الأسماء في صفحات التنقل
An touseg gwiliouder[1][2] a zo un divelfenneg, Alytes obstetricans an anv skiantel anezhañ.
Bevañ a ra e kornôg Europa.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
An touseg gwiliouder a zo un divelfenneg, Alytes obstetricans an anv skiantel anezhañ.
El tòtil, o gripau llevadora i gripau paridor al País Valencià (Alytes obstetricans) és un gripau de l'ordre dels opistocels i de la família dels discoglòssids. Els exemplars no solen excedir els 5cm. En aquesta espècie, el mascle porta els ous amb les potes fins a la desclosa dels capgrossos, que surten quan es banya.
El dors és de tons verdosos, grisos o brunencs, amb taques petites més fosques, a manera d'esquitxos. El ventre, per la seua part, és de color gris uniforme.
Tant les parts superiors com les inferiors són berrugoses, destacant en els flancs una ratlla glandular més o menys desenvolupada.
Els ulls són laterals i molt sobresortits, amb iris daurat i pupil·la vertical. El timpà, tot i que no és ben marcat, és visible i mesura, aproximadament, 3/4 del diàmetre de l'ull.
Els mascles, que són més petits que les femelles, no presenten sacs vocals ni rugositats nupcials.
Desprèn una olor semblant a l'all.
Els seus costums són terrestres i nocturns.
Durant el dia roman amagat sota les pedres o bé en galeries que ell mateix excava. A la nit, molt sovint, se sent el seu cant, que és d'un to agut, oclusiu i musical, amb intermitències que oscil·len d'un a tres segons. Aquest cant aflautat és molt semblant al que emet el xot (Otus scops), amb el qual de vegades, hom el confon.
Es nodreix bàsicament de petits invertebrats terrestres, entre els quals destaquen els insectes.
L'època reproductiva s'inicia a partir del febrer i pot perllongar-se fins a la tardor. A mesura que la femella realitza la posta, els ous són dipositats entre les extremitats posteriors del mascle, el qual, un cop fecundats, els transportarà al capdavall de l'esquena fins que arribi el moment de l'eclosió. Mentrestant, però, cada vespre s'acosta a les basses o als tolls, per tal d'humitejar-los i evitar-ne la dessecació, per la qual cosa resta durant un breu espai de temps submergit dins l'aigua.
La femella pot realitzar tres o quatre postes, les quals, de vegades, poden ésser acollides pel mateix mascle, que pot transportar més de 100 ous. Al cap d'unes tres o quatre setmanes, mentre el mascle és a l'aigua, les larves trenquen l'embolcall de la càpsula que les retenia i emprenen llur vida independent en el medi aquàtic.
Quan neixen mesuren uns 17 mm i superen els 40 mm quan assoleixen l'estat adult, que no aconsegueixen fins a haver passat uns tres mesos. Quan emergeixen de l'aigua solen fer uns 25 mm i emprenen l'etapa terrestre, que ja no abandonaran mentre visquin.
No és rar, sobretot en indrets d'una certa altitud, que les larves hivernin abans d'assolir l'estat adult. En aquest cas, són les que veiem a les basses abans que els adults iniciïn la reproducció. Cal dir que tant algunes de les seues denominacions populars (gripau paridor, gripau llevadora, etc.) com el seu nom científic (Alytes obstetricans) provenen d'aquest hàbit reproductiu que tenen els mascles pertanyents a aquesta espècie.
Tret de l'estatge alpí i de la plana de Lleida, és força comú a la resta del Principat de Catalunya.
El tòtil, o gripau llevadora i gripau paridor al País Valencià (Alytes obstetricans) és un gripau de l'ordre dels opistocels i de la família dels discoglòssids. Els exemplars no solen excedir els 5cm. En aquesta espècie, el mascle porta els ous amb les potes fins a la desclosa dels capgrossos, que surten quan es banya.
Ropuška starostlivá (Alytes obstetricans) je druh žáby z čeledi pestrankovití. Název dostala podle způsobu péče o mláďata.
Ropuška starostlivá je 4–5 cm dlouhá, zbarvení horní části těla kolísá mezi tmavě šedou a hnědou. Hřbet a horní strana noh jsou poseté četnými malými bradavkami, jež se po stranách hromadí v bradavčité lišty. Na dlaních předních končetin má 3 zhruba stejně velké hrboly. V létě nosí samečkové často šňůrky vajíček.
Samci se ozývají z úkrytů na souši, kde také dochází k páření žab, při němž samec nejprve uchopí samici v bocích. Když samička začne klást šňůrku vajíček, přesune se sameček dopředu, obejme samičku okolo krku a vajíčka oplozuje. Sameček si šňůrku vajíček namotá na horní část zadních nohou, namáčí ji pravidelně v kalužích a v jiných vodách, dokud se nezačnou ve vodě líhnout pulci. Samečky s vajíčky nacházíme od března do září.
Areálem rozšíření je Jihozápadní Evropa, část střední Evropy a Maroko. Je nezávislá na vodě. Obývá světlé lesy, opuštěnou kulturní krajinu s kamennými zídkami. Vyskytuje se do nadmořské výšky 2000 m.
Obrázky, zvuky či videa k tématu ropuška starostlivá ve Wikimedia Commons
Galerie ropuška starostlivá ve Wikimedia Commons
Ropuška starostlivá (Alytes obstetricans) je druh žáby z čeledi pestrankovití. Název dostala podle způsobu péče o mláďata.
Die Gemeine, Gewöhnliche oder auch Nördliche Geburtshelferkröte (Alytes obstetricans) ist ein Froschlurch aus der Familie Alytidae. Sie ist die einzige Art dieser Familie, deren Verbreitung von Südwesten her bis nach Mitteleuropa reicht. Die weiblichen Geburtshelferkröten legen ihren Laich nicht in einem Gewässer ab. Stattdessen übernehmen gegen Ende der Paarung die Männchen die frisch abgelegten Eischnüre, befestigen sie an ihren Hinterbeinen und tragen sie mit sich, bis die Kaulquappen reif zum Schlüpfen sind.
Erwachsene männliche Geburtshelferkröten sind durchschnittlich 40 mm, selten über 50 und maximal 55 mm lang. Bei einer Population in Südwestdeutschland variierte die Größe der geschlechtsreifen Männchen zwischen 31 und 48 mm. Weibchen werden höchstens geringfügig größer als Männchen. Der Körper ist gedrungen, der Kopf breit, die Schnauze leicht zugespitzt, die Pupillen stehen senkrecht und Ohrdrüsen (Parotiden) sowie Trommelfell sind relativ gut sichtbar. Die graue bis grau-braune Oberseite ist mit kleinen rundlichen, teilweise rötlichen Warzen besetzt, die schmutzig-weiße Unterseite ist meist grau gefleckt. Die laichtragenden Männchen sind unverwechselbar. Sie verfügen weder über Schallblasen noch über saisonale Brunstschwielen (vgl. dazu auch: Paul Kammerer).
Die Bezeichnung "Geburtshelferkröte" rührt wohl daher, dass man früher annahm, das Männchen würde beim Amplexus mit seinen Hinterbeinen die Laichschnur aktiv aus der Kloake des Weibchens herausziehen (was jedoch nicht der Fall ist). Andere führen den Namen aber auch auf das Brutpflegeverhalten ("Laichaustragen") des Männchens zurück. Nach dem Klang der Rufe lautet ein weiterer Trivialname "Glockenfrosch" (oder entsprechend regional "Glögglifrosch" etc.). Eine andere Bezeichnung, "Fesslerkröte", bezieht sich auf die durch den Laich wie gefesselt wirkenden Männchen. Zudem sind zahlreiche lokale, teilweise kaum mehr gebräuchliche Namen bekannt, darunter Läutefrosch, Steinklinke, Steinkrötle, Möhnli oder Klinkerkröte. Auch im wissenschaftlichen Namen findet man oben genannte Deutungen wieder: Alytos = Griechisch für "gefesselt", obstetricus = Lateinisch für "Hebamme, bei der Geburt helfend". Gebiete bzw. Gewässer mit dem Vorkommen der Geburtshelferkröte trugen Namen wie Klingelsiepen, Klingelborn, Klingelschlade, Klingelpütt, Glockenteich. Im Sauerland gibt es drei Sagen, in welchen die Rufe der Geburtshelferkröte vorkommen.[1]
Die Art besiedelt hauptsächlich Südwest- und Westeuropa und zum Teil Mitteleuropa. Sie kommt im Süden der Niederlande, in Ost-Belgien, Luxemburg, Frankreich, in Teilen Deutschlands, in der Schweiz, in Nord- und Ost-Spanien und in Nord-Portugal vor. In Deutschland ist sie auf den zentralen Mittelgebirgsraum (nach Norden und Osten: niedersächsisches Weser-Leine-Bergland, Harz und -vorland, westliches Sachsen-Anhalt und westliches Thüringen, nach Süden: Nord- und Mittelhessen, Nordwestbayern) sowie auf den westlichen Teil (südliches Nordrhein-Westfalen, Rheinland-Pfalz, Saarland, südwestliches Baden-Württemberg) beschränkt. Während im erst nacheiszeitlich (wieder)besiedelten Mitteleuropa nur die Nominatform vertreten ist, konnte sich auf der seit Millionen von Jahren besetzten Iberischen Halbinsel eine größere Variationsbreite mit mehreren Unterarten sowie anderen Alytes-Arten entwickeln.
Die Landlebensräume sind wärmebegünstigt und weisen gleichzeitig zahlreiche bodenfeuchte Verstecke auf, z. B. unter Steinplatten, in Steinhaufen oder Erdlöchern. Das passende Mikroklima ist ein entscheidender Faktor für die Habitatwahl. Als Fortpflanzungsgewässer nutzt die Art eher anspruchslos eine breite Palette sonniger bis halbschattiger Gewässer mit unterschiedlicher Größe und Wasserführung (Kleinstgewässer, Tümpel, Weiher). Oft liegen die Verstecke und die Gewässer nahe beieinander. Typische Ganzjahreslebensräume befinden sich in Mitteleuropa vor allem in vegetationsarmen Steinbrüchen und Tongruben, auf militärischen Übungsplätzen und auch im Bereich von Siedlungen, wie Gärten und Friedhöfen. Die Höhlen, in denen Geburtshelferkröten leben, sind 30–50 cm tief.
Die Rufaktivität der Männchen erstreckt sich von März bis August (Südwest-Deutschland: April bis Ende August) und ist durch mehrmaligen starken Rückgang in drei oder vier Rufperioden unterteilt. In den Perioden mit hoher akustischer Aktivität finden jeweils im Verlauf einiger Tage Paarungen statt. Die größte Rufaktivität der Männchen, die stets an Land rufen, fällt in die Abend- und Nachtstunden. Die tägliche Rufphase setzt in der Dämmerung ein, wenn die Helligkeit auf 140-40 Lux zurückgegangen ist.[2] Diese Helligkeit entspricht einer fortgeschrittenen Dämmerung. Anfang April beginnt das Rufen gegen 19.45 Uhr, Mitte Juli wegen der veränderten Tageslänge erst gegen 20.45 Uhr. Die Geburtshelferkröten rufen nur in einem bestimmten Temperaturbereich. Die untere Rufschwelle liegt bei 6–7 °C, die obere bei 25–26 °C.
Rufe: Der Paarungsruf der Männchen besteht aus einer Folge von kurzen, harmonischen Klängen, die für das menschliche Gehör angenehm klingen und hohen Flötentönen oder Funksignalen gleichen. Mehrere Rufmerkmale ändern sich mit der Umgebungstemperatur. Die Wiederholungsrate ist verhältnismäßig niedrig. Bei 8 °C geben die Männchen durchschnittlich 12,25 Klänge pro Minute ab, bei 25 °C sind es im Durchschnitt 40. Die Grundfrequenz beträgt bei einem 40 mm großen Männchen bei 8 °C 1375 Hz und erhöht sich auf 1475 Hz beim Anstieg der Temperatur auf 25 °C. Regelmäßig sind fünf Obertöne ausgebildet. Obgleich die Klänge ohnehin kurz sind, nimmt ihre Dauer weiter ab, wenn die Temperatur ansteigt, von 150 ms bei 8 °C auf 77 ms bei 25 °C. Auch die Größe der Tiere hat Rückwirkungen. Bei zunehmender Körperlänge nimmt die Dauer der Klänge zu, während die Grundfrequenz sinkt.
Anders als bei den meisten anderen Froschlurchen verfügen weibliche Geburtstshelferkröten ebenfalls über einen Paarungsruf.[3] Er ist dem der Männchen ähnlich, doch bestehen geschlechtsspezifische Unterschiede. Der auffälligste betrifft die Lautstärke. Der Schalldruck macht nur etwa die Hälfte oder gar nur ein Viertel des Schalldrucks der von den Männchen geäußerten Rufe aus. Die Grundfrequenz liegt 60–80 Hz über der der Männchen, die gleich groß sind und bei der gleichen Temperatur rufen. Die Weibchen äußern Paarungsrufe, wenn sie begattungsbereit sind und gezielt zu einem rufenden Männchen wandern. Haben sie sich diesem bis auf zirka 4 m genähert, beginnen sie zu rufen, häufig im Wechsel mit dem ausgewählten Männchen.[2]
Paarung: Die Paarung erfolgt an Land und dauert bis zu eineinhalb Stunden. Spezifische und aufeinander abgestimmte Verhaltensweisen sorgen für die sichere Übertragung der von einem Weibchen abgelegten Eier auf das an der Paarung beteiligte Männchen. Dieser bemerkenswerte Vorgang war mehrmals Gegenstand eingehender Untersuchungen.[4][5][2] Bei Beginn der Paarung umklammert das Männchen mit seinen Vorderbeinen das Weibchen vor dessen Hinterbeinen, führt anschließend wippende Bewegungen durch und bestreicht die Kloake des Weibchens mit seinen Hinterbeinen. Auf ein Körpersignal des Weibchens rückt das Männchen nach vorne und umklammert jetzt das Weibchen vor dessen Vorderbeinen. Daraufhin und innerhalb von ein bis drei Sekunden legt das Weibchen zwei Laichschnüre ab, die einen Knäuel bilden. Beide Tiere formen mit den Hinterbeinen ein Körbchen, in dem die vom Weibchen abgegebenen Eier aufgefangen und vom Männchen besamt werden. Die Aufnahme der Eier durch das Männchen beginnt nach einer bis zu 17 Minuten dauernden Ruhepause. Das Männchen, das das Weibchen immer noch umklammert, zwängt seine Hinterbeine durch den Knäuel der Eier und spreizt die Beine weit nach der Seite, wodurch die Eier über die Ferse rutschen. Nach mehrmaliger Wiederholung dieser Aktion sind alle Eier durch die zu elastischen Bändern getrocknete Gallerte an den Schienen der Hinterbeine befestigt. Mitunter wird berichtet, dass sich das Männchen die Eischnüre um die Hinterbeine wickle. Nach den bisherigen Berichten scheint das nicht zuzutreffen. Nach etwa einer Stunde verlässt das Weibchen das Männchen, sucht in der Nähe einen Unterschlupf und kehrt meist erst in der folgenden Nacht in die eigene Höhle zurück. Das Männchen bleibt in seiner Höhle und äußert weiterhin Paarungsrufe.[2]
Innerhalb von etwa zwei Wochen können sich Männchen mit unterschiedlichen Weibchen paaren und noch ein zweites, selten ein drittes Gelege aufnehmen. Insgesamt trägt ein Männchen meist mehrere Dutzend (Extremwerte: 5 bis 171) Eier mit sich. Die Eier sind groß, reich an Dotter, unmittelbar nach der Eiablage leicht gelblich, späterhin dunkelbraun gefärbt. Im Vergleich zu anderen Froschlurcharten ist die Anzahl der Eier eines Geleges gering. Sie reicht aus, um den Bestand der Population zu sichern, da die Geburtshelferkröten Brutpflege betreiben. Diese Art des Fortpflanzungsverhaltens entspricht der K-Strategie. Je nach Witterung verbleiben die Laichschnüre 20 bis 45 (50) Tage beim Vatertier. Durch hohe Luftfeuchtigkeit, Tau, Regen und eventuell kurze Gewässeraufenthalte (letzteres wird nur vermutet) werden die Eier feucht gehalten. Nach Abschluss der Eireife begibt sich das Männchen zum Fortpflanzungsgewässer, wo die 12 bis 20 mm langen und relativ weit entwickelten Larven einige Minuten nach dem Kontakt mit dem Wasser zu schlüpfen beginnen. Die ersten Larven werden ab Mitte Mai in das Wasser gebracht, Männchen mit Eischnüren wurden bis Ende August beobachtet. Eine Überwinterung der Kaulquappen kommt regelmäßig vor; solche überwinterten Larven können manchmal eine Länge von 90, ausnahmsweise auch 110 Millimetern erreichen.
Pro Jahr können sich Geburtshelferkröten bis zu dreimal, seltener bis viermal, fortpflanzen. Die Geschlechtsreife wird nach der zweiten Überwinterung im Anschluss an die Metamorphose erreicht. Die Tiere können über acht Jahre alt werden.
Geburtshelferkrötenbestände werden vor allem von Lebensraumverlust bedroht, wie er durch Verfüllung von Tümpeln, durch Rekultivierung oder Umnutzung von Mauer- und Felsbiotopen, Steinbrüchen und Tongruben, aber auch durch natürliche Sukzession (insbesondere: Verbuschung) der Pionierbiotope entsteht. Infolge von Verinselung, also einer Fragmentierung der Habitate, beispielsweise durch Straßen oder intensive Landwirtschaft, werden Populationen voneinander isoliert. Auch Fischbesatz in den Larvengewässern wirkt sich negativ aus. Die Geburtshelferkröte ist ferner möglicherweise durch die Pilzkrankheit Chytridiomykose bedroht. In Thüringen ging die Anzahl der Vorkommen seit 1990er Jahren um mehr als 90 % zurück. 2018 gab es nur noch etwa 30 Vorkommen in Thüringen.[6]
Seit den 1980er-Jahren wird in verschiedenen Regionen Mitteleuropas, unter anderem auch im Bergischen Land, an der Westabdachung des Rheinischen Schiefergebirges, ein dramatischer Bestandsrückgang bei der Geburtshelferkröte zumindest außerhalb von Abgrabungsbiotopen verzeichnet. Obwohl hier ursprünglich ein Verbreitungsschwerpunkt der Geburtshelferkröte in Nordrhein-Westfalen lag, sind die meisten Populationen zum Beispiel an Gehöften, Mühlen- und Schönungsteichen inzwischen erloschen.
In der Schweiz nahm der Bestand von 1993 bis 2018 um etwa 50 % ab.[7]
Ein ungewöhnlicher neuer Lebensraum wurde 2008 im Rahmen eines Artenschutzprogramms ausgewählt: Im Wasserlauf des Löwengeheges im Wuppertaler Zoo sind Kaulquappen der Geburtshelferkröte ausgesetzt worden.[8] In der Schweiz wurde die Geburtshelferkröte zum „Tier des Jahres“ 2013 gekürt.[9]
Gesetzlicher Schutzstatus (Auswahl)[10]
Nationale Rote Liste-Einstufungen (Auswahl)[11]
Die Gemeine, Gewöhnliche oder auch Nördliche Geburtshelferkröte (Alytes obstetricans) ist ein Froschlurch aus der Familie Alytidae. Sie ist die einzige Art dieser Familie, deren Verbreitung von Südwesten her bis nach Mitteleuropa reicht. Die weiblichen Geburtshelferkröten legen ihren Laich nicht in einem Gewässer ab. Stattdessen übernehmen gegen Ende der Paarung die Männchen die frisch abgelegten Eischnüre, befestigen sie an ihren Hinterbeinen und tragen sie mit sich, bis die Kaulquappen reif zum Schlüpfen sind.
Alytes obstetricans ye una especie de zapo d'a familia Alytidae que se distribuye por Europa Occidental, ocupando a metat norte d'Espanya.
On clouctea (on dit eto clouctrê, clouk, cwåkea, cloukete, clotchteu) [1], c' est ene sôre di ptit crapåd, ki fwait des "clouk, clouk", al nute, a l' esté, et ki dmeure dins les vîs meurs. A Lîdje, Vervî et Måmdey, on dit eto lurtea.
No e sincieus latén : Alytes obstetricans
Alez s' vey e splitchant motî po des linwincieusès racsegnes so les mots "clouctea", "clouctrê" "cloukete" et "cwåkea.
Les djins d' Måjhret sont spotés "les Cloucteas" (la-minme : "Cloupias").
C' est des ptitès glumiantès biesses, ki n' sont nén pus k' 5 cintimetes longues. Li dzeu do coir est grijhåsse, avou tos ptits nocrês. Li dzo est brun schite.
Après l' adjermelaedje, li måye wåde les oûs sor lu. End a 70 a 80. Il î dmorront disk' å discloyaedje, la k' il irè mete les maclotes e l' aiwe.
Li clouctea, c' est ene biesse k' on n' trouve k' e sacwantès coines di l' Urope. Foû del Walonreye, on l' rescontere el France, el Swisse, e l' Espagne ey å Portugal, al Bijhe, et tot do long del Mîtrinne Mer (mins nén disk' å Stroet d' Djibraltar). E l' Almagne, end a sol hintche erive do Rin, et disk' ås tienes del Basse-Sake.
On clouctea (on dit eto clouctrê, clouk, cwåkea, cloukete, clotchteu) , c' est ene sôre di ptit crapåd, ki fwait des "clouk, clouk", al nute, a l' esté, et ki dmeure dins les vîs meurs. A Lîdje, Vervî et Måmdey, on dit eto lurtea.
No e sincieus latén : Alytes obstetricans
Alez s' vey e splitchant motî po des linwincieusès racsegnes so les mots "clouctea", "clouctrê" "cloukete" et "cwåkea.
Les djins d' Måjhret sont spotés "les Cloucteas" (la-minme : "Cloupias").
't Kleunkske (Alytes obstetricans, Nederlands: vroedmeesterpad) is 'n kroddel (Duutsj: Kröte; Aod Duutsj: Kreta), dae in 't Plat z'ne naam te daanke haat an 't geluid dat-e makt. Dat geluid liekt op 'n klukske. Och d'r Welzje naam clouctea is 'n onomatopee.
't Kleunkske, dat klinger is es 'n kroddel en gries-olijfgreunig va kleur, haat zie noordelekste versjpreidingsgebied in Nederlands Zuid-Limburg en keumt dao vöral in mergelgroeves vör.
D'r naam in ander West-Europese tale, oeë-oonder 't Nederlands, verwiest nao de oetzoonderleke meneer va drage van 't nagesjlach. 't Wiefke laet de èjkes in sjtrenge mae 't menneke drigt die sjtrenge roond de achterpuuj en op d'r rugk bies dat de larve oetkaome. Dan pas werre die larve in 'ne pool gelag. 't Liegke van de èjkes begint in 't vreugjaor mae geet dör - en dat is uniek vör kroddele - bies in 't naojaor. Per kieër werre da waal minder èjkes gelag es wie bie normaal kroddele.
The common midwife toad (Alytes obstetricans) is a species of midwife frog in the family Alytidae (formerly Discoglossidae). It is found in Belgium, France, Germany, Luxembourg, the Netherlands, Portugal, Spain, Switzerland, and the United Kingdom (although, in the latter, only as an introduction). Like other members of its genus (Alytes), the male toad carries the eggs around entwined on his back and thighs until they are ready to hatch.[2]
Its natural habitats are temperate forests, dry forests, shrubland, rivers, freshwater lakes, freshwater marshes, temperate desert, arable land, pastureland and urban areas. It is threatened by habitat loss.
The common midwife toad can grow to a length of 5.5 centimetres (2.2 in) but is usually rather smaller than this, the females generally being larger than the males. It is broad and stocky and has a large head with prominent eyes, the pupils being vertical slits. The skin is mostly smooth with a few small warts and granules and a row of large warts down either side. The parotoid glands are small and there are additional glands in the under arm and ankle regions. There are three tubercles on each metacarpal. The colour is quite variable, often being grey, olive or brown, sometimes speckled with small greenish or brown spots. The large warts are often reddish or yellow. The underside is pale grey often with spots of darker grey on the throat and chest.[3][4]
The common midwife toad is found in a number of countries in north west Europe. It is common throughout France and is also found in southern Belgium and the Netherlands, Luxembourg, western Germany and northern and western Switzerland. There are some disconnected outlying populations in Portugal and northern Spain. In the Pyrenees it is found at altitudes of up to 2,400 metres (7,900 ft).[1] It is usually found not far from water but sometimes wanders 500 metres (1,600 ft) away, often living in sunny locations. These include hilly areas, cultivated land, quarries, rocky slopes, gravel pits, woods, parks and gardens. It is active at dusk and through the night, spending the day hidden in undergrowth, in crevices or under logs or stones in a place where it can keep damp. It can dig a burrow with its fore limbs in which to lie and spends the winter hibernating on land.[3] Research has demonstrated that four of the introduced populations in Bedfordshire, England have the same origin, through sequencing of 16S and COI gene sequences. However, due to limitations in the reference database, the researchers can't be sure of the exact location of origin.[5] Researchers have noted a number of limb deformities in the introduced populations found throughout the United Kingdom, which are likely linked to small founder population sizes.[6]
The common midwife toad, (Alytes obstetricans) has four subspecies within its distribution, A. o. almogavarii, A. o. boscai, A. o. obstetricans, and A. o. pertinax.[7] A. o. obstetricans is the subspecies with the largest distribution, spreading from the Iberian Peninsula northward into the rest of its range. The other three subspecies are local to the Iberian Peninsula. These subspecies formed during glacial refugia conditions during the Plio-Pleistocene climatic fluctuations.[8] Due to the genetic differences of these populations, their individual conservation is highly important. Recently, A. o. almogavarii has been recommended as an independent incipient species Alytes almogavarii as it has been shown to be moving towards total impermeable gene flow.[9]
When threatened, the midwife toad inflates, filling itself with air so as to make it appear as large as possible. It may also rear up on all four limbs, raise its rump and stand in a threatening posture with its head down and eyes shut.[3]
Reproduction takes place in spring and summer. The female seeks out a male and invites him to mate. Females are more prone to selecting larger males due to fitness preference.[10] He proceeds to hold her round the flanks and uses his toes to stimulate her cloaca. After about half an hour he squeezes her sides firmly, whereby she stretches her hind legs and ejects a mass of eggs embedded in strings of jelly. The male releases her and inseminates the egg mass with his sperm. A little later, he begins to pull and pummel the egg mass, teasing it out so that he can wrap the strings around his back legs. He can mate again while the eggs are twined round his limbs and can carry up to three clutches of eggs at a time, a total of about 150 eggs. He looks after them until they hatch, in 3 to 8 weeks.[4] He keeps them moist by lying up in a damp place during the day and by going for a swim if there is risk of them drying out.[4] He may secrete a substance through the skin that protects the eggs from infection. When the eggs are about to hatch, he detaches them in a calm stretch of water like a ditch, village pond, spring or drinking trough. There is evidence that suggests that this may include temporary water bodies, such as those found within flowerpot saucers in urban gardens.[11] The eggs hatch into tadpoles, which feed and grow over the course of several months, develop limbs, lose their tails and eventually undergo metamorphosis into juvenile toads. They may overwinter as tadpoles, becoming exceptionally large in the process.[3]
Common midwife toads feed mostly on insects and other arthropods, as well as carrion.[12][13]
The 1971 book by Arthur Koestler The Case of the Midwife Toad,[14] brought the species a role in new thinking on the development of scientific paradigms based on the case of Paul Kammerer who claimed to have shown Lamarckian inheritance in experiments with the toad.
Male carrying eggs _tadpole_(14143097839).jpg)
Tadpole The common midwife toad (Alytes obstetricans) is a species of midwife frog in the family Alytidae (formerly Discoglossidae). It is found in Belgium, France, Germany, Luxembourg, the Netherlands, Portugal, Spain, Switzerland, and the United Kingdom (although, in the latter, only as an introduction). Like other members of its genus (Alytes), the male toad carries the eggs around entwined on his back and thighs until they are ready to hatch.
Its natural habitats are temperate forests, dry forests, shrubland, rivers, freshwater lakes, freshwater marshes, temperate desert, arable land, pastureland and urban areas. It is threatened by habitat loss.
El sapo partero común (Alytes obstetricans) es una clase de anfibio perteneciente al orden de los anuros de la familia de Alytidae. Es propia de Bélgica, Francia, Alemania, Luxemburgo, Holanda, Portugal, España, Suiza y Reino Unido. Está amenazada por pérdida de hábitat, aunque la diversidad genética de las poblaciones existentes reduce sus posibilidades de extinción[1]
Es de pequeño porte, 5 cm; aspecto voluminoso, cabeza grande y frente redondeada, ojos prominentes (pupila vertical, iris dorado y vetas negras). Tímpano visible y más diminuto que el ojo. La piel es granulosa con verrugas pequeñas, agrupadas en los costados en dos hileras dorsolaterales. Presenta miembros cortos y fuertes, los anteriores con tres tubérculos metacarpianos, y los posteriores con membrana interdigital reducida y un tubérculo metatarsiano pequeño. Su coloración dorsal es gris a parda, y manchitas verdes, rojizas y negras poco marcadas; la zona ventral clara.
Su hábitat natural son los bosques templados, subtropical o tropicales secos, arbustales templados, ríos, lagos y pantanos de agua dulce, desiertos templados, campo arable, pasturas, área urbana.
Se alimenta al acecho de escarabajos, moscas, polillas, arañas, lombrices, babosas, milpiés, opiliones y otros artrópodos acorde a sus dimensiones. Las larvas consumen vegetales, carroña e invertebrados acuáticos.
Este sapo tiene una esperanza de vida muy corta en comparación con otros sapos: puede llegar a los 5 años, frente a los 30 años de los sapos comunes.
El macho empieza a cantar en el inicio de la primavera desde su refugio o en sus inmediaciones, atrayendo a las hembras grávidas que emiten llamadas de respuesta. El amplexo es complejo, es terráqueo, de tipo inguinal. Tras estimular el macho a la hembra, ésta suelta una ristra de huevos que, fecundados, son enrollados por el macho entre sus patas traseras, permaneciendo un mes. Luego el progenitor suelta la puesta en el agua, donde las larvas romperán la cubierta del huevo para nadar libremente.
Es depredado por culebras de agua, algunos mamíferos, lechuzas y aves zancudas. Y sus larvas por culebras de agua, aves, odonatos, ditíscidos, tritones, larvas de salamandra.
Su actividad es muy variable en función de la zona geográfica. No es territorial y es común de varios individuos compartir el refugio bajo grandes piedras o grietas. El macho muestra competencia acústica entre ellos, y complejas interacciones acústicas. Las hembras grávidas pueden atacarse entre sí por acceder a un macho. Raro en actividad en el día, es básicamente crepuscular y nocturno. Los metamórficos nuevos se encuentran en las inmediaciones del agua, y los adultos se alejan bastante y sólo los machos vuelven al agua a depositar la puesta.
Datos: Q837990
Multimedia:
Especies: Alytes obstetricans
El sapo partero común (Alytes obstetricans) es una clase de anfibio perteneciente al orden de los anuros de la familia de Alytidae. Es propia de Bélgica, Francia, Alemania, Luxemburgo, Holanda, Portugal, España, Suiza y Reino Unido. Está amenazada por pérdida de hábitat, aunque la diversidad genética de las poblaciones existentes reduce sus posibilidades de extinción
Txantxiku arrunta edo Alytes obstetricans Alytidae familiako apo bat da. Arrek arrautzak gorputzaren atzealdean itatsita garraiatzeagatik ezaguna da. Tamaina txikia du eta azal pikortsua. Europa mendebaldean eta Maroko iparraldean aurki daiteke denetariko inguruneetan. Arrek kantu berezigarria dute, identifikaerraza eta anplexu konplexua izaten dute. Zapaburuak identifikatzea ere erraza da, izaten duten tamaina handia dela-eta. Ezkutuko teknika erabiliz, zizareak, intsektuak, araknidoak eta tamaina txikiko bestelako ornogabeak ehizatzen ditu.
Tamaina txikiko apoa da txantxiku arrunta. Arrak 52 mmko luzera izatera iritsi daitezke, eta emeak apur bat txikiagoak izaten dira. Gorputza motza eta biribildua da eta gorputz-adarrak motzak eta sendoak. Azala apur bat pikortatua da, garatxo txikiduna bizkarraldean eta pikortatua sabelaldean. Bizkarrean guruin parotideetatik iztaietaraino hedatzen diren bi lerrotan kokaturiko kolore laranjako garatxoak izan ditzakete. Azalaren kolorea aldakorra da, grisa, arrea edo oliba-kolorekoa. Orban txiki berde gorri edo beltzak izan ditzakete, nahiko homogeneoki kokatuak. Ale batzuek sorbalden artean V formako orban argia izaten dute.
Gorputzarekin alderatuta, buru handia dute, mutur biribildu edo apur bat punta zorrotzduna. Begiak handiak dira, irtenak, aldeetara bideratuak. Pupila bertikalak dituzte eta urre-koloreko irisak. Tinpanoa, normalean, nabarmena izaten da, begiaren tamainaren 3/5 edo 4/5. Guruin parotideak txikiak dira eta normalean ez dira nabarmenak izaten. Bomer-hortzak koanen atzean izaten dituzte eta mingaina biribildua eta osoa.
Aurreko gorputz-adarretan ez dute behatzareko mintzik eta lehenengo lehenengotik hirugarrenera hatzak orduan eta luzeagoak dira. Hiru metakarpio-tuberkulu izan ohi dituzte, nahiz eta batzuek bi besterik edukitzen ez dituzten. Erdikoa izan ohi da tamaina txikienekoa. Atzeko gorputz-adarrak laburrak dira, metatartso-tuberkulu txiki bakardunak. Behatzareko mintza oso txikia izaten da.
Dimorfismo sexuala ez da nabarmena, nahiz eta emeak normalean tamaina txikiagoa izaten duten, eta erlatiboki gorputz-adar txikiagoak izaten dituzten. Sudurzuloen arteko distantzia handiagoa izan ohi da emeetan eta tinpanoaren tamaina erlatiboki txikiagoa da. Arrek ez dute araldiko kailurik ezta kanpoko aho-zakurik ere izaten, baina erraz identifikatzen dira arrautzak garraitzen dituztenean. Ernari dauden emeetan obiduktuetako arrautzak ikus daitezke abdomenaren behealdean.
Zapaburuari dagokinez, eklosioan 14 mm neurtzen duten arren, garapenean aurrera egin ahala 6-7 cm-ko luzera lortzen dute eta neguko zenbait larbatan 9-11 cm-ko aleak ere ezagutu izan dira. Ingurunearen arabera, forma eta tamaina aldatzeko gaitasun handia dute: ur geldoetan biribilak izaten dira, eta korronte handiko guneetan, aldiz, luzangagoak. Begi oso txikiak izaten dituzte, buruaren goialdean kokatuak, urre-koloreko irisdunak. Buztaneko hegatsa bizkarraren erdialdean sortzen da eta ertz biribildua du puntan. Kolore arre-berdea izaten dute, batzuetan gorrixka. Urre-koloreko orbanak izaten dituzte gorputz guztian.
Kantua apo-hontzarenaren (Otus scops) antzekoa da. Luzera laburreko (125 ms) nota bakar batek (1,025 kHz) osatzen du kantua, 3 segundotik behin, gutxi gorabehera, errepikatzen dena.
Europan eta Afrika iparraldean bizi den espeziea da. Ekialdeko muga Herbehereek, Alemania mendebaldeak eta Suitzak ezartzen dute, eta Afrikan Maroko iparraldean besterik ez da ezaguzten[1][2][3]). Iberiar penintsulan banaketa zabala du eta iparraldean ugaria da. Euskal Herrian lurralde guztian aurki daiteke, eta nahiko ugaria da[4].
Askotariko habitatetan aurki daitekeen espeziea da, silize, kareharri edo buztindun lurzoruetan; artadi eta ingurune mediterraneoetatik mendiguneetara. Itsas mailatik 2.500 metroko altueraraino aurkitu dira zapaburuak eta nahiko arruntak dira Pirinioetako goi-mendietan (García-París y Martín, 1987; Vences et al., 2003). Edozelan ere, larba-garapenak ur-eskuragarritasuna dagoen lekuetara mugatzen du anfibio honen banaketa, eta maiz, gizakiak eraikitako iturri, aska eta ur-gordailuetan aurki daitezke. Gune hauen ezaugarriak oso aldakorrak izan daitezke, eta zenbait kasutan ur eutrofizatu, hipoxiko eta azidoetan ere aurkitu dira zapaburuak.
Lurreko harrapakinez elikatzen da, artropodo txiki, anelido eta moluskuetaz. Txantxikuen urdailetan aurkitu diren elikagai nagusiak araknidoak eta isopodoak izan dira, nahiz eta taxonen ugaritasunari dagokionez, himenopteroak (inurriak), isopodoak, araknidoak, hemipteroak eta ortopteroak diren nagusienak. Harrapakinen tamaina 2,1 eta 28 mm bitartekoa izaten da, normalean. Hala ere, 8 cm-ko harrapakinak ere aurkitu dira apo hauen urdailetan. Metamorfizatu berriek 5-6 mm-ko harrapakinak ehizatzen dituzte, higidura zizarekara dutenak, batez ere[5][6][7].
Normalean, iluntzean eta gauean izaten dute aktibitate gehiena, nahiz eta egun lainotuetan egunez ere aktibo egon daitezkeen. Airearen hezetasuna, prezipitazioak eta tenperaturaren eta aktibitatearen artean ez da erlazio esturik aurkitu.
Altuera handiko guneetan hibernatu egiten dute, baina tenperatura aldaketak horren bortitzak ez diren lekuetan urte guztian aktibo iraun dezakete. Goi-mendietako larbek negua uretan igarotzen dute, maiz izotzaren azpian aktibo edo inaktibo[8][9].
Ugalketa-garaia aldakorra da ingurunearen arabera. Estazionalitate handiko guneetan, goi-mendietan esaterako, neguaren amaieran hasten da eta uda hasierara arte irauten du. Altuera txikiagoko lekuetan, ordea, ugalketa-garaia luzeagoa da eta arrautzak daramatzaren arrak ia urte guztian ikus daitezke. Emeek errunaldi bakarra izaten dute mendiguneetan, eta leku faboragarriagoetan 2-3 izan ditzakete[10][11].
Arrek gordelekutik kanpo kantatzen dute, tenperaturak hotzegiak ez direnean. Maiz, leku altu eta argiak hautatzen dituzte kantuan aritzeko, nahiz eta beste kasu batzuetan erdi ezkutuan ere behatu diren. Batzuetan hainbat arrek batera kantatzen dute. Lehen urtetik aurrera hasten dira abesten, anuruen artean ezagutzen den kanturik sinpleena.
Emeak ar kantariengana jauzika eta korrikaldi motzak eginaz hurbiltzen dira. Arrei erantzun-kantuak egiten dizkiete, bikotekidearen kokapena finkatu eta harmena azaltzeko, ziurrenik. Emeen deiek intentsitate baxuagoa izaten dute eta zenbait osagai harmoniko txertatzen dituzte. Emeak arrari erantzutean azken horrek altuago eta azkarrago kantatzen du. Anplexuan ere bokalizazioak izaten dira.
Anplexua emea arrarengana hurbiltzean hasten da. Makurtu eta emea arraren azpian sartzen saiatzen da. Arrak emea gorputzaren behealdetik eusten du, hots, anplexu lunbarra egiten dute eta 25 minutu inguru iraun ohi du. Hankak mugituz, emeak arrautzak askatu ahala, arrak ernaldu eta bere gorputzaren atzealdean kokatzen ditu[12][13].
Arrek 65 (20-170) arrautza inguru garraiatzen dituzte eta kasu batzuetan zenbait errute eraman ditzake. Arrik handienek lortzen dute ugal arrakasta handiena eta horiek izan ohi dira arrautza gehien garraiatzen dituztenak.
Zenbaitetan beste anuro batzuekin partekatzen du gordelekua, apo arrunta (Bufo bufo) edo apo lasterkariarekin (Bufo calamita), esaterako. Goi-mendietan, berriz, arrabioarekin (Salamandra salamandra) batera aurkitu izan da. Zapaburuek beste anfibio-espezie batzuekin partekatu ditzakete putzuak[14][15].
Azal toxikoa du txantxiku arruntak eta harraparien kontrako moldaera arrakastatsua da hau. Izan ere, txantxikuaren pozoin-guruinek ekoizten dituzten jariakinak, Euskal Herriko anfibioen artean gogorrenetarikoak baitira[16].
Txantxikuaren harrapari nagusiak uretako sugeak (Natrix sp.), zenbait ugaztun, lertxunak eta hegazti zankaluzeak dira. Zapaburuak, berriz, uretako sugeez gain, odonatuek, ditiszidoek, uhandreek eta arrabioaren larbek ehizatzen dituzte[17][18].
Oñatiko biztanleei Txantxiku deitzen zaie batzuetan, apo honen omenez.
Txantxiku arrunta edo Alytes obstetricans Alytidae familiako apo bat da. Arrek arrautzak gorputzaren atzealdean itatsita garraiatzeagatik ezaguna da. Tamaina txikia du eta azal pikortsua. Europa mendebaldean eta Maroko iparraldean aurki daiteke denetariko inguruneetan. Arrek kantu berezigarria dute, identifikaerraza eta anplexu konplexua izaten dute. Zapaburuak identifikatzea ere erraza da, izaten duten tamaina handia dela-eta. Ezkutuko teknika erabiliz, zizareak, intsektuak, araknidoak eta tamaina txikiko bestelako ornogabeak ehizatzen ditu.
Alytes obstetricans
Alytes obstetricans est une espèce d'amphibiens de la famille des Alytidae[1]. En français elle est nommée alyte accoucheur ou crapaud accoucheur.
Cette espèce est présente dans le nord du Portugal et de l'Espagne, dans la plus grande partie de la France, dans le sud de la Belgique, des Pays-Bas, au Luxembourg, dans le sud et l'ouest de l'Allemagne ainsi que dans le nord et le centre de la Suisse[1],[2].
Elle a été introduite dans le nord de l'Angleterre et à Minorque, dans les îles Baléares, Espagne[1].
En France, le crapaud accoucheur est partout présent mais avec une répartition morcelée. Il est souvent associé aux milieux perturbés par l'Homme[3]. Il se raréfie dans le Nord et l'Est (une station connue en Alsace, deux ou trois en Lorraine). Il est aussi rare dans les plaines littorales. Il est par contre commun dans les massifs montagneux comme le Massif central et les Pyrénées.
Le crapaud accoucheur habite les zones humides où il peut s’enfouir dans des terres meubles, près des points d’eau et dans des étendues dégagées. Il est présent dans les formations végétales assez ouvertes comme les carrières, sablières, éboulis, pentes rocheuses, berges, vieux murs, pelouses, landes[4] mais totalement absent des zones inondables. Il est possible de le trouver en milieu forestier, par exemple à proximité d'habitations abandonnées. On le trouve jusqu'à 2 400 m d'altitude dans les Pyrénées et dans les vallées des Alpes, du Jura et du Massif central jusqu’à 1 600 m. Il montre une grande habileté à grimper dans les talus. C'est une espèce plutôt montagnarde que de plaines.
Dans la journée, il peut rechercher des endroits ensoleillés. Il se cache sous les pierres, dans les interstices des dalles, au pied des vieux murs, entre les racines des arbres et sous le bois mort. Il peut aussi se creuser des terriers avec ses pattes avant. Pour ses têtards, il cherche des eaux stagnantes ou courantes : mares de pâture, ruisseaux, petits étangs, points d'eau des tourbières, fossés. Les têtards survivent dans des eaux de mauvaise qualité écologique. Il cohabite avec l'homme dans les parcs, jardins, ruines, cimetières.
L'alyte accoucheur est un petit crapaud dodu faisant en général moins de 5 cm. La femelle est plus grande que le mâle[4].
L'alyte accoucheur se différencie d'un petit Crapaud commun (Bufo bufo) par ses yeux proéminents aux pupilles verticales et des glandes parotoïdes à peine visibles. Les mâles reproducteurs sont dépourvus de callosités nuptiales et de sac vocal. En été, ils portent des chapelets d’œufs enroulés autour de leurs pattes arrière.
L'alyte accoucheur peut être confondu avec le pélodyte ponctué.
Le chant, fait d'une suite de notes flûtées, est caractéristique de l'espèce.
Chant crapaud accoucheur (au départ et à l'arrière-plan chants de grenouille rieuse).
C'est une espèce terrestre mais qui vit toujours près des points d'eau, généralement en petites colonies plus ou moins dispersées.
Dès le mois de mars, la nuit venue, les mâles chantent pour attirer les femelles, ils émettent régulièrement une petite note flûtée tiou...tiou...tiou qui ressemble au chant du hibou petit-duc scops, mais en plus ténu[6]. Ces appels nuptiaux sont émis par une température de l'air d'au moins 4 °C. Les chants les plus précoces sont entendus début février dans le sud-ouest de la France. Par contre, en montagne, on ne les entend pas avant le mois de mai. Ces chants ne cessent qu'en août dans le nord et en octobre-novembre parfois décembre, dans le Sud[3].
L'accouplement des crapauds accoucheurs se passe, au sec, sur la terre ferme, la nuit ou au crépuscule. Le mâle « aide sa partenaire à accoucher » d'un chapelet de 15 à 80 œufs. L'accouplement-accouchement qui ne dure que 10 à 20 minutes se fait en plusieurs temps[7],[8].
Lorsque les partenaires se rencontrent, le mâle étreint la femelle avec ses membres antérieurs ou bien celle-ci l'excite en lui donnant de légers coups de museau.
Les œufs enflent pour atteindre la taille de 5 mm de diamètre[4] puis durcissent. Ils sont alors entourés d'une gangue externe épaissie, de couleur jaunâtre à marron, assurant leur protection.
Le crapaud accoucheur mâle peut courtiser plusieurs femelles et porter simultanément les pontes de deux femelles, voire de trois ou quatre. La femelle, quant à elle, peut pondre deux à quatre fois par an. Chaque année, le mâle peut porter successivement plusieurs masses d’œufs, jusqu'à trois en plaine. Par contre, en altitude, l'un comme l'autre ne s'accouplent qu'une seule fois.
Le mâle se réfugie souvent dans un terrier humide où les œufs ne sèchent pas. Dans des conditions sèches, il se rend tous les soirs, au point d’eau pour les faire tremper.
Les œufs se développent sur le dos du mâle pendant 3 à 8 semaines avant qu'il ne les dépose dans l'eau juste avant leur éclosion. Les jeunes têtards sortent peu à peu de leur coquille et restent dans l’eau. Plus vigoureux que les têtards des autres amphibiens, ils ont un meilleur taux de survie, supérieur à 40 %. La métamorphose des têtards peut intervenir avant l'hiver (2 à 5 mois après l'éclosion) ou après l'hivernage (9 à 15 mois plus tard).
En plaine, le mâle peut se reproduire à 1 an, la femelle à 2 ans. Sa durée de vie peut atteindre 5 ans.
Le mode de reproduction particulier de l’alyte est, pour la première fois, décrit et expliqué au XVIIIe siècle par le chirurgien Pierre Demours[9], mais les scientifiques ne le croient pas. Ce n’est qu’en 1872 que le naturaliste Arthur de l'Isle du Dréneuf accrédite sa thèse.[réf. souhaitée]
Comme tous les amphibiens cette espèce est en régression et a disparu dans une partie importante de son aire de répartition.
Les causes identifiées sont la destruction, dégradation et morcellement de son habitat (zones humides). Localement de nouvelles populations se sont constituées dans des carrières, dont certaines ont ensuite été comblées par des déchets ou remises en service. La régression générale des insectes pourrait le priver d'une partie de sa nourriture (à l'état adulte).
Des mortalités massives, épidémiques et inexpliquées de crapauds alytes ont été enregistrées en Europe du Sud en 1997, 1998 et 1999[10]. En 1992 des mortalités importantes de têtards et larves en cours de métamorphose étaient constatées en altitude dans des lacs pyrénéens. Et en 1994 dans le même secteur une épidémie décimait à nouveau des crapauds alytes (attribuée à une bactérie du genre Aeromonas : Aeromonas hydrophila, qui cause une maladie parfois dénommée « maladie des pattes rouges »)[10]. En recherchant l'agent pathogène ou la cause de ces mortalités, on a constaté que - comme de nombreuses autres espèces d'amphibiens - le crapaud Alytes est depuis quelques années également victime d'un champignon parasite (Chytride, causant des Chytridiomycoses) qui décime des amphibiens dans un nombre croissant de pays.
Ce champignon a d'abord été repéré en Espagne chez l'Alyte, dans une aire protégée[10] ; c'était le premier cas de décimation d'amphibiens par un champignon en Europe. Depuis l'aire du champignon s'étend et remonte vers le nord en Europe.
L'alyte accoucheur est cité dans l'annexe II de la convention de Berne et dans l'annexe IV de la directive Habitats. Il est protégé en France, en Belgique et au Luxembourg.
Deux sous-espèces sont parfois reconnues :
Alyte vient du grec ancien αλυτος, alytos, « qui ne peut être délié » (Iliade, 13, 37 ds Bailly), c'est-à-dire délivré des œufs avant leur éclosion[12], obstetricans vient du latin obstetrix « sage-femme, accoucheuse » (Gaffiot).
Alytes obstetricans
Alytes obstetricans est une espèce d'amphibiens de la famille des Alytidae. En français elle est nommée alyte accoucheur ou crapaud accoucheur.
O sapo parteiro común ou sapo parteiro[1] (Alytes obstetricans) é unha clase de anfibio pertencente á orde dos anuros da familia Alytidae. É propia de Bélxica, Francia, Alemaña, Luxemburgo, Holanda, Portugal, España, Suíza e Reino Unido. Está ameazada pola perda de hábitat, aínda que a diversidade xenética das poboacións existentes reduce as súas posibilidades de extinción.[2]
É de pequeno porte, 5 cm; aspecto voluminoso, cabeza grande e fronte arredondada, ollos prominentes (pupila vertical, iris dourado e vetas negras). Tímpano visible e máis diminuto ca o ollo. A pel é granulosa con verrugas pequenas, agrupadas nos costados en dúas fileiras dorsolaterais. Presenta membros curtos e fortes, os anteriores con tres tubérculos metacarpianos, e os posteriores con membrana interdixital reducida e un tubérculo metatarsiano pequeno. A súa coloración dorsal vai de gris a parda, con manchiñas verdes, avermelladas e negras pouco marcadas; a zona ventral é clara.
O seu hábitat natural son os bosques temperados, subtropicais ou tropicais secos, matogueiras temperadas, ríos, lagos e pantanos de auga doce, desertos temperados, terra arable, pastos e mesmo a área urbana.
Aliméntase de escaravellos, moscas, trazas, arañas, miñocas, lesmas, milpés, opilións e outros artrópodos consoante as súas dimensións. As larvas consomen vexetais, prea e invertebrados acuáticos.
Este sapo ten unha esperanza de vida moi curta en comparación con outros sapos: pode chegar aos 5 anos, fronte aos 30 anos dos sapos comúns.
O macho comeza a cantar no inicio da primavera desde o seu refuxio ou nas súas inmediacións, atraendo as femias grávidas que emiten chamadas de resposta. O amplexo é complexo, é terráqueo, de tipo inguinal. Tras estimular o macho á femia, esta solta unha restra de ovos que, fecundados, son enrolados polo macho entre as súas patas traseiras, onde permanecen un mes. Despois o proxenitor solta a posta na auga, onde as larvas romperán a cuberta do ovo para nadar libremente.
É depredado por cobras de auga viperinas, algúns mamíferos, curuxas e aves zancudas. E as súas larvas por cobras viperinas, aves, odonatos, ditíscidos, tritóns, larvas de salamántiga.
A súa actividade é moi variable en función da zona xeográfica. Non é territorial e é común que varios individuos compartan o refuxio baixo grandes pedras ou gretas. Os machos compiten acusticamente entre eles e mostran complexas interaccións acústicas. As femias grávidas poden atacarse entre si por acceder a un macho. Raramente en actividade no día, é un animal basicamente crepuscular e nocturno. Os metamórficos novos atópanse nas inmediacións da auga. Polo contrario, os adultos afástanse bastante da auga e só os machos volven a esta para depositar a posta.
O sapo parteiro común ou sapo parteiro (Alytes obstetricans) é unha clase de anfibio pertencente á orde dos anuros da familia Alytidae. É propia de Bélxica, Francia, Alemaña, Luxemburgo, Holanda, Portugal, España, Suíza e Reino Unido. Está ameazada pola perda de hábitat, aínda que a diversidade xenética das poboacións existentes reduce as súas posibilidades de extinción.
L'alite ostetrico (Alytes obstetricans Laurenti, 1768) è un anfibio anuro appartenente alla famiglia degli Alitidi[2].
Gli aliti ostetrici hanno un aspetto da rospo, con zampe corte. Ai lati del dorso portano una fila di verruche piuttosto grandi, solitamente con sfumature rossastre, che parte dalle ghiandole parotoidi (queste poco evidenti) e si estende fino all'attacco delle zampe posteriori. Le pupille sono verticali (nei rospi orizzontali) e i timpani sono ben visibili. Le parti superiori sono di colore variabile, solitamente grigio, marrone o olivastro, spesso con puntini e macchie nere o verdastre. Il lato ventrale è biancastro, con macchie grigie su torace e gola. Le zampe degli aliti ostetrici non sono provviste di vanghe né di membrane interdigitali, inoltre i maschi non presentano sacche vocali esterne né calli nuziali. Hanno una lunghezza totale di 4-5,5 cm[3].
Gli aliti sono anfibi notturni, che in Europa centrale si riproducono da fine marzo ad agosto. I melodiosi richiami dei maschi assomigliano al suono di un flauto o, uditi da una certa distanza, al rintocco di campane. L'accoppiamento avviene sul terreno, con la femmina cinta dal maschio per la regione lombare. Poi quest'ultimo avvolge intorno alle proprie zampe posteriori i grossi cordoni di circa 20-80 uova deposti dalla femmina, tenute insieme da un materiale gelatinoso ed elastico. Alcuni esemplari trasportano sul proprio corpo fino a 170 uova, e quindi la prole di diverse femmine. La schiusa delle uova avviene dopo 3-6 settimane: le larve vengono fatte cadere in acqua e raggiungono una lunghezza di 5-10 cm. Dopo estati fresche a volte restano anche a svernare in acqua[3]
Gli aliti ostetrici prediligono habitat caldi e umidi, esposti al sole e perlopiù poveri di vegetazione; in Europa centrale popolano spesso habitat antropizzati, come per esempio cave di ghiaia o di sabbia. Durante il giorno restano perlopiù nascosti sotto pietre o in fessure dei muri, in prossimità dell'acqua. Le larve vivono in raccolte d'acqua piccole e grandi, per esempio in stagni, solchi di pneumatici, ruscelli o laghi di montagna. L'alite ostetrico è diffuso in Europa occidentale, dal Portogallo centrale alla Germania centrale, e si trova soprattutto su colline boscose, solitamente ad altitudini tra 200 e 1000 m, ma sui Pirenei anche fino a un massimo di 2400 m di quota[3].
Sulla penisola iberica vivono a ovest A. o. boscai, con macchie biancastre sul dorso e nel centro-est A. o. pertinax. La forma nominale A. o. obstetricans occupa invece tutto il resto dell'areale, dal nord della Spagna fino alla Germania[3]. A est, in Catalogna, si trova invece un'altra specie congenerica, fino al 2020 considerata come sottospecie, A. almogavarii.[4]
L'alite ostetrico (Alytes obstetricans Laurenti, 1768) è un anfibio anuro appartenente alla famiglia degli Alitidi.
De vroedmeesterpad[2] (Alytes obstetricans) is een padachtige kikker uit de familie Alytidae.[3]
De vroedmeesterpad is een West-Europese soort die leeft in kalkrijke omgevingen met poeltjes, waarin de dieren zich ontwikkelen. De vroedmeesterpad is een echte landbewoner die zelden het water betreedt. De habitat bestaat uit kale omgevingen met hier en daar poeltjes. De kikker komt voor in België en Nederland. In Nederland was dat beperkt tot zuidelijk Limburg, maar na de eeuwwisseling worden er met regelmaat ook waarnemingen gemeld uit andere delen van het land.[4] De vroedmeesterpad is in België en Nederland aangemerkt als beschermde diersoort.
De vroedmeesterpad is een vrij kleine soort die ongeveer 5 centimeter lang wordt. De kikker heeft een grijze tot bruine kleur aan de bovenzijde, de onderzijde is lichter. De huid is wrattig en bevat giftige verbindingen. De vroedmeesterpad dankt zijn naam aan de bijzondere manier van voortplanting. De kikker kent een verregaande vorm van broedzorg, althans de mannetjes.
De vroedmeesterpad heeft als wetenschappelijke naam Alytes obstetricans. Oorspronkelijk werd de kikker beschreven onder de naam Bufo obstetricans. Deze naam werd voor het eerst gebruikt door Josephus Nicolaus Laurenti in 1768. Later werden ook andere wetenschappelijke namen gebruikt, zoals Bombinator obstetricans, Rana obstetricans en Obstetricans vulgaris zijn in het verleden wel gebruikt voor de soort.
De wetenschappelijk geslachtsnaam Alytes komt uit het Grieks en betekent 'gewikkeld'.[5] Deze naam slaat op het feit dat de mannetjes de eiersnoeren om de achterpoten wikkelen en deze enige tijd met zich mee dragen.
De soortnaam obstetricans is afgeleid van het Latijnse woord obstare, dat verloskunde betekent. Deze benaming is te danken aan het feit dat het mannetje tijdens de paring op- en neer gaande bewegingen met het achterlichaam maakt, zodat het lijkt of het mannetje de eieren uit het vrouwtje probeert te persen. Hierop is ook de Nederlandstalige naam 'vroedmeesterpad' gebaseerd, dus niet aan het feit dat het mannetje de eieren draagt.[6]
De vroedmeesterpad leeft in het westen en zuidwesten van Europa, met het midden en noorden van het Iberisch Schiereiland als kerngebied. De soort komt in geheel Frankrijk voor, in Zuid-Wallonië en lokaal in Oost-Vlaanderen. In Oost-Duitsland komt de soort in geheel Saksen tot aan Brandenburg voor. Verder naar het zuiden wordt de populatie begrensd tot de Jura in Midden-Zwitserland.
De vroedmeesterpad komt voor in de landen België, Duitsland, Frankrijk, Italië, Luxemburg, Nederland, Portugal, Spanje en Zwitserland. De kikker is door de mens geïntroduceerd in het Verenigd Koninkrijk.[7]
Het noordelijkste deel van het areaal besloeg tot voor kort het deel van Nederland ten zuiden van de stad Heerlen, in Duitsland komt de soort op ongeveer even noordelijke locaties voor, echter alleen in het midden van het land. De populaties in Nederland en Duitsland komen hierdoor nergens samen. Het zuidelijkste deel van het verspreidingsgebied beslaat zuidelijk Spanje. In de Pyreneeën komt de kikker voor tot een hoogte van 1500 tot 1800 meter boven zeeniveau, in streken die grote delen van het jaar bedekt zijn met sneeuw.[8]
De aanwezigheid van de vroedmeesterpad in Nederland werd voor het eerst vastgesteld in 1893 door Oudemans. Er is enige verwarring geweest omdat de Limburgse naam voor de vroedmeesterpad abusievelijk werd aangezien voor de aanduiding voor de geelbuikvuurpad.
In Nederland komt de pad van nature alleen voor in de Limburgse mergelgroeven in zeven verschillende kernpopulaties. Daarnaast zijn er kleinere groepjes van Meerssen in het westen van Zuid-Limburg tot Wahlwiller in het oosten. Een populatie ten westen van Nuth stond anno 2010 bekend als de meest noordelijke natuurlijke populatie in Nederland.
De vroedmeesterpad is op diverse plekken elders in het land uitgezet. Zo is hij in de botanische tuinen van Utrecht, Amsterdam en Den Haag gesignaleerd. Hier schijnt de kikker goed te gedijen. In Amersfoort en omgeving is zelfs een zodanige populatie ontstaan dat wijkbewoners klagen over een verstoorde nachtrust door de lokroep van de kikkers.[9]
Een andere uitgezette populatie is gelegen rond Rheebruggen in Drenthe die al sinds 1970 bekend is.[6] Sommige van deze kunstmatige populaties zijn van overheidswege ondersteund geweest, zoals de dieren die in Epen werden uitgezet in de jaren 50. Deze habitat bestond uit een enkele poel van enige vierkante meters.[10]
De pad leeft veelal op het land waarbij droge plekken worden vermeden. Kleine holletjes onder stenen, in rotsspleten en in omgevallen bomen dienen als schuilplaats. De pad kan ook zelf een hol graven en ook verlaten holen van zoogdieren worden wel gebruikt.[8] Vrijwel alle zand- en steengroeven, open bosranden en stenige hellingen zijn in principe geschikt als leefgebied voor de vroedmeesterpad. Het stenige karakter en de verzonken ligging in het landschap zorgt voor een groot aanbod aan schuilplaatsen; zo is er sprake van een korte schrale begroeiing en heerst er een geschikt microklimaat. De weersomstandigheden kunnen zorgen voor flinke fluctuaties binnen de populaties. In een enkel seizoen met flinke zonperioden kunnen populaties groeien van tientallen tot vele honderden exemplaren. De groeves in het mergelland vormen in Nederland het belangrijkste leefgebied voor de vroedmeesterpad en de nog zeldzamere geelbuikvuurpad (Bombina variegata). Lokale natuurbeheerders dragen zorg voor het geschikt houden van de habitats door oeverbegroeiing en verbossing tegen te gaan. Dit beheer schept de voorwaarden voor de instandhouding van beide soorten.
De vroedmeesterpad leeft op kalkhoudende gronden of in de directe omgeving ervan.[10] De kikker plant zich voort in kleine poeltjes, met name gegraven drinkplaatsen voor vee zijn geschikt. Aangezien deze vaak worden vervangen door betonnen bakken zijn veedrinkplaatsen steeds minder beschikbaar aangezien ze niet bereikbaar zijn voor de kikker. De nog bestaande poeltjes worden wel gebruikt om landbouwwerktuigen zoals sproeiinstallaties schoon te maken. Dit heeft een negatieve en soms fatale invloed op de dieren die erin leven.[10]
Ook in door de mens aangepaste omgevingen komt de vroedmeesterpad voor, zelfs in de nabijheid van steden. Hier maakt de kikker gebruik van houtstapels en kelders als schuilplaats. Voorkeur bestaat voor ruderale terreinen zoals kerkhoven, groeven en verlaten fabriekscomplexen.
De vroedmeesterpad is een vrij kleine, gedrongen pad met een opvallend forse kop. De buikzijde is wittig, crèmeachtig gekleurd. Gemarmerde exemplaren zijn zeldzamer en komen alleen in het zuidelijke deel van het verspreidingsgebied voor. Het geslachtsonderscheid is niet eenvoudig. Eierdragende exemplaren zijn altijd mannetjes maar deze dragen slechts een deel van het jaar het legsel. Mannetjes hebben ook geen kwaakblaas die bij vele soorten kikkers en padden alleen bij de mannetjes aanwezig is. Deze blaas ontbreekt echter bij de vroedmeesterpad.[11]
Het plomp aandoende lichaam wordt tot ongeveer 45 tot 55 millimeter lang. De vrouwtjes worden iets groter dan de mannetjes. De huid doet vrij glad aan, lichte kleine wratten zijn van heel dichtbij zichtbaar. De basiskleur is groenbruin tot groengrijs, de bovenzijde van het lichaam is voorzien van kleine puntjes. Deze zijn donkergroen, grijsgroen of rood van kleur. Exemplaren van populaties uit Nederland en Duitsland zijn over het algemeen vrij donkergroen, vaak olijfkleurig of grijsgroen met weinig opvallende tekening. De meer zuidelijk voorkomende populaties vertonen veel variatie in tekening met een lichtgroene of vaalwitte grondkleur.
De vroedmeesterpad is binnen België en Nederland niet te verwarren met andere kikkers en padden. De pupil is verticaal spleetvormig en dit is het enige kenmerk dat de kikker deelt met de knoflookpad. Deze laatste heeft echter een gladde huid en meer kikker-achtige bouw en is gemakkelijk te onderscheiden.
De vroedmeesterpad heeft een relatief kleine en korte kop in vergelijking met andere kikkers, de snuit is puntig. De ogen zijn relatief groot, wat duidt op de nachtelijke activiteit. De ogen puilen daarnaast ook duidelijk uit, de pupil is verticaal spleetvormig tot ovaal van vorm. Het trommelvlies of tympanum is duidelijk zichtbaar.[10] Kenmerkend zijn de vrij kleine gifklieren achter de ogen, deze worden wel de parotoïden of oorklieren genoemd. De parotoïden zijn echter goed zichtbaar doordat ze sterk gewelfd zijn; ze steken uit boven de huid. De parotoïden hebben bovendien vaak de oranjerode kleur die ook op veel huidverdikkingen zichtbaar zijn. De parotoïden worden nog eens extra geaccentueerd door een rij vergrote verdikkingen aan de achterzijde die naar de liezen van de achterpoten loopt.[10] Met name bij de wijfjes hebben deze wratten aan de bovenzijde een oranjerode kleur.
Onder de handpalmen bevinden zich 3 duidelijke knobbeltjes.[7] De mannetjes van de meeste kikkers en padden hebben karakteristieke knobbels aan de poten die de paarkussentjes worden genoemd en alleen voorkomen bij mannetjes en dienen om een vrouwtje beter vast te kunnen houden bij de paring. De vroedmeesterpad heeft dergelijke structuren echter niet. Hij paart op het land en daar zijn de paarkussentjes niet zo zinvol als in het water waar het nogal glibberig kan zijn tijdens de paring; in water voldoen deze kussentjes wel goed voor het vasthouden van het vrouwtje.
De vroedmeesterpad heeft kleine poten en beweegt zich kruipend voort. De achterpoten zijn niet geschikt om mee te springen, de kikker kan zelfs bij gevaar slechts onhandige sprongetjes maken.
De vroedmeesterpad kan door de verticale pupil en de gedrongen lichaambouw en gladde huid worden verward met de knoflookpad (Pelobates fuscus). Deze laatste soort heeft echter schoffelachtige structuren aan de achterpoten. De groengestipte kikker (Pelodytes punctatus) heeft een gelijkend voorkomen en komt in hetzelfde gebied voor. Deze soort heeft echter langere en dunnere poten. De verwante Iberische vroedmeesterpad (Alytes cisternasii) heeft twee knobbels onder iedere hand en niet drie zoals de 'gewone' vroedmeesterpad.[12]
Het voortplantingsseizoen loopt tot in het najaar, en daarmee is de soort een grote uitzondering in vergelijking met andere West-Europese kikkers. De vroedmeesterpad plant zich in België en Nederland rond mei en juni voort en de kleine kikkertjes zijn te zien vanaf juli en augustus. De voortplantingstijd is echter afhankelijk van de geografische locatie en met name de daarbij behorende temperaturen. In warmere streken, zoals het Spaanse Malaga, worden de pas ontwikkelde kikkertjes van april tot september waargenomen.
De aanwezigheid van vroedmeesterpadden is vooral vast te stellen door het merkwaardige lokgeluid dat met name de mannetjes maken. Het bestaat uit een monotoon geluid dat doet denken aan een korte fluittoon, die om de paar seconden wordt herhaald en aan een generator doet denken. De kikkers maken alleen geluiden om het andere geslacht te lokken en deze geluiden zijn dus als lokroep aan te duiden.
Het mannetje heeft geen kwaakblaas en produceert het lokgeluid door lucht door de keel te persen. Vooral op zwoele lente- en zomeravonden (van april tot eind augustus, soms nog later) is het geluid te horen. Een aantal 'zingende' vroedmeesterpadden bij elkaar geeft - omdat elke vroedmeesterpad in een andere toonhoogte 'fluit' - het effect van een klokkenspel. Vrouwtjes kunnen ook geluid produceren, maar ze doen dit alleen als ze al dicht bij een mannetje in de buurt zijn.
De Limburgse naam voor vroedmeesterpadden is dan ook 'klungelkens' (klokjes). Het geluid wordt voortgebracht door zowel de mannetjes als de vrouwelijke dieren. Het lokgeluid van de vroedmeesterpad is duidelijk hoorbaar, maar de kikker is moeilijk op het gehoor te vinden.[10]
Bij de meeste kikkers zoeken de mannetjes het water op waar ze lange tijd kwakend blijven zitten om een vrouwtje te lokken. De vroedmeesterpad kwaakt echter op het land, waarbij de mannetjes steeds een vaste plek hebben, zoals een holletje of onder een steen. Ze zijn erg honkvast en keren steeds terug naar dezelfde schuilplaats. De vrouwtjes zwerven rond en zodra een vrouwtje zich op een afstand van enkele meters van een mannetje bevindt maakt ze eveneens een lokgeluid dat door het mannetje wordt herkend. Het mannetje zet vervolgens een versnelde versie van de lokroep in waarna de dieren elkaar naderen tot de koppen elkaar raken. Het vrouwtje kruipt vervolgens onder het mannetje, het mannetje klemt zijn voorpoten onder de achterpoten van het vrouwtje. Deze zogenaamde paargreep wordt wel de amplexus genoemd en bij de meeste kikkers omklemmen de mannetjes het vrouwtje onder haar voorpoten, dit wordt wel de amplexus axillaris genoemd. De greep van het mannetje in de lendenen van een vrouwtje, zoals bij de vroedmeesterpad voorkomt, wordt met amplexus lumbaris aangeduid. De amplexus lumbaris komt voor bij kikkers die als wat primitiever worden gezien. Zodra de dieren zich hebben gehecht, vindt de eiafzet plaats en vertonen de dieren verschillende handelingen die als hooggespecialiseerd worden beschouwd. De amplexus duurt bij de vroedmeesterpad hooguit een uur, de paargreep duurt bij andere kikkers veel langer.[8]
De paargreep is niet de feitelijke paring, deze vindt pas plaats zodra het vrouwtje haar eieren afzet. De paring -dus de bevruchting van de eieren- vindt eveneens plaats op het land, wat zeer uitzonderlijk is voor soorten die zich als larve in het water ontwikkelen. Voordat de eieren worden afgezet masseert het mannetje de cloacaomgeving van het vrouwtje met zijn achterpoten. Het mannetje brengt hierbij soms zijn tenen in de cloaca van het vrouwtje.[13] Daarnaast worden door het mannetje op- en neergaande bewegingen met het achterlichaam gemaakt om haar te stimuleren.
Zodra de eieren het lichaam van het vrouwtje beginnen te verlaten brengt het mannetje zijn lichaam naar achteren en vormt met zijn achtervoeten een soort schoteltje. Hierin worden de eieren bevrucht door het zaad van het mannetje. Het vrouwtje zet ongeveer 20 tot 100 eieren af, dit is aanzienlijk minder dan de legsels van andere kikkers. Zodra alle eieren zijn afgezet maakt het mannetje zijwaarts bewegingen met de achterpoten zodat de eieren beter rond de achterpootbasis worden gepositioneerd. Het mannetje urineert over de eieren om deze van water te voorzien en de eieren zwellen hierbij op. Na het afzetten van de eitjes gaan het mannetje en het vrouwtje weer hun eigen weg.
Het mannetje draagt de eiersnoeren een tijdje met zich mee rond de achterpoten. De buitenste laag van de eieren en de verbindende eiersnoeren drogen nadat ze met de buitenlucht in contact zijn gekomen snel uit, waardoor ze strakker om de poten van het mannetje komen te zitten. De eieren zijn eerst lichtgeel van kleur en later kleuren ze donkerder. Het mannetje kruipt ongeveer drie tot zeven weken rond met de eieren rond zijn poten voordat hij het water opzoekt. De exacte duur is afhankelijk van de omgevingstemperatuur.
Door deze vorm van broedzorg wordt voorkomen dat de eieren in het water beschimmelen of worden opgegeten door waterdieren. Het uitkomstpercentage van de eieren is hierdoor in vergelijking met andere kikkers veel hoger. Nadeel is dat de pad maar voor een beperkt aantal eitjes kan zorgen. Een legsel bevat ongeveer 60 tot 70 eitjes. Dit is een tegenstelling met de soorten die eierdril direct afzetten in het water, waarbij meestal honderden eitjes tegelijk worden verspreid. De vrouwtjes kunnen drie tot vier legsels per jaar afzetten.[13]
De eieren zijn gevoelig voor uitdroging en worden van water voorzien door dauwdruppels. Als het legsel desondanks te droog wordt zal het mannetje het water opzoeken om ze te bevochtigen.[8] Aan het eind van de ontwikkeling van de embryo's in de eieren zoekt het mannetje een laatste maal het water op waarbij de larven de eieren verlaten.
Mannetjes zijn in staat om gedurende de embryonale ontwikkelingstijd ook nog een tweede legsel te verkrijgen dat wordt meegedragen om de achterpoten. Zelfs mannetjes met drie legsels zijn waargenomen. Ze ondergaan hetzelfde paringsritueel waarbij de aanwezigheid van de eiermassa geen beletsel is. Een mannetje moet echter wel zorgen dat een tweede legsel binnen maximaal vijf dagen wordt afgezet rond de poten. Dit komt doordat de embryo's in de eieren eenzelfde ontwikkelingssnelheid hebben omdat ze onder dezelfde omstandigheden leven. De embryo's in het tweede legsel zijn daardoor minder ontwikkeld dan die in het eerste legsel. Als het mannetje de eieren in het water brengt zwellen ze allemaal op, zowel die van het eerste als van het tweede legsel. De kikkervisjes van beide legsels moeten dan het ei verlaten. Als er meer dan vijf dagen verschil zit tussen de leeftijd van de legsels zullen de embryo's van het tweede eiersnoer nog niet voldoende ontwikkeld zijn. Ze zijn hierdoor niet levensvatbaar.[6]
Zodra de eieren zijn afgezet in het water worden de lege omhulsels door het mannetje afgestroopt met de achterpoten.
De kikkervisjes van de vroedmeesterpad drukken vlak voor het verlaten het ei met hun bek tegen de eiwand. Hierbij wordt een enzym afgescheiden uit klieren aan de voorzijde van de kop, dat de eiwand oplost. Larven van kikkers die zich op het land ontwikkelen daarentegen bijten de eiwand stuk, maar bij de larven van de vroedmeesterpad is de bek gesloten.[8]
De kikkervisjes zijn als ze uit het ei kruipen ongeveer 10 tot 17 millimeter lang.[11] Ze zijn hiermee groter dan andere kikkervisjes die als ei in het water zijn afgezet. Ze zijn ook verder ontwikkeld, en hebben reeds kieuwen zodra ze uit het ei kruipen waar andere soorten nog hulpeloze wormpjes zijn. Uiteindelijk kunnen ze 5 tot 9 centimeter lang worden. De larven kennen een lange ontwikkelingsduur van ongeveer vier maanden. Pas als ze volledig zijn ontwikkeld vindt de metamorfose plaats. Als de larven pas laat in het jaar ter wereld komen, of als de watertemperatuur te laag is, overwinteren ze in het water. Bij deze larven vindt de metamorfose dan pas in het volgende jaar plaats. Overwinterende larven worden groter en kunnen een lichaamslengte bereiken tot 11 centimeter.[11] Doordat de larven overwinteren kunnen ze het gehele jaar door worden gevonden.
Het voedsel bestaat uit insecten en wormen die tijdens de schemering of 's nachts worden gevangen. Het grootste deel van het menu bestaat uit insecten zoals vlinders, mieren en andere vliesvleugeligen, wantsen, rechtvleugeligen en kevers zoals loopkevers. Daarnaast worden ook andere ongewervelden gegeten zoals wormen en duizendpotigen.[6]
In een gespecialiseerd onderzoek van dieren uit populaties uit Portugal bleek dat de vroedmeesterpad voornamelijk spinnen, kevers, vliegenlarven en pissebedden op het menu heeft staan.[11]
De larven voeden zich met zowel plantaardig als dierlijk materiaal.
Belangrijke vijanden van kikkers in het algemeen zijn verschillende oevervogels, zoals eenden en reigers. Omdat de vroedmeesterpad 's nachts actief is worden dergelijke vijanden meestal vermeden, maar de kikker kan wel worden buitgemaakt door verschillende uilen, die eveneens nachtactief zijn.[6] De huid van de vroedmeesterpad bevat giftige verbindingen die gevaarlijk zijn voor slangen zoals adders.
De larven worden gegeten door vissen, salamanders en verschillende waterinsecten zoals waterkevers en de larven van libellen. Vroeger werd wel gedacht dat de larven en volwassen kikkers zeer giftig waren voor alle dieren, maar dit blijkt niet juist te zijn.[6]
De vroedmeesterpad wordt bedreigd door activiteiten van de mens, de populaties in Duitsland en Nederland zijn allemaal bedreigd of zelfs sterk bedreigd.[11] In grote delen van het areaal komt de kikker in geschikte habitats algemeen voor en kan erg talrijk zijn. De dieren zijn echter vanwege hun nachtelijke levenswijze en schuwe karakter moeilijk zichtbaar.
De voornaamste bedreigingen zijn het verdwijnen van kleine, visvrije watertjes en het verhouten van de habitat van de volwassen dieren. Wanneer de voor de vroedmeesterpad geschikte omstandigheden weer worden gecreëerd, kan de kikker zich vrij snel herstellen.[11]
De vroedmeesterpad wordt internationaal beschermd onder de Conventie van Bern, waar de Europese Unie op toeziet. De Rode lijst wordt in Nederland juridisch ondersteund door de Flora- en faunawet. De kikker met zijn bijzondere broedeigenschappen wordt in alle landen waar hij voorkomt bedreigd.
De vroedmeesterpad behoort tot de familie Alytidae en het geslacht van de vroedmeesterpadden (Alytes). Vroeger werd de vroedmeesterpad tot de familie padden gerekend, maar dit wordt beschouwd als verouderd. Ondanks de naam 'pad' wordt de soort gezien als een pad-achtige kikker.
Het geslacht Alytes bestaat uit vijf soorten die uiterlijk allemaal op elkaar lijken. De verspreidingsgebieden verschillen vaak wel. Alle soorten komen voor in Europa, behalve Alytes maurus, die voorkomt in Marokko.
Referenties
Bronnen
De vroedmeesterpad (Alytes obstetricans) is een padachtige kikker uit de familie Alytidae.
De vroedmeesterpad is een West-Europese soort die leeft in kalkrijke omgevingen met poeltjes, waarin de dieren zich ontwikkelen. De vroedmeesterpad is een echte landbewoner die zelden het water betreedt. De habitat bestaat uit kale omgevingen met hier en daar poeltjes. De kikker komt voor in België en Nederland. In Nederland was dat beperkt tot zuidelijk Limburg, maar na de eeuwwisseling worden er met regelmaat ook waarnemingen gemeld uit andere delen van het land. De vroedmeesterpad is in België en Nederland aangemerkt als beschermde diersoort.
De vroedmeesterpad is een vrij kleine soort die ongeveer 5 centimeter lang wordt. De kikker heeft een grijze tot bruine kleur aan de bovenzijde, de onderzijde is lichter. De huid is wrattig en bevat giftige verbindingen. De vroedmeesterpad dankt zijn naam aan de bijzondere manier van voortplanting. De kikker kent een verregaande vorm van broedzorg, althans de mannetjes.
Multimedia w Wikimedia Commons Pętówka babienica (Alytes obstetricans) – gatunek płaza bezogonowego z rodziny ropuszkowatych. Gatunek trujący.
Posiada ciało dość silnie spłaszczone, grzbietobrzusznie. Na prawie całej skórze jest pokryta małymi brodawkami. Po bokach występują większe, pojedyncze brodawki ułożone w rzędach. Źrenice oczu pionowo i szparowato ustawione. Ubarwienie grzbietu szare, bądź też szarobrązowe z mozaiką ciemnych i jasnych plamek. Samica po bokach posiada rzędy brodawek w kolorze pomarańczowym lub czerwonym. Brzuch jasny, białawy.
Zamieszkuje podgórza i wyższe partie gór do 1500 m n.p.m. zachodniej Europy (Francja, Niemcy, Belgia, Holandia, Portugalia, Hiszpania) oraz północną i zachodnią Szwajcarię. Introdukowana w północnej Anglii[3].
W 1894 roku przeprowadzono introdukcję pętówki babienicy w Sudetach w okolicy góry Ślęży położonej obecnie w Polsce[4]. Gatunek ten jednak tam wyginął[5][6]. Według bazy danych Instytutu Ochrony Przyrody (IOP) "Gatunki Obce w Polsce" pętówka babienica jest nieinwazyjnym gatunkiem obcym który wymarł w Polsce[7].
Prowadzi lądowy i nocny tryb życia. Żyje samotnie lub w małych grupach. Żywi się małymi owadami. Nazwa pętówka pochodzi stąd, że samiec, opiekując się potomstwem, owija dookoła tylnych nóg złożony przez samicę skrzek, który ma postać sznura. W okresie opieki nad potomstwem samiec jest więc jakby "spętany".
Pętówka babienica (Alytes obstetricans) – gatunek płaza bezogonowego z rodziny ropuszkowatych. Gatunek trujący.
O sapo-parteiro ou sapo-parteiro-comum (Alytes obstreticans) é uma espécie de anfíbio anuro da família Alytidae.
A sua área de distribuição inclui: a Alemanha, Bélgica, Espanha, França, Luxemburgo, Países Baixos, Portugal e Reino Unido.
O seu habitat natural são: florestas temperadas, florestas tropicais secas ou subtropicais, pradarias, rios, lagos de água doce, marismas de água doce, marismas de água doce temporários, desertos temperados, terrenos aráveis, pastagens e áreas urbanas.
Está ameaçada por perda de habitat.
O sapo-parteiro ou sapo-parteiro-comum (Alytes obstreticans) é uma espécie de anfíbio anuro da família Alytidae.
A sua área de distribuição inclui: a Alemanha, Bélgica, Espanha, França, Luxemburgo, Países Baixos, Portugal e Reino Unido.
O seu habitat natural são: florestas temperadas, florestas tropicais secas ou subtropicais, pradarias, rios, lagos de água doce, marismas de água doce, marismas de água doce temporários, desertos temperados, terrenos aráveis, pastagens e áreas urbanas.
Está ameaçada por perda de habitat.
Porodničarska krastača (znanstveno ime Alytes obstetricans) je krastača, ki je razširjena v Belgiji, Franciji, Nemčiji, Luksemburgu, Nizozemski, Portugalski, Španiji in Švici, kasneje pa so jo zanesli tudi v Združeno kraljestvo. Kot pri drugih žabah iz rodu Alytes je tudi pri porodničarski krastači samec tisti, ki na hrbtu in stegnih prenaša mrest, dokler se ne razvijejo paglavci.[2] Čeprav vrsta ni domorodna v Sloveniji, je tu uvrščena na Seznam zavarovanih živalskih vrst.
Porodničarska krastača doseže v dolžino do 5,5 cm, vendar so običajno odrasle žabe nekoliko manjše. Samice so običajno večje od samcev. Odrasli osebki so kratki in široki ter imajo precej veliko glavo z velikimi očmi, ki imajo pokončne zenice. Koža je razmeroma gladka, le sem ter tja se pojavlja kakšna bradavica. Vrsta večjih bradavic se vleče po obeh bokih. Barva osebkov je zelo različna, prevladujejo pa sivi, olivni ali rjavi odtenki. Včasih imajo osebki po telesu zelenkaste ali rjave pege. Bradavice so pogosto rdečkaste ali rumenkaste barve. Trebuh in spodnja stran vratu ter nog so sivkaste barve, spodnja stran vratu in prsa so pogosto posejana s pegami temnejše sivih odtenkov.[3][4]
Porodničarska krastača (znanstveno ime Alytes obstetricans) je krastača, ki je razširjena v Belgiji, Franciji, Nemčiji, Luksemburgu, Nizozemski, Portugalski, Španiji in Švici, kasneje pa so jo zanesli tudi v Združeno kraljestvo. Kot pri drugih žabah iz rodu Alytes je tudi pri porodničarski krastači samec tisti, ki na hrbtu in stegnih prenaša mrest, dokler se ne razvijejo paglavci. Čeprav vrsta ni domorodna v Sloveniji, je tu uvrščena na Seznam zavarovanih živalskih vrst.
Barnmorskegroda (Alytes obstetricans[4]) är en art i familjen skivtungade grodor som tillhör ordningen stjärtlösa groddjur. Namnet syftar på att det är hanen som tar hand om och bär på de nykläckta äggen.
Barnmorskegrodan är en liten, knubbig, paddliknande groda som kan nå en längd av 5,5 cm. Hanen är något mindre än honan. Huvudet är förhållandevis stort, med vertikal, springformad pupill.[5] [6] Ryggen är vårtig och grön- till brun- eller brungråaktig, ofta med mörkare fläckar. Buken är vitaktig.[6]
Barnmorskegrodans utbredningsområde sträcker sig från norra halvan av Iberiska halvön, där den förekommer i spridda populationer, Frankrike, södra Belgien, sydöstligaste Nederländerna, Luxemburg, norra Schweiz och norra till mellersta Tyskland. Den är dessutom inplanterad i Storbritannien.[2]
Barnmorskegrodan är en sällskaplig, nattaktiv art[5]
På land lever grodan i tempererade skogar, i flodbankar och murar samt i halvöknar och sluttningar med sparsam växtlighet. Ynglens utveckling sker i vatten som långsamma vattendrag, dammar och märgelgravar. De vistas från havsytan upp till 2 400 m (Pyreneerna).[2] I Centraleuropa håller den sig dock mellan 200 och 700 m.[6]
Den är inaktiv under vintern, från november till februari. I norra delen av utbredningsområdet kan vinterdvalan vara till mars.[5]
Barnmorskegrodan leker på land[7], i södra delarna av området från mars till oktober, i norra delarna vanligen endast från april till augusti. Amplexus (hanens omklamrande av honan i samband med leken) sker strax framför bakbenen.[5] Efter äggläggningen virar hanen äggmassan runt bakbenen. Han bär dem därefter med sig tills de kläcks, och håller under tiden äggmassan fuktig genom att permanent vistas nära vatten, eller genom att regelbundet fukta dem. Äggen kläcks efter 3 till 6 veckor, varpå hanen deponerar ynglen i mindre vattensamlingar. Ynglen förvandlas nästa år, vid en längd av 5 till 8 cm.[6]
Wikimedia Commons har media som rör Barnmorskegroda.
Barnmorskegroda (Alytes obstetricans) är en art i familjen skivtungade grodor som tillhör ordningen stjärtlösa groddjur. Namnet syftar på att det är hanen som tar hand om och bär på de nykläckta äggen.
Ebe kurbağa (Alytes obstetricans), Discoglossidae familyasından bir kurbağa türüdür.
Genellikle Batı Avrupa'da yaşar. Dikkati çeken en önemli özelliği üreme davranışları olmuştur. Erkek kurbağa, dişisinin şeritler halinde bıraktığı yumurtaları döller, bu yumurtaları arka bacaklarına sardıktan sonra yuvaya döner. Yumurtalar bu şekilde üç hafta kadar bekler. Erkek kurbağa zaman zaman beslenme amacıyla, kimi zaman da yumurtaları ıslak tutabilmek için dışarı çıkar. Yumurtaların açılma döneminde koruyucu kılıf açılır ve yavrular suyla buluşur.
Ebe kurbağa, 5–6 cm. boyunda, yuvarlak gövdelidir. Boz renkli derisinde çok sayıda siğil mevcuttur. Üreme dönemi ilkbahar ve yaz mevsimleridir.
Ebe kurbağa (Alytes obstetricans), Discoglossidae familyasından bir kurbağa türüdür.
Genellikle Batı Avrupa'da yaşar. Dikkati çeken en önemli özelliği üreme davranışları olmuştur. Erkek kurbağa, dişisinin şeritler halinde bıraktığı yumurtaları döller, bu yumurtaları arka bacaklarına sardıktan sonra yuvaya döner. Yumurtalar bu şekilde üç hafta kadar bekler. Erkek kurbağa zaman zaman beslenme amacıyla, kimi zaman da yumurtaları ıslak tutabilmek için dışarı çıkar. Yumurtaların açılma döneminde koruyucu kılıf açılır ve yavrular suyla buluşur.
Ebe kurbağa, 5–6 cm. boyunda, yuvarlak gövdelidir. Boz renkli derisinde çok sayıda siğil mevcuttur. Üreme dönemi ilkbahar ve yaz mevsimleridir.
Загальна довжина досягає 4—5 см, вага 9—10 г. Спостерігається статевий диморфізм: самиці більші за самців. Голова середнього розміру. Очі витрішкуваті з вертикальними зіницями. Має товстий язик, що не викидається з ротової порожнини. Тулуб м'язистий. Самці позбавлені горлових резонаторів. Шкіра з дрібними бородавками, містить отруту. Залози-паротоїди слабко виражені. Задні кінцівки невеликі. Забарвлення спини сіру. Нижня сторона кінцівок, горло та черево оливкові, коричневі або жовтуваті з невеличкими темними цяточками.
Полюбляє горбисту, гористу місцину. Віддає перевагу крейдяним ґрунтам, з'являється на старих каменоломнях. У деяких районах Франції живе у дюнах на морському узбережжі разом з очеретяною жабою. Зустрічається на висоті 1600—2400 м над рівнем моря. Вдень сидять в укриттях під каменями, стовбурами дерев або у власних норах чи норах гризунів. Вночі виходить на полювання. Вологими вечорами може полювати далеко від своїх укриттів. Живиться жуками, цвіркунами, клопами, гусінню, мухами, багатоніжками.
Коли жаба знаходиться у стані роздратування або якщо на неї нападає ворог, виділяється отруйна рідина із сильним запахом. Цей засіб самозахисту є настільки ефективним, що примушує будь-якого хижака припинити атаку. Завдяки цій особливості жаба-повитуха практично немає біологічних ворогів: її отрута відлякує не тільки наземних хижаків, але й риб. В організмі міститься стільки отрути, що вуж, який її з'їв, гине через декілька годин.
Тривалість життя до 5 років.
Статева зрілість настає у 1—1,5 роки. Шлюбний період починається у березні. Вночі самці дзвінко співають, приваблюючи самиць. У період відкладання яєць вони люто б'ються за самиць. Самиці викидають шнури з ікрою (до 54 штук в кожному шнурі), яку самці запліднили.
Має таку особливість, що турботу про ікру бере на себе самець, який носить яйця на собі доти, доки з них не вилупляться пуголовки. Самці обмотують шнури навколо своїх задніх лапок. Вони носять на собі ікру декілька тижнів. Іноді самиця відкладає ікру декілька разів. Трапляється також, що самець запліднює ікру двох або трьох самиць і носить усі яйця на собі. В яйцях розвиваються ембріони, що харчуються запасами жовтка. Самець повинен підтримувати оболонки яєць у вологому стані. Незадовго до появи пуголовків самець входить у водоймище і занурює задню частину тіла у воду. У цей час пуголовки виходять з яєць. Пуголовки дихають зябрами. Розвиток пуголовків закінчується наприкінці липня — на початку жовтня, але іноді він може тривати також і декілька років. Тоді пуголовка зимує, стаючи жабою навесні.
Мешкає на півночі Португалії, півночі й сході Іспанії, у Франції, Бельгії, Люксембурзі, в деяких районах південних Нідераландів, західній Німеччині, північній Швейцарії. Звичайна жаба-повитуха двічі випадково ввозилася до Англії разом з вантажем рослин. Сьогодні вона мешкає у графствах Бедфордшир і Йоркшир.
Cóc bà mụ thông thường (tên tiếng Tây Ban Nha: Sapo Partero Común), tên khoa học: Alytes obstetricans, là một loài ếch thuộc họ Discoglossidae. Loài này có ở Bỉ, Pháp, Đức, Luxembourg, Hà Lan]], Bồ Đào Nha, Tây Ban Nha, Thụy Sĩ, và Vương quốc Anh.
Môi trường sống tự nhiên của chúng là rừng ôn đới, rừng khô nhiệt đới hoặc cận nhiệt đới, vùng cây bụi ôn đới, sông ngòi, hồ nước ngọt, đầm nước ngọt, đầm nước ngọt có nước theo mùa, sa mạc ôn đới, đất canh tác, vùng đồng cỏ, và các vùng đô thị.
Chúng hiện đang bị đe dọa vì mất môi trường sống.
Alytes obstetricans
Alytes obstetricans Laurenti, 1768
Синонимы
Жаба-повитуха[1][2], или обыкновенная жаба-повитуха[2], или обыкновенная повитуха[2] (лат. Alytes obstetricans) — вид бесхвостых земноводных из семейства круглоязычных.
Общая длина достигает 4—5 см, вес 9—10 г. Наблюдается половой диморфизм: самки крупнее самцов. Голова среднего размера, глаза навыкате с вертикальными зрачками. Язык очень толстый, не выбрасывается из ротовой полости. Туловище мускулистое, кожа с мелкими бородавками и содержит яд. Окраска спины серая. Нижняя сторона конечностей, горло и брюхо оливковые, коричневые или желтоватые с небольшими тёмными крапинками. Околоушные железы слабо выражены. Задние конечности небольшие. Самцы лишены горловых резонаторов.
Обитает на холмистой или гористой местности. Предпочитает меловые почвы, появляется на старых каменоломнях. В некоторых районах Франции живёт в дюнах на морском побережье. Встречается на высотах до 1600—2400 м над уровнем моря. Днём сидит в укрытиях под камнями, стволами деревьев либо в собственных норах или норах грызунов. Ночью выходит на охоту. Влажными вечерами может охотиться далеко от своих укрытий. Питается жуками, сверчками, клопами, гусеницами, мухами, многоножками.
В состоянии раздражения или при нападении врага выделяет ядовитую жидкость с сильным запахом. Это средство самозащиты является настолько эффективным, что заставляет любого хищника прекратить атаку. Благодаря данной особенности у жабы-повитухи практически нет биологических врагов: её яд отпугивает не только наземных хищников, но и рыб. В организме содержится столько яда, что уж, проглотивший жабу, погибает через несколько часов.
Продолжительность жизни до 5 лет.
Половая зрелость наступает в 1—1,5 года. Брачный период начинается в марте. Ночью самцы звонко поют, привлекая самок, за которых они яростно сражаются. Самки выбрасывают шнуры с икрой (до 54 штук в каждом шнуре), которую самцы оплодотворяют.
Заботу об икре на себя берёт самец, который носит яйца обмотав вокруг своих задних лапок до тех пор, пока из них не вылупятся головастики. Иногда самка откладывает икру несколько раз. Случается также, что самец оплодотворяет икру двух или трёх самок и носит все яйца на себе, поддерживая их во влажном состоянии. Незадолго до появления головастиков самец входит в водоём и погружает заднюю часть тела в воду. В это время головастики выходят из яиц. Развитие головастиков заканчивается в конце июля — начале октября, но иногда головастики зимуют, превращаясь в лягушку весной.
Ареал охватывает север Португалии, север и восток Испании, Францию, Бельгию, Люксембург, некоторые районы южных Нидераландов, западной Германии, северной Швейцарии. Обыкновенная жаба-повитуха дважды случайно ввозилась в Англию вместе с грузом растений. Сейчас она живёт в графствах Бедфордшир и Йоркшир.
Жаба-повитуха, или обыкновенная жаба-повитуха, или обыкновенная повитуха (лат. Alytes obstetricans) — вид бесхвостых земноводных из семейства круглоязычных.
_tadpole_(14143097839).jpg)
