dcsimg

Lifespan, longevity, and ageing

المقدمة من AnAge articles
Maximum longevity: 8.7 years (captivity)
ترخيص
cc-by-3.0
حقوق النشر
Joao Pedro de Magalhaes
محرر
de Magalhaes, J. P.
موقع الشريك
AnAge articles

Behavior ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

Perception Channels: tactile ; chemical

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Dohring, A. 2002. "Macroscelides proboscideus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Macroscelides_proboscideus.html
مؤلف
Alyce Dohring, University of Michigan-Ann Arbor
محرر
Kate Teeter, University of Michigan-Ann Arbor
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Associations ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

The animal usually jumps from bush to bush during the day or basks in the sun, but if harassed by diurnal predators, such as hawks, it switches its schedule and looks for food at dusk, hiding in bushes during the day. Also, by using their forelimbs these animals can dig tunnels very rapidly to quickly escape predators. Few predators prey on the young because the young mature and leave the nest shortly after birth.

(Lincoln Park Zoo, online) (Smith, 1829)

Known Predators:

  • hawks (Accipitridae)
ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Dohring, A. 2002. "Macroscelides proboscideus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Macroscelides_proboscideus.html
مؤلف
Alyce Dohring, University of Michigan-Ann Arbor
محرر
Kate Teeter, University of Michigan-Ann Arbor
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Morphology ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

Compared to members of the other elephant shrew genus, the short-eared elephant shrew has shorter and rounder ears and lacks the pale rings around the eyes that are typical of those animals. The tail is hairy, with a visible gland on the underside. On the hind feet, the first digit is small and has a claw. The fur is usually long, soft, and is an orange, brown or grayish color on top and a lighter color on the underside. Adults often weigh between 40-50 grams with 100-110mm long bodies and 97-130mm long tails. Defining skull features include an enlarged auditory bullae and the appearance of three upper incisors, as well as a short rostrum and crowded teeth. Females also have six mammae.

(Rathbun & Fons) (Unger, online)

Range mass: 40 to 50 g.

Range length: 100 to 110 mm.

Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry

Average basal metabolic rate: 0.292 W.

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Dohring, A. 2002. "Macroscelides proboscideus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Macroscelides_proboscideus.html
مؤلف
Alyce Dohring, University of Michigan-Ann Arbor
محرر
Kate Teeter, University of Michigan-Ann Arbor
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Life Expectancy ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

In the wild, these animals only live for 1-2 years. In captivity they can live as long as 3-4 years.

(Unger, online)

Range lifespan
Status: wild:
1 to 2 years.

Range lifespan
Status: captivity:
3 to 4 years.

Average lifespan
Status: captivity:
8.7 years.

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Dohring, A. 2002. "Macroscelides proboscideus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Macroscelides_proboscideus.html
مؤلف
Alyce Dohring, University of Michigan-Ann Arbor
محرر
Kate Teeter, University of Michigan-Ann Arbor
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Habitat ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

The animal only lives in desert and semi-desert areas of the countries in which it is found. It hides in the sparse grass cover or bushes that are a part of these dry areas. They also burrow into the sand.

(Smith, 1829)

Terrestrial Biomes: desert or dune ; scrub forest

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Dohring, A. 2002. "Macroscelides proboscideus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Macroscelides_proboscideus.html
مؤلف
Alyce Dohring, University of Michigan-Ann Arbor
محرر
Kate Teeter, University of Michigan-Ann Arbor
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Distribution ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

The short-eared elephant shrew mostly inhabits Namibia, southern Botswana, and South Africa.

(Shaw, 1983)

Biogeographic Regions: ethiopian (Native )

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Dohring, A. 2002. "Macroscelides proboscideus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Macroscelides_proboscideus.html
مؤلف
Alyce Dohring, University of Michigan-Ann Arbor
محرر
Kate Teeter, University of Michigan-Ann Arbor
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Conservation Status ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

Due to destruction of its habitat, this species is labeled “vulnerable” by the IUCN.

(Shaw, 1983)

US Federal List: no special status

CITES: no special status

IUCN Red List of Threatened Species: least concern

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Dohring, A. 2002. "Macroscelides proboscideus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Macroscelides_proboscideus.html
مؤلف
Alyce Dohring, University of Michigan-Ann Arbor
محرر
Kate Teeter, University of Michigan-Ann Arbor
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Benefits ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

Possible helpful soil movement from burrowing activity.

(Unger, online)

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Dohring, A. 2002. "Macroscelides proboscideus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Macroscelides_proboscideus.html
مؤلف
Alyce Dohring, University of Michigan-Ann Arbor
محرر
Kate Teeter, University of Michigan-Ann Arbor
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Trophic Strategy ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

Short-eared elephant shrews typically eat insects, usually termites and ants, and other small invertebrates. They may also feed on plant parts such as roots, shoots, and berries.

(Unger & Kratochvil, 1999)

Animal Foods: insects; terrestrial non-insect arthropods

Plant Foods: leaves; roots and tubers; fruit

Primary Diet: carnivore (Insectivore , Eats non-insect arthropods)

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Dohring, A. 2002. "Macroscelides proboscideus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Macroscelides_proboscideus.html
مؤلف
Alyce Dohring, University of Michigan-Ann Arbor
محرر
Kate Teeter, University of Michigan-Ann Arbor
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Associations ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

These elephant shrews help move soil around to create their burrows as well as recycle vacant burrows left from rodent species.

(Unger, online)

Ecosystem Impact: soil aeration

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Dohring, A. 2002. "Macroscelides proboscideus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Macroscelides_proboscideus.html
مؤلف
Alyce Dohring, University of Michigan-Ann Arbor
محرر
Kate Teeter, University of Michigan-Ann Arbor
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Reproduction ( الإنجليزية )

المقدمة من Animal Diversity Web

The breeding season is in the warm, wet months of August and September. A female may have many pregnancies during one breeding season. (Shaw, 1934)

Mating System: monogamous

Gestation for these animals is typically about 56 days and only two young are born, sometimes one. They are born in a very precocial state; they can run within a few hours after birth, are large in size, and are born with hair and their eyes open. Babies are weaned at 16-25 days and reach sexual maturity after about 43 days. (Rathbun & Fons)

Breeding season: August and September

Range number of offspring: 1 to 2.

Average number of offspring: 2.

Average gestation period: 56 days.

Range weaning age: 16 to 25 days.

Average age at sexual or reproductive maturity (female): 43 days.

Average age at sexual or reproductive maturity (male): 43 days.

Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization (Internal ); viviparous

Average birth mass: 7 g.

Average gestation period: 65 days.

Average number of offspring: 1.6.

Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female:
44 days.

The female does not make a nest for the young; however, she will find a sheltered area and give birth to the young in it. The mother does not guard her young and is gone from the litter most of the time, coming back once a day to feed the young. (Smith, 1829)

Parental Investment: precocial ; female parental care

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
The Regents of the University of Michigan and its licensors
الاقتباس الببليوغرافي
Dohring, A. 2002. "Macroscelides proboscideus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Macroscelides_proboscideus.html
مؤلف
Alyce Dohring, University of Michigan-Ann Arbor
محرر
Kate Teeter, University of Michigan-Ann Arbor
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Animal Diversity Web

Qısaqulaq atlanqaç ( الأذرية )

المقدمة من wikipedia AZ

Qısaqulaq atlanqaç (lat. Macroscelides proboscideus) - qısaqulaq atlanqaç cinsinə aid heyvan növü.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia AZ

Musaranya elefant d'orelles curtes ( الكتالونية )

المقدمة من wikipedia CA
Crystal128-pipe.svg
Aquest article o secció no cita les fonts o necessita més referències per a la seva verificabilitat.

La musaranya elefant d'orelles curtes (Macroscelides proboscideus) és una espècie de musaranya elefant del gènere Macroscelides. Viu a Botswana, Namíbia i Sud-àfrica. Els seus hàbitats naturals són les zones herboses seques tropicals o subtropicals, les zones herboses de terres baixes tropicals o subtropicals i els deserts calorosos. Són uns dels pocs mamífers monògams, fent-ne un grup model per l'estudi de la monogàmia. Les musaranyes elefant d'orelles curtes han estat estudiades pel seu lligam de parella.

Enllaços externs

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Musaranya elefant d'orelles curtes Modifica l'enllaç a Wikidata
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autors i editors de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia CA

Musaranya elefant d'orelles curtes: Brief Summary ( الكتالونية )

المقدمة من wikipedia CA

La musaranya elefant d'orelles curtes (Macroscelides proboscideus) és una espècie de musaranya elefant del gènere Macroscelides. Viu a Botswana, Namíbia i Sud-àfrica. Els seus hàbitats naturals són les zones herboses seques tropicals o subtropicals, les zones herboses de terres baixes tropicals o subtropicals i els deserts calorosos. Són uns dels pocs mamífers monògams, fent-ne un grup model per l'estudi de la monogàmia. Les musaranyes elefant d'orelles curtes han estat estudiades pel seu lligam de parella.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autors i editors de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia CA

Bércoun africký ( التشيكية )

المقدمة من wikipedia CZ

Bércoun africký, též bércoun krátkouchý (Macroscelides proboscideus) je malý hmyzožravý savec žijící v pouštích a polopouštích jihozápadní části Afriky.

Synonyma

  • Macroscelides typus A. Smith, 1829

Popis

  • hmotnost: 40-50 g
  • délka těla: 100-110 mm
  • délka ocasu: 97-130 mm

Bércoun africký je nejmenší ze všech bércounů. Stavbou těla připomíná rejska s dlouhým ocasem a prodlouženýma, štíhlýma zadníma nohama. Na všech končetinách má pět prstů zakončeným drápky. Oproti ostatním bércounům jsou uši bércouna afrického menší a zakulacené, takže se téměř ztrácí v srsti. Nápadný je dlouhý, špičatý a velmi pohyblivý rypáček, který slouží k chytání hmyzu. Na bázi rypáčku vyrůstají dlouhé hmatové chlupy.

Při pohybu je dlouhý ocas nesen vodorovně se zemí.

Srst je neobvykle dlouhá, jemná a hustá, na hřbetě tmavší než na břiše. Jednotlivé chlupy jsou tmavě pigmentované, jejich konce, které propůjčují barvu celému živočichovi, jsou hnědé, šedavé nebo i do oranžova. Existuje několik barevných variet bércouna, které se někdy popisují jako poddruhy. Ocas je porostlý černými štětinami a při jeho kořeni je nápadná pachová žláza.

Bércounům africkým chybí světlé kruhy okolo očí, které jsou typické pro jiné bércouny.

Rozšíření a stanoviště

Bércoun africký žije v pouštích, polopouštích a na suchých okrajích savan a to hlavně v Namibii, jižní části Botswany a v Jihoafrické republice.

Biologie

Bércouni jsou samotáři, nejaktivnější jsou za soumraku a v noci. Jejich domovské okrsky mohou mít rozlohu až 1 km2, ale bércouni si svá teritoria nijak nebrání. Jako skrýše před predátory využívají opuštěné nory surikat, pískomilů nebo jiných hlodavců, nebo se skrývají pod kameny a keři. V případě ohrožení dovedou rychle vyhrabat i vlastní noru. Spí na holé zemi, hnízda si nestaví.

Jednotlivé skrýše a loviště jsou propojené vyšlapanými cestičkami, které jsou udržovány v čistotě, bércouni pravidelně odklízí písek, kamínky nebo části rostlin. Je to důležité pro jejich přežití, jsou-li ohroženi, běhají po cestách rychlostí až 20 km/h do nejbližšího úkrytu a nečekaná překážka by je mohla stát cenné sekundy a tedy i život.

Bércouni jsou všežravci, živí se hlavně hmyzem, mravenci a termity a jinými drobnými bezobratlými, ale nepohrdnou také kořínky, mladými rostlinnými výhonky nebo bobulemi. Přes den se také sluní, nebo se koupou v písku.

Období rozmnožování připadá na srpen a září. Březost trvá 56 dní, rodí se jedno nebo dvě velká, velmi vyvinutá mláďata, která běhají už pár hodin po narození. Samice je nechává dlouho o samotě a vrací se jen, aby je nakojila. Mezi 16-25 dny věku jsou už odstavena a ve kolem 43 dne věku už dosahují pohlavní dospělosti a vydávají se hledat si vlastní domov.

Chov bércounů

Bércouna afrického je možno chovat v teráriích nebo klecích pro malé savce. Jsou vhodnější spíše větší terária, zvláště pro chov v páru.

Jako substrát je nejlepší písek, při použití stěrku, hoblin nebo podobných materiálů je stejně nutné bércounům dát k dispozici misku s pískem (například písek pro činčily), aby se v něm mohli koupat. Bércouni také potřebují skrýš: kořeny, kameny, kusy kůry, květináč nebo třeba skutečný domeček vyrobený ze dřeva či lepenky. Hnízda si nestaví, nepotřebují tedy seno.

Milují, mají-li k dispozici zdroj tepla, jako je infrazářič používaný při chovu plazů.

Krmení

Bércouni potřebují zdroj živočišného proteinu (navlhčené krmení pro kočky, tvaroh, mleté maso, vejce uvařené na tvrdo). K tomu přidáváme zeleninu a ovoce, směs semen a vitamínový doplněk. Bércouni také musí mít přístup k vodě.

Chov v zoo

Ten druh jen chován přibližně čtyřech desítkách zoo Evropy, a to zejména v Německu, kde mají takřka 30 veřejných chovatelů (stav jaro 2019). V Česku je chován pouze v Zoo Praha. Dříve byl tento bércoun chován také v Zoo Plzeň.[2]

Chov v Zoo Praha

Chov v pražské zoo započal v letech 1993 až 1995. Poté následovala pauza, chov byl obnoven v roce 2001[3] a pokračoval do roku 2014.[2] K opětovnému obnovení chovu došlo v roce 2017[2], kdy byla přivezena samice.[4] Další jedinec byl dovezen v březnu 2019 ze Zoo Hluboká.[5]

Reference

  1. Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
  2. a b c www.Zootierliste.de. zootierliste.de [online]. [cit. 2019-04-24]. Dostupné online.
  3. Bércoun africký - lexikon zvířat. www.zoopraha.cz [online]. [cit. 2019-04-24]. Dostupné online.
  4. Ročenka Unie českých a slovenských zoologických zahrad 2017
  5. Přírůstky. www.zoopraha.cz [online]. [cit. 2019-04-24]. Dostupné online.

Externí odkazy

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia autoři a editory
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia CZ

Bércoun africký: Brief Summary ( التشيكية )

المقدمة من wikipedia CZ

Bércoun africký, též bércoun krátkouchý (Macroscelides proboscideus) je malý hmyzožravý savec žijící v pouštích a polopouštích jihozápadní části Afriky.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia autoři a editory
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia CZ

Kurzohrrüsselspringer ( الألمانية )

المقدمة من wikipedia DE

Der Kurzohrrüsselspringer (Macroscelides proboscideus), manchmal auch als Kurzohr-Elefantenspitzmaus bezeichnet, ist eine Säugetierart aus der Gattung Macroscelides und der Ordnung der Rüsselspringer (Macroscelidea). Er ist im südwestlichen Teil Afrikas verbreitet und bewohnt dort die teils trockenen, halbwüstenartigen Regionen der Karoo. Charakteristisch sind vor allem die rüsselartige Schnauze und der gedrungene Körperbau mit den dünnen Gliedmaßen. In der Karoo lebt der Kurzohrrüsselspringer terrestrisch als schneller Läufer und nutzt Streifgebiete mit zahlreichen natürlichen Unterschlüpfen. Als Allesfresser vertilgt er vorwiegend Pflanzen und Insekten. Die Tiere bilden monogame Paarbindungen, die meist über das gesamte Leben halten, Weibchen bringen mehrmals jährlich ein bis zwei Jungen zur Welt. Die Art wurde im Jahr 1800 beschrieben, sie ist somit der älteste forschungswissenschaftlich bekannte Vertreter der Rüsselspringer. Vor allem in der zweiten Hälfte des 20. Jahrhunderts galt der Kurzohrrüsselspringer als der einzige Vertreter der Gattung Macroscelides, seit dem Jahr 2012 wurden zwei weitere Arten beschrieben. Der Bestand wird als nicht bedroht angesehen.

Beschreibung

 src=
Kurzohrrüsselspringer im Zoo Wuppertal

Der Kurzohrrüsselspringer ist ein kleiner Vertreter der Rüsselspringer und besitzt einen runden Körper sowie einen runden Kopf. Die Kopf-Rumpf-Länge beträgt 10 bis 11 cm, die Schwanzlänge variiert von 11 bis 13 cm. Der Schwanz ist dadurch durchschnittlich länger als der restliche Körper. Das Gewicht schwankt zwischen 31 und 47 g. Die Gesamtlänge von fünf im Juni 2007 untersuchten Individuen aus Namibia betrug zwischen 22,4 und 23,6 cm, das Gewicht lag bei 26 bis 37,5 g. Mit den angegebenen Maßen repräsentiert der Kurzohrrüsselspringer eine der kleinsten Art der Familie, er ist aber durchschnittlich größer als der verwandte Etendeka-Kurzohrrüsselspringer (Macroscelides micus).[1] Zwischen den Geschlechtern besteht kein ausgeprägter Sexualdimorphismus.[2] Charakteristisch ist die lange, rüsselartige Schnauze mit großen Vibrissen, die eine Länge von 55 mm erreichen.[3] Das Ohr hat eine runde und breite Form und besitzt innen weiße, feine Haare. Im Vergleich zum Etendeka-Kurzohrrüsselspringer reicht die Oberkante des Ohres bis über den Kopf. Mit einer Länge von etwa 21 bis 29 mm sind die Ohren nicht sonderlich kürzer als bei anderen Vertretern der Rüsselspringer. Die Augen erreichen eine moderate Größe, sind aber kleiner als bei den Elefantenspitzmäusen (Elephantulus) und weisen abweichend von diesen auch keinen hellen Augenring auf. Das weiche Fell ist an der Oberseite gelblichbraun bis grau gefärbt, die Unterseite und die Flanken sind heller getönt, wobei die Färbung hier von hellgrau bis ins Weißliche übergehen kann. Die Haare sind bis zu 17 mm lang und besitzen eine dunkle Basis. Am Schwanz sind oberseits dunklere, unterseits hellere Haare ausgebildet. Zum Schwanzende hin werden die Haare länger, so dass die Spitze leicht buschig wirkt. Auf der Unterseite des Schwanzes treten Drüsen auf, die beim Kurzohrrüsselspringer aber nicht immer sichtbar sind. Sofern sie äußerlich sichtbar erscheinen, erreichen sie eine Länge von 8 bis 12 mm, was nur rund 10 % der gesamten Schwanzlänge ausmacht. Im Vergleich dazu nehmen die Drüsen beim Etendeka-Kurzohrrüsselspringer fast ein Drittel der Schwanzlänge ein. Die unter der Fellbedeckung teilweise sichtbare Haut, etwa an den Ohren, zeigt eine dunkle Pigmentierung. Darin ähnelt der Kurzohrrüsselspringer dem Namib-Kurzohrrüsselspringer (Macroscelides flavicaudatus), dieser hat aber eine insgesamt hellere Fellfärbung. Die dünnen Hintergliedmaßen sind typischerweise deutlich länger als die Vorderbeine. Sowohl Hände als auch Füße weisen jeweils fünf Strahlen auf, die Krallen tragen. Der Hinterfuß misst in der Länge zwischen 32 und 36 mm.[4][5][1][6]

Verbreitung und Lebensraum

 src=
Verbreitungsgebiet des Kurzohrrüsselspringers (grün) im Vergleich zu den beiden anderen Macroscelides-Arten

Der Kurzohrrüsselspringer ist endemisch im südwestlichen Afrika verbreitet. Er lebt im südlichen und westlichen Südafrika, im südlichen Namibia und im südwestlichsten Teil von Botswana. Der Lebensraum umfasst trockene Regionen, meist Wüsten und Halbwüsten, hauptsächlich die sogenannte Karoo. Hier dominieren vor allem sandige und kiesige Ebenen, die aber häufig relativ dicht mit Grasbüschel- und Buschvegetation bedeckt sind. Die Büsche können dabei durchaus bis zu 1 m hoch werden. Die Jahresdurchschnittstemperaturen in der Karoo schwanken um 15 bis 19 °C, der jährliche Niederschlag liegt bei 66 bis 200 mm. Die Höhenverteilung reicht vom Meeresspiegelniveau in der Sukkulenten-Karoo bis zu 1400 m Höhe in der Nama-Karoo.[7][5] Das gesamte Verbreitungsgebiet beträgt rund 500.000 km², möglicherweise auch mehr.[8] Die Populationsdichte wird als sehr gering angesehen. Nach Untersuchungen in den Jahren 2005 bis 2007 im Goegap Nature Reserve in Südafrika fluktuierte sie zwischen 0,35 und 1,59 Individuen je Hektar.[2] Die beiden anderen Vertreter von Macroscelides haben ein weiter nördlich gelegenes Areal, das weitgehend in der Namib liegt. Dabei trennt ein rund 50 km breiter Korridor im NamibRand-Naturreservat das Verbreitungsgebiet des Kurzohrrüsselspringers von dem des Namib-Kurzohrrüsselspringers.[7][1][6]

Lebensweise

Territorialverhalten

 src=
Kurzohrrüsselspringer im Zoo Prag
 src=
Landschaft der Nama Karoo im Verbreitungsgebiet des Kurzohrrüsselspringers

Der Kurzohrrüsselspringer ist ein terrestrisch lebendes Tier, das sich sehr schnell fortbewegen kann (cursorial) und mitunter bis zu 20 km/h schnell wird. Er lebt sowohl nacht- als auch dämmerungsaktiv, die Hauptaktivitäten beginnen gegen 19:00 Uhr und enden in den frühen Morgenstunden gegen 09:00 Uhr. In den Nachmittagsstunden sind die Tiere eher selten zu beobachten.[9] Die einzelnen Tiere unterhalten Aktionsräume, die sie über einen längeren Zeitraum nutzen. Die Größe der einzelnen Schweifgebiete liegt nach Untersuchungen im Goegap Nature Reserve bei durchschnittlich 1,7 ha bei männlichen und 0,7 ha bei weiblichen Individuen. Die Größe nimmt aber während der Aufzucht von Jungtieren geringfügig zu. Einen weiteren Einflussfaktor stellt die Dichte der Population dar. So können in Regionen mit geringer Individuenanzahl die Aktionsräume der männlichen Tiere deutlich größer werden und fast 3 ha erreichen, bei Weibchen wirkt sich dies dagegen weniger stark aus. Möglicherweise minimieren damit Muttertiere die Gefahr, von Beutegreifern gestellt zu werden. Trotz der teils schwankenden Revierausdehnungen sind die Streifgebiete der Kurzohrrüsselspringer in der Karoo deutlich kleiner als bei den Verwandten in der Namib, die bis zu 100 ha Größe erreichen. Die Häufigkeit der Überschneidungen von Revieren bei Individuen des gleichen Geschlechts ist sehr gering, ebenso wie zwischen den beiden Geschlechtern, was auf einen gewissen Grad an Territorialität sowohl bei Männchen als auch Weibchen schließen lässt. Generell leben bei den Rüsselspringern Männchen und Weibchen in monogamen Paarbeziehungen, welche bis zum Tod eines Partners anhalten können. Die gemeinsamen Aktivitäten beschränken sich aber weitgehend auf die Zeit kurz vor und während der Brunft. Dann bleibt das Männchen in der Nähe des Weibchens, folgt ihm und überlagert mit seinen Duftmarken die seiner Partnerin. Männchen verteidigen in dieser Phase auch die Reviere ihrer Lebensgefährtin gegenüber anderen paarig lebenden Artgenossen. Durch dieses teils zeitlich beschränkte Verhalten sind die monogamen Paarbindungen beim Kurzohrrüsselspringer eher locker, da Männchen zum Teil auch zwei oder mehr Weibchen besuchen. Dieser Fall tritt hauptsächlich dann ein, wenn weibliche Tiere ihren Partner verloren haben. In der Regel kehrt das gebundene Männchen aber einige Zeit später in das eigene Streifgebiet zurück, zumeist dann, wenn ein ungebundenes Männchen ebenfalls dem partnerlosen Weibchen folgt.[2][10] Der Kurzohrrüsselspringer nutzt verschiedene Unterschlüpfe, die in den einzelnen Aktionsräumen verteilt sind. Die Verstecke bestehen aus Felsspalten oder Felsüberhängen, liegen unter Gesteinsbrocken und unter Gebüschen, die Eingänge sind häufig von Vegetation bedeckt. Es werden aber keine besonderen Nester in den Unterschlüpfen angelegt.[4][5][11][6]

Ernährung

Der Kurzohrrüsselspringer ist ein Allesfresser, der sowohl Insekten als auch pflanzliches Material vertilgt. Insgesamt gesehen umfasst die Nahrung nach Untersuchungen in der Karoo durchschnittlich 46,5 % Insekten, 48,4 % entfallen auf Pflanzen, die restlichen 5 % stellen Samen dar. Auffällig ist, dass Weibchen in der Regel mehr Insekten fressen als Männchen, was möglicherweise mit dem höheren Energieverbrauch und damit dem größeren Bedarf an proteinreicherer Nahrung während der Trächtigkeit und Stillphase der Jungtiere zusammenhängt. Es bestehen aber regionale und jahreszeitliche Unterschiede. In den westlichen Gebieten der Sukkulenten-Karoo ist der Anteil an Insekten und Pflanzen über das Jahr gesehen mehr oder weniger gleich. In den östlicheren Verbreitungsgebieten, die durch zwei Regenzeiten geprägt sind, gibt es stärkere Variationen. Der jährliche Anteil an Insekten beträgt hier 63 %, der an Pflanzen 36,7 %. Im Sommer werden dabei bis zu 77,4 % Insekten vertilgt, in Einzelfällen sogar bis zu 88 %,[12][13] im Winter dagegen nur 42,5 %. In dieser Jahreszeit, die im Gegensatz zu den westlichen Arealen trocken ist, steigt der Verbrauch von Pflanzen, da Insekten deutlich seltener vorkommen. Bei vergleichenden Untersuchungen von mehreren Fundpunkten innerhalb des Verbreitungsgebietes konnte insgesamt eine hohe individuelle Variation bei der Ernährung festgestellt werden. Hervorgehoben werden muss aber, dass eine häufige Anwesenheit von Insekten nicht zwangsläufig den Konsum dieser beim Kurzohrrüsselspringer erhöht.[14][15][16][6]

Fortpflanzung

Die Fortpflanzung erfolgt über das gesamte Jahr, der Östrus der Weibchen setzt etwa alle 10 Wochen ein. Trächtige Weibchen können häufig im Sommer (September bis Februar) beobachtet werden, während die Anzahl im frühen Winter von März bis Juli stark zurückgeht.[17] Die durchschnittliche Fortpflanzungsdauer beträgt laut Untersuchungen im Goegap Nature Reserve somit für jedes Tier insgesamt rund acht Monate im Jahr, während derer Weibchen insgesamt zwei bis drei Mal Nachwuchs bekommen. Die monogame Lebensweise führt dazu, dass das Männchen seine Partnerin vor allem vor und während der Brunft begleitet. Kurz vor Eintritt des Östrus reiben die weiblichen Tiere ihre Duftdrüse des ano-genitalen Bereiches am Boden und setzen so ein Sekret ab, das nur kurze Zeit später von dem eigenen Duftmarken des Männchens überdeckt wird, was die bestehende Partnerschaft anzeigt.[10] Die Tragzeit dauert durchschnittlich 56 Tage, während dieser Zeit nimmt das Gewicht des Weibchens um bis zu 20 g zu – ein untersuchtes Individuum wog kurz vor der Geburt 64,3 g –, was etwa der Hälfte des Normalgewichtes des Muttertieres entspricht.[2] Danach bringt das Weibchen meist ein bis zwei Jungtiere zur Welt. In menschlicher Obhut konnte sehr selten auch die Geburt von drei Jungen beobachtet werden.[18][3] Die Geburt erfolgt in einem Unterschlupf, der die Temperaturgegensätze zwischen Tag und Nacht reguliert. Der Bau der Nachkommen ist abgetrennt von dem des männlichen oder weiblichen Elterntiers, ein spezielles Nest wird in diesem ebenfalls nicht eingerichtet. Die Neugeborenen sind bei der Geburt schon weit entwickelt, sie besitzen ein weiches Fell und haben geöffnete Augen. Ihr Gewicht liegt bei rund 9 g.[3] Während der Aufzucht erfolgt keine direkte Betreuung des Nachwuchses durch das Vatertier, das Muttertier besucht die Jungen nur unregelmäßig zum Säugen, durchschnittlich einmal täglich. Die Säugezeit ist relativ kurz und dauert etwa zwei bis drei Wochen. Bereits am fünften Tag nehmen die Jungtiere Insektennahrung zu sich. Diese wird vom Muttertier anfänglich gesammelt und vorgekaut. Zum Ende der Säugezeit beginnen die Jungen auch größere Ausflüge zu unternehmen, die bis zu 240 m weit reichen. Nach rund sechs Wochen sind sie geschlechtsreif und unabhängig.[19] Da der Östrus wenige Tage nach der Geburt des Nachwuchses wieder einsetzt, kann das Weibchen noch während der Aufzucht der Jungen bereits neuen Nachwuchs austragen.[3][4][5] Die Lebenserwartung in freier Natur ist unbekannt, es wird aber davon ausgegangen, dass sie ähnlich wie bei den nahe verwandten Elefantenspitzmäusen bei ein bis zwei Jahren liegt. In menschlicher Obhut gehaltene Tiere wurden bis zu acht Jahren und acht Monaten alt.[20][21][6]

Fressfeinde und Parasiten

Zu den bedeutendsten Fressfeinden gehört die Schleiereule, in deren Gewöllen Reste des Kurzohrrüsselspringers nachgewiesen wurden. Bei Gefahr rennt ein Tier von Busch zu Busch und versteckt sich gegebenenfalls in einem Unterschlupf.[4][5] Als äußere Parasiten treten vor allem Flöhe auf, bedeutend sind die Gattungen Echidnophaga und Xenopsylla. Darüber hinaus sind auch Zecken nachgewiesen, unter anderem Rhipicephalus und Haemaphysalis.[22]

Systematik

Innere Systematik der Rüsselspringer nach Heritage et al. 2020[23]
Macroscelidea Macroscelididae Macroscelidinae

Galegeeska



Petrodromus


Petrosaltator




Macroscelides



Elephantulinae

Elephantulus



Rhynchocyonidae

Rhynchocyon



Vorlage:Klade/Wartung/Style

Der Kurzohrrüsselspringer ist eine Art aus der Gattung Macroscelides. Dieser Gattung werden heute insgesamt drei Arten zugewiesen, wobei zwei Arten erst nach dem Jahr 2010 aufgestellt wurden. Macroscelides bildet einen Teil der Ordnung der Rüsselspringer (Macroscelidea). Diese Gruppe kleinerer, nur in Afrika heimischer Säugetiere gliedert sich in zwei Familien.[24] Zu den Rhynchocyonidae werden nur die Rüsselhündchen (Rhynchocyon) verwiesen, sie sind dadurch monotypisch. Die Rüsselhündchen, die gleichzeitig die größten Vertreter der Rüsselspringer sind, bewohnen überwiegend bewaldete Habitate. Die Macroscelididae bilden die zweite Familie, ihr gehören neben Macroscelides auch die Elefantenspitzmäuse (Elephantulus), die Arten der Gattung Galegeeska, die Rüsselratte (Petrodromus) und die Nordafrikanische Elefantenspitzmaus (Petrosaltator) an. Alle Vertreter der Macroscelidinae sind an deutlich trockenere Offenlandschaften bis teils wüstenartige Regionen angepasst. Molekulargenetischen Untersuchungen ergaben ein näheres Verwandtschaftsverhältnis von Macroscelides mit Galegeeska, Petrodromus und Petrosaltator. Die beiden Familien trennten sich im Unteren Oligozän vor etwa 32,8 Millionen Jahren von der Linie der gemeinsamen Vorfahren ab, eine stärkere Diversifizierung der Macroscelididae fand ab dem Oberen Oligozän vor rund 28,5 Millionen Jahren statt. Macroscelides formte sich Unteren Miozän vor rund 19,1 Millionen Jahren heraus.[25][26][27]

Innere Systematik von Macroscelides nach Dumbacher et al. 2014[1]
Macroscelides

Macroscelides micus



Macroscelides proboscideus


Macroscelides flavicaudatus




Vorlage:Klade/Wartung/Style
 src=
George Shaw

Die taxonomische Geschichte der Gattung Macroscelides ist komplex. In der ersten Hälfte des 20. Jahrhunderts war eine Aufteilung der Kurzohrrüsselspringer in zwei Arten mit bis zu 10 Unterarten im Gebrauch. Neben M. proboscideus galt auch M. melanotis als anerkannte Art. Eine Revision der Gattung im Jahr 1968 erbrachte mit M. proboscideus nur eine gültige Art, die zwei Unterarten enthielt. Demnach beschränkte sich M. p. proboscideus auf die Karoo-Gebiete in Südafrika, die durch dunklere Landschaftstöne und stärker von Schatten beeinflusste Areale gekennzeichnet sind. M. p. flavicaudatus bewohnte dagegen die helleren und sonnigeren Regionen der Namib weiter nördlich. Die teils variantenreichen Fellzeichnungen wurden dabei als Anpassung an lokale Habitatbedingungen angesehen. Noch bis zum Beginn des dritten Jahrtausends galt der Kurzohrrüsselspringer als einzige Art innerhalb der Gattung Macroscelides. Allerdings wurde über das Vorkommen und die Anzahl der Unterarten diskutiert.[28][5] Erst Anfang des 21. Jahrhunderts durchgeführte molekulargenetische Untersuchungen kombiniert mit Feldforschungen vor Ort erbrachten evidente Hinweise auf eine differenziertere Unterteilung der Gattung. Die genetischen Analysen konnten eine nördliche und eine südliche Population abtrennen, was auch durch die Vorort-Untersuchungen bestätigt wurde, die eine räumliche Trennung der beiden Gruppen ergaben. Aufgrund der ebenfalls nachgewiesenen genetischen Isolation der beiden Gruppen erhoben die beteiligten Forscher im Jahr 2012 die Unterart M. p. flavicaudatus in den Artstatus, womit der Namib-Kurzohrrüsselspringer (Macroscelides flavicaudatus) neben dem Kurzohrrüsselspringer die zweite anerkannte Art der Gattung Macroscelides bildete. Mit dem Etendeka-Kurzohrrüsselspringer (Macroscelides micus) kam zwei Jahre später eine dritte, regional sympatrisch zum Namib-Kurzohrrüsselspringer auftretende Art hinzu. Aufgrund der Neubewertung von M. p. flavicaudatus als eigenständige Art werden heute keine Unterarten des Kurzohrrüsselspringers unterschieden.[7][1]

Die wissenschaftliche Erstbeschreibung des Kurzohrrüsselspringers erfolgte im Jahr 1800 durch George Shaw. Sie erfolgte unter der Artbezeichnung Sorex proboscideus, womit Shaw die Art zu den Rotzahnspitzmäusen stellte. Als besondere Kennzeichen nannte Shaw die braune Fellfarbe und die auffällig lange Nase. Er gab als vermutliches Typusgebiet das Kap der Guten Hoffnung an,[29] was 1951 von Austin Roberts in Roodewal, Oudtshoorn, Kapprovinz (heute Westkap) spezifiziert wurde. Der Kurzohrrüsselspringer ist damit das forschungsgeschichtlich am frühesten beschriebene Mitglied der Rüsselspringer.[4][5]

Bedrohung und Schutz

Trotz des relativ kleinen Gebietes, das der Kurzohrrüsselspringer bewohnt, sind keine größeren Bedrohungen für den Bestand bekannt. Lokal kommt es vor allem in Flussnähe zu Überprägungen der Landschaft durch kleinbäuerliche oder industriell betriebene Landwirtschaft, ebenso wie durch den Ausbau städtischer Siedlungszentren. Auch kann sich die damit verbundene Wüstenbildung oder Verbuschung negativ auf die Habitate des Kurzohrrüsselspringers auswirken, diese Änderungen erscheinen momentan aber nur kleinräumig. Aufgrund dessen sieht die IUCN den Bestand als „nicht gefährdet“ (least concern) an.[8]

Der Kurzohrrüsselspringer ist vor allem in Europa aufgrund der geringen Unterbringungskosten, der hohen Attraktivität und den im Regelfall häufigen Zuchterfolgen häufig in zoologischen Einrichtungen präsent. Seit den 1990er Jahren gibt es allein in Deutschland durchschnittlich 24 bis 25 Halter mit insgesamt rund 100 Tieren.[30][31] Eine der bedeutendsten Zuchten befindet sich im Zoo Wuppertal,[3] eine weitere seit 2010 im Zoo der Minis im erzgebirgischen Aue.[30]

Literatur

  • John P. Dumbacher, Galen B. Rathbun, Timothy O. Osborne, Michael Griffin und Seth J. Eiseb: A new species of round-eared sengi (genus Macroscelides) from Namibia. Journal of Mammalogy 95 (3), 2014, S. 443–454
  • Stephen Heritage: Macroscelididae (Sengis). In: Don E. Wilson und Russell A. Mittermeier (Hrsg.): Handbook of the Mammals of the World. Volume 8: Insectivores, Sloths and Colugos. Lynx Edicions, Barcelona 2018, S. 206–234 (S. 229) ISBN 978-84-16728-08-4
  • Ronald M. Nowak: Walker's Mammals of the World. Johns Hopkins University Press, 1999 ISBN 0-8018-5789-9
  • Mike Perrin und Galen B. Rathbun: Macroscelides proboscideus Round-eared Sengi (Round-eared Elephant-shrew). In: Jonathan Kingdon, David Happold, Michael Hoffmann, Thomas Butynski, Meredith Happold und Jan Kalina (Hrsg.): Mammals of Africa Volume I. Introductory Chapters and Afrotheria. Bloomsbury, London, 2013, S. 277–278
  • Galen B. Rathbun: Macroscelides proboscideus (Shaw, 1800) - Round-eared elephant-shrew. In: John D. Skinner und Christian T. Chimimba (Hrsg.): The Mammals of the Southern African Subregion. Cambridge University Press, 2005, S. 25–27
  • Don E. Wilson und DeeAnn M. Reeder (Hrsg.): Mammal Species of the World. 3. Ausgabe. The Johns Hopkins University Press, Baltimore 2005, ISBN 0-8018-8221-4

Einzelnachweise

  1. a b c d e John P. Dumbacher, Galen B. Rathbun, Timothy O. Osborne, Michael Griffin und Seth J. Eiseb: A new species of round-eared sengi (genus Macroscelides) from Namibia. Journal of Mammalogy 95 (3), 2014, S. 443–454
  2. a b c d Melanie Schubert, Neville Pillay, David O. Ribble und Carsten Schradin: The Round-Eared Sengi and the Evolution of Social Monogamy: Factors that Constrain Males to Live with a Single Female. Ethology 115, 2009, S. 972–985
  3. a b c d e Gea Olbricht und Alexander Sliwa: Elefantenspitzmäuse – die kleinen Verwandten der Elefanten? Zeitschrift des Kölner Zoos 53 (3), 2010, S. 135–147
  4. a b c d e Galen B. Rathbun: Macroscelides proboscideus (Shaw, 1800) - Round-eared elephant-shrew. In: John D. Skinner und Christian T. Chimimba (Hrsg.): The Mammals of the Southern African Subregion. Cambridge University Press, 2005, S. 25–27
  5. a b c d e f g Mike Perrin und Galen B. Rathbun: Macroscelides proboscideus Round-eared Sengi (Round-eared Elephant-shrew). In: Jonathan Kingdon, David Happold, Michael Hoffmann, Thomas Butynski, Meredith Happold und Jan Kalina (Hrsg.): Mammals of Africa Volume I. Introductory Chapters and Afrotheria. Bloomsbury, London, 2013, S. 277–278
  6. a b c d e Stephen Heritage: Macroscelididae (Sengis). In: Don E. Wilson und Russell A. Mittermeier (Hrsg.): Handbook of the Mammals of the World. Volume 8: Insectivores, Sloths and Colugos. Lynx Edicions, Barcelona 2018, S. 206–234 (S. 229–230) ISBN 978-84-16728-08-4
  7. a b c John P. Dumbacher, Galen B. Rathbun, Hanneline A. Smit und Seth J. Eiseb: Phylogeny and Taxonomy of the Round-Eared Sengis or Elephant-Shrews, Genus Macroscelides (Mammalia, Afrotheria, Macroscelidea). Plos ONE 7 (3), 2012, S. e32410
  8. a b Galen B. Rathbun und Hanneline Smit-Robinson: Macroscelides proboscideus. The IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.2. ([1]); zuletzt abgerufen am 1. Juli 2015
  9. Lizanne Roxburgh und M. R. Perrin: Temperature regulation and activity pattern of the Round-eared Elephant shrew (Macroscelides proboscideus. Journal of thermal Biology 19 (1), 1994, S. 13–20
  10. a b Melanie Schubert, Carsten Schradin, Heiko G. Rödel, Neville Pillay und David O. Ribble: Male mate guarding in a socially monogamous mammal, the round-eared sengi: on costs and trade-offs. Behavioral Ecology and Sociobiology 64, 2009, S. 257–264
  11. Galen B. Rathbun: Why is there discordant diversity in sengi (Mammalia: Afrotheria: Macroscelidea) taxonomy and ecology? African Journal of Ecology 47, 2009, S. 1–13
  12. Graham I. H. Kerley: Small mammal seed consumption in the Karoo, South Africa: further evidence for divergence in desert biotic processes. Oecologia 89, 1992, S. 471–475
  13. Graham I. H. Kerley: Trophic status of small mammals in the semi-arid Karoo, South Africa. Journal of Zoology 226, 1992, S. 563–572
  14. Graham I. H. Kerley: Diet of small mammals from the Karoo, South Africa. South African Journal of Wildlife Research 19, 1989, S. 67–72
  15. M. J. Lawes und M. R. Perrin: Risk-sensitive foraging behaviour of the round-eared elephant shrew (Macroscelides proboscideus). Behavioral Ecology and Sociobiology 37, 1995, S. 31–37
  16. Graham I. H. Kerley: The Round-eared Elephant-Shrew Macroscelides proboscideus (Macroscelidea) as an omnivore. Mammal Review 25, 1995, S. 39–44
  17. R. T. F. Bernard, G. I. H. Kerley, T. Doubell und A. Davison: Reproduction in the round-eared elephant shrew (Macroscelides proboscideus) in the southern Karoo, South Africa. Journal of Zoology 240, 1996, S. 233–243
  18. Gea Olbricht, C. Kern und G. Vakhrusheva: Einige Aspekte der Fortpflanzungsbiologie von Kurzohr-Rüsselspringern (Macroscelides proboscideus A. Smith, 1829) in Zoologischen Gärten unter besonderer Berücksichtigung von Drillingswürfen. Der Zoologische Garten 75, 2005, S. 304–316
  19. E. G. Sauer: Zum Sozialverhalten der Kurzohrigen Elefantenspitzmaus Macroscelides proboscideus. Zeitschrift für Säugetierkunde 38, 1973, S. 65–97
  20. Richard Weigl: Longevity of Mammals in Captivity; from the Living Collections of the World. Kleine Senckenberg-Reihe 48, Stuttgart, 2005, ISBN 3-510-61379-1
  21. Gea Olbricht: Longevity and fecundity in sengis (Macroscelidea). Afrotherian Conservation 5, 2007, S. 3–5
  22. L. J. Fourie, J. S. du Toit, D. J. Kok und I. G. Horak: Arthropod parasites of elephant-shrews, with particular reference of ticks. Mammal Review 25, 1995, S. 31–37
  23. Steven Heritage, Houssein Rayaleh, Djama G. Awaleh und Galen B. Rathbun: New records of a lost species and a geographic range expansion for sengis in the Horn of Africa. PeerJ 8, 2020, S. e9652, doi:10.7717/peerj.9652
  24. Brigitte Senut und Martin Pickford: Micro-cursorial mammals from the late Eocene tufas at Eocliff, Namibia. Communications of the Geological Survey of Namibia 23, 2021, S. 90–160
  25. Hanneline Adri Smit, Bettine Jansen van Vuuren, P. C. M. O’Brien, M. Ferguson-Smith, F. Yang und T. J. Robinson: Phylogenetic relationships of elephant-shrews (Afrotheria, Macroscelididae). Journal of Zoology 284, 2011, S. 133–143
  26. Mike Perrin und Galen B. Rathbun: Order Macroscelidea – Sengis (Elephant-shrews). In: Jonathan Kingdon, David Happold, Michael Hoffmann, Thomas Butynski, Meredith Happold und Jan Kalina (Hrsg.): Mammals of Africa Volume I. Introductory Chapters and Afrotheria. Bloomsbury, London, 2013, S. 258–260
  27. John P. Dumbacher, Elizabeth J. Carlen und Galen B. Rathbun: Petrosaltator gen. nov., a new genus replacement for the North African sengi Elephantulus rozeti (Macroscelidea; Macroscelididae). Zootaxa 4136 (3), 2016, S. 567–579
  28. Don E. Wilson und DeeAnn M. Reeder (Hrsg.): Mammal Species of the World. 3. Ausgabe. The Johns Hopkins University Press, Baltimore 2005, ISBN 0-8018-8221-4, S. 472
  29. George Shaw: General Zoology or Systematic Natural History. Volume I Part II. Mammalia. London, 1800, S. 249–552 (S. 536) ([2])
  30. a b Zootierliste ([3]), zuletzt abgerufen am 16. Oktober 2018
  31. Galen B. Rathbun und Laurie Bingaman Lackey: A brief graphical history of sengis in captivity. Afrotherian Conservation 5, 2007, S. 7–8
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia DE

Kurzohrrüsselspringer: Brief Summary ( الألمانية )

المقدمة من wikipedia DE

Der Kurzohrrüsselspringer (Macroscelides proboscideus), manchmal auch als Kurzohr-Elefantenspitzmaus bezeichnet, ist eine Säugetierart aus der Gattung Macroscelides und der Ordnung der Rüsselspringer (Macroscelidea). Er ist im südwestlichen Teil Afrikas verbreitet und bewohnt dort die teils trockenen, halbwüstenartigen Regionen der Karoo. Charakteristisch sind vor allem die rüsselartige Schnauze und der gedrungene Körperbau mit den dünnen Gliedmaßen. In der Karoo lebt der Kurzohrrüsselspringer terrestrisch als schneller Läufer und nutzt Streifgebiete mit zahlreichen natürlichen Unterschlüpfen. Als Allesfresser vertilgt er vorwiegend Pflanzen und Insekten. Die Tiere bilden monogame Paarbindungen, die meist über das gesamte Leben halten, Weibchen bringen mehrmals jährlich ein bis zwei Jungen zur Welt. Die Art wurde im Jahr 1800 beschrieben, sie ist somit der älteste forschungswissenschaftlich bekannte Vertreter der Rüsselspringer. Vor allem in der zweiten Hälfte des 20. Jahrhunderts galt der Kurzohrrüsselspringer als der einzige Vertreter der Gattung Macroscelides, seit dem Jahr 2012 wurden zwei weitere Arten beschrieben. Der Bestand wird als nicht bedroht angesehen.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia DE

Senġi ta' widnejh tondi tal-Karù ( المالطية )

المقدمة من wikipedia emerging languages

Is-Senġi ta' widnejh tondi tal-Karù (Macroscelides proboscideus) huwa mammiferu plaċentat insettivoru ta' daqs pjuttost żgħir tal-ordni Macroscelidea.

Klassifikazzjoni

Referenzi

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Awturi u edituri tal-Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia emerging languages

Senġi ta' widnejh tondi tal-Karù: Brief Summary ( المالطية )

المقدمة من wikipedia emerging languages

Is-Senġi ta' widnejh tondi tal-Karù (Macroscelides proboscideus) huwa mammiferu plaċentat insettivoru ta' daqs pjuttost żgħir tal-ordni Macroscelidea.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Awturi u edituri tal-Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia emerging languages

Macroscelides proboscideus ( الإنجليزية )

المقدمة من wikipedia EN

The round-eared elephant shrew (Macroscelides proboscideus) or round-eared sengi (called the Karoo round-eared elephant shrew to distinguish it from its sister species;[2] formerly misleadingly named the "short-eared elephant shrew"),[3] is a species of elephant shrew (sengi) in the family Macroscelididae. It is found in Botswana, Namibia, and South Africa. Its natural habitats are subtropical or tropical dry shrubland, and grassland, and hot deserts.[1] They eat insects, shoots, and roots. Their gestation period is 56 days.[4]

Elephant shrews are among only a handful of monogamous mammals, making them a model group for the study of monogamy. They have been studied for their mate guarding behavior.[5] Mate guarding is considered a predominant male trait in round-eared elephant shrews. This strategy is used to guard the female before and after heat to eliminate male competition, which makes male round-eared elephant shrews monogamous and more vulnerable to their surroundings as they spent a majority of their time dedicated to this tactic. [6]

Research was recently conducted to determine that elephant shrews are thought to have dichromatic color vision due to their ability to differentiate between blue/green colors and grey. However, there is no evidence to prove that the species can see red colors. [7]

Round-eared elephant shrew, as described by Robert Jacob Gordon in 1779 or 1780.
Round-eared elephant shrew (Macroscelides proboscideus), as described by Robert Jacob Gordon in 1779–1780.

Habitat

The round-eared elephant shrew are native to Southeast Africa where the temperature ranges from 18°C to 6°C in the winter and 30°C to 22°C during the summer.

Foraging and Diet

Round Eared elephant Shrew are omnivores with their diet mainly consisting of insects and supplemented with plants. During the winter this species consumes less insects than they do during the summer due to a decrease in the insect population.

Reproduction and Life Cycles

The round-eared elephant shrew do not reproduce during the winter.

References

  1. ^ a b Rathbun, G.B.; Smit-Robinson, H. (2015). "Macroscelides proboscideus". IUCN Red List of Threatened Species. 2015: e.T45369602A45435551. doi:10.2305/IUCN.UK.2015-2.RLTS.T45369602A45435551.en. Retrieved 11 November 2021.
  2. ^ Dumbacher, J. P.; Rathbun, G. B.; Smit, H. A.; Eiseb, S. J. (2012). Steinke, Dirk (ed.). "Phylogeny and Taxonomy of the Round-Eared Sengis or Elephant-Shrews, Genus Macroscelides (Mammalia, Afrotheria, Macroscelidea)". PLOS ONE. 7 (3): e32410. Bibcode:2012PLoSO...732410D. doi:10.1371/journal.pone.0032410. PMC 3314003. PMID 22479325.
  3. ^ Rathbun, G. H. (2005). "Order Macroscelidea". In Skinner, J. D.; Chimimba, C. T. (eds.). The Mammals of the Southern African Sub-region. Cambridge University Press. p. 26. ISBN 978-0521844185.
  4. ^ California Academy of Sciences. Elephant-shrews or Sengis: Macroscelidea. "Elephant-Shrews". Archived from the original on 2008-07-23. Retrieved 2008-07-08.
  5. ^ Bernard, R. T. F., G. I. H. Kerley, T. Doubell and A. Davison 1996. Reproduction in the round-eared elephant shrew (Macroscelides proboscideus) in the southern Karoo, South Africa. Journal of Zoology, London, 240 233-243.
  6. ^ Schubert, Melanie; Schradin, Carsten; Rödel, Heiko G.; Pillay, Neville; Ribble, David O. (2009-12-01). "Male mate guarding in a socially monogamous mammal, the round-eared sengi: on costs and trade-offs". Behavioral Ecology and Sociobiology. 64 (2): 257–264. doi:10.1007/s00265-009-0842-2. ISSN 1432-0762. S2CID 44029280.
  7. ^ Thus, Patricia (16 Sep 2020). "Colour vision in sengis (Macroscelidea, Afrotheria, Mammalia): choice experiments indicate dichromatism". Behaviour. 157 (14–15): 1127–1151. doi:10.1163/1568539x-bja10039. S2CID 224945580. Retrieved 2021-12-05.{{cite journal}}: CS1 maint: url-status (link)

[1]

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia EN

Macroscelides proboscideus: Brief Summary ( الإنجليزية )

المقدمة من wikipedia EN

The round-eared elephant shrew (Macroscelides proboscideus) or round-eared sengi (called the Karoo round-eared elephant shrew to distinguish it from its sister species; formerly misleadingly named the "short-eared elephant shrew"), is a species of elephant shrew (sengi) in the family Macroscelididae. It is found in Botswana, Namibia, and South Africa. Its natural habitats are subtropical or tropical dry shrubland, and grassland, and hot deserts. They eat insects, shoots, and roots. Their gestation period is 56 days.

Elephant shrews are among only a handful of monogamous mammals, making them a model group for the study of monogamy. They have been studied for their mate guarding behavior. Mate guarding is considered a predominant male trait in round-eared elephant shrews. This strategy is used to guard the female before and after heat to eliminate male competition, which makes male round-eared elephant shrews monogamous and more vulnerable to their surroundings as they spent a majority of their time dedicated to this tactic.

Research was recently conducted to determine that elephant shrews are thought to have dichromatic color vision due to their ability to differentiate between blue/green colors and grey. However, there is no evidence to prove that the species can see red colors.

Round-eared elephant shrew, as described by Robert Jacob Gordon in 1779 or 1780. Round-eared elephant shrew (Macroscelides proboscideus), as described by Robert Jacob Gordon in 1779–1780.
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia EN

Macroscelides proboscideus ( الإسبانية، القشتالية )

المقدمة من wikipedia ES

La musaraña elefante de orejas cortas (Macroscelides proboscideus) es una especie de mamífero placentario del orden Macroscelidea.[1][2]​ Vive en Botsuana, Namibia y Sudáfrica. Sus hábitats naturales son las zonas herbáceas secas tropicales o subtropicales , las zonas herbáceas de tierras bajas tropicales o subtropicales, y los desiertos calurosos.

Las musarañas elefante son uno de los pocos mamíferos monógamos, siendo un grupo modelo para el estudio de la monogamia. Las musarañas elefante de orejas cortas han sido estudiadas por su comportamiento de pareja.[3]

Referencias

  1. a b Stuart, C., Perrin, M., FitzGibbon, C., Griffin, M. (IUCN SSC Afrotheria Specialist Group) y Smit, H. (Stellenbosch University) (2008). «Macroscelides proboscideus». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2012.2 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 23 de enero de 2013.
  2. California Academy of Sciences. Elephant-shrews or Sengis: Macroscelidea. «Copia archivada». Archivado desde el original el 23 de julio de 2008. Consultado el 8 de julio de 2008.
  3. Bernard, R. T. F., G. I. H. Kerley, T. Doubell and A. Davison 1996. Reproduction in the round-eared elephant shrew (Macroscelides proboscideus) in the southern Karoo, South Africa. Journal of Zoology, London, 240 233-243.

 title=
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autores y editores de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia ES

Macroscelides proboscideus: Brief Summary ( الإسبانية، القشتالية )

المقدمة من wikipedia ES

La musaraña elefante de orejas cortas (Macroscelides proboscideus) es una especie de mamífero placentario del orden Macroscelidea.​​ Vive en Botsuana, Namibia y Sudáfrica. Sus hábitats naturales son las zonas herbáceas secas tropicales o subtropicales , las zonas herbáceas de tierras bajas tropicales o subtropicales, y los desiertos calurosos.

Las musarañas elefante son uno de los pocos mamíferos monógamos, siendo un grupo modelo para el estudio de la monogamia. Las musarañas elefante de orejas cortas han sido estudiadas por su comportamiento de pareja.​

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autores y editores de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia ES

Macroscelides proboscideus ( الباسكية )

المقدمة من wikipedia EU

Macroscelides proboscideus Macroscelides generoko animalia da. Macroscelidea ordenaren barruko ugaztuna da. Macroscelididae familian sailkatuta dago.

Erreferentziak

  1. (Ingelesez)Mammals - full taxonomy and Red List status Ugaztun guztien egoera 2008an
  2. Shaw (1800) 2 Mammalia 1 Gen. Zool. Syst. Nat. Hist. 536. or..

Ikus, gainera

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipediako egileak eta editoreak
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia EU

Macroscelides proboscideus: Brief Summary ( الباسكية )

المقدمة من wikipedia EU

Macroscelides proboscideus Macroscelides generoko animalia da. Macroscelidea ordenaren barruko ugaztuna da. Macroscelididae familian sailkatuta dago.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipediako egileak eta editoreak
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia EU

Macroscelides proboscideus ( الفرنسية )

المقدمة من wikipedia FR

Macroscélide à oreilles courtes

Le Macroscélide à oreilles courtes (Macroscelides proboscideus) est une espèce de Musaraigne à trompe, que les anglophones nomment « Short-eared Elephant Shrew » (musaraigne éléphant à oreilles courtes). Il vit dans les zones désertiques d'Afrique. Il se déplace en faisant des bonds comme les gerboises.

 src=
Macroscelides proboscideus au zoo Wilhelma de Stuttgart

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia FR

Macroscelides proboscideus ( الإيطالية )

المقدمة من wikipedia IT

Il macroscelide dalle orecchie corte o toporagno elefante dalle orecchie corte (Macroscelides proboscideus, Shaw, 1800) è un mammifero della famiglia dei Macroscelididae. È l'unica specie appartenente al genere Macroscelides.

Descrizione

La specie è una delle più piccole della famiglia: la lunghezza del corpo, testa inclusa, è tra 10 e 11 cm., quella della coda tra 10 e 14 cm., il peso tra 30 e 50 g. Il colore è bruno-rossastro sul dorso e biancastro sul lato ventrale. Le orecchie sono più piccole e rotonde di quelle delle altre specie di toporagno elefante.

Biologia

La dieta consiste soprattutto in formiche e termiti, ma può includere altri insetti e anche vegetali. L'attività è usualmente diurna. è un animale territoriale e solitario, che interrompe l'isolamento solo nella stagione degli accoppiamenti. Scava tane e lunghi tunnel che gli permettono di spostarsi al riparo dai predatori.

Distribuzione e habitat

Si trova in zone desertiche o semiaride della Botswana, Namibia e Sudafrica occidentale.

Conservazione

La IUCN red list, che nel 1996 aveva classificato questa specie tra le vulnerabili, nel 2003 ha rivisto la classificazione includendola tra quelle a minimo rischio di estinzione.

Bibliografia

 title=
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autori e redattori di Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia IT

Macroscelides proboscideus: Brief Summary ( الإيطالية )

المقدمة من wikipedia IT

Il macroscelide dalle orecchie corte o toporagno elefante dalle orecchie corte (Macroscelides proboscideus, Shaw, 1800) è un mammifero della famiglia dei Macroscelididae. È l'unica specie appartenente al genere Macroscelides.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autori e redattori di Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia IT

Slurfspitsmuis ( البلجيكية الهولندية )

المقدمة من wikipedia NL

De slurfspitsmuis (Macroscelides proboscideus) is een zoogdier uit de familie van de springspitsmuizen (Macroscelididae).

Naam en indeling

De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst voorgesteld door George Shaw in 1800. De slurfspitsmuis is de eerste springspitsmuis die door de westerse wetenschap werd beschreven. Lange tijd was deze soort de enige uit het geslacht Macroscelides. Een voormalige ondersoort van de slurfspitsmuis wordt tegenwoordig echter als een aparte soort beschouwd. In 2014 werd Macroscelides micus wetenschappelijk beschreven en aan Macroscelides toegekend waardoor de groep drie soorten telt.

Verspreiding en habitat

De slurfspitsmuis komt voor in delen van Afrika en leeft in de landen Botswana, Namibië en Zuid-Afrika. De habitat bestaat uit droge gebieden met verspreid gras en struiken. De slurfspitsmuis is zowel overdag als 's nachts actief. Het dier vindt beschutting in een rotsspleet in een hol met de ingang onder een struik. Het hol is ofwel door het dier zelf, ofwel door een knaagdier gegraven.

Uiterlijke kenmerken

De slurfspitsmuis is een klein, muisachtig dier met kleine ogen en een korte snuit. Van de lichte, geelbruine vacht in de noordelijkste populaties (ondersoort flavicaudatus) naar de donkere, bruingrijze vacht van de zuidelijkste vertegenwoordigers van de soort is een geleidelijke overgang merkbaar. De onderkant van het lichaam is wit, maar de grijze haarwortels zijn ook zichtbaar. De korte, behaarde oren zijn bijna rond. De totale lichaamslengte inclusief de staart is ongeveer 22 tot 25 centimeter, de staart is ongeveer 11,5 tot 13 cm lang. Het lichaamsgewicht bedraagt 31 tot 55 gram.

Levenswijze

De slurfspitsmuis zoekt actief naar voedsel, dat in de wangzakken wordt bewaard en in vegetatie wordt gegeten. Het dier is solitair en heeft een territorium van 0,1 tot 1 km². Bij het paren trekken mannetje en vrouwtje een paar dagen samen op, en vrouwtjes worden soms vergezeld door een of meer jongen. Het dier stampt met zijn voeten om contact te maken en als agressief signaal.

Het dieet van de slurfspitsmuis omvat insecten, spinnen en andere ongewervelden, groene vegetatie, fruit en af en toe kleine hagedissen en eieren van reptielen. In de winter eet het dier meer plantaardig materiaal, in de zomer meer insecten.

Na een zwangerschap van zo'n acht weken worden een of twee volledig behaarde, actieve jongen geboren. Geboortes vinden plaats van september tot februari. De jongen worden na drie à vier weken gespeend en worden daarmee onafhankelijk van hun moeder; na vijf of zes weken zijn ze volledig volwassen.

Literatuur

Bronnen, noten en/of referenties
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia-auteurs en -editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia NL

Slurfspitsmuis: Brief Summary ( البلجيكية الهولندية )

المقدمة من wikipedia NL

De slurfspitsmuis (Macroscelides proboscideus) is een zoogdier uit de familie van de springspitsmuizen (Macroscelididae).

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia-auteurs en -editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia NL

Ryjkonos krótkouchy ( البولندية )

المقدمة من wikipedia POL
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Ryjkonos krótkouchy[3], ryjoskoczek krótkouchy (Macroscelides proboscideus) – gatunek ssaka z rodziny ryjkonosowatych.

Występowanie: Namibia, Botswana i Południowa Afryka.

Ogon długi, cienki, owłosiony, ułatwia balansowanie na drzewie. Ryjkonosek ma stosunkowo niewielkie uszy i bardzo długi, elastyczny ryjek oraz cienkie kończyny, przy czym tylne są dłuższe od przednich i przystosowane do skakania. Cienki długi ryjek służy mu do wyszukiwania owadów (m.in. termitów). Prócz tego żywi się owocami i bulwami. Wykazuje aktywność przez całą dobę. Młode wykazują samodzielność już od pierwszych chwil życia. Opieka rodzicielska ograniczona do wieczornego karmienia, młode ssą mleko prawdopodobnie tylko kilka dni.

 src=
Cienkie tylne kończyny są przystosowane do skakania

Przypisy

  1. Macroscelides proboscideus, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. Rathbun, G.B. & Smit-Robinson, H. 2015, Macroscelides proboscideus [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015 [online], wersja 2015.2 [dostęp 2015-08-01] (ang.).
  3. Nazwa polska za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 21. ISBN 978-83-88147-15-9.
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia POL

Ryjkonos krótkouchy: Brief Summary ( البولندية )

المقدمة من wikipedia POL

Ryjkonos krótkouchy, ryjoskoczek krótkouchy (Macroscelides proboscideus) – gatunek ssaka z rodziny ryjkonosowatych.

Występowanie: Namibia, Botswana i Południowa Afryka.

Ogon długi, cienki, owłosiony, ułatwia balansowanie na drzewie. Ryjkonosek ma stosunkowo niewielkie uszy i bardzo długi, elastyczny ryjek oraz cienkie kończyny, przy czym tylne są dłuższe od przednich i przystosowane do skakania. Cienki długi ryjek służy mu do wyszukiwania owadów (m.in. termitów). Prócz tego żywi się owocami i bulwami. Wykazuje aktywność przez całą dobę. Młode wykazują samodzielność już od pierwszych chwil życia. Opieka rodzicielska ograniczona do wieczornego karmienia, młode ssą mleko prawdopodobnie tylko kilka dni.

 src= Cienkie tylne kończyny są przystosowane do skakania
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia POL

Macroscelides proboscideus ( البرتغالية )

المقدمة من wikipedia PT

Macroscelides proboscideus é uma espécie de musaranho-elefante da família Macroscelididae. Pode ser encontrada na África do Sul, Namíbia e extremo sudoeste de Botsuana, onde habita regiões áridas de savanas e desertos. Duas subespécies eram reconhecidas, a nominal e a M. p. flavicaudatus;[1] entretanto, um estudo de 2012 elevou a flavicaudatus à categoria de espécie distinta.[3]

Referências

  1. a b Schlitter, D.A. (2005). Wilson, D.E.; Reeder, D.M. (eds.), ed. Mammal Species of the World 3 ed. Baltimore: Johns Hopkins University Press. pp. 82–85. ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494
  2. Stuart, C.; Perrin, M.; FitzGibbon, C.; Griffin, M.; Smit, H. (2008). Macroscelides proboscideus (em inglês). IUCN 2014. Lista Vermelha de Espécies Ameaçadas da IUCN de 2014 . Página visitada em 4 de julho de 2014..
  3. Dumbacher, J.P.; Rathbun, G.B.; Smit, H.A.; Eiseb, S.J. (2012). «Phylogeny and Taxonomy of the Round-Eared Sengis or Elephant-Shrews, Genus Macroscelides (Mammalia, Afrotheria, Macroscelidea)». PLoS ONE. 7 (3): e32410. doi:10.1371/journal.pone.0032410

 title=
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autores e editores de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia PT

Macroscelides proboscideus: Brief Summary ( البرتغالية )

المقدمة من wikipedia PT

Macroscelides proboscideus é uma espécie de musaranho-elefante da família Macroscelididae. Pode ser encontrada na África do Sul, Namíbia e extremo sudoeste de Botsuana, onde habita regiões áridas de savanas e desertos. Duas subespécies eram reconhecidas, a nominal e a M. p. flavicaudatus; entretanto, um estudo de 2012 elevou a flavicaudatus à categoria de espécie distinta.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autores e editores de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia PT

Kortörad elefantnäbbmus ( السويدية )

المقدمة من wikipedia SV

Kortörad elefantnäbbmus (Macroscelides proboscideus) är ett däggdjur i familjen springnäbbmöss (Macroscelididae).[2] Den listades en längre tid som enda arten i släktet Macroscelides[2] och året 2014 beskrevs med Macroscelides micus ytterligare en art i släktet.

Kännetecken

Liksom andra arter i familjen har djuret en lång nos som påminner om en snabel. Den långa mjuka pälsen har på ovansidan en rödbrun till gråbrun färg, undersidan är ljusare, oftast ljusgrå eller vitaktig. Öronen är mera runda och kortare än hos andra springnäbbmöss. Individerna når en kroppslängd mellan 10 och 11 cm och därtill kommer en 10 till 14 cm lång svans. Vikten ligger mellan 30 och 50 gram.[3]

Utbredning och habitat

Utbredningsområdet sträcker sig över Namibia, södra Botswana och västra Sydafrika. Habitatet utgörs av torra regioner som öknar, halvöknar och gräsmarker.[1]

Levnadssätt

Marken där arten lever består vanligen av sand eller grus där enstaka buskar växer. Bland buskarnas rötter gräver individen sin bo med flera utgångar. Ibland används bon som lämnats av andra djur som gnagare. Varje individ lever utanför parningstiden ensam och har ett revir som kan vara en kvadratkilometer stort.[1] Den är vanligen aktiv mellan skymningen och gryningen, främst när det finns många fiender i området.[3]

Arten är allätare och livnär sig på insekter som myror och termiter samt av rötter och bär.[3]

Parningen sker vanligen under regntiden mellan augusti och september. Dräktigheten varar cirka två månader och sedan föder honan oftast tvillingar. Ungarna är vid födelsen bra utvecklade och de dias bara 16 till 25 dagar. Efter ungefär 45 dagar är ungdjuren könsmogna. Livslängden i naturen är ett eller två år, individer i fångenskap blev upp till fyra år gamla.[3]

Hot

I vissa delar av utbredningsområdet blev arten undanträngt av människans aktivitet men allmänt betraktas beståndet som stabil och därför listas den som livskraftig (least concern).[1]

Referenser

Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från tyskspråkiga Wikipedia, 16 mars 2011.

Noter

  1. ^ [a b c d] Macroscelides proboscideus Arkiverad 16 december 2009 hämtat från the Wayback Machine. på IUCN:s rödlista, auktor: Stuart, C., Perrin, M., FitzGibbon, C., Griffin, M. & Smit, H. 2008, läst 31 juli 2011.
  2. ^ [a b] Wilson & Reeder, red (2005). Macroscelides (på engelska). Mammal Species of the World. Baltimore: Johns Hopkins University Press. ISBN 0-8018-8221-4
  3. ^ [a b c d] Dohring, A. 2002 Macroscelides proboscideus på Animal Diversity Web (engelska), besökt 31 juli 2011.

Tryckta källor

  • Ronald M. Nowak: Walker's Mammals of the World. Johns Hopkins University Press, 1999 ISBN 0-8018-5789-9

Externa länkar

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia författare och redaktörer
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia SV

Kortörad elefantnäbbmus: Brief Summary ( السويدية )

المقدمة من wikipedia SV

Kortörad elefantnäbbmus (Macroscelides proboscideus) är ett däggdjur i familjen springnäbbmöss (Macroscelididae). Den listades en längre tid som enda arten i släktet Macroscelides och året 2014 beskrevs med Macroscelides micus ytterligare en art i släktet.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia författare och redaktörer
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia SV

Fil faresi ( التركية )

المقدمة من wikipedia TR

Fil faresi (Macroscelides proboscideus) memeliler sınıfından, burun bölümü hortum gibi uzun olan, uzun kuyruklu, kanguru gibi sıçrayabilen bir hayvan. Doğal yetişme alanı tropikal iklim bölgeleridir.

Stub icon Kemiriciler ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia yazarları ve editörleri
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia TR

Macroscelides proboscideus ( الأوكرانية )

المقدمة من wikipedia UK
  1. Rev. J. G. Wood. Wood's animal kingdom. — Harvard University, 1870. — С. 432.

Посилання


ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Автори та редактори Вікіпедії
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia UK

Macroscelides proboscideus: Brief Summary ( الأوكرانية )

المقدمة من wikipedia UK
Rev. J. G. Wood. Wood's animal kingdom. — Harvard University, 1870. — С. 432.
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Автори та редактори Вікіпедії
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia UK

Macroscelides proboscideus ( الفيتنامية )

المقدمة من wikipedia VI

Chuột chù voi tai ngắn (tên khoa học Macroscelides proboscideus) là một loài chuột chù voi trong họ Macroscelididae. Nó được tìm thấy ở Botswana, NamibiaNam Phi. Môi trường sống của nó là cận nhiệt đới hoặc vùng cây bụi khô cận nhiệt đới, nhiệt đới khô hoặc vùng đất thấp đồng cỏ cận nhiệt đới, và sa mạc.[1] Chúng ăn côn trùng, cành và rễ cây. Thời gian mang thai của chúng là 56 ngày. Nó là loài duy nhất trong chi của nó (đơn loài), nhưng vẫn được nhóm lại với (nongiant) chuột chù voi mềm lông dày.[3]

Macroscelides proboscideus là một trong những một số động vật có vú một vợ một chồng, làm cho chúng một nhóm mô hình cho nghiên cứu về một vợ một chồng. Chúng đã được nghiên cứu của hành vi bảo vệ bạn đời.[4]

Hình ảnh

Chú thích

  1. ^ a ă Stuart, C., Perrin, M., FitzGibbon, C., Griffin, M. & Smit, H. (2008). Macroscelides proboscideus. 2008 Sách đỏ IUCN. Liên minh Bảo tồn Thiên nhiên Quốc tế 2008. Truy cập ngày 29 tháng 12 năm 2008.
  2. ^ Wilson, D. E.; Reeder, D. M. biên tập (2005). “Macroscelides”. Mammal Species of the World . Baltimore: Nhà in Đại học Johns Hopkins, 2 tập (2.142 trang). ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494.
  3. ^ California Academy of Sciences. Elephant-shrews or Sengis: Macroscelidea. http://research.calacademy.org/research/bmammals/eshrews/index.html
  4. ^ Bernard, R. T. F., G. I. H. Kerley, T. Doubell and A. Davison 1996. Reproduction in the round-eared elephant shrew (Macroscelides proboscideus) in the southern Karoo, South Africa. Journal of Zoology, London, 240 233-243.

Tham khảo


Hình tượng sơ khai Bài viết liên quan đến động vật có vú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia tác giả và biên tập viên
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia VI

Macroscelides proboscideus: Brief Summary ( الفيتنامية )

المقدمة من wikipedia VI

Chuột chù voi tai ngắn (tên khoa học Macroscelides proboscideus) là một loài chuột chù voi trong họ Macroscelididae. Nó được tìm thấy ở Botswana, NamibiaNam Phi. Môi trường sống của nó là cận nhiệt đới hoặc vùng cây bụi khô cận nhiệt đới, nhiệt đới khô hoặc vùng đất thấp đồng cỏ cận nhiệt đới, và sa mạc. Chúng ăn côn trùng, cành và rễ cây. Thời gian mang thai của chúng là 56 ngày. Nó là loài duy nhất trong chi của nó (đơn loài), nhưng vẫn được nhóm lại với (nongiant) chuột chù voi mềm lông dày.

Macroscelides proboscideus là một trong những một số động vật có vú một vợ một chồng, làm cho chúng một nhóm mô hình cho nghiên cứu về một vợ một chồng. Chúng đã được nghiên cứu của hành vi bảo vệ bạn đời.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia tác giả và biên tập viên
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia VI

Короткоухий прыгунчик ( الروسية )

المقدمة من wikipedia русскую Википедию
Царство: Животные
Подцарство: Эуметазои
Без ранга: Вторичноротые
Подтип: Позвоночные
Инфратип: Челюстноротые
Надкласс: Четвероногие
Подкласс: Звери
Инфракласс: Плацентарные
Надотряд: Афротерии
Отряд: Прыгунчики
Семейство: Прыгунчиковые
Подсемейство: Macroscelidinae
Вид: Короткоухий прыгунчик
Международное научное название

Macroscelides proboscideus Shaw, 1800

Ареал

изображение

Охранный статус Wikispecies-logo.svg
Систематика
на Викивидах
Commons-logo.svg
Изображения
на Викискладе
ITIS 584922NCBI 29082EOL 326395

Короткоухий прыгунчик[1], или обыкновенный слоновый прыгунчик[1], или слоно-землеройка[1] (лат. Macroscelides proboscideus) — вид африканских млекопитающих из семейства прыгунчиковых (Macroscelidae).

Внешний вид

Размеры наименьшие в семействе прыгунчиковых: длина тела взрослой особи — 9,5—12,4 см, хвоста — 9,7—13 см, масса — 40—50 г. Внешний облик короткоухого прыгунчика, в целом, типичен для прыгунчиков; отличительной чертой является то, что его уши меньше и сильнее закруглены, чем у других видов. Мордочка тонкая, сильно вытянута. Волосяной покров длинный и мягкий. Окрас на верхней стороне тела — от песчано-бурого до оранжево-жёлтого с различными оттенками, на нижней — более светлый, серовато-белый. Отсутствуют характерные для прыгунчиков светлые кольца вокруг глаз. Хвост хорошо опушенный, с различимой пахучей железой на нижней стороне. Первый палец на задних конечностях уменьшен и снабжён когтем. У самки 3 пары сосков. Отличительной чертой черепа являются крупные костные слуховые буллы. Зубов 40.

Образ жизни

Короткоухий прыгунчик населяет кустарниковые саванны и полупустыни юго-запада Южной Африки, обитая в Намибии, Южной Ботсване и ЮАР. Площадь его распространения превышает 500 000 км².

Образ жизни преимущественно дневной, активны даже в жаркие часы дня, когда прыгунчики любят греться на солнце или принимать пылевые ванны. Угроза со стороны природных хищников (особенно хищных птиц) может заставить их изменить режим и отправляться на поиски пищи в сумерках, днём прячась среди растительности. Убежищем им обычно служат пустующие норы грызунов или норы, вырытые самим прыгунчиком в песчаной почве[2]. Держится преимущественно поодиночке и только во время брачного сезона — парами. Территория, занимаемая прыгунчиком, обычно достигает 1 км².

Питается короткоухий прыгунчик насекомыми, в основном муравьями и термитами, и другими мелкими беспозвоночными. Также употребляют некоторое количество растительной пищи — побеги растений, корни и ягоды.

Размножение

В природе прыгунчик ведет одиночный образ жизни, хотя в неволе может жить парами. Сезон размножения приходится на август-сентябрь. Беременность длится 56—61 дней и заканчивается рождением 2 (реже 1) детёнышей. Для родов самки не устраивают гнёзд; потомство производится на свет в простом укрытии или норе. Детёныши рождаются хорошо развитыми, с открытыми глазами и покрытые шерстью; через несколько часов после рождения они уже способны бегать. Самка не охраняет потомство, возвращаясь к нему лишь 1 раз в сутки, чтобы покормить молоком[2]. На 16—25-й день после рождения детёныши покидают убежище и переходят к взрослой жизни. Половой зрелости достигают к 43 дню.

В природе продолжительность жизни короткоухого прыгунчика невелика — 1—2 года, в неволе — 3—4 года.

Статус популяции

В 1996 году короткоухий прыгунчик был занесён в Красный список МСОП со статусом «уязвимый вид» (Vulnerable). Однако в 2003 году статус был изменён на «вид вне опасности» (Least Concern), поскольку, невзирая на малую плотность популяции, данный вид расселён на огромной территории, большую часть которой занимают засушливые (аридные) районы, в меньшей степени подверженные антропогенному преобразованию. Неблагоприятно на положении данного вида могут сказаться процессы опустынивания саванн.

Подвиды

Различают 2 подвида короткоухого прыгунчика (Macroscelides proboscideus)[3]:

  • M. proboscideus proboscideus
  • M. proboscideus flavicaudatus — согласно последним данным выделен в отдельный вид M. flavicaudatus[4]

Фото

  • Macroscelides proboscideus.jpg
  • Kurzohr-Ruesselspringer Macroscelides proboscideus Zoo Augsburg-02.jpg
  • Macroscelides from Namibia and South Africa.jpg
  • Elephantshrew.jpg
  • Macroscelides proboscideus - Zoo Frankfurt 3.jpg
  • Norsupaastainen.jpg
  • Kurzohr-Ruesselspringer Macroscelides proboscideus Zoo Augsburg-01.jpg

Примечания

  1. 1 2 3 Соколов В. Е. Пятиязычный словарь названий животных. Млекопитающие. Латинский, русский, английский, немецкий, французский. / под общей редакцией акад. В. Е. Соколова. — М.: Рус. яз., 1984. — С. 42. — 10 000 экз.
  2. 1 2 Smith, A. 1829. Walker’s Mammals of the World. Fourth Edition, Vol 1. Baltimore: Johns Hopkins University Press.
  3. Macroscelides proboscideus в книге Wilson D. E. & Reeder D. M. (editors). 2005. Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (3rd ed.). — Baltimore: Johns Hopkins University Press, 2 vols. (2142 pp.) ISBN 978-0-8018-8221-0 [1]
  4. Dumbacher J. P., Rathbun G. B., Osborne T. O., Griffin M., Eiseb S. J. (June 2014). "A new species of round-eared sengi (genus Macroscelides) from Namibia". Journal of Mammalogy 95 (3): 443–454.Dumbacher John P., Rathbun Galen B., Osborne Timothy O., Griffin Michael, Eiseb Seth J. A new species of round-eared sengi (genusMacroscelides) from Namibia // Journal of Mammalogy. — 2014. — 26 июня (т. 95, № 3). — С. 443—454. — ISSN 0022-2372. — DOI:10.1644/13-MAMM-A-159. [исправить]
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Авторы и редакторы Википедии
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia русскую Википедию

Короткоухий прыгунчик: Brief Summary ( الروسية )

المقدمة من wikipedia русскую Википедию

Короткоухий прыгунчик, или обыкновенный слоновый прыгунчик, или слоно-землеройка (лат. Macroscelides proboscideus) — вид африканских млекопитающих из семейства прыгунчиковых (Macroscelidae).

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Авторы и редакторы Википедии
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia русскую Википедию

작은귀코끼리땃쥐 ( الكورية )

المقدمة من wikipedia 한국어 위키백과

작은귀코끼리땃쥐 또는 둥근귀코끼리땃쥐, 둥근귀센지(Macroscelides proboscideus)는 코끼리땃쥐과에 속하는 포유류의 일종이다. 보츠와나나미비아 그리고 남아프리카공화국에서 발견된다. 자연서식지는 아열대 또는 열대 기후 지역의 건한 관목 지대와 건조 저지대 초원 그리고 고온의 사막지대이다.[2] 작은귀코끼리땃쥐속(Macroscelides)의 유일종이다.

각주

  1. Schlitter, D.A. (2005). Wilson, D.E.; Reeder, D.M., 편집. 《Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference》 (영어) 3판. 존스 홉킨스 대학교 출판사. 83쪽. ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494.
  2. “Macroscelides proboscideus”. 《멸종 위기 종의 IUCN 적색 목록. 2008판》 (영어). 국제 자연 보전 연맹. 2008. 2008년 12월 29일에 확인함.
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia 작가 및 편집자
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia 한국어 위키백과