الأسماء في صفحات التنقل
Perameles és un gènere de bàndicuts que, a més de tres espècies fòssils, inclou tres espècies vivents:
Perameles és un gènere de bàndicuts que, a més de tres espècies fòssils, inclou tres espècies vivents:
Bàndicut barrat occidental (P. bougainville) Bàndicut barrat oriental (P. gunnii) Bàndicut de musell llarg (P. nasuta)Die Langnasenbeutler (Perameles) sind eine Beuteltiergattung aus der Gruppe der Australischen Nasenbeutler. Die Gattung umfasst acht Arten, darunter vier ausgestorbene.
Langnasenbeutler erinnern im Körperbau an langschnäuzige Hasen. Charakteristisch sind die langgestreckte, spitze Schnauze, die großen, zugespitzten Ohren und der eher kurze Schwanz. Ihr Fell ist gelblich, braun oder grau gefärbt, die meisten Arten sind außerdem durch eine Reihe heller Querstreifen am hinteren Teil des Körpers gekennzeichnet. Langnasenbeutler erreichen eine Kopfrumpflänge von 20 bis 42 Zentimetern, eine Schwanzlänge von 8 bis 17 Zentimetern und ein Gewicht von 0,2 bis 1,9 Kilogramm.
Die Tiere waren ursprünglich in weiten Teilen Australiens verbreitet, sind aber aus dem Großteil ihres Verbreitungsgebietes verschwunden. Sie bewohnen eine Reihe von Lebensräumen, vorrangig aber trockene Gebiete wie Halbwüsten und Savannen. Manchmal findet man sie aber auch in Wäldern.
Langnasenbeutler sind nachtaktiv. Tagsüber schlafen sie in Nestern aus Zweigen und Blättern, in selbstgegrabenen Erdhöhlen oder in verlassenen Bauen anderer Tiere, in der Nacht begeben sie sich auf Nahrungssuche. Dazu graben sie oft im Erdreich, um Essbares zu finden, in erster Linie Insekten und deren Larven. Daneben nehmen sie aber auch Würmer, Schnecken, kleine Wirbeltiere und auch pflanzliches Material wie Wurzeln und Beeren zu sich.
Die Tiere sind Einzelgänger, die insbesondere auf gleichgeschlechtliche Artgenossen äußerst aggressiv reagieren. Sie bewohnen ein festes Territorium, wobei die Reviere der Männchen deutlich größer sind als die der Weibchen und sich auch damit überlappen. Außerhalb der Paarungszeit gehen sich aber auch Männchen und Weibchen aus dem Weg.
Langnasenbeutler sind sehr fruchtbar, weisen aber auch eine hohe Todesrate unter Jungtieren auf. Bis zu viermal im Jahr kann das Weibchen Nachwuchs gebären, die Wurfgröße beträgt meist zwei oder drei Jungtiere und die Tragzeit ist mit 12 bis 13 Tagen sehr kurz. Die Jungtiere verbringen ihre ersten 50 bis 60 Lebenstage im Beutel der Mutter, die Geschlechtsreife tritt nach drei bis fünf Monaten ein. Manche Weibchen können in dem Jahr, in dem sie geboren wurden, selbst noch zwei Würfe austragen. Die Lebenserwartung ist kurz, sie liegt bei zwei bis drei Jahren.
Langnasenbeutler sind seit der Ankunft der Europäer in Australien in stärkerem Ausmaß als andere Beuteltierarten bedroht. Die Gründe dafür liegen im Verlust ihres Lebensraumes durch Umwandlung in landwirtschaftlich genutzte Gebiete und in der Nachstellung durch eingeschleppte Räuber wie Katzen oder Füchse. Zwei der sechs Arten sind bereits ausgestorben, zwei weitere sind gefährdet, und zwei Arten gelten als nicht gefährdet.
Der Große Langnasenbeutler (Perameles nasuta) ist mit einem Gewicht von 0,5 bis 2 Kilogramm die größte Art seiner Gattung. Sein Fell ist einheitlich graubraun gefärbt und weist nicht die für die anderen Arten typischen Querstreifen auf. Die Art ist im östlichen Australien (östliches Queensland, New South Wales und Victoria) verbreitet, im Gegensatz zu den anderen Langnasenbeutlern sind sein Lebensraum Wälder, in Queensland auch Regenwälder. Als einziger Vertreter der Langnasenbeutler ist er relativ häufig und noch nicht gefährdet.
Der Tasmanische Langnasenbeutler (Perameles gunnii) erreicht eine Kopfrumpflänge von bis zu 34 Zentimetern und ein Gewicht von 450 bis 900 Gramm. Charakteristisch für ihn sind die hellen Querstreifen am hinteren Teil des Körpers. Er bewohnt offene Waldgebiete und Grasländer auf Tasmanien und im Süden des Bundesstaates Victoria. Die Populationen auf dem Festland sind stark bedroht, ein Nachzucht- und Wiederaussiedlungsprogramm zeigt aber erste Erfolge. In Tasmanien ist die Art noch häufiger, die Bestandszahlen gehen aber zurück. Die IUCN listet die Art als gefährdet.
Der Streifen-Langnasenbeutler (Perameles bougainville) ist mit nur 200 bis 250 Gramm Gewicht die kleinste Art seiner Gattung. Sein Fell ist graubraun und weist helle Querstreifen am hinteren Teil des Körpers auf. Ursprünglicher Lebensraum des Streifen-Langnasenbeutlers waren Heidegebiete und trockene Regionen in weiten Teilen des südlichen Australiens. Seit den 1930er-Jahren ist die Art aber auf dem Festland ausgerottet und lebt heute nur mehr auf zwei kleinen Inseln (Bernier and Dorre Island Nature Reserve) vor der Küste Western Australias. Laut IUCN ist die Art stark gefährdet (endangered).
Dieses Taxon wurde 1923 von Oldfield Thomas als Unterart von Perameles nasuta beschrieben. 2016 erhielt es durch Kenny J. Travouillon Artstatus.[1]
Der Wüsten-Langnasenbeutler (Perameles eremiana) ist ausgestorben. Früher kam er im trockenen Landesinneren Australiens vor, im südlichen Northern Territory, im nördlichen South Australia und im östlichen Western Australia. Die Zerstörung seines Lebensraumes sowie die Nachstellung durch eingeschleppte Räuber sind die Gründe für die Ausrottung dieser Art, von der zuletzt 1943 ein Exemplar gesichtet wurde. Perameles papillon wurde im Jahr 2018 basierend auf Material aus dem Natural History Museum und dem Western Australian Museum beschrieben. Die Art kam in der Nullarbor-Ebene vor und wurde in den 1940er Jahren durch Füchse ausgerottet. Perameles myosuros galt längere Zeit als Festlandpopulation und somit als Synonym von Perameles bougainville. Im Jahr 2018 erhielt er erneut Artstatus. Er kam am Swan River in Western Australia vor und starb im frühen 20. Jahrhundert aus. Weitere ausgestorbene Arten sind Perameles sobbei aus dem Pleistozän und Perameles bowensis aus dem Pliozän. Letzterer muss möglicherweise den Kurznasenbeutlern (Isoodon) zugeordnet werden.[2]
Die Langnasenbeutler (Perameles) sind eine Beuteltiergattung aus der Gruppe der Australischen Nasenbeutler. Die Gattung umfasst acht Arten, darunter vier ausgestorbene.
Perameles is a genus of marsupials of the order Peramelemorphia. They are referred to as long-nosed bandicoots or barred bandicoots.[1][2]
Perameles, or ‘pouched badger’, is a hybrid word, from the Greek pera (πήρα, ‘pouch, bag’) and the Latin mēles (‘marten, badger’).[3]
More than half the known recent species of Perameles have been driven to extinction, although these extinct species were long considered conspecific with P. bougainville, a 2018 study determined them to be distinct species.[4]
The extant species are:
The recently extinct species are:
Fossil species are,
Perameles is a genus of marsupials of the order Peramelemorphia. They are referred to as long-nosed bandicoots or barred bandicoots.
Perameles, or ‘pouched badger’, is a hybrid word, from the Greek pera (πήρα, ‘pouch, bag’) and the Latin mēles (‘marten, badger’).
More than half the known recent species of Perameles have been driven to extinction, although these extinct species were long considered conspecific with P. bougainville, a 2018 study determined them to be distinct species.
The extant species are:
Western barred bandicoot (P. bougainville) Eastern barred bandicoot (P. gunnii) Long-nosed bandicoot (P. nasuta) Queensland barred bandicoot (P. pallescens)The recently extinct species are:
†Desert bandicoot (P. eremiana) †New South Wales barred bandicoot (P. fasciata) †Southwestern barred bandicoot (P. myosuros) †Southern barred bandicoot (P. notina) †Nullarbor barred bandicoot (P. papillon)Fossil species are,
†P. allinghamensis †P. bowensis †P. sobbei †P. wilkinsonorumPerameles un género de marsupiales peramelemorfos de la familia Peramelidae conocidos vulgarmente como bandicuts hociquilargos. Son propios de Australia.
El género Perameles incluye cuatro especies.[1]
Perameles un género de marsupiales peramelemorfos de la familia Peramelidae conocidos vulgarmente como bandicuts hociquilargos. Son propios de Australia.
Perameles Peramelidae familiako martsupialen genero bat da. Australian endemikoak dira.
Bizirik daudenak honakoak dira:
Hona hemen, berriz, iraungituak:
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Perameles Peramelidae familiako martsupialen genero bat da. Australian endemikoak dira.
Les péramèles (Perameles) forment le genre de marsupiaux appelés bandicoots selon leur nom aborigène, appartenant à la famille des Peramelidae.
Les péramèles (Perameles) forment le genre de marsupiaux appelés bandicoots selon leur nom aborigène, appartenant à la famille des Peramelidae.
Perameles é un xénero de mamíferos marsupiais australidelfos e orde dos peramelemorfos, que o tipo da familia dos peramélidos.[1]
Todos os membros da subfamilia son endémicos de Australia e Nova Guinea, e a maioría teñen un corpo rechoncho, arqueado cara a atrás, cabeza cun fociño longo, delicado e aguzado, orellas verticais moi grandes, e patas relativamente longas e finas, igual que a cola. Son coñecidos na bibliografía como bandicuts de fociño longo (do inglés Long-nosed bandicoots).[2]
O xénero foi descrito en 1804 polo naturalista francés Étienne Geoffroy Saint-Hilaire nun traballo publicado en Ann. Mus. Hist. Nat. Paris, 4: 56.
Perameles (que significa "teixugo con bolsa") é un termo de etimoloxía híbrida (o que no é recomendábel na nomenclatura científica), xa que deriva do grego antigo πήρα pḗra, "bolsa", "saco", e do latín mēlēs, "teixugo".[3]
É dicir que, literalmente, a pouco ortodoxa etimoloxía de Peramelinae significa "os parecidos ao teixugo con bolsa" (aludindo ao marsupio).
Segundo MSW e o ITIS, o xénerto conta con catro especies:[1][4]
Xénero Perameles
Ademais, coñécense outras catro especie fósiles:
Perameles é un xénero de mamíferos marsupiais australidelfos e orde dos peramelemorfos, que o tipo da familia dos peramélidos.
Todos os membros da subfamilia son endémicos de Australia e Nova Guinea, e a maioría teñen un corpo rechoncho, arqueado cara a atrás, cabeza cun fociño longo, delicado e aguzado, orellas verticais moi grandes, e patas relativamente longas e finas, igual que a cola. Son coñecidos na bibliografía como bandicuts de fociño longo (do inglés Long-nosed bandicoots).
Perameles É. Geoffroy, 1804 è il genere dell'ordine dei Peramelemorfi che comprende i cosiddetti bandicoot dal naso lungo.
Comprende quattro specie, ma il bandicoot del deserto, avvistato l'ultima volta nel 1943, si ritiene ormai estinto:
Perameles É. Geoffroy, 1804 è il genere dell'ordine dei Peramelemorfi che comprende i cosiddetti bandicoot dal naso lungo.
Comprende quattro specie, ma il bandicoot del deserto, avvistato l'ultima volta nel 1943, si ritiene ormai estinto:
Bandicoot fasciato occidentale, Perameles bougainville Bandicoot del deserto, Perameles eremiana † Bandicoot fasciato orientale, Perameles gunnii Bandicoot dal naso lungo, Perameles nasutaSpitsneusbuideldassen (Perameles) zijn een geslacht van buideldassen dat alleen voorkomt in Australië. Dit geslacht omvat drie levende, één recent uitgestorven en drie fossiele geslachten. Hoewel ze oorspronkelijk in grote delen van Australië leefden, zijn ze nu op veel plaatsen uitgestorven. Ze zijn voornamelijk te vinden in droge habitats als halfwoestijnen en steppes, maar vaak ook in bossen.
Spitsneusbuideldassen lijken oppervlakkig op langsnuitige hazen. Ze hebben een lange, spitse snuit, grote oren en een vrij korte staart. De vacht is geel, bruin of grijs; veel soorten hebben daarnaast lichte strepen op het achterste deel van het lichaam. De kop-romplengte bedraagt 170 tot 450 mm, de staartlengte 60 tot 150 mm en het gewicht 170 tot 1100 g.
Spitsneusbuideldassen zijn net als andere buideldassen 's nachts actief; overdag slapen ze in nesten van twijgen en bladeren. Op zoek naar voedsel graven ze vaak in de bodem; ze hebben het liefst insecten en hun larven. Daarnaast eten ze echter ook onder andere wormen, kleine gewervelden en plantaardig materiaal als wortels en bessen.
Ze zijn solitair; op soortgenoten reageren ze vaak agressief. Elk dier heeft een vast territorium. Dat van een mannetje is duidelijk groter dan dat van een vrouwtje en overlapt daar vaak ook mee. Buiten de paartijd gaan mannetjes en vrouwtjes elkaar echter uit de weg.
Spitsneusbuideldassen zijn zeer vruchtbaar, maar veel jongen sterven al vroeg. Het vrouwtje kan tot vier nesten per jaar krijgen, die uit twee of drie jongen bestaan en al na twaalf of dertien dagen worden geboren. Hun eerste vijftig of zestig levensdagen brengen de jongen in de buidel van hun moeder door; ze zijn na drie tot vijf maanden geslachtsrijp. Vrouwtjes krijgen in hun geboortejaar vaak zelf nog twee nesten. Deze buideldieren worden niet meer dan twee of drie jaar oud.
Meer dan andere buideldassen zijn de spitsneusbuideldassen in aantal afgenomen door de komst van de Europeanen. Dat komt door verlies van hun leefgebied, maar ook door predatie door katten en vossen. Van de vier recente soorten is er één uitgestorven, twee zijn in een groot deel van hun verspreidingsgebied uitgestorven en slechts één komt nog algemeen voor.
Het geslacht omvat de volgende soorten:
Spitsneusbuideldassen (Perameles) zijn een geslacht van buideldassen dat alleen voorkomt in Australië. Dit geslacht omvat drie levende, één recent uitgestorven en drie fossiele geslachten. Hoewel ze oorspronkelijk in grote delen van Australië leefden, zijn ze nu op veel plaatsen uitgestorven. Ze zijn voornamelijk te vinden in droge habitats als halfwoestijnen en steppes, maar vaak ook in bossen.
Multimedia w Wikimedia Commons Jamraj[5] (Perameles) – rodzaj niewielkiego ssaka z rodziny jamrajów (Peramelidae) w rodzinie jamrajowatych (Peramelidae).
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Australii[6][7].
Długość ciała 17,3–44,5 cm, długość ogona 7–16 cm; masa ciała 165–1400 g[6][7].
Do rodzaju należą następujące gatunki[5][10][6][7]:
Jamraj (Perameles) – rodzaj niewielkiego ssaka z rodziny jamrajów (Peramelidae) w rodzinie jamrajowatych (Peramelidae).
Perameles é um gênero marsupial da família Peramelidae. Pode ser encontrado na Austrália, Tasmânia e ilhas adjacentes (Ilhas Dorre e Ilhas Bernier).
Perameles é um gênero marsupial da família Peramelidae. Pode ser encontrado na Austrália, Tasmânia e ilhas adjacentes (Ilhas Dorre e Ilhas Bernier).
Bursucul marsupial (Perameles gunnii) este răspândit în Australia și Tasmania. Acest marsupial poate ajunge până la o lungime de 40 cm.
Acest articol referitor la subiecte din zoologie este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa.
Australiska näspunggrävlingar (Perameles) är ett släkte i familjen punggrävlingar. Släktet bildas av fyra arter, däribland en utdöd.
Arterna påminner i kroppsbyggnaden om harar med långdragen nos. Öronen är stora och spetsiga och svansen är jämförelsevis kort. Pälsen har en gul, brun eller grå grundfärg och några arter har typiska mörka tvärstrimmor på bakkroppen.[1] Kroppslängden (huvud och bål) ligger mellan 20 och 42 centimeter, svanslängden mellan 8 och 17 centimeter och vikten mellan 0,2 och 1,9 kilogram.[1]
Släktet hade tidigare en stor utbredning över nästan hela Australien men beståndet minskade betydligt. De förekommer i olika habitat men finns oftast i torra regioner som halvöknar och savanner. Det finns även populationer i fuktiga skogar.[1]
Australiska näspunggrävlingar är aktiva på natten. På dagen vilar de i boet av kvistar och blad som göms i självgrävda jordhålor eller i bon som lämnats av andra djur.[1] De gräver ofta i marken för att leta efter föda som främst utgörs av insekter och deras larver. De äter även maskar, snäckor, mindre ryggradsdjur och växtdelar som rötter och bär.[1]
Varje individ lever ensam och de är aggressiva mot artfränder av samma kön. De etablerar egna revir och hannarnas territorier är tydligt större än honornas. Honornas revir är inte särskilt avgränsade och kan överlappa med revir av hannar eller andra honor.[1]
Dessa punggrävlingar förökar sig snabb men många ungdjur dör tidigt. Honor kan para sig fler gånger per år och efter 12 till 13 dagars dräktighet föds vanligen två eller tre ungar, sällan upp till fem.[1] Sedan stannar ungarna 50 till 65 dagar i moderns pung (marsupium). De blir könsmogna efter tre till fem månader. Vissa honor har sin första kull under första levnadsåret. Livslängden ligger bara vid två till tre år.[1]
Australiska näspunggrävlingar är mycket hotade sedan européernas ankomst i Australien. Det beror främst på omvandlingen av levnadsområdet till jordbruksmark samt på förföljelse av införda rovdjur som katter och rävar. En art är redan utdöd. IUCN listar bara näspunggrävlingen som livskraftig. Gunnis punggrävling listas som nära hotad (near threatened) och västlig bandpunggrävling som stark hotad (endangered).[2]
Enligt Wilson & Reeder (2005) utgörs släktet av fyra arter.[3]
Wikimedia Commons har media som rör Australiska näspunggrävlingar.
Australiska näspunggrävlingar (Perameles) är ett släkte i familjen punggrävlingar. Släktet bildas av fyra arter, däribland en utdöd.
Довжина голови й тіла: 200–425 мм, довжина хвоста: 75–170. Вага 500–1900 грамів для P. nasuta, 450–900 грамів для P. gunnii, 190–250 грамів для P. bougainville. Гладкий на вигляд волосяний покрив складається переважно з грубих, окремих волосків. Верхні частини тіла можуть бути сірого, світло-коричневого з легким рожевим відтінком, тьмяно помаранчевого, жовтувато-коричневого, сіро-коричневого або сірого забарвлення. Чорні або з чорними кінчиками волоски часто перемежовуються з більш світлими. У всіх видів, крім P. nasuta є поперечні або діагональні темні й світлі смуги на спині й крупі, утворюючи в деяких випадках складний малюнок. Низ тіла білий або білуватий. Бандикути мають довгі, що звужуються морди і загострені вуха.
Дощовий ліс і склерофітний ліс для P. nasuta, рідколісся й відкриті місцевості з гарним покриттям ґрунту для P. gunnii, пустки і дюнна рослинність для P. bougainville, поля Triodia для P. eremiana.
Серед густої рослинності бандикути будують гнізда, що складаються з овального насипу з гілочок, листя і перегною на поверхні землі. У більш відкритих районах, вони будують гніздові камери; вистеляючи її рослинними волокнами, а потім покриваючи купою гілок і листя. Занедбані нори кролика і порожнисті колоди також використовуються для гніздівлі. Бандикути нічні, наземні, вельми активні. Члени цього роду в основному комахоїдні, хоча вони також харчуються хробаками, равликами, ящірками, мишами і рослинним матеріалом.
У складі роду — 4 сучасні види:
Perameles là một chi động vật có vú trong họ Peramelidae, bộ Peramelemorphia. Chi này được É. Geoffroy miêu tả năm 1804.[1] Loài điển hình của chi này là Perameles nasuta É. Geoffroy, 1804.
Chi này gồm các loài:
Phương tiện liên quan tới Perameles tại Wikimedia Commons
.png){kind=small}
Bài viết liên quan đến động vật có vú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Perameles là một chi động vật có vú trong họ Peramelidae, bộ Peramelemorphia. Chi này được É. Geoffroy miêu tả năm 1804. Loài điển hình của chi này là Perameles nasuta É. Geoffroy, 1804.
Perameles É. Geoffroy (1804)
Синонимы Типовой вид Виды
Длинноносые бандикуты (Perameles) — род млекопитающих семейства Бандикутовые.
В роде длинноносых бандикутов выделяют три вида:
К вымершим и ископаемым видам относятся:
Обитают в открытых ландшафтах, небольших лесах и в пустынях[4].
Размеры варьируют от небольших до крупных. Длина тела составляет от 21 до 40 см, хвоста — 9-17 см[4].
Морда удлинённая, заострённая. Уши заострённые. Задние конечности удлинены, в то время как передние укорочены. Спина обычно серо-оливкового или светло-оранжевого цвета. У большинства видов на крестце проходят тёмные поперечные полосы[4].
Ведут наземный образ жизни. Гнёзда устраивают или на земле, или в норах. Активность приходится на ночь. Питаются насекомыми, ящерицами, мелкими позвоночными, иногда растениями[4].
Размножаются круглый год. В потомстве обычно от 1 до 5 детёнышей[4], которые остаются с матерью обычно в течение 70 дней (покидают материнскую сумку, как правило, на 55 день). Самки достигают половой зрелости на 3 месяц жизни, самцы — на 4-5 месяц. Продолжительность жизни составляет около 2 лет[4].
Длинноносые бандикуты (Perameles) — род млекопитающих семейства Бандикутовые.
袋狸屬（Perameles,帶袋狸），哺乳綱的一屬，而與袋狸屬（帶袋狸）同科的動物尚有兔耳袋狸屬（兔耳袋狸）、短鼻袋狸屬（短鼻袋狸）等之數種哺乳動物。
긴코반디쿠트속(Isoodon)은 반디쿠트목에 속하는 유대류 속의 하나이다.
현존하는 3종으로 이루어져 있다.
