama de habitats, desde ambientes húmidos nas regiões temperadas e temperadas frias a oásis em desertos.
Pelophylax[1] är ett släkte av groddjur som tidigare placerade i det stora släktet Rana. Pelophylax ingår i familjen egentliga grodor.[1] Släktet är spritt över Eurasien och ett fåtal arter förekommer även norra Afrika.
Arter inom släktet Pelophylax enligt Catalogue of Life:[1]
Ätlig groda (Pelophylax kl. esculenta) är en delvis fertil hybrid mellan gölgroda och sjögroda.
Pelophylax är ett släkte av groddjur som tidigare placerade i det stora släktet Rana. Pelophylax ingår i familjen egentliga grodor. Släktet är spritt över Eurasien och ett fåtal arter förekommer även norra Afrika.
Pelophylax, Ranidae (su kurbağasıgiller) familyasından, çoğu Avrasya'da yaygın, birazı da Kuzey Afrika'da görülen sucul bir kurbağa cinsi.
Klepton melezler dahil tür sayısı 25:[1]
Melez klepton türler:
Türkiye'de cinsin 3 türü biliniyor:[2]
Pelophylax, Ranidae (su kurbağasıgiller) familyasından, çoğu Avrasya'da yaygın, birazı da Kuzey Afrika'da görülen sucul bir kurbağa cinsi.
Загальна довжина представників цього роду коливається від 4,5 до 18 см. Спостерігається статевий диморфізм: самиці дещо більші за самців. Морда досить довга й загострена. Очі трохи ближчі один до одного ніж у представників роду Бура жаба. Задні кінцівки доволі великі та м'язисті. Самці мають парні резонатори. Забарвлення здебільшого зеленого кольору (звідси походить назва цих жаб), проте трапляються сірі та коричневі кольори. На спині часто трапляються темні плями. Голова у низки видів наділена яскравими плямами.
Полюбляє відкриті водойми, часто знаходяться поблизу води, де гріються на сонці, втім можуть доволі далеко відходити від води. Активні у присмерку, але зустрічаються й вдень. Харчуються переважно комахами, а також дрібними земноводними, їх личинками та пуголовками.
Мешкають майже по всій Європі, зокрема й в Україні, а також у Північній Африці, Передній та Центральній Азії, трапляються навіть в оазах Аравійського півострова.
Pelophylax là một chi động vật lưỡng cư trong họ Ranidae, thuộc bộ Anura. Chi này có 25 loài và 24% bị đe dọa hoặc tuyệt chủng.[1]
Phương tiện liên quan tới Pelophylax tại Wikimedia Commons
Pelophylax là một chi động vật lưỡng cư trong họ Ranidae, thuộc bộ Anura. Chi này có 25 loài và 24% bị đe dọa hoặc tuyệt chủng.
Pelophylax
Fitzinger, 1843
Зелёные лягу́шки[1] (лат. Pelophylax) — род земноводных из семейства настоящих лягушек. насчитывает 26 видов.
Общая длина представителей этого рода колеблется от 4,5 до 18 см. Наблюдается половой диморфизм: самки несколько крупнее самцов. Морда довольно длинная и заострённая. Глаза немного ближе друг к другу чем у представителей рода Rana. Задние конечности достаточно большие и мускулистые. Самцы имеют парные резонаторы. Окраска в основном зелёного цвета, однако встречаются серые и коричневые цвета. На спине часто имеются тёмные пятна. На голове у ряда видов имеются яркие пятна.
Любят открытые водоёмы, часто находятся вблизи воды, где греются на солнце, впрочем могут довольно далеко отходить от воды. Активны в сумерках, но встречаются и днем. Питаются преимущественно насекомыми, а также мелкими земноводными, их личинками и головастиками.
Живут почти по всей Европе, а также в Северной Африке, Передней и Центральной Азии, встречаются даже в оазисах Аравийского полуострова.
На октябрь 2018 года в род включают 21 вид[2][3]:
Зелёные лягу́шки (лат. Pelophylax) — род земноводных из семейства настоящих лягушек. насчитывает 26 видов.
Общая длина представителей этого рода колеблется от 4,5 до 18 см. Наблюдается половой диморфизм: самки несколько крупнее самцов. Морда довольно длинная и заострённая. Глаза немного ближе друг к другу чем у представителей рода Rana. Задние конечности достаточно большие и мускулистые. Самцы имеют парные резонаторы. Окраска в основном зелёного цвета, однако встречаются серые и коричневые цвета. На спине часто имеются тёмные пятна. На голове у ряда видов имеются яркие пятна.
Любят открытые водоёмы, часто находятся вблизи воды, где греются на солнце, впрочем могут довольно далеко отходить от воды. Активны в сумерках, но встречаются и днем. Питаются преимущественно насекомыми, а также мелкими земноводными, их личинками и головастиками.
Живут почти по всей Европе, а также в Северной Африке, Передней и Центральной Азии, встречаются даже в оазисах Аравийского полуострова.