الأسماء في صفحات التنقل
Echolocation is the primary means by which these bats capture prey. Calls range from 105 to 111 kHz, ending in a short drop in frequency. The duration is about 20 to 30 ms. The calls of lesser horseshoe bats sound much like a chirp, and overlap in characteristics with other species of bat, specifically Mediterranean horseshoe bats, Rhinolophus euryale, and Mehely’s horseshoe bats, Rhinolophus mehelyi. There are also small differences in frequency within Rhinolophus hipposideros depending on geographic location.
Communication Channels: acoustic ; chemical
Perception Channels: visual ; tactile ; echolocation ; chemical
The IUCN has listed the current conservation status of lesser horseshoe bats as vulnerable, which means that they do not face extinction in the wild at the present time, but may face the risk of becoming vulnerable to extinction in the near future. The major threats to their population are habitat loss due to human disturbance, pollution, and a change in prey dynamics due to human disturbance.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
All bats are known to carry the rabies virus. Because bats are losing their habitat to human development and expansion, they are moving closer and closer to human populated areas. Even though accounts of bats transmitting rabies to humans are uncommon, the risk is present and caution must be taken when in contact with these creatures.
Because lesser horseshoe bats occupy many human dwellings when they roost, including cellars and attics, they are sometimes regarded as unwelcome pests. However, preventative measures can be taken to keep these bats from entering houses, such as blocking any crevices or holes in the walls through which these bats may crawl.
Negative Impacts: injures humans (causes disease in humans ); household pest
Lesser horseshoe bats are vulnerable to terrestrial as well as aerial predators. They have a wide variety of avian predators including hawks, owls, and other large birds. On the ground, they are preyed upon by other mammals such as European pine martens (Martes martes), and domestic cats.
Echolocating bats are probably more vunerable to aerial predation than small insectivorous birds because most bats are relatively slow fliers and rely on echolocation rather than on vision.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Lesser horseshoe bats are the smallest of the European horseshoe bats, approximately the size of a person’s thumb. They are slightly smaller than their close relative, greater horseshoe bats, Rhinolophus ferrumequinum, weighing only 5-9 grams. They have a wingspan of 192 to 254 mm. Their body length is usually 35 to 45 mm and tail length is 23 to 33 mm. Like all other bats in the family Rhinolophidae, lesser horseshoe bats have leaf-like projections on their noses that aid in echolocation, and the species takes its name from their horseshoe-shaped nose. They have pointed ears without a tragus. Their legs are long and slender with strong feet to help hold onto branches and cave walls. The fur is brown on the back, while the underside is a whitish gray color. The wings, relatively broad and somewhat rounded, allow maneuverability while flying in dense vegetation. The ears and wing membranes are a grayish brown color and, when roosting, these bats wrap themselves completely inside their wings. Young lesser horseshoe bats are quite distinctive from adults because all of the fur on their body is gray.
Range mass: 5 to 9 g.
Range length: 35 to 45 mm.
Range wingspan: 192 to 254 mm.
Other Physical Features: endothermic ; heterothermic ; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike
Not much information has been recorded about the lifespans of these animals in the wild or in captivity. In the wild, the average lifespan is about 3 to 4 years. The maximum age recorded in captivity is 21 years.
Range lifespan
Status: captivity: 21 (high) years.
Typical lifespan
Status: wild: 3 to 4 years.
Lesser horseshoe bats prefer shrubland, valleys, and open grassland and woodland edges. They naturally roost in caves, but with the spread of the human population into their habitats, they have found homes in man-made structures, including roofs, tunnels, attics, and cellars. Because of their small size, they have an advantage over larger bats for access to small crevices and openings as roosting sites. In the summer, lesser horseshoe bats of the north roost in warm attics or heated basements. In the south, they roost in caves and tunnels. Lesser horseshoe bats hibernate from October until late April or early May, most often in caves, tunnels, and cellars. Roosting individuals prefer to hang in close proximity to others when hibernating. Summer and winter roosts are usually no more than 5-10 km apart.
Range elevation: 1160 to 2000 m.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; forest
Other Habitat Features: urban ; suburban ; caves
The distribution of lesser horseshoe bats, Rhinolophus hipposideros, ranges from the western part of Europe to central Asia and from central Europe down to the northern part of Africa. Although they are widespread throughout their range, they are a rare species, and populations have declined in the northern parts of the range. They have become extinct in the southeastern part of Britain, and in Britain are now restricted to southwest England and Wales.
Biogeographic Regions: palearctic (Native ); ethiopian (Native )
Lesser horseshoe bats prey mainly on small insects, such as mosquitoes, crane flies, and beetles. They use their high frequency echolocation calls to detect prey. Along with their maneuverable wings, agility, and speed, they are formidable predators in forested areas. Compared to the greater horseshoe bat, Rhinolophus ferrumequinum, the lesser horseshoe bat spends a relatively longer time foraging. They move in a whirling fashion and tend to stay close to the ground, up to 5 m high. They have a fluttering flight, with relatively fast wing beats, and can hover in one spot. Most of the time, they snatch prey in mid-air, but can take up insects from branches, rocks, and bushes.
The main diet of lesser horseshoe bats consists of insects from 23 families and 7 orders (Lepidoptera, Neuroptera, Trichoptera, Hymenoptera, Coleoptera, Diptera, and Hemiptera). During April to September, Lepidoptera, Diptera, and Neuroptera are the main families consumed. They also eat spiders (Arachnida). Lesser horseshoe bats usually hunt near water and damp wooded areas and catch prey by hawking, snatching them from mid-air, grabbing them from branches and rocks, and pouncing on them near the ground.
Animal Foods: insects; terrestrial non-insect arthropods
Primary Diet: carnivore (Insectivore )
Lesser horseshoe bats impact their ecosystem by feeding on large numbers of insects.
Lesser horseshoe bats help reduce insect pest populations.
Positive Impacts: controls pest population
The mating system of lesser horseshoe bats is not well known. They breed in the autumn. There have been observations of courtship, in which a male and female chase each other around before settling down to mate.
Mating System: polygynandrous (promiscuous)
Lesser horseshoe bats reach sexual maturity at about one year old. Mating occurs in the autum, and about one-half to two-thirds of females give birth to one young. The rest give birth to twins. In early April, females and some males (about 20%) form maternity roosts with group sizes ranging from 10 to 100 individuals. These roosts may be shared with bats of other species, including greater mouse-eared bats, Myotis myotis, and Geoffroy’s bats, Myotis emarginatus, but the species do not roost in the same parts of the roost structure. Young are born in mid June to early July and weigh about 1.8 grams. They are covered in fine, gray hairs except on the underside, and have sensitive hairs near the noseleaf. Their eyes open at about 10 days. They are weaned at 4 weeks and become independent at 6 to 7 weeks. Individuals in maternity roosts separate in August.
Breeding interval: Lesser horseshoe bats breed once yearly.
Breeding season: Breeding occurs in autumn.
Range number of offspring: 1 to 2.
Average weaning age: 4 weeks.
Range time to independence: 6 to 7 weeks.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 1 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 1 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
Average gestation period: 67 days.
Average number of offspring: 1.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 471 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 500 days.
Little information is available about the parental investment of lesser horseshoe bats. Females do most of the caring of the young and, although maternity roosts may consist of many individuals, females keep to themselves and do not help each other in caring for young. Young bats tend to develop quickly and reach independence soon after weaning.
Parental Investment: pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female)
Localized (South Sinai).
Native, resident.
Kiçik nalburun[1] (lat. Rhinolophus hipposideros) - Nalburunkimilər fəsiləsinə aid növ.
3 - VU (BTMİ-nin 3.1 variantının (2004 və 2010-cu illər) qaydalarına əsasən LC). Geniş yayılmış, lakin həssas növdür.
Şimali Afrikadan İrlandiyaya, Böyük Britaniyaya, Şimal dənizinin sahillərinə və cənubi Polşayadək, Mərkəzi və Cənub-Şərqi Avropada, Qafqazda, Kiçik, Ön və Orta Asiyadan Tyan-Şan, Kəşmir və şimal-qərbi Himalay dağlarına qədər yayılmışdır [2]. Qafqazda Baş silsilədən cənubda rütubətli Qaradəniz subtropiklərindən yarımsəhralaradək rast gəlinir.
Azərbaycanda bu növ geniş yayılıb və 45 məntəqədə müəyyən edilib, bunlardan 4 məntəqə (9 %) XIX əsrin sonlarında, 7 məntəqə (15,5 %) XX əsrin birinci yarısında, qalan 33 məntəqə (75 %-dən çox) XX əsrin ikinci yarısında aşkar olunub. Aşkar olunduğu ən yüksək nöqtə - 2350 m d.s.h. (İstisu qəs. ətrafında). Əsas yaşayış yerləri - Böyük Qafqazın cənub yamaclarının meşə və urbanizasiya olmuş landşaftları; Kür düzünün arid biotopları (yaşayış məntəqələri); Lənkəran düzənliyinin meşə və urbanizasiya olmuş landşaftları; Qarabağ yaylası da daxil olmaqla (Tağlar, Azıx və Şuşa mağaraları, Tərtərçay vadisində tikililər), Kiçik Qafqazın cənub-şərqinin arid və meşə landşaftları; Ordubad Milli Parkının arid landşaftları.
Əsasən, dağlıq ərazilərə (xüsusən meşələrə) meyl göstərir, arid və antropogen landşaftlarda adidir, dağ çəmənlərində nadirdir. Meşələrdə və bağlarda yerləşən müxtəlif tikililərdə asanlıqla məskunlaşırlar. R.hipposideros – oturaq həyat tərzi sürən növdür, təbii və süni yaradılmış mağaralar, boş qalan binalar, zirzəmilər, damlar və s. kimi yerlərdə məskunlaşırlar. Fəsillərlə əlaqədar kiçik yerdəyişmələr edirlər. Kiçik nalburunlar ehtiyatlı və ürkəkdirlər. Təhlükə yarandığı halda sığınacaqlarını tərk edirlər. Digər yarasa növləri ilə əlaqədən çəkinirlər. Günəş batdıqdan 30 - 40 dəqiqə sonra, hələ qaranlıq düşməmiş ova çıxırlar. Bir qayda olaraq yemi sığınacaqlarının yaxınlığında axtarırlar. Körpə yarasaların yedizdirilməsi dövründə isə gecə ərzində çox tez-tez sığınacaqlarına qayıdırlar. Səhər saat 5:00 – 5:40 radələrində gözdən itirlər. Ov zamanı ağaclar arasında, tarlaların, bostanların üzərində uçaraq kiçik kəpənəkləri və ikiqanadlıları ovlayırlar. Cütləşmə payızda, doğuşlar iyunda-iyulun əvvəllərində baş verir. Bir bala verirlər. Balalar 20 - 30 gündən sonra fəal uçmağa başlayırlar. Sığınacaqlarda açıq şəkildə asılmış vəziyyətdə olurlar, bu da onların ölüm ehtimalını çoxaldır. Qış koloniyalarında fərdlər çox vaxt tək-tək asılırlar.
Dağətəyi və yüksək dağlıq ərazilərdə sıxlığı 1 km2
–ə 1 heyvandan azdır, orta dağlıqlarda bu rəqəm 1 - 2 heyvan təşkil edir. Əsasən tək fərdlər rast gəlir. 5 heyvandan artıq (maksimum 30) olan qrup 20 dəfə qeydə alınıb. Kiçik nalburunların sayı nisbi sabitdir.
Kiçik nalburunun balalama və qışlama koloniyalarının əl çatan və böyük həcmli yerlərdə məskunlaşması bu növü narahatlığa həssas edir. İri mağaralarda və tarixi tikililərdə olan sığınacaqların turizm və istirahət üçün istifadəsi, insektisidlərin istifadəsi nəticəsində həşaratların sayının azalması, pestisidlər, antrogen təsir nəticəsində bitki örtüyünün strukturunun dəyişməsi, yaşayış mühitinin məhvi, tikililərin konstruksiyasının dəyişməsi, kənd və meşə təsərrüfatlarında zəhərli maddələrin istifadəsi.
Bern Konvensiyasına əsasən mühafizə olunur (Əlavə II). XMOTƏ-də, xüsusən yeraltı sığınacaqlarda yarasaların mühafizəsini gücləndirmək lazımdır. Əsas yaşayış mühitlərində XMOTƏ-lər yaratmaq. Populyasiyanın vəziyyətinin monitoringini həyata keçirmək. Yarasa koloniyalarının məskunlaşdığı tikililərin istifadəsinin tənzimlənməsi qaydalarını hazırlamaq. Əhalini yarasaların mühafizəsinə cəlb etmək.
Kiçik nalburun (lat. Rhinolophus hipposideros) - Nalburunkimilər fəsiləsinə aid növ.
Ar frigribell vihan (Rhinolophus hipposideros) a zo un askell-groc'hen eus Eurazia hag Afrika.
4 cm eo hirder he c'horf hag etre 5 ha 10 g he fouez. An hini vihanañ eo e-touez ar frigribelled.
Bevañ a ra a-stroll e tachennoù koadek ha strouezhek.
Tiriad ar frigribell vihan Ar frigribell vihan (Rhinolophus hipposideros) a zo un askell-groc'hen eus Eurazia hag Afrika.
El ratpenat de ferradura petit (Rhinolophus hipposideros) es distribueix des de l'Europa occidental fins a Àsia Central i des d'Europa Central fins a l'Àfrica del nord.
.jpg)
Es tracta del ratpenat de ferradura més petit. Morfològicament s'assembla molt al ratpenat de ferradura gros, de tal manera que es pot dir que és la versió en miniatura d'aquesta espècie. Com en el seu parent, les orelles doblegades endavant depassen en pocs mil·límetres l'extrem del musell. El pelatge dorsal és de color marró grisós, i, el ventral, gris o blanc grisós. Les orelles i el patagi són de color gris clar. Les cries presenten tonalitats grises fosques.
Dimensions corporals: cap + cos (35 - 45 mm), cua (22 - 33 mm), avantbraç (34 - 42 mm) i envergadura alar (192 - 254 mm).
Pes: 3,5 - 10 g.
Des de les terres baixes fins a muntanya, a altituds força elevades. Tot i que és marcadament cavernícola, és el ratpenat de ferradura que es pot trobar més sovint en edificacions humanes dels medis rurals.
Ix del seu amagatall poc després de la posta del sol i és actiu durant tota la nit, volant entre els 2 i els 5 m d'altura. Si bé el fred no l'espanta, si plou roman amagat. Forma colònies que rarament superen el centenar d'individus.
Es diferencia de la resta de ratpenats de ferradura per la seva mida petita i per la morfologia de les excrescències nasals.
El ratpenat de ferradura petit (Rhinolophus hipposideros) es distribueix des de l'Europa occidental fins a Àsia Central i des d'Europa Central fins a l'Àfrica del nord.
Vrápenec malý (Rhinolophus hipposideros) je kriticky ohrožený druh netopýrů ČR. Populace tohoto v minulosti hojného netopýra jsou v ČR na hranici rozšíření tohoto druhu a mnohé populace jsou navíc izolované od ostatních. Výrazný pokles početnosti je registrován po celé Evropě, Mezinárodní svaz ochrany přírody však považuje druh za málo dotčený.
Areál rozšíření vrápence malého zahrnuje jižní a střední Evropu, severní Afriku a zasahuje až do střední Asie. Ještě v roce 1980 byl považován v Československu za hojný druh[2]. Na území ČR dosahuje severní hranice rozšíření. Výskyt vrápence malého v ČR je vázán především na teplejší oblasti s dostatkem podzemních prostorů vhodných pro zimování a úkryt. Vyskytuje se zejména v nižších a středních polohách.
Původními letními úkryty vrápence malého byly krasové jeskyně, od středověku však začal využívat půdy budov, zejména zámků a kostelů. V zimním období vyhledává vrápenec malý jeskyně, štoly a sklepy. Zimuje v teplejších jeskynních prostorách s minimálním prouděním vzduchu a s teplotou 6 až 9 °C a téměř 100% vlhkostí. Zde zimuje zcela výhradně jednotlivě. Při zimování se zcela balí do létací blány a svým tvarem připomíná hrušky. Zimní spánek (hibernace) nastává zpravidla od října do dubna. Mezi úkryty přeletuje vrápenec malý pouze na krátké vzdálenosti; je to druh relativně stálý.
Letní kolonie jsou tvořeny zpravidla 10 až 150 dospělými samicemi. Vznikají od konce dubna a rozpadají se asi v polovině srpna. Samci žijí v létě samostatně a se samicemi se setkávají na podzim před začátkem zimování. Maximální věk vrápence malého, zjištěný na českém území, je 26 roků. Zimní úkryty jsou obsazovány od září do listopadu.
Samci vrápence malého pohlavně dospívají koncem prvého roku života, samice obvykle až v druhem roce. Páření probíhá obvykle na podzim a samice si uchovává po celou dobu zimování spermie ve své děloze v inaktivním stavu a k oplodnění vajíčka dochází až po ukončení zimního spánku. Mláďata (obvykle 1) se rodí koncem května až začátkem června a samice je zprvu nosí na břiše.
Hlavní část potravy vrápence malého tvoří noční motýli a dvoukřídlí.
Vrápenec malý se živí některými škodlivými druhy hmyzu, je proto užitečný.
Příčinami rychlého poklesu početnosti je zejména rušení v letních a zimních úkrytech a jejich ubývání a pravděpodobně zvýšená chemizace životního prostředí insekticidy a zřejmě i globální klimatické změny.
Ochrana spočívá především v zajištění klidu na zimovištích a místech letních kolonií.
Obrázky, zvuky či videa k tématu vrápenec malý ve Wikimedia Commons
Vrápenec malý (Rhinolophus hipposideros) je kriticky ohrožený druh netopýrů ČR. Populace tohoto v minulosti hojného netopýra jsou v ČR na hranici rozšíření tohoto druhu a mnohé populace jsou navíc izolované od ostatních. Výrazný pokles početnosti je registrován po celé Evropě, Mezinárodní svaz ochrany přírody však považuje druh za málo dotčený.
Die Kleine Hufeisennase (Rhinolophus hipposideros) ist eine Fledermaus aus der Familie der Hufeisennasen. Mit etwa 40 Millimetern Länge und einer Spannweite von maximal 250 Millimetern ist sie deutlich kleiner als die Große Hufeisennase, der sie sonst sehr ähnelt. Ihre Oberseite ist graubraun ohne rötlichen Ton, die Unterseite grau bis grauweiß. Die Jungtiere sind dunkelgrau.[1] Die Art ist dadurch unverwechselbar, dass sie die kleinste europäische Rhinolophus-Art ist und ihr Nasenblatt einen keilförmigen Sattel aufweist.
Die wärmeliebende Kleine Hufeisennase bevorzugt strukturreiche Gebiete an Siedlungsrändern in den Mittelgebirgen und kommt auch in bewaldeten Gegenden vor. Als Sommerquartiere dienen ihr beispielsweise kleine Tunnel oder Baumhöhlen. Wie alle Vertreter ihrer Gattung hängen die Tiere stets frei, sind also nie in Spalten oder Löchern verborgen. Die höchste bekannte Wochenstube dieser Art in der Schweiz befindet sich in 1.177 Metern Höhe über dem Meeresspiegel. Gerade im Norden ihres Verbreitungsgebiets findet man sie häufig auf Dachböden, in Kaminnähe oder in Heizungskellern.
Die nächtliche Jagd erfolgt bevorzugt in Laubwäldern und halboffenen Landschaften wie Parks, Alleen, Streuobstwiesen sowie auf Flächen neben Gehölzen an Gewässern und Gebäuden. Wichtig sind zur Orientierung im Flug nahezu lückenfreie Strukturen von Gehölzen und Hecken. „Freie Flächen von mehr als 200 m Ausdehnung werden kaum überflogen.“[2]
Besiedelt werden das südliche und mittlere Europa – nördlich etwa bis zum Übergang der mitteleuropäischen Mittelgebirgsschwelle zum norddeutschen Tiefland –, Nord- und Ostafrika sowie der Vordere Orient bis Kaschmir. Im Vergleich zur Großen Hufeisennase reicht das Verbreitungsgebiet in Europa ein wenig weiter nach Norden (etwa bis zum 52. Breitengrad[1]) und umfasst so auch einen größeren Teil Süd- und Mitteldeutschlands und beispielsweise den Westteil Irlands.
Die Paarungszeit beginnt im Herbst und dauert bis zum kommenden Frühling, wobei sie aber meist im Winter unterbrochen wird. So geschieht es, dass die Paarung im Normalfall kurz nach dem Winterschlaf noch in der Überwinterungshöhle stattfindet. Im Frühjahr sammeln sich die Weibchen in Wochenstuben, um ihren Nachwuchs einzeln zu gebären. Die Jungen halten sich gleich nach der Geburt an einer „Scheinzitze“ fest. Schon in den ersten Wochen fliegen die Jungtiere unabhängig von den Müttern auf die Jagd. Je nach Futterangebot werden sie in der sechsten bis achten Woche selbständig und nach circa einem Jahr geschlechtsreif.
Die kleine Hufeisennase jagt erst bei völliger Dunkelheit vorwiegend bodennah in der Vegetation, zwischen den Ästen von Bäumen im Wald oder in Baumreihen bzw. dicht bestandenen Hecken. Die Flughöhe kann zwischen 0,5 Metern über Boden bis zur Krone großer Bäume reichen. Bei ihrem schwirrenden, von häufigen Richtungswechseln geprägten Flug erbeutet diese Fledermaus kleine Insekten (unter 17 Millimetern Körpergröße) hauptsächlich aus den Gruppen Käfer, Fliegen und Nachtfalter. Im Gegensatz zur Großen Hufeisennase jagt sie nicht von einer Warte aus. Beim Ablesen der Beute von der Vegetation können die Tiere rüttelnd in der Luft stehen.
Obwohl in Teilen ihres Verbreitungsgebiets, insbesondere auch in Mitteleuropa, die Bestände der ehemals häufigen Kleinen Hufeisennase seit etwa Mitte des 20. Jahrhunderts zurückgehen, wird die Art aufgrund ihres großen Verbreitungsgebiets seitens der IUCN als nicht gefährdet („least concern“) eingestuft. Als Gründe für den Bestandsrückgang werden unter anderem der Einsatz von Pestiziden in der Landwirtschaft sowie der Verlust von Quartieren (beispielsweise infolge von Versiegelungen von Gebäuden) genannt.[3]
Gesetzlicher Schutzstatus (Auswahl)
Nationale Rote Liste-Einstufungen (Auswahl)
Ein angebliches Vorkommen der Kleinen Hufeisennase im Gebiet des Weltkulturerbes Dresdner Elbtal führte 2007 zu einem dreimonatigen Baustopp für die Waldschlößchenbrücke in Dresden.[4][5]
Mit dem Erstausgabetag 1. August 2019 gab die Deutsche Post AG in der Serie Für die Jugend ein Postwertzeichen im Nennwert von 80 + 30 Eurocent mit dem Abbild der kleinen Hufeisennase heraus. Der Entwurf stammt vom Grafiker Thomas Serres aus Hattingen.
Die Kleine Hufeisennase (Rhinolophus hipposideros) ist eine Fledermaus aus der Familie der Hufeisennasen. Mit etwa 40 Millimetern Länge und einer Spannweite von maximal 250 Millimetern ist sie deutlich kleiner als die Große Hufeisennase, der sie sonst sehr ähnelt. Ihre Oberseite ist graubraun ohne rötlichen Ton, die Unterseite grau bis grauweiß. Die Jungtiere sind dunkelgrau. Die Art ist dadurch unverwechselbar, dass sie die kleinste europäische Rhinolophus-Art ist und ihr Nasenblatt einen keilförmigen Sattel aufweist.
Lo pichon rinolòf o pichon fèrre de caval es una espècia de ratapenada. Es lo mai pichon e lo mai septentrional dels rinolòfs europèus.
Rhinolophus hipposideros is ju litste europäiske Oard in dän Sleek Rhinolophus, die tou do Fläddermuuse heert. Kop un Rump sunt touhoope 37-47 mm loange.
Lo pichon rinolòf o pichon fèrre de caval es una espècia de ratapenada. Es lo mai pichon e lo mai septentrional dels rinolòfs europèus.
Rhinolophus hipposideros is ju litste europäiske Oard in dän Sleek Rhinolophus, die tou do Fläddermuuse heert. Kop un Rump sunt touhoope 37-47 mm loange.
Кидик така тумшуктуу жарганат (лат. Rhinolophus hipposideros, Bechstein, 1800): жарганаттын Кыргызстанда жашаган жери Алай тоосунун этеги.
Бул аз санда болсо дагы Борбордук Азияда кенен таралаган жаныбарлардан болуп эсептелет. Т. т. к. ж. Туркменстанда, Өзбекстанда, Казахстанда жана Таджикстанда жолугат. Жашаган жайлары терең, караңгы үңкүрлөр, булар түнкүсүн демилгелүү келишет. Абада учуп жүрүшкөн омурткасыз жаныбарлар менен азыктанат. Бир жылда бир жолу туушат, төлүндө бирден балдары болот. Эң бир чанда жолуга турган түр, ошондуктан така тумшук кидик жарганат 1975-ж. корукка алынып Кыргызстандын Кызыл китебинин тизмесине киргизилген.
Үңкүрлөрдүн жогорку камералары түп жагы деңиз деңгээлинин 2500 м ге чейинки бийиктиктеги орточо бийик тоолордогу жана тоо этектериндеги шахталар.
1962-1964-жылдары Ош шаарынын чет жакасында эки үңкүрдөн 86 жана 73 така тумшук кичи жарганаттар табылган, алардын колониясын туристтер талкалап кетишкен . Азыркы учурдагы маалымат жок. Жашоо тиричилиги (жашоо циклдары). Көбөйүшүнүн биологиясы изилденген эмес. Белгилүү болгондой, жай мезгилинде, т.а. 20-июнда Тажикстанда балдары чоңдорунун теңинен келишкен, ал эми августтун башында өз алдынча азыктанышкан. Жайында азыктануу активдүүлүгү 21 саатка жакын башталат, ар бир 40-45 мүнөт сайын. Күн баткандан тартып күн чыкканга чейин 35-45 мүнөт калганда бүтөт.
Үнкүрлөрдү талкалоо, көптөгөн туристтер жана эс алуучулар менен байланышкан тынчын алуу факторунун болушу, чөйрөнүн гербицид, пестициддер менен булганышы.
Маалымат жок.
1985-жылдан тартып бул түр Кыргызстандын Кызыл китебине киргизилген. Ошондой эле Тажикстан жана Түркмөнстандын Кызыл китебине киргизилген.
Көбөйүү мезгилинде жарганаттар жашаган үңкүрлөргө барууну токтотуу же чектөө, кидик така тумшук жашоочу үңкүрлөргө барууга толук тыйуу салып, заказниктерди уюштуруу. Азыркы учурдагы жашаган жерлерин коргоо системасын иштеп чыгуу максатына ылайык санын, көбөйүү мезгилин аныктоо.
VI category, Near Threatened, NT: R Саны азайып бараткан түр (3).
The lesser horseshoe bat (Rhinolophus hipposideros) is a type of small European and North African insectivorous bat, related to its larger cousin, the greater horseshoe bat. As with all horseshoe bats, the species gets its name from its distinctive horseshoe-shaped noseleaf.
The lesser horseshoe bat is one of the world's smallest bats, weighing only 5 to 9 grams (0.18 to 0.32 oz), with a wingspan of 192–254 millimetres (7.6–10.0 in) and a body length of 35–45 millimetres (1.4–1.8 in). It has strong feet that it uses to grasp rocks and branches, and can see well in spite of its small eyes. Like most bats, lesser horseshoe bats live in colonies and hunt their prey by echolocation, emitting ultrasound from specialized round pads in their mouth.
The base of its fur, which is soft and fluffy, is light grey in colour, with dorsal side fur smoky brown and the ventral side grey, with the exception of juvenile bats which are entirely dark grey. Ears and wing membranes are a light greyish brown.
When hunting they are quick and agile, often flying within five metres of the ground while avoiding contact with bushes and shrubs. The lesser horseshoe bat eats small insects, most of which are gleaned from stones and branches. Their favorite types of prey include flies, mosquitoes, butterflies, moths, and spiders. The average lifespan of Rhinolophus hipposideros is 3 years, although some individuals have been known to live far longer.[2]
Detailed observations done in Tunisia showed no obvious morphological differences between North African and European specimens.[3]
Lesser horseshoe bats mate in the autumn. Females give birth to one pup, normally between mid-June and the beginning of July. Pups weigh around 1.8 grams at birth, opening their eyes after around 10 days and becoming independent at six to seven weeks of age. The bats hibernate during the winter months in dark caves, mines, old buildings, and sometimes in cellars.
Females become sexually mature within their first year, with a study in Czechoslovakia showing that about 15% of females give birth at one year of age. Animals have been seen to chase each other as a preliminary to mating, which is done with the male hanging himself behind and over the female.
Nurseries are often shared with other species, such as the greater mouse-eared bat, but there is no direct mixing with other species. The move to nurseries occurs from April onwards, with between 10 and 100 females present and between 2 and 20 males. Approximately two-thirds of females in a nursery roost give birth between mid-June and mid-July.
The lesser horseshoe bat lives in warmer regions in foothills and highland, in particular wooded areas or areas of limestone, where it roosts in caves. In summer its range has been recorded up to 1160 m above sea level, and up to 2000 m in the winter, with the highest known nursery roost at 950 m. The species is sedentary, with the average movement between summer and winter roosts between 5 and 10 kilometers, although the longest recorded distance is 153 kilometers.
The species can be found in western Ireland and south-west Britain, with some larger populations in parts of Germany and the Bavarian foothills of the Alps. Rhinolophus hipposideros is widely distributed in the Mediterranean area, occurring in North Africa and on most larger islands to Asia Minor and around the Black Sea. In Asia, it can be found in Kashmir, the Near East, Iran, Iraq and the Arabian Peninsula, as well as part of East Africa. [4]
The UK distribution of the lesser horseshoe bat can be found on the National Biodiversity Network website here, but they are mostly found in Wales and the Southwest of England.
A large breeding colony of lesser horseshoe bats populates the smallest SSSI (Site of Special Scientific Interest) in the UK, a 7m2 barn in Gloucestershire, England.[5] The species is threatened by a number of factors, including the disturbance or destruction of roosts, changes in agricultural practices (such as the increased use of insecticides, which reduce prey availability) and the loss of suitable foraging habitats. However, the Bat Conservation Trust's Hibernation Survey shows numbers in the UK are increasing significantly – by an average of 4.5% yearly between 1999 and 2012, a 77.2% total increase during that period.[1]
The lesser horseshoe bat has been recorded in the counties Galway, South Mayo, Clare, Limerick, Cork and Kerry. The population is estimated at 13,000.[6]
The lesser horseshoe bat is rare in Israel.
In the Balearic Islands, Rhinolophus hipposideros lives on all three of the main islands: Mallorca, Menorca and Ibiza, as well as the smaller islands Cabrera and Formentera. Roosts containing up to 50 individuals have been found in caves such as the Cova de Ca Na Rea (Ibiza), though most groups tend to be smaller. In the Balearics, the lesser horseshoe bat travels only short distances, usually around 2 km, and is also the most common bat species on Ibiza.[2]
In Tunisia, the lesser horseshoe bat, though rarer than other bat species, is present in the humid climatic zone (i.e. the most northern part of the country). It had been mostly reported as isolated individuals or small groups of hibernating bats until 2011. Then, a maternity colony was found in the abandoned Hôtel des Chênes, South of Ain Draham. The presence of this first known maternity colony in the country surprised the investigators: the bats roosted under the roof and in the various rooms instead of trees or abandoned mines: It might therefore be of interest to search for maternity colonies of the species in North Africa, not only in wooded areas and underground sites but also in abandoned opened buildings.[3]
The frequencies used by this bat species for echolocation lie between 93 and 111 kHz, have most energy at 110 kHz and have an average duration of 31.7 ms.[7][8] Due to the frequency of their echolocation calls there are overlaps with those of the Mediterranean horseshoe bat and Mehely's horseshoe bat.
This species is protected in the European Union under the Habitats Directive. This species is also listed in the Berne Convention and is specifically targeted by the UNEP-EUROBATS convention. Several national legislation are also protecting this species and its habitats in many countries and regions.
In order to highlight the importance of protecting this species at the European scale, this species was selected as bat species of the Year 2018–2019 by the pan-European NGO BatLife Europe.[9]
{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) {{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) 
Lesser horseshoe bat in flight The lesser horseshoe bat (Rhinolophus hipposideros) is a type of small European and North African insectivorous bat, related to its larger cousin, the greater horseshoe bat. As with all horseshoe bats, the species gets its name from its distinctive horseshoe-shaped noseleaf.
El murciélago pequeño de herradura (Rhinolophus hipposideros) es la especie más pequeña del género Rhinolophus de la región Paleártica; se le confunde fácilmente con Rhinolophus mehelyi y Rhinolophus euryale.
Tiene orejas grandes, con una coloración dorsal parda más o menos oscura y la parte ventral algo más clara. Las orejas y membranas alares siempre son más oscuras que el pelo del dorso. En estado de reposo se envuelve totalmente con la membrana alar. De talla cuerpo de 3,7 a 4,5 cm y de envergadura 19,2 a 29,5 cm, con un peso de 4 a 7 g Y en vuelo Altura media (4 a 5 m)
Es una especie paleártica, que se extiende longitudinalmente desde Irlanda, por el oeste, hasta Cachemira por el este. Tiene una amplia distribución latitudinal, que abarca desde las zonas montañosas de Etiopía y Sudán, hasta el sur de Alemania y Polonia.
En Andalucía, es una especie frecuente, ya que ha sido encontrada en 96 de los refugios ocupados por murciélagos (39,34 %). En 2010-2011 fue censada el 70 % de la población reproductora andaluza con un mínimo de 1.374 individuos. Se desconoce el tamaño global poblacional de España, sin embargo, en 2005 para Andalucía el tamaño poblacional se estimó entre 5.000-10.000 individuos. La tendencia poblacional para el 70 % de la población reproductora es de un descenso muy acusado, del orden del 10,32 % anual. Siendo más moderada para el resto de su área de distribución. En la actualidad, el 24 % de la población andaluza se reúnen en dos refugios que son edificios habitados.[2]
Es de marcado carácter cavernícola, prefiere áreas de cubierta vegetal arbustiva y arbórea, con presencia de aguas superficiales. Es capaz de ocupar altitudes muy amplias, con límite superior de 2000 msnm .
La reproducción se produce en colonias mayoritariamente de hembras, tienen una sola cría anual y las hembras son fértiles desde los dos años.
Se alimentan principalmente de dípteros y nematóceros, aunque en ocasiones capturan presas sobre el suelo.
Como a todas las especies de quirópteros, las amenazas más comunes son la destrucción del hábitat y el uso indiscriminado de pesticidas agrícolas y forestales.
El murciélago pequeño de herradura (Rhinolophus hipposideros) es la especie más pequeña del género Rhinolophus de la región Paleártica; se le confunde fácilmente con Rhinolophus mehelyi y Rhinolophus euryale.
Ferra-saguzar txikia (Rhinolophus hipposideros) rhinolophidae familiako saguzarra da, Europan, Ekialde Hurbilean eta ipar-mendebaldeko Afrikan bizi dena[1].
Euskal Herriko eta erregio azpiartikoko ferra-saguzarren arteko txikiena da, izen arruntak dioen bezala. Euskal Herrian banaketa oso hedatua du eta kobazulo ugaritan aurki daitezke espezie honen koloniak. Gainerako ferra-saguzarren oso antzeko ezaugarri morfologikoak ditu, baina tamaina txikiak eta prozesu konektiboaren formak bereizgarri egiten du. Saguzar bakartia da eta maiz eraikinetan ezartzen ditu gordelekuak[2].
Esan bezala, gure arteko Rhinolophus generoko espezieen arteko txikiena da. Dimorfismo sexual apur bat dago eta emeak arrak baino txikixeagoak izan ohi dira. Emeen pisua 3,7 eta 5 gramo bitartekoa izan ohi da, eta arrena 4,2 eta 6 gramo bitartekoa. Emeen besaurrearen luzera 35,2-37,5 mm bitartekoa den bitartean, arrena apur bat haundixeagoa da, 35,7-39 mm bitartean.
Gainerako ferra-saguzarren bezala, aurpegi oso berezidun animalia da. Zelaren oinarria estua da, goruntzako ertz zuzen eta hurbiltzaileekin. Proiekzio konektiboak adar forma du eta ertza biribildua da. Belarri handiak izan ohi dituzte. Patagioa orkatilan txertatzen da eta uropatagioak forma angeluarra du.
Bizkarreko ilajea arre iluna da ileon puntaren kolorearen ondoriozkoa. Ileen oinarria, berriz, gris argia da. Ilajea alde batera desplazatuz gero, ileen oinaldeko eta puntako kolore aldaketa beha daiteke. Sabelaldeko kolorea argixeagoa izan ohi da, grisaxka. Kumeen ilajea leun eta ilunagoa da. Belarri eta hegoetako mintzen kolorea ilajea baino ilunagoa da, eta atsedenaldian hegoetako patagioekin estaltzen du gorputz osoa.
Ferra-saguzar txikiak sei azpiespezie ditu:
20-30 ms-ko luzera izaten duten pultsuak emititzen dituzte. Frekuentzia egonkorra izaten da pultsuaren ia tarte osoan eta azkenengo momentuan apur bat jaisten da. Energia maximoko frekuentzia 110 eta 115 kHz-tan izan ohi da, nahiz eta inguruneko tenperaturaren menpekoa izan ohi den. Hegaldian 106 eta 111 kHz bitartean emititzen dute 40 eta 69 ms-ko pultsuetan. Ondorioz, ferra-saguzar ertaina (R. mehelyi) eta ferra-saguzar mediterraneoarekin (R. euryale) nahastea oso erreza da.
Erregio azpiartikoan banaketa zabala duen ugaztuna da. Irlandatik hasita Kaxmir ingururaino hedatzen da eta Etiopiatik Alemania eta Poloniarainoko latitudeetan aurki daiteke[3]. Iberiar penintsulan banaketa zabal baina irregularra duen espeziea da.
Euskal Herrian herrialde guztietan aurki daiteke. Nafarroa hegoaldean falta den arren, gainerako lurralde guztietan ohiko saguzarra da. Nafarroan ipar-ekialdeko ingurune karstikoetan ageri da batez ere[4].
Haitzuloak atsegin dituen saguzarra da eta ondorioz kareharri ugariko lurralde eta ingurune karstikoekin lotura estua du. Normalean zulo naturalak hautatzen dituzten arren, lurpeko egitura artifizial eta eraikinetan ere aurkitu dira espezie honen koloniak. Nafarroan kolonien kokapena aldakorra da urtaroen arabera. Urteko garairik hotzenetan gordelekua ia kasu guztietan haitzuloetan izaten duten bitartean, hilabete epelenetan eraikinetan ezartzen dituzte koloniak[4]. Sastraka eta zuhaixkadun inguruetan ohikoagoa da eta ur-eskuragarritasuna ere ezinbesteko faktorea da. Hala ere, Arabako Errioxa bezalako inguru deforestatu eta eraldatuan, ohiko espeziea da. Altuera-hein zabalean aurki daiteke, itsas mailatik hasita 2.000 metroko altueraraino. Euskal Herrian 25 metroko altueratik 1.190 metroraino aurkitu da[5].
Tamaina bertsuko gainerako saguzarren antzera, intsektuez elikatzen dira honakoak ere. Diptero nematozeroak, lepidopteroak eta neuropteroak dira ferra-saguzar txikiaren dietaren osagai nagusiak. Gehienetan hegan dabiltzan intsektuak harrapatzen dituzte lurretik 2 eta 5 metro bitarteko altueran. Gorotzetan, ordea, hainbat intsektu ez-hegalariren arrastoak aurkitu dira, eta honenbestez, lurrazalean pausaturik dauden ornogabeak ere harrapatzeko gai direla badakigu.
Kumatze-koloniak emeez osaturik egon ohi dira, batez ere, nahiz eta ar banaka batzuk ere egon ohi diren. Iberiar penintsula hegoaldean erditzeak ekaina hasieran ematen dira eta edoskitzaroa uztaila bukaerara arte luzatzen da. Euskal Herrian, aldiz, bi prozesuek 15 egun inguruko atzerapena izaten dute[4].
Emeakehenengo urterako emankorrak izaten dira, baina normalean ez dute bigarren urtera arte kumerik izaten. Bataz besteko biziraupena 4 urte pasatxokoa den arren, espezie honetako banako baten bizi-luzetasunaren errekorra 21 urte eta 3 hilabetean dago.
Negua igarotzeko koloniatan, antzerako beste espezietan gertatzen ez den bezala, bakarrik izaten dira[6], hau da, ez dira gainerako saguzar-espezieekin nahasten, eta kobazulo hotzak hautatu ohi dituzte[7]. Bizimodu bakartia izan ohi dute kumatze denboralditik kanpo eta hibernatzeko koloniatan elkartzen direnean ere, bata bestearengandik hainbat metrotara kokatzen dira. Ebro bailaran, ordea, udaberrian hainbat dozenako taldeak behatu izan dira. Espezie sedentarioa da eta neguko eta udako gordelekuak ez dira 20 km-ko distantzia baino urrutiago aurkitzen.
Ez da espezie honenganako harraparitzaren inguruko informazio askorik ezagutzen, baina neguko gordelekuetan muxar grisen (Glis glis) erasoak behatu izan dira.
Mundu mailan kontserbazio-arriskurik ez duen espeziea da baina Basa eta Itsas Fauna eta Landaredian Arriskuan dauden Espezieen Euskadiko Zerrendaren interes berezikoen kategorian sartu zuten.[8]
Ferra-saguzar txikia (Rhinolophus hipposideros) rhinolophidae familiako saguzarra da, Europan, Ekialde Hurbilean eta ipar-mendebaldeko Afrikan bizi dena.
Euskal Herriko eta erregio azpiartikoko ferra-saguzarren arteko txikiena da, izen arruntak dioen bezala. Euskal Herrian banaketa oso hedatua du eta kobazulo ugaritan aurki daitezke espezie honen koloniak. Gainerako ferra-saguzarren oso antzeko ezaugarri morfologikoak ditu, baina tamaina txikiak eta prozesu konektiboaren formak bereizgarri egiten du. Saguzar bakartia da eta maiz eraikinetan ezartzen ditu gordelekuak.
Kääpiöhevosenkenkäyökkö (Rhinolophus hipposideros) on hevosenkenkäyökköjen heimoon kuuluva lepakkolaji.[3] Lajin uudeksi nimeksi on nisäkäsnimistötoimikunta ehdottanut euroopanpikkuherkkoa[4].
Sen siipien kärkiväli on 19–25 cm ja vartalo 4–4,5 cm sekä häntä 2–3 cm. Painoa lepakolle kertyy vain 5–9 g. Kääpiöhevosenkenkäyököllä on heimolaistensa tavoin hevosenkengän muotoinen ihopoimu kuonossa. Äänet ovat hyvin korkeita ja hiljaisia, kirskuvia. Laji elää metsäisillä kalkkikivialueilla, missä se lentää öisin pyydystäen lähinnä ilmasta yökkösiä, sääskiä, kärpäsiä ja kovakuoriaisia.[3]
Kääpiöhevosenkenkäyökkö horrostaa yksin luolissa, mutta kesällä päiväpiilossa voi olla kokonainen yhdyskunta. Naaras saa kesä-heinäkuussa neljän kuukauden tiineyden jälkeen yhden poikasen. Poikanen vieroitetaan 6–7 viikon kuluttua. Laji tulee sukukypsäksi yksivuotiaana. Kääpiöhevosenkenkäyökkö saattaa elää luonnossa ainakin 21-vuotiaaksi, mutta kuolee vankeudessa nopeasti. Lajin levinneisyysalue ulottuu Britteinsaarilta idässä Kirgisiaan ja Kashmiriin Keski-Aasiassa ja etelässä Koillis-Afrikkaan.[3]
Kääpiöhevosenkenkäyökön kannan kokoa ei tunneta, mutta se on joissakin valtioissa luokiteltu vaarantuneeksi ja on vaarassa kuolla sukupuuttoon levinneisyytensä pohjoisosissa Euroopassa.[3] Alankomaista ja Liechtensteinistä se on jo hävinnyt.[1] Kansainvälinen luonnonsuojeluliitto IUCN kuitenkin muutti omassa uhanalaisuusarviossaan vuonna 2004 lajin luokituksen vaarantuneesta elinvoimaiseksi.[1]
Kääpiöhevosenkenkäyökkö (Rhinolophus hipposideros) on hevosenkenkäyökköjen heimoon kuuluva lepakkolaji. Lajin uudeksi nimeksi on nisäkäsnimistötoimikunta ehdottanut euroopanpikkuherkkoa.
Sen siipien kärkiväli on 19–25 cm ja vartalo 4–4,5 cm sekä häntä 2–3 cm. Painoa lepakolle kertyy vain 5–9 g. Kääpiöhevosenkenkäyököllä on heimolaistensa tavoin hevosenkengän muotoinen ihopoimu kuonossa. Äänet ovat hyvin korkeita ja hiljaisia, kirskuvia. Laji elää metsäisillä kalkkikivialueilla, missä se lentää öisin pyydystäen lähinnä ilmasta yökkösiä, sääskiä, kärpäsiä ja kovakuoriaisia.
Kääpiöhevosenkenkäyökkö horrostaa yksin luolissa, mutta kesällä päiväpiilossa voi olla kokonainen yhdyskunta. Naaras saa kesä-heinäkuussa neljän kuukauden tiineyden jälkeen yhden poikasen. Poikanen vieroitetaan 6–7 viikon kuluttua. Laji tulee sukukypsäksi yksivuotiaana. Kääpiöhevosenkenkäyökkö saattaa elää luonnossa ainakin 21-vuotiaaksi, mutta kuolee vankeudessa nopeasti. Lajin levinneisyysalue ulottuu Britteinsaarilta idässä Kirgisiaan ja Kashmiriin Keski-Aasiassa ja etelässä Koillis-Afrikkaan.
Kääpiöhevosenkenkäyökön kannan kokoa ei tunneta, mutta se on joissakin valtioissa luokiteltu vaarantuneeksi ja on vaarassa kuolla sukupuuttoon levinneisyytensä pohjoisosissa Euroopassa. Alankomaista ja Liechtensteinistä se on jo hävinnyt. Kansainvälinen luonnonsuojeluliitto IUCN kuitenkin muutti omassa uhanalaisuusarviossaan vuonna 2004 lajin luokituksen vaarantuneesta elinvoimaiseksi.
Rhinolophus hipposideros, appelé Petit rhinolophe[1], Petit rhinolophe fer à cheval[2] ou Petit fer à cheval[3],[4], est une espèce de chauve-souris de la famille des Rhinolophidae, elle a été décrite pour la première fois en 1800 par George Montagu. C’est le plus petit et le plus septentrional des rhinolophes européens. Comme tous les rhinolophes, le petit rhinolophe émet les ultrasons par le nez et non par la bouche comme les autres microchiroptères. Le petit rhinolophe qui était autrefois une des chauves-souris les plus fréquentes d'Europe est devenu très rare durant ces dernières décennies, et représente une des espèces animales ayant le plus souffert de la pollution et de la transformation des habitats par l'agriculture intensive.
Autre nom vernaculaire: u Topu Pinnutu (Cap corse)
Le petit rhinolophe est une très petite chauve-souris, l'une des plus petites d'Europe. Il ne pèse que 4 à 7 grammes. Véritable mammifère miniature, il donne une impression de grande fragilité lorsqu'il est découvert en hivernation, suspendu sur n'importe quel support dans les caves ou les grottes. Il est alors entièrement enveloppé dans ses ailes qui forment une capsule très caractéristique. Cette chauve-souris est également remarquable, parmi les espèces européennes, en raison de la largeur de ses ailes par rapport à leur longueur. Cette grande surface de patagium permet un vol lent et une grande manœuvrabilité. Le petit rhinolophe papillonne ainsi avec une très grande agilité dans la végétation dense[5].
Sa tête, comme celle des autres rhinolophes, rappelle bien des gargouilles médiévales. Ses oreilles sont larges, très ouvertes et orientées vers l'avant, sans tragus, arrondies et nettement pointues au sommet vers les côtés externes. Son nez est feuillé complexe en forme de fer à cheval et paraît plus grand, relativement à la taille de l'animal, que celui des autres rhinolophes.
Espèce spécialisée dans la capture de petits insectes au raz de la végétation, elle utilise pour l'écholocation des ultrasons de fréquence élevée, dans la bande des 108 kHz à 114 kHz. Ces fréquences élevées ont une faible portée mais permettent de localiser les fines structures avec une grande précision.
Il est présent dans l'ensemble du Bassin méditerranéen, en Europe moyenne jusque dans les îles Britanniques et en Asie occidentale. Il est présent dans quasiment toute la France.
En Tunisie, la présence de l'espèce est limitée à la zone climatique humide (donc seulement la partie nord du pays). Dans ce pays les individus n'ont montré aucune différence morphologique avec ceux d'Europe[8].
Le petit rhinolophe chasse en forêt, surtout avec un sous-étage buissonnant, et dans des milieux semi-ouverts à la végétation très structurée. Il affectionne surtout les bocages constitués de prairies pâturées entrecoupées de haies arborées et étagées ainsi que les lisières des boisements, mais aussi les parcs et les villages avec nombreux jardins et vergers. La présence de milieux aquatiques (rivières, zones humides) semble importante, en particulier pour les femelles reproductrices. En Afrique du Nord, les sous-espèces escalerae et midas chassent dans les oasis, les jardins et des terrains à maigre végétation.
En hiver, le petit rhinolophe cherche un abri pour l'hivernation, avant tout dans des grottes ainsi que des caves dans les villages et parfois jusque dans les vieux centres urbains ou il affectionne les caves voûtées anciennes (comme à Bourges où une cinquantaine d'individus se répartissent dans une quinzaine de caves de l'hypercentre médiéval), mais aussi des mines, carrières et autres souterrains. On le trouve même parfois suspendu dans des anfractuosités au fond des puits ou dans des terriers de renard ou de blaireau. Le plus important est une hygrométrie forte et une température au-dessus de 7 °C, et surtout de la sécurité et du calme relatif, cette espèce étant très sensible au dérangement[9].
En été en revanche, comme gîte pour passer la journée, il préfère les milieux bâtis chauds (grenier de maison, comble d'église ou de château) pour y établir les petites colonies de maternité, le rhinolophe change de lieu à l’intérieur du bâtiment en fonction de la température. Dans le bassin méditerranéen cependant, les gîtes d'été sont plutôt dans des grottes ou des caves. Une colonie maternelle a été identifiée en 2011 en Tunisie au sud d'Ain Draham sous le toit et dans les chambres d'un hôtel abandonné dans une zone boisée : cette localisation inhabituelle montre qu'il est possible au sud de la Méditerranée que l'espèce puisse préférer une telle exposition dans des bâtiments abandonnés à une localisation sous le couvert boisé, dans des grottes ou galeries de mines[8]
Espèce réputée très sédentaire, le petit rhinolophe se déplace assez peu entre le gîte d'hivernation et le gîte d'été, généralement pas plus de quelques kilomètres (avec cependant un record connu de 153 km[10], ce qui reste inférieur aux déplacements de beaucoup d'autres chiroptères), il est même assez fréquent que les petits rhinolophes installés dans la cave d'une maison pour l’hiver s’installent ensuite en été dans la toiture de la même maison si celle-ci leur convient.
Comme tous les chiroptères européens, le petit rhinolophe est un insectivore nocturne, mais celui-ci est plus particulièrement spécialisé dans la chasse de petits insectes assez lents attrapés avec beaucoup d'agilité dans la végétation buissonnante entre 2 et 5 mètres de hauteur principalement. Les proies sont attrapés en vol avec un vol plutôt lent mais très agile et papillonnant dans la végétation, il est capable de cueillir ses proies sur les feuilles, et il s'aventure même entre les tiges de chardon des mégaphorbiaies. En forêt, il chasse dans la strate arbustive plutôt à faible hauteur, mais aussi dans les couronnes des arbres et au raz du sol. Il est très opportuniste dans le choix de ses proies selon leur abondance et leur disponibilité au cours de l'année : ce sont essentiellement de petits diptères (tipules, moustiques, chironomes), mais aussi des petits hyménoptères, chrysopes, et petits lépidoptères nocturnes ; cela est complété par des trichoptères, des petits coléoptères, des pucerons volants et des araignées cueillies sur leurs toiles.
La maturité sexuelle est atteinte vers 2 à 3 ans. Les animaux s'accouplent à l’automne dans les cavités souterraines, ils s'installent sur les sites de mise bas au cours du mois d'avril, les naissances s’échelonnent généralement de mi-juin à mi-juillet. L'autonomie des petits se fait au bout de six semaines[11].
Depuis une cinquantaine d’années, le petit rhinolophe qui était autrefois une des chauves-souris les plus fréquentes d'Europe a connu un déclin dramatique dans le nord de son aire de répartition, tombant à moins de 1 % des effectifs d'autrefois, là où l’espèce n'a pas disparu. Disparu des Pays-Bas et du Luxembourg, le petit rhinolophe subsiste à l’état de noyaux résiduels en Grande-Bretagne, en Belgique, en Allemagne et en Suisse. Presque absente de la région Nord de la France, l’espèce demeure présente un peu partout en France avec de très petites populations (de 1 à 30 individus) dispersées, l’espèce est donc aujourd'hui extrêmement rare, et son très faible taux de reproduction (un seul petit par femelle et par an, et les femelles ne se reproduisent pas tous les ans) fait que cette espèce est particulièrement vulnérable sur le long terme. Sa situation est plus favorable dans le Centre, en Bourgogne, en Champagne-Ardenne, en Lorraine, en Franche-Comté, en Rhône-Alpes, en Corse et en Midi-Pyrénées (les deux dernières régions accueillent plus de 50 % des effectifs français estivaux, soit seulement quelques milliers d'individus).
Les causes de ce déclin sont multiples : pertes de gîtes d'hivernation et d'estivage (fermeture des caves et charpentes, spéléologie amateur et vandalisme dans les grottes), pollution lumineuse, destruction d'habitats de chasse, notamment de zones bocagères et artificialisation des cours d'eau. Mais ces causes semblent être trop ponctuelles pour expliquer le déclin si brutal et général en quelques décennies, la cause majeure semble de loin être l'utilisation de certains pesticides particulièrement toxiques et persistants dans l’après-guerre, dans l'agriculture et le traitement des charpentes, et notamment le DDT et le lindane ; après l'interdiction du DDT, les effectifs se sont stabilisés et ne diminuent plus, ils remontent progressivement depuis les années 90 mais très lentement. Le taux de multiplication et de recolonisation de cette espèce étant particulièrement lent, le petit rhinolophe ne retrouvera pas ses effectifs d'autrefois et demeurera longtemps une espèce très fragile. De nos jours, l’espèce souffre encore de la destruction et du morcellement de ses habitats[12],[13].
C'est une espèce protégée.
Convention de Berne du 19 septembre 1979 :
Directives européennes du 21 mai 1992 et du 27 octobre 1997 concernant la conservation des habitats naturels ainsi que de la faune et de la flore sauvages :
Convention de Bonn du 23 juin 1979 :
Selon Mammal Species of the World (version 3, 2005) (14 mai 2010)[14] :
Rhinolophus hipposideros, appelé Petit rhinolophe, Petit rhinolophe fer à cheval ou Petit fer à cheval,, est une espèce de chauve-souris de la famille des Rhinolophidae, elle a été décrite pour la première fois en 1800 par George Montagu. C’est le plus petit et le plus septentrional des rhinolophes européens. Comme tous les rhinolophes, le petit rhinolophe émet les ultrasons par le nez et non par la bouche comme les autres microchiroptères. Le petit rhinolophe qui était autrefois une des chauves-souris les plus fréquentes d'Europe est devenu très rare durant ces dernières décennies, et représente une des espèces animales ayant le plus souffert de la pollution et de la transformation des habitats par l'agriculture intensive.
Autre nom vernaculaire: u Topu Pinnutu (Cap corse)
O morcego pequeno de ferradura (Rhinolophus hipposideros) é a especie máis pequena do xénero Rhinolophus da rexión Paleártica; confúndeselle doadamante co Rhinolophus mehelyi e Rhinolophus euryale. Ten orellas grandes, cunha coloración dorsal parda máis ou menos escura e a parte ventral algo máis clara. As orellas e membranas alares sempre son máis escuras que o pelo do dorso. En estado de repouso envólvese totalmente coa membrana alar.
É unha especie paleártica, que se estende lonxitudinalmente dende Irlanda, polo oeste, ata Caxemira polo leste. Ten unha ampla distribución latitudinal, que abarca dende as zonas montañosas de Etiopía e Sudán, ata o sur de Alemaña e Polonia.
É de marcado carácter cavernícola, prefire áreas de cuberta vexetal arbustiva e arbórea, con presenza de augas superficiais. É capaz de ocupar altitudes moi amplas, con límite superior de 2.000 metros.
A reprodución prodúcese en colonias maioritariamente de femias. Teñen unha soa cría anual e as femias son fértiles dende os dous anos.
Aliméntanse principalmente de dípteros e nematóceros, aínda que en ocasións capturan presas sobre o chan.
Como a todas as especies de morcegos, as ameazas máis comúns son a destrución do hábitat e o uso indiscriminado de pesticidas agrícolas e forestais.
O morcego pequeno de ferradura (Rhinolophus hipposideros) é a especie máis pequena do xénero Rhinolophus da rexión Paleártica; confúndeselle doadamante co Rhinolophus mehelyi e Rhinolophus euryale. Ten orellas grandes, cunha coloración dorsal parda máis ou menos escura e a parte ventral algo máis clara. As orellas e membranas alares sempre son máis escuras que o pelo do dorso. En estado de repouso envólvese totalmente coa membrana alar.
talle - corpo de 3,7 a 4,5 cm. Envergadura - 19,2 a 29,5 cm. Peso - de 4 a 7 g. Voo - Altura media (4 a 5 m).Mali potkovnjak (Rhinolophus hipposideros) je europski šišmiš iz reda šišmiša i porodice potkovnjaka. Srodan je velikom potkovnjaku, no manji.
Mali potkovnjak je jedna od najmanjih vrsta šišmiša, a teži samo 5 do 9 grama, s rasponom krila 192-254 mm i dužinom od 35-45 mm. Gornja strana tijela im je sivosmeđa ili ima blago crvenkasti ton, dok je donja strana siva do sivobijela. Poput velikog potkovnjaka, i ova je vrsta vrlo prepoznatljiva, jer ima tipični oblik nosa koji potsjeća na potkovu. Ta osobina im je i donijela ime "potkovnjak". Ovo je najmanja europska vrsta šišmiša.
Nastanjuju uglavnom ista područja kao i veliki potkovnjaci. To znači, da ih ima prije svega u južnoj Europi, Francuskoj i južnoj Engleskoj. Treba im topliji okoliš a živi i u šumovitim područjima.
Parenje počinje u jesen i završava u proljeće, ali se uglavnom prekida zimi. Tako se događa da se životinje pare odmah nakon zimskog sna, još u prostoru gdje su prezimile. U proljeće se ženke okupljaju na mjestima gdje provode dan, i kote mladunce, koje već u prvom tjednu "nose" sa sobom u lov. U tom razdoblju, mladunci vise na "lažnoj dojci". Ovisno o količini hrane, mladunci se osamostaljuju nakon 6 do osam tjedana, a u dobi od godinu dana postaju spolno zreli.
Mali potkovnjaci noću love u zajednicama između stabala na visini od oko 1 do 5 metara male kukce i pauke.
Mali potkovnjak (Rhinolophus hipposideros) je europski šišmiš iz reda šišmiša i porodice potkovnjaka. Srodan je velikom potkovnjaku, no manji.
Mali potkovnjak je jedna od najmanjih vrsta šišmiša, a teži samo 5 do 9 grama, s rasponom krila 192-254 mm i dužinom od 35-45 mm. Gornja strana tijela im je sivosmeđa ili ima blago crvenkasti ton, dok je donja strana siva do sivobijela. Poput velikog potkovnjaka, i ova je vrsta vrlo prepoznatljiva, jer ima tipični oblik nosa koji potsjeća na potkovu. Ta osobina im je i donijela ime "potkovnjak". Ovo je najmanja europska vrsta šišmiša.
Il ferro di cavallo minore (Rhinolophus hipposideros Bechstein, 1800) è un pipistrello della famiglia dei Rinolofidi diffuso nell'Ecozona paleartica.[1][2]
Pipistrello di piccole dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 38 e 48 mm, la lunghezza dell'avambraccio tra 35,9 e 42,5 mm, la lunghezza della coda tra 22 e 33 mm, la lunghezza del piede tra 6,9 e 9 mm, la lunghezza delle orecchie tra 12 e 19 mm, un'apertura alare fino a 25,4 cm e un peso fino a 9 g.[3]
La pelliccia è lunga, soffice e lanuginosa. Le parti dorsali variano dal bruno-grigiastro al marrone, mentre le parti ventrali sono più chiare, grigiastre o bianco-grigiastre. Le orecchie sono di dimensioni normali. La foglia nasale presenta una lancetta triangolare, con i bordi leggermente concavi e l'estremità appuntita, un processo connettivo basso, leggermente arrotondato e talvolta appiattito, una sella priva di peli, lunga, stretta, cuneiforme, con l'estremità appuntita curvata in avanti e verso il basso. La porzione anteriore è stretta ma copre interamente il muso ed è provvista di un profondo incavo centrale alla base. Il labbro inferiore ha un solo solco longitudinale. Le membrane alari sono marroni o marroni scure. La coda è lunga ed inclusa completamente nell'ampio uropatagio. Il primo premolare superiore è relativamente grande e situato lungo la linea alveolare.
Emette ultrasuoni ad alto ciclo di lavoro con impulsi di lunga durata a frequenza costante di 105–113 kHz e con massima energia sulla seconda armonica.
In estate si rifugia in colonie numerose all'interno degli edifici nelle zone più settentrionali dell'areale, grotte e gallerie minerarie in quelle più meridionali. In questo periodo forma vivai costituiti da diverse centinaia di femmine ed alcuni maschi. In inverno entra in ibernazione solitariamente all'interno di grotte, gallerie minerarie e cantine, con temperature di 4-12 °C ed elevata umidità relativa. Rimane aggrappato alle pareti o alle volte con i soli piedi. L'attività predatoria inizia al tramonto. Il volo è agile, altamente manovrato ed effettuato fino a 5 metri dal suolo. È una specie sedentaria, con spostamenti massimi fino a 153 km.
Si nutre di insetti, particolarmente ditteri, lepidotteri, neurotteri e tricotteri catturati sul terreno o sui rami nei boschi, parchi, boscaglie e cespugli.
Danno alla luce un piccolo alla volta nella seconda metà di giugno. Il nascituro apre gli occhi dopo 10 giorni di vita, è in grado di volare dopo un mese ed è completamente indipendente dopo altre 2 settimane. Gli accoppiamenti avvengono in autunno e più raramente in inverno. Entrambi i sessi diventano maturi dopo 1-2 anni di vita. L'aspettativa di vita massima è di 21 anni.
Questa specie è diffusa nell'Ecozona paleartica, dall'Europa occidentale, Africa nord-occidentale, Vicino oriente attraverso il Caucaso e l'Iran fino al Kashmir. In Italia è presente su tutto il territorio, isole comprese.
Vive nei boschi e nelle vicinanze di insediamenti umani fino a 2.000 metri di altitudine.
Sono state riconosciute 6 sottospecie:
La IUCN Red List, considerato il vasto areale, l'abbondanza e la stabilità almeno in alcune zone, classifica R.hipposideros come specie a rischio minimo (LC).[1]
Il ferro di cavallo minore (Rhinolophus hipposideros Bechstein, 1800) è un pipistrello della famiglia dei Rinolofidi diffuso nell'Ecozona paleartica.
De Kleine hoefijzerneus (Rhinolophus hipposideros) is een vleermuis uit het geslacht der hoefijzerneuzen.
Deze soort is de kleinste hoefijzerneus van Europa, met ook de hoogste geluidsfrequentie (105 tot 117 kHz), waarmee de kleinste dieren gevonden en gevangen kunnen worden. Hij heeft een spanwijdte van 192 tot 254 millimeter, een lengte van 3,5 tot 4,5 centimeter[2] en een gewicht van 4 tot 10 gram. De kleine hoefijzerneuzen in het westen van het verspreidingsgebied zijn kleiner dan die in het oosten. De zachte, pluizige vacht is zwart tot rookbruin, met een grijswitte onderzijde. Het gecompliceerde neusblad, de oren en de vleugelmembranen zijn licht grijsbruin.
De kleine hoefijzerneus vliegt vrij snel, waarbij de vleugelslagen een fluisterend geluid maken. De hoefijzerneuzen hangen vrij in verblijven, zonder buren aan te raken. Ze overwinteren solitair, of in kleine groepjes in roestplaatsen. Omstreeks zonondergang vliegen ze uit. De hoefijzerneus jaagt in open bosland en in parken, bij bosjes en struiken, tot ongeveer 5 meter boven de grond. Zijn belangrijkste voedsel zijn insecten als kleine nachtvlinders, langpootmuggen en kevers, en spinnen. Hij pikt zijn voedsel van stenen en struikgewas af. Soms vangt hij zijn prooi ook in de lucht en op de grond. Er zijn aanwijzingen dat kleine hoefijzerneuzen soms worden gegeten door Europese otters.
De hoefijzerneuzen paren in de herfst of tijdens de overwintering. Hierbij achtervolgt het paartje elkaar, waarna het mannetje bij de paring achter en over het vrouwtje heen hangt. De paring zelf verloopt vrij kort, waarna zich een paringsprop vormt in de vagina van het vrouwtje. De vrouwtjes bewaren het sperma tot in maart en april, waarna de bevruchting plaatsvindt. Vanaf april trekken de vrouwtjes naar de kraamkamers. In deze kraamkamers bevinden zich 10 tot 500 dieren, waaronder ook enkele onvolwassen mannetjes en vleermuizen van andere soorten als vale vleermuizen. De meeste geboortes vinden plaats tussen midden juni en begin juli, maar kunnen tot augustus plaatsvinden. Er wordt één blind jong geboren. De jongen wegen 1,8 gram en zijn bedekt fijne haartjes. Na drie dagen gaan de ogen open. Na 4 tot 5 weken worden de jongen gespeend. Na 6 tot 7 weken zijn de jongen onafhankelijk en na één jaar zijn de jongen geslachtsrijp. De kleine hoefijzerneus kan 20 jaar en ouder worden, maar wordt gemiddeld 4 jaar.
De kleine hoefijzerneus komt in Zuid-Europa voor, van Wales via Zuid-Duitsland, Roemenië en Oekraïne, in Noordwest-Afrika en Azië van Israël en Turkije tot in Afghanistan en de Himalaya. Zuid-Limburg, Nederland, is de noordkant van zijn verspreidingsgebied. De hoefijzerneus komt voor in warme heuvelachtige streken, vooral in beboste karstgebieden. Kraamkamers en zomerverblijven bevinden zich in zolders, gebouwen, grotten en mijnen, het liefst met een open uitgang, maar hij kan door spleten kruipen, en overwintert in koele en vochtige grotten, mijnen en kelders.
In Nederland werd hij voor het laatst in 1983 waargenomen. Hij staat er dan ook op de rode lijst. In Wallonië zijn er nog wel kolonies bekend.[3]
De Kleine hoefijzerneus (Rhinolophus hipposideros) is een vleermuis uit het geslacht der hoefijzerneuzen.
Multimedia w Wikimedia Commons Podkowiec mały[3][4] (Rhinolophus hipposideros) – gatunek ssaka z rzędu nietoperzy z nielicznie reprezentowanej w Polsce rodziny podkowcowatych.
Jak większość nietoperzy posiada charakterystyczne dla swojego rzędu cechy:
To jeden z najmniejszych nietoperzy występujących w Polsce. Długość ciała około 40 mm, rozpiętość skrzydeł do 250 mm, masa ciała 3,5-10 g. Przedramię o długości 37-42,5 mm. Barwa sierści futerka szarobrązowa na grzbiecie, szara lub szarobiała na brzuchu. Uszy spiczaste i szerokie, skrzydła szerokie i zaokrąglone na końcach, ogon dość krótki, nie wystający poza błonę ogonową. Błony skrzydłowe bardzo ciemne, uszy i pyszczek jaśniejsze. Błona skrzydłowa przyczepiona pomiędzy piętą a nasadą palców. Ostroga sięga do połowy odległości między piętą a ogonem. Dookoła nozdrzy narośl skórna w kształcie podkowy służąca do skupiania wiązki sygnałów echolokacyjnych. W czasie spoczynku wisząc głową w dół nie składa skrzydeł wzdłuż ciała, jak większość innych gatunków, lecz w charakterystyczny sposób otula się szczelnie błonami lotnymi, przypominając kokon owada.
Występuje w południowej i środkowej Europie. W Polsce występuje w Karpatach, Sudetach oraz na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej. Nieliczne osobniki notuje się również zimą na Nizinie Śląskiej w fortyfikacjach Nysy. Chronione stanowiska kolonii rozrodczych podkowca znajdują się m.in. na poddaszach dawnych cerkwi w Wierchomli Wielkiej i Jaworkach oraz na strychu klasztoru cystersów w Szczyrzycu, na strychu kościoła parafialnego w Łabowej oraz na strychu klasztoru w Czernej. W Karpatach i na Wyżynie Krakowskiej lokalnie może być gatunkiem częstym i licznym, w skali kraju jednak jest uważany za gatunek zagrożony.
Latem zamieszkuje kryjówki bezwietrzne, słabo oświetlone i bardzo ciepłe (o temperaturze nierzadko okresowo przekraczającej 30 °C). W Polsce jeszcze w latach pięćdziesiątych kryjówkami takimi były jaskinie, schroniska i szczeliny skalne, ewentualnie również podziemia sztuczne, np. piwnice. Obecnie niemal wszystkie kryjówki letnie tego gatunku na terenie Polski znajdują się na strychach budynków o swobodnym wlocie (gatunek ten, w przeciwieństwie do innych krajowych nietoperzy nie potrafi przeciskać się przez szczeliny), zaś podziemia są wykorzystywane jedynie sporadycznie. Na sen zimowy przenosi się do miejsc, które oferują mu stabilny mikroklimat: dużą wilgotność i temperaturę powietrza 6-9 °C, wyższą niż preferowaną przez pozostałe, krajowe gatunki nietoperzy. Kryjówkami zimowymi podkowca małego są zwykle jaskinie, piwnice, opuszczone kopalnie, niekiedy również (np. w Krakowie czy Nysie) fortyfikacje. Występująca w tych miejscach duża wilgotność chroni nietoperze przed wyschnięciem, a stabilna temperatura sprzyja hibernacji. W przeciwieństwie do innych gatunków nietoperzy z reguły podczas hibernacji poszczególne osobniki nie tworzą skupień – nie stykają się ze sobą.
Należy do gatunków osiadłych. Kryjówki letnie znajdują się zwykle w odległości do 30 km od kryjówek zimowych, chociaż znane są przeloty na odległość powyżej 100 km. Podkowiec mały jest gatunkiem ciepłolubnym, stąd zwykle przebywa w miejscach dobrze izolowanych termicznie.
Jak większość nietoperzy żywi się owadami latającymi nocą. Są to głównie muchówki, motyle nocne, siatkoskrzydłe oraz owady odbywające rójkę nad wodą, które łowi w locie pyszczkiem lub końcem skrzydła. Potrafi także zbierać pająki ze skał lub kory drzew, jak również inne nielotne bezkręgowce, np. pareczniki. Poluje nocą wśród zarośli i nad zbiornikami wodnymi, na polowania wylatuje późnym wieczorem. Lata wolno, ale zwinnie, najczęściej nisko nad ziemią. Podczas lotów posługuje się echolokacją, przy czym ultradźwięki (o częstotliwości około 110 kHz – najwyższej wśród krajowych nietoperzy) produkowane są przez krtań i emitowane przez nos. Jego system echolokacyjny wykrywa ruch skrzydeł owadów, dlatego owad będący w spoczynku jest dla niego „niewidoczny”.
Średni wiek życia w warunkach naturalnych wynosi 3-4 lat. Najdłuższy zaobserwowany wiek podkowca małego to 29 lat i 5 miesięcy.
Poród i rozwój młodych jest ściśle związany z okresem największej dostępności pożywienia. Samica rodzi na początku lata jedno małe. Kopulacja i zaplemnienie następuje jesienią, często podczas hibernacji samicy. Sperma pozostaje w drogach rodnych macicy do wiosny i dopiero wtedy występuje owulacja i zapłodnienie. Samice tworzą wiosną kolonie rozrodcze liczące do kilkuset osobników. Samce w okresie tym żyją pojedynczo. Ciąża trwa 7-8 tygodni. Młode po urodzeniu są małe, bezradne, nieowłosione. Oczy mają zamknięte, posiadają silne pazury i haczykowate zęby mleczne, którymi czepiają się matki. Żywią się mlekiem matki. Młode nietoperze zdolność do samodzielnego życia osiągają już po upływie 6-7 tygodni. Podkowiec mały dojrzałość seksualną osiąga pod koniec pierwszego lub na początku drugiego roku życia.
Sowy, człowiek
W Polsce gatunek objęty ochroną ścisłą[5]. Umieszczony w Polskiej czerwonej księdze zwierząt jako zagrożony wymarciem (kategoria EN).
Podkowiec mały (Rhinolophus hipposideros) – gatunek ssaka z rzędu nietoperzy z nielicznie reprezentowanej w Polsce rodziny podkowcowatych.
Liliacul mic cu potcoavă (Rhinolophus hipposideros) este o specie de lilieci din familia rinolofide (Rhinolophidae) cu un areal care se întinde din Irlanda și centrul Angliei, peste Europa (inclusiv în România și Republica Moldova), până în Turkestan, la sud este întâlnit în Africa de Nord. În România este cea mai mică specie a genului Rhinolophus. Lungimea cap + trunchi este de 31-44 mm, coada de 20-30 mm, iar greutatea corpului 3-9 g. În jurul nărilor și în spațiul dintre ochi sunt prezente niște foițe nazale cu dispoziție și forme caracteristice și care poartă numele de potcoavă. Blana formată din păr scurt și moale are o culoarea cenușie-brun-deschisă pe spate. În urma urechilor, pe umeri și în regiunea bazinului culoarea este mai deschisă, ca și pe părțile lateroventrale. În perioada de repaus își învelește corpul cu propriile aripi. Se întâlnește în zona de dealuri și coline, lipsind de la munte. Este locuitor al peșterilor, minelor abandonate, pivnițelor, podurilor clădirilor. S-a adaptat și la viața în apropierea așezărilor omenești. Excepțional poate fi găsit și în scorburile arborilor. Vara formează colonii de peste 100 exemplare, căutând locuri răcoroase, iar iarna se adună în grupuri mai mici, la adăpost, prin podurile locuințelor și în peșteri. Hibernează din septembrie până în mai, la temperaturi cuprinse între -4°C și 10°C. Zborul este rapid și neregulat, cu bătăi dese din aripi. În timpul zborului ține gura închisă emițând ultrasunet prin nări cu care detectează obiectele, își găsește drumul, hrana sau evită obstacolele. Iese târziu din peșteră și zboară toată noaptea vânând insecte cu care se hrănește. Se reproduce toamna, iarna sau primăvara. După o gestație de circa 75 zile, femela naște un singur pui în luna iulie, care este lipsit de vedere și fără păr. Într-o lună de zile puii cresc trecând la o viață independentă.
În România a fost identificată subspecia Rhinolophus hipposideros hipposideros. Liliacul mic cu potcoavă a fost practic menționat în toate regiunile din România. Însă în ultimele două decenii a fost găsit doar în Oltenia. Este evidentă o scădere a populației sale în ultimii ani, mai ales din cauza distrugerii habitatului, dezvoltării turismului neorganizat, aprinderii focului în peșteri, poluării fonice etc. Nu este protejat acum, dar trebuie să fie inclus în lista speciilor de mamifere vulnerabile din România.
Liliacul mic cu potcoavă (Rhinolophus hipposideros) este o specie de lilieci din familia rinolofide (Rhinolophidae) cu un areal care se întinde din Irlanda și centrul Angliei, peste Europa (inclusiv în România și Republica Moldova), până în Turkestan, la sud este întâlnit în Africa de Nord. În România este cea mai mică specie a genului Rhinolophus. Lungimea cap + trunchi este de 31-44 mm, coada de 20-30 mm, iar greutatea corpului 3-9 g. În jurul nărilor și în spațiul dintre ochi sunt prezente niște foițe nazale cu dispoziție și forme caracteristice și care poartă numele de potcoavă. Blana formată din păr scurt și moale are o culoarea cenușie-brun-deschisă pe spate. În urma urechilor, pe umeri și în regiunea bazinului culoarea este mai deschisă, ca și pe părțile lateroventrale. În perioada de repaus își învelește corpul cu propriile aripi. Se întâlnește în zona de dealuri și coline, lipsind de la munte. Este locuitor al peșterilor, minelor abandonate, pivnițelor, podurilor clădirilor. S-a adaptat și la viața în apropierea așezărilor omenești. Excepțional poate fi găsit și în scorburile arborilor. Vara formează colonii de peste 100 exemplare, căutând locuri răcoroase, iar iarna se adună în grupuri mai mici, la adăpost, prin podurile locuințelor și în peșteri. Hibernează din septembrie până în mai, la temperaturi cuprinse între -4°C și 10°C. Zborul este rapid și neregulat, cu bătăi dese din aripi. În timpul zborului ține gura închisă emițând ultrasunet prin nări cu care detectează obiectele, își găsește drumul, hrana sau evită obstacolele. Iese târziu din peșteră și zboară toată noaptea vânând insecte cu care se hrănește. Se reproduce toamna, iarna sau primăvara. După o gestație de circa 75 zile, femela naște un singur pui în luna iulie, care este lipsit de vedere și fără păr. Într-o lună de zile puii cresc trecând la o viață independentă.
În România a fost identificată subspecia Rhinolophus hipposideros hipposideros. Liliacul mic cu potcoavă a fost practic menționat în toate regiunile din România. Însă în ultimele două decenii a fost găsit doar în Oltenia. Este evidentă o scădere a populației sale în ultimii ani, mai ales din cauza distrugerii habitatului, dezvoltării turismului neorganizat, aprinderii focului în peșteri, poluării fonice etc. Nu este protejat acum, dar trebuie să fie inclus în lista speciilor de mamifere vulnerabile din România.
Podkovár malý[2] alebo podkovár krpatý alebo staršie podkováč malý (lat. Rhinolophus hipposideros) je druh netopiera z rodu podkovár. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov podkovár malý patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej populácie je klesajúci.[1]
Nachádza sa v Južnej a Strednej Európe, Severnej Afrike a zasahuje až do Strednej Ázie. Ešte v roku 1980 bol považovaný v Česko-Slovensku za hojný druh [6]. Na území Česka dosahuje severnú hranicu rozšírenia. V Sloupsko-šošůvské jaskyni bola zaznamenaná samica albín[7].
Výskyt podkovára malého na Slovensku je viazaný predovšetkým na teplejšie oblasti s dostatkom podzemných priestorov vhodných pre zimovanie a úkryt. Vyskytuje sa najmä v nižších a stredných polohách. Rozsiahle nížiny nevyhľadáva.[8]
Zo 429 mapovacích kvadrátov DFS sa celkovo vyskytol v 218 (50,6% rozlohy Slovenska):[2]
Pôvodnými letnými úkrytmi podkovára malého boli krasové jaskyne, od stredoveku však začal využívať povaly budov, najmä zámkov a kostolov. V zimnom období vyhľadáva jaskyne, štôlne a pivnice. Zimuje v teplejších jaskynných priestoroch s minimálnym prúdením vzduchu a s teplotou 6 až 9 °C a takmer 100% vlhkosťou. Tu zimuje úplne výhradne jednotlivo. Pri zimovaní sa úplne zabalí do lietacej blany a svojim tvarom pripomína hrušky. Zimný spánok (hibernácia) nastáva spravidla od októbra do apríla. Medzi úkrytmi preletuje iba na krátke vzdialenosti; je to relatívne stály druh.
Letné kolónie sú tvorené spravidla 10 až 150 dospelými samicami. Vznikajú od konca apríla a rozpadajú sa asi v polovici augusta. Samce žijú v lete samostatne a so samicami sa stretávajú na jeseň pred začiatkom zimovania. Maximálny vek podkovára krpatého, zistený na území Česka, je 26 rokov. Zimné úkryty sú obsadzované od septembra do novembra.
Samce pohlavne dospievajú koncom prvého roka života, samice obyčajne až v druhom roku. Párenie prebieha obvykle na jeseň a samica si uchováva po celú dobu zimovania spermie vo svojej maternici v neaktívnym stave a oplodnenie vajíčka dochádza až po ukončení zimného spánku. Mláďatá (obvykle 1) sa rodia koncom mája až začiatkom júna a samica ich spočiatku nosí na bruchu.
Hlavná časť potravy tvoria nočné motýle a dvojkrídlovce. Živí sa niektorými škodlivými druhmi hmyzu a je preto užitočný.
Príčinami rýchleho poklesu početnosti je najmä rušenie v letných a zimných úkrytoch, ich ubúdanie a pravdepodobne zvýšená chemizácia životného prostredia insekticídmi a zrejme aj globálne klimatické zmeny.
V Česku je to kriticky ohrozený druh netopierov. Populácia tohto v minulosti hojného netopiera je v Česku na hranici rozšírenie tohto druhu a viaceré populácie sú navyše izolované od ostatných. Výrazný pokles početnosti je registrovaný po celej Európe a podkovár krpatý je z tohto dôvodu považovaný za celosvetovo ohrozený druh.
Ochrana spočíva predovšetkým v zaistení pokoja na zimoviskách a miestach letných kolónií.
Portrét
Pri hibernácii sa zabalí do vlastných lietacích blán
Spektrogram, frekvencia qCF 100 kHz
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Podkovár malý
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Podkovár malý
Podkovár malý alebo podkovár krpatý alebo staršie podkováč malý (lat. Rhinolophus hipposideros) je druh netopiera z rodu podkovár. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov podkovár malý patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej populácie je klesajúci.
Mali podkovnjak (znanstveno ime Rhinolophus hipposideros) je vrsta netopirja, ki ima tako kot vsi podkovnjaki značilno kožno gubo med nosnicama v obliki podkve. Ob mirovanju se popolnoma zavije v letalno opno. Za zavetišča uporabljajo predvsem opuščena človeška bivališča, cerkvene zvonike in opuščene rudniške rove. Prezimovališče pa si poiščejo v naravnih jamah, opuščenih kleteh in rovih. S kremplji se oprimejo stropa in otrpli visijo z njega kot suh list do pomladi.
Mali podkovnjak je podoben velikemu podkovnjaku. Je sivo rjave barve, spodaj pa je belosiv. Ob visenju je dolg pod 10 cm. Uhlji so veliki, koničasti in brez poklopca. V zatočišču prosto visijo, popolnoma zaviti v prhuti. Osebki se nikoli ne dotikajo med sabo.
Mali podkovnjak lovi žuželke v letu v gozdu, gozdnem robu, nad mokrišči. Parijo se jeseni in spomladi.
V Sloveniji je ta vrsta netopirja tako kot vse na območju Slovenije domorodne vrste netopirjev zavarovana. Ogrožajo ga posegi v njegova zatočišča, nočna osvetljenost objektov in pesticidi.
Mali podkovnjak (znanstveno ime Rhinolophus hipposideros) je vrsta netopirja, ki ima tako kot vsi podkovnjaki značilno kožno gubo med nosnicama v obliki podkve. Ob mirovanju se popolnoma zavije v letalno opno. Za zavetišča uporabljajo predvsem opuščena človeška bivališča, cerkvene zvonike in opuščene rudniške rove. Prezimovališče pa si poiščejo v naravnih jamah, opuščenih kleteh in rovih. S kremplji se oprimejo stropa in otrpli visijo z njega kot suh list do pomladi.
Dvärghästskonäsa (Rhinolophus hipposideros) är en fladdermusart i familjen Hästskonäsor och Europas minsta hästskonäsa[2].
Dvärghästskonäsan har en vingbredd upp till 25 cm, kroppslängd mellan 3,5 och 4,5 cm och vikt upp till 10 g. Pälsen är mörkt gråbrun på ovansidan, ljusare under.[3]
Som alla hästskonäsor har den hudutskott kring näsöppningarna. Det mellersta av dessa utskott, sadeln, har ett karakteristiskt utseende som är till hjälp vid bestämningen: En toppig form sedd framifrån, och med en mjukt rundad profil utan några tydliga spetsar.[3]
Dvärghästskonäsan börjar jaga efter solnedgången. Flykten varierar i hastighet, men vingslagen är snabba och höjden är låg. Den kan stanna ute hela natten om vädret tillåter. Födan består av skalbaggar, nattflygande insekter som fjärilar och spindlar[2].
Arten uppehåller sig i trädbevuxna områden, gärna med grottor eller klippor, men också bebyggda områden som byar, städer och större gårdar. Vinterdvalan tillbringas helst i grottor och andra håligheter med hög luftfuktighet. I norra delen av dess utbredningsområde går den i vinterdvala kring september till oktober, och kommer fram igen i april till maj.[2]
Arten finns i Syd- och Centraleuropa, i Nordafrika och mellersta Asien fram till Kashmir. Det är den europeiska art i familjen som går längst åt norr; i västra delen av sitt utbredningsområde når den upp till sydvästra England och västra Irland.[3]
Dvärghästskonäsan är globalt livskraftig ("LC"). Trenden är dock nedåtgående.[1]
Dvärghästskonäsa (Rhinolophus hipposideros) är en fladdermusart i familjen Hästskonäsor och Europas minsta hästskonäsa.
Küçük nalburunlu yarasa (Rhinolophus hipposideros), Türkiye’de de sıkça rastlanan bir böcek yarasası türü.
Nal şeklinde burnu vardır. Boyu ortalama 4 cm, kanat açıklığı 20 cm. ağırlık 3-10 gr. arasındadır. Sırt kısımları gri-kahverengi, karın kısımları daha açık.
Orta ve Güney Avrupa, Doğu Afrika, Güneydoğu Asya ve Türkiye’nin her yerinde görülürler.
Ağaç bulunan açık alanlar, parklarda yaşarlar. Şehir içinde de dolaşır. Kış barınakları mağara ve kovukların yanı sıra bodrumlar, harabeler, yaz barınakları ise daha çok büyük kır evlerinin çatı altlarıdır. Kış için 11 °C’ye kadar olan ve nemli yerleri tercih ederler. Yaz barınaklarında çok sayıda birey birbirlerine belirli bir uzaklıkta dururlar. Kış barınaklarında ise (kış uykusu sırasında) az sayıda birey bir arada bulunur.
Alçaktan (2–5 m) ve yavaş, kelebekler gibi uçarlar. Hava iyice karardıktan sonra ortaya çıkarlar, şafağa kadar aktiftirler. Genelde bir alan belirleyip, o alan içinde aynı rotayı izleyerek defalarca dolaşırlar ve avlarını (küçük böcekler) toplarlar. Ortalama ömrü 4-5 yılı aşmaz. Yavrularını 6-8 hafta emzirirler.
Küçük nalburunlu yarasa (Rhinolophus hipposideros), Türkiye’de de sıkça rastlanan bir böcek yarasası türü.
Nal şeklinde burnu vardır. Boyu ortalama 4 cm, kanat açıklığı 20 cm. ağırlık 3-10 gr. arasındadır. Sırt kısımları gri-kahverengi, karın kısımları daha açık.
Orta ve Güney Avrupa, Doğu Afrika, Güneydoğu Asya ve Türkiye’nin her yerinde görülürler.
Ağaç bulunan açık alanlar, parklarda yaşarlar. Şehir içinde de dolaşır. Kış barınakları mağara ve kovukların yanı sıra bodrumlar, harabeler, yaz barınakları ise daha çok büyük kır evlerinin çatı altlarıdır. Kış için 11 °C’ye kadar olan ve nemli yerleri tercih ederler. Yaz barınaklarında çok sayıda birey birbirlerine belirli bir uzaklıkta dururlar. Kış barınaklarında ise (kış uykusu sırasında) az sayıda birey bir arada bulunur.
Alçaktan (2–5 m) ve yavaş, kelebekler gibi uçarlar. Hava iyice karardıktan sonra ortaya çıkarlar, şafağa kadar aktiftirler. Genelde bir alan belirleyip, o alan içinde aynı rotayı izleyerek defalarca dolaşırlar ve avlarını (küçük böcekler) toplarlar. Ortalama ömrü 4-5 yılı aşmaz. Yavrularını 6-8 hafta emzirirler.
Один з 68 видів роду; в Україні представлений 2 підвидами: R. h. hipposideros та R. h. minimus.
В Україні проходить північна межа ареалу. Знайдено в Закарпатській, Івано-Франківській, Львівській, Тернопільській, Хмельницькій. Одеській, Запорізькій, Донецькій областях, у Криму. Ареал охоплює також Пд. і Зх. Європу, Пн. Африку, Малу й Зх. Азію. Пн.-3х. Гімалаї.
Переважно передгірні та низькогірні райони. Селиться в підземних порожнинах (печерах, шахтах, тунелях, ґротах), влітку виводкові зграї трапляються на горищах, у затінених місцях під мостами через гірські потоки чи струмки, на дзвіницях і навіть у дуплах дерев.
В Україні, загалом — чисельний вид. Причини зміни чисельності. Руйнування підземних сховищ, старих будівель, винищення підковоноса спелеотуристами, забруднення місць перебування пестицидами. За даними у Червоній книзі України чисельність оцінювалась як низька: «Чисельність в Україні становить близько 400 особин (з них до 100 — у Криму)». Тільки в національному природному парку «Подільські Товтри» щороку зимує понад 1 тис. особин.
Осілий вид; лише окремі особини під час зміни зимових сховищ на літні і навпаки можуть долати відстань до 112 км. Від зимової сплячки прокидається в кін. березня — на початку квітня. Не утворює мішаних зграй, хоча у сховищах поряд з ним зустрічаються ін. кажани, зокрема широковух, вухань, нічниця велика. Добуває їжу з настанням сутінок, через 20 — 25 хв після заходу сонця. Літає здебільшого в міжряддях виноградників, садів, над городами, над посівами польових культур тощо. Політ швидкий, мінливий. Під час сильних вітру і дощу сховищ не залишає. Живиться переважно двокрилими і молеподібними лускокрилими. Статевозрілим стає у віці біля року. Вагітні самиці селяться окремо від самців у порівняно теплих сховищах. Народження малят спостерігається в кін. червня — на початку липня. Живе до 17,5 років.
Передпліччя 36.1—39 мм, вага 4—7 гр. Пухнасте хутро на спині коричнево-жовто-коричневе, на череві блідо-сіро-біле. Молоді тварини, як правило, сірого кольору. Мембрани і вуха коричневі. Крила дуже широкі, короткі й закруглені.
Занесено до Червоної книги України (1980, 1994, 2009). Охороняється у заповідниках Карпатському (біосферний). Карадазькому, Кримському, Мис Мартьян, Ялтинському гірсько-лісовому (всі — природні) та окремих заказниках. Вид є чисельним у національному природному парку "Подільські Товтри". Доцільно обмежити або заборонити відвідування туристами підземель, в яких мешкають підковоноси малі.
Rhinolophus hipposideros là một loài động vật có vú trong họ Dơi lá mũi, bộ Dơi. Loài này được Bechstein mô tả năm 1800.[2]
Rhinolophus hipposideros là một loài động vật có vú trong họ Dơi lá mũi, bộ Dơi. Loài này được Bechstein mô tả năm 1800.
Размножаются летом. В начале апреля самки и некоторые самцы формируют группы, которые насчитывают 10—100 животных. Беременность длится 67 дней. Детёныши рождаются в середине июня-начале июля и весят 1,8 г. Глаза открываются на 10 день. Лактация продолжается 4 недели, молодняк становится полностью самостоятельным к 7 неделям жизни. Материнские группы распадаются в августе.
Продолжительность жизни в дикой природе составляет 3—4 года. Максимальный возраст, отмеченный, в неволе, составлял 21 год.
Малые подковоносы распространены в западной и центральной части Палеарктики. Они обнаружены во всех европейских странах. В Северной Африке ареал охватывает Марокко, Алжир, Тунис, также встречается в Восточной Африке. Обитает на высоте до 2000 м над уровнем моря[1].
Малые подковоносы малочисленны в северной части своего ареала. В Европе летом колонии насчитывают 10—50 летучих мышей (иногда до 1500). Этот вид исчез в Нидерландах, Бельгии и северной Германии, за исключением нескольких колоний в Баварии, Тюрингии и Саксонии, северной и западной Чехии и на большей части Польши. В Швейцарии и Австрии популяции сохранилась фрагментарно, на высоте более 400 м. В Испании некоторые колонии исчезли в связи с постройкой зданий. На севере Франции численность малых подковоносов уменьшается, хотя на юге она считается стабильной.
Тенденция популяции в странах Азии и Африки неизвестна[1].
Размножаются летом. В начале апреля самки и некоторые самцы формируют группы, которые насчитывают 10—100 животных. Беременность длится 67 дней. Детёныши рождаются в середине июня-начале июля и весят 1,8 г. Глаза открываются на 10 день. Лактация продолжается 4 недели, молодняк становится полностью самостоятельным к 7 неделям жизни. Материнские группы распадаются в августе.
Продолжительность жизни в дикой природе составляет 3—4 года. Максимальный возраст, отмеченный, в неволе, составлял 21 год.
작은관박쥐(Rhinolophus hipposideros)는 관박쥐과에 속하는 박쥐의 일종이다.[2] 유럽에서 서식하는 박쥐로 근연종 큰관박쥐 보다 작다.
몸길이가 38~48mm인 작은 박쥐로 전완장은 35.9~42.5mm이다. 꼬리 길이는 22~33mm, 발 길이는 6.9~9mm, 귀 길이는 12~19mm이다. 날개 폭은 최대 25.4cm이고, 몸무게는 최대 9g이다.[3]
6종의 아종이 알려져 있다.
.jpg){kind=small}
