El tití de peus blancs (Saguinus leucopus) és una espècie de mico de la família dels cal·litríquids que viu a Colòmbia.
El tití de peus blancs (Saguinus leucopus) és una espècie de mico de la família dels cal·litríquids que viu a Colòmbia.
Tamarín běloruký (Saguinus leucopus) je menší, ploskonosá opice žijí na severu Jižní Ameriky v Andách, jeden z asi 20 druhů rodu tamarín. Je endemit Kolumbie, kde obývá tropický prales. Studium morfologických znaků naznačuje, že jeho nejbližší příbuzný je tamarín pinčí.[2][3]
Jeho areál je poměrně malý, nedosahuje ani 30 000 km² a rozprostírá se hlavně v údolích dolních toků řek Madalena a Cauca. Obývá různá prostředí v původních i sekundárních tropických lesích, nejvyšší podíl mají lesy vlhké a podstatně nižší lesy suché. Žije v rozlehlých galeriových lesích i v jejich fragmentovaných zbytcích, obvykle se zdržuje nedaleko vody a často v blízkosti lesních okrajů, ve výšce mezi 5 až 10 metry.[2][3][4]
Samec i samice jsou monoformní, vykazují pouze drobné rozdíly ve velikosti, samec bývá větší. Dospělý jedinec má tělo velké 22 až 29 cm, ocas dlouhý 34 až 41 cm a váží 440 až 490 gramů. Na hřbetě je nahnědlý a směrem k břichu barva zesvětluje, až je téměř stříbřitá. Končetiny, včetně předloktí, má bílé (odtud druhové jméno "běloruký"). Na hrudníku a břiše je tmavě oranžový, obličej má bílý a téměř bez chlupů, mezi ušima a krkem má pás tmavě hnědé srsti. Jeho zubní vzorec je: řezáky 2/2, špičáky 1/1, třeňové 3/3, stoličky 2/2. Přední končetiny má kratší než zadní, prsty jsou zakončeny drápy. Má dobrý zrak, sluch i čich.[2][3][4][5]
Jsou denní živočichové trávící veškerý čas na stromech, kde se ráno probouzejí mezi 5. a 6. hodinou. Žijí v rodinných skupinách tvořených průměrně 5 a nejvíce 15 členy, jen řídce lze spatřit osamoceného jedince. Skupinu tvoří alfa pár, jejich i pohlavně dospělé dcery a mláďata; mladí samci po dosažení pohlavní dospělosti z rodné skupiny odcházejí.
Jsou téměř po celý den aktivní, ve větvích se pohybují velmi rychle a hbitě přeskakují do korun dalších stromů. Se západem slunce se uchylují ke spánku, pokud je to možno tráví noc v dutinách stromů. Komunikují spolu hlavně vokálně, intenzita je dost hlasitá a odborníci rozeznávají 14 až 19 různých zvuků, své území značkují pachem a používají také výhružné postoje a grimasy.[2][3][4]
Jsou to všežravci, kteří poměrně snadno přecházejí na jiný druh potravy. Asi z 80 % žerou rostlinnou stravu, ovoce, květy a jejich nektar, výměšky rostlin a někdy úmyslně dráždí kůru stromu, aby produkoval pryskyřici či latex. Aktivně loví i živočišnou kořist (obojživelníky, ještěrky, pavouky, měkkýše, hmyz).[2][3][4]
Jsou to monogamní zvířata a ve skupině se spolu páří vždy pouze dominantní samice a jediný samec. K páření dochází v době, aby po čtyř až pětiměsíční březosti se potomci narodili do období, kdy je dostatek potravy. Rodí se obvykle jedno až tři mláďata a všichni ve skupině se o ně starají, při přesunech je nejčastěji samec nosí na zádech. Pohlavně dospějí ve věku 12 až 18 měsíců a dožívají se až 18 let.[2][4]
Tamarín běloruký se vyskytuje v oblasti intenzivní kolonizace a ztráty lesa, zvláště ohrožující je stále stoupající roztříštěnost lesních porostů. Přirozená území jsou umenšována těžbou dřeva, růstem domorodých obyvatel a následným rozšiřováním zemědělství a chovem dobytka, jakož i stavbou silnic i přehrady na řece Miel. Opice jsou místními lidmi lapány a prodávány pro obveselení na trzích jako domácí zvířata, přestože jsou na seznamu přílohy CITES 1.
Celkem jen 4 % jeho populace žije na území rezervace, která je navíc špatně chráněná a příroda v ní je zdrojem obživy místních obyvatel. Počet dospělých zvířat ze za poslední tři generace snížil na méně než 50 %. Podle IUCN je populace tamarína bělorukého hodnocena jako klesající a je proto zařazen mezi ohrožené druhy (EN).[2][4][5]
Tamarín běloruký (Saguinus leucopus) je menší, ploskonosá opice žijí na severu Jižní Ameriky v Andách, jeden z asi 20 druhů rodu tamarín. Je endemit Kolumbie, kde obývá tropický prales. Studium morfologických znaků naznačuje, že jeho nejbližší příbuzný je tamarín pinčí.
Der Weißfußtamarin oder Weißfußaffe (Saguinus leucopus) ist eine Primatenart aus der Familie der Krallenaffen.
Weißfußtamarine erreichen eine Kopfrumpflänge von 23 bis 25 Zentimetern, der Schwanz ist mit 38 Zentimetern deutlich länger als der Rumpf. Das Gewicht beträgt rund 490 Gramm. Ihr Fell ist am Rücken graubraun und am Bauch rötlichbraun gefärbt, der braune Schwanz endet in einer weißen Spitze. Namensgebendes Merkmal sind die weißlichen Gliedmaßen, wie bei allen Krallenaffen befinden sich an den Fingern und Zehen (mit Ausnahme der Großzehe) Krallen statt Nägel. Das dunkle Gesicht ist nahezu unbehaart, die Ober- und Rückseite des Kopfes ist dicht mit braunen Haaren bestanden.
Weißfußtamarine kommen ausschließlich in Kolumbien vor, wo sie ein kleines Gebiet im nördlichen Landesteil zwischen den Flüssen Río Magdalena und Río Cauca bewohnen. Ihr Lebensraum sind Wälder, sie kommen sowohl in Primär- als auch in Sekundärwäldern vor.
Diese Primaten sind tagaktiv und halten sich meist in den Bäumen auf. Dort bewegen sie sich auf allen vieren fort, können aber auch gut springen. Sie leben in Gruppen von drei bis neun Tieren, die um ein fortpflanzungsfähiges Paar organisiert sind. Gruppen bewohnen feste Reviere von rund 17 Hektar Größe. Wie bei den meisten Krallenaffen überwiegen Zwillingsgeburten und der Vater beteiligt sich intensiv an der Jungenaufzucht.
Die Nahrung dieser Tiere besteht vorwiegend aus Früchten (rund 70 %), daneben nehmen sie auch andere Pflanzenteile wie Blüten und Nektar, aber auch Insekten und andere Kleintiere zu sich.
Weißfußtamarine leben in einem Gebiet, das dicht besiedelt ist. Ihr Lebensraum wird durch Waldrodungen immer weiter eingeschränkt und ihr Verbreitungsgebiet zersplittert. Eine weitere Bedrohung ist, dass Tiere häufig gefangen und zu Heimtieren gemacht werden. 2006 wurde mit einem Nachzuchtprogramm in sieben kolumbianischen Zoos begonnen. Die IUCN listet die Art als „stark gefährdet“ (endangered).
Der Weißfußtamarin oder Weißfußaffe (Saguinus leucopus) ist eine Primatenart aus der Familie der Krallenaffen.
The white-footed tamarin (Saguinus leucopus) is a tamarin species endemic to Colombia. It is a silvery brown colour with pale streaks and russet underparts, and is very similar in appearance to the cotton-top tamarin, from which it is separated by the Atrato River. It is thought that the two species diverged during the Pleistocene, at a time when a sea occupied the area between their present ranges. This tamarin is an arboreal species, living in small family groups in the canopy. Females give birth to one to three young after a gestation period of about 140 days. This species has a relatively small range and is under threat from destruction and fragmentation of the forest in which it lives and the International Union for Conservation of Nature has assessed its conservation status as "vulnerable".
Some authorities, such as Thorington (1976), posit that S. leucopus is very closely related to the cotton-top tamarin, Saguinus oedipus.[4] Other analyses made by Hernandez-Camacho & Cooper (1976), and later Mittermeier and Coimbra-Filho in 1981,[4] and finally Grooves (2001)[5] This view is supported by Hanihara & Natoria's multivariate analysis of toothcomb dental morphology (1987) and by Skinner's work in 1991, which found high similarity between S. oedipus and S. leucopus in 16 out of 17 morphological traits considered.[4] This is further supported by the transition from child to adult, during which the fur coloration changes take place and are similar between the two species.[6] Philip Hershkovitz proposed that the divergence of the two species occurred in the Pleistocene at the height of the Atrato River, where it intersected the Cauca-Magdalena. At this time, the area was covered by a sea, which created a geographic barrier which caused this ancestral species to diverge from S. oedipus through the process of allopatric speciation. Today, the two species are principally separated by the Atrato river.[6]
The white-footed tamarin exhibits a silvery pale brown back with lighter streaks. The front is russet colored. The tail is brown, sometimes with a white tip. Feet and hands are also white. The face is only thinly furred with white hairs. Thick brown hair is around the neck and between the ears.[7] Its forelimbs are shorter than its hindlimbs. Its vision, auditory, and olfactory senses are very sharp.[8] Average adult male can weigh 494 g and the average adult female is only slightly smaller, weighing 490 g.[2] Other primates have nails on each digit but tamarins have claws on all digits except the big toe.[8]
The white-footed tamarin uses scent glands to mark its territory. It lives in a group with its extended family of four to fifteen individuals. It lives in trees and is active during the day. Very agile in the trees, it uses all four limbs (quadrupedal) to aid in maneuvering through the branches.[8]
The white-footed tamarin exhibits polyandrous reproduction, meaning one female will mate with more than one male.[8] Gestation cycle is 130–150 days. Females will give birth to one to three young and males have a role in rearing the young and carrying them on his back. Maturity is 12–18 months old.[8] Two birthing seasons have been recorded, one between May and June and the other between October and November.[7]
The white-footed tamarin lives in tropical dry forests, tropical wet forests, primary and secondary forests.[2] It prefers the edges of forests, close to streams.[8]
Its diet consists of insects, soft fruits, and nectar,[8] plant exudates, prey animals, and flowers.[2]
The forests in which the white-footed tamarin lives are disappearing rapidly as the land is used for logging and mining, cleared for agriculture and for the construction of roads and dams. Populations of the tamarin are declining and some animals are sold in local markets as pets. As a result of these factors, the International Union for Conservation of Nature has assessed the animal's conservation status as being "vulnerable".[2]
The white-footed tamarin (Saguinus leucopus) is a tamarin species endemic to Colombia. It is a silvery brown colour with pale streaks and russet underparts, and is very similar in appearance to the cotton-top tamarin, from which it is separated by the Atrato River. It is thought that the two species diverged during the Pleistocene, at a time when a sea occupied the area between their present ranges. This tamarin is an arboreal species, living in small family groups in the canopy. Females give birth to one to three young after a gestation period of about 140 days. This species has a relatively small range and is under threat from destruction and fragmentation of the forest in which it lives and the International Union for Conservation of Nature has assessed its conservation status as "vulnerable".
El tamarino manos blancas o tití gris (Saguinus leucopus) es una especie de primate tamarino endémica en el norte de Colombia.
Para la especie Saguinus leucopus, recientemente se replantea la ordenación en base en los resultados de varias investigaciones recientes de análisis molecular y morfológico, incluyendo a la familia Callitrichidae dentro de la familia Cebidae como una subfamilia: Callitrichinae.[2]
“Titi” y “titi gris” en todo su área de distribución en el norte y centro de Colombia y “mico tití” en el departamento de Antioquia. “White-footed tamarin” o “silvery brown bare-face tamarin” en inglés.[2]
En promedio, la cabeza y el cuerpo del tití gris miden 244 mm en los machos y 241 mm en las hembras; la cola mide 389 mm en machos y 375 mm en las hembras. El peso promedio es 440 gramos.[3] El dorso es color café plateado pálido, o blanco amarillento abigarrado con café. La cara es casi desnuda con algunos pelos blancos delgados. La frente blanquecina, así como la zona que va de la corona de la cabeza a las orejas. El cuello y la parte superior de la cabeza desde atrás de las orejas forman una corona de pelos café oscuro contrastante que son bien pronunciados. Las orejas tienen pelos oscuros delgados. La cola es café, más oscura que el cuerpo, cubierta de plateado hacia la punta; el extremo de la punta es usualmente blanco. Las piernas y los pies son blanquecinos o plateados, a veces con pintas en pies y tobillos café rojizo. El vientre es anaranjado desde oscuro a rojizo brillante.[4]
Saguinus leucopus es una de las especies endémicas de los callitríchidos, se encuentra en las regiones continentales de los Andes y el Caribe, confinada a parches de bosque restringidos en el valle del río Magdalena hacia el centro y norte de Colombia particularmente en los departamentos de Antioquia, Bolívar y Tolima; entre 0 a 1600 m.s.n.m.[5][6] Los límites de su distribución se encuentran en la orilla oriental del bajo río Cauca, la orilla occidental del medio río Magdalena y el piedemonte de la Cordillera Central.[7][8]
Este primate se encuentra en bosque seco tropical, húmedo tropical, muy húmedo tropical y muy húmedo premontano (bajo el esquema de Holdridge). Esta especie utiliza diferentes tipos de hábitat: bosque primario y bosque secundario con varios años de regeneración, utilizando con preferencia el bosque primario.[7][9][10][11]
Estos primates son diurnos y arbóreos, activos y ágiles. Cuadrúpedos, se mueven constante y rápidamente entre los árboles, pueden saltar hasta cuatro metros entre ellos.[7][3] Usa todas las alturas del bosque aunque prefieren el dosel y los hábitats de borde, son de los pocos que pueden permanecer en hábitats perturbados por humanos; existen algunos ejemplares silvestres que viven en ciertos sectores de la ciudad de Medellín y municipios cercanos.[4][3] En estado silvestre efectúan recorridos entre 1848 y 1851 m. e invierten buena parte del tiempo en actividades como forrajeo y alimentación, descanso, desplazamiento, observación y actividades sociales.[12][9] Aunque los titíes tienen un patrón de actividades relativamente constante, estos pueden variar con los cambios climáticos, presentando mayor actividad en los días cálidos y despertándose más temprano en los mismos.[13]
En un estudio en el Tolima[14] se reporta en un estudio de vocalización para la especia en vida libre, que los sonidos emitidos oscilaron entre 1914.8 Hz. y 11074.7 Hz.; estos fueron clasificados en 16 fonemas y agrupados en seis categorías sonoras diferentes. Se identificaron seis contextos comportamentales relacionados con vocalizaciones: Exploración, Alarma (con algunos contextos específicos: Curiosidad, Amenaza, Huida, Latente y Agresión), Contacto (Intragrupal e Intergrupal), Agonístico, Social y Afiliación. Algunos comportamientos fueron detectados sin registro de vocalizaciones: Huida, Desplazamiento, Exploración, Reposo y Autoacicalamiento (ver Tabla 1).
Tabla 1. Sonidos del tití gris Saguinus leucopus en sus respectivas categorías de sonidos y con los principales contextos asociados.[15][16]
Los grupos presentan un tamaño de 2 a 15 individuos, estos micos auxilian a los miembros heridos de la tropa. Hacen marcas de olor con las áreas genital, suprapúbica y glúteos. Tienen partos gemelares y los machos cargan a las crías la mayor parte del tiempo, a excepción de cuando es amamantado o limpiado por la madre.[3] Presentan una organización social jerárquica, donde las interacciones agresivas y las señales socializadoras determinan la posición de cada individuo dentro del grupo. Así, los dominantes son los mayormente acicalados y los que más inician conductas agresivas, a diferencia de los subordinados. La frecuencia de presentación de comportamientos sociales varía de acuerdo a la posición social, sexo y edad de los titíes. Generalmente las crías tratan de llamar la atención de sus padres por medio de vocalizaciones, ya sea para solicitar alimento, acicalamiento o protección. Los “omega” suelen comportarse del mismo modo con los “alfa”, solicitando atención o aceptación.[17]
Estos animales, al igual que otros Saguinus, consumen principalmente frutos blandos e insectos. Su dieta está conformada en más de un 79% por frutos maduros de las siguientes especies: Cecropia peltata (cecropiaceae), fruto; Talisia sp. (sapindaceae), fruto; Protium sp., (burceraceae); Sorocea sprucei (moraceae), fruto; Rollinia edulis (annonaceae), fruto, flor; Trichospermum mexicanum (tiliaceae), flor; Tetrorchidium aff. Echeverianum (tiliaceae); Pera arborea, (euphorbiaceae); Didymopanax morototoni (araliaceae), corteza; Byrsonima spicata (malphigiaceae); Tocota sp. (melastomataceae) y Zanthoxylum sp. (rutaceae).[18]
Los titíes grises subsisten con frutales plantados por humanos tales como mango (Mangifera indica, Anacardiaceae) 48.47%, zapotes (Matisia cordata, Bombacaceae) 15.29%, frutas suministradas por residentes 11.47%, papaya (Carica papaya, Caricaceae) 7.34%, guayaba (Psidium guajaba, Mirtaceae) 4.13%, gomas de árboles 3,67%, aguacate (Persea gratísima, Lauraceae) 1.53%, plátanos (Musa sapientum, Musaceae) 1.38%, pomarosa (Eugenis jambos, Mirtaceae) 1.22%, naranjas (Citrus aurantium, Rutaceae) 0.61%, carambolo (Averrhoa carambola, Oxalidaceae) 0,31%, coco (Cocus nucifera, Palmae) 0.31%, e Hibiscus sp., Malvaceae 0.31%. Hay un grupo de especies de árboles y lianas que son típicos en las dietas de los titíes. Usualmente la copa de éstas es pequeña hasta mediana, y cada mata madura una cantidad recatada de frutas cotidianamente durante la época de fructificación, con mucha sincronización entre individuos. Así, toda la manada puede comer del mismo palo a la vez, sin que las cosechas llamen la atención y la competencia de los micos grandes. En épocas del año cuando las frutas son escasas los titíes chupan el néctar de las flores o gomas y savias como fuentes alternativas de energía.[18]
En cuanto al comportamiento reproductivo, Hershkovitz (1977)[7] señaló la presencia de infantes en mayo y junio, y una segunda época en octubre-noviembre fue reportada por Vargas & Solano (1994), que coinciden con la máxima disponibilidad de frutos en el hábitat.
En la época de reproducción solamente una hembra es activa reproductivamente. Por medio de hormonas, ella se encarga de suprimir los ciclos ovulatorios de otras hembras y se aparea con más de un macho durante su estado de fertilidad.[7] El tití gris como todos los titíes, tienen el potencial de tener dos partos al año, lo cual es muy común en condiciones de cautiverio. En su ambiente natural solamente se ha reportado un parto al año.[7]
Actualmente se finalizó la determinación del ciclo estral de la especie en cautiverio, teniendo como resultado que el ciclo estral dura 21 días (In press, Pulido 2010). Y paralelamente se está llevando a cabo la caracterización seminal de la especie en cautiverio. (In press, Poches 2010).
Los depredadores para Saguinus leucopus a boideos (Boa constrictor), aves rápaces como águilas y halcones (Falco spp y Buteo spp), mustélidos; como el úlama y el grisón (Eira barbara, Mustela frenata, Galictis vittata), felinos como el margay (Leopardus wiedii).[6][4]
Se reportan que una de las principales causas de enfermedad identificada en estos individuos son los parásitos gastrointestinales, incluyendo protozoos (Tricomonas spp, Entamoebas spp, Giardia spp) y helmintos (Ascaris spp, Trichostrongoides spp, Strongiloides spp, Trichuris spp y acantocéfalos como Prosthenorchis spp).[19][20][21] y reportan la presencia de Prosthenorchis elegans y de microfilarias en especímenes provenientes del tráfico ilegal de fauna silvestre.
La especie aparece como vulnerable en la Lista Roja de la UICN, enfrentando un alto riesgo de extinción en estado silvestre a mediano plazo debido a que ocurre en un área con alta actividad de colonización y pérdida de bosque; tiene un rango de distribución reducido y son vendidos frecuentemente como mascotas.[7] También aparece en el apéndice I del CITES,[7] que incluye todas las especies en peligro de extinción. También se declaró como prioridad internacional durante el X Congreso Internacional de la Sociedad Primatológica en Japón, en 1990[7] y aparece como vulnerable en el Libro Rojo de los Mamíferos de Colombia.[22] El crecimiento de la población humana con la construcción de vías y sitios de vivienda, ha aislado y desplazado a las poblaciones de tití gris amenazando su presencia en hábitats naturales, lo que se ve intensificado por otros problemas asociados como la eliminación de corredores biológicos. En parches de bosque pequeños y aislados se reduce el tamaño de las poblaciones y decrecen las tasas de colonización e intercambio genético, por lo que el grado de extinción puede llegar a ser alto.[23] Saguinus leucopus es una especie pobremente amparada por el Sistema de Parques Naturales[7] y la extinción de cualquier primate es una perturbación significativa en la estructura y funcionamiento de los ecosistemas que resultaría en cambios fuertes e impredecibles para los bosques de los cuales han desaparecido.[24]
El tamarino manos blancas o tití gris (Saguinus leucopus) es una especie de primate tamarino endémica en el norte de Colombia.
Saguinus leucopus Saguinus generoko animalia da. Primateen barruko Callitrichinae azpifamilia eta Cebidae familian sailkatuta dago
Saguinus leucopus Saguinus generoko animalia da. Primateen barruko Callitrichinae azpifamilia eta Cebidae familian sailkatuta dago
Le Tamarin à pieds blancs[1] ou Pinché aux pieds blancs (Saguinus leucopus) ou Pinché brun-argenté, est une espèce de primate de la famille des Callitrichidae et classé comme vulnérable par l'UICN. Ce singe endémique de la Colombie est menacé par la destruction de son habitat.
Ce singe présente sur le dessus du corps un pelage brun argenté pâle ou jaunâtre teinté de brun, qui contraste avec le dessous, variant de l'orange rouille brillant au brun roux sombre. Les membres sont blanchâtres, la cheville et le pied ayant parfois une ou plusieurs taches brun rouge. La queue, franchement brune, est givrée d’argenté vers son extrémité et assez souvent blanche au bout. La face presque nue est couverte d’un fin duvet de poils blancs sur la couronne et les joues. Les oreilles nues sont tapissées de fins poils sombres. Les sourcils et l’avant de la tête blanchâtres contrastent avec la nuque et le cou bruns.
Le mâle a une longueur de 22,4 à 26,3 cm, et de 36 à 41 cm en comptant la queue. La femelle a une longueur de 23,2 à 25 cm, et de 34,7 à 40,5 cm en comptant la queue. Le poids moyen est de 440 g. Le rapport longueur des bras/longueur des jambes (x 100) est égal à 74. La formule chromosomique 2 n = 46 chez cette espèce.
Le Pinché aux pieds blancs est un quadrupède diurne et arboricole, il se déplace d'arbre en arbre, et ce avec une agilité surprenante.
C'est un animal frugivore-insectivore-exsudativore. Il se nourrit de fruits (notamment baies du sous-bois) et d'insectes. Dans le département d’Antioquia, il consomme les fruits, feuilles et pétioles du Caracoli (Anacardium excelsum) et de l’Almácigo (Bursera simaruba), les fruits et feuilles du Jobo (Spondias mombin), les fruits, feuilles et fleurs du Saino (Laetia procera), les fruits du Manguier (Mangifera indica), du Fresno (Tapirira guianensis), du Carreta (Aspidosperma dugondi), du Balso (Ochroma lagopus), de l’Anime (Protium nodulosum), des ingás (Inga spp.), du Goyavier de montagne (Bellucia axinanthera), du Goyavier (Psidium guajava), des figuiers (Ficus spp.), du Caimito castaño (Pouteria multiflora), du Palmier corozo de lata (Bactris minor) et des arayáns (Myrcia sp. et Eugenia sp.), les arilles du Tamarinier du singe (Uribea tamarindoides), les feuilles des kapokiers (Ceiba pentandra et Bombacopsis aquinata), les feuilles et fleurs de l’Arizal (Brownea macrophylla) et du Piñón (Sterculia apetala). Budget alimentaire (forêt périurbaine de Mariquita) : fruits (82 %), insectes (15 %), fleurs (1 %), écorces (1 %) et autres non identifiés (1 %). Ici, il consomme les fruits de Cecropia peltata, Talisia sp., Protium sp., Sorocea sprucei, Rollinia edulis, Tetrorchidium sp., Pera arborea, Byrsonina spicata, les fleurs de Trichospermum mexicanum, l’écorce de Didymopanax morototoni et de Zanthoxylum sp..
Le Pinché aux pieds blancs communique par voie orale (gazouillis, pépiements et trilles). On l’entend surtout lorsqu’il pousse un strident ‘tee-tee’ aux tonalités mélancoliques. Il communique aussi par voie olfactive. Ce marquage est chimiquement plus proche de celui du Pinché à crête blanche (S. oedipus) que de celui du Tamarin à selle (S. fuscicollis).
Forêt pluviale primaire et secondaire de plaine, de prémontagne et de moyenne montagne jusqu’à 1 500 m. Également dans le rastrojo alto. Fréquente de préférence l’abord des cours d’eau et la lisière de forêt.
Il ne vit qu'en Colombie. Il est originaire des forêts-refuges des Rios Sinú-San Jorge et son territoire se trouve au centre-nord de la Colombie (entre le bas Río Cauca à l’ouest et le moyen Río Magdalena à l’est, puis plus au sud entre la Cordillère centrale et le haut Río Magdalena jusqu’au niveau de Bogotá), dans quatre départements (moitié sud du Bolívar, Antioquia, nord du Caldas et nord du Tolima), soit un total de 17,7 ha, avec une densité moyenne de 7 individus par km². Son territoire est coupé par le Río Cauca réservé au Pinché à crête blanche (S. oedipus)
Déforestation, surpâturage, mise en culture accélérée, ouverture de l’autoroute Medellín-Bogota. Survit à faible densité (2 à 7/km²) dans des zones boisées où il ne subsiste souvent aucun autre primate.
Un dénombrement effectué dans 40 forêts de l’Antioquia a comptabilisé 95 groupes (de 2 à 15 spécimens) et 719 spécimens.
PN proposé de la Serranía de San Lucas, RN du Bajo Río Cauca-Nechí-Antioquia, RN de Samaná y La Dorada et RN de la forêt de Florencia. (Sanctuaires « virtuels » très mal protégés).
Le Tamarin à pieds blancs ou Pinché aux pieds blancs (Saguinus leucopus) ou Pinché brun-argenté, est une espèce de primate de la famille des Callitrichidae et classé comme vulnérable par l'UICN. Ce singe endémique de la Colombie est menacé par la destruction de son habitat.
Saguinus leucopus é unha especie de primate tamarino endémica no norte de Colombia.
Para a especie Saguinus leucopus, recentemente reformúlase a ordenación en base nos resultados de varias investigacións recentes de análise molecular e morfolóxico, incluíndo á familia Callitrichidae dentro da familia Cebidae como unha subfamilia: Callitrichinae.[2]
De media, a cabeza e o corpo do tití gris miden 244 mm nos machos e 241 mm nas femias; a cola mide 389 mm en machos e 375 mm nas femias. O peso media é 440 gramos.[3] O dorso é cor café prateada pálida, ou branca amarelada abigarrada con café. A cara é case espida con algúns pelos brancos delgados. A fronte esbrancuxada, así como a zona que vai da coroa da cabeza ás orellas. O pescozo e a parte superior da testa dende atrás das orellas forman unha coroa de pelos café escuro contrastante que son ben pronunciados. As orellas teñen pelos escuros delgados. A cola é café, máis escura que o corpo, cuberta de prateado cara á punta; o extremo da punta é polo xeral branco. As pernas e os pés son esbrancuxadas ou prateadas, ás veces con pintas en pés e nocellos café avermellado. O ventre é alaranxado dende escuro a avermellado brillante.[4]
Il tamarino dai piedi bianchi (Saguinus leucopus Günther, 1877) è un primate Platirrino della famiglia dei Cebidi.
La specie è endemica della Colombia centro-settentrionale, dove abita la foresta pluviale dell'altopiano, al di sopra dei 1000 m d'altitudine.
Il pelo è lungo e setoloso, bianco-grigiastro con sfumature nerastre su zampe, fianchi e nuca: il petto è rosso ruggine. Le parti nude del corpo (mani, orecchie, faccia) sono nere, con la faccia (muso escluso) ricoperta da una rada peluria bianca.
Il tamarino dai piedi bianchi (Saguinus leucopus Günther, 1877) è un primate Platirrino della famiglia dei Cebidi.
La specie è endemica della Colombia centro-settentrionale, dove abita la foresta pluviale dell'altopiano, al di sopra dei 1000 m d'altitudine.
Il pelo è lungo e setoloso, bianco-grigiastro con sfumature nerastre su zampe, fianchi e nuca: il petto è rosso ruggine. Le parti nude del corpo (mani, orecchie, faccia) sono nere, con la faccia (muso escluso) ricoperta da una rada peluria bianca.
De witvoettamarin (Saguinus leucopus) is een zoogdier uit de familie van de klauwaapjes (Callitrichidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Günther in 1877.
De soort komt voor in Colombia.
Bronnen, noten en/of referentiesDe witvoettamarin (Saguinus leucopus) is een zoogdier uit de familie van de klauwaapjes (Callitrichidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Günther in 1877.
Sagui-de-pés-brancos (Saguinus leucopus) é uma espécie de primata da família Cebidae e subfamília Callitrichinae. É endêmico da Colômbia e considerado muito próximo de Saguinus oedipus.[4]
Sagui-de-pés-brancos (Saguinus leucopus) é uma espécie de primata da família Cebidae e subfamília Callitrichinae. É endêmico da Colômbia e considerado muito próximo de Saguinus oedipus.
Vitfotad tamarin (Saguinus leucopus[2][3][4]) är en däggdjursart som först beskrevs av Albert Günther 1877. Saguinus leucopus ingår i släktet Saguinus och familjen kloapor.[5][6] Inga underarter finns listade.[5]
Pälsen på djurets rygg är oftast silvergrå och i det ljusare ansiktet finns inte så många hår som på övriga kroppen. Bröstet och extremiteternas insida är tydlig rödbrun och ibland har även pälsen på ryggen röda skuggor. Påfallande är de vita fötterna som gav arten sitt svenska trivialnamn. Med undantag av stortån, som har en nagel, är alla tår och fingrar utrustade med klor.[7]
Vitfotad tamarin når en kroppslängd (huvud och bål) av 23 till 25 cm och en svanslängd av cirka 38 cm. Vikten för hanar och honor är något under 500 gram.[7]
Arten förekommer i norra Colombia. Den vistas där i tropiska regnskogar, andra skogar och kan i viss mån anpassa sig till odlingslandskap.[1]
Vitfotad tamarin är främst aktiv på dagen. Den klättrar i träd och annan växtlighet och söker skydd i trädens håligheter. Djuret går vanligen på fyra fötter över grenar och hoppar ibland till en annan gren. Födan utgörs av insekter, frukter, nektar och andra vätskor från växter.
Individerna bildar flockar som har mellan 4 och 15 medlemmar. Gruppens revir är i genomsnitt 18 hektar[1] stort och markeras med körtelvätska.[7] Honor parar sig oftast med flera hannar från flocken. Efter dräktigheten som varar 130 till 150 dagar föds en till tre ungar per kull.[7] Födelsen äger rum mellan maj och juni eller mellan oktober och november.[1] Hanar hjälper vid ungarnas uppfostring, till exempel genom att bära de. Efter 12 till 18 månader är ungarna könsmogna.[7]
Det största hotet utgörs av habitatförstörelse då skogen omvandlas till jordbruksmark, betesmarker, gruvdrift eller annan urbanisering. Flera individer fångas för att ha de som sällskapsdjur. IUCN uppskattar att hela beståndet minskade med 50% under de senaste 18 åren. Vitfotad tamarin kategoriseras därför globalt som starkt hotad (EN).[1]
Vitfotad tamarin (Saguinus leucopus) är en däggdjursart som först beskrevs av Albert Günther 1877. Saguinus leucopus ingår i släktet Saguinus och familjen kloapor. Inga underarter finns listade.
Khỉ sóc chân trắng,[3] danh pháp hai phần là Saguinus leucopus, là một loài động vật có vú trong họ Cebidae, bộ Linh trưởng. Loài này được Günther mô tả năm 1876.[2]
Khỉ sóc chân trắng, danh pháp hai phần là Saguinus leucopus, là một loài động vật có vú trong họ Cebidae, bộ Linh trưởng. Loài này được Günther mô tả năm 1876.
Saguinus leucopus (Günther, 1877)
Ареал Охранный статусБелоногий тамарин (лат. Saguinus leucopus) — вид игрунковых обезьян из рода тамаринов (Saguinus). Эндемик Колумбии.
Некоторые приматологи утверждают, что белоногие тамарины являются близкими родственниками вида Saguinus oedipus.[1][2] Проведённые морфологические исследования этих двух видов обнаружили сильное сходство между ними. В частности, у обоих видов сходным образом меняется цвет шерсти по мере взросления детёнышей.[3] Филогенетический анализ позволяет утверждать, что эти виды разделились в эпоху плейстоцена. В настоящее время оба вида разделены естественным барьером в виде реки Атрато.[3]
Спина серебристого цвета со светлыми включениями. Передняя часть красновато-коричневая. Хвосто коричневый, у некоторых особей кончик хвоста белый. Морда белая. Густая бурая шерсть вокруг шеи и между ушей.[4] Передние конечности короче задних. Зрение, слух и обоняние хорошо развиты.[5] Средний вес самца 494 грамма, средний вес самки 490 грамм.[6]
Населяют тропические сухие леса, как первичные, так и вторичные.[6] Предпочитают селиться на краю леса, у рек и ручьёв.[5]
Всеядны. В рационе насекомые, фрукты, нектар,[5] древесные соки, цветы и мелкие позвоночные.[6]
Используют пахучие железы для того, чтобы помечать свою территорию. Образуют группы размером от 4 до 15 животных. Активны днём. Проводят почти всё время на деревьях, в кронах передвигаются на четырёх ногах.[5] В половом поведении выражена полиандрия: каждая самка может вступать в контакт с несколькими самцами.[5] Беременность длится от 130 до 150 дней. В помёте от одного до трёх детёнышей. За потомством следит не только самки, но и самцы. Половой зрелости достигают в возрасте от 12 до 18 месяцев.[5] В году два сезона размножения, один между в мае и июне, другой в октябре и ноябре.[4]
Белоногий тамарин (лат. Saguinus leucopus) — вид игрунковых обезьян из рода тамаринов (Saguinus). Эндемик Колумбии.
白足狨(Saguinus leucopus),又名白趾狨、白足獠狨、白足檉柳猴或白腳獠狨,是哥倫比亞特有的檉柳猴屬。
白足狨現正列在《瀕危野生動植物種國際貿易公約》附錄一受到保護。
白足狨(Saguinus leucopus),又名白趾狨、白足獠狨、白足檉柳猴或白腳獠狨,是哥倫比亞特有的檉柳猴屬。
白足狨現正列在《瀕危野生動植物種國際貿易公約》附錄一受到保護。
흰발타마린(Saguinus leucopus)은 남아메리카에 사는 신세계원숭이로 타마린의 일종이다. 콜롬비아에서 발견된다.