dcsimg

Lifespan, longevity, and ageing

المقدمة من AnAge articles
Maximum longevity: 10.2 years (captivity) Observations: One specimen was at least 10.2 years one when it died in captivity (Richard Weigl 2005).
ترخيص
cc-by-3.0
حقوق النشر
Joao Pedro de Magalhaes
محرر
de Magalhaes, J. P.
موقع الشريك
AnAge articles

Associations ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

The predators of these animals have not been reported.

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Melrose, R. 2004. "Galictis cuja" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Galictis_cuja.html
مؤلف
Robert Melrose, University of Wisconsin-Stevens Point
محرر
Chris Yahnke, University of Wisconsin-Stevens Point
محرر
Nancy Shefferly, Animal Diversity Web
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Morphology ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

Like most other mustelids, G. cuja has a long body with stout legs. It is similar in apearance to its larger cousin G. vittata which inhabits northern latitudes and lower altitudes. In comparison to the genus Mustela, G. cuja is more robust and heavier bodied.

Galictis cuja is characterized by black coloration begining from the rostrum and extending below the ears and into the chest and underbelly. The diagnostic white "headband" sweeps across the forehead, terminating around the shoulder region. Dorsal coloration is grizzled with yellowish undertones. Color variation and patterning may vary among individuals throughout the geographic range of the species.

The head and body length of this species is reportedly between 280 and 508 mm, with the tail adding an additional 120 to 193 mm to the total length. These animals weigh between 1 and 2.5 kg.

Sexual dimorphism is evident among many smaller mustelid species. Larger males maximize their ability to take larger prey, thereby limiting competion with females. Polygyny is correlated with such size dimorphism. Along with large size comes increased breeding fitness and superior fighting ability in competition among other males for females. Sexual dimorphism is suggested in G. cuja, but has not been substantiated.

Dental Formula: 3/3,1/1,3/4,1/1=34

Range mass: 1 to 2.5 kg.

Range length: 280 to 508 mm.

Sexual Dimorphism: male larger

Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Melrose, R. 2004. "Galictis cuja" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Galictis_cuja.html
مؤلف
Robert Melrose, University of Wisconsin-Stevens Point
محرر
Chris Yahnke, University of Wisconsin-Stevens Point
محرر
Nancy Shefferly, Animal Diversity Web
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Life Expectancy ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

Greater grisons (G. vittata) have lived more than 10 years in captivity. Longevity in lesser grisons is unknown.

Average lifespan
Status: captivity:
10.2 years.

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Melrose, R. 2004. "Galictis cuja" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Galictis_cuja.html
مؤلف
Robert Melrose, University of Wisconsin-Stevens Point
محرر
Chris Yahnke, University of Wisconsin-Stevens Point
محرر
Nancy Shefferly, Animal Diversity Web
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Habitat ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

Lesser grisons occupy a wide range of habitats, and can be found in the extremes of the arid Chaco while also inhabiting environments with extensive vegetation cover in conjuction with open water. Other habitat types include deciduous and evergreen forests, savananas and mountainous regions. Elevations above 4000 meters are not occupied.

Lesser grisons often frequent rock pilings, hollow trees, and borrows of other animals in search of food or refuge.

Range elevation: 0 to 4000 m.

Habitat Regions: temperate ; tropical ; terrestrial

Terrestrial Biomes: desert or dune ; savanna or grassland ; chaparral ; forest ; scrub forest ; mountains

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Melrose, R. 2004. "Galictis cuja" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Galictis_cuja.html
مؤلف
Robert Melrose, University of Wisconsin-Stevens Point
محرر
Chris Yahnke, University of Wisconsin-Stevens Point
محرر
Nancy Shefferly, Animal Diversity Web
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Distribution ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

Galictis cuja is found across central and southern South America. It has been encountered from southern Peru, throughout Paraguay, and from central Chile extending south to Argentina's Chubut Province.

Biogeographic Regions: neotropical (Native )

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Melrose, R. 2004. "Galictis cuja" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Galictis_cuja.html
مؤلف
Robert Melrose, University of Wisconsin-Stevens Point
محرر
Chris Yahnke, University of Wisconsin-Stevens Point
محرر
Nancy Shefferly, Animal Diversity Web
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Trophic Strategy ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

The diet of G. cuja consists of small mammals, birds, eggs, cold-blooded vertebrates, and invertebrates as well as fruit. The stomach contents of one speciemen collected in Peru contained mice and a lizard.

Athough percieved to be a generalist, studies have shown that the consumtion of introduced European rabbits (Oryctolagus cuniculus) is high among populations of G. cuja where rabbit populations are high.

We may assume that these animals are capable of hunting chincillas, as they are sometimes kept in captivity for this purpose.

Animal Foods: birds; mammals; amphibians; reptiles; eggs; insects; terrestrial non-insect arthropods

Plant Foods: fruit

Primary Diet: carnivore (Eats terrestrial vertebrates)

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Melrose, R. 2004. "Galictis cuja" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Galictis_cuja.html
مؤلف
Robert Melrose, University of Wisconsin-Stevens Point
محرر
Chris Yahnke, University of Wisconsin-Stevens Point
محرر
Nancy Shefferly, Animal Diversity Web
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Associations ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

Lesser grisons feed on a variety of small mammals and other vertebrates. They therefore have a negative impact on populations of their prey species.

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Melrose, R. 2004. "Galictis cuja" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Galictis_cuja.html
مؤلف
Robert Melrose, University of Wisconsin-Stevens Point
محرر
Chris Yahnke, University of Wisconsin-Stevens Point
محرر
Nancy Shefferly, Animal Diversity Web
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Benefits ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

A study of functional response among lesser grisons toward high populations of exotic European rabbits in Patagonia may confirm G. cuja as effective rabbit control. Young grison are also tamed easily and have been used in the past to capture chinchillas.

Positive Impacts: controls pest population

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Melrose, R. 2004. "Galictis cuja" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Galictis_cuja.html
مؤلف
Robert Melrose, University of Wisconsin-Stevens Point
محرر
Chris Yahnke, University of Wisconsin-Stevens Point
محرر
Nancy Shefferly, Animal Diversity Web
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Benefits ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

There are no reported negative effects of this species on humans.

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Melrose, R. 2004. "Galictis cuja" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Galictis_cuja.html
مؤلف
Robert Melrose, University of Wisconsin-Stevens Point
محرر
Chris Yahnke, University of Wisconsin-Stevens Point
محرر
Nancy Shefferly, Animal Diversity Web
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Conservation Status ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

Lesser grisons are listed by CITES as Appendix III. They have no special conservation status with IUCN Redlist or with the US Department of Fish and Wildlife.

US Federal List: no special status

CITES: appendix iii

IUCN Red List of Threatened Species: least concern

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Melrose, R. 2004. "Galictis cuja" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Galictis_cuja.html
مؤلف
Robert Melrose, University of Wisconsin-Stevens Point
محرر
Chris Yahnke, University of Wisconsin-Stevens Point
محرر
Nancy Shefferly, Animal Diversity Web
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Behavior ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

Galictis cuja utilizes a range of vocalizations which include a sharp, growling bark when threatened. It is likely that these vocalizations are also used for communication within the species. As with other mammals, tactile communiction plays an important role between mates, rival, and between mothers and their offspring. Because these animals are active during the day and are social, they probably use some visual signals, such as body posture, to communicate intentions to conspecific. Scent cues are usually important in Mustelids, which have well developed anal scent glands.

Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical

Other Communication Modes: scent marks

Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Melrose, R. 2004. "Galictis cuja" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Galictis_cuja.html
مؤلف
Robert Melrose, University of Wisconsin-Stevens Point
محرر
Chris Yahnke, University of Wisconsin-Stevens Point
محرر
Nancy Shefferly, Animal Diversity Web
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Reproduction ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

While mating habits of G. cuja are not documented, many male mustelids are polygynous. Females can be brought to ovulate only by freguent and rigorous copulation. Delayed implantation is also evident in more thatn 16 mustelid species but has not been recorded in G. cuja.

Gestation in G. cuja is complete after about 40 days, when 2 to 4 offspring are produced. Young are born in March, August, October and September.

Breeding interval: The breeding interval of these animals is not reported.

Breeding season: The breeding season of these animals in the wild is not reported.

Range number of offspring: 2 to 4.

Range gestation period: 39 to 40 days.

Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; viviparous

The parental behavor of this species has not been reported. As in all mammals, the female provides her young with food and protection. Most mustelids are altricial, and it is likely that lesser grison are similar. The young are probably born in a burrow or den of some sort, although this has not been documented. The role of males in parental care has not been established.

Parental Investment: no parental involvement; altricial ; pre-fertilization (Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female)

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Melrose, R. 2004. "Galictis cuja" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Galictis_cuja.html
مؤلف
Robert Melrose, University of Wisconsin-Stevens Point
محرر
Chris Yahnke, University of Wisconsin-Stevens Point
محرر
Nancy Shefferly, Animal Diversity Web
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Huron bihan ( البريتانية )

المقدمة من wikipedia BR
lang="br" dir="ltr">

An huron bihan (Galictis cuja) a zo ur c'higdebrer bihan (war-dro 50 cm evit 1 - 3 kg) eus kerentiad ar mustelidae.

Heñvel eo ouzh ur furig dre e feson. E gavout a reer en Arc'hantina, Bolivia, Brazil, Chile, Perou, ha Paraguay.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Skrivagnerien ha kempennerien Wikipedia |
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia BR

Grisó petit ( الكتالونية )

المقدمة من wikipedia CA

El grisó petit (Galictis cuja, anomenat hurón menor i furão en les llengües autòctones) és un animal carnívor de la família dels mustèlids que prové de Sud-amèrica. Viu a l'Argentina, Bolívia, el Brasil, Xile, Perú i el Paraguai.

Referències

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Grisó petit Modifica l'enllaç a Wikidata


ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autors i editors de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia CA

Grisó petit: Brief Summary ( الكتالونية )

المقدمة من wikipedia CA

El grisó petit (Galictis cuja, anomenat hurón menor i furão en les llengües autòctones) és un animal carnívor de la família dels mustèlids que prové de Sud-amèrica. Viu a l'Argentina, Bolívia, el Brasil, Xile, Perú i el Paraguai.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autors i editors de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia CA

Kleingrison ( الألمانية )

المقدمة من wikipedia DE

Der Kleingrison (Galictis cuja) ist eine Art der Säugetiere aus der Familie der Marder. Er ist in weiten Teilen der südlichen Hälfte Südamerikas verbreitet.

Merkmale

Der Kleingrison hat etwa die Größe und das Gewicht eines Steinmarders und ist etwas kleiner als der verwandte Großgrison (G. vittata). Er erreicht eine Gesamtlänge von etwa 44 bis 68 Zentimetern und eine Schwanzlänge von 13,5 bis 19,0 Zentimetern. Das Gewicht liegt bei etwa 1,2 bis 2,5 Kilogramm.[1]

Der Körper ist schlank mit kurzen Beinen. Der Rücken ist gelblich-braun, der untere Teil des Gesichts unterhalb der Stirn, der untere Bereich des Halses und der Bauch sind schwarz gefärbt. Zwischen diesen beiden Bereichen läuft eine helle Linie am Kopf und Hals bis zu den Schultern.[1]

Verbreitung

 src=
Verbreitungsgebiet des Kleingrisons

Der Kleingrison ist in der südlichen Hälfte Südamerikas verbreitet. Das Verbreitungsgebiet umfasst den Südosten Perus, den Westen und Süden Boliviens, Zentral-Chile, Paraguay, Uruguay, Argentinien und Regionen im Südosten und Süden Brasiliens. Im äußersten Süden (Süd-Patagonien und Feuerland) ist er nicht anzutreffen.[2]

Er kommt in Höhen bis 4200 Meter sowohl in wasserreichen Gebieten wie auch in Trockengebieten wie dem Gran Chaco vor. Dabei lebt er sowohl in Gebieten mit spärlicher Vegetation, als auch in Wäldern, Grasland und auch in den landwirtschaftlich genutzten Gebieten der Pampas.[2]

Lebensweise

Der Kleingrison ernährt sich unter anderem von kleinen Säugetieren, Vögeln und deren Eiern, Eidechsen, Amphibien und Früchten.[2]

Einzelnachweise

  1. a b Eric Yensen, Teresa Tarifa: Galictis cuja. In: Mammalian Species. Band 728, 2003, S. 1–8 (Online [PDF; 373 kB; abgerufen am 17. Oktober 2021]).
  2. a b c Galictis cuja in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2011. Eingestellt von: F. Reid, K. Helgen, 2008. Abgerufen am 29. Dezember 2011.
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia DE

Kleingrison: Brief Summary ( الألمانية )

المقدمة من wikipedia DE

Der Kleingrison (Galictis cuja) ist eine Art der Säugetiere aus der Familie der Marder. Er ist in weiten Teilen der südlichen Hälfte Südamerikas verbreitet.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia DE

Galictis cuja ( اللغة الوسيطة (الرابطة الدولية للغات المساعدة) )

المقدمة من wikipedia emerging languages

Galictis cuja es un specie de Galictis.

Nota
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia emerging languages

Jagua pe ( الغوارانية )

المقدمة من wikipedia emerging languages
Galictis.jpg

Jagua pe (karaiñe'ẽ: Grisón menor, lasioñe'ẽ: Galictis cuja) mymba okambúva.[1]

Mandu'apy

  1. Fauna Paraguay: List of the Mammals of Paraguay. Jasykõi 2020.
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia emerging languages

Jagua pe: Brief Summary ( الغوارانية )

المقدمة من wikipedia emerging languages
Galictis.jpg

Jagua pe (karaiñe'ẽ: Grisón menor, lasioñe'ẽ: Galictis cuja) mymba okambúva.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia emerging languages

Изи гризон ( ميدو ماري )

المقدمة من wikipedia emerging languages

Изи гризон (лат. Galictis cuja ) – Кечывалвел Америкын (Аргентина, Боливий, Бразилий, Чили, Перу да Парагвай) йос-влак (Mustelidae) йамагатын гыч изи гризон. Капше 28-51 см, почше 15 см, нелытше 1,0-2,5 кг.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia emerging languages

Lesser grison ( الإنجليزية )

المقدمة من wikipedia EN

The lesser grison (Galictis cuja) is a species of mustelid from South America.[2]

Description

Lesser grisons have a long, slender body, short legs, and a bushy tail. They have a long neck and a small head with a flattened forehead and rounded ears. They are smaller than the closely related greater grison, with a head-body length of 27 to 52 cm (11 to 20 in) and a tail 14 to 19 cm (5.5 to 7.5 in) long. Adults weigh anything from 1.2 to 2.4 kg (2.6 to 5.3 lb). Females are slighter smaller and more slender than males.[3]

The top of the head, the back and flanks, and the tail have coarse black guard hairs with buff-coloured tips over a softer undercoat, giving them a grizzled greyish colour. The remainder of the body is black or nearly so, apart from a pale buff-coloured stripe running from the forehead to the shoulders along the lower margin of the grey furred area. The feet are webbed, with five toes ending in sharp, curved, claws.[3]

Distribution and habitat

Lesser grisons are found throughout most of southern South America from sea level to as high as 4,200 metres (13,800 ft) elevation. They are found in a wide range of habitats, although generally near water, including grasslands, forests, scrub, and mountain meadows. They are also known to inhabit agricultural land and pasture in some areas.[1][3]

Four subspecies are recognised:

  • Galictis cuja cuja – southwestern Bolivia, western Argentina, central Chile
  • Galictis cuja furax – southern Brazil, northeastern Argentina, Uruguay, and Paraguay
  • Galictis cuja huronax – south-central Bolivia, eastern Argentina
  • Galictis cuja luteola – extreme southern Peru, western Bolivia and northern Chile

Biology and behaviour

Lesser grisons are carnivorous, feeding on small to medium rodents, as well as rabbits, birds, frogs, lizards, and snakes.[3] They are among the major predators on cavies, including wild guinea pigs, and also of nesting grebes.[4]

They are semi-plantigrade, walking partly on the soles of their feet, and, despite the webbing, their feet are adapted more for running and climbing than for swimming. They possess anal scent glands that spray a noxious chemical similar to, but probably weaker than, that of skunks. They are monogamous, hunting together when raising their litters of two to five young.[3]

Lesser grisons hunt primarily during the day, locating their prey at least partly by scent. They are either solitary, or live in small family groups of parents and offspring, which travel together in single file. They are said to be particularly fierce, and to play with their food for up to 45 minutes before eating it. During the night, they sleep in hollow trees or natural crevices, or else in excavated burrows. Burrows may be as deep as 4 m (13 ft), and have entrances obscured by leaves.[3]

Relations with humans

Lesser grisons can be tamed if raised from a young age. They were used in the past to hunt wild chinchillas, pursuing them down burrows in a similar manner to ferrets, although chinchillas are now too rare for this to be viable.[5] They are still sometimes kept to control rodents on farms,[3] although they may also be hunted, especially where they are thought to prey on domestic poultry.[6] They have also been reported to be amongst the most frequent species among mammalian roadkill in Brazil.[3]

Lesser grisons can act as a reservoir for Chagas disease.[7]

The bodies of lesser grisons have also been used as magical charms in Bolivia, where their pelts are stuffed with wool and decorated with ribbons and paper to be used in ritual offerings to Pachamama.[3] One apparent sacrificial burial from Argentina has been dated to 1,420 BP. It was interred together with human remains, wearing a decorated collar, placed on an animal pelt and associated with numerous other funerary goods and bodies of mice.[3]

References

  1. ^ a b Helgen, K.; Schiaffini, M. (2016). "Galictis cuja". IUCN Red List of Threatened Species. 2016: e.T41639A45211832. doi:10.2305/IUCN.UK.2016-1.RLTS.T41639A45211832.en. Retrieved 19 November 2021.
  2. ^ Wozencraft, W. C. (2005). "Order Carnivora". In Wilson, D. E.; Reeder, D. M. (eds.). Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference (3rd ed.). Johns Hopkins University Press. p. 606. ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494.
  3. ^ a b c d e f g h i j Yensen, E.; Tarifa, T. (2003). "Galictis cuja". Mammalian Species. 728: 1–8. doi:10.1644/728.
  4. ^ Burger, J. (1984). "Grebes nesting in gull colonies: protective associations and early warning". American Naturalist. 123 (3): 327–337. doi:10.1086/284207. JSTOR 2461099. S2CID 85305462.
  5. ^ Jiménez, J.E. (1996). "The extirpation and current status of wild chinchillas Chinchilla lanigera and C. brevicaudata". Biological Conservation. 77 (1): 1–6. doi:10.1016/0006-3207(95)00116-6.
  6. ^ Brooks, D. (1991). "Some notes on terrestrial mustelids in the central Paraguayan Chaco" (PDF). Mustelid and Viverrid Conservation. 4: 5–6. Archived from the original (PDF) on 2013-12-17.
  7. ^ Wisniveski-Colli, C.; et al. (1992). "Sylvatic American trypanosomiasis in Argentina. Trypanosoma cruzi infection in mammals from the Chaco forest in Santiago del Estero". Transactions of the Royal Society of Tropical Medicine and Hygiene. 86 (1): 38–41. doi:10.1016/0035-9203(92)90433-D. PMID 1566301.
Wikimedia Commons has media related to Galictis cuja.
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia EN

Lesser grison: Brief Summary ( الإنجليزية )

المقدمة من wikipedia EN

The lesser grison (Galictis cuja) is a species of mustelid from South America.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia EN

Galictis cuja ( الإسبانية، القشتالية )

المقدمة من wikipedia ES

El grisón menor (Galictis cuja), también llamado quique, hurón menor, hurón chileno o furón (dependiendo de la región y/o país donde se encuentre dicha especie), es una especie de mustélido de América del Sur.

Descripción

Los grisones menores tienen un cuerpo largo y delgado, patas cortas y una cola tupida. Tienen un cuello largo y una cabeza pequeña con una frente aplanada y orejas redondeadas. Son más pequeños que el estrechamente relacionado grisón mayor, con una longitud cabeza-cuerpo de 27 a 52 cm (11 a 20 pulgadas) y una cola de 14 a 19 cm (5,5 a 7,5 pulgadas) de largo. Los adultos pesan entre 1,2 y 2,4 kg (2,6 a 5,3 libras). Las hembras son más pequeñas y delgadas que los machos.

La parte superior de la cabeza, la espalda y los flancos, y la cola tienen pelos de protección negros gruesos con puntas de color beige sobre una capa interna más suave, lo que les da un color grisáceo entrecano. El resto del cuerpo es negro o casi negro, excepto por una raya de color beige pálido que va desde la frente hasta los hombros a lo largo del margen inferior del área de pelo gris. Los pies son palmeados, con cinco dedos que terminan en garras afiladas y curvas.

Comportamiento

Son semi -plantígrados, caminan en parte sobre las plantas de los pies y, a pesar de las membranas, sus pies están más adaptados para correr y trepar que para nadar. Poseen glándulas odoríferas anales que rocían una sustancia química nociva similar, pero probablemente más débil que la de los zorrillos. Son monógamos, cazando juntos cuando crían sus camadas de dos a cinco crías.[3]

Los hurones menores cazan principalmente durante el día, localizando a sus presas al menos en parte por el olor. Son solitarios o viven en pequeños grupos familiares de padres e hijos, que viajan juntos en fila india. Se dice que son particularmente feroces y que juegan con su comida hasta 45 minutos antes de comerla. Durante la noche duermen en huecos de árboles o grietas naturales, o bien en madrigueras excavadas. Las madrigueras pueden tener una profundidad de hasta 4 m (13 pies) y tener entradas oscurecidas por hojas. [3]

Distribución y hábitat

Los grisones menores se encuentran en la mayor parte del sur de América del Sur desde el nivel del mar hasta una altura de 4.200 metros (13.800 pies). Se encuentran en una amplia gama de hábitats, aunque generalmente cerca del agua, incluidos pastizales, bosques, matorrales y prados de montaña. También se sabe que habitan en tierras agrícolas y pastos en algunas áreas.

Se reconocen cuatro subespecies:

  • Galictis cuja cuja – suroeste de Bolivia, oeste de Argentina, centro de Chile
  • Galictis cuja furax – sur de Brasil, noreste de Argentina, Uruguay y Paraguay
  • Galictis cuja huronax – centro-sur de Bolivia, este de Argentina
  • Galictis cuja luteola – extremo sur de Perú, occidente de Bolivia y norte de Chile

Alimentación

La dieta del grisón menor consta de pequeños mamíferos, aves, huevos, vertebrados de sangre fría, e invertebrados, así como la fruta. Estos pequeños depredadores son capaces de cazar presas de su mismo tamaño o más peligrosos, como lagartos overos o tucos tucos. [4][5][6][7]

La dieta de los hurones menores es en un remanente de bosque valdiviano fragmentado del sur de Chile, durante la época otoño-invernal, donde en estas estaciones la abundancia de roedores aumenta, la mayor frecuencia estandarizada de presas en la dieta del hurón menor (82%) correspondió a 6 especies de roedores nativos cuyas especies eran el ratón oliváceo, el ratón de pelo largo, el ratón orejón austral, el ratón topo pardo y el ratón de cola larga. Pese a haber liebres europeas introducidas en la matriz agrícola donde se encuentra el fragmento estudiado, no se encontraron restos de ellas en las 45 muestras fecales analizadas, sugiriendo que los hurones menores cazaron sus presas al interior y/o en el borde del fragmento. Otros ítems incluyeron artrópodos, aves y crustáceos.[8]

En las pampas brasileñas, se analizaron contenidos estomacales de 11 individuos recolectados de animales atropellados, fueron analizados desde junio de 2014 hasta agosto de 2018. Se identificaron ocho presas, de las cuales los mamíferos estuvieron presentes en un 90,9 % (FO) en las muestras, constituyendo el 66,7 % (PO) de los ítems de la dieta, seguidos de aves y anfibios, ambos representando el 13,3 % (PO) de la dieta analizada. Se encontraron reptiles en solo el 6% de las muestras. El ejemplar más representativo fue el roedor cuis común, seguido por roedores cricetidos y marsupiales (Didelphidae). Las aves se dividieron hallaron el inambú común, el tordo renegrido y un ave indeterminada. [9]

En la Patagonia argentina, el cien por ciento de las heces de grisón (n = 205) incluía restos de mamíferos, y los mamíferos representaron el 95,2% de la biomasa consumida. De vez en cuando aparecían pájaros y lagartijas y sus huevos. Restos de invertebrados ocurrieron en el 6,4% de las muestras, pero en algunos casos pudieron ser presas de las presas de los hurones menores (los roedores del género Akodon, que ocurrieron con mucha frecuencia, son importantes depredadores de artrópodos). Los roedores (49,2% en biomasa) y los lagomorfos (41,6% en biomasa) fueron las presas de mamíferos más comunes. Los marsupiales se encontraron en menor proporción, mientras que los escasos restos de edentados y ungulados (incluyendo ovejas) sugieren que los hurones menores consumen carroña ocasionalmente. En las muestras, los roedores estaban representadas al menos 13 especies de roedores (Akodon longipilis, A. xanthorhinus, A. iniscatus, Reithrodon auritus, Auliscomys micropus, Oryzomys longicaudatus, calomys musculinus, ctenomys haigi, eligmodontia typus, euneomys sp., irenomys tarsalis, notiomys edwardsii, phyllotis darwinii). Otras presas incluyeron aves (y sus huevos) y reptiles. [10]​ Un hurón menor recolectado por Pearson tenía 3 ratones y 1 lagarto en su estómago. Mientras que el estómago de un ejemplar analizado por Sunquist contenía una lagartija de cristal (Mabuya frenata) y varias ranas crioallas (Leptodactylus chaquensis) en Paraguay.[3]

Reproducción

Los hábitos de apareamiento del grisón menor no están documentados, muchos mustélidos son masculinos poligínicos. Las hembras pueden ser llevadas a ovular solamente por copulación frecuente y rigurosa. La implantación retardada es también evidente en más de 16 especies de mustélidos, pero no ha sido registrado en el grisón menor. La gestación en el hurón menor es completa después de aproximadamente 40 días, cuando nacen 2-4 crías; éstas nacen en marzo, agosto, octubre y septiembre.

Relaciones con los humanos

Los grisones menores se pueden domesticar si se crían desde una edad temprana. Fueron utilizados en el pasado para cazar chinchillas salvajes, persiguiéndolas por madrigueras de manera similar a los hurones, aunque las chinchillas ahora son demasiado raras para que esto sea viable. A veces todavía se mantienen para controlar roedores en granjas, aunque también pueden ser cazados, especialmente donde se cree que se alimentan de aves de corral domésticas. También se ha informado que se encuentran entre las especies más frecuentes entre los mamíferos atropellados en Brasil.

Los grisones menores pueden actuar como reservorios de la enfermedad de Chagas.

Los cuerpos de los grisones menores también se han utilizado como amuletos mágicos en Bolivia, donde sus pieles se rellenan con lana y se decoran con cintas y papel para ser utilizados en ofrendas rituales a la Pachamama. Un entierro de sacrificio aparente de Argentina se ha fechado en 1.420 AP. Fue enterrado junto con restos humanos, con un collar decorado, colocado sobre una piel de animal y asociado con numerosos otros bienes funerarios y cuerpos de ratones.

Referencias

  1. Duckworth, J.W. (Small Carnivore Red List Authority) & Schipper, J. (Global Mammal Assessment Team) (2008). «Galictis cuja». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2015.4 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 7 de febrero de 2016.
  2. Molina, J. I. (1782). «Saggio sulla storia naturale de Chili». Disponible en Biblioteca Digital - Real Jardín Botánico - CSIC (en italiano). 367 pp. (Boloña: Stamperia di S. Tomaso d'Aquino). p. 292.
  3. a b c «Galictis cuja».
  4. «Grupo público Club de Observadores de Naturaleza - CON Paraguay | Facebook». m.facebook.com. Consultado el 25 de abril de 2022.
  5. «Predation of the black-and-white tegu (Salvator merianae) by the lesser grison (Galictis cuja)».
  6. «Hurones defendiendo su presa (un lagarto overo) en el Parque Nacional el Palmar».
  7. «Hurón menor alimentandose de lagarto overo en Buenos Aires».
  8. «Dieta del quique (Galictis cuja Molina 1782) en un remanente de bosque valdiviano fragmentado del sur de Chile.».
  9. «ANÁLISIS PRELIMINAR DE LA DIETA DEL PEQUEÑO HURÓN (GALICTIS CUJA) EN LA REGIÓN PAMPA BRASILEÑA».
  10. «Alien mammals and the trophic position of the lesser grison (Galictis cuja) in Argentinean Patagonia.».

 title=
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autores y editores de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia ES

Galictis cuja: Brief Summary ( الإسبانية، القشتالية )

المقدمة من wikipedia ES

El grisón menor (Galictis cuja), también llamado quique, hurón menor, hurón chileno o furón (dependiendo de la región y/o país donde se encuentre dicha especie), es una especie de mustélido de América del Sur.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autores y editores de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia ES

Galictis cuja ( الباسكية )

المقدمة من wikipedia EU

Galictis cuja Galictis generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Mustelinae azpifamilia eta Mustelidae familian sailkatuta dago.

Erreferentziak

  1. (Ingelesez)Mammals - full taxonomy and Red List status Ugaztun guztien egoera 2008an
  2. Molina (1782) Sagg. Stor. Nat. Chile 291. or..

Kanpo estekak

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipediako egileak eta editoreak
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia EU

Galictis cuja: Brief Summary ( الباسكية )

المقدمة من wikipedia EU

Galictis cuja Galictis generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Mustelinae azpifamilia eta Mustelidae familian sailkatuta dago.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipediako egileak eta editoreak
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia EU

Galictis cuja ( الفرنسية )

المقدمة من wikipedia FR

Le Petit grison (Galictis cuja) est une des deux espèces de grisons, des mammifères de la famille des Mustélidés. On le rencontre au sud de l'Amérique du Sud.

Cette espèce a été décrite pour la première fois en 1782 par le naturaliste chilien Juan Ignacio Molina (1740-1829).

Répartition

Carte d'Amérique du sud avec une large zone colorée environ aux deux tiers
Carte de répartition de l'espèce en Amérique du Sud

On les trouve au Brésil, en Bolivie, en Argentine, au Chili, au Pérou et au Paraguay.

Liste des sous-espèces

Selon Mammal Species of the World (version 3, 2005) (31 mai 2013)[2] et Catalogue of Life (31 mai 2013)[3] :

  • sous-espèce Galictis cuja cuja (Molina, 1782)
  • sous-espèce Galictis cuja furax (Thomas, 1907)
  • sous-espèce Galictis cuja huronax (Thomas, 1921)
  • sous-espèce Galictis cuja luteola (Thomas, 1907)

Notes et références

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia FR

Galictis cuja: Brief Summary ( الفرنسية )

المقدمة من wikipedia FR

Le Petit grison (Galictis cuja) est une des deux espèces de grisons, des mammifères de la famille des Mustélidés. On le rencontre au sud de l'Amérique du Sud.

Cette espèce a été décrite pour la première fois en 1782 par le naturaliste chilien Juan Ignacio Molina (1740-1829).

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia FR

Galictis cuja ( الإيطالية )

المقدمة من wikipedia IT

Il grigione minore (Galictis cuja (G. I. Molina, 1782)) è un carnivoro della famiglia dei Mustelidi. È comune in gran parte della metà meridionale del Sudamerica.

Descrizione

Il grigione minore ha all'incirca le dimensioni e il peso di una faina ed è leggermente più piccolo del grigione maggiore (G. vittata), con il quale è strettamente imparentato. Raggiunge una lunghezza totale di circa 44-68 centimetri, di cui da 13,5 a 19,0 spettanti alla coda. Pesa circa 1,2-2,5 chilogrammi[2].

Ha corpo snello e zampe corte. Il dorso è bruno-giallastro, mentre la parte inferiore del muso sotto la fronte, la parte inferiore del collo e l'addome sono di colore nero. Tra queste due aree si estende una linea chiara che scende lungo la testa e il collo fino alle spalle[2].

Distribuzione e habitat

Il grigione minore è una specie comune nella metà meridionale del Sudamerica. Il suo areale comprende il Perù sud-orientale, le regioni occidentali e meridionali della Bolivia, il Cile centrale, il Paraguay, l'Uruguay, l'Argentina e le regioni sud-orientali e meridionali del Brasile. È assente dall'estremità meridionale del continente (Patagonia meridionale e Terra del Fuoco)[1].

Si incontra fino a 4200 metri di altitudine sia in zone ricche d'acqua che in zone aride come il Gran Chaco. Vive in zone caratterizzata da vegetazione rada, così come nelle foreste, nelle praterie e anche nelle aree agricole della pampa[1].

Biologia

Il grigione minore si nutre, tra le altre cose, di piccoli mammiferi, uccelli e loro uova, lucertole, anfibi e frutta[1].

Note

  1. ^ a b c d (EN) Helgen, K. & Schiaffini, M. 2016, Galictis cuja, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.
  2. ^ a b Eric Yensen e Teresa Tarifa, Galictis cuja, in Mammalian Species, n. 728, 2003, pp. 1-8.

 title=
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autori e redattori di Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia IT

Galictis cuja: Brief Summary ( الإيطالية )

المقدمة من wikipedia IT

Il grigione minore (Galictis cuja (G. I. Molina, 1782)) è un carnivoro della famiglia dei Mustelidi. È comune in gran parte della metà meridionale del Sudamerica.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autori e redattori di Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia IT

Mazais grizons ( اللاتفية )

المقدمة من wikipedia LV

Mazais grizons (Galictis cuja) ir vidēja auguma sermuļu dzimtas (Mustelidae) plēsējs, kas pieder grizonu ģintij (Galictis). Mazo grizonu mēdz saukt arī par mazo Dienvidamerikas tini.

Mazo grizonu var sastapt Dienvidamerikas dienvidu daļā: Argentīnā, Bolīvijā, Brazīlijā, Čīlē, Peru un Paragvajā.[1]

Mazais grizons dzīvo dažāda rakstura biomās, gan tuksnešanos un nabadzīgos apvidos, gan ar veģetāciju bagātīgās teritorijās, kā mūžzaļie meži un plašās savannas. Mazais grizons tāpat kā lielais grizons vienmēr apmetas ūdens tuvumā. Tas nav sastopams tikai augstāk kalnos par 4000 metriem virs jūras līmeņa.[2]

Izskats

Mazais grizons ārēji ir ļoti līdzīgs lielajam grizonam, tikai ir par to nedaudz mazāks. Kā visiem sermuļu dzimtas dzīvniekiem tā ķermenis ir garš un muskuļots, kājas īsas. Aste salīdzinoši īsa. Kakls garš, krūtis šauras un galva neliela, plakana ar mazām un apaļām ausīm.[3] Tomēr, salīdzinot ar pārējien sermuļu dzimtas dzīvniekiem, grizons ir masīvāks un smagāks. Ķermeņa garums mazajam grizonam ir 28—50 cm, astes garums 12—19 cm, svars 1—2,5 kg. Bieži tēviņi ir lielāki par mātītēm.[2] Katrai ķepai ir pieci pirksti, kas ir savienoti ar peldplēvēm. Nagi ir īsi, bet spēcīgi, līki un asi.[4]

Kažoka krāsa visai ķermeņa augšdaļai ir sudraboti pelēka, bet kājas, purns, pakakle un vēders melni. Balta josla sejā izceļ uzacu daļu, tieši virs acīm un stiepjas visa kakla garumā, reizēm līdz pleciem, atdalot melno pakakli no pelēkās augšdaļas. Mazā grizona matojums ir dubults; pavilna ir mīksta un bieza, akotspalva gara, rupja un stingra.[3] Astes apmatojums ir garš un mīksts, tā spalvas ir apmēram 6—7 cm garas.[5] Kažoka krāsa variē, dažādos ģeogrāfiskos rajonos tā var būt atšķirīga. Sirmā kažoka spalva var būt ar dzeltenīgu toni, vai tīri pelēka, vai tumša, gandrīz melna ar sirmiem spalvu galiem.[2]

Uzvedība un barība

Mazie grizoni ir ļoti sociāli dzīvnieki. Lai arī visbiežāk tie medī vienatnē, tomēr reizēm tie uzturas kopā pa pāriem vai nelielās ģimeņu grupās. Medīt tie dodas gan dienas laikā, gan naktī. Tie medī mazus grauzējus, putnus, kukaiņus, vardes un čūskas, no ligzdām izēd olas un ēd arī augļus.[5] Ir novērots, ka mazais grizons spēlējas ar savu medījumu tāpat kā to dara kaķis.[4]

Mazo grizonu vokalizācija ir diezgan izkopta, un pastāv uzskats, ka tie savā starpā komunicē ar balsi. Briesmu gadījumā mazie grizoni spalgi rej. Mazos grizonus var viegli pieradināt, un tie kļūst par atraktīviem mājdzīvniekiem.[2]

Vairošanās

Iespējams mazie grizoni veido monogāmas attiecības un dzīvo ģimenēs.[4] Mazuļi dzimst martā, augustā, septembrī vai oktobrī. Grūsnības periods ilgst 40 dienas, un parasti piedzimst 2—4 mazuļi. Dabā līdz šim nav veikta nopietna mazo grizonu novērošana, tādēļ faktu materiāls ir ļoti skops.[2]

Atsauces

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia autori un redaktori
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia LV

Mazais grizons: Brief Summary ( اللاتفية )

المقدمة من wikipedia LV

Mazais grizons (Galictis cuja) ir vidēja auguma sermuļu dzimtas (Mustelidae) plēsējs, kas pieder grizonu ģintij (Galictis). Mazo grizonu mēdz saukt arī par mazo Dienvidamerikas tini.

Mazo grizonu var sastapt Dienvidamerikas dienvidu daļā: Argentīnā, Bolīvijā, Brazīlijā, Čīlē, Peru un Paragvajā.

Mazais grizons dzīvo dažāda rakstura biomās, gan tuksnešanos un nabadzīgos apvidos, gan ar veģetāciju bagātīgās teritorijās, kā mūžzaļie meži un plašās savannas. Mazais grizons tāpat kā lielais grizons vienmēr apmetas ūdens tuvumā. Tas nav sastopams tikai augstāk kalnos par 4000 metriem virs jūras līmeņa.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia autori un redaktori
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia LV

Galictis cuja ( البلجيكية الهولندية )

المقدمة من wikipedia NL

Galictis cuja is een zoogdier uit de familie van de marterachtigen (Mustelidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Molina in 1782.

Bronnen, noten en/of referenties
Geplaatst op:
16-07-2012
Dit artikel is een beginnetje over biologie. U wordt uitgenodigd om op bewerken te klikken om uw kennis aan dit artikel toe te voegen. Beginnetje
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia-auteurs en -editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia NL

Grizon mniejszy ( البولندية )

المقدمة من wikipedia POL
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Grizon mniejszy[3] (Galictis cuja) – gatunek małego drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych zamieszkujący Amerykę Południową. Występuje na terenie Argentyny, Boliwii, Brazylii, Chile, Paragwaju, Peru i Urugwaju. W Czerwonej Księdze IUCN oznaczono go jako gatunek najmniejszej troski.

Przypisy

  1. Galictis cuja, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. Reid, F. & Helgen, K. 2008, Galictis cuja [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015 [online], wersja 2015.1 [dostęp 2015-07-17] (ang.).
  3. Systematyka i nazwy polskie za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 156. ISBN 978-83-88147-15-9.
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia POL

Grizon mniejszy: Brief Summary ( البولندية )

المقدمة من wikipedia POL

Grizon mniejszy (Galictis cuja) – gatunek małego drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych zamieszkujący Amerykę Południową. Występuje na terenie Argentyny, Boliwii, Brazylii, Chile, Paragwaju, Peru i Urugwaju. W Czerwonej Księdze IUCN oznaczono go jako gatunek najmniejszej troski.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia POL

Furão-pequeno ( البرتغالية )

المقدمة من wikipedia PT

O furão-pequeno (Galictis cuja) é um animal pertencente à família dos furões, os mustelídeos (Mustelidae), da América do Sul. É encontrado na Argentina, Bolívia, Brasil, Chile, Peru e Paraguai. Tem um corpo fino, alongado com pescoço longo, peito estreito, pernas curtas e uma cauda curta e espessa. A cabeça é pequena e plana com orelhas redondas e largas. O topo da cabeça, as costas, os lados e a cauda são acinzentados. Já o rosto, a garganta, a barriga e as pernas são pretos sólidos ou às vezes cinza, mas menos do que o dorso. A pele é grossa, mas a camada inferior é macia e curta. São semiplantígrados, caminhando parcialmente nas solas dos pés e, apesar da membrana, seus pés estão mais adaptados para correr e escalar do que para nadar. Possuem glândulas odoríferas anais que pulverizam uma substância química nociva semelhante, mas provavelmente mais fraca, do que a dos gambás.

A espécie frequentemente ocorre perto de locais úmidos, florestas e também áreas abertas, incluindo capoeiras. Vivem sob troncos de árvores ou pedras e, em tocas que podem cavar. É extremamente raro na maioria dos habitats. São ativos principalmente durante o dia e no crepúsculo. São monogâmicos, e frequentemente vistos em pares ou em pequenos grupos, provavelmente familiares, que se comunicam por meio de sons (vocalizações). São carnívoros, que se alimentam principalmente de roedores, lagomorfos, aves, sapos, lagartos, cobras e seus ovos. Eventualmente podem predar animais maiores do que eles. Os principais predadores da espécie são o lobo-guará (Chrysocyon brachyurus), jaguarundi (Herpailurus yagouaroundi), gato-maracajá (Leopardus wiedii) e outros pequenos felinos.

Etimologia e vernáculos

O termo furão advém do latim fūro, ōnis.[3] Em 1543, foi citado como forão.[4] Em espanhol é citado como hurón menor, enquanto em inglês como lesser grison.[5]

Taxonomia

Atualmente são reconhecidas duas espécies do gênero Galictis: o furão-pequeno (G. cuja)[6] e o furão-grande (G. vittata).[7] Sua taxonomia é longa e complexa, mas a história taxonômica moderna, que iniciou com os trabalhos de Thomas,[8][9][10] definiu duas formas de Galictis, uma maior que apresentava uma cúspide no primeiro molar inferior G. vittata, chamado de metaconídeo, e outra forma menor, que não apresentava tal estrutura dentária, G. cuja. Essas características compõem a identificação das espécies de furões durante muitos anos e ainda hoje são uma base para a distinção das espécies de Galictis.[5]

O tempo de divergência entre os táxons foi inferido entre cerca de dois a três milhões de anos. De acordo com os registros fósseis os furões provavelmente se originaram na América do Norte. Posteriormente, representantes do gênero colonizaram a América do Sul durante o Grande Intercâmbio Americano, sendo o primeiro registro neste subcontinente ocorrendo na Argentina há cerca de 3.0 – 2.5 milhões de anos.[11] Segundo a taxonomia, Galictis cuja possui 4 subespécies:[1]

  • G. c. cuja (Molina 1782) - Chile;[12]
  • G. c. huronax (Thomas 1921);[13]
  • G. c. luteola (Thomas, 1907);[14]
  • G. c. furax (Thomas 1907).[15]

Características físicas

Galictis cuja tem um corpo fino, alongado com pescoço longo, peito estreito, pernas curtas e uma cauda curta e espessa. A cabeça é pequena e plana com orelhas redondas e largas. O topo da cabeça, as costas, os lados e a cauda são acinzentados. Já o rosto, a garganta, a barriga e as pernas são pretos sólidos ou às vezes cinza, mas menos do que o dorso. A pele é grossa, mas a camada inferior é macia e curta. Os cabelos na cauda são longos. As pernas são robustas com 5 dedos em cada pé, compostas de garras curtas que são curvas e afiadas.[16] O peito dos pés são cobertos de pelos, mas as solas não possuem.[17] São semiplantígrados, caminhando parcialmente nas solas dos pés e, apesar da membrana, seus pés estão mais adaptados para correr e escalar do que para nadar. Possuem glândulas odoríferas anais que pulverizam uma substância química nociva semelhante, mas provavelmente mais fraca, do que a dos gambás.[16]

Galictis c. Cuja possui uma faixa diagonal acinzentada com uma ponta longa (6-7 milímetros) no dorso, dando uma aparência mais leve do que em outras subespécies. G. c. Furax tem a porção central escura com pelos de cor cinza escuro e relativamente curta. G. c. Huronax é pálido ou branco na faixa diagonal e relativamente mais preto na porção central em comparação com G. c. Luteola, dando ao dorso uma aparência ainda mais escura. G. c. Luteola tem uma faixa diagonal creme. A porção dorsal é preta, e as pontas são mais curtas (4-5 milímetros) e creme.[8]

Ecologia e habitat

São ativos principalmente durante o dia e no crepúsculo. São monogâmicos, e frequentemente vistos em pares ou em pequenos grupos, provavelmente familiares, que se comunicam por meio de sons (vocalizações).[16] Os pares caçam juntos quando jovens estão sendo criados.[18] Os tamanhos das ninhadas são de dois a cinco indivíduos.[16] Os jovens podem ser precociais.[19] Caçam principalmente durante o dia, localizando suas presas pelo menos parcialmente pelo cheiro. Dizem que são particularmente ferozes e que brincam com a comida por até 45 minutos antes de comê-la. São carnívoros, que se alimentam principalmente de roedores, lagomorfos, aves, sapos, lagartos, cobras e seus ovos.[16] Eventualmente podem predar animais maiores do que eles. Os principais predadores da espécie são o lobo-guará (Chrysocyon brachyurus), jaguarundi (Herpailurus yagouaroundi), gato-maracajá (Leopardus wiedii) e outros pequenos felinos.[20]

Distribuição

A espécie frequentemente ocorre perto de locais úmidos, florestas e também áreas abertas, incluindo capoeiras. Vivem sob troncos de árvores ou pedras e, em tocas cavadas até quatro metros de profundidades (13 pés), cujas entradas são obscurecidas por folhas.[2] É extremamente raro na maioria dos habitats, por exemplo, em uma região da Bolívia onde dos 638 mamíferos registrados apenas um era da espécie Galictis.[16] Ocorre no sul do Peru, no oeste da Bolívia, no centro do Chile, no Paraguai, no Uruguai, na Argentina e no leste ao sudeste do Brasil. No Peru, a espécie ocorre em altitudes elevadas no altiplano sul dos departamentos de Arequipa e Puno. Os locais na Bolívia são as terras altas andinas, declive leste dos Andes e porção sudeste do país. Ela é observada também em altitudes elevadas no norte do Chile de Arica para o sul e do nível do mar para 3 800 metros no centro do Chile, das províncias de Coquimbo para Valdívia. Galictis ocorre no sul em todo o Uruguai e Argentina e no Paraguai, encontra-se no Chaco e provavelmente em todo o país.[16] No Brasil, ocorre nos estados do Rio de Janeiro, Espírito Santo, São Paulo, Paraná, Rio Grande do Sul, Minas Gerais, Goiás, Alagoas, Ceará, Mato Grosso, Mato Grosso do Sul, Maranhão, Paraíba, Pernambuco e Santa Catarina, na Mata Atlântica, Pantanal, Caatinga, Pampas e Cerrado. Os limites de distribuição entre G. cuja e G. vittata ainda não são bem definidos. No Maranhão há indícios de ocorrência das duas espécies.[5]

Ameaças e conservação

 src=
Desenho de um furão-pequeno

As principais ameaças à espécie são a caça, proximidade de animais domésticos, isolamento populacional, incêndios, desmatamento e atropelamentos. As zoonoses também são uma potencial ameaça à espécie, como a dioctofimose, além de cinomose e outras doenças transmitidas por animais domésticos. A busca bibliográfica, utilizando o nome Galictis cuja como palavra-chave, resultou principalmente em artigos sobre fauna atropelada, o que leva a necessidade de investigar o impacto de atropelamentos sobre as populações da espécie.[5] Normalmente na Bolívia, os espécimes de taxidermia são oferecidos ilegalmente no mercado das bruxas em La Paz. Suas peles são recheadas com lã, o fio brilhante é preso às orelhas e as bobinas de papel serpentino são enroladas em volta do corpo. Esses animais são mantidos por muitos anos para uso em ofertas rituais para Pachamama (Mãe Terra) durante festas religiosas populares.[16]

De acordo com a União Internacional para a Conservação da Natureza (UICN), Galictis cuja não é considerado de interesse global para a conservação,[2] embora isso varie de acordo com o país. Na Argentina é considerado não ameaçado, na Bolívia toda a fauna foi protegida contra a caça, o abismo e a remoção da natureza desde 1990 (Decreto Supremo de Veda Indefinida 22641-Tarifa, 1996), mas Galictis não é de interesse para a conservação. No Chile, Galictis foi protegida da caça e comercialização desde 1929,[21] e isso foi ampliado em 1972 pelo Decreto 40, mas a caça e a coleta são legais sob permissão.[22]

Relações com os humanos

Furões-menores podem ser domesticados se criados desde tenra idade. Foram usados ​​no passado para caçar chinchilas selvagens, perseguindo-as em tocas de maneira semelhante aos furões, embora as chinchilas sejam agora muito raras para que isso seja viável.[23] Às vezes, ainda são mantidos para controlar roedores em fazendas,[16] embora também possam ser caçados, especialmente onde se acredita que sejam predadores de aves domésticas.[24] Podem atuar como portadores da doença de Chagas.[25] Seus corpos também foram usados ​​como amuletos mágicos na Bolívia, onde suas peles são recheadas com lã e decoradas com fitas e papel para serem usadas em oferendas rituais para Pacha Mama. Um aparente sepultamento sacrificial da Argentina foi datado de 1 420 A.P.. Foi enterrado junto com restos humanos, usando um colar decorado, colocado em uma pele de animal e associado a vários outros bens funerários e corpos de camundongos.[16]

Referências

  1. a b Wozencraft, W. C. (2005). «Galictis cuja». In: Wilson, D. E.; Reeder, D. M. Mammal Species of the World 3.ª ed. Baltimore, Marilândia: Imprensa da Universidade Johns Hopkins. p. 606. ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494 !CS1 manut: Nomes múltiplos: lista de editores (link)
  2. a b c Helgen, K.; Schiaffini, M. (2016). «Lesser Grison - Galictis cuja». Lista Vermelha da IUCN. União Internacional para Conservação da Natureza (UICN). p. e.T41639A45211832. doi:10.2305/IUCN.UK.2016-1.RLTS.T41639A45211832.en. Consultado em 22 de julho de 2021
  3. «Furão». Michaelis. Consultado em 22 de julho de 2021
  4. Houaiss, verbete furão
  5. a b c d Kasper, Carlos Benhur; Leuchtenberger, Caroline; Bornholdt, Renata; Pontes, Antônio Rossano Mendes; Beisiegel, Beatriz de Mello (2013). «Avaliação do risco de extinção do Furão - Galictis cuja (Molina, 1782) no Brasil» (PDF). Instituto Chico Mendes de Conservação da Biodiversidade (ICMBio), Ministério do Meio Ambiente. Biodiversidade Brasileira. 3 (1): 203-210. Consultado em 21 de julho de 2021
  6. Molina, G. I. (1782). Saggio sulla storia naturale del Chili. Bolonha: Stamperia di San Tommaso d’Aquino
  7. Schreber JCD. 1776. Die Säugthiere in Abbildungen nach der Natur mit Beschreibungen. Erlangen: Wolfgang Walther
  8. a b Thomas, Oldfield (1907). «On Neotropical mammals of the genera Callicebus, Reithrodontomys, Ctenomys, Dasypus, and Marmosa». Anais e Revista de História Natural [Annals and Magazine of Natural History]. 20: 161-168
  9. Thomas, Oldfield (1912). «Small mammals from South America». Anais e Revista de História Natural [Annals and Magazine of Natural History]. 10: 44–48
  10. Thomas, Oldfield (1921). «The "huron" of the Argentine». Anais e Revista de História Natural [Annals and Magazine of Natural History]. 8: 212-213
  11. Cione, A. L.; Tonni, E. P. (1995). «Chronostratigraphy and "Land-Mammal Ages" in the cenozoic of southern South America: principles, practices, and the "Uquian" problem». Jornal de Paleontologia [Journal of Paleontology]. 69: 135-159
  12. Wozencraft, W. C. (2005). «Galictis cuja cuja». In: Wilson, D. E.; Reeder, D. M. Mammal Species of the World 3.ª ed. Baltimore, Marilândia: Imprensa da Universidade Johns Hopkins. p. 606. ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494 !CS1 manut: Nomes múltiplos: lista de editores (link)
  13. Wozencraft, W. C. (2005). «Galictis cuja furax». In: Wilson, D. E.; Reeder, D. M. Mammal Species of the World 3.ª ed. Baltimore, Marilândia: Imprensa da Universidade Johns Hopkins. p. 606. ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494 !CS1 manut: Nomes múltiplos: lista de editores (link)
  14. Wozencraft, W. C. (2005). «Galictis cuja huronax». In: Wilson, D. E.; Reeder, D. M. Mammal Species of the World 3.ª ed. Baltimore, Marilândia: Imprensa da Universidade Johns Hopkins. p. 606. ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494 !CS1 manut: Nomes múltiplos: lista de editores (link)
  15. Wozencraft, W. C. (2005). «Galictis cuja luteola». In: Wilson, D. E.; Reeder, D. M. Mammal Species of the World 3.ª ed. Baltimore, Marilândia: Imprensa da Universidade Johns Hopkins. p. 606. ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494 !CS1 manut: Nomes múltiplos: lista de editores (link)
  16. a b c d e f g h i j Yensen, E.; Tarifa, T. (julho de 2003). «Galictis cuja». Mammalian Species. 728: 1-8
  17. Cabrera, A.; Yepes, J. (1940). Mamíferos Sud-Americanos. Buenos Aires: Companhia Argentina A referência emprega parâmetros obsoletos |coautor= (ajuda)
  18. Quintana, Víctor; Yáñez, José; Valdebenito, Marcelo; Iriarte, Agustín (2000). «Orden Carnivora». In: Pedreros, Andrés Muñoz; Valenzuela, José Yáñez. Mamíferos de Chile. Valvídia, Chile: CEA Ediciones. pp. 155–187. ISBN 9788496553316 !CS1 manut: Nomes múltiplos: lista de editores (link)
  19. Oliver, S. C. (1946). «Catalogo de los mamíferos dela Provincia de Concepcion». Boletim da Sociedade Biológica de Conceição [Boletín de la Sociedad Biológica de Concepción]. 26: 67–83
  20. Zapata, S. C.; Travaini, A.; Delibes, M.; Martínez-Peck, R (2005). «Annual food habits of the lesser grison (Galictis cuja) at the southern limit of its range». Mammalia. 69: 85-88. Consultado em 22 de julho de 2021
  21. Iriarte, J.Agustín; Jaksić, Fabian M. (1986). «The fur trade in Chile: An overview of seventy-five years of export data (1910–1984)». Biological Conservation. 38: 243-253. Consultado em 22 de julho de 2021
  22. Fuller, Kathryn S.; Swift, Byron (1987). Latin American wildlife trade laws 2.ª ed. Washington: World Wildlife Fund
  23. Jiménez, J.E. (1996). «The extirpation and current status of wild chinchillas Chinchilla lanigera and C. brevicaudata». Biological Conservation. 77 (1): 1–6. doi:10.1016/0006-3207(95)00116-6
  24. Brooks, D. (1991). «Some notes on terrestrial mustelids in the central Paraguayan Chaco» (PDF). Mustelid and Viverrid Conservation. 4: 5–6. Arquivado do original (PDF) em 17 de dezembro de 2013
  25. Wisniveski-Colli, C.; et al. (1992). «Sylvatic American trypanosomiasis in Argentina. Trypanosoma cruzi infection in mammals from the Chaco forest in Santiago del Estero». Transactions of the Royal Society of Tropical Medicine and Hygiene. 86 (1): 38–41. PMID 1566301. doi:10.1016/0035-9203(92)90433-D
 title=
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autores e editores de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia PT

Furão-pequeno: Brief Summary ( البرتغالية )

المقدمة من wikipedia PT

O furão-pequeno (Galictis cuja) é um animal pertencente à família dos furões, os mustelídeos (Mustelidae), da América do Sul. É encontrado na Argentina, Bolívia, Brasil, Chile, Peru e Paraguai. Tem um corpo fino, alongado com pescoço longo, peito estreito, pernas curtas e uma cauda curta e espessa. A cabeça é pequena e plana com orelhas redondas e largas. O topo da cabeça, as costas, os lados e a cauda são acinzentados. Já o rosto, a garganta, a barriga e as pernas são pretos sólidos ou às vezes cinza, mas menos do que o dorso. A pele é grossa, mas a camada inferior é macia e curta. São semiplantígrados, caminhando parcialmente nas solas dos pés e, apesar da membrana, seus pés estão mais adaptados para correr e escalar do que para nadar. Possuem glândulas odoríferas anais que pulverizam uma substância química nociva semelhante, mas provavelmente mais fraca, do que a dos gambás.

A espécie frequentemente ocorre perto de locais úmidos, florestas e também áreas abertas, incluindo capoeiras. Vivem sob troncos de árvores ou pedras e, em tocas que podem cavar. É extremamente raro na maioria dos habitats. São ativos principalmente durante o dia e no crepúsculo. São monogâmicos, e frequentemente vistos em pares ou em pequenos grupos, provavelmente familiares, que se comunicam por meio de sons (vocalizações). São carnívoros, que se alimentam principalmente de roedores, lagomorfos, aves, sapos, lagartos, cobras e seus ovos. Eventualmente podem predar animais maiores do que eles. Os principais predadores da espécie são o lobo-guará (Chrysocyon brachyurus), jaguarundi (Herpailurus yagouaroundi), gato-maracajá (Leopardus wiedii) e outros pequenos felinos.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autores e editores de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia PT

Liten grison ( السويدية )

المقدمة من wikipedia SV

Liten grison (Galictis cuja) är ett rovdjur i familjen mårddjur som förekommer i Sydamerika.

Utbredning och habitat

Artens utbredningsområde sträcker sig från södra Peru och södra Brasilien över Bolivia, Paraguay och Uruguay till centrala Chile och Argentina. Liten grison lever i olika habitat som skogar, savanner samt bergstrakter upp till 4 200 meter över havet, men den förekommer även i mycket torra områden. Ofta vistas den nära vattenansamlingar.[1]

Kännetecken

Liten grison liknar vanlig grison (Galictis vittata) i utseende. Ansiktet, bröstet, buken och extremiteterna är svarta. Djurets rygg, samt svansen och kroppens sidor är gulgrå. Mellan dessa regioner finns ett vitt streck som går från pannan till skuldran. Som de flesta mårddjur har de en långsträckt kropp med korta extremiteter. Hos liten grison är kroppen 28 till 50 cm lång (utan svans) och vikten ligger mellan 1,0 och 2,5 kg. Svansen är ungefär 15 cm lång.[2]

Levnadssätt

Individerna kan vara aktiva både på dagen och på natten. De bildar ofta mindre grupper av 2 eller några fler individer men under jakten efter föda är de vanligen ensamma.[2]

Födan utgörs av små ryggradsdjur som hardjur, fåglar, ödlor eller ormar.[1]

En särskild parningstid är inte känt och hannar parar sig vanligen med flera honor. Dräktigheten varar i ungefär 40 dagar och sedan föds 2 till 4 ungar. Ungarna föds i ett gömställe och skyddas en längre tid av modern. Livslängden är bara känt för individer i fångenskap som blev lite över 10 år gamla.[2]

Liten grison och människor

Enligt befolkningen i utbredningsområdet är det lätt att tämja liten grison och den förekommer där som sällskapsdjur.[2]

Ibland dödas individer av liten grison när de uppsöker gårdar och fångar höns. I Paraguay jagas arten dessutom som sport. Ett annat hot är den ökande trafiken. Allmänt är arten inte hotad i beståndet och den listas av IUCN som livskraftig (least concern).[1]

Referenser

  1. ^ [a b c d] Galictis cujaIUCN:s rödlista, auktor: Reid, F. & Helgen, K. 2008, läst 11 mars 2011.
  2. ^ [a b c d] Melrose, R. & C. Yahnke. 2004 Galictis cuja på Animal Diversity Web (engelska), besökt 11 mars 2011.
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia författare och redaktörer
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia SV

Liten grison: Brief Summary ( السويدية )

المقدمة من wikipedia SV

Liten grison (Galictis cuja) är ett rovdjur i familjen mårddjur som förekommer i Sydamerika.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia författare och redaktörer
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia SV

Galictis cuja ( الأوكرانية )

المقدمة من wikipedia UK

Поширення

Країни поширення: Аргентина, Болівія, Бразилія, Чилі, Парагвай, Перу. Може бути також поширений у відкритих місцепроживаннях, в екстремально посушливому Чако, в середовищі з великим рослинним покривом, поблизу відкритої води, у листяних і вічнозелених лісах, саванах і гірських районах до 4200 м. Цей вид також може бути знайдений в сільськогосподарських районах в пампасах.

Морфологія

Морфометрія. Голова і тіло довжиною 280—508 мм, хвіст завдовжки 120—193 мм, а вага 1.0—2.5 кг.

Опис. Обличчя чорне. Боки і низ, в тому числі ноги, різко контрастують з кольором спини. Колір спини жовто-сірий або коричневий. Біла смуга простягається на лобі і з боків шиї, виокремлюючи чорне лице.

Поведінка

Поживою і малі й середніх хребетні тварини, включаючи гризунів, зайцеподібних, птахів, жаб, ящірок і змій, яйця.

Джерела

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Автори та редактори Вікіпедії
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia UK

Chồn xám nhỏ ( الفيتنامية )

المقدمة من wikipedia VI

Chồn xám nhỏ (danh pháp hai phần: Galictis cuja) là một loài động vật có vú trong họ Chồn, bộ Ăn thịt. Loài này được Molina mô tả năm 1782.[2]

Tên gọi

Tên gọi quốc tế của hai loài cùng thuộc chi này là grison. Grison là tên gọi xuất pháp từ tiếng Pháp cổ vào thế kỷ 18, danh từ gris, nghĩa là màu xám.[3]

Hình ảnh

Chú thích

  1. ^ Reid, F. & Helgen, K. (2008). Galictis cuja. 2008 Sách đỏ IUCN. Liên minh Bảo tồn Thiên nhiên Quốc tế 2008. Truy cập ngày 16 tháng 11 năm 2013.
  2. ^ a ă Wilson, D. E.; Reeder, D. M. biên tập (2005). “Galictis cuja”. Mammal Species of the World . Baltimore: Nhà in Đại học Johns Hopkins, 2 tập (2.142 trang). ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494.
  3. ^ Grison. Americana English dictionary (bằng tiếng Anh). England: Oxford University Press. 2015. Trích dẫn bách khoa toàn thư đại học Oxford Bảo trì CS1: Ngôn ngữ không rõ (link)

Tham khảo


Hình tượng sơ khai Bài viết về các loài trong bộ thú ăn thịt này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia tác giả và biên tập viên
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia VI

Chồn xám nhỏ: Brief Summary ( الفيتنامية )

المقدمة من wikipedia VI

Chồn xám nhỏ (danh pháp hai phần: Galictis cuja) là một loài động vật có vú trong họ Chồn, bộ Ăn thịt. Loài này được Molina mô tả năm 1782.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia tác giả và biên tập viên
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia VI

Малый гризон ( الروسية )

المقدمة من wikipedia русскую Википедию
Царство: Животные
Подцарство: Эуметазои
Без ранга: Вторичноротые
Подтип: Позвоночные
Инфратип: Челюстноротые
Надкласс: Четвероногие
Подкласс: Звери
Инфракласс: Плацентарные
Надотряд: Лавразиотерии
Отряд: Хищные
Подотряд: Собакообразные
Семейство: Куньи
Подсемейство: Собственно куньи
Род: Гризоны
Вид: Малый гризон
Международное научное название

Galictis cuja (Molina, 1782)

Ареал

изображение

Охранный статус Wikispecies-logo.svg
Систематика
на Викивидах
Commons-logo.svg
Изображения
на Викискладе
ITIS 621935NCBI 470561EOL 328037FW 232910

Малый гризо́н (лат. Galictis cuja) — хищное млекопитающее из семейства куньих (Mustelidae).

Описание

Голова и тело длиной 280—508 мм, хвост длиной 120—193 мм, а вес 1,0—2,5 кг.

Морда, брюхо и лапы чёрные. Верхняя сторона тела жёлто-серая или коричневая. По лбу и бокам шеи проходит белая полоса.

Распространение

Малый гризон распространён на территории Аргентины, Боливии, Бразилии, Чили, Парагвая, Перу.

Встречается в открытых местообитаниях, в экстремально засушливом Чако, в густых зарослях, вблизи открытой воды, в лиственных и вечнозелёных лесах, саваннах и горных районах до высоты 4200 м. Этот вид также обитает в сельскохозяйственных районах в пампасах.

Питание

Малый гризон питается мелкими млекопитающими, птицами и их яйцами, ящерицами, земноводными и плодами.

Литература

 title=
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Авторы и редакторы Википедии
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia русскую Википедию

Малый гризон: Brief Summary ( الروسية )

المقدمة من wikipedia русскую Википедию

Малый гризо́н (лат. Galictis cuja) — хищное млекопитающее из семейства куньих (Mustelidae).

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Авторы и редакторы Википедии
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia русскую Википедию

작은그리슨 ( الكورية )

المقدمة من wikipedia 한국어 위키백과

작은그리슨(Galictis cuja)은 족제비과에 속하는 포유류의 일종이다.[2] 남아메리카에서 발견된다.

특징

작은그리슨은 가늘고 긴 몸과 짧은 다리 그리고 털이 많은 꼬리를 갖고 있다. 긴 목 그리고 평평한 이마와 둥근 귀를 가진 머리를 갖고 있다. 근연 관계에 있는 큰그리슨보다 작고, 몸길이는 27~52cm에 꼬리 길이는 14~19cm이다. 성장을 마쳤을 때 몸무게는 1.2~2.4kg 정도이다. 암컷이 수컷보다 더 작고 가늘다.[3]

분포 및 서식지

작은그리슨은 남아메리카 남부의 대부분의 지역에서 발견되며, 해수면으로부터 최대 4200m의 높이까지 서식한다. 광범위한 서식지에서 발견되지만, 초원과 숲, 관목 지대 그리고 산림 목초지를 포함하여 일반적으로 물 근처에서 산다. 또한 일부 지역에서는 농경지와 목초지에서도 발견된다.[1][3]

4종의 아종이 알려져 있다.

각주

  1. “Galictis cuja”. 《멸종 위기 종의 IUCN 적색 목록. 2008판》 (영어). 국제 자연 보전 연맹. 2008. 2013년 11월 16일에 확인함.
  2. Wozencraft, W.C. (2005). 〈Order Carnivora〉 [식육목]. Wilson, D.E.; Reeder, D.M. 《Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference》 (영어) 3판. 존스 홉킨스 대학교 출판사. 606쪽. ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494.
  3. Yensen, E. & Tarifa, T. (2003). “Galictis cuja”. 《Mammalian Species》: Number 728: pp. 1–8. doi:10.1644/728.
 title=
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia 작가 및 편집자
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia 한국어 위키백과