الأسماء في صفحات التنقل
.
Les hidrocaritacees (nome científicu Hydrocharitaceae) son una familia de yerbes acuátiques perennes, somorguiaes o flotantes, distribuyíes en tol mundu, la mayoría son d'agua duce anque tamién hai xéneros marinos. La familia ye reconocida por sistemes de clasificación modernos como'l sistema de clasificación APG III (2009[2]) y l'APWeb (2001 d'equí p'arriba[3]). Enantes yera la única familia del orde Hydrocharitales, pero nos sistemes de clasificación mentaos ta incluyida nel orde Alismatales. Les sos fueyes son dacuando peciolaes pero usualmente indiferenciaes. La inflorescencia munches vegaes tien dos bráctees fundíes (dacuando llibres) na base. L'ovariu ye ínfero, munches vegaes con placentación parietal llaminar o más o menos fuertemente intrusa. Los lóbulos del estigma son bífidos. La familia ye bien heterogénea morfolóxicamente, siendo subdividida en 4 subfamilies: Hydrocharitoideae, Stratiotoideae, Anacharidoideae y Hydrilloideae. Los mecanismos de polinización tamién varien enforma dientro de la familia.
Yerbes acuátiques, dafechu somorguiaes a emerxentes en parte, y guañaes nel sustrato o flotantes y ensin fixación, en hábitats marinos o d'agua duce, munches vegaes rizomatusas, texíos más o menos aerenquimatosos.
Pelos unicelulares, de paré gruesa, con estensiones de la epidermis n'estructures apuntiaes de tipu aguyeretia ("prickle") a lo llargo de marxes o venes.
Fueyes alternes y espirales, opuestes, o verticilaes, a lo llargo del tarmu o nuna roseta basal, simples, enteres o serraes, dacuando con una llámina bien desenvuelta, con venación paralela o palmetada, o evidente namái na vena media, envainadoras na base. Ensin estípules. Pequeñes escames presentes nel nodo dientro de la vaina de la fueya.
Inflorescencies determinaes, dacuando amenorgaes a una flor solitaria, axilar, per debaxo d'ella 2 bráctees munches vegaes conaes.
Flores bisexuales o unisexuales (plantes entós monoicas o dioicas), usualmente radiales, con periantu estremáu en mota y corola.
3 sépalos, separaos, valvaos.
3 pétalos, separaos, usualmente blancos, inxeríos, dacuando faltantes.
Estambres 1, 2, 3 o numberosos, filamentos separaos a conaos. Polen usualmente ensin apertures, en Thalassia y Halophila xuníos en cadenes como filos.
carpelos usualmente 3-6, conaos, ovariu ínfero, con óvulos espardíos na superficie de los lóculos, la llibradura munches vegaes más o menos fondamente intrusa, estilos munches vegaes estremaos, paeciendo'l doble del númberu de carpelos, estigmes elongaos y papilosos.
Óvulos numberosos (o solitarios y basales).
Néctar munches vegaes secretáu d'estaminodios.
Frutu carnosu, pue ser una baga o una cápsula que s'abrir irregularmente o valvadamente. Embrión dacuando curváu. Ensin endosperma.
Llargamente distribuyíes, pero más comunes en rexones tropicales y subtropicales, en hábitats d'agua duce (la mayoría de los xéneros) o marinos (Enhalus, Halophila, Thalassia).
La familia tien una variedá interesante de mecanismos de polinización. Munches especies en Egeria, Limnobium, Stratiotes, y Blyxa tienen flores vistoses que tán percima de la superficie de l'agua y son polinizaes por variaos inseutos usualmente pañadores de néctar. En Vallisneria, Enhalus y Lagarosiphon, les flores masculines esprender y llexen na superficie de l'agua, ente qu'entren en contautu coles flores femenines. En Elodea, les anteres de les flores masculines pueden esplotar, esparnando granos de polen na superficie de l'agua, les mesmes flores masculines son dacuando esprendíes de la planta y llexen na superficie de l'agua hasta l'estigma. En Hydrilla el tresporte del polen puede asoceder por vientu o agua. Finalmente, en Thalassia y Halophila la polinización asocede so l'agua.
Puede asoceder polinización cruciada o autopolinización.
Los frutos carnosos maurecen debaxo de l'agua.
Los frutos o les granes son tremaes pel agua o los animales.
La reproducción vexetativa por fragmentación de los rizomas ye común.
Hydrocharitacae, magar monofilética (Dahlgren y Rasmussen 1983,[4] les et al. 2006[5]) ye morfolóxicamente heterogénea, y foi estremada en 3 a 5 subfamilies (Dahlgren et al. 1985[6]).
Najas tien flores amenorgaes con un óvulu basal y erecto, pero'l so allugamientu dientro de Hydrocharitaceae ta sostenida pola anatomía del tegumentu de la grana y los analís de secuencies d'ADN (-yos 1993,[7] les y Haynes 1995,[8] les et al. 2006[5]).
Zannichellia (Zannichelliaceae) probablemente tamién pertenez equí (-yos et al. 1997a[9]).
La familia foi reconocida pol APG III (2009[2]), el Linear APG III (2009[1]) asignó-y el númberu de familia 31. La familia yá fuera reconocida pol APG II (2003[10]).
La familia describióse por Antoine-Laurent de Jussieu y espublizóse en Xenera Plantarum¡ 67. 1789. [11] El xéneru tipu ye: Hydrocharis L.
Los xéneros más representaos son Ottelia (40 especies), Najas (40 especies), y Elodea (15 especies).
Los xéneros son, según Angiosperm Phylogeny Website: [12] (visitáu n'abril de 2015):
Sinónimos, según l'APWeb:[3] Enhalaceae Nakai, Halophilaceae J. Agardh, Hydrillaceae Prantl, Najadaceae Jussieu, nom. cons., Thalassiaceae Nakai, Vallisneriaceae Link.
Munchos xéneros, como Hydrilla, Egeria, Elodea, Vallisneria, y Limnobium, son utilizaos como plantes d'acuariu.
Especies de Elodea, Hydrilla, y Lagarosiphon son maleces acuátiques gafíes.
Más descripciones
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. .
Les hidrocaritacees (nome científicu Hydrocharitaceae) son una familia de yerbes acuátiques perennes, somorguiaes o flotantes, distribuyíes en tol mundu, la mayoría son d'agua duce anque tamién hai xéneros marinos. La familia ye reconocida por sistemes de clasificación modernos como'l sistema de clasificación APG III (2009) y l'APWeb (2001 d'equí p'arriba). Enantes yera la única familia del orde Hydrocharitales, pero nos sistemes de clasificación mentaos ta incluyida nel orde Alismatales. Les sos fueyes son dacuando peciolaes pero usualmente indiferenciaes. La inflorescencia munches vegaes tien dos bráctees fundíes (dacuando llibres) na base. L'ovariu ye ínfero, munches vegaes con placentación parietal llaminar o más o menos fuertemente intrusa. Los lóbulos del estigma son bífidos. La familia ye bien heterogénea morfolóxicamente, siendo subdividida en 4 subfamilies: Hydrocharitoideae, Stratiotoideae, Anacharidoideae y Hydrilloideae. Los mecanismos de polinización tamién varien enforma dientro de la familia.
Suboyarkimilər (lat. Hydrocharitaceae) – suboyarçiçəklilər sırasına aid bitki fəsiləsi.[1]
Birləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Suboyarkimilər (lat. Hydrocharitaceae) – suboyarçiçəklilər sırasına aid bitki fəsiləsi.
Hidrocaritàcia, hidrocaritàcies o hydrocharitaceae és una família de plantes amb flors. Aquesta família de plantes aquàtiques inclou tant espècies d'aigua dolça com d'aigua marina. Encara que és una família cosmopolita són principalment tropicals. Alguns botànics divideixen aquesta família en tres subfamílies - Hydrocharitoideae, Thalassoideae (Thalassia) i Halophiloideae (Halophila). Algunes espècies s'utilitzen com a plantes ornamentals i d'altres han esdevingut una espècie invasora com és el cas d'Elodea.
Hidrocaritàcia, hidrocaritàcies o hydrocharitaceae és una família de plantes amb flors. Aquesta família de plantes aquàtiques inclou tant espècies d'aigua dolça com d'aigua marina. Encara que és una família cosmopolita són principalment tropicals. Alguns botànics divideixen aquesta família en tres subfamílies - Hydrocharitoideae, Thalassoideae (Thalassia) i Halophiloideae (Halophila). Algunes espècies s'utilitzen com a plantes ornamentals i d'altres han esdevingut una espècie invasora com és el cas d'Elodea.
Voďankovité (Hydrocharitaceae) je čeleď jednoděložných rostlin z řádu žabníkotvaré (Alismatales). Některé starší taxonomické systémy ji řadily do samostatného řádu voďankotvaré (Hydrocharitales). Systém APG II řadí do čeledi voďankovité i rod řečanka (Najas s.l.) [1], který starší systémy často řadily do samostatné čeledi Najadaceae a někdy i do samostatného řádu Najadales.
Jedná se o vytrvalé, vzácněji jednoleté, většinou vodní nebo bahenní byliny, sladkovodní nebo i mořské, kořenící ve dně nebo volně plovoucí. Listy jsou nahloučeny na bázi nebo nikoliv, častá je heterofylie, kdy jinak vypadají listy ponořené a jinak na hladině plovoucí či listy nad hladinou. Jsou to dvoudomé nebo jednodomé rostliny, Listy jsou jednoduché, přisedlé nebo řapíkaté, střídavé, vstřícné nebo v přeslenech, uspořádané do spirály nebo dvouřadě, s listovými pochvami či bez nich. Čepele listů jsou celistvé, čárkovité, podlouhlé nebo okrouhlé, žilnatina je souběžná, zpeřená nebo dlanitá či jsou listy jednožilné. Květy jsou jednotlivé nebo v květenstvích, vrcholících. Květy jsou pravidelné, vzácněji trochu nepravidelné, zčásti jsou acyklické. Květenství či květ je často podepřen 2 (vzácně 1) srostlými toulcovitými listeny. Okvětí je většinou rozlišeno na kalich a korunu, zpravidla se jedná o 3 kališní lístky v 1 přeslenu a 3 korunní lístky v 1 přeslenu, popř. 6 okvětních lístků ve 2 přeslenech (vzácně jen 2-3 okvětní lístky), vzácněji okvětí i chybí (třeba samičí květy u Najas). Tyčinek je 4-100 nebo i více (jen vzácně 2-3 či 1), někdy se tyčinky větví, někdy jsou přítomna i staminodia. Gyneceum je složeno z 3-6 (vzácně 2-20 nebo 1) plodolistů, je synkarpní, semeník je spodní. Plod je suchý nebo dužnatý, pukavý nebo nikoliv, zpravidla tobolka, někdy zdužnatělá a připomínající až bobuli, vzácněji nažka.
Je známo 16-17 rodů a asi 76-80 druhů [2],[3], v případě zařazení rodu Najas asi o něco více. Jsou rozšířeny skoro po celém světě, mimo chladné oblasti.
V ČR rostou a jsou původní 4 druhy z čeledi voďankovité (Hydrocharitaceae). Voďanka žabí (Hydrocharis morsus-ranae) je silně ohrožená (C2), vodní rostlina, v ČR ji najdeme hlavně v teplejších oblastech. Řezan pilolistý (Stratiotes aloides) je také silně ohrožená (C2) vodní rostlina, která je původní jen v nivách velkých řek jižní Moravy), ale zdomácněla i jinde. Naopak na jižní Moravě byla ještě před 20 lety zcela vyhynulá, ale od 90. let 20. století proběhla úspěšná reintrodukce. Z rodu Najas to je potom řečanka přímořská (Najas marina) je vzácná a silně ohrožená (C2) vodní rostlina. Ještě vzácnější a kriticky ohrožená je řečanka menší neboli řečanečka menší (Najas minor, syn.: Caulinia minor (All.) Coss. et Germ.). Vodní mor kanadský (Elodea canadensis) pochází ze Severní Ameriky, v ČR však zdomácněl a je to dnes hojná vodní rostlina. Jen výjimečně byl do ČR zavlečen i vodní mor americký (Elodea nuttallii). Zákruticha šroubovitá (Vallisneria spiralis) je tropická až subtropická vodní rostlina, v ČR jen přechodně zavlečena i do volné přírody.
Appertiella, Blyxa, Egeria, Elodea (včetně Apalanthe), Enhalus, Halophila, Hydrilla, Hydrocharis, Lagarosiphon, Limnobium, Najas, Nechamandra, Ottelia, Stratiotes, Thalassia, Vallisneria (vč. Maidenia).[5]
Obrázky, zvuky či videa k tématu voďankovité ve Wikimedia Commons
Voďankovité (Hydrocharitaceae) je čeleď jednoděložných rostlin z řádu žabníkotvaré (Alismatales). Některé starší taxonomické systémy ji řadily do samostatného řádu voďankotvaré (Hydrocharitales). Systém APG II řadí do čeledi voďankovité i rod řečanka (Najas s.l.) , který starší systémy často řadily do samostatné čeledi Najadaceae a někdy i do samostatného řádu Najadales.
Frøbid-familien (Hydrocharitaceae) er vandplanter med stilkede og udelte blade. Blomstringen består foruden af selve blomsten også af to sammensmeltede (hos nogle arter dog frie) højblade ved basis. Her omtales kun de slægter, som er repræsenteret ved arter, der er vildtvoksende i Danmark, eller som bliver dyrket her.
Slægter
Die Froschbissgewächse (Hydrocharitaceae) sind eine Familie in der Ordnung der Alismatales innerhalb der Monokotyledonen. Sie wird gegliedert in vier Unterfamilien und enthält 16 bis 18 Gattungen mit 116 bis 120 Arten. Sie gedeihen im Süß- und Salzwasser[1] von den Gemäßigten Breiten bis in den Tropen. Einige Arten werden als Zierpflanzen in Teichen oder Aquarien verwendet.[2]
Es handelt sich um einjährige bis meist ausdauernde[1] krautige Pflanzen. Sie gedeihen als Sumpf-, Schwimmblatt- oder meist Unterwasser-Pflanzen in Süß- bis Salzwasser.[1] Oft bilden sie Rhizome oder Stolonen, mit denen sie im Gewässergrund verankert sind. Einige Arten sind frei flutend.[1] Sie sind mehr oder weniger stark submers, selten ragen vegetative Pflanzenteile über die Wasseroberfläche.[1]
Die Laubblätter sind gegenständig, wechselständig oder wirtelig, grundständig oder am Stängel verteilt angeordnet. Es können Blattstiele vorhanden sein. Die Blattscheiden sind offen. Die Blattspreiten sind parallelnervig und ihre Form variiert je nach Art sehr. In den Blattachseln sind Schuppen vorhanden.
Sie können einhäusig (monözisch) oder zweihäusig (diözisch) getrenntgeschlechtig sein. Die Blüten stehen einzeln oder in zymösen Blütenständen zusammengefasst. Die Blüten stehen über einem einzelnen spathaähnlichen Hochblatt, das meist aus zwei verwachsenen Hochblättern entsteht oder es sind zwei freie Hochblätter vorhanden.
Ihre radiärsymmetrischen, dreizähligen Blüten sind meist eingeschlechtig oder selten zwittrig. Es sind ursprünglich zwei Kreise mit je drei freien Blütenhüllblättern vorhanden; sie sind weiß, gelb, rot, violett oder blau und meist in Kelch und Krone gegliedert, bei manchen Taxa fehlen die Kronblätter. Die männlichen Blüten enthalten ein, zwei oder viele (bis 100 dann sind höchstens 25 fertil) Staubblätter. In den weiblichen Blüten sind zwei bis 20 Fruchtblätter zu einem unterständigen Fruchtknoten verwachsen, mit gleich vielen Stempeln wie Fruchtblättern. Die Narben sind zweiästig. Der einkammerige Fruchtknoten enthält in parietaler Plazentation viele orthotrope bis anatrope, aufrechte bis hängende, bitegmische Samenanlagen. Die Bestäubung erfolgt selten durch Insekten (Entomophilie). Meist erfolgt die Bestäubung durch das Wasser, manchmal durch frei umhertreibende, männliche Blüten.
Es werden trockene oder beerenartige Kapselfrüchte gebildet mit vielen meist kleinen Samen. Die Früchte reifen unter Wasser. Die Verbreitung der Diasporen erfolgt durch das Wasser. Die Samen weisen oft eine warzige oder netzartige Oberfläche auf.
Die Chromosomen (0,8 bis) meist 2 bis 10 µm lang. Die Chromosomengrundzahlen betragen x = 7 bis 12.[3] Es kommt Polyploidie vor.[4]
Innerhalb der Ordnung der Alismatales sind Hydrocharitaceae die Schwestergruppe der Butomaceae.
Die Familie Hydrocharitaceae wurde 1789 von Antoine Laurent de Jussieu unter dem Namen Hydrocharides in Genera Plantarum, 67 veröffentlicht. Typusgattung ist Hydrocharis L.[5] Synonyme für Hydrocharitaceae Juss. sind: Blyxaceae Nakai, Elodeaceae Dumort., Enhalaceae Nakai, Halophilaceae J.Agardh, Hydrillaceae Prantl, Najadaceae Juss. nom. cons., Stratiotaceae Schultz Sch., Thalassiaceae Nakai, Vallisneriaceae Link.[6]
Die Familie der Hydrocharitaceae wird nach Les et al. 2006 und der Angiosperm Phylogeny Website in vier Unterfamilien gegliedert mit 16 bis 18 Gattungen[6] und etwa (80 bis) 120 Arten:[3]
Die Froschbissgewächse (Hydrocharitaceae) sind eine Familie in der Ordnung der Alismatales innerhalb der Monokotyledonen. Sie wird gegliedert in vier Unterfamilien und enthält 16 bis 18 Gattungen mit 116 bis 120 Arten. Sie gedeihen im Süß- und Salzwasser von den Gemäßigten Breiten bis in den Tropen. Einige Arten werden als Zierpflanzen in Teichen oder Aquarien verwendet.
Жабнікавыя (Hydrocharitaceae) — сямейства кветкавых расьлінаў, якое зьмяшчае каля 16 родаў і 135 відаў[1].
Травы аднагадовыя або шматгадовыя, водныя (у прэснай, саланаватай або марской вадзе). Сьцяблы кароткія або выцягнутыя. Лісьце прыкаранёвае або сьцябловае, разьмяшчэньне разнастайнае. Кветкі радыяльна сымэтрычныя і ў асноўным 6-ліставыя. Тычачак ад 1 да многіх. Насеньне шматлікае, звычайна дробныя[2].
Распаўсюджаныя амаль па ўсім сьвеце[2].
Жабнікавыя (Hydrocharitaceae) — сямейства кветкавых расьлінаў, якое зьмяшчае каля 16 родаў і 135 відаў.
हाइड्रोचैरिटेसिए (Hydrocharitaceae) सपुष्पक पौधों का एक जीववैज्ञानिक कुल है जिसमें १६ ज्ञात वंशों के अंतर्गत १३५ जातियाँ आती हैं। इस कुल में मीठे पानी व समुद्री जल में उगने वाली कई जातियाँ हैं। यह मुख्य रूप से उष्णकटिबंधीय क्षेत्रों में मिलती हैं हालांकि कुछ अन्य स्थानों पर भी उगती हैं।[1][2]
हाइड्रोचैरिटेसिए (Hydrocharitaceae) सपुष्पक पौधों का एक जीववैज्ञानिक कुल है जिसमें १६ ज्ञात वंशों के अंतर्गत १३५ जातियाँ आती हैं। इस कुल में मीठे पानी व समुद्री जल में उगने वाली कई जातियाँ हैं। यह मुख्य रूप से उष्णकटिबंधीय क्षेत्रों में मिलती हैं हालांकि कुछ अन्य स्थानों पर भी उगती हैं।
హైడ్రోకారిడే (Hydrocharideae) పుష్పించే మొక్కలలో ఒక కుటుంబం. ఇందులో ఏకదళబీజాలకు చెందిన కొన్ని నీటి మొక్కలు ఉన్నాయి.
హైడ్రోకారిడే (Hydrocharideae) పుష్పించే మొక్కలలో ఒక కుటుంబం. ఇందులో ఏకదళబీజాలకు చెందిన కొన్ని నీటి మొక్కలు ఉన్నాయి.
Hydrocharitaceae is a flowering plant family including 16 known genera with a total of ca 135 known species (Christenhusz & Byng 2016[2]), that including a number of species of aquatic plant, for instance the tape-grasses, the well known Canadian waterweed, and frogbit.
The family includes both freshwater and marine aquatics. They are found throughout the world in a wide variety of habitats, but are primarily tropical.
The species are annual or perennial, with a creeping monopodial rhizome with the leaves arranged in two vertical rows, or an erect main shoot with roots at the base and spirally arranged or whorled leaves. The leaves are simple and usually found submerged, though they may be found floating or partially emerse. As with many aquatics they can be quite variable in shape – from linear to orbicular, with or without a petiole, and with or without a sheathing base.
The flowers are arranged in a forked, spathe-like bract or between two opposite bracts. They are usually irregular, though in some case they may be slightly irregular, and either bisexual or unisexual. The perianth segments are in 1 or 2 series of 2–3 free segments; the inner series when present are usually showy and petal-like. Stamens 1–numerous, in 1 or more series; the inner ones sometimes sterile. pollen grains are globular and free but in the marine genera (Thalassia and Halophila) – the pollen grains are carried in chains, like strings of beads. The ovary is inferior with 2–15 united carpels containing a single locule with numerous ovules on parietal placentas which either protrude nearly to the centre of the ovary or are incompletely developed. Fruits are globular to linear, dry or pulpy, dehiscent or more usually indehiscent and opening by decay of the pericarp. Seeds are normally numerous with straight embryos and no endosperm.
Pollination can be extremely specialised.
The most recent phylogenetic treatment of the family recognizes four subfamilies. [3]
Some species have become established ornamental plants, and subsequently serious weeds in the wild (especially Egeria, Elodea and Hydrilla).
Hydrocharitaceae is a flowering plant family including 16 known genera with a total of ca 135 known species (Christenhusz & Byng 2016), that including a number of species of aquatic plant, for instance the tape-grasses, the well known Canadian waterweed, and frogbit.
The family includes both freshwater and marine aquatics. They are found throughout the world in a wide variety of habitats, but are primarily tropical.
Hidrokaritacoj (latine Hydrocharitaceae) estas familio de angiospermoj en la ordo Alismaloj, nomita laŭ ĝia tipa genro, hidrokarito (latine Hydrocharis).
La specioj estas unujaraj aŭ plurjaraj. Multaj specioj estas akvoplantoj. La folioj estas simplaj, kaj la foliformoj varias laŭ specioj. La floroj aranĝiĝas en forka brakteo aŭ en paro de brakteoj.
La familio konsistas el kvar subfamilioj:
La familio enhavas 18 genrojn kaj ĉ. 135 speciojn.
Hidrokaritacoj (latine Hydrocharitaceae) estas familio de angiospermoj en la ordo Alismaloj, nomita laŭ ĝia tipa genro, hidrokarito (latine Hydrocharis).
Las hidrocaritáceas (nombre científico Hydrocharitaceae) son una familia de hierbas acuáticas perennes, sumergidas o flotantes, distribuidas en todo el mundo, la mayoría son de agua dulce aunque también hay géneros marinos. La familia es reconocida por sistemas de clasificación modernos como el sistema de clasificación APG III (2009[2]) y el APWeb (2001 en adelante[3]). Anteriormente era la única familia del orden Hydrocharitales, pero en los sistemas de clasificación mencionados está incluida en el orden Alismatales. Sus hojas son a veces pecioladas pero usualmente indiferenciadas. La inflorescencia muchas veces tiene dos brácteas fusionadas (a veces libres) en la base. El ovario es ínfero, muchas veces con placentación parietal laminar o más o menos fuertemente intrusa. Los lóbulos del estigma son bífidos. La familia es muy heterogénea morfológicamente, siendo subdividida en 4 subfamilias: Hydrocharitoideae, Stratiotoideae, Anacharidoideae e Hydrilloideae. Los mecanismos de polinización también varían mucho dentro de la familia.
Hierbas acuáticas, completamente sumergidas a emergentes en parte, y enraizadas en el sustrato o flotantes y sin fijación, en hábitats marinos o de agua dulce, muchas veces rizomatosas, tejidos más o menos aerenquimatosos.
Pelos unicelulares, de pared gruesa, con extensiones de la epidermis en estructuras puntiagudas de tipo aguja ("prickle") a lo largo de márgenes o venas.
Hojas alternas y espirales, opuestas, o verticiladas, a lo largo del tallo o en una roseta basal, simples, enteras o serradas, a veces con una lámina bien desarrollada, con venación paralela o palmada, o evidente solo en la vena media, envainadoras en la base. Sin estípulas. Pequeñas escamas presentes en el nodo dentro de la vaina de la hoja.
Inflorescencias determinadas, a veces reducidas a una flor solitaria, axilar, por debajo de ella 2 brácteas muchas veces conadas.
Flores bisexuales o unisexuales (plantas entonces monoicas o dioicas), usualmente radiales, con perianto diferenciado en cáliz y corola.
3 sépalos, separados, valvados.
3 pétalos, separados, usualmente blancos, imbricados, a veces faltantes.
Estambres 1, 2, 3 o numerosos, filamentos separados a conados. Polen usualmente sin aperturas, en Thalassia y Halophila unidos en cadenas como hilos.
Carpelos usualmente 3-6, conados, ovario ínfero, con óvulos esparcidos en la superficie de los lóculos, la placenta muchas veces más o menos profundamente intrusa, estilos muchas veces divididos, pareciendo el doble del número de carpelos, estigmas elongados y papilosos.
Óvulos numerosos (o solitarios y basales).
Néctar muchas veces secretado de estaminodios.
Fruto carnoso, puede ser una baya o una cápsula que se abre irregularmente o valvadamente. Embrión a veces curvado. Sin endosperma.
Ampliamente distribuidas, pero más comunes en regiones tropicales y subtropicales, en hábitats de agua dulce (la mayoría de los géneros) o marinos (Enhalus, Halophila, Thalassia).
La familia posee una variedad interesante de mecanismos de polinización. Muchas especies en Egeria, Limnobium, Stratiotes, y Blyxa tienen flores vistosas que están por encima de la superficie del agua y son polinizadas por variados insectos usualmente recolectores de néctar. En Vallisneria, Enhalus y Lagarosiphon, las flores masculinas se desprenden y flotan en la superficie del agua, mientras que entran en contacto con las flores femeninas. En Elodea, las anteras de las flores masculinas pueden explotar, desparramando granos de polen en la superficie del agua, las mismas flores masculinas son a veces desprendidas de la planta y flotan en la superficie del agua hasta el estigma. En Hydrilla el transporte del polen puede ocurrir por viento o agua. Finalmente, en Thalassia y Halophila la polinización ocurre bajo el agua.
Puede ocurrir polinización cruzada o autopolinización.
Los frutos carnosos maduran debajo del agua.
Los frutos o las semillas son dispersadas por el agua o los animales.
La reproducción vegetativa por fragmentación de los rizomas es común.
Hydrocharitacae, si bien monofilética (Dahlgren y Rasmussen 1983,[4] Les et al. 2006[5]) es morfológicamente heterogénea, y ha sido dividida en 3 a 5 subfamilias (Dahlgren et al. 1985[6]).
Najas tiene flores reducidas con un óvulo basal y erecto, pero su ubicación dentro de Hydrocharitaceae está sostenida por la anatomía del tegumento de la semilla y los análisis de secuencias de ADN (Les 1993,[7] Les y Haynes 1995,[8] Les et al. 2006[5]).
Zannichellia (Zannichelliaceae) probablemente también pertenece aquí (Les et al. 1997a[9]).
La familia fue reconocida por el APG III (2009[2]), el Linear APG III (2009[1]) le asignó el número de familia 31. La familia ya había sido reconocida por el APG II (2003[10]).
La familia fue descrita por Antoine-Laurent de Jussieu y publicado en Genera Plantarum¡ 67. 1789.[11] El género tipo es: Hydrocharis L.
Los géneros más representados son Ottelia (40 especies), Najas (40 especies), y Elodea (15 especies).
Los géneros son, según Angiosperm Phylogeny Website:[12] (visitado en abril de 2015):
Sinónimos, según el APWeb:[3] Enhalaceae Nakai, Halophilaceae J. Agardh, Hydrillaceae Prantl, Najadaceae Jussieu, nom. cons., Thalassiaceae Nakai, Vallisneriaceae Link.
Muchos géneros, como Hydrilla, Egeria, Elodea, Vallisneria, y Limnobium, son utilizados como plantas de acuario.
Especies de Elodea, Hydrilla, y Lagarosiphon son malezas acuáticas perniciosas.
_(20317609604).jpg)
|fechaacceso= requiere |url= (ayuda) |coautores= (ayuda); |fechaacceso= requiere |url= (ayuda) |coautores= (ayuda) |coautores= (ayuda); |fechaacceso= requiere |url= (ayuda) |coautores= (ayuda)
Las hidrocaritáceas (nombre científico Hydrocharitaceae) son una familia de hierbas acuáticas perennes, sumergidas o flotantes, distribuidas en todo el mundo, la mayoría son de agua dulce aunque también hay géneros marinos. La familia es reconocida por sistemas de clasificación modernos como el sistema de clasificación APG III (2009) y el APWeb (2001 en adelante). Anteriormente era la única familia del orden Hydrocharitales, pero en los sistemas de clasificación mencionados está incluida en el orden Alismatales. Sus hojas son a veces pecioladas pero usualmente indiferenciadas. La inflorescencia muchas veces tiene dos brácteas fusionadas (a veces libres) en la base. El ovario es ínfero, muchas veces con placentación parietal laminar o más o menos fuertemente intrusa. Los lóbulos del estigma son bífidos. La familia es muy heterogénea morfológicamente, siendo subdividida en 4 subfamilias: Hydrocharitoideae, Stratiotoideae, Anacharidoideae e Hydrilloideae. Los mecanismos de polinización también varían mucho dentro de la familia.
Kilbukalised (Hydrocharitaceae) on üheiduleheliste klassi konnarohulaadsete seltsi kuuluv õistaimede sugukond.
Kilbukalistel eristatakse 16–18 perekonda 116 liigiga.
Kilbukalised on kõik veetaimed. Mõni liik elab täielikult vee all. Sugukonda kuuluvad nii mage- kui merevees elavad liigid. Nad kasvavad paljudes maakera piirkondades, kuid eelistavad lähistroopikat ja troopikat. Tuntuim kilbukaline on konnakilbukas.
Kilbukalistel on 7–12 kromosoomi. Kromosoomi suurus on 2–10 μm.
Kilbukalised võivad olla ühe- või mitmeaastased taimed. Taimel on roomav risoom.
Nende lehed on väikesed ja suhteliselt lihtsa ehitusega (ehkki välisehituselt eri liikidel väga varieeruvad) ning võivad jääda nii vee alla kui ka olla vee peal (meenutades kujult näiteks väikese vesiroosi lehti). Lehed on välisehituselt eri liikidel väga erinevad: nad võivad olla sirged või ümarad, rootsuga või ilma, tupealusega või ilma. Lehed võivad paikneda kahes püstises reas, paikneda spiraalselt või pöörises.
Õied võivad paikneda ühe haralise kandelehe sisse peitununa või kahe vastamisi paikneva kandelehe vahel. Harilikult paiknevad õied korrapäratult. Nad võivad olla nii ühe- kui kahesugulised. Õied on tsentraalsümmeetrilised. Nad võivad olla väga mitut värvi: nii valged, kollased, punased, lillad või sinised. Õiekate jaguneb kihtidesse. Sisemine kiht, kui see olemas on, on silmatorkav ja meenutab kroonlehti. Tolmukaid on 1 kuni palju ja nad paiknevad ühes või rohkemas kihis; sisemise kihi tolmukad on vahel steriilsed. Emakas paikneb tolmuka(i)st allpool koos 2–15 kokkukasvanud viljalehega. Emakas paiknevad arvukad emassugurakud sigimiku servas asuvates platsentades, mis ulatuvad peaaegu sigimiku keskkohta või on mittetäielikult välja arenenud. Õietolm on kerajas, kuid mõnel meres elaval liigil moodustab keesid. Tolmlemine võib olla väga spetsialiseerunud. Vili on ümar kuni sirge, kuiv või puderjas. Valmides võib vili ise pakatada või avaneda üksnes viljakesta kõdunemise tulemusena. Seemned on tavaliselt arvukad, sirgete idudega ja ilma endospermita.
Kilbukalised (Hydrocharitaceae) on üheiduleheliste klassi konnarohulaadsete seltsi kuuluv õistaimede sugukond.
Kilbukalistel eristatakse 16–18 perekonda 116 liigiga.
Kilbukalised on kõik veetaimed. Mõni liik elab täielikult vee all. Sugukonda kuuluvad nii mage- kui merevees elavad liigid. Nad kasvavad paljudes maakera piirkondades, kuid eelistavad lähistroopikat ja troopikat. Tuntuim kilbukaline on konnakilbukas.
Kilbukalistel on 7–12 kromosoomi. Kromosoomi suurus on 2–10 μm.
Kilpukkakasvit (Hydrocharitaceae) on yksisirkkaisten lahkoon Alismatales kuuluva kasviheimo, jossa on 18 sukua ja 116 lajia. Kilpukkakasvit ovat vesikasveja, jotka kasvavat pääasiassa sisävesissä, mutta on myös meressä kasvavia lajeja. Karibianmeri ja Intian valtameri ovat merilajien pääasiallisinta esiintymisaluetta. Sisävesilajeja on kaikilla mantereilla, Afrikassa vain pohjoisosissa.[1]
Kilpukkakasvit ovat vesikasveja, minkä vuoksi puusolukosta puuttuvat putkilot. Varren sisäketto (endodermi) on heikosti kehittynyt tai sen soluissa on paksut soluseinät. Lehtikanta voi olla tuppimainen. Muutoin lehdet ovat tavallisesti erilaistumattomia, joillakin on valeruoti.[1]
Kukintoa tukee kaksi usein yhteenkasvanutta ylälehteä. Siitepölyhiukkasessa ei ole huokosia ja sen pintakerros (eksiini) on ohut tai puuttuu. Kukassa on tavallisesti kolme joutoheteistä muuntunutta mesiäistä.[1]
Kilpukkakasveilla on kehänalainen sikiäin, jossa on selvästi sikiäimen seinämästä esiin työntyvät istukat tai istukkatyyppi on laminaarinen eli lapaistukka. Vartaloita on yksi, se on lyhyt, ja luotit ovat tavallisesti kahtiajakautuneita. Siemenaiheita on kolme tai useampia. Hedelmä on usein vaihtelevissa määrin mehevä. Siemenkuoressa on kivisoluja. Siemenaiheen kalatsasta kehittyy siemenen ravintovarasto eli endospermi, ja siihen tunkeutuu yksisoluisia haustorioita eli imuelimiä alkioripustimesta (suspensori). Kromosomiluku on kilpukkakasveilla huomattavan vaihteleva. [1]
Kilpukkakasvien 18 sukua ja 116 lajia jakautuvat neljään alaheimoon.[1]
Hydrocharitoideae-alaheimon muodostaa kaksi sukua: Hydrocharis (kilpukat) ja Limnobium. Niissä on yhteensä viisi lajia, jotka kasvavat lauhkeilla ja subtrooppisilla alueilla[1], mm. Suomessa kilpukka (H. morsus-ranae). Alaheimon kasveilla on lehdissään leveät ja ehytlaitaiset lavat sekä valeruoti. Lehtikantaan liittyvät myös kielekkeet, jotka sijaitsevat kannan ja varren välissä tai parillisina sivuilla. Kasvit ovat yksikotisia: yksineuvoiset kukat sijaitsevat samassa kasviyksilössä. Hedekukissa on kolmen verho- ja kolmen terälehden kiehkurat ja 1-6 hedettä, emikukissa kolme verholehteä ja tavallisesti kolme terälehteä tai joskus teriö puuttuu. Emiö on yhdislehtinen, 3-9 emilehden muodostama. Sikiäin on kehänalainen. Siemenaiheet ovat suoria. Siemenkuoren uloimman solukerroksen solut ovat hyvin suurentuneet. Kromosomiluku alaheimossa vaihtelee n = 7-11, 13-15. [1]
Alaheimossa on vain yksi laji, Suomessakin tavattava sahalehti (Stratiotes aloides). Se on euraasialainen laji. Sahalehden lehdet ovat kolmessa rivissä ruusukkeena ja reunoiltaan piikkiset. Kasvi on kaksikotinen, ja sen kukissa on 3-lehtiset verhiö ja teriö. Hedekukissa on paljon heteitä, joista vain osa on fertiilejä. Emikasvien kukissa on joutoheteitä, kuusi erillistä emiä kahdessa kiehkurassa. Kromosomiluku n = 10+.[1]
Anacharidoideae-kilpukkakasveihin kuuluu seitsemän sukua ja 38 lajia, jotka kasvavat trooppisilla, subtrooppisilla ja lauhkeilla alueilla erityisesti Amerikassa. Lajeilla on asennoltaan kiehkuraiset tai kierteiset lehdet, jotka ovat yleensä kapeita, ehyt- tai piikkilaitaisia ja tavallisesti vailla valeruotia. Kukat ovat yleensä yksineuvoisia ja kasvit kaksikotisia. Hedekukat vapautuvat tavallisesti jo nuppuvaiheessa kellumaan vapaasti ympäriinsä päästäkseen kosketuksiin emikukkien kanssa. Emikukissa on tav. pitkä maljamainen pohjus (hypanthium) ja joutoheteitä. Emiö on yhdislehtinen, tav. kolmen, joskus useamman emilehden muodostama. Hedelmä on kota, joka ei avaudu tai avautuu epäsäännöllisesti. Kromosomiluku on alaheimossa vaihteleva. [1]
Alaheimossa on myös meressä kasvavia lajeja, kuten sen lajimäärältään suurimmassa suvussa Najas (näkinruohot, 40 lajia). Näkinruohot on lähes yleismaailmallinen suku, muuten alaheimon lajeja tavataan tropiikissa ja subtropiikissa, erityisesti Vanhan maailman puolella. Lehdet sijaitsevat kaksirivisesti tai kiehkuroissa ja ovat tav. kapeita, ehyt- tai hammaslaitaisia; valeruoti puuttuu. Kukassa on tav. kaksi-, harvoin yksikiehkurainen kehä, joka ei ole erilaistunut verho- ja terälehdiksi; joskus kehä puuttuu. Kukat ovat yksineuvoisia. Emikukissa on pohjusmalja, joutoheteitä ja yhdislehtinen kehänalainen sikiäin. Hedelmä on mehevä mutta kotamainen tai epäsäännöllisesti avautuva. Kromosomiluku n = 6-8, 10, 12, 15. [1]
Suomalaiset nimet:[2]
Kilpukkakasvit (Hydrocharitaceae) on yksisirkkaisten lahkoon Alismatales kuuluva kasviheimo, jossa on 18 sukua ja 116 lajia. Kilpukkakasvit ovat vesikasveja, jotka kasvavat pääasiassa sisävesissä, mutta on myös meressä kasvavia lajeja. Karibianmeri ja Intian valtameri ovat merilajien pääasiallisinta esiintymisaluetta. Sisävesilajeja on kaikilla mantereilla, Afrikassa vain pohjoisosissa.
La famille des Hydrocharitacées ou Hydrocharidacées comprend une centaine d'espèces de plantes aquatiques réparties en une vingtaine de genres. Parfois stolonifères, elles possèdent un rhizome monopodial rampant aux feuilles disposées sur deux rangées verticales, ou un rameau principal érigé avec des racines basales et feuillé[1].
Le nom est formé sur celui du genre Hydrocharis, qui vient des mots grecs hydro, « eau », et charis, « grâce, beauté »[2].
La classification phylogénétique a fait des Najadacées une des six sous-familles des Hydrocharitacées.
Trois de ces genres, Enhalus, Halophila et Thalassia, sont exclusivement marins et comptent une vingtaine d'espèces.
Dans les eaux douces continentales, on peut citer, en France, la grenouillette, plante flottante du genre Hydrocharis, la châtaigne d'eau, autre plante flottante du genre Stratiotes, la vallisnérie spiralée du genre Vallisneria et l'élodée du Canada, plante submergée exotique (orignaire d'Amérique du Nord) du genre Elodea. Ces plantes vivent dans les eaux calmes des bords de rives.
L'histoire de l'élodée du Canada en Europe est particulière : c'est une plante entièrement submergée originaire d'Amérique du Nord, qui a été importée au début du XIXe siècle. Cassante, elle s'est reproduite par bouturage naturel à une telle vitesse qu'elle a envahi les cours d'eau européens. Plante dioïque, on ne connaît en Europe que des pieds femelles, à la floraison extrêmement rare ; il n'y a donc pas de reproduction sexuée et beaucoup d'individus sont en fait des clones.
Selon World Checklist of Selected Plant Families (WCSP) (18 nov. 2015)[3] :
Selon Angiosperm Phylogeny Website (20 mai 2010)[4] :
Selon NCBI (18 nov. 2015)[5] :
Selon DELTA Angio (18 nov. 2015)[6] :
Selon ITIS (18 nov. 2015)[7] :
La famille des Hydrocharitacées ou Hydrocharidacées comprend une centaine d'espèces de plantes aquatiques réparties en une vingtaine de genres. Parfois stolonifères, elles possèdent un rhizome monopodial rampant aux feuilles disposées sur deux rangées verticales, ou un rameau principal érigé avec des racines basales et feuillé.
Žabogrizovke (Vodarke; lat. Hydrocharitaceae), biljna porodica koja obuhvaća brojne slatkovodne i morske vaskularne biljke iz razreda jednosupnica, red žabočunolike, koji je dobio ime po rodu žabočunima.
Porodica obuhvača 16 priznatih rodova sa ukupno 133 priznate vrste, i dva roda Udora i Beneditaea sa ukupno dvije vrste čiji status oko priznanja još nije riješen.
U porodici žabogrizovki devet vrsta je na popisu invazivnih među kojima neke i u akvaristici, to su: Egeria densa, Elodea canadensis, Halophila stipulacea, Hydrilla verticillata, Hydrocharis morsus-ranae, Lagarosiphon major, Najas minor, Vallisneria nana i Vallisneria spiralis.[1]
Egeria densa
cvijet, Egeria densa
Žabogrizovke (Vodarke; lat. Hydrocharitaceae), biljna porodica koja obuhvaća brojne slatkovodne i morske vaskularne biljke iz razreda jednosupnica, red žabočunolike, koji je dobio ime po rodu žabočunima.
Porodica obuhvača 16 priznatih rodova sa ukupno 133 priznate vrste, i dva roda Udora i Beneditaea sa ukupno dvije vrste čiji status oko priznanja još nije riješen.
U porodici žabogrizovki devet vrsta je na popisu invazivnih među kojima neke i u akvaristici, to su: Egeria densa, Elodea canadensis, Halophila stipulacea, Hydrilla verticillata, Hydrocharis morsus-ranae, Lagarosiphon major, Najas minor, Vallisneria nana i Vallisneria spiralis.
Wódnjankowe rostliny (Hydrocharitaceae) su swójba symjencowych rostlinow (Spermatophytina).
Wobsahuje sćěhowace rody:
Wódnjankowe rostliny (Hydrocharitaceae) su swójba symjencowych rostlinow (Spermatophytina).
Wobsahuje sćěhowace rody:
potopka (Hydrilla) wšědna potopka (Hydrilla verticillata) pozdatny wódny mór (Lagarosiphon) wulki wódny mór (Lagarosiphon major) šćipalica (Stratiotes) alowejowa šćipalica (Stratiotes aloides) wódna njerodź (Elodea) argentinska wódna njerodź (Elodea callitrichoides) kanadiska wódna njerodź (Elodea canadensis) nutalowa wódna njerodź (Elodea nuttallii) wódna wjerćawka (Vallisneria) wšědna wódna wjerćawka (Vallisneria spiralis) wódnjanka (Hydrocharis) wšědna wódnjanka (Hydrocharis morsus-ranae) wódny mór (Egeria) husty wódny mór (Egeria densa)Hydrocharitaceae adalah salah satu suku anggota tumbuhan berbunga. Menurut Sistem klasifikasi APG II suku ini dimasukkan ke dalam bangsa Alismatales, klad Monokotil.
Anggotanya kebanyakan adalah tumbuhan air, baik terbenam maupun muncul di permukaan. Anggota yang paling dikenal barangkali adalah tumbuhan akuarium ganggeng Hydrilla verticillata, yang biasa dijadikan bahan percobaan laboratorium sekolah.
Hydrocharitaceae adalah salah satu suku anggota tumbuhan berbunga. Menurut Sistem klasifikasi APG II suku ini dimasukkan ke dalam bangsa Alismatales, klad Monokotil.
Anggotanya kebanyakan adalah tumbuhan air, baik terbenam maupun muncul di permukaan. Anggota yang paling dikenal barangkali adalah tumbuhan akuarium ganggeng Hydrilla verticillata, yang biasa dijadikan bahan percobaan laboratorium sekolah.
Hydrocharitaceae Juss. è una famiglia di piante acquatiche dell'ordine Alismatales.[1][2]
La famiglia comprende piante sia di acque dolci che marine. Esse sono diffuse in tutto il mondo, in una grande varietà di habitat, ma sono prevalentemente tropicali.
Vi sono sia specie annuali che perenni, con un rizoma rampicante monopodiale e foglie sistemate in due colonne verticali o un germoglio principale eretto con radici alla base e foglie avvolte a spirale o a verticillo.
Le foglie sono semplici e si trovano normalmente sommerse, sebbene possano essere galleggianti o parzialmente emerse. Come molte piante acquatiche possono essere molto diverse nelle loro forme, da quella lineare a quella orbicolare, con o senza picciolo, con base inguaiata o meno.
I fiori sono formati a brattea forcuta a spadice o tra due brattee opposte.
Sono normalmente irregolari, sebbene in alcuni casi lo siano solo leggermente, e bi- o unisessuati.
I segmenti dei petali sono costituiti in 1 o 2 serie di (2-) 3 segmenti liberi; le serie interne, se presenti, sono normalmente appariscenti. Stami 1 - numerosi, in una o più serie, con quelli interni spesso sterili.
Il polline è globulare e libero, ma nei generi marini (Thalassia e Halophila) i grani del polline sono portati a catena, come filamenti o collane.
L'ovario è in basso dotato da 2 a 15 ginecei uniti, contenenti un singolo alveolo con numerosi ovuli su placente parietali che o si protendono vicino al centro dell'ovario o hanno uno sviluppo incompleto. I frutti sono da globulari a lineari, secchi o polposi, deiscenti o normalmente non tali, che si aprono con il decadimento del pericarpo.
I semi sono normalmente numerosi, con embrione diritto e senza endosperma.
L'impollinazione può essere estremamente specializzata.
La famiglia comprende 14 generi in quattro sottofamiglie:[2][3]
Alcune specie (in particolare Elodea spp. e Hydrilla spp.), utilizzate come piante ornamentali in vasche e acquari, si sono rivelate specie invasive, costituendo una seria minaccia per le specie autoctone degli habitat occupati.[4][5]
Hydrocharitaceae Juss. è una famiglia di piante acquatiche dell'ordine Alismatales.
Hydrocharitaceae sunt familia plantarum florentium ordinis Alismatalium, quae nonnullas species plantarum aquaticarum, praecipue Elodeam canadensem et Hydrocharem morsum-ranae, comprehendit.
Situs scientifici: Tropicos • Tela Botanica • GRIN • ITIS • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • Plant Name Index • WoRMS: Marine Species • Fossilworks • Flora of China • Flora of North America 
Haec stipula ad biologiam spectat. Amplifica, si potes! Hydrocharitaceae sunt familia plantarum florentium ordinis Alismatalium, quae nonnullas species plantarum aquaticarum, praecipue Elodeam canadensem et Hydrocharem morsum-ranae, comprehendit.
Vandenplūkiniai (lot. Hydrocharitaceae, vok. Froschbissgewächse) – dumblialaiškiažiedžių (Alismatidae) poklasio vandenplūkiečių (Hydrocharitales) eilės augalų šeima.
Priklauso daugiamečiai vandens augalai, pasinėrę arba plūduriuojantys vandens paviršiuje. Lapai pražanginiai arba menturiniai. Žiedai pavieniai arba susibūrę žiedynuose.
Vandenplūkiniai (lot. Hydrocharitaceae, vok. Froschbissgewächse) – dumblialaiškiažiedžių (Alismatidae) poklasio vandenplūkiečių (Hydrocharitales) eilės augalų šeima.
Priklauso daugiamečiai vandens augalai, pasinėrę arba plūduriuojantys vandens paviršiuje. Lapai pražanginiai arba menturiniai. Žiedai pavieniai arba susibūrę žiedynuose.
De waterkaardefamilie (Hydrocharitaceae) is een wereldwijd voorkomende familie van merendeels kruidachtige, overblijvende, ondergedoken of drijvende waterplanten. In Nederland komen de volgende soorten voor:
Een familie Hydrocharitaceae is algemeen erkend geweest door systemen van plantentaxonomie. Een groot verschil tussen het APG II-systeem (2003) alsook zijn voorganger (1998) vergeleken met eerdere systemen is dat het geslacht Najas (Nimfkruid) in de familie is ingevoegd. De familie telt ruim honderd soorten.
De waterkaardefamilie (Hydrocharitaceae) is een wereldwijd voorkomende familie van merendeels kruidachtige, overblijvende, ondergedoken of drijvende waterplanten. In Nederland komen de volgende soorten voor:
Egeria (Egeria densa) Brede waterpest (Elodea canadensis) Smalle waterpest (Elodea nuttallii) Kikkerbeet (Hydrocharis morsus-ranae) Groot nimfkruid (Najas marina) Klein nimfkruid (Najas minor) Krabbenscheer (Stratiotes aloides) Vallisneria (Vallisneria spiralis)Een familie Hydrocharitaceae is algemeen erkend geweest door systemen van plantentaxonomie. Een groot verschil tussen het APG II-systeem (2003) alsook zijn voorganger (1998) vergeleken met eerdere systemen is dat het geslacht Najas (Nimfkruid) in de familie is ingevoegd. De familie telt ruim honderd soorten.
Froskebittfamilien (Hydrocharitaceae) er en plantefamilie i ordenen Alismatales. Den omfatter ca. 80 arter fordelt på 16 planteslekter.
De fleste artene i froskebittfamilien er ferskvannsplanter, men det finnes også noen arter som lever på grunt vann i havet. Arten vasspest (Elodea canadensis) er innført til Norge fra Nord-Amerika, og den er i spredning. Den kan gjengro og ødelegge små vann og tjern.
Blyxa, vasspest, brasiliansk vasspest (Egeria densa) og Vallisneria er populære akvarieplanter.
Froskebittfamilien (Hydrocharitaceae) er en plantefamilie i ordenen Alismatales. Den omfatter ca. 80 arter fordelt på 16 planteslekter.
De fleste artene i froskebittfamilien er ferskvannsplanter, men det finnes også noen arter som lever på grunt vann i havet. Arten vasspest (Elodea canadensis) er innført til Norge fra Nord-Amerika, og den er i spredning. Den kan gjengro og ødelegge små vann og tjern.
Blyxa, vasspest, brasiliansk vasspest (Egeria densa) og Vallisneria er populære akvarieplanter.
Żabiściekowate (Hydrocharitaceae Juss.) – rodzina roślin wodnych należąca do grupy jednoliściennych. Obejmuje 18 rodzajów ze 116 gatunkami[1]. Należą tu trwałe i jednoroczne rośliny wodne (zarówno morskie, jak i słodkowodne). Spotykane są w wodach na wszystkich kontynentach oraz wzdłuż brzegów morskich w strefie międzyzwrotnikowej[2], najbardziej zróżnicowane w strefie tropikalnej i subtropikalnej[3].
Żabiściekowate należą do rzędu żabieńcowców i zajmują w jego drzewie filogenetycznym następującą pozycję[1]:
żabieńcowceobrazkowate Araceae
kosatkowate Tofieldiaceae
żabiściekowate Hydrocharitaceae
łączniowate Butomaceae
żabieńcowate Alismataceae
bagnicowate Scheuchzeriaceae
onowodkowate Aponogetonaceae
świbkowate Juncaginaceae
posidoniowate Posidoniaceae
rupiowate Ruppiaceae
bałwanicowate Cymodoceaceae
zosterowate Zosteraceae
rdestnicowate Potamogetonaceae
Hydrocharitoideae
Stratiotoideae
Anacharidoideae
Hydrilloideae
Klad bazalny Hydrocharitoideae Eaton tworzą dwa rodzaje[4]:
Podrodzina Stratiotoideae Luersson obejmuje tylko monotypowy rodzaj:
Do podrodziny Anacharidoideae Thomé należy 7 rodzajów:
Do podrodziny Hydrilloideae Luersson zalicza się 8 rodzajów:
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa jednoliścienne (Liliopsida Brongn.), podklasa żabieńcowe (Alismatidae Takht.), nadrząd Alismatanae Takht., rząd żabiściekowce (Hydrocharitales Dumort.) – takson monotypowy z rodziną: żabiściekowate (Hydrocharitaceae Juss.)[5].
Wykaz rodzajów jest generalnie zgodny z ujęciem APweb z wyjątkiem wyłączenia w odrębną, monotypową rodzinę rodzaju jezierza (Najas). Mimo odrębności morfologicznej tego rodzaju, wyłączenie takie w świetle danych filogenetycznych nie znajduje uzasadnienia – takson ten stanowi klad siostrzany dla rodzaju przesiąkra Hydrilla[1].
Zaktualizowany system Reveala jako generalnie zgodny z systemem APweb w zakresie powiązań filogenetycznych, sytuuje rodzinę wraz z trzema najbliżej spokrewnionymi (łączniowate Butomaceae, żabieńcowate Alismataceae i limnocharysowate Limnocharitaceae) oraz z wciąż wydzielaną odrębnie rodziną jezierzowatych (Najadaceae) w obrębie wąsko ujmowanego rzędu żabieńcowców Alismatales. Rząd ten sytuowany jest w obrębie nadrzędu Aranae Thorne ex Reveal stanowiącym odpowiednik (synonim) rzędu żabieńcowców w ujęciu APweb i systemu APG II[6].
Niektóre gatunki wykorzystywane są jako rośliny akwariowe. Szereg gatunków zawleczonych poza swój naturalny zasięg stało się problematycznymi roślinami inwazyjnymi[2].
Żabiściekowate (Hydrocharitaceae Juss.) – rodzina roślin wodnych należąca do grupy jednoliściennych. Obejmuje 18 rodzajów ze 116 gatunkami. Należą tu trwałe i jednoroczne rośliny wodne (zarówno morskie, jak i słodkowodne). Spotykane są w wodach na wszystkich kontynentach oraz wzdłuż brzegów morskich w strefie międzyzwrotnikowej, najbardziej zróżnicowane w strefie tropikalnej i subtropikalnej.
Hydrocharitaceae é uma pequena família de monocotiledôneas da classe Alismatales composta por ervas aquáticas presentes em água doce, salobra ou salgada. Podem ser hermafroditas, monóicas ou dióicas. As planta presentes neste grupo possuem hábitos diversos como foliares submersos, parcialmente submersos e flutuantes, além de foliares lineares. A família é cosmopolita e composta por cerca de 17 gêneros e 127 espécies sendo que, no Brasil, ocorrem cerca de 6 gêneros e 15 espécies[1] . As espécies pertencentes à esta família são amplamente distribuídas, embora sejam mais comuns em zonas tropicais e subtropicais, em água doce ou habitats marinhos. Algumas espécies têm grande importância econômica devido à venda e utilização como plantas ornamentais. Como exemplo de espécie bastante conhecida e utilizada em experimentos de aulas práticas pode-se citar a Egeria densa, planta nativa da região Sudeste do Brasil.
Hydrocharitaceae é uma família taxonomicamente monofilética.[2] mas possui heterogeneidade morfológica significativa e, por isso, foi dividida entre 3 a 5 subfamílias. Najas e Zannichellia são exemplos dessa divisão por apresentar diferenças morfológicas como flores reduzidas como um único óvulo ereto e basal mas se assemelham pela anatomia da semente e sequenciamento genético[3]. Tem origem oriental[4] e apresenta diversidade genética considerativa pelo sudoeste da Ásia, isso porque no cretáceo a região apresentou condições climáticas de elevada umidade e temperatura associadas à formação de planícies inundadas[2]. Pertencente ao Reino Plantae, Divisão Magnoliophyta, Classe Liliopsida, Ordem Alismatales, a família Hydrocharitaceae possui 17 gêneros distribuídos ao longo do mundo e 127 espécies. Na América do Sul existe o predomínio de gêneros de água doce, enquanto que na Ásia e na Oceania gêneros marinhos como a Enhalus, Halophila e Thalassia são mais frequentemente encontrados. Já no Brasil, em áreas alagadas encontra-se gêneros do tipo Apalanthe, Egeria, Limnobium, Najas e Ottelia[2]
As Hydrocharitaceae são ervas Monoicias ou Dioicias com raíz simples ou ramificadas. O caule destas plantas pode ser monomórfico, dimórfico ou polimórfico, estolonífero e/ou ereto, alongado ou contraído. As folhas são dísticas, subopostas ou Verticiladas; pecioladas ou sésseis; lâmina Glabro ou pilosa, orbicular a linear; margem inteira a serreada; venação nevada ou acródroma; escamas intravaginais inconspícuas.[2]
Sua inflorescência Inflorescência, ou seja, terminação em flor, pode ser submersa, emersa ou flutuante. A flor pode ser uni ou bissexuada; séssil ou não; trímero, diclamídea, monoclamídea ou aclamídea; sépalas e pétalas livres; estame múltiplo, livres, vestigial ou ausente nas flores pistiladas. Geralmente as pétalas das flores destas plantas apresentam coloração branca. Ainda em sua constituição morfológica, o ovário é ínfero e constituído de 3 a 20 carpelos, podendo ser gamocarpelar, uni ou pluricarpelar, unilocular, uni a pluriovulado; a placentação parietal, hipanto alongado ou não; os estilete são simples ou múltiplos, inteiros ou lobados; estigma papilhoso[5]. Por fim, o fruto é em cápsula, baga ou aquênio, com sementes globosas a fusiformes e endosperma escasso.
A reprodução das espécies desta família ocorre de forma ampla, podendo ser realizada a partir de estolhos submersos ou flutuantes, aumentando rapidamente o número inicial das plantas. Em alguns gêneros a polinização ocorre por insetos, que visitam as flores em busca de néctar. Já em outros gêneros as anteras das flores com estames podem explodir e liberar os grãos de pólen, algumas vezes ocorre com as próprias flores se desprendendo e indo em direção ao estigma das flores carpeladas. No gênero Hydrilla, por exemplo, o pólen é levado pelo vento ou pela água. Além disso, a reprodução por fragmentação de rizomas também é muito frequente[6].
Devido à elevada diversidade morfológica das espécies presentes nesta família, além do alto nível de diversidade dos mecanismos de polinização, a classificação taxonômica de Hydrocharitaceae tornou-se muito complexa. Além disso, outro fator que contribui para a complexidade do estabelecimento das relações filogenética do grupo é a quantidade de reduções morfológicas e adaptações que ocorreram ao longo de sua história evolutiva.
Análises fósseis e moleculares recentes apontaram que o ancestral mais antigo de Hydrocharitaceae ocorreu na Ásia durante os períodos Cretáceo Superior e Paleoceno. Em contrapartida, a elevada quantidade de fósseis de Hydrocharitaceae encontrados na Europa podem indicar que a origem desta família ocorreu em continente europeu, e não asiático. É provável que a grande distribuição geográfica das espécies desta família ocorreu por dispersão de longa distância e migração. Além disso, análises fósseis também apontam para o fato de que características como alguns hábitos de vida de indivíduos deste grupo como o hábito foliar submerso e o formato linear das folhas são estados ancestrais[7][8].
As plantas desta família possuem uma ampla distribuição geográfica, sendo predominantemente cosmopolita e estando presentes em regiões tropicais e subtropicais, tanto em ambientes de água doce como de água salobra. Dentre os membros do grupo, 14 espécies encontradas são de ambiente de água doce, enquanto 3 espécies são adaptadas a ambientes marinhos. Os membros desta família são amplamente distribuídos pelos estados brasileiros, sendo estes compostos por gêneros diferentes ou compartilhados.
Na Serra dos Carajás, região do Pará, por exemplo, foram encontrados dois gêneros de Hydrocharitaceae, sendo eles Ottelia e Apalanthe. O gênero Ottelia, constituído por plantas dulcícolas e submersas fixas, possui cerca de 20 espécies conhecidas com apenas uma delas presente na América. No Brasil este gênero está presente nos estados da Bahia, Goiás, Mato Grosso, Mato Grosso do Sul, Minas Gerais, Paraná e São Paulo. Já o gênero Apalanthe ocorre na região tropical da América do Sul e, em território brasileiro, ocorre em todas as regiões exceto a Sul. Assim como o gênero anteriormente citado, Apalanthe também é composto por plantas dulcícola e submersas fixas[9].
No Estado do Rio de Janeiro foram encontradas espécies de diversos gêneros da família, sendo eles: Apalanthe Planch, Egeria Planch, Halophila, Limnobium e Najas.[10].
Hydrocharitaceae é uma pequena família de monocotiledôneas da classe Alismatales composta por ervas aquáticas presentes em água doce, salobra ou salgada. Podem ser hermafroditas, monóicas ou dióicas. As planta presentes neste grupo possuem hábitos diversos como foliares submersos, parcialmente submersos e flutuantes, além de foliares lineares. A família é cosmopolita e composta por cerca de 17 gêneros e 127 espécies sendo que, no Brasil, ocorrem cerca de 6 gêneros e 15 espécies . As espécies pertencentes à esta família são amplamente distribuídas, embora sejam mais comuns em zonas tropicais e subtropicais, em água doce ou habitats marinhos. Algumas espécies têm grande importância econômica devido à venda e utilização como plantas ornamentais. Como exemplo de espécie bastante conhecida e utilizada em experimentos de aulas práticas pode-se citar a Egeria densa, planta nativa da região Sudeste do Brasil.
Hidrocaritaceele (Hydrocharitaceae) este o familie cosmopolită de plante erbacee monocotiledonate acvatice, submerse sau plutitoare la suprafața apei, cu frunze întregi. Familia cuprinde circa 76 de specii, repartizate în 17 genuri, dintre care 3 genuri sunt marine, iar restul populează apele dulci ale continentelor. În flora României, familia este reprezentată prin genurile Hydrocharis, Stratiotes, Elodea și Vallisneria.
Denumirea de Hydrocharitaceae derivă de la cuvintele grecești hydros = apă, charis = frumos, adică "frumusețea apelor" și sufixul -aceae, care indică regnul de familie de plante.
Flora României conține 5 specii ce aparțin la 4 genuri:[1][2][3][4]
Flora Republicii Moldova conține 4 specii ce aparțin la 4 genuri:[6][7][8][9]
Materiale media legate de Hydrocharitaceae la Wikimedia Commons
Hidrocaritaceele (Hydrocharitaceae) este o familie cosmopolită de plante erbacee monocotiledonate acvatice, submerse sau plutitoare la suprafața apei, cu frunze întregi. Familia cuprinde circa 76 de specii, repartizate în 17 genuri, dintre care 3 genuri sunt marine, iar restul populează apele dulci ale continentelor. În flora României, familia este reprezentată prin genurile Hydrocharis, Stratiotes, Elodea și Vallisneria.
Denumirea de Hydrocharitaceae derivă de la cuvintele grecești hydros = apă, charis = frumos, adică "frumusețea apelor" și sufixul -aceae, care indică regnul de familie de plante.
Hydrocharitaceae , Alismatales takımına ait bir familyadır.
Tropik ve ılıman bölgelere yayılmış 17 cins ve 100 türle temsil edilir.
Sucul otsu bitkiler, hem su yüzeyinde hem de su altında yaşarlar. Tatlı sularda ve denizlerde bulunurlar. Yapraklar farklı şekillerde, alternat, opposit ya da vertisillat, stipulsuzdur.
Hydrocharitaceae , Alismatales takımına ait bir familyadır.
Tropik ve ılıman bölgelere yayılmış 17 cins ve 100 türle temsil edilir.
Листя знаходяться під водою (елодея), або плаває на поверхні води (жабурник), або стирчить з води (водяний різак), з глянцевою листковою пластинкою; листки можуть бути округло-ниркоподібними, округло-серцеподібними, продовгуватими, ланцетними, лінійними або стрічкоподібними, з довгими черешками або без черешків, в кільцях по три-чотири (елодея), або зібрані в розетки (водяний різак), за формою краю листки можуть бути гострими пилчастими (водяний різак), цілокраї тощо.
Квітки здебільшого виринають над поверхнею води, з подвійним оцвітинами, трьома чашолистоками і трьома білосніжними пелюстками, одностатеві, до цвітіння вкриті прозорим дволистим чохлом. Зав'язь нижня. У валіснерії маточкові квітки поодинокі, на спірально закручених квітконосах, з трубчастим чохлом (покривалом) зі зрощених прицвітників; тичинкові квітки зібрані по кілька в однолистних плівчастих покривах, пізніше відриваються від рослини і спливають на поверхню води, з двома тичинками; оцвітина добре розвинена, подвійна або проста.
Розмножується вегетативно за допомогою коротких ниткоподібних пагонів, що утворюють дочірні розетки (водяний різак).
Представники родини поширені у водоймах тропічного і помірного поясів.
Зустрічаючись у водоймах великими масами (водяний різак) і навіть у величезних кількостях (елодея), жабурникові заповнюють водні басейни і порушують господарське використання, перешкоджаючи рибальству і судноплавству. У той же час значне скупчення органічних речовин в самій зеленій масі рослин може бути з успіхом використано і місцями застосовується для господарських цілей (на добриво для полів і городів, корм для деяких домашніх тварин, зокрема свиней).
Повний список родів родини за даними сайту GRIN:
Це незавершена стаття про Водні рослини.Họ Thủy thảo hay họ Thủy miết hoặc họ Lá sắn (danh pháp khoa học: Hydrocharitaceae) là một họ thực vật hạt kín chứa khoảng 116-130 loài thực vật thủy sinh trong 17-18 chi[1][2][3], nói chung gọi là thủy thảo (cỏ nước), và bao gồm những loài được nhiều người biết đến như rong đuôi chồn (Hydrilla verticillata) hay tóc tiên nước (Vallisneria spp.).
Các sách của tác giả Võ Văn Chi thì gọi họ này là họ Rong đuôi chồn, trong khi tên gọi họ Rong đuôi chồn được một số tài liệu khác dùng cho họ Haloragaceae (Võ Văn Chi gọi họ Haloragaceae là họ Rong xương cá). Có tài liệu (như Từ điển Bách khoa Việt Nam) gọi họ này là họ Tóc tiên nước.
Họ này bao gồm các loài sống trong môi trường nước ngọt lẫn nước mặn. Chúng được tìm thấy rộng khắp trên thế giới trong một loạt các kiểu môi trường nước, nhưng chủ yếu tại khu vực nhiệt đới.
Các loài có thể là thực vật một năm hay lâu năm, với thân rễ đơn trục bò lan, với các lá sắp xếp thành hai hàng theo chiều thẳng đứng, hoặc một thân chính mọc thẳng với các sợi rễ tại gốc và các lá sắp xếp thành vòng hay vòng xoắn. Lá đơn và thường mọc ngầm trong nước, mặc dù chúng có thể nổi trên mặt nước hay một phần nhất định nhô lên khỏi mặt nước. Như nhiều loài thực vật thủy sinh khác, chúng có thể rất đa dạng về hình dáng - từ dạng thẳng tới hình cầu, có hay không có cuống lá, và có hay không có lớp vỏ bọc ngoài tại gốc.
Hoa sắp xếp trong một lá bắc giống như bao mo hình nĩa hay giữa hai lá bắc mọc đối. Chúng thường là không cân xứng, mặc dù trong một vài trường hợp có thể là khá cân xứng, và hoặc là lưỡng tính hoặc là đơn tính. Các phần của bao hoa bao gồm 1 hay 2 dãy gồm (2-)3 đoạn tự do; dãy trong nếu có thường là sặc sỡ và gióng như cánh hoa. Số lượng nhị hoa từ 1 tới nhiều, xếp thành 1 hay vài dãy; các nhị bên trong thường là vô sinh. Phấn hoa hình cầu và tự do, nhưng ở các chi sinh sống ngoài biển (Thalassia và Halophila) thì các hạt phấn thường được tung ra thành chuỗi, giống như chuỗi hạt. Bầu nhụy hạ với 2 - 15 lá noãn hợp sinh, chứa một ngăn với vô số noãn trên các thực giá noãn vách bầu nhụy hoặc là thò ra gần tâm của bầu nhụy hoặc là phát triển không hoàn thiện. Quả từ hình cầu tới thẳng, khô hay nhiều cơm, nứt ra hay thông thường là không nứt mà mở ra nhờ sự thối rữa của vỏ quả. Thông thường quả chứa nhiều hạt với các phôi mầm thẳng và không có nội nhũ.
Kiểu thụ phấn cực kỳ chuyên biệt hóa.
Một vài nhà phân loại học chia họ này ra thành 3 phân họ là Hydrocharitoideae (thụ phấn ở mặt nước và hạt phấn hình cầu), Thalassoideae (Thalassia) và Halophiloideae (Halophila). Hai phân họ sau hụ phấn dưới nước và hạt phấn tung ra thành chuỗi.
Cây phát sinh chủng loài dưới đây lấy theo APG II, với họ Maundiaceae vẫn nằm trong họ Juncaginaceae còn họ Limnocharitaceae vẫn đứng độc lập.
Alismatales
Hydrocharitaceae
Alismataceae s.l.
Alismataceae s.s.
Các phân họ:
Một vài loài được nuôi trồng trong các bể cảnh hay làm cây cảnh và sau đó đã trở thành cỏ dại nguy hiểm trong tự nhiên (như chi Elodea).
Ottelia alismoides tại Hyderabad, Ấn Độ.
Họ Thủy thảo hay họ Thủy miết hoặc họ Lá sắn (danh pháp khoa học: Hydrocharitaceae) là một họ thực vật hạt kín chứa khoảng 116-130 loài thực vật thủy sinh trong 17-18 chi, nói chung gọi là thủy thảo (cỏ nước), và bao gồm những loài được nhiều người biết đến như rong đuôi chồn (Hydrilla verticillata) hay tóc tiên nước (Vallisneria spp.).
Các sách của tác giả Võ Văn Chi thì gọi họ này là họ Rong đuôi chồn, trong khi tên gọi họ Rong đuôi chồn được một số tài liệu khác dùng cho họ Haloragaceae (Võ Văn Chi gọi họ Haloragaceae là họ Rong xương cá). Có tài liệu (như Từ điển Bách khoa Việt Nam) gọi họ này là họ Tóc tiên nước.
Họ này bao gồm các loài sống trong môi trường nước ngọt lẫn nước mặn. Chúng được tìm thấy rộng khắp trên thế giới trong một loạt các kiểu môi trường nước, nhưng chủ yếu tại khu vực nhiệt đới.
Các loài có thể là thực vật một năm hay lâu năm, với thân rễ đơn trục bò lan, với các lá sắp xếp thành hai hàng theo chiều thẳng đứng, hoặc một thân chính mọc thẳng với các sợi rễ tại gốc và các lá sắp xếp thành vòng hay vòng xoắn. Lá đơn và thường mọc ngầm trong nước, mặc dù chúng có thể nổi trên mặt nước hay một phần nhất định nhô lên khỏi mặt nước. Như nhiều loài thực vật thủy sinh khác, chúng có thể rất đa dạng về hình dáng - từ dạng thẳng tới hình cầu, có hay không có cuống lá, và có hay không có lớp vỏ bọc ngoài tại gốc.
Hoa sắp xếp trong một lá bắc giống như bao mo hình nĩa hay giữa hai lá bắc mọc đối. Chúng thường là không cân xứng, mặc dù trong một vài trường hợp có thể là khá cân xứng, và hoặc là lưỡng tính hoặc là đơn tính. Các phần của bao hoa bao gồm 1 hay 2 dãy gồm (2-)3 đoạn tự do; dãy trong nếu có thường là sặc sỡ và gióng như cánh hoa. Số lượng nhị hoa từ 1 tới nhiều, xếp thành 1 hay vài dãy; các nhị bên trong thường là vô sinh. Phấn hoa hình cầu và tự do, nhưng ở các chi sinh sống ngoài biển (Thalassia và Halophila) thì các hạt phấn thường được tung ra thành chuỗi, giống như chuỗi hạt. Bầu nhụy hạ với 2 - 15 lá noãn hợp sinh, chứa một ngăn với vô số noãn trên các thực giá noãn vách bầu nhụy hoặc là thò ra gần tâm của bầu nhụy hoặc là phát triển không hoàn thiện. Quả từ hình cầu tới thẳng, khô hay nhiều cơm, nứt ra hay thông thường là không nứt mà mở ra nhờ sự thối rữa của vỏ quả. Thông thường quả chứa nhiều hạt với các phôi mầm thẳng và không có nội nhũ.
Kiểu thụ phấn cực kỳ chuyên biệt hóa.
Một vài nhà phân loại học chia họ này ra thành 3 phân họ là Hydrocharitoideae (thụ phấn ở mặt nước và hạt phấn hình cầu), Thalassoideae (Thalassia) và Halophiloideae (Halophila). Hai phân họ sau hụ phấn dưới nước và hạt phấn tung ra thành chuỗi.
Hydrocharitaceae Juss. (1789), nom. cons.
Типовой род Подсемейства
Водокра́совые (лат. Hydrocharitáceae) — семейство растений, к которому принадлежат такие хорошо известные в России водные растения, как Водокрас лягушачий (Hydrocharis morsus-ranae), Телорез обыкновенный (Stratiotes aloides), Элодея канадская (Elodea canadensis), Валлиснерия спиральная (Vallisneria spiralis) и другие.
По состоянию на 2009 год включает 16 родов (см. раздел Роды) и около 150[2] видов, распространённых почти повсеместно.
Водокрасовые — многолетние, реже однолетние растения, частично или полностью погружённые в воду.
Водокрасовые — растения с ползучим длинным тонким корневищем.
Листья подводные или плавающие в толще воды или торчащие из воды (телорез), с глянцевой листовой пластинкой; могут быть округло-почковидными, округло-сердцевидными, продолговатыми, ланцетными, линейными или лентовидными, с длинными черешками или без черешков, в мутовках по три—четыре (элодея) или собранными в розетки (телорез), по краю остро колючепильчатыми (телорез), цельнокрайними или у верхушки по краю мелкопильчатыми.
Цветки большей частью выдаются над поверхностью воды, с двойным околоцветником, тремя чашелистиками и тремя белоснежными лепестками, однополые, до цветения покрытые прозрачным двулистным чехлом. Завязь нижняя. У валлиснерии пестичные цветки одиночные, на спирально закрученных цветоносах, с трубчатым чехлом (покрывалом) из сросшихся прицветников; тычиночные цветки собраны по нескольку в однолистном плёнчатом покрывале, позже отрывающиеся от растения и всплывающие на поверхность воды, с двумя тычинками; околоцветник хорошо развитый, двойной или простой.
Размножается вегетативно с помощью коротких шнуровидных побегов, образующих дочерние розетки (телорез).
Роды семейства распространены в водоёмах тропического и умеренного поясов.
Встречаясь в водоёмах большими массами (телорез) и даже в огромных количествах (элодея), водокрасовые заполняют водные бассейны и нарушает хозяйственное использование их, препятствуя рыболовству и судоходству. В то же время значительное скопление органических веществ в самой зелёной массе растений может быть с успехом использовано и местами применяется для хозяйственных целей (на удобрение полей и огородов, корм для некоторых домашних животных свиней).[3]:295—297
Полный список родов семейства по данным сайта GRIN[4]. Роды, виды которых произрастают на территории России и сопредельных стран[3], отмечены звёздочкой (*).
Водокра́совые (лат. Hydrocharitáceae) — семейство растений, к которому принадлежат такие хорошо известные в России водные растения, как Водокрас лягушачий (Hydrocharis morsus-ranae), Телорез обыкновенный (Stratiotes aloides), Элодея канадская (Elodea canadensis), Валлиснерия спиральная (Vallisneria spiralis) и другие.
По состоянию на 2009 год включает 16 родов (см. раздел Роды) и около 150 видов, распространённых почти повсеместно.
Водокрасовые — многолетние, реже однолетние растения, частично или полностью погружённые в воду.
参见正文
水鳖科约18属，80余种，广泛分布全球，中国有9属，25种，全国分布。
1981年的克朗奎斯特分类法将其单独列为一个水鳖目，1998年根据基因亲缘关系分类的APG 分类法将其并入泽泻目，并合并一些原来分类属于其他科的属，如茨藻属。
在台灣，瘤果簣藻、有尾簣藻、日本簣藻、水蘊草、水王孫、水車前、大苦草、苦草均屬於水鱉目水鱉科，而除了東部地區，全島均有分布。不過這些野生科種，因福壽螺等公害而有大量減少趨勢。
2003年的APG II植物分類系統就取消了水鱉目這個目，而將水鱉目的種類改分類至澤瀉目下。
有几种水鳖科的植物被作为观赏植物或水族箱中装饰的植物而引进。
水鳖科约18属，80余种，广泛分布全球，中国有9属，25种，全国分布。
1981年的克朗奎斯特分类法将其单独列为一个水鳖目，1998年根据基因亲缘关系分类的APG 分类法将其并入泽泻目，并合并一些原来分类属于其他科的属，如茨藻属。
在台灣，瘤果簣藻、有尾簣藻、日本簣藻、水蘊草、水王孫、水車前、大苦草、苦草均屬於水鱉目水鱉科，而除了東部地區，全島均有分布。不過這些野生科種，因福壽螺等公害而有大量減少趨勢。
2003年的APG II植物分類系統就取消了水鱉目這個目，而將水鱉目的種類改分類至澤瀉目下。
有几种水鳖科的植物被作为观赏植物或水族箱中装饰的植物而引进。
本文参照
トチカガミ科（Hydrocharitaceae）は単子葉植物の科で、淡水または海水中に生育する水草、18属100種ほどからなる。日本と周辺の海には7属十数種が自生し、帰化植物としてオオカナダモ、コカナダモなどがある。世界の熱帯から温帯にかけ分布する。多年生または一年生で、匍匐茎で広がるもの、直立茎に葉が螺旋状につくもの、ロゼット状のものがある。葉の形態も多様で、線形（葉柄がない）、楕円形、心形、円形などのものがあり、多くは水中葉であるがトチカガミのように海綿状組織に空気を含んで浮くものもある。花は子房下位、多くは雌雄異花で、萼と花弁が各2または3枚、またはないものもある。雄蕊は1ないし多数。1-2枚の細長い苞にはさまれ、多くは単生。
アクアリウムなどで栽培されるもののほか、花を観賞するために栽培されるものもある。
上位分類は、APG植物分類体系ではオモダカ目、新エングラー体系ではイバラモ目、クロンキスト分類体系ではオモダカ亜綱トチカガミ目である。
トチカガミ科（Hydrocharitaceae）は単子葉植物の科で、淡水または海水中に生育する水草、18属100種ほどからなる。日本と周辺の海には7属十数種が自生し、帰化植物としてオオカナダモ、コカナダモなどがある。世界の熱帯から温帯にかけ分布する。多年生または一年生で、匍匐茎で広がるもの、直立茎に葉が螺旋状につくもの、ロゼット状のものがある。葉の形態も多様で、線形（葉柄がない）、楕円形、心形、円形などのものがあり、多くは水中葉であるがトチカガミのように海綿状組織に空気を含んで浮くものもある。花は子房下位、多くは雌雄異花で、萼と花弁が各2または3枚、またはないものもある。雄蕊は1ないし多数。1-2枚の細長い苞にはさまれ、多くは単生。
アクアリウムなどで栽培されるもののほか、花を観賞するために栽培されるものもある。
자라풀과(---科, 학명: Hydrocharitaceae 히드로카리타케아이[*])는 택사목의 과이다.[1]
민물 또는 바닷물 속에서 자라는 초본으로서, 세계의 열대와 온대에 널리 분포하고 있으며 약 15속의 100종 가량이 알려져 있다. 한국에는 자라풀·물질경이 등의 5속 5종이 분포하고 있다. 꽃은 취산꽃차례가 퇴화된 모양으로 달리는데, 꽃차례는 아랫부분이 통 모양으로 합쳐진 2개의 포초(包辨)로 둘러싸여 있다. 그러나, 암꽃 또는 양성화에서는 2개 중에서 1개만이 발달하며 다른 것은 퇴화되어 있다. 수꽃은 작으며 포초 속에 많은 수가 만들어지기도 한다. 암수딴그루 또는 암수한그루이고 꽃덮이는 대부분 꽃받침과 꽃부리를 구별할 수 있으며 보통 3수성이다. 씨방은 하위로 2-15개의 심피로 이루어져 있는데, 심피의 옆면은 서로 거의 떨어져 있지만 꽃턱의 안쪽 면이 붙어 있어서 마치 합생 심피처럼 보인다. 심피 안에는 여러 개의 밑씨가 일정한 장소 없이 어디에나 달려 있다. 수분은 물의 흐름이나 곤충에 의해서 또는 작은 수꽃이 잘린 형태로 물 위를 흘러다니다가 암꽃의 암술머리에 붙으면 이루어진다.
.png)
