الأسماء في صفحات التنقل
Recent studies have shown that fecal pellet counts can provide an accurate estimate of group size in hoary marmots, thus allowing for better monitoring of population changes (Karels et al. 2004).
Hoary marmots are eaten by a variety of predators, including golden eagles, lynx, coyotes, grizzlies, and wolverines. Predator avoidance appears to exert a strong influence on foraging patterns, and marmots have been known to remain in their burrows for many hours following the appearance of a predator (Barash 1989). They also use alarm calls to alert one another if a predator has entered their foraging area.
Known Predators:
Hoary marmots weigh 8 to 10 kg and are from 45 to 57 cm in length, with males being slightly larger than females (Kyle et al. 2007). Tail length is 7 to 25 cm. Their coats are mostly black and white with hoary tips to the fur, base fur color varies geographically (Barash 1989, Hoffmann et al. 1979). They have a white patch between the eyes and across the rostrum, and the tips of their noses are white. Hoary marmots differ from other marmots in that they have black feet. This is the basis of the species’ name caligata, which means “booted” (Hoffmann et al. 1979). They also have a black cap on their head that is larger than similar caps found in other species of marmots. Marmots generally undergo a single annual molt. The onset of the molt varies, but can happen as soon as emergence from hibernation. By midsummer, molting is advanced in all individuals except the young of the year (Barash 1989). Hoary marmots have small eyes and small, rounded, furred ears. They have well-developed claws on their front feet for burrowing and 5 pats on their forepaws, 6 on their hind paws.
Range mass: 8 to 10 kg.
Average length: 50 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger
Weight at hibernation is significantly related to overwinter mortality, which is highest among young of the year. Winter mortality during hibernation is often more predictable than predation, and the mortality of males is higher than that of females (Barash 1989).
Range lifespan
Status: captivity: 12.1 (high) years.
Hoary marmots occupy areas with rocky talus slopes and alpine tundra vegetation (Kyle et al. 2007) and dig their burrows in these areas. Burrows provide shelter from predators and weather, marmots spend about 80% of their lives in them (Barash 1989). Entrances to marmot burrows are not easily identified because they simply appear as spaces between and/or under large boulders (Karels et al. 2004). The elevational range of hoary marmot habitats varies latitudinally; they are found at sea level in Alaska and only at higher elevations in the southern portions of their range.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: tundra ; mountains
Hoary marmots are one of the most widespread alpine mammals in North America, ranging from Alaska south through northwest Canada to Washington, Idaho, and Montana (Karels et al. 2004). They have a wide distribution in Alaska, including the Alaska Peninsula, Alaska Range, and White Mountains. In Canada, hoary marmots inhabit the Ogilvie Mountains in the Yukon Territory. They are found in the Cascades Mountain range, northern and central Rocky Mountains, the Beaverhead and Flint Creek Mountains of northwestern Montana, and the Salmon River mountains of central Idaho (Hoffmann et al. 1979).
Biogeographic Regions: nearctic (Native )
Hoary marmots are mostly herbivorous. Vetches, sedges, fleabanes, fescues, mosses, lichens, and willows collectively comprise about 90% of the overall diet of populations living on the Kenai Peninsula, while populations from mountainous regions prefer flowers and flower heads (Barash 1989, Hansen 1975). Marmot populations from different regions have similar diet-habitat characteristics even if less plant biomass is available. Hoary marmots do not select vegetation in proportion to the amount available, but rather show a preference for certain plants. Hoary marmots spend most of their above-ground time foraging. They appear to prefer each other’s company, feeding in groups. Feeding groups of up to 8 animals can occur. However, these groups are loosely organized and dynamic in terms of membership (Barash 1989).
Plant Foods: leaves; flowers
Primary Diet: herbivore (Folivore )
Hoary marmots are good candidates as indicator species because alpine ecosystems are particularly vulnerable to climate change (Krajick 2004). Compared to other alpine species, they have little commercial value in North America and hardly experience any human-related mortality. Changes in their populations could be indicative of other large-scale impacts. Long-term population dynamics of hoary marmots may also provide an indication of changes in alpine snowpack, plant phenology and abundance, or predators (Karels et al. 2004).
The feces of hoary marmots are important to pikas, which have been observed consuming these droppings. Dried fecal pellets of hoary marmots have been found in haypiles made by pikas (MacDonald and Jones 1987). Marmot feces may be important for soil as well. Soil surrounding marmot burrows is thought to be quite high in nutrients because marmots tend to deposit fecal matter in these areas (Bowman and Seastedt 2001).
Ecosystem Impact: soil aeration
Hoary marmot alarm calls tend to be loud, relatively short, and are associated with predators or agitation (Barash 1989, Blumstein and Armitage 1997). Hoary marmots also use visual signals to communicate. The clearest visual signal is an upraised tail, which appears to signal aggression towards other members of the colony (Barash 1989).
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Hoary marmots have a stable population trend and are considered a species of least concern. The state of Alaska, however, considers two subspecies of hoary marmots to be of conservation concern: Montague Island marmots (M. c. sheldoni) and Glacier Bay marmots (M. c. vigilis). Montague Island marmots were last seen at the turn of the 20th century and are considered a species of concern because of lack of sightings. Because these marmots are endemic to Montague Island, they may face a higher risk of extinction. The state of Alaska also considers Glacier Bay marmots to be a subspecies of concern due to its endemism and presumed small population size. In addition, there is lingering taxonomic uncertainty regarding both of these subspecies.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Hoary marmot hides were prized by northwestern Native Americans, mainly for clothing. Marmots were hunted after the molt, and their hides were used in potlatch ceremonies. Their hides were also used as a sort of currency, measuring wealth among Tlingit and Gitksan tribes (Armitage 2003).
Positive Impacts: food ; body parts are source of valuable material
There are no known negative impacts associated with hoary marmots. Hoary marmots inhabit areas with low human population densities.
Mating occurs shortly after emergence in the spring. Typical mating behavior involves the male approaching the female, sniffing her (possibly to determine if she is reproductive), then mounting her dorsoventrally. The female, when mounted, lifts her tail and holds it to one side. Successful mounts may last 30 seconds to 8 minutes. Non-reproductive females usually fight against an attempted mount, while reproductive females are more tolerant (Barash 1989). Sniffing, fighting, and chasing are all examples of marmot reproductive behavior. Originally, northern populations of hoary marmots were thought to be predominantly monogamous, while southern populations were thought to be both monogamous and polygynous. Recent studies suggest that mating among hoary marmots is more flexible than previously thought, varying between monogamy and polygyny. This may reflect local variation and resource availability (Kyle et al. 2007).
Mating System: monogamous ; polygynous
Females reproduce every other year, with an average litter size of 3.3, range 2 to 5 (Barash 1989, Armitage 2003). Yearlings remain in their natal colony and disperse the following year as two-year-olds, which is the age of sexual maturity. The reproductive cycle lasts 10 weeks, and gestation lasts about 4 weeks. Estrous in reproductive females occurs about 1 to 2 weeks after emergence from the hibernation and only occurs once yearly (Barash 1989).
Breeding interval: Hoary marmot females breed once every two years, although they go into estrous each year.
Breeding season: Hoary marmots breed in the early spring, shortly after emergence from hibernation.
Range number of offspring: 2 to 5.
Average number of offspring: 3.3.
Average gestation period: 4 weeks.
Average weaning age: 2 weeks.
Average time to independence: 2 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 2 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 2 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
Average gestation period: 29 days.
Average number of offspring: 4.2.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 908 days.
As the breeding season progresses, adult males and females become less closely associated. When the young of the year are born, females provide more parental care than males and are the most watchful during the two-week period of their young’s emergence (Barash 1989). Young of the year are born blind and naked, except for vibrissae and short hair on the muzzle, chin, and head. Crawling (backward and forward) and teat seeking are the first movements to occur (Armitage 2003). Young of the year are weaned between the third week of July and the first week of August. Even though adult males are larger than adult females, increases in size are relatively constant between sexes during development. Hair gradually develops from head to tail, and more rapidly on the back than on the belly (Armitage 2003).
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female); post-independence association with parents
Çal marmot (lat. Marmota caligata) — gəmiricilər dəstəsinin sincablar fəsiləsinə aid məməli heyvan növü.
Çal marmot (lat. Marmota caligata) — gəmiricilər dəstəsinin sincablar fəsiləsinə aid məməli heyvan növü.
La marmota argentada (Marmota caligata) és una espècie de rosegador de la família dels esciúrids. Viu al Canadà i els Estats Units. S'alimenta d'herba i plantes herbàcies. El seu hàbitat natural són els prats alpins sense arbres on hi ha afloraments rocosos i rossegueres. Es creu que no hi ha cap amenaça per a la supervivència d'aquesta espècie.[1]
La marmota argentada (Marmota caligata) és una espècie de rosegador de la família dels esciúrids. Viu al Canadà i els Estats Units. S'alimenta d'herba i plantes herbàcies. El seu hàbitat natural són els prats alpins sense arbres on hi ha afloraments rocosos i rossegueres. Es creu que no hi ha cap amenaça per a la supervivència d'aquesta espècie.
Das Eisgraue Murmeltier (Marmota caligata) gehört zur Gattung der Murmeltiere (Marmota).
Das Eisgraue Murmeltier hat einen eis-grauen Pelz auf den Schultern und dem Rücken; daher sein deutscher Name. Die Kopfrumpflänge beträgt 45 bis 57 cm. Hinzu kommt ein 17 bis 25 cm langer Schwanz. Das Gewicht der Tiere liegt zwischen 3,5 und 9 kg.[2]
Die Tiere sind in Nordamerika im größten Teil Alaskas und von dort über die kanadischen Territorien Alberta, Northwest Territories, Yukon und British Columbia bis in die US-Bundesstaaten Idaho, Montana und Washington beheimatet.[1]
Sie leben auf Gebirgssteigungen und alpinen Wiesen und sind nahe Verwandte des Olympischen Murmeltieres (Marmota olympus).[2]
Über die Nahrungsmittelgewohnheiten ist nicht viel bekannt. Nach dem Winter fressen sie Blätter, Blüten, Gräser und Samen. Einige sind fleischfressend. Selbst Kannibalismus ist in wenigen Fällen bekannt. Eisgraue Murmeltiere trinken täglich oder fressen häufig Schnee.[2]
Die Männchen haben mehrere Weibchen. Nach einer Tragezeit von 25 bis 35 Tagen bringen die Weibchen in der Regel zwei bis fünf Junge zur Welt. Die Jungen bleiben rund einen Monat in dem unterirdischen Bau, bevor sie diesen zum ersten Mal verlassen. Ihre sexuelle Reife erreichen die Jungen im zweiten Jahr.[2]
Das Eisgraue Murmeltier wird als eigenständige Art innerhalb der Gattung der Murmeltiere (Marmota) eingeordnet, die aus vierzehn Arten besteht.[3] Die wissenschaftliche Erstbeschreibung stammt von Johann F. Eschscholtz aus dem Jahr 1829 als Arctomys caligata[4] anhand eines Individuums nahe der Bristol Bay in Alaska.[3] Die Art wird innerhalb der Murmeltiere in die Untergattung Petromarmota eingeordnet.[3]
Gemeinsam mit der Nominatform Marmota caligata caligata und Marmota caligata cascadensis sowie Marmota caligata okanagana werden drei Unterarten des Eisgrauen Murmeltieres unterschieden.[3][4]
Das Eisgraue Murmeltier wird von der International Union for Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN) als nicht gefährdet („least concern“) eingestuft, da es in seinem vergleichsweise großen Verbreitungsgebiet häufig vorkommt und keine größeren Bedrohungen existieren.[1]
Das Eisgraue Murmeltier (Marmota caligata) gehört zur Gattung der Murmeltiere (Marmota).
De grize marmot of iisgrauwe marmot (Latynske namme: Marmota caligata) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e iikhoarntsjes (Sciuridae) en it skaai fan 'e marmotten (Marmota), dat foarkomt yn bercheftige kriten yn it noardwesten fan Noard-Amearika. Dizze soarte wurdt dêr gauris de whistler ("fluiter") of de whistle pig ("fluitbaarch") neamd, fanwegen syn heechtoanige alaarmrop. De grize marmot is it naust besibbe oan 'e gielbealchmarmot, de Olympyske marmot en de slim bedrige Vancouvereilânmarmot, dêr't er it ûnderskaai fan 'e rotsmarmotten (Petromarmota) mei foarmet.
Grize marmotten binne lânseigen yn it grutste part fan 'e Amerikaanske steat Alaska, útsein it uterste noarden, dielen fan 'e westkust, it Alaska-skiereilân en de Aleoeten. Fierders komme se ek foar yn 'e Kanadeeske gewesten Britsk-Kolumbia, de Yukon, de Noardwestlike Territoaria en it westen fan Alberta, en yn it uterste noardwesten fan 'e kontinintale Feriene Steaten, yn Washington, Idaho en Montana.
De grize marmot hat trochinoar in kop-romplingte fan 37-65 sm, mei in sturtlingte fan 17-25 sm en in gewicht fan 3¾-7 kg (oant yn ekstreme gefallen 10 kg). De mantsjes binne oansjenlik grutter fan stal as de wyfkes, en it gewicht kin nochal fariëarje ôfhinklik fan 'e tiid fan 't jier; de bisten binne it lichtst as se út 'e wintersliep komme, en it swierst oan 'e ein fan 'e simmer. Har namme ferwiist nei de sulvergrize pels op 'e skouders en it boppeste part fan 'e rêch. De rest fan 'e rêch hat in brún-bêzje-eftich of readbrunige kleur, wylst de boppekant fan 'e kop, de sturt en de poaten swart binne. De snút en it kin binne witich en de bealch swart of dûnkerbrún mei grize hierren dertrochhinne. De poaten binne koart en krêftich, mei lange, wat kromme klauwen, dy't ynset wurde om te graven. De kop is stomp en de sturt lang en wat ôfplatte, mei sa'n soad hier dat it suver in plomsturt is.
Grize marmotten libje ornaris op berchgreiden deunby de beamgrins, mei rotsige gebieten om foar beskûl te tsjinjen. Dêrby jouwe se de foarkar oan gebiet tusken seenivo en 2.500 m hichte. Der binne fossilen fûn dy't tebek geane oant it Pleistoseen, ek op eilannen dy't tsjintwurdich gjin grize-marmottepopulaasje mear hawwe.
Grize marmotten binne allinnich oerdeis aktyf, en frette benammentlik blêden, blommen, gerzen en siggen. Se libje yn koloanjes fan soms wol 36 eksimplaren, mei in territoarium fan sa'n 14 ha. Sokke koloanjes besteane út ien inkeld dominant folwoeksen mantsje, oant trije folwoeksen wyfkes, soms in ûnderhearrich mantsje en fierders in stikmannich jongen en ûnfolgroeide eksimplaren fan oant twa jier âld. Har ûndergrûnske hoalen kinne oant 2 m djip wêze, en dêropta grave koloanjes elts jier noch in stik as fiif ferskillende ienfâldiger flechthoalen, ferspraat oer it territoarium, sadat guon langfêstige koloanjes oer wol mear as hûndert beskikke. Om útgraven troch bygelyks grizzlybearen tsjin te gean, lizze se har hoalen yn 'e regel ûnder rotsblokken oan. Fan septimber of oktober oant yn maaie hâld grize marmotten in wintersliep, dy't se mei har koloanjegenoaten tsjininoar oan sliepend trochbringe, om lichemswaarmte en dus enerzjy te besparjen.
Grize marmotten binne sosjale bisten, dy't mei koloanjegenoaten wrakselje, inoar skjin slikje en de noazen tsjininoar oan triuwe. Benammen as it hast tiid wurdt foar de wintersliep besteegje se in protte tiid oan sokke dingen. Ynteraksje mei eksimplaren út oare koloanjes komt minder faak foar, en is ornaris fijannich fan aard, wêrby't it de wyfkes binne dy't de ynkringer fuortjeie. Behalven oan 'e omgong mei soartgenoaten en foerazjearjen spandearje grize marmotten ek in protte tiid oan sinnebaaien, op sinneskynmoarntiden wol oant 44% fan 'e tiid, hoewol't se by al te waarm waar beskûl sykje yn har hoalen. De grize marmot hat in hiel repertwaar fan lûden, wêrûnder tsjotterjen, fluitsjen, grânzgjen en janken. Dêrmei bringe se yn 'e regel boadskippen oangeande gefaar oer, om har koloanjegenoaten opmerksum te meitsjen op potinsjele rôfdieren. Dêrnjonken brûke se ek har rooksin om te kommunisearjen, sawol fia har kjitte as troch it gebrûk fan ôfskieding út har muskusklieren. Grize marmotten binne net de skrutelste bisten, en yn gebieten dêr't geregeldwei minsken komme, reitsje se dêr gau oan wûn, sadat se dan maklik observearre wurde kinne wylst se har dingen dogge.
Koart nei it ûntwekjen út 'e wintersliep, yn maaie, brekt de peartiid oan. Dêrby ûnderhâlde de dominante mantsjes harems fan ferskate wyfkes, al wjerhâldt dat har der net fan om ek wyfkes bûten harren territoarium op te sykjen as de kâns him dêrta foardocht. De wyfkes nimme yn 'e regel inkeld om it jier oan 'e fuortplanting diel. De draachtiid duorret 25-30 dagen, wêrnei't der yn 'e perioade tusken ein maaie en mids juny 2-5 jongen smiten wurde. Dy komme keal te wrâld, mar hawwe tsjin 'e tiid dat se har 3-4 wiken letter foar it earst bûtendoar weagje, in tichte pels ûntwikkele. Om dyselde tiid hinne wurde se ek ôfwûn. Binnen 8 wiken nei de berte binne de jongen selsstannich, al bliuwe se yn 'e regel de earste twa jier by har âlden. Pas yn har trêde jier binne se geslachtsryp. De wichtichste natuerlike fijannen fan 'e grize marmot binne de keningsearn, grizzlybear, Amerikaanske swarte bear, wolf, prêrjewolf, foks, reade lynks, Kanadeeske lynks, poema en warch.
De grize marmot hat de IUCN-status fan "net bedrige", mei't er yn syn ferspriedingsgebiet noch rûnom foarkomt en om't de populaasje stabyl liket te wêzen. It stedsje Whistler, yn Britsk-Kolumbia, is nei (de lokale beneaming foar) de grize marmot ferneamd, om it better oan 'e man bringe te kinnen as wintersportoard; foartiid hiet it London Mountain, fanwegen de swiere mist en rein dy't it in grut diel fan it jier hat.
Der binne trije erkende ûndersoarten fan 'e grize marmot:
De grize marmot of iisgrauwe marmot (Latynske namme: Marmota caligata) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e iikhoarntsjes (Sciuridae) en it skaai fan 'e marmotten (Marmota), dat foarkomt yn bercheftige kriten yn it noardwesten fan Noard-Amearika. Dizze soarte wurdt dêr gauris de whistler ("fluiter") of de whistle pig ("fluitbaarch") neamd, fanwegen syn heechtoanige alaarmrop. De grize marmot is it naust besibbe oan 'e gielbealchmarmot, de Olympyske marmot en de slim bedrige Vancouvereilânmarmot, dêr't er it ûnderskaai fan 'e rotsmarmotten (Petromarmota) mei foarmet.
The hoary marmot (Marmota caligata) is a species of marmot that inhabits the mountains of northwest North America. Hoary marmots live near the tree line on slopes with grasses and forbs to eat and rocky areas for cover.
It is the largest North American ground squirrel and is often nicknamed "the whistler" for its high-pitched warning issued to alert other members of the colony to possible danger. The animals are sometimes called "whistle pigs". Whistler, British Columbia, originally London Mountain because of its heavy fogs and rain, was renamed after these animals to help make it more marketable as a resort.[3] The closest relatives of the species are the yellow-bellied, Olympic, and Vancouver Island marmots, although the exact relationships are unclear.[4][5]
The hoary marmot is a large, bulky, ground squirrel, with short, heavy limbs, and a broad head. Adults range from 62 to 82 cm (24 to 32 in) in total length, including a 17 to 25 cm (6.7 to 9.8 in) tail. The species is sexually dimorphic, with males being significantly larger than females in most subspecies. Because of their long winter hibernation, during which they survive on fat reserves, the weight of the animals varies considerably over the course of the year, from an average of 3.75 kg (8.3 lb) in May to around 7 kg (15 lb) in September, for a fully grown adult.[6] A few fall adult males can commonly range up to a weight of 10 kg (22 lb).[7] The record sized autumn male specimen attained a mass of nearly 13.5 kg (30 lb), possibly the largest size known for any marmot.[8] Going on its average size relative to other marmot species, it is slightly smaller on average than the Olympic marmot, similar in size to the Vancouver marmot and broadly overlaps in size with several lesser-known Asian marmot species as well.[6][9][10][11]
The word "hoary" refers to the silver-gray fur on their shoulders and upper back; the remainder of the upper parts have drab- or reddish-brown fur. The head is black on the upper surface, with a white patch on the muzzle, white fur on the chin and around the lips, and grizzled black or brown fur elsewhere. The feet and lower legs are black, sometimes with white patches on the fore feet. Marmots have long guard hairs that provide most of the visible colour of their pelage, and a dense, soft underfur that provides insulation. The greyish underparts of the body lack this underfur, and are more sparsely haired than the rest of the body.[12] Hoary marmots moult in the early to mid summer.[6]
The feet have slightly curved claws, which are somewhat larger on the fore feet than on the hind feet. The feet have hairless pads, enhancing their grip. The tail is long, slightly flattened, and covered with dense fur. Apart from the larger size of the males, both sexes have a similar appearance. Females have five pairs of teats, running from the pectoral to the inguinal regions.[6]
The hoary marmot predominantly inhabits mountainous alpine environments to 2,500 metres (8,200 ft) elevation, although coastal population also occur at or near sea level in British Columbia and Alaska.[6] Hoary marmots occur from southern Washington and central Idaho north, and are found through much of Alaska south of the Yukon River.[14][6] They live above the tree line, at elevations from sea level to 2,500 metres (8,200 ft), depending on latitude, in rocky terrain or alpine meadows dominated by grasses, sedges, herbs, and Krummholz forest patches.[6] Range maps often erroneously depict hoary marmots occurring north of the Yukon River in Alaska, this region is occupied by the Alaska marmot (M. broweri) and not the hoary marmot.[14] Hoary marmots also occur on several islands in Alaska and fossils dating back to the Pleistocene, including some from islands no longer inhabited by the species.[15]
The three currently recognized subspecies are:
Hoary marmots are diurnal and herbivorous, subsisting on leaves, flowers, grasses, and sedges. Predators include golden eagles, grizzly and black bears, wolverines, coyotes, red foxes, lynxes, wolves, and cougars. They live in colonies of up to 36 individuals, with a home range averaging about 14 hectares (35 acres). Each colony includes a single, dominant, adult male, up to three adult females, sometimes with a subordinate adult male, and a number of young and subadults up to two years of age.[6]
The marmots hibernate seven to eight months a year in burrows they excavate in the soil, often among or under boulders. Each colony typically maintains a single hibernaculum and a number of smaller burrows, used for sleeping and refuge from predators. The refuge burrows are the simplest and most numerous type, consisting of a single bolt hole 1 to 2 metres (3 ft 3 in to 6 ft 7 in) deep. Each colony digs an average of five such burrows a year, and a mature colony may have over a hundred. Sleeping burrows and hibernacula are larger and more complex, with multiple entrances, deep chambers lined with plant material, and stretching to a depth of about 3.5 metres (11 ft). A colony may have up to 9 regular sleeping burrows, in addition to the larger hibernaculum.[16] Many forms of social behaviour have been observed among hoary marmots, including play fighting, wrestling, social grooming, and nose-to-nose touching. Such activity becomes particularly frequent as hibernation approaches. Interactions with individuals from other colonies are less common, and usually hostile, with females chasing away intruders. Hoary marmots are also vocal animals, with at least seven distinct types of calls, including chirps, whistles, growls, and whining sounds.[17] Many of these calls are used as alarms, alerting other animals to potential predators. They also communicate using scent, both by defecation, and by marking rocks or plants using scent glands on their cheeks.[6]
Hoary marmots frequently sun themselves on rocks, spending as much as 44% of their time in the morning doing so, although they will shelter in their burrows or otherwise seek shade in especially warm weather. They forage for the rest of the day, returning to their burrows to sleep during the night.[6]
In areas frequented by people, hoary marmots are not shy. Rather than running away at first sight, they will often go about their business while being watched.
Mating occurs after hibernation, and two to four young are born in the spring. Males establish "harems", but may also visit females in other territories.
Hoary marmots breed shortly after,[18] or even before,[19] their emergence from hibernation burrows in May and in some areas (such as the eastern Cascade foothills of Washington State) as early as February. Courtship consists of sniffing the genital region, followed by mounting, although mounting has also been observed between females. Females typically raise litters only in alternate years, although both greater and lesser frequencies have been reported on occasion.[6][19]
Gestation lasts 25 to 30 days, so the litter of two to five young is born between late May and mid-June.[18] The young emerge from their birth den at three to four weeks of age, by which time they have a full coat of fur and are already beginning to be weaned.[20] The young are initially cautious, but begin to exhibit the full range of nonreproductive adult behavior within about four weeks of emerging from the burrow. Subadults initially remain with their birth colony, but typically leave at two years of age, becoming fully sexually mature the following year.[6]
The hoary marmot (Marmota caligata) is a species of marmot that inhabits the mountains of northwest North America. Hoary marmots live near the tree line on slopes with grasses and forbs to eat and rocky areas for cover.
It is the largest North American ground squirrel and is often nicknamed "the whistler" for its high-pitched warning issued to alert other members of the colony to possible danger. The animals are sometimes called "whistle pigs". Whistler, British Columbia, originally London Mountain because of its heavy fogs and rain, was renamed after these animals to help make it more marketable as a resort. The closest relatives of the species are the yellow-bellied, Olympic, and Vancouver Island marmots, although the exact relationships are unclear.
Griza marmoto (Marmota caligata) estas specio de marmoto trovebla en montaroj de nord-uestas Norda Ameriko. Preferataj areoj por grizaj marmotoj estas deklivoj ĉe arbarlimo kun abundaj herboj kaj forboj, kiujn ili povas manĝi, kaj rokoj, uzeblaj por rifuĝo.
Griza marmoto estas la plej granda sciuredo en Norda Ameriko. En Usono kaj Kanado la besto havas kromnomon "the whistler" ("fajfulo") pro fajfo, kiun marmotoj uzas por signali al membroj de sia kolonio pri eblaj danĝeroj. Alia ofte uzata kromnomo estas "whistle pig" ("fajfa porko"). Urbeto Whistler en Brita Kolumbio, Kanado originale havis nomon London Mountain, sed estis renomita post la marmotoj por igi ĝin pli plaĉa por turistoj.[3] La plej parencaj al griza marmoto estas specioj flavventra marmoto, olimpa marmoto kaj vankuvera marmoto, kvankam la precizaj interrilatoj inter ili estas ĝis nun malklaraj.[4][5]
Griza marmoto estas granda kaj vasta tera sciuro kun mallongaj limboj kaj vasta kapo. Plenkreskuloj estas inter 62 kaj 82 cm longaj, inkluzive voston kiu longas de 17 ĝis 25 cm. La specio havas rimerkeblan seksan duformismon kaj iĉoj estas konsiderinde pli grandaj ol inoj en plimulto de subspecioj. Pro ilia longa periodo de hiberniĝo, dum kiu ili vivas kontraŭ amasigitaj rezervoj de graso, pezo de individuaj marmotoj varias depende de sezono. En majo, kiam la bestoj ĵus vekiĝis de hiberniĝo, ili pezas ne pli ol 3.75 kg, dum en septembro plenkreskuloj estas averaĝe 7 kg pezaj pro amasigo de graso.[6] Apartaj plenkreskuloj atingas pezon de pli ol 10 kg aŭtune, kun rekordaj ekzemploj de 13.5 kg.[7] Tio igas grizan marmoton la plej granda sciuredo, kvankam alpa marmoto havas pli grandan averaĝon.[8]
Grizaj marmotoj estas nomataj tiel pro la arĝente-griza felo sur iliaj ŝultroj kaj dorso. Aliaj dorsaj partoj de iliaj korpoj estas ruĝece-brunaj, la supra parto de la kapo nigra kun blanka makulo sur muzelo, felo sur mentono kaj ĉirkaŭ lipoj ankaŭ estas blanka kaj ĉiuj aliaj partoj estas nigraj aŭ malhelbrunaj, iam kun blankaj makuloj sur antaŭaj piedoj. Pelto de marmoto havas longajn antaŭajn harojn, kiuj plejparte respondecas pri videbla koloro, kaj densan subhararon por termoizolado. La grizaj partoj ne havas subhararon kaj la hararo tie estas pli maldensa ol ĉe aliaj partoj de la korpo.[9] Grizaj marmotoj mudas en frua ĝis meza somero.[6]
Piedoj de grizaj marmotoj havas kurvajn ungegojn, iom pli grandaj ĉe antaŭaj piedoj ol ĉe la malantaŭaj. La piedoj havas senharajn pufojn por pli bona kontakto kun grundo. La vosto estas longa, iom plata kaj kovrita per densa hararo. Krom diferenco je grando, iĉoj kaj inoj aspektas simile. Inoj havas po 5 parojn de mampintoj.[6]
Nun estas agnoskitaj tri subspecioj de griza marmoto:
Griza marmoto preferas montarajn areojn en plejparto de Alasko, uesta Kanado kaj ekstrema nordokcidento de kohera Usono.[1] Ili vivas super arbarlimo, plej ofte ĉe altoj pli ol 2500 metrojn super marnivelo en montaj herbejoj kaj kriplaj arbaroj.[6] Fosilioj de la marmotoj datas ekde frua plejstoceno. Sugeste, la arealo de la specio estis tiam iom pli granda kaj inkluzivis arktajn insulojn apud Alasko, kie grizaj marmotoj ne plu troveblas.[10]
Grizaj marmotoj estas tagaj herbovoruloj, manĝantaj foliojn, florojn, herbojn kaj ciperacojn. Iliaj naturaj malamikoj estas reĝaj agloj, grizaj kaj nigraj ursoj, lupoj, kojotoj, vulpoj, linkoj, pumoj kaj guloj. Ĝenerale la marmotoj vivas en kolonioj de ĉ. 36 individuuloj kun furaĝa areo de ĉ. 14 hektaroj. En ĉiu kolonio estas unu dominanta plenkreska iĉo kaj ĝis tri dominantaj plenkreskaj inoj, iam unu subdominanta plenkreska iĉo kaj iu kvanto de junuloj kaj adoleskuloj de malpli ol 2 jaroj je aĝo.[6]
La marmotoj hiberniĝas dum sep ĝis ok monatoj po jaro en ternestoj, kiujn ili elfosas en grundo, ofte ĉirkaŭ aŭ sub rokoj. Plej kutime la kolonio havas unu hibernejon, kie marmotoj estas dum malvarma sezono, kaj kelkajn aliajn ternestojn por noktumado aŭ por urĝa rifuĝo en okazo de danĝero. La rifuĝejoj estas la plej simpla kaj kutima tipo de ternesto. Kutime ĝi nur havas unu rektan tunelon kiu estas 1 ĝis 2 metrojn profunda. Averaĝe ĉiu kolonio elfosas po 5 da tiuj ĉiujare, kaj oldaj kolonioj povas havi na pli ol cent. La dormejoj kaj hibernejoj estas multepli komplikaj, kun multaj eliroj, branĉantaj tuneloj kaj profundaj ĉambroj, kovritaj per fojno aŭ sekalo por plia komforto. Ili iras ĝis 3.5 metrojn profunden. Kolonio povas havi ĝis 9 dormejojn aldone al pli granda hibernejo.[11]
Ĉe grizaj marmotoj oni observis multajn formojn de socia konduto, inlkuzive ludadon, ludlukton, socian aranĝadon ktp. Tiuj ĉi interagoj iĝas pli oftaj je alveno de hiberna sezono. Kontaktoj kun anoj de aliaj kolonioj estas maloftaj kaj plej kutime malamikemaj, kaj la inoj aparte aktive forpenas fremdulojn. Grizaj marmotoj havas sistemon de voĉa kounikado kun almenaŭ sep diversaj signaloj, inkluzive ĉirpojn, fajfojn, murmuregojn kaj ĝemojn.[12] Multaj el tiuj signaloj servas kiel alarmiloj, atentigaj kontraŭ eblaj danĝeroj. Ankaŭ gravan rolon havas markado de teritorio per odoroj, ambaŭ per fekaĵoj kaj per sekrecio de iliaj odoraj glandoj.[6]
Grizaj marmotoj ofte "sunumas" sur la rokoj, ofte dum ĝis 44% de tempo, aparte en matenoj. Tamen dum aparte varma vetero ili kuŝiĝas en ternestoj aŭ en aliaj ombraj lokoj. Dum la aliaj partoj de tago ili furaĝas kaj revenas en dormejojn vespere por noktumi.[6]
En areoj, kiujn ofte vizitas homoj, la grizaj marmotoj facile alkutimiĝas je ilia ĉeesto. Se homoj ne provas ĉasi aŭ kapti la marmotojn, ili baldaŭ komprenas ke homoj ne prezentas danĝeron kaj tute ignoras ilin. Tio ebligas relative facilan observadon de konduto kaj sociaj interrilatoj de grizaj marmotoj.
Pariĝo okazas tuj post hiberniĝo kaj inoj naskas na du ĝis kvar idoj printempe. Grizaj marmotoj estas poliginiaj kaj iĉoj havas "haremojn", sed ankaŭ iam vizitas inojn de aliaj teritorioj.
Grizaj marmotoj pariĝas tuj post[13] aŭ eĉ antaŭ[14] forlaso de hibernejoj en majo. Antaŭpariĝaj ritoj ĝenerale konsistas je flaro de generaj organoj kiun sekvas surmuntiĝo kaj koito. Similaj kondutoj iam observeblas inter inoj. Plej kutime inoj naskas idojn ĉiun duan jaron, kvankam ambaŭ pli kaj malpli oftaj frekvencoj estas raportitaj.[6][14]
Gravedeco longas inter 25 kaj 30 tagojn, kaj du ĝis kvin idoj naskiĝas inter malfrua majo kaj mez-junio.[13] Idoj povas forlasi terneston en la aĝo de tri ĝis kvar semajnoj. Tiam ili jam havas felon kaj ne plu bezonas patrinan lakton.[15] Komence la junuloj estas tre atentemaj, sed ĉ. kvar semajnojn post unua eliro el la ternesto ili jam havas ĉiujn formojn de plenkreska konduto krom la seksuma. Ĝenerale adoleskuloj forlasas sian patrian kolonion ĉ. 2 jaroj de aĝo kaj atingas plenan seksan fekundecon la sekvan jaron.[6]
Griza marmoto (Marmota caligata) estas specio de marmoto trovebla en montaroj de nord-uestas Norda Ameriko. Preferataj areoj por grizaj marmotoj estas deklivoj ĉe arbarlimo kun abundaj herboj kaj forboj, kiujn ili povas manĝi, kaj rokoj, uzeblaj por rifuĝo.
Griza marmoto estas la plej granda sciuredo en Norda Ameriko. En Usono kaj Kanado la besto havas kromnomon "the whistler" ("fajfulo") pro fajfo, kiun marmotoj uzas por signali al membroj de sia kolonio pri eblaj danĝeroj. Alia ofte uzata kromnomo estas "whistle pig" ("fajfa porko"). Urbeto Whistler en Brita Kolumbio, Kanado originale havis nomon London Mountain, sed estis renomita post la marmotoj por igi ĝin pli plaĉa por turistoj. La plej parencaj al griza marmoto estas specioj flavventra marmoto, olimpa marmoto kaj vankuvera marmoto, kvankam la precizaj interrilatoj inter ili estas ĝis nun malklaraj.
Marmota caligata o marmota canosa es una especie de marmota que habita en las montañas del noroeste de América del Norte. Las marmotas canosas viven cerca de la línea de árboles en las laderas con pastos y hierbas para comer y áreas rocosas para cubrirse
Los parientes más cercanos de la especie son marmota de vientre amarillo, marmota olímpica y la La marmota de Vancouver, aunque las relaciones exactas no están claras.[2][3]
Marmota caligata es un roedor de la familia Sciuridae grande, voluminoso, con extremidades cortas y pesadas y una cabeza ancha. Los adultos varían de 62 a 82 cm (24 a 32 in) de longitud total, incluyendo una cola de 17 a 25 cm (6.7 a 9.8 in). La especie cuenta con dimorfismo sexual los machos son significativamente más grandes que las hembras en la mayoría de las subespecies. Debido a su larga hibernación, durante la cual sobreviven con reservas de grasa, el peso de los animales varía considerablemente a lo largo del año, desde un promedio de 3.75 kg (8.3 lb) en mayo a alrededor de 7 kg (15 lb) en septiembre, para un adulto completamente crecido.[4] Unos pocos adultos de otoño pueden pesar hasta 10 kg (22 lb), con los excepcionales que alcanzan los 13.5 kg (30 lb)[5] Se dice que es el miembro más grande de la familia de las ardillas, aunque la marmota alpina ligeramente más ligera a veces se titula así[6]
La palabra 'canoso' se refiere al pelaje gris plateado en los hombros y la parte superior de la espalda; el resto de las partes superiores tienen un pelaje pardo o rojizo. La cabeza es negra en la superficie superior, con una mancha blanca en el hocico, pelaje blanco en la barbilla y alrededor de los labios, y pelaje negro o marrón en otras partes. Los pies y la parte inferior de las piernas son negros, a veces con manchas blancas en las patas delanteras. Las marmotas tienen pelos de protección largos que proporcionan la mayor parte del color visible de su pelaje, y una capa densa y suave que proporciona aislamiento. Las partes inferiores de color grisáceo del cuerpo carecen de este efecto de la piel, y tienen un pelo más escaso que el resto del cuerpo.[7]
Las patas tienen garras ligeramente curvadas, que son algo más grandes en las patas delanteras que en las posteriores. Los pies tienen almohadillas sin pelo, mejorando su agarre. La cola es larga, ligeramente aplanada y cubierta de pelaje denso. Aparte del tamaño más grande de los machos, ambos sexos tienen una apariencia similar. Las hembras tienen cinco pares de tetinas, que van desde las regiones pectorales a las inguinales.[4]
La marmota canosa habita predominantemente en ambientes alpinos montañosos a una elevación de 2,500 metros (8,200 pies), aunque la población costera también se extiende cerca del nivel del mar en la Columbia Británica y Alaska.[4] Se encuentran marmotas canosas desde el sur de Washington y el centro de Idaho al norte, y se encuentran en gran parte de Alaska al sur del río Yukón.[9][4] Viven por encima de la línea de árboles, en elevaciones desde el nivel del mar hasta los 2.500 metros (8.200 pies), dependiendo de la latitud, en terrenos rocosos o prados alpinos dominados por pastos, juncos, hierbas y parches del bosque Krummholz.[4] Los mapas de distribución a menudo representan erróneamente las marmotas que habitan al norte del río Yukón en Alaska, esta región está ocupada por la Marmota de Alaska y no por la marmota canosa.[9] También se encuentran marmotas en varias islas de Alaska y fósiles que se remontan al Pleistoceno, incluidas algunas islas que ya no están habitadas por la especie.[10]
Las tres subespecies actualmente reconocidas son:
Marmota caligata subsp. caligata – Alaska, Yukon, Territorios del Noroeste, norte de la columbia británica
Marmota caligata subsp. cascandensis – Cordillera de las Cascadas, desde Columbia Británica a Washington
Marmota caligata subsp. okanagana – Montañas Rocosas desde Yukon a Montana y Idaho
Las marmotas canosas son diurnas y herbívoras, que subsisten de hojas, flores, hierbas y juncias. Los depredadores incluyen águila real, osos, glotones, coyotes, zorros rojos, linces, lobos y pumas. Viven en colonias de hasta 36 individuos, con un territorio de aproximadamente 14 hectáreas (35 acres). Cada colonia incluye un solo macho dominante, adulto, hasta tres hembras adultas, a veces con un macho adulto subordinado, y una cantidad de jóvenes y subadultos de hasta dos años de edad.[4]
Las marmotas hibernan de siete a ocho meses al año en madrigueras que excavan en el suelo, a menudo entre rocas o debajo de ellas. Cada colonia generalmente mantiene un único hibernáculo y una serie de madrigueras más pequeñas, utilizadas para dormir y refugiarse de los depredadores. Las madrigueras de refugio son el tipo más simple y más numeroso, que consiste en un solo agujero de perno de 1 a 2 metros (3 pies 3 pulgadas a 6 pies 7 pulgadas) de profundidad. Cada colonia cava un promedio de cinco de esas madrigueras al año, y una colonia madura puede tener más de cien. Las madrigueras para dormir y la hibernácula son más grandes y complejas, con múltiples entradas, cámaras profundas forradas con material vegetal y que se extienden hasta una profundidad de unos 3,5 metros (11 pies). Una colonia puede tener hasta 9 madrigueras regulares para dormir, además del hibernáculo más grande[11]
Se han observado muchas formas de comportamiento social entre las marmotas canosas, incluyendo peleas de juego, lucha libre, aseo social y tocarse de nariz a nariz. Tal actividad se vuelve particularmente frecuente a medida que se aproxima la hibernación. Las interacciones con individuos de otras colonias son menos comunes, y generalmente hostiles, con hembras que ahuyentan a los intrusos. Las marmotas canosas también son animales vocales, con al menos siete tipos distintos de llamadas, que incluyen chirridos, silbidos, gruñidos y gemidos.[12] Muchas de estas llamadas se usan como alarmas, alertando a otros animales de posibles depredadores. También se comunican utilizando el aroma, tanto por defecación, como marcando rocas o plantas utilizando glándulas de olor en sus mejillas.[4]
Con frecuencia, las marmotas suelen solearse en las rocas, dedicando hasta el 44% de su tiempo en la mañana a hacerlo, aunque se refugiarán en sus madrigueras o buscarán sombra en un clima especialmente cálido. Se alimentan por el resto del día, regresando a sus madrigueras para dormir durante la noche.[4]
Las marmotas canas se reproducen poco despuéso[13] o incluso antes,de la salida de las madrigueras de hibernación en mayo y en algunas áreas ya en febrero. El cortejo consiste en olfatear la región genital, seguida de un montaje, aunque también se ha observado un montaje entre hembras. Las hembras generalmente crían camadas solo en años alternos, aunque en ocasiones se han reportado frecuencias mayores y menores.[4]
La gestación dura de 25 a 30 días, por lo que la camada de dos a cinco crías nace entre fines de mayo y mediados de junio.[13] Los jóvenes emergen de su guarida de nacimiento a las tres o cuatro semanas de edad, momento en el cual tienen un abrigo de piel completo y ya están siendo destetados.[14] Los jóvenes son inicialmente cautelosos, pero comienzan a exhibir toda la gama de conductas adultas no reproductivas dentro de unas cuatro semanas después de salir de la madriguera. Los subadultos inicialmente permanecen con su colonia de nacimiento, pero generalmente se van a los dos años de edad, y llegan a ser completamente sexuales al año siguiente.[4]
Datos: Q326998
Multimedia:
Especies: Marmota caligata
Marmota caligata o marmota canosa es una especie de marmota que habita en las montañas del noroeste de América del Norte. Las marmotas canosas viven cerca de la línea de árboles en las laderas con pastos y hierbas para comer y áreas rocosas para cubrirse
Los parientes más cercanos de la especie son marmota de vientre amarillo, marmota olímpica y la La marmota de Vancouver, aunque las relaciones exactas no están claras.
Marmota caligata Marmota generoko animalia da. Karraskarien barruko Xerinae azpifamilia eta Sciuridae familian sailkatuta dago.
Marmota caligata Marmota generoko animalia da. Karraskarien barruko Xerinae azpifamilia eta Sciuridae familian sailkatuta dago.
Harmaamurmeli (Marmota caligata) on murmelien sukuun kuuluva jyrsijälaji. Turkin väri on vatsapuolella vaalea ja selkäpuolella harmaan ja punaruskean sävyinen. Eläimen paino on 8–10 kg. Harmaamurmelia tavataan Pohjois-Amerikassa.[4]
Harmaamurmeli (Marmota caligata) on murmelien sukuun kuuluva jyrsijälaji. Turkin väri on vatsapuolella vaalea ja selkäpuolella harmaan ja punaruskean sävyinen. Eläimen paino on 8–10 kg. Harmaamurmelia tavataan Pohjois-Amerikassa.
Marmotte des Rocheuses
La marmotte des Rocheuses (Marmota caligata) est une espèce de marmottes (mammifères fouisseurs de l'ordre des rongeurs).
La marmotte des Rocheuses est présente dans les montagnes du nord-ouest du continent nord-américain.
Marmotte des Rocheuses
La marmotte des Rocheuses (Marmota caligata) est une espèce de marmottes (mammifères fouisseurs de l'ordre des rongeurs).
La marmotte des Rocheuses est présente dans les montagnes du nord-ouest du continent nord-américain.
La marmotta delle Montagne Rocciose (Marmota caligata Eschscholtz, 1829) è un roditore della famiglia degli Sciuridi, endemica delle Montagne Rocciose statunitensi da cui prende il nome.
Il suo habitat si trova le montagne del nord-ovest del Nord America e vivono vicino ai limiti del bosco, su pendii con erba e piante con cui cibarsi e aree rocciose in cui ripararsi.
La marmotta delle Montagne Rocciose (Marmota caligata Eschscholtz, 1829) è un roditore della famiglia degli Sciuridi, endemica delle Montagne Rocciose statunitensi da cui prende il nome.
Il suo habitat si trova le montagne del nord-ovest del Nord America e vivono vicino ai limiti del bosco, su pendii con erba e piante con cui cibarsi e aree rocciose in cui ripararsi.
Žilasis švilpikas (lot. Marmota caligata, angl. Hoary Marmot) – švilpikų (Marmota) genties graužikas. Paplitęs Šiaurės Amerikos šiaurės vakarų kalnuotoje dalyje. Didžiausia populiacija aptinkama Aliaskoje.
Šis straipsnis apie zoologiją yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį. Žilasis švilpikas (lot. Marmota caligata, angl. Hoary Marmot) – švilpikų (Marmota) genties graužikas. Paplitęs Šiaurės Amerikos šiaurės vakarų kalnuotoje dalyje. Didžiausia populiacija aptinkama Aliaskoje.
De grijze marmot (Marmota caligata) is een marmot die voorkomt in het westen van Noord-Amerika.
De grijze marmot heeft een dikke harige vacht die op zijn kop en rug zilvergrijs is, en op zijn staart en buik roodbruin. Zijn pootjes zijn zwart, en rond zijn ogen en bek is de vacht wit. Hij heeft kleine oortjes en lange klauwen aan voor- en achterpoten.
Het dier wordt tussen de 45 en 60 centimeter lang, en zijn staart meet dan nog 17 tot 25 centimeter. Hij wordt tussen de 4 en 9 kilo zwaar.
De grijze marmot wordt gevonden in rotsachtige berggebieden en op alpenweiden, in het westen van Noord-Amerika. Hij voedt zich daar met grassen, groene planten en zaden. In de herfst ontwikkelt hij een dikke laag vet, voordat hij in winterslaap gaat. In zijn meest zuidelijke leefgebied duurt zijn winterslaap van oktober tot februari, maar meer in het noorden slaapt hij van september tot april.
Grijze marmotten paren vlak na de winterslaap. De draagtijd is ongeveer een maand, waarna er twee tot vier jongen worden geboren. Zij blijven gedurende twee jaar bij hun moeder.
Als er voldoende voedsel aanwezig is, leven grijze marmotten in groepen bestaande uit een dominant mannetje, enkele geslachtsrijpe vrouwtjes met hun jongen en een aantal ondergeschikte mannetjes. Alleen het dominante mannetje paart met de vrouwtjes in de groep. Als er minder voedsel beschikbaar is, leeft de grijze marmot in kleine gezinnetjes bestaande uit een mannetje, een vrouwtje en jongen. De grijze marmotten hanteren een vocaal alarmsysteem. Ze waarschuwen elkaar door middel van fluiten en trillers voor vijanden zoals vossen en roofvogels.
Multimedia w Wikimedia Commons Świstak siwy[3], świstak kanadyjski (Marmota caligata) - gryzoń z rodziny wiewiórkowatych, jeden z przedstawicieli rodzaju Marmota[4].
Opis: Samiec jesienią waży blisko 15kg, średnia masa ciała wynosi 4- 9kg. Kolor sierści zmienny; kontrastowe umaszczenie na pysku i głowie.
Siedlisko i Występowanie: W miarę posuwania się na północ, siedliska znajdują się na coraz mniejszej wysokości nad poziomem morza, a nawet zbliżają się do poziomu morza w pobliżu Cieśniny Beringa. Występuje od północno-zachodniej części USA (stany Waszyngton, Idaho i Montana) po Kanadę i Alaskę.
Liczebność: Nieznana.
Świstak siwy, świstak kanadyjski (Marmota caligata) - gryzoń z rodziny wiewiórkowatych, jeden z przedstawicieli rodzaju Marmota.
Opis: Samiec jesienią waży blisko 15kg, średnia masa ciała wynosi 4- 9kg. Kolor sierści zmienny; kontrastowe umaszczenie na pysku i głowie.
Siedlisko i Występowanie: W miarę posuwania się na północ, siedliska znajdują się na coraz mniejszej wysokości nad poziomem morza, a nawet zbliżają się do poziomu morza w pobliżu Cieśniny Beringa. Występuje od północno-zachodniej części USA (stany Waszyngton, Idaho i Montana) po Kanadę i Alaskę.
Liczebność: Nieznana.
Grått murmeldjur (Marmota caligata[3][4][5][6][7][8]) är en däggdjursart som först beskrevs av Johann Friedrich von Eschscholtz 1829. Marmota caligata ingår i släktet murmeldjur, och familjen ekorrar.[9][10] IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.[1]
Det grå murmeldjuret har små ögon, små, rundade, pälsklädda öron samt en päls med svart och vit färgteckning och gråaktiga spetsar. Mellan ögonen finns en vit fläck; även nosspetsen är vit. Till skillnad från andra murmeldjur har den svarta fötter. Den är mellan 45 och 57 cm lång, och väger från 8 till 10 kg. Hanen är något större än honan.[11]
Arten förekommer i trädlösa områden med klippor, småsten och tundravegetation. Den gräver hålor i marken, där den tillbringar bortåt 80% av sitt liv. I norra delarna av sitt utbredningsområde (Alaska) kan den leva ner till havsytans nivå; längre söderut föredrar den högre liggande terräng.[11]
Det grå murmeldjuret lever i storfamiljer, med en dominant hane, en subdominant d:o, en eller flera honor samt ungar. Arten är mycket social med både ett hälsningsförfarande där parterna nosar på varandras ansikten, lek och putsande. Soliga sommardagar kan den även sola sig på klippor och liknande. Mellan början av september och mitten av maj sover den vintersömn, som hela storfamiljen tillbringar tillsammans.[11][12]
Arten är så gott som helt vegetarian, och äter främst örter, mossor och lavar. Bergslevande populationer tenderar att framför allt äta blommor. Själv utgör arten föda för kungsörnar, lodjur, prärievargar, järvar och björnar.[11]
Det grå murmeldjuret blir könsmoget vid 2 till 2,5 års ålder (honan senare än hanen). Parningen sker i maj; honan får emellertid endast ungar vartannat år. Honan är dräktig i ungefär fyra veckor, och de två till fem ungarna diar henne i två.[11]
Arten förekommer i Alaska, västra Kanada och nordvästra USA (Washington, Idaho och Montana).[11]
Arten delas in i följande underarter:[9]
Wikimedia Commons har media som rör Grått murmeldjur.
Wikispecies har information om Marmota caligata.
Grått murmeldjur (Marmota caligata) är en däggdjursart som först beskrevs av Johann Friedrich von Eschscholtz 1829. Marmota caligata ingår i släktet murmeldjur, och familjen ekorrar. IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.
Kırçıl marmot (Marmota caligata), sincapgiller familyasının yer sincapları oymağından, Kuzey Amerika'da yaşayan marmot türü.
Petromarmota alt cinsinden Kırçıl marmotun üç alt türü vardır. Marmota alt cinsine giren Alaska marmotu da eskiden Marmota caligata broweri adı altında dördüncü alt tür olarak sınıflandırılıyordu.
Sincapgiller familyasının en büyük türüdür ve Alp marmotundan ise daha hafiftir[2]. Boyu 62–82 cm (17–25 cm gelen kuyruk dahil) uzunluğundadır. Seksüel dimorfizm görülür ve erkekler çoğu alt türde dişilerden daha iridir. Kış uykusundan önce kilolarında artış gözlenir. Mayıs ayında ortalama 3.75 kg gelirken, eylül ayında kilosu 7 kg a çıkar[3]. Birkaç vakada 10 kg, bir vakada ise 13.5 kg rapor edilmiştir[4].
Kırçıl marmot (Marmota caligata), sincapgiller familyasının yer sincapları oymağından, Kuzey Amerika'da yaşayan marmot türü.
Це великий бабак з короткими, важкими кінцівками і широкою головою. Загальна довжина дорослих особин від 62 до 82 см, у тому числі від 17 до 25 см — хвіст. Самці значно більші, ніж самиці в більшості підвидів. Через свою довгу сплячку взимку, вага тварин значно змінюється протягом усього року, в середньому від 3,75 кг у травні до приблизно 7 кг у вересні. Деякі дорослі можуть важити до 10 кг. Слово "сивий" відноситься до сріблясто-сірого хутра на плечах і верхній частині спини, решта верхніх частин тіла вкриті сірим або червонувато-коричневим хутром. Голова чорна зверху, з білою плямою на морді й білим хутром на підборідді і навколо губ. Нижні частини ніг чорні, іноді з білими плямами на передніх лапах. Бабаки мають довге покривне волосся, яке забезпечують більшу частину видимого кольору і щільне, м'яке підшерстя, яке забезпечує ізоляцію. Сіруватий низ тіла вказує на нестачу підшерстя, і там більш рідке волосся. Ці бабаки линяють на початку-середині літа. Лапи наділені злегка зігнутими кігтями, які дещо більші на передніх лапах. На лапах є безволосі подушечки. Хвіст довгий, злегка сплюснутий, і вкритий густим хутром. Обидві статі мають схожий зовнішній вигляд. Самиці мають п'ять пар сосків, які тягнеться від грудних до пахових областей.
Молодь народжується в підземних норах. Народжує 4-5 дитинчат наприкінці весни або на початку літа, після періоду вагітності близько одного місяця. Молодь виходить з лігва у 3—4 тижневому віці, до того часу у них є хутро та вже починають відлучатися від годування молоком.
Сиві бабаки є денними і травоїдними, раціон майже повністю складається з трав та інших трав'янистих рослин. Хижаками є беркути, грізлі та чорні ведмеді, вовки, койоти, лисиці, рисі, пуми і росомахи. Вони живуть колоніями до 36 осіб, з середньою площею проживання близько 14 гектарів. Кожна колонія включає в себе одного, домінуючого, дорослого самця, до трьох дорослих самиць, іноді з підлеглими дорослим самцем, а також ряд молодих особин віком до двох років. Впадає в зимову сплячку в жовтні-лютому на півдні, вересні-квітні в Британській Колумбії. Нори для притулку прості, що складається з одного отвору від 1 до 2 м глибиною. Кожна колонія риє в середньому п'ять таких нір на рік, і зрілі колонії можуть мати їх більше ста. Нори для спання є більшими і складними, з кількома входами, глибокими камерами викладеними рослинним матеріалом, і сягають глибини близько 3,5 метра. Колонія може мати до 9 постійних спальних нір. Вокалізація включає щебет, свист, гарчання, і скигління. Багато з цих викликів використовуються як сигнали тривоги. Сиві бабаки часто гріються на сонці на скелях, витрачаючи до 44% свого часу вранці, хоча вони ховаються у своїх норах або інших затінених місцях в спекотну погоду.
Marmota caligata là một loài động vật có vú trong họ Sóc, bộ Gặm nhấm. Loài này được Eschscholtz mô tả năm 1829. Đây là một trong 2 loài nặng nhất họ Sóc và là một trong 3 loài lớn nhất họ Sóc. Tổng chiều dài kể cả đuôi là 60–80 cm, nặng từ 3.5–10 kg.
_Marmota_caligata_(Hoary_Marmot).jpg)
_Marmota_caligata_(Hoary_Marmot).jpg)
Marmota caligata là một loài động vật có vú trong họ Sóc, bộ Gặm nhấm. Loài này được Eschscholtz mô tả năm 1829. Đây là một trong 2 loài nặng nhất họ Sóc và là một trong 3 loài lớn nhất họ Sóc. Tổng chiều dài kể cả đuôi là 60–80 cm, nặng từ 3.5–10 kg.
Седой сурок[2] (лат. Marmota caligata, «сурок в калигах») — вид сурков, обитающий в Северной Америке.
Это большой сурок с короткими, тяжелыми конечностями и широкой головой. Общая длина взрослых особей от 62 до 82 см, в том числе от 17 до 25 см — хвост. Самцы значительно больше, чем самки у большинства подвидов. Из-за долгой зимней спячки, вес животных значительно меняется в течение всего года, в среднем от 3,75 кг в мае до примерно 7 кг в сентябре. Некоторые взрослые могут весить до 10 кг. Эпитет «седой» относится к серебристо-серой окраске меха на плечах и верхней части спины, остальные верхние части тела покрыты серым или красновато-коричневым мехом. Голова чёрная сверху, с белым пятном на морде и белым мехом на подбородке и вокруг губ. Нижние части ног чёрные, иногда с белыми пятнами на передних лапах. Сурки имеют длинный покровный волос, который обеспечивает большую часть видимого цвета и плотный, мягкий подшёрсток, обеспечивающий теплоизоляцию. Серый низ тела указывает на недостаток подшёрстка, и там более редкие волосы. Эти сурки линяют в начале-середине лета. Лапы наделены слегка согнутыми когтями, которые несколько больше на передних лапах. На лапах есть безволосые подушечки. Хвост длинный, слегка сплюснутый, и покрыт густым мехом. Оба пола имеют схожий внешний вид. Самки имеют пять пар сосков, которые располагаются от грудных до паховых областей.
Вид распространён в Канаде (Альберта, Британская Колумбия, Северо-Западные территории, Юкон), США (Аляска, Айдахо, Монтана, Вашингтон). Хотя в основном это горный житель, на севере Аляски спускается вниз до уровня моря. Населяет безлесные альпийские луга, где есть скальные выходы.
Самка рождает 4—5 детёнышей в подземных норах в конце весны или в начале лета, после периода беременности около одного месяца. Молодые животные выходят из нор в 3—4 недельном возрасте, к тому времени у них появляется мех и они уже начинают отлучаться от кормления молоком.
Седые сурки являются дневными и травоядными животными, их рацион почти полностью состоит из трав и других травянистых растений. Хищниками являются беркуты, гризли и чёрные медведи, волки, койоты, лисы, рыси, пумы и росомахи. Они живут колониями до 36 особей, со средней площадью проживания около 14 гектаров. Каждая колония включает в себя одного, доминирующего, взрослого самца, до трёх взрослых самок, иногда с подчинённым взрослым самцом, а также ряд молодых особей в возрасте до двух лет. Впадает в зимнюю спячку в октябре-феврале на юге, сентябре-апреле в Британской Колумбии. Норы для убежища простые, состоят из одного отверстия от 1 до 2 метров глубиной. Каждая колония роет в среднем пять таких нор в год, и зрелые колонии могут иметь их больше ста. Норы для сна являются большими и сложными, с несколькими входами, глубокими камерами выложенными растительным материалом, и достигают глубины около 3,5 метра. Колония может иметь до 9 постоянных спальных нор. Вокализация включает щебет, свист, рычание, и нытьё. Многие из этих выкриков используются как сигналы тревоги. Седые сурки часто греются на солнце на скалах, тратя до 44 % своего времени утром, хотя они прячутся в своих норах или других затененных местах в жаркую погоду.
흰등마멋(Marmota caligata)은 다람쥐과에 속하는 설치류의 일종이다. 북아메리카 북서부 산악 지대에서 서식하는 마멋이다. 풀과 잎이 큰 잡초가 자라는 경사면과 바위 지역의 삼림한계선 근처에서 서식한다.
_Marmota_caligata_(Hoary_Marmot).jpg)
.jpg)
